>>176 ไม่เป็นไร แต่กูจะลงโทษมึงด้วยอัลมอนด์ตูเล่เอง
http://imgur.com/8o65QZQ
http://imgur.com/oeLqeiM
74-75 กูค้างงงง ความจริงกูแอบงงนะ เรย์กะจะปิดทำไม ทะลุมิติมาด้วยกัน เกิดเรื่องสลับร่างก็บอกไปไม่เสียหายนี่นา จะได้ช่วยแก้ปัญหาด้วย
>>104 เสริมๆ ลองไปหาล่ะ ใน https://fanboi.ch/webnovel/3628/932-934/ เขียนบอกไว้
“ก็แค่เรื่องเรียนทั่วไปน่ะค่ะ” ฉันพยายามจะบอกเขาว่าฉันไม่ได้คุยเรื่องวาคาบะจังหรอกนะ แต่ก็นึกเรื่องโกหกที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว ฉันถูกไหว้วานให้ปิดเป็นความลับด้วยสินะคะ
>>84 มึงอย่าเป็นเหมือนกูสิ อย่าโดนภาพลักษณ์ยูกิโนะคุงหลอกตาาาา น้องเขาไม่ใช่แบ๊วๆอย่างเดียวนะเออ กูแอบคิดเหมือนกับ>>87 ถ้าท่านเอ็นโจเป็นจิ้งจอก น้องชายก็เป็นจิ้งจอกด้วยสิ แต่ทำไมรู้สึกจิ้งจอกขาวมันเท่กว่ายังไงไม่รู้
กูคิดว่าท่านอิมาริเป็นม้าว่ะ แบบสง่าๆนะเว้ยไม่เอาฮา เป็นพาหนะเจ้าชายงี้ เเต่พอจินตนาการม้าคู่กับหมีขาวแล้วฮาาาาาา
ท่านเรย์กะตอนใหม่แปลไทยลงละนะเหวย กูหิววววว ขำตรงฝีมือท่านอาคิมิเหมือนฝีมือแม่โลกนู้น ดีจังนะ55555
กู106เองนะ กูลืมคิดถึงประเด็นสัตว์กินพืช-กินเนื้อ ถ้าท่านอิมาริเป็นม้าก็ไม่ดีแล้วดิ ยกม้าให้ประธานpivoine แทน แล้วท่านอิมาริเป็นแมวน้ำเหมือนเดิม55555 หรือเป็นสิงโตดีวะ สาวๆเยอะ
เอ๊ะ จริงจังไปไหมวะเนี้ย.... คิดถึงฟิคมะหมา โฮฮฮฮ
กูว่าเรย์กะร่างเก่าอาจจะเป็นต้นตระกูลของคุณอาคิมิก็ได้นะ
เย้ ตอนใหม่ นานๆจะตื่นเช้ามาอ่านได้ 555 ว่าไปพักหลังนี้โม่งแปลไม่มาก๊อกๆในกระทู้บ้างเลย
182 มีเกี่ยวกับชาติก่อนอีกสักที ชอบเวลาเรย์กะพูดถึงครอบครัวชาติก่อนนะ โหยหาดี อย่างตอนที่ไปตามหาบ้านตอนต้นๆเรื่องนั่นก็ซึ้ง ท่านเรย์กะแทบร้องไห้นี่น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้นางร้องไห้ได้ละ(ไม่นับแนวโปกฮาว่าโดนแกล้งจนร้อง)
ว่าแต่ไอ้ทำอาหารให้แฟนในอนาคตอันใกล้นี่มันใกล้แค่ไหนวะ มองดิบล่าสุดก็ยังมโนทำอาหารให้สามีในอนาคตอยู่เลย เลิกมโนแล้วหาให้ได้สักทีเหอะท่านเรย์ก่าาาา
พี่ชายของอาคิมินี่ปากเสียจริง โดนซอสปาดใส่ก็สมควรแล้ว!
แปลไทยตอนใหม่นี่โคตรทำร้าย ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยฟฟฟฟฟ
ตอนใหม่ทำร้ายมากจริงๆ ตอนแรกกะจะไม่กินข้าวเช้า อ่านจบวิ่งไปอุ่นแทบไม่ทัน ไปสายช่างมัน5555555
วันนี้กูฝันว่ากูสไลด์เว็บแมวดุ้นแล้วพบนิยายสปินออฟของท่านเรย์กะที่มีชื่อว่า "ครูสอนพิเศษ(เกี่ยวกับเรื่องหลักตรงไหน)น่ะไม่มีทางรุ่งได้หรอกค่ะ!" พร้อมกับหน้าปกที่มีท่าเรย์กะลายเส้นปกเนื้อเรื่องหลักทำหน้ารูป (ಠ﹏ಠ)ถือพัดพร้อมกับพระเอกที่มุมปก แต่กูยังไม่ทันได้อ่านหรอกนะเพราะตื่นก่อน สงสัยกูคงมากาวที่นี่มากเกินไปจนเก็บไปฝันต่อสินะ.....
กูอยากกินซุปมิโสะบ้าง แง โหยมาก อยากโดนอาหารญี่ปุ่นโฟร้ยย
ชอบตอนล่าสุดจังเลย อบอุ่นดี ตอนก่อนไม่มีอาหาร ตอนนี่เลยจัดเต็มเลยสินะถถถ
จะว่าไปนี่ก็ใกล้ถึง"ตอนนั้น"แล้วเนาะ ลูกเรือเอ็นโจเตรียมฟื้นคืนชีพค่าาาาา////
กูอ่านเรย์กะแล้วชักไม่แน่ใจว่ะมึงว่าแท็กLoveอะไม่มียูริต่อท้ายเหรอกูเห็นแต่เรย์กะปักธงผู้หญิงผู้ชายนี้หักเอาๆ
ฮื่อออ เห็นทุกคนพูดถึง"ตอนนั้น"บ่อยๆ ลูกเรือเอ็นโจอย่างเราก็ชักจะหวั่นไหวววว รอนะคะรอ มันคืออีเว้นท์อะไรรร
โทษนะ เห็นพล็อตแนวๆครูสอนพิเศษกูคิดอะไรกุศลๆไม่ได้ทุกทีเลยว่ะ ยกโทษให้กูด้วย555555
"หืม คิโชวอินเธอกำลังเหม่ออะไรอยู่น่ะ รู้ใช่มั้ยว่าบทลงโทษของเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียนเป็นยังไง" ยิ้มอย่างมีเลศนัย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
>>150 >>152 กะ กรี๊ดดดด ใครคะ ท่านประธานนักเรียนใช่ไหม กรี๊ดด คือท่านคบรก.เรียกคิโชวอินก็จริงแต่ไม่สามารถนึกหน้าท่านตอนยิ้มมีเลศนัยได้จริงๆ ส่วนเอ็นโจที่เหมือนจะทำได้ก็ดันเรียกท่านเรย์กะว่าคุณคิโชวอินอีก หรือว่าจะเป็นท่านพี่!!! แต่ท่านพี่ดันนามสกุลเดียวกันอีก Orz ท่านอิมาริ!! เอ แต่มาเป็นเซนเซย์แบบนี้น่าจะหายสาบสูญไปตั้งแต่วันแรกที่สอนแล้วก็เป็นได้...
>>153 พึ่งรู้สึกตัว...นี่เราลิสต์จะผู้ชายทั้งหมดที่โสดในเรื่องท่านเรย์กะแล้วนะ//ทรุด มีความอยากให้ฤดูใบไม้ผลิของท่านเรย์กะมาซักทีหนักมาก เหลือแค่ นายบ้าหมา เอสทีมฟุตบอล นายไก่โง่(?) หัวหน้าห้อง อิวามุโระ ...
เดี๋ยวคิดไปคิดมาอาจจะเป็น ริรินะเซนเซย์ก็ได้นะ//วิ่งเข้าทุ่งลาเวนเดอร์ไปปิดตากรี๊ด
อาริมะเซ็นเซย์!!!!
เอ๊ะ แต่นายบ้าหมาก็ไม่เลวนะ เหมือนจะเรียนเก่งกว่าเรย์กะด้วยซิ ถถถถ
แต่ถ้ามาสอนที่บ้านคงไม่ได้สอนได้เรียนกัน นายบ้าหมาน่าจะบุกเข้าโต๊ะเครื่องแป้งหรือห้องน้ำของเรย์กะ ว่าเรย์กะใช้อะไรบำรุงผมตัวเองบ้าง เผื่อยืมสูตรไปใช้กะขนเบียทัน....
>>154 ริรินะเซนเซย์นี้คงมาแนวด่าไปสอบไปอะ55555 แบบ "อะไรนะ ข้อง่ายๆขนาดนนี้ยังทำไม่ได้อีกเหรอย่ะ ช่วยไม่ได้นะตรงนี้นะทำแบบนี้"แล้วก็นั้งข้างๆท่านเรย์กะจนไหล่แตะกัน
>>155 วาคาบะนี้นึกออกเลยอะว่าจะสอบไปปลอบใจเรย์กะไป "ทำข้อนี้ไม่ได้เหรอค่ะ? งั้นเดี๋ยวจะสอนให้นะคะ"พร้อมแจกรอยยิ้มสายฮีล พอเรย์กะทำได้ปุ๊ปก็จะคว้ามือมากุมแล้วดีใจไปด้วย "ทำได้แล้วนะคะ ท่านเรย์กะ!"
//ซู้ดเอามาอีกถัง
กูโม่งฝันนะ กูเพิ่งมาได้อ่าน ความฝันของกูมีโม่งช่วยมโนขนาดนี้เลยเหรอ 55555555555 กูชอบๆ จะคู่ไหนก็ได้แต่งเลยยยยย กูปริ่มมมมมม //ซับน้ำตา
บ้าจริงกูเขียนผิดเยอะเลยกูขอโทษ
สอบ-สอน
นั้ง-นั่ง
เพื่อเรือทุกๆลำ ทำไมไม่ให้ทุกคนมาเป็นเซนเซย์แล้วสอนพิเศษให้ท่านเรย์กะเลยล่ะ ฮิ้ววว แต่ทำแบบนั้นท่านเรย์กะจะดูโง่ไปเลย เอ๋~~~~
Ky แปบ ต่อจาก >>74-75 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............……
ตั้งแต่คาบุรากิกับวาคาบะจัง (ในร่างตัวสำรอง) ทำขนมกัน ตอนนี้ผู้ชายในซุยรันเริ่มคิดที่จะหัดทำขนมกันแล้วค่ะ จะยังไงสองคนนั้นก็เป็นต้นแบบของคนในซุยรันล่ะนะคะ สาวๆก็เห็นด้วยทุกการกระทำ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ชื่นชมไปหมด...
ตอนที่นั่งอยู่ในสโมสร ฉันเริ่มกังวลอนาคตของผู้ชายซุยรันขึ้นมา เลยเดินไปหาเอ็นโจ
“ท่านเอ็นโจคิดจะทำขนมหรือเปล่าคะ”
เอ็นโจดูงงๆ แต่ก็ตอบมา “คงไม่หรอก คุณคิโชวอินอยากให้ผมทำหรอ?”
“ไม่ค่ะ อย่าทำเลยนะคะ!”
ฉันรีบห้ามไว้ แต่ไม่คิดจะทำขนมก็ดีแล้วล่ะค่ะ ถ้าเอ็นโจทำขนมด้วยอีกคน มีหวังผู้ชายทั้งซุยรันคงทำตามแน่ๆ แค่คาบุรากิและนายตัวสำรองก็ทรงอิทธิพลมากแล้วล่ะนะคะ
แต่หมอนี่ทำลาเต้เป็นนี่คะ...คงไม่เป็นไรมั้ง ไม่ได้แปลกอะไรขนาดนั้น
ตอนพักกลางวันฉันก็เจอประธานชมรมฟุตบอลค่ะ ดูเหมือนเขาจะหายดีแล้วนะคะเนี้ย พออีกฝ่ายเห็นฉันก็ถือกล่องเค้กเหมือนทำเองในมือ เตรียมจะเดินมาหาฉันด้วยสีหน้ายินดี แต่โดนสมาชิกชมรมฟุตบอลวิ่งหน้าซีดมาลากตัวเขาออกห่างไป ทำไมกันคะ...
ฤดูใบไม้ผลิของฉันนี่มีอุปสรรคจริงๆนะคะ คนในชมรมฟุตบอลยังคิดว่าเข้าใกล้ฉันแล้วติดคำสาปอีกหรอคะ...
ปกติเรื่องเรียนในโลกนี้กับโลกก่อนจะเหมือนกันเป๊ะๆ แต่ว่าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ อยู่ๆก็มีสอบพิเศษอะไรไม่รู้ขึ้นมา เป็นสอบจัดอันดับของซุยรันร่วมกับโรงเรียนข้างนอก คนที่ติด 1 ใน 10 จะมีสิทธิได้รับทุนการศึกษาเรียนต่อมหาลัยซุยรันค่ะ ถ้าสละสิทธิก็จะให้ที่ลำดับต่อไปเรื่อยๆ แต่นักเรียนซุยรันยังไงก็ถูกบังคับสอบล่ะนะคะ เพื่อวัดระดับกับคนนอกในตัว
ฉันมีลางสังหรณ์ว่าตัวเองคงไม่ติดแม้แต่ 1 ใน 100 แต่ฉันก็อยากได้ทุนการศึกษาเหมือนกันนะคะ ไม่รู้ว่าเรื่องตระกูลคิโชวอินของฉันจะเป็นยังไงบ้าง ท่านพี่ช่วงนี้ก็ดูเหนื่อยมากๆเหมือนกันค่ะ ฉันเองก็รู้สึกผิดที่ลากท่านพี่กลับมาแบบนี้ แต่ท่านพี่ไม่ได้ต่อว่าอะไรฉันเลยค่ะ
คาบุรากิเองก็มาช่วยเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันฟังศัพท์ยากๆทางธุรกิจแล้วมึนมากเลยค่ะ
หลังๆท่านพี่ลุยหนักทีเดียว เลยส่งท่านอิมาริมาดูแลฉันแทน เขามาเห็นคาบุรากิติวหนังสือให้ฉันอยู่ก็ยิ้มแล้วถามว่า “เป็นแฟนกันแล้วหรอ”
ฉันรีบปฏิเสธไป แต่คาบุรากิบอกว่า “พยายามจีบอยู่ครับ” ทำเอาฉันสะดุ้ง หมอนี่ก็เล่นมุกเป็นเหมือนกันนะคะ
หลังๆแทนที่เอ็นโจจะแวะไปห้องคาบุรากิตอนช่วงพัก เขากลับมาที่ห้องฉันแทน เพราะคาบุรากิมาที่นี่เหมือนกัน สร้างข่าวลือหวานแหววโรแมนติคมากมาย จริงๆก็แค่คาบุรากิติดเพื่อนเองมั้งคะ...
นายตัวสำรองก็เครียดหนักเหมือนกันค่ะ ชะตากรรมในการได้รับทุนของวาคาบะจังอยู่ในมือเขานี่คะ ถึงแม้โดยทั่วไป เขาก็ไม่ได้มีคะแนนต่างจากวาคาบะจังมากนัก แต่ตั้งแต่ต้องทำงานพิเศษและช่วยงานที่ร้านเค้ก รวมไปถึงปรับตัวกับการเป็นผู้หญิง... การเรียนเขาก็น่ากังวลอยู่เหมือนกันนะคะ
วาคาบะจังในร่างตัวสำรองเลยไปที่บ้านตัวเองล่ะค่ะ และช่วยทำเค้กแบ่งเบาภาระด้วยคน หลังจากนั้นช่วงทำงานเสร็จก็จะอยู่ติวกันตลอด ตอนนี้เริ่มเป็นข่าวใหญ่แล้วค่ะ มองยังไงก็ดูเหมือนคู่รักกันจริงๆค่ะ ไปที่บ้านทุกวัน ติวหนังสือด้วยกันแบบนี้
ดูปฏิกิริยาของคาบุรากิ เขาดูไม่ได้หึงหรือโมโหอะไร ท่าทางจะทำใจกับวาคาบะจังได้แล้วจริงๆมั้งคะ ฉันเลยลองเล่าไปว่าสิ่งที่พวกเขาทำนี่คล้ายกับเป็นคู่รักกันเลยนะ
“เราก็ทำแบบนั้นไม่ใช่หรือไง”
คาบุรากิพูด ทำเอาฉันนึกได้ นั่นสินะคะ ทำแบบนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันเสมอไปนี่คะ
เราติวกันดึกดื่นทุกวัน คาบุรากิเลยบอกที่บ้านว่าจะย้ายมาอยู่ที่ใกล้โรงเรียนชั่วคราว แล้วมาเช่าห้องข้างๆฉัน จริงๆก็รบกวนเขาอยู่เหมือนกันล่ะนะคะ ฉันเลยคิดว่าจะพยายามให้ถึงที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ให้หลุดบอร์ด 1 ใน 100 น่ะค่ะ
หลังๆเราไปกลับด้วยกันตลอดเลยล่ะนะคะ ก็นะ กว่าฉันจะมาถึงห้อง บางทีคาบุรากิก็มาถึงก่อนแล้ว และยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง คาบุรากิบอกคนขับรถของเขาให้เก็บเป็นความลับแล้วล่ะค่ะ เลยไม่น่ากังวลมาก ท่านพี่บอกว่ายังไม่มีใครรู้ว่าฉันหนีออกจากบ้านเลยค่ะ ทางบ้านก็เห็นฉันไปเรียนตลอดไม่ขาด ไม่ทำท่าทางผิดปกติ ก็ทำให้พวกเขางงสงสัยอยู่เหมือนกัน
ตอนนี้ฉันเรียนหนักจนหลอนฝันว่ากำลังอ่านหนังสือเลยค่ะ พอเล่าให้คาบุรากิฟัง หมอนั่นก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ บอกว่าฉันได้เข้าถึงความจริงจังของศึกการต่อสู้ในครั้งนี้แล้ว
ในที่สุดวันสอบก็มาถึง ยากกว่าข้อสอบซุยรันแบบปกติเอามากๆเลยค่ะ ฉันทำเลขไม่ทันไปนิดหน่อย ใส่สูตรวิทยาศาสตร์ผิดไปข้อหนึ่ง และลืมชื่อบุคคลสำคัญไปบ้าง แต่นอกนั้นฉันก็ค่อนข้างมั่นใจล่ะนะคะ
สอบเสร็จ Pivioine ก็มีจัดงานเลี้ยงเล็กๆช่วงเย็น ยูกิโนะคุงเองก็มาด้วยค่ะ ฉันเลยทิ้งคาบุรากิไว้กับเอ็นโจ แล้วไปหาเทวดาน้อย ได้เจอมาโอะจังกับยูริคุงด้วยล่ะค่ะ ทุกคนยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะ
ฉันแนะนำตัวกับทั้งคู่เป็นครั้งแรกในโลกนี้ เราคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยจนลืมเวลาไปเลยค่ะ
ฉันได้เจอท่านยูริเอะกับท่านไอระด้วยค่ะ เหมือนแวะมาหาคาบุรากิและเอ็นโจ คาบุรากิลากฉันไปหาสองคนนั้น ไม่รู้ว่ามีคดีอะไรกันไว้หรือเปล่า แต่ท่านไอระมองฉันอย่างระแวงหน่อยๆ เจ็บปวดจังเลยค่ะที่โดนท่านอัศวินมองแบบนั้น... แต่ท่านยูริเอะยิ้มแย้มทักทายปกติ ช่างอ่อนโยนเหลือเกินนะคะ
ว่าแต่งานเลี้ยงเล็กๆนี่คนเยอะจังเลยนะคะ แต่อดีตประธาน Pivioine เป็นคนจัดเองทั้งทีล่ะนะคะ ต่อให้บอกว่าเล็กๆ แต่ความจริงก็ยิ่งใหญ่อลังการอยู่ดี ถึงอาจจะไม่ใหญ่เท่ากับงานปาร์ตี้ฤดูร้อนก็เถอะค่ะ
ไมฮามะเองก็ติดท่านยูริเอะมาด้วย ฉันตกตะลึง ไม่นึกว่าจะได้เจอกันในเวลาแบบนี้ แต่ยังม้วนผมลอนปลอมอยู่เลยนะคะ
คาบุรากิเห็นไมฮามะที่ดูกระตือรือร้นเกาะแกะเขาอยู่ ก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางฉัน ให้ฉันทำอะไรล่ะคะ... นายจัดการเองแค่นี้ไม่เป็นหรือไง
จะว่าไป ถ้าแค่นี้คาบุรากิคงปฏิเสธไมฮามะ สะบัดแขนหนีไปนานแล้ว แต่ท่านยูริเอะยังอยู่ใกล้ๆนี่คะ คงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าท่านยูริเอะ
“ท่านมาซายะไปกินขนมกันตรงนู้นไหมคะ”
“ไม่ล่ะ” คาบุรากิตอบอย่างขอไปที ทำหน้าบูดชัดเจนขึ้นเมื่อท่านยูริเอะเดินไปอีกฝั่ง
“ท่านคาบุรากิ...” ฉันเริ่มพูด แต่โดนคาบุรากิขัดขึ้น
“จะว่าไป ฉันอยากจะบอกนานแล้วเหมือนกัน เราสนิทกันขนาดนี้แล้วเลิกเรียกฉันอย่างห่างเหินแบบนั้นซะทีเถอะ”
“เอ๊ะ?”
“เรียกฉันว่ามาซายะก็ได้นะ”
ไมฮามะมองฉันตาถลน
“อยู่ดีๆก็ไปถึงขั้นนั้น...”
“เรียกว่าคาบุรากิคุงก่อนก็ได้”
เหมือนที่บังคับให้วาคาบะจังเรียกเลยนะคะ
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ พลางมองไมฮามะที่เริ่มอึ้งค้าง
“งั้นเรียกว่าเธอว่าเรย์กะนะ”
“ค่ะ”
ไมฮามะจ้องฉันแทบกินเลือดกินเนื้อ แหม ช่วยไม่ได้นะคะ พอดีฉันสนิทกับคาบุรากินี่นา
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำให้แล้วกัน” หมอนั่นพูดเสร็จก็สะบัดแขนจากไมฮามะหนีไปเลย เอางี้เลยหรอคะ!
“คุณคือเรย์กะ คิโชวอินสินะคะ” ไมฮามะเอ่ยขึ้นด้วยสายตาเป็นศัตรู
“แหม ไม่นึกนะคะว่าความจำสั้นจนต้องทวนด้วย”
ไมฮามะดูโกรธจนพูดไม่ออก ปลาซิวปลาสร้อยจังเลยนะคะ
“เธออย่าได้ใจไปล่ะ! คนที่รังแกคนอื่นไปทั่วจนมีแต่คนรังเกียจอย่างเธอน่ะไม่คู่ควรกับท่านมาซายะหรอก!!!”
“พูดไปเหมือนเข้าตัวเองเลยไม่ใช่หรอคะ~”
“คุณน่ะอย่ามาทำเป็นจำไม่ได้ไปหน่อยเลยค่ะว่าทำเรื่องเลวร้ายมาขนาดไหน!”
“งั้นหรอคะ” ฉันตอบ ขณะมองหาคาบุรากิ หมอนั่นคิดจะไปเอาเครื่องดื่มจริงๆ หรือแค่ข้ออ้างหนีไปกันแน่ ถ้าแค่หนี ฉันจะได้หนีไปบ้างเหมือนกันนะคะ
“กะใช้มารยาหญิงตบตางั้นหรอคะ ท่านมาซายะวันหนึ่งต้องดูออกแน่ๆค่ะ! ท่านไอระกับท่านยูริเอะก็ไม่อยากให้ท่านมาซายะคู่กับคุณหรอกนะคะ”
ฉันชะงัก ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นา ในโลก KimiDolce เรย์กะก็ทำตัวน่าเกลียดจนเป็นที่รู้กัน คนที่เป็นห่วงคาบุรากิอย่างสองคนนั้นคงไม่อยากให้ฉันคู่กับเขาหรอกนะคะ ไม่ต่างอะไรจากเอ็นโจในตอนแรกๆ
จะว่าไปทั้งประวัติเรื่องการฉ้อโกงของตระกูลฉัน นิสัยเอาแต่ใจและขี้วีนขี้อิจฉา ไม่เหมาะที่จะคู่กับคาบุรากิหรอกค่ะ มองในเรื่องนี้ วาคาบะจังยังดีกว่าฉันตั้งเยอะ...
“เรื่องที่ว่ามาซายะจะคู่กับใครต้องให้เจ้าตัวตัดสินนะครับ”
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างตกใจ เห็นเอ็นโจเดินยิ้มมายืนใกล้ๆ
“เอ๊ะ...” ไมฮามะเห็นเอ็นโจเข้าพูดแบบนั้นก็ดูไปไม่เป็นซะแล้ว แหม อ่อนหัดจังเลยนะคะ
“อีกอย่าง ถ้าพูดเรื่องความเหมาะสม ตระกูลคิโชวอินก็เป็นตระกูลที่ใหญ่พอๆกับคาบุรากินะครับ ช่วยระวังคำพูดด้วยนะครับ ไม่งั้นอาจเดือดร้อนถึงตระกูลไมฮามะของคุณได้”
เอ็นโจพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่ดูน่ากลัวกว่าทุกครั้งอย่างบอกไม่ถูก ไมฮามะรีบลนลานกลบเกลื่อนแล้วหนีไป
“ขอบคุณมากเลยค่ะ” ฉันรีบบอก ระแวงนิดหน่อยว่าเขาจะให้ฉันติดหนี้อะไรหรือเปล่า
“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิครับ”
“เอ๊ะ...?”
“คุณคิดจริงๆหรอครับว่าไม่คู่ควรกับมาซายะ”
“ฉันเคยทำอะไรไม่ดีมาเยอะนี่คะ....” แถมครอบครัวฉันยังโกงอีก
“สำหรับผมแล้ว อดีตไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบันหรอกนะครับ มาซายะเองก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน”
ฉันมองเอ็นโจ เขามีแววตาโศกเศร้าปรากฏอยู่ แต่ก็หายไปแทบจะในทันทีจนบางทีฉันอาจจะแค่ตาฝาดไปก็ได้ค่ะ จะว่าไปเอ็นโจคงคิดว่าฉันกับคาบุรากิรักกันล่ะนะคะ เพราะคาบุรากิเคยไปแต่งเรื่องบอกว่าชอบฉันก่อนหน้านั้น เลยทำหน้าที่เพื่อนพระเอกที่ดี ช่วยเหลือและสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนเขาและฉัน
แต่ความเป็นจริงฉันคงไม่สามารถคู่กับเขาได้หรอกค่ะ...
-------------- (จบตอน 29) ----------------
>>164 - 165 รู้ทั้งรู้นะว่ามันเป็นฟิคของท่านคาบุรากิ แต่ทุกครั้งที่ท่านเอ็นโจโผล่มา... รู้ตัวอีกทีก็กระโดดไปเชียร์อยู่บนเรือ ฮือ น้ำตาจะไหล สงสารท่านแรงมาก ในอฟช.ยิ้มขื่นๆบ่อยขนาดยังไม่พออีกเหรอ ต้องมาช้ำใจต่อในฟิค กระซิกๆ
แต่ท่านเรย์กะคือ dense มากๆ เฮ้ย คือ อะไรจะคิดว่าตัวเองไม่มีหวังขนาดนั้นฟร้าาา ท่านคาบุรากิพูดบอกเป็นนัยๆ ทั้งบอกตรงๆ(ที่โคตรอ้อม) ก็แล้ว ท่านเรย์กะยังคงคิดว่ามันเป็นมุกอยู่ได้...ท่านเรย์กะต้องชอบท่านคาบุรากิขนาดไหนเหรอ ต้องกลัวเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ
นี่ถ้าท่านเรย์กะแค่หันไปถามท่านคาบุรากิแบบ นี่นายชอบฉันเหรอ แล้วคิดว่าค่อยทำเป็นโจ๊กถ้าไม่ใช่แบบที่เห็นบ่อยๆในละครนะ...ป่านนี้ก็มีฤดูใบไม้ผลิไปนานแล้วววว ไม่เห็นต้องรอคุณเอสชมรมฟุตบอล
อีกใจนึงเชียร์วาคาบะจังและนายตัวสำรองด้วย...ชอบความก๊าวเล็กๆเวลาชมกันไปชมกันมา ...อันที่จริงชอบเห็นท่านคบรก.หึงด้วยแหล่ะ เลยอยากให้มีโมเม้นเยอะๆ
ฮาเร็มบันไซซซซซซ
ขอถามโม่งฟิคคู่หูได้มั้ยงะ ว่าฟิคนี้ใกล้จบแล้วยัง
คือกูไม่ได้เข้าบอร์ดมาอ่านหลายวันแล้ว ถ้าใกล้จบ จะได้รออ่านจบรวดเดียวไม่ค้างคา 5555
มาเยียวยาหัวใจกันต่อกับเอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3628/560-563
สต๊อกมันล้นเลยต้องหาทางระบาย แต่ลงถี่ๆก็ไม่ดี งั้นลงอาทิตย์ละครั้งสองครั้งก็แล้วกัน
-------------
พอขึ้นเทอมสอง การกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิไม่ได้ซาไปเลย เพราะประธาน Pivoine เห็นว่าคุณทาคามิจิก็ยังทำตัวขัดหูขัดตาในการสอบปลายภาคเมื่อเทอมที่แล้วที่เธอได้ที่สองแซงหน้าผมไป
ผมบอกทุกคนว่าไม่ได้สนใจเรื่องอันดับตอนสอบอะไรนัก และคุณทาคามิจิก็เรียนเก่งคู่ควรกับตำแหน่ง แต่ประธานเธอยอมไม่ได้ที่จะมีชนชั้นสามัญธรรมดามาเอาชนะ Pivoine อันสูงส่งเลิศเลอนี้ พร้อมกับบอกอย่างแข็งขันว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่เธอเองที่จะจัดการนักเรียนสามัญคนนั้น
แม้ผมจะคัดค้าน แต่เธอก็มองว่าเป็นความอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ เอาไปยกยอกันเสียเลิศลอยผิดความเป็นจริงไปโข
ให้ตายสิ น่ารำคาญชะมัด
เมื่อหัวกระดิก หางก็ส่ายรับ กลั่นแกล้งคุณทาคามิจิจนเป็นเรื่องปกติ เหมือนทุกคนเดินผ่านก็สามารถขว้างปาของใส่หรือสาดน้ำผ้าขี้ริ้วใส่เธอได้
จะอะไรกันนักกันหนานะ
ภาพคุณทาคามิจิต้องไปแบกโต๊ะที่ถูกโยนทิ้งไปที่สนามบ้าง หรือเดินแบบไม่ได้ใส่รองเท้าบ้าง ถูกพบเห็นจนชินตา ชุดเครื่องแบบซุยรันที่เป็นสีขาวก็มักจะเปรอะเปื้อนด้วยคราบสกปรกเสมอ
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอถูกกลั่นแกล้ง คุณทาคามิจิตอนเดินผ่านหน้าพวกผมดูชะงักไปเล็กน้อย รีบก้มหัวลงแล้วทำท่าจะเดินผ่านไป แต่มาซายะเรียกเธอไว้
“เดี๋ยวก่อน” เขาก้าวไปยืนตรงหน้า จ้องมองรอยช้ำสีม่วงอมเขียวบนหน้าผาก “หน้าไปโดนอะไรมา”
“เอ่อ ฉันไม่ระวังเองค่ะ” คุณทาคามิจิก้มหน้าลงมองพื้น “ตอนเรียนพละ มัวแต่ใจลอยก็เลยรับลูกบาสไม่ทัน”
“งั้นเหรอ”
มาซายะพยักหน้าแบบไม่ใส่ใจ เธอเลยก้มหัวอีกครั้งก่อนเดินเร็วๆจากไป
“มัวแต่ใจลอยงั้นเหรอ” สายตามาซายะที่มองตามแผ่นหลังนั่นดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “โกหกชัดๆ”
ผมมองท่าทีของเขา พักนี้มาซายะมักจะมองหาคุณทาคามิจิบ่อยๆ พูดถึงยูริเอะน้อยลงมาก
ถ้าตามเวลาของโลกเดิมที่มาซายะจะอกหัก ก็อยู่ราวๆงานเทศกาลโรงเรียนในเทอมสอง ผมไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาไหน เพราะโลกนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เหมือนเวลาถูกเร่งให้เร็วขึ้น ถ้าอย่างนั้นผมก็ควรจะเร่งมือ
“คนที่หนุนเรื่องกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิก็คือประธาน Pivoine นั่นล่ะ พอเห็น Pivoine บอยคอตก็ทำตามกันหมด”
“ยัยประธานนั่น ชักเอาใหญ่แล้ว”
มาซายะในโลกนี้ถึงจะเคร่งขรึม เย็นชา ดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่น้อยครั้งที่เขาจะโกรธหรือแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด แต่ตอนนี้เขาดูโกรธสุดๆ เหมือนภูเขาไฟที่พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ
“งั้น....เรามาก่อกบฎกันมั้ย” ผมหัวเราะ “ผมเองก็เกลียดวิธีการของประธานเหมือนกัน”
“ย่อมได้” เขาพยักหน้า
“แต่ทำแบบนี้ เท่ากับว่าเราจะเป็นศัตรูของ Pivoine แทบทั้งหมดเชียวนะ” ผมแกล้งทำเป็นครุ่นคิด “หักหน้าประธาน Pivoine ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยน้า ทำอะไรในโรงเรียนก็คงลำบากแน่ๆ”
มาซายะเหยียดยิ้ม สีหน้าดูเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ สายตาเองก็แข็งกร้าว
“นายกับฉันเคยสนเรื่องนั้นกันด้วยเหรอ”
.
.
.
วันรุ่งขึ้น ผมกับมาซายะเจอคุณทาคามิจิที่สนาม กำลังหอบหิ้วโต๊ะเรียนของตัวเองด้วยท่าทางทุลักทุเล จะขึ้นบันไดอาคารเรียนไป
“อรุณสวัสดิ์ คุณทาคามิจิ” ผมทักเธอ ส่วนมาซายะทำแค่พยักเพยิดหน้าให้ “ท่าทางจะหนักนะ ให้ช่วยมั้ย”
“มะ ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจกับท่านคาบุรากิหรอกค่ะ” คุณทาคามิจิถอยหลังไปหลายก้าว ค้อมหัวลงแทบจรดพื้น
“เหอะน่า” มาซายะตรงดิ่งไปหา ฉวยโต๊ะเรียนมาจากมือเธอ ส่วนผมถือเก้าอี้ให้
คุณทาคามิจิพยายามจะห้าม แต่มาซายะก็เดินลิ่วๆไปแล้ว
“มาซายะอยากช่วยน่ะ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก” ผมหัวเราะ เดินตามไปสมทบกับมาซายะที่ผ่อนฝีเท้าลงเล็กน้อยเพื่อให้คุณทาคามิจิเดินตามมาทัน
พวกเรามาถึงหน้าห้องเรียนของเธอ ท่ามกลางสายตาและเสียงซุบซิบของนักเรียนมากมาย มาซายะหันไปถามคุณทาคามิจิว่าให้วางตรงไหน เธอก็ได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้น พูดเสียงอุบอิบในลำคอ
“นี่” มาซายะวางโต๊ะลงบนพื้น “เวลาพูดน่ะ เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนด้วยสิ”
“ขะ ขอโทษค่ะ”
“เธอทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษ”
“เพราะฉันทำให้ท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจต้องมาเดือดร้อนค่ะ”
“ฉันไม่ได้เดือดร้อน” มาซายะพูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่ดวงตามองทุกคนในห้องที่กำลังจับจ้องมาทางนี้ แล้วเอ่ยขึ้นดังกว่าเดิม “นี่เป็นความเต็มใจของฉัน”
เสียงฮือฮาดังไปทั่วสารทิศ ได้ยินนักเรียนหญิงซุบซิบกันลอยมาเข้าหู “เต็มใจงั้นเหรอ” “อย่างยัยนั่นน่ะนะ” “ไม่จริงน่า”
“ถ้ามาซายะพูดก็หมายความตามนั้นนั่นล่ะ” ผมยิ้มให้คุณทาคามิจิ แล้วก็โปรยยิ้มให้กับคนที่กำลังซุบซิบในห้องเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจกันใช่ไหม ทุกคนดูจะหลบตากันหมด
“เวลาใครทำอะไรให้ ควรจะขอบคุณมากกว่านะ”
ตายแล้ววว ทำไมเอ็นโจดูเป็นพระรองจัง พระรองไม่มีวันได้คู่นางเอกนะเอ็นโจ เลิกทำตัวเป็นพระรองได้แล้ววว ส่วนมาซายะ กะแค่สะบัดมือหนีไมฮามะนี่ยากมากหรอ งงอ่ะ ปกติก็เป็นคนตรงๆนิ เห็นทั้งในอฟชทั้งในฟิคเลยอ่ะ แค่บอกผญว่ารำคาญ เลิกมายุ่งได้แล้วนี่ยากหรอ ในอฟชก็ต้องให้เอ็นโจช่วย ในฟิคยังให้เรย์กะช่วย ถึงในฟิคจะมียูริเอะอยู่แต่จะกลัวอะไร ก็ไมฮามะทำตัวน่ารำคาญจริงๆอ่ะ ทำไมต้องทนด้วย คือกูไม่เข้าใจจจจ ใครก็ได้ช่วยบอกเหตุผลกูที
คุณทาคามิจิโค้งหัวแทบจรดพื้น เอ่ยออกมาเสียงเบา “ขอบคุณท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจมากค่ะ”
“ไม่เป็นไร” มาซายะยิ้มออกมา คุณทาคามิจิที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเพียงครู่หนึ่งก็กลับไปก้มหน้าต่อ
ท่าทางคุณทาคามิจิจะประทับใจมาซายะเข้าให้แล้ว
นักเรียนคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง ได้เวลาที่เราสองคนต้องไปแล้วจึงกล่าวคำอำลาเธอ เดินกลับห้องเรียนของตัวเอง มาซายะดูอารมณ์ดีขึ้นมาก
พักเที่ยง ผมและมาซายะทานข้าวอยู่ในที่ประจำของตัวเองแบบไม่ยี่หระต่อสายตาทั้งหลายที่มองมา บางที มาซายะก็มองไปทางคุณทาคามิจิที่นั่งทานอาหารอยู่คนเดียวที่มุมห้อง ดูท่าทางวันนี้จะยังไม่มีใครไปรังแกเธอ สีหน้าของคุณทาคามิจิเลยดูสดชื่นยิ่งกว่าทุกวัน
อีกหลายวันต่อมา ตอนที่เรากำลังจะเดินไปลานจอดรถเพื่อจะกลับบ้าน คุณทาคามิจิก็โผล่มาดักหน้าพวกผมไว้จากมุมหนึ่งที่ไม่เป็นจุดสนใจในโรงเรียน ก้มศีรษะ ชูห่อผ้าขึ้นเหนือหัวลงคล้ายกับการถวายบรรณาการ
มาซายะขำพรืดออกมาเลยทีเดียว
“อะไรล่ะนั่น”
“ตูเลอัลมอนด์ที่ฉันทำเองค่ะ” คุณทาคามิจิตอบโดยที่ยังก้มหัว ชูห่อผ้าอยู่แบบนั้น “อาจจะไม่หรูหรามาก แต่ฉันอยากมอบให้เพื่อขอบคุณที่ช่วยเหลือค่ะ”
“ถ้าคุณทาคามิจิทำต้องอร่อยแน่” ผมหัวเราะด้วย “มาซายะเองก็ชอบขนมฝีมือคุณทาคามิจิมากเลยนะ”
“เอ๋”
“ก็คัพเค้กที่เอามาฝากผมวันนั้นมีตั้งเยอะ แต่มาซายะแบ่งมาให้ผมชิ้นเดียวเองนี่นา ส่วนตัวเองก็ทานอยู่คนเดียวจนหมดกล่อง ไม่ชอบแล้วจะเรียกว่าอะไรกันน้า”
“เงียบเหอะน่า ชูสุเกะ”
คุณทาคามิจิอมยิ้มเล็กน้อย มาซายะที่กำลังว้ากใส่ผมพอหันไปเห็นก็ทำหน้ามุ่ย แต่คุณทาคามิจิไม่พูดอะไรสักคำ แกะห่อผ้าแล้วมอบขวดโหลขนาดเหมาะมือที่บรรจุตูเลชิ้นบางๆไว้เต็มเพียบ ยื่นให้พวกผม
“น่าทานจัง” ผมถามขึ้น “ทำยากรึเปล่าเอ่ย”
“มะ ไม่ค่อยยากหรอกค่ะ แต่ต้องสังเกตตอนอบอยู่เรื่อยๆเท่านั้นเอง ถ้าออกมาสีเข้มไปจะไม่หอมเนย แต่ถ้าสีอ่อนไปก็จะได้กลิ่นแป้ง แล้วอุณหภูมิที่พอเหมาะก็ช่วยให้สีขนมออกมาดูดี...” คุณทาคามิจิตอบแบบกระตือรือร้น ดูท่าทางเธอจะรักการทำขนมเสียจริง พอมีโอกาสได้พูดก็แจกแจงเสียละเอียดยิบถึงขั้นตอนการทำ
มาซายะกับผมเลยปล่อยให้เธออธิบายไป สายตาเขาปรากฎความอ่อนโยนระคนความเอ็นดูแบบไม่คิดจะปิดบัง แต่พอรู้ว่าผมมองเขาอยู่ก็กลับไปทำหน้าเฉยชาเหมือนเดิม
ผมได้แต่อมยิ้ม….ไม่ทันแล้วล่ะ มาซายะ
“นี่ก็เย็นแล้วด้วย มาซายะก็พาคุณทาคามิจิไปส่งบ้านซะสิ” มาซายะหันขวับมาทางผมทันทีที่ได้ยิน แต่ผมก็ทำแค่ยิ้มพร้อมกับอธิบาย “ให้ผู้หญิงกลับบ้านมืดๆค่ำๆคนเดียวไม่ดีหรอกนะ มันอันตราย”
“เอ๋” คุณทาคามิจิอ้าปากค้าง เหลือบมองมาซายะแบบกล้าๆกลัวๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
มาซายะถลึงตามอง ผมก็มองตอบ ยักคิ้วให้ด้วย
“อย่าเถลไถลแวะข้างทางล่ะ เดี๋ยวที่บ้านคุณทาคามิจิจะเป็นห่วง”
“ชูสุเกะ ไอ้บ้านี่” เขาตะโกนไล่หลัง ผมก็ได้แต่หัวเราะ โบกมือให้แล้วเดินจากมา
เหลียวกลับไปมอง มาซายะกับคุณทาคามิจิดูเก้ๆกังๆใส่กันทั้งคู่ แต่รู้สึกจะเป็นอาการเขินอายมากกว่าจะอึดอัด ผมมองภาพนั้นแบบมีความสุขนิดๆ
เป็นกามเทพนี่ก็สนุกดีเหมือนกัน
.
.
.
พอกลับมาถึงบ้าน อาจารย์ที่ท่านพ่อจัดหามาให้ตามคำร้องขอของผมก็มารออยู่แล้ว บทเรียนของวันนี้คือการตรวจสอบบัญชีทั้งหลายที่ซับซ้อนขึ้นมาจากพื้นฐานที่ได้เรียนไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน
ท่านพ่อแม้จะยอมทำตามคำขอ แต่ก็บอกผมอยู่เสมอว่าเด็กวัยรุ่นอย่างผมควรออกไปวิ่งเล่น ไปเที่ยว ไปสนุกสนานกับเพื่อนมากกว่าจะมานั่งจมอยู่กับกองกระดาษและตัวเลขที่สับสนวุ่นวายเช่นนี้
ถ้าอายุของโลกเดิมรวมกับโลกนี้ ผมก็เกือบๆสี่สิบแล้ว
อันที่จริง ชีวิตในโลกเดิมของผมหยุดลงที่การเป็นเด็กมัธยมปลายที่ยังไม่มีโอกาสได้สัมผัสการทำงานจริงๆจังๆ โลกนี้ก็ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ ยังไม่สามารถทำใบขับขี่หรือเข้าพิธีบรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่าได้เวลาเตรียมความพร้อมแล้วสร้างอนาคตของตัวเองสักที
และอีกอย่าง ผมจำเป็นต้องรู้เรื่องคิโชวอินกรุ๊ปให้ได้มากที่สุด เพื่อความสบายใจของตัวเอง ว่าบ้านเธอจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับอะไรที่ทุจริต
ผมเป็นห่วงว่าสิ่งที่ไม่ชอบมาพากลนั่นจะทำให้เรย์กะเดือดร้อนไปด้วย
การบ้านที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้เป็นเรื่องบัญชีของบริษัทที่เป็นโรงงานผลิตอาหารแช่แข็งขนาดกลาง ให้ผมหาเอาเองว่ามีที่ตุกติกตรงไหน เป็นแบบฝึกหัดระดับกลางๆที่คนเรียนบัญชีต้องรู้
ใช้เวลาพักใหญ่ๆก็พบความผิดปกติตรงการสั่งซื้อเป็นจำนวนมากเกือบเท่าตัว ทั้งที่ไม่ได้ขยายโรงงานหรือมีออเดอร์สั่งผลิตเพิ่ม พอไล่ตามเอกสารไปเรื่อยๆก็พบว่าบริษัทที่สั่งซื้อนั้นเป็นบริษัทหลอก เหมือนตั้งใจจะโกยเงินเข้ากระเป๋าผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่แล้ว
กำลังจะจับปากกาเพื่อเขียนสรุป อาการปวดแปลบขึ้นมาในศีรษะก็เกิดขึ้น เหมือนมีใครใช้มีดทิ่มแทงลงมาในหัวแบบย้ำๆ ปวดจนต้องครางออกมา หัวใจเต้นถี่รัว หูอื้อไม่ได้ยินเสียง ตาพร่ามัวมองทุกอย่างเป็นภาพเบลอจนอยากอาเจียน
ผมกุมหน้าผากตัวเอง อีกมือควานไปรอบโต๊ะ หยิบขวดพลาสติกสีขาวขึ้นมา มือสั่นมากตอนเปิดฝา เขย่าขวดได้ยาออกมาสองเม็ด แต่ก็ตัดสินใจเทเพิ่มเป็นสาม
ผมต้องห้ามตัวเองไม่ให้ยกขวดขึ้นแล้วเทยาพวกนั้นกรอกปากทั้งหมด หวังแค่อะไรก็ได้ที่จะทำให้อาการปวดพวกนี้หายไปสักที
พอยาพวกนั้นลงท้องไป ผมฝืนเดินกลับไปที่เตียง หลับตานิ่งๆสักพัก ยายังไม่ออกฤทธิ์ในทันที จึงต้องทนกับอาการปวดอยู่ร่วมชั่วโมง
ตั้งแต่ที่ผมได้ยินเสียงของมาซายะ ยูกิโนะ และคุณคิโชวอินในความฝัน ผมก็มีอาการปวดศีรษะมาโดยตลอดอย่างที่ไม่เคยเป็น ไม่ว่าจะอยู่ในโลกเดิมหรือโลกนี้
แรกๆมันก็เป็นแค่อาการปวดธรรมดา แต่ต่อมาก็ปวดขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้าว่าจะปวดตอนไหนและพอผมฝันเห็นชูสุเกะในโลกกระจกทีไร มันก็ยิ่งเป็นหนักขึ้นทุกครั้ง
สาเหตุจะเกิดจากหมอนั่นรึเปล่านะ
ลองไปตรวจที่โรงพยาบาล ตรวจทุกอย่างในร่างกาย ทั้งเจาะไขสันหลัง ทั้ง CT Scan ทั้งพบจิตแพทย์ก็ยังไม่เจอสาเหตุ ไม่ได้เป็นมะเร็งหรือเนื้องอกในสมองใดๆทั้งสิ้น ลองฝังเข็ม กดจุด นั่งสมาธิ หรือที่เขาว่าได้ผลก็ไม่ช่วยอะไร
หมอสันนิษฐานว่าผมเป็นโรคเครียด ต้องทำการบำบัด และให้ยามาทานพร้อมกับกำชับว่าห้ามทานเกินกว่ากำหนด แต่อาการปวดของผมนับวันก็ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ อยู่ในระดับที่ยาแก้ปวดธรรมดาเอาไม่อยู่ ต้องใช้ยาตัวที่แรงกว่านี้ ปริมาณมากกว่านี้ และผมก็เปลี่ยนยามาสองตัวแล้ว
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงต้องฉีดมอร์ฟีนให้ตัวเองเพื่อระงับอาการปวดแหงๆ
ควรจะศึกษาวิธีฉีดมอร์ฟีนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีมั้ยนะ
ผมถามตัวเองในใจแบบติดตลก แต่จริงๆมันไม่ตลกเลย
--------------
Almond Tuiles เป็นขนมฝรั่งเศส ทำเป็นแผ่นบางๆ โรยอัลมอนด์บนหน้า (ไม่ลงรูป ขี้เกียจ 5555555555)
>>176 ไม่เป็นไร แต่กูจะลงโทษมึงด้วยอัลมอนด์ตูเล่เอง
http://imgur.com/8o65QZQ
http://imgur.com/oeLqeiM
ตูเล่นี่มันแย่ มีเป็นถังก็หมดถังหยุดกินไม่ได้ พูดแล้วอยาก
กูกินอยู่ เรียกว่ารอดได้ไหม ปั่นงานใช้พลังงานมากเหลือเกิน
>>152 กูขอด้วย
"แล้วหาคำตอบได้ยังล่ะ?"
"เอ่อ... คือว่า...."
"เฮ้อ ไม่ได้เรื่องเลยนะ คิโชวอิน... มา เดี๋ยวฉัน"สอน"เธอเอง"
ห๊ะ? คะ?
เอ่อ หมายถึงแบบเรียนใช่มั้ยคะ? แบบเรียนซิเนอะ กำลังเรียนอยู่นี่นาจะสอนเรื่องอะไรได้อีกล่ะ แต่ทำไมต้องทำหน้าตาแบบนั้นด้วยละ แล้วนี่จะไม่ขยับเข้ามาชิดกันเกินไปแล้วเหรอคะ?
แล้วก็นะ หยุดเอาผมฉันไปจับม้วนเล่นแบบนั้นทีเถอะนะคะ!
ฟิคทะลุมิติ กูเลือกไม่ได้ กูสงสารเอ็นโจววว โฮฮฮฮ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน มึงเป็นเรือคาบุที่แต่งเอ็นโจวได้อิอ๊างมาก ฮืออออ
กูขอถามหน่อยยตอนจบBad Endตั้งแต่กระทู้2 หายไปไหนว่ะะะรอนานมากกก หรือกูข้ามไปเยอะ
กูว่าฝ่ายผลิตกาวหลายคนก็ยังซุ่มอยู่ในกระทู้นี่แหละ แต่ขาดกาว เวลา และแรงบันดาลใจ รอให้สามอย่างมันมาพร้อมกันแล้วคืบคลานขึ้นมาจากหลุมใหม่
Ky แปบนึงนะ ถ้าสมมุติเรย์กะเกิดเหตุจำเป็นจริงๆที่ไม่สามารถทำผมม้วนไปโรงเรียนได้ พวกคนรอบข้างมันจะคิดว่ายังไง ของแปลกที่แปลกไป....
กูว่ามันน่าจะเป็นฟิคล้างสมองแบบKemono Friends ผมหลอดล่ะ ซุโก่ย~~~
กูอยากอ่านAUแวมไพร์ไนท์ต่อออออออ
พลีสสส
กูรักท่านพี่~~~❤
เห็น gif ซามอยด์อ้อนเจ้าของแล้วคิดถึงชูสุมอยชะมัด ; w ;
>>204 คิดถึงด้วยคน อยากน้วยซามอยด์ อยากน้วยชูสุมอยยยยยย
http://imgur.com/VsFxvDo
ต่อจาก >>164-165 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
เอ็นโจยืนเป็นเพื่อนฉันอยู่สักพักหนึ่ง เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองล่ะมั้งคะ
“ชูสุเกะ นายมาแล้วหรอ”
คาบุรากิทักเอ็นโจ พร้อมเอาเครื่องดื่มให้ฉันด้วย นี่สรุปนายไม่ได้แค่หนีไปอย่างเดียวจริงๆด้วยสินะคะ
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดขณะมองเครื่องดื่มที่ตัวเองได้อย่างงงๆ อะไรคือเครื่องดื่มสีเขียวอี๋ๆนี่คะ
“เธอเป็นร้อนในอยู่ไม่ใช่หรือไง สีมันอาจจะแปลกๆ แต่ฉันลองชิมแล้วรสชาติไม่ได้แย่นะ”
ฉันลองจิบๆดู ก็โอเคตามที่คาบุรากิบอก เลยดื่มอย่างจริงจัง มีวุ้นด้วยค่ะ! เคี้ยวเพลินดีนะคะ
คาบุรากิคุยอะไรกับเอ็นโจก็ไม่รู้ค่ะ เหมือนเป็นเรื่องรถหรือฟุตบอล
โลกนี้เพื่อนใน Pivioine ของฉันมีแค่คาบุรากิเองหรอคะ น่าเศร้าชะมัดเลยค่ะ... เรย์กะในโลกนี้ไปสร้างศัตรูกับใครต่อใครมาเยอะเหมือนกันล่ะนะคะ มีข่าวกระจายไปมากมายว่าเรย์กะเป็นคนขี้วีนขี้หงุดหงิด เอาแต่ใจ เอาแต่ได้สุดๆ ใครๆก็เอือมระอาที่จะเข้าใกล้แล้วล่ะค่ะ... สำหรับคนที่รู้ว่าฉันเปลี่ยนไป หลังๆฉันก็ช่วยเหลือวาคาบะจังออกนอกหน้าจนคนที่เลือดชนชั้นสูงแรงกล้าอาจจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฉันมาก
ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะไปหายูกิโนะคุงดีไหม เอ็นโจก็บอกลาคาบุรากิและฉันด้วยรอยยิ้มฝืนๆ แล้วออกไป
ทำไมออกจากงานเร็วขนาดนี้กันคะ? ฉันได้แต่มองอย่างสงสัย
“เรย์กะ” คาบุรากิพูดขึ้น ฉันตกใจนิดหน่อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันอนุญาตให้เขาเรียกชื่อต้นได้นี่คะ รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ
“มีอะไรหรอคะ”
“ไปสั่นกระดิ่งกันไหม”
“หะ?!”
ฉันมองไปตามที่คาบุรากิบุ้ยใบ้ ก็เห็นซุ้มทำจากดอกกุหลาบสีแดง มีริบบิ้นสีขาวผูกไว้ปลิวไสวในสายลมราวกับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว คล้ายกับที่เห็นในงานปาร์ตี้ฤดูร้อนเอามากๆเลยค่ะ ข้างบนนั้นมีกระดิ่งประดับแขวนเอาไว้
“ประกาศให้โลกรู้ว่าเราทะลุมิติมาอะไรทำนองนี่น่ะ” คาบุรากิอธิบาย
“ก็ได้ค่ะ” ถึงตรรกะคาบุรากิจะแปลกๆก็เถอะค่ะ แต่ฟังดูน่าสนุกเหมือนกันนะคะ
เราเดินไปสั่นกระดิ่งด้วยกัน เสียงดังกรุ๊งกริ๊งๆเรียกให้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามอง ฉันเห็นไมฮามะจ้องเขม็งมาด้วยล่ะค่ะ แต่ใจไม่ดีเลยค่ะที่เห็นท่านไอระมองมาอย่างกังวล ถึงโลกก่อนท่านไอระพยายามจับคู่ฉันกับคาบุรากิก็เถอะค่ะ แต่โลกนี้ไม่มีใครน่าสงสารมากพอที่จะคู่กับเรย์กะหรอกมั้งคะ
ฉันยังสะใจเลยนี่คะตอนที่อ่านมังงะ แล้วรู้ว่าเรย์กะได้รับผลกรรม ต้องตกเป็นชนชั้นสามัญที่ตัวเองรังเกียจ พอตอนนี้ฉันเป็นเรย์กะไปแล้วก็ทำให้ฉันสยองทุกครั้งเมื่อนึกถึงจุดจบอันเลวร้ายเช่นนั้น
ควรทำยังไงดีนะคะ...
วันนั้นฉันหลับไป ก่อนจะฝันว่าทุกคนบนโลกนี้หายไป ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกได้ว่าฉันกำลังมองภาพอีกโลกหนึ่งที่เคยจากมา อยู่ๆก็เห็นภาพตัวเองทะเลาะกับท่านพี่ ฉันกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ทานุกิร้องห่มร้องไห้เมื่อฉันวีนใส่ ท่านแม่พยายามมาคัดค้าน แต่ก็โดนเรย์กะพูดกลับไปอย่างเจ็บแสบ เอ็นโจเข้ามาทักทายฉันคล้ายโลกก่อน แต่เรย์กะก็ต่อว่าไม่สนใจ เมื่อเห็นวาคาบะจังก็ทำท่าทางรังเกียจ
ทุกคนในโลกนั้นต่างสงสัยว่าเรย์กะเป็นอะไรไป พาทั้งหมอประจำตระกูลและจิตแพทย์มาตรวจ ดูเหมือนจะสรุปได้ว่าเรย์กะสูญเสียความทรงจำไป เพราะจดจำเรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย เซริกะจังและคุคิโนะจังพยายามตามใจทุกอย่าง แต่ก็เกิดข้อกังขาไม่น้อย ตอนนี้คนทั้งซุยรันรู้แล้วว่าเรย์กะเปลี่ยนไปแค่ไหน เพื่อนที่เคยมีก็หายไปทีละคนสองคน โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีฐานะดีอะไรนักต่างหลบหนีไป วาคาบะจังยังแวะมาช่วยฟื้นฟูความทรงจำให้ เอาเค้กที่เคยกินด้วยกันมาให้ แต่เรย์กะก็ปัดทิ้งต่อหน้าต่อตา
คาบุรากิในโลกนั้นก็ดูเงียบขรึมสมกับเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรัน เอ็นโจเองก็งงกับความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนสนิท แต่ก็ตกตะลึงยิ่งกว่าเมื่อเห็นเรย์กะไปกระแซเข้าหาคาบุรากิ ต่อว่าคนอื่นที่พยายามเข้ามาเกาะแกะคาบุรากิ ใช้อำนาจตระกูลข่มขู่ผู้คนไปทั่ว
นายตัวสำรองก็มาตักเตือน แต่เรย์กะก็ไม่สนใจ ถึงอย่างไรก็ตามคงเพราะวาคาบะจังไม่ได้คู่กับจักรพรรดิอย่างที่ตนกังวล เลยไม่ได้รังแกวาคาบะจังหนักมากนัก แต่ก็ใจร้ายกับทุกสิ่งที่วาคาบะพยายามมาช่วยเหลือ
เรย์กะทำร้ายจิตใจทุกคนที่เข้าใกล้ ทุกคนที่ฉันรัก...
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภาพมากมายเกินกว่าที่จะบรรจุได้ในแค่ความฝันเดียว น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ลากตัวเองอย่างอ่อนแรงไปกดกริ่งห้องข้างๆ
คาบุรากิเปิดประตูออกมา และมองฉันอย่างตกใจ ก่อนพูดอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”
ฉันปล่อยโฮแล้วกอดเขาไว้ เขาก็กอดฉันตอบ พลางลูบหัวเบาๆ ฉันเล่าความฝันที่เจอมาเมื่อกี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตอบอะไรมาบ้าง แต่ก็รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
ดีจังที่ฉันไม่ได้มาโลกนี้คนเดียว ดีจริงๆเลยค่ะ
ฉันร้องไห้ จนไม่รู้เมื่อไหร่ก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น...
เมื่อตื่นขึ้นฉันก็อยู่บนเตียงที่ไม่ใช่ของตัวเอง ฉันได้แต่สะดุ้งตกใจ ผลักผ้าห่มพยายามลุกขึ้น แต่ปวดไปทั้งตัวเลยค่ะ...
“ตื่นแล้วหรอ”
ฉันหันไปตามเสียง คาบุรากิเดินเข้ามาหา ก็เริ่มจำอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้รางๆ
เอ๋!?! เหหหหหห ฉันทำอะไรลงไปนะคะ น่าอายชะมัดเลยค่ะ!!!
ฉันถือหมอนขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันคาบุรากิที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ลุกไหวไหม”
“ไหวค่ะ ไหวมากๆ” ฉันบอกพลางโยนหมอนทิ้ง เอาตัวถอยหนีคาบุรากิอยู่ห่างๆ
คาบุรากิทำหน้างงๆ มองฉันสักพักแล้วพยักหน้าด้วยท่าทางเหมือนเข้าอกเข้าใจ นายคิดอะไรแปลกๆอยู่หรือเปล่าคะ...
ฉันพยายามเมินเรื่องทั้งหมด สะกดจิตตัวเองว่าเหตุการณ์เมื่อวานเป็นแค่ภาพหลอน ฉันไม่ได้กดกริ่งห้องคาบุรากิ ร้องไห้แล้วหลับไปในอ้อมกอดเขาหรอกนะคะ ภาพหลอนค่ะ ภาพหลอน เขาไม่ได้อุ้มฉันมาบนเตียงของเขาหรอกค่ะ ที่คาบุรากิพูดกับฉันอย่างอ่อนโยนเมื่อวานก็เป็นแค่ภาพลวงตาทั้งนั้น คนแบบคาบุรากิน่ะหรอคะที่จะพูดอ่อนโยนกับใคร ไม่มีหรอก ไม่มี๊
ทำไมภาพฉันซุกอกเขามันชัดเจนในความทรงจำแบบนี้คะ ความรู้สึกดีที่ถูกลูบผมนี่ด้วย กรี้ดดดดด หายไปนะ หายไปซะ!!! เหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นค่ะ
ฉันเอามือปิดหน้าเอาไว้ ไม่จริงค่ะ เมื่อวานฉันเจอฝันจิตตกไปหน่อย เลยสร้างภาพหลอนขึ้นมา ต้องใช่แน่ๆเลยค่ะ แล้วทำไมฉันถึงหลอนถึงคาบุรากิคะ ต้องเป็นเพราะน้ำเขียวอี๋เมื่อวานที่เขาให้แน่ๆเลยค่ะ วุ้นก็อร่อยแท้ๆ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย
ขว้างหมอนใส่เขา จะรุนแรงพอที่เขาจะความจำเสื่อมไหมคะ หรือฉันเอาหัวโขกกำแพงตรงนี้เลยจะง่ายกว่า ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกแล้ว...
“กินข้าวกันไหม”
คาบุรากิถามขึ้น สมองด้านหนีความจริงของฉันหยุดทำงาน แล้วหันไปหาความสุขทางโลก
“มีอะไรให้กินบ้างคะ”
เขาแจกแจงรายการอาหารให้ฟัง ฉันก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ นั่นมันไม่ใช่สำหรับอาหารกลางวันหรอคะ ก่อนจะเห็นนาฬิกาบอกเวลา ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว
“ไม่ได้ไปเรียนหรอคะ!!!”
“ฉันไม่อยากปลุกเธอน่ะ วันเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
วันเดียวมาหลายครั้งแล้วนะคะ... ตั้งแต่ทะลุมิติมานี่ฉันโดดเรียนไปกี่ครั้งนะคะ...
“งั้นฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
จะยังไงก็โดดไปแล้ว มาคิดมากคงไม่ได้อะไรมั้งคะ... ฉันเดินกลับห้อง ก่อนจะชะงัก
เมื่อคืนฉันลืมล็อกห้องค่ะ!!!
เพราะเจ็บปวดกับความฝันเลยพยายามลากตัวเองไปหาคาบุรากิจนลืมไป ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างระแวง
เมื่อวานฉันเปิดประตูทิ้งไว้หรือปิดประตูกันแน่นะ...
ถ้าจำไม่ผิด ฉันเปิดประตูห้องค้างไว้นะคะ แล้วทำไมตอนนี้มันปิดล่ะคะ... แรงลมหรอคะ?
ฉันถอยหลังออกจากห้อง แล้วกลับไปหาคนห้องข้างๆให้ช่วยไล่ผีไล่โจร
..............…….....
ฉันอาบน้ำ ขณะปล่อยให้คาบุรากิเรียกคนที่บ้านเขาเอายันต์เครื่องรางนำโชคไล่ผีและป้องกันภัยมาวางไว้ที่ห้องฉันให้ เมื่อแต่งตัวเสร็จเราก็มานั่งกินข้าวด้วยกันที่ห้องฉัน
คาบุรากิตัดสินใจเช่าห้องข้างๆฉันต่อค่ะทั้งๆที่คิดว่าหลังสอบเสร็จจะกลับบ้านไป ขอโทษนะคะที่รบกวน...
ฉันกินเอลฟาเบตินี และเขี่ยหาอักษรที่ต้องการมาเรียงครบเซ็ตไม่ได้ซะที ฉันกะจะเรียงเป็นคำว่า SPRING เผื่อจะเป็นลางอันดีแก่ฤดูใบไม้ผลิของฉันซะที แต่ยังหาได้แค่บางตัวเองค่ะ ฉันเรียงๆไว้ตรงขอบจาน และทยอยกินตัวที่ไม่ใช่ออกไปทีละนิด ถึงมันมีตัวอักษรไม่ครบก็เถอะ แต่หน้าที่ในฐานะพาสต้า มันอร่อยทีเดียวนะคะ
“เธอไม่เห็นต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นเลยนะ... มันไม่ใช่ความผิดของเธอซะหน่อย”
คาบุรากิทำหน้าเสียอกเสียใจขณะมองอักษรที่เรียงอยู่ ฉันเลยมองตามอย่างงงๆ ก็เห็นคำที่เรียงไม่เสร็จดีของตัวเองเป็นคำว่า SIN ที่แปลว่าบาปค่ะ...
“ฉันยังเรียงไม่เสร็จค่ะ...แต่ก็คงไม่เรียงต่อแล้วมั้งคะ” ฉันบอกไป แต่เขี่ยๆไปก็สิ้นหวังกับการหาตัว P และ G แล้วล่ะค่ะ แต่ฉันแอบเห็นว่าจานคาบุรากิมีตัว R นะคะ แล้วเขาแยกมันไว้ตรงขอบจานมาได้สักพักแล้วค่ะ
“ฉันขอนะ”
“ตามสบายค่ะ”
ไม่นานนักคาบุรากิก็โชว์อักษรเรียงกันว่า REIKA อย่างภาคภูมิใจ ซึ่งเป็นชื่อของฉัน ฉันเลยพยายามหาคำว่า MASAYA ให้เขาบ้าง แต่ก็เจอแค่ MASAY เองค่ะ ตัว A ไม่พอ ฉันให้คาบุรากิเขี่ยหาในจานเขาก็ไม่เจออีก เลยเอามาเรียงต่อกับตัว A ใน REIKA คล้ายๆ Crossword เล็กๆนะคะ
คาบุรากิถ่ายรูปอย่างตื่นเต้นแล้วส่งมาให้ฉัน จะว่าไป...นี่เราเล่นอะไรเป็นเด็กๆคะเนี้ย... แต่ว่ากินอะไรที่เป็นตัวอักษรแบบนี้ทั้งทีก็ต้องเล่นบ้างสิคะ จะเอาไว้ดูสวยๆอย่างเดียวทำไม
ฉันเห็นภาพตรงหน้าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนอีกโลกหนึ่งคงไม่มีโอกาสมีความสุขแบบนี้สินะคะ...
ฉันถามคาบุรากิว่าเรย์กะที่คาบุรากิเห็นเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นแบบที่ฉันเห็นหรือเปล่า เขาก็ยอมรับว่าไม่ต่างที่ฉันเล่า ทั้งเรื่องราวและนิสัยของเรย์กะโลกนั้น
หมายความว่าเราทั้งคู่ทะลุมิติผ่านความฝันจริงๆงั้นหรอคะ มันเป็นแค่ความฝันธรรมดาไม่ได้หรือไงกันนะคะ...
เรย์กะทำแบบนั้นจริงๆหรอคะ...
น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาอีกรอบเลยค่ะ...
ทำไมครอบครัวฉันต้องเจอกับเรื่องโหดร้ายแบบนั้นนะ ทำไมต้องเป็นเพื่อนๆฉันต้องลำบาก ต้องมาเสียใจกับการกระทำอย่างนั้น...
“ฉันขอโทษ...” คาบุรากิพูดขึ้น “ถ้าฉันไม่พาเธอออกเดินทางคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้...”
ฉันมองคาบุรากิ เขาต้องแบกรับความรู้สึกผิดทั้งหมดมาโดยตลอดนี่นา ยิ่งเขาเห็นความเปลี่ยนแปลงของเรย์กะอีกโลกคงทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาจะมีแนวคิดแปลกๆล้ำโลกก็เถอะ แต่ก็มีความรับผิดชอบสูงเอามากๆ เห็นเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นโดยเขาเป็นส่วนหนึ่งในนั้นคงทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อยล่ะนะคะ
เมื่อนึกย้อนกลับไป วันที่คาบุรากิฝันถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกแย่เอามากๆเลยนะคะ...
ฉันพยายามปลอบเขา และพยายามปลอบตัวเองไปพร้อมๆกัน เราก็กลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้อยู่แล้วนะคะ แล้วการที่เขาชวนออกเดินทางก็เพราะหวังดีกับฉันซึ่งเป็นสหายอกหัก (ในจินตนาการของเขา)
แต่ว่าไหนๆหมอนั่นก็นั่งเศร้านิ่งๆอยู่กับที่แล้ว แอบกดจุดคิ้วร่วงให้เขาดีไหมนะ
-------------- (จบตอน 30) ----------------
ป.ล. เอลฟาเบตินี (Alfabetini) เป็นพาสต้าชนิดหนึ่งที่มีลักษณะเป็นตัวอักษร A-Z
ป.ล.2 ไม่แน่ใจนะคะว่าคาบุรากิใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า Masaya หรือ Mazaya ของแปลอังกฤษใช้ตัว S แต่เห็นแปลไทยใช้ว่ามาซายะ เลยคิดๆอยู่ว่ามันเป็น Z หรือเปล่า รู้สึกคุ้นกับ S มากกว่าเลยใช้ S แต่เมินๆเรื่องนี้ไปก็ได้นะคะ 5555
อ่านแล้วสะเตือนไตตต แงงง สงสารท่านพี่และคนอื่นๆในโลกเก่า ฮือออ ;__;
ทำไมทำกับคนโลกเก่าแบบนี้
ฮือออ เกลียดเรย์กะkimidolceจริงๆแล้วนะ
ช่วยพาเรย์กะกลับโลกเดิมที
ส่วนเรย์กะkimidolceก็...หายๆไปซะเถอะ
อ่านฟิคทะลุมิติแล้วอยากให้คุณเรย์กะเจอมาสายะใน Kimi doice จัง น่าจะออกแนวหนังรักสูตรสำเร็จญี่ปุ่น 5555//รอพี่มีจิตศรัทธาแต่ง
เรย์กะkimidolce ทำไมทำแบบเน้!!!! ทุกคนเอาไม่อยู่เหรอ สงสารทานุกิมากๆ โฮฮฮฮฮฮ
แล้วคาบุรากิโลกนั้นไ่แปลกใจบ้างเหรอ เอ็นโจวไม่ทำอะไรบ้างรึว่าแต่โดนรถชนไหง ไม่เกิดอะไรขึ้นเลยล่ะ
ส่งเรย์กะเวอร์ชั่นkimi dolce นี้ไปสู้กับเอ็นโจเลี้ยงต้อย หรือ ส่งไปโลกเกอิชาได้มั้ย
.
.
.
โม่งเกอิชา เรายังรออยู่นะ ท่านอิมาริจะเจอเรย์กะมั้ย เอ็นโจจะรู้ใจตัวเองเมื่อไร 555
Ky คิดเล่นๆว่า จู่ๆเอ็นโจก็กลายร่างเป็นชูสุมอย แล้วเดินไปเจอเรย์กะ พวกมึงว่าเอ็นโจจะเนียนเป็นหมาน้อยน่ารักใส่เรย์กะมั้ยวะ
แปลไทยตอนใหม่มาละเด้อ กูอ่านแล้วสงสารท่านเรย์กะจริงๆ ปรึกษากลุ่มเซริจังก็เข้าอีหรอบเนี่ยะ ถถถ แต่อยากเห็นเจ้าแม่กาลีลงอีกจังน้า แต่อันตรายจริงๆ อย่าทำอาหารให้ยูกิโนะคุงเด็ดขาดดดด!!!! เดี๋ยวน้องเป็นอะไรทำไง ท่านเอ็นโจช่วยด้วยค่ะ คนร้ายจะทำร้ายน้องชายท่านแล้วจ้าา
ปล เซมเบ้จิ้งจอกไม่น่ารักเลยโฟ้ย น่ากลัววว
อีเว้นท์ทำคะแนนมาแล้ว!
ซวยแล้ว ไม่น่าขี้โม้เลยเรย์กะ55555555555555555555555
เอาแล้วไงตอนล่าสุด โม้จนได้เรื่อง ยูกิโนะคุงน้องอย่าเสี่ยงเลยนะ อาหารฝีมือเรย์กะขนาดมาซายะที่ว่าแน่ยังแถว่าตัวเองเป็นมังสวิรัตเลย ขนาดมาซายะที่ไม่ค่อยยอมแพ้อะไรง่ายๆยังยอมอ่ะ คิดดู 5555555555555
ท่านจอมมารกูจะมีโอกาสได้ส่วนแบ่งจากน้องชายไหม
หรือจะได้มีโอกาสเป็นหนูลองยา ทดสอบพิษก่อนให้น้องชายกินไหม
Ky กูฝันว่าเข้านาโร่ไป เจอดิบอัพ4ตอนรวด
มีตัวละครใหม่ที่มาจากคิมิดอลภาคสอง(ที่ในเรื่องมีริรินะเป็นตัวร้ายแทนเรย์กะ แต่เหตุการณ์ไม่เป็นตามคิมิดอลสอง เพราะริรินะมีเรย์กะแล้วเลยไม่สนพระเอกคนนั้น....) มีภาพประกอบในตอนสวยงาม และตบท้ายด้วยฮิโยโกะซามะประกาศว่าเรื่องนี้ได้ทำมังงะ!!!!!
แล้วก็ตื่น สัสส
เห็นคำว่าเซมเบ้จิ้งจอกน่ารักๆกูก็นึกว่าเป็นเซมเบ้บางๆมีหน้าจิ้งจอกแบบน่ารักๆสกรีนบนนั้น พอเลื่อนไปดูของจริง.....น่ากลัวสัส หยั่งกะโดนจ้องอยู่เลย
เอ็นโจไม่ยื่นหน้าเข้ามาในการตบตีของสาวๆ อืม...แน่ใจนะท่านเรย์กะ เอ็นโจนี่เสือกทุกเรื่องถ้าเป็นเรื่องของเธอนี่นา ทำมากกว่ายื่นหน้าชัวร์ แต่ตอนนี้น่าจะต้องซื้อยาเคลือบกะเพาะแจกก่อน ท่านเรย์กะกูนี่ปากพาซวยจริงๆ
หลอกเด็กจนกรรมตามทันเลยแฮะท่านเรย์กะ
>>238 โอ๊ย นึกถึงฟิคกาวยูกิโนะที่เป็นชูสุเกะกลับชาติมาเกิดจริงๆ ว่าไปใครจะเขียนฟิคบ้านเอ็นโจเป็นบราค่อนนะ อยากอ่านการชงของพี่ชายร่างจิ๋วคอยช่วยน้องชายไม่เอาไหนชะมัดเลย คุณน้องมัวแต่อ้ำอึ้งพูดไม่ถูก ปล่อยไปมีหวังไม่คืบหน้าแน่ คนเป็นพี่เลยต้องตบๆให้เข้ามาอยู่ในร่องในรอย ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของนายแล้วนะชูสุเกะ อะไรทำนองนี้ 555555555555555
>>237 สรุป...ลงเอยกับริรินะสินะ คุณเรย์กะ ถถถถถ
>>236 มีแจ้ ท่านจอมมารน่าจะฟินไปหลายเดือน
>>240 เรย์กะนิยายยังเป็นวันๆของเรย์กะอยู่ยังไม่จบว่ะ ฟฟฟ
จำได้เลาๆว่า เรย์กะเห็นพระนางของภาคสอง ก็ช็อคจนเอ็นโจถามว่าเป็นอะไร เรย์กะคิดว่าริรินะเสี่ยงจบล้มละลายเหมือนตัวเอง เลยไปแย็บๆถามริรินะเรื่องพระเอกคนนั้น ริรินะดันตอบแค่ อ๋อ ก็เคยเห็นหน้า แต่ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็บ่นๆซึนๆใส่เรย์กะเรืาองนั่นเรื่องนี้ที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกะเรื่องภาคสองอีกเลย...
อ่านแปลไทยล่าสุดอยากเห็นคู่แรร์ ซึรุเรย์กะ ว่ะ ต่อมจิ้นกูแม่งกำเริบมาเอาแบบติดป่าซุยรันด้วยกันก็ได้ ยังไงก็ได้จะAUไหนก็รับได้หมด เดี๋ยวกูวาดภาพประกอบฟิคให้เลย อยากอ่านสัสๆ
จริงๆท่านเรย์กะก็รู้ฝีมือการทำอาหารของตัวเองใช่มะ อย่างบรรทัดสุดท้ายยังมีถามถึงความแข็งแรงของกระเพาะยูกิโนะ(กูขำตรงนี้มาก)
แต่ท่านเรย์กะก็ยังอุตส่าทำอาหารให้ท่านพ่อท่านพี่กิน เอ๊ะ...
