คาบุนี่ยังไง พาสาวสามัญชนไปร้านหรู พาคุณหนูทวินดริลไปกินราเม็ง
>>233 นักเรียนชายที่มาเจอคงมีอาการเกรงใจก็เป็นด้ายยยยย
http://imgur.com/GnN4Wza
Last posted
Total of 1000 posts
คาบุนี่ยังไง พาสาวสามัญชนไปร้านหรู พาคุณหนูทวินดริลไปกินราเม็ง
>>11 คอร์สลดความอ้วนนี่มีแต่คุณนายทั้งหลายพาลูกสาวมาไม่ใช่หรือ....... แบบคุณอาคิมิน่ะ
>>12 เรื่องราเม็งกูว่าฮีอยากกินเองแต่ลากเรย์กะไปกินเป็นเพื่อนน่ะ เหมือนอิชิโนะคุระ 555555555555555
แต่วาคาบะนี่สาวเขาอยากไปก็พาไป อยากให้เขามีความสุข ตัวเองก็ได้พาเที่ยว อธิบายนั่นนี่โชว์เท่โชว์แมนอะไรกันไปให้เขาประทับใจ
มีกูคนเดียวรึเปล่าที่ชอบตอนท่านเรย์กะขู่คุยกะเอ็นโจเรื่องสำรวจตลาดจนถึงจะสาปถ้าไม่ปิดเป็นความลับ
มันดูแซวๆหยอกๆเอินๆ แอบรู้สึกว่าน่ารักอ่ะ
แถมอีตาเอ็นโจนี่อยากตามไปสุดๆ
ใจจริงๆไม่น่าจะอยากกินราเม็งแบบคาบุแน่ๆอ่ะ
ตามหญิงกะไปกันท่าเพื่อนแน่นอน
>>16 กูก็ว่างั้นล่ะ ราเม็งอะไม่ได้อยากกินหรอก แค่จะตามไปขัดไม่ให้อยู่กันสองคนเฉยๆ แต่ตอนนี้ สามคนนี้สนิทกันจริงๆแล้วสินะ ตอนก่อนหน้านั้นก็พูดด่าพูดประชดเสียดสีตอกหน้ากันแบบไม่เกรงใจละ ตอนนี้มาหยอกมาขู่อีก ตอนยกมือขึันสองข้างกูนี่หัวเราะหึๆเลย ดูมีความยอมศิโรราบ ดูยอมแพ้แล้วครับ อะไรประมาณนี้
กูสงสัยอยู่อย่าง คุณโดรี่มันใครวะ เครือญาติคุณแมรี่อีกคนเหรอ
>>19 กูแอบจิ้นว่าพาร์ทเอ็นโจตอนนี้คงกระวนกระวายตั้งแต่นั่งรออยู่ในห้องประชุมเล็กคนเดียว ทำไมคาบุมันไปนานจัง แอบไปทำอะไรกับคุณคิโชวอินอยู่หรือเปล่า หรือว่าล่อลวงมาไม่สำเร็จ ผมออกไปสมทบดีไหมนะ แต่เดี๋ยวเขาเห็นจะยิ่งผวาอีก ;w; อ้าวนั่นมากันแล้วสองคน *ตีหน้ายิ้มใสๆ* พยายามเข้านะมาซายะ ทำให้คุณคิโชวอินสงสารเห็นใจพาไปกินให้ได้ นั่นไงใจอ่อนแล้ว! แหย่เล่นซักนิดหน่อยดีกว่า แก้ตัวเป็นพัลวันเลยนั่น น่ารักจริงๆ นี่มันใกล้จะหน้าร้อนแล้วนะคุณคิโชวอิน กินเป็นว่าเล่นเดี๋ยวก็กรีดร้องอีก
ว่าแล้วก็คิดว่าถ้าไปถึงร้านคุณคิโชวอินจะกินอะไร จะสั่งอะไร ชอบอะไรน้า โดขิๆ อยู่คนเดียว แล้วอีไก่โง่ก็วิ่งมาพอดี โถ่ คุณชายผู้อาภัพของกู....
คุณโดรี่นี่กูเดาเอาว่าล้อๆ คุณดอลลี่ที่เป็นฉายาของนางนะ เป็นผีหลอกวิญญาณหลอนเองแม่ง
ไม่รู้มีใครคิดเหมือนกูมั้ย แต่เทพีอาร์ทิมิสนี่เป็นเทพีที่ถือพรหมจรรย์กะโสดตลอดไปป่าววะ ทำแบบนี้ความรักจะดีขึ้นจริงๆเหรอ ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวท่านเรย์กะคานตลอดชีพเเบบเทพีอาร์ทิมิสนะ
>>20 อ๋อ เข้าใจละ ทีแรกกูนึกว่ามันแตกหน่อมาจากเรื่องเล่าคุณแมรี่ แบบว่ามาคนเดียวจะเหงาเลยพาน้องชื่อคุณโดรี่มาเป็นเพื่อนไรงี้ 5555555555
>>21 นอกจากจะโสดตลอดกาล ยังทำลายความรักชาวบ้านชาวช่องแล้วตั้งกลุ่มสาวขึ้นคานด้วยว่ะ มีหนุ่มมาแลเขาก็ชวนไปล่าสัตว์อย่างเดียวหาได้มีรักใคร่อะไรไม่ พอจะมีรักก็อกหักรักคุดตลอด ชะตากรรมคุ้นๆนะว่ามั้ย
>>21 อาเทมิส ทีแรกนางเห็นพ่อทำแม่เจ็บช้ำน้ำใจมาก เลยเกลียดผู้ชายไง ก็เลยสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่ากูจะโสดตลอดกาลและรักษาเวอร์จิ้น แต่พอมีรักแล้วไอ้หนุ่มก็รักตอบด้วย จะละเมิดคำสาบานแล้ว พี่อพอลโลแกกลัวน้องโดนแม่น้ำสติกซ์เล่นงาน เลยไปหลอกให้น้องฆ่าไอ้หนุ่มคนนั้น อาเทมิสก็เลยยังรักษาเวอร์จิ้นตามคำสาบานไว้ได้...... ไม่น่าเลย
พึ่งได่อ่านแปลไทยตอนล่าสุด ตาไก่โง่นำราญจริง ตัวเองเป็นรุ่นน้องแท้ๆ ปากนี่น๊า ถ้าเป็นนี่กระโดดเตะก้านคอไปนานแล้ว
ท่านเรย์กะเป็นพวกโกรธง่ายหายเร็วมั้ง โดน2หน่อนี่กระทำตลอด
2ตอนก่อนยังโกรธจนระเบิดลงเพราะเจอกวนส้นเท้าขนาดนั้น มาตอนนี้ลืมหมดแล้วมั้ง มัวแต่คิดเรื่องคะแนนสอบ คุยกันแบบอารมณ์ไม่อยากไปธรรมดาๆ
2หน่อนี่ก็เค้ามาคุยตามปกติ ไม่มีขอโทษหรือง้ออะไรกันสักนิด
อยากเห็นท่านเรย์กะองค์ลงใช้พัดตบกระโหลก2หน่อนี่ให้ตาสว่างสักทีจริง
สงสัยท่านเรย์กะจะชะตากรรมเดียวกับเทพีอาร์เทมิสซะล่ะมั้ง เข้าสู่วิหาพรหมจรรย์555
^
^
เพราะเงี้ยะ ถึง เชียร์แบบสุดๆไม่ไหวไง มันแบบ ดีจริงๆเหรอไอ้ผู้ชายแบบเนี้ยะ
บังคับ มั่งล่ะ ต้องได้ดั่งใจตลอด ลากไป ลากมา ไม่ฟังคนอื่นว่ามีธุระส่วนตัว (คาบุรากิ)
พอเห็นว่าไม่น่าสนใจก็โยนภาระมาให้ท่านเรย์กะตลอด ทำตัวแบบถ้าฉันสนุกถึงจะโผล่าหัวมา (เอ็นโจว)
บางทีปัญหาจริงๆก็มาจากทั้งคู่อ่ะ ทั้งเรื่องที่ถูกใส่ร้าย ตอนคดีวาคาบะ ฮึ่ย
ท่านเรย์กะจะท้องเสียจากน้ำอาร์เทมิสไหมนะ....
ไม่มีใครแต่งฟิคเจ้าแม่ตบเกรียนสองหน่อนั้นบ้างเหรอ........
อ่านตอนนี้ตั้งแต่คาบสาม อยากราเม็งมาก สุดท้ายเลิกเรียนเลยจัดไปชามนึง... พร้อมด้วยเกี๊ยวซ่า...
ลาก่อย เงินกู ลาก่อย ความผอมที่ไม่เคยมีจริง...
ไม่มีเรือคาบุมาแอบกรี๊ดกับกูเลยหรอวะ นี่ท่านเรย์กะอิจฉาวาคาบะจังเรื่องร้านที่คาบุรากิไปด้วยเลยนะเว้ย //ถึงน่าจะเป็นเพราะของกินก็เถอะ แค่กๆๆ
ไปลองกินเกี๊ยวซ่ามาหล่ะ แต่ร้านใกล้ๆไม่มีน้ำมันให้ใส่ เลยใส่แค่น้ำส้ม กูชอบนะ รู้สึกมันตัดเลี่ยนได้ดีเลยล่ะ
ราเม็งหนึ่ง เกี๊ยว 6 จัดไปแระ
ณ จุดนี้. กุอึดอัดมากกก
ทำไมชอบท่านเรยกะกับคาบุอย่างงี้เนี่ยย. น่ารักชะมัด คาบุเอ๊ยย. จะอยู่กับใครแล้วมีความสุขเป็นธรรมชาติเหมือนท่านเรยกะเนี่ย ไม่มีแล้วนา. แต่เข้าใจอ่ะนะ อารมณอยู่กับคนที่ตัวเองหลงรักมันจะเป็นสีชมพูฟูฟ่องอีกแบบนึง. ไม่ใช่แบบเพื่อนสนิทกินกันแบบนี้อ่ะนะ. ทำจายย. ไปลุ้นพ่อชายนายเอ็นโจกะได้(วะ). ขานี้มัวแต่ยิ้ม. เบื่อชะมัด
ดีจัง ทุกคนดูจะไปกินอะไรดีๆในห้างร้านกัน นี่ฝนตกเลยต้องนั่งต้มราเมงคนยากห่อละ 6 บาทในบ้านเอาเอง แต่ตะกละจัดก็เลยล่อไปสองห่อ ใส่ไข่ด้วย สุดท้ายอืด กินไม่หมด....... 555555555555555555555555
อ่านพาร์ทนี้แล้วทำไมกูรู้สึกว่าเอ็นโจเป็นพระเอกวะ เวลานางมีบท บทนางจะเด่นมาก เหมือนเรยกะให้ความสนใจกับนางมากกว่าใครนะบทเลยมาเทที่นางเยอะ(รึกูคิดไปเอง) แบบพอนางไป คาบุค่อยโผล่ขึ้นมา
แต่ตอนนี้ถ้าดูมุมคาบุมันจะออกแนวเดทกับวาคาบะเป็นแบบดูดีมาดเท่แต่ไม่ใช่ตัวเองทั้งหมด แสดงด้านดีๆพระเอกมังงะ แต่ไปกับท่านเรย์กะคือตัวตนอ่ะ พอนานๆไปกับวาคาบะก็จะรู้สึกว่าไม่ใช่ สุดท้ายหันมามองท่านเรย์กะว่าคนนี้นี่แหละคือตัวจริง เห็นทุกมุมของตัวเอง//ซู๊ดดดดดด กาวสัส ความจริงกูก็เรือเอ็นโจนะ แต่บางทีก็เซ็งพี่แกอ่ะ
ปล.คิดถึงท่านพี่
>>49 กูรู้สึกว่าเอ็นโจเป็นตัวละครโครตพิเศษว่ะ เวลาขยับตัวทำอะไรแต่ละทีแม่งสะเทือนทั้งเรื่อง จะเรื่องดีเรื่องร้าย งี่เง่าหรือไร้เหตุผลแค่ไหน ถึงจะมีบรรทัดน้อยแต่สร้างอิมแพคมหาศาล อย่างส่งหิ่งห้อยมาให้ ยุยโกะโผล่มาโรงเรียน ไปขู่ซึรุฮานะ ล่าสุดก็พูดไม่คิดไป เวลาเอ็นโจสร้างอีเวนท์เนี่ยจะเห็นคอมเมนต์ทั้งในโม่งและในแมวดุ้นเยอะมากเป็นพิเศษเลยนะ อันนี้ยังไม่ได้พูดในแง่ใครจะเป็นพระเอกนะ แต่เอาตามความรู้สึกคือเอ็นโจแม่งพิเศษมากอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่กูคิดว่าอีตานี่มันพิเศษอ่ะ
>>51 มึงหมายถึงเวลาคนบทมีน้อยๆจะมีบทคนเลยฮือฮาประมาณว่าไม่ได้โผล่แบบตัวเป็นๆมานานแล้วนะเนี่ย ไรงี้ใช่มะ..... /ตบปากตามลำดับที่ขอวการสอบครั้งล่าสุดของเจ้าแม่ ปฏิบัติ!!!
>เอ็นโจ เค้าแซวเล่นเฉยๆน้า อย่าทำเว็บล่มโทรฯเค้าค้างเลย ;7;))
>>อะไรนะ อาริมะบทน้อยกว่าคนแถวๆนี้เหร--- แค่ก ท่านประธานคงงานยุ่งแหละเน้อ U__U;;)
อ่านตอนล่าสุดทนไม่ไหวล่ะ ขอแฟนอาตหน่อยนุงละกัน
รอยยิ้มขื่นๆของจอมมาร(ขีดฆ่า) คุณชายชูซุเกะ https://imgur.com/gallery/WzHcV
เรย์กะหูแมว
https://imgur.com/gallery/gKtGj
ไม่มีใครจะน่าสงสารได้เท่านายตัวสำำรองอีกแล้ว ...เป็นถึงพระรองในคิมิดอลซ์ แต่บทน้อยกระจิ๊ดริด
อาริมะนี่โผล่มาตอนล่าสุดแบบเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่จากคำบอกเล่าของคนอื่นนี่มันตอนไหนนะ... งานโรงเรียน?
ไฟมาละค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะดับทั้งคืน ไม่น่าไปแซวเลยกู 5555555555
พวกมึงใจร้าย!!! อาริมะพึ่งโผล่มาเองนะ ที่ชมไปๆมาๆกับวาคาบะจังเรื่องลำดับที่สอบได้ไง!!
สารบัญอาหารถึงตอนที่ 200 แล้วจ้า ฮิ้วววว /ชูมือเล่นเวฟคนเดียวแบบเหงาๆ
ทำๆมากูได้ความรู้ภาษาฝรั่งเศสกับภาษาญี่ปุ่นหลายอย่างเลยแม่ง 55555 ก็พยายามจะแปลกับอ่านออกเสียงให้ทุกคนที่เข้าไปอ่านเข้าใจนะ แต่อันไหนที่กูไม่ได้แปลให้หรือแปลพลาดก็ขออภัยด้วย บางอันมันก็เกินกำลังกูจริงๆ อย่างช็อคโกแลตพระนางมารี ถ้าช่วยแก้ไขให้ถูกต้องจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง
กูไม่รู้ทั้งภาษาฝรั่งเศสและญี่ปุ่น บางคำก็ฟังจากอากู๋สะกดคำให้มั่ง พึ่งเพื่อนให้ช่วยอ่านมั่ง เทียบเสียงจากหนังสือเรียนภาษาฝรั่งเศสที่ซื้อมามั่ง(ลงทุนชิบหายเลยกู) แต่กูสนุกมากที่ได้ทำ มีเรื่องอยากใส่เยอะแยะไปหมด อย่างอาหารชนิดหนึ่งมีส่วนผสมคาบเกี่ยวกันตั้งหลายอย่างกับอาหารอื่นๆ เช่นขนมปังสโตเลนกับบราวนี่ที่เอามาร์ซิแพนมาเคลือบเหมือนกัน หรือพายแอปเปิ้ลที่เป็นรากฐานให้พายอื่นๆ รวมทั้งเป็นที่มาของทาร์ตด้วย แต่จะเขียนหมดนี่มันคงปาไปสองร้อยหน้าเลยมั้ง ขนาดย่อแล้วก็ยังย๊าวยาว กูยังคิดอยู่เลยว่ายาวขนาดนี้ใครจะไปอ่านวะ
ถ้าพวกมึงอ่านแล้วสนุกที่ได้รู้เรื่องวัฒนธรรมนั่นนี่ผ่านอาหารในเรื่องนี้ด้วย กูก็จะดีใจมากๆเลย รักพวกมึงทุกคนเลยนะ XOXO
แล้วก็ขอบคุณโม่งที่ช่วยรวบรวมรายชื่ออาหาร โม่งที่เอาชื่อพวกนั้นไปแปะในไฟล์อากู๋ดอค รวมถึงโม่งที่ช่วยพิมพ์ข้อมูลกับหารูปให้ ช่วยได้เยอะมากๆเลย ให้กูทำคนเดียวป่านนี้คงยังไม่ถึงไหน รู้สึกเป็นอะไรที่พิเศษมากจนต้องยกมาขอบคุณอีกเมนท์กันเลยทีเดียว ถ้าดูเป็นการฟลัดกระทู้ก็ต้องขอโทษด้วยนะ
>>68 โอยย มึงง ดีใจด้วยยยยย กอดๆ กูโม่งรวบรวมรายชื่อเอง กูรู้สึกว่าสิ่งที่กูทำมันเล็กน้อยมากเลยเมื่อเทียบกับที่คนอื่นๆทำ 5555
ปล.กูอ่านแล้วหิวอ่ะ 555 เปิดไปแล้วท้องร้องจ๊อกละต้องหาอะไรมานั่งกินด้วย
/เป็นลูกศิษย์ท่านเรย์กะขอติดตามท่านอาจารย์เข้าคอร์สลดน้ำหนักค่ะ!
>>69 ยินดีด้วยที่หิว กูก็หิวเหมือนกัน 55555
ค้นข้อมูลไปหลายสิ่งได้รู้ที่มาของอาหาร หลายอย่างก็น่าทึ่งอยู่นะ อย่าง Sourdough bread เนี่ย เกิดจากการวางพวกแป้ง นม ไรงี้ทิ้งไว้จนลืม จะเอาไปทิ้งก็เสียดายเลยเอาไปอบแม่งทั้งอย่างนั้น เสือกออกมาดีเฉย หรืออิงลิชมัฟฟินที่พ่อครัวเอาของเหลือๆในครัวมาทำอาหารให้คนงานกิน ชาร์ล็อตเค้กก็ด้วย
เรย์กะอาจจะอยากเป็นประเภทนี้ก็ได้มั้ง ค้นพบอาหารที่กินได้จากวิธีแปลกๆ 55555555
>>67-68 รักมึงเช่นกัน จุ๊บๆ
กูได้ใส่รูปไปนิดๆหน่อยๆและก็เป็นกูเองแหละที่เสนอเล่นๆว่าอยากได้สารบัญอาหาร... 555555
ตอนแรกกูคิดว่าแค่รวมชื่อเมนูก็พอ ไม่คาดคิดว่าเพื่อนโม่งจะค้นข้อมูล-ใส่ภาพประกอบจริงจังขนาดนี้ //กราบค่ะ OJL
ช็อกโกแลต กูพยายามแกะละ แต่ด้วยความกตัญญูเลยคืนครูไปแทบหมดแล้ว เลยได้ประมาณนี้
Debauve & Gallais ชื่อเต็มๆคือ Les pistoles de Marie-Antoinette et Debauve & Gallais
เดอโบฟว์ เอ กาลแล (เล ปิสโตเล เดอ มารี อองตัวแน็ต เอ เดอโบฟว์ เอ กาลแล)
Financier > ฟิน็องซิเย
ไปเปิดดูสารบัญอาหารมาแล้ว พวกมึงโหดร้ายมาก! โคตรทำร้าย โฮววววว มีอาหารที่เอื้อมไม่ถึงอยู่หลายจานเลย ซิกๆ แต่พอเลื่อนไปเจอบิสกิตผาโทจิมโบ ซาละเปาป่าจุไคแล้วมันฮาขึ้นมายังไงไม่รู้ว่ะ เอ็นโจซื้อของพวกนี้มาด้วยความรู้สึกยังไงวะ
>>72 ตรงไหนผิดก็แก้เลยจ้า สารบัญเป็นของทุกคน อยากเพิ่มอะไรก็ตามสบายโลด
>>73 เห็นขนมแล้วคิดถึงคุณคิโชวอินมั้ง จริงๆไม่ได้ไปตามเพื่อนหรอก ไปตระเวณซื้อขนมให้สาวมากกว่า จงใจเลือกซื้อแต่ขนมในที่ฆ่าตัวตาย กะจะอ้อนขอความเห็นใจว่าผมลำบากมากเลยนะ เป็นการเรียกคะแนนสงสารแน่ๆ 5555555
แต่จนบัดนี้กูยังหารูปบิสกิตน้ำตกเคเก็นไม่ได้เลยว่ะ เจอแต่รูปน้ำตก เข้าเว็บก็มีแต่รูปน้ำตก บล็อครีวิวที่เที่ยวก็มีแต่น้ำตก ร้านขายของฝากก็มีแต่รูปหน้าร้านและน้ำตก คือกูจะดูของฝากเว้ยยย ไม่ใช่น้ำตก หายากชิบ
สารบัญอาหารทำให้กูหิว แม้จะเพิ่งกินข้าวเที่ยงไป ฮรือออออออออออ
ky หน่อย สรุปแล้วอาริมะนี้ชอบวาคาบะจังยังวะ หรือว่าแค่สนิทตามตำแหน่งคนในสภานักเรียนเฉยๆ
จากที่ดำน้ำมา มันมีตอนที่อาริมะมีบทเข้าคู่กับเรย์กะเยอะขึ้น แอบเชียร์คู่นี้เล็ก ๆ อ่า อาริมะกับวาคาบะมันดูเหมือนเพื่อนเรียนยังไงไม่รู้
ขอ ky หน่อย พวกมึงคิดว่าซุยรันมีแบ่งเวรกันทำความสะอาดยกโต๊ะ เอาขยะไปทิ้งแบบโรงเรียนอื่นๆป่ะวะ หรือเป็นคุณหนูคุณชายไม่ต้องกระดิกตัวก็มีคนทำให้ทุกอย่าง กูแค่สงสัยอะไรพิลึกๆน่ะ โทษที
ตอนล่าทำเอาอยากอ่านแนวยากูซ่ามาเฟียเลยค่ะ
ดอกโบตั๋นสีโลหิต นายหญิงเรย์กะแห่งบ้านคิโชวอิน!
ฮาแปลล่าสุด วาคาบะทำเสียง BGM ประกอบ ไปๆมาๆ เรย์กะแย่งบทพระรองไปจริงๆสินะ อาริมะนายรีบๆ มาเลยก่อนไม่มีที่ให้ยืน
>>91 ถ้าแซวว่าอาริมะนี่ใครจะโดนอาถรรพ์อะไรแบบโม่งคนข้างบนมั้ยวะ 555555555555
ท่านเรย์กะอย่างเท่ ออกมาปกป้องสาวน้อยซึ่งๆหน้าแบบนี้ ไม่คว้าหัวใจไปทั้งดวงก็แปลกแล้ว ควรเลื่อนขั้นตัวเองมาเป็นพระเอกซักที อย่าไปเป็นพระรองเลย ส่วนคาบุๆอะไรนั่นปล่อยเขาไปกับเพื่อนเขาเถอะ
ในที่สุดซาโตมิก็โดน 5555555
อย่างบังอาจไปแหย่หัวหน้าแก๊งต่อหน้าลูกน้องนะ~
*อย่าสิ อย่างอะไรเล่า- -"
โดน"ทัณฑ์โบตั๋นโลหิต" ไปกี่รายเนี่ยตอนนี้ ถถถ
ไม่ถูกกับสัตว์เลื้อยคลาน งู จิ้งจก ตุ๊กแก กิ้งก่า?
ความแสดงอำนาจของเจ้าแม่ เณรน้อยคิดว่าสาปแช่งใส่แหงๆเลย 555
กูนับถือความเซริกะกับคิคุโนะ ลูกรับมาอย่างไว ตั้งแต่เต้นคราวนั้นแล้ว 555
เซริกะคิคุโนะนี่เป็นเพื่อนสนิทจริงๆนั่นล่ะ โคตรรู้ใจ เล่นมันเลยค่ะ! 555
ถ้อยคำสัญญาของเรย์กะผ่านโทรศัพท์ครั้งนี้ดูโรแม๊นมากเลย กูรู้สึกว่านี่มันบทพระเอก ผู้ปกป้องพิทักษ์รักษา ปัดป้องพยันตรายให้แก่คนรัก ให้คำมั่นได้บทพระเอกสุดๆ!
ขณะเดียวกัน นี่เป็นตอนที่กูตราหน้าคาบุรากิว่านกแน่... ที่ผ่านมาพวกผู้หญิงกลั่นแกล้งวาคาบะจัง คาบุรากิทำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะค่อนข้างแอบทำลับหลัง คาบุรากิไม่รู้เรื่อง กูก็เข้าใจ แต่ตอนนี้แม้แต่พวกผู้ชายก็ออกมารังแกซึ่งๆหน้าแล้ว ในฝั่งผู้ชายน่ะยอมศิโรราบแก่จักรพรรดิทั้งหมด ถ้าคิดจะปกป้องวาคาบะจริงๆก็น่าจะทำได้นี่นา! แถมคาบุรากิไม่มีความพะวงอะไรนั่นเหมือนเรย์กะก่อนหน้านี้ด้วย ออกตัวปกป้องเต็มที่ได้เลย แล้วตอนนี้หายหัวไปไหน นี่นายใส่ใจเขาจริงป่ะเนี่ยยยย ฮร่อย
กูว่าคาบุรากิมันก็นิสัยละเอียดอ่อนจุกจิกเข้มงวดนะ ไม่น่าจะมองผ่านไปนี่นา
>>102 แต่ถ้าเป็นแบบนี้ คาบุแม่งก็เขวไปเรื่องอื่นได้ง่ายเหมือนเรย์กะเลยไม่ใช่รึ จะหาที่เดทอยู่ดีๆ ลามเลื้อยไปร้านราเมงเพราะอยากแดกเองซะงั้น เหมือนเรย์กะที่จะอ่านหนังสือสอบ อยู่ๆก็ไปรดน้ำต้นไม้กลางดึกมั่ง ไปคิดเรื่องจะทำครีมนวดจากปลามั่ง ลืมเป้าหมายเดิมไปซะสนิท ต้องมีคนมาเตือนสติก่อนถึงจะวกกลับมาที่เดิม ไม่งั้นก็ออกทะเลปานกระทู้พันทิปอยู่ร่ำไป
อ่านๆไปนี่ทุกคนมีความฮาอยู่ในตัวจริงๆอ่ะ วาคาบะนี่ถึงขั้นทำเสียงBGMประกอบละครยากูซ่าละ55555ซาโตมิคุงนี่ก็แซวไม่ดูลูกสมุนเลยก็โดนไปซะนะ555555 ท่านเรย์กะคือพระเอกมากอ่ะ ตอนก่อนๆปกป้องในมุมมืดแบบพระรอง ตอนนี้จะเปิดเผยแบบพระเอกออกมาปกป้องนางเอกล้าววว จะรอดูผลงานน้าาา
ตอนนี้กูรู้สึกเข้าใจพวกแกล้งวาคาบะจังหน่อยๆอ่ะ คือนางKYมาก อยู่ดีๆบรรยากาศกำลังตึงๆนางเอากล่องดินสอมาเขย่าเฉยยย ถ้าอยู่ในเหตุการณ์เองนี่กูมองวาคาบะจังแย่เลยนะ
กูว่านิสัยKYในชีวิตจริงโดนรังเกียจง่ายมากนะ ถ้าลองดูดีๆวาคาบะจังตอนนี้ไม่มีเพื่อนเลย ตอนเข้าโรงเรียนแรกๆก็มีเพื่อนกลุ่มเล็กๆอยู่ หลังๆนี่ฉายเดียวตลอด
>>106 เพื่อนในกลุ่มสภานร. นี่ชัดเลยว่าเพื่อนร่วมงานอ่ะ พวกนี้เจอหน้าก็ทำงาน คุยนิดๆหน่อย หลังเสร็จก็แยกก๊ก ทางใครทางมัน ดูได้จากนอกสภาแทบไม่มีใครมาเดินเป็นเพื่อนวาคาบะจังเลยนอกจากนายจืดจาง ทั้งๆที่รู้ว่าวาคาบะโดนแกล้ง ถ้าเพื่อนจริงมันต้องมาเดินด้วยกันดิ ยิ่งเป็นแก๊งสภาอย่างน้อยนร.ทั่วไปก็หวาดๆบ้าง
>>108 ไม่ต้องคนนอกหรอก เรย์กะยังงงเลยมึง 555555
>>105 เรื่องเขย่ากล่องดินสอ เห็นด้วยกับ >>107 คือพออยู่กับคนที่สนิทอย่างเรย์กะ เลยออกแนวแซวกันมากกว่า เวลาอยู่กับคนอื่นเท่าที่อ่านวาคาบะจังก็ไม่ได้ KY มากนะ ที่ไม่มีเพื่อนก็น่าจะเพราะเป็นเป้าหมายโดนกลั่นแกล้งน่ะแหละ ถ้ามาเป็นเพื่อนแล้วเดี๋ยวจะโดนหางเลขไปด้วย วาคาบะจังก็สตรอง ไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้ คุณแม่เองก็ยังเป็นห่วงว่าจะหาเพื่อนไม่ได้เลย
ยังดีที่เป็นเขย่ากล่องดินสอ คนอื่นไม่เก็ตว่าจะทำอะไร ถ้าผิวปากเป็นเพลงให้คนอื่นรู้ว่าแซวท่านเรย์กะเนี่ย คงกลายเป็นเป้าหมายรายต่อไปของฟูจินกับไรจินแล้ว
ว่าแต่คิคุโนะกับเซริกะนี่เล่นใหญ่จริงๆ ตอนแฟนธ่อมออฟดิโอเปร่าก็รอบนึงแล้ว รอบนี้พอท่านเรย์กะชงมาปุ้ป พากันรับลูกทันที
ว่าแต่อ่านตอนนี้แล้ว ทำไมเด็กนักเรียนชายของซุยรันถึงน่าสมเพชแบบนี้เนี่ย ถึงขั้นมายืนรุมด่านักเรียนหญิงกลางทางเดินเพราะดันทำคะแนนได้ดีกว่าตัวเองเนี่ยนะ
>>110 นั่นดิ ทำไมนักเรียนชายในเรื่องมันดูหน้าตัวเมียกันจัง (คำนี้แรงไปมั้ยวะ กูขอโทษ แต่ไม่รู้จะหาคำไหนนิยามได้เหมาะเท่านี้แล้วอะ) สู้ผู้หญิงไม่ได้เลยไปรุมด่าเขานี่มันทุเรศกับน่าสมเพชนะ เหมือนตอกย้ำว่ากูแม่งห่วยแตกสู้ผู้หญิงไม่ได้หนักเข้าไปใหญ่ สาวๆในเรื่องยังแมนกว่าอีก
เออ แต่ฟูจินกับไรจินนี่รู้แล้วใช่มั้ยว่าวาคาบะกับเรย์กะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน คืออาจจะไม่รู้ถึงขั้นสองคนนี้เป็นเพื่อนกัน แต่ก็รู้แนวๆว่าเป็นมิตรต่อกัน เวลาวาคาบะมีเรื่องเรย์กะก็ไปออกหน้าให้ เวลานินทาวาคาบะเรย์กะก็ไม่ได้ร่วมวงเม้าด้วยทำนองนี้อ่ะ
สังเกตไหมว่าทั้ง2ครั้งที่ท่านเรย์กะองค์ลงออกหน้าช่วยวาคาบะจัง เป็นเหตุการณ์ที่ร้านเค้กบ้านวาคาบะจังโดนดูถูกทั้ง2ครั้งเลย
นี่ตั้งใจช่วยวาคาบะจังหรือเพราะโกรธที่บังอาจลบหลู่เค้กแสนอร่อยกันแน่เนี่ย
อ่านแล้วสงสารเณรน้อยสุด โถ่ ไม่น่าไปอยู่แถวนั้นเลย นี่เจ้าแม่ไหว้ไปฟูจินไรจินร่วมด้วยมั้ยเนี่ย
ตอนนี้กูสะใจกับซาโดมิมาก โดนต่อยไปซะ ขำ 55555555555
KY กูว่าเรื่องนี้นี่ให้ความรู้เยอะมาก แบบครอบคลุมหลายเรื่องโคตรๆ สายสังคมก็มี วิทยาศาสตร์ก็มา อ.ฮิโยโกะนี่เรียนอะไรมาวะ หรือเป็นคนชอบอ่านเลยมีความรู้กว้างขวาง
ถ้าทำสารบัญเกร็ดความรู้ที่สอนแทรกในเรื่องนี่ต้องได้หลายร้อยหน้าแน่ๆ
>>125 จริง เกร็ดความรู้แม่งเยอะชิบหาย ย่อยกันไม่หมดไม่สิ้น อย่างตอนนี้ที่เรย์กะนางเรียกตัวเองว่าบารามงเรย์กะก็ล้อไปพร้อมๆ กันสองเรื่องคือ บารามง=พราหมณ์ ที่เป็นชนชั้นสูงสุดในระบบวรรณะ และ バラ＋モン ที่แปลล้อๆ ว่าชาวกุหลาบ ฉากหลังในแฟนอาร์ตมันถึงได้ดอกกุหลาบพรึ่บพรั่บประมาณนั้น ไปไม่ถูกเลยกู...
Ky พอดีพึ่งอ่านตอนล่าสุดแล้วมาตามอ่านเพื่อนโม่งต่อ
ทำไมเราคิดแจวเรือผีเล็กๆ คิคุโนะxเรย์กะxเซริกะ 3p เห็นอยากแต่งสายC คงประมานว่าองครักษ์ที่แสนภักดีของราชินีควบซ้ายขวา
>>129 ถ้าท่านเรย์กะเป็นผู้หญิงคนเดียวในเรื่อง คนอื่นๆเปลี่ยนเป็นสายCหมด ท่านเรย์กะจะฮาเร็มมากๆ มีสองหนุ่มคิคุโนะเซริกะเป็นองครักษ์ มีวาคาบะหนุ่มเปิ่นๆร่าเริงคอยเยียวยาจิตใจ ล่าสุดยังสานสัมพันธ์กับฟุยุโกะ หนุ่มลึกลับผู้มีบรรยากาศเงียบขรึมทว่าความจริงดันขี้เหงา!
แต่งวายหรือยูริดี 555555 นอมอลก็ดี ฉันแจวได้หมด
Ky นะคะ ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4099/370-373/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ
...............
ฉันลุกพรวดจากเตียง หัวใจเต้นแรงรัวราวกับจะหลุดออกมา รู้สึกปวดไปทั้งร่าง พร้อมๆกับแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมั่นใจมากว่าฉันไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ได้
เมื่อตั้งสติคิดทบทวน สิ่งทุกท้ายที่ฉันจำได้คือรถบรรทุกที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้นพยายามจะพุ่งเข้าชนคาบุรากิ ฉันผลักเขาหลบไปโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะเจ็บไปหมดทั้งตัว
ฉันมองไปรอบๆ นี่เป็นห้องของฉันเอง ห้องเดิมในบ้านหลังเก่า ทันทีที่มองเห็นภาพในกรอบรูปที่ถ่ายคู่กับท่านพี่บนโต๊ะก็มั่นใจว่าฉันกลับโลกเดิมมาแล้วจริงๆ
แต่ใจหนึ่งก็ไม่แน่ใจ เป็นไปได้ไหมว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันประหลาดว่าฉันโดนรถชนและทะลุมิติไปพร้อมๆกับคาบุรากิ
นั่นสินะ ตอนนั้นคาบุรากิถูกรถชนยังไม่สามารถทะลุมิติกลับมาโลกเดิมได้เลย มีแต่บาดเจ็บสาหัสเกือบไม่รอด ทำฉันใจหายใจคว่ำหมด ในที่สุดเราก็สรุปกันว่าการถูกชนดูเหมือนว่าจะไม่สามารถพากลับโลกเดิมได้
แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้กันล่ะ...
บางทีอาจเป็นแค่ความฝันจริงๆ...
ฉันลงจากเตียงขณะคิดว่าควรทำอะไรต่อไปดี ก็บังเอิญไปเห็นสมุดที่ไม่คุ้นตามาก่อน ทันทีที่เปิดอ่านก็ต้องชะงัก มันเป็นไดอารี่ที่ "เรย์กะ" อีกคนเขียนเอาไว้ให้ฉัน
สองวันแรก เรย์กะบรรยายถึงความอ่อนแอของฉัน และดูถูกในทุกสิ่งที่ฉันทำ สมเพชทุกอย่างที่ครอบครัวและเพื่อนของฉันเป็น ทำให้ฉันทำใจอ่านต่อไปไม่ไหว ได้แต่ปิดสมุดแล้วผลักมันออกอย่างรังเกียจ
ฉันกลับมาได้แล้ว ตอนนี้ยังทันที่จะแก้ไขทุกสิ่ง ไม่รู้ว่าเรย์กะทำอะไรกับใครไปมากแค่ไหน แต่ฉันจะพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมล่ะนะคะ
ไม่รู้ทำไมอยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา
อาจเพราะมันไม่มีวันเหมือนเดิมแล้วก็ได้...
ก็ครั้งนี้ฉันทะลุมิติมาเพียงคนเดียว...
............................
ฉันไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกหวาดระแวง ไม่รู้ว่าเรย์กะไปทำอะไรมาบ้างนะคะ ถึงฝันครั้งล่าสุดดูเหมือนเรย์กะจะไม่ได้เกลียดตามจองล้างจองผลาญวาคาบะจังแล้วก็เถอะ... แต่มันก็ค่อนข้างนานมากแล้วล่ะนะคะ
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ! จะว่าไปฉันเคยทะลุมิติกลับมาครั้งหนึ่งนี่คะ แล้วตอนนั้นท่าทางเรย์กะจะเป็นมิตรกับวาคาบะจังและคาบุรากิคิมิดอลแล้วด้วย!
คิดๆดูแล้ว ฉันก็อ่านไดอารี่ที่เรย์กะเขียนไว้ให้ไปแค่สองวันเอง หลังเจอความน่ารักของวาคาบะจังเข้าไปจริงๆอาจจะค่อยๆใจอ่อนก็ได้ วันนี้เรียนเสร็จรีบกลับบ้านไปอ่านต่อดีกว่า
อาจเพราะคิดไปเดินไป ทำให้ไม่ได้ดูทาง เลยเสียการทรงตัวก้าวพลาดเกือบตกบันไดอย่างน่าหวาดเสียว แต่โชคดีที่มีคนคว้าแขนฉันเอาไว้ได้พอดี แล้วดึงฉันขึ้นมาบนพื้นราบอันปลอดภัย
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูด ก่อนจะอึ้งไปสักพักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“จะฆ่าตัวตายหรือไง หัดดูทางหน่อยสิ!”
“...”
คาบุรากิงั้นหรอ คาบุรากิที่มาจากโลกคิมิดอลคนนั้นน่ะนะ
ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อัดแน่นอยู่ในใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นวูบหนึ่ง แต่กลับหล่นหายไปแทบจะในทันที เขาไม่ใช่คาบุรากิเดียวกับที่ฉันรู้จัก แต่ก็ดูเหมือนกันเหลือเกิน
ฉันตอบอะไรไม่ถูกราวกับสมองถูกแช่แข็งชั่วคราว
“ยังคิดถึงชูสุเกะอยู่งั้นสินะ...”
“หะ? ทำไมฉันต้องคิดถึงท่านเอ็นโจด้วยล่ะคะ!”
ฉันตอบกลับไปอัตโนมัติ คาบุรากิมองฉันด้วยสายตาที่ดูไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดสักนิด! อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น ตามหลักแล้วเรย์กะจากโลกคิมิดอลชอบคาบุรากิไม่ใช่หรือไงคะ อย่าบอกนะ! ว่าหลังทุกสิ่งที่เรย์กะทำไป เขายังไม่รู้ตัวว่าเรย์กะชอบ!!!
“ฉันไม่ได้ชอบท่านเอ็นโจจริงๆนะคะ!”
ฉันพยายามแก้ความเข้าใจผิดๆให้กับตัวเองและเรย์กะ แต่คาบุรากิก็ยังมีท่าทางไม่เชื่ออยู่ดี!
ขณะที่ฉันกำลังคิดจะเปลี่ยนเรื่องไปบอกว่า จริงๆฉันกลับมาจากอีกโลกหนึ่งแล้ว คาบุรากิก็จับไหล่ฉันเบาๆ แต่ดูหนักแน่น สายตาคมกริบราวกับเสือดำ น้ำเสียงทรงอำนาจสมฉายาจักรพรรดิ “ฉันยังไม่หายโกรธนะที่เธอไปให้รถชนโดยไม่ยอมบอกฉันสักคำ!”
“รถชน?” เรย์กะเคยไปให้รถชนเพื่อพยายามทะลุมิติกลับไปงั้นหรอ
“ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจจะตกบันได เพราะคิดว่าจะพากลับโลกเดิมได้ชั่วคราวเหมือนทาคามิจิใช่ไหมล่ะ!”
“เอ๋! ตอนนั้นทำสำเร็จจริงๆงั้นหรอคะ”
ไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนเรย์กะผลักวาคาบะจังตกบันไดในตอนนั้นจะทำให้ทะลุมิติแวบมาคุยกับฉันได้จริงๆ ที่ผ่านมาไม่ใช่ภาพหลอนสินะคะ ดีจังเลย
“ไม่ต้องทำมาเป็นดีใจย้อนหลังเลย! ถ้ากลับไปแบบนั้นได้ จะยังไงก็แค่ชั่วคราว มันยิ่งจะทำให้เธอเจ็บปวดกว่าเดิม ยอมรับซะทีเถอะว่าเราไม่มีทางกลับไปโลกเก่าได้อีกแล้ว...”
“ไม่จริงซะหน่อยค่ะ! ฉันเองก็เพิ่งกลับ...”
ยังพูดไม่จบดี คาบุรากิก็เข้ามากอดฉันไว้แน่น ฉันชะงักอย่างคาดไม่ถึงไปทั่วทั้งร่าง
“ปล่อยวางเถอะ... ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดอีกแล้ว”
ฉันนิ่งค้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกฝั่งนี้กันคะ?!
คาบุรากิจากคิมิดอล คลายกอดช้าๆ ก่อนจะจ้องฉันด้วยแววตาจริงจัง “อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
ฉันแค่ก้าวพลาดเกือบตกบันได ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย... แถมเป็นเรย์กะคนละคนกับที่เขารู้จักด้วย
ฉันพยายามจะอธิบายเป็นรอบที่สามของวันว่าจริงๆฉันกลับมาโลกเก่าแล้วนะ! แต่อยู่ๆคาบุรากิก็หันหน้าหนี และเดินกึ่งวิ่งหนีไป หน้าเขาแดงนิดๆด้วย อย่าบอกนะคะว่าไข้ขึ้นจนเผลอพูดอะไรแปลกๆ
แต่จะว่าไป ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเขาชอบวาคาบะจัง ก็อดคิดไม่ได้เลยนะคะว่าเขากำลังชอบเรย์กะอยู่ ทั้งๆที่พูดอย่างไม่ได้ตั้งใจแท้ๆ แต่ดาเมจจากคำพูดพวกนั้นคงทำสาวๆที่จิตใจไม่เข้มแข็งพอเข้าใจผิดแน่ๆ
ถึงอย่างนั้นก็เห็นชัดเลยว่าความสัมพันธ์ของเรย์กะกับคาบุรากิดีขึ้นเอามากๆ แบบนี้ต่อให้พวกเขากลับไปโลกเดิม อาจไม่มีเหตุการณ์ตระกูลคิโชวอินล้มละลายแล้วก็ได้!
ไหนๆก็ไหนๆ ฉันถือโอกาสลองแกล้งเนียน ไม่บอกใครว่ากลับมาแล้ว เพื่อดูว่าแต่ละคนคิดยังไงกับเรย์กะจากคิมิดอล
วันนั้นฉันลองไปเรียนปกติ น่าแปลกที่คนในแก๊งค์ซึรุฮานะต่างดูอ่อนน้อมกับฉันขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเรย์กะไปทำอะไรให้นะคะ จะว่าไปอย่างในโลกคิมิดอล ฉันไม่เห็นซึรุฮานะด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่าในโลกนั้นถูกเรย์กะสั่งสอนไปแล้ว...
แต่นอกจากแก๊งค์นั้นแล้ว เพื่อนๆแต่ละคนไม่ได้ปฏิบัติกับฉันต่างจากเดิมมาก แต่อาจยิ้มๆเหมือนรู้ทันเวลาฉันปฏิเสธอะไรบางอย่าง ทำไมกันนะคะ... แต่คิดถึงทุกๆคนจังเลย
ถึงอย่างนั้นก็มีความรู้สึกโหวงเหวงบางอย่างขึ้นในใจที่อธิบายไม่ถูก แต่พอฉันทำหน้าหดหู่ เพื่อนๆในกลุ่มก็รุมกันเข้ามาปลอบราวกับว่าฉันเป็นเด็กน้อย
อิวามุโระคุงมาหาฉันช่วงพักกลางวันอย่างตื่นเต้น พร้อมบอกว่ามาร์กหน้าครั้งที่แล้วได้ผลมากๆ เดี๋ยวนะ เรย์กะคิมิดอลคนนั้นเป็นแนะนำงั้นหรอคะ
เมื่อนึกถึงว่าเขาเป็นคนยอมรับผิดแทนเรย์กะตอนที่อีกฝ่ายไปรังแกคนอื่น ฉันก็ซาบซึ้งจนอดไม่ได้ที่จะพูดขอบคุณแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อิวามุโระคุงชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะถามอย่างตื่นเต้น “ท่านอาจารย์! ความทรงจำกลับมาแล้วหรอครับ!”
เอ๋?! รู้ได้ยังไงคะ
“คุณคิโชวอิน คำแนะนำครั้งที่แล้วดีมากเลยล่ะครับ! คุณฮอนดะทำคุกกี้ขอบคุณผมมาด้วย!!!”
เสียงหัวหน้าห้องพูดกระตือรือร้นรายงานมาแต่ไกล ฉันเลยทิ้งประเด็นที่สงสัยชั่วคราว ก่อนจะหันไปแสดงความยินดีกับหัวหน้าห้อง แต่ทันทีที่ฉันพูดว่า “ยินดีด้วยนะคะ” ทำเอาเขาค้างเป็นรูปปั้น เหมือนจะประมวลผลไม่ทัน
“ระ...หรือว่า ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์กลับมาแล้วหรอครับ!!!”
ฉันอึ้งไปอีกครั้ง ทำไมถึงรู้ได้เร็วขนาดนั้นนะคะ หรือว่ามิตรภาพสาวน้อยสามารถสื่อถึงกันได้?
พอถามๆไปเหมือนเรย์กะจะเป็นสายซึนเดเระนะคะ พูดทุกอย่างตรงข้ามกับความรู้สึกตัวเอง ทุกคนที่คุยกับฉันเลยตีความเป็นตรงข้ามแทบทั้งนั้น
มิน่าล่ะค่ะ ก่อนหน้านี้จะปฏิเสธอะไรก็ไม่มีใครเชื่อเลย... คุคิโนะจังกับเซริกะจังเลยซื้อพุดดิ้งคาราเมลที่ฉันบอกว่าไม่อยากกินตอนนี้มาให้ แถมยังยิ้มมีเล่ห์นัยตอนฉันยืนยันว่าไม่ได้ชอบเอ็นโจ...
พวกคำว่า “ขอบคุณ” หรือ “ยินดีด้วย” อะไรแบบนี้ เรย์กะจะไม่ยอมพูดออกมาเด็ดขาด บางครั้งจะขอโทษก็ก้มหัวให้ แต่ก็แก้ตัวไปเรื่อยว่าแค่อยากมองพื้น อยากขอบคุณทำขนมมาให้ ก็บอกว่าของเหลือๆเลยให้
เราสามคนเลยไปนั่งคุยว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงที่ความทรงจำหายไปบ้าง เรื่องราวที่เกิดขึ้นดูน่าเหลือเชื่อสุดๆไปเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับไปอ่านรายละเอียดมุมมองเรย์กะที่บ้านแล้ว
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่คอยช่วยเหลือในตอนนั้น” ฉันพูดจากใจอย่างซาบซึ้งจากหัวใจ ถ้าพวกเขาไม่ได้ช่วยฉันในตอนนั้น อะไรๆอาจจะเลวร้ายกว่านี้อีกเยอะก็ได้ พวกเขาก็ตอบรับอย่างยินดี จนฉันแทบจะร้องไห้ออกมาอย่างสาวน้อยผู้อ่อนไหวบอบบาง
ดีจังที่ไม่มีใครต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันกลัว
ระหว่างที่ฉันขึ้นรถเตรียมกลับบ้านก็นึกขึ้นได้ เลยเมลล์ไปหาวาคาบะจังว่า “พรุ่งนี้สะดวกไหมคะ ขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เตรียมบอกความจริงเรื่องกลับมาโลกเดิมแบบต่อหน้าดีกว่านะคะ วาคาบะจังก็คอยช่วยเหลือฉันมาตลอดเลยนี่นา ไว้หาของขวัญไปขอบคุณด้วยดีกว่านะ
“ได้เลยค่ะ! ให้ฉันอบขนมไปด้วยเหมือนครั้งที่แล้วไหมคะ”
วาคาบะจังตอบมาในไม่กี่นาทีต่อมา ฉันเลยตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรค่ะ” พูดเรื่องจริงจังแบบนั้นจะกินขนมก็ดูแปลกๆ
“เอะเฮะเฮะ โอเคค่ะ งั้นเอาเค้กวนิลาที่คุณคิโชวอินชอบไปเผื่อนะคะ”
“...”
ดูเหมือนการที่เรย์กะปากไม่ตรงกับใจจะผลกระทบกับการปฏิบัติของคนรอบข้างเอามากๆเลยนะคะ
แต่ว่าเพราะทุกคนในโลกนี้ช่วยฉันแท้ๆ ทุกอย่างเลยไม่เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด
ฉันนึกสักพักก่อนจะส่งเมลล์ให้คาบุรากิด้วยข้อความเดียวกัน เขาตอบมาสั้นๆว่า “อือ โอเค”
ผ่านไปจนเกือบถึงบ้าน คาบุรากิก็ส่งมาอีกเมลล์หนึ่ง “จริงๆฉันก็มีเรื่องอยากจะบอกเธอเหมือนกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ”
ในวินาทีนั้น ความหวังที่ริบหรี่ก็สว่างวาบขึ้นมา เป็นไปได้ไหมนะคะว่าคาบุรากิเองก็กลับมาโลกนี้แล้วเหมือนกัน
แม้พยายามสะกดใจไม่ให้คาดหวัง แต่ก็หยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ...
ฉันยังเดินไปไม่ถึงห้อง ทุกความคิดของฉันถูกปัดปลิวหายไปทันทีเมื่อคนที่ฉันรอคอยมานานที่จะได้เจอในโลกนี้
"ท่านพี่!" ฉันอุทานอย่างดีใจเมื่อเห็นท่านพี่กลับมา ก่อนจะสวมกอดเขาไว้แน่น
ท่านพี่กอดฉันกลับพร้อมพูดอย่างอ่อนโยน "ยินดีต้อนรับกลับมานะเรย์กะ"
ท่านพี่เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรอคะ ทำไมมายินดีต้อนรับฉันล่ะ? แต่ช่างเถอะ! คิดถึงท่านพี่จังเลย ดีใจจริงๆ
วันนั้นฉันนั่งกอดซุกท่านพี่ด้วยความคิดถึงตลอดจนถึงเวลากินข้าว ท่านพี่พูดคุยเอาใจใส่ทำใจฉันละลาย ไม่มีใครบนโลกโชคดีไปมากกว่าฉันแล้วที่มีพี่ชายแบบนี้
ฉันเข้านอนด้วยความรู้สึกอันอิ่มอกอิ่มใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้อ่านบันทึกที่ “เรย์กะ” อีกคนทิ้งไว้ให้ต่อเลย
ตอนแรกฉันหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าอ่านต่อ แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ก็ได้เห็นพัฒนาการของเรย์กะอย่างชัดเจน ยิ่งได้เห็นทุกถ้อยคำที่เขียนลงไป ยิ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นปนเหงาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดูเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเมื่อได้รับความรักและค่อยๆเรียนรู้เกี่ยวกับมันแบบที่ไม่เคยมาก่อนในโลกเดิม เรย์กะดูรักที่นี่มากจริงๆนะคะ ดูเหมือนตัวฉันในโลกคู่ขนานจะมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นทีเดียว
แต่ก็มีที่สิ่งเหลือเชื่อสุดๆที่ฉันไม่เคยคิดคาดฝันเลยแม้แต่วินาทีเดียว “คิโชวอิน เรย์กะ” ตัวร้ายจากคิมิดอลคนนั้น คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คาบุรากิหันมามอง รังแกผู้หญิงที่เข้าใกล้จักรพรรดิด้วยความอิจฉา แท้จริงแล้วกลับแอบชอบเอ็นโจอยู่ลับๆ!!!
ไปๆมาๆ ที่เข้าใกล้คาบุรากิดูเหมือนเพราะต้องการให้เอ็นโจมาด่าต่อว่าด้วยซ้ำ! เรย์กะคนนั้นเป็นเอ็มงั้นหรอ...มิน่าละในมังงะ ไม่ว่าเอ็นโจจะว่าอะไร เรย์กะก็ยิ้มแย้มอยู่ตลอด นั่นคือมีความสุขกันอยู่หรอคะ...
ฉันอ่านมาเรื่อยๆจนถึงวันสุดท้ายในรวดเดียว แม้วันเวลาในตอนนี้จะมาไกลกว่าที่เขียนไว้มาก แต่คงเพราะเรย์กะไม่คิดว่าจะกลับโลกเดิมได้แล้ว เลยไม่ได้เขียนอะไรต่อ
เรย์กะดูชอบทุกอย่างที่นี่ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เธออยากกลับไปคือเอ็นโจงั้นหรอ โรแมนติคอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ
ฉันอ่านสิ่งที่เรย์กะเขียนไว้ในวันรองสุดท้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณที่ทำให้ฉันมีความสุขขนาดนี้กับโลกของเธอ” คำพูดนี้ดูทรงพลังราวกับออกมาจากทั้งหัวใจของคนคนหนึ่ง เรย์กะที่ไม่เคยขอบคุณหรือขอโทษใครมาก่อน มาเขียนอะไรแบบนี้ให้ฉัน ทำฉันที่สับสนมาแทบทั้งวันรู้สึกเหมือนมีที่พักพิง ราวกับคำขอบคุณนั้นได้ส่งกำลังใจมาให้
ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านั้น ตลอดทั้งวันฉันคิดอย่างจริงจังว่าควรไปให้รถชนเพื่อจะกลับไปหาคาบุรากิดีไหม แต่ตอนนี้ ฉันเห็นแล้วว่าเรย์กะรักเอ็นโจที่โลกคิมิดอลแค่ไหน
เรย์กะโลกคิมิดอลเป็นคนรักการเขียนมากกว่าที่ฉันคิดไว้ นอกจากสมุดที่เขียนไว้ให้ฉันแล้ว ยังมีสมุดแรงค์กิ้งอาหารใหม่อีกเล่ม ซึ่งเขียนเทียบว่าเห็นเหมือนกันหรือต่างกับที่ฉันเคยเขียนไว้ว่ายังไงบ้าง มีสมุดจดเรื่องวิธีการทำและสูตรอาหารที่ชอบหรือคิดขึ้นเอง รวมถึงเกี่ยวกับพวกเย็บปัก และสมุดอื่นๆอีกมากมายโผล่มาอีกเพียบเต็มห้อง ไปที่ไหนก็เจอเหมือนกำลังเล่นเกมหาของในห้อง
คงเพราะตอนมาโลกนี้แรกๆก็คงรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เลยหาอะไรมาช่วยระบายความในใจหรือเปล่านะคะ ต่างจากฉันที่แค่ไม่กี่วันก็รู้ว่าคาบุรากิทะลุมิติมาเหมือนกัน
น่าแปลกที่มีสมุดจดสรุปเนื้อหาเรียนที่คนอย่างเรย์กะไม่น่าจะทำ พอลองดูก็ขึ้นต้นด้วย "ฉันเขียนไอสมุดไร้สาระนี้เพราะสามัญชนคนนั้นตื้อให้ลองทำล่ะนะ แต่คิดว่ายังไงเขียนไปก็งี่เง่าอยู่ดี" แต่เท่าที่ฉันเห็น เรย์กะดูตั้งใจเขียนเอามากๆเลยนะคะ
ฉันสะดุ้งเมื่อเจอสมุดวาดภาพที่แอบซ่อนเก็บไว้ใต้เตียง เรย์กะวาดภาพสวยขนาดนี้เลยงั้นหรอ แถมมีรูปในนั้นอยู่ภาพเดียวคือเอ็นโจผมทองคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม คงเป็นเอ็นโจจากโลกคิมิดอล
เพราะแรงกดดันจากตระกูล เลยต้องพยายามเข้าหาคาบุรากิ แม้ไม่ได้รักจริง ก็ต้องหลอกตัวเองว่ารัก แม้ตอนนี้เรย์กะกลับไปได้ แต่ไม่รู้ว่าทุกอย่างจะง่ายขึ้นไหม...
ฉันคิดถึงตอนจบของคิมิดอลอีกครั้งแล้วอดสลดไม่ได้ เรย์กะก็นับได้ว่าเป็นคนที่น่าเศร้าคนหนึ่ง รู้สึกผิดจริงๆที่ฉันเคยสะใจมาก่อน...
แต่คิดว่าหลังจากนี้คงไม่เหมือนเดิมแล้วมั้งคะ อย่างน้อยเรย์กะก็เปลี่ยนไป ปรับปรุงตัวหลายๆอย่าง และรู้ตัวแล้วว่าคนที่ชอบเป็นใครกันแน่
ฉันล้มตัวนอน อดคิดไม่ได้ว่าคาบุรากิที่อยู่อีกโลกจะเป็นยังไงบ้าง
ขอโทษนะที่ฉันทนเห็นนายโดนชนต่อหน้าต่อตาแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว... เลยทำไปแบบนั้น
ฉันเคยเห็นเขาโดยรถชนมาก่อนแล้วถึงสองครั้ง และทั้งสองครั้งเขาทำเพื่อช่วยฉัน แม้สุดท้ายจะไม่ได้ตายจริง แล้วโผล่มาอยู่คนละโลกก็เถอะ แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ถ้าเลือกได้ อยากเป็นคนที่จากไปก่อนมากกว่า... ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าฉันหลับไปเมื่อไหร่ แต่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าแล้ว
ท่านแม่มาเรียกฉันอย่างตื่นเต้นพร้อมบอกว่าคาบุรากิมารอรับอยู่หน้าบ้าน...
