Fanboi Channel

มาแจกกาว.....

เธอ ผม ความสัมพันธ์ระหว่างเรา

ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ เป็นคำถามที่ผมคอยถามตัวเองอยู่บ่อยๆ หากแต่คำตอบนั้นดูพร่าเลือนเพราะรู้สึกตัวอีกทีผมก็ชอบเธอเข้าซะแล้ว
ผมรู้จัก คิโชวอิน เรย์กะ มาตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนที่ซุยรัน ในตอนแรกนั้นผมไม่ได้สนใจจะทำความรู้จักเธอด้วยซ้ำถึงแม้ว่าเทียบกับคนอื่นในรุ่นแล้วเธอจะดูโดดเด่นและแตกต่างอยู่มากทีเดียว
แต่หลังจากงานซัมเมอร์ปาร์ตี้ ความคิดผมก็เปลี่ยนไป คิโชวอิน เรย์กะ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสนใจทีเดียว แน่ล่ะ อย่างน้อยในวงสังคมนี้ก็ย่อมไม่มีใครปล่อยตัวเพลิดเพลินไปกับแสงแดดยามฤดูร้อนจนได้ผิวคล้ำมาแบบเธอ อีกอย่าง ในงานที่ต้องรักษาภาพลักษณ์เป็นอันดับแรกก็คงไม่มีใครปล่อยใจไปกับความรื่นเริงจนมากเกินไปอย่างเธอ แต่ก็ต้องยอมรับว่ารอยยิ้มกว้างของคิโชวอิน เรย์กะนั้นน่ามองจริงๆ

ดูท่าจะไม่ใช่แค่ผมที่คิดว่าคิโชวอินคนนั้นน่าสนใจ หลังจากจบงานซัมเมอร์ปาร์ตี้ เวลาที่พวกเรา(ผม มาซายะ ยูริเอะ และไอระ) อยู่ในห้องสโมสรครบพร้อมกัน ไอระจะชอบชวนคิโชวอิน เรย์กะมานั่งด้วยเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือการที่มาซายะผู้ไม่สนใจคนอื่นนักจดจำเธอได้ แต่ก็แน่ล่ะ งานวันนั้นเธอออกจะเด่นนี่นา
และจากการที่เราได้ใช้เวลาร่วมกันบ่อยขึ้นทำให้ผมได้รับรู้ว่า คิโชวอิน เรย์กะ กำลังสนใจมาซายะ แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าผมกำลังมองเธออยู่ก็มีอาการหวาดกลัวขึ้นมาทันที หือ? ยังไงกันนะ

วันเวลาในซุยรันของผมผ่านไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีเรื่องเดือดร้อนมากวนใจมากนัก นอกเสียจากว่าความสงสัยที่ผมมีต่อคิโชวอินคนนั้น ทั้งๆที่สนใจมาซายะแท้ๆแต่ทำไมถึงได้ไม่พยายามเข้าใกล้เลยนะ เธอเองก็จับกลุ่มอยู่แต่กับเพื่อนของเธอ ไม่แม้แต่พยายามเรียกร้องความสนใจจากมาซายะ ค่อนข้างหลีกเลี่ยงด้วยซ้ำไป แปลก แอบมองบ่อยขนาดนั้นแท้ๆ…
แล้ววันหนึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสทำความรู้จักคิโชวอิน เรย์กะมากขึ้น ต้องขอบคุณยูริเอะเลยนะ แต่ทว่าผมยิ่งสับสนหนักเข้าไปอีกเมื่อพบว่าคิโชวอินมีโอกาสใกล้ชิดมาซายะมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆแต่กลับพยายามปฏิเสธ ผลักไส และหวาดกลัว(?)โอกาสนั้นเหลือเกิน
เมื่อผมพูดคุยกับเธอถึงเรื่องนี้ เธอก็ปฏิเสธว่าไม่ได้มีความรู้สึกใดๆให้มาซายะ พูดออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยเสียจนผมเลิกล้มการค้นหาคำตอบว่าเธอโกหกหรือไม่
เรื่องราวหลังจากนั้นก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ คิโชวอินได้กลับไปใช้ชีวิตกับกลุ่มเพื่อนของเธอ ไม่หาทางมาข้องเกี่ยวกับมาซายะตามเคย สีหน้าแววตาดูสดใสเหมือนเคย
อะไรบางอย่างที่ทำให้จิตใจผมหนักอึ้งตลอดเวลาที่ผ่านมาดูจะหายไปแล้ว

