อันนี้ ฟิคจากกูเอง กูอยากลองชุบคามิล T^T ด้วยกิเลสของกูเองงงงง
กูเป็นคนชอบความรักดราม่าแบบโรมีโอจูเลียตนะมึง กาวจะเทาๆหน่อย
--------คำเตือน กาวล้วนๆ-----------
"คามิล"
"ว่าไง ซาร์"
เสียงตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นที่อีกฟากของสนามรบ คามิลที่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยอาจจะเป็นเพราะเครื่องแบบทหารฝ่ายศัตรูที่ใส่มันทำให้ดูแปลกตากว่าปกติ
ครั้งนี้มิใช่การจู่โจมซุ่มโจมตี แต่เป็นการโรมรันที่พวกเราสองฝ่ายจะประจัญหน้ากันโดยตรงเพราะฉะนั้นฉันเลยเห็นคามิลที่ทำหน้าที่เป็นแนวหน้า
ฉันจ้องมองไปยังดวงตาคู่นั้นที่สะท้อนภาพของคนทั้งสนามรบแต่ฉันกลับมองเห็นภาพสะท้อนของเด็กหญิงนัยน์ตาเศร้าสร้อยแดงก่ำดุจเลือดได้ชัดเจน--มันคือฉันในวัย6ขวบในตอนที่ฉันเสียคามิลไป
รอยยิ้มนั่นมันแสดงให้ฉันเห็นว่า เขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
กรร
เสียงคำรามในลำคอของราชีออคเรียกสติฉันให้กลับมา ฉันตระหนักได้ว่าตัวฉันสั่นเทาอย่างน่าขนลุกและมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
ฉันกำลังร้องไห้---
ไม่ต่างกับราชีออค มันคงสับสนที่คามิลปรากฎตัวแต่มันจำเป็นต้องต่อสู้
และฉันจำเป็นต้องปกป้องประชาชนของฉัน
"ซาร์"
เสียงของคามิลดูสลดลง แววตาคู่นั้นสั่นไหวเมื่อฉันยกดาบขึ้นเป็นสัญญาณให้เตรียมพร้อม
เขาเตรียมชักดาบออกมา ฉันมองไปที่เขาแล้วกลืนรสชาติขมปร่าลงไปในลำคอ กดมันไว้ในท้อง
ฉันเป็นผู้นำ ต่อให้เป็นเขา--
"คามิล" ฉันกระซิบเรียกเขาชื่อกับตัวเองเป็นการย้ำเตือน
"บุกได้"
จากนั้นสิ่งที่ฉันเห็นก็มีแต่สีเลือดของสงครามที่ทำให้ฉันอยากสำรอกทุกครั้งได้อย่างน่าชื่นชม
แม้ฉันไม่เคยจะเชื่อ---
แต่แค่ครั้งนี้
พระเจ้า---ได้โปรดช่วยให้พวกเราอย่าได้พบกันในรูปแบบนี้อีกเลย