ต่อจาก >>394-397 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง เมื่อเช้าฉันมึนๆเบลอๆจนนอนต่อทั้งๆที่มีเรียน... อีกแล้วหรอคะ!!! ฉันโดดเรียนอีกแล้วสินะ... ฮือออออ ฉันเข้าเรียนครบตามที่กฎกำหนดไหมนะ...
ขณะที่ฉันกำลังจะตัดสินใจไปเรียนทั้งๆที่เที่ยงแล้ว ด้วยความคิดที่ว่าอย่างน้อยก็ได้เรียนคาบบ่าย คาบุรากิที่อยู่ในห้องก็ขัดขวางเอาไว้ และพยายามบอกให้ฉันตั้งสติ ก่อนฉันจะเริ่มนึกได้ว่าวันนี้ไม่มีเรียน
ว่าแต่เขาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อคืนเลยหรอคะ ตอนที่ท่านพี่มากดกริ่ง คาบุรากิก็ยังนั่งอยู่ข้างๆฉันอยู่เลย นายได้หลับได้นอนบ้างไหมนะคะ... พอฉันถาม เขาก็บอกว่าไม่รู้สึกง่วงสักนิดเลยไม่นอน นายลืมเก็บแก้วกาแฟที่อยู่ตรงนั้นนะ
ตอนนี้ท่านพี่ไม่อยู่แล้ว และคาบุรากิเองก็ไม่ได้เล่าว่าท่านพี่มา ฉันเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องไปด้วย แม้ใจจะหล่นวูบเมื่อนึกถึงสิ่งที่ท่านพี่พูด... ฉันผลักดันให้เขาต้องทำอะไรที่เสี่ยงชีวิตขนาดนั้นเลยสินะคะ ฉันไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่าจะโหดร้ายถึงขนาดนั้น…
ความรู้สึกผิดดำดิ่งพร้อมกับความเสียใจที่มีต่อโลกเก่าของฉัน วาคาบะจังจะเป็นอะไรไหมนะ...
คาบุรากิพาฉันออกมากินข้าวข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศล่ะค่ะ แต่ว่านายไหวใช่ไหมที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนน่ะ...
วันนี้เรามากินสุกี้ยากี้กันค่ะ ถึงจะไม่เข้ากับฤดูกาลก็เถอะค่ะ แต่ว่าฉันอยากเติมพลังกับอะไรแบบนี้นี่คะ รสชาติยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ เนื้อวากิวให้สัมผัสนุ่มละมุนลิ้น น้ำซุปก็กลมกล่อม เข้ากันทั้งเนื้อและผัก ฉันพยายามไม่กินเยอะมาก เพราะอยากไปกินขนมเล็กๆน้อยๆต่อ แต่รู้ตัวอีกทีก็สั่งมาเต็มโต๊ะเลยค่ะ
แต่คงกินเยอะมากไปหน่อย ฉันเลยไปเข้าห้องน้ำในร้าน ขณะที่ฉันเดินออกมาก็ได้ยินเสียงทักอย่างคาดไม่ถึง
“ท่านเรย์กะหรอคะ บังเอิญจังเลยนะคะ” คิคุโนะจังทักอย่างตื่นเต้น
“จริงด้วยสิคะ มากับเพื่อนหรอคะ” ฉันตอบรับไป
“มากับครอบครัวน่ะค่ะ แล้วท่านเรย์กะล่ะคะ”
แย่แล้วค่ะ ฉันไม่น่าถามก่อนเลย ถือว่าขุดหลุมฝังตัวเองหรือเปล่านะคะ... ถ้าข่าวหลุดออกไปว่าฉันสนิทกับคาบุรากิถึงขั้นมานั่งกินข้าวด้วยขนาดนี้จะเป็นอะไรไหมนะ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าควรทำเป็นสนิทหรือไม่สนิทดีแล้วล่ะค่ะ...
“มากับเพื่อนน่ะค่ะ”
“เอ๋ ใครหรอคะ ใช่เพื่อนที่ซุยรันหรือเปล่า”
“เพื่อนบ้านน่ะค่ะ...”
สติฉันเริ่มแตกไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้โกหกนะ แต่เหมือนเผยความลับที่ไม่จำเป็นออกมาแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเพื่อนที่ซุยรัน คิคุโนะจังต้องถามแน่ๆเลยค่ะว่าเป็นใคร
พอดูเหมือนจะรอดตัวไปแล้ว คิคุโนะจังก็กรี้ดเบาๆขึ้นมา
“ดูสิคะท่านเรย์กะ ท่านคาบุรากิก็มากินที่นี่ด้วยล่ะค่ะ! ราวกับพรหมลิขิตเลยนะคะ เขากำลังเดินมาทางนี้ด้วย!!!”
ฉันมองไปตามสายตาของคิคุโนะจัง ก็เห็นคาบุรากิเดินมาจริงๆด้วย อย่าเดินมาตอนนี้สิคะ!!! นายจะเข้าห้องน้ำหรอ...
ขณะที่ฉันกำลังคิดจะหาทางหนีทีไล่หลบออกมา คาบุรากิก็เห็นฉันซะก่อน แล้วพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วอย่างหนีไม่พ้น
“ฉันเห็นเธอหายไปนานเลยเดินมาดูน่ะ” คาบุรากิพูดทันทีที่เดินมาใกล้พอแล้ว
“เอ๋?!” คิคุโนะจังอุทานพร้อมมองฉันสลับกับคาบุรากิ
ฉันทำเป็นไม่รู้จักนายทันไหม...
“เดี๋ยวของในหม้อเปื่อยเกินไปนะ รีบกลับไปกินกันเถอะ”
อย่าย้ำได้ไหมคะ! แบบนี้ยิ่งหาทางดิ้นไม่หลุดเลยค่ะ คิคุโนะจังหันมามองฉันอย่างขออธิบายแล้วล่ะค่ะ...
“เพื่อนบ้านของท่านเรย์กะ...”
คาบุรากิหันไปมองคิคุโนะจังเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนอื่นนอกจากเราอยู่ด้วย
“บอกเพื่อนเธอแล้วหรอว่าฉันย้ายมาอยู่ข้างเธอ”
คิคุโนะจังอุทานอย่างตกใจ
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”
“หืม?”
ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลยนะคะ!!! เอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ยังไงดีล่ะคะเนี้ย...
“คุณคิคุโนะช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมคะ”
ฉันขอเอาดื้อๆเลยแล้วกันนะคะ คิคุโนะจังที่ดูเหมือนประมวลเหตุการณ์ไม่ทันก็ทำท่าทางมึนงง แต่พอคาบุรากิที่คล้ายเชื่อมโยงเรื่องราวได้แล้ว บอกด้วยอีกคนหนึ่งว่า “ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ” คิคุโนะจังก็หน้าแดงแล้วพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง มองฉันด้วยสายตาที่สื่อว่า “ยินดีด้วยนะคะ ท่านเรย์กะ!”