จากการเปลี่ยนแผนกระทันหันทำให้ตอนนี้เราทั้งคู่มาอยู่ที่เคาเตอร์ของบาร์ริมทาง
แต่ถึงจะบอกว่าริมทางก็เถอะ เกรดของบาร์ก็ยังจัดว่าสูงอยู่ดี นับตั้งแต่บาร์เทนเดอร์ที่จะรับลูกค้าไม่เกินสามรายต่อคน ที่นั่งแบบจัดคู่หรือแยกตามจำนวนและสถานะของลูกค้า รวมไปถึงเครื่องดื่มราคาระยับที่อยู่ด้านหลังบาร์เทนเดอร์
ปรกติก็ไม่ค่อยจะมาร้านแบบนี้หรอก แต่นานๆ ครั้งก็ไม่เลว
หลังจากบาร์เทนเดอร์เข้าประจำที่ในเคาเตอร์ผมก็ยื่นขวดแชมเปญให้ เอาล่ะ ถึงจะไม่พิธีการอะไรมากก็คงต้องสั่งอะไรให้ยัยหนูนี่ก่อนตามธรรมเนียม...
“แบล็คเวลเว็ต ลดฟอง รินเดี่ยว ผสมโดยใช้แชมเปญขวดนั้นค่ะ”
เออ...ธรรมเนียมอะไรก็ช่างมันเถอะ
“สปลิทซ์ ฮาร์ดมิกซ์ ไม่ใส่น้ำแข็ง ระดับช่วยจัดให้เหมาะกับแชมเปญที”
บาร์เทนเดอร์วัยกลางคนโค้งหัวน้อยๆ ก่อนจะเริ่มรินเบียร์เพื่อทำแบล็คเวลเว็ท
“ว่ากันว่าค็อคเทลที่ชอบบ่งบอกนิสัยผู้ดื่ม”
เจ้าของดวงตาดำขลับที่ไม่รู้ว่ามองไปทางใหนอยู่ๆ ก็เปรยขึ้นมา
“ก้าวร้าวไม่สมกับเป็นว่าที่ท่านประธานเลยนะคะ”
“ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากปากคุณหนูผู้ไม่มีเศษเสี้ยวของมารยาทเลยนะ”
การโต้ตอบสั้นๆ จบลงเมื่อแบล็คเวลเว็ทถูกวางเบื้องหน้าเธอ
เครื่องดื่มสีดำกำมะหยี่ถูกยกจรดริมฝีปากและไหลลงไปในคอระหงนั้นในคราเดียว เป็นการดื่มที่เคารพบาร์เทนเดอร์และงดงาม
“ดื่มเก่งนี่ ชอบงั้นเหรอ?”
“ไม่มีคำว่าชอบหรือเกลียดหรอกค่ะ เมื่อเครื่องดื่มวางอยู่ตรงหน้า การดื่มก็คือหน้าที่ของดิฉัน”
เสียงใสไร้โทนกังวานคลอไปกับเสียงเขย่าสปลิทซ์ ดวงตาดำขลับยังคงเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย
มีอะไรบางอย่างที่สะกิดใจมาตลอดตั้งแต่แรกพบ แต่กลับนึกไม่ออกว่าคืออะไร ดูท่าตัวเราคงหละหลวมไปมากจริงๆ
“แล้ว...อยากจะพูดอะไร?”
“หมายความว่าอย่างไรคะ?”
“อย่าตอบคำถามด้วยคำถาม ผมยอมรับว่าประเมินคุณพลาด ตีค่าคุณต่ำ แต่ละครน่ะพอแค่นี้เถอะ คงไม่คิดจะทำให้ความสัมพันธ์ของกลุ่มธุรกิจหมางใจกันเพราะการเอสคอร์ทพรรค์นี้ใช่มั้ย?”
“ป่าเถื่อนจังเลยนะคะ”
แก้วสปลิทซ์ถูกวางใว้เบื้องหน้าหลังจากจบคำพูดของเธอ ผมยกขึ้นจิบเล็กน้อย.......อืม ใช้ได้
“ไม่ได้ป่าเถื่อนหรอก...”
ผมวางแก้วลง ยกมือใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่เธอให้บาร์เทนเดอร์อันหมายถึงจัดค็อคเทลตามแต่เหมาะสมให้ที
“...แค่ก้าวร้าวน่ะ”
รอยยิ้มยังคงฉาบอยู่บนใบหน้า ดวงตายังคงเหม่อลอย
“ดิฉันเป็นคู่หมั้นของเอ็นโจ ชูสุเกะค่ะ”
...อ้อ...ไอ้หนูตระกูลเอ็นโจคนนั้นหรอกเรอะ เข้าใจล่ะ แต่เพราะเรื่องแค่นี้เลยลงทุนประกาศความเป็นเจ้าของแบบนี้...สมองคงอยู่ใต้อารมณ์หึงหวงไปแล้ว ให้ตายสิ ผู้หญิงนี่ไม่ว่าหน้าไหนๆ ก็เป็นซะแบบนี้...อืม แต่กับแม่น้องสาวนี่คงเป็นไปไม่ได้แหงๆ
“เคยเจอเรย์กะด้วยเหรอ?”
“เคยคุยกันค่ะ”
“เข้าใจล่ะ พอรู้เรื่องมาบ้างเหมือนกัน ใว้จะเตือนเรย์กะให้”
บาร์เทนเดอร์วางแก้วสีเขียวครีมลงเบื้องหน้าเธอ เชียร่าเหรอ? หึงหวงนอกหน้าขนาดนี้ตรงใหนของเธอกันที่ดูเงียบสงบ
“ไม่จำเป็นค่ะ”
“หืม?”
“ปล่อยให้เป็นแบบนี้ดีแล้ว...ดีแล้วค่ะ”
แขนบอบบางภายใต้เดรสสเว็ตเตอร์ยกแก้วขึ้นจิบช้าๆ พอมาสังเกตก็พบว่าเป็นอย่างที่เธอบอกใว้ ลักษณะการดื่มแบบนั้นไม่ใช่วิสัยของคนชอบดื่ม แต่มารยาทในการดื่มกลับถูกต้อง
การดื่มที่กลายเป็นหน้าที่...หึ
“การผูกมัดใว้ไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันก็แค่ความเห็นแก่ตัว”
“หมายความว่าคุณไม่รักคุณเอ็นโจงั้นสิ?”
“ความรักมีหลายรูปแบบค่ะ”
แก้วถูกวางลง จากนั้นเมนูก็ถูกเปิด นิ้วเรียวงามไล้ไปตามรูปภาพของไซด์ดิชสองสามชนิดพร้อมกับการค้อมหัวน้อยๆจากบาร์เทนเดอร์
“และบางครั้งการที่อยากจะเห็นใครสักคนมีความสุขก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นความรัก”
“งั้นรึ...ถ้าอย่างนั้นแล้วฐานะของคุณยุยโกะล่ะจะเป็นยังไง”
“ฮุฮุ...แม้จะบอกว่าตัวเองก้าวร้าวแต่ก็ยังคงสุภาพนะคะ กรุณาใช้คำแทนตัวดิฉันตามต้องการเลยค่ะ ไม่เช่นนั้นดิฉันคงรู้สึกแย่น่าดู”
“หึ...พึ่งจะเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก”
“เป็นเกียรติที่ได้รับคำนิยมเช่นนั้นจากคุณทาคาเทรุค่ะ”
“อา...การที่ต้องคุยกับคนที่แม้แต่จะแสร้งหัวเราะให้สมจริงยังทำไม่ได้เนี่ย...นี่น่ะเป็นครั้งแรก”