-------------- (จบตอน 51) -------------
ป.ล. เรย์กะไม่เคยรู้ว่าคาบุรากิโดนรถชนแล้วทะลุมิติมาก่อนนะคะ คาบุรากิทำเนียนไม่ยอมบอก เรย์กะเลยคิดว่าที่เห็นคาบุรากิคิมิกลับมาเป็นแค่ความฝัน และคิดว่ารถชนทำให้ตายได้จริง
ป.ล.2 เจอแปลช่วงหลังๆมาซายะน้อยแนววิทยาศาสตร์เต็มเปี่ยมมาก แต่ตอนต้นที่เขียนฟิคนี้ยังไม่รู้ เลยดันเขียนให้คาบุรากิเป็นคนเชื่อในเรื่องไสยศาสตร์ไปแล้ว 5555 คิดซะว่าเพราะคาบุรากิเจอเหตุการณ์ทะลุมิติเข้ากับตัว บวกกับศึกษาทฤษฎีของเหตุการณ์แบบนี้ซึ่งดูน่าเชื่อถือมากขึ้น เลยเริ่มมีแนวคิดเปิดกว้างและเปลี่ยนไปแล้วกันนะคะ (เอาสีข้างเข้าถู)
>>145 อ้าว กลับมาโลกเดิมกันหมดแล้วรึ แล้วทางคิมิดอลก็เดินเรื่องกันไปเป็นปกติตามมังงะแล้วใช่มะ จริงๆอ่านแล้วชอบฝั่งคิมิดอลมากกว่าแฮะ ดูอุปสรรคเยอะดี ทุกคนมีปัญหาหมด อยากรู้จะฟันฝ่าไปได้ยังไง คาบุคิมิจะโอเคมั้ย ระหว่างที่นายไม่อยู่ อาริมะคุงก็ทำแต้มห่างไปสามล้านปีแสงแล้ว สงสัยคงได้ไปโกนหัวบวชแน่ๆ หรือเรย์กะคิมิจะไปชิงตัวเจ้าบ่าวจากงานแต่ง เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวไปช่วยเจ้าหญิงผมทองจากเงื้อมมือแม่มด 5555555555
ถ้ากลับโลกเดิมกันหมด ฝั่งเรย์กะก็จะดูเรียบๆไม่ค่อยน่าสนใจละ เหลือแค่คาบุจีบเรย์กะติดก็เท่านั้นซึ่งก็อยู่ที่เวลาแล้ว
>>141-145 ขอบคุณสำหรับอาหารในวันนี้! แต่เรย์กะโลกฝั่งนี้ก็ต้องกลับมาสานสัมพันธ์กับคาบุใหม่ใช่มะ พ่อคุณเข้าใจผิดไปไกลโน่นนนนนนนนนล่ะ ป่านนี้คงกำลังน้ำตาซึมอ่านบทกวีอยู่ ถ้ามีส่องกล้องไปดูเรย์กะกับเอ็นโจฝั่งคิมิดอลบ้างก็ดีนะ อยากดูคู่แห่งความซึน 5555 จริงๆ มาซายะน้อยอาจจะเบนเข็มมาทางสายไสยศาสตร์ได้นะ ถ้าท่านฟุยุโกะพิสูจน์ให้เห็นได้ว่าผีวิญญาณมีจริง คาบุมันคงทุ่มสุดตัวพิสูจน์ด้วยแนวทางวิทยาศาสตร์เหมือนกัน กลายเป็น Ghost Buster ไรงี้
...............รู้สึกเหมือนอ่านข้าม ตั้งสติอ่านใหม่แปป
ky มีใครต่อฟิคเวียนมะ คือกูลองแต่งสั้นๆแล้ว แต่มันหักธงทิ้งเหี้ยนเลยอะ
รู้สึกเสียดายในความสวีทหวานของบทก่อนๆที่เพื่อนโม่งแต่งกัน 55555555
>>145 วรั้ยยยย รักเขาขนาดแอบวาดรูปเขาเก็บไว้ใต้เตียงเลยเหรอ ฮรี่ๆๆๆ เรย์กะจังงงง น่าจะเอาไว้ใต้หมอน จะได้หลับตาฝันเห็นหน้าเธอ //ฮิ้ววววว
กูเองก็ชอบโลกคิมิมากกว่าอะ อุปสรรคให้ลุ้นเยอะดี อยากเห็นบทสรุปโลกนั้นด้วย
>>151 ลงๆมาเถอะ ฟิคเวียนมันฟิคอิสระ มึงจะหักธงกี่หน กูก็จะซ่อมมันกลับมาเอ๊งงงงงงงงง 5555555555555
ฟิคเวียนในตำนาน
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/4099/152-154
__________
อ๊า! นี่ฉันทำอะไรลงไปน่ะคะ!?
พอกลับมารู้สึกตัวอีกทีย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ช่วงเวลานั้นแล้ว......
ก็รู้สึกใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา
กรี๊ดดดดดดด
ไม่น้า อย่าคิดๆซิ! นั่นมันไม่ใช่ตัวฉันหรอกนะ!
ต้องเป็นเพราะค่ำคืนวันฮาโลวีนแน่ๆ ตาเอ็นโจพูดอะไรเกี่ยวกะพระจันทร์ด้วยนี่ ต้องเป็นเพราะมนต์สะกดจากแสงจันทร์อย่างที่ยูกิโนะคุงบอกแหงๆ ที่ทำให้สติของฉันหลุดลอยไปแบบนั้นน่ะ
แถมหลังจากวันนั้นเพื่อนๆซุยรันก็ติดต่อมาวี้ดว้ายกันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น
อะไรน่ะเหรอ ก็.....
กรี๊ดดดดดดดด บอกแล้วไงว่าให้หยุดคิดน่ะ ยัยเรย์กะ!
แล้วนี่ไปเอาข่าวมาจากไหนกันเนี่ย ให้ตายเถอะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค้าาาาา!
วุ่นวายจนฉันต้องปิดโทรศัพท์หนีมาตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายมีตาคนที่ไม่สะทกสะท้านกับข่าวลือใดๆลอยหน้าลอยตาโผล่มาที่บริษัทอีกแน่ะ ทำเทียวไปเทียวมาทักทายกับท่านไอระหน้าระรื่น หน็อยแน่ะ! น่าหมั่นไส้ชะมัด! ทำไมถึงมีแต่ฉันที่ต้องรับมือกับปัญหาคนเดียวมาตลอดด้วยนะ!! ยัวะแล้วนะ!!
ฉันคิดอยากจะเดินเข้าไปต่อยท้องอย่างตอนมัธยมนักล่ะ แต่พอสบสายตากับรอยยิ้มของเอ็นโจที่ส่งมาก็รู้สึกแปลกๆพาให้นึกถึงช่วงเวลานั้น จนต้องรีบเผ่นเข้าห้องน้ำซะทุกครั้ง ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆของเอ็นโจตามมาหลอกหลอนอีกแล้ว
พ่ายแพ้สุดๆเลยอะ โอ๊ย หงุดหงิด
จนป่านนี้ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่งานเลี้ยงหน้ากากนั่น... เฮ้อ~
แต่ว่าอย่างน้อยๆในช่วงเวลาที่ผ่านมาก็มีเรื่องดีๆอยู่ล่ะนะ ดูเหมือนว่าพักนี้ท่านพี่จะงานน้อยลงน่ะค่ะ ก็เลยได้ไปไหนมาไหนกับท่านพี่แทบจะตลอดเวลาที่มีโอกาส อุฮุฮุฮุ ดีจังเลยน้า~
ได้ทานอาหารกลางวันทั้งอิตาลี จีน ฮ่องกง ฝรั่งเศสกับท่านพี่ ท่านไอระ แทบจะทุกวัน บางทีก็มีท่านอิมาริมาร่วมด้วย เหมือนฝันเลยล่ะค่า~
ท่านพี่บอกว่าท่านไอระที่มาฝึกงานช่วยผ่อนผันงานลงไปได้มากเหนือความคาดหมายเลยล่ะ ดีจังเลยนะคะ สมกับเป็นทายาทมินาสึกิ
"โปรเจ็คที่ร่างไว้กับเอ็นโจกรุ๊ปก็ดูจะไม่มีปัญหา"
วันนี้ระหว่างที่คุยไปคุยมากับท่านพี่ขณะเดินทางไปทานอาหารกลางวันกันสองคน อยู่ๆชื่อของเอ็นโจก็โผล่มา ทำเอาใจหายวาบ
อันที่จริงในคืนงานเลี้ยงวันนั้นขากลับที่ท่านพี่มารับกลับบ้าน ท่านพี่ก็เงียบตลอดทางและไม่เคยพูดถึงเรื่องวันนั้นเลยล่ะค่ะ...
อึก น่ากลัวกว่าคำถาม ก็คือความเงียบนี่แหละนะ
"เห อย่างงั้นเหรอคะ~"
"เห็นว่างมาที่บริษัทบ่อยๆ พี่ก็เลยเพิ่งจะโยนเอกสารรายละเอียดหลายๆอย่างให้กลับไปแก้ใหม่ทั้งหมดเลยน่ะ คงหายว่างไปพักใหญ่"
ท่านพี่มองทางข้างทางขณะขับรถพร้อมยิ้มระรื่น
นั่นไม่น่าใช่ไม่มีปัญหา แต่ไม่เหลือปัญหาเลยมากกว่านะคะท่านพี่...
แต่นั่นก็หมายความว่าเอ็นโจจะไม่มาที่บริษัทพักใหญ่เลยซินะ
อื้อๆๆ ดีแล้วล่ะ
ฉันจะได้หายกระอักกระอ่วนแบบนี้สักที ไหนจะต้องคอยกังวลเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวทุกเช้าอีกวุ่นวายจะตายล่ะน้า~
อ้ะ ไม่ได้หมายความว่าฉันแต่งหน้าแต่งตัวเป็นนกหงส์หยกทุกวันเพื่อตานั่นนะ ก็แค่การมีผู้บริหารจากบริษัทอื่นมาก็ต้องรักษาภาพพจน์สักหน่อยเท่านั้นแหละค่ะ เท่านั้นแหละ
"เอาล่ะ ถึงแล้ว"
ท่านพี่พูด แล้วพวกเราก็ลงจากรถ มื้อเที่ยงวันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นอาหารไทยล่ะค่ะ ฉันคล้องแขนให้ท่านพี่เอสคอร์ตเข้าร้านอาหารอย่างทุกที อุฮุฮุ วันนี้กินข้าวกันสองคนพี่น้องแหละ
"อ้ะ ลืมบอกไป วันนี้เรามีแขกที่พี่ชวนมาคุยเรื่องงานด้วยนะ อย่าทำตัวแปลกๆล่ะ"
"เห แน่นอนค่ะ~"
แหม ทำตัวแปลกๆอะไรกันล่ะคะ ไม่มีหรอกค่ะ~
ว่าแต่ว่ามีประชุมงานระหว่างทานอาหารด้วยเหรอเนี่ย นึกว่าจะได้ทานอาหารกันสองต่อสองซะอีก
"แต่ให้น้องร่วมโต๊ะด้วยจะดีเหรอคะ?"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็เป็นคนที่เรย์กะเองก็รู้จักนั่นแหละ"
ท่านพี่ยิ้มให้ หือ? คนที่ฉันรู้จักงั้นเหรอคะ?
พวกเราเดินตามหลังพนักงานในร้านไปยังห้องส่วนตัวที่ดูเหมือนจะจองไว้ และแขกของท่านพี่ก็รออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับท่านประธานคิโชวอิน ขอบคุณที่เชิญผมมาร่วมทานอาหารในวันนี้มากเลยครับ"
ชายคนหนึ่งในห้องลุกขึ้นโค้งคำนับท่านพี่อย่างนอบน้อมและจริงจังสุดๆ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมา
อ้ะ....?
เขาเองก็ทำหน้าตางงๆอย่างที่พวกเราไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่
"ไม่เป็นไรครับ คุณมิซึซากิ ทำตัวตามสบายเถอะ"
เหหห นายตัวสำรอง!?
_____
ไม่เชิงว่าหักธง แค่กูเขี่ยเอ็นโจออกไป 5555555
เห็นอาริมะบทน้อย เลยจ้างมาเล่นในฟิคบ้าง ถถถถถ
>>154 มาลอยหน้าลอยตาบ่อยดีนัก สม ฮี่ๆๆๆ ไปกินอาหารไทยกับนายตัวสำรอง! จะมีอีเวนต์แบบว่าเรย์กะซดต้มยำกุ้งแล้วเผ็ดมาก ปากแดงแจ๋ ต้องรีบคว้าน้ำดื่มมาซดแล้วพบว่าคว้าผิดไปเอาแก้วของอาริมะมา มีลิปสติกสีอ่อนๆ ติดแก้วให้อาริมะใจหวั่นไหวเล่นมั่งป่ะวะ
ป.ล. เซนส์กูบอกว่าเรย์กะต้องติดใจข้าวเหนียวมะม่วงชัวร์ๆ สายแดกแป้งมาเจอไม่น่ารอด
>>141-145 เห้ยยย ทะลุมิติ คาบุคิมิชอบเรย์กะคิมิหรอ มีหน้าดงหน้าแดง มีเป็นห่วง ไม่อยากเห็นเธอเจ็บ ถ้าชอบจริงนี่โคตรน่าสงสาร เรย์กะคิมิยึดมั่นในรักเอ็นโจคิมิสูงมาก ขนาดเอ็นโจผมดำก็ทดแทนไม่ได้ ถึงกับวาดเอ็นโจผมทองเก็บไว้เลยหรอ ว้ายยยย
ตอนที่แล้วคุคิโนะเพิ่งพูดทำนองว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป แต่ไม่คิดว่าจะจบเร็วงี้ กุก็ไม่ได้เอะใจไร พอมาตอนนี้แบบ เชี่ย กลับโลกเดิม เกิดไรขึ้นวะ แต่ฮาที่คาบุคิมิเข้าใจผิด 555555555 เป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ ในโลกนี้ดูสงบสุขมาก แต่คาบุแม่งยังอยู่โลกเดิม เห็นสาวโดนรถชนหนีมาต่อหน้าต่อตาคงสะเทือนใจไม่น้อย กลับมาโลกเดิมไวๆนะะะะ แต่งี้คือเรย์กะคิมิกลับไปหาเอ็นโจผมทองแล้วใช่ไหม คือดีใจมากกก สงสารนางมาหลายตอน
ป.ล. กุรอเนื้อเรื่องต่อฝั่งคิมิดอลเหมือนกัน อยากรู้เรย์กะกับเอ็นโจโลกคิมิดอลจะเป็นไงบ้าง
>>154 กุเพิ่งสังเกตว่าบทมิซีึซากิหายไปนานจริงๆ ทั้งฟิคทั้งอฟช 55555 ถ้ากุเป็นท่านพี่ในฟิคนี้คงไว้ใจให้เรย์กะคู่กับมิซึซากิมากกว่าเอ็นโจ เอ็นโจเจ้าเล่ห์วางแผนให้สาวเต้นในกำมือ ด้วยความซิสค่อนของท่านพี่คงไม่ยอม ส่วนมิซึซากิเป็นสุภาพบุรุษ ไม่บังคับใคร ทำอะไรเที่ยงตรง
>>158 ต่อให้เป็นท่านพี่ใน Official ก็น่าจะอยากปล่อยให้น้องสาวไปกับมิซึซากิมากกว่าเอ็นโจป่ะวะ 55555 ถ้าท่านพี่สอดส่องจนรู้พฤติกรรมสองหน่อยทุกซอกทุกมุมนี่คงไม่อยากให้น้องสาวมาเกลือกกลั้วด้วยแหงๆ น้องสาวเขาอุตส่าห์ดูแลทนุถนอมมาอย่างดีเก็บเอาไว้แกล้งคนเดียว โดนคาบุจิกหัวใช้ โดนเอ็นโจเอาบุญคุณมาข่มขู่ต่างๆ นานา ในขณะที่มิซึซากิโผล่มาแต่ละทีโคตรหล่อ แต่น่าเสียดายที่นายมันมีคอมมอนเซนส์มากเกินไป บทก็เลยน้อยกว่านกพิราบอีกไงล่ะ!
กูเจอคนทำผมหลอดเกลียวๆ ทั้งหัวที่รถไฟฟ้าด้วยแหละ (แต่เป็นฝรั่ง) ยอมใจในความหลอดเลยเว้ย... แล้วพอนึกภาพชีในเวอร์ชันผมดำ.... เอ่อ ไม่พูดดีกว่า
จะมีนางเอกที่ไหนรันทดกว่านี้อีกมั้ยวะ สวยเริ่ด แต่มีอุณาโลมขึ้นหน้าผาก ขนคิ้วแหว่งข้างเดียว...
ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่!
ปิดท้ายด้วยคนที่รู้ว่าใครมาเยือน! ....คราวนี้จะมาระเบิดเรือตัวเองทิ้งอีกหรือเปล่าน่ะ ว่าแต่ไปนั่งเช็ดทำความสะอาดซะขนาดนั้นนี่น่าจะมีคนเห็นอยู่บ้างนะ อย่างน้อยอีตาสตอล์คนี่คนนึงล่ะ อะไรคือจาก นางซินฯ---->เจ้าหญิง(ราชินี) ภายในตอนเดียวนี่
กูพยายามมโนว่าเป็นการแสดงความรักของสองคนนี้ คนหนึ่งหนี คนหนึ่งตาม(สตอล์กเกอร์)
สูดกาวเข้าไปลึกๆ
ขอบคุณโม่งแปล ที่เปรียบเทียบซะเอ็นดูท่านเรย์กะเลย 555
จิตวิญญาณแจ๋วมาเองเลยนะนี่
ส่วนฟุยุโกะซามะ... กูว่านางเกินเยียวยาละ...
วุ้ย ตอนนี้ท่านเรย์กะก็ยังโชว์ความเป็นพระรองได้ต่อเนื่องจริงจริ๊ง ไปเช็ดโต๊ะให้เขานี่มัน... ฮรืออออ ความดีนี้ ควรลงเอยกับวาคาบะสุดๆ จะหาใครห่วงใยวาคาบะมากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
แต่ตอนนางรำพึงรำพันว่าถ้ามีคนมาเจอแล้วกลัวตัวเองจะโดนรังแก กูขำพรืดเลย โถๆ กลัวไปได้นะคุณ ใครในโรงเรียนจะกล้าคะ แค่เจอก็เผ่นป่าราบกันหมดแล้วมั้ง ถึงจะมีพวกมาลูบคมก็โดนตีแตกกระเจิงไปหมดแล้วนี่นา อีตาคนที่คุณก็รู้ว่าใครมันไปยิงทิ้งให้แล้ว จะกลัวไปไย
แต่รูปท้ายตอนไม่ขึ้นว่ะโม่งแปล แก้ไขหน่อยละกัน หรือเป็นที่กูคนเดียววะ
กูนึกภาพบากะรากินึกว่ามีไฟฉายคู่กับวาคาบะ แต่ความจริงวาคาบะเอามาฝากเรย์กะ กลายเป็นของเข้าคู่กันระหว่างบากะรากิกับเรย์กะแทน ถ้าคนที่คุณก็รู้ว่าใครได้เห็นของคู่กันจะรู้สึกยังไงน้อ
กูนี่อยากรู้เลยว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงเลยไปดำมา......
สปอย
.
.
.
.
.
.
.
เขาคุยกันหนุกหนานดีนะ มีรับมุกอะไรกันด้วย แฃ้วไอ้ช่วงสุดท้ายนั่นมันอะไรกัน! อิมาริ? เรย์กะจะให้สองหน่อนี่ไปเรียนรู้กับท่านอิมาริงั้นเรอะ!? มันจะไม่อาการหนักไปว่าเดิมรึ!?------- แน่นอนว่าหลังจากนั้นอีตาคาบุมันก็เหมือนจะบอกว่าไม่ไหวรึเปล่านะ......
.
.
.
.
.
.
.
นี่จุดเยอะเกินไปหรือน้อยไปเนี่ย???
ใครพอไปดำสปอยคนร้ายมาได้ไหม...ทนอีก 9 ตอนไม่ไหวแล้วว
กูจะลงแดงตายแล้ว ฟฟฟ
>>184 อ๋อ MMR นี่เอง ไอ้เรื่องนี้มันการ์ตูนตลกนี่หว่ามึง ไอ้หัวหน้าทีมมันจะชอบพูดอะไรร้ายๆออกมา แล้วลูกทีมจะคอยตบมุก ว่าไงน้าาาา หน่านี้ ตกอกตกใจกันไปทุกหน้า เอะอะก็โลกแตก หมาเห่า แมวเกาตีน ควายเคี้ยวเอื้อง คนเป็นเล็บขบแม่งทำโลกแตกได้หมด นอสตราดามุสพ่อทุกสถาบันตลอด
แต่ตอนเด็กๆกูอ่านแล้วเชื่อว่ะ กลัวชิบหายตอนปี 1999 ว่าโลกจะแตกตามที่มันพูด 555555555555555
>>187 กรี๊ดดดด มึงดักแก่หรอกเหรอ ไม่นะไม่ กูยังไม่แก่ 5555555555555555
>>189 ทีแรกมันเป็นการ์ตูนซีเรียสจริงจังมากมึง อ่านแล้วเครียดตาม ต้องอ่านก่อนปี 1999 อ่ะ จะรู้สึกกดดันแทบจะประสาทแดกไปกับมัน อะไรๆก็โลกแตกแล้วกูก็เสือกเชื่อด้วยนะ โครตสมจริงเลย มีไปสัมภาษณ์คนจริง มีรูปถ่ายจริงๆมาแปะ แต่พอผ่านปี 1999 ไป ไม่เกิดเชี่ยไรขึ้นซักอย่างตามที่พูด มันเลยกลายเป็นการ์ตูนตลกไปโดยปริยาย 5555555555555555555555555555555555
เออ ว่าแต่ ไอ้ของที่ขายในทีวีช้อปปิ้ง มันคุณภาพดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ ท่านเรย์กะเอามาใช้แล้วเล่นบรรยายซะเลิศหรู ดูๆ ไปก็เหมือนจะใช้ทำความสะอาดได้ปิ๊งดีจริงๆ นะ แต่ไอ้ที่กูเคยเห็นๆ มาส่วนใหญ่สภาพแม่งป๊อกแป๊กมาก ยิ่งไอ้พวกอุปกรณ์สารพัดประโยชน์ประหลาดๆ นี่ใช้ไม่กี่ทีก็ไปเซียงกงแล้วอะ
กูขำก๊ากตอนที่บากะรากิกับเรย์กะเถียงกันว่าให้เลิกชุมนุมที่ห้องนี้ โว้ยยยยแม่ง5555555
จากใจเลยนะ.....สปอยน่ะ พอเถอะ อย่ามากกว่านี้เลยขอร้อง
เอาเท่าที่พวกมึงเล่ามากูก็เดาตัวคนที่ว่าได้แล้วเนี่ย
เอาเป็นว่ากูขอร้องเถอะ อย่าแย่งความตื่นเต้นไปจากกูเลย กูอยากอ่านเอง กูอยากรับรู้เอง
ตอนนี้ที่นี่มันไม่ได้นับบรรทัดแล้ว มันนับตัวอักษร...........กูหลบไม่โพ้นนนนนนนนนน
งั้นเปลี่ยนประเด็น จริงๆ กูก็ไม่ได้ขึ้นเรือคาบุนะ แต่อ่านๆ มาช่วงหลังยังรู้สึกท่านเรย์กะย้ำประเด็นที่คาบุกับวาคาบะไปเที่ยวกันสองคนว่าไม่ใช่เดทๆ ไม่มีเลิฟๆ ทอล์ค ไม่มีของคู่กันบ่อยมาก จะว่าย้ำสร้างความเชื่อใจกับตัวเองก็ได้ ไม่ใช่แค่ว่าพระเอกจะหลงแม่สื่อ แม่สื่ออาจจะหลงเองก็ได้นา
จริงๆสปอยไม่ผิดหรอกนะ แต่มันอีกนิดเดียวเอง รอจิ๊ดเดียวนะคะเพื่อนโม่ง
โอ๋ๆ นะ เสนอว่าใครอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็ให้มุดไปดำน้ำก่อน ระหว่างนี้ก็เอ็นจอยชีวิตสโลว์ไลฟ์ทีวีไดเรคต์ของท่านเรย์กะไปพลางๆ เรื่องมันมาทำนองนี้อยู่แล้วอ่ะนะ
>>209 กูว่าถ้าท่านเรย์กะใจกล้าไม่กลัวเรื่องที่มิตรภาพตัวเองกับวาคาบะจังความแตก น่าจะไปเอาไฟฉายไดโนเสาร์นั่นมาควงร่อนใส่หน้าคาบุแล้วนะ แบบว่าไงล่า ตัวจริงคือชั้นว้อย ระหว่างที่วาคาบะจังไปเดทกับนายก็ยังคิดถึงชั้นอยู่ตลอดเวลาเลยนะยะ หยามหน้ากันชัดๆ แม่งมีหวังได้จบแบบฟิคเรือสวยแน่ 55555555
>>211 อาจจะหลอกให้เข้าป่าซุยรัน แล้วคาบุไปถึงก็เจอหลุมที่ขุดไว้แล้ว คาบุถามวาคาบะนี่มันอะไร วาคาบะตอบแบบหลอนๆ ก็หลุมศพแกไง แล้วก็ตัดฉากไปตอนเช้า ลุงคนสวนมาทำงาน เจอวาคาบะก็ยิ้มให้ มาเก็บผักเช้าจังเลยนะอีหนู วาคาบะก็ตอบยิ้มๆ อ๋อ พอดีผักอันนึงต้องเก็บเช้าๆถึงจะดีค่ะ แล้วก็หยอกๆลุงคนสวนไป ฉากหลังเป็นดินที่นูนๆขึ้นมาหน่อย
กูควรพอ 5555555555555555
>>212 ท่านฟุยุุโกะเคยพูดทำนองว่าในป่าซุยรันมีหลุมหลบภัยอยู่นี่หว่า เป๊ะเลย กลายเป็นบุคคลหายสาปสูญแน่ คาบุเอ๊ย ดีไม่ดีอาจจะไปลงล็อคกับท่านฟุยุโกะที่พยายามติดต่อกับวิญญาณผ่านทางคนทรงก็ได้ 555555
ว่าแต่เอ็นโจอยู่ไหนในวงจรนี้วะ สงสัยกอดผมม้วนคุณคิโชวอินลอยออกทะเลไปแล้วมั้ง
บร๊ะ วันนี้เปิดกระป๋องกาวเป็นกาวยันกันเหรอวะ ว่าจะมาแจกอะไรหวานๆให้อยู่ งั้นขอพับเก็บไว้ก่อน ให้ขบวนเรือสวยผ่านหน้าไป 5555555555555
หรือกูควรจะแจกกาวยันช่วยอีกแรงดีหนอ.......
ky กูสงสัยนักกวี อาเธอร์ ริมบด์ นี่ใช่ อาตูร์ แรงโบลด์ (arthur rimbaud) เปล่าว่ะ ใครรู้บ้าง
ky ky เรียกว่าฟิตยุยโกะปะทะท่านพี่ ใครมีให้เสพบ้างไหม?
อุแหม่ๆๆ คุณชายเอ็นโจ พอรู้ว่าคนที่ตัวเองชอบ(?) กำลังอยู่กับคาบุรากิสองต่อสองนี่รีบแจ้นมาเลยนะคะะะะะะ แหม่ๆๆ ก่อนหน้านั้นไปทำอะไรทำไมมาอยู่กับเพื่อนกับฝูงล่ะคะ หืมมมมมม ตามสตอลก์เจ้าแม่อยู่สินะคะคุณชายยย------
เอ็นโจ Side Story >>>/webnovel/4018/932-935
---------------------------------------
หลังงานวันเกิดยูกิโนะ ผมเข้าไปขอบคุณเธอที่สละเวลามาร่วมงาน เล่าว่ายูกิโนะชอบของขวัญที่คุณคิโชวอินให้ไปมากๆ เห่อขนาดเอาไปใช้ในคืนนั้นเลย คุณคิโชวอินก็ยิ้มแย้ม ดูปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง
ยูกิโนะชอบพวกสัตว์ทะเล อยากเลี้ยงปลาเขตร้อนถึงกับอ้อนขอปู่กับย่าว่าอยากเลี้ยง พอเล่าเรื่องนี้เธอก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก
ผมหลีกเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องนอกจากนั้น ก็เลยไปเล่าเรื่องมาซายะหัวร้อนกับการแก้ปริศนาห่วงกลจนถึงเช้าแทน คุณคิโชวอินก็ถามมาอีกนิดหน่อยพอเป็นพิธี พอบอกว่ามาซายะแก้ได้สำเร็จ แต่ก็เส้นเลือดตาปูดออก เธอก็ทำหน้าแปลกๆที่เหมือนไม่รู้จะหัวเราะหรือทำหน้านิ่งๆดี
“แล้วแม่ก็ฝากมาบอกด้วยว่าอยากให้คุณคิโชวอินมาเที่ยวบ้านอีกนะ”
ผมลองเอ่ยคำพูดที่ยังไงก็รู้ผลลัพธ์กันดีอยู่แล้ว ซึ่งก็เป็นไปตามคาด
“ขอบคุณมากค่ะ ไว้ถ้ามีโอกาสนะคะ”
เธอโค้งหัวให้แล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ไปทักทายคนอื่นแล้วไปจากห้องสโมสร ทิ้งให้ผมนั่งยิ้มแห้งๆอยู่คนเดียวที่กระต่ายหนีไปอีกแล้ว….
ว่าแล้วเชียวว่าต้องถูกปฏิเสธ แต่ก็อยากชวนดูน่ะ
.
.
.
.
ใกล้เข้าสู่วันวาเลนไทน์ สาวๆในโรงเรียนก็จับกลุ่มคุยกันเรื่องช็อกโกแลตและจะให้ใครบ้าง ชื่อของผมกับมาซายะก็เป็นบุคคลลำดับต้นๆที่พวกเธอเหล่านั้นต้องการจะให้ แต่พวกผมไม่ได้ต้องการเลยซักนิด
จะแบรนด์ดังแค่ไหน ดีวิเศษอย่างไร ก็ไม่มีค่าเท่า “ใคร” เอามาให้หรอก
มาซายะเองก็เทียวไปหาคุณทาคามิจิ ท่าทางกระตือรือร้นออกนอกหน้าว่าอยากได้ช็อกโกแลตจากเธอจะแย่อยู่แล้ว
ไม่รู้ว่าคุณทาคามิจิจะให้หรือไม่ แต่ผมเองก็ควรจะทำอะไรซักอย่างเพื่อปีนี้จะได้ไม่ต้องรอเก้ออย่างที่ผ่านมาอีก
ได้ยินจากคนอื่นๆว่าคุณคิโชวอินไปปะทะคารมกันเล็กน้อยกลับกลุ่มพวกคุณซึรุฮานะ เรื่องที่มาซายะไปรับไปส่งคุณทาคามิจิถึงบ้าน นั่งรถมาโรงเรียนด้วยกันแทบทุกเช้านั้น ย่อมทำให้อิจฉาริษยาโกรธแค้น และในเมื่อโกรธแค้นก็ต้องหาที่ลงเพื่อระบายออกไป
พวกนั้นเข้าใจว่าคุณคิโชวอินเป็นกิ๊กกับมาซายะอยู่ ด้วยความที่เป็นศัตรูกันเนิ่นนานมาก็เลยเข้าไปเยาะเย้ยถากถางเรื่องมาซายะหันไปสนใจคุณทาคามิจิแล้ว คุณคิโชวอินคงต้องตกกระป๋องไปตามระเบียบ
เฮ้อ ยัยพวกนี้นี่นะ….
คุณคิโชวอินไม่ได้เป็นของมาซายะซักหน่อย พูดจาไร้สาระกันจริงๆ
รู้สึกว่าพวกคุณซึรุฮานะจะดูถูกเธอเรื่องวันวาเลนไทน์ที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย ผมจะยอมให้ใครมาสบประมาทคุณคิโชวอินไม่ได้หรอก
จะช่วยก็แล้วกัน
.
.
.
.
ผมไปหาคุณคิโชวอินที่ห้อง เรียกเธอให้ออกมาหาต่อหน้าคนจำนวนมาก บอกว่ายูกิโนะป่วยเข้าโรงพยาบาลอีกหน คุณคิโชวอินดูจะตกใจเอามากๆ รีบถามอาการของน้องผมเป็นการใหญ่
“ก็แค่เข้าเผื่อๆไว้เท่านั้นแหละนะ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
“ที่ไหนล่ะคะ แค่ต้องเข้าโรงพยาบาลก็ลำบากแย่แล้วล่ะ”
เธอทำท่าดุผมหน่อยๆที่ผมดูไม่ค่อยสนใจยูกิโนะมากเท่าไหร่แบบตอนนั้น คุณคิโชวอินแค่ได้ยินว่ายูกิโนะป่วยก็ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว ผมเลยทำสีหน้าที่ดูลำบากใจเสริมขึ้นมา
“อา อื้อ คือว่านะ ต้องขอโทษด้วย ก่อนเลิกเรียนช่วยเขียนข้อความให้กำลังใจยูกิโนะให้หน่อยได้มั้ย”
“ข้อความเหรอคะ”
คุณคิโชวอินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยิน ผมเลยพูดต่อ
“อื้อ คราวนี้เจ้าตัวงอแงไม่อยากเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการกำเริบแค่นิดเดียว แล้วก็อารมณ์บูดมาตลอดเลย อยากให้คุณคิโชวอินเขียนจดหมายให้กำลังใจหน่อย เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง”
“แหม...”
เธอพยักหน้าตกลงแบบแข็งขันแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย แถมพอบอกว่าจะตอบแทนให้ก็รีบปฏิเสธว่าไม่เป็นไร
ถ้าเพื่อทำให้ยูกิโนะมีรอยยิ้มแล้วล่ะก็ อะไรเธอก็คงทำทั้งนั้น
ก็น่าน้อยใจอยู่เหมือนกันนะ
.
.
.
.
เลิกเรียน ผมไปหาคุณคิโชวอินที่ห้อง คุณคิโชวอินพอเห็นผมก็รีบยื่นซองจดหมายให้ ท่าทางจะร้อนใจมากจนลืมคิดไปว่าการทำแบบนี้ในช่วงใกล้วันวาเลนไทน์ก็ไม่ต่างอะไรจากการยื่นจดหมายรักให้เลย
สายตาคนที่มองมาเป็นจำนวนมาก น่าจะสร้างข่าวลือให้คุณซึรุฮานะหุบปากได้
เท่านั้นยังไม่น่าจะพอ ผมเลยดึงเธอไว้ด้วยเรื่องของยูกิโนะ เดินเล่าอาการให้ฟังไปตลอดทางที่ไปลานจอดรถ คุณคิโชวอินฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ มองจากสายตาคนนอกก็เหมือนกำลังกลับบ้านด้วยกันนั่นล่ะ
จะลือกันไปเยอะๆก็ได้ ตามสบายเลยนะ
ผมมองหน้าด้านข้างของเธอ คุณคิโชวอินที่ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมพูด มองสบตาไม่เลี่ยงหลบ แค่ได้เดินข้างๆก็รู้สึกมีความสุข ตัวเบาล่องลอยเหมือนอยู่ในฝัน
แต่ความฝันสิ้นสุดลงเมื่อมาถึงลานจอดรถ ความเป็นจริงก็ปรากฎให้เห็นตรงหน้า
ยุยโกะนั่งรออยู่ในรถ จะไปเยี่ยมยูกิโนะพร้อมกัน
ผมหันไปขอบคุณเธอเรื่องจดหมาย โบกมือลาแล้วขึ้นรถไป
.
.
.
เช้าวันต่อมา ผมไปขอบคุณเธออีกหน ยูกิโนะอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อได้อ่านจดหมายจากคุณคิโชวอิน ตอนนี้ก็กำลังเขียนตอบกลับมาอยู่
คุณคิโชวอินยิ้มแย้มอย่างดีใจ แต่ก็บอกอย่างถ่อมตัวว่าไม่ได้เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่
“ไม่จริงหรอก เจ้าตัวว่าเขียนเรื่องสนุกๆไว้เต็มที่เลยนี่ อย่างเช่นตอนนี้กำลังเพลิดเพลินกับการทำขนมอยู่” พอพูดออกมา เธอก็ดูจะเขินๆเล็กน้อย
ยูกิโนะไม่ได้ให้ผมอ่านจดหมายก็จริง แต่ก็พูดเนื้อหาในจดหมายออกมาดังๆเหมือนกับจะเผื่อแผ่มาให้ผมด้วย แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย
“ที่ว่าทำขนมนี่สำหรับวันวาเลนไทน์รึเปล่า”
“แหม ก็นิดหน่อย…” เธอดูอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย ต้องใช่แหงๆ
“งั้นเหรอ” ผมพยายามทำเสียงให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะสามารถ ทั้งที่ในใจเต้นโครมคราม “ลิสต์รายชื่อคนที่จะให้ช็อกโกแลตไว้รึยังล่ะ”
“เอ๋” คุณคิโชวอินเลิกคิ้ว ท่าทางประหลาดใจมากที่อยู่ๆก็ถูกถาม มีท่าทางระแวดระวังตัวขึ้นมา
“อืม คิดว่ายูกิโนะคงแอบคาดหวังช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอินอยู่นะ”
จริงๆแล้ว ผมต่างหากที่คาดหวัง
คำนี้ผมได้แต่พูดอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไป ขืนพูดล่ะก็มีหวังเธอได้เผ่นไปลิบโลกแน่ๆ แต่ก็อยากรู้ว่าจะมีผมอยู่ในลิสต์บ้างรึเปล่า
“เอ๋ จริงเหรอคะ” คุณคิโชวอินค่อยๆคลายท่าทีระวังตัวลง
“เจ้าตัวก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆหรอกนะ แต่เมื่อวานตอนอ่านจดหมายก็พูดๆอยู่นะว่าทำขนมล่ะ จะทำขนมอะไรกันน้า ถ้าพูดถึงทำขนมช่วงนี้ก็ต้องนึกไปถึงวันวาเลนไทน์ใช่มั้ยล่ะ”
คุณคิโชวอินบอกว่าบางคนก็มีงานอดิเรกทำขนมไม่เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ แต่ก็อยากให้ช็อกโกแลตกับยูกิโนะอยู่แล้ว ผมฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มแบบแห้งเหี่ยวอยู่คนเดียวในใจ
ไม่มีผมจริงๆด้วย
อุตส่าห์แอบหวังว่าให้น้องแล้วก็น่าจะให้พี่บ้าง เป็นมารยาทก็ยังดี แต่ก็ไม่ได้จริงๆสินะ
“ขอบคุณนะ เท่านี้ยูกิโนะก็ไม่ต้องดีใจเก้อแล้ว” ผมข่มความอิจฉาลงไปในลำคอ “ถ้าคอยไปเรื่อยๆ คิดว่าจะได้รับแน่นอน แล้ววันวาเลนไทน์ก็จบลงที่ไม่ได้อะไรเลย ยิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ยิ่งช็อครุนแรงเท่านั้น ฝั่งผู้ชายนี่ดาเมจหนักน่าดูเลยนะ”
“หุหุหุ อย่างพวกท่านเอ็นโจที่ได้ช็อกโกแลตเยอะแยะทุกครั้ง เคยเจอเรื่องแบบนั้นด้วยหรือคะ” คุณคิโชวอินเย้าแหย่กลับมา แต่ดูท่าจะหมั่นไส้อยู่หน่อยๆ
“เอ ยังไงกันน้า” เจอทุกปีเลยล่ะครับ
คุณคิโชวอินมองค้อนผมอย่างหมั่นไส้ จากนั้นก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน
วันวาเลนไทน์ทุกปี ผมได้แต่ชะเง้อคอมองว่าคุณคิโชวอินจะเอาช็อกโกแลตมาให้เมื่อไหร่ เห็นเพื่อนเธอเดินถือกล่องช็อกโกแลตมาให้มาซายะและผม ก็คาดหวังว่าเธอจะเดินเอามันมาให้ผมแบบสาวๆพวกนี้บ้าง
ปีแรกๆ ผมรู้สึกโกรธที่ไม่ได้รับอะไรจากเธอเลย ทุกคนในโรงเรียนต่างก็เอาช็อกโกแลตให้พวกผมทั้งนั้นล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะหา!! จะทำหยิ่งเล่นตัวเรียกร้องความสนใจรึไง
รู้ว่ามันไม่เข้าท่า แต่ปีต่อๆมา ผมก็ยังรอว่าเมื่อไหร่เธอจะเดินมาหาแล้วยื่นช็อกโกแลตให้
อุตส่าห์เตรียมซ้อมคำพูดไว้แล้วว่าจะพูดอะไรบ้างถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆ ได้แต่คิดไปเรื่อย ทำตัวสบายๆเหมือนไม่ได้รอ แต่ที่จริงอยากได้ใจจะขาด
จะกี่สิบกี่ร้อยอัน เลิศเลอมาจากไหน ผมก็ไม่ต้องการ
ก็แค่อยากได้จากคุณคนเดียวเท่านั้น
แต่วันนั้นทั้งวันก็ผ่านไปแบบแห้งเหี่ยว มีแต่เพื่อนของเธอกับนักเรียนหญิงอื่นๆที่รุมเอาช็อกโกแลตมายัดใต้โต๊ะบ้าง ให้ต่อหน้าบ้าง ไร้เงาของคุณคิโชวอิน
ยิ่งเห็นเธอเอาช็อกโกแลตให้โทโมเอะ ในใจผมก็ยิ่งเจ็บแปลบ อยากไปแทนที่ผู้ชายคนนั้น อยากเป็นคนที่เธอยื่นช็อกโกแลตให้ด้วยความเต็มใจ ทั้งโกรธทั้งอิจฉาแล้วก็น้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หลบหน้าหลบตาจนกว่าตัวเองจะหายเจ็บไปเอง
ปีนี้ได้คุยกันเยอะขึ้น เธอก็ไม่หนีเวลาพูดด้วยอีกต่อไปก็อุตส่าห์นึกว่าจะมีความหวัง แต่ก็เปล่าประโยชน์อย่างนั้นสินะ
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ตอนเช้าวันถัดมา ผมก็เอาขนมที่แม่ฝากมาให้กับจดหมายของยูกิโนะที่เขียนตอบให้คุณคิโชวอิน เธอยิ้มแย้มอย่างดีใจตอนรับจดหมายไปแล้วบอกจะเขียนตอบแน่นอน
เอ ฉากนี้ถ้ามองจากภายนอกก็เหมือนส่งจดหมายรักให้สินะ จะมีใครผ่านมาเห็นรึเปล่าเอ่ย
มีอยู่แล้วล่ะ ต้องมีแน่ๆอยู่แล้วล่ะเนอะ
.
.
.
.
วันวาเลนไทน์มาถึง พวกสาวๆมาตั้งขบวนเข้าแถวมอบช็อกโกแลตให้ผม มาซายะและมิซึซากิคนนั้นกันตั้งแต่เช้า ผมก็รับๆเป็นมารยาทไปอย่างนั้น ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าใครให้มา
ตอนพักกลางวัน นั่งคุยๆกันอยู่มาซายะก็ชะเง้อคอมองออกไปทางอื่นตลอดเวลา ดูกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็น กริยาท่าทางเหมือนผมในวันวาเลนไทน์ทุกๆปีไม่มีผิด
คงจะรอให้คุณทาคามิจิปรากฎตัวแล้วเอาช็อกโกแลตมาให้สินะ
ปกติแล้วยูริเอะมักให้ช็อกโกแลตมาซายะในวันวาเลนไทน์ทุกปีเสมอ ไม่เคยต้องรอแม้แต่นิดเดียว แต่ปีนี้มันต่างออกไปตรงที่มาซายะอยากได้ช็อกโกแลตจากคุณทาคามิจิ คงคิดว่าสนิทกันแล้วก็น่าจะเอามาให้ตัวเองบ้าง แบบเดียวกับที่ผมคิดกับคุณคิโชวอินล่ะมั้ง
เลิกเรียน ผมบอกว่าจะไปรับยูกิโนะที่เปอติต์ มาซายะก็พยักหน้าให้แล้วเดินไปทางห้องคุณทาคามิจิ ช่างชัดเจนในตัวเองอะไรอย่างนี้
ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆตอนเดินไปรับน้อง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เอาเถอะ ถึงไม่ได้ช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอิน แต่ได้คุยกันนิดๆหน่อยๆก็ยังดี
ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยไปคุยกับเธอในวันนี้ซักครั้ง ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ในปีนี้ก็แล้วกัน
แต่พอไปถึงเปอติต์ ยูกิโนะที่จิบชาอุ่นๆอยู่ก็ทำหน้าอ่อนเพลียขึ้นมา
“รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยฮะ ท่านพี่” น้องผมไอค่อกแค่กเป็นการยืนยันคำพูด “สงสัยต้องไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ”
“แล้วช็อกโกแลต…”
“ท่านพี่ก็ไปเอามาให้หน่อยสิฮะ” ยูกิโนะทำหน้าออดอ้อน
“......”
ผมกระพริบตาปริบๆ มองน้องแบบไม่เชื่อว่าจะได้ยินอะไรเช่นนี้ ยูกิโนะไอออกมาอีกหนก่อนจะนำหน้าไปที่ลานจอดรถ
พอขึ้นรถได้ ยูกิโนะโบกมือให้อย่างร่าเริง แต่ไม่ลืมทิ้งท้ายว่าต้องเอาช็อกโกแลตมาให้ได้นะ
แล้วรถก็แล่นออกไป
ไวเท่าความคิด ผมโกยอ้าวกลับฝั่งมัธยมให้ไวเท่าที่ตัวเองจะสามารถทำได้
ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ส่งน้องชายที่น่ารักแสนประเสริฐเช่นนี้มาให้ผม โอกาสมาถึง ผมจะขอรับมันด้วยความเต็มใจ
ผมเข้าไปจัดทรงผมกับเนคไทให้ดูดีในห้องน้ำแล้วค่อยออกมา ทำท่าสบายๆเหมือนไม่ได้เร่งรีบอะไร เดินไปทางห้องของคุณคิโชวอิน กะว่าไม่เจอค่อยไปที่สโมสร
เธอนั่งคุยกับเพื่อนๆคนอื่นอยู่ในห้องยังไม่ได้ไปไหน ค่อยยังชั่วหน่อย
ผมเรียกคุณคิโชวอินให้ออกมา ดูเธอจะงงๆที่อยู่ๆผมก็มาที่ห้องแบบนี้
“ขอโทษนะ คุณคิโชวอิน ยูกิโนะต้องไปโรงพยาบาล วันนี้เลยกลับไปก่อนแล้วล่ะ” ผมแกล้งทำหน้าลำบากใจที่มันต้องเป็นแบบนี้ แต่แอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง
“เอ๋” เธอดูท่าทางประหลาดใจ “งั้นนี่จะทำยังไงดีล่ะคะ”
คุณคิโชวอินชูกล่องช็อกโกแลตสำหรับยูกิโนะให้ดู ได้โอกาสแล้ว
ผมค่อยๆเผยรอยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“จะให้เจ้าตัวพรุ่งนี้ หรือไม่วันนี้ผมก็รับไปให้ยูกิโนะเอง…”
คนเคร่งธรรมเนียมแบบคุณคิโชวอินต้องเลือกอย่างหลังแน่ๆ แล้วก็เป็นไปตามคาด
“ให้วันนี้เลยน่าจะดีกว่าสินะคะ งั้นท่านเอ็นโจ ฝากนี่ให้ยูกิโนะคุงด้วยนะคะ”
คุณคิโชวอินวางช็อกโกแลตกล่องนั้นลงบนฝ่ามือของผม
ชั่วเวลานั้น โลกทั้งใบก็กลายเป็นสีชมพู
แม้เธอจะให้ยูกิโนะ แต่ผมก็ห้ามตัวเองให้หุบยิ้มไม่ได้เลย กล่าวตอบรับเหมือนเขาให้ตัวเองเสียอย่างนั้น
คุณคิโชวอินชะงักทันควัน สงสัยจะรู้ตัวแล้วว่าทำแบบนี้ก็เหมือนให้ช็อกโกแลตกับผมเองนั่นล่ะ
“ท่านเอ็นโจ! ต้องส่งช็อกโกแลตนั่นให้ถึงมือคุณน้องชายให้ได้นะคะ! เป็นของขวัญจากฉันถึงคุณน้องชายนะคะ!”
เธอตะโกนเสียงดัง เรียกสายตาทุกคนในที่นั้นให้หันมามอง ผมได้แต่หัวเราะ ปล่อยให้เธอตะโกนไป ไม่ขัดขวาง
คุณรู้ตัวบ้างมั้ย ยิ่งตะโกนแบบนั้นน่ะ ยิ่งเหมือนคนร้อนตัวเลยนะ
.
.
.
.
วาเลนไทน์ปีนี้ ถึงจะจบลงแบบเกินคาดไปโข แต่ก็ได้สัมผัสความรู้สึกที่ได้รับช็อกโกแลตจากคนที่ชอบมาแล้ว หัวใจก็พองฟูเต็มไปด้วยความสุข มองอะไรก็สดใสไปหมด
ระหว่างทางที่เดินไปลานจอดรถ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างมากกว่าปกติ แต่ใครผ่านไปผ่านมาคงหาว่าเพี้ยนแหงๆ ผมเลยยกกล่องช็อกโกแลตที่ถืออยู่ขึ้นปิดบังรอยยิ้ม
ความสุขจากกล่องช็อกโกแลตส่งผ่านมาที่ปลายนิ้ว แผ่ไปทั้งร่างตามเส้นเลือดเหมือนถูกอาบด้วยของเหลวร้อนๆพาให้เนื้อตัวชาวาบจนแทบยืนไม่ไหว หัวใจในอกเต้นโครมครามเกินควบคุม มือไม้สั่นทำอะไรแทบไม่ถูก แค่มารับแทนคนอื่นก็ยังเป็นเอามากขนาดนี้
ถ้าเกิดได้ของจริงขึ้นมา จะเป็นยังไงนะ
ผมอาจจะช็อคค้างไป หรือไม่ก็เอาหัวโขกเสาเพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝัน อาจจะไปวิ่งรอบโรงเรียนแบบลืมตัวเพราะดีใจมากก็ได้
แต่ที่แน่ๆ ต้องยิ้มกว้างมากๆ ยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้า คนเรามีความสุขจะทำอะไรไปได้มากกว่ายิ้มกว้างๆอีกล่ะ
ริมฝีปากผมแนบลงกับกล่อง จูบเบาๆบนบริเวณที่คุณคิโชวอินสัมผัส
ปีนี้ไม่ได้มาก็จริง แต่ปีหน้าถ้าเลิกทำตัวยึกยักท่ามากแล้วบอกไปตรงๆว่าอยากได้ คุณจะให้รึเปล่าครับ
---------------------------------------------
เอาอะไรหวานๆมาลงขัดการกินเนื้อศพในด้านบน......
>>228 โอ๊ยยยยยยฟฟฟฟฟฟฟฟ กุไม่รู้จะพิมพ์อะไรก่อนดี ขอสครีมก่อนละกัน ยูกิโนะะะะะงานดีมากข่าาาา กัปตันที่ดีงาม//ชาบูชาบูชาบู ส่วนจอมมาร พาร์ทนี่ความสาวน้อยตอนได้รับช็อคโกแลตนั่นอะไร สำนึกด้วยล่ะว่าได้มาเพราะใครน่ะฮะ วงวารตั้งแต่ตอนแต่งตัวหล่อจะไปรับของละ แหม่ ไปรับของ'ของคนอื่น'นะคะไม่ใช่ไปขอเค้าเดท//เด็กซุยรันเข้าห้องน้ำมาเจอเฮียแกนั่งแต่งหล่อหน้ากระจกจะรู้สึกไงวะ
โฮ้ยยยยนนยยยยยยย เขินชห เขินค่ด ฟหด่ากสหวฟดวดสกาสฟยไยำวก นี่คุณชายเอ็นโจหรือสาวน้อยนางเอกโชโจคะเนี่ยยยย
เอ็นโจจจจจจ ในฟิคนี่สุดๆจริงๆ แอบชอบเค้ามาตลอดแต่อีกฝ่ายเอาแต่หนีหลบหน้า มันก็สมควรจะเจ็บอะนะ
ขอบคุณโม่งฟิค เอ็นโจ side storyมาก
อยากเห็นฟิคตอน"เป็นตัวเป็นตน"จริงๆว่าจะพีคขนาดไหน
>>233 นักเรียนชายที่มาเจอคงมีอาการเกรงใจก็เป็นด้ายยยยย
http://imgur.com/GnN4Wza
กูว่าถ้าเอ็นโจได้ช็อกโกแลตจากเรย์กะจริงๆ มีหวังวิ่งท่าเข้าเส้นชัยแบบแบนเนอร์กูลิโกะที่โอซาก้าแหงๆ อาจจะร้องเพลง we are the champion ไปด้วยก็ได้ 55555555555
>>230 เห็นหมอนี่ตอนนี้แล้วกูนึกถึงเพลงคนวางฟอร์มจังเลยข่ะ "ใจมันชอบเธอ มันกลัวเธอไม่ชอบใจ เลยเนียนเรื่อยไป ทำกลมกลืนอยู่ข้างเธอ ใจมันรักเธอ มันรอวันให้เธอมาสนใจกัน ถึงตอนนั้นไม่ฟอร์มแล้วเธอ"
ปีหน้ากล้าๆบอกไปเลย ผมอยากได้ง่ะ ทำหน้าหมาหงอยด้วยนะ เขาอาจจะใจดีมีเมตตา ให้ช็อกโกแลตใส่เหล้ากับอะไรต่อมิอะไรมาแบบท่านพี่กับท่านพ่อเมื่อปีที่ผ่านๆมาก็ได้
228-230>> โอ๊ย เอ็นโจน่าเอ็นดูมากกกกก กุเพิ่งอ่านนิยายจีนเศร้าโคตรร้องไห้จนตาบวม มาเจอเอ็นโจในเรื่องนี้หุบยิ้มไม่ได้เลย แต๊งกิ้วมากโม่ง
โอ่ยยยยยหวานเว่อวัง รู้สึกเหมือนดิฉันจะโดนมดต่อยเลยข่ะ /เช็ดเลือดกำเดา
แวะมาแปะแฟนอาตใหม่ใน pixiv
https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=64339265&ref=touch_manga_button_thumbnail
เมื่อทุกคนได้ลองขิมเค้กฝีมือท่านเรย์กะ พูดว่าอะไรกันบ้างก็ไม่รู้ อ่านออกแค่ของอาริมะคนเดียว แต่ที่แน่ๆ นับถือเอ็นโจสุดๆ นึกไปถึงท่านพี่เลย 5555
>>258 เจ้านี้นี่วาดซะคุณยุยโกะดูเป็นวิญญาณของจริงเลยว่ะ ถ้าคนแบบนี้โผล่มาใต้ต้นซากุระมืดๆ กูคงเผ่นเหมือนกัน
แปลคร่าวๆ ปฎิกริยาของแต่ละคน
คาบุ - โคตรห่วย! นี่มันไม่ใช่ของให้คนกินแล้ว!
เอ็นโจ - คุณคิโชวอิน ครั้งหน้าอย่าลำบากทำเลยนะ เอาเป็นของที่มีขายตามร้านก็ได้
อาริมะ - เอ้อ ...พยายามเข้านะ
วาคาบะ - แปลงสูตรเองอีกแล้วสินะคะ
คันตะ - ขับออกจากสำนัก!
ภาพสุดท้ายแม่งโคตรก๊าวใจ เรือยูริดีต่อใจจังโว้ยยยย
ถ้าเป็นยูกิโนะคงต้องเรียกรถพยาบาลโดยด่วน
ตอนนี้มัน!!!! สุดๆในหลายความหมายจริงๆ อะไรคือท่านเรย์กะแอบขายจิ้นmaterialให้สาวๆ คาบุที่ทำให้สถานการณ์น่าหวาดเสียวแต่ดันหักมุมแบบปาหมอน ส่วนจอมมารนี่ตามท่านเรย์กะได้ทุกสเต็ปจริงๆ
ว่าแต่คาบุไปเรียนอะไรจากท่านอิมาริมาล่ะนั่น จะว่าให้พ่นกลอนเน่าๆ อีตานี่น่าจะพอทำได้นะ สอนวิธีโฮสต์แบบที่ใช้กับเรย์กะงั้นเรอะ??!!
ตอนใหม่มาแล้วว ขอบคุณโม่งแปล~~~ เรย์กะโหมดฟุโจชิทำงาน ว่าแต่ท่านอิมาริสอนอะไรให้บากะรากิละเนี่ยถึงได้พูดออกมาแบบนั้น...
หลังๆนี่ เอ็นโจมาแย่งซีนป่าววะ 555คุยกับเรย์กะจนลืมว่ามีคาบุรากิอยู่ตรงนั้นด้วย แต่ชอบ มาบ่อยๆนะ
กูแอบกรี๊ดตรงที่ฮีรับมุก "นักต้มตุ๋นมาแล้วครับ" ด้วยว่ะ เรย์กะไม่น่าจะพูดดังจนเล็ดรอดออกไปข้างนอกขนาดนั้น ร้อนรนว่าเขาล็อคประตูทำไมเลยเอาหูแนบประตูคอยฟังอยู่แน่ๆ พอมาซายะมาเปิดประตูค่อยเด้งกลับไปยืนยิ้มหล่อๆ แต่กูลั่นรูปปิดท้ายตอนชิบหาย รอยยิ้มรูปปั้นกรีกแม่ง....พอๆกับเทพมิรุคุเลย
เอ็นโจเนียนแต๊ะอั๋งเรย์กะขึ้นเรื่อยๆแฮะ ถึงจะเป็นการข่มขู่ก็เห๊อะ
ขำความรับมุกนักต้มตุ๋น 5555 เออ ว่าแต่ได้ยินได้ไงวะ
สาววาย... ทั่นเรย์กะเป็นสาววายแหงๆ
จะว่าไป ท่านอิมาริสอนอะไรไปเนี่ยยยย
แต่เนื่องจากท่านเรย์กะแม่งชงเรื่องวายๆมาซะขนาดนี้ กูจะไม่สนองตอบก็กระไรอยู่ เดี๋ยวกูเขียนซีรีย์สาววายซุยรันด้วยดีกว่า เหมือนตะวันกับจันทรานี่มันอะไรรรรรรรร แถมชอบนักกวีก็เข้าคู่กันอีกต่างหาก คาบุรากิกับเอ็นโจสองคนนี้เขาเกิดมาเป็นคู่กันจริงๆนะคะแม่ขา
>>275 อาจจะติดฟิลเตอร์ เอ็นโจคุงเอาหน้าแนบกำแพงอย่างเหนื่อยล้า เจ็บปวดจนต้องหาที่พักพิง ใครกันหนอที่แข็งแกร่งพอที่จะมาเยียวยาจิตใจอันเจ็บปวดขององค์ชายผู้อ่อนโยนนี้ได้...พอเหอะ 55555555555
อ.ฮิโยโกะยังคงทำร้ายนางเอกอย่างต่อเนื่อง ไอ้ฉากจ้องหน้าด้วยสายตาคมกริบจนสาวเจ้าใจเต้นตึกตักๆ แล้วซัดด้วยการวิจารณ์สัดส่วนว่าเค้าขาสั้นนี่มันค่อดโหดร้าย.... โดนเฉ่งกลับแค่นี้ยังเบาไปนะ... แม่ม เศษซากใดๆ แห่งความโรแมนติก (ถ้ามี) เจอขยี้เป็นผุยผงหมดกะตอนนี้นี่ละวะ เรือคาบุถ้ายังแล่นได้นี่กูนับถือเลย..
สงสัยว่าตอนเอ็นโจมองคาบุนั่งประชิดเรย์กะแล้วส่งสายตาจ้องเขม็งนี่จะคิดอะไรอยู่วะ จะล่กๆ ลนลานอยากไปแยกเขาออกจากกันไหม หรือเย็นใจได้เพราะรู้ว่าเดี๋ยวไงคาบุมันก็ต้องปาระเบิดตูมเองอยู่ดี
ตอนนี้ขนาดคาบุยังเห็นว่าสองคนคุยเล่นกันเลย
แต่อัลไลคือการทำให้เจ้าแม่ใจเต้นแล้วฮุคขวาด้วยคำพูด
ทำไมผู้มีสิทธิ์เข้าแข่งขันแต่ละคนถึงชอบขยันเจาะรูเรือตัวเองกันนักว่ะ กูล่ะอยากไปตบกบาลเจ้าพวกนี้จริงๆเลยเชียว
แต่มีฉากแบบนี้บ่อยๆในการ์ตูนโชโจว พอสาวใจเต้นก็จะปากเสียใส่ โดนตุ้ยท้องตามระเบียบ แล้วนางเอกก็จะรู้สึกแปลกใจว่าทำไมใจเต้น เหม่อทีไรก็ชอบหันไปมองเขา ใช่แล้วนี้คือความรักไงละ!
