คิดถึงท่านเอ็นโจคนนี้กันมั้ย
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3899/62/
-------------------------------------
ต่อมา ผมก็ได้เข้าโรงเรียนนามว่าซุยรัน อันเป็นโรงเรียนเดิมในชาติที่แล้ว เป็นหนึ่งใน Pivoine ชนชั้นอภิสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ตามสบายในโรงเรียนนี้เหมือนเดิมทุกประการ สุขสบายดีทุกอย่าง นับว่ายอดเยี่ยมที่สุดที่ได้กลับมาเกิดในตระกูลเอ็นโจอีกหน
ถ้าให้ไปเกิดในตระกูลชนชั้นธรรมดานี่ไม่เอาด้วยแน่ๆล่ะ ผมไม่ชอบความลำบากนี่นา
แต่การต้องรักษาภาพพจน์ของเทวดานี่มันก็ลำบากใช่เล่นเหมือนกันแฮะ
แล้วยังจะมีเสียงเด็กเจี๊ยวจ๊าวหนวกหูน่ารำคาญนี่อีก ไม่มีวันซะละที่ผมจะสร้างฮาเร็มจากยัยเด็กน่ารำคาญพวกนี้ ขอเป็นพี่สาวสุดเซ็กซี่ที่พูดกันรู้เรื่องจะดีกว่า
จะอ้อนขอชูสุเกะไปเดินเล่นฝั่งม.ปลายบ้างดีมั้ยน้า เจอคนไหนแจ่มๆจะได้เล็งเอาไว้ก่อน
ขณะครุ่นคิดการวางแผนสร้างฮาเร็มอยู่ดีๆก็ได้ยินเด็กผู้หญิงที่ชื่อซาวาราบิ มาโอะพูดคุยกับเพื่อนถึงพี่สาวใจดีที่ชื่อคิโชวอิน เรย์กะไปงานวันเกิดของเธอ และวันนี้นัดกันไว้ว่าจะมาหา
คิโชวอิน เรย์กะ!?
โลกนี้มีคิโชวอิน เรย์กะด้วยอย่างนั้นเรอะ!!!!!!!
ร่างกายผมสั่นเทิ้มด้วยความอาฆาตแค้น ผมไม่มีวันลืมชื่อคนที่ฆ่าผมเลยแม้แต่นิดเดียว
กำลังคิดว่าจะแก้แค้นยัยคิโชวอินอย่างไรดีถึงจะสาสม ก็เหลือบไปเห็นว่ายัยผู้หญิงคนนั้นเดินมาตามทางเดินพอดี ได้การล่ะ
ผมเดินไปเปิดประตูให้ยัยนั่น คิดแผนการมากมายที่จะทำให้คิโชวอิน เรย์กะต้องอับอายขายหน้า..จะขัดขาให้ล้มก็ไม่เลวนะ
แต่ก่อนอื่นผมต้องไปเผชิญหน้ากับศัตรูก่อน
ยัยนั่นจ้องผมเขม็ง เอ๊ะ หรือว่าจะรู้ตัวแล้วหว่าว่าผมคือเอ็นโจ ชูสุเกะน่ะ
“คุณพี่ม.ปลายมีธุระอะไรเหรอฮะ” ผมทำเป็นแอ๊บน่ารัก ซึ่งก็น่าจะได้ผล ไม่เคยมีใครขัดใจความน่ารักนี้ได้ซักคน แม้บางทีเจ้าชูสุเกะจะทำหน้าเอือมๆบ้างก็เหอะ
ยัยคิโชวอินจ้องผมอยู่นั่น ได้เห็นฆาตกรที่ฆ่าผมในชาติก่อนมาจ้องเอาๆแบบนี้ ชักขนลุกแล้วนะเฮ้ย
“คุณพี่ฮะ”
ตอนที่ผมเรียกอีกครั้ง ยัยนั่นก็สะดุ้งหน่อยๆ แล้วก็แนะนำตัวอย่างยิ้มแย้มว่ามาทำอะไรที่นี่ ผมฟังแล้วก็พยักหน้าให้ ลากยัยคิโชวอินเข้ามาข้างในเพื่อจะได้สำเร็จโทษ ยัยนั่นยิ้มกว้างเชียว
ยิ้มแบบนี้มันน่าขนลุกนะโว้ย!!
ยัยเด็กซาวาราบิเห็นยัยคิโชวอินก็รีบวิ่งเข้ามาหา ผมเลยปล่อยยัยนี่ไว้ก่อน เดินเข้าไปตรงซุ้มขนม กวาดตาดูว่าของกินอะไรที่จะวางยาพิษได้ง่ายๆบ้าง จนมาตกลงปลงใจที่ Cremet d Anjou
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คลำๆหาขวดแก้วใบเล็กๆที่พกไว้เป็นประจำ แบ่งมาจากกระปุกไซยาไนด์ที่ใช้บัตรของชูสุเกะในการสั่งซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต
ถ้าเกิดการฆาตกรรมด้วยไซยาไนด์ ชูสุเกะก็รับไปเต็มๆคนเดียว ผมไม่เกี่ยว
อ้าว ไม่มี!!
บ้าจริง ลืมไว้ที่บ้านงั้นเหรอ ปัดโธ่เว้ย อุตส่าห์เอาติดตัวมาทุกวันเผื่อวันไหนเจอคิโชวอินจะได้วางยาพิษเป็นการล้างแค้น แต่พอฟ้าประทานโอกาสมาให้ดันพลาดซะได้งั้นเร้อออออ
เด็กคนอื่นๆที่มารอตักขนมเริ่มมองหน้าผมแล้ว คงจะสงสัยว่าทำไมผมยืนอยู่ตรงนี้นานจัง โว้ย เจ้าเด็กน่ารำคาญพวกนี้นี่นะ
ผมบ่นปอดแปดในใจตอนยกถาดขนมไปให้ หนักจังวุ้ย โยนทิ้งแล้วไปนั่งกินขนมเหมือนเดิมดีกว่ามั้ยเนี่ย
อดทนไว้ก่อนก็แล้วกัน ไม่รู้ว่ายัยคิโชวอินจะโผล่หัวมาที่เปอติต์อีกเมื่อไหร่ ตีสนิทให้ยัยนั่นตายใจแล้วค่อยหาจังหวะเชือดแม่ง
ยัยคิโชวอินหัวเราะเฮฮากับยัยเด็กซาวาราบิ เปิดดูอัลบั้มภาพอย่างสนุกสนาน ผมวางถาดขนมแหมะลงบนโต๊ะตรงหน้า ยัยนั่นก็ทำตาเป็นประกายที่เห็นแล้วน่าขนลุก
อดทนไว้ๆ
“อุตส่าห์ยกน้ำชามาให้ท่านพี่เรย์กะเหรอ ขอบใจมากนะ ยูกิโนะคุง”
“ไม่เป็นไรฮะ”
“ยูกิโนะคุง ชื่อยูกิโนะคุงเหรอจ๊ะ” ยัยนั่นทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ เป็นน้ำเสียงแบบเดียวกับตอนที่พูดกับมาซายะในโลกเดิมของผม