เอาฟิคล้างตาอิตุ๊กตาผีข้างบน...
มะหมาไม่มี เอานี่ไปแทนแล้วกัน
กาลครั้งหนึ่งเคยมีฟิคชื่อ Golden Week... >>>/webnovel/3507/388-389
____________
ฉันนั่งทำการบ้านของตัวเองด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ คาดหวังให้ยูกิโนะคุงหันมาถามหรือออดอ้อนขอความช่วยเหลือว่า "ช่วยสอนหน่อยซิครับ" อะไรแบบนี้ แหม ฉันก็อยากจะเป็นคุณพี่สาวแสนดีสอนยูกิโนะคุงทำการบ้าน สร้างความประทับใจอย่างที่เคยทำกับมาโอะจังนี่นา ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะโดนริรินะแย่งซีนไปบ้างก็เถอะ
แต่ดูเหมือนความคาดหวังนั้นจะไม่สัมฤทธิ์ผล ยูกิโนะคุงนี่เก่งจังเลยน้า นั่งทำโจทย์เงียบๆไปเรื่อยๆแทบไม่หยุด สมกับเป็นพี่น้องเอ็นโจ ความฉลาดนี่ส่งต่อทางพันธุกรรมได้หรือไงกัน
... แต่ก็คงไม่ใช่ซินะ เทียบกับฉันและท่านพี่มันห่างชั้นกันสุดๆ พี่น้องท้องเดียวกันแท้ๆ... ทำไมรอบตัวฉันถึงมีแต่คนเก่งๆกันนะ ว่าแล้วก็หันมามองการบ้านของตัวเอง นี่มันอะไรกันน่ะคะ จะยากไปไหน แล้วข้อนี้มันทำยังไงต่ออะไรล่ะ ทำๆแก้ๆหลายทีก็ดูเหมือนจะไม่ถูกต้องอยู่ดี คงต้องเก็บไปถามท่านพี่แล้วล่ะมั้ง เฮ้อ~
"หืม ข้อนี้... ลืมแก้ตรงนี้ไปนี่ครับ"
"เอ๋?"
ยูกิโนะคุงชี้ตัวปัญหาให้ดู พูดจบก็หันไปทำการบ้านตัวเองต่ออย่างขะมักเขม้น
ได้ยูกิโนะคุงมาชี้ทางสว่าง พอลองทำดูก็ได้คำตอบที่ต้องการออกมาจริงๆ! สุดยอดไปเลยยูกิโนะคุง! แต่ เอ๋ นี่มันสลับตำแหน่งกันไม่ใช่รึไงน่ะ มันควรจะเป็นฉันสอนการบ้านให้ยูกิโนะคุงไม่ใช่เรอะ? จะบอกว่ายูกิโนะคุงแก้โจทย์สุดหินนี้ได้อย่างงั้นเหรอ!? นี่มันการบ้านของมัธยมปลายเชียวนะ!?
"เอ่อ ยูกิโนะคุงรู้ได้ยังไงน่ะจ้ะ?"
"... เมื่อคืนผมแอบเห็นท่านพี่ทำข้อนี้อยู่พอดีน่ะครับ~"
"เอ๋ ทำการบ้านตั้งแต่เมื่อคืนเลยงั้นเหรอ!?"
เมื่อวานยังไม่ทันจะเข้าช่วงวันหยุดเลย ก็เริ่มต้นทำการบ้านแล้ว จะขยันไปไหนกัน วิถีคนฉลาดอย่างงั้นเหรอ น่าหมั่นไส้จริง แล้วเมื่อวานก็เพิ่งตกบันไดไม่ใช่รึไง ยังจะมีแก่ใจทำการบ้านอีก เพราะมัวแต่ขยันไม่เข้าท่า เช้านี้เลยป่วยล่ะซิ หึ สมน้ำหน้า
"อื้อ ทุกวันพอถึงบ้านก็จะนั่งทบทวบการบ้านด้วยกันกับท่านพี่น่ะครับ ก็เลยเห็นๆอยู่ ... อือ ถ้าคุณพี่เรย์กะไม่เข้าใจข้อไหน ไว้ลองถามท่านพี่ดูก็ได้นะ ท่านพี่คงยินดีมากแน่ๆเลยล่ะ~"
ยูกิโนะคุงฉีกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง
ได้นั่งทบทวนการบ้านแบบนี้ทุกวันกับยูกิโนะคุงงั้นเหรอ น่าอิจฉาจังน้า
นี่ฉันกลายเป็นพี่สาวไม่ได้ความในสายตาเทวดาน้อยไปซะแล้วเหรอเนี่ย ไม่ใช่อย่างงั้นนะจ๊ะยูกิโนะคุง แค่ข้อนี้มันยากเกินบทเรียนไปหน่อยเท่านั้นเองน่า...