>>283 น่าจะลนลานแน่นอน อุตส่าห์แอบมาแจมด้วยเพื่อสังเกตุการคู่นี้โดยเฉพาะ
ท่านเรย์กะเปิดสงครามประสาทกับเอ็นโจอีกแล้ว คุยกับเหมือนตอนงานชมซากุระเลย ต่างฝ่ายต่างวางแผนแกล้งอีกฝ่าย
ส่วนคาบุรากินี่ก็ไม่ได้มีแผนอะไรเล้ย คิดยังไงก็พูดออกมาตามที่คิดหมด สมควรโดนท่านเรย์กะตวาดใส่
ทำไมพวกมึงโฟกัสที่ปากเสีย กูอุตส่าห์โฟกัสที่สายตาระดับเดียวกันเลยนะเว้ย แต่ตอนนี้เขินคาบุจริง ไอบ้าเอ๊ยยย//ฟาดหนังสืออคอวเรียมใส่ไซซายะ
ส่วนเอ็นโจ กูว่านางน่าจะหูผึ่งตั้งแต่มีคนซื้อของให้แล้วแหละ จะว่าไปตอนที่บอกให้คาบุขอโทษทำไมกุเห็นเป็นคุณแม่ก็ลังบอกให้ลูกชายขอโทษเพื่อนเลยวะ
อืม กูว่าที่คาบุคร่ำครวญ ท่านอิมาริแกล้งอีกแหงๆ แกล้งแน่ๆ ขนาดท่านพี่เจ้าตัวยังกระดิกหางรอจังหวะแกล้ง คาบุมาให้แกล้งถึงที่ไม่พลาดแน่นอน ถถถถ คาบุเอ๋ย
กูอยากกินขนมของแปลไทยล่าสุดมากเลย หิวๆๆๆๆๆๆๆ
>>299 ทำจากไข่ขาว น้ำผึ้ง น้ำตาล ถั่ว รสชาติหวานหอมมัน เจ้าแม่ซัดไปหลายชิ้น อืม... http://icesdii3z.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html?m=1
กูอยากเห็นฉากอิมาริสอนอะไรให้คาบุว่ะ ปูอะไรวายๆมาตั้งแต่ตอนต้น กูว่าอิมาริต้องสอนออกมาแนววายชัวร์ๆ แกล้งคาบุเล่นๆ อาจจะถึงเนื้อถึงตัวแบบที่ทำกับเรย์กะหรือท่านพี่ก็ได้
แต่คาบุพูดว่าแผนการเดทของพวกเราตอนเอ็นโจถามว่าคุยเรื่องอะไรนะนะนะนะนะนะ(เอ็คโค)
เออ ตอนท้ายๆ ที่เรย์กะทักให้ไปเรียนจากท่านอิมาริ คาบุมันเอาจริงไม่ระแวงเลยนิ แต่เอ็นโจพูดเหมือนรู้เช่นเห็นชาติท่านอิมาริดี ไม่รู้ไปสืบมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ 55555
เห็นพูดถึงตะวันกับจันทราแล้วนึกขึ้นได้ ในแฟนไซต์เขาเปรียบสองคนนี้เป็นดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์นะมึง คาบุเป็นดวงอาทิตย์ ร้อนแรง สว่างสดใส พลังงานเต็มเปี่ยมเหลือล้น เอ็นโจเป็นดวงจันทร์ นุ่มนวล เย็นตา แต่จริงๆมีด้านมืดที่น่าเกลียดน่ากลัวซ่อนเร้น อาศัยแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ เป็นด้านตรงข้ามกันทุกอย่างเลย
แปลตอนใหม่ช่างดีงาม เอ็นโจก็รู้ใจทันเรย์กะทุกอย่าง ส่วนคาบุรากิก็ทำดาเมจสาวรัวๆ แม้จะไม่รู้ตัว (และปากเสีย) ก็เถอะ
พูดถึงตะวันจันทราแล้วนึกได้ ถ้าเปรียบคาบุเป็นดวงอาทิตย์นี่คือทุกคนโคจรรอบตัวพี่แกใช่ไหม เรย์กะน่าจะเป็นโลก แล้วดวงจันทร์เอ็นโจก็โคจรรอบๆโลก คนบนโลกจินตนาการว่าพระอาทิตย์คู่กับพระจันทร์ เหมือนเรย์กะจิ้น (วาย) สองคนนั้นเลย 5555
เรื่องท่านเรย์กะชอบผู้ชายอายุมากกว่า นี่น่าจะตั้งแต่ตอนรุ่นพี่โทโมเอะแล้ว คาบุยังสังเกตุเห็น ทำไมจอมมารจะมองไม่ออก
เออ ขอ ky หน่อย ท่านพี่กับอิมารินี่รู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนว่ะ? แล้วทั้งคู่เรียนซุยรันตั้งแต่เมื่อไหร่? พอดีอยากได้ข้อมูลไปแต่งฟิค ถ้าไม่มีข้อมูลจะได้ปุ๊นกาวอย่างสบายใจ //กำถุงกาว
ว่าแล้วก็แปะฟิค ไม่ได้ตรวจทานก่อนนะ ไม่ได้รีรงรีไรท์อะไรเลอ ปั่นสดๆร้อน+มือใหม่หัดแต่ง
ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรก โปรดอ่อนโยนกับอิฉันด้วยน้ะก้ะ //เอาถุงกาวซับๆหน้า
อิมาริXท่านพี่ (คำเตือน: เป็น Y น้ะจ้ะ)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชื่อของผมคือ โมโมโซโนะ อิมาริ ปัจจุบันกำลังเรียนชั้นประถม1ที่โรงเรียนซุยรันอยู่ จะว่าไงดีล่ะ ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายก็คงเป็นโรงเรียนสำหรับพวกลูกคุณหนูทั้งหลายล่ะนะ แถมยังมีชื่อเสียงในระดับหนึ่งเลยล่ะ
แต่เหตุผลหลักที่ผมเลือกเข้าเรียนที่นี่น่ะไม่ใช่เพราะหลักสูตรหรือชื่อเสียงอะไรหรอก
แต่เป็นเพราะมีเด็กผู้หญิงน่ารักๆเยอะต่างหาก!
ว่าแล้วก็อยากสนิทกับเด็กผู้หญิงในห้องไวๆจังน้า~
ระหว่างที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สายตาก็พลันไปเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆอยู่ ดูเป็นเด็กผู้ชายประเภทเจนเทิลแมนสุดๆ แถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก ไม่ได้การล่ะ! หมอนี่ในอนาคตอาจดูดความนิยมจากสาวๆไปได้เยอะเลย หากกลายเป็นศัตรูกัน ความนิยมในตัวฉันมันก็ลดลงไปครึ่งนึงน่ะสิ เรื่องแบบนั้นจะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้
แต่ถ้าหากได้เป็นเพื่อนล่ะก็ คงจะสุด~ยอด~ ไปเลย เพราะเด็กผู้ชายหน้าตาดีสองคนมาอยู่ด้วยกัน ก็จะสะดวกต่อการสนิทกับสาวๆมากขึ้น ดูท่าทางเรียนเก่งด้วย สนิทๆกันไว้ก็ไม่เสียหายหรอกเนาะ?
คิดได้ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเดินไปโต๊ะข้างๆ ผายมือไปทางเขา
“สวัสดี! ฉันชื่อโมโมโซโนะ อิมาริ ไหนๆเราก็ได้นั่งข้างกันทั้งที มาสนิทกันไว้เถอะ”
“ผม คิโชวอิน ทาคาเทรุ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ทาคาเทรุยิ้มตอบ รอยยิ้มราวกับรูปสลักโบราณ
สุภาพจริงๆด้วยแฮะ
ทำเอารู้สึกผิดที่อยากสนิทกับหมอนี่เพราะเรื่องสาวๆเลย…
ตั้งแต่นั้นมา พวกเราก็เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ
และรอยยิ้มรูปสลักโบราณ ก็ค่อยๆแตกออกทีละเล็กละน้อย…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ขึ้นชั้นมัธยมต้นซะแล้ว
ผมกับทาคาเทรุก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม หมอนี่ถึงจะสุภาพแต่ก็ตรงไปตรงมาดี ถึงความตรงไปตรงมาที่ว่าจะเฉพาะแค่กับคนสนิทก็เถอะ…
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ผมกลับรู้สึกดี อยากให้หมอนี่ซื่อตรงกับแค่กับผมก็พอแล้ว
ภายนอกดูอ่อนโยน น่าเคารพนับถือ แต่ภายในกลับเป็นหลุมลึกว่างเปล่า ราวกับทะเล น้ำใสแต่กลับไร้ก้นบึ้ง ยากแท้จะหยั่งถึง
อ๊ะ! ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่หมอนั่นไม่คิดที่จะทรยศเพื่อนหรืออะไรทำนองนี้หรอกนะ อาจด้วยเหตุผลนี้ ผมเลยอยากเก็บหมอนั่นไว้คนเดียว
คงจะเป็นอาการหวงเพื่อนล่ะมั้ง? คนเราเองก็มีช่วงเวลาอะไรแบบนั้นเหมือนกันละน้า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อไม่นานมานี้ ผมเพิ่งรู้ว่าเจ้ารูปสลักนั่น มีน้องสาวกับเขาด้วย เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก เหมือนกับตุ๊กตาตะวันตกตัวน้อยๆเลยล่ะ ทีแรกก็นึกว่าเป็นลูกคนเดียวซะอีก ก็หมอนั่นไม่เคยเล่าเรื่องน้องสาวให้ฟังสักครั้งเลยนี่นา
เพราะว่าจู่ๆหมอนั่นก็บ่นพึมพำขึ้นมา ว่าน้องสาวทำตัวแปลกๆไป ด้วยความสงสัยก็เลยขอดูรูปซะเลยถึงได้รู้
“เป็นน้องสาวที่น่ารักดีนี่นา ฉันเองก็อยากมีน้องสาวเหมือนกันนะ ถ้าไม่รังเกียจให้ฉันเป็นพี่ชายอีกคนจะได้ไหมน้อ~”
“น้องสาวฉันมีพี่ชายคนเดียวก็พอแล้ว”
พอลองหยอดไป หมอนั่นก็สวนหมัดอากาศฮุคเข้ามาทันที เจ็บๆๆๆๆ แต่เพิ่งจะเคยเห็นหมอนี่แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ครั้งแรกเลย สุดยอด นี่สินะพลังของน้องสาว! ชักอยากจะรู้จักแล้วสิว่าเป็นคนยังไง คราวหน้าถ้าแวะไปบ้าน ซื้อของฝากเล็กๆน้อยๆไปฝากดีกว่า
คุณน้องสาวจะชอบของหวานมั้ยนะ?
ตอนที่ 93นะ เรย์กะแกล้งบอกว่าชอบเพื่อนของพี่ชาย มีอธิบายไว้ว่า เด็กผู้หญิงอีกอีกคน ชื่อคุณ ซากากิก็โดดเข้างับเหยื่อด้วย
ส่วนที่ตาคาบุรู้ได้ไงว่าท่านเรย์กะชอบรุ่นพี่นี่ ตาเอ็นโจน่าจะ "ขาย" ท่านเรย์กะให้คาบุไปมากกว่า อย่างตาคาบุรากินี่ไม่น่ารู้เรื่องแบบนี้ได้เองหรอก
ไหงจู่ๆ เข้าโหมด sm แทนลาะนั่นนนน
เมื่อวานก็ยันเดเระ วันนี้sm ต่อไปอะไรดี
>>340 พูดถึงคุโรมาตี้ มันมีฉากนึงที่กูคิดว่าน่าจะเหมาะกับสามคนนี้ว่ะ คือมันจะมีฉากที่ทุกคนออกมาแข่งการเล่าว่าตัวเองเคยไปทำอะไรเลวๆมาบ้าง แล้วทุกคนก็พากันเกทับว่าอ่อ แค่นี้เหรอที่เรียกว่าเลว จนมาคนสุดท้ายคือคามิยามะ ก็เล่าด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม แต่วีรกรรมพี่แกแม่ง..... จนทุกคนพร้อมใจกันชี้หน้าด่าว่าเอ็งนั่นล่ะที่เลวที่สุด
ถ้าเอามาเขียนเป็นสามคนนี้ เอ็นโจต้องเล่าเรื่องด้วยท่าทางถ่อมตัว แต่วีรกรรมเหี้ยที่สุดแน่ๆ 555555555555
FA ใหม่ของอีตาชูสุมอยและท่านราชินี!
https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=64397318&ref=touch_manga_button_thumbnail
ต่อจาก >>141-145 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
วันนี้เขียนรวดเดียวถึงเกือบตีห้า อาจมีมึนนิดหน่อยนะคะ กะลงก่อนนอน 5555
...............
ฉันขึ้นมาบนรถคาบุรากิ ถึงจะเคยนั่งมาหลายครั้งแล้วก็เถอะค่ะ แต่ก็รู้สึกไม่ชินยังไงไม่รู้ แต่คงเพราะอีกฝ่ายเป็น “คาบุรากิ มาซายะ” ที่ถอดแบบมาจาก Kimi Dolce อย่างแท้จริง (โลกฝั่งนู้นดูเหมือนกับในมังงะมากกว่าเยอะเลยล่ะนะคะ) แถมจากคำให้การของคาบุรากิ เขาเคยบอกว่าคาบุรากิคนนั้นทำตัวน่าเบื่อนี่ อะไรที่ตรงข้ามกับความคิดบ้าบอหลุดโลกของหมอนั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ดี
แต่! ไม่รู้ทำไม คาบุรากิผู้เป็นพระเอกมังงะคนนั้นก็เปลี่ยนไป เท่าที่อ่านในบันทึกที่ “เรย์กะ” อีกคนเขียนไว้ให้ฉัน ดูเหมือนจักรพรรดิเริ่มก้าวสู่เส้นทางที่ใกล้เคียงคาบุรากิในโลกนี้มากขึ้นทุกที... ยังดีที่การกระทำยังไม่น่าจะเกินคอมมอนเซ้นส์ของคนทั่วไปแบบคาบุรากิอีกคน
แต่ถึงแม้ตัวตนของคาบุรากิที่ฉันรู้จักจะปราศจากสามัญสำนึกแบบคนปกติจนทำให้ปวดหัวก็เถอะ ฉันก็อยากให้เขากลับมาโลกนี้อยู่ดี... ไม่สิ ฉันอยากอยู่โลกเดียวกับเขา
พอเข้าใจสิ่งที่เรย์กะทำแล้วค่ะ ถึงแม้โลกฝั่งคิมิดอลจะเลวร้ายแค่ไหน แค่เธอก็เลือกที่จะกลับไปหาเอ็นโจอยู่ดี
ถ้าฉันอยู่ในโชโจวมังงะจริงๆล่ะก็ แม้สุดท้ายจะเจออุปสรรคมากแค่ไหน สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยความรักลึกซึ้ง! แต่โลกนี้กลับดูสมจริงประหลาดๆจนไม่รู้ว่าเหตุการณ์โรแมนติคในมังงะจะเกิดขึ้นได้หรือเปล่า... แถมถ้าเกิดได้จริง ฉันที่เป็นตัวร้ายก็คงไม่มีทางลงเอยกับพระเอกหรอกมั้งคะ
ตัดใจ...ดีกว่าไหมนะ แต่ก็อดมีความหวังไม่ได้ ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะตามฉันมาหรือเปล่านะคะ ตอนนั้นเขาก็กลับมาหาฉันนี่นา ถึงฉันจะไม่ได้รู้ตัวเลยก็เถอะ
ตอนที่ฉันยอมถูกรถชน ฉันแค่คิดว่าตัวเองต้องตาย แต่ไม่คิดว่าจะยังมีชีวิตอยู่ แถมดันกลับโลกเดิมได้ซะงั้น... ไม่รู้คาบุรากิจะเป็นยังไงบ้างนะ ตอนนี้เขาอยู่โลกนู้นคนเดียวจะไหวหรือเปล่า จะได้เจอกับเรย์กะโลกคิมิดอลไหมนะ อยู่คนเดียวได้ไหม คงไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกใช่ไหมคะ
“เหม่ออะไรน่ะ”
“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
“คิดถึงชูสุเกะโลกนั้นอยู่งั้นหรอ”
เรื่องนั้นอีกแล้วหรอ... แต่เรย์กะก็ชอบเอ็นโจคิมินี่เนอะ แถมอาการน่าจะเยอะกว่าที่เขียนอย่างซึนๆไว้ในหนังสือเล่มนั้นแน่ๆ ยังหลอนภาพเอ็นโจผมทองใต้เตียงอยู่เลยนะคะดีที่ไม่เอาไว้ใต้หมอน แต่เคยได้ยินว่ามีพิธีที่หากเอารูปใครไว้ใต้เตียงจุดเดียวกับหมอน จะฝันเห็นคนนั้นได้อยู่นะ เรย์กะคงไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกใช่ไหมนะคะ
ผ่านไปสักพักคาบุรากิก็พูดขึ้น “ต่อจากนี้ไป ฉันจะมารับส่งเธอเอง”
“เอ๋?!”
“ป้องกันการฆ่าตัวตายน่ะ”
ยังปักใจว่าที่ฉันเกือบตกบันไดตอนนั้นจงใจอยู่งั้นหรอคะ แล้วมันควรพูดตรงขนาดนั้นไหมคะ แถมถ้าคิดจะฆ่าตัวตายก็มีที่อื่นให้ทำอีกเยอะ แต่นึกถึงคาบุรากิสมัยอกหักจากท่านยูริเอะ เอ็นโจก็นั่งรถรับส่งไปกับคาบุรากินี่นะ
หมอนั่นจ้องฉันจริงจังด้วยตาดำขลับราวกับกลัวว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหาพร้อมเอาหัวโขกฆ่าตัวตายได้ตลอดเวลา น่ากลัวนะคะ! จะว่าไปตั้งแต่ออกจากบ้านมา หมอนั่นจ้องอยู่ท่านั้นตลอดเลยงั้นหรอ
ไม่ได้การล่ะ! รีบเคลียร์ให้ชัดๆเลยดีกว่า
“ฉันไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ และฉันคือเรย์กะของโลกนี้เองค่ะ”
“อือ คิดได้อย่างนั้นจริงๆก็ดีแล้วล่ะ ต่อจากนี้ไป เราคงต้องอยู่และเป็นคนของโลกนี้”
“...”
ยังไม่เข้าใจอีกหรอ ลำบากจังวุ้ย
“ฉันหมายถึงฉันเพิ่งทะลุมิติกลับมาค่ะ”
“หา?!”
คาบุรากิตกใจจนลุกขึ้นแล้วหัวชนหลังคารถอย่างจัง แม้แต่คนขับรถก็ตกใจ รีบแวะจอดแล้วหันมาดูพวกเรา พร้อมเสนอให้ไปโรงพยาบาล แน่นอนว่าเขาปฏิเสธทันทีพร้อมกุมหัวตัวเอง
ท่าทางเจ็บน่าดูเลยนะคะ
“เป็นอะไรไหมคะ”
“ธะ...เธอคือคิโชวอินที่เคยอยู่โลกนี้น่ะนะ”
“อย่างนั้นแหละค่ะ”
“กลับมาตั้งแต่ตอนไหน...”
“เมื่อวาน ตอนเช้าค่ะ”
“งั้นตอนนั้น เมื่อวาน...” คาบุรากิพูดด้วยท่าทางตกตะลึง หน้าเขามีสีแดงจางๆปรากฏขึ้น
ฉันเอะใจอะไรบางอย่าง เมื่อวานสิ่งที่เขาทำ เพราะคิดว่าฉันเป็นเรย์กะ จะว่าไป แต่ละอย่างก็... ไม่สิ อย่าคิดเรื่องนี้ดีกว่านะคะ
“ที่กะจะนัดเจอก็เรื่องนี้แหละค่ะ” ฉันสรุป ก่อนจะเริ่มปฏิบัติตามที่เรย์กะขอไว้ “เรย์กะฝากมาให้ค่ะ”
"จดหมายจากคิโชวอินงั้นหรอ..." คาบุรากิจากโลกคิมิดอลรับจดหมายก่อนจะพึมพำเบาๆ ฉันเห็นเนื้อหาไวๆได้ประมาณว่า "ถ้านายเห็นจดหมายนี้แสดงว่าการโดนรถชนได้ผล ตามมาได้เลย! แต่ถ้าบังเอิญเจอมันทั้งๆที่ฉันยังอยู่โลกเดิมหรือตายไปแล้วก็อย่าโดดเด็ดขาดนะ!” เขายิ้มเศร้าๆเมื่อมองข้อความส่วนที่เหลือที่ฉันไม่เห็น ก่อนจะเก็บจดหมายไป ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
พอถึงซุยรัน พวกเราก็เดินไปที่ห้องสโมสร คาบุรากิคิมิดอลนั่งลงตรงโซฟาตัวโปรด แล้วเหม่อลอย ฉันพยายามเอาอะไรให้กินก็ไม่ตอบสนองทั้งนั้น
ผ่านไปพักใหญ่ๆ คาบุรากิก็หยิบจดหมายขึ้นมา แล้วมองไปที่ข้อความในนั้นเนินนานราวกับอ่านมันซ้ำๆอยู่ ตั้งแต่เริ่มเรียนจนกระทั่งฉันเลิกเรียน และออกจากห้องสโมสร เขาก็ยังอยู่ท่าเดิม
ฉันให้จดหมายที่เรย์กะฝากมากับเอ็นโจช่วงพักกลางวัน บอกว่าเป็นสิ่งที่ฉันเขียนไว้ช่วงเสียความทรงจำ หมอนั่นก็หายไปไม่ปรากฏตัวอีกเลยตลอดทั้งวัน มีอะไรในจดหมายนั่นงั้นหรอคะ...
แต่ปฏิกิริยาของวาคาบะจังแตกต่างจากสองหนุ่มนั่นมาก พอรู้ว่าฉันกลับมาโลกเดิมก็สวมกอดทันที พร้อมพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ!” ด้วยเสียงร่าเริงแจ่มใส สมกับเป็นวาคาบะจังเลยนะคะ! ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้เสมอแบบนี้ เราตกลงกันว่าจะเลี้ยงฉลองการกลับมาที่บ้านวาคาบะจังวันอาทิตย์นี้ แทบรอไม่ไหวเลยล่ะค่ะ! คิดถึงน้องๆ คุณพ่อคุณแม่ของวาคาบะจังมากเลยค่ะ สถานที่พักใจสำหรับเรื่องน่าปวดหัวทั้งป่วงของฉัน
เมื่อวานเพราะหลงดีใจที่กลับมามากเกินไป ทำให้ประมาทไป! เผลอกอดทานุกินั่น ตอนนี้ทานุกิเลยคุยโม้ไปทั่วว่าลูกสาวขี้อ้อนติดพ่อมากแค่ไหน น่าหมั่นไส้ชะมัดเลยค่ะ!
ตอนนี้พอดูคะแนนตัวเองคร่าวๆ ฉันคิดว่าคงต้องรีบกลับไปเรียนพิเศษตามเดิมล่ะนะคะ จะว่าไป นายบ้าหมาส่งอะไรแปลกๆมาให้เรย์กะหรือเปล่านะ...
เมื่อฉันอ่านเมลล์ก็พูดอะไรไม่ออก เรย์กะดูจะปักใจเชื่อจริงๆว่าตัวเองคุยกับหมาอยู่ แนะนำแชมพูที่ใช้อีกต่างหาก ของคนกับหมานี่จะเหมือนหรอคะ...
แถมเรย์กะคิดว่าเป็นเรื่องปกติของโลกนี้ด้วยแหะ พอคุยๆไป นายบ้าหมาก็ดันบ้าจี้ตาม แย่แล้วค่ะ สงสัยกลับไปเรียนคงต้องเคลียร์กันอีกเยอะ
ช่วงพักกับช่วงเลิกเรียนเป็นเวลาที่ฉันจะทำตามคำขอของเรย์กะ สวมวิญญาณบุรุษไปรษณีย์แจกจดหมายให้กับเพื่อนๆ
พอแจกจดหมายที่เรย์กะเขียนไว้ให้ หลายคนถึงกับร้องไห้ออกมาเลยค่ะ อย่างพวกเซริกะจังก็มารุมกอดฉันด้วยน้ำตาซึม ปลอบประโลมอยู่หลายครั้งกว่าจะกลับสู่สภาพปกติได้
เรย์กะรักโลกนี้จริงๆนะคะ
ถึงจะรู้สึกเหงาๆอย่างประหลาด แต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกไปพร้อมๆกันนะคะ
ตอนนี้ทุกอย่างที่ฉันต้องการมาตลอดอยู่ตรงหน้าแล้ว ชีวิตเดิม เพื่อนและครอบครัวของฉัน
แต่คาบุรากิไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย...
ฉันเดินออกจากโรงเรียน เหม่อมองรถที่ขับไปมา
โดนรถชนทำให้ทะลุมิติได้จริงๆสินะ...
"จะทำอะไรน่ะ!" มีใครสักคนรัดตัวเธอไว้ "อยากตายหรือไงกันฮะ!!!"
เสียงนี้มัน "ท่านคาบุรากิ?"
ฉันพยายามเลี้ยวคอเหลือบมองอย่างยากลำบาก คาบุรากิจริงๆด้วยสินะ ฟื้นตัวเรียบร้อยแล้วหรอคะ
“คิดจะทำอะไรน่ะ!” เขาถามย้ำอย่างบูดบึ้ง
“ยืนชมวิวค่ะ”
ฉันแค่มายืนรำพึงรำพันระลึกความหลังเองค่ะ คาบุรากิเวอร์ชั่นไหนก็ชอบโผล่มาขัดอารมณ์โศกเศร้าของสาวน้อยอยู่เรื่อยเลย ...
คาบุรากิดูท่าทางไม่ไว้ใจนัก จับตัวฉันเดินห่างจากถนน
ถึงจะกลับมาโลกเดิมได้แล้ว แต่เมื่อนึกถึงอีกโลกก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าคาบุรากิกลับโลกเดิมแล้วเห็นการทุจริตของตระกูลคิโชวอินอาจจะจัดการก็ได้นี่นา ฉันไม่อยากให้ตอนจบยังเป็นเหมือนเดิมทั้งๆที่เรย์กะเปลี่ยนไปขนาดนั้นแล้ว
ถึงอ่านจากบันทึกจะดูเข้ากันได้ดีก็เถอะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะสนิทพอยอมทนยอมช่วยเรื่องทุจริตของตระกูลคิโชวอินนี่นะ
“นี่! ห้ามมาเหม่อลอยใกล้ถนนนะ!!!”
จักรพรรดิโวยวาย พร้อมดึงฉันให้ห่างจากถนนยิ่งกว่าเดิม แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเอง หวาดกลัวเกินเหตุไปแล้วนะคะ แต่การปกป้องอย่างตรงไปตรงมาของเขาก็เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เป็นพระเอกที่ได้รับความนิยมอยู่นี่นะ
"ครั้งที่แล้วดอปเปอร์แกงเกอร์ฉันยังยอมถูกรถชนเพื่อกลับไปหาเธอเลย ครั้งนี้เองเขาก็อาจจะยอมโดนรถชนตามเธอมาอีกก็ได้ ไม่ต้องกังวลหรอก"
คาบุรากิพูดอย่างมีเหตุผล คล้ายกำลังพยายามกล่อมไม่ให้ฉันกระโดดไปกลางถนน
“ดูเหมือนว่าพวกเธอต้องเป็นคนถูกชนเท่านั้น ถึงจะไปอีกโลกได้ ส่วนฉันกับยัยนั่นถึงโดนชนก็ไม่ได้มีผลอะไร”
จะว่าไปก็จริงแหะ เรย์กะเคยเขียนเอาไว้ว่าลองให้รถชนแล้วไม่เกิดผลอะไร ตอนแรกที่ทะลุมิติกันมาก็เพราะฉันกับคาบุรากิโดนรถบรรทุกชน สาเหตุมาจากพวกเราเต็มๆ...
“ห้ามเธอกระโดดไปให้รถชนซะเองนะ! เดี๋ยวดอปเปอร์แกงเกอร์ฉันยอมถูกรถชนกลับมา สุดท้ายอาจจะสวนกันไปมาไม่เจอกันซะทีก็ได้”
“รับทราบแล้วค่ะ”
“และก็...ฉันไม่อยากให้คิโชวอินโลกนู้นกลับมาที่นี่อีกแล้ว”
นั่นจุดประสงค์แท้จริงที่เขาไม่อยากให้ฉันโดนรถชนหรือเปล่านะคะ
“ถ้าท่านคาบุรากิกลับไปได้ แล้วรู้ว่าตระกูลคิโชวอินโกงขึ้นมา จะยังช่วยเรย์กะอยู่หรือเปล่าคะ”
ฉันอดถามไม่ได้ ถึงสองคนนั้นมิตรภาพจะอัพเกรดไปไกล แต่เรื่องผิดถูกอย่างนี้ก็เดาไม่ถูกเหมือนกันนะคะ
“ฉันช่วยยัยนั่นอยู่แล้วล่ะ จะยังไงยัยนั่นก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่นา”
เขาตอบพร้อมแววตาเป็นประกายอ่อนโยนขึ้นมา เขาแค่เอ็นดูเฉยๆใช่ไหมคะ ไม่ได้รักเรย์กะเข้าแล้วจริงๆใช่ไหม... ไม่ไหวแล้วค่ะ น้ำตามายาฉันไหลให้ความน่าเศร้าสลดของพระเอกมังงะ
"ทำไมต้องสมมติล่ะ ตระกูลคิโชวอินก็โกงอยู่ไม่ใช่หรือไงที่โลกนั้น"
"เอ๊ะ?!"
ทะ...ทำไมรู้ล่ะ ตามหลักเขาต้องรู้แค่สิ่งที่เห็นตรงหน้า แล้วปล่อยให้เรื่องเบื้องหลังเป็นหน้าที่เอ็นโจนี่! ระ...หรือว่าคำสาปพระรองทำให้คาบุรากิเริ่มกลายเป็นแบบนี้! นั่นสินะ ถ้าไม่สมหวังในรักก็ต้องโดนลดขั้นกลายเป็นพระรอง...
"ฉันมองเห็นเหตุการณ์ในโลกเดิมได้ไง” เขาบอก
อ้อ งี้นี่เอง จะว่าไปเรย์กะเองก็เห็นเหตุการณ์โลกเดิมเหมือนกัน แม้แต่ฉันก็ยังเคยฝันถึงโลกนี้เลยล่ะนะ
แต่...เขาทำตัวเหมือนอ่านใจได้เลยนะคะ ราวกับเอ็นโจไม่มีผิด หรือว่า! ตอนนี้เขาโดนลดขั้นอีกสเต็ปกลายเป็นเพื่อนพระเอกไปแล้ว...
"ถึงตัดสินใจช่วยเรย์กะ แต่จะจัดการตระกูลคิโชวอินหรือเปล่าล่ะคะ"
ฉันถามเบี่ยงประเด็นเพื่อซ่อนความปวดร้าวที่เอ่อล้นในใจ น่าเศร้าไปเกินไปแล้ว คนตรงหน้านี้เป็นพระเอกมังงะที่สาวทั้งในเรื่องนอกเรื่องใฝ่ฝันแท้ๆ...
“นั้นสิ จะเอาไงดีนะ”
คาบุรากิตอบอย่างคลุมเครือ ฉันแทบกรีดร้องออกมา นั่นมันแนวการตอบของเอ็นโจนี่คะ! ไม่นะ อย่าไปทำตามหมอนั่นนะ!!! อย่าจำตัวอย่างผิดๆมาสิคะ...รีบกลับมาเป็นพระเอกมังงะเร็วเข้า!!!
หรือว่ารู้ว่าเรย์กะชอบเอ็นโจ ก็เลยทำตาม...
ไม่หรอกค่ะ! เป็นไปไม่ได้ จะยังไงก็น่าจะแค่ระดับเพื่อนสนิทล่ะนะคะ คนยึดมั่นในรักแบบคาบุรากิคงไม่เปลี่ยนใจจากวาคาบะจังง่ายๆมั้งคะ ต้องเป็นเอ็นโจโลกนี้ไปเป่าหูแน่ๆเลยค่ะ!
แต่ถ้าคาบุรากิเกิดชอบเรย์กะขึ้นมาจริงๆ ชีวิตพระเอกมังงะของเขาก็เศร้าไปแล้ว นางเอกไปคู่กับนายตัวสำรอง พอมาชอบตัวร้าย ตัวร้ายก็กลับไปชอบเพื่อนสนิทเขา
ตอนนี้คิดซะว่าฉันคิดไปเองก่อนแล้วกันนะคะ...
หลังจากเราคุยกันหลายๆเรื่อง ก็รู้สึกว่าคาบุรากิคนนี้มีส่วนต่างจากที่คาบุรากิฉันรู้จักอยู่มากทีเดียว ใกล้เคียงกับพระเอกมังงะมากกว่ามาก
ยังไงคนตรงหน้าก็เป็นคาบุรากิที่แท้จริงนี่นะ คนต้นแบบที่ออกมาจากมังงะเป๊ะๆ แม้สภาพแวดล้อมโลกนี้จะทำให้เขาเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นผู้เป็นคนกว่าคาบุรากิอีกคน
ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าตอนนี้เรย์กะจะเป็นยังไงบ้าง ฉันคงไม่ได้ทำให้ลำบากหรอกใช่ไหม...
ฉันลองถามคาบุรากิที่มาจากอีกโลก ดูเหมือนว่าเขากับเรย์กะมาที่นี่พร้อมๆกัน ในขณะที่ฉันไปที่โลกคิมิดอลช้ากว่าคาบุรากิเป็นเดือน ทั้งๆที่ถูกรถชนห่างกันไม่กี่วินาที
ฉันไม่เข้าใจกลไกเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่กว่าคาบุรากิจะเจอเรย์กะ กว่าจะกระโดดให้รถชนตามมา อาจมาถึงที่นี่ช้ากว่าฉันหลายเดือน ไม่ก็หลายปีก็ได้...
ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีล่ะนะคะ...
...............
“ผ่านมานานแล้วเหมือนนะ”
“นั่นสินะคะ”
“เธอก็ยังรอสินะ”
ฉันไม่ตอบ ทำเพียงยิ้มรับคำถามของคนข้างตัว ถึงแม้เขาจะอายุเลยวัยทำงานไปแล้ว แต่กลับรักษาหุ่นและดูเท่อยู่เลยนะคะ เห็นทีไรก็นึกถึงประธานคาบุรากิสุดเท่บาดใจ พ่อของเขาจริงๆ
เวลาพ้นผ่านไปหลายปี ตอนนี้พวกเราก็มีผมขาวแทรกจนมองไกลๆเหมือนสีเทา แต่คาบุรากิก็ไม่ได้กลับมาจากโลกคิมิดอลอย่างที่หวังไว้
ฉันมองป้ายด้านบน “สถานดูแลคนชราซุยรัน” แล้วเดินเข้าไปพร้อมคาบุรากิจากโลกคิมิดอล
แม้เขาจะไม่ได้กลับโลกเดิม แต่ก็ดูมีความสุขกับความทรงจำใหม่ๆที่นี่ทีเดียว ฉันเองที่ไม่ได้เจอคาบุรากิอีกแล้ว แต่ก็ผ่านมันมาได้ในที่สุด ชีวิตอาจจะไม่ได้เป็นตามที่คาดหวัง ถึงอย่างนั้นฉันก็มีเพื่อนๆที่ดี มีท่านพี่ที่แสนวิเศษ พูดไป แวะไปหาท่านพี่ที่อีกตึกก็ดีนะคะ เวลานี้คงจะอยู่กับท่านอิมาริล่ะมั้งคะ คิดถึงทั้งคู่จัง
ฉันหลับตา พยายามลบความทรงจำเกี่ยวกับคาบุรากิคนเดิมออกไป แต่ก็ยากที่จะทำได้
สุดท้ายฉันก็รู้ดีว่าตัวเองคงจะรอเขาต่อไปไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม...
-------------- (จบตอน 52) -------------
ป.ล. ใกล้จบแล้วค่ะ ตอนหน้าถ้าจินตนาการไหว น่าจะเขียนผ่านมุมมองคาบุรากิ
ป.ล. 2 ขอใส่อ้างอิงแปบ แอบเอาแนวตอนท้ายมาจากฟิคบ้านพักคนชรานะคะ 5555
>>348 อ้าว จบแบบนกหมู่งั้นเรอะ งั้นฟิคเลี้ยงต้อยเอาแบบนี้บ้างดีมั้ย 5555555
เอ็นโจผมดำอกหักคงหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาลเลยแหงๆ แล้วที่โลกโน้นเป็นยังไงบ้าง ทุกคนโอเคมั้ยนะ แล้วเรย์กะกับคาบุจะได้เจอกันตอนไหนอะ เจอกันในไลฟ์สตรีมแบบคลาวด์กับแอริธ??
อยากเห็นเหตุการณ์อีกโลกจัง //พูดเฉยๆ ไม่ต้องเขียนหรอก เดี๋ยวจะกลายเป็นเพิ่มงานให้โม่งทะลุมิติเข้าให้
เดี๋ยวๆๆ บ้านพักคนชราซะงั้น 5555555
ถ้าเรื่องนี้เกิดจบพลิกล็อคเป็นอาริมะเข้าวินจะเกิดอะไรขึ้นว่ะ
ไม่ก็จบกะน้องชายอิมาริ หรือพี่ชายของอาโออิสักคน.....
พอเถ้อออออ อย่ารังแกอาริมะกันอย่างนั้น โดนคนเขียนรังแกให้ไม่มีบทก็น่าสงสารอยู่แล้ววว พี่แกเป็นถึงพระรองเลยนะเฟ้ย ไหงบทน้อยกว่านกพิราบอย่างนี้ฟร่ะ โผล่มาทีก็ออกมาแค่เป็นคนตบมุกกับวาคาบะ นี่ถ้าไม่มีโมเมนท์ประกาศผลคะแนนนี่แกคงบทหายยาวอ่ะ สงสาร555555555
>>363 มันเป็นมุกในโม่งห้องอนิเมะ ล้อเรื่อง aldnoah zero น่ะมึง ตัวละครนี้เป็นท่านเคาท์ ชื่อคานไคล์(มั้งนะ จำไม่ได้) แล้วเขาก็เลยเรียกชื่อกันเหี้ยๆว่าคันไข่ วีรกรรมพี่แกก็..โผล่มาหล่อๆไม่ถึงสิบห้านาทีในเรื่อง แต่ได้นางเอกไปรับประทาน ส่วนพระเอกสองฝั่งตบตีเอาชีวิตเข้าแลกแบบถวายหัวแทบตายโดนปล่อยลอยแพให้ตาย สองกองอวยเงิบแดกกันไป
>>367 ขอบ่นแป้ป แม่งเอ้ยยยยยย สเลนกู บักคันไข่โผล่มาหล่อๆงาบองค์หญิงไป ขณะที่ส้มกับค้างคาวสู้กัน แถมน้องกูยังโดนจับยัดคุก จิตใจคนเขียนทำด้วยอะไร ;;;-;;;; แม่งทำกูเจ็บช้ำจนเปิดโลกวาย(กูมันสายนอมอล) กูช้ำรักองค์หญิงขนาดจิ้นส้มค้างคาวอะคิดดู ฉากเล่นหมากรุกกูยังกร๊าว โฮ่ยยย ไม่ได้บ่นเรื่องนี้มานานขอหน่อยนึงนะ5555555
>>369 กูมันสายวายอยู่แล้ว จบแบบนี้เลยไม่ได้อะไรมากเท่าไหร่ กูจิ้นส้มกับสเลน หญิงใหญ่นี่แทบไม่ได้อยู่ในสายตากู ออกแนวตัวเกะกะด้วยซ้ำ แต่หญิงเล็กกูเอ็นดูนะ อยากให้คู่สเลนเพราะนางรักเขามาตลอดจริงๆ กูชอบตัวละครทุ่มเทแบบนี้
แต่กูฮากองอวยสองฝั่งมากกว่า ตอนแรกๆตีกันแทบตายว่าใครจะเข้าวิน ตอนนี้ต่างผลักไสหญิงใหญ่ไปให้อีกฝั่ง พร้อมกับประสานเสียงว่าเออ อีโลกสวยช่วยๆจบกับไอ้คันไข่ไปเหอะ
>>345-347 กุขอถือว่ามีเนื้อหาแค่นี้! ตอนท้ายมันคืออะไรรรรรร คานซังเข้าวิน นกบินไปมากันทั่วหน้า แต่ดูท่านพี่กับอิมาริที่สมหวังใช้ชีวิตปั้นปลายที่บ้านพักคนชราด้วยกันอย่างมีความสุข เออ แต่เรย์กะคิมิที่กลับไปมีสิทธิจะสมหวังคนเดียวเลยเปล่าวะมารูทนี้ หรือสุดท้ายซึนเดะเระจนไปจบที่รูทบ้านพักคนชราเหมือนกัน... *ร้องไห้*
กะจะโพสอะไรสักอย่าง โดนตอนท้ายล้างสมองหมดเลยวุ้ย กุสงสารคาบุรากิคิมิดอลวะ ทะลุมิติจากคนรักมา มาอยู่นี่เหมือนจะเปลี่ยนมาชอบเรย์กะคิมิ สุดท้ายนอกจากสาวไม่สนใจแล้ว สาวยังกลับโลกเดิมอีก
>>373 กุจะรอฟิคของโลกทั้งสองฝั่งนะมึง สู้ๆเป็นกำลังใจให้ ถ้าต่อโลกนี้แล้วเปลี่ยนออกห่างจากรูทคานจะดีมาก กุจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตาม >>349
คิดถึงท่านเอ็นโจคนนี้กันมั้ย
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3899/62/
-------------------------------------
ต่อมา ผมก็ได้เข้าโรงเรียนนามว่าซุยรัน อันเป็นโรงเรียนเดิมในชาติที่แล้ว เป็นหนึ่งใน Pivoine ชนชั้นอภิสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ตามสบายในโรงเรียนนี้เหมือนเดิมทุกประการ สุขสบายดีทุกอย่าง นับว่ายอดเยี่ยมที่สุดที่ได้กลับมาเกิดในตระกูลเอ็นโจอีกหน
ถ้าให้ไปเกิดในตระกูลชนชั้นธรรมดานี่ไม่เอาด้วยแน่ๆล่ะ ผมไม่ชอบความลำบากนี่นา
แต่การต้องรักษาภาพพจน์ของเทวดานี่มันก็ลำบากใช่เล่นเหมือนกันแฮะ
แล้วยังจะมีเสียงเด็กเจี๊ยวจ๊าวหนวกหูน่ารำคาญนี่อีก ไม่มีวันซะละที่ผมจะสร้างฮาเร็มจากยัยเด็กน่ารำคาญพวกนี้ ขอเป็นพี่สาวสุดเซ็กซี่ที่พูดกันรู้เรื่องจะดีกว่า
จะอ้อนขอชูสุเกะไปเดินเล่นฝั่งม.ปลายบ้างดีมั้ยน้า เจอคนไหนแจ่มๆจะได้เล็งเอาไว้ก่อน
ขณะครุ่นคิดการวางแผนสร้างฮาเร็มอยู่ดีๆก็ได้ยินเด็กผู้หญิงที่ชื่อซาวาราบิ มาโอะพูดคุยกับเพื่อนถึงพี่สาวใจดีที่ชื่อคิโชวอิน เรย์กะไปงานวันเกิดของเธอ และวันนี้นัดกันไว้ว่าจะมาหา
คิโชวอิน เรย์กะ!?
โลกนี้มีคิโชวอิน เรย์กะด้วยอย่างนั้นเรอะ!!!!!!!
ร่างกายผมสั่นเทิ้มด้วยความอาฆาตแค้น ผมไม่มีวันลืมชื่อคนที่ฆ่าผมเลยแม้แต่นิดเดียว
กำลังคิดว่าจะแก้แค้นยัยคิโชวอินอย่างไรดีถึงจะสาสม ก็เหลือบไปเห็นว่ายัยผู้หญิงคนนั้นเดินมาตามทางเดินพอดี ได้การล่ะ
ผมเดินไปเปิดประตูให้ยัยนั่น คิดแผนการมากมายที่จะทำให้คิโชวอิน เรย์กะต้องอับอายขายหน้า..จะขัดขาให้ล้มก็ไม่เลวนะ
แต่ก่อนอื่นผมต้องไปเผชิญหน้ากับศัตรูก่อน
ยัยนั่นจ้องผมเขม็ง เอ๊ะ หรือว่าจะรู้ตัวแล้วหว่าว่าผมคือเอ็นโจ ชูสุเกะน่ะ
“คุณพี่ม.ปลายมีธุระอะไรเหรอฮะ” ผมทำเป็นแอ๊บน่ารัก ซึ่งก็น่าจะได้ผล ไม่เคยมีใครขัดใจความน่ารักนี้ได้ซักคน แม้บางทีเจ้าชูสุเกะจะทำหน้าเอือมๆบ้างก็เหอะ
ยัยคิโชวอินจ้องผมอยู่นั่น ได้เห็นฆาตกรที่ฆ่าผมในชาติก่อนมาจ้องเอาๆแบบนี้ ชักขนลุกแล้วนะเฮ้ย
“คุณพี่ฮะ”
ตอนที่ผมเรียกอีกครั้ง ยัยนั่นก็สะดุ้งหน่อยๆ แล้วก็แนะนำตัวอย่างยิ้มแย้มว่ามาทำอะไรที่นี่ ผมฟังแล้วก็พยักหน้าให้ ลากยัยคิโชวอินเข้ามาข้างในเพื่อจะได้สำเร็จโทษ ยัยนั่นยิ้มกว้างเชียว
ยิ้มแบบนี้มันน่าขนลุกนะโว้ย!!
ยัยเด็กซาวาราบิเห็นยัยคิโชวอินก็รีบวิ่งเข้ามาหา ผมเลยปล่อยยัยนี่ไว้ก่อน เดินเข้าไปตรงซุ้มขนม กวาดตาดูว่าของกินอะไรที่จะวางยาพิษได้ง่ายๆบ้าง จนมาตกลงปลงใจที่ Cremet d Anjou
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คลำๆหาขวดแก้วใบเล็กๆที่พกไว้เป็นประจำ แบ่งมาจากกระปุกไซยาไนด์ที่ใช้บัตรของชูสุเกะในการสั่งซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต
ถ้าเกิดการฆาตกรรมด้วยไซยาไนด์ ชูสุเกะก็รับไปเต็มๆคนเดียว ผมไม่เกี่ยว
อ้าว ไม่มี!!
บ้าจริง ลืมไว้ที่บ้านงั้นเหรอ ปัดโธ่เว้ย อุตส่าห์เอาติดตัวมาทุกวันเผื่อวันไหนเจอคิโชวอินจะได้วางยาพิษเป็นการล้างแค้น แต่พอฟ้าประทานโอกาสมาให้ดันพลาดซะได้งั้นเร้อออออ
เด็กคนอื่นๆที่มารอตักขนมเริ่มมองหน้าผมแล้ว คงจะสงสัยว่าทำไมผมยืนอยู่ตรงนี้นานจัง โว้ย เจ้าเด็กน่ารำคาญพวกนี้นี่นะ
ผมบ่นปอดแปดในใจตอนยกถาดขนมไปให้ หนักจังวุ้ย โยนทิ้งแล้วไปนั่งกินขนมเหมือนเดิมดีกว่ามั้ยเนี่ย
อดทนไว้ก่อนก็แล้วกัน ไม่รู้ว่ายัยคิโชวอินจะโผล่หัวมาที่เปอติต์อีกเมื่อไหร่ ตีสนิทให้ยัยนั่นตายใจแล้วค่อยหาจังหวะเชือดแม่ง
ยัยคิโชวอินหัวเราะเฮฮากับยัยเด็กซาวาราบิ เปิดดูอัลบั้มภาพอย่างสนุกสนาน ผมวางถาดขนมแหมะลงบนโต๊ะตรงหน้า ยัยนั่นก็ทำตาเป็นประกายที่เห็นแล้วน่าขนลุก
อดทนไว้ๆ
“อุตส่าห์ยกน้ำชามาให้ท่านพี่เรย์กะเหรอ ขอบใจมากนะ ยูกิโนะคุง”
“ไม่เป็นไรฮะ”
“ยูกิโนะคุง ชื่อยูกิโนะคุงเหรอจ๊ะ” ยัยนั่นทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ เป็นน้ำเสียงแบบเดียวกับตอนที่พูดกับมาซายะในโลกเดิมของผม
เฮ้ยๆๆๆ อย่าบอกนะว่าในโลกนี้เปลี่ยนรสนิยมมาชอบเด็กแล้วน่ะ นี่มันเปโดฟิเลียนี่นา!!!
“ฮะ ผมชื่อเอ็นโจ ยูกิโนะ ฝากตัวด้วยนะฮะ คุณพี่เรย์กะ”
พอได้ยินชื่อเอ็นโจ ยัยคิโชวอินก็ผงะหงายหลังทันที อะไรของหล่อนน่ะหา!!!
“เอ่อ… ยูกิโนะคุงเป็นอะไรกับท่านเอ็นโจ ชูสุเกะรึเปล่าจ๊ะ”
“เอ็นโจ ชูสุเกะเป็นพี่ชายของผมฮะ” จริงๆแล้วเป็นตัวตายตัวแทนต่างหาก
ยัยคิโชวอินหน้าซีดไปเลย เอ๊ะ อะไรเนี่ย โลกเดิมของผม ยัยนั่นไม่เห็นจะเกรงกลัวผมตรงไหนเลยนี่นา จะด่าจะไล่ยังไงก็ยังไปเกาะแข้งเกาะขามาซายะอยู่ได้
ไอ้คนไม่ได้เรื่องนั่นก็ดันไม่มีปัญญาจัดการไล่ยัยนี่ไปให้พ้นๆด้วยตัวเอง ต้องถึงมือผมอยู่เรื่อย
“เอ่อ… พี่ชายทำไมเหรอฮะ” ผมทำท่ากังวลแบบน่ารักๆ เป็นท่าที่ใช้ประจำตอนจะล้วงเอาความลับจากใคร ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าชูสุเกะกับยัยนี่มีความสัมพันธ์กันยังไงในโลกนี้
เห็นยัยนั่นเหงื่อแตกหน้าซีดตอนเล่าเรื่องก็ยิ่งสงสัย คุยโม้ว่าสนิทกับชูสุเกะอย่างงั้นอย่างงี้ ชูสุเกะไปทัวร์ที่ฆ่าตัวตายกับมาซายะก็เอาขนมจากที่พวกนั้นมาฝากด้วย
อ๋อ ใช่ ในโลกเดิมของมาซายะก็อกหักจากยูริเอะเหมือนกัน เพียงแต่ว่ามาซายะแค่มานั่งโทรมๆ เพ้อรำพันถึงบทกวีคนนั้นคนนี้ในห้องสโมสร เห็นแล้วรำคาญลูกตาชะมัด
ในโลกนี้ ผมก็เลยเอาโบรชัวร์สถานที่ท่องเที่ยวที่ปรินท์มาจากอินเตอร์เน็ตยื่นให้มาซายะไป ถ้าได้ไปเที่ยวก็อาจจะสงบจิตสงบใจได้บ้าง ไม่ต้องมาทำท่าหมดอาลัยตายอยากให้เห็น
อ้อ ผมไม่ได้บอกให้มาซายะไปฆ่าตัวตายหรอกนะ ใครจะไปทำแบบนั้นกันล่ะ แค่สถานที่ที่ผมแนะนำให้มาซายะไปนั้นมันแค่เป็นที่ยอดนิยมในการฆ่าตัวตายเท่านั้นเอ๊ง!!
เหมือนยืนอยู่กับคนสิ้นหวังตรงหน้าผาก็ชี้ให้ดูข้างล่าง แต่ไม่ได้บอกให้โดดลงไปซักหน่อย
ชูสุเกะเองก็ได้โอกาสชิ่ง อ้างว่าจะไปตามมาซายะกลับมา แต่เห็นหิ้วของฝากมาพะรุงพะรัง หน้าตามีแต่รอยยิ้ม ไม่เห็นจะเหมือนคนที่ทุกข์ตรมเพราะเพื่อนคิดฆ่าตัวตายตรงไหน
ที่แท้ก็แค่ไปตะลอนทัวร์ แล้วซื้อของฝากมาฝากสาวไม่ใช่เหรอ
.
.
.
.
พอกลับมาบ้าน ผมก็เข้าไปหาชูสุเกะ บอกว่าได้เจอคิโชวอินแล้ว ชูสุเกะก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูท่าทางมีความสุข
เฮ้ยๆ เจ้าร่างแยก นายชอบยัยนั่นจริงๆอ้ะ รสนิยมพิลึกชะมัด
ยัยนั่นมันเป็นคนที่ฆ่าฉันในโลกเดิมนะโว้ย!! แกจะไปหลงหน้าตาน่ารักๆแบบนั้นไม่ได้นะ
เอ๊ะ หรือชูสุเกะในโลกนี้จะควบคุมบงการยัยคิโชวอินให้อยู่ในกำมือได้ ยัยนั่นถึงได้หน้าซีดตัวสั่นแบบนั้น
เข้าใจแล้ว ความสัมพันธ์แบบเหยื่อกับผู้ล่านี่เอง ร้ายไม่เบาเลยนะ ชูสุเกะ
------------------------------------
ตอนต่อไปคงเร็วๆนี้มั้ง......
ฟิคคู่หูทำไมทำร้ายกูแบบนี้ กูเชียร์ กูฟินเรย์กะคาบุ อย่าพรากกัน กูขอ กูงอแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณแปลไทยจากโม่งแปล
กูน้ำตาแทบไหล กัปตันยูกิโนะมาแล้ว~
จบตอนด้วยนายตัวสำรองที่หายไปนาน อุปกรณ์ครบมือขนาดนั้น คงไม่โดนว่าเป็นคนทำหรอกนะ ท่านเรย์กะ
กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซ ตอนใหม่
ถ้าคิดว่าสามหน่อนี่เป็นเพื่อนกันเฉยๆ เอ็นโจต้องคิดว่าท่านเรย์กะแอบชอบท่านอิมาริแน่เลย
ขอบคุณโม่งแปลลล
ท่านเรยกะ ห้ามไปใจเต้นกะคาบุนะ. มันเสียของจริงๆ. เรือคาบุตอนนี้กะตอนที่แล้วนี่ระเบิดตูมตามเลยทีเดียว 555. เรือเอ็นโจแล่นฉิวววว ลมมากางใบมาก. สาเหตุที่ต้องไปวันนี้เลยเพราะกลัวใครมาขัดขวางอีกรึเปล่า
ว่าแต่เรือคาบุยอมสละกันยังเอ่ย. จะได้แล่นเรือเอ็นโจไปรับใกล้ๆ อิอิ
แปลไทยตอนใหม่แม่ง...........อาริมะมาจังหวะเห้ ๆ อีกละ
เรย์กะซามะจะแถยังไงอีกทีนี้
>>395 >>396 เออ ความจริงกุก็ชอบโมเม้นคาบุเรยกะมากที่สุด สายฮา + ดูเท่าๆกันดี (ความคิดอ่าน แม้ว่าเรยกะจะไม่ค่อยยอมรับ). แต่จะพัฒนาเป็นคู่รักนี่กุว่า. รอชาติหน้ามั้ย 555
เอ็นโจนี่เป็นคนเดียวที่กุมองเห็นความพยายามเข้าหาเรยกะแบบเลิฟๆ จริงจัง. แม้ว่าจะลองผิดลองถูกจนสาวขยาดบ้างก็เหอะ. กุว่ายังต้องพยายามอีกพอสมควรแต่อย่างน้อยมันก็คิดจะพยายามอ่ะนะ
สงสารเอ็นโจจริงๆ กะจะเดทกับสาว(ถึงแม้จะมีเด็กๆ อยู่ด้วย) แต่มีเพื่อนรักคาบุรากิมาแจมด้วย 555555555
ไอ้ที่ชมสาวว่าคอยาวสวยคืออะไร๊ กรีดร้องงงงงง ขนาดมีผมลอนปิดแล้ว นายยังจะมองเห็นมันอีกหรออออ
ในที่สุดเรือสองลำก็พุ่งแล้วจ้า หลังจากที่เรือเอ็นโจกุระเบิดฆ่าตัวตายไปรอบ ครั้งนี้แจวจ้ำๆ ถึงท่านเรย์กะขยับเก้าอี้หนีก็เถอะ ส่วนเรือนายตัวสำรอง อั้นมาร้อยสองร้อยตอน ในที่สุดก็มาแล้ว
เหอๆ คราวนี้คานคุงจะสะท้านหรือไม่ ปูเสื่อรอค่ะ
ตอนใหม่เอ็นโจโคตรน่าสงสาร 5555 ชวนสาวเดทต้องเอาน้องอ้าง แถมโดนเพื่อนมาแจมอีก ที่ร้านอาหารคงนึกในใจว่านี่หยอดเลียนแบบอิมาริแล้วทำไมคุณเธอยังขยับหนีอยู่อีก
นี่ถ้าคาบุได้คบกับวาคา คงต้องเป็นพวกเรียจูน่าหมั่นไส้แน่ๆ โดนเฉพาะคาบุเนี่ย ระเบิดตายไปซะ
ตอนล่าสุด เอ็นโจ! นายทำดีมาก GJ!! อย่าพึ่งยอมแพ้ล่ะ! ส่วนอาริมะนี่ อุปกรณ์ทำความสะอาดจัดเต็มขนาดนั้น ท่านเรย์กะไม่น่าจะโดนว่าเป็นคนกลั่นแกล้ง แต่ความจะแตกว่าแอบช่วยวาคาบะอยู่สินะ?
โอ๊ยยยยย เรือเอ็นโจวกูพุ่งฉิวเลยยยยยย ชมคอหราาาา ไปส่องคอตอนไหนอะ แหมมมมมม่...
ส่วนเรือรัชทายาทกำลังจะมาใน 3..2...1...
อีคาบุมึงนี่ ky ชิบหาย จนป่านนี้ยังไม่รู้งั้นเรอะว่าเพื่อนมึงชอบสาวคนนี้ ฮ่วย
แหม แหม คอเรียวระหงเป็นเงื่อนไขของความเป็นคนสวย..... ข่นบ๊ะ ไปส่องคอเขางั้นหราาาาาาาา คนบ้าอะไรเนี่ยชมต้นคอคนอื่น แต่ตอนได้ยินว่าอิมาริมาแจม ไปเที่ยวด้วย ซื้อนั่นซื้อนี่ให้คงชะงักไปเลยอะดิ เอ็นโจ แล้วก็จ้องเขาตลอดอย่างกับแฟนสาวจับผิดแฟนหนุ่มตอนเจอว่าหนุ่มแชทกับหญิงอื่นในมือถือยังไงยังงั้น
ตอนท้าย ท่านเรย์กะก็ยังคงความเป็นนางซินได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แต่อาริมะมาได้จังหวะพอดี นายต้องมาเห็นตอนขัดถูเซร่ ไม่ใช่มาเห็นตอนแบบนี้อ่ะ
ต้องดูคอตอนเขาใส่กิโมโนดูหิ่งห้อยแหงๆ อิอิ
พอรู้ว่าสาวเคยไปเดทกะใครก็ไม่รู้แถมคาบุคงไซโคที่ไปเดทกะวาคาบะมา เลยรีบมาชวนบ้าง เอาน้องบังหน้าซินะ
แต่วันนี้ถ้าคาบุไม่มาตี้ด้วย เรย์กะกะเอ็นโจก็คงไม่ได้เดินคู่กันชมปลาหรอกน่าา ยูกิโนะมาโอะต้องเกาะหนึบสองข้างแหงๆ นี่มีพี่เลี้ยงคุมเด็กๆหรอก ถึงได้เดินคู่กันน่ะ ถือว่าทำได้ดี ไซซายะ!
นึกภาพเอ็นโจที่ตัวสูงกว่าก้มตัวมากระซิบข้างหูแล้วกร๊าวใจชะมัด ฟฟากสฟสกาห
บทนายตัวสำรองแล้ว! จะไม่มีใครมาถามว่านายเป็นใคร เรื่องนี้มีคนชื่อด้วยเหรออีกแล้วซินะ
ว่าแต่ทีกะอิมาริไม่ยักอะไร พอเป็นเอ็นโจน่าจะเป็นผู้สืบทอดหัวหน้าหมู่บ้านดันกลัว ทำไมกัน... กลัวเผลอใจเหรอคะท่านเรย์กะ //แค่กๆๆ
อาริมะจะเข้าใจเรย์กะผิดอีกไหมนี่ ยิ่งเป็นเจ้าพ่อแห่งการมโนอยู่ด้วย แต่จะว่าไปมีบททั้งทียังไม่ได้ออกแม้กระทั่งชื่อเลย5555
ชมคำเดียวก็ล่อลวงเรย์กะให้นั่งข้างได้ถึงจะขยับหนีในตอนท้ายก็เหอะ ไอ้ตอนโป๊ะแตกเรื่องมาเที่ยวกับพวกท่านพี่และอิมาริเอ็นโจจ้องยังกะจับผิดแฟน แล้วตอนสุดท้ายนายตัวสำรองทำไมไม่มาเห็นฉากท่านเรย์กะขัดโต๊ะน่ะ จะได้มีความพีคยิ่งกว่านี้
ท่านเรย์กะคะ วันนี้ก็ได้ไปเดทในชุดนักเรียนแล้วนะคะ ยินดีด้วยค่ะ /ซับน้ำตา
นึกภาพเด็กๆเดินตามคาบุ มีเรย์กะกับเอ็นโจเดินคู่กันปิดท้ายแล้วมันเหมือนพ่อแม่พาลูกมาเที่ยวยังไงไม่รู้
ขอบคุณตอนใหม่ค่ะโม่งแปล
เอ็นโจตอนนี้มันช่างกร๊าวใจ ความพยายามเข้าหาท่านเรย์กะเริ่มรุกคืบขึ้นเรื่อยๆ คำชมแต่ละอย่างนี่อ่านละเขินม้วน ชอบที่แอบกระซิบข้างหู กับคอยพูดตอบที่ท่านเรย์กะพึมพัม มันดูใส่จายยยย
ส่วนนายตัวสำรอง อาริมะคุง ยินดีด้วยที่มีบทกลับมา ชั้นเองก็เชียนายอยู่ไม่น้อยนะ ความสัมพันธ์แบบ โรมิโอ-จูเลียต นี่กร๊าวใจแท้ แต่ดูไม่ออกว่านายชอบวาคาบะหรือคิดแค่เพื่อนเฉยๆ หวังว่าบทนายจะมาสม่ำเสมอบ้าง อย่างน้อยก็นำหน้านกพิราบให้ได้นะ
งานนี้มโนหนักเชียร์ไม่ถูกเลยค่ะ
KY เราอดสงสัยไม่ได้ว่า ท่านเรย์กะหน้าอกน่าจะประมานคัพอะไร
เพราะปกติคนอวบหน่อยและไม่ค่อยออกกำลังกายจะใหญ่ ส่วนวาคาบะน่าจะเล็กมั้ง
ขอความเห็นเพื่อนโม่งที พอดีมันค้
างคาใจมานานมากเลย
ตอนล่าสุดนี่มันอะไร! จอมมารทำดีจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นจอมมาร เรือแล่นฉิวเหมือนพื้นเรือไม่เคยพัง รู้สึกยืนมั่นคงสุดๆ ฝันไปแน่ๆ! ฝันไปแน่ๆ! ฝันไปแน่ๆ!
