Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]

.

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ปิดท้ายกระทู้ที่แล้วด้วยการหิวราเม็งนะครัช.....

ปิดท้ายด้วย​การแดรกราเมง
ร้านอาหาร​ร้านไหนจะทำการตลาด น่าลองติดต่อฮิโยโกะ​ซา​มะ​ดูนะ...

ที่เห็นราเม็ง เบอเกอร์ ไก่ย่างแล้วรู้สึกหิวโหยมากกว่าอาหารไฮโซ เป็นเพราะเราเป็นสามัญชนสินะ

อ้าว แค่บ่นเล่นๆเสือกปิดท้ายกระทู้เฉย

>>4 อาหารไฮโซกูก็โหย แต่ไม่มีปัญญาเอื้อมถึง 555555

เอ็นโจจะได้มีบุญมาร่วมทิปกับเรย์กะกับคาบุบ้างไหมวะ (ถ้าไม่มีกัปตันยูกิโนะ)

หรือโดนขัดไปตลอดกาล อย่างมากก็เอ็นโจไปเดทกับคาบุสองคนไรงี้..

>>6 มีๆ

ขอให้ตาไก่โง่มาขัดเอ็นโจ อยู่ร่ำไป อดไป เรื่อยๆ

(จริงๆก็พอรู้ตอนหลังๆมาบ้าง แต่จะแช่งอ่ะ)

จนกว่าจะเคลียร์ ปัญญาหาผู้หญิง ผู้มีตำแหน่ง "ว่าที่" คนนั้น
กับนิสัยง้อแง้งไม่ชัดเจนสักอย่างแล้ว
แล้วก็เรื่องที่ตัวเองไม่ได้ยังชอบตามมาขัดขา+จิกกัดคนอื่น + ปากเสีย เนี่ย ไม่เคลียร์ ไม่ต้องไป(โว้ย)

แบร่!

>>8 คราวนี้ถึงตัวไม่มาก็ยังส่งเสียงมาห้ามในมโนท่านเรย์กะทำให้รอดจากเนยก้อนใหญ่มาได้เชียวนะ!

>>8 แช่งมาก เดี๋ยวฮีก็เอาแต่ยิ้มขื่นๆหรอก 555555

แต่ตอนนี้กูลั่นตรงคาบุจะยกมือสั่งแล้วโดนชาวบ้านเขาสั่งตัดหน้า ไม่มีใครได้ยินเลยต้องหดมือกลับไปแบบแห้งๆจ๋อยๆ กูก็เคยเป็น ยกมือจะสั่งเพิ่มพนักงานแม่งไม่แล กูเลยต้องก้มหน้าก้มตากินแก้เขิน ไม่สั่งก็ได้

>>9 กินๆไปเถอะจะได้ไปเข้าคอสอีก 555+
เข้าคอสทีก็เจออีเว้นท์พบปะผู้คน เผื่อจะมี หนุ่มๆดีๆโผล่เข้ามาบ้าง (สรุปได้เพื่อนทัวแดกแบบคุณอิชิโนะคุระ)
>>10 สมหน้า กลับไปซบยูกิโนะ ร้องไห้เลยไป๊ เคลียร์เรื่อง"ว่าที่" ได้มะไหร่จะกลับไปเชียร์(มั้ง)

คาบุนี่ยังไง พาสาวสามัญชนไปร้านหรู พาคุณหนูทวินดริลไปกินราเม็ง

>>10 เป็นอีกครั้งที่ท่านจักรพรรดิแพ้พลังสามัญชน

>>11 คอร์สลดความอ้วนนี่มีแต่คุณนายทั้งหลายพาลูกสาวมาไม่ใช่หรือ....... แบบคุณอาคิมิน่ะ
>>12 เรื่องราเม็งกูว่าฮีอยากกินเองแต่ลากเรย์กะไปกินเป็นเพื่อนน่ะ เหมือนอิชิโนะคุระ 555555555555555
แต่วาคาบะนี่สาวเขาอยากไปก็พาไป อยากให้เขามีความสุข ตัวเองก็ได้พาเที่ยว อธิบายนั่นนี่โชว์เท่โชว์แมนอะไรกันไปให้เขาประทับใจ

>>14 กูก็ว่ามันอยากกินเอง หลังๆ มานี่ไม่มีอ้างเพื่อไปศึกษาเดทเดิทอะไรทั้งนั้น อยากกินเองชัดๆ ติดใจอาหารสามัญชนเข้าแล้วแหงๆ ถ้าคาบุกับเรย์กะลงเอยกันได้คงกลายเป็นคู่สามีภรรยาทัวร์บริโภคชัวร์ๆ

มีกูคนเดียวรึเปล่าที่ชอบตอนท่านเรย์กะขู่คุยกะเอ็นโจเรื่องสำรวจตลาดจนถึงจะสาปถ้าไม่ปิดเป็นความลับ
มันดูแซวๆหยอกๆเอินๆ แอบรู้สึกว่าน่ารักอ่ะ
แถมอีตาเอ็นโจนี่อยากตามไปสุดๆ
ใจจริงๆไม่น่าจะอยากกินราเม็งแบบคาบุแน่ๆอ่ะ
ตามหญิงกะไปกันท่าเพื่อนแน่นอน

>>14 >>15 อืม ท่าทางจะอยากกินเองจริงๆ ถ้าไปกินร้านใหม่ๆกับวาคาบะจัง สงสัยคาบุรากิได้ทำอะไรเปิ่นๆอายไม่กล้าเข้าหน้าสาวเจ้าเลยมั้ง เลยต้องไปร้านสามัญชนกับท่านเรย์กะ เวลาคู่นี้ไปด้วยกันแล้วดูเป็นธรรมชาติมาก ไม่ต้องเก๊ก ไม่ต้องวางฟอร์ม

>>16 กูก็ชอบ ดูมีความุ้งมิ้งกุ๊กกิ๊กกัน //ติดฟิลเตอร์เต็มที่

>>16 กูก็ว่างั้นล่ะ ราเม็งอะไม่ได้อยากกินหรอก แค่จะตามไปขัดไม่ให้อยู่กันสองคนเฉยๆ แต่ตอนนี้ สามคนนี้สนิทกันจริงๆแล้วสินะ ตอนก่อนหน้านั้นก็พูดด่าพูดประชดเสียดสีตอกหน้ากันแบบไม่เกรงใจละ ตอนนี้มาหยอกมาขู่อีก ตอนยกมือขึันสองข้างกูนี่หัวเราะหึๆเลย ดูมีความยอมศิโรราบ ดูยอมแพ้แล้วครับ อะไรประมาณนี้

กูสงสัยอยู่อย่าง คุณโดรี่มันใครวะ เครือญาติคุณแมรี่อีกคนเหรอ

>>19 กูแอบจิ้นว่าพาร์ทเอ็นโจตอนนี้คงกระวนกระวายตั้งแต่นั่งรออยู่ในห้องประชุมเล็กคนเดียว ทำไมคาบุมันไปนานจัง แอบไปทำอะไรกับคุณคิโชวอินอยู่หรือเปล่า หรือว่าล่อลวงมาไม่สำเร็จ ผมออกไปสมทบดีไหมนะ แต่เดี๋ยวเขาเห็นจะยิ่งผวาอีก ;w; อ้าวนั่นมากันแล้วสองคน *ตีหน้ายิ้มใสๆ* พยายามเข้านะมาซายะ ทำให้คุณคิโชวอินสงสารเห็นใจพาไปกินให้ได้ นั่นไงใจอ่อนแล้ว! แหย่เล่นซักนิดหน่อยดีกว่า แก้ตัวเป็นพัลวันเลยนั่น น่ารักจริงๆ นี่มันใกล้จะหน้าร้อนแล้วนะคุณคิโชวอิน กินเป็นว่าเล่นเดี๋ยวก็กรีดร้องอีก
ว่าแล้วก็คิดว่าถ้าไปถึงร้านคุณคิโชวอินจะกินอะไร จะสั่งอะไร ชอบอะไรน้า โดขิๆ อยู่คนเดียว แล้วอีไก่โง่ก็วิ่งมาพอดี โถ่ คุณชายผู้อาภัพของกู....
คุณโดรี่นี่กูเดาเอาว่าล้อๆ คุณดอลลี่ที่เป็นฉายาของนางนะ เป็นผีหลอกวิญญาณหลอนเองแม่ง

ไม่รู้มีใครคิดเหมือนกูมั้ย แต่เทพีอาร์ทิมิสนี่เป็นเทพีที่ถือพรหมจรรย์กะโสดตลอดไปป่าววะ ทำแบบนี้ความรักจะดีขึ้นจริงๆเหรอ ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวท่านเรย์กะคานตลอดชีพเเบบเทพีอาร์ทิมิสนะ

>>20 อ๋อ เข้าใจละ ทีแรกกูนึกว่ามันแตกหน่อมาจากเรื่องเล่าคุณแมรี่ แบบว่ามาคนเดียวจะเหงาเลยพาน้องชื่อคุณโดรี่มาเป็นเพื่อนไรงี้ 5555555555
>>21 นอกจากจะโสดตลอดกาล ยังทำลายความรักชาวบ้านชาวช่องแล้วตั้งกลุ่มสาวขึ้นคานด้วยว่ะ มีหนุ่มมาแลเขาก็ชวนไปล่าสัตว์อย่างเดียวหาได้มีรักใคร่อะไรไม่ พอจะมีรักก็อกหักรักคุดตลอด ชะตากรรมคุ้นๆนะว่ามั้ย

>>15 กูเห็นอนาคตตุ่มสองใบละลูกๆตุ่ม

>>21 อาเทมิส ทีแรกนางเห็นพ่อทำแม่เจ็บช้ำน้ำใจมาก เลยเกลียดผู้ชายไง ก็เลยสาบานกับแม่น้ำสติกซ์ว่ากูจะโสดตลอดกาลและรักษาเวอร์จิ้น แต่พอมีรักแล้วไอ้หนุ่มก็รักตอบด้วย จะละเมิดคำสาบานแล้ว พี่อพอลโลแกกลัวน้องโดนแม่น้ำสติกซ์เล่นงาน เลยไปหลอกให้น้องฆ่าไอ้หนุ่มคนนั้น อาเทมิสก็เลยยังรักษาเวอร์จิ้นตามคำสาบานไว้ได้...... ไม่น่าเลย

>>24 หรือนี่เป็นการบอกใบ้อะไรเป็นนัยๆ ในความสัมพันธ์ของท่านพี่ ท่านเรย์กะ กับเอ็นโจหรือเปล่าวะ...

>>15 สงสัยได้ไปเข้าคอร์สลดความอ้วนของมาดามคาบุรากิพร้อมกันแหงเลย แล้วไปเป็นคู่แบบนี้ โดนท่านแม่ มาดามคาบุรากิ และเหล่าคุณหญิงคุณนายชงหนักแน่นอน

>>25 ก็ถ้าเรย์กะไม่สาบานกับแม่น้ำสติกซ์ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แต่ไปขอพรกับอาเทมิสนี่แม่ง... อาเทมิสเห็นใครมีรักเกินหน้าเกินตาตัวเองไม่ได้นะมึ้ง สาปโหดๆหรือฆ่าทิ้งตลอด ลูกน้องตัวเองยังไม่เว้นเลย

พึ่งได่อ่านแปลไทยตอนล่าสุด ตาไก่โง่นำราญจริง ตัวเองเป็นรุ่นน้องแท้ๆ ปากนี่น๊า ถ้าเป็นนี่กระโดดเตะก้านคอไปนานแล้ว

>>28 ตาไก่โง่นี่มันน่ารำคาญน่าถีบมาหลายตอนล่ะ แต่กูแอบเคืองคาบุเล็กๆ เรย์กะพูดแค่นี้ทำไมต้องหาว่านิสัยไม่ดีด้วยวะ แถมยังซ้ำเติมเรื่องคะแนนสอบอีก ท่านเรย์กะกูโคตรน่างสาน

>>25 ถ้าเป็นท่านพี่คงไม่หลอกให้เรย์กะฆ่าหรอก ฆ่าเองแบบไม่ทิ้งหลักฐานใดๆแน่นอน...

>>29 กุก็เคือง ทำไมเรย์กะต้องมาโดนว่าด้วยวะ ทั้งๆที่อยู่ๆก็โดนอีไก่ห่า นั่นด่า แถมยังโดนตอกเรื่องคะแนนอีก

เรย์กะน่าจะสวนไปเลยนะ ว่าไหน คะแนนดิฉันก็ย่ำแย่ขนาดนี้แล้ว คงต้องขอเก็บตัว ติวหนังสือ ยาวๆแล้วล่ะค่ะ
แง่ง

>>31 เรารู้สึกว่าถ้าท่านเรย์กะจะชิ่งก็หาเรื่องชิ่งได้เยอะอ่ะ ไม่ว่าจะอ้างเรื่องคะแนน หรือเพื่อนกิน ......ลืมไปว่าคาบุมันปรึกษาในฐานะเทพเกศาบันดาลรัก

ท่านเรย์กะเป็นพวกโกรธง่ายหายเร็วมั้ง โดน2หน่อนี่กระทำตลอด

2ตอนก่อนยังโกรธจนระเบิดลงเพราะเจอกวนส้นเท้าขนาดนั้น มาตอนนี้ลืมหมดแล้วมั้ง มัวแต่คิดเรื่องคะแนนสอบ คุยกันแบบอารมณ์ไม่อยากไปธรรมดาๆ
2หน่อนี่ก็เค้ามาคุยตามปกติ ไม่มีขอโทษหรือง้ออะไรกันสักนิด
อยากเห็นท่านเรย์กะองค์ลงใช้พัดตบกระโหลก2หน่อนี่ให้ตาสว่างสักทีจริง

สงสัยท่านเรย์กะจะชะตากรรมเดียวกับเทพีอาร์เทมิสซะล่ะมั้ง เข้าสู่วิหาพรหมจรรย์555

^
^
เพราะเงี้ยะ ถึง เชียร์แบบสุดๆไม่ไหวไง มันแบบ ดีจริงๆเหรอไอ้ผู้ชายแบบเนี้ยะ
บังคับ มั่งล่ะ ต้องได้ดั่งใจตลอด ลากไป ลากมา ไม่ฟังคนอื่นว่ามีธุระส่วนตัว (คาบุรากิ)
พอเห็นว่าไม่น่าสนใจก็โยนภาระมาให้ท่านเรย์กะตลอด ทำตัวแบบถ้าฉันสนุกถึงจะโผล่าหัวมา (เอ็นโจว)
บางทีปัญหาจริงๆก็มาจากทั้งคู่อ่ะ ทั้งเรื่องที่ถูกใส่ร้าย ตอนคดีวาคาบะ ฮึ่ย

ท่านเรย์กะจะท้องเสียจากน้ำอาร์เทมิสไหมนะ....

ไม่มีใครแต่งฟิคเจ้าแม่ตบเกรียนสองหน่อนั้นบ้างเหรอ........

อ่านตอนนี้ตั้งแต่คาบสาม อยากราเม็งมาก สุดท้ายเลิกเรียนเลยจัดไปชามนึง... พร้อมด้วยเกี๊ยวซ่า...
ลาก่อย เงินกู ลาก่อย ความผอมที่ไม่เคยมีจริง...

>>38 ได้ผสมน้ำจิ้มตามสัดส่วนทองคำป่ะ?

>>37 ทิ้งพล็อตกับรีเควสต์ไว้สิ เผื่อมีคนใจบุญแถวๆนี้รับไปแต่งให้แบบที่ผ่านๆมา

>>39 ลองละนะ แต่ไม่รู้ผสมอิท่าไหน ไม่อร่อยเลย

>>41 กูกะลังคิดว่าน้ำส้มสายชูญี่ปุ่นมันไม่เปรี้ยวปี๊ดแบบบ้านเราป่ะวะ ลดสัดส่วนน้ำส้มลงน่าจะดีกว่า ยังดีเรย์กะไม่บ้าจี้บีบมะนาวใส่พริกโคชูจังลงไปผสมในน้ำจิ้ม ไม่งั้นคาบุคงได้ culture shock กับเกี๊ยวซ่าสามัญชนครั้งแรก 5555

ไม่มีเรือคาบุมาแอบกรี๊ดกับกูเลยหรอวะ นี่ท่านเรย์กะอิจฉาวาคาบะจังเรื่องร้านที่คาบุรากิไปด้วยเลยนะเว้ย //ถึงน่าจะเป็นเพราะของกินก็เถอะ แค่กๆๆ

>>43 มันก็น่ารักนะ แต่โดนซีนคาบุวืดสั่งเกี๊ยวซ่ากลบ 5555

ไปลองกินเกี๊ยวซ่ามาหล่ะ แต่ร้านใกล้ๆไม่มีน้ำมันให้ใส่ เลยใส่แค่น้ำส้ม กูชอบนะ รู้สึกมันตัดเลี่ยนได้ดีเลยล่ะ

ราเม็งหนึ่ง เกี๊ยว 6 จัดไปแระ
ณ จุดนี้. กุอึดอัดมากกก

ทำไมชอบท่านเรยกะกับคาบุอย่างงี้เนี่ยย. น่ารักชะมัด คาบุเอ๊ยย. จะอยู่กับใครแล้วมีความสุขเป็นธรรมชาติเหมือนท่านเรยกะเนี่ย ไม่มีแล้วนา. แต่เข้าใจอ่ะนะ อารมณอยู่กับคนที่ตัวเองหลงรักมันจะเป็นสีชมพูฟูฟ่องอีกแบบนึง. ไม่ใช่แบบเพื่อนสนิทกินกันแบบนี้อ่ะนะ. ทำจายย. ไปลุ้นพ่อชายนายเอ็นโจกะได้(วะ). ขานี้มัวแต่ยิ้ม. เบื่อชะมัด

>>36 ข้าวกล่องเน่ายังเป็นแค่นั้น น้ำตากลมไม่กระเทือนกระเพาะเจ้าแม่หรอกว่ะถถถถถถ

ดีจัง ทุกคนดูจะไปกินอะไรดีๆในห้างร้านกัน นี่ฝนตกเลยต้องนั่งต้มราเมงคนยากห่อละ 6 บาทในบ้านเอาเอง แต่ตะกละจัดก็เลยล่อไปสองห่อ ใส่ไข่ด้วย สุดท้ายอืด กินไม่หมด....... 555555555555555555555555

อ่านพาร์ทนี้แล้วทำไมกูรู้สึกว่าเอ็นโจเป็นพระเอกวะ เวลานางมีบท บทนางจะเด่นมาก เหมือนเรยกะให้ความสนใจกับนางมากกว่าใครนะบทเลยมาเทที่นางเยอะ(รึกูคิดไปเอง) แบบพอนางไป คาบุค่อยโผล่ขึ้นมา

แต่ตอนนี้ถ้าดูมุมคาบุมันจะออกแนวเดทกับวาคาบะเป็นแบบดูดีมาดเท่แต่ไม่ใช่ตัวเองทั้งหมด แสดงด้านดีๆพระเอกมังงะ แต่ไปกับท่านเรย์กะคือตัวตนอ่ะ พอนานๆไปกับวาคาบะก็จะรู้สึกว่าไม่ใช่ สุดท้ายหันมามองท่านเรย์กะว่าคนนี้นี่แหละคือตัวจริง เห็นทุกมุมของตัวเอง//ซู๊ดดดดดด กาวสัส ความจริงกูก็เรือเอ็นโจนะ แต่บางทีก็เซ็งพี่แกอ่ะ
ปล.คิดถึงท่านพี่

>>49 กูรู้สึกว่าเอ็นโจเป็นตัวละครโครตพิเศษว่ะ เวลาขยับตัวทำอะไรแต่ละทีแม่งสะเทือนทั้งเรื่อง จะเรื่องดีเรื่องร้าย งี่เง่าหรือไร้เหตุผลแค่ไหน ถึงจะมีบรรทัดน้อยแต่สร้างอิมแพคมหาศาล อย่างส่งหิ่งห้อยมาให้ ยุยโกะโผล่มาโรงเรียน ไปขู่ซึรุฮานะ ล่าสุดก็พูดไม่คิดไป เวลาเอ็นโจสร้างอีเวนท์เนี่ยจะเห็นคอมเมนต์ทั้งในโม่งและในแมวดุ้นเยอะมากเป็นพิเศษเลยนะ อันนี้ยังไม่ได้พูดในแง่ใครจะเป็นพระเอกนะ แต่เอาตามความรู้สึกคือเอ็นโจแม่งพิเศษมากอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่กูคิดว่าอีตานี่มันพิเศษอ่ะ

>>51 มึงหมายถึงเวลาคนบทมีน้อยๆจะมีบทคนเลยฮือฮาประมาณว่าไม่ได้โผล่แบบตัวเป็นๆมานานแล้วนะเนี่ย ไรงี้ใช่มะ..... /ตบปากตามลำดับที่ขอวการสอบครั้งล่าสุดของเจ้าแม่ ปฏิบัติ!!!
>เอ็นโจ เค้าแซวเล่นเฉยๆน้า อย่าทำเว็บล่มโทรฯเค้าค้างเลย ;7;))
>>อะไรนะ อาริมะบทน้อยกว่าคนแถวๆนี้เหร--- แค่ก ท่านประธานคงงานยุ่งแหละเน้อ U__U;;)

>>52 อาริมะ ใครอะ มีตัวละครชื่อนี้อยู่ด้วยเหรอ

อ่านตอนล่าสุดทนไม่ไหวล่ะ ขอแฟนอาตหน่อยนุงละกัน
รอยยิ้มขื่นๆของจอมมาร(ขีดฆ่า) คุณชายชูซุเกะ https://imgur.com/gallery/WzHcV
เรย์กะหูแมว
https://imgur.com/gallery/gKtGj

ไม่มีใครจะน่าสงสารได้เท่านายตัวสำำรองอีกแล้ว ...เป็นถึงพระรองในคิมิดอลซ์ แต่บทน้อยกระจิ๊ดริด

>>55 โดนท่านเรย์กะแย่งบทพระรองไปแล้วไง เลยลดขั้นเป็นแค่ตัวประกอบ A 555

>>53 อาริม๊าาาา แค่แซวว่านายเป็นใครแค่นี้ ถึงกับทำบ้านเราไฟดับเลยเหรอ หนูขอโทษษษษ ;w; อย่าทำตัวแบบจอมมารแถวๆนี้สิว้า แซวนิดๆหน่อยๆทำเป็นงอน

อาริมะนี่โผล่มาตอนล่าสุดแบบเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่จากคำบอกเล่าของคนอื่นนี่มันตอนไหนนะ... งานโรงเรียน?

>>57 จอมมารแผลงฤทธิ์ที เว็บล้มเลยแหละ เสียงโอดครวญดังสนั่นไปเป็นชั่วโมง เหอะๆๆ

>>59 ในเรื่องนี้ไม่ใครใจดีเท่าเจ้าแม่เรย์กะอีกแล้วล่ะ ว่าคานว่าอ้วน สารพัดก็ยังไม่เคยแสดงฤทธิ์เดชอะไร 5555

>>58 ตอนที่ 222 มั้ง ไม่แน่ใจ ที่เอาคู่มือมาปรึกษาน่ะ นอกนั้นก็แจมๆอยู่ในซอกหลืบหนึ่งบรรทัดมั่ง สองบรรทัดมั่ง

>>61 อ้อ.... ใช้เวลาอีกหลายวินาทีเลยกว่ากูจะนึกออกว่าคู่มืออะไร 55555
โอ้ย อาริมะ นายควรกลับมามีบทได้แล้วนะ

ไฟมาละค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะดับทั้งคืน ไม่น่าไปแซวเลยกู 5555555555

พวกมึงใจร้าย!!! อาริมะพึ่งโผล่มาเองนะ ที่ชมไปๆมาๆกับวาคาบะจังเรื่องลำดับที่สอบได้ไง!!

>>64....... เออ ก็คุ้นๆคลับคล้ายคลับคลา​แบบเลือนรางว่ามี​จริงๆด้วยแฮะ 555555555

>>65 หนุ่มจืดนี่มันจืดจริงๆ 55555555555555555555

สารบัญอาหารถึงตอนที่ 200 แล้วจ้า ฮิ้วววว /ชูมือเล่นเวฟคนเดียวแบบเหงาๆ

ทำๆมากูได้ความรู้ภาษาฝรั่งเศสกับภาษาญี่ปุ่นหลายอย่างเลยแม่ง 55555 ก็พยายามจะแปลกับอ่านออกเสียงให้ทุกคนที่เข้าไปอ่านเข้าใจนะ แต่อันไหนที่กูไม่ได้แปลให้หรือแปลพลาดก็ขออภัยด้วย บางอันมันก็เกินกำลังกูจริงๆ อย่างช็อคโกแลตพระนางมารี ถ้าช่วยแก้ไขให้ถูกต้องจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

กูไม่รู้ทั้งภาษาฝรั่งเศสและญี่ปุ่น บางคำก็ฟังจากอากู๋สะกดคำให้มั่ง พึ่งเพื่อนให้ช่วยอ่านมั่ง เทียบเสียงจากหนังสือเรียนภาษาฝรั่งเศสที่ซื้อมามั่ง(ลงทุนชิบหายเลยกู) แต่กูสนุกมากที่ได้ทำ มีเรื่องอยากใส่เยอะแยะไปหมด อย่างอาหารชนิดหนึ่งมีส่วนผสมคาบเกี่ยวกันตั้งหลายอย่างกับอาหารอื่นๆ เช่นขนมปังสโตเลนกับบราวนี่ที่เอามาร์ซิแพนมาเคลือบเหมือนกัน หรือพายแอปเปิ้ลที่เป็นรากฐานให้พายอื่นๆ รวมทั้งเป็นที่มาของทาร์ตด้วย แต่จะเขียนหมดนี่มันคงปาไปสองร้อยหน้าเลยมั้ง ขนาดย่อแล้วก็ยังย๊าวยาว กูยังคิดอยู่เลยว่ายาวขนาดนี้ใครจะไปอ่านวะ

ถ้าพวกมึงอ่านแล้วสนุกที่ได้รู้เรื่องวัฒนธรรมนั่นนี่ผ่านอาหารในเรื่องนี้ด้วย กูก็จะดีใจมากๆเลย รักพวกมึงทุกคนเลยนะ XOXO

แล้วก็ขอบคุณโม่งที่ช่วยรวบรวมรายชื่ออาหาร โม่งที่เอาชื่อพวกนั้นไปแปะในไฟล์อากู๋ดอค รวมถึงโม่งที่ช่วยพิมพ์ข้อมูลกับหารูปให้ ช่วยได้เยอะมากๆเลย ให้กูทำคนเดียวป่านนี้คงยังไม่ถึงไหน รู้สึกเป็นอะไรที่พิเศษมากจนต้องยกมาขอบคุณอีกเมนท์กันเลยทีเดียว ถ้าดูเป็นการฟลัดกระทู้ก็ต้องขอโทษด้วยนะ

>>68 โอยย มึงง ดีใจด้วยยยยย กอดๆ กูโม่งรวบรวมรายชื่อเอง กูรู้สึกว่าสิ่งที่กูทำมันเล็กน้อยมากเลยเมื่อเทียบกับที่คนอื่นๆทำ 5555

ปล.กูอ่านแล้วหิวอ่ะ 555 เปิดไปแล้วท้องร้องจ๊อกละต้องหาอะไรมานั่งกินด้วย

/เป็นลูกศิษย์ท่านเรย์กะขอติดตามท่านอาจารย์เข้าคอร์สลดน้ำหนักค่ะ!

