ต่อจาก >>>/webnovel/3953/636/
กูปรับเนื้อหาให้อิงตามไทม์ไลน์หลักละ พาร์ทต่อที่ร่างไว้ในหัวพังเละไม่เป็นท่าเลย แง่มมมม
แต่แอบโชคดีที่สุ่มมาเจอช่วงคุณอิชิโนะคุระพอดี เอามาอ้างอิงได้ อุฮิ
คิดว่าถ้าสปีดแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆน่าจะได้ตอนยาวประมาณตอนนี้+ตอนที่แล้วต่อสองวันล่ะมั้ง ถ้าสมองไม่ตันซะก่อน
..........................................................................
“แน่ใจนะคะว่าไม่เป็นไร ให้ไปส่งที่ห้องเรียนแค่นี้เองเหรอคะ?”หลังจากบ่ายเบี่ยงเรื่องผนังเบี้ยวๆที่ไม่มีใครสังเกต วาคาบะจังก็อาสาไปส่งถึงห้องเรียนชั้นม.4 ช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้ สมแล้วที่เป็นนางเอกผู้แสนใจดีมีเมตตา!! ในฐานะนักเขียน--- ไม่สิ!! ในฐานะแม่ผู้ให้กำเนิด... รู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมากค่ะ!!
“ค่ะ เท่านี้ก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วค่ะ รุ่นพี่ทาคามิจิ”ฉันตอบกลับอย่างสบายๆ ได้มีโอกาสเดินคุยเล่นกับตัวละครหลักนี่ดีจังเลยนะคะ มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลยค่ะ ถ้ามีโอกาสอีกก็คงจะดี ขอช่องทางติดต่อเลยได้ไหมนะ? อยู่ๆก็ขอเลยแบบนี้จะตกใจหรือเปล่า?? อยากได้อีเมลจังเลยค่ะ~
“หืม... รู้จักฉันด้วยเหร--”
ผลั่ก!!
... วาคาบะจังถูกนักเรียนหญิงที่เดินสวนมากระแทกจนล้ม... นี่เธอทำอะไรกับลูกสาวของฉันน่ะ!! ขอโทษมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! อ๊ะ... ลืมไปเลย คนที่ใส่ตัวละครจอมกลั่นแกล้งเต็มไปทั่วโรงเรียนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ลืมๆมันไปเถอะค่ะ ขอโทษนะวาคาบะจัง...
“อุ๊ยตายจริง... มีสามัญชนเดินอยู่แถวนี้ด้วยเหรอเนี่ย คราวหลังเดินดูตาม้าตาเรือหน่อยสิยะ”
...
ขอถอนคำพูดค่ะ... ฝ่ายนั้นจงใจเดินมาชนชัดๆเลยนะ!! หาเรื่องกันนี่นา!! มันจะเกินไปแล้วนะ!!
“ส่วนเธอ... เด็กม.4คนนั้นน่ะ อย่าเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนี้จะดีกว่านะ เดี๋ยวจะติดกลิ่นเหม็นสาปคนจน”นักเรียนหญิงคนนั้นปรายตามองมาทางนี้แล้วเดินจากไป ทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะแหลมๆดังก้องกังวาลอยู่ตามโถงทางเดิน
“เอ่อ... รุ่นพี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?”ฉันยื่นมือส่งให้วาคาบะจังที่ลงไปกองอยู่กับพื้น มาซายะคุงล่ะอยู่ไหน?? ข้อหาทำร้ายวาคาบะจังน่ะมีโทษหนักนะ มาจัดการยัยนั่นเดี๋ยวนี้เลย นี่คือคำสั่ง!! ... โวยวายไปก็ไม่ได้อะไร เพราะฉันก็เขียนเรื่องนี้จบไปนานแล้ว คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามเนื้อเรื่องค่ะ
“อื๋อ ไม่เป็นไรๆ ไปกันต่อเถอะ”วาคาบะจังลุกขึ้นปัดตามเนื้อตามตัวแล้วยิ้มร่า
“...”รู้สึกจะมีอะไรที่ต่างออกไปนิดหน่อยนะคะ...?
“อ๊ะ...”บอกแล้วไงคะว่าตรงนี้เป็นสถานที่สำคัญของเนื้อเรื่อง จะมีตัวละครหลักเดินป้วนเปี้ยนไปมาก็ไม่แปลกอะไร แค่หันหลังไปก็เจออีกคนแล้วค่ะ คิโชวอิน เรย์กะ... ดูเหมือนจะมองอยู่ตลอดเลยด้วยล่ะค่ะ หวาๆๆ ผ่านมาได้นิดเดียวก็เจอบอสใหญ่แล้วเหรอเนี่ย ทำยังไงดีล่ะ!?
“...”คิโชวอิน เรย์กะก้าวฝีเท้าช้าลงเมื่อเดินผ่านพวกเรา เธอขนตาหนาเป็นแพกระพือเล็กๆเมื่อกะพริบตาลงช้าๆ ในดวงตาฉายแววเย็นชาอยู่ไม่น้อยเมื่อจดจ้องมาที่วาคาบะจัง บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปทันที ลูกสมุนซ้ายขวาที่เดินหัวเราะคิกคักมาตลอดทางก็หยุดเงียบลง ยิ่งทวีความกดดันให้รู้สึกชวนอึดอัด ไม่ดีแน่ๆ... สถานการณ์ตอนนี้แย่สุดๆไปเลย วาคาบะจังตัวแข็งไปแล้วนะ!!
“... รุ่นพี่ทาคามิจิคะ...?”ฉันตีเนียนไม่สถานการณ์แล้วทำลายความเงียบทิ้งซะ ยังไงตรงนี้ก็มีฉันอยู่ทั้งคน คิโชวอิน เรย์กะคงไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งหรอกค่ะ คิดว่านะคะ?
“อะ... อื้ม!! เราไปกันต่อเถอะ”วาคาบะจังเดินนำหน้าฉันไปอย่างรวดเร็ว อื้อๆ แบบนี้แหละดีแล้ว ถึงมาซายะคุงจะไม่อยู่ แต่ฉันก็จะปกป้องเอาไว้เองค่ะ เชื่อมือได้เลย!!
“... เย็นนี้จะกินอะไรดีนะ...”
“...!?”เอ๋?? เมื่อกี้ใครพูดน่ะ? ... หันหลังกลับไปก็เห็นแค่คิโชวอิน เรย์กะเดินออกไปพร้อมลูกสมุนอยู่ไกลๆ... อ๊า!! ขนาดมองไกลๆยังดูน่ากลัว สมกับเป็นนางร้ายที่ทุกคนเกลียดกันจริงๆ เมื่อกี้เล่นเอาซะเกือบหยุดหายใจเลยค่ะ
ว่าแต่ขนตาที่คุณผู้ช่วยแนะนำเทคนิคให้สวยดีนะคะ...
..........................................................................
เย็นนี้เจ๊จะท่านอะไรดี