Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
.

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ถ้า KimiDolce เป็นการ์ตูน 18+

“ถ้าเป็นอย่างงั้นคงจะต้องใช้ร่างกายช่วยบอกความรู้สึกอย่างนั้นสินะ”

ไม่รู้ว่าคาบุรากิคิดอะไรกันแน่ แต่จู่ ๆ ก็โผล่ขึ้นมาแบบนั้นตอนที่พวกเรากำลังวางแผนกัน

เพราะ KimiDolce แต่เดิมเป็นการ์ตูนเรท 18+ ที่โด่งดังมากในหมู่สาว ๆ ดังนั้นเรื่อง H ที่ฉันพยายามหลบเลี่ยงมานาน ในที่สุดก็เลี่ยงก็ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดเป็นประเด็น แต่เอาเถอะ ยังไงถ้าไม่ใช่เรื่องของฉันก็ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นอะไรเลย ดังนั้นฉันเลยถามคาบุรากิออกไปตรง ๆ

“ท่านคาบุรากิเคยทำอย่างว่ารึเปล่าคะ?”

คาบุรากิหน้าแดง “ถ...ถ้าไม่ใช่กับคนที่ชอบ ใครจะทำได้ลงล่ะ!”

ว่าแล้วเชียว

“งั้นทราบรึเปล่าคะว่าทฤษฎีต้องทำยังไงบ้าง?”

“อย่ามาดูถูกกันเชียวนะ ของอย่างงั้นก็ต้องรู้อยู่แล้ว!”

คาบุรากิทำท่าฉุน ๆ

“ถามแต่ฉัน เธอเองก็ไม่เคยเหมือนกันไม่ใช่รึไง!?”

ฉันส่ายหน้า

“ถึงจะไม่เคย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของผู้หญิงนี่คะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบใครจริงจังอยู่ด้วย”

“อย่าพูดเหมือนเป็นปัญหาของคนอื่นหน่อยเลยน่า” คาบุรากิพูดอย่างโมโห ฉันสงสัยว่าเรื่องที่คาบุรากิยังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่องมันกลายเป็นปัญหาของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ “แย่ล่ะสิ ไม่รู้ว่าทาคามิจิจะเคยรึเปล่า”

คาบุรากิทำท่าวิตกจริต เกิดมาเป็นผู้ชายนี่ลำบากเหมือนกันนะ

นั่งทำหน้าคร่ำเครียดอยู่นาน คาบุรากิก็เงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างมีความหวัง

“เหมือนกับการสอบ ก่อนจะลงสนามสอบก็ต้องเรียนแล้วก็ฝึกทำโจทย์ก่อนสินะ ถ้าอย่างงั้นล่ะก็ คิโชอิน พวกเราไปโรงแรมกันเถอะ!”

ฉันสะดุ้งเฮือก อย่าบอกนะว่า...

“ไปกับคนอื่นก็ได้นี่คะ ท่านคาบุรากิเป็นที่ชื่นชอบ น่าจะมีสาว ๆ หลายคนเต็มใจไปด้วย”

คาบุรากิเบ้ปาก “เดี๋ยวก็เป็นเรื่องโวยวายเข้าไปถึงหูทาคามิจิขึ้นมา ไม่เอาหรอก”

“งั้นก็ไปหาสาวบริการ...”

“เธอจะให้ฉันทำเรื่องแบบนั้นกับคนไม่รู้จักรึไง?!”

ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักมักจี่กับนายเป็นการสนิทสนมขนาดนั้นซักหน่อย!

“งั้นถ้าลองฝึกกับท่านเอ็นโจ...”

“จะบ้าเหรอ หมอนั่นเป็นผู้ชาย มันเหมือนกันที่ไหน อย่ามัวแต่พูดมากเสียเวลาเลย รีบไปฝึกกันเถอะ!”

ฉันมองคาบุรากิอย่างตกตะลึง จะเอาจริงอ่ะ ไม่ถามความเห็นฉันหน่อยเลยเหรอ นี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกันนะ แล้วถ้าเกิดใครเห็นฉันเข้าโรงแรมกับคาบุรากิล่ะก็ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ขอเป็นโรงแรมไกลๆ ที่ไม่ใช่โรงแรมในเครือคาบุรากินะคะ”

“ถ้าไปไกล ๆ ก็ไม่สะดวกน่ะสิ อีกอย่างถ้าเป็นโรงแรมในเครือบ้านฉันก็ไม่ยุ่งยากด้วย” คาบุรากิลากฉันออกไปพลางโทรศัพท์เรียกคนขับรถ “ครั้งแรกของทาคามิจิฉันอยากจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด เพราะงั้นคิโชวอิน เธอต้องให้ความร่วมมือในการฝึกฝนเทคนิคของฉันด้วยล่ะ!”

ไม่น๊า! ฉันกรีดร้องในใจ แต่ก็ต้านทานแรงฉุดด้วยความเร่าร้อนของคาบุรากิไม่ได้ ในที่สุดก็ถูกโยนเข้าไปในรถของบ้านคาบุรากิในที่สุด

จบ

>>2 ใจเย็นมึงงงง กระทู้ล่างยังไม่เต็ม และนี่มันนิยายใสๆ มือยังไม่เคยจับกัน ระดับคาบุมันต้องให้เกียรติผู้หญิงอดทนรอจนเข้าห้องหอแน่นอน

>>2 กุว่าระดับคาบุมันคงไปจ้างเทรนเนอร์มาสอนเรื่องนี้โดยเฉพาะมากกว่า แล้วเอาไปปฏิบัติกับวาคาบะจังรวดเดียวไปเลย!!

>>4 น่าจะฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านอิมาริเพื่อร่ำเรียนวิชาคาสโนว่าเป็นการชั่วคราว แต่นึกภาพคายุไปสถานเริงรมย์นี่โคตรไม่เข้า อยู่ฝึกม้าต่อไปน่ะดีแล้ว

>>2 กูฮาวะ ถ้าทำงี้จริงได้เจอเจ้าแม่กาลีแน่ๆ

>>2 จอมมารกับปีศาจทานุกิไม่ปล่อยแกไปแน่ บากะรากิ55555

>>2 กูว่าถ้าไปจริง คงเจอสองจอมมารมานั่งรออยู่ตรงล็อบบี้ ท่านพี่คงพาเรย์กะกลับบ้านทันที ส่วนเอ็นโจก็คง "อื๋อ มาซายะ อยากเรียนเรื่องอย่างว่าขนาดนั้นเลยเหรอ เดี๋ยวผมสอนให้ก็แล้วกัน" แล้วลากมาซายะเข้าห้องแทน...A whole new world

>>8 ไตเติลก็เปลี่ยนเป็นเมื่อ Kimi Dolce เป็นการ์ตูน BL แทน แต่อันนี้กูโอเคนะ 5555

เพิ่งสำนึกได้ว่านิยายเรื่องนี้นี่มันภัยพิบัติสำหรับนักอ่านยามค่ำอย่างกุเลยนี่หว่า

>>10 มาม่าและขนมถุงอาจพอเยียวยาได้

ถ้าเป็น BL นี่ ซุยรันก็ต้องเป็นโรงเรียนชายล้วนน่ะสิ
วาคาบะคุง หนุ่มสามัญชนสายฮีลลิ่ง
ท่านมาซายะ จักรพรรดิผู้เกรียงไกร ที่มีความโง่เรื่องรักๆเป็นแก๊ปโมเอะ
ท่านชูสุเกะ องค์ชายที่เพียบพร้อมที่จริงๆแล้วมีปม
.
.
.
กูว่ากูควรพอ จริงๆคือกาวหมด
ขอโทษโม่งที่ไม่ชอบวายด้วย

จะว่าไปเคยมีโม่งบอกว่าจะแต่งฟิคยูริ เอ็นโจCกะเรย์กะนี่นา อยากอ่านจุง

>>13 กูเอง มีพล็อตในหัวอะไรหมดแล้ว แต่ยังไม่ว่างเขียนเลยว่ะ

>>2 แฮ่กๆๆๆ แต่งต่อเลยมึง ขอของท่านพี่จะดีมากกกก แฮ่กๆๆ

>>12 พลอตดีๆ แล้วเรย์กะล่ะ เป็นท่านเรย์ จักรพรรดิฝรั่งเศสผู้เปี่ยมด้วยเสน่ห์และเป็นผู้นำสูงสุดของเหล่าแกงค์นักเลงในโรงเรียน เป็นแบดบอยหน้าสวยอะไรแบบนี้

>>16 แบดบอยหน้าสวยผู้พยายามปิดบังลูกน้องว่านิสัยจริงๆเป็นคนเปิ่น กินจุโคตรๆ

>>17 กูว่าการกินเยอะสัสๆนี่น่าจะดูแมนอยู่ ที่ต้องปิดบังน่าจะเป็นเรื่องชอบแดกขนมฟรุ้งฟริ้ง

>>18 ต้องหลบลี้สายตาคนไปกินพาเฟ่ต์ในแฟมิเรส บุฟขนมหวาน และขนมน้ำชาตอนบ่ายสาม โถวววว

>>16 จากเจ้าแม่กาลีอาจกลายเป็นพระศิวะ(เทพผู้ทำลายถ้ากุจำไม่ผิด) แต่กูว่าอันนี้ไม่เท่เท่าเจ้าแม่กาลี555555 เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ก็ดูตลกเกิน

>>20 เป็นเทพธอร์....

https://mobile.twitter.com/rain_stained/status/872783442131394560/photo/1
แบบนี้ค่อยตรงกับอิมเมจหน่อย นี่วาดตามในkimidolใช่มั้ยเนี่ย ถึงว่าดูดีกว่าฉบับทั่นเรย์กะ

>>22 กรี๊ดดดดดดด ถ้าคาบุมันหล่อประมาณนี้จริงก็ไม่แปลกที่ท่านเรย์กะจะเผลอโดขิๆ ในบางจังหวะ และเด็กซุยรันติดฟิลเตอร์ตลอดเวลา

แปลอังกฤษเพิ่งอัพตอนที่ 91 เลยกดเข้าไปดู
ทำร้ายกระเพาะตัวเองอีกแล้ววว เรื่องนี้ทั้งแปลไทยทั้งอังกฤษทำร้ายกูกันเหลือเกินนนนน

จากภาพ >>22 ท่านเอ็นโจนี่เป็นเพื่อนพระเอกจริงๆน้า ตัวละครประเภทเพื่อนที่คอยชงความสัมพันธ์พระนาง มองความคิดแผนการของตัวร้ายออก กีดกันตัวร้าย บท 'เพื่อนพระเอก' ตัวอย่างในโชโจมังงะชัดๆ นึกถึง kimi ni todoke เลยแฮะ 555

>>20 เป็นมาเฟียอิตาลีดีมะ มีมือขวากับมือซ้ายประกบข้าง

>>26 อารมณ์ ก็อดฟาเธอร์ แน่ๆ

>>27 เวลามีเรื่องกับใครต้องเรียกลูกสมุนมาบอกว่า ไปยื่นข้อเสนอที่มันปฏิเสธไม่ได้ซะ แล้วมอบดอกโบตั๋นแดงให้เป็นของกำนัลแถมท้ายด้วยมั้ย

มะ มาแล้วนะ ทันแปดโมงพอดี แหง่ก...

ในที่สุดนายตัวสำรองก็มีบทแล้ว! หลังจากที่หายไปนานเหมือนจะหลุดนอกวงโคจร

อะหือ อิวามุโระคุงคืบหน้าโครต คุณโนโนเสะเรียกชื่อ แถมยังมีเอาผ้าขนหนูให้ถึงชมรม ลูกศิษย์เจ้าแม่กำลังจะถึงฝั่งฝันไปหนึ่งราย ยินดีด้วยน้าาา //ซับน้ำตา

มาเจออีไก่โง่ มึงเป็นบอทเรอะ พูดแต่คำเดิมซ้ำๆซากๆอยู่ได้ มอบถ้วยรางวัลผู้ซื่อสัตย์ดีเด่นให้แล้วจะไปไหนก็ไปนะ

วาคาบะน่ารักโครต ร่าเริงสดใสดูเปิ่นๆโก๊ะๆหน่อยแต่ไม่น่ารำคาญ แถมที่พูดออกมามีแต่ตัวเองที่ทำทั้งนั้น คนอื่นเขาไม่ทำกันหรอก ฮึ้ยย น่าร้ากกกกกกกกก
แต่สภานักเรียนก็ดูเป็นสภาที่ตบมุกกันขยันขันแข็งดีนี่หว่า นีกว่าจะเป็นพวกเครียดๆ คงแก่เรียนมานั่งทำงานหน้าทะมึนๆกันซะอีก และอาริมะมีบทแล้ววึ้ยยยย แถมบทนี่ก็เป็นตัวตบมุกเหมือนกันกับเรย์กะอีก พวกมีสามัญสำนึกปกตินี่แม่งเหมาะเอาไว้ใช้เป็นตัวตบมุกดีชิบหาย อยากเห็นอาริมะไปตบมุกกับคาบุบ้างว่ะ อยากรู้จะฮาได้ขนาดไหน

เหล่าคณะกรรมการนักเรียนนี่ก็ฮาชิบหาย แต่ในเรื่องของ pivoineนี่ค่อนข้างเข้มงวด แต่ถ้ามองมุมนอกมันก็ไม่ค่อยดีจริงๆนั่นแหละ เรามองจากมุมท่านเรย์กะเลยโคตรฮา555555
แต่ดูจากการตบมุก บักคาบุนี่นกแน่ๆ อกหักแน่ๆ สัญญาณอันตรายดังนอกจากท่านเรย์กะก็มีมิซึซากิคุงนี่แหละที่คะแนนตามมา
ลืมพ่อเอสชมรม เอสชมรมนี่ใช่คนเดียวกับหัวหน้าเปล่าอะ ถ้าใช่ก็อยากจะแจวเรือ นายออกมาแต่ละบทนี่นะ เกิดมาเพื่อเป็นพ่อบ้านใจกล้าชัดๆ!

อีตาไก่โง่ เจอหมัดฮุดคำพูดจากท่านเรย์กะไปซะ คาบุรากิสถานะการจีบวาคาบะยากขึ้นไปอีกสเตปเพราะอาริมะสนิทกับวาคาบะนะสิ รักแท้แพ้ใกล้ชิด (แต่จริงๆต้องระวังเรย์กะมากกว่าและก็มองดูเอ็นโจที่มีสถานะการจีบหญิงที่ตกต่ำพอๆกับสหาย)

>>29 ชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำตั้งแต่ 7 โมงเช้าทุกวันเรยนะ.... ไม่ใช่อะไร หมู่นี้นอนเร็วเลยตื่นเช้า ตื่นแล้วก็ไม่มีอะไรทำนั่งกด refresh ลุ้นเล็กๆ ไปเรื่อยๆ นึกๆ ไปก็ออกจะโรคจิตนิดๆ ปะวะ

จะว่าไปตาไก่โง่ก็ขยันโผล่มานะ มาย้ำๆ ซ้ำๆ ตลอดแบบนี้ อ.ฮิโยโกะเค้ามีเหตุผลอะไรรึเปล่าวะ แล้วไอ้สภาฮาเฮนั่งตบมุกกันครื้นเครงนี่ก็นะ...

>>34 ไม่เป็นไร พอกูลงแล้วก็กดรีเฟรชไปเรื่อยๆ รออ่านคอมเมนต์เหมือนกัน โรคจิตพอกัน 55555 พอดีช่วงนี้ติดงานกึ่งๆ ประจำหน่อยอ่ะ ช้าเล็กๆ แต่ถือคติไม่เกินแปดโมงเหมือนเดิมนะจ๊ะ

>>35 คิดถึงมึงจังโม่งแปล แทงยูแอนด์เลิฟยูนะจ๊ะมึง

ว่าแต่หัวหน้าชมรมบอลนี่ไม่มีชื่อออกมาใช่มั้ย
ตอนนี้ท่านเรย์กะตั้งชื่อเล่นที่เรียกในใจให้เรียบร้อยละ เคมาริไดนากง คุง

สักวันถ้าท่านเรย์กะหลุดชื่อเล่นในใจออกมาต้องเหี้ยมากแน่ๆ55555
นายตัวสำรองเอย อะไรเอย

>>37 เอสชมรมตอนนี้ยังไม่มีชื่อ แต่เดี๋ยวก็เฉลยเอง

อ่านตอนล่าสุดแล้วสงสัยว่าทำไมห้ามเอาข้าวกล่องเซเว่นเข้ามาในโรงเรียนหว่า หรือกล่องข้าวเป็นพลาสติกป๊องแป๊งมันดูไม่ค่อยดีสินะ

>>39 ก็เหมือนแบบว่าถ้าเอาเข้ามาร้านในโรงเรียนก็ได้กำไรน้อยสิ เว้นแต่เอาข้าวกล่องจากบ้านมาเอง

รำคาญตาไก่โง่ชะมัด ชีวิตนี่มีอยู่เรื่องเดียวรึไงยะ มีหน้ามาทำหน้าตารังเกียจใส่ท่านเรย์กะ แกนั่นแหละนิสัยน่ารังเกียจที่สุด รับไม่ได้ก็จับเอ็นโจไปมัดรวมกับยุยโกะไปเลยซิ // หัวหน้าชมรมฟุตบอล นายมีพัฒนาการถึงขั้นกล้ามายืนประชันหน้าแล้วออกปากไล่เจ้าแม่กาลีแล้วเรอะ // บากะรากิลางที่นายจะได้ออกเดินทางอีกรอบนี่เริ่มแสดงตัวออกมารำไรแล้วนะ สงสาร5555

เอสชมรมฟุตบอลอยู่กับท่านเรย์กะทีไรทำตัวน่าเอ็นดูทุกทีเลย กูอยากลงเรือนี้เพิ่มอีกลำจริงๆ 5555555
ไปๆมาๆท่านเรย์กะก็เริ่มเนียนไปกับพวกกรรามการนักเรียนอีกก๊กแล้วใช่ไหมเนี่ย สร้างพันธมิตรได้เพิ่มอีกฝั่ง
แต่แอบเห็นใจคาบุรากินะเนี่ย เห็นสนิทวาคาบะจังกับนายตัวสำรองแบบนี้ดูท่าเรื่องวาคาบะจังชักจะห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ
ถึงจริงๆศัตรูหัวใจอันดับหนึ่งจะเป็นท่านเรย์กะเองก็เถอะ 555555

>>40 ก็ถ้าเป็นข้าวกล่องทำเองน่ะพอได้ เพราะคงมีคุณแม่ที่อยากโชว์ความรัก/สกิลผ่านข้าวกล่อง
แต่พวกคุณหนูคงมองว่าการซื้ออาหารหรือของจากคอมบินินี่มันดูชาวบ้านเกินไปแล้ว คนรวยๆไม่เข้าคอมบินิหรอกนะ อีกอย่างข้าวกล่องละ 500 เยนกินเข้าไปแล้วจะไม่ท้องเสียจริงๆงั้นเหรอ?! อะไรประมาณนี้ล่ะมั๊ง

>>42 กูก็แอบเชียร์หัวหน้าชมรมฟุตบอลเล็กๆ นะ นี่ดูจากสายตาคนนอกมีทั้งจักรพรรดินีประทานดอกโบตั๋นแดง ออกมาตบมือเชียร์ด้วยตัวเอง มีตั้งฉายาน่ารักๆ (?) ให้ องค์จักรพรรดินีทรงรับเครื่องดื่มไปเป็นที่ระลึกอีกต่างหาก

>>42 มีของกินมาเป็นของกำนัลให้เจ้าแม่ตลอดทั้งเครปตอนงานโรงเรียน ตอนนี้ก็เครื่องดื่มเกลือแร่ นายมาถูกทางแล้วกัปตัน เครื่องบรรณาการก็ต้องของกินนี่แหละดีงามที่สุด ถ้านางได้เป็นแฟนกันจริงๆกัปตันต้องกลายเป็นพ่อบ้านใจกล้าแน่ๆ ขนาดอยู่ห่างๆยังกลัวซะขนาดนี้ แต่งกันไปนี่เจอท่านพี่จอมมารอีก ตายแน่ๆแก 5555

>>44 >>45 เห็นแล้วอยากรู้เลยว่าจะมีเวอร์ชั่นผ่านฟิลเตอร์เด็กซุยรันรึเปล่า เหมือนซามุไรขุนศึกกับทหารเลว กูอยากอ่าน 555555

วันนี้แอบเห็น จักรพรรดินีเดินแวะไปชมรมฟุตบอลล่ะค่ะ พอเห็นหัวหน้าชมรมฟุตบอลเดาะบอลอย่างเชี่ยวชาญ ท่านจักรพรรดินีก็ปรบมือชมเชย ให้กำลังใจด้วยล่ะ แล้วจากนั้นหัวหน้าชมรมฟุตบอลก็เข้าไปทักทาย เอาตัวบังไม่ให้จักรพรรดินีเห็นสมาชิกคนอื่น พูดคุยอะไรกันไม่รู้อย่างชื่นมื่นกันสองคน พอจักรพรรดินีทำเอียงตัวชะเง้อมองข้างหลังหัวหน้าชมรม หัวหน้าชมรมก็คงจะหึงหวงไล่จักรพรรดินีออกจากบริเวณสนามบอลเลยล่ะค่ะ!

>>47 ฟิลเตอร์สมเป็นเด็กซุยรันมากๆ 5555 ที่แท้ที่เอาตัวไปบังใกล้ๆ ไม่ให้มองคนอื่นนี่คือหึง ไม่อยากให้คนอื่นอยู่ในสายตาสินะคะ มิน่าล่ะพอสบตาก็ถึงขั้นทำบอลร่วงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเชียว

>>39 มันไม่ไฮโซมั้ง
>>47 เขาแอบคบกันลับๆ เป็นรักต่างชนชั้นสินะคะ ว้าย เนื้อหอมมากเลยล่ะค่ะ

>>47 ฟิลเตอร์เด็กซุยรันแม่ง
แบบนี้สงสัยตอนงานโรงเรียนที่หัวหน้าชมรมฟุตบอลถูกจักรพรรดินีใส่ชุดจีนเรียกก็รู้สึกเขินอายทำตัวไม่ถูกเลยต้องวิ่งหนีไปสินะ ว้ายๆ 555555

>>50 ว้ายๆๆ
อย่างงี้ตอนล็อกเกอร์จะฟิลเตอร์ยังไงบ้างนะ 5555

โอ๊ะ เพิ่งเข้าไปเช็ค ดิบตอนใหม่ออกแล้วนะ

>>52 โอ๊ย แต๊งกิ้ว เข้าไปดูล่ะ ขอสครีมสปอยล์หน่อย
.
.
.
.
ตอนนี้แม่งน่ารักว้อยยยย สามผู้ยิ่งใหญ่แห่งซุยรันแม่งกลายเป็นเพื่อนสนิทกันจริงจังล่ะ มีไปออกกำลังกายด้วยกัน แต่คาบุรากิแม่งสปาร์ตาชิบหาย จับท่านเรย์กะขึ้น Treadmill วิ่ง 8 กิโลชั่วโมงนึงเลยอ๋อวะ ลงเครื่องมาปุ๊บตะคริวกินปั๊บ ก็น่าล่ะ ทุกวันนี้กูยังวิ่งอยู่ที่ pace 6-7 เอง คาบุแม่งโหดไปหรือกูวิ่งช้าไปวะ...
.
.
.

>>53 กูเห็นด้วย
.
.
.
.
ไม่หรอกมรึง แรงผู้ชายกับแรงผู้หญิงมันไม่เหมือนกันยิ่งอีตาคาบุกิเป็นพวกบ้าพลังแถมเป็นเคยลงกีฬาโรงเรียนอยู่จะวิ่งขนาดนั้นก็ไม่แปลก แต่ท่านเรย์กะเป็นพวกสโลไลฟ์ระดับความอึดเลยสู้ตาบ้ามันไม่ได้เท่านั้น แต่กูว่าเรย์กะอึดน่ะวิ่งไปได้ขนาดนั้นถ้าเป็นคนอื่นก็ระดับ 6- 7 หรือน้อยกว่านั้น แต่ไอ้ระดับ 8 นี่คือวิ่งเป็นประจำจนแกร่งแล้วล่ะ
.
.
.
.

>>53
คาบุทำไมเมิงร้ายกับท่านเรย์กะอยู่คนเดียวเลยฟ่ะ เดี๋ยวก็จับมาเป็นรองผู้ใหญ่บ้านคานทองแทนนายตัวสำรองซะนี่

>>47 มีทั้งจักรพรรดิ องค์ชาย ซามุไร ทหารเลว เพื่อนของท่านพี่ นักเลงสามัญชน รุ่นน้องชมรมการฝีมือ นี่ยังมีกัปตันชมรมฟุตบอลอีกเรอะ แล้วแบบนี้จะมีนักเรียนชายAที่ไหนกล้าเข้ามาจีบล่ะเนี่ย ผู้ชายแต่ล่ะคนระดับท็อปทั้งนั้น 5555

>>47 โรงเรียนซุยรันนี่นอกจากจะเป็นสถานศึกษาชั้นนำแล้วยังเป็นแหล่งจำหน่ายกาวชั้นสูงด้วยซินะ คือแต่ล่ะคนที่ออกมาฟิลเตอร์แม่งกาวมากกกก5555

>>57 ป่าหลังโรงเรียนนั่นน่าจะเป็นแหล่งปลูกกัญชาขนาดใหญ่...

>>58 กูว่า Pivoine นี่แหละน่าจะเป็นคนตั้งต้นปลูกป่ากัญชา ดูแล้วกาวหนักสุดล่ะ มิน่ามองคาบุรากิเอ็นโจกันตาเยิ้มทุกวัน ส่วนพวกสภานักเรียนที่ดูกาวน้อยหน่อย อาริมะน่าจะรู้ความลับแล้วเตือนๆ ให้ใส่หน้ากากกันแก๊สไว้เวลาลับสายตาคน ถถถถถ

>>59 กูนึกเป็นพล็อตฟิคเสื่อมๆอย่างซุยรันถังแตก แถมพวก Pivoine ก็หัวสูง กินแต่ขนมไฮโซๆ ชาพรีเมี่ยมทุกวัน แถมกินจุ กินล้างกินผลาญ กินจนงบประมาณติดตัวแดง ไม่มีทางเลือก เลยต้องปลูกกัญชากับตั้งโรงงานกาวส่งขายกันในหมู่นักเรียนซุยรันหาเงินเข้า Pivoine เรื่องนี้เป็นความลับที่ส่งกันมารุ่นต่อรุ่นในหมู่ประธาน Pivoine เท่านั้น อาริมะก็ได้ไปล่วงรู้ความลับเข้า แต่โดนชายชุดดำอุ้มไปล้างสมอง กลับออกมามึนๆเบลอๆนิดหน่อย จำได้แต่ว่า Pivoine นั้นชั่วร้ายมาก แต่ก็นึกไม่ออกว่าชั่วร้ายยังไง จำได้แค่ชั่วร้ายและน่าสะพรึงกลัว เลยต้องมาต่อกรในฐานะประธานนักเรียนที่ต้องปกป้องซุยรัน......

>>60 ของแดกเท่าที่ออกมาแต่ละอย่างขายกัญชาไม่น่าเอาอยู่ว่ะ ถ้าจะโปะตัวแดงจริงๆ ต้องล่อระดับโคเคนไม่ก็เฮโรอีนแล้ว

>>60 ตอนล้างสมองนี่คงน่ากลัวมากจนผมหงอกในข้ามคืนด้วยนะ ได้เซ็ทติ้งผมเงินคูลๆ แบบในคิมิดอลอีกต่างหาก

นึกพล็อตกระทู้ก่อนโน้น ที่เคยบอกว่าเบื้องหลังห้องสโม Pivoine หรือพวกชมรมวรรณกรรม มีห้องลับซ่อนอยู่ ในนั้นคือห้องผลิตโดจินแห่งซุยรัน อาจเป็นแหล่งรายได้หลักก็ได้ 55555

>>61 ก็ขายแพงๆสิ เด็กซุยรันจ่ายไหวอยู่แล้ว แค่เอาสองคนนั้นไปเป็นพรีเซนเตอร์ ยอมเปลืองตัวเซอร์วิสนิดๆหน่อยๆไม่สึกหรอ แค่นี้ก็น่าจะขายดีเป็นเททิ้ง 5555555
>>63 นำขบวนโดยท่านซาราระสินะ แต่งฟิค แต่งโดออกมาขาย หาเงินสมทบทุนค่าขนม pivoine

เออ แต่กูก็แอบคิดนะว่าที่ท่านเรย์กะเรียกหัวหน้าชมรมฟุตบอลว่าเคมาริไดนากงนี่เหมือนได้เอาคืนตอนที่โดนเรียกว่าโยโคสึนะ ถึงจะผ่านฟิลเตอร์ของกูก็เถอะ จริงๆอาจจะเรียกแบบชื่นชมไม่ได้คิดอะไรทั้งคู่อะนะ 5555

>>65 ที่จริงกูนึกว่าจะแอบเรียกว่าสึบาสะคุง คือ ถ้าพูดถึงพวกกีฬาฟุตบอล พวกบ้าบอลทั้งหลาย ก็ต้องนึกถึงสึบาสะน่ะ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้ชื่อสึบาสะก็ตามที

>>66 เพราะถ้าอยู่ๆพูดถึงพระเอกการ์ตูนเรื่องอื่นขึ้นมามันแปลกๆมั้ง ปกติกูก็ไม่ค่อยเห็นพวกการ์ตูนหรือนิยายพาดพิงการ์ตูนนิยายเรื่องอื่น นอกจากพวกตัวละครจากวรรณกรรมคลาสสิก เว้นพวกวางตัวมาว่าเป็นแนวล้อเลียนจิกกัดเรื่องอื่นอยู่แล้ว ไม่รู้เหมือนกันแฮะ

>>67 กูคุ้นๆว่าท่านเรย์กะเคยมีตอนล้อสึบาสะอยู่นะ กุหลาบแวร์ซายอีก

>>65 เออ มองในแง่นี้ก็ได้อยู่เนอะ ถึงจะเอ่ยด้วยความชื่นชม แต่เคมาริไดนากงยังฟังดูเท่กว่าโยโคสึนะ ที่ไม่น่าเอามาชมผู้หญิง 5555
>>66 คงเป็นเพราะเอ่ยตรงๆ มันจะเสี่ยงผิดลิขสิทธิ์ด้วยมั้ง อย่างกุหลาบแวร์ซายส์นางยังพาดพิงอ้อมๆ ตลอด จริงๆ ชมว่าเคมาริไดนากงมันก็พ้องกับโชกุนสุนัขตอนท้ายดีนะ

>>63 โดจินแห่งซุยรัน แบบนอมอลแม่งต้องมี ฮาเร็มของท่านเรย์กะแน่ๆ
แบบวายแม่งต้องมี คาบุxเอ็นโจ เป็นเรือหลัก แล้ว อาริมะxคาบุ เป็นเรือรอง มี อิมาริxท่านพี่ เป็นเรือในตำนาน
แบบสายมืดแม่ง ต้องมีรุมโทรมท่านเรย์กะ เทนตาเคิลยูกิโนะ แฮ่กๆๆ
//กุควรพอ

ดิบตอนล่าสุด​นี่... (ดำน้ำ​+กาว+หาแต่โมเมนต์​เอ็น​โจ)
.
.
.
.
.
เอ็น​โจ​มีมาเรียกเรย์กะเป็นกระต่าย​อีกละ วรั้ยยย
ท้ายตอน กูเกิล​แปลไม่รู้​เรื่อง​ แต่เหมือน​เร​ย์​กะวิ่งจนหมดแรง แล้วเอ็นโจอาสาพยุงป่ะ? วรั้ยยย มีคนเนียนคร่ะะะ
.
.
.
.
.

>>71 ตะ แต่ว่า...
.
.
.
.
จนจะจบม.6 อยู่แล้วยังต้องอาศัยความเนียน+หน้าด้านเข้าหาอยู่เลยนะมึง! แถมล่าสุดนี่เหมือนจะมีขัดคอท่านเรย์กะกับคาบุตอนกำลังคึกครื้นกันอยู่ด้วย บทนายมันจะตัวร้าย+ตัวประกอบเจือจางเข้าไปทุกทีแล้วน้าาาา
.
.
.
.

>>72 เอาน่ายังแค่เทอมแรกเอ้งงงงง

เทอมแรกใช้เวลาเกือบ​100ตอน อีก2เทอม ก็ตีเป็น200ตอน เพิ่งครึ่งทางของเรื่องเอ้ง........... ;_;

>>73 ถ้าเป็นแบบนี้ กูว่าอีกสามสี่ปีคงจบภาคมัธยม
พวกมึงว่าเรื่องนี้มันจะมีภาคมหาลัยมั้ย

>>74 กุว่ามีโอกาสสูงมาก ภาคมหาลัย ต่อด้วยภาคชีวิตวัยทำงาน5555 ตามกันไปยาวๆๆๆๆๆๆ

>>75 ถ้าถึงชีวิตทำงานนี้ แม่คุณต้องหักไปอีกกี่ธงกว่าจะถึงวัยนั้น

>>75 จะมียันบ้านพักคนชราเลยมั้ย----

>>77 ถึงตอนนั้นกูคงได้รีวิวอาหารคนชราไปพร้อมท่านเรย์กะแน่ๆ อืม~ เนื้อปลาบดนี่นุ่มนิ่มไร้ก้างดีจังเลยค่ะ ถอดฟันปลอมออกก็ยังกินได้สบายเลย น่าประทับใจจริงๆ~ แครอทตุ๋นนี่ก็คงความหวานไว้ได้ดีมากๆ แต่เป็ดน่ะกินไม่ไหวแล้วนะ ถ้าติดคอมาคงถึงตายแน่เลย~

>>77 >>78 เดี๋ยวนี้พวกมึงพูดถึงบ้านพักคนชราได้อย่างไม่รู้สึกรู้สากันแล้วเหรอวะ แรกๆ เห็นกรี๊ดกร๊าดดีดดิ้นรับไม่ด๊ายรับไม่ด้ายยย นี่คงจะเป็นความชินชาและปลงตกสินะ.... กูควรจะเศร้าใจไว้อาลัยให้กับท่านเรย์กะไหม

>>79 ฟิคนี้กูยังรอตอนต่อจากโม่งแปลอยู่นะ 55555555555555555

>>78 ชื่อกระทู้ก็คงเป็น ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำปาณะซุยรันใต้ร่มเงาแห่งพุทธศาสนา [บ้านพักคนชราหลังที่ 500]
เนื้อหาในกระทู้ก็คงเป็นรีวิวอาหารสำหรับคนชรา
ช่วงนี้มีปัญหาสุขภาพเข่าและหลังควรผ่าตัดที่ไหนดี โรงพยาบาลไหนหมอเก่งๆ
รู้ซักนิดก่อนคิดซื้อประกันชีวิต
หรือแชร์ประสบการณ์ไม่รู้ว่าเอาฟันปลอมไปไว้ที่ไหน จนเคี้ยวข้าวแล้วรู้ว่าอยู่ในปากนี่เอง...