>>69 ยินดีด้วยที่หิว กูก็หิวเหมือนกัน 55555

ค้นข้อมูลไปหลายสิ่งได้รู้ที่มาของอาหาร หลายอย่างก็น่าทึ่งอยู่นะ อย่าง Sourdough bread เนี่ย เกิดจากการวางพวกแป้ง นม ไรงี้ทิ้งไว้จนลืม จะเอาไปทิ้งก็เสียดายเลยเอาไปอบแม่งทั้งอย่างนั้น เสือกออกมาดีเฉย หรืออิงลิชมัฟฟินที่พ่อครัวเอาของเหลือๆในครัวมาทำอาหารให้คนงานกิน ชาร์ล็อตเค้กก็ด้วย

เรย์กะอาจจะอยากเป็นประเภทนี้ก็ได้มั้ง ค้นพบอาหารที่กินได้จากวิธีแปลกๆ 55555555

>>67-68 รักมึงเช่นกัน จุ๊บๆ
กูได้ใส่รูปไปนิดๆหน่อยๆและก็เป็นกูเองแหละที่เสนอเล่นๆว่าอยากได้​สารบัญ​อาหาร... 555555
ตอนแรกกูคิดว่าแค่รวมชื่อเมนูก็พอ ​ไม่คาดคิดว่าเพื่อน​โม่ง​จะค้นข้อมูล-​ใส่ภาพประกอบ​จริงจัง​ขนาดนี้ //กราบค่ะ OJL

ช็อกโกแลต​ กูพยายาม​แกะละ แต่ด้วยความกตัญญู​เลยคืนครูไปแทบหมดแล้ว เลยได้ประมาณ​นี้

Debauve & Gallais ชื่อเต็มๆคือ Les pistoles de Marie-Antoinette et Debauve & Gallais
เดอโบฟว์ เอ กาลแล (เล ปิสโตเล เดอ มารี อองตัวแน็ต เอ เดอโบฟว์ เอ กาลแล)​

Financier > ฟิน็องซิเย

ไปเปิดดูสารบัญอาหารมาแล้ว พวกมึงโหดร้ายมาก! โคตรทำร้าย โฮววววว มีอาหารที่เอื้อมไม่ถึงอยู่หลายจานเลย ซิกๆ แต่พอเลื่อนไปเจอบิสกิตผาโทจิมโบ ซาละเปาป่าจุไคแล้วมันฮาขึ้นมายังไงไม่รู้ว่ะ เอ็นโจซื้อของพวกนี้มาด้วยความรู้สึกยังไงวะ

>>72 ตรงไหนผิดก็แก้เลยจ้า สารบัญเป็นของทุกคน อยากเพิ่มอะไรก็ตามสบายโลด

>>73 เห็นขนมแล้วคิดถึงคุณคิโชวอินมั้ง จริงๆไม่ได้ไปตามเพื่อนหรอก ไปตระเวณซื้อขนมให้สาวมากกว่า จงใจเลือกซื้อแต่ขนมในที่ฆ่าตัวตาย กะจะอ้อนขอความเห็นใจว่าผมลำบากมากเลยนะ เป็นการเรียกคะแนนสงสารแน่ๆ 5555555

แต่จนบัดนี้กูยังหารูปบิสกิตน้ำตกเคเก็นไม่ได้เลยว่ะ เจอแต่รูปน้ำตก เข้าเว็บก็มีแต่รูปน้ำตก บล็อครีวิวที่เที่ยวก็มีแต่น้ำตก ร้านขายของฝากก็มีแต่รูปหน้าร้านและน้ำตก คือกูจะดูของฝากเว้ยยย ไม่ใช่น้ำตก หายากชิบ

>>74 อ้อ กูก็หาไม่เจอเหมือนกัน 5555 ชื่อภาษาญี่ปุ่นใช้คำว่า 華厳の滝サブレ อ่ะ หาไม่ยักกะเจอ คิดซะว่าเอ็นโจคงไปเสาะหามาให้เจ้าแม่ได้อย่างยากลำบากมั้ง ไมเน่อร์สัดๆ

>>71 แต๊งกิ้ว ขอก็อปไปลงดอคนะ
>>75 กูว่าคงไม่หายากหรอก แต่ไม่มีใครถ่ายรูปมาลงมากกว่า ทำไมดูเป็นอะไรที่ลึกลับจังวะ เป็นแค่บิสกิตแท้ๆ 5555555

สารบัญอาหารทำให้กูหิว แม้จะเพิ่งกินข้าวเที่ยงไป ฮรือออออออออออ

ky หน่อย สรุปแล้วอาริมะนี้ชอบวาคาบะจังยังวะ หรือว่าแค่สนิทตามตำแหน่งคนในสภานักเรียนเฉยๆ

>>78 บอกยากมากครับ เพราะดำเนินเรื่องผ่านมุมองของท่านเรย์กะ อาริมะคุงบทน้อยกว่านกพิราบกะเอ็นโจอีก เลยประเมินยากว่าชอบวาคาบะจังยัง แต่มีนัดไปติวหนังสือกันที่ห้องสมุดวันหยุด2ต่อวันก็ต้องมีความรู้สึกดีดีบ้างแหละ

>>79 บทน้อยกว่า​นกพิราบ 5555555

>>79 มันดูคลุมเครือมากเลยนะ จะดูเป็นเฟรนด์โซนที่สนิทกันก็ได้ ดูเป็นความเห็นใจที่โดนรังแก+ชื่นชมที่เป็นเด็กเรียนเก่งเหมือนกันก็ได้ แต่เรื่องความรักนี่มันเบาบางเหลือเกินเรื่องนี้

>>78 ถ้าเป็นไปตามเรื่องคิมิดอลเดิม กูว่าชอบแล้ว

>>78 กูว่ามีใจให้ว่ะ วาคาบะก็น่ารัก แถมต้องใกล้ชิดกันบ่อยๆ อาริมะเองก็โสดคงชอบวาคาบะได้ไม่ยาก

จากที่ดำน้ำมา มันมีตอนที่อาริมะมีบทเข้าคู่กับเรย์กะเยอะขึ้น แอบเชียร์คู่นี้เล็ก ๆ อ่า อาริมะกับวาคาบะมันดูเหมือนเพื่อนเรียนยังไงไม่รู้

ขอ ky หน่อย พวกมึงคิดว่าซุยรันมีแบ่งเวรกันทำความสะอาดยกโต๊ะ เอาขยะไปทิ้งแบบโรงเรียนอื่นๆป่ะวะ หรือเป็นคุณหนูคุณชายไม่ต้องกระดิกตัวก็มีคนทำให้ทุกอย่าง กูแค่สงสัยอะไรพิลึกๆน่ะ โทษที

>>85 ไม่น่ามีเลยนะ

>>85 กูคิดว่าคงไม่มีพวกเวรทำความสะอาดหรอก แต่พวกเวรเก็บสมุดการบ้านไปส่งอาจารย์ไรงี้คงมี ในเรื่องก็ เห็นวาคาบะก็ต้องหอบสมุดตั้งใหญ่ไปส่งครูเหมือนกันนี่

>>85 คุณหนูออกขนาดนี้ คงไม่น่ามี

ตอนล่าทำเอาอยากอ่านแนวยากูซ่ามาเฟีย​เลยค่ะ
ดอกโบตั๋น​สีโลหิต นายหญิง​เร​ย์​กะ​แห่งบ้านคิโชวอิน!

>>89 นายหญิงเรย์กะแห่งแก๊งโบตั๋นโลหิตผู้ไปตกหลุมรัก(เค้กของ)สาวน้อยธรรมดาๆ วาคาบะจัง จนต้องเปิดศึกแย่ง(เค้ก)กับคาบุรากิ ทายาทแก๊งเสือดำแห่งซุยรัน โดยมีคุณชายตระกูลเอ็นโจหัวเราะฮิฮะเฝ้ามองอยู่ห่างๆ สินะ

ฮาแปลล่าสุด วาคาบะทำเสียง BGM ประกอบ ไปๆมาๆ เรย์กะแย่งบทพระรองไปจริงๆสินะ อาริมะนายรีบๆ มาเลยก่อนไม่มีที่ให้ยืน

>>91 ถ้าแซวว่าอาริมะนี่ใครจะโดนอาถรรพ์อะไรแบบโม่งคนข้างบนมั้ยวะ 555555555555

ท่านเรย์กะอย่างเท่ ออกมาปกป้องสาวน้อยซึ่งๆหน้าแบบนี้ ไม่คว้าหัวใจไปทั้งดวงก็แปลกแล้ว ควรเลื่อนขั้นตัวเองมาเป็นพระเอกซักที อย่าไปเป็นพระรองเลย ส่วนคาบุๆอะไรนั่นปล่อยเขาไปกับเพื่อนเขาเถอะ

ในที่สุดซาโตมิก็โดน 5555555
อย่างบังอาจไปแหย่หัวหน้าแก๊งต่อหน้าลูกน้องนะ~

*อย่าสิ อย่างอะไรเล่า- -"

โดน"ทัณฑ์โบตั๋นโลหิต" ไปกี่รายเนี่ยตอนนี้ ถถถ

>>89 คิโชวอินโกะคุโด, มาเฟีย​คาบุรา​กิ และเจ้าพ่อเอ็นโจ

ไม่ถูกกับสัตว์เลื้อยคลาน งู จิ้งจก ตุ๊กแก กิ้งก่า?
ความแสดงอำนาจของเจ้าแม่ เณรน้อยคิดว่าสาปแช่งใส่แหงๆเลย 555
กูนับถือความเซริกะกับคิคุโนะ ลูกรับมาอย่างไว ตั้งแต่เต้นคราวนั้นแล้ว 555

เซริกะคิคุโนะนี่เป็นเพื่อนสนิทจริงๆนั่นล่ะ โคตรรู้ใจ เล่นมันเลยค่ะ! 555
ถ้อยคำสัญญาของเรย์กะผ่านโทรศัพท์ครั้งนี้ดูโรแม๊นมากเลย กูรู้สึกว่านี่มันบทพระเอก ผู้ปกป้องพิทักษ์รักษา ปัดป้องพยันตรายให้แก่คนรัก ให้คำมั่นได้บทพระเอกสุดๆ!
ขณะเดียวกัน นี่เป็นตอนที่กูตราหน้าคาบุรากิว่านกแน่... ที่ผ่านมาพวกผู้หญิงกลั่นแกล้งวาคาบะจัง คาบุรากิทำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะค่อนข้างแอบทำลับหลัง คาบุรากิไม่รู้เรื่อง กูก็เข้าใจ แต่ตอนนี้แม้แต่พวกผู้ชายก็ออกมารังแกซึ่งๆหน้าแล้ว ในฝั่งผู้ชายน่ะยอมศิโรราบแก่จักรพรรดิทั้งหมด ถ้าคิดจะปกป้องวาคาบะจริงๆก็น่าจะทำได้นี่นา! แถมคาบุรากิไม่มีความพะวงอะไรนั่นเหมือนเรย์กะก่อนหน้านี้ด้วย ออกตัวปกป้องเต็มที่ได้เลย แล้วตอนนี้หายหัวไปไหน นี่นายใส่ใจเขาจริงป่ะเนี่ยยยย ฮร่อย
กูว่าคาบุรากิมันก็นิสัยละเอียดอ่อนจุกจิกเข้มงวดนะ ไม่น่าจะมองผ่านไปนี่นา

>>98 ฉากปรากฎตัวไปช่วย ฉากสัญญาว่าจะปกป้องเธอเองนี่มันเท่มาก พระเอกมากๆ อยากให้สองคนนี้ลงเอยกันจริงๆ ถ้าเป็นนิยายยูริ ท่านเรย์กะคงได้วาคาบะเป็นแฟนไปนานละ 55555555

>>98 ความ​มันบังตา //ถุย
แต่จริง อย่างคาบุไม่น่าจะมองข้ามัรื่องที่วาคาบะโดนแกล้งไปได้เลยนะ ต่อให้วาคาบะพยายาม​ปิด(รึเปล่า?) ก็เหอะ ตอนยูริเอะยังสตอล์กทุกฝีก้าว ใครมาก็สอยแม่งอยู่​เลยไม่ใช่เรอะ

>>100 พิมพ์​ตกอีก ความรัก​มันบังตา //ถุยอีกที

>>100 กูว่าท่านจักรพรรดิโดนอาหารสามัญชนบังตาอยู่ ครั้งก่อนจะหาที่เดทยังเบลอๆ กลายเป็นทัวร์บริโภคราเม็งเฉย
หลังๆ มานี่ข่าวลือท่านเรย์กะกับคาบุมันก็แพร่กระจายไปเยอะด้วยมั้ง คนเลยคิดว่าคาบุไม่ได้คิดอะไรกับวาคาบะล่ะ ได้จังหวะก็ซัดเอาๆ

>>102 แต่ถ้าเป็นแบบนี้ คาบุแม่งก็เขวไปเรื่องอื่นได้ง่ายเหมือนเรย์กะเลยไม่ใช่รึ จะหาที่เดทอยู่ดีๆ ลามเลื้อยไปร้านราเมงเพราะอยากแดกเองซะงั้น เหมือนเรย์กะที่จะอ่านหนังสือสอบ อยู่ๆก็ไปรดน้ำต้นไม้กลางดึกมั่ง ไปคิดเรื่องจะทำครีมนวดจากปลามั่ง ลืมเป้าหมายเดิมไปซะสนิท ต้องมีคนมาเตือนสติก่อนถึงจะวกกลับมาที่เดิม ไม่งั้นก็ออกทะเลปานกระทู้พันทิปอยู่ร่ำไป

อ่านๆไปนี่ทุกคนมีความฮาอยู่ในตัวจริงๆอ่ะ วาคาบะนี่ถึงขั้นทำเสียงBGMประกอบละครยากูซ่าละ55555ซาโตมิคุงนี่ก็แซวไม่ดูลูกสมุนเลยก็โดนไปซะนะ555555 ท่านเรย์กะคือพระเอกมากอ่ะ ตอนก่อนๆปกป้องในมุมมืดแบบพระรอง ตอนนี้จะเปิดเผยแบบพระเอกออกมาปกป้องนางเอกล้าววว จะรอดูผลงานน้าาา

ตอนนี้กูรู้สึกเข้าใจพวกแกล้งวาคาบะจังหน่อยๆอ่ะ คือนางKYมาก อยู่ดีๆบรรยากาศกำลังตึงๆนางเอากล่องดินสอมาเขย่าเฉยยย ถ้าอยู่ในเหตุการณ์เองนี่กูมองวาคาบะจังแย่เลยนะ
กูว่านิสัยKYในชีวิตจริงโดนรังเกียจง่ายมากนะ ถ้าลองดูดีๆวาคาบะจังตอนนี้ไม่มีเพื่อนเลย ตอนเข้าโรงเรียนแรกๆก็มีเพื่อนกลุ่มเล็กๆอยู่ หลังๆนี่ฉายเดียวตลอด

>>105 กูว่า KY ในชีวิตจริงมันต้องดูระดับว่ะ ถ้าระดับ LV สูงชาวบ้านเรียกว่า เผือก กูว่าวาคาบะไม่ถึงขนาด KY น่ะ ถ้ามองผ่านคนนอกคิดว่าอีนี่กลัวจนมือสั่น ส่วนเพื่อนๆที่ไม่ค่อยกล้ายุ่งเพราะกลัวเหล่าแฟนคลับไม่ใช่หรอ แล้วก็มีเพื่อนในกลุ่มสภานักเรียนด้วย

>>106 อาการกลัวจนมือสั่น กับ (ตั้งใจ)เขย่า ระดับความรุนแรงของมือก็ต่างนะ สีหน้าท่าทางก็ต่าง ดูเณรก็ได้ อันนั้นกลัวของจริง

>>105 กูว่าที่นางเขย่ากล่องดินสอเพราะนางจะแซวเรย์กะมากกว่า เห็นว่าเป็นเพื่อนเลยหยอกเพื่อนไรงี้ แต่คนนอกไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกัน อาจจะงงๆว่าอีนี่มันทำอะไรของมันน่ะ

>>106 เพื่อนในกลุ่มสภานร. นี่ชัดเลยว่าเพื่อนร่วมงานอ่ะ พวกนี้เจอหน้าก็ทำงาน คุยนิดๆหน่อย หลังเสร็จก็แยกก๊ก ทางใครทางมัน ดูได้จากนอกสภาแทบไม่มีใครมาเดินเป็นเพื่อนวาคาบะจังเลยนอกจากนายจืดจาง ทั้งๆที่รู้ว่าวาคาบะโดนแกล้ง ถ้าเพื่อนจริงมันต้องมาเดินด้วยกันดิ ยิ่งเป็นแก๊งสภาอย่างน้อยนร.ทั่วไปก็หวาดๆบ้าง
>>108 ไม่ต้องคนนอกหรอก เรย์กะยังงงเลยมึง 555555

>>105 เรื่องเขย่ากล่องดินสอ เห็นด้วยกับ >>107 คือพออยู่กับคนที่สนิทอย่างเรย์กะ เลยออกแนวแซวกันมากกว่า เวลาอยู่กับคนอื่นเท่าที่อ่านวาคาบะจังก็ไม่ได้ KY มากนะ ที่ไม่มีเพื่อนก็น่าจะเพราะเป็นเป้าหมายโดนกลั่นแกล้งน่ะแหละ ถ้ามาเป็นเพื่อนแล้วเดี๋ยวจะโดนหางเลขไปด้วย วาคาบะจังก็สตรอง ไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้ คุณแม่เองก็ยังเป็นห่วงว่าจะหาเพื่อนไม่ได้เลย

ยังดีที่เป็นเขย่ากล่องดินสอ คนอื่นไม่เก็ตว่าจะทำอะไร ถ้าผิวปากเป็นเพลงให้คนอื่นรู้ว่าแซวท่านเรย์กะเนี่ย คงกลายเป็นเป้าหมายรายต่อไปของฟูจินกับไรจินแล้ว

ว่าแต่คิคุโนะกับเซริกะนี่เล่นใหญ่จริงๆ ตอนแฟนธ่อมออฟดิโอเปร่าก็รอบนึงแล้ว รอบนี้พอท่านเรย์กะชงมาปุ้ป พากันรับลูกทันที

ว่าแต่อ่านตอนนี้แล้ว ทำไมเด็กนักเรียนชายของซุยรันถึงน่าสมเพชแบบนี้เนี่ย ถึงขั้นมายืนรุมด่านักเรียนหญิงกลางทางเดินเพราะดันทำคะแนนได้ดีกว่าตัวเองเนี่ยนะ

>>99 ปรากฎท่านฮิโยโกะทำเซอร์ไพรซ์ เรื่องใกล้จบแล้วมาติดแท็กยูริเพิ่ม 555
>>101 กูก็ว่าความมันไหน ไขมันเหรอ ท่านเรย์กะก็ไม่ได้มายืนบังนา-----

>>111 ถ้างั้นจริงกูจ้วงเรือวาคาบะสุดใจเลย
ทักเรื่องไขมันระวังจะโดนท่านเรย์กะสาปให้เป็นประชากรหมู่บ้านไร้รักนะเอ่อ

>>111 ปากเสีย หยาบคาย มึงรีบไปเอาคุกกี้ไดโนเสาร์ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้สามกิโล
ท่านเรย์กะไม่มีไขมันย่ะ ที่เห็นเป็นชั้นๆ นั่นเขาเรียกคอเรสเตอรอลรอการใช้งาน
ว่าแต่เห็นคุกกี้ไดโนเสาร์ที่โม่งแปลแปะแล้วสงสัย สามตัวบนมันพันธ์อะไร?

>>112 มึงไม่ต้องจ้วงหรอก แค่นี้ก็นำโด่งห่างเรือคู่แข่งชนิดนอนรอเป็นเดือนๆ แล้ว แถมคู่แข่งแม่งยังคุ้มดีคุ้มร้าย วันดีคืนดีบึ้มเรือตัวเองอีก

>>110 นั่นดิ ทำไมนักเรียนชายในเรื่องมันดูหน้าตัวเมียกันจัง (คำนี้แรงไปมั้ยวะ กูขอโทษ แต่ไม่รู้จะหาคำไหนนิยามได้เหมาะเท่านี้แล้วอะ) สู้ผู้หญิงไม่ได้เลยไปรุมด่าเขานี่มันทุเรศกับน่าสมเพชนะ เหมือนตอกย้ำว่ากูแม่งห่วยแตกสู้ผู้หญิงไม่ได้หนักเข้าไปใหญ่ สาวๆในเรื่องยังแมนกว่าอีก

>>111 เลวที่สุด กูจะฟ้องฟูจินไรจิน!!

เออ แต่ฟูจินกับไรจินนี่รู้แล้วใช่มั้ยว่าวาคาบะกับเรย์กะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน คืออาจจะไม่รู้ถึงขั้นสองคนนี้เป็นเพื่อนกัน แต่ก็รู้แนวๆว่าเป็นมิตรต่อกัน เวลาวาคาบะมีเรื่องเรย์กะก็ไปออกหน้าให้ เวลานินทาวาคาบะเรย์กะก็ไม่ได้ร่วมวงเม้าด้วยทำนองนี้อ่ะ

สังเกตไหมว่าทั้ง2ครั้งที่ท่านเรย์กะองค์ลงออกหน้าช่วยวาคาบะจัง เป็นเหตุการณ์ที่ร้านเค้กบ้านวาคาบะจังโดนดูถูกทั้ง2ครั้งเลย
นี่ตั้งใจช่วยวาคาบะจังหรือเพราะโกรธที่บังอาจลบหลู่เค้กแสนอร่อยกันแน่เนี่ย

>>117 ทั้ง2คนน่าจะมองวาคาบะจังในแง่ดีมากขึ้น หลังจากที่ออกตัวปกป้องท่านเรย์กะไป ตอนคดีล้อกเกอร์

>>118 ด่าคนยังพอคบ ด่าเค้กที่เคารพคบไม่ได้ 555555555555555555555

อ่านแล้วสงสารเณรน้อยสุด โถ่ ไม่น่าไปอยู่แถวนั้นเลย นี่เจ้าแม่ไหว้ไปฟูจินไรจินร่วมด้วยมั้ยเนี่ย

ตอนนี้กูสะใจกับซาโดมิมาก โดนต่อยไปซะ ขำ 55555555555

>>122 ท่านเรย์กะเนี่ยพอใครสนิทด้วยหน่อยก็แซวกันไม่เกรงใจหมดเลย สงสัยจะรู้ว่าแซวแค่ไหนก็ไม่โกรธแหงๆ วาคาบะยังเขย่ากล่องดินสอแซวกันต่อหน้า ซาโตมิยิ่งลามปามเข้าไปใหญ่ ถ้าไม่มีไรจินฟูจิน สงสัยความเป็นเจ้าแม่คงไม่มีใครเกรงขามแล้ว ถถถถถถถถถถถถ

>>121 ว่าแต่เจ้าแม่ไปไหว้เณรน้อยอย่างงั้นคนอื่นจะคิดยังไงบ้างวะ หรือว่าฟูจินไรจินช่วยยืนบังให้แล้ว 55555

KY กูว่าเรื่องนี้นี่ให้ความรู้เยอะมาก แบบครอบคลุมหลายเรื่องโคตรๆ สายสังคมก็มี วิทยาศาสตร์ก็มา อ.ฮิโยโกะนี่เรียนอะไรมาวะ หรือเป็นคนชอบอ่านเลยมีความรู้กว้างขวาง
ถ้าทำสารบัญเกร็ดความรู้ที่สอนแทรกในเรื่องนี่ต้องได้หลายร้อยหน้าแน่ๆ

>>125 จริง เกร็ดความรู้แม่งเยอะชิบหาย ย่อยกันไม่หมดไม่สิ้น อย่างตอนนี้ที่เรย์กะนางเรียกตัวเองว่าบารามงเรย์กะก็ล้อไปพร้อมๆ กันสองเรื่องคือ บารามง=พราหมณ์ ที่เป็นชนชั้นสูงสุดในระบบวรรณะ และ バラ＋モン ที่แปลล้อๆ ว่าชาวกุหลาบ ฉากหลังในแฟนอาร์ตมันถึงได้ดอกกุหลาบพรึ่บพรั่บประมาณนั้น ไปไม่ถูกเลยกู...

>>126 แถมตอนเดินไปช่วยวาคาบะนี่นางก็ล้อตัวเองอีกนะ 5555
มิโตะ โคมง คือหนังอิงปวศ.ญี่ปุ่น ในอดีตมีคนที่ชื่อ Tokugawa Mitsukuni เป็นขุนนางที่ชอบออกไปตรวจความเป็นอยู่ชาวบ้านกับลูกน้องอีก2คน พอเจอคนเดือดร้อนก็ออกไปช่วยเหลือ

>>127 มิโตะโคมงนี่มันหนังเก่าสัสเลยนะ รู้สึกจะฉายมาเป็นพันตอนแล้วด้วย ท่านเรย์กะนี่ชอบอะไรย้อนยุคเรโทรจริงๆ 5555555

Ky พอดีพึ่งอ่านตอนล่าสุดแล้วมาตามอ่านเพื่อนโม่งต่อ
ทำไมเราคิดแจวเรือผีเล็กๆ คิคุโนะxเรย์กะxเซริกะ 3p เห็นอยากแต่งสายC คงประมานว่าองครักษ์ที่แสนภักดีของราชินีควบซ้ายขวา

>>129 +1ค่ะมึง ดูแลดีขนาดนี้ อีกนิดท่านเรย์กะจะมีแม่เพิ่มละถถถ

>>129 ขอความกรุณาโม่งผู้ใจดีมาแต่งด้วยเถิด

>>129 +1

>>129 เอาเลยค่ะ เสริมอายาเมะ รุเนะด้วย เป็นฮาเร็ม​โฮสต์ขององค์ราชินี​

>>129 ถ้าท่านเรย์กะเป็นผู้หญิงคนเดียวในเรื่อง คนอื่นๆเปลี่ยนเป็นสายCหมด ท่านเรย์กะจะฮาเร็มมากๆ มีสองหนุ่มคิคุโนะเซริกะเป็นองครักษ์ มีวาคาบะหนุ่มเปิ่นๆร่าเริงคอยเยียวยาจิตใจ ล่าสุดยังสานสัมพันธ์กับฟุยุโกะ หนุ่มลึกลับผู้มีบรรยากาศเงียบขรึมทว่าความจริงดันขี้เหงา!

>>134 ซึรุฮานะเป็นแบดบอยหนุ่มป๊อป​​ที่พยายามหลบเลี่ยง​องครักษ์​ ​เข้ามาวนเวียน​หาเรื่อง​เร​ย์​กะ​

แต่งวายหรือยูริดี 555555 นอมอลก็ดี ฉันแจวได้หมด

>>136 ยูริสิ ทุ่งดอกไม้มันหอมหวานดีงาม

>>135 กูชอบบ555555555
นี่มันหนุ่มซึน โฮฮฮฮฮฮ

>>138 ชายใดเล่า จะซึนเท่าริรินะ 55555555555555555555

>>139 +1 ซึนไม่พอยังซินค่อนอีก

Ky นะคะ ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4099/370-373/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ

...............

ฉันลุกพรวดจากเตียง หัวใจเต้นแรงรัวราวกับจะหลุดออกมา รู้สึกปวดไปทั้งร่าง พร้อมๆกับแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกมั่นใจมากว่าฉันไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ได้

เมื่อตั้งสติคิดทบทวน สิ่งทุกท้ายที่ฉันจำได้คือรถบรรทุกที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้นพยายามจะพุ่งเข้าชนคาบุรากิ ฉันผลักเขาหลบไปโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะเจ็บไปหมดทั้งตัว

ฉันมองไปรอบๆ นี่เป็นห้องของฉันเอง ห้องเดิมในบ้านหลังเก่า ทันทีที่มองเห็นภาพในกรอบรูปที่ถ่ายคู่กับท่านพี่บนโต๊ะก็มั่นใจว่าฉันกลับโลกเดิมมาแล้วจริงๆ

แต่ใจหนึ่งก็ไม่แน่ใจ เป็นไปได้ไหมว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันประหลาดว่าฉันโดนรถชนและทะลุมิติไปพร้อมๆกับคาบุรากิ

นั่นสินะ ตอนนั้นคาบุรากิถูกรถชนยังไม่สามารถทะลุมิติกลับมาโลกเดิมได้เลย มีแต่บาดเจ็บสาหัสเกือบไม่รอด ทำฉันใจหายใจคว่ำหมด ในที่สุดเราก็สรุปกันว่าการถูกชนดูเหมือนว่าจะไม่สามารถพากลับโลกเดิมได้

แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้กันล่ะ...

บางทีอาจเป็นแค่ความฝันจริงๆ...

ฉันลงจากเตียงขณะคิดว่าควรทำอะไรต่อไปดี ก็บังเอิญไปเห็นสมุดที่ไม่คุ้นตามาก่อน ทันทีที่เปิดอ่านก็ต้องชะงัก มันเป็นไดอารี่ที่ "เรย์กะ" อีกคนเขียนเอาไว้ให้ฉัน

สองวันแรก เรย์กะบรรยายถึงความอ่อนแอของฉัน และดูถูกในทุกสิ่งที่ฉันทำ สมเพชทุกอย่างที่ครอบครัวและเพื่อนของฉันเป็น ทำให้ฉันทำใจอ่านต่อไปไม่ไหว ได้แต่ปิดสมุดแล้วผลักมันออกอย่างรังเกียจ

ฉันกลับมาได้แล้ว ตอนนี้ยังทันที่จะแก้ไขทุกสิ่ง ไม่รู้ว่าเรย์กะทำอะไรกับใครไปมากแค่ไหน แต่ฉันจะพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมล่ะนะคะ

ไม่รู้ทำไมอยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา

อาจเพราะมันไม่มีวันเหมือนเดิมแล้วก็ได้...

ก็ครั้งนี้ฉันทะลุมิติมาเพียงคนเดียว...

............................

ฉันไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกหวาดระแวง ไม่รู้ว่าเรย์กะไปทำอะไรมาบ้างนะคะ ถึงฝันครั้งล่าสุดดูเหมือนเรย์กะจะไม่ได้เกลียดตามจองล้างจองผลาญวาคาบะจังแล้วก็เถอะ... แต่มันก็ค่อนข้างนานมากแล้วล่ะนะคะ

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ! จะว่าไปฉันเคยทะลุมิติกลับมาครั้งหนึ่งนี่คะ แล้วตอนนั้นท่าทางเรย์กะจะเป็นมิตรกับวาคาบะจังและคาบุรากิคิมิดอลแล้วด้วย!

คิดๆดูแล้ว ฉันก็อ่านไดอารี่ที่เรย์กะเขียนไว้ให้ไปแค่สองวันเอง หลังเจอความน่ารักของวาคาบะจังเข้าไปจริงๆอาจจะค่อยๆใจอ่อนก็ได้ วันนี้เรียนเสร็จรีบกลับบ้านไปอ่านต่อดีกว่า

อาจเพราะคิดไปเดินไป ทำให้ไม่ได้ดูทาง เลยเสียการทรงตัวก้าวพลาดเกือบตกบันไดอย่างน่าหวาดเสียว แต่โชคดีที่มีคนคว้าแขนฉันเอาไว้ได้พอดี แล้วดึงฉันขึ้นมาบนพื้นราบอันปลอดภัย

“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูด ก่อนจะอึ้งไปสักพักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“จะฆ่าตัวตายหรือไง หัดดูทางหน่อยสิ!”

“...”

คาบุรากิงั้นหรอ คาบุรากิที่มาจากโลกคิมิดอลคนนั้นน่ะนะ

ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อัดแน่นอยู่ในใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นวูบหนึ่ง แต่กลับหล่นหายไปแทบจะในทันที เขาไม่ใช่คาบุรากิเดียวกับที่ฉันรู้จัก แต่ก็ดูเหมือนกันเหลือเกิน

ฉันตอบอะไรไม่ถูกราวกับสมองถูกแช่แข็งชั่วคราว

“ยังคิดถึงชูสุเกะอยู่งั้นสินะ...”

“หะ? ทำไมฉันต้องคิดถึงท่านเอ็นโจด้วยล่ะคะ!”

ฉันตอบกลับไปอัตโนมัติ คาบุรากิมองฉันด้วยสายตาที่ดูไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดสักนิด! อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น ตามหลักแล้วเรย์กะจากโลกคิมิดอลชอบคาบุรากิไม่ใช่หรือไงคะ อย่าบอกนะ! ว่าหลังทุกสิ่งที่เรย์กะทำไป เขายังไม่รู้ตัวว่าเรย์กะชอบ!!!

“ฉันไม่ได้ชอบท่านเอ็นโจจริงๆนะคะ!”

ฉันพยายามแก้ความเข้าใจผิดๆให้กับตัวเองและเรย์กะ แต่คาบุรากิก็ยังมีท่าทางไม่เชื่ออยู่ดี!

ขณะที่ฉันกำลังคิดจะเปลี่ยนเรื่องไปบอกว่า จริงๆฉันกลับมาจากอีกโลกหนึ่งแล้ว คาบุรากิก็จับไหล่ฉันเบาๆ แต่ดูหนักแน่น สายตาคมกริบราวกับเสือดำ น้ำเสียงทรงอำนาจสมฉายาจักรพรรดิ “ฉันยังไม่หายโกรธนะที่เธอไปให้รถชนโดยไม่ยอมบอกฉันสักคำ!”

