“ถ้าอยากกลับจริงๆ ผมขับรถไปส่งให้ก็ได้นะ”
“ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจหรอกค่ะ”
“ประธานเอ็นโจเสนอตัวให้เชียวนะครับ ปฏิเสธได้ลงคอเชียวเหรอ” ผมใช้น้ำเสียงและสายตาออดอ้อนเต็มที่“ค่าจ้างก็ถูกด้วยนะ”
“ไม่เอาค่ะ”
“อื๋อ” เรย์กะถลึงตาใส่ผม แต่ผมก็หัวเราะ
คนที่เรารักเนี่ย ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดจริงๆนั่นล่ะ
“อย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นสิครับ” ผมก้มลงไปใกล้ๆ “คืนนี้พระจันทร์สวยออกนะ”
อ่า....ว่าแล้ว กับเรื่องแสดงความรู้สึกผ่านคำพูดนี่ไม่ถนัดเลย รู้ตัวอีกที่ก็บอกอ้อมๆเกินไปเสียแล้ว
เรย์กะกระพริบตาปริบๆ แล้วกำลังจะคาดคั้นเอาจากผมด้วยความสงสัยเลยจ้องมองมาที่ผมตรงๆ จากนั้นเธอก็เริ่มหน้าแดงอีกครั้ง
ผมหัวเราะแล้วจูบหน้าผากของเธอเบาๆ
“ทะ ท่านเอ็นโจ…”
“ครับ” น้ำเสียงผมที่ตอบรับมานั้นแหบพร่า
“ฉะ...ฉันกลัวค่ะ” เรย์กะตอบด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จัก
นั่นสินะ ผมเองก็กลัวเหมือนกัน
กลัวว่าเธอจะปฏิเสธผม
กลัวว่าเธอจะรังเกียจผม
กลัวว่าเธอจะขับไล่ไสส่งผม
การถูกรังเกียจและขับไล่โดยคนที่ตัวเองรักนั้นเป็นสิ่งที่ผมหวาดกลัวเป็นที่สุด
แต่สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีโอกาส ผมยังมีความหวัง
ผมค่อยๆสอดประสานเข้ากับมือของเรย์กะ แล้วจับมือฉันขึ้นไปจูบที่หลังมือ บริเวณนิ้วนางข้างซ้าย ก่อนที่ผมจะช้อนสายตามองเธอแบบเชื่องช้า
“ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวเลยครับ”
เรย์กะมองมาเหมือนจะปฏิเสธว่าสิ่งที่เธอกลัวนั้นคือตัวผม
แต่ผมรู้ว่าเธอกลัวอะไรมากกว่า นอกเหนือจากตัวผมแล้ว สิ่งที่ทำให้เธอกลัวคือความรู้สึกอันเต็มล้นที่มีให้กับเธอ มันคือความรักลึกซึ้งที่เธอไม่รู้จัก ดังนั้นจึงหวาดกลัว และกลัวใจตัวเอง
ผมยิ้มน้อยๆแล้วจูบหน้าผากของเธออีกครั้งโดยหวังจะปลอบประโลม ค่อยๆไล่ระมาตามปลายจมูกและแก้ม สายตาเรามองกันในระยะประชิด ใกล้ยิ่งกว่าครั้งไหนๆในชีวิต
“ไว้ใจผมนะ” ผมพูดเบาๆ
ใช่แล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย เพราะว่าผมน่ะ....
เรย์กะมองผมด้วยดวงตาอันใสกระจ่างและไม่มีแววหวาดกลัวอีกแล้ว
ริมฝีปากเราสัมผัสกันอย่างเชื่องช้า นุ่มนวลเหมือนขนนกลากผ่าน ความอ่อนหวานที่เคล้าเคลียอยู่ตรงปากทำเอาหัวใจเต้นรัวด้วยความสุข
กลิ่นดอกไม้ที่บานในตอนกลางคืนลอยตามลมมาเหมือนอยู่ในความฝัน ผมมอบรสสัมผัสที่อ่อนโยนและอ่อนหวานมากที่สุดให้กับเธอเท่าที่จะทำได้
เมื่อสัมผัสที่นุ่มนวลเหมือนขนนกค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเรย์กะก็คล้อยตาม ตอบสนองโดยเขาแขนมาคล้องคอผม นั่นทำให้ผมมีความสุขมากที่สุด
ในที่สุดคุณก็ได้รับรู้ความรู้สึกของผมเสียที
แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่สิ่งที่เธอรู้สึกเกี่ยวกับผมจะไม่มีความกลัวเข้ามาแทรกมากกว่านี้อีกต่อไป
เหลือไว้แต่ความอ่อนหวานที่เธอไม่รู้จักและกำลังจะได้เรียนรู้ต่อจากนี้ไปเท่านั้น