Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]

.

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ไถเข้ามู้ใหม่ รออ่านฟิค 555

แจกบัตรเชิญแก่ทุกท่านขึ้นสู่ยานอวกาศไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น
เอ็นโจ side story >>>/webnovel/3364/7-11
----------------------------------------

ปิดเทอมหน้าร้อนปีนี้ก็ยุ่งอีกเหมือนเคย เมื่อผมขึ้นชั้นม.ปลาย ความรับผิดชอบก็ต้องมีมากขึ้น เป็นการเตรียมตัวในฐานะผู้สืบทอด เวลาเที่ยวเล่นก็น้อยลงไป มาซายะเองก็ไม่ค่อยต่างกัน เราสองคนต่างก็งานล้นมือด้วยกันทั้งคู่ แต่ก็ยังมีนัดไปเที่ยวกันบ้างตามประสาวัยรุ่นที่โรงเรียนปิดเทอม

วันหนึ่ง ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากมาซายะ น้ำเสียงปลายสายค่อนข้างร้อนรนแปลกไปจากเดิม

“นายต้องไม่เชื่อแน่ ชูสุเกะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันในวันนี้”

จากที่เขาเล่าคือ ขณะที่กำลังจะกลับบ้าน ตอนที่รถกำลังเลี้ยวก็ได้ชนกับจักรยานคันหนึ่งเข้าให้ เจ้าของจักรยานคันนั้นคือคุณทาคามิจิ

มาซายะเล่าเสียละเอียดยิบ ทำเอาทึ่งหน่อยๆ

คุณทาคามิจิที่ถูกรถชนลอยละลิ่วไปพร้อมกับจักรยาน กลิ้งหลุนๆไปตามพื้น แม้จะยังเดินไหว แต่ก็ได้แผลถลอกตามแขนขามาพอสมควร มาซายะรีบเอารถพาคุณทาคามิจิไปส่งโรงพยาบาลทันที ทำแผลและตรวจเช็คแทบทุกอย่างให้แน่ใจว่าไม่มีอาการบาดเจ็บแทรกซ้อนตรงไหนก็พากลับไปส่งบ้าน กล่าวขอโทษบ้านคุณทาคามิจิที่ทำให้บาดเจ็บ

“พรุ่งนี้แม่ฉันคงส่งทนายไปคุยเรื่องค่าเสียหาย แต่ฉันก็เปรยๆไว้บ้างแล้วล่ะ”

“ก็ให้ไปตามที่คิดว่าสมควรก็แล้วกัน”

“เรื่องนั้นมันก็ต้องแน่อยู่แล้ว” เขาพูดห้วนๆตอบกลับมา “แล้วอีกอย่าง ฉันต้องซื้อจักรยานคันใหม่ให้ทาคามิจิด้วย นายคิดว่าแบรนด์นี้เป็นไง”

เราสองคนคุยกันเรื่องแบรนด์จักรยานอยู่อีกครู่หนึ่ง มาซายะก็ขอวางสายไปก่อน ทิ้งให้ผมอยู่กับเรื่องราวที่ฟังดูค่อนข้างจะเหลือเชื่อเหมือนถูกพายุพัดผ่านหน้า

เย็นวันถัดมา มาซายะก็โทรมารายงานผลการเจรจากับบ้านคุณทาคามิจิ น้ำเสียงดูหงุดหงิดเล็กน้อย

“ยัยนั่นบอกไม่เป็นไร แผลเต็มตัวขนาดนั้นยังจะว่าไม่เป็นไรเนี่ยนะ แล้วปฏิเสธไม่เอาค่าเสียหายด้วย บอกว่ามากเกินไป”

“เสนอไปเท่าไหร่ล่ะ” มาซายะบอกตัวเลขมา ผมก็พยักหน้า “ก็พอรับได้”

“บ้านยัยนั่นยืนกรานว่าไม่เอาน่ะสิ ตอนนี้ให้ทนายคุยอยู่”

มาซายะบ่นปอดแปดถึงเรื่องนี้อีกครู่หนึ่งก็พูดถึงงานปาร์ตี้ซัมเมอร์ที่กำลังใกล้เข้ามา ดูเหมือนว่ายูริเอะกับไอระจะถูกชักชวนจากประธานนากาจิมะให้เข้าร่วมด้วย ยูริเอะดูลังเลแต่คิดว่าคงเกลี้ยกล่อมได้ไม่ยาก

“แน่ใจแล้วเหรอ มาซายะ” ผมถามเขาเพื่อเน้นย้ำถึงเรื่องนี้ มาซายะก็ตอบกลับมาว่าต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองให้ได้

ความรักสิบสี่ปีของมาซายะจบลงไปแล้ว ที่เชิญยูริเอะมาปาร์ตี้ซัมเมอร์ก็คงอยากเคลียร์เรื่องที่คั่งค้างอยู่ในใจ จะได้ไม่ต้องคาราคาซังกันอยู่แบบนี้

งานปาร์ตี้ซัมเมอร์อย่างนั้นรึ

อยากเจอคุณคิโชวอินจัง
.
.
.

วันงานมาถึงอย่างรวดเร็ว มาซายะไปรับยูริเอะ ผมเลยไปรับไอระที่บ้าน เราสองคนคุยเรื่องมาซายะกับยูริเอะไปตลอดทาง ไอระดูเป็นกังวลหน่อยๆกับท่าทีของมาซายะ แล้วก็พูดเรื่องที่เคยเสนอให้คุณคิโชวอินเป็นผู้เยียวยาหัวใจมาซายะให้เจอกับความรักใหม่ แต่แผนนั้นล้มเหลวไม่เป็นท่า

ผมโล่งอก คิดว่าดีแล้ว ที่แผนนั้นมันล่ม หากแผนสำเร็จจริงๆ ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน

เราสี่คนเข้าสู่ภายในงานโดยตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน ใครๆก็อยากรู้เรื่องของมาซายะกับยูริเอะทั้งนั้นนั่นล่ะ เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะถามก็เท่านั้นเอง

มาซายะก้มไปกระซิบกระซาบกับยูริเอะที่มีท่าทีตกใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง ควงแขนมาซายะไปสู่ฟลอร์เต้นรำ

ในเมื่อยูริเอะลงไปเต้นแล้ว ด้วยหน้าที่สุภาพบุรุษ ผมเลยชวนไอระไปเต้นบ้าง เพลงวอลซ์เชื่องช้าอ่อนหวานบรรเลงด้วยวงดนตรีฝีมือเยี่ยมที่ถูกจ้างมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ผมเต้นนำไอระตามจังหวะเพลง แต่สอดส่ายสายตามองหาใครคนหนึ่งไปด้วย

ท่ามกลางคนมากมาย ผมก็ยังหาเธอพบ

คุณคิโชวอินยืนอยู่เสียไกลลิบจากฟลอร์เต้นรำ ถือถาดสีเงินเอาไว้ในมือ โพสต์ท่าราวกับตัวเองเป็นนางแบบบนปกนิตยสาร เหมือนพยายามเสนอขายถาดใบนี้ให้คุณโนเซ็น

ทำอะไรของคุณน่ะ คุณคิโชวอิน

ผมอยากหัวเราะดังๆ แต่ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้ม อดทนไว้ก่อน

ตอนนี้คุณคิโชวอินเอาถาดกลับไปวางที่แล้วยืนตัวตรง นิ่งๆ สงสัยการขายจะไม่ประสบความสำเร็จ

ไหล่ผมสั่นเพราะกลั้นหัวเราะอยู่รึเปล่านะ

มองไปอีกทีก็เห็นยูกิโนะเดินเข้าไปคุยกับคุณคิโชวอิน สักพักก็จับจูงมือเธอเดินมาทางฟลอร์เต้นรำนี้ โค้งให้ตามธรรมเนียมแล้วเริ่มต้นเต้นรำด้วยกัน

ผมรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย ยูกิโนะพอสบตากับผมก็ยิ้มให้ แต่คุณคิโชวอินมองมาแค่แว้บเดียวแล้วก็ไม่มีท่าทีสนใจผมสักนิด ก้มหน้าคุยแต่กับยูกิโนะแบบสนุกสนาน

พอจบเพลง สองคนนั้นก็ถอนตัวออกไปจากฟลอร์เต้นรำ ไปยืนคุยกันต่อ

ไอระมองตามสายตาของผม เข้าใจว่าผมเป็นห่วงน้องชาย ทุกคนรู้ดีว่าสุขภาพยูกิโนะไม่แข็งแรง มาเจอคนเยอะๆอาจป่วยไข้ไม่สบายได้ ผมก็เลยใช้ข้ออ้างนั้นเพื่อจะเลิกเต้นรำ เดินไปหาคุณคิโชวอินที่ยืนอยู่กับยูกิโนะ

สาวๆทักทายกันไปตามเรื่องตามราว ส่วนมาซายะไปเล่นกับยูกิโนะที่ทำหน้ายู่ พยายามปัดมือมาซายะออกไปเพราะถูกยีหัว ยูริเอะกับไอระเลยจัดแจงดุมาซายะแบบที่ผมไม่ต้องลงมือเองสักนิด

ผมกล่าวขอบคุณที่ช่วยดูแลยูกิโนะให้ เธอก็รีบปฏิเสธแบบถ่อมตัว

“ยูกิโนะคุงต่างหากล่ะคะที่อุตส่าห์ใส่ใจ ชวนดอกไม้ริมผนังอย่างฉันออกมา” คุณคิโชวอินยิ้มแย้มดูมีความสุข “ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณ”

ชวนดอกไม้ริมผนังอย่างนั้นเหรอ

ถ้าเป็นผมที่ชวน เธอจะยอมลงไปเต้นด้วยรึเปล่านะ

คำตอบที่ได้แทบจะผุดขึ้นมาในหัวทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด

ไม่มีทางอยู่แล้วล่ะ ไม่มีหวังด้วย

ยูกิโนะแยกออกไปหาเพื่อนๆชั้นประถม ไอระกับยูริเอะก็เลยหันกลับมาคุยกับคุณคิโชวอินต่อเหมือนเดิม

ตอนที่รู้ว่ามาซายะเป็นคนชวนยูริเอะมา คุณคิโชวอินมองไปทางมาซายะอย่างอยากรู้อยากเห็น

บางครั้งผมก็อ่านท่าทีของเธอไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ เธอไม่ได้กรี๊ดกร๊าดมาซายะแบบเด็กผู้หญิงทั่วไปในโรงเรียน แต่ก็ดูจะสนใจเรื่องมาซายะเอามากๆ เป็นแบบนี้มาตลอด หรือว่าเธอจะชอบมาซายะโดยไม่รู้ตัวกันนะ

แต่พอคิดแบบนี้แล้ว รู้สึกเจ็บชะมัดเลยแฮะ

“เข้าใจอะไรผิดอยู่รึเปล่า คุณคิโชวอิน” ผมพยายามยิ้มให้เธออย่างเคย แต่รู้สึกว่ามันฝืดเฝือนเต็มที่

คุณคิโชวอินทำตาโตอย่างตกใจกับคำตอบของมาซายะ ท่าทางแบบนี้ก็ตลกดีอีกแล้ว พวกเราสี่คนเลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ระหว่างฟังเรื่องเล่าจากยูริเอะ คุณคิโชวอินก็ดูอึ้งๆ มองมาซายะปรับความเข้าใจกับยูริเอะต่อหน้า แล้วพอมาซายะหันมาพูดเรื่องคุณคิโชวอินอกหักจากโทโมเอะ ยูริเอะกับไอระก็ดูจะตกใจเอามากๆ เข้าไปให้กำลังใจกันยกใหญ่ตามประสาเพื่อนผู้หญิง

คุณคิโชวอินดูกระอักกระอ่วนที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แค่ดูสีหน้าเธอที่แสดงออกมาก็สนุกแล้ว เป็นไปตามคาดที่เธอจะหันมาทำท่าขุ่นเคืองใส่ผมที่กำลังกลั้นหัวเราะเพราะสังเกตเธออยู่

คุณช่างมีสีหน้าที่หลากหลายเสียจริงๆ อยู่ใกล้ๆ มองคุณไปเรื่อยๆก็ทำให้โลกสดใสได้แล้ว
.
.
.

หลังจากงานเลี้ยง มาซายะก็เทียวไปหายูริเอะเหมือนตอนก่อนจะถูกหักอก เพียงแต่คราวนี้มีเค้กไปฝากเยอะแยะ เป็นเค้กหน้าตาธรรมดา ไม่หรูหราตกแต่งปราณีตแบบที่ทำขายในโรงแรม ออกจะผิดจากมาตรฐานของเขาไปพอสมควร

มาซายะแนะนำเค้กบ้านคุณทาคามิจิอย่างภาคภูมิใจประหนึ่งว่าเป็นฝีมือของตัวเอง และชื่อของคุณทาคามิจิก็มักจะโผล่ขึ้นมาในบทสนทนาบ่อยๆ อย่างเช่น

“อะไรของยัยนั่น มายืนยันอยู่ได้ว่าจะไม่เอาค่าเสียหาย ฉันจะช่วยซื้อเค้กทั้งร้านแทน ก็ดันปฏิเสธอีก จะดื้อไปถึงไหนกันเนี่ย”

หรือ

“ยัยนั่น หมิ่นความงามและสมรรถภาพของจักรยานที่ฉันให้มากเกินไปแล้ว!! คิดมาได้ยังไงว่าจะติดสติ๊กเกอร์พิลึกๆนั่นลงบนจักรยานน่ะ หา!! แล้วยังมีเรื่องขอให้ช่วยติดตะกร้ากับอานหลังอีกนะ ดีไซน์เนอร์ออกแบบได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เป็นนาย จะทำลายความสมบูรณ์แบบนั้นได้ลงเหรอ”

และ

“ขนมร้านทาคามิจิ ฉันว่าสตรอเบอรี่ช็อตเค้กก็ไม่เลวนะ มองบลังค์กับชูครีมมัทชะก็ดี แต่กาโตว์ชอคโกลาน่ะอร่อยที่สุดเลยล่ะ”

ดูท่าทางมาซายะจะติดใจคุณทาคามิจิเข้าให้แล้ว พูดถึงไม่หยุดปากเลย

เปิดเทอมวันแรก มาซายะที่บังเอิญเจอคุณทาคามิจิหน้าโรงเรียน ก็เดินเข้าไปคุยกันอย่างสนิทสนม เรื่องนี้สร้างความฮือฮาให้กับทุกคนเป็นอย่างยิ่ง มาซายะไม่เคยเดินคุยกับผู้หญิงคนไหนนอกจากยูริเอะเลยสักครั้ง

ผมมองหาคุณคิโชวอิน คิดว่าเธอคงอยากรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน เหมือนตอนที่ตอบข้อสงสัยเรื่องรักแรกของมาซายะในงานปาร์ตี้ซัมเมอร์นั่น เมื่อเล่าเรื่องความรักข้างเดียวที่ยาวนานถึงสิบสี่ปีของมาซายะให้เธอฟัง คุณคิโชวอินก็ดูทึ่งหน่อยๆที่เด็กสองขวบจะรู้จักรักแรกแล้ว

ผมเดาท่าทีของเธอในตอนนั้นไม่ออกจริงๆว่าคิดอะไรอยู่ จะดีใจไหมที่มาซายะอกหักจากยูริเอะ หรือจะเสียใจที่มาซายะไปรักชอบคุณทาคามิจิแล้ว

เมื่อก่อนผมคงไม่คิดอะไรเช่นนี้ แต่พอรู้ตัวถึงสิ่งที่อยู่ในใจ ผมทั้งกลัวและกังวลไปหมด พยายามจะห้ามไม่ให้ตัวเองคิดไปต่างๆนานาจนฟุ้งซ่าน

หรือควรจะหักห้ามใจตั้งแต่เนิ่นๆดีนะ จะได้ไม่เจ็บมาก

มาซายะเองก็เทียวมาหาผมที่ห้องทุกครั้งที่ว่าง แต่ดูเหมือนจะใช้ผมเป็นสะพานไปหาคุณทาคามิจิมากกว่า เห็นหน้าระรื่นแบบนั้นมันน่าหมั่นไส้ชะมัด ช่างมีความสุขเหลือเกินนะ

ถ้าจะแช่งให้อกหักอีกหน คนที่ลำบากก็ต้องเป็นผมอีกนั่นล่ะ
.
.
.

วันแล้ววันเล่าผ่านไปเช่นนั้น จนกระทั่งผมได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ห้องพยาบาลเรื่องอาการหอบของยูกิโนะกำเริบ แม้จะมีแผนรับมือเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว ก็อดที่จะตกใจไม่ได้อยู่ดี

ที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ คุณคิโชวอินเป็นคนแบกยูกิโนะขึ้นหลังมาส่งที่ห้องพยาบาล

พอไปถึงที่ห้องพยาบาลของฝั่งประถม ก็เห็นคุณคิโชวอินนั่งอยู่ข้างๆเตียงยูกิโนะ ใบหน้านั้นขาวซีดไม่มีสีเลือด ผมสอบถามอาการของน้อง ยูกิโนะดูขืนตัวเองเล็กน้อยตอนที่ผมช่วยประคองให้ลุกขึ้น ถ้าให้เดาก็คงมาจากการที่ไม่อยากทำตัวอ่อนแอไปมากกว่านี้ต่อหน้าคุณคิโชวอินนั่นล่ะ

พอกล่าวขอบคุณที่ช่วยเหลือยูกิโนะและบอกว่าจะตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน คุณคิโชวอินก็โบกไม้โบกมือปฏิเสธใหญ่บอกว่าอย่าไปถือเป็นบุญคุณ แค่ช่วยมาบอกอาการยูกิโนะก็พอ ทำเอาอึ้งไม่น้อย

ส่งน้องไปถึงมือหมอได้ ผมก็กลับมาครุ่นคิดพิจารณา

ผมถูกสอนมาว่าคนเราทำอะไรมันก็หวังผลตอบแทนหรือสิ่งแลกเปลี่ยนด้วยกันทั้งนั้น โลกนี้มันไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอก การให้ความช่วยเหลือแล้วสร้างสายสัมพันธ์ที่เรียกว่าบุญคุณ ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ใช้ควบคุมบงการคนอื่นให้ทำตามความต้องการของเราได้

แต่กับคุณคิโชวอินไม่ใช่อย่างนั้น เธอรักและห่วงใยยูกิโนะจากใจจริง ช่วยโดยไม่หวังผลตอบแทนอะไร ช่วยอย่างเต็มกำลังและความสามารถทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เก่งกาจ ทำด้วยใจอย่างจริงแท้ ผมที่พบเจอคนมามากมาย ยังไม่เคยเห็นใครเหมือนเธอมาก่อน

เพราะเธอเป็นแบบนี้ ผมถึงได้ชอบ และความรู้สึกนั้นมันก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน

คราวแรกที่คิดว่าจะตัดใจตั้งแต่เนิ่นๆเพื่อไม่ให้เจ็บหนักมาก แต่วินาทีนั้นผมก็ได้ตระหนักว่าผมกำลังถลำลึกลงไปจนยากที่จะถอนตัว

จะให้หักห้ามความรู้สึกตอนนี้ เห็นทีคงทำไม่ได้แล้ว
.
.
.

วันรุ่งขึ้น ผมไปรายงานอาการของยูกิโนะให้คุณคิโชวอินทราบตามที่ได้สัญญากันไว้ เธอหน้าเสียไปเลยเมื่อได้ยินว่ายูกิโนะต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว พอบอกว่ายูกิโนะเองก็จ๋อยที่ต้องให้ผู้หญิงมาแบกขึ้นหลัง คุณคิโชวอินก็ทำหน้าแปลกๆ แต่คงเป็นความเอ็นดูมากกว่า

ผมก้มหัวให้เป็นการขอบคุณ คุณคิโชวอินก็รีบห้ามเอาไว้

มาซายะเดินมากับคุณทาคามิจิพอดี คุยกันสนิทสนม คุณคิโชวอินหันไปมองทางนั้น ทำตาโตแบบสงสัย ชะเง้อคอมองแบบคนสอดรู้สอดเห็นเต็มขั้น

ผมสังเกตท่าทีของเธอ ไม่เห็นความเสียใจหรือผิดหวังอยู่บนใบหน้าและแววตาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา

แต่เมื่อจะเสนอช่วยไขคำตอบให้กับสิ่งที่เธอกำลังสงสัย คุณคิโชวอินที่หันมาจ้องตาผมก็ชะงักค้างแล้วรีบเผ่นหนีไปเลย อะไรกัน ท่าทีดีใจของผมมันปรากฎชัดขนาดนั้นเลยเหรอ

ถึงจะเสียดายที่คุณคิโชวอินไม่ยอมตกหลุมพรางที่ผมพยายามขุดล่อ แต่ได้เห็นท่าทีของเธอเหมือนจะยืนยันคำตอบในสิ่งที่ผมสงสัย

คุณคิโชวอินไม่ได้มีใจให้มาซายะ ผมยังมีโอกาสอยู่
.
.
.
พอยูกิโนะออกจากโรงพยาบาลก็เที่ยวเดินไปเดินมาในห้องผม เปิดนั่นเปิดนี่ดูไปเรื่อย แล้วก็ออกไปจากห้องด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่คุณคิโชวอินคงไม่มีวันได้เห็น

วันต่อมา น้องก็เอาผ้าขนหนูมาให้ ทำหน้าออดอ้อนแบบน่ารักว่าอยากให้ผมใช้มันที่โรงเรียน แต่แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว การแสดงแบบนี้มีแต่คุณคิโชวอินเท่านั้นล่ะที่จะตกหลุมพรางน่ะ

จะไปขัดคอก็คงไม่ดี ผมเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร รับผ้าผืนนั้นมาใช้แต่โดยดี

เป็นไปตามคาดที่ยูกิโนะจะส่งผ้าขนหนูแบบเดียวกันไปให้คุณคิโชวอินใช้ด้วย แล้วก็ยังมีเทียนอโรมากลิ่นที่ผมชอบ เจตนาชัดเจนแบบนี้ ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้

ผมมองจากอีกฟากของสนาม เห็นเธอหยิบผ้าที่เหมือนกันกับของผมขึ้นมาใช้ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นเธอใช้ของเข้าคู่กันกับตัวเอง เหมือนได้สร้างสายสัมพันธ์ที่เป็นพิเศษขึ้นมาได้อีกขั้น

มิน่า คนเป็นแฟนกันถึงชอบใช้ของเป็นคู่กัน เพราะเหมือนกับการประกาศความเป็นเจ้าของไปในตัว เป็นสิ่งพิเศษสำหรับคนสองคนเท่านั้น

แต่เวลาของความสุขนั้นช่างแสนสั้น มีคนไปทักเธอเรื่องผ้าขนหนูที่เป็นคู่กันกับผม เป็นไปตามคาดที่เธอจะเก็บผ้าผืนนั้นลงกระเป๋าทันที ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆกับตัวเอง รู้สึกขมปร่าในอก รู้ทั้งรู้ว่าคุณคิโชวอินพยายามเลี่ยงพวกผม แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้

รังเกียจกันขนาดนั้นเลยเหรอ

มาซายะที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร มาถึงก็หยิบผ้าจากไหล่ผมไปเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองตอนล้างหน้า เช็ดๆไปซักพักก็ชมถึงคุณภาพ พลิกหายี่ห้อแล้วบอกว่าจะไปซื้อเย็นนี้เลย วันต่อมาก็เอาผ้าแบบเดียวกับผมมาใช้ สาวๆในซุยรันพอเห็นแบบนั้นก็รีบไปซื้อมาใช้เพื่อหวังจะเป็นคู่กับผมหรือมาซายะ

แน่นอนว่าคุณคิโชวอินไม่เอาผ้าผืนนั้นมาใช้ที่โรงเรียนอีกเลย

ยูกิโนะที่รู้ข่าว ถลึงตามองมาซายะแบบจะกินเลือดกินเนื้ออยู่หลายวัน มาซายะพูดด้วยก็ตอบกลับมาห้วนๆ จงใจเดินเหยียบเท้ามาซายะแล้วทำหน้าตาใสซื่อเหมือนไม่ได้ตั้งใจบ้าง หรือกีดกันมาซายะออกไปจากวงสนทนา ทำเมินเฉยโดยสิ้นเชิง

มาซายะไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไรเพราะรู้ๆนิสัยกันอยู่ คิดว่าครั้งนี้ยูกิโนะก็คงงอนป่องด้วยเรื่องอะไรซักอย่าง เดี๋ยวก็หายไปเองตามประสาเด็กเอาแต่ใจ ผมปล่อยให้มาซายะกับยูกิโนะทำสงครามประสาทกันไป ไม่เข้าไปยุ่งด้วย

การที่คุณคิโชวอินไม่ใช้ผ้าผืนนั้นอาจจะดีแล้วก็ได้ เพราะตอนนี้ ใครต่อใครก็ใช้กันทั่ว ทำลายความพิเศษที่มีจนแทบไม่อยากหยิบมาใช้

มีคนมาถามถึงเรื่องนี้เหมือนกัน ผมก็ได้แต่ตอบไปว่านี่คือผ้าผืนโปรด อย่างไรเสีย มันก็เป็นของชิ้นแรกที่เป็นคู่กันกับเธอ

และตอนที่เอาผ้าผืนนี้แนบแก้มทีไร ผมก็ยังระลึกถึงความรู้สึกอ่อนหวานเป็นพิเศษในวันนั้นได้เสมอ
.
.
.

เย็นวันหนึ่ง หลังจากซ้อมวิ่งเสร็จ พวกเราที่เดินผ่านตรงก๊อกน้ำก็ได้เห็นกลุ่มสาวๆกลุ่มใหญ่กำลังรุมล้อมอะไรสักอย่าง พอสาวๆกลุ่มนั้นเห็นผมกับมาซายะก็ถอยออกไปทันที

คุณทาคามิจิอยู่ตรงกลางวงล้อมนั่น ใช้มือปาดน้ำเปียกๆออกจากใบหน้า ที่เท้ามีผ้าขนหนู รอยรองเท้าประทับตราไว้บนนั้นแบบเด่นชัด เห็นแป๊บเดียวก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

อ๋อ การกลั่นแกล้งด้วยความอิจฉาริษยาจากบรรดาแฟนคลับของมาซายะสินะ

หมู่นี้ มาซายะชักจะออกหน้าออกตาเรื่องคุณทาคามิจิเกินไป เจอหน้าก็ทัก แล้วก็เข้าไปพูดคุยด้วยดื้อๆ ไม่สนใจสายตาแฟนคลับเพราะไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาตั้งแต่ต้น แต่คงจะลืมไปว่าคุณทาคามิจิที่เป็นนักเรียนธรรมดา ไม่มีอำนาจ ไม่มีบารมีอะไรจะคุ้มครองตัวเอง ก็ต้องตกเป็นเป้าความอิจฉาริษยาถูกรุมกลั่นแกล้ง ไม่เหมือนคราวของยูริเอะ

โชคดีที่ยังไม่มีใครรังแกหนักข้ออย่างการทำร้ายร่างกาย อย่างมากก็เหน็บแนมหรือกระทบกระแทกเล็กๆน้อยๆ ซึ่งคุณทาคามิจิก็ดูไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร

มาซายะถามไถ่เรื่องผ้าขนหนูที่หล่น แล้วก็โยนผ้าของตัวเองให้คุณทาคามิจิ สายตาของกลุ่มคุณซึรุฮานะเปลี่ยนไปทันควัน เท่านี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าคุณทาคามิจิน่ะ “พิเศษ” สำหรับมาซายะ

ผมมองคุณคิโชวอินที่อยู่วงนอกสุด ดูเหมือนเธอจะไม่ได้มีส่วนร่วมในการรังแก แต่ก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือแบบออกนอกหน้าตามประสาคนที่ไม่ชอบเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องยุ่งยาก ยิ่งเป็นเรื่องความขัดแย้งไร้สาระระหว่างสาวๆในโรงเรียนแบบคราวที่มีเรื่องกับกลุ่มคุณซึรุฮานะ เธอก็ยิ่งวิ่งหนีให้ห่างออกไป ไม่อยากยุ่งเกี่ยว

คุณทาคามิจิที่วิ่งตามหลังมา พยายามจะเอาผ้าผืนนั้นมาคืนมาซายะ ซึ่งมาซายะก็ปฏิเสธที่จะรับคืน คุณทาคามิจิก็เลยต้องเก็บผ้ากลับไปแบบเสียมิได้

แน่นอนว่าคุณทาคามิจิก็ไม่กล้าเอาผ้านั่นมาใช้ที่โรงเรียนให้ตกเป็นเป้ามากขึ้นหรอก

เท่านี้ก็เสมอกันในเรื่องผ้าขนหนูแล้วนะ มาซายะ

คุณคิโชวอินไม่ได้ใช้ คุณทาคามิจิก็ไม่ได้ใช้ด้วยเหมือนกัน

-----------------------------
ตัดตอนจ๊ะ ตัดตอน

>>3-7 กรี๊ดดดด ฟิคเอ็นโจ side story ในที่สุดมึงก็มาต่อแล้วววว อ่านแล้วคิดถึงตอนเก่าๆ จังคร่ะ โดยเฉพาะตอนผ้าขนหนูเข้าคู่กันนั่น >///<

กรี๊ดดดดดดดด ฟิน กาวที่ห่างหายไปนาน ㅠ ㅠ

>>3-6 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฟิคบ้องอวกาศที่รอมานาน โอ๊ย เอ็นโจจจจจจจจจ ห้ามใจไม่ได้แล้วเนอะ กรี๊ดดดดดดด
แต่ทำไมมาแค่นี้ล่ะ! เอาตอนต่อมานะ!!!

>>3-6 ดีงามมมมมม มึงงง มันดีงามมากๆ โอ๊ยยยยยยย หัวใจกูได้รับการฮีลลล HP +9999 ทำไมกูต้องเขินแทนเอ็นโจ อ๊ากกกกกก กูจะรอมึงมาต่อน้าาาา

>>9 วันละตอนละกันเพราะแม่งยาวสัส 5555555555555555

>>11 โอเคคร่ะ //กราบงามๆ

>>11 วันละตอนนนน!!!! วันที่เป็นจริงของกูววว จูบโม่งฟิครัวๆ

>>3-6 โอ๊ย..ดีต่อใจแต่ทรมารเอ็นโจ เอ็นโจนี่ดูแล้วน่าสงสารชะมัดแค่ได้มองก็สุขใจ โธ่...พ่อคุณ

โอ่ย โอ่ยยยย มโนเหมือนกูเลยเรื่องผ้า เป็นผ้าผืนโปรดเพราะเป็นของชิ้นแรกที่เข้าคู่กัน ฮือออออ กูตายค่ะ ตายแล้วค่ะ เป็นสุขมากเลยค่ะ
ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหวแล้วนะเอ็นโจ มองท่าทีของเขายังไม่ได้มีใจให้เพื่อนนายก็ตาเป็นประกายระยิบระยับเชียวนะ เผลอดีใจออกนอกหน้า กระต่ายเลยหนีไปก่อน คราวหลังก็ระวังๆหน่อยนะ กระต่ายตัวนี้ยิ่งขี้ระแวงอยู่
ขอบคุณสำหรับกาวที่ห่างหายไปนาน กูฟินมากกกกกก กูจะรอมึงมาต่อน้าาาาาาา

>>3 กรี๊ดดดดดด เอ็นโจจจจจจสู้เขาาาา ยูกิโนะ---กู๊ดจ็อบ!!!bbbbbbbb　>>11 วันละตอน!? *นั่งกอดเข่ารอ*

>>3-6 ดีค่ะ ดีต่อใจที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊าคคคคค ยูกิโนะคุงงงงง น่าร๊ากกกกก เก่งมากเลยลูก
/แอบสงสารเอ็นโจ เหมือนเรานก เขาก็นกด้วย 55555+ (โดนจอมมารเชือด)

กุเพิ่งสังเกต ตอน116 ที่เอ็นโจเข้าไปคุยกับวาคาบะ เรย์กะก็ดูตกใจเหมือนกันนะ คิดในใจว่า สนิทกัยตั้งแต่ตอนไหน แถมคาบุก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย เชี่ยยยยยยย กุมโนนนนนนน

>>18 ตอนเขาแยกกัน ก็โล่งอกด้วยนะ //w\\

>>18 ตอนวาคาบะเรียกเอ็นโจคุงก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้ด้วยนะ ฮุๆๆๆๆๆๆๆ

>>19 >>20 เอ้อออออ จริงด้วย!

>>20 แล้วจากที่เรย์กะบรรยายว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้เนี่ยมีสองครั้งนะ ครั้งแรกคือตกใจเรื่องวาคาบะถูกรถคาบุรากิชน ครั้งที่สองคือเรียกเอ็นโจคุง นั่นแน่

เฮ้ยพวกมึง กูอยากลงฟิคกะเขาบ้าง แต่กูไม่มั่นใจว่าตอนนึงต้องยาวเท่าไหร่...

>>23 เม้นท์นึง ใส่ได้ไม่เกิน 4,000 ตัวอักษร เช็คจำนวนได้ใน word หรือไม่ก็เว็บ http://www.lettercount.com/

>>23 ลงๆมาเหอะ ความยาวก็ตามแต่จะพิจารณา ไม่มีอะไรตายตัว

>>24 >>25 โอเค ขอบคุณพวกมึงมาก

กลับไปย้อนอ่านตอนเก่าๆแล้วอยากกินโมจิชะมัด มีใครเคยเจอที่ไหนขายโมจิมาทำเป็นอาหารหลายๆแบบในไทยมั่งมั้ยอะ กูเคยเจอแต่แบบโมจิที่ใส่มาในถั่วแดงต้มอะไรแบบนั้น อยากลองกินนน

จิ้มย้อนกลับไปที่เม้น 963 ของมู้ที่แล้ว พอดีมาไม่ทัน มึงเลวมากกกกก คิดแล้วสงสารเรย์กะ ดูตอนโอจิซังกลายเป็นลายเส้นนี่กูลั่นเลยข่ะ 555555

ลิงค์มึงควรอยู่ในมู้นี้นะ เข้ากับชื่อมู้มากอะ เป็น tag love แบบไม่ได้ตั้งใจ 5555555

>>27 เคยเห็นแต่โมจิสำเร็จรูปให้เอาไปทำกินเองต่อจากนั้นว่ะ มีขายในซุปเปอร์มาร์เก็ตญี่ปุ่นตรงสุขุมวิท กูเคยลองซื้อมาย่างกินเองก็อร่อยดีนะ
ถ้าตามร้านอาหารญี่ปุ่นเคยเห็นแต่แบบเป็นขนมว่ะ แบบโมจิใส่ถั่วแดงร้อน ยังไม่เคยเห็นแบบของคาวแบบที่คนญี่ปุ่นเขากินกันเลย

[[ เรย์กะกับเพื่อนร่วมห้อง ]]
(เนื่องจากส่วนมากไม่มีระบุว่าอยู่ห้องเลขอะไรบ้าง ขอแทนค่าเป็น X Y Z)

ประถมซุยรันมีห้องเรียน 4 ห้อง เปลี่ยนห้องเรียนตอนขึ้น ป.3 และ ป.5

• ประถมชั้นปีที่ 1
ห้อง X : เรย์กะ, เซริกะ, คิคุโนะ

• ประถมชั้นปีที่ 3
ห้อง X : เรย์กะ, เซริกะ, คิคุโนะ
ห้อง Y : เอ็นโจ, อาคิสะวะ

• ประถมชั้นปีที่ 5
ห้อง X : เรย์กะ, เซริกะ, หัวหน้าห้อง, มิฮารุ
ห้อง 3 : คาบุรากิ, คิคุโนะ
________

มัธยมต้น มีนักเรียนใหม่เพิ่มเข้ามา 3 ส่วน ไม่มีบอกจำนวนห้อง, เปลี่ยนห้องเรียนทุกปี

• มัธยมชั้นปีที่ 1
ห้อง X : เรย์กะ, หัวหน้าห้อง
ห้อง Y : เอ็นโจ, มิฮารุ, เณรน้อย
ห้อง Z : โมชิดะ, ซึรุฮานะ, อายาเมะ

• มัธยมชั้นปีที่ 2
ห้อง X : เรย์กะ, เอ็นโจ
ห้อง Y: คาบุรากิ, หัวหน้าห้อง

• มัธยมชั้นปีที่ 3
ห้อง X : เรย์กะ, คาบุรากิ, เซริกะ, ซึรุฮานะ, เณรน้อย
ห้อง 5 : หัวหน้าห้อง
__________

มัธยมปลาย มีนักเรียนใหม่เพิ่มเข้ามาประมาณร้อยคน

• มัธยมชั้นปีที่ 4
ห้อง 1 : วาคาบะ
ห้อง X : เรย์กะ, ซาโตมิ, อิโคมะ, ดิเท, อิวามุโระ

• มัธยมชั้นปีที่ 5
ห้อง X : เรย์กะ, หัวหน้าห้อง, รุเนะ, โนโนเซะ, ดิเท, ฟุยุโกะ
ห้อง Y : เอ็นโจ, วาคาบะ, ทากาคิ, หมายเลข 2 (กลุ่มซึรุฮานะ)

__________

คุ้นๆว่าเคยอ่านเจอว่า อิวามุโระเคยเป็นม้าให้คาบุรากิ ก็น่าจะเคยอยู่ห้องเดียวกัน แต่หาไม่เจอแฮะ ไม่รู้ว่าปีไหน...

>>30 ยอมใจความขยันมึงเลย ชาบู
แต่ม.ปลายเรย์กะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับคิคุโนะ เซริกะหรอ

>>31 ตอนม.4 บอกแค่ว่ามีกลุ่มเพื่อนสาวๆอยู่ด้วย​ ไม่แน่ใจว่าใช่มั้ย แต่ในช่วงปีนั้นไม่มีบทบาท​ออกมาเลย วิ่งสามขายังต้องไปวิ่งกะอิโคมะ
ม.5 ตอนดูชื่อเพื่อน​ร่วมห้อง ทักแค่ว่ามีรุเนะ กะหัวหน้า​ห้องอยู่ด้วย

>>32 แต้งกิ้วว พอดีจำได้ว่าเวลานั่งเม้าส์ตอนเช้าก่อนเข้าเรียนเหมือนคิคุโนะกับเซริกะจะอยู่ด้วย แต่ก็เป็นไปได้ที่จะเข้ามาห้องเรย์กะก่อน พอเรียนค่อยไปห้องตัวเองไรงี้

ฟิคคคค อ่าห์ ขอบพระคุณค่ะ

ไปตามอ่านตอนเก่าๆ หลังจากอ่านฟิค ช่วงที่ยูกิโนให้ผ้าขนหนูเรย์กะแล้วมีคนไปถามเรื่องนี้กับเอ็นโจ แล้วเอ็นโจตอบว่าเป็นผ้าขนหนูผืนโปรดนี่อยู่ในตอนไหนแล้วว่ะ กุหาไม่เจอสักที คือกุอยากกลับไปกรี๊ดอีกรอบ

>>35 ตอน 161 ของน้องแว่น KGB

>>35 เอ้ย 160
โทษๆ พิมพ์ผิด

โฮกกกก ไม่ได้เข้ามาเล่นนานหายไปตั้งแต่ล่มเกาะแห่งคานที่8 นึกว่าจะหาไม่เจอซ่ะแล้ว เกือบร้องไห้แหน่ะตกใจหมดเลย เว็บที่เคยบันทึกไว้ที่เข้าหน้าสารบัญจู่ๆก็ไม่รู้ว่าเป็นไรไปพอเข้าไปแล้วไปเจออะไรก็ไม่รู้ โชคดีในที่สุดก็หากระทู้เจอ

กูอ่านฟิคแล้วก็ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ พอถึงช่วงที่บอก เอ็นโจจับหิ่งห้อยมอบให้เรย์กะ นี่คือจับเองจริงๆสินะ ไม่ใช่ฟิคกาวไปเองใช่มั้ย จับด้วยตัวเองจริงๆใช่มั้ย กูนี่ยิ้มแก้มแตกไม่หุบเลยว่ะ รู้สึกละมุนต่อใจโครตๆ 5555555555555555555555555

กูมีทฤษฎีกาวๆของกูเองมานำเสนอว่ะ
ที่ห้องเอ็นโจทำร้านกาแฟในปีนี้ แล้วเอ็นโจเป็นบาริสต้าทำลาเต้อาร์ต คือไปรู้มาว่าเรย์กะชอบกินกาแฟทำฟองนมเป็นรูปสัตว์น่ารักๆมาจากไอระรึเปล่า ฮีเลยไปฝึกทำลาเต้อาร์ตที่บ้าน แอบหวังว่าซักวันอยากทำให้เรย์กะกิน คืองานอดิเรกคนทั่วไป ถ้าบ้านไม่เป็นร้านกาแฟหรือสนใจอยากเปิดร้านกาแฟ ก็ไม่มีใครลงทุนไปเรียนทำลาเต้อาร์ตไว้กินเองหรอกใช่มะ เพราะแม่งยุ่งยากจะตายห่ากว่าจะทำออกมาสวย ระดับเอ็นโจไปจ้างบาริสต้าตัวท็อปๆที่ไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาทำเองด้วยซ้ำ และบางทีไอเดียคาเฟ่ร้านกาแฟเนี่ยฮีอาจจะเสนอเองก็ได้นะ ลงทุนเอาตัวเองมาขาย มาให้ห้องตัวเองใช้งาน เพื่อให้คุณคิโชวอินมากินฝีมือน่ะ

กูก็มโนไปเรื่อยว่ะ ได้สูดกาวแล้วดีดแรงไปหน่อย โทษที 5555555555555555555

>>37 ขอบใจมากมึงงง

>>39 จับหิ่งห้อย​นั่นกาวนะ ในเรื่อง​จบงานนั้น เช้าวันต่อมาก็มีหิ่งห้อย​มาส่งที่บ้านแค่นั้น ไม่ได้บอกว่าตับเองกะมือ

>>39 เออ ตอนม.2 ที่เรย์กะอยู่ห้องเดียวกัน​กะเอ็นโจ ช่วงงานโรงเรียน​ ในห้องมีคนเสนอทำคาเฟ่ แต่สาวๆคัดค้านว่าไม่อยากแชร์เอ็นโจให้ห้องอื่น

ถ้า ม.5 นี่เอ็นโจเป็นคนเสนอเองว่าจะทำคาเฟ่ ก็คงไม่มีใครกล้าคัดค้านนะมึ๊งงงงงง

>>41 จากข่าวลือในตอน 160 ของน้องแว่นไง ที่บอก "แต่เห็นว่าท่านเอ็นโจจับหิ่งห้อยมอบให้รุ่นพี่เรย์กะที่ทำท่าอยากได้ด้วยล่ะ"
ตรงนี้คือ ใช้ให้คนอื่นไปจับมาให้ หรือจับด้วยตัวเอง ซึ่งกูเอียงไปทางจับด้วยตัวเองว่ะ
>>42 จะเห็นได้ว่าฮีทำทุกอย่างเพื่อคุยกับเรย์กะเลยนะ เอาเพื่อนมาขาย เอาน้องมาขาย ถ้าทฤษฎีกาวกูเป็นจริง อีตานี่แม้กระทั่งตัวเองก็ขายได้ 5555555555555555555555

>>39 เหตุการณ์ไปกินกาแฟกับไอระมันเกิดหลังเรื่องลาเต้ในงานโรงเรียนนะมึง มีความห่างกันหลายตอนอยู่เหมือนกัน อันนี้กลิ่นกาวหอมมาก 5555 แล้วมีอีกประเด็นที่เรย์กะบอกตัวเองสู้ยุยโกะไม่ได้อีก อันนี้กูอยากพูดมานานละแต่เข้ามู้ดีเลย์ทุกที คนอื่นนี่คุยกันจนเป็นเปลี่ยนประเด็นกันไปหมดละ กูแค่อยากบอกว่าตอนนั้นบทบรรยายประโยคเต็มๆคือ

"ดวงตาฉายแววหลงใหลตอนคาซึรางิมองคุณยุยโกะนั่นน่ะ หลงหัวปักหัวปำชัดๆ เลย แหม แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกอยู่นะ
ได้เจอหน้ากันแค่แป๊บเดียวก็จริง แต่คุณยุยโกะมีบรรยากาศเฉพาะตัว ดูเลื่อนลอยเหมือนพระจันทร์บนระลอกผิวน้ำ
ดูเหมือนพวกเซริกะจังก็จะรับรู้อยู่เหมือนกัน ท่าทางฮึดฮัดแบบตอนนินทาวาคาบะจังหายไปเลย
อื้อ คนนั้นน่ากลัวยังไงไม่รู้ อย่างฉันคงไม่มีวันชนะได้หรอก"

กูอ่านแล้วเห็นด้วยกับมู้ก่อนที่มีคนเคยบอกว่าเพราะยุยโกะเป็นคนแบบซากุระรึเปล่า แบบมีอะไรมากกว่าที่เห็น เห็นนุ่มๆดูหวานๆแต่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรซ่อนอยู่ เป็นคนซับซ้อนน้ำนิ่งไหลลึกอะไรแบบนั้น ซึ่งซากุระตอนออกใหม่ๆเรย์กะก็อึดอัดๆอยู่เหมือนกัน คือดูเป็นคนแบบที่เรย์กะแพ้ทางไรงี้ แล้วสู้ไม่ได้นี่บรรยายมาเหมือนเวลาต้องสู้กันจริงๆเลยมากกว่าสำหรับกู ยิ่งมีพูดถึงเซริกะกับคิคุโนะว่าไม่ฮึดฮัดเหมือนตอนนินทาวาคาบะอีก เลยดูแบบกับวาคาบะใครๆก็รู้สึกว่าข่มได้แกล้งได้ แต่นี่ยุยโกะคือมาแบบอีกเลเวลเลย อย่างแหยมดีกว่านาจา ถ้าพวกเธอไปไฝว้ด้วยนี่ต่อให้ฉันออกหน้าเองก็สู้ไม่ไหวนนาก๊ะแบบนี้(เรย์กะเป็นหัวหน้าผู้หญิง และเวลามีปัญหาก้สมควรคอยออกหน้าสะสางให้บรรดาลูกสมุน เหมือนสมุนทะเลาะกันเองนางยังต้องไกล่เกลี่ยให้เลย) อันนี้เลยค่อนข้างคิดว่าเรย์กะแพ้ทาง และคิดว่านางกลัวด้วยกับคนที่ดูมีหน้ากากซ่อนตัวหลายบท โดยเฉพาะภายนอกนุ่มนวลหวานๆแบบนั้น อาจจาให้ความรู้สึกร้ายลึกหน่อย

ซึ่งงงงง เอาจริงๆซากุระก็ร้ายนะเว่ย 5555 กุอ่านย้อนไปตอนมางานโรงเรียนที่ซากุระบอกจะไปจัดการพวกสาวๆหน่อย แล้วมีมาบอกเรย์กะอีกด้วยว่าจัดการสำเร็จแล้ว ตอนต่อๆไปพอตัดเข้าตอนน้องแว่นก็มีพูดถึงนางเดินควงอาคิสะวะ แล้วคุยอะไรหงุงหงิงแต่ดันมีคำว่าเรย์กะซังๆ ปนในประโยคอยู่ตล๊อด กูแบบเชี่ยยยย มันใช่อ้ะ!!! ซากุระก็เหมือนหลอกถามแอบเก็บข้อมูลจากอาคิมาแล้วล่ะว่าเรย์กะนี่สถานะไม่ใช่ธรรมดา แบบนางรู้ดีมีแค่เรย์กะที่คิดว่าซากุระยังไม่รู้ว่าอยู่ในโรงเรียนนางเป็นไง(เจ้าแม่กาลี) เอาชื่อมาคุยข่มนี่แบบใครได้ฝินก็ฝ่อหมดละจ้าาา ไม่พอยังหว่านแหเกี่ยวริรินะเข้ามาร่วมแผนการได้สำเร็จอีก พอโผล่มาประกาศก้องว่าเป็นเพื่อนสนิทเรย์กะนี่กูว่าผู้หญิงอื่นจะยุ่งกับอาคิคือผวาอะ ทั้งเพื่อนสนิทเรย์กะ ทั้งสาวแรงแนวเกเรแบบริรินะโผล่มาคุยฝากฝังอีกงี้ แบบถ้ายังยุ่งกับอาคินี่ซัดทั้งเรย์กะริรินะไปเป็นศัตรูด้วยทันที แบบบบ นางร้ายยยยยอ่ะ ร้ายลึกมาก แต่ด้วยความเป็นฝ่ายเดียวกันยังพอจะเอ็นดูวววได้อยู่ 555 ทั้งนี้ไม่รวมเรื่องริรินะอะสำหรับกู แบบแค่แผนเรย์กะซังๆก็ร้ายละ ถ้าที่ริรินะโผล่มาอยุ่ในแผนแบบเรียกคนสนิทเรย์กะมายืนยันเพิ่ม อันนี้กูชักเอ็นดูแบบหลอนละจ้าาา ถ้าบังเอิญยังพอโอเคนะ ถถถ

>>44 เสริมวลีประจำตัวของซากุระในความคิดกู แบบมีบทโผล่มาทีไรจะนึกถึงคำนี้ลอยประกอบฉากอยู่ตล๊อดดด ก็คือ "หึหึ.... just as planned"

>>44 ไม่ใช่ ตอน 103 หลังงานโรงเรียน ม.4 ที่ไปกินกาแฟกับไอระแล้วเรย์กะสั่งลาเต้อาร์ตรูปแกะมากิน คือหลังคาบุอกหักตอนงานโรงเรียนเว้ย ตอนนั้นที่ไอระขอให้เรย์กะช่วยดามใจคาบุน่ะ มีแซวเกริ่นนำก่อนว่าชอบแกะเหรอ

ส่วนหลังงานโรงเรียนตอนม.5 ตอนที่ 164 แค่โทรคุยเรื่องรักใหม่ของมาซายะ ไม่ได้ออกไปไหน

ขอ ky หน่อย
มู้ที่แล้วเม้นก่อนสุดท้ายที่บอกว่า โค่นล้มฮิตช์ค็อก นี่คืออะไรอะกูอยากรู้55555 หาภาพแล้วเห็นเป็นรูปผู้ชายขาวดำขึ้นมา

>>47 มาจากตอน 160 ที่น้องแว่นไปเจอเรย์กะและผองเพื่อนกางร่มถือแผ่นซีดีในสวน แล้วตะโกนว่าโค่นล้มฮิตช์ค็อก ซึ่งฮิตช์ค็อกก็คือผู้กำกับหนังที่ดังมากคนนึง ผลงานของฮีมีเรื่อง The bird ที่เกี่ยวกับฝูงนกรุมจิกคนตาย

เรย์กะคงไปตะโกนเพื่อเป็นการตัดไม้ข่มนาม ข่มขู่นกที่ชอบบินมาขี้ใส่นางอยู่ร่ำไปนั่นล่ะ

>>46 ทฤษฎีกาวของมึงเป็นไปได้นะเว้ย ตอน 103 เรย์กะบอกว่าชอบกินลาเต้ ปีถัดมา เอ็นโจทำลาเต้อาร์ทเลย

>>46 อ่ออันนั้น แต่นั่นไอระก็ยังถามนี่ว่าเป็นแกะจากที่แต่งเป็นพ่อบ้านแกะใช่มั้ย แถมลาเต้ร้อนกินตามร้านปกติมันก็มีรูปอยู่แล้วด้วยนะ ถ้าไม่ได้รีเควสต์อะไรตามร้านจะชอบทำเป็นใบไม้ไม่ก็หัวใจไป อันนี้รีเควสต์แกะจากที่แต่งเป็นพ่อบ้านแกะ มันก็ไม่น่าขนาดแบบต้องเล่าเลยป่าวหว่าว่าเฮ้ย เรย์กะสั่งลาเต้มากิน รีเควสต์เป็นรูปแกะงี้ 555 อันนี้กูอ่านแบบไม่ติดฟิลเตอร์นะเพราะเห็นว่าลาเต้อาร์ตเป็นเรื่องปกติอะ บางคนก็รีเควสต์รูปไปตามอารมณ์ แต่ยังไงมันก็ต้องมีรูปอยุ่ละงี้ แถมอ่านแล้วกูกลับคิดแบบเดียวกับเรย์กะคือเบี่ยงเบนประเด็นรังสีฆ่าฟันจากผู้หญิงที่มีให้วาคาบะมาแทน ให้มีเรื่องอื่นเพ่งกันมั่งมากกว่าอะ ยังไงส่วนใหญ่ตั้งแต่ตอนเด็กคนที่เอ็นโจวเข้าข้างตล๊อดและช่วยตลอด แคร์ตลอดทุกสุานการณ์ไม่ว่าต้องกระทบใครบ้าง และกระทบเรย์กะด้วยหลายที แบบคนสำคัญสุดของฮีคือโคตรชัดว่าเป็นคาบุรากิ.... พายเรือด้วยกันนี่กูจิ้นเลยนะจ๊ะ 55 ยังไงกูก็ไม่เชียร์ไอคู่หูนี่ทั้งคู่เลยอะ แบบนำพาความเดือดร้อนมาให้พอๆกัน เห้ออออ พ่อคนรักม้าของเจ้ ทำไมบทน้อยยังงี้ /ซับน้ำตา

>>47 กูอ่านเจอในแปลไทยนะว่าโม่งแปลมีบอกรายละเอียดไว้ ว่าเป็นผกก.หนังเกี่ยวกับนก ซึ่งไอพวกท้ายตอนของโม่งแปลนี่สำคัญมากสำหรับกูถ้าจะอ่านเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง ในหลายๆประเด็น คือแบบมีศัพท์อะไรที่เฉพาะทางสูงมากกกก ฮิโยโกะซามะจริงๆเป็นบก.สำนักพิมพ์ที่ทำสารานุกรมป่ะเนี่ย

>>49 มึงงงงงงง มาแบบม่วงอร่ามงามตา รังสีเหนืม่วงมึงมาเต็มมากกกก อัลตร้าไวโอเลตแรงจริงๆ มึงพูดซะกูแทบวิ่งไปช่วยมึงปลูกทุ่งดอกลาเวนเดอร์ตาม 5555555

>>50 แต่ย้อนไปอ่านตอนน้องแว่นอีกทีไม่เจอแฮะ ผีหลอก!!!! แล้วกูไปอ่านมาจากไหนวะะะะ~~~

>>52 บอกในเมนท์ไง

>>53 เออคิดว่าใช่แหละถ้างั้น เพราะปกติอ่านในตอนเสร็จกูจะย้อนไปอ่านคอมเม้นในหน้าแรกด้วยตลอด โล่งใจไปที นึกว่าแม่งมีโทรจิตละกู

อัลเฟรด ฮิตช์ค็อก ผู้กำกับเรื่อง"the birds"หนังสยองขวัญรุ่นเดอะเกี่ยวกับฝูงนก

KY กูถามหน่อยว่ารูปนี้มาจากตอนไหน ปกติกูจำที่กูแคปประโยค/ช่วงที่ชอบเก็บไว้ได้ทุกตอน แต่อันนี้นึกไม่ออกจริงๆว่ะ ไม่รู้ด้วยว่ามาจากช่วงไหนของเรื่องในบทนั้น แบบกูเดาไม่ได้เลยว่ามาจากช่วงแรกของบท หรือช่วงกลาง หรือช่วงท้าย

https://www.uppic.org/share-1374_58FBA580.html

>>44 ในที่สุดก็มีคนเข้าใจความร้ายของซากุระกับกู กูเคยพูดว่ายุยโกะคงเหมือนกับซากุระละมั้ง แต่ตอนนั้นกูโดนรุมว่าซากุระดีกว่ายุยโกะเยอะ พูดตรงๆ ไม่ร้ายลึกแบบยุยโกะ น่ารักกว่ายุยโกะ

กูแบบ หรอมึง? คือพวกเดียวกันซากุระจะร้ายใส่ทำไม แต่ลองไปเป็นคนละข้างกันดิ มีหนาวแน่ๆ ซากุระนี่ร้ายลึกจริง ใครมายุ่งกับอาคิเสร็จแน่ ไหนจะประกาศความเป็นเจ้าของพอๆกันอีก แถมยังภาพลักษณ์คุณหนูญี่ปุ่นแสนดีอีกพอๆกับภาพลักษณ์ยิ้มอ่อนๆล่องลอยของยุยโกะเลย

>>56 เปิดไม่ได้อ่ะมึง

>>57 กูเห็นด้วยกับมึงนะว่าเพราะเป็นพวกเดียวกันเลยไม่ร้ายใส่ แต่ถึงงั้นตอนแรกๆที่เจอแล้วไปเรียนพิเศษด้วยกันกับประเด็นเรื่องที่นั่งนี่กู้รู้สึกอึดอัดตามเรย์กะไปเลยนะ แบบนี่คือวิญญาณนางโตแล้วอะ ถ้าเป็นเด็กจริงๆแล้วมีประเด็นเรื่องที่นั่งนี่กูว่ามีน้ำตาคลอ คือร้ายเลยแหละ ดีใจที่ตอนหลังเข้ากันได้แล้วกลายเป็นซึนแตกไป ตอนที่ไปช่วยเรย์กะจวกไมฮามะนี่กูคิดเลยว่ามีคนร้ายๆอยู่ข้างตัวคือโคตรดีมีประโยชน์อะ แต่ต้องข้างเดียวกันนะ ไม่งั้นคือเอิ่ม หัวได้หงอกเร็วกว่าเดิมถ้ามีฝ่ายตรงข้ามเป็นแบบนี้เยอะๆ ไม่รู้ซักวันจะมีฉากซากุระvsยุยโกะมั้ย แต่คิดว่าคงเจอกันยากเพราะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแบบไมฮามะ

>>56 ใช้ imgur แทนดูมั้ย เห็นในนี้ก็ใช้กันแล้วดูโออยู่นะ

>>49 ก็น้า มันถึงเป็นทฤษฎีกาวไง ไม่มีอะไรยืนยันจากอฟช.ซักหน่อย เอ็นโจฮีอาจจะมีงานอดิเรกชอบทำกาแฟกินเองก็ได้ใครจะรู้
เอาตามมโนกู เรื่องลาเต้อาร์ทกูคิดว่าไอระคงเผลอเล่าว่ะ ตอนนั้นเรย์กะก็เผลอตกปากรับคำไปด้วยไงว่าจะลองช่วยดู อารมณ์ไอระน่าจะเบิกบานฝุดๆ มาเล่าสู่กันฟังกับชูสุเกะเช่น วันนี้ไปกับเรย์กะจัง บลาบลา เด็กคนนี้ท่าทางจะชอบแกะจริงๆแฮะ ถึงกับสั่งลาเต้อาร์ทรูปแกะมากิน อาจจะเป็นข้อมูลช่วยมาซายะได้ บลาบลา เอ็นโจได้ยินอาจจะเก็บไปคิดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อ้าว เมากาวกู่ไม่กลับอีกแล้วกู 55555555555555

เรื่องยุยโกะกูโนคอมเมนต์ว่ะ แต่กูคิดว่าเพราะนางเป็นคนสวยมากๆ สวยบอบบาง มีออร่า มีบรรยากาศดูลึกลับ ทำให้คนเกรงใจมั้ง แต่ที่เรย์กะบอกไม่มีวันเอาชนะได้ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน รอเฉลยเอา

>>56 อ่านไม่ออกหรอก แต่เสิร์จแล้วได้ว่าตอนที่ 72

>>44 ริรินะไม่น่าจะอยู่ในแผนว่ะ นางไม่รู้จักริรินะด้วยซ้ำมั้ง ที่น้องซึนเข้าหาซากุระด้วยตัวเองเพราะความรักที่มีต่อเรย์กะล้วนๆ

>>63 หมายถึงไม่ได้เน้นว่าต้องเป็นริรินะอะ แต่เป็นใครก็ได้ที่จะโผล่มายืนยันสถานะเพื่อนสนิทกับเรย์กะงี้ เพราะมันจะดูแบบเฮ้ย สนิทกันมากจริงๆ ขนาดคนรู้จักของเรย์กะยังร่วมรับรู้เรื่องนี้เลยนะ อะไรแบบนั้น ซึ่งน้องซึนทำเอาพีคตรงที่มาทักอย่างอลังการข่าวเลยแพร่ลุกลาม เดาว่าอย่างริรินะคงทักอย่างเสียงดังด้วยแหงๆ 555 ดูจากตอนทักเรย์กะเรื่องอ้วนแล้ว

>>64 นึกถึงตอนทักเรื่องอ้วนก็ขำแตก ก็รู้นะว่าริรินะสายซึน เวลาตื่นเต้นเลยชอบตะโกน แต่จริงๆตอนทักเรื่องอ้วนเนี่ย ควรลากมาคุยเงียบๆลับตาคนมั้ย โอ๊ย นึกแล้วสงสารท่านเรย์กะ55555555555555555555555

>>65 ไหนจะตอนงานเลี้ยง​ไปตบพุงเรย์กะปุๆอีก ฮืออ ริริน๊าาาาา!!!

