Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)

.

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

เจิมมมมมม

ขอยูกิโนะมาฮีล แจกยาแก้ท้องร่วงทีค่ะ ถถถถ

ปิดท้ายนั่นมัน shojo หรือ thriller

ขำช่วงปิดท้ายของมู้ก่อนว่ะ โพสต์สุดท้ายนั่นฆตกรรมหมู่สินะ 55555

ต้องเพิ่มแท็ก thriller / horror / murder ด้วยมั้ย

ปิดมู้ได้สวยมาก ฆาตกรรมหมู่ชัดๆ ว่าแต่ใครจะลองเจิมแกงกะหรี่จานนี้ก่อนดีวะ

กูขอแค่ปลายช้อนชาพอนะ ไม่ไหวจะแย่งห้องน้ำกับโม่งคนอื่น555555

กูขอพุดดิ้งก่อนมันจะลงไปในแกงกระหรี่

กูใช้สิทธิ์กินข้าวเย็นแล้ว จึงไม่สามารถแดกแกงมิราเคิลได้ ขอให้โม่งอื่นโชคดีกับการกิน

คิดว่าเมนูจานนี้ถ้าเอาไปเสิร์ฟ แต่ละคนจะออกอาการยังไงบ้างวะ

วาคาบะ: ทำอะไรลงไปน่ะคะ! คุณคิโชวอิน!?
คาบุรากิ: ไอ้นี่มันคืออาหารแน่เรอะ?
เอ็นโจ: ก็...ดูมีความคิดสร้างสรรค์(?)ดีนะครับ
ยูกิโนะ: ผมยังไม่หิวเลยอะ ไปเล่นข้างนอกด้วยกันเถอะนะฮะ

>>11
ท่านพี่: วันนี้พี่ต้องนอนเร็ว มีพรีเซนต์งานแต่เช้า ขอตัวก่อนนะ
ท่านพ่อ: .....//น้ำตาไหลพราก แต่ก็กิน
ท่านแม่: (กดเบอร์หมอประจำตระกูลรอไว้เลย)

>>12 ท่านแม่ปลีกตัวหนีไปแบบเนียนๆเหมือนท่านพี่ บอกว่าไม่ทานมื้อเย็นเพื่อความงาม แล้วก็กดเรียกรถพยาบาลให้ท่านพ่อ

>>11
คันตะคุง: ดูเหมือนที่สอนไปคราวที่แล้วจะยังไม่เข้าใจสินะ โคโรเน่

>>11 ซากุระ : ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ขอโทษคนทำอาหารทั่วโลกเดี๋ยวนี้นะย่ะ!!

คิดว่าอิมาริจะกินหรือเลี่ยง 55555

>>16 อิมาริยังไม่รู้นี่นาว่าฝีมือทำอาหารท่านเรย์กะเป็นยังไง ตอนได้ช็อกโกแลตก็ได้เวอร์ชั่นที่ดีที่สุดอีกต่างหาก อาจจะติดกับก็ได้นะ 55555

>>17 จะว่าไปท่านอิมาริโชคดีจังนะ ท่านพี่กับท่านพ่อต้องทรมานตั้งหลายปี ท่านอิมาริได้ครั้งแรกก็ของดีเลย คนเขียนแอบลำเอียง55555555555

นั่งทำสารบัญเอ็นโจไป เพิ่งจะเสร็จ //ปาดเหงื่อ
กำลังทำสารบัญคาบุรากิ ต้องเขียนของที่คาบุรากิให้วาคาบะด้วยมั้ยวะ

>>19 แล้วแต่มึงเลย มีก็ดีแต่ถ้ามึงเหนี่อยแล้วก็ไม่เป็นไร จริงๆเหมือนเห็นกระทู้ก่อนๆเคยมีโม่งมาลิสต์ไว้ที่กูจำไม่ได้แล้วแฮะว่ากระทู้ไหน
แอบนานอยู่เหมือนกัน น่าจะตอนช่วงให้เมเปิ้ลไซรัป

>>/webnovel/3689/412 แต่ไม่มีเลขตอน

>>>webnovel/3689/412 แก้ลิงค์ๆ

อ่าวขอโทษ ไม่ติด พิมพ์ยังไงวะ ;w;

