Fanboi Channel

Side Story of ch.247

“งั้นหรอกหรือครับ ขอบคุณมากนะครับ รบกวนคุณมัตสึโมโต้แย่เลย”

ปลายสายรีบพูดแย้ง

“จะรบกวนได้ยังไงล่ะครับ ตอนลูกสาวผมเข้าโรงพยาบาลก็ได้ท่านเอ็นโจช่วยออกค่ารักษาพยาบาลให้ ถ้าไม่ได้ท่าน ลูกสาวผมก็คง....” น้ำเสียงของชายวัยกลางคนสลดลง ก่อนจะพูดต่อด้วยความกระตือรือร้น “ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยอีก บอกได้ทันทีเลยนะครับ”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ คุณมัตสึโมโต้ ผมคงรบกวนเวลาของคุณแค่นี้ล่ะครับ ขอบคุณครับ”

..

พักนี้คุณคิโชวอินมักจะอยู่กับมิซึซากิ อาริมะ

พอตามสืบข่าวจากพนักงานรักษาความปลอดภัยที่คอยตรวจตรากล้องวงจรปิด ก็พบว่าก่อนหน้านั้นคุณคิโชวอินมาโรงเรียนแต่เช้า และมักจะไปทำความสะอาดโต๊ะที่ถูกขีดเขียนของคุณทาคามิจิทุกวัน

‘แหม คุณหนูเธอเป็นคนมีน้ำใจจริง ๆ เลยครับ ขัดทั้งโต๊ะทั้งล็อคเกอร์ของเด็กที่ถูกแกล้งซะจนสะอาด สมัยนี้หาคนแบบนี้ได้ยากมาก ๆ อย่าว่าแต่จะเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านคิโชวอินคนนั้นเลย เด็กธรรมดาสมัยนี้จะหาคนที่ช่วยเหลือคนอื่นอย่างไม่หวังผลตอบแทนก็หาได้ยากยิ่งกว่าตัวโนซุจิซะอีก อา นอกจากคุณหนูคนนั้นก็มีแต่ท่านเอ็นโจล่ะครับ’

ผมนึกถึงคำพูดของคุณมัตสึโมโตะแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ฮืมม์ คนที่ช่วยคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนงั้นหรือ? ผมคงไม่กล้ารับตำแหน่งนั้นหรอกนะ

‘แล้ว...เด็กที่มาแกล้ง...’

น้ำเสียงในตอนนั้นของคุณมัตสึโมโตะลังเล ถ้าไม่มีใครสืบ ทางทีมรักษาความปลอดภัยก็ไม่อยากเข้าไปยุ่มย่ามกับการกลั่นแกล้งในโรงเรียนเท่าไหร่ โดยเฉพาะถ้าผู้เสียหายไม่ได้เรียกร้องหรือเป็นผู้มีอิทธิพลใดๆ

‘ถ้าแจ้งทางผู้อำนวยการไปจะลำบากคุณมัตสึโมโตะเปล่าๆ เรื่องนี้ให้จัดการกันเองเถอะครับ’

ผมบอกไปอย่างนั้น เพราะเรื่องของคุณทาคามิจิผมไม่คิดจะเข้าไปมีส่วนร่วมแม้แต่น้อย ถึงเธอจะเป็นคนที่มาซายะชอบก็เถอะ

แต่การที่ต้องให้คุณคิโชวอินมาเก็บกวาด แถมยังเข้าไปพัวพันกับมิซึซากิ อาริมะ...

แค่คิดว่าประธานนักเรียนคนก่อนเป็นใคร ผมก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่

ถ้าไม่ทำอะไร...ก็คงไม่ได้สินะ

......

