“ท่านชูตัดสินใจเลือกได้หรือยังคะ?”
“อ้อ ผม--”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันช่วยแนะนำของอร่อยให้เองค่ะ~!”
คนตรงหน้าเขาขยับตัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างกระตือรือร้นฉับพลัน ไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว กลิ่นหอมหวานคล้ายครีมกับลูกพีชก็ได้อัดแน่นเข้าไปเต็มปอด ชูสุเกะกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากจาก[อารมณ์อยากอาหาร]ก้มมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจิ้มๆชี้ๆแนะนำเมนูของอร่อยให้เขาอย่างเต็มที่ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเรย์กะเปลี่ยนไป
ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากเรียวบางที่ทาลิปอ่อนๆเป็นมันวาว ไม่ว่าจะเป็นผมที่มักม้วนเกลียวอยู่เสมอก็เปลี่ยนเป็นทรงต่างๆแต่ที่เห็นได้บ่อยที่สุดคือปล่อยสยายเป็นเกลียวอ่อนๆ หรือไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวที่ดูประณีตอ่อนหวานกว่าเก่า
มีไม่กี่เหตุผลหรอกนะที่มันสามารถทำให้คนเราเปลี่ยนแปลง อันหลักๆคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่
[ความรัก]
ใช่แล้วล่ะ [คิโชวอิน เรย์กะ] คนที่เขาแอบรักกำลังมีความรัก
แล้วที่ๆมาคาเฟ่แห่งนี้ก็เพราะเจ้าตัวแอบสะกดรอยตามติดชีวิตประจำวันคนๆนั้น!
Peaches and cream Sweeter than sweet
[รสชาติอันนุ่มละมุน ช่างหวานซะยิ่งกว่าความหวานใดๆ]
Chocolate cheeks And chocolate wings
[ใบหน้าอันอ่อนหวานกับกลิ่นกายอันหอมหวน]
But その羽根は悪魔みたい
[แต่ ทั้งหมดนั่นน่ะดูราวกับว่าคุณเป็นปีศาจ]
逆にsweetがbitter bitter
[หากตรงกันข้ามกับความหวานก็เปรียบดั่งความขม]
“ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ท่านชูต้องเสียเวลามาแบบนี้”
“เสียเวลาอะไรเล่า...ผมเป็นคนดึงดันขอมาด้วยต่างหาก แล้วอีกอย่าง ผมก็อยากจะเห็นคนที่ทำให้เรย์กะแอบชอบได้อยู่เหมือนกัน”
ใช่แล้ว เขาอยากเห็นหน้าไอคนๆนี้เสียจริง ต้องมีดีไหร่ ต้องมีฐานะหน้าตาทางสังคมสักแค่ไหนถึงคว้าหัวใจของเธอไปได้อย่างง่ายดายแล้วทำอะไรที่ไม่เป็นตัวของตัวเองได้จนถึงขั้นแอบตามอย่างนี้!!
แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บใจอย่างถึงที่สุดก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนไกลถ้าไม่ใช่ตนเอง....
‘ ทำอะไรก็ไม่ได้เลย แถมไม่รู้อีกด้วยว่าหมอนั่นเป็นใครต่อให้สืบเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้เลย ถ้าได้ข้อมูลเพียงเสี้ยวนิดล่ะก็....อะไรๆก็คงจัดการได้อย่างง่ายดาย ‘
“แล้วเขาคนนั้น เป็นคนยังไงเหรอ?”
“เป็นคนที่วิเศษมากเลยล่ะค่ะ~ ถ้าจะถามว่าชอบตรงส่วนไหนล่ะก็ คงเป็นรอยยิ้มของเขาล่ะนะคะ”
“รอยยิ้ม?..”
“ใช่ค่ะ~! ตอนนี้คงจะไม่ใช่แค่เพียงรอยยิ้มเท่านั้นแล้วล่ะ... ฉันคิดว่าฉันหลงรักทุกอย่างของเขา ไม่ว่าจะเป็นบุคลิก ท่าทาง น้ำเสียง หรือแม้กระทั่งนิสัยเสียๆของเขา คิก แปลกจังนะ ทำไมฉันถึงได้คิดว่ามันทั้งน่ารักและน่ามองไปทั้งหมดเลย”
น้ำเสียงที่เธอเอ่ยถึงเขาคนนั้น ต่อให้เอาคนที่ไม่รู้ประสีประสามานั่งฟังยังดูออกเลยว่าเต็มไปด้วยความรักและความสุขขนาดไหน รอยยิ้มและดวงตาพราวระยับนั่น....ช่างน่าเสียดายที่ไม่ใช่ของเขา
“เขา..เป็นใครเหรอครับ?”
ชูสุเกะมั่นใจว่าน้ำเสียงไม่ได้สูงเกินไปหรือต่ำเกินไป ทั้งไม่อยากรู้จนเกินไปและไม่คาดคั้นจนเกินไป แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเรย์กะถึงมองเขามาด้วยสายตาที่แปลกประหลาดอย่างนั้น
“..เอ่อ...ฉันบอกไม่ได้จริงๆค่ะ อ๊ะ! แล้วอย่าพึ่งหาว่าฉันโรคจิตตามสตอลกเกอร์เลยนะคะ! ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอก แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ....ถ้าวันนี้ท่านชูไม่ได้มาด้วย คนอื่นคงมองว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ~ ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่จะบอกท่านชูเป็นคนแรกเลยค่ะ~!”
เขายิ้มรับขื่นๆไปอย่างนั้นพร้อมกับความรู้สึกจุกเสียดในอก กว่าที่ทั้งเขากับเธอจะสามารถมานั่งคุยกันอย่างสนิทสนมแบบนี้ได้ มันต้องใช้เวลายาวนานแค่ไหนใครจะไปรู้บ้าง! ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีแท้ๆ แต่แล้วอยู่ๆเขาก็เหมือนถูกตบลงจากที่สูงด้วยเรื่องคนที่เรย์กะแอบชอบคนนี้