มาช่วยปิดมู้ด้วยเพลงที่กูคิดว่าเหมาะกับฟิคทะลุมิติมาก https://www.youtube.com/watch?v=2AIEa-UeVPA
คำถามมีสปอยนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่มู่มู่นี่มีเริ่มพูดถึงเล่มไหนอ่ะพวกมึงรู้ไหม
>>866 อันนี้ใช่มะ https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=62403695
กูขออนุญาติแปะให้นะ เผื่อใครหาไม่เจอ มึงวาดน่ารักกกกกกกก
ทะลุมิติมาไหมวันนี้
ต่อจาก >>804-807 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
กลับสู่เนื้อเรื่องหลัก อาจจะมึนนิดหน่อยนะคะ รู้สึกยังเมาๆกับเรือเอ็นโจอยู่เลย 555 ต้องนึกถึงภาพคาบุรากิน้อยเล่นของเล่นในงานวันเกิดยูกิโนะถึงจะเขียนต่อได้
..............…….....
หลังเอ็นโจกินยาแล้ว ก็ไปเปลี่ยนชุดที่เปื้อนอยู่ ให้คนเอาเสื้อมาให้ ฉันแอบได้ยินคาบุรากิพึมพำกับเอ็นโจว่า "ดีแล้วล่ะที่ทำหก ถ้าฝืนกินต่อ นายอาจไม่รอด..." เว่อร์ไปแล้วค่ะ!!!
คาบุรากิเริ่มเทศน์ฉันเรื่องทำอาหารอะไรพิลึก เขาเรียกว่าปรับสูตรนิดหน่อยเพื่อความแตกต่างค่ะ! แล้วนายไม่มีสิทธิว่าใครว่าพิลึกหรอกนะ!!!
ฉันว่าจะกลับห้องไปทำอะไรรอ ปล่อยให้เอ็นโจอยู่คาบุรากิไป จะว่าไปแล้วคาบุรากิอยู่กับฉันตลอดทั้งหลังเลิกเรียนและวันหยุดสุดสัปดาห์เลยนะคะ คิดๆดูแล้ว นายทิ้งเอ็นโจไว้คนเดียวตลอดเลยหรอ แต่เอ็นโจมียูกิโนะคุงอยู่นี่นา น่าอิจฉาจังที่มีเทวดาน้อยเป็นน้องชาย
พอตอนเย็น ฉันก็ไปห้องคาบุรากิอีกครั้ง แต่ทำไมเอ็นโจมาเปิดประตูให้คะ...
มองเข้าไป คาบุรากิกำลังพูดกับท่านพี่อย่างเคร่งเครียดจริงจัง
"จงใจงั้นหรอ! เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นอะไรกัน!!!" คาบุรากิตบโต๊ะ มองท่านพี่อย่างแข็งกร้าว อะไรน่ะ นายเล่นเกมแพ้หรอ
“เกิดอะไรขึ้นคะ" ฉันถาม คาบุรากิชะงักแล้วไม่ตอบอะไร
"เราคุยเรื่องที่งานชมซากุระน่ะ" ท่านพี่ตอบยิ้มๆ
"...เรื่องนั้นต้องขอโทษจริงๆนะคะที่เผลอบอกท่านพ่อท่านแม่ไป"
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ" ท่านพี่พูดอย่างอ่อนโยน ทำให้หัวใจที่รู้สึกผิดของฉันอบอุ่นขึ้นมา
ขอบคุณนะคะท่านพี่ ทั้งๆที่น้องเป็นคนที่แย่แท้ๆ...
คาบุรากิมองท่านพี่อย่างไม่พอใจ แล้วลากฉันไปนั่งด้วย อะไรน่ะ
เอ็นโจยิ้มแย้มพูดเรื่องอะไรไม่รู้กับท่านพี่ ท่านพี่ยิ้มตอบ บรรยากาศภายนอกดูสดใส เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทำไมยิ่งมอง ฉันยิ่งรู้สึกหนาวๆคะ...คงคิดไปเองล่ะมั้งคะ
เท่าที่ฟังๆ ท่านพี่มีแผนสำรองสำหรับเรื่องนี้ด้วยนะคะ รอบคอบสุดๆไปเลยค่ะ!
ท่านพ่อเปลี่ยนกลยุทธ์การโกงให้แนบเนียนขึ้น แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนไปทำอย่างสุจริตเลยค่ะ...
คาบุรากิต้องไปต่อรองกับท่านพ่อด้วยค่ะ ทำเอาฉันช็อก
"ตอนคุยนายต้องทำเป็นเหมือนพร้อมจะโกงไปกับประธานคิโชวอินล่ะนะ" ท่านพี่บอก เป็นวิธีที่ฉลาดจังเลยนะคะ
"ทางที่ดี แสดงให้เห็นว่านายรู้ว่าเรย์กะไม่ชอบ แต่ก็ทำเป็นวางแผนจะให้ความร่วมมือ โดยไม่ให้เรย์กะรู้" เอ็นโจเสริม วิธีร้ายกาจเจ้าเล่ห์จอมมารชะมัดเลยค่ะ แล้วฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าเรย์กะตอนไหนคะ! เดี๋ยวก็ชงช็อกโกแลตให้กินอีกแก้วเลย!
ท่านพี่ยิ้มแล้วมองเอ็นโจ ก่อนจะพึมพำเบาๆว่า “หืม” เอ็นโจดูชะงักไปแต่กลับมายิ้มปกติได้ในเวลาไม่นาน
คาบุรากิขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น แล้วงึมงำว่า “น่ากลัวชะมัดเลย” นายหมายถึงแผนการร้ายกาจของเอ็นโจใช่ไหมคะ
ท่านพี่ เอ็นโจ และคาบุรากิคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ยิ่งฟังยิ่งงงๆ ท่านพี่ไม่เท่าไหร่ แต่อีกสองคนที่เหลือศึกษาเรื่องธุรกิจพวกนี้ไว้เยอะทีเดียวเลยค่ะ จะยังไงก็ต้องขึ้นเป็นสืบทอดตระกูลนี่เนอะ ฟังดูน่าลำบากจังเลยนะคะ
ฉันในโลกก่อนมีท่านพี่เป็นผู้สืบทอดอยู่แล้วเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ในโลกนี้ท่านพี่หนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เรย์กะจึงต้องถูกกดดันให้ต้องแต่งงานกับคาบุรากิให้ได้เพื่อรักษาอำนาจ กลายเป็นยุยงจากครอบครัวทำให้หน้ามืดตามัวมองมันเป็นสิ่งที่ต้องทำไป แถมคาบุรากิก็ดีพร้อมจริงๆนั่นแหละค่ะ จะมีสักกี่คนที่ไม่ชอบเขา หมายถึงคาบุรากิในมังงะนะคะ ไม่ใช่คนที่นั่งแหมะอยู่ข้างๆฉัน
ฉันนึกถึงที่ท่านแม่โลกก่อนเคยพูดตอนฉันเด็กๆว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องตั้งใจเรียนให้เก่งขนาดนั้น ถ้าไม่นึกถึงว่าวันหนึ่งตระกูลคิโชวอินจะล่มจม เตรียมตัวสำหรับเป็นภรรยาที่ดีก็ดีกว่าล่ะนะคะ แต่สำหรับฉันที่เรียนไม่ได้แย่ มีฉายาเป็นเทพธิดา เป็นมิตรกับทุกคน ทำไมถึงไม่มีใครมาสารภาพรักกับฉันในโลกเดิมสักคนเลยคะ... หรือว่าจริงๆแล้ว ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงเรียนเก่ง?!