วันหนึ่ง ผมได้มีโอกาสทำงานร่วมกับคิโชวอิน เรย์กะเป็นครั้งแรก ผมพบว่าเธอต่างจากผู้หญิงทั่วไปมากทีเดียว แน่ล่ะ ปกติเธอก็ดูแตกต่างมากอยู่แล้ว หากแต่คราวนี้แตกต่างในความหมายที่ต่างออกไป คนที่เป็นถึงคิโชวอิน เรย์กะนั่งทำงานเอกสารอย่างไม่ปริปากบ่น ผมเห็นเธอมีสีหน้าเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่ปฏิเสธสักคำเมื่อมีใครนำงานมาเพิ่มให้ งานพวกนั้นเธอไม่ควรจะต้องทำคนเดียวแท้ๆ ผมเอ่ยปากบอกให้เด็กผู้หญิงที่อยู่รอบตัวให้ไปทำงานแต่ไม่มีใครยึดถือคำพูดนั้นจริงจัง ทุกคนต่างต้องการดึงความสนใจของผม ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้ผมยิ่งรำคาญ หรือผมควรจะทำตัวหยิ่งยโสแบบมาซายะดีนะ…
เผลอละสายตาไปแวบเดียว คิโชวอินหายไปแล้ว เมื่อถามถึงคนรอบตัวก็พบว่าเธอกำลังไปห้องเรียนเด็กปีสาม ห้องที่มีเจ้าคาซึรางิ ฮารุกิอยู่
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ผมคงคิดว่าเธอรับมือกับเรื่องแบบนี้ได้สบาย แต่ตอนนี้ผมคิดว่า คิโชวอินคนนั้นน่ะไม่มีทางทำเรื่องพวกนี้ได้แน่ๆ ผมรีบเร่งเดินตามเธอไป
เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย คาซึรางิทำตัววุ่นวายอีกตามเคย ผมสั่งให้เขาทำตัวดีๆ แล้วเดินตามคิโชวอินออกนอกห้องไป ด้วยความประหลาดใจ ผมโดนเธอคนนั้นเหน็บแนมเข้าซะแล้ว คนที่แทบไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมามากมาย คราวนี้’เผลอ’หลุดอาการหงุดหงิดออกมาจนได้
คิโชวอิน เรย์กะนี่น่าสนใจจริงๆแหละ

ยิ่งนานวันเข้าการได้พบเจอคุณคิโชวอินกลายเป็นหนึ่งในเรื่องสนุกของผม การได้เห็นคุณคิโชวอินเผลอทำเรื่องแปลกๆออกมาเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข ผมทราบได้จากใจจริงเลยว่าผมมีความสุขจริงๆ
คนที่เป็นถึงบุตรของตระกูลคิโชวอินแต่แค่ได้ทานของอร่อยๆก็มีแววตาที่เปล่งประกายแล้ว เป็นคนที่ดูสูงส่งจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้กลับเป็นที่รักของบรรดาสัตว์โลก
ถึงแม้คุณคิโชวอินจะเป็นคนแปลกๆอยู่บ้างแต่เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ผมไม่เคยเห็นเธอใช้อำนาจข่มเหงเพื่อนของเธอเลยสักครั้ง และนั่นทำให้ผมประทับใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก

วันเวลาผ่านพ้นไป เผลอแป๊ปเดียว พวกเราก็ขึ้นชั้นมัธยมต้น
คุณคิโชวอินมีความรักครั้งแรก เธอไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่คนที่คอยเฝ้ามองเธอมาตลอดอย่างผมก็รู้สึกได้ แววตาที่เปลี่ยนไปเมื่อเธอมองเขา ต่างจากตอนมองคนอื่น ต่างจากเวลาที่เธอมองผม ผมรับรู้ได้ถึงความขมขื่นที่แผ่ขยายในจิตใจ
วันนั้นผมรู้สึกตัวว่าผมรักคุณคิโชวอินเข้าแล้ว

แต่รักแล้วยังไงล่ะ
ผมก็ยังคงไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้เหมือนเดิม ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคุณคิโชวอินถึงไม่ยอมมาพูดคุยกับพวกผมเลยนะ

บางครั้งบางคราว คุณคิโชวอินและผองเพื่อนก็ชอบลงไปเดินเล่นในสวน ผมไม่ได้ยินว่าเธอพูดคุยอะไรกับเพื่อนแต่จากท่าทีที่ชูมือแปลกๆคงเป็นเรื่องที่น่าสนุกแน่เลย ผมที่แอบมองเธอจากบนอาคารเรียนพูดในใจว่า น่ารักจังเลย
หนึ่งวันของผมจะเป็นวันที่ดีหรือเลวร้ายล้วนขึ้นอยู่กับคุณคิโชวอิน คุณคิโชวอินมีความสุข วันนั้นเป็นวันที่ดี หากวันไหนเธอหม่นหมอง ราวกับว่าท้องฟ้าของผมครึ้มเหมือนฝนจะตกก็ไม่ปาน

มีบางที ความคิดเรื่องสารภาพรักออกไปแวบเข้ามาในหัวแต่ก็ถูกปัดตกไปในทันที
แค่ผมพยายามหาเรื่องคุยด้วยยังกลัวขนาดนั้น
ผมไปทำอะไรให้เธอกันนะ...
แต่บางทีเธอมองมาที่ผมด้วยความขุ่นเคืองใจ อาจจะฟังดูแปลกประหลาดไปหน่อยแต่ผมกลับชอบที่เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาแบบนั้น เพราะลึกๆในใจผมมีความรู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้กลัวผมมากมายเสียหน่อย
และอีกอย่าง.. ไม่ใช่ทุกคนที่เธอจะเปิดเผยความรู้สึกด้วยขนาดนี้
ส่วนใหญ่แล้วเธอมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นการที่ได้เห็นคุณคิโชวอินมีอารมณ์อย่างอื่นบ้าง(โดยเฉพาะกับผมคนเดียว)นับเป็นเรื่องที่น่าดีใจอย่างยิ่ง