หมู่นี้นอกจากองครักษ์ซ้ายขวา คุณคิโชวอินก็มีนางสนองพระโอษฐ์เพิ่มขึ้นมาอีกคน

ตอนที่อยู่ใน Pivoine ผมเห็นคุณคิโชวอินกับเธอคนนั้นพูดคุยอย่างสนุกสนานบ่อยครั้ง มาซายะเล่าให้ฟังว่าเธอคนนั้นชอบเรื่องลึกลับแปลกๆ ที่ไม่มีอยู่จริง

ผมที่นั่งฟังมาซายะบรรยายเกี่ยวกับดาวเคราะห์ดวงใหม่ที่นาซ่าเพิ่งค้นพบปลายตามองไปยังทั้งสองคนที่พูดคุยกันอย่างน่าสนุกสนาน ท่าทางเกร็ง ๆ เมื่อตอนแรกที่เพิ่งเริ่มคุยกันผ่อนคลายลงมาก ระดับของความหวาดระแวงผิดกับตอนที่พูดคุยกับผมลิบลับ

เห็นอย่างนั้นผมจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องของทาคามิจิ พอบอกไปว่านอกจากเหตุการณ์ที่คุณทาคามิจิโดนปาขยะใส่ ก็ได้ยินว่าเธอถูกกลั่นแกล้งมากกว่านั้น มาซายะจึงรีบชวนผมออกไปยังห้องประชุมลับทันที พอพวกเราลุกขึ้น สมาชิกใน Pivoine ก็ทักอำลาตามมารยาท คุณคิโชวอินที่กำลังคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนใหม่เงยหน้าขึ้นมามองพวกเราด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ยิ้มกลับเมื่อผมส่งยิ้มไปให้

ไม่ต้องเดินถึงห้องประชุม มาซายะก็พิมพ์อีเมล์เรียกตัวคุณคิโชวอินทันที ไม่นานนัก คุณคิโชวอินก็มายังห้องประชุม ทักทายผมตามมารยาท แล้วก็มองข้ามผมเข้าไปยังมาซายะ

พอคุณคิโชวอินมา มาซายะก็เปิดประเด็นเรื่องที่คุณทาคามิจิโดนกลั่นแกล้งทันที ยิ่งคุยเธอก็ยิ่งมีสีหน้าลำบากใจขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะยิ่งตอนที่มาซายะประกาศก้องว่าจะจับตัวคนร้าย คุณคิโชวอินก็ทำท่าทางตระหนก

หือม์?

จริงสินะ คุณคิโชวอินกับมิซึซากิ อาริมะคนนั้น...คนที่คอยช่วยเหลือลับหลัง กับคนที่รักความยุติธรรมสุดๆ ถ้ารู้ว่ามีคนพยายามกลั่นแกล้ง จะไม่สืบหาตัวคนร้ายเลยก็แปลก

เพราะงั้นคุณคิโชวอินที่ร่วมมือกับศัตรูหัวใจของมาซายะไปแล้วจึงรีบปฏิเสธอย่างเด็ดขาด พอเห็นเธอมีท่าทีอึดอัดมาก ๆ ผมก็อดช่วยไม่ได้

“ผมเห็นด้วยกับคุณคิโชวอินนะ” ผมที่นิ่งเงียบมองทั้งสองคนมาตลอดพูดขึ้น “สาเหตุที่คุณทาคามิจิตกเป็นเป้าหมายแห่งความริษยาของพวกผู้หญิงส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะมาซายะด้วย ยิ่งถ้ามาซายะออกตัวมาปกป้องคุณทาคามิจิอย่างเปิดเผย ก็จะยิ่งเหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟนะ”

สีหน้าปลื้มปิติของคุณคิโชวอินที่ส่งมาให้ผมเจิดจ้ายิ่งกว่ารอยยิ้มที่ผมเคยได้รับมาทั้งหมด ผมอดยิ้มตอบไม่ได้ ก่อนจะสุมไฟมาซายะและเตือนคุณคิโชวอินเป็นนัยด้วยประโยคถัดไป

“แล้วดูเหมือนเธอเองก็มีพรรคพวกที่คอยช่วยเหลืออยู่อย่างมิซึซากิ คงไม่จำเป็นต้องห่วงมากนักหรอกมั้ง”

มาซายะของขึ้นทันทีตามที่คาดไว้ ส่วนคุณคิโชวอินเสริมต่อผมด้วยท่าทีกระตือรือร้นแบบที่ไม่ได้ยินคำเตือนในคำพูดแฝงนัยของผมเลยแม้แต่น้อย...

อ้อมค้อมไปสินะ

พอมาซายะพูดเรื่องที่โต๊ะของคุณทาคามิจิถูกขีดเขียน คุณคิโชวอินก็ทำตาโต ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดในใจเหมือนจะเขียนไว้บนหน้าผากของเธอหมด ประมาณว่า รู้แล้วงั้นเหรอ?! รู้ได้ไง??!!!

