"ยูกิโนะคุงอยากไปไหนรึเปล่าเอ่ย วันหยุดนี้พี่ตามใจยูกิโนะคุงเลย!"
"เห~ จริงเหรอครับ" ยูกิโนะคุงยิ้มร่า ทำท่าครุ่นคิด "อือ เลือกยากจัง ... ปกติคุณพี่เรย์กะไปที่ไหนบ้างเหรอ"
ปกติน่ะเหรอ ก็เข้าร้านสะดวกซื้อหาเมนูใหม่ๆ เดินหาขนมของกินตามแผงลอย ไม่ก็ไปจับเจ่าอยู่ร้านราเมงร้านอาหารข้างทางสักร้านน่ะจ้ะ...
ฉันมัวแต่คิดว่าจะตอบยังไงให้ดูดีไม่เสียภาพพจน์นานไปหน่อย ยูกิโนะคุงก็พูดขึ้นมา "งั้นไปจุดชมวิวกันดีมั้ยครับ"
จุดชมวิวงั้นเหรอ อือ ก็ไม่เลวนะ พอตกลงกันได้แล้วเราก็ขึ้นรถให้คุณซากามิไปส่งที่หอคอยที่สูงที่สุดในโตเกียว ที่นั่นนอกจากจะมีจุดชมวิวที่เห็นเมืองได้ทั้งเมืองแล้ว ก็มีทั้งพิพิธภัณฑ์ แพลนนิแทเรียมและศูนย์กลางค้าเป็นที่เหมาะกับการเดินเล่นจริงๆนั่นแหละ
พอซื้อตั๋วเข้าไปได้แล้ว ก็พบผู้คนหนาตาทีเดียวคงเป็นเพราะว่าเป็นวันหยุดโกลเด้นวีคล่ะนะ
อ๊ะ ยูกิโนะคุงจับมือพี่ไว้นะจ้ะ เดี๋ยวหลงกันคงไม่ดีแน่
ยูกิโนะคุงจับมือฉันแน่นบอกว่า "ตอนเด็กๆเคยไปที่คนเยอะๆแล้วพลัดหลงกับท่านแม่ตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ"
หา! ตอนเด็กๆงั้นเหรอ หมายความว่าก่อนจะเข้าชั้นประถมอีกน่ะเหรอ หวาา เด็กตัวเล็กๆพลัดหลงกับผู้ปกครองหลายชั่วโมงคงหวาดกลัวร้องไห้จ้าเป็นความหลังฝังใจแย่เลย น่าสงสารจัง
"ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ พี่จะปกป้องยูกิโนะคุงเอง! ไม่ปล่อยมืออย่างเด็ดขาดเลยล่ะ!"
"ฮ่ะๆๆ ขอบคุณครับ"
ยูกิโนะคุงหน้าแดงหัวเราะร่วนส่งรอยยิ้มสดใสให้
เราเดินวนไปตามระเบียงลอยฟ้าที่มองเห็นโตเกียวในมุมสูงแบบพาโนราม่ารอบทิศทางกว้างไกลจนสุดเส้นขอบฟ้า โชคดีที่วันนี้อากาศดีจนมองเห็นฟูจิซังชัดแจ๋วเชียว
"นั่นซุยรันนี่นา"
"จริงด้วย ป่าหลังโรงเรียนใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย~"
"ถ้าไปตามทางนี้ก็จะถึงบ้านเอ็นโจใช่รึเปล่านะ"
"โดนตึกบังหมดเลยแฮะ น่าเสียดายจัง"
ยูกิโนะคุงตัวเตี้ยกว่าเยอะ ฉันเลยต้องนั่งยองๆให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน เราผลัดกันแลกเปลี่ยนมองหาสถานที่ๆรู้จักกันอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งเดินวนครบรอบหอคอย ก็เข้าร้านขายของที่ระลึก มีของจิปาถะน่ารักๆละลานตา พอจับจ่ายช็อปปิ้งเรียบร้อยแล้ว เราก็มานั่งพักขาในร้านคาเฟ่ สั่งพาเฟ่ต์รูปดาวเมนูเด่นของร้านมาทานกัน
"สนุกมากเลยล่ะ ไว้มาเที่ยวแบบนี้ด้วยกันอีกนะครับ"
ยูกิโนะคุงเอามือเท้าคางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตาเป็นประกาย นะ น่ารักจัง! ทำให้เทวดาน้อยมีความสุขได้ก็ไม่เสียแรงเปล่าแล้วล่ะ!
"แหม ได้ซิจ๊ะ~ ว่างๆเรามาเที่ยวด้วยกันอีกเนอะ"
"อื้อ กับท่านพี่ด้วยนะครับ"
หา ตัวเกะกะด้วยอย่างงั้นเหรอ
"ไม่ได้เหรอครับ?"
อุ่ก... อย่าทำหน้าเงื่องหงอยแบบนั้นซิ
"ไม่ใช่นะ แค่คิดว่าท่านเอ็นโจคงไม่สะดวกน่ะ..."
"ถ้าเป็นคุณพี่เรย์กะ สะดวกอยู่แล้วล่ะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
ยูกิโนะคุงยิ้มระรื่นหน้าตาสดใสขึ้นมาทันตา
อา ไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย ไม่อยากให้มาเป็นก้างขวางโอเอซิสของฉันต่างหากล่ะ...
เวลาผ่านไปจนใกล้จะเย็น ก็ได้เวลาอันสมควรที่จะกลับบ้านแล้ว ยังเดินได้ไม่ทั่วเลยแท้ๆ แต่ก็ไม่อยากพลาดทานอาหารเย็นแบบพร้อมหน้าพร้อมตากับที่บ้านล่ะนะ
พอขึ้นรถ เราก็พูดคุยถึงความประทับใจในวันนี้และเรื่องสัพเพเหระกันอย่างสนุกสนาน
อือ ให้ของที่ซื้อมาตอนนี้เลยดีกว่านะ
"นี่จ้ะยูกิโนะคุง"
"อะไรเหรอครับ?"
"ของที่ระลึกที่ซื้อมาเมื่อตะกี้น่ะ พี่ให้ยูกิโนะคุงจ้ะ"
ฉันส่งห่อกระดาษน่ารักให้ ยูกิโนะคุงสีหน้าดีใจอย่างปิดไม่มิด บอกขอบคุณ รับไปแล้วก็ขออนุญาตเปิดดูทันที