ขอถามหน่อยเห็นคำนี้บ่อยๆ AU หมายถึงอะไรเหรอ
>>253 อ้อ กูเขียนจบแล้วอะ ซึรุฮานะกับเรย์กะ แต่ซึรุฮานะบทแม่งน้อยชิบหายในแปลไทยปัจจุบัน จนกูต้องไปงัดโมเมนต์ในดิบมาเขียน ถ้าให้ลงถึงบทนางในแปลไทยมันจะสั้นมากเลย เดี๋ยวจะอ่านไม่จุใจกัน แล้วไอ้โมเมนต์ซึรุฮานะในดิบที่ว่าเนี่ย กูเขียนไปเขียนมาเอ็นโจแม่งโผล่มากลบซึรุฮานะจนกูต้องลบๆแก้ๆหลายรอบมาก ไม่งั้นมันจะเป็นฟิคเอ็นโจไปซะชิบ 555555555555555 จอมมารแม่งล้างสมองกูไปแล้ววว เขียนอะไรอิงอฟช.กูมองหาโมเมนต์เอ็นโจก่อนเลย
>>255 AU = ย่อมาจาก Alternate Universe อ้ะ เอาง่ายๆก็คือ แฟนๆของเรื่องนั้นเขียนอิงจากออฟฟิศเชียลแค่หน้าตาตัวละคร ชื่อ นิสัยบางส่วน แต่เซ็ตติ้งโลกต่างจากออฟฟิศเชียล จะดัดแปลงแก้ไขยังไงก็ได้ภายใต้จักรวาล AU ที่เป็นของมึงเอง
เช่นเซ็ตติ้งโลกของออฟฟิศเชียลคิมิดอลเรย์กะเป็นคุณหนูที่กำลังไดเอท แต่จักรวาล AU ที่มึงเอาไปแต่ง อาจจะให้เรย์กะเป็นนินจา เป็นครูสอนทำอาหารสำหรับไดเอท บลา บลา บลา หรือแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ออฟฟิศเชียลเป็นพ่อมด จักรวาล AU อาจจะให้แฮร์รี่เป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆ แต่งงานกับโชมาสิบปีแล้วกำลังจะไปหย่ากันในวันพรุ่งนี้ แฮร์รี่เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่พ่อมดตามออฟฟิศเชียลอะ
กูอธิบายงงมั้ย ขอโทษนะ
ต้องการฟิคที่มันโดขิโดขิฟรุ้งฟริ้งให้สมชื่อกระทู้บ้างจัง
เราคนเขียนฟิคคู่หูเองนะ ดูจากงานที่ส่งพรุ่งนี้แล้ว ไม่น่าจะปั่นฟิคทัน... งดวันหนึ่งนะ
ผ่างๆๆ! โม่งแปลมาแล้ว! พร้อมช่วงเปิดโปรฯ ที่ทุกคนรอคอย--! หรือเปล่าวะ...
เอาง่ายๆ คือสงกรานต์กูกะจะหนีเที่ยว พอมาดูตอนแล้วมันจะไปค้างช่วงไคลแม็กซ์พอดี ช่วงนี้เลยจะระบายสต็อคลงให้ทุกวันจนกว่าจะถึงหยุดสงกรานต์เลยละกัน น่าจะเคลียร์เนื้อเรื่องช่วงนี้ได้จบพอดี ใครรอแรงบันดาลใจอยู่ก็เตรียมเลยนะมึงงงงง ผลิตกาวล็อตใหม่ๆ มาให้อ่านกันด้วยนะ ส่วนตอนใหม่อยู่ที่เดิมนะ จุ๊บๆ รักพวกมึงเสมอ
>>269 ใจเย็นๆ นะมึง ท่านอิมารินี่โคตรสายเปย์ ดูราคาซะก่อน http://www.nagasaki-shinju.com/?page_id=649
นี่แค่แบบ Standard นะยังไม่ใช่ Premium สมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคาสโนว่าจริงๆ
ว้าย วาคาบะจังชวนไปบ้านนนน โมเม้นมุ้งมิ้งนี่มันอะไรกันนน ท่านอิมาริก็มาพร้อมการเปย์ ท่านพี่หวงน้องรึหึงแฟนกันคะ ฮา ด่าซะน่ารักเชียว #ripท่านอิมาริ
เพื่อนสาวมุ้งมิ้งอีกแล้วค่ะท่าน ส่วนจอมมารปิดทางหนีทีไล่กันเลยทีเดียวแถหนีไม่ได้ด้วย 555
>>267 กรี้ดดดด โม่งแปลขาาา~ รออยู่เลยช่วงโปรเนี่ย 55 ตอนนี้ท่านพี่น่ารักมากกกกก สาบานว่าท่านพี่ไม่เคยคิดเลยจริงดิว่าตัวเองเป็นซิสค่อน ถถถ อาการหนักอยู่นะ ตลกกว่าคือเรย์กะ นี่ก็มองท่านพี่ติดฟิลเตอร์ตล๊อด จนขนาดนี้แล้วก็ยังคิดว่าเป็นการเล่นกันสนิทๆซะงั้น ท่านอิมาริ! อย่าเพิ่งตายไปก่อนจีบเรย์กะสำเร็จนะ ดูอนาคตมืดหม่นเชียว
รักโม่งแปลน้า ฮือออออ
ทำไมท่านพี่ชะงักวะ เรย์กะไม่ใช่ว่าทำช็อกโกแลตอร่อยแล้วหรอกหรอ นี่เป็นห่วงอิมาริมากกว่าหึงน้องอีกหรอ ถถถถถถถถถ
กรี้ดดดดด ช่วงโปรโมชั่นของจริง!!! นอกจากโม่งแปลมารัวๆแล้ว ดิบตอนใหม่ก็ด้วยจ้าาาา
>>267 กรี๊ดดดดดด รักมึงค่ะ รักมึง มาให้กอดหน่อย
ช่วงแรกกูก็กรี๊ดที่จอมมารปิดทางหนี ไม่ให้ปฏิเสธแบบนุ่มนวล อยากกินเองก็บอกมาเถอะ เอาน้องมาอ้าง ต่อมาวาคาบะก็มาชวนไปบ้าน ไปมุ้งมิ้งๆกันตามประสาสาวๆ ต่อมาอิมาริก็มาเปย์ไข่มุก แต่โดนท่านพี่ทุบหัวและบีบคอ ท่านพี่กล้าลงมือกับอิมาริต่อหน้าน้องสาวแล้วเรอะ ปกติต้องลากเข้าห้องไปนี่นา ถถถถถถถถถถถถ โมเมนต์ท่านพี่กับอิมารินี่มันชุ่มชื้นหัวใจจัง ท่านพี่ด่าได้น่ารัก แถมยังเป็นห่วงสุขภาพ(?)อิมาริอีกต่างหาก
อ่านดิบแล้วมาอ่านแปลต่อ ฮาา
เอ็นโจโคตรปิดทางไม่ให้ปฏิเสธ แต่ยังห่วง(หรือเยาะเย้ย?)ที่เห็นมือมีแต่พลาสเตอร์นะ~
ท่านอิมาริ โคตรสายเปย์ โฮกกกกกกกกก กูต้องการฟิคอิมาริเรย์กะบ้างจัง โยนท่านพี่หวงห้างไปดูงานต่างประเทศซะ ฤดูใบไม้ผลิของเรย์กะกะอิมาริต้องฟรุ้งฟริ้งแสบตาโคตรๆแน่
>>277 น่าจะกลัวเรย์กะกลายเป็นฆาตกร....
สปอยดิบ
.
.
.
.
.
.
.
คาซึรางินี่นอกจากโผล่มาโวยวายและยกยอยุยโกะ มีประเด็นอื่นในชีวิตอีกมั้ยยยย อย่างคราวนี้ก็มาแค่เพื่อบอกว่าวันนี้เอ็นโจออกไปเดทกับยุยโกะ สมแล้วที่สอบตก!! สอบตกต่อไปซ้าาาา สะใจท่านเรย์กะที่แอบทำข่าวไก่โง่สอบตกแพร่สะพัดออกไปได้
>>284 สปอยดิบ
.
.
.
.
.
.
อีไก่โง่นี่มันสมุนตัวอิจฉาในละครหลังข่าวชิบหาย แนวๆคนใช้หรือแม่นมนางอิจฉาในบ้านทรายทองที่คอยออกมาด่านางเอกว่าให้หล่อนเจียมตัวซะบ้าง เขารักกันขนาดนี้ สมองอีนี่มีแต่ยุยโกะๆๆๆๆๆ ไม่คิดเรื่องอื่นเลยเรอะ มิน่าถึงได้สอบตก 55555555555555555555 เอาเวลาไปตั้งใจเรียนซะไป๊
ว่าแต่หัวหน้าห้องก็ยังชื่อหัวหน้าห้องเหรอ ชื่อจริงของฮีจะเป็นความลับไปยันจบเลยรึเปล่าวะ ไม่แน่หัวหน้าห้องอาจนามสกุลเอ็นโจ เป็นญาติห่างๆกับเอ็นโจก็ได้ ลึกลับชิบหาย ลึกลับพอๆกับบ้านเอ็นโจก็ชื่อของหัวหน้าห้องนี่ล่ะ ถถถถถถถถถถถถ
>>286 อย่าไปเปลืองเวลากับมันเลย ไปผลิตกาวเรือตัวเองดีกว่า
พูดก็พูด กูเคยแอบเชียร์อีไก่โง่มันอยู่เบาๆ ตอนมันโผล่มาโวยวายเรื่องเอ็นโจกับเรย์กะ กูนึกว่ามันแอบปิ๊งเรย์กะอยู่แล้วมาทำตัวแย่ๆใส่เพราะซึน ตอนเรย์กะหลอกเรื่องผีจนมันเก็บไปคิดหรือตอนล้อว่ามันเป็นโฮโม กูก็ว่าน่ารักดี แต่พอเจอตอนนั้นเข้าไป.....เทค่ะ กูเททันที มึงจะไปไหนก็ไปนะคะ ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาค่ะ กูยังเคืองตัวเองไม่หายที่เคยคิดแบบนั้น
นี่ถ้าอิมาริไม่บอกว่าน้องชายตัวเองอยู่เมกา กูจะมโนหัวหน้าห้องเป็น้องชายเป็นอิมาริไปละ 55555
พี่ชายคาสโนว่า น้องชายเป็นหนุ่มมุ้งมิ้งไรงี้
หรือจะเป็นพี่ชายของยูริคุงที่ไม่มีนามสกุล... แต่นั่นก็เป็นpivoineกันนี่นะ
ไปๆมาๆกูก็ชักจะเชียร์ท่านอิมาริกับเรย์กะว่ะ ฝ่าจอมมารไปให้ได้นะท่านอิมาริ!
>>292 ถ้างั้นก็คงต้องส่งท่านพี่ไปไหนซักที่ก่อน แล้วค่อยให้ท่านอิมาริเนียนๆมาดูแล แบบว่าพี่ชายน้องฝากพี่ไว้อ่ะครับ เชื่อใจพี่ได้เล้ย แล้วก็มีงาน ท่านอิมารอเนียนควงท่านเรย์กะออกงานกุ๊งกิ๊งๆ ข่าวลือที่ว่าท่านเรย์กะชอบคนอายุมากกว่าก็คือเพื่อนของคิโชวอินคนพี่แพร่สะบัดเข้าไปอีก
โอ๊ยท่านอิมาริโผล่มาก๊าววววววมากกูไม่สนไปงานวันเกิดเลย ไข่มุกชนะเลิศแต่คงจะหายไปอีกพักใหญ่เลยซินะค่ะ55555 แต่งฟิคท่านอิมาริเหอะกูจะกระโดดลงเรือเลย
>>273 มึงคิดเหมือนกูเลยคุณน้องชายต้องเป็นตัวละครลับไม่ก็บอสลับล่ะว่ะถึงแม่งตอนดิบจะไม่เคยโผล่มาเลยแต่กูจะมโนต่อไปว่าต้องเป็นตัวแปรสำคัญแน่ๆโผล่มาแต่ชื่อตลอดเลยมันต้องมีอะไรบ้างว่ะ
วันดีคืนดีท่านแม่อาจจะพาเรย์กะไปดูตัวกับน้องชายอิมาริก็ได้~
>>301 หรือว่าชื่ออินโจว?? เห็นแฟนบอร์ดฝรั่งมีพูดถึง Iinchou จะว่าไปก็แอบคุ้นเหมือนเคยอ่านจากไหนที่รวมชื่อคล้ายในเรื่อง ก็มีพวกคาบุรากิ-คัตสึรางิ เอ็นโจว-อินโจว(หรืออินโชวหว่า จำไม่ได้ละ) แล้วก็ไอคู่ทากากิซัมติง แต่หัวหน้าห้องนี่ผู้ชายรุ่นเดียวกันคนแรกที่เรย์กะให้เรียกชื่อได้เลยนะเว่ยยยย แอบมีความสำคัญ 555 กูรอดูอยุ่ว่าใครจะเป็นผุ้ชายรุ่นเดียวกันคนแรกที่เรย์กะเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อ คงกร๊าววววว ไม่นับรวมพวกยูริ ยูกิโนะคุงงี้นะ เพราะปกติญี่ปุ่นคนอาวุโสกว่าจะเรียกเด็กด้วยชื่อมากกว่าอยุ่ละ
แต่ตอนนี้ไม่มีใครคะแนนเท่าท่านอิมาริละถ้าเรื่องความสนิทสนมคุ้นเคยแบบวัดจากเรียกชื่อตรงๆได้ ในตอนนี้คือนอกจากคนในครอบครัวแล้ว(เด็กไม่นับ) ท่านอิมาริคือผุ้ชายคนเดียวที่เรย์กะเรียกด้วยชื่อเลยนะ กูไม่แปลกใจที่ท่านพี่จะเพ่งเล็งเอามาก 55555
ky แปป ใช่ผานี้ป่ะที่คาบุรากิไปอ่ะ จับโปเกม่อนไหมล่ะมึง https://twitter.com/Joke_Jaith/status/850302797576675329
>>311 ไม่แน่นะ คาบุรากิจากที่จะโดดผาอยู่ดีๆ แต่พอได้ยินว่ามีโปเกมอนหายากอยู่ ความคิดจะโดดผาก็หายไป เปลี่ยนเป็นเดินทางทั่วประเทศเพื่อจับโปเกม่อนแทน ที่ไปชมทะเลคลั่งคืออาจจะต้องเอาเรือออกไปจับโปเกม่อนถึงที่ ตรงเกาะกลางทะเลนั่นมีมิวทู อะไรแบบนี้
>>307 กูว่านิสัยจริงๆของยูกิโนะจัง เอ็นโจคงซิสค่อนไม่ลง แต่คงห่วงๆมากกว่าน้องชาย ตามประสาพี่ชาย
>>305 อินโจวนี่มันไม่ได้แปลว่าหัวหน้าห้องใช่มะ ถถถถ กูไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ
อิมารินี่ไปนางาซากิทีไรก็มีของฝากมาให้ตลอด แวะมาที่บ้านแต่ละทีก็มีของจุกจิกให้เรย์กะตลอด
ต่อให้เป็นคาสโนว่าแต่ก็คงไม่ซื้อของอะไรแบบนี้ให้ผู้หญิงทุกคนหรอกใช่มั้ยน้า
ของที่เคยให้เรย์กะนี่ทั้งช่อดอกไม้, ขนม, ชุดเครื่องแก้วเป่า, flower box, ของประดับผมตอนไปอควาเรียม, คัสเตลลา, สร้อยไข่มุกจี้รูปหัวใจ โดยเฉพาะจี้รูปหัวใจเนี่ย มีความหมายอะไรมั้ยคะะะะ
.
.
.
.
.
ไหนจะในดิบที่มีตอนที่ให้แหวนเรย์กะอีก ว้าย กรี๊ดดด
ถ้าบทพี่แกเยอะกว่านี้ก็โคตรน่าอวยเลยนะ
>>313 นี่ชอบนางมาก อย่างที่ว่าแหละถ้าบทเยอะกว่านี้นี่ลงเรือทั้งตัวเลย ไหนจะคุณน้องชายที่ชื่อก็ยังไม่โผล่แต่ได้ยินบ่อยๆอีก บ้านนี้มันน่าอวยจริงๆ(คุณน้องชายที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่โผล่แต่ก็เผลอแอบชิบไปซะแล้ว.....)
ท่านอิมาริมาหยอดแล้ว จะมีกาวท่านอิมาริตามมาบ้างรึเปล่าค๊าา--!?
แหมก็ดูตอนพิเศษที่ท่านอิมาริบรรยายสิ หลงเรย์กะจะตาย น่ารักงู้นงี้ คนบรรยายว่าเรย์กะมีลักยิ้มนี่ก็ท่านอิมารินี่แหละ คอยสังเกตตลอด(พอๆ กับท่านพี่แต่มีข้อจำกัดด้านโดนซิสค่อนกันซีน) ได้ของเล็กๆ น้อยๆก็ดีใจจะอยากเปย์ก็ไม่แปลก บวกกับอารมณ์อยากแหย่ท่านพี่อีก
ปล. ดีใจด้วยนะคะท่านอิมาริ ฝันที่จะได้ช็อกโกแล็ตวาเลนไทน์ของเรย์กะตั้งแต่ม.ปลายเป็นจริงแล้ว ต้องรอตั้งแต่น้องเป็นเด็กปอห้าจนปัจจุบันมอห้าแน่ะ ฮืออออ /ซับน้ำตาอย่างซาบซึ้ง
>>313 กูว่าฮีน่าจะเปย์หนักและซื้อแจกนะ แต่เรย์กะพิเศษกว่าตรงที่เป็นน้องเพื่อนสนิทเลยได้เยอะสุด สไตล์คาสโนว่าอย่างฮีเข้าถึงผู้หญิงทุกคน รู้ว่าเขาต้องการอะไรและเปย์ให้ เอาใจเก่ง แถมหล่อรวยอีก ทำสาวหลงหัวปักหัวปำได้ไม่ยากหรอก ตอนมาโอะหรืออาคิมิเจอฮีเข้าไปก็เคลิ้มเลยนะ โดนแทงเพราะเรื่องชู้สาวนี่ไม่น่าแปลกใจเลย ถถถถถถ
กูลองคิดเล่นๆนะ สมมติอิมาริจีบเรย์กะติดจริงๆ แล้วคาสโนว่าอย่างฮีจะหยุดตรงนี้ที่เธอได้เหรอวะ คือสันดานผู้ชายเจ้าชู้ที่กูเห็นมา บอกว่ารักแค่ไหนพอผ่านไปซักพักลายก็ออก ทำสาวๆน้ำตาเช็ดหัวเข่าอยู่ดี ท่านพี่คงรู้ในจุดนี้ชัวร์ๆถึงได้กีดกันสุดฤทธิ์
>>296 ตบปาก!!อย่ามาดับฝันกู ว้ายๆในนี้กระแสท่านอิมาริกับน้องชายมาแรงจริงๆ555 กูว่าท่านอิมาริอาจไม่ได้คิดกับเรย์กะแบบคนรักหรอกแค่เห็นว่าเป็นน้องสาวที่น่ารักอยากดูแลตามใจแบบท่านพี่บ้างแต่ๆกูหวังว่าจะมีตอนจุดเปลี่ยนที่ทำให้ท่านอิมาริเริ่มรู้สึกตัวว่าที่ทำไม่ได้ทำเพราะคิดแค่น้องสาวแล้วจะรุกแบบจริงจังก็ไม่กล้าเพราะไม่อยากจะแค่เล่นๆแบบผู้หญิงอื่น-,.- //มโนยาวขนาดนี้ไปแต่งฟิคมั้ย5555
อินโจวหรอได้อยู่นะคล้ายอิมาริอยู่ จริงๆกูอยากให้เรย์กะคู่กับคนอื่นที่คนไม่ใช่ตัวละครหลักนะอยากให้แบบเฟรนด์โซนหมดไม่มีใครได้คู่กันแบบคาบุกับเอ็นโจก็เป็นเพื่อนรักตัวติดกัน555// กูเลือกไม่ได้ไม่อยากทิ้งเรือไหนเลยT-T
สรุปสุดท้ายเรย์กะลงเอยกะคิตะซาวะหรือเณรน้อยไรงี้? 5555
กูคิดมานานแล้วว่าถ้าท่านอิมาริไม่มีท่านพี่มาคอยกันท่า คงมีโมเม้นเยอะมากๆแน่ๆ ไหนจะเจอกันแต่ละทีก็ให้ของตลอดแถมยังรู้ใจให้ของที่เรย์กะชอบทั้งนั้น(ไม่เหมือนใครบางคน ให้ไปสาวก็เอาไปทิ้งหมด //พาดพิง555555)
ติดเรื่องเจ้าชู้เนี่แหละ แอบอยากให้เหมือนที่ >>319 บอกว่าอยากให้ท่านอิมาริรู้ตัวว่าชอบไม่ได้คิดแค่น้องสาว ขอให้มีเถอะะ คนถอดเขี้ยวเล็บท่านอิมาริได้อาจจะเป็นคนซื่อบื้อแบบเรย์กะก็ได้นะ
ว่าแล้วก็อยากอ่านฟิคเรือท่านอิมาริจังง
คุ้นๆว่าเคยมีฟิคมุมมองอิมาริรึป่าว
ที่แห้วแดกตอนจบ อาดูรรร
>>322 มีๆ กูจำได้~ กูอยากเอาความสามารถจำทุกฟิคได้ไปจำสูตรเคมี
(เผื่อมีคนยังไม่อ่านหรืออยากอ่านอีก น่าจะอันนี้จ้า https://fanboi.ch/webnovel/3507/16-17 )
.
.
.
.
.
ตอนที่อ่านปวดหนึบหัวใจตาม ที่ท่านเรย์กะมาขอปรึกษาเรื่องที่ชอบท่านโทโทเอะนี่ หื้มมมมม/กุมใจ
ต่อจาก >>209-211 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันหวังว่าตัวเองกับคาบุรากิจะแค่บังเอิญฝันคล้ายกันเกี่ยวกับอีกโลกที่เราจากมา แม้จะเป็นไปได้น้อยแค่ไหนก็ตาม...
ทุกครั้งที่ฉันคิดว่าเรย์กะจะทำร้ายจิตใจใครไปมากเท่าไหร่ก็ทำเอาหดหู่ทุกครั้ง รู้สึกว่าทุกสิ่งที่สร้างมา ยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อต้องสูญเสียมันไป หากฉันไม่ได้ทำดีกับทุกคนเอาไว้ ในตอนนี้ทุกคนคงไม่ต้องเสียใจกับการกระทำของฉัน...
คาบุรากินั่งซึมทุกครั้งที่ฉันพูดเรื่องนี้ อะไรกัน นายเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรันนะ นายควรจะทำตัวสง่างามไม่แคร์ใครสิ แต่นะ... ฉันรู้สึกว่าตัวเองต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อไม่ทำให้เขาเศร้าไปอีกคน เลยรู้สึกปรับตัวได้เร็ว แม้จะร้องไห้จนหมดสภาพไปก่อนหน้านั้นก็ตาม
เขาเป็นคนเดียวจากโลกเดิมของฉันแล้วนี่นา จะยังไงก็จะรักษาเขาเอาไว้ให้ได้!
วันนี้ผลสอบประกาศแล้ว คาบุรากิและเอ็นโจชวนฉันไปดูด้วยกัน ฉันหวาดกลัวไปหมดเลยค่ะ สอบครั้งนี้สู้กับนักเรียนนอกด้วยนะคะ แม้บอร์ดจะติดคนอันดับ 1 ถึง 100 จากปกติเป็น 1 ถึง 30 แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้ฉันมั่นใจได้เลยค่ะว่าจะติด 1 ใน 100 ได้ และยิ่งฉันแอบหวังไว้ว่าจะมีสิทธิ์ได้ทุน เพราะกลัวบ้านล้มละลายไม่มีเงินจ่ายค่าเรียน ก็ควรติด 1 ใน 10 ล่ะนะคะ
พอพวกฉันสามคนเดินไปที่บอร์ดประกาศคะแนน ทุกคนก็แหวกให้เป็นทาง ฉันแอบสังเกตว่าทุกคนดูเหมือนจะมองคาบุรากิอย่างหวาดๆผิดปกติ
ไม่ทันที่จะได้ดูบอร์ด เซริกะจังพุ่งมาจากอีกฝั่งพร้อมกับคุคิโนะจัง และบอกอย่างตื่นเต้น “ท่านเรย์กะคะ ได้ตั้งที่ 12 เชียวนะคะ สุดยอดไปเลยค่ะ!”
เพื่อนสาวๆของฉันก็ทยอยเดินตามมา ทุกคนต่างชื่นชมฉันกันน่าดูเลยนะคะ
ฉันยิ้มขอบคุณตอบรับ พยายามเก๊กเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้ดีใจสุดๆไปเลยค่ะ ได้ที่ 12 นี่ถ้ามีคนสละสิทธิ์แค่ 2 คน ฉันก็มีโอกาสได้รับทุนแล้ว และยังไงคาบุรากิกับเอ็นโจคงสละสิทธิ์ ไม่ต้องกลัวเรื่องค่าเทอมอีกแล้วสินะคะ ดีจังเลย แบบนี้ก็ต่อมหาลัยซุยรันได้แล้ว!
วันนี้ทำเค้กเลี้ยงฉลองกับคาบุรากิดีไหมนะ ขอบคุณที่เขาช่วยติว ทำแบ่งท่านพี่และท่านอิมาริด้วยดีกว่า ดีใจจังเลยค่ะ เมลล์หาท่านพี่เลยดีไหมนะคะ
ฉันยิ้มแย้ม กำลังจะหันไปขอบคุณคาบุรากิ แต่ก็ชะงักเมื่อหน้าสีหน้าเย็นชาของเขากำลังมองที่บอร์ดอย่างเคร่งเครียด
ฉันหันไปมองตาม ก่อนจะอึ้งไปอีกคน
ที่ 1 มิซึซากิ อาริมะ
ที่ 2 คาบุรากิ มาซายะ
ที่ 3 เอ็นโจ ชูสึเกะ
นายตัวสำรองได้ที่ 1 !?! จะว่าไปในร่างนายตัวสำรองคือวาคาบะจังนี่คะ สุดยอดไปเลยนะวาคาบะจัง แต่ว่าเรื่องนี้คาบุรากิคงไม่รู้ล่ะนะคะ...
ฉันมองสีหน้าทะมึนของคาบุรากิ และเหลือบมองนายตัวสำรองกับวาคาบะจังกำลังเดินมาด้วยกัน เหมือนมาดูผลสอบ ฉันก็หันไปหาเอ็นโจอย่างเงียบๆ เราจับแขนคาบุรากิคนละข้าง แล้วลากเขาออกมาก่อนเกิดการปะทะ
นายตัวสำรองไม่เคยคะแนนพุ่งสูงขนาดนี้ล่ะนะคะ ถ้าเป็นวาคาบะจัง คาบุรากิน่าจะพอยอมได้ (แต่จริงๆก็เป็นวาคาบะจังนะ แค่อยู่ในร่างนายตัวสำรอง...) คาบุรากิถึงจะตัดใจจากวาคาบะจังไปได้บ้างแล้ว แต่ว่าความเป็นศัตรูกับนายตัวสำรองดูไม่ได้ตึงเครียดน้อยลงเลยค่ะ...
เราพาเขากลับมาอยู่ในห้องสโมสรค่ะ พยายามเอาขนมให้เขากินเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น คิ้วเขาขมวดเข้าหากัน ทำเอาฉันอยากจะเอานิ้วจิ้มๆให้มันคลายมากๆเลยนะคะ
คาบุรากิไม่ยอมแตะต้องขนมสักนิด Praline วันนี้อร่อยนะคะ โดยเฉพาะ Creme fraiche ชิ้นเล็กๆพอดีคำ แต่ดื่มด่ำของอร่อยได้ยาวนาน รสหวานมันยังตราตรึงในลิ้น เหมาะแก่การกินเพื่อชำระล้างเรื่องราวระทมทุกข์เป็นอย่างดี ราวกับยูกิโนะคุงส่งรอยยิ้มเทวดามาให้เลยนะคะ
ฉันหยิบมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นๆใกล้ๆปากเขา คาบุรากิดูตกใจ กะพริบตาปริบๆแล้วยอมกินมันจากมือฉัน ไงล่ะ นายทนความหอมดึงดูดใจของมันไม่ไหวล่ะสิ
ท่าทางคาบุรากิดีขึ้นจากเดิมนิดหน่อย ฉันเลยป้อนอีกชิ้น ก่อนจะชะงัก เดี๋ยวนะ!!! ฉันเริ่มตระหนักได้... นี่ฉันป้อนขนมเขาอยู่หรอคะ!!!
ชิ้นที่สามฉันเลยเอาเข้าปากตัวเอง หยิบกินเองสิ ไม่ต้องมองเลยนะคะ!
ฉันนั่งลงข้างคาบุรากิ บุ้ยใบ้ให้เอ็นโจที่มองค้างมาตั้งแต่แรกไปนั่งข้างคาบุรากิอีกฝั่ง อย่ามานั่งข้างฉันนะคะ เดี๋ยวคาบุรากิทำหน้ามุ่ยอีก นั่งแปะๆข้างๆเขาทั้งสองข้าง เดี๋ยวก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นเองล่ะค่ะ
เรากินกันไปสักพัก พอฉันเห็นสีหน้าคาบุรากิที่ดีขึ้นแล้วก็รู้สึกโล่งอก
ฉันสงสัยนิดหน่อย ถึงคาบุรากิจะจริงจังกับการแพ้ชนะก็เถอะค่ะ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยแสดงออกถึงความเป็นศัตรูชัดเจนขนาดนี้มาก่อนถ้าเกี่ยวกับแค่เรื่องการแข่งขันแนวนี้
ถ้าเขาไม่ได้ชอบวาคาบะจังแล้วจริงๆ ทำไมยังรู้สึกแบบนั้นหรอคะ...
แต่อย่างไรก็ตามด้วยพลังของช็อกโกแลต คาบุรากิก็ดูกลับมาปกติแล้ว ฉันเลยหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเหมือนเห็นแวบๆว่าเมลล์เข้านะ
ฉันเห็นวาคาบะจังส่งมาว่า “ยินดีด้วยสำหรับที่ 12 นะคะคุณคิโชวอิน! แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องไม่มีทุนเรียนต่อมหาลัยซุยรันแล้วใช่ไหมล่ะคะ เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ดีใจจังเลยนะ~”
เมลล์ดูสดใสร่าเริงจังเลยนะ ฉันก็รู้สึกยินดีเหมือนกัน เลยตอบกลับไปว่า “นั่นสินะคะ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ! ว่าแต่คุณมิซึซากิสอบให้คุณทาคามิจิได้ที่เท่าไหร่หรอคะ เมื่อกี้ฉันรีบออกมา เลยไม่ได้ดูน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ...”
“มิซึซากิคุงได้ที่ 7 ล่ะค่ะ ก็นะ อยู่ๆเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคงลำบากน่าดู ว่าแต่ท่านคาบุรากิไม่เป็นใช่ไหมคะ เห็นเดินออกไปสีหน้าไม่ดีเลย”
“คาบุรากิแค่ลงแดงช็อกโกแลตน่ะค่ะ อย่าคิดมากเลย” ฉันตัดสินใจโกหกอย่างรวดเร็ว ไม่สร้างความลำบากใจให้วาคาบะจังคงดีกว่าล่ะนะ ก่อนจะเมลล์ต่อว่า “แต่ว่าขนาดสลับร่างแบบนั้น ยังสอบได้ที่ 1 เลย สุดยอดไปเลยนะคะ”
“เฮะเฮะ พอดีฉันเองไปติวกับมิซึซากิเลยจริงจังกว่าปกติด้วยล่ะนะคะ พอได้แลกเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับเนื้อหาเรียน แล้วรู้สึกมีความรู้หลากหลายมากขึ้นจริงๆเลยค่ะ”
สนิทกับนายตัวสำรองสุดๆไปเลยนะวาคาบะจัง แต่ผลสอบออกมาโอเคก็ดีแล้วล่ะค่ะ
จะว่าไปวาคาบะจังกับนายตัวสำรองติวกันได้แลกเปลี่ยนความรู้กันเยอะแยะ ทำไมเรื่องเรียนเหมือนคาบุรากิให้ฉันฝ่ายเดียวล่ะคะ... ฉันไม่มีความรู้อะไรไปโต้เถียงหรือมาวิเคราะห์กันแบบนั้นเลย จะว่าไป ส่วนใหญ่ที่แลกเปลี่ยนความคิดกันมีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น... เอาเถอะค่ะ อย่างเรื่องสลับร่างยังมีประโยชน์ขึ้นมาเลย! วันหนึ่งเรื่องอื่นก็อาจจะได้ใช้เหมือนกันก็ได้นะคะ!!!
“คุยกับใครน่ะ” ฉันเพิ่งเห็นว่าคาบุรากิจ้องมองมา เลยรีบเอามือถือหลบ กะจะบอกว่าคุยกับวาคาบะจัง ยังไงเขาก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว คงไม่เป็นไร
“คุยกับประธานนักเรียนนั่นหรอ”
คาบุรากิทำหน้าเย็นชาจนฉันสะดุ้ง น่ากลัวววว น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ ฉันไม่ได้คุยกับศัตรูนายหรอกนะคะ แค่คุยกับอดีตคนที่นายแอบชอบเท่านั้นเอง
อย่างน้อยนายก็ทำหน้ามุ่ยๆ งอนแก้มป่อง ไม่ก็บูดบึ้งแบบทุกทีสิ! อย่าทำเย็นชาตามเอ็นโจสิคะ ฉันกลัววววว ถึงแม้มันจะเป็นท่าทางประจำของจักรพรรดิในมังงะก็ตามก็เถอะค่ะ...
“คือ... ฉันคุยกับคุณทาคามิจิค่ะ”
“อ้อ ทาคามิจิเดี๋ยวนี้เปลี่ยนชื่อเป็นมิซึซากิ อาริมะแล้วหรอ”
เดี๋ยวนะคะ เมื่อกี้เห็นชื่อด้วยหรอคะ... แย่แล้ว ถึงพูดความจริงก็เหมือนโกหก คาบุรากิไม่ชอบคนโกหกหรือเปล่านะคะ... ฉันถูกขอให้เก็บเป็นความลับด้วย แล้วเมื่อกี้ฉันก็พูดกับวาคาบะจังจริงๆนี่นา
“คุณทาคามิจิใช้เมลล์คุณมิซึซากิค่ะ” ฉันตัดสินใจพูดความจริง แบบปิดบังเนื้อหาสำคัญ
“งั้นหรอ” คาบุรากิพูด แล้วสะบัดหน้าหนี และลุกขึ้นไปเลยค่ะ
ฉันตกตะลึง โกรธอะไรกันคะ ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าไง!!!
ตอนเย็นวันนั้น คาบุรากิไม่มาที่ห้องฉันเหมือนทุกทีค่ะ หรือเขาจะเกลียดคนโกหกจริงๆ... ฉันไม่ได้โกหกนะคะ วาคาบะจังกับนายตัวสำรองแค่สลับร่างกันเอง...
วันนั้นถึงท่านพี่กับท่านอิมาริจะมาเยี่ยมหลังไม่ได้เจอกันหลายวัน แต่ฉันก็ทำได้แค่ยิ้มฝืนๆยังไงไม่รู้ค่ะ
“ใครทำให้เรย์กะจังไม่สบายใจหรือเปล่าน่ะ” ท่านอิมาริถาม นั่งลงข้างๆฉัน “ให้พี่คนนี้ช่วยไหม”
ท่านอิมาริลูบหัวปลอบโยนฉันเบาๆค่ะ ว้ายยย ใจละลายหมดเลยนะคะ
“อย่าแตะต้องน้องสาวคนอื่นเขานะ”
ท่านพี่ปัดมือท่านอิมาริออกไป
“ท่านพี่เรย์กะจังขี้หวงจังเลยน้า~”
ท่านอิมาริพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะโดนท่านพี่ลากออกไป ยังสนิทกันเหมือนเดิมเลยนะคะไม่ว่าโลกไหน
สักพักท่านพี่ก็กลับมา และบอกว่าดูเหมือนท่านอิมาริต้องไปทำธุระที่อื่นต่อแล้ว
“ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะเรา”
ท่านพี่ถามอย่างอ่อนโยน ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันนะคะ...
“เกี่ยวกับเด็กตระกูลคาบุรากิคนนั้นหรือเปล่า?”
“หนู...โกหกเขาไปบางเรื่องน่ะค่ะ เขาเลยโกรธ แต่มันเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายก็ขอร้องหนูมาไม่ให้บอกใคร เลยบอกความจริงไปก็ไม่ได้ แบบนี้ควรทำยังไงดีหรอคะ”
“อื้ม จริงๆเขาน่าจะโกรธแค่ชั่ววูบนะ”
“เอ๋? ท่านพี่รู้ได้ยังไงคะ”
“พี่เห็นเขามายืนแอบๆกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องน่ะ”
เหหห คาบุรากิอยู่หน้าห้องหรอคะ ฉันหันไปขออนุญาตท่านพี่ แล้วเดินออกไปข้างนอก เห็นเขายืนอยู่แถวนั้นจริงๆด้วยค่ะ
พอเขาหันมาเจอฉันก็สะดุ้ง ทำท่าลังเลนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามาหา
“ยินดีด้วยนะ”
“เอ๋?”
“ก็เธอสอบได้ตั้งที่ 12 ไม่ใช่หรือไง”
“อ้า เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านคาบุรากิด้วยล่ะนะคะ”
“บอกแล้วว่าอย่าเรียกฉันห่างเหินแบบนั้นไง!”
“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
คาบุรากิหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
“ฉันเอาเมเปิลไซรัปมาด้วยล่ะ วันนี้กินอะไรฉลองกันไหม”
“ยี่ห้อเดียวกับครั้งนั้นหรอคะ!” ฉันเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น คาบุรากิพยักหน้าตอบ “เดี๋ยวฉันทำฮอทเค้กให้แล้วกันนะคะ”
“ฉันทำให้เองดีกว่า...”
อะไรกันคะ อย่าดูถูกความสามารถฉันขนาดนั้นสิ... ฉันร่ำเรียนศึกษามาจากวาคาบะจังมาไม่น้อยเลยล่ะนะคะ นั่งรอสบายๆเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะตอบแทนที่นายช่วยติวให้เอง!
ฉันกลับเข้ามาในห้องพร้อมคาบุรากิ และบอกท่านพี่ว่าจะทำฮอทเค้กให้เป็นการเลี้ยงฉลองล่ะค่ะ ท่านพี่เหมือนรอยยิ้มกระตุก แต่บางทีฉันอาจจะแค่ตาฝาดเองก็ได้นะคะ
คาบุรากิทำมองท่านพี่ฉันประดุจผู้ร่วมชะตากรรม อะไรกันคะ!!!
“ฮอทเค้กน่าจะดีกว่าช็อกโกแลตล่ะนะ...”
ฉันรู้สึกเหมือนท่านพี่พึมพำอะไรทำนองนั้นอยู่เลยค่ะ... แต่ฉันคงหูฝาดไปแน่ๆ
ทำไปได้สักพัก ฉันก็ลากคาบุรากิไปช่วยในครัว...
-------------- (จบตอน 31) ----------------
ป.ล. Praline คือคำที่ใช้เรียกช็อกโกแลตที่มีไส้สอดตรงกลาง โดยแต่ละชนิดจะต่างกันไป เช่น ถ้าใช้ Creme fraiche ก็คือสอดไส้วิ้ปปิ้งครีมสด Crems & fondanth ก็สอดไส้น้ำตาล น้ำเชื่อม เพิ่มกลิ่นรส Marzipan ก็สอดไส้น้ำเชื่อมและอัลมอลด์ เป็นต้น
ป.ล. 2 ฮอทเค้กญี่ปุ่น คือ ขนมคล้ายๆแพนเค้ก แต่จะหนานุ่มและหวานกว่าแพนเค้ก (จริงๆที่บอกว่าหวานกว่าก็เป็นรสหวานอ่อนๆที่ปลายลิ้นเท่านั้นเอง) กินกับไซรัปอร่อยมาก
-ขอบคุณโม่งทะลุมิติที่ไม่ลงรูปประกอบ //กอดมึง
กูรักฟิคมึงมาก มึงมีความเข้าใจในตัวคาบุรากิสูงมาก ดีนะที่ข้ามมิติมาไม่งั้นกูแยกกาวกับความจริงไม่ออกแน่ ทั้งๆที่กูเรือเอ็นโจว
เรื่องนี้กูเชียร์คาบุรากิมากๆ
แต่กูก็ยังเหยียบบนเรือฮาเร็ม ก๊ากกกกกกกก
มีความสงสัย โม่งฟิตทะลุมิตินี่ใช่โม่งแปลรึเปล่าอ่ะ เห็นปล.เหมือนโม่งแปลเป๊ะ แค่ไม่มีรูปเอง สงสัยเฉยๆนะไม่มีไร ไม่ต้องตอบก็ได้
>>326-328 ฟินตอนป้อนมากกก ชอบละสิ หุหุ จากเครียดๆอยู่มีสาวมาเอาใจก็ดีขึ้นใช่ม้าา
ฟิคทะลุมิติกูชอบมากจริงๆนะ ดูเรียลมากๆ แต่กูหวาดๆกับปมเรื่องโลกเก่าจัง มันจะมีทางจบดีๆมั้ยนะ แบบถ้าเอาเรย์กะkimi dolceกลับมาโลกนี้ก็สงสารคนโลกนี้ ควรเอาเรย์กะkimidolceไปทิ้งค่ะ ไม่ก็ให้นางปรับปรุงนิสัยซะ!
>>324-325 ขุดขึ้นมาทำไม 5555555555555555555555555
ต่อไม่ออกว่ะเลยตัดจบไปแบบนั้น 55555
ถ้าต่อก็คงจะหลังจากอกหัก(?)จากเรย์กะ อิมาริเลยเดินสายเป็นคาสโนว่าเต็มตัว จีบสาวประชดชีวิต หยอกสาวขอมาเป็นเจ้าสาวงั้นงี้แบบที่ทำกะเรย์กะ ไปเรื่อยจนกระทั่งโดนสาวแทง และได้มาพบกับภูตกุหลาบในงานปาร์ตี้ เห็นคาบุรากิและเอ็นโจเข้ามาคุยกะเรย์กะท่าทางสนิท(?) ไปนางาซากิงวดนี้เลยซื้อสร้อยไข่มุกจี้รูปหัวใจมาจีบจริงจังซะเลย ว้าย~~
>>328 มา ช่วยลงรูปให้ :P
Praline http://imgur.com/O0yUNb0
Hotcake http://imgur.com/vU8dn1a
ก๊อกๆ ตอนใหม่มาละน้าาาาา โม่งแปลเป็นคนละคนกับโม่งฟิคทะลุมิติจริงๆ นะเว้ย ถ้ากูอยู่อัพฟิคดึกขนาดนั้น ท่านเรย์กะไม่มีทางโผล่มาตอนเจ็ดโมงเช้าแน่นอน มึงเชื่อกู แต่ขนมท้ายตอนนี้มาเข้าคู่กับฟิคทะลุมิติดีมาก เหมือนบังเอิญเลยว่ะ 55555
>>343 วึ้ย ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะมึง //กอดๆ
ตอนนี้สาวๆก็น่ารักกกกกกก วาคาบะรู้จริงๆด้วยใช่มะ ว่าเรย์กะคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง แล้วก็เรื่องที่ไปเก็บผักป่าในโรงเรียนอีก แต่ตอนท้ายแอบดูยันๆนิดๆว่ะ อารมณ์แบบ เท่านี้เธอก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับฉันแล้ว เพราะงั้น กินลงไปให้หมดนะจ๊ะ
ปล.กูนับถอยหลังรอตอน 188 แล้ววววว
>>343 มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตต แปลไทยตอนใหม่เล่นเอากูหิวอีกแล้ววว ดูรายชื่อเมนูช็อกโกแลตที่ท่านเรย์กะเอ่ยมา+รูปประกอบตอนท้ายแล้วกูแบบ ฮื่ออออออ อยากกินมากเลยจอร์จ แต่ท่านเรย์กะกินข้าวต้มเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงของวาคาบะจังไปแล้ว บางทีโรคขนคิ้วร่วงเป็นหย่อมอาจจะหายขาดเลยก็ได้นะคะ บางทีอาจเป็นข้าวต้มนำโชคนอกจากโรคภัยไม่แผ้วพานแล้วยังไม่ประสบโชคร้ายยย(หรอวะ?)
กูโดนทำร้ายยยยยย โม่งแปลกับโม่งฟิคแม่งนัดกันรึไงวะ ลงแต่ของหวานแต่ดึกยันเช้า กูจะไปหากินได้ที่ไหนเวลานี้วะ
กูรู้สึกว่าพออ่านเรื่องนี้แล้วความรู้เรื่องของกินเลเวลอัพขึ้นมากๆ....
ถ้ามีมีตติ้งจริงๆ ก็นัดกันที่ Bake a wish เลยมะ.. ทริปชิมขนมตามรอยท่านเรย์กะ 55555
อ่านฟิคคู่หูแล้วสงสารเอ็นโจ มองค้างไปเลยตอนเรย์กะป้อนขนมคาบุรากิ เห็นแล้วเจ็บปวดแทน
คาบุรากินี่ปกติถึงจะจริงจังกับการแข่งขัน แต่ไม่เครียดขนาดนี้ เพราะกลัวสู้นายตัวสำรองไม่ได้ใช่ไหม ก่อนหน้านั้นเรย์กะบอกคุยเรื่องเรียนกับนายตัวสำรอง ก็หึงหน้ามุ่ย ต่อให้เรย์กะบอกว่าให้สอนเรื่องอาหารก็เถอะ คาบุรากิไปเรียนทำขนมมาเลย พยายามเอาชนะและเป็นที่ 1 ให้ได้ เรย์กะจะมาหามาปรึกษาตัวเอง พอสอบแพ้ครั้งนี้นั่งเครียดกินขนมไม่ลง แต่พอสาวป้อนหน่อยก็ลั้ลลาทันทีเลยนะ ตอนหลังหึงจนเดินหนี พอไปขอคืนดีก็ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องอีก เทคนิคง้อสาวด้วยของกินนี่มาถูกทางมาก 55555
ทำไมโมเม้นต์กับวาคาบะจังดูเป็นเพื่อนสาวที่มุ้งมิ้งขนาดนี้ ดีต่อใจในทุ่งลิลลี่เหลือเกินนนน
อฟช.วาคาบะสตรองมากอ่ะ แถมยังรู้เรื่องราว รู้สถานการณ์มากกว่าที่คิดเยอะเลยแหะ แต่ๆๆๆๆที่เรย์กะกับวาคาบะต้องแอบคบกันแบบนี้ นี่มันโรมิโอกับจูเลียตของแท้เลยนะ!!! ยูริบันไซ
มาค่ะ กูช่วย(?)โม่งแปล 55555555555555
ของกินในตอน185
-ขนมอาราเร่ (あられ) http://imgur.com/1gzQlbG
-ขนมคารินโต (花林糖) ทำจากแป้งสาลีนวดให้เข้ากับน้ำตาล น้ำ ยีสต์ เกลือ เบกิ้งโซดา แล้วปั้นให้เป็นแท่ง จากนั้นทอดในน้ำมันพืช แล้วเคลือบด้วยน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ มีลักษณะเด่นคือกรุบกรอบ รสหวานอ่อน http://imgur.com/0b9pGpG
-Nama Chocolate (ช็อกโกแลตสด) http://imgur.com/2Zaj4wC
-Chocolate truffle http://imgur.com/PAwnJ19
-Opera http://imgur.com/hUXfTtq
-Gateau Chocolat http://imgur.com/R9YECMt
-ฮายาชิไรซ์ ข้าวราดสตูว์เนื้อสไตล์ญี่ปุ่น http://imgur.com/AA5huUC
-ข้าวต้มเจ็ดสมุนไพร (七草がゆ)(ผักไรบ้างดูที่นี่> http://www.marumura.com/japan-porridge/) http://imgur.com/Z6vplQ7
เฮ้ยพวกมึง สมมุติว่าท่านเรย์กะจู่ๆก็อ้วนลงพุงแบบตัวเอกในหนัง โอเวอร์ไซส์ ทลายพุง คิดว่าคนรอบข้างท่านเรย์กะจะมีรีแอ็คชั่นยังไงกันบ้างวะ
สองทุ่มเป็นเวลาเด็กดี เลยมาแจกกาวฟรุ้งฟริ้งตามชื่อกระทู้
เอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3689/174-175
------------------------
งานกีฬาสีผ่านไปแบบไม่มีอะไรตื่นเต้นนัก มาซายะโลกนี้ก็ไม่ได้เร่าร้อนกับการแข่งขี่ม้าส่งเมือง แต่ก็ยังลงกีฬาวิ่งผลัดเหมือนเดิม แล้วก็คว้าชัยชนะไปได้อย่างงดงาม ไม่มีใครกังขาในความสามารถ ส่วนผมลงกีฬาปาบอลเหมือนเดิม เพราะอยากเห็นเรย์กะใกล้ๆ ตอนทำหน้ามุ่งมั่นเอาจริงเอาจังมันน่ารักชะมัด
“ไม่ยอมแพ้คุณชูสุเกะหรอกนะ” เรย์กะกำหมัด ท่าทางแบบนี้ก็น่ารักจนอยากคว้ามากอดแน่นๆแบบมันเขี้ยว
“อื๋อ จะมาชนะผมน่ะมันเร็วไปร้อยปีนะ” ผมหัวเราะ ขยี้หัวเธอเบาๆ ผมม้วนลอนนั้นชี้โด่เด่ไปมาจนเจ้าตัวโวยวายว่าผมเสียทรงหมดแล้ว
การแข่งปาบอล ห้องผมชนะ แต่ก็ต้องไปง้อร่วมสัปดาห์เธอถึงจะหายงอน แพ้หลุดรุ่ยเห็นๆ
ตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงการสอบ ผมนั่งติวให้เรย์กะอย่างเคย สอบปลายภาคหนนี้ เจ้าตัวมุ่งมั่นจะกลับขึ้นไปที่สิบให้ได้ หลังจากอันดับตกมาสองครั้ง สอบปลายภาคครั้งที่แล้วผมช่วยติวก็เลยมีชื่อขึ้นบอร์ดได้ แต่ก็อยู่ลำดับที่สามสิบ เรียกได้ว่าเฉียดฉิวไปนิดเดียว เรย์กะดูไม่ค่อยพอใจกับผลสอบนี้เลย
“เคร่งเครียดไปก็ไม่ทำให้จำได้หรอก” ผมเอาดินสอกดจิ้มหว่างคิ้วของเธอ “ทำใจให้สบายๆดีกว่า”
“ก็...ฉันอยากทำอะไรเพื่อท่านพ่อบ้างนี่คะ” เรย์กะตอบอุบอิบ “หมู่นี้ท่านพ่อดูเคร่งเครียดมาก ฉันคิดว่าถ้าสอบได้ลำดับสูงๆ ท่านพ่ออาจจะดีใจ แล้วก็มีความสุขขึ้นมาบ้าง”
“หืม”
“อย่าใส่ใจเลยค่ะ แค่ความคิดเพ้อๆของฉันเองนั่นล่ะ” เธอก้มหน้าลงมองหนังสือ “มีนักเรียนจากข้างนอกเก่งๆตั้งเยอะ ที่สิบกับฉันเนี่ยคงไม่ไหวหรอก”
“ต้องไหวสิ” ผมวางมือลงบนหัวเธอ “ลืมไปแล้วเหรอว่าใครเป็นอาจารย์ให้น่ะ”
เรย์กะเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้ รู้สึกอยากชวนทำอะไรที่ไม่ใช่การติวหนังสือสุดๆไปเลยล่ะ
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบหนังสือออกมาอีกสองสามเล่มเพื่อสอน เธอดูฮึดฮัดมุ่งมั่นดีที่จะคว้าตำแหน่ง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรไปก่อกวนสมาธิ
เรานั่งติวเรื่องสมการและฟิสิกส์ที่ดูซับซ้อนน่าปวดหัวจนเย็นย่ำ พอได้เวลาที่ต้องไปแล้วก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ขณะที่กำลังยัดชีทการบ้านใส่แฟ้ม แต่เรย์กะกลับโน้มตัวลงมาหา จูบเข้าที่แก้มอย่างแผ่วเบาเหมือนผีเสื้อขยับปีก
ผมกระพริบตาปริบๆแบบงุนงง ส่วนเรย์กะแย้มรอยยิ้มที่ดูซุกซนเหมือนปีศาจน้อยๆ
“ค่าตอบแทนที่ติวให้ยังไงล่ะคะ”
“เอ๋ แค่นี้เองเหรอ” ผมหรี่ตา “ไม่เห็นจะคุ้มตรงไหน”
“อย่าโลภสิคะ” เธอยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะปาก ชวนให้นึกถึงจูบในวันนั้น “ไม่เคยได้ยินเหรอคะ ว่าโลภมากลาภหายน่ะ”
“ทำงานมันก็ต้องได้ค่าตอบแทนที่คุ้มค่าสิ” ผมหัวเราะ “หรือเรย์กะคิดว่าจ่ายแค่นี้แล้วก็จบกันไปนะ งั้นเหรอ”
พอผมลุกขึ้นยืน เธอก็ถอยหลังไปหลายก้าว อะไรกัน เมื่อกี้ยังทำเป็นเก่งอยู่เลยนี่นา
“ยะ ยังไม่เห็นผลลัพธ์ซักหน่อย อาจจะไม่ได้ที่สิบก็ได้” เธอพูดอุบอิบในลำคอ
“งั้น มาดูกันมั้ย...” ระยะแค่นั้น เดินไม่กี่ก้าวก็ถึง ผมคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน เรย์กะจนมุมได้อย่างง่ายดาย “...ว่าการสอนของผมจะพาเรย์กะไปถึงตำแหน่งไหน”
ริมฝีปากผมคลอเคลียอยู่ข้างใบหู งับเบาๆพอให้เจ้าตัวสะดุ้ง เรย์กะขืนตัวออกห่างจนสุดแขน แต่เมื่อถูกกอดอยู่อย่างนี้ การขัดขืนเล็กๆน้อยๆนี่ก็แทบจะไม่มีผลอะไร
“นี่มันที่โรงเรียนนะ”
“ถ้าเป็นที่อื่นจะโอเคงั้นเหรอ”
“ที่ไหนก็ไม่โอเคทั้งนั้นล่ะ” แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีแดงก่ำ เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เธอเลยบิดหูผมเข้าให้ทั้งสองข้างจนต้องร้องโอ๊ย
“ใจร้ายชะมัดเลย” ผมแกล้งทำเป็นโอดครวญ “ทำงานหนัก ค่าตอบแทนไม่คุ้ม แล้วยังโดนทุบตี นี่มันแรงงานทาสชัดๆ”
“ไม่พอใจก็ออกไปหาใหม่ซะสิ” เธอเชิดหน้าขึ้น “รัฐบาลคิโชวอินปกครองด้วยระบอบเรย์กะธิปไตย นั่นคือเรย์กะเป็นใหญ่เท่านั้น”
“งั้นขอรัฐประหาร” ผมก้มลงไป จูบลงบนริมฝีปากนั้น เรย์กะดูขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี
ใช้เวลาอยู่อีกครู่ใหญ่ๆกว่าจะผละออก เธอและผมหอบหายใจน้อยๆเหมือนเพิ่งไปออกแรงวิ่งกันมา หน้าเรย์กะที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงหนักขึ้น
“เท่านี้ก็น่าจะล้มล้างรัฐบาลเก่าได้นะ” เสียงกระซิบของผมแนบชิดปากริมฝีปากเธอ “ตอนนี้รัฐบาลเอ็นโจได้เข้ายึดอำนาจแทนที่รัฐบาลคิโชวอินแล้ว หากรัฐบาลคิโชวอินไม่พอใจ...”
ผมเกลี่ยนิ้วลงบนริมฝีปากเธอแล้วก็เอามาแตะปากตัวเอง
“...ก็มายึดอำนาจคืนได้ทุกเมื่อ”
เรย์กะถลึงตามใส่ ทุบผมเข้าให้ที่ไหล่อีกทีแล้วคว้ากระเป๋าขึ้น เดินลิ่วๆออกไปจากห้อง พอผมหัวเราะเธอก็รีบวิ่งไปเลย
น่ารักจริงๆเลยน้า
อาการปวดแปลบในหัวเกิดขึ้นอีกหนแบบไม่รู้เวล่ำเวลา ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทนักเรียน เปิดฝาขวดยาแบบมือสั่นๆเล็กน้อย คราวนี้ไม่ปวดมากเท่าไหร่ แค่เม็ดเดียวก็น่าจะพอ
ผมวางกระปุกยาลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ หลับตาลง พิงพนักแบบเหนื่อยๆ
ปวดแค่นี้ผมทนไหวอยู่ เดี๋ยวนั่งอีกสักครู่ให้อาการดีขึ้นค่อยเดินไปที่ลานจอดรถแล้วก็กลับบ้าน วันนี้คงไม่ถึงกับต้องยกเลิกครูสอนพิเศษเพราะอาการปวดหัวแบบครั้งที่แล้ว
“ชูสุเกะ”
ผมสะดุ้งเฮือก เผลอลุกพรวดทั้งที่เอนตัวนั่งอยู่ ขวดพลาสติกสีขาวที่วางอยู่หมิ่นๆโต๊ะเมื่อได้รับการกระทบกระแทกก็ร่วงลงไป ผมจะคว้าไว้แต่ไม่ทัน ขวดนั้นหล่นลงบนพื้น กลิ้งไปหยุดแทบเท้าของคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“มาซายะ”
เขาไม่ตอบอะไรผม แต่ก้มลงเก็บขวดยา อ่านข้อความบนนั้นแล้วก็เงยหน้าขึ้น
“นี่มันอะไร”
“ลูกอมไงล่ะ มาซายะอยากทานซักเม็ดมั้ย” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ฉวยขวดยามาจากมือของเขาแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋า
“ไม่ตลก” เขาถลึงตาใส่ผม “ยานั่นฉันรู้จักนะ ชูสุเกะ”
“มาซายะมีธุระอะไรกับผมเหรอ แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง แม้ในใจจะสงสัย ห้องติวนี่น่าจะเป็นที่ลับๆของผมกับเรย์กะนี่นา แถมบริเวณนี้แทบไม่มีใครผ่านไปผ่านมาด้วย
“ฉันเจอคิโชวอินตรงทางเดินเมื่อกี้ พอถามหานาย เธอก็บอกให้มาดูที่นี่” มาซายะพ่นลมหายใจ “นายปิดมือถือ ฉันไม่รู้จะไปตามตัวที่ไหน”
“อ้อ โทษที” เวลาติวหนังสือให้เรย์กะ ผมมักปิดมือถือเพื่อป้องกันการรบกวนเสมอ “แล้ว...มีธุระอะไรล่ะ”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อน” มาซายะกอดอก หรี่ตามองผม “นายกินยานั่นมานานเท่าไหร่แล้ว”
“ก็ไม่นานนักหรอก”
“ไปหาหมอรึยัง”
“หมอเป็นคนจ่ายยาให้ผมเอง”
“ไม่ได้กินเกินขนาดที่หมอสั่งใช่มั้ย”
“อือ”
“อย่าโกหกฉัน ชูสุเกะ” มาซายะหรี่ตาลง หักข้อนิ้วตัวเองส่งเสียงดังกร๊อบเป็นการเตือน “ฉันให้โอกาสนายพูดความจริงอีกครั้ง ไม่งั้นล่ะก็…”
ผมถอนหายใจ ตัดสินใจพูดความจริงที่ยากลำบาก
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ปวดหัวนิดๆหน่อยๆก็เลยต้องทานยาแค่นั้นล่ะ”
“ปวดหัวนิดหน่อย ทำไมต้องใช้ยาแรงขนาดนี้”
“ก็ไม่ได้ทานติดๆกันอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เวลาปวดมันปวดมากจนยาทั่วไปเอาไม่อยู่ก็เท่านั้น”
มาซายะวางมือลงบนหน้าผากผม อีกมือทาบหน้าผากตัวเอง “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ผมไม่ได้เป็นไข้ซักหน่อย”
“แล้วตกลงเป็นอะไร ไมเกรน มะเร็ง เนื้องอก เส้นเลือดในสมองแตก หรืออย่างอื่น”
“ไม่รู้สิ ยังหาสาเหตุไม่เจอ” ผมยักไหล่ “แต่จิตแพทย์บอกว่าผมเป็นโรคเครียด ผมว่าผมก็ไม่ได้เครียดอะไรซักหน่อยนะ”
“คำว่าไม่ได้เครียด หมายถึงบางสิ่งที่นายกำลังพยายามทำอยู่รึเปล่า” มาซายะกอดอก จ้องผมแบบพิจารณา “มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังสิ”
นิ่งกันไปครู่หนึ่ง ผมก็ส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรจริงๆ มาซายะ”
“เกี่ยวกับคิโชวอินใช่มั้ย”
เมื่อผมเงียบ เขาก็พ่นลมออกจมูก ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“ถ้ามันหนักหนานักก็เลิกทำซะ เข้าไปยุ่งในเรื่องที่เกินตัวมันจะกลับมารัดคอนายซะเปล่าๆ”
หมายความว่ายังไงกันนะ
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่คาใจอะไรบางอย่างเลยจะลองตรวจสอบเองก่อน” ผมบอกปัดด้วยรอยยิ้ม คราวนี้มาซายะดูเป็นกังวล น้ำเสียงก็อ่อนลงมาก
“ฉันช่วยเอามั้ย”
“เอาไว้ถ้าตึงมือจริงๆ จะขอให้ช่วยก็แล้วกันนะ” ผมหัวเราะ “ตอนนี้ยังไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
มาซายะทำสีหน้าแปลกๆตอนที่ผมวางมือลงบนไหล่เขา ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็ไม่พูดออกมา
“ว่าแต่ที่รีบมาหาผมนี่มีเรื่องอะไร หรือว่าจะถูกคุณทาคามิจิสลัดรักมาล่ะ” มาซายะถลึงตามองทันทีที่ได้ยินคำเย้าแหย่นั่น “อยากให้ช่วยดามใจงั้นเหรอ เห็นผมเป็นตัวสำรองเวลาอกหักนี่มันน่าน้อยใจจังน้า”
“ไม่ใช่เฟ้ย!!” เขาชูกำปั้นขึ้น ผมเลยถอยหลังไปหลายก้าว หัวเราะให้กับท่าทางแบบนั้น “อย่าพูดอะไรน่าขนลุกแบบนั้นสิวะ ไอ้บ้านี่!!”
“ล้อเล่นน่า ว่าแต่มีเรื่องอะไรล่ะ”
“หมู่นี้ยูริเอะดูแปลกๆไป” เขาถอนหายใจออกมา “เมื่อกี้ฉันเพิ่งวางสายจากยูริเอะ รู้สึกเหมือนกำลังถูกบอกปัดเลย”
“เธอยุ่งกับการเรียนอยู่ล่ะมั้ง”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ” มาซายะยิ้มขื่นๆ “ฉันกลัวว่ามันจะไม่ใช่ปัญหานั้น”
เริ่มแล้วสินะ
จากความทรงจำของผม ช่วงเวลาที่มาซายะอกหักจะอยู่หลังงานโรงเรียน แต่ก่อนหน้านั้นมาซายะยังไม่ได้ระแคะระคายอะไรจนกระทั่งได้เห็นท่าทางของยูริเอะในงาน และยูริเอะกับไอระก็เรียนที่ญี่ปุ่น ไม่ได้อยู่อังกฤษแบบตอนนี้ด้วย
ตอนนี้ทุกอย่างดูผิดเพี้ยนไปจากเดิมหมด
“ปีใหม่ เราไปบินหายูริเอะก็แล้วกัน อีกไม่กี่เดือนเอง” ผมวางมือลงบนบ่าเขา ตบเบาๆให้กำลังใจ “อย่าเพิ่งคิดมาก มันอาจไม่มีอะไรก็ได้”
มาซายะพยักหน้า เดินมากับผมเงียบๆไปที่ลานจอดรถ นี่ก็เป็นข้อแตกต่างอีกอย่าง
ถ้าเป็นมาซายะในโลกเดิม เขาคงโทรไปสั่งให้คนจองตั๋วแล้วก็ลากผมไปอังกฤษเดี๋ยวนั้นแล้ว
ผมควรต้องไปดูสภาพน้ำตกเคเก็นหรือผาโทจิมโบไว้ล่วงหน้าก่อนมั้ยนะ
------------------------
ระหว่างคาบุรากิกับเอ็นโจ กูพยายามไม่ให้วายสุดฤทธิ์ แม้ใจจะเผลอคิดไปบ้างก็ตาม
Kyแปป เชี่ย นี่ไซซายะใช่มั้ย กำลังจะเล่นกลเดินบนเชือกโชว์วาคาชิบะใช่มั้ย 555555555
https://twitter.com/dmeishappy_/status/850359326757666816
ลองไปเสิร์จดู มันเป็นข่าววันที่ 19 พฤษภาคม 2016
เหตุเกิดที่เมืองฉงชิ่ง ประเทศจีน
ผู้สื่อข่าวรายงาน สุนัขกำลังเล่นที่ชั้นบนชุดของอาคารที่ที่เจ้าของของมันอาศัยอยู่และตกลงมาข้างล่าง โชคดีที่มันติดค้างห้อยบนสายไฟ ชาวบ้านพบเห็นเจ้าของสุนัขเอาผ้าปูที่นอนออกมาข้างนอกอาคารและขอความช่วยเหลือให้กางผ้าปูที่นอนเพื่อให้สุนัขกระโดดลงมา หลังจากนั้นไม่นานสุนัขก็กระโดดลงมาได้อย่างปลอดภัย
http://www.friynds.com/m/news/view/-n-Husky-dog-gets-stuck-on-power-lines-as-it-falls-off-window-while-playing-n
http://www.aboutfamilypets.com/lucky-dog-husky-falls-off-building-and-survives/ (<< อันนี้มีภาพ gif ด้วย 55555)
>>389 โฮ้ย ลูกเอ้ยยยย กูนึกถึงเคสนึงที่ไทยเลย เจ้าของสร้างรั้วใหม่สูงๆเพื่อกันหมาตัวเองปีนออกจากบ้าน เพิ่งเสร็จกลับมา เห็นลูกรักนั่งบนเสาที่เพิ่งสร้างใหม่ ต้อนรับกลับบ้าน สรุปทุ่มทุนไปไม่ช่วยอะไร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องหมานี่ต้องทำเหมือนกันแน่ๆ แต่พลาดคืออยู่ชั้นบน เลยร่วง
ต่อจาก >>326-328 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
คาบุรากิบอกฉันตอนเช้า ว่าบ้านเขาส่งบัตรเชิญชมซากุระไปที่บ้านฉันค่ะ
“เธอจะทำยังไงน่ะ”
“ฉันออกจากบ้านมาอย่างนี้ คงไม่ไปอยู่แล้วล่ะนะคะ”
“แม่ฉันเขียนในการ์ดเชิญระบุให้เธอไป เห็นทางนู้นยืนยันว่ามาได้แน่นอน คิดว่าที่บ้านเธอจะจัดการยังไงน่ะ”
“อื้ม...ใกล้ๆวันคงโกหกว่าฉันป่วยมั้งคะ”
ฉันตอบหลังใช้ความคิด ตอนแรกฉันสงสัยขึ้นมาว่าทำไมแม่ของคาบุรากิถึงระบุให้ฉันไป ทั้งๆที่โลกนี้ก่อนหน้านั้นฉันก็ถูกคาบุรากิรังเกียจด้วยซ้ำ แต่คิดๆไปฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันเป็นคู่หมั้นกับเขานี่คะ... ถ้าทางบ้านปฏิเสธไปเลยก็อาจดูน่าสงสัยได้
ตอนเย็นฉันก็กลับกับคาบุรากิตามปกติ แต่เมื่อเดินออกมายังไม่พ้นประตูโรงเรียนด้วยซ้ำ ก็เห็นชายใส่สูทสีดำประมาณโหลหนึ่งยืนเรียงกัน และพยายามล้อมรอบฉันทันทีที่เห็น
นักเรียนซุยรันเริ่มฮือฮา คาบุรากิเดินมายืนข้างหน้าฉัน เลยไม่แน่ใจว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน แต่เท่าที่ดูจากชายชุดดำที่สบตากับเขาแล้ว ท่าทางเขาคงทำหน้าน่ากลัวทีเดียว
“ช่วยไปกับเราด้วยเถอะครับคุณหนู”
หนึ่งในแก๊งค์ชายชุดดำพูดกับฉันที่ยืนแอบอยู่หลังคาบุรากิ
“ไปที่ไหนงั้นหรอคะ”
ฉันลองกลั้นใจถามไป คาบุรากิตัวคนเดียวคงสู้ไม่ไหวมั้งคะ... ยังไงก็ต้องลองเจรจาดูก่อน
พอลองคุยกันดีๆจริงๆแล้ว พวกเขาเป็นคนจากตระกูลคิโชวอินค่ะ วันนี้คือคิดจะพาฉันกลับไป แต่ส่งคนมาเป็นโหลแบบนี้ กะจะข่มขู่บังคับฉันกลับไปงั้นหรือไงคะ ถ้าฉันอยู่คนเดียวและถูกคนล้อมขนาดนี้คงกลัวอยู่เหมือนกันล่ะค่ะ...
สงสัยคงเกี่ยวกับงานชมซากุระที่คาบุรากิพูดถึงเมื่อเช้าแน่ๆ...
เมื่อคุยกันเสร็จ คาบุรากิหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะจับมือพาเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ดูเหมือนพวกเขาอยากขัดขวางเหมือนกันนะคะ แต่คาบุรากิเหลือบมองนิดหนึ่งก็ชะงักกันไป สายตาแบบจักรพรรดิปรากฏขึ้นมาทีไรก็ไม่มีใครกล้าสู้สักคนจริงๆค่ะ...
ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรง ในหัวคิดปัญหาร้อยแปด แบบนี้ถ้าพวกเขาตามไปก็อาจจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนก็ได้นะคะ และที่สำคัญ ในตอนนี้พวกเขาไม่มีทางไม่รู้ว่าคาบุรากิสนิทกับฉันแบบสุดๆ ยิ่งเข้าทางในทุกรูปแบบ
พวกเขาจะกลับมาดักหน้าโรงเรียนแบบนี้ทุกวันหรือเปล่านะคะ เป็นไปได้ไหมว่าบางทีเรื่องฉันหนีออกจากบ้านอาจจะแดงขึ้นมา... แล้วทุกคนจะรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถอยู่ใน Pivioine ได้อีกต่อไป ฉันก็กลายเป็นชนชั้นสามัญในสายตาคนที่ซุยรัน ถูกรังแกสารพัด โดยเฉพาะฉันสนิทกับคาบุรากิขนาดนี้ ต้องตกเป็นเป้าของใครหลายๆคนแน่นอนเลยค่ะ
ในตอนนี้ฉันมีชุดสำรองอย่างละตัวเองนะคะ ถ้าถูกรังแกจนชุดเปื้อนจะทำไงดี ไปปรึกษาวาคาบะจังเรื่องการขจัดคราบสกปรกดีไหม พรุ่งนี้เป็นต้นไปควรแอบเอาร้องเท้าในอาคารกลับบ้านดีไหมนะ ถ้าโดนคนแกล้งเขียนด้วยหมึกดำก็ไม่ตลกเลยนะคะ แพงออกขนาดนั้น ฉันไม่อยากรบกวนท่านพี่กับท่านอิมาริไปมากกว่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ...
ขณะที่ฉันกำลังคิดสติแตกกับการรับมือเรื่องเหล่านี้ คาบุรากิก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย และก็พาฉันขึ้นรถมา ไม่นานฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังจับมือกับเขาอยู่ เลยพยายามดึงๆออกมา แต่เขาจับแน่นเกินไป เลยปล่อยไว้อย่างนั้น
“เราจะไปไหนหรอคะ” ฉันถาม ถ้าจำไม่ผิด ยังไงนี่ก็ไม่ใช่เส้นทางกลับห้องของฉันแน่นอน
“คนพวกนั้นตามเรามาอยู่”
คาบุรากิบอก ฉันหันไปตามสายตาของเขาก็เห็นรถยนต์โดดเด่นสุดๆขับตามมา คนตระกูลคิโชวอินไม่คิดจะทำงานแอบสืบให้ดีกว่านี้แล้วหรอคะ... สาบานเถอะค่ะว่าเป็นสปาย!!! หรือว่าพวกเขาแค่มาขับรถเล่น แล้วบังเอิญไปเส้นเดียวกับเราพอดี?
คนขับขับอ้อมไปมาจนฉันเริ่มกังวลว่าแก๊งค์ชายชุดดำจะจับแนวออก แต่ทว่าเราก็เลี้ยวเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่อยู่แถวนั้น ดูเหมือนคงมีการตรวจเข้มหรืออะไรสักอย่าง แก๊งค์ที่พยายามตามฉันก็เข้ามาไม่ได้ ปกติโรงแรมมันเป็นอย่างนี้หรอคะ
คาบุรากิจองห้องและพาฉันขึ้นไป อื้ม...นายจองห้องเดียวนะคะ ทำไมจองห้องสวีทรูมหรอคะ
“ที่นี่น่าจะปลอดภัย” คาบุรากิพูด พลางหยิบมือถือขึ้นมาดู
ฉันรับคำมึนๆ เขานั่งลงบนเตียงข้างๆกับที่ฉันนั่งอยู่ ทำฉันสะดุ้งตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
ไม่นานนักบุคคลไม่คาดฝันก็มา ท่านพี่เดินเข้ามาในห้อง
“เล่ารายละเอียดที่บอกมาในเมลล์ได้ไหม”
ท่านพี่พูดพลางหันไปหาคาบุรากิ นายส่งข้อความถึงท่านพี่หรอคะเนี้ย
พอฟังจบ ท่านพี่ก็ขมวดคิ้วคิดอยู่สักพัก และหันมาหาฉันด้วยท่าทางลำบากใจ
“น้องจะไหวไหมถ้าจะไปร่วมงานครั้งนี้”
“เอ๋!!!”
หมายความว่าไงคะท่านพี่ จะให้น้องไปงานครั้งนี้ ทั้งๆที่เข้าแผนท่านพ่อกับท่านแม่หรอคะ! แบบนี้ฐานะคู่หมั้นระหว่างฉันกับคาบุรากิไม่แก้ยากไปมากกว่าเดิมอีกหรอคะ!!!
“เราต้องไม่ให้คนนอกรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในตระกูลคิโชวอิน” ท่านพี่พูด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “แต่ว่ามันก็อาจจะทำให้น้องต้องลำบากใจ ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะ พี่จะช่วยจัดการให้”
“ถ้าน้องเข้าร่วมงาน แผนช่วยตระกูลคิโชวอินของท่านพี่จะง่ายขึ้นหรอคะ”
“อือ ประมาณนั้น... แต่อย่าฝืนตัวเองนะ เพราะน้องต้องเจอพ่อแม่ในงานแน่นอน”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องจะไปแล้วกันนะคะ”
ฉันตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว หนทางอะไรที่ทำให้แก้ปัญหานี้ได้รวดเร็วขึ้น ฉันจะพยายามทำ แม้เพียงแค่นิดเดียวแค่ไหนก็ตาม
ท่านพี่อธิบายอะไรต่ออยู่อีกหน่อย พอฟังๆแล้วฉันเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอท่านพี่ไปแล้ว ความรู้ที่ฉันได้เมื่อกี้ก็หายไปตามท่านพี่
คาบุรากิกลับห้องมาด้วยกัน ฉันเพิ่งรู้ในเวลาต่อมาเองค่ะว่าโรงแรมที่เขาพาเข้าไปเป็นโรงแรมของตระกูลเขาเอง แต่เป็นสาขาย่อยฉันเลยไม่คุ้นตานัก มิน่าถึงสามารถคัดคนออกไปได้ และใช้ห้องในโรงแรมมาเป็นห้องปรึกษาแก้ไขสถานการณ์ชั่วคราวได้
ฉันมองท่าทางคาบุรากิอย่างสงสัย เขาดูครุ่นคิดตลอดเวลาเลยค่ะ กำลังคิดถึงมื้อเย็นว่าจะเอาอะไรดีงั้นหรอคะ?
“เรย์กะ...”
“หืม ทำไมหรอคะ?”
“ไว้ใจพี่เธอได้ใช่ไหม...”
“แน่นอนสิคะ!”
นายพูดเรื่องอะไรน่ะ ถ้าไม่มีท่านพี่ ฉันคงหนีออกจากบ้านแล้วทำตัวชิลๆสบายๆแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ!!!
พอเห็นสายตาต่อว่าจากฉัน คาบุรากิก็พูดขึ้นอย่างลังเล “บางทีการที่พ่อแม่เธอตอบอย่างมั่นใจว่าเธอต้องไปแน่นอน อาจรู้อยู่แล้วก็ได้ว่าต่อให้พวกเขาเกลี้ยกล่อมบังคับเธอไม่สำเร็จ พี่ชายเธอก็จะมาขอให้เธอไปอยู่ดี”
“จะบอกว่าท่านพี่อยู่ฝ่ายท่านพ่อท่านแม่งั้นหรอคะ?”
“ไม่ใช่หรอก แต่ทั้งสองฝ่ายมีแผนการที่คล้ายกัน และต่างฝ่ายก็รู้ดีว่ายังไงก็ต้องทำให้เธอไปได้อยู่ดี ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนทำก็ตาม”
“ก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกไม่ใช่หรอคะ บางทีวางแผนก็น่าจะประมาณนี้”
คาบุรากิมองฉัน “เขาใช้เธอเป็นหมากตัวหนึ่งเพื่อชัยชนะของเขา ใช้เธอเป็นเครื่องมือไม่ต่างจากที่พ่อแม่เธอทำกับเธอ”
“ไม่จริงซะหน่อยค่ะ! เขาแค่ขอฉันให้ความร่วมมือเท่านั้นเอง!!!”
