คาบุรากิทำท่าเหมือนจะเดินตามไป แต่ฉันก็จับเสื้อเขาไว้อยู่ ทำเขาชะงัก
“หมายความว่าไงคะที่เขาบอกว่านายข่มขู่ผู้ชายที่เข้าหาฉัน” ฉันถาม “เขาแค่เข้าใจผิดใช่ไหมคะ”
คาบุรากิยังคงไม่ตอบ ฉันพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
ที่พวกผู้ชายกลัวฉันไม่ใช่เพราะกลัวคำสาปงั้นหรอ...
“ทำแบบนี้ไปทำไมคะ”
“เธอไม่รู้จริงๆงั้นหรอ” คาบุรากิถาม “ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้เธอหรอกนะ”
หะ?! ห๊าาาาาาาาาาาาา!!!
ฉันมองเขาอย่างตกตะลึง ชอบแบบเพื่อนใช่ไหมคะ แบบไม่อยากให้เพื่อนไปมีเพื่อนคนอื่น???
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ...”
คาบุรากิทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน อย่าคิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วฉันจะให้อภัยนะ!
“ฉันไม่ชอบนี่! ฉันทนไม่ได้ที่เห็นพวกนั้นมาจีบเธอ”
“คนที่ตัดสินได้ว่าจะชอบไม่ชอบใครคือฉันนะคะ! อย่ามาทำอะไรแบบนี้สิคะ!!!”
ฉันทะเลาะกับคาบุรากิรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจไปแล้วนะคะ! สุดท้ายแล้วต่างคนต่างเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
เย็นวันนั้นคาบุรากิส่งเมลล์มาขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ตอบอะไรไป เขาพยายามมาเคาะประตูห้องฉัน วางดอกกุหลาบเรียงเป็นคำว่าขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ออกไป นายมันคนทำลายฤดูใบไม้ผลิของฉัน! อย่าคิดนะคะว่าตัวเองทำสิ่งที่ถูกตลอด ใครๆต้องยอมทำตามแบบนั้น ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ ไม่ต้องมานั่งหน้าจ๋อยอยู่หน้าห้องเลยนะคะ ให้รู้สำนึกซะบ้างเถอะค่ะ นายทำร้ายประธานชมรมฟุตบอลจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล มาเรียนไม่ได้พักหนึ่งเลยนะ!
ตอนเช้า คาบุรากิก็มารอฉันไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนทุกที แต่ฉันเดินหนีไปอีกทาง แล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปโรงเรียน หมอนั่นก็ตามมา แต่ขึ้นไม่เป็นเลยยืนงงๆอยู่แถวนั้นแทน ฉันถือโอกาสพลางตัวหนีไปกับฝูงชน
วันนั้นฉันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอคาบุรากิอย่างถึงที่สุด แต่กลับเจอเอ็นโจเข้าแทน เขาเอาตัวยืนขวางทางเดินเอาไว้
“ทะเลาะกับมาซายะงั้นหรอ”
ฉันไม่ตอบ เอ็นโจยิ้มเศร้าๆ ก่อนเดินเข้ามาใกล้
“เขาอาจจะหึงรุนแรงไปก็จริง แต่เขาก็รักคุณนะ และคุณเองก็รักเขาไม่ใช่หรือไง”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“อะไรที่เป็นไปไม่ได้งั้นหรอ”
“ตระกูลฉันเป็นยังไง ท่านเอ็นโจเองก็รู้แล้ว ในสถานะอย่างฉันไม่เหมาะกับใครทั้งนั้นหรอกค่ะ”
“คุณรักมาซายะไหมล่ะ” เอ็นโจผู้ยิ้มแย้มเสมอ ลดรอยยิ้มลง
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะคะ...”
ฉันตอบแบบกลางๆ คาบุรากิเป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขจริงๆ ถึงจะปวดหัวกับความคิดล้ำโลกของเขาไปบ้าง แต่จะให้ถึงขั้นคนรักแบบที่เอ็นโจเข้าใจผิดก็อาจจะเป็นไปได้ยาก... อีกอย่างสิ่งที่เขาทำ จะให้ฉันให้อภัยง่ายๆนี่นะคะ
รอยยิ้มของเอ็นโจดูฝืนๆ เขาคงลำบากใจกับปัญหาเพื่อนสนิทอยู่ล่ะนะคะ... ถ้าคาบุรากิมาชอบฉัน มันจะมีปัญหาและอุปสรรคเยอะยิ่งกว่าตอนคาบุรากิชอบวาคาบะจังซะอีก
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” เอ็นโจพูด น้ำเสียงเหมือนปลอบโยน “อย่าเศร้าแบบนั้นไปเลย... ถ้าคุณรักกับมาซายะจริงๆ ต่อให้มีอุปสรรคอะไร ผมจะช่วยคุณเอง”
เอ็นโจในตอนนี้ดูอ่อนโยนและอบอุ่นสมกับเป็นเอ็นโจในมังงะเลยนะคะ ถึงจะมีภาพจอมมารติดมาบ้างในความทรงจำ แต่ว่ายังไงเขาก็เป็นเพื่อนพระเอก คอยช่วยเหลือความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทเขากับผู้หญิงที่เพื่อนชอบเสมอ
อยู่ๆภาพตรงหน้าของฉันก็เลือนรางพร่ามัว ถึงไม่นานนักก็กลับมาชัดเจน แต่สิ่งที่เห็นกลับเปลี่ยนไป
ฉันมองไปรอบๆ ตอนนี้ฉันอยู่กลางเทียนและหินรูปร่างแปลกๆซึ่งจัดล้อมรอบฉันไว้เป็นวงกลม ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีอะไรแบบเดียวกันอยู่ข้างๆ และคนกลางวงนั้นคือคาบุรากิ
“ไม่ได้ผล” คาบุรากิพึมพำ “ทั้งๆที่ทำตามตำราทุกอย่างแล้ว... บางทีความปรารถนาฉันอาจจะไม่พอก็ได้”
ฉันเห็นวาคาบะจังปลอบคาบุรากิ
คาบุรากิทำท่าทางนิ่งเคร่งขรึม ดูมีออร่าบารมีและมีพลัง สมกับเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรันในแบบที่ฉันไม่เห็นบ่อยนักจากคาบุรากิ เขาทำสีหน้าจริงจังแล้วพูด “สงสัยไสยศาสตร์อาจจะไม่ได้ผล ครั้งหน้าลองแบบวิทยาศาสตร์ดูดีกว่า”
หา? ไสยศาสตร์???