พอท่านพี่คุยกับเอ็นโจอย่างเคร่งเครียด และคาบุรากิทำแต่มองๆไม่พูดอะไร ฉันก็แอบกระซิบถามเขาดู
“ถามอะไรหน่อยสิคะ ปกติผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงเรียนเก่งหรอคะ”
“หะ? ฉันชอบเธอนะ”
คาบุรากิตอบอย่างจริงจัง งั้นหรอคะ บางทีเรียนเก่งอาจจะไม่ใช่ปัจจัยก็ได้ หรือว่าผู้หญิงเรียนดีคบเป็นเพื่อนได้ แต่มักจะไม่เลือกเป็นแฟน... ไม่สิ คาบุรากิก็ชอบวาคาบะจังนี่ แต่ให้คาบุรากิเป็นตัวแทนผู้ชายทั่วไปไม่ได้หรอกมั้งคะ... เขามักมีความคิดแปลกๆแตกต่างจากคนอื่นอยู่แล้ว... จะให้ฉันไปถามเอ็นโจก็คงไม่กล้าหรอกค่ะ ลองแอบถามท่านพี่ทีหลังแล้วกันนะคะ แต่จริงๆถ้าท่านอิมาริมาวันนี้ด้วยก็คงดีไม่น้อยเลยนะ น่าเสียดายที่บังเอิญติดงานด่วน ตั้งแต่ลูบหัวปลอบฉันคราวนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลยนะคะ
คาบุรากิต้องรับการติวอย่างหนัก เพราะความเป็นคนตรงๆของเขาเปิดเผยความคิดมากเกินไป... แต่ว่าแค่ให้เขาทำหน้านิ่งๆเย็นชาปกติก็พอแล้วนี่นา ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรขนาดนั้นเลย จริงๆหมอนั่นก็วางตัวเป็นอยู่บ้างนะคะ ในรูปแบบของเขาเอง
ทุกคนตั้งใจช่วยเหลือกันเต็มที่แบบนี้ แต่ฉันกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย... พอฉันตั้งใจจะชงอะไรให้ดื่มกันก็โดนคาบุรากิห้ามเอาไว้...
ดึกพอควรกว่าคาบุรากิเริ่มพอทำได้ เอ็นโจก็กลับบ้าน ส่วนท่านพี่มาส่งฉันที่ห้อง
“หลับให้สบายนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกนะ”
“แต่ถ้าน้องไม่บอกเรื่องนั้นไปล่ะก็...”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของน้องหรอก” ท่านพี่ยิ้มอ่อนโยน “จริงๆให้พวกเขาคิดว่าเป็นคาบุรากิที่ช่วยน้อง ดีกว่ารู้ว่าพี่มาช่วยนะ การที่พวกเขาป้องกันแค่ฝั่งเดียวเต็มกำลังแบบนั้น ทำให้เกิดช่องว่างอย่างอื่นได้ง่ายทีเดียวล่ะ”
ฉันยืนฟังอึ้งๆ ท่านพี่หัวเราะเบาๆแล้วลูบหัว
“เรย์กะทำได้ดีมากๆเลยนะ ดีกว่าพี่ที่คิดจะทิ้งตระกูลไปหลายเท่า...”
เห็นท่านพี่เศร้าแบบนั้น ฉันก็เลยรีบปลอบ ถ้าไม่ได้ท่านพี่ล่ะก็ ฉันคงลำบากกว่านี้มากเลยล่ะนะคะ
ท่านพี่ก่อนจะออกจากห้องฉันไปก็หันมาถามเหมือนสงสัยคาใจ
“เรย์กะ ถ้ามาซายะกับชูสุเกะชอบน้องทั้งคู่ น้องจะเลือกใครงั้นหรอ”
ฉันชะงัก นั่นมันคำถามอะไรกันคะ!!! ไม่เลือกสักคนเลยได้ไหมคะ...
“เลือกมาซายะใช่ไหม”
ท่านพี่เค้นถาม เทียบกับเอ็นโจ ท่านพี่คงมองว่าฉันสนิทกับคาบุรากิมากกว่าสินะคะ แต่ว่ามีแค่สองตัวเลือกเองหรอคะ...
“ถ้าเลือกจริงๆอาจจะเป็นท่านอิมาริล่ะมั้งคะ”
เทียบกับจอมมารเอ็นโจ และคนแปลกๆแบบคาบุรากิ ท่านอิมาริเอาใจสาวได้ดีกว่าเยอะเลยนะคะ อยู่ด้วยน่าจะทำให้ใจเต้นแบบสาวน้อยได้ตลอด ต่างจากคาบุรากิที่ต้องคอยใจเต้นว่าเขาจะทำอะไรแปลกๆไหม หรือใจเต้นด้วยความกลัวกับเอ็นโจตอนที่ถูกเขาข่มขู่แล้วต้องหาทางหนีเอาตัวรอด...
“หืม”
รอยยิ้มท่านพี่ดูแปลกๆค่ะ แต่ก็บอกลาฉันอย่างอ่อนโยน สงสัยช่วงนี้ฉันคงเบลอมากเกินไปหน่อยล่ะมั้งคะเลยตาฝาดบ่อยๆ
พอท่านพี่ไปได้สักพัก คาบุรากิก็มาที่ห้องฉันค่ะ ก่อนจะบ่นว่าเป็นการฝึกที่โหดจริงๆ ปั้นสีหน้าบ่อยจนเมื่อยหน้า แถมเปลี่ยนแววตาให้เป็นตามนั้นก็ยากมากๆ
“ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าสองคนนั้นทำได้ยังไง”
สองคนนั้นก็อาจจะสงสัยอยู่ก็ได้นะคะว่าทำไมนายทำไม่ได้...