“รถชน?” เรย์กะเคยไปให้รถชนเพื่อพยายามทะลุมิติกลับไปงั้นหรอ

“ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจจะตกบันได เพราะคิดว่าจะพากลับโลกเดิมได้ชั่วคราวเหมือนทาคามิจิใช่ไหมล่ะ!”

“เอ๋! ตอนนั้นทำสำเร็จจริงๆงั้นหรอคะ”

ไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนเรย์กะผลักวาคาบะจังตกบันไดในตอนนั้นจะทำให้ทะลุมิติแวบมาคุยกับฉันได้จริงๆ ที่ผ่านมาไม่ใช่ภาพหลอนสินะคะ ดีจังเลย

“ไม่ต้องทำมาเป็นดีใจย้อนหลังเลย! ถ้ากลับไปแบบนั้นได้ จะยังไงก็แค่ชั่วคราว มันยิ่งจะทำให้เธอเจ็บปวดกว่าเดิม ยอมรับซะทีเถอะว่าเราไม่มีทางกลับไปโลกเก่าได้อีกแล้ว...”

“ไม่จริงซะหน่อยค่ะ! ฉันเองก็เพิ่งกลับ...”

ยังพูดไม่จบดี คาบุรากิก็เข้ามากอดฉันไว้แน่น ฉันชะงักอย่างคาดไม่ถึงไปทั่วทั้งร่าง

“ปล่อยวางเถอะ... ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดอีกแล้ว”

ฉันนิ่งค้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกฝั่งนี้กันคะ?!

คาบุรากิจากคิมิดอล คลายกอดช้าๆ ก่อนจะจ้องฉันด้วยแววตาจริงจัง “อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

ฉันแค่ก้าวพลาดเกือบตกบันได ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย... แถมเป็นเรย์กะคนละคนกับที่เขารู้จักด้วย

ฉันพยายามจะอธิบายเป็นรอบที่สามของวันว่าจริงๆฉันกลับมาโลกเก่าแล้วนะ! แต่อยู่ๆคาบุรากิก็หันหน้าหนี และเดินกึ่งวิ่งหนีไป หน้าเขาแดงนิดๆด้วย อย่าบอกนะคะว่าไข้ขึ้นจนเผลอพูดอะไรแปลกๆ

แต่จะว่าไป ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเขาชอบวาคาบะจัง ก็อดคิดไม่ได้เลยนะคะว่าเขากำลังชอบเรย์กะอยู่ ทั้งๆที่พูดอย่างไม่ได้ตั้งใจแท้ๆ แต่ดาเมจจากคำพูดพวกนั้นคงทำสาวๆที่จิตใจไม่เข้มแข็งพอเข้าใจผิดแน่ๆ

ถึงอย่างนั้นก็เห็นชัดเลยว่าความสัมพันธ์ของเรย์กะกับคาบุรากิดีขึ้นเอามากๆ แบบนี้ต่อให้พวกเขากลับไปโลกเดิม อาจไม่มีเหตุการณ์ตระกูลคิโชวอินล้มละลายแล้วก็ได้!

ไหนๆก็ไหนๆ ฉันถือโอกาสลองแกล้งเนียน ไม่บอกใครว่ากลับมาแล้ว เพื่อดูว่าแต่ละคนคิดยังไงกับเรย์กะจากคิมิดอล

วันนั้นฉันลองไปเรียนปกติ น่าแปลกที่คนในแก๊งค์ซึรุฮานะต่างดูอ่อนน้อมกับฉันขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเรย์กะไปทำอะไรให้นะคะ จะว่าไปอย่างในโลกคิมิดอล ฉันไม่เห็นซึรุฮานะด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่าในโลกนั้นถูกเรย์กะสั่งสอนไปแล้ว...

แต่นอกจากแก๊งค์นั้นแล้ว เพื่อนๆแต่ละคนไม่ได้ปฏิบัติกับฉันต่างจากเดิมมาก แต่อาจยิ้มๆเหมือนรู้ทันเวลาฉันปฏิเสธอะไรบางอย่าง ทำไมกันนะคะ... แต่คิดถึงทุกๆคนจังเลย

ถึงอย่างนั้นก็มีความรู้สึกโหวงเหวงบางอย่างขึ้นในใจที่อธิบายไม่ถูก แต่พอฉันทำหน้าหดหู่ เพื่อนๆในกลุ่มก็รุมกันเข้ามาปลอบราวกับว่าฉันเป็นเด็กน้อย

อิวามุโระคุงมาหาฉันช่วงพักกลางวันอย่างตื่นเต้น พร้อมบอกว่ามาร์กหน้าครั้งที่แล้วได้ผลมากๆ เดี๋ยวนะ เรย์กะคิมิดอลคนนั้นเป็นแนะนำงั้นหรอคะ

เมื่อนึกถึงว่าเขาเป็นคนยอมรับผิดแทนเรย์กะตอนที่อีกฝ่ายไปรังแกคนอื่น ฉันก็ซาบซึ้งจนอดไม่ได้ที่จะพูดขอบคุณแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย อิวามุโระคุงชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะถามอย่างตื่นเต้น “ท่านอาจารย์! ความทรงจำกลับมาแล้วหรอครับ!”

เอ๋?! รู้ได้ยังไงคะ

“คุณคิโชวอิน คำแนะนำครั้งที่แล้วดีมากเลยล่ะครับ! คุณฮอนดะทำคุกกี้ขอบคุณผมมาด้วย!!!”

เสียงหัวหน้าห้องพูดกระตือรือร้นรายงานมาแต่ไกล ฉันเลยทิ้งประเด็นที่สงสัยชั่วคราว ก่อนจะหันไปแสดงความยินดีกับหัวหน้าห้อง แต่ทันทีที่ฉันพูดว่า “ยินดีด้วยนะคะ” ทำเอาเขาค้างเป็นรูปปั้น เหมือนจะประมวลผลไม่ทัน

“ระ...หรือว่า ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์กลับมาแล้วหรอครับ!!!”

ฉันอึ้งไปอีกครั้ง ทำไมถึงรู้ได้เร็วขนาดนั้นนะคะ หรือว่ามิตรภาพสาวน้อยสามารถสื่อถึงกันได้?
พอถามๆไปเหมือนเรย์กะจะเป็นสายซึนเดเระนะคะ พูดทุกอย่างตรงข้ามกับความรู้สึกตัวเอง ทุกคนที่คุยกับฉันเลยตีความเป็นตรงข้ามแทบทั้งนั้น

มิน่าล่ะค่ะ ก่อนหน้านี้จะปฏิเสธอะไรก็ไม่มีใครเชื่อเลย... คุคิโนะจังกับเซริกะจังเลยซื้อพุดดิ้งคาราเมลที่ฉันบอกว่าไม่อยากกินตอนนี้มาให้ แถมยังยิ้มมีเล่ห์นัยตอนฉันยืนยันว่าไม่ได้ชอบเอ็นโจ...

พวกคำว่า “ขอบคุณ” หรือ “ยินดีด้วย” อะไรแบบนี้ เรย์กะจะไม่ยอมพูดออกมาเด็ดขาด บางครั้งจะขอโทษก็ก้มหัวให้ แต่ก็แก้ตัวไปเรื่อยว่าแค่อยากมองพื้น อยากขอบคุณทำขนมมาให้ ก็บอกว่าของเหลือๆเลยให้

เราสามคนเลยไปนั่งคุยว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงที่ความทรงจำหายไปบ้าง เรื่องราวที่เกิดขึ้นดูน่าเหลือเชื่อสุดๆไปเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับไปอ่านรายละเอียดมุมมองเรย์กะที่บ้านแล้ว

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่คอยช่วยเหลือในตอนนั้น” ฉันพูดจากใจอย่างซาบซึ้งจากหัวใจ ถ้าพวกเขาไม่ได้ช่วยฉันในตอนนั้น อะไรๆอาจจะเลวร้ายกว่านี้อีกเยอะก็ได้ พวกเขาก็ตอบรับอย่างยินดี จนฉันแทบจะร้องไห้ออกมาอย่างสาวน้อยผู้อ่อนไหวบอบบาง

ดีจังที่ไม่มีใครต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันกลัว

>>136 มันก็ต้องยูริอยู่แล้ว!!!! แต่ถ้าจะแต่งแนวไหนก็ได้ทั้งนั้น!!!!!

ระหว่างที่ฉันขึ้นรถเตรียมกลับบ้านก็นึกขึ้นได้ เลยเมลล์ไปหาวาคาบะจังว่า “พรุ่งนี้สะดวกไหมคะ ขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เตรียมบอกความจริงเรื่องกลับมาโลกเดิมแบบต่อหน้าดีกว่านะคะ วาคาบะจังก็คอยช่วยเหลือฉันมาตลอดเลยนี่นา ไว้หาของขวัญไปขอบคุณด้วยดีกว่านะ

“ได้เลยค่ะ! ให้ฉันอบขนมไปด้วยเหมือนครั้งที่แล้วไหมคะ”

วาคาบะจังตอบมาในไม่กี่นาทีต่อมา ฉันเลยตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรค่ะ” พูดเรื่องจริงจังแบบนั้นจะกินขนมก็ดูแปลกๆ

“เอะเฮะเฮะ โอเคค่ะ งั้นเอาเค้กวนิลาที่คุณคิโชวอินชอบไปเผื่อนะคะ”

“...”

ดูเหมือนการที่เรย์กะปากไม่ตรงกับใจจะผลกระทบกับการปฏิบัติของคนรอบข้างเอามากๆเลยนะคะ

แต่ว่าเพราะทุกคนในโลกนี้ช่วยฉันแท้ๆ ทุกอย่างเลยไม่เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด

ฉันนึกสักพักก่อนจะส่งเมลล์ให้คาบุรากิด้วยข้อความเดียวกัน เขาตอบมาสั้นๆว่า “อือ โอเค”

ผ่านไปจนเกือบถึงบ้าน คาบุรากิก็ส่งมาอีกเมลล์หนึ่ง “จริงๆฉันก็มีเรื่องอยากจะบอกเธอเหมือนกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ”

ในวินาทีนั้น ความหวังที่ริบหรี่ก็สว่างวาบขึ้นมา เป็นไปได้ไหมนะคะว่าคาบุรากิเองก็กลับมาโลกนี้แล้วเหมือนกัน

แม้พยายามสะกดใจไม่ให้คาดหวัง แต่ก็หยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ...

ฉันยังเดินไปไม่ถึงห้อง ทุกความคิดของฉันถูกปัดปลิวหายไปทันทีเมื่อคนที่ฉันรอคอยมานานที่จะได้เจอในโลกนี้

"ท่านพี่!" ฉันอุทานอย่างดีใจเมื่อเห็นท่านพี่กลับมา ก่อนจะสวมกอดเขาไว้แน่น

ท่านพี่กอดฉันกลับพร้อมพูดอย่างอ่อนโยน "ยินดีต้อนรับกลับมานะเรย์กะ"

ท่านพี่เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรอคะ ทำไมมายินดีต้อนรับฉันล่ะ? แต่ช่างเถอะ! คิดถึงท่านพี่จังเลย ดีใจจริงๆ

วันนั้นฉันนั่งกอดซุกท่านพี่ด้วยความคิดถึงตลอดจนถึงเวลากินข้าว ท่านพี่พูดคุยเอาใจใส่ทำใจฉันละลาย ไม่มีใครบนโลกโชคดีไปมากกว่าฉันแล้วที่มีพี่ชายแบบนี้

ฉันเข้านอนด้วยความรู้สึกอันอิ่มอกอิ่มใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้อ่านบันทึกที่ “เรย์กะ” อีกคนทิ้งไว้ให้ต่อเลย

ตอนแรกฉันหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าอ่านต่อ แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ก็ได้เห็นพัฒนาการของเรย์กะอย่างชัดเจน ยิ่งได้เห็นทุกถ้อยคำที่เขียนลงไป ยิ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นปนเหงาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดูเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเมื่อได้รับความรักและค่อยๆเรียนรู้เกี่ยวกับมันแบบที่ไม่เคยมาก่อนในโลกเดิม เรย์กะดูรักที่นี่มากจริงๆนะคะ ดูเหมือนตัวฉันในโลกคู่ขนานจะมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นทีเดียว

แต่ก็มีที่สิ่งเหลือเชื่อสุดๆที่ฉันไม่เคยคิดคาดฝันเลยแม้แต่วินาทีเดียว “คิโชวอิน เรย์กะ” ตัวร้ายจากคิมิดอลคนนั้น คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คาบุรากิหันมามอง รังแกผู้หญิงที่เข้าใกล้จักรพรรดิด้วยความอิจฉา แท้จริงแล้วกลับแอบชอบเอ็นโจอยู่ลับๆ!!!

ไปๆมาๆ ที่เข้าใกล้คาบุรากิดูเหมือนเพราะต้องการให้เอ็นโจมาด่าต่อว่าด้วยซ้ำ! เรย์กะคนนั้นเป็นเอ็มงั้นหรอ...มิน่าละในมังงะ ไม่ว่าเอ็นโจจะว่าอะไร เรย์กะก็ยิ้มแย้มอยู่ตลอด นั่นคือมีความสุขกันอยู่หรอคะ...

ฉันอ่านมาเรื่อยๆจนถึงวันสุดท้ายในรวดเดียว แม้วันเวลาในตอนนี้จะมาไกลกว่าที่เขียนไว้มาก แต่คงเพราะเรย์กะไม่คิดว่าจะกลับโลกเดิมได้แล้ว เลยไม่ได้เขียนอะไรต่อ

เรย์กะดูชอบทุกอย่างที่นี่ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เธออยากกลับไปคือเอ็นโจงั้นหรอ โรแมนติคอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ

ฉันอ่านสิ่งที่เรย์กะเขียนไว้ในวันรองสุดท้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณที่ทำให้ฉันมีความสุขขนาดนี้กับโลกของเธอ” คำพูดนี้ดูทรงพลังราวกับออกมาจากทั้งหัวใจของคนคนหนึ่ง เรย์กะที่ไม่เคยขอบคุณหรือขอโทษใครมาก่อน มาเขียนอะไรแบบนี้ให้ฉัน ทำฉันที่สับสนมาแทบทั้งวันรู้สึกเหมือนมีที่พักพิง ราวกับคำขอบคุณนั้นได้ส่งกำลังใจมาให้

ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านั้น ตลอดทั้งวันฉันคิดอย่างจริงจังว่าควรไปให้รถชนเพื่อจะกลับไปหาคาบุรากิดีไหม แต่ตอนนี้ ฉันเห็นแล้วว่าเรย์กะรักเอ็นโจที่โลกคิมิดอลแค่ไหน

เรย์กะโลกคิมิดอลเป็นคนรักการเขียนมากกว่าที่ฉันคิดไว้ นอกจากสมุดที่เขียนไว้ให้ฉันแล้ว ยังมีสมุดแรงค์กิ้งอาหารใหม่อีกเล่ม ซึ่งเขียนเทียบว่าเห็นเหมือนกันหรือต่างกับที่ฉันเคยเขียนไว้ว่ายังไงบ้าง มีสมุดจดเรื่องวิธีการทำและสูตรอาหารที่ชอบหรือคิดขึ้นเอง รวมถึงเกี่ยวกับพวกเย็บปัก และสมุดอื่นๆอีกมากมายโผล่มาอีกเพียบเต็มห้อง ไปที่ไหนก็เจอเหมือนกำลังเล่นเกมหาของในห้อง

คงเพราะตอนมาโลกนี้แรกๆก็คงรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เลยหาอะไรมาช่วยระบายความในใจหรือเปล่านะคะ ต่างจากฉันที่แค่ไม่กี่วันก็รู้ว่าคาบุรากิทะลุมิติมาเหมือนกัน

น่าแปลกที่มีสมุดจดสรุปเนื้อหาเรียนที่คนอย่างเรย์กะไม่น่าจะทำ พอลองดูก็ขึ้นต้นด้วย "ฉันเขียนไอสมุดไร้สาระนี้เพราะสามัญชนคนนั้นตื้อให้ลองทำล่ะนะ แต่คิดว่ายังไงเขียนไปก็งี่เง่าอยู่ดี" แต่เท่าที่ฉันเห็น เรย์กะดูตั้งใจเขียนเอามากๆเลยนะคะ

ฉันสะดุ้งเมื่อเจอสมุดวาดภาพที่แอบซ่อนเก็บไว้ใต้เตียง เรย์กะวาดภาพสวยขนาดนี้เลยงั้นหรอ แถมมีรูปในนั้นอยู่ภาพเดียวคือเอ็นโจผมทองคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม คงเป็นเอ็นโจจากโลกคิมิดอล

เพราะแรงกดดันจากตระกูล เลยต้องพยายามเข้าหาคาบุรากิ แม้ไม่ได้รักจริง ก็ต้องหลอกตัวเองว่ารัก แม้ตอนนี้เรย์กะกลับไปได้ แต่ไม่รู้ว่าทุกอย่างจะง่ายขึ้นไหม...

ฉันคิดถึงตอนจบของคิมิดอลอีกครั้งแล้วอดสลดไม่ได้ เรย์กะก็นับได้ว่าเป็นคนที่น่าเศร้าคนหนึ่ง รู้สึกผิดจริงๆที่ฉันเคยสะใจมาก่อน...

แต่คิดว่าหลังจากนี้คงไม่เหมือนเดิมแล้วมั้งคะ อย่างน้อยเรย์กะก็เปลี่ยนไป ปรับปรุงตัวหลายๆอย่าง และรู้ตัวแล้วว่าคนที่ชอบเป็นใครกันแน่

ฉันล้มตัวนอน อดคิดไม่ได้ว่าคาบุรากิที่อยู่อีกโลกจะเป็นยังไงบ้าง

ขอโทษนะที่ฉันทนเห็นนายโดนชนต่อหน้าต่อตาแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว... เลยทำไปแบบนั้น

ฉันเคยเห็นเขาโดยรถชนมาก่อนแล้วถึงสองครั้ง และทั้งสองครั้งเขาทำเพื่อช่วยฉัน แม้สุดท้ายจะไม่ได้ตายจริง แล้วโผล่มาอยู่คนละโลกก็เถอะ แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ถ้าเลือกได้ อยากเป็นคนที่จากไปก่อนมากกว่า... ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีกแล้ว

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปเมื่อไหร่ แต่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าแล้ว

ท่านแม่มาเรียกฉันอย่างตื่นเต้นพร้อมบอกว่าคาบุรากิมารอรับอยู่หน้าบ้าน...

-------------- (จบตอน 51) -------------

ป.ล. เรย์กะไม่เคยรู้ว่าคาบุรากิโดนรถชนแล้วทะลุมิติมาก่อนนะคะ คาบุรากิทำเนียนไม่ยอมบอก เรย์กะเลยคิดว่าที่เห็นคาบุรากิคิมิกลับมาเป็นแค่ความฝัน และคิดว่ารถชนทำให้ตายได้จริง

ป.ล.2 เจอแปลช่วงหลังๆมาซายะน้อยแนววิทยาศาสตร์เต็มเปี่ยมมาก แต่ตอนต้นที่เขียนฟิคนี้ยังไม่รู้ เลยดันเขียนให้คาบุรากิเป็นคนเชื่อในเรื่องไสยศาสตร์ไปแล้ว 5555 คิดซะว่าเพราะคาบุรากิเจอเหตุการณ์ทะลุมิติเข้ากับตัว บวกกับศึกษาทฤษฎีของเหตุการณ์แบบนี้ซึ่งดูน่าเชื่อถือมากขึ้น เลยเริ่มมีแนวคิดเปิดกว้างและเปลี่ยนไปแล้วกันนะคะ (เอาสีข้างเข้าถู)

>>145 กูขอโทษนะโม่งทะลุมิติ ดันไปคั่นฟิคมึงซะได้

>>146 ไม่เป็นไร 555 ไม่ต้องคิดมากนะ

>>145 อ้าว กลับมาโลกเดิมกันหมดแล้วรึ แล้วทางคิมิดอลก็เดินเรื่องกันไปเป็นปกติตามมังงะแล้วใช่มะ จริงๆอ่านแล้วชอบฝั่งคิมิดอลมากกว่าแฮะ ดูอุปสรรคเยอะดี ทุกคนมีปัญหาหมด อยากรู้จะฟันฝ่าไปได้ยังไง คาบุคิมิจะโอเคมั้ย ระหว่างที่นายไม่อยู่ อาริมะคุงก็ทำแต้มห่างไปสามล้านปีแสงแล้ว สงสัยคงได้ไปโกนหัวบวชแน่ๆ หรือเรย์กะคิมิจะไปชิงตัวเจ้าบ่าวจากงานแต่ง เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวไปช่วยเจ้าหญิงผมทองจากเงื้อมมือแม่มด 5555555555

ถ้ากลับโลกเดิมกันหมด ฝั่งเรย์กะก็จะดูเรียบๆไม่ค่อยน่าสนใจละ เหลือแค่คาบุจีบเรย์กะติดก็เท่านั้นซึ่งก็อยู่ที่เวลาแล้ว

>>141-145 ขอบคุณสำหรับอาหารในวันนี้! แต่เรย์กะโลกฝั่งนี้ก็ต้องกลับมาสานสัมพันธ์กับคาบุใหม่ใช่มะ พ่อคุณเข้าใจผิดไปไกลโน่นนนนนนนนนล่ะ ป่านนี้คงกำลังน้ำตาซึมอ่านบทกวีอยู่ ถ้ามีส่องกล้องไปดูเรย์กะกับเอ็นโจฝั่งคิมิดอลบ้างก็ดีนะ อยากดูคู่แห่งความซึน 5555 จริงๆ มาซายะน้อยอาจจะเบนเข็มมาทางสายไสยศาสตร์ได้นะ ถ้าท่านฟุยุโกะพิสูจน์ให้เห็นได้ว่าผีวิญญาณมีจริง คาบุมันคงทุ่มสุดตัวพิสูจน์ด้วยแนวทางวิทยาศาสตร์เหมือนกัน กลายเป็น Ghost Buster ไรงี้

...............รู้สึกเหมือนอ่านข้าม ตั้งสติอ่านใหม่แปป

ky มีใครต่อฟิคเวียนมะ คือกูลองแต่งสั้นๆแล้ว แต่มันหักธงทิ้งเหี้ยนเลยอะ
รู้สึกเสียดายในความสวีทหวานของบทก่อนๆที่เพื่อนโม่งแต่งกัน 55555555

>>151 ลงมาได้นะ เดี๋ยวก็มีคนตามเก็บเศษธงมาปะกันต่อ 5555

>>145 วรั้ยยยย รักเขาขนาดแอบวาดรูปเขาเก็บไว้ใต้เตียงเลยเหรอ ฮรี่ๆๆๆ เรย์กะจังงงง น่าจะเอาไว้ใต้หมอน จะได้หลับตาฝันเห็นหน้าเธอ //ฮิ้ววววว
กูเองก็ชอบโลกคิมิมากกว่าอะ อุปสรรคให้ลุ้นเยอะดี อยากเห็นบทสรุปโลกนั้นด้วย

>>151 ลงๆมาเถอะ ฟิคเวียนมันฟิคอิสระ มึงจะหักธงกี่หน กูก็จะซ่อมมันกลับมาเอ๊งงงงงงงงง 5555555555555

ฟิคเวียนในตำนาน
ความเดิมตอนที่​แล้ว​ >>>/webnovel/4099/152-154
__________

อ๊า! ​นี่ฉันทำอะไร​ลงไปน่ะคะ!?

พอกลับมารู้สึก​ตัวอีกทีย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์​ช่วงเวลานั้นแล้ว......
ก็รู้สึ​กใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา

กรี๊ดดดดดดด
ไม่น้า อย่าคิดๆซิ! นั่นมันไม่ใช่​ตัวฉันหรอกนะ!

ต้องเป็น​เพราะ​ค่ำคืน​วันฮาโลวีน​แน่ๆ ตาเอ็น​โจ​พูดอะไรเกี่ยวกะพระจันทร์​ด้วยนี่ ต้องเป็นเพราะมนต์​สะกด​จากแสงจันทร์อย่างที่ยูกิ​โนะ​คุง​บอกแหงๆ ที่ทำให้​สติของฉันหลุดลอย​ไปแบบนั้นน่ะ

แถมหลังจาก​วันนั้นเพื่อน​ๆซุยรันก็ติดต่อมาวี้ดว้ายกันใหญ่ว่าเกิดอะ​ไร​ขึ้น

อะไรน่ะเหรอ ก็.....

กรี๊ดดดดดดดด บอกแล้วไงว่าให้หยุด​คิดน่ะ ยัยเรย์กะ!
แล้วนี่ไปเอาข่าวมาจากไหนกันเนี่ย ให้ตายเถอะ ไม่มีอะ​ไร​ทั้งนั้น​แหละค้าาาาา!

วุ่นวาย​จนฉันต้องปิดโทรศัพท์หนีมาตั้งหน้าตั้งตา​ทำงาน แต่ถึงอย่างนั้น​ก็ไม่วายมีตาคนที่ไม่สะทกสะท้าน​กับข่าวลือใดๆลอยหน้าลอยตา​โผล่มาที่บริษัท​อีกแน่ะ ทำเทียวไปเทียวมาทักทายกับท่านไอระหน้าระรื่น​ หน็อยแน่ะ! น่าหมั่นไส้​ชะมัด! ทำไม​ถึงมีแต่ฉันที่ต้องรับมือกับปัญหา​คนเดียวมาตลอดด้วยนะ!! ยัวะแล้วนะ!!

ฉันคิดอยากจะเดินเข้าไปต่อยท้องอย่างตอนมัธยมนักล่ะ แต่พอสบสายตากับรอยยิ้ม​ของเอ็นโจที่ส่งมาก็รู้สึ​กแปลกๆพาให้นึกถึง​ช่วงเวลานั้น จนต้องรีบเผ่นเข้าห้องน้ำซะทุกครั้ง​ ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆของเอ็นโจตามมาหลอกหลอนอีกแล้ว

พ่ายแพ้สุดๆเลยอะ โอ๊ย หงุดหงิด​
จนป่านนี้ก็ผ่านมาสองอาทิตย์​แล้วนับตั้งแต่งานเลี้ยงหน้ากากนั่น... เฮ้อ~

แต่ว่าอย่างน้อยๆในช่วงเวลาที่ผ่านมาก็มีเรื่องดีๆอยู่ล่ะนะ ดูเหมือนว่าพักนี้ท่านพี่จะงานน้อยลงน่ะค่ะ ก็เลยได้ไปไหนมาไหนกับท่านพี่แทบจะตลอดเวลาที่มีโอกาส อุฮุฮุฮุ ดีจังเลยน้า~

ได้ทานอาหารกลางวัน​ทั้งอิตาลี จีน ฮ่องกง ฝรั่งเศส​กับท่านพี่ ท่านไอระ แทบจะทุกวัน บางทีก็มีท่านอิมาริมาร่วมด้วย เหมือนฝันเลยล่ะค่า~

ท่านพี่บอกว่าท่านไอระที่มาฝึกงานช่วยผ่อนผันงานลงไปได้มากเหนือความคาดหมายเลยล่ะ ดีจังเลยนะคะ สมกับเป็นทายาทมินาสึกิ

"โปรเจ็ค​ที่ร่างไว้กับเอ็นโจกรุ๊ปก็ดูจะไม่มีปัญหา"

วันนี้ระหว่างที่คุยไปคุยมากับท่านพี่ขณะเดินทาง​ไปทานอาหารกลางวัน​กันสองคน อยู่​ๆชื่อของเอ็นโจก็โผล่มา ทำเอาใจหายวาบ

อันที่จริงในคืนงานเลี้ยงวันนั้นขากลับที่ท่านพี่มารับกลับบ้าน ท่านพี่ก็เงียบตลอดทางและไม่เคยพูดถึงเรื่อง​วันนั้น​เลยล่ะค่ะ...
อึก น่ากลัวกว่าคำถาม ก็คือความเงียบนี่แหละนะ

"เห อย่างงั้นเหรอคะ~"
"เห็นว่างมาที่บริษัท​บ่อยๆ พี่ก็เลยเพิ่งจะโยนเอกสารรายละเอียด​หลายๆอย่างให้กลับไปแก้ใหม่ทั้งหมดเลยน่ะ คงหายว่างไปพักใหญ่"

ท่านพี่มองทางข้างทางขณะขับรถพร้อมยิ้มระรื่น
นั่นไม่น่าใช่ไม่มีปัญหา ​แต่ไม่เหลือปัญหา​เลยมากกว่า​นะคะท่านพี่...

แต่นั่นก็หมายความ​ว่าเอ็นโจจะไม่มาที่บริษัท​พักใหญ่เลยซินะ

อื้อๆๆ ดีแล้วล่ะ
ฉันจะได้หายกระอักกระอ่วน​แบบนี้สักที ไหนจะต้องคอยกังวลเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวทุกเช้า​อีกวุ่นวาย​จะตายล่ะน้า~

อ้ะ ไม่ได้หมายความ​ว่า​ฉันแต่งหน้าแต่งตัวเป็นนกหงส์​หยกทุกวันเพื่อตานั่นนะ ก็แค่การมีผู้บริหาร​จากบริษัท​อื่นมาก็ต้องรักษาภาพพจน์​สักหน่อยเท่านั้น​แหละค่ะ เท่านั้น​แหละ​

"เอาล่ะ ถึงแล้ว"

ท่านพี่พูด แล้วพวกเราก็ลงจากรถ มื้อเที่ยง​วันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นอาหารไทยล่ะค่ะ ฉันคล้องแขนให้ท่านพี่เอสคอร์ต​เข้าร้านอาหาร​อย่างทุกที อุฮุฮุ วันนี้กินข้าวกันสองคนพี่น้องแหละ

"อ้ะ ลืมบอกไป วันนี้เรามีแขกที่พี่ชวนมาคุยเรื่องงานด้วยนะ อย่าทำตัวแปลกๆล่ะ"
"เห แน่นอนค่ะ~"

แหม ทำตัวแปลก​ๆอะไรกันล่ะคะ ไม่มีหรอกค่ะ~

ว่าแต่ว่ามีประชุม​งานระหว่าง​ทานอาหาร​ด้วยเหรอเนี่ย นึ​กว่าจะได้ทานอาหารกันสองต่อสองซะอีก

"แต่ให้น้องร่วมโต๊ะด้วยจะดีเหรอคะ?"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็เป็นคนที่เรย์กะเองก็รู้จักนั่นแหละ"

ท่านพี่ยิ้มให้ หือ? คนที่ฉันรู้จักงั้นเหรอคะ?