>>59 ตอนเจอไมฮามะก็นอกโรงเรียนนิ อาจจะได้เจอกันก็ได้นะ มึงพูดแล้วกูก็อยากเห็นตอนปะทะกันมาก น่าสนุก แต่ดูสภาพตอนนี้ถึงเจอกันก็คงไม่ฉะกันแน่ๆเพราะยุยโกะยังไม่ได้มาหาเรื่องเรย์กะตรงๆแบบไมฮามะ(แค่พูดด้วย ยุยโกะยังไม่ทำเลยจ้า) อย่างดีซากุระคงแค่เตือนลับหลังว่าระวังคนนี้ไว้ไรงี้ ฉากหน้าก็คงยิ้มอ่อนโยนแบบสาวงามญี่ปุ่นผู้ใสซื่อบริสุทธิ์อ่ะนะ

>>64 แต่กลุ่มเพื่อนเรย์กะ ซากุระก็ไม่รู้จักใครซักคนนะ แล้วพวกเซริกะ คิคุโนะก็ไม่รู้จักนาง คงไม่มีใครมาทักคนไม่รู้จักเพื่อย้ำสถานะเพื่อนสนิทเรย์กะของนางหรอก และนางเองก็ตั้งใจควงอาคิสะวะเดินไปนั่นมานี่ต่อหน้าคนเยอะๆอยู่แล้วด้วย ไม่ต้องใช้เรย์กะ สาวที่มาชอบอาคิสะวะก็จะตัดใจไปเองอยู่แล้วด้วย แต่ก็เป็นไปได้ที่ใช้เรย์กะเป็นเครื่องมือ นางก็คงได้ข่าวมาเหมือนกันเรื่องจักรพรรดินีของซุยรัน ข่าวจักรพรรดิ ข่าวองค์ชายยังไปถึงยูริมิยะได้ แล้วทำไมข่าวจักรพรรดินีจะไปถึงไม่ได้ล่ะเน้อ

>>65 >>66 กูขำตอนนั้นมาก กูเป็นท่านเรย์กะคงแบร์ฮักกับเยอรมันซูเพลกซ์ใส่นางแล้ว 5555555555555555555

ท่านเรย์กะแม่งเป็นพวกรักเด็ก นอกจากคาซึรางิที่โดนเตะหน้าแข้งใส่อย่างหยอกล้อ​แล้ว ไม่เคยเดือดดาล​ใส่เด็กคนไหนเลยสักคน
ริรินะก็มีแค่จัดท่านอนให้โดนผีอำ..., คันตะ​คุง​เรียกโคโรเน่ก็ปล่อยผ่านไม่ถือสา ทั้งที่ตอนที่โดนเรียกหัวสว่านที่เรียนพิเศษ​ยังช็อคจะแย่อยู่เลย

>>70 เพราะฉะนั้นนางควรคู่กับเด็ก! จริงๆอยากเชียร์ยูกิโนะคุงแต่อายุห่างไป คันตะนี่กำลังพอดี กรุบกริบๆ55555555

กูเอาขาพาดเรือคันตะแล้วหลังจากเห็นFAของเพื่อนโม่ง หนุ่มแบดบอยของพี่~❤️

>>70 โคโรเน่มันฟังดูน่ารักกว่าหัวสว่านมั้ง แต่พอมีโอ๊ะโฮะโฮะ ตามมา เรย์กะก็ยังเชียร์วาคาบะอยู่ตอนที่เขกหัวน้องนะ
คาซึรางินี่เป็นคนเดียวที่ได้เห็นด้านมืดของนางเลยมั้ง ทั้งเล่าเรื่องผี ทั้งเตะหน้าแข้ง ทั้งล้อว่าแอบรักเอ็นโจข้างเดียว

>>71 กูยังสะเทือนใจ​กับที่ว่าเกี่ยวผมมาทั้ง​หลอดไม่หาย
เพื่อน​โม่งแฟนอาร์ต​ควรวาดฉากนี้มาขยี้ 555555

>>72 กูมาแอบคิดอยู่นะ ว่าทำไมนางถึงไม่จิ้นว่าเอ็นโจอาจจะมีใจรักชอบให้อีไก่โง่ ตอบกลับที่นางจิ้นให้ไก่โง่แอบรักเอ็นโจน่ะ คือนางก็สาววายไม่ใช่เหรอ น่าจะจิ้นพล็อตวายๆเกี่ยวกับรุ่นพี่รุ่นน้องได้สบายบรื๋อ
หรือ เอ็นโจ×คาซึรางิ ไม่ใช่คู่เมนที่นางจิ้นเลยไม่สนใจ เพราะคู่เมนนางคือคาบุรากิ×เอ็นโจ หรือเอ็นโจ×คาบุรากิ กันแน่วะ ถถถถถถถถถถถถถถ เลยบอกว่ามันเป็นรักข้างเดียวของคาซึรางิ เอ็นโจน่ะเขามีตัวจริงที่รักกันดีอย่างคาบุรากิอยู่แล้ว นายก็แอบรักเขาข้างเดียวต่อไปละกัน

>>74 น่าจะเพราะ​ไก่โง่ มันทำตัวแบบแฟนเกิร์ล​เอ็นโจมั้ง ตามตอแยเขาแบบสาวๆ เห็นเร​ย์​กะ​เป็นศัตรู​งี้ แต่เอ็นโจไม่ได้​มีท่าทีอะไรตอบ

พวกมึงไม่หลับไม่นอน 55555

>>74 >>75 ประเด็นนี้กูเคยเอามาคิดเล่นๆนะ ในชาติก่อนของเรย์กะที่อ่านมังงะเรื่องนี้ และด้วยความที่นางก็เป็นฟุโจชิด้วย นางจะเคยจิ้นใครในเรื่องบ้างมั้ย เพราะเอ็นโจกับคาบุมันก็มีโมเมนต์เหลือแหล่พอจะให้จิ้น หรืออาริมะที่เป็นคู่แข่งความรักของจักรพรรดิ ในชาติที่แล้วของนาง การ์ตูนดังขนาดนี้ต้องมีโดจินตามมาเพียบแน่ๆอะ นางอาจจะเคยชิพคู่คาบุxเอ็นโจ หรือคาบุxอาริมะ ก็ได้นะ 5555555555555555

>>74 >>77 กูมีความรู้สึกว่านางแอบจิ้นอยู่คนเดียวเงียบๆตั้งแต่โมเม้นที่คาบุอกหักแล้วไปแต่สถานที่ฆ่าตัวตายยอดนิยม แล้วมีแบบเอ็นโจช่างเป็นเพื่อนที่รักใคร่ทุ่มเทให้คาบุมากที่ตามหาไปทุกที่แบบนั้น แถมตอนนางพูดถึงฉากชายหนุ่มสองคนยืนกันเปล่าเปลี่ยนอยู่กลางพายุโหมกระหน่ำ คลื่นลมซัดสาด คำพูดนางมันแหม่งๆ!!! กูว่านางแอบจิ้น 5555 แต่ที่แน่ๆคือทำกูจิ้นไปละ แบบฟิคคู่เกย์หนุ่มหล่อท่ามกลางพายุคลื่นลมแรง มรสุมชีวิตและภัยพิบัติทางธรรมชาติ แต่เราจะฝ่าฟันมันไปพร้อมกัน... อ๊าาาาา ประหนึ่งถูกผลักเข้าสู่ใจกลางพายุลาเวนเดอร์ 55555

>>77 มึงทำให้กูนึกถึงเรื่องโนซากิ 5555555555555555555555555555มีโดวายออกมา พีคกว่าคือคนวาดเป็นผู้ชายที่โคตรอิน 555

>>79 โทโมดะคุงน่ะเหรอ 55555555555555555555555555555

พล็อตเอ็นโจกับคาบุคงประมาณนี้ล่ะ
แอบรักนาย แต่ไม่กล้าบอก ถ้านายมีความสุขกับเธอคนนั้น แม้จะเจ็บแค่ไหนฉันก็จะช่วยนายเอง ขอให้ฉันอยู่ข้างๆนายแบบนี้ตลอดไปก็พอ
ได้โปรด อย่ารู้อะไรที่อยู่ในใจของฉันเลย ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องไปจากนาย นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดที่สุดแล้ว

>>78 กูว่านางจิ้นตั้งแต่พายเรือด้วยกันว่ะ ตอนประถมก็มีพูดถึงว่าไปด้วยกันทุกหนแห่งไม่แยกจากด้วย ถถถถถถ

กุขำที่จู่ๆก็มาวิเคราห์ความฟุของเรย์กะ
แต่กุแปลกใจที่ท่านพี่กับอิมาริไม่โดนนางจิ้น ความบ้าท่านพี่คงบังตา555555

มันมีตอนไหน​ที่นางบอกว่าตัวเอง​เป็นฟุชัดๆน่ะ จำไม่ได้​

>>82 นางใส่ฟิลเตอร์ท่านพี่เต็มเปี่ยม คงไม่จิ้นหรอก แม้ท่านพี่จะเอาแต่เล่นมือถือ ไม่สนใจนางตอนไปอควอเรียมก็ตาม คิดว่าท่านพี่จะพาแฟนมาให้รู้จัก คิดปุ๊บ อิมาริโผล่ปั๊บ แถมพอไปส่งน้องๆก็ออกไปข้างนอกกันเองตอนค่ำๆมืดๆอีก ไปไหนน้ออออออ
>>77 ถ้ามีโดเยอะ ชาติก่อนของนาง คู่ยอดนิยมสุดในเรื่องน่าจะหนีไม่พ้น คาบุ×เอ็นโจ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ รองมาก็คง อาริมะ×คาบุ ล่ะมั้ง คู่แข่งทางความรัก แข่งกันจีบสาวอยู่ดีๆ รักกันเองเฉย ถถถถถถถถถถ
ท่านเรย์กะกูจะไปเข้าคิวซื้อโดพวกนี้ในงานคอมมิคเกะบ้างรึเปล่าวะ จากการบรรยายตัวนางในชาติที่แล้วก็น่าจะโอตาคุใช้ได้นะ คงไม่พลาดงานแบบนี้หรอกมั้ง

>>83 ตอนที่ 26 ที่นางด่าตัวเองเพราะสมองฟุโจชิของตัวเองก็จำได้แค่ว่า อิเอยาสึเป็นโฮโม ตอนนั้นดราม่าเรื่องการเรียนอยู่ แถมถูกล้อว่าหัวสว่านอีก ก็เลยมองข้ามเรื่องชาติที่แล้วของท่านเรย์กะเป็นสาววายไป

โม่งแปลคอมแบ๊คแล้ววว
193 ไปอ่านกัน

โม่งแปลกลับมาแล้ว ขอบคุณมาก พักผ่อนเยอะๆนะ ไม่ต้องฝืนตัว เรารอได้เสมอ

พูดคุยเรื่องตอนแปลใหม่นี่หน่อย บางคนอาจจะยังไม่อ่านเลยเว้นให้สักนิดละกัน

เอ็นโจนี่พูดถึงเรื่องตอบแทนอีกแล้วแฮะ สงสัยคงจะมี mind set เรื่องทุกคนทำบางอย่างเพราะหวังผลตอบแทนจริงๆหรือเปล่า เหมือนในฟิคกาวสักเรื่องก่อนหน้านี้ ที่ทุกครั้งที่เอ็นโจจะช่วยเหลือใคร ก็คิดว่าอีกฝ่ายต้องติเหนี้ตัวเองด้วย พอๆกันกับที่ถ้าคนอื่นมาทำดีด้วย ตัวเองก็จะติดหนี้เช่นกันงี้ มันให้ความรู้สึกว่าเป็นความสัมพันธ์ที่น่าเศร้าแปลกๆไงไม่รู้ เหมือนเอ็นโจคิดว่าทุกคนทำดีกับตัวเพราะหวังอะไรตอบแทนงี้

ขอบคุณ​ค่ะ โม่งแปล ♥ จะมีใครมาแทนที่โม่งแปลได้อีก ฮือ

193
- หัวหน้า​ห้อง​โคตรมีสกิลการทำอาหาร​ Sacher torteนี่ไม่น่าง่ายๆ​เลยนะ... ท่านเร​ย์​กะแพ้แล้วววว 5555
- คาบุรา​กิ​นี่สตอล์กเกอร์จริงวุ้ย ไปจอดรถดักซุ่มเลยซินะ
- เอ็นโจเหมือน​เอายูกิโนะมาอ้าง เพื่อฉากสุดท้าย​รึเปล่า​นาา โบกมือให้ด้วย //_\\

ถ้าเอายุยโกะออกไป ทุกอย่างจะดีขึ้นกว่านี้ อ้ากกก กัปตันยูกิโนะอุตส่าห์สร้างสถานการณ์ให้ทำคะแนน สั่งเก็บนางที นางจะปะทะกับท่านเรย์กะรึเปล่าวะ

กรี้ดดดคัมแบคแล้วววว ตามไปอ่านแปป

คุณยุยโกะนี่เหมือนบอสวิญญาณลับเลย บทจะโผล่มาก็โผล่มาทันที กูตกใจ 5555555555555555555555555555555

สนุกปะพวกมึงรีวิวหน่อยดิ

ยุยโกะนี่ทำให้กูอึดอัดใจตลอดเลย กูไม่ได้ไม่ชอบนางหรอกนะ 55555 แต่มันเป็นฟีลที่มาทีไรก็เหมือนมีเมฆลอยอึมครึมอยู่บนหัว เอ็นโจนี่ก็ยังให้เรย์กะเห็นอีก คะแนนติดลบๆๆๆๆ T_T

โอ้วววว 193 มาแว้ววว ขอบคุณโม่งแปลมาก แค่แปลต่อก็ดีใจ ติดฟิลเตอร์ทุกอย่างแล้วววว คาบุรากิแน่ใจนะว่าจะไม่ทำให้วาคาบะจังถูกเคืองเนี้ย ท่านเรย์กะตอนสุดท้ายนี่น่าสงสัยนะคะ หึงอะป่าว -3-
...ฟิคเอ็นโจside story ดีงามมากกก ดีล่ะ!!! มู้นี้ดูสดใสครื้นเครง เดินเร็วดี ฮุฮิ

>>92 เรื่องราว​ของสาวน้อยคนนึงที่ระลึก​ชาติได้ว่าตัวตนของตัวเองในปัจจุบั​นคือตัวร้ายในการ์ตูน​ที่เคยอ่าน ซึ่งบทจบไม่สวยนัก เลยตั้งมั่นหนักแน่น​ว่าจะไม่ทำอะ​ไรที่พาตัวเองไปทางสายนั้น
เนื้อเรื่อง​คล้ายแนวกลับชาติมาเกิด​ใหม่หลายๆเรื่อง​ที่ช่วงนี้ฮิตกัน แต่เรื่องนี้โดดเด่น​ที่มุมมองของตัวเอก​ ไม่มีแมรี่ซู การเล่าเรื่องเป็นไปแนว slice of life เล่าเรื่องชีวิตประจำวัน​ของตัวเอง แบบเอ๋อๆตลกๆ อ่านเพลินดี

หวีดตอนล่าสุดดด
●ทำไมกูแอบสงสัยว่าที่ท่านเรย์กะยื่นซองจดหมายนั่นจะมีข่าวลืออะไรอีกรึเปล่า เพราะมันก็ใกล้วาเลนไทน์ใช่ม้า อาจจะมีโผล่มาบ้างไรงี้
●คุณยุยโกะอีกแล้วเหรอ ,7,) คือไม่ได้เกลียดนางอะไรมากมายนะ แต่ขอฟินๆรู้สึกโดขิโดขินานกว่านี้หน่อยได้ไหมค๊าา? ทำไมพอเริ่มกร๊าวใจละสะดุดหินล้มคิลมู้ดตลอดเลยอ่ะ ฮืออ พอคุณยุยโกะโผล่มาก็หมดอารมณ์โดขิต่อเลย เพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ555555
●ส่วนบากะรากิ ไอ้บ้าาาา น่ากลัวชห. แล้วทำงั้นยังไงวาคาบะตังก็ถูกเพ่งเล็งเซ่ วาคาบะจังไม่ได้แบ็คงามมากเท่าท่านยูริเอะนะโว้ยยย
สุดท้าย ท่านเรย์กะคะ...อืม เอามาจากการ์ตูนผู้หญิงกับมโนทั้งนั้นสินะคะ ประสบการณ์คืออะไร ไม่มีหร้อก แอ๋---- /โดนพัดจ่อคอ
ลืมไป ยังมีท่านอิมารินี่นา! ท่านอิมารี้้้

>>95 ขอเสริมอีกอย่างคือ เรื่องนี้สนุกตรงที่เรื่องดำเนินไปเรื่อยๆแหละ นางเอกตลกดี นางชอบมโนเพ้อไปเรื่อย เดี๋ยวคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ ตลกมาก5555555

พฤติกรรมคาบุรากิกูทำให้นึกถึงไซซายะน้อยในคลิปนี้

https://www.facebook.com/comedyhusky/videos/2272493206308485/?hc_ref=NEWSFEED

ลูกไม่คิดจะหาทางอ้อมเลย พุ่งชนอยู่นั่นแหละ จะได้ของที่หวังไหม 55555555555555555

>>98 โอ๊ย ไซซายะนี่ไซซ่ยะจริงๆ​555555

>>98 กูดูคลิปนี้แล้วกูคิดเหมือนมึงเลย 555555

ตอนแปล 193 นี่ ทำไมกุรู้สึกว่าเอ็นโจให้เรย์กะเขียนจดหมายให้กำลังใจตัวเองโดยแอบอ้างยูกิโนะว่ะ แบบว่าปะทะเรื่องเครียดจากทางบ้านอาการย่ำแย่ขอกำลังใจจากเธอหน่อยยยย

ตอนที่193 ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วกูนึกถึงวันที่ท่านเรย์กะยื่นมาชเมลโล่ให้คาบุรากิแล้วมาชเมลโล่มันมีความหมายอัปมงคลเป็นรักที่ไม่สมหวังเหมือนกับมาชเมลโล่ที่ละลายหายไปอะมึง......

>>98 โอ้ยย ไซซายะชัดๆ!!!แม่งน่าร้าก โห คิดถึงฟิคมะหมาเลย

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่ด้วยนะ
ตอนล่าสุด แม่งเอ๊ย ท่านเรย์กะยังต้องยอมแพ้ให้กับสกิลทำอาหารความสาวน้อยของหัวหน้าห้อง รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลย ท่านเรย์ก๊ะะะ
กุพยายามไม่คิดว่าเอ็นโจอ้างยูกิโนะเพื่อเอาจดหมายนะเว้ย ไม่งั้นเดี๋ยวคุณยุยโกะได้มาเขม่นท่านเรย์กะอีกแหงเลย

เฮ้ยๆตอนล่าอ่ะ ถ้าคิดมุมกลับว่าถ้าไม่ได้สนใจจะมองส่องไปถึงในรถเหรอว่ะ//หยิบแว่นฟิวเตอร์มาสวม

ไม่ใช่ว่าเอ็นโจหาเรื่องให้เขียนจดหมาย ตั้งใจให้ท่านเรย์กะมาส่งดูสนิทสนม เพราะรู้ว่ายุยโกะรออยู่ในรถเหรอ แบบตั้งใจมาให้เห็น 555 //นี่ก็กาวแรง

>>106 คิดเหมือนกัน​ มีโบกลาอย่างสนิทสนม​ ปกติไม่เคย​ป่ะ

อ่านตอน 193 แล้วหวีดที่โม่งแปลกลับมาแล้ววววว กรี๊ดดดดด นึกว่าจะหายไปนานกว่านี้ซะอีก ถ้าเป็นกูเวลาป่วยแล้วเกิดอยากอู้นี่หยุดทุกสิ่งที่ไม่ใช่งานหลักไปเป็นอาทิตย์เลยนะ 5555 จริงๆมึงจะพักนานกว่านี้ก็ยังโอเคนะ ให้หายดีจริงๆและลงในความถี่ที่ไม่รู้สึกกดดันอะไร

ตอนแรกจะสครีมดิบตอนใหม่ จนอ่านมาถึงหัวหน้าห้องทำขนมแล้วเอ๊ะ.... อ่านๆไปแบบทำเค้กชื่อไฮโซแล้วยังเหมือนจะสำเร็จด้วยดีอีก รู้สึกอึมครึม~~~ แอบเข้าใจความรู้สึกเรย์กะหน่อยต่อให้กูจะไม่ได้ทักษะทำอาหารแย่เท่านาง แต่ทำเค้กก็ดูต้องอาศัยสกิลเฉพาะนิดนึง นี่แบบคืออัลไลอะ พ่ายแพ้ให้ผู้ชายยยย ล้มโต๊ะ! เอาไปให้เลยสิหัวหน้าห้องไหนๆก็อุตส่าห์ทำออกมาแล้ว แกจงเข้าโซนเพื่อนสาวไปซ๊าาาา ซามูไรอะไรนี่มันสาวน้อยตะมุตะมิชัดๆ

>>108 พิมพ์ผิดสิ ดิบตอนใหม่อะไรฟระ แปลไทยตอนใหม่ตะหาก 5555

ยุยโกะนี่ยังไม่มีเฉลยใช่มะว่าเป็นเด็กม.ปลายหรือเด็กมหาลัย มานั่งรอในรถตอนโรงเรียนเลิก แถมดูท่าจะมาก่อนเวลาก็น่าจะมีเวลาว่างพอสมควรเลยนะ
>>106 กูก็คิดคล้ายมึงว่ะ ถถถถถถถ กูรู้สึกว่าฮีชักเดินไปในทางคาสโนว่าแบบอิมาริเข้าให้ในทุกวันแล้ว ไม่ใช่เรื่องเจ้าชู้หลายใจนะ แต่เป็นเรื่องปั่นหัวผู้หญิงนี่ล่ะ ถ้าโดนแทงแบบอิมาริเข้าให้กูจะไม่แปลกใจเลย ถถถถถถถถถถถ
แต่ยังไงก็รักนะ //ดึงเหนียงชูสุมอย
รักโม่งแปลด้วยนะ ขอบคุณมากที่แปลให้อ่าน มึงไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกดดันตัวเองหรอก

หัวหน้าห้องสาวน้อยโครต สาวน้อยกว่าท่านเรย์กะที่เป็นสาวน้อยจริงๆซะอีก หรือท่านเรย์กะไม่ใช่สาวน้อย เพราะนับรวมอายุในชาติที่แล้ว ก็เป็นคุณป้....//โดนโบตั๋นแดงปักคอ

>>110 ในแปลไทยยังไม่ได้​เฉลยอายุ

>>111 โอเค ขอบคุณมาก

โม่งแปลกลับมาแล้วววว กอดดด
กูว่าวาคาบะต้องเริ่มชอบคาบุแล้วแหละ หรือยังไง ผชมารับถึงบ้าน ถ้าไม่ชอบก็ไม่น่าขึ้นรถเขามาป่ะ แถมถ้าขึ้นมาคนที่โรงเรียนก็ได้แกล้ง ได้เป็นข่าวลือ ถ้าไม่ชอบจะยอมโดนแบบนั้นทำไม เป็นกู คงยอมเดินกลางหิมะมาอ่ะ คนอื่นคิดไง

แล้วเด็กซุยรันนี่พอได้ยินคำตอบของวาคาบะ จะคิดไปถึงว่าคาบุไปรับถึงบ้านแบบที่เรย์กะคิด หรือคิดถึงแต่ความมีน้ำใจของคาบุว่ะ

>>111 ในดิบเฉลยแล้วหรอ อายุเท่าไหร่อ่ะ(สปอนกูที อย่าลืมจุดนะ)

>>106 มาตรการตอบโต้เหรอวะ แบบ เอาซี่ อยากมานั่งรอก็รอไป แต่ให้เห็นว่าคุณคิโชวอินเดินมาส่งด้วยก็แล้วกัน แถมยังสนิทกันดีด้วยนะ
>>87 กูคิดว่าเป็นอย่างนั้นล่ะว่ะ เพราะฮีพูดเรื่องบุญคุณกับตอบแทนบุญคุณสองสามรอบละ คงมีความคิดว่าถ้ามีคนมาทำอะไรก็เพื่อหวังผลประโยชน์จากฮี หรือถ้าฮีไปทำดีกับใครก็ไม่ได้ทำฟรีๆ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน ต้องมีการตอบแทน กูเลยรู้สึกว่าทัศนคติการมองโลกของฮีดูจะมองโลกในแง่ร้ายเอามากๆ มาเจอเรย์กะที่ทำดีด้วยใจ ไม่หวังผลตอบแทน ฮีคงไปไม่เป็นเหมือนกันว่ะ

เอ็นโจตอนนี้ต้องมีซัมติง! กุอธิบายไม่ถูก เหมือนนางจะเครียดๆ อาจทั้งเรื่องที่ยูกิโนะป่วยงอแง หรืออาจจะเป็นเรื่องที่ช่วงนี้ยุยโกะตามติดคล้ายจะแสดงความเป็นเจ้าของให้ใครบางคนรับรู้(เปิดการ์ดมโน) อีกเรื่องที่คาใจ จำเป็นมั้ยต้องให้เรย์กะเขียนจดหมายให้กำลังใจยูกิโนะด้วย แถมบังอาจหนีบยุยโกะมาให้เรย์กะเห็นอีก ฮึ่มมมม

>>106 เออว่ะ เอ็นโจโคตรเลวววว เอาอีกๆ5555

>>113 มีหนุ่มหล่อมาทำดีด้วย สนิทกันมากขึ้น คงมีหวั่นไหวกันบ้างว่ะ ก่อนหน้านั้นวาคาบะก็บอกว่าคาบุตลกดีด้วย น่าจะเริ่มๆชอบบ้างนะ แต่เหมือนพยายามเบรกๆตัวเองไม่ให้ถลำลึกอยู่ เพราะรู้ว่าต่างกัน ส่วนคาบุแม่ง YOLO อย่างเดียวเลยเว้ยเฮ้ย ทำแบบนี้วาคาบะก็โดนเพ่งเล็งไม่รู้จักจบจักสิ้นอีกนะเซ่

โม่งแปลลล ขอบคุณมึงมากกกก ในที่สุดมึงก็คัมแบคคคค กูแทบร้องฮาเลลูยา!~

>>110 ทำไมกูเห็นภาพเรย์กะถือมีดทำครัวมาแทงเอ็นโจววะ 5555

กูเป็นวาคาบะกูก็ลำบากใจนะ คาบุมาทำดีเรื่อยๆ เป็นใครใครก็หวั่นไหวแหละ หนุ่มหล่อที่มีอิทธิพลมาจีบแบบจริงใจเชียวนะ
แต่ถ้าเป็นกูเลือกจริงๆกูคงไม่เอาคาบุหรอก ถึงกูจะชอบมากแค่ไหนแต่มันไม่ใช่แค่ว่ารักแล้วจะมีความสุขได้อะ ฐานะก็ต่าง คือไอ้ฐานะเนี่ย มันไม่ได้บอกแค่ว่าคนนี้รวยไม่รวย แบ่งแยกชนชั้นพวกนี้ แต่การเลี้ยงดูมันต่างกัน กูก็เลยคิดว่าความคิดคงเข้ากันไม่ได้ง่ายๆ คืออาจจะได้แหละ แต่ก็ยากอะ ดูจากความเอาแต่ใจของคาบุละ
แต่นี่มันนิยายโชโจอะ นางเอกจนพระเอกรวยมีเป็นร้อยเรื่อง เป็นไปได้หมดแหละ วาคาบะความคิดก็ไม่ใช่แค่สาวน้อยจมรัก แต่นางมีสมอง ดังนั้นคงเข้ากับคาบุได้แหละ

>>119 เข้ารูทเรือสวย......

โม่งแปลกลับมาแล้วววว ขอบคุณสำหรับตอนใหม่
จริงๆแท็กเลิฟของเรื่องนี้มีไว้สำหรับคนรอบตัวท่านเรย์กะสินะ..... /มองหัวหน้าห้องสาวน้อย
คาบุแม่งสตอล์กเกอร์จนเข้าขั้นน่ากลัวแล้วนะเนี่ย 55555

>>120 เออจริง ฐานะต่าง เลี้ยงดูก็ต่าง ถึงคาบุพยายามจะเข้าหาวาคาบะแค่ไหน แต่กูว่าคาบุคงไม่มีทางยอมลดตัวเองไปเทียบเท่าวาคาบะหรอก คงพยายามดึงวาคาบะขึ้นมาให้เท่าตัวเอง(ซึ่งยากโคตๆและวาคาบะคงไม่ยอม)

เอาตรงๆความเป็นจริง เส้นทางคาบุวาคาบะเป็นไปได้ยากมากกกกกๆ ถึงจะคบกันได้ใช่ว่าจะไปได้รอดตลอด เส้นทางของเอ็นโจกับเรย์กะยังดูไปได้มากกว่าอีก แต่ก็อย่างที่มึงบอก โชโจอ่ะเป็นไปได้อยู่แล้ว(แต่เรื่องนี้มันอิงความจริงเยอะอยู่ คงต้องดูว่าคนแต่งจะเอาไงต่อไป เดายากจริง)

พวกมึงงงง คือแบบ จริงๆแล้วถ้าคุณยุยโกะจะมองท่านเรย์กะเป็นศัตรูกูก็ว่าไม่แปลกนะ คือไทยล่าสุดนี่คือ ท่านเรย์กะเดินมาส่งที่โรงจอดรถเลยนะเว้ย คือมองในอีกแง่ว่าเอ็นโจก็คู่หมั้นนางอ่ะ จะรักไม่รักก็ว่าไปอีกเรื่อง แต่คือถ้าคู่หมั้นตัวเองมาเดินคุยสนิทสนม(?)กับผญคนอื่นไม่พอใจก็ไม่แปลกป่าววะ หรือในมุมมองนางก็อาจจะแบบท่านเรย์กะจงใจเดินมาส่งด้วย จงใจใช้น้องยูกิโนะเป็นสะพานด้วย ยิ่งน้องยูกิโนะยิ่งไม่ค่อยชอบตัวเองซะเท่าไหร่ ก็คงจะยิ่งไม่ชอบท่านเรย์กะเข้าไปอีก (จากเดิมน่าจะได้ยินข่าวลาเต้อาร์ทจากนายไก่โง่+เห็นที่งานวันเกิด)

>>124 ยังไม่ใช่คู่หมั้นนะมึง เป้นแค่ว่าที่นะ แต่กูเห็นด้วยว่าไม่แปลกที่ผู้หญิงจะหึง ที่ควรตีคือเอ็นโจว กูคิดว่าเอ็นโจวรู้เต็มอกว่าทำแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นเพราะเป็นคนอ่านใจคนขาดมาก แต่ก็ยังทำ กูเลยสงสัยจริงๆว่าบ้านเอ็นโจวมันเกิดอะไรขึ้น แล้วฮีดูไม่โอเคกับว่าที่คู่หมั้นจริงๆ แต่เหมือนจะปฏิเสธคนไม่ได้ ถ้าไม่มองกับฟีลเตอร์มุ้งมิ้ง กูว่าที่เอ็นโจวเลือกเรย์กะมา เพราะถ้าไม่มองความนุ่มนิ่มของเรย์กะ อำนาจครอบครัวพอๆกับคาบุ อิทธิพลในโรงเรียนกูว่าใหญ่ว่าคาบุกับเอ็นโจวอีก(แต่นางไม่รู้ตัว) เหมือนไม้กันหมาเลยมึง

>>124 จริงนะ เหมือนถ้าซากุระเห็นว่ามีผญคนไหนมาเข้าใกล้อาคิ แถมที่โรงเรียนมีข่าวว่าสองคนนั้นกิ๊กกัน พอลองไปดู(งานโรงเรียน)ก็เห็นอยู่ด้วยกัน แถมพอวันเกิดยูกิโนะก็มาโดยใช้ยูกิโนะเป็นสะพาน พอตอนล่าสุดก็ดันมาส่งถึงรถ

เป็นใครก็ไม่พอใจ สมมติเป็นซากุระนะ ซากุระได้จัดการเรย์กะไปแล้วแน่ๆทั้งๆที่ซากุระเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก ไม่ได้เป็นแฟน ไม่ได้เป็นว่าที่คู่หมั้นแบบเอ็นโจยุยโกะด้วยซ้ำ(ยุยโกะกับเอ็นโจก็คงเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันอยู่แล้วด้วย)

>>125 >>126 อ่านของมึงสองคนแล้วกูยิ่งไม่ปลื้มเอ็นโจเข้าไปใหญ่อะ ตัดฟิลเตอร์ออกไปนี่คือโคตรเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ ในแง่หาเรื่องมาให้รับแทน ถ้าเอามาใช้กันหมาจริงถามว่าภาระสุดท้ายที่ยุยโกะจะไม่ชอบขี้หน้าแล้วมาคุใส่คือใคร ก็เรย์กะป่ะ แล้วนางเกี่ยวอะไรด้วยมั้ยก็ไม่เลย นางไม่ใช่แบบรู้อยุ่ก่อนแล้วและสมัครใจมาเป้นบังเกอร์รับแรงทำลายล้างให้ เพราะงั้นยังไงก็ไม่ควรดึงมามั้ยอะ ยุยโกะมานั่งรอในรถนี่เอ็นโจจะไม่รู้ไม่เห็นเลยหรอว่านางมา คนขับรถจะไม่มีรายงานอะไรเลยรึไง ก็ต้องรู้ป่ะ คือก็สรุปสร้างความเดือดร้อนให้อีกอยู่ดีป่ะวะ จะชอบหรือไม่ชอบยุยโกะ ไม่พอใจอะไรอีกฝ่ายยังไง ปัญหาที่บ้านทำไมไม่จัดการเอง ถ้าจัดการไม่ได้ก็ต้องยอมรับไปมะ ดีกว่าแบบดึงปัญหาพาดออกมาถึงคนอื่นที่เค้าไม่ได้เสนอตัวไปเกี่ยวข้องด้วยเอง คือกูคิดแง่แบบ อุ๊ย ไม่ได้ตั้งใจนะเรื่องมันบังเอิญ คิดงี้ไม่ออกจริงๆ เพราะถ้าแคร์ปัญหากระทบคนอื่นจริงมันต้องมองความเป็นไปได้ทั้งหมดอยุ่ละว่าทำแบบนี้มีโอกาสเกิดเรื่องมั้ย ถ้ามีคือเลี่ยง ถ้าไม่เลี่ยงไม่ว่าเพราะจะใช้ประโยชน์ก็ไม่โอเค หรือเพราะคิดไม่ถึง...ยิ่งไม่โอเค ถ้าแค่นี้ยังคิดคาดการณ์ความเสี่ยงไม่ได้คือแบบหนักแล้วอะมึง

เหมือนที่มีคนเคยพูดว่าเอาจริงๆแล้วจะคาบุจะเอ็นโจก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกเรย์กะเท่าไหร่ทั้งคู่เลยนะ กูเห็นด้วยมากกกกก เอาจริงๆก็เป็นความเห็นที่มีบ่อยมาเป็นระยะไม่ว่าจะในโม่งไทยหรือที่ animesuki ส่วนบอร์ดญี่ปุ่นกูไม่รู้เพราะอ่านไม่ออกอะนะ แต่แบบโอ๊ยยยย ฟากฟ้า สวรรค์(ฮิโยโกะซัง) ช่วยดลบันดาลส่งใครที่ดีกว่านี้มาประเคนให้นางที poor reika สงสารรรร ถ้าหาดีกว่านี้ไม่ได้ก็ช่วยโละเอาไอบรรดาผู้ชายในเรื่องไปโมนิสัยและความคิดเพิ่มด้วยด่วนๆ เป็นต่อไปทั้งแบบนี้คือไม่ไหวป่ะวะะะ

ถ้าต้องเลือกซักคนในนี้และในสภาพค่า status แบบในปัจจุบันนี้ กูยินดีให้นางมีแฟนในโลกจินตนาการของนางต้อไปยังจะดีกว่าอีกแม่ง เอาจริงๆตอนอ่านเจอเรื่องมโนแฟนนี่แบบ เอิ่ม นึกไปถึงตอนท่านพี่รู้ว่านางมีคนที่แอบชอบแล้วสงสัยว่าจะเป็นแฟนต่างโลกที่มีแต่เรย์กะที่เห็นมั้ย รู้สึกโอ้... สุดท้ายคนที่รู้จักเรย์กะดีสุดคือท่านพี่จริงๆ ไม่ค่อยหวงเพราะงี้สินะ สเปคนางเป็นหนุ่ม 2D ที่มีชีวิตอยู่ในหัวนางเอง แต่เทียบกับผู้ชาย 3D แต่ละคนในเรื่องแล้วบับบบ เชิญมโนต่อเลยจ้ะเรย์กะ ดูๆไปเป็นทางที่เวิร์คกว่าทางอื่นอยู่เหมือนกัน

>>125 มึงพิมพ์มางี้ พล็อตพุ่งเข้าหัวกูเลย

เกิดใหม่เป็นยุยโกะ~~

นางร้ายนิยาย รูทเอ็นโจ-เรย์กะ เป็นญาติและเพื่อนสมัยเด็กของเอ็นโจ ถูกครอบครัวจับคู่กันแต่ยังไม่ได้หมั้นอย่างเป็นทางการ ยุยโกะเองก็รู้ตัวว่าเอ็นโจตีสนิทกับตัวเองเพื่อผลประโยชน์ของตระกูล แต่ยุยโกะก็เชื่อว่าถ้าพยายามเอ็นโจก็จะหันมามองตัวเอง แต่แล้วก็มีนางเอก(เรย์กะ)โผล่มา เอ็นโจหันไปชอบนางเอก ถึงจะไม่พอใจ ด้วยศักดิ์ศรีจึงไม่แกล้งเรย์กะ แต่ก็ไม่สามารถจะคุยกับเรย์กะอย่างสนิทใจได้ ทำได้แค่เพียงประกาศความเป็นว่าที่คู่หมั้นให้นางเอกรู้ตัวเท่านั้น แต่สุดท้ายก็โดนเอ็นโจทิ้งไป

พอมีคนเกิดใหม่ไปอยู่ร่างยุยโกะ(แต่เด็ก) ถึงหัวใจจะชอบเอ็นโจมากแค่ไหนก็พยายามรั้งตัวเองไว้ ถึงจะเห็นว่าพระเอกนางเอกคู่กันแต่ก็พยายามยิ้มให้แม้จะทำใจพูดกับนางเอกแบบสนิทใจไม่ได้ จึงเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนใหม่ ถึงจะไม่หาเรื่องนางเอกตรงๆแต่ก็พูดจาจิกกัดจนนางเอกน้ำตาซึมพัฒนาตัวเองจนสวยฉลาดทำเอาเอ็นโจรู้สึกเสียดาย

จริงๆมันก็พล็อตตลาดทั่วไปอ่ะ แต่พอเปลี่ยนมุมมองก็จะเห็นว่านางร้ายจริงๆก็ไม่ได้ไม่ดี ก็คนเหมือนกัน เป็นนางเอกได้เหมือนกัน อยู่ที่คนอ่านจะมองแบบไหน

>>128 งั้นสรุปตัวร้ายคือเอ็นโจ... 5555555 กูคิดเสมอว่าสุดท้ายเวลาผู้หญิงตีกันเอง คนผิดไม่พ้นผู้ชายยังไงก็ต้องมีส่วน ไม่รู้ผู้หญิงจะตีกันเองไปทำไม น่าจะร่วมมือกันจัดการบอสฝ่ายร้ายให้สิ้นซากไป เชือดมานนนนนน /ถ้าใครเคยอ่านนิยายจีนเชื่อว่าจะเจอรูปแบบแนวคิดยังงี้บ่อย 555 สังคมแบบนั้นผู้หญิงต้องตีกันแย่งหนุ่ม พอถึงยุคสมัยนี้เหมือนสาวๆก็เริ่มคิดมุมกลับ ปรับมุมมอง และกูว่ามันใช่

>>127 อ่านเเล้วร้องเชี่ยมาก เออจริง อีตาสองคนนั้นเเม่งไม่สนอะไรเลยว่าสร้างปัญหาให้คนอื่นเขา อย่างคาราบุกิก็ไม่รู้ตัวเลยว่าสร้างปัญหาให้วาคาบะ ส่วนเอ็นโจนี่ก็ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่าอะไร คือถ้าชอบเรย์กะก็ควรเคลียร์ปัญหาตัวเองป่ะ ไม่ใช่เอาปัญหามาใส่คนที่ชอบ (คะเเนนเอ็นโจในใจกุนี่ลดฮวบ...)

กุว่าเรย์กะควรเเต่งกับท่านพี่

>>127 สรุปเม้นมึงให้นะ สุดท้ายแล้วเอ็นโจก็แค่หลอกใช้เรย์กะ ให้เรย์กะมาเป็นไม้กันหมาแทนเท่านั้นเอง

เจ็บแทนเรย์กะว่ะ แล้วเชื่อมะกูว่าถ้าเรย์กะโดนยุยโกะรังแก เอ็นโจก็จะมาช่วย สร้างบุญคุณกับเรย์กะอีก ช่างเป็นคนดีอะไรแบบนี้(ประชด)

>>130 ท่านพี่คือเดอะเบส!

ว่าแล้วก็คิดถึงฟิคแวมไพร์ไนท์ คนแต่งยังอยู่มั้ย ได้โปรดกลับมา~
กูต้องการท่านพี่ พลีสส

>>130 >>131 มาร่วมโบกธง Feminine สิทธิสตรี ปกป้องสาวๆจากเหล่าวายร้ายกับกูมามะ~~~

>>133 กูร่วมด้วย จริงๆเรย์กะวาคาบะก็ไม่เลวนะ หุหุหุ ทุ่งลิลลี่ช่างสวยงามมมม~

>>132 โบกธงท่านพี่รัวๆๆ
>>133 ปกป้องท่านเรย์กะจากจอมมารเอ็นโจ----!! สรุปบอสลับนี่คือเอ็นโจใช่มะ ปกติกุโดกิโดกิกับนางตลอด มาเจอเม้นวิเคราะห์นี่เเบบ.... //มองเอ็นโจด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

>>132 อยากอ่านฟิคแวมไพร์ต่อเหมือนกันนนน กูกร๊าวมากอันนั้น

จะเอ็นโจจะคาบุนี่ตัวร้ายทั้งคู่ในสายตากู ต่างแค่คนนึงหาเรื่องมาให้แบบค่อนข้างรู้ตัวว่าก่อเรื่องให้อยู่ ส่วนอีกคนหาเรื่องมาให้แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่แม้แต่สำเหนียกใดๆ คือทำกูลำบากใจมากอะเลือกไม่ถูกว่าอันไหนแม่งแย่กว่ากัน

วาคาบะนี่ยังเป็นคนที่ใส่ใจเรย์กะมากกว่าอีกเหอะ ขนาดโดนรังแกโดนอะไรก็ไม่ได้จะให้เรย์กะออกหน้าแทนเพราะกลัวเดือดร้อน มองและคิดอะไรในหลายมุมกว่ามาก คือส่วนตัวกูรู้สึกฮิโยโกะซังสร้างคาแรคเตอร์ตัวละครผู้หญิงได้ดีนะ มีมิติดีและมีมุมน่ารักๆของตัวเองกัน กลับกันคือสร้างผู้ชายได้น่าตบมากกกกสำหรับกู อ่านแล้วมีแรงบันดาลใจลี้ลับกระตุ้นให้อยากตบคว่ำเป็นพักๆ

>>136 อาจเพราะตัวเอกสองคนมีทัศนะคติ ความคิดเเบบไฮโซ(?) ประมาณว่าเป็นตัวเด่นตลอด ปกติก็ไม่ค่อยสนใจตามล้างตามเช็ดเรื่องของตัวเองอยู่เเล้ว อย่างเรื่องผู้หญิงตามกริ้ด คาราบุกิคือไม่สนใจอะไรเลย เอ็นโจเหมือนจะปราม เเต่ก็ไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยอะไรเพราะขี้เกียจยุ่งยาก คืออาจนิสัยเป็นเเบบนี้อยู่เเล้วก็ได้นะ ถ้ามีผช.คนอื่นในเรื่องเด่นคงเห็นได้ชัดกว่านี้ กุว่าอ.เเกก็สร้างผช.ได้โอเคอยู่นะ อย่างรุ่นพี่ประธานที่เป็นรักเเรก หรือนายตัวสำรองเงี่ย เเต่คือบทมันน้อยเพราะเป็นตัวรองไง โดนอีสองคนเด่นนี่กลบหมด

วาคาบะนี่เห็นด้วยเรื่องใส่ใจเรย์กะมากกว่า คือตอนวาคาบะออกนี่กุลืมเอ็นโจเลย (เรือเอ็นโจ) เเบบเเสนดี เอาใจใส่ เข้าใจจุดยืนท่านเรย์กะเลยไม่ให้ออกหน้าเเทน ล่าสุดมีเตือนเรื่องชุดนักเรียนด้วย คือมันมุ้งมิ้งมากก ถ้าเอ็นโจยังเป็นอย่างข้างบนนนี่ กุเริ่มเตรียมย้ายเรือไปปลูกลิลลี่แหละ

>>133 กูขอร่วมด้วย ท่านเรย์กะกับวาคาบะคือที่สุดสำหรับกูรองลงมาคือเรย์กะริรินะ ตั้งแต่แรกกูเกลียดเอ็นโจกับคาบุรากิเลยท่านเรย์นี้ไม่มีดวงด้านผู้ชายจริงเศร้า

กรี๊ดดดด มีคนเจาะเรือเอ็นโจกันอีกแล้ว พึ่งกู้ซากได้ไม่ถึงสัปห์ดาเลย แถมวิเคราะห์กันแน่ยมาก อานุภาพรุนแรงประหนึ่งยิงมิซไซน์ใส่เรือ กรี๊ดดด

ลี้ภัยไปเรือนายตัวสำรองแปป ช่วงนีเไม่มีบทเลยที่รักของแม่ TT

>>139 ไม่ได้เจาะแค่เอ็นโจมึง เจาะคาบุด้วย ล่มเรือแบบแพ็คคู่5555555555

>>137 ประธานนร.โทโมเอะกับนายตัวสำรองนี่กูเห็นด้วยนะ คือเคยคิดอยู่ว่าคาแรคเตอร์ดีๆนี่เป็นพวกประธานทั้งงั้นอะ โดยเฉพาะประธานนร.จนเคยแอบคิดว่าฮิโยโกะซังอาจจะมีปั๊บปี้เลิฟเป็นประธานนร.รึเปล่านะ พอเห็นถึงความลำเอียงนี้ 5555

ที่จริงเคยคิดว่าต่อจากประธานนร.ก็พวกประธานชมรมอะที่ดูจะมีความรู้สึกดีให้เป็นพิเศษ ตำแหน่งประธานชมรมแต่ละคนคือคาแรคเตอร์ออกมาดีมากอะ อย่างท่านพี่ก็เป็นประธานชมรมยิงธนู เรย์กะเองก็ยังประธานชมรมนะ ถึงจะได้มาเพราะเหตุผลอื่นๆที่ไม่ใช่ฝีมือก็เหอะ อิมาริเองก็ด้วย แต่กูล้มโปรเจคไอเดียนี้ทิ้งทันทีตอนที่เจ้าแม่กาลีสะบัดพัดใส่ประธานสามชมรมกีฬานั่น ตามด้วยโบตั๋นปักคอ คือจบเลยจ้ะ 5555

>>139 มึงไม่ต้องห่วงนะ กูเจาะทุกลำเรือ 5555 /โดนดีดออกนอกกระทู้ ---แค่ยังไม่รู้สึกว่ามีใครดีพอกับเรย์กะเลยอ้ะะะ รอดูต่อไปว่าจะพัฒนาคาแรคเตอร์กันขึ้นได้มั้ย แต่ตอนนี้แต่ละคนเห็นแล้วสมควรลงไปนอนก้นทะเลสาบกันซะให้หมดจริงๆ จมไปซ้าาาา

พระเอกเรื่องนี้อยู่ตระกูลวาคาบะจังไม่ใช่เหรอมึง //ปักธงน้องชายค่ะ 55555555555

มีใครรอน้องชายอิมาริแบบกูบ้างไหม

ช่วงนี้น้องชายวาคาบะมาเเรงจริง 55555 เเต่ถามให้เลือกบรรดาเด็กๆ นี่ยังไงก็ชอบเทวดาน้อย(ในฟิตเตอร์ท่านเรย์)ยูกิโนะ!! ความห่างของอายุทำอะไรไม่ได้หรอก ดูจากสภาพท่านเรย์กะเเล้วไม่เเน่ว่าจนน้องโตจะมีคนสอยนางลงจากคาน 5555

แล้วเหตุผลอะไรที่นางชอบยัดเยียดเรย์กะให้คาบุฟะ ถึงหลังๆไม่แล้วเถอะ ยังไงกุก็ยังเชื่อมั่นในเอ็นโจ ถึงกุจะอ่านวิเคราะห์พวกมึงแล้วค่อนข้างเห็นด้วยก็เถอะ แต่เรื่องนี้ยังต้องขยายกันอย่างราวีเฟ้ย //จิกเล็บเข้าเนื้อไม้เรือเอ็นโจ

>>140 เล่มคู่จริงๆมึง เอาจริงๆถ้าไม่มองฟิลเตอร์แท๊ก LOVE สองคนนี้โคตรนิสัยเสีย ทำทั้งวาคาบะทั้งเรย์กะเดือดร้อน ที่เรย์กะไปวีนแตกด่าคราวก่อน คาบุรากิผิดยังมีกล้ามาเขกหัวเรย์กะอีก แล้วเอ็นโจวก็มาบอกต่ออีกว่านั่นคือขอโทษในแบบมาซายะ แล้วพูดประมาณว่าพวกเราผิดนิดหน่อยจริงๆ ไม่หน่อยเว้ยยย ต้นเหตุเลยค่าาาา ตอนท่านเรย์กะต่อยกูเลยสะใจมากกกกกกกกกกกกกกกก

ป.ล. แต่ความจริงกูเรือเอ็นโจวนะ แต่หลังๆเจอทั้งวาคาบะ ทั้งน้องชายวาคาบะ ทั้งอาริมะ กูตายค่ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงง แพ้ออร่าคนดีศรีสังคม

>>146 เพราะตอนเด็กๆเรย์กะชอบจ้องคาบุตลอดเลยรึป่าว แล้วจ้องไปคิดอะไรสะระตะในหัวไปนี่คงเป็นการจ้องเขม็งที่นานมากแหงๆ แถมตระกูลก็กูเดาว่าเรย์กะคือผู้หญิงอายุพอๆกันที่ตระกูลดีที่สุดในทั้งหมดทุกคน เพราะแม่คาบุยังเล็งไว้ตั้งแต่เด็กๆเลยอะ เลยเดาว่าเห็นตระกูลเหมาะดี แถมจ้องๆก็นึกว่าชอบ จ้องตอนเด็กไม่พอ ยันโตนางก็ติดนิสัยชอบมองคาบุแล้วคิดถึงเนื้อเรื่องคิมิดอล ก็คงจ้องนานอยุ่ดีว่ะ ถ้าใสๆก็เออเหมาะกันดีเลยจะช่วยส่งเสริม ถ้าดาร์กๆก็คงเห็นว่าตัวเองมีคู่หมั้นคู่หมายที่ผู้ใหญ่เล็งไว้แล้วความแฮปปี้ในชีวิตหายไปกว่าครึ่ง เห็นอีคาบุเพื่อนยากดูจะชิลๆลั่นล้าได้อีก อย่างกระนั้นเลย มึงจงลิ้มรสการมีคู่หมั้นที่ได้มาเพราะความเหมาะสมดูบ้างเถอะ!!! มาซาย๊าาาาา ฉันต้องไปเครียดอยู่คนเดียว เราต้องแบ่งปันความรู้สึกกัน อะไรประมาณนี้ 5555

กูลงเรืออาริมะละ งอนทั่นจอมมารชั่วคราว เมื่อไหร่มม.กะท่านประธานอาริมะจะมาอีกวะ แห้งแล้งเหลือเกิน สปอยกูหน่อยยย

>>148 เเบบดาร์กดูเป็นไปได้ 5555 ช่วงนี้เอ็นโจชอบรำพึงมาซายะดูระรื่นยังไงไม่รู้อยู่ด้วย นี่นายคิดแผนร้ายอยู่สินะ

>>147 เห็นมั้ยมึง สรุปก็วนมาแบบที่กูเคยพูดไว้เด๊ะว่าสองคนนี้ควรชิพกัน 555555 มึงไม่รู้สึกถึงรังสี uv เลยหรอ คือทุกกรณีขนาดผิดกันเต็มๆแถมผิดแพ็คคู่ อีตานี่ยังเข้าข้างคาบุได้อีกกกก หน้ามืดตามัวเห็นทิฐิอีโก้แรงของคาบุดป็นการขอโทษ แล้วเรย์กะต้องยอมรับไปแบบนั้นหรอ ทำไมไม่ขอโทษดีๆแบบปกติชนล่ะยะ จะเข้าข้างกันเกินไปล้าวววววว วิ่งไปเอาพวงมาลัยลาเวนเดอร์คล้องให้ซะเลย~~

>>148 เฮ้ย ไมกุจิ้นวายฟะ5555

>>149 กูก็ลงเรืออาริมะนะ แต่ทำไมบทน้อยงี้ว่ะ แอบหนีไปเรือคันตะคุงแปบนึงเลย555555

แต่มือกูพาดไปเรือท่านอิมาริกับน้องชายท่านอิมารินะ ถึงท่านอิมาริจะคาสโนว่าแต่ก็ไม่หลอกใช้ หาเรื่องวุ่นวายมาให้เรย์กะนะ!(แต่เรืออิมาริไม่น่ารุ่งตรงที่ท่านพี่คอยกีกกัน ฮือ)

>>146 ให้กูวิเคราะห์แบบดารืกไซน์ไหม เอ็นโจวคบกับคาบุรากิเพราะที่บ้านสั่งสอนให้คำนึงผลประโยชน์ ถึงฝึกให้ใช้งานคนเป็นตั้งแต่เด็ก

เห็นเรย์กะมองมาที่คาบุรากิบ่อยๆ คิดว่าเรย์กะแอบชอบเลยคิดจะหลอกใช้จากจุดนั้น

แต่กลายเป็นเดาผิดไปหมด เลยเริ่มสนใจ แถมพอจะหลอกให้เรย์กะทำอะไร เหมือนเรย์กะจะรู้ทัน(เพราะเรย์กะตอนนั้นเป็นผู้ใหญ่แล้วเทียบกับเด็กประถม)

ตอนเด็กๆก็เลยลองจับตาดูเรย์กะ มีงานทำด้วยกันก็ไม่ช่วยสังเกตุปฏิกิริยา เรย์กะจนมุมจริงๆค่อยไปช่วยหวังให้ตัวเองดูเป็นฮีโร่ในสายตาเรย์กะ ทั้งๆที่ตอนแรกตัวเองนั่นแหละเป็นคนสะสมปัญหา

แต่เรย์กะดันไม่มองนายเป็นฮีโร่ 5555

ที่จับคู่คาบุกับเรย์กะมีเดาได้หลายแบบ

ทั้งแหย่เล่น

วางแผนความสัมพันธ์ให้คาบุกับเรย์กะ แค่นี้ก็ได้เป็นเพื่อนสนิทกับมหาอำนาจทั้งสองละ แถมคนอื่นก็คอยเชียร์ ยิ่งช่วยยิ่งได้รับความไว้ใจจากคนที่เกี่ยวข้อง

แต่หลังๆไปๆมาๆเราว่าเอ็นโจวเริ่มรู้สึกสนิทจริงแล้วแหละ อยู่ด้วยกันเยอะๆ ใจด้านดำมืดที่สะสมมาตั้งแต่เด็กมันก็ต้องอ่อนลงกันบ้าง

ทั้งหมดคือกาวของกู โปรดใช้จักรยานรับชม 5555

>>151 มึง ทำไมกูจะไม่รู้สึ กูสาววายเหมือกัน บางทีก็คิดนะว่า พวกนายแต่งกันเองเถอะ ปล่อยให้ท่านเรยืกะได้ไปวิ่งลัลล้าหาหนุ่มคนอื่น รู้ไหมที่ท่านเรย์กะไม่มีใครกล้ามาจีบ ส่วนหนึ่งก็เพราะข่าวลือของพวกนายนะ! 55555555555555555555555555

แต่อย่างที่บอกถ้านอมอลกูเรือเอ็นโจว ที่ขยันเจาะเรือตัวเงอ แงงงงงงง กุขอโทษ

เจาะเรือกันจัง แต่กูว่าสุดท้ายยังไงก็คงไม่พ้นหนึ่งในสองคนนี้อยู่ดีนะ 555555

>>149 นักแสดง​ค่าตัวแพง รอไปยาวๆเลย ;_;

ไม่แน่เหตุผลที่เอ็นโจพยายามจับคู่เรย์กะกับคาบุรากิ อาจจะเป็นเพราะคิดว่า ถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกันคงจะตลกก็ได้มั่ง นี่คือไม่มองว่ามันดาร์คขนาดคบเพื่อผลประโยชน์หรืออะไรงี้อ่ะ ในความรู้สึกกู คือเหมือนเอ็นโจนางเจอแต่ความสัมพันธ์แบบหวังผลประโยชน์ ไม่ก็คนที่พยายามเข้าหาเพราะมีจุดประสงค์ พอเจอคาบุที่เป็นคนตรงๆ เลยอาจจะรู้สึกสบายใจ เลยคบเป็นเพื่อนงี้ แถมอีตาคาบุ จะตอนเด็กหรือตอนโต นางก็มีมุมมองทัศนะคติประหลาดๆของนางที่ทำให้ไม่เบื่ออีก เอ็นโจอาจจะชอบจุดนี้ก็ได้