“...”
“อีกอย่าง ฉันเองต่างหากค่ะที่ลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!”
“เขาอาจจะเข้ามา เพราะเห็นโอกาสที่จะใช้ประโยชน์กับเธอก็ได้ ตอนแรกก็เห็นเธอพร้อมช่วยเขา ทำให้สามารถหลอกเอาข้อมูลได้ง่ายขึ้น ส่วนตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่กุมความลับเรื่องที่เธอหนีออกจากบ้าน เป็นสิ่งที่ทำให้เขามีอำนาจเหนือพ่อของเธอ”
“ท่านพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย!” ฉันพูดอย่างโมโห “เขาถึงกับหนีออกจากบ้านเพราะสืบเรื่องการทุจริตได้เลยนะคะ!!!”
“เขาออกจากบ้าน เพราะยึดมั่นในความดี หรือตกลงผลประโยชน์กับพ่อไม่ลงตัวไม่มีใครรู้ได้หรอกนะ...”
“พูดอะไรออกมาคะ!”
ฉันโกรธคาบุรากิมากๆเลยค่ะ อะไรกันคะ! ท่านพี่ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก มองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะคะ!!!
“พี่คนนี้อาจจะไม่เหมือนพี่ที่เธอรู้จักในโลกก่อนหรอกนะ”
คาบุรากิบอก ขณะที่โดนฉันดันออกจากห้อง ไปไหนก็ไป ไป๊ หยุดจินตนาการโลกมืดได้แล้วค่ะ!!! ท่านพี่ของฉันเป็นคนดีนะคะ!!!
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับอยู่นาน และเมื่อหลับตาลงก็ฝันถึงสิ่งที่ทำให้รู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิม...
ฉันเห็นภาพวาคาบะจังเอาครีมโรลมาให้เรย์กะหลังจากเคยพยายามให้เค้กไปก่อนหน้านั้น แต่ก็ถูกปฏิเสธไม่เหลือเยื้อใยเช่นวันก่อน เมื่อวาคาบะจังพยายามตื้อ เรย์กะก็ปัดขนมทิ้งลงพื้นอีกครั้ง แต่ทำเอาวาคาบะเสียการทรงตัว และบังเอิญว่าเป็นจุดใกล้กับทางขึ้นพอดี จึงตกจากบันได กระแทกกับพื้นรุนแรงจนหมดสติและเลือดไหล...
เรย์กะมองภาพนั้นอย่างสะใจ... รอยยิ้มกว้างเยาะเย้ยปรากฏขึ้น
วาคาบะเป็นศัตรูด้านความรักของเรย์กะมาโดยตลอด แม้จะไม่ได้จงใจแกล้งเมื่อแต่ก่อน เพราะอีกฝ่ายเป็นแฟนกับนายตัวสำรองแล้ว แต่ว่ายังคงมีความสุขเวลาวาคาบะจังเจ็บปวดอยู่ดีสินะ...
ฉันได้แต่กรีดร้องในใจเมื่อต้องมองภาพนั้นต่อหน้าต่อตา แบบที่ไม่สามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้เลย และสะดุ้งตื่นมาด้วยคราบน้ำตา...
ถ้าฉันไม่ได้สนิทกับวาคาบะจังในโลกก่อน เธอก็คงไม่ต้องบาดเจ็บขนาดนั้น...
ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู ฉันชะงัก พยายามเช็คน้ำตาออกไปให้มากที่สุด ก่อนเดินไปเปิดประตู
“ฉันได้ยินเธอกรี้ด ไม่เป็นไรใช่ไหม...”
คาบุรากิถาม เมื่อกี้ฉันกรีดร้องในใจเองนะคะ ดูเหมือนเสียงจะมาโผล่เอาโลกนี้แทน...
ถึงแม้จริงๆฉันไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้คาบุรากิกังวลอีก แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนแอจนอยากหาที่พึ่งเลยบอกสิ่งที่เห็นในฝันไป ถึงเป็นฝันที่สั้นกว่าครั้งแรก แต่รายละเอียดครั้งนี้กลับชัดเจนกว่าครั้งที่แล้วมาก กลิ่นเลือดยังตราตรึงราวกับไม่ใช่ความฝัน รอยยิ้มเยาะของเรย์กะที่มองมาที่ร่างวาคาบะจังทำเอาหัวใจของฉันหนาวเหน็บ
“อาจจะเป็นแค่ฝันร้ายธรรมดาก็ได้นะ เธอกลัวเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ครั้งที่แล้วนี่นา...” คาบุรากิพยายามปลอบ ฉันได้แต่อู้อี้รับคำนิดหน่อย น่าอายจริงๆเลยค่ะ แต่ฉันก็ขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนสักพัก ถึงฉันง่วงแค่ไหน แต่ก็กลัวการนอนหลับเหลือเกิน กลัวว่าเมื่อไหร่ที่หลับตาจะต้องเห็นฝันแบบนั้นอีกครั้ง...
ฉันนอนอยู่บนเตียงด้วยความหวาดกลัว คาบุรากิบอกว่าจะไปทำอะไรอุ่นๆให้ดื่มจะได้หลับสบาย ช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวหลังฝันแบบนั้นไปแล้วนี่น่ากลัวจนไม่กล้าปิดไฟเลยค่ะ
เขากลับมาอีกครั้งพร้อมชาคาโมมายล์ กลิ่นหอมอ่อนๆของมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
ฉันหลับตา คาบุรากินั่งอยู่ข้างๆ ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก และวูบนอนไปในเวลาอันรวดเร็ว
ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงกริ่ง ฉันสะลึมสะลือมองคาบุรากิลุกขึ้นไปเปิดประตู ก่อนจะหลับไปอีกครั้ง ถึงดูจากแสงข้างนอกจะเป็นตอนเช้าแล้วก็ตาม
ผ่านไปสักพักฉันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกัน
“คิดแบบนั้นจริงๆงั้นหรอ”
เอ๊ะ? เสียงท่านพี่นี่คะ ฉันงัวเงียกึ่งหลับกึ่งตื่น มองไปยังต้นเสียง ก็เห็นคาบุรากิกำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับท่านพี่ด้วยท่าทางเคร่งเครียด
“ผมไม่ยอมให้ทำแบบนั้นกับเรย์กะหรอกนะ!”
คาบุรากิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง นายเสียงดังไปแล้วนะ คนจะหลับจะนอน
ท่านพี่หลุดขำ ฉันไม่เคยเห็นท่าแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ เขาหัวเราะไม่หยุดสักทีจนคาบุรากิทำหน้าบู้บี้
“นายมันสุดยอดไปเลย” เขาพูดยิ้มๆเมื่อกลับมาเป็นปกติได้ “การพูดตรงๆเป็นเรื่องดีนะ ฉันอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าอย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นล่ะ อย่าเปิดเผยสิ่งที่ตัวเองคิดกับคนที่เราคิดว่าเป็นศัตรูเด็ดขาด การทำแบบนั้นจะทำให้ศัตรูได้เปรียบเรา และหากคนนั้นไม่ใช้ศัตรูจริงๆก็ทำให้เสียความรู้สึกนะ”
คาบุรากิขมวดคิ้ว ท่านพี่ยิ้มแล้วพูดต่อ
“หากคิดว่าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องจริง ควรพยายามสืบ พยายามหาหลักฐานมาสนับสนุน เอาให้มัดตัวดิ้นไม่หลุดแล้วค่อยมาพูดแบบนั้นได้ การพูดลอยๆจากการคาดเดาตัวเอง หากเกิดเป็นความจริงขึ้นมา ศัตรูก็จะรู้ตัวแล้วรีบไปทำลายหลักฐานได้นะ ทางที่ดีควรเนียนเป็นฝ่ายเดียวกันให้ถึงที่สุดดีกว่า จะเข้าถึงข้อมูลได้ง่ายกว่าด้วยนะ”
ท่านพี่บอกคาบุรากิเหมือนกำลังสอนวิธีการรับมือมนุษย์ยังไงยังงั้นเลยค่ะ ถึงจะดูน่ากลัวหน่อยๆ แต่ก็สุดยอดไปเลยนะคะท่านพี่
“หมายความว่าบางทีคุณอาจจะเนียนเป็นฝ่ายเดียวกับเรย์กะอยู่ในตอนนี้ก็ได้ใช่ไหมล่ะ”
“หืม ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก แต่ว่าคิดประมาณนั้นแสดงว่าพอเข้าใจหลักแล้วล่ะ แต่อย่าเอาไปถามอีกฝ่ายโต้งๆนะรู้ไหม”
ท่านพี่อ่อนโยนจังเลยค่ะ เหมือนกำลังสอนเด็กน้อยอย่างเอ็นดูเลยนะ ฉันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นนะคะ คาบุรากิถึงจะเรียนเก่งอัจฉริยะแค่ไหน แต่เรื่องสามัญธรรมดากลับไม่เข้าใจสักนิด เวลาฉันสอนเรื่องต่างๆเขา บางทีก็มีแววตาคล้ายกันนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ
“แต่ก็ปิดบังความจริงเรย์กะอยู่ดีไม่ใช่หรือไง”
คาบุรากิถามอย่างสงสัย แต่ก็น้ำเสียงดูอ่อนลงนิดหน่อยจากตอนแรก รอยยิ้มของท่านพี่เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
ทำไมถึงบทสนทนาน่าฟังแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่สามารถตื่นเต็มตาได้ซะที สมองเริ่มเบลอๆ สงสัยเมื่อวานจะทั้งเครียดทั้งร้องไห้มากเกินไปหน่อย...
“รู้ใช่ไหมไม่ว่าจะแพ้หรือชนะในการแข่งครั้งนี้ จะมีผลเป็นยังไง”
“...”
“คิดว่าควรบอกเรย์กะไปจริงๆงั้นหรอ”
ท่านพี่มองคาบุรากิด้วยรอยยิ้มฝืนๆหน่อยๆ
“ถ้าเกิดฉันทำผิดพลาดจนแพ้ล่ะก็ ฝากดูแลเรย์กะด้วยนะ...”
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนจะสะลึมสะลือหลับไปอีกครั้งเพราะทนความง่วงไม่ไหว...
-------------- (จบตอน 32) ----------------
ป.ล. ชาคาโมมายล์ (Matricaria recutita) เป็นชาที่ผสมดอกคาโมมายล์ มีกลิ่นหอมละไมคล้ายแอปเปิล มีฤทธิ์เหมือนยานอนหลับตามธรรมชาติอย่างอ่อน ทำให้จิตใจสงบลงด้วยการผ่อนคลายเส้นประสาท คลายกังกล ช่วยให้หลับสบายขึ้น เป็นเครื่องดื่มที่น่าดื่มก่อนนอน (แต่คนแพ้เกสรดอกไม้อย่าดื่มนะคะ)
ท่านนนนนนพี่ ;_; ไม่ชอบเลยที่ทุกอย่างที่ท่านเรย์กะทำมาพังหมดเพราะเรย์กะอีกคน ฮือออ
ท่านพี่ ไม่เอาาา ไม่เอาคำสั่งเสียยย
ว่าแต่วาคาบะจังโลกนู้น หัวแตกสลบ ลางสังหรณ์มันบอกว่ามีคนกำลังจะทะลุมิติ....
เดี๋ยวนะ เรย์กะเธอไม่ได้โดนยาสลบนะ อะไรจะง่วงขนาดนั้น คนปกติถึงจะง่วงแค่ไหนแต่ถ้ามีคนมาพูดเรื่องเกี่ยวกับเราก็ฝืนลืมตาได้นะ(กูเคยนอนโรงบาล แล้วกำลังจะหลับแต่เพื่อนแม่งนั่งเม้ากันข้างๆ กูเลยต้องฝืนอดนอนเลย เพราะอยากเผือกแท้ๆ)
แต่เรย์กะไม่ใช่คนปกติสินะ เซงใจ
>>394-397 ตอนแรกนี่เครียดตามคาบุรากิ กลัวท่านพี่จริงๆเป็นตัวร้ายมากอ่ะ แต่พอเห็นฉากที่คาบุรากิคุยกับท่านพี่แล้ว ก็สรุปได้ว่าท่านพี่ก็เป็นตัวร้ายอยู่ดีนั่นแหละ5555 แค่อาจจะร้ายกับคนอื่น และยังคงเป็นซิสค่อน ตอนสุดท้ายนี่พูดแบบเหมือนยอมทำทุกอย่างเพื่อน้องอ่ะ ฝากฝังกับคาบุรากิด้วย ท่านพี่เห็นคาบุรากิเผชิญหน้ากับตัวเองเพื่อเรย์กะขนาดนั้นคงวางใจได้ล่ะนะ นี่รักจริงกันสุดๆ แต่เห็นฉากท่านพี่สอนเทคนิครับมือศัตรูแล้วดูอบอุ่นไงไม่รู้ ท่านพี่ดูชอบลูกเขยคนนี้
เรย์กะคิมิเลวร้ายมากอ่ะ อ่านแล้วสะเทือนใจ ฮืออออออ สงสารทั้งเรย์กะและทุกคนในโลกนั้นเลย...
*น้องเขยสิ ไม่ใช่ลูกเขย 555555
กูอยากรู้ทางฝั่งเรย์กะคิมิบ้างอ่ะ กูว่าเรย์กะคิมิเลวร้ายก็จริงอ่ะแต่มันต้องมีเหตุผลที่เลวร้ายใช่ปะล่ะ หลักเลยคือโดนสปอล์ยจนเคยตัว ครอบครัวไม่อบอุ่นมีเรื่องเครียดแต่คือมาอยู่ทางด้านท่านเรย์กะที่ทุกคนดูใจดีและเป็นมิตรแถมมีท่านพี่เอาใจเหมือนมาเติมสิ่งที่ขาดไปจากชีวิตเรย์กะคิมิ กูว่ามันคงต้องมีอ่อนลงบ้างแหละ แบบเจอความจริงใจไรงี้
มารอโม่งแปล~
>>410 เย่ะ ท่านเรย์กะนี่แม่ง มิน่าทำอะไรก็ไม่อร่อย ขนาดโดนวาคาบะตอกใส่ 555555555555
แต่ก็เข้าใจได้นะ กูก็เป็นพวกขี้เกียจชั่งตวงวัดอะไรเป๊ะๆ กะๆเอาตลอด......
คันตะคุงมีบทละ~ เรย์กะนี่ดูจะเข้ากะเด็กๆได้ง่ายดีนะ ถถถถ
ของที่คบรก.เคยให้วาคาบะ ถึงตอนนี้ก็มีจักรยานอิตาลี ช่อดอกไม้ เมเปิ้ลไซรัปและตุ๊กตาหมีซินะ ก็ดูเป็นผู้เป็นคนดีนะ ไม่เหมือนที่เรย์กะได้มาแต่ละอย่าง......
ตุ๊กตาหมีสองสามหมื่นเยนในวันคริสต์มาสอีฟเชียวนะ!
ได้วาคาบะจังมาช่วยเตือนสติในการชั่งตวงทำขนมได้นี่ดีมากเลย จริงๆเรื่องนี้ซากุราโกะจังก็เคยพูดนะแต่ท่านเรย์กะนางแบบไม่แยแสจะตวงให้เป๊ะไปไยเล่า เจอลูกเจ้าของร้านทำขนมกับคุณพ่อที่เป็นเจ้าของร้านที่สั่งสอนตักเตือนหน่อยก็คงจะจำแหละ นี่กูเป็นห่วงสุขภาพท่านอิมาริกับยูกิโนะคุงมาก
วาคาบะกับน้องชายใบ้แดกไปเลยเมื่อได้เห็นการทำอาหารของท่านเรย์กะ ขนาดวาคาบะยังบ่น มิน่า ซากุระถึงหงุดหงิดใส่ ทำอะไรก็ไม่อร่อยซักที เพราะสูตรมั่วๆคิดเองเออเองของท่านเรย์กะนี่ล่ะ คือจะแหกสูตรมันก็ได้นะ เวลากูทำขนมหรืออาหารก็ไม่ได้ตวงเป๊ะหรอก ใส่ๆโยนๆลงไป ก็ออกมาโอเคอยู่ แต่ก็ไม่ได้โยนแหกคอก นึกอยากใส่อะไรก็ใส่ได้มั่วซั่วแบบนี้
ตอนนี้ฟินโมเมนต์คาบุวาคาบะอยู่เบาๆ หนีออกมาจากงานเลี้ยง เอาของมาให้ ดูเทคแคร์ดี ตอนวาคาบะบรรยายถึงคาบุรากิ ถ้าเป็นในมังงะ วาคาบะน่าจะใจเต้นโดขิโดขิแล้ว แต่โลกนี้มีท่านเรย์กะเป็นพระเอกทำคะแนนแซงหน้า คาบุเลยทำวาคาบะโดขิโดขิไม่ได้ซักที พยายามเข้านะนาย
ตอนนี้คุณน้องชายน่ารักดีแฮะ ดุเรย์กะได้ด้วย5555555555
กู...กู... กูว่าน้องชายวาคาบะจังน่ารักมากอ่ะ ตั้งชื่อให้ท่านเรย์กะด้วยนะ! ดุนางด้วย! เด็กน้อยนี่มันดีอ่ะมึง อายุก็ไม่ห่างมากนะ กู..กูอยากเชียร์น้องจังเล้ยยยย โอ๊ยยยยย ฟหดเ่ส่วงสฟวหงหวดงห
กูไม่ได้คิดคนเดียวใช่มั้ยยย คันตะคุงน่ารักอ่ะะะ ดูกวนตีนและดื้อหน่อยๆ แต่เคมีกับท่านเรย์กะไม่เลวเลย ขำปฎิกิริยาต่อตุ๊กตาหมีของคันตะด้วย 555
กูอ่านตอนล่าสุดแล้วปวดหัวแทนวาคาบะเลยว่ะ เรย์กะเอ๊ย จะมีความคิดสร้างสรรค์น่ะได้ แต่ทำคนอื่นตายเพราะมีความคิดสร้างสรรค์ผิดเวลาไม่ได้นะ5555
ให้ท่านเรย์กะแต่งเข้าบ้านวาคาบัเถิดค่ะะะ
ถึงโม่งแปล หึ หึ วันนี้โคโรเน่ไม่ได้แดกกูหรอก กูซื้อชีสทาร์ตมาดักรอไว้อยู่แล้ว ฮุ ฮุ ฮุ
อ่านตอนล่าสุดแล้วแบบ... กูรอด ของชอบกูไม่โผล่ *กำมือขึ้น*
ปล. โคโรเน่ ดูท่าท่านเรย์กะจะชอบลำเอียงกับเด็กๆ มากเลยนะคะ หุๆ
อยากอ่าน 187-188 แล้วค่าาา
เพิ่งอ่านตอนล่าสุด ท่านเรย์กะทำขนมตามไอเดียบรรเจิดของตัวเอง......แน่ใจนะว่าไอเดียบรรเจิด นางลิ้นจระเข้เรอะ กินอะไรก็อร่อยแม้แต่ขนมฝีมือตัวเอง กูชักเป็นห่วงสวัสดิภาพกะเพาะอาหารพี่น้องบ้านเอ็นโจซะแล้วสิ จะอาหารเป็นพิษทั้งบ้านแบบที่บ้านคิโชวอินเป็นรึเปล่า
>>433 เป็นกูไม่กล้ากินฝีมือนางว่ะ จากที่ทำขนมกับวาคาบะฟังดูสยดสยองชิบหาย ใส่แต่ละอย่างลงไปนี่...ไม่ได้คิดว่ามันจะเข้ากันเล้ยยยย พวกพลิกแพลงสูตร เติมนั่นเติมนี่ลงไปเอง มันก็ต้องทำอาหารเป็นในระดับหนึ่ง พอจะรู้ว่าใส่อะไรลงไปมันถึงจะออกมาเริ่ด ออกมาอร่อย แต่ท่านเรย์กะคือพวกทำอาหารไม่เป็นแล้วมโนเองว่าใส่ลงไปมันต้องอร่อยแน่ แถมความลิ้นจระเข้ของนางกินอะไรก็อร่อยอีก อาหารเลยออกมาเป็นแบบนี้
ทานุกิต้องรักมากจริงๆนะถึงยอมกินลงไปจนหมดเกลี้ยงอะ ขนาดท่านพี่ยังเลี่ยงๆเลย 555555555555 ตอนนางจะไปทำข้าวต้มกินเอง ท่านพี่ก็ชิงไปทำมาให้ตัดหน้าก่อน กลัวน้องสาวไตวายก่อนวัยอันควรสินะ
กูเป็นพวกชอบเติมตามใจแบบเรย์กะนะ ถ้าเป็นพวกอาหารกูเติมแล้วอร่อย แต่ขนมกูเติมแล้วพัง5555555555555 ขนมสัดส่วนของบางอย่างมันต้องเป๊ะจริงๆไม่งั้นไม่ฟู ไม่ละมุน แล้วกูเป็นพวกขี้เกียจตวงอร่อยไม่อร่อยนี่ตามบุญตามกรรมโคตร แต่ท่านเรย์กะอาการหนักมาก กูทำกูรู้ว่าแย่ แต่นางคิดว่าที่ตัวเองน่ะถูก 555
ในที่สุดกูก็รู้สักทีว่าทำไมท่านเรย์กะทำอะไรไม่อร่อยเลย
จริงๆ ทำอาหาร ทำขนมง่ายมากนะ ยิ่งอุปกรณ์พร้อม แค่ทำตามสูตร ใส่อะไรตอนไหนต้องทำตาม ห้ามมั่ว ตอนตวงไม่ต้องเป๊ะมากก็ได้ เกินนิดขาดหน่อยไม่มีผลอะไรมาก ออกมายังไงก็อร่อยตามสูตร แต่นางเล่นอยากใส่อะไรก็ใส่ อ่านแล้วอึ้งมากจริงๆ เรย์กะควรโดนเทศน์เยอะๆให้จำไปเลยว่าของกินห้ามใส่มั่วนะย่ะ!
จริงๆอ่านแล้วงงกับนางนะ คือแบบทั้งมีจัดลิสต์อันดับของกินที่แต่ช่วงนางก็จัดลิสต์ขนมหลายๆแบบกันไป เอ๊ะนี่แปลไทยมียังหว่ากูเริ่มสับสน แต่เสี้ยวเล็กๆถือว่าไม่สปอยละกันเนอะ 555 แถมแค่นี้ไม่พอ นางยังเน้นเรื่องอาหารในปาร์ตี้ รู้จักขนมดีแล้วรู้แต่ละร้านดังร้านขึ้นชื่อ พวกอาหารก็ด้วย เวลามีของลิมิเต็ดนางยังรู้ คือมันต้องสายกินมากนะถึงจะทำได้ขนาดนี้ แล้วไม่ใช่แด๊กส่งๆไปแต่มันต้องมีอารยธรรมในการละเลียดชิมอะ มันทำให้กูรู้สึกว่านางไม่ได้ลิ้นจระเข้นะ แบบอาหารปกติเนี่ยรู้ว่าอันไหนอร่อยไม่อร่อย แยกเลเวลความอร่อยได้อีกตะหาก แต่พอเป็นอาหารที่ตัวเองทำนี่....... 5555555 ดูมีความหลอกตัวเอง กูว่านางรู้แหละว่ากม่อร่อย อย่างครั้งนี้ที่ชมของตัวเองว่าอน่อยยังมีต่อท้ายว่าอร่อยที่สุด "เท่าที่เคยทำมา" คือไม่ใช่ว่าครั้งนี้มันอร่อยเริ่ดดีงาม แต่เป็นครั้งอื่นที่เหลือคือรสชาติมันเชี่ยมากกูว่า ถถถถ อย่างแบบเค็มนิดหน่อยตอนข้าวต้มนี่จริงๆต้องรู้ชัวร์ว่าไม่นิด แต่ฝีมือตัวเองสามารถกระเดือกลงได้ว่างั้น คือตั้งแต่กินข้าวกล่องที่เน่าจนมียางเหนียวๆยืดดดด~ ได้นี่ คือกูเลิกเอาสามัญสำนึกปกติของคนทั่วไปมาใช้กับนางละ
>>441 เออ ที่พูดมาก็ใช่ว่ะ กูว่านางมีลิ้นแบบแยกแยะความอร่อยแบบสามัญชนกับแบบผู้ดี 5555 พวกสายกรูเม่ต์บางคนที่กูรู้จักก็ลิ้นเลิศแบบไม่ลดตัวลงมากินขนมห้าบาทสิบบาท คือมันไม่ได้กระแดะแต่มันเป็นของมันเอง เหมือนลิ้นมึงแดกขนมดาราเทวีเนยฝรั่งเศสมาทั้งชีวิตแล้วพอมาเจอเค้กสามชิ้นร้อยเหม็นมาการีนแดกไม่ลงอะไรประมาณนั้น แต่ท่านเรย์กะนี่คงเอาลิ้นติดตัวมาตั้งแต่ชาติก่อนด้วยแน่ๆ เลยว่ะ ขนมข้าวปั้นเซเว่นนางก็แดก โซบะข้างทางก็แดก สงสัยมันคงเป็นความอร่อยคนละแบบกันอย่างที่นางบอกว่านี่แหละรสชาติถูกๆ ที่โหยหา ถถถถถถ
ส่วนอาหารฝีมือตัวเองนี่นางคงหลอกตัวเองเต็มเหนี่ยวจริงๆ ว่ะ ครั้งก่อนที่ทำเค้กใส่เหล้าลิเคียวร์นานาประเภทไปนี่นึกดูแล้วโคตรสงสารทานุกิเลย...
>>441 น่าจะอารมณ์แบบ ทำแล้วคนอื่นแหลกไม่ได้ แต่เรากินได้คนเดียวป่าววะ กูเคยนะ ทำเกี๊ยวเกาหลี แป้งเหนียวบ้าน ที่บ้านกินไม่ได้เลย แต่กูกินได้จนหมด คือมันไม่ได้อร่อยออกไปทางแย่ด้วย แต่กินได้น่ะ เสียดาย 55555 แต่พอไปกินร้าน แยกแยะได้นะว่าร้านไหนไม่อร่อย ร้านไหนอร่อย พอร้านไม่อร่อนกูสามารถหยุดกินได้เลย แต่พอทำเองไม่อร่อยกูก็กินได้ว่ะ ยกเว้น ไหม้เกรียม หรือใส่ส่วนผสมผิดจนรสเกินทานทน กูงกด้วย ทำเกี๊ยวใส่ผักเยอะมาก หมูหาย ความอร่อยหายไปร้อยจุด 55555
ส่งนางไปอยู่กะเอรินะ เรื่องโซมะ คงต้องโดนจับยัดถังหมักอาหารแน่ๆ
จากสปอยวันเกิดยูกิโนะ
.
.
.
.
.
.
.
เอ็นโจชมว่าฝีมือนางอร่อยนะเว้ย ฝีมือนางจะอัพเกรดได้ภายในหนึ่งตอนเลยเหรอ หรือส่วนใหญ่เป็นฝีมือคุณอาคิมิวะ
>>443 เข้าใจฟีลมึงนะ 5555 คือเคยเป็นเหมือนกัน พอกินที่คนอื่นทำหรืกินตามร้านนี่เรื่องมากเชียว ไม่อร่อยไม่กิน ซื้อได้ก็ทิ้งได้อะไรประมาณนั้น ส่วนถ้าตัวเองทำจะยังไงก็กินได้หมด ถ้าอร่อยก็สบายๆ ถ้าไม่อร่อยก็เอาน่ะเสียดาย ทั้งของที่ทำทั้งเวลาที่ใช้ทำ กินๆไปไม่ตายร้อกกกงี้ แต่เรย์กะเลเวลอัพแรงมากตรงที่ถ้าทำให้คนอื่นกินก็ยังกล้าผสมอะไรตามแรงบันดาลใจจากไหนก็ไม่รุ้ของนาง คือเป็นกูนี่ไม่กล้าใส่มั่วๆนะถ้าทำให้คนอื่นกิน แบบว่าจรรยาบรรณน่ะ 55 กลัวทั้งไม่อร่อยและกลัวคนกินปวดท้อง แต่นางคือมั่นใจมากกก หรือว่าร่างกายแข็งแรงแบบแปลกๆวะเลยคิดว่าไม่เป็นไร กูสงสัยสุดคือตอนโยเกิร์ตแล้วอาหารเป็นพิษนี่อย่าบอกนะว่าเรย์กะรอดอยุ่คนเดียว... เพราะกินของเน่าจนยืดยังไม่ค่อยป่วยเลยนะ กูนี่เคยกินน้ำปั่นในโรงแรมแล้วเหมือนน้ำแข็งไม่สะอาด อาหารเป็นพิษแรงจนต้องหามกลับกรุงเทพแทบไม่ทัน ถ้ากินของยืดนี่กูไม่อยากจะคิด คือเรย์กะดูอาการป่วยเบามากกกกเลยอะตอนนั้น คนญี่ปุ่นหลายคนที่รู้จักก็ท้องเสียง่ายมากเลยนะ มากินอาหารไทยยังต้องเลือกดีๆยิ่งพวกข้างทาง ร้านมอมเงี้ย เค้ากลัวกันมาก คือเหมือนที่นั่นมาตรฐานมันดีเลยสะอาดมากงี้ แต่ท่านเรย์กะนี่คือแบบแด๊กได้ทุกอย่างทั้งข้างทางและของเน่า ในขณะที่กระเพาะไฮโซแต่เกิดคนอื่นคือไม่ได้เป็นแบบนางแหงกูว่า โคตรสงสารที่บ้านเลย ถถถถถ คือร่างกายบอบบางในแง่การใช้กำลังจริงนะ แต่เรื่องอื่นนี่อย่างถึก ภูมิคุ้มกันนางคือไม่ใช่ธรรมดา ที่ยังเคยพูดตอนยูกิโนะป่วยว่านางไม่เคยต้องแอดมิทอะ เหมือนกระบวนการคิดและจิตสำนึกการทำอาหารคงถดถอยไปตามความทนของกระเพาะตัวนางเอง
ไม่ใช่ว่าหลังทำขนมกับวาคาบะจังครั้งนี้ค่าความสัมพันธ์ลดฮวบฮาบ 5555
อ่านตอนล่าสุดและขำ ถถถถถถถถถ กูนี่ขอยอมใจกับท่านเรย์กะเลยจริงๆ โดนไปแบบนั้นก็น่าจะมีซึมซับเข้าไปในกระบวนการคิดบ้างแล้วล่ะน่าา~
พอกูอ่านตอนล่าสุดเสร็จแล้วมา อ่านฟิคคู่หูทะลุมิติต่อ......กูปวดตับจริงๆ นี่มันเป็นการล่มเรือเอ็นโจแล้วนะเว่ยยยยย!!! นี่พวกมึงยอมให้คนเรืออื่น (หรืออาจจะเป็นลำเดียวกันแต่เหยียบ 2 แคม 5555+) บุกมายึดคุมเรือท่านเอ็นโจเราแล้วเหรอวะ!!!! พวกมึงยอมได้ยังไงกั๊นนนนนน (กูเผลอไปแจวด้วยเลยเห็นมะ 55555+) ฟิคท่านเอ็นโจ x ท่านเรย์กะไม่ค่อยมีแล้วเลย อยากฟินนนนอ่าาา!!! กูเผลอจะเหยียบไปยังดินเเดนคาบุเรย์กะหลายรอบแล้วนะเว่ยย
ขืนปล่อยต่อไปแบบนี้ เรือจักรพรรดิเพิ่มแน่!!! ยอมไม่ได้!!! (ขำๆนะมึงงง โม่งเรือจักรพรรดิ) กูขอกอบกู้ศักดิ์ศรี(?)และเรือท่านเอ็นโจไม่ให้ล่มจมหรือถูกควบคุมจากโม่งแฝงตัวไปมากกว่านี้
>>>/webnovel/3451/541-542 กูคิดพล็อตใหม่ไม่ออก (555+) ต่อจากฟิควาเลนไทน์ที่หมาโม่งตัวนึงจองไว้แต่มาปล่อยแค่ตอนเดียวและหายต๊อมไปเฉย กูแค้นนนนน!!! (ขำๆอีกนะมึงเจ้าโม่งต้นพล็อต) กูขอมโนแต่งเพิ่มให้มันจบละกัน ขออนุญาติโม่งต้นพล็อตด้วยนะ //กราบ
-----
ใครๆก็คงต่างก็ต้องมีการพบประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่เคยได้สัมผัสกันบ้างสินะคะ
.
อย่างฉันที่กำลัง
.
จะไปโรงเรียนสายเป็นต้น...
.
กรี๊ดดดดดด!! คาบแรกเข้า 8.30 ประตูโรงเรียนปิดตอน 8.15!!
ฉันรีบบอกให้คุณซากามิออกซิ่งในทันที แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการรายงานว่าวันนี้สภาพการจราจรถนนที่ใช้ไปโรงเรียนทุกวันติดขัด
.
น้ำตาจะไหล...
.
ทั้งๆที่วางแผนเตรียมการทุกอย่างสำหรับวันนี้ไว้โดยเฉพาะอย่างรอบคอบสวยงามแล้วแท้ๆเชียว... อีกทั้งก็ตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้าเตรียมพร้อมเพื่อทำตามแผนไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
แต่จากที่จะต้องตื่นจากเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกแต่เช้าเพื่อทำตามแผนไว้ กลับเป็นตื่นจากเสียงปลุกของคุณเมดแทน ฉันผวาสะดุ้งลุกขึ้นมองไปทางนาฬิกา
เท่านั้นแหละค่ะ สิ่งที่จะใช้บรรยายความรู้สึกและท่าทางของฉันได้ก็คงเป็นภาพผลงานศิลปะ The Scream ผลงานที่มีชื่อเสียงของ Edvard Munch (สำเนียงไทย = เอ็ดวาดดร์ มุง / สำเนียงอินเตอร์ = เอ็ดเวิรด์ มุงค์)
ทำไมน่ะเหรอคะ? ก็เจ้านาฬิการ่วมทุกข์ร่วมสุขมันได้ลาลับโลกนี้ไปตั้งแต่ช่วงตี 3แล้วเรียบร้อย ทำไมถึงทำกันอย่างนี้!!!
.
และแล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เพียงเท่านั้นล่ะ ฉันรีบถลาพุ่งจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวทำผมลวกๆและลงไปยังด้านล่างคว้าถุงช็อคโกแลตพุ่งขึ้นรถไป จากสีหน้าท่านแม่ที่ได้เห็นสภาพฉันแล้ว ถ้าไม่รีบก็คงไม่รอด....
.
กว่าจะมาถึงที่โรงเรียนได้ ก็เฉียดประตูปิดไปอย่างเฉียวฉิวพอดี หือ...
นั่นเขามุงอะไรกันน่ะ??
----
ไม่ตรงคาแรกเตอร์ยังไงก็กราบขออภัย
>>454 กูพิมพ์มโนเอ็นโจกับชูสุเกะมาเกิดเป็นยูกิโนะอยู่อะ ถ้าไม่มีอะไรติดขัดหรืองานเข้ากระทันหัน ซักวันพฤหัสนี้คงได้อ่าน เขียนสองฟิคควบไปด้วยกันนี่แอบเหนื่อยเบาๆตรงที่ต้องแยกโหมดให้ได้ ไม่งั้นกูจะเผลอเอาชูสุเกะกับยูกิโนะปนกัน เอ๊ะ หรือฟิวชั่นกันไปเลยดีวะ ไหนๆก็เอ็นโจเหมือนกัน กลายเป็นจอมมารผู้น่ารักดั่งเทวดาน้อย(??) ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ฟิคทะลุมิติคนแต่งบอกไม่ล่มเรือเอ็นโจนี่นา 555555555 เอาน่าๆ ใจเย็น อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ คาบุมันก็น่ารักดี
ว่าแต่โม่งฟิคหลายๆคนหายไปเลย เฮนโหลวววว พวกนายยังอยู่แถวนี้มั้ย กูอยากได้กาวจอมมารมาต่อยอดจินตนากาวของกูบ้างอะไรบ้างง่ะ
กูมีต่อฟิคหลังเรียนจบ ฟิคเรื่องแรกที่เคยแต่งต่อๆกัน แต่ยังหาทางแลนดิ้งไม่เจอว่ะ ถถถ
ต่อจาก >>454
[มุมมองนักเรียนซุยรันคนหนึ่ง]
14 กุมภาพันธ์ วันที่ใครๆหลายๆคนตั้งตารอคอย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฉันเองก็ตั้งตารอเช่นกัน~~
ก็แหม วันแห่งความรักสากลโลกเชียวนะคะ!!
อีเวนต์ใหญ่สำหรับเหล่าผู้ที่กำลังมองหาฤกษ์ยามในการสารภาพความในใจต่อผู้ที่หมายปอง~ ฉันเองก็เป็นอีกหนึ่งในนั้น
.
แล้วเป้าหมายหลักๆของเด็กสาวทั่วซุยรันจะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่
.
ท่านคาบุรากิ มาซายะ กับ ท่านเอ็นโจ ชูสุเกะ
.
จักรพรรดิ และ องค์ชาย แห่งซุยรัน!!
.
นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมแถวทางหน้าประตูโรงเรียนจึงคับคั่งไปด้วยนักเรียนหญิงมากมายที่มารอดักตั้งแต่ยามไก่โห่ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปใกล้จะเข้าคาบเรียนแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของท่านทั้งสองผู้เป็นที่หมายปองสักนิด
พวกที่ถอดถอนใจก็ยอมแพ้ไป
พวกที่ไม่ท้อถอยก็ตั้งหลักยึดมั่นอยู่อย่างนั้น
ส่วนฉันก็ยังคงเฝ้าเกาะติดสถานการณ์ต่อไปแบบใกล้ชิด เรื่องอะไรจะเข้าไปร่วมศึกสงครามที่เปอร์เซ็นต์การชนะมัน [ไม่มีเลย] ล่ะคะ? อีกอย่างฉันก็มีคนหมายปองอยู่แล้วด้วย ไม่คิดจะเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆหรอกนะ!!
.
แล้วก็ดูเหมือนว่าจะมีเหล่าโม่งๆซุยรันทั้งหลายเกาะติดสถานการณ์เหมือนกับฉันอย่างเยอะแยะเช่นกัน ไม่น่าเชื่อว่าเป็นนักเรียนชายเสียส่วนใหญ่ด้วย
.
ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่มาส่องว่ามีคนที่ตัวเองหมายปองมาร่วมศึกครั้งนี้ด้วยหรือเปล่าและหน้าเศร้าพากันเดินจากไป.....
.
"กรี๊ดดดดดดดดด นั่นรถท่านเอ็นโจนี่!!!"
"ไหนๆๆ!! กรี๊ดดดด มาแล้วววว!!"
.
เมื่อเสียงกรีดร้องดีใจว่าเป้าหมาย(?)ได้มาถึงแล้วดังขึ้น ก็มีเสียงเอคโค่ดังซ้ำต่อๆกันไปเป็นทอดๆราวกับเกลียวคลื่น ทันทีที่รถของตระกูลเอ็นโจเข้าเทียบท่าพร้อมกับการปรากฎตัวลงมาจากรถ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง
.
ท่านคาบุรากิมีสีหน้าเหม็นเบื่อรำคาญอย่างเห็นได้ชัด ส่วนท่านเอ็นโจเองแม้จะแย้มยิ้มปกติเหมือนทุกวันแต่ก็ไปไม่ถึงดวงตา ก่อนที่ท่านจะได้เอ่ยอะไรออกมานั้น ก็ปรากฎรถมาเยือนคันใหม่ที่ไม่มีใครคาดคิดขึ้น
.
ตรานั่นมัน!!
.
"รถท่านคิโชวอินนี่!!"
"ท่านเรย์กะ!! เวลาป่านนี้น่ะเหรอ!!"
.
ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่ท่านมาเวลาป่านนี้
ทุกคนต่างพากันงงไปตามๆกัน โดยปกติแล้ว ท่านเรย์กะถือเป็นนักเรียนแบบอย่างคนนึง นอกจากรูปร่างหน้าตาและชาติตระกูลที่สูงส่งเพียบพร้อมแล้ว
ด้านสติปัญญาความสามารถความเป็นผู้นำก็ล้ำเลิศดีงามอีกด้วย ท่านเรย์กะมักมีรายชื่อปรากฏอยู่บนบอร์ดหลายครั้ง อีกทั้งมีน้ำใจเคยช่วยงานสภานักเรียน แถมตอนนี้พ่วงตำแหน่งประธานชมรมด้วยอีกต่างหาก เหล่านักเรียนซุยรันหลายๆคนจึงยกให้ท่านเป็นเสมือนไอดอล
ด้วยความได้เปรียบที่ท่านเรย์กะสนิทมักคุ้นกับท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจอยู่แล้ว จึงเป็นต่อนักเรียนหญิงคนอื่นๆมาก หรือว่าท่านจะร่วมลงศึกครั้งนี้ด้วยเช่นกัน!!
.
มาถึงแล้วสินะ!!
.
ศัตรูที่น่าเกรงขามในทุกๆด้านของเหล่านักเรียนหญิงทั่วโรงเรียน!! ทุกคนต่างพร้อมใจตั้งตำแหน่งสมญานามนี้ให้ว่า
.
จักรพรรดินีแห่งซุยรัน
.
ท่านคิโชวอิน เรย์กะ!!
.
ฉันกับเหล่าโม่งๆจับจ้องเกาะติดสถานการณ์อย่างไม่วางตา แล้วทันทีที่ร่างของท่านจักรพรรดินีปรากฎขึ้น ก็แทบจะลืมหายใจ...
.
ทรงผมที่มักจะเป็นทรงม้วนหลอดอยู่ตลอด วันนี้กลับปล่อยสยายแล้วเป็นลอนอ่อนๆขับให้ใบหน้าท่านเรย์กะที่ซับสีระเรื่อเล็กน้อยดูน่ารัก ดูอ่อนหวานขึ้นเป็นพิเศษ สายลมก็ช่างจะหาจังหวะได้พอดีพัดผ่านมา จึงกลายเป็นได้เห็นภาพเซอร์วิสสาวงามยกมือจับผมทัดหูยามเช้าตรงหน้าขณะก้าวลงมาจากรถ
เขาว่ากันว่าผู้หญิงจะเปลี่ยนไปเมื่อหัวใจมีความรัก แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนไปขนาดนี้.... ทิ้งมาดจักรพรรดินีที่น่าเกรงขามไปโดยสิ้นเชิง!!
ใครมีกล้องบ้างคะ!! ขอกล้องถ่ายช็อตนี้หน่อย เร็ว!!!
"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"
ท่านเรย์กะถามขึ้นพลางกวาดสายตาไปรอบๆ พวกนักเรียนหญิงหลายคนพร้อมใจกันถอยออกห่างจากท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจโดยอัตโนมัติ พลางโฟกัสไปยังถุงใบใหญ่ๆที่ท่านเรย์กะถือไว้
หรือว่าจะเข้าร่วมศึกในครั้งนี้ด้วยจริงๆ!!! ดูสิ พวกท่านทั้งสามคนลอบส่งสายตาให้กันใหญ่!!
".....นี่ก็ใกล้จะเข้าคาบเเรกแล้ว พวกเรารีบเข้าห้องเรียนกันดีกว่าค่ะ"
ท่านเอ่ยยิ้มๆพลางออกเดินไป พร้อมๆกับท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจที่เดินขนาบตาม
ช่างเป็นภาพเบื้องหลังที่ดูสูงส่งเสียจริง
เอาล่ะ ท่านเทพธิดาเอ่ยบัญชาแล้วมัวรออะไร แยกย้ายค่ะ!!
-----
ต่อจาก >>394-397 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง เมื่อเช้าฉันมึนๆเบลอๆจนนอนต่อทั้งๆที่มีเรียน... อีกแล้วหรอคะ!!! ฉันโดดเรียนอีกแล้วสินะ... ฮือออออ ฉันเข้าเรียนครบตามที่กฎกำหนดไหมนะ...
ขณะที่ฉันกำลังจะตัดสินใจไปเรียนทั้งๆที่เที่ยงแล้ว ด้วยความคิดที่ว่าอย่างน้อยก็ได้เรียนคาบบ่าย คาบุรากิที่อยู่ในห้องก็ขัดขวางเอาไว้ และพยายามบอกให้ฉันตั้งสติ ก่อนฉันจะเริ่มนึกได้ว่าวันนี้ไม่มีเรียน
ว่าแต่เขาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อคืนเลยหรอคะ ตอนที่ท่านพี่มากดกริ่ง คาบุรากิก็ยังนั่งอยู่ข้างๆฉันอยู่เลย นายได้หลับได้นอนบ้างไหมนะคะ... พอฉันถาม เขาก็บอกว่าไม่รู้สึกง่วงสักนิดเลยไม่นอน นายลืมเก็บแก้วกาแฟที่อยู่ตรงนั้นนะ
ตอนนี้ท่านพี่ไม่อยู่แล้ว และคาบุรากิเองก็ไม่ได้เล่าว่าท่านพี่มา ฉันเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องไปด้วย แม้ใจจะหล่นวูบเมื่อนึกถึงสิ่งที่ท่านพี่พูด... ฉันผลักดันให้เขาต้องทำอะไรที่เสี่ยงชีวิตขนาดนั้นเลยสินะคะ ฉันไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่าจะโหดร้ายถึงขนาดนั้น…
ความรู้สึกผิดดำดิ่งพร้อมกับความเสียใจที่มีต่อโลกเก่าของฉัน วาคาบะจังจะเป็นอะไรไหมนะ...
คาบุรากิพาฉันออกมากินข้าวข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศล่ะค่ะ แต่ว่านายไหวใช่ไหมที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนน่ะ...
วันนี้เรามากินสุกี้ยากี้กันค่ะ ถึงจะไม่เข้ากับฤดูกาลก็เถอะค่ะ แต่ว่าฉันอยากเติมพลังกับอะไรแบบนี้นี่คะ รสชาติยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ เนื้อวากิวให้สัมผัสนุ่มละมุนลิ้น น้ำซุปก็กลมกล่อม เข้ากันทั้งเนื้อและผัก ฉันพยายามไม่กินเยอะมาก เพราะอยากไปกินขนมเล็กๆน้อยๆต่อ แต่รู้ตัวอีกทีก็สั่งมาเต็มโต๊ะเลยค่ะ
แต่คงกินเยอะมากไปหน่อย ฉันเลยไปเข้าห้องน้ำในร้าน ขณะที่ฉันเดินออกมาก็ได้ยินเสียงทักอย่างคาดไม่ถึง
“ท่านเรย์กะหรอคะ บังเอิญจังเลยนะคะ” คิคุโนะจังทักอย่างตื่นเต้น
“จริงด้วยสิคะ มากับเพื่อนหรอคะ” ฉันตอบรับไป
“มากับครอบครัวน่ะค่ะ แล้วท่านเรย์กะล่ะคะ”
แย่แล้วค่ะ ฉันไม่น่าถามก่อนเลย ถือว่าขุดหลุมฝังตัวเองหรือเปล่านะคะ... ถ้าข่าวหลุดออกไปว่าฉันสนิทกับคาบุรากิถึงขั้นมานั่งกินข้าวด้วยขนาดนี้จะเป็นอะไรไหมนะ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าควรทำเป็นสนิทหรือไม่สนิทดีแล้วล่ะค่ะ...
“มากับเพื่อนน่ะค่ะ”
“เอ๋ ใครหรอคะ ใช่เพื่อนที่ซุยรันหรือเปล่า”
“เพื่อนบ้านน่ะค่ะ...”
สติฉันเริ่มแตกไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้โกหกนะ แต่เหมือนเผยความลับที่ไม่จำเป็นออกมาแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเพื่อนที่ซุยรัน คิคุโนะจังต้องถามแน่ๆเลยค่ะว่าเป็นใคร
พอดูเหมือนจะรอดตัวไปแล้ว คิคุโนะจังก็กรี้ดเบาๆขึ้นมา
“ดูสิคะท่านเรย์กะ ท่านคาบุรากิก็มากินที่นี่ด้วยล่ะค่ะ! ราวกับพรหมลิขิตเลยนะคะ เขากำลังเดินมาทางนี้ด้วย!!!”
ฉันมองไปตามสายตาของคิคุโนะจัง ก็เห็นคาบุรากิเดินมาจริงๆด้วย อย่าเดินมาตอนนี้สิคะ!!! นายจะเข้าห้องน้ำหรอ...
ขณะที่ฉันกำลังคิดจะหาทางหนีทีไล่หลบออกมา คาบุรากิก็เห็นฉันซะก่อน แล้วพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วอย่างหนีไม่พ้น
“ฉันเห็นเธอหายไปนานเลยเดินมาดูน่ะ” คาบุรากิพูดทันทีที่เดินมาใกล้พอแล้ว
“เอ๋?!” คิคุโนะจังอุทานพร้อมมองฉันสลับกับคาบุรากิ
ฉันทำเป็นไม่รู้จักนายทันไหม...
“เดี๋ยวของในหม้อเปื่อยเกินไปนะ รีบกลับไปกินกันเถอะ”
อย่าย้ำได้ไหมคะ! แบบนี้ยิ่งหาทางดิ้นไม่หลุดเลยค่ะ คิคุโนะจังหันมามองฉันอย่างขออธิบายแล้วล่ะค่ะ...
“เพื่อนบ้านของท่านเรย์กะ...”
คาบุรากิหันไปมองคิคุโนะจังเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนอื่นนอกจากเราอยู่ด้วย
“บอกเพื่อนเธอแล้วหรอว่าฉันย้ายมาอยู่ข้างเธอ”
คิคุโนะจังอุทานอย่างตกใจ
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”
“หืม?”
ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลยนะคะ!!! เอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ยังไงดีล่ะคะเนี้ย...
“คุณคิคุโนะช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมคะ”
ฉันขอเอาดื้อๆเลยแล้วกันนะคะ คิคุโนะจังที่ดูเหมือนประมวลเหตุการณ์ไม่ทันก็ทำท่าทางมึนงง แต่พอคาบุรากิที่คล้ายเชื่อมโยงเรื่องราวได้แล้ว บอกด้วยอีกคนหนึ่งว่า “ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ” คิคุโนะจังก็หน้าแดงแล้วพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง มองฉันด้วยสายตาที่สื่อว่า “ยินดีด้วยนะคะ ท่านเรย์กะ!”
คาบุรากิกับฉันกลับมานั่งกินกันเหมือนเดิม แต่ฉันระแวงยังไงไม่รู้ค่ะ จะมีคนอื่นอยู่ในร้านหรือเปล่านะคะ...
เรามาที่ธนาคารกันต่อ คาบุรากิมีธุระติดต่ออะไรไม่รู้ค่ะ ฟังไปฉันก็ไม่เข้าใจนัก แต่สรุปแล้วฉันต้องนั่งรอสักพัก
เวลานี้คิวยาว คนเยอะเต็มไปหมดเลยนะคะ ไม่มีที่นั่งเลยสักที่ คาบุรากิบอกเดี๋ยวเขาให้ผู้จัดการเอาเก้าอี้มาให้ ฉันรีบห้ามทันที นายจะบ้าหรือไงคะ!!! ไม่ต้องทำเป็นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้! ฉันยืนได้ค่ะ...
ทั้งๆที่ฉันบอกคาบุรากิไปแบบนั้น แต่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งสละที่นั่งให้ฉันล่ะค่ะ เป็นสุภาพบุรุษจังเลย! ฉันยิ้มให้พลางกล่าวขอบคุณ แล้วไล่คาบุรากิไปทำธุระอะไรของเขา
ดีจังเลยนะที่จบลงด้วยดี ถ้าคาบุรากิสั่งให้พนักงานธนาคารยกโซฟาตัวยักษ์มาวางให้ฉันนั่ง ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าใครอีกเลยในนี้... สงสัยกลับไปต้องอบรมคาบุรากิหน่อยแล้ว
พอคาบุรากิเดินไปแล้ว คุณป้าที่นั่งข้างๆก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เป็นแฟนกับหนุ่มคนนั้นหรอจ้ะ”
“ใช่ค่ะ”
ฉันตอบไป ขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาวล่ะนะคะ ถ้าเป็นคนนอกคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง สุกี้นี่อิ่มดีจังเลยค่ะ ดันมีเรื่องเครียดขนาดนั้นนี่น่า เลยต้องกินให้รู้สึกดีขึ้นอย่างเต็มที่ เลยเผลอลูบๆท้องไป
“ว่าแต่กี่เดือนแล้วจ้ะ”
“เอ๋?”
“สัก 5 เดือนได้หรือเปล่าเอ่ย ถ้าคลอดออกมาเป็นเด็กที่แข็งแรงก็ดีเนอะ”
“...”
ฉันช็อกจนพูดอะไรไม่ออก เดี๋ยวนะคะ! ประโยคเมื่อกี้มันคุ้นเกินไปแล้ว!!!
เข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนท้องอีกแล้วหรอคะ!!! เป็นเพราะฉันลูบท้องใช่ไหมคะ ไม่ได้เกี่ยวพุงที่ยื่นออกมาใช่ไหม...
โลกก่อนก็เกิดเหตุการณ์คล้ายกันนี้เหมือนกันนะคะ ทำไมต้องเกิดขึ้นซ้ำด้วยล่ะคะ!!! ฉันอยากจะร้องไห้...
“...หนูไม่ได้ท้องนะคะ”
“เอ๋”
“ในท้องนี่ไม่มีเด็กอยู่นะคะ...”
ฉันมองหน้าคุณป้าคนนั้น คนเดียวกันกับโลกก่อนที่มาทักฉันเลยค่ะ! อะไรกันคะ จำเป็นต้องมีตัวตนจากโลกคู่ขนานมาย้ำเตือนถึงไขมันที่ขยายออกของฉันขนาดนี้เลยหรือไงกัน!!!
คุณป้าสายตาล่อกแล่ก แล้วยอมสละที่นั่งตัวเองหนีไปดื้อๆ พอฉันหันไปมองคุณสุภาพบุรุษเมื่อกี้ เขาก็เบือนหน้าหนีอีกคน นายเองก็ด้วยสินะ... ฮืออออ อะไรกันคะ เหตุการณ์แบบนี้ไม่จำเป็นต้องเกิดซ้ำสองก็ได้นะคะ…
ความจริงเรื่องไขมันช่างโหดร้าย โศกนาฏกรรมสะเทือนใจจากความอ้วนเจ็บปวดจนสมองฉันว่างเปล่า
แล้วก็หน้าตาฉันอยู่ในวัยที่จะตั้งท้องหรอคะ... หรือท้องก่อนแต่ง ไม่สิคาบุรากิต้องหน้าแก่จนคนอื่นคิดว่าเขาอายุเยอะแล้วก็ได้ ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกนะคะ!
ฉันกลั้นน้ำตาในบรรยากาศอันอึมครึม พอคาบุรากิโผล่มา ฉันก็รีบไปคว้ามือเขาออกจากธนาคารไปเลย
“กลับกันเถอะค่ะ…”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คาบุรากิมองฉันงงๆ “ไปหาของหวานกินกันไหมจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“ไม่ค่ะ! ไม่เอาเด็ดขาด!!!”
นายมันเพื่อนสายกินเกินไปแล้วนะ! เพราะงี้ไงร่างฉันถึงได้ขยายออกเรื่อยๆ ทำไมนายถึงไม่อ้วนเหมือนกันบ้างเลยคะ!!! ฉันมองเขาโกรธๆ
ฉันบอกคาบุรากิว่าข้าวเย็นวันนี้จะกินสลัด แล้วเข้าห้องไปก็ฝึกกล้ามท้องกับเล่นโยคะไม่คิดชีวิต พรุ่งนี้ไปซื้อฮูล่าฮูปมาดีกว่านะคะ...
ความหดหู่ครอบงำจิตใจของฉันจนกินข้าวไม่ลง สุดท้ายเลยเมลล์ไปหาคาบุรากิว่า “ฉันไม่หิวแล้ว คงไม่กินข้าวเย็นกับนายนะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา ห้องนี้มีกริ่งนะ หัดกดซะบ้างสิคะ
ฉันเปิดประตูด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยว ก่อนจะเห็นคาบุรากิทำหน้าซึม
“เธอโกรธฉัน เพราะฉันจะเรียกคนให้เอาเก้าอี้มาให้หรอ...”
ฉันกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะค่อยๆนึกขึ้นได้ว่าคาบุรากิหมายถึงอะไร ฉันไปทำหน้าโกรธใส่เขาในฐานะสหายร่วมกินแต่ไม่ร่วมอ้วน แต่คาบุรากิก็คงเดาไม่ออก และคิดว่าเพราะเขาไปทำตัววุ่นวายอยากจะหาเก้าอี้ให้ฉัน อือออ ขอโทษนะคะ...
“คือว่านะคะ...”
“หืม?”
“ฉันอ้วนขึ้นหรือเปล่าคะ”
ฉันถามแบบกลั้นใจตาย น้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว
“เธอก็อ้วนมานานแล้วไม่ใช่หรอ จะบอกว่าอ้วนขึ้นก็ยังไงอยู่”
กรี้ดดดดด ปากเสีย ไปตายซะไป!!!
“ทำไมไม่บอกกันเลยคะ!”
“หะ? ฉันบอกไปหลายครั้งแล้วนะ”
ฉันชะงัก จะว่าไปก็จริง หมอนี่พูดถึงไขมันฉันได้หน้าตาเฉยเอามากๆ หงุดหงิดชะมัดเลยค่ะ จะไปโทษเขาก็ไม่ได้อีก ฮืออออ ทำยังไงดีนะ...
ออร่าความสลดหดหู่ของฉันแผ่กระจายไปมากยิ่งกว่าเดิม คาบุรากิเลยปลอบๆ
“ถึงจะเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอน้อยลงหรอกนะ”
ขอบคุณนะคะที่ปลอบ... แต่ไขมันยังคาตาเป็นหลักฐานแห่งความล้มเหลวในการบริหารจัดการความสมดุลระหว่างการกินกับน้ำหนักขนาดนี้ หัวใจสาวน้อยอันบอบบางของฉันเจ็บช้ำมากเลยจริงๆค่ะ...
ฉันลากคาบุรากิเข้ามาในห้อง แล้วเอามือแปะที่ท้อง ทำไมนายไม่มีพุงยื่นออกมาเลยล่ะคะ!!! ไม่มีซ่อนรูปอะไรด้วย พอลูบๆดูก็เป็นซิกแพ็ค ทำไมกันน่ะ ทำไมคนที่ร่วมกินอาหารขนมกับฉันมากมายขนาดนั้นถึงมีหุ่นอย่างนี้ได้! ไม่ยุติธรรมเลยสักนิดค่ะ!!!
“ทำอะไรน่ะ...”
“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
ฉันสะดุ้ง เผลอตัวสงสัยมากไปหน่อย เมื่อกี้ถือเป็นการล่วงเกินคาบุรากิมากไปหรือเปล่านะคะ เขาหน้าแดงหน่อยๆด้วยค่ะ
“มีวิธีอะไรที่กินแล้วไม่อ้วนแบบนั้นหรอคะ”
“ก็ไม่น่ามีอะไรเป็นพิเศษนะ อาจจะตื่นมาวิ่งตอนเช้า 10 กม. วิดพื้น ซิตอัพ สควอท 50 ถึง 100 ครั้งแล้วแต่วัน เท่านั้นเอง บางทีก็ฝึก Vertical Jump และก็...”
ฉันช็อกค้าง ปล่อยให้คาบุรากิอธิบายไปเรื่อยๆ นายกะจะเป็นแชมป์นักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิคหรือไงกันคะ...
“ว่าแต่เธอคิดจะลดน้ำหนักหรอ ให้ฉันช่วยไหม”
คาบุรากิถามอย่างจริงจัง ฉันรู้สึกสยดสยองไปทั้งร่าง นึกถึงคนโลกก่อนที่ถูกคาบุรากิไปเทรนในการลงแข่งขี่ม้าส่งเมือง ตอนนั้นแต่ละคนกลับมาด้วยกล้ามเป็นมัดๆ แค่วิ่งธรรมดาฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะคะ ถ้ามีโค้ชเป็นคาบุรากิมีหวังฉันคงสลบคาที่ระหว่างวิ่ง ทะลุมิติไปยังสวรรค์แล้วไม่กลับมาเกิดอีกเลย...
ฉันได้แต่ปฏิเสธคาบุรากิไป หมอนั่นทำหน้ามุ่ย แต่วันต่อมาก็เอาหนังสือไดเอทอย่างถูกวิธีมาให้...
-------------- (จบตอน 33) --------------
ป.ล. Vertical Jumpคือ การฝึกกระโดด โดยที่เราจะใช้เวลาบนพื้นให้น้อยที่สุด เมื่อเท้าแตะพื้น ก็ออกตัวกระโดดต่อให้เร็วที่สุด
โอ้ยยย กูชอบฉากลูบพุง คาบุรากิเหมือนเห็นปีกอยู่ข้างหลังเลยว่ะ บินได้คงบินไปแล้ว 5555555555555555555555
ทำไมลางสังหู้ของกูมับอกว่าความลับมันจะไม่ใช่ความลับวะ กุยังลุ้นอยู่นะว่าวาคาบะจังจะทะลุมาด้วยไหม
กุอยากสั่งสอนเรย์กะอีกคนมาก ท่านพี่ ท่านพ่อท่านแม่รักขนาดนั้น น่าจะปรับปรุงตัวบ้างงงง
ว่าแต่อะไรเม้นบนที่บอกว่าจะล่มเรือคาบุ เดี๋ยววววว ถึงกุเรือเอ็นโจ แต่กูสงสารคาบุ เพราะงั้น ฮาเร็มค่ะมึง เป็นฮาเร็มที่พร้อมไปด้วย นอมอล ยูริ และยาโอยค่ะมึง!!! รักใคร่กลมเกลียวกันทุกฝ่าย พอคาบุหึงหน้ามืด เอ็นโจวก็มาน้วยปลอ---- สัญญาณขาดหาย
>>467-469 น่าสงสารจริงๆเจ้าบ้ารากิ.....บอกชอบสาวอ้อมๆแล้วเจ้าตัวก็กลับซาบซึ้งนึกว่าปลอบ ยังคงสถานะ Friend Zone ไว้อย่างเหนียวแน่นพอๆกับคานท่านเรย์กะในเวอร์ชั่นปกติเลย (ตบปาก!!!)
แต่กูสงสารท่านเรย์กะมากกว่าว่ะ อยู่ๆก็โดนคนสละที่นั่งให้ และทักว่าท้อง 5 เดือนเฉย แถมจากคนๆเดิมอีกต่างหาก!! ทั้งขำทั้งสงสาร โถท่านเรย์กะกู บอบช้ำน่าดูนะนั้น 5 เดือนก็ถือว่าท้องใหญ่มากแล้วนะ อ้วนขนาดนั้นเลยเหรอท่านเรย์กะ!!! เพลาๆของกินหน่อยเถอะค่ะ....
เห็นฟิคเลี้ยงต้อยบอกว่าเอ็นโจเลี้ยงต้อยมาซายะไม่ใช่เรย์กะ จิตใจแห่งสาววายเราก็ถูกปลุกขึ้น เลยอาจจะหน้ามืดตามัวคิดจะทำยูริบ้าง 5555555555 แต่จะพยายามดึงตัวเองสู่นอมอลนะคะ จริงๆก็วางตอนจบไว้แล้ว คงไม่เปลี่ยน(มั้งคะ)
ภาคหลังเรียนจบ ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3543/282-283
------------
"ไอระจังเนี่ย เป็นพวกขยันไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าฉันเอาแต่สบายตัวคนเดียว พวกพนักงานหลายพันคนในคอมปานีก็แย่กันน่ะซิ ท่านพ่อบอกว่า เป็นนายคนก็ต้องดูแลลูกน้องให้ดี เพื่อความรุ่งโรจน์ของบริษัท!"
"จ้าๆ"
ท่านไอระพูดจาไปก็ยกกำปั้นขึ้นชูข้างหน้าอย่างหนักแน่น ดูราวกับอัศวินที่เตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่สนามรบอย่างงั้นเลยล่ะ เท่สุดไปเลยค่า~ สมกับเป็นทายาทของมินาสึกิ ส่วนท่านยูริเอะก็หัวเราะคิกคักท่าทางว่าเคยชินกับท่านไอระผู้เร่าร้อนคนนี้อยู่แล้ว ก็สนิทกันมาตั้งแต่ประถมเลยนี่นะ
ระหว่างนั้นบริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟ
Ravioli ราดน้ำซุปโรยหน้าด้วยพาร์มีซานชีสและใบพาสลี่ย์หน้าตาน่าทาน ส่งกลิ่นหอมชุ่ยออกมา ของคนอื่นๆเองก็น่าทานไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็น Veal Marsala, Penne alla vodka หรือ Pasta Primavera แหม ไว้วันหลังต้องลองชวนท่านพี่มากินเมนูอื่นๆด้วยแล้วล่ะ
"ไอระไปศึกษางานที่คิโชวอินกรุ๊ปอย่างงี้ ก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้เจอกันบ่อยเลยก็ได้นะ"
ฉันที่กำลังเพลิดเพลินกับการลิ้มรส Ravioli คำแรก เอ็นโจที่นั่งข้างๆก็พูดขึ้น
"ตอนนี้ที่บริษัทผมเองก็กำลังมีโปรเจ็คใหม่ๆออกมาหลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็มีโปรเจ็คที่น่าจะเหมาะกับคิโชวอินกรุ๊ป กำลังวางแผนว่าจะเข้าไปเสนออยู่น่ะ"
"เห อย่างงั้นเหรอ ถ้าได้ร่วมงานกันก็คงจะดีซิเนอะ"
จากนั้นท่านไอระกับเอ็นโจต่างก็แลกเปลี่ยนข้อมูลต่างๆโดยมีคาบุรากิกับท่านยูริเอะคอยเสนอแทรกเป็นพักๆ จากการพบปะกันของเพื่อนเก่ากลายเป็นเรื่องธุรกิจกันของเหล่าประธานบริษัทซะละ สาวOLที่ไม่ถนัดเรื่องการบริหารอย่างฉัน เลยได้แต่นั่งหั่น Ravioli กินไปเงียบๆ ไส้ริคอตต้านี่อร่อยจัง ผักโขมก็ดี รสชาติเข้ากับน้ำซุปเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ว่าไปแล้วท่านไอระกับเอ็นโจนี่สนิทสนมกันกว่าที่คิดเหมือนกันนะเนี่ย คงเป็นเพราะปกติที่ผ่านมาท่านไอระกับท่านยูริเอะมักจะอยู่ตัวติดกันตลอดก็เลยไม่ได้สังเกต
อ๊ะ แต่ตอนงานเลี้ยง Pivoine สมัยมัธยมทั้งคู่ก็เคยเต้นวอลซ์ด้วยกันนี่ ท่านไอระที่ไม่เคยมีข่าวกับหนุ่มคนไหนหรือเต้นรำคู่กับใคร แต่กลับมาเต้นคู่กับเอ็นโจในงานเลี้ยงครั้งนั้น คุ้นๆว่าตอนเปิดเทอมวันแรกอายาเมะจังมาซักเรื่องนี้กับฉันใหญ่ บอกว่านี่กลายเป็นข่าวลือเงียบๆในหมู่นักเรียนหญิงซุยรันด้วย ทำนองว่าองค์ชายผู้อ่อนโยนกับอัศวินสาวมาดเท่อะไรแบบนั้น
เอ๊ะ? เอ๋? หรือว่าจะเป็นเรื่องจริงน่ะ? ...
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยแฮะ ท่านไอระของฉันกับอีตาเอ็นโจเนี่ยนะ ... ไม่น้าาาา!!
"ถ้าทุกอย่างโอเคล่ะก็ ก็คงมีโอกาสได้พบคุณคิโชวอินที่ออฟฟิศบ่อยๆด้วยซินะ"
"...คะ?!"
กำลังคิดนั่นนี่ไปเรื่อยจู่ๆก็โดนพูดด้วย ฉันหันขวับไปทางเอ็นโจก็เห็นเขาหันศีรษะเอี้ยวจ้องทางฉันส่งยิ้มให้ พร้อมกับยื่นแก้วไวน์มาทางฉัน
"ฝากเนื้อฝากตัวล่วงหน้าเลยนะครับ"
มะ ไม่เอาอะ
ไม่ได้อยากจะเจอด้วยเลยซักนิด อย่ามาวุ่นวายกับฉันนะยะ! ฉันไม่อยากมีประสบการณ์เครียดจนผมหงอกหรือขนคิ้วร่วงแบบสมัยเรียนอีกแล้วนะ!
แต่จะให้พูดปฏิเสธออกไปก็ทำไม่ได้ ยิ่งเรื่องธุรกิจจะใจแคบก็คงไม่ได้ล่ะนะ ฉันเลยได้แต่จำใจหยิบแก้วไวน์ขึ้นไปชนด้วย เสียงแกร็งของแก้วไวน์ทั้งสองปะทะกันดังเบาๆ ก่อนที่ท่านยูริเอะจะหยิบยื่นแก้วไวน์มากลางโต๊ะให้พวกเราทุกคนชนพร้อมกันก่อนจิบไวน์กัน
...
พวกเราพูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย จนกระทั่งของหวานอย่าง Neapolitan Semifreddo ครีมมูสสามชั้นสามรสเนื้อนุ่มแช่เย็น รสละมุนกลมกล่อมละลายในปากหมดจาน ก็ได้เวลาล่ำลา พวกเราออกมาจากร้านอาหารและเดินเล่นไปตามทางเพื่อไปยังที่จอดรถที่อยู่ห่างออกไป
มองไปบนท้องฟ้าฟ้ามืดสนิทแล้ว ดาวก็ไม่มีสักดวงหรอก ก็นี่มันโตเกียวนี่นา
"วันนี้ต้องขอบคุณท่านไอระ ท่านยูริเอะมากเลยนะคะที่ให้เกียรติเชิญมาร่วมทานอาหารค่ำแบบนี้"
"แหม ให้เกียรติอะไรกันจ้ะ ก็คนกันเองทั้งนั้น"
"นั่นน่ะซิ พอทำงานกันแล้วก็ยุ่งๆ นานๆถึงจะมีโอกาสพบเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาล่ะนะ เรย์กะจัง ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก"
“ขอบคุณค่า~”
"แล้ว มะรืนนี้ก็จะบินกลับแล้วซินะยูริเอะ" คาบุรากิพูดขึ้น
"ใช่แล้วล่ะ"
"เอ๋ เพิ่งจะกลับมาญี่ปุ่นไม่กี่วันเองไม่ใช่เหรอคะ"
"ลาพักร้อนได้แค่ไม่กี่วันน่ะจ้ะ"
"ยังไงไว้วันนั้นฉันจะไปส่งที่สนามบินแน่นอน"
"วันนั้นมันวันทำงานนะ โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าหาข้ออ้างโดดงานซิ มาซายะ"
"ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย..."
เห็นว่าไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ฉันก็เลยเร่งฝีเท้าห่างออกมาให้ท่านยูริเอะกับคาบุรากิพูดคุยกันสองคน พอหันกลับไปข้างหลังกะว่าจะไปเดินคู่กับท่านไอระ ก็พบว่าท่านไอระเดินคุยกับเอ็นโจอยู่แล้ว
เอ๊ะ?
อ้าว?
ไหงมีคู่กันหมด ยกเว้นแต่ฉันล่ะคะ!!!?
คาบุรากิ นายมาตัวคนเดียวปล่อยให้วาคาบะจังอยู่กับบ้าน แล้วมาเดินเป็นคู่กับท่านยูริเอะเนี่ยนะ! แย่มาก!
เอ็นโจ อย่ามาเดินเคียงคู่กับท่านอัศวินของฉันนะยะ! เป็นแค่เอ็นโจแท้ๆ!!
หนึ่งก็จักรพรรดิกับเจ้าหญิง อีกหนึ่งก็องค์ชายกับอัศวิน ฉันที่เดินนำหน้าไม่กลายเป็นม้านำขบวนหรือไงกันน่ะ? ได้ยินทั้งสองคู่พูดคุยจิ๊จ๊ะกันตลอดทาง แต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วละนะว่าคุยอะไรกันบ้างน่ะ
ฮึ่ม ทำไมที่จอดรถมันถึงไกลนักล่ะค้า ง่วงแล้ว อยากกลับบ้านแล้วนะ
ฉันเดินก้มหน้าเตะฝุ่นเตร็ดเตร่คนเดียวอย่างเซ็งๆ ผ่านไปสักพักโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเสียงรอบข้างเริ่มเงียบลง มือหนึ่งก็ลงมาแตะที่ไหล่ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว
"คุณคิโชวอิน"
"คะ!?"
"จะเดินกลับบ้านรึไงกันน่ะ เดินเลยมาไกลแล้วนะครับ"
"เอ๋?"
เอ็นโจกล่าวท่าทางกลั้นขำเต็มที่ พอได้ยินแบบนั้น ฉันจึงหันมองรอบๆและพบว่าเดินเลยที่จอดรถมาไกลพอตัวเชียว เห็นท่านไอระยืนโบกมืออยู่ไกลๆกับคาบุรากิและท่านยูริเอะ ดูเหมือนเอ็นโจจะเดินตามฉันมาตลอดทาง
"ทำไมไม่รีบเรียกล่ะคะ!?"
"อยากดูน่ะว่าจะรู้ตัวเมื่อไหร่ แต่ท่าทางว่าจะได้เดินอีกไกลเลย ตอนเดินย้อนกลับคุณคิโชวอินคงเหนื่อยแย่"
เอ็นโจหัวเราะ
หนอย ตาบ้านี่อย่ามาหัวเราะเยาะนะยะ ทำฉันขายหน้าจริงๆ ไม่ซิต้องโทษตัวเองนั่นล่ะที่เดินเพลินไม่ดูทางจนเลยมาไกลแบบนี้น่ะ
"มัวแต่คิดอะไรอยู่เหรอครับ?"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..."
"งั้นไปกันเถอะ"
เอ็นโจพูดพร้อมกับยื่นมือมาทางฉัน
หา? อะไรล่ะนั่น
เห็นแววตาที่จ้องมองมาทำเอารู้สึกหนาวๆร้อนๆแปลกๆ ฉันเลยตอบ "ค่ะ" แล้วเมินมือนั้นทำเป็นว่าไม่เห็น รีบเร่งฝีเท้าเดินกลับไป ได้ยินหัวเราะของเอ็นโจดังแว่วมาจากข้างหลังทำเอาเย็นวูบไปหมด
ท่านไอระคะ ท่านอัศวินช่วยฉันจากปิศาจด้วยเถอะค่าาา
"ไม่ได้เรื่องเลยนะคิโชวอิน"
พอมาถึงคาบุรากิก็พูดเป็นคนแรกพลางส่ายหน้า มองฉันด้วยสายตาอย่างเวทนา เงียบไปเลยนะ!
"ขอโทษนะ เรย์กะจัง ฉันคุยกับยูริเอะแล้วน่ะว่าเดี๋ยวจะไปต่อกันสักหน่อย ดังนั้นนะ ชูสุเกะคุงขอฝากไปส่งเรย์กะจังแทนทีนะ~"
"เอ๋!?"
ตอนขามาฉันติดรถบ้านมินาสึกิของท่านไอระมา ตกลงกันว่าขากลับก็จะไปส่งฉันที่สถานีรถไฟ ทำไมถึงทิ้งกันไปแบบนี้ล่ะคะ!?
"เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันโทรเรียกที่บ้านให้มารับก็ได้ค่ะ"
"ไม่ได้นะจ้ะ กว่ารถบ้านคิโชวอินจะมาถึงนี่ก็คงเที่ยงคืนกันพอดี ดึกๆมันอันตรายต่อสาวน้อยอย่างพวกเรานะ!"
เป็นคำพูดที่มาจากท่านไอระที่เพิ่งบอกว่าจะไปต่อกับท่านยูริเอะฟังดูขัดแย้งยังไงอยู่นะคะ...
แต่มันก็ถูกล่ะนะ ที่นี่ไกลจากที่บ้านตั้งเยอะถ้ามัวแต่รอคงดึกมากแน่ๆ จะให้รอรถในที่เปลี่ยวแบบนี้ก็อันตรายด้วยซิ สถานีรถไฟก็ห่างไปอีกตั้งเยอะ เดินไปไม่ไหวแหงๆ แต่ทำไมต้องไปกับเอ็นโจล่ะ...
"แล้วท่านคาบุรา--"
"ฉันง่วงแล้ว ไม่ขับไปส่งหรอกนะ ขี้เกียจ"
ยังไม่ทันจบคำก็โดนปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้ากันทันที เจ้าหมอนี่ไม่ช่วยเหลือกันเลย หมดหนทางแล้วซิ
"ก็นั่นล่ะ ฝากชูสุเกะด้วยล่ะ ห้ามปฏิเสธเชียว"
"ได้อยู่แล้วน่า แต่คนถูกฝากเนี่ยซิ…”
เอ็นโจที่เดินตามหลังฉันพูดและเดินมาข้างหน้าฉัน
"ได้โปรดให้เกียรติผมไปส่งเถอะนะครับ คุณหนู"
เขาพูดยิ้มๆ พร้อมกับเอามือทาบที่หน้าอกก่อนจะโค้งตัวให้เล็กน้อยอย่างสุภาพ
อุหวาา เว่อวังเกินไปแล้วย่ะ!
“...รบกวนด้วยนะคะ”
ท่านไอระกับท่านยูริเอะหัวเราะคิกคักกันใหญ่ ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันไปตามรถใครรถมัน
"เชิญครับ"
เอ็นโจเปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับให้
เมื่อกี้ยังเรียกคุณหนูอยู่เลย ไม่ใช่ว่าควรจะนั่งเบาะหลังหรือไงน่ะ พ่อโชเฟอร์?