พวกเราเดินตามหลังพนักงานในร้านไปยังห้องส่วนตัว​ที่ดูเหมือนจะจองไว้ และแขกของท่านพี่ก็รออยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดี​ครับท่านประธาน​คิโชวอิน ขอบคุณ​ที่เชิญผมมาร่วมทานอาหาร​ในวันนี้มากเลยครับ"

ชายคนหนึ่งในห้องลุกขึ้นโค้งคำนับท่านพี่อย่างนอบน้อม​และจริงจัง​สุดๆ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมา

อ้ะ....?

เขาเองก็ทำหน้าตางงๆอย่างที่พวกเราไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่

"ไม่เป็นไร​ครับ คุณมิซึซากิ ทำตัวตามสบายเถอะ"

เหหห นายตัวสำรอง!?

_____
ไม่เชิงว่าหักธง แค่กูเขี่ยเอ็นโจออกไป 5555555
เห็นอาริมะบทน้อย เลยจ้างมาเล่นในฟิคบ้าง ถถถถถ

>>154 ประธานเอ็นโจลอยหน้าลอยตาเทียวมาหาสาวเหมือนพวกว่างงานแบบนี้ ก็สมควรแล้วที่ท่านพี่จะโยนงานให้กลับไปแก้ สมควรแล้วล่ะ ว่าแต่อาริมะนี่ตัวละครใหม่ใช่มั้ย 5555555

>>154 มาลอยหน้าลอยตาบ่อยดีนัก สม ฮี่ๆๆๆ ไปกินอาหารไทยกับนายตัวสำรอง! จะมีอีเวนต์แบบว่าเรย์กะซดต้มยำกุ้งแล้วเผ็ดมาก ปากแดงแจ๋ ต้องรีบคว้าน้ำดื่มมาซดแล้วพบว่าคว้าผิดไปเอาแก้วของอาริมะมา มีลิปสติกสีอ่อนๆ ติดแก้วให้อาริมะใจหวั่นไหวเล่นมั่งป่ะวะ
ป.ล. เซนส์กูบอกว่าเรย์กะต้องติดใจข้าวเหนียวมะม่วงชัวร์ๆ สายแดกแป้งมาเจอไม่น่ารอด

>>154 อ้าว นึกว่าจะหักธงล่มเรืออะไรแบบนี้ กำลังเตรียมนึกพล็อตกอบกู้เรือต่อไปอยู่แล้วเชียว 555555555555
นายตัวสำรองออกมาแล้ว กูต่อไม่ออก เพราะงั้นมึงเขียนต่อเลย กูนอนรออ่านอย่างเดียว อุฮิฮิฮิ

>>141-145 เห้ยยย ทะลุมิติ คาบุคิมิชอบเรย์กะคิมิหรอ มีหน้าดงหน้าแดง มีเป็นห่วง ไม่อยากเห็นเธอเจ็บ ถ้าชอบจริงนี่โคตรน่าสงสาร เรย์กะคิมิยึดมั่นในรักเอ็นโจคิมิสูงมาก ขนาดเอ็นโจผมดำก็ทดแทนไม่ได้ ถึงกับวาดเอ็นโจผมทองเก็บไว้เลยหรอ ว้ายยยย
ตอนที่แล้วคุคิโนะเพิ่งพูดทำนองว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป แต่ไม่คิดว่าจะจบเร็วงี้ กุก็ไม่ได้เอะใจไร พอมาตอนนี้แบบ เชี่ย กลับโลกเดิม เกิดไรขึ้นวะ แต่ฮาที่คาบุคิมิเข้าใจผิด 555555555 เป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ ในโลกนี้ดูสงบสุขมาก แต่คาบุแม่งยังอยู่โลกเดิม เห็นสาวโดนรถชนหนีมาต่อหน้าต่อตาคงสะเทือนใจไม่น้อย กลับมาโลกเดิมไวๆนะะะะ แต่งี้คือเรย์กะคิมิกลับไปหาเอ็นโจผมทองแล้วใช่ไหม คือดีใจมากกก สงสารนางมาหลายตอน
ป.ล. กุรอเนื้อเรื่องต่อฝั่งคิมิดอลเหมือนกัน อยากรู้เรย์กะกับเอ็นโจโลกคิมิดอลจะเป็นไงบ้าง
>>154 กุเพิ่งสังเกตว่าบทมิซีึซากิหายไปนานจริงๆ ทั้งฟิคทั้งอฟช 55555 ถ้ากุเป็นท่านพี่ในฟิคนี้คงไว้ใจให้เรย์กะคู่กับมิซึซากิมากกว่าเอ็นโจ เอ็นโจเจ้าเล่ห์วางแผนให้สาวเต้นในกำมือ ด้วยความซิสค่อนของท่านพี่คงไม่ยอม ส่วนมิซึซากิเป็นสุภาพบุรุษ ไม่บังคับใคร ทำอะไรเที่ยงตรง

>>158 ต่อให้เป็นท่านพี่ใน Official ก็น่าจะอยากปล่อยให้น้องสาวไปกับมิซึซากิมากกว่าเอ็นโจป่ะวะ 55555 ถ้าท่านพี่สอดส่องจนรู้พฤติกรรมสองหน่อยทุกซอกทุกมุมนี่คงไม่อยากให้น้องสาวมาเกลือกกลั้วด้วยแหงๆ น้องสาวเขาอุตส่าห์ดูแลทนุถนอมมาอย่างดีเก็บเอาไว้แกล้งคนเดียว โดนคาบุจิกหัวใช้ โดนเอ็นโจเอาบุญคุณมาข่มขู่ต่างๆ นานา ในขณะที่มิซึซากิโผล่มาแต่ละทีโคตรหล่อ แต่น่าเสียดายที่นายมันมีคอมมอนเซนส์มากเกินไป บทก็เลยน้อยกว่านกพิราบอีกไงล่ะ!

กูเจอคนทำผมหลอดเกลียวๆ ทั้งหัวที่รถไฟฟ้าด้วยแหละ (แต่เป็นฝรั่ง) ยอมใจในความหลอดเลยเว้ย... แล้วพอนึกภาพชีในเวอร์ชันผมดำ.... เอ่อ ไม่พูดดีกว่า

>>160 ปรกติคนทำผมทรงประมาณนี้มันต้องทำสีอ่อนๆ ไว้เนอะจะได้ดูซอฟต์ๆ นี่เล่นผมดำปี๋ขนตายาวมาเลย ถ้าแต่งหน้าจัดด้วยนี่ท่านเรย์กะคงดูแก่กว่าวัยพิลึก

>>160 >>161 เอ๊ะแต่มีคนบอกว่านางสวยเหมือนตุ๊กตาเยอะนะมึงงงงง

>>162 แต่นางก็โดนทักเป็นผีแดกก้อยดิบนะคะมึง

>>163 โดนทักเป็นคนท้องด้วยค่ะมึง

>>164 โดนตาบ้าหมาเปรียบเทียบ​ทรงผมกะเบียทันด้วยค่ะ

จะมีนางเอกที่ไหนรันทดกว่านี้อีกมั้ยวะ สวยเริ่ด แต่มีอุณาโลมขึ้นหน้าผาก ขนคิ้วแหว่งข้างเดียว...

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่!
ปิดท้ายด้วยคนที่รู้ว่าใครมาเยือน! ....คราวนี้จะมาระเบิดเรือตัวเองทิ้งอีกหรือเปล่าน่ะ ว่าแต่ไปนั่งเช็ดทำความสะอาดซะขนาดนั้นนี่น่าจะมีคนเห็นอยู่บ้างนะ อย่างน้อยอีตาสตอล์คนี่คนนึงล่ะ อะไรคือจาก นางซินฯ---->เจ้าหญิง(ราชินี) ภายในตอนเดียวนี่

กูพยายามมโนว่าเป็นการแสดงความรักของสองคนนี้ คนหนึ่งหนี คนหนึ่งตาม(สตอล์กเกอร์)
สูดกาวเข้าไปลึกๆ
ขอบคุณโม่งแปล ที่เปรียบเทียบซะเอ็นดูท่านเรย์กะเลย 555

จิตวิญญาณแจ๋วมาเองเลยนะนี่

ส่วนฟุยุโกะซามะ... กูว่านางเกินเยียวยาละ...

วุ้ย ตอนนี้ท่านเรย์กะก็ยังโชว์ความเป็นพระรองได้ต่อเนื่องจริงจริ๊ง ไปเช็ดโต๊ะให้เขานี่มัน... ฮรืออออ ความดีนี้ ควรลงเอยกับวาคาบะสุดๆ จะหาใครห่วงใยวาคาบะมากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
แต่ตอนนางรำพึงรำพันว่าถ้ามีคนมาเจอแล้วกลัวตัวเองจะโดนรังแก กูขำพรืดเลย โถๆ กลัวไปได้นะคุณ ใครในโรงเรียนจะกล้าคะ แค่เจอก็เผ่นป่าราบกันหมดแล้วมั้ง ถึงจะมีพวกมาลูบคมก็โดนตีแตกกระเจิงไปหมดแล้วนี่นา อีตาคนที่คุณก็รู้ว่าใครมันไปยิงทิ้งให้แล้ว จะกลัวไปไย

แต่รูปท้ายตอนไม่ขึ้นว่ะโม่งแปล แก้ไขหน่อยละกัน หรือเป็นที่กูคนเดียววะ

>>170 กูก็ว่างั้น นางมุ่งสู่จักรวาลอันไกลโพ้นไปแล้ว แต่ไอ้คนโผล่มาเอ็นโจแน่นอนคนที่คาบุรากิยอมเปิดประตูให้มีแต่หมอนี่คนเดียวแหล่ะ

กูนึกภาพบากะรากินึกว่ามีไฟฉายคู่กับวาคาบะ แต่ความจริงวาคาบะเอามาฝากเรย์กะ กลายเป็นของเข้าคู่กันระหว่างบากะรากิกับเรย์กะแทน ถ้าคนที่คุณก็รู้ว่าใครได้เห็นของคู่กันจะรู้สึกยังไงน้อ

>>173 มีอยู่ 2 อย่าง 1.ช้ำใจจนเกือบตาย 2. รุกมากกว่าเดิมร่วมกับไซโครคู่แข่งไปในตัว ถ้าเป็นอย่าง 2 นี่ กูRIP บากะรากิไว้ล่วงหน้า 1 นาที

กูนี่อยากรู้เลยว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงเลยไปดำมา......
สปอย
.
.
.
.
.
.
.
เขาคุยกันหนุกหนานดีนะ มีรับมุกอะไรกันด้วย แฃ้วไอ้ช่วงสุดท้ายนั่นมันอะไรกัน! อิมาริ? เรย์กะจะให้สองหน่อนี่ไปเรียนรู้กับท่านอิมาริงั้นเรอะ!? มันจะไม่อาการหนักไปว่าเดิมรึ!?------- แน่นอนว่าหลังจากนั้นอีตาคาบุมันก็เหมือนจะบอกว่าไม่ไหวรึเปล่านะ......
.
.
.
.
.
.
.
นี่จุดเยอะเกินไปหรือน้อยไปเนี่ย???

>>175 แต๊งค์มากเพื่อนโม่ง

ว่าแต่การตั้งรหัสลับอันแสนโรแมนติกนั่นคืออะไร ถ้าพวกเซริกะกับคิคุโนะเผลอเห็นคาบุสั่งข้อความ "ชั่วนิรันดร์" ให้ท่านเรย์กะ ไม่เป็นลมไปเลยเรอะ

>>175 จุดเยอะกำลังดีสำหรับกู ไม่ต้องใช้สกิลทำตาเบลอๆ ขั้นสูงเท่าไหร่ก็ไหลผ่านได้ง่ายๆ ดี กูชอบ

จะว่าไป ของที่วาคาบะจังชอบ ดูฉีกแนวไปจากท่านยูริเอะสุดๆ เลยนะ... คาบุจะรู้สึกเมื่อไหร่วะว่าตัวเองเป็นพวกชอบของแปลกเนี่ย

ใครพอไปดำสปอยคนร้ายมาได้ไหม...ทนอีก 9 ตอนไม่ไหวแล้วว

>>178 ม่ายยย ของแบบนี้มันสปอยไม่ได้จริงๆ อดใจไว้ก่อนน่า

กูจะลงแดงตายแล้ว ฟฟฟ

>>178 สปอย
คนร้ายคือคานซังผู้กลัวว่าเรย์กะตันสุดที่รักจะหนีไปตั้งวงมโหรีกับวาคาบะ
.
.
.
.
.
.
.
กูมโน

>>181 มึงอย่ามายัดเยียดให้คานซังเป็นคนร้ายสิวะ นี่พระเอกของเรื่องนะโว้ย ไม่มีวันไปทำอะไรแบบนั้นแน่ กูออกตัวปกป้องคานซังเสมอค่ะ

>>182 +1 คานซังคือเรือที่พุ่งแรงแซงโค้งสุดเลยนะ ไม่ว่าจะวาคาบะรึท่านพี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของคานซัง

>>171 ไม่ใช่มึงคนเดียวหรอก กูพลาดเอง 5555 เขินจัง แก้ไขให้แล้วนะจุ๊

>>184 ไอ้เรื่องที่สองนี่มันเรื่องที่ทุกคนแม่งทำหน้าตกใจกันตลอดเวลานี่หว่า กลัวพวกมันจะเป็นโรคหัวใจกันจริงๆ ตื่นเต้นตกใจแม่งทุกเรื่องที่พูดกันเลย

>>184 อ๋อ MMR นี่เอง ไอ้เรื่องนี้มันการ์ตูนตลกนี่หว่ามึง ไอ้หัวหน้าทีมมันจะชอบพูดอะไรร้ายๆออกมา แล้วลูกทีมจะคอยตบมุก ว่าไงน้าาาา หน่านี้ ตกอกตกใจกันไปทุกหน้า เอะอะก็โลกแตก หมาเห่า แมวเกาตีน ควายเคี้ยวเอื้อง คนเป็นเล็บขบแม่งทำโลกแตกได้หมด นอสตราดามุสพ่อทุกสถาบันตลอด

แต่ตอนเด็กๆกูอ่านแล้วเชื่อว่ะ กลัวชิบหายตอนปี 1999 ว่าโลกจะแตกตามที่มันพูด 555555555555555

>>186 จริงๆ แล้วนี่เป็นมาตรการดักแก่อย่างหนึ่ง 5555 สมัยเด็กๆ กูก็เชื่อ เพราะเสือกมีสัมภาษณ์คนจริงมาลงด้วยนี่หว่า อะไรๆ ก็ไปโยงกับคำทำนายของนอสตราดามุสได้หมด ตอนอ่านท่านเรย์กะตอนนี้นี่กูเห็นภาพท่านฟุยุโกะเป็นสมาชิกคนที่ 6 ของทีมนี้ลอยมาเลย

>>178 ไม่บอกคนร้าย แต่อีเว้นทำความสะอาดจะทำให้เรย์กะเจอผู้ชายน่าปักธงอีกหนึ่งคน...... อย่างน้อยในความคิดเราอะนะ 5555

>>186 เขาเรียกแก๊กซีเรียสไม่ใช่เรอะ ขนาดยุงกัดแม่งยังเอาไปโยงกับวันสิ้นโลกได้เลย ว่าแต่ตั้งรหัสกันแบบนี้ถ้ามีคนเห็นเมลที่ส่งจะเป้นยังไงเนี่ย มีใครพอจะพ้าวกาวให้กูได้มั่ง

>>187 กรี๊ดดดด มึงดักแก่หรอกเหรอ ไม่นะไม่ กูยังไม่แก่ 5555555555555555

>>189 ทีแรกมันเป็นการ์ตูนซีเรียสจริงจังมากมึง อ่านแล้วเครียดตาม ต้องอ่านก่อนปี 1999 อ่ะ จะรู้สึกกดดันแทบจะประสาทแดกไปกับมัน อะไรๆก็โลกแตกแล้วกูก็เสือกเชื่อด้วยนะ โครตสมจริงเลย มีไปสัมภาษณ์คนจริง มีรูปถ่ายจริงๆมาแปะ แต่พอผ่านปี 1999 ไป ไม่เกิดเชี่ยไรขึ้นซักอย่างตามที่พูด มันเลยกลายเป็นการ์ตูนตลกไปโดยปริยาย 5555555555555555555555555555555555

เออ ว่าแต่ ไอ้ของที่ขายในทีวีช้อปปิ้ง มันคุณภาพดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ ท่านเรย์กะเอามาใช้แล้วเล่นบรรยายซะเลิศหรู ดูๆ ไปก็เหมือนจะใช้ทำความสะอาดได้ปิ๊งดีจริงๆ นะ แต่ไอ้ที่กูเคยเห็นๆ มาส่วนใหญ่สภาพแม่งป๊อกแป๊กมาก ยิ่งไอ้พวกอุปกรณ์สารพัดประโยชน์ประหลาดๆ นี่ใช้ไม่กี่ทีก็ไปเซียงกงแล้วอะ

>>191 บรรยายออกมาเลิศหรูคุณภาพดีมากจนกูเผลอคิดไปว่าท่านฮิโยโกะรับตังค์จากช่องทีวีไดเรคต์มาโฆษณาแฝงเลยนะนั่น 5555

กูขำก๊ากตอนที่บากะรากิกับเรย์กะเถียงกันว่าให้เลิกชุมนุมที่ห้องนี้ โว้ยยยยแม่ง5555555

>>191 ไม่รู้ที่ญี่ปุ่นเป็นไงนะ แต่แม่กูเคยสั่งไอ้แอบโดมิไนเซอร์มา หน้าแม่งเหมือนบุ๋งกี๋ที่เขาเอาไว้ก่อสร้างเลย เอาไว้กระดกตัวขึ้นๆลงๆเหมือนซิทอัพ แต่ใช้ไปใช้มา เวียนหัวเลยเลิกใช้ ปัจจุบันเป็นอุปกรณ์วิดน้ำไปแล้ว.......

>>188 >>178 กุไปดำมาละ เจอจริงๆด้วยสิ "ผู้ชาย" น่ะ
สปอย!
.
.
.
.
.
.
.
นี่มีชื่อด้วยนะ ไม่ใช่ตัวประกอบธรรมดา!
.....และแล้วโม่งเรย์กะที่แอบช่วยวาคาบะในเงามืดก็มาโป๊ะแตกกลางสภานักเรียน.....
.
.
.
.
.
เรื่องคนร้ายไปลุ้นเอาเองเถอะ น่าสนุกกว่าเยอะ คนๆนี้อาจเป็นม้ามืดก็ได้นะ!

>>195 ฮาๆ ก็กูบอกแล้วว่าของแบบนี้มันสปอยไม่ได้ ให้อดใจไว้ก่อน แต่มึงไปกินดิบมาแล้วก็รู้แล้วสินะ จุ๊ๆไว้ละกัน 555555555
กูว่าอีเวนท์นี้มันสำคัญมากจนต้องอ่านเองจริงๆ ถ้าสปอยนี่กร่อยเลยนะ ลุ้นเองสนุกกว่าเยอะ

>>188
>>195

กูไม่น่าขอเลย... แม่งลงแดงกว่าเดิม

ไม่รู้สปอยป่าว ขอเว้นบรรทัดหน่อยละกัน
.
.
.
.
.
.
.

>>195 "ผู้ชาย" คนนั้น มุมนึงก็แอบอยากให้พัฒนาเป็นอะไรที่ลึกซึ้งมากขึ้น แบบว่าชั้นมองเธอผิดไปแล้ว แล้วก็เริ่มสนใจเธอมากขึ้น

แต่อีกมุมนี่ จากบทสนทนาของพวกมัน จะกลายเป็นสมาคมแม่บ้านทีวีไดเร็กกันมากกว่า

จากใจเลยนะ.....สปอยน่ะ พอเถอะ อย่ามากกว่านี้เลยขอร้อง
เอาเท่าที่พวกมึงเล่ามากูก็เดาตัวคนที่ว่าได้แล้วเนี่ย
เอาเป็นว่ากูขอร้องเถอะ อย่าแย่งความตื่นเต้นไปจากกูเลย กูอยากอ่านเอง กูอยากรับรู้เอง
ตอนนี้ที่นี่มันไม่ได้นับบรรทัดแล้ว มันนับตัวอักษร...........กูหลบไม่โพ้นนนนนนนนนน

ก็ยังไม่มีใครสปอยเรื่องคนร้ายเป็นใครนะ >>199

งั้นเปลี่ยนประเด็น จริงๆ กูก็ไม่ได้ขึ้นเรือคาบุนะ แต่อ่านๆ มาช่วงหลังยังรู้สึกท่านเรย์กะย้ำประเด็นที่คาบุกับวาคาบะไปเที่ยวกันสองคนว่าไม่ใช่เดทๆ ไม่มีเลิฟๆ ทอล์ค ไม่มีของคู่กันบ่อยมาก จะว่าย้ำสร้างความเชื่อใจกับตัวเองก็ได้ ไม่ใช่แค่ว่าพระเอกจะหลงแม่สื่อ แม่สื่ออาจจะหลงเองก็ได้นา

>>201 ไม่รู้สิ ก็ต้องดูกันไป
แต่กูมองว่านางค่อนข้างจะเวทนาคาบุมากกว่า ขนาดจะซื้อของเข้าคู่กับวาคาบะยังต้องแอบๆซื้อเลย แล้วนางบอกคาบุให้พยายามเข้านะ คือเอาใจช่วย ไม่ได้มีอารมณ์หมั่นไส้โกรธเคืองใดๆทั้งสิ้น กูก็เลยมองไปในทางหึงหวงไม่ได้น่ะ

>>200 กูเข้าใจว่ามันคงนอยเรื่องอีกคนที่พูดๆกันมากกว่า โอเคสำหรับสปอยกูไม่ซีเรียสนะ ยังไงก็อ่านมาแล้ว แต่กูเห็นด้วยกะ 199 มัน
สำหรับคนที่ไม่ได้ตามดิบกูว่ามันเริ่มเฟ้อไปละกับสปอย
ปล. แต่พูดตามตรงมันเคยมีคนมาบอกโต้งๆละนี่

>>199 หวา ขอโทษด้วยนะเพื่อนโม่ง จะไม่ฝอยอะไรต่อละ โอ๋เอ๋

จริงๆสปอยไม่ผิดหรอกนะ แต่มันอีกนิดเดียวเอง รอจิ๊ดเดียวนะคะเพื่อนโม่ง

กูก็เห็นด้วยกับ >>199 นะ เคยตกลงกันไว้ไม่ใช่รึไงว่าเหตุการณ์ที่กำลังจะถึงนี่อย่าสปอย หัวกระทู้ก็เขียนสนธิสัญญาไว้ แล้วไอ้เหตุการณ์ที่ว่านี่อีกไม่กี่ตอนก็ได้รู้แล้ว ไม่ได้อยากดราม่านะ แต่อยากจะถามว่าอดทนรอกันไม่ได้รึ

โอ๋ๆ นะ เสนอว่าใครอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็ให้มุดไปดำน้ำก่อน ระหว่างนี้ก็เอ็นจอยชีวิตสโลว์ไลฟ์ทีวีไดเรคต์ของท่านเรย์กะไปพลางๆ เรื่องมันมาทำนองนี้อยู่แล้วอ่ะนะ

>>202 แถมที่คาบุรากิไปซื้อพวงกุญแจไฟฉายไดโนเสาร์เพื่อหวังจะซื้อของเข้าคู่กับวาคาบะจัง
แต่วาคาบะจังดันตั้งใจซื้อมาฝากท่านเรย์กะซะงั้น
นึกภาพท่านเรย์กะเอามาใช้แล้วมาจ๊เอ๋กับคาบุรากิที่ใช้ของเหมือนกัน งานนี้น่าจะมีเฮ

>>208 ฉากที่นางบอกวาคาบะจะเอาพวงกุญแจนั่นให้ฉันน้าาา กูรู้สึกถึงความเกทับพอๆกับตอนวาคาบะปั้นเมอแรงก์เรย์กะจังให้อะ ประมาณว่าตัวจริงของวาคาบะก็คือกูคนนี้ว้อย มึงอะมันมือที่สาม มีปกป้องเกียรติยศวาคาบะด้วย ถ้าเป็นนิยายยูริคงลงเอยกันไปนานแล้ว 5555555555555555

>>209 กูว่าถ้าท่านเรย์กะใจกล้าไม่กลัวเรื่องที่มิตรภาพตัวเองกับวาคาบะจังความแตก น่าจะไปเอาไฟฉายไดโนเสาร์นั่นมาควงร่อนใส่หน้าคาบุแล้วนะ แบบว่าไงล่า ตัวจริงคือชั้นว้อย ระหว่างที่วาคาบะจังไปเดทกับนายก็ยังคิดถึงชั้นอยู่ตลอดเวลาเลยนะยะ หยามหน้ากันชัดๆ แม่งมีหวังได้จบแบบฟิคเรือสวยแน่ 55555555

>>210 ถ้าจบแบบฟิคเรือสวย กูว่าวาคาบะยันแตก หลอกคาบุมาฆ่าที่ดาดฟ้าแบบโคโตโนฮะแน่ๆ 5555555555555

>>211 อาจจะหลอกให้เข้าป่าซุยรัน แล้วคาบุไปถึงก็เจอหลุมที่ขุดไว้แล้ว คาบุถามวาคาบะนี่มันอะไร วาคาบะตอบแบบหลอนๆ ก็หลุมศพแกไง แล้วก็ตัดฉากไปตอนเช้า ลุงคนสวนมาทำงาน เจอวาคาบะก็ยิ้มให้ มาเก็บผักเช้าจังเลยนะอีหนู วาคาบะก็ตอบยิ้มๆ อ๋อ พอดีผักอันนึงต้องเก็บเช้าๆถึงจะดีค่ะ แล้วก็หยอกๆลุงคนสวนไป ฉากหลังเป็นดินที่นูนๆขึ้นมาหน่อย
กูควรพอ 5555555555555555

>>212 ท่านฟุยุุโกะเคยพูดทำนองว่าในป่าซุยรันมีหลุมหลบภัยอยู่นี่หว่า เป๊ะเลย กลายเป็นบุคคลหายสาปสูญแน่ คาบุเอ๊ย ดีไม่ดีอาจจะไปลงล็อคกับท่านฟุยุโกะที่พยายามติดต่อกับวิญญาณผ่านทางคนทรงก็ได้ 555555
ว่าแต่เอ็นโจอยู่ไหนในวงจรนี้วะ สงสัยกอดผมม้วนคุณคิโชวอินลอยออกทะเลไปแล้วมั้ง

>>213 แดกเนื้อศพแบบหนังที่ดูอยู่ ไอ้เรื่อง the cook the thief อะ มีฉากแดกเนื้อศพ แถมยังมีพวกโรคจิตจำพวกกินเนื้อคนตายเพื่อเขาจะได้อยู่กับเราตลอดไปด้วย

>>214 ถ้างั้นจริงเนื้อเจ้าแม่ต้องแบ่งกันหลายคนเลยนะมึง
ปล.เนื้อก็จะมันๆอยู่หน่อยๆ

>>215 เจ้าแม่จะไม่ลุกขึ้นมาคอมเมนต์อะไรแปลกๆ เรื่องวิธีปรุงเหรอวะ กูกลัวใจ เดี๋ยวก็เอาไปหมักกระวานก้านพลูใส่อะไรแปลกๆ อะไรอีก เสียของตายห่า

>>216 กินสดๆเป็นซอมบี้สิวะ คอมเมนต์ by ยูกิโนะคุง

>>203 ป่าวๆ กูไม่ได้นอยอะไรกูแค่ไม่อยากรู้เรื่องก่อนเฉยๆ
กูขอโทษนะถ้าการพิมพ์ของกูทำให้ไม่สบายใจ เอาเป็นเมินๆ เบลอๆ กูไปเหอะนะ
เอ้าเปลี่ยนเรื่องๆ

>>218 ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นเรื่องกินเนื้อเจ้าแม่แทนละ

บร๊ะ วันนี้เปิดกระป๋องกาวเป็นกาวยันกันเหรอวะ ว่าจะมาแจกอะไรหวานๆให้อยู่ งั้นขอพับเก็บไว้ก่อน ให้ขบวนเรือสวยผ่านหน้าไป 5555555555555
หรือกูควรจะแจกกาวยันช่วยอีกแรงดีหนอ.......

>>220 เอากาวยันลงมามะ //กวักมือเรียกขึ้นเรือสวย
เอ็นโจนี่ก็ถูกตัดเกรดเหลือแค่ชายผู้มีรอยยิ้มหลอกลวงล่ะ น่างสานชิบ บทน้อยตามอาริมะมาทุกวันนะนาย

>>221 ขอเขียนต่ออีกหน่อยเดี๋ยวลงให้ เป็นฟิคท่านพี่กูต้องตั้งใจเขียนมากเป็นพิเศษ 5555555555555555

>>222 ถ้าไม่นับว่าท่านพี่เป็นท่านพี่แท้ๆนี่ ตามสูตรนิยายปกตินี่คงลงเอยกันไปแล้วชนิดที่ว่าคนที่มายุ่งคนโดนเก็บหมดเกลี้ยง ถถถ

ky กูสงสัยนักกวี อาเธอร์ ริมบด์ นี่ใช่ อาตูร์ แรงโบลด์ (arthur rimbaud) เปล่าว่ะ ใครรู้บ้าง

ky ky เรียกว่าฟิตยุยโกะปะทะท่านพี่ ใครมีให้เสพบ้างไหม?