สาวญี่ปุ่นเฉลี่ยแล้วก็เอไม่ใช่เหรอ กูว่าก็เอทั้งคู่นั่นแหละ
วาคาบะกับเรย์กะน่าจะตัวพอๆกัน ถึงใส่เสื้อนักเรียนตัวเดียวกันได้ ไม่งั้นน่าจะคับ
กุเชื่อว่าเรย์กะมีหน้าอกกว่านิดนึง เพราะชั้นไขมันน่าจะหนากว่า....
ไหนๆ พูดถึงคัพแล้วก็พูดถึงส่วนสูง ต่างกัน 20 ซม.นี่กูกะว่าท่านเรย์กะซัก 160 คาบุ 180 นิดๆ เอ็นโจตามมาติดๆ นี่ไม่น่าจะผิดสินะ
วึ้ยยย จอมมารไม่ล่มเรือตัวเองในท้ายที่สุดล่ะค่า อันบีลิฟเอเบิ้ลมั่กๆ โซแฟนแทสติค ออวซั่มมมมม
แต่ก็นิ่งนอนใจไม่ได้ว่ะ ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตาย แล้วกูก็หวั่นใจว่าฮีอาจทำเรือระเบิดอีกหน แต่เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ตอนนี้ขอฟินก่อน ถถถถถถถถถถถ
พึ่งได้อ่านตอนใหม่ บทเอ็นโจ มาติดๆกันเลยวุ๊ย ชอบบบบ
ตอนใหม่นี้กูรู้สึกเรือแล่นฉิวผิดปกติจนน่ากลัว เดี๋ยวจะมีอะไรรึเปล่านะ กูถืออุปกรณ์ซ่อมเรือเตรียมรอไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวกูเตรียมโดดไปเรือนายตัวสำรองเผื่อฉุกเฉินด้วย
ลูกเรือเอ็นโจกลายเป็นโรคหวาดระแวงกันหมดแล้วเหรอ 55555
ดีแทคโดนแบนอีกแล้วว้อยยยยย
บทอีแจ๋วของท่านเรย์กะจะจบภายในตอนนี้แล้วสินะ โดนนายตัวสำรองจับได้แล้ว อดอ่านทีวีไดเร็คสาธิตการทำความสะอาดเลย โธ่..
ทั้งๆที่ตอนนี้เอ็นโจบทก็เยอะแท้ๆ แต่ก็โดนระแวงเพราะคล้ายๆท่านอิมาริซะงั้น ท่านเรย์กะ อย่าไปกลัวค่ะ! เอ็นโจอาจจะเหมือนท่านอิมาริ แต่จริงๆเอ็นโจเหมือนท่านพี่ต่างหากค่ะ!
/me กุมธงยูริกับนายตัวสำรองแน่น
กูกลัวมาก คือฟินมันก็ฟินนะ แต่มันดีเกินไปอะ55555555 ดีจนคิดว่าจะต้องมีฝูงนกพิราบมาเจาะใบเรือพร้อมคลื่นซัดกระหน่ำเรือแตกเศษชิ้นส่วนกระจายไปทั่ว
แต่กูเป็นพวกลงทุกเรือยกเว้นคานซังที่ตอนนี้ยังไม่อาจเปิดใจได้ เลยเก็บโมเมนต์ของทุกคนเป็นชูชีพสำรองเผื่อไว้ ;;-;;
>>445 ถึงกูจะเรือเอ็นโจ แต่กูก็ลงเรือคานซังเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่ะ หักดิบกันไปเลย 555555555555555555
แม่งเอ้ยยยยยย ท่านเอ็นโจตอนนี้แม่งงงง กูต้องโยนงานทิ้งแล้วมาปั่นฟิคเพื่อฮีคนเดียวอีกแล้ว บ้าที่สุดเลยชูสุมอย จะดีก็ดีให้มันตลอดรอดฝั่งห้ามระเบิดตัวเองทิ้งอีกนะโว้ย //ดึงเหนียงชูสุมอย
จงเชื่อมั่นในเรือของเรากัน!!
กระทู้แรกๆยังรวมใจกันหยุดยั้งคานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้มีเรือคานมีลูกเรือลูกสมุนเพิ่มขึ้นเยอะจังวะ 5555555
>>447 พักหลังๆ พอกาวจางลงคนเราก็เริ่มตาสว่างมองเห็นความเป็นจริงมากขึ้น.. //เผ่น
มึงก้ออออ เชียร์ตอนแรกๆ ท่านเรย์กะยังอยู่ม.ต้น ขึ้นม.4 ก็แล้ว ม.5 ก็แล้ว นางก็บ่นทุกปีว่าเมื่อไหร่จะได้ไปเดทในชุดเครื่องแบบ แต่เจ้าตัวและคนรอบข้างโคตรไม่ให้ความร่วมมือเลยว้อยยยย ทุกวันนี้กูนึกภาพคานซังเป็นแฟนธ่อมออฟดิโอเปร่าแล้วเนี่ย
จริงๆ กูว่านางได้เดทในชุดนักเรียนกับหลายคนแล้วนะ ทั้งคาบุ ทั้งเอ็นโจ แต่เหตุผลที่ได้ไปกับสถานการณ์มันไม่เป็นไปตามที่นางจินตนาการไว้เท่านั้นเอง 55555
เมิงอย่าเอาคาบุมารวมกับท่านเอ็นโจของกุ
คาบุมันลากสาวสนองนี้ดตัวเอง. ท่านเอ็นโจกุลำบากยากเย็นแสนสาหัสได้แก๊งเด็กกะเพื่อนแถมมาอีก โถๆๆ
กุว่าช็อตที่ไปเที่ยวกับ ต้องมีจังหวะเดินคู่กะกัน 2 คน. เรยกะมัวแต่มองปลา. เอ็นโจมองหน้าสาวใจเต้นแหงๆ. กุรออยู่น้าา โม่งฟิค
กุยังปักหลักที่เรือเอ็นโจอย่างมั่นคง *นั่งทำเสื้อชูชีพเอาไว้แจก*
กุนั่งเรือเอ็นโจ. ที่หัว แขนและขามีผ้าพันแผลจากเศษสะเก็ดระเบิดตอนเรือระเบิดรอบที่แล้ว
ky กูวาดล้อจอมมารในตอนล่าสุด ไม่มีไรมากแค่คิดว่าจอมมารอาจเอาน้องมาเป็นตัวล่อเรย์กะก็เป็นด้ายยยย
http://imgur.com/EZyPYJy
>>460 จินตนาการนางเป็นแบบมังงะเลยสินะ 555
>>461 ช่วงหลังๆคาบุก็ลากนางไปเพราะอยากแดกเองแล้วนะ ไม่ใช่เพราะตั้งใจจะชวนวาคาบะ แถมระหว่างที่ไปก็มีโมเมนต์เฉพาะตัวของทั้งคู่ด้วย แย่งกันแดก 555555 ไปกับคนอื่นไม่มีแบบนี้เลย เพราะเรย์กะรักษามาดตลอด ทั้งๆที่ไม่คิดว่าคาบุเป็นเพื่อนด้วย ส่วนเอ็นโจนี่ต้องอาศัยเด็กบังหน้าถึงจะได้ไปด้วยกัน ไม่งั้นมารผจญตลอด
กูว่ามันจะพีคกว่านี้ ถ้าเรย์กะห้ามใจ ตอบปฏิเสธว่าต้องไปเรียนพิเศษ แล้วทันใดนั้นอาจารย์สอนพิเศษก็โทรมาแคนเซิลคลาส 55555
คิดไปคิดมา ท่านเรย์กะนี่เรียนอยู่สายไหนล่ะนั่น ว่าแต่ที่ญี่ปุ่นมีแบ่งสายเรียนกันไหมนะ??
จขพ.นี่เรียนอยู่สายวิทย์นะ ทุกวันนี้แทบจะเอาชีวิตไม่รอดหวิดโดนเครื่องบินทิ้งระเบิดใส่ไม่รู้กี่รอบ แสดงว่าท่านเรย์กะถือว่าเก่งมากๆในบรรดาบุคคลธรรมดาเลยสิเนี่ย
นอกจากใช้ยูกิโนะคุงแล้ว ยังชวนมาโอะจังกับยูริคุงไปด้วย
ดูยังไงเอ็นโจก็ตั้งใจล่อลวงท่านเรย์กะให้ไปด้วยชัดๆ
ถามนิดมีความคาใจ อะริมะกับเรย์กะ ไม่ได้สนิทกันแต่ทำไมเรย์กะถึงเรียก มิซึซากิคุงได้ล่ะ นึกว่าจะเรียกคุณมิซึซากิ มิซึซากิเฉยๆ หรือประธานนักเรียนไรงี้ซะอีก
>>477 เห็นกับพวกนักเรียนชายด้วยกัน นางก็ไม่เคยเรียกใครลงท้ายด้วย -ซังเลยนะ กับเณรน้อยที่ไม่ได้สนิทสนมกันก็เรียกโบดะคุง ที่สนิทๆ กันก็เรียกซาโตมิคุง อิวามุโระคุง ส่วนหัวหน้าห้องนี่เป็นข้อยกเว้น...เราคงไม่ได้รู้ชื่อจริงของเขายันจบเรื่อง ส่วนคนอื่นนี่ไม่รู้แล้วว่ะ นางมีผู้ชายที่สนิทสนมด้วยน้อยเหลือเกิน ที่สนิทกันก็เป็นเพื่อนสาวไปหมด แค่กๆ
กูมองเป็นอ้างน้องเซม แต่ดันมองเป็นน้องวางแผนว่ะ จงใจแห่เรือพี่ตัวเองชัดๆ ที่ทักว่า พูดอะไรกันอยู่นี่กูว่ารู้แน่ๆ//นังนี่มันร้ายค่าคู๊ณณณ
ปล.กุติดภาพลักษณ์จอมมารน้อยมาจากฟิคแล้วสินะ
>>481 กูว่าจงใจไปห้อมล้อมมาซายะด้วย ให้ชูสุเกะเดินคู่เรย์กะไป ตอนนั่งก็จงใจนั่งเรียงๆกันกับพวกมาโอะ ยูริ เพราะปกติยูกิโนะชอบมาขอนั่งข้างๆเรย์กะประจำ แต่วันนี้ดันเปิดโอกาสให้ชูสุเกะสุดๆ
ที่พูดๆนี่คือ อยากอ่านยูกิโนะที่เป็นชูสุเกะคิมิดอลมาเกิดจังค่ะ ทั้งฟิคปกติและฟิคฮาร์ดคอร์ อยากรู้การชงเข้มๆเบอร์นี้เพื่อชูสุเกะจังเลยค่ะ 55555555
>>469 จริงแฮะ. กุลืมบรรยากาศแย่งกันแดกแบบฟินๆของ 2 คนนั้นไปเลย. พอใช้ได้ทีเดียว
ว่าแต่เดทที่อควอเรียมของคาบุกับวาคาบะ. กุว่ามันต้องมีไรซักอย่างป่าววะ. ไม่งั้นคาบุไม่มาอีกรอบในระยะเวลาอันสั้นหรอก. หรือกุคิดมากไปเอง. บรรยากาศอาจจะเหมือนเลคเช่อความรู้กันก็ได้. คือกุไม่ได้ดูถูกนะ แต่คาบุมันจะเดทกับสาวแบบปกติได้จริงๆหรอวะ
>>494 ตอนพาไปแดกของหวานที่เมืองนอกกับพาไปมิวเซียมฟังจากปากวาคาบะก็ดูปกติดีนี่ วาคาบะก็สนุกด้วย คาบุคงเอสคอร์ท เทคแคร์วาคาบะดีล่ะ
กูว่าที่มาอควอเรียมอีกหนคือแม่งเคืองมากกว่า เพื่อนจะยกโขงกันไปเที่ยวดูสนุกสนาน แต่ทำไมไม่ชวนกูๆๆๆๆๆ ตั้งใจจะปิดบังแบบนี้ เห็นกูไม่สำคัญงั้นหราาาา ไม่ได้รู้อะไรซะเลยว่าเพื่อนสนิทแกเขาชวนสาวไปทำไม ก็เหตุผลเดียวกับที่แกชวนวาคาบะไปนั่นล่ะ
ขอ KY นอกเรื่องหน่อย วันนี้กูดูหนังเรื่องเรียกเขาว่าอีกา แล้วพอมันมีฉากที่ตัวละครชื่อคาบุรากิโผล่มาทีไร กูแม่งฮาทุกทีเพราะเผลอนึกถึงคาบุในเรื่องนี้อยู่เรื่อย แล้วทีนี้กูก็ไปอ่านการ์ตูนวายต่อ เจอพระเอกชื่อเอ็นโจกูยิ่งฮาเข้าไปใหญ่(จริงๆพระเอกชื่อเอ็นโจจิ แต่สมองกูย่อเหลือแค่เอ็นโจตลอด) เผลอนึกเอามาทับซ้อนอีกแล้ว แต่เอ็นโจในมังงะวายได้เคลมนายเอกเร็วโครต หัดเอาอย่างเขาบ้างสิชูสุมอย
>>495 กุว่าคาบุทำไมทำตัวถูกต้องเหมาะสมกับวาคาบะได้วะ. ทีกับเรยกะนี่ห่างไกลคำว่าเหมาะสมมาก. กับลูกน้องที่บริษัท (เบ๊)ก็ไม่น่าทำตัวเด็กน้อยดื้อดึงแบบนี้
แต่คิดไปคิดมา คาบุมันทำตัวถูกต้องเหมาะสมกับคน 99%. จะมีซักกี่คนที่คาบุแสดงความรู้สึกทั้งหมดได้อย่างเอ็นโจ กะเรยกะ. (นี่กุพยายามกอบกู้เรือคาบุที่ใต้ทะเลอยู่รึเปล่า?) แต่ถ้าจะจบให้คาบุเรยกะคู่กันมันดูผิดคอนเซปไปเยอะนะ. แถมอุตส่าหปูเรื่องเอ็นโจมาขนาดนี้ + มีกัปตันยูกิโนะคนสำคัญขนาดนี้. กุว่าไงๆไม่คานก็เอ็นโจแหง. กับคาบุคงรับบทเพื่อนหญิงที่สนิทสนมที่สุดไป (กู้ไม่ไหว โดดกลับเรือเดิมดีก่า. ฮึบ!)
อาริม้าาาาาา ทำไมเหมือนวงแม่บ้านคุยกันจังวะ 55555
คำผิด
พื่อ > เพื่อ (ตกสระ เ ไป)
สัญชาติญาณ > สัญชาตญาณ
เออ นายตัวสำรอง พูดถึงเรื่องกระดิกนิ้วก็ไล่ออกได้ พวกโบตั๋นทำได้จริงรึเพราะคนอื่นๆลือกันไปเองวะ
กูสตรีมตอนหม่ายยยยยยย ขอบคุณโม่งแปลน้า
*ติดฟิลเตอร์เรือทุกคน เพิ่มของอาริมะคุงเป็นพิเศษสำหรับตอนนี้เพื่อความฟินที่หาได้ยากยิ่ง*
เมิ้งงงงงง กูเขิน กูอ่านแล้วกรีดร้องหลายอย่าง อย่างตอนเสยผม ตอนเอานิ้วกรีดโต๊ะเช็คว่าสะอาดมั้ยนี่กูว่าโคตรเซ็กซี่เลย มีการชวนมาจับคนร้ายด้วยกันด้วย เอร้ยยยยย
*ถอดฟิลเตอร์ออก*
แม่ง เรือแล่นเข้าทีวีไดเร็กเฟรนด์โซนเรอะ ฮือ
เรือไม่ได้พุ่งเข้าเฟรนด์โซนนะ พุ่งเข้าสู่แม่บ้านโซนต่างหาก โอย ตอนนี้ฮาสุดๆ ขอบคุณโม่งแปลมาก
ท่านเรย์กะได้สมาชิกแฟนทีวีไดเรกมาอีกหนึ่งคน
กูก็คิดว่าภาพหนุ่มหล่อเอามือกรีดโต๊ะนี่เซะซี่สุด ๆเหมือนกัน แต่พอเอาเรื่องทีวีไดเรคนี่ก็ อืม แม่บ้านเขาคุยกัน 55555555555
อาริมะจะอะหืออะหาตอนทีวีไดเรคมันสาธิตพวกสินค้าอย่างเครื่องดูดฝุ่นพลังช้างไรงี้ปะ อย่าง...นี่คือเครื่องดูดฝุ่นประสิทธิภาพสูง แรงดูดของมันสามารถดูดลูกโบลิ่งขึ้นมาได้ ทำให้ห้องของคุณสะอาด โทรมาภายในสามสิบนาทีแรกรับไปเลย ไม้ขนไก่อเนกประสงค์ คุ้มจริงๆนะครับ แล้วอาริมะทีแรกก็มองผ่านๆ แต่รู้ตัวอีกทีในห้องก็มีไอ้เครื่องดูดฝุ่นที่ว่านี้แล้ว....
"นี่เป็นความลับของเราสองคนเท่านั้นนะ!"
ออกมาตอนเดียวก้าวหน้ากว่าอีตาจอมมารเยอะเลยนะ เผลอๆจะเป็นม้ามืดจริงดิ....
แม่บ้านโซน... แต่เป็นแม่บ้านที่กรีดโต๊ะแล้วเซ็กซี่มากเคอะ
ว่าแต่เด็กม.ปลายทั่วไปเขาดูทีวีไดเรคท์กันเหรอวะ... โอ้ จอร์จ... โอ้ ซาราห์...
กู...ขอขำคอมเม้นในนู้น เลื่อนลงไปเจอคนเม้น(ตอนก่อน)ว่าอาริมะต้องมาแนวเข้าใจผิดว่าเรย์กะทำชัวร์ กูอ่านแล้วรู้สึกโชโจมาก แต่พอเลื่อนไปอ่านตอนล่าสุดวันนี้แล้วก็.....เห้อ555555555555 ทีวีไดเรกซ์ว่ะ55555 หมดกัน พล็อตโชโจ
บทสนทนาเหมือนคุณแม่บ้านคุยกันระหว่างแวะซื้อกับข้าว
แนะนำสินค้าทีวีไดเร็คต์พร้อมเคล็ดลับการทำความสะอาดบ้าน
อะไรคือการที่เหมือนจะโรแมนติคแต่ก็วกกลับเข้าพูดคุยเรื่องสินค้าทีวีไดเรคท์เหมือนแม่บ้านว่างงานวะ 55555555 ฮือออ ครึ่งตอนแรกกูอุตส่าห์คิดว่า ฮึ่ย นายตัวสำรองนี่ก็โอเคนะ ถ้าเป็นตัวสำรอง ถึงจะไม่ใช่เอ็นโจก็คงพอรับได้ ปรากฏเหมือนจะหักธงอีก ท่านเรย์กะค้าาาาา 555555 กลายเป็นหมู่บ้านทีวีไดเรคท์แล้วค่า
อาริม๊าาา นี่เอ็งมีงานอดิเรก (?) คือทีวีไดเร็คเรอะ! รู้จักทุกไอเทมเลยนี่หว่า แต่ดูท่าทางจะยังไม่เคยสั่งซื้อนะ
นี่ไม่ใช่ว่าพอเห็นท่านเรย์กะมี ก็จะเผลอก้าวเท้าเข้าไปในดินแดนหวงห้าม สั่งซื้อเอาๆ จนครบทุกสิ่ง ไม่ยอมน้อยหน้าเค้ามั่งนะ คราวนี้ละเต็มบ้านแน่
>>511 กูเริ่มจะเชื่อแล้วล่ะ ขนาดตอนก่อนๆ พูดเบาๆ พึมพำๆ เฮียแกยังได้ยินหูนรกซะขนาดนี้หรือเรื่องที่เรย์กะไปไหนยังไงพี่แกดูเหมือนจะรู้เลย บางทีกูยังสงสัยแอบติดเครื่องดักฟังไว้เปล่าว่ะ? หรือมีวิชาอ่านคำพูดจากการขยับปาก ไอ้เรื่องมีความลงความลับกับคนอื่นคงรู้ล่ะเคสนี้น่าจะไม่รอดจากหูจอมมาร
แก้ไขคำผิดล่ะนะ แทงส์ๆ
กูว่าเรย์กะนี่คือบั๊กของโลกใบนี้แหละถูกแล้ว ใครที่ยังไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับนาง อยู่ห่างๆ ไว้ก็จะเป็นคาแรคเตอร์แนวโชโจหนุ่มหล่อสาวสวยตามปรกติ
พอมาข้องแวะกับนางนี่เสียรูปหมดมาด รั่วหมดทุกคน อาริมะนี่แหละเหยื่อรายต่อไปชัดๆ
>>517 ไม่ดูเหมือนจะรู้หรอก กูว่ารู้จริงๆว่าไปไหนทำอะไรคิดอะไรอยู่ แม่งฝังชิพติดตามตัวเรย์กะแน่นวล ชิพนี้นอกจากจะเป็น GPS แล้วยังเป็นเครื่องดักฟังไปในตัว ทำให้รู้ทุกการเคลื่อนไหว เหมาะสำหรับสตอล์กเกอร์มือโปร //ทำไมคำพูดเหมือนโฆษณาทีวีไดเรคจังวะ 555555
พอไดัยินว่าอิมาริจะให้แหวน ตอนต่อมาถึงได้ปรี๊ดแตกขนาดนั้น 555555555555
>>513 กะ ก็ ไม่ได้ดูบ่อยหรอกนะ แค่ปั่นงานตอนดึกๆเลยเปิดทีวีไว้เป็นเพื่อน แล้วมันฉายโฆษณาทีวีไดเรคก็เท่านั้นเอง ไม่ได้รอดูแบบท่านเรย์กะซักหน่อย
ตอนที่เสยผมแล้วบอกให้ท่านเรย์กะเงยหน้านี่แบบ กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด เท่มากเลยค่ะท่านประธานนักเรียนขา ตอนเอามือกรีดโต๊ะก็เห็นด้วยกับโม่งบนๆว่าเซกซี่กร๊าวใจสุดๆ...จนกระทั่งท่านเรย์กะบรรยายว่าเหมือนแม่สามีจอมเฮี้ยบเท่านั้นแหล่ะ อยู่ๆก็เห็นภาพอาริมะเป็นแม่บ้านถือไม้ขนไก่ยืนปกป้องอยู่หน้าวาคาบะจัง โฮรววว สามีที่ว่านี่คือวาคาบะจังสินะคะท่านเรย์กะ//วิ่งเข้าทุ่งดอกลิลลี่
เด็กนักเรียนหญิงชั้นมัํธยมปลายปีที่ 1
A โกะจัง
อากาศในซุยรันตอนเช้าสดใสเหมือนเช่นเคย ก่อนที่จะถึงคาบเรียนดิฉันกับเพื่อนมักจะจับกลุ่มสนทนากันอยู่เสมอ
"ได้ยินข่าวลือระยะนี้มาบ้างหรือเปล่าคะ"
"เรื่องอะไรหรือคะ"
"เรื่องที่ระยะนี้ประธานนักเรียนกับท่านเรย์กะอยู่ด้วยกันช่วงเช้าที่โรเรียนอยู่บ่อยๆ"
"หา!!!"
ถ้าพูดถึงโรงเรียนซุยรันแล้วก็ต้องพูดถึง pivoine ที่สมาชิกถือเป็นชนชั้นสูงในหมู่นักเรียนซุยรัน
นอกจากนี้ในหมู่ pivoine ที่อยู่กันตอนนี้เองก็ยังมีอยู่สามคนที่นับเป็น "จักรพรรดิ" "องค์ชาย" และ "จักรพรรดินี" แห่งซุยรันอยู่ด้วยค่ะ
เป็นท่านๆ ที่เพียงได้มองก็ส่งรัศมีแสบตาเปล่งประกายออกมาจากตัวได้ ขนาดที่ดิฉันเองที่เคยเดินผ่านห้องของท่านท่านหนึ่งในนั้นแม้ว่าสายตาจะกวาดผ่านโดยไม่ตั้งใจ ทว่าแม้แต่โต๊ะของท่านนั้นเองก็เปล่งประกายออกมาคล้ายอวดโอ้ต่อพระอาทิตย์ในยามเช้า
เป็นท่านที่แม้แต่สิ่งของเครื่องใช้ยังเปล่าประกายเหนือคนอื่นได้ ช่างสุดยอดจริงๆ เลยล่ะค่ะ
ดิฉันกำลังพูดถึงคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของนักเรียนหญิงโรงเรียนซุยรันอยู่ ท่านเรย์กะผู้อยู่ในข่าวลือนั่นเอง
ท่านเรย์กะเป็นคนที่ใช้ชีวิตได้เฉิดฉายที่สุด
เป็นผู้ที่แม้แต่จักรพรรดิแห่งซุยรันต้องรอกลับพร้อมกันหลังเลิกเรียน
เป็นผู้ที่แม้แต่ระหว่างคาบเรียนองค์ชายแห่งซุยรันยังต้องเข้ามาหาด้วยตัวเอง
และตอนนี้ข่าวลือล่าสุดก็ยังคงเป็นเรื่องของท่านเรย์กะอยู่เช่นเคย
ประธานนักเรียนถือว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ใช่ pivoine แต่ได้รับความนิยมอย่างสูง
เรียกว่าเป็นเงาที่ 4 แห่งซุยรันในตอนนี้เลยก็ว่าได้
เป็นเสมือนตัวละครลับที่ผู้คนไม่พูดถึงอย่างออกหน้าออกตาอย่างท่านทั้งสามคนนั้น แต่กระแสความนิยมลับๆ ก็ยังเทให้
"แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่หรือคะ"
เพื่อนคนหนึ่งของดิฉันถามขึ้นมาก่อนที่ดิฉันจะกระแอ่มไอครั้งหนึ่งแล้วตอบ
"ช่วงหลายวันมานี้แหละค่ะ" ดิฉัันเว้นระยะเล็กน้อยก่อนจะสังเกตสายตาเพื่อนทั้งหลายที่มองมาแล้วค่อยพูดต่อ "ดิฉันเองก็เห็นเหมือนกัน"
เพราะว่าดิฉันมักจะมาเช้าเป็นปกติอยู่แล้ว เคยเห็นท่านทั้งสองด้วยกันตอนนั้นแม้จะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างว่าทำไมสมาชิก pivoine กับประธานนักเรียนที่ขึ้นชื่อว่าต่อต้านกันแบ่งชนชั้นเป็นที่สุดจะพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ดิฉันยังได้ยินคำศัพท์อย่างเวทมนตร์หรือแม้แต่อเมริกาออกมาจากบทสนทนา หรือบางทีที่เรย์กะเองมีความฝันจะเป็นนักแสดงฮอลลีวู๊ด แต่ว่าถ้าเป็นท่านเรย์กะแล้วล่ะก็จะต้องทำได้แน่เลยค่ะ
แล้วดูเหมือนประํานนักเรียนเองก็ให้ความสนใจด้วยเช่นกัน แต่บางครั้งก็ได้ยินคำว่าทีวีออกมาบ้าง บางทีประธานอาจจะมีความฝันเป็นนักแสดงซีรีย์หรือผู้กำกับหรือเปล่านะ บทสนทนายามเช้าที่เล่าถึงความใฝ่ฝันช่างเหมาะสมกับทั้งคู่จริงๆ
"หรือว่า ท่านทั้งสองจะทำตามตำนานนั่นกันคะ"
ตำนานนั่นย่อมหมายถึงตำนานรักหลังเรียนจบของรุ่นพี่ประธานนักเรียนก่อนหน้านี้กับท่านหญิงผู้สูงศักดิ์จาก pivoine ที่จบไปแล้วค่อยประกาศตัวว่าคบหากัน เป็นตำนานรักที่ทราบซึ้งกินใจราวกับโรมิโอแอนด์จูเลียตแห่งซุยรันเลยทีเดียว
เคยได้ยินว่าผู้ที่ปรบมือให้กับทั้งสองเป็นคนแรกคือท่านเรย์กะด้วยสินะคะ
พวกเรามองหน้ากันสักพักก่อนจะมีคนค้านขึ้นมา
"ยังมีท่านทั้งสองคนนั้นอยู่อีกนะคะ นี่ไม่เหมือนกันหรอก"
"ดิฉันว่าช่วงเวลาหลังเลิกเรียนจึงสำคัญกว่านะคะ ราวกับองค์จักรพรรดิประกาศให้นักเรียนทั้งโรงเรียนรู้ว่าพวกเรากำลังพูดคุยกันอยู่"
"แต่ว่าท่านเรย์กะก็เป็นคนให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวนะคะ ไม่ว่าใครก็ทราบว่าท่านเรย์กะสนิทสนมกับน้องชายขององค์ชายมากแค่ไหน"
ต่างฝ่ายต่างจ้องกันอย่างไม่ลดละ จนสุดท้ายแล้วก็อดขำออกมาไม่ได้
"ช่างเป็นผู้หญิงที่สุดยอดไปเลยนะคะ แต่ถ้าเป็นท่านผู้นั้นแล้วคงช่วยไม่ได้นี่นะคะ ก็เป็นถึงท่านเรย์กะคนนั้นนี่นา"
"นั่นสินะคะ"
ตัวสำรองคล้ายๆรีไวล์แหะตอนนี้..
/ภาพตัดไปที่เอ็นโจ
"ยูกิโนะ เร็วๆสิ จะสายแล้วนะ"
"ยังไม่สายนี่ฮะ ผมก็ทำตามตารางเวลาปกติ ทำไมช่วงนี้ท่านพี่อยากไปโรงเรียนแต่เช้าจังฮะ มีอะไรหรือเปล่า"
>>525 "จะรีบเอาชุดเมดไปให้คุณคิโชวอินใส่ทำความสะอาดน่ะสิ" ชูสุเกะตอบกลับมาด้วยท่าทางจริงจังเอามากๆ "เตรียมไว้ตั้งหลายชุด รับรองว่ามีให้ใส่ในแต่ละวันไม่ซ้ำกันแน่"
"..."
"ยูกิโนะคิดว่าคุณคิโชวอินจะชอบชุดเมดแบบไหน แบบอังกฤษ แบบฝรั่งเศส แบบอเมริกา แบบญี่ปุ่น แบบรัสเซีย"
"....."
"แบบโลลิต้าก็ไม่เลวนะ คุณคิโชวอินใส่แล้วต้องน่ารักมากแน่ๆ"
"........."
"เออใช่ ยูกิโนะช่วยไปอ้อนให้คุณคิโชวอินใส่ชุดนี้หน่อยจะได้มั้ย พี่เตรียมไว้ให้แล้ว" ชูสุเกะยื่นชุดเมดเกาะอกสีดำกับผ้ากันเปื้อน มีเครื่องประดับผมเป็นหูกระต่ายสีขาวที่ดูนุ่มนิ่มและหางกระต่ายที่เป็นปอมฟู
".................."
"พออ้อนขอให้ใส่ได้แล้วก็อย่าลืมใช้ไอ้นี่ถ่ายรูปมาให้ด้วยล่ะ" ชูสุเกะยื่นกล้องดิจิตอลให้ กล้องฟิล์มก็มี "ถ่ายมาให้ดีๆนะ แล้วอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยง"
"...................................."
"เอ้า รีบไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะเสียเวลา"
"......................................................"
(กูควรพอ 55555555555555555555555555555555555555555555)
>>530 พอไปถึงห้องเรียนคุณทาคามิจิ แต่เจอว่าประธานนักเรียนมาก่อนแล้วก็ลงไปนั่งคุกเข่าทุบพื้น ปัดโธ่เว้ย ไอ้หมอนั่นแม่งมาตัดหน้าไปได้ แล้วจะหาจังหวะเข้าไปตะล่อมให้ใส่ชุดเมดตอนไหนล่ะ......... แต่ก็เอากล้อง DSLR ซูมถ่ายไปเรื่อยๆ
อา...คุณคิโชวอินเหงื่อออกผมยุ่งแบบนี้ก็น่ารักนะครับ
>>531 กูว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่มีจังหวะให้เข้าไปกล่อมให้ใส่ชุดเมดซักทีเลยกลับบ้านไปแบบช้ำใจ เปิดคอมขึ้นมาแล้วใช้โฟโต้ชอปตัดต่อเอาแม่ง ทำไปทำมากลายเป็นเซียนโฟโต้ชอปไปซะงั้น
Enjo Shuzuke learning skill photoshop
ตึ๊งดึง
Enjo Shuzuke skill photoshop level up!
ตึ๊งดึง
Enjo Shuzuke skill photoshop level up!
ตึ๊งดึง
Enjo Shuzuke skill photoshop level max!
ตึ๊งดึง
Congratulations
พวกมึงทำอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร/โอบกอดปลอบชูสุมอย
พวกมึงช่างกลั่นแกล้งท่านเอ็นโจกันเหลือเกิน 55555555555
ไม่แน่ คนอยากใส่ชุดเมดอาจจะเป็นอาริมะก็ได้ แอบๆสั่งมาจากทีวีไดเรก เอามาแต่งอยู่บ้านตอนทำความสะอาดห้องตัวเองด้วยน้ำยาที่สั่งมาจากทีวีไดเรกอีกเช่นกัน
>>543 นี่ไง ได้พล็อตฟิคใหม่
ในขณะที่คนอื่นเขาแต่งตัวสวยๆไปงานเลี้ยงเต้นรำกันหมด นางซินอาริมะต้องมาถูพื้นด้วยน้ำยาทำความสะอาดจากทีวีไดเรก ขณะที่ยืนชื่นชมความเป็นมันเงาของโต๊ะที่เพิ่งขัดไปอยู่นั้น นางฟ้าแม่ทูนหัวผมหลอดๆก็ได้ลงมาจากฟ้า เสก(เปย์)ชุดที่สั่งมาจากทีวีไดเรกแบบ 1 แถม 1 พร้อมกับเสกให้ผมบนหัวนางซินอาริมะเป็นผมหลอดโรโคโค่เอาไว้ให้ไปงานเลี้ยงแบบสวยๆ แต่อาริมะคุงเอาชุดใหม่ใส่ไว้ถูบ้าน ไม่ได้ไปงานเลี้ยงแต่อย่างใด อดเจอเจ้าชาย(จะเอาคาบุรากิหรือเอ็นโจดี) มีชีวิตสงบสุขพร้อมกับช่องทีวีไดเรกไปวันๆ แฮปปี้เอนดิ้ง
พวกมึงทุกคนควรจะพอ 55555
บทแม่งก็น้อยกว่านกพิราบ พอมีบทก็ได้พล็อตฟิคแบบนี้เนอะอาริมะ 555555555
รู้สึกสงสารตัวละครเรื่องนี้จริงๆ ดูแฟนๆจิ้นซะหมดสภาพตัวละครโชโจวเลย
พวกมึงอย่าทำร้ายอาริมะสิวะ บทเขาออกจะหล่อนะเว้ย55555 *มองข้ามความทีวีไดเรกแฟนบอยไป*
คู่นี้กูโดกิโดกิแค่ตอนสั่งให้เงยหน้า นอกนั้นรู้สึกเพื่อนแม่บ้านคุยกันมากๆ คานซังนี่หวงท่านเรย์กะเหลือเกิน ลอบเจาะรูทุกเรือเลย....
>>544 ถ้าจับแต่ละคนมาเป็นนางซิน
คาบุ - ไม่ได้ไปงานเลี้ยงเพราะเจ้าชายเขาจงใจไม่เชิญ พอรู้ข่าวจากทีวีก็รีบบึ่งไปงานแล้วยึดงานมาจัดการด้วยตัวเองจนออกมาเพอร์เฟคเป็นที่กล่าวขวัญไปหลายปี
เอ็นโจ - ไม่ได้ไปงานเลี้ยงเพราะอยู่รอเจอนางฟ้าแม่ทูนหัวผมหลอดๆ แต่ใช้น้องชายมาเป็นเหยื่อล่อให้นางฟ้าลงมาหา
ท่านพี่ - ไม่ได้ไปงานเลี้ยงเพราะขี้เกียจไป แต่เห็นข่าวจากทีวีว่าเจ้าชายอิมาริกำลังกะลิ้มกะเหลี่ยใส่น้องสาวตัวเองอยู่พอดี เลยรีบบึ่งไปงานพร้อมอาวุธครบมือ....
เอ็นโจ Side Story >>>/webnovel/4218/228-230
---------------------
วันรุ่งขึ้น เรื่องที่คุณคิโชวอินมอบช็อกโกแลตให้ผมก็กลายเป็นข่าวใหญ่ เธอดูหงุดหงิดมาก สั่งห้ามไม่ให้ทุกคนพูดถึงเรื่องนี้ พร้อมกับยืนกรานด้วยว่ามอบให้ยูกิโนะ ฟังแล้วก็รู้สึกแห้งเหี่ยวอยู่เหมือนกันนะ
แต่เอาเถอะ ได้มีความสุขเล็กๆน้อยๆในช่วงเวลาสั้นๆก็ดีแล้ว จะให้คุณคิโชวอินโกรธมากไปกว่านี้ก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
ดังนั้น เวลามีคนมาถามผมก็ต้องตอบไปตามความจริงว่าเธอให้ยูกิโนะ ไม่ใช่ผม
ฮารุกิเองก็มาวุ่นวายตั้งแต่เช้า แต่พอส่งยิ้มให้เป็นการข่มขู่ว่าอย่ามาจุ้นจ้านก็ถอยทัพกลับไป หลังจากนี้คงไปหาเรื่องคุณคิโชวอินแน่ๆ
ไอ้หมอนี่น่ารำคาญชะมัด
แม้จะเสียดายแค่ไหน แต่เพื่อเป็นการยับยั้งข่าวลือ ผมก็เลยเปรยๆเรื่องนี้ให้ยูกิโนะฟัง น้องเองก็ให้ความร่วมมือ ตามมาที่สโมสรเพื่อยืนยันเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน
คุณคิโชวอินนั่งคุยกับน้องผม แต่ทำตาเขียวปั๊ดมองมาซายะที่ทำท่าซังกะตาย ถอนหายใจไป อ่านบทกวีไปด้วยความแห้งเหี่ยว
อ้อ รู้สึกว่าคุณทาคามิจิจะไม่ได้ให้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์กับมาซายะนี่นะ
นี่ก็เป็นอีกตัวอย่างที่ดีของ “ยิ่งคาดหวังไว้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งช็อครุนแรงเท่านั้น”
มาซายะได้ช็อกโกแลตจากยูริเอะทุกครั้ง แต่ผมต้องนั่งรอเก้อ แถมยังต้องมาฟังมาซายะพูดว่าดีใจแค่ไหนที่ได้ช็อกโกแลตจากคนที่ชอบ พอเห็นหมอนี่เซื่องซึมไปก็ออกจะรู้สึกดีขึ้นที่มาซายะก็ต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกันแล้ว
จงรับรู้ซะว่าในวันวาเลนไทน์ของทุกๆปี ผมรู้สึกยังไงบ้าง
แต่เห็นมาซายะมาถอนหายใจเฮือกๆ เอาแต่พร่ำเพ้อบทกวีเกี่ยวกับความผิดหวังเจ็บปวดทั้งหลายนี่มันก็น่ารำคาญอยู่เหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าไอ้อาการแบบนี้จะกินเวลาไปนานเท่าไหร่
แล้วคนที่ต้องมารับเคราะห์นั่งฟังมันก็คือผมไม่ใช่รึไง
.
.
.
.
ดูเหมือนใครซักคนบนฟ้าจะได้ยินคำพูดของผม ส่งเรื่องมาเบี่ยงเบนความสนใจของมาซายะจากเรื่องนี้ไปได้ในที่สุด แต่ก็แลกมาด้วยความวุ่นวายอีกระลอกใหญ่
ตอนที่เข้าห้องเรียนไปก็เห็นมาซายะโวยวายอะไรเสียงดังอยู่คนเดียว มีนักเรียนอื่นๆรายล้อมมุงดูเหตุการณ์
“อรุณสวัสดิ์ มาซายะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ”
“จะมีอะไรอีกล่ะ! ทาคามิจิโดนกลั่นแกล้งไม่เข้าเรื่องแบบนี้อยู่น่ะสิ!”
มาซายะตวาดลั่น ชี้ให้ผมดูโต๊ะของคุณทาคามิจิที่มีข้อความหยาบคายเสียๆหายๆเขียนอยู่
“อ๋อ เรื่องนี้เองเหรอ” ผมพยักหน้าแบบเข้าอกเข้าใจ
เรื่องที่คุณทาคามิจิถูกเขียนโต๊ะหรือเอาโคลนมาป้ายเก้าอี้ก็เป็นเรื่องที่พบได้ในทุกวัน ทุกคนก็ดูจะชินชาและเมินเฉยด้วยว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยว หรือไม่ก็สาแก่ใจที่เธอบังอาจไปยุ่งกับมาซายะของพวกเธอ
“ยังไงซะก็ต้องหาตัวคนที่เขียนว่าร้ายบนโต๊ะทาคามิจิมาให้ได้”
“นั่นไม่ใช่งานของมาซายะ เป็นงานของคณะกรรมการนักเรียนไม่ใช่เหรอ” ผมสวนกลับไปเพื่อเตือนให้เขารู้ว่ากำลังจะชักนำความเดือดร้อนอย่างหนักมาให้คุณทาคามิจิอยู่ ถ้ามาซายะมายุ่มย่ามก็ยิ่งแต่จะเพิ่มปัญหาหนักเข้าไปใหญ่
ถ้ายอมฟังก็ดีน่ะสิ
“...หมอนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนสำคัญแบบนี้ จะทำอะไรได้”
พอได้ยินว่ามิซึซากิไปทำธุระ มาซายะก็ทำเสียงเยาะๆแล้วเลิกสนใจเรื่องนี้ หันไปหาคุณทาคามิจิ ถามว่าใครเป็นคนทำ เธอตอบแบบเลี่ยงๆว่าไม่ทราบ
คู่กรณีมันเยอะเกินไปจนนึกไม่ออกเลยว่าฝีมือใคร
มาซายะไปตั้งหน้าตั้งตาหาตัวคนร้ายในหมู่นักเรียน ถามคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยว่าใครคือตัวการ ทำแบบนั้นคงจะมีคนยอมตอบอยู่หรอกนะ
ผมมองหาคุณคิโชวอิน เธอก็มามุงเหตุการณ์อยู่เหมือนกัน เห็นเธอค่อยๆขยับไปทางคุณทาคามิจิ เตือนว่าคาบเรียนกำลังจะเริ่ม ควรทำความสะอาดโต๊ะก่อนดีกว่า
“จริงด้วยนะคะ” คุณทาคามิจิสะดุ้งเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้แล้วลงมือขัดถูโต๊ะตัวเองต่อ ปล่อยมาซายะไปควานหาตัวคนร้ายที่ไม่มีท่าทีจะเจอ
ว่าแล้วเชียว ความสัมพันธ์ของคุณทาคามิจิกับคุณคิโชวอินเป็นไปในทางที่ดี แทบจะเรียกได้ว่าเป็นมิตรจริงๆด้วย
เมื่อก่อนคุณคิโชวอินจะแค่ยืนดูเฉยๆไม่เอาตัวเข้ามายุ่งเกี่ยวความวุ่นวาย อย่างตอนพวกซึรุฮานะเหยียบผ้าขนหนูก็ยังทำแค่มอง แต่ตอนนี้มาออกปากเตือนต่อหน้าคนเยอะๆ ก็เป็นการยืนยันว่าเธอห่วงเป็นใยคุณทาคามิจิไม่น้อย
ไปสนิทสนมกันตอนไหนนะ
คุณทาคามิจิขัดถูโต๊ะไปกับนักเรียนหญิงอีกคน ปัญหาก็ทำท่าจะคลี่คลายไปเหมือนสีเมจิคที่เลือนไปบนโต๊ะ แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น
รุ่นพี่นาคาจิมะ อดีตประธาน Pivoine ปรากฎตัวที่ชั้นเรียนของม.5 คงจะสะดุดตาว่าที่นี่กำลังมุงอะไรอยู่ถึงได้มาดูเหตุการณ์กับเขาด้วย
เมื่อได้ฟังเรื่องจากคนอื่น รุ่นพี่นาคาจิมะก็ขมวดคิ้ว มองไปทางคุณทาคามิจิด้วยความไม่พอใจ
“นี่คุณอีกแล้วเหรอ คุณทาคามิจิ”
มาซายะชะงักแล้วหันขวับไปมองอดีตประธานที่กำลังต่อว่าคุณทาคามิจิ ก้าวฉับๆมาบังตัวเธอที่กำลังก้มหัวขอโทษเอาไว้อย่างต้องการปกป้อง
“ไม่เห็นต้องพูดแบบนั้นเลยนี่ครับ เธอเองก็เป็นผู้เสียหาย”
“อาจเป็นผู้เสียหายก็จริง แต่ทัศนคติในการใช้ชีวิตของคุณทาคามิจิก็อาจจะมีปัญหาเหมือนกันนะคะ ฉันเองก็ได้ยินเรื่องพฤติกรรมมีปัญหาของคุณบ่อยๆ”
ยิ่งได้ยินคำวิพากย์วิจารณ์เสียๆหายๆที่ไม่เป็นความจริงออกจากปากของอดีตประธาน สายตามาซายะก็ยิ่งแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความเดือดดาลมากขึ้นทุกที
ในที่สุด ยัยรุ่นพี่หัวสูงเจ้ายศเจ้าอย่างนั่นก็ทำมาซายะฉุนขาดจนได้
เมื่อคำพูดพล่อยๆอย่างการกล่าวหาว่าคุณทาคามิจิเขียนโต๊ะตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากมาซายะหลุดออกมาจากปาก เขาก็กำหมัดแน่น ตัวสั่นระริกเพราะความโกรธ
เอาแล้วไง
ยัยนั่นก็ยังไม่หยุดพล่ามเรื่องเหลวไหลไร้สาระ แถมยังชักสีหน้าไม่พอใจตอนมาซายะเรียกร้องให้ขอโทษคุณทาคามิจิด้วย
คนที่อีโก้สูงแบบนี้ คงถือตัวว่าตัวเองก็เส้นใหญ่เหมือนกันเลยไม่จำเป็นต้องอ่อนข้อ ก้มหัวให้นักเรียนธรรมดาๆที่ดูถูกนักหนา แม้จะต้องปะทะกับคาบุรากิก็ตาม
บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดแทบไม่มีใครในที่นั้นกล้าขยับตัว ผมคิดว่าทุกคนแทบไม่กล้าหายใจกันด้วยซ้ำ ปล่อยไว้นานไปกว่านี้น่าจะลุกลามบานปลายถึงขั้นแตกหัก
เหตุการณ์นี้มันควรจะยุติได้แล้ว
ผมเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ ส่งยิ้มให้รุ่นพี่นาคาจิมะเป็นการขัดตาทัพไว้ก่อน
“รุ่นพี่นาคาจิมะ มาซายะเป็นคนเกลียดความชั่วร้ายไม่ตรงไปตรงมาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาคงจะเลือดขึ้นหน้าไปหน่อย ตรงนี้ช่วยเห็นแก่หน้าผม เลิกรากันไปก่อนเถอะนะครับ”
ผมโคลงศีรษะให้น้อยๆ เป็นการขอโทษแทนไปในตัวให้เรื่องมันจบๆไป
“...ถ้าท่านเอ็นโจพูดแบบนั้น ก็ช่วยไม่ได้นะคะ” รุ่นพี่นาคาจิมะมีท่าทีอ่อนลงแบบเห็นได้ชัด ค่อยยังชั่วหน่อย
“ขอบคุณมากครับ” ผมส่งยิ้มให้ วางมือลงบนอกและโค้งตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “อีกไม่นานคาบเรียนจะเริ่มแล้ว ผมขออนุญาตไปส่งนะครับ”
ปัญหาอะไรที่แก้ไขในเบื้องต้นได้ก็ควรรีบๆทำจะดีกว่า อย่างเช่นการเอาตัวปัญหาอย่างยัยรุ่นพี่นี่ออกไปจากห้องนี้ให้ไวที่สุดเป็นต้น
ผมเดินเอสคอร์ทรุ่นพี่นาคาจิมะไปถึงห้อง ส่งยิ้มละมุนละไมให้พร้อมกับกล่าวขอบคุณบวกกับเยินยออีกนิดหน่อย เธอก็ดูอารมณ์ดีขึ้น บอกว่าไม่ถือโทษโกรธมาซายะแต่อย่างใด คงจะเข้าใจอยู่อย่างเดิมว่าการที่มาซายะมาออกหน้าแทนก็เป็นความผิดของคุณทาคามิจิ
น่ารำคาญชะมัด
ผมฟังแล้วก็ได้แต่ปล่อยผ่านไม่ใส่ใจ แต่ก็โค้งหัวให้เธออย่างสุภาพเมื่อมาส่งถึงที่ ส่งยิ้มหวานปิดท้าย เพียงเท่านี้อดีตประธานก็น่าจะลืมความโกรธในเรื่องเมื่อครู่นี้ไปได้ ปัญหาคลี่คลายไปอีกเรื่อง
แต่การที่มาซายะปกป้องคุณทาคามิจิแบบออกหน้าออกตานั้น น่าจะเป็นชนวนเหตุให้คนที่ไม่พอใจคุณทาคามิจิเพิ่มมากขึ้น แล้วทำการกลั่นแกล้งรังแกหนักหน่วงกว่านี้ก็ได้
ผมเองก็ดูๆไว้อยู่ ถ้ามีอะไรที่มันเกินเลยอย่างการทำร้ายร่างกายเหมือนเหตุการณ์รุมขว้างบอลใส่ก็จะเข้าไปช่วย เพราะถือว่าล้ำเส้นเกินไปแล้ว
แต่พักหลังๆก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเขียนโต๊ะหรือว่ากระทบกระเทียบเวลาเดินผ่าน คำพูดพวกนั้นถ้าไม่เก็บเอามาใส่ใจก็ไม่เป็นไรหรอก
คุณทาคามิจิเองก็ไม่ได้ต้องการให้ผมยื่นมือไปช่วยด้วยเช่นกัน ขืนผมไปยุ่งกับเธออีกคนแบบมาซายะหรือประธานนักเรียนก็จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากไม่จบไม่สิ้นกันเปล่าๆ นี่ก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ขออย่ามีอะไรร้ายแรงมากไปกว่านี้ตามมาเลย
.
.
.
.
แต่เวลาที่เกิดเรื่องร้ายๆ ก็มักจะเกิดขึ้นติดๆกันเสมอ เหมือนอย่างตอนนี้
วันนั้นเป็นวันที่ผ่านไปอย่างสงบสุข ทุกอย่างก็เป็นไปตามแพทเทิร์นเดิมๆที่ควรจะเป็น มาโรงเรียน เข้าเรียน ทานข้าวพักกลางวัน เข้าเรียนอีกหน เตรียมตัวไปเข้าเรียนคาบถัดไป ทุกคนก็ออกมาจากห้องตามปกติ แต่มันไม่ปกติเมื่อมีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น
ทางเดินมีคนอออยู่กันให้เต็ม ทั้งที่เวลานี้ทุกคนน่าจะแยกย้ายกันไปตามห้องเรียนของคาบเรียนที่กำลังจะถึง เกิดอะไรขึ้นน่ะ
แทนคำตอบเมื่อผมเห็นคุณคิโชวอินอยู่ในวงล้อมของเด็กนักเรียนห้องคุณซึรุฮานะ ข้างๆเธอเป็นล็อคเกอร์ของคุณทาคามิจิ บนฝาล็อคเกอร์มีคำว่า “ลาออกไปซะ!” ตัวโตๆอยู่
นี่มัน...อะไร
คุณคิโชวอินรีบตะโกนพูดว่าเพิ่งมาเจอเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ในมือมีปากกาเมจิกอยู่ ส่วนพวกนักเรียนอื่นๆเริ่มส่งเสียงซุบซิบกันแล้ว คุณซึรุฮานะก็ได้โอกาสราดน้ำมันลงบนกองเพลิง ใส่ร้ายคุณคิโชวอิน ทำให้สถานการณ์เลวร้ายเข้าไปใหญ่
ผมยังไม่มีเวลาจัดการเรื่องคุณซึรุฮานะ มองหาคุณทาคามิจิในกลุ่มคน แต่ไม่มี
คุณทาคามิจิอยู่ที่ไหน!?
ผมหมุนตัวกลับหลังหันจากสถานการณ์พวกนั้น วิ่งกลับไปห้องเรียนแต่มันว่างเปล่า ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว ผมเลยพยายามนึกว่าที่ไหนที่คุณทาคามิจิจะไปบ้าง
ห้องน้ำ... ห้องเรียนคาบถัดไป...ห้องพักครู…. ห้องสภานักเรียน... ลองเช็คดูทีละที่ก็แล้วกัน
ผมวิ่งไปเช็คตามลิสต์ในหัว พอไม่เจอก็ไปห้องอื่นๆ ถามนักเรียนที่เดินสวนมาว่าเห็นเธอหรือไม่ พยายามคาดเดาพฤติกรรมคุณทาคามิจิไปด้วย
ขอให้ทันการณ์ด้วยเถอะ
คำภาวนาของผมสัมฤทธิ์ผล ผมพบคุณทาคามิจิเข้าให้ที่ทางเดิน แต่กว่าจะเจอก็เล่นเอาหอบกินเหมือนกัน เพราะต้องออกแรงวิ่งตามหา
“คุณทาคามิจิ มาด้วยกันหน่อย”
“มีอะไรเหรอ เอ็นโจคุง” เธอดูงุนงง แต่เห็นผมรีบก็วิ่งเหยาะๆตามมาด้วย
“คือว่า คุณคิโชวอินน่ะ….”
ระหว่างทาง ผมเล่าเรื่องที่คุณคิโชวอินกำลังตกที่นั่งลำบากเรื่องถูกกล่าวหาว่าเขียนล็อคเกอร์ของคุณทาคามิจิ มีปากกาเป็นหลักฐานอยู่ในมือ เธอได้ฟังก็อ้าปากค้าง รีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ใช่แน่ๆค่ะ คุณคิโชวอินไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นหรอก ฉันมั่นใจ”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” ผมร้อนใจจนเปลี่ยนจากเดินเร็วๆเป็นวิ่งอีกหน คุณทาคามิจิวิ่งตามมาแบบไม่ต้องให้เอ่ยปากว่าต้องรีบ
อดทนไว้ก่อนนะ คุณคิโชวอิน ผมพาความช่วยเหลือมาแล้ว
พวกเรารีบเร่งฝีเท้าไปยังที่เกิดเหตุ รู้สึกเหตุการณ์จะยังไม่คลี่คลาย แต่ก็ได้ยินเสียงของนักเรียนหญิงคนหนึ่งดังก้องไปตามทางเดิน บอกว่าคุณคิโชวอินไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้น แล้วก็พูดว่าคุณซึรุฮานะต่างหากที่เป็นฝ่ายรังแกคนอื่น
ผมบอกให้นักเรียนที่ยืนขวางอยู่ให้หลีกทาง พาคุณทาคามิจิเข้าไปในวงล้อมที่มีคุณคิโชวอินเป็นศูนย์กลาง เห็นกลุ่มคุณคิโชวอินมายืนประจันหน้าปกป้องเธอจากพวกคุณซึรุฮานะอยู่ ในวงล้อมก็มีมาซายะอยู่ด้วยเหมือนกัน
เอาเลย คุณทาคามิจิ
“ฉันเองก็คิดว่าไม่ใช่ค่ะ”
คุณทาคามิจิก้าวไปยืนข้างๆมาซายะ สบตากับคุณคิโชวอิน มาซายะดูจะตกใจมาก
“คุณคิโชวอินไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องอะไรแบบนี้เด็ดขาด! เรื่องนี้แน่นอนค่ะ ปากกานั่นก็คงจะแค่เก็บมาเฉยๆใช่มั้ยล่ะคะ”
เธอประกาศเสียงดังฟังชัดด้วยความมั่นใจ ยิ้มแย้มให้คุณคิโชวอินที่มีท่าทีตื่นตระหนก
แต่พวกซึรุฮานะกลับหาว่าคุณทาคามิจิประจบประแจงผู้มีอำนาจของซุยรันเสียอย่างนั้น คงจะเล่นเองชงเองเรียกร้องความสนใจอย่างที่รุ่นพี่นาคาจิมะว่า
“เฮ้ย ซึรุฮานะ!” มาซายะหันไปถลึงตาใส่อย่างกราดเกรี้ยวที่บังอาจกล่าวหาเธอแบบผิดๆ
แต่คุณทาคามิจิไม่ยี่หระต่อคำกล่าวหา ออกตัวปกป้องคุณคิโชวอินต่อไป
“ก็แค่ความเห็นอย่างเป็นกลางเท่านั้นเองค่ะ” เธอพูดอย่างใจเย็น “ก่อนอื่น คุณคิโชวอินไม่ใช่คนประเภทที่จะกลั่นแกล้งแบบลอบกัดอย่างนี้ แล้วถ้าไม่ถูกใจฉันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย แค่พูดมาคำเดียวว่าไม่ชอบขี้หน้าก็ไล่ต้อนกดดันฉันได้ถึงไหนๆแล้ว คุณคิโชวอินมีอิทธิพลแบบนั้นล่ะค่ะ”
ใช่ คุณคิโชวอินไม่ใช่คนแบบนั้น
ผมมองเธอมาตลอด ย่อมรู้ดีว่าเธอเป็นคนแบบไหน เรื่องการกลั่นแกล้งลอบกัดไม่ใช่นิสัยของเธอแน่ๆ
“ยังไงซะ ฉันก็เชื่อว่าไม่ใช่คุณคิโชวอินค่ะ”
ผู้เสียหายอย่างคุณทาคามิจิเป็นฝ่ายออกปากยืนยันเองว่าไม่ใช่ ข้อสงสัยว่าคุณคิโชวอินคือคนร้ายก็เป็นอันคลี่คลายไปอย่างรวดเร็ว
คุณคิโชวอินมีสีหน้าโล่งใจได้ในที่สุด มองไปทางคุณทาคามิจิที่เดินไปกับพวกคณะกรรมการนักเรียนด้วยแววตาที่สับสน
ผมเดินไปหามาซายะ หมอนี่เองก็ดูสับสนเหมือนกัน คงยังไม่ปักใจเชื่อเพราะหลักฐานก็คามืออยู่ แต่คุณทาคามิจิยืนยันออกหน้าขนาดนี้
แถมพวกเราก็โตมาด้วยกันตั้งสิบกว่าปีก็น่าจะรู้สิว่าเธอเป็นคนยังไง
แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากว่าคุณคิโชวอินไม่ใช่คนร้ายหรอกนะ อิวามุโระคุงกับหัวหน้าห้องก็เดินหน้าเครียดเข้ามาหามาซายะ บอกว่าขอคุยด้วยหน่อย
เรื่องที่คุยคงหนีไม่พ้นเรื่องคุณคิโชวอินไม่ใช่คนทำแน่นอน ผมเลยปล่อยให้คุยกันไปตามสบาย
โชคดีที่เรื่องคลี่คลายไปในทางที่ดี ถ้าไม่ได้คำยืนยันจากคุณทาคามิจิล่ะก็....คุณคิโชวอินต้องแย่แน่ๆ
คนภายนอกไม่รู้ว่าสองคนนี้สนิทสนมกัน ก็คงคิดว่าคุณทาคามิจิไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรที่ต้องเข้าข้างคุณคิโชวอินที่แทบไม่เคยพูดคุยกันเลย
จะให้ผมออกหน้าพูดแทน ยืนยันต่อหน้าทุกคนว่าคุณคิโชวอินไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก มันก็ไม่ใช่เรื่อง
ผมไม่ได้เป็นผู้เสียหาย อีกทั้งคนนอกก็มองว่า ผมกับคุณคิโชวอินสนิทสนมกัน คงหนีไม่พ้นคำนินทาว่าผมเข้าข้างคุณคิโชวอินทั้งที่ไม่มีอะไรยืนยันว่าเธอไม่ใช่คนทำ แถมหลักฐานก็ยังอยู่ในมือแบบนั้น
แล้วยังมีสถานะ Pivoine ที่ยิ่งใหญ่คับโรงเรียนพ่วงอยู่อีก แถมอาจจะเป็นชนวนเหตุของการกล่าวหาว่า Pivoine สองคนรุมรังแกนักเรียนนอกก็เป็นได้ แล้วเรื่องมันก็จะบานปลายไปกันใหญ่
ทางออกที่ดีที่สุดคือคำยืนยันจากปากผู้เสียหายโดยตรงเอง
คุณทาคามิจิทำหน้าที่ได้ดีแล้ว มีคำยืนยันจากนักเรียนคนอื่นๆที่สนิทสนมคุ้นเคยกับคุณคิโชวอินอยู่ด้วย ทุกคนรู้ดีว่าเธอไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้แน่นอน
แล้วใครกันล่ะที่ทำ พวกซึรุฮานะงั้นเหรอ กลุ่มของยัยพวกนี้ก็เขียนโต๊ะด่าว่าคุณทาคามิจิเป็นประจำอยู่แล้วนี่นา
เรื่องคนร้ายผมยังไม่ปักใจเชื่อว่าเป็นพวกซึรุฮานะ เพราะว่ามีนักเรียนหญิงเยอะแยะที่เห็นคุณทาคามิจิเป็นศัตรู แวะเวียนมาเขียนด่าเธอไม่ว่างเว้นจนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ลงมือทำ
ถ้ามาซายะอยากหาตัวคนร้ายที่ทำเรื่องนี้ก็ปล่อยให้ทำไป คนสำคัญของใครก็ดูแลเอาเอง
แล้วก็กลับมาที่เรื่องของผมบ้าง ถึงจะไม่รู้ตัวคนร้าย แต่มีเรื่องหนึ่งที่ต้องจัดการก่อน นั่นคือเรื่องของพวกซึรุฮานะ
ยัยนั่นมันบังอาจไปแตะต้องสิ่งสำคัญของผม พูดจาใส่ร้ายคุณคิโชวอินต่างๆนานาทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ความจริง แต่ก็ยังใช้โอกาสนี้เล่นงาน ทำให้คุณคิโชวอินต้องลำบาก
คนทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูงแต่ไม่สำเหนียกความสามารถตัวเองว่ามีแค่ไหนต้องถูกจัดการแบบถอนรากถอนโคน ใครที่เป็นศัตรูกับคุณ ผมไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด
ขวากหนามที่มันขวางทางเดินคุณอยู่ ทำให้คุณระคายฝ่าเท้า ผมจะกำจัดมันออกไปให้เอง
------------------------------
ตอนที่แล้วกูต้องกราบขออภัยอย่างยิ่ง ลืมไปว่าเอ็นโจกับวาคาบะอยู่ห้องเดียวกัน ผิดแบบไม่น่าให้อภัยโครตๆ Orz
>>557-560 อร๊ายย กูชอบตอนจอมมารวิ่งไปตามหาคุณทาคามิจิจังว่ะ ที่กูมโนไว้ก็คล้ายๆแบบนี้ล่ะ วาคาบะไม่อยู่ตรงนั้น แต่พอมาถึงที่เกิดเหตุก็เก็ททันทีว่าเหตุการณ์เป็นยังไง รู้อีกด้วยว่าเรย์กะถือปากกาไว้ในมือ ถึงได้บอกว่าปากกานั่นคงแค่เก็บขึ้นมาเฉยๆ เอ็นโจคงรีบไปตามหาตัว
แล้วพอเจอก็อธิบายเหตุการณ์ให้ฟังแล้วก็วิ่งมากันเลย ถ้าเป็นมุมมองวาคาบะแบบอฟช. น่าจะมีฉากนี้ถ่ายทอดออกมาด้วยนะ
ชอบตอนที่บอกคนสำคัญของใครก็ดูแลกันเองอีก ฟังแล้วหวานมาก พอนึกถึงสิ่งที่ฮีทำเพื่อเรย์กะแล้วกูเขินชะมัด บ้าจริง
DSLR อะไรกัน ดูหมิ่นท่านเอ็นโจกันเหลือเกิน อย่างองค์ชายไม่ทำอะไรที่มันสงสัย มีพิรุธเป็นที่สังเกตุแบบนั้นหรอก
ต้องcctv, กล้องกระดุม, โดรน, ภาพถ่ายดาวเทียมซิ!