>>>/webnovel/3689/412 เออ น่าจะถูกแล้วมั้ง

>>23 >>>/webnovel/3689/412 กูแก้ให้ละ
ขอบคุณมึงมาก กูก็พิมพ์เรื่อยๆ เจอก็จดลิสต์ไว้

>>25 ขอบคุณที่ช่วยแก้ กูขอโทษที่ทำกระทู้รก ;w;

ต่อจาก >>>webnovel/3899/987
---------------------

"ไม่นะ! เบียทัน!"
อุเมวากะตื่นตระหนกคิดว่าอาจจะมีใครลักพาตัวเบียทันไป เขาถอนเชือกล่ามคอมาตรวจดูก็พบว่ามันถูกกัดจนขาด ท้องฟ้าส่งเสียงครืนๆน่ากลัว นี่อาจจะเป็นสาเหตุให้เบียทันตกใจตื่นตัวจนเผ่นหนีไป

"เบียทัน! อยู่ที่ไหนน่ะ เบียทัน!"

อุเมวากะไม่ชักช้ารีบตะโกนเสียงดังลั่นแม้จะถูกเสียงฟ้าร้องกลบไป แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ วิ่งไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยที่สุนัขของเขาอาจจะวิ่งผ่าน

สายฝนซัดกระหน่ำจนกระทั่งร่มต้านทานไม่อยู่ ตอนนี้เขาเปียกโชกไปทั้งตัว ไม่ต้องพูดถึงข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเลย ถึงบ้านแล้วจะต้องโดนแม่ด่ายับไปหลายชั่วโมงแน่ แม้จะรู้แบบนั้นแต่อุเมวากะก็ไม่ได้สนใจนัก

"เบียทัน!"

เขาวิ่งไปตะโกนไปอย่างต่อเนื่อง มันก็เคยมีบ้างที่เบียทันผลัดหลงกับเขา แต่ทุกครั้งที่เขาตะโกนเรียก เบียทันก็เห่ารับแล้วรีบวิ่งมาหาเสมอ เพียงแต่สถานการณ์ที่มีพายุแบบนี้ทำเอาทุกอย่างเลวร้ายลงไปนัก

อุเมวากะวิ่งไปตามทางจนถึงที่บ้าน เขาโยนข้าวของที่ซื้อมาไว้ตรงทางเข้า แล้วก็รีบเข้าไปตรวจดูว่าเรย์ทันวิ่งกลับเข้ามาที่นี่หรือเปล่า แต่ก็ไร้ร่องรอยที่บ้านไม่มีใครเลย

ทำไงดี ทำไงดี

เขาคิดอย่างร้อนรนขณะวิ่งกลับออกไปข้างนอกพร้อมเสื้อคลุมกันฝน พร่ำตะโกนเรียกหาและวิ่งไปเรื่อยอย่างไร้ทิศทาง

ถ้าหากเบียทันเป็นแบบตอนนั้นอีกล่ะ?

เขาย้อนนึกถึงอดีต
มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเบียทัน

+++++

วันนั้นเองก็เป็นวันที่ฝนตกเช่นกัน อุเมวากะวัยประถมปลายได้พบกับเรื่องสุดช็อกที่สุดในชีวิตตอนนั้น เมื่อ เบียทริกซ์ อาจารย์ฝรั่งผมสีน้ำตาลสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่เขาปลื้ม ประกาศว่าเธอกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์

"ไม่จริ๊ง!!"
เขาเดินถือร่มร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างโศกเศร้าท่ามกลางสายฝนหลังเลิกเรียน คิดว่าหากตัวเองเกิดเร็วกว่านี้สักสิบปี ยี่สิบปีก็คงจะดี

ขณะที่เขาเดินก้มหน้าร้องไห้ ก็ได้ยินเสียงของสุนัขดังแว่วมา ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจนัก แต่สักพักเขาก็จับได้ว่าเสียงสุนัขที่ดังมานั้นฟังดูอ่อนแรงเหลือเกิน อุเมวากะหันรีหันขวาง แม้จะเป็นพื้นที่ละแวกบ้าน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะคุ้นเคยทุกพื้นที่

เขาค่อยๆเดินไปตามทางค้นหาทิศทางที่ได้ยินเสียงแว่วมา จนกระทั่งพบลูกสุนัขขนสีน้ำตาลตัวน้อยนอนอยู่กับพื้นริมทาง พื้นที่เจิ่งนองน้ำฝนนั้นมีสีแดงปะปนอยู่

"เอ๋!?"