ฉันยืนอึกอักชั่วครู่ เอ็นโจก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดยิ้มขื่นๆ “นั่งข้างหน้าเป็นเพื่อนผมเถอะนะครับคุณคิโชวอิน”
โดนทำหน้าตาหงอยๆแบบนั้นใส่ ฉันก็เลยต้องจำใจขยับตัวเข้าไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้ เอ็นโจปิดประตูให้เบาๆก่อนจะย้ายตัวมาที่นั่งประจำคนขับ
ไม่นานนักก็รถก็สตาร์ทและเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ
__________
แลนดิ้งมางี้ก่อนแล้วกัน ที่คิดมีอีกแต่ยังเรียบเรียงไม่ถูก ถ้ายังไม่ขี้เกียจซะก่อนก็คงมีต่อ... หรือใครจะแต่งต่อก็เอาเลยจ้า~
ปล.อยากจะใส่ภาพอาหารในตอนประกอบจัง แต่กุคงโดนสาปแน่ๆ 555555
>>478 กรี๊ดดดดดดดดด ต่อเลยค่ะมึง ต่อค่ะ ต่อออออ กูเคลิ้มกาวได้ที่เลย กูคิดถึงฟิคนี้ กูรักฟิคนี้ ฟิคต้นกำเนิดกาวทั้งปวง //สูดดมกาวอย่างก้าวร้าว
กูขำชิบหายที่เรย์กะงอนแล้วคิดว่าตัวเองเป็นม้านำขบวน จนเดินเลยลานจอดรถเนี่ย เอ็นโจทำตาหงอยๆอ้อนๆด้วยวึ้ย เจอท่าไม้ตายสายตาออดอ้อนของบ้านเอ็นโจเข้าไปเป็นไงล่ะ ทั้งชูสุเกะ ทั้งยูกิโนะ ท่านเรย์กะจะต้านทานอย่างไรไหว
ปล.กูเคยคิดว่าเอ็นโจจะคู่ไอระว่ะ ดูสนิทกันมาก แต่บังเอิญกูตกหล่มคู่เอ็นโจเรย์กะไปซะก่อน เรื่องที่คิดว่าเอ็นโจจะคู่ไอระก็เลยต้องพับเก็บไป แถมยูริเอะกับไอระนี่ดูมีซัมติง เรือเอ็นโจไอระในมโนกูก็เลยล่มทั้งที่ยังไม่ได้หยิบไม้กระดานมาสร้างเรือด้วยซ้ำ ถถถถถถถถถถถถ
อะเหื่อ~ ตื่นมาเจอฟิคที่ห่างหายไปนาน กูฟินแล้ววันนี้ ขอบคุณโม่งฟิคและโม่งทุกคนที่ทำให้เช้านี้ของกูสดใส กูเอาตอนใหม่มาแลกล่ะนะ แปะๆ
ตอนแรกก็คิดว่าจบตอนนี้แล้วหยุดพักเลยดีไหมวะ แต่กูคงโดนด่าระงมจนหมดสงกรานต์แน่ๆ ถถถถถถถ ลงกันต่อคร่ะ ตอนหน้าบุกคฤหาสน์จอมมาร!
มึงงงงง แปลตอนล่าสุดกูโคตรช็อกมากกับการที่ท่านเรย์กะคิดจะเอาพุดดิ้งกับลูกมิราเคิลใส่ไปในแกงกะหรี่ ท่านเรย์กะไม่ได้จำเลยหรอคะ!! รู้ใช่มั้ย!! รู้ว่าตัวเองทำอาหารไม่อร่อยก็ยังจะคิดใส่วัตถุดิบแผลงๆลงไปในอาหารใช่มั้ย!!
โอ๊ย ตอนล่าสุด กูเห็นความวายป่วงตั้งแต่ตอนดำน้ำละ ไม่คาดคิดว่าแปลแล้วมันเป็นความชิะหายขนาดนี้ ท่านเรย์ก่าาาา ไร้สามัญสำนึกของคนธรรมดาเกินไปแล้ววววววว
ขำปฏิกิริยาของคนใบบ้านรวมถึงคนครัว5555555
>>480 ตอนหน้าตะลุยดันเจี้ยนที่รอมานาน ถ้าหยุดค้างตรงนี้กูสาปแช่งแน่ๆ 5555
แกงกะหรี่พุดดิ้ง..... กูนี่สำลักขนมปังปิ้งเลยทีเดียว ดีนะไม่ได้ซดชาอยู่....
ช่วงนี้ฝ่ายผลิตขยันกันดีจัง ทั้งโม่งแปลโม่งกาวกูรักพวกมึงงงง
กรี้ดดดดด ขอบคุณมากโม่งแปล กูมีกำลังใจมาก ชีวิตสดใส
กูชอบตอนล่าสุด ทุกคนน่ารักมากกก ทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ คุณอาคิมิ
มีความวุ่นวายสุดๆ กลัวเรย์กะจะไปวางยาบ้านเอ็นโจ กลัวกระทบการแต่งงานในอนาคต กุขำ5555
จะว่าไปท่านพี่เป็นสุภาพบุรุษมากเลยอ่ะ กุปลื้มมมมม แอบมีเคมีกับอาคิมิเล็กๆ
แต่ก็นะตัวจริงเขามีของเขาอยู่ (คนที่ได้เห็นตัวจริงของท่านพี่ไง)
ปล. กูคาดหวังกับตอนถัดไปมาก แต่กูก็เผื่อใจไว้แล้วเช่นกัน ขอบคุณมากโม่งแปล สู้ๆ
อ่านแล้วกูได้คำถามใหม่ นางเอกเรื่องนี้คือคุณอาคิมิหรือวาคาบะจังเหรอคะ
ครอบครัวเรย์กะน่ารักมาก ตั้งแถวรอรับคุณอาคิมิกันสามคน เพื่อฝากฝังลูกสาวไม่ให้ไปวางยาบ้านเอ็นโจ แล้วจะมีผลต่อการแต่งงานในอนาคต....มองการณ์ไกลมากค่ะ ถถถถถถถถถถถถถถ
กูสะพรึงเมนูที่เรย์กะคิดชิบหาย มิน่า ได้อาหารเป็นพิษยกบ้าน ไอ้ตอนโยเกิร์ตนี่สงสัยใส่ลงไปมั่วซั่วตามแต่จะนึกออกในเวลานั้นๆใช่ป่ะ ปัญหาใหญ่ๆในการทำนี่อยู่ที่เธอชัดๆ ไม่ต้องหวังผลน้ำส้มฆ่าเชื้อโรคหรอก คิดได้ยังไงเนี่ยว่าเอาพุดดิ้งใส่แกงกะหรี่ได้ พุดดิ้งมันละลายไม่ได้นะท่านเรย์ก่าาาา
ที่แย่คือแม่งมีคนทำแดกจริงว่ะ เอาพุดดิ้งมากินกับแกงกระหรี่...
https://imgur.com/a/ZdlSW
ตอนอ่านถึงว่าท่านเรย์กะอยากลองใส่พุดดิ้งในแกงกะหรี่ กูถึงกับอุทานว่า ท่านเรย์ก่าาาาาาาาาา
เอาจริงๆพุดดิ้งกับแกงกะหรี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนะพวกมึง เพราะแกงกะหรี่มันปรุงได้สามรสคือเผ็ด เค็มหวาน หวาน พวกแกงกะหรี่ที่เขาว่าอร่อยต้องใส่พวกช๊อคโกแลต โยเกิร์ต แอปเปิ้ล กล้วย ผลไม้ต่างๆอ่ะ พุดดิ้งก็เป็นของหวานๆอย่างนึง ไม่เลวร้ายนะมึง แต่ส่วนตัวกูชอบแกงกะหรี่แบบเผ็ดเค็ม มีกลิ่นเนื้อมากกว่า เคยทำแบบที่เขาว่าทำให้เข้มข้น หวานมาก กูไม่ชอบ กูชอบเผ็ดๆ 555
ตอนที่แล้วกุว่าหนักแล้วนะ มาตอนนี้แม่ง.... พุดดิ้งกับแกงกะหรี่ จินตนาการบรรเจิดเบอร์แรงมาก...
>>493 กูว่าใส่พวกผลไม้ปั่นลงไปนี่ไม่น่าแปลกนะ เคยได้ยินเพื่อนบอกเหมือนกันว่าอร่อย แต่พุดดิ้งนี่มันไม่ละลายลงในแกงอย่างที่นางคิดป่ะวะ
น่าจะอยู่ในสภาพเหมือนเต้าหู้ไข่ แล้วยังมีรสคาราเมลอีก ถ้านางจะใช้ก้อนแกงเผ็ดจัดนี่รสคงตีกันขั้นสุด ส่วนลูกมิราเคิลกูจะไม่พูดถึงเพราะแม่งสุดจะจินตนาการจริงๆ 55555 สรุปแล้วคิดว่าอาหารที่นางทำอร่อยสุดน่าจะเป็นยามินาเบะ แม่งต้องไอเดียบรรเจิดจนคนกินท้องเสียกันหมดแน่ๆ
กูสงสัยว่าทำไมโม่งฟิคกาวนี่คือความรู้เรื่องขนมประกอบฉากดีจังเลยวะ มีชื่อขนม ชื่ออาหารบนโต๊ะ พร้อมรูปประกอบ ในขณะที่กูเห็นชื่อก็มึนละ นี่คือจริงๆแล้วพวกมึงก็เป็นสายแดกแบบท่านเรย์กะใช่มั้ย*ชี้หน้า* บอกมา!!!
เผลอกดปุ่มส่งเมื่อกี้ โทษที มือไวไปหน่อย
>>478 วรั้ยยยยยยย กูคิดถึงฟิคนี้โครต รอมึงมาต่อน้าาาาาาาาา กูอิ่มเอิบมากที่ได้สูดกาว หลังจากไปเมาแกงกะหรี่ใส่พุดดิ้งของท่านเรย์กะเมื่อกี้มา
กูก๊าวท่อนโค้งให้ แหม เหมือนโค้งขอเต้นรำเลยนะคะ อยากให้มีซีนโค้งขอเต้นรำในออฟฟิศเชียลจัง ถถถถถถถถถถถถถถถถ ฝันกูจะเป็นจริงมั้ย
>>493 พุดดิ้งมันไม่ละลายอะมึง มีรสไข่กับคาราเมล รสจะตีกับเครื่องแกงเอานะมึงงงงงงง แต่ถ้าอยากรู้รสชาติจริงๆต้องลองทำกินเองดูนะ
อะไรคือพอได้ยินว่าจะใส่พุดดิ้งแล้วในหัวพานนึกไปถึง....ลองใส่เจลาตินในแกงกะหรี่ให้มันดูเป็นวุ้นดีไหมนะ???(เดี๋ยวววว!) แกงกะหรี่ที่เคยทำนี่เคยใส่สาลี่กับแอปเปิ้ลด้วยนะ หวานกำลังดีอร่อยมากเลย แต่พวกเครื่องเทศนี่ใช้ผิดชนิดนิดเดียวรสชาติกับความหอมก็ไปกันคนละทางเลยนะ ขืนให้เรย์กะทำแบบต้นตำรับที่ต้องเอาเครื่องเทศมายำกับเองแบบนั้นมีหวังได้ตายกันยกครัวแหง
>>496 จริงๆพุดดิ้งก็มีหลายเนื้อนะ มันอยู่ที่ใส่เจลาตินแค่ไหนด้วยอะ พุดดิ้งที่ออกครีมมี่จัดๆเนื้อเนียนนิ่มเลยก็มีนะ ตอนอ่านกูก็นึกถึงแบบนั้น คือไม่ใช่แบบที่มาเป็นก้อนๆอันนั้นจะแนวสำเร็จรูปหน่อย หรือพวกแบบคัสตาร์ดพุดดิ้งที่ใส่ไข่งี้มันเลยจะมีความแข็งเป็นชิ้นนิดนึง แต่พวกใส่ครีมสดใส่นมแล้วในส่วนผสมไม่มีไข่คือเหลวประมาณนึงนะ แบบถ้าไม่แช่เย็นในอุณหภูมิที่กำหนดนี่ละลายกลายเป็นน้ำๆ..... แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ควรเอาพุดดิ้งมาใส่แกงกระหรี่อยู่ดีมั้ยฟระะะะ ท่านเรย์กะ!!!!!
จะให้นางทำอาหารออกมาเป็นผู้เป็นคนได้ คือต้องให้นางเลิกนิสัยใส่ห่าเหวอะไรก็ตามที่นึกออกก่อนว่ะ ต้องบังคับทำตามสูตรเป๊ะๆเลย ไม่งั้นก็ออกมาพิลึกพิลั่น เป็นอาหารจากนรกแบบนี้อยู่ร่ำไป กูปวดเฮดเลยที่นางนึกเอาลูกมิราเคิลใส่ นึกไปถึงขั้นนั้นได้ไงฟร้าาาาาาาาาาาา
ปล.เน็ตดีแท็คโดนแบนถ้วนหน้าอีกแล้วแจ้ รำคาญโทรลชิบหาย การกระทำสั่วๆของแม่งทำคนอื่นเขาติดร่างแห เดือดร้อนกันไปทั่วอีกละ
ถ้าจัดมีทติ้งนี่ต้องจัดที่ใกล้โรงบาล มีห้องน้ำเยอะ มีอาหาร ขนมให้กิน กูขอเสนอ จามจุรีสแควร์ว่ะ โรงบาลห่างแค่ถนนคั่น ยังไงก็ล้างท้องทัน
>>509 มีทติ้งทีต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นหมู่คณะ โหดสัดแค่ไหนถามใจเธอดู...
แต่กูแอบมโนว์ว่าท่านเรย์กะได้ทำเป็นมังกะ อนิเม มีคาแรคเตอร์ช้อปคาเฟ่ เมนูที่เสิร์ฟคงเป็น แกงกระหรี่มิราเคิลพุดดิ้งของเรย์กะจัง ลาเต้อาร์ทกระต่าย (เสิร์ฟโดยเอ็นโจคอสเพลย์) แกล้มกับคุกกี้น้องแกะ ของหวานมีฟองดองต์ช็อกโกล่าของวาคาบะ ที่รองแก้วเป็นลาย 12 นักษัตร ได้แบบนี้คงบันเทิงดีแท้ 55555
>>509 นี่มีตติ้งหรืองานทดสอบยาพิษ ทำไมมันดูเสี่ยงตายจังวะ 0_0!!
>>511 กูเกรงว่าทั้งร้านน่าจะขายได้แค่ลาเต้กับฟองดองชอคโกแลตว่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
เซ็ตแกงกะหรี่มิราเคิลสูตรท่านเรย์กะนี่อยู่ในระดับโหดหิน มีของหวานในเซ็ตเป็นชอคโกแลตไร้รสกับเค้กชอคโกแลตใส่เหล้าลิเควียร์นานาชนิดให้เลือก ท้าทายผู้กล้า ถ้าทานหมดไม่ต้องจ่ายตังไรเงี้ย
อ่านตอนล่าสุดแล้วกูปวดหัวเลย
เรย์กะ นี่ไม่ได้จำเลยสินะ เพิ่งผ่านไปแค่ตอนเดียวเองนะ ทำไมความจำแย่แบบนี้ โดนเทศน์ขนาดนั้นเลยนะ แกงกะหรี่ใส่พุดดิ้ง...กรี๊ด คิดได้ไง ในฐานะคนทำอาหาร ขอสาปแช่งเธอให้ท้องเสียไปสามวัน เอาให้ท้องเสียจนพุงลดเลย55555555555
ทำไมกูมีความรู้สึกว่าทุกคนจะอ้วนขึ้นจากการอ่านท่านเรย์กะวะ...
กูเริ่มอยากลองทำอาหารแบบเรย์กะว่ะ อยากลองว่าไอ้ที่เรย์กะบอกมันน่ากิน อร่อยจะเป็นไง อาจจะเข้าใจความรู้สึกท่านพี่5555
...ท่านคาบุรากิวีแกน ลืมตัวเองเป็นวีแกนอีกแล้วนะ แดกทาโกะยากิหน้าตาเฉย
ไปอ่านมาล่ะ สปอยล์ดิบตอนใหม่
.
.
.
.
.
.
ตกลงหลังจากเกริ่นเรื่องไปเที่ยวร้านแผงลอยหาดอกไม้กันมาหลายตอน คาบุแม่งก็ไปกับวาคาบะจังจริงๆ เหมือนเดทกันสองคนโคตรหวานแหวว ส่วนท่านเรย์กะกูก็ไปมา ขึ้นรถไฟหนีไปเที่ยวบริโภคคนเดียวเสร็จสรรพ ไม่เจอกับใครเลย ท่านฮิโยโกะแม่งล่อกูซะหลังเดาะ โคตรกระอักเลือด นี่ว่าจะไม่คาดหวังแล้วก็เผลอหวังอีเวนต์ทุกครั้ง อยากวิงวอนท่านฮิโยโกะได้โปรดอย่าทิ้งนางไว้บนคาน โฮววววววว
ดิบ 282 ดำน้ำละ
.
.
.
.
.
คาบุรากิแม่งไปสวีทกะวาคาบะแล้วมารายงาน ที่เมืองที่เรย์กะเคยคิดจะไป (สรุปมันชื่อเมืองอะไรน่ะ ดำน้ำกูเกิลมันแปล morning glory......)
อุตส่าห์ลุ้นว่าจะมีลากเอ็นโจกะเรย์กะไปเป็นดับเบิ้ลเดท โถววววว บ้าเอ้ยยยยยยย
ตอนใหม่ กูได้แต่กระพริบตาปริบๆ
.
.
.
.
.
ผู้ใหญ่บ้านคานทองนี่มันผู้ใหญ่บ้านคานทองจริงๆโว้ยยยยยยย
เอ็นโจจจจจจจจ นายทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไปหาข้อมูลที่เที่ยวมาแล้วไม่ใช่เหรออออออ ทำไมไม่ชวนเรย์กะไปวะะะะะะะ
แปบนะคือนี่กูงงว่าพวกมึงรู้ได้ไงว่าสปอยตอนใหม่วะ กูอ่านตอนแรกนี่ยังไม่สามารถจับใจความได้ว่าพูดถึงตอนไหน ดิบหรือฟิค หรืออะไรรร แบบไม่เกริ่นกูเลยเอ๋อแด๊กไปเลย ถถถถ นี่แอบเสียใจแฮะ ปกติคนที่มาบอกข่าวว่าดิบตอนใหม่มาจะเป็นกูเอง 555 ที่จะชอบมาบอกแค่ว่ามาแล้วแต่ไม่มีบรรยายอะไรเพิ่ม เพราะปกติกูเปิดเจอก็แจ้งข่าวเลยงี้ วันนี้มีคนเร็วกว่ากูวววว แต่ก็นะวันนี้งานเข้าเบาๆไม่ได้เปิดเลย
ช่วงนี้ดิบอัพบ่อยจังแฮะ นี่จะคาดหวัง รวมเล่มของเรื่องนี้ได้บ้างมั้ยอ่ะ
KY กูสงสัยว่าบ้านคิโชวอิน ปล่อยคุณหนูเรย์กะ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้หรอวะ
เห็นนางไปเที่ยวคนเดียวบ่อยมาก ไหนจะขึ้นรถไฟฟ้าไปหาวาคาบะคนเดียวอีก
.
.
.
.
.
.
ยิ่งตอนไปกับคาบุ เหมือนจะไปกันแค่ 2 คน
ถ้ามีผู้ติดตาม ไม่เอาไปรายงานทางบ้างหมดเรอะ
>>534 กูกำลังจะพิมพ์เลยยยย โคตรสงสัยมาพักใหญ่ละ ตั้งแต่เวลานางออกไปซื้อสแตมป์แล้วอะ ที่โดนทักว่าท้องนั่นแหละ 555 แต่แบบพอกล้อมแกล้มว่าในเมือง อาจจะแอบดอดไปหรือมีคนแอบตามดูแลรึเปล่างี้ แต่นี่นางเล่นข้ามจังหวัด ทำไมที่บ้านยอมหว่าแอบงง หรือจะมีบอร์ดี้การ์ดลับ!!!??
มันไม่ใช่แค่ตามตัวได้มั้ยไงในความรู้สึกกู คือแบบปูเรื่องมาแต่ละครอบครัวใน pivoine นี่รวยจนแบบช็อคงี้ คืออาจจะไม่ถึงขั้นแบบ Top 10 ของโลก อืมมมแต่จะว่าไปจากที่บรรยายมาให้ความรู้สึกยังกะตระกูลคาบุรากิอาจจะติด Top 10 อยู่เหมือนกัน แต่นอกนั้นต่อให้ไม่สูงขนาดนี้ แต่ Top 100 คงติดกันสบายๆ ขนาดในโลกจริงก็มีญี่ปุ่นติดมาอยู่เหมือนกัน แล้วรวยขนาดนั้นคิดว่าข้อมูลเป็นความลับหรอ ก็ไม่เลยนะ พวกจับตัวเรียกค่าไถ่นี่ถ้าเล็งไว้ซักอย่างจับอุ้มไปทีเดียวคือรวยเละ ยิ่งมีเอกลักษณ์เว่อร์แบบเรย์กะงี้ แล้วคือแค่วิ่งในหมู่บ้านยังจ้างโค้ชบ๊องมาให้เป็นบอดี้การ์ดในตัว แต่นี่ปล่อยข้ามจังหวัดดดด คือรู้สึกมันขัดๆกันยังไงไม่รู้อะ
จากดิบล่าสุด
.
.
.
.
.
.
.
นอกจากเรื่องคาบุใช้เรย์กะยังกะไดอารี่ออนไลน์ส่วนตัว กูยังรู้สึกว่าอะไรที่เป็นวาคาบะนี่คาบุพยายามครอบงำแปลกๆ มีแบบสุดท้ายแล้วทาคามิจิก็เห็นด้วยกับชั้น คืออาเร๊ะ นี่แกรไปเดทหรือไปดีเบทกับวะมีความงง มันหลายทีแล้วด้วยที่ย้ำถึงคาบุก็ยึดเรื่องสถานะของตัวเองอยู่เหมือนกัน คือเหมือนพยายามเปลี่ยนวาคาบะให้เห็นด้วยกับตัวเองเอย จะจับแต่งตัวเอย นั่นนี่นู่นดูแบบนี่สนมั้ยเนี่ยว่าที่จริงเค้าคิดเค้ารู้สึกยังไง ขนาดบอกปฏิเสธอะไรก็ยังดูหัวดื้อไม่ค่อยยอมตาม มาแนวแบบครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งต่อไปจะทำให้ได้ กูรู้สึกแบบ เอ๊ะะะะ อะไรของเมิ๊งงง~ ในขณะที่กับเรย์กะที่สถานะใกล้เคียงกันดูจะยอมฟังและเปิดรับมากกว่า ในตอนนี้เรย์กะยังมีแปลกใจเลยว่าเอ๊ะดูยืดหยุ่นอยู่เหมือนกัน ฟีลเดียวกับตอนซุปเปอร์มาเก็ตอีกละ วาคาบะจะทำอีนี่แย้ง พอเรย์กะคิดเห็นทางเดียวกันดันบอกจะลองดู คือแบบบบบนะ ไม่ใช่แค่เรย์กะ กับเอ็นโจเองก็ด้วยที่คาบุจะยอมเปิดรับหน่อยงี้ ยังไงก็รู้สึกว่าแบ่งแยกอยู่ดีแง่ะ นี่กูไม่ได้อคติเลยจริงๆนะ คือมันมาเป็นระยะแล้วเห็นทุกทีก็ตงิดๆทุกที
>>538 หรือว่าอาจจะมีบอดี้การ์ด/นินจาคอยสะกดรอยตามเรย์กะอยู่ห่างๆ โดยที่เรย์กะไม่เคยรู้ตัวมาโดยตลอด
ตกดึกบอดี้การ์ดก็ต้องกลับมานั่งพิมพ์รายงานไดอารี่ชีวิตประจำวันของคุณหนูคิโชวอิน
"วันนี้ตอนเช้าคุณหนูวิ่งจ็อกกิ้งไปได้สามกิโลเมตร หลังเลิกเรียนพิเศษ คุณหนูไปเดินเที่ยวเล่นในเมือง โดนสามัญชนทักว่าท้อง5เดือน ไปกินราเมงที่ร้านข้างทางและซื้อขนมหลอกเด็กในร้านสะดวกซื้อแล้วไปนั่งกินในสวนสาธารณะ กลับถึงคฤหาสถ์โดยสวัสดิภาพในเวลาสิบเจ็ดนาฬิกา"
ส่งรายงานให้ท่านพี่ทุกคืน 55555555555555
>>540 มิน่าท่านพี่แม่งรู้เรื่องของน้องทุกเรื่อง 55555
แต่จริงๆ กูว่าญี่ปุ่นก็เป็นประเทศที่มีความปลอดภัยสูงนะ เครื่องแบบซุยรันก็โคตรสะดุดตา ถ้าจะลักพาตัวจริงๆ ก็ไม่น่าเอาสาวๆ อย่างเรย์กะหรอก เป็นเด็กๆ แบบยูกิโนะน่าจะง่ายกว่า ส่วนที่ต้องหาบอดี้การ์ดมาคุมตอนวิ่งน่าจะกลัวนางเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางมากกว่าว่ะ 5555
>>540 กูรู้สึกว่าเป็นไปได้อย่างมาก กูรู้สึกว่าท่านแม่เมื่อก่อนชอบดูถูกคนอื่น แต่เดี๋ยวนี้กูรู้สึกท่านแม่ปล่อยวางมาก อาจจะสนใจคนใหญ่คนโต แต่ไม่หลุดด่าสามัญชนเลยว่ะ หรือเพราะรายงานชีวิตประจำวันของลูกสาวมีต่ความสามัย ด่าอะไรเข้าลูกตัวเองหมด เกิดภาวะปลงกันหมด ฮ่าๆๆๆ
พวกงานฝีมือ ตั้งใจเรียนลูกคุณหนูก็ไม่ค่อยทำกันนะ แต่เรย์กะดื้อจนแม่ยอม แม่อ่อนใจ
>>538 ไม่รู้สิ แล้วแต่คนมั้ง แต่เคยร่วมงานกับคนที่รวยมากๆคนนึง(ระดับพันล้าน) ก็เห็นชอบออกไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นประจำนะ ดึกๆนึกอยากออกไปขับรถเล่นเองก็ไป ไม่มีบอดี้การ์ดมาติดตามตัว ไปไหนมาไหนก็มีแค่เลขากับคนขับรถ ลูกๆเขาก็ไปโรงเรียนกันตามปกติ เรียนนานาชาติ มีรถรับส่งถึงที่ ไปเรียนพิเศษคอร์สแพงๆ เสาร์อาทิตย์ก็เที่ยวกับเพื่อนเป็นวัยรุ่นเดินสยามแดกบิงชูถ่ายรูปลงโซเชียลทั่วไปอะไรแบบนี้
ถ้าไม่ดัง ไม่ทำตัวตกเป็นเป้า ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับใคร ก็ไม่จำเป็นต้องจ้างบอดี้การ์ดอะ ขนาดไฮโซรวยๆเชื้อสายผู้ดีเก่าของไทยบางคนออกงานลงข่าวหน้าสังคมเป็นว่าเล่น ก็ยังเห็นพกแค่ผู้จัดการคนเดียวเอาไว้ถ่ายรูปอัพลง IG ไม่มีบอดี้การ์ดติดตาม
กรณีเรย์กะคงเหมือนลูกเขามั้ง ดูเป็นวัยรุ่นทั่วไป ลุคคุณหนูๆพวกสามัญชนก็มีได้ ขึ้นอยู่กับการแต่งตัว บางคนไม่ได้เป็นไฮโซอะไร แต่แต่งตัวกับทำผมหน่อยก็ดูเป็นคุณหนูละ คนที่เดินสวนกันทุกวันนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าบ้านรวย ถ้าไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรือตั้งใจจะสืบข้อมูล
>>539 กูว่าที่จริงไม่แปลกนะถ้าบางอย่างดูดาร์กๆนิดนึง ที่จริงต้องบอกดูเรียลมากกว่า คือเรื่องนี้โชโจก็จริงนะแต่ก็แบบมีความดาร์กทางธุรกิจแฝงอะ ตั้งแต่เปิดเรื่องมา ตั้งแต่เรย์กะเด็กๆละ เช่นแบบ
- ท่านพี่ อันนี้คงไม่ต้องบรรยายและไร้คำจะบรรยายถึงระดับความดาร์กฮี สิ่งยืนยันคือท่านอิมาริยังพูดว่าเป็นผู้ชายที่หัวใจเป็นสีดำสนิท ดาร์กคิงของแต๊แน่นอน
- ท่านอิมาริ คาสโนว่าดูล่องลอยเอื่อยเฉื่อย แต่ตอนเจอเรย์กะนี่ฮีม.ต้นป่ะ อายุ 13 เรย์กะ 6 ขวบ ซื้อของให้เด็ก 6 ขวบยังคิดถึงประเด็นที่ไม่ใช่ของแพงแต่เรย์กะก็ยังยิ้มจริงใจมีความสุข แสดงว่าตรรกะฮีนี่มาแนวเงินแลกความสุข ผู้หญิงปลื้มของแพฃงอะไนแบบนั้นตั้งกะ 13 ละ
- ริรินะ กับบทวิเคราะห์ว่าด้วยการแต่งงานทางธุรกิจที่ก็มองขาดหมด ท่านเรย์กะนี่สิ... ตกลงใครพี่ใครน้องกันแน่เนี่ย
- ซากุระจัง นี่ก็ไม่แบ๊วนาจาาาา
- บ้านเอ็นโจ นี่ก็ลึกลับดำมืด และมืดแบบดูมีปมดาร์กเก็บกดด้วย
อะไรประมาณนี้ คือตีมเรื่องมันก็ธุรกิจอะนะ ยังมีความเรียลแบบแง่มุม ทัศนคติของพวกธุรกิจพวกทุนนิยมอะไรแบบนี้ก็แฝงอยู่ คือก็เรียลแหละ มีความเป็นโลกแห่งความจริงนิดนึง คาบุจะมีความดาร์ก(หรือเรียล...?)แบบแนวทุนนิยมมั่งก็ไม่แปลกนะ ที่จริงกูกลับคิดว่าในเรื่องท่ามกลางความใสแบ๊วฟรุ้งฟริ๊งแบบทุ่งดอกไม้และสายรุ้งของท่านเรย์กะที่แบบหนึ่งในโมเม้นเครียดสุดชีวิตคือทำตุ๊กตามาหัวเบี้ยวเงี้ย โทนเรื่องส่วนอื่นและคนอื่นคงมีความเทาๆปนแหละ กูว่าน่าจะทุกตัวละครนะคงต้องรอค่อยๆมีเฉลยมา ถ้าสีขาวจริงๆในหมู่ชนชั้นสูงฐานะอลังการนี่คงเรย์กะคนเดียว แบบถ้าไม่ใช่มิติมังงะแต่เป็นโอโคเมะเกม เรย์กะนี่บั๊กชัดๆ 55555
ที่จริงเรื่องในโรงเรียนตอนอ่านบางทีกูก็นึกถึงพวกอนิเมะเครียดๆปมปัญหาวัยรุ่นของญี่ปุ่นเหมือนกันนะ แต่อาจารย์เขียนมาให้ไม่หนักมากและพอจะดูใสๆอยู่ได้
เช่นตอนโมชิดะที่โดนแกล้งโดนแบน เข้าห้องพยาบาลบ่อยขึ้นๆ เครียดจัด โทรมลงเรื่อยๆ คือนึกถึงพวกอนิเมะที่จะชอบมีเรื่องแนวนี้ แบบตัวละครจืดจางที่โดนรุมกลั่นแกล้งจนมืดมน
-คุณอาคิมินี่ก็มาแนวนี้อยู่นะ สาวอ้วนๆหน้าตาธรรมดาที่เหมือนไม่เข้าพวกกับสังคมไหนๆแถมในครอบครัวก็ยังโดนพี่ชายตั้งแง่บั่นทอนกำลังใจ
-จริงๆริรินะก็ด้วยนะ แบบเด็กมีปัญหานิสัยเสียตั้งแต่อายุน้อยๆ เข้าโรงเรียนมาก็ก่อเรื่องมากมาย สุดท้ายต้องมารู้ว่าเบื้องหลังมีพี่สาวที่เกลียดขี้หน้ามาตลอด มาดสูงส่ง ที่บ้านก็สูงส่งกว่าตัวเอง แต่กลับมาคอยก้มหัวขอโทษคนอื่นอยู่ตลอด คือแบบบ โฮวววววว ท่านเรย์ก่าาาาา ซาบซึ้ง เท่มากเลยค่ะะะ
คือกูมองแล้วในบางมุมนี่มันเหมือนมังงะซ้อนๆกันเลยอะ 555 มีเรื่องราวย่อยๆที่ซ้อนมา แต่เรื่องจบไม่เหมือนมังงะสไตล์เดิมๆที่ควรเป็น เพราะบั๊กเรย์กะ ถถถถ นี่อีกหน่อยอาจจะมีตามเก็บลูกสมุนจากอีเว้นต์กลิ่นอายมังงะมากมายจนได้สาวกตามมาเป็นขบวน เป็นสาวกผู้ภักดี จากนั้นก็ต้อนเข้ามาเป็นลูกบ้านในหมู่บ้านคานทองทั้งหมด มีผู้ใหญ่บ้านเรย์กะขึ้นครองโลก 555555
KY นะ พอดีเพิ่งเข้าไปอ่านบอร์ดฝรั่งแล้วเจอคอมเม้นต์น่าสนใจเกี่ยวกับโรงเรียนนึงในญี่ปุ่นที่มีความคล้ายเซ็ตติ้งของซุยรัน กูตกใจที่มีอะไรแบบนี้อยู่จริงๆ กฎมีคล้ายหลายอันด้วยนะ หรือนี่เป็น inspiration ซุยรันของฮิโยโกะซังเนี่ย ขาดก็แค่ลุคภายนอกที่ต้องมีความอลังแนวโบสถ์ฝรั่งเหมือนตามอนิเมะ อันนี้ภายนอกกูเองยังมโนเป็นหน้าตาแบบ Eton อยู่ 555
http://blahknow.blogspot.co.uk/2012/05/horikoshi-gakuen-high-school-of-famous.html?m=1
คืนนี้ไม่มีกาวหน่อยหรอ มันถอนนะ ซูดดดดดดดด
>>546 จริง เราคิดว่าเรื่องที่แทรกอยู่ในนี้มันดาร์กหน่อยๆอยู่นะ แต่พอมองผ่านเรย์กะ ความดาร์กอย่างเดียวเหลือเพียงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น ถถถถ เป็นบั๊กที่แผ่ความรั่วความฮาให้คนรอบข้าง ความตึงเครียดหายไปครึ่งหนึ่ง อย่างมากคนอ่านก็ได้แต่เครียดว่าจะลงเอยกับคานหรือเปล่า... กังวลกับสกิลหักธงต่างๆนานา ท่านเรย์กะเครียดอะไรก็ผมขาวบ้างอะไรบ้าง ทั้งฮาทั้งสงสารจนลืมเครียด หวังว่าอนุโลมที่โผล่มาจะช่วยให้ดวงเรย์กะดีขึ้นบ้างนะ...
>>547 อังกฤษเราอาจจะไม่เข้มแข็งมากนะ เลยไม่รู้ว่าอะไรที่เหมือน นักเรียนหน้าตาดีหรอ หรือค่าเทอมที่เห็นแล้วแพงจนสะดุ้ง อ่านกฎแล้วเหมือนแยกชายหญิงห่างกันสุดๆ ห้ามมีแฟนด้วย ไม่งั้นถูกไล่ออก โคตรโหด แต่ท่านเรย์กะน่าจะชอบนะ ทั้งโรงเรียนมาอยู่บนคานไปพร้อมๆกัน 55555
>>549 งั้นแปลเพิ่มให้นะ อยากได้คนมาร่วมอึ้งไปด้วยกันว่าเฮ้ยยย ไอที่แบบนี้มีอยู่จริงด้วย 55555
คร่าวๆก็คือ โรงเรียน Horikoshi Gakuen เป็นหนึ่งในโรงเรียนมีชื่อเสียงของญี่ปุ่น ตั้งอยู่ที่เขตนาคาโนะในโตเกียว คนที่จะเข้าเรียนได้ต้องเป็นลูกหลายของครอบครัวที่มีความสามารถจะจ่ายค่าเทอมของโรงเรียนไหวหรือฉลาดพอที่จะได้รับทุน หรืออีกกรณีคือเป็นไอดอล(พออ่านๆไปไอดอลมีสถานะใกล้เคียง pivoine มากกกในสายตากู 555)
มีโปรแกรมพิเศษของพวกดาราศิลปินเรียนกว่า TRAIT แนวๆมีการปรับตารางเรียนและยืดหยุ่นเรื่องเวลาเรียนแบบเอื้อให้พวกดารานักร้องสามารถเรียนจบได้
เข้าจุดพีคละ กฎของโรงเรียนนนนน 555
1. ห้ามการเจาะหู ใส่ตุ้มหู และการแต่งหน้า(โอ้วแม่เจ้า ดาราหน้าสด 5555)
2. ห้ามเดท ห้ามชายหญิงคบกัน ผู้ชายผู้หญิงจะมีทางเข้าโรงเรียนคนละเส้นทางกัน ถ้าตรวจพบว่าคบกันอยู่จะบังคับเลิก ถ้าไม่เลิกก็ไล่ออก เวลาอยู่ในแคมปัสชายหญิงห้ามคุยกันง่ายๆ แบบถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆงี้ ถ้าเห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆก็มากพอให้ครูเก็บเป็นประเด็น
3. ipod boombox กับอุปกรณ์อื่นๆที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนการสอนและชมรมห้ามใช้ จำกัดการใช้มือถือให้ใช้ได้เฉพาะเวลาเท่านั้น
4. โรงเรียนจะเต็มไปด้วยกล้อง cctv เพื่อปกป้องความปลอดภัยให้นักเรียนที่ร่ำรวยและพวกดาราไอดอล
5. นักเรียนไม่อนุญาตให้กินขนมในโรงแรียน และห้ามซื้อขนมระหว่างทางกลับบ้านด้วย ฝ่าฝืนถูกกักบริเวณ....(โถวววว ท่านเรย์ก่าาาา 555 แต่ในเรื่อง pivoine มีอภิสิทธิ์ในด้านนี้ กูเดาว่ากันพวกแอนตี้แฟนหรือคนไม่หวังดีวางยาหรืออะไรแบบนี้มั้ง)
6. ค่าเทอมสำหรับนร.ในคอร์ส TRAIT (ของพวกดาราศิลปิน) จะแพงมาก โรงเรียนโอริโคชิจะปรับให้เข้ากับตารางงานของเด็ก และมีการปกป้องความเป็นส่วนตัวของศิลปิน ทำให้นร.คอร์สนี้ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ แต่ขณะเดียวกันคนที่จะเข้าเรียนคอร์สนี้ได้ก็ต้องเป็นดาราศิลปินจริงๆ (ประมาณว่ามีเงินแล้วอยากเรียนชิลแต่ไม่ใช่ดาราคือก็อดไปนะจ๊ะ)
7. ถ้านร.ของ TRAIT ต้องการย้อมสีผมในช่วงเวลาหนึ่งจะต้องกรอกแบบฟอร์ม ระบุระยะเวลาที่จะน้อมสี หลังจากนั้นต้องย้อมกลับเป็นสีดำ (คือทั่วไปก็ห้ามย้อมผมนั่นเอง แบบซุยรัน)
8. กฎข้อใหม่ที่เริ่มวันที่ 15 มค. 2010 คือศิลปินจะถูกดูแลสอดส่องจากครูในฐานะของบอดี้การ์ด ถึงแม้ตัวนร.จะนำบอดี้การ์ดส่วนตัของตัวเองมาด้วยแล้วก็ตาม นักเรียนทั่วไปไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับนักกีฬา ดารา ศิลปิน ในขณะที่เป็นช่วงพักเบรกหรือนอกโรงเรียน ถ้าถูกจับได้จะถูกปรับ กักบริเวณ หรือไล่ออก (อ่าวววว งี้คือถ้าเรียนด้วยกันนี่บังเอิญเจอหรือไปคอนเสิร์ตไปงานมีตดาราที่เรียนรร.ด้วยกันนี่ความซวยมาเยือน 555 ถ้าชอบอะไรแนวดาราศิลปิน ชอบตามกรี๊ดตามขอลายเซ็นนี่คือห้ามมาเรียนที่นี่นะเนี่ย)
9. ศิลปิน ไอดอลจะมาถึงที่โรงเรียนด้วยรถยนต์(ปกติเด็กญี่ปุ่นต่อให้รวยก็จะไม่มารถยนต์เท่าไหร่อะ ประเทศนี้กลัวการทำอะไรแตกแยกจากคนอื่นมากกก เพราะแอนตี้กันทีหนัก ยกเว้นรวยชิบหายวายวอดหรือมีชื่อเสียงมากจริงๆถึงนั่งรถไปเรียน) และบอดี้การ์ดจะต้องรออยู่นอกห้องเรียน ศิลปินจะต้องได้รับการดูแลจากบอดี์การ์ดแม้แต่เวลาพัก เด็กนักเรียนทั่วไปไม่สามารถอยู่ในคลาสเดียวกับศิลปินได้ และไม่สามารถพูดคุยหรือเป็นเพื่อนกับศิลปินได้เพราะบอดี้การ์ดจะอนุญาตให้พูดคุยเฉพาะเพื่อนร่วมชั้น(ดาราเหมือนกัน)และบุคคลที่ร่วมงานกับตัวศิลปินเท่านั้น ศิลปินไม่ควรพูดคุยกับบุคคลที่ไม่ใช่ศิลปินด้วยกัน ถ้าฝ่าฝืนกฎจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน (มีระดับความต่างในการสั่งอยู่เหมือนกัน ใช้ว่าไม่สามารถกับเด็กทั่วไป ส่วนดาราใช้ไม่ควร แหม่ 555)
Horikoshi Gakuen แบ่งเป็น 4 คลาส
1. มหาลัย - สำหรับเด็กมหาลัย
2. กีฬา - สำหรับพวกนักกีฬา(น่าจะต้องดังหรือประสบความสำเร็จพอควรด้วย)
3. คลาสสำหรับศิลปิน / คลาส TRAIT สำหรับนักร้องนักแสดงและไอดอล
4. ทุน - สำหรับพวกเด็กทุน
ค่าเรียน
- ค่าตรวจสอบ(ไม่รู้ตรวจร่างกายหรือพวกค่าธรรมเนียมตรวจเอกสาร) 30,000 เยน
- ค่าแรกเข้า 450,000 เยน
- ค่าเรียน(อันนี้น่าจะแนวค่าทำนุบำรุงโรงเรียนและอุปกรณ์) 546,000 เยน
- ค่าเทอมต่อปี 996,000 เยน
- ค่าเทอมปีแรก 1,296,000 เยน (ไม่รู้ว่าแยกจ่ายมาจากค่าเทอมปกติอีกหรือว่ายังไง... ราคาบับบบ)
จบละ นอกนั้นก็พวกชื่อคนดังที่เรียนจบ ไปหาส่องๆเอาได้ข้างล่างที่เป็นลิสต์ยาวๆ ลิสต์ล่างลงไปอีกคือที่กำลังเรียนอยู่ยังไม่จบ
ต่อจาก >>467-469 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันเริ่มกินผักเป็นมื้อหลักมากขึ้น ในหนังสือบอกว่าถ้ากินพวกไข่ต้มไข่ลวกจะทำให้อิ่มง่ายด้วยล่ะค่ะ หลีกเลี่ยงทานอาหารประเภทแป้งและขนมหวาน... กินพวกโปรตีนที่ย่อยง่าย
คาบุรากิซื้อดัมเบลให้ฉัน เอาแบบเบาที่สุดเท่าที่จะมีขายแล้ว เบากว่านี้ก็ของเด็กเล่นแล้วค่ะ แต่ฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆหนักๆอยู่ดี ต้องยก 20 ครั้งสลับกันไปจนกว่าจะครบ 60 ครั้งในแต่ละข้าง ยกขึ้น-ลง ซ้าย-ชวา ไหนยังต้องเหวี่ยงแขน และวิ่งเหยาะอยู่กับที่ 40 นาทีตามที่ในหนังสือบอกอีก ฉันหมดแรงเขียนการบ้านแล้วนะ...
ในห้องสโมสรฉันก็ได้แต่จิบชาอย่างหดหู่ พยายามไม่มองขนมอะไรก็ตามที่มาเสิร์ฟ คาบุรากินั่งจิบชาเป็นเพื่อน ไม่แตะต้องขนมอะไรเหมือนกัน เอ็นโจได้แต่มองเราอยากสงสัย
ฉันแอบได้ยินเอ็นโจถามคาบุรากิในเวลาต่อมาว่า “กินอาหารฝีมือคุณคิโชวอินกันมาหรอเลยไม่อยากอาหาร” นายไปรู้ฝีมือการทำอาหารฉันมาตอนไหนคะ! ตอนนี้มันกินได้บ้างแล้วนะคะ!!!
ถึงคาบุรากิจะยืนกรานไม่บอก แต่หลังฉันไม่ยอมกินขนมมาสักพัก เอ็นโจก็เดินมาหาฉัน แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “พยายามเข้านะครับ” นายรู้แล้วหรอ! หุบปากให้สนิท ห้ามบอกใครเชียวนะ!!! ถ้าเรื่องนี้กระจายออกไป ต่อให้นายเป็นจอมมาร ฉันก็ไม่เอาไว้หรอกนะคะ ช่วงนี้ฉันยิ่งโมโหหิวขนมอยู่ด้วย
มื้อเย็นฉันถูกเปลี่ยนไปเป็นซุปค่ะ กินน้ำเยอะๆจะได้อิ่มไวๆ แล้วกินอย่างอื่นต่อไม่ได้มาก ยังดีที่แต่ละร้านที่คาบุรากิเลือกมาทำซุปรสชาติอร่อยทีเดียว แต่ฉันก็คิดถึงขนมจังเลยค่ะ...
ไม่นานนักฉันก็ได้ยินเพื่อนๆคุยกันว่าเจอเรื่องน่าแปลกเกี่ยวคาบุรากิ แล้วก็ถกเถียงกันอย่างจริงจัง
“จริงๆนะคะ ฉันเห็นท่านคาบุรากินั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับลดน้ำหนักและการควบคุมอาหารเกือบห้าสิบเล่มในห้องสมุด ก่อนจะจดๆชื่อหนังสือไปด้วยล่ะค่ะ!”
“พี่ชายฉันที่อยู่ที่ร้านหนังสือเดียวกันนั้นบอกว่าเห็นเขาซื้อหนังสือไดเอทไปเล่มหนึ่งด้วยค่ะ”
“เอ๋?! จริงหรอคะเนี้ย”
ฉันได้แต่อึ้งอย่างพูดอะไรไม่ออก จักรพรรดิแห่งซุยรันเริ่มมีข่าวลือเรื่องการลดน้ำหนักไปแล้วหรอคะ ขอโทษนะคาบุรากิ...
แต่ด้วยพลังตามืดตามัวของแฟนๆ บทสนทนาก็กลายเป็นประมาณว่า “จักรพรรดิเนี้ยทำอะไรก็ทุ่มเทสุดๆไปเลยนะคะ น่าชื่นชมจริงๆ” ความลำเอียงนี่มันสุดยอดไปเลยนะคะ...
หลังผ่านมาเกือบอาทิตย์ ฉันก็ได้แต่คร่ำครวญหาขนม คาบุรากิก็พาฉันไปกินแพนเค้กกล้วยหอมล่ะค่ะ เป็นแพนเค้กที่ทำจากกล้วยหอมและไข่ ไม่มีแป้ง เลยสามารถกินได้อย่างสบายใจ เขาลองหาขนมที่กินแล้วไม่อ้วนมาให้กินวันละอย่าง เลยบรรเทาความอยากขนมไปได้บ้าง นายดูแลคนดีเหมือนกันนะคะ เดี๋ยวฉันตอบแทนเป็นอาหารทำเองให้นะ
ชุดนักเรียนฉันไม่คับเหมือนแต่ก่อนแล้วด้วยค่ะ! ไม่ต้องติดกระดุมด้วยความกังวลว่ามันจะหลุดไหม ดีจังเลยนะ ความพยายามอันยากลำบากดูจะเห็นผลทันตาเลยนะคะ
เมื่อใกล้วันชมดอกซากุระ คาบุรากิต้องกลับไปเตรียมตัวอะไรที่บ้าน เลยไม่ได้เจอกันช่วงเย็นเหมือนปกติ แต่เขาก็ส่งเมลล์มาตลอด ติดเพื่อนมากไปแล้วนะคะ
ท่านอิมาริพาฉันไปเลือกซื้อชุดกิโมโนค่ะ มาซื้อของกับผู้หญิงน่าเบื่อแล้วก็วุ่นวายแท้ๆ แต่ท่านอิมาริกลับดูแลเอาใจใส่อย่างดี แนะนำว่าชุดนี้เหมาะนะ นี่น่ารักจังเลย ทำเอาจิตใจสาวน้อยฉันสั่นไหวไปชั่วครู่เลยค่ะ
ในที่สุดก็ถึงวันเอาชีวิตไปเสี่ยงอีกครั้งในงานสังสรรค์ชมดอกซากุระ ตั้งแต่วันนั้น ชายชุดดำก็ไม่มาดักหน้าโรงเรียนอีกเลย เห็นคาบุรากิกับท่านพี่บอกว่าเขาจัดการแล้ว ฉันไม่รู้ว่าท่านพ่อท่านแม่คิดจะโกหกบ้านคาบุรากิหรือเปล่าว่าฉันไม่มาด้วยสาเหตุอะไร
ฉันมางานเลี้ยงพร้อมกับคาบุรากิ นับตั้งแต่ฉันหนีออกจากบ้านมา ฉันไม่เคยเจอท่านทั้งคู่อีกเลย ทำให้ฉันหัวใจเย็นเหยียบอย่างหวาดหวั่น เมื่อรถจอดแล้วก็รู้สึกกลัวที่จะก้าวออกมาอย่างบอกไม่ถูก
คาบุรากิจับมือฉันไว้ แม้จะรู้สึกอบอุ่น แต่ตัวก็สั่นขึ้นมา ฉันจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาจริงๆงั้นหรอคะ ถ้าฉันเกิดทะเลาะรุนแรงอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หรือปล่อยโฮร้องไห้ขึ้นมา คราวนี้จะปิดข่าวแค่ไหนก็ไม่น่าจะไหว อาจจะกระทบกับแผนการทั้งหมดของท่านพี่เลยก็ได้...
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลย” คาบุรากิบอก “ไม่ต้องสนใจแผนการอะไรก็ตามของพี่ชายเธอหรอก คนอย่างหมอนั่นมีทางออกอื่นเป็นร้อยๆอย่าง”
คาบุรากิหันไปบอกคนขับให้พาฉันกลับห้อง และจะปิดประตูให้ แต่ฉันก็ขัดเขาเอาไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงฉันก็จะทำให้ได้”
“แน่ใจนะ...”
“ค่ะ!”
ฉันพยายามสวมวิญญาณนักแสดงรางวัลตุ๊กตาทองคำ กล่อมตัวเองให้เข้มแข็ง และเดินเข้างานไปพร้อมกับคาบุรากิ กลายเป็นจุดรวมสายตาของทุกคนในงานไปในทันที
ท่านประธานคาบุรากิกับมาดามคาบุรากิคุยอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ฉันอย่างยิ้มแย้ม พอเห็นฉันเดินเข้ามาพร้อมกับคาบุรากิ ทั้ง 4 คนก็เรียกให้เข้าไปหา
“กำลังจะถามอยู่เลยว่าคุณเรย์กะอยู่ไหน ที่แท้ก็มาพร้อมมาซายะเองหรอคะเนี้ย! มาซายะบอกว่าจะตามมาเองทีหลัง จริงๆแล้วก็ไปรับคุณเรย์กะอยู่สินะคะ”
“อ่า” คาบุรากิพูด... นายตอบแม่นายได้ขอไปทีมากเลยนะ
“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ชวนมาในวันนี้” ฉันตอบรับ
“แหม ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ยังไงอีกไม่นานก็ได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
ฉันชะงัก อือ ก็เป็นคู่หมั้นกับคาบุรากิอยู่ล่ะนะคะ...
ท่านพ่อท่านแม่ทำตาวิบวับเป็นประกายข้างๆ ไม่ดีเลยค่ะ เข้าแผนสองคนนั้นอยู่แน่ๆ ท่านพี่คิดจะทำอะไรนะคะ ตอนนี้ฉันได้เชื่อเขา... อย่างน้อยคาบุรากิไม่ได้คัดค้านแผนนี้หัวชนฝาเหมือนก่อนหน้านั้น แสดงว่าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างอยู่ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น นายอาจจะต้องแต่งงานกับฉันนะ แล้วก็เดินสู่เส้นธุรกิจสีดำ ดิ่งสู่โลกมืดไปด้วยกัน
ฉันระแวงแม่คาบุรากิเล็กน้อย ในมังงะแม่เขาถึงจะพยายามจับคู่ลูกชายตัวเองกับเรย์กะก็เถอะค่ะ แต่ท้ายที่สุดพอยอมรับความรักของวาคาบะจังแล้ว ก็ทิ้งเรย์กะอย่างไม่เหลือเยื่อใย ตัดขาดไม่เกี่ยวข้องหรือสนใจอีกเลย ดูเด็ดขาดโหดเหี้ยมเอามากๆเลยค่ะ...
“วันนี้ได้ยินว่าคุณเรย์กะมาด้วย ผมและภรรยาตั้งหน้าตั้งตานอกันทั้งคู่เลยนะ”
ท่านประธานคาบุรากิพูดด้วยรอยยิ้มแบบขรึมๆ ยังวิเศษเหมือนกับโลกก่อนไม่มีผิดเลยค่ะ อยากมีคุณพ่อดูดีและเท่แบบนี้จังเลยนะ คาบุรากิภายนอกพอคล้ายๆ แต่พอรู้จัก มองแบบนั้นไม่ค่อยออกเลยค่ะ...
พอคุยกันเป็นพิธีแล้ว คาบุรากิต้องไปทักทายแขกและทำหน้าที่ของลูกชายคนเดียวของตระกูลล่ะนะคะ เขาขอพ่อแม่ตัวเองว่าจะพาฉันไปด้วย แต่เรื่องบางอย่างก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้นะ... ฉันไม่อยากให้ปัญหาของฉันทำให้คาบุรากิเดือดร้อนในการทำหน้าที่ เลยตัดสินใจขอตัวมาชมซากุระรอไปก่อน ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง...
ท่านพ่อท่านแม่ยังยืนอยู่อย่างที่คิด...
ฉันกะจะรีบหนี แต่ท่านแม่ก็เรียกฉันไว้
“ช่างน่ายินดีจริงๆ” ท่านแม่พูด “ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะคะ การหมั้นและฐานะของเราสำคัญแค่ไหน ได้ยินว่าคุณเรย์กะไม่ได้ทำตัวผิดปกติเลยที่ซุยรัน รักษาอำนาจของตัวเองเอาไว้อย่างดีสินะคะ”
“เรายินดีให้ลูกกลับมาที่บ้านอีกครั้งนะ” ท่านพ่อพูด
เหตุการณ์แบบนี้ฉันกับท่านพี่คาดเดาอยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น ฉันพยายามยิ้มให้ทั้งๆที่หัวใจสั่นสะท้าน
“หนูคงไม่กลับไปเป็นเครื่องมือของท่านพ่อท่านแม่หรอกค่ะ”
ฉันพูดพลางทำสายตาให้แข็งกร้าว
“พูดอะไรกันคะคุณเรย์กะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน”
“ห่วงงั้นหรอคะ?” ฉันยิ้มนิ่งๆ แม้หัวใจเริ่มสั่นไหวหวาดกลัว “หมายถึงห่วงชื่อเสียงตระกูลผลประโยชน์ตัวเองน่ะหรอคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อยนะ”
“ถ้าเป็นห่วงจริง ทำไมถึงส่งคนมาตามหาตอนที่จำเป็นต้องใช้ตัวหนูแล้ว” ฉันหันไปหาท่านพ่อและมองท่านแม่สลับกันไป “เคยรู้ไหมคะว่าหลังจากออกจากบ้านหนูไปอยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตยังไง วันนั้นทั้งมืดทั้งฝนตก และหนูไม่ได้พกเงินไปเลยสักเยน แต่ก็ไม่มีใครออกตามตัว หรือคิดว่าดีแล้วสินะที่ลูกผู้สร้างปัญหาหายไปซะได้”
ท่านพ่อไม่ตอบ ท่านแม่เม้มปาก
“จะยังไงก็รักษาอำนาจในซุยรันอยู่ดีไม่ใช่หรือไงคะ”
“รักษาอำนาจในซุยรันงั้นหรอ นั่นเป็นแค่สิ่งที่ท่านแม่สนใจสินะคะ ตราบใดที่ภาพลักษณ์ออกมาไม่เสื่อมเสีย เบื้องหลังจะเป็นยังไงก็ช่าง” ฉันพูดอย่างเย็นชาอย่างไม่รู้ตัว
“ถ้างั้นเบื้องหลังที่พูดมานักหนานั่นคืออะไรล่ะ”
ท่านพ่อถาม ฉันไม่ตอบ
“จะยังไงก็ตาม เราเป็นห่วงลูกจริงๆ ไม่ได้มองเป็นเครื่องมือที่ลูกกล่าวอ้างหรอกนะ คิดหรอว่าพอไม่มีลูก แล้วเราจะทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ตระกูลคาบุรากิตกลงทำสัญญากับเราไว้มากมายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีการหมั้น อีกฝ่ายก็ดิ้นไม่หลุดหรอกนะ ถ้าเรื่องทุจริตแดงออกมา”
ฉันได้แต่ตกตะลึง
“ทำไมต้องทำแบบนั้นคะ...”
หัวใจฉันหล่นวูบ มันไม่มีแบบนี้ในมังงะนี่น่า อย่าบอกนะคะว่าเพราะฉันเตือนเรื่องการล้มละลายพวกเขา แทนที่จะปรับปรุงตัว กลับหันไปฉวยโอกาสดึงตระกูลคาบุรากิมาร่วมกระทำผิดด้วยเพื่อความปลอดภัยอีกชั้น แบบนี้ก็เหมือนการขี่หลังเสือที่ไร้หนทางจะหลีกหนีออกมาได้
เพราะฉัน...คาบุรากิถึงได้...
“อย่ามาทำตัวเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นนะเรย์กะ คนที่ทำเพื่อความรักก็เป็นคนโง่ที่ตกเป็นทาสอีกฝ่ายเท่านั้นเอง”
ฉันพูดอะไรไม่ออก หัวใจเจ็บปวดจนเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ทำไม... ถึงได้คิดแบบนั้นกัน ทำไมฉันต้องมาอยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้ ต้องอยู่ในสภาวะที่ไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ร้ายๆกับพวกเขา แต่ก็ไม่อาจห้ามได้ ไม่สามารถหยุดเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นได้อีก แม้แต่ตัวฉันเองก็ยากที่จะรอดพ้น...
“คาบุรากิคุงเป็นคนที่หาที่พักให้หนูเองค่ะ” ฉันพูดขึ้น “เขาเป็นคนที่รู้เรื่องการออกจากบ้านและการทุจริตทั้งหมด”
ท่านพ่อท่านแม่ช็อก ฉันยิ้มนิ่งๆให้
“ช่วยหยุดสิ่งที่ทำด้วยในตอนที่ทำได้ด้วยนะคะ ถ้าจำไม่ผิดคาบุรากิบอกว่ายังไม่ได้เริ่มทุจริตในสัญญานั้นเลย แต่ว่าคงจะเริ่มทำในขั้นต่อไปใช่ไหมล่ะคะ แน่นอนว่าเมื่อเริ่มทำเมื่อไหร่ คาบุรากิพร้อมจะออกมาเปิดโปงทันที”
คิดไปคิดมาคาบุรากิเคยพูดถึงเรื่องนี้ครั้งหนึ่งกับท่านพี่ ตอนนั้นฉันฟังแล้วงงๆเลยไม่ได้ใส่ใจ แต่หลักๆก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้งคะ ฉันไม่รู้ว่ามีสัญญาอะไรทำไว้บ้าง เลยพูดเท่าที่นึกออกตอนนี้
“ลูกยอมขายครอบครัวให้ความรักที่ไม่มีทางเป็นจริงงั้นหรอ” ท่านพ่อพูดอย่างเย็นชา
“ไม่นึกเลยนะคะว่าวันหนึ่งลูกจะโง่งมในความรักไร้สาระแบบนั้น” ท่านแม่พูด ท่าทางรังเกียจในสิ่งที่ฉันเป็น “ความรักก็ควรจะครอบครอง ไม่ใช่ยินยอมทุกอย่างเพื่ออีกฝ่าย ช่างน่าสมเพชจริงๆ”
หัวใจฉันกระตุก น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก่อนหน้านั้นเกือบจะออกมา ฉันหลับตาครู่หนึ่ง พยายามหยุดตัวเองไว้ ถ้าร้องไห้ออกมาตรงนี้ล่ะก็เรื่องที่ปกปิดมาทั้งหมดต้องพังแน่ๆ...
บรรยากาศกดดันขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ควรทำยังไงต่อไปอีกแล้ว...
“สวัสดีครับ”
ฉันสะดุ้ง หันไปมองคนที่อยู่ๆก็เดินมาทัก เอ็นโจยิ้มให้เราทั้งสามคน ท่านแม่กับท่านพ่อก็ดูตกใจเหมือนกัน
แต่ด้วยหน้ากากสังคมชั้นสูง ท่านพ่อท่านแม่ก็หันไปตอบรับทักทายอย่างปกติได้รวดเร็ว ฉันฉวยโอกาสใช้เวลาตรงนั้นในการสงบสติสงบใจพักหนึ่ง
"คุณคิโชวอิน เห็นเมลล์จากมาซายะหรือเปล่าครับ"
เอ็นโจถามขึ้น ฉันลังเลนิดหน่อยเพราะไม่ได้ฟังบทสนทนาที่คุยกันก่อนหน้านั้น
“ยังเลยค่ะ” ฉันบอกพลางหยิบมือถือขึ้นมา เอ๋? คาบุรากิไม่ได้ส่งอะไรมาให้นี่
"เห็นแล้วสินะครับ" เอ็นโจพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ของฉัน “ขอตัวเรย์กะสักแปบหนึ่งนะครับ”
พวกท่านอนุญาตด้วยท่าทางใจดีอ่อนโยน แต่ในใจคิดอะไรอยู่ก็ไม่มีทางรู้ ตามหลักแล้วยังไงฉันก็ต้องกลับบ้านไปเจอท่านพ่อท่านแม่อยู่ดี พวกเขาคงปฏิเสธไม่ได้ ไม่งั้นคงน่าสงสัยน่าดู และเรื่องที่ฉันไม่ได้อยู่กับพวกเขาอาจจะแดงออกมา…
ฉันเดินมากับเอ็นโจ เขาพามาตรงจุดที่สามารถเห็นชิดาเระซากุระอย่างชัดเจน ดูสวยสง่าจากทุกมุมจนน่าตกตะลึง แต่ฉันกลับกังวลไปอีกเรื่องหนึ่งแทน
เขาโกหกเรื่องเมลล์จากคาบุรากิทำไมนะ? ขณะที่ฉันกำลังสงสัย เขาก็หันมา เอาเครื่องดื่มให้ฉัน ไม่นานก็ถามขึ้น
"ว่าแต่ คุณคิโชวอินหนีออกจากบ้านหรอครับ"
ฉันสำลักน้ำแบบห้ามตัวเองไม่ทัน
เมื่อกี้นายได้ยินงั้นหรอ!!! ฉันพยายามทำตัวนิ่งๆ แต่ก็อดช็อกไม่ได้ ทำไงดีล่ะคะเนี้ย!!! คาบุรากิ... ตอนนี้นายอยู่ไหน จอมมารรู้เรื่องแล้วนะ... ฉันจะแอบส่งเมลล์ขอความช่วยเหลือยังไงดีล่ะคะ...
ที่พูดกันเมื่อกี้ก็เป็นจุดที่ไม่ค่อยมีคนนะ แถมก็ไม่ได้พูดดังมาก เอ็นโจได้ยินได้ยังไงคะ นายมีหูทิพย์หรอ? หรือเป็นพลังสแกนหาปัญหาแบบฉบับเพื่อนพระเอก น่ากลัวเกินไปแล้วนะ
"คุณทำแบบนั้นเพื่อมาซายะงั้นหรอ"
เอ็นโจถามต่อ แววตาของเขาเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบังจนฉันชะงัก ไม่เคยเห็นเอ็นโจทำหน้าแบบนี้ในมังงะมาก่อนเลยค่ะ หรือว่า...เป็นเพราะสะเทือนใจในฐานะลำบากของฉันในตอนนี้ จะยังไงเขาก็อยู่ฝ่ายดีล่ะนะ
"เคยคิดไหมครับว่าหากวันหนึ่งได้ความทรงจำกลับคืนมา มาซายะอาจจะไม่ได้ชอบคุณแบบนี้”
“เอ๋?”
"หากวันหนึ่งเป็นอย่างนั้นจริง ยิ่งคุณหนีออกจากบ้าน ยิ่งไม่ทำให้ลำบากกว่าเดิมหรอครับ คุณอาจจะเดือดร้อนได้”
ฉันกระพริบตาปริบๆ
"มันเกิดไปแล้วนี่คะ ฉันย้อนกลับไปคิดก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา"
ฉันคาดไม่ถึงจริงๆค่ะ เอ็นโจเป็นห่วงแม้กระทั่งตัวตนของเรย์กะในโลก KimiDolce เลยหรอคะ ค่อยสมกับเป็นเอ็นโจผู้อ่อนโยนตามในมังงะหน่อย นี่แหละมังงะที่ฉันจะซื้อมาอ่าน ไม่ใช่เอ็นโจเวอร์ชั่นจอมมารที่เห็นทีไรต้องพยายามหนีออกห่างให้มากที่สุด
เอ็นโจขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจในคำตอบฉันเท่าไหร่ แต่ก็ค้านไม่ได้ ไงล่ะ ฉันพูดได้ถูกต้องใช่ไหมล้า~
“ไม่นึกเลยนะคะว่าท่านเอ็นโจจะเป็นห่วงฉันด้วย”
ฉันยิ้มให้ ถึงจะเป็นจอมมาร แต่ก็มีความดีอยู่สินะคะ
“คุณชอบทำอะไรไม่คิดแบบนี้ตลอดเลยนะครับ...”
อะไรกันคะ ให้ฉันยอมให้ท่านพ่อท่านแม่จับฉันเป็นเครื่องมือแล้วทำร้ายเพื่อนนายหรือไง แต่จะว่าไป บางทีเอ็นโจอาจจะหมายถึงเรย์กะใน KimiDolce ด้วยก็ได้ รายนั้นทำอะไรไม่คิดจริงๆนั่นแหละค่ะ...
เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ขึ้นมา คนที่โลกนู้นจะเป็นยังไงบ้างนะที่ต้องเจอเรย์กะแบบนั้น...
“และก็นะ...คุณไม่ควรบอกแบบนั้นกับพ่อแม่ของคุณนะครับ”
“ให้ฉันทนฟังเฉยๆหรือไงคะ” ฉันถามอย่างแข็งกร้าวขึ้น
“เผยข้อมูลแบบนั้น ตอนนี้ถ้าพวกเขาจะทำอะไรเกี่ยวกับตระกูลคาบุรากิก็เริ่มรู้ตัวมากขึ้นแล้วล่ะนะครับ”
หะ?
“อันที่จริง หากคุณเห็นเรื่องการทุจริตแบบนั้น ไม่ควรจะเถียงไปตรงๆ ควรค่อยๆกล่อมๆว่ามีข้อเสียอะไรบ้าง ศึกษาธุรกิจให้ดี แล้วแทรกป้องกันไปทีละเรื่อง ทางที่ดีควรคิดเสนอวิธีที่สุจริตแล้วได้กำไรได้ผลประโยชน์มากกว่า พวกเขาจะค่อยๆเลิกทำเรื่องทุจริตทีละน้อยเองนะครับ”
ฉันมองเอ็นโจอย่างพูดอะไรไม่ออก
“แต่ออกมาจากบ้านขนาดนี้แล้ว... น่าเสียดายนะครับ น่าจะเนียนเป็นฝ่ายเดียวกันแล้วเอาข้อมูลมาให้มากที่สุดมากกว่า ถึงยังไงซะนับแต่นี้อย่าเผยข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายนั้นอีกเลยนะครับ”
ทำไมสิ่งที่เอ็นโจพูดมันคล้ายกับท่านพี่ขนาดนี้คะ...
ฉันนึกถึงที่คาบุรากิเคยพูด เอ็นโจกับท่านพี่เป็นคนประเภทเดียวกันงั้นหรอ...
เป็นไปไม่ได้หรอกคะ! ฉันคงเครียดมากไปหน่อยเลยเผลอเชื่อมโยงอะไรมั่วๆ จอมมารเอ็นโจจะไปเหมือนท่านพี่ผู้แสนดีของฉันได้ยังไงกันคะ!!! เอ็นโจคงคิดแบบเจ้าเล่ห์ ทำให้ทุกอย่างอยู่ในกำมือตัวเอง ส่วนท่านพี่แค่คิดแบบคนฉลาดเท่านั้นเองค่ะ ต่อให้ภายนอกคล้ายๆ แต่ในใจคงไม่เหมือนกันหรอกนะคะ!!!
ไม่นานนักฉันก็เห็นคาบุรากิเดินมาจากอีกฝั่งหนึ่ง ทักทายเอ็นโจ แล้วแอบกระซิบถามฉันว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม” เพราะต้องการปิดบังเรื่องของฉัน
คาบุรากิ ตอนนี้เอ็นโจรู้หมดแล้วล่ะค่ะ...
เอ็นโจยิ้มให้คาบุรากิและฉัน ก่อนจะบอกว่าคงต้องไปแล้ว ไว้เจอที่โรงเรียนนะ ปล่อยฉันไว้กับคาบุรากิสองคน
ให้เวลาฉันสารภาพบาปสินะคะ...ฉันทำใจสักพักก่อนจะเริ่มพูด
“ฉันมีเรื่องอยากบอกน่ะค่ะ...”
-------------- (จบตอน 34) --------------
>>559 เอ็นโจนี่มันโคลนนิ่งท่านพี่ชัดๆ กระบวนการคิดเหมือนกันเปี๊ยบ ควรจับสองคนนี้ตรวจ DNA เผื่อเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกัน ตอนเอ็นโจเกิด พยาบาลวางสลับเตียงกับเรย์กะรึเปล่า 555555555555555555 เรย์กะก็ติดฟิลเตอร์เกี่ยวกับท่านพี่ตลอด ยังไม่เห็นความเหมือนของสองคนนี้อีก
โอ๊ย เห็นนายทำหน้าทำตาเจ็บปวดแล้วอยากเข้าไปกอดปลอบจังเลย โอ๋ๆๆๆๆๆ เราเข้าข้างนายเสมอนะชูสุเกะ
>>555 นี่แหละที่ทำให้รู้สึกว่าคล้ายๆซุยรันเลย แบบบรรยากาศในการแบ่งแยก แล้วก็ความเข้มในเรื่องแปลกๆ คือตอนอ่านห้ามกินขนมในซุยรันนี่สตั๊นมาก ด้วยความที่โรงเรียนมหาลัยในไทยหรือยูของฝรั่งไม่มีห้ามอะ กูก็งงว่าห้ามทำม๊ายยยย พอมาอ่านเจออันนี้ที่มีดาราเรียนด้วยคือเข้าใจนะ แต่กลับไปที่ซุยรันนี่ยังไม่เข้าใจอยุ่ดี ประโยชน์เดียวคือย้ำความต่างของ Pivoine กับการคงอยุ่ของซาลอนขึ้นไปอีก นอกนั้นคือเพื่อไรหว่า เทพีฟันสวย กันเด็กฟันผุรึไง ถถถ
ที่จริงยุคสมัยนี้ไม่น่ามีสถานที่เรียนไหนที่สนับสนุนให้แบ่งแยกเลยแฮะ เอาเถอะก็พอเข้าใจว่าเป็นพวกดารา แต่ที่จริงแยกโรงเรียนกันไปเลยดีกว่ามั้ยเนี่ย
ฟิคคู่หูค่างชิบหายยยยย มึงกลับมาาา ได้โปรดด กูต้องการอ่านต่อ กูคิดเหมือนเอ็นโจนะว่า เรย์กะไม่น่าบอกเลยว่าคาบุรากิรู้แล้ว พลาดมากๆ
เอ็นโจวนายเองก็หลงรักเรย์กะแล้วใช่ไหมมมมม
ฮาเร็มกรี้ดดดดด
>>556-559 สงสารเรย์กะนะ คือต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้ พ่อแม่จะสนใจลูกเฉพาะมีผลประโยชน์แบบนี้อ่ะ เข้าใจเรย์กะโลกคิมิขึ้นมาว่าทำไมถึงกลายเป็นคนอย่างนั้น ดูขาดความรักแบบเด็กทั่วไป ถูกปลุกฝังผิดๆแต่เด็ก ส่วนเอ็นโจนี่อวาตารท่านพี่อย่างแท้จริง 5555555 ทำไมเหมือนขนาดนี้เรย์กะยังแก้ตัวให้อีกนะ เอ็นโจเหมือนพยายามทำใจจากเรย์กะ แต่ยังตัดใจไม่ได้ ฮือออออ คาบุรากิใช้ชีวิตติดเรย์กะตลอดจริงจัง ไปไหนไปด้วย พอต้องแยกจากกันก็เมลล์มาหา นี่มันพอๆกับเป็นแฟนกันแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะสกิลหักธงของเรย์กะน่าจะคบกันไปนานแล้ว
>>556-559 ถ้าเรย์กะเป็นบ้าขึ้นมากูไม่แปลกใจเลย ต้องทะลุมิติมาแล้วมาเจอทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ ถ้าตัดคาบุออกไม่มีคาบุมาแต่เเรก นางก็ไม่มีใครเพราะงั้น หากนางบ้าขึ้นมานิแบบ เออ กูเข้าใจ แต่พอมีคาบุ เหมือนมาคอยดึงสตินางไม่ให้หลุดไป มาคอยอยู่เคียงข้าง สำหรับนางกูรู้สึกว่าไม่แปลกเลยที่นางจะชอบคาบุ เนื้อเรื่องปูให้คาบุสุดๆ เพราะ ต่อให้ตอนนี้นางจะสามารถเปลี่ยนความคิดของคนในซุยรัน เปลี่บนครอบครัวหรือใครต่อใคร มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดีมันเหมือนเรย์กะหลอกตัวเอง อะไรหลายๆอย่างดูเฟค ดูไม่ใช่ของจริง ดูผลประโยชน์ไปหมด(ยกเว้น วาคาบะ อาริมะ อิมาริ และคาบุ)ทำเอากูรู้สึกหดหู่แม่งฟินกับคนอื่นไม่ออกถ้าไม่ใช่พวกที่ยกเว้น ต่อให้ฟินมันก็ฟินไม่สุดT^T(นี่กูอินจนอคติไปแล้วสินะกับคนอื่นๆไปเเล้วสินะ)
ปล. นี่กูลูกเรือเอ็นโจนะ ยังเอ็นโจนะ โฮฮฮฮTT(จริงๆ ร่างกุมันแตกหน่อไปทุกเรือ )
ปล2. กุเขียนอะไรก็ได้รู้ อ่านเองยังงง555555
ปล3. มึงทำกุค้างมาก มึงทำกูจิตตก ฮือออออออTT(กลับมาต่อเลยนะ มารับผิดชอบเลย)
อ่านอีกรอบกุกลัวคาบุสลับร่างทะลุมิติกลับโลกเก่าระหว่างงานมากมึง เป็นคาบุที่เย็นชาแล้วผลักเรย์กะไปตาย เหลือเรย์กะคนเดียวนี่ชิบหายเลยนะ พ่อแม่ก็อยู่ไม่ได้ คาบุก็หายไป ท่านพี่เองก็ร่อแร่ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายพอกัน
กูคิดแง่ร้ายสินะ กูรู้สึกว่าถ้าเป็นจริงเรย์กะต้องช๊อต สติหลุด ไม่รับรู้อะไรแล้วแน่ๆเลยว่ะ แต่มันจะโคตรพีค
เฝ้ารอ 188 ใจจดใจจ่อ แอร๊ยย
>>571 โฮกกกกกก คุณกระต่าย! คุณกระต่าย! คุณกระต่าย! จะมีหมาป่าล่ากระต่ายมั้ยคะ~
คุณกระต่ายโดขิโดขิด้วย แอร๊
แต่จะหยิบผมเขาให้อกหักนี่ระวัง จะคำสาปย้อนเข้าตัวด้วยนะคะ--- ไปหักธงเขาน่ะ
โดนอ่านใจด้วยอีก แหม อ่านง่ายเขียนบนในหน้า หรือแค่รู้ใจเขาทุกอย่างกันล่ะ~
ฉากแรกที่ท่านพี่กะเอ็นโจยิ้มให้กันนี่ทำกูนึกถึงฉากยิ้มให้กันแต่มีม่านพลังมาคุฟาดฟันกันในมิติอื่นในฟิคเลย มันไม่มีใช่มั้ย555555
โฮ้ยยยยย ท่านเรย์ก่าา มีหัวใจกระตุกด้วยยย [[ชุ่มชื้นหัวใจเหลือเกิน❤️]] ตอนล่าสุดนี่ดีจริงๆ เรือเอ็นโจเริ่มฟื้นคืนชีพแล้ว!