>>80 กูต่อไม่ไหวล่ะนะ 5555 แต่ที่คิดไว้คืออาริมะคงผมหงอกทั้งหัวจนดูเหมือนเซ็ทติ้งในคิมิดอล ท่านอิมาริยังเนื้อหอมในหมู่พยาบาล ส่วน Pivoine ก็มีรถเข็นอภิสิทธิ์หรูหราบุผ้านวมลายโบตั๋นแดง... แม่งยิ่งคิดยิ่งรันทดเข้าไปทุกที ใครสนใจรับช่วงได้นะ

>>82 เอสชมรมฟุตบอลพยายามเดาะลูกบอลให้ครบร้อยครั้งแบบสมัยหนุ่มๆ แต่กลายเป็นเอวเดาะแทน...
ส่วนอิวามุโระคุงแต่งงานกับคุณโนโนเสะ มีชีวิตสงบสุขเรียบง่าย นานๆจะพาลูกพาหลานมาเยี่ยมเพื่อนๆที่บ้านพักคนชรา ลูกหลานทุกคนชอบผมม้วนๆของท่านยายเรย์กะ มาก

>>82 ฟิคกูยังดองอยู่เลยว่ะ แต่ถ้าให้กูเขียนแม่งคงไม่ฮาเท่ามึง แถมจะพาไปปวดตับด้วย ต้องอัญเชิญโม่งฟิคหมามาเขียนแทนแล้ว 55555555555

พวกมึงปากเสีย เอาเกลือมาสาดไล่คาน ชิ่วๆ

คิโชวอิน ทาคาเทรุ

ทั้งสัปดาห์นี้ท่านพ่อกับท่านแม่บินไปดูสาขาที่เปิดใหม่ที่อังกฤษ ดังนั้นผมก็เลยพยายามรีบเคลียร์งานและกลับมาดูแลน้องสาว โชคไม่ดีที่วันนี้ชอร์ฟแวร์ที่ทำการอัพเดทระบบกลับมีเจอบัค ดังนั้นจึงต้องอยู่แก้ไขปัญหาร่วมกับทีมไอทีจนถึงดึก

ได้ยินว่าวันนี้ริรินะที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของพวกเราจะมาค้างด้วย ดังนั้นผมก็เลยคลายความกังวลไปได้ค่อนข้างมาก แม้ว่าริรินะจะดูโผงผาง แต่ก็รักน้องสาวของผมมาก เด็กนั่นติดแจถึงขนาดที่คราวก่อนได้ยินท่านแม่บอกว่าลูกสาวของท่านซาวาราบิจะมาค้าง ก็รีบแจ้นมาดูทันที คงกลัวว่าตัวเองจะถูกแย่งตำแหน่งน้องสาวไปสินะ

เพื่อเป็นการชดเชยที่กลับบ้านดึก ผมเลยซื้อเค้กมาฝากน้องสาวและริรินะที่มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ มันเป็นเค้กที่ทำจากผักและผลไม้ปั่นจนเป็นครีม รสชาติใกล้เคียงกับเค้ก แต่แคลอรี่น้อยกว่ามาก เค้กร้านนี้ดังมากในหมู่ผู้หญิง ไม่เปิดให้จอง ดังนั้นทุก ๆ วันจึงมีคิวต่อแถวยาวเหยียด โชคดีที่ผมมีเพื่อนเป็นหุ้นส่วนร้านนั้นจึงซื้อเค้กมาได้โดยไม่ลำบากมากนัก

เสียงรายการทีวีภาคดึกดังมาจากในห้อง ผมเคาะประตูห้องของน้องสาว แต่เคาะอยู่สองสามทีก็ไม่มีการตอบรับ ผมเดาว่าทั้งสองคนคงหลับไปแล้วเรียบร้อย จึงตั้งใจว่าจะเอาเค้กไปเก็บในตู้เย็น ทว่าเสียงโครมครามโวยวายก็ดังขึ้นมาจากในห้องซะก่อน

ผมรีบเคาะห้องเรียกอีกครั้ง กลัวว่าน้องสาวจะเป็นอะไร เธอยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย

ในระหว่างที่ร้อนใจ และชั่งใจว่าจะเปิดประตูเข้าไปดูโดยไม่ได้รับอนุญาตดีรึเปล่า ประตูห้องก็เปิดออก ยัยน้องสาวที่ผมเป็นห่วงหนักหนาเป็นคนเปิดประตู หน้าของเธอแดงแจ๋ กลิ่นเหล้าหึ่งโชยตามออกมา

“ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือคะ!”

ทั้ง ๆ ที่ดูเหมือนเธอจะทรงตัวไม่ได้แท้ ๆ แต่น้องสาวกลับกระโดดกอดผมแล้วรัดแน่นเหมือนโคอาล่า ประตูห้องเปิดออกเผยให้เห็นสภาพห้องที่ดูไม่จืดเลยซักนิด ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงลงมากองบนพื้น หมอนก็วางระเกะระกะไปทั่ว ยัยน้องสาว เธอทำอะไรกันแน่น่ะ

ประตูเปิดอ้าออกกว้างอีกเผยให้เห็นริรินะที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนพื้น ดูท่าว่าจะเมาเช่นกัน เพราะนอนไม่ระวังจนกระโปรงชุดนอนถกขึ้นเห็นกางเกงชั้นใน แขนทั้งคู่กอดขวดไวน์โรเซ่ของคุณแม่ อย่าบอกนะว่าพวกเธอดื่มเข้าไปแค่นั้นก็เมาขนาดนี้แล้ว น่าเป็นห่วงจริง ๆ

“ท่านพี่คะ เข้ามาสิค้า พวกเรากำลังสร้างฐานทัพกันอยู่พอดีเลย”

ว่าแล้วน้องสาวก็ลากผมเข้าไปในห้องนอนด้วยแรงมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ เธอจับผมนั่งลงบนพื้นที่ปูด้วยหมอนและตุ๊กตานับสิบตัว พอผมนั่งเรียบร้อยแล้วเธอก็นั่งลง ซูกตัวลงในอ้อมแขนของผมเหมือนเด็กเล็ก ๆ

“ดื่มเหล้ามาใช่ไหมเนี่ย” ผมทำเสียดุ ๆ หน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะมีท่าทางสนใจไวน์ที่ผมกับท่านพ่อดื่ม แต่ก็ไม่เคยเลยซักครั้งที่เธอแสดงท่าทีอยากดื่มก่อนอายุบรรลุนิติภาวะ

น้องสาวซุกไซร้อกเสื้อผม “ริรินะบอกว่าถ้ากลุ้มใจจนคิดไม่ตกก็ต้องดื่มเหล้าค่ะ อย่างน้อยจะได้ลืมมันไปซักคืนหนึ่ง”

ผมมองริรินะแล้วขมวดคิ้วใส่ตรรกะของเธอ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นตรรกะแปลกประหลาดอะไรหรอกนะ แล้วก็ยังดีที่พวกเธอดื่มอยู่ในบ้าน ถ้าขืนไปดื่มจนเมาสลบอยู่ข้างนอกจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายแน่

“ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจ ปรึกษาพี่ได้นะ”

น้องสาวเงยหน้ามองผมด้วยแววตาโศกเศร้าราวกับลูกสุนัข ก่อนจะร้องโฮออกมา “บอกท่านพี่ไม่ได้หรอกค่ะ!” เธอประกาศแบบนั้น ก่อนจะโพล่งออกมา “จะให้ท่านพี่รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าตลอดชีวิต 18 ปีมานี้น้องไม่เคยถูกผู้ชายสารภาพรักเลย แถมชอบใครก็แห้วไปหมดทุกราย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้รับแค่ตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านคานทองแล้วค่ะ น้องคงกลายเป็นประธานธิบดีสหรัฐโสดสนิทแน่นอน!”

ผมรับฟังน้องสาวที่บอกว่ายังไงก็จะให้ผมรู้ความกลุ้มใจของเธอไม่ได้เด็ดขาดแล้วก็สารภาพเรื่องทั้งหมดในรวดเดียว อันตรายเกินไปแล้ว ต่อจากนี้ห้ามเธอกินเหล้าอีกเป็นอันขาด

อย่างไรก็ตาม คำสารภาพของเธอทำให้ผมต้องมาครุ่นคิด

แม้ว่าผมจะเรียนจบจากซุยรันมานานแล้ว แต่ก็ยังพอมีสายสืบข่าวคราวในโรงเรียนไม่น้อย โดยเฉพาะเรื่องของผู้มีอิทธิพลทั้งหลาย หนึ่งในข่าวที่ผมมักจะได้ยินบ่อยที่สุดคือข่าวเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของน้องสาว

นอกจากโทโมเอะ เซ็นจุ กับอิชิโนะคุระ ฮารุโตะ แล้ว ผมก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีความรู้สึกชอบแบบหนุ่มสาวกับใครอีก แต่เรื่องที่ทำไมเธอถึงไม่มีใครมาสารภาพนั้นผมพอจะเดาได้อยู่ เพราะดูจากโพรไฟล์ของผู้ชายที่มีข่าวลือเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว ผู้ชายที่แอบชอบเธอไม่น่าจะกล้าสารภาพรักกับน้องสาวของผมแน่นอน

น้องสาวที่น่ารักและซื่อบื้อของผมยังคงร้องไห้กระซิก ๆ เธอเงยหน้าใช้ดวงตากลมโตจ้องผม ก่อนจะพูดอย่างงอแงออกมาว่า “ถ้าน้องต้องเป็นโสดไปจนตาย ท่านพี่อย่าทอดทิ้งน้องนะคะ”

ผมโอบเธอแล้วตบหลังเบา ๆ จนเธอเมาหลับไป ก็รื้อ ‘ฐานทัพ’ ของเธอแล้วจัดเตียงให้เรียบร้อย ก่อนจะอุ้มเธอและริรินะขึ้นไปนอนบนเตียง จบท้ายด้วยการห่มผ้าห่มให้ทั้งสองคน

‘ไม่มีคนมาสารภาพรักงั้นเหรอ?’

ผมมองน้องสาวที่นอนหลับปุ๋ย ใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ผมอดยิ้มไม่ได้

ก็ดีที่เธอไม่รู้ว่าหมอนั่นแอบเล็งเธอมาตั้งนานแล้ว ให้ลำบากหน่อยโทษฐานที่มาจีบน้องสาวของผมตอนที่ตัวเองยังมีผู้หญิงพัวพันอยู่ข้างกาย

แต่ว่าน้องสาว ถึงเธอจะเป็นโสดไปจนแก่ พี่ก็ไม่ทอดทิ้งเธอหรอกนะ

จบ

ท่านพี่คือดีงาม! 555

>>86 หมดกันภาพพจน์ผู้ดีที่สั่งสมมา

>>87 อยากรู้ความคิดท่านพี่ตอนหิ่งห้อยส่งมาที่บ้านจังว่ะ กูว่าตอนไปส่งเรย์กะที่บ้านเอ็นโจ ท่านพี่ต้องคิดเรื่องนี้ขึ้นมาแหงๆ

ริรินะนี่น่าจะกลุ้มใจแล้วตบมากกว่านะ ไม่น่าจะใช้เหล้าระบายทุกข์ ถถถถ แต่ท่านพี่นี่โคตรดีงามที่แท้ทรู อยู่เป็นคานคู่กันไปเถอะบราค่อนซิสค่อน

ท่านพี่แม่งพระเอกชัดๆ

>>86-87 กูรักท่านพี่ โฮกกกก ท่านพี่คะดิฉันขอถวายตัวเจ้าค่ะ!!
รักมึงโม่งฟิค จุ๊บเหม่ง

ท่านพี่่่ยยย ดีเหลือเกินค่ะ รักโม่งฟิคนะ เห็นโม่งแปลแว๊บๆข้างบน ใช่มะ? รักเหมือนกัน มาจุ๊บเหม่งคนละที

ท่านพี่ดีมากจนหนุ่มๆทั้งเรื่องโครตตัวประกอบเลยว่ะ โอ๊ยยยยยย

โว้ยยยเรย์กะมีแค่ท่านพี่ก็พอแล้วล่ะงานนี้

ท่านพี่ดีงามมมม ดีแบบโอ้ยยยยเขวี้ยงหัวใจใส่รัวๆๆๆ//รักมึงค่ะโม่งฟิค+โม่งแปลด้วยน้าาาชู๊บบบบ

เย้. ตอนแปลใหม่มา. ขอบคุณโม่งแปลน้าาา

ตอนนี้ก็ฮาต่อเนื่อง. แต่แอบหงุดหงิดนิดๆแทนท่านเรยกะแฮะ. คาบุรากิมารู้ใจตัวเองทีหลังนี่โคตรสายไปแล้วเลยนะ. ขอให้ท่านเรยกะมี love interest คนอื่นตอกหน้าสองคนนี้ (คาบุเอ็นโจว)ซะทีเถ้อออ

>>98 ก็นารุคุงไง ถถถถถถถถถ
ที่ผ่านๆมา นางก็มี love interest ที่ไม่ใช่สองคนนี้อยู่แล้วน่ะ ในอนาคตข้างหน้าก็ไม่รู้จะไปตกหลุมรักใครอีกด้วย หรือไม่ก็คาน....//มองไปยังฟิคบ้านพักคนชรา

โอย ตอนใหม่สนุกมากโม่งแปล ขอบคุณนะ

แต่สเต็กอันล่างสุดนี่ทำเอาอยากไปจัดสเต็กชิ้นหนาๆใหญ่ๆเป็นข้าวเช้าเหลือเกินน
หิวว้อย

>>99 พวกมึงอย่าย้ำฟิคนั้นบ่อยดิวะ เดี๋ยวกลายเป็นจริงทำไง 555

หึ กูกินข้าวเช้าอยู่ ภาพอาหารไม่ได้แอ้มกูหรอก //ยื้มเย้ยหยันใส่โม่งแปล มึงควรเปลี่ยนเวลาลงนะ ซักสี่ทุ่มอะไรทำนองนี้ เพิ่มความทรมาน

ฉากแบ่งซอสมะเขือเทศนี่น่ารักวุ้ย ดูเป็นโชโจสัสๆ พออยู่ลับหลังเรย์กะแม่งมีแต่ความโชโจโรแมนซ์ทุกที วาคาบะเองก็หัวเราะบ่อยๆ อิ่มอกอิ่มใจเลยสิท่า คาบุรากิคุง
ปล.กูควรไปจัดเฟรนซ์ฟรายเป็นมื้อเย็นด้วยสินะ แต่ไม่มีใครมาแบ่งซอสมะเขือเทศด้วย แย่จุง ถถถถถถถถถถถ

>>102 นึกถึงตอนกูไปแดกเฟรนซ์ฟรายร้านสเต็กผัวกูเอาซอสพริกราดเลย ไอ้เลวววววววววววววววววว

อะฮ้า กูก็เพิ่งกินข้าวเช้าไปอิ่มๆ เหมือนกัน ภาพเนื้อครั้งนี้ทำอะไรกูไม่ด๊าย~

เดทร้านฟาสฟู้ดนี่คืบหน้าไปแบบก้าวกระโดดแท้ๆ อ่านถึงตอนใจกว้างแบ่งซอสมะเขือเทศแล้วมีคุยข่มท่านเรย์กะเนี่ยกูเผลอยิ้มตามไปด้วยเลย พอคุณชายได้เรียนรู้วิถีสามัญชนแล้วมันมีประโยชน์ขนาดนั้นเชียว แต่มันจะราบรื่นยังงี้ไปเรื่อยๆ จริงๆ เร้อ

ว่าแต่ ต่อจากแฟมิเรสจะเป็นอะไรหนอ ร้านราเม็งเรอะ ยากิโซบะ ปลาหมึกปิ้ง... // เพ้อ

>>103 มึงไม่ชอบกินซอสพริกเหรอ??

ทำไมชีวิตท่านเรย์กะมันเหี่ยวแห้งขนาดนี้ฟร่ะ เป็นที่ปรึกษาความรักให้ใครเขาก็ได้คู่กันหมดแต่เมื่อหันกลับมาดูตัวเอง ไร้ซึ่งกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ คนที่ทำท่าจะเข้ามาจีบหรือคนที่มาแสดงตัวว่าชอบนี่ไม่มีเลยซักคน หรือนี่จะเป็นนิยายบอกเล่าเรื่องราวการใช้ชีวิตตั้งแต่ต้นจนถึงบั้นปลายชีวิตของสาวโสดกันค่ะอาจารย์ โฮฮฮฮฮฮฮ

>>105 ชอบนะ แต่ชอบเอาเฟรนซ์ฟรายจิ้มกิน ไม่ใช่เอามาราดบนเฟรนซ์ฟราย

>>106 นิยายสำหรับคนที่นึกไม่ออกว่าวันนี้จะกินอะไรดีต่างหากล่ะมึง เปิดอ่านปุ๊บ ได้เมนูปั๊บ
>>107 อ่อ กูก็นึกว่าไม่ชอบกินซอสพริก ถถถถถ แต่ก็ถือว่าประหยัดเวลาดีออก กูก็เอาซอสพริกซอสมะเขือเทศราดใส่เหมือนกัน ไม่ต้องมาจิ้มซอสทีละชิ้น
แต่พูดไปพูดมาก็อยากกินเฟรนซ์ฟรายแล้วว่ะ แม่งเอ้ย เพิ่งกินข้าวเช้ามาหยกๆแท้ๆ

>>107 ไม่ชอบแบบราดเหมือนกัน เวลากินมือก็เปื้อน แถวฟรายด์ยังโดนซอสจนเปียกๆเหี่ยวๆอีกต่างหาก

ว่าแต่เจ้าแม่ ถ้าให้หนังสือไป คาบุที่เคร่งธรรมเนียมน่าจะให้ดอกไม้ตอบแทนกลับมาบ้างนะ (ถึงหลักๆ น่าจะให้วาคาบะก็เหอะ)

ชอบซุบซิบอยู่สองคน หายตัวไปด้วยกันบ่อยๆ ไปเดทในที่สามัญชนลับๆล่อๆ ให้ของทั้งในวันวาเลนไทน์ ไวท์เดย์ และวันเทศกาล ไปมาหาสู่ในอีเวนท์ของบ้านตรงข้าม คนรอบข้างต้องพาลเข้าใจผิดแน่ๆ

แต่ที่จริงแอบเป็นที่ปรึกษาความรักให้เค้า

ดูๆไปนี่มันเปิดรูทคาบุรากิชัด

>>86 >>87 ตั้งแต่อ่านมาผู้ชายดีๆในเรื่องก็มีแค่สามคนนี้ล่ะ ท่านพี่ รุ่นพี่โทโมเอะ คุณอิชิโนคุระ แต่ก็คือเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ทั้งสามคนเลยไง ผู้ชายที่เหลืออยู่ก็มีแต่แปลกๆ สงสารนาง ส่งคนดีๆ โสด และไม่ประหลาดมาให้นางซักคนเถอะค่ะอาจารย์.....หรือจะจบกับคานซังจริงๆล่ะเนี่ย

นอกรีต! เฟรนช์ฟรายราดซอสพริกเหี่ยวๆ เปียกๆ มันของนอกรีต!

>>108 กุนึกถึงชื่อเพจเมื่อวานป้าทานอะไรกับเพจวันนี้แดกไรดีเลยว่ะ กุว่าท่านเรย์กะไปสายนักชิมหรือสายกินแหลกก็ดีนะเผื่อจะดังแบบแกลโซเนะอะไรงี้ อิมเมจคุณหนูผมหลอดผู้บอบบางกับกระเพาะหลุมดำไร้ก้น ราชินีกินจุคนใหม่คิโชอิน เรย์กะ55555 // กุดมกาวมากไปล่ะ

>>110 กุว่ารูทคานซังมากกว่า ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับคาบุนี่ไม่มีใครเข้าหาแน่ๆ สุดท้ายคาบุก็แต่งงานกับวาคาบะจังแล้วเจ้าแม่ก็ต้องกลับมาซบอกคานซังชัวร์ๆ เปิดภาคบ้านพักคนชรา5555

>>112 ทอดกินเองสิ จะได้ไม่เหี่ยว ทอดร้อนๆ โรยเกลือท่า salt bae นั่งกินพร้อมเบียร์เย็นๆเป็นวุ้น อา ฟิน
>>113 กระเพาะไร้ก้น แต่ป่องกลางจนโดนเข้าใจว่าท้องห้าเดือนนะมึง....

>>115 เออกุลืมความอัปยศนั้นไปเลยว่ะ เศร้าล่ะ T T เป็นนักรีวิวร้านอาหารแทนก็ได้ฟร่ะแบบสิบสุดยอดร้านข้าวอบหม้อดิน สิบสุดยอดร้านราเมน สิบสุดยอดเมนูในร้านจ้าวแกงกะหรี่ // นึกถึงล่ะหิวเลยยย

>>116 ไม่งั้นเป็นบลอกเกอร์ที่ลงเกี่ยวกับงานฝีมือและการทำอาหารก็ดีนะเมิง กุชอบอ่านเรื่องพวกนี้เหมือนกัน

>>117 กูว่าอาหารที่กินนี่พอไหว ทำอาหารยังไม่น่าจะไหวนะมึง...

ขอบคุณโม่งแปลมาก ตอนนี้ฮาสุดๆคาบุแม่งน่าเอ็นดูมากเลยอ่ะ จะว่าเพี้ยนก็เพี้ยนหนนะแต่ก็น่าเอ็นดูในความเพี้ยนนั้น555555 ท่านเรย์กะช่างเป็นอาจารย์ที่ดีเหลือเกินเลยนะสอนวิชาขั้นสูงแถมยัดหนังสือลางร้ายนั่นกลับได้ซะด้วย555555 แต่ป่านนี้ทั้งซุยรันคงมีข่าวลือกระจายหลายเรื่องแหงมๆ

>>119 อยากรู้ว่าเจอกับวาคาบะจังคราวหน้า จะคุยกันเรื่องนี้รึเปล่า

>>120 กูว่าคุยแหง วาคาบะมีอะไรก็เล่าให้เรย์กะฟังอยู่แล้ว
>>118 กูว่าอาหารทำเองก็น่าจะไหวนะ ถ้าไม่ทำอะไรแหกคอกแบบที่ทำๆมาน่ะ

>>121 กูว่าถ้าจะทำเอง ต้องทำแบบรายการทำอาหารคือปอกๆ หั่นๆ วัตถุดิบให้เรียบร้อยแล้วค่อยเอามาโชว์หน้ากล้อง ตอนล่าสุดนีายังจับมีดงกๆ เงิ่นๆ อยู่เลยป่ะวะ

>>122 ร่วมมือกับคันตะตั้งแชนแนลอาหารเลย วันนี้เชฟเรย์กะจะมาสาทิตวิธีการทำ บลาๆๆๆๆๆ นะคะ แล้วข้างๆก็จะเป็นคันตะที่คอยบ่น อย่าใส่นั่นมากไป อย่าเอานี่ใส่ลงไป บางวันคุณอาคิมิก็จะมาเป็นแขกรับเชิญ ทำอาหารด้วยกันอะไรทำนองนี้ มีช่วงพาไปชิมร้านดีเมนูเด็ด ตามรีเควสต์ทางบ้านว่าอยากเห็นเชฟเรย์กะชิมอาหารของที่ไหนบ้าง ประมาณนี้

เดี๋ยวนะ นี่ตกลงละทิ้งเส้นทางรักของเจ้าแม่ หันมาเอาดีด้านอาชีพการงานเป็น Career Woman ไปแล้วเหรอวะ 5555

>>124 ก็เส้นทางรักที่มีต่ออาหารไง น่าจะเป็นสิ่งที่เรย์กะเลิฟๆโดขิโดขิที่สุดแล้ว

ท่านเรย์กะเปิดเพจแนะนำร้านอาหาร
"เมื่อวานนี้ท่านเรย์กะทานอะไร"
คุณหนูไฮโซผมหลอดรีวิวร้านอาหารตั้งกะร้านบ้านๆถึงร้านหรู
คนน่าจะฟอลกันเยอะนะ หากินได้เลย ว่างๆก็ไปกินแข่งกะแกลโซเนะ

>>126 อาจจะเปิด account twitter ปิดบังตัวจริง ใช้ twitter name ว่าราชินีกรูเม่ต์โรโคโค่อะไรเทือกๆ นี้ ผู้คนก็พยายามหาตัวจริง เพราะนางกินได้หลาย range เหลือเกิน ตั้งแต่บ้านๆ ยันหรูไฮโซว ส่วนเอ็นโจก็ฟอลโล่ว์ไว้คอยนั่งดูแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในความมืด ว่างๆ ก็มาพูดอะไรชวนขนลุกเป็นระยะๆ

>>124 เส้นทางรักมันไม่รุ่งมุ่งหาอาชีพดีกว่าว่ะ ชีวิตนางจะได้ไม่แห้งแล้งจนเกินไป

>>126 นึกถึงชื่อ "เมื่อวานเจ๊ทานอะไร" ขึ้นมาเลยว่ะ

แต่เป็นคาบุนี่ก็มีความสุขง่ายดีนะ แค่แบ่งซอสกันก็ฟินละ.......

>>130 หัวอกคนตกหลุมรักฝ่ายเดียวอะมึง แค่มีโมเม้นต์นิดๆหน่อยๆก็มีความสุขไปโลกหน้าละ

>>130 แบ่งซอสนี่ถ้าเป็นเมืองไทยคงลำบากหน่อย ต่างคนต่างกด ต่างคนต่างจิ้ม...

สาวน้อยเอโกะบนอินเตอร์เน็ต

ช่วงนี้ฉันกำลังคลั่งติดตามบล๊อกของคน ๆ นึงอยู่ค่ะ

บล็อกนี้เป็นบล็อกที่เพื่อนของฉันแนะนำมา เป็นบล็อกรีวิวอาหารที่มีชื่อว่า ‘ห้องเสวยพระกระยาหารของพระนางมารีอังตัวเนตต์’ ตัวบล็อกถูกตกแต่งอย่างเริ่ดหรูน่ารัก แต่ที่สำคัญคืออาหารและขนมที่รีวิวข้างในน่ะเริ่ดสุด ๆ

ฉันกับเพื่อนและคนในอินเตอร์เน็ตเรียกบล็อกนี้ย่อ ๆ ว่าบล็อกพระนางฯ ในแต่ละวัน พระนางฯ จะโพสต์รูปอาหารบ้าง ขนมบ้าง แล้วก็รีวิวถึงจุดเด่นจุดด้อย ทว่าพอเห็นราคาของแต่ละอย่างที่พระนางฯ โพสต์แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพระนางฯ จะต้องรวยมากแน่ ๆ คนปกติธรรมดากินอาหารแบบนั้นได้เดือนละครั้งก็ถือว่าสุดยอดแล้ว แต่พระนางฯ กลับโพสต์ต่อ ๆ กันได้ทุกวัน แถมบางครั้งยังโพสต์ได้วันละหลายครั้งอีก สมแล้วที่ตั้งชื่อบล็อกเป็นราชินีโรโคโค่ ก็ใช้ชีวิตอย่างหรูหราแบบนั้นทุกวันนี่นา ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ

แต่บางครั้งพระนางฯ ก็จะโพสต์อาหารที่ดูบ้านสุด ๆ อย่างยากิโซบะในซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วบอกว่ารสชาติยากิโซบะพื้น ๆ นี่ช่างชวนให้คิดถึงจริง ๆ อ่านแบบนั้นแล้วก็สงสัยว่าบ้านของพระนางฯ เป็นเศรษฐีใหม่รึเปล่านะ?

นอกจากนั้นแล้วดูเหมือนว่าพระนางฯ จะป๊อปปูลาร์ในหมู่ผู้ชายไม่ใช่น้อย เพราะเคยโพสต์ภาพลาเต้อาร์ตรูปวัวที่มี ‘เทวดาน้อย’ ทำให้ หรือบางทีก็โพสต์ภาพขนมไฮโซที่ได้รับมาตอนวันไวท์เดย์ ฉันกับเพื่อนเคยถกกันว่านอกจากจะร่ำรวยและรายล้อมไปด้วยหนุ่ม ๆ แล้ว พระนางฯ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ครอบครองคุณสมบัติที่สาว ๆ ทั่วโลกใฝ่ฝัน

กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน!

อาหารที่โพสต์ขึ้นมาในบล็อกไม่ใช่อาหารทุกมื้อ แต่ถึงอย่างงั้นก็เหอะ ถ้ากินมากขนาดนั้นคนปกติไม่มีทางรักษาหุ่นที่ทำให้ป๊อปปูลาร์ในหมู่หนุ่ม ๆ ได้หรอกนะ เพราะงั้นพระนางฯ นี่ถือว่าได้รับการประทานพรจากพระเจ้าโดยแท้

วันนี้บล็อกอัพเดทในตอนเย็น ฉันรีบเปิดดูแต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะเป็นชุดเบอร์เกอร์กับฟรายด์ของแมคโดนัลด์ ถึงพระนางฯ จะเคยโพสต์แรงกิ้งของชีสเบอร์เกอร์กับฟรายด์ก็เถอะ แต่ฉันชอบดูอาหารหรูหราที่ไม่มีปัญหาได้กินมากกว่านี่

ในภาพโฟกัสตรงเฟรนช์ฟรายด์ที่จุ่มลงไปในซอสมะเขือเทศ พร้อมกับแคปชั่นสั้น ๆ ของพระนางฯ ว่า ‘เฟรนช์ฟรายด์ก็ต้องคู่กับซอสมะเขือเทศสิ’

ทว่านั่นยังไม่สำคัญเท่ากับภาพสะท้อนจากฟลอยด์สีเงินใต้ฝาของกระปุกซอสมะเขือเทศซึ่งสะท้อนให้เห็นเพื่อนร่วมโต๊ะที่นั่งอยู่คนละฝั่งกับพระนางฯ

โอ้ แม่ เจ้า หนุ่ม มัธยมปลาย หล่อเริ่ด!

แม้จะเห็นหน้าไม่ชัด แต่ก็หล่อของจริงแน่นอน เสียดายที่เงาสะท้อนสุดอยู่ตรงแค่หน้า ไม่เห็นว่าเรียนโรงเรียนอะไร

อุกรี๊ด น่าอิจฉาพระนางฯ จริง ๆ นอกจากคุณสมบัติข้างต้นที่แสนจะน่าอิจฉาแล้ว ยังมีแฟนหนุ่มหล่ออีกด้วย หรือว่าคน ๆ นั้นเป็น ‘เทวดาน้อย’ ที่ทำลาเต้อาร์ตรูปวัว แล้วก็มอบขนมไฮโซให้ตอนวันไวท์เดย์! ช่างเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมและโรแมนติกจริง ๆ โอ๊ย พระนางฯ คะ ชีวิตรักจะน่าอิจฉาเกินไปแล้ว!

ฉันอ่านบล็อกในวันนี้ซ้ำอีกรอบแล้วก็จินตนาการในใจว่า พระนางฯ คงจะไปเดทแบบสามัญชนกับหนุ่มหล่อที่น่าจะบ้านรวยพอ ๆ กัน เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศสินะ พอนึกภาพหนุ่มหล่อสาวสวยแบ่งเฟรนช์ฟรายด์ ผลัดกันจิ้มซอสมะเขือเทศป้อนอีกฝ่ายแล้วฉันก็อดถอนหายใจไม่ได้ นี่สินะคู่ที่เรียกว่ากิ่งทองใบหยก

ฉันคอมเมนต์ไปว่า “จริงค่ะ ฟรายด์ก็ต้องคู่กับซอสมะเขือเทศ ไม่งั้นจืดชืดแย่” เสร็จก็ปิดโทรศัพท์ลง ก่อนจะจิ้ม ๆ ผักต้มสำหรับมื้อเย็น พักนี้ฉันกินตามบล็อกของพระนางบ่อยเกินไปหน่อย เลยน้ำหนักขึ้น ต้องไดเอ็ทซะหน่อย

เฮ้อ ถ้ากินแล้วไม่มีวันอ้วนแบบพระนางฯ ก็ดีสิ

จบ

>>133 เอโกะนี่โคตรเก็บทุกรายละเอียด ขนาดเงาที่สะท้อนบนฟอยล์ยังเก็บความหล่อได้ ระวังเจอเงาท่านพี่สะท้อนบนขวดไวน์แล้วเคลิ้มนะ!

>>133 มันไม่น่าใช่ในซุยรันปลูกกัญชาขายกันละ
เจ้าแม่อัพบล็อค คนอ่านยังกาวกันได้ขนาดนี้ 55555

>>133 5555555ขอขำดังๆให้กับชีวิตรักที่น่าอิจฉาและพรจากพระเจ้าของพระนางนะ555555555ทุกวันนี้ยังถูกคำสาปของทานุกิอยู่เลยมั้ยหละแหม่

>>133 เดี๋ยวสักพักต้องมีรีวิวเค้กของวาคาบะแน่นอน

>>137 แล้วร้านวาคาบะก็จะขายดีเทน้ำเทท่า​

>>137 สมกับที่เป็นลูกสะใภ้ดีเด่น(เอ๊ะ รึเขยขวัญ)ของบ้านทาคามิจิจริงๆเลยเน้อออ ช่วยกันทำมาหากินดีแท้5555

>>133 โอย ฮา กาวพระนางดีมาก เอโกะซังกินตามรอยขนาดนี้ระวังคำสาบทานุกินะ 555

จะบอกว่าอาหารพวกผักต้มๆ ญี่ปุ่นก็ยังอ้วนนะ ตอนไปเที่ยวติดใจพวกผักที่ทำเป็นก้านยาวๆ จิ้มดิปมายองเนสผสมไข่ปลาทาราโกะ ไม่ได้ช่วยลดแคลอรี่เลย แต่อร่อย โฮวววว

กูย้อนไปอ่านท่านเรย์กะ แม่คุณบอกว่าโชคแห่งรักของเธอจะเบ่งบานในชั้นม.ปลาย...
ท่านเรย์กะ จะจบม.6 แล้วนะท่าน... ไหนล่ะโชคแห่งรักของตัวเอง ไหงมีแต่โชคแห่งรักของคนอื่นล่ะเฮ้ย!?

>>142 ก็แบ่งดวงไปให้ลูกศิษย์หมดแล้ว จะเอาที่ไหนมาเบ่งบานล่ะ แถมพอแบ่งดวงปุ๊บ เจอเรื่องซวยทันทีอีกต่างหาก

>>142 เป็นแม่สื่อให้คาบุรากิ แก้ปัญหาให้ตระกูลเอ็นโจเสร็จ ถือว่า จบม.ปลายผ่านด่านเคราะห์ไปได้แล้ว คราวนี้แหละ ในมหาลัยซุยรันนี่แหละที่ฤดูใบไม้ผลิของฉันจะมาเยือนเสียที! พอหลับไปอีกหนึ่งตื่นก็เกิดระลึกขึ้นมาได้ว่าความจริงแล้ว Kimi Dolce มีภาคสองต่อ เป็นภาคที่ชายลึกลับเข้ามาอุปถัมภ์ตระกูลคิโชวอินจนผงาดขึ้นมามีอำนาจอีกครั้ง เรย์กะคิมิดอลสอบเข้ามหาลัยซุยรันตามจองเวรคาบุรากิ วาคาบะที่เป็นคู่หมั้นกันต่อ ความร้าย x 2 เริ่มภาคใหม่ ตัวละครใหม่ เร้าใจกว่าเดิม เพิ่มของกินใน Kimi Dolce ภาคความฝันรั้วมหาลัย!

>>144 ต่อไปคงมีภาคบ้านพักคนชรา final stage รถด่วนขบวนสุดท้าย ฤดูใบไม้ผลิจะมาเยือนแล้วค่ะ

>>145 ปากเสีย ตบปากเดี๋ยวนี้!!
ถ้างั้นให้อยู่กับครอบครัวดีกว่าม้าง นั่งจิกกัดท่านพ่อ อ้อนท่านพี่ เสริมความงามกับท่านแม่ เล่นกับหลาน ไปหาเทวดาน้อยยูกิโนะ ถถถ

>>144 ภาคมหาลัยแผนล่ม ต่อไปภาคทำงาน จนถึงวาคาบะมีลูก ถ้าเป็นการ์ตูนโชโจลูกของวาคาบะก็จะโดนจองล้างจองผลาญ หรือถูกจับไปแบบจำเลยรักสินะ เจ้าแม่ยิ่งออกแววโชตะอยู่ด้วย แต่ภาคนี้คงถูกจับไปลูบๆหัวแทบยูกิโนะมากกว่า เทวดาน้อยๆผู้เยียวยาหัวใจเรย์กะซามะ

นี่พวกเมิงกะจะดันให้ท่านเรย์กะเป็นสายคานให้ได้เลยซินะ5555

>>133 กุเสนอเพิ่มช่วงกินแหลกประจำเดือน แบบเข้าร้านอาหารหรือขนมแล้วสั่งมาหลายๆเมนูแล้วฟาดให้หมดในทีเดียวเพื่อความสะใจ แฟนคลับสามารถส่งรูปกินแหลกของท่านในโพสด้านล่างลุ้นรับขนมหรือบัตรส่วนลดจากร้านสุดหรู // กุชอบดูคนกินเยอะๆแบบเมนูหลากหลายอ่ะ เห็นแล้วสะจายยยยย

>>149 ต่อๆ ในบลอคกุเสนอให้มีรีวิวร้านอาหาร รอคโคโค่แรงก์กิ้ง มุมเข้าครัว ทริปการกิน เช่น เนื้อแบบไหรเอาไปทำอะไรอร่อย กินอะไรคู่กับอะไรถึงจะแจ่ม กิจกรรมร่วมสนุก เช่น ชวนชาวบลอกมาแบ่งปันภาพการกินแหลกเป็นประจำทุกเดือน // สูดดดดดดมกาวแปบ

>>149 มีช่วงไดเอทมั้ย วันนี้มาเข้าคอร์สไดเอทที่โรงแรมแห่งหนึ่งค่ะ รู้สึกโปรแกรมอดอาหารกำลังเป็นที่นิยมมากในขณะนี้ ที่จริงดิฉันก็เคยเข้าร่วมมาหนหนึ่งแล้วนะคะ ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาอีกหน ได้ทานแต่ซอฟท์ดริงค์ ซอฟท์ดริงค์ แล้วก็ซอฟท์ดริงค์ จะอ้วกออกมาเป็นซอฟท์ดริงค์อยู่แล้วค่าาา

>>151 ฟอลโลวเวอร์ก็จะโดนฟิลเตอร์ว่าพระนางถ่อมตัว แดกเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนแท้ๆ ยัดห่าไปขนาดนั้นยังมีแฟนหล่อเรื่องไดเอ็ทนี่ก็คงมาหาประสบการณ์แน่ๆ

ทำไมมีแต่เรื่องกินกับเรื่องคาน นี่มันฤดูใบไม้ผลิ หรือเป็นพุงที่ปริ 555555

เพราะเมื่อวานพวกมึงพูดเรื่องเฟรนซ์ฟราย กูเลยไปซื้อมาทอดกินเอง โรยเกลือแล้วจิ้มกับซอสพริก ซอสมะเขือเทศ อร่อยมาก ของทอดก็ต้องกินตอนร้อนๆถึงจะฟิน

กูว่ากระทู้แรกๆ ก็ยังเม้าท์เรื่องหนุ่มๆ ฤดูใบไม้ผลิ โดขิๆ กันมากกว่านี้นะ อันนี้เหมือนทุกคนปลงตกตามท่านเรย์กะกันไปหมดแล้ว เสพของกินกันเถิดรา

>>155 กระทู้แรกๆยังมีกาวให้ดี๊ด๊ากันด้วยล่ะ สูดกันเป็นบ้องๆ ตอนนี้กาวหมด ก็ตาสว่างมองเห็นโลกความเป็นจริงในนิยาย......