>>182 พักหลังมานี้เรือคานซังแข็งแกร่งแปลกๆป่าววะ แบบเหมือนทุกคนระเหี่ยใจเจ้าแม่ จนเริ่มๆยอมรับเรือคานซังกันแล้วสินะ
อีกหน่อยคงได้อ่านฟิคบ้านพักคนชราต่อแหงๆ รออ่านนะ ไม่ได้แอนตี้เรือคาน55555

อุแหม่ๆๆ คุณชายเอ็นโจ พอรู้ว่าคนที่ตัวเองชอบ(?) กำลังอยู่กับคาบุรากิสองต่อสองนี่รีบแจ้นมาเลยนะคะะะะะะ แหม่ๆๆ ก่อนหน้านั้นไปทำอะไรทำไมมาอยู่กับเพื่อนกับฝูงล่ะคะ หืมมมมมม ตามสตอลก์เจ้าแม่อยู่สินะคะคุณชายยย------

เอ็นโจ Side Story >>>/webnovel/4018/932-935
---------------------------------------

หลังงานวันเกิดยูกิโนะ ผมเข้าไปขอบคุณเธอที่สละเวลามาร่วมงาน เล่าว่ายูกิโนะชอบของขวัญที่คุณคิโชวอินให้ไปมากๆ เห่อขนาดเอาไปใช้ในคืนนั้นเลย คุณคิโชวอินก็ยิ้มแย้ม ดูปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง

ยูกิโนะชอบพวกสัตว์ทะเล อยากเลี้ยงปลาเขตร้อนถึงกับอ้อนขอปู่กับย่าว่าอยากเลี้ยง พอเล่าเรื่องนี้เธอก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก

ผมหลีกเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องนอกจากนั้น ก็เลยไปเล่าเรื่องมาซายะหัวร้อนกับการแก้ปริศนาห่วงกลจนถึงเช้าแทน คุณคิโชวอินก็ถามมาอีกนิดหน่อยพอเป็นพิธี พอบอกว่ามาซายะแก้ได้สำเร็จ แต่ก็เส้นเลือดตาปูดออก เธอก็ทำหน้าแปลกๆที่เหมือนไม่รู้จะหัวเราะหรือทำหน้านิ่งๆดี

“แล้วแม่ก็ฝากมาบอกด้วยว่าอยากให้คุณคิโชวอินมาเที่ยวบ้านอีกนะ”

ผมลองเอ่ยคำพูดที่ยังไงก็รู้ผลลัพธ์กันดีอยู่แล้ว ซึ่งก็เป็นไปตามคาด

“ขอบคุณมากค่ะ ไว้ถ้ามีโอกาสนะคะ”

เธอโค้งหัวให้แล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ไปทักทายคนอื่นแล้วไปจากห้องสโมสร ทิ้งให้ผมนั่งยิ้มแห้งๆอยู่คนเดียวที่กระต่ายหนีไปอีกแล้ว….

ว่าแล้วเชียวว่าต้องถูกปฏิเสธ แต่ก็อยากชวนดูน่ะ
.
.
.
.
ใกล้เข้าสู่วันวาเลนไทน์ สาวๆในโรงเรียนก็จับกลุ่มคุยกันเรื่องช็อกโกแลตและจะให้ใครบ้าง ชื่อของผมกับมาซายะก็เป็นบุคคลลำดับต้นๆที่พวกเธอเหล่านั้นต้องการจะให้ แต่พวกผมไม่ได้ต้องการเลยซักนิด

จะแบรนด์ดังแค่ไหน ดีวิเศษอย่างไร ก็ไม่มีค่าเท่า “ใคร” เอามาให้หรอก

มาซายะเองก็เทียวไปหาคุณทาคามิจิ ท่าทางกระตือรือร้นออกนอกหน้าว่าอยากได้ช็อกโกแลตจากเธอจะแย่อยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าคุณทาคามิจิจะให้หรือไม่ แต่ผมเองก็ควรจะทำอะไรซักอย่างเพื่อปีนี้จะได้ไม่ต้องรอเก้ออย่างที่ผ่านมาอีก

ได้ยินจากคนอื่นๆว่าคุณคิโชวอินไปปะทะคารมกันเล็กน้อยกลับกลุ่มพวกคุณซึรุฮานะ เรื่องที่มาซายะไปรับไปส่งคุณทาคามิจิถึงบ้าน นั่งรถมาโรงเรียนด้วยกันแทบทุกเช้านั้น ย่อมทำให้อิจฉาริษยาโกรธแค้น และในเมื่อโกรธแค้นก็ต้องหาที่ลงเพื่อระบายออกไป

พวกนั้นเข้าใจว่าคุณคิโชวอินเป็นกิ๊กกับมาซายะอยู่ ด้วยความที่เป็นศัตรูกันเนิ่นนานมาก็เลยเข้าไปเยาะเย้ยถากถางเรื่องมาซายะหันไปสนใจคุณทาคามิจิแล้ว คุณคิโชวอินคงต้องตกกระป๋องไปตามระเบียบ

เฮ้อ ยัยพวกนี้นี่นะ….

คุณคิโชวอินไม่ได้เป็นของมาซายะซักหน่อย พูดจาไร้สาระกันจริงๆ

รู้สึกว่าพวกคุณซึรุฮานะจะดูถูกเธอเรื่องวันวาเลนไทน์ที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย ผมจะยอมให้ใครมาสบประมาทคุณคิโชวอินไม่ได้หรอก

จะช่วยก็แล้วกัน
.
.
.
.

ผมไปหาคุณคิโชวอินที่ห้อง เรียกเธอให้ออกมาหาต่อหน้าคนจำนวนมาก บอกว่ายูกิโนะป่วยเข้าโรงพยาบาลอีกหน คุณคิโชวอินดูจะตกใจเอามากๆ รีบถามอาการของน้องผมเป็นการใหญ่

“ก็แค่เข้าเผื่อๆไว้เท่านั้นแหละนะ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”

“ที่ไหนล่ะคะ แค่ต้องเข้าโรงพยาบาลก็ลำบากแย่แล้วล่ะ”

เธอทำท่าดุผมหน่อยๆที่ผมดูไม่ค่อยสนใจยูกิโนะมากเท่าไหร่แบบตอนนั้น คุณคิโชวอินแค่ได้ยินว่ายูกิโนะป่วยก็ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว ผมเลยทำสีหน้าที่ดูลำบากใจเสริมขึ้นมา

“อา อื้อ คือว่านะ ต้องขอโทษด้วย ก่อนเลิกเรียนช่วยเขียนข้อความให้กำลังใจยูกิโนะให้หน่อยได้มั้ย”

“ข้อความเหรอคะ”

คุณคิโชวอินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยิน ผมเลยพูดต่อ

“อื้อ คราวนี้เจ้าตัวงอแงไม่อยากเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการกำเริบแค่นิดเดียว แล้วก็อารมณ์บูดมาตลอดเลย อยากให้คุณคิโชวอินเขียนจดหมายให้กำลังใจหน่อย เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง”

“แหม...”

เธอพยักหน้าตกลงแบบแข็งขันแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย แถมพอบอกว่าจะตอบแทนให้ก็รีบปฏิเสธว่าไม่เป็นไร

ถ้าเพื่อทำให้ยูกิโนะมีรอยยิ้มแล้วล่ะก็ อะไรเธอก็คงทำทั้งนั้น

ก็น่าน้อยใจอยู่เหมือนกันนะ
.
.
.
.
เลิกเรียน ผมไปหาคุณคิโชวอินที่ห้อง คุณคิโชวอินพอเห็นผมก็รีบยื่นซองจดหมายให้ ท่าทางจะร้อนใจมากจนลืมคิดไปว่าการทำแบบนี้ในช่วงใกล้วันวาเลนไทน์ก็ไม่ต่างอะไรจากการยื่นจดหมายรักให้เลย

สายตาคนที่มองมาเป็นจำนวนมาก น่าจะสร้างข่าวลือให้คุณซึรุฮานะหุบปากได้

เท่านั้นยังไม่น่าจะพอ ผมเลยดึงเธอไว้ด้วยเรื่องของยูกิโนะ เดินเล่าอาการให้ฟังไปตลอดทางที่ไปลานจอดรถ คุณคิโชวอินฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ มองจากสายตาคนนอกก็เหมือนกำลังกลับบ้านด้วยกันนั่นล่ะ

จะลือกันไปเยอะๆก็ได้ ตามสบายเลยนะ

ผมมองหน้าด้านข้างของเธอ คุณคิโชวอินที่ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมพูด มองสบตาไม่เลี่ยงหลบ แค่ได้เดินข้างๆก็รู้สึกมีความสุข ตัวเบาล่องลอยเหมือนอยู่ในฝัน

แต่ความฝันสิ้นสุดลงเมื่อมาถึงลานจอดรถ ความเป็นจริงก็ปรากฎให้เห็นตรงหน้า

ยุยโกะนั่งรออยู่ในรถ จะไปเยี่ยมยูกิโนะพร้อมกัน

ผมหันไปขอบคุณเธอเรื่องจดหมาย โบกมือลาแล้วขึ้นรถไป
.
.
.

เช้าวันต่อมา ผมไปขอบคุณเธออีกหน ยูกิโนะอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อได้อ่านจดหมายจากคุณคิโชวอิน ตอนนี้ก็กำลังเขียนตอบกลับมาอยู่

คุณคิโชวอินยิ้มแย้มอย่างดีใจ แต่ก็บอกอย่างถ่อมตัวว่าไม่ได้เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่

“ไม่จริงหรอก เจ้าตัวว่าเขียนเรื่องสนุกๆไว้เต็มที่เลยนี่ อย่างเช่นตอนนี้กำลังเพลิดเพลินกับการทำขนมอยู่” พอพูดออกมา เธอก็ดูจะเขินๆเล็กน้อย

ยูกิโนะไม่ได้ให้ผมอ่านจดหมายก็จริง แต่ก็พูดเนื้อหาในจดหมายออกมาดังๆเหมือนกับจะเผื่อแผ่มาให้ผมด้วย แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย

“ที่ว่าทำขนมนี่สำหรับวันวาเลนไทน์รึเปล่า”

“แหม ก็นิดหน่อย…” เธอดูอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย ต้องใช่แหงๆ

“งั้นเหรอ” ผมพยายามทำเสียงให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะสามารถ ทั้งที่ในใจเต้นโครมคราม “ลิสต์รายชื่อคนที่จะให้ช็อกโกแลตไว้รึยังล่ะ”

“เอ๋” คุณคิโชวอินเลิกคิ้ว ท่าทางประหลาดใจมากที่อยู่ๆก็ถูกถาม มีท่าทางระแวดระวังตัวขึ้นมา

“อืม คิดว่ายูกิโนะคงแอบคาดหวังช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอินอยู่นะ”

จริงๆแล้ว ผมต่างหากที่คาดหวัง

คำนี้ผมได้แต่พูดอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไป ขืนพูดล่ะก็มีหวังเธอได้เผ่นไปลิบโลกแน่ๆ แต่ก็อยากรู้ว่าจะมีผมอยู่ในลิสต์บ้างรึเปล่า

“เอ๋ จริงเหรอคะ” คุณคิโชวอินค่อยๆคลายท่าทีระวังตัวลง

“เจ้าตัวก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆหรอกนะ แต่เมื่อวานตอนอ่านจดหมายก็พูดๆอยู่นะว่าทำขนมล่ะ จะทำขนมอะไรกันน้า ถ้าพูดถึงทำขนมช่วงนี้ก็ต้องนึกไปถึงวันวาเลนไทน์ใช่มั้ยล่ะ”

คุณคิโชวอินบอกว่าบางคนก็มีงานอดิเรกทำขนมไม่เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ แต่ก็อยากให้ช็อกโกแลตกับยูกิโนะอยู่แล้ว ผมฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มแบบแห้งเหี่ยวอยู่คนเดียวในใจ

ไม่มีผมจริงๆด้วย

อุตส่าห์แอบหวังว่าให้น้องแล้วก็น่าจะให้พี่บ้าง เป็นมารยาทก็ยังดี แต่ก็ไม่ได้จริงๆสินะ

“ขอบคุณนะ เท่านี้ยูกิโนะก็ไม่ต้องดีใจเก้อแล้ว” ผมข่มความอิจฉาลงไปในลำคอ “ถ้าคอยไปเรื่อยๆ คิดว่าจะได้รับแน่นอน แล้ววันวาเลนไทน์ก็จบลงที่ไม่ได้อะไรเลย ยิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ยิ่งช็อครุนแรงเท่านั้น ฝั่งผู้ชายนี่ดาเมจหนักน่าดูเลยนะ”

“หุหุหุ อย่างพวกท่านเอ็นโจที่ได้ช็อกโกแลตเยอะแยะทุกครั้ง เคยเจอเรื่องแบบนั้นด้วยหรือคะ” คุณคิโชวอินเย้าแหย่กลับมา แต่ดูท่าจะหมั่นไส้อยู่หน่อยๆ

“เอ ยังไงกันน้า” เจอทุกปีเลยล่ะครับ

คุณคิโชวอินมองค้อนผมอย่างหมั่นไส้ จากนั้นก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน

วันวาเลนไทน์ทุกปี ผมได้แต่ชะเง้อคอมองว่าคุณคิโชวอินจะเอาช็อกโกแลตมาให้เมื่อไหร่ เห็นเพื่อนเธอเดินถือกล่องช็อกโกแลตมาให้มาซายะและผม ก็คาดหวังว่าเธอจะเดินเอามันมาให้ผมแบบสาวๆพวกนี้บ้าง

ปีแรกๆ ผมรู้สึกโกรธที่ไม่ได้รับอะไรจากเธอเลย ทุกคนในโรงเรียนต่างก็เอาช็อกโกแลตให้พวกผมทั้งนั้นล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะหา!! จะทำหยิ่งเล่นตัวเรียกร้องความสนใจรึไง

รู้ว่ามันไม่เข้าท่า แต่ปีต่อๆมา ผมก็ยังรอว่าเมื่อไหร่เธอจะเดินมาหาแล้วยื่นช็อกโกแลตให้

อุตส่าห์เตรียมซ้อมคำพูดไว้แล้วว่าจะพูดอะไรบ้างถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆ ได้แต่คิดไปเรื่อย ทำตัวสบายๆเหมือนไม่ได้รอ แต่ที่จริงอยากได้ใจจะขาด

จะกี่สิบกี่ร้อยอัน เลิศเลอมาจากไหน ผมก็ไม่ต้องการ

ก็แค่อยากได้จากคุณคนเดียวเท่านั้น

แต่วันนั้นทั้งวันก็ผ่านไปแบบแห้งเหี่ยว มีแต่เพื่อนของเธอกับนักเรียนหญิงอื่นๆที่รุมเอาช็อกโกแลตมายัดใต้โต๊ะบ้าง ให้ต่อหน้าบ้าง ไร้เงาของคุณคิโชวอิน

ยิ่งเห็นเธอเอาช็อกโกแลตให้โทโมเอะ ในใจผมก็ยิ่งเจ็บแปลบ อยากไปแทนที่ผู้ชายคนนั้น อยากเป็นคนที่เธอยื่นช็อกโกแลตให้ด้วยความเต็มใจ ทั้งโกรธทั้งอิจฉาแล้วก็น้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หลบหน้าหลบตาจนกว่าตัวเองจะหายเจ็บไปเอง

ปีนี้ได้คุยกันเยอะขึ้น เธอก็ไม่หนีเวลาพูดด้วยอีกต่อไปก็อุตส่าห์นึกว่าจะมีความหวัง แต่ก็เปล่าประโยชน์อย่างนั้นสินะ

ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ตอนเช้าวันถัดมา ผมก็เอาขนมที่แม่ฝากมาให้กับจดหมายของยูกิโนะที่เขียนตอบให้คุณคิโชวอิน เธอยิ้มแย้มอย่างดีใจตอนรับจดหมายไปแล้วบอกจะเขียนตอบแน่นอน

เอ ฉากนี้ถ้ามองจากภายนอกก็เหมือนส่งจดหมายรักให้สินะ จะมีใครผ่านมาเห็นรึเปล่าเอ่ย

มีอยู่แล้วล่ะ ต้องมีแน่ๆอยู่แล้วล่ะเนอะ
.
.
.
.

วันวาเลนไทน์มาถึง พวกสาวๆมาตั้งขบวนเข้าแถวมอบช็อกโกแลตให้ผม มาซายะและมิซึซากิคนนั้นกันตั้งแต่เช้า ผมก็รับๆเป็นมารยาทไปอย่างนั้น ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าใครให้มา

ตอนพักกลางวัน นั่งคุยๆกันอยู่มาซายะก็ชะเง้อคอมองออกไปทางอื่นตลอดเวลา ดูกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็น กริยาท่าทางเหมือนผมในวันวาเลนไทน์ทุกๆปีไม่มีผิด

คงจะรอให้คุณทาคามิจิปรากฎตัวแล้วเอาช็อกโกแลตมาให้สินะ

ปกติแล้วยูริเอะมักให้ช็อกโกแลตมาซายะในวันวาเลนไทน์ทุกปีเสมอ ไม่เคยต้องรอแม้แต่นิดเดียว แต่ปีนี้มันต่างออกไปตรงที่มาซายะอยากได้ช็อกโกแลตจากคุณทาคามิจิ คงคิดว่าสนิทกันแล้วก็น่าจะเอามาให้ตัวเองบ้าง แบบเดียวกับที่ผมคิดกับคุณคิโชวอินล่ะมั้ง

เลิกเรียน ผมบอกว่าจะไปรับยูกิโนะที่เปอติต์ มาซายะก็พยักหน้าให้แล้วเดินไปทางห้องคุณทาคามิจิ ช่างชัดเจนในตัวเองอะไรอย่างนี้

ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆตอนเดินไปรับน้อง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

เอาเถอะ ถึงไม่ได้ช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอิน แต่ได้คุยกันนิดๆหน่อยๆก็ยังดี

ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยไปคุยกับเธอในวันนี้ซักครั้ง ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ในปีนี้ก็แล้วกัน

แต่พอไปถึงเปอติต์ ยูกิโนะที่จิบชาอุ่นๆอยู่ก็ทำหน้าอ่อนเพลียขึ้นมา

“รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยฮะ ท่านพี่” น้องผมไอค่อกแค่กเป็นการยืนยันคำพูด “สงสัยต้องไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ”

“แล้วช็อกโกแลต…”

“ท่านพี่ก็ไปเอามาให้หน่อยสิฮะ” ยูกิโนะทำหน้าออดอ้อน

“......”

ผมกระพริบตาปริบๆ มองน้องแบบไม่เชื่อว่าจะได้ยินอะไรเช่นนี้ ยูกิโนะไอออกมาอีกหนก่อนจะนำหน้าไปที่ลานจอดรถ

พอขึ้นรถได้ ยูกิโนะโบกมือให้อย่างร่าเริง แต่ไม่ลืมทิ้งท้ายว่าต้องเอาช็อกโกแลตมาให้ได้นะ

แล้วรถก็แล่นออกไป

ไวเท่าความคิด ผมโกยอ้าวกลับฝั่งมัธยมให้ไวเท่าที่ตัวเองจะสามารถทำได้

ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ส่งน้องชายที่น่ารักแสนประเสริฐเช่นนี้มาให้ผม โอกาสมาถึง ผมจะขอรับมันด้วยความเต็มใจ

ผมเข้าไปจัดทรงผมกับเนคไทให้ดูดีในห้องน้ำแล้วค่อยออกมา ทำท่าสบายๆเหมือนไม่ได้เร่งรีบอะไร เดินไปทางห้องของคุณคิโชวอิน กะว่าไม่เจอค่อยไปที่สโมสร

เธอนั่งคุยกับเพื่อนๆคนอื่นอยู่ในห้องยังไม่ได้ไปไหน ค่อยยังชั่วหน่อย

ผมเรียกคุณคิโชวอินให้ออกมา ดูเธอจะงงๆที่อยู่ๆผมก็มาที่ห้องแบบนี้

“ขอโทษนะ คุณคิโชวอิน ยูกิโนะต้องไปโรงพยาบาล วันนี้เลยกลับไปก่อนแล้วล่ะ” ผมแกล้งทำหน้าลำบากใจที่มันต้องเป็นแบบนี้ แต่แอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง

“เอ๋” เธอดูท่าทางประหลาดใจ “งั้นนี่จะทำยังไงดีล่ะคะ”

คุณคิโชวอินชูกล่องช็อกโกแลตสำหรับยูกิโนะให้ดู ได้โอกาสแล้ว

ผมค่อยๆเผยรอยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

“จะให้เจ้าตัวพรุ่งนี้ หรือไม่วันนี้ผมก็รับไปให้ยูกิโนะเอง…”

คนเคร่งธรรมเนียมแบบคุณคิโชวอินต้องเลือกอย่างหลังแน่ๆ แล้วก็เป็นไปตามคาด

“ให้วันนี้เลยน่าจะดีกว่าสินะคะ งั้นท่านเอ็นโจ ฝากนี่ให้ยูกิโนะคุงด้วยนะคะ”

คุณคิโชวอินวางช็อกโกแลตกล่องนั้นลงบนฝ่ามือของผม

ชั่วเวลานั้น โลกทั้งใบก็กลายเป็นสีชมพู

แม้เธอจะให้ยูกิโนะ แต่ผมก็ห้ามตัวเองให้หุบยิ้มไม่ได้เลย กล่าวตอบรับเหมือนเขาให้ตัวเองเสียอย่างนั้น

คุณคิโชวอินชะงักทันควัน สงสัยจะรู้ตัวแล้วว่าทำแบบนี้ก็เหมือนให้ช็อกโกแลตกับผมเองนั่นล่ะ

“ท่านเอ็นโจ! ต้องส่งช็อกโกแลตนั่นให้ถึงมือคุณน้องชายให้ได้นะคะ! เป็นของขวัญจากฉันถึงคุณน้องชายนะคะ!”

เธอตะโกนเสียงดัง เรียกสายตาทุกคนในที่นั้นให้หันมามอง ผมได้แต่หัวเราะ ปล่อยให้เธอตะโกนไป ไม่ขัดขวาง

คุณรู้ตัวบ้างมั้ย ยิ่งตะโกนแบบนั้นน่ะ ยิ่งเหมือนคนร้อนตัวเลยนะ
.
.
.
.

วาเลนไทน์ปีนี้ ถึงจะจบลงแบบเกินคาดไปโข แต่ก็ได้สัมผัสความรู้สึกที่ได้รับช็อกโกแลตจากคนที่ชอบมาแล้ว หัวใจก็พองฟูเต็มไปด้วยความสุข มองอะไรก็สดใสไปหมด

ระหว่างทางที่เดินไปลานจอดรถ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างมากกว่าปกติ แต่ใครผ่านไปผ่านมาคงหาว่าเพี้ยนแหงๆ ผมเลยยกกล่องช็อกโกแลตที่ถืออยู่ขึ้นปิดบังรอยยิ้ม

ความสุขจากกล่องช็อกโกแลตส่งผ่านมาที่ปลายนิ้ว แผ่ไปทั้งร่างตามเส้นเลือดเหมือนถูกอาบด้วยของเหลวร้อนๆพาให้เนื้อตัวชาวาบจนแทบยืนไม่ไหว หัวใจในอกเต้นโครมครามเกินควบคุม มือไม้สั่นทำอะไรแทบไม่ถูก แค่มารับแทนคนอื่นก็ยังเป็นเอามากขนาดนี้

ถ้าเกิดได้ของจริงขึ้นมา จะเป็นยังไงนะ

ผมอาจจะช็อคค้างไป หรือไม่ก็เอาหัวโขกเสาเพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝัน อาจจะไปวิ่งรอบโรงเรียนแบบลืมตัวเพราะดีใจมากก็ได้

แต่ที่แน่ๆ ต้องยิ้มกว้างมากๆ ยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้า คนเรามีความสุขจะทำอะไรไปได้มากกว่ายิ้มกว้างๆอีกล่ะ

ริมฝีปากผมแนบลงกับกล่อง จูบเบาๆบนบริเวณที่คุณคิโชวอินสัมผัส

ปีนี้ไม่ได้มาก็จริง แต่ปีหน้าถ้าเลิกทำตัวยึกยักท่ามากแล้วบอกไปตรงๆว่าอยากได้ คุณจะให้รึเปล่าครับ

---------------------------------------------
เอาอะไรหวานๆมาลงขัดการกินเนื้อศพในด้านบน......

>>228-230 @$#+$++(/#+=)/(+@=(#
กรี๊ดดด กูกรี๊ด​โม่งฟิค กูรักมึง ตอนนี้มันก๊าวดีจัง ชอบมุมมอง​ชอบภาษาของมึงมากนะ

>>228-230 กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด

>>228 โอ๊ยยยยยยฟฟฟฟฟฟฟฟ กุไม่รู้จะพิมพ์อะไรก่อนดี ขอสครีมก่อนละกัน ยูกิโนะะะะะงานดีมากข่าาาา กัปตันที่ดีงาม//ชาบูชาบูชาบู ส่วนจอมมาร พาร์ทนี่ความสาวน้อยตอนได้รับช็อคโกแลตนั่นอะไร สำนึกด้วยล่ะว่าได้มาเพราะใครน่ะฮะ วงวารตั้งแต่ตอนแต่งตัวหล่อจะไปรับของละ แหม่ ไปรับของ'ของคนอื่น'นะคะไม่ใช่ไปขอเค้าเดท//เด็กซุยรันเข้าห้องน้ำมาเจอเฮียแกนั่งแต่งหล่อหน้ากระจกจะรู้สึกไงวะ

>>228-230 ฮิ้ววววว หวานโว้ย โคตรหวานเลยโว้ยยย เมื่อไหร่ official จะหวานได้ครึ่งนึงของฟิคบ้างโว้ย ฟินสุดๆ เลยสินะ ชูสุเกะคุง แต่ทุกอย่างที่ได้มาจากความช่วยเหลือของเด็กป.1 ทั้งนั้นเลยนะ 55555

โฮ้ยยยยนนยยยยยยย เขินชห เขินค่ด ฟหด่ากสหวฟดวดสกาสฟยไยำวก นี่คุณชายเอ็นโจหรือสาวน้อยนางเอกโชโจคะเนี่ยยยย

เอ็นโจจจจจจ ในฟิคนี่สุดๆจริงๆ แอบชอบเค้ามาตลอดแต่อีกฝ่ายเอาแต่หนีหลบหน้า มันก็สมควรจะเจ็บอะนะ

ขอบคุณโม่งฟิค เอ็นโจ side storyมาก
อยากเห็นฟิคตอน"เป็นตัวเป็นตน"จริงๆว่าจะพีคขนาดไหน

>>228-230 กุฮาตั้งแต่ส่ง จม. มีการเน้นต้องมีคนเห็นสิเน๊อะ ฮาปนหมั่นไส้ แถมการชงของน้องชายนี่มันอะไรกัน!! 5555 โอ๊ย..ยิ่งพี่แกวิ่ง 4*100 เมตร เพื่อไปแต่งหล่อในห้องน้ำแล้ว กูหัวเราะท้องแข็งแล้วไอ้อาการตอนท้ายที่มันโชโจจ๋านี่มันอะไรกันนนน 555555

>>233 นักเรียนชายที่มาเจอคงมีอาการเกรงใจก็เป็นด้ายยยยย
http://imgur.com/GnN4Wza

>>224 ใช่แล้ว! จริงๆ ตามภาษาฝรั่งเศสคงต้องอ่านว่า อาตูร์ แรงโบลด์ สินะ พอดีตอนค้นชื่อเอาตามเสียงที่ wiki บอกน่ะ ไว้เดี๋ยวขอเอากลับไปแก้นะ แต๊งกิ้วมากที่ทักมา

>>238 โอ๊ยย55555555 สงสารรร ทำไมรู้สึกว่าตอนแต่งหล่อต้องมีโมเมนต์แบบเก๊กหน้ากระจกเพื่อหามุมที่ดูดีไปด้วยวะ//ความโชโจนี้

>>238 กูว่าหลังเอ็นโจออกไปอาจจะทุบกระจกกันก็ได้นะ
อย่างหมอนั้นยังต้องมาทำเก็กห่วงหล่ออีกเรอะ!!
55555

>>239 ถ้าใช่นี่....บทกวีที่บากะรากิเอามาทำเป็นรหัสเนี่ยยกมาเอามาจาก A SEASON IN HELL (ฤดูกาลในนรก) หรือเปล่าอ่ะ?

