มาลงฟิคตามสัญญา
ยูกิโนะ Side story(AU: ชูสุเกะกลับชาติมาเกิด) >>>/webnovel/3805/323-324
-------------------------
หลังจากเล่นเปียโนเสร็จ ผมก็นั่งจิบชาฝรั่งอุ่นๆอยู่ในห้องสโมสร รอชูสุเกะมารับตามที่ได้นัดกันไว้ เห็นว่าห้องชูสุเกะขายดีมากจนร้านปิดเร็วเกินกว่ากำหนด เนื้อหอมจริงๆเลยน้า เจ้าน้องชาย
ชูสุเกะเปิดประตูเข้ามา ข้างหลังมีมาซายะเดินตามมาด้วย ผมกำลังจะทักแต่ก็เห็นว่าทั้งคู่มีสีหน้าอึมครึม หม่นหมอง โดยเฉพาะชูสุเกะที่ดูอมทุกข์อมโศกประหนึ่งโลกจะสลาย
เฮ้ๆ ไปทำอะไรกันมาน่ะ
นายยังไม่หายหดหู่เรื่องลาเต้อาร์ทเรอะ ชูสุเก่!! นายจะมาจมอยู่ในความเศร้าไม่ได้นะ ชีวิตมันต้องก้าวต่อไปสิ
ส่วนมาซายะ....คงหดหู่ที่ไม่ได้เดินเที่ยวงานกับคุณทาคามิจิล่ะมั้ง ช่างเถอะ
ผมเดินไปหาชูสุเกะ พูดด้วยเสียงออดอ้อนว่าอยากไปหาคุณพี่เรย์กะ ชูสุเกะชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าตกลง ดีมาก เจ้าน้องชาย พูดกันรู้เรื่องแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องให้ใช้กำลังบังคับกัน
เราสามคนเดินไปยังห้องที่เธอจัดงาน พวกสาวๆทำท่าจะมารุมล้อมเจ้าสองคนนั้น แต่พอเห็นผมก็ล่าถอยออกไปอย่างกับโมเสสแหวกทะเลแดง ไปยืนมองห่างๆแต่ก็ยังกรี๊ดกร๊าดไม่เลิกรา
ประธาน Pivoine สั่งให้ทุกคนห้ามรบกวนผมด้วยเรื่องของสุขภาพ นักเรียนหญิงทั้งหลายก็ทำได้แต่วี้ดว้ายไปตามเรื่องตามราว ไม่กล้าเข้าใกล้
ผมรู้ว่าชูสุเกะในแต่ละวันจะมีสาวๆรุมล้อมตามเป็นโขยงจนน่าอึดอัด แต่ขอโทษนะครับ วันนี้ชูสุเกะถูกจองตัวไว้แล้ว ไม่ว่างมาเทคแคร์พวกเธอหรอกนะ
สองคนนั้นก้าวเข้าไปในร้านก็ยังได้รับเสียงกรี๊ด ชูสุเกะไม่สนใจพวกนั้น ก้าวไปยืนตรงหน้าเรย์กะในชุดกี่เพ้า
“สวัสดีคุณคิโชวอิน ยูกิโนะบอกอยากมาเลยพามาหาแน่ะ วันนี้เป็นโกวเนี้ยน้อยน่ารักเชียวนะ”
ดีมาก ชูสุเกะ จีบสาวต้องหมั่นชมแบบนี้ล่ะ
ผมทักทายเรย์กะ ลอบมองปฏิกริยาของเธอ ดูนิ่งๆกับคำชมของชูสุเกะ แต่มายิ้มเพียงแค่คำพูดสวัสดีของผมเนี่ยนะ ยัยผู้หญิงอำมหิตคนนี้นี่….