>>156 ม่ายยยยย!! อะไรคือโลกความเป็นจริงของมรึ๊งงง

ไม่แน่นะ อาจมีท่านชายที่เป็นหนึ่งในสิบ Pivoine เผยตัวมาตอนท้ายๆ แล้วก็แสดงตัวออกมา ฤดูใบไม้ผลิก็จะมาเยือนท่านเรย์กะกะทันหัน!//สูดกาวรัวๆ

>>155 หนทางสู่เรื่องรักใคร่ช่างยาวไกล จะลงเรือคาบุก็กลัวลางพินาศ จะลงเรือจอมมารก็ต้องฟาดฟันกะยุยโกะ จะลงเรือทั่นอิมารินี่ต้องไปตบกะผู้หญิงอีกครึ่งตำบล จะลงเรือท่านพี่ก็ผิดศีลธรรม จะลงเรือคันตะกับยูกิโนะก็ผิดกฎหมาย

แววคานมาเห็นๆ

>>159 เช่นนั้นเจ้าจงมาลงเรือทาคามิจิสิ อะไรนะ? มีคาบุรากิเป็นคู่แข่ง?
......เจ้าคิดรึว่าคาบุฯมันมีค่าพอจะเป็นอุปสรรคน่ะ

>>159 คันตะยังไม่ผิดกม.เท่าไหร่น่า ไม่กี่ปีเอง เดี๋ยวก็บรรลุนิติภาวะล้าวว

>>156 พวกมึงนี่ชักจะขาดกาวกันนานเกินไปละ เดี๋ยวงานกูเสร็จแล้วเอากาวมารมดีกว่า

>>162 //เกาะแข้งเกาะขา ขอกาวให้กูหน่อยยยยยยยยย

>>159 คันตะสิดีงาม

ky แป๊ป กูโม่งแตกอ่ะ เป็นน้องเทคเพื่อนกูเองงงงง

>>165 ยินดีด้วย ไม่แน่ฤดูใบไม้ผลิอาจมาเยือนมึงก็ได้ 555

>>165 ไปทำอีท่าไหนล่ะ

>>160 ถ้าเจ้าแม่คิดจะบุกหัวใจวาคาบะจริงๆ เรือคาบุแม่งคงล่มตั้งแต่ที่ท่าน้ำแล้วล่ะ มิซึซากิคุงก็ทำไม่ได้ ท่านคาบุรากิหรออย่าหวัง!!! 5555

>>168 กูว่าเรย์กะแม่งปักธงวาคาบะตั้งแต่ลุกขึ้นเตือนไม่ให้นั่งผิดที่ละ แล้วมีเรื่องส่งจดหมายไปให้ ช่วยอยู่ลับหลังนั่นนี่โน่น ทำให้เขาประทับใจมากขึ้นเรื่อยๆ แสดงโฉมหน้าเท่ๆเอาจริงเอาจังให้เห็น ถ้าเป็นผู้ชายนี่คือพระเอกนางเอกในมังงะโชโจชัดๆ เรือคาบุนี่ยังไม่ทันจับค้อนขึ้นมาตอกตะปู ตะปูก็สลายเป็นฝุ่นผงคามือ แล้วเรื่องก็จะดำเนินรอยซ้ำกับคิมิดอล แค่เปลี่ยนพระเอกจากคาบุเป็นเรย์กะเท่านั้นเอง ทางบ้านเรย์กะก็จะกีดกันไม่ให้คบกับสามัญชน แต่ความดี ความน่ารักของวาคาบะก็จะเอาชนะใจมาดามคิโชวอินจนสุขสมหวัง แฮปปี้เอนดิ้งได้ในที่สุด

ส่วนตัวร้าย....เอ่อ......//หันไปมองเอ็นโจ นายคงต้องรับบทเรย์กะคิมิคอยมาขัดขวางสองคนนี้แล้วล่ะ ระวังอย่าไปล้มละลายตามรูทนั้นก็แล้วกัน

>>169 โถ่ ชูสุมอยน้อยๆ

>>169 ถึงล้มละลายก็ไม่ลำบากหรอก ไปขายตัวน่าจะมีกินมีใช้สบายๆไปทั้งชาติ

*โดนจอมมารสาป*

>>171 ไปเป็นเกอิชา แบบฟิคคิมิดอล after story ถถถถถถถถถถถ

>>169 กูว่าเวอร์ชั่นนิยายนี้มีท่านพี่อยู่ ท่านพี่คงไม่ยอมทำให้ตระกูลล้มละลายได้ง่ายๆแน่

>>165 มึงไปหลุดพูด "พิโว้วววว้าาาาหนุ~" ล่ะซิท่า
555555

>>167 >>174 กูดันไปคุยกับน้องแล้วน้องแม่งบอกอ่านเรย์กะซามะ เลยถามไปว่าโม่งใช่ไหม
จากนั้นก็โป๊ะแตกค่ะ

>>175 ถามด้วยนะว่าแต่งฟิคอะไรค้างไว้ป่าว ได้โอกาสก็ทวงฟิคเลย แต่อิจฉาว่ะเจอเด็กซุยรันในชีวิตจริง 5555

>>176 จริง ของกูนี่รอบตัวแค่การ์ตูนยังไม่อ่านกันเลย ชีวิตจริงคุยเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย ;_;

>>177 เหมือนกูอ่ะ คนรอบตัวไม่มีแม้แต่คนจะอ่านนิยายด้วยซ้ำ หาคนเม้านิยายหรือการ์ตูนด้วยยากมาก ต้องมาพึ่งเพื่อนในเน็ตเพื่อเม้า

>>178 กูนี่พยายามไซโคให้เพื่อนอ่านนะ หลังจากนางรับลิ้งค์ไปนางก็ไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกเลยแถมยังบอกว่าลืมด้วย ; - ;

>>179 เพื่อนกูพอรับลิงค์ไปก็อ่านจบในสองวันแถมมากรีดร้อง กูเลยเปิดวาร์ปโม่งให้ ตอนนี้กลายเป็นฝีพายเอ็นโจ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะลงทุกลำล่ะ 5555

>>179 ตบบ่าแปะๆ เพื่อนกูเช่นกัน

>>179 มึงนี่ร่างแยกของกูชัดๆ กูเคยส่งลิงค์เรื่องนี้ไปให้เพื่อนในเน็ตอ่าน เขาก็รับไปนะ แล้วก็ไม่พูดถึงอีกเลย ซักพักกูลองเลียบๆเคียงๆถามว่าอ่านยัง เขาบอกยังไม่มีเวลาอ่าน กูก็จนใจ ไม่อยากเซ้าซี้หนัก ที่เม้าของกูก็คือโม่งนี่ล่ะ

โม่งกูไม่มีทางแตก ยกเว้นกูจะเปิดเผยตัวเองด้วยความเต็มใจ อะฮิๆๆๆๆ
โชคดีที่มีเพื่อนอ่านท่านเรย์กะและเล่นโม่งด้วยคนสองคน เลยพอจะเม้ามอยได้ พอกูเปิดเผยตัวกับพวกมันว่ากูเขียนฟิคอะไรในนี้บ้าง แม่งอึ้งกันชิบหาย คนใกล้ตัวสุดๆ จากนั้นมันก็ทวงฟิคกูยิกๆเบย 5555555555555555555

>>183 ฟิคไหนไม่รู้​แต่กูทวงด้วย​คน ตอนนี้กูต้องการ​ทุกฟิคคคค

>>179 >>180 โฮ กูก็โดน กูชวนหลายคนด้วย บางคนก็ชอบอ่านมังงะโชโจแท้ๆยังไม่ยอมแตะเลย มันบอกว่าไม่เอาอะ ขี้เกียจอ่าน.......

>>184 งานยังไม่เสร็จเลยว่ะ รอไปก่อนนะจ๊ะ

กูลืมพล็อตฟิคที่เคยเขียนค้างๆไว้ไปแทบทั้งหมด​แล้วอะ :\

กูมีคนนึงที่กูไปสครีมบลาๆใส่มัน แล้วยื่นให้อ่านซักสองสามตอน พอเหยื่อติดเบ็ดก็ส่งลิ้งค์ให้ มันเข้ามาอ่านโม่งนะแต่ว่ามันไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน
ยังดีที่มันมาสครีมกับกูอยู่ ตอนล่าสุดมันยังอ่านก่อนกูแล้วมาสครีมว่าคาบุน่าเอ็นดูตั้งแต่เช้า

เคยจะเอาไปให้เพื่อนอ่าน ตอนนั้นแปลถึงตอนหิ่งห้อยพอดีแล้วกูพีคมาก พยายามไซโคหว่านล้อม แต่พอมันห็นจำนวนตอนมันก็ส่ายหน้าไม่เอา ไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ กูโครตเศร้าเลย

>>189 จริงๆ เรื่องนี้จำนวนตอนเยอะแต่จำนวนหน้าไม่น่าจะยาวขนาดนั้นนะ รวมเล่มน่าจะได้ซัก 3-4 เล่มยังหว่า...

>>190 คือบางทีคนเราเห็นจำนวนตอนเยอะๆหรือหนังสือเล่มหนาๆแล้วก็แอบท้อไง จะอ่านไหวมั้ย กูก็เข้าใจนะ เพราะเคยตามอ่านนิยายจีน มีประมาณห้าร้อยตอน กูเกือบไม่กดอ่านละเพราะขี้เกียจอ่านอะไรเยอะๆ ยิ่งคนที่ปกติก็ไม่ค่อยอ่านหนังสือแบบเพื่อนกูมาเจอเข้าคงปิดเว็บแล้วไปหาอย่างอื่นทำ ถถถถถถถถถ

>>179 >>182 พวกมึงนี่ร่างแยกกูชัดๆ แบบให้ลิงค์ไปไม่ยอมอ่าน แง

ตอนใหม่โคตรฮาความรู้ความสองฝั่งของเรย์กะ 55555 วาคาบะก็มาปรึกษา ชงไปอีกก

กัปตันชมรมฟุตบอล หมู่นี้ออกมาบ่อยนะ เอ็นโจกะยูกิโนะหายไปเลย โฮวววว

อ่านท้ายบทตอนล่าสุดแล้ว โม่งแปล มึงอยู่ตำหนักเผือกด้วยใช่ไหม พูด! 5555

>>192 กูก็คิดถึงเอ็นโจกับยูกิโนะ ขอพี่น้องจอมมารมาเยียวยาหัวใจที ท่านเรย์กะเหี่ยวแห้งโชโจเกินไปแล้ว กูต้องการรอยยิ้ม! โฮฮฮฮ

>>194 ไม่อยากบอกว่ากูสิงสู่มาตั้งแต่สมัยนินทากันอยู่ที่ห้อง Lit ยังไม่ได้แยกตัวออกมาเป็นตำหนักเผือกที่ห้อง Netwatch แฟนขับเหนียวแน่นแค่ไหน ตอบ! 55555

เล่าให้กันฟังแล้วจริงๆ ด้วย... กุ๊กกิ๊กสนิทสนมกันดีจั๊ง งี้ต่อไปก็ต้องมีตอนที่วาคาบะจังได้ยินข่าวลือแล้วเข้าใจผิด เลยพยายามหลีกทางให้ท่านเรย์กะด้วยน่ะสิ อรั๊ยย โคตรโชโจ

ตอนล่าสุดนี่ฝ่ายคาบุxวาคาบะ นี่มันโชโจชัดๆ บทเพื่อนพระเอกที่คอยช่วยสานความสัมพันธ์แทนที่จะเป็นเอ็นโจดันเป็นเรย์กะแทนซะงั้น จะเกิดข่าวลือแปลกๆว่า อ๊ายยยยท่านคาบุรากิกับท่านเรย์กะแอบคบกัน วาคาบะเลยจะถอยห่างแต่เรย์กะเคยยืนยันกับวาคาบะแล้วว่าไม่ได้ชอบแถมวาคาบะน่าจะจับโกหกเก่งด้วย (เพราะเลี้ยงเด็ก เลี้ยงน้อง มันเป็นความสามารถเฉพาะของพี่คนโตนะสิ) เอ็นโจโว้ยยยมาทำหน้าที่เดิมของนายเลย อย่างน้อยก็มาให้ความรู้สึกโดขิ โดขิ กับเรย์กะหน่อยสิ ส่วนฝ่ายสภานักเรียนอึ้งกับท่านเรย์กะทานขนมยังน้อยไปถ้ารู้ความจริงว่าชีไปถึงถิ่นวาคาบะกินคำเดียวแต่หลายจานมาแล้วนะเออ

ตอนล่าสุดนี่อยากจะเถียงว่า
ที่วาคาบะกุมน่ะมันไม่ใช่กระเพาะหรอกค่ะท่านเรย์กะ มันคือหัวใจตะหากคร่าาาา

ในห้องอาหารโรงแรมในเครือคาบุรากิ
ผมเป็นบัตเลอร์ให้กับโรงแรมในเครือคาบุรากิมาสิบสามปีแล้ว
หน้าที่หลักของผมคือการดูแลความเรียบร้อยให้ลูกค้าที่มาใช้บริการภัตตราคารของโรงแรมได้รับบริการอย่างน่าประทับใจ ในบางครั้งผมก็เข้ามารับใช้ในห้องอาหารส่วนตัวสำหรับแขกพิเศษ เพราะแขกยิ่งพิเศษเท่าไหร่ บทสนทนาของพวกเขาก็จะยิ่งเป็นความลับสุดยอดมากขึ้นเท่านั้น บางครั้งผมก็ต้องทำเป็นไม่ได้ยินบทสนทนาที่ผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมร้ายแรงแบบที่ถ้าความลับหลุดรอดออกไป อาจจะทำให้เส้นทางทางการเมืองของนักการเมืองท่านนั้นจบลง หรือบริษัทใหญ่โตต้องล้มละลายเลยทีเดียว
เพราะว่าผมทำหน้าที่บัตเลอร์ได้ดีจนท่านคาบุรากิไว้วางใจ วันนี้ห้องพิเศษที่ผมดูแลอยู่จึงได้รับเกียรติต้อนรับแขกคนสำคัญของนายท่าน ซึ่งก็คือครอบครัวคิโชวอิน
นายท่านและมาดามคาบุรากิ รวมถึงนายท่านและมาดามคิโชวอินล่วงหน้ามาเพื่อรอการปรากฏตัวของคนสำคัญในงานวันนี้ นั่นก็คือคุณหนูมาซายะและคุณหนูคิโชวอิน
เมื่อจัดอาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเข้าไปในห้องเตรียมอุปกรณ์เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของแชมเปญฉลองและแหวนหมั้นประจำตระกูลคาบุรากิ ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าคุณหนูมาซายะคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาจนหมั้นหมายได้แล้ว ผมถอนหายใจเฮือก รู้สึกว่าตัวเองแก่ไปถนัดตา แต่ก็ดีใจกับคุณหนูจริง ๆ
คุณหนูคิโชวอินเธอมาก่อนคุณหนูมาซายะ ร่างทั้งร่างนั้นเปี่ยมไปด้วยราศีสูงส่งจนแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางบรรดาคนรวยระดับไฮคลาส แต่เธอก็โดดเด่นขึ้นมาได้แบบไม่ต้องกวาดตามองหาซ้ำสอง ผมสีดำเป็นมันม้วนเกลียวราวตุ๊กตาฝรั่งเศส รับเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ร่างในชุดวันพีชสีขาวดูบอบบาง แต่ก็ไม่ผอมจนเกินไปเหมือนสาว ๆ สมัยนี้
ผมเดินไปรับคุณหนูคิโชวอินมายังห้องพิเศษ ยิ่งใกล้ห้องเท่าไหร่ ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวไร้สีเลือดยิ่งขึ้นเท่านั้น ทำเอาผมอดสงสารไม่ได้ เธอคงเป็นกุลสตรีที่ถูกเลี้ยงเหมือนไข่ในหินโดยแท้ เพียงแค่เดินหน่อยเดียวก็คล้ายจะเป็นลม
มาดามเหมือนจะถูกใจลูกสะใภ้คนนี้อย่างที่ผมไม่เคยเห็นท่านถูกใจใครมาก่อน แม้กระทั่งกับคุณหนูยูริเอะก็เถอะ ดูท่าว่างานหมั้นครั้งนี้จะดำเนินไปได้ด้วยดี นายท่านเองก็ดูจะให้ความเอ็นดูคุณหนูคิโชวอินไม่น้อย พอคุณหนูมา ผู้ใหญ่สองครอบครัวก็ยิ่งพูดคุยกันคึกคัก
ผมรอตัวเอกสำคัญอย่างใจจดจ่อ แล้วในที่สุด คุณหนูมาซายะก็มา

เมื่อคุณหนูมาซายะมาถึง อาหารจานแรกก็ถูกเสิร์ฟ บรรดานายท่านต่างพูดคุยกันสำราญใจ
ในระหว่างมื้ออาหาร ผมลอบสังเกตอากัปกริยาของคุณหนูทั้งสอง แม้ว่าสองคนจะเหมาะสมกันและผู้ใหญ่เป็นใจ แต่ถ้าทั้งคู่ไม่ชอบพอกันชีวิตสมรมก็ไม่น่าอภิรมย์นัก ผมทราบดีกว่าเหตุผลของการแต่งงานของชนชั้นสูงผูกติดกับธุรกิจมากกว่าครึ่ง แต่คนที่แต่งงานมีครอบครัวด้วยความรักอย่างผมยังอดหวังไม่ได้ว่าคุณหนูมาซายะจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ท่านรัก ทว่าความกังวลของผมหมดไปเมื่อเห็นคุณหนูมาซายะกับคุณหนูคิโชวอินโน้มตัวไปคุยกันเงียบ ๆ สองคน บางทีก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ผมที่อยู่ด้านหลังถึงแม้จะอ่านตัวหนังสือเล็กจิ๋วไม่ออก แต่ก็สังเกตได้ว่าทั้งสองคนอีเมล์หากัน
พอทุกคนทานอาหารมื้อหลักครบทุกจาน นายท่านก็กระแอมขึ้น
“คุณเรย์กะ ปีหน้าก็จะต้องเลือกมหาวิทยาแล้วสินะ ตั้งใจจะเข้าที่ไหนงั้นหรือ?”
คุณหนูคิโชวอินยิ้มน้อย ๆ แล้วตอบด้วยเสียงเบา
“มหาวิทยาลัยซุยรันค่ะ แต่น่าอายเสียจริง จนป่านนี้ก็ยังเลือกคณะไม่ได้เลยค่ะ”
มาดามยกมือป้องปากหัวเราะโฮะๆ
“แหมคุณหนูเรย์กะ เด็กผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างคุณจะเรียนคณะไหนในอนาคตก็สามารถช่วยเหลือผู้เป็นสามีได้อยู่แล้วค่ะ เห็นว่าคุณเรย์กะช่วยแนะนำท่านคิโชวอินเรื่องการปรับปรุงขวัญกำลังใจของพนักงาน เพราะอย่างนั้นกิจการของตระกูลคิวโชวอินก็เลยเติบโตเอาเติบโตเอา”
คุณหนูคิโชวอินส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างถ่อมตน “เป็นเพราะท่านพี่ที่เข้าไปช่วยงานท่านพ่อต่างหากค่ะ คำแนะนำเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้นคงช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่อย่างน้อยถ้าพนักงานได้พักทานอาหารอย่างมีความสุขก็ถือว่าดีมากแล้วค่ะ”
มาดามหัวเราะอีกครั้ง สายตาระยิบระยับไปด้วยความเอ็นดูชื่นชม
“คุณเรย์กะก็ถ่อมตัวเกินไป แต่คุณทาคาเทรุมีความสามารถจริง ๆ นั่นแหล่ะค่ะ เป็นคุณชายที่ทั้งหล่อเหลาและเปี่ยมไปด้วยความสามารถ ดิฉันเห็นเดินไปทางไหนสาว ๆ ก็จ้องไม่วางสายตา” ประโยคข้างท้ายหันไปพูดกับมาดามคิโชวอิน ทำเอาท่านแม่ของผู้ที่ถูกชมต้องถ่อมตัวว่า ‘ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ’ แต่ก็ยิ้มแก้มปริ
“คุณทาคาเทรุก็อายุอานามใกล้ถึงเวลาแต่งงานแล้ว ว่าแต่ท่านคิโชวอินมีลูกสะใภ้ในดวงใจหรือยังคะ?”
มาดามคิโชวอินหัวเราะ
“รายนั้นเอาแต่ทำงานค่ะ ยังไม่เคยแนะนำคุณหนูที่ไหนให้รู้จักเลย”
“แหม เป็นผู้ชายจะแต่งช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง ต้องรีบแต่งงานหมั้นหมายไว้ให้เร็ว จะได้มีหลานให้ทันอุ้ม ว่าแต่คุณเรย์กะพาใครมาแนะนำที่บ้านแล้วรึยังเอ่ย อย่างคุณเรย์กะน่าจะมีหนุ่ม ๆ อนาคตไกลมาขอความรักไม่ขาดสายอยู่แล้วสินะคะ”
มาดามคิโชวอินรับลูกทันควัน
“แหม ก็มีบ้างแหล่ะค่ะ แต่เด็กคนนี้ไม่เคยสนใจใครเลย วัน ๆ อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนหัดทำอาหาร ไม่ค่อยได้ออกสังคมเท่าไหร่”
มาดามได้โอกาสก็เปิดฉากทันที
“ได้ยินว่าอยู่ที่โรงเรียนก็สอบได้อันดับดี อยู่ที่บ้านก็ยังเรียบร้อยเป็นกุลสตรีอีก ช่างเพียบพร้อมทั้งนอกและในบ้านเลยนะคะ ไม่ใช่ว่าคุณเรย์กะมีชายในดวงใจแต่ไม่ยอมบอกที่บ้านรึเปล่าเอ่ย?”
ปฏิกิริยาตอบรับของคุณหนูคิโชวอินผิดกับที่ผมคาดไว้มาก แทนที่เธอจะหน้าแดงขวยเขิน แต่กลับหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมโตกวาดไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดที่คุณหนูมาซายะ ทั้งสองคนทำท่าเหมือนกำลังสื่อใจกันด้วยสายตา แล้วคุณหนูคิโชวอินก็พูดขึ้นมาในที่สุด

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหรอกนะคะ”
มาดามทั้งสองคนมีท่าทีกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัดแม้จะพยายามสำรวมก็ตาม “เอ๋? พอจะบอกได้ไหมคะว่าลูกชายบ้านไหน” มาดามถามอย่างใจจดจ่อ
คุณหนูคิโชวอินเธอก้มหน้าพึมพำอะไรซักอย่าง ทุกคนเองก็ลุ้นตามไปด้วย ต้องให้นายท่านกระแอมถามอีกทีเพราะได้ยินไม่ชัดนั่นแหล่ะ คุณหนูคิโชวอินเธอถึงยอมพูดออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ชอบ...ท่านพ่อที่สุดค่ะ”
ทั้งห้องนิ่งอึ้งไป ก่อนที่มาดามคิโชวอินจะขมวดคิ้ว
“คุณเรย์กะคะ ลูกเองก็โตพอที่จะมีครอบครัวได้แล้ว ยังไงก็ต้องมองผู้ชายดี ๆ ไว้นะคะ”
คุณหนูคิโชวอินหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่น้ำตาหยดโต ๆ จะล้นออกมาจากดวงตาโศกเศร้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว คุณหนูเธอช้อนตามองไปทางนายท่านคิโชวอิน “ท่านพ่อไม่อยากอยู่กับลูกแล้วเหรอคะ?”
เท่านั้นเองนายท่านคิโชวอินก็อดทนไม่ได้ “พ่อรักเรย์กะที่สุดอยู่แล้ว! ขอเพียงเป็นความต้องการของเรย์กะ จะอยู่อีกซักกี่ปีก็ได้” ว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้อย่างเร็วจนเก้าอี้เซไปข้างหลัง ยังดีที่ผมไปรับไว้ได้ทัน นายท่านคิโชวอินเดินเข้าไปโอบคุณหนูคิโชวอินเอาไว้ “อย่าร้องไห้สิเรย์กะ ถ้าเรย์กะอยากอยู่กับพ่ออีกซักหน่อยก็ไม่เป็นไรนี่เนอะ ยังไงลูกก็อายุแค่สิบแปดปีเอง” พอเห็นน้ำตาคุณหนูยังคงร่วงเป็นสาย ไหล่บอบบางสั่นน้อย ๆ ก็รีบปลอบใหญ่ “เรย์กะอยากได้อะไรพ่อจะซื้อให้หมดเลย กระเป๋าของแอร์เมสหรือว่าอยากได้รองเท้าสวย ๆ ซักกี่คู่ก็ได้ หรือว่าพวกเราจะบินไปกินขนมที่ฝรั่งเศสดี พ่อจะจองตั๋วให้เลยทันทีที่ลูกปิดเทอมนะ!”
มาดามทั้งสองและนายท่านคาบุรากิมองหน้ากันไปมา ก่อนที่นายท่านคาบุรากิจะพูดขึ้นเพื่อคลายสถานการณ์ “น่าอิจฉาท่านคิโชวอินจริง ๆ นะครับที่ลูกสาวรักขนาดนั้น ได้ยินว่าคุณเรย์กะโปรดปรานขนมเหมือนมาซายะ วันนี้ผมให้ปาติซิเย่ทำขนมไว้ให้หลายอย่าง ลองชิมดูนะครับ”
ไม่รู้ว่าเพราะพูดถึงขนม หรือได้รับการเอาอกเอาใจจากท่านพ่อสุดที่รักกันแน่ คุณหนูคิโชวอินหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันมายิ้มอาย ๆ ให้กับสมาชิกบนโต๊ะ “ขออภัยเป็นอย่างสูงนะคะที่ทำให้ตกใจกัน ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
พอคุณหนูคิโชวอินลุก คุณหนูมาซายะก็ลุกตามออกไป มาดามคิโชวอินรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่
“ขอโทษด้วยนะคะที่ลูกสาวทำขายหน้า”
มาดามหัวเราะ
“แหม น่ารักดีออกค่ะ ขนาดมาซายะที่ไม่เคยติดผู้หญิงคนไหนยังตามไปดูแลขนาดนั้น น่าจะอีกไม่นานหรอกค่ะ ตอนนี้ปล่อยให้ทั้งสองคนสนิทสนมกันไปก่อน ขี้คร้านมาซายะจะมาขอคุณหนูเรย์กะด้วยตัวเอง”
ในระหว่างที่มาดามทั้งสองหัวเราะชอบใจ นายท่านก็สั่งให้ผมไปเตรียมของหวาน เค้กฉลองงานหมั้นจำเป็นจะต้องเก็บไว้ก่อน ผมเลยให้ยกเค้กอย่างอื่นออกไป และไปดูที่ครัวใหญ่เผื่อจะมีเค้กอย่างอื่นที่คุณหนูทั้งสองน่าจะชอบด้วย
“พูดอะไรไม่พูด เธอนี่มันฟาเธอร์ค่อนของแท้” เสียงของคุณหนูมาซายะรอดออกมา ผมหยุดเดินเมื่อมองจากหัวมุมระเบียงแล้วเห็นคุณหนูสองท่านคุยกันอยู่
“ก็ตอนนั้นมันฉุกเฉินนี่” คุณหนูคิโชวอินบอก ดูท่าทางยังคงตกใจไม่หาย
“ให้ฉันบอกความจริงไปก็หมดเรื่อง!” คุณหนูมาซายะบอกด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
“ตอนนี้ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด” คุณหนูคิโชวอินยืนยัน
ทั้งสองท่านพูดคุยกันต่อ แต่ผมหลบออกมาใช้อีกระเบียงหนึ่งเดินไปยังห้องครัว ไม่ทราบว่าทั้งสองมีเรื่องอะไรที่ต้องปิดปัง แต่หน้าที่ของผมคือการเก็บความลับของแขกที่มาใช้บริการในห้องพิเศษ
ก็ผมเป็นบัตเลอร์มืออาชีพนี่
เอาล่ะ จะยกขนมอะไรออกไปเซอร์ไพรส์คุณหนูคิโชวอินท่านนั้นให้คลายความกังวลดีนะ ยกทุกอย่างออกไปอย่างละชิ้นน่าจะดี
จบ

>>202 ชอบ....ท่านพี่ที่สุดต่างหาก ทำไมเมิงมันร้าย ท่านเรย์กะคะมีคนหลอกลวงเบื้องสูงอยู่ตรงนี้ค่าาาา // ล็อกแขนให้แทนเรย์กะเอาพัดตบปากตามอายุ

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่นะ // ตอนล่าสุดนี่ช่วยมีใครติดต่อโครงการฝนเทียมให้บินไปทำฝนในพื้นที่ความรักของเจ้าแม่หน่อยซิ อะไรมันจะแห้งแล้งขนาดนี้

ซาโตมินี่มันเอ็นโจแบบเจือจางแล้วจริงๆ แม่งแกล้งหลอกด้วยเรื่องผีด้วยว่ะ รู้ว่าเรย์กะไม่ได้น่ากลัวก็แกล้งเอาๆ ถถถถถถถถถ

วาคาบะกับเรย์กะสนิทสนมกันโครต กูรอวันที่คาบุมันจะได้รู้ว่าโคโระจังคือใครอยู่เนี่ย จะได้เห็นมั้ยนั่น แต่ตอนท้ายๆเนี่ย หน้าที่ชงเป็นของเรย์กะแทนที่จะเป็นเอ็นโจซะงั้น หายหัวไปไหน ไม่ทำหน้าที่เล้ยยยย

>>196 อ้าว หวัดดี มึงก็หนึ่งในสมาชิกตำหนักเผือกสินะ กูอยู่มาตั้งแต่เม้าคุณป.ในห้องฟุ แล้วไปห้องลิท จากนั้นก็ก้าวสู่ตำหนักเผือก ถถถถถถถถถถ

>>202 55555 ถ้าตอนนี้เป็นความจริงท่านพ่อคงฟินไปถึงชั้นสตราโทสเฟียร์ มันต้องจนตรอกเบอร์ไหนเนี่ยถึงจะยอมพูดออกมาแบบนี้ต่อหน้าประชาชี

วันนี้วันดีจริงๆ ตอนใหม่ก็ดีงาม แถมยังมีฟิกให้ชื่นใจอีก อะอ๊าง~ง

ใกล้เข้าพาร์ททัวร์ยุโรปแล้วซินะ กรี๊ดดด ที่รอคอยย

>>202 บอกความจริงที่ว่านี่คือหัวใจเธออยู่กับวาคาบะจังแล้วใช่มะ ถถถถถถ คุณบัทเลอร์ อย่าให้คุณหนูเรย์กะรู้นะว่านายคิดว่าเธอไม่ได้ผอมเหมือนสาวๆ สมัยนี้ ไม่งั้นได้มีโปรแกรมไดเอ็ทต่อแหงๆ

มีใครแอบต่อเรือซาโตมิมั๊ย อยากลงด้วยอ่ะ

>>209 ต่อเลยมึง กูเอาใจช่วยอยู่ห่างๆ 55555

>>209 แรกๆก็เคยอยู่หรอก..........

>>209 หึๆๆๆๆๆๆ

โม่งแปล มธุรสหวานล้ำ กูเห็นนะ 555555555555

>>213 กูแค่พูดลอยๆ ไม่ได้พาดพิงนิยายจากสำนักพิมพ์อันดับหนึ่งในจงหยวนเลยซักนี้ดดดดด //ตบปากตัวเองรัวๆ

>>214 กูกินน้ำอยู่ถึงกับสำลัก มธุรสหวานล้ำนั่นมัน!!!!
ปล. กูไม่รู้จะกวนมึงไปมั้ยแต่กูอยากรู้เรื่องเพดานเลือดที่เกียวโตอะ พอดีขอบเรื่องแนวๆ นี้ อน่างผีป้าแอนน์ โบลีนก็ก็เคยอ่านๆ มานะ แต่ของญี่ปุ่นนี่กูไม่สันทัดพาษาจีๆ ได้แค่งูๆ ปลาๆ ฮืออ แต่ถ้ามึงไม่วางก็ไม่เป็นไรนะ เอาที่นมึงสะดวกดีกว่า

กูไปไดโซะ เห็น needle felt เลยซื้อมาลองทำบ้าง ผลปรากฎว่า ทำยากจังวะ 55555555 ต้องจิ้มๆๆๆไปเรื่อยๆ ถึงจะเข้ารูปเข้าทรง นึกถึงเรย์กะซามะเวลาจิ้มเลย โคตรหลอน เหมือนกำลังสาปแช่งคนอื่นอยู่

>>216 กูยอมแพ้กับงานฝีมือละ ขนาดเย็บจักรกูยังทำเข็มทะลุนิ้วได้5555555555555

>>217 เวลามีงานฝีมือทีไร กูจ้างเพื่อนทำตลอดอ่ะ จ่ายเป็นขนมมั่ง ทำการบ้านวิชาอื่นให้มั่ง กูไม่ถนัดแนวนี้จริงๆ 5555555

ฟิคดีงามมาก ตลกโคตร ตอนล่าสุดก็สนุกขอบคุณโม่งแปลมากน้าาาา

>>215 อ่าว เพิ่งเห็น ใครยังตื่นอยู่ก็เปิดเลยละกัน 5555 เรื่องและรูปเพดานเลือดที่เกียวโต ภาพหลอนเล็กน้อย
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=888410607960346&id=474840525984025

>>220 ทำไมกูอยากไปดูด้วยเลยวะ5555555

>>220 เฮ้ยยย ขอบใจมากกก เห็นแล้วอยากไปดูเหมือนกัน ไว้กูไปญี่ปุ่นจะแอบไปตามรอยทั่นเรย์กะบ้าง 5555

>>220 เห็นเร​ย์​กะ​พยายาม​ไม่รับฟังมาก นึกว่าจะหลอนกว่า​นี้​ซะอีก

>>220 ตอนยังไม่ได้อ่านเนื้อหา เห็นรูปก่อน กูนึกว่าญี่ปุ่นมีผีแบบแม่นาคไปเดินบนฝ้าเพดานวัด พออ่านแล้ว ก็ไม่หลอนเท่าไหร่นี่หว่า หรือรูปนี้น่ากลัวน้อยสุดเมื่อเทียบกับรอยเท้าอื่นๆที่มีอยู่

แต่ผีแอนน์โบลีนน์นี่น่าจะเฮี้ยนจริงนะ ยิ่งเวอร์ชั่นไร้หัวนี่เจ้าแม่เจอคงเป็นลม ไปแบบราชินีโรโคโค่เลย

>>225 จะได้ผมเงินแทนอาริมะสินะ ถถถถถถถถถ

>>220 เห็นแค่นี่กุก็หลอนแล้ว ถ้ายิ่งไม่เคยอ่านประวัติมาก่อนนี่....ทำไมมีรอยเท้าคนอยู่บนเพดานฟระ รอยเลือดอีก ..... ส่วนพระนางแอนน์ โบลีนหัวขาดนี่ก็ไม่ไหวว่ะ มาแค่เสียงก็แย่แล้ว มาเป็นตัวนี่ อุ กรี๊ดดดดด...

>>226 นอกจากจะผมเงินแล้ว เจ้าแม่ก็จะปล่อยคากุเนะได้.....