เราคุยอะไรเรื่อยเปื่อยกันสักพัก ก่อนคาบุรากิจะหยิบผมที่ร่วงจากไหล่ฉัน
“ผู้หญิงผมร่วงกันขนาดนี้เลยหรอ” เขาถามอย่างสนใจ
“นั่นก็ปกตินะคะ”
ฉันไม่บอกเด็ดขาดว่าตัวเองเป็นโรคขนร่วงเป็นกระจุก... แต่เพื่อนผู้หญิงฉันก็ประมาณนั้นล่ะมั้งคะ ใช่แล้วค่ะ! ฉันไม่ได้ร่วงผิดปกติหรอกนะ! จริงๆผู้ชายอาจจะเยอะพอๆกันก็ได้นะ แต่พอเป็นผมสั้นๆเลยมองรวมๆดูน้อยกว่า
“ไหนๆฉันจะเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวแวะไปทิ้งผมนี่ให้แล้วกัน”
“อย่านะคะ!”
ฉันร้องเสียงหลง รีบคว้าตัวเขาไว้ มีเคล็ดอยู่ว่าถ้าคนอื่นเก็บผมร่วงไปทิ้งจะทำให้อกหัก อย่าเพิ่งทำฉันอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันจีบใครแบบนี้นะ!
“ทำไมล่ะ”
คาบุรากิถาม ฉันเลยอธิบายไป
“แล้วตอนนี้เธอชอบใครล่ะ ถึงกลัวอกหัก”
“อ้า...”
“ประธานนักเรียนนั่นหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันตอบอย่างจริงจัง เมื่อไหร่นายจะเลิกเข้าใจผิดว่าฉันชอบนายตัวสำรองซะทีนะ... สเปคฉันไม่ใช่คนเป็นประธานนักเรียนซะหน่อยนะคะ!
“...อย่าบอกนะว่าคนที่เคยมาสารภาพรักเธอคนนั้น?”
ฉันนิ่งไป ลืมไปเลยค่ะ ฉันมีฤดูใบไม้ผลิรอคอยอยู่นี่คะ แค่ต้องล้างคำสาปที่พวกผู้ชายคิดว่าเข้าใกล้ฉันแล้วเกิดหายนะเท่านั้นเอง!
คาบุรากิจ้องฉันสักพักก่อนจะพูด “สรุปหมอนั่นหรอ”
“ก็นะคะ”
“งั้นฉันไปทิ้งแล้วกัน” คาบุรากิพูดเสร็จก็ลุกขึ้นวิ่งไปถังขยะ ฉันรีบตามไปทันที หยุดนะ! ทำบ้าอะไรกันคะ!!! อย่าทิ้งนะ!!!
แต่คงเร่งวิ่งไปหน่อยเลยสะดุดจนล้มลง เจ็บชะมัดเลยค่ะ...
“ไม่เป็นไรใช่ไหม” คาบุรากิชะงัก วิ่งกลับมาหา ถึงจะเจ็บก็เถอะ แต่ฉันก็พลิกวิกฤตเป็นโอกาส แอบหยิบผมตัวเองคืนมา ถึงอย่างนั้นคาบุรากิก็ไม่ได้สนใจผมที่ฉันขโมยกลับไปเท่าไหร่ ดีแล้วล่ะค่ะ
คาบุรากิหาอะไรมาประคบเย็นให้ เอายามาวางเรียงให้ว่าควรใช้อะไรที่ไหนยังไงบ้าง อยู่ด้วยกันอีกสักพักหนึ่งก่อนที่เขาจะกลับห้องไป ดูเหมือนเขาจะลืมเรื่องผมไปแล้ว ดีจริงๆนะคะ
แต่ทันทีที่ฉันหลับตา ความฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง และฉันรับรู้ได้ว่านี่เป็นภาพจากอีกโลกหนึ่ง โลกที่ฉันจากมา...
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เรย์กะจากโลกนี้ไปทำ หัวใจฉันก็หล่นวูบ ครั้งนี้จะเป็นเหตุการณ์แบบไหนอีกนะ...
วาคาบะจังหาเสื้อพละอย่างลนลาน เหมือนมีคนแกล้งราดน้ำใส่เสื้อที่เตรียมมาเปียกหมดทั้งชุด
คาบต่อไปเป็นคาบเรียนพละของวาคาบะจังแล้วสินะ...ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมา วันนี้อาจจะมีสอบก็ได้ ถึงไม่มีสอบ การไปสายก็ขัดกับรางวัลนักเรียนดีเด่นที่วาคาบะจังต้องการอยู่ดี แต่จะใส่ทั้งเปียกๆก็ไม่ได้...
ฉันเริ่มระแวง ทำไมฉันถึงได้เห็นภาพนี้ อย่าบอกนะว่าเรย์กะจะโผล่มากลั่นแกล้งวาคาบะจังอีก...
เรย์กะปรากฎตัวจริงๆอย่างที่ฉันกลัว ในขณะที่ฉันเตรียมกรีดร้อง เรย์กะก็โยนชุดพละตัวเองใส่วาคาบะจังเต็มแรง หา?!
"เอาไปซะ เธอนี่น่าสมเพชชะมัดเลย"
"เอ๋?! คุณคิโชวอินก็มีเรียนนี่คะ ทำไม..."
เรย์กะไม่ตอบ แล้วเดินหนีออกจากห้องทั้งๆอย่างนั้น ฉันที่ช็อกอยู่ไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนกันแน่
ฉันเห็นเรย์กะโดดเรียนมาจิบชาที่สโมสรในเวลาต่อมา...