แล้ววันหนึ่งคุณคิโชวอินก็รู้จักยูกิโนะ เธอชอบยูกิโนะมากๆ มากเสียจนคุยกับผมด้วยท่าทีผ่อนคลายมากกว่าที่เคย
คุณคิโชวอินที่คอยเก็บงำความรู้สึกไว้เสมอ คราวนี้ยิ้มด้วยรอยยิ้มเหมือนเมื่องานซัมเมอร์ปาร์ตี้วันนั้น แววตามีร่องรอยของความสุขใจ
ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มและแววตาของเธอแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
ในใจลึกๆ ผมอดอิจฉายูกิโนะไม่ได้ที่เป็นคนทำให้เธอมีความสุขขนาดนี้
เหลือบมองใบหน้าของเธอที่อยู่ด้านข้าง อยู่ใกล้ถึงเพียงนี้แต่ไม่สามารถบอกอะไรออกไปได้ ช่างเป็นระยะห่างที่แสนอึดอัดใจ

ทั้งๆที่ชอบมากมายถึงเพียงนี้ ผมก็ยังคงไม่สามารถเข้าใกล้คุณคิโชวอิน
เพราะชอบมากมายถึงเพียงนี้ ผมถึงไม่สามารถเข้าใกล้คุณคิโชวอิน
แค่เห็นหน้าเธอ ผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง ในใจมันเงอะงะไปหมด ถึงภายนอกผมจะดูสบายๆก็เถอะ
หยิบยกเรื่องที่ผมได้จากการสังเกตคุณคิโชวอินมาพูดคุยเล่น ถ้าหากไม่ใช่เรื่องยูกิโนะแล้ว คุณคิโชวอินก็มีสายตาบ่งบอกว่าระแวงผมเสียอย่างนั้น
คิดอะไรของคุณน่ะคุณคิโชวอิน..
แต่ผมพบว่า ผมชอบช่วงเวลาที่อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปมาเหลือเกิน โดยเฉพาะอารมณ์และสีหน้าของคุณคิโชวอินที่ไม่มีใครเคยได้เห็น มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้จัก
ความคิดที่ว่าผมอยากเป็นคนที่เธอคอยมาแบ่งปันความรู้สึกในแต่ละวันผ่านเข้ามาในหัว
อยากให้พึ่งพาตัวผมให้มากกว่านี้สักหน่อย เราเป็นถึง….?
นั่นสินะ เราเป็นอะไรกัน ผมรู้จักกับคุณคิโชวอินมามากกว่าสิบปีแต่ระยะห่างระหว่างเราก็ไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าเพื่อนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อคิดเช่นนี้ ผมก็แอบท้อใจอยู่บ้าง

มีข่าวลือระหว่างเราสองคนอยู่บ้างแต่ถึงกระนั้นก็โดนคุณคิโชวอินปฏิเสธไปทุกครั้ง
ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลยนี่นา… ปล่อยไว้แบบนั้นแล้วตกหลุมรักผมก็ได้นะคุณคิโชวอิน

แล้วก็มีวันที่ผมต้องอิจฉาน้องชายตัวเอง ยูกิโนะได้เต้นรำกับคุณคิโชวอินด้วยล่ะ ผมอยากเต้นด้วยจังเลย ถ้าไปขอแลกคู่ คุณคิโชวอินจะตอบตกลงมั้ยนะ แต่ถ้าเป็นคุณคิโชวอินแล้วล่ะก็คงจะตอบปฏิเสธแน่ๆเลย ในขณะที่ผมละล้าละลังอยู่นั้นเสียงเพลงก็จบลง ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆแล้วเดินไปหายูกิโนะกับคุณคิโชวอิน
ผมไม่ชอบตัวเองที่ขี้ขลาดแบบนี้เลย แต่ก็เพราะเป็นเรื่องของคุณคิโชวอิน ผมถึงได้ขี้ขลาดแบบนี้ ถ้าหากเผลอหลุดปากอะไรออกไปแค่นิดเดียว คุณคิโชวอินคงหายจากผมไปตลอดกาล

แต่ละวันของผมจบลงไปด้วยคำว่า ‘ถ้าได้สารภาพรักออกไปคงดีไม่น้อย..’