เด็กชายค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ เสียงร้องครางแผ่วเบากว่าเมื่อสักครู่เสียอีก เขาเข้าไปใกล้จนมองเห็นได้ว่ามันบาดเจ็บ ตัวสั่นหงึกๆดูน่าสงสาร บางทีมันอาจจะโดนรถชนหรืออาจจะโดนคนใจร้ายทำร้ายมา อุเมวากะก็ไม่แน่ใจนัก

ทำยังไงดีล่ะ?

นั่นคือสิ่งที่เขากังวล หากอุ้มมันไปที่บ้านเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าที่บ้านจะว่ายังไง เมื่อปีที่แล้ว เขาเคยอุ้มแมวที่โรงเรียนกลับมาที่บ้าน ก็โดนตำหนิไปค่อนวันทั้งจากที่บ้านและที่โรงเรียนทำเอาเขาไม่กล้าทำอีก แล้วถ้าเป็นตัวนี้ล่ะ? แม้เขาจะมั่นใจว่าที่บ้านไม่ได้เป็นคนใจจืดใจดำที่จะไล่สุนัขบาดเจ็บได้ลงคอ แต่เขาก็ยังหวาดกลัวอยู่ดีตามประสาเด็กๆ

เด็กชายหันรีหันขวางอย่างลังเล ก่อนที่จะตัดสินใจวางร่มของเขาลงข้างลูกสุนัขเป็นกำบัง ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งฝ่าฝนจากไป

+++++

"เบียทัน!!!"

เขารู้ดีถึงความผิดพลาดในอดีตที่ได้ทำลงไปและไม่อยากที่จะผิดซ้ำอีก อุเมวากะตะโกนอย่างบ้าคลั่งจนคอเริ่มแสบ ฝนเองก็กระหน่ำตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขาวิ่งจนกระทั่งมาใกล้ๆกับที่ที่เขาได้พบกับเบียทันครั้งแรก

อุเมวากะเดินลัดเลาะไปตามซอกซอย จนกระทั่งทะลุมาถึงถนน ใกล้กับจุดที่เขาเคยวางร่มทิ้งไว้ก่อนจะวิ่งหนี

"เอ๋!?"

เขาไม่พบเบียทัน แต่กลับพบหญิงสาวคนหนึ่งนอนสลบอยู่กับพื้น

+++++

"ทำยังไงต่อล่ะทีนี้..."

อุเมวากะพ่นลมหายใจออกมา ขณะมองร่างของหญิงปริศนาที่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำในบ้านตัวเอง

เขาเคยแอบพาสัตว์เข้าบ้านมามากมาย แต่กะคนนี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละ

แม้ว่าชายหนุ่มจะยังกังวลถึงสุนัขของเขาอยู่ แต่จะให้นิ่งดูดายปล่อยผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปอย่างที่เคยก็เป็นไปไม่ได้ หลังตรวจสอบดูแล้วว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆและพยายามปลุกเรียกแล้ว เขาก็ตัดสินใจพาเธอมาที่บ้านอย่างไร้ทางเลือก

ถึงตอนนี้ เพราะว่าเธอตัวชุ่มโชกไปด้วยฝน ทำให้ชุดเดรสสีดำนั้นแนบลำตัวจนเห็นสรีระเด่นชัด นั่นทำให้เขาสับสนว้าวุ่นไปหมด

เมื่อสักครู่นี้เขาเพิ่งได้เช็คข้อความโทรศัพท์ พบว่าแม่ส่งข้อความมาว่าติดฝนหนักคงจะกลับดึก ตอนนี้ที่บ้านจึงไม่มีใครอื่นอีกเลย เขาลองโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสาวที่สนิทกัน แต่กลับโดนตัดสายทิ้ง ท่าทางว่าจะยังโดนโกรธไม่หายจากการที่เขาไปล้อเลียนเรื่องความเป็นทอมบอยของเธอ

"โว้ย! ช่วยไม่ได้ล่ะ ขอโทษทีนะ แต่ฉันสาบานเลยว่าไม่ได้มีเจตนาไม่ดีน่ะ!"
อุเมวากะตะโกนกล่าวสาบาน ฟ้าก็ร้องดังครืนคล้ายกับจะตอบรับพอดี