ฮุฮุฮุ กูกร๊าวใจกับตอนใหม่มาก ปกติท่านเรย์กะใจเต้นกับใครก็แค่แวบเดียวคือตอนที่มีโมเม้นท์อะไรมาทำให้ท่านเรย์กะกร๊าวใจ(เช่น คาบุรากิขี่ม้า) แต่พอเป็นเอ็นโจแล้วทำไมใจเต้นนานจังคะ (ขอจุดนะ เผื่อคนยังไม่ได้อ่านแปลไทย)
.
.
.
มโนจาก ตอนเอ็นโจเดินนำทาง ท่านเรย์กะยังพูดว่าตัวเองหวั่นไหวอยู่
แอ๊กกก คือตอนนี้กูเคยอ่านจากดำน้ำบุ๋งๆเองมาละ โดยรวมเลยยังไม่ตื่นเต้นมากเท่าไหร่ แต่ทำไมมมม ไปสะดุดกับคำพูดคุณแม่เอ็นโจ พอดีตอนดำน้ำมันก็ไม่ได้ขึ้นละเอียดมากมายอะนะเลยเพิ่งรู้ว่ามีประโยคนี้ด้วย คือตอนที่ถามว่าเรย์กะไปเรียนทำอาหารกับอาจารย์คนไหน แล้วพอบอกเรียนกับคุณอาคิมิ เลยสะดุดตรง "คุณอาคิมิยังเป็นนักเรียนอยู่สินะคะ" แบบเอ๊ะ จะสื่ออะไรหว่า แต่อ่านแล้วสะดุดค้างเหมือนมีรังสีความเย็นแปลกๆในประโยคคล้ายๆไม่ได้ยอมรับคุณอาคิมิเท่าไหร่ นี่บางทีเอ็นโจกับยูกิโนะคุงอาจจาไม่ได้อยู่ๆก็ดาร์กเองก็ได้นะ ขุ่นแม่เหมือนจะดาร์กแฝงอยุ่เหมือนกัน โฮกกกก บ้านนี้มันยังไงกันเนี่ย
ท่านพี่และเอ็นโจต่างก็ยิ้มแย้มให้กัน ทำไมประโยคนี้กูเห็นสายฟ้าแล่บแปร๊บๆวะ แถมเผลอใจเต้นใส่เอ็นโจที่แต่งตัวธรรมดาแต่หล่อคือไร ชุดสีขาวล้วนเหมือนกระต่าย ชมว่าอร่อยแถมออกตัวว่าไม่ได้ฝืนกินอีก ฮือ แม่จ๋า โอ๊ยหยุดใส่ฟิลเตอร์ไม่ได้!! T__T
ท่านแม่ก็เอาเรย์กะไปโม้เหมือนกันเหรอเนี่ย พอๆ กะทานูกิเลย555555555555555555555555
อะไรกันๆ แหมม ฮิโยโกะซามะเนี่ยที่ไม่ยอมให้เรย์กะเจอกับเอ็นโจในชุดไปรเวทนี่เพื่อการนี้รึเปล่านะ เพื่อให้เจอแล้วใจเต้น โดขิๆ ใช่มั้ยล่าาา ฟุๆๆๆๆ แถมยังโดนชมด้วยว่าคุณกระต่ายย คุณกระต่ายยยเดี๋ยวผมจะขย้ำคุณเดี๋ยวนี้แหละ!! ////7///// เอ็นโจนี่รู้ความคิดทุกอย่างของท่านเรย์กะเลยนะ บางทีนางอาจจะรู้ตอนที่ท่านเรย์กะแอบคิดว่าท่านเอ็นโจดูสมาร์ทฮาร์ท(?)แล้วเผลอใจเต้นก็ได้
>>575 มึงง กูก็คิดเหมือนมึงเลยย แบบ เอ๊ะ ถามไมวะ เพราะเป็นนักเรียนเลยผิดหวังงี้รึเปล่า จริงๆกูแอบกลัวคุณแม่มากกว่าทั่นพ่อที่ยังไม่เคยพบหน้าค่าตาอีกนะเนี่ย
กูอยากเห็นไอ้เครื่องทำความชื้นที่ให้ยูกิโนะคุงจัง มโนภาพไม่ออกจริงๆ
เรือเอ็นโจแม่งเหมือนพุ่งทยานขึ้นจากน้ำหลังจากที่จมไปเสียนาน
โฮ้ยยยยย โคตรดีกับใจ โดขิโดขิล่ะ! คุณกระต่ายโดขิโดขิล่ะ! มีหันหลังใส่ด้วย น่าร๊ากกกกก เอ็นโจตอนนี้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นเหมือนท่านพี่ติดฟิลเตอร์เลย ตอนอยู่กับบ้านมีเด็กๆ ห้อมล้อม สบายๆ นี่มีเสน่ห์นะนาย~
"ไม่ได้ฝืนนะ" นี่แม้แต่กูก็แอบใจเต้น หวา นี่เอ็นโจกำลังทำคะแนนอยู่สินะ! อันตรายต่อหัวใจสาวน้อยจริงๆ
ยังไงก็ตาม ท่านเรย์กะเริ่มตั้งกำแพงป้องกันแล้ว สัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินดังมาเลย แปลว่ามีอะไรหลังจากนี้ดาเมจก็จะส่งไปไม่ถึง ปัดไปแปะอยู่กับสถานะลูกบ้านคาสโนว่าหมดใช่มั้ย....
ปล.ท่านแม่มีเอาไปโม้ 5555 บ้าจริง ที่แท้ก็ติดขี้โม้กันทั้งบ้านเลยนี่นา! เหลือแค่ท่านพี่ที่ไม่รู้ว่าไง... แต่ท่านอิมาริไม่รู้ว่าฝีมือเรย์กะเป็นแบบนั้น ทั้งๆ ที่อยากได้ช็อคโกแลตทำมือของเรย์กะมาตั้งแต่ประถม แปลว่าท่านพี่ก็เล่าแบบกั๊กเหมือนกันนั่นแหละ!
ขอบคุณโม่งแปล กูตื่นเต้นนนน กูไม่ได้เป็นคนเดียวสินะ ฮุโฮะๆๆ ท่านเอ็นโจไฟท์ติ้ง!!!//โฮ!!!! แม่งโคตรก๊าว แลดูอบอุ่นสุดๆไปโลยยยย แอบมโนว่าคฤหาสน์สีขาวของท่านเอ็นโจมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นองค์กรลับ ถถถถ กูไม่สามารถมองคุณนายเอ็นโจแบบปกติได้ ระแวงไปหมดแล้ว. แต่ใครแคร์ กูฟิน
>>581 เครื่องทำความชื้น กูมโนว่าหหน้าตาแบบนี้ http://www.yankodesign.com/2013/11/25/the-qua-effect/
ดีไซน์สวยๆ
ขำก็ตรงเอ็นโจถูกจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกลับท่านอิมาริ ลูกบ้านคาสโนว่า
น่าสงสารมาก โฮวววววว
>>584 กูแอบคิดว่าอยู่ว่ารอยยิ้มนั่นอาจจะถูก encode ไว้ มีแต่พวกสายเลือดจอมมารด้วยกันที่จะถอดรหัสได้ 5555
กูอ่านผ่านฟิลเตอร์ซิสค่อนของท่านพี่อ่ะ เลยแอบคิดว่าที่ท่านพี่บอกจะไปส่งคุณอาคิมิจริงๆ คือหาข้ออ้างมาส่งเรย์กะถึงบ้านเอ็นโจ จะได้กำชับฝากฝัง เฮ่ ฝากน้องสาวฉันด้วยนะไอ้หนุ่ม อย่าบังอาจเชียวนะ ฮู้ย~ (=///=)
ห่วงกลปริศนา กูงงตั้งแต่ดำน้ำแระว่ามันเป็นยังไง เพราะกูไม่ค่อยได้เล่นของเล่นลับสมอง ประเทืองปัญญา
เลยไปหาดูน่าจะเป็นแบบนี้มั้ง
http://www.puzzledd.com/index.php?main_page=product_info&cPath=5&products_id=130&zenid=85722a44692d6cb6c2092fe140fa8a0d
>>586 มีหลายแบบนะ หน้าตาประมาณนี้ก็มี
https://www.zakka.net/zmall/mypage/uploads/4497/840-005.jpg
>>583 ได้เป็นว่าที่ผู้สืบทอดเลยนะ ถถถถ
>>586 อันนี้หน้าตาดูดีชะมัด กูเคยเล่นแต่แบบซื้อตามร้านขายของชำ คู่ละยี่สิบงี้ 55555 หน้าตาแบบ >>587 นี้เลย
>>585 เรย์กะยังสัมผัสพลังไม่ได้ซินะ กร๊ากก
.
ตอน188 นี่ในแฟนไซต์ยุ่นเขาวิเคราะห์
ว่าเป็นงานแต่งเชียวนะ! คฤหาสน์ทรงยุโรปสีขาวแทนโบสถ์ เรย์กะในเดรสสีขาว กับท่านพี่ที่พาเจ้าสาวเดินเข้าพิธีและฝากฝังกับเจ้าบ่าว~
แต่กูว่าไม่ใช่ นี่มันฉากท่านพี่ขนสัมภาระของน้องสาวลงมา แล้วฝากฝังพจมานกับชายใหญ่แห่งบ้านทรายทองชัดๆ 555555555
>>579 ท่านพี่ก็ต้องเอาไปโม้ว่าเรย์กะชอบทำนู้นนี้ให้ตลอดแน่ๆไม่งั้นจะโดนว่าเป็นซิสค่อนหรอก55555 เรย์กะเวลาอยู่บ้านต้องน่ารักมากๆแน่ไม่งั้นคนที่บ้านไม่หลงกันขนาดนี้ อยากอ่านตอนที่เป็นมุงมองของแม่บ้านกับพ่อบ้านจังต้องฮาแน่ๆ
ตอนนี้เรือเอ็นโจพุ่งขึ้นมาแล้ววววมันโดขิโดขิจริงๆ //คาบุมามันจะฮาแค่ไหนว่ะ
โอ๊ยยยยยยย ตอนนี้กูฟิน ฟินรัวๆ ฟินตัวแตก ตีตั๋วไปฟินแลนด์แพพ กูอยากสครีมยาวเต็มหน้ากระดาษ A4 โครตๆๆๆๆ กหดากยพำะนดาิดยำะไกพๆกหฟกฟหอกำพไกเอแเใดกกกฟห แง่บๆๆๆๆๆ โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉากท่านพี่กับเอ็นโจยิ้มให้กัน กูก็คิดแบบคนอื่นว่ะ จอมมารสองคนที่เบื้องหน้าเป็นบรรยากาศวิ้งๆปล่อยออร่าสดใสเป็นประกาย แต่เบื้องหลังกลับฟาดฟันกันในอีกมิติที่คนทั่วไปเข้าไม่ถึง ฟ้าแลบแปลบปลาบ แล้วทำสัญญาสงบศึกกันชั่วคราว อยากอ่านพาร์ทท่านพี่ชิบเป๋ง คิดอะไรอยู่อยากรู้ 55555555
ท่านเรย์กะยอมรับว่าหวั่นไหว เลิกซึนชั่วคราว แถมหวั่นไหวนานด้วย กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อะไรคะ อิมาริชมก็เคลิ้มไปกับเขา ยิงมาโดนใจเลยค่าาา แต่พอเอ็นโจชมนี่ตั้งป้อมส่งสัญญาณฉุกเฉินทันที อันตรายต่อหัวใจสินะ
เอ็นโจอัพเกรดสกิลการชมสาว ที่ผ่านมาเห็นชมแค่เหมาะมากเลยนะ ตอนนี้บอกน่ารักจัง แถมพูดว่าเหมือนกระต่าย ไปสมัครเข้าหมู่บ้านคาสโนว่าของอิมาริตอนไหนมาจ๊ะ ร้ายนะเรา หรือเพราะเห็นตัวอย่างจากอิมาริที่ชมว่าภูตกุหลาบเลยต้องอัพเกรดตัวเองบ้าง
ได้กินอาหารฝีมือเขา(??)แล้วก็ชม ตอนพูดว่าไม่ได้ฝืน เรย์กะทำหน้าทำตาคาดหวังอยู่แหงๆเลยว่ะถึงได้บอกออกมาแบบนั้น ตอนหันหลังให้เอ็นโจเพราะกลัวโดนอ่านใจกูสัมผัสได้ถึงความเขินแบบที่ไม่เคยเป็นว่ะ กูฟินแล้ว น้ำตาจะไหล ท่านเรย์กะโดขิโดขิแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
โม่งแปล กูชอบอิโมเต้นในตอนมาก ก๊อปมาแปะตรงนี้ได้ไหม ถถถ
แอบขำตอน187โคตรฟที่เรย์กะบอกว่า'คุณแม่ในชาติก่อนใช้ก้อนแกงกระหรี่2ชนิดผสมกันนี่นะ นี่แหละคงเป็นรสชาติแห่งความอร่อยแล้วฉันก็รู้น่ะว่าถ้าใส่ช็อคโกแลตหรือโยเกิร์ตคงทำให้รสชาตินุ่มนวลขึ้น' ทำเสร็จแล้วเอามาแบ่งท่านพี่ด้วยนะ..คงจะอร่อยแน่ๆ555555+ (มันนุ่มนวลตรงไหนว่ะะแกงกระหรี่+ช็อคโก+โยเกิร์ต)
>>594 http://www.duetdiary.com/ทำแกงกะหรี่-ญี่ปุ่น/
แปะลิงค์สูตร
ไม่เคยลองใส่โยเกิร์ต แต่แม่กูทำใส่ยาคูลท์ ก็อร่อยดีนะ
อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดด
คาราบุกิตัวฮามาแระสินะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคาราบุกินี่เพี้ยนๆพอๆกับเรยกะเลย (ต่อหน้าชาวบ้านดูดีมาก ต้องใกล้ชิดหน่อยจึงจะรู้ความจริง) ความจริงชอบคนแบบคาราบุกิมากเลย ตลกดี. แต่คิดแล้วเอนโจวน่าจะเหมาะกะเรยกะมากกว่า.
>>602 กูว่าคาบุกับเรย์กะคล้ายกันนะ ต่อหน้าคนอื่นนี่สร้างภาพมาก คนเลยมงเป็นจักรพรรดินี กับจักรพรรดิ แบบสร้างภาพโดยธรรมชาติอ่ะ ร่างกายเป็นไปเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก ตอนแรกกูคิดว่าคาบุมันบ้าบวมตลอดเวลา แต่กูคิดผิด ตอนงานเลี้ยงเปิดหูเปิดตากูมากมึงที่คาบุรากิพูดอย่างเท่ เป็นการเป็นงาน กูว่าตอนเด็กนางอาจวางตัวไม่เป็น(ดูจากการจิกหัวใช้เรย์กะ ฮ่าๆๆ) แต่พอโตขึ้นก็รู้ว่าอะไรคือการวางตัว แต่คาบุก็ยังแสดงตัวตนจริงๆต่อหน้าเอ็นโจวกับเรย์กะเสมอ เพิ่มเติมคือวาคาบะจัง 5555
ชื่อห้องถัดไปกูขอรีเควสให้ใส่อีโมเต้นระบำด้วยมะ บูชาแท๊ก Love 5555
แต่ตอนล่าสุดนี่ทำให้นึกถึงเรื่อง Koudaike no Hitobito นะ
นางเอกเป็นคนพวกชอบคิดเพ้อเจ้อ จินตนาการอะไรไร้สาระเรื่อยเจื้อย
ส่วนพระเอกเป็นคนที่พลังพิเศษคืออ่านใจคนอื่นได้ เคยเจอแต่พวกสวมหน้ากากใส่ จนมาเจอนางเอกที่เพ้อเจ้อไร้สาระ ตลกดีก็เลยชอบ
จริงๆแล้วเอ็นโจก็มีพลังพิเศษเหมือนกันใช่มั้ยยヽ(´∀`｡)ﾉﾟ
ถ้าเอนโจวสกิลดีขนาดนี้ที่ผ่านมาเรยกะคิดไรนี่คงหลุดออกไปหมดแล้วสินะ. มิน่า เอนโจถึงตกหลุมนักเรยกะ จากความบ๊องบวมที่หลุดออกมานี่เอง(เหมือนพวกเราที่ตกหลุมรักนาง). แต่ชอบความใจกล้าท้าชนของคาราบุกิมากกว่าแฮะ ดูเป็นลูกผู้ชายดี. จีบให้เห็นกันจะๆ. ตรงจุดนี้น่าจะเข้าทางฝ่ายหญิงมากกว่า เพราะงั้นเอนโจวซามะ. เลิกลำไยซะที
สปอยดจากดิบ ไม่รู้ว่าวาคาบะจังหวั่นไหวคาราบุกิบ้างยัง. เห็นยอมไปเที่ยวกัน 2ต่อ 2
ในที่สุดตอนที่รอคอยก็มาถึง โคตรฟินตอนเอ็นโจอ่านใจเลยว่ะ คนอะไรจะคอยสังเกตขนาดนั้น แหมมมมม////// ฟินจนยากจะปรินท์คำว่า"ไม่ได้ฝืนนะ"ติดฝาบ้าน
>>611 Mousou Telepathyใช่มะ เรื่องนั้นกูก็อ่าน กูเป็นนางเอกกูก็รังเกียจว่ะ รู้ว่าเขาเอาตัวเองไปคิดสัปดนตลอดเวลา แม่ง555555555
หนึ่งในตอนที่กูรอคอยได้มาถึงแล้ว ฟินชิบหาย ฟินจนไม่รู้จะพูดยังไง ฟินตั้งแต่ต้นยันจบ ตั้งแต่ชมสาวกระต่ายไปยันไม่ได้ฝืน โว้ยยยยย เรย์กะหวั่นไหวอีกต่างหาก สังเกตสังกาขนาดรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เลยสินะ หน้าเรย์กะมันแสดงออกชัดมากใช่มั้ยถึงได้พูดออกมา รู้ทันเขาไปหมดทุกเรื่องแบบนี้ ไม่สังเกต ไม่สตอล์กเกอร์จริงทำไม่ได้นะเนี่ย ถถถถถถถถถถถถถถถถถ ท่านพี่เจอคนประเภทเดียวกันแล้วจะคิดยังไงวะ อยากอ่านมุมมองท่านพี่เหมือนกันว่ะ หรือจะเห็นว่าเอ็นโจสุภาพ อ่อนน้อม ใสซื่อ??? เลยไว้วางใจฝากฝัง 555555555555555555555
ว่าไปแอบสงสัยเรื่องแม่เอ็นโจพูดถึงคุณอาคิมิว่ะ บอกว่ายังเป็นนักเรียนอยู่ คือมีความหมายแฝงอะไรป่ะ หรือจะคิดว่าคุณอาคิมิเก่งจนสอนคุณเรย์กะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ได้ทั้งที่ยังเรียนทำอาหารอยู่ ท่าทางคุณอาคิมิจะฝีมือล้ำเลิศมากระดับเชฟมือโปร น่านับถือ บลา บลา ไม่รู้ดิ กูก็มโนไปเรื่อย
>>588 กาวในนั้นหอมชิบหาย กูก็ยื่นหน้าเข้าไปดมจนหาทางออกไม่เจออยู่บ่อยๆ ทางญี่ปุ่นเขาก็กาวแรงไม่แพ้เราเลยนะ เพียงแค่ไม่ได้แต่งฟิคก็เท่านั้นเอง 555555555555555
กูรู้สึกอยากอ่านมุมมองคนครัวบ้านคิโชวอินว่ะ จะรู้สึกยังไงวะ ทั้งเมนูประหลาดหลายแหล่ของคุณหนู แถมอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาหั่นผัก ทำมีดบาดมือตัวเองอีกตะหาก โถววววว จานชามจะกองขนาดไหนกันวะนะ
>>615 คุณเชฟอาจจะติดสตั๊นไปตอนเรย์กะพูดถึงแกงกะหรี่ใส่พุดดิ้งมิราเคิล พยายามเอาไปขบคิด ครุ่นคิด เป็นปริศนาธรรม ตีความนามธรรม อาหารแอบสแตรคนี่มันอะไร แต่กูอยากอ่านมุมมองท่านแม่มากกว่าว่ะ ลูกสาวฉันเกิดนึกอะไรขึ้นมาถึงมาทำอาหาร อยากรู้รีแอคชั่นตอนกินโยเกิร์ตโฮมเมดของท่านเรย์กะด้วย 555555555555555
>>616 อยากอ่านของท่านแม่เหมือนกัน คืออยากรู้มากว่าคิดยังไงตอนที่อาหารเรย์กะกำลังจะออกจากเขตกักกันไปสู่ปากท้องของสาธารณชน 55555 กูฮามากตอนรู้ว่าท่านอม่เองก็โม้ไว้เยอะ ตอนนั้นที่กดดันคุณอาคิมิซะมากมายนี่คงเป็นช่วงแตกตื่นร้อนตัวมากแน่ๆ ยิ่งมาดามเอ็นโจเป็นคนที่เคยรับฟังคำโม้ด้วยอีกตะหาก ท่านแม่นี่รู้สึกจะเป็นไทป์ประเภทโวยวายและกดดันกลบเกลื่อนสินะ~~ เหมือนตอนลากเรย์กะไปอดอาหารเป็นเพื่อนก็มีทำโกรธใส่ด้วย ดูๆไปนี่ชักจะฮากันทั้งบ้าน 555
อยากอ่านฟิคกาวววว โม่ง่ฟิคเรือเอ็นโจทั้งหลาย วันนี้เรือแล่นแล้ว มาแต่งต่อกันเถิดดดด
กำลังจะเขียนฟิคคาบุรากิ พออ่านตอนนี้แล้วมือสั่น อะไรกันน่ะ โมเม้นต์ที่เห็นมันคืออฟช.จริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ฟิคกาวงั้นหรอ เรย์กะมีใจเต้นแล้ว เอ็นโจอ่านใจยิ้มแย้ม กร๊าวใจเหลือเกินนนนน
>>620 ถึงจะใกล้เคียงโมเม้นแค่ไหน แต่ปัจจุบัน ณ ตอนที่ 282 ท่านเรย์กะก็ยังคงโสดสตรองจ้าาา คานนางแข็งแกร่งเว่อร์สมเป็นจักรพรรดินีฟีนิกซ์ ถถถถถ ใต้เท้าชีคือมีซากธงทับกันสูงเป็นภูเขา นี่ถ้าซุยรันเปลี่ยนชื่อให้ความหมายเป็นแนวๆฤดูใบไม้ผลิชีวิตเด็กนร.อาจจะดีขึ้นนะ 555
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูไม่ได้เข้านานมากนี่แม่งตามไม่ทันแล้ว เอ็นโจซามะสุดรักของกู(คนเดียวเท่านั้น)ยังอยู่ดีใช่ฤาไม่
อฟช เริ่มส่งอะไรdokidokiออกมารึยังงง //ไล่อ่าน
เออ ว่าแต่ตอนเรย์กะหาผมร่วงของเอ็นโจนี่กูแอบอยากให้มีผมติดอยู่ตรงบ่าตรงหลังมั่งจังแฮะ แล้วเรย์กะก็ต้องหยิบไปใช่มะ เกิดบอดี้ทัชใช่มะ เอ็นโจที่ไม่รู้ความนัยคงโคตรฟิน ถถถถถถ
>>626 เอ็นโจไซด์สตอรี่ต่อจากหิ่งห้อย, ภาคเรียนจบ, กาลครั้งหนึ่งในฝัน, เรย์กะที่สลับร่างกะเอ็นโจ, เรย์กะความจำเสื่อม, เจ้าหญิงเรย์กะก้ากับพ่อมดชูสุมอย!
หว่านแหมาก ต้องซัมม่อนติดสักอันแล้วล่ะ 55555
>>627 เรย์กะกำลังจะเอื้อมมือจะไปหยิบเส้นผม เอ็นโจก็รู้สึกถึงการคุกคาม เลยหันกลับหลังไปตามสัญชาติญาณ(?)และคว้ามือของเรย์กะไว้ วร้ายยยย
เพิ่งเห็นว่าโม่ง FA ไปลงภาพ Fan Art ท่านเรย์กะไว้ที่ pixiv ด้วย น่ารักอ่า >/////<
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=62276807
>>627
>>628 กาลครั้งหนึ่งในฝัน - เขียนอยู่ เขียนยากชิบหายที่จะไม่ให้เรย์กะหักธงตัวเอง ถถถถถถถถถถถ
มโนเอ็นโจต่อจากหิ่งห้อย - เขียนอยู่ นี่ก็เขียนยาก เลยหันไปเขียนยูกิโนะมาเกิดเป็นชูสุเกะต่อพลางๆ
ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดงานหรืองานเข้ากระทันหัน กูจะเอาลงให้ แต่จะฟิคไหนก็ไม่รู้ คิดซะว่าเหมือนกดสุ่มกาชาละกันนะ ฮรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
>>629 โม่งที่วาด FA มะหมาสินะ ชูสุมอยแม่งน่ารักโว้ยยยยยยยยยยย มาให้กอดที กูรักลายเส้นมึง
ถ้ามึงยังอยู่แถวนี้ ก็วาดฉากชมน้องต่ายจนโดขิโดขิด้วยสิ //เป่าหู ฟู่ ฟู่
>>629 ลายเส้นมุ้งมิ้งมากอ่ะ ฉากเรย์กะคนลาเต้แล้วกระอักเลือดนี่ทั้งขำทั้งสงสาร 55555 ภาพสองที่เอาเรย์กะหัวกระต่ายใส่ถ้วยนี่คือเตรียมกินใช่ไหม ว้ายยยยยยยยย
>>632 เราชอบมโนเอ็นโจมากอ่ะ เป็นฟิคแรกๆที่ตามอ่าน ตอนนั้นถึงเราเป็นเรือคาบุรากิก็เริ่มหวั่นไหว ใช้วิชาแยกร่างไปอยู่เรือเอ็นโจไปด้วย เก็บรายละเอียดดีมาก อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆแน่ๆ
>>628 กรี้ดดดด แค่นั้นก็ยังดี กูชอบบบ กูขอต่อนิดหน่อย
"หืมม จะทำอะไรน่ะครับ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจถามพลางเยื้อนยิ้ม แต่ยังคงจับมือของฉันไว้ไม่ปล่อย
"อะ เอ่อ ปล่าวค่ะพอดีเห็นมีอะไรติดที่หลังเสื้อน่ะค่ะ เลยจะหยิบออกให้" หวา ไม่ไหวจริงๆด้วยค่ะ คนอะไรความรู้สึกเร็วขนาดนั้น คนอย่างท่านเอ็นโจ ไม่ควรจะไปมีเรื่องด้วยเด็ดขาด ถึงจะทำหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น แต่ความรู้สึกที่เหมือนหมาป่าจ้องเหยื่อ ทำให้รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้
" เห งั้นหรอ ขอบคุณมากนะ คุณคิโชวอิน ไว้ผมจะระวังให้มากกว่านี้ ว่าแต่ แผลที่มือคุณคิโชวอินหายแล้วหรอ" เอ็นโจว่าพลางเหลือบมองไปที่มือของฉัน สัมผัสแผ่วเบาลูบปลายนิ้วทำให้ใจของฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ความร้อนเห่อลามไปที่ใบหน้าและใบหู
" หมายถึงแผลมีดบาดล่ะก็ หายนานแล้วล่ะค่ะ " ฉันรีบดึงมือออกจากที่สัมผัสอันตรายต่อหัวใจสาวน้อย"ขอบคุณท่านเอ็นโจมากนะคะ ที่อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย"
เอ็นโจลดมือที่ค้างไว้ลงข้างลำตัวช้าๆ พลางยิ้มให้กับฉัน
" งั้นหรอ แบบนั้นก็ค่อยโล่งใจหน่อย.......ว่าแต่ว่า เวลาคุณคิโชวอินหน้าแดงแบบนี้....ก็น่ารักดีนะครับ..."
กรี๊ดดด มะ เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะคะ สมองฉันไม่มีเวลาประมวลผลอะไรมาก ยูกิโนะก็ออกมาตามแล้วจูงมือฉันเดินเข้าไปในงาน
ทิ้งเอ็นโจคนพี่ ที่ยิ้มกว้างไว้เบื้องหลัง....
จบแระ อะไรของกูว่ะ
กูอยากเห็นเอ็นโจรุกอ่ะ เข้าใจ้
ต่อจาก >>556-559 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
ในฐานะเหยียบสองเรือ จะโมเม้นต์เอ็นโจหรือคาบุรากิก็ตื่นเต้นได้ (ถึงอาจจะเรือคาบุเป็นหลักก็ตาม) แต่อ่านอฟช.ตอนนี้แล้วเกือบเขียนฟิคไม่ไหว 5555 ดาเมจเอ็นโจนี่กร๊าวใจจริงๆ โชคดีที่มีประกาศว่าคาบุรากิมาถึงแล้วตอนจบเลยพอปลุกพลังแห่งเรือคาบุออกมาได้อยู่บ้าง (มั้งนะ...)
..............…….....
หลังสารภาพความจริงว่าบอกอะไรกับท่านพ่อท่านแม่ไปบ้าง คาบุรากิก็พูด อย่าไปคิดมากเลย แต่เธอปากพล่อยชะมัด สรุปนายปลอบหรือด่าซ้ำเติมคะ!
แต่พอบอกว่าเอ็นโจรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว คาบุรากิก็ทำอาหารที่ถืออยู่เกือบร่วง เดี๋ยวนะ เรื่องที่ฉันบอกกับท่านพ่อท่านแม่ยังไม่น่าจะช็อกเท่าจอมมารรู้เรื่องงั้นหรอ...
คาบุรากิบอกรีบกลับกันเถอะ แล้วลากฉันกลับห้อง และท่าทางรีบกลับห้องตัวเอง แต่ยังมีหันมาย้ำว่าอย่าเครียดจนลืมออกกกำลังกายนะ พุงยุบไปนิดหนึ่งแล้ว ขอพักวันหนึ่งไม่ได้หรอคะ
คงเพราะเจอเรื่องมาหนักเกินไป วันนี้ฉันก็ฝันอีกครั้ง...
หลังจากวาคาบะจังตกบันไดเพราะเรย์กะปัดขนมจนอีกฝ่ายเสียการทรงตัว ถึงจะบาดเจ็บหนัก แต่ก็ฟื้นตัวรวดเร็ว เรย์กะปฏิเสธที่จะออกค่ารักษาด้วยท่าทางสะใจ แต่วาคาบะจังไม่ได้ว่าอะไร
ทานุกิเมื่อรู้เรื่องก็แอบชดเชยค่าเสียหายให้วาคาบะจัง แต่เมื่อเรย์กะรู้เรื่อง ก็ทะเลาะกับทานุกิอย่างโมโห เจ็บใจที่เขาไปช่วยเหลือคนที่ตัวเองมองว่าเป็นศัตรู ท่านพี่ออกมาช่วย แต่ก็โดนเรย์กะโกรธใส่ไปอีกคน
ถึงอย่างไรก็ตามวาคาบะจังบอกทุกคนที่สงสัยว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่อุบัติเหตุ ปกป้องเรย์กะอย่างเต็มที่ แม้อีกฝ่ายจะทำร้ายกันขนาดนี้ก็ตาม
ฉันได้แต่มองเหตุการณ์อย่างเจ็บปวดใจ วาคาบะจังทำแบบนี้ก็เพราะฉัน แต่มันยิ่งทำให้เรย์กะรังแกวาคาบะได้ง่ายมากยิ่งขึ้น...
คาบุรากิที่โลกนั้น พูดเรื่องนี้กับเรย์กะอย่างเย็นชา ต่อว่ารุนแรง แต่เรย์กะกลับไม่สะทกสะท้านและกระแซคาบุรากิต่อไป...
จะว่าไปถ้าเรย์กะเคยโดนคำด่าระดับเอ็นโจโลกคิมิมาก่อน แค่คาบุรากิคงไม่น่ากลัวเท่าไหร่ล่ะนะ
มีวันหนึ่งที่คาบุรากิคุยเรื่องวรรณกรรมกับผู้หญิงจากชมรมวรรณศิลป์คนหนึ่ง พอเรย์กะรู้เรื่องอิจฉาตาร้อน ไปกลั่นแกล้งจนอีกฝ่ายมาโรงเรียนไม่ได้ในวันต่อมา นักเรียนในซุยรันบางกลุ่มเริ่มลุกฮือ คิดอยากต่อต้าน แต่เรย์กะก็ใช้อำนาจตระกูลเล่นงานกลับ
นายตัวสำรองมาห้ามเรย์กะเอาไว้ แต่ก็โดนตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ถึงอย่างไรก็ตามนายตัวสำรองยอมก้มหัวให้คนชมรมวรรณศิลป์ หัวหน้าห้องที่อยู่ชมรมนั้นก็ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกคนอย่างสุดความสามารถ แต่งเรื่องให้เรย์กะดูผิดน้อยลง
อิวามุโระคุงเสียสละบอกทุกคนว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนทำร้ายคนคนนั้นเอง แต่เรย์กะต้องการปกป้องเขาเลยทำแบบนั้น
ริรินะเดินไปด่าเรย์กะตรงๆ ถึงจะโดนต่อว่ากลับมา ก็เถียงต่อไปได้ แต่ก็โดนโต้กลับจนริรินะพูดไม่ออกในที่สุด ฉันที่ได้ฟังอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้... ถึงริรินะจะโดนขนาดนั้นก็กระจายกำลังเพื่อนๆในกลุ่มให้เตรียมตัวรับมือในกรณีที่เกิดการปะทะ ช่วยเหลือเรย์กะอีกคน
เอ็นโจวิ่งเต้นช่วยสร้างข่าวลือใหม่ และประนีประนอมเรื่องราวทั้งหมด จนกลุ่มคนที่จะลุกฮือก็เริ่มซาลง
ท่านพี่ไปหาผู้หญิงที่เรย์กะแกล้งด้วยตัวเอง ขอโทษอย่างจริงใจจนอีกฝ่ายใจอ่อนไม่เอาความ
ฉันมองภาพแต่ละคนคอยช่วยเหลือฉันอย่างสุดความสามารถก็น้ำตาไหลออกมา ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะคะ ทำไมเรย์กะถึงต้องทะลุมิติไปโลกเก่าของฉัน แล้วพังทุกอย่างที่ฉันสร้างมา...
เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกก็ร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวสักพัก ถึงแม้อยากลุกไปหาคาบุรากิที่อยู่ห้องข้างๆ แต่ก็อ่อนแรงเกินกว่าจะทำแบบนั้นอีก อาจเพราะช่วงหลังลดอาหารกับออกกำลังกายหนักไปล่ะมั้งคะ... ฝันร้ายที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนค่อยๆกรีดหัวใจฉันทีละนิด ยิ่งฉันผูกพันหรือทำสิ่งดีๆกับพวกเขามากเท่าไหร่ ตอนที่เรย์กะทำร้ายพวกเขา ฉันก็ได้แต่ปวดใจยิ่งกว่าเดิม
ในที่สุดหลังต้องตื่นอย่างทรมานยาวนาน ฉันก็หลับไปอีกครั้ง
โลกทั้งใบว่างเปล่ากลายเป็นสีขาวที่ปราศจากแต่งแต้มใดๆ ฉันมองไปรอบๆก็ชะงักเมื่อเห็นวาคาบะจังยืนยิ้มอยู่
“ไม่ต้องห่วงไปนะคะคุณคิโชวอิน ฉันเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ฉันจะช่วยเองค่ะ!”
“เอ๋?”
“คุณคิโชวอินเองก็สู้ๆนะคะ มาพยายามไปด้วยกันเถอะค่ะ!”
ฉันสะดุ้งตื่นมาอีกครั้ง กะพริบตาปริบๆอย่างงงๆ เมื่อกี้คือภาพหลอน เป็นแค่ความฝัน หรือวาคาบะจังทะลุมิติมาบอกฉันกันแน่น่ะ
แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร ฉันก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
วันต่อมาฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คาบุรากิฟังขณะกินคอนซอมเม่ไปด้วย แม้จะเป็นซุปใสจนเห็นก้นชาม แต่ยังรักษารสชาติเข้มข้นได้อย่างดีเลยนะคะ
คาบุรากิเหมือนพยายามปลอบๆฉันด้วยการตบไหล่ แบบเดียวกับตอนปลอบฉันอกหักไม่มีผิด ฉันเลยบอกความในใจออกมาว่าหัดปลอบวิธีอื่นซะบ้างสิ ทำแบบนี้มันเจ็บนะ หมอนั่นก็นิ่งไป แล้วอยู่ๆก็เข้ามากอดฉัน ทำเอาตั้งตัวไม่ทันสุดๆ แต่ก็ผลักๆเขาออกไป ไม่ต้องมาหน้ามุ่ยเลยนะคะ ไม่มีความละเอียดอ่อนซะเลย
“จะว่าไปไม่เห็นมาหาฉันเลยนะเมื่อวาน เธอเริ่มชินกับมันแล้วหรอ”
นั่นเป็นสิ่งที่นายควรถามหรอ!!!
“พอดีเหนื่อยจากการลดน้ำหนักมั้งคะ...”
“อ้อ” คาบุรากิรับคำ “ให้ฉันไปนอนด้วยไหม จะได้เรียกได้”
“ไม่ค่ะ! จะบ้าหรอคะ!!!”
“ทำไมล่ะ?”
ฉันจนปัญหาจะอธิบายจริงๆค่ะ... ให้ตายเถอะ นายไม่เข้าใจหรือไงว่าผู้หญิงกับผู้ชายนอนด้วยกัน...หมายถึงต่อให้แค่นอนห้องเดียวกัน มันก็ไม่เหมาะสมนะคะ ฉันยังพยายามหลอกตัวเองว่าไม่เคยนอนห้องเดียวกับเขาเมื่อครั้งที่แล้วอยู่เลย...
“ว่าแต่ ท่าทางไม่เดือดร้อนกับฝันครั้งนี้เลยนะคะ” ฉันหน้ามุ่ยบ้างด้วยคน
“มีคนคอยช่วยเธออยู่เยอะแยะไม่ใช่หรอ” คาบุรากิบอก “เท่าที่ฟังมา ทาคามิจิอาจจะรู้สถานการณ์แล้วด้วย อะไรฝั่งนู้นอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้”
“แต่ว่าเรย์กะทำร้ายทุกคนขนาดนั้น...”
“ทุกคนกำลังพยายามเพื่อเธออยู่นะ พยายามช่วยให้เธอมีความสุข อย่ามาเศร้าเองในโลกนี้สิ”
“แต่ว่า...”
“กังวลก็ไม่ได้อะไรใช่ไหมล่ะ เราทำอะไรกับมันไม่ได้อยู่ดี ทุกคนทำขนาดนั้นต้องมีอะไรดีขึ้นแน่ๆ” คาบุรากิบอกด้วยท่าทางมั่นใจคล้ายเวลาเด็กน้อยพูดว่าโตขึ้นผมจะเป็นฮีโร่! “ถ้าไม่อยากให้ความพยายามพวกเขาสูญเปล่า อย่างน้อยก็ต้องมีความสุขในโลกนี้ให้ได้นะ”
ฉันอยากจะค้านยังไงไม่รู้ แต่พอเห็นสีหน้าแววตาใสซื่อของคาบุรากิก็ชะงักใจอ่อนยวบ หมอนั่นทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วยหรอ
คาบุรากิบอกว่าตอนเย็นท่านพี่กับเอ็นโจจะมาที่นี่ ฉันเกือบทำจานซุปแตก แต่ว่าฉันไปบอกสิ่งที่ไม่ควรกับท่านพ่อท่านแม่มาล่ะนะคะ... เอ็นโจเองก็รู้เรื่องฉันหนีออกจากบ้านแล้ว ก็ควรเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้เร็วที่สุด...
ถึงจะบอกแบบนั้น เอ็นโจกลับมาตั้งแต่บ่าย ฉันที่กำลังเล่นเกมทายชื่ออาหารกับคาบุรากิอยู่ก็ชะงักอย่างคาดไม่ถึงสุดๆ แต่ว่าการที่เอ็นโจมาเที่ยวห้องเพื่อนสนิทไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะคะ...
เอ็นโจเลือกที่นั่งใกล้ๆฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งลุกขึ้นหนี และบอกว่าจะไปหาเครื่องดื่มในครัวมาให้เพื่อกลบเกลื่อน
พอวางถ้วยที่ชงเสร็จให้ทั้งคู่ คาบุรากิก็ขมวดคิ้ว “นี่มันอะไรน่ะ”
“ช็อกโกแลตไงคะ”
“ไม่ชงชาหรืออะไรงั้นหรอ...”
อย่าบ่นน่า กินๆไปเถอะ
คาบุรากิจิบอย่างระแวง ก่อนจะทำหน้าตาแข็งค้าง เอ็นโจสำลักน้ำ
“นี่มันอะไรครับ...”
“ก็ช็อกโกแลตไงคะ”
“รสเผ็ดนี่มันอะไรน่ะ” คาบุรากิถาม “แยกพริกกับน้ำตาลไม่ออกเรอะ แล้วซ่าๆนี่คือเธอเผลอทำขวดโซดาตกใส่หรือไง”
หยาบคาย! นี่มันรสชาติแห่งความแตกต่างค่ะ
“ช็อกโกแลตที่เผ็ดๆก็มีนี่คะ อย่างกูแวร์ตูร์งี้ ฉันเลยลองประยุกต์เป็นเครื่องดื่มดู”
ช็อกโกแลตดั้งเดิม บางครั้งก็เติมพริกกับพวกเครื่องเทศลงไปนะคะ รสชาติเผ็ดซ่านิดๆมีเอกลักษณ์จะตายไป! ไม่เข้าใจจิตวิญญาณแห่งโกโก้บ้างหรือไงคะ อย่างซอสโมเล่เองถึงจะทำจากโกโก้แต่ก็มีรสเผ็ดนะคะ ฉันแค่จำลองรสชาติเผ็ดมีเสน่ห์ด้วยการใส่พริกป่นและพริกไทยไปอย่างละนิดเองค่ะ และเติมโซดาเข้าไปด้วย ความซ่าต้องขับรสชาติออกมาได้แตกต่างแน่ๆเลยค่ะ
คาบุรากิทำหน้าเหมือนฉันมันเกินเยียวยาแล้ว และบอกว่าจะไปหาอย่างอื่นมากินล้างท้อง อะไรกันคะ! เว่อร์ไปแล้วค่ะ รสชาติไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นซะหน่อย!!!
พอคาบุรากิเดินเข้าครัวไป ก็เหลือฉันกับเอ็นโจแค่สองคน
รอยยิ้มสุภาพบุรุษกึ่งจอมมารของหมอนั่นดูฝืนหน่อยๆ แต่ก็ยอมจิบต่อไปเรื่อยๆ ดีมาก! นายเข้าใจรสชาติที่ฉันพยายามจะสื่อใช่ไหมคะ
ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสักพัก แต่คาบุรากิก็ไม่มาสักที เขาโอเคใช่ไหม... คงไม่ได้วิ่งเข้าห้องน้ำท้องเสีย หรือช็อกเป็นลมเพราะช็อกโกแลตฉันเมื่อกี้ใช่ไหมคะ... จะว่าไป หมอนั่นดูหวั่นไหวกับอาหารทำมือด้วยแหะ
ขณะที่ฉันช่างใจว่าควรลุกไปตามหาดีไหม ก็นึกอะไรออกขึ้นมา
“ท่านเอ็นโจ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“อะไรหรอครับ”
“ท่านเอ็นโจชอบฉันช่วงก่อนความจำเสื่อมหรอคะ”
เอ็นโจสำลักช็อกโกแลตจนมันหกใส่เสื้อเขา
“นี่ถามจริงๆหรอครับ...” เขาถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ก่อนจะพูดต่อ “คุณกำลังถามว่าผมชอบคุณไหมงั้นหรอครับ”
ฉันชะงัก ลืมไปเลยค่ะว่าต่อให้ฉันเป็นคนละคนกับเรย์กะในโลกนี้ แต่เอ็นโจยังไงก็มองเป็นคนเดียวกันนะคะ อยากรู้มากเกินไปจนเผลอถามไปซะได้... แต่เริ่มมาขนาดนี้แล้วก็เอาให้สุดนะคะ
“ไม่ใช่ฉันตอนนี้สิคะ ฉันตอนก่อนเสียความทรงจำ ตัวฉันก่อนหน้านั้นน่ะค่ะ”
“ยังไงก็หมายถึงคุณอยู่ดีไม่ใช่หรอครับ...”
“ท่านเอ็นโจพูดอยู่เลยนี่คะว่าหากฉันได้ความทรงจำกลับมา คาบุรากิคุงอาจจะไม่ได้ชอบฉันแบบตอนนี้ หมายความว่าท่านเอ็นโจก็แยกแยะตัวฉันแบบนั้นเหมือนกันนะคะ”
“...หมายถึงนิสัยล่ะนะครับ”
“แล้วสรุปว่าชอบไหมคะ”
เอ็นโจมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าเช็ดคราบช็อกโกแลตที่เปื้อนและพูด “ไม่มีใครชอบคนแบบนั้นหรอกครับ”
“งั้นหรอคะ” ฉันตอบรับยิ้มๆ หน้าแดงไม่กล้าสบตาขนาดนั้น เอ็นโจชอบเรย์กะในโลกKimiDolce จริงๆด้วยสินะคะ มิน่าล่ะในงานสัมภาษณ์คนเขียนเรื่อง KimiDolce พอคนถามว่าเอ็นโจจริงๆชอบวาคาบะจังไหม ก็ตอบยืนยันว่าไม่ใช่ แต่พอถามว่าแล้วเอ็นโจชอบใครในเรื่องไหม คนเขียนก็ยิ้มๆมีเล่ห์นัย และบอกว่า “จริงๆก็แอบใบ้ในเรื่องชัดเจนแล้วน้า~”
เรานักอ่านดูในเรื่องแล้วเอ็นโจแทบไม่มีเสี้ยวแห่งความโรแมนติคกับผู้หญิงคนไหนในเรื่องเลย เลยคาดว่าเอ็นโจคงไม่สนใจใคร บางคนก็วิเคราะห์ว่าเอ็นโจแอบชอบคาบุรากิ...
เมื่อคิดดูดีๆแล้ว ทุกครั้งที่เรย์กะทำตัวไม่ดี หรือเสียใจจากคาบุรากิ เขาก็ชอบปรากฏตัวมาต่อว่าเสมอ แต่ละคำพูดมีแต่เรื่องเตือนสติทั้งนั้น มีฉากหนึ่งตอนที่เรย์กะหนีมาร้องไห้คนเดียวหลังถูกคาบุรากิโมโหใส่ เอ็นโจก็โผล่มาบอกว่า “พอซะทีเถอะ เลิกรักคนที่เขาไม่มีวันรักเราได้แล้ว” ตอนนั้นคนเขียนไม่วาดสีหน้าเอ็นโจให้ดูด้วยค่ะ เราก็คิดกันว่าคงเย็นชาเหมือนทุกครั้ง เป็นไปได้หรือเปล่านะคะว่าจริงๆเอ็นโจตอนนั้นก็มองเรย์กะเศร้าๆอยู่เหมือนกัน สิ่งที่พูด อาจจะไม่ได้พูดกับเรย์กะ แต่พูดอยู่กับตัวเองก็ได้นะคะ...
ฉันตื่นเต้นมากเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องใหม่สุดๆเลยนะคะ นอกจากคู่พระนางอันหวานแหววแล้ว ยังแทรกความรักหลายแบบเลยนะคะ นายตัวสำรองที่รักแค่ไหนก็ได้แต่พ่ายแพ้ไปอย่างหวุดหวิด แต่ความรักของเอ็นโจยากที่จะเป็นจริงเอามากๆเลยค่ะ เรย์กะไม่เคยสนใจใครนอกจากคาบุรากิล่ะนะคะ คงเจ็บปวดกันน่าดูทีเดียว
แล้วฉันทะลุมิติมาแบบนี้ คงทำให้เนื้อเรื่องผิดเพี้ยนไป ไม่มีทางรู้เลยว่าฉันกับคาบุรากิจะกลับไปโลกเดิมยังไง เรย์กะคนที่เอ็นโจชอบอาจจะไม่มีวันกลับมาที่โลกนี้อีกแล้ว...
แต่ว่าขนาดเรย์กะโลกKimiDolce ยังมีคนชอบเลย ทั้งเอ็นโจทั้งประธานชมรมฟุตบอล ทำไมฉันถึงยังห่อเหี่ยวนั่งเศร้าอยู่บนคานอันสูงส่งคะ... น่าเศร้าเกินไปแล้ว ฉันเป็นมิตรกว่าเรย์กะKimiDolce อีกนะ ไม่เกี่ยงหรอกค่ะว่าจะชนชั้นเดียวกันหรือสามัญชน ฮืออออ ฤดูใบไม้ผลิของฉันช่างน่าเศร้า
หนุ่มๆจีบฉันได้นะ ฉันไม่น่ากลัวหรอกนะคะ…
คาบุรากิกลับมาพร้อมยาแก้ท้องเสียเผื่อเอ็นโจ
บางทีฉันอาจจะเริ่มจากการฝึกทำอาหารก่อนดีกว่านะคะ...
-------------- (จบตอน 35) --------------
ป.ล. คอนซอมเม่ (Consomme) เป็นซุปใสของฝรั่งเศส ต้องใช้เวลาเคี่ยวน้ำซุปอย่างพิถีพิถัน และหมั่นตักไขมันออก (หรืออาจกรองด้วยผ้าขาว) เพื่อให้ได้ซุปใสจริงๆ และขณะเดียวกันก็คงรสชาติเข้มข้นไว้ด้วย ใช้เนื้อหรือไก่หรือปลากับผักต่างๆ เครึ่องปรุงแต่ละอย่างจะต้องสอดคล้องกัน ถึงมองจะดูง่าย แต่ทำยากมากๆๆๆๆๆที่จะดึงรสชาติออกมาให้ถึงที่สุด (เรย์กะไม่ควรทำอย่างยิ่ง)
ป.ล.2 กูแวร์ตูร์ (Couverture) เป็นชนิดที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวคือจะเป็นมัน ปกติแล้วจะใช้เฉพาะในร้านที่ทำขนมหวานเท่านั้น ส่วนใหญ่จะพบอยู่ในรูปของส่วนที่เคลือบอยู่ภายนอกผลไม้หรือหุ้มไส้ช็อกโกแลตอยู่ มีรสเผ็ด
ป.ล.3 ซอสโมเล่ (Mole Sauce) ซอสแบบแม็กซิกัน มีวัตถุดิบหลักในการทำซอส คือ ผงโกโก้และพริก รวมถึงเครื่องเทศอื่นๆ (อาจมีเติมวัตถุดิบอื่น เช่น งา ถั่ว เมล็ดสน แล้วแต่สูตร)
ป.ล.4 จริงๆตอนเขียนเรื่องนี้แรกๆ เริ่มคิดว่าอยากลองเขียนให้ตัวละครทุกคนทยอยทะลุมิติกันมาให้ครบทั้งเซ็ต ฉากที่คาบุรากิกับเรย์กะช่วยกันรวบรวมคนทะลุมิติน่าจะสนุกดี แต่ชื่อเรื่องมันคู่หูทะลุมิติ ไม่ใช่แบบยกแก๊งค์ทะลุมิติ กลัวผิดคอนเซ็ป เลยตัดใจให้มีคนทะลุมิติแค่เรย์กะกับมาซายะในฟิคนี้... ส่วนวาคาบะจังอยู่ในภาวะอยู่ระหว่างมิติ แล้วก็กลับไปโลกเดิมอีกครั้ง หัวกระแทกไม่แรงพอจะข้ามมิติค่ะ 5555
>>641 ภาวะระหว่างมิติ...ลึกซึ้งเว่อออ555555555555
วาคาบะจังสั่งสอนเรย์กะkimidolceเลยยยย ว่าแต่กูก็สงสัยนะ ทำไมเรย์กะที่เป็นมิตรขนาดนี้ถึงไม่มีคนแอบชอบเลย ขนาดยูริเอะที่ดูเป็นเจ้าหญิงอ่อนโยน ใจดีกับทุกคนยังมีคนมาชอบเยอะ ริรินะที่ปากร้าย เอาแต่ใจก็ยังมีคนมาชอบ เรย์กะนี่น่าสงสารไปนะ55555554
>>637 อาาาาา กูฟิน ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ
อยากให้ออฟฟิศเชียลทำแบบนี้บ้าง รุกให้เต็มตัวหน่อยสิเฟ้ย อีตาคนนี้ชอบรุกไปครึ่งนึงแล้วถอยตลอด ฮรึ่ย แอบขัดใจเบาๆ //ดึงเหนียงชูสุมอย
>>640 กูสงสารเอ็นโจชิบเป๋ง ทั้งเรื่องรักคนที่เขาไม่รัก และเรื่องแดกอาหารฝีมือที่แท้จริงของเรย์กะ ไอ้เรื่องแรกตัดใจให้เวลาเยียวยาได้ แต่เรื่องที่สองน่าจะถึงแก่ชีวิต นายไม่รักชีวิตตัวเองแล้วเหรอ เอ็นโจ ทำไมต้องฆ่าตัวตายด้วยวิธีนั้นด้วย //โดนบังคับให้กินแกงกะหรี่ที่มีส่วนผสมเป็นปริศนา
อยากจะบอกว่ากูก็อ่านฟิคทะลุมิตินะ อาจจะไม่ค่อยเมนท์ (เมนท์ตอนที่เอ็นโจออก เห็นความลำเอียงนี้มั้ย 55555555) แต่ก็อ่านทุกตอนนะจ๊ะ มึงขยันมากที่ลงทุกวัน นับถือความขยันสุดๆ คาบุในมุมมองมึงก็น่ารักดี ซึ่งกูเขียนคาบุรากิไม่ได้ว่ะ เขียนได้แค่ผิวๆไม่ลงลึก มันเป็นความรู้สึกที่แบบ...ไม่เข้าใจจริงๆว่าคิดอะไรของมันอยู่กันแน่ แต่มึงเข้าใจคาบุรากิได้ดีมาก กูชอบ 55555555555555
>>639-641 ทุกคนโลกนู้นดูช่วยเหลืออบอุ่นมากเลยอ่ะ วาคาบะก็รู้เรื่องแล้ว เรย์กะฝั่งนู้นจะกลับใจใช่ไหมๆๆๆๆ
คาบุเนียนทั้งขอมานอนห้องเดียวกันทั้งกอด ไม่รู้ว่าซื่อจริงๆหรือเปล่า5555 แต่สองคนนี้ทำอะไรด้วยกันเป็นเรื่องปกติแล้วใช่ไหม ทั้งกินข้าวด้วยกันทั้งเล่นเกมด้วยกัน พูดคุยกัน
เรย์กะถามได้อินดี้มาก แทบจะสำลักน้ำตามเอ็นโจ ทำไมไม่ใช้ความกล้านี้ไปถามคาบุบ้างนะ ถ้าถามหมอนั่นตรงๆคาบุต้องยอมรับเลยแน่นอนไม่อ้อมค้อม อ่านแล้วรู้สึกต้องไว้อาลัยต่อกระเพาะเอ็นโจเล็กน้อย คาบุถึงกลับต้องเอายามาเผื่อ เรย์กะคิดอะไรรรรร แค่เครื่องดื่มก็ทำได้หรอ ถถถถ
เอ็นโจ : อ่านใจสาวได้แต่มัวรีรอ
คาราบุกิ : ไม่เคยเข้าใจจิตใจสาวแต่รุกหนัก
อิสองคนนี้ มาหารกันคงจะพอดีสินะ ปาดเหงื่อ
โอ้ยยยย ฟิคทะลุมิติสนุกขึ้นทุกวัน วาคาบะจังเชื่อมต่อโลกแล้วใช่ไห จะเริ่มเปิดคอสทุ่งลิลลี่ที่แท้จริงในโลกฝั่งน้นใช่ไหม ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
เอ็นโจววิ่งเต้นช่วยลดข่าวเสียหายด้วยอ่ะ น่าสงสารมาก คงเจ็บน่าดูวันนึงเรย์กะเปลี่ยนไป ส่วนคาบุในการ์ตูนไม่บ้าบอมเหมือนคาบุที่พวกเราตามกัน กูไม่เชียร์นะ นอกนั้นกูเชียร์หมด เอ็นโจวทุกมิติ วาคาบะทุกมิติ นายตัวสำรองทุกมิติ 555
189 คาบุรากิแม่ง 55555555
พี่น้องเอ็นโจก็รังแกกันใหญ่อาดูรรร
ตอนที่ดูหนังสือด้วยกันนั่นน่าจะเป็นมาดามเอ็นโจรึเปล่าน่ะ??
ขอบคุณสำหรับโปรโมชั่นสงกรานต์ค่ะโม่งแปล จะกลับมาเมื่อไหร่อะ แงงงง
ตอนใหม่มาแล้ว! โม่งแปล ขอบคุณมากเลยย!!
แต่ทำไมอ่านแล้วหดหู่ชอบกล. คาราบุกิชอบวาคาบะจังมากๆเอาซะเลย. หมดอารมณมาจิ้นกับเรยกะ ส่วนเอ็นโจก็มียุยโกะมาคอยแสดงความเป็นเจ้าของ.. อ่านแล้วเห็นคานมารำไร
สปอยดดิบ
มิน่าดิบ 280 กว่าตอนยังคานอยู่
โม่งแปล ตอนล่าสุด
บรรทัดที่ยูกิโนะชวนเรย์กะดูหนังสือ แล้วมาดามขอตัวนี่ น่าจะมาดามเอ็นโจรึเปล่า ไม่ใช่มาดามคาบุรากิ
อ่าส์ เรือแล่นได้ตอนนึง...แต่พออ่านตอนนี้แล้ว อืมมมมม
กูตกใจมากตอนเห็นประโยค "คาบุรากิได้ลูกแฝดอีกแล้ว" เฮ้ย!! อ้อ เกมนี่เอง 555555555
คาบุรากิพออยู่กับเอ็นโจกับท่านเรย์กะนี่ปล่อยตัวมาก มาดจักรพรรดิหลุด 555555 แถมเล่นกากอีก นายนี่มันเด็กน้อยชะมัดยาดเลยยคาบุรากิคุง! แต่พอห่างจากพี่น้องเอ็นโจกับท่านเรย์กะก็เก๊กเท่เลยนะยะ
ชอบการที่พี่น้องเอ็นโจรวมหัวกันแกล้งคาบุรากิ ฮ่าๆๆๆ คาบุรากิดูน่าเอ็นดู บางทีนางก็ดูเด็กน้อยในหลายๆความหมายนะ เอาเป็นว่าแก้ห่วงปริศนาให้เสร็จละกันนะ
ดูพวกเด็กๆ คาบุ เอ็นโจจะชอบของเล่นที่เรย์กะเอามา สำหรับพวกคุณหนูมันดูแปลกใหม่ป่ะวะจากที่ดูรีแอ็คชั่นตอนเห็นห่วงปริศนาครั้งแรก สนุกไปอี๊กกกก
รู้สึกหม่นๆตอนท้ายตรงยุยโกะ อะไรยะ ยิ้มบางๆแล้วแจ้นไปหาผู้ชายเนี่ยนะ มารยาทน่ะมารยาท ปกติอย่างน้อยเขาต้องทักทายกันบ้างไม่ใช่หรอเพราะยังไงก็ไม่ใช่คนที่พึ่งเคยเจอครั้งแรกนี่ แถมปกติลูกคุณหนูผู้ดีพอเห็นคนที่มีฐานะสูงๆยังไงก็ต้องทักทายเป็นมารยาทหน่อยไปใช่หรอวะ ไม่ใช่ "ฉันไม่อยากจะมาเสวนากับหล่อนหรอกนะยะ" //ยิ้มอ่อน ขอโทษ กูอินนนน กูเรือเอ็นโจ ฮือออออออ
>>651 เรือฮาเร็มขอมาแก้ต่างงงง คาบุรากิกับวาคาบะที่จริงเราว่าสาเหตุที่ชอบหรือการมีโมเม้นร่วมกันยังไม่มีอะไรดูแน่นหนาเลยนะ ถ้าชอบเพราะจักรยานมีสติ๊กเกอร์แปลกๆดูตลกดีล่ะก็... ท่านเรย์กะนี่ยังกะคาเฟ่มาเอง 55 ยกกำลัง 4 เลยด้วยแบบรั่วทั้งครอบครัว อย่างตอนยูริเอะยังดูเป็นรักซึมลึกเลย วาคาบะจังนี่ค่อนข้างเร็วเกินไป คนเราคงไม่เปลี่ยนสไตล์ความรู้สึกที่ชอบหรือผูกพันธ์ได้ง่ายๆป่าว เอ็นโจถึงจะมียุยโกะเกาะติดหนึบแต่ก็ยังไม่เคยมีบอกซะหน่อยนะว่าชอบยุยโกะ ไม่งั้นจากว่าที่คงกลายเป็นตัวจริงไปลั้นนน ที่บ้านก็ชงอยู่ด้วยนี่นา เจ้าตัวเค้าไม่สนน่ะ ปกติที่คอยคาบข่าวมาบอกก็มีแต่ไอไก่โง่งี่เง่าด้วย เล่นใหญ่ประหนึ่งโดนขอมา อาจจาแอบมียุยโกะชักใยตามแบบซากุระจังสไตล์ก็ได้นะ มโนเต็มที่ 555
.
.
.
.
.
.
.
.
ในดิบหลังๆเรย์กะก็สนิทกับคาบุรากิมากด้วย กับพอมีคนมาตั้งข้อสังเกตว่าคาบุรากิดูไม่ได้เปิดรับความเห็นวาคาบะเท่าไหร่ในบางครั้ง กูไปอ่านใหม่เริ่มรู้สึกเอ๊ะตาม คือถ้าชอบมากๆปกติก็คงเห็นดีเห็นงามกันไปหมดมั้ยนะ เอ็นโจหลังๆก็มีโมเม้นกับเรย์กะเยอะออกนะ มีเปิดใจพูดถึงปมปัญหาทางบ้านด้วยนะะะ ซึ่งกับยุยโกะก็คงไม่มั้ง ไม่งั้นไม่เห็นต้องหนีมาอยุ่ที่รร. ถ้าเห็นยุยโกะเป็นโอเอซิสล่ะก็คงไปคุยไปหาแทนแล้วล่ะพอเครียดๆ แถมหลายทีเวลาจะต้องไปหายุยโกะหรือมีประเด็นอะไรเกี่ยวกับที่บ้านตามตัว ก็ดูฝืนใจอีกตะหาก ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะเฮ้ยยยยย ยังไงเราก็ยังมีความหวัง!!! เอ้าฮึบบบบบ จ้วงพายอย่างหนักแน่นจนกล้ามขึ้น เรือแต่ละลำนี่พายไปค่อยไปเลยจริงๆ ถถถ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าต้องจมนะ!!!!
เอ๊ะแต่คิดๆไป ไม่ใช่ว่าฮิโยโกะซังจะเล่นมุกเดียวกับเมะบางเรื่องที่ชอบทำนะ ประมาณว่ามีคู่มาให้จิ้นกันมากมายตั้งแต่เปิดเรื่อง ไปๆมาๆสุดท้ายพระเอก/นางเอกที่คู่กับตัวละครหลักคือม้ามืดโผล่มาจากไหนไม่รู้ อารมณ์แบบตัวประกอบแวบๆที่นึกว่าเป็นแค่เอ็กซตร้าเดินผ่านฉาก ปรากฎได้ลงเอยด้วยกันจ้าาาา กูจะเงิบแด๊กมากอะ ถถถถถถถถ ดิบใกล้ 300 ตอนแต่พระเอกจะเปิดตัวทางการตอนที่ 400 อะไรงี้ 5555
อ่านตอนใหม่เรย์กะอย่างห้าว มีการบอกคาบุ (ในใจ) ให้ร้องเพลงด้วยสิเฮ้ยย!!
คือแบบขำอ่ะ แล้วอุดมการณ์ความนอบน้อมของนางไปไหน เสียงหัวเราะโฮะๆนั่นก็ด้วย
>>655 สปอยเกี่ยวกับยุยโกะนิดหน่อย
.
.
.
.
.
.
เดี๋ยวต่อไปนางยุยโกะเนี่ยจะมารยาททรามกับเรย์กะได้หนักข้อกว่านี้อีกมึง ที่จริงบทนางก็ไม่ได้เยอะอะไรนักหรอก โผล่มาแต่ละทีคือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชู ส่งสายตาทิ่มแทงจิกกัดเรย์กะตลอด แต่ทำตัวหวานๆใส่ผู้ชาย อย่างไมฮามะหรือซากุระที่เคยเห็นเรย์กะเป็นศัตรูคู่แข่งความรักในตอนแรกๆ ก็ยังดูเปิดเผยจริงใจกว่านางอีก
ไม่มีใครจะสครีมประโยคตัดคนที่ปวดใจน้อยสุดเป็นเพื่อนกุหน่อยหรา กุกรี๊ดมากเลยนะฟฟฟฟฟฟฟฟ//ฟินสัสๆ
>>665 กูก็กรี๊ดประโยคนั้น เอ็นโจจจจจ เพื่อเรย์กะแล้วถึงกับยอมทำร้ายเพื่อนได้หน้าตาเฉยเลยเหรออออ ถ้าทำเรย์กะต้องปวดใจมากแน่ๆเลยหันไปรังแกมาซายะแทน โครตลำเอียง ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ตอนเล่นเกมกันสี่คนโครตน่ารัก สามคนนั้นรวมหัวกันโกงคาบุรากิแบบไม่ได้นัดหมายป่ะวะ มาซายะซวยตลอดเลย
แปะภาพบอร์ดเกมที่เล่นกัน The Game of Life https://imgur.com/a/ctzYn
แทนที่จะทอยเต๋าแบบ Monopoly เป็นหมุนสล็อตแทนซินะ น่าเล่นจัง ถถถถ
กูเพิ่งอ่านดิบล่าสุด
.
.
.
.
.
.
คือกูก็ชอบนะที่เรย์กะเป็นแบบนี้ ดูสโลไลฟ์สไตล์ของนางดี แต่กูสงสารนางจริงๆ
ทำไมถึงได้โดดเดี่ยวขนาดนั้น ต้องทำอะไรคนเดียวตลอดทั้งๆที่เป็นที่ปรึกษาความรักให้คนอื่นมากมาย
กูสะเทือนไตตรงที่นางถึงขั้นนั่งรถไฟข้ามเมืองไปเที่ยวคนเดียว ไปซื้อขนมคนเดียว
ถ้ากับผช ไม่ได้ก็เปิดรูทยูริเลยสิเรย์กะเอ้ย ชวนเพื่อนผู้หญิงของหล่อนไปเลยสิ กูว่าอย่างวาคาบะ อาคิมิ
หรือเพื่อนมันเผาคงไม่รังเกียจหรอกมั้ย ถ้าจะไปเที่ยวแบบสามัญชนอ่ะ
คู่อื่นเขาก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว ขนาดท่านพี่เองก็ยังมีอิมาริ// แค่ก ๆ
กูคงต้องรอถึงตอนที่ 400 ใช่ป่ะวะ ที่น้องชายอิมาริจะกลับมาสอยนางลงจากคานสักที//เจ็บปวด
>>667 ใจมากว่ะ เกมส์นี้เปรียบเสมือนเปิดโลกใบใหม่ของเด็กชายคาบุรากิ
>>668 กูปวดใจกับดิบมากอะ
.
.
.
.
ยิ่งก่อนหน้านั้นมีอีไก่โง่คาบข่าวมาบอกว่าเอ็นโจพายุยโกะไปเดทอีก หรือว่าไปกะยุยโกะวะะะะะ อุตส่าห์หาข้อมูลมาแต่ดันทิ้งให้เขาไปคนเดียว แม่งงงงงง มันน่านัก
หรือว่าๆ ถ้าไปกับยุยโกะจริง ที่ไปกะยุยโกะอาจจะเพราะแบบ "ชู ช่วงนี้ดูวุ่นๆกะเมืองดอกผักบุ้งนี่จังนะ พาไปหน่อยสิ" แล้วก็เลยต้องพาไปตามระเบียบ เฮ้อออออ
>>668 เออกูลืม จะว่าไป
.
.
.
.
.
.
นอกจากน้องชายท่านอิมาริแล้ว ยังมีม้ามืดอีกคนนึง ซึ่งไม่ควรมองข้าม
นั่นก็คือซาโตมิคุง หลายคนอาจลืมไปแล้วว่านางเป็นใคร นางคือเพื่อนของอาคิซาวะคุง
ที่เคยอยู่ห้องเดียวกับเรย์กะ จับเรย์กะแต่งตัวเป็นพ่อบ้านแกะอ่ะ ติดหูให้ด้วย กรี้ดดด
ว่าถึงเรื่องนิสัย กูว่าเป็นเอ็นโจฉบับสามัญชนเลย นางเองก็คอยจับตาดูเรย์กะซามะอยู่เหมือนกัน
ถึงตอนนี้จะยังไม่มีบทบาท แต่ตอนต่อๆไปมีแน่ จำชื่อคนๆนี้ไว้เลย
ถ้าไม่ได้พวกตัวหลัก หรือน้องชายอิมาริ กูก้อเชียร์คนนี้แหละ มาสอยเรย์กะทีเถอะ สาธุ
อะต่อ ภาคหลังเรียนจบ ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3689/477-478/
------------
ภายในห้องโดยสารนั้นเงียบสนิท
นั่งข้างหน้าแบบนี้รู้สึกไม่เคยชินเอาซะเลย ปกติมีคุณซากามิ คนขับรถของที่บ้านคอยขับรับส่ง ฉันเลยนั่งเบาะหลังตลอด นานๆทีถึงจะได้นั่งคู่กับท่านพี่ตอนไปเที่ยวด้วยกันบ้าง แต่นั่นมันก็นานมาแล้วอะนะ
ครั้งก่อนที่เอ็นโจเคยติดรถกลับบ้าน ก็นั่งเบาะหลังกันและยังมีคุณซากามิอยู่ด้วย แต่คราวนี้ต้องมานั่งคู่กันแค่สองต่อสองแบบนี้ ทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ...
ความรู้สึกแปลกๆนี้ต้องเป็นเพราะเมื่อกี้ดื่มไวน์มากไปหน่อยแน่ๆ
แต่ว่าขับไปอีกไม่ไกลนักก็จะถึงสถานีรถไฟแล้ว เดี๋ยวก็ได้ลงแล้วล่ะนะ อดทนไว้ๆ
เพราะมืดแล้ว การจราจรเลยไม่ได้หนาแน่น รถยนต์ขับแล่นผ่านไปตามเส้นทางเรื่อยๆ ตรงแยกข้างหน้าขับตรงไปหน่อยก็ถึงสถานีแล้ว~
แต่รถกลับขับเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง
"เอ๋ นี่จะขับไปไหนน่ะคะ?"
"หือ? แล้วคุณคิโชวอินจะไปที่ไหนล่ะ?"
"สถานีรถไฟค่ะ!"
"สถานีรถไฟ? ไปทำไมน่ะครับ?"
เอ็นโจเลิกคิ้วขึ้นท่าทางงงๆ ที่งงน่ะทางนี้ต่างหากล่ะ!
"ก็กลับบ้านน่ะซิคะ ก่อนหน้านี้ก็ตกลงกับท่านไอระว่าขากลับจะพาฉันไปส่งที่สถานีรถไฟเพื่อนั่งรถไฟกลับน่ะค่ะ"
"เห ไอระไม่ได้บอกกับผมแบบนั้นนี่นา ... คุณคิโชวอินนั่งรถไฟด้วยเหรอเนี่ย ปกติพวกศิษย์ซุยรันไม่ขึ้นรถสาธารณะกันนี่นะ นั่งบ่อยเหรอครับ?"
"อ่า ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ... ไม่ซิ! อย่าเปลี่ยนเรื่องซิคะ ยูเทิร์นก่อนเถอะค่ะ"
เกือบเผลอเออออตามด้วยแล้ว เอ็นโจหัวเราะเล็กน้อย แต่ก็ยังคงขับตรงไปข้างหน้าไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนเส้นทาง
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมขับไปส่งที่บ้านเอง ยังไงก็รับปากไอระมาแล้วว่าจะส่งถึงที่... ก็หมายถึงที่บ้านนั่นล่ะนะ"
"แต่ว่า..."
"ให้ผมไปส่งเถอะครับ ดึกแล้วกลับคนเดียวมันอันตรายนะ"
นั่งอยู่ในนี้มันก็อันตรายในหลายๆความหมายเหมือนกันนะ... หวังว่าจะไม่โดนตาปิศาจนี่ทวงหนี้ก้อนโตอีกครั้งนะ....
คิดว่าเว้าวอนต่อไปก็คงโดนปฏิเสธอีกแหงๆ เลยต้องจำใจนั่งต่อไป ภายในรถก็กลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง
วันนี้มันอะไรกันนักหนานะ รู้สึกปฏิเสธอะไรใครไม่ได้สักอย่างเลย เฮ้อ~
เอ็นโจก็คงจะรู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน เลยเอื้อมมือเปิดเพลงในรถเบาๆ เสียงเปียโนบรรเลงเพลงคลาสสิค เพลง Je te Veux ของ Satie ทำนองนุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้ม ช่วยปัดเป่าบรรยากาศเงียบสนิทในรถออกไป
ฉันนั่งมองทางไปเรื่อยเปื่อย พอเบื่อก็เลยแอบสังเกตภายในรถสักหน่อย ก็เป็นรถหรูหลังคาเปิดประทุนได้จากเยอรมันนี ภายในกว้างขวางตกแต่งในโทนสีขาวสลับกับดำ ดีไซน์สวยไม่ได้ต่างกับรถของท่านพี่นักล่ะนะ ยกเว้นก็แต่คอนโซลข้างหน้ารถที่มีพวกตุ๊กตาน่ารักดูขัดกับเจ้าของรถวางประดับอยู่
"อ้อ นั่น...เรียกว่าอะไรนะ นีดเดิลเฟลท์รึเปล่า? ยูกิโนะทำน่ะครับ"
"เอ๋!? ฝีมือยูกิโนะคุงเหรอคะ?"
ตุ๊กตาพวกนั้นขนาดพอดีมือ หน้าตาน่ารักและดูมืออาชีพสุดๆ!
นี่มันดูดีกว่าที่ฉันเคยทำซะด้วยซ้ำ
อุ แพ้ยูกิโนะคุงซะแล้ว...
"เห็นว่าเวลาเบื่อๆจากเล่นเกมหรืออ่านหนังสือ บางทีก็มานั่งทำเล่นบ้าง ตัวไหนทำพลาดก็โยนมาให้ผมน่ะ"
"ดูยังไงก็ไม่ใช่ทำพลาดเลยนะคะ น่ารักขนาดนี้ ...แหม ทำให้พี่ชายซินะ ยูกิโนะคุงเนี่ยน่ารักแล้วก็อ่อนโยนไม่เปลี่ยนเลยน้า~"
"...นั่นซินะ"
เอ็นโจหัวเราะน้ำเสียงแปลกๆ บนใบหน้าที่จ้องไปที่ถนนก็มีรอยยิ้มปริศนา
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกบรรยากาศมันชักจะกลับมาทะแม่งๆชอบกลอีกครั้งแล้วแฮะ
แอร์ก็เบอร์เดิมนี่นา ทำไมหนาวจัง....
"ถ้าคุณคิโชวอินชอบ จะเอาไปก็ได้นะครับ ยูกิโนะก็คงจะยินดีมากแน่ๆ"
"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะครับ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ นี่น่ะต้องเป็นของที่ยูกิโนะคุงใส่ความรักและความตั้งใจลงไปเพื่อมอบให้ท่านเอ็นโจเชียวนะคะ!"
"ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ... แต่กับน้องชายด้วยกันเนี่ยมันก็น่าขนลุกแปลกๆนะ..."
เอ็นโจหัวเราะ
ชิ เป็นคนที่ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย
ไม่เหมือนกับท่านพี่ที่พอได้รับของแฮนด์เมดจากฉันก็จะยิ้มพร้อมบอกว่าจะทะนุถนอมเป็นอย่างดีเชียวนะ
"อันที่จริงเอาไปก็ไม่รู้ว่าจะตั้งที่ไหนดีน่ะค่ะ ตอนนี้ที่ห้องฉันก็มีตุ๊กตาเต็มไปหมดแล้ว ล่าสุดก็ที่ไปได้มาจากงานโรงเรียนซุยรั-- อ๊ะ..."
ฉันรีบเอามือทั้งสองข้างตะครุบปิดปากตัวเองไว้ในทันที
พอพูดถึงงานโรงเรียนแล้ว ภาพเหตุการณ์ในช่วงท้ายของวันนั้นที่ลานจอดรถก็ปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
ความรู้สึกของสัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากในวันนั้นก็เริ่มย้อนกลับมา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!
อย่านึกถึงมันน้าาาาาาาา!
รู้สึกเลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนร้อนผ่าว ใจเต้นแรงจนคิดว่าอาจจะหลุดระเบิดออกมาได้แล้ว
อ๊าๆๆ บ้าเอ้ย อยากจะเปิดประตูรถแล้วกระโจนออกไปแล้ว ทั้งที่ทำลืมๆไปได้แล้วแท้ๆ ทำไมต้องมานึกถึงตอนนี้ด้วยล่ะ!?
จะไปพูดถึงงานโรงเรียนนั้นทำไมกันเล่าตัวฉัน ต่อนี้ไปนี่มันคำต้องห้ามเลยนะ!
ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ!
