Ky นะคะ ต่อจาก >>639-641 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
วันนี้เป็นเขียนเรื่องราวโลกนู้นผ่านมุมมองเรย์กะ KimiDolce นะคะ
..............…….....
(มุมมองเรย์กะโลก KimiDolce)
((((--เรย์กะในโลกคิมิเขียนถึงเรย์กะในโลกปัจจุบัน--))))
(หน้าแรกในสมุด)
ถึงตัวฉันอีกโลกหนึ่ง ฉันอยากบอกให้เธอรู้ ในกรณีที่หากมีความเป็นไปได้ใดๆก็ตามที่เราต่างคนต่างกลับโลกเดิมได้
เธอมันกดตัวเองลงต่ำชะมัดเลย ทำไมต้องไปยุ่งเกี่ยวกับสามัญชนพวกนั้น ยอมก้มหัวให้คนอื่นเหยียบย่ำด้วย แต่ไม่ต้องห่วง ฉันล้างภาพตกต่ำของเธอให้แล้ว ตอนนี้ฉันได้แสดงให้พวกเขาเห็นว่าควรปฏิบัติยังไงกับฉันกันแน่ คนอ่อนแอที่ยึดมั่นในความดีไร้สาระอย่างเธอคงไม่มีวันเข้าใจสินะ
(หลายวันต่อมา)
ทุกคนช่างน่าขำสิ้นดี พยายามทำให้ฉันกลับเป็นเหมือนเดิม หึ คิดจะเอาฉันเป็นเบี้ยล่างเหมือนเดิมล่ะสิ น่าตลกชะมัดที่เห็นเอ็นโจในรูปแบบที่อ่อนแอขนาดนั้น แค่พูดเจ็บๆไม่กี่คำก็ได้แต่ยิ้มฝืนๆแล้ว สู้เอ็นโจโลกเก่าฉันก็ไม่ได้ ใช้ไม่ได้จริงๆ คนที่นี่อ่อนแออ่อนไหวขนาดนั้นได้ไง
ทาคามิจิมองฉันอย่างชื่นชมเทิดทูนบูชา สนุกๆจริงๆที่ได้หักหน้าผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งที่พยายามเข้าใกล้ มิซึซากิก็อ่อนปวกเปียกน่าดู โลกนี้มีแต่คนน่าเบื่อทั้งนั้นเลยหรือเปล่า
มีแต่ท่านคาบุรากิสินะที่รักษาความเข้มแข็งสุขุมเยือกเย็นเอาไว้ได้ ช่างสง่างามเหมาะสมกับฉันจริงๆ
(หลายวันถัดมา)
ทุกคนช่างโง่เง่าจริงๆ
ทำไมยังพยายามทั้งๆที่โดนฉันต่อว่าไปขนาดนั้นแล้วนะ ทำไมยังมาช่วยเหลือฉัน ทั้งๆที่ฉันทำร้ายจิตใจไปมากมาย ทำไมถึงยอมเดือดร้อนรับผิดแทนฉันกัน
โดยเฉพาะสามัญชนทาคามิจิคนนั้นแม้จะถูกฉันผลักตกบันได แต่ก็ยืนยันกับทุกคนว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ เถียงกับใครก็ตามที่เห็นเหตุการณ์ว่าพวกเขาตาฝาดไปเอง
มิซึซากิยอมก้มหัวให้คนชมรมวรรณศิลป์ที่ฉันไปกลั่นแกล้ง เพราะมีคนในนั้นบังเอิญมาคุยกับท่านคาบุรากิ หัวหน้าห้องที่อยู่ชมรมนั้นก็ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกคนอย่างสุดความสามารถ แต่งเรื่องอะไรไม่รู้ขึ้นมาให้ความผิดของฉันดูน้อยลง ฉันไปรู้จักนายตอนไหนน่ะหัวหน้าห้อง
อิวามุโระจากชมรมยูโดบอกทุกคนว่าเขาเป็นคนทำร้ายคนที่ความจริงฉันเองต่างหากที่เป็นคนทำ