ส่วนเรย์กะ แน่นอนอยู่แล้วว่านางเป็นบัค แถมตัวฮาที่สุดในเรื่องคงไม่พ้นนางนี่ล่ะ แค่สีหน้าอย่างเดียวก็คงบันเทิงตายแล้ว เหมือนที่เอ็นโจชอบมองมุมนอกแล้วคอยหัวเราะพวกนางงี้ ฉะนั้น ถ้าคนบ้าสองคนมาจับคู่กัน มันคงฮาน่าดู แบบ อีพวกนี้ตลกดี ถ้าคู่กันคงยิ่งฮางี้ กะเอาไว้เป็นความบันเทิงส่วนตัว ของเล่นแก้เครียด แน่นอนว่าแผนนี้แห้วไปอย่างที่เห็น

อยู่ๆก็นึกถึงพล็อตฟิคชีวิตประจำวันของคันตะกับเรย์กะหลังแต่งงาน คันตะเป็นปาติซิเย่(ทำเค้กขายที่บ้านนี่แหละ) ส่วนเรย์กะเป็นคุณแม่บ้านคอยดูแลหน้าร้าน

>>157 ท่านเรยืนี่บัคจริง ดูชอบคนิยามมึง มู้หน้าเอาคำว่าบัคใส่ไปได้ไหม 55555

>>157 เอิ่มมึง อันนี้คือมึงมองว่าแบบไม่ดาร์กหรา ทำไมกูอ่านแล้วตีความเป็นเหมือนการจับคู่คนสองคนที่ดูเป็นตัวโจ๊กมาอยู่ด้วยกัน เบื่อๆอารมณ์ไม่ดีก็มามองไอคู่นี่เปิดแสดงตลกคาเฟ่ โคตรจะให้อารมณ์แบบ mastermind ในเงามืดที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลัง ถ้าเป็นตามเมะคงมือนึงถือสายชักหุ่นกระบอกแล้วยิ้มๆมองหุ่นเต้นไป ดาร์กเชี่ยๆเลยข่ะ!!! น่อวววววว แค่คิดกูก็กลัวละ จับคู่คนอื่นเพื่อเป็นตัวสร้างความบันเทิงนี่หลอนสัสนะคะ

>>157 +1
>>158 กูจินตนาการท่านเรย์กะดูแลหน้าร้านไม่ถูก5555 นักเรียนซุยรันต้องมาอุดหนุนกันแน่ๆ ร้านแตก! แล้วท่านแม่น่าจะไม่ยอมด้วย คันตะคุงต้องแต่งเข้าตระกูลแทนรึเปล่า

>>160 อ้าว ดาร์คเหรอ กูรู้สึกว่ามันเฉยๆ 555 อารมณ์แบบไม่ได้เจตนาร้ายขนาดนั้น แค่อยู่สร้างความสนุกให้ดูไปวันๆก็โอเคงี้

>>162 จิ้มไปที่เม้นข้างบนของมึงแล้วขีดเส้นใต้คำว่า "ของเล่นแก้เครียด" อ่านแล้วกูเครียดเลย 55555 ดาร์กมากมึง

>>146 กุเห็นด้วยกับมึงนะ คิอถึงแม้จะคิดใช้ประโยชน์ แต่ถ้าถามว่าชอบมั้ย ก็อาจจะชอบ(จากใจ)ไปแล้วก็ได้

>>164 กูว่าหลังๆเริ่มสนิทขึ้นมาก คงเริ่มเปิดใจกันเรื่อยๆแหละ

>>154 กุจะแท็กมึง ดันไปแท็ก >>146

>>158 ได้โปรดแต่งมันออกมาค่ะ กูสนับสนุน
>>157 เม้นมึงนี่กูเห็นด้วยกับ>>160 มากๆ กูแบบ เฮ้ย นี่มองเพื่อนเป็นตัวสร้างสีสันให้ชีวิตหรา ชีวิตปกตินี่คือดาร์กขนาดไหนหน้า
กูว่าตอนแรกคบเพราะผลประโยชน์แต่แบบ eventually กลายเป็นเพื่อนจริงๆมากกว่า

>>163 กูก็สะดุดตรงของเล่นแก้เครียดเหมือนกัน นี่ขนาดไม่ดาร์กนะ หรือเพราะเป็นเอ็นโจ จะโลกสวยสดใสยังไงก็ยังแอบดาร์กว่ะ55555555

>>163 ชิบหายละ แสดงว่าอันนี้คงเป็นเพราะทัศนะคติกูละ 555 สำหรับกู ความรู้สึกมันเหมือนเวลาเราจิ้นใครเพราะคิดว่าน่าจะเหมาะสมกัน อยู่ด้วยกันน่าจะดี ยิ่งถ้าสนิทกันก็จะใช้สิทธินั้นในการคอยมองอยู่มุมนอกอย่างใกล้ชิดงี้ ไม่ต่างอะไรกับที่ตัวเองจิ้นพวกตัวละครในนิยายนี้เลย
แถมเอ็นโจ ถึงแม้จะดูพยายามจับคู่ แต่ก็ไม่ถึงกับดันทุรังมากจนน่าเกลียดนะ แถมพอเห็นว่าไม่รุ่งก็เพลาๆลงด้วย ในชีวิตจริงยังมีคนที่พยายามจับคู่แบบเอาเป็นเอาตาย สร้างสถานะการณ์ ชวนไปดับเบิ้ลเดทไรงี้เลย

ม่านะ สุดท้ายแล้วก็ต้องรอดูว่าฮิโยโกะซามะจะออกมาเฉลยรึเปล่าว่าเอ็นโจแกคิดยังไงกันแน่ นี่อยากได้ มุมมองเอ็นโจแบบออฟฟิเชี่ยลมาก อีตามากความลับเอ๊ย

มึง กุพยายามช่วยแก้ต่างให้เอ็นโจนะ5555 ถ้าเอ็นโจคิดใช้ประโยชน์เรย์กะแบบเต็มขั้น ทำไมเวลาเรย์กะเฟล ตานางต้องหัวเราะแบบเต็มขั้นด้วยฟะ แบบที่เรย์กะมองก็รู้สึกหมั่นไส้สุดติ่งงี้ มันไม่จำเป็นอ่ะถ้าคิดจะหลอกใช้

กุว่าในสายตาเอ็นโจ ความสัมพันธ์ที่มีกับเรย์กะมันปนๆไป ทั้งดีและเลว ส่วนตอนจบก็ต้องภาวนาไป แต่กุว่ามันต้องดีสิน่า

>>169 ไม่แน่นะ อาจารย์อาจจะไม่กล้าแต่งมุมเอ็นโจออกมาเพราะกลัวคนรับไม่ได้กับความมืดมดของฮีก็ได้นะ กลัวเรือเอ็นโจจะเหลือแต่ซากหลังตอนมุมมองเอ็นโจถูกปล่อยออกมา

>>170 เนอะมึง คนรักกันไม่เห็นจำเป็นต้องเริ่มด้วยดีเสมอไป พอเริ่มรู้จักก็ค่อยทำตัวดีๆทีหลัง อย่างละครไทย ตบจูบหลอกใช้ยังไง นางเอกยังรักพระเอกได้เลย(แต่กูนี่แทบอยากกระโดดถีบขาคู่พระเอกทั้งเรื่อง)

นี่กูช่วยเรือเอ็นโจอยู่นะ รึเปล่าว่ะ555555555

>>171 กู allเรย์กะอยู่แล้ว กูยังไงก็ได้ 555 อีกอย่างกูคิดว่าความสัมพันธ์ที่มาพร้อมกับเงื่อนไงบางอย่างมันเป็นเรื่องปกติด้วยล่ะมั้ง ถึงจะเฉลยมาว่าจอมมารคิดจะคบเพราะเจตนาอะไรก็ตามกูก็คงเฉยๆ ถ้าสุดท้ายแล้วนางมองว่าพวกนี้เป็นเพื่อนจริงๆอยู่ดี

Ky ว่าแต่ไม่มีใครสนใจจะแต่งฟิคนายตัวสำรองบ้างเหรอ อยากอ่านมากมาย ท่านอิมาริก็ได้ ช่วงนี้อยากได้ความหวาน ต้องการน้ำตาลรสใหม่ๆ

พวกมึงนี่น้า แค่ยุยโกะโผล่มาบรรทัดเดียว หาเรื่องเจาะเรือกันอีกละ ถถถถถถถถถถถ อย่าทำแบบนี้สิ เรือจอมมารยิ่งกรอบแกรบอยู่

บางทีนะ บางทีคนในรถอาจไม่ใช่ยุยโกะแต่เป็นแม่เอ็นโจก็ได้ เพราะเห็นบอกคลับคล้ายคลับคลา ก็คือไม่มั่นใจว่าจะใช่รึเปล่า คือต้องเห็นในระยะไกลพอสมควรนั่นล่ะถึงจะไม่มั่นใจ แม่เอ็นโจก็สวยบอบบางคล้ายยุยโกะอยู่ อาจจะมานั่งรอลูกชายเลิกเรียนไปโรงบาลด้วยกันไรงี้

ไม่มีใครแต่งฟิค ยุยโกะเรย์กะบ้างหรอ น่าสนุกออก555555555555555555555

>>170 ขอเพิ่มเติม ในช่วงที่เอ็นโจนางชอบหยอกแกล้งเรย์กะ ตอนนั้นนางน่าจะมองเรย์กะเป็นเพื่อนจริงๆ ถึงช่วงแรกนางจะคิดกับเรย์กะในแง่ของผลประโยชน์ จนพอมาถึงตอนปัจจุบันที่โม่งแปลๆ ดูจากพื้นเพนาง การสั่งสอนของครอบครัว นางก็เหมือนถูกปลูกฝังว่าต้องคบคนที่ให้ประโยชน์ เข้าหาคนเพื่อตักตวงประโยชน์ แล้วพอนางมีปัญหาเรื่องยุยโกะ นางเลยนึกถึงตัวช่วยที่เป็นไปได้คือเรย์กะ และอาจตั้งใจใช้เรย์กะเป็นไม้กันจริง แต่ลึกๆถ้าถึงกับมองเมินความรู้สึกดีๆในช่วงก่อนหน้ามันก็ไม่น่าเป็นไปได้นะ

อีกเรื่อง การที่นางคิดใช้ประโยชน์จากใครต่อใครก็เพราะครอบครัวนาง ฐานะนาง ถ้างั้นทำไมนางถึงคิดอยากได้เรย์กะมันกันยุยโกะวะ ทั้งที่ยุยโกะก็น่าจะให้ผลประโยชน์ที่ดีเทียบเท่าเรย์กะ แถมถ้าเทียบในหลายๆด้านคุณยุยโกะเหนือกว่าเรย์กะเห็นๆ(เรย์กะกุขอโทษ) สรุปงี้ คือกุจะบอกว่าถ้าเอ็นโจคิดใช้ประโยชน์จากเรย์กะจริง ส่วนหนึ่งในจิตใจนางต้องรู้สึกดีกับเรย์กะชัวร์!

//โกยกองกระป๋องกาวไปเก็บ

>>175 ไม่อยากจะพูดเลย...จริงๆกูก็แอบคิดอยู่ แต่พอทำไมทำมาเรื่องเอ็นโจยุยโกะมันเด่นจนเหมือนฟิคคู่นี้แบบแบดเอ็น...

>>174 ถ้าเป็นแม่นี่เอ็นโจต้องบอกให้เรย์กะรู้แล้วรึเปล่า ไม่งั้นถ้าในรถเป็นผู้ใหญ่แล้วฟิล์มไม่ได้ทึบขนาดสะท้อนมาเห็นแต่หน้าตัวเองไม่เห็นว่าในรถมีอะไรบ้าง คือเห็นในรถมีคนแล้วระบุได้ว่าผู้หญิง หรือลักษณะคล้ายใครเงี้ย มันต้องมองทะลุได้ประมาณนึงแล้วล่ะ ถ้าในรถเป็นแม่แล้วเรย์กะยืนเฉยคงเสียมารยาทมากอะ ปกติคงไม่ต้องทิ้งไว้ให้คนในรถมาเดารึป่าวว่าเอ๊ะเค้าเห็นฉันมั้ยนะ แล้วลุ้นเอาว่าคนในรถจะรู้สึกยังไงกับการยืนเฉย คนพามาอย่างเอ็นโจคงต้องบอกให้ทักทายแระล่ะถ้าเป็นแม่ เสียมารยาทกับผู้ใหญ่นี่ดูไม่โอเคอะ แถมระดับพอๆกันแบบบ้านเรย์กะยังห่วงจะเสียมารยาทใส่ขนาดนั้น ถ้าเป็นแม่คงไม่ปล่อยไปเฉยๆอะ คนในรถจะเป็นยุยโกะหรือไม่คือไม่รู้ต้องรอเฉลย แต่คงไม่ใช่ผู้ใหญ่หรือใครระดับที่อายุและศักดิ์ของเรย์กะต้องทำความเคารพตามมารยาทแน่นอน

>>176 ตามนั้น กูว่าถ้าดาร์กไซน์จริง มันคืออดีตตอนนี้เอ็นดจวสนิทกับเรย์กะขึ้นเรื่อยๆ คาบุรากิก็ด้วย อยู่ใกล้กันมันก็ต้องหวั่นไหวบ้าง ยิ่งเรย์กะเป็นสายฮาด้วย เหมือนเป็นจุดพักใจเล็กๆนั่นแหละ แต่เพราะหลายๆอย่าง ต่อให้เปลี่ยนไป แต่มันก็ยังมีความสับสนอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปดี

บางทีดูก็อยากให้เรย์วีนแตกอีกครั้งนะ แบบไม่มีความเกรงใจใดๆอีก แล้วลิสความผิดของทั้งคาบุทั้งเอ็นโจว ให้ไปท่องจำให้ขึ้นใจ ด่าให้หงายไปเลย พอคาบุจะเถียงนางก็ขึ้นเสียงก่อน สองหนุ่มเลยใบ้แดกไรงี้ แล้วบอกว่าถ้าไม่คิดปรับปรุงตัวอย่าหวังจะได้คุยกับฉันหรือวาคาบะจังอีก!

กูคงหลับฝันดี 55555555555

>>179 เฮ้ยยย น่าสนใจ 5555 นึกภาพกาลีองค์ลง ด่ากราดสองจักพรรดิกับเจ้าชายไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม คนในโรงเรียนคงมีเงิบอ่ะ แล้วหลังจากนั้นนางก็ยึดครองซุยรันแต่เพียงผู้เดียว 55555

>>179 กรี๊ดดดดด มึง! //หลับฝันดีด้วย

>>178 กูก็ไม่รู้ แค่ลองเสนอสมมติฐานหนึ่งก็เท่านั้นเอ๊งงงงงงงง

>>176 ตอบแค่ทำไมต้องเรย์กะ กับเรื่องยุนโกะให้ผลประโยชน์ได้พอๆกัน กูว่ายุยโกะในกรณีไม่รวมพวกหน้าตาท่าทางบุคลิกนะ แต่โพรไฟล์เทียบเรย์กะไม่ได้อะ มีความรู้สึกว่าในเรื่องคือตระกูลไฮโซจริงๆจะต้องเข้าเรียนซุยรันและอยู่ใน Pivoine หรืออย่างน้อยชายอิมาริที่ไปตปท.ไปเลย แต่ก็ยังมีพี่ชายเป็นตัวแทนตระกูลมาเข้าซุยรันนะ ถ้าเรียนที่อื่นคือไม่เท่าแล้วอะจากเซ็ตติ้งในนิยายทั้งหมด จะซากุระจะไมฮามะ คือยูริมิยะก็รร.ไฮโซ แต่ไม่ได้เทียบซุยรันได้ โดยเฉพาะ pivoine คืออย่างน้อยไปต่อตปท.ยังพอโอเคแต่นี่ยุยโกะก็น่าจะเรียนในญี่ปุ่นรึเปล่า

และเป็นญาติยิ่งมีความเป็นไปได้สูงด้วยที่จะไม่ได้มีศักดิ์ฐานะเท่ากัน ยังไงก็ไม่ใช่สายตระกูลหลักอะ เทียบในแง่ญาติข้างพ่อนะ นับแบบเรย์กะกับบ้านริรินะงี้ ไม่ใช่ระดับเดียวกันอะ ตราบใดที่ไม่ได้ใช้นามสกุลหลักคือไม่เท่า ถ้าญาติข้างแม่นี่โอกาสที่ความไฮโซเทียบกันไม่ได้ยิ่งพุ่งสูงพรวดๆ คือโอกาสที่โพรไฟล์ยุยโกะจะเทียบเท่าหรือเหนือกว่าเรย์กะคือเป็นไปได้ต่ำมากๆถึงมากที่สุด ที่คนกันยุยโกะต้องเป็นเรย์กะนี่ด้วยโพรไฟล์คือยังงัดมาสู้กันไหวอยู่ เพราะถ้าจะกันแล้วไปขุดคนที่โพรไฟล์ด้อยกว่ามาสู้คงเอ่อออ ประหลาดพิกล

และเสริมจุดยืนของคิโชวอินคือไม่มีบอกชัดในเรื่องว่าประมาณไหน แต่ท่านพี่นี่ประหนึ่งนายกหรืออะไรซัมติงที่ซากุระเคยพูดอะ แบบเป้าหมายของฝูงแร้งสาวอะไรแบบนั้น เป็นจุดแบบคิดว่าหาคนเทียบยากอยู่เหมือนกันถ้าไม่นับคาบุที่อยู่คนละลีกส์กันด้วยเรื่องอายุ และบ้านคาบุที่ปูมาเหมือนไฮโซทรงอิทธิพลที่สุด แม่คาบุก็เล็งเรย์กะ อยู่ที่โรงเรียนสาวๆก็พร้อมใจกันศิโรราบ กลายเป็นสามผู้ทรงอิทธิพล กูคิดว่าคิโชวอินนี่ฐานะในวงสังคมคือพีคมากอยู่ ยุยโกะไม่น่าไหวนะถ้าดูแค่โพรไฟล์

>>180 กุว่าหลังจากนั้นนางต้องไม่มีใครกล้าจีบกว่าตอนนี้

>>179 กูรอฉากเรย์กะอาละวาดต่อหน้าคนอื่นมานานนนนน คือนางกลัวตลอดว่าไปแตะไอสองหน่อนี่แล้วจะโดนสาวๆแอนตี้ กูว่าไม่น่านะที่จริง สมควรเป็นมหารานีผู้พิฆาตทั้งจักรพรรดิและเจ้าชาย เอาให้เงิบแด๊กส์ซี้แหงแก๋หงายท้องเหมือนแมลงสาบโดนไบก้อนไปเลย! หาปัญหามาให้ดีนักกกก

>>175 งั้นเอ็นโจจะกลายเป็นตัวร้ายไปเลย5555555555555555

ถ้าลองติดฟิลเตอร์คู่นั้นดูอาจจะออกมาเป็น...

ตั้งแต่ที่ฉันได้พบกับคนคนนั้นครั้งแรกที่โรงเรียนของชู จิตใจของฉันก็รู้สึกสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนー

ชื่อของเธอคนนั้นคือ... คิโชวอิน เรย์กะ
_________________
เมื่อวันที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดของยูกิโนะ เมื่อฉันไปถึงก็เห็นเธอที่อยู่บนรถกำลังมองมา ฉันตื่นเต้นจนพูดอะไรออกมาไม่ออก สุดท้ายจึงทำได้เพียงส่งยิ้มบางๆ ไปให้เธอเท่านั้น

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอส่งสายตาแปลกๆ ออกไป

เมื่อเห็นรถของเธอเคลื่อนตัวออกไปก็เพิ่งรู้สึกตัว
...ไม่นะ เผลอเสียมารยาทไปซะแล้ว!

ฉันรีบเดินเข้างานพร้อมกับตำหนิตัวเองไปในใจ
__________________
เอ๊ะ นั่น ทำไมวันนี้เธอถึงมาพร้อมกับชูได้ล่ะ?
เด็กที่ซื่อตรงแบบเธอจะต้องถูกเขาหลอกให้ทำอะไรแน่ๆ!

ฉันที่อยู่บนรถมองเขม่นออกมาอย่างไม่พอใจ
............
................
/อย่าตบกูว 5555555555555555555555555

ปล. ไม่ใช่ฟิคนะมึง กูแค่เรียบเรียงมโนของกูออกมาเฉยๆ5555555

>>183 อืม ก็จริง แต่ดูจากที่แม่คาบุสนใจเรย์กะมันก็พออธิบายได้ แต่กุขอค้านนิด ซุยรัยมันมีกฎว่าต้องเดินทางจากบ้านมารร.พายใน1ชม.นะมึง ซึ่งบ้านยุยโกะอาจอยู่ไกลกว่านั้น ตย.ริรินะที่ตอนประถมนางติดเงื่อนไขนี้ และซากุระที่ตั้งใจสอบเข้าพลาดเพราะเป็นความต้องการของท่านแม่นาง (ในแง่นี้ยังตัดสินไม่ได้ว่า.ากุระด้อยหรือเท่ากับเรย์กะนะ)

>>184 ยูกิโนะคุง กับน้องชายวาคาบะ พร้อมลงสนามเสมอ อาริมะเองก็น่าจะประทับใจที่เรย์กะที่ออกมาต่อสู้เพื่อความถูกต้อง 5555

>>185 ใช่ เรย์กะกลัวสาวๆในโรงเรียนมารึมนาง แต่เพราะนางไม่รู้ด้วยแหละว่าสาวๆในโรงเรียนติ่งนางทั้งนั้น

>>180 หลังจากนั้นพอยึดได้หมด อยากเดทกับใครก็เดินเอาโบตั๋นแดงไปปักๆแบบเลือกเครื่องเซ่นเลยไง 5555 สวยๆแบบราชินี จิ้มเลือกเอาได้เลยตามบัญชา~~~

>>187 อะหือ มาเป็นพาย >>> ภาย

>>187 นั่นแหละประเด็นกู คือไฮโซจริงบ้านต้องอยู่โตเกียวชั้นในอะ ที่มีกฎนั้นคิดว่าส่วนนึงก็เพราะงี้แหละ นอกจากความสะดวกในการเดินทางก็แบบไม่ใช่ทุกคนบ้านจะอยู่กลางกรุงโตเกียวได้อะ กรองระดับชั้นได้อยู่นะ

>>191 อ้ออออ กุเข้าใจละ

>>187 เออลืมเรื่องซากุระ ไม่เท่านะเพราะดูอยู่ระดับเดียวกับบ้านอาคิ ซึ่งไม่ใช่ pivoine แล้วตอนมาบ้านเรย์กะนางก็อู้วหูวอยู่เหมือนกัน แถมมีบอกว่าได้เจอท่านพี่นี่เอาไปคุยอวดในรร.ได้เลย แสดงว่ายังสถานะไม่เท่าแหละ

>>189 โบตั๋นแดงไปปักๆนี่นึกถึงเวลาเลือกหัวหมูแล้วเอาธูปปักยังไงไม่รู้ 5555 ควรเปลี่ยนวิธีมั้ยยยย

>>186 น่าสนมึงแต่งต่อ 55555

>>193 แล้วริรินะล่ะมึง นางเคยบ่นว่าถ้าได้เข้าตั้งแต่ประถม นางก็ได้เข้าpivoineแล้วอ่ะ

>>196 อันนั้นจากที่ไอระยังตกใจกับนาง คิดว่าอาจจะความมโนส่วนตัวด้วยมั้ง 5555 เพราะเห็นบอกว่า pivoine มีเกณฑ์หลายอย่างมาก ปีนึงก็มีไม่กี่คน จุดประสงค์เพื่อให้คนระดับเดียวกันหด้รู้จักสนิทสนมกันไว้เผื่อเป็นประโยชน์ในอนาคตงี้ เอาแบบไม่โลกสวยคือหนึ่งในเกณฑ์นั้นกูว่าตระกูลสาขาไม่ควรได้เข้าอะ เพราะซ้ำซ้อนตระกูลหลักแถมด้อยกว่าขั้นนึง ก็ไม่น่าระดับเดียวกับพวกทายาทสายตรงคนอื่นใน Pivoine นะ

>>191 ถูกกก ไฮโซจริงต้องอยู่โตเกียวชั้นใน พอๆกับประเทศไทย ไฮโซจริงก็ต้องอยู่กรุงเทพชั้นใน จะสยาม สีลม ริมเจ้าพระยาไรงี้อ่ะ ถ้าอยู่ชานเมืองก็ไม่น่าจะเป็นตระกูลเก่าแก่จริง มันอีกระดับอ่ะ หรือถ้าอย่างท่านแม่ เป็นไฮโซต่างจังหวัด ศักดิ์ก็ไม่เท่าไฮโซเมืองหลวงอยู่แล้ว

>>193 กูว่าซากุระก็ระดับอาคิสะวะน่ะ เป็นเพื่อนบ้านกัน สภาพแวดล้อมมันก็ต้องอยู่ในระดับเดียวกัน พื้นฐานเดียวกันนั่นล่ะ รวยนะ แต่ก็ไดัแค่ระดับนักเรียนชั้นกลางของซุยรัน ไม่ถึงขั้นรวย เชื้อสายเก่าแก่และไฮโซอย่าง pivoine ตอนไปบ้านเรย์กะก็ยังบอกที่ยูริมิยะยังไม่ค่อยมีบ้านใครใหญ่เท่านี้

ส่วนสมาคมโบตั๋นปีนึงมีนักเรียนเข้ามาเป็นร้อย คัดนักเรียนเข้าสมาคมแค่สิบ อัตราการคัดเลือกนี่ 1: 10 เลยนะ ไม่แปลกที่พวก pivoine มันจะภูมิใจเกียรติตัวเองกันขนาดนั้น

>>196 ริรินะคือคิดไปเองมึง ตระกูลริรินะไม่ใช่สายหลัก น่าจะเป็นสายรองขั้น1(อารมณ์แบบถ้าสายหลักไม่มีลูก ก็เอาลูกสายรองขั้น1มาเป็นทายาทต่อไป)

>>197 อ่าฮะ

>>201 พิมพ์ไม่จบ อ่าฮะ แสดงว่าเรย์กะนี่รวยเสียวของจริงๆสินะ555555 แต่กุยังขอยืนยันว่าเอ็นโจยังรู้สึกดีกับเรย์กะ เพราะไม่มีความจำเป็นต้องหลีกหนีว่าที่คู่หมั้นที่พ่อแม่เลือกให้ป่าววะ แต่อีกทางคือเป็นการจับคู่ที่แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้ยินยอมตั้งแต่ต้น

ปอลอลิง กุว่าที่กุคิดว่าตระกูลยุยโกะมีอำนาจมาก เพราะดันคิดไปผสมกับฟิคเอ็นโจไซด์สตอรี่ว่ะ555555

>>202 เสียว > เสีย!

>>198 สงสารท่านแม่ โฮววว แต่ก็นี่แหละสาเหตุที่กูคิดว่าทำให้ท่านแม่ยึดติดเรื่องชนชั้น แถมยังปั้นลูกมาเจ้าหญิงทุกกระเบียดนิ้วจนหัวมาเป็นหลอด แบบคุณหนูตามตำราเป๊ะๆ แถมยังเครซี่ pivoine เอามาก คิดว่ามันเหมือนเป็นปมด้อยท่านแม่เองด้วยส่วนนึง สตรองไว้นะท่านแม่!!! คิดว่าถ้าหวั่นไหวกับปมไปมากกว่านี้อีกนิดคือเรย์กะได้ลากชุดระบายฟูๆใส่คอร์เซ็ทแหงๆ เจ้าหญิงไปอีกกกก 555

>>199 เอาตรงๆกูว่าบ้านซากุระไม่น่าจะใหญ่มาก คือแบบมีเพื่อนบ้านได้อ่ะ ปกติถ้าบ้านใหญ่มากแบบรวยจริงจังในไทยจะไม่มีเพื่อนบ้านนะ พอนึกอารมณ์ออกป่ะ เป็นบ้านเดี่ยวแบบแยกตัวเป็นเอกเทศจากบ้านอื่น แต่ในญี่ปุ่นไม่รู้ว่ะ

>>202 อ่านแล้วร้องเชี่ยยยย.... กูตกใจเลยอ่ะะะะ มึ้งงงงงง 55555 พิมพ์ผิดชีวิตเปลี่ยน

เรื่องเอ็นโจนี่กูโนคอมเม้น ไม่อยากจะเป็นมือสว่านตามเจาะรูตามเรือคนอื่นเค้าไปทั่วมากไปกว่านี้ 5555 กูรอดูต่อไป แต่ยังไม่มีใครที่ทำกูอยากลงเรือเลยจริงๆ /ติดอยู่ที่ท่าน้ำ ยังรอเธอที่ท่าน้ำทุกวันนะ เรย์กะขาาาาาา~

แต่ตระกูลฝ่ายหญิงนี่ยังเทน้ำหนักไปที่ คิโชวอิน เรย์กะ คือเดอะเบสต์!!!

พาซากุระไปบ้านนี่บทไหนนะ จะย้อนไปอ่าน

>>204 ใช่ๆ สตรองไว้ท่านแม่ แค่นี้ลูกก็โรแมนติกกันใครไม่ได้ แค่ผู้ชายจะเกี่ยวผมขึ้นมายังต้องหมดฟิลเพราะต้องเกี่ยวทั้งหลอดเลย!
5555555555555555555555

>>205 มึง แต่ยังไงก็อยู่ในเมือง สมควรมีเพื่อนบ้านสิวะ แต่อาจอยู่ห่างจากบ้านข้างๆร้อยสามร้อยเมตรงี้55555

ของเรย์กะก็อาจ1-2กิโล----

>>208 โคตรเกลียดประโยคนี้เลยมึงงงง 55555 รู้สึกโมเม้นโชโจนางจะหายไปสิบอย่างเพราะอีกฝ่ายเล่นผมนางไม่ได้ มีความรู้สึกว่าไปแตะนี่แม่งคงขึ้นมาทั้งหลอดจริงๆ....

>>209 อ่าวกูนึกว่าเพื่อนบ้านคือแบบบ้านติดกันไรงี้ สองร้อยสามร้อยเมตรก็นับหรอว่ะ

>>206 ถึงกุจะเหนียวแน่นเอ็นโจแต่เวลาเรย์กะนางมีโมเมนต์กับคนอื่นๆไม่ใช่ว่าไม่ฟินนะ ตอนช่วงท่านพี่ฮารุโตะกุก็ฟินแทนนางเหมือนกัน ตอนคุณน้องคันตะกูก็ฟิน!5555

>>211 สำหรับกุ ไม่ได้นับที่หลังบ้านแต่นับที่อาณาเขตบ้านอ่ะ โทษทีมึง555

>>211 หมายถึง 300 เมตรจากตัวบ้านถึงเป็นรั้วขอบเขตบ้านนะในความเข้าใจกู ซึ่งอย่างเรย์กะอาจจะมีพื้นที่กว้างมากกกก ถึงจะเป็นรั้วบ้านเงี้ย

>>207 ยากละมึง ต้องไปสุ่มจิ้มแพรพ

>>205 >>209 จริงๆเรย์กะก็มีเพื่อนบ้านนะ อยู่หมู่บ้านคนรวย หมู่บ้านไฮโซน่ะ ตอนไปวิ่งออกกำลังกายในบ้านตัวเอง เพื่อนบ้านยังรู้กันทั่ว กูว่าบ้านเรย์กะก็คงไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลแบบบ้านเศษฐีไทยกันหรอก เพราะที่ดินแม่งแพง คือก็ใหญ่นะ แต่ก็ไม่ใหญ่มากเว่อร์มากเท่าไทยอยู่ดี

ดู F4 ญี่ปุ่น เห็นแต่บ้านพระเอกที่ใหญ่เป็นฮอกวอตส์ ตั้งอยู่เดี่ยวๆเป็นบ้านเดี่ยวกันไป นอกนั้นก็ค่อนข้างขนาดปานกลางกันอยู่นะ

>>215 เออ กุก็ลืมตอนนั้นไปเลย จำตอนที่นางโดนทั่นแม่วีนได้5555

>>215 โอเคแต้งกิ้วมากมึง
กูก็คิดอยู่ว่าคงไม่บ้านใหญ่เว่อร์รวยมากแบบที่ไทย(เคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่รวยเว่อร์ บ้านนางแบบกูมองไม่เห็นบ้านเพื่อนบ้านอ่ะ เข้ารั้วบ้านมาก็ต้องขับรถไปอีกห้านาที พออยู่หน้าตัวบ้านแล้วก็มองไม่เห็นบ้านอื่นเลย ใหญ่ไปไหนว่ะ) หมู่บ้านเดียวกันนี่คงนับเป็นเพื่อนบ้านสินะ

>>215 กูว่าตอนท่านเรย์กะไปวิ่งออกกำลังกายนี่คงเด่นสะดุดตาชิบหาย ขนาดคาบุรากิมองจากรถมาเห็น คนเดินถนนทั่วไปคงรู้สึกเอ็นดูนาง ถึงขนาดเชียร์ว่าสู้เขานะ คุณหนูนี่น่าร้ากกกก

มุมมองคนนอกที่ไม่รู้จักเรย์กะที่โรงเรียน น่าจะมองเป็นคุณหนูสวยๆไปเลย คนธรรมดาอาจจะคิดแค่ว่านี่เป็นลูกคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์เฉยๆ (เกราะชั้นที่ 1)
มุมมองคนในโรงเรียนนี่ได้อำนาจแรกจากตระกูล (เกราะชั้นที่ 1) เป็นคนของ Pivoine (เกราะชั้นที่
2) พัวพันกับคู่หูดูโอ้คนดังประจำโรงเรียน ทั้งๆที่พยายามหนีแทบตาย (เกราะชั้นที่ 3) คนนอกมาตามราวีจนต้องกรีดพัดสะบัด (เกราะชั้นที่ 4)

น่าสงสารจังเลย.. น่าสงสารจังเลย..

>>207
Ch.45 ไปบ้านซากุระ
Ch.81 ซากุระ​มาที่บ้าน

>>220 ทักษะการเปิดหาตอนนี่เมพสุดยอดม๊ากกกก นี่โม่งแปลปลอมตัวมารึป่าวเนี่ย 555/ตัดมาที่ตัวเอง เพิ่งจะเปิดไปถึงตอนที่ 69 มีความวิงเวียน

>>220 แต๊งกิ้วจ้า นั่งไล่ย้อนเองตั้งนาน มัวแต่อ่านอีกรอบเพลินจนไปไม่ถึงไหน

>>221 เอามาจากสารบัญ​ของโม่งสารบัญ​อะ ถถ

>>221 กูอุตส่าห์หาด้วยกูเกิ้ลโดยใช้คีย์เวิร์ด Neko นอบน้อมและหนักแน่น ซากุระ บ้าน

ไม่ขึ้นจ้าา ยอมใจมึงจริงๆ ขยันมาก

พูดถึงเรื่องบ้าน ไม่รู้ทำไมแก๊ง 5 สาวที่โรงเรียนถึงไม่มีมาเล่นหรือมาค้างที่บ้านเรย์กะบ้างเลยอะ วางตัวแบบเหมือนอยู่ห่างออกไปเรย์กะเลยชอบรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนเท่าไหร่ คือวางตำแหน่งตัวเองเป็นลูกสมุนกันยังไงไม่รู้ คนเดียวที่มาเที่ยวเล่นบ้านเรย์ยันตอนนี้มีแค่ซากุระคนเดียว(วาคาบะแค่แวบมาเอาของนี่คงนับไม่ได้) คือมีเพื่อนแวะมาบ้านทั้งหมด 1 คนถ้วน วังเวงม๊ากกกกก ที่โรงเรียนก็ดูสนิทกันแบบใกล้เคียงเพื่อนมากกว่าสมัยเด็กๆแล้วด้วยนะ ไม่ค่อยเข้าใจแก๊งสาวๆเลย

เนี่ย สารบัญ​รวมๆของเรื่อง
https://docs.google.com/document/d/1u4bFAWCyzjaNzs9WX_T13GLW2kvFAgz-5vYWVuBtvEo/edit?usp=drivesdk

>>225 อาจจะไม่มีเหตุผลให้มาเที่ยวบ้านก็ได้นะ กูยังไปเที่ยวบ้านเพื่อนแค่เพราะมีงานต้องทำเลย

แต่ยังไงกูก็ว่าคงสนิทกันระดับนึงอ่ะ แค่ไม่มาก เพราะที่โรงเรียนเรย์กะต้องรักษาภาพพจน์อ่ะ(แถมยังเห็นเรย์กะโกหกเพื่อนอยู่ คงถือว่าไม่สนิทใจกันเท่าไหร่)

>>225 แต่ก็เคยไปบ้านพักตากอากาศ​ด้วยกัน​อยู่นะ

>>226 สุดยอดดดด นี่เพิ่งรู้ว่าของโม่งสารบัญมีทำสรุปไทม์ไลน์ทั้งเรื่องด้วย!!! ชาบูๆมาก นึกว่ามีรวมแต่พวกสารบัญฟิค แฟนอาร์ต อะไรพวกนี้ อะเหื้ออออ

>>227 ถ้างั้นคือซากุระจัดว่าสนิทเร็วมากสินะ แปบเดียวชวนไปบ้านละ และแปบเดียวก็มาบ้านอีกฝ่าย 555

>>228 ช่าย กูเลยงงอะว่าทำไมไปเที่ยวที่อื่นกันได้ แต่ไม่ค่อยไปเที่ยวบ้านกันเลย ความสนิทนี่ซากุระกินขาดจริงๆ หรือเพราะนางมองเรย์กะทะลุจนเห็นทุกด้านละเลยไม่ค่อยต้องเกรงใจอะไร พวกที่รร.ยังติดฟิลเตอร์ท่านเรย์กะผู้สูงส่งกันอยู่เลย 55

>>230 แต่ก็ไม่เร็วเท่าซากุระที่สนิทกะอาโออิหรอก 5555555

กูเพิ่งกลับมาถึงบ้าน อ่านกระทู้ แล้วก็พบว่าพวกมึงเจาะเรือเอ็นโจกันอีกแล้ว =_____=

>>231 เออว่ะ จริงงงงง ซากุระแอบมีโมเม้นความร้ายกาจแย้มพรายนิดๆอีกละ ตอนนั้นกูมโนเต็มที่เลยว่าจริงๆภูตจอมหงุดหงิดก็แอบหวงเพื่อนนิดๆอยู่เหมือนกัน 555 ส่วนอาโออิดูเป็นสายสบายๆอยู่ละ

>>232 ตราบใดที่เอ็นโจยังเป็นบอสลับ อ้างน้องชายข้ออ้างสารพัดมีพันธะว่าที่คู่หมั้น ก็จะโดนโม่งที่นี่เจาะต่อไป

>>233 แล้วซักพักซากุระกับอาโออิก็สนิทกันเอง เรย์กะโดนเท น่าสงสารจริงๆ555555555

>>235 ใจร้ายยยย 5555

>>231 กูลั่นนนน นี่มันสมาคมแม่บ้านมาเอง 55555

>>186 ดีค่ะมึง กูชอบ

แต่งมุมมองคันตะเล่นดีกว่า 555

>>186 ที่สั่นไหวตอนแรกนี่คือรักแรกพบหรือไงวะ 555555
>>239 แปลไทยตอนหน้าก็มาแล้วนะ มุมมองน้องน่ะ

>>240 ฟิคไงมึงฟิค555

คั่นแปป
----
พี่สาวของผม ดูเหมือนจะทำตัวให้รู้สึกเป็นห่วงอยู่นิดหน่อยในระยะหลัง ๆมานี้

ทั้งตอนที่โดนรถชนตอนปั่นจักรยานบ้างล่ะ ผู้ชายท่าทางแปลก ๆ ที่ระยะหลังๆ ชอบโผล่มาที่บ้านบ่อย ๆ บ้างล่ะ ชุดนักเรียนที่ไม่ใช่ของตัวเองนั่นอีก แต่เจ้าตัวก็ทำแค่หัวเราะแหะ ๆ แล้วบอกว่าไม่มีอะไร

ที่แน่ๆคือไปเก็บเพื่อนประหลาด ๆคนนึงกลับมาที่บ้านด้วย

เสียงประตูเปิดดังพอดี ผมกับน้อง ๆก็เลยออกไปดู

"กลับมาแล้วเหรอ~! อ๊ะ โคโรเน่ก็อยู่ด้วย!" เผลอส่งเสียงทักเรียกชื่อประหลาด ๆ ออกไปอีกแล้ว
จริงๆชื่อของเธอคือคิโชวอิน เรย์กะ ผมจำชื่อเธอได้ ก็แหงล่ะ ชื่อนามสกุลเพราะ ๆ ฟังดูผู้ดีแบบนี้ก็ไม่ได้จำยากอะไรนักหนา แต่พอเห็นผมทรงนั้นแล้วก็อดนึกถึงโคโรเน่ไม่ได้ เลยเผลอเรียกทุกที แล้วก็รู้สึกชอบตอนเห็นสีหน้าตอนโดนเรียกของโคโรเน่ แถมหลัง ๆ น้อง ๆก็เริ่มเรียกชื่อนี้ตามผมแล้วด้วย หึหึ รู้สึกเหมือนเป็นผู้นำเทรนด์อะไรแบบนั้นเลย

ดูเหมือนว่าวันนี้พี่สาวจะพาโคโรเน่มาเรียนทำขนม หลังจากกินโมจิที่แม่ทำไปเยอะแล้วเธอก็เริ่มทำหน้ายิ้มแปลก ๆ ตอนมองโมจิ สีหน้านั่นทำให้ผมหวาดระแวงขึ้นมา นี่คิดจะทำอาวุธชีวภาพอะไรออกมาอีกงั้นเหรอ... น่าขนลุกชะมัด แต่ก็ดูน่ารักดี

ผมสะบัดหัวเบาๆ ดูเหมือนจะเผลอนั่งมองนานไปจนสมองเริ่มผิดปกติไปตามคนตรงหน้าขึ้นมาซะงั้น

โคโรเน่ เป็นอะไรน่ะ นั่งยิ้มแหะๆ น่าขนลุกนะ"

"เอ๋"

เธอทำหน้างง ๆ ผมคงต้องกำชับอีกทีว่าอย่าคิดเล่นอะไนพิเรนทร์ ๆ ใส่อาหารอีก คนอื่นเขาไม่ได้มีกระเพาะหลุมดำเหมือนเธอซะหน่อย ว่าแล้วก็เลยตามเข้าไปในครัวไปยืนดูตอนทำขนมกัน ไม่น่าไว้ใจจริงๆด้วยแฮะ ขนาดพี่สาวยังอดทำหน้ากังวลไม่ได้เลย พอโดนว่าบ่อยเข้า โคโรเน่ก็ทำหน้าเศร้าแล้วก็ยอมทำตามสูตรแต่โดยดี

ปรากฎว่าฟองดองต์ออกมารสชาติใช้ได้ เห็นรึยังว่าถ้าทำตามสูตรแล้วมันจะอร่อยขนาดไหน เชื่อรึยังหา
เย็นมากแล้วโคโรเน่เลยขอตัวกลับก่อน ผมกับพี่สาวตามออกมาส่งที่หน้าประตู พอเธอกลับไปถึงเพิ่งนึกขึ้นได้

"ใกล้วาเลนไทน์เเล้วนี่นา.."
"คุณคิโชวอินคงตั้งใจทำไปให้คนที่ชอบน่ะ น่ารักจังเลยน้าา เพื่อคนที่ชอบถึงกับยอมฝึกทำชอคโกแลตทำมือเลยล่ะ" พี่สาวตอบอย่างไม่คิดอะไร พอเธอหันมาเห็นผมก็ทำหน้าตกใจ
"คันตะ เป็นอะไรน่ะ หน้าบึ้งเชียว"
"..เปล่าซะหน่อย"

ไม่ได้รู้สึกอะไรซะหน่อย

---
กูเทสอบมาเขียนฟิคเล่นๆ รู้สึกสำนวนแข็งๆว่ะ ดูเป็นแพน้อยอีกละ 555

เห็นพวกมึงเจาะเรือเอ็นโจกระจุยกระจายขนาดนั้น กูชักไม่มั่นใจว่าจะลงฟิคต่อไปดีมั้ย แบบว่า พวกมึงอาจจะอ่านไม่อินกันอีกต่อไปแล้วก็ได้นะ 5555555555555555555

กูคิดคล้ายๆ >>157 ว่ะ ฮีคงไม่มีเจตนาร้ายมากมายอะไรหรอก ถึงจะมีด้านดาร์ก แต่ก็ไม่ใช่คนเลว แบบท่านพี่อ่ะ แหย่เรย์กะเล่นเพื่อความบันเทิงใจเล็กๆน้อยๆของตัวเอง
แถมเอ็นโจมองเรย์กะมาตลอดเลยนะ มองไปมองมา รักเข้าให้ตอนไหนก็ไม่รู้ //ดมกาว

>>169 ใช่ กูก็ว่าฮีไม่ได้ชงแรงอะไรขนาดนั้น เรย์กะเองก็ชอบมองมาซายะบ่อยๆ ฮีคงคิดว่าเรย์กะชอบมาซายะเลยพยายามจะจับคู่รึเปล่า อยู่ด้วยกันน่าจะมีอะไรบันเทิงๆให้ดูคลายเครียดอะไรแบบเนี้ย เหมือนที่เราจิ้นคู่นั้นนี่ในการ์ตูนในหนังเพราะคิดว่าเหมาะกันดี เคมีเข้ากัน ไม่เอาตัวเองเข้าไปสวมบทบาทด้วย
แต่เรย์กะไม่ชอบ ฮีก็เลิกทำ หลังตอนหิ่งห้อยฮีแทบไม่พูดถึงว่าเรย์กะมองหามาซายะอยู่รึเปล่าด้วยซ้ำนะ มีแต่เอาน้องมาพูดเพราะรู้ว่าเรย์กะชอบยูกิโนะมาก เข้าหาเขาด้วยเรื่องน้องไม่ใช่เรื่องของเพื่อนละ

>>244 ลงมาาาาาาาาา กุเจาะแต่กูต้องการผู้มาอุดรูเสมอ กาวมาค่ะมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

>>242 กรี้ดดดดดดดดดน้อวชายยย น้องช้ายยยยยยยยย

>>242 อุ๊ยตาย รู้สึกบุคลิกแบบเรย์กะนี่ดึงดูดเข้ามาแต่สายซึนสินะ 5555 แต่มีความมุ้งมิ้งดีเหมือนกัน

>>244 ลงมาาา เรือเอ็นโจลำใหญ่(ยังใหญ่ใช่มั้ย...) รูเจาะเล็กๆจิ๋วหลิวทำอะไรไม่ได้หรอก!
! กก

>>244 นี่คือการจี้ ได้โปรดเอาลงมาาา

>>242 อุกก กูอยากให้มึงมาต่อน้าาา คันตะคุงน่าร้ากกก

>>242 เรือใหม่บังเกิด โคตรมุ้งมิ้งเลย กุชอบบบบ

>>242 เด็กโน้ยยยนนยยยยยย /ฟืดฟาด(?) คันตะคุ๊งงง น่ารัก เริ่มหวงล่ะสิ โคโรเน่จะไปทำช็อกโกแล็ตให้ใครน้า =p ว่าไปนั่น
พี่ว่าน้องควรสงสารคนที่ได้กินมากกว่าอะน้า ถ้ากลับบ้านไปเริ่มทำใหม่ก็ไม่รู้จะระงับความครีเอทีฟของตัวเองได้รึเปล่า ถ้าทำตามสูตรก็ดีสิเนอะ555555

ต้องรอให้มีโมเม้นอีก 5555

>>242 โอ๊ยยยยยย น่ารักมุ้งมิ้งสไตล์เด็กหนุ่มมาก

หวังว่าฟิคนี้จะพอช่วยอุดรูได้บ้างนะ วงวารจอมมารจริงๆ
เอ็นโจ side story >>>/webnovel/3805/3-6

จะเข้ากูเกิ้ลดอคไปทำสารบัญ ก็เห็นมีคนทำให้แล้ว ขอบคุณมากๆ รักนะจ๊ะ เอากาวเป็นการตอบแทนบุญคุณไปเลยแจ้
-----------------------------------

ปัญหาเรื่องคุณทาคามิจิกับสาวๆก็ยังไม่จบไม่สิ้นไป แล้วก็มีปัญหาใหม่เรื่อง Pivoine กับสภานักเรียนตามมาจนได้

ก็แค่คนของ Pivoine แย่งที่นั่งจากนักเรียนสามัญ จนประธานนักเรียนคนใหม่เข้าไปตักเตือน ทาง Piovine ผู้ซึ่งจะทำอะไรก็ได้ในโรงเรียนนี้ ยอมไม่ได้ที่จะถูกสภานักเรียนมาสั่งสอน กลายเป็นการเปิดฉากทะเลาะกันในเรื่องที่ดูไร้สาระ แต่ที่มันใหญ่โตเพราะเป็นการทะเลาะกันของสองขั้วอำนาจ

รอยร้าวของสองฝั่งนี้เกิดขึ้นมานานมากแล้ว Pivoine ก็ภาคภูมิใจในเกียรติภูมิของตัวเองจนกลายเป็นความหยิ่งยโส สภานักเรียนก็มองว่า Pivoine เป็นเนื้อร้ายของโรงเรียนที่สมควรกำจัด สองฝั่งต่างแรงใส่กันจนยากที่จะประสาน

ผมและมาซายะไม่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาด้วยเหมือนกัน ก็ทำแค่นั่งดูเงียบๆ ให้ประธาน Pivoine ฉะกับประธานนักเรียนในเรื่องไม่เป็นเรื่องไป

สายตามาซายะเอาแต่จับจ้องไปที่คุณทาคามิจิที่เป็นหนึ่งในสภานักเรียน ดูท่าทางเป็นห่วงมาก

ปัญหานี้ได้รับการคลี่คลายด้วยการที่ประธานนักเรียนถูกผู้อำนวยการเรียกไปต่อว่าโดยตรง และ Pivoine ก็ถูกเสมอ ไม่ยุติธรรมแต่ก็ช่วยไม่ได้

โลกนี้มันก็ไม่ได้มีความยุติธรรมอะไรนักหรอก

.
.
.

งานกีฬามาถึงจนได้ คราวนี้มาซายะก็ลงวิ่งแข่งเหมือนเดิม ผมที่ไม่อยากไปชิงดีชิงเด่นด้วยก็ลงกีฬาปาบอล เป็นกีฬาเล็กๆที่มาซายะไม่คิดจะสนใจ แต่คุณทาคามิจิก็ลงกีฬานี้ด้วยเหมือนกัน

ตอนซ้อม เธอถูกนักเรียนหญิงหลายคนรุมขว้างบอลใส่จนน่วม ตอนแข่งผมเลยไปยืนข้างๆ ช่วยป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก ก่อนที่คะแนนในใจคุณทาคามิจิที่มีต่อมาซายะจะติดลบไปมากกว่านี้

ไม่มีผู้หญิงที่ไหนจะชอบผู้ชายที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอตกเป็นเป้าหมายของการกลั่นแกล้งหรอกนะ

คุณคิโชวอินมองมาทางนี้ ท่าทางแปลกใจที่เห็นผมลงแข่ง ส่วนสาวๆคนอื่นที่ตั้งใจจะขว้างบอลใส่คุณทาคามิจิก็ต้องขว้างบอลไปใส่ตะกร้าตามเดิมเพราะกลัวจะมาโดนผมไปด้วย

แข่งครั้งนี้ก็คุ้มอยู่สองอย่างคือได้ช่วยมาซายะ และได้เห็นคุณคิโชวอินที่ทำหน้ามุ่งมั่น เอาจริงเอาจังใกล้ๆ ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ

แต่ช่วงบ่ายหลังจากวิ่งแข่งแฟนซี คุณคิโชวอินกลับดูอ่อนเพลียอย่างบอกไม่ถูกหลังจากที่ได้เห็นชุดแฟนซีของห้องตัวเอง เป็นหัวสัตว์ที่มีวิกผมหยิกหยอยครอบหัวอยู่ ได้ยินแว่วๆว่าเพื่อเป็นเกียรติแด่คุณคิโชวอิน ก็เลยใส่วิกผมม้วนที่เป็นสัญลักษณ์ของคุณคิโชวอินลงแข่งด้วย

ผมตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะหัวเราะหรือจะเห็นใจคุณคิโชวอินดี ทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอถูกเอามาครอบหัวสัตว์พวกนั้น แต่คุณภาพของผมม้วนห่างไกลจากเจ้าของไปหลายล้านปีแสง

คิดแล้วก็อยากลองสัมผัสผมม้วนๆของเจ้าตัวดูเหมือนกัน ท่าทางจะนุ่มนิ่มไม่เบา

ก่อนเธอจะวิ่งแข่งสามขา มาซายะก็เข้าไปพูดกับเธอ และกลับออกมาด้วยสีหน้าแช่มชื่น

“ยัยคิโชวอิน ถึงมีจะรสนิยมแปลกๆ แต่ก็น่านับถือชะมัดยาด ที่ตั้งใจจะแต่งแฟนซีเก็บให้ครบชุด” มาซายะดูท่าจะภูมิอกภูมิใจกับสมมติฐานของตัวเอง “นักษัตรเชียวนะ เล่นของยากไม่เบาเลย แต่ตัวที่เหลือนี่ชักยาก พวกร่างแยกของคิโชวอินท่าทางจะลำบากน่าดู โดยเฉพาะมะโรงกับมะเส็ง….”

บนโลกนี้ไม่น่าจะมีผู้หญิงสติดีๆที่ไหนอยากจะเก็บซีรีย์นักษัตรด้วยการแต่งแฟนซีให้เพื่อครบชุดหรอกนะ มาซายะ ไปเข้าใจอะไรผิดๆ คิดเองเออเองอีกแล้วสิท่า

การแข่งวิ่งสามขาของคุณคิโชวอินก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ เพราะเจ้าตัวดูอ่อนแรง ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจอยากวิ่งเท่าไหร่นัก

ไปทำลายขวัญและกำลังใจของคุณคิโชวอินแบบนี้ อาจจะถูกสาปแช่งเข้าให้ก็ได้นะ มาซายะ

>>242 กรี๊ดดดดด อ่านไปนึกภาพแฟนอาร์ทไปแล้วฟินโคตรๆ แหมๆมาหน้าบึ้งตอนท้ายด้วยนะ
ตอนนี้เรือคันตะคุงวิ่งเร็วมากก ส่วนเรือเอ็นโจนี่...ยังไม่อัปปางใช่มั้ย55555555

ปิดท้ายงานกีฬาสีด้วยการแข่งขี่ม้าส่งเมืองเช่นเคย ถือเป็นไฮไลท์ของงานเลยก็ว่าได้ นักเรียนชายหลายคนก็เข้าร่วมการแข่งอย่างคึกคัก ส่วนหนึ่งก็น่าจะมาจากการที่มาซายะประกาศว่าจะไม่ลงแข่งอีกต่อไปแล้ว แม้มาซายะจะฝึกม้ามาเป็นตัวแทนตัวเองในการแข่งขันก็ตาม คงคิดว่าม้าของจักรพรรดิไม่น่ากลัวเท่าจักรพรรดิมาเอง

ผมลองมองๆดูคู่แข่งในปีนี้ของมาซายะ ก็ไม่เท่าไหร่ ยกเว้นคนหนึ่งก็คือประธานนักเรียน

ประธานนักเรียนมิซึซากิคนนี้ แข็งกร้าวไม่ยอมคน ยอมหักไม่ยอมงอ ไม่เหมือนโทโมเอะคนนั้น ดูท่าทางเขา “เกลียด” ชนชั้นที่มีอภิสิทธิ์ในโรงเรียนอย่าง Pivoine มากเลยทีเดียว

การแข่งขี่ม้าส่งเมืองเขาก็ร่วมด้วย แม้ปีที่แล้วจะพ่ายแพ้โทโมเอะไป ก็ยังเข้าร่วมด้วยเหมือนเดิม แถมดูมุ่งมั่นแปลกๆ หลังจากที่ตัวเองถูกตำหนิและคู่กรณีก็ลอยนวลไม่ต้องรับโทษใดๆ เหตุการณ์ในครั้งนั้นคงอยากชนะ Pivoine ให้ได้ล่ะสิท่า

มาซายะที่เป็นเหมือนตัวแทน Pivoine ฝึกม้าที่ใช้ลงแข่งขี่ม้าส่งเมือง ก็ดูจะเป็นเป้าหมายในการเอาชนะให้ได้ของประธานนักเรียน เพราะเอาแต่ไล่เก็บผ้าคาดหัวของม้าที่มาซายะฝึกมาเองกับมือโดยไม่เลือกวิธีการและไม่สนคนอื่น

วีรกรรมใจกล้าบ้าบิ่นของประธานนักเรียนทำให้ทุกคนต้องปรบมือให้ มาซายะที่ทำหน้าเครียดก็ยังยอมรับในฝีมือ จากนี้เขาคงไปฝึกหนักยิ่งกว่าเดิมอีก

มาซายะเกลียดความพ่ายแพ้ยิ่งกว่าอะไรดี ผมก็ได้แต่ปล่อยๆไปเพราะไม่อยากไปขัดขวางความร้อนแรงนั่น อ่านหนังสือสอบไปแบบไม่สนใจปัญหานี้ แต่ถึงจะมีปัญหาหนักอกอะไร มาซายะก็ยังสอบได้ที่หนึ่งอยู่ดี ส่วนผมได้ที่สอง และคุณทาคามิจิคือที่สามตามลำดับ

มองหาชื่อของคุณคิโชวอินบนบอร์ด ครั้งนี้ก็ทำคะแนนได้ดีกว่าเดิม เลยเลื่อนจากที่สามสิบมาอยู่ที่ยี่สิบแปด ก็นับว่าไม่เลว

มาซายะมองผลสอบตัวเอง แล้วก็หันไปมองคุณทาคามิจิที่คุยกับประธานนักเรียนอย่างหยอกล้อ แต่มองได้แว้บเดียวก็เดินจากไป คงเป็นภาพบาดตาบาดใจพอสมควรเรื่องคนที่ชอบไปคุยกับผู้ชายอื่นแบบสนิทสนม

ส่วนคุณคิโชวอินคงไม่ค่อยสนใจปัญหารักสามเส้านี่ ดูเธอก็เริงร่าที่ได้ผลสอบที่ดี เทียวไปชมรมงานฝีมือ ทำตุ๊กตาที่เรียกว่านีดเดิลเฟลท์อะไรนั่น ทำท่าหนักอกหนักใจตอนหยิบหัวสุนัขที่ทำเตรียมไว้ขึ้นมาสามหัว หยิบหัวนั้นหัวนี้ติดเข้ากับลำตัวเพื่อเปรียบเทียบอย่างวุ่นวาย

มาซายะทำหน้าฉงนตอนเดินผ่าน

“อะไรน่ะ เซอร์บิรุสเรอะ”

คุณคิโชวอินถลึงตาใส่มาซายะทันควัน ดูโกรธเคืองอย่างรุนแรงที่หาว่าตุ๊กตาที่เธอทำกลายเป็นหมาเฝ้านรกไปแล้ว ถึงจะมีสามหัว และหน้าตาของมันจะไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ แต่ก็คงไม่มีเด็กผู้หญิงที่ไหนอยากจะทำเซอร์บิรุสออกมาหรอกมั้งนะ

ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
.
.
.

