>>740 เรื่องอ่อนน้อมถ่อมตนของญี่ปุ่นนี่เยอะมากกกมึง คือถ้าจะเล่ากูว่าสามารถรวมเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คไม่ก็ดราม่าบุ๊คได้เลย แฝงอยู่เยอะมากและบางทีก็ซีเรียสกว่าที่คิด บางทีก็จุกจิกด้วยอะ แต่ตอนฝึกงานนี่เพื่อนมาจากจีนบอกว่าที่จีนก็มีคล้ายๆกันนะ แบบทำอะไรบางทีก็ต้องพูดให้ดูว่างานเรามันงั้นๆไม่เห็นมีดี จุดติมากมายอะไรพวกนี้ ซึ่งสำหรับกูแบบโห ยากมากกกก คืองานตัวเองกูรู้สึกว่าถ้ารู้ว่ามีข้อติกูก็แก้มาก่อนส่งแล้วล่ะ... แต่ก็นั่นแหละ มันมีแนวๆแพทเทิร์นที่จะยังไงก็ต้องพูดอะไรพวกนี้อยู่ด้วย แบบก็รู้สึกลำบากเหมือนกันนะ เพื่อนฝรั่งนี่มีทั้งชอบ ชื่นชมมากกก กับบางคนดูคัลเจอร์ช็อคหนักกว่ากูอีก ถถถถ ก็ปรับกันไป เอาจริงหลายอย่างต่างจากไทยเยอะมากอยู่เหมือนกันอะ อย่างที่มึงพูดเรื่องอ้อนน้อมกับทักทาย เชื่อมั้ยกูเจอมาม่าอืดๆชามใหญ่กับองศาการโค้งตัว และสีหน้าที่แสดงตอนทักทาย แบบโอ๊ยยยย จะมองว่าละเอียดละออก็ได้อยู่ มองว่าจุกจิกก็ยังได้เหมือนกันอะ คำพูดแล้วการแสเงท่าทางนี่แทบจะมีสารานุกรมแยกเลเวลความทางการและระดับความสุภาพได้เลยนะ แบบกับใครต้องแค่ไหน หรืออย่างที่คนญี่ปุ่นพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ทั้งที่การศึกษาดี ส่วนนึงเพราะระดับความสุภาพเนี่ยแหละ พอไม่มั่นใจหรือเจอที่มันต่างจากวัฒนธรรมตัวเค้าเองมากๆก็จะไม่พูดไปเลยดีกว่าใช้ผิดระดับ ตอนรู้นี่กูช็อค.... แบบฝรั่งไม่ซีเรียสอะ แต่การเปลี่ยนความเคยชินบางทีก็ยากแหละ แต่เวลาสอบข้อเขียนคะแนนสูงกันมากกกกก คือพอเป็นการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลจะกลัวการทำอะไรผิดระดับที่ควรเป็นมากๆ สุดๆไปเลย