ในที่สุดฟูเนรัลมาร์ชก็จบลง ท่ามกลางกองแก้วของแบล็คเวลเว็ท
แก้วที่เธอถืออยู่ตอนนี้ คือแก้วสุดท้ายที่ทำมาจากแชมเปญ
"ดื่มหนักจังเลยนะ ไม่ใช่ว่ามีหน้าที่แค่ดื่มเหรอ?"
"เพื่อให้ความเชื่อมั่นยังคงใว้ เพื่อให้อัตลักษณ์ยังคงอยู่ บางครั้งความเมามายก็เป็นสิ่งจำเป็นค่ะ"
"นิชเช่งั้นเหรอ? แล้วเอาศักดิ์ศรีไปใว้ที่ไหนซะล่ะ"
"เครื่องมือที่พังทลายลงด้วยน้ำมือคุณทาคาเทรุจำเป็นต้องมีศักดิ์ศรีด้วยหรือคะ"
ใบหน้าที่เคยขาวใสในตอนนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์...ที่ยังคงสติใว้ได้ตอนนี้ถือว่าคอแข็งพอดู
"ทำไมถึงต้องเป็นแบล็คเวลเว็ท?"
"มันหมือนตัวดิฉันค่ะ"
เธอวางแก้วลงช้าๆ
"ผสมจากของราคาถูกและของชั้นยอดหากผิดพลาดเพียงนิดก็พังทลาย ทั้งดำมืดและโสมม"
"ยัยเด็กอ่อนหัดเอ๊ย"
อา...อดหัวเราะไม่ได้เลย ไม่สิ...หัวเราะไปแล้วล่ะ หลังจากพูดว่ายัยเด็กอ่อนหัดไปแล้วก็หลุดหัวเราะไปเลย
เด็กสาวมองมาทางนี้ด้วยสีหน้างุนงง อะไรกัน...ทำหน้าตาบ้าบอก็เป็นนี่นา
“เธอน่ะยังเด็กนัก...”
เรย์กะเองถ้าไม่เปลี่ยนแปลงไปจะกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ถูกปลูกฝัง ถูกสอนสั่ง และถูกใช้เป็นบันได
ไม่สิ เทียบกับยัยเด็กตรงหน้าตอนนี้แล้วบางทียัยนี่คงจะแกล้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ได้เก่งกว่าล่ะนะ
"ความดำมืดของสังคมชั้นสูงน่ะ มันหนักหนากว่านั้น ถ้าเธอคิดว่าเธอพังทลายด้วยเรื่องแค่นี้จนไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วล่ะก็..."
ผมยกสปลิทซ์แก้วที่สองขึ้นมาจิบ รสด้อยกว่าแบบใช้แชมเปญชิลีแฮะ
เวลาผ่านไป...องค์ที่สามของอีรอยกาก็เริ่มบรรเลง
"แล้วอะไรงั้นหรือคะ?...."
เสียงของเธอกังวานอีกครั้ง ผมหันไปยิ้มด้วยรอยยิ้มการค้า
"ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว ไม่ทราบว่าคุณอุริวพึงพอใจในการเอสคอร์ทครั้งนี้หรือเปล่าครับ?"
"เอ๊ะ?"
เด็กสาวชะงักงัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
"จากเอบิสึกลับไปยังที่พักหากช้ากว่านี้เกรงว่าจะดึกเกินไป ถ้าไม่รังเกียจผมขออนุญาติไปส่งได้หรือเปล่าครับ"
"คะ...คุณทาคาเท...รุ?"
"อุหวา หน้าตาคุณอุริวแดงมากเลย ถึงแบล็คเวลเว็ทจะไม่แรง แต่ดื่มไปขนาดนั้นก็มีผลสินะ ถ้ายังไงเราออกไปรบลมกันหน่อยดีไหมครับ"
ผมทำมือบอกให้บาร์เทนเดอร์เช็คบิลก่อนจะควักกระเป๋าเงินหยิบแบงค์หมื่นเยนห้าใบวางใว้กับบัตรเครดิต
"คุณทาคาเทรุคะ...หมายความว่ายังไงกัน"
“เตรียมมากี่แผน”
“เอ๋...”
“แผนที่จะกล่อมผมน่ะ เตรียมมากี่แผน”
“ประมาณสิบค่ะ แต่ก็ไร้ค่า...บางแผนแค่จะหาโอกาสพูดยังไม่มีด้วยซ้ำ”
“งั้นเหรอ”
“ก็แบบนั้นล่ะค่ะ”
บาร์เทนเดอร์กลับมาพร้อมบิล ผมเซ็นไปโดยไม่มอง การดื่มครั้งนี้มีเรื่องน่าสนใจมากกว่าตัวเลขในบิลอยู่ล่ะนะ
หยิบบัตรเข้ากระเป๋าแล้วส่งมือออกไป
เด็กสาวตรงหน้าจับมือผม...
ก้าวเดินมาราวสิบนาทีด้วยความเงียบงัน ทิ้งบาร์ที่เสียงบรรเลงเพลงยังดังอยู่ใว้เบื้องหลัง
"อีกสักพักรถก็จะมารับแล้ว...แน่ใจหรือครับว่าไม่ต้องให้ไปส่ง?"
"ไม่ขอรบกวนเวลาอันมีค่าของคุณทาคาเทรุมากกว่านี้ค่ะ"
การวางแผนเจรจาถือว่าไม่เลว การเรียกความน่าเชื่อถือก็ใช้ได้ มีความสามารถระดับนั้นด้วยอายุแค่นี้คงจะเจออะไรมาหนักพอดู
"ปรกติคุณอุริวเคยเจรจาธุรกิจหรือเปล่าครับ?"
"เอ๋?"
"แผนการดึงเข้าสู่การสนทนาของคุณน่าสนใจดีน่ะ"
"ค่ะ...ถ้าแค่กลุ่มเล็กๆ"
งั้นเหรอ มิน่าเล่าถึงได้เฉียบแหลมแต่ไม่เด็ดขาด กับพวกปลาซิวปลาสร้อยเจอไล่ต้อนเข้าไปคงหลงมองแต่ส่วนดีๆ กันทั้งนั้น
ระหว่างที่คุยกันรถของบ้านอุริวก็มายังจุดนัด...ผมประคองเธอไปส่ง
"ยุยโกะ"
ผมเปิดประตูพลางเรียกชื่อเธอ
“เธอน่ะยังเด็กนัก...”
มือขวาเอื้อมไปลูบหัวเธอช้าๆ
“ใช้มันให้คุ้มค่าเถอะ อย่ารีบเติบโตไปเลย”