มาซายะมองไปรอบๆ พูดเรื่องไม่มีลายมังกรจะเก็บไม่ครบซีรีส์ เรย์กะก็หน้าบึ้งตึงทันที
“ฉันไม่มีความทะเยอทะยานพิสดารพรรค์นั้นหรอกค่ะ”
พูดเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ย
เรย์กะพาพวกผมมานั่งที่โต๊ะ สั่งชากันคนละอย่าง ไม่นานเท่าไหร่ชาที่สั่งไปก็ยกออกมาเสิร์ฟ มีขนมเปี๊ยะแถมมาให้ด้วยคนละก้อน ส่วนผมได้เต้าฮวยเพียงคนเดียว
ความสองมาตรฐานนี่มันอะไรกัน ผมควรจะแบ่งให้ชูสุเกะด้วยมั้ยนะ
แต่ชูสุเกะดูจะพอใจกับขนมเปี๊ยะที่ได้รับมาอยู่เงียบๆ ทานไปไม่บ่นอะไรสักคำ ไม่เรียกร้องจะเอานั่นเอานี่ด้วย มักน้อยอะไรอย่างนี้ น้องชายผู้น่าสงสารของผม
ผมสั่งชาบุปผาคลี่ เป็นชาที่เรย์กะแนะนำว่าแค่เอาก้อนชาใส่ลงไปในน้ำร้อน ผ่านไปสักพัก ก้อนชาก็จะค่อยๆคลายตัวออกเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานในน้ำ
ชูสุเกะเหมือนก้อนชาบุปผาคลี่เปี๊ยบ
ก่อนหน้าที่จะเข้าร้าน นายยังอมทุกข์ หน้าหุบเป็นก้อนชานี่อยู่เลย แต่พออยู่ใกล้ๆเธอก็ยิ้มหน้าบานเชียวนะ อย่างกับดอกไม้ในน้ำร้อนเลย
แต่ผมพามาให้นายคุยกับเรย์กะ นายก็คุยเสริมซะเป็นส่วนใหญ่ ให้ผมเป็นคนคุยหลักแทน ไม่ไหวเล้ยเจ้าหมอนี่
เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วยิ่งนัก รู้ตัวอีกทีก็ได้เวลาเลิกกันแล้ว ไม่มีงานเลี้ยงไหนไม่เลิกรา
เรย์กะเดินจูงมือผมออกมาส่งข้างหน้า มาซายะขอแยกตัวไปร่วมงานเลี้ยงฉลองปิดงานของห้อง ได้ยินว่าบ้านผีสิงของมาซายะประสบความสำเร็จดีก็นับว่าดีใจด้วย
ชูสุเกะยืนฟังเรย์กะคุยกับผม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่น่าหมั่นไส้สุดๆ ถ้านายได้คุยตรงๆจะมีความสุขจนลอยได้เลยรึเปล่าล่ะนั่น
“ชู”
ผมชะงักทันควันเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งที่คุ้นเคย เป็นไปไม่ได้ หูฝาดแน่ๆ
แต่ความคิดของผมไร้ผลเมื่อผู้หญิงคนนั้นมายืนอยู่ตรงหน้า
“ยุยโกะ”
ชูสุเกะสะดุ้ง หน้าตาเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์แล้วหล่นลงมากระแทกพื้น พอตั้งตัวได้ก็เดินเข้าไปหา พูดคุยกันสนิทสนม
ผมที่จับมือกับเรย์กะอยู่เผลอตัวบีบมือเธอเสียแน่น
ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ได้ยังไง
ดูจากการสะดุ้ง คิดว่าชูสุเกะไม่ได้บอกแน่ๆ ก็เหลือแค่…..
ผมจ้องไปที่คาซึรางิ ไอ้หมอนี่จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องดีจริง คอยคาบข่าวของชูสุเกะกับผมไปรายงานตลอดเลยสินะ เจ้าสุนัขรับใช้
คาซึรางิก็คงรู้ตัว เพราะหลบตาชูสุเกะ ถอยไปยืนข้างหลังทำเหมือนตัวเองไม่สำคัญ
ชูสุเกะหันมาเรียกผมกลับบ้านและกล่าวคำอำลาเรย์กะ ผู้หญิงคนนั้นก็ตามมา ควงแขนประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
บ้าเอ้ย!!
พัง พังหมดแล้ว ทุกอย่างที่ผมคิดไว้ถูกทำลายย่อยยับไม่มีชิ้นดี แย่ยิ่งกว่าตอนมาซายะทำลายโอกาสที่ผมให้ผ้าขนหนูไปเสียอีก
เรย์กะปกติก็ดูไม่ยินดียินร้ายกับชูสุเกะอยู่แล้ว ถ้าเจอว่ามีผู้หญิงข้างตัวหมอนี่ไม่ยิ่งหนีห่างไปกันใหญ่งั้นเรอะ
ปัดโธ่เว้ย!!!
.
.
.