แล้วแทนที่จะไปถามเอ็นโจ สู้ไปถามท่านพี่ของฉันเองไม่ดีกว่าหรือไงกัน ไปถามตาเจ้าเล่ห์นั่นจะโดนขูดรีดอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เอาอะ ไม่กล้ารบกวนหรอกค่า~
นั่งทำการบ้านกันได้สักพัก พวกเราก็ถูกท่านแม่เข้ามาคะยั้นคะยอให้ออกไปทานอาหารกลางวันด้วยกันข้างนอกบ้าน พอถามความเห็นยูกิโนะคุงก็ยิ้มละไมบอกว่า "การบ้านไว้ให้ท่านพี่ช่วยตอนกลับไปก็ได้ครับ"
นี่พี่สาวดูพึ่งพาไม่ได้ขนาดนั้นเลยงั้นเหรอจ๊ะ น้อยใจจังเลยแฮะ...
พวกเราขึ้นรถออกไปทานอาหารร้านประจำ ท่านแม่จัดแจงสั่งอาหารเซ็ตหนูน้อยมาให้ยูกิโนะคุง
ข้าวผัดซอสกับแฮมเบิร์กโปะไข่ดาวปักธงชาติ พร้อมเครื่องเคียงเป็นผักสลัด กุ้งทอด ไข่ข้นและไส้กรอกรูปปลาหมึก ของหวานเป็นคัสตาร์ดพุดดิ้ง และน้ำส้มคั้น
น่ารักจัง~ สมัยเด็กๆนี่เป็นเมนูโปรดของฉันที่ต้องสั่งตลอดทุกครั้งที่มาเลยล่ะ กระทั่งตอนนี้เองก็อยากจะสั่งบ้างเหมือนกันนะ แต่ทำไมต้องจำกัดอายุคนทานกันด้วยเล่า ไม่ยุติธรรมเลย!
ยูกิโนะคุงจ้องมองอาหารในจานหลุมทรงคุณหมีเงียบๆ สีหน้าดูละห้อยละเหี่ย เอ หรือว่าเด็กผู้ชายจะไม่ชอบอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้นะ ท่านแม่ถามไถ่อย่างกังวล ยูกิโนะคุงก็ส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะหยิบช้อนส้อมตักทานบอกว่า "อร่อยดีครับ" พร้อมยิ้มเหนียมๆให้
หลังทานอาหารเสร็จก็ไม่พ้นโดนท่านแม่จับมือลากไปร้านนู้นร้านนี้ตามใจท่าน ดี๊ด๊าใหญ่ว่ายูกิโนะคุงน่ารักเหมือนตุ๊กตาเท่าคนจริงเลย เฮ้อ นี่มันแทบจะซ้ำรอยเดิมกับตอนมาโอะจังเลยนี่นา
โชคดีที่ก่อนที่ยูกิโนะคุงจะกลายเป็นหุ่นลองเสื้อผ้ามากไปกว่านี้ ท่านแม่ก็เจอะกับเพื่อนเก่าของตัวเองเข้าโดยบังเอิญ พอแนะนำตัวฉันกับยูกิโนะคุงแล้ว ท่านแม่คุยกับเพื่อนสักพักจนชักติดลมก็หันมาบอกว่าขอไปจิบชาคุยย้อนวันวานกับเพื่อน ให้ฉันกับยูกิโนะคุงขึ้นรถกลับกันก่อนได้เลย ส่วนท่านแม่จะอาศัยรถของเพื่อนกลับเอง ก่อนจะเดินหัวเราะโอะโฮะโฮะจากไปอย่างยินดีปรีดา
ท่านแม่คงจะเหงาซิน้า พอเจอเพื่อนก็ทิ้งลูกสาวกันทีเลยเนี่ย...
แต่ไหนๆก็ได้ออกมาข้างนอกแล้ว เดินเล่นกันก่อนกลับไม่เลวนะ