เธอปัดมือผมออกก่อนจะก้าวเข้าไปในรถ
“กับเครื่องมือแล้วถ้าไม่พร้อมจะใช้ก็ไร้ค่าค่ะ”
ประตูรถปิดลง เสียงรถห่างออกไปเรื่อยๆ
ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือ สไลด์หน้าจอจนปรากฏชื่ออันแสนคุ้นเคย
พอเอาแนบหูรอสักพักก็มีเสียงตอบกลับมา
"หายากนะเนี่ยที่นายโทรมาแบบนี้ เรย์กะจังงอนหรือไงเอ่ยคุณพี่ชาย?"
"เดี๋ยวปั๊ดต่อย"
"ฮ่าๆๆ ไม่เอาน่า...แล้ว ว่าไง มีอะไรล่ะพ่อซิสคอน"
"มาที่เอบิสึทีสิ ในสิบนาทีนะ"
"เอ๋ ไปทำอะไรเล่า แถมไกลขนาดนั้นจะไปถึงได้ยังไงใน 10 นาที"
"แกอยู่ที่รปปงหงิไม่ใช่เรอะ?"
"หา...เฮ้ยยยยย รู้ได้ไงล่ะนั่น"
"สิบนาที"
"ว้อยยยยยยยย เข้าใจแล้ว ก็ได้ๆๆๆๆ ส่งสาวน้อยในอ้อมแขนกลับบ้านแล้วจะรีบบึ่งไปหาทันที"
"หกนาที เกินกว่านั้นเจอลงทัณฑ์"
"ไอ้คนใจยักษ์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
วางสายที่เต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของอิมาริลงจากนั้นก็เดินทอดน่องไปร้านพุดดิ้งบรั่นดี
อืม...จะว่าไปเราเองก็ยังไม่มีเลขานี่นะ
อิมาริเองก็น่าจะเหมาะที่จะสอนงานดี แถมให้เจ้าชีกออย่างอิมาริเจอยาขมหน่อยก็ไม่เลว
ช่วงนี้รู้สึกว่าจะยุ่งกับขนมหวานอย่างเรย์กะบ่อยไปแล้วด้วย
เครื่องมือถ้าไม่พร้อมจะใช้ก็ไร้ค่าเหรอ...หึ ยัยเด็กอ่อนต่อโลกเอ๊ย
ทองที่ไม่ผ่านการร่อนมันก็ไม่ต่างจากเศษทราย
เพชรที่ไม่มีการเจียรไนก็ซื้อขายกันแบบก้อนคาร์บอน
ช่างอ่อนหัด อ่อนแอ อ่อนต่อโลก และไร้เดียงสา
แต่ก็ไม่ได้ไร้ค่าขนาดที่ไม่อยากลงทุนหรอก
ผมไม่ใช่ซิสคอน...
ดัวผมในตอนนี้สามารถพูดประโยคนี้ได้ด้วยความมั่นใจขึ้นมาอีกนิด
---------------------------------------------------------------------------------------
จบละเจ้าค่ะ
แถมรูปท่านพี่ในอิมเมจคนแต่ง อยากให้วาดรูปใครอีกมั้ยอ่ะ -3-
http://imgur.com/WzgPd9X
