วันนั้นฝนตก ฉันเล่นเปียโนในห้องสโมสรแก้เบื่อตามคำแนะนำของชูสุเกะ
สายฝนโปรยปรายชวนให้หดหู่ ฉันเลยเลือกเพลง raindrop ของโชแปงให้เข้ากับบรรยากาศ พอเล่นจนจบก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย พวกสมาชิกในสโมสรก็เข้ามามุงชมเชยแถมขอให้เล่นต่อ แต่ฉันก็ปฏิเสธไปอย่างไม่ใยดี
ชูสุเกะกับคิโชวอินเข้ามากลางวงล้อม กระซิบกระซาบกันสักพัก ชูสุเกะก็หันมาบอกให้ฉันเล่นเพลงตามรีเควสของคิโชวอิน
"เฮ้ ใครบอกว่าจะเล่นกันน่ะ" ฉันปัดปฏิเสธ จะลุกออกจากที่นั่งแล้ว ก่อนที่ฉันหันไปเห็นชูสุเกะยืนยิ้มให้
"อื๋อ? มาซายะ"
รอยยิ้มกว้างนั้นแต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปด้วยที่ทิ่มแทงมาทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก ไม่รู้ว่ามีหน้าต่างบานไหนเปิดทิ้งไว้จนลมเย็นพัดวูบเข้ามาทำให้มือเย็นเฉียบ ราวกับมีรังสีอำมหิตดำมืดแผ่ซ่านออกมาจนเหงื่อกาฬฉันไหลพรากที่แผ่นหลัง ฝนตกเปาะแปะข้างนอกจู่ๆก็ซัดเทกระหน่ำ ฟ้าคะนองดังเปรี้ยงปร้างกัมปนาทเหนือห้องสโมสร บรรยากาศราวกับพายุไต้ฝุ่นซัดเข้ามาจนไฟตกวูบไปเสี้ยววินาที
คะ ความรู้สึกกดดันนี้มัน....
"....พะ เพลงอะไร"
"เอ๋?"
ฉันรีบถามคิโชวอิน แต่ยัยนั่นก็ยังละล้าละลังไม่ได้รู้สึกถึงความพรั่นพรึงในใจฉันสักนิด สำหรับตอนนี้เพลงไหนก็ได้ทั้งนั้นล่ะ! เร็วเข้าเซ่!
คิโชวอินรีเควส Fantasie Impromptu ถึงจะไม่ได้ชอบเล่นเพลงยุ่งยากนี้นัก แต่พอเหลือบมองชูสุเกะอีกครั้ง รอยยิ้มชวนผวานั่นก็ยังไม่จางหาย ฉันจึงต้องยอมตกลงพรมนิ้วบรรเลงทันที
ระหว่างเล่นก็แอบเหลือบมองอีกที บรรยากาศพายุเมื่อกี้นี้หายไปแล้ว ชูสุเกะก็กลับมาเป็นปกติ ยืนยิ้มแย้มเหล่มองคิโชวอินที่ยืนอยู่ข้างๆท่าทางมีความสุขใหญ่
ฉันไม่ใช่นักดนตรีรับจ้างนะ เจ้าบ้าเอ้ย!