ครั้งนี้เมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆอย่างงงๆ
-------------- (จบตอน 38) --------------
ป.ล. ไม่เคยเห็นเรย์กะเรียนพละเลย ไม่รู้ในซุยรันมีหรือเปล่า แต่จำได้ว่าวาคาบะใส่ชุดพละ (ชุดนอกอาคาร?) ครั้งหนึ่งตอนถูกแกล้ง ถ้าไม่มีก็ถือว่าในฟิคนี้บังเอิญเกิดหลักสูตรใหม่ขึ้นมาพอดีแล้วกันนะคะ 555
มีชุดพละนะ แต่ผู้หญิงคงไม่จริงจังกัน
อ่านตอนนี้แล้ว ยืนทำท่าไว้อาลัยเลยค่ะ
มีคนตายแน่ๆ
ลาก่อน
ท่านอิมาริ
"หะ? ฉันชอบเธอนะ”
โอ๊ยยย ตรงกว่านี้ก็ไม้บรรทัดแล้วนะ ยังไม่รู้ตัวอีกหรออออออออ น้ำตาตกในแทนคาบุ ทำไมเรย์กะซื่อบื้อแบบนี้ ริรินะกับซากุระเอาเรย์กะไปสั่งสอนที!
R.I.P. ท่านอิมารินะคะ
>>881-883 แอบสงสัยที่คาบุพูดกับท่านพี่ว่าจงใจงั้นหรอ แล้วดูไม่พอใจมากๆ คือจริงๆแล้วท่านพี่วางแผนตั้งแต่แรกอยู่แล้วหรือเปล่าว่าจะให้เรย์กะบอกท่านพ่อว่าคาบุช่วย ไม่ก็ตัวเองช่วย ดีไม่ดีวางแผนไว้ทั้งสองทางแล้ว รู้สึกท่านพี่ร้ายกาจแบบจอมมารจริงๆอ่ะ แต่ความเป็นซิสค่อนยังโผล่มาให้เห็น โถถถถถ ท่านอิมาริผู้น่าสงสาร ไม่รอดแน่ ครั้งที่แล้วลูบหัวเรย์กะไป ปัจจุบันก็ไม่โผล่มาอีกเลย แต่ท่านพี่ดูชอบคาบุอยู่นะ เหมือนถ้าคนนี้เป็นน้องเขยก็ผ่าน คาบุดูจริงจังจริงใจ เป็นคนตรงๆไม่อ้อมค้อม น่าจะเป็นคนทุ่มเทให้เรย์กะจริงๆ ส่วนพอเป็นเอ็นโจเหมือนอีกฝ่ายคล้ายตัวเองมากเกินไปไม่ไว้ใจ 55555 แต่ถ้าเรย์กะคิมิกลับมาจริงๆ น้องเขยก็ต้องเป็นเอ็นโจอยู่ดีนะท่านพี่ อุปสรรคเอ็นโจนี่เยอะจริง คิดว่าตัวเองรักคนที่เขาไม่รัก แถมสาวยังอยู่คนละมิติ พี่ชายจอมมารก็ดูไม่ชอบอีก สู้ๆนะเอ็นโจ... แต่คงไม่มีใครเจอศึกหนักเท่าท่านอิมาริ โถถถถถ
คาบุพูดตรงแบบโคตรตรงว่าชอบแล้ว แต่เรย์กะยังมาคิดต่อเลยว่า หรือผู้หญิงเรียนดีคบเป็นเพื่อนได้ แต่มักไม่เลือกเป็นแฟน อะไรจะ Friendzone หนักแน่นขนาดนี้ แต่ชอบที่คาบุแอบไปหาเรย์กะต่อหลังท่านพี่กลับไปแล้ว คาบุหึงได้มุ้งมิ้งมาก ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ฉันก็อกหักไปซะะะ หยิบเส้นผมแล้ววิ่ง แต่พอเรย์กะบาดเจ็บก็รีบกลับมาหาทันทีอ่ะ รีบมาดูแลจนลืมไปเลยว่าหึงอยู่ ถึงจะบ้าบอแต่เทคแคร์ดีจริงๆนะคาบุ
ส่วนเรย์กะคิมิซึนจริงจัง ยอมสละเสื้อพละตัวเองให้วาคาบะจัง แล้วยอมโดดเรียน นึกถึงตอนที่แล้วแล้วสงสาร จริงๆนางไม่อยากกลับโลกเดิมเลย แต่เพราะเอ็นโจคิมิเศร้าเนี้ย เลยตัดสินใจจะทะลุมิติกลับมา ใจจริงอยากให้เอ็นโจคิมิทะลุมิติไปหาเรย์กะคิมิเองนะ 5555 แต่เรื่องปัญหาครอบครัว หรืออะไรที่เรย์กะคิมิเคยทำไว้ ก็ไม่อยากให้เรย์กะนิยายเราต้องมาลำบากแทน
ฟิคเรื่องอื่นไม่อัพบ้างเลยเหรออ
>>894 ความหมายละเอียดๆก็ตามลิงค์นี้อะ
https://fanboi.ch/webnovel/3543/921-926/
>>896 ไม่รู้รอฟิคกูอยู่มั้ย แต่กูยังเขียนไม่เสร็จง่ะ กูขอโทษ สูดดมของเก่าไปก่อนละกันนะ
มีใครต่อ เอ็นโจไซด์สตอรี่อีกมั้ย อยากอ่านละเกินนนน โมเม้นหลังจากหิ่งห้อยก็มีแล้วนะ ;__;
ไม่มีใครลองแต่งมุมมองวาคาบะบ้างเหรอ
R.I.P. ท่านอิมาริผู้น่าสงสาร...........
ฟิคทะลุมิติก็ฟินเรือคาบุสุดๆ แต่ก็คิดถึงฟิคเรือเอ็นโจเรื่องอื่นๆเช่นกัน โดยเฉพาะเรื่องเรย์กะสามัญชน
แล้วก็ฟิคงานกีฬาสีอยากรู้มากตกลงวิ่งยืมของเรย์กะไปกับใคร55555 ยังไม่จบใช่ปะถ้าจำไม่ผิด
KYหน่อยนะ อยากรู้ว่าโม่งอ่านนิยายเว็บจีนกันเยอะรึปล่าวกุจะได้ตั้งมู้คุย
ถ้าวันดีคืนดีเรย์กะบังเอิญเจอคนรู้จักในชาติก่อนของตัวเอง (นารุไม่นับ) หรือเจอร่างตัวเองในชาติก่อนนอนเป็นผักอยู่ไรงี้ เรื่องจะเป็นยังไงนะ...
ขอ ky แป้บบ อย่าลืมเรื่่องชื่อมู้หน้ากันนา เราสรุปชื่อกันยังนะ?