"คนสำคัญของใครก็ดูแลกันเอง" นี่มันวรรคทองประจำตอนชัดๆ ฮิ้ววววว ยังดีวาคาบะจังไม่หนีไปเก็บผักป่า เอ็นโจก็เอ็นโจเถอะ...
ก๊อกๆ เฮลโหล~ คาบตอนใหม่มาแหมะไว้ให้ก่อนนะ พอดีเสาร์อาทิตย์นี้จะไม่อยู่ ทันแปดโมงพอดี เฉียดแสรด เฮือก...
ถ้าที่แมวดุ้นยังไม่ขึ้นก็รอแป๊บนึงนะเคอะ
ตอนใหม่ทำกูสงสัย สองคนนั้นเขาแอบกันแทบตาย แล้วจอมมารรู้เรื่องได้ไงฟระ แถมเอามาขู่เรย์กะเนียน ๆ อีกตะหาก สงสัยจะเป็นอย่างที่โม่งข้างบนว่า ติดตามด้วยภาพถ่ายดาวเทียม เข้าตึกก็ส่งโดรนมาแอบดูต่อ ไม่ก็แฮกกล้องรอบ ๆ เอา
เรื่องสปาย2หน้า เดาว่าคงมีคนเห็นท่านเรย์กะกับอาริมะคุงมาเช้าติดๆกันหลายวันแล้วเอาไปลือกัน ร่วมกับโต๊ะของวาคาบะจังที่อยู่ดีดีก็สะอาดขึ้นมาช่วงนั้นพอดี คนฉลาดอย่างเอ็นโจน่าจะเชื่อมโยงกันได้ไม่ยากว่ามีคนช่วยวาคาบะจังอยู่เบื้องหลัง
>>576 แต้งกิ้วนะโม่งแปล ว่าแต่ลูกเรืออย่างเราติดฟิลเตอร์มากไปหรือเปล่านะ? ดูเหมือนอีตาเอ็นโจจะแอบโกรธๆ(หึง)ยังไงไม่รู้สิ ดูท่าไอ้ที่ว่าติดเครื่องดักฟังไว้น่าจะจริงเสียแล้ว ลองพูดอ้อมๆแบบนี้นี่ไม่รู้ว่าจะยันแตกขนาดไหน อุหวา อยากอ่านฟิคตอนนี้ pov. เอ็นโจจริงจัง อยากรู้ว่าฮีจะยันขนาดไหน
ขอบคุณมากโม่งแปล ซาโตริคือการบรรลุโสดาบันใช่มั้ยวะ 55555
อื้อหือ หูผีจมูกมดมันคือแบบนี้สินะ คือจริงๆ รู้ทุกอย่างหมดใช่ไหมเอ็นโจ~
แม่ง...เอ็นโจตอนล่าสุดน่ากลัวชิบ นอกจากสต๊อกเกอร์แล้วพ่วงยันเดเระมาด้วยหรอว่ะ
ไหงเอ็นโจมันยันแตกขึ้นทุกวันฟร้าาาา แถมเขาคิดอะไรก็เสือกรู้อีก พูดได้จังหวะพอดีด้วย ผมรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ เลยเตือนเบาๆไว้ก่อน แต่ถ้ายังสนิทกับชายอื่นมากไปกว่านี้เดี๋ยวผมฉุนขาด แล้วไม่รู้ว่าจะทำอะไรขึ้นมาอีกบ้างนะครับ /พาเข้ามิติลี้ลับเลยค่ะท่านจอมมาร ถถถถถถถ
พึ่งพาได้พอๆกับเรือบรรทุกเครื่องบินนี่หมายความว่าไงอะ ไม่ค่อยเข้าใจ หมายถึงแบกเครื่องบินไปให้โจมตีชาวบ้านชาวช่องเหรอ
>>586 อ๋อ อธิบายเพิ่ม คือสำนวนญี่ปุ่นเวลามีคนโผล่มาช่วย เขาจะใช้ว่ามีเรือมาช่วย (助け舟) ครั้งนี้เอ็นโจช่วยไปได้ตอนเกือบจนมุม ท่านเรย์กะเห็นว่าเรือเอ็นโจที่แล่นมาช่วยโคตรพึ่งพาได้เลยชมว่าเรือแม่งแน่นปึ้กเป็นหลักเป็นฐานอย่างกับเรือบรรทุกเครื่องบิน หารู้ไม่ช่วยไปเพื่อจะได้ล่มเองทีหลัง ถุ้ย!
เอ็นโจน่ากลัวเกินไปแล้ว ไหงถึงได้อินไซต์ขนาดนั้น!!!
ไม่ใช่ว่า การกลั่นแกล้งวาคาบะจังเกิดจากฝีกมือเอ็นโจชักนำ เพราะหึงหวงในความสนิทสนมของทั้งคู่!
"นี่ๆ เจ้าชายมีรับสั่งให้กำจัดมารหัวใจ พวกเรา ลุย!"
"จัดการทาคามิจิให้สิ้นซาก! อย่าได้ริอาจเด็ดดอกฟ้า!"
"สังหารศัตรูเพื่อความรักขององค์ชาย!
ถ้าเอ็นโจรู้ทั้งหมดจริงๆช้ำเลือดช้ำน้องในใจแย่
เอ๊ะ คุณคิโชวอินไปช่วยเช็ดทำความสะอาดให้คุณทาคามิจิงั้นเหรอ
บ้าจริง ถ้าปีนี้ได้อยู่ห้องเดียวกับคุณทาคามิจิก็ดีซิ จะได้ไปที่ห้องแต่เช้าเลย อ๊ะ หรือแบกโต๊ะตัวเองไปวางแทนที่ดีนะ ให้คุณคิโชวอินช่วยเช็ดโต๊ะให้....
หรือว่าจะทำเนียนเข้าผิดห้องไปดี ใช่แล้ว แกล้งเข้าไปแล้วก็แบล็กเม-- ทักทายคุณคิโชวอินในห้องไงล่ะ
อ๊ะ เจ้าประธานนักเรียนเข้ามาแย่งบทไปแล้ว! บทก็มีอยู่กระจึ๋งเดียวยังจะมาแย่งซีนฉันอีก เจ้าบ้าเอ๊ย!
อะไรนะ นัดกันจับตัวผู้ร้ายกันสองคนทุกเช้า สองคน!! ทุกเช้า!?
แต่กูว่าเอ็นโจตอนนี้น่ากลัวจริงๆ ว่ะ สอดส่องทุกการกระทำ มองออกว่าตรงไหนเขาลำบากก็ยื่นมือไปช่วย ช่วยเสร็จก็ไปตอกย้ำซ้ำเติมเขาอีกที ตกลงไปแอบสตอล์กเขาตั้งกะออกจากบ้านมาเลยป่ะวะ คุณคิโชวอินตื่นเช้าตัวเองก็ออกเช้าด้วย (ยูกิโนะหลับมาในรถ) ตอนเขาไปจู๋จี๋เล่นเป็นแม่บ้านกับนายตัวสำรองก็กัดผ้าเช็ดหน้ากรอดๆ ทีผมยังไม่มีโอกาสขนาดนั้นเลยนะ จำไว้! บทตัวร้ายสายยันชัดๆ 555555
ทะ ท่านเอ็นโจ ที่ผ่านมาเราคิดว่าความสตอล์กเกอร์กับความยันเดเระของท่านเอ็นโจเป็นแค่กาวที่ลอยฟุ้งๆ มีเหตุมาจากเนื้อเรื่องแค่ยี่สิบสามสิบเปอร์ ที่เหลือเป็นกาว มีเรื่องบังเอิญที่ชวนให้คิดว่าท่านเอ็นโจเป็นพวกรู้ทุกอย่างแล้วตามแฝงความหมายแปลกๆมาตลอด แต่ก็ยังคิดว่า เฮ้ย พวกเราแม่งจับผิดกันไปเองว่ะ ประมาณว่าสรุปแล้วว่าท่านเอ็นโจเป็นคนแบบนี้ เลยหาหลักฐานมาสนับสนุนว่าเป็นคนแบบนี้
แต่ตอนล่าสุดนี่มันเริ่มไม่ใช่แค่กาวแล้วจ้า น่ากลัวชิบหาย ไม่ต้องเป็นท่านเรย์กะ จะเป็นใครใครก็หนีละวะ แม่งงง พูดอ้อมแฝงความหมายนี่ถ้าไม่ใช่คนมีชนักติดหลังคงจะเหมือนแค่โยงเรื่องหนังแล้วเล่าเฉยๆ
แล้วนี่อ่านมาหลายตอน กูว่านะ ในมังงะคนที่ทำบ้านเรย์กะล่มแม่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอีตานี่นี่แหล่ะ คาบุรากิดูแบบพวกซึ่งๆหน้าแล้วก็เป็นพวกใจร้อนออกไปปกป้องก่อน คิดทีหลัง แต่คนที่เสนอแผนบวกรวบรวมหลักฐานการโกงธุรกิจแล้วเอามาแฉนี่ต้องเป็นเอ็นโจอย่างแน่นอน
มาซายะอาจจะแค่ไปปรึกษาว่ายัยนี่มารบกวนทาคามิจิ แม่จะจับหมั้นกับยัยนี่ด้วย ทำไงดี ชูสุเกะคงจะตอบประมาณเดิมว่าให้ดูสถานการณ์ก่อน แล้วไปขุดทุกเรื่องราวมาว่าจะใช้ข้ออ้างอะไรไม่หมั้น เดาว่าน่าจะสงสัยประเด็นที่ท่านพี่ออกจากบ้าน อ้าว โกง พอไปบอกมาซายะ อย่างหมอนี่ต้องวิ่งไปบอกพ่อแม่อย่างแรกเรย์กะไม่เหมาะสมเพราะบลาๆ ผมมีแฟนอยู่แล้ว แต่เอ็นโจน่าจะเสนอว่าถ้าไม่อยากโดนรังควาญต่อ/เพราะแค่ยกเลิกหมั้นอย่างเดียวมันไม่จบ ต้องทำให้ทีเดียวเบ็ดเสร็จ หักหน้าคุณคิโชวอินด้วยการเปิดตัวคู่รักกลางงาน แฉเรื่องโกงเอาให้ครอบครัวอยู่ไม่ได้ แต่เพราะเป็นการกระทำฝั่งพระเอกถึงเรียกว่าเป็นการกระทำที่เบ็ดเสร็จเด็ดขาด ถอนรากถอนโคนไม่ให้มีวันกลับผงาดชูคอได้อีก แต่ถ้าเป็นการกระทำฝั่งตัวร้ายจะเรียกว่า หน้าไม่อาย หนึ่งคือนี่มันงานประกาศหมั้น เอาผู้หญิงคนอื่นมาเปิดตัว โคตรเหี้ย ชื่อเสียงท่านเรย์กะคงจะแบบ คุณหนูบ้านคิโชวอินไม่ดีพอที่จะแต่งงานขนาดแค่ลูกชาวบ้านยังเทียบไม่ได้เลย//แม้ว่าตามเรื่องจะไม่ดีจริงๆก็เถอะ พอเอามาบวกกับสอง แฉเรื่องบ้านคิโชวอินโกง คือท่านเรย์กะไม่เกี่ยว แต่พวกนี้คือเพื่อยกเลิกงานหมั้นผู้หญิงคนนึงก็เอามาประกาศได้ นี่พวกนายทำลายชีวิตผู้หญิงอายุสิบเจ็ดคนนึงเลยนะ ทั้งๆที่ควรปล่อยให้เป็นเรื่องผู้ใหญ่จัดการกัน ฟ้องกันไป เอามาประกาศนี่คือธุรกิจหลายอย่างน่าจะล่มไปเป็นแถบๆถ้าเกิดการบอยคอตจริงเพราะตระกูลคิโชวอินน่าจะทำธุรกิจเยอะมากพอสมควร
เอ็นโจถ้ารู้ทุกอย่างจริงๆก็แล้วเล่นบทยันแบบนี้ ท่านเรย์กะจะยิ่งกลัวแกนะเฟ้ยยยยย
รู้แล้วก็ไปต้องไปพูดกดดันสาวเจ้าสิฟะ ชาตินี้จะจีบติดหมายยยยย
ช่วงแรกอุตส่าทำแต้มบวกเป็นเรือบรรทุกเครื่องบิน ท้ายตอนทำแต้มติดลบอีกแล้วววว
จริงๆ ถ้าแสนรู้ทุกเรื่องทุกเรื่องขนาดนี้ ตอน 'แค่คนเคยเห็นหน้ากัน' ก็คงได้ยินเต็มหูเลยสินะ 5555555
>>599 เรือนี้มันติดคำสาป ถ้าไม่โดนหักธงตอนจบ เจ้าของเรือก็ทำลายตัวเองทุกที ตอนไหนที่ผ่านไปได้อย่างราบลื่น ไม่หักธง ไม่ล่มเรือตัวเอง ลูกเรือต้องลงไปกรีดร้องโหยหวนกับตัวเองว่านี่มันไม่จริง กำลังฝันอยู่แน่ๆ
แต่พี่แกยันแตกขนาดนี้ หึงสินะ เขาอยู่ด้วยกันทุกเช้า แถมน่าจะคุยกันติดลมดี(แม้จะเป็นเรื่องทีวีไดเร็คก็ตาม) เลยต้องมาเตือนว่าน้องทำอะไรพี่รู้พี่เห็นนะจ๊ะ อย่าให้มากไปกว่านี้ก็แล้วกัน
>>600 อาจจะเป็นไปตามฟิคเลยก็ได้ อุเมวากะเข้าห้องมา ทาคากิทักทาย เอาข่าวมารายงานว่าอุเมวากะจะไปหาเรย์กะที่ห้องชมรม เอ็นโจมอง คุณคิโชวอินรู้จักพวกกุ๊ยด้วยเหรอ ตามไปดูหน่อยแล้วกันเผื่อช่วยอะไรได้ ไปเจอซีนคนเคยเห็นหน้าพอดี เลยกลับมายิ้มขื่นๆที่ห้องตัวเองอย่างปวดร้าว.....
>>603 ช่วงงานโรงเรียนเนี่ยกูยังติดใจประเด็นพอยุยโกะโผล่มาท่านเรย์กะก็รู้สึกเหนื่อยๆจนไม่อยากทำอะไร อันนี้เป็นสิ่งที่ทำให้กูยังอยู่ที่เรือเอ็นโจ
กูอยากอ่านพาร์ทของเอ็นโจแบบออฟฟิเชี่ยลบ้างงง อ.ฮิโยโกะคะะ ได้โปรดดดดด
ว่าแต่ช่วงนี้เอ็นโจดูเข้าหาเรย์กะบ่อยๆเนอะ /สูดกาว
พึ่งได้อ่านตอนใหม่ ทำไมโม่งแปลลงติดกัน2วันล่ะ ใจดีจัง หรือมีธุระอะไรมั้ย?
กูพยายามมองแบบถอดฟิลเตอร์อยู่
กูกำลังคิดว่า เอ็นโจรู้ หรือแค่จับสังเกตได้ว่าเรย์กะมีพิรุธเลยขู่ขวัญไปก่อน
*ใส่ฟิลเตอร์กลับ* จอมมารหึงด้วยว่ะมึงงงง *กรีดร้อง* หึงใช่ไหม หึงสินะ หึงสินะ *กรีดร้อง* นี่ตามสตอล์คแบบอฟช.แล้วใช่ไหม หุหุหุ
กูเริ่มคิดว่าถ้าฮีจะรู้ทุกความเคลื่อนไหวขนาดนี้ จริงๆ ฮีอาจจะปลอมตัวเป็นภารโรงอยู่ในซุยรันก็ได้ 55555 ประมาณว่าผมอยากเรียนรู้สังคมจากมุมมองที่แตกต่าง เรียนรู้จิตวิญญานการบริการ พอมาโรงเรียนแต่เช้าตรู่ก็ไปสะเดาะล็อกเกอร์คุณคิโชวอิน เห็นบรรดาอุปกรณ์คลีนนิ่งละก็เดาเรื่องได้ 555555
ทำไมนับวันสถานะเอ็นโจยิ่งแย่ลงว่ะ 55555
เจ้าชาย>>สตอกเกอร์>>นักต้มตุ๋น/ภารโรง/โจร ถัดไปอะไรว่ะ วิญญาณยังคงตามติดเรอะะ 55555555
ถ้าท่านเรย์กะได้กับเอ็นโจจริงๆ กูว่ากูคงต้องสงสารนางมากแน่ๆ นี่ขนาดเป็นแค่"คนเคยเห็นหน้า" ฮียังยันใส่ได้ขนาดนี้เลย ถ้าได้กันขึ้นมาท่านเรย์กะไม่โดนล่ามโซ่เลยหรอมึง
ไม่เจาะรูเรือตัวเองตามเจ้าของเรือสิกู//กระซิกๆ
อ่าว ตอนที่แล้วไม่มีใครเห็นเหมือนกุเลยเหรอ
เรย์กะคิดไปถึงว่าถ้าข่าวลือแพร่ออกไป จะไม่ได้คุยกับ"คาบุรากิและเอ็นโจ"เลยนะเว้ย
สรุปยอมรับแล้วสินะว่าสนิทกันจริงๆ
//หรือว่าพวกมึงคุยกันแล้วแต่กุไม่เห็นหว่า
คงคิดว่าเรย์กะชอบอุเมวากะ ชอบแบ็ดบอย เลยทำตัวแบ็ดๆบ้าง...
ถ้าเอ็นโจจะเป็นสตอกเกอร์สายยันขนาดนี้แล้วพลิกล็อกว่าเป็นตัวร้ายหรือบอสของเรื่องนี่น่ากลัวค่อดๆเลยนะ
คิมิดอล: คาบุ-พระเอก วาคาบะ-นางเอก เรย์กะ-ตัวร้าย อาริมะ-พระรอง
โลกนี้: เรย์กะ-พระเอก วาคาบะ-นางเอก เอ็นโจ-ตัวร้าย คาบุ-พระรอง 555555
หรือพลิกเป็นแบบนี้ดีวะ ตอนที่มาร่วมวงทัวร์บริโภคคงอารมณ์แบบ
เอ็นโจ: คุณคิดโชอินท่าทางสนิทสนมกับมาซายะ'ของผม'จังเลยนะ สงสัยต้องไปร่วมด้วยซักหน่อยแล้ว (ยิ้ม)
กาวหมดแล้ว เอ้า ตื่นๆๆๆๆๆ
กูนึกไม่ออกจริงๆว่ะว่าเอ็นโจจะฝ่าด่านท่านพี่ไปได้ยังไง 5555
ท่านพี่แม่งลาสบอสเรื่องนี้จริงๆ
ถ้าในคิมิดอลท่านพี่ซิสค่อนแบบนี้
คงมีภาคต่อเป็นภาคท่านพี่ล้างแค้น
คาบุก็คาบุเถอะ ยับเยินแน่นอน
วาคาบะก็วาคาบะเถอะ เจอท่านพี่บัญชาอิมาริไปรวบหัวรวบหาง(?)เสร็จแน่นอน
>>652 เพื่อนร่วมห้องเอ็นโจ+วาคาบะสมัย มอ5 ที่ดันเรียนพิเศษที่เดียวกับเรย์กะ
และปากพล่อยบอกว่า เรย์กะถามเรื่องวาคาบะ ตอนคดีล็อกเกอร์ โดนหมายหัว? จนต้องซื้อพุดดิ้งไฮโซถวาย
พอมอ6 ก็ซวยอยู่ห้องเดียวกับเรย์กะ เครียดจัดจนซาโตมิแนะนำให้ไปซื้อขนมหวานกินแก้เครียด ปรากฏว่าดันเป็นพุดดิ้งชิ้นสุดท้ายในร้าน ที่เจ้าแม่อยากกินอีก
ทาคากิคุงก็ไม่ใช่ว่านิสัยไม่ดีละนะ....
แค่พูดกับทำอะไรผิดที่ผิดเวลา
ถ้าตอนจบเจ้าแม่ไปลงเอยกับม้านอกสายอย่างทาคากินี่จะเป็นยังไงวะ... ตอนนี้กูละกลัวใจจริงๆ เพราะเทใจไปให้เอ็นโจเยอะแล้ว เหลือเผื่อให้คาบุ น้องคันตะ กับท่านพี่เล็กน้อย ถ้าหวยไปลงที่ม้ามืดนี่คงเป็นลม ว่าแต่ท่านฮิโยโกะไม่อัพเดทตอนใหม่มาสองเดือนแล้วนะ แอบเครียดเล็กๆ...
ปรากฏว่าพลิกล็อค เป็นนารุคุงแทน----
กูอยากเห็นมุมมองทาคากิว่ะ อยากรู้ว่าตอนอยู่กับเจ้าแม่จะเสียขวัญขนาดไหน โดนไรจินฟูจินหยอกอะไรมั่ง โดนจอมมารมาล้วงข้อมูลยังไงมั่ง น่าจะเป็นอีกตอนที่ฮาไม่แพ้ซาโตมิเลย 5555555555555
ว่าแต่น้องอิมาริเคยมีบอกปะว่าอายุเท่าไหร่? เรียนซุยรันมั้ย? หรือเรียนนอกแต่เด็กเลย?
ถ้ามีภาคมหาลัยนี่จะทะลุพันตอนไหมหว่า เขียนกันเป็นนิยายจีน web ละว้อย
ฟิคเวียนมีใครต่อมั้ย ถ้าไม่มีกูจะต่อหน่อย แต่ถ้ากำลังต่ออยู่กูจะได้รออ่าน
กูรอฟิคท่านพี่ยุยโกะอยู่.. ในหัวกูมีฉากอยู่ว่าจะเป็นไงแต่เขียนไม่ออก *ร้องไห้*
กูแอบรอฟิคเอ็นโจ side story ดูว่าโม่งฟิคจะหาทางออกสำหรับเอ็นโจตอนที่ผ่านมายังไง 5555
กูอยากอ่านฟิคอิมาริท่านพี่ ภาคการทัศนศึกษา 55555555555555555555 ใครจะสงเคราะห์ให้กูไหมมมมม
เรารอท่านอิมาริผู้ทรงเสน่ห์ในฟิคเกอิชา ฟิคนั้นเป็นเจ้าบ้านคาสโนวาแท้เลยๆ
ถ้าไม่มีใครแต่งอิมาริท่านพี่กูอาจแต่งเองนะ(จั่ววายให้เรียบร้อยกันคนไม่อยากอ่านวาย และไม่เรทแน่นอนจ้า) แต่คงอีกสักสัปาห์ตอนนี้ไม่ว่างเลย
แต่ถ้าใครจะมอบอาหารให้กูกูพร้อมเสมอ
พูดถึงนารุ นารุก็มา 5555
จะว่าไป ท่านพี่ก็เป็นคนขัดขวางเรื่องดวงความรักของเรย์กะกับอิมารินะ อา...ท่านเรย์กะ สุดท้ายคู่กับคานคุงชัวร์
เห็นพูดถึงตามหาเจ้าชาย เอ้า...ก็มีอยู่แล้วไงคะ เจ้าชายน่ะ ไม่ต้องไปตามหาเลย แค่หันไปมองนิดเดียวก็เจอ เพราะเขาแอบสตอล์กคุณอยู่ยังไงล่ะคะ ถถถถถถถถ
ท่านพี่ผู้ไม่ปราณีกับอิมาริเหมือนเดิม ปาลูกดอกใส่เลยเหรอ โหดแท้ แต่รูปวาดสาวๆของเจ๊โซฟีกูว่าสวยออกนะ สวยคลาสสิคอะ แบบดาราสาวๆของฮอลิวู้ดสมัยก่อน สวยแบบติดตรึงใจอะ แต่กูติดใจรูปสาวน้อยอุ้มนกมากๆ ก่อนเขียนเรื่องนี้ อ.แกได้อิมเมจของเรย์กะมาจากรูปนี้ป่ะวะ เพราะกูว่าคล้ายๆเรย์กะเลย แต่ไม่เหมือนตรงเป็นมิตรกับนกนี่ล่ะ......
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0d/SophieAnderson_TheTurtleDoveSmall.jpg
จากรูป น่าเสียดายที่ไม่มีรูปเกลียวแน่นๆเลย ถถถ
เจ้าชายขี่ม้าขาวที่ท่านเรย์กะว่า ก็ตามติดข้างๆนั้นล่ะค่ะ ชอบโผล่หน้ายิ้มให้และลอบยิ้มขื่นๆตลอด 555
กูอยากรู้ว่าคาบุกับเอ็นโจนี่อยู่ชมรมขี่ม้าทั้งคู่ใช่มะ น่าจะพอถูไถเป็นเจ้าชายในชีวิตจริงได้นะ
ขอเฟลแป๊ป..........กูพลาด 247 ช้ากว่าชาวบ้านไป 2 วัน............
กูอ่านตอนนี้ ก็ได้แต่กรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่งว่า เอ็นโจไง เอ็นโจไงค่ะ เอ็นโจ!!! เจ้าชายของท่านเรย์กะไงละค่ะ!!!!
ท่านอิมารินี่จะตายเอาสักวันจริงๆ ตอนนี้ท่านพี่ถึงขนาดขว้างลูกดอกใส่ ถ้าโดนจริงเจ็บจริง โดนหลายดอกอาจถึงตายนะเฮ้ย ท่านพี่มาดหลุดบ่อยมาก น่าร้ากกกกก
ลูกดอกปาเป้าเลยเหรอ มันเป็นเหล็กแหลมไม่ใช่เหรอ ไม่กลัวว่ามันจะปักเนื้อหรือปักตาอะไรอิมาริเลยงั้นเหรอออ ท่านพี่แม่งโหดจริงๆ สามีภรรยาอย่ามาใช้ความรุนแรงต่อหน้าลูกสิคะ เดี๋ยวเด็กก็มีปัญหาหรอก//ผิดๆๆๆๆ
>>704 เชียร์เหมือนกันครับ แต่น่าจะเชียร์ไม่ขึ้น ในสายตาท่านเรย์กะนี่ไม่มีเจ้าชายขี่ม้าขาวอยู่ในซุยรัน
คาบุรากิ-ไอ้บ้า เด็กไม่รู้จักโตที่ขาดสมาัญสำนึก
เอ็นโจ-จอมเจ้าเล่ห์ เวลาคุยกันทีไรต้องระวังตัวตลอด
>>706 ตอนก่อนๆท่านพี่ก็ปาส้อมโดยเล็งลูกตาอิมารินะ แต่อิมาริก็หลบได้แบบชิวๆ คู่นี้น่าจะหยอกกันแบบนี้เป้นเรื่องปกตินะ เหมือนเวลาคู่รักหยอกล้อกันด้วยการตีแขนเบาๆ
กูเห็นโอโตเมะเกมที่จีบหนุ่มๆ ที่เป็นแวมไพร์ มนุษย์หมาป่า ฯลฯ แล้วก็คิดว่าถ้าท่านเรย์กะเป็นนางเอกเกมนี้ เอ็นโจก็เหมือนมนุษย์ล่องหนน่ะแหละ ไม่เคยอยู่ในสายตาเธอ 55555555 ฮีเลยใช้สกิลล์ล่องหนสตอล์กสาวได้ตามใจปรารถนา ส่วนคาบุน่าจะเป็นมนุษย์หมาป่า ท่านพี่เป็นแวมไพร์ เณรน้อยเป็นพระจิโซ...
>>714 กูว่ามีส่วน... ถึงรูปที่ยกมาจะดูพอดีๆ ไม่ถึงขั้นอวบอ้วนก็เหอะ แต่ก็ทำให้เห็นอิมเมจนางชัดดีนะ ที่เดชชิบอกว่านางเหมือนตุ๊กตานี่คือคงเหมือนทั้งตัว เสื้อผ้าหน้าผม ล้าสมัยไปด้วยกันหมด 55555555 จะว่าไป ตอนนี้นางแม่งน่าสงสารชิบหาย อกหักแล้วยังมาเจอเพื่อนด่าว่าหน้าตาล้าสมัย โคตรเฮิร์ต
สวยคลาสสิก 555555 ลองเปรยๆเรื่องทรงผมกับท่านแม่อีกรอบไหมคะท่านเรย์กะ แต่เราคิดว่าถ้านางเปลี่ยนทรงผมไปนี่จำไม่ได้กันทั้งโรงเรียนแน่ๆ
อยากให้นางมีอีเวนท์เปลี่ยนทรงผมเถอะะะะะ สงสารรรรรร ซากุระอุตส่าห์บอกว่าหน้าตาหมดจดได้รูป ลองไว้ผมตรงคงสวยไม่หยอก....
แต่คงต้องผ่านด่านท่านแมาก่อนล่ะเนอะ
เรย์กะถ้าผมยาวตรงนี่คงสวยเริ่ดสุดๆไปเลย
กูแอบคาใจที่ท่านอิมาริมีธุระปรึกษากับท่านพี่บ่อยๆ นี่แหละ เรื่องมันจะมีสิทธิพุ่งไปทางหายนะจริงๆ ไหมหว่า หรือแค่มาปรึกษาเรื่องสู่ขอน้องสาวให้เกี่ยวดองกับน้องชาย เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ฮะฮิ้ว~
อ่านท่านพี่ปาลูกดอกแล้วเราคิดถึงลอรี่กับลูคัส 55555555
ถ้าท่านเรย์กะต่อต้านทรงผมกับท่านแม่ กูว่าบ้านคงเสมือนสงครามเย็น และท่านเรย์กะผู้ใจน้อยก็จะยกธงขาวประกาศยอมแพ้ 55555
ถ้าเรย์กะผมตรงแล้วป๊อป ท่านพี่กะใครสักคนนั้นก็คงจะไม่โอเค?
ท่านเรย์กะเคยจะเปลี่ยนทรงผมทีเจอท่านแม่ลั่นประกาศิตเข้าไปพับโครงการยาวจนถึงตอนนี้
จริงๆ ท่านแม่ก็เป็นสาวงามเกียวโตน้า น่าจะให้ลูกสาวไว้ผมยาวตรงบ้าง แอบคิดว่าผมหลอดๆ มันไม่ค่อยเข้ากับชุดกิโมโนเท่าไหร่
ดิบตอนใหม่มาแล้ว!
อาจจะเผิดเผยพระเอกตัวจริง หลุยส์ที่16
สปอย
.
.
.
.
ก็ยังต่อเนื่องกับการออกกำลังกายจากตอนที่แล้ว แต่เรย์กะไปถึงเจอคาบุหลับอยู่ริมหน้าต่าง ลองเรียกเบาๆแล้วคาบุมันไม่ตื่น แล้วนางคิดว่าถ้านอนไปทั้งๆแบบนี้ อากาศชื้นๆในห้องอาจจะทำให้หายใจไม่ออกก็ได้ นางก็เลย.......เอาผ้าเช็ดหน้าวางแหมะบนหน้าให้....... แต่คาบุมันสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อน ถามว่าหล่อนทำอะไรน่ะห๊า จะฆ่าฉันเรอะ นางก็แถๆไปว่าเปล่าน้าาา แล้วเอ็นโจก็มาพอดีถามว่าเถียงอะไรกัน คาบุมันก็โวยวายฟ้องว่ายัยนี่มันจะฆ่าช้านน แล้วก็ออกกำลังกายกันไป เอ็นโจก็ถามปิดเทอมไปเที่ยวไหนมา เรย์กะบอกไปเที่ยวกับพวกเซริกะ ขากลับนางโดนหมอดูทักว่ามีวิญญาณตามติด นางก็คิดในใจบอกเปล่า นางปวดกล้ามเนื้อเพราะการฝึกแบบสปาตาร์ของคาบุรากิต่างหาก
.
.
.
.
.
สปอยเท่านี้พอได้มั้ยหว่า
.
.
.
ก็ยังเป็นตอนฮาไปวันๆอยู่เหมือนเดิมนะคนับ แล้วเมื่อไหร่จะเข้าปาร์ตี้ซัมเมอร์ซักทีวะ อยากรู้วาคาบะจะไปงานตามไทม์ไลนเดิมได้ยังไง อาจจะมีอะไรพีคๆเกิดขึ้นในงานปีนี้ก็ได้
.
.
.
.
.
มีคนบอกว่าอยากให้ท่านเรย์กะเปลีย่นทรงผม กูว่าถ้าเปลี่ยนจริง นางจะน่าสงสารกว่าเดิมว่ะ มีแต่คนทักตื่นตะลึง เหวอ ทำหน้าแปลกๆ นางยิ่งเป็นพวกมองโลกแง่ร้ายอยู่ 555555555
กูว่าถ้าดัดลอนอ่อนๆ ย้อมน้ำตาลเทาสักหน่อยตามสมัยนิยม กูว่าสวยนะ
ผมม้วนนั่นแสดงถึงเทพเกศาบันดาลรักเลยนะ
กูอยากเห็นท่านเรย์กะทำโพนี่เทลอะ ผมทรงคลาสสิคของเด็กมัธยม
จะว่าไปนี่กูก็อยากแต่งฟิคซุยรันเวอร์ชั่นโรงเรียนไทยเลยเนี่ย
เป็นเวอร์ชั่นนักเรียนไทยต้องมีฉากวิ่งไปเตะบอลหลังเลิกเรียน วิ่งเข้าร้านเกม ซื้อของเซเว่นมาแดก นั่งร้านอาหารตามสั่ง จกส้มตำแน่ๆ
>>764 โพนี่เทลแบบผมตรงเรียบๆเลยอะมึง ไม่ใช่ผมลอนๆละมัดง่ะ
>>765 กูมีครสว่าถ้าซุยรันอยู่ไทยคงเป็นเอกชนแน่นอน แต่อยากให้เซ็ตติ้งเป็นโรงเรียนรัฐอะ แต่งยาก 55555
>>766 เออ กูลืม 555 ตอนกูยังเรียนอยู่เพื่อนกูไม่ค่อยหัวเกรียนกันเลยลืมไปว่าเด็กมัธยมมันต้องหังเกรียน
>>767 นี่แหละที่กูอยากเห็น โดดเรียนไปร้านเก-------
(วิ่งไปเตะบอลหลังเลิกเรียนกูเห็นล่าสุดคือตอนประถม.. พอมามัธยมเลิกเรียนก็ไปเรียนพิเศษกันรัวๆเลย ลืมฟีลลิ่งเลิกเรียนแล้วไปวิ่งเล่นอะไรงี้หมดละ)
กำลังคิดว่าถ้าเป็นโรงเรียนไทยจะมีโมเม้นต์ล้อชื่อ พ่อ-แม่ไรงี้ป่าวว่ะ 555555
>>771 พวกหัวหน้าห้องไรงี้ได้เปรียบ เวลาเก็บใบที่ให้ผู้ปกครองต้องเซ็น จะแอบดูชื่อได้สบายๆ และกูเป็นหัวหน้าห้องทุกปีเลยจ้า พ่อแม่ใครชื่ออะไรกูรู้หมด 5555555555555555555555555555
ส่วนโมเมนต์ตอนประถม ห้ามให้ใครรู้ว่าไปเข้าห้องน้ำ ไม่งั้นจะโดนล้อว่าไปขี้ แล้วมันจะเป็นฉายาที่เป็นตราบาปติดตัวไปตลอด แต่ตอนม.ต้นกับม.ปลายเปิดเผยกันตามสบายหน้าด้านๆ เออ ไปขี้มาแล้วไง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พูดถึงเรื่องทรงผมแล้วถูเพิ่งนึกได้
ใครตอบเม้นกูอย่าลืมจุดล่ะ
สปอยนะ
.
.
.
.
.
ไปกินโอโคโนมิยากิท่านเรย์กะใส่วิคผมบ๊อเทนี่หว่า
ผลคือสองผู้ที่ไปกับนางหัวเราะขาดใจ นางคงไม่กล้าเปลี่ยนทรงแล้วล่ะ 5555
.
.
.
.
.
แวะมาแปะฟิก...แต่งไม่เหมือนท่านพี่พูดเองพวกมึงอย่าด่ากูเลยนะ
ซิสคอนลึกลับรายหนึ่ง
ผมไม่ใช่ซิสคอน...
แม้เพื่อนสนิทของผมจะพยายามยัดเยียดชื่อนี้ให้ก็ตามแต่ก็จะขอพูดอีกครั้งหนึ่งว่าผมไม่ใช่ซิสคอน
ถึงจะยอมรับว่าตัวผมมีพฤติกรรมบางอย่างเข้าข่าย แต่มันก็เป็นแค่การเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ หลายๆ อย่างของน้องสาวตัวเองเท่านั้น
ดังนั้นจึงไม่ใช่ซิสคอน (ซิสเตอร์คอมเพล็กซ์) ต้องเรียกว่าซิสเตอร์ คอนตินิวอัส แอสเซสเมนท์ (ซิสคอนท์) ต่างหาก
แล้วที่เป็นแบบนี้มันก็มีเหตุผลของมันด้วย...
เป็นเรื่องราวนานมาแล้วแต่ถ้าพูดให้กระชับคงราวๆ นี้
เด็กน้อยคนหนึ่งมีน้องสาวเมื่ออายุ 7 ขวบ เด็กน้อยยินดี ทุกคนล้วนยินดี จนถึงตอนนี้เด็กน้อยก็ยังจำความรู้สึกที่มีน้องสาวได้ไม่ลืม
ในเวลานั้นเด็กน้อยคิดอย่างแท้จริงว่าครอบครัวนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าแท้จริงแล้วมันเป็นเพียงความไร้เดียงสา
จุดเปลี่ยนแรกคือเมื่อเด็กน้อยอายุ 10 ขวบปี เขาได้เข้าไปซึมซับบรรยากาศของสำนักงานใหญ่ที่จะเป็นของตัวเขาในอนาคต
สถานที่แห่งนั้นมันช่างยิ่งใหญ่ ตระการตา เปี่ยมล้นด้วยความเชื่อมั่นและเต็มไปด้วยระเบียบแบบแผน เด็กน้อยตื่นตะลึงในครั้งแรก
ใช่แล้ว เด็กน้อยคนนั้นได้รับการศึกษามาอย่างดี เฉลียวฉลาด มีไหวพริบ เด็กน้อยรับรู้ทันทีว่าสิ่งที่อยู่รอบตัวเขาคือสิ่งที่สายตระกูลของเขาสร้างขึ้นมา มันคือเลือดและเนื้อที่หล่อเลี้ยงครอบครัวของเขา
เหนืออื่นใดท่านพ่อของเขาคือผู้กุมชะตาของสถานที่แห่งนี้ ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ในสายตาเด็กน้อยพลันทบเท่าทวี
.....และเด็กน้อยผู้ไม่เดียงสาคนนั้นก็ได้เห็นอีกด้านของท่านพ่อที่นี่
เด็กน้อยได้รู้จักความดำมืดของฐานะ ได้รู้จักความฟอนเฟะของสิ่งที่เรียกว่าสังคมชั้นสูง ได้รู้จัก “หน้ากาก”
ผ้าขาวได้ถูกย้อม เจือจาง ซักล้างและย้อมซ้ำหลายครา ณ ที่แห่งนี้
กาลเวลา 5 ปีได้ผันผ่าน วัยเยาว์ถูกพรากไป ความไร้เดียงสาจางหาย เด็กน้อยกลายเป็นชายหนุ่ม
ในตอนนั้น ชายหนุ่มจึ่งรู้ว่าตนนั้นรู้จักหลายๆ อย่างเร็วเกินไป...มันเร็วมากพอที่จะเปลี่ยนมุมมองการมองโลกของเขาโดยสิ้นเชิง
ท่านพ่อที่เคยเคารพกลับกลายเป็นชายที่แบ่งแยกชนชั้นคลั่งเงินตรา
ท่านแม่ที่เคยรักกลับกลายเป็นหญิงผู้โลภโมโทสันและกลัวการเสื่อมถอย
แม้แต่น้องสาวของชายหนุ่มเอง...ก็เริ่มซึมซับอิทธิพลมาจากทั้งคู่
ชายหนุ่มในตอนนั้นไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เป็นอยู่ได้ เขาเคยคิดด้วยซ้ำว่าบางทีคงต้องปะทะกับท่านพ่อของเขาในเรื่องของการบริหาร
ตัวตนที่เคยเทิดทูนเมื่อดำมืดความเคียดแค้นย่อมมากล้นพ้นตามความรัก
ชายหนุ่มรักครอบครัว...แต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะยอมรับได้ทุกวิธีการ แต่ก็โชคดีที่ความคิดนั้นเป็นเพียงการ “เคย”คิด
ใช่แล้ว...มันเป็นรูปอดีต
ตั้งแต่วันที่น้องสาวของเขาดูงี่เง่าสมกับเป็นเด็กขึ้น...ความคิดนั้นก็เลือนหายไปจากความทรางจำของชายหนุ่ม
หากนี่เป็นนิทาน มันก็ยังเป็นนิทานที่ยังไม่จบ
เรื่องราวจะถูกส่งต่อ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อใดแต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจก็คือเรื่องราวนี้จะไม่จบลงที่ครอบครัวของเขาพังพินาศอย่างแน่นอน...
มันก็เป็นเรื่องราวประมาณนี้ ประเด็นของเรื่องคือพอน้องสาวกลายเป็นเด็กบ้ามันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พี่ชายต้องเข้าไปดูแลสิ จริงมั้ย?
สี่โมงครึ่งแล้ว...
ลุกขึ้นจากเก้าอื้หนังม้าบุกำมะหยี่มาวแชร์อันแสนสบายแล้วก็เดินทอดน่องยาวๆ ก้าวออกมาจากลิฟท์กระจก เดินผ่านรีเซฟชั่น ซีเคียวริตี้ทุกคนพร้อมใจกันยืนตรงก่อนจะโค้งคำนับน้อยๆ ผมยิ้มให้พวกเขาก่อนจะก้าวออกมานอกตัวตึก พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน...นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ออกจากบริษัทเร็วขนาดนี้ ก็ไม่ได้เป็นพวกบ้างานหรือไม่ชอบโลกภายนอกหรอก แต่เหตุส่วนใหญ่ที่ต้องออกจากบริษัทก่อนเวลาเลิกงานมันก็มีแต่เรื่องงานอยู่ดี การจะออกมาแบบว่างๆ นี่น้อยเต็มทน
แต่กระนั้นแม้จะบอกว่าว่างก็ใช่ว่างานวันนี้จะจบลง
วันนี้ผมได้รับมอบหมายจากท่านพ่อโดยตรงว่าให้เอสคอร์ทลูกสาวของกลุ่มธุรกิจอุริวก่อนที่เธอจะจบการศึกษาและเข้าสู่สังคมชั้นสูงในอีกไม่กี่ปี...เท่าที่รู้มารู้สึกว่าเธอคนนี้จะอ่อนกว่าผม 6 ปีและเป็นคู่หมั้นของคุณชายตระกูลเอ็นโจ ถึงกลุ่มธุรกิจอุริวจะใหญ่ไม่เท่าคาบุรากิแต่ก็เป็นหนึ่งในท็อปเท็นของวงการ ก็พอจะเข้าใจแนวคิดของท่านพ่ออยู่หรอก แต่จะเอื่อยเฉื่อยไปหรือเปล่านะ
ท่านพ่อน่ะ...ปากก็บอกว่ามอบหมายให้แต่จริงๆ ก็แค่โยนหน้าที่มาเพราะอยากจะกลับไปอ้อนลูกสาวไม่ใช่หรือไง
พูดถึงท่านพ่อแล้วก็แปลกใจเหมือนกันที่เปลี่ยนมาได้ขนาดนี้ ตั้งแต่ตอนไหนนะที่สไตล์การบริหารของท่านพ่อเปลี่ยนไป
เมื่อครั้งที่ได้เข้ามาที่สำนักงานใหญ่ตอนสิบขวบตอนนั้นที่นี่ยังเต็มไปด้วยแรงกดดันจากการบริหารแบบลำดับขั้นอยู่แท้ๆ
แต่ตอนนี้กลับเป็นแนวระบบครอบครัวที่แม้แต่พนักงานระดับล่างก็สามารถรายงานต่อผู้บริหารโดยตรงได้
ผลลัพธ์น่ะเหรอ แหงสิ...การเปลี่ยนแนวการบริหารมันไม่ใช่เรื่องง่าย 3 ปีหลังทดลองเปลี่ยนระบบบริหารกำไรก็ลดลงเกือบ 17% จะเรียกว่าเป็นปาฎิหารย์ก็คงไม่ผิดนัก แม้จะไม่ส่งผลกระทบโดยรวมมากมายแต่ท่านพ่อก็โดนผู้ถือหุ้นต่อว่าอย่างเผ็ดร้อน กระนั้นท่านพ่อก็ยังคงยืนกรานที่จะบริหารในรูปแบบใหม่ แต่แม้กำไรจะลดลงทว่าที่ได้กลับมาคือใจของพนักงาน รู้สึกได้เลยว่าพนักงานมีความสุขขึ้น อัตราการลาออกจากงานที่สูงเกือบ 20% ก็ค่อยๆ ลดลงจนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่อัตราการสอนงานคนใหม่ๆ กลับพุ่งพรวดเพราะปากต่อปากของพนักงานทำให้มีคนเฮโลมาสมัครทุกปีรวมไปถึงการทุ่มเทด้วยความรักในกลุ่มธุรกิจจนทำให้มีคู่ค้าเพิ่มขึ้น แต่ก็นะ เรื่องพวกนี้ผู้ถือหุ้นเขาสนเสียเมื่อไหร่...
แต่หลังจาก 3 ปีที่เสียกำไรไป หลังจากที่ท่านพ่อโดนเหน็บแนมเรื่องการบริหารมาตลอดเวลา กลุ่มธุรกิจคิโชวอินก็มีผลกำไรโดยรวมเพิ่มขึ้นเกือบ 200% ผงาดขึ้นมาเป็นลำดับสองเป็นรองเพียงกลุ่มคาบุรากิเท่านั้น พอมานึกถึงหน้าตาของผู้ถือหุ้นแต่ละคนที่เคยต่อว่าท่านพ่อตอนรายงานผลประกอบการในระยะเวลา 3 ปีแล้วแล้วก็อดขำไม่ได้
ว่าไปแล้วฉายาของท่านพ่อจากไอ้ไฮยีน่าก็กลายเป็นคุณลุงทานุกิด้วยนี่
เพราะเรย์กะเอาแต่กรอกหูท่านพ่อเรื่องนี้รึเปล่านะ ถ้าเป็นจริงก็น่าเศร้าใจอยู่หรอก เพราะแม้ท่านพ่อจะลงทุนเปลี่ยนสไตล์การบริหารขนาดนี้แล้วยัยน้องสาวก็ยังคงกลัวว่ากลุ่มธุรกิจของเราจะลาลับเป็นตะวันดับแสงเอาบ่อยๆ ...น้องสาวเอ๋ย...ถ้าจะทำให้กลุ่มคิโชวอินในตอนนี้เป็น “สนธยาลับฟ้า” อย่างที่พร่ำเพ้อใว้ สิบกลุ่มคาบุรากิก็เอาไม่ลงนะเธอ แถมให้ด้วยว่าถึงจะเป็นพี่ชายคนนี้ การจะแย่งเอากลุ่มธุรกิจมาจากท่านพ่อที่ได้รับความเคารพจากพนักงานอย่างล้นพ้นเนี่ย ไม่คิดว่าจะชนะหรอก
หรือแท้จริงแล้วน้องสาวของเราจะเป็นอัจฉริยะคอยกุมตำแหน่งประธานเบื้องหลังกัน!!!
อืม...สมองกรีดร้องไม่ยอมรับ สามัญสำนึกก็เหมือนจะตะโกนบอกว่าบ้ารึเปล่าเลย ก็นะเรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า ยัยน้องสาวที่ชอบหัวเราะแปลกๆ กังวลกับน้ำหนักตัวแต่ก็ซัดเอาซัดเอา ปากบอกเชื่อใจท่านพ่อแต่ก็ทำลับๆ ล่อๆ คนนั้นเนี่ยนะอัจฉริยะ เพ้อเจ้อเป็นนิยายกลับชาติมาเกิดไปได้ บางทีคงจะเครียดเพราะเป็นห่วงยัยน้องสาวมากเกินไปสินะ
แต่ถึงอย่างนั้นใว้กำหนดการว่างค่อยชวนยัยน้องสาวไปเที่ยวหน่อยดีกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยได้สอดส่องยัยน้องสาวเท่าไหร่ ถ้าไม่ทำอะไรแปลกๆ หรือโดนใครหลอกเข้าก็คงจะดี
พอก้าวขึ้นรถคุณซาซาจิมะที่นั่งรออยู่ก็ส่งกำหนดการมาให้ หลังพลิกดู 2-3 หน้าก็พบว่ามีประวัติคร่าวๆ ของลูกสาวตระกูลอุริวที่สั้นกระชับอ่านง่ายพร้อมคอมเมนท์การเอสคอร์ทมาด้วย สมเป็นเลขาฯ เจนศึก ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากอะไรเพิ่มเติม
บอกตามตรงว่ารู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องขอยืมตัวคุณซาซาจิมะมาจากคุณพ่อ แต่ว่าเลขาฯ ก่อนหน้านี้ถ้าจะให้พูดตามตรงคงต้องบอกเลยว่ามาตรฐานต่ำมาก
ถ้าเป็นผู้หญิงก็เจอแต่พวกยั่วยวน ถ้าไม่ใช่ยั่วยวนก็ไม่เป็นงาน พอเป็นผู้ชายก็เจอแต่พวกหาเศษหาเลย ไม่ก็จงใจเข้ามาตีสนิทหน้าด้านๆ ตอนทำงานใหม่ๆ มีเจ้าอิมาริมาช่วยก็เลยไม่รู้สึกว่าลำบากเท่าไหร่แต่กับพวกคนใหม่ๆ นี่อยากจะให้ไปหาหนังสือฮาวทูการทำงานมาอ่านบ้างเสียจริง ไม่ได้คิดว่าจะทำได้แบบในหนังสือที่อ่านหรอก แต่อย่างน้อยก็อยากจะให้ได้ซักครึ่งของเจ้าอิมาริล่ะนะ
หมอนั่นถึงจะดูเหลาะแหละแต่ก็สมองชั้นหนึ่ง ถึงจะชีกอขี้หลีแต่ก็เป็นคนที่รับมือกับคนได้ทุกประเภท...ที่สำคัญคือไม่เกี่ยงหญิงชายและใส่ใจทุกรายละเอียด
เป็นคนที่อยากได้มาใว้ข้างตัวที่สุดด้วยความสามารถ...แต่ก็อยากฆ่ามากที่สุดเพราะนิสัยด้วย ให้ตายสิ ถ้าไม่คอยกำกับดูแลจะเหลวแหลกเข้ารกเข้าพงไปถึงใหนก็ไม่รู้
แต่ถึงจะอยากได้แค่ไหนอย่างหมอนั่นอีกไม่นานก็คงลงเอยที่ตำแหน่งประธานบริษัทไม่ต่างกัน เพราะงั้นคงต้องปล่อยไป
หลังจมอยู่ในภวังค์พักนึงคุณซาซาจิมะก็บอกถึงสถานที่นัดพบพร้อมกับห้องอาหารที่บุ๊คกิ้งใว้เป็นภัตตาคารชื่อดังแถวเอบิสึ เข้าท่าแฮะ กะจะให้ตัดเข้ารปปงหงิได้เลยถ้าจุดแรกไม่ถูกใจสินะ แถมรอบๆ ยังมีเลาจ์อีก ดูท่าการเอสคอร์ทนี้จะง่ายกว่าที่คิด
เอาล่ะมองดูนาฬิกาเหลือเวลาอีกเกือบสิบนาทีกว่าจะถึงเวลานัด พระอาทิตย์หมิ่นเหม่จะพลบไปแล้วด้วยสิ เอาล่ะกับฐานะของทางนั้นควรให้รอสักกี่นาทีดีนะ
เหลือบไปดูคุณซาซาจิมะที่ไม่พูดอะไรต่อ หมายความว่าท่านพ่อไม่ได้ย้ำอะไรเป็นพิเศษ
งั้นก็ออกไปยืดเส้นยืดสายซักครึ่งชัวโมงดีกว่า
ใช่แล้ว การเอสคอร์ทน่ะมันก็แค่เรื่องบังหน้า หลักๆ ของกำหนดการแบบนี้คือการสอนให้รู้จักสังคมต่างหาก พวกลูกคุณหนูน่ะมักถูกตามใจจนเคยตัว ธรรมเนียมนี้จึงเป็นการสอนแบบอ้อมค้อมเพราะถ้าปล่อยให้นิสัยคุณหนูเอาแต่ใจหลุดไปต่อหน้าแวดวงชั้นสูงนี่บางทีคงไม่จบแต่ผิดใจกันแน่ๆ
เพราะฉะนั้น บทเรียนแรกของการเอสคอร์ทนี้คือการ “เป็นฝ่ายรอ”
ก้าวเท้ายาวๆ มองดูของข้างทาง ไม่ได้ออกมาเดินแบบนี้นานแล้วสินะ โอ๊ะ...มีพุดดิ้งบรั่นดีขายด้วย อาจจะเร็วไปสำหรับยัยน้องสาวแต่มีโอกาสทั้งทีก็อยากจะให้ทานล่ะนะ แต่ร้านนี้มีบริการส่งมั้ยเนี่ย
เดินเรื่อยเปื่อยไปสักพักตะวันก็ลับฟ้า คงได้เวลาแล้ว ป่านนี้คุณหนูอุริวคงกำลังทรงพระกริ้วติดต่อบ้านตัวเองจ้าละหวั่นละมัง
การรอคือการสอนให้รู้จักฐานะของตัวเองทางหนึ่ง กับเกมการเมืองทางธุรกิจ ในฐานะของคนที่อยู่เหนือกว่าจะเป็นฝ่ายรอไม่ได้เด็ดขาด ซึ่งแน่นอนว่ากลุ่มธุรกิจคิโชวอินนั้นอยู่เหนือกว่ากลุ่มอุริว ซึ่งนั่นหมายความว่าถ้าการเอสคอร์ทนี้เป็นการเอสคอร์ทของคุณชายจากบ้านคาบุรากิ คนที่จะต้องเป็นฝ่ายไปรอก็คือตัวผม
แม้การรักษาเวลาจะเป็นจิตวิญญาณของนักธุรกิจ แต่นั่นก็ส่วนนั่น นี่ก็ส่วนนี่ ดังนั้นจงรับไม้เรียวแห่งความรัก(?)ที่ชื่อว่าการรอคอยไปเสีย
คิดไปแบบนั้นขาก็พามาถึงจุดนัดพบ แต่กลับไม่มีคุณหนูตระกูลอุริวอยู่ กลับไปแล้วสิท่า ยังไม่ครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ เฮ้อ...ใจมดกว่าที่คิดใว้เยอะเลย
แต่แบบนั้นก็ดี พรุ่งนี้ค่อยให้คุณซาซาจิมะหากระเช้าพร้อมแนบจดหมายไปให้ก็แล้วกัน เอาล่ะ...ถึงจะเร็วไปหน่อยแต่ก็ไปรับพุดดิ้งบรั่นดีแล้วเอาไปยั่วยัยเด็กบ๊องดีกว่า รสชาดผู้ใหญ่ที่จะเอาไปฝากนี่จะออกอาการยังไงน้า
“คุณคิโชวอิน ทาคาเทรุสินะคะ อุริว ยุยโกะวันนี้คงต้องขอรบกวนด้วยค่ะ”
เสียงใสไร้โทนขัดขึ้นก่อนจะก้าวเท้ากลับ เมื่อมองไปที่ต้นเสียงก็พบกับผู้หญิงที่ดูราวกับแก้วเจียรไนอยู่ในเดรสสเว็ตเตอร์ถัก ในมือถือกระเป๋าถือกับห่ออะไรสักอย่างอยู่
รอยยิ้มบางเบา ดวงตาดำขลับ ไม่มีทีท่าร้อนรนหรืออยู่ในอารมณ์ฉุนเฉียวที่ถูกปล่อยให้รอแม้แต่น้อย
“คิโชวอิน ทาคาเทรุครับ ออกจะเสียมารยาทที่ทำให้รอต้องขอโทษด้วย”
“ไม่หรอกค่ะ ดิฉันเองก็ไปเที่ยวเตร่มาเช่นกัน รู้ตัวอีกครั้งก็เลยเวลากว่ายี่สิบนาทีแล้ว จะพูดไปถ้าคุณคิโชวอินไม่มาสายผู้น้อยอย่างดิฉันคงปล่อยให้คุณรอ ดังนั้นฝั่งนี้ต่างหากที่ต้องขออภัยค่ะ”
...บังเอิญเหรอ หรือว่าจะเอาแต่ใจจนเคยตัวเลยไม่แคร์ที่จะต้องมีคนรอกัน จะอย่างใหนก็ตามแต่ก็น่ารำคาญสมกับเป็นยัยคุณหนูไม่รู้มารยาททั้งคู่ อยากรีบๆ จบ รีบๆ แยกย้ายจังนะ
“เผลอเดินเที่ยวเตร่งั้นหรือครับ ดีจัง ท่าทางน่าสนุก ไปเดินเล่นต่ออีกสักนิดใหมครับ”
แม้ในใจจะคิดแบบไหน แต่ก็ใช่ว่าจะแสดงออกไปได้ ก็พอจะรู้ตัวอยู่หรอกว่าไม่ใช่คาสโนว่าตัวพ่อแบบเจ้าอิมาริแต่แค่ยัยคุณหนูอ่อนโลกก็ใช่ว่าจะรับมือไม่ได้
โปรยรอยยิ้มการค้าไป จากนั้นก็พาไปทานอาหาร เล็คเชอร์ธุรกิจกับแนวบริหาร 2-3 อย่างก่อนส่งกลับบ้าน รูปแบบเดิมๆ เนื้อหาเดิมๆ แต่ก็ใช้ได้เสมอ
“โมเอ็ตแชมเปญของชิลี”
จู่ๆ แขนบอบบางเบื้องหน้าก็ยกห่อที่ถือขึ้นมา
“เคยดื่มตอนไปต่างประเทศครั้งหนึ่ง คิดว่าอร่อยดี น่าแปลกที่ไม่ค่อยแพร่หลายในณี่ปุ่น การที่ได้มาเจอที่เอบิสึนี่ตกใจมากค่ะ”
“สำหรับคุณคิโชวอินแล้วคงจะน่าเบื่อสินะคะที่ต้องคอยอบรมมารยาทให้พวกคุณหนูแบบดิฉัน”
ดวงตาดำขลับนั้นหรี่ลงพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉาบใว้ แม้สายตาจะมองตรงมาแต่กลับไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกสะท้อนอยู่แม้แต่น้อย
“เพราะงั้น โมเอ็ตแชมเปญนี่ถือเป็นของบรรณาการ เชิญรับใว้และใช้ดิฉันเป็นข้ออ้างในการผ่อนคลายเถอะค่ะ”
เห.....แม้จะแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่
“แปลกใจมากเลยครับ แต่จะให้ทิ้งเบญจมาศขาวอย่างคุณอุริวใว้แล้วไปเที่ยวเตร่คงทำไมได้หรอก”
“งั้นหรือคะ? เช่นนั้นหากไม่รังเกียจขอความกรุณาพาดิฉันไปเที่ยวจะได้ใหมคะ”
“อา ได้อยู่แล้วล่ะครับ งั้นเรามาเริ่มด้วยภัตตาคารของเชฟมิชลินสามดาวก่อนเป็นไงครับ?”
