อย่าหาว่าโลกไม่สวยเลย แต่การเลือกคณะอ่ะ เลือกที่มันหางานได้ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ชอบ แค่เป็นอาชีพที่คิดว่าตัวเองสามารถอยู่กับมันได้ยี่สิบสามสิบปีก็พอ
ตอนอยู่มหาลัย เรื่องเรียนสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคือการฝึกคิด ฝึกแอตติจูด ฝึกบุคลิก ฝึกการเข้าสังคม soft skillทั้งหลายนี่เป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่าความรู้อีกถ้ามึงไม่ได้อยู่ในสายอาชีพเฉพาะทางมากๆ ตัวอย่างเช่น ต่อให้มึงมีแผนงานที่ดีมากแค่ไหน แต่ถ้าไปพรีเซนท์งึกๆงักๆต่อหน้าผู้บริหาร เค้าก็ไม่เอางานมึง
พวกโฆษณาชวนเชื่อว่าเป็นเจ้านายตัวเอง เล่นหุ้น ขายตรง เล่นบิทคอยน์อะไรต่างๆนานาก็ขอให้ฟังหูไว้หู คนที่เล่นพวกนี้แล้วรวยมีจริง แต่พวกที่เล่นแล้วจนมีมากกว่านั้นอีก งานประจำกอดเอาไว้ให้แน่น ส่วนอื่นๆเก็บไว้เป็นรายได้เสริม/งานพิเศษ
อีกเรื่องคือความรับผิดชอบ เด็กเดี๋ยวนี้ชอบเฮโลไปเรียนพวกวิชาชีพเฉพาะ(หมอ วิศวะ บัญชี ฯลฯ) แต่กูไม่ชอบ การที่มันเป็นวิชาชีพเฉพาะเพราะมันเกี่ยวข้องกับผู้คนและทรัพย์สินจำนวนมาก ความรับผิดชอบของผู้ประกอบอาชีพก็สูงตามไปด้วย เช่น ถ้ามึงเป็นหมอ มึงต้องรับผิดชอบชีวิตคน ถ้ามึงทำพลาดอาจหมายถึงชีวิตของคนๆนึง มึงสามารถรับอะไรแบบนั้นไหวไหม? ถ้ามึงเป็นวิศวกรไปสร้างตึก แล้วตึกที่มึงสร้างถล่ม มึงรับผิดชอบไหวไหม?
ความรับผิดชอบของมึงมากพอที่จะรับความเสี่ยงเหล่านี้ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็อย่า กูยกตัวอย่างแบบมองโลกเลวร้ายมาก ความจริงมันมีระบบตรวจสอบอีกเยอะ แต่อยากทำให้เห็นภาพว่ารายได้ดีๆของอาชีพพวกนี้มันมาพร้อมกับความเสี่ยงนะ
มีเด็กจบใหม่ที่ไม่พร้อมรับเรื่องแบบนี้เยอะมาก ถ้าปรับตัวได้ก็ดีไป แต่ถ้าปรับตัวไม่ได้ก็ลาออกไปทำงานสายอื่นก็เยอะ ก็อยากเตือนเด็กๆก่อนเลือกเรียนว่าคิดถึงตอนทำงานด้วยแล้วกัน