ใกล้ได้เวลาไปมู้ใหม่แล้วสินะ
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวที่หายไป(ไหนกันหมดวะ)
ว....วันนี้ฟิกคู่หูมาไหมคะ....//นอนรอตาใส ><
>>926 เหมือนกูอะ เคยแต่งฟิคให้แฟนด้อมนึงแล้วโครตกินพลังงาน กินเวลาชีวิต สุดท้ายฟิคนั้นก็ดอง มากระทู้นี้กูเลยเป็นผู้เสพอย่างเดียว อภัยให้กูด้วย
แม้กูจะไม่อ่านฟิคทะลุมิติ กูไม่อ่านคู่ที่ไม่ใช่เมนหลักของกู ไม่ใช่อะไร กูไม่อยากเห็นเมนกูปวดใจ เสียใจ ผิดหวังในฟิคคู่อื่น ถ้าเขาจะปวดใจหรือผิดหวังก็ขอให้อยู่ในเรื่องที่เขาเป็นตัวเอกเอง ดูสองมาตรฐานชิบหาย ถถถถถถถถถ แต่ก็นับถือความขยันนะ ที่เขียนมาลงทุกวันเลย
ต่อจาก >>881-883 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันเล่าความฝันที่เพิ่งเจอมาให้คาบุรากิฟัง เขาเองก็ฝันมาเหมือนกันค่ะ และบอกว่าคาบุรากิฝั่งนู้นไม่น่าเบื่อเหมือนที่เขารู้แรกๆ ท่าทางนิสัยเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อม แต่แบบนี้คาบุรากิมังงะในอุดมคติจะกลายเป็นยังไงแล้วนะคะ...
วาคาบะจังทำสำเร็จสินะ ดีใจจังเลยค่ะ แบบนี้ก็อาจจะหมดห่วงเรื่องโลกเก่าไปได้บ้าง ถ้าไม่มีใครต้องทุกข์เพราะทำเพื่อฉันก็ดีแล้วล่ะค่ะ
ฉันที่ไปเรียนอย่างร่าเริงลั้ลลา วันนี้รู้สึกเหมือนทุกคนจับจ้องเป็นพิเศษยังไงไม่รู้ค่ะ และไม่มีผู้หญิงมาเกาะแกะคาบุรากิเหมือนปกติเลยนะคะ แต่หมอนั่นดูไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่เลยค่ะ
พอฉันเดินเข้ามาในห้อง เพื่อนๆฉันก็รุมถามกันใหญ่เลยค่ะว่าฉันเป็นคู่หมั้นคาบุรากิแล้วงั้นหรอ ห๊าาาาา?!
มันควรจะเป็นความลับไม่ใช่หรอ มันคือความลับใช่ไหมคะ…?! ท่านพ่อยังไม่ได้ประกาศเป็นทางการนี่คะ นี่แค่หมั้นเบื้องต้น ตามหลักจะประกาศทางการในงานชั้นสูงของตระกูลคาบุรากิไม่ใช่หรอคะ...
ฉันอยากถามว่าพวกเขารู้จากไหน แต่ก็มีแต่คนเดินมายินดีด้วยตลอดเวลาเลยค่ะ
คาบุรากิรู้เรื่องหรือยังนะ... เขายิ่งไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยู่ด้วย
วันนี้วาคาบะจังในร่างนายตัวสำรองเดินมายินดีกับฉันเช่นกันค่ะ สาวๆที่เห็นร่างนายตัวสำรองเดินออกไปก็อุทานว่า “รักสามเส้างั้นหรอ” ฉันรู้สึกสะเทือนใจแทนคาบุรากิ หวังว่าเขาจะทำใจจากวาคาบะได้จริงๆนะ..
ฉันอยากแอบเมลล์ไปถามคาบุรากิ แต่เพื่อนๆฉันรุมจนไม่มีโอกาสเลยค่ะ
แต่ไม่นานนัก ประธานชมรมฟุตบอลก็มาที่ห้องฉัน และบอกขอคุยด้วย โดยมีฉากประกอบเป็นเหล่าสมาชิกชมรมฟุตบอลที่คอยห้ามเขาอยู่
สาวๆในห้องเริ่มพูดกัน
“เพิ่มมาอีกคน งั้นก็สี่เส้าสิ”
“แต่ถ้ารวมท่านเอ็นโจด้วยก็กลายเป็นห้าเส้านะ”
“สุดยอดสมกับเป็นท่านเรย์กะเลยนะคะ!”
เดี๋ยวๆๆๆ ฉันพูดอะไรไม่ออก... อย่าคิดกันไปขนาดนั้นสิคะ...
ฉันเดินออกมาหาประธานชมรมฟุตบอล ตอนนี้สมาชิกชมรมฟุตบอลกำลังขอความเมตตาจากฉันอย่าคุยกับเขาเลย... สมาชิกชมรมนี้ดูรักกันดีนะคะ
“ไม่เป็นไรทุกคน ฉันไม่กลัวคาบุรากิหรอก”
คนในชมรมดูกรีดร้องราวกับประธานชมรมพวกเขาหลุดคำพูดถึงตายออกมา
“คุณคิโชวอินถูกตระกูลคาบุรากิบังคับมาหรือเปล่าครับ”
คุณประธานชมรมฟุตบอลถามฉันอย่างจริงจัง ท่าทางเป็นห่วงฉันอย่างแท้จริง รู้สึกดีจังเลยนะคะเวลามีคนมารักมาใส่ใจเราแบบนี้
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ... เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเขาตกลงกันน่ะค่ะ”
“คุณคิโชวอินไม่ได้ยินยอมด้วยใช่ไหมครับ”
“ก็ไม่ได้ยินยอมหรอกค่ะ...”
ฉันไม่ได้พูดโกหกล่ะนะคะ จริงๆแล้วฉันหนีออกจากบ้านหลังรู้เรื่องนั้นด้วยซ้ำนี่นา... ไม่นึกเลยว่าข่าวจะมาถึงซุยรันเร็วแบบนี้ ท่านพ่อน่าจะดึงไว้ให้นานที่สุด ส่วนฝั่งตระกูลคาบุรากิ ตัวคาบุรากิเองก็พยายามช่วยไม่ให้ครอบครัวเขาประกาศเรื่องนี้เช่นกัน
“ผมจะช่วยเรื่องนี้เองครับ!” ประธานชมรมฟุตบอลพูด “ผมจะพยายามสุดความสามารถหยุดเรื่องนี้ให้ได้!!! ต่อให้อีกฝ่ายเป็นตระกูลคาบุรากิก็ตาม”
คำพูดจริงจังนั่นทำเอาฉันใจละลาย รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ รักร้อนแรงแบบนี้ตั้งแต่เกิดมาไม่ว่าชาติไหนก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลยค่ะ
“งั้นหรอ”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาสมาชิกชมรมฟุตบอลแตกฮือ ฉันเห็นคาบุรากิเดินมาด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับจักรพรรดิในมังงะ เขาจ้องมองประธานชมรมฟุตบอล อีกฝ่ายดูหวาดๆไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองมาเผชิญหน้ากับคาบุรากิ
“นายไม่ละอายใจบ้างหรือไงที่บังคับให้ผู้หญิงหมั้นด้วยทั้งๆไม่เต็มใจแบบนี้”
คนในชมรมฟุตบอลเริ่มพยายามมารั้งตัวประธานเอาไว้ แต่เขาก็ยังพูดต่อไป แม้สีหน้าของคาบุรากิตอนนี้จะน่ากลัวอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“นายไม่มีทางข่มขู่ฉันได้หรอก” เขาพูด แม้จะถูกคนในชมรมพยายามปิดปากก็ตาม “อย่าคิดว่าฉันเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ยอมถอยจากคุณคิโชวอินเพราะนายมาขู่นะ!”