เอาเถอะก่อนจะออกนอกลู่นอกทางไปมากกว่านี้ยังไงก็ลากเข้ากำหนดการเดิมให้ได้ก่อนดีกว่า
ถึงจะมีอะไรเกินคาดหมายไปหน่อยแต่ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรต้องใส่ใจเป็นพิเศษ
“เลิกห่วงกำหนดการไม่เข้าท่านั่นเถอะค่ะ ไม่คิดหรอกว่าระดับคุณคิโชวอิน ทาคาเทรุแห่งกลุ่มธุรกิจยักษ์ใหญ่จะมาห่วงอะไรกับค่ายกเลิกบุ๊คกิ้ง แต่ถ้าเป็นห่วงนักล่ะก็กลุ่มอุริวจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดให้เองค่ะ”
เด็กสาวเบื้องหน้าพูดด้วยใบหน้ายิ้มละไม แต่คำพูดที่ออกมาถือว่าเข้าขั้นไร้มารยาท ให้ตายสิ คุณหนูยังไงก็เป็นคุณหนูอยู่ดี ยุ่งยากจริง ดูท่าที่ประเมินใว้ตอนแรกคงจะสูงเกินไป เอาเถอะจะมาโกรธก็ใช่ที่ คงต้องโทษตัวเองที่มองคนไม่ทะลุ
“ต้องขออภัยด้วยนะครับคุณหนูอุริว ผมไม่ทราบจริงๆ ว่าคุณหนูไม่ชอบการทานอาหารที่ภัตตาคาร ถ้าเช่นนั้นเราไปที่รปปงหงิเพื่อ...”
“ดิฉันขออภัยที่เสียมารยาทนะคะ แต่คุณคิโชวอินคะ...ไม่ได้มีแต่ฝั่งคุณหรอกนะคะที่ทำการสืบประวัติของอีกฝ่าย”
คำพูดนั้นขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโทนเดิม ต่างกันที่ผมไม่ได้มองคนที่อยู่ข้างหน้าว่าเป็นเด็กสาวอีกแล้ว
“เส้นสายของดิฉันเองก็พอมี สตรีที่เคยได้รับการเอสคอร์ทจากคุณหลายๆ ท่านดิฉันก็รู้จัก การใช้แพทเทิร์นเดิมๆ แผนสำรองเดิมๆ แบบนี้ โดนสืบเข้าจะแย่เอานะคะ”
อา......ไม่รู้ทำไมภาพเจ้าอิมาริโดนเมียศาสตราจารย์ไล่แทงจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนลอยมา
รู้สึกตัวว่าคิ้วกระตุก อย่างที่คิด เซนส์ของตัวเองยังไม่มีปัญหา การมองคนก็ยังใช้ได้ ที่พลาดคือการประเมิน
ผมประเมินเธอเพียงเพราะเพศสภาพและอายุ...ซึ่งนั่นก็เป็นแค่รายละเอียดคร่าวๆ จากกำหนดการ นั่นแหละที่พลาด เรื่องแบบนี้ผมควรจะถามอิมาริใว้ก่อนไม่ใช่แค่ดูกำหนดการอย่างเดียว
ที่คุณซาซาจิมะเงียบรอในรถบางทีคงเพราะรอให้ผมติดต่อหาอิมาริก็ได้
จะยังไงก็ตามแต่ เรื่องที่ตอนนี้ เวลานี้ผมโดนเด็กอายุน้อยกว่าที่ยังไม่ประสีประสาตอกกลับก็เป็นเรื่องจริง หึ หละหลวมย่อหย่อนเกินไปนะตัวผม
“ที่เสียมารยาทคิดว่าเป็นเด็กกะโปโลต้องขออภัยด้วยครับ ขอแนะนำตัวอีกครั้ง...คิโชวอิน ทาคาเทรุ เรียกทาคาเทรุก็ได้”
“ทางนี้ก็เช่นกันค่ะที่คาดหวังใว้สูงเกินไปกับการเอสคอร์ทระดับหัวกะทิ...อุริว ยุยโกะ เชิญเรียกว่ายุยโกะ จากนี้ขอรบกวนด้วยค่ะ”
ช่างเป็นมารยาทที่แย่ยิ่ง ทั้งตัวเองทั้งคนที่อยู่ตรงหน้า...แต่น่าแปลกที่ไม่รู้สึกหงุดหงิด
“เช่นนั้น จากนี้จะวางกำหนดการเช่นไรดีคะ?”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ยังไงซะก็ไม่อยากจะทำอะไรตามแบบแผนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
ผมพูดพลางคลายผมไทค์ที่คอก่อนถอดแขนออกจากชุดสูทเนื้อนิ่ม ก่อนหันไปหาเด็กสาวตรงหน้า
“อีกอย่าง...”
ผมดึงขวดโมเอ็ตแชมเปญจากอ้อมแขนเธอมาถือ อืม...อายุไม่นาน แต่กับแชมเปญแล้วเกรดของชิลีก็ใช่ย่อย แถมไม่ต้องมากพิธีแบบไวน์ เซนส์ถือว่าไม่เลว
“มีแชมเปญดีๆ แบบนี้ทำไมเราไม่ไปหาที่นั่งดื่มกันหน่อยล่ะ”
ดูท่าการเอสคอร์ทครั้งนี้คงล่มไปเป็นที่เรียบร้อยล่ะนะ
ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหันหลังก้าวเดิน
----------------------------------------------------------------------------------------------------
จากการเปลี่ยนแผนกระทันหันทำให้ตอนนี้เราทั้งคู่มาอยู่ที่เคาเตอร์ของบาร์ริมทาง
แต่ถึงจะบอกว่าริมทางก็เถอะ เกรดของบาร์ก็ยังจัดว่าสูงอยู่ดี นับตั้งแต่บาร์เทนเดอร์ที่จะรับลูกค้าไม่เกินสามรายต่อคน ที่นั่งแบบจัดคู่หรือแยกตามจำนวนและสถานะของลูกค้า รวมไปถึงเครื่องดื่มราคาระยับที่อยู่ด้านหลังบาร์เทนเดอร์
ปรกติก็ไม่ค่อยจะมาร้านแบบนี้หรอก แต่นานๆ ครั้งก็ไม่เลว
หลังจากบาร์เทนเดอร์เข้าประจำที่ในเคาเตอร์ผมก็ยื่นขวดแชมเปญให้ เอาล่ะ ถึงจะไม่พิธีการอะไรมากก็คงต้องสั่งอะไรให้ยัยหนูนี่ก่อนตามธรรมเนียม...
“แบล็คเวลเว็ต ลดฟอง รินเดี่ยว ผสมโดยใช้แชมเปญขวดนั้นค่ะ”
เออ...ธรรมเนียมอะไรก็ช่างมันเถอะ
“สปลิทซ์ ฮาร์ดมิกซ์ ไม่ใส่น้ำแข็ง ระดับช่วยจัดให้เหมาะกับแชมเปญที”
บาร์เทนเดอร์วัยกลางคนโค้งหัวน้อยๆ ก่อนจะเริ่มรินเบียร์เพื่อทำแบล็คเวลเว็ท
“ว่ากันว่าค็อคเทลที่ชอบบ่งบอกนิสัยผู้ดื่ม”
เจ้าของดวงตาดำขลับที่ไม่รู้ว่ามองไปทางใหนอยู่ๆ ก็เปรยขึ้นมา
“ก้าวร้าวไม่สมกับเป็นว่าที่ท่านประธานเลยนะคะ”
“ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากปากคุณหนูผู้ไม่มีเศษเสี้ยวของมารยาทเลยนะ”
การโต้ตอบสั้นๆ จบลงเมื่อแบล็คเวลเว็ทถูกวางเบื้องหน้าเธอ
เครื่องดื่มสีดำกำมะหยี่ถูกยกจรดริมฝีปากและไหลลงไปในคอระหงนั้นในคราเดียว เป็นการดื่มที่เคารพบาร์เทนเดอร์และงดงาม
“ดื่มเก่งนี่ ชอบงั้นเหรอ?”
“ไม่มีคำว่าชอบหรือเกลียดหรอกค่ะ เมื่อเครื่องดื่มวางอยู่ตรงหน้า การดื่มก็คือหน้าที่ของดิฉัน”
เสียงใสไร้โทนกังวานคลอไปกับเสียงเขย่าสปลิทซ์ ดวงตาดำขลับยังคงเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย
มีอะไรบางอย่างที่สะกิดใจมาตลอดตั้งแต่แรกพบ แต่กลับนึกไม่ออกว่าคืออะไร ดูท่าตัวเราคงหละหลวมไปมากจริงๆ
“แล้ว...อยากจะพูดอะไร?”
“หมายความว่าอย่างไรคะ?”
“อย่าตอบคำถามด้วยคำถาม ผมยอมรับว่าประเมินคุณพลาด ตีค่าคุณต่ำ แต่ละครน่ะพอแค่นี้เถอะ คงไม่คิดจะทำให้ความสัมพันธ์ของกลุ่มธุรกิจหมางใจกันเพราะการเอสคอร์ทพรรค์นี้ใช่มั้ย?”
“ป่าเถื่อนจังเลยนะคะ”
แก้วสปลิทซ์ถูกวางใว้เบื้องหน้าหลังจากจบคำพูดของเธอ ผมยกขึ้นจิบเล็กน้อย.......อืม ใช้ได้
“ไม่ได้ป่าเถื่อนหรอก...”
ผมวางแก้วลง ยกมือใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่เธอให้บาร์เทนเดอร์อันหมายถึงจัดค็อคเทลตามแต่เหมาะสมให้ที
“...แค่ก้าวร้าวน่ะ”
รอยยิ้มยังคงฉาบอยู่บนใบหน้า ดวงตายังคงเหม่อลอย
“ดิฉันเป็นคู่หมั้นของเอ็นโจ ชูสุเกะค่ะ”
...อ้อ...ไอ้หนูตระกูลเอ็นโจคนนั้นหรอกเรอะ เข้าใจล่ะ แต่เพราะเรื่องแค่นี้เลยลงทุนประกาศความเป็นเจ้าของแบบนี้...สมองคงอยู่ใต้อารมณ์หึงหวงไปแล้ว ให้ตายสิ ผู้หญิงนี่ไม่ว่าหน้าไหนๆ ก็เป็นซะแบบนี้...อืม แต่กับแม่น้องสาวนี่คงเป็นไปไม่ได้แหงๆ
“เคยเจอเรย์กะด้วยเหรอ?”
“เคยคุยกันค่ะ”
“เข้าใจล่ะ พอรู้เรื่องมาบ้างเหมือนกัน ใว้จะเตือนเรย์กะให้”
บาร์เทนเดอร์วางแก้วสีเขียวครีมลงเบื้องหน้าเธอ เชียร่าเหรอ? หึงหวงนอกหน้าขนาดนี้ตรงใหนของเธอกันที่ดูเงียบสงบ
“ไม่จำเป็นค่ะ”
“หืม?”
“ปล่อยให้เป็นแบบนี้ดีแล้ว...ดีแล้วค่ะ”
แขนบอบบางภายใต้เดรสสเว็ตเตอร์ยกแก้วขึ้นจิบช้าๆ พอมาสังเกตก็พบว่าเป็นอย่างที่เธอบอกใว้ ลักษณะการดื่มแบบนั้นไม่ใช่วิสัยของคนชอบดื่ม แต่มารยาทในการดื่มกลับถูกต้อง
การดื่มที่กลายเป็นหน้าที่...หึ
“การผูกมัดใว้ไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันก็แค่ความเห็นแก่ตัว”
“หมายความว่าคุณไม่รักคุณเอ็นโจงั้นสิ?”
“ความรักมีหลายรูปแบบค่ะ”
แก้วถูกวางลง จากนั้นเมนูก็ถูกเปิด นิ้วเรียวงามไล้ไปตามรูปภาพของไซด์ดิชสองสามชนิดพร้อมกับการค้อมหัวน้อยๆจากบาร์เทนเดอร์
“และบางครั้งการที่อยากจะเห็นใครสักคนมีความสุขก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นความรัก”
“งั้นรึ...ถ้าอย่างนั้นแล้วฐานะของคุณยุยโกะล่ะจะเป็นยังไง”
“ฮุฮุ...แม้จะบอกว่าตัวเองก้าวร้าวแต่ก็ยังคงสุภาพนะคะ กรุณาใช้คำแทนตัวดิฉันตามต้องการเลยค่ะ ไม่เช่นนั้นดิฉันคงรู้สึกแย่น่าดู”
“หึ...พึ่งจะเคยเจออะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก”
“เป็นเกียรติที่ได้รับคำนิยมเช่นนั้นจากคุณทาคาเทรุค่ะ”
“อา...การที่ต้องคุยกับคนที่แม้แต่จะแสร้งหัวเราะให้สมจริงยังทำไม่ได้เนี่ย...นี่น่ะเป็นครั้งแรก”
เกิดความเงียบขึ้นฉับพลันระหว่างการสนทนา จานบล็อคโคลี่ดิปถูกวางใว้กึ่งกลางเราทั้งคู่ เสียงวางจานดังก้องสะท้อนไปในความสงัดนั้น
แก้วถูกยกขึ้นจิบ พอหันไปมองก็พบว่าดวงตาที่เคยเหม่อลอยนั้นจับจ้องมาอย่างงุนงง
หึ...น่าขำสิ้นดี
“เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเถอะยุยโกะ บอกมาสิว่าเธอต้องการอะไร?”
ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้หน้าตาของตัวเองเป็นแบบใหน แต่บรรยากาศที่เคยเงียบในตอนนี้มีเสียงเพลงบรรเลงออกมา เมื่อกวาดตาดูก็พบว่าบาร์เทนเดอร์กำลังจัดแผ่นเสียงอยู่...นัมเบอร์ 3 อีแฟลทงั้นเรอะ ถึงจะไม่ชอบอีรอยกาเพราะการสลับโทนสูงต่ำแต่ก็เข้าใจเลือกไม่เลว คงต้องทิปหนักหน่อยล่ะ
“กรุณาเป็นผู้เฝ้าดู...ได้หรือเปล่าคะ”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ความสัมพันธ์ของชู...เอ่อคุณเอ็นโจและคุณน้องสาวน่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะการที่จะผูกสัมพันธ์กับกลุ่มเอ็นโจ สำหรับกลุ่มคิโชวอินแล้วน่าจะเป็นผลดีไม่ใช่หรือคะ อีกอย่างตัวดิฉันเองก็อยู่กับชูมานาน การที่คู่หมั้นอย่างฉันสนับสนุนไม่เพียงแต่จะไม่ขัดแย้งกับกลุ่มอุริวแล้ว...”
“ฟังนะสาวน้อย”
น่าหัวเราะ...น่าหัวเราะจริงๆ ผมในตอนนี้รู้สึกเริงร่าอย่างไม่เคยเป็นมานาน
“ที่อยากฟังน่ะ...ไม่ใช่เหตุผลไร้สาระที่รังสรรค์ปั้นแต่งขึ้นมาบังหน้าแบบนั้น”
เอื้อมมือไปหยิบคอสต้าแล้วจิ้มบร็อคโคลี่ดิปก่อนจะยื่นมันไปยังคู่สนทนา
“แต่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงกล้าแนะนำหมอนั่น คุณชายเอ็นโจผู้แสนจะอ่อนหัดคนนั้นว่าเหมาะสมกับน้องสาวสุดที่รักของท่านทาคาเทรุต่างหาก”
ใบหน้าที่เคยฉาบด้วยรอยยิ้มนั้นไม่มีอีกแล้ว ดวงตาที่เหม่อลอยมองตรงมาทางนี้
รู้สึกว่ามุมปากตัวเองกระตุก ดูท่าตัวเองคงจะกำลังยิ้มอยู่
“เอ้า...ทานซะ เห็นแก่ความจองหองของเธอเวลาทานคือรางวัล...ระหว่างนั้นก็ลองตรองดูสิว่าจะพูดยังไงต่อดี”
เด็กสาวตรงหน้าเขม่นจ้องก่อนจะหลับตาอ้าปาก และโน้มตัวลงมาทานไซด์ดิชที่อยู่ในมือ
อา...ฮะฮะฮะ เอ้า จะมาไม้ใหนต่อล่ะอุริวยุยโกะ
แก้วสปลิทซ์ถูกยกขึ้นดื่มจนหมด บาร์เทนเดอร์เข้าประจำเคาเตอร์รอคำสั่งราวกับควัน
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
ไม่คิดจะรังแกเด็กหรอกนะ แต่ถ้าเกี่ยวกับยัยน้องสาวก็อีกเรื่อง อย่าคิดว่าโลกนี้จะเป็นไปตามต้องการทุกเรื่องน่ายัยเด็กกะโปโลเอ๊ย
“บลัดดีแมรี่”
ห้วนสั้นกระชับพร้อมการค้อมหัวรับของบาร์เทนเดอร์ ดูท่าคู่สนทนาตรงหน้าจะทานเสร็จแล้วด้วยนี่นะ
“การแต่งงานที่ไม่มีความรักมันคือการทารุณค่ะ”
“แล้ว?”
“ชู...คุณเอ็นโจน่ะ...”
“จะเรียกอะไรก็ตามใจเถอะ ป่านนี้แล้วจะใช้รูปสุภาพให้ได้อะไรขึ้นมา ต่างคนต่างก็ลอกหนังออกแล้วนี่”
เด็กสาวตรงหน้ามองมาราวกับมองดูอะไรสักอย่างที่ไม่เคยพบเจอ
เธอมันยังอ่อนด้อยนัก ยัยหนู
“ชูสนใจคุณเรย์กะค่ะ แน่นอนว่าตอนนี้มันอาจจะยังไม่ใช่ความรู้สึกรักชอบเต็มที่ แต่การที่ได้อยู่กับผู้เป็นที่รักก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนี่คะ”
เธอพูดออกมาหลังจากสูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
“แล้วความรู้สึกของเรย์กะล่ะ”
“แน่นอนว่าความรู้สึกเป็นเรื่องสำคัญ เพราะฉะนั้นดิฉันจึงอยากร้องขอให้คุณทาคาเทรุเป็นผู้เฝ้าดูค่ะ หากชูไม่สามารถเอาชนะใจคุณเรย์กะได้แล้วก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนตัว”
“เธอบอกว่าเคยคุยกับเรย์กะสินะ ขอฟังความคิดเห็นหน่อยสิ”
“รอยยิ้มของเธอไร้เดียงสาแววตาซื่อตรง เป็นสิ่งที่หาได้ยาก เป็นสิ่งที่ดิฉันไม่มีค่ะ”
“ยอมรับว่าตัวเองเสแสร้งงั้นสิ”
“ไม่สามารถโต้แย้งได้ค่ะ ต่อหน้าคุณทาคาเทรุตอนนี้แค่จะโกรธคงยังไม่มีสิทธิ”
อย่างน้อยก็ไม่ใช่เด็กกะโปโลดาดๆ ล่ะนะ
“แล้วฐานะของเธอล่ะ”
“ตัวดิฉันเป็นได้แค่เครื่องมือค่ะ เครื่องมือสำหรับไต่เต้าก้าวข้าม เครื่องมือเพื่อการกระชับความสัมพันธ์”
“ทั้งที่เป็นแบบนั้นก็ยังคิดจะผลักไสให้เรย์กะไปอยู่ในฐานะเดียวกับเธองั้นเหรอ”
"นั่นเป็นเพียงผลพลอยได้ค่ะ...แม้จะมีจุดประสงค์แอบแฝง แต่ที่ดิฉันอยากจะปกป้องรอยยิ้มนั้นเป็นเรื่องจริงค่ะ"
“ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำเพื่อคนที่ไม่รู้จักนี่”
“ส่วนหนึ่งเพื่อชู เพื่อคนที่ดิฉันอยากให้มีความสุขค่ะ”
“นั่นไม่ใช่การปกป้อง มันก็แค่อัตตาของเธอ”
“....”
ฟูเนรัลมาร์ชของบีโธเฟนแผดเสียงแหลมสูง แก้วบลัดดีแมรี่ถูกวางลง
ของเหลวภายในสะท้อนแสงสีแดงเป็นประกาย
ผมยกแก้วขึ้นจิบเล็กน้อย หรี่ตามองไปยังคู่สนทนา
“สิ่งที่เธอวาดฝัน สิ่งที่เธอคาดหวังมันก็แค่การจัดสวนกล่อง”
เด็กสาวเบื้องหน้ากัดริมฝีปากแน่น ราวกับอับจนคำพูด
“เธอเขียนทับตัวตน ทับซ้อนลงไปที่เรย์กะ ใช้ตัวตนของเอ็นโจแทนตัวเองสร้างอนาคตที่สดใสในจินตนาการ”
เด็กสาวก้มหน้า อา...ตอนนี้ใบหน้าเสแสร้งนั่นเป็นแบบไหนนะ
“เธอรู้จักเรย์กะ เธอมองเห็นตัวตนของเรย์กะ ขอยอมรับในจุดนี้...แต่เธอไม่ได้รู้จักเรย์กะ”
ใช่แล้ว ถ้าฟังจากมุมมองของเธอ ตัวตนของเรย์กะที่เธอเห็นมันก็แค่ภาพมายา
“เรย์กะน่ะไร้เดียงสา แต่ในขณะเดียวกันก็บ้าบอ ต่อหน้าเธอยัยเด็กบ๊องนั่นคงถูกประเมินออกมาได้อย่างง่ายดายตั้งแต่การทักทาย...ไม่สิ เผลอๆ คงตั้งแต่สบตาด้วยซ้ำ”
ยัยเด็กนั่นบ้าบอกว่าที่คิด มีเรื่องให้เป็นห่วงมากกว่าที่คิด ไม่ใช่คุณหนูที่จะมานิยามด้วยคำว่าไร้เดียงสาหรอกน่า
“ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าสิ่งที่ทำทั้งหมดล้วนเป็นผลดีต่อเรย์กะ ครอบครัวที่ดี ชีวิตที่มั่นคง และคนที่รักเธอ”
ผมเอื้อมมือไปเชยคางของเธอขึ้น
“แต่ก็ขอย้ำอีกครั้งว่านั่นก็เป็นแค่อัตตาของเธอ”
จากนั้นก็สะบัดดาบปลิดชีพ
“มันเป็นเพียงแค่สิ่งที่มีผลดีต่อเรย์กะ แต่ไม่ใช่สิ่งที่ทำเพื่อเรย์กะ”
ริมฝีปากนั้นเผยอน้อยๆ ราวกับพยายามจะพูดอะไร แต่แล้วก็หุบลงโดยไม่มีเสียงก่อนจะกลายเป็นการเม้มปาก
“ครอบครัวที่ดี? ชีวิตที่มั่นคง? คนที่รักเธอ?...แล้วไง คิดว่าของพรรค์นั้นผมคนนี้ คิโชวอิน ทาคาเทรุคนนี้ไม่มีปัญญาหาให้งั้นเหรอ”
คมดาบถูกตวัดซ้ำ ไม่มีคำว่าปราณี
“เธอคือน้องสาวของผม น้องสาวคนสำคัญ”
เพราะมียัยเด็กบ๊องคนนั้น ครอบครัวเราจึงยังเป็นครอบครัวแบบนี้...เพราะงั้น
“เพราะงั้นถ้าคิดว่าการเจรจาโน้มน้าวแบบเด็กอมมือนี่ผมจะปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ ล่ะก็...”
...กับคนที่คิดจะใช้ประโยชน์จากยัยเด็กบ๊องนั่น ไม่ว่าใครหน้าใหนผมก็ไม่อภัย
“ไปตายแล้วเกิดมาอีกล้านรอบเถอะยัยหนู”
ผมถอนมือออกจากคางของเธอ ก่อนจะหยิบบลัดดีแมรี่ขึ้นจิบ
อำพันสีแดงในแก้วนั้นสะท้อนให้เห็นใบหน้าของตัวเอง
.............................ตอนท่านพ่อโดนเรียกว่าไอ้ไฮยีน่าเนี่ย...ท่านพ่อยิ้มแบบนี้รึเปล่านะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดฟูเนรัลมาร์ชก็จบลง ท่ามกลางกองแก้วของแบล็คเวลเว็ท
แก้วที่เธอถืออยู่ตอนนี้ คือแก้วสุดท้ายที่ทำมาจากแชมเปญ
"ดื่มหนักจังเลยนะ ไม่ใช่ว่ามีหน้าที่แค่ดื่มเหรอ?"
"เพื่อให้ความเชื่อมั่นยังคงใว้ เพื่อให้อัตลักษณ์ยังคงอยู่ บางครั้งความเมามายก็เป็นสิ่งจำเป็นค่ะ"
"นิชเช่งั้นเหรอ? แล้วเอาศักดิ์ศรีไปใว้ที่ไหนซะล่ะ"
"เครื่องมือที่พังทลายลงด้วยน้ำมือคุณทาคาเทรุจำเป็นต้องมีศักดิ์ศรีด้วยหรือคะ"
ใบหน้าที่เคยขาวใสในตอนนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์...ที่ยังคงสติใว้ได้ตอนนี้ถือว่าคอแข็งพอดู
"ทำไมถึงต้องเป็นแบล็คเวลเว็ท?"
"มันหมือนตัวดิฉันค่ะ"
เธอวางแก้วลงช้าๆ
"ผสมจากของราคาถูกและของชั้นยอดหากผิดพลาดเพียงนิดก็พังทลาย ทั้งดำมืดและโสมม"
"ยัยเด็กอ่อนหัดเอ๊ย"
อา...อดหัวเราะไม่ได้เลย ไม่สิ...หัวเราะไปแล้วล่ะ หลังจากพูดว่ายัยเด็กอ่อนหัดไปแล้วก็หลุดหัวเราะไปเลย
เด็กสาวมองมาทางนี้ด้วยสีหน้างุนงง อะไรกัน...ทำหน้าตาบ้าบอก็เป็นนี่นา
“เธอน่ะยังเด็กนัก...”
เรย์กะเองถ้าไม่เปลี่ยนแปลงไปจะกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ถูกปลูกฝัง ถูกสอนสั่ง และถูกใช้เป็นบันได
ไม่สิ เทียบกับยัยเด็กตรงหน้าตอนนี้แล้วบางทียัยนี่คงจะแกล้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ได้เก่งกว่าล่ะนะ
"ความดำมืดของสังคมชั้นสูงน่ะ มันหนักหนากว่านั้น ถ้าเธอคิดว่าเธอพังทลายด้วยเรื่องแค่นี้จนไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วล่ะก็..."
ผมยกสปลิทซ์แก้วที่สองขึ้นมาจิบ รสด้อยกว่าแบบใช้แชมเปญชิลีแฮะ
เวลาผ่านไป...องค์ที่สามของอีรอยกาก็เริ่มบรรเลง
"แล้วอะไรงั้นหรือคะ?...."
เสียงของเธอกังวานอีกครั้ง ผมหันไปยิ้มด้วยรอยยิ้มการค้า
"ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว ไม่ทราบว่าคุณอุริวพึงพอใจในการเอสคอร์ทครั้งนี้หรือเปล่าครับ?"
"เอ๊ะ?"
เด็กสาวชะงักงัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
"จากเอบิสึกลับไปยังที่พักหากช้ากว่านี้เกรงว่าจะดึกเกินไป ถ้าไม่รังเกียจผมขออนุญาติไปส่งได้หรือเปล่าครับ"
"คะ...คุณทาคาเท...รุ?"
"อุหวา หน้าตาคุณอุริวแดงมากเลย ถึงแบล็คเวลเว็ทจะไม่แรง แต่ดื่มไปขนาดนั้นก็มีผลสินะ ถ้ายังไงเราออกไปรบลมกันหน่อยดีไหมครับ"
ผมทำมือบอกให้บาร์เทนเดอร์เช็คบิลก่อนจะควักกระเป๋าเงินหยิบแบงค์หมื่นเยนห้าใบวางใว้กับบัตรเครดิต
"คุณทาคาเทรุคะ...หมายความว่ายังไงกัน"
“เตรียมมากี่แผน”
“เอ๋...”
“แผนที่จะกล่อมผมน่ะ เตรียมมากี่แผน”
“ประมาณสิบค่ะ แต่ก็ไร้ค่า...บางแผนแค่จะหาโอกาสพูดยังไม่มีด้วยซ้ำ”
“งั้นเหรอ”
“ก็แบบนั้นล่ะค่ะ”
บาร์เทนเดอร์กลับมาพร้อมบิล ผมเซ็นไปโดยไม่มอง การดื่มครั้งนี้มีเรื่องน่าสนใจมากกว่าตัวเลขในบิลอยู่ล่ะนะ
หยิบบัตรเข้ากระเป๋าแล้วส่งมือออกไป
เด็กสาวตรงหน้าจับมือผม...
ก้าวเดินมาราวสิบนาทีด้วยความเงียบงัน ทิ้งบาร์ที่เสียงบรรเลงเพลงยังดังอยู่ใว้เบื้องหลัง
"อีกสักพักรถก็จะมารับแล้ว...แน่ใจหรือครับว่าไม่ต้องให้ไปส่ง?"
"ไม่ขอรบกวนเวลาอันมีค่าของคุณทาคาเทรุมากกว่านี้ค่ะ"
การวางแผนเจรจาถือว่าไม่เลว การเรียกความน่าเชื่อถือก็ใช้ได้ มีความสามารถระดับนั้นด้วยอายุแค่นี้คงจะเจออะไรมาหนักพอดู
"ปรกติคุณอุริวเคยเจรจาธุรกิจหรือเปล่าครับ?"
"เอ๋?"
"แผนการดึงเข้าสู่การสนทนาของคุณน่าสนใจดีน่ะ"
"ค่ะ...ถ้าแค่กลุ่มเล็กๆ"
งั้นเหรอ มิน่าเล่าถึงได้เฉียบแหลมแต่ไม่เด็ดขาด กับพวกปลาซิวปลาสร้อยเจอไล่ต้อนเข้าไปคงหลงมองแต่ส่วนดีๆ กันทั้งนั้น
ระหว่างที่คุยกันรถของบ้านอุริวก็มายังจุดนัด...ผมประคองเธอไปส่ง
"ยุยโกะ"
ผมเปิดประตูพลางเรียกชื่อเธอ
“เธอน่ะยังเด็กนัก...”
มือขวาเอื้อมไปลูบหัวเธอช้าๆ
“ใช้มันให้คุ้มค่าเถอะ อย่ารีบเติบโตไปเลย”
เธอปัดมือผมออกก่อนจะก้าวเข้าไปในรถ
“กับเครื่องมือแล้วถ้าไม่พร้อมจะใช้ก็ไร้ค่าค่ะ”
ประตูรถปิดลง เสียงรถห่างออกไปเรื่อยๆ
ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือ สไลด์หน้าจอจนปรากฏชื่ออันแสนคุ้นเคย
พอเอาแนบหูรอสักพักก็มีเสียงตอบกลับมา
"หายากนะเนี่ยที่นายโทรมาแบบนี้ เรย์กะจังงอนหรือไงเอ่ยคุณพี่ชาย?"
"เดี๋ยวปั๊ดต่อย"
"ฮ่าๆๆ ไม่เอาน่า...แล้ว ว่าไง มีอะไรล่ะพ่อซิสคอน"
"มาที่เอบิสึทีสิ ในสิบนาทีนะ"
"เอ๋ ไปทำอะไรเล่า แถมไกลขนาดนั้นจะไปถึงได้ยังไงใน 10 นาที"
"แกอยู่ที่รปปงหงิไม่ใช่เรอะ?"
"หา...เฮ้ยยยยย รู้ได้ไงล่ะนั่น"
"สิบนาที"
"ว้อยยยยยยยย เข้าใจแล้ว ก็ได้ๆๆๆๆ ส่งสาวน้อยในอ้อมแขนกลับบ้านแล้วจะรีบบึ่งไปหาทันที"
"หกนาที เกินกว่านั้นเจอลงทัณฑ์"
"ไอ้คนใจยักษ์เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
วางสายที่เต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของอิมาริลงจากนั้นก็เดินทอดน่องไปร้านพุดดิ้งบรั่นดี
อืม...จะว่าไปเราเองก็ยังไม่มีเลขานี่นะ
อิมาริเองก็น่าจะเหมาะที่จะสอนงานดี แถมให้เจ้าชีกออย่างอิมาริเจอยาขมหน่อยก็ไม่เลว
ช่วงนี้รู้สึกว่าจะยุ่งกับขนมหวานอย่างเรย์กะบ่อยไปแล้วด้วย
เครื่องมือถ้าไม่พร้อมจะใช้ก็ไร้ค่าเหรอ...หึ ยัยเด็กอ่อนต่อโลกเอ๊ย
ทองที่ไม่ผ่านการร่อนมันก็ไม่ต่างจากเศษทราย
เพชรที่ไม่มีการเจียรไนก็ซื้อขายกันแบบก้อนคาร์บอน
ช่างอ่อนหัด อ่อนแอ อ่อนต่อโลก และไร้เดียงสา
แต่ก็ไม่ได้ไร้ค่าขนาดที่ไม่อยากลงทุนหรอก
ผมไม่ใช่ซิสคอน...
ดัวผมในตอนนี้สามารถพูดประโยคนี้ได้ด้วยความมั่นใจขึ้นมาอีกนิด
---------------------------------------------------------------------------------------
จบละเจ้าค่ะ
แถมรูปท่านพี่ในอิมเมจคนแต่ง อยากให้วาดรูปใครอีกมั้ยอ่ะ -3-
http://imgur.com/WzgPd9X
>>775-784 โอยยยยยย อ่านฟิคมึงแล้ววว ท่านพี่น่ากลัวมากก นี่มันยิ่งกว่าท่านเทพมาร เหมือนจะเป็นท่านมารมารอย่างเดียว ถ้าไม่ใช่เรย์กะนี่ตายสถานเดียว ขำมากตรงประโยคนี้ “แต่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงกล้าแนะนำหมอนั่น คุณชายเอ็นโจผู้แสนจะอ่อนหัดคนนั้นว่าเหมาะสมกับน้องสาวสุดที่รักของท่านทาคาเทรุต่างหาก” ย้ำ คุณชายเอ็นโจผู้แสนจะอ่อนหัด คุณชายเอ็นโจผู้แสนจะอ่อนหัด คุณชายเอ็นโจผู้แสนจะอ่อนหัด กับ น้องสาวสุดที่รักของท่านทาคาเทรุ น้องสาวสุดที่รักของท่านทาคาเทรุ น้องสาวสุดที่รักของท่านทาคาเทรุ ถ้าไม่หลงเรย์กะวันนี้จะไปรอวันไหน
อืมมม ไม่เคยสั่งแบล็คเวลเว็ตเลยมึงขาาา ความรู้ใหม่มากก ขอบคุณนะคะ
ว่าแต่นายตัวสำรองนี่บทน้อยเนาะ นึกว่าตอนนี้จะช่วยกันตามมาหาคนร้ายอีก ที่ไหนได้ โถโถ ตัดมาเป็นที่แกงค์สาว ๆ เรียนพิเศษไปเที่ยวแล้ว น่าสงสารจริง ๆ แต่อ๊ะ จะว่าไป บทก็ยังมากกว่าท่านเอ็นโจหรือเปล่าวะ? หลังๆ คาราบุกิบทเยอะชิบบบบ จะนึกว่าองค์พระเอกลงอยู่แล้ววว ... แม่งไม่ใช่ว่ากว่าจะรู้ตัวก็เสพย์ติดการออกไปตะเวนหาอาหารกินกับท่านเรย์กะนะโว๊ยยย แบบไม่มีคิโชวอินกินไม่อร่อยยย (ซึ่งจริง ๆ เป็นเพราะสาว ๆ คนอื่นไม่ยัดและชื่นชมบูชาอาหารเท่าท่านเรย์กะ เลยกินด้วยไม่สนุก แต่คาราบุกิเลเวทต่ำ คิดไปว่าเป็นเพราะชอบ ถถถถถถ)
เคยคิดฉากที่ยุยโกะแม่งฟาดปากกะท่านพี่นะ แต่มาอ่านของมึงแล้วฉากที่คิดใว้เหมือนเล่นขายของว่ะ ท่านพี่มึงเถื่อนฉิบหาย ยิ่งกว่ากำนันหวงลูกอีก แล้วบอกว่าสู้ท่านพ่อไม่ได้
กูเริ่มอยากรู้ละว่าท่านพ่อในสายตาคนนอกจะโฉดขนาดไหน
สมมติท่านพี่กับยุยโกะลงเอยกันตอนจบนี่ พวกมึงว่าจะเป็นยังไงวะ กูรู้สึกถึงความดำมืดลอยคลุ้งในบ้านคิโชวอินเลยว่ะ 55555555555
ดิบล่าสุดนี่ เขาเรียกชื่อจริงกันยังนะ?
>>775-784 ขอบคุณโม่งฟิค! มาทียาวสะใจมาก อ่านแล้วพวกสามเกลอในซุยรันนี่กลายเป็นเด็กๆ อ่อนโลกน่ารักไปเลยว่ะ พวกท่านพี่และยุยโกะอยู่กันอีกมิติหนึ่งไปแล้ว ความรู้เรื่องค็อกเทลมาตรึม นี่คือเพื่อให้อินกูต้องไปกินตามป่ะวะ 5555 แอบสะกิดใจตรงท่านอิมาริ หญิงก็ได้ชายก็ดีเลยเหรอวะ.... เดี๋ยวอ่านอีกรอบ แลดูต้องใช้เวลาขบคิดตาม
ถ้าท่านพี่เป็นเทพมาร แล้วครที่รับมือเทพมารแบบชิวๆได้อย่างท่านอิมาริล่ะมึงเป็นอะไร
กระทู้วิ่งมาถึง 800 แล้วนา ขอเสนอชื่อเบิกทาง!
ปราสาทไร้รักของท่านราชินี: งานเต้นรำหน้ากากราตรีของท่านราชินีที่ตามหาราชา และกลยุทธ์ชิงหัวใจของจอมมารที่หวังไม่ให้ราชินีมีราชาเป็นของตน!![ปราสาทหลังที่19]
.....คิดมาแบบกาวๆมึนๆ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับใบประกาศหาคู่ของจักรพรรดินี (ใบประกาศโดนฉีกอีกแล้ว!! ครั้งที่ 19 แล้วนะ!!)
>>817 ตามการวิเคราะห์กูนะ
ท่านพี่ - คงไม่ฉีก แต่จะใช้เป็นเหยื่อล่อแล้วตามเก็บรายคน
ท่านพ่อ - ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง สั่งท่านพี่ไปก็จบแบบฟินๆ
จอมมาร - ไม่น่าจะฉีก เพราะถึงจะไม่เท่าท่านพี่แต่ก็น่าจะคิดเรื่องการกำจัดคู่แข่งได้ แต่ถึงฉีกก็คงเอาไปใส่กรอบบูชา
ริรินะ - หวงท่านเรย์กะแบบนี้ฝีมือยัยนี่ชัวร์
Q.E.D.
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการตามหาโจรขโมยหัวใจของสาวสายลับสองหน้า (น้ำยาขัดโต๊ะขวดที่ 19)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย (หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทานเล่าขาน "ใครจะเอาแหวนเงินไปสวมนิ้วนางเจ้าแม่" (มหกรรมการแข่งขันขว้างมีด เป้าหมายคือตาซ้ายข้างนั้น! ครั้งที่ 19)
โหวตแันนี้จ้าา//ชอบควาทย้อนยุคนี้อ่ะ555
ต่อฟิคเวียนในตำนาน >>>/webnovel/4218/154
-----------------------------
จากการแนะนำของท่านพี่ รู้สึกว่าบริษัทของนายตัวสำรองจะมาเป็นที่ปรึกษากฏหมายของโครงการที่กำลังจะทำร่วมกับเอ็นโจกรุ๊ป คอยดูแลเรื่องสัญญาและรักษาผลประโยชน์ทางฝั่งคิโชวอิน
แหม รักษากฎหมายงั้นเหรอ เป็นอาชีพที่เหมาะกับนายตัวสำรองดีจัง
“เรย์กะ ตัดสินใจได้รึยังว่าจะสั่งอะไร”
“งั้นเอาออเดิร์ฟเป็นข้าวตังหน้าตั้งกับยำส้มโอ ส่วนเมนคอร์สขอเป็นแกงมัสมั่นเนื้อ ต้มข่าไก่ กุ้งมังกรทอดขมิ้น แล้วของหวานเอาเป็นข้าวเหนียวมะม่วงก็แล้วกันค่ะ”
ฉันตัดใจจากแกงเขียวหวาน หมูผัดใบชะมวง และเป็ดซอสมะขามด้วยความยากลำบาก อะไรก็น่าทานไปหมด แต่ถ้าสั่งที่อยากทานทั้งหมดล่ะก็ น้ำหนักมันก็จะ...
อ๊ะ ขนมช่อม่วงกุหลาบนี่ดูน่าทานจัง จะสั่งเพิ่มดีมั้ยนะ แต่นายตัวสำรองอยู่ด้วยอ่า งั้นต้องสร้างภาพไว้ก่อนก็แล้วกัน
ท่านพี่สั่งตามที่ฉันพูดไป สั่งเพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็ได้เวลาเข้าสู่การพูดคุยสัพเพเหระระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ
ฉันนั่งฟังท่านพี่ไปคุยกับนายตัวสำรองไป ยิ่งฟังก็ยิ่งได้ยินข้อมูลดีๆของนายตัวสำรองออกมาเรื่อยๆ ลูกชายคนเดียวของบริษัทที่ปรึกษาทางกฎหมายที่ใหญ่ติดอันดับ Top 5 ของประเทศบ้างล่ะ จับงานโครงการระดับร้อยล้านพันล้านบ้างล่ะ ทุกย่างก้าวดูมีแต่ความจริงจังมั่นคงสุดๆอ่ะค่ะ
นายตัวสำรองค้อมหัวรับคำชมของท่านพี่ พูดเสียงเรียบๆแบบถ่อมตัวว่ายังไม่เก่งขนาดนั้น
“ผมเองก็ต้องเรียนรู้อีกมากครับ”
“อย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลยครับ คนที่มีความสามารถก็ต้องได้รับคำชมสิ” ท่านพี่หัวเราะน้อยๆ “คุณมิซึซากิเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับเรย์กะสินะ น้องสาวของผมไปสร้างความเดือดร้อนให้บ้างรึเปล่า ถ้ายังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ”
“แหม ท่านพี่ล่ะก็…”
“ไม่หรอกครับ คุณคิโชวอินเป็นนักเรียนดีเด่น ได้รับคำชมจากอาจารย์มากมาย ถึงจะเป็นสมาชิกของ Pivoine แต่ก็ให้ความช่วยเหลือสภานักเรียนมาเป็นอย่างดีตลอด ทางผมต่างหากที่ต้องขออภัยที่ได้รบกวนคุณคิโชวอินไว้มากขนาดนั้น”
ว่าแล้วนายตัวสำรองก็ค้อมหัวให้ฉัน อุหวา ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ
“ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ ฉันเองต่างหากที่เต็มใจจะช่วยเหลือ การให้ความร่วมมือกับสภานักเรียนก็เป็นสิ่งที่นักเรียนซุยรันพึงกระทำไม่ใช่เหรอคะ”
“นั่นสินะ” ท่านพี่พูดยิ้มๆ
อาหารที่สั่งไปมาเสิร์ฟพอดี แต่ละอย่างใส่มาในชามกระเบื้องใบเล็กๆสีน้ำเงินเข้มบนถาดไม้ทรงสูงที่ดูสง่างาม พนักงานเสิร์ฟแนะนำว่าการเสิร์ฟแบบนี้เรียกว่าขันโตก
ยอดไปเลยค่ะ อาหารบนโลกนี้ช่างซับซ้อน ฉันเองก็ต้องเรียนรู้อีกมาก และเพื่อเป็นการเรียนรู้ เพราะฉะนั้นจะทานแล้วนะคะ
อร่อย อร่อยจังเลยค่ะ
ข้าวตังหน้าตั้ง น้ำจิ้มมีเนื้อกุ้งหวานๆเข้ากับซอสที่หวานๆเค็มๆมันๆ ทานคู่กับข้าวตังที่กรุบกรอบ มีผักชีด้วย ยอดเลย ยำส้มโอก็เปรี้ยวอมหวาน มีรสเผ็ดนิดหน่อยให้พอตื่นเต้น
แล้วเมนคอร์สอย่างมัสมั่นเนื้อก็เข้มข้น รสชาติของเครื่องแกงและกะทิเข้ากันได้ดีกับเนื้อที่หั่นมาได้พอดีคำ ต้มข่าไก่นี่ก็อร่อยชะมัดเลยค่ะหวานมันจากกะทิและเนื้อไก่ กุ้งมังกรทอดขมิ้นก็หอมเครื่องเทศ เขาเรียกว่าอะไรนะ ตะไคร้กับใบมะกรูดอย่างนั้นเหรอ อื้ออื้อ มีกระเทียมด้วยใช่มั้ยนะ
ไว้วันหลังนัดซากุระจังมาทานข้าวที่นี่ดีกว่า
ฉันปล่อยให้ท่านพี่กับนายตัวสำรองคุยกันไป แล้วหันมาจัดการกับข้าวเหนียวมะม่วงอย่างจริงจังคร่ำเคร่ง อร่อยจัง แต่ได้ยินว่ากะทิมีคอเรสเตอรอลสูง กินมากไปมันก็จะ....
ช่างมันละกัน กินๆไปก่อน เดี๋ยวไปวิ่งเอาออกทีหลัง
“เออใช่ เรย์กะ” ท่านพี่หันหน้ามาทางฉัน “จากนี้คุณมิซึซากิจะเข้ามาที่บริษัทเรา สัปดาห์ละสองครั้ง วันอังคารกับวันศุกร์ ยังไงก็ฝากด้วยล่ะ”
“ได้เลยค่ะ ท่านพี่” ท่านประธานมอบหมายงานมาให้แล้ว พนักงานอย่างฉันก็ต้องรับคำสั่ง
“ส่วนคุณมิซึซากิ ต้องการอะไรก็บอกได้เลยนะ จะข้อมูลหรืออะไรก็ถามเรย์กะได้”
“ขอบคุณมากครับ” นายตัวสำรองค้อมหัวให้
เอ วันอังคารกับวันศุกร์อย่างนั้นเหรอ....วันนี้วันจันทร์ งั้นก็พรุ่งนี้แล้วน่ะสิ
.
.
.
จบมื้อเที่ยง ฉันกับท่านพี่ก็กลับบริษัท ระหว่างทางท่านพี่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะอาหารร้านนั้นอร่อยจริงๆด้วยสินะคะ แหม ดีจัง
“ทีแรกนึกว่าเรย์กะไม่ค่อยสนิทกับคนของสภานักเรียนซะอีก แต่เห็นดูคุ้นเคยกันอยู่ก็ค่อยวางใจขึ้นมาหน่อย”
“ก็ไม่เชิงไม่สนิทหรอกนะคะ” ก็เข้าขากันได้ดีตามประสาผู้ชื่นชอบการชมรายการทีวีไดเร็คท์นั่นล่ะค่า
“เหรอ” ท่านพี่มองฉันยิ้มๆ “แล้วเรย์กะคิดว่าเขาเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“มิซึซากิคุงน่ะเหรอคะ ก็เป็นคนจริงจัง หนักแน่น เอาการเอางาน เก่งกาจ แล้วก็ตรงไปตรงมาค่ะ”
“อือฮึ” ท่านพี่พยักหน้า “ถ้ายังไงก็ฝากดูแลรับรองเขาด้วยล่ะ”
“ค่า”
.
.
.
.
นายตัวสำรองมาเริ่มงานในวันรุ่งขึ้นจริงๆอย่างที่ท่านพี่บอก มาถึงก็หอบกระเป๋าที่น่าจะอัดแน่นไปด้วยเอกสารสัญญาและตำรากฎหมายเล่มหนาปึ้ก บรรยากาศดูจริงจังสุดๆจนไม่กล้าแหย่เล่นเลยล่ะค่ะ
ฉันนำทางนายตัวสำรองไปที่ต่างๆในบริษัท แนะนำให้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้รู้จัก แล้วก็พาไปที่ห้องทำงานที่ท่านพี่ให้คนมาจัดไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว
ห้องทำงานของนายตัวสำรองอยู่ชั้นเดียวกับฉันเลยค่ะ เหตุผลคือจะได้ไปมาหาสู่กันสะดวก เวลาจะปรึกษางานจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลงให้มันลำบาก
ฉันชี้ให้ดูกระดาษที่แปะอยู่กับโต๊ะทำงานให้นายตัวสำรองดู เป็นกระดาษบอกเบอร์โทรศัพท์ภายใน สองเบอร์แรกเป็นเบอร์ต่อสายตรงเข้าห้องทำงานของฉันหรือของท่านพี่ นายตัวสำรองฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆว่าเข้าใจแล้ว และเริ่มต้นทำงานทันที
เอาจริงเอาจังไม่เปลี่ยนเลยน้า
ฉันถอยออกมาแบบเงียบๆ ปล่อยนายตัวสำรองทำงานไป ฉันเองก็ต้องเริ่มงานของฉันบ้างล่ะค่ะ
มื้อเที่ยง ท่านไอระเดินเข้ามาหาฉันที่ห้องทำงาน ชวนไปทานข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆนี้ ฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่นึกขึ้นได้ว่านายตัวสำรองมาทำงานแล้ว
“ขอชวนอีกคนไปด้วยได้รึเปล่าคะ”
“ตามสบายเลยจ้า”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ”
ฉันกดโทรศัพท์ไปที่ห้องนายตัวสำรอง พอฝั่งนั้นรับสายฉันก็รีบพูด
“มิซึซากิคุง พวกฉันกำลังจะออกไปทานมื้อเที่ยง ถ้ายังไงก็ไปด้วยกันมั้ยคะ”
นายตัวสำรองตอบตกลง ฉันก็เลยนัดให้ไปเจอกันข้างล่าง พอไปถึงก็เจอนายตัวสำรองนั่งคอยอยู่ตรงล็อบบี้อยู่แล้ว พวกพนักงานสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันเหลียวหลังเลยล่ะค่ะ
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”
“ไม่เป็นไร” นายตัวสำรองพยักหน้า หันไปมองท่านไอระที่เดินตามหลังฉันมา “เอ่อ คุณ…”
“มินาสึกิ ไอระค่า” ท่านไอระแนะนำตัวเองอย่างร่าเริง “กำลังเรียนรู้งานบริหารจากคิโชวอินกรุ๊ปอยู่ค่ะ”
“มิซึซากิ อาริมะครับ” นายตัวสำรองก้มศีรษะให้อย่างอ่อนน้อม “มาเป็นที่ปรึกษากฎหมายของคิโชวอินกรุ๊ปตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอฝากตัวด้วยนะครับ”
“เรื่องนั้นคุณทาคาเทรุเล่าให้ฟังแล้วล่ะ” ท่านไอระโค้งหัวรับพลางยิ้มให้ “ขอฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ”
พวกเราเดินข้ามถนนมาที่ร้านอาหารจีนที่เปิดมานานพอสมควร ในร้านคนแน่นขนัด แต่ท่านไอระโทรมาจองโต๊ะไว้ล่วงหน้าแล้วจึงไม่มีปัญหาแต่อย่างใด
เมื่ออาหารมาถึงก็ได้เวลาศิษย์เก่าของซุยรันที่จะเม้ามอย ท่านไอระถามข้อมูลนายตัวสำรองเสียละเอียดยิบ นายตัวสำรองก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง ฉันเองก็ช่วยเสริมบ้างบางจุด แต่ส่วนใหญ่จะง่วนอยู่กับเข่งติ่มซำมากกว่า
นายตัวสำรองถือบิลไปจ่าย แม้ฉันกับท่านไอระจะปฏิเสธ แต่เขาก็บอกว่ามื้อนี้จะเลี้ยงเอง แล้วก็เดินฉับๆไปที่แคชเชียร์ จัดแจงจ่ายเงินให้เสร็จสรรพ
แหม เป็นสุภาพบุรุษจังเลยค่ะ
พวกฉันจะไปทานขนมกันต่อ แต่นายตัวสำรองปฏิเสธ บอกว่ามีงานค้างอยู่ต้องรีบตรวจสอบให้เสร็จ เย็นนี้จะได้เอาไปคุยกับท่านพี่ต่อ ทั้งที่เวลาพักเหลือตั้งเยอะแท้ๆ เอาการเอางานเหลือเกินค่ะ
ฉันกับท่านไอระมานั่งกันต่อที่ร้านเค้ก สั่งขนมกับเครื่องดื่มคนละอย่าง ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับการละเลียดฟองนมของลาเต้ ท่านไอระก็เอ่ยขึ้น
“เป็นคนจริงจังเอาการเอางานจังเลยเนอะ” ท่านไอระเขี่ยน้ำแข็งในแก้วโซดาเล่นๆ “น่าทึ่งมากเลยล่ะ”
“มิซึซากิคุงเป็นคนหนักแน่นจริงจังมาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ”
“เรย์กะจังดูสนิทกับอาริมะคุงดีจัง นึกว่าคนของ Pivoine จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับสภานักเรียนซะอีก”
“สมัยเรียนฉันเคยเป็นกรรมการนักเรียนมาก่อน ก็ได้เจอกับมิซึซากิคุงบ่อยๆน่ะค่ะ ก็รบกวนเขาไว้หลายอย่างเหมือนกัน”
ก็อย่างตอนไปไล่จับคนร้ายที่เขียนโต๊ะวาคาบะจัง หรือเม้ามอยกันเรื่องแคตาล็อคสินค้าจากทีวีไดเร็คท์อะน้า
“ชูสุเกะรู้เข้าหึงแย่”
“เอ๋” ไหงชื่อเอ็นโจโผล่มาในบทสนทนาอีกแล้วล่ะยะ
“ช่วงนี้เจ้าตัวก็ไม่อยู่ด้วย เห็นบอกจะไปเยอรมันตั้งสองเดือน กว่าจะกลับมาก็น่าจะเลยช่วงคริสต์มาสไปแล้ว” ท่านไอระเท้าคางมองฉันยิ้มๆ “น่าเสียดายเนอะที่ไม่ได้ฉลองคริสต์มาสด้วยกัน”
“เอ๋!?” เอ็นโจไปเยอรมัน....อะไรกันยะ ไม่เห็นบอกกันบ้าง “งั้นเหรอคะ”
“อื้อ เพิ่งบอกเมื่อสองวันก่อนเอง ตอนนี้คงไปถึงที่นั่นแล้วล่ะ”
แล้วท่านไอระเสียดายที่ไม่ได้ฉลองคริสต์มาสกับอีตานั่นด้วยเหรอคะ ….เฮอะ ไม่เห็นจะน่าเสียดายตรงไหน
ฉันจ้วงเค้กส้มเข้าปากอย่างหงุดหงิด บรรยากาศกำลังดีๆแท้ๆ แต่ชื่อของเอ็นโจก็ทำให้เสียอารมณ์ไปซะหมด แอบไปเมืองนอกเมืองนาโดยไม่บอกแบบนี้ก็คงไปหาสาวสวยผมทองตาฟ้าแหงๆ
เชอะ อยากไปไหนก็ไปเถอะย่ะ ตามสบายเลย
แม้จะมาทำงานที่นี่สัปดาห์ละสองวัน แต่ทุกคนในบริษัทก็รู้จักนายตัวสำรองกันหมด มีสาวๆแวะเวียนมาเดินผ่านหน้าห้องทำงานไม่ขาดสาย ก็นะ นายนี่ก็เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนี่นา
บางวันฉันก็ได้ไปนั่งทานข้าวกลางวันกับนายตัวสำรองสองคน เพราะท่านไอระไม่ว่าง บางวันท่านพี่ก็เรียกไปร่วมโต๊ะด้วย แล้วก็ได้เจอผู้บริหารจากที่อื่นๆอีก ท่านพี่ก็แนะนำนายตัวสำรองให้ได้รู้จักเหมือนกัน
นายตัวสำรองบุคลิกน่าประทับใจ ขยันขันแข็ง เอาการเอางาน เป็นที่เข้าตาของผู้หลักผู้ใหญ่หลายคนจนได้รับคำชมมากมาย แต่ก็ไม่เคยเหลิงไปกับคำชมนั่นสักนิด นายตัวสำรองก็ยังเป็นคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอยู่นั่นเอง ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
ตอนฉันเอาแฟ้มเอกสารไปให้ ก็เห็นนายตัวสำรองใช้ผ้าขี้ริ้วที่หน้าตาดูคุ้นๆเช็ดถูโต๊ะตัวเองอยู่
“นั่นผ้าเมจิคัลรุ่นใหม่ใช่มั้ยคะ”
“อ๋อ ใช่ พอดีเห็นเขาโฆษณาว่าผ้ารุ่นใหม่ ถึงจะซักแล้วก็ไม่เสื่อมคุณภาพแบบรุ่นก่อนๆก็เลยลองสั่งมาใช้ดู”
นายตัวสำรองดูภูมิใจเสนอโต๊ะที่เป็นมันวับนี้มาก แหม มิน่าล่ะ แม่บ้านถึงมาพูดให้ฟังว่าโต๊ะสะอาดเอี่ยมอ่องทั้งที่ยังไม่ได้เช็ดถู ทุกจุดเนี้ยบนิ้งจนแทบไม่มีอะไรให้ทำเลย
“ฉันเองก็ลองใช้แล้วเหมือนกันค่ะ สมกับที่คุยไว้จริงๆ”
“มาตรฐานอเมริกาก็แบบนี้ล่ะนะ”
“แต่จริงๆมิซึซากิคุงไม่ต้องมาเช็ดโต๊ะแบบนี้ด้วยตัวเองก็ได้นะคะ ประเดี๋ยวแม่บ้านของที่นี่จะตกงานไปซะก่อน” ฉันเอ่ยแซว
“ก็..ก็แค่อยากลองประสิทธิภาพสินค้าดูน่ะ” นายตัวสำรองกระแอม ดูท่าทางจะเขินอยู่หน่อยๆ “สั่งมาแล้วก็ต้องใช้สิ”
พอฉันแนะนำให้สั่งน้ำยาเช็ดกระจกมาลองดู นายตัวสำรองก็รีบไปสั่ง แล้วเอามาพูดถึงประสิทธิภาพทันที ดูจะทึ่งเอามากๆด้วย
“รู้สึกกระจกในห้องทำงานจะดูใสขึ้นมาทันตาเห็นเลยล่ะ”
“แหม ดีจังเลยนะคะ”
ระหว่างมื้อกลางวัน นายตัวสำรองก็เล่าถึงตอนที่ไปอยู่ต่างประเทศให้ฟังด้วย ดูเหมือนจะได้ดูโฆษณาสินค้าทีวีไดเร็คท์ของทางนั้นเช่นกัน ก็เลยลองสั่งกรรไกรตัดกิ่งไม้แบบยืดได้สามตอนมาใช้ทำสวนด้วย แต่รู้สึกจะไม่เวิร์กเท่าไหร่ เพราะใช้งานยาก
ฉันนั่งเม้ามอยเรื่องครีมลบรอยขูดขีดบนโต๊ะกับนายตัวสำรองอย่างออกรส มีโปรซื้อ 1 แถม 1 ฉันก็คิดว่าจะสั่งมาลองใช้อยู่เหมือนกัน นายตัวสำรองก็แนะนำเครื่องทำน้ำแข็งไสแบบรวดเร็วให้ด้วย
อุเฮี้ยว มีสินค้าน่าสนใจเต็มไปหมดเลย
.