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็จัดการช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สาวปริศนาใหม่อย่างทุลักทุเลด้วยพยายามหลับตาและไม่ให้เผลอสัมผัสส่วนสำคัญ ชุดเดรสแขนยาวถูกแทนที่ด้วยเสื้อยืดที่สกรีนรูปลูกหมาน่ารักๆ กางเกงขาสั้นและชั้นในที่เขาแอบไปขโมยมาจากห้องของพี่สาว จากนั้นก็พาร่างนั้นมานอนบนฟูกที่ห้องนั่งเล่นที่ปูไว้ก่อนแล้ว จัดแจงเปิดฮีตเตอร์คลายความเย็นจากฝน

มองดูเรือนผมหนาสีดำยาวที่ลีบเพราะซับน้ำ พอคิดว่ามันอาจจะทำให้ไม่สบายหรือเป็นปอดบวมอย่างที่เบียทันเคยเป็น เขาก็อดไม่ได้ที่ไปเอาไดร์เป่าผมของแม่มาเป่าให้แห้ง เกือบจะหยิบไดร์และหวีของเบียทันมาแล้ว โชคดีที่ยั้งตัวเองได้ทันควัน

"เฮ้อ...."

ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง การดูแลคนนี่ยากกว่าดูแลหมาเสียอีก ขณะเป่าผมไปก็จ้องมองไปที่หน้าต่าง ฝนยังตกอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเร็วๆนี้ เบียทันจะเป็นยังไงบ้างนะ... ในใจเขายังคงร้อนรน แต่ก็คิดว่าสภาพอากาศแบบนี้มันลำบากเกินไปจริงๆ ได้แต่หวังว่าจะไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นล่ะนะ

"เบียทัน รออาทันก่อนนะ..."

ผ่านไปสักพักจนผมของเธอแห้งสนิทฟูขึ้นอย่างที่เขาพึงพอใจ เขาก็กลับมาสังเกตหญิงปริศนาผู้นี้ชัดๆครั้งแรก ในตอนแรกที่พบที่พื้นข้างนอกนั้นสภาพของเธอแทบดูไม่ได้ แต่ตอนนี้หน้าที่ซีดเผือดนั้นก็เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว โครงหน้ารูปไข่สวย ขนตาเป็นแพยาว ปากสีกุหลาบ ทุกอย่างดูสวยงามลงตัวราวกับตุ๊กตาผู้หญิงในห้องของพี่สาว

อุเมวากะชักรู้สึกตัวเองเสียมารยาทไปเยอะแล้ว ถอนสายตาตัวเองออกมา รีบออกจากห้องนั่งเล่น เอาเสื้อผ้าที่เปียกฝนโยนเข้าเครื่องซักผ้า ก่อนจะไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อเย็น

ด้วยความขี้เกียจ ท้ายที่สุดจึงออกมาเป็นเมนูสุดง่ายอย่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นเปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวสกู๊ปใหญ่ที่กำลังเป็นประเด็นในช่วงนี้ทิ้งไว้ แล้วนั่งซดบะหมี่ ก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อสักครู่เจอกระเป๋าสตางค์ในชุดเดรส เขาก็ถือวิสาสะเปิดดู

"หือ? คุ้นๆจังแฮะ..."

เขาพบกับบัตรนักเรียนที่มีรูปชัดเจนว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น ส่วนชื่อสกุลนั้น ช่างดูคุ้นเคยคลับคล้ายคลับคราว่าเคยได้ยินมาก่อน...

"อ๊ะ!?"

อุเมวากะหยิบบัตรนักเรียนนั้นขึ้นมาเปรียบเทียบกับชื่อของสกู๊ปข่าวในทีวี ตัวอักษรคันจินั้นตรงเป๊ะไม่ผิดพลาด

"คิโชวอิน..."

ใช่แล้ว! คดีการฉ้อโกงยักยอกทรัพย์ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์วงการธุรกิจของญี่ปุ่นที่เพิ่งถูกเปิดโปงเมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมาจนกลายเป็นข่าวดังครึมโครมทั่วประเทศ! บริษัทคิโชวอินไงล่ะ!

____________________
ทำไมเบียทันดราม่าจังวะ ถถถถ

ข้างบนไม่ติด เอาใหม่ >>>/webnovel/3899/987