ทาคามิจิ คันตะ

วันนี้โคโรเน่ก็มาที่บ้านอีกแล้ว

ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดของพี่ โคโรเน่มาที่บ้านบ่อยที่สุด วันนี้โคโรเน่เอาวุ้นโยกังที่ดูท่าทางราคาแพงมาฝาก แม้ว่าแม่จะบอกว่า “วันหลังไม่ต้องลำบากเอามาอีกนะจ๊ะ เกรงใจจังเลย โคโระจัง” โคโรเน่ก็จะบอกว่า “เผอิญที่บ้านมีคนเอามาฝากเยอะค่ะ อีกอย่างมารบกวนทุกครั้งเลย ของฝากเล็กน้อยแค่นี้ยังไงก็ขอให้รับไว้นะคะ” แล้วทั้งสองคนก็จะหัวเราะตามมารยาทกัน

ถึงโคโรเน่จะมาบ่อยแล้วก็กวาดกับข้าวจนหมดเกลี้ยง แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่ารำคาญซักนิด เพราะท่าทางของโคโรเน่ตอนกินดูอร่อยไปซะทุกอย่าง คนทำก็เลยพลอยปลื้มไปด้วย แต่เราไม่ได้ปลื้มอะไรไปเหมือนคนอื่น ๆ ในครอบครัวหรอกนะ ก็เพราะว่าเป็นโคโรเน่ไงล่ะ ถ้าเป็นคุณคาบุรากิคนนั้นก็ว่าไปอย่าง

วันนี้โคโรเน่มาค่อนข้างเร็ว แต่พี่ยังไม่กลับมาเพราะที่ร้านพนักงานที่ทำกะต่อจากพี่ป่วย พี่เลยต้องควบสองกะ ดังนั้นแม่เลยใช้ให้เราไปจ่ายตลาดแทน

โคโรเน่อาสาไปด้วย แต่เพราะว่าโรงเรียนของพี่มีกฎว่าห้ามปั่นจักรยาน โคโรเน่บอกว่าถ้ามีใครมาเห็นตอนปั่นจักรยานแม้จะใส่ชุดไปรเวทก็คงดูไม่ดี เราเลยต้องเดินไปตลาด โคโรเน่เดินช้าต้วมเตี้ยมทำเอาสิบห้านาทีแล้วก็ยังไม่ถึงครึ่งทาง

“ส่งมือมาสิ”

“เอ๋?”

พอโคโรเน่ทำหน้าเอ๋อ เราก็คว้ามือโคโรเน่ไปจับแล้วลากเพื่อเพิ่มสปีด แรก ๆ โคโรเน่เกือบล้มทำใส่เราเพราะขาพันกัน พวกคุณหนูนี่บางทีก็ยุ่งยากแฮะ รอบตัวเรามีแต่ผู้หญิงห้าว ๆ เหมือนพี่ จะหาคนปวกเปียกเป็นพุดดิ้งน้ำเต้าหู้เหมือนโคโรเน่น่ะไม่มีซักคน

พอเดินไปถึงย่านการค้า เราก็หันไปดูโคโรเน่กลัวว่าจะเป็นลมหรืออะไรเหมือนในละครไปซะก่อน แต่โคโรเน่อมยิ้มกรุ้มกริ่มท่าทางน่าขยะแขยง เราเลยรีบปล่อยมือ แต่พอปล่อยมือแล้วเดินไปร้านผัก โคโรเน่กลับหายไปซะงั้น ที่แท้เดินตามไม่ทันเรา เพราะงั้นเวลาจะเดินไปไหนเลยต้องลำบากเราจูงมือพาไปด้วย เป็นภาระยิ่งกว่านัตสึมิซะอีก

ตอนอยู่ที่แผงขายผักโคโรเน่พยายามจะแนะนำเราให้ซื้อผักทำไปเมนูประหลาด ๆ ที่ไม่ได้ว่าคิดได้ยังไง เราเลยดุไปว่าถึงจะเป็นอาหารที่ไม่ได้เคร่งครัดเหมือนขนม แต่ก็ไม่ควรจะเปลี่ยนแปลงสูตรมากขนาดนั้น อีกอย่างแกงกะหรี่ที่เอาเกรฟฟรุตไปเป็นรสแฝงนี่มันประหลาดเกินไปแล้ว เกรฟฟรุตมันเปรี้ยวนะโคโรเน่ เธออยากกินแกงกะหรี่เปรี้ยว ๆ รึยังไง

พอซื้อของเสร็จเรากับโคโรเน่ก็เดินกลับ แต่ในระหว่างเดินกลับรถที่ดูท่าทางจะแพงมากก็ชะลอลงข้างฟุตบาท และกระจกรถก็ลดลง เผยให้เห็นเด็กผมน้ำตาลคนนึงที่โผล่หน้าออกมาทักทาย

“คุณพี่เรย์กะ มาทำอะไรแถวนี้หรือฮะ?”

“สวัสดีค่ะท่านเอ็นโจ สวัสดีจ่ะยูกิโนะคุง” โคโรเน่ทักทายคนที่อยู่ในรถ หวา พูดคำว่าโกะคิเก็งโยได้อย่างเป็นธรรมชาติด้วย น่ากลัวชะมัด พอเรามองเข้าไปในรถ นอกจากเด็กผมน้ำตาลแล้วก็มีผู้ชายหน้าตาดีนั่งอยู่ หรือว่าจะเป็นแฟนโคโรเน่?!”

“สวัสดีคุณคิโชวอิน” พี่คนนั้นทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน แต่พอเห็นถุงในมือพวกเราก็ทำหน้าประหลาดใจ พอเห็นเรากับโคโรเน่จับมือกันก็ยิ้ม ๆ ก่อนจะถามต่อ “มาซื้อของเหรอ?”

“ค่ะ ท่านเอ็นโจ” โคโรเน่ตอบกลับอย่างสุภาพ น้ำเสียงต่างจากตอนที่อยู่บ้านเราอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าพี่คนนั้นจะไม่ได้เป็นแฟนโคโรเน่ เพราะดูท่าทางโคโรเน่ไม่ได้ดีใจซักนิดตอนที่คุยกัน ผิดกับเด็กผมสีน้ำตาลที่โคโรเน่มีท่าทีกระตือรือล้นเวลาพูดคุยด้วยอย่างเห็นได้ชัด “เป็นไงบ้างจ๊ะ ยูกิโนะคุง”

เด็กผมสีน้ำตาลคนนั้นขมวดคิ้วเมื่อเห็นเรา แต่เงยหน้าขึ้นไปยิ้มหวานให้กับโคโรเน่ “เพื่อนของคุณพี่เรย์กะคนนี้...”

“คันตะคุงเป็น...น้องชายเพื่อนจ่ะ“ โคโรเน่เหมือนจะไม่อยากบอกทั้งสองคนนั้นเกี่ยวกับเราเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้มีสีหน้าอายหรือรังเกียจ ดูเหมือนจะกลัว ๆ ซะมากกว่า
“รีบไปเหอะ โคโรเน่ เดี๋ยวเตรียมกับข้าวไม่ทัน” พอเห็นโคโรเน่ที่ทำตัวร่าเริงตลอดมีสีหน้าพิลึก เราก็หันไปโค้งทักทายลวก ๆ ให้กับพี่คนนั้น ก่อนจะดึงโคโรเน่เข้าไปในซอยแคบ ๆ ที่ทะลุไปยังถนนอีกสายเพื่อไม่ให้รถคันนั้นตามมาได้

“เพื่อนเหรอ?” เราถาม

“ค่ะ เพื่อนที่โรงเรียน” โคโรเน่ตอบ เรามองโคโรเน่ที่ทำท่าไม่อยากพูดถึงสองคนนั้นอีกเลยไม่ได้ถามอะไรมาก

พอกลับมาถึงที่บ้านเราก็ลงมือทำอาหาร โคโรเน่ยืนมองเราเหมือนอยากจะช่วย แต่ถูกเราสั่งให้นั่งนิ่ง ๆ มองดูวิธีทำโคโรเน่เลยไม่ได้มาวุ่นวาย ตอนที่เรากำลังหั่นผัก โคโรเน่ก็หัวเราะแบบที่ไม่ใช่เสียงหัวเราะแบบโอะโฮะโฮะ แล้วพูดขึ้นมาว่า

“คันตะคุงนี่พึ่งพาได้จริง ๆ นะคะ”

เราเกือบทำมีดบาดมือเพราะโคโรเน่จู่ ๆ ก็พูดอะไรบ้า ๆ ออกมา เราเลยหันไปทำหน้าดุใส่

“แน่ล่ะสิ อย่ามัวแต่คิดอะไรไร้สาระ จำวิธีทำให้ได้แล้วก็อย่าทำมั่ว ๆ ล่ะ เข้าใจมั๊ย!”

“ค่ะ” ถึงจะโดนดุ แต่โคโรเน่ก็ยังยิ้มเหะ ๆ น่าขยะแขยงได้ ยังบอกอีกว่ากลับไปจะไปทำแกงกะหรี่ให้ที่บ้านกิน แล้วก็พูดถึงการเพิ่มรสชาติแฝงของแกงกะหรี่ด้วยทุเรียน เลยโดนเราดุไปอีกยกใหญ่ ไม่รู้ว่าที่บ้านของโคโรเน่กินของที่ยัยนี่ทำได้ยังไง เป็นเราจะไม่ยอมให้โคโรเน่เข้าครัวโดยที่ไม่เฝ้ามองอย่างใกล้ชิดอย่างเด็ดขาด

จบ

>>229-230 วันเสาร์กลางวันแสกๆ ก็ยังมีฟิคให้อ่าน ชีวิตมันดีจริงๆ >< ขอบคุณโม่งฟิคน้า น้องคันตะน่าร้ากกกกก มีการดึงหนีเข้าซอยแคบด้วย แต่เจอพี่น้องจอมมารแบบนี้ ป่านนี้นายโดนคนบ้านเอ็นโจดักสืบประวัติอยู่แหงๆ....

>>229-230 ดีต่อใจเหลือเกิน เหมือนพลังชีวิตกูกลับมาอีกครั้ง โม่งแต็งกิ้ว
//ท่านเรย์กะควบ 3 โลด

>>229-230 กรี๊ดดด ฟิคเรือคันตะ กูแอบให้ยูกิโนะคุงเข้ามาชิงออดอ้อนท่านพี่เรย์กะด้วยนะเนี่ย เปิดฮาเร็มเหล่าโชตะไปเลยค่ะท่านเรย์กะ 5555
ป.ล.ไอเดียแกงกระหรี่ใส่ทุเรียนนี่มัน......

>>229-230 ว้ายยยย ฟิคคันตะ ดีงามเหลือเกิน ว่าแต่หลุดเรียกโคโรเน่ต่อหน้าเอ็นโจแบบนี้ ฝั่งนั้นคงรู้แล้วมั้งว่านี่น้องใคร ยูกิโนะคุงก็น่ารัก ชอบโมเม้นจูงมือออ

>>229-230 ว้ายยย ฟิคคันตะคุช่างดีงามมมม โชตะซึนน อุกรี๊ดดด ///-////

>>299-230 ถ้าคันตะคุงสงสารบ้านคิโชวอิน แต่งเข้ามาช่วยคุมอาหารก็ได้นะ ท่านพ่อต้องน้ำตาไหลแน่ๆเลย

>>229-230 ฟิคโคตรดีงามมึงง กูเกลียดแกงกะหรี่ทุเรียนมึง 555555
ขนาดอยู่ในฟิคเอ็นโจวก็ยังเป็นเอ็นโจวบรรทัดเดียว

แปลอังกฤษเพิ่งอัพตอน101 แต่ท้ายตอนมีแปลโด?ด้วย
โอ๊ยยยยย ท่านพี่ขาาาาาาาา ถึงจะเป็นไดอะล็อกจากตอน11 แต่ก็ยังกรี๊ดอยู่ดี
https://oniichanyamete.files.wordpress.com/2017/06/40365605_p3_v2.jpg

>>238 โอ๊ย โดดี น่ารักโพด

>>238 อรั้ยยยย น่ารักกกกกกกกกกก

>>238 ถวายบรรณาการให้ลาสบอส

>>229-230 ฟิคดีงามมากเลยมึ้งงงง กรี๊ดดด โชตะซึนมากๆ ปลื้มมมม ยูกิโนะมีขมวดคิ้วละหันไปยิ้มให้ท่านเรย์กะนี่คือหนูไม่ชอบใจที่มีคู่แข่งแย่งพี่สะใภ้ใช่มั้ยลูกกกก(เปลี่ยนสีหน้าไวมากด้วย)5555 แต่การทำรสแฝงของแกงกะหรี่นั้นน่าสะพรึงมากจริงมึง ทุเรียนนี่จะดีหรอวะ- -

>>238 เรย์กะซามะที่เงยหน้าขึ้นมองท่านพี่ตาแป๋วๆ น่ารักโคตร ซิสค่อนจงเจริญ~

>>238 โอยย ท่านพี่ที่ดี ปกติไม่ค่อยนิยมค้ำคอ แต่อันนี้กูยอมมม

ตอนแรกๆกูก็ลงเรือเอ็นโจวครึ่งตัวที่เหลือเฉลี่ยไปตามเรืออื่นๆ หลังๆมานี้ไม่รู้ทำไมเป็นเรือท่านพี่ วาคาบะจัง คันตะเป็นส่วนใหญ่ 55555
ถึงจะนอนพาดทุกเรือแต่มันก็มีสัดส่วนนะ พายแรงพายแผ่ว
ควรเผื่อใจสร้างเรือคานซังไว้ด้วยรึเปล่า ยิ่งอ่านยิ่งมีฟีลเป็นไปได้

กูไม่ค่อยพายเรือคาบุเท่าไรกูชอบให้คู่นี้หยุดที่เฟรนโซน กูว่าคู่นี้ควรไปเปิดตลกคาเฟ่ คาบุชง เรย์กะตบ ตึ่งโป๊ะ แกรก
ว่าแต่คู่หูทลุมิติจบยังอ่ะ จะไปอ่านใหม่อีกรอบบ(นี่คือไม่ค่อยพาย555)
/มาบ่น

ตแต่มันมีร้านที่ขายทุเรียนย่าง ทุเรียนหม้อไฟ ทุเรียนชีสนะ ทำไมจะมีแกงกะหรี่ทุเรียนบ้างไม่ได้ล่ะคะ ท่านเรย์กะไม่ได้กล่าวไว้แต่กรูพยายามช่วย

>>245 นี่มันติดฟิลเตอร์เด็กซุยรัน55555

>>245 ว่าไปเรย์กะนางจะชอบทุเรียนมั้ยวะ เคยลองเอาข้าวเหนียวทุเรียนให้เพื่อนญี่ปุ่นลองแดก ทีแรกแม่งยี้มาก แล้วพอลองเอาเข้าปากคำนึง เสือกแดกหมด แดกไปร้องไห้ไป เหม็น แต่หยุดกินไม่ไดั ถถถถถถถถถ

กลิ่นแกงกะหรี่​อาจจะกลบทุเรียน​หมดก็ได้นะ...

ปกติรสแฝงแกงกะหรี่นี่เขาใส่ ช็อกโกแลต ไม่ก็แอปเปิ้ล ป่ะ อันนี้เท่าที่กูรู้ มันมีอันอื่นอีกมั้ย

>>249 ใส่มะม่วงสุกก็ได้ กูเอาไปปั่นรวมกับกล้วย หรือเทโยเกิร์ตรสธรรมชาติลงหม้อ บางทีก็ใส่น้ำผึ้งหลังใส่ดาร์กช็อกโกแลต แต่เรื่องจะใส่ลูกมิราเคิลนั้นไม่เคยคิด....

อยากบอกว่ากูวาดรูปยุยโกะใว้ด้วยนะ แต่กูกลัวโม่งแตก
- นางร้ายลึกลับนางหนึ่ง -

...พักหลังมานี้ชูดูแปลกไป
ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปในทางที่แย่หรอกนะ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร แต่ก็ไม่เหมือนชูตามปรกติ
ชูที่ปรกติจะมีบรรยากาศลึกลับไม่อาจหยั่งถึงดูกระจ่างขึ้น ดูสดใสขึ้น ดูราวกับจะพยายามปรับตัวเข้าหาบางสิ่งบางอย่างหรือใครสักคน
...ช่างน่ายินดี แต่กระนั้นก็ช่างน่าอิจฉา เพราะราวกับว่าตัวฉันกำลังจะโดนทอดทิ้งและจากไป
ครั้งแรกที่ได้พบชูนั้นผ่านมากว่าสิบปีแล้ว แต่ความรู้สึกยังคงชัดเจน “เขานั้นเป็นคนประเภทเดียวกับฉัน”
ตั้งแต่เล็กๆ แล้วที่ฉันได้อยู่กับชู แม้ไม่ได้พูดคุยกันมากนักแต่เขาเองก็ดูเหมือนจะรู้แล้วว่าฉันเป็นคนแบบไหน เราทั้งคู่ต่างก็ได้แต่เห็นอกเห็นใจเสมือนเลียแผลให้กันและกัน.......จากนั้นก่อนจะทันได้รู้สึกตัวเราทั้งคู่ก็กลายเป็นคู่หมั้นกัน รอบข้างล้วนยินดี แม้แต่คนใกล้ตัวฉันอย่างฮารุก็ยังพลอยยินดีไปด้วย
อะไรกัน ช่างน่าหัวร่อ...มนุษย์เราล้วนใช้ความคิดตนเองตัดสิน ทั้งที่ฉันกับชูไม่ได้มีความรู้สึกทำนองนั้นให้กันและกันเสียหน่อย
แต่กระนั้นชูก็ไม่ปฏิเสธ ยังคงยิ้มแย้มยอมรับสิ่งที่ถูกยัดเยียดให้ ยอมรับฉันในฐานะคู่หมั้นและสะพานการเมืองแห่งอำนาจ
น้องชายของชู...ยูกิโนะเองหลังได้ทราบเรื่องการหมั้นหมายแววตาที่มองฉันก็แปลกไป
ไม่สิ...ไม่แปลกหรอก เด็กคนนั้นแม้ร่างกายจะอ่อนแอแต่ก็เฉลียวฉลาด ย่อมต้องเข้าใจอยู่แล้วว่าเมื่อพวกเราเติบโตขึ้นสิ่งที่รออยู่คือการเกี่ยวดองโดยปราศจากความรัก...เด็กคนนั้นน่ะเข้าใจอะไรๆ ได้ดี...ดีเกินไปจนต้องใช้สิ่งที่เรียกว่าหน้ากากทางสังคมคอยปกปิดความรู้สึก
อีกไม่นานหากสั่งสมประสบการณ์มากพอคงกลายเป็นจอมมารไม่ต่างจากชู
ฉันเองก็จะต้องแต่งงานกับจอมมารแบบนั้นสินะ...
แต่ถ้าอีกฝั่งคือชูล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าชูเป็นจอมมารฉันเองก็จะเป็นผีร้ายให้
ผีห่าซาตาน ซากเน่าโลงผุ ไม่ว่าจะเป็นคำครหาแบบใหนก็จะน้อมรับ
เราสองนั้นคล้ายกัน เราสองต่างรู้ดีว่าไม่ได้รักกันและกัน แต่กระนั้นเราสองก็พร้อมจะจูงมือไปและตายลง...พร้อมๆ กัน ความสัมพันธ์ของพวกเรามันก็แบบนี้แหละ

แต่แล้วชูก็เปลี่ยนไป...เท่าที่ทราบจากฮารุรู้สึกว่าชูจะโดนตามวอแวจากผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ก็ไม่แปลกอะไร ด้วยภาพลักษณ์ของชูก็เป็นคนที่เหมือนเข้าหาได้ง่ายอยู่แล้ว อีกทั้งมีฐานะหลายๆ อย่างเป็นเหยื่อล่อการจะโดนรุมล้อมก็ไม่แปลก แต่กระนั้นฮารุก็โอดครวญราวกับโลกนี้จะดับสูญ และก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...ที่ตัวฉันเริ่มให้ความสำคัญกับสิ่งที่ฮารุโอดครวญ
เมื่อลองถามชูดูก็พบว่าเขายิ้ม มันเป็นรอยยิ้มเหงาๆ แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่สดใส ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งหรือปั้นแต่งเหมือนกับทุกที
อา...เข้าใจล่ะ แบบนี้นี่เอง ยินดีด้วยนะชู ยินดีด้วยจริงๆ นายยังคงมีหัวใจ ต่างจากฉันที่มันด้านชาไปแล้ว
เพราะแบบนั้น ฉันเลยตัดสินใจว่าจะไปทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นเสียหน่อย พอพูดไปแบบนั้นฮารุก็กระวีกระวาดจัดเตรียมอะไรๆ ให้อย่างดีจนเกินไป อืม เริ่มจะรำคาญแล้วสิ
ในวันงานโรงเรียนของซุยรัน ฉันค่อยๆ เดินชมงานเนือยๆ แต่ฮารุกลับคะยั้นคะยอให้รีบๆ ไปพบชู...ถ้าจำไม่ผิดร้านของชูทำคาเฟ่สินะ
ระหว่างที่ทบทวนก็ถูกเร่งเร้าราวกับเวลากำลังจะหมดลง
อา ฮารุนี่ล่ะก็...จะรีบร้อนไปไหนกัน
ก้าวเท้าเนือยๆ ไปเรื่อยๆ เวลาเองก็ค่อยๆ ผ่านไปในที่สุดก็เจอชูกับยูกิโนะ...แล้วก็ผู้หญิงผมทรงโรโคโค่
หา? ผมทรงโรโคโค่?

ถึงกับเผลอขยี้ตาไป ไม่นึกเลยว่าผมทรงนี้จะมีคนทำจริงๆ
แต่กระนั้นก็ตัดสินใจส่งเสียงทักไปแบบไม่สนบรรยากาศ
“ชู”
หลังส่งเสียงเรียกไป ชูก็ดูตกใจเรียกชื่อฉันออกมา
“ยุยโกะ”
สาวน้อยโรโคโค่ที่คุยกับยูกิโนะเองก็ทำหน้าเหรอหราหันกลับมาด้วย
“ทำไมยุยโกะถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
ชูถามมาสบายๆ อืม...จะให้ตอบว่ามาดูคนที่ทำให้ชูยิ้มเหงาๆ ก็ใช่ที่ เอาเถอะตอบไปตามข้อมูลที่ได้รับมาก็แล้วกัน
“ได้ยินว่าชูทำลาเต้อาร์ทในงานเทศกาลโรงเรียน ก็เลยให้ฮารุพามาน่ะ แต่สงสัยจะมาช้าไปล่ะมั้ง”
พอบอกไปแบบนั้นก็ถือโอเกาสเบนสายตาไปดูผู้หญิงคนเมื่อครู่ อา แบบนี้นี่เอง
ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอถูกแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน เป็นคนที่มีบรรยากาศซื่อตรงจนชวนให้อมยิ้มเลย ป่านนี้ในหัวคงเต็มไปด้วยคำถามว่าฉันเป็นใครล่ะมั้ง อยากจะแนะนำตัวอยู่หรอก แต่ชูดันตอบมาก่อน
“ร้านของห้องเราปิดไปก่อนหน้านี้ซักพักแล้วล่ะ แต่แค่ลาเต้อาร์ท ไม่เห็นต้องมาถึงงานโรงเรียนเลยนี่นา ที่บ้านก็วาดอะไรที่ยุยโกะชอบให้ได้ทุกอย่างเลยนะ”
...ชู คิดดีแล้วเหรอที่พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้หญิงที่นายกำลังจีบน่ะ
“จริงเหรอ งั้นครั้งหน้าช่วยทำให้หน่อยนะ”
ตอบไปตามมารยาท แต่แบบนี้ก็เท่ากับหมดโอกาสแนะนำตัว
“รับทราบ”
ชูยิ้มน้อยๆ ขยิบตาให้ฉัน...เข้าใจล่ะ มีอะไรที่มันมากกว่านั้นสินะ
“ยูกิโนะ จะกลับกันหรือยัง ยุยโกะจะเอายังไงเหรอ”
ขั้นแรกเพื่อปิดบังตัวตนของฉันก่อน เลยลากยูกิโนะกลับ และเพื่อเล่าสถานการณ์ เลยอยากให้ฉันไปด้วย ประมาณนี้สินะ อื้ม เข้าใจแล้ว จะตามน้ำให้
“นั่นสินะ...ฉันกลับด้วยกันกับชูดีกว่า ถ้าชูไม่อยู่ด้วยก็ไม่สนุกน่ะสิ”
ย่างเท้าก้าวไปหาชู หมุนตัวคล้องแขนแล้วแอบชายตามองวงหน้าขาวนวลที่ห้อมล้อมด้วยผมม้วนนั้น
ดวงตาฉายแววสับสนระคนตกใจจนนิ่งค้าง...ก็ไม่ถึงกับหมดหวังนี่นะชู แต่ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ฮารุบอกเสียหน่อยว่ามาตามวอแว
กลับกันชูนี่แหละที่น่าจะเป็นคนไปรบกวนเธอ
น่าสนใจเสียจริง ยิ่งมองก็ยิ่งน่าแกล้ง
ฉันโปรยยิ้มเย็นแล้วเดินจากไปพร้อมกับชู

พอมาถึงที่รถ ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบได้ยูกิโนะเดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ...ไม่สิ ไม่ใช่ไม่ทราบหรอก รู้อยู่เต็มอกต่างหาก
“ยูกิโนะยังคงเกลียดฉันอยู่สินะ”
พอเปรยไปแบบนั้นชูก็เปิดประตูให้แบบยิ้มๆ
“ยูกิโนะฉลาดน่ะ เพราะงั้นรับรองได้เลยว่าไม่ได้เกลียดยุยโกะแน่ๆ แต่ก็เพราะยังมีส่วนที่เป็นเด็กอยู่มาก เรื่องกริยามารยาทเลยอยากจะให้ยกโทษให้หน่อย”
ฉันยื่นมือให้ชูพยุงขึ้นรถพลางมองไปรอบตัว สายตามากมายจับจ้องมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“รู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ ที่ทำให้ยูกิโนะมีความรู้สึกแบบนั้น”
การแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักมันไม่เคยจบลงด้วยดีหรอก ยูกิโนะเองก็เหมือนเหยื่อจากเรื่องแบบนั้น เพราะงั้นการต่อต้านนั้นจึงสามารถเข้าใจได้
“อย่าโทษตัวเองไปเลย ถึงยูกิโนะจะฉลาด แต่ประสบการณ์ยังอ่อนด้อย ความสัมพันธ์ของมนุษย์เรามันซับซ้อนออก”
ชูเข้ามานั่งข้างๆ ฉันแล้วปิดประตู จากนั้นรถก็ออกวิ่ง

เราทั้งคู่นิ่งเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นชูก็เปิดปาก
“เรื่องของเธอคนนั้น ฮารุกิบอกเหรอ”
“อ้าวแหม เข้าประเด็นเลยเหรอเนี่ย”
ฉันยิ้มเย็น ไม่บ่อยเลยที่จะเห็นชูเป็นแบบนี้
“อื้ม ยุยโกะน่ะเป็นคนฉลาด แถมเป็นคนประเภทเดียวกับผม คิดว่าคงรู้ตั้งแต่เห็นแล้ว แต่ก็จะบอกใว้ ผมสนใจเธอล่ะ”
ชูยิ้มเหงาๆ หลับตาลง เฮ้อ บอกมาตรงๆ แบบนี้ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ
“...ไม่ถึงกับหมดหวังหรอกนะชู ในฐานะคู่หมั้นอย่างฉันพูดไปก็กระไรอยู่ แต่จากปฏิกริยาตอบรับแบบนั้นนายรุกเธอน้อยไปหรือเปล่า”
พอพูดไปแบบนั้น ชูก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ เอามือกุมหน้า แล้วพูดมาด้วยน้ำเสียงอยากตาย
“ลาเต้อาร์ท...เละ”
“หืม อะไรนะ”
“ผมทำลาเต้อาร์ทรูปกระต่ายให้เธอน่ะ”
“อ้อ ก็ห้องชูทำคาเฟ่นี่นะ แต่ทำไปแค่นั้นเองเหรอ ถึงได้บอกไงว่ารุกน้อยไป”
“เปล่าหรอก เธอไม่ได้สั่งน่ะ ผมเองก็บอกนะว่าเป็นเซอร์วิสพิเศษเฉพาะเธอ”
“โฮ่~สำหรับชูแล้วเป็นอะไรที่ผิดคาดนะ”
ฉันตอบไปแบบนั้น เอามือปิดปากหัวเราะน้อยๆ และรอฟังเรื่องต่อ...สำหรับพวกเราแล้วบทพูดนั้นมันหวานเลี่ยนน่าอายเสียจนอยากตาย
“แต่เธอคนเละทันทีที่ผมวางให้และซดอั้กๆ ไปแบบไม่ใยดีล่ะ”
“.............”
จากนั้นเรื่องราวมากมายก็พรั่งพรูออกมาจากปากของเขา แต่ละเรื่องราวของการเข้าหาล้วนจบลงที่แผลใจ ไม่ใช่แค่นั้น ถึงยากจะเชื่อก็เถอะนับตั้งแต่การเข้าหาครั้งแรกจนถึงปัจจุบันระยะห่างของเธอกับชูไม่ได้น้อยลงสักนิด แม้แต่ช็อคโกล่าตามมารยาทก็ยังไม่เคยได้..........ฉันควรปลอบชูยังไงดี?
โดยไม่รู้ตัวฉันก็โอบหัวชูมาใว้แนบอกแล้วลูบผมของเขาช้าๆ

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ชูที่ดูจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้ก็เปิดปาก
“ยุยโกะคิดว่าไงล่ะ”
“หือ?”
“เรื่องของเธอน่ะ คิโชวอิน เรย์กะ คนนั้น”
ฉันหยิกแก้มชูเบาๆ นายเนี่ยน้า
“ซื่อตรง เป็นคนที่อยู่คนละขั้วกับพวกเรา เป็นสาวน้อยที่หาได้ยากยิ่งในสังคมชั้นสูงแบบนี้ แน่นอนว่าไม่ได้หมายถึงกริยามารยาท แต่หมายถึงเนื้อใน นั่นคือความเห็นของฉันสำหรับการพบกันครั้งแรก”
ได้ยินแบบนั้นชูก็ยิ้ม เสหัวลงไปบนตักของฉันแล้วยื่นมือมาลูบแก้มฉันเบาๆ
“ความคิดเห็นตรงกัน ก็รู้สึกผิดหรอกนะที่ไม่ได้บอกยุยโกะใว้ แต่ครั้งแรกที่ผมรู้สึกแบบนั้นก็เป็นช่วงประถมแล้วล่ะ”
“อืม ชูเนี่ยน้า แต่ก็เข้าใจอยู่หรอก”
“นี่ยุยโกะ”
“หืม”
“ถึงมั่นใจว่าอย่างยุยโกะคงหาข้อมูลส่วนตัวของคุณคิโชวอินมาแล้วก็เถอะ แต่ฮารุกิไปพูดยังไงจนทำให้เธอเชื่อได้กันเหรอ”
“เปล่านี่”
ชูทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยมองขึ้นมา
“จริงอยู่ที่หาข้อมูลของเธอมาแล้ว แต่ไม่ได้เชื่อที่ฮารุพูดหรอกนะ ก็เด็กคนนั้นเพ้อเจ้อจะตายไป”
“แล้วอะไรดลใจให้เธอมาถึงที่โรงเรียนได้กันนะ”
“เพราะชูยิ้ม”
ฉันตอบไปพลางลูบผมชู
“ผมยิ้ม?”
“อื้ม”
ฉันอยู่กับชูมานาน อย่างน้อยๆ ก็นานพอที่จะรู้วิธีคิดและบุคลิกจริงๆ ของชู
“ถ้าให้เดา เธอคงคล้ายคุณคาบุรากิสินะ ไร้เดียงสา ไร้มายา ราวกับเจ้าหญิงผู้หลุดมาจากเทพนิยาย ต่างจากพวกเราที่จมปลักกับความโสมมไปแล้ว”
“ฮะฮะฮะ ใจร้ายจังนะยุยโกะ แอบหลอกด่ากันแบบนี้เนี่ย”
“แหม แล้วไม่จริงเหรอ”
“แย่จังเลยนะ เถียงไม่ได้เลยล่ะ”
ชูเลื่อนมือจากแก้มไปไล้เรือนผมของฉันช้าๆ

เราสองคนเหมือนกัน เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่รู้
“นี่ชู”
ฉันหยุดลูบผม ถอนมือแล้วเอื้อมไปกุมมือเขา
“เสียใจรึเปล่าที่ถูกจับมาหมั้นกับฉัน”
ชูหลับตาลง ไออุ่นของเขายังคงส่งผ่านมา
“ด้วยคำถามเดียวกัน ยุยโกะรู้สึกยังไงล่ะ แล้วในตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนโดนทรยศรึเปล่า”
“การหมั้นไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกเสียใจ และแน่นอนว่าไม่ ความสัมพันธ์ของเราไม่สามารถเรียกเรื่องของหัวใจว่าการทรยศได้หรอก กลับกันชูต่างหากล่ะจะทำยังไงต่อ ถ้าฮารุไปบอกเธอคนนั้นเรื่องของฉันเรื่องที่พยายามทำมาจะเป็นไปในทางไหนล่ะ”
ฉันถามชูไปจากใจจริง ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเราต่างก็เอื้อประโยชน์ให้กันและกัน ทางชูเองก็มีหลักประกันและไม่ถูกผูกมัดกับเรื่องความรัก ตัวฉันเองก็ได้ชูมาเป็นข้ออ้างในการหลีกเลี่ยงเรื่องคู่ครอง แต่เรื่องมันจะยากขึ้นถ้าชูเกิดสนใจใครขึ้นมา
“เรื่องฮารุกิน่ะไม่ต้องห่วงหรอก คุณคิโชวอินไม่ได้ไร้เดียงสาแบบลูกคุณหนูทั่วไป บอกตามตรงว่าทรหดเกินไปด้วยซ้ำ ครั้งแรกที่เจอยังนึกอยู่เลยว่าอยากให้รู้จักกับยุยโกะ แต่ก็ล้มเลิกความคิดไปพักหลังนี่เอง”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ถ้ายุยโกะโดนตุ๊ยท้องขึ้นมาคงขำไม่ออกน่ะ”
“.......................................”

ชู...นี่นายไปทำอะไรมา
“เอาเถอะ จะไม่ถามอะไรมากนะ แต่ถ้าชูอยากจะยกเลิกเรื่องหมั้นล่ะก็ขอให้บอกมา ฐานะของเธอคนนั้นใช่ว่าจะด้อยไปกว่าฉัน ออกจะเหนือกว่าด้วยซ้ำ การยกเลิกเรื่องหมั้นหมายคงไม่ยากหรอก”
ฉันถอนหายใจน้อยๆ แล้วลูบผมชูต่อ
“เรื่องหมั้นหมาย...อืม ไม่รู้สินะ แต่ในฐานะคู่หมั้นผมยังมีเรื่องที่อยากให้ยุยโกะช่วยอยู่นี่สิ”
หายากนะที่ชูจะออกปากแบบนี้
“อะไรเหรอ”
“ผมชอบยุยโกะนะ”
“อื้ม ฉันก็ชอบชู”
ใช่ เราสองคนต่างชอบกันและกัน
““แต่ไม่ได้ชอบในแง่ของคนรัก””
พวกเราพูดออกไปพร้อมกัน
สบตากันแล้วก็ยิ้ม
“นั่นแหละเรื่องที่อยากให้ช่วย อย่างที่ยุยโกะตำหนินั่นแหละ บางทีผมอาจจะรุกน้อยไป”
ไม่หรอก เท่าที่ฟังมาชูเองก็รุกไปหนักพอสมควรล่ะนะ คิดว่าปัญหามันอยู่ที่ภาพลักษณ์ของนายต่างหาก คิดไปแบบนั้นแต่ดูจากสีหน้าเจื่อนๆ ของชูแล้วดูท่าเจ้าตัวก็คงจะรู้ดี
“เข้าใจล่ะ...แล้วจะให้เริ่มเมื่อไหร่ดี”
บางครั้งความรักก็ต้องการอุปสรรค ยาดีบางทีก็ต้องขม
“นั่นสินะ งานเลี้ยงตระกูลคาบุรากิจะจัดขึ้นครั้งหน้า ช่วงนั้นยุยโกะสะดวกหรือเปล่า”
“ก็ได้อยู่หรอก แต่จะให้แสดงออกประมาณใหนล่ะ”
“แบบวันนี้ก็ได้ ถึงจะทำให้คุณคิโชวอินปวดใจไปบ้างก็เถอะ”
“อา...เข้าใจแล้ว”
พวกเราสองคนนั้นเหมือนกัน ที่ผ่านมาชูเป็นในสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว เพราะงั้นนับจากนี้ตัวฉันจะเป็นในสิ่งที่ชูต้องการบ้าง

ฉันเป็นได้ทุกอย่างที่ชูอยากให้เป็น
เพื่อผลลัพธ์ไม่มีความจำเป็นต้องเลือกวิธีการ
ฉันชอบชู ดั้งนั้นไม่ว่าจะผีห่าซาตานนางมารร้ายฉันก็จะน้อมรับ
ครั้งหน้าที่ได้พบกับคิโชวอิน เรย์กะฉันจะเป็นนางร้าย
แม้ว่าจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ภายหลังอย่างการผูกมิตรเป็นเพื่อนกับเธอหลังกลายเป็นคนรักของชูอยู่บ้าง แต่ถ้าอีกฝั่งเป็นชูล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก
ชูหลับตาพริ้มบนตักฉัน พอคิดว่าตัวเองจะไม่ใช่ที่พักใจหนึ่งเดียวของชูแล้วก็ใจหาย
ชูพบกับเจ้าหญิงของเขาแล้ว
เมื่อไหร่ฉันจึงจะพบจ้าชายกันนะ

รถยังคงแล่นไป...
และคำตัดพ้อในใจอันแสนเรื่อยเปื่อยของฉันก็ลอยไปกับสายลม

............