.
.
วันแล้ววันเล่าผ่านไปเช่นนั้น แล้ววันคริสต์มาสก็ใกล้เข้ามา ฉันก็พบปัญหาอีกแล้วค่ะ
คริสต์มาสมันเป็นวันของคู่รัก แต่จนเวลาล่วงเลยมาถึงป่านนี้ ฉันยังไม่เคยใช้ช่วงเวลานี้กับใครเลยไม่ใช่รึไงค้าาาา!!!
ท่านพี่ไม่อยู่ที่บริษัทตั้งแต่บ่าย ส่วนท่านไอระตอนเลิกงานก็รีบกลับเลย คงจะมีนัดเดท ลูกน้องสาวๆในแผนกก็ทยอยกันกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เหลือฉันนั่งเหี่ยวๆอยู่คนเดียวในห้องทำงาน
วันนี้วันศุกร์ด้วยนี่นะ เฮอะ คริสต์มาสอีฟที่ตรงกับวันศุกร์ง้านเหรอ ดูจะเป็นวันหยุดที่สนุกสนานจังเลยนะคะ คริสต์มาสอะไรกันว้า เจ้าพวกไม่นับถือในพระพุทธศาสนา ขอให้หิมะตกลงมาถล่มจนการจราจรเป็นอัมพาตไปเลยเถอะ
นั่งเซ็นเอกสารจนมาถึงแฟ้มสุดท้าย เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นห้องของนายตัวสำรองยังเปิดไฟอยู่ หนุ่มป็อบอย่างหมอนี่ไม่มีนัดเดทกับใครเขารึไงนะ
ฉันปิดแฟ้ม บิดขี้เกียจแล้วเดินออกจากห้องทำงาน เคาะประตูห้องนายตัวสำรองก็ได้รับคำตอบว่า “เชิญครับ” เลยเปิดเข้าไป
“ยังไม่กลับอีกเหรอคะ”
“ว่าจะกลับแล้วล่ะ แต่ขออ่านตรงนี้ให้เข้าใจก่อน”นายตัวสำรองเงยหน้าขึ้นมองแป๊บเดียวแล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านต่อ แต่ก็ชะงักไปนิดหน่อย ฉันไม่ปล่อยให้กริยานั้นรอดพ้น รีบซักถามทันที
“มีอะไรงั้นเหรอคะ”
“เปล่า แค่คิดว่าเธอยังไม่กลับเหรอ”
“ฉันก็ต้องเคลียร์งานเหมือนกันค่ะ”
“เหรอ” นายตัวสำรองเลิกคิ้ว “นึกว่าเธอมีนัดไปกับเอ็นโจซะอีก”
“เอ๋!!!” ฉันกระพริบตาปริบๆ “ทำไมฉันต้องไปกับท่านเอ็นโจด้วยล่ะคะ”
“อ้าว ก็พวกเธอคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ห๊ะ!!!!” ฉันอ้าปากค้างทันที พอตั้งสติได้ก็รีบพูด “เปล่านะคะ ฉันกับท่านเอ็นโจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มิซึซากิคุงไปฟังเรื่องเหลวไหลพวกนั้นมาจากไหนน่ะ”
“เอ้า ใครๆเขาก็รู้กันทั่ว”
“ไปกันใหญ่แล้วค่ะ ไม่จริงเลยนะคะ”
หนอย ข่าวลือพวกนั้นมาจากไหนกันห๊ะ!! ฉันกับเอ็นโจไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยนะยะ แค่เพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้นเอง
ฉันฉุนเฉียวนักล่ะที่ได้ยินข่าวลือที่ไม่เป็นความจริงแล้วถูกเผยแพร่ไปผิดๆ แต่นายตัวสำรองพยักหน้าเนิบๆ ทำเหมือนเข้าอกเข้าใจแล้วก็ก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ
เข้าใจอะไรของนายยะ ห๊า!!
ฉันกระแทกเท้ากลับห้องทำงานตัวเองแบบฉุนเฉียว เตรียมติดต่อหาเซริกะจังหรือคิคุโนะจังให้ช่วยแก้ข่าว แต่ยังไม่ทันจะหยิบมือถือมาพิมพ์ส่งเมล์ นายตัวสำรองก็เปิดประตูห้องทำงานฉันเข้ามาพอดี
“เออ คิโชวอิน เธอหิวรึเปล่า” นายตัวสำรองถามขึ้น “ฉันว่าจะลงไปกินอะไรที่ร้านใกล้ๆนี้ก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ จะไปด้วยกันมั้ย”
“ขยันเกินไปแล้วนะคะ”
“ก็คุณทาคาเทรุจ้างซะแพงนี่นะ ก็ต้องทำงานให้คุ้มกันล่ะ”
ฉันมองนาฬิกาข้อมือ นี่ก็จะหนึ่งทุ่มแล้วด้วย ที่จริงก็กะจะกลับบ้านไปทานข้าวอะนะ แต่ก็ได้เวลาอาหารแล้ว ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นทานนอกบ้านไปก็แล้วกัน
“งั้นเอาเป็นร้านราเมงแถวๆนี้ก็ได้ค่ะ”
“ราเมงงั้นเหรอ”
“ทำไมคะ”
“เปล่า แค่คิดว่าคุณหนูแบบเธอไม่น่าจะเข้าร้านพวกนี้”
“แหม จะดูถูกกันเกินไปหน่อยแล้วนะคะ” ฉันเชิดหน้าขึ้นหน่อยๆ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
ฉันคว้ากระเป๋าสะพายที่เก็บเตรียมไว้ขึ้นมาถือ กะว่าทานเสร็จก็กลับบ้านเลย นายตัวสำรองไม่ได้เอากระเป๋าไปเพราะจะกลับมาทำงานต่อ
ระหว่างเดินลงไปด้านล่างฉันก็อธิบายถึงแรงค์กิ้งร้านราเมงแถวๆนี้ให้นายตัวสำรองฟัง หมอนั่นดูจะทึ่งมากที่ฉันรู้ละเอียดขนาดนี้ แล้วฉันก็อธิบายถึงซิกเนเจอร์ของแต่ละร้านว่าเป็นอย่างไรด้วย
“งั้น ฉันลองราเมงซุปเกลือบ้างดีกว่า”
“ฉันว่าซุปเต้าเจี้ยวก็อร่อยนะคะ”
“แต่โชยุก็ฟังดูไม่เลว”
“หมูชาชูของร้านที่กำลังจะไปก็อร่อยมากเลยค่ะ หอมซอสถั่วเหลืองที่ใช้หมักแล้วก็มีรสหวา….เอ๋!!.....”
คำพูดฉันชะงักไปเมื่อเห็นรถที่ดูคุ้นๆตาจอดอยู่ตรงทางออกของบริษัท เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
ราวกับจะตอบคำถามฉัน เพราะประตูรถฝั่งคนขับเปิดออก ขายาวๆในกางเกงแสลคสีดำสนิทก็ก้าวออกมาจากข้างใน ก้าวเท้ามาหาฉัน แย้มรอยยิ้มที่สุดแสนจะคุ้นตาให้ แต่ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกกับรอยยิ้มนั่นสุดๆ
“สายัณห์สวัสดิ์ครับ คุณเรย์กะ”
เอ็นโจ!!!!
--------------------------------------
นักต้มตุ๋นปะทะผู้รักษากฎหมาย ใครจะอยู่ใครจะไปเชิญต่อได้ตามสบาย
>>831-834 กรี๊ดดดด วันนี้วันดีจังค่ะ ต่อจากฟิคท่านพี่ก็มีฟิคเวียนมาต่อ กับนายตัวสำรองก็ยังเป็นสมาคมแม่บ้านซุยรันเหมือนเคยเลยนะคะ 55555 โอ๊ย เซ็ทติ้ง หล่อ รวย มีความรับผิดชอบ นิสัยดีทุกอย่าง แต่เข้าสมาคมแม่บ้านและคนสวนนี่มันทำใจลำบากจริงๆ ปกป้องท่านเรย์กะจากนักต้มตุ๋นให้ได้นะ นายตัวสำรอง!
ป.ล. อธิบายอาหารได้น่ากินมาก แฉรด ถ้าเป็นท่านเรย์กะตอนไดเอ็ทอาจจจะสั่งแต่สลัดผักชีก็ได้นะ เห็นว่าฮิตกันอยู่
>>845 แถมเป็นคืนคริสมาสอีฟที่เหล่าคู่รักมักใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
นึกถาพเอ็นโจเร่งเคลียร์งานที่เยอรมันจนเสร็จก่อนกำหนด เพื่อกลับมาเซอร์ไพรซ์ท่านเรย์กะคืนวันคริสมาสต์อีฟ ดีไม่ดีจองร้านอาหารเพื่อพาท่านเรย์กะไปกินข้าว2ต่อ2
แล้วพอลงเครื่องบินต่อรถมาถึงหน้าบริษัทคิโชวอิน เจอท่านเรย์กะเดินคู่มากับอาริมะเพื่อเตรียมไปกินข้าวเย็นด้วยกัน
ตอนหน้าจอมมารจุติแน่นอน
>>851 วิธีลงรูป http://imgur.com/a/DbbEi
ต่อฟิคเวียนจ้าาาาาา >>831-834 ชอบการปรากฏตัวเอ็นโจตอนท้ายมาก มือสั่นต้องรีบแต่งต่อ ฮือ T///T
ทำไมเอ็นโจถึงมาอยู่ที่นี่ได้!! ไหนท่านไอระบอกว่าอยู่เยอรมันไงคะ? โกหกกันเหรอ!?? ในระหว่างที่ฉันกำลังอึ้งกับการปรากฏตัวของเอ็นโจ สองคนนั้นก็ผงกหัวทักทายกัน เอ็นโจเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"กำลังจะไปไหนกันเหรอ" ......ถึงแม้พูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มแบบนั้นทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ละคะ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย
"จะไปกินราเม็งกันน่ะ พอดีฉันกับคิโชวอินเลิกงานดึกทั้งคู่เลยจะไปหาอะไรกินแล้วค่อยกลับมาทำงานกันต่อ"
"อ๋อ.. คิโชวอินกรุ๊ปนี่งานหนักเอาเรื่องนะเนี่ย สนใจมาทำที่เอ็นโจกรุ๊ปมั้ยล่ะ" เดี๋ยวเถอะ เอ็นโจ! จะมาแย่งพนักงานของคิโชวอินกรุ๊ปไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะ ที่มาตามป้วนเปี้ยนใกล้ท่านไอระบ่อยๆก็เพราะอยากได้คนเก่งๆไปทำงานด้วยใช่มั้ยล่ะ อย่ามาแย่งคนของท่านพี่ไปนะ! ดูท่าเอ็นโจจะสังเกตเห็นสายตาอาฆาตแค้นของฉันเลยหันมายิ้มให้ อ๊ะ ไม่ได้ๆต้องเก็บอาการ หลักการสำคัญในแวดวงธุรกิจคือการเก็บอารมณ์ค่ะ จะให้ฝั่งตรงข้ามรู้ไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่
"นึกไม่ถึงว่านายจะมีมุมตลกแบบนี้กับเขาด้วย แต่มาก็ดีแล้ว พาคิโชวอินไปสิ คริสต์มาสทั้งที จะปล่อยให้ใช้เวลาแบบนี้คนเดียวได้ไง" ทำไมฉันรู้สึกว่าคิ้วเอ็นโจกระตุกหน่อยๆ..
"แล้วมิซึซากิคุงไม่ไปไหนเหรอ"
"ไม่ล่ะ ฉันเดตกับงานอยู่" ฉันกับเอ็นโจเผลอหันมามองหน้ากันแวบหนึ่ง ในใจฉันอดสงสารนายตัวสำรองไม่ได้ โถ... วันแบบนี้ยังต้องเดตกับงาน
"งั้นฉันไปละ" นายตัวสำรองโบกมือลาแล้วรีบเดินหนีไป ก่อนที่ฉันจะตั้งสติทันก็พบว่าตอนนี้เหลือแค่ฉันกับเอ็นโจซะแล้ว เอ๋----
"เชิญครับ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจเปิดประตูรถและเชื้อเชิญให้ฉันขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ดูไม่น่าไว้ใจสุดๆอะ!
ทะ ทำไงดี ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยไปฉลองวันคริสมาสต์กับผู้ชายสองต่อสองเลยนะคะ ทางนั้นจะคิดว่าฉันด้อยประสบการณ์หรือเปล่า กรี๊ด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาวิธีทำให้ดูโปรเฟสชั่นแนลในการออกเดตวันคริสต์มาสทันไหมคะ เอ๊ะ แต่นี่ไม่ใช่เดตนี่ งั้นคงไม่ต้องเกร็งมากหรอก เอ็นโจอาจจะแค่ผ่านมาที่บริษัทแล้วไม่มีใครเลยมาชวนไปกินข้าวด้วยกันเฉยๆ ใจร่มๆนะตัวฉัน
"จะไปกินราเม็งกับมิซึซากิคุงหรือครับ คุณคิโชวอิน" กรี๊ด จะพูดอะไรก็ให้สุ้มให้เสียงหน่อยสิคะ!
"เอ่อ.. ค่ะ"
"แหม งั้นเหรอ แต่มากับผมแล้ว น่าเสียดายจัง"
"แหม ก็ไม่ได้เสียดายอะไรหรอกนะคะ"
"งั้นเหรอ แล้วถ้าวันนี้ไม่ไปกินราเม็ง คุณคิโชวอินอยากไปไหนเหรอ"
"หืม.. ไม่ไปกินราเม็งเหรอคะ" คริสต์มาสทั้งทีฉันก็อยากไปร้านอะไรน่ารักๆอย่างไปร้านขนมหวาน คาเฟ่อะไรงี้นะ แต่...
"งั้นไปร้าน ****** กันไหมครับ" เอ๋ ร้าน ****** นี่มันขึ้นชื่อว่าร้านขนมที่มีคนเข้ามากสุดในวันคริสต์มาสนี่คะ ฉันอยากไปนานแล้วแต่ถ้าไปคนก็ต้องรู้แน่เลยว่าไม่มีใครไปด้วยเลยต้องทนเก็บความเจ็บช้ำน้ำใจมาหลายปี
"แต่ท่านเอ็นโจไม่ชอบทานของหวานนี่คะ.."
"เอ๊ะ จำได้ด้วยเหรอ ดีใจจัง" อุ๊... "ก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าหวานไม่มากก็ทานได้เรื่อยๆแหละ อีกอย่าง.."
"อีกอย่าง?"
"ถ้าคนที่ไปด้วยชอบจะไปไหนก็น่าไปหมดแหละครับ :)" อุเงี้ยว ที่ไปเยอรมันนี่ก็ไปฝึกสกิลเตรียมเป็นหัวหน้าหมูบ้านคาสโนว่าเหรอคะ ประตูเมืองหมูบ้านไร้รักโดนเขย่าอย่างรุนแรง กรี๊ด ไม่ใช่นะคะ ที่หน้าร้อนนี่เป็นเพราะรถตระกูลเอ็นโจแอร์เสียแน่ๆเลยค่ะ หัดตรวจเช็คสภาพรถบ้างคะ!
อยากเห็นจอมม่รยันแตกอ่าาาา อย่าถอยง่ายๆ สิทั่นรัชทายา---
โธ่ ทำไมอาริมะรีบหนีไปล่ะ กูเปลี่ยนเรือแล้วนะ เบื่อจอมมารที่ชอบโผล่มาแกล้งท่านเรย์กะ ตุ๋นจนเปื่อยตลอดเวลา ไม่เปิดทางเลือกให้นางเลย
บ้าจริงอาริมะ เราอุตส่าห์เชียร์นาย เจาะเรือตัวเองทำไม นายต้องช่วยท่านเรย์กะจากนักต้มตุ๋นก่อนสิ555555
ว่าแต่ เดทคริสต์มาสนี่ก็ทำให้นึกถึงฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝัน... โม่งฟิคยังอยู่มั้ยเนี่ย 5555
>>863 จะมีspin off เป็นเรือ อาริมะก็ได้น้า ลองจิตนาการคู่รักพ่อบ้านแม่บ้าน ดูสิ
เรย์กะ:"คุณค่ะ ของ...ที่ซื้อมาจากอันนี้ใช้ดีจังเลย ขอบคุณนะคะ"
อาริมะ:"ไม่เป็นไรหรอก พอดีเห็นในช่อง...พอดีน่ะ" ขยับแว่นแล้วก็ ท่าซึนนิดๆ
ไม่ก็โมเม้น ช่วยกันทำงานบ้าน งานสวน อาริมะไล่เรย์กะออกจากครัวอะไรงี้
กริ๊ดดด อาริมะกลับมาก่อนนนน
คือฟิคดีงามจนอยากให้นายตัวสำรองดันให้คุณนักต้มตุ๋นตกกระป๋องเลย
สรุปรายชื่อที่เสนอชื่อกระทู้ใหม่
>>814 ปราสาทไร้รักของท่านราชินี: งานเต้นรำหน้ากากราตรีของท่านราชินีที่ตามหาราชา และกลยุทธ์ชิงหัวใจของจอมมารที่หวังไม่ให้ราชินีมีราชาเป็นของตน!![ปราสาทหลังที่19]
>>815 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับใบประกาศหาคู่ของจักรพรรดินี (ใบประกาศโดนฉีกอีกแล้ว!! ครั้งที่ 19 แล้วนะ!!)
>>819 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการตามหาโจรขโมยหัวใจของสาวสายลับสองหน้า (น้ำยาขัดโต๊ะขวดที่ 19)
>>821 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย (หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19)
>>825 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทานเล่าขาน "ใครจะเอาแหวนเงินไปสวมนิ้วนางเจ้าแม่" (มหกรรมการแข่งขันขว้างมีด เป้าหมายคือตาซ้ายข้างนั้น! ครั้งที่ 19)
เฮลโหลๆ นี่โม่งที่ขอต่อฟิคเวียนเองนะ พอแต่งๆดูแล้วท่าจะยาวววววน่าดู อยากจะให้ตัดตอนลงดีไหมเอ่ย เพราะกระทู้ใกล้เต็มแล้วด้วย
>>834 >>857 อ้าวววว อาริม้าาาา ทำไมถอดใจไปง่ายๆ แบบนี้ แหม เสียแรงท่านพี่อุตส่าห์ชงให้ซะขนาดนี้ จะไปยอมแพ้ทางเอ็นโจทำม๊ายยยยยย ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ อาริม๊าาา คิดถึงสมัยที่สู้ในสภานักเรียนเพื่อปกป้องสิทธินักเรียนซุยรันธรรมดาสิ ความกล้าที่จะสู้กับเหล่าา Pivoine หายไปไหน ฮือฮือ ก็รู้ว่าเอ็นโจเค้าเป้นพระเอกในฟิคเวียน แต่ได้เห็นตัวประกอบบ้างก็ดีนะ
>>831 - >>834 ต่อฟิคเวียนในตำนาน
มุมมองเอ็นโจ
------------------------------------------------------
ใกล้วันงานฮาโลวีนแล้ว
“.....ฮาโลวีนเหรอ”
ผมมองจดหมายจาก Pivoine ที่อยู่ในมือของตัวเองแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย
ตอนที่เรย์กะไปเยี่ยมยูกิโนะที่โรงพยาบาลผมก็คิดอยู่ว่าจะหลอกถามยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ดันติดธุระเสียก่อนจะได้ลงมือทำอะไร แต่โชคก็เหมือนจะเข้าข้างที่ยูกิโนะตะล่อมถามเอาจากเจ้าตัวได้สำเร็จด้วยใบหน้าเทวดาจอมปลอมนั่น
หืม ทีผมนี่แทบจะไม่ยอมตอบอะไรไม่ก็ตอบเลี่ยงๆแล้วก็ระวังตัวเกินไปเลยนะ แต่นั่นก็เป็นจุดที่น่ารักมากของเธอ
เหมือนกระต่ายหิมะเลยล่ะ
ถ้าละสายตาไปแปปเดียวก็จะหาตัวได้ยาก เป็นกระต่ายขาวช่างระแวงตัวหนึ่ง .....แต่เฉพาะกับผม
นอกนั้นแล้วเธอก็เปิดใจให้คนอื่นได้อย่างง่ายดาย ทั้งยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่ออยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวผม แต่ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยากจะทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขด้วยน้ำมือของตนเอง มันไม่ใช่ของที่ใครจะมาทำแทนให้ได้ ยอมรับเลยว่าผมแอบอิจฉาคนเหล่านั้น
ความพยายามสิบกว่าปีที่ผ่านมาเหมือนจะไม่เป็นผลเลย ผมคงจะคิดแบบนั้นถ้าเกิดว่าไม่ได้เห็นปฏิกิริยาที่แตกต่างจากเดิม โดยเฉพาะหลังจากช่วงงานโรงเรียน
มันทำให้ผมมีความหวัง
เหยื่อน่ะ หากอยู่ในอาการหวาดกลัว สัญชาติญาณระแวงภัยจะยิ่งมีความเฉียบคมมากจนไม่สามารถรุกเข้าไปแบบมั่วๆได้ เพราะมันจะหนีก่อนที่จะได้ทำอะไร แต่หากอยู่ในอาการสับสนลังเลทำอะไรไม่ถูก ช่วงนั้นล่ะคือโอกาสทองที่จะรุกเข้าใส่จนไม่สามารถหนีไปไหนได้
เรย์กะตอนนี้คือกระต่ายน้อยที่อยู่ในอาการสับสนตัวนั้น แล้วอะไรกันที่ทำให้เธอทั้งหวาดกลัวและลังเล?
“......” ผมไม่ตอบคำถามที่ตัวเองไม่รู้หรอก
“.............”
มาซายะมักจะพูดอยู่บ่อยๆเรื่องการรุกเข้าหาใส่คนที่ชอบ ถึงส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับคุณวาคาบะก็เถอะ
มาซายะแสดงอารมณ์ความรู้สึกกับคนรอบตัวอย่างตรงไปตรงมาเสมอ และเป็นคนที่กระตือรือร้นที่จะแสดงความรักกับคุณวาคาบะไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบใดก็ตาม คงเพราะแบบนั้นคุณวาคาบะถึงได้ตกหลุมรักมาซายะในที่สุด
ผมเคยถามเขาว่าทำไม
‘ถ้าเจ้าตัวไม่รู้ จะแสดงออกยังไงเขาก็ไม่เข้าใจหรอก!’
จำได้ว่ามาซายะตอบแบบนี้ แต่นั่นก็สมกับเป็นตัวเขาดี
แต่ผมมันประเภทปิดทองหลังพระซะด้วยสิ แล้วที่สำคัญ การแสดงความรู้สึกมากเกินไปในวงการนี้มันอันตรายมากด้วย
ยิ่งเก็บซ่อนมันไว้ได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี
แต่กับเรื่องความรักแล้วมันยากมากจริงๆ การไม่สามารถแสดงความรักออกมาทั้งที่ความรักนั้นเอ่อล้นอยู่ในใจเต็มเปี่ยมได้นั้นช่างลำบากเกินทน ผมในวัยเด็กจึงพยายามอดทนเพื่อให้เวลานั้นมาถึง
หลังจบการศึกษาผมก็ได้จัดการทุกอย่างและ “ทำความสะอาด” บริษัทจนหมดจดและไม่มีพันธะใดหลงเหลืออยู่อีกและในงานแต่งงานของเพื่อนร่วมรุ่นผมก็รู้แล้ว
.....ตอนนี้ผมสามารถรักเธอได้อย่างเปิดเผยแล้ว
ไม่ว่าเธอจะผลักไล่ไสส่งแค่ไหนผมก็จะทำต่อไป
ผมจะแสดงความรัก
อยากให้คุณได้เห็นถึงความรักของผม
อยากให้คุณได้สัมผัสกับความรักของผม
อยากทำให้คุณมีความสุขได้ด้วยมือของผม
.....
แต่ผลจากการที่ไม่แสดงอะไรเลยให้อีกฝ่ายเห็นนั้น ทำให้เมื่อถึงเวลาจริงๆก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ทำให้ผมนึกถึงสมัยที่มาซะยะกำลังหาทางรุกจีบวาคาบะอยู่โดยมีเรย์กะคอยช่วยเหลือทั้งด้านหน้าและลับหลัง
ผมจึงใช้วิธีไปเจอกันบ่อยๆเข้าไว้ทำให้เธอเริ่มจะคุ้นชินกับตัวผม แล้วค่อยชวนไปไหนต่อไหน หรือเอาง่ายๆก็เรียกว่า “เดท” แต่จนแล้วจนรอดก็มีพญายมคอยกีดขวางทางผมอยู่คนหนึ่ง
คิโชวอิน ทาคาเทรุ
....ให้ตายสิ เขาเป็นคนที่รักน้องมากจริงๆ ผมคิด
โบราณว่าผีเห็นผีฉันใด ผมกับคิโชวอิน ทาคาเทรุก็เป็นฉันนั้น
นับตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอเขาผมรู้ทันทีว่า “เรามันคนประเภทเดียวกัน”
และพี่ชายอย่างเขาคงไม่ยอมที่จะยกเธอให้กับผมที่เป็นคนประเภทเดียวกันกับเขา เขาไม่ยอมให้ผมเล่นกับอารมณ์สีหน้าและท่าทางของเธอได้ตามใจเหมือนกับที่เขาทำกับน้องสาว
“มีคนอย่างฉันอยู่ข้างเรย์กะอยู่แล้วทั้งคน อย่างแกน่ะมันไม่จำเป็น” เขาคงคิดแบบนี้ ....แน่นอน สำหรับผมแล้วก็เห็นด้วยนะ ถ้ามีใครรู้ไส้รู้พุงของผม ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกคุกคามประเภทหนึ่งที่อธิบายได้ยาก แต่อย่างหนึ่งที่แน่ชัดคือเขารู้ว่าผมรักเรย์กะแค่ไหน
ทั้งที่เขารู้แต่ก็ยังคงหาทางขัดขวางเพราะความหวงน้องสาวนั้นมีมากเกินเยียวยาตามประสาซิสค่อนอาการหนัก
บอกเลยว่าตรงจุดนี้ถ้าไม่มียูกิโนะผมคงลำบากยิ่งกว่านี้ แต่น้องชายที่รู้จักพี่ดีเกินไปนี่มันไม่น่ารักเอาซะเลยน้า
แต่ก็ขอบคุณมากเลยไอ้น้องชายตัวแสบ
เพราะแบบนี้ผมถึงรู้ว่าเรย์กะจะไปร่วมงานแน่ๆถ้าไม่มีผม แล้วไอระเองก็เมลล์มาบอกว่าไปเลือกชุดด้วยกันอย่างสนุกสนานเลยด้วย
ชุดนางฟ้าในวันฮาโลวีนเหรอ หืม
ระวังจะถูกปิศาจทำให้แปดเปื้อนจนไม่ได้กลับสวรรค์นะ....เรย์กะ
.
.
ถึงวันงานจนได้
ตลอดเวลาจนถึงวันก่อนงานจะเริ่มเนี่ย ผมทำงานหนักมากๆ เพื่อที่จะได้วันว่างแค่วันเดียวมาหาเธอในงานนี้
ผมโดนมาซายะบ่นใสว่า “ปั่นงานตาเหลือกแบบนั้นระวังจะไม่ไหวเอานะ!” แล้วก็จ้างคนมาช่วยผมทำจนมีเวลาพักผ่อนก่อนเริ่มงานพอดี ขอบคุณสำหรับความเห็นใจนะมาซายะ
วันนี้ผมจงใจใส่ชุดปิศาจและหน้ากากแพะเต็มหน้าเพื่อไม่ให้คนรู้ว่าผมเป็นใครจะได้แยกตัวออกมาทำอะไรได้ง่าย
สถานที่จัดงานวันนี้คือโรงแรมในเครือคาบุรากิแล้วได้มาดามคาบุรากิลงมาคุมงานด้วยตัวเอง งานจริงยิ่งใหญ่อลังการสมกับที่เป็นงานสังสรรค์ของเหล่าอมนุษย์ แต่มีคนแต่งตัวน่าสมจริงอยู่หลายคนเรย์กะจะยอมเข้างานมาหรือเปล่านะ ผมมองไปรอบๆงานเห็นมีนางฟ้าหลายคนเดินผ่านไปมา มีบ้างที่มาทักแต่ผมก็ทักทายตามมารยาทแล้วก็ถอยออกมา
อ่า....ตื่นเต้นเป็นสาวน้อยเลยนะผมเนี่ย
พอคิดว่าคนที่ตัวเองรักอยู่จะสวมชุดแบบไหนมานั้นผมก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาจนอยู่ไม่สุข
จะมีคนเข้าไปหาเธอหรือเปล่า
มีผู้ชายคนไหนจะเข้าไปหาเธอหรือเปล่า
เธอจะสนใจผู้ชายคนไหนหรือเปล่า
ความคิดผมวนเวียนอยู่กับสิ่งเหล่านี้จนแทบทนไม่ไหว
“ท่านพี่? อย่าบอกนะว่าตื่นเต้นน่ะ” ยูกิโนะที่อยู่ข้างตัวผมถาม
“หือ....เปล่านี่” ผมยิ้มแล้วก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่ข่มอารมณ์ของตัวเอง
“โกหกอีกแล้ว แต่เอาเถอะ ผมพอจะเดาได้น่ะนะ” ยูกิโนะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
ยูกิโนะมองไปที่พระจันทร์เต็มดวงแล้วพูดขึ้นมา
“วันนี้เป็นวันปล่อยผี นานๆทีปลดปล่อยมันออกมาบ้างก็ดีนะท่านพี่”
“นั่นสิน้า.....”
ไม่ต้องพูดแบบนั้นผมก็รู้อยู่แล้ว ที่ผมทำงานเป็นบ้าเป็นหลังก็เพื่อสิ่งนี้นี่แหละ
นับวันความรักของผมยิ่งเอ่อล้นขึ้นมา เรย์กะนับวันยิ่งสวย นับวันยิ่งน่ารัก เมื่อห่างไกลกันก็คิดถึงจนแทบทนไม่ไหว ซักวันหนึ่งเขื่อนแห่งศีลธรรมที่ผมได้สร้างไว้คงจะพังลงเป็นแน่แท้หากไม่ได้แสดงความรักที่มีต่อเธอแบบตรงๆ ถึงตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปบ้าง
....ผมตัดสินใจว่าวันนี้ผมจะทำให้มันชัดเจน
....จะทำให้มันชัดเจนตราตรึงลงไปในใจของเธอจนไม่มีอะไรลบให้หายไปได้
“ไงชูสุเกะ พักผ่อนพอหรือยัง” เสียงอันคุ้นเคยของมาซะยะดังมาจากทางด้านหลัง
“แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ ว่าแต่ชุดอัศวินสินะ หืม” ผมตอบกลับแล้วมองไปที่ชุดของมาซายะ ชุดนี่ไม่ร้อนเหรอ? อยากจะถามอยู่หรอก แต่มาซายะเอาจริงเอาจังมาก นี่คงจะอดทนอยู่ด้วย เห็นแก่ที่จ้างคนมาช่วยผม ผมจะทำเป็นไม่เห็นสายตาที่มองมายังชุดของผมด้วยความภาคภูมิใจก็แล้วกัน
“วันนี้จัดเต็มเชียวนะ ว่าไง? จะให้ฉันเปิดห้องที่ชั้นบนเอาไว้ไหม?” มาซายะถาม ในฐานะของคนที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อนเขาคงจะรู้ว่าผมคิดจะทำอะไร แต่ว่าเขาคิดเตลิดไปไกลถึงขนาดไหนล่ะนั่น?
“ขอบคุณนะมาซายะ แต่ไม่จำเป็น”
“เอาน่า เผื่อไว้ๆ ฉันจะทำให้ทางสะดวกเอง” ว่าแล้วมาซายะก็เรียกคนมาจัดการตามเรื่อง
โอเค....ผมยอมลงให้ก็ได้มาซายะ แต่หลังจากงานนี้คนที่จะได้ใช้ห้องนั้นน่าจะเป็นนายมากกว่านะมาซายะ?
“ขอโทษสำหรับการเสียมารยาทนะคะท่านเอ็นโจ” คุณวาคาบะในชุดกระโปรงสุ่มแบบโบราณก้มหัวขอโทษแทนมาซายะแล้วหัวเราะแห้งๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
“คิกๆ...ท่านเอ็นโจวันนี้เองก็ดูกระตือรือร้นมากเลยนะคะ ขอให้สุขสมความปรารถณานะคะ” เนื่องจากตอนนี้เธอมีสถานะเป็นหนึ่งในมาดามคาบุรากิด้วยจึงไม่สามารถรั้งอยู่ได้นานจึงรีบตามมาซายะไปทักทายแขกที่มาร่วมงาน
ทันใดนั้นหัวใจของผมก็เต้นแรง
เธอนั่นเอง เธออยู่ตรงนั้น ผมมองไปยังทางที่มาซายะพูดคุยกับแขกอยู่
ที่อยู่ตรงนั้นคือนางฟ้าตนหนึ่ง
เป็นนางฟ้าที่แสนบริสุทธ์และงดงามที่สุดในบรรดานางฟ้าทั้งหมดในงานนี้ ช่างงามล้ำยิ่งกว่าหยาดฟ้ามาดิน
โดยเฉพาะเมื่อหรี่ไฟลงชุดของเธอก็ส่องประกายดั่งดาวจรัสแสงบนท้องฟ้าที่ไม่อาจจับต้องได้
ผมรู้สึกว่ากลายเป็นคนบาปคนหนึ่งที่ริอ่านมารักนางฟ้าผู้สูงศักดิ์และปรารถณาทุกสิ่งที่เป็นเธอขึ้นมา
ปรารถณาจะฉุดความขาวบริสุทธ์นั่นลงมาแปดเปื้อนและอยู่คู่กับเขาไปชั่วนิจนิรันดร์ ไม่ให้ใครได้เห็น ไม่ให้ใครได้ยิน สมบัติล้ำค่านี้นั้นเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว นับจากนี้และตลอดไป
“.....ไอระ”
ผมก้าวเข้าไปหาไอระกับยูกิโนะแล้ววางแผนด้วยกัน
.
.
.
วงดนตรีเริ่มบรรเลงเพลง หลายๆคนก็จับคู่กันแล้วเริ่มเต้นรำ
คู่ของผมคือไอระ และที่คู่กับเรย์กะอยู่คือน้องชายของผม
บอกตามตรงผมล่ะอิจฉาชะมัด แต่ก็ต้องอดทนเพราะมันเป็นแผน
เรย์กะยิ้มแย้มอย่างสดใสเมื่อเต้นรำกับยูกิโนะแม้ว่าจะดูแห้งๆบ้างเพราะหน้ากากที่น่ากลัวของเขา ผมหวังว่าสักวันคนที่เธอส่งยิ้มให้จะเป็นผมนะ
อื๋อ มองมาทางนี้ด้วยล่ะ
ถึงหน้ากากนั่นจะปิดบังหน้าตาของเธออยู่ก็จริง แต่ความสงสัยใคร่รู้ในแววตาปิดไม่มิดเลยนะแม่นางฟ้า
“....เอ็นโจ” ไอระกระซิบ
...ดูท่าจะถึงเวลาแล้วสิ
เมื่อถึงจังหวะหมุนตัวผมก็เข้าไปแทนที่ยูกิโนะ
เรย์กะหมุนตัวกลับมาสู่ท่าเริ่มต้นแล้วก็รู้สึกตัวว่าไม่ใช่ยูกิโนะ แล้วก็งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
...ผมไม่พลาดโอกาสนี้แน่
ผมค่อยๆใช้จังหวะเต้นรำพาเราออกห่างจากกลุ่มคนมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันผมก็ต้องพยุงเธอดีๆไม่ให้ได้ต้องเจ็บตัว ผมพยายามใส่การสัมผัสที่ทะนุถนอมที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วพาไปอยู่ตรงกลางวง
ฟ้าเหมือนจะเป็นใจมากทีเดียว เหนือขึ้นไปยังโดมกระจก เมฆได้ลอยหายไปจากผืนผ้าแห่งดวงดาวและเผยโฉมความงามแห่งรัตติกาลด้วยรัศมีของดวงจันทร์
แม้เธอจะอยู่ในความมืดก็ส่องประกายดั่งดาวพร่างพรายบนท้องฟ้า แม้อยู่ในความสว่างก็ส่องแสงอบอุ่นดั่งดวงสุริยัน สำหรับผมแล้วไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็เป็นเหมือนแสงสว่างสำหรับผมอยู่เสมอ
ไม่ว่าผมจะหลงลืม หลงทาง หรือจะเป็นอะไร
ทุกครั้งที่ผมมองเธอ ผมก็ตกหลุมรักเธออยู่เรื่อยไป
รัก รัก รัก
ผมสังเกตได้ว่าคนออกจากฟลอร์ไปหมดแล้วเหลือแต่พวกเราเท่านั้น
ยอดเยี่ยมมากมาซายะ แม้ว่าผลงานนั้นจะเป็นขอยูกิโนะซะเกือบหมดก็เถอะ กลับไปต้องให้รางวัลสักหน่อย
เสียงเพลงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นจังหวะที่เร่าร้อนขึ้น มาแล้วสินะ บทเพลงที่ผมจะใช้เป็นตัวประกาศแสดงความเป็นเจ้าของกับเธอ
แม้เจ้าตัวจะไม่ได้คิดอะไรแต่ต้องเกิดข่าวลือขึ้นแน่นอน
ข่าวลือนั่นจะทำให้พวกไม่รู้ที่ต่ำที่สูงรู้อย่างชัดเจนว่า “ผมจองเธอแล้ว” แล้วจะไม่มีหน้าไหนมาเข้าใกล้เธออีกเป็นครั้งที่สอง
เรย์กะดูเหมือนจะแปลกใจน่าดูที่เพลงเป็นเปลี่ยนเป็นแทงโก้ที่ตัวเองเต้นไม่ค่อยถนัด แต่ผมจะนำเธอให้เอง
“ท่านเอ็นโจ” เรย์กะเอ่นชื่อของผมออกมาด้วยความสงสัย
ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ ดีใจนะที่เธอเดาว่าเป็นผม
“ครับ” ผมตอบกลับด้วยอารมณ์ดี
เรย์กะมองผมด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อว่าผมเต้นแทงโก้เป็นด้วยความคมกริบ นี่ๆหัวคิ้วย่นแล้วนะ
“ไหนว่าจะไม่มายังไงล่ะคะ” เธอถาม
“นั่นยูกิโนะพูดเอง” ผมหัวเราะ “ผมไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะไม่มา”
เรย์กะมองผมด้วยสายตาเคืองๆแบบ ไหนว่าจะไม่มาไง!? แต่ใครสนล่ะ ผมก้มลงไปใกล้ๆเธอตามสเต็ปแทงโก้ แล้วเอามือรองแผ่นหลังของเธออย่างดี
....รู้อยู่หรอกว่าใส่ชุดเปิดหลังมาแต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้....ผมพยายามข่มสติของตัวเองไม่ให้เตลิดไปกับสัมผัสอันเรียบลื่นจากแผ่นหลังนั้น เมื่อเพลงจะจบลงเธอก็เอาขามาเกี่ยวต้นขาของผมตามสเต็ปเพลง แล้วเสียงปรบมือก็ดังสนั่นลั่นฟลอร์ แต่ผมอดคิดเกินเลยไปไม่ได้เลย ผมนับเลขในใจหลายครั้งกว่าจะสงบลง เมื่อเราคำนับให้กันเธอก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่นี่มันโอกาสของผม ผมไม่ยอมให้ใครได้ไปหรอกนะ
ผมจับมือของเรย์กะแล้วลากตัวออกไป ผมเปิดประตูทางออกอีกทาง แล้วพาเธอลงบันไดเดินไกลออกมาจากงานเลี้ยงยังสวนหิ่งห้อยที่ปลอดคนทันที
.
.
.
“พอได้ออกมาข้างนอกก็ค่อยยังชั่วหน่อย ในงานคนเยอะจริงๆ” ผมพาเธอมานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆกัน บริเวณนี้เป็นซุ้มดอกไม้ที่ปลูกไว้อย่างสวยงาม มีแสงจันทร์จากพระจันทร์เต็มดวงสาดส่องมาเพิ่มความโรแมนติคให้ด้วย ผมอยากให้บรรยากาศมันสมบูรณ์แบบที่สุดน่ะนะ
“นะ...นั่นน่ะสิคะ”
“หน้ากากนี่ก็อึดอัดจัง คุณเรย์กะช่วยผมถอดหน่อยสิ” ผมพูดสองแง่สองง่ามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่นานๆจะได้อ้อนสักที ที่เธอไม่สนใจผมมากว่าสิปปีน่ะ งอนมากเลยรู้ไหม
จบคำพูดเรย์กะก็ถลึงตาใส่ผม ผมหัวเราะแล้วพยายามแกะออกเอง แต่ผมจงใจทำเหมือนกับว่ามันแกะยาก เรย์กะเลยเอื้อมมือไปดึงพวกสายรั้งอะไรพวกนั้นให้ออกไปเป็นการช่วยผมอีกแรง
พอหน้ากากหลุดออกไป ผมเผ้าของผมก็ยุ่งเหยิงพอสมควร แต่เพราะตอนนี้ผมมีความสุขมากจึงยิ้มกว้าง
“นึกยังไงถึงแต่งตัวแบบนี้กันล่ะคะ”
“ยูกิโนะ มาซายะ ไอระช่วยกันออกไอเดียน่ะ” ผมหัวเราะเบาๆ “ต้องนั่งเป็นหุ่นลองเสื้อให้สามคนนั้นตั้งนาน กว่าจะได้ที่ถูกใจที่ยากไม่ใช่เล่นเลยนะ” มาซายะชอบความสมบูรณ์แบบมากเกินไปเลยลำบากในหลายๆความหมาย
“เอ๋!?”
เรย์กะทำสายตาไม่ไว้วางใจผม คิดว่าผมหลอกอยู่สินะ ไม่ไหวเลยแฮะ ทำกระต่ายระแวงอีกแล้วสิ....
“คุณเรย์กะไม่ดีใจที่ผมมาเหรอ” ผมถามด้วยความรู้สึกจากใจจริง
“แหม ก็…” เรย์กะอ้ำอึ้งแล้วตอบไม่ถูก ดูเหมือนว่าผมจะมีความหวังเพิ่มขึ้นแฮะ
“อื๋อ” ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“กะ ใกล้เกินไปแล้วนะคะ”
“ก็นานๆทีจะมีโอกาสได้เห็นนางฟ้านี่นา” ผมยิ้มกริ่ม “ก็อยากมองใกล้ๆไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”
นี่ผมพูดจริงนะ แล้วนางฟ้าที่ว่าต้องเป็นเธอเท่านั้นด้วย
“พอมองแล้วก็อยากสัมผัส”
ผมใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามใบหน้าของเธออย่างหลงไหลและรักใคร่ ผมล่ะอยากจะกอดเธอจริงๆ ผมอยากจะแสดงความรักที่ผมมีให้คุณได้เห็นมันตอนนี้ ที่นี่ และเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าเกิดผมทำจริงๆเธอคงจะเกลียดผมไปชั่วชีวิต
แต่ว่า....ถ้าไม่ระบายความรู้สึกนี้ออกไปให้เธอรับรู้ ผมก็คงทนไม่ไหว แล้วตายด้วยความรักที่เต็มล้นนี้แน่นอน
เธอยกมือขึ้นกันผมออกมาอย่างเงอะงะ แต่ผมรวบข้อมือฉันไว้ทั้งสองข้าง กดจูบเบาๆแล้วเอามือของเธอมาแนบแก้มตัวเอง เธอจะดึงมือตัวเองออกถูกผมจับไว้ไม่ปล่อย เหมือนจะอ้อนวอนขอให้เรย์กะได้รับรู้ความรักของผมผ่านสัมผัสเหล่านั้นสักนิดก็ยังดี
“ทะ ท่านเอ็นโจ อย่าล้อกันเล่นแบบนี้สิคะ”
อื๋อ คุณเรย์กะคิดว่าล้อเล่นเหรอ” ผมมองเธอตอนจูบฝ่ามือของเธออย่างอ้อนวอน
ขอร้องล่ะ ความรักของผม ได้โปรดรับรู้มันด้วยเถอะนะ
“คุณเรย์กะรู้มั้ย จูบที่ฝ่ามือน่ะแปลว่าอะไร” ผมมองมือของเธอที่ผมจูบด้วยความรัก เธอคงไม่สนเรื่องความหมายหรอกแต่ว่า...
“แปลว่าผมกำลังอ้อนวอนคุณ”
เรย์กะมองผมอย่างสงสัยว่าอ้อนวอนอะไร
ผมหัวเราะแล้วกระซิบข้างหูของเธอ “ถ้าจะอ้อนวอนขอจูบ คุณเรย์กะจะยอมหรือเปล่าล่ะครับ”
ได้โปรดให้ผมได้แสดงความรักแก่เธอทีเถอะ ได้โปรดมอบความรักให้ผมทีเถอะนะ
ทันทีที่ได้ยินเรย์กะก็หน้าแดง หูแดงและอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อ คงกำลังกำลังว่าผมหน้าไม่อายอยู่ใช่ไหมครับ?
ใช่ครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังอ้อนวอนขอร้องเธอด้วยความรู้สึกที่มีทั้งหมดแล้ว ถ้าเพื่อสิ่งนี้แล้ว ไม่ว่าจะให้ทำอะไรผมก็ทำได้อย่างไม่อายเลย
เพราะความรู้สึกรักนั้นมีมากมายเหลือเกิน
“ว่ายังไงล่ะครับ” ผมไล้นิ้วโป้งไปตามริมฝีปากของเธอเบาๆ “ที่เงียบไปนี่แปลว่าตกลงใช่มั้ยเอ่ย”
“ไม่ตกลงค่ะ” เรย์กะรีบถอยกรูดไปข้างหลัง แล้วเอามือตะครุบปากตัวเอง
“ไม่ได้จริงๆเหรอ” ผมยิ้ม
“ไม่ได้ค่ะ”
“นะ?”
เรย์กะถอยตัวกรูดไปจนกระทั่งหลังชนกับเรือนกระจกขนาดใหญ่ ขณะที่ผมยิ้มกว้างขยับตัวย่างสามขุมตามเข้าไปช้าๆ
"คุณเรย์กะ" ผมเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดของผม และส่งสายตาอ้อนวอน
"เรย์กะ" ผมเรียกชื่อของเธออีกครั้ง แล้วขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับจ้องมองลึกลงไปในดวงตาที่สั่นระริกของเธอ
"ไม่ได้ค่ะ! ฉัน ฉันไม่ใช่ท่านไอระนะคะ!!!" เธอร้องดังลั่น พร้อมกับใช้มือดันตัวผมออกไป
....ไอระงั้นเหรอ?
"หือ? ไหงพูดถึงไอระขึ้นมาล่ะ?" ผมถอยไปเล็กน้อย พร้อมกับรวบมือของเธอที่กำลังจะดึงกลับมาไว้ในทันที ผมไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนจนกว่าจะตอบคำถามผมหรอกนะ ผมเอียงหัวเลิกคิ้วทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยทั้งที่ยังยิ้มอยู่
เรย์กะยิ้มกริ่มเบาๆเหมือนจะคิดว่า เป็นไงล่ะฉันรู้เท่าทันเธอนะ! เลยล่ะ ผมคิด
อ้อ ผมลืมไปเลยว่าเธอมีนิสัยที่ชอบคิดเองเออเองด้วยสิ
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัวเธอ เรย์กะพยายามจะหนีแต่ว่าหลังก็ติดเรือนกระจกแล้ว แถมมือก็โดนจับรั้งไว้อยู่ ไม่มีทางให้หนีไปได้เลยล่ะ ไม่ให้หนีหรอกนะกระต่ายน้อย
"คราวนี้คิดเองเออเองเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะครับ?"
น้ำเสียงของผมแข็งกระด้างขึ้นมาด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบที่หูข้างขวาของเรย์กะ
"เรย์กะใจร้ายจังเลยน้า"
ใช่ ใจร้ายมากเลย ทั้งที่ไม่ยอมสนใจผมและหลีกเลี่ยงผม แต่มาคิดว่าผมแอบรักไอระอยู่ซะงั้น
แต่นี่นับว่าเป็นสัญญาณที่ดีว่า ผมเองก็มีตัวตนอยู่ในใจของเธอ ในสารบบความคิดของเธอยังมีผมอยู่ข้างในนั้น ผมดีใจนะ
เพราะผมจะได้สื่อความรู้สึกของตัวเองไปได้ง่ายขึ้น
ผมใช้ปลายนิ้วข้างหนึ่งไล้บนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา
"ที่ผมทำมาทั้งหมดเนี่ย ถ้าผมไม่สารภาพ คุณจะไม่รู้เลยจริงๆงั้นเหรอ?"
ผมถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผมหวังว่าเธอจะรับรู้ได้บ้างแท้ๆเชียว แต่บ้าจริง
ทั้งผมทั้งเธอต่างเป็นคนโง่ในเรื่องความรักของตัวเอง
ผมดีแต่รอให้เธอรู้สึกถึงความรักของผมทั่งที่ไม่ได้ทำอะไรให้เธอได้รู้สึกเลย
เธอเองก็รอคอยความรักจากผู้อื่นทั้งๆยังไร้เดียงสาไม่รู้จักความรักที่แท้จริง
รุ่นพี่ที่เธอหลงรักนั้นเป็นเพียงความหลงในชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้นมันเป็นความรักที่ใกล้เคียงกับความหลงไหล ไม่ใช่ความรักลึกซึ้งที่ผมมีให้เธอ
คนหนึ่งรอไม่ไปไหนแต่ไม่รับรู้ ส่วนอีกคนเอาแต่รอให้รู้สึกไปรุกคืบหน้า แบบนี้เมื่อไหร่เราจะรู้เสียทีว่าใครกำลังรักเราหรือเรากำลังรักใคร
ผมขยับใบหน้ามาที่ข้างหน้าของเธออีกครั้ง แล้วจ้องมองเธอด้วยความจริงจัง
"ผมไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่นเลยนะ" ผมยกมือของเรย์กะขึ้นมาจูบเบาๆอีกครั้ง "....แค่คุณเท่านั้น"
"!!!"
เรย์กะทำท่าลนลานและหันรีหันขวาง แต่ผมไม่ปล่อยโอกาสให้คุณหรอกนะ
"เรย์กะ..." ผมเรียกเธอด้วยเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ว่าใบหน้าของผมเป็นสีอะไรแล้วนะตอนนี้ แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
"เรย์กะ... ที่ผ่านมา... ตลอดเวลา... ผมน่ะ..." ผมกำลังจะสารภาพบาป
ใช่แล้ว บาปที่ว่าคือการไปหลงรักนางฟ้าองค์นี้ จนตัวเองต้องมาทรมาณกับความรักและมีความสุขกับความรักแบบนี้
แต่ก่อนที่ผมจะพูดจบเสียงนาฬิกาในสวนก็ลั่นดังเหง่งหง่างขึ้นมาพอดี เพราะว่าที่นี่มันเงียบสนิทมาตลอดเลยทำให้เราทั้งคู่สะดุ้งโหยง พอผมชะงักไป เรย์กะก็รีบพูดขัดผมทันทีอย่างร้อนรน
"อะ เอ่อ เที่ยงคืนแล้ว กลับเข้าข้างในกันเถอะค่ะ!!!"
ผมแอบเดาะลิ้นเบาๆ แล้วถอยหายใจก่อนจะยิ้มให้เธอ
"เรย์กะเป็นนางฟ้า ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าสักหน่อย จะรีบไปไหนล่ะครับ?"
"เอ่อ....... เราออกมาข้างนอกนานแล้ว เดี๋ยวคนอื่นๆจะเป็นห่วงนะคะ"
"ถ้าเป็นไอระหรือยูกิโนะ พวกเขารู้อยู่แล้วล่ะว่าเรย์กะอยู่กับผมสองคนคงไม่ได้ห่วงเท่าไหร่หรอกน่า"
...และที่สำคัญผมก็ใช้ทั้งไอระ ยูกิโนะและมาซายะให้คอยรั้งคนอื่นอยู่ด้วย เวลาน่ะ “เหลืออีกเยอะ”
"เอ่อ...... ข้างนอกมันหนาวน่ะค่ะ....." เรย์กะทำท่ากอดแขนอย่างหนาวสั่น แต่ก็จริงเพราะเธอใส่ชุดเปิดหลังมาเอง ไม่ใช่ความผิดของผมเสียหน่อย แต่ว่านะ.....
"ไล้สายตามองอะไรแบบนั้นกันน่ะคะ! เสียมารยาท!!"
ผมหัวเราะเล็กน้อยก่อนพูดขอโทษ
"อา ไม่หนาวก็แปลกแล้วล่ะครับ..."
จากนั้นผมก็ถอดเสื้อคลุมนักเวทย์ของตัวเองออกมาและกำลังจะเอาไปคลุมให้เรย์กะ
"อ๊ะ"
"หือ?"
"เรย์กะหันหลังหน่อยซิครับ"
"หา?"
"เสื้อคลุมมันจะติดตรงปีกที่หลังเอาน่ะ แกะออกก่อนดีกว่านะ"
"อ้อ นั่นซินะคะ"
เรย์กะหันหลังให้ผมอย่างว่าง่าย
"ทะ ท่านเอ็นโจ!" เรย์กะร้องขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าแผ่นหลังของเธอนั้นผมจะเห็นทั้งหมด
"นิ่งๆซิครับ" ผมทำเสียงดุ เพราะว่าผมไม่อยากให้มันนานไม่มากกว่านี้เดี๋ยวเธอจะไม่สบายเอา ผมส่งปีกนางฟ้าให้เธอแล้วไม่พูดอะไร ก่อนวางเสื้อคลุมบนไหล่ให้
เรย์กะถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วกำลังจะใช้มือรวบผมตัวเอง ผมเห็นว่ามันท่าจะลำบากเลยจับมือเธอเอาไว้
"ผมช่วยนะ" ผมบอกพลางเอามือไปจัดผม ออกจากเสื้อคลุมช้าๆ กล่าวกันว่าลำคอของหญิงสาวนั้นคือจุดหนึ่งที่ทำให้มีสเน่ห์ ตอนนี้ผมเห็นด้วยกับประโยคนี้มาก โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นลำคอของคนที่คุณรัก...
"ขะ ขอบคุณค่---!!!" เรย์กะชะงักไปเมื่อผมจูบลงไปที่หลังคอของเธออย่างแผ่วเบา
"ใส่ชุดเปิดเผยขนาดนี้ เป็นนางฟ้าที่นิสัยไม่ดีเลยนะ...” ผมพูด รู้สึกตัวได้เลยว่าน้ำเสียงของผมมีความปรารถนาเจือปนอยู่ด้วย
ผมมองเห็นสีหน้าที่เขินอายและตกตะลึงจากด้านหลังผ่านกระจกได้ชัดเจนเลยล่ะ
เรย์กะออกอาการแตกตื่นลนลานอย่างน่ารักจนเสื้อคลุมร่นมาอยู่ที่เอวแทน
ผมค่อยๆจูบแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยนโดยค่อยๆเลื่อนลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง ผมล่ะรักทุกสิ่งที่เป็นเธอจริงๆ
เรย์กะรีบหันหน้ามาเมื่อเห็นว่าผมทำท่าจะไล่ลงต่ำไปเรื่อยๆ หน้าของผมเลยฝังอยู่กับช่วงท้องของเธอ นึกถึงช่วงที่เธอกำลังลดน้ำหนักแล้วผมล่ะอยากจะเอาหน้าซุกไปที่ท้องจริงๆ คงจะนุ่นิ่มน่าดู โดยเฉพาะถ้าเกิดเราได้แต่งงานและมีลูกกันจริงๆผมคงจะพิงหัวฟังเสียงลูกอยู่ทุกวันเลยล่ะ ไม่ได้การ.... ผมที่อยู่ในท่านั่งคุกเข่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มมุมปาก แล้วมองเธอด้วยความหลงไหลรักใคร่
“ทะ ท่านเอ็นโจ”
“ครับ”
“กะ...กลับเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ”
“เอ เรย์กะง่วงแล้วเหรอครับ”
“ก็ประมาณนั้นล่ะค่ะ”
“นั่นสินะ เที่ยงคืนกว่าแล้วด้วย” ผมลุกขึ้นมายืน สวมเสื้อคลุมกลับคืนที่ให้เรย์กะ ผมไม่ยอมให้ใครที่ไหนได้เห็นแผ่นหลังของคนที่ผมรักหรอกนะ
เรย์กะทำท่าโล่งใจที่ผมทำตัวว่าง่าย อา....ท่าทางนั้นช่างน่ารักจริงๆ
ผมกอดเธอไว้แน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปไหนอีก
“มาซายะเปิดห้องไว้ให้ผมน่ะ เราสองคนได้ที่นอนพอดีเลยเนอะ”
ขอบคุณมากมาซายะ ถ้านายไม่เปิดห้องให้วันนี้ ผมคงไม่มีข้ออ้างใดมาแกล้งเธอได้อีกแล้ว
“มะ ไม่เอาค่ะ ไม่เอา” เรย์กะรีบส่ายหน้าหวือๆ
“ห้องสวีทด้วยนะ วิวสวยเชียว” ผมยิ้มมุมปาก แล้วมองดูด้วยความสนุก “ไม่อยากขึ้นไปดูวิวหน่อยเหรอ”
“มีขนมที่ยูกิโนะซื้อมาแช่ไว้ในตู้เย็นตอนนั่งรอแต่งตัวด้วยนะ” ผมเอาขนมมาล่อนิดหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะติดกับง่ายขนาดนั้นหรอก “ผมไม่ทานขนม เรย์กะช่วยไปทานให้หมดหน่อยสิ”
“ท่านพี่ต้องมารับฉันกลับบ้านนะคะ”
“เรย์กะโตแล้วนี่ครับ ต้องมีผู้ปกครองมารับกลับอีกเหรอ” ผมหัวเราะ
อันที่จริงผมไม่อยากจะให้หมอนั่นมาขัดจังหวะเลยสักนิด วันนี้มันเป็นวันที่ผมจะทำให้มันชัดเจนที่สุด แต่เจ้าตัวดันปฏิเสธที่จะรับรู้และรับฟังเลยอย่างนั้น ผมเลยต้องรุกหนักกว่าเดิมอีก ถ้าเกิดมาจริงๆ ทุกอย่างที่วางเอาไว้คงจะพังหมด
“ถ้าอยากกลับจริงๆ ผมขับรถไปส่งให้ก็ได้นะ”
“ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจหรอกค่ะ”
“ประธานเอ็นโจเสนอตัวให้เชียวนะครับ ปฏิเสธได้ลงคอเชียวเหรอ” ผมใช้น้ำเสียงและสายตาออดอ้อนเต็มที่“ค่าจ้างก็ถูกด้วยนะ”
“ไม่เอาค่ะ”
“อื๋อ” เรย์กะถลึงตาใส่ผม แต่ผมก็หัวเราะ
คนที่เรารักเนี่ย ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดจริงๆนั่นล่ะ
“อย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นสิครับ” ผมก้มลงไปใกล้ๆ “คืนนี้พระจันทร์สวยออกนะ”
อ่า....ว่าแล้ว กับเรื่องแสดงความรู้สึกผ่านคำพูดนี่ไม่ถนัดเลย รู้ตัวอีกที่ก็บอกอ้อมๆเกินไปเสียแล้ว
เรย์กะกระพริบตาปริบๆ แล้วกำลังจะคาดคั้นเอาจากผมด้วยความสงสัยเลยจ้องมองมาที่ผมตรงๆ จากนั้นเธอก็เริ่มหน้าแดงอีกครั้ง
ผมหัวเราะแล้วจูบหน้าผากของเธอเบาๆ
“ทะ ท่านเอ็นโจ…”
“ครับ” น้ำเสียงผมที่ตอบรับมานั้นแหบพร่า
“ฉะ...ฉันกลัวค่ะ” เรย์กะตอบด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จัก
นั่นสินะ ผมเองก็กลัวเหมือนกัน
กลัวว่าเธอจะปฏิเสธผม
กลัวว่าเธอจะรังเกียจผม
กลัวว่าเธอจะขับไล่ไสส่งผม
การถูกรังเกียจและขับไล่โดยคนที่ตัวเองรักนั้นเป็นสิ่งที่ผมหวาดกลัวเป็นที่สุด
แต่สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีโอกาส ผมยังมีความหวัง
ผมค่อยๆสอดประสานเข้ากับมือของเรย์กะ แล้วจับมือฉันขึ้นไปจูบที่หลังมือ บริเวณนิ้วนางข้างซ้าย ก่อนที่ผมจะช้อนสายตามองเธอแบบเชื่องช้า
“ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวเลยครับ”
เรย์กะมองมาเหมือนจะปฏิเสธว่าสิ่งที่เธอกลัวนั้นคือตัวผม
แต่ผมรู้ว่าเธอกลัวอะไรมากกว่า นอกเหนือจากตัวผมแล้ว สิ่งที่ทำให้เธอกลัวคือความรู้สึกอันเต็มล้นที่มีให้กับเธอ มันคือความรักลึกซึ้งที่เธอไม่รู้จัก ดังนั้นจึงหวาดกลัว และกลัวใจตัวเอง
ผมยิ้มน้อยๆแล้วจูบหน้าผากของเธออีกครั้งโดยหวังจะปลอบประโลม ค่อยๆไล่ระมาตามปลายจมูกและแก้ม สายตาเรามองกันในระยะประชิด ใกล้ยิ่งกว่าครั้งไหนๆในชีวิต
“ไว้ใจผมนะ” ผมพูดเบาๆ
ใช่แล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย เพราะว่าผมน่ะ....