“เอ๋? หมายความว่าไงกันคะ”
ฉันพูด พลางหันไปหาคาบุรากิ แต่เขาหลบสายตาฉันไปทั้งๆอย่างนั้น
“นายคิดว่าจะสู้ฉันได้จริงๆงั้นหรอ”
คาบุรากิถาม
“คุณคิโชวอินไม่ได้ชอบนาย เพราะงั้นฉันจะไม่ถอยเด็ดขาด!”
ประธานชมรมฟุตบอลพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่สมาชิกชมรมฟุตบอลจะลากเขาหนีออกไปได้สำเร็จ
คาบุรากิทำท่าเหมือนจะเดินตามไป แต่ฉันก็จับเสื้อเขาไว้อยู่ ทำเขาชะงัก
“หมายความว่าไงคะที่เขาบอกว่านายข่มขู่ผู้ชายที่เข้าหาฉัน” ฉันถาม “เขาแค่เข้าใจผิดใช่ไหมคะ”
คาบุรากิยังคงไม่ตอบ ฉันพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
ที่พวกผู้ชายกลัวฉันไม่ใช่เพราะกลัวคำสาปงั้นหรอ...
“ทำแบบนี้ไปทำไมคะ”
“เธอไม่รู้จริงๆงั้นหรอ” คาบุรากิถาม “ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้เธอหรอกนะ”
หะ?! ห๊าาาาาาาาาาาาา!!!
ฉันมองเขาอย่างตกตะลึง ชอบแบบเพื่อนใช่ไหมคะ แบบไม่อยากให้เพื่อนไปมีเพื่อนคนอื่น???
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ...”
คาบุรากิทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน อย่าคิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วฉันจะให้อภัยนะ!
“ฉันไม่ชอบนี่! ฉันทนไม่ได้ที่เห็นพวกนั้นมาจีบเธอ”
“คนที่ตัดสินได้ว่าจะชอบไม่ชอบใครคือฉันนะคะ! อย่ามาทำอะไรแบบนี้สิคะ!!!”
ฉันทะเลาะกับคาบุรากิรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจไปแล้วนะคะ! สุดท้ายแล้วต่างคนต่างเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
เย็นวันนั้นคาบุรากิส่งเมลล์มาขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ตอบอะไรไป เขาพยายามมาเคาะประตูห้องฉัน วางดอกกุหลาบเรียงเป็นคำว่าขอโทษ แต่ฉันก็ไม่ออกไป นายมันคนทำลายฤดูใบไม้ผลิของฉัน! อย่าคิดนะคะว่าตัวเองทำสิ่งที่ถูกตลอด ใครๆต้องยอมทำตามแบบนั้น ฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะ ไม่ต้องมานั่งหน้าจ๋อยอยู่หน้าห้องเลยนะคะ ให้รู้สำนึกซะบ้างเถอะค่ะ นายทำร้ายประธานชมรมฟุตบอลจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล มาเรียนไม่ได้พักหนึ่งเลยนะ!
ตอนเช้า คาบุรากิก็มารอฉันไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนทุกที แต่ฉันเดินหนีไปอีกทาง แล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปโรงเรียน หมอนั่นก็ตามมา แต่ขึ้นไม่เป็นเลยยืนงงๆอยู่แถวนั้นแทน ฉันถือโอกาสพลางตัวหนีไปกับฝูงชน
วันนั้นฉันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอคาบุรากิอย่างถึงที่สุด แต่กลับเจอเอ็นโจเข้าแทน เขาเอาตัวยืนขวางทางเดินเอาไว้
“ทะเลาะกับมาซายะงั้นหรอ”
ฉันไม่ตอบ เอ็นโจยิ้มเศร้าๆ ก่อนเดินเข้ามาใกล้
“เขาอาจจะหึงรุนแรงไปก็จริง แต่เขาก็รักคุณนะ และคุณเองก็รักเขาไม่ใช่หรือไง”
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“อะไรที่เป็นไปไม่ได้งั้นหรอ”
“ตระกูลฉันเป็นยังไง ท่านเอ็นโจเองก็รู้แล้ว ในสถานะอย่างฉันไม่เหมาะกับใครทั้งนั้นหรอกค่ะ”
“คุณรักมาซายะไหมล่ะ” เอ็นโจผู้ยิ้มแย้มเสมอ ลดรอยยิ้มลง
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะคะ...”
