Ky นะคะ ต่อจาก >>216-217 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
หลังเห็นคาบุรากิคุยกับท่านยูริเอะ ฉันเดินออกมาเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม...
ฉันเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยืนเงียบๆอย่างไร้เหตุผล ไม่สนใจใคร ไม่คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ฉันยังคงอยู่ตรงนั้น รู้สึกเหนื่อยล้าจนขยับตัวไม่ไหว...
หัวใจฉันเจ็บแปรบๆ ได้แต่ภาวนาให้มันเจ็บน้อยลง แม้เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆก็ตาม เหตุการณ์ที่เห็นชัดขึ้นในความทรงจำ
เมื่อไหร่กันที่ฉันรู้สึกแบบนี้กันนะ...
ฉันได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย แต่ก็ดูห่างไกลราวกับอยู่คนละโลก หัวใจของฉันโหวงเหวงเหมือนไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว...
แต่เมื่อได้ยิน "เรย์กะ!" จากเสียงอันคุ้นเคย ทำฉันชะงัก หลุดจากภวังค์
ส่งท่านยูริเอะเสร็จแล้วหรือไงกันคะ...
ฉันไม่ได้ตอบรับอะไร ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าหมอนั่นลากเสาน้ำเกลือมาอีกแล้วหรือเปล่านั่นน่ะ!
ฉันแอบชะโงกหน้าดูสถานการณ์ แต่คาบุรากิดันบังเอิญมองมาทางนี้อยู่พอดีเลยหลบไม่ทัน
ฉันหดตัวกลับเข้าห้องน้ำหญิง หมอนั่นก็เดินตามเข้ามา! คาบุรากิ๊!!! หัดดูป้ายหน่อยสิคะ! ห้องน้ำหญิงนะเฮ้ย
คาบุรากิจ้องมองมาด้วยท่าทางตกใจ แล้วกอดฉันแบบไม่พูดไม่จา
ทำไมคะ หลงทางหรือไง
ฉันปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปสักพักก่อนจะพูด "นี่ห้องน้ำหญิงนะคะ..."
"..."
คาบุรากิคลายกอดแล้วดึงฉันมาหน้าห้องน้ำจากนั้นก็มากอดต่อ แบบนี้ก็ได้หรอคะ!!!
ฉันมองนาฬิกาที่ติดอยู่แถวนั้นพอดี ตีห้าแล้วงั้นหรอคะ?! คาบุรากิ! นายเป็นคนป่วยนะรีบไปพักได้แล้วนะ!!!
เพิ่งฟื้นได้เมื่อวานเขาก็ออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้แล้ว น่าเป็นห่วงอนาคตของหมอนี่ชะมัด นอนเฉยๆบนเตียงน่าเบื่อหรือไงกันคะ เข้าใจยูกิโนะคุงหรือยังล่ะ คราวหลังห้ามเอาหนังซอมบี้ไปให้เทวดาน้อยดูอีกนะคะ ทั้งๆที่ต้องเหงาอยู่คนเดียวทั้งวัน แล้วยังต้องมาเจอหนังแบบนี้อีก ยูกิโนะคุงกลัวมากแท้ๆ นายดูไม่ออกหรือไงกัน!
ฉันลากคาบุรากิกลับห้อง ตอนนี้เขาเดินได้ช้ากว่าฉันซะอีกนะ รู้ตัวว่าป่วยก็อย่าออกมาเดินแบบนี้สิคะ ฉันรู้สึกไม่ชินเลยสำหรับคนที่ปกติแค่เดินก็คล้ายจะเร็วกว่าตอนฉันวิ่งเร็วเต็มที่
คาบุรากิบ่นเรื่องฉันไม่กลับมาซะที ท่านยูริเอะอยู่กับนายไม่ใช่หรือไงกันคะ ฉันเลยประท้วงหน่อยๆว่าฉันกลับไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขาไม่เห็นเองต่างหาก!
"หะ? ฉันรู้สิว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้น แต่ยูริเอะโลกนี้จะไม่ค่อยอยากให้ฉันสนิทกับเธอเท่าไหร่ ฉันเลยดึงความสนใจยูริเอะไว้ ให้เธอหนีไปก่อน แล้วพอฉันบอกให้ยูริเอะกลับไปเสร็จ ว่าจะเมลล์บอกเธอนะ"
เอ๋?! อะไรนะคะ!!!
ฉันตกตะลึงกับคำอธิบายเหนือความคาดหมาย
"แล้วเธอก็ไม่ตอบเมลล์ฉัน และไม่กลับมาซะทีเลยมาออกตามหาน่ะ"
ฉันมองคาบุรากิด้วยความรู้สึกมึนงง คิดอะไรตรงๆแต่ดูอ้อมโลกยังไงไม่รู้ ให้ตายเถอะ นับวันฉันยิ่งเดาความคิดนายไม่ออกขึ้นเรื่อยๆ
"นึกว่าคุยกับท่านยูริเอะเลยไม่ได้สังเกตซะอีกนะคะ"
แปลกจัง ทำไมรู้สึกดีขึ้นจากเมื่อกี้อย่างฉับพลันเลยนะ
"ตัวขนาดนั้น ถ้าไม่ได้หันหลังให้ ใครจะไม่สังเกตล่ะ ไดเอทล้มเหลวอีกแล้วใช่ไหม"
ฉันตกตะลึง กรี๊ดดดดดด เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันเครียดแล้วก็กินหนีปัญหา! อีกอย่างพุงฉันยุบไปบ้างแล้วนะคะ!!! อย่าให้นายหลับก่อนนะ ฉันจะเอาเมจิลบไม่ได้ไปเขียนหน้า!!! ฉันอยากสาปแช่งให้เขาอกหักไปซะ แต่แบบนี้ฉันก็คานไปด้วยหรือเปล่านะ ให้ตายเถอะ ขอให้นายโดนผีอำแทนแล้วกัน!!!
ไม่ต้องมาทำท่าพยักหน้าหงึกหงิกให้ความคิดตัวเองอย่างนั้นสิ!
"ท่านยูริเอะไปแล้วหรอคะ”
ฉันเปิดประตูให้เขา แล้วถาม แต่จะว่าไปนี่ตีห้าแล้ว ท่านยูริเอะคงกลับไปนานแล้วล่ะนะคะ...
"อ่า"
ฉันมองคาบุรากิ พยายามประเมินว่าเขายังมีท่าทางอาลัยอาวรณ์อะไรไหม
คาบุรากิจ้องฉันกลับ เขาทำตาปริบๆ
"หืม? หรือว่าหึงหรอ"
ฉันชะงัก ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ!!! ฉันผลักคนหลงตัวเองออกไป กลับไปนอนป่วยบนเตียงนู้นไป!
ตรรกะเชื่อมโยงของหมอนี่เกินเยียวยาแล้วจริงๆนะคะ!!!