ราวๆสองหน้าเอสี่... อืม... ท่าทางจะไม่จบในตอนเดียวจริงๆด้วย กูแปะไว้เท่านี้ก่อน ใครก็ได้คิดชื่อให้ที
สวัสดีค่ะทุกท่าน ขออภัยที่ไม่อาจเปิดเผยตัวตนได้ บอกได้เพียงแค่ว่าเป็นนักเรียนซุยรันธรรมดาๆคนหนึ่งที่เจอกับสถานการณ์ไม่ธรรมดานิดหน่อยค่ะ...
แหม... ก็แบบว่าหลังจากเขียนการ์ตูนkimidolceที่โด่งดังจบไปหลายปี นานๆทีก็มีนัดทานข้าวกับเหล่าอดีตผู้ช่วยที่ผ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันเหมือนทุกครั้ง ก็นะ... หลังจากเมาหลับไป ก็... จ๊าง!! รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในพิธีเปิดการศึกษาของโรงเรียนซุยรันแล้วค่ะ
อืม... ดูจากตำแหน่งที่นั่งในห้องประชุมหลักแล้วฉันน่่าจะเป็นนักเรียนชั้นม.4 เด็กๆที่นั่งอยู่รอบๆต่างคุยกันอย่างสนิทสนมแต่ไม่มีใครชวนฉันคุยเลยค่ะ มีความเป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นเด็กกลุ่มนอกหรือไม่ก็ไม่มีใครคบ... เอ่อ ไม่ เป็นเด็กกลุ่มนอกนั่นแหละ ไม่มีใครคบนี่ออกจะน่าเวทนาไปหน่อยนะ...
พอคิดได้ว่าอาจจะเจอตัวละครในมังงะขึ้นมาก็แอบตื่นเต้นนิดๆ แต่หลังจากที่แอบเหลียวซ้ายเหลียวขวาดูในกลุ่มนักเรียนม.4ก็ไม่เห็นจะมีใครเข้าเค้าเลย เอ... หรืออาจจะเป็นรุ่นพี่กันนะ?
พอกวาดตามองก็ไม่เจออยู่ดี ผมสีน้ำผึ้งของชูสุเกะคุงกับผมสีเงินของอาริมะคุงน่ะเด่นจะตาย น่าเสียดายจังนะ~ เท่าที่เห็นก็มีแต่ผมสีดำ--- เอ๊ะ ทรงผมม้วนๆแบบนั้นที่นั่งอยู่ในแถวชั้นม.5 หรือว่าจะเป็นนางร้ายของเรื่องนี้ คิโชวอิน เรย์กะ!?
งั้นก็หมายความว่ากลุ่มผู้หญิงม.5ที่นั่งระริกระรี้อยู่ตรงนั้นกับตรงโน้นอาจจะมีหนุ่มหล่อที่เป็นตัวละครหลักนั่งอยู่ก็ได้!? มาซายะคุงเหรอ? ชูสุเกะคุง? หรืออาริมะคุง?
ดูเหมือนว่าฉันจะได้พบกับเหล่าลูกสาวลูกชายปลายน้ำหมึกซะแล้วค่ะ...
…………………………………………………………………………………………….
ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยงค่ะ ถึงเพื่อนร่วมชั้นทั้งหลายจะใจดีชวนฉันไปทานมื้อเที่ยงในโรงอาหารด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่ต้องปฏิเสธคำเชิญเหล่านั้นไป เพราะมีสิ่งนึงกวนใจให้ฉันต้องไปจัดการก่อนค่ะ!! นั่นก็คือการส่องกระจกที่ห้องน้ำเดี๋ยวนี้!!
เอ... หน้าตาธรรมดาๆ ทั้งตา จมูก ปากก็ล้วนธรรมดา โครงหน้าก็พื้นๆไม่มีเอกลักษณ์ เป็นแบบที่หาได้ทั่วไปตามฉากหลังที่ร่างลวกๆแล้วส่งต่อให้ผู้ช่วยตัดเส้น เอาจริงๆหน้าตาก็ไม่ได้แย่นะ แต่เทียบมาตรฐานโรงเรียนซุยรันแล้วแอบผิดหวังอยู่หน่อยๆค่ะ...