รถยนต์ติดที่แยกไฟแดงเข้าพอดี
คิดว่าการที่อยู่ๆก็เงียบไปของฉันคงจะต้องทำให้เอ็นโจสงสัยแหงๆ ทำไงดีเนี่ย เข้าหน้าไม่ติดเลยแฮะ แต่ต้องทำปกติเข้าไว้นะ
เอ้า สูดหายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ สงบสติเข้าไว้
ฉันหันไปทางเอ็นโจเพื่อจะพูดคุยต่อให้เป็นปกติ ก็เห็นเอ็นโจเอาแขนทั้งสองวางเท้าไว้แล้วฝุบหน้ากับพวงมาลัยจนมองไม่เห็นสีหน้า
เอ๋? เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายรึเปล่า?
"ท่านเอ็นโจ...?"
เอ็นโจสะดุ้งเล็กน้อย สักพักหนึ่งก็ค่อยๆหันหน้ามาทางฉัน ทั้งๆที่หัวยังพิงกับพวงมาลัยอยู่นั่นล่ะ และส่งยิ้มให้
"ครับ? คุณ...เรย์กะ"
"อุเฮะ!!?"
คงจะเป็นเพราะไฟท้ายจากรถคันข้างหน้า หรือไม่ก็ไฟจากสัญญาณไฟแดงที่สาดเข้ามาแน่ๆ ใบหน้าของเอ็นโจจึงแดงแจ๋ขนาดนั้นน่ะ
Je te Veux ไม่รู้ว่าจบไปตั้งแต่ตอนไหน เสียงไวโอลินดูโอกับเปียโน ท่วงทำนองหวานจับใจอย่าง Salut d'Amour ของ Elgar ก็เริ่มต้นบรรเลงขึ้นมา
___________
* Je te Veux ของ Eric Satie
https://youtu.be/edn8OS0Aymg (ชอบเวอร์ชั่นฮารุฮิมูฟวี่นี้มาก โฮว)
** Salut d'Amour ของ Edward Elgar
https://youtu.be/4kZT9ZsCO7Y
อุฮิ ♡ヾ( 〃ω〃)ｯ
มาสั้นๆ ร้อนชะมัดแต่งไม่ค่อยออกเลย... ไม่ถนัดบทสนทนาเยอะๆด้วย ถถถ
พาร์ทหน้าน่าจะจบส่วนที่คิดไว้จริงๆละ
>>639-641 ตอนนี้น้ำตาแทบไหลมีความอินกับทุกคนในโลกเก่า ทำไมน่ารักกันทุกเลยคะะะ
วาคาบะจังกับภาวะระหว่างมิติ ตอนหน้าท่านเรย์กะฝันล่ะวาคาบะจังมานั่งปรับทุกข์ ปลูกลินลี่กันในฝันทุกวันๆ
เอาล่ะ ใครก็ได้ ส่งเอ็นโจไปโลกนู้นที เราต้องการคนตบสติเรย์กะโลกนู้นนน
ม้ามืดในเรื่องก็ s ชมรมฟุตบอ---//โดนดอกโบตั๋นปักคอ
โอ่ยยย กูเขินมากก กูเขินตอนที่เอ็นโจฝุบหน้าไปกับพวงมาลัยมากว้อยย /////////
เดี๋ยวๆ ทำไมว่ายุยโกะมารยาทไม่ดีล่ะเฮ้ย คือเรย์กะจะขึ้นรถ ยุยโกะลง ยิ้มให้ก็ถือเป็นการทักทายละนะ และถ้าว่ายุยโกะว่าหยิ่งไม่ยอมพูดทัก แล้วทำไมเรย์กะไม่พูดทักก่อนละ ของแบบนี้มันก็ผิดกันทั้งฝ่ายน้า ไม่มีอะไรกำหนดว่าใครจำเป็นต้องทักก่อนซักหน่อย(จริงๆคนอายุน้อยกว่าควรทักก่อน แต่ไม่รู้อายุไง) ใจเย็นๆนะมึง กูไม่เคยอ่านดิบ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งด่ายุยโกะ นางยังไม่ทำอะไรเลย
ได้ข่าวว่าในมู้ก่อนๆมีคนสปอยความทรามของนางมาแล้วนะ แรกๆมาเหมือนจะดีแต่สุดท้ายก็เป็นแค่เปลือกไว้หลอกตาชาวบ้านนั่นแหละ
>>686 คือแบบบ เจอหน้านี่ยิ้มบางๆไม่ทัก แถมเหล่มองมา ยังไงก็ไม่สุภาพนะ นี่ครั้งที่ 2 แล้วด้วยอะสำหรับแปลไทย นอกจากนั้นนนนน ญาติกันป่ะ มางานวันเกิดยูคิโนะคุงป่ะ มาทีคือดึกแบบงานเลิก เด็กๆต้องเข้านอนแล้ว คืออัลไลลล จะว่ายุ่งไม่ว่าง ไม่ว่างคือมาวันอื่นหรือส่งอะไรให้แทนก็ได้นะ มาเมื่องานเลิกนี่คือเหมือนไม่ได้สนใจจะอวยพร จะโผล่มาร่วมงาน แต่แว่มาจุดประสงค์อื่นมากกว่าอะ เช่นมาตกพี่ชายงี้
ส่วนถ้าในดิบ
.
.
.
.
.
.
นางก็จะเจอแล้วทรามใส่ไม่ทักไม่หือไม่อือไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆค่ะะะ คือแทบทุกทีที่เจอก็จะแนวเหล่มอง ยิ่มโมนาลิซ่าใส่ แล้วเมิน มันก็เออะว่ะกูว่า คือโดนไปทีสองทีกูเป็นเรย์กะกูก็ไม่อยากยุ่งกับยัยนี่แล้วล่ะ ไม่ทักก็ไม่แปลกอ่านะยกเว้นมาโซ ชอบพุ่งเข้าไปทำตัวเองโดนฉีกหน้างี้ sm มากอะ
>>688 10 แต้มให้กริฟฟินดอร์ เอาจริงๆก็คิดแบบมึงนั่นแหละ แต่ที่อย่างที่คห.686พูดมันก็ถูกแต่ว่าแบบยังไงดี คือถ้ากูโดนพฤติกรรมเหล่มองแล้วยิ้มอ่อนแบบนั้นใส่ตั้ง2รอบกูก็รู้แล้วแหละว่านางไม่อยากยุ่งกับกู ไม่เป็นมิตรกับกู แรกๆมันคงรู้สึกมึนๆอึนๆหละ ดูจากท่านเรย์กะแล้วก็อาจจะประมาณนั้นบรรทัดสุดท้ายแปลล่าสุดมันดูเงียบเหงาแปลกๆไงไม่รู้
>>686 ลืมพิมพ์เลย กดส่งไปซะก่อน อีกอย่างคือการมองๆแล้วยิ้มๆนี่สำหรับในไทยอาจจะทักนะ แต่กับหลายประเทศไม่ใช่อะ คืออ่านไปนี่ต้องมโนภาพชาวญี่ปุ่งไปด้วยนิดนึง คือญี่ปุ่นถ้าทักกัน โดยเฉพาะในหมู่ชนชั้นสูงที่ถือความมีอารยะหน่อยงี้ ยังไงก็ต้องก้มหัวไม่มากก็น้อยอะ ยิ้มเฉยๆนี่ไม่ใช่นาจาาาา ความหมายออกไปทางคลุมเครือ... สมัยเรียนมหาลัยจะมีคอร์สนักเรียนแลกเปลี่ยนกับมหาลัยที่โคกันในญี่ปุ่น เคยมีเพื่อนญี่ปุ่นหลายคนเลยถามว่าทำไมคนไทยมองเค้าแล้วชอบยิ้มๆ เค้ารู้สึกไม่ดีว่ามีอะไรรึเปล่า ยิ้มทำไมงี้ คือจะกังวลว่าเค้าทำอะไรแปลกๆรึเปล่า หรือการแต่งตัวมีปัญหา หรือหลุดกิริยาเด๋อๆอะไรไป คือเค้าไม่ได้รู้สึกว่าทักทายอะ คือถ้ายิ้มทักก็จะบรรยายว่ายิ้มทักทายไปเลยมากกว่านะ คือตามปกติคงมีก้มหัวด้วยมากน้อยแล้วแต่ความสนิทและอายุ ที่จริงไม่แค่ญี่ปุ่น ฝรั่งหลายประเทศเกิดมองแล้วยิ้มนี่ความหมายก็ไม่ค่อยดีนะ แบบยิ้มอะไร ยิ้มเย้ยๆ ยิ้มเยาะ ยิ้มมีนัยยะแฝงหรืออะไรประมาณนั้น ถ้าทักอาจจะต้องยิ้มแล้วผงกหัวมั้ย หรือบางที่ก็ยกมือขึ้นด้วยนิดนึงงี้ คือวัฒนธรรมคนละแบบกันไปความหมายมันไม่เหมือนกันอะ อย่างเค้าชมไทยเรื่องเป็นมิตร ยิ้มง่าย แบบ the land of smile คือมีหมายเหตุว่าในประเทศเราเอง เพราะเค้ารู้วัฒนธรรมอยู่แล้วว่าที่นี่เป็นแบบนี้นะ แต่ลองไปแจกยิ้มสยามยังต่างแดน อันนี้บางทีจะโดนมองกลับแบบยิ้มทำไม บางทีเค้าก็จะก้มมองตัวเองต่อด้วย อาจจารุ้สคกแบบเฮ่ย มีคนยิ้มมาให้ ซิปรูดรึยังนะ หรือเสื้อเลอะรึเปล่าแบบนี้ ไม่ใช่ทักทายอะ
กุขำเม้นนึงในเว็บแมวดุ้นว่ะ
'หรือเรย์กะคือชื่อของหมีสายพันธุ์หนึ่ง'
ท่านเรย์กะแม่งมีสะดุ้งอะ 55555555555555555
>>696 ไม่ๆ แต่พวกมึงเข้าข้างเรย์กะกันรึป่าวอ่ะ แบบอย่างที่บอกว่าไม่มีอะไรกำหนดว่าใครควรทักก่อน ทำไมเรย์กะไม่เคยทักก่อนเลยอ่ะ คือฝั่งนู้นเจอเขายังยิ้ม เรย์กะทำอะไร มองเฉยๆน่ะหรอ พวกเรามองฝั่งเรย์กะก็ไม่รู้สึกอะไร แต่มองฝั่งยุยโกะยิ่งแบบอ่าว นี่ชั้นลงจากรถ ยิ้มให้ อาจจะกำลังจะอ้าปากพูด เรย์กะมองเฉย ไม่ยิ้มตอบ(จากไม่บรรยาย) กำลังจากอ้าปากทัก เรย์กะขึ้นรถไปแล้ว ไรงี้อ่า อย่าเพิ่งด่ากูนะ กูแค่มองอีกมุมอ่า อันนี้ไม่พูดถึงเรื่องมากี่โมงนะ
อันนี้เล่าให้ฟัง คือสมมติกูเจอคนรู้จัก ฝั่งนู้นมองมา กูมองกลับ แต่ไม่มีใครทักใคร ตกลงฝั่งนู้นผิดที่ไม่ทักกูก่อนหรอ มันก็ผิดทั้งคู่แหละ
กู >>697 เองนะ
เมื่อกี้ไปอ่านใหม่ "เมื่อสังเกตเห็นฉัน คุณยุยโกะก็ยิ้มแย้มบางๆ แล้วเดินไปหาพวกเอ็นโจ
รถที่ฉันนั่งอยู่แล่นออกไป"
แทนที่จะ คุณยุยโกะก็ยิ้มแย้มบางๆ ฉันรีบก้มหัวทักทาย แล้วถ้ายุยโกะไม่ก้มหัวกลับ หรือหันหน้าหนีก็ว่าไป นี่ฝั่งยุยโกะยิ้มมา เรย์กะมองเฉยอ่ะ ถึงจะบอกยิ้มมาแล้วเดินไป แต่ช่วงตอนยิ้มมาเรย์กะก็ควรก้มหัวทักทายหรือป่าว
คือจริงๆถ้าจะด่ายุยโกะก็ควรเป็นถ้าเรย์กะทักทายไป แต่ยุยโกะไม่ตอบกลับไง อันนี้มันไม่ใช่ (พูดถึงแปลไทยไม่ใช่ดิบนะะ ยังไม่เคยอ่านดิบ)
>>697 กูก็ไม่รู้อ่ะ แต่จากที่เรย์กะบรรยายคือนางขึ้นรถแล้วนี่ ปิดประตูแล้วกำลังจะออก ยุยโกะลงรถมาเหลือบมาเห็นนางพอดีเลยยิ้มบางๆให้ โอเคว่าเรย์กะก็ผิดด้วยถ้านั่งเฉยๆไม่หือ ไม่อืออะไร แต่รถมันกำลังจะออกแล้ว ยุยโกะก็หันหน้าหนีไปแล้ว ทุกอย่างคงเกิดขึ้นเร็วพอสมควรจนไม่ได้ก้มหัวกลับมั้ง
ทำไมกูได้กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกลเลยวะ
>>697 สำหรับกูนะ นั่นเพราะยัยเจ๊นั่น เหลือบ มองเรย์กะหลายครั้งแล้วน่ะสิ คือก่อนอื่นเวลาเจอกันมันก็มีแบบเออเราควรทักกัน กับเราไม่ควรทัก/ไม่จำเป็นต้องทัก เช่นเวลาเจอถ้าต่างฝ่ายต่างสบตากันมันก็จะนำไปสู่การแนะนำตัว แต่นี่เปิดมาเจอกันครั้งแรกที่งานโรงเรียน ในโมเม้นที่แบบเรย์กะกับยูกิโนะคุยกันอยุ่ เอ็นโจก็ยืนอยุ่ในวงสนทนา คือมันเป็นสถานะที่คนกลุ่มนึงกำลังคุยกันอยุ่อะ จู่ๆก็มา ชู~~~ เสร็จไม่ทักทายใคร ไม่ขอโทษที่ขัดจังหวะ ไม่เกริ่นแนะนำตัว คือสถานการณ์นี้เจอกันครั้งแรกแล้วนางเดินผ่าเข้ามากลางวงเอง ปกติคนควรขอโทษที่เสียมารยาทและเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองต้องคือนางมั้ยอ่า คงไม่แบบเค้าคุยกันอยุ่ ยัยนี่โผล่เข้ามา แล้วเรย์กะก็ยังต้องไปเริ่ม "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันคิโชวอิน เรย์กะค่ะ" ก่อนมันก็ไม่ใช่อะ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นมีท่าทีอยากรู้จักใคร ทั้งที่เป็นคนบุกเข้ามาอ่านะ คือนอกจากไม่เกริ่นขอโทษ ไม่แนะนำตัวเอง นี่โผล่มาถึงก็คุยกับผู้อย่างเดียว ไม่ได้สนใจคนอื่นในวง(ที่เค้าคุยกันอยู่เดิมแต่หล่อนแทรกร่างเข้ามา) แถมก่อนไปยัง"เหลือบมอง" คอมโบกับยิ่มบางๆ คือมันคงไม่ใช่ยิ้มทักทาย หรือจะยิ้มขอโทษ? ยิ่งไม่ใช่อะ คือยืนกันเป็นตอไม้หัวโด่เด่กันมายันเจ้าหล่อนคุยจบ ประโยคเดียวก็ไม่มีทักใคร ไม่ทักแม้แต่ยูกิโนะคุง พีคสุดคือตอนสุดท้ายที่ทุกคนในวงร่ำลากันตามมารยาทอันดีงาม นางก็ยืนเงียบ ก่อนจะเหลือบมองยิ้มๆแล้วควงแขนผู้ชายน่ะแหละ ให้ความรู้สึกแบบบบ อะ-ไร-ของ-เมิ๊งงงงงง!!!!?? คือตั้งแต่ต้นที่แทรกตัวผ่ากลางวง ไปยันจบเรื่องที่ทุกคนลากัน นอกจากเอ็นโจคือมึงไม่พูดกับใครเลยค่ะ นิสัยแบบนี้มันก็ไม่น่ารักนะ มันแย่เลยแหละ ยิ่งในฐานะชนชั้นสูงที่ก็อยู่ระดับเดียวกัน คืออาร๊ายยยย เหตุการณ์แบบนี้เกิดในไทยว่ารู้สึกแย่แล้ว ญี่ปุ่นที่เคร่งมารยาทโดยเฉพาะอะไรแบบจะมาก็ทักทาย จะไปก็ร่ำลา ยัยนี่คืออัลไล หยาบคายสุดพลังงงงงง
คือเรื่องทักไม่ทัก กับการมองแล้วยิ้มๆของนางมันคนละบริบทกับคนอื่นเพราะเจอกี่ทีก็มองอ่อนยิ้มอ่อน ครั้งเดียวไม่เป็นไร ไม่สิ ก็เป็นอะแต่เรายังพยายามให้อภัย 2 ครั้งเริ่มไม่ใช่ละ ยิ่งต่อไปในดิบก็มีมาอีกเป็นจำนวน n ครั้ง มันไม่จ้ายยยยอะ นี่คือกว่าเรื่องจะจบยัยนี่คงเหล่มองเรย์กะจนตาเขไปแล้วล่ะมั้ง และใบ้กินด้วย ไม่เคยทักก่อนนนน คนอัลไล
.
.
.
.
.
.
เอ๊ะเมื่อกี้ถือว่าสปอยมั้ยนะ แอบหลุดไปนิสนุง แต่ในดิบก็จะมีตอนที่เรย์กะทักก่อนแล้วคุยกลับสามคำก็เดดแอร์ใส่ กูรับไม่ด้ายยย ที่สำคัญคือไม่เคยทักเรย์กะก่อนด้วยนะ
เพิ่มจากข้างบน เหตุการณ์อยู่ในตอนถัดจากน้องแว่น KGB นะ จำเลขตอนไม่ได้ละ แต่จำได้ว่าพอน้องแว่นจบตอนด้วยประโยคแนวๆเอ็นโจมีข่าวลือแปลกๆอยู่ด้วย ตอนต่อไปยัยนี่ก็โผล่มาทันที
>>701 ส่วนตอนยุยโกะเปิดตัว สถานการณ์นั้นคนที่ควรจะแนะนำตัวยุยโกะให้เรย์กะคือเอ็นโจค่ะ เรื่องปกติมากๆในชนชั้นสูงที่เวลาคนอื่นที่เพื่อนของเราไม่รู้จักมา คนที่รู้จักทั้งสองคนเป็นคนแนะนำตัวให้ เป็นเรื่องพื้นฐานที่ใครๆก็รู้นะ ตรงนี้ยุยโกะก้ไม่ผิด คนผิดก็เอ็นโจนั่นแหละที่ไม่แนะนำอะไรให้เรย์กะเลย จริงๆจะพูดว่าตอนนั้นเอ็นโจเสียมารยาทใส่เรย์กะก็ได้ด้วย ถามว่ายุยโกะควรจะแนะนำตัวกับเรย์กะมั้ย อันนี้จริงๆก็ควร แต่ที่ควรที่สุดคือเอ็นโจต้องแนะนำตัวยุยโกะกับเรย์กะ แล้วแนะนำเรย์กะให้ยุยโกะ แต่เอ็นโจไม่ทำไง
>>704 อันนี้ก็ใช่ด้วยนะว่าเอ็นโจก็ผิด แต่คือปกติการที่คนรู้จัก 2 ฝ่ายเป็นคนแนะนำส่วนนึงคือการให้เกียรติคนในวงสนทนา อย่างถ้าเค้าไม่แนะนำให้ ถามว่าก็ยืนเฉยๆต่อไปหรือแนะนำตัวเองก็ได้ มันคือแนะนำตัวเองกันก็ได้นะ แค่ถ้าให้บรรยากาศเป็นไปแบบราบลื่นที่สุดคือคนกลางแนะนำ แต่ไม่ได้ถึงขนาดคนกลางไม่แนะนำก็ยืนกันต่อไป บวกกับเรื่องจังหวะด้วย ว่าถ้าเหตุการณ์นี้ตามปกติจังหวะแนะนำตัวกันต้องเป็นหลังประโยคขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะรึเปล่า คือจะยังไงแต่แบบนี่ก็ไม่ขอโทษเลยอะ จะใครแนะนำใครหรือจะแนะนำกันเอง สำหรับเราไม่มีอะไรเสียมารยาทเท่าโผล่เข้ามาแล้วไม่ขอโทษ และไม่ลา คือมันก็มีบางกรณีที่คนกลางไม่ได้อยากแนะนำให้รู้จักกัน และในวงสนทนาคนมาใหม่อาจจะไม่ได้ร่วมกับใครมาก แต่อย่างน้อยแบกวงก็ควรกล่าวลากันตามมารยาททั่วไป นี่ก็อืมมมม นอกจากไม่อึดอัดยังเป็นฝ่ายคุมกระแสสนทนาหลัก แถมยังไม่ลาใครอีกตะหาก แล้วยูกิโนะคุงที่รู้จักกันอยู่แล้วแต่ไม่ทักไม่คุยด้วยซักกะคำอันนี้คงโทษเอ็นโจไม่ได้ด้วยนะ คือก็ไม่ใช่คนมารยาทตามมาตรฐานที่พึงเป็นแน่ๆอะ ยังไม่รวมประเด็นว่านี่คือญาติกันอีกตะหาก
เหมือนกูกำลังเรียนมารยาทการทักายของญี่ปุ่น ชอบๆ เอาอีก
>>705 ที่เรียก"ชู" ระหว่างที่เอ็นโจยืนอยู่เฉยๆ สำหรับเด็กกูถือว่สไม่เสียมารยาทมากนะ (อย่างที่บอก สำหรับเด็ก) 1 เอ็นโจยืนเฉยๆ ไม่ได้คุยกับเรย์กะหรือยูกิโนะคุงอยู่ 2 อยู่ที่โรงเรียน ถึงจะเป็นโรงเรียนชนชั้นสูง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยง กูว่าเรื่องมารยาทไม่จำเป็นต้องเคร่งมาก
จริงๆ ถ้ามีการขอโทษก่อนก็ถือว่ามารยาทดี แต่เดินมาเรียกชูเลย ก็ไม่ถือว่าเสียมารยาท
เอาง่ายๆ จากมุมมองยุยโกะอาจจะเห็น เรย์กะกับยูกิโนะคุงคุยกันสนุกสนาน เอ็นโจยืนยิ้มๆข้างหลัง ไม่ได้มีส่วนร่วมในบทสนทนา เห็นอยู่ว่าแค่ยิ้ม ไม่ได้อ้าปากพูดสักคำ ก็อาจจะแค่มายืนเฝ้ายูกิโนะคุงเฉยๆ หรือตอนนั้น อาจจะเห็นแค่เอ็นโจยืนคนเดียว(กรณีอาจจะมองไม่เห็นยูกิโนะคุง) คือแบบ เข้าใจมั้ยอ่ะว่าเอ็นโจยืนยิ้มเฉยๆ ไม่ได้คุยกันสามคน ยุยโกะเข้ามาคุยกับเอ็นโจเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องขอโทษเรย์กะเพราะเรย์กะก็ไม่ได้คุยกับเอ็นโจอยู่
กูเขียนงงมั้ย ส่วนเรื่องไม่ทักยูกิโนะคุง เอาจริงๆคนอายุน้อยกว่าต้องทักคนแก่กว่าก่อนนะ ยูกิโนะต่างหากที่ต้องทักยุยโกะก่อนอ่ะ
เพิ่มของ 705 ข้างบนด้วยว่าอาการตอนลาก็พีคอยู่นะตรงเหลือบมองแล้วยิ้ม คือแบบว่าถ้ายิ้มเป็นมิตรคงไม่ต้องเหลือบมั้ยอะ ก็มองกันตรงๆยิ่งสบตาหน้าตรงยิ่งดูจริงใจ ยิ้มให้สวยๆคือจบละ แต่นี่เหลือบมองแล้วยิ้ม แล้วไม่ร่ำลาอะไรใครแถมควงผู้ชายไปต่อได้อีก เหลือบมองนี่เราว่าไม่เฉพาะญี่ปุ่นด้วยนะ จะที่ไหนก็ให้ความรู้สึกไม่โอเคทั้งนั้นอะ ยิ่งที่ญี่ปุ่นคุยหรือสื่อสารหรือใดๆก็ตามที่มีบุคคลที่ 2 อยู่คือเราไม่ได้กำลังยืนคุยโทรศัพท์หันเข้าหาเสางี้ ไม่หันหน้าไปทางคู่สนทนาก็ไม่สุภาพแล้วอะ ใช้เวิร์บเหลือบตาได้คือหน้านางไม่ได้หันไปทางเรย์กะอยู่ละด้วย
>>707 คือยืนฟังบทสนทนาอยู่ด้วยได้นี่ลักษณะมันก็เป็นกลุ่มสนทนาอยู่แล้วอะ ต่อให้ไม่ได้คุยอยู่ด้วย และไม่ได้ยืนกันเป็นสามเหลี่ยมเบอร์มิงดาสามมุม ไปยืนข้างยูกิโนะงี้ แต่อย่างที่บอกว่าในการสื่อสารใดๆที่มีฝ่ายตรงข้ามญี่ปุ่นจะหันหน้าไปหาอีกฝ่ายอยู่แล้ว ต่อให้ยืนฟังก็จะฟังแบบตั้งใจ คือยืนรู้ว่าฟังอะ หันไปทางอีกฝ่าย ยิ้มๆประกอบอะไรก็ว่าไป คือไม่สารถแลดูยืนโดดเดี่ยวแยกตัวออกมา หรือคุยกัน 2 คนเอ็นโจยืนหันหลังให้คือไม่ใช่แน่อะ จะอยู่โพสิชั่นไหนก็จะต้องหันหน้าไปทางเรย์กะ ต่อให้ไม่ได้ยืนขนานตาประสานตา ดูรวมๆก็ต้องหันทางนั้น ลักษณะแบบอยุ่ในวงอะ ที่เสียมารยาทไม่ใช่เพราะเรียกชูที่เป็นชื่อเล่นขึ้นมานะ คือไม่ใช่ประเด็นว่าต้องเรียกชื่อแบบสุภาพ แต่คือประเด็นแบบแทรกตัวกลางวงที่คนอื่นคุย แล้วมันไม่ใช่ไม่ขอโทษก็ได้ ขอโทษก็ดีไป มันคือตามมารยาทต้องขอโทษ ไม่ขอโทษก็ได้ไม่เป็นไรแต่คือมารยาทไม่ดีนั่นแหละ ไม่ต้องสังคมไฮโซหรือไม่นะ คือยังไงญี่ปุ่นก็ถือเรื่องมารยาทและการให้เกียรติกันมากอยู่แล้วอะ ยิ่งในกรณีที่ร่วมในวงสนทนา ต่อให้ไม่ได้เป็นฝ่ายคุยอยู่ แต่คือถ้าไม่ได้คุยในวงก็ขอตัวแยกไปแล้วไง การยืนอยุ่คือเท่ากับว่านี่คือมีส่วนร่วมในวงสนทนาแล้วแหละ ปกติมันก็ต้องมีคนพูดกับคนฟังอะนะ ไม่ใช่แบบหันหน้าเข้าหากันแล้วทุกคนพูดงี้ เพราะงั้นการที่ยืนอยุ่แล้วไม่พูดอะไรแต่ยืนฟัง มันก็ไม่แปลกมั้ยอะ แถมก่อนหน้านี้ก็ยังคุยกันอยุ่ด้วย คือถ้าสมมติตั้งวงคุยกันแล้วใครซักคนเมาท์แหลก ผ่านไปคนนั้นอยู่ในบทบาทฟังคนอื่นเล่าบ้าง เท่ากับทันทีที่เค้าหยุดพูดคือเค้าออกจากวงหรอ มันก็ไม่ใช่นะ เพราะงั้นในจุดนี้เอ็นโจคืออยู่ในวงสนทนาเดียวกัน ตัวอย่างคนที่ออกจากวงไปคือแบบคาบุรากิตะหากอะ ส่วนเรื่องอายุแบบอาวุโสน้อยทักอาวุโสมาก ถ้าเดินเจอกันอะไรแบบนี้ก็ใช่อะ แต่ถ้าฝ่ายเด็กกว่ายืนคุยอยู่แล้วผู้ใหญ่เป็นฝ่ายเข้ามาในวงก่อน คนเริ่มก็คนที่เข้ามาแหละ ในที่นี้คือทักทายทั่วไปนะไม่ใช่ทักทายตามอาวุโส
เช่นแบบยุยโกะเดินเข้ามา อ้าวยูกิโนะคุงก็อยู่ด้วยเหรอ -นี่ก็ประโยคทักทายในการเจอกันละ ส่วนผู้อาวุโสน้อยอย่างยูกิโยนะคือเป็นฝ่ายทักทายทางการ อย่างอรุณสวัสดิ์ฮะยุยโกะซัง อะไรแบบนี้ คือฝ่ายเดินเข้ามาประโยคทักที่ไม่อิงอาวุโสแต่เป็นการเกริ่นพูดทั่วไปนี่ตรึมมมม เดินมาไม่ต้องทักทายอะไรเลยก็คุยได้ จะโผล่มา สนุกมั้ยยูกิโนะ งานโรงเรียนเป็นไงบ้างจ๊ะยูกิโนะคุง สารพัดอะ บางบริบทก็เป็นแบบที่ญาติผู้ใหญ่จะเริ่มสนทนาด้วยก่อนที่ฝ่ายอาวุโสน้อยทักทายทางการกลับด้วยซ้ำ ลักษณะมันคืออาวุโสกว่า โผล่มาคุยโต้งๆได้เลย อาวุโสน้อยทักทายกลับคือเช่นคำทักทายตามช่วงเวลา+โค้งตัวให้ ก่อนจะตอบบทสนทนาอีกฝ่ายอะไรแบบนี้
โอ่ยยิ่งพิมพ์กูยิ่งรู้สึกยังกะตัวเองเป็นแม่สามีจิตทรามคอยตามรังความศรีสะใภ้ก็ไม่ปาน 555555 เอาเถอะ คือสามารถมองกันได้หลายแบบอะ ยิ่งหลายคนยังไม่อ่านดิบอะไรงี้ก็ก็เข้าใจ ถึงแม้กูจะรู้สึกแย่กับนางตั้งแต่อ่านดิบถึงตอนปจบ.นี้แล้วก็ตาม ถถถถถ คือรอดูเนื้อเรื่องกันต่อไปแหละ กูชักเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นเจ๊เบียบคลาสมารยาทที่พอแก่ตัวลงก็ผันตัวเป็นแม่สามีจอมจู้จี้แบบว่ามีไฝขนชี้ขึ้นมุมปากอะไรแบบนั้น 5555
ขอ ky หน่อย
เว็บแมวดุ้นนี่คือเว็บ nekopost ใช่ปะ ทำไมถึงเรียกเว็บแทบดุ้นวะ5555 เคยเห็นเรียกในหลายๆบอร์ดเลย
>>709 คือเอางี้นะ กูเคยอยู่สถานะการณ์เดียวกับแบบนั้นเลย เอาตรงๆคือกูเป็นลูกคุณหนูนิดหน่อย เพื่อนกูก็ลูกคุณหนู ตอนนั้นยืนคุยกันสองคน แต่กูไม่ได้สนิทกับเพื่อนมาก เลยแค่ยืนฟังข้างๆ แล้วพี่ชายกูเดินเข้ามาเรียกกู แบบสถานการณ์ตอนนั้นทุกคนจะหยุดหันไปมองพี่ชายกู แต่ยังไงกูก็ไม่มองว่าพี่ชายกูไม่มีมารยาทเพราะไม่ได้มาขัดบทสนทนา กูไม่ได้กำลังพูดอยู่อ่ะ กูอยู่นอกบทสนทนา แค่ฟังๆเฉยๆ พอเก็ทมั้ย โอเคถ้าอยู่กับผู้ใหญ่อาจจะโดนว่า แต่ในฐานะที่เป็นคนอายุพอๆกัน มันไม่ใช่เรื่องซีเรียสมากถึงขนาดต้องว่ากันขนาดนั้นแถมยังเด็กอยู่ด้วยไง
เรื่องไม่ทักยูกิโนะคุงก็แล้วแต่คนคิดอ่ะ คนที่เข้ามาใหม่ไม่จำเป็นต้องเป็นคนทักทายเสมอด้วย อีกอย่างถ้าผู้อาวุโสกว่าไม่ทักเรา ถ้ามารยาทดีจริงคนอาวุโสน้อยกว่าต้องทักก่อน เน้นว่าต้อง อันนี้มารยาทพื้นฐานเลย
จริงๆก็ไม่อยากเถียงกันเรื่องแบบนี้ เรื่องมารยาทมันไม่ตายตัว แต่จะว่ายุยโกะมารยาทแย่ คนอื่นในเรื่องก็มารยาทไม่ดีเหมือนกันนะ แต่ทำไมคนโดนว่าคือยุยโกะคนเดียว ถึงได้บอกว่าสงสารยุยโกะเพราะบางคนก็มีอคติไปแล้วไง
>>713 บอกได้แค่อ่านดิบต่อไปจ๊ะ ไม่งั้นก็รอแปลไทยถึงน่ะแหละนะ แต่ทั้งนี้คือพี่ชายตอนออกจากวงไปคงไม่ได้ทำอะไรเสียมารยาทใช่มั้ยล่ะ ไม่ได้แบบเหลือบมองใครซักคนด้วยหางตาแล้วยิ้มคลุมเครือแบบโมนาลิซ่าใส่งี้ คือมารยาทมีหลายบริบทอะใช่แหละ และการตัดสินว่ามารยาทโอมั้ยก็ดูจากหลายอย่างและกิริยาทั้งหมดที่แสดงออกในตอนนั้นด้วย อีกอย่างคือคนที่เข้ามาทักเป็นพี่ชายในตอนคุยกับเพื่อนๆ แต่นี่คือเพื่อนคนรุ่นเดียวกัน และเป็นสถานะที่แบบถามว่าเจอกันตามปกติจะทักกันมั้ย คือมันต้องทักอะ อารมณ์เหมือนคอนแทคทางธุรกิจส่วนนึง อย่างเจอในงานยังทักกันเลยนะเลยยิ่งรู้สึกอื่มมมม จะว่างานทางการแต่เวลาในงานเด็กก็อยู่ส่วนเด็กอยู่ละ ไม่มีผู้ใหญ่มาร่วมฟังบทสนทนา แต่ก็ทักกัน แต่อันนี้ไม่ทักและเหลือบใส่งี้ แล้วสำหรับกูเบสิคสุดว่ามารยาทแย่หรือเปล่าถ้าเอาแบบไม่สนใจอะไรเลยนะ คือการที่เข้าไปในวงสนทนาใดๆแล้วทำให้การสนทนานั้นตายไปเลย แล้วเดดแบบมาคุ ทะมึน กระอักกระอ่วน นั่นแหละคือเสียมารยาทละ ถ้าไม่เสียทำไมถึงจบไปแบบทะมึนๆกระอักกระอ่วนล่ะจริงมั้ย อีกอย่างกูไม่อคติกับยุยโกะนะ เพราะเอาเข้าจริงนี่คืออยู่เรือคาบุ ถถถถถถถ ไม่ได้รู้สึกว่านี่คือคู่แข่ง แอร๊ยยยยย~ อะไรแบบนั้น คือจริงๆใครก็ได้แหละให้เรย์กะไม่ขึ้นคานพอ แต่เชียร์สุดคือคาบุ เอ็นโจกับอาริมะนี่พอๆกันในเกจเลเวลกูนะ เพราะงั้นไม่อคติแน่นอน มองไปกลางๆเลยเนี่ยแหละว่ายัยนี่ไม่โอเคอะ
อีกอย่างคือการทักและร่ำลาของญี่ปุ่นนี่สำคัญมากจริงๆนะ เป็นเรื่องบ่งชี้ภาพลักษณ์ได้เลยไรงี้ อย่างถ้าในเรื่องจะเจอเรย์กะตำหนิคาบุในใจบ่อยมากที่ไม่ทักทายสาวๆกลับ คือคนไทยอาจจารุ้สึกแบบ ทักทายเพื่อออ แก๊งชะนีกรูเข้ามานี่น่านำคาญนะอะไรแบบนั้น แต่ของญี่ปุ่นจะยังไงก็ควรทักทายบ้าง แกนๆหรือพูดขอไปทีก็ยังดีกว่า ที่ตอนหลังพอเริ่มโตขึ้นคาบุมีทักทายบ้าง เรย์กะก็ยังคิดในใจว่าโตขึ้นบ้างแล้วเหมือนกันนะเนี่ย คือสำคัญจริงๆ อย่างเรย์กะที่ Gokigenyou~ ใส่ทุกคนที่เจอแม้กระทั้งคนธรรมดา นักเรียนทั่วๆไปที่มาทักเงี้ย บอกได้เลยว่าภาพลักษณ์นางในสายตาคนอื่นนี่พุ่งปรี๊ดดดดด คือนอกจากมารยาทดีแล้วยังดูเป็นผู้หญิงแบ๊วๆไนซ์ๆอีกด้วย ซึ่งญี่ปุ่นจะชอบกันมาก คือถ้าไม่มีข่าวลือแนวขู่อุ้มฆ่าของเซริกะ เรย์กะคือจะป๊อบมากกกก
ปอลิง gokigenyou นี่ใช้ทั้งทักทายและร่ำลา อย่างเรย์กะนี่ใช้ตลอด อ่านไปจะสังเกตเจอได้ไม่ยากว่าพูดทุกครั้งกับทุกคนจริงๆเวลาสนทนาอะไรกับใคร เป็นประเภทที่คนญี่ปุ่นจะรู้สึกแบบ น่ารักจังน้า~ ได้ไม่ยากอะ
>>716 ถึงได้บอกคนผิดจริงๆตอนนั้นคือเอ็นโจ ถ้าเอ็นโจแนะนำตัวยุยโกะ เรย์กะ มันก็จบแล้ว แต่เอ็นโจไม่ทำ หันไปคุยกับยุยโกะอย่างเดียว แต่คนถูกว่าเป็นยุยโกะเลยงงไง
เข้าใจที่คนไม่ชอบยุยโกะกันเพราะผู้หญิงสไตล์แบบนี้ คนส่วนใหญ่ไม่ชอบเท่าไหร่ ไม่ได้อยากจะให้มาชอบด้วย ไม่ได้เป็นญาติอะไรกับยุยโกะสักหน่อย แค่อยากแชร์อีกมุมที่คนไม่ค่อยมองกันเท่านั้นเอง
>>718 ก็มันเอ็นโจแค่เสียมารยาทที่ไม่แนะนำอะ แต่ยุยโกะมีแอคติ้งต่อ แล้วไอยิ้มคลุมเครือล่องลอยนางจะมาอีกบ่อยมาก คือไม่ทักนี่ไม่อะไรเลยนะ แต่เหลือบมองแล้วยิ้มปุ๊บคือไม่โอละ คือถ้าให้พูดก็เหมือนเอ็นโจเสียมารยาท ไม่ให้เกียรติทั้งเรย์กะและยุยโกะ(แต่คือลุคเอ็นโจเอาจริงก็สุภาพบุรุษแต่เปลือกอยู่แล้วไงเลยยังค่อนข้างเฉย ที่จริงทำงี้คนเสียหน้าสุดคือยุยโกะด้วย แต่นางก็ไม่แคร์อ่านะ) แต่ยุยโกะคือเหมือนดูถูกเรย์กะ แนวมองหยันๆงี้ กูเลยไม่โอเคกับนางมากกว่าน่ะ
นี่ไปๆมาๆคุยกันอยู่สองคน ถถถถถ
กูซุ่มอ่านอยู่นะ 555
>>720 จริง กลายเป็นมาคุยกันเรื่องมารยาทซะงั้น
สำหรับกู เหลือบมองมาแล้วยิ้ม กูไม่คิดอะไรไง เหตุผลของการกระทำมันเยอะมาก จะตีในแง่ลบอย่างเดียวก็ไม่ใช่ ดูถูกนี่คิดไม่ถึงเลย ยุยโกะอาจจะถูกสอนมาให้ยิ้มแค่บางๆ คือถ้ากูเป็นเรย์กะก็คงก้มหัว หรือบอกลายุยโกะด้วยซ้ำ แต่เรย์กะไม่ทำ กูก็คิดว่าเรื่องมารยาทในนี้อาจจะไม่เคร่งมาก เพราะจริงๆถึงอีกฝ่ายจะไม่สนใจ ไม่ทักทายอะไรเรา แต่หน้าที่ของเราคือรักษาภาพลักษณ์ให้ดีที่สุด บอกลาเองให้คนเห็นว่ามารยาทเราดีอะไรแบบนี้ อย่างที่บอกว่ากูเป็นลูกคุณหนูนิดหน่อย เพราะฉะนั้นภาพลักษณ์เราสำคัญสุด อีกฝ่ายจะไม่มารยาทมา แต่ยังไงเราก็ต้องมีมารยาทกลับ แต่อันนี้หมายถึงเป็นกูจะทำงี้นะ ไม่ได้บอกว่าเรย์กะไม่มีมารยาทอะไรนะ(แก้ตัวก่อน55555)
กูว่ายุยโกะเป็นตัวร้ายหลักอะแหละ แต่ไปๆมาๆน่าจะโดนเรย์กะเก็บเข้าฮาเร็มไปอีกคน
รีวิวเรื่องนี้หน่อยครับเพื่อนโม่ง สนใจ
>>722 ไม่น้าาาา เรย์กะไม่ผิดนะของตอนที่เจอในงานโรงเรียน เพราะถ้าจะลาคือเรียกแบบสรรพนามค่อนข้างไม่สุภาพอะ แล้วมันแปลกๆด้วยแหละ ส่วนใหญ่ต้องใช้ชื่อ ไม่งั้นถ้าบอกลานี่คงแบบ ลาก่อนค่ะคุณ..... คือนิรนาม 5555 ถ้าจะลาก่อนนะคะคุณ คือด้วยความที่สรรพนามไม่ค่อยเยอะ และเรย์กะแทนตัวว่า Watashi สรรพนามฝ่ายตรงข้ามที่ใช้คู่กันคือ Anata ซึ่งถ้าใช้อันนี้ในประโยค ลาก่อนค่ะคุณ คือฟีลลิ่งเยี่ยงบอกลาสามีขึ้นมาทันที 5555 ม่ายยยย กำแพงภาษาล่ะมั้ง แต่แค่คิดก็ผวาแล้วล่ะ เพราะงั้นในตอนนั้นนี่บอกลาเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้จริงๆนะ
ส่วนตอนงานเลี้ยงนี่ไม่รู้แฮะ แต่จากบรรยายคิดว่ายิ้มแวบเดียวแล้วหันไปในตอนที่เรย์กะกำลังอยู่ในแอคชั่นขึ้นรถอยู่ จะเด้งมาทักหรืออะไรคงยากแล้วล่ะ มันจะเป็นฟีลวูบเดียวแล้วผ่านไปมากกว่าอ่ะ เอ๊ะนี่กูไม่ได้เข้าข้างเรย์กะใช่มั้ยวะ 555 ก็คิดว่าไม่นะ
เพิ่มท่าทางในดิบ
.
.
.
.
.
.
.
ยุยโกะก็จะมาแนวล่องลอย โฉบๆยังงี้อีกหลายที ถึง เกือบทุกทีแหละ มันคือก็ไม่ได้สนใจกันด้วยส่วนนึง อีกส่วนคือเป็นคนกันตัวเองแบบเข้าถึงยาก คือไม่ชัวว่าในแปลมีอธิบายไปยังแต่มันจะมีระบุเลยอะว่าทำตัวเข้าถึงยาก เน้นว่าทำตัว 55 คือแบบจงใจสน้างบุคลิกนี้ขึ้นมาอะ ก็พอๆกับจงใจเมินแหละสำหรับเรา แล้วทำไมต้องเมินเรย์กะตล๊อดดดด แต่ดูเฟรนลี่แบบห้อมล้อมด้วยผู้ชายแทบทุกทีที่อยุ่ในงานเลี้ยง สรุปเข้าถึงยากหรือไม่ยากฟระ
>>728 สำหรับกู อาจจะด้วยความที่กูชอบรักษาภาพลักษณ์มารยาทดีมาก แค่ก้มหัวลาก็พอแล้วถ้าติดกำแพงภาษานะ แต่ไม่รู้จริงๆว่าญี่ปุ่นไม่มีแต่คำว่า"ลาก่อนค่ะ" เฉยๆแบบไม่ใส่สรรพนามหรือชื่อลงไปหรอ
ถึงอย่างนั้น ไม่ได้บอกว่าเรย์กะผิดหรืออะไร แค่จะบอกว่าในเรื่องนี้เขาไม่เคร่งเรื่องมารยาทกันหรอกมั้ง คือถ้าเคร่งเรย์กะก็ควรลา(คหสต)ถึงจะเรียกว่ามารยาทดี ดังนั้นที่ยุยโกะทำก็ไม่ได้เรียกว่าเสียมารยาทอะไรแบบนี้เฉยๆค่ะ
นี่คือการโต้วาทีงั้นหรือนี่ นานๆจะมีสาระจริงจังในมู้นี้เนอะ
>>729 จริงๆก็มีแหละ ถ้าเรย์กะปกติก็ใช้ Gokigenyou ตลอด แต่มันจะเป็นเลเวลที่ไม่ทางการ อายุพอกันหน่อย แต่ในกรณีที่เจอหน้ากันแล้วแม้แต่คำเดียวก็ไม่ทักมา คือจะใช้ก็แปลกๆ แล้วเอาเข้าจริงจะใช้ทางการจัดแบบไม่ต้องมีสรรพนามรับไปเลยก็แปลกอยู่ดี ก็แบบไม่เคยคุยกันเลยนี่นะ จะเฟรนด์ลี่แค่ไหนก็คงถล่มตัวเองลงไปขนาดนั้นไม่ไหวอะ ยังไงก็คิโชวอิน อ่อนมากไปคือก็ไม่ดีอยู่ดีแหละ เรย์กะขนาดดูขี้กลัวขนาดนี้ก็ยังไม่เคยถ่อมตัวจนเกินเลยนะ เป็นเลเวลคำพูดที่กำลังโอเคกับสถานะอยู่ตลอด คือถ้าทักและลาได้แบบไม่แปร่งๆกับบริบทนางคงทำแล้วล่ะเพราะปกติเรย์กะพูดตลอดจริงๆแม้แต่กับไมฮามะหรือกระทั่งซึรุฮานะ คือแบ๊วแค่ไหนถามใจเธอดู 555 ซึรุฮานะนี่ที่จริงไม่ต้องก็ได้แล้วล่ะ มีประเด็นกันขนาดนั้น คือกระทั่งคู่อริยังทักและลาตลอดนี่ไนซ์เว่อร์วังมากแล้วนะ ที่ประทับใจสุดคือแม้กระทั่งฉากเอาพัดไปนาบหน้าซะขนาดนั้นแล้ว เจ้าตัวเองก็มโนภาพตัวเองสะบัดกระโปรงเชิดหยิ่งเต็มที่ แต่ก่อนไปก็ยังอุตส่าห์ลา Gokigenyou ใส่ คืออ่านเจอแล้วลั่นมาก สุภาพอ่อนน้อมเข้าเส้นเลือดสมกับชื่อเรื่องสุดๆอะ เพราะงั้นกรณียุยโกะที่ไม่ทักหรือลามันเพราะตอนนั้นจะทักก็แปลกๆนี่แหละ เหมือนพูดแทรกตอนเอ็นโจกับยุยโกะคุยกัน ตอนลาก็ยากพอกันกับคนที่ไม่เคยกระทั่งทัก จะเริ่มที่ลานี่แหม่งได้อีก คือสถานการณ์ยากมาก แต่ต่อไปพอทักได้ก็ทักแล้วล่ะ จากนั้นก็นะ สงสารน้องแกะกันเลย
พอเกริ่นถึงซึรุฮานะกับการทักทายแล้วอยากเมาท์ทันที 555 คือรู้สึกเหมือนซึรุฮานะคือตัวแทนเรย์กะคิมิดอลที่อิจฉาและอยากเป็นอย่างยูริเอะ คือในปัจจุบันยูริเอะรู้สึกจืดจางเบาๆ อย่างเวลาทักทายอะไรนี่ซึรุฮานะจะเหมือนทำตามเรย์กะมาก มีเป็นบางทีที่เรย์กะบอกลาไป แล้วเหมือนนางชะงักไปเสี้ยวนึง คือเวลาฮิโยโกะซังเขียนบรรยายบทสนทนาที่ชะงักจะมาเป็น .... แบบนั้น ซึรุฮานะจะมีโมเม้นแนวๆเรย์กะลา gokigenyou แล้วนางก็ ".......Gokigenyou" มาเป็นระยะ เหมือนแบบเพิ่งนึกได้ตอนอีกฝ่ายพูดว่าเออชั้นก็ควรบอกลางี้ รู้สึกตลกดีเหมือนกัน ไม่ไนซ์เท่าแต่อยากเป็นเหมือน พยายามก๊อปๆบุคลิกแต่ก็ยังมีหลุดประจำอะไรแบบนั้น แต่พอเห็นแฟนอาร์ตที่เป็นภาพรวมตัวละครแล้วสงสารนางเบาๆที่ลุคมาแนวแกลแบบอีกนิดก็จะเป็นยามัมบะละ เห็นแล้วเงิบ ถถถถถถถ
กูไม่ได้คิดไปเองชิมิ ว่าทู้นี้มีสาระ กว่าทู้ที่ผ่านๆมา ตั้งแต่วิเคราะห์นิสัย อาหาร ขนม ของ
จริงๆตอนแรกกูก็คิดเหมืองโม่งบนๆนะว่าทุกคนติดฟิลเตอร์ท่านเรย์กะรึเปล่าเลยมองยุยโกะเป็นตัวร้าย (เหมือนที่มองท่านพี่เป็นคนดี...//โดนลากเข้าห้อง อ้าว ไม่ใช่ท่านอิมาริเข้าไม่ได้เหรอค...แค่กๆ*โดนรัดคอตาย*) คือท่านเรย์กะเองก็ขี้กลัวส่วนนึงด้วยงี้ ยิ่งยุยโกะเป็นคนที่ไม่เคยเจอมาก่อนในมังงะ(ป่าววะ) ยิ่งระแวงไว้ก่อน แต่พออ่านทุกเม้นของเพื่อนโม่ง กูก็สรุปได้ว่า กูต้องรออ่านต่อไป เพราะทุกคนมองไม่เหมือนกัน55555
>>717 เพราะอะไรไม่รู้กูรู้สึกจึกๆๆมากกับคำว่าท่านเรย์กะจะป๊อปมากของมึง...*เหม่อมองเรือคานที่แล่นนำทุกเรือไปไกล*
>>731 กรี๊ดดด ทุ่งดอกลิลลี่ นี่มันโมเม้น ซึรุฮานะxท่านเรย์กะ โม่งฟิคคะ...กาวเรือซึรุฮานะที่แต่งไว้อย่าลืมนะคะ เราจะนอนรอ5555
เน็ต Dtac อ่านอยู่ข้างนอกแล้วปวดใจมาก อยากเข้าร่วงสนทนาแต่โดนแบน โว๊ะ!
กูเห็นด้วยนะว่าถ้าจะด่ายุยโกะว่ามารยาทไม่ดีด้วยเรื่องแค่นี้ยังน้อยไป คือด่าเรื่องอื่นได้ไง เรื่องปั่นหัวไก่โง่ เรื่องยูกิโนะไม่ชอบนาง ฯลฯ แต่ทุกอย่างเราก็อ่านผ่านฟิลเตอร์เรย์กะ ซึ่งเป็นคนที่เราชอบมาก พอรู้สึกว่านางมีคู่แข่ง จะเกลียดยุยโกะก็ไม่แปลก กูก็ลุยไปอ่านดิบมา ก็ไม่ได้รู้สึกว่ายุยโกะเสียมารยาทเป็นพิเศษนะ แค่รู้สึกว่านางออกมาทีบรรยากาศเรื่องจะเปลี่ยนไปเลย เหมือนที่แปลไทยออกมา 2 รอบ โทนเรื่องเปลี่ยนตรงที่นางออกมาจริงๆ มีโม่งบอกว่าตอนท้ายล่าสุดดูเหงาๆ กูก็รู้สึกคล้ายๆ กัน เลยคิดว่าแล้วแต่การตีความของแต่ละคนมั้งตรงนี้
ที่สำคัญก็คือท่านเรย์กะเองก็ไม่ได้รู้สึกเป็นมิตรกะนางเท่าไหร่ปะวะ ปรกตินางออกจะเรื่อยๆ เฉื่อยๆ ใครมาหาเรื่องก็ยังทื่อใส่เขา แต่พอคุณยุยโกะนี่นางโพล่งมาเองเลยว่า "อย่างฉันชนะไม่ได้แน่นอน" มันก็น่าคิดอยู่นะ
>>735 กูว่าที่ 731 จะสื่อคือต้องมองในมุมญี่ปุ่นด้วยมั้ง ญี่ปุ่นนี่มารยาทกับความอ่อนน้อมถ่อมตกแยกกันยากอยู่เหมือนกันกูว่า คือต่างวัฒนธรรมและกูก็ไม่ได้แบบไปอยู่ญี่ปุ่นนานมากมายอะไร แต่เท่าที่อยู่คือสุภาพ มารยาท ถ่อมตน เป็นแนวเดียวกันน่ะ คือคนสามารถเกลียดมีงได้ง่ายๆด้วยเหตุผลแนวๆคนอะไรไม่รู้จักถ่อมตนเอาซะเลย กูโดนมานิดนึง คือแค่รู้สึกว่าอะไรที่มั่นใจก็แสดงออกไปเลย แต่เค้ามองว่ามันนำไปสู่ปัญหาอื่นๆ ตามมาตรฐานในบริษัทอย่างน้อยที่กูไปฝึกงานมา 3 ที่ แบบนี้หมดเลยอะ คือฝรั่งชอบแนวนึง ญี่ปุ่นเป็นอีกแนวแบบสิ้นเชิง อ่านเรื่องญี่ปุ่นคงต้องมองด้วยแนวคิดแบบญี่ปุ่นน่ะ
เรารู้สึกเหมือนได้เปิดโลก ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีวัฒนธรรมงั้นด้วย คือนึกว่ายุยโกะยิ้มนี่คือทักทายแบบคนไทย 55555 (แค่อาจจะดูจิกดูร้ายไปหน่อย มั้งๆๆๆ) จริงๆเราก็ไม่ชอบยุยโกะ เพราะยูกิโนะไม่ชอบ (พลังแห่งโชตะค่อนล้วนๆ แค่กๆๆๆ) แต่ถ้ามองแบบปราศจากอคติเลย เราก็ไม่รู้เหมือนกันแหะ คือวิเคราะห์ฝั่งนู้นด้วยวัฒนธรรมไทยไม่ได้สินะ... แต่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันหดหู่ซึมเศร้าทุกครั้งที่ยุยโกะโผล่มาล่ะนะ อาจเพราะเรามองตามมุมมองเรย์กะด้วย... เขียนๆฟิคอยู่ พอเขียนฉากยุยโกะเสร็จ แอบมาอ่านในนี้แล้วอึ้ง ควรเปลี่ยนบทไหมเนี้ย 5555
>>737 กูมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นนะ(แต่คุยกันด้วยภาษาอังกฤษ) และแบบกูเป็นคนมีมารยาทมากกก(เช่นตอนก้มหัวทักทาย การพูดจา อะไรทำนองนี้) ก็ไม่เคยมีใครบอกว่ากูอ่อนน้อมไป แต่ตอนที่กูมั่นใจมากเกินไป นั่นแหละโดนว่าว่าให้ถ่อมตนหน่อย พอเข้าใจมั้ยอ่ะ กูเข้าใจว่าแนวเดียวกัน แต่มารยาทด้านการทักทายยังไงก็รู้สึกรวมกับการอ่อนน้อมแล้วมันแปลกๆ
เอ้อ เพิ่มเติมนิด กูไม่คิดว่าการที่เรย์กะจะทักซึรุฮานะหรือไมฮามะก่อนว่าเป็นความสุภาพ แบ๊วๆ ใสๆ นะ กูมองว่าเป็นการแสดงความเหนือกว่าแบบสบายๆ มากกว่า แทนที่จะเชิดเริ่ดคอแข็งก็ปรายตายิ้มทักไปซะ จะได้แสดงให้เห็นว่าฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นศัตรูเลยนะจ้ะ เพราะเธอมันคนละชั้นกับฉันไงล่ะ เพราะงั้นฉันจะทักทายเธอเหมือนคนอื่นๆ ให้รู้ว่าเธอมันไม่ได้สำคัญอะไรเป็นพิเศษพอที่ฉันจะเชิดใส่ไงล่ะ แต่นี่เป็นการตีความของกู คนอื่นจะยังไงไม่รู้เหมือนกัน
>>739 อ่อนน้อมไปกูก็ไม่เคยโดนนะ 55555 แต่คือในเนื่องเรย์กะคุมนร.หญิงทั้งหมดนะอย่าลืม ต่อให้ดูอ่อนน้อมมีมารยาทดีงาม แต่ภาวะผู้นำยีงต้องมีอะกูว่า แล้วเรย์กะมีซึรุฮานะอยู่ด้วยนะ ถ้าชักอ่อนเกินไปนี่กูว่าชักไม่สวยละ ยันตอนปัจจุบันหรือที่คุยกับวาคาบะเรย์กะก็ดูพยายามบาลานซ์ในหลายๆเรื่องเดื่อรักษาจุดยืนอยู่นะ เพราะงั้นถ้าอ่อนน้อมถ่อมตนเกินไปสำหรับคนที่สถานะแบบเรย์กะนี่มีปัญหาแน่นอน พวกคนที่เป็นแนวผู้นำทั้งหมดน่ะแหละ
*เดื่อรักษาจุดยืน พิมพ์ไปเดินไปทำไปผิดได้ขนาดนี้ ถถถถ
ลืมพิมอีกว่าแก้เป็นเพื่อ เอาเถอะกูเชื่อว่าคงอ่านกันออก ร้องห้ายยย
>>740 เรื่องอ่อนน้อมถ่อมตนของญี่ปุ่นนี่เยอะมากกกมึง คือถ้าจะเล่ากูว่าสามารถรวมเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คไม่ก็ดราม่าบุ๊คได้เลย แฝงอยู่เยอะมากและบางทีก็ซีเรียสกว่าที่คิด บางทีก็จุกจิกด้วยอะ แต่ตอนฝึกงานนี่เพื่อนมาจากจีนบอกว่าที่จีนก็มีคล้ายๆกันนะ แบบทำอะไรบางทีก็ต้องพูดให้ดูว่างานเรามันงั้นๆไม่เห็นมีดี จุดติมากมายอะไรพวกนี้ ซึ่งสำหรับกูแบบโห ยากมากกกก คืองานตัวเองกูรู้สึกว่าถ้ารู้ว่ามีข้อติกูก็แก้มาก่อนส่งแล้วล่ะ... แต่ก็นั่นแหละ มันมีแนวๆแพทเทิร์นที่จะยังไงก็ต้องพูดอะไรพวกนี้อยู่ด้วย แบบก็รู้สึกลำบากเหมือนกันนะ เพื่อนฝรั่งนี่มีทั้งชอบ ชื่นชมมากกก กับบางคนดูคัลเจอร์ช็อคหนักกว่ากูอีก ถถถถ ก็ปรับกันไป เอาจริงหลายอย่างต่างจากไทยเยอะมากอยู่เหมือนกันอะ อย่างที่มึงพูดเรื่องอ้อนน้อมกับทักทาย เชื่อมั้ยกูเจอมาม่าอืดๆชามใหญ่กับองศาการโค้งตัว และสีหน้าที่แสดงตอนทักทาย แบบโอ๊ยยยย จะมองว่าละเอียดละออก็ได้อยู่ มองว่าจุกจิกก็ยังได้เหมือนกันอะ คำพูดแล้วการแสเงท่าทางนี่แทบจะมีสารานุกรมแยกเลเวลความทางการและระดับความสุภาพได้เลยนะ แบบกับใครต้องแค่ไหน หรืออย่างที่คนญี่ปุ่นพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ทั้งที่การศึกษาดี ส่วนนึงเพราะระดับความสุภาพเนี่ยแหละ พอไม่มั่นใจหรือเจอที่มันต่างจากวัฒนธรรมตัวเค้าเองมากๆก็จะไม่พูดไปเลยดีกว่าใช้ผิดระดับ ตอนรู้นี่กูช็อค.... แบบฝรั่งไม่ซีเรียสอะ แต่การเปลี่ยนความเคยชินบางทีก็ยากแหละ แต่เวลาสอบข้อเขียนคะแนนสูงกันมากกกกก คือพอเป็นการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลจะกลัวการทำอะไรผิดระดับที่ควรเป็นมากๆ สุดๆไปเลย
เออแล้วอย่างท่านเรย์กะกับปณิธานว่าจะเป็นคนที่อ่อนน้อมดีงามกับทุกคนทุกระดับ หาข้อติมารยาทนางแทบไม่เจอ คืออ่านแล้วอาจจะดูเหมือนชีวิตวันๆของลูกคุณหนู แต่ในสายตากูคือนางต้องเป็นอัจฉริยะด้าน EQ ยากชิบกูบอกเลย แต่ละคนแต่ละสถานะมีการแสดงออกที่แบบต่างมาก รายละเอียดเยอะมาก ถ้าอยู่กับคนทุกชนชั้นทุกประเภททุกอายุแล้วเข้ากันได้กับทุกคน คือนางอัจฉริยะจริงๆนะแบบไม่เอาฮา ท่านพี่เก่งมากๆ คนรอบตัวมีแต่พวกฉลาดแรงเก่งโหด เรย์กะที่ดูเฉยๆนี่ทักษะการเข้าสังคมอัพมาเต็มหลอดอะ EQ พุ่งปรี้ดติดเพดานอะไรทำนองนั้น
กลับมาแล้วตกใจ ทำไมมีสาระกันจัง กูไม่เข้าผิดห้องใช่มั้ย อากาศร้อนไปใช่มั้ย...
หยอกๆ อยากคุยด้วย แต่ไร้ความรุ้เรื่องมารยาท วัฒนธรรมพวกนี้มาก 5555
กูแค่รู้สึกว่า หลายคนอินเกินอะ กูคิดว่าทุกคนนี่เอ็นดูท่านเรย์กะมากๆอยู่ กูก็เป็น แต่เราไม่สามารถjudgeทุกอย่างผ่านสายตาคนๆเดียวได้นะ อย่างแปลไทยตอนล่าสุดก็อธิบายแค่พอยุยโกะเห็นฉันก็ยิ้มแย้มบางๆแล้วเดินไปหาพวกเอ็นโจ ก็ดูเฟรนด์ลี่ในระดับหนึ่งนี่? ถ้ากูเจอคนที่เคยเห็นหน้ากันแค่ครั้งเดียว กูยังไม่รู้เลยว่าจะยิ้มให้ไหม
ขออีกอย่าง มีหลายรอบละที่เวลาด่ายุยโกะแล้วหลุดสปอยล์ตอนที่ยังไม่แปลมาบ่อยมากๆ แบบไม่ได้เว้นจุดไว้อะ มีหลายคนที่ไม่ได้เอนจอยกับการรู้เนื้อเรื่องล่วงหน้านะ
อีกอย่างคือ เรื่องยุยโกะเนี่ยมันเอามาวิเคราะห์นิสัยยากมากๆ เพราะคนที่ด่ามากๆส่วนใหญ่อ่านดิบมาก่อน อย่างกูที่ไม่อ่านดิบกูก็วิเคราะห์แค่ตอนที่โผล่ออกมา มันเป็นประเด็นที่โผล่มาทีก็จะมีคนด่าหนักๆ แล้วก็มีคนปราม แล้วก็มีคนมาแย้งด้วยเหตุการณ์ในอนาคตที่คนอื่นบางส่วนยังไม่รู้ด้วย ก็วนอยู่แค่นี้อะ
>>727 นางเอกของเรื่องหลุดเข้าไปในโลกการ์ตูนที่ชอบอ่าน แต่ดันได้เป็นตัวร้ายที่จบไม่สวย เลยพยายามแก้ไขสิ่งต่างๆเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยค่ะ
ไหนๆเกมือนเล่าปสก.ทำงานฝึกงานมาขนาดนี้ละ กูขอเสริมอะไรแปลกๆที่บอกเรื่องความเครียดเรื่องเลเวลความสุภาพและมารยาทเวลาขอโทษพวกนี้ คือถ้ามึงไปเดินตามสถานีรถไฟ บางทีจะได้เจอป้ายเตือนแปลกๆ คือไม่ใช่ของแรร์หรอกกูเจอหลายทีตามหลายเมืองละ เขียนไม่เหมือนกันด้วย แต่จะเป็นภาษาอังกฤษแปลกๆที่อ่านแล้วอมยิ้ม คืออย่างพื้นเปียก ป้ายสากลตามหลักนานาชาติคือ Caution wet floor แล้วมีรูปคนลื่นล้ม นอกนั้นถ้าเพิ่มคำคือแล้วแต่ที่ละ แต่สัญลักษณ์สากลจะเป็นแบบนี้เพื่อให้เข้าใจง่าย และคำน้อยแบบกวาดตาผ่านๆป้ายเหลือง+caution คนเริ่มชะลอละ เป็นการสื่อสารที่ได้ประสิทธิภาพ
แต่ของญี่ปุ่นจะเจออะไรแนวๆ Apologize for trouble, please be caution, wet floor อะไรแนวนี้ คือมีประมาณ 4 บรรทัด แล้วแทนที่กว่าตามาเจอบอกระวังก็ได้รู้ตัว นี่ไม่จ่ะ พี่ขอโทษก่อนเลย แบบกว่ากูจะอ่านประโยคแรกจบและกวาดตาไปเจอคำว่าระวัง กูลื่นแล้วจ้าาาาาาา คือมาเล่านี่ใครๆก็ฮา แต่ตอนเจอกับตัวคือน้ำตาจะไหลกับความสุภาพของเค้า คือป้ายสากลมันมีขายสำเร็จรูปก็ซื้อมาตั้งๆไปเหอะ คือเค้าคิดมาแล้วว่าได้ผลดีอะ กูเข้าใจนะว่ารู้สึกผิดมากอยากขอโทษแต่ช่วยเอาไปห้อยไว้ต่อท้ายดีกว่ามั้ยวะ ถ้าไปเที่ยวลองมองหาอะ เจอได้ไม่ยากเท่าไหร่กับป้ายเตือนหรือประกาศที่สุภ๊าพสุภาพเป็นพิเศษ และยาวเป็นพิเศษแบบเค้าจะเตือนอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็อ่านคำขอโทษจบนี่ประสบเหตุพอดีแล้วจ้ะ
ยาวมาก 5555 แชร์กันขำๆนะเรื่องมีมารยาทที่บางทีก็ป่วงๆของญี่ปุ่น คือบางอย่างไม่เข้าใจจนกว่าจะไปสัมผัสเองจริงๆ แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่สัมผัสมาแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ 555 นี่แหละวัฒนธรรม ที่แน่ๆคือถ้าอ่านเรื่องราวของชาติอื่นแล้วเอาแนวคิดเราเองไปจับ ส่วนใหญ่จะคลาดเคลื่อนเหมือนกันน่ะ
>>748 อันนี้ตอบแค่เรื่องยิ้มกับวัฒนธรรมละกัน กูว่าส่วนนึงที่มีคนลากนู่นนี่ในดิบมาอิงมากมายเพื่อจะบอกว่าเข้าใจผิดก็เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงว่าตีความไม่เหมือนอ่ะ ไม่ใช่อ่านแล้วตีความนะ กูหมายถึงรอยยิ้มเนี่ยแหละ ในฐานะคนไทยคือเจอกันยิ้มให้นี่เป็นมิตรดี แต่ที่ต่างประเทศไม่ใช่ เอาเป็นอย่างน้อยที่ญี่ปุ่นเนี่ยไม่ใช่ โดยเฉพาะเจอกันครั้งแรกยิ่งไม่ใช่หนักข้อเข้าไปใหญ่เลยแหละ คนที่เจอมึงครั้งแรกแล้วยิ้มให้คือแคชเชียร์หรือคนขายของที่มึงสถานะเป็นลูกค้าเค้าน่ะ แต่ถ้าไม่ใช่นี่ไม่เกี่ยวละ เพราะปกติจะไม่แสดงความสนิทสนมกันมากเกินไปแบบเว้นระยะกันสูง จู่ๆมายิ่มมาทำสนิทในบางมุมก็ไม่สุภาพนะ แนวๆเค้าอาจจะไม่ได้อยากสนิทด้วย คือญี่ปุ่นนี่ทำตัวคุ้นเคยใกล้ชิดกันมากๆคือไม่โอเคอะ ค่อนข้างอึดอัด เพราะงั้นเจอหน้าเดินสวนอะไรแบบนี้ไม่ยิ้มนะ คนไม่รุ้จักกันเจอกันครั้งแรกยิ้มให้นี่อะไรก็ตามที่ไม่ใช่ผูกมิตรละ ถ้าผูกมิตรอยากเป็นเพื่อนคือเค้าไปแนะนำตัวอย่างสุภาดมากกว่า จะเป็นการสร้างความรู้สึกดีและสร้างความคุ้นเคยไรงี้
จะมีใครหาว่ากูอินเกินไปด้วยมั้ยเนี่ยเริ่มกลัว 555 คือเล่ามานี่อยากสื่อแค่ว่าถ้าไม่ใช่เรื่องราวของวัฒนธรรมเรา พออ่านแล้วมองด้วยมุมมองเราเองบางทีมันไม่ใช่อะ พวกหนังหรือนิยายอะไรพวกนี้คือถ้ารู้แบคกราวเค้ามามันก็สนุกและเข้าใจมากขึ้นนะ กูคิดว่างี้นะ ถ้าทำใครรำคาญที่มาเล่าอะไรยาวๆไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องก็ขอโทษเผื่อไว้เลย ณ ที่นี่นะจ้ะะะ
>>727 เป็นเรื่องที่เด็กผู้หญิงคนนึงจำเรื่องราวของชาติก่อนได้ค่ะ แล้วดันเกิดใหม่เป็นตัวละครตัวนึงในการ์ตูนสาวน้อยที่ดังมากๆในชาติก่อน ซึ่งคนที่นางมาเกิดเป็นก็คือตัวร้ายผมโรโคโค่(หัวสว่าน)ของเรื่องที่ชื่อว่า
<คิโชวอิน เรย์กะ> แล้วก็จุดจบไม่ดีซักเท่าไหร่น่ะค่ะ ท่านเรย์กะก็เลยตั้งใจว่าจะไม่เป็นตัวร้ายแล้วก็พยายามให้มากที่สุดเพื่อจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขค่ะ
เราชอบนะที่วิเคราะห์กันจริงจังแบบนี้ รู้สึกเข้าใจอะไรมากขึ้นดี
เอ่ออ. ขอวกกลับเข้าเรื่องเพ้อๆเบาๆกาวๆต่อนะ
ขอให้คาบุรากิรู้สึกตัวโดยเร็วเถิ้ดดด. ว่าอยู่กะเรยกะแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเอง.
ขอให้เอ็นโจทำอะไรซักอย่างที่ชัดเจนกะเรยกะซะทีเถิ้ดดด
รึว่า.. ฮิโยโกะซามะจะ.. ยังโสดอยู่. แกเรยเขียนเรื่องนี้มาระบายความรู้สึกวังเวงผ่านทางเรยกะ. T T
โว๊ะ เน็ตดีแทคโดนแบน กูอยู่ข้างนอกทั้งวันเลย อยากร่วมวงเม้ามอยกับพวกมึงมากแต่ทำไม่ได้ แถมกูไร้ความรู้เรื่องวัฒนธรรมกับมารยาทมากๆเลยนั่งอ่านเงียบๆเอา อ่านคอมเมนต์พวกมึงแล้วเปิดโลกทัศน์ดี กูชอบ ดีเบทกันเยอะๆเลยนะ รู้สึกดีเวลาเห็นคนวิเคราะห์กันเยอะๆ
>>734 เขียนเสร็จแล้ว แต่ส่วนที่เอาลงได้มันจะสั้นมาก เพราะงั้น ร้องเพลงรอไปจนกว่าซึรุฮานะจะมีบทนะจ๊ะ
>>753 กูชอบอ่านนะเรื่องพวกนี้ สนุกดี เหมือนได้เปิดมุมมองใหม่ ได้รู้เรื่องของบ้านเขาเมืองเขาว่ามีวัฒนธรรมแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ ก็ช่วยให้เข้าใจและสนุกมากขึ้นนะ
>>756 คาบุรากิอยู่ด้วยกันกับเอ็นโจก็สบายใจ เป็นตัวของตัวเองเหมือนกันทั้งคู่นะ 55555555555555 //เอากาวสีม่วงหน่อยมั้ย
Ky นะคะ ต่อจาก >>639-641 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
วันนี้เป็นเขียนเรื่องราวโลกนู้นผ่านมุมมองเรย์กะ KimiDolce นะคะ
..............…….....
(มุมมองเรย์กะโลก KimiDolce)
((((--เรย์กะในโลกคิมิเขียนถึงเรย์กะในโลกปัจจุบัน--))))
(หน้าแรกในสมุด)
ถึงตัวฉันอีกโลกหนึ่ง ฉันอยากบอกให้เธอรู้ ในกรณีที่หากมีความเป็นไปได้ใดๆก็ตามที่เราต่างคนต่างกลับโลกเดิมได้
เธอมันกดตัวเองลงต่ำชะมัดเลย ทำไมต้องไปยุ่งเกี่ยวกับสามัญชนพวกนั้น ยอมก้มหัวให้คนอื่นเหยียบย่ำด้วย แต่ไม่ต้องห่วง ฉันล้างภาพตกต่ำของเธอให้แล้ว ตอนนี้ฉันได้แสดงให้พวกเขาเห็นว่าควรปฏิบัติยังไงกับฉันกันแน่ คนอ่อนแอที่ยึดมั่นในความดีไร้สาระอย่างเธอคงไม่มีวันเข้าใจสินะ
(หลายวันต่อมา)
ทุกคนช่างน่าขำสิ้นดี พยายามทำให้ฉันกลับเป็นเหมือนเดิม หึ คิดจะเอาฉันเป็นเบี้ยล่างเหมือนเดิมล่ะสิ น่าตลกชะมัดที่เห็นเอ็นโจในรูปแบบที่อ่อนแอขนาดนั้น แค่พูดเจ็บๆไม่กี่คำก็ได้แต่ยิ้มฝืนๆแล้ว สู้เอ็นโจโลกเก่าฉันก็ไม่ได้ ใช้ไม่ได้จริงๆ คนที่นี่อ่อนแออ่อนไหวขนาดนั้นได้ไง
ทาคามิจิมองฉันอย่างชื่นชมเทิดทูนบูชา สนุกๆจริงๆที่ได้หักหน้าผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งที่พยายามเข้าใกล้ มิซึซากิก็อ่อนปวกเปียกน่าดู โลกนี้มีแต่คนน่าเบื่อทั้งนั้นเลยหรือเปล่า
มีแต่ท่านคาบุรากิสินะที่รักษาความเข้มแข็งสุขุมเยือกเย็นเอาไว้ได้ ช่างสง่างามเหมาะสมกับฉันจริงๆ
(หลายวันถัดมา)
ทุกคนช่างโง่เง่าจริงๆ
ทำไมยังพยายามทั้งๆที่โดนฉันต่อว่าไปขนาดนั้นแล้วนะ ทำไมยังมาช่วยเหลือฉัน ทั้งๆที่ฉันทำร้ายจิตใจไปมากมาย ทำไมถึงยอมเดือดร้อนรับผิดแทนฉันกัน
โดยเฉพาะสามัญชนทาคามิจิคนนั้นแม้จะถูกฉันผลักตกบันได แต่ก็ยืนยันกับทุกคนว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ เถียงกับใครก็ตามที่เห็นเหตุการณ์ว่าพวกเขาตาฝาดไปเอง
มิซึซากิยอมก้มหัวให้คนชมรมวรรณศิลป์ที่ฉันไปกลั่นแกล้ง เพราะมีคนในนั้นบังเอิญมาคุยกับท่านคาบุรากิ หัวหน้าห้องที่อยู่ชมรมนั้นก็ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกคนอย่างสุดความสามารถ แต่งเรื่องอะไรไม่รู้ขึ้นมาให้ความผิดของฉันดูน้อยลง ฉันไปรู้จักนายตอนไหนน่ะหัวหน้าห้อง
อิวามุโระจากชมรมยูโดบอกทุกคนว่าเขาเป็นคนทำร้ายคนที่ความจริงฉันเองต่างหากที่เป็นคนทำ
ฉันพยายามโวยวาย นี่มันเป็นสิ่งที่ฉันทำนะ! อย่ามาแย่งความดีความชอบไปสิ!!! แต่ทุกคนต่างลนลานกลบเกลื่อนให้ฉัน โดยเฉพาะเอ็นโจ หมอนั่นพูดและสร้างข่าวเท็จ เปลี่ยนเรื่องราวไปหมด
ญาติฉันที่เด็กกว่าชื่อริรินะก็เดินมาด่าฉันตรงๆ เลือกใช้คำโต้เถียงได้เก่งทีเดียว แต่ฉันก็ไม่แพ้เด็กมือสมัครเล่นหรอกนะ ถึงอย่างนั้นทำไมริรินะถึงได้เตรียมกำลังรับมือช่วยเหลือฉันกรณีที่เกิดการปะทะอยู่ดี
เป็นคนดีกันจนน่าตลกชะมัด
เธอไปทำอะไรมา ทำให้พวกนั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอขนาดนี้ได้
(ผ่านไปวันสองวัน)
ท่านพี่ทรยศคนนั้นเข้ามาปลอบ โดยอ้างว่าฉันทำหน้าเศร้าสำนึกผิด ไม่ใช่นะ! ฉันรู้สึกแย่ที่ถูกแย่งความดีความชอบต่างหาก!!! ท่านพ่อท่านแม่ที่เป็นคนดีจนอ่อนแอ ทำตัวน่าคลื่นไส้ เอาอะไรอร่อยๆมาให้กิน คิดว่าจะฉันจะรู้สึกดีขึ้นกับขนมปังปิ้งชุ่มเนยราดนมข้นหวานงั้นหรอ ต่อให้มันกรอบพอดีคำ รสชาติมีเสน่ห์จนน่าตกใจก็เถอะ ที่ฉันยิ้มนี่เพราะฉันทำบึ้งมาทั้งวันแล้วเมื่อยหน้าต่างหาก ไม่เกี่ยวกับขนมที่ให้มาหรอกนะ
ฉันเดินไปหาผู้หญิงชมรมวรรณศิลป์แล้วบอกขอโทษ ฉันแค่พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดจะอะไรจริงจัง ที่ก้มหัวตอนนั้นก็ไม่ได้คิดจะขอโทษด้วย ฉันแค่อยู่ๆก็อยากมองพื้นพอดี ฉันแค่จะบอกว่าทั้งหมดเกี่ยวกับฉันเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ฉันทำเองนะ! อิวามุระทำไมต้องถูกคนรังเกียจแทนด้วยล่ะ ฉันยอมไม่ได้ นั่นมันตำแหน่งของฉันนะ!!!