ฉันพยายามโวยวาย นี่มันเป็นสิ่งที่ฉันทำนะ! อย่ามาแย่งความดีความชอบไปสิ!!! แต่ทุกคนต่างลนลานกลบเกลื่อนให้ฉัน โดยเฉพาะเอ็นโจ หมอนั่นพูดและสร้างข่าวเท็จ เปลี่ยนเรื่องราวไปหมด
ญาติฉันที่เด็กกว่าชื่อริรินะก็เดินมาด่าฉันตรงๆ เลือกใช้คำโต้เถียงได้เก่งทีเดียว แต่ฉันก็ไม่แพ้เด็กมือสมัครเล่นหรอกนะ ถึงอย่างนั้นทำไมริรินะถึงได้เตรียมกำลังรับมือช่วยเหลือฉันกรณีที่เกิดการปะทะอยู่ดี
เป็นคนดีกันจนน่าตลกชะมัด
เธอไปทำอะไรมา ทำให้พวกนั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอขนาดนี้ได้
(ผ่านไปวันสองวัน)
ท่านพี่ทรยศคนนั้นเข้ามาปลอบ โดยอ้างว่าฉันทำหน้าเศร้าสำนึกผิด ไม่ใช่นะ! ฉันรู้สึกแย่ที่ถูกแย่งความดีความชอบต่างหาก!!! ท่านพ่อท่านแม่ที่เป็นคนดีจนอ่อนแอ ทำตัวน่าคลื่นไส้ เอาอะไรอร่อยๆมาให้กิน คิดว่าจะฉันจะรู้สึกดีขึ้นกับขนมปังปิ้งชุ่มเนยราดนมข้นหวานงั้นหรอ ต่อให้มันกรอบพอดีคำ รสชาติมีเสน่ห์จนน่าตกใจก็เถอะ ที่ฉันยิ้มนี่เพราะฉันทำบึ้งมาทั้งวันแล้วเมื่อยหน้าต่างหาก ไม่เกี่ยวกับขนมที่ให้มาหรอกนะ
ฉันเดินไปหาผู้หญิงชมรมวรรณศิลป์แล้วบอกขอโทษ ฉันแค่พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดจะอะไรจริงจัง ที่ก้มหัวตอนนั้นก็ไม่ได้คิดจะขอโทษด้วย ฉันแค่อยู่ๆก็อยากมองพื้นพอดี ฉันแค่จะบอกว่าทั้งหมดเกี่ยวกับฉันเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ฉันทำเองนะ! อิวามุระทำไมต้องถูกคนรังเกียจแทนด้วยล่ะ ฉันยอมไม่ได้ นั่นมันตำแหน่งของฉันนะ!!!
มิซึซากิ นายเป็นประธานนักเรียนนะ มีอย่างที่ไหนมาช่วยเหลือ Pivioine ผิดธรรมเนียมมากๆ หยุดไปขอโทษคนอื่นแทนฉันได้แล้วนะ! ทาคามิจิเป็นแค่สามัญชนแท้ๆ อย่ามาคิดว่าตัวเองสำคัญไปนะ ไม่ต้องมาช่วยฉันเลย ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของเธอนะ แล้วที่บอกให้ฉันค่อยๆปรับตัวกับโลกนี้ สู้ๆนะ คืออะไรหะ? ฉันไม่ปรับตัวให้เข้ากับโลกหรอกนะ คนทั้งโลกต้องปรับตัวให้เข้ากับฉันสิ!!!
หัวหน้าห้อง นายเป็นประธานชมรมนะ นายจะทะเลาะและเกลี้ยกล่อมคนในชมรมเพื่อฉันไม่ได้นะ! ต้องปลุกปั่นแล้วหันมาเป็นศัตรูกับฉันสิ ทำตัวน่าเบื่อชะมัด
เอ็นโจ นายมากลบข่าวลือทำไมมมมม กว่าฉันจะสร้างผลงานได้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ตามหลักนายต้องเข้ามาด่าฉันสิ ต่อว่าแรงๆอ่ะ ทำไมไม่เห็นทำแบบโลกก่อนเลย
มีแต่คนคิดอยากให้ความทรงจำฉันกลับคืนมา สิ่งที่ฉันเป็นมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือไง...