อ่ะ ฟิกยุยโกะล่ะค่ะ มามุมนี้ก็น่าสนุกดี อ้อนยุยโกะขนาดนี้กลับกันพอคิดใหม่ว่าถ้าเอ็นโจอ้อนเรย์กะแบบนี้....ทำไมภาพเอ็นโจเอามือเกี่ยวผมเล่นเสร็จล่ะดึงไม่ออกกันนะ

>>251-254 อะ ฟิคยุยโกะเป็นครั้งแรกในกระทู้ กูชอบมากๆ เลยว่ะ ความสัมพันธ์ระหว่างเอ็นโจและยุยโกะนี่มันดู unhealthy อย่างบอกไม่ถูก แต่มีแค่เธอและฉันที่เข้าใจกันจริงๆ นะ ดูแล้วเศร้าๆ น่าเห็นใจ อ่านแล้วคะแนนยุยโกะขึ้นมาเพียบ แถมอีไก่โง่พอเรียกว่าฮารุแล้วดูดีขึ้นเยอะเลยว่ะไม่น่าเชื่อ...

>>251-254 ดีงามสัสๆ เอ็นโจวแม่งยิ้มขื่นตลอด
>>256 กูก็คิดแบบมึง ตาไก่โง่พอเรียกด้วยชื่อแล้วดูดีเป็นผู้เป็นคนมาก
คือเวลาผ่านฟิลเตอร์ท่านเรย์กะกับฉายาในใจของนางนี่ ภาพลักษณ์ติดลบกับเป็นแถบ55555

>>251-254 รู้สึกตะเตือนไตเล็กๆ ; w ; วงวารเอ็นโจมากๆ ตอนอ่านแรกๆก็งงไปสักพัก ฮารุนี่ใครนะ อ้อ ตาไก่โง่นี่เอง เรียกแต่ตาไก่โง่จนลืมชื่อจริงไปเลย 555555

จะว่าไปต้องคนแบบเอ็นโจกับยุยโกะสินะ ถึงจะรู้ว่าท่านเรย์กะไม่ได้เป็นเจ้าแม่ แต่เป็นกระต่ายน้อยน่าแกล้งคนนึง

>>259 มีอีกคนที่รู้นะ ซาโตมิคุงนั่นไง แต่หยุดอยู่ที่แกะสวมหนังหมาป่า ยังไปไม่ถึงขั้นกุเต่ย...

>>251-254 เขียนมุมมองของยูโกะได้สสนุกมาก ทำให้เกลียดนางไม่ลงเลย ขอบคุณสำหรับฟิคนะ

>>251-254 โอ๊ย ดีงามๆ เห็นแล้วสงสารทั้งคู่เลยอยากให้ยุยโกะเจอเจ้าชายของเธอจริงๆ //มีเสียงแว่วมาตาไก่โง่ไง ประธานนักเรียนก็ได้

>>262 แค่ก มีท่านพี่อีกคนไง แค่กๆ ไทป์เดียวกันอีกต่างหาก//โดนเตะออกนอกกระทู้
ถ้ายุยโกะฟิคเจอท่านพี่ บางทีชูอาจจะโดนทิ้งในพริบตาเลยนะ หึๆ

>>263 ท่านพี่คงเป็นไทป์พิเศษ อาจเป็นพวกนักบวชสร้างวีรบุรุษ สร้างเรื่องให้คนเกลียดจอมมารก็ได้ ยิ่งกว่าจอมมารและผู้กล้าโป๊ปผู้อยู่เบื้องหลัง 555

ถ้ากูจับยุยโกะไปคู่ท่านพี่พวกมีงจะเกลียดกูมั้ย บอกตามตรงเห็นกระแสแต่ละฟิคยุยโกะตัวร้ายมากๆ (ยิ่งซอมบี้นี่ตีหัวแบะ) แต่กูดันชอบนิสัยตัวร้ายแบบนี้อ่ะ มันน่าสนใจกว่าอีไก่ง่าวหรือยัยเอมะเยอะเลย ตอนลงนี่ก็คิดแล้วคิดอีกเพราะเห็นพวกมึงเกลียดยุยโกะกัน พึ่งจะทำใจเข้ามาดูนี่แหละ นึกว่าจะออกมาแนวๆ
"ต๊ายยยยย อีดวก ทำอ่อยนะหล่อน"
หรือ
"กรี๊ดดดดด จอมมารของหนูทำไมตาต่ำเยี่ยงเน๊-----------"
อะไรแบบนี้ซะอีก

>>265 ไม่เกลียดหรอก มึงจัดมาได้เลย มึงแต่งดีมากกกกกก กูชอบ ยุยโกะดูมีมิติสุดๆ อยากรู้ว่านางร้ายในตำนานปะทะซิสค่อนจะเป็นเช่นไร

>>265 จะบอกว่ากูแอบเชียร์ให้สองคนนี้เจอกัน ยิ่งเห็นตอนที่ท่านพี่แสดงอภินิหารลาสบอสบอสลับตอนนั้นแล้วยิ่งอยากให้เจอกัน แต่จับคู่ไม่จับคู่กูได้หมดอะ นี่อ่านทุกฟิคแน่นอนไม่ว่าจะอะไรของใคร

>>265 ไม่นะ กูชอบ ที่ไม่ชอบไม่ได้ในแง่จงเกลียดจงชัง แต่เป็นในแง่มุมมองของท่านเรย์กะและความมโนส่วนตัว 55555555555 ยิ่งพอเป็นเรือเอ็นโจคือ นางจะคู่กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่เอ็นโจเรายินดี ถ้านางมีความสุขก็โอเคแหละ :)

เราเรือท่านพี่นะ เราหวงงง แต่แต่งมาเถอะ เดี๋ยวเราแย่งท่านพี่คืนมาเอง5555555

>>265 แต่งมาลงได้เลย คู่ไหนกูได้หมด 55555

>>267 อยากให้เจอท่านพี่จริงๆวุ้ย ว่าลาสบอสกับเทพมารจะมีชั้นเชิงการปะทะยังไง
ท่านพี่: ช่วยดูแล"คู่หมั้น"ของเธอให้ดีสิ อย่ามาวุ่นวายกับน้องสาวของชั้น
ยุยโกะ : แค่ "ญาติ" เองค่ะ และเป็นหน้าที่ของคนสนิทที่จะต้องสนับสนุนความรักของคนสำคัญไม่ใช่หรอคะ? อาร่่ อาร่า...ท่านเรย์กะก็มิใช่เด็กน้อยแล้วจะปกป้องมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะคะ การเฝ้าดูและคอยสนับสนุนต่างหากที่เป็นการปกป้องที่ถูกต้อง
ท่านพี่ : อ่า..การเฝ้าดูและปกป้องที่ถูกต้องในวิธีการของชั้นคือกัน "ญาติ" เธอไปห่างๆ น้องสาวฉันต่างหาก
ยุยโกะ : แห๊มๆ... แต่หากเป็นพรหมลิขิตของทั้งสองคุณก็กันไม่ได้หรอกค่ะ
ท่านพี่ : งั้นชั้นจะรอดู หึ หึ หึ
ยุยโกะ : ฮิ ฮิ ฮิ
เรย์กะ : (หืม? ท่านพี่สนิทกับท่านยุยโกะจังแฮะ หรือว่า!!คนที่ท่านพี่แอบคบคือท่านยุยโกะ!! เอ็นโจนายโดนสวมเขาแล้ว!!)

>>271 ดีอยู่ๆ!!
กูว่าพวกเราแห้งแล้งจริงจังแล้วว่ะ นี่ขนาดเขาสองคน(อาจจะ)ไม่เคยเจอกันยังพยายามจิ้นได้ กูนี่มันสุดยอด

>>271 ถ้าตอนจบสองคนนี้ได้กันขึ้นมาจริงๆแบบอฟช. กูจะฮาอย่างแรง ถถถถถถถถถถถถถ

เอาแฟนอาร์ตมาแปะ เดาออกมั๊ยว่ามาจากตอนไหน

https://www.mx7.com/view2/zWHygrlX9xz0kREz

>>274 ถ่ายกับเค้กของวาคาบะ???

>>275 (^w^)b

>>274 จะว่าไป ตุ๊กตานั่นเป็นยังไงบ้างแล้วหว่า โดนงาบไปหรือยังนะ...

โอยตอนใหม่ สาระปึ้กสุด ขอบคุณโม่งแปลนะ เยิฟ

>>277 คงติดอยู่ในซอกตู้เย็นที่บ้านท่านเรย์กะละมั้ง...

อ่านตอนท่านเรย์กะพูดถึงสองหน่อนั้นแล้ว กูนึกถึงโอรันโฮส์ตคลับว่ะมึง บรรยายซะเหมือนคู่แฝดนรกเลย

>>279 บรรยายทีนี่โคตรโบรแมนซ์ (ที่บีแอลไปแล้วในใจกู)

>>279 กูว่าแม่งดูวายๆพิกล ตรงโลกของเราสองที่ไม่มีใครเข้าแทรกได้นี่ล่ะ ถถถถถถถถถ

ตอนแปลไทยล่าสุดนี่ เรย์กะบรรยาย 2 หน่อยังกะคู่ BL ในมุมมองสาว Y แต่กูก็สงสัยตามเรย์กะเหมือนกันว่าทำไมเพลงกล่อมเด็กมันเนื้อหาโหดโครตๆ และอาหารอังกฤษขึ้นชื่อว่าห่วยของจริง เพราะจืดและเลี่ยนๆ ใส่เกลือ ใส่ซอสเพื่อเพิ่มรสชาติยังไม่อร่อยเลย (ที่อร่อยคงมีแต่ชาล่ะมั้ง)

ตอนนี้ทำกูลั่นหลายรอบชิบหาย ตั้งแต่บรรยายคาบุกับเอ็นโจประหนึ่งคู่รักคู่วาย แฟนท่อมผู้เป็นผู้ใหญ่บ้านคานทองสาขาปารีส ฮาสุดคือเรย์กะมโนว่าตัวเองเป็นคริสติน แล้วเซริกะที่เล่นเป็นแฟนท่อมตามน้ำอีก เชี่ยย อย่างลั่น 55555555555555

>>283 กูว่า ณ จุดนี้ถ้าแฟนธ่อมรู้เข้า คงอยากค้านมากว่าช่วยอย่าลากไปเป็นพวกเดียวกัน ถถถถถถ กูว่าเซริกะนี่ดูจากสถานการณ์แล้วน่าจะหัวไวมาก ถ้ามัวแต่ตะลึงท่านเรย์กะอาจจะเขินม้วนเสียศักดิ์ศรีความเป็นเจ้าแม่ เลยตัดสินใจเล่นตามน้ำไปด้วยแม่งเลย ถถถถถ

>>284 ถ้าเป็นอายาเมะ เร​ย์​กะ​คงต้องคลุมโปง​มุดเตียง​หนีไปละ

ว่าแต่ปกติ​ไปเที่ยว​มีใครเค้า​พกเกลือ​ไปด้วยเหรอท่านเร​ย์​กะ!!

ท้ายตอนนี่เซริกะเล่นตามน้ำหรอว่าท่านเรย์กะเธอเจอคู่หูบ้าบอแล้วน่ะ อ่านไปนึกว่าอ่านฟิคกาวซะอีก แล้วบรรยายคาบุกับเอ็นโจได้วายดีมาก สมแล้วที่เป็นฟุ

ว่าแต่ไม่แอบสงสัยท่านพี่กับท่านอิมาริเลยจริงดิ สองคนนี้ก็สนิทกันแปลกๆนะ

>>284 แต่แฟนท่อมก็สมควรแก่การเป็นผู้ใหญ่บ้านคานทองสาขาปารีสจริงๆนะมึง อุตส่าห์เลี้ยงต้อยไว้สอยเองตั้งนาน ดันโดนไอ้รูปหล่อคาบไปแดก ถถถถถถถถถถถถถ

>>286 เซริกะนางชะงักแล้วหลบตาไปครู่นึงว่ะ เหมือนตัดสินใจอยู่ แต่ในที่สุดก็ยอมเป็นแฟนท่อมไม่ให้เรย์กะต้องเขิน เซริกะนี่รักเรย์กะมากจริงๆเลยน้า

อ่านตอนล่าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าถ้าท่านเรย์กะมาเที่ยวเมืองไทย พร้อมซาโตมิคุงที่พกเรื่องผีมาเต็มเหยียด น่าสนุกจัง น่าสนุกจัง

แปลไทยล่าสุด เซริกะทำหน้าที่สมุนเจ้าแม่สุดๆ 5555 มีเล่นเป็นแฟนท่อมให้เจ้าแม่ด้วย

>>286 ถ้าเป็นเรื่องท่านพี่นี่ท่านเรย์กะคงติดฟิลเตอร์หนาทึบมองเห็นแต่ด้านดีๆ ไปหมดล่ะ ท่านพี่ตบตีอิมาริให้เห็นกับตาขนาดนั้นยังคิดแค่ว่าสนิทกันดีจังน้าาาา

เอิ่ม โทษที นี่โม่งแปล อยากบอกว่าตอนนี้เร่งไปหน่อย พอมาเช็คดูก็เพิ่งจะเห็นว่าแปลตกไปประโยคนึง คือ "ที่หันหลังชนกันอ่านหนังสือน่ะแค่ตอนประถมเท่านั้นนะคะ แหม แต่ก็ไม่ได้โกหกใช่ไหมล่ะ" ตกไปประโยคนึงนี่เหมือนกลั่นแกล้งคาบุกะเอ็นโจเลยว่ะ แต่กูไม่ได้ตั้งใจนะ 5555 ตอนนี้ไปเติมให้ล่ะ

>>291 ไม่เป็นไร เพราะยังไงสองคนนี้ก็โดนจับจิ้นวายเหมือนเดิมนั่นล่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>291 โทษนะโม่งแปล แต่มึงไปเอาออกเหมือนที่ลงตอนแรกเหอะ ให้ฟุแหลวแหลกอย่างกูมีช่องว่างจินตนาการบ้าง
มึงรู้มั้ยว่าตั้งกะใส่แท็กเลิฟมานี่แม่งโคตรแห้งเหี่ยวหัวใจไร้ซึ่งความโดขิโดขิเลยนะมึง

ปล. ประโยคแรกกูประชด ส่วนประโยคหลังนี่เรื่องจริง

>>291 อุกิ๊ววว จริงๆ มึงไม่ต้องเติมก็ได้นะ กูยอม...

ท่านเรย์กะเจอของกินที่ไม่อร่อยแล้วสินะ แต่ถึงจะเลี่ยนแต่ก็เหมือนจะขม้ำฟิชแอนด์ชิปเข้าไปจนหมดรึเปล่า ทำไมถึงย่ำยีโควต้าแคลอรี่ตัวเองยังงั้นคะ ส่วนเซริกะจัง เอ้อ ไอ้ที่หลุบตาไปวูบเนี่ยตอนนั้นคิดอะไรอยู่เหรอ....

เอ้อ แต่บิสกิตของไก่ทอด Texas นี่กูไม่ชินว่ะ คือมันใส่มาพร้อมกันในถาดใช่ปะ ครั้งแรกที่ได้มากูเลยกินไปพร้อมกัน พอเจอบิสกิตรสออกหวานนี่งงไปเลย จริงๆ มันตั้งใจให้กินปิดท้ายเป็นของหวานรึเปล่าเนี่ย แต่พอกินไก่เสร็จกูก็อิ่มแล้วว่ะ ตบด้วยบิสกิตไม่ไหวละ

แต่คาบุกับเอ็นโจเนี่ย กูสงสัยจริงๆนะว่าในโรงเรียนนอกจากเรย์กะแล้ว จะไม่มีใครจิ้นวายเลยเหรอ โมเมนต์ส่อๆก็เยอะไม่แพ้คู่ท่านพี่อิมาริเลยนะ 55555

>>293 อยากบอกว่า... แมวดุ้นไม่มีแท็ก Love มาแต่แรกละนะมึง 5555 ที่เติมเข้ามาทีหลังนั่นคือ Tag Food ซึ่งโคตรเฮี้ยน พอลงมาปุ๊บเล่นเอาของกินหายไปพักนึงเลย ส่วน Tag Love นั่นเป็นของต้นทางที่นาโร่มาแต่แรกล่ะ
สำหรับโดขิๆ ที่หายเหือด มึงต้องทำใจและพยายามประคับประคองกาวที่เหลืออยู่อีกน้อยนิดให้รอดไปก่อน ในยามที่สิ้นหวังถึงขีดสุดจริงๆ ท่านเทพฮิโยโกะจะประทานความโดขิๆ มาให้เรา มึงต้องมีความหวังและมีศรัทธา! //โพสต์ท่าพระพุทธรูปปางลีลา

>>294 บิสกิตของ Textas จริงๆ มันก็พอกินแกล้มได้นะ ไก่ก็เค็ม เฟรนช์ฟรายส์ก็เค็ม เอาให้มันตัดรสกัน แต่กูชอบเก็บไว้กินแยกทีหลังว่ะ แกล้มกาแฟก็ดี เสียอย่างเดียวคือร่วนไปหน่อย ถ้าไม่เกรงใจกางเกงนี่กูจะสั่งแยกมาซักหกชิ้นเอาไว้กินทุกวันล่ะ

>>293 แท็ก Love อยู่ในนาโร่ที่เป็นเว็บต้นฉบับมึง แมวดุ้นมีแค่แท็ก romance กับ shojo

กุเริ่มชอบเรย์กะซาโตมิว่ะ ซาโตมิคุงก็ขี้เเกล้งชิบหาย555555555

อะไรคือผู้ใหญ่บ้านคานทองสาขาปารีสของเธอยะ เรย์กะ55555 แฟนธ่อมคงกุมขมับ

>>298 กุไม่ชอบผู้ชายขี้แกล้งอ่า กุชอบผู้ชายที่ดูมีเหตุผล เป็นผู้ใหญ่ สุขุม พึ่งพาได้และรักเรย์กะมากๆ เอ้า ท่านพี่นี่เอง >////<

>>300 ท่านพี่นี่ตัวแกล้งเลยนะมึง แกล้งแล้วโอ๋ๆแทบจะทันที เรย์กะเลยไม่ค่อยฉุกใจคิดว่าโดนแกล้ง ถถถถถถถถ

>>301 จริง!! ท่านเรย์กะก็ดันใส่ฟิลเตอร์อีก คงไม่มีวันรู้ตัวว่าโดนท่านพี่แกล้งแน่ๆ

>>300 ท่านพี่แกล้งเรย์กะเนียนๆตั้งหลายทีนะมึง 555555555555
ทั้งเรื่องบอกไม่มีวันเข้าใจความน่ารักของไอ้ตัวโมโมโทโรน(ชื่อนี้ป่ะวะ) ตอนไปอดอาหารแล้วท่านแม่กลับมาซบท่านพ่อ เรย์กะจะซบท่านพี่บ้างแต่ท่านพี่เดินหนี ตอนไปอควอเรียมริรินะจูงมาโอะ เรย์กะจะจับมือท่านพี่บ้าง ท่านพี่เอาแต่เล่นมือถือ ประมาณนี้อ่ะ

>>303 ตอนมุมมองท่านพี่ที่ไปทะเล แล้วท่านพี่แกล้งให้คลื่นซัดใส่อะ ท่านพี่!! 55555555

มีกูแปลกคนเดียวหรอ กูคิดถึงทานุกิกับท่านแม่ 555

ขณะที่สาวๆกำลังเพ้อถึงเจ้าชายกับจักรพรรดิ์แห่งซุยรัน ท่านเรย์กะก็กำลังหาทางพิชืตหอคอยขนมหวาน สมกับเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคานทอง /พราก
กูขำตั้งแต่สาดเกลือไล่สิ่งชั่วร้ายตอนเซริกะจังเข้าห้องอาบน้ำละ ตอนท้ายที่เปิดมิวสิคัลกันในห้องนี่ 555555

>>304 ตอนนั้นโคตรพีค

>>306 ตอนสาดเกลือแล้วคนเข้าต่อคือคิคุโนะ เซริกะอยู่ท้ายตอน

>>306 กูว่าถ้าเรย์กะกับเซริกะเป็นผู้ชาย อาจจะพากันร้องเพลงนี้ก็ได้ 5555555555555555
https://www.youtube.com/watch?v=YmixlJ79ZF0

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่!
ตอนที่พูดถึงบักคาบุกับเอ็นโจ จริงๆแล้วกลุ่มท่านเรย์กะนี่แอบจิ้นสองคนนั้นอยู่ใช่มะ มีบอกโลกนี้มีเพียงเราสองด้วย5555

กรีดร้อง แอมโซซอรี่ กูไม่ได้กดส่งแต่เช้ามาเห็นตะกี๊ว่ายังไม่ได้ส่งเลยกดไป แล้วพึ่งเห็นว่าโม่งแปลพิมพ์ตกนี่นา

>>308 เออ จริงด้วย กูเบลอ

>>309 ไม่เอานะถ้าร้องเพลงนี้ เต้นแบบนี้กูกลัวจริงๆด้วย 555555

>>309 ถ้าเพลงนี้กูอยากเห็นคาบุร้องคู่กับอาริมะ /ยังจีบวาคาบะติดอยู่เฟรนโซนทั้งคู่5555

อาริมะต้องไปร้อง les miserable

>>314 เพราะเรย์กะชิงจีบวาคาบะติดไปแล้ว ก็เลย agonyyyyyyyy

ทำไมอ่านตอนใหม่นี่แล้วรู้สึกเหมือนท่านฮิโยโกะเอาปสก.จริงมาเขียนจังวะ...

>>314 นึกภาพอาริมะแหกคอเสื้อแล้วไปโหนเถาวัลย์ตาม MV แม่งฮาชิบหาย 55555555555555555555
ใครก็ได้สงเคราะห์กูด้วยแฟนอาร์ตตาม MV นี้ทียยยยยยยยยย์

>>317 ใช่มะ บางอย่างนี่ถ้าไม่เจอกับตัวมันเขียนไม่ได้ขนาดนี้นะกูว่า...

>>315 สภาพอาริมะแหกปากเป็นต้นเสียงท่อน
"Will you give all you can give
So that our banner may advance
Some will fall and some will live
Will you stand up and take your chance?
The blood of the martyrs
Will water the meadows of Suirannnnnnnnn!!!!!!!"
จากนั้นโบกธงรัวๆ

กรี๊ดด ตอนใหม่นี่มันอะไร กูนึกว่านิยายตลก เริ่มตั้งแต่ผู้ใหญ่บ้านคานทองสาขาปารีสแล้ว อะไรคะเนี่ยยยย ขำมากก ไหนจะเซริกะจังเปิดประตูมาเจอท่าเรย์กะอีก จริง ๆ กูว่าเด็กโรงเรียนนี้มันก็มีความเป็นเด็กสูงนะ แต่ว่าต้องไว้ตัวไง ถ้าเป็นที่อื่น เหมือนเวลาสนุก ๆ ครึ้มอกครึ้มใจก็คงกลับมารวมหัวกันในห้องเดียวแล้วร้องเพลงเล่นกันแล้ว อารมณ์เหมือนไปดูคอนเสิร์ตแล้วยังอิน กลับมานั่งร้องเพลงกันต่อ แต่ทีนี้ แต่ละคนถูกฝึกมาดี ให้ระวังรักษาหน้าตัวเองในสังคม ก็เลยนะคะ ชอบค่าา แต่ไม่กล้าแสดงออก เหมือนตอนไปกินฟิชแอนด์ชิพ จริง ๆ หลายคนคงอยากลอง แต่แหม ก็ไม่มีใครกล้า กลัวจะถูกหาว่าทำตัดสามัญชน ดีนะที่มีท่านเรย์กะเป็นผู้นำ และมีความอยากกินสูงง 5555 ถ้าไม่ใช่ท่านเรย์กะนำกลุ่มคงไม่มีใครกล้าแหกกลุ่มไปกิน

ว่าแต่ว่า เริ่มสงสัยคนแต่งแล้ว นอกจากจะมีความไฮโซร้จักแบรนด์อลังการ ยังรู้เรื่องตำนานโน่นนี่นั่นดี นางเป็นใคร ในโลกแห้่งความเป็นจริงกันนะๆๆ

ที่สำคัญ ถึงโม่งแปล เก็บงานดีอีกแล้วววว ปล. นี่ให้รายละเอียดมาอย่างกับเขียน footnote ประกอบรายงาน อยากจะบอกว่ารักโม่งแปล #รักโม่งแปลลลลลลลลลลลลลล

>>321 เรื่องนี้มันก็นิยายตลกไม่ใช่เรอะมึง ถถถถถถถถถ

โอ๊ยเซริกะจังนี่แบบ #เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
คือนางจะคิดมั้ยว่าท่านเทพเกศานี่จะหลุดโลกขนาดนี้ แงงง คริสทีนแฟนธอมอะไรกัน ดอกไม้บานมาก นี่แหละคู่แข่งที่น่ากลัวของมายเอ็นโจ รู้ตัวอีกทีเรย์กะก็กู่ไม่กลับซะแล้ว...

>>323 ตอนยื่นมือไปหาคริสตินนี่อย่างแมนอ่ะ ฟีลเจ้าชายมาเต็ม เพื่อท่านเรย์กะฉันจะยอมเป็นแฟนธ่อมให้ก็ได้ ถ้าท่านเรย์กะมีความสุขฉันก็ยินดีที่จะโยนความละอายทิ้งไป

แต่กูว่าเซริกะนางรู้ว่าเรย์กะบ้าๆบอๆหลุดโลกมานานแล้วนะ แถมยังรักเรย์กะมากจริงๆ ไม่งั้นไม่ยอมไปถือแผ่นซีดี ตะโกนโค่นล้มฮิตช์ค็อกในสวนด้วยกันหรอก

ถ้าคิคุโนะมาเจอสองคนนี้เข้า จะยอมมาเป็นราอูลให้ป่ะวะ

>>325 เราว่านางเอาด้วย 555555

กระทู้ก่อนๆกูเคยถามว่าช็อกโกแลตที่นางกินในตอนที่ 128 คือยี่ห้ออะไร กูอยากไปซื้อกินด้วย ไม่มีใครตอบกูเลย แอบเศร้าอยู่เบาๆ 555555
แล้วกูก็ลืมเรื่องนั้นไป จนวันนี้กูเพิ่งจะรู้คำตอบว่ะ น่าจะเป็นยี่ห้อ Debauve & Gallais นี่ล่ะ เพราะวันนี้กูรื้อตู้มาทำความสะอาดแล้วเจอกล่องเปล่าที่บ้าน มันมีหน้ามารีอังตัวเนตต์แปะอยู่ กูก็มาคิดว่ายี่ห้อนี้ป่ะวะ พอเอาชื่อไปค้นในเน็ตก็รู้สึกเหมือนจุดไต้ตำตอชิบหาย คำตอบอยู่ในบ้านกูมาตลอดเลยรึนี่......

ที่สำคัญกูก็เคยแดกว่ะ แต่จำไม่ได้เลยซักแอะว่ารสชาติเป็นไง แม่งหลายปีละ รู้สึกตอนนั้นจะแดกยัดห่าอย่างเดียวไร้ความละเมียด ตอนนี้กูสัญญาว่าถ้าได้แดกอีกกูจะตั้งใจแดกซึมซับทุกอณูแบบท่านเรย์กะ ไม่เอาแต่ยัดลงคอแน่นวล แถมกูเพิ่งจะรู้ว่ามันแพงอีกต่างหาก กล่องเล็กที่กูเคยกินก็ 35 ยูโรละ ไม่รู้ขึ้นราคารึยัง

อะ เผื่อใครอยากเห็นหน้าตากับของข้างใน
http://imgur.com/wsPoHis

>>327 โอ้ อีกหนึ่งปริศนา​ที่คลี่คลาย​แล้ว!!

กูชักอยากให้มีคนทำสารบัญ​อาหาร​/ขนมในเรื่อง​จริงๆ​แล้ว​นะเนี่ย​ 555555

>>327 กรี๊ดดดด ขอบคุณมึงมากที่มาเฉลยปริศนาไปอีกข้อ ที่ไม่มีใครตอบคำถามมึงน่าจะเพราะไม่รู้ว่ามันคือยี่ห้ออะไรล่ะวะ ยากขนาดนี้ ถถถถถ แต่ดูเงื่อนไขตรงทุกอย่างเลยนะเนี่ย ช็อกโกแลตหน้ามารีอังตัวเนท บางๆ กินได้เรื่อยๆ สมเป็นท่านเรย์กะจริงๆ ว่ะ ไม่กินของแมส นี่ยังเหลือปริศนาผ้าขนหนูกับเทียนหอมแบรนด์ลึกลับจากยูกิโนะอีกนะ

ขอต่ออีกนิด เข้าเวบไซต์ไปดูราคาแล้ว โหดอยู่เหมือนกันว่ะ สมเป็นท่านเรย์กะ ชุด Le Royale นี่ราคาเริ่มต้นก็ 143 เหรียญล่ะ...
https://www.debauveandgallais.com/main/bonbons2.asp

เทียนหอมกับผ้าขนหนู กระทู้ก่อนๆเคยลงความเห็นกันว่างเทียนหอมคือยี่ห้อ jo malone กับ burberry นะ แบรนด์อังกฤษ เห็นปุ๊บรู้ปั๊บ แต่ถ้าเป็นผ้า burberry จริงๆ ก็ติดเงื่อนไขเดียวคือในเรื่องบอกว่าไม่ฮิตในญี่ปุ่น ซึ่ง burberry มันฮิตอยู่นะ

แต่ท่านพี่กับเอ็นโจนี่จะเป็นร่างแยกของกันและกันไปถึงไหน รสนิยมชอบแบรนด์อังกฤษเหมือนกันอีกต่างหาก คนไทป์นี้ชอบอะไรเรียบหรูแต่ดูดีสินะ

>>331 เพราะคาบุใช้ก็เลยฮิตไงล่ะ! //ผิดๆๆ

เหลือไรบ้างนะ ที่นึกออกก็
-ชาดำในสโม เป็นชาวอังกฤษ​ยี่ห้อเดียวกับที่ราชวงศ์​อังกฤษ​ดื่ม?
-ช็อกโกแลต​ที่เพิ่งเปิดในญี่ปุ่น​ที่เร​ย์​กะ​ซื้อฝากคาบุตอนดื่มน้ำชากะมาดาม(ที่มึไมฮามะร่วมวง)​

>>332 ยี่ห้อชาดำ กูคิดว่าน่าจะเป็น
-Fortnum&mason แบรนด์เก่าแก่ ไฮโซ ราคาแพง
-Twinings แบรนด์นี้เก่าแก่และมีความสัมพันธ์กับราชวงศ์อังกฤษนานอยู่ มีหลายเกรดตั้งแต่ไฮโซไปจนถึงรากหญ้า
-Taylors of Harrogate แบรนด์ใหม่กว่าสองอันบน แต่ก็หรูหราไฮโซพอสมควร

>>332 ยี่ห้อชาที่ราชวงศ์อังกฤษดื่มที่กูพอหาได้ คือ
1. Twining's แบรนด์นี่พวกเรารู้จักกันดี มีมานานกว่า 300 ปี ราคาตามคุณภาพ บางช่วงมีของลิมิตเต็ดขายด้วย แบรนด์นี้ควีนเอลิซาเบธกับเจ้าชายชาล์ลโปรดมากถึงขนาดให้ Royal Warrant (มอบให้เฉพาะของคุณภาพดี ราชวงศ์อังกฤษคอมเฟริม) ทั้ง 2 พระองค์
2. Forthum & Mason แบร์นนี้ก็ขายทุกอย่างตั้งแต่เครื่องใช้ถึงอาหาร ทางร้านมีจัด Afternoon tea ด้วย เจ้าชายชาล์ลเป็นคนมอบRoyal Warrant เอง
3. Darvilles of Windsor แบรนด์นี้ก็เป็นร้านเก่าแก่ เห็นว่าควีเอลิซาเบธชอบถึงกับให้ Royal Warrant เอง
เค้าว่าของพวกนี้ขายตามร้านที่ระลึกร้านในเครือราชวงศ์อังกฤษด้วยนะ แต่ของจะไม่ไฮโซมากเท่าที่ร้านขาย

Dream, Dream? DREAM?!!! NO, WAKE UP!!

เสียงระฆังวิวาห์ดังเหง่งหง่าง แว่วหวานไปทั่วทั้งบริเวณ เจ้าบ่าวยืนรออยู่บนแท่นพิธี เจ้าสาวในชุดกระโปรงสีขาว มีผ้าโปร่งคลุมหน้า ท่ามกลางสายตาอิจฉา เพ้อฝัน ปลงใจ มีพ่อเจ้าสาวที่น้ำตาซึมคอยพยุงให้ก้าวอย่างเชื่องช้าสง่างามมายังเบื้องหน้า

รอยยิ้มของเจ้าบ่าวคลี่ออกเมื่อเห็นเจ้าสาวอันเป็นที่รัก นิ้วมือเรียวยาวดั่งลำเทียนที่ครั้งหนึ่งเคยพร่างพรางอยู่บนคีย์เปียโนตามอารมณ์ตนเองเท่านั้นค่อย ๆ เลิกผ้าคลุมโปร่งถักลูกไม้ละเอียดวิจิตรขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าเขินอายระคนยินดีของเจ้าสาว

วาคาบะจัง?

ฉันมองวาคาบะจังอย่างประหลาดใจ จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ทั้งสองคนลงเอยถึงจนถึงขั้นแต่งงาน ความทรงจำล่าสุดของฉันสิ้นสุดเพียงตอนที่เป็นอาจารย์ฝึกลูกศิษย์ไม่ได้เรื่องให้เข้าร้านอาหารเหมือนสามัญชนได้เท่านั้น…

ถึงยังไงก็เหอะ ในที่สุดพระเอกกับนางเอก KimiDolce ก็ตกล่องปล่องชิ้นกันแล้ว ฉันมองคาบุรากิในชุดเจ้าบ่าวที่ดูเท่ห์จนใจเต้นตึกตัก กับวาคาบะจังที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสวยจนแทบจำไม่ได้

พอมองบรรยากาศรอบ ๆ ข้างก็เจอแถวเพื่อนเจ้าบ่าวที่คนแรกประกอบไปด้วยเอ็นโจกับนายตัวสำรอง กับคนอื่น ๆ ที่ฉันพอคุ้นหน้าในวงสังคม

ส่วนแถวเพื่อนเจ้าสาวมีผู้หญิงที่ฉันไม่คุ้นหน้า ฉันมองแถวเพื่อนเจ้าสาวแล้วก็ต้องประหลาดใจ

ทำไมฉันไม่ได้อยู่ในนั้นกันนะ?

หัวใจของฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา ขอบตาก็ร้อน ๆ จริงอยู่ที่ฉันกับวาคาบะจังไม่ได้สนิทกันเหมือนคาบุรากิกับเอ็นโจ แต่พวกเราก็ไปมาหาสู่กันค่อนข้างบ่อย ดูเหมือนฉันจะคิดไปเองฝ่ายเดียวอย่างนั้นสินะ น่าอายจัง

“คุณเรย์กะ อย่าเสียน้ำตาให้กับมัน ลูก มองภาพนี้เอาไว้ ซักวันหนึ่งจะต้องเป็นวันของเรา!” เสียงแหบแห้งขุ่นเคืองของท่านแม่ทำเอาฉันรู้สึกตกใจ เมื่อหันไปมองก็ตกใจยิ่งกว่า เพราะท่านแม่ที่มักจะแต่งกายอย่างงดงามตลอดแม้กระทั่งตอนอยู่บ้าน กลับมางานแต่งงานที่แสนจะเริ่ดหรูด้วยชุดที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นชุดโปรด แต่บัดนี้เก่าจนสีซีด

“ท่าน...แม่?”

ฉันมองท่านแม่อย่างตกตะลึง ไม่จริงน่า...

“แล้วท่านพี่กับท่านพ่อล่ะคะ?”

วันนี้เป็นวันสำคัญของบ้านคาบุรากิ ถึงจะยุ่งยังไงก็ต้องมาแน่ ๆ ฉันกวาดตามองหาท่านพ่อกับท่านพี่ พอสบตาเข้ากับท่านยูริเอะและท่านไอระก็ต้องชะงัก เพราะสายตาของทั้งคู่มองฉันด้วยความเย็นชา

พอหันกลับมาหาท่านแม่ ก็พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยแกมเวทนา สีหน้าของท่านแม่ดูอ่อนล้า ผมที่เคยเรียบสลวยจัดแต่งอย่างดีก็ยุ่งเหยิง

“คุณเรย์กะ จำไม่ได้จริง ๆ หรือคะ?” พอฉันพยักหน้า ท่านแม่ก็มีสีหน้าลังเล ก่อนจะตอบออกมาในที่สุด

“คุณทาคาเทรุตัดขาดจากบ้านคิโชวอินตั้งแต่ตอนเรียนจบแล้ว ส่วนท่านพ่อ...” พูดถึงตรงนี้ท่านแม่ก็น้ำตาพร่างพรูออกมา ฉันรีบเข้าไปปลอบ คำพูดคำต่อมาของท่านแม่ทำให้โลกของฉันหยุดหมุน

“ท่านพ่อ...ตาย...ฆ่าตัวตายไปเดือนที่แล้ว ทุกอย่างของบ้านเราทุกยึดไปหมดแล้วค่ะ คุณเรย์กะ พวกเราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”

น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาเหมือนกระซิบ ฉันยืนแข็งค้าง

จะเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?