มิซึซากิ นายเป็นประธานนักเรียนนะ มีอย่างที่ไหนมาช่วยเหลือ Pivioine ผิดธรรมเนียมมากๆ หยุดไปขอโทษคนอื่นแทนฉันได้แล้วนะ! ทาคามิจิเป็นแค่สามัญชนแท้ๆ อย่ามาคิดว่าตัวเองสำคัญไปนะ ไม่ต้องมาช่วยฉันเลย ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของเธอนะ แล้วที่บอกให้ฉันค่อยๆปรับตัวกับโลกนี้ สู้ๆนะ คืออะไรหะ? ฉันไม่ปรับตัวให้เข้ากับโลกหรอกนะ คนทั้งโลกต้องปรับตัวให้เข้ากับฉันสิ!!!
หัวหน้าห้อง นายเป็นประธานชมรมนะ นายจะทะเลาะและเกลี้ยกล่อมคนในชมรมเพื่อฉันไม่ได้นะ! ต้องปลุกปั่นแล้วหันมาเป็นศัตรูกับฉันสิ ทำตัวน่าเบื่อชะมัด
เอ็นโจ นายมากลบข่าวลือทำไมมมมม กว่าฉันจะสร้างผลงานได้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ตามหลักนายต้องเข้ามาด่าฉันสิ ต่อว่าแรงๆอ่ะ ทำไมไม่เห็นทำแบบโลกก่อนเลย
มีแต่คนคิดอยากให้ความทรงจำฉันกลับคืนมา สิ่งที่ฉันเป็นมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือไง...
(สองสามวันต่อมา)
ท่านคาบุรากิรักเธอแล้วแท้ๆ ทำไมถึงโง่งมขนาดนี้ได้นะ ได้ยินว่าเธอปฏิเสธการหมั้นทุกครั้งที่มีโอกาสเลยงั้นหรอ ท่านคาบุรากิผู้ไม่เคยให้อะไรใคร มอบทั้งกลอนรักให้ ทั้งไซรัปที่เขาตั้งใจหามาอย่างทุ่มเทชิมทุกร้าน ทั้ง...อะไรน่ะ หนังสือกดจุด?
อย่างไรก็เถอะ ทั้งๆที่ท่านคาบุรากิแวะมาทักแวะมาคุยด้วยบ่อยขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมเธอยังไม่ตอบรับ บนโลกนี้จะมีใครที่ดีเลิศไปมากกว่าท่านคาบุรากิอีก
เธอชอบเอ็นโจหรือไง? พูดไปแล้วน่าขนลุกแหะ หมอนั่นชอบมาคุยบ่อยๆเหมือนกัน ตรงนี้ก็คล้ายเอ็นโจโลกก่อนอยู่ แต่เอ็นโจโลกนี้คุยอะไรอ่อนโยนชะมัด ฉันไม่ชิน น่าขนลุกนะ! ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทท่านคาบุรากิ ฉันไม่แม้แต่อยากจะชายตามองหรอกนะ เท่าที่ลองไปถามๆมา เอ็นโจโลกนี้ให้อะไรเธอเยอะเลยนี่ ทั้งคุกกี้ บิสกิต ซาลาเปา กรงไม้สานใส่หิ่งห้อย ลาเต้อาร์ตลายกระต่าย และก็ไซรัป หืม จ่ายราคาหารครึ่งกับท่านคาบุรากิหรอ
เอ็นโจโลกเก่าไม่เคยให้อะไรฉันเลยนี่นา... เขาเป็นคนเดียวในโลกนั้นที่บอกให้ฉันหยุดรังแกคนอื่นซะที ในโลกที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือขัดใจฉัน ที่พูดถึงไม่ได้คิดถึงหมอนั่นหรอกนะ!
(วันที่เท่าไหร่ไม่รู้) (หน้านี้ถูกขีดฆ่าทิ้ง แต่ยังพออ่านได้อยู่)
ฉันเกลียดเธอชะมัด ทำไมเธอถึงมีครอบครัวที่อบอุ่นขนาดนี้ ทำไมทุกคนใจดีกับฉันด้วย ถ้าวันหนึ่งฉันต้องจากไป มันจะโหดร้ายแค่ไหนกันนะ...
มีแต่คนเอานู้นเอานี่มาให้ฉัน หวังว่าฉันจำอะไรได้ และกลับมาเป็นเหมือนเดิมซะที
คนที่นี่ต้องการแต่เธอสินะ... ฉันมันก็แค่คนที่ไม่มีใครต้องการ...
ความโหวงเหวงในใจฉันตอนนี้มันคืออะไรนะ...
(วันใดวันหนึ่ง)
เอ็นโจอ่อนแอคนนั้นพาน้องชายมาที่สโมสร ขณะที่ฉันกำลังคุยกับท่านคาบุรากิ
ทันทีได้เห็น ฉันก็ชะงัก ปล่อยมือจากท่านคาบุรากิ แล้วจ้องมองน้องชายเอ็นโจอย่างตกตะลึง
อืออออ เด็กน้อยคนนั้นน่ารักชะมัดเลย ราวกับเทวดาตัวน้อยเลยนะ แค่เห็นก็อดเคลิบเคลิ้มไม่ได้ นี่เป็นสาเหตุที่เธอปฏิเสธการหมั้นของท่านคาบุรากิสินะ! ฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่คิดจะกินเด็กที่อายุห่างกันแบบนี้เลยหรอ
จริงๆก็ไม่เลวนะ
(วันไหนสักวัน)
เอ็นโจผู้อ่อนแอยิ้มขื่นๆนั่งโลกมืดในสโมสร น้องชายเขาก็ดูกลุ้มใจ อะไรกันคะ ใครเป็นสาเหตุที่ทำให้ยูกิโนะคุงต้องเศร้ากัน! ฉันบุกไปถามเอ็นโจ พอเค้นคำตอบมาก็ได้ว่าเป็นเรื่องว่าที่คู่หมั้นนั่น
เอ็นโจโลกก่อนก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ฉันล่ะสะใจทุกครั้งที่เขาต้องเจ็บปวดและกังวลกับปัญหาที่ไม่มีวันแก้ได้ ถึงยังไงต่อให้ปัญหามากแค่ไหนก็ชอบเรียกฉันไปต่อว่าด้วยคำพูดคล้ายๆเดิมอยู่ดี ช่างไม่สร้างสรรค์คำด่าเลยนะ แต่ก็แอบคิดถึงหน่อยๆนะ... เอ็นโจโลกนี้น่าเบื่อชะมัด ไม่คิดจะด่าฉันเลยหรือไง ฉันกระแซท่านคาบุรากิขนาดนี้แท้ๆ
แต่นะ ว่าที่คู่หมั้นของหมอนั่นทำให้ยูกิโนะคุงต้องเจ็บปวดงั้นหรอ
ไม่ชอบก็ปฏิเสธไปสิ!!! ผู้ใหญ่หมั้นกันก็จริง แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องทำตามเลยนี่ ไปโวยวายนิดๆหน่อยๆก็น่าจะแก้ปัญหาได้แล้วนะ แย่ชะมัด มานั่งหดหู่แบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา
ฉันลากคาบุรากิไปช่วยแก้ปัญหา ไม่ต้องมาหน้าเคร่งขรึมแล้ว! นายไม่เห็นหรอว่าปัญหาเพื่อนสนิทนายทำร้ายจิตใจยูกิโนะคุงน่ะ แล้วไม่ต้องทำหน้าอึ้งตอนฉันอธิบายด้วยสิ!!!
ไม่นานนักฉันก็เจอว่าที่หมั้นนั่นตามแผนการอะไรสักอย่างที่คิดๆกันมา ผู้หญิงคนนั้นพูดบ้าอะไรฉันไม่เข้าใจซะอย่าง เหมือนเป็นคำด่าที่ซับซ้อนล้ำลึกอะไรไม่รู้ จะด่าใครก็ไม่ดูก่อนว่าคนนั้นรู้เรื่องที่พูดมากแค่ไหนนะ อ่อนหัดจริงๆ ด่าไปเถอะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องก็ไม่เจ็บหรอกนะ โฮะโฮะโฮะ
เฮ้ๆ คาบุรากิ นายตระกูลใหญ่ไม่ใช่หรอ ทำไมช่วยเพื่อนนายไม่ได้ซะทีล่ะ!!!
(วันนี้ในที่สุดก็มาถึง)
ฉันไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนด้วยความพยายามของทุกคน เรื่องปัญหาว่าที่คู่หมั้นของเอ็นโจก็หายไปซะที ช่วงนี้หมอนั่นทำหน้าตาแฮปปี้จนฉันหมั่นไส้ อย่ามามีความสุขออกนอกหน้านะ เอ็นโจโลกเดิมฉันได้แต่ทำหน้าอมทุกข์แท้ๆ!
เอาเถอะ ยูกิโนะคุงดูร่าเริงสดใสก็ดีแล้วล่ะ เป็นเทวดาน้อยที่น่ารักเหลือเกิน รอยยิ้มสว่างไสวทำใจละลายตลอดเลยนะ
ท่านคาบุรากิขอบคุณความทุ่มเทของฉันด้วย ฉันนี่ตกใจจนกระโดดถอยหลังสามที คาดว่าตัวเองคงหูฝาด เอ็นโจนายขำอะไรห๊าาาา!
ทาคามิจิทำเค้กมาให้ฉันอีกแล้ว ฉันขี้เกียจปัดทิ้งล่ะ จะรับไว้ก็ได้
แล้วที่ฉันให้ยืมชุดพละครั้งก่อนน่ะ เพราะสงสารในความน่าสมเพชของเธอนะ อย่าได้ใจไปล่ะทาคามิจิ!
(วันไหนแล้วนะ)
เธอมีความแค้นอะไรกับเหล่านกหรือเปล่า ทำไมมันพยายามเล็งฉันตลอดเลยล่ะ ขอสาปแช่งมันนนนนน ทำร้ายชุดตัวโปรดฉันได้ไง ฮือออออ คนบนโลกนี้มีเป็นล้าน ทำไมต้องเป็นฉันด้วย มีคนทั้งโรงเรียนให้เลือก แต่ทำไมเป็นฉันกันล่ะ
เพื่อนๆเธอรุมเข้ามาปลอบ เข้ามาช่วยเปลี่ยนเสื้อและทำความสะอาดให้ ฉันที่ช็อกค้างไปแล้วก็ได้แต่เข้าอาคารและคิดว่าจะไม่ออกไปแล้วถ้าไม่มีร่ม นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ...
ทำไมฉันมีร่มแล้ว ยังมีขี้นกดักอยู่บนพื้นอีกล่ะ...
เธอมีชุดสำรองเยอะขนาดนี้ เพราะเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆใช่ไหม...
(วันช่วงสอบ ทำไมต้องมีด้วย)
ฉันสอบได้ห่วยแตกต่ำย่ำแย่มาก จริงๆก็เป็นงี้มานานแล้วล่ะนะ แต่มันสะดุดตาทุกคนเข้า เพราะเธอดันเก่งเกินไป! พอฉันได้ที่ปกติของฉันก็มีแต่คนตื่นตกใจ ก็ไม่ถึงกับที่สุดท้ายซะหน่อยนะ...
ท่านพี่คนนั้นก็แวะมาติวให้ฉันบ่อยๆ เอ็นโจเองก็ช่วยที่โรงเรียนด้วย ทาคามิจิกับมิซึซากิก็แวบๆมาสอนมาให้กำลังใจ ทาคามิจิเขียนโน้ตย่อสรุปเนื้อหาอะไรไว้ให้ด้วย พอฉันโดนยุมากๆ ก็ลองตั้งใจเรียนดู ไม่น่าเสียหายอะไร สามคนนั้นก็มารุมสอนฉันตลอด น่ารำคาญนะ น่าเบื่อจริงๆเลย กระตือรือร้นไม่เข้าท่า
ต่อมาเอ็นโจลากท่านคาบุรากิมาร่วมติวด้วย ฉันกลัวไม่มีสมาธิกันพอดี แต่ว่าพอเขาสอนอย่างจริงจัง ฉันก็พลอยจริงจังไปด้วยล่ะนะ สุดท้ายกลายเป็นคนอันดับ 1-4 ของซุยรันสอนฉันอย่างขยันขันแข็งทุกวัน
ปาฏิหาริย์มีจริง ฉันผู้มักได้รองท็อปจากท้าย ตอนนี้กระโดดมาถึงอันดับ 50 กว่าๆได้ น่าชื่นใจจังค่ะ แต่ยังมีคนมองแปลกๆอยู่ ใครจะไปทำคะแนนถึงขั้นติดบอร์ดได้ขนาดนั้นกันล่ะ...เธอทำผลงานเก่าไว้ดีเกินไปแล้วนะ!
เอ็นโจบอกรางวัลในการตั้งใจเรียนดีจะให้ฉันไปเที่ยวกับท่านคาบุรากิทั้งวันล่ะ นี่นายขายเพื่อนกันขนาดนี้เลยเรอะ
ฉันเห็นท่านคาบุรากิที่ทำหน้าจำยอมแล้วสงสาร เปลี่ยนเป็นไปเที่ยวกัน 5 คนดีกว่านะ ฉันเลี้ยงเอง ตอบแทนที่ช่วยเหลือกันมา โฮะโฮะโฮะ
แค่ครั้งนี้เท่านั้นล่ะนะ อย่าได้ใจกันไปล่ะ!
(วันเที่ยวล่ะ)
เราตกลงสถานที่เที่ยวมาพักหนึ่ง ก็ตกลงกันได้ว่าจะไปสวนสนุก ดูเป็นอะไรที่เป็นรอยต่อระหว่างชนชั้นได้ ฉันพามาพวกเขาสวนสนุกสร้างพิเศษ ราคาเข้าสูงแบบที่สามัญชนอย่างทาคามิจิต้องไม่เคยมาแน่ๆ ดูความแตกต่างระหว่างฉันกับเธอไว้นะ โฮะโฮะโฮะ
ทาคามิจิกับมิซึซากิเดินข้างกันหวานแหววตลอดเลยนะ ก็เป็นแฟนกันแล้วนี่น่า ท่านคาบุรากิชอบจ้องเขม็งไปคู่นั้นทุกครั้งที่สองคนนั้นไม่ได้มอง ยังชอบทาคามิจิอยู่สินะ...
เวลามีเครื่องเล่นที่นั่งเป็นคู่ ฉันรู้สึกเหมือนโดนทิ้งยังไงไม่รู้ ไม่สิ! ไม่มีใครคู่ควรกับความสูงส่งของฉันต่างหากล่ะ! ทาคามิจิไม่ต้องทำเป็นสงสารฉัน แล้วมานั่งด้วยหรอกนะ! ที่ฉันยอมเพราะเธอตื้อจนน่ารำคาญ อย่ามาเข้าใจผิดล่ะ!!!
ฉันเห็นเอ็นโจยิ้มร่าเริงตลอดวันเลยค่ะ หมั่นไส้หมอนั่นจริงๆ
เอ็นโจโลกเก่าฉันจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ... ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มสดใสมาก่อนเลยนะคะ มีแต่รอยยิ้มหลอกลวงฉาบหน้า ข้างในเป็นแค่ลูกแมวน้อยที่ไม่มีทางสู้ฉันได้เท่านั้นเอง
แต่ว่าเขาอาจจะมีความสุขแล้วก็ได้ ถ้าเป็นเธอคงทำให้คนรอบข้างมีความสุขได้เสมอนี่นา อย่างฉันถ้าไม่กลับไปโลกเก่าอาจจะดีกับเขามากกว่าล่ะมั้ง
น้ำที่หยดใส่สมุดนี่ไม่ใช่น้ำตาของฉันหรอกนะ ใครจะไปร้องไห้กับเรื่องแบบนี้กันล่ะ!
ไม่ใช่จริงๆนะ...
-------------- (จบตอน 36) --------------
ป.ล. ตอนที่วาคาบะออกมาเชื่อม ยังไม่แสดงในตอนนี้ชัดเจนนะคะ จะมาตอนมุมมองเรย์กะ KimiDolce รอบหน้า
ป.ล.2 กำลังคิดอยู่เลยค่ะว่าพรุ่งนี้จะเขียนมุมมองเรย์กะ KimiDolce ต่อ หรือเขียนเรื่องหลักต่อดี ถ้าตัดสินไม่ถูกอาจจะโยนหัวก้อย 5555
ป.ล.3 มันไม่เว้นให้ตามจำนวนที่เราทำไว้แหะ....
ว้ายยยยย พอมาเจอทุกคนเป็นแบบนี้เลยออกลายซึนเดเระขึ้นมาทันทีเลย!!
ท่านเรย์ก่าาาาา โอ้ยย สงสารรร ฮืออออ ว่าแต่ไม่มีพูดถึงอุเมวากะคุงเลยหรอคะ จริงๆอยากดูปฏิกิริยาตอนเจอ "เรย์ทัน ทำไมวันนี้ไม่มาเรียนพิเศษเลยล่ะ อาทันเหงามากๆเลยนะ" อะไรแบบนี้
>>759 >>760 >>761 ดีงามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ขอบคุณมึงมากกกกๆๆ แบบนี้สิถึงจะเป็นเรย์กะคิมิดอล รู้สึกจะมีนิสัยซึนเดเระด้วยสินะะ ไม่ว่าเป็นเรย์กะไหนก็หลงยูกิโนะงั้นหรอ นี่มันลาสบอสชัดๆ ว่าแต่เรย์กะในฝั่งนี้ตอนแรกๆก็ดูร้าย แต่ทำไมตอนหลังกลายเป็นนักตบมุขสุดกระตือรือร้นจังเลยคะะ เพราะสภาพเเวดล้อมทำให้ตัวตนลึกๆของเรย์กะค่อยๆแสดงออกมางั้นหรอ ดูจะน้อยใจด้วยเพราะลึกๆก็รู้สินะว่าทั้งหมดของโลกนี้ถึงจะเป็นอีกตัวตนนึงของตัวเองแต่ก็ไม่ใช่ของตัวเองอยู่ดี
เขียนภาคฝั่งเรย์กะคิมิต่อเถอะะ
ว่าแต่ซึรุฮานะฝั่งท่านเรย์กะเจอโหมดจักรพรรดินีที่เปิดตาที่สามจะเป็นไบ้างเเล้วนะ5555
>>761 ซึนชิบ //มองด้วยความเอ็นดู
สรุปคือ กระแซะคาบุรากิบ่อยๆเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเอ็นโจเหรอ 55555555555555555 เอาไปแข่งซึนกับริรินะใครจะชนะเนี่ย
เอ็นโจคิมิดอล ข้ามโลกมาเลยค่ะ กลายเป็นคู่ฝาแฝดผมดำ-ผมทอง ให้สองจอมมารจับแต่งเข้าตระกูลเอ็นโจ ยื่นข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้แบบก๊อดฟาเธอร์เลยค่ะ
ภาคหลังเรียนจบ ต่อ >>>/webnovel/3689/680-681
------------
อะ อะ อะ
อะไรกันล่ะนั่น!!!!!
อยู่ๆก็มาเรียกชื่อกันแบบนั้นน่ะ ไม่ได้อนุญาตสักหน่อย เสียมารยาท!
ทำเอาหลุดเสียงอุทานประหลาดๆออกไปอีกต่างหาก น่าขายหน้าจริง
แล้วก็... อย่ามองแบบนั้นซิคะ!!!
เห็นรอยยิ้มและแววตาแปลกๆแบบนั้นของเอ็นโจ บวกกับบรรยากาศที่อยู่ๆก็เปลี่ยนไปตามดนตรี ทำให้ฉันต้องรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่รู้ทำไมใจที่ควรจะสงบลงดันยังเต้นโครมครามยิ่งกว่าเดิม
ต้องเป็นเพราะดื่มไวน์เยอะเกินไปแน่ๆเลยล่ะค่า!
รู้สึกหน้าร้อนไปหมดจนอยากจะหาที่มุดหนี ตอนนี้รถก็จอดแล้ว เปิดประตูแล้วหนีออกไปดีมั้ยนะ?
"คุณคิโชวอินหน้าแดงเชียว ไม่สบายรึเปล่า?"
"...เปล่าค่า!"
เอ็นโจพ่นเสียงหัวเราะออกมา แกล้งกันแบบนี้ตลกมากนักใช่มั๊ยน่ะห๊ะ!!?
"นั่นซินะ วันนั้นคุณคิโชวอินได้ตุ๊กตาไปเต็มถุงเลยนี่"
"....ค่ะ"
"สนุกมากเลยเนอะ?"
"....อ่า ...ค่ะ...."
อ๊าาา เลิกพูดถึงเรื่องวันนั้นเถอะน่า!
"พอเอาตุ๊กตาแกะกับตุ๊กตากระต่ายที่ได้มาวางไว้ที่เตียงนอน คนทำความสะอาดห้องแตกตื่นกันใหญ่เลยล่ะ"
"อุ... อย่างงั้นเหรอคะ"
อุ๊ปส์ เกือบหลุดหัวเราะออกไปแล้ว
อุฮุฮุฮุ งั้นเหรอๆ พวกสาวใช้คงแตกตื่นกันหมดซินะ คุณชายของบ้านดันมีรสนิยมเป็นตุ๊กตาที่ดูผู้ญิ้งผู้หญิงแบบนั้น แล้ววางไว้ที่เตียงด้วยเนี่ยนะ คงดูไม่จืดเลยล่ะ
ถึงจะช้าไปหน่อย แต่นี่ซิค่อยสมกับเป็นการเอาคืนจากตอนทาโกะยากิน่ะ
"โดนท่านแม่เรียกตัวทันทีที่ทราบด้วยเนี่ยซิ"
"เห~"
ขนาดมาดามก็ยังเป็นห่วงเลยเหรอเนี่ย ต่อให้หน้าทนขนาดไหน แต่โดนที่บ้านหวาดระแวงแบบนั้น ก็คงเหงื่อตกบ้างล่ะ อุฮุฮุ สมน้ำหน้าแล้วล่ะ
"... แต่พอบอกว่าเป็นตุ๊กตาคู่ที่คุณคิโชวอินมอบให้ ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อล่ะนะ~"
"เห๊ะ..."
... ทำไมตอบแบบนั้นไปล่ะค้าาาาา!?
ถึงมันจะเป็นตุ๊กตาคู่จริงๆก็เถอะ แต่ตอบแบบนั้นมันชวนให้เข้าใจผิดไม่ใช่รึไงกันน่ะ!? เจตนาแค่การกลั่นแกล้งเท่านั้นเองนะคะ!!
จะว่าไปแล้ว หลายวันก่อน ตอนที่ฉันนอนอ่านหนังสือเล่นอยู่ในห้องนอน จู่ๆท่านแม่ที่ถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือก็บุกเข้ามาข้างในห้อง แล้วสำรวจตุ๊กตาในห้องของฉันใหญ่ จนกระทั่งมองเห็นว่าฉันนอนกอดตุ๊กตาแกะอยู่ ท่านแม่ก็หัวเราะออกมาอย่างสำราญกับโทรศัพท์ ก่อนจะเดินนวยนาดออกไปจากห้อง...
อย่าบอกนะ ว่าปลายสายคือมาดามเอ็นโจน่ะ!?
ท่านแม่ก็รู้แล้วอย่างงั้นซินะ ... อย่างงี้ข่าวลือไม่แพร่สะพัดไปหมดแล้วงั้นเหรอ?
อุกรี๊ดดดดดด ไม่น้าาาาาาา
เสียงเอ็นโจหัวเราะในลำคอ สัญญาณไฟก็เปลี่ยนสีพอดี รถจึงเคลื่อนตัวขับออกไปอีกครั้ง
ฉันยังคงนั่งเกร็งหันหน้าไปข้างทาง ไม่กล้าหันกลับมองคนขับรถอีกเลย
เมื่อไหร่จะถึงบ้านสักทีนะ อยากลงใจจะขาดอยู่แล้ว... รู้อย่างงี้น่าจะยอมรอที่นู่นแล้วโทรเรียกคุณซากามิให้มารับ หรือไม่ก็ดื้อดึงขอลงที่สถานีรถไฟให้ได้ซะก็ดีหรอก อยู่ในนี้มันอันตรายจริงๆนั่นแหละ... แง้
.
.
.
อีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้ว
โทรศัพท์เอ็นโจก็สั่นขึ้นมา เขารับสายพูด "ครับ" ๆไม่กี่ครั้งก็วางสายไป ไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ แต่แอบได้ยินเสียงรถพยาบาลดังแว่วมาจากปลายสายน่ะ
รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยแฮะ
ฉันกลั้นใจหันหน้ากลับไปทางเอ็นโจ เขามีสีหน้าอย่างปกติทุกที พอสังเกตเห็นว่าฉันจ้องหน้าเขาก็ยิ้มให้
"อ่า คุณหมอประจำตระกูลโทรมารายงานน่ะครับ ว่ายูกิโนะคุงอาการหอบกลับมากำเริบอีกแล้วน่ะ"
"เอ๋! ยูกิโนะคุงน่ะเหรอ!?"
ภาพยูกิโนะคุงที่หายใจหอบอย่างทรมานด้วยใบหน้าขาวซีดที่เคยเห็นตอนสมัยเรียนก็ปรากฏขึ้นมา ผ่านมาหลายปีแล้วก็ไม่หายอย่างงั้นเหรอ
"อาการเป็นยังไงบ้างเหรอคะ?"
"ไม่ได้หนักมากหรอกครับ ก็อย่างทุกทีนั่นแหละ อาการยังทรงตัวไม่ได้ร้ายแรง แค่เข้าโรงพยาบาลเผื่อไว้ก่อนน่ะ"
"เข้าโรงพยาบาล..."
ถึงจะบอกว่าไม่ร้ายแรงก็เถอะ แต่ยูกิโนะคุงต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอเนี่ย น่าสงสารจัง
ฉันน่ะจนถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เคยถึงขั้นต้องไปนอนในโรงพยาบาลเลยนะ
ไม่ว่าจะยังไงก็ฟังดูเป็นเรื่องใหญ่โตอยู่ดี แถมที่ได้ยินเสียงจากปลายสายก็ถึงขั้นต้องขึ้นรถพยาบาลเลยนี่นา...
อะ
"ถ้างั้นท่านเอ็นโจส่งฉันลงแถวนี้เถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกที่บ้านออกมารับเอง"
"เอ๋? อะไรกันอยู่ๆก็?"
"ท่านเอ็นโจรีบไปที่โรงพยาบาลดีกว่าค่ะ ตอนนี้ยูกิโนะคุงคงจะทรมานอยู่แน่ๆเลย!"
"หือ ไม่เป็นไรหรอกครับที่โรงพยาบาลก็มีแพทย์คอยดูแลอยู่แล้วล่ะ ผมไปก็รักษาไม่เป็นหรอกน่า"
ดูทำตัวเข้าซิ น้องชายตัวเองเข้าโรงพยาบาลแล้วยังทำตัวนิ่งเฉยแบบนี้อีก ใจจืดใจดำจริงๆ!
"คุณคิโชวอินใจเย็นๆก่อนนะครับ ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงนักหรอก ยูกิโนะก็เข้าออกโรงพยาบาลอย่างงี้เป็นประจำอยู่แล้ว"
เอ็นโจเอื้อมมือมาตบแปะๆหลังมือฉันเบาๆ
"ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ แต่ว่าถ้าไม่มีใครเป็นห่วงยูกิโนะคุงเลย ยูกิโนะคุงคงต้องเสียใจมากแน่ๆ..."
"ผมก็ไม่ได้ไม่เป็นห่วงหรอกนะครับ... ขอบคุณนะครับคุณคิโชวอิน ใจดีกับยูกิโนะเสมอเลยนะ"
"ฉันก็แค่เอ็นดูยูกิโนะเหมือนกับเป็นน้องชายตัวเองเท่านั้นล่ะค่ะ"
"ยูกิโนะได้ยินคงดีใจมากแน่ๆ ... ส่วนเรื่องที่ว่าให้ส่งตรงนี้นี่ ขอปฏิเสธนะครับ บอกแล้วไงว่าจะไปส่งถึงที่บ้านน่ะ เดี๋ยวส่งคุณคิโชวอินเสร็จแล้ว ผมค่อยแวะไปโรงพยาบาลก็ไม่สายหรอกนะ"
"อ่า ค่ะ..."
ถ้าว่าอย่างงั้นก็ยอมตกลงก็ได้ นี่ก็ใกล้จะถึงบ้านคิโชวอินแล้วล่ะนะ
เมื่อตะกี้ฉันออกจะร้อนใจไปสักนิด แต่พอสงบลงมาแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองตื่นตูมมากไปหน่อยจริงๆนั่นแหละ
นอกจากนั้นแล้ว
มือฉันไปวางอยู่บนเกียร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะค้าาาา!?
มือของเอ็นโจวางทาบทับมือบนฉันที่จับเกียร์ไว้ราวกับเป็นหมอนรองมืออย่างงั้นล่ะ ฉันพยายามดึงมือออกมา แต่มือใหญ่ๆนั่นดันกระชับแน่นกว่าเดิม
"ทะ ท่านเอ็นโจ!?"
"จริงสิ" เอ็นโจพูดขัดขึ้นมาอย่างไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาว "ถ้าคุณคิโชวอินเป็นห่วงยูกิโนะขนาดนั้น ทำไมไม่ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลล่ะครับ"
"เอ๋... ได้อย่างงั้นเหรอคะ?"
"ทำไมจะไม่ล่ะครับ"
เอ็นโจหัวเราะ
ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลยแฮะ ปกติแล้วโรงพยาบาลกับฉันเป็นเหมือนเส้นขนานกันเลยนี่นา
"ถ้าเป็นพรุ่งนี้คงจะได้ซินะคะ"
"ครับ ปกติก็จะอยู่เฝ้าอาการสักวันสองวันเองน่ะครับ"
นั่นซินะ ถ้ารู้ข่าวและเข้าเยี่ยมได้ก็ควรจะไปล่ะนะ ถึงบ้านแล้วคงต้องตระเตรียมของเยี่ยมไข้เป็นการด่วนแล้วล่ะ ถ้าให้กระเช้าผลไม้จะดูน่าเบื่อเกินไปมั้ยนะ?
อะ แต่ก่อนอื่นนะ ปล่อยมือสักทีซิคะะะะ
.
รถเอ็นโจขับเข้าภายในคฤหาสน์บ้านคิโชวอินในที่สุด ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานซะจริง ลงท้ายเอ็นโจก็ยอมปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ พวกชอบฉวยโอกาสนี่แย่ที่สุดเลย อย่าได้หวังเลยว่าฉันจะยอมกลับมานั่งแบบนี้อีกน่ะ!
"ขอบคุณมากนะคะท่านเอ็นโจที่มาส่ง"
"ด้วยความยินดีครับ~"
ฉันปลดเข็มขัดนิรภัยออกและเปิดประตูรถ เอ็นโจก็พูดขึ้นมา
"พรุ่งนี้หลังเลิกงาน ผมไปรับที่ออฟฟิตนะครับ"
... หา?
"ไปเยี่ยมยูกิโนะกันไง"
"เอ๋ ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันไปเองได้ ไม่รบกวนท่านเอ็นโจดีกว่าค่ะ"
"ไม่รบกวนหรอกครับ ถึงยังไงผมก็ต้องผ่านทางตึกของคุณคิโชวอินอยู่แล้วล่ะ ไปพร้อมกันเถอะนะ"
อึก อันตราย อันตราย
อย่าทำหน้าเว้าวอนแบบนั้นซิไม่ได้เข้ากับนายสักนิด นี่มันการล่อลวงของปิศาจชัดๆ
แต่ขอโทษนะ ฉันประกาศไว้ในใจแล้วไงล่ะ ว่าอย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมกลับมานั่งด้วยแบบนี้อีกน่ะ!
"...อืม นับเป็นการชดใช้หนี้ที่คืนนี้ผมขับรถมาส่งคุณคิโชวอินที่บ้านแล้วกันนะ~"
... ปิศาจชัดๆเลยค่าาา!!!
ไม่ว่าจะยังไงการรับมือกับเอ็นโจนี่ก็เป็นเรื่องยากจริงๆ ลงท้ายก็ได้แต่เออออไปตามนั้น ฮือ พอตกลงกันได้แล้ว ก็ควรจะรีบเผ่นแล้วล่ะ ก่อนที่เลขมิเตอร์ของจำนวนหนี้จะขึ้นมากไปกว่านี้
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะท่านเอ็นโจ"
ฉันขยับตัวก้าวขาลงจากรถได้ข้างหนึ่ง เอ็นโจก็คว้ามือของฉันไว้
"คุณคิโชวอิน"
อะไรอีกล่ะค้าาาา!!!
ฉันหันไปถลึงตาใส่ อีกฝ่ายก็หัวเราะเบาะๆ
"ฝันดีนะครับ"
ห๊ะ
"...อะ เอ่อ เช่นกันค่ะ..."
เอ็นโจส่งยิ้มกว้าง นัยน์ตาเปล่งประกายวิบวับให้ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือของฉัน ฉันจึงรีบกระโจนออกจากตัวรถแล้วปิดประตูใส่ทันที ก่อนที่รถของเอ็นโจจะขับเคลื่อนจากไป
อุ เพิ่งจะเคยคนอื่นมาพูดว่า "ฝันดี" อะไรแบบนี้นี่ล่ะค่ะ
รู้สึกใบหน้าเห่อร้อน ใจก็เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งแล้ว...
ความรู้สึกนี้ต้องเป็นเพราะดื่มไวน์มากเกินไปแน่
ต้องเป็นอย่างงั้นแน่ๆ
_______________________
จอบอจบ เย่ะ ส่งไม้ให้คนต่อไป
ฟินมากกกก แต่เดี๋ยวก่อนนะมึงงงง นี่ไม่ใช่วิ่งผลัดน้าาาา
อยากอ่านฟิค เอ็นโจไซด์สตอรี่ต่อจากหิ่งห้อยง่ะ*อ่านซ้ำวนไป*
ฮืออออ พอกลับมาอ่านกาวเอ็นโจ >> 759-761 จากตอนแรกก้าวขาตามโม่งฟิคคู่หูทะลุมิติไปเรือคาบุ ว่ายน้ำกลับมาแทบไม่ทันนนน ชอบตอนที่แล้วที่ท่านเอ็นโจหน้าแดงแล้วไปซบกับพวงมาลัย กรี๊สสสสสส อยากให้มีในอฟช.บ้างอะไรบ้าง
สรุปเรย์กะคิมินี่ชอบเอ็นโจสินะ...แต่แค่บูชาท่านคาบุรากินิดนึง(น่าจะเหมือนตอนท่านคาบุรากิสตอล์กท่านยูริเอะแน่ๆ5555)
เอ็นโจคิมิก็อย่าพึ่งตัดใจนะ ฮื่อออ ตอนที่แล้วช่างเจ็บปวด
สวัสดีปีใหม่ไทย สุขสันต์วันสงกรานต์จ้าาาาาา ขอบคุณโม่งแปลที่คอยแปลให้อ่านและเหล่าโม่งฟิคที่ผลิตกาวออกมาให้เสพอย่างสม่ำเสมอ
>>765 โอ้ยยย กูอยากเห็น เรย์กะช๊อคน้ำลายฟูมปากแน่ๆ แงแงแงแง
ทะลุมิติวันนี้ เอ็นโจวทำคะแนนรัวๆ โฮฮฮฮ ถ้าเรย์กะกลับ เอ็นโจวนกตลอดกาลใช่ไหม หรือเอ็รโจวสองโลกจะรวมในเป็นหนึ่งคะ 555555555555555
เรย์กะ kimi ตอนแรๆร้ายจรง แต่ร้ายแบบความคิดไม่ได้ร้ายตามนะ เหมือนเธอจะโดนล้างสมองให้เข้าใจสิ่งผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด หลังๆคนดีด้วยมากๆ ต่อมซึนแตกแบบริรินะสินะ....
ร่างกายเรย์กะนี่แพ้ขนมสินะ เรย์กะคิมิยังทนไม่ได้ แถมกับดักขี้นกตลกมาก 5555
ส่วนโรคโชตะค่อน่...เป็นกันทางวิญญาณสินะ
กูออกไปซื้อข้าวนอกบ้าน โดนสาดเต็มๆ จ้า คิดๆ ดูแล้วสงกรานต์นี่คงเป็นเทศกาลที่เป็นศัตรูกับท่านเรย์กะชิบหายเลย ผมหลอดโดนน้ำเข้าไปคงลอนคลายเปียกๆ ลู่ๆ เป็นผีแทะบ๊วยอีก ถถถถ แต่นางคงติดใจข้าวเหนียวมะม่วงแน่นอน
ถึงโม่งเกอิชา อย่าหายไปนานนะ เรารอเรือท่านอิมาริอยู่(ทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่ใช่เรือเจ้าพ่อคาสโนว่าก็ตามที)
วันนี้เที่ยวกันหมดสินะ ทู้ไม่เดินเลย
>>771 วรั้ยยยยยยยยยยย มึงทำดีค่ะ กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง ต่อสิคะ เดี๋ยวกูเอากาวกูมาแลก
โฮ้ยยยยย กูชอบที่มึงต่อมากๆ เอ็นโจเขินจนซบพวงมาลัยรถ ดีต่อใจกูเหลือเกินนนนนนนน
ฉากจับมือก่อนลงจากรถ กูนึกว่าจะดึงมือมาจูบแบบในหนัง แต่ไม่เป็นไร แค่นี้กูก็ฟิน //สูดกาว
>>781 ยังอยู่แถวๆนี้ล่ะ แต่พิมพ์เรื่องอื่นอยู่
ดิบตอนใหม่มาละะะ
ใครก็ได้สปอยดิบตอนใหม่ให้ข้าที เอื้ออออ
โอ๊ยยยยยยย กรี๊ดดดดด ฟหด่ฟสสหสกาก
นี่มันดิบหรือฟิค กูชักแยกไม่ออก
>>792 ใช่มะมึงงงงงงง แม่งอบอวลกลิ่นฟิคมาก ว๊ากกกกกกกกกก ในที่สุดโมเมนท์เรือเอ็นโจก็กลับม้าาาาาาา //น้ำตาพุ่ง เท่าที่กูดำมานะ
.
.
.
.
.
ท่านเรย์กะไปเจอเอ็นโจในร้านกาแฟ นั่งคุยกันงุ้งงิ้ง เอ็นโจมีนั่งจ้องเรย์กะกินเค้กด้วยยยย ว้ายยเขิลลลลล///////
ถ้ากูดำมาไม่ผิดนะ ชอบตรงที่เอ็นโจบอกประมาณว่า"คุณคิโชวอินใจดีแบบนี้ซักวันก็กลัวจะโดนคนหลอกเอา ผมล่ะเป็นห่วง" อะไรแบบนี้อ้าาา อีเหี๊ยะะะะะ //จิกหมอนขาดดด มีโมเมนท์อีกนิดหน่อย รอคนอ่านญป.ได้มาสปอยล์ต่อออ
แล้วก็ๆตอนท้ายคาบุรากิโทรมาหาเอ็นโจ พอบอกว่าอยู่กับเรย์กะก็รีบบึ่งมาทันทีเลย เอ๊ะยังไงๆ
สปอยดิบ
.
.
.
.
.
.
เรย์กะไปกินกาแฟกับขนมหลังเลิกเรียนพิเศษที่ร้านกาแฟที่เคยมากับคาบุรากิ แล้วบังเอิญเจอเอ็นโจก็เลยไปนั่งด้วยกัน บรรยากาศมีความคล้ายตอนนั่งคุยกันในซาลอนนิสนึง 555 เอ็นโจก็แปลกใจว่าทำไมเรย์กะรู้จักน้านนี้ เลยบอกไปว่าคาบุรากิพามาพร้อมกับบ่นเรื่องเมลยาวเหยียดที่ชอบเขียนมาเล่าสัพเพเหระ เอ็นโจก็บอกว่านั่นมันเหมือนไดอารี่มากกว่า 5555 เรย์กะเลยถามที่ข้องใจมานานว่าคาบุรากิส่งเมลไปหาเอ็นโจด้วยมั้ย สรุปว่าก็ส่งไปแบบสั้นๆแต่เอ็นโจไม่ค่อยตอบสนองแบบรู้สึกยุ่งยาก เดาว่าฮีคงรำคาญ ถถถถ เรย์กะเลยแบบอ่อเพราะแบบนี้เองสินะความยุ่งยากเลยมาลงที่ชั้นแทน แนวว่าเป็นภาระที่ผลักมาจากของเอ็นโจ 555 แล้วเอ็นโจก็ถามแบบเรย์กะอ่านเมลอย่างละเอียดแล้วตอบกลับทุกครั้งเลยหรอ บางทีดูเป็นคนดีมากๆแบบนี้ก็กลัวโดนผู้ชายไม่ดีมาหลอกเหมือนกันนะอะไรแบบนั้น กลิ่นกาวแรง มีหลุดความลับเอ็นโจมานิดหน่อยตอนที่เรย์กะสงสัยเรื่องว่าคาบุทำไมไม่ค่อยไปปรึกษาเอ็นโจ เอ็นโจก็บอกว่าเพราะตัวเองอยู่ในสถานะที่ให้คำปรึกษาใครเรื่องความรักไม่ได้ ซึ่งเรย์กะก็สงสัยว่าเป็นเรื่องยุยโกะ แต่เอ็นโจไม่ได้พูดขยายความต่อ มีทำท่าเอานิ้วชี้มาจุ๊ปากว่าเป็นความลับด้วยยยยย เรย์กะกูค้างเลยเหมือนโดนสปอย แบบโปรยให้อยากรู้แล้วจากไป 5555 จากนั้นก็คุยเรื่องซัมเมอร์ของยูกิโนะที่ส่งโปสการ์ดมาเล่า จนโทรศัพท์เอ็นโจดัง พอรับก็คุยๆไปว่ากินกาแฟอยุ่ข้างนอก เหมือนอีกฝั่งก็ถามว่าคนเดียวหรอประมาณนี้ เอ็นโจก็บอกอยุ่กับคิโชวอิน ไม่ได้นัดกันบังเอิญเจอเฉยๆ พอวางสายก็หันมาขอโทษเรย์กะว่ามาซายะกำลังจะตามมา เรย์กะดูมีความเอือมเบาๆ 55555 สำหรับกูคืออารมณ์แบบนั่งนินทาทีไรแปบๆเจ้าตัวต้องโผล่มาตล๊อดดดด
โอ๊ย อ่านดิบมาไม่ไหวแล้ว กูยิ้มจนแก้มจะฉีกตายอยู่แล้วเนี่ย นี่เมาฟิคอยู่รึเปล่าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ โคตรมุ้งมิ้งชิบ
เออเพิ่มเติมแบบรวมๆ
.
.
.
.
.
.
.
เรย์กะชักจะนินทาคาบุรากิบ่อยไปแร้นนนน หลังๆนี่มีติดๆกัน 3 ตอนในระยะที่ไม่ห่างมาก ทำเอาใจกูสั่นระรัวประหนึ่งดูหนังผีว่าจะมีวันไหนจุดใต้ตำตอเหมือนเมาท์ทานุกิในตอนที่เป็นมุมมองท่านพี่แล้วท่านพี่บอกว่าพ่อเรายืนอยู่ข้างหลังนะ 55555 กูกำลังรอฉากนี้เลยยยย มันคงโป๊ะมากแหงๆ เรย์กะยัยคนขี้เมาท์!!!!
ขอบคุณสำหรับของขวัญวันสงกรานต์ค่ะ ฮิโยโกะซามะ
โฮกกกกกกกกก
.
.
.
.
.
กูกรี๊ดมาก ไม่รู้ดำน้ำด้วยกูเกิ้ลถูกมั้ย
ตรงที่บอกว่า ครั้งก่อนก็ได้นั่งดื่มชาด้วยกันในซาลอน เรยกะก็เออคิดเหมือนกัน เอ็นโจก็ว่า (กูเกิ้ลแปลมาว่า) "it's fate."
ฟาาก่เ่ากสสหาห่ห่ก่ดสหฟ กูเมากาวจนอ่านเบลอไปรึเปล่า อะไรๆๆ พรหมลิขิตบันดาลชักพา??
คนอ่านยุ่นออกมาขยายทีซิว่าจริงๆพูดว่าไรรรร ฟฟฟฟฟฟ
Ky แปบนะ วันนี้เราต้องรีบนอน
ต่อจาก >>759-761 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
จริงๆถ้าลงเนื้อหาหลักก่อน เรย์กะคิมิจะมีเนื้อหาไปไกลกว่านี้ แต่ถ้าลงเรย์กะคิมิก่อนก็จะต่อเนื่องกับตอนที่แล้ว
ผลจากการโยนหัวก้อยนะคะ 5555 แต่พรุ่งนี้จะลงตอนหลักตามปกติแล้วค่ะ รีบกลับเรือคาบุก่อนจะกลับตัวไม่ทัน ตอนนี้เราเริ่มถูกเรือเอ็นโจมอมเมา 55555
..............…….....
(มุมมองเรย์กะโลก KimiDolce)
((((--เรย์กะในโลกคิมิเขียนถึงเรย์กะในโลกปัจจุบัน--))))
(สักวันหนึ่งแหละ)
ไม่เคยรู้เลยว่าญาติฉันที่ชื่อริรินะจะคิดคำด่าเก่งแบบนี้ ไปคุยด้วยสนุกดี โลกนู้นฉันไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆเลยนะ
จะว่าไป เธอเคยหลวมตัวไปสมัครนิตยสารรวมรูปหมามาหรือเปล่าน่ะ ไม่สิ หมาที่ชื่อเบียทันคุยกับฉันได้ด้วย นี่มันอะไรอ่ะ หมาถามฉันว่าทำไมไม่มาเรียนพิเศษล่ะ หะ? แถมยังส่งรูปถ่ายตัวเองมาด้วย ฉันควรทำไง ต้องส่งรูปกลับไปไหม
เธอเป็นที่รู้จักในหมู่สุนัขในฐานะชื่อเรย์กะทันหรอ ว่าแต่เพราะงี้หรือเปล่าเลยโดนเหล่านกลอบโจมตี... หมากับนกไม่ถูกกันหรือเปล่านะ... นี่เป็นเรื่องปกติในโลกนี้ใช่ไหม
ยูกิโนะคุงมาขอให้ฉันช่วยสอนอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการเย็บปัก ฉันเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองเป็นประธานชมรมเองล่ะนะ แต่ถ้ายูกิโนะคุงอยากรู้ พี่จะไปถามที่ชมรมให้นะจ๊ะ
คนในชมรมเย็บปักนี่ไม่รักตัวกลัวตายบ้างหรือไง มาคุยกับฉันได้สบายๆ เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆ สอนฉันทำผ้าพันคอได้หรือเปล่า แล้วขนมนั่นฉันไม่ได้ถือมาฝากหรอกนะ แค่มึนๆแล้วหยิบติดมา แล้วขี้เกียจถือกลับเท่านั้นเอง
แต่สงสัยเหมือนกัน ทำไมเธอไม่ไปชมรมชงชา จัดดอกไม้ล่ะ ไม่ก็ชมรมทำอาหารก็ได้ เห็นว่าเธอเองก็ชอบทำอาหารนี่น่า มันดูดีกว่าชมรมเย็บปักอีกนะ
ทำไมพอฉันพูดเรื่องนี้กับที่บ้าน ทุกคนรีบห้ามฉันใหญ่เลย กลัวทำอาหารแล้วฉันเป็นอันตรายหรอ? ฉันไม่ใช่เด็กอมมือทำมีดบาดนิ้วตัวเองซะหน่อย! ฉันเดินเข้าครัวไปพิสูจน์ ทำอาหารให้พวกเขากิน ไม่รู้ทำไมเดินออกมา ถึงมีทีมแพทย์ประจำตระกูลมานั่งเรียงกันอยู่ ฉันไม่ได้ทำตัวเองบาดเจ็บง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เว่อร์กันไปแล้ว!
พอทุกคนลองกินอาหารที่ฉันทำ ท่านแม่ถึงกับซับน้ำตา พึมพำว่าแบบนี้ก็หมดห่วงแล้วสินะ ท่านพ่ออุทานว่าไม่น่าเชื่อออกมา ส่วนท่านพี่ยังสะดุ้ง
ปฏิกิริยาอะไรนั่นน่ะ...
(วันนั้นวันไหน)
ฉันฝันว่าเห็นตัวฉันอีกคนช่วยเหลือทาคามิจิ คุยกับท่านคาบุรากิอย่างสนิทสนม ค่อยๆเปลี่ยนทุกอย่างทีละนิด จนกลายเป็นที่รักของทุกคน มีแต่คนเข้าหา ไปที่ไหนก็มีแต่รอยยิ้ม
นั่นเธอใช่ไหม...
คนในโลกนั้นเองก็อยากให้เธออยู่ด้วยตลอดไปงั้นหรอ นั่นสินะ...คงไม่แปลก
(วันบ้าอะไรเนี้ย)
ฉันบ่นว่าไม่ว่าโลกไหนคงไม่มีใครต้องการฉัน เผลอหลุดปากออกนิดเดียวเองนะ เพื่อนๆก็แตกตื่น บอกว่าไม่จริงอย่างนู้นอย่างนี้ นั่นไม่ได้มาจากใจฉันซะหน่อย แค่คิดถึงประโยคในนิยายที่เคยอ่านเท่านั้นเอง... อือ... ฉันพูดเองก็ได้
แต่นะ คนที่พวกเขารักและต้องการมาตลอดคือเธอนี่นา...ยิ่งมาปลอบก็ยิ่งทำเอาหัวใจฉันดำดิ่งลงเรื่อยๆ
ทาคามิจิบอกว่าพวกเขาเองก็ชอบฉันตอนนี้เหมือนกัน ไม่ต้องน้อยใจไป! ทุกคนชอบฉันทั้งคนก่อนและคนปัจจุบันเลยนะ พูดอย่างกับรู้ว่าฉันทะลุมิติมางั้นแหละ
เอ็นโจแวะมาคุยกับฉันที่ห้องสโมสร ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยน่ารำคาญ ไปไหนก็ไป ไป๊
จะว่าไป ทำไมในภาพที่ฉันเห็น แทบไม่มีเอ็นโจโลกเก่าเลยล่ะ โผล่มาต่อว่าแวบๆแล้วหายไป ตามหลักหมอนั่นต้องโผล่มาหาบ่อยๆไม่ใช่หรือไง อะไรน่ะ! อะไรกัน! ทำไมมีแต่คุยมุ้งมิ้งกับท่านคาบุรากิล่ะ ต้องมีเอ็นโจมาต่อว่าด้วยสิ ฉันรับไม่ได้!!! เออ...ฉันหมายถึงดีจริงๆที่สนิทสนมกับท่านคาบุรากิได้
บางทีอาจจะแค่ภาพหลอนก็ได้นะ คงเครียดๆจนเก็บไปฝันมั่วๆ... อากาศร้อนนี่น่ากลัวจัง ท่านพี่ซื้อไอติมมาฝาก ไม่ได้ดีใจหรอกนะ
โมเมนท์ตอนนี้ดีจริงๆอะ ชอบตอนที่
.
.
.
.
.
.
.
เอ็นโจเอานิ้วจุ๊ปากแล้วบอกความว่า"ความลับ" มโนอิมเมจไปด้วยแล้วกูจะเป็นลม แล้วก็ชอบตอนที่เอ็นโจบอกว่าเหมือนตอนที่เจอกันที่ซาลอนเลยเนอะ เป็นพรหมลิขิตรึเปล่านะ กูนี่ม้วนเป็นข้าวต้มมัดเลยสรัสสสส/// ฮืออออ
(วันที่ฉันช็อก)
ช่วงนี้พวกสามัญชนที่ฉันเคยไล่ไป ก็กลับมาหาฉันแล้ว อะไรน่ะ ฉันเคยด่าไปขนาดนั้นยังมาทำเป็นพูดคุยสนิทสนมงั้นหรอ ความจำสั้นกันชะมัด ถ้าด่าไปก็คงลืมกันอีก ปล่อยไปก็แล้วกัน และที่ฉันยิ้มให้นี่ไม่ได้คิดจะเป็นมิตรหรอกนะ นี่เป็นยิ้มเยาะเย้ยต่างหาก มองผิดเพี้ยนกันไปหมดเลยนะ
ฉันกำลังเดินชิวๆกลับจากห้องน้ำ ก่อนจะเห็นทาคามิจิหาเรื่องตายจะกระโดดลงจากบันได ฉันพุ่งตัวไปคว้าตัวอีกฝ่ายมาอย่างตกใจ จะบ้าหรอ! เป็นอะไรไป อย่าบอกนะว่าพอตกบันไดตอนนั้นแล้วก็เสพติดความรุนแรง?! หรือว่าผีเข้า!?!
เพราะดึงอีกฝ่ายมา ทำให้ฉันต้องล้มกระแทกพื้นเอง ทาคามิจิดูลนลาน ถามอย่างตกใจว่าฉันเป็นอะไรไหม ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ นั่นควรเป็นสิ่งที่ฉันจะถามเธอไหมล่ะ!
ท่านคาบุรากิที่ไม่รู้มาจากไหนก็เห็นฉากฉันนอนอยู่บนพื้น และทาคามิจิคร่อมฉันอยู่ เขาก็ทำหน้าแปลกๆและบอกว่านี่มันกลางโรงเรียนนะ พร้อมหันไปพูดกับทาคามิจิว่ามีแฟนแล้วไม่ควรทำแบบนี้ เดี๋ยวๆๆๆ เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว! มาทำหน้าเคร่งขรึมเจ็บปวดลึกซึ้งอะไรกัน!!!
ทาคามิจิพาฉันมาที่ห้องพยาบาล ฉันลองมองหายาลบความทรงจำอย่างมีความหวัง แต่เหมือนโลกนี้ยังไม่ก้าวหน้าถึงขั้นมียาแบบนั้นสินะ
ขณะที่ฉันหาๆยาอยู่ ทาคามิจิก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ที่กระโดดบันไดแค่จะไปติดต่อโลกฝั่งนู้น หะ? ฉันเค้นถามนิดหน่อย แล้วก็ได้คำตอบที่คาดไม่ถึง...
เธอเองก็รู้เรื่องของฉันเหมือนกันหรอ ไงล่ะ ฉันทรงอำนาจสง่างามสุดๆใช่ไหม!
ทาคามิจิอยากรีบไปบอกเธอว่าฉันเปลี่ยนไปแล้วไม่ต้องกังวล ฉันไม่เคยเปลี่ยนซะหน่อย! อย่ามามั่วนะ พอเห็นฉันคุยด้วยก็ได้ใจไปแล้วนะ
แต่สิ่งที่ทาคามิจิเห็นมา ไปไกลกว่าฉันมาก หัวกระแทกพื้นจะช่วยเร่งสัญญาณงั้นหรอ ไว้กลับบ้านลองไปทำดูดีไหมนะ ทำไมเท่าที่ฟังมีแต่เรื่องท่านคาบุรากิอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวนะ? หะ! เป็นคู่หมั้น!!!
ฉันต้องดีใจสิ คงเพราะว่าคนที่อยู่ตำแหน่งนั้นไม่ใช่ฉันเองล่ะมั้ง เลยรู้สึกไม่ดี เอ็นโจโลกนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ... แล้วทำไมฉันต้องนึกถึงหมอนั่นขึ้นมาล่ะ!
พอฟังเรื่องครอบครัวฉันโลกนั้น ทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก... ความรู้สึกปนเปจนบรรยายอะไรไม่ถูก เธอปรับตัวได้ยังไงน่ะ...
ทาคามิจิถามฉันว่าทำไมถึงชอบท่านคาบุรากิ ก็เขาหล่อดีอ่ะ ดูเท่ด้วย สุขุมเยือกเย็น เวลายิ้มก็ยิ้มแบบขรึมๆ เวลาโกรธก็ดูโมโหร้ายดี อ้อ แล้วก็รวยและมีชาติตระกูลดีเหมาะสมกับฉันเอามากๆเลย
อีกฝ่ายฟังแล้วก็ยิ้มๆ บอกว่าโลกนี้จริงๆท่านคาบุรากิไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก เอ๋?
อย่าบอกนะว่า...ท่านคาบุรากิเองก็ทะลุมิติมาเหมือนกัน! ช่างเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตอะไรเช่นนี้ สมกับเป็นเนื้อคู่ของฉันเลยจริงๆ
ทำไมเมื่อกี้ฉันเผลอคิดว่าอยากให้เอ็นโจทะลุมิติมาด้วยกันแทนคะ! อะไรเนี้ย!!! อากาศคงร้อนมั้ง ฉันจะไปคิดถึงหมอนั่นทำไมกัน
เราไปหาท่านคาบุรากิด้วยกัน แล้วก่อตั้งแก๊งค์เฉพาะกิจ 3 คน ตามหาเส้นทางกลับโลกเดิม
ทาคามิจิเองก็คงอยากให้เธอกลับมา ท่านคาบุรากิก็ไม่แปลกที่จะอยากกลับไป
ทั้งคู่คุยเรื่องทฤษฎีมิติเวลาอะไรกันน่ะ ไม่รู้เรื่องเลย สิ่งที่ฉันเห็นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดก่อนทาคามิจิบอก เงื่อนไขกาลเวลาพวกนี้ ยิ่งฟังยิ่งงง ฉันได้แต่เหม่อมองท้องฟ้าเวลาสองคนนั้นคุยกัน
ทาคามิจิและท่านคาบุรากิให้ฉันทำอะไรแปลกๆหลายอย่างที่คิดว่าจะช่วยให้กลับโลกเดิมได้ ฉันทำบ้างไม่ทำบ้าง ทำส่งๆขอไปที ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากกลับโลกเดิมหรอกนะ! ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอบอุ่นจนอยากอยู่โลกนี้ตลอดไปซะหน่อย! แต่เรื่องพวกนี้ทำไปก็เท่านั้นแหละ ไร้สาระชะมัด
ฉันจะอยากอยู่โลกนี้ไปทำไมล่ะ...
(สักวันหนึ่ง)
ฉันนั่งแปะใกล้ๆท่านคาบุรากิเหมือนทุกที และมองเอ็นโจแค่แวบเดียวเอง ท่านคาบุรากิก็ถามว่าเมื่อไหร่จะเลิกติดหนึบเขาเพื่อให้เอ็นโจด่าซะที โลกนี้เอ็นโจไม่ทำงั้นหรอกนะ ตรรกะอะไรกันน่ะ! ฉันไม่ได้อยากให้เอ็นโจด่าซะหน่อยนะคะ หมอนั่นด่าทีก็น่าเบื่อมากๆ เอาแต่ใช้คำเดิมๆ พูดเรื่องเดิมๆ ไม่มีอะไรให้ด่าแปลกใหม่เลย ขนาดฉันลองแกล้งแต่ละคนต่างๆกันไป เอ็นโจโลกเก่าก็ยังด่าคล้ายกันเลย ไม่สร้างสรรค์ซะนิด
สุดท้ายฉันก็ไปหายูกิโนะคุงที่ Petit ไปหาคนที่ฉันอยากจีบจริงๆดีกว่า ยูกิโนะคุงยังน่ารักเหมือนเดิมเลย เอาขนมมาให้ด้วย! ฉันบอกวิธีเย็บปักครั้งที่แล้วที่เขาถามไว้ และเอาผ้าพันคอลายกระต่ายกับตุ๊กตาหิมะที่ทำเองให้เขาด้วย ถึงไม่เหมาะกับหน้าร้อนเท่าไหร่ แต่ถ้าอยู่ในห้องแอร์หนาวๆก็ใส่ได้นะ ยูกิโนะคุงขอบคุณแล้วยืนยันว่าจะใส่แน่นอน! น่ารักจังเลย อือออ ที่นี่คือสวรรค์ใช่ไหม
ฉันเจอเด็กน้อยที่ชื่อมาโอะจังกับยูริคุงด้วยล่ะ ทั้งสองคนก็เข้ามาคุยกับฉันเหมือนกัน น่ารักเกินไปแล้ว ที่นี่คืออะไรกัน ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีสถานที่ที่ดีขนาดนี้ในซุยรันด้วย
วันนั้นขณะที่ฉันจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้านก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนคุยอยู่กับทาคามิจิ ดูจะเป็นเด็กม.ต้นนะ
พอฉันแอบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เด็กคนนั้นก็เหมือนสังเกตเห็นฉัน แล้วทักทาย “โคโรเน่ อยู่นี่เอง!”
หะ? โคโรเน่?! เธอมีชื่อหลายชื่อจังเลยนะ
ทาคามิจิดุเด็กคนนั้นให้เรียกฉันว่าคุณคิโชวอิน ก่อนหันมาขอโทษแทน เอ๊ะ นั่นคุณน้องชายของทาคามิจิหรอ ชื่อคันตะคุงสินะ
คันตะคุงเดินมาหาฉัน แล้วบ่นๆว่าช่วงนี้ไม่มาหาที่บ้านเลยนะ ก่อนจะอวดว่าคิดขนมสูตรใหม่ได้ ตอนนี้ใช้อยู่ที่ร้านด้วย! เด็กๆนี่น่าเอ็นดูจังเลย
พอคันตะคุงพูดเสร็จก็ยื่นกล่องอะไรให้ฉัน ขนมปังม้วนๆมีไส้ตรงกลางนี่มันอะไรกันน่ะ แต่ลองกิน ก็อร่อยดีนะ
หรือว่าสาเหตุจริงๆที่เธอไม่หมั้นกับท่านคาบุรากิ ไม่ใช่เพราะยูกิโนะ แต่เป็นคันตะคุง?! รักต่างชนชั้น!!! เพราะแบบนี้เธอถึงเปิดกว้าง เป็นเพื่อนได้หมดกับทุกชนชั้นงั้นหรอ
ท่านพ่อมองอะไรคะ ไม่แบ่งให้หรอก
(วันที่ฉันฝัน)
ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าที่นี่ไหน แต่ก็พอเดาว่าน่าจะเป็นความฝัน ช่วงสภาวะที่ว่างเปล่า ฉันเห็นภาพตัวเองทับซ้อนกัน ก่อนจะมองเธอร้องไห้จากสิ่งที่ฉันทำ...
เธออยู่ห้องติดกับท่านคาบุรากิงั้นหรอ? เอ๋?! อย่าบอกนะว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนกับท่านคาบุรากิแล้ว คนรักแบบจริงๆ ไม่ใช่คู่หมั้นจากการบังคับ
แต่ท่านคาบุรากิที่ฉันเห็นคือคาบุรากิจากโลกนี้สินะ รู้สึกแปลกตาอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยเห็นท่านคาบุรากิกอดใครอย่างอ่อนโยนแบบนั้นมาก่อนเลยนะ แถมยังอุ้มอย่างทะนุถนอม และห่มผ้าให้ ก่อนจะหลับไปโดยกุมมือนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ
ไม่นานนักฉันก็เริ่มเข้าใจว่าเธอหนีออกจากบ้าน ทะเลาะกับท่านพ่อท่านแม่ ยืนยัดต่อต้านในสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันทำ... งี่เง่าชะมัด ปัญหาครอบครัวพวกนั้น ฉันต้องเป็นคนกลับไปสู้เองสิ! อย่ามาทำแทนฉันแล้วนั่งซึมนะ!!! ว่าแต่ทำไมทาคามิจิไม่เห็นบอกฉันเรื่องนี้เลย...
ผ่านไปสักพัก ฉันก็เห็นภาพเหมือนเหตุการณ์ย้อนหลัง เอ็นโจมองเธอและคาบุรากิวิ่งไปด้วยกัน แววตานั้นเศร้าไม่ปิดบังแบบที่ฉันไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน
แต่ถ้าเอ็นโจจะชอบเธอก็คงไม่แปลกล่ะมั้งนะ... เธอเป็นที่รักของทุกคนนี่น่า ขนาดฉันทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหน ก็มีคนมาคอยปกป้องอยู่ดี
ทำไมเอ็นโจถึงแอบมองเธอกับท่านคาบุรากิอย่างเจ็บปวดอยู่เสมอกันนะ ทั้งตอนที่พวกเธอคุยกัน อยู่ด้วยกัน เผชิญหน้าและต่อสู้กับเขา ฉันได้แต่มองแววตาเศร้าหมองของเขา ดูเขาค่อยๆถอยออกห่างไปเรื่อยๆ
ฉันเผลอพยายามแตะเขา แต่เพราะเราอยู่คนละมิติ จึงไม่สามารถเห็นหรือสัมผัสกันได้...ฉันแค่อยากทดลองเฉยๆ ไม่ได้คิดจะกอดปลอบหมอนั่นหรอกนะ!
ห้ามกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นนะเอ็นโจ! น่าขนลุกชะมัด หัดสู้ซะบ้างสิ!!!
บางทีอาจจะควรคิดที่จะกลับโลกเดิมอย่างจริงจังแล้วล่ะมั้ง...
-------------- (จบตอน 37) --------------
กรี้ดดดดดดด ทะลุมิติ เรย์กะคิมิ กับเอ็นโจวคิมิ เดนหน้ารัวๆว่ะ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรือเอ็นโจฟินมากกกกกก แต่เรือคาบุรากิก็มีความฟินแฝงอยู่เช่นกัน
.
.
.
.
.
.
ประโยคตอนเอ็นโจรับโทรศัพท์คาบุรากิ
"อื้อ. อื้อ. ตอนนี้เหรอ? ตอนนี้อยู่ข้างนอกดื่มกาแฟอยู่น่ะ. เปล่า, ไม่ได้อยู่เดียวหรอก. เอ, ใครน่ะเหรอ, คิโชวอินซัง. เปล่า, ไม่ได้สัญญา(yakusoku แต่แปลว่านัดน่านะดีกว่า)เอาไว้หรอก. เจอกันโดยบังเอิญที่ร้านน่ะ
กนกรำนำยกมกไ้เดดสก คืออะไรรรรรรรร!! อร๊ายยยยยย มีการถามด้วยว่าที่เจอกันนี่นัดกันมารึเปล่า \(//∇//)\
(แบบไม่ติดฟิลเตอร์: หรือจะแค่อิจฉาที่มาเที่ยวกันสองคนไม่ชวนฟระ555)
>>814 ถ้าเป็นโชโจเรื่องอื่นนางเอกคงจะ ว้าย เขิน โดขิๆไปนานละ ถถถ
สครีมอีกนิด
.
.
.
.
.
ตอนเอ็นโจพูดว่าไม่คิดว่าเรย์กะจะรู้จักร้านนี้ แล้วเรย์กะบอกว่าวันก่อนมากะคาบุ เอ็นโจก็ถามซ้ำ มองแปลกๆด้วยนะ~ กรี๊ด
ระหว่างเอ็นโจคุยโทรศัพท์ เรย์กะก็ดูตะขิดตะขวงว่าปลายจะเป็นยุยโกะเบาๆ บางทีตาไก่โง่ก็มีประโยชน์ตรงที่สร้างความสงสัยข้องใจให้เรย์กัเหมือนกันนะ
>>816
.
.
.
.
.
ไม่ๆมึงอย่าคิดงั้น พวกเราแล่นเรือมาถูกทางแล้ว!!
สไตล์ที่อ.แกเขียนคือ พอมีโมเม้นที่หลอกให้คิดว่าฤดูใบไม้ผลิจะมาเยือนท่านเรย์กะแล้วทีไร คานก็จะมาเยือนทุกรอบ โดยการใส่แฟนไม่ก็คนที่แอบชอบมา!! (โดนมาหลายรอบทั้ง อาคิซาว่า หัวหน้าห้อง ตาไก่โง่ โทโมเอะ อามาโอะที่ชอบพาไปกินข้าว ฯลฯ)
แต่กรณีเอ็นโจ คาบุคือเขียนให้เรย์กะเป็นคนหักธงเองซึ่งไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นพระเอกต้องเป็นหนึ่งในสองคนนี้แหละ!
ฟิคคู่หูมุมมองท่านเรย์กะคิมินี่ซึนน่ารักมากกก ตอนแรกไม่ค่อยปลื้มแต่ตอนนี้นางน่ารักมากจริงงงๆ ฮือ ดีงาม TwT รีบทะลุมิติกลับมานะ จอมมารคิมินี่ขมขื่นละเกิน55555555
>>804 - >>807 พอลองอ่านฟิคเรย์กะคิมิ มันทำให้รู้สึกตัวว่าจริงๆเรย์กะนิยายดูเพอร์เฟ็คมากอ่ะ หน้าตาดีดั่งตุ๊กตา วางตัวดี มีมารยาทสมเปนคุณหนู ยิ้มๆนิ่งๆ ดูน่าเกรงขามดั่งจักรพรรดินี เรียนก็เก่ง กิจกรรมก็ทำ สมัยเด็กๆอาจารย์ก้เคยชม(จากที่มาโอะจังเคยบอก) ชอบเย็บปัก ชอบทำอาหาร(แม้ว่าจะทำเละก้เถอะ แต่คนนอกไม่รุนี่นา) เปนคนรักครอบครัว รักเด็ก รักสัตว์? ชอบช่วยเหลือคน ไม่แบ่งแยกชนชั้น นี่ถ้าไม่ติดว่าสมุนของเรย์กะไปแอบข่มขู่ลับหลัง นางต้องเปนผู้หญิงที่ป๊อบมากแน่ๆอ่ะ ดีงามขนาดนี้ ทำไมไม่มีใครมาสารภาพรักนางบ้างเนี้ย
>>828 กูกำลังคิดอยู่ว่าจริงๆอาจจะมีคนชอบก็ได้นะ จากตอนน้องแว่นที่เคยพูดถึงเด็กผู้ชายในโรงเรียนที่ต่อหน้าทำเป็นกลัว แต่พอลับหลังก็ชอบพูดจาแนวแหย่ๆแซวๆถึง เด็กมัธยมจะชอบเป็นนั้นซะด้วยสิ แบบถ้าไม่ได้สนใจอะไรเลยก็ปล่อยเบลอๆไปละไม่มีต้องพูดถึงอะไร แต่คิดว่าอาจจะโดนกีดกัน ข่มขู่ ปกป้อง(ห้ามใครมายุ่ง)สุดพลังจากสาวๆสาวกท่านเรย์กะ ซึ่งกูว่าฝูงผู้หญิงม.ปลายสายคลั่งไอดอลไม่ลืมหูลืมตานี่มีความน่ากลัวมากกกก แบบหลายทีก็ดูมาสายยัน ทั้งตามเมะตามนิยายและโลกความจริง คิดว่าคงดูหลอนน่ะถ้าจะต้องแบบเดินไปสารภาพรักหรือแสดงออกว่าชอบต่อหน้าสายตาไฮยีน่าสาวทั้งขโยง และหลังจากนั้นก็กลายเป็นศัตรูกับผู้หญิงทั้งโรงเรียนด้วยข้อหาอะไรแนวๆยังไม่ดีพอ ทำองค์จักพรรดินีต้องแปดเปื้อนอะไรแบบนั้น สยอง~~
ท่านเรย์กะไม่ว่าจะในนิยายหรือคิมิดอลก็มีสกิลปักธงสาวๆสินะ แค่เรย์กะคิมิมีสกิลล้มเทพด้วย/แจ่วเรือแปป
เริ่มประกวดชื่อกระทู้หน้ากันได้แล้วนา
>>828 กูว่าคงมีคนชอบแหล่ะ แต่ไม่มีใครกล้าหาญไปบอกรักเพราะสาวๆที่รายล้อมนางอยู่ว่ะ เข้าถึงตัวยากมาก มีหนุ่มมาแซวนะ แต่โดนเซริกะกับคิคุโนะลากไปสั่งสอนทันควัน แถมเป็นข่าวแบบโรแมนซ์ๆ(แม้จะมโน) กับสองหน่อนั่น คือทั้งเอ็นโจทั้งคาบุมันเลิศ มันเพอร์เฟคสุดในโรงเรียนแล้ว จะเอาอะไรไปสู้ได้ ก็เลยมองอยู่ห่างๆมั้ง
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับรำวงล้อมชาบู TAG LOVE ｷﾀ――♪ o(ﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟ)o ｷﾀ――♪ ภารกิจทำลายคานครั้งที่ 11 ฮุยเลฮุย!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ท่าเท้าคาง จ้องเรย์กะกินเค้ก แล้วถามว่า อร่อยมั้ย?
กับท่าเอานิ้วชี้จุ๊ปาก แล้วบอกความลับ! นี่ดาเมจแรงอิบอ๋าย ฟน่กดำพ ฟดิฟบนดอฟำบอ้นดำบฟ
ตกลงนี่เอ็นโจเป็นผู้สืบทอดผู้ใหญ่บ้านคาสโนว่าต่อจากอิมาริใช่มั้ย ตอบ!!!!!
>>834 เออ จริงๆกูมีจุดที่แอบสงสัยอยู่เบาๆ คือ ตอนคาบุมันคุยกับคุณอาคิมิเรื่องอาหารใช่ป่ะ แล้วเรย์กะก็คิดอยู่ในใจว่าหัดไปเรียนสกิลเอาใจสาวจากหมู่บ้านคาสโนว่าหน่อยไป๊ แล้วตอนวันเกิดยูกิโนะ คนจากหมู่บ้านคาสโนว่ากลายเป็นเอ็นโจซะเอง.........
นายมีพลังอ่านใจได้จริงๆใช่มั้ยเอ็นโจ 5555555555555555555 เขาคิดอะไร ก็ทำให้เขาทันทีไม่ต้องมีร้องขอ
ก่อนหน้านั้นนายยังชมแค่เหมาะมากเลยแล้วก็จบกันไป แถมไปพูดเรื่องไดเอทจนโดนเขม่นอีก สกิลชมติดลบมากกกกกกก ผู้หญิงห้ามพูดถึงเรื่องความอ้วนนายไม่รู้รึไง แต่พอมาปัจจุบัน สกิลอ้อยสาวพุ่งพรวดๆๆๆๆ ทำเรย์กะหวั่นไหวใจเต้นได้นี่แอบไปติวกับอิมาริแบบลับๆใช่มั้ย
>>835 กูเห็นด้วย ไปติวมาแล้วแน่ๆ 555555 เพราะว่าไปสืบมาแล้วว่าเรย์กะชอบแบบอิมาริ
ในงานเลี้ยงเรย์กะก็ดูชื่นชมอิมาริด้วย เอ็นโจอ่านสีหน้าเก่งจะตาย
.
.
.
.
.
.
ถ้ากูจำไม่ผิดมันจะมีตอนนึงที่เรย์กะ บอกคาบุรากิตรงๆเลยว่าให้ไปเรียนวิธีเทคสาวจากอิมาริ
เอ็นโจกูอยู่ด้วย ทำหน้าอึ้งๆไป ก็ไปเรียนมาแล้วใช่มั้ย นายน่ะ ถถถถถถถถ
>>836 กูนึกภาพอิมาริเปิดคอร์สติวแบบเร่งรัดให้ เขียนไวท์บอร์ดวิเคราะห์ลักษณะของเอ็นโจเลย แบบ...จุดเด่นของนายคือแบบนี้ๆๆๆๆๆ แล้วข้อด้อยของนายคือ อันนี้ๆๆๆๆๆๆๆ เวลาปฏิบัติตัวกับสาวน่ะต้องทำแบบนี้ๆๆๆๆๆๆ จับเรียนภาคทฤษฎีเสร็จ พาออกภาคปฏิบัติทันที ถ้าทำสาวระทวยได้คือสอบผ่าน ซึ่งเอ็นโจคงผ่านฉลุยในครั้งเดียว 55555555555555555555555
>>837 อืออ แต่กูก็แอบอยากให้เขาทำตัวคาสโนว่ากับเรย์กะคนเดียว
เอ็นโจแม่ง สุภาพบุรุษเกินไป หัดปฏิเสธอื่นบ้าง กูหวงงงให้เรย์กะ ฮืออ
.
.
.
.
.
.
.