เรย์กะมองผมด้วยดวงตาอันใสกระจ่างและไม่มีแววหวาดกลัวอีกแล้ว
ริมฝีปากเราสัมผัสกันอย่างเชื่องช้า นุ่มนวลเหมือนขนนกลากผ่าน ความอ่อนหวานที่เคล้าเคลียอยู่ตรงปากทำเอาหัวใจเต้นรัวด้วยความสุข
กลิ่นดอกไม้ที่บานในตอนกลางคืนลอยตามลมมาเหมือนอยู่ในความฝัน ผมมอบรสสัมผัสที่อ่อนโยนและอ่อนหวานมากที่สุดให้กับเธอเท่าที่จะทำได้
เมื่อสัมผัสที่นุ่มนวลเหมือนขนนกค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเรย์กะก็คล้อยตาม ตอบสนองโดยเขาแขนมาคล้องคอผม นั่นทำให้ผมมีความสุขมากที่สุด
ในที่สุดคุณก็ได้รับรู้ความรู้สึกของผมเสียที
แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่สิ่งที่เธอรู้สึกเกี่ยวกับผมจะไม่มีความกลัวเข้ามาแทรกมากกว่านี้อีกต่อไป
เหลือไว้แต่ความอ่อนหวานที่เธอไม่รู้จักและกำลังจะได้เรียนรู้ต่อจากนี้ไปเท่านั้น
.
.
.
เสียงนาฬิกาตอนตีหนึ่งดังขึ้นทำให้เรย์กะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
อ้ะๆ ผมไม่ได้ทำอะไรไร้จรรยาบรรณนะ ในระหว่างที่เธอหมดสติไปผมก็เฝ้าคอยมองหน้าของเธอตอนหลับอย่างมีความสุขเท่านั้นเอง
....สงสัยจะจูบเกินไปหน่อย...
ริมฝีปากของเธอดูบวมชื้นอวบอิ่มด้วยสีกุหลาบ น่าดูไม่เลว ผมรู้ว่าลิปสติดน่าจะติดมาที่ปากของผมด้วยก็เลยปล่อยไว้แบบนั้นแหละ เดี๋ยวคนก็เข้าใจเอง
เรย์กะมองไปรอบๆด้วยความงง ผมจึงใส่เสื้อคลุมให้ก่อนที่จะพูดว่า
“ตีหนึ่งแล้ว กลับกันเถอะครับ”
เรย์กะทำท่าจะวิ่ง ผมจึงจับไว้ก่อนที่เธอจะเผลอล้มทำตัวเองเจ็บตัวแล้วยิ้มก่อนจะสอดประสานมือเข้ากับมือของเธอ จูงให้เดินด้วยกันไปช้าๆ
“อย่าวิ่งสิครับ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” มือขอผมอีกข้างถือปีกนางฟ้าของเธอกับหน้ากากหัวกระโหลกแพะของตัวเองเอาไว้
เรย์กะทำท่าคิดเหมือนว่าตัวเองเป็นนางฟ้าที่ถูกถอดปีกโดยซาตานอย่างไรอย่างนั้นเลย
แต่ก็จริง เพราะผมไม่ใช่เทวดาเสียหน่อย
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องจัดงาน มองเข้าไปคนในงานค่อนข้างโหรงเหรง ถึงเวลาเลิกงานที่ระบุไว้ในบัตรจะบอกว่าเลิกตีหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่ก็กลับไปเกือบหมดแล้ว ยอดเยี่ยมมาก คนที่ยังอยู่ก็เป็นคนที่รักจักกันอยู่แล้วจะยิ่งแพร่กระจายข่าวลือได้มากขึ้น
ทุกคนกำลังยืนกันอยู่ที่ประตูทางออกรวมถึงคิโชวอิน ทาคาเทรุด้วย แย่หน่อยนะที่ศึกคราวนี้ผมชนะ
“อ้าว ท่านพี่กับคุณพี่เรย์กะนี่ครับ” ยูกิโนะคุงหันหน้ามาเห็นเข้าก็โบกมือให้ผมเดินไปหา โดยที่...ผมกำลังจับมือเรย์กะอยู่
เรย์กะหันรีหันขวาเลิกลั่กและมองมาแบบขอให้ปล่อยมือด้วย แต่ใครสนล่ะ ผมจะประกาศสงครามเต็มรูปแบบแล้วล่ะ
ผมกล่าวทักทาย คิโชวอิน ทาคาเทรุ โดยที่ยังยิ้มและจับมืออยู่ สายตาทุกคนมาหยุดที่มือของผมที่จับมือเรย์กะ ปีกนางฟ้าในมือของผม แล้วก็เสื้อคลุมที่อยู่บนตัวของเธอ
ท่านไอระ ยูกิโนะ คุณวาคาบะและคุณอิมาริมองเรย์กะยิ้มๆ คิโชวอิน ทาคาเทรุ กระแอมไอเล็กน้อยแล้วทักทายตอบผม
ผมชนะนะคราวนี้ นับแต่นี้ไปผมจะเอาจริงด้วย เราส่งสายตาที่สื่อความหมายให้กัน เขาก็ตอบกลับมาว่าจะไม่มีเป็นครั้งที่สองแน่
“นึกว่าพาขึ้นห้องไปแล้วซะอีก” คาบุรากิหันไปกระซิบกระซาบกับผมที่มีรอยยิ้มประดับบนหน้า
“อื๋อ มาซายะ?”ผมยิ้ม
“.....ก็ได้ๆ ไม่ยุ่งก็ได้”มาซายะสะดุ้งแล้วถอยไปอยู่ด้านหลังคุณวาคาบะอย่างรวดเร็ว
“นี่ก็ดึกมากแล้ว คงต้องขอพาเรย์กะและคุณไอระกลับก่อนนะครับ” คิโชวอิน ทาคาเทรุ เอ่ยขึ้น
“งั้นพวกเราก็กลับกันดีกว่านะ” คาบุรากิพยักเพยิดหน้า แล้วทุกคนก็ทยอยกันกลับ
ไอระเดินไปสมทบกับ คิโชวอิน ทาคาเทรุ แล้วไม่ลืมที่จะตบไหล่ผมเบาๆ “ฉันกลับก่อนนะ ชูสุ….อ๊ะ”
เสียงอุทานหลุดออกมาไม่ดังมาก แต่ก็เรียกความสนใจจากทุกคนได้
“มีอะไรเหรอ” ผมจงใจถาม
“ใส่หน้ากากเต็มหน้าแท้ๆ แต่ช่างแต่งหน้าเขาทาปากให้ด้วย...” ไอระหยุดพูดไปชั่วครู่แล้วหันหน้ามองผมสลับกับปากเรย์กะ
ไอระยิ้มมีอย่างเลศนัยและคุณวาคาบะก็จ้องเรย์กะอยู่นานโข
เสียงหัวเราะคิกคักของไอระและคุณวาคาบะดังขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย ยูกิโนะกับมาซายะก็หัวเราะด้วย ตบหลังตบไหล่ผมกันใหญ่
ผมรู้น่าว่าคิดอะไรอยู่ ว่าแล้วก็เอานิ้วแตะๆปากตัวเอง สีแดงสดเหมือนกลีบกุหลาบติดปลายนิ้วมาเล็กน้อย
สีเดียวกับสีลิปสติกที่ทามาในวันนี้ของเรย์กะ
อิมาริผิวปากดังหวือ มองไปที่ผมด้วยสายตาที่ดูรู้ทัน แต่เรย์กะเขินอายจนหน้าแดงก่ำ
ผมมองนิ้วตัวเองแล้วก็มองเธอ รู้ใช่ไหมว่ามันหมายถึงอะไร?
เรย์กะโผเข้าหา คิโชวอิน ทาคาเทรุ แล้วหลบไปซุกหลัง ทำตัวได้น่ารักจริงๆเลยน้า แต่ว่าสี่คนนั้นยังไม่หยุดหัวเราะด้วยความเอ็นดูเลย
“เอาล่ะๆ ทุกคนพอดีกว่า” อิมาริพูดด้วยเสียงเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ “อย่าแกล้งเรย์กะจังมากไปกว่านี้เลยนะ”
นั่นสินะ ขืนแหย่มากกว่านี้เดี๋ยวจะหนีเอามากกว่า
“กลับกันได้แล้วล่ะ เรย์กะ” คิโชวอิน ทาคาเทรุ เอ่ยกับเรย์กะอย่างอ่อนโยน
“ขะ ขอตัวก่อนนะคะทุกท่าน”เรย์กะกุลีกุจอรีบกลับบ้าน เมื่อถึงหน้าโรงแรมแล้วผมก็ส่งเสียงเรียกเธอ
“คุณเรย์กะ”
ผมเอามือไขว้หลังพร้อมกับหน้ากากแพะในมือ
“ฝันดีนะครับ”
ตรงที่เธอยืนอยู่คือสุดปลายบันได ส่วนผมยืนอยู่ขั้นบนสุด พระจันทร์ที่อยู่เบื้องหลังสาดแสงลงมาทำให้เงาของผมทอดตัวยืดยาวออกมาทาบทับกับตัวเรย์กะ
ใช่แล้ว คุณน่ะหนีผมไม่พ้นแล้วล่ะ
เรย์กะสะดุ้งแล้วจ้ำอ้าวไปหา คิโชวอิน ทาคาเทรุ ที่ยืนรออยู่ที่รถ เปิดประตูแล้วขึ้นไปไม่เหลียวหลังมามองผม ผมหัวเราะเบาๆ เชื่อสิว่าเธอยังต้องได้ยินเสียงของผมอย่างแน่นอน....
>>894-902 อุ๊ยตาย อะไรกันคะ กูอ่านไปยิ้มไป แอบเสียดายตรงที่นึกว่าจะหื่นกว่านี้//แค่กๆๆๆๆๆๆๆ
ซาตานมันชั่วร้ายจริงๆเลยนะคะ แต่ที่วาร์ปข้ามมาตีหนึ่งเพราะเป็นลมไปซะก่อนเหรอ นึกว่าจูบมาราธอนจนลืมตัวลืมเวลาซะอีก 555555555555 แต่นายไปท้าทายท่านพี่ทำไมกันหา นั่นท่านเทพมารนะเว้ย อิทธิฤทธิ์สูงส่งหาใดเทียบเทียมนัก เดี๋ยวก็โดนกระทืบเข้าให้หรอก นายควรจะเคารพนอบน้อมสักการะบูชาแบบอิมาริเซร่!!!
>>894-902 ว้อยยยย กรี๊ดดดดด ฟกดหหดเาสง โอ๊ยยยย ดีงามมากค่าา จอมมารนี่จอมมารจริงๆ
ขอโทษค่ะที่เมื่อกลางวันนึกอยากให้เปลี่ยนบทพระเอกกลางเรื่อง 555555
ช่วงดวลาที่หายไปแค่สลบหรอกเหรอ โธ่ นึกว่าจะมีอะไรมากกว่านี้
5555 คิดงัดข้อกับว่าที่พี่เขยนี่จะดีเหรอวะเอ็นโจ
ขอบคุณสำหรับกาวก่อนนอน รอพาร์ทต่อนะคะะะ
ฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝันก็มีpovเอ็นโจมาละแล้วฟิคเวียนล่ะคะ จะมีมั้ยื55555555
ฟิคเวียนตอนนี้ถึงคริสมาสต์ อีเว้นท์ใกล้ๆก็วาเลนไทน์กับวันไวท์เดย์ กูไม่ได้อยากอ่านpovเอ็นโจตอนได้ช็อคโกแลตเล๊ยยยย ไม่อยากอ่านจริงจริ๊งงงงงงง
>>901 คืนนี้พระจันทร์สวย แต่นางฟ้าสวยยิ่งกว่า ฮิ้วว~~
บอกรักด้วยพระจันทร์มันโรแมนติคจริงๆ เผื่อใครไม่รู้ที่มาของพระจันทร์สวย มาจาก 「月が綺麗ですね」(Tsuki ga kirei desu ne) เป็นคำพูดของ นัตสึเมะ โซเซกิตอนสอนภาษาญี่ปุ่นให้นักเรียนต่างชาติ นักเรียนคนนึงแปลคำว่า "I Love You" ออกมาเป็นคำบอกรักทื่อๆอย่าง 「我君を愛す」(Wagimi wo aisu) นัตสึเมะเลยบอกให้เปลี่ยนมาเป็นประโยคนี้ และบอกว่าถ้าเป็นคนญี่ปุ่น เท่านี้ก็เพียงพอที่จะเข้าใจแล้ว
ส่วนเวลาจะตอบรับกับประโยคพระจันทร์สวย คือ 「死んでもいいわ」- ให้ตายตอนนี้ก็ยังได้ มีที่มาจาก นิยายของรัสเซียชื่อ Aся ของ Ivan Turgenev เป็นฉากที่นางเอกมาพบพระเอกที่พยายามหักห้ามใจ เจ้าหล่อนก็กอดเขาไว้แล้วกระซิบว่า "ваша..." แปลว่า "Yours" (ฉันเป็นของคุณ) ซึ่งฟุตาบะเทย์ ชินเมย์ นักแปลนิยายเรื่องนี้ก็แปลออกมาเป็น 死んでもいいわ (ให้ตายตอนนี้เลยก็ยังได้)
ให้เป็นข้อมูล เผื่อมีใครเก็บไปเขียนฟิค 5555555
>>894-902 กูกรี๊ดดดด ไม่ไหวแล้วววว มึงงขาา ท่านเอ็นโจงานดีมากกกก กรี๊ดด กรี๊ดด จะมีพาร์ตสองอีกเหรอออ กูรักมึงงงง กรี๊ดดด ดีงาม ดีงาม พูดไม่ออก ขอแค่กรี๊ดด ท่านเอ็นโจเจ้าขาาาา ตอนหัวค่ำไม่น่าคิดจะไปลงเรืออาริมะเลย กูผิดไปแล้วววว ท่านเอ็นโจช่างดี กรี๊ดดดดด แต่อ้าวววว นึกว่าจูบมาราธอนด้วยทู นึี่มันอะไร ท่านเรย์กะแพ้ สลบไป ไม่ได้นะ เอ็นโจ โมเมนต์แบบนี้มีน้อย ทำให้สลบไปได้ไง เสียเวลาาาาๆๆๆๆ // ทุบโต๊ะทุบเก้าอี้หน้าากลิ้งเกลือก
อะไรน่ะ บรรยากาศที่เหมือนเรือจะแล่นด้วยความโอตะทีวีไดเร็ก กับ Gap Moe ของทั้งนายตัวสำรองและท่านเรย์กะนั่น
นายตัวสำรอง นายจะได้ตายดีมั๊ยเนี่ย ขโมยผู้หญิงของจักรพรรดิและจอมมารในคราวเดียวกัน
*ลุ้นนนน*
บ้าเอ้ยย กูชอบเวลาสองคนนี้คุยกันจัง คุยเป็นธรรมชาติดีเหลือเกิน เรย์กะก็ไม่ได้หวดระแวงเหมือนตอนคุยกะใครบางคน ดูสนิทสนมกันดีจังเลยน้า งานอดิเรกก็ใกล้เคียงกัน เข้ากันได้ดีจังเลยน้า~
เรย์กะไปกับอาริมะได้ดีจนดูเฟรนด์โซนเลย อยากพายเรืออื่นให้กระชุ่มกระชวยหัวใจบ้าง
แต่ภาพหลอนคุณนายข้างบ้านคุยกันมันหลอกหลอนจนพายไม่ออก คานซังบังตากูอยู่แน่ๆ คานซัง!เอามือออกไป!
อ้อ โลกียโลก > โลกีย์ หรือโลกียะ นะโม่งแปล
อาริม้าาาาา นายมันคนดีชะมัดเลย คนดีๆแบบนี้ดันบทน้อยกว่านกพิราบ โฮวววววว ไอ้หนุ่มสองคนนั้นหัดเอานิสัยดีๆแบบนี้ไปใส่ตัวบ้างสิวะ ตอนท้ายๆก็น่ารักกกก อาริมะเป็นโอตาคุโดนท่านเรย์กะแซวหนักจนหลุดมาดคุณหนูกันเลยทีเดียว ทำไมมันน่ารักขนาดนี้วะ ฮึ่ยยยย จะน่ารักกันเกินไปแล้วนะ
อย่างกะพวกโอตาคุคุยกันเลยแฮะ 555
บรรยากาศเหมือนพูดกับคนชอบแต่งหญิง(จำชื่อไม่ได้ ขออภัยยิ่ง)จริงๆน้า~
ทั่นเรย์กะ +Get Friend!
แปลตอนล่าสุด ท่านเรย์กะหลุดมาดรั่วๆมาแล้ว คงไม่ได้ไปปักธงอาริมะหรอกนะ
เวลาอยู่กับจักรพรรดิ-เจ้าชายเคยแต่หลุดโมโห ไม่มีหลุดแบบรั่วๆให้2หนุ่มนั้นเห็นเลย
ท่านเรย์กะไม่คิดจะยั้งไว้บ้างเลยหรือไง ถ้ากูเป็นนายตัวสำรองคงเงิบอะ ช่องว่างกับความเขินอายระหว่างเพศมันอยู่ตรงไหนนนน ถ้าเป็นนางเอกเรื่องอื่นมีผู้หล่อๆมาชมนี่ต้องมโนแล้วนะท่านเรย์กะ เรื่องนี้มันช่างแห้งแล้งเหลือเกิน!
>>921 กูรู้สึกว่าเรย์กะหลุดรั่วบ่อยนะ แค่นางไม่รู้ตัวเอง เราอ่านมุมนางกันก็คิดกันไปด้วยว่าคนอื่นไม่รู้ เรย์กะซามะเนี่ยถ้าไม่มีคนทักก็จะชอบเข้าข้างตัวเองว่าคนอื่นไม่รู้ คนอื่นไม่คิด แต่จริงๆกูว่าหลุดโป๊ะบ่อย คนรอบข้างแค่ฟิลเตอร์หนาพร้อมเบลอ.. เหมือนไอ้ตอนที่นางเที่ยวเอาเกลือชำระไล่โปรยตอนทัศนศึกษา ตอนแรกอ่านมุมนางก็เข้าใจว่าคนอื่นไม่รู้ ที่ไหนได้ รู้ทั้งนั้นนี่หว่า หลุดมาแล้วเห็นๆ โป๊ะแตกชัดๆ แต่กลุ่มเพื่อนผู้ซื่อสัตย์ยังคงตั้งมั่นปกป้องภาพลักษณ์ให้สุดฤทธิ์..
.
.
แล้วเอาจริงๆต่อหน้าคาบุตอนไปซุปเปอร์แล้วไปอ้อนลุงขายไก่ร่าเริงกับไก่แถมฟรีนั่นกูว่าก็หลุดรั่วแล้วนะ...ไอ้ตอนที่ทักเรื่องผมเองๆว่าเป็นมิจฉาชีพทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นใครกูว่าก็รั่ว.. หลุดนิสัยแปลกๆมาตั้งหลายหนแล้ว แต่เพิ่งมีท่าทีผ่อนคลายจนลดความระมัดระวังตัวลงก็กับอาริมะนี่แหละ
จะว่าไปท่านเรย์กะ ถ้านับอายุจิต(ไม่นับร่างกายม.ปลายนิ้ว) สมองน่าจะอายุประมาณ 35 แล้วมั้ง สำหรับญี่ปุ่น 35 นี่ก็ป้าแล้วนะ ไทโชโคโตะนั่นอีก เข้ากันมากๆ.เลยล่ะท่านเรย์กะ
>>922 ถ้าเรย์กะทำตัวห่ามๆเฮ้วๆแบบนี้มาตั้งแต่ต้น เหล่าหนุ่มๆในเรื่องคงคิดว่าเป็นเพศเดียวกันแหงๆ ไปตีๆแขนเขาแล้วหัวเราะก๊ากใส่นี่โครตจะไม่ใช่กริยาของคุณหนู แถมแซวซะ.... อารมณ์จับได้ว่าเพื่อนทำอะไรน่าอายก็เอามาแซวให้อายกันไปข้าง
>>926 กูว่าที่กล้าทำเพราะอาริมะดูอ่อนข้อให้ บวกกับเปิดเผยใจจริงว่ะ เลยกล้าเล่นด้วย กับอีตานักต้มตุ๋นนั่นต้องมาระแวงว่ามันคิดอะไรอยู่ จะเคืองมั้ย ลิมิตเล่นได้แค่ไหน อีกอย่าง...ยังไม่เจอเรื่องของจอมมารที่บอกใครเขาไปก็อายตายชักแบบอาริมะนั้นล่ะ กูว่าถ้าเรย์กะรู้น่าจะแซวจนเสียหมาตามไปอีกคนแน่ๆ
เราว่าท่านเรย์กะก็แซวเอ็นโจบ่อยนะ พอตั้งท่าจะแซวแล้วมันมีอิร่ารอยยิ้มทะมึนตามมาทุกที
*อ๊ะ ต้องแซ็วสินะ ฮา
ตอนนี้น่ารักดีนะ คุยกันงุ้งงิ้งๆ แซวกันอีก ดูสนุกสนานและสนิทกันดี ฮ้าาา
ดีกว่าใครบางคน โผล่มาก็แซะเค้าบ้างล่ะ ข่มเค้าบ้างล่ะ ล่าสุดยังไปทำท่ารู้ทัน(หรือสู่รู้) ไปขู่เค้าอีก
หืมมม หล่อมากดิ ทำไรก็ได้เหรอ หมั่นไส้จริงๆ
ชิ...
ระเบิดเรือตัวเองทำไมวะกุ แต่ช่างเถอะ พักนี้รำคาญฮี กุเชียร์คนนอกสายตาดีกว่า
หรือจะจบแบบอยู่กับท่านพี่ไปตลอดชีวิตก็ไม่เกี่ยงแล้วเว้ย!
มีซาโตมิอีกคนที่แซวกลับได้สบายมาก แต่โดนสององครักษ์ลากไปสั่งสอนในมุมมืดอยู่เป็นเนืองนิจ แต่ไม่เคยเข็ดหลาบ 5555555555
กำลังคิดว่าถ้าเอ็นโจเคยตามสโตกท่านเรย์กะแบบที่เคยมีคนบอกจริง
แล้วเห็นท่านเรย์กะคุยกระหนุงกระหนิงเอานิ้วไปจิ้มๆอาริมะ
ตอนหน้าจะมีระเบิดอีกไหมเนี่ย
เออ ดีนะ อยู่กันแบบ เราสองสามคน
ท่านอิมาริ ท่านพี่ และคุณน้องสาว อ่าส์ เพ้อออ
อ่านตอนวาคาบะบอกว่าภูตจิ๋วร้านรองเท้ามาทำความสะอาดโต๊ะให้ พวกมึงว่าวาคาบะจะรู้มั้ยว่าเรย์กะนั่นล่ะที่มาทำ แต่เฉไฉตอบอาริมะไปอย่างนั้นเอง ไม่ให้รู้ว่าสนิทกัน
อาจจะไม่รู้ว่าใครทำก็ได้มั้ง เรย์กะไม่น่าหลงเหลือหลักฐานทิ้งไว้
แต่กูก็สงสัยนะว่าเจ้าตัวไม่คิดจะมาเช้าเพื่อหาความจริงให้ตัวเองบ้างเหรอ ต่อให้ไม่แคร์ว่าใครแกล้ง แต่ก็น่าจะสงสัยว่าทำไมโต๊ะตัวเองเงาวับทุกเช้าหน่อย...
หรือเพราะตารางรถไฟ เลยมาเช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว ถถถ
>>947 กูว่าเพราะตารางรถไฟมั้ง เลยมาเช้ากว่านี้ไม่ได้ละ แต่คนที่แกล้งนางแม่งโครตอุตสาหะเลย เขาลบทุกวันก็ยังเขียนได้ทุกวัน ไม่ใช่ว่าแหกขี้ตาตื่นมาเขียนข้อความด้วยนะ มึงเอารางวัลคนพยายามประจำเรื่องนี้ไปเลย
กูว่าวาคาบะรู้ว่ะ แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพื่อให้เรย์กะสบายใจ ตอนโป๊ะแตกเรื่องจดหมายเตือน เรย์กะยังอายแทบแทรกแผ่นดินหนี วาคาบะคงเห็นว่าเรย์กะจะอายมั้ง ก็เลยไม่พูดอะไร ปล่อยให้เล่นบทพระรอง แต่จริงๆรู้ตั้งแต่ไก่โห่แล้ว
Side Story of ch.247
“งั้นหรอกหรือครับ ขอบคุณมากนะครับ รบกวนคุณมัตสึโมโต้แย่เลย”
ปลายสายรีบพูดแย้ง
“จะรบกวนได้ยังไงล่ะครับ ตอนลูกสาวผมเข้าโรงพยาบาลก็ได้ท่านเอ็นโจช่วยออกค่ารักษาพยาบาลให้ ถ้าไม่ได้ท่าน ลูกสาวผมก็คง....” น้ำเสียงของชายวัยกลางคนสลดลง ก่อนจะพูดต่อด้วยความกระตือรือร้น “ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยอีก บอกได้ทันทีเลยนะครับ”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ คุณมัตสึโมโต้ ผมคงรบกวนเวลาของคุณแค่นี้ล่ะครับ ขอบคุณครับ”
..
พักนี้คุณคิโชวอินมักจะอยู่กับมิซึซากิ อาริมะ
พอตามสืบข่าวจากพนักงานรักษาความปลอดภัยที่คอยตรวจตรากล้องวงจรปิด ก็พบว่าก่อนหน้านั้นคุณคิโชวอินมาโรงเรียนแต่เช้า และมักจะไปทำความสะอาดโต๊ะที่ถูกขีดเขียนของคุณทาคามิจิทุกวัน
‘แหม คุณหนูเธอเป็นคนมีน้ำใจจริง ๆ เลยครับ ขัดทั้งโต๊ะทั้งล็อคเกอร์ของเด็กที่ถูกแกล้งซะจนสะอาด สมัยนี้หาคนแบบนี้ได้ยากมาก ๆ อย่าว่าแต่จะเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านคิโชวอินคนนั้นเลย เด็กธรรมดาสมัยนี้จะหาคนที่ช่วยเหลือคนอื่นอย่างไม่หวังผลตอบแทนก็หาได้ยากยิ่งกว่าตัวโนซุจิซะอีก อา นอกจากคุณหนูคนนั้นก็มีแต่ท่านเอ็นโจล่ะครับ’
ผมนึกถึงคำพูดของคุณมัตสึโมโตะแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ฮืมม์ คนที่ช่วยคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนงั้นหรือ? ผมคงไม่กล้ารับตำแหน่งนั้นหรอกนะ
‘แล้ว...เด็กที่มาแกล้ง...’
น้ำเสียงในตอนนั้นของคุณมัตสึโมโตะลังเล ถ้าไม่มีใครสืบ ทางทีมรักษาความปลอดภัยก็ไม่อยากเข้าไปยุ่มย่ามกับการกลั่นแกล้งในโรงเรียนเท่าไหร่ โดยเฉพาะถ้าผู้เสียหายไม่ได้เรียกร้องหรือเป็นผู้มีอิทธิพลใดๆ
‘ถ้าแจ้งทางผู้อำนวยการไปจะลำบากคุณมัตสึโมโตะเปล่าๆ เรื่องนี้ให้จัดการกันเองเถอะครับ’
ผมบอกไปอย่างนั้น เพราะเรื่องของคุณทาคามิจิผมไม่คิดจะเข้าไปมีส่วนร่วมแม้แต่น้อย ถึงเธอจะเป็นคนที่มาซายะชอบก็เถอะ
แต่การที่ต้องให้คุณคิโชวอินมาเก็บกวาด แถมยังเข้าไปพัวพันกับมิซึซากิ อาริมะ...
แค่คิดว่าประธานนักเรียนคนก่อนเป็นใคร ผมก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่
ถ้าไม่ทำอะไร...ก็คงไม่ได้สินะ
......
หมู่นี้นอกจากองครักษ์ซ้ายขวา คุณคิโชวอินก็มีนางสนองพระโอษฐ์เพิ่มขึ้นมาอีกคน
ตอนที่อยู่ใน Pivoine ผมเห็นคุณคิโชวอินกับเธอคนนั้นพูดคุยอย่างสนุกสนานบ่อยครั้ง มาซายะเล่าให้ฟังว่าเธอคนนั้นชอบเรื่องลึกลับแปลกๆ ที่ไม่มีอยู่จริง
ผมที่นั่งฟังมาซายะบรรยายเกี่ยวกับดาวเคราะห์ดวงใหม่ที่นาซ่าเพิ่งค้นพบปลายตามองไปยังทั้งสองคนที่พูดคุยกันอย่างน่าสนุกสนาน ท่าทางเกร็ง ๆ เมื่อตอนแรกที่เพิ่งเริ่มคุยกันผ่อนคลายลงมาก ระดับของความหวาดระแวงผิดกับตอนที่พูดคุยกับผมลิบลับ
เห็นอย่างนั้นผมจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องของทาคามิจิ พอบอกไปว่านอกจากเหตุการณ์ที่คุณทาคามิจิโดนปาขยะใส่ ก็ได้ยินว่าเธอถูกกลั่นแกล้งมากกว่านั้น มาซายะจึงรีบชวนผมออกไปยังห้องประชุมลับทันที พอพวกเราลุกขึ้น สมาชิกใน Pivoine ก็ทักอำลาตามมารยาท คุณคิโชวอินที่กำลังคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนใหม่เงยหน้าขึ้นมามองพวกเราด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ยิ้มกลับเมื่อผมส่งยิ้มไปให้
ไม่ต้องเดินถึงห้องประชุม มาซายะก็พิมพ์อีเมล์เรียกตัวคุณคิโชวอินทันที ไม่นานนัก คุณคิโชวอินก็มายังห้องประชุม ทักทายผมตามมารยาท แล้วก็มองข้ามผมเข้าไปยังมาซายะ
พอคุณคิโชวอินมา มาซายะก็เปิดประเด็นเรื่องที่คุณทาคามิจิโดนกลั่นแกล้งทันที ยิ่งคุยเธอก็ยิ่งมีสีหน้าลำบากใจขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะยิ่งตอนที่มาซายะประกาศก้องว่าจะจับตัวคนร้าย คุณคิโชวอินก็ทำท่าทางตระหนก
หือม์?
จริงสินะ คุณคิโชวอินกับมิซึซากิ อาริมะคนนั้น...คนที่คอยช่วยเหลือลับหลัง กับคนที่รักความยุติธรรมสุดๆ ถ้ารู้ว่ามีคนพยายามกลั่นแกล้ง จะไม่สืบหาตัวคนร้ายเลยก็แปลก
เพราะงั้นคุณคิโชวอินที่ร่วมมือกับศัตรูหัวใจของมาซายะไปแล้วจึงรีบปฏิเสธอย่างเด็ดขาด พอเห็นเธอมีท่าทีอึดอัดมาก ๆ ผมก็อดช่วยไม่ได้
“ผมเห็นด้วยกับคุณคิโชวอินนะ” ผมที่นิ่งเงียบมองทั้งสองคนมาตลอดพูดขึ้น “สาเหตุที่คุณทาคามิจิตกเป็นเป้าหมายแห่งความริษยาของพวกผู้หญิงส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะมาซายะด้วย ยิ่งถ้ามาซายะออกตัวมาปกป้องคุณทาคามิจิอย่างเปิดเผย ก็จะยิ่งเหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟนะ”
สีหน้าปลื้มปิติของคุณคิโชวอินที่ส่งมาให้ผมเจิดจ้ายิ่งกว่ารอยยิ้มที่ผมเคยได้รับมาทั้งหมด ผมอดยิ้มตอบไม่ได้ ก่อนจะสุมไฟมาซายะและเตือนคุณคิโชวอินเป็นนัยด้วยประโยคถัดไป
“แล้วดูเหมือนเธอเองก็มีพรรคพวกที่คอยช่วยเหลืออยู่อย่างมิซึซากิ คงไม่จำเป็นต้องห่วงมากนักหรอกมั้ง”
มาซายะของขึ้นทันทีตามที่คาดไว้ ส่วนคุณคิโชวอินเสริมต่อผมด้วยท่าทีกระตือรือร้นแบบที่ไม่ได้ยินคำเตือนในคำพูดแฝงนัยของผมเลยแม้แต่น้อย...
อ้อมค้อมไปสินะ
พอมาซายะพูดเรื่องที่โต๊ะของคุณทาคามิจิถูกขีดเขียน คุณคิโชวอินก็ทำตาโต ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดในใจเหมือนจะเขียนไว้บนหน้าผากของเธอหมด ประมาณว่า รู้แล้วงั้นเหรอ?! รู้ได้ไง??!!!
เห็นสีหน้าอย่างนั้น ผมเองก็อดสะใจไม่ได้ โลกนี้ไม่มีความลับหรอกนะครับ คุณคิโชวอิน เพราะว่าสีหน้าตกใจของเธอตลกมาก ผมก็เลยแกล้งอีกหน่อย
“เรื่องนั้น ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน”
สีหน้าที่บอกว่า ‘คนทรยศ’ กรีดร้องบนใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตานั่น ผมยิ้มเย็น ๆ คนทรยศงั้นเหรอ เป็นคุณที่ทรยศไปสนิทสนมกับประธานนักเรียนก่อนนะครับ คุณคิโชวอิน
แต่ถึงแม้ว่าผมอยากจะแกล้งเธอมากกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากให้เธอวิ่งหนีไปเหมือนกระต่ายน้อยจนผมเข้าประชิดตัวไม่ได้อีก ดังนั้นผมเลยพูดช่วยเธอต่ออีกประโยค
“ช่วงที่สอบปลายภาคเสร็จละมั้ง ได้ยินเรื่องนั้นมาแว่วๆ เหมือนกัน แต่ดูเหมือนระยะนี้จะหายไปแล้วนะ”
“งั้นเรอะ” มาซายะหันหน้ามาหาผม สีหน้ายังคงเคลือบแคลง
“อื้อ จะไปควานหาตัวคนร้ายทางโน้นคงยาก ไม่จำเป็นต้องไปแหย่เรื่องที่สงบไปแล้วให้กระพือขึ้นอีกครั้งหรอก ที่สำคัญก็คือเจ้าตัวเขาจะคิดยังไงน่ะนะ บุคคลที่สามอย่างพวกเรามานั่งเถียงกันนั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร ถามเจ้าตัวโดยตรงดีกว่านะ ว่าเขาอยากให้มาซายะช่วยหรือเปล่า”
ใช่ คุณคิโชวอินก็ด้วย ทั้ง ๆ ที่เด็กคนนั้นไม่ได้ขอ แต่คุณก็ยังลงทุนตื่นแต่เช้ามาทำความสะอาดให้เธอทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ผมคอยช่วยคุณหลายอย่าง แต่ต้องทวงบุญคุณถึงจะยอมออกหน้าช่วยผม
ถ้ายังใจร้ายเฉพาะกับผมคนเดียว...ผมจะไม่ใจดีด้วยแล้วนะ
เห็นคุณคิโชวอินมีสีหน้าแปลกใจ ผมก็พูดต่อ “มาซายะฉวยโอกาสตอนไปเจอเขาโดนปาขยะใส่ขอคำสัญญาเดทครั้งต่อไปได้น่ะสิ บอกว่าไปดูหนังด้วยกันเปลี่ยนบรรยากาศไหม”
พอพูดถึงหนัง ทั้งสองคนก็พูดคุยกันเรื่องหนังจนลืมผม ผมมองคุณคิโชวอินที่มีสีหน้าโล่งใจ พลิกดูโปรแกรมหนังเรื่องนั้นเรื่องนี้ อันที่จริงตั้งแต่ผมรู้จักเธอมา ก็ไม่เคยได้ไปไหนด้วยกันสองคนซักครั้ง ต้องเอายูกิโนะมาล่อนั่นแหล่ะถึงจะไป การที่เธอไปไหนมาไหนก็มาซายะสองคนเป็นเรื่องที่ทำให้ผมหงุดหงิดนิดหน่อย ผมมองคุณคิโชวอิน แล้วนึกถึงตอนที่คุยโทรศัพท์กับคุณมัตสึโมโตะ
‘วันนี้คุณหนูคิโชวอินกับผู้ชายคนนั้นก็มาคุยกันตั้งแต่เช้าครับ ดูท่าทางสนิทสนมเชียว’ คุณมัตสึโมโตะพูดแกมหัวเราะ ‘คิดถึงตอนสมัยผมหนุ่ม ๆ ก็ตื่นแต่เช้าเพื่อจะได้ไปดักเจอผู้หญิงที่ชอบ ดูท่าคุณหนูเธอก็คงพอใจผู้ชายคนนั้นไม่น้อย เพราะเดินเล่นกันจนถึงเวลาเข้าเรียนเชียว’
“เรื่องนี้ก็น่าจะดีนะ หนังสปาย” ผมชี้ไปยังภาพโปสเตอร์โปรโมตภาพยนตร์ในนิตยสาร “ภาพยนตร์แนว Crime Suspense ที่บอกเล่าถึงอนาคตอันทารุณของตัวเอกที่กลายเป็นสปายสองหน้าไงล่ะ”
พอมาซายะก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อเรื่องย่อ ผมก็หันไปหาคุณคิโชวอิน
“คุณคิโชวอินก็ชอบหนังสปายด้วยหรือเปล่า”
คุณคิโชวอินนิ่งไปซักพัก ก่อนจะตอบกลับมา
“คงเฉย ๆ ละมั้งคะ”
สีหน้าของเธอหลังจากที่ตอบผมดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูท่าคำพูดของผมจะแทงใจดำเธอไม่น้อย
ร่วมมือกับประธานนักเรียนจริง ๆ ด้วยสินะ
“แต่จุดจบของสปายสองหน้าเนี่ยไม่ว่ายุคไหนก็แล้วแต่โหดเหี้ยมทารุณทั้งนั้นเลยนะ พอตัวจริงเปิดเผยออกมาก็ถูกพรรคพวกตัดขาด โดนฝั่งศัตรูตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ โดนไล่ล่าแล้วก็โดนเก็บ”
สีหน้าของคุณคิโชวอินซีดลงเรื่อย ๆ พอเห็นอย่างนั้นผมก็อดยิ้มไม่ได้
หน้าตอนดีใจของคุณคิโชวอินน่ารัก
แต่สีหน้าตอนลำบากใจเพราะผม...น่ารักยิ่งกว่า
วาระสุดท้ายก็ไปจบที่อยู่ก้นทะเลไม่ก้ในหุบเขาโดยไม่มีใครล่วงรู้ละมั้ง... จะยังไงซะ ก็ไม่น่ารับบทเป็นสปายสองหน้าเลยจริง ๆ เนอะ”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าของคุณคิโชวอินตอนที่ผมพูดว่าไม่น่าเป็นสปาย อ๊ะ ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ถึงจะบอกว่าสีหน้าลำบากใจของคุณคิโชวอินน่ารักมาก แต่ผมชอบตอนที่เธอใกล้จะร้องไห้เพราะโดนผมแกล้งที่สุด
คุณคิโชวอินจ้องหนังสือในมือไม่ตอบผม ตาไม่ได้อ่านหนังสือเลยด้วยซ้ำ ไม่แม้กระทั่งจะรับรู้ว่าผมตบไหล่ของเธอเบา ๆ ด้วยความสนิทสนม
โทรศัพท์มือถือของผมสั่นบอกว่ามีอีเมล์เข้ามา ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสองอีเมล์ อีเมล์แรกมาจากยุยโกะเมื่อสิบนาทีที่แล้วแต่ผมไม่รู้ตัว ผมเลื่อนเคอร์เซอร์ผ่านอีเมล์ของยุยโกะไปเปิดอ่านอีเมล์ที่สองทันที
‘ขอโทษด้วยนะครับท่านเอ็นโจ อาทิตย์หน้าผมลาพักผ่อนไปเที่ยวกับครอบครัวครับ แต่ผมส่งยูสเซอร์กับรหัสเข้าดูกล้องรักษาความปลอดภัยของซุยรันมาให้ สามารถต่อดูออนไลน์ได้ เผื่อท่านเอ็นโจอยากจะคอยดูแลคุณหนูคิโชวอิน ถึงแม้ว่าจะไม่มีกฎห้ามผู้ไม่เกี่ยวข้องดูกล้องวงจรปิด แต่ยังไงก็ขอให้ท่านเอ็นโจปิดเรื่องนี้เป็นความลับให้หน่อยนะครับ – มัตสึโมโตะ’
ผมเลิกคิ้ว ก็ไม่คิดว่าจะตามดูด้วยตัวเองหรอกนะ แต่...
ผมเงยหน้ามองคุณคิโชวอินที่ทำท่ามีพิรุธ
จับตาดูไว้หน่อยดีกว่า
.............
ช่วงนี้กระทู้วิ่งกันรัว
เรื่องโหวตชื่อห้องใหม่ สรุปคะแนนเป็นไงบ้าง
น่าจะปิดโหวตได้แล้วมั้ง
>>814 ปราสาทไร้รักของท่านราชินี: งานเต้นรำหน้ากากราตรีของท่านราชินีที่ตามหาราชา และกลยุทธ์ชิงหัวใจของจอมมารที่หวังไม่ให้ราชินีมีราชาเป็นของตน!![ปราสาทหลังที่19]
= 3 แต้ม
>>815 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับใบประกาศหาคู่ของจักรพรรดินี (ใบประกาศโดนฉีกอีกแล้ว!! ครั้งที่ 19 แล้วนะ!!)
= 1 แต้ม
>>819 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการตามหาโจรขโมยหัวใจของสาวสายลับสองหน้า (น้ำยาขัดโต๊ะขวดที่ 19)
= 2 แต้ม
>>821 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย (หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19)
= 9 แต้ม
>>825 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทานเล่าขาน "ใครจะเอาแหวนเงินไปสวมนิ้วนางเจ้าแม่" (มหกรรมการแข่งขันขว้างมีด เป้าหมายคือตาซ้ายข้างนั้น! ครั้งที่ 19)
= 0 แต้ม
ช่วงนี้กูอยากโดดลงเรืออาริมะเต็มตัวมาก ถ้าไม่ติดเรื่องเฟรนด์โซ... อะแฮ่มๆสมาคมแม่บ้านทีวีไดเร็กกับเรื่องที่อาริมะอาจจะชอบวาคาบะละก็นะ ดีต่อใจชะมัด เป็นหนึ่งในกี่คนในโรงเรียนที่ท่านเรย์กะอยู่ด้วยแล้วผ่อนคลายจนหลุดมาด แถมไปแซวเขาซะเขินอีก 5555
มีแต่มุมมองเอ็นโจเป็นจอมมาร อยากได้มุมมองเอ็นโจแบบเซื่องซื่อ แค่ไก่อ่อนที่จีบสาวไม่เป็นบ้างจัง ถถถ
โถ อาริมะกับท่านเรย์กะตอนนี้น่ารักดีแท้ ท่านเรย์กะหลุดเอานิสัยชาติที่แล้วมาอีกแล้วเหรออ จริงๆ ก็สงสัยนะ ชาติที่แล้วก็จริง แต่ก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วนะ ทำไมนิสัยใหม่จากสภาพแวดล้อมใหม่ไม่ฝังรากลงไปในตัวท่านเรย์กะเสียทีเนี่ยยยยย โอ๊ยย อยู่ดีๆ ก็เกิดอยากลงเรืออาริมะะะะะ เป็นอะไรไปก็ไม่รู้ กรี๊ดดด
>>952-954 ขอบคุณโม่งฟิคคคคคคคคคคคค กูรักมึงงงง อ่านตอนนี้แล้วเอ็นโจใจร้ายจังนะ แอบงอนๆ โดยที่ทางโน้นก็ไม่รู้ตัวว่าเพราะอะไร โถโถ ท่านเอ็นโจคะ เลิกดูท่านเรย์กะผ่านกล้องวงจรแล้วออกไปคุยเลยดีไหมคะ ดีไม่ดี ตอนคุณลุงภารโรงกลับมา ท่าทางจะยึดห้องกล้องวงจรปิดเป็นศูนย์บัญชาการแล้วสินะ อ๊ะ หรือว่าไม่ ใช้วิธีต่อกลับไปดูที่คฤหาสน์เอ็นโจนะ????
กลายเป็นว่าวันนึงนั่งดูอึน ๆ อยู่ ยูกิโนะโผล่เข้ามาพอดี
"ท่านพี่ดูอะไรอยู่ฮะ"
"....." เอ็นโจปิดหนีไม่ทัน
"อ๊ะะ คุณพี่เรย์กะนี่นาา ผมดูด้วยคนสิฮะ"
กว่าจะรู้ตัว สองพี่น้องมีงานอดิเรกคอยดูท่านเรย์กะเสียแล้ว อาจมีการจ้างคนเพื่อคัดกรองเอาแต่โมเมนต์ท่านเรย์กะโดยเฉพาะ
มุมที่โรงอาหาร
ยูกิโนะ : "คุณพี่เรย์กะกินโอเปร่าเค้กไปชิ้นนึงแล้ว ยังจะสั่งเยลลี่ส้มอีกเหรอฮะ?"
เอ็นโจคนพี่ : "อืมมม" (เงียบ ๆ แต่ในใจคิดว่าจะไปทักเรย์กะเรื่องชุดหน้าร้อน)
ที่ห้องชมรม
ยูกิโนะ : "ท่านพี่ฮะ คิดถึงคุณพี่เรย์กะถักทานุกิหรือแมวน้ำฮะ?"
เอ็นโจคนพี่ : "อืมมม" (เงียบ ๆ แต่ในใจคิดว่าจะไปทักเรย์กะเรื่องติดพ่อ)
ต่อฟิคเวียน (พาร์ทเรย์กะ) >>857
กูไม่แน่ใจว่าเพื่อนที่แต่งพาร์ทเอ็นโจจะจบตอนที่ช่วงไหน แต่กูคันไม้คันมือจนขออนุญาตแทรกแล้วกัน หากว่าไปขัดช่วงต่อของเพื่อนโม่งก็ขออภัยด้วยค่ะ *ไหว้*
-----------
อุหวา อุหวา หวาา ทำยังไงดีล่ะเนี่ย
รู้สึกหน้าร้อนจนคิดอะไรแทบไม่ออกเลย
เอ็นโจเปิดประตูฝั่งคนขับและขึ้นนั่งจับพวงมาลัย หันมาส่งยิ้มให้
ในที่แคบๆสภาพปิดอย่างในรถแบบนี้ นี่มันใกล้เกินไปแล้ว!
มันเป็นเวลาเกือบสองเดือนตั้งแต่คืนฮาโลวีนวันนั้นที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงเอ็นโจมาตลอด
แต่อยู่ในรถแบบนี้ก็แย่แล้วซิคะะ!!
"อื๋อ? คาดเบลล์ด้วยซิครับเรย์กะ... มาผมคาดให้"
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอ็นโจก็ขยับตัวเอื้อมมือเข้ามาใกล้
กะ ใกล้เกินไปแล้ว!
ฉันตกใจจนนิ่งค้าง สายตาเจ้ากรรมก็ดันเผลอจับจ้องไปที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า พลันให้นึกถึงค่ำคืนในวันนั้นขึ้นมาอีก
กรี๊ดดด ไม่น้าาาา มานึกอะไรตอนนี้กันเล่า!!!!!
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ!!"
ฉันร้องเสียงหลง รีบผลักตัวเอ็นโจกลับไปทันที ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มเล็กๆ นี่แกล้งกันอีกแล้วใช่มั้ยน่ะหา!!?
ฉันทั้งรู้สึกหน้าร้อนวูบทั้งฉุน เลยส่งสายตาเขม็งใส่อย่างแค้นเคือง หนอยแน่!!!
เอ็นโจยังคงหัวเราะยิ้มละไมไม่สะทกสะท้านสักนิด ยังทำสายตาแปลกมองกลับมาอีก
"ยอมมองหน้าผมตรงๆสักทีเนอะ"
"เหะ?"
"ก็ตั้งแต่วันฮาโลวีนนั้น เรย์กะก็หลบหน้าหลบตาผมตลอดเลยนี่นา"
อึก กะ ก็ความผิดใครกันล่ะคะ!!!
เอ็นโจยกมือเข้ามาใกล้ ฉันผงะและขยับถอยตัวหลังชิดประตูรถ แต่แขนยาวๆนั่นก็ยังจะเอื้อมมาถึงอีกแน่ะ
มือหนาสัมผัสใบหน้าของฉันแผ่วเบา ปลายนิ้วนั้นเย็นจนทำเอาใบหน้าร้อนๆของฉันกระตุกเล็กน้อย
มัวแต่โฟกัสที่มือที่ไล้ใบหน้า พอมองเบื้องหน้าอีกที ใบหน้าของเอ็นโจก็โน้มเข้ามาใกล้แล้ว!
ดะดะดะ เดี๋ยวก่อนสิ! จะทำอะไรน่ะค้า!?
ฉันรู้สึกงุ่มง่ามทำอะไรไม่ถูกไปทั้งหมด ทำไงดีๆ
"อยากให้ในสายตาคุณมีแค่ผมจัง..."
"!!!!!!!!"
อะไรสักอย่างระเบิดดังบรึ้มในหัว แล้วระบบก็ขัดข้อง สมองฉันนิ่งงันไม่ทำงานใดๆแล้ว
"เรย์กะ?"
"อะอะอะ อุเงี้ยวววววววววว"
ฉันแหกปากดังลั่นรถจนเอ็นโจสะดุ้งชะงักไป สบโอกาสฉันก็หันเปิดประตูรถ แล้วชิ่งออกไปทันที!
"เอ๋!? เรย์กะ!!"
มะ ไม่ไหวแล้วค่าาาาาาา!!!
สถานการณ์ที่ไม่เคยเจอะเจอแบบนี้ทั้งชาตินี้ชาติก่อน นี่มันอะไรกันน่ะคะ!? ทำไงดีๆๆๆ?
ไม่ไหวแล้ว ฉันรับมือไม่ได้จริงๆค่าาาา
ลงจากรถฉันก็วิ่งเผ่นแบบไร้ทิศทาง ได้ยินเสียงเอ็นโจไล่ตามมา ฉันก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิต
โอ๊ยย ดันใส่ส้นสูงลงมาด้วยซิ เห็นว่าจะกินราเมงใกล้ๆ รู้งี้น่าจะเปลี่ยนรองเท้าก่อน!
มองไปข้างหน้า ในย่านการค้าที่มีแต่คู่หนุ่มสาวควงคู่เดทกันในคืนคริสต์มาสอีฟ แล้วดูฉันซิต้องมาวิ่งป่าราบ บ้าที่สุดเลย!
โอ๊ย เหนื่อย แต่เอ็นโจก็ยังคงฝ่าฝูงชนตามมาที่ข้างหลัง สติสตังฉันยังไม่สู้ดีก็คิดได้แค่วิ่งต่อไปเท่านั้นล่ะค่ะ
ฉันวิ่งหักหลบเลี้ยวลดหวังจะสลัดให้หลุด จนเริ่มหอบแฮ่ก ผ่านไปอีกหนึ่งเลี้ยวโค้ง ก็เห็นหลังของคนคุ้นๆยืนต่อคิวอยู่หน้าร้านราเมงที่มีลูกค้าแน่นเอี้ยด
เห็นแบบนั้นฉันก็คว้าแขนคนๆนั้นหมับ
"มิซึซากิคุง!!!"
"หือ? คิโชวอิน? ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ?"
"ช่วยฉันด้วยค่ะ!!"
มิตรแท้แห่งความยุติธรรม ได้โปรดช่วยลูกด้วยเถอะค่า!!
"อะไร? เกิดอะไรขึ้น?"
"คะ คือว่า..."
"เรย์กะ"
"อุกรี๊ด!"
เอ็นโจโผล่ตัวมาจากข้างหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัว รีบไปเกาะข้างหลังนายตัวสำรองเป็นกำบัง
เอ็นโจหายใจหอบเล็กน้อย ผิดกะฉันที่แทบจะเข่าอ่อนแล้ว แถมยังคงมีรอยยิ้มปะใบหน้า รอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกถึงพายุหิมะบนยอดเขาสูง นะ น่ากลัวสุดไปเลย! ฉันจะร้องไห้แล้วจริงๆนะ!
"เฮ้ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ คิโชวอิน!"
นายตัวสำรองหันมากระซิบกะฉันที่กำเสื้อกันหนาวของเขาแน่น
"ช่วยฉันด้วยเถอะค่ะท่านประธาน!"
"ตอนนี้บริษัทเธอเป็นนายจ้างฉันต่างหากเล่า! อย่าลากฉันไปเกี่ยวกับปัญหาคู่รักซิ!"
"ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่าฉันกับเอ็นโจไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะ!"
" ซุบซิบอะไรกันเหรอ ทั้งสองคน"
"!!!!"
เสีนงเอ็นโจดังแทรกการกระซิบกระซาบของฉันกับนายตัวสำรอง น้ำเสียงเยียบเย็นจนนายตัวสำรองก็ยังตัวกระตุกเบาๆ
"เรย์กะคงลืมของไว้กับคุณมิซึซากิสินะ"
"หา?"
"คุณมิซึซากิส่งคืนมาได้แล้วน่า"
เอ็นโจเดินทอดน่องเข้ามใกล้ ผายมือเหมือนขอรับของที่มา นายตัวสำรองหันขวับมาที่ฉัน สายตาบอกว่า "รีบออกไปซิ!"
ไม่นะ! ฉันไม่ใช่สิ่งของนะยะ!!!
ให้ตายก็ไม่ตามไปสองต่อสองด้วยหรอก!
อยากจะบอกแบบนั้นจังค่ะ แต่ใจไม่กล้าพอ แง้
สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสุดๆเลย เราสามคนนิ่งงันดูเชิงกัน จนกระทั่งมีบุคคลที่สี่เข้ามา
"เอ่อ... ลูกค้ากี่ที่ครับ?"
"ที่เดียวครับ" นายตัวสำรองตอบพนักงานร้านราเมง
"สองที่ค่ะ!" ฉันรีบพูดแทรก นายตัวสำรองทำตาเขียวปั๊ดใส่ เอ็นโจก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์นัก
ไม่เอาอะ ขอพระคุ้มครองหนูด้วยเถอะค่า
นายตัวสำรองหันรีหันขวางไปมา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกถามเอ็นโจ "ทานราเมงด้วยกันมั้ย...?"
เอ็นโจจ้องฉันนิ่ง สายตาเหมือนคาดโทษจนรู้สึกตัวหดเล็กลงทุกที
เอ็นโจถอนหายใจ ยิ้มขื่นๆ
"ถ้าเรย์กะอยากทาน งั้นก็ได้ครับ"
"3ที่ครับ"
นายตัวสำรองหันสรุปจำนวนที่นั่งกับพนักงาน
-------
กูพาอาริมะกลับมาแล้ว คริสต์มาสของสามเรา 5555555
>>974-975 มึ๊งงงงงงงงงงงงง!!!! ชนะเลิศมากดีไหมมมม แหม แหม ตอนแรกกูก็นึกว่าจะมีฉากสวีทจูบในรถอีกเล็กน้อยไปจนถึงเกือบเยอะ ที่ไหนได้ ท่านเรย์กะสมองระเบิดอุทานแปลก ๆ ไม่เป็นภาษา (ถ้าท่านเรย์กะไม่วิ่งลงมาจากรถเสียก่อนคงถูกล้อแล้วสินะ) แล้วย้อนกลับไปหาอาริมะอีก โถโถ คริสต์มาสของสามเราจริงๆ แถมยังเป็นคืนกินราเม็ง รันทดได้ใจมากมึงงง ชอบๆๆๆๆๆ 55555555 ว่าแต่ไหนท่านพี่พาอาริมะมาขัดเอ็นโจไม่ใช่เหรอ ทำไมรีบเข็นท่านเรย์กะออกไปจัง ไม่มีคิดจะรั้งไว้เลยเหรอ หรือจะรู้ว่าศึกครั้งนี้ลงไปก็ไม่ได้ประโยชน์ โถโถ
ลืมฮ่ะ ขอบคุณมึงงงง
บางทีกูก็สงสัยนะ คนกระทู้นี้คือตื่นเช้าหรือยังไม่ได้นอนกันวะ....
กริ๊ดดด ทำดีมากมึง
เอาอาริมะกลับมาได้ โมเมนต์คู่นี้นี่ดีต่อใจจริงๆ
เอาให้คุณนักต้มตุ๋นร้อนใจกระวนกระวายเยอะๆเลยค่าาาา
>>974-975 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด คริสต์มาสของเราสองสามคน จะว่าฮาก็ฮา จะว่าอนาถก็อนาถ ท่าทางจะเป็นคริสต์มาสแรกที่ได้ใช้เวลาด้วยกันทำไมมันรันทดอย่างเนร้ อย่าลืมเอาไว้เล่าให้ลูกให้หลานฟังไปชั่วกาลปาวสานนะ คุณนักต้มตุ๋น 5555555555555555
มีใครต่อมั้ย ขอจองคิวหน่อย กูจะแกล้งคุณนักต้มตุ๋น //ชูไม้ชูมือสูงๆค่ะ
ขอบคุณนะโม่งฟิคดีใจที่มีฟิคอ่านก่อนสอบTT//สงสารอาริมะแท้อุตส่าห์หนีได้แล้วแท้ๆต้องมาทนสายตาจอมมารอีกรอบ555
สถานีต่อไป สถานีหมู่บ้านคานทองนิเวศน์ ท่านสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปยังสายหมู่บ้านมีรักได้ที่สถานีนี้ โดยประตูรถจะเปิดทางด้านขวา
>>>/webnovel/4296/
เชิญวิ่งโพนี่กันได้ตามสบาย
>>974-975 ทีแรกกูก็นึกไปฉากวาบหวิวติดเรทซะอีก แต่ดันเป็นฉากหักธงงั้นเร้ออออออ สมเป็นเจ้าแม่จริงๆ โอกาสมากองแทบเท้าดันหักธงไม่เหลือชิ้นดีเลย คริสต์มาสมันควรเป็นค่ำคืนโรแมนติคของคู่รัก แต่ดันไปนั่งโซ้ยราเมงกันสามคนเนี่ยนะ หมดกันความโรแมนซ์ ถ้าท่านพี่เช็คกล้องวงจรปิดเห็นน้องสาววิ่งออกจากรถ มีไอ้หนุ่มวิ่งตามไปคงฮาน่าดู 555555555555555555555
อาริมะ: ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน ถึงเธอจะไม่รักฉันแต่มาทำแบบนี้ฉันก็หวั่นไหว~~~~
ตอนต่อไป การเผชิญหน้าระหว่างชูสุมอย หมาป่าเงิน และลูกทานุกิปุ้มปุ้ย!
เดี๋ยวนี้กระชุ่มชุ่มชวยหัวใจจริมๆ
เหลืออีกนิดมีใครจะส่งท้ายอะไรไหม ฮา
ขอให้คานซังยอมแพ้เจ้าแม่!
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.