>>238 โอ้ว วาดรูปเลยเรอะ ขอบคุณมากนะมึง น่ารักและฮามาก 5555555555555555555555
>>241 ไม่แน่ พอนักเรียนชายข้างๆเหลือบมอง ฮีอาจจะส่งจูบให้ก็ได้ โอ้ ชีวิตนี้เหมือนดั่งสีกุหลาบอุราระ

กูว่าถ้าเอ็นโจได้ช็อกโกแลตจากเรย์กะจริงๆ มีหวังวิ่งท่าเข้าเส้นชัยแบบแบนเนอร์กูลิโกะที่โอซาก้าแหงๆ อาจจะร้องเพลง we are the champion ไปด้วยก็ได้ 55555555555

>>230 เห็นหมอนี่ตอนนี้แล้วกูนึกถึงเพลงคนวางฟอร์มจังเลยข่ะ "ใจมันชอบเธอ มันกลัวเธอไม่ชอบใจ เลยเนียนเรื่อยไป ทำกลมกลืนอยู่ข้างเธอ ใจมันรักเธอ มันรอวันให้เธอมาสนใจกัน ถึงตอนนั้นไม่ฟอร์มแล้วเธอ"
ปีหน้ากล้าๆบอกไปเลย ผมอยากได้ง่ะ ทำหน้าหมาหงอยด้วยนะ เขาอาจจะใจดีมีเมตตา ให้ช็อกโกแลตใส่เหล้ากับอะไรต่อมิอะไรมาแบบท่านพี่กับท่านพ่อเมื่อปีที่ผ่านๆมาก็ได้

228-230>> โอ๊ย เอ็นโจน่าเอ็นดูมากกกกก กุเพิ่งอ่านนิยายจีนเศร้าโคตรร้องไห้จนตาบวม มาเจอเอ็นโจในเรื่องนี้หุบยิ้มไม่ได้เลย แต๊งกิ้วมากโม่ง

>>228-230 กุอ่านฟิคมึงแล้วกุตาสว่างเลย มันกร๊าวใจมาก หุบยิ้มไม่ได้ ปวดแก้มโว้ยย 55555
ไม่ทราบว่าท่านกัปตันยูกิโนะชอบอะไรคะ อยากเอาของไปเซ่นไหว้ อ๋อ ชอบพี่สินะคะ /เอาตัวเองไปเซ่น

>>242 มีเฉยตอนหน้า เดี๋ยวรอดู ไอ้บทกวีนี่เล่นกันไปได้อีกตอน

>>244 ไม่ก็คงกอดช็อคโกแลตพลางกระโดดสกิปดีใจวิ่งรอบโรงเรียนล่ะวะ อาจมีการนำไปอวดคาบุกับทุกคน//และกุรู้สึกว่าอาจเก็บสตาฟไว้กราบไหว้ตลอดชีวิต
ปล.อย่าช็อคโกแลตทำมือเลยนะเจ้าแม่

>>228-230 โง้ยยยยยย อิเห้ โคตรโชโจ โคตรสาวน้อย บ้าเอ๊ย กูเขินนน ฟหกด่าสวยนรพบลงมทอปผ

แต่กูลั่นฉากที่คุณชายแก 'โกยอ้าว' มาแต่งหล่อมากๆ น่ารักจังเลยชูสุมอยด์ของบ่าวว โง้ย ///7///

ว่าแต่เมื่อไรออฟฟิเชียลจะหวานได้เท่าฟิคบ้างวะ สัก 1/4 ก็ยังดี โอ้ย55555555

>>249 ช็อกโกแลต​ที่ท่านพี่บอกว่าจืด อาจจะหวานเลยก็ได้นะ ถถถ

โอ่ยยยยยหวานเว่อวัง รู้สึกเหมือนดิฉันจะโดนมดต่อยเลยข่ะ /เช็ดเลือดกำเดา

>>247 มึงอย่ามา... ยูกิโนะเขาชอบกูต่างหาก กูเอาตัวเองเซ่นไหว้กัปตันตั้งนานแล้ว
ชูสุมอยเอ้ยยย พอรู้ตัวว่าจะได้ช็อกโกแลตจากเขาถึงกับวิ่ง 4×100 ไปแต่งหล่อ หึๆๆๆ อย่าลืมกลับบ้านไปแล้วก้มกราบกัปตันยูกิโนะด้วยล่ะ ที่มอบโอกาสให้ได้สัมผัสความฟิน

>>253 กูว่าถ้าเอ็นโจกับเรย์กะได้ลงเอยกันจริง พอโตขึ้นยูกิโนะควรลงทุนเปิดบริษัทรับหาคู่ว่ะ โค่นผู้ใหญ่บ้านคานทองลงได้ก็ไม่มีอะไรยากกว่านั้นล่ะ อ่านมา 240 ตอนนางเอกยังไม่มีแฟน โรแมนซ์หาไม่เจอ

>>249 ช๊อตโกแลคทำมือที่มีคันตะคุงคุมวิธีการทำอีกทีหนึ่ง ถ้าเอ็นโจได้ขากเรย์กะจริงนะกูนี่แหล่ะจะวิ่งรอบบ้านแทนเอ็นโจดีใจแทน

>>248 โอเคๆ กูจะรอ เพราะบทกวีพี่แกมันเฟี้ยวจริงๆ

>>255 ถ้าเอ็นโจได้ช็อกโกแลตจากเรย์กะจริงๆละก็ กูว่ากูต้องร้องไห้แน่ๆว่ะ ดีใจปานลูกสาวออกเรือน

แวะมาแปะแฟนอาตใหม่ใน pixiv
https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=64339265&ref=touch_manga_button_thumbnail

เมื่อทุกคนได้ลองขิมเค้กฝีมือท่านเรย์กะ พูดว่าอะไรกันบ้างก็ไม่รู้ อ่านออกแค่ของอาริมะคนเดียว แต่ที่แน่ๆ นับถือเอ็นโจสุดๆ นึกไปถึงท่านพี่เลย 5555

>>258 อันสุดท้ายคันตะป่ะ ถ้าใช่นี่กูฮาเลย คงประมาณว่า "ยัยโคเรเน่หัดทำตามสูตรเซ่!!"

>>258 เจ้านี้นี่วาดซะคุณยุยโกะดูเป็นวิญญาณของจริงเลยว่ะ ถ้าคนแบบนี้โผล่มาใต้ต้นซากุระมืดๆ กูคงเผ่นเหมือนกัน
แปลคร่าวๆ ปฎิกริยาของแต่ละคน
คาบุ - โคตรห่วย! นี่มันไม่ใช่ของให้คนกินแล้ว!
เอ็นโจ - คุณคิโชวอิน ครั้งหน้าอย่าลำบากทำเลยนะ เอาเป็นของที่มีขายตามร้านก็ได้
อาริมะ - เอ้อ ...พยายามเข้านะ
วาคาบะ - แปลงสูตรเองอีกแล้วสินะคะ
คันตะ - ขับออกจากสำนัก!
ภาพสุดท้ายแม่งโคตรก๊าวใจ เรือยูริดีต่อใจจังโว้ยยยย

>>260 ไล่จักรพรรดินี​ออกจากตำหนักเลยเหรอคันตะ 555555
อาริมะถนอมน้ำใจ​สุดละ...

>>260 แง้ แอบก๊าวรีแอคชั่นของอาริมะ แหม พูดได้พระรองจริงๆ

>>258 เอ็นโจเป็นคนเดียวที่กินหมดด้วยนะ สมเป็นโคลนนิ่งท่านพี่จริงๆ

>>263 กู๊ดจ็อบเอ็นโจ! เอาไปหนึ่งแต้ม!

ถ้าเป็น​ยู​กิ​โนะคงต้อง​เรียกรถพยาบาล​โดยด่วน​

>>265 ไม่ต้องเรียกหรอกเพราะเจ้าแม่จะไม่กล้าเอาให้ยูกิโนะกิน

>>266 ทีกะยูกิ​โนะ​ละหลีกเลี่ยง​และกังวลสุดๆ แต่กะท่านพี่ที่รักยิ่งดันคะยั้นคะยอ​ให้กินเหลือเกิน​5555

>>267 ส่วนทานุกิก็จับยัดเลย ไม่ถามด้วยว่าอยากกินมั้ย

ตอนนี้มัน!!!! สุดๆในหลายความหมายจริงๆ อะไรคือท่านเรย์กะแอบขายจิ้นmaterialให้สาวๆ คาบุที่ทำให้สถานการณ์น่าหวาดเสียวแต่ดันหักมุมแบบปาหมอน ส่วนจอมมารนี่ตามท่านเรย์กะได้ทุกสเต็ปจริงๆ

ว่าแต่คาบุไปเรียนอะไรจากท่านอิมาริมาล่ะนั่น จะว่าให้พ่นกลอนเน่าๆ อีตานี่น่าจะพอทำได้นะ สอนวิธีโฮสต์แบบที่ใช้กับเรย์กะงั้นเรอะ??!!

ตอนใหม่มาแล้วว ขอบคุณโม่งแปล~~~ เรย์กะโหมดฟุโจชิทำงาน ว่าแต่ท่านอิมาริสอนอะไรให้บากะรากิละเนี่ยถึงได้พูดออกมาแบบนั้น...

>>270 อาจจะสอนวิธีหลีสาว สาธิตด้วยการเอามือยันกำแพง เชยคางคาบุรากิขึ้นด้วยปลายนิ้ว แล้วพูดจาหวานๆ ไงจ๊ะแม่ลูกแมวน้อย เดรสที่ใส่วันนี้ช่างงดงามราวเทพธิดาแห่งราตรี บลาๆๆ ก็ได้ 55555555555

หลังๆนี่ เอ็นโจมาแย่งซีนป่าววะ 555คุยกับเรย์กะจนลืมว่ามีคาบุรากิอยู่ตรงนั้นด้วย แต่ชอบ มาบ่อยๆนะ

กูแอบกรี๊ดตรงที่ฮีรับมุก "นักต้มตุ๋นมาแล้วครับ" ด้วยว่ะ เรย์กะไม่น่าจะพูดดังจนเล็ดรอดออกไปข้างนอกขนาดนั้น ร้อนรนว่าเขาล็อคประตูทำไมเลยเอาหูแนบประตูคอยฟังอยู่แน่ๆ พอมาซายะมาเปิดประตูค่อยเด้งกลับไปยืนยิ้มหล่อๆ แต่กูลั่นรูปปิดท้ายตอนชิบหาย รอยยิ้มรูปปั้นกรีกแม่ง....พอๆกับเทพมิรุคุเลย

เอ็นโจเนียนแต๊ะอั๋งเรย์กะขึ้นเรื่อยๆแฮะ ถึงจะเป็นการข่มขู่ก็เห๊อะ

>>273 คนนอกเห็นจะรู้​สึ​กยังไงนะ คุณชาย​เอ็นโจเอาหูแนบประตู​เนี่ย 5555

>>275 กูเผลอคิดภาพคุณชายเอ็นโจกลายเป็นตัวเงาดำมืดแฮ่กๆ ฟู่ๆ ใน Psychometrer เอย์จิขึ้นมาเลยว่ะ...

ขำความรับมุกนักต้มตุ๋น 5555 เออ ว่าแต่ได้ยินได้ไงวะ
สาววาย... ทั่นเรย์กะเป็นสาววายแหงๆ
จะว่าไป ท่านอิมาริสอนอะไรไปเนี่ยยยย

แต่เนื่องจากท่านเรย์กะแม่งชงเรื่องวายๆมาซะขนาดนี้ กูจะไม่สนองตอบก็กระไรอยู่ เดี๋ยวกูเขียนซีรีย์สาววายซุยรันด้วยดีกว่า เหมือนตะวันกับจันทรานี่มันอะไรรรรรรรร แถมชอบนักกวีก็เข้าคู่กันอีกต่างหาก คาบุรากิกับเอ็นโจสองคนนี้เขาเกิดมาเป็นคู่กันจริงๆนะคะแม่ขา

>>275 อาจจะติดฟิลเตอร์ เอ็นโจคุงเอาหน้าแนบกำแพงอย่างเหนื่อยล้า เจ็บปวดจนต้องหาที่พักพิง ใครกันหนอที่แข็งแกร่งพอที่จะมาเยียวยาจิตใจอันเจ็บปวดขององค์ชายผู้อ่อนโยนนี้ได้...พอเหอะ 55555555555

>>275 กูว่าสำหรับซุยรัน เวลามองสองคนนี้ฟิลเตอร์เดียวที่ใช้คือ คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด!! คนหล่อทำอะไรก็น่ารัก!!
เพราะ อิสองคนนี้น่าจะหล่อจริงจัง แต่ท่านเรย์กะขาสั้นตูดใหญ่สินะ คอร์กี้!?

อ.ฮิโยโกะยังคงทำร้ายนางเอกอย่างต่อเนื่อง ไอ้ฉากจ้องหน้าด้วยสายตาคมกริบจนสาวเจ้าใจเต้นตึกตักๆ แล้วซัดด้วยการวิจารณ์สัดส่วนว่าเค้าขาสั้นนี่มันค่อดโหดร้าย.... โดนเฉ่งกลับแค่นี้ยังเบาไปนะ... แม่ม เศษซากใดๆ แห่งความโรแมนติก (ถ้ามี) เจอขยี้เป็นผุยผงหมดกะตอนนี้นี่ละวะ เรือคาบุถ้ายังแล่นได้นี่กูนับถือเลย..

>>279 สามหาว!//ฮุคหมัดใส่ซ้ายขวา

>>280 ถ้ากูเป็นท่านเรย์กะนะ จักรพรรดิก็จักรพรรดิเถอะ กูจะเรียกท่านเทพมารมาจัดการ!
กู : ท่านพี่คะฆ่าหมกโถส้วมไปเลยค่า!!

สงสัยว่าตอนเอ็นโจมองคาบุนั่งประชิดเรย์กะแล้วส่งสายตาจ้องเขม็งนี่จะคิดอะไรอยู่วะ จะล่กๆ ลนลานอยากไปแยกเขาออกจากกันไหม หรือเย็นใจได้เพราะรู้ว่าเดี๋ยวไงคาบุมันก็ต้องปาระเบิดตูมเองอยู่ดี

>>283 กูว่าอย่างหลังตามนิสัยฮี แต่อาจจะมีแผ่รังสีใส่ บากะรากิยังอยู่ในช่วงสนใจใคร่รู้เลยไม่รู้ตัว//กูไม่รู้กูดมกาว สูดดดด

>>283 กูว่าอาจจะมีตบไหล่หลักๆตอนออกจากห้องและรอยยิ้มดำมืด "มาซายะ"
แล้วคาบุคนซื่อ(บื้อ) ก็ขนลุก และไม่รู้ตัวว่าทำอะไรให้พระสหายพิโรธ 5555

ตอนนี้ขนาดคาบุยังเห็นว่าสองคนคุยเล่นกันเลย
แต่อัลไลคือการทำให้เจ้าแม่ใจเต้นแล้วฮุคขวาด้วยคำพูด

ทำไมผู้มีสิทธิ์เข้าแข่งขันแต่ละคนถึงชอบขยันเจาะรูเรือตัวเองกันนักว่ะ กูล่ะอยากไปตบกบาลเจ้าพวกนี้จริงๆเลยเชียว

แต่มีฉากแบบนี้บ่อยๆในการ์ตูนโชโจว พอสาวใจเต้นก็จะปากเสียใส่ โดนตุ้ยท้องตามระเบียบ แล้วนางเอกก็จะรู้สึกแปลกใจว่าทำไมใจเต้น เหม่อทีไรก็ชอบหันไปมองเขา ใช่แล้วนี้คือความรักไงละ!

>>283 น่าจะลนลานแน่นอน อุตส่าห์แอบมาแจมด้วยเพื่อสังเกตุการคู่นี้โดยเฉพาะ

ท่านเรย์กะเปิดสงครามประสาทกับเอ็นโจอีกแล้ว คุยกับเหมือนตอนงานชมซากุระเลย ต่างฝ่ายต่างวางแผนแกล้งอีกฝ่าย
ส่วนคาบุรากินี่ก็ไม่ได้มีแผนอะไรเล้ย คิดยังไงก็พูดออกมาตามที่คิดหมด สมควรโดนท่านเรย์กะตวาดใส่

>>283 กูว่าลนลานชัวร์ แต่จะโวยวายออกมาก็เดี๋ยวจะเป็นเรื่องแบบตอนนั้นอีก เลยรักษาฟอร์มไว้

>>283 ถ้าถือดินสออยู่​ดินสอก็คงหักกลางทันที

ทำไมพวกมึงโฟกัสที่ปากเสีย กูอุตส่าห์โฟกัสที่สายตาระดับเดียวกันเลยนะเว้ย แต่ตอนนี้เขินคาบุจริง ไอบ้าเอ๊ยยย//ฟาดหนังสืออคอวเรียมใส่ไซซายะ
ส่วนเอ็นโจ กูว่านางน่าจะหูผึ่งตั้งแต่มีคนซื้อของให้แล้วแหละ จะว่าไปตอนที่บอกให้คาบุขอโทษทำไมกุเห็นเป็นคุณแม่ก็ลังบอกให้ลูกชายขอโทษเพื่อนเลยวะ

>>292 นี่เขิลตั้งแต่คาบุรากิบอกแผนเดทเลยนะ มโนไปไกล พูดจริงหรือพูดเล่น แลดูทุกคนปล่อยผ่าน 55555

>>293 ใช่มะ แถมไปกันเองไม่มีเจ้าแม่ก็ไม่ไปอีก//เขย่งก้าวกระโดดออกจากเรือคนปากเสียแถมใจโลเลแปป

>>294 //กอดขามึง อย่าไปปปปปปป

อืม กูว่าที่คาบุคร่ำครวญ ท่านอิมาริแกล้งอีกแหงๆ แกล้งแน่ๆ ขนาดท่านพี่เจ้าตัวยังกระดิกหางรอจังหวะแกล้ง คาบุมาให้แกล้งถึงที่ไม่พลาดแน่นอน ถถถถ คาบุเอ๋ย

>>296 ทำไมกูรู้สึกคาบุมีแววเป็นน้องเขยที่ดีได้

>>293 ผมพูดแล้วถึงสังเกตุ ตอนที่คาบุรากิพูดกับท่านเรย์กะเรื่องไปกินโอโคโนมิยากิ
คาบุรากิพูดว่า "การเดตของเรา"
นี่ตั้งใจพูดใช่ม้ายยยยยยยย~~~~

กูอยากกินขนมของแปลไทยล่าสุดมากเลย หิวๆๆๆๆๆๆๆ

>>299 ทำจากไข่ขาว น้ำผึ้ง น้ำตาล ถั่ว รสชาติหวานหอมมัน เจ้าแม่ซัดไปหลายชิ้น อืม... http://icesdii3z.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html?m=1

กูอยากเห็นฉากอิมาริสอนอะไรให้คาบุว่ะ ปูอะไรวายๆมาตั้งแต่ตอนต้น กูว่าอิมาริต้องสอนออกมาแนววายชัวร์ๆ แกล้งคาบุเล่นๆ อาจจะถึงเนื้อถึงตัวแบบที่ทำกับเรย์กะหรือท่านพี่ก็ได้

>>300 น่าจะเหนียวๆแข็งๆ ต้องใช้ความพยายามในการกินสูงแฮะ

>>299 มันคือตังเมฝรั่งเศสอะ

>>298 จริง เพิ่งสังเกตุเหมือนกัน มัวแต่เดือดดาลกับความปากเสียของคาบุจนลืมไปเลย ...หืม? มันกำลังเริ่มต้นแล้วใช่มั้ยเรื่องหลงแม่สื่อเนี่ย!!

แต่คาบุพูดว่าแผนการเดทของพวกเราตอนเอ็นโจถามว่าคุยเรื่องอะไรนะนะนะนะนะนะ(เอ็คโค)

เออ ตอนท้ายๆ ที่เรย์กะทักให้ไปเรียนจากท่านอิมาริ คาบุมันเอาจริงไม่ระแวงเลยนิ แต่เอ็นโจพูดเหมือนรู้เช่นเห็นชาติท่านอิมาริดี ไม่รู้ไปสืบมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ 55555

เห็นพูดถึงตะวันกับจันทราแล้วนึกขึ้นได้ ในแฟนไซต์เขาเปรียบสองคนนี้เป็นดวงอาทิตย์กับดวงจันทร์นะมึง คาบุเป็นดวงอาทิตย์ ร้อนแรง สว่างสดใส พลังงานเต็มเปี่ยมเหลือล้น เอ็นโจเป็นดวงจันทร์ นุ่มนวล เย็นตา แต่จริงๆมีด้านมืดที่น่าเกลียดน่ากลัวซ่อนเร้น อาศัยแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ เป็นด้านตรงข้ามกันทุกอย่างเลย

>>305 หันหลังให้ตะวันและจันทราไปอี๊กกกกก 5555

>>306 กูว่าตั้งแต่ "คนที่แอบปลื้มคือเพื่อนของพี่ชายที่อายุมากกว่า" แน่ๆว่ะ แล้วก็สังเกตมาเรื่อยๆ คุณคิโชวอินชอบสไตล์นี้เองเหรอ งั้นลองทำตามดูบ้างมั้ย

>>308 พวกเรานี่ นับรวมเอ็นโจเป็นเราสามคนสินะ
กูคิดเรื่องสกปรกอยู่นะ เกิดลงเอยกันแบบเราสามคนจริงๆขึ้นมาล่ะมึงเอ๋ย คาบุ มึงได้เป็นเมียสองคนนี้แน่ๆ 5555555555

>>299 จากที่กูเคยกินนะ แข็งเหี้ยๆ กัดทีกรามกูดังกร๊อบอ่ะ แถมหวานอีก เจ้าแม่คะ กินแบบนี้แล้วเลิกหวังเรื่องชุดหน้าร้อนเถอะ
>>309 มึงทำกุนึกถึงฟิคที่แม่งกลายเป็นหนุ่มคาสโนว่าถถถถถ

>>309 เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าพูดกับพวกอาทันเหรอ แล้วจอมมารไปรู้ได้ไง

>>312 ทาคากิเล่าให้ฟังมั้ง 555555
กูก็เดาๆเอาหลังจากทาคากิได้คุยกับเรย์กะน่ะ วันต่อมาพี่แกมาทักทันที ผู้ชายที่ชอบคือคนที่อายุมากกว่างั้นเหรอ

>>312 ตอนนั้นที่จอมมารเดินมาชวนคุยแล้วดักคอไว้ไง ชอบพี่ชายมากก็เลยชอบคนอายุมากกว่าด้วยสินะ ปิ๊ง อาจจะไปไถความลับจากทาคากิคุงมาก็ได้

>>313 แต่ตอนนั้น​สาวๆคุยกันในห้องน้ำ​ไม่ใช่เหรอ.. ทาคากิจะรู้ได้ไง
กูว่าน่ารู้มาจากยูกิโนะที่ฟังมาโอะมาอีกที?

>>306 ปรากฏว่าจริงๆแล้วเอ็นโจเคยไปขอเรียนจีบสาวกับท่านอิมาริมาก่อน------

แปลตอนใหม่ช่างดีงาม เอ็นโจก็รู้ใจทันเรย์กะทุกอย่าง ส่วนคาบุรากิก็ทำดาเมจสาวรัวๆ แม้จะไม่รู้ตัว (และปากเสีย) ก็เถอะ

พูดถึงตะวันจันทราแล้วนึกได้ ถ้าเปรียบคาบุเป็นดวงอาทิตย์นี่คือทุกคนโคจรรอบตัวพี่แกใช่ไหม เรย์กะน่าจะเป็นโลก แล้วดวงจันทร์เอ็นโจก็โคจรรอบๆโลก คนบนโลกจินตนาการว่าพระอาทิตย์คู่กับพระจันทร์ เหมือนเรย์กะจิ้น (วาย) สองคนนั้นเลย 5555

เรื่องท่านเรย์กะชอบผู้ชายอายุมากกว่า นี่น่าจะตั้งแต่ตอนรุ่นพี่โทโมเอะแล้ว คาบุยังสังเกตุเห็น ทำไมจอมมารจะมองไม่ออก

เออ ขอ ky หน่อย ท่านพี่กับอิมารินี่รู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนว่ะ? แล้วทั้งคู่เรียนซุยรันตั้งแต่เมื่อไหร่? พอดีอยากได้ข้อมูลไปแต่งฟิค ถ้าไม่มีข้อมูลจะได้ปุ๊นกาวอย่างสบายใจ //กำถุงกาว

>>319 ก็น่าจะประถม​ปะ เป็นpivoine​ต้องเข้าตั้งแต่​ประถม​

>>319 เป็น pivoine ก็ต้องเข้าเรียนตั้งแต่ป.1 น่ะ คงจะเป็น "พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันถึงได้มาใกล้กับเธอ" ร้องเพลงให้มึงพี้กาวมากยิ่งขึ้น

>>319 พอมึงพูดแล้วกูก็เริ่มอยากรู้ว่าอิมารินี่ เริ่มเป็นคาสโนว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือ ฮีบอร์นทูบี แบบเกิดมาก็เกี้ยวนางพยาบาลได้เลย555555

>>322 กูว่าเป็นโดยสันดาน ตอนเห็นเรย์กะครั้งแรกที่งานซัมเมอร์ปาร์ตียังทำท่าเหมือนเริ่มสนใจแล้วเลย

>>322 กูว่าบอร์นทูบีว่ะ ของแบบนี้มันอยู่ในสายเลือด 55555555

ว่าแล้วก็แปะฟิค ไม่ได้ตรวจทานก่อนนะ ไม่ได้รีรงรีไรท์อะไรเลอ ปั่นสดๆร้อน+มือใหม่หัดแต่ง
ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรก โปรดอ่อนโยนกับอิฉันด้วยน้ะก้ะ //เอาถุงกาวซับๆหน้า

อิมาริXท่านพี่ (คำเตือน: เป็น Y น้ะจ้ะ)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชื่อของผมคือ โมโมโซโนะ อิมาริ ปัจจุบันกำลังเรียนชั้นประถม1ที่โรงเรียนซุยรันอยู่ จะว่าไงดีล่ะ ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายก็คงเป็นโรงเรียนสำหรับพวกลูกคุณหนูทั้งหลายล่ะนะ แถมยังมีชื่อเสียงในระดับหนึ่งเลยล่ะ
แต่เหตุผลหลักที่ผมเลือกเข้าเรียนที่นี่น่ะไม่ใช่เพราะหลักสูตรหรือชื่อเสียงอะไรหรอก

แต่เป็นเพราะมีเด็กผู้หญิงน่ารักๆเยอะต่างหาก!

ว่าแล้วก็อยากสนิทกับเด็กผู้หญิงในห้องไวๆจังน้า~

ระหว่างที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สายตาก็พลันไปเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆอยู่ ดูเป็นเด็กผู้ชายประเภทเจนเทิลแมนสุดๆ แถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก ไม่ได้การล่ะ! หมอนี่ในอนาคตอาจดูดความนิยมจากสาวๆไปได้เยอะเลย หากกลายเป็นศัตรูกัน ความนิยมในตัวฉันมันก็ลดลงไปครึ่งนึงน่ะสิ เรื่องแบบนั้นจะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้

แต่ถ้าหากได้เป็นเพื่อนล่ะก็ คงจะสุด~ยอด~ ไปเลย เพราะเด็กผู้ชายหน้าตาดีสองคนมาอยู่ด้วยกัน ก็จะสะดวกต่อการสนิทกับสาวๆมากขึ้น ดูท่าทางเรียนเก่งด้วย สนิทๆกันไว้ก็ไม่เสียหายหรอกเนาะ?

คิดได้ดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเดินไปโต๊ะข้างๆ ผายมือไปทางเขา

“สวัสดี! ฉันชื่อโมโมโซโนะ อิมาริ ไหนๆเราก็ได้นั่งข้างกันทั้งที มาสนิทกันไว้เถอะ”
“ผม คิโชวอิน ทาคาเทรุ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ทาคาเทรุยิ้มตอบ รอยยิ้มราวกับรูปสลักโบราณ

สุภาพจริงๆด้วยแฮะ
ทำเอารู้สึกผิดที่อยากสนิทกับหมอนี่เพราะเรื่องสาวๆเลย…

ตั้งแต่นั้นมา พวกเราก็เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ

และรอยยิ้มรูปสลักโบราณ ก็ค่อยๆแตกออกทีละเล็กละน้อย…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปเร็วจนน่าตกใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ขึ้นชั้นมัธยมต้นซะแล้ว
ผมกับทาคาเทรุก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม หมอนี่ถึงจะสุภาพแต่ก็ตรงไปตรงมาดี ถึงความตรงไปตรงมาที่ว่าจะเฉพาะแค่กับคนสนิทก็เถอะ…

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ผมกลับรู้สึกดี อยากให้หมอนี่ซื่อตรงกับแค่กับผมก็พอแล้ว

ภายนอกดูอ่อนโยน น่าเคารพนับถือ แต่ภายในกลับเป็นหลุมลึกว่างเปล่า ราวกับทะเล น้ำใสแต่กลับไร้ก้นบึ้ง ยากแท้จะหยั่งถึง

อ๊ะ! ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่หมอนั่นไม่คิดที่จะทรยศเพื่อนหรืออะไรทำนองนี้หรอกนะ อาจด้วยเหตุผลนี้ ผมเลยอยากเก็บหมอนั่นไว้คนเดียว

คงจะเป็นอาการหวงเพื่อนล่ะมั้ง? คนเราเองก็มีช่วงเวลาอะไรแบบนั้นเหมือนกันละน้า

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อไม่นานมานี้ ผมเพิ่งรู้ว่าเจ้ารูปสลักนั่น มีน้องสาวกับเขาด้วย เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก เหมือนกับตุ๊กตาตะวันตกตัวน้อยๆเลยล่ะ ทีแรกก็นึกว่าเป็นลูกคนเดียวซะอีก ก็หมอนั่นไม่เคยเล่าเรื่องน้องสาวให้ฟังสักครั้งเลยนี่นา

เพราะว่าจู่ๆหมอนั่นก็บ่นพึมพำขึ้นมา ว่าน้องสาวทำตัวแปลกๆไป ด้วยความสงสัยก็เลยขอดูรูปซะเลยถึงได้รู้

“เป็นน้องสาวที่น่ารักดีนี่นา ฉันเองก็อยากมีน้องสาวเหมือนกันนะ ถ้าไม่รังเกียจให้ฉันเป็นพี่ชายอีกคนจะได้ไหมน้อ~”
“น้องสาวฉันมีพี่ชายคนเดียวก็พอแล้ว”

พอลองหยอดไป หมอนั่นก็สวนหมัดอากาศฮุคเข้ามาทันที เจ็บๆๆๆๆ แต่เพิ่งจะเคยเห็นหมอนี่แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ครั้งแรกเลย สุดยอด นี่สินะพลังของน้องสาว! ชักอยากจะรู้จักแล้วสิว่าเป็นคนยังไง คราวหน้าถ้าแวะไปบ้าน ซื้อของฝากเล็กๆน้อยๆไปฝากดีกว่า

คุณน้องสาวจะชอบของหวานมั้ยนะ?