>>836 พอดีตรงนี้มันมีประเด็น ขอพูดในฟิลเตอร์คาบุรากินิดนึง
หลังจากนั้น มีงานเลี้ยงซักอย่าง เรย์กะเจอกับเอ็นโจที่มาพร้อมยุยโกะ
เกิดเดทแอร์ล่ะทีนี้ นางก็ลนลานแบบทำไงดีว้า แล้วคาบุรากิก็ขี่ม้าขาวมาพานางออกจากวง (ตอนนี้โครตพระเอก)
พานางไปเดินเล่นในสวน ผ่านพุ่มดอกไฮเดรนเยียร์ (รึเปล่าวะ)
แล้วไปเจออิมาริกำลัง อี๋อ๋อกับสาว เรย์กะตกใจมาก คาบุรากิเลยพูดประมาณว่า
"เห็นแบบนี้แล้วยังจะให้ฉันไปเรียนกับอิมาริอีกหรอ?" /// อุ๊ยทำไมกูกร๊าววจะว้าาาาา จำคำของเรย์กะได้ด้วย
จากปัญหากันถกเถียงกรณีของ ยุยโกะซัง กูค่อนข้างเห็นด้วยนะเว่ยว่าพวกเราเข้าข้างท่านเรย์กะมากเกินไป แต่ละประเทศก็มีวัฒนธรรมที่ไม่เหมือนกันล่ะนะ ประเทศไทยมันสยามเมืองยิ้ม จนการยิ้มถือเป็นมารยาทการทักทายอย่างหนึ่ง
ในมุมมองของคนไทยนั้น กูลองถามป๋า ป๋ากูก็แฟนคลับเรื่องนี้่ ทีมเรือเอ็นโจนะจ๊าาา จากมุมมองป๊า การทักทายโดยการแค่ยิ้มให้ถือว่าไม่เสียมารยาท ถ้ายิ่งทักทายพูดคุยยิ่งไนซ์เข้าไปอีก แต่จะให้ทักบ่อยตลอดทุกครั้งที่เจอหน้ามันก็เกินไปอีกทั้งอาจจะร้างความรำคาญให้อีกด้วย.... กูแอบค้านในใจนิดหน่อย เด็จพ่อคะ!! เขาทักบ่อยมันดีไม่ใช่เหร้อ!! สงสัยคงจะเป็นกรณีที่ทักบ่อยในวันเดียวกันมั้ง....
ยังไงๆก็ต้องติดตามดูตอนต่อๆไป อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจ ดีไม่ดี ยุยโกะอาจจะมาถูกสอยมาเป็นพรรคพวกท่านเรย์กะ และอาจจะมาร่วมชงท่านเรย์กะกับเอ็นโจก็ได้ใครจะไปรู้ววววว
แต่กูหมั่นไส้เอ็นโจชะมัด!!! ขอทำร้ายหน่อยเถอะ!!!
แรงบันดาลใจ >> https://www.youtube.com/watch?v=End21AxJraM
คิดชื่อฟิคกาวไม่ออก..... ถถถถถ #ระวังปวดตับ...
น่าจะ 3 ตอนจบ มั้งนะ ถถถถถถถถ
-----
' ผมจะเป่าลมหายใจแห่งชีวิต ลงสู่ริมฝีปากที่มิอาจเอื้อนเอ่ย '
' คืนนี้คุณจะ [ฟื้นคืน] กลับขึ้นมา [ที่รัก]'
' ดั่งสภาพที่ไม่ต่างจากวันวานเลย '
-----
ณ โบสถ์ขาวงดงามบริสุทธิ์ที่ซึ่งถูกออกแบบและสร้างออกมามาอย่างวิจิตรบรรจงทั้งภายนอกและภายในที่ซึ่งใครก็ตามที่ได้ยลล้วนแต่ต้องชื่นชมออกมาอย่างอดมิได้ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่โบสถ์แห่งนี้ถูกใช้งาน ทั่วสถานที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สดสีขาวสวยมากมายหลากชนิดดูสดใส แต่ต่อให้สิ่งรอบข้างถูกจัดแต่งให้ดูสวยงามเพียงใด ทุกคนที่มาร่วมงานล้วนแต่ไม่มีกะจิตกะใจจะชื่นชมพวกมันสักนิด
จุดประสงค์ที่ตกแต่งสถานที่ให้สวยสดงดงามมีเพียงแค่อย่างเดียว
นั่นคือการกลบบรรเทาความเศร้าโศกอาลัย ให้ผู้ตายได้จากไปอย่างสงบ.....
ภาพหญิงสาวที่แม้วัยจะล่วงเลยถึงเลข 4 แต่ก็ยังคงความสวยสง่าไว้ไม่เสื่อมครากำลังเกาะอยู่ที่ขอบโลงไม้ฉลุลายสีขาวบริสุทธิ์ขอบทองโดยมีชายสองคนคอยประคองไว้อยู่ ภายในนั้นมีร่างของหญิงสาวในชุดเดรสขาวสะอาดหน้าตาน่ารักสะสวยละม้ายคล้ายเธอกำลังหลับไหลอยู่ท่ามกลางเหล่าผกาขาว แต่ต่อให้เรียกชื่อหรือปลุกสักเท่าไหร่ เธอก็จะไม่มีทางตื่นขึ้นมา..... ทั้งสามวางกุหลาบขาวพิสุทธิ์ไว้ข้างร่างหญิงสาวแสดงความอาลัย
"เรย์กะ ฮึก เรย์กะลูกแม่"
"หลับให้สบายนะลูกพ่อ"
"น้องจะอยู่ในใจของพวกเราไปตลอดกาล"
แม้คืนวันจะผันผ่านไปสักเท่าไหร่ คุณหญิงบ้านคิโชวอินก็ยังคงทำใจไม่ได้ต่อการสูญเสียบุตรสาวอันเป็นที่รัก [คิโชวอิน เรย์กะ] ถ้าไม่มีบุตรชายและสามีของเธอคอยประคองพยุงไว้ ร่างทั้งร่างก็พร้อมจะทรุดลงไปทุกเมื่อ
เธอเอื้อมมืออันสั่นเทาไปปัดผมที่ปรกหน้าของลูกสาวออกเพื่อให้เห็นใบหน้าสวยน่ารักได้ชัดเจนถนัดตา เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่จะได้เห็นใบหน้าลูกสาวของตน ใจทั้งใจสั่นสะท้านพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อต้องรับรู้ถึงความจริงที่ตอกย้ำ เธอร้องไห้ออกมาอย่างไร้เสียงและยังคงหลอกตัวเองอยู่ทุกวันคืนว่าลูกสาวไม่ได้จากไปไหน ยังคงอยู่กับเธอและครอบครัวเสมอ แต่ยิ่งหลอกตัวเองเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
ไม่มีอีกเเล้ว....
ลูกสาวผู้น่ารักที่ต่อให้เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง แต่ก็ยังคงทำตัวเป็นเด็กคอยออดอ้อน สามี ลูกชายและเธอเสมอ เจ้าหญิงน้อยกลางใจทุกคนในบ้านนั้น
ไม่มีอีกต่อไปแล้ว....
ร่างของเธอจวนเจียนจะเป็นลมล้มลงไปจนทุกคนส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกอกตกใจ โชคดีที่ทั้งสามีและลูกชายเธอประคองไว้ได้ทันและพากลับไปนั่งที่ แขกเหรื่อเริ่มทยอยกันนำดอกไม้ไปร่วมไว้อาลัย เธอนั่งมองและเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง.... เหล่าบรรดาคุณหญิงที่มาร่วมงานต่างพากันเข้าไปปลอบหวังให้ความเศร้าและเจ็บปวดจากการสูญเสียทุเลาลง
ไม่ใช่เพียงแค่คนในครอบครัวและญาติพี่น้องวงศ์ตระกูลเท่านั้นที่เศร้าโศกเสียใจ เหล่าเพื่อนฝูง รุ่นพี่ รุ่นน้องและครอบครัวของพวกเขาเองก็อาลัยต่อการด่วนจากไปอย่างกระทันหันของหญิงสาวผู้เป็นดั่งตำนานของซุยรันคนนี้
ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เพื่อมาเจอหน้าและอำลา....กันเป็นครั้งสุดท้าย
เซริกะ คิคุโนะ และทุกคนในกลุ่มของเรย์กะ พวกเธอต้องการจะอำลาท่านเรย์กะของพวกเธอด้วยรอยยิ้มเท่านั้น ทันทีที่นำดอกไม้ไปไว้อาลัยและกลับมานั่งที่ น้ำตาก็พลั่งพรูออกมาอย่างฝืนทนกลั้นไว้ไม่อยู่
ซากุระนั้นก็ไม่ต่างกัน เธอฟุบหน้าลงกับอกของอาคิซาวะคนรักของเธอและปล่อยโฮออกมาไม่หยุด
ริรินะเองก็เซื่องซึมดูไม่เป็นตัวของตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน
ช่างเป็นวันที่ทุกคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ บาทหลวงทำท่าจะกล่าวปิดโลงเพื่อทำพิธีฝังต่อไปเมื่อเห็นคาบุรากิ มาซายะ และ ทาคามิจิ วาคาบะ ซึ่งเป็น2คนสุดท้ายนำกุหลาบมาไว้อาลัยเสร็จ
มาซายะกับวาคาบะทำหน้าเครียดทันทีและหันกวาดตาคล้ายมองหาอะไรสักอย่าง แต่ก่อนที่จะได้กล่าวอะไรออกมานั้น ประตูโบสถ์ก็พลันเปิดออกพร้อมกับการปรากฎตัวของชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์ผู้หนึ่งที่ดูเหนื่อยหอบและร้อนรน ทันทีที่ได้เห็นชายคนนั้น มาซาะยะกับวาคาบะก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ทุกสายตาจับจ้องไปยังผู้มาใหม่โดยพร้อมเพรียงกัน
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อปรับให้เข้าที่และเดินตรงเข้ามา ท่ามกลางเหล่าแขกเหรื่อที่สวมชุดไว้ทุกข์สีดำ เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดพัดสะบัดดตามแรงลมที่เข้ามาและการก้าวเท้าของเจ้าตัว เขาโค้งขอโทษคุณหญิงและครอบครัวที่มาช้าเนื่องจากมีเคสบังคับกระทันหัน
"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอยิ้มให้อย่างเข้าใจ คุณหญิงข้างๆจึงเอ่ยต่ออย่างเศร้าสร้อย
"ชูสุเกะ ลูกไปลาหนูเรย์กะซิจ๊ะ"
"ครับ"
เมื่อชูสุเกะหันกลับไปยังแท่นวางโลงที่มีร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขาอยู่ ในใจก็พลันหนักอึ้ง ทุกย่างก้าวล้วนก้าวออกไปได้อย่างยากลำบาก ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไหร่ สายตาเขาก็พร่าเลือนขึ้นเท่านั้น
และแล้วแขกทุกคนก็ได้เห็นภาพตรงหน้าที่น่าปวดใจที่สุด
"เรย์กะ ขอโทษที่ผมมาช้าครับ" เอ็นโจ ชูสุเกะ แนบแก้มของตนกับฝ่ามือบางที่เย็นเฉียบและเริ่มไร้ความนุ่มนิ่มของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก น้ำตาที่เอ่อล้นจนภาพพร่าเลือนเมื่อครู่นี้ได้ไหลรินลงมาและไล่ไปตามแขนที่ไร้ความรู้สึกของหญิงสาว
เป็นภาพที่ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกเห็นใจและเจ็บปวดแทนยิ่งนัก เมื่อคนที่รักกันมากสองคน ตอนนี้เหลืออยู่เพียงแค่คนเดียว.....
"ไม่น่าเลยท่าน ทำไมโชคชะตาถึงกลั่นแกล้งกันเช่นนี้นะ"
"อีกแค่ปีเดียวเท่านั้นเอง....."
ชูสุเกะและเรย์กะนั้นเริ่มคบหาดูใจกันตอมม.6เทอมสุดท้าย และเริ่มหมั้นหมายกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งคู่ได้กลายเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาของใครหลายๆคน คำว่ากิ่งทองใบหยกนั้น ช่างเหมาะสมเสียเสียยิ่งกว่าเหมาะสมจนสามารถยกให้คู่นี้เป็นตัวอย่างของคำนี้ได้ ทางฝ่ายผู้ใหญ่นั้นเองก็ตั้งใจว่าจะให้ทั้งคู่แต่งงานกันเมื่อเรียนจบ ชูสุเกะเหลือเพียงแค่อีกปีเดียวเท่านั้นก็จะสามารถจบหมอและสานต่อธุรกิจของครอบครัวตามใจหมาย
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าตัวว่าที่เจ้าสาวในอนาคตเองนั้น.....จะประสบอุบัติเหตุอันน่าโศกสลดไม่คาดฝัน รถของเธอนั้นหักเลี้ยวเสียหลักพุ่งลงจากสะพานข้ามแม่น้ำ อนิจจา.... ประตูไม่สามารถปลดล็อคออกได้ เธอจึงเสียชีวิตลงจากการขาดอากาศหายใจในที่สุด.....
ทันทีที่เขาได้รู้ ก็แทบจะเป็นบ้าเสียสติรีบเร่งรัดไปยังโรงพยาบาลพร้อมทั้งกล่าวใช้อำนาจทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อที่จะได้เข้าไปรักษาชีวิตเธอในห้องฉุกเฉินให้จงได้ รปภ.หรือแม้กระทั่งการ์ดก็เกือบจะรั้งไว้ไม่อยู่ถ้าไม่ทำให้สิ้นสติ
และแล้วเขาก็บ้าเสียสติอีกรอบเมื่อได้ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับการได้รับรู้ว่า 'เธอได้จากเขาไปแล้ว' การ์ดกับรปภ.ต้องมาช่วยกันและยื้อเขาเอาไว้อีกรอบเพื่อไม่ให้เขาขู่ตะคอกและกระชากเขย่าคอเสื้อหมอไปมากกว่านี้ เสียงร้องเจ็บปวดจวนเจียนจะขาดใจดังก้องไปทั่วหน้าห้องพักหมอเวรนั้น
ถึงแม้มันจะผ่านล่วงเลยและไม่สามารถฉุดรั้งเธอกลับมาได้แล้ว เขาได้ไปขอโทษที่ตัวเองไร้มารยาทกลับหมอคนนั้น แต่ในใจเขากลับไม่ได้รู้สึกผิดตาม ยิ่งเห็นหน้าหมอคนนั้นเท่าไหร่ ความแค้นเคืองเกลียดชังก็เริ่มกัดกินขึ้น เขาหายใจเข้าช้าๆปรับให้อารมณ์ความรู้สึกคงที่ เมื่อได้ลืมตาขึ้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครั้ง
"ถึงแม้ดอกไม้ทุกชนิดจะเหมาะกับเรย์กะก็จริง แต่...." ชูสุเกะได้แกะห่อกระดาษสีขาวที่ตัวเองโอบอุ้มมาด้วยอย่างเบามือ และแล้วก็ปรากฎดอกไม้สีชมพูอ่อนหวานช่อหนึ่ง ประจวบเหมาะราวกับจงใจ สายลมเย็นที่พัดพานำกลีบดอกไม้ชนิดเดียวกันที่ชายหนุ่มได้สั่งตั้งมาเตรียมไว้เข้ามาในโบสถ์ ทั่วทั้งห้องถูกแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูอ่อนหวานและอบอวนไปด้วยกลิ่นหอม "ดอกอุราระที่เป็นดอกไม้ของเรย์กะ เหมาะสมกับเรยกะที่สุด" แขกในงานพากันซาบซึ้งน้ำตาไหลให้กับความรักของชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาว
เขาลูบแก้มของเธออย่างเเผ่วเบาและรักใคร่พร้อมทั้งโน้มตัวลงไปแตะหน้าผาก ครั้งสุดท้ายแล้ว ที่จะได้ทำแบบนี้
"ฝันดีครับ เจ้าหญิงของผม"
>>838
.
.
.
.
.
.
.
สำหรับในตอนนั้นกูชอบโมเม้นที่แบบเจออิมาริป้อสาวแบบเปรียบตัวเองเป็นนกตัวน้อยๆ เรย์กะกับคาบุรากิก็เงิบแดกแล้วต่างฝ่ายต่างหันมามองหน้ากัน 5555 กูรู้สึกกร๊าวใจมากกกก คืออย่างเวลาคุยกับใครแล้วถ้าหันหน้ามามองอีกฝ่ายพร้อมกันในโมเม้นเหวอๆมันรู้สึกแบบ เฮ้ย เราดูเข้ากันได้ ใจตรงกัน คิดอะไรคล้ายๆกันงี้ กับชอบตอนคาบุรากิจะบ่นๆถึงเรื่องเรียนแล้วเรย์กะเอามือสองข้างปิดหูหันหน้าหนี น่าร้ากกกกก จริงๆกูชอบท่านี้ของเรย์กะมากเป็นพิเศษเลยอะ มีตอนที่แสดงกับท่านพี่ก็ฟินเฟร่อ โมเอะ~~~
โลงศพที่บรรจุร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของใครหลายๆคน [คิโชวอิน เรย์กะ] ได้นำมาฝังไว้ที่สุสานประจำตระกูลที่ไม่ห่างจากโบสถ์เสียเท่าไหร่ เมื่อพิธีฝังศพเสร็จสิ้น แขกเหรื่อก็ได้เข้าไปพูดคุยให้กำลังใจกับครอบครัวคิโชวอิน อีกทั้งยังเข้ามาให้กำลังใจเขา
"ที่ๆแรกที่คนตายจะเดินทางไปถึงคือความทรงจำของทุกคน เรย์กะจะเสียใจมากนะถ้านายยังทำตัวไม่รักษาสุถภาพตัวเองแบบนี้" คาบุรากิ มาซายะ ตบบ่าปลอบใจเพื่อนเบาๆทั้งยังขู่ใช้เรย์กะเป็นข้ออ้างเพื่อเตือน
"ใช่ค่ะคุณเอ็นโจ คุณเรย์กะต้องไม่สบายใจมากแน่ๆ" เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อยและกล่าวขอบคุณมาซายะกับวาคาบะที่เข้ามาให้กำลังใจเขา
"เรย์กะจะอยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคน [ตลอดไป]"
'ตลอดไป' ก้มหน้าลง กระเเสความคิดบางอย่างไหลผ่านแววตาของเขาแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าส่งยิ้มให้กับทั้งคู่เหมือนทุกที
"อื้มใช่แล้วล่ะ 'ตลอดไป' "
-------
END EP.1
To Be ConTinUe
>>839 อ่าาาา แต่สำหรับญี่ปุ่นที่มีค่านิยมไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้า แถมมีคำศัพท์อะไรอย่างรอยยิ้มสำนักงาน เจอหน้าครั้งแรกแล้วยิ้มให้นี่ออกจะแปลกๆเหมือนกัน แถมยิ้มให้แต่ไม่ทักนี่แปลกๆเข้าไปใหญ่เลยนะ คือก็ไม่รู้เรื่องต้องรอคนอื่นแนะนำตัวให้มั้ยหรือยังไงแบบก็ไม่ได้แม่นมารยาทมากอะ แต่ไปเรียนมาเทอมนึงเจอกันครั้งแรกพื้นฐานคือโค้งให้แล้วแนะนำตัว เพราะญี่ปุ่นจะเรียกกันด้วยนามสกุลแทนสรรพนามอะ เรียกคุณๆ เธอๆ คือนิดหน่อยไม่เป็นไร แบบคำสองคำอะไรแบบนั้น แต่ถ้าเยอะนี่ไม่สุภาพมากพอสมควร จะเรียกแทนอีกฝ่ายด้วยนามสกุลแทนสรรพนามไปเลยมากกว่าอะ ทั้งนี้ก็ดูกันต่อไป นี่อ่านจากดิบมาแล้วแหละแต่ไม่อยากสปอย แต่คิดว่าคนที่ไม่ชอบก็มีเหตุผลให้ไม่อยู่เหมือนกันล่ะนะ
ส่วนฟิค.... แต่อ่านเกริ่นๆมาก็ลาก่อนนน รู้สึกแบบพอเดามู้ดได้ 5555 ไม่อ่านดีก่านะ ตับเรามันอ่อนแอ
>>838 ไม่รู้แฮะ แต่กูว่าฮีก็น่าจะใช้สกิลคาสโนว่ากับเรย์กะคนเดียวนะ พวกรอบตัวเรย์กะก็บอกฮีไม่ทำแบบนี้กับใคร พวกแฟนคลับก็เหมือน FC ศิลปินที่ได้แต่มองห่างๆ ไม่รู้ตอนอยู่กับยุยโกะฮีทำตัวยังไง เพราะงั้นกูจะดมกาวว่าฮีเป็นคาสโนว่ากับเรย์กะคนเดียวต่อไปปปปปปปปปปปปป
>>839 โถ เอ็นโจ โดนทำร้ายอีกแล้วนะพ่อหนุ่ม น่าสงสารอะไรเช่นนี้ โดนทำร้ายในอฟช. แล้วก็มาโดนทำร้ายในฟิคต่อ กี่ฟิคแล้วเนี่ยที่นายถูกทำร้าย เอาโล่รางวัลคนอดทนประจำปีไปเลย มามะ //กอดปลอบชูสุมอย
>>841 กูเคยคิดนะว่าถ้าอิมาริเป็นคนไทยแล้วพูดแบบนี้เนี่ย ต้องโดนด่าว่าหน้าม่อบ้าง เสี่ยวแดกบ้างล่ะ คำชมแต่ละอย่างนี่ บางอันก็เลี่ยนจนน่าขนลุกเลยนะ ญี่ปุ่นเขาชมสาวกันแบบนี้ป่ะวะ เห็นคำชมอิมาริทีไรกูจั๊กจี้แทนทุกที 55555555555555555555
เออแอบเพิ่มเติมถึงฟิคมึงนะ(เอ๊ะไหนบอกไม่อ่าน 555 แค่สแกนตาผ่านๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้นแหละะะะ คือกูกลัวปวดตับ ถถถ) คือดอกกุหลาบอุราระนี่เรียกสีชมพูอ่อนหวานแล้วรู้สึกขัดแย้งยังไงแปลกๆ มันเป็นกุหลาบที่สีชมพูสดมากกกกกก แบบ brilliant pink เลยอะ คืออีกเฉดเดียวมีแค่เส้นคาบเกี่ยวบางๆ ก็จะกลายเป็นสีชมพูช็อคกิ้งพิงค์ละ สดมั่กกกกจนคนชอบกุหลาบสีนุ่มๆแบบกูคือตกใจ 5555 แต่เคยเห็นคนเอากุหลาบสีแนวๆนี้มาจัดเข้ากับห้องโทนเขียวมินท์ก็ไปได้อยู่เหมือนกัน คือแทบต้องอยู่กับเฉดสีตรงกันข้ามให้ช่วยข่มถึงมองแล้วสบายตาเลยอะ สดเบอร์นั้นกันเลย
>>847 หรือบางทีสาวๆอาจจาชอบเพราะความแตกต่างรึเปล่า คือผู้ชายญี่ปุ่นปกติจะออกนิ่งๆเท่ๆ คีพลุคไม่ค่อยแสดงออกมาก พอเจอยังกะหลุดมาจากมังงะคงฟิน 555 แต่พอนึกภาพแนวอิมาริแล้วนึกภาพบรรยากาศหลายๆอย่างของผู้ชายญี่ปุ่นแล้ว..... คีพคูลกันต่อไปเถอะ! มาถูกทางแล้วจีจี สำหรับกูรู้สึกว่าคาสโนว่าสไตล์ผู้ชายขี้อ่อยนี่เหมาะกับฝรั่งมากกว่าแฮะ คนญี่ปุ่นนิ่งๆก็ดีอยู่แล้วล่ะ ถึงบางทีจะวางมาดนิ่งและเท่แบบองศาแขนขาเป๊ะมากกก เห็นแล้วร้องอุทานเชี่ยยยยในใจ นี่กลับบ้านไปต้องแอบอ่านโชโจมังงะสินะ ไม่งั้นคงแอคท่าหนุ่มคูลที่ดูยังกะหลุดมาจากมังงะไม่ได้ ถถถถถถถถ
>>846 >>847 >>848 อ่อ เพราะหนุ่มๆมันดูเย็นชาๆ ไม่ค่อยแสดงออก สาวๆเลยใฝ่หาความหวาน มีหนุ่มๆมาเอาอกเอาใจแบบในโชโจมังงะกันรึเปล่าวะ ถถถถถถถถถถถถ ประมาณว่าอยากให้เกิดอีเวนท์แบบนี้กับตัวฉันบ้าง ในชีวิตจริงจะมีซักกี่คนที่เคยเจออีเวนท์โชโจอย่าง คาเบะด้ง หรือถูกคนหล่อเชยคางแล้วเอาหน้ามาใกล้ บลา บลา บลา ถ้าเจอแบบนี้อาจจะฟินล่ะมั้ง 55555555555555555
กูเคยเจอหนุ่มแบบอิมารินะ ก็หน้าตาดีพอควร เหนือสิ่งอื่นใดคือความกล้าในการที่จะพูดอะไรเลี่ยนๆออกมา ฮีก็หยอดไปทั่วนั่นล่ะ ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจัง และกูใช่ว่าจะสวยอะไรก็ชมซะแบบ....เหวออออออ มึงกล้าพูดออกมาได้ยังไง คิดว่ากูจะฟินเหรอออออออ ขนลุกล่ะสิไม่ว่า 5555555555555 แต่ก็เป็นประสบการณ์ชีวิตอีกแบบ นึกทีไรฮาทุกทีที่เคยมีคนมาพูดอย่างนั้น
>>804-807 กรี้ดดดดดดด เรย์กะคิมิซึนได้น่ารักมากอ่ะ ฮาฉากเบียทัน คิดได้ไง 555555 แล้วอะไรคือพอเรย์กะจะทำอาหาร มีหมอมารอ มั่นใจว่าน่าจะมารอรักษาคนกิน ไม่ใช่คนทำ ถถถถถถ
เรย์กะคิมิดูรักโลกนี้มากอ่ะ คือไม่เคยได้รับความรักความใส่ใจแบบนี้มาก่อน คิดอยากอยู่โลกนี้ตลอดไป ดูชอบทุกอย่างในโลกนี้อ่ะ แต่พอเห็นว่าเอ็นโจคิมิเศร้าเท่านั้นแหละ อยากกลับโลกเดิมทันที คือยอมทิ้งความสุขทุกอย่างโลกนี้กลับไปหาเอ็นโจ กรี้ดดดดดดดด
คาบุคิมินี่แอบรั่วหรือเปล่าน่ะ เห็นฉากนั้นแล้วมโนไปไกล ให้ความรู้สึกพูดเรื่องรั่วๆแบบเคร่งขรึมนิ่งๆ หรือว่านั่นเรื่องปกติ 55555
ที่โม่งฟิคคู่หูบอกว่าไม่ล่มเรือเอ็นโจคือแบบนี้ใช่ไหม 5555 เรย์กะคิมิคู่เอ็นโจคิมิ ส่วนเรย์กะก็คู่คาบุไป คาบุก็น่ารักเหลือเกิน ตอนเรย์กะเพิ่งเจอฝันร้ายเกี่ยวกับเรย์กะคิมิ มีการจับมือเฝ้าจนหลับไปด้วยอ่ะะะะะะ ดูแลเทคแคร์อบอุ่นจังงงงง
กูว่าอย่างเอ็นโจคงไม่ไปเรียนตัวๆจากอิมาริหรอก น่าจะครูพักลักจำมา ถถถ
เรื่องหนุ่มในนิยายกะความจริงนี่ คุยกันแล้วก็ทำให้รู้สึกว่า เออ ตัวละครท่านเรย์กะนี่สมจริงแล้วล่ะ ถ้าอยู่ๆโดนพูดอะไรหวานๆงี้ใส่ กูก็คงขนลุกและปล่อยเบลอๆไปเหมือนกันนะ 555555555
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ :ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวมหาประลัยที่อ่านแล้วหัวใจโดขิโดขิกว่าอฟช. ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧♪♪♪♪ กาวถังที่11
ไม่มีใครสนใจเเต่งฟิคสงกรานต์บ้างหรอวะ555555555555
อ่าน 283 แล้วกรี๊ดหนักมาก จนต้องโยนงานทิ้ง แล้ววาดแฟนอาร์ต แอร๊ (//∇//(//∇//(//∇//)
ไปส่องในพิกซีฟเอาเองนะ เขิล โม่งแหกหมดแล้ว ถถถถ （*/∇＼*）
คำถามมีสปอยนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่มู่มู่นี่มีเริ่มพูดถึงเล่มไหนอ่ะพวกมึงรู้ไหม
>>866 อันนี้ใช่มะ https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=62403695
กูขออนุญาติแปะให้นะ เผื่อใครหาไม่เจอ มึงวาดน่ารักกกกกกกก
ทะลุมิติมาไหมวันนี้
ต่อจาก >>804-807 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
กลับสู่เนื้อเรื่องหลัก อาจจะมึนนิดหน่อยนะคะ รู้สึกยังเมาๆกับเรือเอ็นโจอยู่เลย 555 ต้องนึกถึงภาพคาบุรากิน้อยเล่นของเล่นในงานวันเกิดยูกิโนะถึงจะเขียนต่อได้
..............…….....
หลังเอ็นโจกินยาแล้ว ก็ไปเปลี่ยนชุดที่เปื้อนอยู่ ให้คนเอาเสื้อมาให้ ฉันแอบได้ยินคาบุรากิพึมพำกับเอ็นโจว่า "ดีแล้วล่ะที่ทำหก ถ้าฝืนกินต่อ นายอาจไม่รอด..." เว่อร์ไปแล้วค่ะ!!!
คาบุรากิเริ่มเทศน์ฉันเรื่องทำอาหารอะไรพิลึก เขาเรียกว่าปรับสูตรนิดหน่อยเพื่อความแตกต่างค่ะ! แล้วนายไม่มีสิทธิว่าใครว่าพิลึกหรอกนะ!!!
ฉันว่าจะกลับห้องไปทำอะไรรอ ปล่อยให้เอ็นโจอยู่คาบุรากิไป จะว่าไปแล้วคาบุรากิอยู่กับฉันตลอดทั้งหลังเลิกเรียนและวันหยุดสุดสัปดาห์เลยนะคะ คิดๆดูแล้ว นายทิ้งเอ็นโจไว้คนเดียวตลอดเลยหรอ แต่เอ็นโจมียูกิโนะคุงอยู่นี่นา น่าอิจฉาจังที่มีเทวดาน้อยเป็นน้องชาย
พอตอนเย็น ฉันก็ไปห้องคาบุรากิอีกครั้ง แต่ทำไมเอ็นโจมาเปิดประตูให้คะ...
มองเข้าไป คาบุรากิกำลังพูดกับท่านพี่อย่างเคร่งเครียดจริงจัง
"จงใจงั้นหรอ! เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นอะไรกัน!!!" คาบุรากิตบโต๊ะ มองท่านพี่อย่างแข็งกร้าว อะไรน่ะ นายเล่นเกมแพ้หรอ
“เกิดอะไรขึ้นคะ" ฉันถาม คาบุรากิชะงักแล้วไม่ตอบอะไร
"เราคุยเรื่องที่งานชมซากุระน่ะ" ท่านพี่ตอบยิ้มๆ
"...เรื่องนั้นต้องขอโทษจริงๆนะคะที่เผลอบอกท่านพ่อท่านแม่ไป"
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ" ท่านพี่พูดอย่างอ่อนโยน ทำให้หัวใจที่รู้สึกผิดของฉันอบอุ่นขึ้นมา
ขอบคุณนะคะท่านพี่ ทั้งๆที่น้องเป็นคนที่แย่แท้ๆ...
คาบุรากิมองท่านพี่อย่างไม่พอใจ แล้วลากฉันไปนั่งด้วย อะไรน่ะ
เอ็นโจยิ้มแย้มพูดเรื่องอะไรไม่รู้กับท่านพี่ ท่านพี่ยิ้มตอบ บรรยากาศภายนอกดูสดใส เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทำไมยิ่งมอง ฉันยิ่งรู้สึกหนาวๆคะ...คงคิดไปเองล่ะมั้งคะ
เท่าที่ฟังๆ ท่านพี่มีแผนสำรองสำหรับเรื่องนี้ด้วยนะคะ รอบคอบสุดๆไปเลยค่ะ!
ท่านพ่อเปลี่ยนกลยุทธ์การโกงให้แนบเนียนขึ้น แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนไปทำอย่างสุจริตเลยค่ะ...
คาบุรากิต้องไปต่อรองกับท่านพ่อด้วยค่ะ ทำเอาฉันช็อก
"ตอนคุยนายต้องทำเป็นเหมือนพร้อมจะโกงไปกับประธานคิโชวอินล่ะนะ" ท่านพี่บอก เป็นวิธีที่ฉลาดจังเลยนะคะ
"ทางที่ดี แสดงให้เห็นว่านายรู้ว่าเรย์กะไม่ชอบ แต่ก็ทำเป็นวางแผนจะให้ความร่วมมือ โดยไม่ให้เรย์กะรู้" เอ็นโจเสริม วิธีร้ายกาจเจ้าเล่ห์จอมมารชะมัดเลยค่ะ แล้วฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าเรย์กะตอนไหนคะ! เดี๋ยวก็ชงช็อกโกแลตให้กินอีกแก้วเลย!
ท่านพี่ยิ้มแล้วมองเอ็นโจ ก่อนจะพึมพำเบาๆว่า “หืม” เอ็นโจดูชะงักไปแต่กลับมายิ้มปกติได้ในเวลาไม่นาน
คาบุรากิขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น แล้วงึมงำว่า “น่ากลัวชะมัดเลย” นายหมายถึงแผนการร้ายกาจของเอ็นโจใช่ไหมคะ
ท่านพี่ เอ็นโจ และคาบุรากิคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ยิ่งฟังยิ่งงงๆ ท่านพี่ไม่เท่าไหร่ แต่อีกสองคนที่เหลือศึกษาเรื่องธุรกิจพวกนี้ไว้เยอะทีเดียวเลยค่ะ จะยังไงก็ต้องขึ้นเป็นสืบทอดตระกูลนี่เนอะ ฟังดูน่าลำบากจังเลยนะคะ
ฉันในโลกก่อนมีท่านพี่เป็นผู้สืบทอดอยู่แล้วเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ในโลกนี้ท่านพี่หนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เรย์กะจึงต้องถูกกดดันให้ต้องแต่งงานกับคาบุรากิให้ได้เพื่อรักษาอำนาจ กลายเป็นยุยงจากครอบครัวทำให้หน้ามืดตามัวมองมันเป็นสิ่งที่ต้องทำไป แถมคาบุรากิก็ดีพร้อมจริงๆนั่นแหละค่ะ จะมีสักกี่คนที่ไม่ชอบเขา หมายถึงคาบุรากิในมังงะนะคะ ไม่ใช่คนที่นั่งแหมะอยู่ข้างๆฉัน
ฉันนึกถึงที่ท่านแม่โลกก่อนเคยพูดตอนฉันเด็กๆว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องตั้งใจเรียนให้เก่งขนาดนั้น ถ้าไม่นึกถึงว่าวันหนึ่งตระกูลคิโชวอินจะล่มจม เตรียมตัวสำหรับเป็นภรรยาที่ดีก็ดีกว่าล่ะนะคะ แต่สำหรับฉันที่เรียนไม่ได้แย่ มีฉายาเป็นเทพธิดา เป็นมิตรกับทุกคน ทำไมถึงไม่มีใครมาสารภาพรักกับฉันในโลกเดิมสักคนเลยคะ... หรือว่าจริงๆแล้ว ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงเรียนเก่ง?!
พอท่านพี่คุยกับเอ็นโจอย่างเคร่งเครียด และคาบุรากิทำแต่มองๆไม่พูดอะไร ฉันก็แอบกระซิบถามเขาดู
“ถามอะไรหน่อยสิคะ ปกติผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงเรียนเก่งหรอคะ”
“หะ? ฉันชอบเธอนะ”
คาบุรากิตอบอย่างจริงจัง งั้นหรอคะ บางทีเรียนเก่งอาจจะไม่ใช่ปัจจัยก็ได้ หรือว่าผู้หญิงเรียนดีคบเป็นเพื่อนได้ แต่มักจะไม่เลือกเป็นแฟน... ไม่สิ คาบุรากิก็ชอบวาคาบะจังนี่ แต่ให้คาบุรากิเป็นตัวแทนผู้ชายทั่วไปไม่ได้หรอกมั้งคะ... เขามักมีความคิดแปลกๆแตกต่างจากคนอื่นอยู่แล้ว... จะให้ฉันไปถามเอ็นโจก็คงไม่กล้าหรอกค่ะ ลองแอบถามท่านพี่ทีหลังแล้วกันนะคะ แต่จริงๆถ้าท่านอิมาริมาวันนี้ด้วยก็คงดีไม่น้อยเลยนะ น่าเสียดายที่บังเอิญติดงานด่วน ตั้งแต่ลูบหัวปลอบฉันคราวนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลยนะคะ
คาบุรากิต้องรับการติวอย่างหนัก เพราะความเป็นคนตรงๆของเขาเปิดเผยความคิดมากเกินไป... แต่ว่าแค่ให้เขาทำหน้านิ่งๆเย็นชาปกติก็พอแล้วนี่นา ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรขนาดนั้นเลย จริงๆหมอนั่นก็วางตัวเป็นอยู่บ้างนะคะ ในรูปแบบของเขาเอง
ทุกคนตั้งใจช่วยเหลือกันเต็มที่แบบนี้ แต่ฉันกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย... พอฉันตั้งใจจะชงอะไรให้ดื่มกันก็โดนคาบุรากิห้ามเอาไว้...
ดึกพอควรกว่าคาบุรากิเริ่มพอทำได้ เอ็นโจก็กลับบ้าน ส่วนท่านพี่มาส่งฉันที่ห้อง
“หลับให้สบายนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกนะ”
“แต่ถ้าน้องไม่บอกเรื่องนั้นไปล่ะก็...”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของน้องหรอก” ท่านพี่ยิ้มอ่อนโยน “จริงๆให้พวกเขาคิดว่าเป็นคาบุรากิที่ช่วยน้อง ดีกว่ารู้ว่าพี่มาช่วยนะ การที่พวกเขาป้องกันแค่ฝั่งเดียวเต็มกำลังแบบนั้น ทำให้เกิดช่องว่างอย่างอื่นได้ง่ายทีเดียวล่ะ”
ฉันยืนฟังอึ้งๆ ท่านพี่หัวเราะเบาๆแล้วลูบหัว
“เรย์กะทำได้ดีมากๆเลยนะ ดีกว่าพี่ที่คิดจะทิ้งตระกูลไปหลายเท่า...”
เห็นท่านพี่เศร้าแบบนั้น ฉันก็เลยรีบปลอบ ถ้าไม่ได้ท่านพี่ล่ะก็ ฉันคงลำบากกว่านี้มากเลยล่ะนะคะ
ท่านพี่ก่อนจะออกจากห้องฉันไปก็หันมาถามเหมือนสงสัยคาใจ
“เรย์กะ ถ้ามาซายะกับชูสุเกะชอบน้องทั้งคู่ น้องจะเลือกใครงั้นหรอ”
ฉันชะงัก นั่นมันคำถามอะไรกันคะ!!! ไม่เลือกสักคนเลยได้ไหมคะ...
“เลือกมาซายะใช่ไหม”
ท่านพี่เค้นถาม เทียบกับเอ็นโจ ท่านพี่คงมองว่าฉันสนิทกับคาบุรากิมากกว่าสินะคะ แต่ว่ามีแค่สองตัวเลือกเองหรอคะ...
“ถ้าเลือกจริงๆอาจจะเป็นท่านอิมาริล่ะมั้งคะ”
เทียบกับจอมมารเอ็นโจ และคนแปลกๆแบบคาบุรากิ ท่านอิมาริเอาใจสาวได้ดีกว่าเยอะเลยนะคะ อยู่ด้วยน่าจะทำให้ใจเต้นแบบสาวน้อยได้ตลอด ต่างจากคาบุรากิที่ต้องคอยใจเต้นว่าเขาจะทำอะไรแปลกๆไหม หรือใจเต้นด้วยความกลัวกับเอ็นโจตอนที่ถูกเขาข่มขู่แล้วต้องหาทางหนีเอาตัวรอด...
“หืม”
รอยยิ้มท่านพี่ดูแปลกๆค่ะ แต่ก็บอกลาฉันอย่างอ่อนโยน สงสัยช่วงนี้ฉันคงเบลอมากเกินไปหน่อยล่ะมั้งคะเลยตาฝาดบ่อยๆ
พอท่านพี่ไปได้สักพัก คาบุรากิก็มาที่ห้องฉันค่ะ ก่อนจะบ่นว่าเป็นการฝึกที่โหดจริงๆ ปั้นสีหน้าบ่อยจนเมื่อยหน้า แถมเปลี่ยนแววตาให้เป็นตามนั้นก็ยากมากๆ
“ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าสองคนนั้นทำได้ยังไง”
สองคนนั้นก็อาจจะสงสัยอยู่ก็ได้นะคะว่าทำไมนายทำไม่ได้...
เราคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกันสักพัก ก่อนคาบุรากิจะหยิบผมที่ร่วงจากไหล่ฉัน
“ผู้หญิงผมร่วงกันขนาดนี้เลยหรอ” เขาถามอย่างสนใจ
“นั่นก็ปกตินะคะ”
ฉันไม่บอกเด็ดขาดว่าตัวเองเป็นโรคขนร่วงเป็นกระจุก... แต่เพื่อนผู้หญิงฉันก็ประมาณนั้นล่ะมั้งคะ ใช่แล้วค่ะ! ฉันไม่ได้ร่วงผิดปกติหรอกนะ! จริงๆผู้ชายอาจจะเยอะพอๆกันก็ได้นะ แต่พอเป็นผมสั้นๆเลยมองรวมๆดูน้อยกว่า
“ไหนๆฉันจะเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวแวะไปทิ้งผมนี่ให้แล้วกัน”
“อย่านะคะ!”
ฉันร้องเสียงหลง รีบคว้าตัวเขาไว้ มีเคล็ดอยู่ว่าถ้าคนอื่นเก็บผมร่วงไปทิ้งจะทำให้อกหัก อย่าเพิ่งทำฉันอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันจีบใครแบบนี้นะ!
“ทำไมล่ะ”
คาบุรากิถาม ฉันเลยอธิบายไป
“แล้วตอนนี้เธอชอบใครล่ะ ถึงกลัวอกหัก”
“อ้า...”
“ประธานนักเรียนนั่นหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันตอบอย่างจริงจัง เมื่อไหร่นายจะเลิกเข้าใจผิดว่าฉันชอบนายตัวสำรองซะทีนะ... สเปคฉันไม่ใช่คนเป็นประธานนักเรียนซะหน่อยนะคะ!
“...อย่าบอกนะว่าคนที่เคยมาสารภาพรักเธอคนนั้น?”
ฉันนิ่งไป ลืมไปเลยค่ะ ฉันมีฤดูใบไม้ผลิรอคอยอยู่นี่คะ แค่ต้องล้างคำสาปที่พวกผู้ชายคิดว่าเข้าใกล้ฉันแล้วเกิดหายนะเท่านั้นเอง!
คาบุรากิจ้องฉันสักพักก่อนจะพูด “สรุปหมอนั่นหรอ”
“ก็นะคะ”
“งั้นฉันไปทิ้งแล้วกัน” คาบุรากิพูดเสร็จก็ลุกขึ้นวิ่งไปถังขยะ ฉันรีบตามไปทันที หยุดนะ! ทำบ้าอะไรกันคะ!!! อย่าทิ้งนะ!!!
แต่คงเร่งวิ่งไปหน่อยเลยสะดุดจนล้มลง เจ็บชะมัดเลยค่ะ...
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” คาบุรากิชะงัก วิ่งกลับมาหา ถึงจะเจ็บก็เถอะ แต่ฉันก็พลิกวิกฤตเป็นโอกาส แอบหยิบผมตัวเองคืนมา ถึงอย่างนั้นคาบุรากิก็ไม่ได้สนใจผมที่ฉันขโมยกลับไปเท่าไหร่ ดีแล้วล่ะค่ะ
คาบุรากิหาอะไรมาประคบเย็นให้ เอายามาวางเรียงให้ว่าควรใช้อะไรที่ไหนยังไงบ้าง อยู่ด้วยกันอีกสักพักหนึ่งก่อนที่เขาจะกลับห้องไป ดูเหมือนเขาจะลืมเรื่องผมไปแล้ว ดีจริงๆนะคะ
แต่ทันทีที่ฉันหลับตา ความฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และฉันรับรู้ได้ว่านี่เป็นภาพจากอีกโลกหนึ่ง โลกที่ฉันจากมา...
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เรย์กะจากโลกนี้ไปทำ หัวใจฉันก็หล่นวูบ ครั้งนี้จะเป็นเหตุการณ์แบบไหนอีกนะ...
วาคาบะจังหาเสื้อพละอย่างลนลาน เหมือนมีคนแกล้งราดน้ำใส่เสื้อที่เตรียมมาเปียกหมดทั้งชุด
คาบต่อไปเป็นคาบเรียนพละของวาคาบะจังแล้วสินะ...ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมา วันนี้อาจจะมีสอบก็ได้ ถึงไม่มีสอบ การไปสายก็ขัดกับรางวัลนักเรียนดีเด่นที่วาคาบะจังต้องการอยู่ดี แต่จะใส่ทั้งเปียกๆก็ไม่ได้...
ฉันเริ่มระแวง ทำไมฉันถึงได้เห็นภาพนี้ อย่าบอกนะว่าเรย์กะจะโผล่มากลั่นแกล้งวาคาบะจังอีก...
เรย์กะปรากฎตัวจริงๆอย่างที่ฉันกลัว ในขณะที่ฉันเตรียมกรีดร้อง เรย์กะก็โยนชุดพละตัวเองใส่วาคาบะจังเต็มแรง หา?!
"เอาไปซะ เธอนี่น่าสมเพชชะมัดเลย"
"เอ๋?! คุณคิโชวอินก็มีเรียนนี่คะ ทำไม..."
เรย์กะไม่ตอบ แล้วเดินหนีออกจากห้องทั้งๆอย่างนั้น ฉันที่ช็อกอยู่ไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนกันแน่
ฉันเห็นเรย์กะโดดเรียนมาจิบชาที่สโมสรในเวลาต่อมา...
ครั้งนี้เมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆอย่างงงๆ
-------------- (จบตอน 38) --------------
ป.ล. ไม่เคยเห็นเรย์กะเรียนพละเลย ไม่รู้ในซุยรันมีหรือเปล่า แต่จำได้ว่าวาคาบะใส่ชุดพละ (ชุดนอกอาคาร?) ครั้งหนึ่งตอนถูกแกล้ง ถ้าไม่มีก็ถือว่าในฟิคนี้บังเอิญเกิดหลักสูตรใหม่ขึ้นมาพอดีแล้วกันนะคะ 555
มีชุดพละนะ แต่ผู้หญิงคงไม่จริงจังกัน
อ่านตอนนี้แล้ว ยืนทำท่าไว้อาลัยเลยค่ะ
มีคนตายแน่ๆ
ลาก่อน
ท่านอิมาริ
"หะ? ฉันชอบเธอนะ”
โอ๊ยยย ตรงกว่านี้ก็ไม้บรรทัดแล้วนะ ยังไม่รู้ตัวอีกหรออออออออ น้ำตาตกในแทนคาบุ ทำไมเรย์กะซื่อบื้อแบบนี้ ริรินะกับซากุระเอาเรย์กะไปสั่งสอนที!
R.I.P. ท่านอิมารินะคะ
>>881-883 แอบสงสัยที่คาบุพูดกับท่านพี่ว่าจงใจงั้นหรอ แล้วดูไม่พอใจมากๆ คือจริงๆแล้วท่านพี่วางแผนตั้งแต่แรกอยู่แล้วหรือเปล่าว่าจะให้เรย์กะบอกท่านพ่อว่าคาบุช่วย ไม่ก็ตัวเองช่วย ดีไม่ดีวางแผนไว้ทั้งสองทางแล้ว รู้สึกท่านพี่ร้ายกาจแบบจอมมารจริงๆอ่ะ แต่ความเป็นซิสค่อนยังโผล่มาให้เห็น โถถถถถ ท่านอิมาริผู้น่าสงสาร ไม่รอดแน่ ครั้งที่แล้วลูบหัวเรย์กะไป ปัจจุบันก็ไม่โผล่มาอีกเลย แต่ท่านพี่ดูชอบคาบุอยู่นะ เหมือนถ้าคนนี้เป็นน้องเขยก็ผ่าน คาบุดูจริงจังจริงใจ เป็นคนตรงๆไม่อ้อมค้อม น่าจะเป็นคนทุ่มเทให้เรย์กะจริงๆ ส่วนพอเป็นเอ็นโจเหมือนอีกฝ่ายคล้ายตัวเองมากเกินไปไม่ไว้ใจ 55555 แต่ถ้าเรย์กะคิมิกลับมาจริงๆ น้องเขยก็ต้องเป็นเอ็นโจอยู่ดีนะท่านพี่ อุปสรรคเอ็นโจนี่เยอะจริง คิดว่าตัวเองรักคนที่เขาไม่รัก แถมสาวยังอยู่คนละมิติ พี่ชายจอมมารก็ดูไม่ชอบอีก สู้ๆนะเอ็นโจ... แต่คงไม่มีใครเจอศึกหนักเท่าท่านอิมาริ โถถถถถ
คาบุพูดตรงแบบโคตรตรงว่าชอบแล้ว แต่เรย์กะยังมาคิดต่อเลยว่า หรือผู้หญิงเรียนดีคบเป็นเพื่อนได้ แต่มักไม่เลือกเป็นแฟน อะไรจะ Friendzone หนักแน่นขนาดนี้ แต่ชอบที่คาบุแอบไปหาเรย์กะต่อหลังท่านพี่กลับไปแล้ว คาบุหึงได้มุ้งมิ้งมาก ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ฉันก็อกหักไปซะะะ หยิบเส้นผมแล้ววิ่ง แต่พอเรย์กะบาดเจ็บก็รีบกลับมาหาทันทีอ่ะ รีบมาดูแลจนลืมไปเลยว่าหึงอยู่ ถึงจะบ้าบอแต่เทคแคร์ดีจริงๆนะคาบุ
ส่วนเรย์กะคิมิซึนจริงจัง ยอมสละเสื้อพละตัวเองให้วาคาบะจัง แล้วยอมโดดเรียน นึกถึงตอนที่แล้วแล้วสงสาร จริงๆนางไม่อยากกลับโลกเดิมเลย แต่เพราะเอ็นโจคิมิเศร้าเนี้ย เลยตัดสินใจจะทะลุมิติกลับมา ใจจริงอยากให้เอ็นโจคิมิทะลุมิติไปหาเรย์กะคิมิเองนะ 5555 แต่เรื่องปัญหาครอบครัว หรืออะไรที่เรย์กะคิมิเคยทำไว้ ก็ไม่อยากให้เรย์กะนิยายเราต้องมาลำบากแทน
ฟิคเรื่องอื่นไม่อัพบ้างเลยเหรออ
>>894 ความหมายละเอียดๆก็ตามลิงค์นี้อะ
https://fanboi.ch/webnovel/3543/921-926/
>>896 ไม่รู้รอฟิคกูอยู่มั้ย แต่กูยังเขียนไม่เสร็จง่ะ กูขอโทษ สูดดมของเก่าไปก่อนละกันนะ
มีใครต่อ เอ็นโจไซด์สตอรี่อีกมั้ย อยากอ่านละเกินนนน โมเม้นหลังจากหิ่งห้อยก็มีแล้วนะ ;__;
ไม่มีใครลองแต่งมุมมองวาคาบะบ้างเหรอ
R.I.P. ท่านอิมาริผู้น่าสงสาร...........
ฟิคทะลุมิติก็ฟินเรือคาบุสุดๆ แต่ก็คิดถึงฟิคเรือเอ็นโจเรื่องอื่นๆเช่นกัน โดยเฉพาะเรื่องเรย์กะสามัญชน
แล้วก็ฟิคงานกีฬาสีอยากรู้มากตกลงวิ่งยืมของเรย์กะไปกับใคร55555 ยังไม่จบใช่ปะถ้าจำไม่ผิด
KYหน่อยนะ อยากรู้ว่าโม่งอ่านนิยายเว็บจีนกันเยอะรึปล่าวกุจะได้ตั้งมู้คุย
ถ้าวันดีคืนดีเรย์กะบังเอิญเจอคนรู้จักในชาติก่อนของตัวเอง (นารุไม่นับ) หรือเจอร่างตัวเองในชาติก่อนนอนเป็นผักอยู่ไรงี้ เรื่องจะเป็นยังไงนะ...
ขอ ky แป้บบ อย่าลืมเรื่่องชื่อมู้หน้ากันนา เราสรุปชื่อกันยังนะ?
ใกล้ได้เวลาไปมู้ใหม่แล้วสินะ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวที่หายไป(ไหนกันหมดวะ)
ว....วันนี้ฟิกคู่หูมาไหมคะ....//นอนรอตาใส ><
>>926 เหมือนกูอะ เคยแต่งฟิคให้แฟนด้อมนึงแล้วโครตกินพลังงาน กินเวลาชีวิต สุดท้ายฟิคนั้นก็ดอง มากระทู้นี้กูเลยเป็นผู้เสพอย่างเดียว อภัยให้กูด้วย
แม้กูจะไม่อ่านฟิคทะลุมิติ กูไม่อ่านคู่ที่ไม่ใช่เมนหลักของกู ไม่ใช่อะไร กูไม่อยากเห็นเมนกูปวดใจ เสียใจ ผิดหวังในฟิคคู่อื่น ถ้าเขาจะปวดใจหรือผิดหวังก็ขอให้อยู่ในเรื่องที่เขาเป็นตัวเอกเอง ดูสองมาตรฐานชิบหาย ถถถถถถถถถ แต่ก็นับถือความขยันนะ ที่เขียนมาลงทุกวันเลย
ต่อจาก >>881-883 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันเล่าความฝันที่เพิ่งเจอมาให้คาบุรากิฟัง เขาเองก็ฝันมาเหมือนกันค่ะ และบอกว่าคาบุรากิฝั่งนู้นไม่น่าเบื่อเหมือนที่เขารู้แรกๆ ท่าทางนิสัยเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อม แต่แบบนี้คาบุรากิมังงะในอุดมคติจะกลายเป็นยังไงแล้วนะคะ...
วาคาบะจังทำสำเร็จสินะ ดีใจจังเลยค่ะ แบบนี้ก็อาจจะหมดห่วงเรื่องโลกเก่าไปได้บ้าง ถ้าไม่มีใครต้องทุกข์เพราะทำเพื่อฉันก็ดีแล้วล่ะค่ะ
ฉันที่ไปเรียนอย่างร่าเริงลั้ลลา วันนี้รู้สึกเหมือนทุกคนจับจ้องเป็นพิเศษยังไงไม่รู้ค่ะ และไม่มีผู้หญิงมาเกาะแกะคาบุรากิเหมือนปกติเลยนะคะ แต่หมอนั่นดูไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่เลยค่ะ
พอฉันเดินเข้ามาในห้อง เพื่อนๆฉันก็รุมถามกันใหญ่เลยค่ะว่าฉันเป็นคู่หมั้นคาบุรากิแล้วงั้นหรอ ห๊าาาาา?!
มันควรจะเป็นความลับไม่ใช่หรอ มันคือความลับใช่ไหมคะ…?! ท่านพ่อยังไม่ได้ประกาศเป็นทางการนี่คะ นี่แค่หมั้นเบื้องต้น ตามหลักจะประกาศทางการในงานชั้นสูงของตระกูลคาบุรากิไม่ใช่หรอคะ...
ฉันอยากถามว่าพวกเขารู้จากไหน แต่ก็มีแต่คนเดินมายินดีด้วยตลอดเวลาเลยค่ะ
คาบุรากิรู้เรื่องหรือยังนะ... เขายิ่งไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยู่ด้วย
วันนี้วาคาบะจังในร่างนายตัวสำรองเดินมายินดีกับฉันเช่นกันค่ะ สาวๆที่เห็นร่างนายตัวสำรองเดินออกไปก็อุทานว่า “รักสามเส้างั้นหรอ” ฉันรู้สึกสะเทือนใจแทนคาบุรากิ หวังว่าเขาจะทำใจจากวาคาบะได้จริงๆนะ..
ฉันอยากแอบเมลล์ไปถามคาบุรากิ แต่เพื่อนๆฉันรุมจนไม่มีโอกาสเลยค่ะ
แต่ไม่นานนัก ประธานชมรมฟุตบอลก็มาที่ห้องฉัน และบอกขอคุยด้วย โดยมีฉากประกอบเป็นเหล่าสมาชิกชมรมฟุตบอลที่คอยห้ามเขาอยู่
สาวๆในห้องเริ่มพูดกัน
“เพิ่มมาอีกคน งั้นก็สี่เส้าสิ”
“แต่ถ้ารวมท่านเอ็นโจด้วยก็กลายเป็นห้าเส้านะ”
“สุดยอดสมกับเป็นท่านเรย์กะเลยนะคะ!”
เดี๋ยวๆๆๆ ฉันพูดอะไรไม่ออก... อย่าคิดกันไปขนาดนั้นสิคะ...
ฉันเดินออกมาหาประธานชมรมฟุตบอล ตอนนี้สมาชิกชมรมฟุตบอลกำลังขอความเมตตาจากฉันอย่าคุยกับเขาเลย... สมาชิกชมรมนี้ดูรักกันดีนะคะ
“ไม่เป็นไรทุกคน ฉันไม่กลัวคาบุรากิหรอก”
คนในชมรมดูกรีดร้องราวกับประธานชมรมพวกเขาหลุดคำพูดถึงตายออกมา
“คุณคิโชวอินถูกตระกูลคาบุรากิบังคับมาหรือเปล่าครับ”
คุณประธานชมรมฟุตบอลถามฉันอย่างจริงจัง ท่าทางเป็นห่วงฉันอย่างแท้จริง รู้สึกดีจังเลยนะคะเวลามีคนมารักมาใส่ใจเราแบบนี้
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ... เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเขาตกลงกันน่ะค่ะ”
“คุณคิโชวอินไม่ได้ยินยอมด้วยใช่ไหมครับ”
“ก็ไม่ได้ยินยอมหรอกค่ะ...”
ฉันไม่ได้พูดโกหกล่ะนะคะ จริงๆแล้วฉันหนีออกจากบ้านหลังรู้เรื่องนั้นด้วยซ้ำนี่นา... ไม่นึกเลยว่าข่าวจะมาถึงซุยรันเร็วแบบนี้ ท่านพ่อน่าจะดึงไว้ให้นานที่สุด ส่วนฝั่งตระกูลคาบุรากิ ตัวคาบุรากิเองก็พยายามช่วยไม่ให้ครอบครัวเขาประกาศเรื่องนี้เช่นกัน
“ผมจะช่วยเรื่องนี้เองครับ!” ประธานชมรมฟุตบอลพูด “ผมจะพยายามสุดความสามารถหยุดเรื่องนี้ให้ได้!!! ต่อให้อีกฝ่ายเป็นตระกูลคาบุรากิก็ตาม”
คำพูดจริงจังนั่นทำเอาฉันใจละลาย รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ รักร้อนแรงแบบนี้ตั้งแต่เกิดมาไม่ว่าชาติไหนก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลยค่ะ
“งั้นหรอ”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาสมาชิกชมรมฟุตบอลแตกฮือ ฉันเห็นคาบุรากิเดินมาด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับจักรพรรดิในมังงะ เขาจ้องมองประธานชมรมฟุตบอล อีกฝ่ายดูหวาดๆไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองมาเผชิญหน้ากับคาบุรากิ
“นายไม่ละอายใจบ้างหรือไงที่บังคับให้ผู้หญิงหมั้นด้วยทั้งๆไม่เต็มใจแบบนี้”
คนในชมรมฟุตบอลเริ่มพยายามมารั้งตัวประธานเอาไว้ แต่เขาก็ยังพูดต่อไป แม้สีหน้าของคาบุรากิตอนนี้จะน่ากลัวอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“นายไม่มีทางข่มขู่ฉันได้หรอก” เขาพูด แม้จะถูกคนในชมรมพยายามปิดปากก็ตาม “อย่าคิดว่าฉันเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ยอมถอยจากคุณคิโชวอินเพราะนายมาขู่นะ!”
“เอ๋? หมายความว่าไงกันคะ”
ฉันพูด พลางหันไปหาคาบุรากิ แต่เขาหลบสายตาฉันไปทั้งๆอย่างนั้น
“นายคิดว่าจะสู้ฉันได้จริงๆงั้นหรอ”
คาบุรากิถาม
“คุณคิโชวอินไม่ได้ชอบนาย เพราะงั้นฉันจะไม่ถอยเด็ดขาด!”
ประธานชมรมฟุตบอลพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่สมาชิกชมรมฟุตบอลจะลากเขาหนีออกไปได้สำเร็จ
คาบุรากิทำท่าเหมือนจะเดินตามไป แต่ฉันก็จับเสื้อเขาไว้อยู่ ทำเขาชะงัก
“หมายความว่าไงคะที่เขาบอกว่านายข่มขู่ผู้ชายที่เข้าหาฉัน” ฉันถาม “เขาแค่เข้าใจผิดใช่ไหมคะ”
คาบุรากิยังคงไม่ตอบ ฉันพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
ที่พวกผู้ชายกลัวฉันไม่ใช่เพราะกลัวคำสาปงั้นหรอ...
“ทำแบบนี้ไปทำไมคะ”
“เธอไม่รู้จริงๆงั้นหรอ” คาบุรากิถาม “ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้เธอหรอกนะ”
หะ?! ห๊าาาาาาาาาาาาา!!!
ฉันมองเขาอย่างตกตะลึง ชอบแบบเพื่อนใช่ไหมคะ แบบไม่อยากให้เพื่อนไปมีเพื่อนคนอื่น???
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ...”
คาบุรากิทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน อย่าคิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วฉันจะให้อภัยนะ!
“ฉันไม่ชอบนี่! ฉันทนไม่ได้ที่เห็นพวกนั้นมาจีบเธอ”
“คนที่ตัดสินได้ว่าจะชอบไม่ชอบใครคือฉันนะคะ! อย่ามาทำอะไรแบบนี้สิคะ!!!”
ฉันทะเลาะกับคาบุรากิรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจไปแล้วนะคะ! สุดท้ายแล้วต่างคนต่างเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
เย็นวันนั้นคาบุรากิส่งเมลล์มาขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ตอบอะไรไป เขาพยายามมาเคาะประตูห้องฉัน วางดอกกุหลาบเรียงเป็นคำว่าขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ออกไป นายมันคนทำลายฤดูใบไม้ผลิของฉัน! อย่าคิดนะคะว่าตัวเองทำสิ่งที่ถูกตลอด ใครๆต้องยอมทำตามแบบนั้น ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ ไม่ต้องมานั่งหน้าจ๋อยอยู่หน้าห้องเลยนะคะ ให้รู้สำนึกซะบ้างเถอะค่ะ นายทำร้ายประธานชมรมฟุตบอลจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล มาเรียนไม่ได้พักหนึ่งเลยนะ!
ตอนเช้า คาบุรากิก็มารอฉันไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนทุกที แต่ฉันเดินหนีไปอีกทาง แล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปโรงเรียน หมอนั่นก็ตามมา แต่ขึ้นไม่เป็นเลยยืนงงๆอยู่แถวนั้นแทน ฉันถือโอกาสพลางตัวหนีไปกับฝูงชน
วันนั้นฉันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอคาบุรากิอย่างถึงที่สุด แต่กลับเจอเอ็นโจเข้าแทน เขาเอาตัวยืนขวางทางเดินเอาไว้
“ทะเลาะกับมาซายะงั้นหรอ”
ฉันไม่ตอบ เอ็นโจยิ้มเศร้าๆ ก่อนเดินเข้ามาใกล้
“เขาอาจจะหึงรุนแรงไปก็จริง แต่เขาก็รักคุณนะ และคุณเองก็รักเขาไม่ใช่หรือไง”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“อะไรที่เป็นไปไม่ได้งั้นหรอ”
“ตระกูลฉันเป็นยังไง ท่านเอ็นโจเองก็รู้แล้ว ในสถานะอย่างฉันไม่เหมาะกับใครทั้งนั้นหรอกค่ะ”
“คุณรักมาซายะไหมล่ะ” เอ็นโจผู้ยิ้มแย้มเสมอ ลดรอยยิ้มลง
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะคะ...”
ฉันตอบแบบกลางๆ คาบุรากิเป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขจริงๆ ถึงจะปวดหัวกับความคิดล้ำโลกของเขาไปบ้าง แต่จะให้ถึงขั้นคนรักแบบที่เอ็นโจเข้าใจผิดก็อาจจะเป็นไปได้ยาก... อีกอย่างสิ่งที่เขาทำ จะให้ฉันให้อภัยง่ายๆนี่นะคะ
รอยยิ้มของเอ็นโจดูฝืนๆ เขาคงลำบากใจกับปัญหาเพื่อนสนิทอยู่ล่ะนะคะ... ถ้าคาบุรากิมาชอบฉัน มันจะมีปัญหาและอุปสรรคเยอะยิ่งกว่าตอนคาบุรากิชอบวาคาบะจังซะอีก
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” เอ็นโจพูด น้ำเสียงเหมือนปลอบโยน “อย่าเศร้าแบบนั้นไปเลย... ถ้าคุณรักกับมาซายะจริงๆ ต่อให้มีอุปสรรคอะไร ผมจะช่วยคุณเอง”
เอ็นโจในตอนนี้ดูอ่อนโยนและอบอุ่นสมกับเป็นเอ็นโจในมังงะเลยนะคะ ถึงจะมีภาพจอมมารติดมาบ้างในความทรงจำ แต่ว่ายังไงเขาก็เป็นเพื่อนพระเอก คอยช่วยเหลือความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทเขากับผู้หญิงที่เพื่อนชอบเสมอ
อยู่ๆภาพตรงหน้าของฉันก็เลือนรางพร่ามัว ถึงไม่นานนักก็กลับมาชัดเจน แต่สิ่งที่เห็นกลับเปลี่ยนไป
ฉันมองไปรอบๆ ตอนนี้ฉันอยู่กลางเทียนและหินรูปร่างแปลกๆซึ่งจัดล้อมรอบฉันไว้เป็นวงกลม ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีอะไรแบบเดียวกันอยู่ข้างๆ และคนกลางวงนั้นคือคาบุรากิ
“ไม่ได้ผล” คาบุรากิพึมพำ “ทั้งๆที่ทำตามตำราทุกอย่างแล้ว... บางทีความปรารถนาฉันอาจจะไม่พอก็ได้”
ฉันเห็นวาคาบะจังปลอบคาบุรากิ
คาบุรากิทำท่าทางนิ่งเคร่งขรึม ดูมีออร่าบารมีและมีพลัง สมกับเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรันในแบบที่ฉันไม่เห็นบ่อยนักจากคาบุรากิ เขาทำสีหน้าจริงจังแล้วพูด “สงสัยไสยศาสตร์อาจจะไม่ได้ผล ครั้งหน้าลองแบบวิทยาศาสตร์ดูดีกว่า”
หา? ไสยศาสตร์???
ขณะที่ฉันกำลังพยายามประมวลผลอยู่ วาคาบะจังก็เข้ามาหาและพูดกับฉันอย่างลำบากใจ
“คุณคิโชวอินไม่เป็นไรใช่ไหมคะ...” วาคาบะพูดอย่างอ่อนโยนเหมือนพร้อมจะให้กำลังใจ “ยังมีอีกหลายวิธีที่ยังไม่ได้ลอง ฉันรู้ว่าคุณคิโชวอินอยากกลับโลกเดิมเอามากๆ ฉันเองก็จะช่วยสุดความสามารถนะคะ!”
“เอ๋? ฉันอยากกลับโลกเดิม”
ฉันทวนคำพูดอย่างงงๆ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะคะ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วพิธีกรรมบ้านี่คืออะไร
วาคาบะจังชะงัก ก่อนจะพึมพำด้วยท่าทางเห็นใจ “วันนี้ไม่ซึนแล้วงั้นหรอ อย่าบอกนะว่าเศร้ามากจริงๆ...”
คาบุรากิจ้องฉันอย่างสงสัย ท่าทางดูประเมินอย่างสง่างามทรงอำนาจแปลกตาจนฉันพอเดาเรื่องราวออก
“ถามอะไรหน่อยค่ะ” ฉันหันไปหาคาบุรากิ “เหลือนักษัตรตัวไหนที่ฉันยังไม่ได้เก็บงั้นหรอคะ”
“หะ? พูดถึงเรื่องอะไรน่ะ” คาบุรากิถาม
ฉันตกตะลึง คาบุรากิตรงหน้านี้ไม่มีทางเป็นคาบุรากิที่ฉันรู้จักได้...
ฉันทะลุมิติกลับมาโลกเดิมแล้วงั้นหรอ...
แล้วคาบุรากิในโลกนั้นล่ะ...คาบุรากิจะเป็นยังไงบ้าง...
ขณะที่ฉันกำลังจะอธิบายให้สองคนนั้นรู้ว่าฉันกลับมาแล้ว โลกทั้งใบก็วูบหายไปอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าเลือนรางอยู่พักหนึ่ง ก่อนสายตาฉันจะค่อยๆปรับชัด
ภาพตรงหน้าเป็นเอ็นโจกำลังกุมท้องอยู่ หะ?
“เป็นอะไรไปหรอคะ?”
เอ็นโจมองฉันด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ก่อนจะค่อยๆพูดว่า “อยู่ๆคุณก็เปลี่ยนไป ท่าทางโกรธน่าดู จากนั้นก็พูดกับผมว่า “อย่ามาทำตัวอ่อนแอนะเอ็นโจ!” แล้วก็ต่อยผม...”
“เอ๋!!!” ฉันอุทานเสียงหลง
อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้เป็นเรย์กะ KimiDolce !?!
ฉันพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง...
-------------- (จบตอน 39) --------------
>>930 ทำไมมึงมาต่อชื่อให้กูได้อัปมงคลงี้!! งั้นไหนๆจะโหวตแล้วกูขอแก้เอง
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11]
(1คาบุ 2เอนโจ 3อาริมะ 4อุเมะกาวะ 5อิมาริ 5ยูกิโนะ 6ทาคากิ 7เอสฟุตบอล 8น้องชายวาคาบะ 9อิมาริ 10น้องชายอิมาริ 11วาคาบะ)
ตอนแรกนึกว่าจะแก้เป็น [ธงที่ถูกหักทั้ง11] แต่กูนับได้ไม่ครบ55555
(อาคิซาว่า หัวหน้าห้อง อิชิโนคุระ ซาโตมิ ตาไก่โง่ โทโมเอะ มินามิ)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับมหกรรมเต้นวอลซ์ชาบู TAG LOVE ｷﾀ――♪ o(ﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟ)o ｷﾀ――♪ ภารกิจทำลายคานครั้งที่ 11 ฮุยเลฮุย!
>>859
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ :ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวมหาประลัยที่อ่านแล้วหัวใจโดขิโดขิกว่าอฟช. ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧♪♪♪♪ กาวถังที่11
>>860
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวที่หายไป(ไหนกันหมดวะ)
>>923
(กูไม่ได้เป็นคนคิดชื่อแต่กูเสนอให้ใช้ เล่มที่ 11 ต่อท้าย)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>930
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11]
>>941
โหวตจ่ะโหวตตตตตตต ตกหล่นตรงไหนเพิ่มได้เลยนะ
กูโหวต >>859
ทะลุมิติ กลับโลกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
ติ่นแต้นๆๆๆๆ
เรย์กะคิมิต่อยเอ็นโจวเลยเรอะ ฮ่าๆๆๆ รีบไปหาเอ็นโจวโลกนั้นเร็วเข้าเขารอเธออยู่นะ กรี้ดดดดด
กูอ่านพลาดอ่านอีกที เรย์กะกลับโลกเดิมแล้วไปโลกคิมิอีกรอบนี่ว่า เรย์กะkimi ฮาร์ทคอร์มาก วิ่งเร่งด่วนไปต่อยเลย 555555
>>936-938 เฮ้ยตอนนี้มีความลุ้น ไอ้ไสยศาสตร์ไม่ธรรมดากับนายหนุ่มฮอตที่เปลี่ยนไป 55555 แรงจูงใจในการกลับของคาบุkimiยังน้อยไปสินะคะ สู้ของเรย์กะkimiไม่ได้ กลายเป็นเก็บ ev ต่อยท้องในตำนาน
คาบุเอ้ย สารภาพรักครั้งที่ 5 ก็ยังแป๊ก ใครๆๆๆใครที่มันบอกรอให้แน่ใจก่อนค่อยสารภาพรัก ไอ้คนคิดมันต้องอกหักรักคุดสาวไม่แล เพราะนางไม่รู้ว่าจีบ นี่ขนาดรุกไม่ถอยยังแห้ว ;_;
Kyแปป หลงไปอ่านกระทู้ห้องอื่นมา มีความรู้สึกว่าโม่งทั้งหลายคุยกันน่ากลัวมาก ทำลายความรู้สึกดีๆต่อนิยายที่กูชอบไปหลายเรื่อง รู้สึกชอบสังคมโม่งกระทู้นี้จัง สบายใจ ร่วมมือกันดี พร้อมพายเรือตีคาน จุ๊บโม่งทุกคน
กูโหวต >>859 บูชาแท็ก love เผื่อจะได้มีโมเมนต์เพิ่มเยอะๆ555555
>>957 อันนี้เห็นด้วยมากๆ ปกติกูเข้าโม่งมาแค่อ่านสปอยจีนในตำหนัก ไม่กล้าตามดราม่าใดๆก็ตามเพราะมันดูน่ากลัวกันมากอ่ะ แต่พอหลุดเข้ามาในนี้แล้วรู้สึกรักโม่งมู้ท่านเรย์กะมากๆ รักๆกันไว้ /กอดดด เรือไหนก็ได้ไม่ตีกันจนเกินเลย แถมมีฟิคมาเรื่อยๆอีก รักพวกมึงนะะะ /จับจูบหน้าผากคนละที
กูโหวต 859 ชอบตัวอีโมเต้นๆ ..... ว่าแต่ว่ากูคิดไปเองป่าววะว่าอีโมหน้าดูอ้วนอิ่มมากเลย กี๊สสสส จะไม่เป็นการแช่งท่านเรย์กะใช่มั้ย ถถถถ
รอโม่งแปลกลับมา
เดี๋ยวเนื้อเรื่องก็เริ่มเดิมแล้ววว
กูรออีเว้นท์วาเลนไทน์และอีเว้นท์งานชมซากุระอยู่นะ กรี๊ด
ปิดโหวตที่ 980 นะจ๊ะ ถึง980แล้วกูจะไปตั้ง ชอบอันไหนก็โหวนจ้าาา
>>936-938 คาบุรุกหนักจริงไรจริง เรย์กะยังคงดึงเข้าเฟรนโซนอย่างหนักแน่นเช่นเดิม น่าสงสารรรร แต่นายไปขัดขวางคนที่จะเข้ามาจีบเรย์กะขนาดนี้ไม่แปลกที่โดนโกรธ อ่านตอนนี้แล้วเชียร์ประธานชมรมฟุตบอลชะมัดเลย น่ารักกกกก
ตอนเอ็นโจมาหาเรย์กะดูเจ็บปวดมากอ่ะ เหมือนต้องสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เรย์กะคิมิถึงกับทนไม่ได้ทะลุมิติมาต่อยเลยทีเดียว เป็นรักที่ฮาร์ดคอร์จริงๆ5555
>>973 ขอเสริมอีกนิด รู้สึกกร๊าวใจมากจริงๆ เรย์กะคิมิรักโลกนู้นมากๆ มีอย่างเดียวที่ทำให้อยากกลับมาโลกคิมิคือเอ็นโจคิมิ แค่นั้นก็มีแรงจูงใจมากพอถึงขั้นกลับมาได้เลย ต้องรักมากแค่ไหนคิดดู เราเรือเอ็นโจนะ พออ่านฟิคคู่หูก็เริ่มย้ายของไปเรือคาบุเป็นครั้งคราว พอเจอมุมมองเรย์กะคิมิเข้าไปนี่กรี้ดมากอ่ะ สาวซึนกีบจอมมาร กรี้ดดดดดดด เขียนได้น่ารักทั้งสองคู่เลยจริงๆ
สังเกตหลายวันละกระทู้คึกคักแค่ตอนหลังพระอาทิตย์ตกงั้นเหรอ 55555
อ่อ ว่าจะถามหน่อยคิดว่ามู้นี้จะหมดประมาณกี่โมงวะ
สิ่งที่ทำให้โม่งจะคึกคักได้มีอยู่2อย่างคือ ตอนใหม่ออกกับลงฟิค
อีก 20เม้นท์ก็เต็มแล้ว หาเรื่องคุยซิ ถถถ
โม่งแปลเมื่อไหร่จะกลับมา การแปลของมึงจำเป็นต่อการดำรงชีพของกูมากนะ
หวังว่าพรุ่งนี้โม่งแปลจะอัพพพพ เยียวยาใจกูทียยย์ เหลืออีก15เม้นเนี่ยย5555
คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11 vs ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11
เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดมาก ใครจะเป็นผู้ชนะ5555555
กระทู้ใหม่จ้าาาาา https://fanboi.ch/webnovel/3786/ แม้กระทั่งผู้กล้าทั้ง 11 ยังไม่สามารถพิชิตคานได้ *ซับน้ำตา*
ฟรุ้งฟริ้งโดขิโดขิ ได้อยู่แค่กระทู้เดียว แทบจะไม่มีฟิคที่โดขิสมชื่อกระทู้อีกต่างหาก โฮวววว ท่านเรย์ก่าาาาาา
มาช่วยปิดมู้ด้วยเพลงที่กูคิดว่าเหมาะกับฟิคทะลุมิติมาก https://www.youtube.com/watch?v=2AIEa-UeVPA
นั้นก็เพราะว่า.. เรย์กะเป็นนักหักธงไง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.