คนที่น่ารำคาญที่สุดในโลก

ตั้งแต่ฉันจำความว่าโลกที่ฉันอยู่คืออะไร ฉันก็ตั้งใจว่า จะมีชีวิตอยู่โดยที่ไม่หาเรื่องใส่ตัวเด็ดขาด ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย นอบน้อม และหนักแน่นเข้าไว้ ไม่กระทำการใดๆให้อันจะส่งผลให้ตระกูลเสี่ยงต่อการล่มสลายเป็นอันขาด

วันแรกที่เข้าโรงเรียน ฉันตื่นตาตื่นใจกับความอลังการของโรงเรียนแห่งนี้มากๆ ในฐานะที่เป็นแฟนคลับเมื่อได้มาเห็นของจริงแล้วรู้สึกปลื้มปิติอย่างยิ่งค่ะ
โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นตัวเอกอย่าง คาบุรากิ มาซายะ และ เอ็นโจ ชูสุเกะ ในวัยเด็ก
ถึงจะดีใจแต่ก็ไม่ลืมว่าการไปยุ่งเกี่ยวกับสองคนนี้เป็นหนทางทำให้ตระกูลล่มสลาย ฉันจึงจงใจรักษาระยะห่าง ไม่แสดงอาการว่าสนใจสองคนนั้น
พูดกันตามตรง ในชาติที่แล้วนั้นเอ็นโจ ชูสุเกะเป็นแบบที่ฉันชอบเลยค่ะ ภาพลักษณ์ใจดี อ่อนโยน เหมาะกับฉายาเจ้าชายมากๆ ตอนที่ได้เห็นว่าไม่ใช่ผมทองอย่างในหนังสือก็อดไม่คุ้นตาอยู่บ้างแต่เมื่อนึกดูแล้วถ้าไม่ได้ไปย้อมผม มีผมทองก็คงจะแปลกมากเลยล่ะสำหรับคนที่มีเชื้อสายเอเชียเต็มตัว

ถึงจะตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่ในงานซัมเมอร์ปาร์ตี้ครั้งแรกของฉันก็เผลอทำเรื่องเด่นสุดๆไปค่ะ แย่จริง ฉันตกใจจนตัวแข็งเป็นหิน ไหนเพื่อนๆของฉันบอกว่าสองคนนั้นคงไม่อยู่ญี่ปุ่นล่ะคะ ไม่งั้นฉันก็คงไม่มาเต้นวอลซ์หรอก บ้าจริง อย่าจำฉันได้เลยนะ
ดูท่าคำขอของฉันจะไม่เป็นผล เมื่อเอ็นโจถามว่าฉันใช่เด็กคนที่เต้นวอลซ์เมื่อวันนั้นหรือเปล่า คาบุรากิก็พูดอะไรบางอย่างที่่บ่งบอกว่าจำฉันได้ ฉันแอบเตือนตัวเองในใจอย่างเงียบๆว่าอย่าหาเรื่องทำให้ตัวเองเด่นอีก
แต่ฉันก็ต้องขอบคุณตัวเองที่ไปเต้นวอลซ์เมื่อวันนั้นนะคะ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้ใกล้ชิดกับท่านไอระแน่ๆเลย ฮุฮุฮุ
ได้อยู่ใกล้ๆคนที่เคยเป็นตัวละครในหนังสือที่ชอบ ฉันก็อดแอบมองไม่ได้ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นเอ็นโจมองมาทางนี้ อึ๋ย..

แต่ทว่าวันหนึ่ง ฉันก็มีเหตุให้ได้เกี่ยวข้องกับคาบุรากิมากกว่าเดิม น่ากลัวเหลือเกิน
เด็กตัวแค่นี้ก็มีพลังข่มขู่คนขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ทำก็จะเป็นการสร้างความขุ่นเคืองใจและอาจจะมีศัตรูโดยไม่จำเป็นสินะคะ ฉันยอมรับการเป็นสปายให้คาบุรากิอย่างไม่เต็มใจ
การเข้ามายุ่งเกี่ยวครั้งนี้ ทำให้ฉันได้รับรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของคาบุรากิที่ทุกคนฝันใฝ่ ความจริงก็เป็นแค่เด็กบ้าคนหนึ่งเท่านั้นค่าาา
ฉันทนเก็บความอึดอัดใจเอาไว้ลำพังเมื่อต้องฟังเหล่าเพื่อนๆกล่าวชมสองคนนั้น

วันหนึ่ง ฉันมีโอกาสได้เป็นกรรมการงานกีฬาร่วมกันกับเอ็นโจ คนอย่างเอ็นโจไม่น่าจะมาทำงานแบบนี้นะคะ หรือเขาจะชอบทำกิจกรรมกันนะ?
แต่แล้วฉันก็พบว่าการที่เอ็นโจเป็นกรรมการงานกีฬาร่วมกันนั้น.. ไม่ทำให้งานคืบหน้าแม้แต่น้อย!! เลิกไปมะรุ้มมะตุ้มเอ็นโจได้แล้วค่ะ งานเยอะขนาดนี้ทุกคนต้องมาช่วยกันสิคะ แต่ตัวฉันที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่หาเรื่องใส่ตัว ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
แอบมองไปทางนั้นอย่างเคืองๆ เห็นว่าเอ็นโจทำงานของตัวเองดีแต่สาวๆเอาแต่ชวนคุย ถึงแม้เอ็นโจจะบอกให้เด็กผู้หญิงพวกนั้นทำงานแต่พวกเธอก็ทำแค่แป๊ปเดียว ฉันอดหงุดหงิดใจไม่ได้ จริงจังกว่านี้หน่อยสิยะ
งานกีฬาปีนั้นจบลงด้วยการที่ฉันได้รู้ความจริงว่าฉายาจักรพรรดิของคาบุรากิมาจากกีฬาขี่ม้าส่งเมือง