ฉันตอบแบบกลางๆ คาบุรากิเป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขจริงๆ ถึงจะปวดหัวกับความคิดล้ำโลกของเขาไปบ้าง แต่จะให้ถึงขั้นคนรักแบบที่เอ็นโจเข้าใจผิดก็อาจจะเป็นไปได้ยาก... อีกอย่างสิ่งที่เขาทำ จะให้ฉันให้อภัยง่ายๆนี่นะคะ
รอยยิ้มของเอ็นโจดูฝืนๆ เขาคงลำบากใจกับปัญหาเพื่อนสนิทอยู่ล่ะนะคะ... ถ้าคาบุรากิมาชอบฉัน มันจะมีปัญหาและอุปสรรคเยอะยิ่งกว่าตอนคาบุรากิชอบวาคาบะจังซะอีก
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” เอ็นโจพูด น้ำเสียงเหมือนปลอบโยน “อย่าเศร้าแบบนั้นไปเลย... ถ้าคุณรักกับมาซายะจริงๆ ต่อให้มีอุปสรรคอะไร ผมจะช่วยคุณเอง”
เอ็นโจในตอนนี้ดูอ่อนโยนและอบอุ่นสมกับเป็นเอ็นโจในมังงะเลยนะคะ ถึงจะมีภาพจอมมารติดมาบ้างในความทรงจำ แต่ว่ายังไงเขาก็เป็นเพื่อนพระเอก คอยช่วยเหลือความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทเขากับผู้หญิงที่เพื่อนชอบเสมอ
อยู่ๆภาพตรงหน้าของฉันก็เลือนรางพร่ามัว ถึงไม่นานนักก็กลับมาชัดเจน แต่สิ่งที่เห็นกลับเปลี่ยนไป
ฉันมองไปรอบๆ ตอนนี้ฉันอยู่กลางเทียนและหินรูปร่างแปลกๆซึ่งจัดล้อมรอบฉันไว้เป็นวงกลม ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีอะไรแบบเดียวกันอยู่ข้างๆ และคนกลางวงนั้นคือคาบุรากิ
“ไม่ได้ผล” คาบุรากิพึมพำ “ทั้งๆที่ทำตามตำราทุกอย่างแล้ว... บางทีความปรารถนาฉันอาจจะไม่พอก็ได้”
ฉันเห็นวาคาบะจังปลอบคาบุรากิ
คาบุรากิทำท่าทางนิ่งเคร่งขรึม ดูมีออร่าบารมีและมีพลัง สมกับเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรันในแบบที่ฉันไม่เห็นบ่อยนักจากคาบุรากิ เขาทำสีหน้าจริงจังแล้วพูด “สงสัยไสยศาสตร์อาจจะไม่ได้ผล ครั้งหน้าลองแบบวิทยาศาสตร์ดูดีกว่า”
หา? ไสยศาสตร์???
ขณะที่ฉันกำลังพยายามประมวลผลอยู่ วาคาบะจังก็เข้ามาหาและพูดกับฉันอย่างลำบากใจ
“คุณคิโชวอินไม่เป็นไรใช่ไหมคะ...” วาคาบะพูดอย่างอ่อนโยนเหมือนพร้อมจะให้กำลังใจ “ยังมีอีกหลายวิธีที่ยังไม่ได้ลอง ฉันรู้ว่าคุณคิโชวอินอยากกลับโลกเดิมเอามากๆ ฉันเองก็จะช่วยสุดความสามารถนะคะ!”
“เอ๋? ฉันอยากกลับโลกเดิม”
ฉันทวนคำพูดอย่างงงๆ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะคะ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วพิธีกรรมบ้านี่คืออะไร
วาคาบะจังชะงัก ก่อนจะพึมพำด้วยท่าทางเห็นใจ “วันนี้ไม่ซึนแล้วงั้นหรอ อย่าบอกนะว่าเศร้ามากจริงๆ...”
คาบุรากิจ้องฉันอย่างสงสัย ท่าทางดูประเมินอย่างสง่างามทรงอำนาจแปลกตาจนฉันพอเดาเรื่องราวออก
“ถามอะไรหน่อยค่ะ” ฉันหันไปหาคาบุรากิ “เหลือนักษัตรตัวไหนที่ฉันยังไม่ได้เก็บงั้นหรอคะ”
“หะ? พูดถึงเรื่องอะไรน่ะ” คาบุรากิถาม
ฉันตกตะลึง คาบุรากิตรงหน้านี้ไม่มีทางเป็นคาบุรากิที่ฉันรู้จักได้...
ฉันทะลุมิติกลับมาโลกเดิมแล้วงั้นหรอ...
แล้วคาบุรากิในโลกนั้นล่ะ...คาบุรากิจะเป็นยังไงบ้าง...
ขณะที่ฉันกำลังจะอธิบายให้สองคนนั้นรู้ว่าฉันกลับมาแล้ว โลกทั้งใบก็วูบหายไปอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าเลือนรางอยู่พักหนึ่ง ก่อนสายตาฉันจะค่อยๆปรับชัด
ภาพตรงหน้าเป็นเอ็นโจกำลังกุมท้องอยู่ หะ?
“เป็นอะไรไปหรอคะ?”
เอ็นโจมองฉันด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ก่อนจะค่อยๆพูดว่า “อยู่ๆคุณก็เปลี่ยนไป ท่าทางโกรธน่าดู จากนั้นก็พูดกับผมว่า “อย่ามาทำตัวอ่อนแอนะเอ็นโจ!” แล้วก็ต่อยผม...”
“เอ๋!!!” ฉันอุทานเสียงหลง
อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้เป็นเรย์กะ KimiDolce !?!
ฉันพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง...
-------------- (จบตอน 39) --------------
>>930 ทำไมมึงมาต่อชื่อให้กูได้อัปมงคลงี้!! งั้นไหนๆจะโหวตแล้วกูขอแก้เอง
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11]
(1คาบุ 2เอนโจ 3อาริมะ 4อุเมะกาวะ 5อิมาริ 5ยูกิโนะ 6ทาคากิ 7เอสฟุตบอล 8น้องชายวาคาบะ 9อิมาริ 10น้องชายอิมาริ 11วาคาบะ)
ตอนแรกนึกว่าจะแก้เป็น [ธงที่ถูกหักทั้ง11] แต่กูนับได้ไม่ครบ55555
(อาคิซาว่า หัวหน้าห้อง อิชิโนคุระ ซาโตมิ ตาไก่โง่ โทโมเอะ มินามิ)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับมหกรรมเต้นวอลซ์ชาบู TAG LOVE ｷﾀ――♪ o(ﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟ)o ｷﾀ――♪ ภารกิจทำลายคานครั้งที่ 11 ฮุยเลฮุย!
