ต่อจาก >>602-603
ฮ้าาาา ถึงซะที ฉันน่ะไม่มีปัญหากับการนั่งเครื่องบินก็จริงแต่นั่งเรือก็ค่อนข้างจะกลัวอยู่นะ ถ้าเรือเกิดรั่วขึ้นมาฉันจะเอาชีวิตรอดยังไงคะ ยิ่งว่ายน้ำไม่แข็งอยู่
“เรย์~กะจัง!” ท่านไอระร้องเรียกพร้อมจับเข้าที่ไหล่ฉัน “เหนื่อยหรือเปล่า”
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ” ได้รับการทักทายอย่างสนิทสนทจากท่านอัศวินก็หายเหนื่อยแล้วค่า “ท่านไอระเป็นยังไงบ้างคะ”
“อื้อๆ ไม่เหนื่อยหรอก ชินแล้วน่ะ”
“อ๋อ มาบ่อยสินะคะ”
“เอ.. จะว่ายังไงดี ก็ไม่บ่อยหรอกนะ เคยมาที่นี่แค่ 4-5 ครั้งเอง”
“เอ๋ น้อยกว่าที่คิดเยอะเลยนะคะ”
“ก็ก่อนที่จะเปิดหาดให้เข้ามาเที่ยวได้ ที่เกาะนี้ไม่มีอะไรเลยนี่นา แถมถ้ามาก็มีแค่ฉัน ยูริเอะ มาซายะ ชูสุเกะ มีคนน้อยเลยเล่นไม่สนุกน่ะสิ เลยไปเที่ยวที่อื่นกัน”
“ใช่แล้วจ้ะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พวกเรามาหลังจากเกาะเปิดให้คนเข้ามาเที่ยว” คราวนี้ท่านเทพธิดาเข้ามาร่วมวงด้วย ถ้าบรรดานักเรียนซุยรันมาเห็นเทพธิดาสององค์คุยกันจะเกิดความรู้สึกยังไงนะ ฮุฮุฮุู
“ครั้งแรกของท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจด้วยหรือคะ”
“ไม่หรอก พวกฉันเคยมาเมื่อ4ปีก่อน” คราวนี้จักรพรรดิเข้ามาร่วมวงด้วย
“ต้องขอบคุณมาซายะเลยน้า~ ที่เชิญมา ไม่งั้นคงไม่ได้เข้ามาพักที่บ้านพักส่วนตัวตระกูลคาบุรากิหรอก” ท่านยูริเอะเอ่ยล้อๆ
“แต่ยูริเอะกับไอระก็พักไม่กี่วันไม่ใช่หรือไง”
“เอ๋ ไม่ได้อยู่จนครบกำหนดหรือคะ” ฉันเอ่ยถามอย่างตกใจ
“อื้อ ใช่แล้วจ้ะ มาซายะไม่ได้บอกเหรอ” ท่านยูริเอะตอบคำถามฉันพลางทำหน้างงๆ
“ไม่ทราบมาก่อนเลยค่ะ น่าเสียดายนะคะ”
“งั้นเรย์กะจังไปเที่ยวอังกฤษกับพวกฉันมั้ยล่ะ” ท่านไอระถามฉันอย่างนึกสนุก
“คงไม่ได้หรอกนะ ไอระ”
“ทำไม หวงเหรอ ชูสุเกะ”
“........”
“โอ๊ะ เรย์กะจังคงไม่สบายใจสินะ ขอโทษทีๆ” ท่านไอระเอ่ยอย่างลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่ชินนิดหน่อย”
“ขอโทษแทนไอระอีกทีด้วยนะคุณเรย์กะ ไอระก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าถือสาเลยนะ” ท่านยูริเอะเอ่ยช่วยอีกแรง
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ อย่างที่บอกแค่ไม่ชินน่ะค่ะ”
“ขอโทษทีนะ ฉันเห็นว่าเรย์กะจังออกจะน่ารัก คงมีเรื่องรักๆเข้ามาเยอะ กับอะไรพวกนี้คงจะชินแล้ว”
“.....”
“เพราะตอนที่พวกฉันยังเรียนอยู่ซุยรันก็มีคนเข้าหาฉันกับยูริเอะเรื่อยๆ แล้วเรย์กะที่น่ารักขนาดนี้คงมีคนเข้าหาเยอะแน่นอน”
“.....”
