Fanboi Channel

ต่อจาก >>>/webnovel/3899/943-944 ตอนแรกก็ว่าจะเขียนดีๆไม่ออกทะเล แต่พอเขียนจริงนี่เข้า New world นำหน้าพวกลูฟี่เลยทีเดียว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมาข่าวก็แพร่กระจายไปทั้งโรงเรียนเหมือนกระแสน้ำตอนเขื่อนแตก ข่าวอุบัติเหตุที่ฉันเตะบอลใส่หน้าคิโชว์อิน เรย์กะ จนล้มหัวฟาดพื้นถูกตัดแต่งเป็นฉันจงใจเตะใส่คิโชว์อิน เรย์กะจนล้มหัวฟาดพื้นเพื่อล้างแค้นกับเรื่องเมื่อตอนงานโรงเรียน…
และมันช่างน่าตลกที่หลายๆคนเชื่ออย่างหลังกันเป็นส่วนใหญ่ จนตอนนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้ฉันและผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้อยู่ในเหตุการณ์ก็เริ่มมองฉันแปลกๆ โดยเฉพาะพวกสภานักเรียนที่มองฉันด้วยสายตาที่แปลกกว่าคนอื่นๆมากจนฉันกลัว…
แต่ฉันก็พยายามทำตัวเป็นปรกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้คิโชว์อิน เรย์กะนอนโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ในความดูแลของหมอที่เก่งที่สุดในประเทศ แน่นอนว่าตระกูลของฉันออกค่ารักษาทั้งหมด รวมทั้งค่าเสียหายที่ทางฝั่งตระกูลคิโชว์อินเรียกร้องมาด้วย
ที่จบลงแค่จ่ายค่าเสียหายนั้นต้องขอบคุณสมาชิกในชมรมฟุตบอลทุกๆคนที่ทำให้ฉันรอดพ้นจากชะตากรรมอันเลวร้ายมาได้ สมาชิกชมรมที่เห็นเหตุการณ์ช่วยกันยืนยันจนท่านประธานคิโชวิอินใจอ่อน
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังคงต้องไปเยี่ยมคิโชว์อิน เรย์กะทุกวัน ดังนั้นหลังจากซ้อมเสร็จ ฉันก็ออกไปหาซื้อของฝากสำหรับเยี่ยมผู้ป่วยและไปหาคิโชว์อินที่โรงพยาบาล…ฉันทำแบบนี้มาราวๆ 2-3 วันแล้วล่ะ
“มาได้ซักทีนะ…” คนแรกที่ออกมาต้อนรับฉันที่หน้าห้องของคิโชว์อิน เรย์กะคือพี่ชายของเธอชื่อคิโชว์อิน ทาคาเทรุ นับตั้งแต่คิโชว์อิน เรย์กะนอนเป็นผักอยู่บนเตียง เจ้าตัวก็อยู่เฝ้าเกือบทั้งวัน ทุกวัน
และสายตาที่เขาจ้องมองมาที่ฉัน มันเหมือนกับพญายมราชกำลังจ้องมองคนบาปอยู่เลย…
“วันนี้ผมติดซ้อมใหญ่เลยมาช้าน่ะครับ”
“คงไม่ได้ทำใครเจ็บเพิ่มหรอกนะ?”
“…”
ฉันพูดอะไรไม่ออก ในขณะที่คุณทาคาเทรุมองฉันไม่วางตาระหว่างที่นั่งอยู่บนโซฟาที่มุมหนึ่งของห้อง ฉันก็ได้แต่เดินตัวสั่นไปเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันและเลื่อนเก้ามานั่งข้างเตียงของคิโชว์อิน
ในวันนี้คิโชว์อิน เรย์กะก็ยังคงสวยงามเหมือนเดิม เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศสขนาดเท่าคนจริงที่สวมชุดผู้ป่วยอยู่ ฉันนั่งเฝ้าและมองใบหน้าอันวิจิตรงดงามหาสิ่งใดเปรียบจนเวลาผ่านพ้นไประยะหนึ่ง ฉันจึงสำเหนียกตนเองได้ว่า…เมื่อก่อนฉันกลัวคิโชว์อิน เรย์กะเพราะอะไร?