แต่ที่เกินคาดก็คือชื่อของฉันที่ทราบหลังจากแอบดูชื่อตัวเองบนปกสมุด... เป็นชื่อยอดฮิตติดอันดับหนึ่งที่เหล่านักเขียนสิ้นคิดมักใช้ตั้งชื่อตัวละครค่ะ น่าสงสาร... ช่างน่าสงสารเด็กน้อยคนนี้เหลือเกิน... ถ้าฉันสามารถกลับไปเขียนมังงะได้ ขอสัญญาว่าต่อไปนี้จะใส่ใจทุกรายละเอียดให้ตัวประกอบทุกคนค่ะ
ขอจบการเพ้อเจ้อของตัวเองไว้เพียงเท่านี้ ในเมื่อสิ่งที่ค้างคาใจก็หายไปแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป เอาล่ะ!! กองทัพต้องเดินด้วยท้อง สถานีต่อไปโรงอาหารซุยรัน!!
หอม... หอมมาก น่าทานสุดๆเลยค่ะ ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่านี่เป็นเมนูอะไรเพราะตอนปั่นต้นฉบับคืนสุดท้ายก่อนเดตไลน์ช่วงต้นเรื่อง อยู่ๆผู้ช่วยคนหนึ่งก็อุทานออกมาเมื่อเห็นเมนูนี้อยู่ในรายการอาหารว่า ‘ว้าว น่ากินจังเลย ที่โรงเรียนซุยรันต้องมีแต่อาหารหรูหราแบบนี้แน่ๆเลยนะคะ’ รู้ตัวอีกทีก็เผลอวาดลงไปในต้นฉบับซะแล้วล่ะค่ะ...
เนื่องจากช่วงพักเที่ยงก็ผ่านไประยะนึงแล้ว ความคิดที่ว่าจะไปนั่งทานอาหารที่โต๊ะใกล้ๆพื้นที่ของPivoineเพื่อที่จะแอบมองพวกมาซายะคุงก็เป็นอันต้องสลายไป เพราะที่นั่งเหล่านั้นถูกสาวๆชั้นม.6จับจองกันไว้หมดแล้ว
เอ... ช่วงขึ้นม.5ใหม่ๆมาซายะคุงก็เริ่มแสดงความสนอกสนใจวาคาบะจังพอสมควรแล้วนะ แฟนคลับพวกนี้น่าจะแอบไปกลั่นแกล้งวาคาบะจังลับหลังอยู่ไม่ใช่เหรอ? หรือจริงๆแล้วฉันเขียนให้จำนวนแฟนคลับมาซายะคุงกับชูสุเกะคุงมีเยอะเกินไปจนไม่พร่องลงไปเลยนะ...? ไว้คราวหลังค่อยมาแอบดูแล้วกันค่ะ
ในขณะที่กำลังหาที่ว่างฉันก็สะดุดตาเข้ากับทรงผมที่ฉันและผู้ช่วยขัดเกลาฝีมือวาดกันมาหลายปี ความโค้งของเกลียวและองศาที่สวยงาม ความหนาและแสงเงาที่ออกแบบมาอย่างปราณีต ผมโรโคโค่ที่โด่งดังที่สุดในนิตยสารมังงะสาวน้อย... ท--- ทำไม ทำไมคิโชวอิน เรย์กะมานั่งอยู่ในพื้นที่ธรรมดากับลูกสมุน?? แล้วที่นั่งอภิสิทธิ์ของPivoineล่ะ!? แล้วเธอยิ้มแบบนั้นเป็นกับเขาด้วยเหรอ? รอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายดุจดั่งราชินีผู้สูงศักดิ์ที่เหล่าแฟนๆหมั่นไส้มันหายไปไหนกัน?? เกิดอะไรขึ้นกับมังงะเรื่องนี้!?