“...ชิ้นไหน?”
“หา?”
หา???
จู่ ๆ ท่านคาบุรากิก็เอื้อมมือที่เหมาะกับการพรมลงไปบนคีย์เปียโนมาหยิบลูกไม้ร้อยลูกปัดที่ฉันทำค้างไว้ไปดู ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วทำเสียงฮืมม์ในลำคอ แล้วนั่งลงบนที่นั่งของท่านเรย์กะ
“เอามา”
“หา?”
เดี๋ยวก่อนนะ...
ท่านคาบุรากิเอื้อมมือไปทางท่านเรย์กะ ตอนแรกฉันตกใจนึกว่าท่านคาบุรากิจะบังคับขืนใจท่านพี่ต่อหน้าธารกำนัล แต่ปรากฏว่าท่านคาบุรากิเพียงแค่คว้ากระสวยถักไปจากมือท่านพี่เรย์กะ ขายาว ๆ ไขว้อย่างเกียจคร้าน แล้วลงมือถักลูกไม้ร้อยลูกปัดอย่างคล่องแคล่วราวกับทำมานาน
ฉันอ้าปากค้าง ท่านพี่เรย์กะคะ ช่วยน้องด้วยค่ะ ดาเมจแรงเกินไปแล้ว!!!
บรรยากาศในห้องชมรมเงียบกริบ ทุกคนนิ่งเหมือนถูกสาป อา ถ้าเป็นคำสาปก็อย่าให้ใครมาถอนเลยนะ นี่มันวิเศษเกินไปแล้ว ถ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปจะถูกดุมั๊ยนะ
“นี่เธอ ตาถักตรงนี้มันแปลกๆ นะ” ท่านคาบุรากิหันไปบอกท่านเรย์กะอย่างสนิทสนม มือก็ถักลูกไม้อย่างคล่องแคล่วโดยที่ไม่ต้องมอง
“...ตรงนั้นมัน จะกลับไปแก้มันลำบาก ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นก็ได้ค่ะ” แก้มของท่านพี่เรย์กะขึ้นสี อ๊ะ ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้นะคะท่านพี่ ใครที่ทำครั้งแรกก็ล้วนแต่ทำผิดพลาดทั้งนั้น
“ชิ อะไรน่ะ ไหมตรงนี้พันกันยุ่งเชียว”
“...ขออภัยด้วยค่ะ”
ท่าทีหยอกล้ออย่างสนิทสนมทำให้ฉันคันมือยิก ๆ อยากจะเอาโทรศัทพ์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพท่านพี่เรย์กะที่ทำแก้มพองงอนตุ๊บป่องที่ถูกดุ กับท่านคาบุรากิที่ถักลูกไม้ไปก็หยอกท่านพี่ไปด้วย โอ๊ย ขอเป็นวีดีโอเลยได้ไหมคะ นี่มันเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์แท้ๆ
พวกเรามองท่านพี่เรย์กะที่มีสีหน้าง้องอนไม่พอใจที่ถูกท่านคาบุรากิแย่งงานฝีมือไปทำ อา...จะโกรธก็ไม่แปลกสินะ ถ้าเป็นผู้หญิง ใคร ๆ ก็อยากโชว์ความเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้กับคนที่ตัวเองชอบเห็นนี่นา ถูกแย่งไปทำเองแบบนี้ก็คงเสียหน้าน่าดู ท่านคาบุรากิก็เหลือเกินจริง ๆ ใจร้อนอยากจะออกเดทกับท่านเรย์กะจนทำเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจสาวน้อยแบบนี้…