เพราะเธอเป็นลูกสาวของประธานคิโชว์อิน เพราะเธอเป็น Pivoine หรือเพราะเธอเป็นเธอ……ฉันกลัวเพราะฉันแค่ไม่เข้าใจตัวเธอเท่านั้นเอง…พอได้อยู่ใกล้ๆและทำความเข้าใจสิ่งรอบตัวเธอแล้ว ฉันไม่รู้สึกกลัวเธอแม้แต่น้อย
“หมดเวลาของนายแล้ว…กลับไปได้แล้ว”
“…ครับ”เพราะฉันกลัวพี่ของเธอมากกว่าอะนะ…
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านได้ 5 วันแล้ว คิโชว์อินก็ยังนอนโคม่าเหมือนเคย แต่ที่โรงเรียนฉันกลับต้องเจอเรื่องที่ฉันไม่เคยได้เจอกับตัวเองมาก่อน
“ฝีมือใครเนี่ย…”
บนโต๊ะของฉันในห้องเรียน มีคนมาเขียนคำว่า ‘ไอ้ฆาตกร’ ตัวโตๆไว้ ตอนพักเที่ยงก็มีคนสกัดขาฉันจนล้ม ข้าวที่ซื้อมาก็หกเลอะเต็มพื้นจนอดกิน ตกเย็นก็มีคนแอบเอากระเป๋าของฉันไปซ่อน กว่าจะหาเจอเสียเวลาไปเยอะ จนคุณทาคาเทรุหัวเสีย…
ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย…แต่ว่า…ก็สมควรแล้วล่ะ ฉันพยายามจะแก้มือด้วยการมาโรงเรียนตอนเช้าตรู่ ตอนเที่ยงก็ห่อข้าวมากินเองไม่วุ่นวายที่โรงอาหารและสุดท้ายตอนซ้อมก็เอากระเป๋าไปซ่อนเอง เป็นแบบนี้ไปจนถึงจบสัปดาห์แรก…
พอเริ่มสัปดาห์ต่อมาก็มีเรื่องเซอไพรซ์กับฉันอีกแล้ว…ในเช้าวันจันทร์ ครบรอบ 1 สัปดาห์ของเหตุการณ์นั้น สมาชิกสภานักเรียนคนนึงก็เข้ามาทักทายฉัน

“ว่าไงครับท่านประธานชมรมฟุตบอล?”
“ก็เรื่อยๆ ถึงช่วงนี้จะมีเรื่องลำบากเล็กๆน้อยๆพอเป็นสีสันชีวิตก็เถอะ”
“ม่ายๆ ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องที่คุณโดนแกล้ง…ผมหมายถึงเรื่องของยัยคิโชว์อิน…รู้สึกยังไงบ้างที่ได้ล้างแค้นพวก Pivoine?”
“หา!? ล้างแค้น!? พูดเรื่องอะไรน่ะ!?”
“ชูว์…อย่าเสียงดังไป…ผมรู้นะครับว่าในใจลึกๆคุณอยากทำแบบนี้มานานแล้ว หลายคนในซุยรันก็เหมือนกัน อยากจะกระชากหน้ากากผู้ดีจอมปลอมของพวก Pivoine อยากจะผลักพวกมันลงเหว…อยากจะทำลายล้างพวกหนอนติดปีกอย่าง Pivoine..”
“เอ่อ…ผมว่าคุณว่า Pivoine แรงไปนะ จริงพวกนั้นนิสัยไม่ดีแต่ก็แค่บางคน อย่างคุณคิโชว์อินเองก็ช่วยคนอื่นๆมามากนี่”
“ใช่ คิโชว์อิน เรย์กะ ต่อหน้าทำเป็นคุณหนูแสนดีแสนบอบบาง แต่ลับหลังก็เป็นได้แค่นังร่านเที่ยวหาผู้ชายไปวันๆ นั่นแหละ”
“นี่!”
“เอาเป็นว่า..”สมาชิกสภานักเรียนจู่ๆก็ยื่นการ์ดเชิญแปลกๆให้ฉัน การ์ดเชิญร่วมงานเลี้ยงน้ำชาเวลา สี่โมงเย็น ที่อาคารเก่าที่ถูกปิดร้างรอวันรื้อทิ้งนี่…ได้ยังไงกัน… “ผมเชื่อว่าคุณต้องมา…”
“…” แล้วตลอดวันนั้นฉันก็ได้คิดว่าจะไปไม่ไปดี จะเอาไปปรึกษาใครคงไม่ได้..แต่จะทิ้งไปเฉยๆก็ไม่ได้เหมือนกัน…ทำไมฉันต้องมาพัวพันกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยเนี่ย…แค่เรื่องบังเอิญเรื่องเดียวแท้ๆ…
.
.