เห็นสีหน้าอย่างนั้น ผมเองก็อดสะใจไม่ได้ โลกนี้ไม่มีความลับหรอกนะครับ คุณคิโชวอิน เพราะว่าสีหน้าตกใจของเธอตลกมาก ผมก็เลยแกล้งอีกหน่อย

“เรื่องนั้น ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน”

สีหน้าที่บอกว่า ‘คนทรยศ’ กรีดร้องบนใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตานั่น ผมยิ้มเย็น ๆ คนทรยศงั้นเหรอ เป็นคุณที่ทรยศไปสนิทสนมกับประธานนักเรียนก่อนนะครับ คุณคิโชวอิน

แต่ถึงแม้ว่าผมอยากจะแกล้งเธอมากกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากให้เธอวิ่งหนีไปเหมือนกระต่ายน้อยจนผมเข้าประชิดตัวไม่ได้อีก ดังนั้นผมเลยพูดช่วยเธอต่ออีกประโยค

“ช่วงที่สอบปลายภาคเสร็จละมั้ง ได้ยินเรื่องนั้นมาแว่วๆ เหมือนกัน แต่ดูเหมือนระยะนี้จะหายไปแล้วนะ”

“งั้นเรอะ” มาซายะหันหน้ามาหาผม สีหน้ายังคงเคลือบแคลง

“อื้อ จะไปควานหาตัวคนร้ายทางโน้นคงยาก ไม่จำเป็นต้องไปแหย่เรื่องที่สงบไปแล้วให้กระพือขึ้นอีกครั้งหรอก ที่สำคัญก็คือเจ้าตัวเขาจะคิดยังไงน่ะนะ บุคคลที่สามอย่างพวกเรามานั่งเถียงกันนั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร ถามเจ้าตัวโดยตรงดีกว่านะ ว่าเขาอยากให้มาซายะช่วยหรือเปล่า”

ใช่ คุณคิโชวอินก็ด้วย ทั้ง ๆ ที่เด็กคนนั้นไม่ได้ขอ แต่คุณก็ยังลงทุนตื่นแต่เช้ามาทำความสะอาดให้เธอทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ผมคอยช่วยคุณหลายอย่าง แต่ต้องทวงบุญคุณถึงจะยอมออกหน้าช่วยผม

ถ้ายังใจร้ายเฉพาะกับผมคนเดียว...ผมจะไม่ใจดีด้วยแล้วนะ

เห็นคุณคิโชวอินมีสีหน้าแปลกใจ ผมก็พูดต่อ “มาซายะฉวยโอกาสตอนไปเจอเขาโดนปาขยะใส่ขอคำสัญญาเดทครั้งต่อไปได้น่ะสิ บอกว่าไปดูหนังด้วยกันเปลี่ยนบรรยากาศไหม”

พอพูดถึงหนัง ทั้งสองคนก็พูดคุยกันเรื่องหนังจนลืมผม ผมมองคุณคิโชวอินที่มีสีหน้าโล่งใจ พลิกดูโปรแกรมหนังเรื่องนั้นเรื่องนี้ อันที่จริงตั้งแต่ผมรู้จักเธอมา ก็ไม่เคยได้ไปไหนด้วยกันสองคนซักครั้ง ต้องเอายูกิโนะมาล่อนั่นแหล่ะถึงจะไป การที่เธอไปไหนมาไหนก็มาซายะสองคนเป็นเรื่องที่ทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย ผมมองคุณคิโชวอิน แล้วนึกถึงตอนที่คุยโทรศัพท์กับคุณมัตสึโมโตะ

‘วันนี้คุณหนูคิโชวอินกับผู้ชายคนนั้นก็มาคุยกันตั้งแต่เช้าครับ ดูท่าทางสนิทสนมเชียว’ คุณมัตสึโมโตะพูดแกมหัวเราะ ‘คิดถึงตอนสมัยผมหนุ่ม ๆ ก็ตื่นแต่เช้าเพื่อจะได้ไปดักเจอผู้หญิงที่ชอบ ดูท่าคุณหนูเธอก็คงพอใจผู้ชายคนนั้นไม่น้อย เพราะเดินเล่นกันจนถึงเวลาเข้าเรียนเชียว’