ถึงงานจะจบลงไปแล้วแต่กระแสความเก่งกล้าอันร้อนระอุของ’จักรพรรดิ’ไม่จบตามไปด้วย เพื่อนๆรอบตัวฉันพูดคุยถึงความเหมาะสมของคาบุรากิกับฉายานี้อย่างเซ็งแซ่ และเอาใจช่วยฉัน หือ? อะไรนะคะ?
ทุกคนเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วค่ะ ฉันปฏิเสธออกไป แต่ก็มีคนเข้าใจผิดว่าฉันนั้นหลงใหลในตัวเอ็นโจ นั่นก็ไม่ใช่อีกเหมือนกันค่ะ ไหนๆก็ไหนๆฉันเลยปฏิเสธให้ชัดเจนว่าไม่ได้มีความรู้สึกให้สองคนนั้น กลับกลายเป็นว่าโดนเด็กพวกนี้หาว่าฉันยังเป็นเด็กน้อยอยู่ซะงั้น อะไรกันคะเนี่ย

เมื่อเข้าม.ต้น ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนฉัน.. ฉันมีความสุขกับช่วงเวลานั้นได้ไม่นานก็พบว่าคนที่เป็นรักครั้งแรกของฉันมีแฟนอยู่แล้ว
มีเวลาให้เสียใจไม่นานฉันก็ต้องเจอเรื่องน่าปวดหัวเมื่อลูกพี่ลูกน้อง โคโทะ ริรินะ เข้ามาเรียนที่ซุยรัน เด็กคนนั้นก่อเรื่องวุ่นวายให้ตามจัดการ แถมยังทำให้คาบุรากิโมโหด้วย ฉันตัวสั่นขึ้นมาเมื่อนึกว่าสถานะทางสังคมของตัวเองอาจจะตกต่ำลงก็ได้
ในขณะที่กำลังกลุ้มใจพลางกล่าวขอโทษคาบุรากิเรื่องริรินะไปพลาง คาบุรากิก็มีท่าทีว่าไม่ได้โมโหแล้ว เอ๋? ดีจังเลยนะคะ ดีใจได้ไม่นานก็มีคนแจ้งว่าริรินะมารอที่หน้าห้องสโมสร หาาาา
เมื่อออกไปพบริรินะ เจ้าตัวก็งอแงขอให้พาไปขอโทษคาบุรากิ ขณะกำลังยืดยื้อกันอยู่ เอ็นโจก็เดินออกมาจากห้องสโมสร
‘นี่ พอทีเถอะน่า ไม่รู้เหรอว่าถ้าทำให้มาซายะโกรธไปกว่านี้จะเป็นยังไง ไม่รู้เหรอว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอ คุณคิโชวอินน่ะต้องไปก้มหัวปลกๆ ขอโทษคนอื่นแค่ไหน ถ้ารู้คงไม่ทำอะไรหน้าไม่อายอย่างนี้หรอกใช่ไหม ที่เธอไปสร้างศัตรูกับรุ่นพี่ไปทั่วแล้วยังลอยตัวอยู่ได้น่ะเป็นเพราะคุณคิโชวอินไปเที่ยวขอร้องคนอื่นไว้หรอกนะ มาซายะเองก็รู้ถึงได้เงียบไว้มาตลอด แต่นี่มันชักจะเกินไปแล้วนะ’ อุหวา อะไรกันน่ะ เอ็นโจที่ปกติดูยิ้มแย้มอยู่เสมอตอนนี้ดูน่ากลัวชะมัดเลย ริรินะวิ่งหนีไปโดยไม่แม้แต่จะทำความเคารพ ฉันหันไปกล่าวขอโทษที่ทำความวุ่นวายให้เอ็นโจ แต่กลับโดนบอกมาว่า ‘แต่ว่าคุณคิโชวอิน นี่ก็ถือว่าติดหนี้กันครั้งหนึ่งแล้วนะ’ หาาาาาาา ภาพลักษณ์เจ้าชายของเอ็นโจอะไรนั่นความจริงแล้วหมอนั่นก็เป็นแค่จอมเจ้าเล่ห์คนหนึ่งเท่านั้นค่าาา

และแล้วฉันก็ถูกทวงหนี้จากตาเจ้าเล่ห์นั่น… กระเพาะของฉันปวดแปล๊บขึ้นมามานึกภาพความวุ่นวายที่ต้องรับมือ เอ็นโจ ชูสุเกะนี่เป็นคนที่น่ารำคาญจริงๆเลย หาเรื่องให้คนอื่นอยู่ได้
นอกจากจะต้องรับมือกับความวุ่นวายในห้องแล้ว ยังมีเรื่องที่ให้ฉันต้องจัดการ.. ซึรุฮานะ มากิ
พักหลังซึรุฮานะเริ่มจะไม่เห็นฉันอยู่ในสายตามากขึ้น ถ้าปล่อยไปสถานะทางสังคมของฉันต้องตกต่ำลงแน่ๆเลยค่ะ แต่คนใจปลาซิวปลาสร้อยอย่างฉันตอนนี้ทำได้แค่ถ่วงเวลาไปเรื่อยๆ…
การถ่วงเวลาของฉันจบลงเมื่อไปร้านแฮร์ซาลอนแล้วพบว่าตัวเองมีผมหงอก… อายุแค่สิบห้าปีมีผมหงอกซะแล้ว.. ต้องจัดการเรื่องนี้แล้วสินะคะ
วันนั้นฉันบำรุงตัวเองไปอย่างดี เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน!!