ดูเหมือนความโกรธของเธอจะเอาไปลงกับการประชุมเรื่องเทศกาลโรงเรียน หัวหน้าชมรมทุกชมรมต้องเข้าร่วมในงานประชุมครั้งนี้ มันก็ดูเป็นเรื่องน่าเบื่ออย่างการแบ่งพื้นที่ งบประมาณอะไรทำนองนี้ แต่ปีนี้มันมีสีสันต่างออกไปเพราะคุณคิโชวอินเป็นหัวหน้าชมรมงานฝีมือได้เข้าร่วมเป็นครั้งแรก

ได้ยินว่าชมรมกีฬาอย่างชมรมบาสเก็ตบอส ชมรมเบสบอล ชมรมฟุตบอล พูดจาดูหมิ่นชมรมสายวัฒนธรรมทั้งหลาย แต่พอไปแตะชมรมงานฝีมือ คุณคิโชวอินก็ลุกขึ้นยืนทันที ปกป้องชมรมของเธอไว้แบบสุดความสามารถ

พัดที่ใช้ตบหน้าคุณซึรุฮานะถูกนำออกมาเป็นอาวุธ ประกอบกับความลับของพวกเขาที่คุณคิโชวอินไปล่วงรู้มาก็ยิ่งทวีความน่ากลัว เจ้าแม่กาลีประทับทรงอีกหน

ชื่อเสียงของเธอก็กระจายออกไป คิดว่าในโรงเรียนนี้ไม่น่าจะมีใครกล้าเหิมเกริมกับเธอได้อีกแล้ว

ผมคิดว่าดีแล้วที่ชื่อเสียงของเธอเป็นไปในทางนี้ จะได้ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าอาจเอื้อมถึงองค์ราชินี

คุณคิโชวอินหน้าตาน่ารัก เรียนดี กริยามารยาทเรียบร้อยสมเป็นคุณหนู เป็นผู้หญิงในอุดมคติของใครหลายๆคนได้ไม่ยาก แต่ถูกฉาบไว้ด้วยสมญานามเจ้าแม่กาลีเพราะเคยแสดงอิทธิฤทธิ์ใส่คุณซึรุฮานะเมื่อตอนม.3 แถมมีภาพพจน์ที่ดูสูงส่งมาตั้งแต่สมัยประถม น้อยคนที่จะเห็นความน่ารักที่ซ่อนอยู่หลังฉายานั่น

แต่ความน่ารักของเธอ ผมเห็นมาตั้งนานแล้ว อาจจะตั้งแต่วันแรกที่พบกันด้วยซ้ำ

คุณคิโชวอินที่ทำตาโต จ้องมองผมอย่างสนอกสนใจ พูดเรื่องย้อมผมทอง หรือนั่งหัวเราะคิกคักคนเดียวในห้องสโมสร เพราะเธอชอบมองมาซายะอยู่เสมอ ก็ช่วยไม่ได้ที่เราจะได้สบตากันโดยบังเอิญบ่อยๆ

ไม่สิ ไม่บังเอิญ แต่เป็นเพราะผมมองเธออยู่ตลอดต่างหาก

คุณคิโชวอินเอาแต่มองคนอื่น จนไม่รู้ตัวว่าผมมองเธออยู่ ต้องให้เธอละสายตาถึงจะรู้ว่าผมอยู่ตรงนั้น เป็นคนที่เธอไม่ได้มองหา ไม่ได้ใส่ใจ แถมอยากจะเผ่นหนีไปให้ไกลลิบด้วยซ้ำ

อาจจะดูหน้าไม่อาย แต่ผมก็ยังไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้เธอ ขอให้คุณคิโชวอินเห็นผมอยู่ในสายตาบ้าง สักนิดก็ยังดี

.
.
.

วันงานโรงเรียนมาถึง แต่ละห้องต่างก็คึกคัก ออกร้านทำนั่นนี่กันอย่างสนุกสนาน

ห้องของมาซายะทำบ้านผีสิงแบบให้ดูภาพและนั่งฟังไม่ต้องขยับเขยื้อน จากคนที่เข้าไปใช้บริการต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน่ากลัวมาก สยองขวัญสุดๆ

มาซายะลงมาควบคุมงานเองทั้งที ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เกิดความผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด แม้กระทั่งเรื่องผี ก็ต้องเอาให้จัดเต็มทุกประการ

ห้องของผมทำคาเฟ่ ใช้ผมเป็นจุดขายอย่างเต็มที่ ด้วยการทำบัตรคิวลาเต้อาร์ตแบบจำนวนจำกัดเพื่อไม่ให้เป็นภาระกับผมมากเกินไป สาวๆแห่กันมารับบัตรคิวจนล้นออกไปทางเดินข้างนอก

แน่นอนว่าคุณคิโชวอินไม่ได้มาต่อคิวกับเขาหรอก เธอจะมาที่ร้านรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

ห้องคุณคิโชวอินก็ทำคาเฟ่ด้วยเหมือนกัน เป็นคาเฟ่ชาจีน ต่างจากห้องผม

ผมทำลาเต้อาร์ตตามโควต้าของบัตรไปเรื่อยๆ มาซายะก็เข้ามา มองซ้ายมองขวาหาใครสักคนตอนสั่งกาแฟ แต่ดูท่าทางไม่ได้มีจุดประสงค์อยู่ที่ผมแน่ๆ น่าหมั่นไส้จังเลยนะ

ผมมองนาฬิกา นี่ก็ใกล้จะได้เวลาเลิกแล้วด้วย เธอคงไม่มา

พอคิดแบบนี้แล้วก็อดที่จะหดหู่ไม่ได้

ลาเต้อาร์ตแก้วสุดท้ายจากโควต้าของบัตรในวันนี้ถูกนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะโดยเพื่อนร่วมห้อง ผมคลายเนคไทออกเล็กน้อย คิดว่าจะไปนั่งพักอยู่ด้านหลัง ยืนทำลาเต้อาร์ตนานๆมันก็เมื่อยเหมือนกัน แถมยังมีสาวๆมาคอยเจี๊ยวจ๊าวน่าหนวกหูอยู่รอบๆตลอด ได้อยู่เงียบๆบ้างก็ดี

แล้วคุณคิโชวอินก็เดินเข้ามาในร้าน กับเพื่อนของเธอ

แล้วคุณคิโชวอินก็เดินเข้ามาในร้าน กับเพื่อนของเธอ

อาการหดหู่เมื่อครู่นี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง ผมก้มลงมองตัวเองว่าแต่งตัวเรียบร้อยอยู่หรือไม่ จัดระเบียบเสื้อกั๊กและเนคไทใหม่ อยากให้ดูดีต่อหน้าคุณคิโชวอินที่สุด

ผมก้าวไปยืนตรงเคาน์เตอร์ ไม่เสียเวลาคิดเลย เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมจินตนาการมาตลอดว่าอยากจะทำลาเต้อาร์ตลายอะไรให้เธอ และฝึกฝีมือแบบสุดความสามารถ

มีเสียงฮือฮาดังมาจากฟากที่มาซายะนั่งอยู่ แต่ผมที่กำลังตั้งสมาธิกับการเทนมใส่กาแฟไม่ได้หันไปมอง บรรจงเทให้เกิดลวดลาย นี่เป็นแก้วที่ผมพิถีพิถันในการทำที่สุดก็ว่าได้

เมื่อตกแต่งเสร็จ กำลังจะเตรียมยกไปให้คุณคิโชวอิน ก็ได้ยินเสียงมาซายะพูดพอดี

“ทาคามิจิ คุกกี้นี่เธอทำเองเรอะ”

“เอ๋ ค่ะ ก็ใช่น่ะค่ะ…”

“อร่อยดีนี่”

หาเรื่องเดือดร้อนให้คุณทาคามิจิอีกแล้วนะ มาซายะ

ผมยังไม่มีเวลาไปช่วยกลบเกลื่อนเรื่องนี้ เพราะกำลังยกลาเต้อาร์ตเดินไปที่โต๊ะคุณคิโชวอินด้วยตัวเอง

“คุณคิโชวอิน นี่บริการพิเศษจากผมนะ”

ผมยิ้ม วางลาเต้อาร์ตรูปกระต่ายที่ตั้งใจทำเมื่อครู่นี้ลงตรงหน้าเธอ ทำออกมาได้น่ารัก ผู้หญิงคงจะชอบ

คุณคิโชวอินมองผมและมองลาเต้อาร์ตแก้วนั้นด้วยท่าทางเหมือนเห็นผี

เธอหยิบช้อนขึ้นมา และตั้งหน้าตั้งตาคนจนฟองนมรูปกระต่ายแหลกเละไม่เห็นเค้าเดิม ไม่ฟังเสียงคัดค้านและเสียงกรีดร้องของเพื่อนเธอแม้แต่นิดเดียว เสร็จแล้วก็ยกดื่มด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ถ้าไม่มีคนมาเรียก ผมคงจะยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

สติของผม เหมือนจะหลุดลอยหายตั้งแต่ช้อนนั้นถูกจุ่มลงไปในลาเต้แล้ว

ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าเธอพยายามหลีกเลี่ยงผม แต่ช่วงนี้ ผมคิดว่ายังไม่ได้ทำอะไรให้เธอโกรธนี่นา

การที่ผมเอาลาเต้อาร์ตไปให้ทั้งที่ต้องมีบัตรคิว ก็บ่งบอกถึง “ความพิเศษ” ที่ผมมีต่อเธอได้ คุณคิโชวอินถึงจะซื่อบื้อหัวช้าขนาดไหน ก็คงรู้ในข้อนี้ เลยปฏิเสธแบบเอาเป็นเอาตายถึงขั้นทำลายทิ้ง

รังเกียจกันขนาดนั้นเลยสินะ

ผมยิ้มขื่นๆให้กับตัวเอง ในอกโหวงเหวงไปหมด รู้สึกหมดอาลัยตายอยากยิ่งกว่าตอนเธอยังไม่ก้าวเข้ามาในร้านเสียอีก

เห็นเธอตัดรอนกันถึงขนาดนี้ หรือมันได้เวลาที่ควรหักห้ามใจจริงๆสักที

-------------------------
ตัดตอน ชับ ชับ ชับ

อ้าวเชี่ย ก็อปพลาด 5555555555555555 กูขอโทษ ทำเป็นมองไม่เห็นบรรทัดที่มันซ้ำกันอยู่ไปนะ

>>256-257 กูขอโทษษษ กูพิมพ์คั่นฟิคมึง(แถมเป็นการแซวเรือเอ็นโจอีก) จอมมารจเไม่สาปกูใช่มั้ย

>>256-257 โอ๊ยยยย ยิ่งอ่านยิ่งทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้าจอมมาร

>>254-257 ฟิคดีงามม รู้สึกเหมือนได้ตอกตะปูซ่อมเรือเอ็นโจขึ้นมาบ้าง วันนี้จากที่พึ่งกอบกู้ขึ้นมาไม่ทันไรก็โดนถล่มเละเลย วงวารร

>>256-257 วงวารจอมมาร สู้ต่อไปนะเอ็นโจ
ขอบคุณโม่งฟิคมากกกก

>>259 มึงโดนคำสาปแล้วล่ะ จากนี้จะเขียนอะไรในเรื่องนี้ ก็จะมีจอมมารโผล่มายืนข้างหลัง มาขี่คอ คอยไซโคมึงให้เขียนถึงแต่ตัวเขา ทำหน้าแบบเดียวกับ "อื๋อ มาซายะ" เวลามึงจะเขียนถึงคนอื่น

>>254-257 คือตอนแรกกูกะจะเเซวว่า 'แหม่ถ้าคิดว่าผมเรย์กะนุ่มก็ลองจับดูสิ่ อิ้ๆ' แต่ภาพนี่มาแบบเกี่ยวผมขึ้นมาทั้งหลอดแล้ว 55555555555555555
แล้วดันมาเจอช่วงท้ายๆนี่แบบ โอ้ยวงวาร วงวารเอ็นโจจจจจ ตอนแรกนี่เหมือนจะช่วยอุดเรือ แต่ปิดท้ายโดยการยิงมิสไซส์เข้าเรือไปเลยจ้ามึงงงง

ตอนแรกกูก็ว่าจะแค่แต่งฟิคท่านเรย์กะแบบง่ายๆ แต่อ่านดูอีกทีแล้ว อ่าว นี่กูเขียนนิยายเรื่องใหม่โดยมีฉากหลังเป็นท่านเรย์กะนี่หว่า...โอย กูอาย แต่งฟิคแท้ๆ แต่เหมือนกูเอาผักชีมาโรยหน้าตัวเอง อายชิบหาย ...เป็นฟิคแท้ๆ แต่ความเกี่ยวข้องกับตัวหลักมีนิดเดียว เอาวะ! //กดโพสต์แล้วปิดไฟนอน
_____________________________________________________________________________
ผมมีความทรงจำจากชาติก่อนอยู่ครับ…ผมตงิดใจเรื่องนี้ครั้งแรกสุดเมื่อท่านพ่อพาผมและน้องชายฝาแฝดไปลงทะเบียนเข้าเรียนชั้นประถมที่โรงเรียนที่มีชื่อว่า ‘ซุยรัน’ ตอนแรกผมก็ได้แต่คิดในใจว่า ‘ชื่อมันคุ้นๆจัง’ แต่ผมก็แน่ใจทันทีเมื่อได้พบเธอคนนั้น…
ทั้งใบหน้าอันงดงามประดุจตุ๊กตา ทั้งทรงผมม้วนๆดั่งโคโร…เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์! แบบนั้น…ไม่ผิดแน่…คิโชวอิน เรย์กะ เธอคือนางเอกของนิยายเรื่อง ‘นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
’ ที่ผมเป็นแฟนคลับนี่หน่า!?
อีกทั้งพอเงี่ยหูฟังพวกผู้หญิงคุยกัน ทั้งชื่อของ เอ็นโจ ชูซุเกะหรือคาบุรากิ มาซายะ ทั้งซุยรัน ทั้งPetit Pivoine ทั้งหมดมันคือสิ่งที่อยู่ในนิยายเรื่องนั้นนี่!?
เป็นไปไม่ได้ เป็นไปม่ายยด้ายยย!!...ผมเป็นลมและไข้กินไป 3 วันเลยทีเดียวหลังจากรู้ความจริงข้อนั้น เอาล่ะ…ตอนนี้ผมค่อนข้างแน่ใจทีเดียวว่าอยู่ในนิยายเรื่องนั้น…หมายถึงในนิยายจริงๆนะ ไม่ใช่ Shojo manga ที่นิยายใช้เป็นฐาน
และมันช่างน่าเสียดาย…ผมติดตามเรื่องนี้ได้ถึงแค่ตอนที่ 192 เพราะคนที่เรียกกันว่าโม่งแปลเขาประกาศหยุดแปลแล้ว แต่ไปๆมาๆ เขาแค่หยุดพักรักษาร่างกาย 2-3 อาทิตย์ ผมดีใจมากไปหน่อยเลยขับรถจักรยานยนต์ออกไปซื้อของมากินฉลองแล้วลืมใส่หมวกกันน็อค…ความทรงจำผมก็โดนตัดไปแค่นั้น…
แต่ผมก็ต้องยอมรับความจริงว่า ผมไม่ใช่ตัวละครที่ปรากฏในนิยาย…ไม่ใช่ซักตัว ชื่อของผมคือ ‘ไทโย มุราสะ’ เป็นตัวประกอบที่ไม่ถูกกล่าวถึงใดๆ เพราะผมก็ไม่รู้จักตัวละครตัวนี้เลย…ชีวิตก่อนเป็นโม่งในบอร์ดแล้วชีวิตนี้เป็นตัวประกอบในนิยาย…
ช่างมันเถอะ! จะยังไงก็แล้วแต่ ผมเป็นตัวประกอบที่ไม่มีส่วนสำคัญในเรื่องแบบนี้…ก็ไม่เป็นปัญหานี่นา แค่ใช้ชีวิตไปวันๆ เรื่อยๆเอื่อยๆก็พอแล้ว แต่โชคดีจริง ตระกูลไทโยนั้นยิ่งใหญ่พอที่จะดันผมเข้าเป็นPetit Pivoine ด้วย…สบายล่ะชีวิตวัยเรียน…
แต่ว่า…พอคิดจะทำแบบนั้นผมก็รู้สึกว่าเหมือนชีวิตจะขาดสีสันไปเสียหน่อย นับวันผมก็คิดเรื่องนี้หนักขึ้นไปเรื่อยๆ แม้กระทั่งการดื่มด่ำบรรยากาศในสโมสรก็ทำได้ยากขึ้นไปทุกที…
“โอยมุราสะ หมู่นี้จะทำหน้าเครียดๆเกินไปแล้วนะ”
นี่คือมุราตะ น้องชายฝาแฝดของผมเอง โดยรวมแล้วหน้าตาเหมือนผมทุกประการเลย ทั้งผมหยักศกสีดำและดวงตาสีเทากับรสนิยมที่ชอบของสีโทนดำเหมือนกันแม้กระทั่งเสียงที่แค่เล่นดัดเสียงนิดหน่อยก็กลายเป็นเสียงของอีกคนละ..เหมือนกันเกินไปแล้วนะเฮ้ย
แต่สิ่งเดียวที่เป็นข้อแตกต่างคือ มุราตะเป็นพวกพูดจาไม่เกรงใจใครๆ เอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ เป็นพวกเถรตรงคล้ายๆกับคาบุรากิ...แต่เหมือนอาการด้านวาจาจะหนักกว่า ซึ่งต่างจากมุราสะที่เป็นคนสุภาพ ใจดี
มุราสะค่อนข้างจะเป็นที่รักในขณะที่มุราตะมักจะถูกเมินไม่ก็เกลียดไปด้วยนิสัยเถรตรงแบบนั้น ในความทรงจำของมุราสะนั้น ครั้งหนึ่งมุราตะไปพูดให้ท่านแม่ว่า “พักนี้ท่านแม่อ้วนขึ้นนะ…เหมือนหมูเลย” ทั้งๆที่ท่านแม่กำลังตั้งท้องน้องสาวแกอยู่นะเฮ้ย!?
“มีเรื่องให้คิดเยอะน่ะ”
“หา? จะคิดอะไรเยอะแยะฟะมุราสะ หัดปล่อยวางแล้วทำตัวสบายๆบ้างสิ”มุราตะพูดพลางเอานิ้วก้อยแคะหู…ถ้าผมไม่ต้องแบกภาพลักษณ์ดีๆของมุราสะ ผมคงเป็นแบบแกไปแล้วล่ะมุราตะ
ผมนั่งจิบชาไปเรื่อยๆระหว่างที่สายตามองไปยังเหล่าตัวละครหลักของนิยาย ท่านเรย์กะเป็นท่านเรย์กะในนิยายอย่างแท้จริง ท่าทางหวาดๆยามมองบากะรากิหรือจอมมาร กับทักษะการสวาปามขนม…มีแต่ท่านเรย์กะเท่านั้นแหละที่ทำได้!
“โอยมุราสะ เห็นนายจ้องไปหายัยนั่นมาตั้งนานละนะ ถ้าอยากเป็นเพื่อนก็เข้าไปคุยสิ”
“ฉันยังไม่อยากมีเพื่อนต่างเพศตอนนี้นะแต่ว่า…เธอคนนั้น.…ช่างน่าสนใจ”
“จริงด้วย! ผมม้วนๆน่าตลกชะมัด ยังกะโคโรเน่เลย ”
“เคยกินของแบบนั้นด้วยเหรอมุราตะ”
“แหงสิ แอบไปกินบ่อยๆที่ร้านของพวกสามัญชนแถวบ้านพวกเราอะ”
“ไม่แปลกใจว่าทำไมท่านพ่อถึงเกลียดนายนักมุราตะ…แต่อย่างที่นายว่า เธอคนนั้นน่าสนใจเพราะโคโร…ทรงผมดั่งราชินีโรโคโค่ตัวน้อยๆ มันสะดุดตาเสียจริง มองไกลๆนึกว่าตุ๊กตาขนาด เท่าคนจริง เลย…”
“พูดเป็นตาแก่ไปได้”
“แต่อีกอย่างนะมุราตะ โคโร…ราชินีโรโคโค่น่ะ..เป็นถึงทายาทของตระกูลคิโชวอินเลยนะ บางทีก็ระวังๆปากหน่อยเวลาพูด”
“จะคิโชวอินหรือคถาคต ถ้าฉันอยากจะเรียกอะไรยังไงฉันก็จะเรียก…”
“ตรงเกินไปนะมุราตะ…”
“ฉันไม่ใช่พวกเลื้อยเป็นงูเหมือนนายซักหน่อยมุราสะ”

แต่ที่มุราตะพูดมามันก็ถูกนะ…พอกลับไปถึงบ้านผมก็เอาแต่ครุ่นคิด แม้จะมีแผนในใจอยู่แน่ๆแล้วว่าจะไม่ข้องแวะแล้วใช้ชีวิตสบายๆ…แต่แหกมันซักหน่อยคงไม่เสียหาย…

ผมอยู่ห้องเดียวกับท่านเรย์กะ เพราะฉะนั้นวันถัดมา ผมจึงไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่ ลากมุราตะให้ไปด้วยแม้เจ้าตัวจะบ่นอิดออดแต่ก็ยอมมากับผม ผมมาดักรออยู่ในห้องเรียน พลางอ่านหนังสือ ‘ 100 วิธีเป็นเพื่อนกันง่ายนิดเดียว! ’ ระหว่างรอให้ท่านเรย์กะเข้ามา
“อะ อรุณสวัสดิ์ครับคุณคิโชวอิน” ผมทักทายท่านเรย์กะด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย…ก็ชาติก่อนผมไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิงเป็นจริงเป็นจังนี่!...
“เอ๋? อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะท่าน…”
“ไทโย, ไทโย มุราสะครับ”
“ค่ะ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านไทโย” สำเร็จ! สำเร็จ! ความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่เลย!!
หลังจากนั้นผมกับท่านเรย์กะก็คุยกันเรื่อยเปื่อย…แต่คุยไปคุยมาท่านเรย์กะก็เหมือนจะยิ่งถอยห่างจากผมไปเรื่อยๆ…เอิ่ม…เหมือนผมจะรู้เรื่องในบ้านท่านเรย์กะมากเกินไปจริงๆ
หลังเลิกเรียน ท่านเรย์กะก็ไปที่สโมสรตามปกติ ผมก็ไป มุราตะก็ถูกผมลากตัวไป…แต่คราวนี้ต่างจากเดิมนิดหน่อยนะ…เพราะผมเตรียมการไว้พร้อมแล้วล่ะ…
“คุณคิโชวอินครับ…คือผมมีของอยากจะให้ ถือว่าเป็นตัวแทนมิตรภาพระหว่างเพื่อน…” ผมวางกระเป๋าสะพายข้างสีดำที่บรรจุเจ้าสิ่งนั้นเอาไว้ ผมยืนบังสายตาของเอ็นโจ ในมุมหนึ่ง ในขณะที่ผมลากมุราตะมาบังสายตาของคนอื่นๆในสโมสร ท่านเรย์กะทำหน้างงๆต่อคำพูดของผม ผมจึงเปิดกระเป๋าออกมา
“ไม่จริง…เจ้านี่มัน…!”ท่านเรย์กะเบิกตากว้างทันทีที่ได้เห็นมัน
“ใช่ครับ…มันคือสิ่งนั้น”
“แต่ว่า…ได้ยังไงกันคะท่านไทโย”
“อ่า ผมเอาตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วซื้อมันมา เพราะคิดว่าท่านเรย์กะอาจจะอยากลองของแปลก…”
“แต่ว่า…”
“ผมจะปิดมันไว้เอง อย่างไรก็ตาม ผมจะรับผิดชอ---“
“พูดซะยิ่งใหญ่ กะอีแค่มันฝรั่งทอดที่ขายตามร้านสะดวกซื้อนี่หว่า” หุบปากไปซะมุราตะ!
“อะแฮ่ม จะยังไงก็แล้วแต่นะครับคุณคิโชวอิน ถ้าไม่ชอบใจผมก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ…”
“อะ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะท่านไทโย ดิฉันก็ใช่ว่าจะไม่ชอบ…แต่”
“ผมให้ยืมกระเป๋าไปก็ได้ครับคุณคิโชวอิน พอมีใครถามก็ตอบเลี่ยงๆไปได้” ท่านเรย์กะตาเป็นประกายทันที ผมปิดกระเป๋าและยื่นให้ ท่านเรย์กะสะพายกระเป๋าของผมแล้วรีบออกไปจากสโมสรด้วยใบหน้าระรื่น…ใช่ ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คงเป็นช่วงเวลาที่ท่านเรย์กะกำลังโหยหาขนมสามัญชนอย่างมาก…
“เอาล่ะ…”ผมนั่งลงแทนที่ท่านเรย์กะและมองไปยังเอ็นโจกับคาบุรากิที่ยังคงนั่งคุยกันไม่สนใจรอบข้าง…คิดอะไรสนุกๆออกแล้วสิ ยอมรับว่าในบอร์ดโม่งผมเรือเอ็นโจ และเชียร์คู่คาบุXวาคาบะด้วย แต่คู่แรกไม่ยอมรุกเป็นจริงเป็นจังอีกคู่ก็ไม่มีตัวร้ายเลยไม่ค่อยจะมัน…
ในทางทฤษฎี…การที่คู่พระ-นาง จะสมหวังต้องมีตัวร้ายเป็นตัวเป็นต้นคอยขัดขวางสินะ...หากผมยังคงเปย์ท่านเรย์ด้วยอาหารและขนมต่อไปเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดดอาจจะไปกระตุ้นให้เอ็นโจออกมาทำคะแนนก็ได้ หรือถ้าผิดพลาดผมก็ยังสามารถสารภาพรักและทำให้ความฝันเดทในชุดนักเรียนของท่านเรย์กะเป็นจริงได้…แต่คงติดปัญหากับท่านพี่สินะ…ในส่วนวาคาบะก็ปล่อยให้มุราตะไปจัดการจีบแข่งกับคาบุรากิ…ไม่สิ ลองส่งไปแต่เนิ่นๆ เลยดีกว่า เพราะยังไงหากคาบุรากิจีบเหลว ก็ถือว่าผมหาแฟนให้น้องตัวแสบได้นะ...สาวน้อยสามัญชนกับคุณชายผู้ถูกเกลียด…น่าสนใจ...
“โอยมุราสะ…นายยิ้มน่ากลัวเกินไปละนะ…” เอ๋ ? งั้นเหรอ? อืม…พอคิดดูแล้ว…การ NTR คู่หัวหน้าห้องกับคุณฮนดะก็ไม่เลวเหมือนกัน…แล้วถ้าเบียทริซหายไปแล้วอุเมกาวะจะมีรีแอ็คชั่นยังไงนะ…อดใจรอไม่ไหวซะแล้ว…ฮึๆ

>>265-266 จบยังอ่ะ สิบนาทีแล้วจบแล้วมั้ง(กลัวคั่นฟิคอีก)

เอาเลยมุราสะจีบท่านเรย์กะเลย เรย์กะต้องการผชดีๆ ที่ใส่ใจความรู้สึกของตัวเอง ไม่หลอกใช้ คอยดูแล อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
ถ้าในนิยายมีตัวละครแบบนี้โผล่มาก็ดีสิ...

>>254-257 เหมือนมีเสียงแจ้งเตือนบนหัวว่า "Healing" อาาา ดีต่อจายยย มันดีต่อจายยยยย สงสารท่านเอ็นโจตอนจบหง่าาา ไม่เป็นไรน้า ;; w ;;

>>265-266 ซู๊ดดดดดดด กูสนับสนุน

>>254-257 เมื่อกี้กลัวโดนคำสาปเลยลืมพิมพ์คอมเม้น ตอนจบนี่แบบ...อะไรคือการคิดไปเองว่าผญจะรู้ตัว แถมนอกจากคิดไปเอง ยังถอดใจเองทั้งๆที่ยังไม่ทำอะไร(ให้ชัดเจน)เลย

บอกได้คำเดียว"สมน้ำหน้า"//พิมพ์จบโทรสับค้าง55555555555

>>265-266 ไอ้นี่มันร้ายยยยยยย นายนี่มัน..สายเปย์ตัวจริงเลยนี่หว่า เปย์ท่านขนมต้องเปย์ด้วยขนมนี่แหละ!! มุราสะคุงนายเรือเดียวกับเราดังนั้นเชียร์เต็มที่จ้าา รอมาต่อน้าา

>>271 เปย์ท่านขนม >>> เปย์ท่านเรย์กะ

>>270 โดนคำสาปท่านจอมมารเเล้ว 55555

>>266 โอ้ววววว ชาวโม่ง 55555555555555555555 มึงอย่าไป NTR อาทันกับเบียทริชเลย ไม่สำเร็จหรอก นั่นโซลเมท คู่ฟ้าประทาน แต่ถ้าให้แนะนำควรจะจีบหัวหน้าห้อง จะได้มีของอร่อยๆกินเยอะๆ
>>270 อาถรรพ์แรงสัส 5555555555555555555555555555
ก่อนหน้านั้นก็บอกฮีไม่หล่อเท่าคนอื่น เว็บล่มไปสองสามชั่วโมง บอกจะจมเรือฮี เว็บล่มไปอีกครึ่งวัน อย่าไปลองของกับจอมมาร

>>274 อาถรรพ์โคตรรุนแรงง กัวว

>>254-257 ท่านเอ็นโจจจจจ ทำไมคิดเองเออเองแบบนี้ คิดได้ยังไงว่าท่านเรย์กะไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้น...//โดนพัดตบหน้า ท่านเรย์กะมีฟิลเตอร์สีดำมากๆตอนกำลังมองนายอยู่นะ!!! เป็นฟิลเตอร์ที่สามารถเปลี่ยนทุกอย่างที่ทำให้กลายเป็นการกระทำด้วยผลประโยชน์ แต่จีบแค่นี้นิดๆหน่อยๆก็ถอดใจแล้วหรอม ทำไมเป็นผู้ชายขี้ป๊อดแบบนี้เล่าาาาาาา
ปล.ขอบคุณมากนะโม่งฟิค จริงๆเราอ่านต่อตลอดแหล่ะ ก็รอมานานนี่เนอะ อีกอย่างจริงๆที่เรือเอ็นโจเจาะรูกัน ก็เพราะว่าต้องการกาวมาอุดเรือเว้ยยย เผื่อจะมีผู้ใจดีให้กาวมาเยอะๆช่วยอุดเรือ//แต่กลายเป็นว่ามีแต่ฟิคที่พอโม่งอ่านแล้วนึกไปนึกมาก็เจาะเรือกันต่อ...

อีกอย่างไม่มีใครอยากจะแต่งฟิคแนวแบบว่าฟิลเตอร์ท่านเรย์กะมันหนามากกก ประมาณว่าจริงๆแล้วเอ็นโจแบบว่าเป็นคนดีนะ แต่ทุกคนรวมถึงมาซายะเข้าใจผิด กลัวไปเองคิดว่าจอมมารงี้ ได้นิยายโชโจอีกเรื่องที่พระเอกป๊อปปูลาร์นิสัยดีแต่ทำยังไงก็ไม่สามารถทำให้นางเอกหันมาสนใจได้ซะที...

ไปอ่าน ch.27 มาเพราะด้านบนมีคนบอกว่าท่านเรย์กะเป็นสาววายใช่มะ
แต่ที่เราเจอ...ท่านเรย์กะโดกิ โดกิกับคาบุรากิสมัยยังเป็นเด็กน้อยตอนขี่ม้า!!!!
ถะ แถม ยังคิดว่า เจ้าเด็กคาบุรากิกับเอ็นโจเท่ด้วย...
คือแบบว่าาาาา OMG ถ้าแอบโดกิๆตอนนั้นบ้าง ทำไม ปัจจุบันถึงเป็นแบบนี้ล่ะท่านเรย์ก่าาา*ทรุด*

>>265-266 กูขำค้างตั้งแต่ตอนที่พระเอกบอกว่าตัวเองตายตั้งแต่ตอนที่ 192

>>276 น่าสนใจนะมึง เเต่กุนึกไม่ออกเลยว่าคนอย่างฮีจะกลายเป็นคนใสๆ(?) ไม่ได้จอมมารอย่างที่ใครคิดได้ยังไง 55555

>>277 กูบอกพวกมึงแล้วว่าท่านเรย์กะเป็นหมี !!โดขิโดขิกับเด็กน้อยทั้งหลาย

>>271 เปย์ท่านขนม555555555555555555555555 กูชอบชื่อนี้ ถึงมึงจะไม่ตั้งใจพิมพ์ก็เหอะ555555

>>277 ตอนที่ 26 ไม่ใช่รึ
>>276 อืม โจทย์ยาก แต่งไม่ออก 555555555555555555555 สำหรับกูแล้วความใสกับฮีเป็นสิ่งที่เหมือนเส้นขนานไม่มีวันบรรจบ ตั้งแต่ยิ้มให้ตอนปรามคาบุไม่ให้ว้ากใส่เรย์กะสมัยประถม หรือตอนเข้ามาเรียกเรย์กะที่กำลังโดนสาวๆรุมล้อมซักเรื่องคาบุรากิ กูก็รู้สึกว่าไอ้เด็กนี่ดูตอแหลชิบเป๋ง (แล้วกลายเป็นกูที่เสือกตกหล่มฮีซะงั้น) 5555555555

>>280 พอโตแล้วก็ไม่สนใจสินะ จะสนอีกทีก็ต้องรอให้เป็นโอจิเท่ๆก่อน
นึกถึงฟิคบ้านพักคนชรา เรย์กะอาจจะโดขิ โดขิ กับหนุ่มๆวัยชราก็ได้

>>283 วัยทำงานก็พอมั้ยย สี่สิบกว่าๆไรงี้ นางแอบชื่นชมท่านพ่อคาบุอยู่ด้วยนิ

>>284 เวลาเปลี่ยน รสนิยมเปลี่ยน //ถุยส์

>>266 โคตรฮา55555555555 โอ๊ยมึ๊งงงงง โม่งคนไหนไปเกิดใหม่วะ555555555 คิดจะ NTR เบียทริชอีก โว้ย5555555555555

โม่งฟิคทุกคนเเม่งน่ารักกกก ขอบคุณมาก

อื้อหือออ มู้นี้ไหลเร็วจริงแฮะ
ฟิคมารัว ๆ มุมมองเอ็นโจที่รอมานาน กรี๊ดดดด! สมแล้ว ๆ ดีจริง หุหุ
คันตะคูงงงง ชอบคนอายุมากกว่าหรอจ๊ะ งั้นพี่สาวก็ผ่านเกณฑ์น่ะสิ อุเฮะเฮะ
ส่วนโม่งที่ตายหลังอ่านตอน 192 มึงอย่าไป NRT เบียทริซมาซี่ เดี๋ยวอาทันก็ตรอมใจตานหรอก555

NRTแปลว่าอะไรอ่ะ

>>289 NTR ย่อมาจาก Netorare แปลง่ายๆ แปลว่าโดนแย่งแฟนอ่ะ

>>289 NRT เป็นลูกของ MRT เวลากลับจากโรงเรียนเย็นๆก็ต้องมาช่วย MRT ส่งผู้โดยสาร เป็นกิจการในครอบครัว //โอ๋ๆ แซวเล่นนะมึง 55555555

>>265 อ่านแล้วขำตรงตายตอน 192 แล้วไปเกิดใหม่ มึงงงง 193 ออกแล้วนะ รีบไปอ่านเรเร้วววว~ ล้างอาถรรพ์ในชีวิต 555555

>>291 มุขมึงนี้เข้าใจคิด 5555555555

>>291 ไม่มีแม่เป็นBTSเลยล่ะมึงถถถถ

>>294 บังทันบอยส์หรอมึงง(กล้าเล่น)

>>295 กูว่ากูเล่นมุกหน้าด้านแล้ว ยังมีคนเล่นมุกหน้าด้านกว่ากูอีกว่ะ 5555555555555555

กูตามมุขไม่ทัน

>>297
>>288 มันพิมพ์ผิด แล้ว >>289 มาถาม >>291 มาเล่นมุข >>295 ก็เล่นมุกต่อจากในเมนท์อีกทอด

วันนี้​เงียบ​จัง

>>299 มีจังหวะเนิบๆ บ้างก็ได้ เก็บของเมื่อคืนมาอ่านไปก่อน นี่เพิ่งตั้งก็ 300 คห.แล้วนา

โม่งแถวนี้มักจะดีดหลังเที่ยงคืน และจะดีดมากหลังลงออริกับฟิกค่ะ 5555555

>>301 ช่ายย กูมักจะหนีไปนอนก่อนตื่นมาอีกทีก็อ่านตาแฉะอ่ะ 555

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/3786/25-27/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ
วันนี้ขอลองลงเวลาแปลกจากปกติหน่อยนะคะ ดูจากงานแล้ววันนี้คงไม่ได้กลับบ้านไปลงแน่ๆ 5555
..............…….....

ฉันหน้าร้อนแดง หัวใจก็ไม่มีทีท่าจะเต้นแรงน้อยลง แม้จะผ่านมาหลายนาทีแล้วก็ตาม ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะมองคาบุรากิในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

เขาพูดเรื่องแบบนี้ออกมาตรงๆหน้าตาเฉยขนาดนั้นได้ยังไงคะ! อือ ทำยังไงต่อดีล่ะคะ ไปกินแพนเค้กกับน้ำผึ้งหรอ หรือว่าควรเริ่มลดน้ำหนักด้วยการว่ายน้ำดี ใกล้หน้าร้อนแล้วด้วย ไปเที่ยวทะเลดีไหมนะคะ อยากกินอาหารทะเลเหมือนกัน แต่ก็ต้องกลับมางานปาร์ตี้ฤดูร้อนของ Pivioine ด้วยนี่คะ

ฉันพยายามคิดเรื่อยเปื่อยหนีความจริงอยู่สักพัก คาบุรากิก็เรียกฉัน “เรย์กะ” เบาๆ ทำเอาสติของฉันแตกกระเจิง

คำว่า “แฟน” ที่เขาพูดถึงมันตีความไปแบบเพื่อนได้ไหมนะคะ... หรือเขาเพิ่งถูกรถชนเลยสมองกระทบกระเทือน พูดอะไรผิดๆถูกๆ ตีความอะไรมั่วๆไปเอง ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลยค่ะ!

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูดหรือทำก่อนหน้านี้...มันก็แย้งได้ยากยังไงไม่รู้

เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ! ฉันเป็นตัวร้ายในเรื่องนี้นะ!!! เผลอคิดอะไรแบบนั้นไปได้ยังไงนะ... ฉันคงอยากมีฤดูใบไม้ผลิจนหลอนฝันถึงเรื่องแบบนี้อยู่แน่ๆเลยค่ะ ฉันหยิกตัวเองจนน้ำตาไหล แต่ก็ไม่มีทีท่าจะสะดุ้งตื่นเลยสักนิด

“ทำบ้าอะไรน่ะ!” คาบุรากิถามอยากตกใจ แล้วพยายามลุกมาหาฉัน แต่ก็ติดสายน้ำเกลือจนเกือบตกเตียง ฉันรีบพยุงอีกฝ่ายโดยสัญชาตญาณ แต่หลังจากนั้นเขาก็กอดฉันไม่ปล่อยอยู่แบบนั้น...

ฉันอยากจะผลักคาบุรากิออกไป แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงอย่างประหลาด ฉันเพิ่งเกือบจะเสียเขาไปสองครั้ง สำหรับคนที่ทะลุมิติมาแล้วต้องเจอเรื่องหนักหนาสาหัสอย่างฉัน ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกดีที่เขามาที่นี่ด้วยกันล่ะนะคะ... แม้จะพยายามลืม แต่ตัวฉันก็ยังคงแบกรับความเครียดหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องครอบครัว ทั้งเรื่องความปลอดภัยของท่านพี่ ทั้งเรื่องโลกเก่าที่ฉันจากมา ฉันไม่พร้อมรับมันคนเดียวจริงๆ และคาบุรากิมักอยู่กับฉันเสมอ...

เมื่อถูกกอดแบบนี้แล้ว รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยแปลกๆ หัวใจเต้นแรงแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด... แย่แล้วค่ะ แบบนี้ไม่ดีแน่ ฉันกำลังเข้าข้างตัวเองมากเกินไปอยู่ใช่ไหมคะ... บางทีหัวใจเต้นแบบนี้เพราะยังไม่หายตกใจจากก่อนหน้านั้นแน่ๆเลยค่ะ

รู้ตัวอีกทีฉันก็เผลอกอดเขากลับไปอีกรอบ...

ฉันหนีออกมาทันทีที่พ่อกับแม่ของคาบุรากิมาหา ถึงทั้งสองจะอยากให้ฉันอยู่ด้วยต่อก็เถอะ แต่ถ้าฉันอยู่ที่นั่นนานกว่านี้สติฉันต้องแตกแน่เลยค่ะ

เพราะเหตุการณ์บ้าบอนั่นแท้ๆ ฉันเลยเดินเซไปมาจนไปชนใครไม่รู้

“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบพูดพลางก้มหัว ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าฉันเพิ่งชนใครไป

“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” เอ็นโจถาม ขณะมองหน้าฉันอย่างพิจารณา “คุณเป็นไข้หรือเปล่าครับ”

“เอ๊ะ” ฉันรีบจับหน้าตัวเอง มันยังไม่หยุดร้อนแบบนี้อีกหรอคะ...

ฉันพยายามลบความทรงจำที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งจดจำมันได้เด่นชัดมากยิ่งขึ้น

“ท่านเอ็นโจคะ มียาลบความทรงจำไหมคะ...”

ฉันถามอย่างสติหลุดแบบกู่ไม่กลับแล้ว

"ที่นี่โรงพยาบาลก็มีอยู่แล้วนะครับ”

“เอ๋?!”

ฉันมองเอ็นโจแล้วกะพริบตาปริบๆ เมื่อกี้เขาเล่นมุกหรอคะ แต่เขาทำหน้าเหมือนสิ่งที่เพิ่งพูดเป็นเรื่องปกติมากๆเลยนะคะ

เมื่อลองตั้งสติแล้วคิดดูดีๆ ตอนฉันเสียความทรงจำใหม่ๆ ครอบครัวฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าฉันโดนยาลบความทรงจำอะไรหรือเปล่า แล้วพยายามเอายาฟื้นความทรงจำมาให้ ตอนนั้นฉันนึกว่าเป็นชื่อเรียกเล่นๆเหมือนเครื่องดื่มที่โฆษณาว่าดื่มแล้วความจำดีอะไรแบบนั้นซะอีกค่ะ สรุปว่าในโลกนี้มีอะไรแปลกๆอย่างนี้จริงๆหรอคะ

แฟนตาซีสมเป็นโลกในมังงะจริงๆนะคะ แต่นี่มันเรื่องแท็กเลิฟไม่ใช่หรือไงกันนะคะ... แต่ว่าถ้าฉันยังทะลุมิติมาได้ แถมวาคาบะจังกับนายตัวสำรองยังสลับร่างกันได้เลย การมียาแบบนี้คงไม่แปลกมั้งคะ ขนาดสีผมสีเงินยังเป็นสีธรรมชาติในโลกนี้เลย

“พอรู้ไหมคะว่าต้องไปซื้อที่ไหน”

ฉันนึกไม่ออกแล้วว่าควรทำยังไงดี เอ็นโจมองฉันอย่างสงสัย แต่ก็นำทางให้

“ว่าแต่มาเยี่ยมคาบุรากิคุงหรอคะ”

ฉันถาม พยายามเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองออกห่างจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แม้บทสนทนาจะไม่ได้หนีห่างจากคาบุรากิได้มากนัก

“ครับ คุณคิโชวอินเองก็เหมือนกันสินะครับ”

“ค่ะ แต่ฉันมาก่อนหน้านั้นแล้ว คิดว่าคงจะกลับแล้วล่ะค่ะ”

คุยกับจอมมารดูง่ายกว่าที่คิดนะคะ ก่อนหน้านั้นฉันยังหวาดกลัวเขามากกว่าจอมมารโลกเก่าอยู่เลย พอฉันไม่ได้เป็นศัตรูกับวาคาบะจัง เขาก็ไม่ปล่อยออร่าจอมมารใส่สินะคะ พอคุยกันแบบนี้แล้ว เขาก็ดูอ่อนโยนยิ้มแย้มอบอุ่นหัวใจแบบฉบับของมังงะคิมิดอลจริงๆ สมกับเป็นเพื่อนพระเอกที่ได้รับความนิยมสูงเลยนะคะ ผมสีทองเข้ากับเขาจริงๆนั่นแหละค่ะ

แต่พอได้มาคุยกับเอ็นโจจากมังงะที่เคยอ่านแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆนะคะ อย่างโลกเก่ายังนิสัยแตกต่างและลักษณะหลายอย่างยังดูสมจริง แต่โลกนี้แทบจะลอกตามในมังงะมาเป๊ะๆ แม้กระทั่งสีผม

เราคุยเรื่องยูกิโนะคุงกันต่อ เทวดาน้อยตอนรู้เรื่องคาบุรากิก็ตกใจมากๆเลยค่ะ หอบหืดกำเริบจนเข้าโรงพยาบาลมาเหมือนกัน คาบุรากิ! นายเป็นต้นเหตุที่ทำให้เทวดาน้อยต้องเดือดร้อนงั้นหรอ ให้อภัยไม่ได้ค่ะ!!! เดี๋ยวฉันจะกลับไปกดแผลเขา

แต่ที่เอ็นโจมาเยี่ยมคาบุรากิช้า เพราะไปหาน้องชายอยู่สินะ หมอนี่ก็รักน้องเหมือนกันนะ ดีมากค่ะ

ฉันไปขอติดต่อซื้อยา แล้วก็ได้ความรู้โลกนี้มาเพิ่ม ยาลบความทรงจำจะมาเป็นคล้ายๆเครื่องจักรให้กรอกช่วงเวลาหรือเหตุการณ์ที่อยากให้ลืมล่ะค่ะ จากนั้นก็กดปุ่มยืนยัน แล้วจะมียาเม็ดออกมา สีขาวคือทำให้ลืม ส่วนสีดำคือทำให้จดจำเหตุการณ์นั้นได้

ราคามันแพงใช่ได้เลยนะคะ แต่สำหรับตระกูลคิโชวอินก็ไม่ได้แพงระดับนั้น ถึงอย่างไรก็ตามการซื้อยานี้ก็ยุ่งยากทีเดียวค่ะ เพราะคนซื้ออาจไปสร้างความเดือดร้อนได้ในอนาคต แต่ถึงอย่างนั้น ถ้ากระเป๋าหนักหน่อยหรือเป็นคนตระกูลใหญ่ก็มาซื้อได้อยู่ดี...

ฉันจ่ายด้วยเงินเก็บของตัวเอง โชคดีที่มีพอนะคะ ถ้าไปขอท่านพี่เพิ่มล่ะก็คงรู้สึกผิดน่าดู ทุกวันนี้ก็รบกวนท่านพี่มาเยอะเอามากๆเลยนะคะ... ส่วนคนที่มีความผิดอย่างคาบุรากิ ฉันกึ่งไม่กล้าขออย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ คิดถึงเรื่องนี้ฉันก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้...

ก่อนที่ฉันจะออกจากร้านก็บังเอิญเหลือบไปเห็นยาตัวหนึ่งมีป้ายติดไว้ว่า “ยาสลับร่าง”

“อยากได้ยาสลับร่างหรอครับ”

เอ็นโจถาม ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เผลอมองมันนานเกินไปหน่อย ฉันคาดไม่ถึงจริงๆค่ะว่าจะมียาแบบนี้จริงๆ

“แค่สนใจน่ะค่ะ” ฉันพูด หวังว่ามันคงไม่ได้ดูแปลกในโลกนี้นะ แต่ถ้ามันเป็นยาที่ปกติจนทุกคนรู้กัน นายตัวสำรองกับวาคาบะจังน่าจะเอ่ยถึงแล้วนี่คะ ขนาดคาบุรากิที่รอบรู้เรื่องแปลกๆ ก็ยังไม่เคยพูดเรื่องยานี้เลย

แต่เทียบกับยาอื่นๆแล้ว ยานี้ไม่มีคำอธิบายอะไรให้เลยค่ะ ขนาดราคายังไม่บอก มีแค่ชื่อยาอย่างเดียว ยานี่อาจจะช่วยให้นายตัวสำรองกับวาคาบะจังกลับร่างเดิมได้ก็ได้นะคะ

“งั้นหรอครับ”

เอ็นโจพูด แล้วบอกให้ฉันรอสักพัก ก่อนจะไปขอข้อมูลอย่างละเอียดจากพนักงานมาให้

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับเอกสารมาจากเอ็นโจอย่างอึ้งๆ อย่างกับอ่านใจได้เลยค่ะว่าฉันสนใจเอามากๆ น่ากลัวไปแล้วนะคะ มีพลังวิเศษเหมือนจอมมารโลกก่อนไม่มีผิดแบบนี้...

หรือว่าเอ็นโจจะมีพลังอ่านใจจริงๆ!!! ตอนนี้โลกนี้มีทั้งคนทะลุมิติมา ทั้งคนสลับร่าง จะมีคนมีพลังเหนือธรรมชาติอาจจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ว่าเขาดูแปลกใจตอนที่ฉันกับคาบุรากิเปลี่ยนไป คงอ่านใจไม่ได้จริงๆหรอกมั้งคะ... ฉันคงแสดงสีหน้าอยากรู้มากเกินไปเอง จริงๆแล้วเขาก็ใส่ใจเกินคาดนะคะ

“ไม่เป็นหรอกครับ แต่ว่ามีเงื่อนไขอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

ฉันสะดุ้ง เปิดโหมดระแวงจอมมารทันที อะไรกันคะ! ฉันชมเขาไปไม่ถึงนาที เขาก็ทวงหนี้มาอีกแล้วหรอ!!! นายต้องเป็นเอ็นโจ เพื่อนพระเอกผู้แสนดีอ่อนโยนสิ!!!

“ถ้าคุณจะกินยาสลับร่างกับใคร บอกผมได้ไหมครับ”

“เอ๊ะ?”

ฉันมองเขาอยากสงสัย บางทีเขาอาจจะกลัวฉันกลับเป็นเรย์กะคนเก่าที่ทำเรื่องร้ายๆไปทั่วก็ได้ค่ะ จากนั้นอาจจะใช้ยาสลับร่างกับใครสักคน เพื่อทำเรื่องชั่วร้ายบางอย่าง เลยพยายามกันเท่าที่ทำได้? ฉันคาดเดาความคิดของเอ็นโจไม่ออกเลยค่ะ เขาอยากรู้ไปทำไมคะ

ถ้ามองในอีกมุมหนึ่ง จริงๆฉันก็สลับร่างอยู่นะคะ เพียงแค่อีกร่างอยู่คนละโลก ถ้าฉันกินยานี้อาจจะกลับโลกเดิมได้ก็ได้ แต่คำอธิบายบอกว่าต้องให้ทั้งสองคนกินยาสองเม็ดนี้นี่คะ ฉันทะลุมิติไปให้ยาก็ไม่ได้ด้วย... และต่อให้ฉันทะลุไปได้จริง ฉันก็คงกลับโลกเดิมไปแล้วนี่คะ

“ก็ได้มั้งคะ”

ฉันตอบไป ยังไงก็ไม่ได้กินยานี้เองอยู่แล้วล่ะนะคะ กะจะเอาไปให้นายตัวสำรองกับวาคาบะจังนี่นา แต่เห็นราคาแล้วก็สะดุ้ง แพงกว่ายาลบความทรงจำหลายเท่าตัวจริงๆ อาจจะต้องลองคุยกับสองคนนั้นดูมั้งนะ...

ไหนๆก็ไหนๆ ตอนนี้ยูกิโนะคุงก็อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกัน ฉันเลยถือโอกาสไปเยี่ยมเทวดาน้อยต่ออีกคน ส่วนเอ็นโจก็จะไปเยี่ยมคาบุรากิ

“ท่านเอ็นโจคะ ฝากคาบุรากิคุงหน่อยได้ไหมคะว่าฉันลืมเหตุการณ์นั้นแล้วไม่ต้องเป็นห่วง”

ฉันพูดอย่างเพิ่งนึกได้ ไหนๆคาบุรากิก็บอกเองว่าให้ฉันลืมไปก่อนว่าเขาสารภาพ...แล้ว เขาคิดจะจีบต่ออีกสักพัก ฉันเองก็อยากหนีความจริงจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว คงจะกินยาลบความทรงจำเอาล่ะนะคะ

รู้สึกแปลกเกินไปแล้วค่ะ คาบุรากินี่นะจะ... เป็นไปไม่ได้ จะมองยังไงก็ดูเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ

ฉันไปเยี่ยมเทวดาน้อย ได้เยียวยาหัวใจแบบสุดๆจริงๆ ดีจังเลยนะที่โลกนี้เองก็ยังมียูกิโนะคุงอยู่ รู้สึกตัวอีกทีเอ็นโจกับคาบุรากิก็เข้ามาเยี่ยมยูกิโนะคุงด้วยค่ะ คาบุรากินายลากเสาน้ำเกลือมาแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรอคะ! กลับไปนอนพักไป!!!

แต่ในเมื่อสองคนนั้นมาแล้ว ยูกิโนะคุงคงไม่เหงาล่ะนะ ฉันเลยขอตัวกลับห้องไปก่อน ถึงแม้ความจริงที่ฉันออกมาจะเพราะสู้หน้าคาบุรากิไม่ติดก็เถอะค่ะ... แค่คิดถึงก็รู้สึกระสาทสัมผัสทุกอย่างแตกตื่นไปหมดแล้วค่ะ

หัวใจของฉันสับสนไปหมด สิ่งที่คาบุรากิพูดเป็นความจริงงั้นหรอคะ

ฉันวางยาลบความทรงจำที่ไม่ได้กินไว้ในตู้...

-------------- (จบตอน 41) -------------

>>303-305 โม่งฟิกคู่หูรอดตายออกมาจากกองงานแล้ว ดีใจด้วยน้า//ลูบหลังลูบไหล่
.......อิชั้นติดสตั๊นกับยาสุดๆเลยล่ะค่ะ ฮา

>>303-305 โลกคิมิสุดยอด

>>303 -305 ยาสารพัดนี่มันอะไรกัน สมเป็นโลกเเฟนตาซีสุดๆ!! โม่งฟิคคู่หูสู้ๆนะ

>>303-305 มึงมาต่อแล้ว กรี้ดดดดดดด รู้สึกสดใสขึ้นมาเลย แต่ว่าที่บอกว่าวันนี้ดูงานแล้วคงกลับบ้านไปลงไม่ได้คืออะไรรร มึงงง งานหนักขนาดนั้นลงวันหลังก็ได้ กูกลัวมึงไม่สบายตามโม่งแปล แต่ลงฟิคมาก็ดีล่ะนะ อุฮิ กูนั่งวนอ่านฟิคมึงตอนเก่าๆหลายรอบมาก
เรย์กะปฏิเสธความจริงทุกรูปแบบขนาดนี้คือเขินใช่ไหมคะ คาบุได้ทีก็กอดเอาๆ สาวไม่หนีดีใจใช่ไหมล่าาาา เห็นเรย์กะคิมิเขียนในบันทึกพูดถึงยาลบความทรงจำ แล้วบ่นๆว่าโลกนั้นคงไม่ก้าวหน้าขนาดมียานี้ นึกว่านั่นมุกซะอีก เชี่ย มีจริงหรอ 555555 ลางสังเหวกูบอกว่าไอยานี่จะมีบทบาทในอนาคตยังไงไม่รู้
สงสารเอ็นโจวะ พอเรย์กะฝากบอกแล้ว เอ็นโจคงได้คุยกับคาบุ ได้รู้ว่าสองคนนั้นสารภาพรักกันแล้ว ระดับเอ็นโจมองออกแน่นอนว่าเรย์กะไม่ใช่ว่าปฏิเสธ แต่แค่เขิน โคตรน่าสงสาร รอเรย์กะคิมิกลับมาหานะชูสุมอย

>>303-305 สมแล้วที่เป็นโลกแฟตาซี มีแม้กระทั่งยาลบความทรงจำ ยาสลับร่าง ส่วนเรย์กะอย่าหนีความจริงเลย ยอมรับซะเถอะ หุหุ เอ่.. ว่าแต่ว่ายาที่อยู่ในลิ้นชักใครจะได้กินหนอ?

>>303-305 เริ่มหมั่นไส้เรย์กะ จะปฏิเสธความจริงอะไรนักหนา คนที่จีบเขาก็ท้อเป็นนะ โดนเขาเทแล้วจะรู้สึก(หรือไม่รู้สึก?)

นี่แช่งให้คาบุมากินยานั่น จนลืมว่าเคยชอบเรย์กะไป ให้เป็นฝ่ายตามตื้อคาบุบ้างแล้ว ชิ#อินจัด55555

โลกคิมิโคตรแฟนตาซีเลยว่ะมึง5555555555555 ชอบๆๆๆๆ

>>311 ทำไมกูร฿่สึกว่าโม่งฟิคจะแต่งแบบที่มึงคิดเลยฟะ เชี่ยยยย

>>311 โดนแค่นี้ทำเป็นท้อเหรอ //ผายมือไปทางเอ็นโจในนิยาย

>>311กลัวใจนางจะเฟลแล้วไปหาวาคาบะแทนนี่สิ//อา...ยูริจงเจริญ

>>315 กูเห็นด้วยยยย //โดดขึ้นเรือวาคาบะและริรินะอย่างเหนียวแน่น

>>315 วาคาบะคงหัวเราะหึๆ just as planned

>>314 เอ็นโจนิยายยังไม่เคยพูดชัดๆไงมึง ไม่เคยทำอะไรให้มันชัดเจนแล้วยังมาท้อเองนี่โคตรloserอ่ะ(แรงไปมั้ย แบบกูว่าพวกยังไม่เคยพยายามทำอะไรตรงๆ แล้วคิดไปเองว่าเขาไม่ชอบ ก็...เชิญนกต่อไปเถอะ)

แต่คาบุฟิคทะลุมิติทำตัวโคตรชัด บอกตรงๆ ชัดเจนจนเรย์กะเข้าใจแล้ว อันนี้คือพยายามแล้วไง พยายามขนาดนี้แค่ผญไม่สนใจ จะท้อก็ไม่แปลกอะไรเพราะพยายามไปแล้วอ่ะ

>>318 เดี๋ยวๆๆๆๆๆ สต๊อปปุ มึงกำลังเอาฟิคกาวในนี้ไปปนกับอฟช.อยู่รึเปล่า อฟช.ฮีก็ไม่เคยบอกนะว่าท้อ ใจเย็นๆนะ

>>319 ไม่ๆกูพูดถึงว่าถ้าไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจน แล้วยังมาท้อเลย มันโคตรloser กูแค่สมมติเฉยๆเอง55555555555 กูคงพิมพ์ไม่ชัด โทษที

อฟชฮียังไม่เคยบอกหรือทำอะไรว่าชอบเรย์กะเลยมึง จะเอาอะไรกับเรื่องท้อมาก5555555

>>320 อ๋อ กูนึกว่ามึงเอากาวในนี้ไปปน เพราะเห็นเอ็นโจไซด์สตอรี่กำลังท้ออยู่ แต่เอ็นโจในทะลุมิติก็ตัดใจอยู่นี่นา เพราะเห็นเรย์กะกับคาบุรักกัน เลยเสียสละสไตล์พระรองให้เธอมีความสุข ไม่ได้ท้อ อฟช.ฮีก็ไม่เคยท้อ กูเลยงงๆว่ามึงเอาเรื่องเอ็นโจท้อมาจากไหน

>>321 กูพิมพ์ไม่ชัดเองง โทษที จริงๆ >>318 ของกูเป็นสมมติถ้าเอ็นโจนิยายท้อกับสมมติถ้าคาบุฟิคท้อ สมมติทั้งหมดเลย5555555

เดี๋ยวจะเบื่อท่านเอ็นโจกันซะก่อน ก็เลยเอาท่านเอ็นโจอีกคนมาขัดตาทัพ
ยูกิโนะ side story(AU: ชูสุเกะกลับชาติมาเกิด) >>>/webnovel/3451/75-79
ปล.ฟิคนี้เขียนควบไปกับฟิคเอ็นโจ side story และยูกิโนะโผล่เมื่อไหร่ก็เขียนเมื่อนั้น

----------------------------------

เพราะมาซายะทำแผนจับคู่ชูสุเกะและเรย์กะของผมล่มไม่เป็นท่า ผมเลยค่อนข้างจะอารมณ์ไม่ดีเล็กน้อย ความโกรธ ความหงุดหงิดอะไรก็เอาไปลงที่มาซายะจนหมดเป็นการระบายอารมณ์

แต่ไม่ว่าจะทำอะไร กลั่นแกล้งอะไร โกงเกมแบบหน้าด้านๆก็ทำมาแล้ว แต่มาซายะก็ยังเห็นผมเป็นน้องชายจอมเอาแต่ใจที่น่ารัก ไม่ถือโทษโกรธเคืองแถมยังมาเล่นด้วยเสมอ

และผมก็ได้ยินจากชูสุเกะว่ามาซายะเอาผ้าขนหนูของตัวเองให้คุณทาคามิจิ แต่เธอไม่ยอมเอามาใช้ที่โรงเรียนเหมือนกับเรย์กะ ด้วยว่าไม่อยากตกเป็นเป้าการกลั่นแกล้งจากบรรดาแฟนคลับมากไปกว่านี้ แถมท่าทางคะแนนของมาซายะในใจของคุณทาคามิจิจะลดลงฮวบฮาบ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนจะชอบผู้ชายที่ทำให้เธอตกเป็นเป้าการรังแกหรอก

ดี สมน้ำหน้า มาซายะ

เรื่องนี้พอจะทำให้ผมคลายความหงุดหงิดได้บ้างที่มาซายะก็ถูกกรรมตามสนอง ยอมๆยกโทษให้ในที่สุด

แต่ไม่ลืมความแค้นนี้หรอกนะ
.
.
.
ผมถอยทัพกลับมาวางแผนใหม่ หลังงานกีฬาก็จะมีงานโรงเรียน นั่นเป็นอีเวนท์ที่ผมพยายามช่วยให้มาซายะในชาติที่แล้วไปเดทในงานโรงเรียนกับคุณทาคามิจิกันสองต่อสองในที่สุด แต่พอเหลียวกลับมามองชูสุเกะผมก็ได้แต่ถอนใจ

เจ้าบ้านี่ชอบทำให้ผมหนักใจอยู่เรื่อย หัดมีความกล้าซะบ้างเซ่!!