“แต่เรย์กะจังคงยังไม่ชินกับเรื่องพวกนี้สินะ” ทะ ท่านไอระคะ พอก่อนเถอะค่ะ ทางนี้ถูกมีดปักอกเลือดจะไหลหมดตัวแล้วค่ะ
“คุณเรย์กะยังเด็กอยู่เลยนะไอระ จะทำอะไรก็ระวังหน่อยสิ”
“......”
“ขอโทษอีกทีน้าา เรย์กะจัง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆนะคะ ท่านไอระไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ” ฉันพูดอย่างยิ้มแย้มแต่ในใจเลือดไหลซิบเลยค่า
“แล้วคุณเรย์กะมีคนที่ชอบบ้างหรือยัง” ท่านยูริเอะเอ่ยถาม
“....ไม่มีค่ะ”
“เอ๋ ไม่มีเลยเหรอ”
“ค่ะ”
“น่าเสียดายน้า.. ปีสุดท้ายของชีวิตนักเรียนม.ปลายแล้ว มีหลายเรื่องเลยนะที่ถึงแม้จะไปเดทตอนอยู่มหาลัยก็ไม่เหมือนไปตอนยังเป็นนักเรียนน่ะ” ท่านไอระพูดขึ้นมา
“ยกตัวอย่างหน่อยสิไอระ” ท่านยูริเอะพูดขึ้นมาอย่างขำๆ
“ก็อย่างไปเดทหลังเลิกเรียนในชุดนักเรียนไง” เอ๋!?
“ท่านไอระเคยไปเดทด้วยเหรอคะ”
“อื้อ เคยสิ”
“เอ๋~ แปลกใจมากเลยล่ะค่ะที่ข่าวเงียบขนาดนี้”
“แหม ก็ฉันไม่มีคนมาทำให้เป็นเรื่องใหญ่เหมือนยูริเอะนี่นา”
“อะไรกันเล่า” คาบุรากิที่เดินอยู่เงียบๆพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเรื่องเริ่มเกี่ยวข้องกับตัวเอง
“แต่สำหรับเรย์กะจังแล้วเนี่ย น่าเสียดายจริงๆนะ ถ้าฉันได้ไปเดทกับคนที่น่ารักอย่างเรย์กะจังคงจะมีความสุขมากๆแน่เลย” แหงะ.. ไหงวกมาเรื่องฉันอีกแล้วล่ะคะท่านไอระ
“.......นั่นสินะคะ”
“พอได้แล้วน่าไอระ ไม่เห็นหรือไงว่าคุณคิโชวอินลำบากใจน่ะ” เอ็นโจที่เงียบมานานพูดขึ้นบ้าง
“โอ๊ะ ขอโทษอีกรอบนะเรย์กะจัง”
“.....ไม่เป็นไรค่ะ”
“ขอโทษจริงๆนะ ฉันอยู่กับเด็กสองคนนั้นมานานจนลืมว่าเรย์กะจังยังเป็นเด็กอยู่น่ะ” เอ่อ… ยังไงกันนะ
“เดี๋ยวเถอะไอระ พวกฉันก็อายุเท่ากับคิโชวอินนะ”
ท่านไอระหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเอ่ยต่อว่า “ก็แถวๆนี้มีเด็กแก่แดดที่ตกหลุมรักพี่สาวคนสวยตั้งแต่สองขวบไง” ท่านไอระยิ่งอารมณ์ดีหนักขึ้นเมื่อท่านยูริเอะฟาดลงมาที่บ่าเบาๆ ……...ท่านไอระชอบโดนทำร้ายร่างกายสินะคะ
หลังจากนั้นหัวข้อก็ถูกเปลี่ยนไปคุยเรื่องการเรียนต่อ ฉันผู้ไม่ติดอันดับได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเมื่อเดินตามพวกผู้ใหญ่ทันก็ถูกท่านประธานคาบุรากิเอ่ยแซวอย่างขำๆว่า ‘คุยอะไรเคร่งเครียด มาพักผ่อนแท้ๆ’ ใช่ไหมคะ วันหยุดฤดูร้อนทั้งทีควรจะเป็นทานคาคิโกริรสอะไรดีสิคะ