จัดการซึรุฮานะลงได้อย่างสวยงามแต่โดนคาบุรากิที่เดินผ่านมามองด้วยสายตาตำหนิ หาาา อะไรกันน่ะ ตัวเองเป็นคนก่อเรื่องให้คนอื่นตามเช็ดแท้ๆ ฉันที่โมโหจัดเดินมุ่งหน้าไปยังห้องสโมสร ระเบิดอารมณ์ใส่จักรพรรดิอย่างหยุดไม่อยู่ เอ็นโจเข้ามาห้ามไว้ พอเห็นใบหน้ายิ้มๆนั่นฉันก็อดหมั่นไส้จนความรู้สึกโมโหพุ่งพล่านขึ้นมาอีกระลอกไม่ได้ เหวี่ยงใส่เอ็นโจเต็มเหนี่ยว
แต่เมื่อกลับถึงบ้านและอารมณ์เย็นลงแล้วฉันกลับกลายเป็นตัวสั่นระริก หวาดกลัวในสิ่งที่ทำลงไป
วันต่อมา คาบุรากิและเอ็นโจมาขอโทษฉันที่ห้อง คาบุรากินี่เป็นเจ้าบ้าจริงๆนะคะ ขอโทษคนอื่นด้วยการเขกหัว แต่เอ็นโจทำให้ฉันประหลาดใจด้วยการขอโทษฉันอย่างจริงจังแถมยังบอกให้ต่อยเขาได้ด้วย จริงหรือคะนี่!? โอกาสแบบนี้ไม่ได้มาถึงง่ายๆ ฉันต่อยท้องเอ็นโจเข้าเต็มรัก ถือว่าเอาคืนที่ก่อความรำคาญให้ตลอดเวลาที่ผ่านมานะคะ โฮะโฮะโฮะ

เวลาหลังจากนั้นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ฉันได้ไปพักร้อนกับเพื่อนที่คารุอิซาวะ แต่หัวเรื่องที่คุยดันกลายมาเป็นเรื่องคาบุรากิกับเอ็นโจซะได้ หวา.. พวกคนป็อปปูล่าร์นี่น่ารำคาญจริงๆเลย แต่ไหงอยู่ๆกลายมาเป็นเรื่องคาบุรากิกับฉันได้ล่ะคะ!? ฉันละความสนใจจากขนมหันมาตอบปฏิเสธไปอย่างหนักแน่นก็กลายมาเป็นฉันกับเอ็นโจ นั่นก็ไม่ใช่เหมือนกันค่ะ คนน่ารำคาญ ชอบหาเรื่องวุ่นวายมาให้แบบนั้นใครจะไปชอบลงคะ ก่อนที่จะได้กล่าวปฏิเสธไปก็มีคนเอาเรื่องที่ฉันได้บัตรเชิญจากบ้านคาบุรากิมาพูด ไม่มีโอกาสให้ปฏิเสธเรื่องเอ็นโจ ฉันกลับไปปฏิเสธเรื่องคาบุรากิอีกครั้ง ยังไงสิ่งที่ต้องทำให้ชัดเจนคือตัวฉันนั้นไม่มีความรู้สึกใดๆให้จักรพรรดิของทุกคนทั้งนั้นแหละค่ะ ส่วนเอ็นโจ.. เอาไว้ก่อนก็ได้มั้ง ยังไงถ้าไม่ไปทำให้คาบุรากิขุ่นเคืองใจ เอ็นโจก็คงไม่เป็นศัตรูกับฉันหรอก

และแล้วก็มีอีเว้นท์ครั้งใหญ่มาสั่นสะเทือนซุยรัน จักรพรรดิผู้ครองตำแหน่งท็อปในการสอบเสมอกลับไม่ติดอันดับ!? แถมยังหายตัวไปอีกด้วย!!?
พูดกันตามตรงฉันก็แอบสนใจอยู่นะคะแต่ไม่กล้าแสดงออก ประสบการณ์ในวันวานสอนให้ฉันรู้ว่าไม่เข้าไปยุ่งจะดีที่สุด
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่เอ็นโจก็หาเรื่องมาให้ฉันจนได้ มาเล่าให้ฟังนิดๆหน่อยๆ แล้วมาข่มขู่ว่า ‘ถ้าไปเล่าอะไรให้ฟังเจออะไรน่ากลัวแน่’ หา แล้วจะมาทำให้อยากรู้มากกว่าเดิมทำไมยะ น่าหงุดหงิดจริงๆ
แต่สีหน้าของเอ็นโจดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด จะไหวมั้ยนะ…?

วันเวลาในซุยรันของฉันกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อได้พบกับเทวดาน้อย แต่ปัญหามีอยู่แค่อย่างเดียว.. เทวดาน้อยคนนี้เป็นน้องชายแท้ๆของเอ็นโจ ชูสุเกะล่ะค่ะ
ความตั้งใจที่จะไม่พาตัวเองไปใกล้ชิดสองคนนั้นมากเกินไปพังทลายอย่างไม่มีชิ้นดี แหม ถ้าเป็นแค่คุณน้องชายก็พอไหวอะนะ ฉันหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองแล้วปล่อยใจระเริงไปกับความน่ารักของยูกิโนะคุง อา~~ น่ารักจังเลยน้าาา อยากจับมาฟัดจังเล้ยยยยย
พอรู้ตัวอีกทีก็คุยเรื่องยูกิโนะคุงกับเอ็นโจอย่างไหลลื่นแล้วล่ะ เอ๋ ยังไงกันนะ
ห้ามลืมสิว่าถ้าไปยุ่งกับเอ็นโจและคาบุรากิมากไปอาจจะเจอเรื่องเจ็บปวดภายหลังก็ได้นะ ต้องทำเฉยๆเข้าไว้ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ..

แล้วคนจอมเจ้าเล่ห์นั่นก็หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันอีกแล้วล่ะค่ะ บนโลกนี้ก็มีผ้าขนหนูตั้งเยอะ ทำไมต้องมาใช้ยี่ห้อเดียวกันด้วยนะคะ น่าปวดใจจริงๆที่พอจะปฏิเสธก็ถูกกลบด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด ฟังกันบ้างสิคะ!
โชคดีที่ข่าวลือนี่อยู่ไม่นานเพราะสาวๆหันไปใช้ผ้าขนหนูเข้าคู่กับเอ็นโจและคาบุรากิกันหมด
พอไปเลียบๆเคียงๆถามยูกิโนะเรื่องเอ็นโจใช้ผ้าขนหนูยี่ห้อผืนเดียวกัน ก็ได้คำตอบมาว่า ยูกิโนะคุงซื้อให้พี่ชายใช้เอง.. อ้าว.. แหม งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ขนาดฉันเจอของดีๆยังอยากให้ท่านพี่ได้ใช้ด้วยเลย

คดีเก่ายังไม่ทันหายก็มีคดีใหม่มาอีกแล้วค่ะ ตาไก่โง่มาโหวกเหวกโวยวายใส่ฉันว่าเด็กผู้หญิงม.ต้นลือกันว่าฉันกับเอ็นโจสนิทกันดี หา ใครไปสนิทด้วยตอนไหนคะ กับคนที่ชอบหาเรื่องวุ่นวายมาให้แบบนั้นใครจะอยากไปสนิทด้วย
นอกจากนั้นยังต้องมาเจอไมฮามะพูดจาน่าขนลุกว่าฉันไปเล่นหูเล่นตากับเอ็นโจอีก ช่างจินตนาการกันเหลือเกินนะคะ บอกไปคงไม่มีใครเชื่อสินะคะว่าเอ็นโจ ชูสุเกะน่ะน่ารำคาญที่หนึ่งในโลกเลย

งานเทศกาลโรงเรียนคราวนี้กระหึ่มไปด้วยเรื่องของจักรพรรดิผู้ไม่ทานขนมทำมือแต่กลับทานคุ้กกี้ที่วาคาบะจังทำแถมยังชมว่าอร่อยดีนี่ด้วย เด็กผู้หญิงคนอื่นนึกว่าคาบุรากิทานขนมทำมือแล้วแต่พอเอาไปให้คาบุรากิก็ตอบกลับมาว่าฉันไม่ทานของทำมือเหมือนเดิม แต่ดันทานคุ้กกี้ของวาคาบะจังนี่นะ เหตุการณ์นี้ทำให้วาคาบะจังโดนสุมเพลิงไฟริษยามากกว่าเดิมอีก
อ๊ะ แต่ก็มีอีกเรื่องหนึ่งด้วยนะคะคือเอ้นโจทำลาเต้อาร์ทให้ฉัน ก่อเรื่องวุ่นวายให้อีกแล้วนะคะ น่ารำคาญจริงๆ ใต้ความอ่อนโยนนั่นมีแต่ความเจ้าเล่ห์ล้วนๆนะคะทุกคน หมอนั่นก็แค่อยากใช้ฉันเป็นข่าวกลบเรื่องของเพื่อนตัวเองเท่านั้นแหละ
ความจริงลาเต้อาร์ทแก้วนั้นก็น่ารักดีนะคะ ฉันก็อยากชื่นชมความน่ารักนานกว่านั้นสักหน่อยถ้าไม่ติดว่าหมั่นไส้คนทำเลยคนจนเละแทบทันทีที่ได้มา