กำลังคิดว่าจะจัดฉากอย่างไรดี ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทะเลาะทุ่มเถียงกันอยู่ตรงทางเดินที่จะนำไปสู่ห้องสโมสร เป็นเรย์กะที่ถูกคาซึรางิตะคอกใส่อยู่

คาซึรางิ…

หมอนี่มาทำอะไรที่นี่นะ

ผมยืนฟังบทสนทนาอยู่หลังเสาไปพลางๆเพื่อประเมินสถานการณ์ แล้วชื่อของ “ท่านเอ็นโจ” ก็เข้ามามีบทบาทจนได้

“ที่คาซึรางิคุงชอบมาหาเรื่องฉันเรื่องท่านเอ็นโจก็เพราะแอบมีใจคะนึงหาท่านเอ็นโจอย่างลับๆไม่ใช่หรือคะ” เรย์กะทำหน้าสนุกสนานเหมือนไม่ยี่หระที่ถูกตะโกนใส่ “เอาเถอะค่ะ ไม่ต้องปิดบังหรอก ฉันเข้าใจรสนิยมกลุ่มคนส่วนน้อยนะคะ”

ผมเกือบหลุดขำออกมาแล้ว แต่ยั้งตัวเองไว้ได้ทัน

เข้าใจรสนิยมกลุ่มคนส่วนน้อย!? เข้าใจอะไรของเธอเนี่ย!! แล้วคงไม่คิดว่าชูสุเกะจะเป็นโฮโมตามคาซึรางิไปด้วยหรอกนะ!?

แม้จะขำชะตากรรมของน้องชายผมกับจินตนาการแปลกๆของเรย์กะอยู่ในใจแค่ไหน แต่หูผมก็ยังคงทำหน้าที่ต่อเนื่อง

คาซึรางิโหวกเหวกโวยวายจนหลุดปากออกมาว่าปล่อยให้เธอมากระแซะอยู่ข้างๆคุณเอ็นโจไม่ได้ ก็เป็นอันตอบข้อสงสัยว่าหมอนี่มาตะโกนใส่เรย์กะทำไม

กะแล้วเชียว

ทำหน้าที่สุนัขผู้ซื่อสัตย์จริงๆ แต่เรื่องแบบนี้มันบังคับจิตใจกันไม่ได้หรอกนะ

ผมเดินออกไปจากที่ซ่อน ยุติบทสนทนาที่ไม่เกิดประโยชน์อะไร ยืนขวางหน้าคาซึรางิไว้เพื่อปกป้องเรย์กะ พอตำหนิคาซึรางิเรื่องรังแกเด็กผู้หญิงไป หมอนั่นก็พยายามปฏิเสธเลิกลั่ก

จากเหตุการณ์เมื่อกี้ คิดว่าเรย์กะเป็นฝ่ายรังแกคาซึรางิมากกว่า แต่ผมไม่สน

นายจะมาทำตัวไม่ดีใส่ว่าที่น้องสะใภ้ของผมไม่ได้หรอกนะ

ผมพาเรย์กะเดินออกมาจากตรงนั้น เธอดูปลื้มๆที่ผมมาช่วย ผมก็เลยโปรยเสน่ห์ใส่เพื่อให้เธอหลงผมหัวปักหัวปำมากขึ้น คราวนี้จะอ้อนขออะไรก็คงได้มาง่ายๆแล้ว

“ไม่เป็นไรนะฮะ ผมจะปกป้องเอง ไม่ต้องกลัวนะ”

ความเป็นเด็กนี่มันก็ดีเหมือนกัน แถมหน้าตาน่ารักๆแบบนี้ กล่อมคนง่ายดีชะมัด

เรย์กะยิ้มไม่หุบตอนนั่งอยู่ในสโมสรจนมาโอะจังเป็นห่วง เธอเลยกระแอมไอแล้วกลับไปทำหน้านิ่งๆเพื่อเรียกภาพพจน์พี่สาวสุดคูลกลับคืนมา แต่มันไม่ทันแล้วล่ะ

ระหว่างพูดคุยกับเรย์กะ ผมก็คิดไปด้วยว่าคาซึรางิมาทำอะไรแถวนี้กันนะ หรือจะมาจับตาดูผม

หมอนั่นอาจจะได้ยินเรื่องที่ผมส่งผ้าขนหนูเข้าคู่กันกับชูสุเกะไปให้เรย์กะใช้ ก็เลยจะมาสังเกตพฤติกรรม พอคิดขึ้นมาได้ ผมก็แอบถอนหายใจ ทำหน้าเซ็งๆ

เฮ้อ คนมีความรักนี่ช่างทุ่มเทกันเหลือเกิน

กลับบ้านไป ผมบอกชูสุเกะถึงเรื่องนี้ ก็เห็นเขาคิ้วขมวดใหญ่

คนฉลาดอย่างชูสุเกะต้องรู้สึกถึงความผิดปกติอะไรได้อยู่แล้ว และท่าทางเขาจะคิดแบบเดียวกันอยู่ สมเป็นร่างแยกของผมในอีกโลกจริงๆ

พฤติกรรมของคาซึรางิมันน่าสงสัย แต่ผมก็ขี้เกียจจะไปสนใจเรื่องไร้สาระ ในเมื่อผมบอกชูสุเกะไปแล้วก็ให้หมอนั่นหาทางจัดการตัวจุ้นจ้านอย่างคาซึรางิเอาเองก็แล้วกัน เด็กอย่างผมไม่ยุ่งเกี่ยวปัญหานี้ เอาเวลาไปวางแผนให้ชูสุเกะกับเรย์กะใกล้ชิดกันเยอะๆจะดีกว่า

คราวนี้ต้องแนบเนียนกว่าเดิม ผมไม่ยอมให้ล่มอีกเด็ดขาด แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวชูสุเกะด้วยว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน

ทั้งมาซายะ ทั้งชูสุเกะ เจ้าคนไม่ได้เรื่องพวกนี้ ไม่มีผมทั้งคน ก็ไม่รู้ว่าชาติไหนจะจีบสาวติด

.
.
.

ก่อนถึงวันงานโรงเรียน ผมบอกชูสุเกะล่วงหน้าแล้วว่าอยากเดินเที่ยวงานฝั่งมัธยม หมอนั่นก็ตกลงง่ายๆ คงคิดเรื่องใช้ผมเป็นสะพานไปหาเรย์กะอยู่ล่ะสิท่า

เอ้า ยอมๆทำเป็นไม่รู้อะไรเลยก็ได้ ยังไงเป้าหมายของพวกเราก็อยู่ที่เดียวกันอยู่แล้ว

ปีนี้ผมเล่นเปียโนให้กับการร้องเพลงประสานเสียง วันแรกคงงานยุ่งทั้งผมและชูสุเกะ ก็เลยตกลงว่าจะเดินเที่ยววันสุดท้ายกัน

ห้องชูสุเกะทำคาเฟ่ มีชูสุเกะเป็นบาริสต้าเรียกลูกค้าสาวๆ เห็นน้องชายของผมซ้อมเทลาเต้อาร์ตใส่ถ้วยแบบขมักเขม้น ทำเสร็จก็ให้พ่อกับแม่บ้าง แต่ก็ดื่มเองเสียเป็นส่วนใหญ่ ที่ตั้งใจทำขนาดนี้ก็คงอยากทำให้เรย์กะกินฝีมือตัวเองสินะ พยายามเข้า

ว่าแต่ทำเองกินเองไปเรื่อยๆแบบนั้นจะนอนหลับรึเปล่าล่ะนั่น
.
.
.
วันงานโรงเรียนมาถึง ผมตั้งใจเล่นเปียโนเต็มที่ให้กับวงประสานเสียง ไม่นึกเป็นห่วงชูสุเกะเท่าไหร่นัก ยังไงซะ เรย์กะก็คงไปเที่ยวงานที่ห้องของชูสุเกะไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเองนั่นล่ะ

ผมเห็นลาเต้อาร์ทที่หมอนั่นทำออกมา ส่วนใหญ่ก็รูปกระต่ายทั้งนั้น หน้าตาน่ารักเลยล่ะ สาวๆน่าจะชอบ

ว่าแต่ในสายตานาย ยัยนั่นเหมือนกระต่ายงั้นเหรอ

ถ้าอย่างนั้น ที่ปั้นกระต่ายหิมะมาให้ ก็นึกถึงแต่เรย์กะอยู่ล่ะสิท่า เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย

ไม่แน่วันนี้ได้ลาเต้กระต่ายอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นความรักของสองคนนั้นก็ได้ ผมยิ้มกริ่มอยู่ในใจ นึกคำที่จะแซวชูสุเกะเอาไว้มากมาย จะได้เห็นหมอนั่นเขินบ้างมั้ยนะ อยากเห็นจัง

พอชูสุเกะกลับมาบ้าน แม้จะยิ้มอย่างเคย แต่ก็ดูเหนื่อยๆ แถมยังมีท่าทางห่อเหี่ยวเหมือนหมดอาลัยตายอยากอย่างไรชอบกล

เฮ้ๆ เกิดอะไรขึ้นน่ะ

ผมเข้าไปเลียบๆเคียงๆถามอยู่พักใหญ่ ก็ได้คำตอบที่ทำให้ตกตะลึงพรึงเพริด

นอกจากจะไม่ใช่จุดเริ่มต้นความรักแล้วยังพังทลายไม่มีชิ้นดีอีกต่างหาก

น้องชายของผมทำลาเต้อาร์ทกระต่ายไปให้ถึงที่เป็นบริการพิเศษทั้งที่ต้องมีบัตรคิว บ่งบอกว่าเธอพิเศษกว่าใครๆสำหรับชูสุเกะ แต่สิ่งที่เรย์กะทำคือการใช้ช้อนคนลาเต้อาร์ทจนเละตุ้มเป๊ะ มองไม่เห็นเค้าเดิมว่าฟองนมนั่นเคยเป็นกระต่ายมาก่อน

อำมหิต อำมหิตเหลือเกิน

ผมปลอบชูสุเกะสารพัด เจ้าน้องชาย ทำใจดีๆเอาไว้นะ

ชูสุเกะบอกไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี แล้วยังขนลุกกับความใจดำอำมหิตของผู้หญิงคนนั้นที่ทำกับชูสุเกะได้

เจ้าน้องชายยิ้มขื่นๆอีกแล้ว คนเป็นพี่อย่างผมเห็นแล้วไม่สบายใจเลย

ได้เวลาที่ผมต้องเข้านอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับชูสุเกะ ย้ำสัญญาว่าจะไปเที่ยวงานด้วยกัน ป้องกันไม่ให้หมอนั่นท้อแท้แล้วเกิดไม่ยอมไปหาเรย์กะเอาดื้อๆ แต่ถ้าไม่ยอมไปจริงๆผมก็จะลากไปเอง มีน้องไม่ได้เรื่องก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย

จะเข้าหาเรย์กะ ถ้าไม่มีผม สงสัยชูสุเกะก็คงได้แต่วนลูปอยู่แบบนี้ร่ำไป น่าสงสาร น่าสงสาร

เอ้า เชิญใช้งานผมได้เต็มที่เลย ชูสุเกะ

เพื่อน้องชายที่น่ารัก ผมยอมลงทุนยิ่งกว่าตอนช่วยมาซายะจีบคุณทาคามิจิเสียอีก

----------------------
ตัดตอนจ้า ตัดตอน

อ่าห์ กาวแรงเหลือเกินวันนี้

>>323-324 กูอ่านแล้วกูยิ่งเห็นด้วยกับกัปตันยูกิโนะ สงสารท่านจอมมารพญานกที่สุด //โดนเชือด

>>323-324 กัปตันยูกิโนะคะ โปรดเป็นที่พึ่งให้ผองเราด้วยค่ะ ระยะนี้เจอหินโสโครกบ่อยมาก แล่นไปทางไหนก็จะชนตลอดๆ ฮือออออ

จากกระทู้ก่อนๆ เห็นใครจะเขียนฟิคบราค่อนบ้านเอ็นโจนะ กูเอายูกิโนะมาเสิร์ฟให้แล้ว มึงก็ออกมาเขียนซะดีๆนะเบ่เบ๋ อย่าให้ต้องรังแกชูสุมอยมาก//พ่นควันซิการ์

>>323-324 กัปตัน ขออย่ายอมแพ้ โปรดนำเรือให้ถึงฝั่งด้วยยย

>>328 มึงอย่าทำร้ายชูสุมอยยยย มีอะไรจงไปลงที่ไซซายะ ถถถถ

>>324 ไม่มีกัปตัน เราคงไม่สามารถก้าวมาถึงจุดนี้ ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องห้ายยยย
มีน้องชายไม่ได้เรื่องก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย คำพูดแนวๆเดียวกับริรินะเลยฟ่ะ ถถถถถถถถถถ

>>331 แอบซึนสินะ555555

เกิดเป็นกัปตันช่างลำบากแท้...

>>323-324 เชียร์ให้กัปตันงาบไปกินเองค่ะ55555555

>>330 รังแกด้วยการดึงเหนียง
>>334 อย่ายุสิ เดี๋ยวเผลอเขียนจริงๆ ถถถถถถถถถถถถถถ
ถ้ากัปตันงาบไปกินเอง ชูสุเกะคงแพ้ตั้งแต่ยังอยู่ในมุ้งแหงๆ สงสาร

>>335 เขียนเลยยย กูอยากอ่าน ยูกิโนะxเรย์กะดูเป็นไปได้ที่สุดด้วยนะ(กรุณามองเมินเอ็นโจคนพี่ไป555555555)

>>323-324 ยูกิโนะคูงงง ฟิคอันนี้เราก็รอมานานนนนน เฮะ เฮะ ส่วนด้านลาเต้อาร์ต... มันมีที่มานะ ไปจัดการตัวต้นเหตุไซซายะสิ เฮ้อ ซีรี่ย์นักษัตรทำพิษจริง ๆ

โอ้ยยยยย เวลาเห็นฟิคที่พูดถึงลาเต้อาร์ทแล้วแบบ ทุกอย่างที่มันพังเป็นเพราะมาซาย๊าาาาาา โอ้ยยยยยยยยย

คิดว่า​ต่อให้​ไม่มีเรื่องนักษัตร​ของคาบุ นางก็คงคิดจับแพะชนแกะ​มาหักธง​ทำลายน้องต่าย​ได้อยู่​ดีแหละนะ

กรี้ดดดดด ฟิคที่รอคอยมานานกลับมาแล้ว ดีงามทั้งฟิคคู่หูทะลุมิติ และฟิคยูกิโนะเลย วันนี้หลับฝันดีมากๆ ขอบคุณเหล่าโม่งฟิค

ตอนใหม่พาร์ทคันตะคุงตลกสัสพวกมึง55555555
เวลาอ่านกุก็พยามนึกเรย์กะดูหน้าตาดูโชโจๆ แต่พอมีคนในเรื่องบรรยายถึงทีนึงเนี่ยภาพลักษณ์โชโจนี่ทลายยย

แปลไทยมุมมองน้องคันตะมาละ ตอนนี้มีความโชโจสูงชิบเป๋ง วาคาบะเนี่ยนางเอกมังงะโชโจจริงๆด้วยว่ะ น่ารัก ส่วนท่านเรย์กะเป็นนางเอกนิยายตลก ถถถถถถถถถถถถถถ

ตอนนี้ก็ขอบคุณโม่งแปลมากจ้า เลิฟนะยูววววว รักษาสุขภาพด้วยนะ

สรุปเรย์กะหัวเราโอะโฮะโฮะจริงๅเหรอวะ ไหนตอนประถม​ตั้งมั่นว่าจะไม่ทำแบบนั้​น​ไง 55555
วาคาบะนี่นางเอกมังงะจริงๆ และก็เอ๋อๆจริงๆ อะไรคือตามผีเสื้อ​จนหลุดอีกเมือง...
ขำเมนูข้าวต้มอุด้งที่โม่งแปลบอกว่านึกว่า​เป็นแค่จินตนาการ​ของเรย์​กะ 55555

แอบอึ้งที่วาคาบะเองก็สนใจชุดเครื่องแบบเหมือนเด็กผญทั่วๆไป นึกว่าจะไม่สนใจอะไรแบบผญซะอีก

เรย์กะอะไรก็ดีหมดนะ ยกเว้นเรื่องกินเนี่ยแหละ อดอยากปากแห้งมาจากไหนเนี่ย
ส่วนคันตะคุง ประโยคสุดท้ายแอบฟิน "ยัยนั่นจะไหวแน่หรือเปล่าเนี่ย ต้องทำตามสูตรที่ให้ไปนะ!" เป็นห่วงเค้าล่ะซี่~

>>344 ตอนต้นๆเรื่องเรย์กะเคยพูดถึง​อยู่นะว่า นางเอกของเรื่อง​เข้าเรียนซุยรันก็เพราะเครื่อง​แบบของโรงเรีย​นเลย

อ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน กูเพิ่งรู้สึกว่าคาบุมันหล่อว่ะ ถถถถถถถถถ สงสัยโดนความโชโจของตอนมอมเมา แบบว่า ทั้งคาบุ ทั้งวาคาบะ พระเอกนางเอกโชโจมังงะของแท้เลย ส่วนท่านเรย์กะ...กินขนาดนั้นจะผลาญแคลอรี่ทันเหรอวะ แค่คำเดียวตลอด

555. คันตะคุงง. น่าร้ากชะมัด มีแอบเป็นห่วงด้วย! กร๊าวใจเหมือนกัน. วาคาบะก็น่ารักสมกับเป็นนางเอก. ความจริง วาคาบะ-คาราบุกินี่สมกันตามลักษณะโชโจญี่ปุ่นเป๊ะๆเลยนะ เอาไงดี รึจะเชียรคู่นี้ด้วยดี คาราบุกิกะเรยกะดูบ้าบวมเวลาอยู่ด้วยกันคล้ายกันเกินไป จินตนาการตอนโรแมนติกกันไม่ออกเลย อย่างเรยกะเหมาะกันเอ็นโจนั่นแหล่ะ หนุ่ม cool กะสาวต๊อง! ตามโซโจ แต่เรื่องนี้ที่ชอบมากๆคือมันหักปากกาเซียนโซโจนี่แหล่ะ. เดาไม่ได้จริงๆ. ทุกคนดูมีมิติเอามาก. คาราบุกิก็ดูเหมาะกับเรยกะในบางมุม. สรุป... ใครก็ด้ายย. เอาเรยกะเป็นแฟนที 555

ว่าแต่ วาไลนไทนวาคาบะจะให้ช็อคโกล่ากับคาราบุริรึเปล่าน้าาา. ลุ้นๆ. เดาว่าให้เพราะถูกบังคับ 55

ขอบคุณโม่งแปลมากๆเบยยย. สงสัยว่าไมฮโยโกะซามะรู้จักอาหารไฮโซเยอะจัง. จะว่าเป็นคุณหนูก็รู้จักอาหารบ้านๆเยอะ. รึว่าจะเป็นกุ๊กนะ

>>344 อยู่ในตอนที่ 2 บอกเหตุผลว่าวาคาบะเลือกสอบเข้าซุยรันเพราะเครื่องแบบ
ตอนนี้โชโจโครตๆ จนกูนึกว่าอ่านผิดเรื่อง ถ้าท่านเรย์กะไม่โผล่มาซะก่อนอะนะ 555555555

ตอนที่ 194 จากมุมมองคันตะแล้วท่านเรย์กะโครตฮา ขอแค่คำหนึ่งแบบนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้อ้วนเปล่าเนี่ยท่านเรย์กะ แต่เรย์กะกับวาคาบะสนิทกันน่ารักมากอ่ะ ชอบตรงประโยคที่บอกว่าเรย์กะเป็นคนไว้ใจได้ที่สุดในซุยรัน คาบุรากินายนะโดนแซงแล้วล่ะ!!

>>350 เรย์กะวาคาบะน่ารักมาก อ่านไปทั้งฟินทั้งฮา ขอบคุณโม่งแปลสำหรับกำลังใจตอนเช้า ฟินสุดๆ

สร้อยที่คล้องมากับหมี กูคิดว่าเพชรจริงแน่ๆ แต่พวกวาคาบะนึกว่ามากับตุ๊กตาก็ต้องเป็นของเล่นของประดับเฉยๆ เลยปลดให้น้องไปใส่สินะ

วาคาบะเธอเป็นพวกจอมทำลายน้ำใจแบบท่านเรย์กะเรอะ
คนนึงก็ทำลายลาเต้อาร์ท ปล่อยหิ่งห้อย
อีกคนก็เอาสร้อยไปให้คนอื่น
แต่อันหลังนี่เอาเถอะโคตรไม่ชัดเจน สร้อยแถมมากะตุ๊กตาคนธรรมดาคงไม่คิดว่าสำคัญหรอก

>>353 สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันได้ นักหักธงในตำนานเหมือนกัน

กูแปลกใจตรงคาบุรากิก้มหัวขอโทษด้วย! นี่เอ็งก้มหัวเป็นด้วยเรอะะะ รู้จักขอโทษด้วยเรอะะะ

>>352 ถึงไม่ใช่เพชรกูก็เดาว่าพลอย ไม่มีทางเป็นพลาสติกหรือกระจกสีแน่ แต่อยากรู้ว่ามันแถมมากับหมีจริงๆ หรือคาบุรากิซื้อมาต่างหากแล้วใส่ให้

>>352 สร้อยของไอ้ตุ๊กตาหมีไฮโซนี่มันเป็นสร้อยคริสตัลราคากระฉูดปะวะ? เพชรจริงดูจะโหดไปหน่อยนา

ว่าแต่มุมมองคันตะนี่สนุกจริงๆ โอ๊ย กูชอบเรื่องนี้อะ เวลาเจอมุมมองคนนั้นคนนี้ทีไรรู้สึกปลื้มปริ่ม~

>>355 รถไปชนเขาแล้วจะไม่ก้มหัวขอโทษก็นิสัยแย่ไปนะ หรือจะไปเขกหัวแบบเรย์กะก็คงไม่ใช่ละ 5555

ในที่สุดก็รู้ที่มาของ"โคโรเน่โอะโฮะโฮะ"จนได้ แล้วก็นะเรย์กะ... คำเดียวของเธอน่ะฟาดเรียบหมดเลยนี่หว่า ไม่แปลกที่จะต้องสรรหาวิธีลดน้ำหนักใหม่ ๆ ตลอด

อ่านไปขำไป ปวดท้องโคตรๆ55555555555555555555
คือมันโคตรโชโจวเลยเว้ย แต่พอพูดถึงโคโรเ-- ท่านเรย์กะเท่านั้นล่ะ กลายเป็นนิยายตลกทันทีเลยวุ้ย โดยเฉพาะตอนพูดถึงโคฏรเน่โอะโฮะโฮะนี่โคตนฮา5555555565555

>>355 หมีแบรนด์นี้ เท่าที่เคยได้สัมผัสและลูบคลำมา ไม่เคยเห็นแถมสร้อยนะ โดยมากจะเป็นหมวกหรือของตกแต่งน่ารักๆมากกว่า ถ้าพวกลิมิเตดอิดิชั่นก็จะเป็นเครื่องประดับที่เข้ากับชุดของหมีน่ะ ซึ่งสร้อยหัวใจกับชุดซานต้ามันไม่เข้าชุดกันหรอก 555555555555
ตัวอย่างก็แบบนี้น่ะ เครื่องประดับเข้าชุด
http://imgur.com/tJmxIX3
http://imgur.com/0jpTn0p

เรือคันตะคุงมาแล้วว ตอนท้ายนี่เป็นห่วงเขาล่ะสิ กูเอากาวไปปนออฟฟิเชียลจนได้

>>357 สงสัยภาพลักษณ์คาบุรากิในใจกูจะแย่ไปหน่อยว่ะ 5555

อาจจะพลอยก็ได้ ถ้าใส่มาในตุ๊กตาอาจจะพลอยสวิส จำได้ว่าพลอยก็นิยมแกะเป็นรูปหัวใจอยู่นะ

หว่าโว้ยยย เรือคันตะแล่นฉิววว แอบห่วง(ขนมหวานที่)เรย์กะ(ทำ)ด้วย ฟิน! ความปกตินี่เทียบไม่ได้กับสาคาบะเลยนะ ตามผีเสื้อไปจนอักเมือง อย่างฮา5555

>>363 *วาคาบะ *อีกเมือง

>>360 เป็นสร้อยที่ซื้อให้เเต่สาวดันเอาไปให้น้องเล่นเฉย 5555 คาราบุกิน่าสงสารไปแล้ว!!

>>360 อาจจะเป็นรุ่นลิมิตเต็ท กูว่าไม่ใช่เพชรแต่เป็นพวกคริสตัล สวารอฟสกี้ไรงี้ ไม่แพงมาก(แต่ก็ไม่ใช่ของเด็กเล่น555555555)

โคตรฮา 5555555555555555
แต่อ่านไปมารู้สึกต่างจากท่านเรย์กะมากอะ ภาพลักษณ์ซุยรันของเหล่าทาคามิจิคงเป็นโรงเรียนคุณหนูแสนดีเป็นมิตรสินะ ;;
คนที่เชื่อถือได้ที่สุดในซุยรันคือทั่นเรย์กะแหละ ว้ายยยยย กร๊าวใจ อ่านตอนนี้แล่วคาบุหล่อขึ้นมาเลย ยิ่งตอนที่เงยหน้าขึ้นมา โชโจสุด! 55555555555

steiff รุ่น limited edition
http://www.steiff.com/en-gb/teddy-bears-cuddly-toys/teddy-bears/limited-edition-teddy-bears-1.html
มีที่ใส่สร้อย แต่ก็ไม่ใช่สร้อยหัวใจอยู่ดี แถมไม่ใช่ลิมิเต็ดของคริสต์มาสด้วย

เออ ลืมประเด็น​นึงสำหรับ​ตอนล่าสุด​
วาคาบะเทียบโรลสรอยส์ว่ารถขนศพเนี่ยนะ! หมดกัน! 555555

>>369 แต่รถส่งศพ (น่าจะประมาณรถที่ใช้ในขบวนแห่พิธีศพ) มันก็หรูอยู่นะมึง แต่โรลสรอยส์ก็หมดสภาพอยู่ดีว่ะ 55555
https://imgur.com/a/NPXkJ

กรี๊ดดดด พึ่งว่างเข้าไปอ่าน รู้สึกโดนดาเมจรัวๆติดคริอีกตะหากกก น่อวววว ช็อกโกโคโรเน่ติดริบบิ้นนี่ภาพในหัวกูมาเป็นตะกร้าขนมปังผูกโบว์เลยจ้าาา ซ้ำด้วยเรื่องคำเดียวนะคะแต่ปริมาณเยอะจริงๆ ฮืออออ คันตะ! ไอเด็กหัวเหม่ง กลับวัดไปซ้าาาา ภาพลักษณ์จักพรรดินีป่นปี้หมดแร้นนน ไม่พอยังดาเมจต่อเนื่องนี่แม่วาคาบะเรียกโคโระ กูมองแวบแรกอ่านเป็นเคโระ --- คือแบบ ห๊ะ ไรวะ มองอีกทีแบบอ้าวโคโระนี่เอง แต่แม่งก็ไม่ได้ดีขึ้นนะะะ นึกถึงเคโรโระ โคโรโระ แม่งอะไรเนี่ยยยย น้ำตาไหลพราก ทำไมทำร้ายนางขนาดนี้วววว วาคาบะนี่พูดซะแบบดูภาพพจน์ดีมากเลย แต่พอเหล่มองไปตอนต้นๆบทนี่หืมมมม เกลียดเด็กเณรหัวเหม่งงงง

ฟีลต่อจากอยากโบกคันตะคือวาคาบะะะ มาม่าจังเลยลูก เป็นอารมณ์แบบที่โรงเรียนกดเัน ทำอะไรก็โดนจับผิด มีแต่คนรอสมน้ำหน้ากับความไม่ได้เป็นไฮโซจนมารยาทวัฒนธรรมคล่อง แต่พอกลับมาบ้านนี่แบบคลาสไหนๆก็สนุก เอามาเล่าลั่นล้า ฮืออออ มีความหน่วง กูไม่คิดว่านางสตรองจนเบลอทิ้งนะ จากที่คุยกับเรย์กะคือรู้ตัวและรู้สึก แค่ไม่อยากให้ที่บ้านรู้ มีความหนักๆปนในตอนเหมือนกัน นี่! อีตาคันตะ แทนที่จะเอาเวลามาจับผิดช็อกโกโคโรโระ เอาเวลาไปจับผิดพี่สาวนายไป๊~ จะได้รู้สถานการณ์ที่แท้จริง สงสารวาคาบะะะ สตรองไว้นะ!!

>>372 ว้อยยย จะพิมพ์ช็อกโกโคโรเน่ เอามาสมาสรวมร่างกับโคโรเน่+เคโรโระจนได้ 5555

>>372 ช็อกโกโคโรโีระ5555555555555555555555555555555
พิมพ์ผิดโคตรได้

คันตะนี้รุ่นเดียวกับยูกิโนะป่าวว่ะ
อ่านตอนนี้แล้วกูมโนไปว่าถ้าคันตะเข้าม.ต้นซุยรันจะได้ไฝท์กับยูกิโนะแย่งเรย์กะกันไหมว่ะ555

>>373 มาเป็นกบสีน้ำตาลช็อคโกแลตเลยจ้าาาา 55555555

>>375 คันตะอ่อนกว่าแค่สามสี่ปีนะ ยูกิโนะนี่ห่าง 9 ปีเลย

>>377 ยูกิโนะห่างจากเรย์กะไปนิดดด ถ้าเกิดเร็วกว่านี้ซัก5ปี เอ็นโจคนพี่ก็พี่เถอะ ตกกระป๋องแน่ๆ5555555555

>>373 ทำไมกูขำ 55555

กูเห็นเมนท์นึงในแมวดุ้นบอกว่า จริงๆแล้วสร้อยเนี่ยเป็นสิ่งที่คาบุมันตั้งใจจะให้ แต่คงโดนเอ็นโจทักเลยไปซื้อหมีแล้วเอาสร้อยใส่ให้หมีแทน กูเห็นด้วยกับเขานะ คิดว่าเป็นไปได้สุดๆ คือถ้ายื่นสร้อยให้เลยดื้อๆคงถูกปฏิเสธ เพราะวาคาบะคงรู้ว่ามันต้องแพงแน่ๆ แต่ถ้าเป็นหมี ตุ๊กตาแบบที่ใครๆก็มีได้แม้จะไม่ใช่แบรนด์ดัง วาคาบะคงยอมรับไว้นั่นล่ะ

ตอนนี้ความโชโจเต็มเปี่ยม รู้สึกคาบุแม่งหล่อและจีบได้โรแมนซ์สัส ไม่เห็นความเกรียนบ้าบอในตัว กลายร่างเป็นพระเอกโชโจมังงะ วาคาบะก็นางเอกมังงะโชโจสุดๆ นางก็ไม่ได้ถึงกับไม่รู้สึกอะไรตอนถูกแกล้งที่โรงเรียน แต่ก็ทนๆเอาเพราะไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วง สู้ชีวิตมากๆ

แต่พอท่านเรย์กะโผล่มากลายเป็นนิยายตลกทันที คือแท็กเลิฟนี่เพื่อคู่อื่นไม่ใช่เพื่อนางจริงๆสินะ ถถถถถถถถถถถถถถ เรื่องราวที่เกิดลับหลังนางเป็นเรื่องโรแมนซ์ตลอดเลย อย่างคาบุกับวาคาบะ หัวหน้าห้องกับมิฮารุ รุ่นพี่โทโมเอะกับคาซึมิ อาโออิและแฟน อาคิสะวะกับซากุระ อาทันกับเบียทัน....

>>380 กูเคยเห็นเมนท์หนึ่งที่บอกว่าท่านเรย์กะคือบั๊คของโลกนี้ อันนี้กูก็เห็นด้วยนะ คือถ้าถอดฟิลเตอร์นางซักคนทุกอย่างจะกลายเป็นโชโจทันที แต่พอนางปรากฎตัวทุกอย่างก็มลายก็เหลือแต่ Tag Food....

>>381 แท็กเลิฟ แท็กโชโจ เป็นผลพลอยได้จากมังงะคิมิดอลเก่า แต่พอท่านเรย์กะระลึกชาติได้ปุ๊บ กลายเป็นแท็กคอมเมดี้แอนด์ฟู้ด.....

ไม่เข้าใจทำไมเรย์กะไม่มีคนมาจีบเลยยยย
คือขนาดยูริเอะที่อยู่ระดับเดียวกันยังมีคนมาจีบตั้งเยอะแยก แล้วจริงๆกูว่านร.ซุยรันไม่ค่อยเห็นความแตกต่างระหว่างยูริเอะกับเรย์กะด้วยซ้ำนะ หรือเพราะเรย์กะมีข่าวกับคาบุกับเอ็นโจ แล้วก็เป็นเจ้าแม่กาลี เลยไม่มีใครกล้าจีบ?

>>383 อาจเพราะบรรดาลูกน้องของเจ้าเเม่ทำให้ผู้ชายเกิดขยาดไม่กล้าเข้าใกล้อ่ะ รู้สึกเหมือนมีพูดอยู่ว่าเซริกะ คิคุนะนี่ถ้ามีผู้ชายพูดไม่ดี(เเซว?)เจ้าเเม่จะถูกลากไปสั่งสอน คือผู้ชายธรรมดาที่ไม่ได้เข้าใกล้รู้นิสัยเจ้าเเม่คงกลัว เเบบอีนี่ตัวเเม่ ไหนจะข่าวลือกับสองหนุ่มนั่นอีก คือยูริเอะคงไม่ได้มีฝูงสาวล้อมเยอะขนาดเรย์กะน่ะ เลยดูไม่น่ากลัวเท่า

>>383 กูรู้สึกว่าที่มองเรย์กะกับยูริเอะนี่ไม่เท่านะ ยูริเอะนี่แนวชื่นชม แต่เรย์กะคือแบบคนยิ่งกว่าชื่นชมอะ มีแก๊งลูกสมุน มีสาวก และมีติ่งของตัวเอง 555 แถมแค่ฉายาก็รู้ละว่ามองคนละแบบ ระหว่างเจ้าหญิง พระแม่มารี ออกนางฟ้า กับเรย์กะคือจักรพรรดินีแห่งซุยรัน เจ้าแม่กาลี คือค่อนไปทางเอิ่มมม แบบเรียกสวยๆก็มีพาวเวอร์ มีอิทธิพลกว่าเยอะอยู่ แน่นอนว่าลุคก็เลย.... ร้องไห้แพรพ 555

แต่ในคิมิดอลยูริเอะนี่ที่สุดของที่สุด เป็นไอดอลเป็นแบบอย่างที่ทุกคนอย่างเป็นเหมือน ส่วนในปัจจุบันรู้สึกยูรอเอะนี่อย่างจืด เรย์กะฉายแววไอดอลแรงกว่าเยอะอยู่ แต่ด้วยความดูมีพาวเวอร์ทางมืดหน่อยเลยชีวิตซาฮาร่ากันไป

>>383 ภาพลักษณ์มันต่างกันด้วยมั้ง ยูริเอะ ดูอ่อนโยนอ่อนหวาน น่าปกป้องถึงได้ฉายาเจ้าหญิง
แต่เรย์กะฉายาจักรพรรดินี แบบผู้นำ หัวหน้าผู้น่าเกรงกลัว มีสมุนที่จงรักภักดีอ้อมล้อม แถมยังองค์ลงเจ้าแม่กาลีอีก ซาโตมิเคยพูดประมาณว่าเรย์กะเหมือนดอกฟ้า นร.ชายไม่อาจเอื้อม (แต่พูดจริงหรือพูดเล่นก็ไม่รู้...)

กูแอบคิดนะว่าสมัยท่านพี่ยังอยู่อาจจะเคยทำอะไรที่มันส่งผลให้ทุกๆคนต้องเกรงใจเรย์กะ เกรงใจตระกูลคิโชวอินขนาดนี้กันด้วยรึเปล่าวะ น้องสาวเป็นร่างทรงเจ้าแม่กาลี ท่านพี่อาจจะเป็นเทพธอร์ 5555

>>372 สิ่งที่ดีงามในซุยรันของวาคาบะ คือ ท่านเรย์กะ ค่ะ!! ไม่มีท่านเรย์กะช่วยนี่ชีคงเครียดเยอะกว่านี้แน่ เห็นจากวาคาบะบอกว่าอยากสนิทต่อไปเรื่อยๆ โอ๊ย...มิตรภาพดีงามจนจะยูริแล้วเนี่ย ปล. เมื่อไหร่พวกเธอ 2 คนจะสนิทได้เรียกชื่อจริงอ่ะ! ฉันอยากเห็นเรย์กะเรียกวาคาบะจังจากปากนางบ้างอ่ะเห็นพูดในใจตลอดน่าสงสาร

>>386 เทพธอร์ 55555 โอ่ย นึกภาพท่านพี่เเล้วเเบบ (ขำ) อย่างท่านพี่คงไม่ทำอะไรไม่รักษาภาพพจณ์หรอกมั้ง น่าจะจัดการเงียบๆ เเบบจอมมารมากกกว่า...

>>386 คงไม่มีใครกล้าแหย่มหลังจากนักเรียนชายคนหนึ่งพูดแซว จนอดช๊อตโกแลตวาเลนไทน์จนกว่าจะจบ ม.ปลาย เชียวนะแก

โดยสรุปแล้วนั้น เรย์กะไม่มีคนจีบเพราะ...ทำตัวเองกับลูกน้องผู้ซื่อสัตย์สินะ

เจ็บปวดแทน

กุขำ นึกๆแล้วเรย์กะให้ฟีลเหมือนตปก.อยู่นะ คือนางไปโผล่ในเหตุการณ์ความรักของคนอื่น แต่นางดันไม่มีของตัวเอง5555

>>380 กุเห็นด้วยแหะ แต่น่าสงสารคาบุเค้านะคับ วาคาบะไม่ได้สังเกตเล๊ย ยกให้น้องอีกตะหาก5555555

ส่วนตัวตอนแรกกูนึกว่าคันตะคุงจะกระโชกโฮกฮากกว่านี้ 55555

>>383 กูว่าหลายอย่างประกอบว่ะ อย่างแรกก็ภาพพจน์สูงส่งสง่างาม อย่างสอง เป็นข่าวว่ากิ๊กกับสองหนุ่มท็อปของโรงเรียน อย่างสาม สาวๆรายล้อมเข้าถึงตัวยากมาก แค่แซวนิดเดียวโดนสมุนลากไปสั่งสอน อย่างสี่ มีคนเข้าหาบ้างแต่นางไม่เอา อย่างห้า...นางทำตัวเองด้วย อย่างยูริเอะก็ดูสวยหวานน่าปกป้อง สเป็คผู้ชายใช่มะ แต่ของท่านเรย์กะนี่ให้ฟีลราชินี ทำกูกริ้ว เดี๋ยวกูสั่งประหารมึงแน่ แล้วใครเขาจะกล้าจีบล่ะค้าาาาาา

>>394 ทำให้กุนึกอีกประเด็นนึง เพราะปีที่เรย์กะอยู่ดันมีกลุ่มซึรุฮานะมาจี้ด้วยแหละ ทำให้นางต้องแผลงฤิทธิ์จนผช.สยอง ซึ่งในสมัยยูริเอะอาจจะไม่มี

ทำไมเวลานางตัวคนเดียวกระเทียมลีบนี่ไม่ได้มีคนเกรงกลัวเลยวะ อย่างแก๊งอาทันอะ
เข้าใจนะว่าคุณเธอมีบารมีเยอะเพราะพวกเซริกะคิคุโนะ+คิโชวอิน+โบตั๋นที่อยู่ในซุยรัน แต่ตัวเองนี่ไม่มีออร่าไรเลยเหรอ

>>396 สมัยประถมก็มีอาโออิจังหวาดกลัวนางอยู่นะ ซากุระจังนี่ก็เหมือนจับอะไรบางอย่างได้เลยดูเกรงๆ ไปพร้อมกัน อาจเป็นได้ว่าเป็นออร่าที่สูงส่งมากจนสามัญชนเข้าไม่ถึง มองไม่เห็น เลยไม่รู้ว่ามีอยู่จริง ถถถถถถถ

>>396 กูว่านางมีนะ แต่พวกอุเมวากะคงไม่กลัวอ่ะ อาจจะเห็นเป็นคนดูคุณหนูๆน่าแกล้งไรงี้ เพราะตอนเรียนพิเศษนางก็ดูโดดเดี่ยวเปลี่ยวมาก อาโออิจังยังกลัว

>>396 ที่โรงเรียนคนก็ไม่กลัวที่ตัวนางนะกูว่า ไม่งั้นคงไม่มีใครกล้าแซวเลยแต่แรก แถมชื่อเสียงยังมาแนวท่านเรย์กะที่อ่อนโยนใจดีและพึ่งพาได้(ใช้งานยังกะเบ๊เลยจ้าตอนเด็กๆ 555) กับใน pivoine ก็อิงจากท่านโยโกะพูดถึงคือก็มีลุคใจดีมีเมตตา อ่อนโยนและรักครอบครัว ที่น่ากลัวมีแค่ติ่งนางเนี่ยแหละะะ ฮาร์ดคอร์มากกกก และกูว่าติ่งไม่มีสลดที่ท่านเรย์กะคาน เพราะเชื่อกันว่าคนที่เหมาะสมด้วยมีแค่สองหน่อนั่น คนอื่นไม่ได้แอ้มก็เป็นเรื่องถูกต้องชอบธรรมแล้วอะไรแบบนั้น กูว่าคนกลัวบารมีว่าสั่งคำเดียวสาวๆทั้งโรงเรียนพร้อมน้อมรับบัญชา กับพวกติ่งสายมืดของนาง

ส่วนพวกอุเมวากะนี่กูว่ารับรังสีคุณหนูนางได้เต็มๆมากกกนะ ออร่าฟุ้งเลยแหละ แบบเดินกางร่มตลอด โดนแย่งข้าวกล่องก็สะเทือนใจน้ำตาคลอหนีไปร้องไห้(จริงๆคือตะกละใช่มั้ย เสียดายสินะ 555) คือมองลุคเป็นคุณหนูบอบบางนุ่มนิ่มไปเลยมากกว่า เพราะเรียกนามสกุลตลอดก็ดูเฉยๆนะ คงเป็นกลุ่มคนประเภทแบบไม่ได้ตามสนใจตระกูลดังหรือข่าวสารเศรษฐกิจใดๆประมาณนั้น แต่ก็รู้ว่าเออนี่แหละรวยและคุณหนูตัวจริง แสดงว่านิสัยนางคงดูนุ่มนิ่มและมารยาทงามเหมือนกัน เห็นทั้งท่านพี่ทั้งริรินะมีแต่คนกลัวโดนใครมาหลอก คงแบบถึงมีท่าทางวางตัวเป๊ะ แต่ก็เป็นแนวใสๆไร้เดียงสาไปเลย ก็เป็นออร่าคุณหนูแบบนึงนะ คือขนาดตัวสำรองรู้เรื่องเจ้าแม่กาลีดี ยังกลัวนางโดนคนขู่อะ ชัดเลยว่าลุคเรย์กะที่คนมองเป็นยังไง

Pixiv มีรวมธีมดอกโบตั๋นพอดี ส่องกันไปค่ะยาวๆ กับโบตั๋นแดง
https://www.pixivision.net/en/a/392

>>399 เสริมอีกประเด็นที่เพิ่งนึกได้คือตอนปั๊บปี้เลิฟกับโทโมเอะแล้วมัวแต่เพ้อจนคะแนนตก ครูยังคิดไปอย่างแรกว่ามีผู้ชายไม่ดีที่ไหนมาหลอกมั้ย คืออืมมมมม ชัดได้อีกกก จะสง่ามาดดีหรือมีแอบบ๊องยังไง คนคือมองนางว่าอ่อนต่อโลกกันหมดอะ

>>399 ประโยคสุดท้ายทำกูก๊าวกับนายตัวสำรอง ฮือ ขอบทให้เขาเยอะๆไม่ได้เหรอคะฮิโยโกะซามะ หรือโม่งฟิคคนไหนก็ได้ขอฟิคนายตัวสำรองหน่อยยยย

>>393 กระโชกกับเรย์กะไง...

>>399 กูว่านายตัวสำรองมองแค่ว่าพวกลูกคุณหนู อ่อนต่อโลก โดนหลอกง่าย ไม่ทันเล่ห์คนสามัญชน(ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เห็นกันบ่อยๆ อารมณ์แบบถูกเลี้ยงในโลกที่สมบูรณ์แบบเลยตามโลกภายนอกไม่ทัน หรือมองว่าเรย์กะโลกสวยนั่นเอง) ไม่ใช่มองว่าใสๆ ไร้เดียงสา นุ่มนิ่มแบบพวกท่านพี่ ริรินะที่รู้จักนิสัยจริงๆของเรย์กะอ่ะ

>>401 ส่วนเรื่องอาจารย์คงมองแค่ประเด็กนักเรียนวัยรุ่นเกรดตก สาเหตุก็มีไม่กี่อย่างอ่ะ อันดับหนึ่งก็เรื่องรัก อันดับสองก็เรื่องเพื่อน(ซึ่งเพื่อนอาจารย์คงเห็นว่าไม่มีปัญหา) เรื่องรัก อาจารย์ก็คงคิดเหมือนนายตัวสำรองว่าเป็นคุณหนูโลกสวยอาจจะโดนหลอก กูว่าไม่ขัดอะไรเลยนะ

>>404 ไม่ได้มีขัดอะไรไง แค่จะพิมพ์เสริมตอบประเด็นของ >>396 ที่ว่าทำไมอยู่คนเดียวไม่มีใครกลัว คือกูคิดว่าเรย์กะก็ยังลุคคุณหนูอะไรตามปกติไม่ใช่แบบเจ้าแม่เงินกู้ มาเฟียอำนาจมืดแบบนั้น คือคนไม่ได้กลัวที่ตัวนางอยู่แต่เดิมละ เวลามีปัญหาหรือมีประเด็นอะไรคนก็ยังคิดในแง่เหมือนที่มองคุณหนูทั่วๆไปอะไรประมาณนั้น ก็เลยแบบเออมันไม่ได้มีอะไรให้น่ากลัวเป็นพิเศษที่ตัวนางเองอะ จะบุคลิกท่าทีการวางตัว ไม่ใช่แบบแผ่บรรยากาศประหลาดจนคนต้องหลอนงี้ กูเลยมองว่าที่คนในรร.ดูกลัวๆคือปัจจัยอื่นๆที่ไม่ใช่แค่ตัวเรย์กะเอง

ดูวนไปวนมาอ่านเองยังงงเอง 555 คือสรุปก็เป็นแบบไม่มีออร่าอะไรเลยหรอ กูว่านางมีออร่าคุณหนูมากๆตามปกติไม่ใช่จะแบบดูไม่ต่างจากคนธรรมดา แต่ออร่าที่นางมีไม่ใช่มี่ทำให้คนกลัว เพราะในมุมมองกูคือไม่มีใครเคยกลัวที่ตัวนางเองอยุ่ละ บุคลิกนิสัยก็ไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะงั้นบารมีภายนอกล้วนๆ

>>404 มึงวิเคราะห์ได้เฉียบขาดดดด กูก็มโนให้ท่านเรย์กะดูน่ารักแบบนางเอกโชโจแต่สงสัยติดฟิลเตอร์ให้นางมากไปหน่อย เห็นมันแห้งเหี่ยวหัวใจดวงน้อยๆของกูเกินไป โลกความจริงมันโหดร้ายยย
แต่ตอนนี้กูสงสารคาบุ โถ่ ของแต่ละอย่าง... สาวเจ้าไม่ได้ดีใจเลยนะนั่น อ้อ!!! เรื่องนี้ปูทางมาแนวยูรินี่นาลืมไป. //ยูริจงเจริญ

>>404 เออส่วนไร้เดียงสานุ่มนิ่ม ไอตามคนไม่ทันเนี่ยแหละไร้เดียงสาละสำหรับกู คือไม่เข้าใจโลกภายนอก/โลกจริง ไม่เข้าใจธรรมชาติคน ซึ่งคุณหนูถ้าเลี้ยงระบบปิดหน่อยก็เป็นปกติที่จะเป็น ซึ่งกูก็มองว่าเนี่ยแหละไร้เดียงสา อีกความหมายก็คือคนไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว โดยเฉพาะอะไรเทาๆด้านมืดคน คือไร้เดียงสาสไหรับกูนี่ไม่ใช่ต้องแบบวิ่งเล่นกลางทุ่งเดซี่ ขี่ม้าโพนี่ไล่จับสายรุ้งอะไรแบบนั้นนะ นั่นคือดิสนีย์ละสำหรับกู แบบติดฟิลเตอร์มโนโลกสวยอะไม่ใช่ไร้เดียงสา เพราะอย่างเด็กที่ไม่เข้าใจโลกแบบผู้ใหญ่ ก็ยังใช้คำไร้เดียงสาบรรยายนะ ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนต้องโชโจฟรุ้งฟริ้ง แต่มันคือไม่ค่อยรู้เรื่องน่ะแหละ

>>404 อ่อนต่อโลก กะไร้เดียงสา มันต่างกันเหรอ กูเข้าใจว่ามันก็เหมือนๆกันนะ

>>408 กูก็เข้าใจแบบมึงเนี่ยแหละ 5555

>>408 ตามนิยามกูคือ
ไร้เดียงสา คือ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แบบใสๆแบ๊วๆตามประสาเด็กน้อย
อ่อนต่อโลก คือ รู้เพียงเสี้ยวเดียว พอมีความคิดเป็นของตัวเองแต่ยังโลกแคบโดนหลอกง่าย
#นิยามเฉพาะตัวกูนะมึงงง

คหสต.
อ่อนต่อโลก คือ พวกอ่อนประสบการณ์ ไม่ได้รู้อะไรมาก
ส่วน ไร้เดียงสา คือ ซื่อ บริสุทธิ์ ไม่มีพิษภัย
แต่ในทางความหมายคิดว่าเหมือนกัน แต่ใช้ในบริบทต่างกัน

>>410 กูอาจจะไม่ได้ใช้ความหมายมันในเชิงที่เจอตามนิยายด้วยมั้งพออ่านความเห็นมึง ชินกับความหมายใช้ตามเวลาบรรยายเล่าเรื่องอะไรตามปกติ(บทความหรืออื่นๆที่ไม่ใช่นิยาย) และพวกแนวศัพท์พจนานุกรมหรือกฎหมายหน่อย อย่างไร้เดียงสากับรู้เดียงสา ความหมายน่าจะเห็นภาพเลยว่าประมาณไหน คือรู้เดียงสาความหมายตรงตัวเลยคือ รู้/เข้าใจผิดชอบตามปกติสามัญ ก็แนวเข้าใจความเป็นไปของโลกตามปกติงี้ ไร้เดียงสาก็คือไม่เข้าใจอะไรก็ตามที่ปกติคนจะเข้าใจกัน ไม่เข้าใจเรื่องที่เป็นปกติสำหรับคนอื่นงี้ เพราะงั้นที่จริงจะอ่อนต่อโลก ไม่ทันคน ไม่เข้าใจเล่ห์เหลี่ยมคน บลาๆๆ มันคืออันเดียวกันหมดแหละ เป็นคนไม่เดียงสา-ไร้เดียงสา แต่อ่านแล้วเข้าใจอยู่ว่าจากนิยายและละครมันสร้างคาแรคเตอร์ประกอบคำขึ้นมามีความฟรุ้งฟริ้งสาวน้อยใส่มงกุฏดอกไม้นิดนึง ซึ่งที่จริงไร้เดียงสานี่ผู้ชายก็ยังถูกบรรยายแบบนี้ได้นะ มันก็ไม่ใช่จะต้องความหมายสื่อทางมุ้งมิ้งๆไปตลอดอะ //เริ่มมีความเป็นเลคเชอร์ 555

ถ้ายกตัวอย่างในเรื่องนะ คาบุรากิงี้ เข้าหมวดไร้เดียงสาได้นะมึง คือเป็นประเภทหลุดจากสามัญสำนึกปกติ คนที่ไม่เข้าใจอะไรที่คนอื่นเข้าใจเนี่ยแหละไร้เดียงสา อาจจาฟังดูแบ๊วๆแปลกๆแต่ถ้าใช้บรรยายว่า innocent จะปกติทันที อะไรแบบนั้น คือมันใช้หลายอย่างหลายแนวที่ความหมายไม่ได้ต้องหวานอะ

ทำไมรู้สึกเหมือนมีท่านจอมมารรับฟังบทสนทนาอยู่รอบนอกด้วยรอยยิ้มปริศนาน้อยๆ ตลอดเวลาเลยวะ...