“เรื่องนี้ก็น่าจะดีนะ หนังสปาย” ผมชี้ไปยังภาพโปสเตอร์โปรโมตภาพยนตร์ในนิตยสาร “ภาพยนตร์แนว Crime Suspense ที่บอกเล่าถึงอนาคตอันทารุณของตัวเอกที่กลายเป็นสปายสองหน้าไงล่ะ”

พอมาซายะก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อเรื่องย่อ ผมก็หันไปหาคุณคิโชวอิน

“คุณคิโชวอินก็ชอบหนังสปายด้วยหรือเปล่า”

คุณคิโชวอินนิ่งไปซักพัก ก่อนจะตอบกลับมา

“คงเฉย ๆ ละมั้งคะ”

สีหน้าของเธอหลังจากที่ตอบผมดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูท่าคำพูดของผมจะแทงใจดำเธอไม่น้อย

ร่วมมือกับประธานนักเรียนจริง ๆ ด้วยสินะ

“แต่จุดจบของสปายสองหน้าเนี่ยไม่ว่ายุคไหนก็แล้วแต่โหดเหี้ยมทารุณทั้งนั้นเลยนะ พอตัวจริงเปิดเผยออกมาก็ถูกพรรคพวกตัดขาด โดนฝั่งศัตรูตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ โดนไล่ล่าแล้วก็โดนเก็บ”

สีหน้าของคุณคิโชวอินซีดลงเรื่อย ๆ พอเห็นอย่างนั้นผมก็อดยิ้มไม่ได้

หน้าตอนดีใจของคุณคิโชวอินน่ารัก

แต่สีหน้าตอนลำบากใจเพราะผม...น่ารักยิ่งกว่า

วาระสุดท้ายก็ไปจบที่อยู่ก้นทะเลไม่ก้ในหุบเขาโดยไม่มีใครล่วงรู้ละมั้ง... จะยังไงซะ ก็ไม่น่ารับบทเป็นสปายสองหน้าเลยจริง ๆ เนอะ”

ผมหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าของคุณคิโชวอินตอนที่ผมพูดว่าไม่น่าเป็นสปาย อ๊ะ ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ถึงจะบอกว่าสีหน้าลำบากใจของคุณคิโชวอินน่ารักมาก แต่ผมชอบตอนที่เธอใกล้จะร้องไห้เพราะโดนผมแกล้งที่สุด

คุณคิโชวอินจ้องหนังสือในมือไม่ตอบผม ตาไม่ได้อ่านหนังสือเลยด้วยซ้ำ ไม่แม้กระทั่งจะรับรู้ว่าผมตบไหล่ของเธอเบา ๆ ด้วยความสนิทสนม

โทรศัพท์มือถือของผมสั่นบอกว่ามีอีเมล์เข้ามา ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสองอีเมล์ อีเมล์แรกมาจากยุยโกะเมื่อสิบนาทีที่แล้วแต่ผมไม่รู้ตัว ผมเลื่อนเคอร์เซอร์ผ่านอีเมล์ของยุยโกะไปเปิดอ่านอีเมล์ที่สองทันที

‘ขอโทษด้วยนะครับท่านเอ็นโจ อาทิตย์หน้าผมลาพักผ่อนไปเที่ยวกับครอบครัวครับ แต่ผมส่งยูสเซอร์กับรหัสเข้าดูกล้องรักษาความปลอดภัยของซุยรันมาให้ สามารถต่อดูออนไลน์ได้ เผื่อท่านเอ็นโจอยากจะคอยดูแลคุณหนูคิโชวอิน ถึงแม้ว่าจะไม่มีกฎห้ามผู้ไม่เกี่ยวข้องดูกล้องวงจรปิด แต่ยังไงก็ขอให้ท่านเอ็นโจปิดเรื่องนี้เป็นความลับให้หน่อยนะครับ – มัตสึโมโตะ’

ผมเลิกคิ้ว ก็ไม่คิดว่าจะตามดูด้วยตัวเองหรอกนะ แต่...

ผมเงยหน้ามองคุณคิโชวอินที่ทำท่ามีพิรุธ

จับตาดูไว้หน่อยดีกว่า

.............