"ทำยังไงต่อล่ะทีนี้..."
อุเมวากะพ่นลมหายใจออกมา ขณะมองร่างของหญิงปริศนาที่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำในบ้านตัวเอง
เขาเคยแอบพาสัตว์เข้าบ้านมามากมาย แต่กะคนนี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละ
แม้ว่าชายหนุ่มจะยังกังวลถึงสุนัขของเขาอยู่ แต่จะให้นิ่งดูดายปล่อยผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปอย่างที่เคยก็เป็นไปไม่ได้ หลังตรวจสอบดูแล้วว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆและพยายามปลุกเรียกแล้ว เขาก็ตัดสินใจพาเธอมาที่บ้านอย่างไร้ทางเลือก
ถึงตอนนี้ เพราะว่าเธอตัวชุ่มโชกไปด้วยฝน ทำให้ชุดเดรสสีดำนั้นแนบลำตัวจนเห็นสรีระเด่นชัด นั่นทำให้เขาสับสนว้าวุ่นไปหมด
เมื่อสักครู่นี้เขาเพิ่งได้เช็คข้อความโทรศัพท์ พบว่าแม่ส่งข้อความมาว่าติดฝนหนักคงจะกลับดึก ตอนนี้ที่บ้านจึงไม่มีใครอื่นอีกเลย เขาลองโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสาวที่สนิทกัน แต่กลับโดนตัดสายทิ้ง ท่าทางว่าจะยังโดนโกรธไม่หายจากการที่เขาไปล้อเลียนเรื่องความเป็นทอมบอยของเธอ
"โว้ย! ช่วยไม่ได้ล่ะ ขอโทษทีนะ แต่ฉันสาบานเลยว่าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีน่ะ!"
อุเมวากะตะโกนกล่าวสาบาน ฟ้าก็ร้องดังครืนคล้ายกับจะตอบรับพอดี
ท้ายที่สุดแล้วเขาก็จัดการช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สาวปริศนาใหม่อย่างทุลักทุเลด้วยพยายามหลับตาและไม่ให้เผลอสัมผัสส่วนสำคัญ ชุดเดรสแขนยาวถูกแทนที่ด้วยเสื้อยืดที่สกรีนรูปลูกหมาน่ารักๆ กางเกงขาสั้นและชั้นในที่เขาแอบไปขโมยมาจากห้องของพี่สาว จากนั้นก็พาร่างนั้นมานอนบนฟูกที่ห้องนั่งเล่นที่ปูไว้ก่อนแล้ว จัดแจงเปิดฮีตเตอร์คลายความเย็นจากฝน
มองดูเรือนผมหนาสีดำยาวที่ลีบเพราะซับน้ำ พอคิดว่ามันอาจจะทำให้ไม่สบายหรือเป็นปอดบวมอย่างที่เบียทันเคยเป็น เขาก็อดไม่ได้ที่ไปเอาไดร์เป่าผมของแม่มาเป่าให้แห้ง เกือบจะหยิบไดร์และหวีของเบียทันมาแล้ว โชคดีที่ยั้งตัวเองได้ทันควัน
"เฮ้อ...."
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง การดูแลคนนี่ยากกว่าดูแลหมาเสียอีก ขณะเป่าผมไปก็จ้องมองไปที่หน้าต่าง ฝนยังตกอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเร็วๆนี้ เบียทันจะเป็นยังไงบ้างนะ... ในใจเขายังคงร้อนรน แต่ก็คิดว่าสภาพอากาศแบบนี้มันลำบากเกินไปจริงๆ ได้แต่หวังว่าจะไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นล่ะนะ
"เบียทัน รออาทันก่อนนะ..."
ผ่านไปสักพักจนผมของเธอแห้งสนิทฟูขึ้นอย่างที่เขาพึงพอใจ เขาก็กลับมาสังเกตหญิงปริศนาผู้นี้ชัดๆครั้งแรก ในตอนแรกที่พบที่พื้นข้างนอกนั้นสภาพของเธอแทบดูไม่ได้ แต่ตอนนี้หน้าที่ซีดเผือดนั้นก็เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว โครงหน้ารูปไข่สวย ขนตาเป็นแพยาว ปากสีกุหลาบ ทุกอย่างดูสวยงามลงตัวราวกับตุ๊กตาผู้หญิงในห้องของพี่สาว
อุเมวากะชักรู้สึกตัวเองเสียมารยาทไปเยอะแล้ว ถอนสายตาตัวเองออกมา รีบออกจากห้องนั่งเล่น เอาเสื้อผ้าที่เปียกฝนโยนเข้าเครื่องซักผ้า ก่อนจะไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อเย็น
ด้วยความขี้เกียจ ท้ายที่สุดจึงออกมาเป็นเมนูสุดง่ายอย่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นเปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวสกู๊ปใหญ่ที่กำลังเป็นประเด็นในช่วงนี้ทิ้งไว้ แล้วนั่งซดบะหมี่ ก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อสักครู่เจอกระเป๋าสตางค์ในชุดเดรส เขาก็ถือวิสาสะเปิดดู
"หือ? คุ้นๆจังแฮะ..."
เขาพบกับบัตรนักเรียนที่มีรูปชัดเจนว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น ส่วนชื่อสกุลนั้น ช่างดูคุ้นเคยคลับคล้ายคลับคราว่าเคยได้ยินมาก่อน...
"อ๊ะ!?"
อุเมวากะหยิบบัตรนักเรียนนั้นขึ้นมาเปรียบเทียบกับชื่อของสกู๊ปข่าวในทีวี ตัวอักษรคันจินั้นตรงเป๊ะไม่ผิดพลาด
"คิโชวอิน..."
ใช่แล้ว! คดีการฉ้อโกงยักยอกทรัพย์ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์วงการธุรกิจของญี่ปุ่นที่เพิ่งถูกเปิดโปงเมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมาจนกลายเป็นข่าวดังครึมโครมทั่วประเทศ! บริษัทคิโชวอินไงล่ะ!
____________________
ทำไมเบียทันดราม่าจังวะ ถถถถ
ข้างบนไม่ติด เอาใหม่ >>>/webnovel/3899/987