>>326 จบยังอะ ไม่กล้าเมนท์กลัวแทรก
แต่ถ้าจบแล้ว กูขอกรี๊ดหน่อยยยย วี้ววว ในที่สุดก็มีคนประทานกาวคู่นี้มา กูดีใตเหลือเกิน

>>326 กลัวเมนต์แทรกเหมือนกัน ฮา มีต่อชิมิ อารมณ์แบบ Bromance อ่อนๆ นิ

>>325-326 งู้ยยยยย อยากเก็บไว้คนเดียวนี่คืออารายค๊าา

>>327 >>328 มีต่อๆ แต่กูยังไม่ได้เขียน 55555 ขอเวลาไปไล่อ่านตอนเก่าๆก่อน กะว่าจะให้ออกแนวกึ่ง side story อ่ะนะ แบบต้องรอท่านเทพฮิโยโกะประทานกาวมาให้ไรงี้ แต่กูอยากให้คู่นี้อารมณ์แบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป //บิด

>>322 กูขำมากตอนอ่าน เกิดมาเกี้ยวนางพยาบาลได้เลย 555555555 เห็นภาพของการบอร์นทูบีมาก ๆ
>>330 พยายามเข้านะคะมึง !! ขอบคุณมากที่ผลิตกาวคู่นี้ออกมา /กำถุงกาวแน่น

ตอนที่ 93นะ เรย์กะแกล้งบอกว่าชอบเพื่อนของพี่ชาย มีอธิบายไว้ว่า เด็กผู้หญิงอีกอีกคน ชื่อคุณ ซากากิก็โดดเข้างับเหยื่อด้วย
ส่วนที่ตาคาบุรู้ได้ไงว่าท่านเรย์กะชอบรุ่นพี่นี่ ตาเอ็นโจน่าจะ "ขาย" ท่านเรย์กะให้คาบุไปมากกว่า อย่างตาคาบุรากินี่ไม่น่ารู้เรื่องแบบนี้ได้เองหรอก

>>332 กูก็คิดงั้นนะ ฮีน่าจะบอกว่าเรย์กะชอบโทโมเอะมาตลอดมากกว่า
>>325 อยากเก็บไว้เป็นของตัวเองคนเดียว ก็จับล่ามโซ่ขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันสิคะ หึๆๆๆๆๆๆ

>>333 เดี๋ยวจะพลิกกลับเป็นโดนล่ามเองสิคะคุณถถถถถถถถ //ตอนนี้นี่ล่ามโซ่ใส่ปลอกคอซะเรียบร้อยเชียว

>>334 ล่ามตัวเองเข้ากับโซ่ รอให้ท่านพี่กลับมาเฆี่ยนตี วันไหนท่านพี่ไม่ลงไม้ลงมือด้วยก็หงอยๆ ไม่สนุกเลย

>>335 อยู่เฉยๆท่านพี่ไม่ลงมือหรอก ต้องใช้เครื่องมือถึงจะสาแก่ใจฮี

>>336 อิมาริผู้เป็นทั้ง s และ m ในคนเดียวกัน ดูจะเพลิดเพลินมากกับการที่ท่านพี่ลงไม้ลงมือด้วย ยอมให้ซ้อมตลอดแถมยังชอบใจ ยอมลงให้แฟนสินะ 555

ไหงจู่ๆ เข้าโหมด sm แทนลาะนั่นนนน

เมื่อวานก็ยันเดเระ ​วันนี้sm ต่อไปอะไร​ดี

>>339 บั่นทอนปัญญาคุโรมาตี้ //อย่าตบกู

>>340 พูดถึงคุโรมาตี้ มันมีฉากนึงที่กูคิดว่าน่าจะเหมาะกับสามคนนี้ว่ะ คือมันจะมีฉากที่ทุกคนออกมาแข่งการเล่าว่าตัวเองเคยไปทำอะไรเลวๆมาบ้าง แล้วทุกคนก็พากันเกทับว่าอ่อ แค่นี้เหรอที่เรียกว่าเลว จนมาคนสุดท้ายคือคามิยามะ ก็เล่าด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม แต่วีรกรรมพี่แกแม่ง..... จนทุกคนพร้อมใจกันชี้หน้าด่าว่าเอ็งนั่นล่ะที่เลวที่สุด

ถ้าเอามาเขียนเป็นสามคนนี้ เอ็นโจต้องเล่าเรื่องด้วยท่าทางถ่อมตัว แต่วีรกรรมเหี้ยที่สุดแน่ๆ 555555555555

FA ใหม่ของอีตาชูสุมอยและท่านราชินี!
https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=64397318&ref=touch_manga_button_thumbnail

>>342 แก้ๆ เป็นท่านพี่กับท่านราชินีสิ!

>>341 เห็นภาพ​ พอเอ็นโจเริ่มเล่า ไฟก็ดับ ฟ้าคะนองดังเปรี้ยง​ปร้าง​ แล้วก็ตัดฉากไปที่เล่าจบแล้ว คาบุกะเร​ย์​กะ​หน้าซีดสั่นผวา 55555

ต่อจาก >>141-145 ฟิคคู่หูทะลุมิติ

วันนี้เขียนรวดเดียวถึงเกือบตีห้า อาจมีมึนนิดหน่อยนะคะ กะลงก่อนนอน 5555

...............

ฉันขึ้นมาบนรถคาบุรากิ ถึงจะเคยนั่งมาหลายครั้งแล้วก็เถอะค่ะ แต่ก็รู้สึกไม่ชินยังไงไม่รู้ แต่คงเพราะอีกฝ่ายเป็น “คาบุรากิ มาซายะ” ที่ถอดแบบมาจาก Kimi Dolce อย่างแท้จริง (โลกฝั่งนู้นดูเหมือนกับในมังงะมากกว่าเยอะเลยล่ะนะคะ) แถมจากคำให้การของคาบุรากิ เขาเคยบอกว่าคาบุรากิคนนั้นทำตัวน่าเบื่อนี่ อะไรที่ตรงข้ามกับความคิดบ้าบอหลุดโลกของหมอนั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ดี

แต่! ไม่รู้ทำไม คาบุรากิผู้เป็นพระเอกมังงะคนนั้นก็เปลี่ยนไป เท่าที่อ่านในบันทึกที่ “เรย์กะ” อีกคนเขียนไว้ให้ฉัน ดูเหมือนจักรพรรดิเริ่มก้าวสู่เส้นทางที่ใกล้เคียงคาบุรากิในโลกนี้มากขึ้นทุกที... ยังดีที่การกระทำยังไม่น่าจะเกินคอมมอนเซ้นส์ของคนทั่วไปแบบคาบุรากิอีกคน

แต่ถึงแม้ตัวตนของคาบุรากิที่ฉันรู้จักจะปราศจากสามัญสำนึกแบบคนปกติจนทำให้ปวดหัวก็เถอะ ฉันก็อยากให้เขากลับมาโลกนี้อยู่ดี... ไม่สิ ฉันอยากอยู่โลกเดียวกับเขา

พอเข้าใจสิ่งที่เรย์กะทำแล้วค่ะ ถึงแม้โลกฝั่งคิมิดอลจะเลวร้ายแค่ไหน แค่เธอก็เลือกที่จะกลับไปหาเอ็นโจอยู่ดี

ถ้าฉันอยู่ในโชโจวมังงะจริงๆล่ะก็ แม้สุดท้ายจะเจออุปสรรคมากแค่ไหน สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยความรักลึกซึ้ง! แต่โลกนี้กลับดูสมจริงประหลาดๆจนไม่รู้ว่าเหตุการณ์โรแมนติคในมังงะจะเกิดขึ้นได้หรือเปล่า... แถมถ้าเกิดได้จริง ฉันที่เป็นตัวร้ายก็คงไม่มีทางลงเอยกับพระเอกหรอกมั้งคะ

ตัดใจ...ดีกว่าไหมนะ แต่ก็อดมีความหวังไม่ได้ ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะตามฉันมาหรือเปล่านะคะ ตอนนั้นเขาก็กลับมาหาฉันนี่นา ถึงฉันจะไม่ได้รู้ตัวเลยก็เถอะ

ตอนที่ฉันยอมถูกรถชน ฉันแค่คิดว่าตัวเองต้องตาย แต่ไม่คิดว่าจะยังมีชีวิตอยู่ แถมดันกลับโลกเดิมได้ซะงั้น... ไม่รู้คาบุรากิจะเป็นยังไงบ้างนะ ตอนนี้เขาอยู่โลกนู้นคนเดียวจะไหวหรือเปล่า จะได้เจอกับเรย์กะโลกคิมิดอลไหมนะ อยู่คนเดียวได้ไหม คงไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกใช่ไหมคะ

“เหม่ออะไรน่ะ”

“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”

“คิดถึงชูสุเกะโลกนั้นอยู่งั้นหรอ”

เรื่องนั้นอีกแล้วหรอ... แต่เรย์กะก็ชอบเอ็นโจคิมินี่เนอะ แถมอาการน่าจะเยอะกว่าที่เขียนอย่างซึนๆไว้ในหนังสือเล่มนั้นแน่ๆ ยังหลอนภาพเอ็นโจผมทองใต้เตียงอยู่เลยนะคะดีที่ไม่เอาไว้ใต้หมอน แต่เคยได้ยินว่ามีพิธีที่หากเอารูปใครไว้ใต้เตียงจุดเดียวกับหมอน จะฝันเห็นคนนั้นได้อยู่นะ เรย์กะคงไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกใช่ไหมนะคะ

ผ่านไปสักพักคาบุรากิก็พูดขึ้น “ต่อจากนี้ไป ฉันจะมารับส่งเธอเอง”

“เอ๋?!”

“ป้องกันการฆ่าตัวตายน่ะ”

ยังปักใจว่าที่ฉันเกือบตกบันไดตอนนั้นจงใจอยู่งั้นหรอคะ แล้วมันควรพูดตรงขนาดนั้นไหมคะ แถมถ้าคิดจะฆ่าตัวตายก็มีที่อื่นให้ทำอีกเยอะ แต่นึกถึงคาบุรากิสมัยอกหักจากท่านยูริเอะ เอ็นโจก็นั่งรถรับส่งไปกับคาบุรากินี่นะ

หมอนั่นจ้องฉันจริงจังด้วยตาดำขลับราวกับกลัวว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหาพร้อมเอาหัวโขกฆ่าตัวตายได้ตลอดเวลา น่ากลัวนะคะ! จะว่าไปตั้งแต่ออกจากบ้านมา หมอนั่นจ้องอยู่ท่านั้นตลอดเลยงั้นหรอ

ไม่ได้การล่ะ! รีบเคลียร์ให้ชัดๆเลยดีกว่า

“ฉันไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ และฉันคือเรย์กะของโลกนี้เองค่ะ”

“อือ คิดได้อย่างนั้นจริงๆก็ดีแล้วล่ะ ต่อจากนี้ไป เราคงต้องอยู่และเป็นคนของโลกนี้”

“...”

ยังไม่เข้าใจอีกหรอ ลำบากจังวุ้ย

“ฉันหมายถึงฉันเพิ่งทะลุมิติกลับมาค่ะ”

“หา?!”

คาบุรากิตกใจจนลุกขึ้นแล้วหัวชนหลังคารถอย่างจัง แม้แต่คนขับรถก็ตกใจ รีบแวะจอดแล้วหันมาดูพวกเรา พร้อมเสนอให้ไปโรงพยาบาล แน่นอนว่าเขาปฏิเสธทันทีพร้อมกุมหัวตัวเอง

ท่าทางเจ็บน่าดูเลยนะคะ

“เป็นอะไรไหมคะ”

“ธะ...เธอคือคิโชวอินที่เคยอยู่โลกนี้น่ะนะ”

“อย่างนั้นแหละค่ะ”

“กลับมาตั้งแต่ตอนไหน...”

“เมื่อวาน ตอนเช้าค่ะ”

“งั้นตอนนั้น เมื่อวาน...” คาบุรากิพูดด้วยท่าทางตกตะลึง หน้าเขามีสีแดงจางๆปรากฏขึ้น

ฉันเอะใจอะไรบางอย่าง เมื่อวานสิ่งที่เขาทำ เพราะคิดว่าฉันเป็นเรย์กะ จะว่าไป แต่ละอย่างก็... ไม่สิ อย่าคิดเรื่องนี้ดีกว่านะคะ

“ที่กะจะนัดเจอก็เรื่องนี้แหละค่ะ” ฉันสรุป ก่อนจะเริ่มปฏิบัติตามที่เรย์กะขอไว้ “เรย์กะฝากมาให้ค่ะ”

"จดหมายจากคิโชวอินงั้นหรอ..." คาบุรากิจากโลกคิมิดอลรับจดหมายก่อนจะพึมพำเบาๆ ฉันเห็นเนื้อหาไวๆได้ประมาณว่า "ถ้านายเห็นจดหมายนี้แสดงว่าการโดนรถชนได้ผล ตามมาได้เลย! แต่ถ้าบังเอิญเจอมันทั้งๆที่ฉันยังอยู่โลกเดิมหรือตายไปแล้วก็อย่าโดดเด็ดขาดนะ!” เขายิ้มเศร้าๆเมื่อมองข้อความส่วนที่เหลือที่ฉันไม่เห็น ก่อนจะเก็บจดหมายไป ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

พอถึงซุยรัน พวกเราก็เดินไปที่ห้องสโมสร คาบุรากิคิมิดอลนั่งลงตรงโซฟาตัวโปรด แล้วเหม่อลอย ฉันพยายามเอาอะไรให้กินก็ไม่ตอบสนองทั้งนั้น

ผ่านไปพักใหญ่ๆ คาบุรากิก็หยิบจดหมายขึ้นมา แล้วมองไปที่ข้อความในนั้นเนินนานราวกับอ่านมันซ้ำๆอยู่ ตั้งแต่เริ่มเรียนจนกระทั่งฉันเลิกเรียน และออกจากห้องสโมสร เขาก็ยังอยู่ท่าเดิม

ฉันให้จดหมายที่เรย์กะฝากมากับเอ็นโจช่วงพักกลางวัน บอกว่าเป็นสิ่งที่ฉันเขียนไว้ช่วงเสียความทรงจำ หมอนั่นก็หายไปไม่ปรากฏตัวอีกเลยตลอดทั้งวัน มีอะไรในจดหมายนั่นงั้นหรอคะ...

แต่ปฏิกิริยาของวาคาบะจังแตกต่างจากสองหนุ่มนั่นมาก พอรู้ว่าฉันกลับมาโลกเดิมก็สวมกอดทันที พร้อมพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ!” ด้วยเสียงร่าเริงแจ่มใส สมกับเป็นวาคาบะจังเลยนะคะ! ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้เสมอแบบนี้ เราตกลงกันว่าจะเลี้ยงฉลองการกลับมาที่บ้านวาคาบะจังวันอาทิตย์นี้ แทบรอไม่ไหวเลยล่ะค่ะ! คิดถึงน้องๆ คุณพ่อคุณแม่ของวาคาบะจังมากเลยค่ะ สถานที่พักใจสำหรับเรื่องน่าปวดหัวทั้งป่วงของฉัน

เมื่อวานเพราะหลงดีใจที่กลับมามากเกินไป ทำให้ประมาทไป! เผลอกอดทานุกินั่น ตอนนี้ทานุกิเลยคุยโม้ไปทั่วว่าลูกสาวขี้อ้อนติดพ่อมากแค่ไหน น่าหมั่นไส้ชะมัดเลยค่ะ!

ตอนนี้พอดูคะแนนตัวเองคร่าวๆ ฉันคิดว่าคงต้องรีบกลับไปเรียนพิเศษตามเดิมล่ะนะคะ จะว่าไป นายบ้าหมาส่งอะไรแปลกๆมาให้เรย์กะหรือเปล่านะ...

เมื่อฉันอ่านเมลล์ก็พูดอะไรไม่ออก เรย์กะดูจะปักใจเชื่อจริงๆว่าตัวเองคุยกับหมาอยู่ แนะนำแชมพูที่ใช้อีกต่างหาก ของคนกับหมานี่จะเหมือนหรอคะ...

แถมเรย์กะคิดว่าเป็นเรื่องปกติของโลกนี้ด้วยแหะ พอคุยๆไป นายบ้าหมาก็ดันบ้าจี้ตาม แย่แล้วค่ะ สงสัยกลับไปเรียนคงต้องเคลียร์กันอีกเยอะ

ช่วงพักกับช่วงเลิกเรียนเป็นเวลาที่ฉันจะทำตามคำขอของเรย์กะ สวมวิญญาณบุรุษไปรษณีย์แจกจดหมายให้กับเพื่อนๆ

พอแจกจดหมายที่เรย์กะเขียนไว้ให้ หลายคนถึงกับร้องไห้ออกมาเลยค่ะ อย่างพวกเซริกะจังก็มารุมกอดฉันด้วยน้ำตาซึม ปลอบประโลมอยู่หลายครั้งกว่าจะกลับสู่สภาพปกติได้

เรย์กะรักโลกนี้จริงๆนะคะ

ถึงจะรู้สึกเหงาๆอย่างประหลาด แต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกไปพร้อมๆกันนะคะ

ตอนนี้ทุกอย่างที่ฉันต้องการมาตลอดอยู่ตรงหน้าแล้ว ชีวิตเดิม เพื่อนและครอบครัวของฉัน

แต่คาบุรากิไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย...

ฉันเดินออกจากโรงเรียน เหม่อมองรถที่ขับไปมา

โดนรถชนทำให้ทะลุมิติได้จริงๆสินะ...

"จะทำอะไรน่ะ!" มีใครสักคนรัดตัวเธอไว้ "อยากตายหรือไงกันฮะ!!!"

เสียงนี้มัน "ท่านคาบุรากิ?"

ฉันพยายามเลี้ยวคอเหลือบมองอย่างยากลำบาก คาบุรากิจริงๆด้วยสินะ ฟื้นตัวเรียบร้อยแล้วหรอคะ

“คิดจะทำอะไรน่ะ!” เขาถามย้ำอย่างบูดบึ้ง

“ยืนชมวิวค่ะ”

ฉันแค่มายืนรำพึงรำพันระลึกความหลังเองค่ะ คาบุรากิเวอร์ชั่นไหนก็ชอบโผล่มาขัดอารมณ์โศกเศร้าของสาวน้อยอยู่เรื่อยเลย ...

คาบุรากิดูท่าทางไม่ไว้ใจนัก จับตัวฉันเดินห่างจากถนน

ถึงจะกลับมาโลกเดิมได้แล้ว แต่เมื่อนึกถึงอีกโลกก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าคาบุรากิกลับโลกเดิมแล้วเห็นการทุจริตของตระกูลคิโชวอินอาจจะจัดการก็ได้นี่นา ฉันไม่อยากให้ตอนจบยังเป็นเหมือนเดิมทั้งๆที่เรย์กะเปลี่ยนไปขนาดนั้นแล้ว

ถึงอ่านจากบันทึกจะดูเข้ากันได้ดีก็เถอะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะสนิทพอยอมทนยอมช่วยเรื่องทุจริตของตระกูลคิโชวอินนี่นะ

“นี่! ห้ามมาเหม่อลอยใกล้ถนนนะ!!!”

จักรพรรดิโวยวาย พร้อมดึงฉันให้ห่างจากถนนยิ่งกว่าเดิม แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเอง หวาดกลัวเกินเหตุไปแล้วนะคะ แต่การปกป้องอย่างตรงไปตรงมาของเขาก็เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เป็นพระเอกที่ได้รับความนิยมอยู่นี่นะ

"ครั้งที่แล้วดอปเปอร์แกงเกอร์ฉันยังยอมถูกรถชนเพื่อกลับไปหาเธอเลย ครั้งนี้เองเขาก็อาจจะยอมโดนรถชนตามเธอมาอีกก็ได้ ไม่ต้องกังวลหรอก"

คาบุรากิพูดอย่างมีเหตุผล คล้ายกำลังพยายามกล่อมไม่ให้ฉันกระโดดไปกลางถนน

“ดูเหมือนว่าพวกเธอต้องเป็นคนถูกชนเท่านั้น ถึงจะไปอีกโลกได้ ส่วนฉันกับยัยนั่นถึงโดนชนก็ไม่ได้มีผลอะไร”

จะว่าไปก็จริงแหะ เรย์กะเคยเขียนเอาไว้ว่าลองให้รถชนแล้วไม่เกิดผลอะไร ตอนแรกที่ทะลุมิติกันมาก็เพราะฉันกับคาบุรากิโดนรถบรรทุกชน สาเหตุมาจากพวกเราเต็มๆ...

“ห้ามเธอกระโดดไปให้รถชนซะเองนะ! เดี๋ยวดอปเปอร์แกงเกอร์ฉันยอมถูกรถชนกลับมา สุดท้ายอาจจะสวนกันไปมาไม่เจอกันซะทีก็ได้”

“รับทราบแล้วค่ะ”

“และก็...ฉันไม่อยากให้คิโชวอินโลกนู้นกลับมาที่นี่อีกแล้ว”

นั่นจุดประสงค์แท้จริงที่เขาไม่อยากให้ฉันโดนรถชนหรือเปล่านะคะ

“ถ้าท่านคาบุรากิกลับไปได้ แล้วรู้ว่าตระกูลคิโชวอินโกงขึ้นมา จะยังช่วยเรย์กะอยู่หรือเปล่าคะ”

ฉันอดถามไม่ได้ ถึงสองคนนั้นมิตรภาพจะอัพเกรดไปไกล แต่เรื่องผิดถูกอย่างนี้ก็เดาไม่ถูกเหมือนกันนะคะ

“ฉันช่วยยัยนั่นอยู่แล้วล่ะ จะยังไงยัยนั่นก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่นา”

เขาตอบพร้อมแววตาเป็นประกายอ่อนโยนขึ้นมา เขาแค่เอ็นดูเฉยๆใช่ไหมคะ ไม่ได้รักเรย์กะเข้าแล้วจริงๆใช่ไหม... ไม่ไหวแล้วค่ะ น้ำตามายาฉันไหลให้ความน่าเศร้าสลดของพระเอกมังงะ

"ทำไมต้องสมมติล่ะ ตระกูลคิโชวอินก็โกงอยู่ไม่ใช่หรือไงที่โลกนั้น"

"เอ๊ะ?!"

ทะ...ทำไมรู้ล่ะ ตามหลักเขาต้องรู้แค่สิ่งที่เห็นตรงหน้า แล้วปล่อยให้เรื่องเบื้องหลังเป็นหน้าที่เอ็นโจนี่! ระ...หรือว่าคำสาปพระรองทำให้คาบุรากิเริ่มกลายเป็นแบบนี้! นั่นสินะ ถ้าไม่สมหวังในรักก็ต้องโดนลดขั้นกลายเป็นพระรอง...

"ฉันมองเห็นเหตุการณ์ในโลกเดิมได้ไง” เขาบอก

อ้อ งี้นี่เอง จะว่าไปเรย์กะเองก็เห็นเหตุการณ์โลกเดิมเหมือนกัน แม้แต่ฉันก็ยังเคยฝันถึงโลกนี้เลยล่ะนะ

แต่...เขาทำตัวเหมือนอ่านใจได้เลยนะคะ ราวกับเอ็นโจไม่มีผิด หรือว่า! ตอนนี้เขาโดนลดขั้นอีกสเต็ปกลายเป็นเพื่อนพระเอกไปแล้ว...

"ถึงตัดสินใจช่วยเรย์กะ แต่จะจัดการตระกูลคิโชวอินหรือเปล่าล่ะคะ"

ฉันถามเบี่ยงประเด็นเพื่อซ่อนความปวดร้าวที่เอ่อล้นในใจ น่าเศร้าไปเกินไปแล้ว คนตรงหน้านี้เป็นพระเอกมังงะที่สาวทั้งในเรื่องนอกเรื่องใฝ่ฝันแท้ๆ...

“นั้นสิ จะเอาไงดีนะ”

คาบุรากิตอบอย่างคลุมเครือ ฉันแทบกรีดร้องออกมา นั่นมันแนวการตอบของเอ็นโจนี่คะ! ไม่นะ อย่าไปทำตามหมอนั่นนะ!!! อย่าจำตัวอย่างผิดๆมาสิคะ...รีบกลับมาเป็นพระเอกมังงะเร็วเข้า!!!

หรือว่ารู้ว่าเรย์กะชอบเอ็นโจ ก็เลยทำตาม...

ไม่หรอกค่ะ! เป็นไปไม่ได้ จะยังไงก็น่าจะแค่ระดับเพื่อนสนิทล่ะนะคะ คนยึดมั่นในรักแบบคาบุรากิคงไม่เปลี่ยนใจจากวาคาบะจังง่ายๆมั้งคะ ต้องเป็นเอ็นโจโลกนี้ไปเป่าหูแน่ๆเลยค่ะ!

แต่ถ้าคาบุรากิเกิดชอบเรย์กะขึ้นมาจริงๆ ชีวิตพระเอกมังงะของเขาก็เศร้าไปแล้ว นางเอกไปคู่กับนายตัวสำรอง พอมาชอบตัวร้าย ตัวร้ายก็กลับไปชอบเพื่อนสนิทเขา

ตอนนี้คิดซะว่าฉันคิดไปเองก่อนแล้วกันนะคะ...

หลังจากเราคุยกันหลายๆเรื่อง ก็รู้สึกว่าคาบุรากิคนนี้มีส่วนต่างจากที่คาบุรากิฉันรู้จักอยู่มากทีเดียว ใกล้เคียงกับพระเอกมังงะมากกว่ามาก

ยังไงคนตรงหน้าก็เป็นคาบุรากิที่แท้จริงนี่นะ คนต้นแบบที่ออกมาจากมังงะเป๊ะๆ แม้สภาพแวดล้อมโลกนี้จะทำให้เขาเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นผู้เป็นคนกว่าคาบุรากิอีกคน

ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าตอนนี้เรย์กะจะเป็นยังไงบ้าง ฉันคงไม่ได้ทำให้ลำบากหรอกใช่ไหม...

ฉันลองถามคาบุรากิที่มาจากอีกโลก ดูเหมือนว่าเขากับเรย์กะมาที่นี่พร้อมๆกัน ในขณะที่ฉันไปที่โลกคิมิดอลช้ากว่าคาบุรากิเป็นเดือน ทั้งๆที่ถูกรถชนห่างกันไม่กี่วินาที

ฉันไม่เข้าใจกลไกเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่กว่าคาบุรากิจะเจอเรย์กะ กว่าจะกระโดดให้รถชนตามมา อาจมาถึงที่นี่ช้ากว่าฉันหลายเดือน ไม่ก็หลายปีก็ได้...

ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีล่ะนะคะ...

...............

“ผ่านมานานแล้วเหมือนนะ”

“นั่นสินะคะ”

“เธอก็ยังรอสินะ”

ฉันไม่ตอบ ทำเพียงยิ้มรับคำถามของคนข้างตัว ถึงแม้เขาจะอายุเลยวัยทำงานไปแล้ว แต่กลับรักษาหุ่นและดูเท่อยู่เลยนะคะ เห็นทีไรก็นึกถึงประธานคาบุรากิสุดเท่บาดใจ พ่อของเขาจริงๆ

เวลาพ้นผ่านไปหลายปี ตอนนี้พวกเราก็มีผมขาวแทรกจนมองไกลๆเหมือนสีเทา แต่คาบุรากิก็ไม่ได้กลับมาจากโลกคิมิดอลอย่างที่หวังไว้

ฉันมองป้ายด้านบน “สถานดูแลคนชราซุยรัน” แล้วเดินเข้าไปพร้อมคาบุรากิจากโลกคิมิดอล

แม้เขาจะไม่ได้กลับโลกเดิม แต่ก็ดูมีความสุขกับความทรงจำใหม่ๆที่นี่ทีเดียว ฉันเองที่ไม่ได้เจอคาบุรากิอีกแล้ว แต่ก็ผ่านมันมาได้ในที่สุด ชีวิตอาจจะไม่ได้เป็นตามที่คาดหวัง ถึงอย่างนั้นฉันก็มีเพื่อนๆที่ดี มีท่านพี่ที่แสนวิเศษ พูดไป แวะไปหาท่านพี่ที่อีกตึกก็ดีนะคะ เวลานี้คงจะอยู่กับท่านอิมาริล่ะมั้งคะ คิดถึงทั้งคู่จัง

ฉันหลับตา พยายามลบความทรงจำเกี่ยวกับคาบุรากิคนเดิมออกไป แต่ก็ยากที่จะทำได้

สุดท้ายฉันก็รู้ดีว่าตัวเองคงจะรอเขาต่อไปไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม...

-------------- (จบตอน 52) -------------

ป.ล. ใกล้จบแล้วค่ะ ตอนหน้าถ้าจินตนาการไหว น่าจะเขียนผ่านมุมมองคาบุรากิ

ป.ล. 2 ขอใส่อ้างอิงแปบ แอบเอาแนวตอนท้ายมาจากฟิคบ้านพักคนชรานะคะ 5555

ป.ล.3 ทันไหมคะถ้าขอให้ลืมๆช่วงท้ายของฟิคตรง >>348 ไปก่อน 5555 มึนๆง่วงๆ แต่ยังไงก็น่าจะพอต่อได้อยู่มั้งคะ

>>348 ทะ.....ทำไม จู่ๆก็มาแนวบ้านพักคนชราเลยรึ!? โอ๋เอ๋นะ อยากรู้เรื่องต่อจังเลย เดี๋ยวนะ.....ฟิคนี้คานซังเข้าวินงั้นรึ!?//รีแอคชั่นแบบหน้ากากแก้ว

>>348 อ้าว จบแบบนกหมู่งั้นเรอะ งั้นฟิคเลี้ยงต้อยเอาแบบนี้บ้างดีมั้ย 5555555
เอ็นโจผมดำอกหักคงหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาลเลยแหงๆ แล้วที่โลกโน้นเป็นยังไงบ้าง ทุกคนโอเคมั้ยนะ แล้วเรย์กะกับคาบุจะได้เจอกันตอนไหนอะ เจอกันในไลฟ์สตรีมแบบคลาวด์กับแอริธ??
อยากเห็นเหตุการณ์อีกโลกจัง //พูดเฉยๆ ไม่ต้องเขียนหรอก เดี๋ยวจะกลายเป็นเพิ่มงานให้โม่งทะลุมิติเข้าให้

>>348 เดี๋ยวน้าาาา จะจบแบบวาร์ปมาในอีก 40 ปีให้หลังนกกันยกแก๊งแบบนี้ไม่ได้น้าาาา กูจะทำเป็นลืมๆ ช่วงท้ายๆ ไปก่อนตามที่ >>349 ว่านะ ขอ Happy End เถ้อออ คาบุมันอุตส่าห์โดดให้รถชนหลายรอบปานนั้น ถ้ายังนกนี่อีกโคตรน่าสงสาร...

เดี๋ยวๆๆ บ้านพักคนชราซะงั้น 5555555

>>348 อ่านถึงตอนท้ายๆแล้ว ห้ะ!?
>>349 ok เอาตามนั้น

ถ้าเรื่องนี้เกิดจบพลิกล็อคเป็นอาริมะเข้าวินจะเกิดอะไรขึ้นว่ะ

>>355 คงพีคในพีค จืดจางปานนี้ ความพีคคงพอๆ กับ a-z

>>356 คัลท์คันไข่กันเลยทีเดียว 555555

>>356 จบแบบเรื่องนั้น กองอวยตายเรียบ

ไม่ก็จบกะน้องชายอิมาริ หรือพี่ชายของอาโออิสักคน.....

>>359 คุณพี่บ้ากล้ามเกากีตาร์นี่ไม่ไหวนะ กูฝากความหวังไว้กับน้องชายท่านอิมาริที่ยังไม่โผบ่มาแล้วกัน...

>>357 อาริมะคันไข่....