ท่านพี่ออกจากบ้าน

ท่านพ่อฆ่าตัวตาย?

แล้วคำตอบก็วูบเข้ามาในหัว

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ ๆ KimiDolce ที่กำลังดำเนินไปได้อย่างสงบสุขราบเรียบกลับรีเซ็ตใหม่ และฉันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนจบที่บ้านคิโชวอินล้มละลาย ส่วนพระเอกกับนางเอกได้ครองคู่กันอย่างมีความสุข

ฉันก้มมองตัวเองในชุดเก่า ๆ ไม่จริงน่า ฉันนึกถึงท่านพี่ที่ออกจากบ้าน และท่านพ่อที่ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พ่อจริง ๆ ของฉัน แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในร่างของเรย์กะครั้งก่อน ท่านพ่อดีกับฉันทุกอย่าง มีแต่ฉันเท่านั้นที่ตั้งท่าระแวงรังเกียจท่านพ่อ

ฉันมองท่านแม่แล้วส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะยอมรับความจริง ไม่จริง เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง ไม่จริง

“ไม่จริง!!!”

ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง รู้สึกเหมือนถูกจับกดน้ำจนเกือบตายแต่แล้วก็รอดพ้นมาได้

ภาพที่ปรากฏในสายตาคือห้องนอนในตอนกลางคืน ค่อนข้างมืดแต่ยังพอมองเห็นภาพในห้องได้เพราะไฟจากระเบียง ฉันยันตัวขึ้นมา มือปาดน้ำตาที่เจิ่งขอบตาออกแล้วมองไปรอบ ๆ

ฝัน...งั้นเหรอ?

ฝันจริง ๆ ด้วยสินะ

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของฉัน แต่ก็เป็นห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายหรูหรา หรือว่าที่นี่คือโรงแรม? เรื่องดำเนินมาถึงตอนที่ฉันไปทัศนศึกษาที่ยุโรปแล้วงั้นเหรอ?

ฉันถอนหายใจเฮือก ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงกะว่าจะออกไปหาอะไรกินปลอบขวัญซักหน่อย ผ้าห่มที่หลุดเลื่อนออกจากตัว ลากผ่านผิวเนื้อให้ความรู้สึกนุ่มนวลจั๊กจี๋ทำให้ฉันก้มมองตัวเอง แล้วพบว่าฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเข้านอน

ฉันชะงัก เดี๋ยวนะ ทำไมฉันถึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเข้านอนกันล่ะ?!

“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?”

ฉันกรี๊ดลั่น วิญญาณเกือบหลุดออกจากปากเพราะเสียงพูดนั้นดังมาจากข้างตัว แถมยังเป็นเสียงผู้ชาย ฉันกรี๊ดอีกครั้งก่อนจะกระตุกผ้าห่มกระโจนลงไปตั้งหลักบนพื้น เพราะว่าผ้าห่มถูกฉันลากมาคลุมร่างแล้ว ดังนั้นคนที่อยู่บนเตียงเลย....

เปลือยตั้งแต่หัวจรดเท้า

“จะให้ผมไปชงโกโก้ร้อนให้ไหม?”

อ..เอ็นโจ! ถึงแม้จะค่อนข้างมืด และอีกฝ่ายดูโตกว่าเอ็นโจที่ฉันจำได้ แต่หน้าตาแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น เอ็นโจแน่นอน!!

แถมยังโชว์ร่างเปลือยอย่างไม่อายอีก ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายปิดตา อุกรี๊ด แต่ถึงปิดตาแล้วก็ยังจำได้ทุกสัดส่วนอ่า

ถึงแม้ว่าฉันจะควรตกใจที่น่าจะข้ามมาในอนาคตโดยไม่ทันได้รู้ตัว แต่สิ่งที่น่ากังวัลมากกว่านั้นคือ

“ท่านเอ็นโจ เข้ามาได้ยังไงคะ!? แล้วทำไมพวกเราถึง...!!!”

ฉันหมายถึงว่าทำไมพวกเราถึงเปลือยกายนอนอยู่ด้วยกันบนเตียง อย่าบอกนะว่าพวกเราหลงทางมาในกระท่อมร้าง เสื้อเปียก เลยต้องถอดเสื้อกอดก่ายกันเพื่อความอบอุ่นเหมือนในหนังการ์ตูน!!?

“ท่านเอ็นโจ?” เอ็นโจทวนคำด้วยน้ำเสียงงงๆ “ไม่ได้ยินเรย์กะเรียกผมอย่างนั้นก็หลายปีแล้ว ยังตกใจจากฝันร้ายไม่หายสินะ”

ไหงถึงเรียกฉันห้วน ๆ อย่างงั้นกันล่ะ นี่มันสนิทกันเกินไปแล้วนะ น่ากลัวชะมัด

ฉันส่ายหน้าพรืด ก่อนจะปิดตาแล้วหันหน้าหนีเพราะถึงเอ็นโจจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่ได้หาอะไรมาปิดร่างเปลือยเลยแม้แต่น้อย “ท่านเอ็นโจ ระหว่าง...เอ่อ...พวกเรา เมื่อคืนนี้ ไม่ได้มีเอ้อ...ใช่ไหมคะ?” ถึงแม้จะอาย แต่ฉันก็ต้องรีบถามเพื่อตัดโอกาสมโนไปเอง ต้องเป็นเหมือนในการ์ตูนแน่ ๆ แค่ถอดเสื้อผ้าเฉย ๆ เท่านั้น

“เอ...ก็ไม่รู้สินะ เอ้อ...นี่หมายความว่าอะไรงั้นเหรอ?” เอ็นโจถามกลับ ทำเสียงอินโนเซนต์ ฉันแทบจะกระอักเลือดออกมา สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนั้นอย่างมาล้อเล่นกันสิ ก่อนที่น้ำเสียงนั้นจะเปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงกังวล “เรย์กะ จำอะไรได้บ้าง?”

ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบ “จำได้ถึงแค่กำลังจะไปทัศนศึกษาค่ะ แต่ยังไม่ได้ไป”

“ทัศนศึกษา? ที่ไหน?”

“ยุโรปค่ะ”

เอ็นโจถอนหายใจเฮือก พวกเรานั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ

“เรย์กะ”

“คะ?”

“ก้มมองมือตัวเอง”

ฉันกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะใช้ต้นแขนทั้งคู่หนีบผ้าห่ม แล้วลดมือลงมอง

แหวน!

แถมยังเป็นแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้าย!

“ฉ...ฉันแต่งงานแล้วงั้นเหรอคะ?!”

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ใหญ่บ้านคานทองอย่างฉันจะขายออก! อย่าบอกนะว่า...

ฉันเงยหน้ามองเอ็นโจที่มองฉันด้วยแววตาแปลก ๆ ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจมาให้พร้อมกับคำตอบที่เหมือนกับจะอ่านใจฉันได้

“คนที่เรย์กะแต่งงานด้วยก็คือผมไงล่ะ” เอ็นโจชูมือข้างซ้ายที่สวมแหวนแต่งงานเข้าคู่กับฉัน “เอ...แล้วผมจะทำยังไงกับคนที่ลืมสามีของตัวเองกันดีล่ะ เจ็บปวดจังเลยน๊า คราวก่อนหน้านั้น แล้วก็คราวก่อน ๆ ผมก็ต้องตามจีบใหม่ตั้งหลายครั้ง”

“!!!” อย่าบอกนะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันตื่นขึ้นมา แต่ไหงถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ!

“อืมม์...จะลงโทษเหมือนคราวนั้นดีมั๊ยนะ?"

“เดี๋ยวก่อนสิคะ! ท่านเอ็นโจ!” เอ็นโจเดินดุ่ม ๆ เข้ามาอย่างไม่สนใจเสียงประท้วงของฉัน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ฉันหลับตาปี๋ ตัวหดอย่างหวาดกลัว ก่อนจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ และเสียงหัวเราะ

พอลืมตาขึ้นมาอีกที เอ็นโจก็เอาหน้าออกห่างไปแล้ว แถมยังใส่กางเกงในเรียบร้อยอีกต่างหาก อ๊ะ ใส่กางเกงในแบบบิกินี่บริฟต์สีดำแฮะ ผิดกับอิมเมจที่คิดไว้เลย ไม่สิ! สาบานได้จริง ๆ นะว่าฉันไม่เคยคิดว่าเอ็นโจน่าจะใส่กางเกงในแบบไหนเลยซักครั้ง

เอ็นโจเดินไปหยิบเสื้อคลุมจากตู้เสื้อผ้าให้กับฉัน ฉันเลยมุดผ้าห่มเข้าไปสวมเสื้อคลุมยุกยิก ก่อนจะโผล่ขึ้นมาในสภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก แต่ก็พร้อมจะพูดคุยอย่างคนมีอารยะธรรมทั่วไป

ฉันมองเอ็นโจที่เดินออกไปหยุดตรงหน้าประตู แล้วหันมา “คืนนี้นอนก่อนเถอะ มีอะไรไว้จัดการพรุ่งนี้ ผมจะไปนอนที่ห้องนอนแขกนะ” เอ็นโจบอกด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ “ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ทำอะไรหรอก ราตรีสวัสดิ์นะเรย์กะ”

พูดจบประตูห้องก็ปิดลง พอเอ็นโจออกไป ฉันก็รีบกุลีกุจรไปควานหาสวิตช์ไฟ และพุ่งตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งทันทีที่ไฟเปิด

ฉันมองคิโชวอิน เรย์กะ ที่อายุน่าจะอยู่ในวัยยี่สิบกลาง ๆ บนโต๊ะเครื่องแป้งมีมือถือวางไว้ เมื่อเปิดหน้าจอขึ้นดู สิ่งที่ฉันพบสิ่งแรกคือรูปแบคกราวน์หน้าจอที่เป็นรูปคู่ของฉันกับเอ็นโจ เรย์กะในภาพถือไอศกรีมโคน สีหน้าดูมีความสุขอย่างเหลือเชื่อ มือที่ถือนั่นใส่แหวนแต่งงานแบบเดียวกับที่ฉันใส่อยู่เป๊ะ

ถึงแม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะดีกว่าในความฝันร้อยเท่า เพราะในความฝันเป็นแบดเอนด์ของเรย์กะใน KimiDolce แต่...

ไม่นะ ฉันลงเอยกับเอ็นโจเหรอเนี่ย นี่มันผิดกับวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ตอนแรกชัด ๆ

ฉันได้แต่กรีดร้องในใจ แต่ว่าจะโทรไปคร่ำครวญกับใครก็ไม่ได้เลยต้องนั่งแพนิคอยู่คนเดียว แต่พอคิดจนหัวปั่นแล้วก็ตกลงปลงใจได้ว่าจริง ๆ แล้วเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะเกิดครั้งแรกซะเมื่อไหร่ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าแบดเอนบ้านคิโชวอินล่มจม หรือถูกจับแต่งงานกับคาบุรากิ ส่วนเรื่องแต่งงานกับเอ็นโจได้ยังไงนั้นน่าจะถูกผู้ใหญ่จับแต่งงานเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ

ไม่รู้ว่านี่เป็นภาคสองของ KimiDolce ที่ฉันยังไม่เคยอ่านรึเปล่า อย่าบอกนะว่าฉันกลายเป็นคนขัดขวางทางรักของคนอื่นอีกแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เอ็นโจมีว่าที่คู่หมั้นเป็นคุณยุยโกะ ถ้าเปรียบกับ KimiDolce ภาควาคาบะจัง ตอนนี้ก็ถือได้ว่าวิกฤต!

เพราะอย่างงั้นทำตัวเงียบ ๆ ไว้หน่อยดีกว่า ถึงเอ็นโจจะแอบไปมีความสัมพันธ์กับคุณยุยโกะอย่างลับ ๆ ฉันก็จะไม่ขัดขวางเด็ดขาด ในระหว่างนี้ก็ต้องหางานที่ดูมั่นคงไว้ด้วย ว่าแต่ฐานะทางบ้านของคิโชวอินเป็นยังไงแล้วนะ หวังว่าท่านพี่จะทำให้รุ่งเรืองได้แม้ว่าเราจะโดนโจมตีทางธุรกิจจากบ้านเอ็นโจ ถ้าธุรกิจไปได้สวยก็ดีเลย ฉันจะได้โฟกัสอยู่กับการเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ กับความสัมพันธ์ของเอ็นโจและคุณยุยโกะ ในระหว่างนั้นก็ต้องหาคนรักดี ๆ ไว้ซักคน เผื่อตอนถูกขอหย่าจะได้ไม่อยู่เป็นแม่ม่ายห่อเหี่ยวขึ้นคานไปตลอดชีวิต!

พอวางแผนได้สำเร็จแล้วฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้น เอาเถอะ จะเป็นยังไงพรุ่งนี้ค่อยคิดต่อ ว่าแต่เช้าพรุ่งนี้จะกินอะไรดีนะ ชุดอาหารเช้าที่มีครัวซองต์แสนอร่อยจากโรงแรมในเครือคาบุรากิดีกว่า ในชุดนั้นมีเอ็กเบเนดิกต์กับเบคอน แล้วก็วาฟเฟิลสอดไส้ช็อกโกแล๊ตด้วย หวังว่าเมนูสุดโปรดของฉันจะไม่ได้หายไปหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะแย่แน่เลย

จบ

แอร๊ยยยยยย ฟิกนี้มันอะไรกัน มีความฝันซ้อนฝัน นี่คือภาคต่อของเรย์กะความจำเสื่อมเหรอ ดีงามอะ มีโมเมนต์น่ารักๆ เพียบ อ่านไปยิ้มไป ว่าแต่ทำไมเอ็นโจพูดแปลกๆ เหมือนเจอมาหลายรอบแล้วเนี่ย นี่คงไม่ได้จบด้วนๆ แค่นี้ใช่ป่าว ปูเรื่องไว้น่าไปต่อตั้งเยอะแบบนี้ มึงจะมาต่อเมื่อชาติต้องการใช่มะ ใช่มะ ใช่มะ

>>336 เรย์กะถูก inception เรอะ ไปดูโทเท็มไปว่ามันหยุดหมุนรึเปล่า ฝันซ้อนฝันแบบนี้ ถถถถถถถถถ

>>337 กำลังจะกรี๊ดกร๊าดหลายจุด พอเจอว่าเอ็นโจใส่กกน.แบบบิกินี่บรีฟสีดำแล้วอย่างอื่นๆ ก็ถูกระเบิดกระจุยกระจายหายไปชั่วคราว ถถถถถถ นี่มันความจำเสื่อมต่อเนื่องเลยต้องหมั่นจีบกันใหม่บ่อยๆ ใช่มะ อุฮิ้วววววว เปิดซีรี่ส์ใหม่ไปเลยไป

>>340 ทำให้กูนึกถึงหนัง 50 First Dates (2004) เลย ที่นางเอกความจำเสื่อมจำตอนเดทกับพระเอกไม่ได้เลยต้องจีบเรื่อยๆ ขนาดมีลูกแล้วก็ยังลืมถึงขนาดต้องอัดวีดิโอบอกว่าเราทั้ง 2 เป็ยสามีภรรยา มีลูกแล้วนะ

>>341 ดัก ดัก ดัก ดัก กูรู้ว่ามึงดัก

>>342 เบาๆ เดี๋ยวเค้ารู้ว่ากูดัก

>>341 >>343 กูยอมโดนดัก กูทัน... //ลากขาพวกมึงมาด้วยกัน

สองทุ่มเป็นเวลาของเด็กดี เชิญพบกับเอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3689/378-380
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน.....
---------------------------------------------

เช้าวันจันทร์ ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหดหู่เล็กน้อยตามสภาพอากาศที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน

พยากรณ์อากาศรายงานว่าจะมีฝนตกทั้งวัน ติดต่อกันไปเป็นสัปดาห์เพราะพายุเข้า สภาพอากาศชวนหดหู่อย่างนี้ ผมก็นึกถึงยูกิโนะขึ้นมา

ที่โลกนั้น ป่านนี้เด็กคนนั้นจะแข็งแรงขึ้นรึยังนะ พายุเข้าทีไรก็อาการหอบหืดกำเริบทุกที

ยูกิโนะที่ร่างกายอ่อนแอต้องมาเป็นผู้สืบทอดตระกูลเอ็นโจแทนที่ ในกรณีที่ผมหรือยูกิโนะเกิดเป็นอะไรไป พ่อก็มีแผนสำรองเพื่อรับมือเพื่อให้แน่ใจว่ากิจการของตระกูลเอ็นโจจะดำเนินต่อไปไม่มีติดขัด

อาจจะฟังดูใจดำ แต่เพื่อตระกูลแล้วก็ต้องทำแบบนี้ ตระกูลใหญ่ๆที่ไหนก็เป็น

แต่งตัวเสร็จก็ลงไปทานมื้อเช้าแล้วไปขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียนเหมือนอย่างทุกวัน มองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนตกกระทบกับกระจกหนักมากจนเกือบไม่เห็นทางข้างหน้า ฝนที่เป็นเหมือนม่านที่กั้นสองโลกเอาไว้

วันสุดท้ายที่ผมอยู่ในโลกเดิมก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ ก็คือวันที่ฝนตกหนักอย่างนี้ด้วยเช่นกัน มันควรจะเป็นภาพความทรงจำที่เลวร้าย แต่มันก็มีความสุขแฝงอยู่ด้วยเสมอ

ฝนตกทีไร ผมก็มักจะนึกถึงคุณคิโชวอินที่วิ่งฝ่าสายฝนมาหา เพื่อเอาหนังสือมาให้ยูกิโนะทุกครั้งไป

ถึงจะเพื่อยูกิโนะ แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มให้ผมแบบจริงใจ ไม่มีความหวาดระแวงหรือสิ่งอื่นใดเจือปน สายตาที่มองตรงมาไม่เลี่ยงหลบ สะกดให้ทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง

วินาทีนั้น ผมก็ได้รู้ตัว...ว่าหลงรักเธอมาเนิ่นนาน อาจจะตั้งแต่วันที่แรกที่ได้พบด้วยซ้ำ

น้ำเน่าชะมัด

ยูกิโนะที่ได้รับหนังสือนิทานไป อ่านจบก็ส่งต่อมาให้ผม บอกยิ้มๆว่าให้ยืม แต่ก็ไม่ทวงคืนสักที ปล่อยให้มันอยู่ในห้องผมไปแบบนั้น

ผมอ่านจนจำได้ขึ้นใจในทุกตัวอักษร มองกระทั่งภาพวาดประกอบ จดจำรายละเอียดไม่มีตกหล่น ให้ท่องก็ท่องได้ทั้งเล่ม ยิ่งกว่าตำราเรียนเสียอีก

พอมาโลกนี้ ผมหาซื้อนิทานเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน แต่ไม่ว่าจะพิมพ์ออกมากี่ครั้ง กี่สำนักพิมพ์ ก็ไม่มีซักเล่มที่เหมือนกับเล่มในความทรงจำของผม

สุดท้าย นิทานเรื่องนั้นผมก็ไม่ได้ซื้อ แม้เนื้อหาข้างในจะเหมือนกัน แต่ผมก็อยากได้หนังสือที่เหมือนกับโลกเดิมทุกอย่าง

ดูเป็นความยึดติดไร้สาระ แต่ถ้าผิดเพี้ยนไปจากนี้ผมก็ไม่ต้องการ

.
.
.

พอไปถึงห้องเรียน มาซายะก็มาแตะบ่า บอกให้ไปคุยกันก่อน ท่าทางเคร่งเครียดจริงจังจนไม่กล้าพูดแหย่

“ถ้าในญี่ปุ่นไม่มีผู้เชี่ยวชาญที่รักษานายได้ ช่วงที่เราไปหายูริเอะที่อังกฤษ ฉันเลยติดต่อไปหาคนนี้ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องโรคสมอง” มาซายะพูดขรึมๆ ยื่นนิตยสารการแพทย์ให้ “โชคดีที่เขาว่าง และเขาบอกว่าจะตรวจให้”

ผมลองเปิดหน้าที่เขาคั่นไว้ เป็นบทสัมภาษณ์นายแพทย์ชาวอังกฤษคนหนึ่ง เนื้อหาเกี่ยวกับงานวิจัยเรื่องสมองและการบำบัด ได้รับรางวัลมากมายที่การันตีความสำเร็จ

“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้น่า” ผมเงยหน้าขึ้นมอง

“ต้องทำสิ ฉันอยากให้นายหายป่วย” เขาดูฮึดฮัดขึ้นมา ชี้นิ้วใส่หน้าผม “แล้วยานั่นก็เพลาๆซะ กินมากไปมันไม่ดี ถ้าเครียดมากนัก นายอยากไปที่ไหนฉันจะพาไป ไปสูดอากาศ ไปพักร้อน หรืออะไรก็ได้ที่ไม่มีเรื่องหนักสมอง”

ผมกระพริบตาปริบๆ จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก

เมื่อสองวันก่อนที่เครียดเรื่องยูริเอะ แต่พอรู้ว่าผมป่วยก็ไปหาข้อมูลมาให้ จัดแจงนัดแนะให้เสร็จสรรพ เป็นความหวังดีและใจดีในแบบของเขา ไม่ต่างจากโลกเดิมเลย

เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้นขัดจังหวะ มาซายะเดินลิ่วๆนำหน้าไปเป็นเชิงบอกว่าจะไม่รับคำปฏิเสธ ผมต้องเดินตามให้ทัน ดึงแขนเสื้อเขาที่กำลังจะก้าวเข้าห้องตัวเองไป

“ขอบคุณนะ มาซายะ”

มาซายะเหลือบมองผมแล้วก็ยิ้มออกมา

“เออ”

ผมกลับเข้าห้องเรียนมาทันเวลาที่อาจารย์กำลังจะเริ่มสอนอยู่พอดี พอก้มหัวกล่าวขอโทษก็ได้รับการบอกว่าไม่เป็นไรอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นนักเรียนทั่วไปคงโดนลงโทษไปแล้ว แต่เป็น Pivoine ที่มีอภิสิทธิ์อยู่ในโรงเรียนนี้ ได้รับการปล่อยผ่านทุกอย่าง

คาบเช้าวันนี้คือวิชาปรัชญา เป็นวิชาบังคับเรียนของซุยรันในโลกนี้ เนื้อหาที่อาจไม่ได้ลงลึกเท่าพวกที่เลือกเรียนเป็นวิชาเอกในมหาวิทยาลัย แต่ก็ต้องใช้การวิเคราะห์ตีความอยู่พอสมควร

อาทิตย์ที่แล้วเราเรียนเรื่องปรัชญาลัทธิเต๋าและแนวคิดกว้างๆของลัทธินี้ วันนี้เลยเจาะลึกมากยิ่งขึ้นด้วยการเรียนเกี่ยวกับจวงจื่อ นักปรัชญาของลัทธิ มีชีวิตอยู่เมื่อสองพันสามร้อยปีมาแล้ว

อาจารย์บอกชีวประวัติเขาคร่าวๆแล้วเริ่มพูดถึงผลงาน “มีใครเคยได้ยินเรื่องจวงจื่อกับผีเสื้อบ้างรึเปล่าคะ” คนในห้องยกมือกันประปราย เด็กผู้หญิงท่าทางคงแก่เรียนพูดขึ้นหลังจากได้รับอนุญาต

“ที่จวงจื่อฝันว่าเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อที่ฝันว่าเป็นจวงจื่อกันแน่ ใช่รึเปล่าคะ”

อาจารย์มีท่าทีพึงพอใจ เริ่มอธิบายเนื้อหา จากที่นั่งฟังพอให้ผ่านหูไปเมื่อครู่นี้ ผมนั่งตัวตรงแล้วเริ่มฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าฝันไปว่าตนคือผีเสื้อโบยบินไปมาอย่างสำราญใจ ไม่มีความวิตกกังวลใดๆ ผีเสื้อตัวนี้ไม่รู้เลยว่ามันคือจวงจื่อ แล้วทันใดก็ตื่นขึ้น รู้สึกตัวว่ามันคือจวงจื่อ”

ไม่รู้ตัวอย่างนั้นเหรอ

“เป็นการยากที่จะบอกได้ว่า ตนเองเป็นจวงจื่อที่ฝันไปว่าเป็นผีเสื้อตัวนั้น หรือผีเสื้อตัวนั้นฝันไปว่าเป็นจวงจื่อกันแน่….”

อาจารย์เริ่มลงมือเขียนกระดานให้เห็นกันทั่วห้อง “นี่คือบทกวีที่ดังที่สุดของจวงจื่อ ถูกหยิบยกไปใช้อ้างอิงมากมายในหนังหรือหนังสือที่เกี่ยวกับเรื่องโลกคู่ขนานและความฝัน ซึ่งวันนี้เราจะวิเคราะห์กันในเรื่องนี้ว่าสอดคล้องกับปรัชญาของเต๋าอย่างไร….”

เนื้อหาของบทเรียนยังคงติดตรึงอยู่ในหัว สลัดอย่างไรก็ไม่หลุด ช่วงพักกลางวันผมจึงไปที่ห้องพักครู เธอดูแปลกใจแต่ก็เชิญผมนั่ง รินชาจากกาใส่ถ้วยให้

อารัมภบทอยู่ครู่หนึ่งพอเป็นพิธี ผมรีบเข้าเรื่องในสิ่งที่ต้องการจะรู้

“ขอโทษครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาที่เรียนไปเมื่อครู่นี้เท่าไหร่ รบกวนอาจารย์ช่วยอธิบายอีกหนได้รึเปล่าครับ”

“ติดขัดตรงไหนงั้นเหรอคะ”

“เรื่องที่จวงจื่อฝันว่าเป็นผีเสื้อน่ะครับ” อาจารย์พยักหน้าให้ผม ตั้งใจฟังคำถาม “จะเป็นไปได้เหรอครับ ที่ผีเสื้อจะฝันว่าเป็นตัวเรา”

“อันนี้ก็แล้วแต่คนจะตีความนะคะ ถ้าในทางวิทยาศาสตร์ ผีเสื้อไม่มีทางฝันได้หรอกค่ะเพราะโครงสร้างสมองไม่ซับซ้อน แต่ในทางปรัชญา ดิฉันจะตีความว่าเป็นเรื่องของอัตตาค่ะ”

“อัตตา”

“อัตตาคือความมีตัวตนค่ะ จวงจื่อไม่แน่ใจว่าที่เขามีตัวตนเป็นเพราะผีเสื้อกำลังฝันว่าเป็นเขาอยู่รึเปล่า โยงเข้ากับลัทธิเต๋าในเรื่องการเกิดและแตกดับในธรรมชาติ แต่ก็มองได้อีกแง่คือ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเรามีตัวตนอยู่จริงๆ หรือเป็นแค่ภาพลวงตาในความฝัน”

เมื่อผมเงียบ เธอก็อธิบายต่อ

“ความฝันเป็นแดนพิศวงนะคะ เราไม่สามารถควบคุมทุกเหตุการณ์ในฝันได้ แต่ความฝันก็ยังน่าอัศจรรย์ใจอยู่ดี” เธอเท้าคางมองผมยิ้มๆ “เพราะอย่างนี้ บางคนจึงปรารถนาที่จะอยู่ในความฝันมากกว่าโลกแห่งความจริง”

คำพูดนั่น....เคยได้ยินจากชูสุเกะในโลกกระจก

ผมมองอาจารย์ด้วยความไม่แน่ใจ นึกสงสัยในทุกเรื่อง

“เรื่องของจวงจื่อนี้ก็คล้ายกับบทกวีหากรู้ว่าเป็นเพียงฝันของโอโน โนะ โคมาจิเหมือนกันนะคะ”

หากรู้ว่าเป็นเพียงฝัน คือกลอนที่โด่งดังมากของกวีหญิงในยุคเฮอันผู้นี้ ไม่ว่าใครก็เคยได้เรียน กลอนบทนั้นผุดขึ้นมาในหัวผมทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลานึกด้วยซ้ำ

“คิดถึงคนผู้นั้น หลับเพื่อจะพบเจอ เธอยืนอยู่ต่อหน้า หากรู้ว่าเป็นเพียงฝัน ก็ไม่อยากตื่นอีกเลย”

กลอนที่กล่าวถึงหญิงสาวที่ลุ่มหลงในรัก มีฝันแสนหวานที่ไม่อยากตื่น และไม่ต้องการรับรู้ความจริงใดๆ

“แต่สิ่งแตกต่างคือจวงจื่อรู้ตัวว่ากำลังฝันและพยายามตื่นขึ้น แต่โคมาจิยังติดอยู่ในวังวนแห่งความฝัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อยู่ที่เราเลือกทางของเราเองว่าจะเป็นแบบไหน”

อาจารย์จ้องผมพร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นแล้วไม่สบายใจ ดูคล้ายชูสุเกะในโลกกระจก

ความเป็นจริงอาจจะไม่ใช่ แต่คนที่มีความผิดติดตัว ย่อมหวาดระแวงเสมอ

.
.
.

ปิดเทอมฤดูหนาว ผมกับมาซายะไปหายูริเอะและไอระที่เรียนอยู่อังกฤษ มาซายะไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าว่าจะมาเพราะอยากเซอร์ไพรส์ ผลคือเราคลาดกับสองคนนั้น

ทั้งคู่ไปเที่ยวบาร์เซโลนาอันเป็นบ้านของเพื่อนที่มหาวิทยาลัย และอยู่จนกว่าช่วงวันหยุดปีใหม่จะผ่านพ้น มาซายะดูผิดหวังมาก สีหน้าเคร่งขรึมกว่าปกติ คงจับสัญญาณอะไรบางอย่างได้

ผมคิดว่ายูริเอะรู้ว่าพวกเราจะมาต่างหาก ถึงได้หลบหน้าหลบตา มาซายะเองก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้ ทุกอย่างรอแค่ให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพูดออกมาก็เท่านั้น

แต่ใครจะเป็นฝ่ายพูดก่อนล่ะ

ถึงไอระกับยูริเอะไม่อยู่ แต่กำหนดการณ์เดิมของผมกับมาซายะก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง นั่นคือไปพบผู้เชี่ยวชาญทางด้านสมองและระบบประสาท นอกจากนั้นมาซายะก็ยังนัดจิตแพทย์ชื่อดังของที่นี่ จัดการอะไรให้เสร็จสรรพไม่ถามผมสักคำ แต่ผมก็ไม่อยากบ่นมากเพราะรู้ว่าเขาหวังดี

แต่มาโรงพยาบาลแบบนี้ ก็นึกถึงยูกิโนะขึ้นมา หนาวๆแบบนี้เด็กคนนั้นก็ต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยเหมือนกัน แทบจะเป็นบ้านหลังที่สองเลยก็ว่าได้

ที่โลกเดิม มาซายะคงทำหน้าที่พี่ชาย ดูแลยูกิโนะแทนผมไม่ขาดตกบกพร่อง เหมือนที่เจ้ากี้เจ้าการทำกับผมอยู่ในตอนนี้

ผมไม่ได้ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น แค่ปวดหัว แต่เขาก็ประคบประหงม ทำเหมือนผมเป็นคนป่วยร้ายแรงใกล้ตาย นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เรื่องมากชะมัด

จากการวินิจฉัยของแพทย์ ผมได้ยามาหลายขนาน มาซายะมานั่งคุมเชิงให้ผมทานลงไปให้หมด พอกลืนยาอีกตัวลงคอก็ส่งน้ำให้แล้วก็หยิบยาอีกแผงมาแกะรอ ชักเข้าใจความรู้สึกของยูกิโนะที่ถูกบังคับให้ทานยาหลากหลายชนิดแล้วสิ

มาซายะบอกให้ผมพักผ่อนแล้วก็ออกไปจากห้อง ฤทธิ์ยาทำให้ผมง่วงและซึม แต่ก็นับว่าดีที่ไม่ปวดหัว

จิตแพทย์ที่คุยด้วยก็วินิจฉัยว่าผมเป็นโรคเครียดเหมือนจิตแพทย์ที่ญี่ปุ่น แต่ดวงตาเขาเหมือนคนรู้ทันว่าผมกำลังปิดบังเรื่องที่สำคัญมากอยู่ คนไข้ไม่ร่วมมือ หมอเองก็ไม่สามารถรักษาให้ถูกจุดได้

ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเหมือนกัน มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เล่าให้ใครฟังก็ต้องถูกหาว่าบ้าแน่นอน

ประสบอุบัติเหตุแล้ววิญญาณหลุดมาเข้าร่างตัวเองในอีกโลก แย่งชิงร่างกายนี้ไป ส่งเจ้าของเดิมที่เป็นเด็กสี่ขวบไปกักขังในส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใจและสวมรอยแทนที่นับตั้งแต่นั้น

จะว่าไป ผมไม่ได้เจอชูสุเกะในโลกกระจกนานมากแล้ว เขามีช่วงเวลาที่หายไปนานๆเหมือนกัน แต่ไม่มีครั้งไหนนานเท่าครั้งนี้

ผมไม่คิดว่าเขาจะยอมอยู่สงบเสงี่ยม แต่ตราบใดที่จิตใจผมยังเข้มแข็ง เขาก็จะไม่มีวันออกมาจากโลกที่ผมขังเขาไว้

หรือว่า เขาจะเข้าร่างของผมในโลกเดิมไปแล้ว

พยายามนึกความเป็นไปได้ต่างๆนานาแต่ฤทธิ์ยาก็ทำให้ผมง่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมต้องโยนทฤษฎีทั้งหลายทิ้งไปแล้วหลับตาลง พักเรื่องวุ่นๆเอาไว้ก่อน
.
.
.

ตื่นเช้ามาด้วยความปลอดโปร่งแจ่มใส คงเป็นเพราะได้นอนพักผ่อนเต็มที่ ผมเดินลงมาข้างล่างก็เห็นมาซายะนั่งอยู่หน้าเตาผิง ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่

“อรุณสวัสดิ์ มาซายะ ตื่นเช้าจังนะ”

“ยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก” มาซายะพึมพำตอบกลับมาพลางพลิกหน้ากระดาษ

“อ่านอะไรน่ะ ท่าทางจะสนุกนะ ถึงกับไม่หลับไม่นอนเชียวเหรอ”

มาซายะชูหน้าปกให้ดู เป็นนิยายเรื่อง “ด็อกเตอร์เจเคิลกับมิสเตอร์ไฮด์” แล้วก็ก้มหน้าอ่านต่อ ผมเห็นว่าเหลือไม่กี่หน้าก็เลยนั่งลงเป็นเพื่อน รอให้มาซายะอ่านจบจะได้ไปทานมื้อเช้าด้วยกัน

“นึกยังไงถึงหยิบมาอ่านกันล่ะนั่น”

มาซายะเงยหน้าขึ้น ทำหน้าประหลาดใจ

“ก็นายเป็นคนแนะให้ฉันอ่านไม่ใช่เหรอ”

“ผมไปแนะมาซายะตอน…”

พูดยังไม่ทันจบประโยค สิ่งที่นึกขึ้นมาได้ก็ราวกับถูกฟ้าผ่าใส่ เกิดอาการชาวาบจากศีรษะจรดปลายนิ้ว ร่างกายสั่นสะท้านเหมือนถูกน้ำเย็นซัดสาด หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นจนมือเท้าเย็นเฉียบ

หรือว่า….

“เมื่อคืนฉันเห็นนายลงมานั่งอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ ชวนคุยเรื่องนี้แล้วก็เอาให้ฉันอ่าน”

“เอ่อ ใช่ ขอโทษทีนะ เมื่อคืนเบลอๆนิดหน่อยน่ะ” ผมกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ในใจกำลังหวาดวิตกรุนแรง “ไปทานมื้อเช้ากันเถอะ ผมหิวแล้วล่ะ”

มาซายะขมวดคิ้วใส่ผม ปิดหนังสือแล้ววางกลับขึ้นไปบนชั้น เดินตามไปที่โต๊ะอาหาร

เช้าวันนั้น มือผมสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็น ทานอะไรแทบไม่ลงแต่ก็ต้องทานเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย แล้วขอตัวกลับขึ้นห้องปล่อยให้มาซายะออกไปธุระข้างนอกคนเดียวโดยอ้างว่ายังปวดหัวอยู่

เขาดูไม่ติดใจสงสัยอะไร แต่บอกให้ผมนอนพักแล้วจะรีบกลับมา

ระหว่างที่เดินขึ้นบันได หัวใจผมเต้นถี่รัวด้วยความหวาดหวั่น ทั้งที่อากาศหนาวขนาดนี้แต่เหงื่อกลับไหลท่วมร่างจนเสื้อเปียกชุ่มไปหมด

เป็นไปไม่ได้ ชูสุเกะคนนั้นจะออกมาได้ยังไง ทำไมผมถึงไม่รู้

ผมพยายามบอกตัวเองว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้ไม่จริง มาซายะตาฝาดไปเอง ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาจะออกมาได้

ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริง ต้องฝันอยู่แน่ๆ

--------------------------------------
สาระท้ายตอน
-หากรู้ว่าเป็นเพียงฝัน มาจากบทกวีชื่อ Yume to shiriseba แต่งโดยโอโน โนะ โคมาจิ นักกวีหญิงงามในสมัยเฮอัน

>>345-346 โม่งฟิคเลี้ยงต้อยยยยย มึงกลับมาแล้ว /พุ่งเข้าไปรวบ/ ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำตลอดเลยนะ แม้พี่จะหายไปถึงหกกระทู้ก็ตาม
เริ่มเข้าโซนปรัชญาล่ะ ไม่ใช่ว่าตื่นมาเป็นความฝันนะ ฮืออออ เอ็นโจวววว คิดถึงหนังสือนิทานเล่มนั้นด้วย...