>>859
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ :ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวมหาประลัยที่อ่านแล้วหัวใจโดขิโดขิกว่าอฟช. ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧♪♪♪♪ กาวถังที่11
>>860
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฟิคกาวที่หายไป(ไหนกันหมดวะ)
>>923
(กูไม่ได้เป็นคนคิดชื่อแต่กูเสนอให้ใช้ เล่มที่ 11 ต่อท้าย)
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>930
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11]
>>941
โหวตจ่ะโหวตตตตตตต ตกหล่นตรงไหนเพิ่มได้เลยนะ
กูโหวต >>859
ทะลุมิติ กลับโลกแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
ติ่นแต้นๆๆๆๆ
เรย์กะคิมิต่อยเอ็นโจวเลยเรอะ ฮ่าๆๆๆ รีบไปหาเอ็นโจวโลกนั้นเร็วเข้าเขารอเธออยู่นะ กรี้ดดดดด
กูอ่านพลาดอ่านอีกที เรย์กะกลับโลกเดิมแล้วไปโลกคิมิอีกรอบนี่ว่า เรย์กะkimi ฮาร์ทคอร์มาก วิ่งเร่งด่วนไปต่อยเลย 555555
>>936-938 เฮ้ยตอนนี้มีความลุ้น ไอ้ไสยศาสตร์ไม่ธรรมดากับนายหนุ่มฮอตที่เปลี่ยนไป 55555 แรงจูงใจในการกลับของคาบุkimiยังน้อยไปสินะคะ สู้ของเรย์กะkimiไม่ได้ กลายเป็นเก็บ ev ต่อยท้องในตำนาน
คาบุเอ้ย สารภาพรักครั้งที่ 5 ก็ยังแป๊ก ใครๆๆๆใครที่มันบอกรอให้แน่ใจก่อนค่อยสารภาพรัก ไอ้คนคิดมันต้องอกหักรักคุดสาวไม่แล เพราะนางไม่รู้ว่าจีบ นี่ขนาดรุกไม่ถอยยังแห้ว ;_;
Kyแปป หลงไปอ่านกระทู้ห้องอื่นมา มีความรู้สึกว่าโม่งทั้งหลายคุยกันน่ากลัวมาก ทำลายความรู้สึกดีๆต่อนิยายที่กูชอบไปหลายเรื่อง รู้สึกชอบสังคมโม่งกระทู้นี้จัง สบายใจ ร่วมมือกันดี พร้อมพายเรือตีคาน จุ๊บโม่งทุกคน
กูโหวต >>859 บูชาแท็ก love เผื่อจะได้มีโมเมนต์เพิ่มเยอะๆ555555
>>957 อันนี้เห็นด้วยมากๆ ปกติกูเข้าโม่งมาแค่อ่านสปอยจีนในตำหนัก ไม่กล้าตามดราม่าใดๆก็ตามเพราะมันดูน่ากลัวกันมากอ่ะ แต่พอหลุดเข้ามาในนี้แล้วรู้สึกรักโม่งมู้ท่านเรย์กะมากๆ รักๆกันไว้ /กอดดด เรือไหนก็ได้ไม่ตีกันจนเกินเลย แถมมีฟิคมาเรื่อยๆอีก รักพวกมึงนะะะ /จับจูบหน้าผากคนละที
กูโหวต 859 ชอบตัวอีโมเต้นๆ ..... ว่าแต่ว่ากูคิดไปเองป่าววะว่าอีโมหน้าดูอ้วนอิ่มมากเลย กี๊สสสส จะไม่เป็นการแช่งท่านเรย์กะใช่มั้ย ถถถถ
รอโม่งแปลกลับมา
เดี๋ยวเนื้อเรื่องก็เริ่มเดิมแล้ววว
กูรออีเว้นท์วาเลนไทน์และอีเว้นท์งานชมซากุระอยู่นะ กรี๊ด
ปิดโหวตที่ 980 นะจ๊ะ ถึง980แล้วกูจะไปตั้ง ชอบอันไหนก็โหวนจ้าาา
>>936-938 คาบุรุกหนักจริงไรจริง เรย์กะยังคงดึงเข้าเฟรนโซนอย่างหนักแน่นเช่นเดิม น่าสงสารรรร แต่นายไปขัดขวางคนที่จะเข้ามาจีบเรย์กะขนาดนี้ไม่แปลกที่โดนโกรธ อ่านตอนนี้แล้วเชียร์ประธานชมรมฟุตบอลชะมัดเลย น่ารักกกกก
ตอนเอ็นโจมาหาเรย์กะดูเจ็บปวดมากอ่ะ เหมือนต้องสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เรย์กะคิมิถึงกับทนไม่ได้ทะลุมิติมาต่อยเลยทีเดียว เป็นรักที่ฮาร์ดคอร์จริงๆ5555
>>973 ขอเสริมอีกนิด รู้สึกกร๊าวใจมากจริงๆ เรย์กะคิมิรักโลกนู้นมากๆ มีอย่างเดียวที่ทำให้อยากกลับมาโลกคิมิคือเอ็นโจคิมิ แค่นั้นก็มีแรงจูงใจมากพอถึงขั้นกลับมาได้เลย ต้องรักมากแค่ไหนคิดดู เราเรือเอ็นโจนะ พออ่านฟิคคู่หูก็เริ่มย้ายของไปเรือคาบุเป็นครั้งคราว พอเจอมุมมองเรย์กะคิมิเข้าไปนี่กรี้ดมากอ่ะ สาวซึนกีบจอมมาร กรี้ดดดดดดด เขียนได้น่ารักทั้งสองคู่เลยจริงๆ
สังเกตหลายวันละกระทู้คึกคักแค่ตอนหลังพระอาทิตย์ตกงั้นเหรอ 55555
อ่อ ว่าจะถามหน่อยคิดว่ามู้นี้จะหมดประมาณกี่โมงวะ
สิ่งที่ทำให้โม่งจะคึกคักได้มีอยู่2อย่างคือ ตอนใหม่ออกกับลงฟิค
อีก 20เม้นท์ก็เต็มแล้ว หาเรื่องคุยซิ ถถถ
โม่งแปลเมื่อไหร่จะกลับมา การแปลของมึงจำเป็นต่อการดำรงชีพของกูมากนะ
หวังว่าพรุ่งนี้โม่งแปลจะอัพพพพ เยียวยาใจกูทียยย์ เหลืออีก15เม้นเนี่ยย5555
คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11 vs ตำนานผู้พิชิตคานทั้ง11
เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดมาก ใครจะเป็นผู้ชนะ5555555
กระทู้ใหม่จ้าาาาา https://fanboi.ch/webnovel/3786/ แม้กระทั่งผู้กล้าทั้ง 11 ยังไม่สามารถพิชิตคานได้ *ซับน้ำตา*
ฟรุ้งฟริ้งโดขิโดขิ ได้อยู่แค่กระทู้เดียว แทบจะไม่มีฟิคที่โดขิสมชื่อกระทู้อีกต่างหาก โฮวววว ท่านเรย์ก่าาาาาา
มาช่วยปิดมู้ด้วยเพลงที่กูคิดว่าเหมาะกับฟิคทะลุมิติมาก https://www.youtube.com/watch?v=2AIEa-UeVPA
นั้นก็เพราะว่า.. เรย์กะเป็นนักหักธงไง
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.