เช้าวันต่อมา ผมไปขอบคุณเธออีกหน ยูกิโนะอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อได้อ่านจดหมายจากคุณคิโชวอิน ตอนนี้ก็กำลังเขียนตอบกลับมาอยู่
คุณคิโชวอินยิ้มแย้มอย่างดีใจ แต่ก็บอกอย่างถ่อมตัวว่าไม่ได้เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่
“ไม่จริงหรอก เจ้าตัวว่าเขียนเรื่องสนุกๆไว้เต็มที่เลยนี่ อย่างเช่นตอนนี้กำลังเพลิดเพลินกับการทำขนมอยู่” พอพูดออกมา เธอก็ดูจะเขินๆเล็กน้อย
ยูกิโนะไม่ได้ให้ผมอ่านจดหมายก็จริง แต่ก็พูดเนื้อหาในจดหมายออกมาดังๆเหมือนกับจะเผื่อแผ่มาให้ผมด้วย แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย
“ที่ว่าทำขนมนี่สำหรับวันวาเลนไทน์รึเปล่า”
“แหม ก็นิดหน่อย…” เธอดูอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย ต้องใช่แหงๆ
“งั้นเหรอ” ผมพยายามทำเสียงให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะสามารถ ทั้งที่ในใจเต้นโครมคราม “ลิสต์รายชื่อคนที่จะให้ช็อกโกแลตไว้รึยังล่ะ”
“เอ๋” คุณคิโชวอินเลิกคิ้ว ท่าทางประหลาดใจมากที่อยู่ๆก็ถูกถาม มีท่าทางระแวดระวังตัวขึ้นมา
“อืม คิดว่ายูกิโนะคงแอบคาดหวังช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอินอยู่นะ”
จริงๆแล้ว ผมต่างหากที่คาดหวัง
คำนี้ผมได้แต่พูดอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไป ขืนพูดล่ะก็มีหวังเธอได้เผ่นไปลิบโลกแน่ๆ แต่ก็อยากรู้ว่าจะมีผมอยู่ในลิสต์บ้างรึเปล่า
“เอ๋ จริงเหรอคะ” คุณคิโชวอินค่อยๆคลายท่าทีระวังตัวลง
“เจ้าตัวก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆหรอกนะ แต่เมื่อวานตอนอ่านจดหมายก็พูดๆอยู่นะว่าทำขนมล่ะ จะทำขนมอะไรกันน้า ถ้าพูดถึงทำขนมช่วงนี้ก็ต้องนึกไปถึงวันวาเลนไทน์ใช่มั้ยล่ะ”
คุณคิโชวอินบอกว่าบางคนก็มีงานอดิเรกทำขนมไม่เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ แต่ก็อยากให้ช็อกโกแลตกับยูกิโนะอยู่แล้ว ผมฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มแบบแห้งเหี่ยวอยู่คนเดียวในใจ
ไม่มีผมจริงๆด้วย
อุตส่าห์แอบหวังว่าให้น้องแล้วก็น่าจะให้พี่บ้าง เป็นมารยาทก็ยังดี แต่ก็ไม่ได้จริงๆสินะ
“ขอบคุณนะ เท่านี้ยูกิโนะก็ไม่ต้องดีใจเก้อแล้ว” ผมข่มความอิจฉาลงไปในลำคอ “ถ้าคอยไปเรื่อยๆ คิดว่าจะได้รับแน่นอน แล้ววันวาเลนไทน์ก็จบลงที่ไม่ได้อะไรเลย ยิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ยิ่งช็อครุนแรงเท่านั้น ฝั่งผู้ชายนี่ดาเมจหนักน่าดูเลยนะ”
“หุหุหุ อย่างพวกท่านเอ็นโจที่ได้ช็อกโกแลตเยอะแยะทุกครั้ง เคยเจอเรื่องแบบนั้นด้วยหรือคะ” คุณคิโชวอินเย้าแหย่กลับมา แต่ดูท่าจะหมั่นไส้อยู่หน่อยๆ
“เอ ยังไงกันน้า” เจอทุกปีเลยล่ะครับ
คุณคิโชวอินมองค้อนผมอย่างหมั่นไส้ จากนั้นก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน
วันวาเลนไทน์ทุกปี ผมได้แต่ชะเง้อคอมองว่าคุณคิโชวอินจะเอาช็อกโกแลตมาให้เมื่อไหร่ เห็นเพื่อนเธอเดินถือกล่องช็อกโกแลตมาให้มาซายะและผม ก็คาดหวังว่าเธอจะเดินเอามันมาให้ผมแบบสาวๆพวกนี้บ้าง
ปีแรกๆ ผมรู้สึกโกรธที่ไม่ได้รับอะไรจากเธอเลย ทุกคนในโรงเรียนต่างก็เอาช็อกโกแลตให้พวกผมทั้งนั้นล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะหา!! จะทำหยิ่งเล่นตัวเรียกร้องความสนใจรึไง
รู้ว่ามันไม่เข้าท่า แต่ปีต่อๆมา ผมก็ยังรอว่าเมื่อไหร่เธอจะเดินมาหาแล้วยื่นช็อกโกแลตให้
อุตส่าห์เตรียมซ้อมคำพูดไว้แล้วว่าจะพูดอะไรบ้างถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆ ได้แต่คิดไปเรื่อย ทำตัวสบายๆเหมือนไม่ได้รอ แต่ที่จริงอยากได้ใจจะขาด
จะกี่สิบกี่ร้อยอัน เลิศเลอมาจากไหน ผมก็ไม่ต้องการ
ก็แค่อยากได้จากคุณคนเดียวเท่านั้น
แต่วันนั้นทั้งวันก็ผ่านไปแบบแห้งเหี่ยว มีแต่เพื่อนของเธอกับนักเรียนหญิงอื่นๆที่รุมเอาช็อกโกแลตมายัดใต้โต๊ะบ้าง ให้ต่อหน้าบ้าง ไร้เงาของคุณคิโชวอิน
ยิ่งเห็นเธอเอาช็อกโกแลตให้โทโมเอะ ในใจผมก็ยิ่งเจ็บแปลบ อยากไปแทนที่ผู้ชายคนนั้น อยากเป็นคนที่เธอยื่นช็อกโกแลตให้ด้วยความเต็มใจ ทั้งโกรธทั้งอิจฉาแล้วก็น้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หลบหน้าหลบตาจนกว่าตัวเองจะหายเจ็บไปเอง
ปีนี้ได้คุยกันเยอะขึ้น เธอก็ไม่หนีเวลาพูดด้วยอีกต่อไปก็อุตส่าห์นึกว่าจะมีความหวัง แต่ก็เปล่าประโยชน์อย่างนั้นสินะ
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ตอนเช้าวันถัดมา ผมก็เอาขนมที่แม่ฝากมาให้กับจดหมายของยูกิโนะที่เขียนตอบให้คุณคิโชวอิน เธอยิ้มแย้มอย่างดีใจตอนรับจดหมายไปแล้วบอกจะเขียนตอบแน่นอน
เอ ฉากนี้ถ้ามองจากภายนอกก็เหมือนส่งจดหมายรักให้สินะ จะมีใครผ่านมาเห็นรึเปล่าเอ่ย
มีอยู่แล้วล่ะ ต้องมีแน่ๆอยู่แล้วล่ะเนอะ
.
.
.
.