>>345-346 กี๊สสสสสสสส กลับมาอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมด้วยปรัชญาอันซับซ้อน!! //ฝันซ้อนในซ้อนฝันสินะ(????)

>>347 ต่ออีกรอบ กรี๊ดดด นึกว่าหมดล็อตไปแล้ว เกือบแทรกกลางฟิค จะกลายเป็นคนสองบุคลิกไปแล้วเหรอ ทางนี้มีคนดูแลแล้ว นายก็กลับมาโลกเดิมเหอะ มามะ กวักมือหยอยๆ

ตอนนี้กลัวอ่านแล้วจะงงๆกัน แต่ก็ไม่รู้จะเขียนยังไงให้ดูอ่านง่ายๆกว่านี้แล้วอ่ะ Orz
ไม่ต้องห่วง ปรัชญาจบแค่ตรงนี้ ตอนหน้าก็กลับมาอบอุ่นหัวใจต่อ......เคยบอกไปว่าเดี๋ยวฮีก็ออกมาวิ่งเล่นข้างนอกเอง ตอนนี้ก็ได้ออกมาแย้ว เย้

>>351 กูละหวั่นใจกับคำว่าอบอุ่นหัวใจของมึงจริงๆ... เหมือนส่อแววปวดตับมาหลายตอน แต่ยังไงก็ขอให้มาก็พอ รักนะ ม๊วบ

อื้อหือ รีเทิร์นมาอย่างยิ่งใหญ่และลึกซึ้ง เดาทางไม่ถูกเลย แต่อ่านแล้วปวดใจหนึบๆ ยังไงก็อย่ารังแกเอ็นโจมากนักนะขอร้องงงงง

>>352 +1 นี่กูยังไม่อ่านเลยนะเนี่ย โคตรเข็ดกะความอบอุ่นหัวใจที่ผ่านมาเลย 55555

>>354 พิมพ์ตกไปอีก เดี๋ยวโม่งฟิครู้สึกไม่ดี
ตอนนี้กูยังไม่กล้าอ่าน รออบอุ่นหัวใจจริงๆ แล้วกูค่อยอ่านรวดเดียวนะ 5555

เลี้ยงต้อย กูแอบเชียร์ให้จบกับมาซายะว่ะ ชอบฉากดีงแขนเสื้อขอบคุณแล้วมาซายะหันมายิ้มให้ น่ารักกก อกหักจากยูริเอะก็ไม่ต้องไปให้คุณทาคามิจิดามใจแล้ว ให้ชูสุเกะเยียวยาแทนดีกว่า
แต่ชูสุเกะในกระจกออกมาได้แบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นวะ จะพาลงเหวยิ่งกว่าเดิมรึเปล่า ทั้งที่ไม่ออกมาไซโคเอ็นโจในฝันเหมือนเดิม แต่รู้สึกเครียดกว่าเดิมอีก

โอย วันนี้ฟิคเอ็นโจเฟื่องฟูละเกิน ไม่เจอมานาน ไม่คิดเลยว่าจะได้อ่านฟิคต่อ55555
ยังกะยาบำรุงตับ ให้ตับแข็งแรงทนทานต่อดราม่า

อ่ะ ต้อยก็มาล่ะ อย่างนี้จะออกแนวบุคลิกหลัก บุคลิกรองรึเปล่านะ ยังไงก็เจ้าของร่าง

อย่าว่าอย่างงู้นอย่างงี้เลยนะ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ท่านเรย์กะเล่าเรื่องสองคนนี้ สายตาที่กูมองพวกเค้าก็ไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ววว โฮฮฮฮฮ ฟิคนี้ดูรักกันและใส่ใจกันมากจริงๆ เอ็นโจเห็นมั้ยว่ามาซายะใส่ใจนายขนาดไหน ตกบ่วงมาซะเถอะ ให้ท่านเรย์กะไปหาเอาข้างหน้าแทน ระหว่างหาไม่ได้ยังไงก็มีท่านพี่นะ พวกนายลงเอยกันเถอะ//แผ่รังสีสีม่วงไปให้ถึงดวงดาว//เอากาวม่วงออกไปจากกูที!

จริงๆเรื่องนี้ถ้าเป็น บีแอล หรือ จีแอล นี่จบได้นานละนะ55555
เอ็นโจคาบุ เอย ริรินะเรย์กะเอย วาคาบะเรย์กะเอย หรือจะฮาเร็มแก๊งหญิงล้วนของเจ้าแม่ก็ดี
โถ่ ดีนะที่เป็นสายนอมอล เลยมีให้อ่านได้ยาวขนาดนี้5555555

เออกูว่าตัวเต็งตอนนี้ อาหารซัง แซงหน้า คานซังละนะ /ผิดแล้ว เอ้ยถูกแล้ว

เอ็นโจเลี้ยงต้อย สรุปคือ ข้ามโลกมาเพื่อเลี้ยงต้อยมาซายะสินะ แถมเลี้ยงได้ดีอีกต่างหาก ห่วงใย ดูแล เทคแคร์ กับคุณทาคามิจิ มาซายะยังไม่ทำถึงขนาดนี้เลยรึเปล่านั่น ถถถถถถถถถถถ
ปล่อยคุณทาคามิจิ คุณคิโชวอินไปปลูกทุ่งดอกไม้ ส่วนพวกนายก็ปลูกป่า รักษ์โลก ทุกคนแฮปปี้ นี่ล่ะหนทางสู่กู๊ดเอนดิ้ง

>>360 อาหารซังเป็นแฝดกับความอ้วนซังนะมึง ไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน ซื้อหนึ่งได้ถึงสอง จบกับรูทนี้เดี๋ยวไขมันคุงก็ได้ก่อกำเนิดขึ้นมาที่รอบเอวอีกหนหรอก

>>361 อย่าหยาบคายกับเจ้าแม่5555555 อาหารซังไม่อ้วนซักหน่อยอร่อยจะตายยย
ว่าแต่อาหารซังนี่เป็นพ่อลูกติดสินะ มีลูกติดเป็นไขมันคุง!!

มารอทัวร์​ไปปารีสจากโม่งแปล แอร๊ย

>>363 มาแล้วววว ตอนนี้เอ็นโจโผล่เหมือนรู้ตัวว่าถูกพาดพิงถึงบ่อยเลยว่ะ 5555 เลิฟโม่งฟิคและโม่งนักอ่านทุกคนนะ วันนี้ไปหาเครมบรูเล่กินกัน แนะนำของร้าน Wine connection

กูไม่เก็ทที่ท่านพี่แนะนำ ของที่ใช้แล้วหมดไป ท่านจอมมารก็ยิ้มบอกสมแล้ว คือไรวะ ไม่เก็ทททททท

>>365 แบบที่เร​ย์​กะเคยแนะนำคาบุไง ว่าอีกฝ่ายจะได้​ไม่หนักใจ
แต่กรณี​ท่านพี่น่าจะ ของที่ให้ไปแบบหมแล้ว ไม่ให้เหลือเยื่อใย​ใดๆให้ดูต่างหน้าและคอยระลึก​ทุกเมื่อเชื่อวัน​ว่าเรย์กะซื้อสิ่งนี้ให้ นะ 55555

>>364 รักโม่งเช่นกัน จุ๊บๆ
เอ็นโจนี่ สาวๆคนอื่นก็อยู่​ด้วย​แต่ทักแต่คุณคิ​โชว​อิน​เนอะ ทิ้งเพื่อนผู้ชาย​ไปอีก แย่ว์จริงๆ

>>365 ท่านเรย์กะยังไม่เก็ทเลยมึง กูสันนิษฐานเอาว่าของที่ให้แล้วหมดไปคือพวกของกิน พวกไวน์ไรงี้ มันมักจะเป็นการให้ของกับคนที่ห่างเหินกันในระดับนึง แบบไม่รู้รสนิยมกัน จะให้ถ้วยชามรามไหก็กลัวไม่ถูกใจแล้วเอาไปตั้งตรงไหนก็ขวางหูขวางตา เปลืองที่เก็บไปอีก ก็เลยให้เป็นของกินหรือของที่มันจะไม่หลงเหลือซากไว้ ท่านพี่ก็แนะนำให้ซื้อของแบบนี้ด้วยความดราย ไม่ต้องเหลือหลักฐาน ไม่ต้องผูกพัน เอ็นโจเลยนับถือในความท่านพี่หวงน้อง คิดว่างี้นะ

หึ เครมบูเล่ ทำพุดดิ้งก่อน เดี๋ยวค่อยเอาน้ำตาลโรยแล้วไปอบให้เกรียม ไม่ต้องไปถึงร้านหรอก

แปลตอนใหม่ แก็งเพื่อนสาวรู้งานดีมากทิ้งเรย์กะให้เอ็นโจเฉย ตอนนี้เรย์กะเริ่มมองนายเอ็นโจในแง่ดีแล้วนะ แต่พอเอ็นโจบอกไม่คิดบุญคุณแต่เรย์กะคิด คะแนนหดหมดเลย โธ่..ท่านจอมมารของข่อย

มาเต็มๆ เลยข่าาา โผล่มาเต็มๆ ตอนแถมเท่ด้วยข่าาาาา แหมๆๆ จริงๆ เรื่องความหวงน้องของท่านพี่เอ็นโจก็รู้ดีเลยนี่หว่า เอ๊ะ หรือว่านี่คือการรู้เขารู้เรา เตรียมศึกษามาอย่างดีเพื่อในอนาคตจะได้หาทางตีฝ่าท่านพี่ไปให้ถึงน้องสาวเขานะ... //เพ้อ

ทริปปารีสนี่ชุ่มชื่นหัวใจดีจริงๆ เรื่องทางนี้ออกจะเรียบร้อย ไม่รู้อีกคู่ทางนั้นจะเป็นไงบ้างน้อออ

ตอนใหม่นี่ถึงกับสครีมให้กับเอ็นโจ555555

ตอนใหม่~~
เกือบจะได้แต้มเพิ่มจากท่านเรย์กะแล้วแท้ๆ ทำตัวเองทั้งนั้นนะท่านเอ็นโจ
ถ้าไม่ทักก็จะได้แต้ม+มองด้านดีๆอีกแล้วแท้ๆ ทำตัวเองทั้งนั้นนะท่านเอ็นโจ

>>365 สมแล้ว กูเข้าใจว่าหมายถึงสมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน แนะนำเหมือนกันเลย ถ้าให้ของที่เป็นชิ้นเป็นอัน แล้วคนรับไม่ชอบหรือไม่ตรงรสนิยม มันจะดูกระดาก ดูกระอักกระอ่วนกันเปล่าๆ ถ้าให้เป็นของกินหรือของที่ใช้ๆแล้วหมดไป มันก็พอกล้อมแกล้มไปได้ ออกแนวเพลย์เซฟ

แหม่ มีมาเรียกองค์หญิง ตอนบอกไม่พอใจที่ให้ผมเป็นที่ปรึกษา กูว่าอีตานี่ต้องทำหน้าอ้อนอยู่แหงๆ เรียกคะแนนเห็นใจจากแม่ยกสินะ มาสเต็ปเดียวกับยูกิโนะคุง

>>364 ร้านนี้อยู่ใกล้บ้านกูด้วย ฮึ่ย ดีจริงที่ไม่ต้องไปหากินไกลๆให้เมื่อยแบบขนมอื่น

ช่วงนี้นี่มันช่วงเอ็นโจหลุดออกจากคำสาปเอ็นโจหนึ่งบรรทัดชัดๆ

ทำไมจากคำว่าก็สมแล้วล่ะนะของเอ็นโจ กูมโนไปถึงว่า คนที่เอ็นโจแอบชอบไม่ใช่เจ้าแม่แต่เป็นท่านพี่ต่างหาก
แบบตีสนิทกับเรย์กะเพื่อหวังท่านพี่ มโนแล้วอร่อยมาก จอมมารยิ้มขื่นxจอมมารซิสค่อน
แล้วก็มีศัตรูหัวใจเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคาสโนว่า //กูควรวางกาวแล้วไปปั่นงานได้แล้ว

>>364 เดี๋ยวกูจัดwine connectionเที่ยงนี้เลย อยากเคาะแบบท่านเรย์กะบ้าง
ตอนนี้เอ็นโจมาแรงจริงๆวุ้ย

เอ็นโจนี่หรอกแต๊ะเรย์กะบ่อยนะ นี่ก็จับบ่าเค้าอีกละ แล้วยังเรียกว่าองค์หญิงอีก ตอนเข้าหาไม่ต้องนัดหมายจ้า รู้ว่าแวดล้อมเป็นใจ ดุ่มๆเข้ามาเพื่อนก็ปูทางให้เลย นายมันคาสโนว่าสายซุ่มสินะ ลีลาพริ้วผิดกับคาบุเลย

อยากเห็นท่านพี่ปะทะจอมมารมากกว่า ท่านพี่เองก็หวงเรย์กะซามะใช่เล่นนะ คนมี bg คลุมเครือจะให้จีบได้ไง

>>376 กูยังแอบคิดว่าเอ็นโจมีอายาเมะจังเป็นสายให้หรือเปล่าวะ ทำไมดูทั้งตบทั้งชงเหลือเกิน แถมยังเดินเข้าร้านมาได้จังหวะพอดีอย่างกับติด GPS แถมช่วยเหลือของขวัญให้นี่ก็เหมือนสืบเรื่องคู่แข่งไปพลางๆ นั่นมันผู้ชายอายุมากกว่าที่เป็นเสป็คของคุณคิโชวอินสินะ หึหึหึ //สูดกาวลึกๆ

หลังอ่านตอนใหม่กูคงต้องสารภาพกับเพื่อนโม่งแล้ว
คือกูเป็นผู้ชายอ่ะนะ แล้วในมุมมองกูบอกตามตรงเลยว่าไอ้บุคลิคแบบเอ็นโจนี่คงจะโดนเสียบใส้ไหลตายเอาซักวันแน่ๆ
ถ้ากูไปอยู่แทนที่ท่านพี่ไอ้เอ็นโจนี่แหละที่ต้องกำจัดทิ้งก่อนใครในตัวเลือก แม่งโคตรไม่น่าใว้ใจ

>>378 โดนแทงตามหัวหน้าหมู่บ้านคาสโนว่าไปติดๆสินะ เป็นคนของหมู่บ้านคาสโนว่านี่มันเสี่ยงชีวิตจริงๆ ถถถถถ

>>378 อ้าวววว ทำไมล่ะ สงสัย แบบบุคลิกดูก้อร่อก้อติกจีบไปทั่ว แต๊ะอั๋งเนียนๆ ไรงี้เหรอ โถ... ตายตามท่านอิมาริไปติดๆ

>>380 โน้ววววว ไม่ได้จีบไปทั่วนะ ขนาดคนอยู่กันเยอะแยะยังตรงดิ่งมาหาเพื่อทักแค่เรย์กะคนเดียวเลย แล้วก็แค่หยอดคำหวานนิดๆหน่อยๆเอ๊งงง

>>378 อื้อ นั่นสินะ คู่หมั้นก็มีแล้ว ยังมาหมาหยอกไก่กับน้องสาวอีก สมควรโดนเสียบจริงๆ....

>>378 กูว่าโดนท่านพี่หมายหัวไว้ตั้งแต่วันแรกที่พาเรย์กะไปหาที่บ้านแล้ว ไอ้ที่ยิ้มๆฝากนงฝากน้องนะมีความแฝงรังสีอำมหิตเอาไว้ พอมาถามเรย์กะเรื่อง 2 หน่อนี้ เรย์กะตอบเรื่องคาบุรากิว่าเฉยๆ แต่พอเอ็นโจดันตอบมีพิรุธ ท่านพี่ยิ่งคอนเฟริมในบัญชีดำเข้าไปแล้วแน่ๆ

กูอยากเห็นความคิดท่านพี่ว่ะ ท่านพี่มองออกแน่ๆอะ ว่าไอ้หนุ่มนี่คิดยังไงกับน้องสาวตัวเอง เผลอๆตอนส่งหิ่งห้อยมาให้ถึงบ้าน คงจ้างคนสืบประวัติทันทีเลยด้วยซ้ำ

>>382 เค้าบอกว่าเป็น "ญาติ" กับแค่ "ว่าที่คู่หมั้น" ถ้าเอาจริงๆ นะ เรย์กะมีเครดิตดีกว่ายุยโกะเยอะ ถ้าแต่งด้านธุรกิจยังไงเรย์กะก็ดีกว่ายิ่งถ้ารักจริงหวังแต่งยิ่งดีเข้าไปใหญ่

>>378 กูก็ผู้ชาย แต่กูพึ่งเข้าใจประโยคหลังของมึงเมื่อกี๊ตอนกลับไปอ่าน.....
แม่งต้องฆ่าก่อนจริงๆ นั่นแหละ

>>386 เดี๋ยวนะ พวกมึงจะฆ่าดวงดาวแห่งความหวังที่จะพาท่านเรย์กะลงจากคานไม่ได้น้าาาาา
ว่าแต่เหล่าโม่งชายสัมผัสอะไรได้วะ... ทำไมกูยังงงอยู่...

นั่นดิ กูก็ไม่เก็ท โม่งชายอธิบายที

ออกแนวตัวอันตรายที่ต้องกำจัดมั้ง เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ทำตัวลึกลับ ดูเป็นพวกเจ้าชู้ทำสาวๆน้ำตาเช็ดหัวเข่าได้ง่ายๆ เข้าใกล้เรย์กะก็ไม่รู้จุดประสงค์แน่ชัด ก็ควรกำจัดออกไปเพื่อความสบายใจดีกว่า ไม่รู้โม่งชายคิดยังไง แต่กูคิดว่างี้นะ

ถ้าเป็นแฟนเกิร์ลนี่ลงเรือเอ็นโจนะ แต่ถ้าเป็นท่านพี่ ยังไงคนแบบนี้ต้องรีบกำจัด เพราะไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย ผู้ชายแบบคาบุรากิ หรือคนธรรมดาๆอย่างนายตัวสำรองยังมีภาษีดีกว่ามาก เพราะอย่างน้อยก็ตรงไปตรงมา มองออกง่ายกว่ามาก

ไม่แน่ เขาว่ากันว่าคนเรามักจะไม่ชอบคนประเภทเดียวกัน ท่านพี่กับท่านเอ็นโจ และเหล่าโม่งชาย คงเป็นคนประเภทเดียวกันสินะ

ชูสุเกะคุงของตระกูลเอ็นโจ... คุณทาคาเทรุ เรียกกันสั้นๆ สองคำแต่แฝงความหมายลึกซึ้งหนักหน่วงยิ่งนัก...

กุเป็นผู้หญิงถ้าเจอผู้ชายแบบเอ็นโจกุยังระเเวงเลยมึง ผู้ชายที่เปลือกนอกดูดีไปหมดจนไม่มีมุมไม่ดีให้ติแม่งน่ากลัว เวลาพูดที่แม่งเหมือนโดนมอมยาเป็นหมู่คณะ เอาจริงคนที่มีรอยยิ้มตลอดเราจะไม่รุ้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ถ้าคนที่เย็นชานิ่งๆ มันยังพอรับรู้เวลาโกรธบ้าง ถ้าผู้ชายแบบนี้มาจีบเพื่อนสนิทหรือน้องสาวกุ กุจะตัดทิ้งไปคนแรกๆเลย

>>391 หว่าย มีแต่ตัวอันตรายอยู่ในกระทู้นี้สินะ กูต้องระวังตัวซะแล้ว

>>393 กูกลับชอบคนแบบนี้ บุคลิกแสนดีแบบนี้ อยากลองยั่วโมโห 555 รสนิยมดันชอบเชียร์สายพระรอง ไม่ก็ตัวร้ายมากกว่าพระเอก ตอนจบทีไรเฟลทู๊กที

>>395 พอๆกับกูอ่ะ เอาจริงๆเอ็นโจเนี่ยสเป็คกูเลยนะ มีคนแบบนี้มาจีบกูเอา กูชอบผู้ชายแนวพระรองหรือไม่ก็ตัวร้ายมาก รู้ว่าแม่งต้องเฟลแน่แต่กูก็เชียร์เพราะกูรักเขา กูว่าผู้ชายแนวนี้มีมุมน่าสนใจ น่าค้นหา อยากเห็นแง่มุมชีวิตเขาจัง

ปล.ถ้ากูได้อ่านคิมิดอลต้นฉบับ กูก็คงเชียร์อาริมะแล้วจับมาซายะไปวายกับชูสุเกะแน่ๆ 55555555555555555555

>>395 +1 แฝดทางความคิดของกู

เอาให้สั้นที่สุดในกรณีที่คนเล่นกอล์ฟได้กอล์ฟมาร์คเกอร์จากผู้เล่น(ชาย)คนอื่น กอล์ฟมาร์คเกอร์เป็นสับเซ็ตหนึ่งในแสลง "Golf ball" (ลองเอาไปหาดู) อันหมายถึงมึงมันช้า, มัวแต่ลีลาโอ้เอ้, เย_ไม่เสร็จซักที กูคาบไปแดก, กูล่อก่อนนะ ศัพท์ข้างเคียงคือ "ขึ้นเตียง" (On green) "ล่อแล้ว" (Pass round)
อันเป็นการหาเรื่องกันกลายๆ ดังนั้นทั่วไปแล้วคนเล่นกอล์ฟไม่ว่าทั้งไทยและเทศจะไม่นิยมให้เป็นของขวัญกัน
คิดอีกแง่คือ อ.ฮิโยโกะ อาจไม่รู้ตรงส่วนนี้เพราะไม่ได้เล่นกอล์ฟ
แต่ถ้าคิดในมุมมองทาคาเทรุคือ
- น้องกูไม่รู้เรื่องกอล์ฟ
- ใครแนะนำของขวัญนี้
- ผู้ชายแนะนำมา
- ในแง่ผู้ชายสายกอล์ฟคือ "มันหาเรื่อง"

ปล. หรือว่าคนญี่ปุ่นเขาไม่คิดมากเรื่องนี้หว่า

>>393 ตอนโกรธไม่ค่อยเห็น เห็นแต่เอ็นโจข่มขู่ว่ะ ท่อนเด็ด "หืม? มาซายะ?" กับ รอยยิ้มอันดำมืด

>>398 เชร็ดดด มีความนัย กูว่า อ.ฮิโยโกะ ไม่น่าพลาดน่ะเพราะมีข้อมูลที่แฝงความนัยหลายอย่างในตอนก่อนๆ แต่พวกเราไม่ค่อยรู้กันจนท่านเรย์กะหรือคนอื่นอธิบายให้ อีกอย่างถ้าเอ็นโจรู้จักแบรนด์กอร์ฟก็น่าต้องเคยเล่นบ้างเพราะนักธุรกิจส่วนใหญ่มักเล่นกันเหมือนกีฬาบังคับ ก็ต้องรู้มุกโจ๊กคำแสลงพวกนี้บ้างล่ะ กูชักเข้าใจโม่งคนอื่นว่าถ้าเป็นท่านพี่ต้องแทงเอ็นโจก่อนล่ะโครตไม่น่าไว้ใจ

>>398 โหย มีความนัยลึกซึ้งขนาดนั้น กูล่ะอึ้ง... แต่ไม่รู้ว่าคนญี่ปุ่นคิดไปไกลขนาดนั้นด้วยหรือเปล่านะ แต่กูก็ยังประทับใจอยู่ดี

>>398 ละ ละล้ำลึกมาก
>>393 เห็นด้วย เอ็นโจกุว่าเปลือกนอกดูดี ดูเท่นะเป็นคนที่ให้ความรู้สึกเหมือนทะเลแบบดูน้ำใสแต่มองไม่เห็นก้น น่ากลัวเกินไป คือแบบอยู่ด้วยแล้วต้องรู้สึกเหมือนระวังหลังตลอดเวลา ก็เป็นจอมมารนี่เนอะ อยู่กับคนที่ไม่สามารถมองเขาออกเลยว่าเขาคิดหรือเขาวางแผนจะทำอะไร น่าอึดอัดตาย อยู่กับคนง่ายๆดีกว่าอาจไม่เก่งกาจเท่าแต่สบายใจกว่าเยอะ

>>398 เช็ดเข้ อ่านแล้วกูรู้สึกแม่งโครตหยามหน้ากันเลยว่ะ อารมณ์ว่าประกาศสงครามกันทีเดียวเชียว
อีนี่มันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

>>398 เอ็นโจมันร้ายยยยยย ถ้าเป็นงี้จริงแม่งร้ายเงียบจริงๆด้วย ให้ของไว้เพื่อหยามน้ำหน้าชัดๆ ถึงว่าที่บอกว่าไม่ต้องคิดเป็นบุญคุณนี้คือตามนี้จริงๆ ไม่เป็นบุญคุณเพราะความหมายแฝงสินะ เราก็ว่าอยู่ว่าตอนพาไปเลือกมันยิ้มๆดูดี๊ด๊าแปลกๆ ช่วยเลือกของให้ผช.อื่นเนี้ยมันไม่น่าดูสบายใจอย่างนี้นี่หว่า สรุปมันมีความหมายแฝงจริงๆ...

>>398 กูเข้าใจว่ามันบอกทางอ้อมว่าผู้หญิงคนนี้กูจองมากกว่านะเพราะให้ผ่านเรย์กะไป แต่กูตกใจมากที่มีโม่งเล่นกอล์ฟด้วย กูเล่นในนิคมแถวที่ทำงานว่ะ สนใจไปออกรอบกันมะ

>>405 อ้อ คิดดูดีๆ ทางนี้ก็เป็นไปได้เหมือนกันนี่เนอะ เพราะของที่ให้ก็ไม่ได้ดูเป็นของที่อยู่ในความสนใจของเรย์กะ ถามไปถามมาก็มีหนุ่มช่วยเลือก ตุ้งแช่! แต่อย่างไหนมันก็ร้ายยยยนะคะหัวหน้า!

>>398 โห แรงชิบหาย อิมาริได้ไปจะฉุกใจคิดมั้ยว่าใครแนะนำมา เอ็นโจแม่งทั้งแรงทั้งร้าย ที่บอกให้ซื้ออันนี้ก็คงรู้ความหมายสินะ ไม่งั้นไม่พูดออกมาหรอก

>>398 เดี๋ยว!! ขอกูกรี๊ดแป๊บนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ทำไมอีตานี่มันร้ายจังคะหัวหน้า เห็นนิ่งๆยิ้มๆช่วยเลือกไปตามเรื่องตามราว นึกว่าไม่หึงไม่หวงที่เขาเลือกของให้ชายอื่นซะอีก ที่แท้ก็ประกาศอะไรไปในสิ่งของที่เลือกให้นี่เอง ที่บอกให้ได้อย่างสบายใจนี่หมายถึงตัวเองใช่มั้ย ห๊า!!! นายให้แล้วสบายใจแต่คนได้รับเขาจะสบายใจด้วยรึเปล่าก็อีกเรื่องใช่มะ กูรู้สึกว่าเอ็นโจกวนตีนชิบหาย โอ๊ยยยย //ดึงเหนียงชูสุมอยเป็นการลงโทษ

>>398 เชี่ยยยยยยย โคตรร้าย เอ็นโจนายแม่งงงง ถ้าเป็นท่านพี่คงเก็บมันก่อนจริงๆ กูเป็นท่านพี่ก็ไม่เอาไว้ อันตรายมาก ต้องกำจัด!
ท่านพี่ซิสคอนกีดกันท่านอิมาริ ของขวัญให้แล้วหมดไปสำหรับญี่ปุ่นมันคือของตามมารยาทแบบห่างเหินไม่ใช่เหรอ 5555 เอ็นโจบอกสมแล้วนี่แปลว่ารู้ความซิสคอน ต้องเคยปะทะกันมาแล้วแหงๆ!

จะว่าไปเอ็นโจสืบถามก่อนนะว่าให้ผู้ชายคนอื่น แต่ท่านเรย์กะซื้อทีกะให้ทั้งท่านอิมาริ ท่านพี่ ท่านพ่อ กูเชื่อว่า 2 คนหลังได้รับสัญญาณบางอย่างแน่นอน เอ็นโจ นายกระตุกหนวดผู้ชายตระกูลคิโชวอินเข้าแล้ว!

เอ้า กูมัวตกใจกอล์ฟมากเกอร์ ลืมซาโตมิคุง ซาโตมินี่ก็อีกคน กูสัมผัสได้ถึงความเอ็นโจในตัวหมอนี่ 555 ขี้แกล้งชิบหาย นี่นายสนิทกับอาคิสาวะคุงได้เพราะอีกฝ่ายใสซื่อไว้ให้นายแหย่เล่นใช่มะะะ

>>409 ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรอ 5555 ทางที่ดีเข้าทางมาดามคิโชวอินได้ชัยไปกว่าขึ้นนะเออ

ถ้าเป็น​งี้จริง โคตรอยากเห็นท่านพี่กะเอ็นโจเปิดศึกกันเลยว่ะ น่าสนุก​มาก 5555

ว่าไปอ.ฮิโยโกะก็ใส่ความหมายแฝงมาเยอะอยู่นะ อ่านผ่านๆไปจะไม่รู้ กูยังทึ่งเรื่องซากุระราตรีที่เอามาเป็นตอนเปิดตัวให้ยุยโกะคุยกับเรย์กะไม่หาย ความหมายแฝงคือสิ่งสวยงามแต่เห็นแล้วไม่สบายใจ กับความหมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์ที่ทำกูอึ้งนี่ล่ะ

เผื่อหาว่าใส่ร้ายเอ็นโจ เลยเอาหลักฐานมายืนยัน
อันนี้แสลงไทยที่ดัดแปลงมาจากแสลงนอกอีกที ผ่านมาหลายปีแล้วแต่หลายคำก็ยังใช้อยู่ (แต่ก็มีคำใหม่ๆ มาด้วย)
http://topicstock.pantip.com/supachalasai/topicstock/2009/03/S7663448/S7663448.html
อันนี้แสลงนอกว่าด้วยลูกกอล์ฟ จริงๆ ควรโยนแบบบอร์ดมาให้แต่กลัวคุณผู้หญิงไม่เข้าใจ
http://www.urbandictionary.com/define.php?term=golf ball
สรุป เจอเอ็นโจกับอิมาริมาพร้อมกันให้แทงมันทั้งคู่โลด
By ทาคาเทรุไม่ได้กล่าวใว้ กูมโนเอง

>>398 ซูฮก

KY แป๊บ เพิ่งไปเห็นเพจ JLIT แชร์ภาพปก "ถ้าเกิดคุณได้เป็นเจ้าหญิง" เป็นหนังสือสอนการแต่งตัว มารยาท ตามแบบพระนางมารีอังตัวเนตกับราชวงศ์อังกฤษ คนเขียนหน้ากากแก้ววาดภาพประกอบ เห็นภาพปกแล้วโคตรรรรรรรรรรนึกถึงท่านเรย์กะเลยว่ะ คนเรียบๆ คือนางในชาติก่อน ส่วนราชินีโรโคโค่นั่นคือนางในชาตินี้แน่ๆ ลองไปดูภาพประกอบได้
http://imgur.com/a/FVK1e

>>416 แต่ต้องใส่ Corset ขืนกันจนพุงป่องแล้วเป็นลมเพราะอึดอัดตายแน่

>>414 ได้ความรู้เยอะเลย ยินดีด้วยนะท่านอิมาริมีคนโดนแทงเป็นเพื่อนแล้วแน่ๆหนึ่งคน 5555555

ว่าแล้ว เสนอตัวขนาดนี้ แถมประโยคบุญคุณมันแหม่งๆ

>>416 โหย อยากได้หนังสือเลย น่าจะเหมาะเอาไว้แต่งฟิคแต่งนิยาย แต่อ่านญี่ปุ่นไม่ออก //ซับน้ำตา

>>398 อาจจะเพราะคนแต่งเป็นผู้หญิงก็ได้นะเลยไม่รู้แสลงสัปดนของผู้ชาย สังเกตว่าฝั่งผู้หญิงนี่เก็บทุกเม็ดนะ

>>421 ทำไมกูคิดว่าคนเขียนแกรู้วะ เพราะของฝากผู้ชายเนี่ยมีสารพัดเลยนะ ตอนแรกก็แนะนำของพื้นๆแบบเนคไท กระเป๋านามบัตรนั่นนี่ แต่ไปๆมาๆพูดเรื่องกอล์ฟขึ้นมาเองเฉย ทั้งที่เรย์กะยังไม่ได้บอกว่าคนซื้อไปฝากมีงานอดิเรกตีกอล์ฟไรงี้ด้วย แปลว่าต้องรู้ว่าจะซื้อไปให้ใคร เลยจงใจเลือกให้

ว่าด้วยพล๊อตคลาสสิคในโชวโจมังกะ (เวอร์ชั่นกระท่องร้างในพายุหิมะ)

“คุณคิโชวอิน ถอดเถอะค่ะ”

ท่ามกลางเตาผิงที่ส่องสว่างแผ่ความอบอุ่นออกมาท่ามกลางความหนาวเย็นที่แทบจะทำให้เลือดจับตัวแข็งเป็นก้อน วาคาบะจังยืนตัวเปล่าเหลือแค่ชุดชั้นในมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

“ม...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ห...หนาวเท่าไหร่”

ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ฟันก็กระทบกันกึก ๆ ไม่หยุด ฉันกอดเสื้อผ้าเปียกปอนที่ติดตัวเอาไว้ ส่ายหน้าดิก

สถานการณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นสถานการณ์ที่เคาะออกมาจากการ์ตูนโชวโจสมัยตอนฉันยังเด็ก แบบที่พระเอกกับนางเอกมีอันที่ต้องหลงทางท่ามกลางพายุหิมะ แล้วเข้าไปหลบในกระท่อมร้าง จากนั้นทั้งสองคนก็เปลือยกายนอนกอดเพื่อแบ่งปันความอบอุ่น

“ถ้าไม่ถอดมีหวังได้ปอดบวมแน่เลยค่ะ คุณคิโชวอิน” วาคาบะจังทำหน้าจริงจังยิ่งขึ้นไปอีก “พวกเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ไม่เห็นต้องอายเลยค่ะ”

อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ ในชาติก่อนตอนไปบ่อน้ำพุร้อนหรือโรงอาบน้ำรวมก็เปลือยกายได้สบาย ๆ ในชาตินี้ถึงจะไม่เคยแช่บ่อน้ำพุร้อนแบบรวม แต่เวลาไปนวดตัวในคอร์สเอสเต้ก็ใส่แค่กางเกงในกระดาษตัวเดียวเหมือนกัน

แต่สถานการณ์แบบนั้น กับสถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมือนกันนี่!