>>414 ยกตัวอย่างเพิ่มมมม กลุ่มบุคคลประเภทโดนดีดออกตากโซนไร้เดียงสาไปไกลมากคือไอคู่พี่น้องเอ็นโจเนี่ยแหละ 5555 ไม่น่าอยู่โซนรู้เดียงสา(มีความเข้าใจตามปกติ)แล้วด้วยเหอะ คาดว่าวิ่งรัวๆแล้วโดดพุ่งหลาวเข้าโซนมีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงไปละตั้งแต่วัยซักอนุบาล 555

ในที่สุดกูก็ตามทัน //ร้องไห้

>>415 ไม่ไร้เดียงสาเรื่องอื่นๆ เเต่ไร้เดียงสาด้านความรักป่ะ เห็นจีบอ้อมโลกเหลือเกินพ่อคุณ

>>416 ดีใจด้วยนะ 5555

>>417 อาจจะไม่ได้ไร้เดียงสา แค่คิดเยอะเกินไปหน่อย 5555

วันนี้คุยกันมีสาระจุงงงง มาเสริมตามความเข้าใจว่า
>>411 อ่อนต่อโลก เป็นเหตุผลหรือสาเหตุที่ทำให้มาถึงจุดๆนี้ ส่วนไร้เดียงสาคือสถานะปัจจุบันของตัวคนนั้น คือแบบถ้าทุกคนรู้แต่ไอนี่ไม่รู้อยู่คนเดียว ก็นั่นแหละมีความอินโนเซ้นส์ ส่วนสาเหตุที่เป็นงี้คือไม่ได้เจอโลกเท่าคนอื่น

>>419 ชัดเจนดี แต่ถ้านิยามงี้ เด็กซุยรันน่าจะอ่อนต่อโลกกันหมดเลยมั้ง วาคาบะยังทักเลยว่าเด็กซุยรันไม่น่าจะรู้เรื่องทำงานพิเศษเลย

>>416 ยินดีต้อนรับ​สู่ห้อง12ค่ะ
>>419 กระทู้​ก็มีสาระตลอดหรอกน่าาาา
>>420 เรื่องโอทีก็คงไม่รู้​จักกัน คุณซาซาจิมะยังตกใจ​เลยว่าเรย์กะรู้จัก​คำนี้ด้วย

>>416 ยินดีต้อนรับเพื่อนโม่ง //ตบบ่า

>>420 น่าจะแล้วแต่คนอยู่ดีอะว่าสนใจอะไรแค่ไหน อย่างท่านพี่นี่สามัญสำนึกปกติยังใช้การได้ดีอยู่นะ ดูไม่ประหลาด แถมยังไม่ได้มองอะไรแต่ในแง่คนรวยด้วย ท่านพี่ขาาาา เปิดรับสมัครภรรยาเมื่อไหร่ขอให้บอก 555555

พวกที่ดูปกติคนอื่นก็มีเยอะอยู่นะที่เป็นเด็กธรรมดา คือคิดว่าถ้าไม่ใช่เด็กผู้หญิงประเภทมีปณิธานในชีวิตคือหาคนดีๆมาแต่งด้วยแล้วหอบตัวเองไปให้คนอื่นดูแลต่อ ก็น่าจะปกติเข้าใจโลกประมาณนึงมั้ง

>>412 อ่านแล้วแบบบบ คือมึงไม่ใช่ทนายใช่มั้ย ทำไมดูเหมือน 5555

>>423 จริงๆ พวกเด็กที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนในซุยรันดูน่าจะติดดินสุดแล้วมั้ง เพื่อนๆ วาคาบะก็คงอยู่กลุ่มนี้กันหมด

จริงๆกูมองว่าจะเรียกเด็กซุยรันอ่อนต่อโลกมันก็ไม่เชิงว่ะ คงต้องบอกว่าแล้วแต่จะใช้เกณฑ์สังคมไหนด้วยอะ คือมันคงมีจุดกลางแบบเรื่องทั่วไปมากๆ common sense ทั่วไปในชีวิตประจำวันสุดๆที่จะแบบเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรก็ตามถ้าไม่รู้ก็คือยังไงก็ไร้เดียงสา

แต่อย่างถ้าเทียบซุยรันกับวาคาบะหรือเด็กปกติในสภานักเรียนเงี้ย กูว่าจะเรียกอ่อนต่อโลกมั้ยมันอยู่ที่ตอนนั้นเค้าอยู่ในโลกไหนด้วยอะ

อย่างถ้าเด็กซุยรันจะมาทำงานปกติเป็นมนุษย์ออฟฟิศซาลารี่แมนแบบปุถุชนทั่วไปสุดๆ ซึ่งงง โอกาสก็น้อยแหละ แล้วพอมาเจอสังคมคนทั่วไปอะพวกนี้คงอ่อนต่อโลกมาก นั่นก็ไม่รู้ นี่ก็ไม่รู้

แต่อย่างในเรื่องคือวาคาบะและเด็กปกติก็ถือว่าอ่อนต่อโลกของไฮโซเหมือนกันแหละ แบบพวกการฝึกมารยาทกับอะไรๆแนววัฒนธรรมชงชาจัดดอกไม้อะไรที่คนอื่นฝึกกันแต่เด็ก วาคาบะเข้ามาไม่รู้เรื่องคือก็เป็นคนอ่อนต่อโลกของสังคมนี้ ไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรเลยเหมือนกันอะ

กูว่าเป็นที่มุมมอง แล้วแบบความอินโนเซ้นท์จะพาปัญหามาให้มั้ยก็อยู่ที่เอาตัวไปอยู่ในสังคมไหนด้วยแหละ แต่อย่างตอนนี้ที่ฉากส่วนใหญ่เป็นซุยรัน พวกเด็กปกตินี่แหละที่ลำบากไปเต็มๆ คือแบบไร้เดียงสากับสังคมคนรวยก็จริงแต่บางคนก็ไม่ได้มองแบบเอ็นดูอ่านะ กลายเป็นจุดอ่อนชัดๆ

ไม่มีคนต่อฟิคภาคผู้ใหญ่​เลยหรอ อยากอ่านต่อ
อยากอ่านนิทานอลเวงด้วย โม่งฟิคไปไหนแล้ว
แล้วก็auสลับเพศ มีใครลองแต่งคันตะคุงมั้ย​กลายเป็นสาวน้อยโคโตะจัง?
แต่จากโคโรเน่โอะโฮะโฮะจะกลายเป็นอะไรนะ 5555

กูแค่ขอกรี๊ดดดดที่โม่งแปลกลับมาแล้วววว // วิ่งพันแข่งพันขาโม่งแปลลลล
กรี๊ดด กรี๊ดด กรี๊ดด เพิ่งเห็น
กูรู้กูช้า แต่ขอว่าอย่าด่ากู
แค่นี้แหละ ขอบใจนะมึงงง

>>428 กูจะไปว่าอะไร๊ กูก็ดีใจเหมือนมึงแหละ

>>429 กูรักมึงงด้วยอีกคนนนน

กูหิวว กูอยากกินอุด้งจอมพลังตอนดึก ๆ
กรี๊ดดด อยากกินแป้งงงงงง คาร์ปอยู่ไหนนนนนนนนนน

ข้าวต้มอุด้งของท่านเรย์กะ กูเห็นแล้วนึกถึงเกี๊ยมอี๋หรือไม่ก็ก๋วยจั๊บญวนเลยว่ะ อยากกินจัง

เพิ่งเห็นวันลงแปลไทยท่านเรย์กะ ผ่านมาสองปีแล้วแฮะ

เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีกาวเลย T______T เค้าเศร้า

ky ขอลงฟิกนะโม่ง 555 จาก >>276 อ่านเม้นนี้เเล้ว เเรงบันดาลใจพลุกพล่าน ถึงโจทย์จะท้าทายมากก็เถอะนะ 55555
----------------------
เอ็นโจไม่ใช่จอมมารหรอกนะ
.
.
ผมชื่อเอ็นโจ ชูสุเกะ ตั้งแต่เด็กจนโต ผมมักเป็นที่ชื่นชมของใครหลายๆ คนเสมอ ไม่แม้แต่อาจารย์หรือบรรดานักเรียนด้วยกัน แม้แต่มาสายะที่เป็นเพื่อนสนิทด้วยก็มันมาขอคำปรึกษาเสมอ ถึงส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของยูริเอะก็เถอะนะ

ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไม ท่ามกลางสายตาชื่นชมเหล่านั้นถึงมีใครบางคนมองผมด้วยสายตาที่แตกต่าง

ชื่อของเธอคือ คิโชวอิน เรย์กะ คนที่ทำผมม้วนลอดเหมือนกับเจ้าหญิง ปกติเธอมักทำปั้นหน้ายิ้มแย้มเดินไปไหนมาไหนกับลูกสมุนเสมอจึงดูโดดเด่นสะดุดตา ทำให้บางครั้งผมอดสังเกตเธอไม่ได้

คิโชวอินเป็นคนที่อ่านใจได้ง่ายมากเพราะเธอมักแสดงทุกอย่างผ่านทางใบหน้าเสมอ ผมเคยเห็นใบหน้านั้นยิ้ม ตกใจตอนถูกฝูงกวางรังแก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนถูกนกขี้ใส่ แต่พอผมเข้าไปใกล้และพยายามพูดคุย เธอกลับทำหน้าไม่อยากเข้าใกล้ผมอยู่เรื่อย

ทั้งที่อยากจะสนิทด้วยแท้ๆ...

พอไปปรึกษาเรื่องนี้กลับมาสายะกลับถูกทำหน้าแปลกๆ ใส่ ทำไมล่ะ?

“ลองเปลี่ยนท่าทีดูไหมล่ะฮะ บางทีถ้าทำอะไรที่ต่างจากปกติคุณพี่เรย์กะอาจเปลี่ยนท่าทีบ้างก็ได้” พอไปปรึกษายูกิโนะดูก็ได้คำตอบมาแบบนั้น
เปลี่ยนท่าทีงั้นเหรอ? ปกติผมก็ยิ้มอยู่ตลอดเลยนะ แล้วก็พยายามเอาใจใส่คุณคิโชวอินตั้งหลายอย่าง แต่ไม่ว่ายังไงก็ถูกปฎิบัติอย่างเย็นชามาตลอด อย่างลาเต้รูปกระต่ายที่อุตส่าห์ตั้งใจฝึกตั้งนานกลับถูกทำลายลงไม่ถึงนาที

รึว่าผมควรเอาอย่างมาซายะ ทำท่าบึ้งตึงไม่สนใจใครแบบนั้น อาจเรียกร้องความสนใจจากคุณคิโชวอินได้บ้าง?

“ถ้าทำอะไรเลยก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอกนะฮะ” ยูกิโนะ... นั่นสินะ ถึงจะไม่มั่นใจอยู่บ้าง แต่ถ้าเอาแต่กังวลอยู่แบบนี้คงไม่มีทางก้าวไปข้างหน้าได้หรอก

เพื่อที่จะสนิทกับคุณคิโชวอิน... ผมคงต้องเปลี่ยนตัวเองซะก่อน
.
.
.
หลังจากที่คิดมาทั้งคืน ผมก็ได้ข้อสรุปว่าควรเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวเองซะใหม่

สุภาพบุรุษที่มีมารยาท ยิ้มง่ายและเป็นกันเองงั้นเหรอ คาแรกเตอร์พี่ชายอบอุ่นแบบนั้นคุณคิโชวอินคงไม่ชอบสินะ

ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความคิดเช่นนั้น ระหว่างทางเมื่อพบนักเรียนคนอื่นก็ถูกทำหน้าเลิ่กลั่กใส่ แต่ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เพราะกำลังคิดถึงเรื่องของคุณคิโชวอินอยู่

เมื่อเข้าไปที่สโมสรก็เห็นมาสายะกำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์อยู่ ดูสบายใจดีจังเลยนะ ดีล่ะ ใช้โอกาสนี้เข้าไปถามความเห็นหน่อยดีกว่า
“มาสายะ”

พอทักไปแบบนั้น มาสายะที่กำลังจิบชาอยู่ก็ชะงักมองผมด้วยสีหน้าพิกล ทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผีแบบนั้นละ ยังไม่ทันได้ถามความเห็นเลยแท้ๆ รึว่าคาแรกเตอร์นี้จะไม่ดีงั้นเหรอ?

คิดแล้วก็เผลอย่นคิ้วลงเล็กน้อย มาสายะที่ชะงักรีบวางแก้วลงอย่างกับจับของร้อน แล้วมองผมนิ่งไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว อะไรกัน นายไม่ได้เป็นกบถูกงูจ้องซะหน่อย ภาพลักษณ์จักรพรรดิ์ผู้สูงส่งของนายจะร้องไห้เอานะ

“มาซายะ...”

“ขอโทษนะ ชูสุเกะ”

“หือ?”

อะไรน่ะเมื่อกี้ ทำไมขอโทษล่ะ รึว่าจะหมายถึงเรื่องเมื่อวานที่แย่งเค้กไป ทางนี้ไม่ติดใจกับเรื่องแบบนั้นหรอกนะ ไม่ใช่เด็กๆ เหมือนมาซายะซะหน่อย เข้าใจผิดไปไหนแล้วนั่น

ขณะที่กำลังจะอธิบายให้มาซายะนั้น คุณคิโชวอินก็แวะเข้ามาซะก่อน ผมมองคุณคิโชวอินด้วยความคาดหวังผสมตื่นเต้นเล็กๆ แต่พอคุณคิโชวอินเห็นเข้ากลับทำท่าเหมือนมาซายะไม่มีผิด ทำไมล่ะ?

“ทะ ท่านเอ็นโจ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” พอเห็นว่าไม่มีทางหนี คุณคิโชวอินก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีแข็งทื่อดูเก้ๆ กังๆ เหมือนกับหุ่นยนต์ รึว่าจะไม่สบาย

ผมมองคุณคิโชวอินด้วยสายตาเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายกลับสะดุ้งด้วยท่าทีตื่นตกใจเหมือนกระต่ายไม่มีผิด พอเห็นแบบนั้นแล้วก็เลยเผลอยกยิ้มขึ้นมา
ไม่ได้สิ ถ้ายิ้มละก็คาแรกเตอร์ที่อุตส่าห์คิดขึ้นมามีหวังพังหมดพอดี ผมรีบหุบยิ้ม สำรวจคุณคิโชวอินด้วยสายตา แต่ดูแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลยแฮะ
บางทีอาจมีไข้ก็ได้... คิดแบบนั้นก็เลยแตะมือไปที่หน้าผากของคุณคิโชวอิน ก็ไม่ได้ร้อนนี่นา ค่อยยังชั่วหน่อย

“ท่านเอ็นโจคะ”

“หือ?”

>>426 กูพอเข้าใจเด็กซุยรันนะ สมัยประถมกูอยู่โรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพงระดับนึง มันไม่เชิงอ่อนต่อโลก แต่บางทีคอมมอนเซนส์อะไรพวกนี้จะค่อนข้างผิดจากคนทั่วไป ตอนนั้นเพื่อนกูไม่มีใครเคยไปตลาดนัดหรือพวกงานวัดเลย ทุกคนตื่นเต้นกับหมากเก็บที่เป็นโซ่สีๆทั้งห้องไม่มีคนรู้จัก เข้าใจว่าเอามาร้อยเป็นสร้อย กำไล ทำเครื่องประดับ ไม่เข้าใจการเล่นหมากเก็บอะไรพวกนี้เลย 5555555555555

พอสบสายตา คุณคิโชวอินก็หลบอย่างรวดเร็ว ท่าทางล่อกแล่กอย่างบอกไม่ถูก รึว่าจะเขินที่ผมจับตัวอย่างงั้นเหรอ ดีใจจังนะ
ถ้าไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง คงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสินะ...

พอคิดแบบนั้น ผมเลยท้าวมือไว้กับกำแพงไม่ให้เธอหนีไปไหน จนได้สบสายตากับคุณคิโชวอินที่กำลังตกใจจนทำตัวไม่ถูกอยู่ แต่นั่นก็เป็นปฏิกิริยาที่ดี อย่างน้อยก็ไม่ได้ถูกทำท่ารังเกียจใส่

“อย่าละสายตาจากทางนี้สิ เรย์กะ”

ผมพูดยิ้มๆ มองดูใบหน้าขึ้นสีของเธออย่างตื่นเต้นยินดี ไม่สนใจมาซายะที่กำลังอ้าปากค้างมองมาทางนี้อย่างไม่เชื่อสายตา

คงจะตกใจสินะมาซายะ แต่ไม่เป็นไรหรอก จากการสำรวจของผมแล้วคาแรกเตอร์เร่าร้อนอย่างนี้เป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่เด็กสาว ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดีแน่

“....”

เสียงกริ่งดังขึ้นขัดจังหวะอย่างไร้กาลเทสะ แต่ไม่เป็นไร วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้

ผมสบตากับเรย์กะอย่างลึกซึ้ง แล้วปล่อยเธอไว้เดินจากไป ถ้าไปสายคงจะไม่ดี ถึงไม่เข้าเรียนคะแนนของก็ยังดีเหมือนเดิมก็ตาม

พอปิดประตูออกจากสโมรสรเหมือนแว่วได้ยินเสียงกรีดร้องแปลกๆ? แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ในที่สุดผมก็กล้าพอที่จะรุกเข้าหาคุณคิโชวอินอย่างจริงจังซะที อนาคตที่สดใสกำลังรออยู่ ไม่มีเวลาสนใจเรื่องยิบย่อยหรอกนะ

แต่หลังจากนั้นไม่นาน มาซายะกลับมาที่บ้านพร้อมกับของฝากอย่างขนมลิมิตเต็ดที่เจ้าตัวชอบ บอกแล้วไงว่าไม่ถือเรื่องเค้กนั่นซะหน่อย พออธิบายเรื่องเปลี่ยนคาแรกเตอร์ไปก็ถูกมาซายะต่อต้านเสียยกใหญ่ ทำไมล่ะ?

แต่คุณคิโชวอินเองก็ลาป่วยไปสามวัน สงสัยคงต้องล้มเลิกความพยายามซะแล้วสิ

ผมยิ้มขื่อๆ อยู่ในห้อง ทำไมอุปสรรคถึงได้เยอะแบบนี้กันนะ?

------------------------------------------------------------------------
ลองเเต่งฟิคดู เหมือนเอ็นโจจะบ้าๆบวมๆไงไม่รู้ 555555 ขอบคุณโม่งที่เป็นเเรงบันดานใจให้นะ อ่านเม้นนั้นเเล้วมันรู้สึกคันไม้คันมือบอกไม่ถูก หวังว่าฟิคนี้จะช่วยอุดเรือเอ็นโจได้บ้าง (รึจะเจาะรู้เพิ่ม เอ๋-----)

>>435 สึส 5555555555555555555555555555555555555
พอนึกว่าเอ็นโจทำแล้วแม่งฮาชิบหาย ทำอะไรของนายเนี่ย ทั้งจักรพรรดิและจักรพรรดินีกลัวลนลานไปหมดแล้วววววววว น่ากลัวกว่าตอนใช้คาแรคเตอร์จอมมารอีก ไปสำรวจคาแรคเตอร์เร่าร้อนมาจากไหน มังงะโชโจเหรอ 5555555555555555555555

>>437 เร่าร้อน??? กลับไปเป็นจอมมารเหอะ55555555

เกลียดอะเอ็นโจ55555555555555555555

>>436 ใช่ๆ กูหมายถึงแบบนี้
ประมาณเด็กซุยรัน อยู่ในอีกโลกนึงอ่ะ โลกที่สวยงาม อาจจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนสามัญชน แบบโดนหลอกเอาง่ายๆเพราะรู้ไม่เท่าทัน นายตัวสำรองเลยเป็นห่วง และห่วงเด็กซุยรันทุกคน ไม่ได้เป็นห่วงเพราะเป็นเรย์กะ

แต่ที่ท่านพี่ ริรินะเป็นห่วง เป็นเพราะเรย์กะนิสัยแบบต๊องๆ ไม่ทันคน โดนท่านพี่แกล้งยังไม่รู้ตัว ไร้เดียงสา

มันห่วงกันคนละแบบอ่ะ นายตัวสำรองห่วงเพราะเป็นเด็กซุยรันน่าจะโดนหลอกง่าย ไม่ทันโลก(ซึ่งบางคนอาจจะไม่เป็นแบบนั้น)
แต่ท่านพี่ ริรินะ ห่วงเพราะเป็นเรย์กะ เพราะนิสัยของเรย์กะ

>>435 >>437 คาเบะด้งล่ะๆ ชอบๆ 55555555
ถ้าทำจริงกูว่าเรย์กะน่าจะจัดท่าขวาล่างในภาพ 5555555
http://imgur.com/VnYJmZR
มาซายะพาเพื่อนไปเข้าเครื่อง ct scan ซิ!!

โคตร55555555555555555555555555555555แม่ง อะไรจะขนาดนี้วะ เอ็นโจทำคาเบะด้ง เวร555555555555555555 กูฮา 555555555
กูฮาจริงๆนะแบบโคตรฮา อะไรจะลั่นขนาดนี้555555555555555 คาแรกเตอร์ผู้ชายเร่าร้อน ท่านเรย์กะลาสามวันเลยนะเว้ย 55555555555555

>>435 >>437 ขอ 5555555555555
-------------

วันนี้ฉันมาโรงเรียนสายกว่าปกตินิดหน่อย อากาศข้างนอกก็ยังแจ่มใส แต่พอถึงกลับรู้สึกว่าบรรยากาศในโรงเรียนนั้นดูทะมึนแปลกๆ

เดินเข้ามาก็เห็นเณรน้อยยืนค้างแข็งทื่ออยู่ที่หน้าอาคาร ตอนแรกนึกว่าใครเอารูปปั้นจิโซมาตั้งแน่ะ ฉันเข้าไปทักทายเขาก็นิ่งไม่ตอบกลับ ที่หางตามีคราบน้ำตาอยู่ด้วยล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรซิน่า

ไม่ใช่แค่เณรน้อย แต่นักเรียนหลายคนระหว่างทางที่ผ่านมาก็ทำตัวเลิ่กลักท่าทางแปลกๆกันหมดเลย ได้ยินบางกลุ่มพูดงึมงำว่า "หรือนี่จะเป็นกลียุค..." พร้อมตัวสั่นเทิ้มกันทั้งวง

เดินไปยังห้องสโมสรอย่างทุกที สวนทางกับสมาชิกสโมสรหลายๆคน แต่ทุกคนก้มหน้าก้มตาเดินจนฉันไม่สามารถทักทายได้เลย อืม คงจะรีบไปเข้าเรียนซินะคะ? แต่มันก็ตั้งอีกหลายนาทีน่า ฉันไม่ได้สนใจอะไรอีก เมนูของหวานที่ห้องสโมสรวันนี้เป็นของโปรดฉันทั้งนั้น ต้องรีบเข้าไปจิบชาชิมขนมกันสักหน่อยล่ะนะ~

ฉันเดินเข้าไปในห้อง บรรยากาศของความหรูหราฟุ่มเฟือยโรโคโค่ตอนนี้ดันรู้สึกทะมึนเหน็บหนาวแบบข้างนอก ไม่ซิ ยิ่งกว่าข้างนอกอีก!

บรรยากาศน่ากลัวชะมัด
เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?

ฉันเดินเข้ามาได้ครึ่งนึงของห้องแล้วก็เห็นคาบุรากิกับเอ็นโจที่ยืนหันหลังให้อยู่ กำลังจะกล่าวทักทาย เอ็นโจก็หันมาทางฉัน ด้วยสีหน้าที่แข็งกร้าาว ...

เฮือก!!?
อะ อะไรน่ะคะ!? ทำไมทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะ!?
เขาว่าคนที่ปกติดูสบายๆใจดี แต่พอโกรธแล้วจะน่ากลัวมาก คงจะเป็นแบบนี้ซินะคะ

ฉันรู้สึกกลัวจนขยับขาไม่ได้ ตอนนี้หน้าคงจะซีดไปหมดแล้วแน่ๆ เลยได้แต่กลั้นใจพูดจาทักทายออกไปอย่างตะกุกตะกัก "ทะ ท่านเอ็นโจ อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

เอ็นโจก็ก้าวเข้ามาใกล้ฉัน หน้านิ่งจ้องเขม็งมาที่ฉันขมวดคิ้วเป็นปม

ราวกับเห็นออร่าสีดำมืดแผ่ขยายออกมาเป็นวงกว้าง นี่เองซินะตัวการของความทะมึนในโรงเรียนวันนี้ เป็นออร่าของจอมมารแห่งความมืดนี่เองซินะคะ
นะ น่ากลั๊ว!!!!

เหลือบสายตามองไปตาเอ็นโจอีกที ก็เห็นเขาแสยะยิ้มอยู่แว่บหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม

อุ ไม่รู้ล่ะว่าเรื่องอะไร แต่ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! อโหสิให้ฉันด้วยเถอะค่ะ!
ฉันรู้สึกหวาดผวาจนกระทั่งเสียงพูดก็ยังไม่สามารถเปร่งออกมาได้
แล้วเอ็นโจก็เอามือมาแตะที่หน้าผากฉัน

อะ อะไรกันน่ะ!? หรือว่านี่จะเป็นพิธีกรรมประทับตราปิศาจ กลายเป็นคำสาปที่จะติดตัวฉันไปตลอดชีวิต!? ไม่นะ!!!

อะไรที่ทำไมเอ็นโจต้องโกรธฉันมากขนาดนี้กัน? หรือว่าอาหารที่วันนั้นทำในวันเกิดยูกิโนะคุงมันไม่อร่อย ที่ต้องฝืนบอกว่าอร่อยเพราะอยู่ในงานกันหลายคนซินะคะ!? ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! อภัยให้ฉันด้วยเถอะค่ะ!

ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว เสียงที่เรียกเอ็นโจออกมาไปก็เต็มไปด้วยความสั่นผวา "ท่านเอ็นโจคะ"
"หือ?"

สายตาจอมมารนั่นราวกับดวงตาเมดูซ่าที่จ้องแล้วจะโดนคำสาปกลายเป็นหิน ฉันพยายามหาทางหนีทีไล่ทั้งๆที่ตอนนี้ก็แทบจะก้าวขาไม่ออกแล้ว
แต่เป็นเอ็นโจที่ขยับเข้าประชิดตัวฉันปิดหนทางหนีซะก่อน

เฮือก! ไม่นะ!!
จากมุมนี้เห็นคาบุรากิที่อยู่เยื้องไปข้างหลังทำหน้าตาตื่นไม่ต่างจากฉันนัก ฉันพยายามจะขอความช่วยเหลือ

"อย่าละสายตาจากทางนี้สิ เรย์กะ" เอ็นโจจ้องเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ไม่ว่ายังไงก็จะโจมตีด้วยคำสาปเมดูซ่าให้ได้ซินะ นะ น่ากลัว!! ไม่นะ!! ขอโทษค่ะ! ขอประทานอภัยด้วยค่ะ! ถ้าอาหารที่ทำมันไม่อร่อยก็บอกกันดีๆก็ได้นี่คะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ! ขอโทษค่ะ!

ฉันรู้สึกใบหน้าตัวเองเปลี่ยนสี
เป็นสีขาวซีด

เอ็นโจขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม แสยะยิ้มกว้างอย่างน่าสะพรึงกลัว ทำเอาฉันอกสั่นขวัญแขวนกว่าเดิม

แต่แล้วเสียงกริ่งช่วยชีวิตก็ดังขึ้นมา
เอ็นโจนิ่งชะงักงันปล่อยจะค่อยๆผละตัวออกไป สายตาเอ็นโจยังคงจ้องฉันเขม็งราวกับจะบอกว่า "ฝากไว้ก่อนเถอะ!" แล้วเดินออกไปจากห้อง

สิ้นเสียงประตูห้องสโมสรปิดลง

"กรี๊ดดดดดด!! นี่มันอะไรกันน่ะคะท่านคาบุรากิ!!!!? น่ากลัวชะมัด!!!!"
"ฉันไม่รู้!! ฉันไม่รู้!! ฉันไม่รู้!!"

ฉันพยายามเขย่าตัวคาบุรากิเพื่อคาดคั้น แต่ทางนั้นก็เอามือปิดหูส่ายหน้าไปมารัวๆอย่างไม่รับรู้ใดๆทั้งสิ้น เราสองคนโหวกเหวกโวยวายทั้งน้ำตากันลั่นห้องสโมสร ผ่านไปสักพักจนกระทั่งสติสตังเริ่มกลับมา

พวกเราก็คุยกันเรื่องการแก้ไขด้วยการหารกันซื้อลูกอมไปให้เอ็นโจเป็นการบวงสรวง แน่นอนว่าต้องเป็นรสพีชที่สามารถขจัดความชั่วร้ายออกไปได้เท่านั้น แล้วให้คาบุรากิเป็นคนเอามอบให้ถึงที่บ้านเอ็นโจ

ส่วนทางฉันก็ออกตระเวนไปวัดชื่อดังในเมืองขอเครื่องรางและเกลือจากศาลเจ้า มาทำพิธีโปรยสี่มุมห้องสโมสร คิดว่านอกจากนั้นคงจะไม่พอแหงๆ เลยตระเวนโปรยเกลือไปตามมุมต่างๆของโรงเรียนด้วย

และหลังจากวันนั้นฉันก็ป่วยไปถึงสามวัน
ต้องเป็นเพราะตราประทับมารนั่นแน่ๆ
น่ากลั๊ว! กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะเอ็นโจ๊!!

>>444 -445 ไม่คิดว่าจะมีคนเอาไปต่ออ โอ่ยยย ขอบคุณนะ!! เอาไปต่อได้ฮามาก ชอบ 555555555555 ลูกอมพีชบวงสรวง เกลือขับไล่สิ่งอัปมงคล คาราบุกิสติเเตกฮามากกก 5555555555

พอเทียบฟิตเตอร์เอ็นโจกับฟิตเตอร์เรย์กะเเล้วต่างกันฟ้ากับเหว อีตานี่ก็ฟินไป 5555 ฟินบนความทุกข์ของคนอื่นมันไม่ดีนะเอ็นโจ 55555555555

>>444 โอ๊ยยยยยยยย กูปวดท้อง 555555555555555
เอ็นโจ กลับไปเป็นแบบเดิมเถ้ออออออ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ววววววววววว ทุกคนเขากลัวนะเฟ้ย 5555555

คาบุรากิไม่ลองเปลี่ยนคาแรคเตอร์ตัวเองไปจีบวาคาบะบ้างเหรอ เป็นหนุ่มคูลๆเย็นชาอาจจะไม่โดนใจ มาสายสไมล์ลิ่ง ออดอ้อน เทนชิแบบยูกิโนะดูมั้ย เผื่อได้ผล หรือจะจีบด้วยมุกเสี่ยวแบบอิมาริ วาคาบะแปลว่าใบอ่อน ก็ชมสาวไปเลยว่าเธอช่างงดงามดั่งเทพธิดาฤดูใบไม้ผลินะเบ่เบ๋

>>446 ประโยค​สุดท้าย​แม่งน่ากลัว​กว่าเอ็นโจผู้​เร่าร้อน​อีก 55555555555555

อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยย ทั้งเอ็นโจผู้เร่าร้อน และคาบุรากิผู้คาสโนว่า 555555555555555555555 นี่มันประกวดพล็อตเรื่องสยองขวัญยามค่ำคืนใช่มั้ยยยย กูขำไม่หยุดแล้ว 555555555555555555555555
ปั่นๆงานอยู่ถึงกับหายง่วงเลยว่ะ ขอบคุณพวกมึงมาก เดี๋ยวกูเขียนคาบุรากิผู้คาสโนว่าให้เป็นการตอบแทน 55555555555

>>441 มันปกติป่าววะมึง คือเทียบกันไม่ได้เลยตั้งแต่แค่ท่านพี่กับริรินะคือเป็นญาติ กับตัวสำรองคือคนนอกแล้วอะ จริงๆแค่เอาท่านพี่กับริรินะมาเทียบกันก็คนในครอบครัวพี่น้องแท้ๆกับญาติใกล้ชิด ระดับเลเวลและรูปแบบอะไรก็เทียบกันไม่ได้อยู่ละ โคตรจะมาแบบมันคนละประเด็นกันเลยจะเหมือนได้ไง

ตัวสำรองนี่ก็คงไม่ใช่ตามห่วงทั้งโรงเรียนอะ เพราะในซุยรันเองมันก็ต้องมีคนแบบที่ดูเหมือนจะโดนหลอกกับประเภทดูไม่น่ามีใครไปหลอกได้ มันก็คือไม่เห็นจะเกี่ยวว่าเพราะเป็นเรย์กะมั้ย แต่เป็นที่ดูเป็นพวกไร้เดียงสาไม่ทันคนมั้ยมากกว่าอยู่ดี ซึ่งเรย์กะก็มีภาพลักษณ์แบบนั้น ลองเทียบถ้าอีกฝ่ายเป็นคาบุรากิเป็นเอ็นโจ หรือจะผู้หญิงก็เซริกะ คิคุโนะ หรือแม้แต่เป็นริรินะขาวีน คือมันก็จะมีจุดแบบอื่มมม ไอนี่คงไม่โดนหลอกแหงๆอยู่ละ คือบอกว่าจะยืนหยัดปกป้องทุกคนต่อให้คนนั้นคือประธานโยโกะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องพุ่งเข้าไปออกหน้าให้ทุกคนก่อนสถานการณ์จริงเกิด มันก็เป็นเรื่องประเมินความเสี่ยงหน่อยว่าคนนั้นโอกาสโดนหลอกโดนขู่คือมากแค่ไหน

>>437 คาแรคเตอร์เร่าร้อนนี่ไม่ไหวแล้วมึงงงงงงง 55555555555 อ่านแล้วอย่างฮา

ควรมีฟิคสลับคาแรกเตอร์ 555555555555555
ถ้ามีกูอยากให้วาคาบะจังมีคาแรกเตอร์เหมือนเอ็นโจ 55555 เผื่อมีรุกท่านเรย์กะบ้าง หรือถ้าท่านเรย์กะมีคาแรกเตอร์เหมือนหัวหน้าห้องสาวน้อยก็น่าจะทำขนมอร่อยได้ตามที่นางฝัน

>>451 สลับคาแรคเตอร์
- เรย์กะมีคาแรคเตอร์แบบหัวหน้าห้องสาวน้อย น่าจะเป็นนางในฝันของใครๆหลายคนเลยนะ
- เอ็นโจมีคาแรคเตอร์แบบคาบุรากิ ก็เป็นเอ็นโจผู้เร่าร้อนข้างบนนั่นไง 555555555
- วาคาบะที่มีคาแรคเตอร์แบบเอ็นโจ รู้สึกสยองพิกล
- คาบุรากิที่มีคาแรคเตอร์อิมาริ นี่สยองกว่า

สรุปว่าคาแรกเตอร์หัวหน้าห้องสาวน้อยนี่ดีสุดซินะ...

>>449 ไม่นะ กูว่าถ้าริรินะ เซรินะ คิคุโนะ หรือแม้แต่ซึรุฮานะอยู่กับกลุ่มคนผู้ชายลักษณะแบบอุเมวากะ พวกท่าทางดูเป็นกุ๊ยไรงี้อ่ะ อาริมะก็คงเข้ามาช่วยอยู่ดี เพราะเป็นผู้หญิง ลูกคุณหนูไม่ต่างจากเรย์กะ (แต่ถ้าเป็นผู้ชาย อาริมะคงคิดหนักว่าจะพุ่งไปช่วยดีมั้ย)

แต่ก็นะ อันนี้กูคิดเองนะ เพราะยังไงก็ในเรื่องก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่แล้ว คงไม่มีคุณหนูคนไหนไปคบหาสามัญชนแบบเรย์กะ

อ้าว.. แล้วไม่มีใครเปลี่ยนเป็นคาแรคเตอร์แบบเรย์กะมั่งหรอ องค์กาลีประทับร่างอ่ะ

>>455 ท่านพี่มั้ย...

แต่อย่าเลยนะ5555555555555555

>>435>>437 วรั้ยยยย ดีใจมีคนแต่งฟิคตามรีเควสด้วยยย ฮื่อออ ตลกมาก ท่านเอ็นโจคะ เป็นฟิคเอ็นโจที่แบบเป็นการกรี๊ดว่าทำไมทำอย่างนี้นะเอ็นโจ๊วววววแบบไม่ได้ดราม่า แต่อ่านแล้วหัวเราะทั้งเรื่อง ตอนแรกไถส่องๆระหว่างกินข้าว สำลักเลย55555555 แต่งดีมาก สนับสนุนให้แต่งต่อไป กรี๊ส*เกาะขา*

ซึ่งพออ่านต่อไปเจอ >>444 มุมมองท่านเรย์กะก็แบบ...มันเป็นการสื่อสารที่ผิดพลาดจริงๆด้วย ท่านเรย์กะไม่มีโดขิ โดขิกับคาเบะด้งเลยอ่ะ ที่ท่านเอ็นโจมโนไปกับท่านเรย์กะหน้าแดงนี่ตลกร้ายแรงมาก แต่ยังดีที่รู้จักกลับตัวกลับใจ แต่ท่านเรย์กะคะ เอาเกลือไปตามจุดต่างๆของซุยรัน เด็กซุยรันคนอื่นมาเห็นเขาจะไม่คิดว่าทำพิธีบูชายัญอยู่หรอ แบบ เอซชมรมฟุตบอลมาเห็นอะไรทำนองนี้

ปล.มีใครจะแต่ง pov ของเด็กซุยรันของฟิคด้านบนมั้ย น่าจะตลกดี ตอนแรกเจ้าชายเอ็นโจทำหน้าขรึมแผ่รังสีทะมึนมาโรงเรียน ซักพักเขตสโมสรมีเสียงโหยหวน(?)ออกมา แล้วตอนเย็นๆเจ้าแม่กาลีหัวสว่านก็เดินพึมพำๆพร้อมกับเดินโปรยเกลือไปตามจุดต่างๆ

>>457 โอ๊ะ ลืม จะพูดว่าถ้าเกิดคาบุรากิ หรือเอ็นโจซักคนสลับคาแรกเตอร์กับอิวามุโระคุงก็น่าจะน่าสนใจอยู่ ท่านเรย์กะน่าจะช็อกค้าง เช่น อยู่ๆคาบุรากิก็เดินมาเกี่ยวผมหลอด ทำหน้าจริงจังแล้วก็ถามว่า คิโชวอิน ผมม้วนนี่ต้องใช้ความร้อนประมาณกี่องศา มุมขนาดเท่าไหร่ หรือว่าทำที่ร้านไหน หรือถ้าหนักกว่านั้นคือในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิท(?)กัน ไปซื้อของ*นั่น*เป็นเพื่อนหน่อยสิ

>>458 คนนอกก็คงมอง วี้ดว้าย ท่านคาบุรากิจับผมท่านเรย์กะด้วยล่ะค่ะ ช่างเป็นภาพที่โรแมนติคอะไรอย่างนี้ อย่างกับในหนังแน่ะ จริงๆแล้วรอบตัวเรย์กะก็เป็นฮาเร็มนะ แต่เป็นฮาเร็มเพื่อนสาว หลงใหลในผมม้วนและดอกกุหลาบ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>458 ทำไมกุนึกถึงโฆษณาซันซิลในยูทูปว่ะ!! ที่เจ้าชายหาของทำให้ผมสวย!!!

>>460 เพราะเจ้าชายอยากสวยแบบนี้บ้าง?????????

>>458 ตอนเเรกบอกสลับกับหัวหน้าห้องสาวน้อนนี่ กุนึกไปตอนจับผมม้วนผิดด้านเเล้วโชคดีเเฮะ ถ้าคาบุทำคงฮามาก 5555555555

>>462 กูนึกถึงยอดชายใจแหววขึ้นมาทันที ท่านคาบุรากิที่มองภายนอกเพียบพร้อมทุกอย่าง จริงๆแล้วเป็นหนุ่มแหวว เปิดทีวีตอนกินข้าวก่อนออกจากบ้าน รายการทีวีบอกว่าของนำโชคคือของที่เป็นวงๆม้วนๆ คาบุรากิเลยไปแตะผมม้วนของเรย์กะแล้วอธิษฐานให้โชคดี สาธุ อมิตตาพุทธ

>>463 คิดถึงเรื่องนั้นเเล้วถ้าคาบุรากิเป็นชายเเหวว วาคาบะก็หญิงเเกร่งทรงพลังสินะ 555555 นึกภาพคาราบุกิเเอบเเม่ถักผ้าพันคอ หรือถูกวาคาบะอุ้มท่าเจ้าหญิงเเล้วมันฮามาก 55555555555

มีใครสนใจเอาไปแต่งฟิคมั้ย แม่งฮา

>>454 ต้องอย่าลืมว่าจะเซริกะ คิคุโนะ หรือริรินะ ที่จริงเป็นสายข่มขู่คนอื่นหมดเลยนะ 5555 เป็นคุณหนูสายคุกคามมากอะ พวกติ่งเรย์กะนี่ทั้งงั้นนนน

>>465 กูไม่ได้ลืม แต่พวกนี้ก็เป็นคุณหนูอยู่ดีมั้ย เอาประโยคนายตัวสำรองมานะ"นักเรียนซุยรันโตมาแบบไข่ในหินกันทั้งนั้น เลยตกเป็นเหยื่อพวกกุ๊ยได้ง่าย เธออาจจะแค่ไม่รู้ตัว"

แล้วถ้าสมมติ ริรินะอยู่กับพวกกุ๊ย โดยที่พวกกุ๊ยเข้ามารุมล้อม มีผู้ชายท่าทางจิ๊กโก๋กำลังขออะไรบางอย่างจากริรินะ โดนริรินะทำหน้าลำบากใจ ในห้องชมรมที่ไม่มีคนอื่นอยู่ ถ้ากูเป็นอาริมะกูก็เข้าไปช่วยอ่ะ มันอาจจะมีอะไรซักอย่างที่ทำให้ริรินะไม่กล้าโวยวายเช่นโดนขู่ คือมันไม่ใช่สถานการณ์ปกติที่เด็กซุยรันจะเจอแน่ๆอ่ะมึง

>>463 เชี่ยยยย กุตลก5555555

มึงๆ ฟิคสลับร่าง กุอยากลองให้เอ็นโจไม่ก็คาบุรากิเห็นธาตุแท้เรย์กะดูว่ะ อย่างสลับร่างกับท่านพี่ทาคาเครุชั่วคราวงี้555555

>>468 เอ็นโจสลับร่างกับท่านพี่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แถมได้กำไรที่เรย์กะมาอ้อน ส่วนคาบุถ้าสลับร่างกับท่านพี่ อาจจะได้กินเค้กลิเควียร์และแกงกะหรี่มิราเคิลในตำนาน รวมโยเกิร์ตโฮมเมดเข้าไปด้วย ก็ถูกหามส่งโรงบาลทันที พอฟื้นขึ้นมาในร่างตัวเองก็แทบร้องไห้ด้วยความดีใจที่ได้กลับร่าง แถมยังมองคนบ้านคิโชวอินด้วยความสงสาร เห็นใจที่ต้องเจออะไรแบบนี้

>>468 อุ้ยยย ดีเมิงงงงง กุหนับหนุนสุดหัวใจ แต่ถ้าจะเป็นท่านพี่ให้เนียนก็ต้องเอ็นโจล่ะนา

>>469 เชี่ยยย ของมึงโคตรขำ 5555555555555 เฮ้ยยย แต่คาบุมันจะยอมหรอว้าาาา

>>471 อาจกินไปอย่างไม่เต็มใจ โดนสายตาเรย์กะกดดัน ก็เลยยอมกระเดือกลงไปก็เป็นได้ 55555

>>469 เชี่ยยย มึงใจร้ายมาก55555555 ไม่แน่พอคืนร่าง คาบุรากิจะรีบพุ่งเข้าหาเรย์กะแล้วบังคับให้ลงคอร์สทำอาหารงี้

>>471 ตอนที่ทัศนศึกษา​LA คนอื่นบ่ายเบี่ยง​ไม่อยากแาหารเมกันแล้ว มีแต่คาบุที่นั่งกินนิ่งๆไม่เกี่ยงอะไรนะ อาจจะฝืนกินไหวก็ได้ ถถถ

>>470 ถ้าแค่ชั่วคราว กุว่าเรย์กะต้องไม่สงสัยหรอก แค่คิดเรื่อยเปื่อยในใจ 'วันนี้ท่านพี่เงียบผิดปกติ มีเรื่องเครียดอะไรรุเปล่านะ หรือเครียดจากที่ทำงาน เจอการทุจริตของท่านพ่อ! ดีมากเลยค่ะท่านพี่! น้องจะเอาใจช่วยนะคะ อ๊ะ ทำของว่างให้ท่านพี่ดีกว่า เอาเป็นชอคโกแลตแห่งความรัก!' .......55555555555

นึกถึงความฟินถ้าเอ็นโจเกิดสลับร่างกับท่านพี่จริงๆ //เอ็นโจแม่งคนฟินตัวแตก ส่วนท่านพี่ก็.....กูว่าอาจจะเกิดการล้างบางขึ้น

>>476 นึกภาพเอ็นโจวในร่างพี่เข้าหาเรย์กะ กุนึกสองกรณีคือ อยู่ดีๆก็ไปถามไถ่เรื่องเอ็นโจในร่างทาคาเครุ ไปๆมาๆจนเรย์กะเข้าใจว่าเอ็นโจวแอบชอบท่านพี่55555 กับแผนสูงทำให้เรย์กะไม่กล้าคุยกับเอ็นโจอีกต่อไป65555555

เรย์กะชอบมาคลอเคลียมาน้วยมาอ้อนท่านพี่บาอยๆด้วย กูเห็นด้วยสุดๆกับคำว่าเอ็นโจฟินตัวแตก ถถถถ

>>474 มันคืออันเดียวกับอาหารแม่ชีป่าวหว่า ที่อ่านแล้วรู้สึกพีคก็ตอนพูดถึงไปกินอาหารจากคอนแวนต์แม่ชีอะไรซักอย่าง ตอนไปทัศนศึกษา ที่ห่วยแตกมากจนบรรยายว่าเหมือนดิน แล้วไม่มีใครกินลงเลย มีคาบุรากิคนเดียวที่นั่งกินได้แบบปกติหน้านิ่งมาก เรย์กะเห็นเลยฝืนจะลองกินเข้าไปอีกทีก็แบบ สแยง ขนลุกทั่วร่าง 5555

ตั้งแต่อ่านตอนนั้นคือกูคิดว่านี่อาจจะเป็นหนึ่งในปัจจัยพรหมลิขิตฟ้าบันดาล ที่ทำให้คาบุกลายเป็นคู่แท้เรย์กะได้ เพราะไออาหารเปิบพิศดารของนางที่คนอื่นแหวะกันคือเวลาทำมานางยังกระเดือกฝีมือตัวเองลงเลย แต่อันนั้นคือลิ้นอย่างเรย์กะยังกินไม่ได้แต่คาบุคือไม่สะเทือน คิดว่าเนี่ยแหละะะ คุณสมบัติที่พระเอกของเรื่องนี้จำเป็นต้องมี

คือต่อให้ต้องชอบกินชอบชิมบ้าอาหารเหมือนนางแล้ว คุณสมบัติแค่นั้นยังไม่พอ ต้องกินอาหารโฮมเมดจากเรย์กะได้ด้วย เพราะหวังให้พัฒนานี่ยากกกส์ไปอีก หาคนทนกินได้เผลอๆจะง่ายกว่า ถถถ

เอ็นโจฟิคกุนับวันยิ่งหลุดออกไปนอกจักรวาลอันเวิ่งว้าง ลงฟิคเผื่อมีคนกรุณาลงกาวบ้าง ฟิคสลับร่าง สลับคาทั้งหลายน่าอ่านทั้งนั้นเลย ไม่มีใครคิดจะลงกาวบ้างเลยเหรอ 55555 รู้สึกขาดกาวมากเลย ฮือออ
----------------------------------------------------------------------------
เอ็นโจไม่ใช่จอมมารหรอกนะ (2)
.
.
หลังจากถูกมาซายะขัดขวางอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมก็ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวเองในที่สุด

“นายเป็นแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว อย่าไปพยายามฝืนทำเรื่องไม่เข้าเรื่องเชียวล่ะ!!” มาซายะพูดอย่างโล่งใจเมื่อเห็นหน้าผมวันถัดมา พร้อมกำชับไม่ให้ผมทำอะไรแปลกๆ อีก

ทั้งที่คิดว่าคาแรกเตอร์เร่าร้อนมันดีมากเลยแท้ๆ....

“อย่าว่าแต่ฉันเลยนะชูสุเกะ ฉันว่าคิโชวอินกับคนอื่นๆ ก็คงไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนั้นเป็นครั้งที่สองหรอกนะ” ราวกับรู้ว่าผมกังวลเรื่องอะไร มาสายะก็รีบร้อนเกลี่ยกล่อม พอเห็นท่าทางร้อนรนอย่างเอาเป็นเอาตายของมาซายะแล้ว ผมก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรม กลับไปเป็นตัวผมคนเก่าแต่โดยดี

ผมถอนหายใจยิ้มขื่ออยู่ในสโมสร บางทีมาซายะอาจพูดถูกก็ได้ เมื่อเช้าตอนที่ผมเข้าโรงเรียนมา พวกนักเรียนที่เห็นหน้าผมก็พากันแตกตื่นอย่างยินดี บางทีเหลือบไปเห็นกลุ่มที่ทำท่าพนมมือแปลกๆ เหมือนกับขอพรอยู่ ประหลาดดีแท้

ไม่เพียงแค่นักเรียนธรรมดา แม้กระทั่งสโมสรเอง ทุกคนก็พากันเข้ามาคุยหว่านล้อมให้กำลังใจกันใหญ่ ดูเหมือนว่าการลองเปลี่ยนคาแรกเตอร์ของผมจะทำให้ทุกคนตกใจกันมากสินะ... ถึงจะเสียดายมากแค่ไหน แต่ถ้าทุกคนไม่ชอบขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้ จะยอมล้มเลิกก็ได้

แต่เรื่องของคุณคิโชวอินน่ะ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก
.
.
.
เย็นนั้น พอถึงบ้านผมก็ได้แต่ซดลาเต้รูปวัวฝีมือยูกิโนะที่โซฟาพลางฟังน้องชายเล่าเรื่องเจี๊ยวแจ่ว พอถูกถามเรื่องความคืบหน้าเรื่องที่ปรึกษาคราวก่อน ก็ได้แต่ยิ้มขื่อๆ ทั้งที่ยูกิโนะแนะนำมาทั้งทีแต่พี่คนนี้กลับทำออกมาไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ขอโทษนะ

“ผมเองก็คิดว่าพี่ชูสุเกะทำตัวแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะฮะ” ยูกิโนะ... พูดเหมือนจะปลอบใจแต่ใจจริงก็ไม่ชอบคาแรกเตอร์เร่าร้อนนั่นสินะ เร่าร้อนมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ

ไม่คิดมาก่อนเลยว่าแหล่งข้อมูลที่ผมหามาอย่างดีจะผิดพลาดได้ ทำไมกัน? ทั้งท่าชิดกำแพง ทั้งคำพูดตรงไปตรงมามันไม่โรแมนติกเลยสินะ งั้นตอนนั้นคุณคิโชวอินคงไม่ได้หน้าแดงเพราะเขิน แต่เพราะรังเกียจอยู่งั้นเหรอ...

พอคิดแบบนั้นก็เผลอทำหน้าสลดออกมา

“อย่าสลดเลยนะท่านพี่ น้ำหยดทุกวันหินยังกร่อน ตื้อเข้าไว้สักวันคุณพี่เรย์กะต้องเห็นความดีแน่”

ยูกิโนะ...

“อ๊ะ แต่กับคุณพี่เรย์กะคงใช้ไม่ได้สินะ อืมมม เอาเป็นว่าพยายามเข้านะฮะ”

ยูกิโนะ....ทั้งที่อุตส่าห์ปลอบใจทั้งทีอย่าโพล่งประโยคหลังออกมาสิ แล้วภาษิตน้ำหยดทุกวันหินยังกร่อนนี่ไปรู้มาจากไหนอีกล่ะ รู้ดีสมเป็นตระกูลเอ็นโจจริงๆ

ผมซดกาแฟที่เหลือในแก้วจนหมด ตอนนี้คงได้เวลาใช้นั่นแล้วมั้ง?

หลังแยกกับยูกิโนะ ผมก็ตรงดิ่งไปที่มุมหนึ่งของห้อง ตรงตู้หนังสือที่เต็มเอี๊ยดไปด้วยหนังสือเรียนสำหรับเตรียมสอบต่างๆ และหนังสือเกี่ยวกับสาขาที่ผมสนใจ ที่มุมเล็กๆ ชั้นสุดท้ายของตู้ที่มีบานพับปิดล็อคอย่างดีเป็นที่ที่ผมเก็บสิ่งนั้นไว้อยู่ เนื่องจากสิ่งนั้นเป็นของที่ไม่ค่อยเหมาะกับภาพลักษณ์ผู้สืบทอดตระกูลเอ็นโจผมเลยแอบเก็บไว้เงียบๆ ในมุมที่ไม่ค่อยมีใครสังเกตเท่าไหร่

ผมพบกับสิ่งนั้นโดยบังเอิญขณะที่ตามอ่านเกี่ยวกับเรื่องความรักของเด็กสาวในอินเตอร์เน็ต ด้วยชื่อที่สะดุดตากับคำชื่นชมเกี่ยวกับเนื้อหาข้างในทำให้ผมอดที่จะสนใจไม่ได้

สิ่งนั้นช่วยเปิดโลกทัศน์ทำให้ผมตื่นตกใจกับเทคนิคพิชิตใจสาวที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เผลออีกทีผมก็กลายเป็นแฟนตัวยงไปซะแล้ว ผมตั้งน่าตั้งตาติดตามและเก็บสะสมไว้ทุกเล่ม แน่นอนว่าผมใช้นามแฝงสั่งจากอินเตอร์เน็ต และแอบไปรับตอนที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน คนที่รู้ก็มีเพียงแค่ยูกิโนะที่บางครั้งจะมาขลุกอยู่ที่ห้องผมเพื่อขอยืมอ่านเท่านั้น

ผมใช้กุญแจไขล็อก เผยให้เห็นหนังสือเล่มเล็กเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ผมเอื้อมมือหยิบหนึ่งในนั้นออกมาเปิดอ่านอย่างตั้งใจ โดยไม่ลืมเปิดหน้าที่แปะโพสอิทเตือนความจำไว้ด้วย

ผมเปิดอ่านข้อมูลอ้างอิงเรื่อยๆ พลางกินลูกอมรสพีชที่มาสายะยัดเยียดมาให้ อร่อยดีเหมือนกัน สมกับเป็นขนมที่คนเรื่องมากอย่างมาสายะเลือก

นี่แหละ! พรุ่งนี้ผมลองทำตามคำแนะนำในหนังสือนี่บ้างดีกว่า นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้วคุณคิโชวอินน่าจะมาโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง

“มังงะโชโจมันใช้อ้างอิงไม่ได้หรอกนะ ท่านพี่”
แว่วได้ยินเสียงยูกิโนะ แต่ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เลยไม่ได้ยินว่าพูดว่าอะไร เดี่ยวค่อยไปถามทีหลังละกัน เรื่องที่สำคัญกว่านั้นคือการศึกษาเทคนิคนี่ต่างหาก

และแล้วคืนนั้นผมก็อดหลับอดนอนนั่งอ่านสิ่งนั้นทั้งคืนจนขอบตาดำ ดวงตาแดงก่ำสภาพเหมือนซอมบี้ที่มาซายะชอบเอามาฝากยูกิโนะ สภาพดูแย่จนไม่อยากออกไปพบหน้าใคร แต่พอคิดว่ามีสอบก็เลยฝืนไปโรงเรียนจนได้

ระหว่างที่กำลังตามหาที่นอน เหมือนรอบข้างจะโกลาหนเล็กน้อย แต่สภาพผมไม่ดีพอที่จะไปสนใจ พอถึงเตียงที่ห้องพยาบาลผมก็ล้มลงไปนอนอยู่อย่างนั้น

ตอนนี้ขอพักก่อน เรื่องของคนอื่นไว้ตอนตื่นค่อยคิดละกัน
-------------------------------------------------------
(เดี๋ยวมาต่อ)
.
เหมือนมีคนถามว่าเอ็นโจเอาคาเร่าร้อนมาจากมังงะโชโจรึเปล่าเลยได้ไอเดียขึ้นมา 55555 ช่วงนี้ขาดเเคลนฟิคมากเลย ลงฟิคกันบ้างเถิดคนดี โม่งที่บอกจะเเต่งคาราบุกิคาสโนว่านี่กุรออยู่นะ ว่างๆ ส่งกาวมาที 555

>>479 น่าจะอันเดียวกันเเหละ 5555 คาบุหน้านิ่งก็จริงเเต่คิดว่านางคงไม่ได้ไม่สะเทือนหรอกนะ อย่างตอนที่เรย์กะกินเค้กสีฟ้าเเล้วคาบึทำหน้าเหมือนมองเด็กน่าเวทนา กุรู้สึกว่าคาบุต้องรู้เเหละว่ามันห่วย เเต่กินได้หน้านิ่งมากเท่านั้นเอง

เจอเม้นนี้เเล้วเรือคาบุพุ่งเลย จะว่าไปคู่นี้นี่ก้เหมือนกันหลายๆ อย่างอยู่นะ อย่างรสนิยมเพี้ยนๆ ของเรย์กะนี่คาบุอาจชอบก็ได้ เล่นฮูลาฮูป 12 นักษัตรอะไรอย่างนี้ 5555 เรย์กะเองก็ชอบหนังสือกดจุดของคาบุมากจนกดเเล้วคิ้วหายเลยนะ

>>482 ประเด็นอยู่ที่กระเดือกลงได้ก็พอแล้วล่ะ ฟินาเร่ 55555 ส่วนไม่อร่อยนี่กูคิดว่ารู้สึกเหมือนกัน ดูๆไปนางก็สายกัวร์เม่ต์มากอยู่แหละ คนที่พูดอะไรอย่างไม่ชอบคนที่ไม่ค่อยแตะอาหารเพราะเหตุผลนั่นนี่ เพราะรู้สึกไม่ให้เกียรติอาหารและไม่ให้เกียรติเชฟงี้ ชาบูอาหารมากขนาดนี้ต้องสายชิมแหละ แค่แบบนะ ขันติและตบะแกร่ง กระเดือกของเห่ยเข้าไปได้แบบนิ่งๆ แต่ถ้าต้องมีจัดท้าประลองขั้นกว่า กูว่ายังไงก็ไม่มีใครชนะเรย์กะที่กินของเน่าจนยืด 555 สุดมากอันนั้น

รสนิยมเพี้ยนพอกัน ไม่ค่อยเข้าใจโลกในหลายประเด็นก็พอๆกันเลย ไอเรื่องชอบทำอะไรหลุดโลกนี่ก็น่าจะกินกันไม่ลง ถ้าอยู่ด้วยกันคงเป็นคู่เพี้ยนๆที่ตลกดี คือนิสัยแบบอะไรเหมือนก็เหมือนมาก ส่วนอะไรที่ไม่เหมือนก็ตรงข้ามกันไปเลย อย่างเรื่องความจริงจังงี้ ก็รวมออกมาสมดุลแปลกๆดีนะ 5555

>>480-481 ท่านจอมมารไปซะแล้ว

>>480-481 หมดกันภาพลักษณ์ที่สั่งสมมา 5555

>>480-481 คราวนี้​จะไปเอาแบบไหนในโชโจมังงะมาล่ะเนี่ย 55555

>>483 คิดตามเเล้วเเบบ ถ้าคาบุสลับกับท่านพี่นี่อาจชอบรสนิยมแปลกๆ ของเรย์กะก็ได้นะ หรือกระเดือกลงไปแบบไม่เปลี่ยนสีหน้าอะไรเเบบนี้ 555555555

>>483 อือหื้ออ พูดแบบนี้ทำเอากูคิดว่าหรือคนเขียนจงใจเขียนให้นิสัยเหมือนกัน แบบคนเป็นแฟนกัน ถ้านิสัยตรงข้ามกันสุดขั้วมันก็ฝืนที่จะอยู่ด้วยกันมากไป ถ้านิสัยเหมือนกันทุกอย่างจะทำให้รู้สึกรู้ใจกันมากเกินไป เหมาะกับเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่ถ้ามีบางเรื่องที่นิสัยเหมือนกัน มีบางเรื่องนิสัยตรงข้ามกัน จะทำให้เข้ากันได้ดีและมีการเติมเต็มกันและกัน คบกันได้ยืดอ่ะ

>>482 นางคิ้วหายเพราะเครียดนะ ไม่ได้กดจุดพลาด
>>481 เอ็นโจ!!!!!! ไม่รู้จะพูดอะไรดี ถถถถถถถถถถ อะไรจะใสขนาดเนร้ เห็นแล้วรู้สึกกลัวแปลกๆ ถถถถถถถถถ

>>487 ท่านพี่ตัวจริงก็กระเดือกลงนะมึง แต่แบบหน้าชื่นอกตรมนิดนึง ที่แน่ๆคือถ้าถามผลตอบรับนี่คง ".....อร่อยมากเลย" ทุกอย่าง 555555 นึกถึงข้าวต้มเค็มๆที่เรย์กะทำเลย แล้วตอนย้อนไปอ่านอีกรอบคือกูฮามากอะ แบบมีหลุดมาตอนต้นๆแค่ว่าข้าวต้มเค็ม กับทำขนมแบบขี้เกียจตวง คือก็เลยยังไม่คิดอะไรมากไง คิดว่านางก็พอไหวแค่ไม่เก่ง แต่พออ่านๆดูเจอเวลาจะทำขนมไปให้ใครแล้วท่านพี่ชอบเบรกว่าห้ามทำจนมให้คนที่ไม่สนิทกันกินนะ กูก็(เคย)อ่านแล้วนึกว่าท่านพี่หวง หรือแบบให้จนมทำเองจะดูสริทกันเกินไปหรืออะไร

จนมาเฉลยเรื่องใส่แต่ของแปลกประหลาดเนี่ยแหละะะะ 55555 แล้วแต่ละอย่างคือพลังสัญชาตญาณนางเลือกมาแล้วว่าโคตรจะไม่เข้ากัน โคตรหยึย แบบแค่คิดก็มวนท้องละ พออ่านย้อนนี่ขำม้ากกกก รู้สึกแบบเชี่ยยย โดนหลอกอะ ถถถถ

>>488 นี่รอวันที่เรย์กะจะกล้าพูดทุกอย่างที่แอบด่าคาบุในใจอยู่ 55555 โดยเฉพาะมุมมองหรือนิสัยอะไรที่ตรงข้ามกันมากๆ แล้วความคิดในหัวนางคืออย่างฮาาา ถ้าพูดไปหมดคือพีคเว่อร์

>>489 โทษที เผลอผสมกับฟิคกาว 55555

>>489 แหม ก็หัวข้อคือ 'เอ็นโจที่เป็นพระเอกใสๆ เเต่ถูกคนอื่นมองผ่านฟิตเตอร์ว่าเป็นจอมมาร' ก็เลยใสๆ แบบนี้แล 5555

ฟิคฮามากแบบจริงจังเลย5555555ขอบคุณโม่งฟิคทุกคนมากกกกกกก กูซาบซึ้งเหลือเกินที่ทำให้วันนี้ช่างสดใส55555555

>>480 มาๆ
ตามสัญญา คาบุรากิเป็นคาสโนว่าแจ้ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
-------------------------

เช้าวันนี้อากาศดี ฉันได้ยินว่ามีขนมแบบจำกัดจำนวนเข้ามาใหม่ ก็เลยจะไปสโมสรมาเพื่อจะทานอย่างเดียวแท้ๆ แต่พอทานไปได้ครึ่งหนึ่ง ชูสุเกะก็เข้ามาในสโมสรด้วยหน้าบึ้งไร้รอยยิ้มเหมือนกำลังโกรธใครอยู่

ฉันชะงักในท่ายกแก้วชาค้างไว้ จิบไปเรื่อยๆ พอน้ำชาหมดก็ก้มลงมองถ้วยชาที่ว่างเปล่า ไม่กล้าเอื้อมมือไปหยิบกาน้ำชาที่มันอยู่ข้างๆชูสุเกะ บ้าเอ้ย!! มืออย่าสั่นสิฟะ!!!

