>>344 คือกูเชื่อว่านิยายที่เบียวแล้วสนุกมันก็มีอยู่แล้ว เวลากูอ่านนิยาย กูแค่ขอความสมจริงพอประมาณ มีที่มาที่ไป เปิดตัวอลัง มึงจะเบียวแค่ไหนกูก็อ่านไหว
เรื่องช่วงแรก สำหรับกู มึงไม่ต้องเซ็ทเวิร์ลด้วยการนั่งเลคเชอร์บรรยายยาว ๆ มึงแค่สอดแทรกวัฒนธรรม เทคโนโลยี หรือเวทมนต์ เข้าไปในการดำเนินชีวิตของตัวเอกสักกะนิด สักกะหน่อย ให้คนอ่านมึงซึมซับไปเรื่อย ๆ มึงจะได้ทั้งการดำเนินพร้อมยัดเยียดเวิร์ลเซ็ตติ้งให้คนอ่่านโดยที่แม่งไม่รู้ตัว แต่มันจะรู้เรื่องแน่นวล
ส่วนที่เป็นหัวใจของฉากเปิดคือ มันต้องเป็นฉากที่บีบคั้นอารมณ์(ที่อาจจะไม่ต้องจำเป็นต้องปูเนื้อเรื่องมาก่อนมากนัก แบบที่คนอ่านพร้อมแดกในทันที) หรือจะเป็น The most intense scene ของเรื่องมึงก็ได้
กูยกตัวอย่างเรื่อง lookism ละกัน ไอเหี้ยพระเอกแม่งถูกบูลลี่จนถึงขั้นต่ำสุดของชีวิต loser เหี้ย ๆ เพราะแม่งอ้วนเตี้ยเหี้ยขี้เหร่ ไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ มีแต่คนหัวเราะเยาะเย้ย กูอ่่านไปก็สงสารอึดอัดลุ้นให้เหี้ยพระเอกเอาคืนพวกห่านี่ให้หมด คนเขียนแม่งก็แสดงให้เห็นความน่าสมเพซของพระเอกมาตลอด จนมาถึงตอนจบตอนแรก พระเอกแม่งตื่นมาแล้วส่องกระจก แม่งกลายเป็นอปป้าหล่อวัวตายควายล้ม กลายเป็นคนฮอทไปเลย แถมต่อสู้เก่งเหี้ยระดับ
imba หลังจากนั้นกูติดแม่งงอมแงม
>>344 กูชอบเฟท ซีโร่นะ แม่งดาร์กได้ใจมาก ภาคอื่นมันก็พอไหวอยู่แต่ไม่ได้ติดตามทั้งหมด