ต่อหน้าวาคาบะจังที่ดูหน้าตาน่ารักแบบเรียบ ๆ แต่อันที่จริงพอถอดเสื้อผ้าก็หุ่นดีกว่าที่คิด ดูแขนเรียวยาวที่มีกล้ามนิด ๆ นั่น! ต้นขาก็เหมือนกับนักกีฬา เป็นเพราะปั่นจักรยานแล้วก็ทำงานพิเศษสินะ! หน้าท้องก็แบนราบเรียบไม่มีไขมันส่วนเกินเลยซักนิด ผิดกับฉันที่พอเข้าฤดูหนาวก็สะสมไขมันไปทั่วตัวเหมือนหมีจำศีล จะให้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าวาคาบะจังผู้มีหุ่นเหมือนสาวน้อยนักกีฬานี่เป็นการกระทืบอีโก้ตัวเองชัด ๆ
วาคาบะจังทำหน้ากลุ้มใจ ก่อนจะตรงเข้ามาแล้วจับบ่าฉันไว้ “ขอเสียมารยาทนะคะคุณคิโชวอิน” ก่อนจะพยายามแกะกระดุมฉัน ปล้ำกันไปปล้ำกันมาอยู่หลายนาที จนกระทั่งฉันตะโกนว่ายอมถอดชุดเองแล้วนั่นแหล่ะ วาคาบะจังถึงยอมถอยออกไป

ทั้ง ๆ ที่เป็นบ้านที่ไว้หลบพายุหิมะ แต่กลับมีเพียงฟืนและไฟแช็ก ไม่มีผ้าห่มหรือเสื้อผ้าแห้งสะอาดเลยแม้แต่ชุดเดียว ดังนั้นหลังจากที่ฉันถอดเสื้อผ้าจนกระทั่งไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงในติดตัว ก็นั่งกอดเข่าอยู่หน้าเตาผิงข้าง ๆ วาคาบะจัง

เรื่องของเรื่องมันเริ่มมาจากการที่คาบุรากิบอกว่าที่บ้านได้ตั๋วเครื่องบินฟรีมาหลายใบ เลยชวนวาคาบะจังไปเล่นสกีที่แคนนาดา วาคาบะจังคงคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว จะให้ไปต่างประเทศกับคาบุรากิแล้วก็เอ็นโจที่เป็นผู้ชายก็คงกระไรอยู่เลยปฏิเสธไป คาบุรากิเลยมากดดันฉันให้ไปด้วย พอวาคาบะจังรู้ว่าฉันไปด้วยเลยยอมตกลงในที่สุด

พอฉันไปขออนุญาตที่บ้าน ท่านพ่อกับท่านแม่ก็กระดี๊กระด๊าไฟเขียวเต็มที่ ส่วนท่านพี่ที่ยังไม่มีโปรแกรมไปเที่ยวพอได้ยินก็บอกว่าจะขอไปด้วย เลยชวนท่านอิมาริไปด้วยกัน และเหมือนว่าท่านอิมาริจะชวนท่านยูริเอะกับท่านไอระไปด้วย ดังนั้นพวกเราเลยยกขโยงมายังแคนนาดา

ในระหว่างที่กำลังเล่นสกี จู่ ๆ ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นเหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง ฉันพลัดหลงมากับวาคาบะจัง แถมยังตกลงไปในบ่อน้ำอีกต่างหาก ยังดีที่ได้วาคาบะจังที่มีสกิลในการเอาตัวรอดเดินถอยไปยังน้ำแข็งส่วนที่หนา แล้วใช้ผ้าพันคอลากฉันขึ้นมาได้ แต่กว่าพวกเราจะขึ้นมาได้ก็เปียกปอนไม่เหลือชิ้นดี

โทรศัพท์ของฉันหล่นหายไปในบ่อน้ำ ส่วนโทรศัพท์ของวาคาบะจังไม่มีสัญญาณเลยแม้แต่นิดเดียว พวกเราเลยพยายามคลำทางกลับอย่างทุลักทุเล และในที่สุดก็ตัดสินใจว่าพวกเราควรจะหลบในกระท่อมที่พบดีกว่า เพราะถึงเดินต่อไปมีหวังหนาวตายอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ

เพราะฉันตกน้ำชุดที่ใส่มาเลยเปียกจนถึงชั้นใน ส่วนเสื้อโค๊ต สเวตเตอร์ กับกางเกงของวาคาบะจังที่ช่วยฉันก็ชุ่มจนน้ำแข็งเกาะเหมือนกัน ดังนั้นวาคาบะจังเลยบอกว่าระหว่างที่รอให้เสื้อผ้าแห้ง เธอจะสละเสื้อให้ฉันใส่

ปัญหาใหญ่นอกจากการเปลือยกายแล้วคือ เสื้อผ้าส่วนที่แห้งของวาคาบะจังมีแค่ชุดชั้นในกับเสื้อเชิ้ตเท่านั้น ถ้าเป็นเสื้อยืดฉันที่อวบกว่าวาคาบะจังก็ยังพอใส่ได้ แต่พอเป็นเสื้อเชิ้ตก็เห็นได้ถึงความแตกต่างของขนาดร่างกายสุด ๆ ทั้ง ๆ ที่เป็นเสื้อแบบใส่สบาย ๆ แต่พอมาอยู่บนตัวฉันก็แคบถึงขนาดติดได้แค่กระดุมที่เอวส่วนได้เพียงเม็ดเดียว พอเห็นฉันทำหน้าสลดเศร้า วาคาบะจังก็ปลอบใหญ่ บอกว่าเพราะฉันรูปร่างเหมือนผู้หญิงมากกว่า พอใส่เสื้อทอมบอยของตัวเองเลยติดกระดุมที่หน้าอกไม่ได้

ขอบคุณนะวาคาบะจัง ที่ไม่พูดออกมาตรง ๆ ว่าที่พุงก็ติดกระดุมไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ถ้าเป็นยัยริรินะป่านนี้คงบ่นว่าฉันอ้วนอืด แล้วตบพุงแปะ ๆ แหง

พอนั่งผิงไฟจนหายหนาว ท้องก็หิวขึ้นมาทันที โชคร้ายที่พวกเราไม่มีขนมติดตัวมาเลย รู้อย่างนี้เอาคาราเมลจากโรงแรมติดมาหน่อยก็ดีหรอก ฉันนั่งคร่ำครวญในใจ

“คุณคิโชวอินผมยาวจังเลยนะคะ”

ปกติแล้วเวลาที่สระผมเสร็จ ฉันจะเป่าไดร์ให้แห้งแล้วม้วนผมทันที ถ้าต่อหน้าคนอื่น แม้ตอนเข้านอนก็จะต้องมีผมที่เพอร์เฟคเหมือนราชินีโรโคโค่ จะให้เสียชื่อไม่ได้เด็ดขาด แต่ว่าตอนนี้ไม่มีไดร์หรือที่ม้วน เลยได้แต่นั่งปล่อยให้ผมที่ดัดลอนไว้อ่อน ๆ แห้งตามธรรมชาติ

ฉันรวบผมที่ยาวจนเลยกลางหลังลงไปมาไว้บนบ่าอีกด้านหนึ่งเหมือนพยายามซ่อนจากสายตาของวาคาบะจัง “ดูแปลกสินะคะ”

วาคาบะจังรีบพูดแก้ทันที “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ผมปกติม้วนสวยมาก แต่เห็นแบบนี้ก็เซ็กซี่ไปอีกแบบ”

ฉันทำหน้าเขิน ๆ ปกติแล้วคำชมที่ได้รับมักจะเป็นสง่างามหรือน่ารัก เป็นครั้งแรกที่มีคนชมว่าเซ็กซี่ ถ้าคนชมเป็นผู้ชายก็คงรู้สึกว่าน่ากลัว แต่พอคนชมเป็นผู้หญิงก็รู้สึกยืดได้หน่อย ๆ

“คุณทาคามิจิเองก็หุ่นดีมากนะคะ เห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้เลย” พูดจบก็ก้มลงมองพุง พอนั่งกอดเข่าแบบนี้ยิ่งทำให้เห็นพุงเข้าไปใหญ่ แต่จะให้นั่งทับเข่าท่อนล่างก็เปลือยอยู่ ฉันส่งสายตาไปหากางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่ผึ่งไว้อย่างคาดหวัง ถ้าเป็นบราเซียร์ก็น่าจะต้องรอครึ่งคืน แต่กางเกงชั้นในชั่วโมงเดียวน่าจะแห้งได้อยู่นะ

พอเห็นสายตาที่มองมาของวาคาบะจังฉันก็รีบแขม่วพุง วาคาบะจังคงคิดว่าตัวเองเสียมารยาทที่จ้องพุงคนอื่นเลยหันหน้ากลับไปมองไฟในเตาผิงเหมือนเดิม

“ฉันคิดว่าคุณคิโชวอินสวยมาก ๆ เลยนะคะ” วาคาบะพูดอย่างเขิน ๆ “ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว คุณโดดเด่นกว่าทุกคนเลย”

คงเป็นเพราะผมทรงโรโคโค่สินะ

“หน้าก็สวย ตาโต แถมยังขนตายาวอีกต่างหาก” วาคาบะจังเหลือบมองฉัน “เส้นผมก็...ขอฉันจับผมของคุณคิโชวอินหน่อยได้ไหมคะ?”

พอฉันพยักหน้า วาคาบะก็เขยิบเข้ามา ก่อนจะจับปอยผมขึ้นไปมองอย่างพิศวง “ผมเงาสลวยแล้วก็นุ่มกว่าที่คิดมากเลยค่ะ ทั้ง ๆ ที่ดัดผมจนเป็นลอนทุกวัน ผมยังไม่เสียเลยซักนิด ฉันที่แทบไม่ได้ทำอะไรเลยกลับมีผมเสียตั้งเยอะ”

ถ้าผมของฉันไม่เป็นมันเงาคงต้องร้องไห้แน่ ๆ เพราะค่าทรีตเมนต์และสารพันที่ใช้ไปกับผมในแต่ละเดือนมากกว่าเงินเดือนของพนักงานบริษัทในโตเกียวอีกนะคะ พอวาคาบะจังยื่นหัวเข้ามาให้ฉันพิสูจน์เส้นผมของตัวเอง ฉันก็ยื่นมือไปจับ

เส้นผมของวาคาบะจังไม่ได้เสียมากอย่างที่เจ้าตัวพูดไว้ มีเส้นผมแตกปลายนิดหน่อย ฉันเลยแนะนำวิธีบำรุงผมให้ แล้วก็สอนวิธีนวดหนังศีรษะแบบที่ช่างทำผมที่ฝรั่งเศสสอนมา

“คุณคิโชวอิน...นวดเก่งกว่าช่างทำผมแถวบ้านอีกค่ะ” วาคาบะจังพูดอย่างเคลิบเคลิ้ม “มิน่าถึงได้มีผมสวยขนาดนั้น”

ฉันมองวาคาบะจังที่หลับตาพริ้มแล้วก็หัวเราะ ระหว่างนวดวาคาบะจังก็ขยับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนหลังติดแนบกับตัวฉัน อุ...ชนโดนพุงด้วยอ่ะ ฉันพยายามขยับออก วาคาบะจังก็ทำหน้าตกใจ “ขอโทษค่ะคุณคิโชวอิน รู้สึกหนาว ๆ หน่อยก็เลย...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็หนาวเหมือนกัน” ฉันตอบแล้วก็ขยับเข้าไปให้วาคาบะจังพิงลงมา แต่พยายามแขม่วพุงหน่อย ๆ “อยู่ติด ๆ กันแบบนี้อุ่นจริง ๆ ด้วยค่ะ”

วาคาบะจังที่โดนฉันนวดหัวให้ทำหน้าง่วงนอน พวกเราเลยชวนกันเข้านอนแล้วตอนเช้าค่อยว่ากันที่หลังว่าจะเอายังไง เสื้อผ้าที่ตากไว้ยังคงน้ำหยดติ๋งๆ บราเซียร์เองก็ยังเปียก มีก็แต่กางเกงชั้นในของฉันที่ไม่ค่อยชื้นมากแล้ว กับเสื้อโค้ตกันหิมะที่แห้งง่ายเท่านั้นที่พอจะหยิบมาใช้ได้

วาคาบะหันหลังให้ตอนฉันสวมกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว ดีนะที่วันนี้หยิบกางเกงชั้นในสีชมพูลายลูกไม้มา ถ้าหยิบกางเกงในหน้าตาแปลก ๆ ต้องขายขี้หน้าแหง

“ห่มด้วยกันนะคะ” ฉันถือเสื้อโค๊ตขยับเข้าไปใกล้วาคาบะจัง วาคาบะจังรีบปฏิเสธทันที

“คุณคิโชวอินสวมเถอะค่ะ”

“นอนด้วยกันอุ่นกว่านะคะ” ถ้าหลับไปก็คงไม่เห็นพุงของฉัน เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก

วาคาบะจังมองฉันด้วยสีหน้าเขิน ๆ ก่อนจะพยักหน้าโดยดี

“ขอบคุณมากนะคะคุณคิโชวอิน”

ฉันหัวเราะ “ฝั่งฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ ถ้าไม่ได้คุณทาคามิจิช่วยขึ้นมาจากสระน้ำต้องหนาวตายแน่ ๆ”

คุยกันอีกได้นิดหน่อย พวกเราก็หันหลังชนกันแล้วต่างคนต่างเข้านอน พอทุกอย่างเงียบลง ฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมา หิวก็หิว หนาวก็หนาว หวังว่าพรุ่งนี้ท่านพี่คงส่งคนมาตามหาพวกเรานะ

ดูเหมือนว่าเพราะท้องหิว ฉันก็เลยรู้สึกฟุ้งซ่าน นึกไปถึงหนังที่ดูตอนเด็ก ๆ อา...ถ้าโชคร้ายไม่มีใครมาเจอจะทำยังไง แล้วไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ จะเป็นยังไงบ้าง พอนึกแล้วฉันก็รู้สึกตกใจ หวังว่าท่านพี่จะไม่ได้โดนพายุหิมะพัดจนกลิ้งตกเขาหลุน ๆ เหมือนฉันกับวาคาบะจังหรอกนะ!

พอนึกว่าท่านพี่อาจจะตายได้ฉันก็น้ำตารื้น ดูเหมือนเสียงสูดจมูกของฉันจะปลุกวาคาบะจังให้ตื่น วาคาบะจังขยับแล้วหันหน้ามาหาฉัน แล้วพูดอย่างเป็นกังวล

“คุณคิโชวอิน เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ?”

ฉันรีบหยุดหายใจกลั้นสะอื้น ก่อนส่ายหน้า วาคาบะจังเงียบไปซักพัก แล้วก็ขยับเข้ามาโอบฉันไว้จากด้านหลัง

“น่าจะมีแค่พวกเราเท่านั้นแหล่ะค่ะที่ตกลงมาเพราะอยู่ใกล้เนินมากที่สุด พรุ่งนี้เช้าคนอื่น ๆ ต้องออกตามหาแน่ โดยเฉพาะพี่ชายของคุณคิโชวอิน”

แม้จะรู้ว่าเป็นคำปลอบใจเฉย ๆ แต่ฉันก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา มิตรภาพของเพื่อนผู้หญิงนี่ดีจังเลยนะ ดีจริง ๆ ที่ได้เป็นเพื่อนกับวาคาบะจัง

“ตัวของคุณคิโชวอินอุ่นมากเลย ขอกอดอย่างงี้อีกซักพักนะคะ”

ลมหายใจอุ่น ๆ จั๊กจี๋ของวาคาบะจังเป่ารดไหล่ของฉัน ฉันพยักหน้าแล้วเบียดเข้าไปหาวาคาบะจัง แม้จะคลุมไว้ด้วยเสื้อกันหนาว แต่เสื้อของฉันก็ใหญ่แค่เพียงห่มท่อนบนของพวกเราเท่านั้น ส่วนท่อนล่างเหมือนจะกลายเป็นน้ำแข็ง แต่พอวาคาบะจังเกี่ยวขาของตัวเองเข้ามาก็รู้สึกอุ่นขึ้น มือที่กุมมือที่เย็นเฉียบของฉันไว้ทำให้รู้สึกสบาย เพราะงั้นฉันก็เลยหลับไปทั้งอย่างนั้น

.................

เสียงก๊อกแก๊กทำให้ฉันตื่นขึ้นมา ตัวรู้สึกเมื่อยล้า คอก็เมื่อยไปหมด แถมยังหนาวจนแทบจะแข็ง ฉันเลยกอดร่างอุ่น ๆ ข้างใต้เอาไว้ พอแสงสว่างแสบตาส่องเข้ามา ฉันก็หยีตาซักพัก

“เรย์กะ?!”

เสียงของท่านพี่ทำให้ฉันหายง่วงโดยฉับพลัน ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอน “ท่านพี่!” แต่พอจะลุกวิ่งไปหาท่านพี่เบื้องนอก ประตูก็ปิดดังโครม แล้วท่านพี่ก็หายไปจากสายตา ทำเอาฉันช๊อกสนิท

“คุณคิโชวอิน แต่งตัวซักหน่อยจะดีกว่านะคะ” เสียงของวาคาบะจังดังขึ้น พอก้มลงไปก็พบว่าฉันนั่งอยู่บนเอวของวาคาบะจังที่ใส่แต่ชุดชั้นใน ส่วนสภาพตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย เพราะเสื้อกันหิมะที่ห่มไว้เลื่อนลงไปอยู่ที่เท้า ดังนั้นฉันเลยมีแค่เสื้อเชิ้ตที่กระดุมไม่ได้ติดเลยซักเม็ดที่หลุดรุ่ยจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน กับกางเกงในลูกไม้เท่านั้น

อุกรี๊ดดด!!

ฉันรีบกระโดดออกจากตัววาคาบะจัง ยกมือจับสาปเสื้อ ทั้ง ๆ ที่น่าจะเป็นฉากแสนประทับใจของท่านพี่กับฉันแท้ ๆ แต่ท่านพี่กลับพบกับฉันในสภาพอุจาดจนทนมองไม่ได้ โฮ ๆ แต่วาคาบะจังแย่กว่าฉันอีก เพราะโดนพี่ชายเพื่อนเห็นตอนอยู่ในชุดชั้นใน

ฉันรีบลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า วาคาบะจังก็ทำเหมือนกัน เพราะในบ้านร้างไม่มีกระจก ดังนั้นพอแต่งตัวเสร็จ ฉันเลยหันไปให้วาคาบะจังช่วยดู มือก็กำผมไว้แน่นเพราะกลัวผมกระเซิงจนเหมือนผีต่อหน้าท่านพี่

วาคาบะจังบอกให้ฉันหันหลังแล้วถักเปียหลวม ๆ ก่อนจะใช้หนังยางที่คล้องข้อมือผูกให้ “ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ยังดีกว่าออกไปข้างนอกในสภาพแบบนั้นนะคะ”

ฉันพยักหน้าแล้วขอบคุณอย่างซาบซึ้ง อนาถใจที่หัวตัวเองกระเซิงระดับที่วาคาบะจังยังต้องทำผมให้ พอฉันแต่งตัวเสร็จก็เช็คความเรียบร้อยกว่าวาคาบะจัง ใช้นิ้วมือช่วยสางผมที่กระดกจนสุดความสามารถแล้ว พวกเราก็ออกไปด้านนอก

พอออกไปฉันก็ต้องตกใจ เพราะด้านนอกนอกจากท่านยูริเอะและท่านไอระแล้วก็มากันครบทีม ท่านพี่กับคาบุรากิมีสีหน้าทะมึน ท่านอิมาริยิ้มหวาน ส่วนเอ็นโจมีรอยยิ้มน้อย ๆ อยู่ที่มุมปากเหมือนเคย

“ท่านพี่!” ฉันแกล้งลืมเรื่องน่าอายเมื่อครู่แล้วรีรันฉากน่าประทับใจอีกครั้งด้วยการวิ่งเข้าไปกอดท่านพี่ ท่านพี่กอดฉันแน่นแล้วบอกว่าเป็นห่วงฉันแทบแย่ ส่วนคาบุรากิเดินเข้ามาคุยกับวาคาบะจัง พอท่านพี่ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด ท่านอิมาริก็เดินเข้ามา

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เรย์กะจัง เมื่อคืนคงกลัวแย่สินะ” พอท่านอิมาริกางมือจะให้ฉันเข้าไปกอด ท่านพี่ก็รีบดึงฉันออกมาแล้วส่งสายตาเย็นชาไปให้ท่านอิมาริ ท่านอิมาริมองท่านพี่ด้วยแววตากลั้นหัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือมาพยายามจะลูบ ๆ หัวฉัน แต่โดนท่านพี่ปัดมือทิ้งอีก

“อย่ามาซี้ซั้วจับตัวน้องสาวคนอื่นได้ไหม”

ท่านอิมาริยิ้ม ๆ “ทาคาเทรุ อย่าหวงน้องสาวไปหน่อยเลยน่า เรย์กะจังก็โตแล้ว...” ท่านอิมาริทำท่านึก “อืมม์ โตมากแล้ว ยังไงก็ต้องแต่งเป็นเจ้าสาวซักวัน”

พอพูดจบท่านพี่ก็ตุ๊ยท้องท่านอิมาริไปหมัดนึง ฉันมองภาพข้างหน้าแล้วหัวเราะ โชคดีจริง ๆ ที่ทุกคนปลอดภัย การที่ได้กลับมาเจอภาพที่คุ้นเคยนี่ดีจังเลยน๊า

ว่าแต่ทำไมนายถึงได้มองฉันตาขวาง ๆ อย่างงั้นล่ะ คาบุรากิ ส่วนเอ็นโจหันไปยิ้มให้วาคาบะจัง ส่วนวาคาบะจังก็ส่งยิ้มกลับให้เอ็นโจราวกับว่าทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันด้วยกระแสจิต อุเหย อย่าบอกว่านอกจากคาบุรากิกับนายตัวสำรองแล้วยังจะปักธงเอ็นโจอีกคน ถึงฉันจะบอกอยู่เสมอว่าท่านอิมาริเป็นคนเดียวที่ห้ามเด็ดขาด แต่รายนั้นเองก็ใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ มีบอสลับที่ชื่อว่าคุณยุยโกะอยู่ด้วยนะวาคาบะจัง!

หลังจากที่ท่านพี่หยอกเล่นกับท่านอิมาริเสร็จ ก็พาฉันกลับโรงแรมโดยที่ระหว่างทางจับมือไว้ไม่ให้ห่างตัว แถมพอถึงโรงแรมก็เตรียมอาหารเช้าสุดหรูแบบที่ทุกอย่างที่ของที่ฉันชอบไว้ให้ แล้วยังป้อนขนมตั้งหลายอย่างให้อีกต่างหาก พวกเราเลยดูเหมือนคู่รักสุดสวีท เสียอย่างเดียวคือท่านพี่ออกจะตาขวาง ๆ ใส่ทุกคนไปหน่อย

แต่ก็ช่างเถอะ แค่ท่านพี่ยิ้มให้ฉันก็พอแล้วค่ะ

จบ

ว้ายยยย ฟิควาคาบะจังล่ะคุณ พล็อตละครไทยมากติดอยู่ในบ้านร้างสองต่อสอง!

ว่าเเต่สภาพเรย์กะตอนออกไปเจอท่านพี่นี่ยังกับพึ่ง... เเหม่ อายเเทนนางจริงๆ ขนาดนี้เเล้วเเต่งกับวาคาบะจังไปเล๊ยท่านเรย์กะ

เปิดมาฟิคพอดียังกับถูกหวย ขอบคุณโม่งฟิคสำหรับกาวน้า //สูดด

โอ้ววว มีฟิคให้อ่านทุกวัน ชีวิตดี๊ดี ขอบคุณโม่งฟิคนะ อยากรู้จังว่าตอนวาคาบะจังกับเอ็นโจจะสื่อสารทางโทรจิตกันว่าอะไร ฮุฮุ

>>428 น่าจะราวๆ นี้
เอ็นโจ - ถ่ายรูปใว้เรียบร้อยใช่ไหม?
วาคาบะ - สุ่มครั้งละแสนเยนนะคะ เรท SSR 0.0000000000000000001^512

>>429 เอ็นโจคงควักแบล็กการ์ดออกมา แต่ท่านพี่ชิงคว้ามือถือมาได้ก่อน ถถถถ

>>430 แล้วบีบมือถือจนหักแล้วกระทืบซ้ำ

>>431 เดี๋ยวนี้เขาใช้ cloud กันแล้วค่ะท่านพี่

>>428 อาจจะสู้กันแย่งเรย์กะในโลกมิติอื่นก็ได้นะ 5555

>>429 เรทเหี้ยยิ่งกว่า Fate/Go อีกนะคะ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>429 เรทเชี่ยมาก เห็นวาคาบะหัวเราะอะหุหุเลย

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/3953/939-941/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ

แวะมาลงตอนสั้นๆนะคะ วันนี้ลงฝั่งเรย์กะคิมิบ้าง
...............

(มุมมองเรย์กะโลก KimiDolce)

((((--เรย์กะในโลกคิมิเขียนถึงเรย์กะในโลกปัจจุบัน--))))

(สักวันหนึ่ง)

ทาคามิจิพาฉันมาที่บ้าน ช่างเล็กแบบสามัญชนจริงๆ มีแต่กลิ่นเค้กกลิ่นขนมธรรมดา ไม่อร่อยเลยสักนิด ที่ฉันเอาเพิ่มอีกชิ้นเพราะสมเพชที่เธอคงขายเค้กห่วยๆนี่ไม่ออกหรอกนะ! เลยเสียสละกินให้

ต่อมาคันตะคุงก็โผล่ออกมาจากประตูห้องแล้วทักทายอย่างตื่นเต้น "โคโรเน่ มาแล้วหรอ" ตามมาด้วยเสียงเด็กอีกสองคนที่เรียกฉันว่า "โคโรจัง" ด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะมานั่งล้อมและคุยกัน

หัวใจฉันอบอุ่น ไม่รู้ทำไม คงเป็นอุปาทานแบบคิดไปเองล่ะมั้ง แต่ก็นะ ทุกคนที่ทำดีกับฉันก็เพราะพวกเขารักเธอนี่นะ...

ไม่รู้ทำไมพอคิดอะไรประมาณนั้นไป เด็กๆก็ปลอบฉันอย่างแตกตื่น ฉันไม่ทำหน้าเศร้าหรอกนะ! ฉันแค่คิดถึงว่ามันเป็นเรื่องอ่อนแอน่าเบื่อแค่ไหนกับการที่มอบความรักให้กันแบบนั้น

คนที่รักต้องตกเป็นทาสอีกคนเสมอ ความรักเป็นการกระทำของคนอ่อนแอ มันต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง...

ตอนเย็น ฉันซื้อเค้กกลับไป 2 ก้อน เค้กแย่ๆแบบนี้เอาไปให้ท่านพ่อท่านแม่ท่านพี่ดีกว่า แล้วที่ฉันซื้อเก็บไว้กินเองอีกก้อน เพราะเค้กรสนี้มันห่วยจนคิดว่าไม่มีทางขายออกแน่ๆ ไม่ใช่เพราะมันอร่อยหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ!

(วันใดวันหนึ่ง)

ฉันเจอคุณไอระ เพื่อนของท่านยูริเอะคนนั้น อีกฝ่ายดูชอบเธอ ต่างจากโลกก่อนของฉันแบบสุดๆ หึ แต่ฉันไม่ลงกลที่มาทำดีด้วยหรอกนะ! คิดว่าเลี้ยงขนม แล้วคุยเล่นด้วยรอยยิ้มเท่บาดใจจะทำฉันยอมรับหรือไง

ลูบหัวนี่มันอะไรกัน เป็นแค่คุณไอระแท้ๆ ทำไมรู้สึกอบอุ่นแบบนี้... บ้าจริง! หน้าฉันร้อนราวกับเป็นไข้ คงเป็นไข้นั่นแหละ! อยู่กับคนแบบนี้แล้วติดเชื้อโรคสินะ

ท่านคาบุรากิเดินมาตบไหล่ฉันแปะๆในเวลาต่อมา แล้วพูด "ถ้ากลับโลกเก่าไปหาชูสุเกะไม่ได้ จะจีบไอระสินะ ถึงเส้นทางนี้อาจจะลำบาก แต่ฉันจะช่วยสนับสนุนเอง"

สนับสนุนบ้าไรคะ! จะเอ็นโจหรือคุณไอระฉันก็ไม่ได้ชอบซะหน่อย! กลับไปทำตัวเคร่งขรึมไป๊!!!

(หลายวันถัดมา)

ท่านคาบุรากินั่งจ้อยซึมมองทาคามิจิเดินคู่มากับมิซึซากิ ยังตัดใจไม่ได้อยู่ดีสินะ แต่ถึงยังไงก็หล่อระทมอยู่ดี

พอฉันไปนั่งแปะอยู่ข้างๆ ท่านคาบุรากิก็มองฉันด้วยสายตาซาบซึ้ง เดี๋ยวค่ะ! ฉันตั้งตัวไม่ทัน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ แค่มานั่งเป็นเพื่อนเองนะ

เขายิ้มแบบจักรพรรดิให้ฉัน ท่าทางอ่อนโยนกว่าปกติเล็กน้อย "ที่ผ่านมาต้องขอบคุณเธอสินะ ทาคามิจิโลกนู้นถึงหันมาสนใจฉันได้" เดี๋ยวสิ! ขอบคุณกับเรื่องพรรค์นั้นจะบ้าหรือไงหะ!!! สิ่งที่พูดกับสิ่งที่แสดงออกขัดแย้งกันไปแล้วนะเฮ้ย

ท่านคาบุรากิบอกว่าการที่เรย์กะ (หมายถึงเธอนั่นแหละนะ) เป็นคนดี ไม่ยโส รังแกคนอื่นไปทั่ว (นี่จะหลอกด่าฉันหรือไงฮะ! ทำไมฉันต้องไปญาติดีกับสามัญชนแบบนั้นด้วยล่ะ!!!) ทำให้เรื่องราวของโลกคู่ขนานต่างจากโลกเดิมเอามากๆ พอไม่มีคนแกล้งแรงๆมากระตุ้น ก็ไม่ค่อยได้เกิดเหตุการณ์ที่เขาออกตัวปกป้องทาคามิจิ แล้วทาคามิจิคงไม่ได้รับรักเขาแบบนั้น ฉันต้องดีใจใช่ไหม ฉันจีบนายอยู่นะตอนนั้น ไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเอ็นโจอะไรนั่นอย่างที่นายพูดซะหน่อย!

แต่เขาดูเศร้าจ๋อยน่าดู ฉันได้แต่ปลอบๆ พาไปเลี้ยงช็อกโกแลต จำได้ว่าสารอะไรสักอย่างในโกโก้ทำให้รู้สึกสดชื่นมีความสุขอยู่นะ

ท่านคาบุรากิดูมีเป้าหมายจะกลับโลกเดิม เพราะอยากไปเจอทาคามิจิ โลกนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกับมิซึซากินี่นะ

ตอนนี้โลกเดิม ฉันก็จะอยู่สถานะหนีออกจากบ้าน เธอมีคาบุรากิคอยช่วยเหลือดูแล แต่หากฉันกลับไปล่ะก็ เขาคงไม่สนใจฉัน คงเหลือแต่ท่านพี่ทรยศต่อตระกูลคนนั้นสินะ...

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเอ็นโจในโลกนู้นดูห่างเหิน ถึงจะดีกว่าสมัยที่ตัวฉันอยู่โลกนั้นก็เถอะ... ฉันหลับตาลง พยายามไม่คิดถึงเรื่องอะไรอีก แต่ก็ยากเหลือเกิน

ทุกคนที่มาช่วยเหลือฉัน จริงๆก็ทำไปเพราะต้องการช่วยเหลือเธอทั้งนั้นเลยนี่นา...

ความคิดในใจสับสน จะพยายามกลับไปดีไหมนะ...

สำหรับเธอแล้ว อยากกลับมาโลกเดิมหรือเปล่า

แต่ไม่ว่าโลกไหนก็คงอยากให้เธออยู่มากกว่าฉันอยู่ดี...

(วันต่อมา)

เพราะช่วงหลังๆ ท่านคาบุรากิก็แวะไปคุยไปทักทาคามิจิอย่างกระตือรือร้น ทาคามิจิยังถูกผู้หญิงหลายคนหมายหัว ด่าว่าจับปลาสองมือบ้าง พยายามหลอกท่านคาบุรากิบ้าง มิซึซากิออกมาห้ามปรามก็ห้ามได้แค่ชั่วคราว แถมเพราะสองคนนั้นเป็นแฟนกัน ถ้าไม่รู้รายละเอียดก็อาจมองว่าเข้าข้างกันก็ได้

ไม่ว่าโลกไหน มิซึซากิก็เป็นคนเที่ยงตรงยุติธรรมเสมอ เรียกได้ว่าอาจเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ได้เปลี่ยนไปจากโลกเดิมมาก ใครก็ตามที่รู้จักเขาไม่น่าคิดว่าเขาลำเอียงหรอกนะ

ทาคามิจิดูไม่สนใจกับการนินทาต่อว่าเท่าไหร่ ขนาดโดนคนพยายามขัดขา ก็กระโดดๆข้ามมาอย่างชิลๆ ฉันพูดไม่ออกในหลายๆความหมาย

วันหนึ่งฉันไปเห็นสาวแกลท่าทางอวดดีผลักทาคามิจิลงกับพื้นแล้วเยาะเย้ย ฉันเลือดขึ้นหน้าจนเดินเข้าไปต่อว่า แก๊งค์สาวแกลไม่มีท่าทางหวาดกลัวฉันซะนิด อะไรเนี้ย! เธอทำตัวเป็นคนอ่อนแอจนผู้คนไม่เกรงใจในความเป็น pivione แล้วงั้นหรอ! ให้ตายเถอะ!

คนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าแก๊งค์ก็เดินมาข้างหน้าแล้วพูด "คุณคิโชวอินเองก็กลายเป็นทาสของผู้หญิงนั้นแล้วหรือไงกัน ทำไมถึงพยายามปกป้องขนาดนี้”

ฉันไม่ได้คิดจะปกป้องสามัญชนแบบนั้นซะหน่อยนะ! ฉันต้องการจะกลั่นแกล้งทาคามิจิให้รู้ซะบ้างถึงฐานะตัวเอง และฉันไม่ยอมให้ใครนอกจากฉันรังแกทาคามิจิหรอกนะ!!! ทำไมฉันพูดออกไปอย่างงั้นแล้วมองกันแปลกๆล่ะ ฉันไม่ได้ญาติดีกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆนะ อีกอย่างฉันแค่ไม่ชอบท่าทางอวดดีของสาวแกลพวกนี้ต่างหากล่ะนะถึงได้ออกตัวแบบนี้

พวกเซริกะจังก็ช่วยโต้ให้อีกแรง ก่อนทำท่าเหมือนเตรียมสู้กันตรงทางเดินนั้นเลย ริรินะที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็มายืนเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้าม

ปัญหาทั้งหมดจบลงเมื่อมีอาจารย์บังเอิญผ่านมาพอดี แต่ทาคามิจิดูไม่ได้ต้องการเอาเรื่องหรืออะไรเลยสักนิด ที่แขนเธอมีแผลถลอกหน่อยๆด้วย ผู้หญิงสามัญชนงี่เง่าคนนั้นไม่คิดจะรักตัวเองบ้างเลยหรือไง! ไม่ต้องมาขอบคุณฉันด้วยหน้าระรื่นเลยนะ!!!

ฉันหัวเสียจนเผลอทำอะไรที่คาดไม่ถึงลงไป...

-------------- (จบตอน 47) -------------

>>423-426 สองคนนี้ควรจะแต่งงานกันไปเลยนะ 5555555 แล้วไอ้ที่สื่อสารกันสองคนทางจิตนั่นคือไร๊ !?

>>436-437 โม่งฟิคทะลุมิติ คิดถึงน้าาาาา มาสม่ำเสมอตลอดเลย! เรย์กะคิมิดอลนี่ดูยังไงก็สายซึนชัดๆ เวลาตบกับซึรุฮานะนี่ท่าจะมันส์นะ ไม่มีใครยอมใครแน่ๆ จะเบนสายไปหาท่านไอระเลยก็ท่าจะน่ารักดี อัศวินกับคุณหนูผมม้วน >///<

>>436-437 เรย์กะคิมิสายซึนนี่น่ารักจัง ส่วนคาบุรากิ kimidolce นับวันยิ่งเผยความรั่ว 5555 ซึรุฮานะได้ปะทะเรย์กะแล้วววว บอกเหตุผลที่ไม่ยอมให้ใครแกล้ง เพราะตัวเองจะได้แกล้งได้คนเดียว ซึนชิบหาย ทำเอาทุกคนเงิบ

โม่งทะลุมิติหนีงานมาโล้วววว ขอบคุณค่ะ ฮือ เรย์ซึนน่ารัก เธอเริ่มโดนคำสาปทานุกิแล้วสินะ วันนั้นเธอฟาดเค้กไปสามก้อนแล้วนะเฮ้ย

>>436 ลั่น 5555 คาบุรากิkimiมองเรย์กะkimiขาดตลอด ดูออกว่าชอบเอ็นโจ พอโลกนี้ก็รู้ว่าชอบไอระ แถมตบมุกเฮฮาจริงๆ แต่เรย์กะเนี้ยสนิทกับวาคาบะสุดๆเลยแหะ ถึงจะซึน แต่ไปบ้านสาว เข้าไปปกป้องตลอด

>>442 เห็นด้วย ไม่ว่าเรื่องจริงรึฟิคไหนๆ คาบุกับโคโรเน่นี่คู่หูตบมุกชัดๆ

วันนี้ตอนใหม่มาเช้ามาก ขอบคุณโม่งแปลมากเลยนะ

อ่านไปก็แบบ อุแม่เจ้า ตอนนี้มีเซอร์วิสแทบจะทุกคน ไหนจะดื่มชากับคาบุเอ็นโจ ได้รับมาการองกับทีราสุมาด้วย ไอเท็มสองต่อเชียวนะ ซาโตมิยังเข้ามาหยิดเรื่อยๆ แถมยังขัดทางรักเคมาริไดฯได้อีก

ตอนนี้ตอนเดียวทำมิชชั่นครบเลยค่ะท่านเรย์กะ น่าภูมิใจจริงๆ

ปล1 คนรักที่กระซิบอย่างอ่อนโยน เปลี่ยนเป็นเอ็นโจที่กระซิบเมาท์เพื่อนได้ไหมคะ

ปล2 ขนอุณาโลมไม่อยู่แล้ว เรื่องวุ่นๆน่าจะเยอะขึ้น เย้!