ชูสุเกะยังคงจ้องฉันด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ อะ อะไรกัน ฉันไปทำอะไรให้อย่างนั้นเหรอ

ระหว่างที่กำลังทบทวนอย่างเอาเป็นเอาตายว่าสัปดาห์นี้ไปทำอะไรให้ชูสุเกะขุ่นเคืองใจอยู่รึเปล่า และจู่ๆชูสุเกะก็เรียกชื่อฉัน

"มาซายะ"

เหวอออออออ

"ขะ ขอโทษนะ ชูสุเกะ"

ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ก็ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะ

ชูสุเกะเอียงคอมองฉันด้วยสายตาอาฆาต อึ๋ยยยย น่ากลัวอย่างกับปีศาจมาทวงหนี้ไม่มีผิด

หันไปมองรอบๆเพื่อหาตัวช่วย แต่ทุกคนกลับหลบตาฉัน ทยอยลุกหนีไปจากห้องนี้เอาดื้อๆ จนเหลือแต่ฉันกับชูสุเกะอยู่สองต่อสอง

จะบ้าเรอะ!! ไหงเอาภาระหนักอึ้งมาโยนให้ฉันคนเดียวกันเล่า รอด้วย!! ให้ฉันไปด้วยคนเซ่!!!!

ประตูเปิดออกอีกหน คิโชวอินเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามาข้างใน ไม่ได้รู้สถานการณ์เล้ยยยยยย

ชูสุเกะที่จ้องฉันอยู่ก็ละสายตาและผละหนีไปจากตรงนี้ได้ในที่สุด ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันควรใช้โอกาสนี้เผ่นสินะ

ขอบคุณมากคิโชวอินที่มาเป็นตัวตายตัวแทนของฉันในการรับมือกับปีศาจ โชคดี อาดิโอส see you again!!

กำลังจะคว้ากระเป๋าแล้วเตรียมจ้ำอ้าวออกไปจากห้องสโมสร คิโชวอินก็ส่งสายตาทิ่มแทงมาทั้งที่ยังหน้าซีดว่าห้ามไปไหน

ชูสุเกะแตะมือลงบนหน้าผากคิโชวอิน และฉันได้เห็นรอยยิ้มของหมอนั่น แม้จะแค่ด้านข้าง แต่ก็ทำฉันขวัญผวาจนก้าวขาแทบไม่ออก คิโชวอินยังยืนอยู่ได้ยังไงกันเนี่ย จิตใจช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน

เสียงกริ่งดังขึ้นช่วยชีวิต ชูสุเกะเลยยอมรามือไปในที่สุด เดินออกไปจากห้องสโมสรด้วยรอยยิ้มที่เหมือนฆาตกรโรคจิตในหนังที่ฉันดู

เอื้ออออออ สยดสยอง

ทันทีที่ประตูปิดลง คิโชวอินพอตั้งตัวได้ก็มาเขย่าฉันจนหัวสั่นหัวคลอน น้ำตาไหลพรากๆ แต่ฉันเองก็ร้องไห้ด้วยเหมือนกัน มันน่ากลัวเกินไปแล้วกับรอยยิ้มนั่น ฉันต้องนอนฝันร้ายแน่ๆที่ได้เห็น

ไม่สิ!! ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!! ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!! ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!!

ฉันพยายามจะลบความทรงจำตัวเองออกไป แต่รอยยิ้มนั่นยังคงติดตรึงในหัว

ผ่านไปซักพัก ฉันกับคิโชวอินที่สงบใจได้แล้วบ้างก็มาประชุมเพื่อหาทางรับมือแก้ไข เราคุยกันถึงวิธีวิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์ ในที่สุดก็จะลองวิธีไสยศาสตร์กันดูก่อน

ฉันสั่งซื้อลูกอมรสพีชเพื่อขับไล่ความชั่วร้ายเอาไปมอบให้ชูสุเกะที่บ้าน ส่วนคิโชวอินรับหน้าที่ประกอบพิธีกรรมชำระล้าง งานหนักกันทั้งคู่ แต่เหมือนของฉันจะหนักสุดเพราะต้องไปเผชิญหน้ากับปีศาจ

ชูสุเกะเหมือนจะกลับมาเป็นแบบเดิมตอนอยู่ที่บ้าน อะ...แปลว่าโรงเรียนมีความชั่วร้ายสิงสู่อยู่จริงๆด้วยสินะ แบบนั้นคิโชวอินคงทำพิธีกรรมชำระล้างด้วยตัวคนเดียวไม่ไหว ต้องเชิญองเมียวจิมาแล้ว

หลังจากมอบลูกอม ฉันเข้าไปเลียบๆเคียงๆถามก็ได้คำตอบมาว่าอยากเปลี่ยนคาแรคเตอร์ดู ฉันเลยคัดค้านอย่างเอาเป็นเอาตาย หว่านล้อมเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

โชคดีหน่อยที่ชูสุเกะดูจะยอมฟังฉัน เพราะกลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว ทุกคนเข้าไปรุมล้อมให้กำลังใจกันใหญ่

แต่เรื่องบ้าๆอย่างการเปลี่ยนคาแรคเตอร์ต้องมีสาเหตุ ฉันเลยไปที่ห้องเปอร์ติต์แบบลับๆ นั่งคุยกับยูกิโนะถึงเรื่องนี้

"อ๋อ ระยะนี้ท่านพี่เขาติดโชโจมังงะอยู่ฮะ" ยูกิโนะตอบ "เรื่อง You're my darling หรือที่เขาเรียกว่า Kimi Darling ยังไงล่ะฮะ เห็นว่าเป็นที่นิยมในหมู่เด็กผู้หญิงมากเลย"

โชโจมังงะ

ฉันกระพริบตาปริบๆ ทำความเข้าใจกับสิ่งที่ยูกิโนะพูด

โชโจมังงะเป็นสิ่งที่ฉันไม่คิดจะอ่านแม้แต่น้อย เพราะรู้สึกว่ามันงี่เง่าและเพ้อฝัน แต่ทำให้ชูสุเกะเปลี่ยนไปได้มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นแน่ๆ หรือจะเป็นหนังสือของเอเลี่ยนที่พยายามจะล้างสมอง ไม่ได้การแล้ว ชูสุเกะตกอยู่ในอันตราย

ตกเย็น ฉันไปร้านหนังสือ ตรงดิ่งไปยังมุมโชโจมังงะ มีตัวอย่างให้ยืนอ่านอยู่สองสามเล่ม ฉันลองๆพลิกดูแล้วเริ่มต้นอ่าน

ลายเส้นหวานแหววชะมัด แถมยังมีแบ็คกราวน์เป็นละอองฟุ้งๆและมีดอกไม้บานเกือบทุกหน้า ชูสุเกะชอบอ่านอะไรหวานเลี่ยนพรรค์นี้เรอะ!!!

ยืนอ่านไปซักพัก ฉันก็ถึงกับตะลึงค้าง

คาสุรากิ พระเอกของเรื่องเป็นแบดบอยที่ทำตัวเจ้าชู้ลอยชายไปเรื่อยเพราะอกหักจากรักแรกสิบกว่าปีจากสาวรุ่นพี่ จนมาพบกับทาคาสึจิ สาวน้อยสามัญชนผู้คว้าหัวใจเขาไปครอบครองตั้งแต่แรกพบ แต่คุณชายสูงศักดิ์ผู้ร่ำรวยมีความรักข้ามชนชั้นกับสาวน้อยสามัญชน ทุกคนต่างก็พากันกีดกัน ไม่ยอมรับที่เธอจะมารักกับเขา

อะไรกันเนี่ย!! เหมือนเรื่องของฉันกับทาคามิจิเลยนี่นา เล่มหนึ่งที่เป็นตัวอย่างให้อ่านก็จบได้ค้างชะมัดยาด

รู้ตัวอีกที ฉันก็หอบ Kimi Darling กลับบ้านยกชุดแล้ว ตั้งสี่สิบแปดเล่มแน่ะ หนักโครต

ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่านี่ล่ะ ใช่เลย สิ่งที่ฉันกำลังตามหา

เพราะไล่อ่านรวดเดียวทั้งสี่สิบแปดเล่ม ไม่ได้หลับได้นอน เส้นเลือดตาก็เลยปูดขึ้นมาเป็นสีแดงก่ำ อา... น่ากลัวไปหน่อย แต่แบบนี้อาจจะดูเป็นแบดบอยมากขึ้น

กฎข้อแรกของการเป็นแบดบอยคือ ต้องแต่งตัวไม่เรียบร้อย มีลุคที่ดูเร่าร้อน Dangerous เพื่อกระชากใจสาวๆ

ฉันเลยปล่อยเสื้อออกนอกกางเกง ปลดกระดุมเม็ดบนออกไปสองเม็ด เนคไทก็ไม่ผูกให้ดีๆ ไปโรงเรียนทั้งๆแบบนั้น

ทุกคนมองตามฉันกันใหญ่ แต่ฉันไม่สนใจ สอดส่ายสายตามองหาทาคามิจิ แล้วก็เจอจนได้

เอ...ดู Dangerous พอรึยังนะ

ฉันก้าวฉับๆไปหาทาคามิจิ ก้มลงไปส่งเสียงทักแบบแหบพร่าใกล้ๆหู เขาบอกว่าเสียงแบบนี้มันฟังดูเซ็กซี่เย้ายวน พอทักเสร็จก็สบตากันตรงๆ ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ มองแบบเจ้าชู้แพรวพราวแบบนี้ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องเขินมากชัวร์ๆ

ทาคามิจิอ้าปากค้าง แล้วก็หลบตา ไงล่ะ ไม่กล้าสบตาเลยเหรอ หลงเสน่ห์ฉันแล้วล่ะสิ

กฎข้อสองของการเป็นแบดบอยคือ ต้องไม่ไล่ตามผู้หญิง ให้ผู้หญิงมาเป็นฝ่ายตาม

คิดอย่างนั้นแล้วฉันก็หัวเราะหึๆ หันหลังให้ทาคามิจิแล้วโบกมืออำลา ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มกระชากใจไปให้อีกหนึ่งที ทาคามิจิยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

กำลังเขินอยู่สินะ

เปลี่ยนตัวเองนี่มันก็สนุกดีเหมือนกัน

----------------------------------------------------
กูเพิ่งเคยเขียนฟิคคาบุรากิว่ะ(ปกติเขียนแต่เอ็นโจ) แต่ครั้งแรกก็แบบนี้เลย 55555555555555555555 จงดีใจไว้ซะ คาบุรากิ

นี่พวกแกไม่ใสแล้วเว้ย นี่มันไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกแบบที่มิซิซากิคุงกังวลชัดๆ55555555555555555

>>494-495 55555555555555
โอ๊ย แต่ละคน​ คาบุรากิอย่าไปเลียนแบบ​เอ็นโจซิ ผลลัพธ์​ของเอ็นโจก็เห็นๆอยู่ 55555
อันนี้เป็นวันถัดมาที่เรย์กะป่วยเลยซินะ คงต้องให้วาคาบะเป็นคนตบมุขแทน 5555
หรือกูควรลองเรย์กะเปลี่ยนคาร์บ้างนะ 5555
ร้ายสุดของฟิคนี้ก็ยูกิโนะละ วางแผน​อะไรไว้น่ะน้องชายยย

>>494-495 กริ้ดดดดด มาเเล้ววว ชอบมาก หยุดขำไม่ได้เลย 5555555 และเเล้วคาราบุกิก็กลายเป็นสาวกโชโจมังงะไปอีกคน ถถถ อะไรคือ dangerous คะ เล่นเอาคิดถึงคารามัตสึขึ้นมาเลยนะ พยายามทำเท่ทั้งที่ไม่เลยสักนิด 55555555555

มีตอนต่อไหม อยากเห็นปฏิกิริยาของคนอื่นๆ เเล้วคาราบุกิจะยอมกลับตัวเหมือนเอ็นโจไหมละเนี่ย เเต่งต่อเถอะ //เกาะขาา

>>498 กำลังเขียนอยู่แจ้ มาแรงแซงคิวฟิคเอ็นโจเลยล่ะ 5555555555555555555

>>495 ก็ดู dangerous อยู่ในหลายๆความหมายนะ ผู้หญิงชอบผู้ชายที่ดูอันตรายก็จริง แต่อันนี้มันอันตรายเกินไปแล้วววววววววว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>499 งั้นเดี๋ยวรอฟิคคาบุต่อเเล้วจะเเต่งเอ็นโจให้นะ อีสองคนนี้เค้ามาเป็นคู่ จะล่มก็ล่มไปด้วยกัน 55555555555555

สองคนนี้...กุอยากร้องไห้...

>>494-495 ไม่อยากจะบอกว่ากูแอบไปเสิชหาเรื่องkimi darlingจริงๆ ฮาตัวเองมาก55555555555555 กูสงสารวาคาบะมาก เป็นกูคงถามไปว่า"คาบุรากิคุงผีเข้าหรอ?" 5555555555555

>>495 ดู Dangerous ในแง่ภัยสังคมมากๆเลยค่ะ ท่านคาบุรากิ 55555555555555555555555555555

>>503 มึงเอาไปหาจริงดิ ถถถถถถถถถถถถ
กูเอา kimi dolce มายำรวมกันเฉยๆน่ะ ไม่มีจริงหรอก

55555555555555555555คาบุโว้ย
เอ็นโจแปลกกูกลัวละ ยิ่งคาบุด้วย..พวกแกจะรวมตัวกันอันตรายแบบนี้ไม่ได้นะเฮ้ย55555555

วาเลนไทน์​ที่รอคอย​~ ขอบคุณ​ค่ะ​โม่ง​แปล​♥

ขอบคุณโม่งแปลน้า หวีดตอนใหม่
.
.
.
โอ๊ยย ท่านอิมารี้ โผล่มาให้น้องกระชุ่มกระชวยทีสิคะ โผล่มาแต่ชื่ออีกแล้ว ;7;) คือที่ไม่ว่างเพราะไปอยู่กับท่านพี่รึเปล่าคะ-- แค่ก--
ส่วนเอ็นโจ..อืม.. ทำไมไม่รู้สึกแปลกใจกับการอ้างยูกิโนะเพื่อช็อกโกแล็ต5555555555 เห้อม แต่คร้้งนี้สาวเจ้านางนะวังตัวนะ อีกนิดเดียวแท้ๆ อีกนิดเดียวเอง =w=

แปลตอนล่า มีความรู้สึกว่าเดี๋ยวต้องมีโม่งซุยรันไซด์สตอรี่มาหวีดกับฉากชวนเข้าใจผิดในเรื่องแหงๆ แล้วเราก็จะได้เห็นความกาวของมุมมองคนนอกอีกครั้ง 55555

อ่านจบละ กรี๊ดดดดดด (//v//(//v//)

- แอบอ่านจม.ที่เขาเขียนให้น้องชายนิสัยแย่จริงๆ เร​ย์​กะ​ก็ดันเขียนเรื่องทำขนมเปิดช่อง​ทางอีกต่างหาก​ราวกับโดนจอมมารสะกดจิต​ไว้ 55555
- ยิ่งคาดหวัง​มาก็ยิ่งเจ็บมาก ตัวเอง​คงไม่ได้​คาดหวัง​จากใครอยู่​ทุกปีซินะ ปีนี้แค่มียูกิโนะเป็นข้ออ้าง มาดักรอก่อนเขาไปห้อง​เปอร์ติต์เชียวนะ ยูกิโนะเข้าโรงพยาบาล​จริงๆ​ใช่มั้ย​---
แต่ก็ดีแล้วที่มาได้ปีนี้ ถ้าปีก่อนๆคงตายแน่ๆ........
- อันนี้สงสัย​ตั้งแต่​ตอนดำดิบ ว่าที่เอ็นโจทำแบบนี้อาจจะ​มีที่มาจากที่เรย์กะโดนซึรุฮานะสบประมาท​ในตอนก่อนๆด้ว​ยรึเปล่า​นะ..
- ของทำมือรสชาติ​เปลี่ยน​ตลอดก็​เพราะ​เธอไม่ทำตามสูตรไงเล่า
- ท่านพ่อถึงกะอุทานในความอร่อย 55555
- ตอนก่อนๆที่มีคนบอกว่า​ทำไม​พวกเซริกะไม่เคยไปบ้านเร​ย์​กะ​ ตอนนี้ก็บอกละว่าเคยสองสามที แค่ไม่มีอีเว้นท์​เล่านี่เอง
- ท่านอิมาริสมกลับเป็น​คาสโนว่าจริงๆ...

คำผิดในตอน เอิกเริก > เอิกเกริก​นะคะ~

ถถถ แปลไทยตอนใหม่นี่มันอะร๊ายยยยย อีตาเอ็นโจ นี่แกวางแผนใช้ชื่อยูกิโนะอยู่แล้วใช่ไหม!? แต่เจอเรย์กะวางบอมบ์ลูกใหญ่ที่ชื่อว่า สัญชาตญาณแห่งหัวหน้าหมู่บ้านนี่แผนล่มไปไหนต่อไหนแหงๆ แต่เชื่อเถอะว่าฟิลเตอร์โม่งซุยรันแรงกว่าที่คิด ยังไงหล่อนก็หนีไม่พ้นหรอก ถถถถ
.
.
.
.
.
.
สุดท้ายสงสารแต่เอ็นโจ ดูท่าจะอารมณ์เดียวกันกับตอนคนลาเต้กระต่าย ถถถ ส่วนคาบุรากินี่รู้กันอยู่แล้วเนอะ

ตอนนี้รู้สึกอนาถใจกับคาราบุกิเหลื้อเกินน

คาราบุกิเอ๊ย.. ว่าแต่นายเคยรู้มั้ยเนี่ยว่าคนที่นายชอบต้องเจอกับอะไรอยู่ทุกวัน. นี่นายสนใจเค้าจริงจังรึเปล่า. ไม่งั้นก็คงแห้วเสียของแบบนี้ตลอดไปแน่

แต่อ่านตอนใหม่แล้ว ทานุกิ กับ ท่านแม่ก็ยังมีนิสัยแบ่งชนชั้นอยู่นี่นา นี่ขนาดถูกท่านเรย์กะกล่อมมานานแล้วนะ นี่ถ้าในโลกคิมินี่ท่าทางจะหนัก ไม่แปลกเลยที่จะฉ้อโกงได้

>>513 คิดว่า​เรื่องโกงกะแบ่งชนชั้น​มันแยกกันอยู่นะ เร​ย์​กะ​ก็เน้นแต่เรื่อง​ไม่โกง ไม่เคยพูดถึงชนชั้น​นี่นา
เรื่อง​ชนชั้น​นี่มันฝังลึกระดับสังคมหล่อหลอม​มาให้เป็นแบบนี้​ ไม่สามารถ​เปลี่ยน​ได้ง่ายๆอยู่แล้วล่ะ

>>514 นึกว่าจะโดนกล่อมจนอ่อนกว่านี้ เพราะตามนิสัยท่านเรย์กะน่าจะสุภาพกับแม้กระทั่งคนรับใช้ในบ้านน่ะ ดูที่ปฏิบัติอย่างเกรงอกเกรงใจกับเลขาของทานุกิ
แต่ถ้านี่คือที่โดนกล่อมมาแล้ว ไม่อยากจะคิดกับสภาพเดิม

>>513 เดี๋ยวนะ เรื่องแบ่งชนชั้นนี่เป็นเรื่องปกติของลูกคุณหนูตระกูลดังอยู่แล้วนะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องโกงเลยนะ

>>515 เรย์กะไม่ได้กล่อมเรื่องแบ่งชนชั้นนะ(หรือกูอ่านไม่ครบ?) คือมึงต้องเข้าใจว่าคนตระกูลดังแบ่งชนชั้นเป็นปกติ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร(ในไทยก็มีเยอะแยะ) บางคนอาจจะแบ่งชนชั้นเพราะรู้สึกฐานะตัวเองสูงกว่า ทำไมต้องยุ่งกับสามัญชนให้เสื่อมเสีย บางคนอาจจะแบ่งชนชั้นเพราะสามัญชนไม่สร้างประโยชน์อะไรให้ คบไปก็เสียเวลาเปล่าอะไรแบบนี้อ่ะ

>>515 ที่เค้าแบ่งชนชั้นระดับหนึ่งเพื่อป้องกันพวกหวังเกาะหรือเปล่าว่ะสงสัยจังจากระวังภัยกลายเป็นเหยียด ที่ท่านพ่อแม่พูดก็เป็นการเตือนระดับหนึ่ง เพราะกลัวเรย์กะโดนหลอกเนื่องจากเรย์กะมองคนไม่ค่อยเก่ง

>>517 เรย์กะไม่เคยพูดถึงชนชั้น​ที่มีถ้าจำไม่ผิดก็มีแต่ท่านพี่ แต่เป็นแง่ว่าชนชั้น​ล่างเป็นเบี้ย สร้างเงินให้เรานะ....

นอกจากในเรื่องฐานะแล้ว คิดว่าความปลอดภัย ป้องกันตัว​เอง​​ก็มีส่วนด้วยนะ สังคมต่างระดับก็มีมุมมอง​ทางสังคม​แตกต่างกัน
อย่างเราๆถ้าพูดถึง​สลัม, แว้นซ์-สก็อย ก็มีมุมมอง​ที่ไม่ดีใส่แล้ว เพราะในสังคมที่เราอยู่ เรารู้ว่ามันปลอดภัยในระดับนึง ​แต่กะสังคม​อื่น มันไม่ใช่แบบนั้​น​ (แต่ที่จริง​มันก็อาจไม่เลวร้าย​ขนาดนั้น เพียงเรารับสื่อเสพข่าวมา)

กะชนชั้น​สูงยิ่งต้องระมัดระวัง​ตัว
พ่อแม่คงยิ่งเป็นห่วงว่าอาจถูกหลอก ถูกเรียกค่าไถ่​ ฯลฯ ดังนั้น​การเลือกคบคนในระดับเดียวกันย่อม​ปลอดภัย​ที่สุด

โอ๊ยย ตอนล่าสุดนี่แม่ง...เอ็นโจ ยิ่งคาดหวังสูง ยิ่งช็อครุนแรงนี่หมายถึงตัวเองอยู่รึเปล่า อยากได้ช็อคโกแลตจากมือท่านเรย์กะมาหลายปีอยู่แหงๆ พอถึงวาเลนไทน์ทีไรนายหายหัวไปทุกที ท่านเรย์กะก็ไม่บรรยายถึงด้วยนี่นะ แอบหวังว่าเขาจะเดินมาให้ตัวเองบ้างใช่มั้ย พอเขาไม่ให้ก็ไปช็อครุนแรงอยู่ล่ะสิท่า

เกริ่นนำมาก่อนว่ายูกิโนะอยากได้ช็อคโกแลต แถมป่วยได้จังหวะเหมาะมากกกก ป่วยจริงรึเปล่าก็ไม่รู้วววว แล้วช็อคโกแลตจะไปถึงมือน้องจริงมั้ย นายต้องยักยอกไว้เองแหงๆ ดีนะที่ปีนี้ท่านเรย์กะไม่ได้เปิดคอร์ส hell kitchen แล้ว ไม่งั้นคงมีข่าวท่านเอ็นโจต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอาหารเป็นพิษแหงๆ แล้วเราก็จะได้รู้ตัวการขโมยช็อคโกแลต แต่จังหวะที่เขายื่นให้นี่ท่าทางจะฟินไม่น้อย ดีใจด้วยนะที่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้นะคะ ท่านเอ็นโจ ถถถถถถถถถ

>>520 พออ่านตอนแปลล่าสุดแล้วกุดีใจแทนเอ็นโจจริงๆ ที่ได้ช็อคโกแลตจากเรย์กะถึงจะฝากบอกให้ยูกิโนะก็เหอะ ไอ้ที่พูดตอนแรกๆ แอบอ้างอิงจากตัวเองใช่ไหม? ดีไม่ดียูกิโนะป่วยการเมืองเพื่อให้พี่ชายสมหวังเล็กๆ น้อยๆ ก็ได้ เอ้า! รออะไร! รีบชาบูท่านกัปตันยูกิโนะเร็ว!!

>>519 เห็นด้วยกับมึงมาก ส่วนนึงมันก็เรื่องความปลอดภัยอะ ทั้งทางกาย ทางทรัพย์ และทางใจ แบบถ้ามีเพื่อนมาคบหวังผลประโยชน์จากฐานะทางบ้าน พอรู้มาก็คงช็อคอยู่ดี เฟลกว่าแบบไม่ต้องไปยุ่งไปคบกันเลยแต่แรก เพราะยังไงความต่างทางฐานะก็เพิ่มความเสี่ยงอยู่ละตามความเป็นจริง

อ้าวสรุปพวกเซริกะจังก็เคยมาเที่ยวบ้านนี่นา ไม่เคยเห็นพูดถึงก็สงสัยอยู่ว่าเอ๊ะไม่เคยมาเลยหรอ นึกว่ามีแต่ซากุระซะอีก ดีใจด้วยท่านเรย์กะะะ เพื่อนไม่ได้เป็น 1 ea ละ 5555

>>521 กูจินตนาการถึงงานแต่งของเอ็นโจกับท่านเรย์กะแล้วยูกิโนะเป็นเด็กถือแหวนเดินมาตามทางเดินในชุดสูทขาวบริสุทธิ์ราวกับเทวดาที่ทุกคนชื่นชม พอเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาว คุณน้องก็ทำหน้า Just as planned แล้ว ถถถถถถถถถ

แผนสูงจริงๆ รอฝีมือพอแหลกได้ก่อนค่อยขอเอาช็อคโกแล็ตจากท่านเรย์กะ ร้ายนะเนี่ย

>>524 งั้นแปลว่าต้องรู้ฝีมือที่แท้จริงของท่านเรย์กะมาก่อน พอเห็นว่าไม่เป็นยาพิษแล้วก็เลยเดินมาขอเอาดื้อๆ(แต่อ้างน้อง)สินะ โครตพ่อสตอล์กเกอร์ฝุดๆ

เอ็นโจจจจจ จะน่าสงสารเกินไปแล้ว ตอนพูดว่า ยังไงกันน้า กุรู้สึกปวดใจแทน แถมตอนเรย์กะตะโกนว่าให้คุณน้องนี่ นึกถึงยิ้มขื่นของเอ็นโจเลยอ่ะ แต่คราวนี้นางยิ้มสนุกสนาน จะสื่อไรป่าววะ แบบ ท้อแล้ว??? หรือ เรย์กะดูน่าตลกจริงๆ? โอย กุขออย่างหลังเถอะ ส่วนชอคโกแลต กุว่าแม่งต้องแผนคุณน้อง ยังไงได้แล้วอย่าลืมแบ่งคุณพี่ด้วยนะยูกิโน๊ //ปาป๋องกาวเปล่าทิ้ง

>>521 กราบบบบบบบบบบบ

กุขออีกนิด กุคิดไปเองป่าว ที่เรย์กะดูเน้นคนที่คล้ายๆคุณยุยโกะจัง หึงอ่ะเด้ดดดดดด

>>523 กุนึกตามแล้วฮาเลย
>>524 >>525 ถ้าสตอล์กเกอร์จริงๆ แสดงว่าที่แอบไปลับฝีมือทำขนมกับวาคาบะก็เข้าหูพี่แกแล้วสินะ

ว่าแต่ท่านพี่ดึกดื่นเที่ยงคืนไม่กลับบ้านวันวาเลนไทน์ แปลว่ามีแฟนแล้วจริงดิ่... หรือออกไปกับท่านอิมาริวะ ถถถถถถถถถ

>>494-495 ไวรัสจากนิยายโชโจเรอะ! คาบุรากี่-------!!! โอ้ยยย โคตรฮา 555555 พอ ๆ กับเอ็นโจเลย

แปลไทยล่าสุดอ่านแล้วมันชุ่มชื่นหัวใจจริ๊ง..... แต่มานึกๆ ดูก็สะกิดใจว่า เอ๊ะ! แค่นี้ก็ดีใจแล้วเรอะ นี่กูมันอดอยากปากแห้งถึงขนาดนี้แล้วเหรอวะเนี่ย อนาถตัวเองชิบหาย... นี่เขาแค่ยื่นของ (ของคนอื่น) ให้ บวกกะยิ้มแบบรู้นัยอีก 1 จึ๋งเองนะเนี่ย ถ้าเกิดเขาได้จับมือกันเมื่อไหร่กูคงไม่แคล้วได้เต้นระบำฮัลเลลูย่าระเบิดพลุฉลองชัยพุ่งไปถึงสวรรค์ชั้นสตราโตสเฟียร์แหงๆ

ว่าแต่โม่งแปลกลับมาอัพรัวๆ ด้วยสปีดเดิมอีกแล้วว่ะ ไหวแน่นะมึง ถึงกูจะดีใจมากๆ ถ้ารีเพรชแล้วเจอตอนใหม่ แต่จะให้รอกูก็รอได้นะ ดูอย่างชูสุมอยของบ่าวสิ.... ยังอดทนมาได้ตั้งหลายปี ยังไงก็เอาที่มึงสบายๆ เถอะนะ อยากให้มึงแฮปปี้ ทุกคนก็แฮปปี้

ปล. ปาดน้ำตาดีใจแทนท่านพ่อนิดนุง ปลื้มได้เต็มร้อยซะทีนะ ต่อไปคงเที่ยวโม้ได้เต็มปากเต็มคำแล้วล่ะ ว่าลูกสาวทำวาเลนไทน์ช็อกโก้ให้กิน

>>526 กูว่าวินาทีนั้น ฮีฟินแล้ว สิ่งใดๆก็ไม่อาจทำลายความฟินฮีลงได้ เลยยังยิ้มอยู่

ทานุกิยินดีด้วยนะ ขนมที่เรย์กะทำอร่อยกินได้ซักที แถมนางยังคิด ๆ ด้วยว่าทานุกิ.. พูดออกมาจนได้ แสดงว่าก็รู้ฝีมือตัวเองดีสินะ ถถถถถ

ขอบคุณโม่งแปลมากนะค่าาาา ว่าแต่ทานุกิยินดีด้วยนะในที่สุดก็กินของที่เรย์กะทำได้แล้วสินะ

>>530 มึงคิดเหมือนกูเลย ทำไมกูชอบติดฟิลเตอร์ อิมาริxท่านพี่ ถถถถถถ

>>532 กุชอบคำว่าอดอยากปากแห้งมึงมาก ฟีลกุแบบนั้นเลยแต่ยังหาคำอธิบายไม่ได้จนมาเจอมึงนี่แหละ ขอบคุณมาก5555

กูรู้สึกว่ายูกิโนะสังเวยตัวเองเพื่อให้ชูสุเกะมีอีเวนท์วาเลนไทน์ยังไงก็ไม่รู้ดิ 5555555555555 นึกถึงฟิคกาวที่ชูสุเกะกลับชาติมาเกิดเป็นยูกิโนะชิบหาย สองพี่น้องร่วมมือกันวางแผนมาเป็นอย่างดีรึเปล่าเนี่ย ป่วยได้จังหวะเหมาะเลยน้า แหม 55555555555555555555
ขอบคุณโม่งแปลด้วยนะ กอดๆ ดูแลสุขภาพนะ อย่าหักโหมล่ะ

>>532 เรื่องนี้แม่งโครตไม่ธรรมดา แค่นี้ก็ทำกูฟินได้ ถ้าเกิดได้จับมือ กูว่ากูคงไปนอนเลือดกำเดาไหลตายอย่างสงบแหงๆ แต่ถ้าจะหวังจุ๊บด้วยมันจะหวังมากไปมั้ยอ่ะ เป็นความทะเยอทะยานอย่างถึงที่สุดแล้วสำหรับกูในการอ่านเรื่องนี้ 55555555555555555555

ถถถถถถถ กูก็พูดไปงั้นแหละเรื่องจับมือ มันจะมีวันนั้นจริงไหมวะ ความหวังเลื่อนลอยชิบหาย ยังดีมีเพื่อนกอดคอร่วมชะตากรรมเดียวกันหลายคน ระหว่างนี้ก็แทะฟิกกาวประทังชีวิตไปพลางๆ ก่อน

>>539 แค่นั่งลงข้างๆกันแล้วเรย์กะไม่ลุกหนีก็ใช้เวลาสิบปีแล้ว ถ้าจะให้จับมือคงต้องรอไปอีกสิบปี จุ๊บอีกสิบปี ถึงเวลานั้นเอ็นโจคงเป็นโอจิเท่ๆตามสเป็คเรย์กะพอดี เหมาะสมอะไรอย่างนี้ 555555555555555555555555

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่น้าาาา
ทำไมรู้สึกช่วงนี้สองพี่น้องเอ็นโจสมคบคิดกันเป็นพิเศษ คือจะบอกยูกิโนะไม่เอี่ยวก็ไม่ใช่อ่ะ แผนใช้ผ้าเช็ดหน้าคู่กันนี่ยังจำติดตามาถึงบัดนี้
ทานุกิแม่ง....ดีใจล่ะสิลูกสาวทำขนมกินได้แล้ว อ่านแล้วคิดถึงเคสคัพเค้กที่เพิ่งเกิดหมาดๆ

ดีใจจจจ ตอนนี้อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยยย น่ารัก ขอบคุณโม่งแปลจ้า เลิฟๆๆ

>>533 กูว่าhe ใส่มโนส่วนตัวลงไปแบบว่า "มะ...ไม่ได้จะให้นาย ฉะ....ฉันจะให้ยูกิโนะต่างหาก" และอาจจะเป็นแบบนี้ในสายตาคนอื่นด้วยทำเอาเรย์กะโคตรซึน 5555555
เอ็นโจคงแอบคิด...ไม่ว่าจะให้ใครมันก็อยู่ในมือผมแล้วนะครับ กูพนันเลยว่าเอาน้องมาอ้างและช็อคโกแล็คไม่ถึงมือยูกิโนะแน่นอน ดูจากที่พูดตัดพ้อว่ารอมาตลอดก็รู้...มีแต่เรย์กะนี้ล่ะไม่รู้

>>520 เออว่ะ วาเลนไทน์ทีไร ฮีหายหัวไปทุกปีเลยนะ เรย์กะไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ ยิ่งตอนโทโมเอะนี่หายยาวววววววว ไปทำใจให้หายเจ็บอยู่ใช่มั้ย พอหายดีแล้วค่อยกลับมาป้วนเปี้ยนในชีวิตเขาต่อ ที่ปีนี้กล้ามาขอซึ่งๆหน้า กูว่ายูกิโนะมีส่วนผลักดันแน่ๆ
>>543 กูว่าถึงว่ะ อาจจะแบ่งกัน 60:40 ไม่รู้ใครได้ 60 ใครได้ 40 นะ 555555555555555555

กุว่ากลับไปเอ็นโจก็น่าจะเอาชอคโกแลตให้ยูกิโนะแหละ แต่ยูกิโนะชิงบอกก่อนว่า ผมให้พี่ไรงี้ บลาๆๆๆ แล้วก็สบสายตากันเป็นความนัยอะไรบางอย่าง5555555

>>544 กูว่าเอ็นโจคนพี่ 40 ว่ะ555555

>>545 เป็นเด็กดีจัง ยูกิโนะคุง เด็กดี รับรางวัลเป็นเซ็ต walking dead แบบ Limited edition gold packages ไปเลย
>>546 คนมักน้อยอย่างฮี ได้แค่นี้ก็คงฟินยาวๆไปทั้งปีแน่ๆ

กูนึกภาพเอ็นโจรับช็อกโกแลต​เสร็จ ยิ้มชื่นมื่นอย่างน้อยก็มีข่าวกับคุณคิโชวอินอีกแล้ว
กลับมาขึ้นรถ ในรถก็มียูกิโนะหัวเราะหึรออยู่ แล้วทวงช็อกโกแลต​คุณพี่เรย์กะ
เอ็นโจต้องเอาให้อย่างปวดร้าว เห็นยูกิโนะกินช็อกโกแลต​แฮนด์เมด​อย่างอร่อย
"เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ ผมแบ่งให้ท่านพี่นิดนึง​แล้วกันนะฮะ~"
แล้วยูกิโนะก็หักช็อกแลต 10ส่วน ขนาดพอดีคำให้ลงบนมือเอ็นโจ

55555555555​

>>548 แค่นั้นน่าจะทำให้ฟินยันเทอมหน้าแล้วล่ะ ถถถถถถถ

>>548 กูว่าได้แค่นั้นฮีก็เอาว่ะ อดอยากปากแห้งมานาน
>>549 โอ๊ยยย พ่อคนมักน้อย ถถถถถถถถถถถ วงวารเหลือเกินนนนนน

>>548 จอมมารน่าวงวารรร //กลั้นขำ

>>548 10 ส่วนเองเรอะ 5555555555555555555 โถ ท่านจอมมารรรรรรรรรรรรรรรรร ได้ช็อกโกแลตจากสาวอื่นมามากมาย แต่กับคนที่ชอบต้องงัดเล่ห์กลมาสารพัด เพื่อช็อกโกแลต 10 ส่วนจากทั้งหมด
กลับไปอ่านอีกครั้ง กูรู้สึกว่าฮีไม่ได้หมายถึงยูกิโนะเลยซักนิด หมายถึงตัวเองล้วนๆ

10ส่วนนี้อาจจะไม่กินด้วย เอาแช่ในตู้เย็นส่วนตัว​ คู่กับช็อกโกแลต​ของเหลือแจกที่ได้มาตอนคริสต์มาส.... ทำไมยิ่งจินตนาการ​ยิ่งมีแต่ความน่าวงวาร 55555555

กูรู้สึกว่าโม่งที่นี่ก็อดอยากปากแห้งความหวานของเรื่องนี้พอๆ กับเอ็นโจอดอยากช็อกโกแลตจากท่านเรย์กะเลยนะนี่... ว่าแต่อ่านดีๆ ช็อกโกแลตที่ท่านเรย์กะออกตัวว่าให้ยูกิโนะนั่นไม่ได้ทำเองนี่ นางบอกฝีมือนางแค่พอทำทานในครอบครัว นางจะไปเลือกไวท์ช็อกโกแลตมาให้แทนนี่ใช่ป่ะ

>>554 เอ็นโจคงไม่เกี่ยงว่าทำเองรึเปล่า ให้ก็คือให้ และโมเมนต์ความฟินที่ได้รับมาตอนให้สำคัญที่สุด
>>553 โถ ยิ่งจินตนาการยิ่งน่าสงสาร ดีใจด้วยนะชูสุเกะคุง ถ้าได้ของจริงมา กูว่าฮีคงเปิดพิพิธภัณฑ์เอาไว้เก็บรักษาแน่ๆว่ะ

อ่านตอนนี้แล้วแอบคาใจ ท่านพี่ยังไม่กลับบ้านงั้นก็น่าจะยังไม่รู้ว่าฝีมือทำขนมท่านเรย์กะเลเวลอัพแล้วสินะ
ถ้าท่านพี่รู้ว่าอิมาริได้ช็อกโกแลตจากท่านเรย์กะแล้วจะห้ามไม่ให้กิน (เพราะหวงน้อง) หรือจะปล่อยให้กิน (จะได้เข็ด) กันนะ......

>>556 ว่าไปกูก็แอบสงสัยเหมือนกัน ที่ท่านพี่กลับดึกๆในวันวาเลนไทน์ทุกปีเนี่ย เป็นข้ออ้างในการไม่ต้องกินฝีมือน้องป่ะวะ 5555555555555

พวกมึงบรรยายกันซะ รัศมีจอมมารเหลือแค่รัศมีพลทหารที่หลงสาวหัวปักหัวปำเลยนะ55555

>>557 เออ จริงกูก็แอบคิดว่าชิ่งรึเปล่า 555555

เอาดีๆ วาเลนไทน์นี่ท่านพี่กลับดึกๆ หรือกลับเช้า... กูอ่านตอนล่าสุดนี้แล้วนึกไปว่าเช้าแหงๆ นี่คือกูจิตอกุศลมากไปปะ.... แค่กๆ

>>553 ทำไมกุคิดว่าสตารฟ์ไว้แล้วเอาขึ้นบูชาบนหิ้งอ่ะ

>>560 กลับเช้านี่ไปกับใครมาวะ หรือเคลียร์งานอยู่บริษัทยันสว่าง ให้ผ่านวาเลนไทน์ไปแล้วค่อยกลับบ้าน เห็นบริษัทเป็นหลุมหลบภัย 555555555555
>>553 >>555 >>561 ถ้าได้ของจริง แบบที่เขาตั้งใจจะให้จริงๆ ท่านจอมมารกูจะยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นเลยรึเปล่าวะ ดีใจจนร้องไห้อ่ะ

ชอบท่านเรย์กะกับทานูกิตอนนี้ ช่างน่ารักจริงๆ โถ คิดว่ากินไม่ได้ ก็ยังอุตส่าห์กินให้ลูกสาวเนอะ คะยั้นคะยอให้กินแบบนี้สิ ถึงให้ไปบอกใครๆ ว่าลูกสาวติดพ่อ เป็นฟาเธอร์คอน

>>562 เอ็นโจอาจไม่ร้องแต่กุนี่แหล่ะจะร้องแทน ดีใจแทนจอมมารในที่สุดก็มีวันนี้นะคะ ถ้าเรย์กะทำให้แสดงว่ามีใจให้แล้วน่ะ!! เอ็นโจคงจะกระโดดกอดแทนร้องไห้นะ

โอ๊ย อ่านตอนนี้กูนึกว่าอ่านฟิคกาว ที่เอ็นโจเอายูกิโนะคุงมาอ้างจะได้ช็อกโกแล็ตวาเลนไทน์จากเรย์กะ T//////T
ปล. ท่านพี่ไปเดทวาเลนไทน์กับท่านอิมาริหราคะ

>>564 เออ กูก็ว่ากูต้องร้องไห้แทนจอมมารแหงๆ 555555555555555555555
จะได้เห็นวันนั้นป่ะวะ อยากรู้ ขอมโนไปก่อนล่วงหน้าได้มั้ย กูกำลังหวังอะไรเกินตัวอยู่รึเปล่า

>>564 ท่านจอมมารคงดีใจ คว้ามากอด อุ้มขึ้นสูงๆ แล้วก็เอวเดาะเพราะน้ำหนักท่านเรย์กะจนต้องไปโรงพยาบาลในวันวาเลนไทน์แทน.........

>>566 ต้องมีสักวัน~ต้องมีสักวัน~
ถ้าฮิโยโกะซามะไม่ยิงเรือทิ้งล่ะก็นะ ;w;

ky ไปเจอฟิคหนึ่งเดียวใน pixiv แต่อ่านไม่ออกว่ะ
https://www.pixiv.net/novel/show.php?id=8092335

>>567 โคตรแย่ 5555555555

>>567 มึงจะหนาบคายกับท่านเรย์กะมากเกินไปแล้วววววววว ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>567 เรย์กะไม่ได้หนักขนาดนั้นซักกะหน่อย!
นางน้ำหนักลดแล้วเถอะ ด้วยการวิ่งด้วยทรงผมจาไมก้าไงล่ะ!!

>>567 ไม่เป็นมงคลๆ //สาดถั่ว พร้อมยัดลูกอมรสท้อให้

>>568 เกลียดว่ะ 5555

>>567 คนหยาบคาย!!

>>567 อัปมงคล! งานดีก็ดีให้สุดซิวะะ หลังดงหลังเดาะอะไรกัน!

>>567 โอ้ย ขำ จินตนาการแล้วโคตรจี้55555

โทษที คือ ky หมายถึงอะไรนะเจอหลายครั้ง

>>568 เท่าที่อ่านจับใจความได้คร่าวๆคืออ คาบุ เอ็นโจ เรยย์กะไปสวนสนุกกันสามคน คาบุขอบคุณทั้งสองคนที่มาเป็นเพื่อนด้วยกัน หลังจากนั้น เอ็นโจก็ขอบคุณเรยย์กะที่ยอมมา "ดับเบิ้ลเดท" วันนี้ พร้อมกับวาคาบะจังที่พึ่งมาถึง เรยย์กะก็ติดสตั๊นไป หวีดร้องในใจว่า เชี่ยไรเนี่ย แล้วนางก็ ตื่น สรุปทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน จบเรื่องที่นางกรีดร้องในใจขอให้ท่านพี่ช่วยจากคำสาปของเอ็นโจ 555

>>578 ทั้งญี่ปุ่นทั้งไทยนี่แม่งกาวหนักพอๆ กันเลยว่ะ

>>577 ky คืออ่านบรรยากาศไม่เป็น เป้นคำที่ขอพูดเเทรกเวลามีคนกำลังคุยกันอยู่ อะไรเเบบนี้อ่ะ

>>554 อันที่จริงแล้ว เอ็นโจก็แห้งแล้งพอๆกับเรย์กะเลยนะ คนนึงรอให้มีฤดูใบไม้ผลิแต่ไม่มีมาซักที อีกคนรอให้เขาหันมาก็ไม่หันมาซักที แถมอยากได้ช็อกโกแลตจากเขาจะแย่อยู่ละ รอมาทุกปีไม่เคยได้ ปีนี้มีน้องมาช่วยดัน ไม่งั้นก็ต้องกินแห้วแบบนี้อยู่ร่ำไป สงสารจอมมาร ถถถถ

>>580 ขอบคุณมาก

ไม่สนแต่งฟิคเรย์กะกลับไำปเป็นเด็กอีกครั้งบ้างเหรอ??

ท่านฮิโยโกะ รู้เกี่ยวกับ เรื่องรสนิยม แบรนด์ ดอกไม้ พวกแนวๆผู้ดีเยอะ ความรู้โคตรเยอะ ไม่ใช่ว่าตัวจริงเป็นลูกคุณหนูตัวจริงแบบท่านเรย์กะนะ

>>584 ก็ดูไฮโซแบบมีรสนิยมจริงๆ นะ อย่างตอนล่าสุดนี่มีเครื่องหอมมานี่ดูลองไปหาดูมีรีวิวด้วย ไฮโซค่อด http://2g.pantip.com/cafe/woman/topic/Q13125999/Q13125999.html

เอ็นโจ side story >>>/webnovel/3805/256-257

มาแปะเงียบๆแล้วกลับไปปั่นงานต่อ
-----------------------------

เข้าสู่งานเทศกาลวันที่สอง ผมก็ยังยืนทำลาเต้อาร์ตตามโควต้าอยู่เช่นเคย ส่วนมาซายะก็เทียวมาหาบ่อยๆ ทานแต่คุกกี้ฝีมือคุณทาคามิจิ ปฏิเสธที่จะแตะต้องของคนอื่นที่เพียรพยายามเอามาให้ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่กินของทำมือ

คุกกี้ของคุณทาคามิจิเองก็ขายดีในหมู่แฟนคลับของมาซายะ แต่เป็นไปในลักษณะที่ลองชิมแล้วก็ตินั่นตินี่ทุกอย่าง

คุณทาคามิจิไม่ได้ใส่ใจเลยสักแอะ ขลุกอยู่หลังร้าน อบขนมให้วุ่นเพราะออเดอร์ที่มีมาอย่างล้นหลามจากแฟนคลับของมาซายะ ใบหน้าดูมีความสุข คงนึกถึงค่าตอบแทนที่จะได้รับหลังจบงานอยู่แหงๆ

กำลังทำลาเต้อาร์ตให้ลูกค้าอีกรายหนึ่ง คุณทาคากิที่ไปเที่ยวชมงานกับเพื่อนก็กลับเข้ามาในห้องเพื่อมาเปลี่ยนกะให้คนอื่นออกไปเที่ยวบ้าง เขาคุยเรื่องห้องไหนออกร้านอะไร อาหารของห้องไหนอร่อย และไปคาเฟ่ชาจีนของคุณคิโชวอินมาแล้ว แต่รำคาญเสียงไวโอลีนของดิเทก็เลยหนีกลับมาก่อน

กลุ่มคนสี่คนที่ดูแล้วไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเด็กซุยรันเลยสักนิด ถือของพะรุงพะรังเข้ามานั่งในร้าน เปิดเมนู พูดคุยหัวเราะเฮฮากันอย่างสนุกสนาน

“อ้าว พวกอุเมวากะคุงนี่นา” คุณทาคากิเลิกคิ้ว “มาได้ยังไงเนี่ย”

อ๋อ อุเมวากะหน้าตาแบบนี้เองเหรอ

ผมมองผู้ชายผมน้ำตาลที่เจาะหู หมอนั่นดูเหมือนพวกกุ๊ยแถมยังเอะอะเสียงดัง สาวเสิร์ฟที่เป็นลูกคุณหนูของซุยรันไม่มีใครกล้าไปรับออเดอร์ คุณทาคากิที่ทำงานอยู่ตรงเคาน์เตอร์เลยต้องเดินออกไปเอง ซึ่งคนพวกนั้นก็ทักทายพูดคุยตอบกลับมา ดูท่าทางจะรู้จักกันดีพอสมควร

คุณทาคากิเดินกลับมาแล้วส่งออเดอร์ให้บาริสต้าอีกคนรับหน้าที่ไปจัดการเรื่องเครื่องดื่มกับขนม ผมมีหน้าที่แค่ทำลาเต้อาร์ตเป็นกรณีพิเศษ ไม่เข้ามายุ่งกับออเดอร์ปกติ

“ตกใจหมดเลยครับ ไม่นึกว่าพวกอุเมวากะคุงจะมาเที่ยวงานของซุยรัน” คุณทาคากิเปิดตู้หยิบเอาพวกอุปกรณ์อย่างพวกจานชามออกมาวาง “คุณคิโชวอินเชิญมาจริงๆด้วย ใช้คูปองของ Pivoine แบบนี้ สนิทกันดีจังเลยน้า”

ใช้เวลาไม่นาน ออเดอร์ของโต๊ะนั้นก็เสร็จเรียบร้อย คุณทาคากิยกออกไปเสิร์ฟ ยืนพูดคุยกันอยู่อีกครู่หนึ่งก็กลับมาทำหน้าที่ลูกมือต่อ

จากการที่คุณทาคากิไปพูดคุยเมื่อครู่นี้ก็ได้ข้อมูลมาว่าพวกนั้นกำลังจะไปหาคุณคิโชวอินเพื่อไปดูงานฝีมือที่ชมรมของเธอ พอคนกลุ่มนี้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง ผมก็ถอดผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวอยู่ออก พาดไว้กับราวแขวนด้านหลัง เดินไปหากรรมการห้อง

“พอดีรู้สึกเมื่อยมือนิดหน่อย ขอพักสักครู่นะครับ” ซึ่งก็ได้รับคำอนุญาตแต่โดยดี

ถึงจะเคยได้ยินเรื่องของอุเมวากะอะไรนั่นมาจากคุณทาคากิมาก่อนหน้านี้แล้ว ก็ยังวางใจไม่ได้อยู่ดี คุณคิโชวอินอาจจะถูกหลอกอยู่ก็ได้

ในงานโรงเรียนไม่ให้ซื้อขายโดยใช้เงินสด ก็เลยต้องทำคูปองออกมาแทน Pivoine จะได้รับคูปองจำนวนมากอยู่แล้ว คุณคิโชวอินอาจจะถูกขู่โดยกลุ่มคนไม่น่าไว้วางใจพวกนั้นเพราะเห็นว่าเป็นคุณหนูของซุยรัน

ไปตรวจสอบหน่อยก็ดี ถ้าผิดปกติจะได้จัดการตั้งแต่เนิ่นๆ

ผมเดินไปยังห้องจัดงานของชมรมงานฝีมือ แถวนี้คนค่อนข้างบางตากว่าที่อื่น บรรยากาศที่เงียบๆเลยทำให้ได้ยินเสียงพูดคุยกันชัดเจน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ แล้วก็เสียงพูดของผู้หญิงดังขึ้น กับประโยคที่ทำให้ผมชะงัก

“นี่! ตอนพวกเราเหนื่อยๆก็แวะไปพักที่คาเฟ่ แล้วก็เจอบาริสต้าสุดหล่ออย่างกับเจ้าชายด้วยนะ เท่มากๆเลยล่ะ! นั่นใครน่ะ คุณคิโชวอินรู้จักรึเปล่า...”

รู้สึกว่าจะมีคนทำคาเฟ่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่ร้านกาแฟแบบห้องผม งั้นก็แปลว่ากำลังนินทาผมกันอยู่สินะ

“...น่าจะอยู่ปีเดียวกันนะ สาวๆห้อมล้อมเป็นฝูงเลย คุณคิโชวอินสนิทกับเขารึเปล่า”

ผมยืนแอบฟังคำตอบอยู่หน้าประตู ใจเต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ลุ้นว่าเธอจะพูดอะไรจนมือเย็นเฉียบ แทบจะยืดคอเข้าไปในห้องเพื่อฟังใกล้ๆ

“ก็แค่เคยเห็นหน้ากันน่ะค่ะ”

ผมแทบจะหมดแรงยืนอยู่ตรงนั้น

แค่เคยเห็นหน้างั้นเหรอ สิบปีที่ผ่านมา เหตุการณ์นั่นนี่ที่ทำด้วยกัน ผมก็เป็นได้แค่คนเคยเห็นหน้าสำหรับเธออย่างนั้นเหรอ สิ่งที่ผมทำไม่เคยมีค่ามีความหมายกับเธอแม้แต่นิดเดียวเลยเหรอ

อาการหัวเราะไม่ได้ ร่ำไห้ไม่ออกกำลังเกิดขึ้นกับผม รู้สึกมึนงงไปหมดเหมือนกับถูกอะไรทุบหัวเข้าให้อย่างจัง จุกอยู่ในอกจนรู้สึกขมปร่าแสบร้อนไปหมด

เสียงหัวเราะและพูดคุยยังคงดังต่อจากนั้น และคุณคิโชวอินก็หัวเราะด้วย ดูท่าทางจะไม่มีอะไรร้ายแรงให้ต้องเป็นห่วง

ผมหมุนตัวกลับหลัง เดินออกไปจากตรงนั้น กลัวว่าคุณคิโชวอินออกมา ผมจะเผลอแสดงสีหน้าน่าสมเพชออกไปให้เธอเห็น

ลงบันไดไปไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงพูดคุยที่ดังมาจากข้างบน เป็นเสียงของคุณคิโชวอินและเสียงของประธานนักเรียน ผมชะงักเท้า ลังเลอยู่เล็กน้อยว่าจะกลับไปดีหรือไม่

ประธานนักเรียนเกลียด Pivoine คุณคิโชวอินอาจจะถูกต่อว่าแรงๆก็ได้ที่พาคนพวกนั้นเข้ามา

ผมตัดสินใจยืนฟังสถานการณ์ เห็นท่าไม่ดีค่อยออกไปช่วยก็แล้วกัน

คุณคิโชวอินอธิบายกับประธานนักเรียนเรื่องกลุ่มคนพวกนั้น บอกว่าไม่ได้ถูกขู่เข็ญอะไร และเป็นเพื่อนที่โรงเรียนกวดวิชาของเธอเอง ได้ยินแล้วก็อดที่จะรู้สึกเจ็บไม่ได้

ผมน่ะ ขนาดความเป็นเพื่อนเธอยังไม่มีให้เลยนะ

ได้ฟังคำอธิบาย ดูเหมือนประธานนักเรียนจะเข้าใจได้ในที่สุด แล้วก็ไม่ได้ต่อว่าคุณคิโชวอินอะไรแรงๆแบบที่คิดไว้ เสียงที่ได้ยินก็ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ เธอกับประธานนักเรียนคงเดินไปจากตรงนั้นแล้ว ผมเห็นว่าคงไม่มีอะไรให้กังวลอีกก็เดินจากมา ปล่อยให้จัดการกันเองต่อ

ดีแล้วล่ะที่ไม่ได้ออกไป ปัญหาทุกอย่างเธอก็จัดการแก้ไขเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ผมช่วย

ผมไม่ได้มีค่ามีความหมายอะไรนักหรอก ทำอะไรให้ไปเธอก็คงจะรำคาญอยู่ดี

.
.
.