“สมแล้วที่เป็นกองหน้าอันดับหนึ่งของประเทศ คุณไม่ทำให้ผมผิดหวังจริงๆด้วย” สมาชิกสภานักเรียนคนเดิมออกมาต้อนรับฉันด้วยหน้ากากจิ้งจอกแบบที่ขายในงานวัดปิดบังใบหน้า
“ฉันไม่ว่างทั้งวัน มีธุระอะไรก็ว่ามา”
“รุนแรงจังนะ แต่ไม่เป็นไร เข้ามาร่วมงานเลี้ยงก่อนสิและขอโทษด้วยที่ลืมแนะนำตัวแต่ผมคงเปิดเผยตนเองไม่ได้ เรียกผมว่า ’ลูคุง’ แล้วกันนะ” เฮ้อ..แต่ว่าแล้วลูคุงก็พาฉันเข้าในอาคารที่เหมือนจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ ลูคุงพาฉันเดินลึกเข้าไปในอาคารและลงไปชั้นใต้ดิน
ชั้นใต้ดินของอาคารมีประตูที่ใช้การได้เพียงบานเดียว ลูคุงเปิดประตูออกเผยให้เห็นถึงความลับที่ถูกซ่อนอยู่ที่นี่ ที่ซุยรันแห่งนี้…
ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างพอๆกับห้องเรียน 2 ห้อง มีไฟส่องสว่างเจิดจ้า บนกำแพงฝั่งซ้ายมีจอมอนิเตอร์มากมายราวๆ 100 จอเห็นจะได้ ถัดจากจอก็เป็นบอร์ดขนาดใหญ่ที่มีรูปของสมาชิก Pivoine ทุกคนอยู่ กำแพงตรงกลางด้านหน้าของฉันเป็นธงผืนใหญ่ ธงดอกโบตั๋นที่ถูกกากบาททับไว้ และกำแพงฝั่งขวามีประตูเหล็กหนาด้วย
กลางห้องมีนักเรียนชายทั้งหมด 9 คน แต่ละคนก็สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าไว้เหมือนลูคุง… ทั้งหมดนั่งล้อมโต๊ะกลมกันที่กลางห้อง…
“ห้องนี้มัน..”
“เชิญนั่งครับ…”ลูคุงไม่ฟังคำถามของฉัน แต่ฉันก็จำใจนั่งในโต๊ะที่ว่างอย่างจำยอม ลูคุงพยักหน้า ทุกคนที่นั่งพยักหน้าและลูคุงก็เริ่มอธิบายสถานการณ์ให้ฉันฟัง
“เอาล่ะ เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง ผมขอเรียกคุณว่าเอสคุงแล้วกันนะ เอาล่ะ เอสคุง ผมขอต้อนรับเข้าสู่ ‘สภานักเรียนใต้ดิน’ และผมคือประธานคนปัจจุบันชื่อลูคุง “
“สภานักเรียนใต้ดิน?”
“ใช่แล้ว เนิ่นนานหลายทศวรรษ ซุยรันตกอยู่ภายใต้อำนาจมืดของ Pivoine พวกเราสภานักเรียนก็ได้ต่อกรกับพวกมันแค่บางครั้งบางคราว จนกระทั่งท่านประธานนักเรียนคนหนึ่งชื่อ อุเมซึกิ หรือที่รู้กันในชื่อ อุซึกิคุง ประธานสภานักเรียนใต้ดินรุ่นแรก ได้ก่อตั้งสภานักเรียนใต้ดินขึ้นมาเพื่อเป็นอีก 1 กำลังในการต่อกรกับอำนาจมืดของ Pivoine!”