งานโรงเรียนวันที่สอง เปิดให้คนนอกเข้าชมได้ พวกอุเมวากะคุงก็มาวันนี้แหละค่ะ
พอเจอกันพวกคุณโมริยามะก็เล่าให้ฟังว่าเจอบาริสต้าสุดหล่ออย่างกับเจ้าชาย.. เหอะ คงจะเป็นเอ็นโจอย่างไม่ต้องสงสัย ป๊อปเหลือเกินนะคะ ฉันชักจะหมั่นไส้ เมื่อคุณโมริยามะถามว่ารู้จักหรือเปล่าเลยตอบไปว่าเป็นแค่คนเคยเห็นหน้า แหม ขืนตอบว่ารู้จัก อาจจะโดนรบกวนอะไรหลายๆอย่างก็ได้ ไม่ล่ะค่ะ ตัวฉันที่รักสงบไม่ขอหาเรื่องวุ่นวายมาใส่ตัวเด็ดขาด

แล้วคาเฟ่สูฝูก็คึกคักขึ้นมาเมื่อคาบุรากิและเอ็นโจปรากฏตัว เอ่อ.. ต้องขอบคุณสองคนนี้สินะคะ เมื่อเห็นยูกิโนะคุงโผล่ออกมาจากด้านหลังเอ็นโจ ฉันก็เปลี่ยนโหมดเป็นเรย์กะผู้คึกคัก ทักทายยูกิโนะอย่างแจ่มใส
ฮืม.. เมื่อวานก็ได้ลาเต้อาร์ทมาฟรีๆด้วย งั้นแถมขนมเปี๊ยะให้ด้วยแล้วกันเนอะ
พอทั้งสามดื่มชาเสร็จก็จะกลับ ฉันเลยเดินไปส่งจนถึงทางเดิน คาบุรากิขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีงานเลี้ยงปิดงานของห้อง ฉันยืนคุยกับยูกิโนะเพลินจนลืมว่าจริงๆจะแค่ออกมาส่ง เอ็นโจก็ยืนยิ้มๆมองพวกเราคุยกันอยู่ หืม~ พอมีน้องอยู่ด้วยแล้วเอ็นโจดูจะอารมณ์ดีกว่าปกติแฮะ ดีจังน้า~
แล้วก็มีเสียงเรียก
‘ชู’ ………….ชู?
พอหันไปมองก็เห็นตาไก่โง่ยืนอยู่กับผู้หญิงผมดำยาวประบ่าร่างอ้อนแอ้น ใครน่ะ? เอ็นโจสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้นแล้วเดินเข้าไปหา ชื่อ ยุยโกะ งั้นเหรอ.. ยูกิโนะบีบมือฉันแน่น อื๋อ? ยูกิโนะคุง?
เอ็นโจกับคุณยุยโกะเปล่งประกายรังสีความสนิทสนมอย่างเห็นได้ชัด
‘แค่ลาเต้อาร์ทไม่เห็นต้องมาถึงงานโรงเรียน ที่่บ้านก็วาดอะไรที่ยุยโกะชอบให้ได้หมดทุกอย่างเลยนะ’ หา อะไรกันน่ะ?
‘ถ้าชูไม่อยู่ก็ไม่สนุกน่ะสิ’ อะไรล่ะนั่น…
ยูกิโนะกับเอ็นโจมาลาฉัน ฉันมองเหม่อตามคุณยุยโกะที่เดินคล้องแขนเอ็นโจอย่างเป็นธรรมชาติจากไปอย่างเงียบๆ ตาไก่โง่มากระซิบข้างหูฉันว่า ‘คุณยุยโกะน่ะเป็นคนรักของคุณเอ็นโจนะ’
คนรัก…………….? คนแบบเอ็นโจก็มีคนรักแล้ว? อะไรกันน่ะ ฮะๆ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย
ฉันรู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาดใส่ พวกอุเมวากะคุงกลับมาพอดี ขอถ่ายรูปฉันในชุดจีนกันใหญ่ ฉันที่ไม่มีกะจิตกะใจจะมาปฏิเสธอะไรแล้วปล่อยให้ถ่ายไปเรื่อยๆ
คนรัก? คนรัก? อะไรกัน บ้าน่า….
บ้าจริง… ทั้งๆที่รักษาระยะห่างก็แล้ว ไม่เข้าใกล้มากเกินจำเป็นก็แล้ว ทำไมยังเจ็บอยู่อีกนะ? ทำไมกัน..

เป็นแค่คนที่น่ารำคาญคนหนึ่งแท้ๆ…

------------------------------------------------
ขอตั้งชื่อฟิคนี้ว่า ~ความรักเล็กๆข้างเดียว~ กว่าจะจบหมดกาวไปเยอะมากแต่เมื่อวานได้กาวถังใหญ่เลยมีแรงปั่น 5555
ปล. นี่จบแล้วนะ ไม่มีตอนต่อ พูดตรงๆคือกูไม่รู้จะแต่งต่อยังไง 5555
หวังว่าจะไม่ยาวไปเน้ออ ถ้ามันยาวไปก็ขอโทษด้วย ;ww;)