ทำลาเต้อีกไม่กี่แก้วก็หมดโควต้าบัตร ของอย่างอื่นก็ขายหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ ร้านปิดเร็วเกินกว่าที่คิด แถมเวลาเดินเที่ยวงานก็มีเหลือเฟือ ทุกคนก็เลยเดินออกไปเที่ยวกันแบบสบายอกสบายใจ ไร้ภาระกังวลเรื่องเปลี่ยนกะแบบวันแรก

ผมเดินเที่ยวงานกับมาซายะอย่างทุกครั้ง แต่ไม่ค่อยมีอารมณ์เอนจอยกับงานทั้งคู่ มาซายะเองก็คงอยากเดินกับคุณทาคามิจิมากกว่า บรรยากาศรอบตัวเราสองคนชักจะหดหู่อึมครึมเกินไปแล้ว

ตอนอยู่บ้าน ยูกิโนะบอกอยากเดินเที่ยวงานของฝั่งมัธยม ผมก็เลยไปรับน้องมาจากฝั่งประถม และคำแรกที่ยูกิโนะเอ่ยคือ

“อยากไปเที่ยวงานที่ห้องของคุณพี่เรย์กะจังเลยล่ะฮะ ท่านพี่พาไปหน่อยสิ”

ช่างชัดเจนถึงเจตนา เข้าเป้าตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อม

ก็คิดแล้วว่ายูกิโนะต้องขอให้พาไปหาคุณคิโชวอิน เจ้าเด็กนี่ทำหน้าระรื่นสุดๆ จนอดที่หมั่นไส้ไม่ได้

รู้รึเปล่าว่าคุณคิโชวอินทำอะไรไว้กับพี่ชายของนายบ้าง ผู้หญิงคนนี้น่ะใจร้ายมากเลยนะ

พอก้าวเข้าไปในห้อง ก็เห็นคุณคิโชวอินใส่ชุดกี่เพ้าดูต่างออกไปจากทุกวัน ถึงจะทำผมม้วนอย่างปกติ แต่ก็ใช่ว่าจะขัดตา ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ

เธอหันมาเห็นพวกผมตามเสียงกรี๊ดก็ทำหน้าเซ็งๆ แต่พอยูกิโนะโผล่หน้าออกไปก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง กุลีกุจอมาต้อนรับ

“สวัสดี คุณคิโชวอิน ยูกิโนะบอกอยากมาเลยพามาหาแน่ะ วันนี้เป็นโกวเนี้ยน้อยน่ารักเชียวนะ”

ผมเอ่ยชม แต่คุณคิโชวอินก็ทำหน้าเฉยๆไม่รับรู้แล้วหันไปยิ้มให้ยูกิโนะที่เอ่ยทัก

อืม คำชมก็ไร้ประโยชน์อีกแล้ว

เธอหันมาถามผมเรื่องทำไมไม่ไปดูแลห้องตัวเอง พอบอกว่าขายหมดแล้วก็ทำหน้าแปลกๆในแบบที่ตีความไม่ออก นี่อยากจะไล่กันขนาดนั้นเชียวเหรอ

มาซายะมองซ้ายมองขวาไปทั่วร้าน พูดเรื่องไม่ประดับตกแต่งลายมังกรจะเก็บไม่ครบซีรีย์นักษัตร คุณคิโชวอินทำหน้านิ่งแล้วตอบห้วนๆว่าไม่มีความทะเยอทะยานพรรค์นั้น ทำเอาหลุดขำออกมาแบบอดไม่ได้

คุณคิโชวอินมองค้อนใส่ผมหนึ่งทีก่อนจะหันไปหายูกิโนะ ไม่ยอมพูดด้วยอีกพักใหญ่ๆ

ชาที่สั่งมาเสิร์ฟถึงที่ แล้วก็มีขนมเปี๊ยะแถมมาให้ด้วยทั้งที่ไม่มีในเซ็ต ถ้าเป็นคนอื่นผมจะคิดว่าเป็นความพิเศษ แต่ถ้าเป็นคุณคิโชวอินที่ปฏิบัติกับผมและมาซายะเป็นพลเมืองชั้นสอง ผมเลยคิดว่ามันเป็นของที่เหลืออยู่เยอะเลยแถมมาด้วยเพื่อให้มันหมดๆไปมากกว่า

แต่เขาให้มาก็ต้องถือโอกาสน้อมรับน้ำใจนี้เอาไว้ ผมนั่งจิบชาทานแกล้มกับขนมเปี๊ยะ มองเธอคุยกับยูกิโนะเรื่องชาบุปผาคลี่ที่พอใส่ก้อนชากลมๆลงไปในน้ำร้อน ก็ค่อยๆคลี่คลายตัวออกมาเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานเต็มที่

มาซายะจิบชาอย่างเดียว เก็บขนมเปี๊ยะที่เสิร์ฟมาใส่กระเป๋า และบอกว่าไม่เอาขนมหวานแล้ว

ก็แหงสิ มานั่งทานคุกกี้ของคุณทาคามิจิจนเต็มคราบขนาดนั้น จะไม่อยากทานของหวานอีกก็ไม่แปลก

พวกผมนั่งกันอยู่จนถึงเวลาสิ้นสุดงานเทศกาลโรงเรียน ร้านของคุณคิโชวอินที่ได้ผมกับมาซายะช่วยดึงลูกค้ามาก็ดูจะขายดิบขายดี เธอเลยเดินออกมาส่งพวกผมที่หน้าห้อง มาซายะขอแยกออกไปร่วมงานเลี้ยงของห้องตัวเอง เหลือผมกับยูกิโนะที่ยังอยู่

ผมมองดูเธอคุยกับยูกิโนะ แม้จะไม่ค่อยได้พูดอะไร แต่ก็รู้สึกมีความสุข เป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจะขัดแย้งกันเองอย่างมาก เพราะเธอก็ทำร้ายจิตใจผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังไม่เข็ดหลาบ พาตัวเองเข้าไปใกล้อยู่เรื่อย

พออยู่ใกล้ๆคุณคิโชวอิน เรื่องหดหู่หรือความน้อยอกน้อยใจที่เคยเกิดขึ้น ก็เหมือนจะหายไปไหนก็ไม่รู้ แค่ฟังเธอพูดคุย มองเธอยิ้ม ยืนอยู่ใกล้ๆแล้วเธอไม่พยายามหนี ตอนนี้ก็นับว่าดีเกินพอแล้ว

“ชู”

เสียงที่คุ้นเคย ดังมาให้ได้ยินคล้ายกับมาจากที่ไกลแสนไกล

ผมหันไปตามเสียงเรียกนั่น คาดไม่ถึงว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่

“ยุยโกะ”

ผมก้าวเข้าไปหาเธอ ยิ้มให้เป็นการขัดตาทัพ ในหัวมีแต่คำถามและความสงสัยเต็มไปหมด

คาซึรางิดูจะหลบตาผมเมื่อสอบถามว่ายุยโกะมาที่นี่ได้อย่างไร และก็เป็นไปตามที่คิด

แค่ลาเต้อาร์ทคงไม่ใช่เหตุผลเดียวที่มาที่นี่แน่ คาซึรางิคงพูดอะไรเกี่ยวกับคุณคิโชวอินไว้มากพอ ถึงได้ตรงดิ่งมาที่นี่เลยเหมือนจะรู้ว่าผมจะไปอยู่ที่ไหน

จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องอีกแล้วนะ คาซึรางิ

ก่อนหน้านี้ ยูกิโนะเคยเล่าให้ฟังว่าคาซึรางิไปป้วนเปี้ยนแถวฝั่งประถมทั้งที่ไม่น่าจะมีความจำเป็นอะไร ขู่ตะคอกใส่คุณคิโชวอิน จนยูกิโนะต้องออกไปช่วยเหลือ ผมเองก็สงสัยในพฤติกรรม แต่เห็นว่ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เลยปล่อยไปก่อน

หันหลังไปก็เห็นคุณคิโชวอินจ้องมองมาทางนี้ตาไม่กระพริบ ยูกิโนะยืนอยู่ข้างๆจับมือเธอไว้แน่น ผมเรียกน้องกลับบ้าน รู้ว่ายุยโกะต้องตามมาด้วยแน่ ควรจะรีบพาไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่า

ผมและยูกิโนะกล่าวอำลาคุณคิโชวอิน ยุยโกะยิ้มให้เธอและคล้องแขนผมทันทีเหมือนต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ

ยูกิโนะนิ่งเงียบไปตลอดทางไม่พูดไม่จากับใครเลย

ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่เพราะความจุ้นจ้านของคาซึรางิแท้ๆ มันก็เลยพังพินาศไปหมด

ผมรู้สึกร้อนรน อยากอธิบายเพื่อไม่ให้เข้าใจผิด แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน เพื่อนก็ไม่ใช่ด้วยซ้ำ เป็นได้แค่คนเคยเห็นหน้าก็เท่านั้น

เธออาจจะไม่อยากรู้ก็ได้ เรื่องของผม คุณคิโชวอินไม่เคยสนใจอยู่แล้ว

ถ้าร้อนตัวไปอธิบายให้ฟัง เธอก็อาจจะตอบกลับมาแค่ “อ๋อ เหรอคะ” พยักหน้าเป็นเชิงทราบแล้ว แล้วก็ปัดเรื่องนี้ตกไปอย่างที่ผ่านมาก็เป็นได้

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังอยากบอกอยู่ดี

.
.
.

หลังวันงานโรงเรียน ผมเข้าไปที่ห้องสโมสร คุณคิโชวอินนั่งทานเค้กโรลชาเขียวอยู่ในที่ประจำของตัวเองอยู่ ท่าทางนิ่งๆไม่ยินดียินร้ายอะไรทำให้รู้สึกใจแป้วเล็กน้อย

ข่าวของผมเรื่องยุยโกะกระจายไปทั่วโรงเรียนแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้หรอก

ผมเข้าไปชวนเธอคุยด้วยเรื่องยูกิโนะก่อน เป็นการโยนหินถามทาง แล้วเริ่มพูดเรื่องยูกิโนะฝึกทำลาเต้อาร์ทหลังงานโรงเรียน คุณคิโชวอินอมยิ้มนิดๆ แล้วก็ทำเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้

“จะว่าไป คาซึรางิคุงของชั้นม.ต้นก็มาเที่ยวในงานเทศกาลด้วยนี่คะ มากับผู้หญิงน่ะค่ะ”

“อ้อ…”

ตอนอยู่ที่บ้าน ผมนึกซ้อมคำพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้เยอะแยะว่าจะเริ่มต้นเอ่ยอย่างไรดี แต่เธอเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเองเช่นนี้แล้วอดที่จะแปลกใจไม่ได้ นึกว่าจะคุยแต่เรื่องยูกิโนะเสียอีก

“รู้สึกว่าเรื่องผมกับยุยโกะจะเป็นข่าวลือไปนะ”

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะคะ”

“แล้วคุณคิโชวอินสนใจด้วยเหรอ”

ผมจ้องเธอ หัวใจในอกเต้นโครมครามเหมือนตอนที่คาดหวังคำตอบที่ห้องชมรมงานฝีมือ

“เปล่านะคะ ฉันก็ไม่ได้อะไร”

คุณคิโชวอินดูจะหลบตาผมเล็กน้อย ทำท่าแบบนี้แปลว่าอยากรู้สุดๆไปเลยแหงๆ จะนับว่าเป็นปฏิกริยาที่ดีได้รึเปล่าล่ะนั่น อย่างน้อยเธอก็สนใจเรื่องผมบ้างแล้ว แม้จะเป็นในทำนองข่าวซุบซิบก็เถอะ

ผมอธิบายว่ายุยโกะเป็นญาติ คุณคิโชวอินก็พยักหน้ารับรู้แล้วทำท่าจะไม่สนใจ ถ้าไม่อธิบายเพิ่มเธอคง “งั้นเหรอคะ” แล้วก็เลิกสนใจเรื่องนี้แน่ๆ

“ดูเหมือนจะมีคนพูดว่ายุยโกะเป็นแฟนผมอยู่นะ”

“นั่นสินะคะ ฉันเองก็ได้ยินมาแบบนั้น”

“ยุยโกะไม่ใช่แฟนผมนะ”

คุณคิโชวอินทำตาโตอย่างตกใจที่ได้ยินแบบนั้น ผมลอบสังเกตปฏิกริยาทุกอย่าง แม้ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ผมรู้สึกว่ามันมีบางอย่างแตกต่างออกไปจากเดิม

เธอฟ้องว่าคาซึรางิมาพูดอะไรบ้างในงานวันนั้น ที่หมอนั่นยืนโอ้เอ้รอให้ผมเดินไปก่อนก็เพื่อจะพูดกับคุณคิโชวอินด้วยเรื่องไร้สาระนี่สินะ

คาซึรางิหลงยุยโกะหัวปักหัวปำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทำตัวปกป้องพิทักษ์เหมือนองครักษ์ดูแลเจ้าหญิง ทั้งที่ตัวเองก็เอาตัวไม่รอดแท้ๆ

พอพูดเรื่องนี้ไป คุณคิโชวอินก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย คงดูออกสินะว่าหมอนี่หลงรักยุยโกะอยู่ แล้วผมที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ ทำไมคุณถึงดูไม่ออกกันนะ

“แต่ไม่ใช่แฟนหรอกนะ”

“ค่ะ”

คุณคิโชวอินพยักหน้า ตั้งอกตั้งใจฟัง ทำท่าเหมือนกำลังลุ้นอะไรบางอย่าง แกล้งซักหน่อยจะดีมั้ยนะ

ดีสิ

เสียงในใจผมพยักหน้าให้อย่างชั่วร้ายในทันที ถือว่าเป็นการเอาคืนจาก “คนเคยเห็นหน้า” ก็แล้วกัน

“เป็นคู่หมั้นต่างหาก”

“ค๊าาาาาาาา!?”

ปฏิกริยาที่ได้ออกจะเกินคาดไปมากโข ไม่สิ ไม่ได้คิดไว้เลยต่างหากว่าจะออกมาเป็นแบบนี้

คุณคิโชวอินมักจะรักษากริยามารยาทของคุณหนูอยู่เสมอ แม้จะมีใครทำให้ตกใจก็จะสะดุ้งแค่นิดๆแล้วก็เอารอยยิ้มมากลบเกลื่อน แต่ตอนนี้กลับตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง และส่งเสียงแหลมๆแปลกๆออกมา

ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ

ผมขำพรืดออกมาแบบไม่คิดจะเก็บอาการ

“ค๊าาาาาา!? งั้นเหรอ คุณคิโชวอิน เมื่อกี้ทำหน้าได้สุดๆไปเลยนะ แอบเชื่อไปแล้วล่ะสิ”

“ห๊ะ” คุณคิโชวอินชะงักทันควันเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอก สีหน้าดูสับสน

แม้จะสนุกแค่ไหน แต่การล้อเล่นก็ไม่ควรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ผมเข้าเรื่องที่ต้องการอธิบายทันทีไม่มีอ้อมค้อม

“พูดให้ถูกคือ ว่าที่คู่หมั้นน่ะ”

คุณคิโชวอินนั่งฟังผมพูดเรื่องนี้ พอบอกว่า เป็นเรื่องที่พวกผู้ใหญ่คุยกันไว้นานแล้ว แต่ยังไม่ได้ตกลงกันเป็นทางการก็ทำหน้าเลื่อนลอยแปลกๆ

คิดอะไรอยู่ในใจกันแน่นะ
.
.
.

ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียว จมดิ่งลงไปในความคิดของตัวเอง แต่ไม่รู้สึกหมองหม่นแบบเมื่อวันก่อนๆ

ก่อนพูดกับเธอ ผมนึกเดิมพันอยู่ในใจว่าเธอจะสนใจผมบ้างหรือไม่ ถ้าหากไม่ ผมก็คงจะคิดเรื่องตัดใจอย่างจริงๆจังๆ ไม่ปล่อยให้เป็นความคิดชั่ววูบแบบที่แล้วมาอีกต่อไป

จากเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา เห็นได้ว่าเธอไม่ยินดียินร้ายผมเลยแม้แต่นิดเดียว ทำอะไรให้ไปก็ไม่เคยเห็นค่า ไม่เคยมีความหมาย จะพูดหรือบอกอะไรก็เอาแต่หนี คิดว่าครั้งนี้คงไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ความหวังที่เคยมีก็ดูริบหรี่แทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า จนแทบหมดหวัง

แต่มันผิดคาดไปหมด

ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ปฏิกริยาของเธอเมื่อครู่ ต่างไปจากตอนที่ฟังเรื่องของยูริเอะกับมาซายะ

เรื่องของมาซายะ เธอดูอยากรู้อยากเห็น แต่พอจะเล่าให้ฟังก็ไม่ยอมฟัง หนีไปซะดื้อๆ น้อยครั้งที่จะยอมอยู่ฟัง

พอเรื่องของผม เหมือนจะเห็นแววตาประหลาดบางอย่างที่ผมอยากเรียกว่าความคาดหวัง และเมื่อพูดว่าเป็นคู่หมั้น เธอดูตกใจเอามากๆจนแสดงกริยานั้นออกมา

สำหรับผม แค่ “ค๊าาา!?” เมื่อครู่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ถ้าอยู่ในวงสังคมชั้นสูง เรื่องคู่หมั้นไม่ใช่เรื่องที่แปลกหรือน่าตกใจอะไรเลยสักนิด การแต่งงานไม่ใช่แค่เรื่องของความรักแต่เป็นเรื่องของความเหมาะสม ตระกูลของแต่ละฝ่ายจะให้ผลประโยชน์แก่กันได้มากน้อยแค่ไหน ความรักเป็นเรื่องรองลงไป หรือไม่จำเป็นเลย

นึกว่าคุณคิโชวอินจะแค่ “เอ๋ อย่างนั้นเหรอคะ” แล้วก็นั่งจิบชาต่อไป ไม่ยินดียินร้าย

เมื่อได้ยิน หัวใจในอกก็สั่นระรัวแทบควบคุมไม่ไหว ความรู้สึกยินดีไหลอาบไปทั่วร่าง เป็นเหมือนหยดน้ำรินรดในหัวใจที่แห้งผาก ชุบชีวิตให้กลับมาอีกหน

ก็ไม่ได้จะเย็นชา ไม่สนใจ หรือไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับผมไปซะหมดนี่นะ พอจะคิดได้รึเปล่านะว่ายังมีโอกาสอยู่

ยังไม่หมดหวังใช่มั้ยครับ คุณคิโชวอิน

-----------------------

ตอนนี้เขียนยากมาก พยายามเลี่ยงไม่เขียนถึงยุยโกะเพราะยังไม่รู้ว่าเอ็นโจคิดอะไรยังไง ก็เลยเว้นไว้ก่อนนะจ๊ะ

โอยย ชูสุเกะคุง เอาแค่คำว่า [ค๊าาา!?] ก็พอใจแล้วเนอะ ชูสุเกะเนอะ ,7,

>>586-589 จอมมารดูเหมือนจะมีหวังนิด ๆ แล้วนะเนี่ย แต่ก็ยังริบหรี่เหมือนเดิม ชอบใครไม่ชอบดันมาชอบเรย์กะ มืออาชีพด้านหักธง

>>586-589 จอมมารมักน้อย โดนเขาทำร้ายจิตใจตั้งแต้ลาเต้ยัน"ก็แค่คนรู้จัก"
แค่ได้ "ค๊าา!" ก็พอใจแล้วซินะ โถวววววว

>>586 อ่านตอนต้นกุปวดใจแทน เรย์กะจะปิดใจไปถึงไหน ยิ่งแสดงออกว่าปิดมากแสดงว่าต้องรู้สึกซัมติงแล้วสินะะะ ตอนท้ายกุแทบอยากปรบมือแสดงความยินดีดังๆ เอ็นโจอย่าเพิ่งยอมแพ้ หินโดนน้ำหยดทุกวันก็สึกได้ สู้เขาาาา

โม่งฟิคมึงแต่งได้สุดยอดมาก เอาใจกุไปเลย ขอบคุณสากนะมึง

>>593 *สาก-มาก

>>586-589 เรื่องความรักของคาซึรางิกับของเอ็นโจกุไม่รู้เลยจะสงสารใครดี ฟิคนี้ดีงาม

>>595 กูหมั่นไส้คาซึรางิ เพราะงั้นกูจะบอกว่า กูสงสารท่านเอ็นโจ ส่วนคาซึรางิกูสมน้ำหน้า ว้าย รักเขาข้างเดียว

>>586-589 อ่านฟิคมึงแล้วเหมือนนั่งฟังเอ็นโจมาเล่าความรู้สึกในใจ กูละอยากชวนเอ็นโจนั่งก๊งลาเต้ สมาคนคนแอบรัก ฮือ TT

>>589 ท่านจอมมาร โดนแฮททริคตั้งแต่ลาเต้กระต่าย คนเคยเห็นหน้า ไปยัน "ชู" จิตใจเหี่ยวเฉาเหมือนดอกไม้ขาดน้ำ แต่พอค๊าาาาาา คำเดียว เหมือนได้ฝนทองรินรดหัวใจเลยสินะ อะไรที่คิดว่าหมดหวังก็เหมือนมีแสงมานำทางอีกหน ยินดีด้วยท่านจอมมาร //ซับน้ำตา

ที่ปีนี้กล้ามาขอ กล้ามาถามถึงช็อกโกแลต นอกจากน้องจะผลักดันแล้วยังมี "ค๊าาา" กับท่าทีตอนเขินอายที่ชมว่าน่ารักเหมือนกระต่าย และ "ไม่ได้ฝืนนะ" ในงานวันเกิดยูกิโนะด้วยรึเปล่า พลังใจมารัวๆเลยสินะ เอ็นดูเหลือเกินทูนหัวของบ่าว ถถถถถถถถถถถ

>>586-589 ฮือ เอ็นดูเอ็นโจ แค่ค๊าาานิดเดียวก็มีกำลังใจล้นเหลือแล้วสินะ เอ้า เร่งทำคะแนนเข้าพ่อหนุ่ม

พูดถึงแปลไทยแล้วเรย์กะนี่ไม่มีการรุกคืบนารุคุงเลยจริงๆ ไม่ทำอะไรสักอย่าง แบบนี้ยังจะหวังฤดูใบไม้ผลิอีกเรอะ ไอ้การเอาแต่เพ้อแต่ไม่กล้าทักเขาเนี่ย โผล่มานารุคุงมีแฟนแน่ๆ55555555555

แค่ ค๊าาาาา ก็ฟินแล้ว มักน้อยอะไรอย่างนี้ โถ พ่อคุณ พ่อหนุ่ม ตอนแรกและตอนกลางเหี่ยวมาทั้งตอน ช่วงท้ายมีเพลงรักดังขึ้นในใจเลยใช่มั้ย ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทางงงงงงงง กูอ่านแล้วได้ยินทำนองเพลงนี้ลอยมาเลยว่ะ

>>586-589 แค่ "ค๊าาาาาา" นิดเดียวก็มีกำลังใจและฟินขนาดนี้ ถ้าได้รู้ว่านางเหม่อมองตาม หมดอาลัยตายอยาก ไม่ลอยได้เลยหรอม 55555555
ตอนนี้นั่งฟังเพลงชั่วโมงต้องมนต์ ทั้งเพลงแม่งโครตเข้ากับเอ็นโจเลย ตอนไปร้านเขาก็มองแต่เขาเหมือนอยู่ในชั่วโมงต้องมนต์เลยใช่มั้ย ใครอ่านฟิคนี้กูแนะนำให้เปิดเพลงนี้คลอไปด้วย โครตเหมาะ

ต่อจาก >>303-305 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
อ่านอฟช. กับฟิคเอ็นโจ side story แล้วรู้สึกเอ็นดูเอ็นโจชะมัดเลย รู้สึกผิดขึ้นมาที่เขียนฟิคคาบุรากิ ถูกมอมเมากาว วันนี้เลยเขียนฝั่งเรย์กะคิมิแล้วกันนะคะ 5555 ไม่รู้ว่าทำให้ดีขึ้นหรือทำร้ายกันแน่ 555
..............…….....

(มุมมองเรย์กะโลก KimiDolce)

((((--เรย์กะในโลกคิมิเขียนถึงเรย์กะในโลกปัจจุบัน--))))

(อีกวันที่ไร้ประโยชน์)

ฉันลองทำอะไรแปลกๆมากมายที่คิดว่าจะช่วยทำให้กลับโลกเดิมได้ สุดท้ายก็ยังอยู่โลกเดิมอยู่ดี

ก่อนหน้านั้นฉันฝันเห็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเธอเท่านั้น แต่ช่วงนี้ฉันฝันถึงเอ็นโจอีกโลกบ่อยๆ คงไม่น่าเป็นเพราะพิธีกรรมที่ทำให้ฝันในสิ่งที่อยากเห็นอะไรนั่นมั้ง ไม่มีเหตุผลที่ฉันอยากเห็นเอ็นโจหรอกนะ!

ไม่รู้หมอนั่นจะมาหลอกหลอนในฝันทำไม! ไปไหนก็ไป ไป๊! ขนาดในฝันทำหน้าเศร้าๆ เป็นคนเก็บกดไปได้ อย่าทำตัวอ่อนแอแบบเอ็นโจในโลกนี้สิ!!!

ถึงอย่างนั้นฉันก็ฝันเห็นเธอโดนผู้ชายมาจีบและท่านคาบุรากิโลกของเธอสารภาพรักหลายครั้งต่อหลายครั้ง รู้สึกโหวงเหวงแปลกๆยังไงไม่รู้ ซึ่งไม่น่าเกี่ยวกับเอ็นโจที่แอบยืนเศร้าอยู่ข้างๆหรอกนะ! หมอนั่นกลายเป็นคนหดหู่จิตตกไปแล้ว ให้ตายเถอะ! ถ้าไม่พอใจก็เข้าไปด่าสิ ไปต่อว่า หัดสู้ซะบ้าง ได้ยินไหม!!!

ท่านคาบุรากิเองก็ฝันเห็นเหตุการณ์ของอีกโลกเหมือนกัน เขามักทำหน้าครุ่นคิดเคร่งขรึมในสโมสรเป็นประจำ นี่ๆ ดอปเปอร์แกงเกอร์ของเราโลกนู้นแทบจะเป็นคู่สามีภรรยากันแล้วนะ นายว่าไง

เขาพูดถึงทาคามิจิโลกนู้นอย่างกังวลนิดหน่อย แต่ไม่ยอมพูดถึงเอ็นโจเลยสักนิด อะไรน่ะ นั่นเพื่อนสนิทนายนะ เมินกันงี้เลยหรอ

พอเห็นฉันถาม เขาก็ยิ้มๆแล้วบอกว่าพอทะลุมิติมาก็สนใจคนรักมากกว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง และถามฉันย้ำว่าอยากรู้เรื่องเอ็นโจโลกนั้นงั้นหรอ จะบ้าหรอคะ! ฉันไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย!!! แล้วถึงฉันสนใจเอ็นโจ มันเป็นเรื่องปกติมากๆไม่ใช่หรือไง!!! นั่นเป็นศัตรูคนเดียวของฉันนะ อยากรู้ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานให้สะใจหรือยังเท่านั้นเอง

ท่านคาบุรากิบอกว่าไปขุดกรุหนังสือเก่าจากพ่อที่สะสมหนังสือมา เจอพิธีกรรมที่น่าจะช่วยได้ เห็นบอกว่ามีคนเคยทำสำเร็จมาแล้วด้วย คือพ่อเขาเอง หะ?! นายเมาปลวกในหนังสือมาหรอ

เมื่อคุยๆกับทาคามิจิคนนั้นก็ตกลงว่าจะทำพิธีกรรมวันพรุ่งนี้ ฉันเผลอกอดท่านพี่ตอนเขาเข้าบ้าน ไม่ใช่เพราะฉันคงคิดถึงเขาถ้าไม่ได้เจอกันอีกอะไรงั้นหรอกนะคะ! แล้วก็ที่ฉันทำผ้าพันคอให้ทุกคนในบ้าน ไม่ได้คิดจะให้พวกเขาเก็บเป็นที่ระลึกหรืออะไรซะหน่อย! ใครจะไปคิดถึงคนอ่อนแอน่าเบื่อแบบนี้...

(สักวันหนึ่ง)

ท่านคาบุรากิจัดให้คนมาเขียนอักขระ และวางหินหายากแปลกๆ พร้อมเตรียมจุดเทียน ทำไมคนของเขาไม่ตกใจที่ท่านคาบุรากิสั่งอะไรอย่างนี้เลยน่ะ... ท่านคาบุรากิโลกของเธอทำอะไรแบบนี้บ่อยๆจนทุกคนชินกับความแปลกไปแล้วหรอ

ทุกคนออกไปจนหมด เหลือฉัน ท่านคาบุรากิ และทาคามิจิ

ทาคามิจิเคยเดินทางไประหว่างสองโลกมาก่อน เลยมาช่วยเร่งปฏิกิริยาอะไรสักอย่างเกี่ยวกับทฤษฎีเชื่อมโยงระหว่างมิติ... หยุดอธิบายฉันแล้วทำๆไปเถอะ... ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้

พิธีกรรมมีส่วนที่สำคัญที่สุดคือการนึกถึงสิ่งที่จะดึงเราไปที่โลกนู้นให้มากที่สุด ทำไมแวบแรกฉันคิดถึงเอ็นโจขึ้นมาน่ะ! สงสัยเมื่อกี้ฟังคำอธิบายแล้วมึนไปหน่อย เลยไปนึกถึงคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดไปได้

ทาคามิจิพยายามปลอบๆให้กำลังใจ ฉันไม่ได้กลัวซะหน่อย ไม่ได้คาดหวังอะไรเป็นพิเศษด้วย แค่ทำไปงั้นๆเท่านั้นเองนะ!

ท่านคาบุรากิแนะนำอย่างจริงจังให้ฉันนึกถึงเอ็นโจขณะทำพิธีกรรม จะบ้าหรอ! บอกแล้วไงว่าหมอนั่นไม่ใช่สาเหตุที่ฉันอยากกลับไปโลกเดิมซะหน่อย!!! ให้ตายเถอะ เพราะงั้นแท้ๆ ฉันเลยลบภาพเอ็นโจออกไปจากหัวไม่ได้เลย

ทันทีที่ฉันหลับตาก็รู้สึกวูบแรงๆ ก่อนจะเห็นภาพเอ็นโจกล้ำกลืนฝืนทน แต่ก็มาเกลี้ยกล่อมการทะเลาะระหว่างเธอกับท่านคาบุรากิจากโลกเธอ สายตาที่เคยน่ากลัวราวกับจอมมารกลายเป็นแววตาที่เจ็บปวดแต่พร้อมเสียสละ คำพูดที่เคยด่าฉันอย่างเจ็บแสบเสมอเปลี่ยนเป็นคำพูดที่อ่อนโยนแฝงความเป็นห่วงแม้จะต้องทนเจ็บเอง

ฉันเห็นภาพนั้นแล้วก็พูดอย่างหงุดหงิด “อย่ามาทำตัวอ่อนแอนะเอ็นโจ!” แล้วเข้าไปต่อยเต็มแรง

หะ?! ทะ...ทำไมมัดที่ต่อยไปไม่ทะลุเหมือนทุกทีล่ะ!?!

ฉันมองอีกฝ่ายที่กำลังจุกกับการต่อย แล้วก็ขยับมือมองตัวเอง

ฉันกลับมาโลกเดิมแล้วงั้นหรอ?!

ฉันไม่ได้ยิ้มหรอกนะ ไม่ได้ดีใจที่ได้เจอเอ็นโจด้วย! ทำไมกล้ามเนื้อหน้ามันบังคับทำให้ลักษณะปากคล้ายรอยยิ้มแบบนี้ล่ะ

“คุณคิโชวอิน” เอ็นโจเรียกชื่อฉันอย่างอึ้งๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ฉันเพิ่งต่อยนายมานะ! ทำไมไม่ด่าฉันล่ะ!!! ทำไมไม่ต่อว่าด้วยคำพูดเจ็บแสบแบบที่เคยทำหะ!!!

แต่ก่อนที่ฉันจะหาคำพูดตอบโต้ทำร้ายจิตใจใส่เขา โลกทั้งใบก็วูบหายไปอีกครั้ง ไม่นานภาพตรงหน้าก็กลายเป็นเทียนและหินรูปร่างแปลกๆซึ่งจัดล้อมรอบฉันไว้เป็นวงกลม ฉันทะลุมิติกลับมาโลกนี้อีกแล้วงั้นหรอ...

ทาคามิจิเห็นฉันก็พยายามปลอบ ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ! แสงจากเทียนมันร้อนเกินไปจนแสบตาต่างหากล่ะ...

เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอเอ็นโจจากโลกเดิมจริงๆใช่ไหมนะ...

(วันที่ฝนตก แต่นกยังขี้ใส่...)

พิธีกรรมทำได้แค่ครั้งเดียว ไม่รู้ทำไม... แต่ถึงฉันจะทำสำเร็จ ก็ยังกลับโลกนั้นแบบถาวรไม่ได้อยู่ดี

วันนี้ฝนตกแท้ๆ แต่ก็เกิดโศกนาฏกรรมต่อเสื้อคลุมที่ฉันใส่...นกพวกนี้ถึงขั้นลุยฝนมาปล่อยระเบิดใส่ฉันถึงในอาคารเลยงั้นหรอ ทำไมกันล่ะ มันทั้งเปียกทั้ง... ฮืออออออออ

แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่โดนผม ไม่งั้นฉันคงต้องตัดผมล่ะมั้ง และถ้าตัดทุกครั้งที่โดนการโจมตีจากนก วันหนึ่งต้องไม่เหลือผมอีกแล้วแน่ๆ... ฉันต้องหัวล้านงั้นหรอ... อาจจะใส่วิกกลบเกลื่อนได้มั้ง แต่ถ้าลมพัดแรงแล้ววิกปลิวนี่ไม่ตลกเลยนะ! เมื่อเดือนก่อนฉันยังช็อกไม่หายกับขนคิ้วที่หายไปอยู่เลย...

ตอนกลับบ้าน ฉันเห็นท่านคาบุรากิเดินอยู่กับเอ็นโจ แล้วกะจะไปกระแซท่านคาบุรากิซะหน่อย แต่อยู่ๆท่านคาบุรากิก็ชะงักไป แล้วพุ่งตรงไปที่ถนนทั้งๆที่รถยังวิ่งไม่หยุด

ฉันที่ยืนอยู่ตรงทางผ่านพอดีก็กระโดดเข้ารั้งตัวไว้ คิดจะทำอะไรบ้าอะไรน่ะ!

ท่านคาบุรากิหันมาเห็นฉันก็ชะงักอีกรอบ ก่อนจะบอกให้ฉันปล่อย เพื่อที่เขากระโจนใส่รถ นายพูดบ้าอะไรออกมานั่นน่ะ!!!

เขาพยายามดิ้นออกจากฉัน แต่เหมือนไม่อยากทำร้ายฉันนัก ไม่นานเอ็นโจก็วิ่งใกล้เข้ามาแล้ว เขาก็บอกฉันว่า “คนที่ฉันรักอยู่อีกโลกหนึ่ง เพราะงั้นปล่อยฉันไปเถอะ”

ฉันชะงักกับคำพูดของเขาไปเสี้ยววินาที แต่ก็เพียงพอให้เขาดิ้นหลุด พุ่งไปกลางถนน และถูกรถชน...

ท่านคาบุรากิถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล ฉันไปเยี่ยมเขาในเวลาต่อมา ถึงเขาจะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ฉันก็รู้สึกผิดนิดหน่อย เขาอาจจะเครียดกับการทะลุมิติมาโลกอื่นจนเป็นบ้าไปแล้วก็ได้... ฉันไม่ควรปล่อยเขาไปในตอนนั้นเลย

ทำไมประโยคที่ว่า “คนที่ฉันรักอยู่อีกโลกหนึ่ง” ของเขาถึงวนเวียนอยู่ในหัวแบบนี้ ทำไมฉันถึงคิดถึงแต่เอ็นโจโลกเก่ากันนะ...

(ขี้เกียจคิดชื่อวันแล้วล่ะ)

ท่านคาบุรากิฟื้นขึ้นมา และเล่าให้ฟังว่าไปโลกนั้นเจอเธอมาแล้ว ก่อนที่อยู่ๆจะกลับมา ฉันก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง

แสดงว่าการถูกรถชนก็อาจทำให้สามารถทะลุมิติได้สินะ...

ท่านคาบุรากิเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดก็ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันมาฉันและบอกว่า “ไปให้รถชนกันเถอะ!” ห๊าาาาาาาาาา?! เดี๋ยวก่อนนะคะ อย่าเพิ่งทำอะไรที่พลาดแล้วถึงตายอย่างนั้นสิคะ!!! มาทำหน้าจริงจังด้วยท่าทางเชื่อมั่นแบบนั้นไม่ได้ช่วยให้ฉันกล้าลองหรอกนะ!

เมื่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาก็ยังมาชวนฉันไปทำอะไรอย่างนั้นอยู่ดี พอฉันไม่ยอมทำตาม ท่านคาบุรากิก็ตัดสินใจจะลองก่อน แล้ววิ่งออกไปที่ถนน ฉันกับทาคามิจิวิ่งตามอย่างแตกตื่น ฉันรีบหยิบมือถือมาเตรียมไว้เผื่อต้องโทรหาโรงพยาบาลเรียกรถฉุกเฉิน

แต่รถเมื่อเห็นท่านคาบุรากิวิ่งมาก็เบรกหยุดได้ทัน เขาทำหน้าไม่พอใจเดินกลับมา ทำคนขับรถเขาเดือดร้อนแล้วยังจะปล่อยรังสีหงุดหงิดของจักรพรรดิใส่อีกหรอ...

หลังจากนั้นมาท่านคาบุรากิก็แอบซุ่มอยู่ตามถนน และวิ่งออกไปตอนที่เห็นรถวิ่งเร็ว สุดท้ายครอบครัวคาบุรากิก็พาเขาไปหาจิตแพทย์ คาดเดาไปว่าเขาอกหักอีกครั้ง ทำใจไม่ได้และคิดจะฆ่าตัวตาย... แต่ว่าหลังจากท่านคาบุรากิทำแบบนั้น ดูเหมือนรถบนถนนจะขับขี่ปลอดภัยกันมากขึ้น ไม่เร่งความเร็วเหมือนที่ผ่านมา เป็นวิธีการจัดการปัญหาการจราจรที่ดีอย่างคาดไม่ถึงเลยนะ...

ฉันถูกทั้งครอบครัวและคนรอบข้างลากตัวไปหาท่านคาบุรากิ คิดว่าฉันจะปลอบอะไรเขาได้ ฉันควรทำไงงั้นหรอคะ อ้อนๆใส่เขาทั้งๆที่เอ็นโจไม่เห็นมันไม่มีประโยชน์เท่าไหร่...ไม่สิ! สงสัยฉันตกใจจนเขียนผิดๆถูกๆ ฉันหมายถึงจะทำอะไรแบบนั้นตอนนี้ก็ดูไม่เหมาะสมล่ะนะ

ท่านคาบุรากิทำหน้านิ่งเคร่งขรึมขณะที่มองฉันมาหา แล้วเขาก็ถามฉันว่าอยากกลับโลกเก่าไหม ฉันเลยถามกลับไปว่าเขาล่ะคิดยังไง

เขาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเป็นครั้งแรกว่าเธอร้องไห้จนหลับไปตอนที่พูดถึงว่าดอปเปอร์แกงเกอร์ของเขาช่วยเธอเอาไว้ และคนที่ฟื้นมาไม่ใช่คนเดิม เขาบอกว่าเมื่อมาคิดอย่างจริงจังอีกที บางทีควรจะปล่อยให้พวกเธอสองคนอยู่โลกเดิมด้วยกัน

ท่านคาบุรากิเองก็เศร้าซึมเหมือนกันตอนที่แรงปรารถนาที่อยากเจอทาคามิจิดูไม่มากพอที่จะข้ามมิติไปได้ ไม่เหมือนฉันที่รักเอ็นโจมากพอที่จะทำอย่างนั้นได้ เดี๋ยวค่ะ!!! เดี๋ยวๆๆๆๆๆ พูดอะไรน่ะ! ฉันไม่ได้รักหมอนั่นซะหน่อยนะ! ต้องเป็นความแค้นแบบศัตรูแน่ๆเลยค่ะที่ทำให้ข้ามมิติไปต่อยหมอนั่นได้! อย่าคิดไปเองมั่วๆสิ!!!

ถ้าอยากให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ก็พาเขากลับมาทั้งคู่สิ! แค่สลับโลกให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไงกัน!!! ฉันไม่ยอมอยู่โลกนี้ แล้วฝันเห็นเอ็นโจทำหน้าเศร้าจนน่าสมเพชแบบนั้นหรอกนะ! แล้วตอนที่ฉันนึกถึงเอ็นโจฉันไม่ได้ทำสีหน้าหดหู่อย่างที่ท่านคาบุรากิบอกหรอกนะ นั่นมันสีหน้าแห่งความสะใจต่างหาก!!!

ถ้าเธอกลับมาแล้วได้อ่านบันทึกนี้ อย่าเข้าใจผิดเด็ดขาดนะว่าฉันชอบเอ็นโจ! แล้วก็ห้ามเชื่อคำพูดของทาคามิจิด้วยนะ!

ฉันจะกลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!

แต่ที่ฉันพูดอย่างนั้นไม่ได้หมายความว่าฉันจะกระโดดให้รถชนกับนายซะหน่อยคาบุรากิ๊!!!

-------------- (จบตอน 42) -------------
ป.ล. อธิบายเพิ่มเติม คาบุรากิถูกรถชนกลับมาโลกเดิม พอรู้ตัวก็กระโดดไปให้รถชนอีกรอบเพื่อกลับไปหาเรย์กะ ที่เรย์กะเห็นตอนฟื้นขึ้นมาครั้งแรกเป็นคาบุรากิจากโลกคิมิจริงๆ ไม่ได้เป็นความฝันนะคะ 555 แต่คาบุรากิไม่รู้ว่าเรย์กะตื่นมารอบหนึ่งแล้ว
ป.ล.2 เราอาจจะเขียนแปลกๆนะตอนนี้ ฮืออออ ต้องเป็นเพราะงานที่ยังไม่ได้ทำหลอกหลอนเราอยู่แน่ๆ...

โม่งทะลุมิติมาแล้ววววว อ๊าสยยยยยยยย ซึนเดเระจังเลยค่ะที่รัก!

คาบุรากิแม่งบ้าบอทุกร่างจริงๆ555555555555

>>601-603 กรี้ดดดดดดด ฟินตัวแตก เรย์กะคิมิยังซึนตลอด ในขณะที่คนรอบข้างรู้หมดแล้ว 5555 ทุกการกระทำนึกถึงเอ็นโจตลอดอ่ะ น่ารักกกกกก ตอนเรย์กะคิมิกลับโลกเดิมแล้วเจอเอ็นโจคิมินี่อ่านแล้วสะเทือนใจ เจอกัน ก่อนจะจากกันอีกครั้ง...
ว่าแต่มาซายะคิมิดอลนี่อ่านแล้วฮามากอ่ะ อะไรคือไปทำหน้าไปพอใจใส่เพราะรถเบรกทัน ทั้งขำทั้งเอ็นดู แถมไปๆมาๆดูสนิทตบมุกกับเรย์กะคิมิสนุกสนานมาก 5555 แอบเชียร์เล็กน้อยได้ไหม นี่ขนาดโม่งฟิคเขียนเรือเอ็นโจให้ ยังเผลอไปเชียร์เรือมาซายะเลย เรายังเป็นเรือเอ็นโจนะ ยังเรือเอ็นโจจริง
ป.ล. ถึงเราเรือเอ็นโจก็เถอะ แต่ไม่ต้องรู้สึกผิดการเขียนเรือมาซายะหรอกกกก เนื้อเรื่องหลักเรื่องนี้เราเชียร์มาซายะสุดใจ แม้อาจจะไปเชียร์วาคาบะเป็นครั้งคราวก็เถอะ

แอบซึ้งตรงที่คาบุกลับโลกเดิมได้แล้ว แต่ก็ยังกระโดดโดนรถชนเพื่อกลับหาเรย์กะ ทำไมน่ารักแบบนี้~~~ อยากได้~~ เรย์กะยอมรับความรู้สึกตัวเองซักทีเถอะ หาคนที่จะมารักเธอขนาดนี้อีกไม่ได้แล้วนะ

>>601-603 ไม่ต้องรู้สึกผิดที่เขียนฟิคคาบุหรอกนะคะ เราเองก็เรือคาบุ อยากได้ฟิคคาบุเยอะๆๆๆ ชอบฟิคเรื่องนี้มากกกกกก ว่าแต่เรย์กะนี่ปากแข็งทั้งคู่เลยสินะ ทั้งเรย์กะคิมิ ทั้งเรย์กะนิยายเลย

>>601 เฮ้ กูคนเขียนฟิคมโนเอ็นโจนะ อยากบอกมึงว่าจะไปรู้สึกผิดทำไม เขียนอะไรก็เขียนเถอะ ซื่อตรงต่อชิพตัวเองน่ะดีที่สุด
กูเองก็เอาแต่ผลิตเรือเอ็นโจ และทำร้ายเอ็นโจก็ออกจะบ่อย ก็ยังไม่เคยรู้สึกผิดแม้แต่นิด 55555555555555555

เห็นโม่งทะลุมิติรู้สึกผิดที่เขียนเรือคาบุรากิ ก็เลยเอาฟิคคาบุรากิมาช่วยเสริม(หรือทำลายก็ไม่รู้)
>>>/webnovel/3451/494-495 คาสโนว่าคาบุรากิ

----------------------------

สองวันมานี้ ทาคามิจิดูเหมือนกำลังหลบหน้าฉันอยู่ยังไงก็ไม่รู้

พอจะปรึกษาชูสุเกะ เจ้าหมอนี่ก็เอาแต่เซื่องซึมเหงาหงอยจนหมดมู้ดที่จะปรึกษา

ปวดใจมากเลยเหรอ ที่ไม่ได้คอสเพลย์เป็นตัวละครใน Kimi darling ขนาดนั้นน่ะ

ชูสุเกะดูท่าจะเลียนแบบบุคลิกของ “เซ็นโจ ยูสุเกะ” ที่เป็นเพื่อนพระเอกในเรื่อง หมอนี่มีบุคลิกดูเย็นชาเหมือนไม่แยแสอะไรและเหมือนจะแอบหลงรักทาคาสึจิอยู่ เวลานางเอกหรือพระเอกเดือดร้อนก็มักจะปรากฎตัวขึ้นมาเพื่อช่วยเสมอ ทาคาสึจิเป็นคนที่ได้เห็นด้านอ่อนโยนและเร่าร้อนของเขา

เซ็นโจเป็นตัวละครที่ได้รับความนิยมเป็นอันดับหนึ่งของเรื่อง อยู่แทบทุกผลโหวตถ้ามีการจัดลำดับตัวละคร เป็นตัวละครที่สาวๆโหวตกันว่าอยากแต่งงานด้วยมากเป็นอันดับหนึ่ง

แต่ว่าด้านอ่อนโยนน่ะ ยังไงคาสุรากิก็กินขาดอยู่แล้ว

เพราะทุกคนเข้าหาคาสุรากิแบบไม่จริงใจน่ะสิ ก็เลยต้องปกปิดความอ่อนโยนและอ่อนแอเอาไว้ด้วยการทำตัวเสเพลไม่ต้องการให้ใครมาเข้าใจ จนมาพบความร่าเริงสดใสของทาคาสึจิที่ช่วยหลอมละลายเกราะป้องกันตัวเองของคาสุรากิได้ ครอบครัวที่ไม่อบอุ่นของคาสุรากิก็กลับมาพูดคุยกันดีๆได้อีกหน

ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม นี่ล่ะ ถึงจะสมเป็นความรักของพระเอกกับนางเอก

แม้ใครจะโหวตให้เซ็นโจ หรือตัวละครอื่นๆมากมายขนาดไหน แต่ฉันเข้าข้างนายเสมอนะ คาสุรากิ

บ้าเอ้ย ฉันมาอ่านเรื่องนี้ช้าเกินไป ไม่อย่างนั้นฉันจะกระหน่ำส่งคะแนนไปโหวตให้คาสุรากิขึ้นที่หนึ่งให้จงได้ แต่เสียดายที่เขาออกรวมเล่มจบมานานแล้ว คาสุรากิก็เลยได้ผลโหวตในนิตยสารแค่ที่สาม ทั้งทีเป็นพระเอกแท้ๆ

แต่ได้ข่าวว่ากำลังจะสร้างเป็นซีรีส์ทางทีวีนี่นะ รอดูเอาตอนนั้นก็ได้

ฉันเช็คข่าวในเว็บบอร์ดของเรื่องนี้ โด่งดังถึงกับมีแฟนไซต์ที่แฟนๆทำกันขึ้นมาเอง ภาพแบนเนอร์สวยงามเป็นโลโก้ของเรื่อง มีประกาศข้างๆว่ากำลังจะทำซีรีส์เร็วๆนี้ โปรดติดตาม ผู้ที่เป็นแฟนคลับก็ตื่นเต้นกันใหญ่ กระทู้พูดคุยทายกันเล่นๆว่าดาราคนไหนเหมาะกับบทอะไรก็ไหลเร็วเหมือนน้ำป่า เป็นกระทู้ฮอต ทำเอาต้องอ่านถึงสองวันกว่าจะอ่านหมด

หรือว่าฉันควรจะไปสมัครเป็นนักแสดงดีนะ ก็ออกจะเข้าใจคาสุรากิมากขนาดนี้แท้ๆ ต้องตีบทแตกชัวร์ๆ

แต่ว่า ถ้าฉันเป็นนักแสดงแล้ว ปริมาณสาวๆที่จะมากรี๊ดฉันก็ต้องมีเยอะตามไปด้วยน่ะสิ ทาคามิจิต้องไม่พอใจเรื่องนี้แน่ๆ งั้นไม่เอาดีกว่า

ฉันกลับมาคิดทบทวนปัญหาตรงหน้า ด้วยว่าทำไมทาคามิจิถึงได้หลบหน้าฉัน หรือว่าจะเป็นเพราะ…

เขินสินะ

ทาคามิจิขี้อายยิ่งกว่าที่ฉันคิดแฮะ เหมือนทาคาสึจิใน Kimi Darling เลย ถูกคาสุรากิจีบเข้าหน่อยก็อายม้วน หน้าแดง หลบหน้าหลบตา

งั้นพรุ่งนี้ ซื้อดอกกุหลาบไปให้ดีกว่า จะจีบสาวทั้งที มันต้องเช้าถึงเย็นถึง เขาจะได้เห็นว่าเราจริงใจ
.
.
.

วันรุ่งขึ้น กุหลาบแดงช่อใหญ่ที่สั่งไว้ก็ส่งมาถึง ฉันเสยผมเปิดหน้าผาก ใส่สร้อยห้อยไม้กางเขนเสริมลุคแบดบอย มองตัวเองในกระจกแล้วก็อดปลาบปลื้มใจไม่ได้ ดูดีสุดๆ

ทาคามิจิจะมาถึงโรงเรียนตอนเจ็ดโมงเช้า ที่จริงจะไปรับที่บ้านก็ได้นะ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์เรื่องดอกกุหลาบนี่สิ

พอลงจากรถ ฉันถือดอกกุหลาบไปด้วยท่าทางที่ศึกษามาเป็นอย่างดีว่าแบบไหนถึงจะเท่ ได้ยินเสียงกรี๊ดดังมาจากทั่วสารทิศก็เป็นสิ่งยืนยันว่านี่ล่ะถูกต้อง เหมาะสม

และฉันก็เจอทาคามิจิ...เดินมากับเจ้าประธานนักเรียนนั่น

อะไรกัน

ยิ่งทาคามิจิหลบตา ฉันก็นึกโกรธขึ้นมา

คิโชวอินเดินมาพอดี เห็นหายไปไม่เข้าสโมสรมาสามวัน คงจะกลัวชูสุเกะสินะ ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ฉันเองก็กลัวเหมือนกัน

แต่พอเห็นคิโชวอิน ฉันก็ปิ๊งไอเดียหนึ่งขึ้นมา

เอาสิ ฉันไม่แคร์หรอกนะทาคามิจิ

กฎข้อที่สามของแบดบอย ควรทำให้เขาเห็นว่าเราไม่ยี่หระอะไรหากเขามากับชายอื่น แบดบอยต้องพร้อมจะมีใหม่ได้เสมอ

ฉันเดินตรงเข้าไปหาคิโชวอิน ยื่นดอกกุหลาบให้ และพูดด้วยท่าทางที่ฝึกซ้อมมาเตรียมใช้กับทาคามิจิ

“อรุณสวัสดิ์ คิโชวอิน” ฉันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำให้ชวนหลงใหล “วันนี้เธอก็ยังงดงามอย่างเคยเลยนะ ราวกับดอกกุหลาบที่บานในยามเช้า เมื่อต้องแสงแดดอันอบอุ่นก็เปล่งประกายระยิบระยับจากน้ำค้าง”

คิโชวอินอ้าปากค้าง มองฉันอย่างตกตะลึง ฉันก็เลยพูดต่อ

“ดูสิ แสงแดดจากภายนอกที่สาดส่องเข้ามาก็ราวกับจะย้ำว่าคำพูดของฉันเป็นจริง” ฉันเกี่ยวผมหลอดของคิโชวอินขึ้นมา ยัยนี่เดินถอยกรูดไปด้านหลัง อย่าหนีสิ ฉันจับไม่ถนัด “เส้นผมของเธอช่างนุ่มละมุน เหมือนกับ….”

เหมือนกับอะไรดีหว่า

ผู้หญิงชอบให้ชมว่าคล้ายสิ่งที่ตัวเองชอบสินะ แล้วคิโชวอินก็ชอบขนม ดีล่ะ…

“เหมือนกับขนมปังโคโรเน่เลยล่ะ”

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะฉันสักคน ดีมาก เจ้าพวกรู้กาลเทศะ

“ดูการม้วนเกลียวนี่สิ ช่างสมบูรณ์แบบราวกับหอยเจดีย์ในทะเล เอียงข้างยี่สิบองศาพอดีไม่มีขาดเกิน ช่างทำผมมืออาชีพมากเลยนะ ที่จะทำผมขับความงามของเธ...โอ๊ย!!!”

ดอกกุหลาบที่ฉันเอาให้คิโชวอินไป ถูกทิ่มเข้ามาที่หน้าฉัน กิ่งเล็กๆของดอกไม้ประดับแหย่เข้าไปในจมูกจนต้องจามออกมา อะไรของยัยนี่น่ะเฮ้ย!! อุตส่าห์ชมกันขนาดนี้ยังมาทำร้ายกันได้งั้นเรอะ!!!

ทาคามิจิรีบเดินมาหาฉันทันที ไถ่ถามว่าเป็นอะไรบ้างไหมยกใหญ่ ส่วนเจ้าประธานนักเรียนไปไล่นักเรียนคนอื่นๆให้เข้าห้อง

โอ๊ะ แผนยั่วให้หึงหวงประสบความสำเร็จ ยอดไปเลยคิโชวอิน

.
.
.
พอเข้ามาจิบชาในสโมสร ฉันเปิดมือถือเช็คเว็บบอร์ด ตอนนี้คนกำลังคุยกันเรื่องตัวร้ายของ Kimi Darling กันอยู่พอดี

ในเรื่องมีตัวร้ายที่ชื่อ “ชิโจอิน เรร่า” คอยออกมารังควานความรักระหว่างพระเอกกับนางเอกให้เข้าใจผิดกันหลายรอบ ทำให้เรื่องมีอุปสรรคตามที่ควรจะเป็น

ชิโจอินเป็นลูกคุณหนูไฮโซทำผมม้วนลอนเหมือนเจ้าหญิง หลงรักคาสุรากิอยู่ มีโอกาสได้ควงคู่กับคาสุรากิเพียงหนึ่งครั้งเพราะความเพลย์บอย ก็เก็บเอาไปฝันละเมอว่าคาสุรากิรักเธอ จึงยอมไม่ได้ที่ทาคาสึจิจะมาแย่งคนรักของเธอไป ใช้อิทธิพลทางบ้านบีบบังคับให้คาสุรากิแต่งงานกับเธอให้จงได้

ตามความเห็นของฉัน ยัยนี่มีอาการทางจิตแน่ๆ ทำไมไม่มีคนพาไปรักษาตั้งแต่เนิ่นๆนะ

ในบอร์ดก็เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเกี่ยวกับชิโจอิน บางคนก็ว่าเธอเลวยันเงา บางคนก็วิเคราะห์ว่าเธอเป็นเด็กขาดความอบอุ่น แต่เสียงส่วนใหญ่ไปในทางเกลียด เป็นตัวร้ายที่ขึ้นชาร์ต “ตัวละครที่ถูกเกลียดมากที่สุด” มาสิบสามปีซ้อน นับตั้งแต่เรื่องนี้ตีพิมพ์

ฉันชักเห็นใจชิโจอินที่ถูกรุมเกลียดขนาดนี้ แต่เธอทำเรื่องเลวร้ายไปมากก็ยากเกินจะให้อภัยได้อยู่นะ

แต่เอ๊ะ...ชิโจอินเนี่ย ดูคล้ายๆคิโชวอินอยู่พอสมควรเลยนะ

ทั้งเรื่องชิโจอินก็ทำผมหลอดแบบนั้นเดินไปเดินมา หัวเราะโฮะโฮะโฮะ แล้วก็วิ่งไปหาคาสุรากิ

หรือว่า คิโชวอินจะเห็นชิโจอินเป็นไอดอล อยากเลียนแบบเหมือนกับชูสุเกะที่เลียนแบบเซ็นโจ ต้องใช่แน่ๆ

ว่าแต่เลียนแบบตัวร้ายที่คนเกลียดมากที่สุดเนี่ยนะ สมองยังดีอยู่รึเปล่า หรือเธอจะเป็นมาโซ อยากได้รับความเกลียดชัง ชีวิตเดิมๆมันจืดชืดไร้รสชาติเกินไปสินะ

เอ๋....หรือว่า

คิโชวอินจะแอบหลงรักฉันอยู่!!!

คิดเองก็ตกใจเองกับสมมติฐานนี้ มันอาจจะเป็นไปได้นะ

ระยะนี้ เธอก็หัวเราะโฮะโฮะโฮะ ตามชิโจอินในมังงะด้วยนี่นา แถมยังชอบเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ชิดกับฉันด้วย

ไม่ผิดแน่ เธอคิดจะคอสเพลย์ชิโจอิน เรร่า เพื่อจะบอกความในใจให้ฉันรู้ใช่มั้ย

ฉันรู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที

คิโชวอินเปิดประตูเข้ามาในห้องสโมสร พอเห็นฉันนั่งอยู่ก็หลบตาแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น

ฉันตัดสินใจได้ในที่สุด ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินตรงไปหาคิโชวอิน

“นี่ ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”

คิโชวอินกระพริบตาปริบๆ มองฉันเหมือนจะเว้าวอน

“ฉันรู้นะ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่อยากบอกว่าตัดใจซะเถอะ” ฉันวางมือลงบนบ่าคิโชวอินแล้วตบปุๆ “ฉันเข้าใจว่าตัวเองเลิศเลอเพอร์เฟคขนาดนี้ ไม่แปลกที่เธอจะหลงรักฉันในที่สุดน่ะนะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะยังไงฉันก็ยังรักทาคามิจิอยู่”

กฎข้อที่สี่ของแบดบอย จงอย่าเสียใจเมื่อต้องปฏิเสธผู้หญิงที่มาหลงรักตนเอง

“หา” คิโชวอินอ้าปากค้าง แววตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้

“ไม่ต้องเศร้าใจไปหรอก เธอเองก็ยังสาวยังแส้ ตัดใจแล้วมองหารักใหม่จะดีกว่า”

คิโชวอินกระพริบตาปริบๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปเลยล่ะสิ

ฉันเองก็ทำใจลำบากที่จะพูดตัดรอนให้เจ็บน้อยที่สุด แต่เจ็บสั้นดีกว่าปวดนาน ทิ้งไว้มันก็จะเรื้อรัง คาราคาซังไม่ไปไหน ควรพูดให้เข้าใจชัดๆกันไปเลย

“หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ”

ฉันพยักหน้าแล้วขยิบตาให้ตามสเต็ปของเพลย์บอยที่ดี ตบไหล่คิโชวอินอีกหนึ่งครั้งก่อนจะลุกไปหาชูสุเกะที่มีสีหน้ายิ้มระรื่นขึ้นมา

เลิกคอสเพลย์เป็นเซ็นโจแล้วสินะ ค่อยยังชั่วหน่อย

-------------------------------
จบแล้ว ไม่มีต่อ หมดมุกแล้วด้วย 5555555555555555555555555

ขอถามเป็นความรู้นะครับ สมมุติผมจะเขียนฟิคต่อจากใครที่เขาลงท้ายว่า นึกไม่ออกหรือเชิญต่อได้เลยเนี่ยผมต้องทำอะไรบ้างมั้ยก่อนจะลงฟิค
(ยังไม่ได้เขียนถามก่อน)

>>613 ไม่ต้องทำอะไร แต่งมาลงเลย รออ่าน 555

>>613 ที่ต้องทำก็คือแต่ง แล้วมาลง แค่เท่านั้นล่ะ หรือถ้าไม่มั่นใจ โพสต์จองที่ไว้ก่อนก็ได้ เช่นฟิค A มีใครมาต่อมั้ย ไม่มีขอต่อนะ แล้วก็ลง
>>612 เข้าใจอะไรของแก๊!!!! ทำไมตีความออกทะเลไปได้ขนาดนั้นเลยหา คาบุรากี้!!!! ถถถถถถถถถถถถถถ
ถ้านึกมุขไม่ออก ไม่ลองเขียนคาบุรากิไปเป็นไอดอลดูล่ะ ไหนๆจะเพ้อเจ้อขนาดนี้ ต้องเอาให้สุดๆไปเลย

>>601-603 เรย์กะคิมิยังซึนเสมอต้นเสมอปลาย น่าร้ากกกกก ส่วนคาบุคิมิ...จ้ะ เอาที่สบายใจเลย
>>610-612 คาบุอะไรของเอ็งเนี่ย 5555 โคตรฮา ชมแบบนั้นผู้หญิงเขาคงชอบมั้งเนี่ย มีการเกี่ยวผมหลอด และอาการหลงตัวเองหนักมาก