>>361 อย่าเอาอิมเมจเลวๆไปยัดให้อาริมะสิวะ 55555555

>>361 ทำไมต้องคันไข่ว่ะ 5555555555

พอเถ้อออออ อย่ารังแกอาริมะกันอย่างนั้น โดนคนเขียนรังแกให้ไม่มีบทก็น่าสงสารอยู่แล้ววว พี่แกเป็นถึงพระรองเลยนะเฟ้ย ไหงบทน้อยกว่านกพิราบอย่างนี้ฟร่ะ โผล่มาทีก็ออกมาแค่เป็นคนตบมุกกับวาคาบะ นี่ถ้าไม่มีโมเมนท์ประกาศผลคะแนนนี่แกคงบทหายยาวอ่ะ สงสาร555555555

>>359 จบกับท่านอิมาริเลยไม่ได้หรอ จะได้อยู่กันแบบสามคนท่านพี่ ท่านอิมาริ ท่านเรย์กะ เลิฟๆกันสามคน ชีวิตแฮปปี้ ถ้าจบกับน้องชายท่านอิมาริที่ไม่มีแม้กระทั่งชื่อนี่มันจะทำร้ายกองอวยไปไหมว่ะ555555 จบกับตัวประกอบไร้ชื่อ

>>363 ลองเสิช >>>Aldnoah.Zero คันไข่ <<< ดูเมิงง

>>363 มันเป็นมุกในโม่งห้องอนิเมะ ล้อเรื่อง aldnoah zero น่ะมึง ตัวละครนี้เป็นท่านเคาท์ ชื่อคานไคล์(มั้งนะ จำไม่ได้) แล้วเขาก็เลยเรียกชื่อกันเหี้ยๆว่าคันไข่ วีรกรรมพี่แกก็..โผล่มาหล่อๆไม่ถึงสิบห้านาทีในเรื่อง แต่ได้นางเอกไปรับประทาน ส่วนพระเอกสองฝั่งตบตีเอาชีวิตเข้าแลกแบบถวายหัวแทบตายโดนปล่อยลอยแพให้ตาย สองกองอวยเงิบแดกกันไป

>>367 แต่เรื่องนี้กูฟินนะ เพราะอินาโฮะกับสเลนอยู่ด้วยกัน อีองค์หญิงน่ะช่างหัวแม่ง ปล่อยไปดูนกกับไอ้คันไข่ตามใจนางเถิด 55555555555555555

>>367 ขอบ่นแป้ป แม่งเอ้ยยยยยย สเลนกู บักคันไข่โผล่มาหล่อๆงาบองค์หญิงไป ขณะที่ส้มกับค้างคาวสู้กัน แถมน้องกูยังโดนจับยัดคุก จิตใจคนเขียนทำด้วยอะไร ;;;-;;;; แม่งทำกูเจ็บช้ำจนเปิดโลกวาย(กูมันสายนอมอล) กูช้ำรักองค์หญิงขนาดจิ้นส้มค้างคาวอะคิดดู ฉากเล่นหมากรุกกูยังกร๊าว โฮ่ยยย ไม่ได้บ่นเรื่องนี้มานานขอหน่อยนึงนะ5555555

>>369 กูมันสายวายอยู่แล้ว จบแบบนี้เลยไม่ได้อะไรมากเท่าไหร่ กูจิ้นส้มกับสเลน หญิงใหญ่นี่แทบไม่ได้อยู่ในสายตากู ออกแนวตัวเกะกะด้วยซ้ำ แต่หญิงเล็กกูเอ็นดูนะ อยากให้คู่สเลนเพราะนางรักเขามาตลอดจริงๆ กูชอบตัวละครทุ่มเทแบบนี้

แต่กูฮากองอวยสองฝั่งมากกว่า ตอนแรกๆตีกันแทบตายว่าใครจะเข้าวิน ตอนนี้ต่างผลักไสหญิงใหญ่ไปให้อีกฝั่ง พร้อมกับประสานเสียงว่าเออ อีโลกสวยช่วยๆจบกับไอ้คันไข่ไปเหอะ

>>366 กูอ่านแล้วสะพรึงกลัวในจินตนาการของพวกผู้ชายสัดๆ
ตลับแปลงร่าง
ถุงน่องอิงโกะ
ลักหลับพี่สาว
กูว่ากูเป็นฟุโม่ยๆ ละนะ แต่ฝั่งผู้ชายนี่อะไรวะเนี่ย

>>371 หลังๆมันโม่ยสเลนแทนว่ะ 5555555

>>351 เดี๋ยวค่าาาาา อย่าเพิ่งทำฟิคเลี้ยงต้อยสู่รูทคานนน ถึงแม้จะชอบเวลาเลี้ยงต้อยมาซายะก็เถอะ แค่กๆๆๆ
จริงๆแล้ว เขียนโลกฝั่งคิมิดอลใกล้เสร็จแล้วค่ะ 5555 น่าจะเสร็จก่อนตอนที่จะลงตอนหน้าซะอีก แต่กะจะลงเป็นตอนจบ เลยเก็บเอาไว้ก่อน

>>373 จะรอน้า อยากอ่านตอนจบ แต่ก็ไม่อยากให้จบเลย ; w ;

>>373 สู้ๆนะคะมึง กูจะรออ่าน อยากรู้ว่าเรย์กะkimiจะเลิกซึนแล้วลงเอยกับเอ็นโจkimiได้หรือไม่

>>345-347 กุขอถือว่ามีเนื้อหาแค่นี้! ตอนท้ายมันคืออะไรรรรรร คานซังเข้าวิน นกบินไปมากันทั่วหน้า แต่ดูท่านพี่กับอิมาริที่สมหวังใช้ชีวิตปั้นปลายที่บ้านพักคนชราด้วยกันอย่างมีความสุข เออ แต่เรย์กะคิมิที่กลับไปมีสิทธิจะสมหวังคนเดียวเลยเปล่าวะมารูทนี้ หรือสุดท้ายซึนเดะเระจนไปจบที่รูทบ้านพักคนชราเหมือนกัน... *ร้องไห้*
กะจะโพสอะไรสักอย่าง โดนตอนท้ายล้างสมองหมดเลยวุ้ย กุสงสารคาบุรากิคิมิดอลวะ ทะลุมิติจากคนรักมา มาอยู่นี่เหมือนจะเปลี่ยนมาชอบเรย์กะคิมิ สุดท้ายนอกจากสาวไม่สนใจแล้ว สาวยังกลับโลกเดิมอีก
>>373 กุจะรอฟิคของโลกทั้งสองฝั่งนะมึง สู้ๆเป็นกำลังใจให้ ถ้าต่อโลกนี้แล้วเปลี่ยนออกห่างจากรูทคานจะดีมาก กุจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตาม >>349

คิดถึงท่านเอ็นโจคนนี้กันมั้ย
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3899/62/
-------------------------------------

ต่อมา ผมก็ได้เข้าโรงเรียนนามว่าซุยรัน อันเป็นโรงเรียนเดิมในชาติที่แล้ว เป็นหนึ่งใน Pivoine ชนชั้นอภิสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ตามสบายในโรงเรียนนี้เหมือนเดิมทุกประการ สุขสบายดีทุกอย่าง นับว่ายอดเยี่ยมที่สุดที่ได้กลับมาเกิดในตระกูลเอ็นโจอีกหน

ถ้าให้ไปเกิดในตระกูลชนชั้นธรรมดานี่ไม่เอาด้วยแน่ๆล่ะ ผมไม่ชอบความลำบากนี่นา

แต่การต้องรักษาภาพพจน์ของเทวดานี่มันก็ลำบากใช่เล่นเหมือนกันแฮะ

แล้วยังจะมีเสียงเด็กเจี๊ยวจ๊าวหนวกหูน่ารำคาญนี่อีก ไม่มีวันซะละที่ผมจะสร้างฮาเร็มจากยัยเด็กน่ารำคาญพวกนี้ ขอเป็นพี่สาวสุดเซ็กซี่ที่พูดกันรู้เรื่องจะดีกว่า

จะอ้อนขอชูสุเกะไปเดินเล่นฝั่งม.ปลายบ้างดีมั้ยน้า เจอคนไหนแจ่มๆจะได้เล็งเอาไว้ก่อน

ขณะครุ่นคิดการวางแผนสร้างฮาเร็มอยู่ดีๆก็ได้ยินเด็กผู้หญิงที่ชื่อซาวาราบิ มาโอะพูดคุยกับเพื่อนถึงพี่สาวใจดีที่ชื่อคิโชวอิน เรย์กะไปงานวันเกิดของเธอ และวันนี้นัดกันไว้ว่าจะมาหา

คิโชวอิน เรย์กะ!?

โลกนี้มีคิโชวอิน เรย์กะด้วยอย่างนั้นเรอะ!!!!!!!

ร่างกายผมสั่นเทิ้มด้วยความอาฆาตแค้น ผมไม่มีวันลืมชื่อคนที่ฆ่าผมเลยแม้แต่นิดเดียว

กำลังคิดว่าจะแก้แค้นยัยคิโชวอินอย่างไรดีถึงจะสาสม ก็เหลือบไปเห็นว่ายัยผู้หญิงคนนั้นเดินมาตามทางเดินพอดี ได้การล่ะ

ผมเดินไปเปิดประตูให้ยัยนั่น คิดแผนการมากมายที่จะทำให้คิโชวอิน เรย์กะต้องอับอายขายหน้า..จะขัดขาให้ล้มก็ไม่เลวนะ

แต่ก่อนอื่นผมต้องไปเผชิญหน้ากับศัตรูก่อน

ยัยนั่นจ้องผมเขม็ง เอ๊ะ หรือว่าจะรู้ตัวแล้วหว่าว่าผมคือเอ็นโจ ชูสุเกะน่ะ

“คุณพี่ม.ปลายมีธุระอะไรเหรอฮะ” ผมทำเป็นแอ๊บน่ารัก ซึ่งก็น่าจะได้ผล ไม่เคยมีใครขัดใจความน่ารักนี้ได้ซักคน แม้บางทีเจ้าชูสุเกะจะทำหน้าเอือมๆบ้างก็เหอะ

ยัยคิโชวอินจ้องผมอยู่นั่น ได้เห็นฆาตกรที่ฆ่าผมในชาติก่อนมาจ้องเอาๆแบบนี้ ชักขนลุกแล้วนะเฮ้ย

“คุณพี่ฮะ”

ตอนที่ผมเรียกอีกครั้ง ยัยนั่นก็สะดุ้งหน่อยๆ แล้วก็แนะนำตัวอย่างยิ้มแย้มว่ามาทำอะไรที่นี่ ผมฟังแล้วก็พยักหน้าให้ ลากยัยคิโชวอินเข้ามาข้างในเพื่อจะได้สำเร็จโทษ ยัยนั่นยิ้มกว้างเชียว

ยิ้มแบบนี้มันน่าขนลุกนะโว้ย!!

ยัยเด็กซาวาราบิเห็นยัยคิโชวอินก็รีบวิ่งเข้ามาหา ผมเลยปล่อยยัยนี่ไว้ก่อน เดินเข้าไปตรงซุ้มขนม กวาดตาดูว่าของกินอะไรที่จะวางยาพิษได้ง่ายๆบ้าง จนมาตกลงปลงใจที่ Cremet d Anjou

ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คลำๆหาขวดแก้วใบเล็กๆที่พกไว้เป็นประจำ แบ่งมาจากกระปุกไซยาไนด์ที่ใช้บัตรของชูสุเกะในการสั่งซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต

ถ้าเกิดการฆาตกรรมด้วยไซยาไนด์ ชูสุเกะก็รับไปเต็มๆคนเดียว ผมไม่เกี่ยว

อ้าว ไม่มี!!

บ้าจริง ลืมไว้ที่บ้านงั้นเหรอ ปัดโธ่เว้ย อุตส่าห์เอาติดตัวมาทุกวันเผื่อวันไหนเจอคิโชวอินจะได้วางยาพิษเป็นการล้างแค้น แต่พอฟ้าประทานโอกาสมาให้ดันพลาดซะได้งั้นเร้อออออ

เด็กคนอื่นๆที่มารอตักขนมเริ่มมองหน้าผมแล้ว คงจะสงสัยว่าทำไมผมยืนอยู่ตรงนี้นานจัง โว้ย เจ้าเด็กน่ารำคาญพวกนี้นี่นะ

ผมบ่นปอดแปดในใจตอนยกถาดขนมไปให้ หนักจังวุ้ย โยนทิ้งแล้วไปนั่งกินขนมเหมือนเดิมดีกว่ามั้ยเนี่ย

อดทนไว้ก่อนก็แล้วกัน ไม่รู้ว่ายัยคิโชวอินจะโผล่หัวมาที่เปอติต์อีกเมื่อไหร่ ตีสนิทให้ยัยนั่นตายใจแล้วค่อยหาจังหวะเชือดแม่ง

ยัยคิโชวอินหัวเราะเฮฮากับยัยเด็กซาวาราบิ เปิดดูอัลบั้มภาพอย่างสนุกสนาน ผมวางถาดขนมแหมะลงบนโต๊ะตรงหน้า ยัยนั่นก็ทำตาเป็นประกายที่เห็นแล้วน่าขนลุก

อดทนไว้ๆ

“อุตส่าห์ยกน้ำชามาให้ท่านพี่เรย์กะเหรอ ขอบใจมากนะ ยูกิโนะคุง”

“ไม่เป็นไรฮะ”

“ยูกิโนะคุง ชื่อยูกิโนะคุงเหรอจ๊ะ” ยัยนั่นทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ เป็นน้ำเสียงแบบเดียวกับตอนที่พูดกับมาซายะในโลกเดิมของผม

เฮ้ยๆๆๆ อย่าบอกนะว่าในโลกนี้เปลี่ยนรสนิยมมาชอบเด็กแล้วน่ะ นี่มันเปโดฟิเลียนี่นา!!!

“ฮะ ผมชื่อเอ็นโจ ยูกิโนะ ฝากตัวด้วยนะฮะ คุณพี่เรย์กะ”

พอได้ยินชื่อเอ็นโจ ยัยคิโชวอินก็ผงะหงายหลังทันที อะไรของหล่อนน่ะหา!!!

“เอ่อ… ยูกิโนะคุงเป็นอะไรกับท่านเอ็นโจ ชูสุเกะรึเปล่าจ๊ะ”

“เอ็นโจ ชูสุเกะเป็นพี่ชายของผมฮะ” จริงๆแล้วเป็นตัวตายตัวแทนต่างหาก

ยัยคิโชวอินหน้าซีดไปเลย เอ๊ะ อะไรเนี่ย โลกเดิมของผม ยัยนั่นไม่เห็นจะเกรงกลัวผมตรงไหนเลยนี่นา จะด่าจะไล่ยังไงก็ยังไปเกาะแข้งเกาะขามาซายะอยู่ได้

ไอ้คนไม่ได้เรื่องนั่นก็ดันไม่มีปัญญาจัดการไล่ยัยนี่ไปให้พ้นๆด้วยตัวเอง ต้องถึงมือผมอยู่เรื่อย

“เอ่อ… พี่ชายทำไมเหรอฮะ” ผมทำท่ากังวลแบบน่ารักๆ เป็นท่าที่ใช้ประจำตอนจะล้วงเอาความลับจากใคร ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าชูสุเกะกับยัยนี่มีความสัมพันธ์กันยังไงในโลกนี้

เห็นยัยนั่นเหงื่อแตกหน้าซีดตอนเล่าเรื่องก็ยิ่งสงสัย คุยโม้ว่าสนิทกับชูสุเกะอย่างงั้นอย่างงี้ ชูสุเกะไปทัวร์ที่ฆ่าตัวตายกับมาซายะก็เอาขนมจากที่พวกนั้นมาฝากด้วย

อ๋อ ใช่ ในโลกเดิมของมาซายะก็อกหักจากยูริเอะเหมือนกัน เพียงแต่ว่ามาซายะแค่มานั่งโทรมๆ เพ้อรำพันถึงบทกวีคนนั้นคนนี้ในห้องสโมสร เห็นแล้วรำคาญลูกตาชะมัด

ในโลกนี้ ผมก็เลยเอาโบรชัวร์สถานที่ท่องเที่ยวที่ปรินท์มาจากอินเตอร์เน็ตยื่นให้มาซายะไป ถ้าได้ไปเที่ยวก็อาจจะสงบจิตสงบใจได้บ้าง ไม่ต้องมาทำท่าหมดอาลัยตายอยากให้เห็น

อ้อ ผมไม่ได้บอกให้มาซายะไปฆ่าตัวตายหรอกนะ ใครจะไปทำแบบนั้นกันล่ะ แค่สถานที่ที่ผมแนะนำให้มาซายะไปนั้นมันแค่เป็นที่ยอดนิยมในการฆ่าตัวตายเท่านั้นเอ๊ง!!

เหมือนยืนอยู่กับคนสิ้นหวังตรงหน้าผาก็ชี้ให้ดูข้างล่าง แต่ไม่ได้บอกให้โดดลงไปซักหน่อย

ชูสุเกะเองก็ได้โอกาสชิ่ง อ้างว่าจะไปตามมาซายะกลับมา แต่เห็นหิ้วของฝากมาพะรุงพะรัง หน้าตามีแต่รอยยิ้ม ไม่เห็นจะเหมือนคนที่ทุกข์ตรมเพราะเพื่อนคิดฆ่าตัวตายตรงไหน

ที่แท้ก็แค่ไปตะลอนทัวร์ แล้วซื้อของฝากมาฝากสาวไม่ใช่เหรอ
.
.
.
.

พอกลับมาบ้าน ผมก็เข้าไปหาชูสุเกะ บอกว่าได้เจอคิโชวอินแล้ว ชูสุเกะก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูท่าทางมีความสุข

เฮ้ยๆ เจ้าร่างแยก นายชอบยัยนั่นจริงๆอ้ะ รสนิยมพิลึกชะมัด

ยัยนั่นมันเป็นคนที่ฆ่าฉันในโลกเดิมนะโว้ย!! แกจะไปหลงหน้าตาน่ารักๆแบบนั้นไม่ได้นะ

เอ๊ะ หรือชูสุเกะในโลกนี้จะควบคุมบงการยัยคิโชวอินให้อยู่ในกำมือได้ ยัยนั่นถึงได้หน้าซีดตัวสั่นแบบนั้น

เข้าใจแล้ว ความสัมพันธ์แบบเหยื่อกับผู้ล่านี่เอง ร้ายไม่เบาเลยนะ ชูสุเกะ

------------------------------------

ตอนต่อไปคงเร็วๆนี้มั้ง......

>>377-378 เป็นยูกิโนะ(?)ที่ฮาร์ดคอร์มาก แต่ทำไมกูชอบว่ะ 55555555555 สนใจรับโอเน่ซังคนนี้ไปเป็นนางสนองพระโอษฐ์มั้ยคะ บ้านพี่มีขนมเยอะแยะเลยนะ----

>>379 คิดดีแล้วเหรอ ท่านเอ็นโจคนนี้มันฮาร์ดคอร์นะมึง 555555555555555555

>>377-378 ฮาร์ดคอร์โคตร อ่านไปก็กลัวติดภาพจำเอาไปรวมกับอฟช. 5555555555555

>>381 กูเอาไปรวมเรียบร้อยแล้วว่ะ ตั้งแต่ฟิคชูสุเกะคิมิมาเกิดเป็นยูกิโนะเลย 55555
ท่านเอ็นโจฟิคฮาร์ดคอร์ แม่งก็ฮาร์ดคอร์สมชื่อ อะไรคือการสั่งไซยาไนด์มาจากเน็ตโดยใช้บัตรของชูสุเกะน่ะ...

>>382 ฟิคนั้นมันยังน่ารักโอเคอยู่ไง อันนี้ฮาร์ดคอร์ชิพหาย ไม่ไม่ไม่ไม่ น้องไม่ได้เป็นคนแบบนั้น 5555555555

>>383 ก๊ากกกกกกก คิดซะว่าฟิคนี้เป็นฟิคท่านเอ็นโจแบบไม่สปอยน้องชายเหมือนฟิคนั้นก็แล้วกัน 55555555
เดี๋ยวกูลงฟิคแบบปกติให้อ่านสลับๆกันไป กำลังเขียนอยู่ ใกล้เสร็จแล้วล่ะ

ฟิคคู่หูทำไมทำร้ายกูแบบนี้ กูเชียร์ กูฟินเรย์กะคาบุ อย่าพรากกัน กูขอ กูงอแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

>>377-378 ภาคนี้เอ็นโจไม่โดนเร​ย์​กะ​ฆ่าหรอก น่าจะติดคุก​เพราะ(น้องชาย)​ซื้อยาผิดกฎหมาย​มากกว่า​ถถถ

>>377-378 เหนความดำมืดที่ดำมิดภายในจิตใจของยูกิโนะคุงเลยล่ะ ไม่นะเทวดาของฉัน

>>377-378 อะไรคือการเอาโบรชัวร์สถานที่ฆ่าตัวตายให้มาซายะไปทัวร์สงบจิตใจคะ ท่านเอ็นโจ๊!!!!

>>378 น้องโคตรโหดดด กูแค่ให้น้องโหดแบบตบกบาลคุณพี่ที่รัก นี่ถึงขั้นสั่งไซยาไนด์ เสือกไสมาซายะให้ไปตายเลยเหรอวะ 55555 ว่าแต่คุณพี่ที่รักได้ใช้เวลาช่วงคริสมาสต์กับเพื่อนชายสองต่อสองมองดูทะเลคลั่งด้วยนะ คงมีสลดกันบ้างแหละ...

>>377-378 ไม่!!! กูรับไม่ได้! น้องน้อยปีศาจกูฮาร์ดคอร์เกินกว่ากูจะรับไหว อหหห อะไรคือสั่งไซยาไนต์โดยบัตรชูสุเกะ มึงแม่งงงงงงง กูอ่านไปขำไป กูรับไม่ด๊ายยยยย55555555

ขอบคุณแปลไทยจากโม่งแปล
กูน้ำตาแทบไหล กัปตันยูกิโนะมาแล้ว~
จบตอนด้วยนายตัวสำรองที่หายไปนาน อุปกรณ์ครบมือขนาดนั้น คงไม่โดนว่าเป็นคนทำหรอกนะ ท่านเรย์กะ

กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซ ตอนใหม่

ถ้าคิดว่าสามหน่อนี่เป็นเพื่อนกันเฉยๆ เอ็นโจต้องคิดว่าท่านเรย์กะแอบชอบท่านอิมาริแน่เลย

ขอบคุณโม่งแปลลล

ท่านเรยกะ ห้ามไปใจเต้นกะคาบุนะ. มันเสียของจริงๆ. เรือคาบุตอนนี้กะตอนที่แล้วนี่ระเบิดตูมตามเลยทีเดียว 555. เรือเอ็นโจแล่นฉิวววว ลมมากางใบมาก. สาเหตุที่ต้องไปวันนี้เลยเพราะกลัวใครมาขัดขวางอีกรึเปล่า

ว่าแต่เรือคาบุยอมสละกันยังเอ่ย. จะได้แล่นเรือเอ็นโจไปรับใกล้ๆ อิอิ

แปลไทยตอนใหม่แม่ง...........อาริมะมาจังหวะเห้ ๆ อีกละ
เรย์กะซามะจะแถยังไงอีกทีนี้

>>393 เราจะเกาะซากเรือคาบุอย่างหนักแน่น! ถึงแม้มันใกล้จะจมแล้วเถอะกับตอนที่แล้ว... คาบุมันยังเด็ก รอโตๆก่อนอาจจะดีขึ้น เราชอบตอนตบมุกเฮฮากับเรย์กะอ่ะ ต้องอย่าคาดหวังอะไรมาก แล้วท่านฮิโยโกะจะประทานโมเม้นต์มาให้แบบไม่รู้ตัว(มั้ง) ตอนนี้ติดฟิตเตอร์ยาวๆ 5555

>>393 ไปรับคนมามากตอนเรือแตกระวังจะล่มตายห่าไปด้วยกันทั้งหมดนะมึง 5555 ตอนนี้ท่านเรย์กะยังเขยิบเก้าอี้หนีเอ็นโจอยู่เลยนะว้อย เหมือนในอดีตยันชั้นประถมเป๊ะ

>>395 >>396 เออ ความจริงกุก็ชอบโมเม้นคาบุเรยกะมากที่สุด สายฮา + ดูเท่าๆกันดี (ความคิดอ่าน แม้ว่าเรยกะจะไม่ค่อยยอมรับ). แต่จะพัฒนาเป็นคู่รักนี่กุว่า. รอชาติหน้ามั้ย 555
เอ็นโจนี่เป็นคนเดียวที่กุมองเห็นความพยายามเข้าหาเรยกะแบบเลิฟๆ จริงจัง. แม้ว่าจะลองผิดลองถูกจนสาวขยาดบ้างก็เหอะ. กุว่ายังต้องพยายามอีกพอสมควรแต่อย่างน้อยมันก็คิดจะพยายามอ่ะนะ

สงสารเอ็นโจจริงๆ กะจะเดทกับสาว(ถึงแม้จะมีเด็กๆ อยู่ด้วย) แต่มีเพื่อนรักคาบุรากิมาแจมด้วย 555555555
ไอ้ที่ชมสาวว่าคอยาวสวยคืออะไร๊ กรีดร้องงงงงง ขนาดมีผมลอนปิดแล้ว นายยังจะมองเห็นมันอีกหรออออ

ในที่สุดเรือสองลำก็พุ่งแล้วจ้า หลังจากที่เรือเอ็นโจกุระเบิดฆ่าตัวตายไปรอบ ครั้งนี้แจวจ้ำๆ ถึงท่านเรย์กะขยับเก้าอี้หนีก็เถอะ ส่วนเรือนายตัวสำรอง อั้นมาร้อยสองร้อยตอน ในที่สุดก็มาแล้ว

เหอๆ คราวนี้คานคุงจะสะท้านหรือไม่ ปูเสื่อรอค่ะ

>>398 ต้องบอกว่าคาบุรากิมัน KY ได้ใจจริงๆ ว่ะ ไม่สะกิดใจเลยหราพ่อคู๊ณว่าเพื่อนรักจะชวนสาวไปทำไม เพื่อนก็ช่างปากหนักเหลือเกิน เอาแต่ยิ้มขื่นๆ อยู่นั่นแหละ โดนขัดขวางการเดทเลย สมควรแล้วย่ะ

ตอนใหม่เอ็นโจโคตรน่าสงสาร 5555 ชวนสาวเดทต้องเอาน้องอ้าง แถมโดนเพื่อนมาแจมอีก ที่ร้านอาหารคงนึกในใจว่านี่หยอดเลียนแบบอิมาริแล้วทำไมคุณเธอยังขยับหนีอยู่อีก
นี่ถ้าคาบุได้คบกับวาคา คงต้องเป็นพวกเรียจูน่าหมั่นไส้แน่ๆ โดนเฉพาะคาบุเนี่ย ระเบิดตายไปซะ

ตอนล่าสุด เอ็นโจ! นายทำดีมาก GJ!! อย่าพึ่งยอมแพ้ล่ะ! ส่วนอาริมะนี่ อุปกรณ์ทำความสะอาดจัดเต็มขนาดนั้น ท่านเรย์กะไม่น่าจะโดนว่าเป็นคนกลั่นแกล้ง แต่ความจะแตกว่าแอบช่วยวาคาบะอยู่สินะ?

โอ๊ยยยยย เรือเอ็นโจวกูพุ่งฉิวเลยยยยยย ชมคอหราาาา ไปส่องคอตอนไหนอะ แหมมมมมม่...

ส่วนเรือรัชทายาทกำลังจะมาใน 3..2...1...

อีคาบุมึงนี่ ky ชิบหาย จนป่านนี้ยังไม่รู้งั้นเรอะว่าเพื่อนมึงชอบสาวคนนี้ ฮ่วย

แหม แหม คอเรียวระหงเป็นเงื่อนไขของความเป็นคนสวย..... ข่นบ๊ะ ไปส่องคอเขางั้นหราาาาาาาา คนบ้าอะไรเนี่ยชมต้นคอคนอื่น แต่ตอนได้ยินว่าอิมาริมาแจม ไปเที่ยวด้วย ซื้อนั่นซื้อนี่ให้คงชะงักไปเลยอะดิ เอ็นโจ แล้วก็จ้องเขาตลอดอย่างกับแฟนสาวจับผิดแฟนหนุ่มตอนเจอว่าหนุ่มแชทกับหญิงอื่นในมือถือยังไงยังงั้น

ตอนท้าย ท่านเรย์กะก็ยังคงความเป็นนางซินได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แต่อาริมะมาได้จังหวะพอดี นายต้องมาเห็นตอนขัดถูเซร่ ไม่ใช่มาเห็นตอนแบบนี้อ่ะ

ต้องดูคอตอนเขาใส่กิโมโน​ดูหิ่งห้อย​แหงๆ อิอิ
พอรู้ว่าสาวเคยไปเดทกะใครก็ไม่รู้​แถมคาบุคงไซโคที่ไปเดทกะวาคาบะมา เลยรีบมาชวนบ้าง เอาน้องบังหน้าซินะ
แต่วันนี้ถ้าคาบุไม่มาตี้ด้วย เรย์กะกะเอ็น​โจ​ก็คงไม่ได้เดินคู่กันชมปลาหรอกน่าา ยูกิโนะ​มาโอะต้องเกาะหนึบสองข้างแหงๆ นี่มีพี่เลี้ยงคุมเด็ก​ๆหรอก ถึงได้เดินคู่กันน่ะ ถือว่าทำได้ดี ไซซายะ!
นึกภาพเอ็นโจที่ตัวสูงกว่าก้มตัวมากระซิบข้าง​หู​แล้วกร๊าวใจชะมัด ฟฟากสฟสกาห

บทนายตัวสำรอง​แล้ว! จะไม่มีใครมาถามว่านายเป็นใคร เรื่องนี้มีคนชื่อด้วยเหรออีกแล้วซินะ

ว่าแต่ทีกะอิมาริไม่ยักอะไร พอเป็นเอ็นโจน่าจะ​เป็น​ผู้สืบทอดหัวหน้า​หมู่บ้าน​ดันกลัว ทำไมกัน... กลัวเผลอใจ​เหรอคะท่านเร​ย์​กะ ​//แค่กๆๆ

>>405 ตอนเขาใส่ชุดอะไรมาก็เก็บทุกรายละเอียดสินะ แถมเขาเกล้าผมเห็นต้นคอก็มองเพลินเลยอะดิ หึๆๆๆๆๆๆ หรือจะเฟติชต้นคอ เห็นแล้วอยากซุกไซร้

อาริมะจะเข้าใจเรย์กะผิดอีกไหมนี่ ยิ่งเป็นเจ้าพ่อแห่งการมโนอยู่ด้วย แต่จะว่าไปมีบททั้งทียังไม่ได้ออกแม้กระทั่งชื่อเลย5555

ชมคำเดียวก็ล่อลวงเรย์กะให้นั่งข้างได้ถึงจะขยับหนีในตอนท้ายก็เหอะ ไอ้ตอนโป๊ะแตกเรื่องมาเที่ยวกับพวกท่านพี่และอิมาริเอ็นโจจ้องยังกะจับผิดแฟน แล้วตอนสุดท้ายนายตัวสำรองทำไมไม่มาเห็นฉากท่านเรย์กะขัดโต๊ะน่ะ จะได้มีความพีคยิ่งกว่านี้