“..แล้ว”
“ในเมื่อพวก Pivoine มักใช้อำนาจมืดของครอบครัวเล่นงานและสร้างความเดือดร้อนให้นักเรียนคนอื่น ไฟต้องเจอไฟ ความมืดต้องเจอกับความมืด ความชั่วต้องเจอกับความชั่ว พวกเราเล่นเกมนอกกฎกับพวก Pivoine เพื่อทำลายพวกมันให้สิ้นซาก…ถ้ายังไม่เชื่อ..บูตะคามิคุง..เอายัยนั่นออกมาโชว์ซะสิ”

ว่าแล้วคนที่อ้วนที่สุดในกลุ่มก็เดินไปเปิดประตูเหล็ก และเดินเข้าไป ไม่ช้าก็ได้ยินเสียงลาก เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และยิ่งใกล้เข้ามาเท่าใด หัวใจของฉันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ..อย่าเป็นสิ่งที่ฉันคิดเชียว…แต่มันดันใช่…
บูตะคามิคุงลากเด็กผู้หญิง ม.ต้นคนหนึ่งออกมาจากห้อง เธอโดนมัดไว้ด้วยโซ่เหล็ก เสื้อผ้าก็ขาดจนเกือบเปลือย ทั้งตัวเต็มไปด้วยแผลฟกช้ำและแผลอื่นๆ อีกมากจนนับไม่ไหว ปากก็ถูกมัดปิดด้วยเชือกที่ถูกมัดจนแน่นมากๆ แน่นพอจนเห็นเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ถึงตรงนี้ หัวใจของฉันก็ราวกับหยุดเต้นเมื่อบูตะคามิคุงโยนเด็กผู้หญิงมาตรงหน้าผม
“เธอคนนี้คือ ฟูจิวาระ มิซากิ เป็นสมาชิก Pivoine ชั้น ม.ต้น และเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของพวกเรา เราจับเธอได้เมื่อราวๆ อาทิตย์ก่อน ครอบครัวของเธอปิดข่าวได้ดีจริงๆ ผ่านมาขนาดนี้ยังไม่มีใครรู้เรื่องเลย”
“นายทำไปได้ยังไง…ถึงจะเป็น Pivoine…แต่ก็เป็นนักเรียนซุยรัน..”
“อย่าเหมารวมนักเรียนทั่วไปแสนน่ารักกับ Pivoine อันน่ารังเกียจสิ ที่ผมชวนมาร่วมงานเลี้ยงก็เพื่อสิ่งนี้…เชิญมาเพื่อให้คุณได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเราสภานักเรียนใต้ดิน เพื่อทำลาย Pivoine ให้สิ้น…ทำตามที่ซ้อมไว้ ไทคุง”
จู่ๆ เจ้าคนผอมก็เดินเข้าไปในห้องหลังประตูเหล็กและเดินออกมาพร้อมคีม ไทคุงเดินมาหาฉันและยัดคีมลงมาในมือฉัน บูตะคามิคุงปลดเชือกที่ปากของฟูจิวาระ เมื่อเชือกออกจากปาก เด็กที่น่าสงสารก็ร้องขอความช่วยเหลือแทบทันที
“ฟุจิวาระจังน่ะฟันสวยมากเลยนะ ผมเดาได้เลยว่าคุณต้องอยากได้มันมาประดับห้องแน่ๆ”
“ฉันไม่ทำแน่…”
“ไม่ คุณต้องทำ”
“ไม่มีวันซะหรอก”
“งั้นแผน 2 ทุกๆคนเอาเลย”
“เฮ้ พวกนายจะทำอะไรน่ะ!?”
สมาชิกสภานักเรียนใต้ดินคนอื่นๆกรูเข้าและล็อกตัวฉันไว้และบังคับให้ฉันถอนฟันของฟูจิวาระ…หมดทุกซี่ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดทรมานของฟูจิวาระยังคงหลอกหลอนตัวฉันแม้จะออกจากอาคารมาแล้วก็ตาม
“ 5 โมงเย็นพอดี ผมว่าคุณคงไปเยี่ยมนังนั่นทันนะ”
“,,อืม”
“ไม่ต้องห่วง คุณมอบความกล้าให้พวกเรา สภานักเรียนใต้ดินในการโจมตีเหล่า 3 ผู้ยิ่งใหญ่แห่ง Pivoine หลังจากเล่นงานพวกปลาซิวปลาสร้อยมาเสียนาน ตอนนี้พวกเราเริ่มวางแผนการใหญ่และคุณก็เป็นหนึ่งในตัวหมากสำคัญของพวกเรา…คิโชว์อิน เรย์กะหายดีเมื่อไหร่…ผมรับประกันเลยว่าคุณจะเป็นแรกที่ได้เล่นกับเธอและเป็นเจ้าของเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต…โชคดีและเก็บฟันพวกนั้นไว้ดีๆล่ะ”
ลูคุงเดินจากไปปล่อยให้ฉันยืนอึ้งเพียงลำพัง เวลา 1 ชั่วโมงที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันเลย…ฉันเอากล่องที่เก็บฟันของฟูจิวาระไปเก็บในกระเป๋านักเรียน ไปเยี่ยมคิโชว์อินตามปกติ ก่อนจะเอากล่องฟันไปฟังดินและทำการสวดส่งวิญญาณ…เช้าวันต่อมา จักรพรรดิ คาบุรากิ มาซายะก็เรียกฉันไปพบ…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบละ