“คิโชวอิน! เมื่อวานก็บอกแล้วไงว่าห้ามเมินเมล์ฉันน่ะ!”
ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงตะคอกด้วยความร้อนแรงนั่น หันไปมองหน้าเพื่อนในชมรม พวกเราจ้องตาแล้วพยักหน้ากัน หูไม่ฝาด ทั้งสองคนสนิทสนมกับถึงขนาดส่งอีเมล์หากันน่ะไม่แปลก แต่รุ่นพี่เรย์กะช่างเป็นท่านพี่ที่สุดยอดจริง ๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงระริกระรี้อวดทุกคนในโรงเรียนแล้วว่าตัวเองส่งเมล์ติดต่อหาจักรพรรดิบ่อย ๆ แต่รุ่นพี่เรย์กะไม่ใยดีถึงขนาดเมินอีเมล์จนต้องให้จักรพรรดิมาตามถึงชมรมด้วยตัวเอง
ก็เคยอ่านหนังสือแนะนำการวางตัวของผู้หญิงอย่าง ผู้หญิงร้าย ผู้ชายรัก ที่ให้ทำตัวไม่เกาะติดผู้ชายอยู่หรอกนะ แต่นั่นมันผู้ชายธรรมดานี่นา ถ้าเป็นระดับจักรพรรดิมาสนใจ ไม่ว่าใครก็อดตื่นเต้นดีใจไม่ได้อยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่ารุ่นพี่เรย์กะจะทำได้จริง ๆ สมแล้วที่เป็นคนที่ป๊อปปูล่าร์ที่สุดในโรงเรียน ผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างรุ่นพี่ก็คงมีผู้ชายดี ๆ มารุมล้อมจนชินชาแล้วกระมัง นอกจากฐานะแล้ว เลเวลเรื่องความรักของพวกเราช่างต่างกันจริง ๆ
“อ้าวตายจริง ท่านคาบุรากิ ยินดีต้อนรับสู่ชมรมงานฝีมือค่ะ เรื่องเมล์ที่ส่งมา ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นเมื่อครู่นี้เอง ต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะ”
รุ่นพี่เรย์กะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ มุมปากประดับรอยยิ้มสูงส่งเฉยชา ทำเอาฉันไขว้เขวอีกครั้ง รุ่นพี่คะ หัวใจของฉันจะละลายไปกองอยู่ในรองเท้าแล้วค่ะ ฉันนึกภาพตัวเองแทนที่ท่านเรย์กะ ถ้ารู้ว่าจักรพรรดิจะส่งอีเมล์หาฉัน ถึงจะเป็นอีเมล์เปล่า ฉันก็คงจะต้องโทรศัพท์ตลอดเวลา แต่เมื่อครู่นี้รุ่นพี่เรย์กะไม่มีท่าทีสนใจโทรศัพท์แม้แต่น้อย ให้คำแนะนำและพูดคุยกับพวกเราด้วยท่าทีผ่อนคลาย
นี่อย่าบอกนะว่าท่านคาบุรากิหลงรักรุ่นพี่เรย์กะข้างเดียว!
“ทุกครั้งเลยสิน่า ต้องให้บอกหรือเปล่าว่ามือถือมีไว้ทำอะไร”
ท่านคาบุรากิบอกด้วยน้ำเสียงโกรธ ๆ หัวใจของฉันเต้นระรัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะใบหน้าหล่อเหลาหรือร่างสูงสง่านั่น แต่เป็นบรรยากาศที่เข้าไม่ถึงของทั้งสองคนซึ่งทำให้คนอื่น ๆ ในชมรมกลายเป็นตัวประกอบมากกว่า นี่มันโชวโจมังกะสินะ แต่การ์ตูนเรื่องนี้ตัวเอกไม่ได้เป็นผู้หญิงจืด ๆ ธรรมดาอย่างฉัน แต่เป็นพระนางมารีอังตัวเนตต์ที่แสนเย็นชา กับเจ้าชายผู้มีความรักอันร้อนแบบที่ซักวันหนึ่งจะต้องมีฉากจับกดแล้วก็ XXX ที่มุมลับตาของโรงเรียน!
เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่เรย์กะยังคงไม่ยี่หระกับน้ำเสียงโกรธเคือง ท่านคาบุรากิก็เชิดคางออกคำสั่ง
“ไปได้แล้ว”
ไม่จริงน่า ฉันหันไปมองตากับเพื่อนในชมรมอีกครั้ง ถึงแม้กับพวกผู้หญิงที่รุมตื้อ ท่านคาบุรากิจะแสดงท่าทางรำคาญและพูดด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ แต่ความสนิทสนมระดับนี้มันคืออะไรกัน ‘ไปได้แล้ว’ นี่ไปไหน หมายถึงเดทโรแมนติกหลังเลิกเรียน? หรือว่าไปทำเรื่องที่ผู้ใหญ่ทำกันน่ะ!?
“เกรงใจอย่างยิ่งเลยค่ะที่อุตส่าห์มารับถึงที่นี่ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันกำลังทำงานฝีมือ ฉันกำลังทำกิจกรรมชมรมอยู่ ที่สำคัญ ฉันเป็นหัวหน้าชมรมนี้ คงจะถอนตัวออกไปกลางคันโดยพลการไม่ได้หรอกค่ะ”
รุ่นพี่เรย์กะบอกด้วยน้ำเสียงไม่เร่งร้อน ทำราวกับว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับท่านคาบุรากิไม่มีความสลักสำคัญอะไรมากไปกว่าการทำงานฝีมือ