ต่อจาก >>326-328 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
คาบุรากิบอกฉันตอนเช้า ว่าบ้านเขาส่งบัตรเชิญชมซากุระไปที่บ้านฉันค่ะ
“เธอจะทำยังไงน่ะ”
“ฉันออกจากบ้านมาอย่างนี้ คงไม่ไปอยู่แล้วล่ะนะคะ”
“แม่ฉันเขียนในการ์ดเชิญระบุให้เธอไป เห็นทางนู้นยืนยันว่ามาได้แน่นอน คิดว่าที่บ้านเธอจะจัดการยังไงน่ะ”
“อื้ม...ใกล้ๆวันคงโกหกว่าฉันป่วยมั้งคะ”
ฉันตอบหลังใช้ความคิด ตอนแรกฉันสงสัยขึ้นมาว่าทำไมแม่ของคาบุรากิถึงระบุให้ฉันไป ทั้งๆที่โลกนี้ก่อนหน้านั้นฉันก็ถูกคาบุรากิรังเกียจด้วยซ้ำ แต่คิดๆไปฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันเป็นคู่หมั้นกับเขานี่คะ... ถ้าทางบ้านปฏิเสธไปเลยก็อาจดูน่าสงสัยได้
ตอนเย็นฉันก็กลับกับคาบุรากิตามปกติ แต่เมื่อเดินออกมายังไม่พ้นประตูโรงเรียนด้วยซ้ำ ก็เห็นชายใส่สูทสีดำประมาณโหลหนึ่งยืนเรียงกัน และพยายามล้อมรอบฉันทันทีที่เห็น
นักเรียนซุยรันเริ่มฮือฮา คาบุรากิเดินมายืนข้างหน้าฉัน เลยไม่แน่ใจว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน แต่เท่าที่ดูจากชายชุดดำที่สบตากับเขาแล้ว ท่าทางเขาคงทำหน้าน่ากลัวทีเดียว
“ช่วยไปกับเราด้วยเถอะครับคุณหนู”
หนึ่งในแก๊งค์ชายชุดดำพูดกับฉันที่ยืนแอบอยู่หลังคาบุรากิ
“ไปที่ไหนงั้นหรอคะ”
ฉันลองกลั้นใจถามไป คาบุรากิตัวคนเดียวคงสู้ไม่ไหวมั้งคะ... ยังไงก็ต้องลองเจรจาดูก่อน
พอลองคุยกันดีๆจริงๆแล้ว พวกเขาเป็นคนจากตระกูลคิโชวอินค่ะ วันนี้คือคิดจะพาฉันกลับไป แต่ส่งคนมาเป็นโหลแบบนี้ กะจะข่มขู่บังคับฉันกลับไปงั้นหรือไงคะ ถ้าฉันอยู่คนเดียวและถูกคนล้อมขนาดนี้คงกลัวอยู่เหมือนกันล่ะค่ะ...
สงสัยคงเกี่ยวกับงานชมซากุระที่คาบุรากิพูดถึงเมื่อเช้าแน่ๆ...
เมื่อคุยกันเสร็จ คาบุรากิหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะจับมือพาเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ดูเหมือนพวกเขาอยากขัดขวางเหมือนกันนะคะ แต่คาบุรากิเหลือบมองนิดหนึ่งก็ชะงักกันไป สายตาแบบจักรพรรดิปรากฏขึ้นมาทีไรก็ไม่มีใครกล้าสู้สักคนจริงๆค่ะ...
ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรง ในหัวคิดปัญหาร้อยแปด แบบนี้ถ้าพวกเขาตามไปก็อาจจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนก็ได้นะคะ และที่สำคัญ ในตอนนี้พวกเขาไม่มีทางไม่รู้ว่าคาบุรากิสนิทกับฉันแบบสุดๆ ยิ่งเข้าทางในทุกรูปแบบ
พวกเขาจะกลับมาดักหน้าโรงเรียนแบบนี้ทุกวันหรือเปล่านะคะ เป็นไปได้ไหมว่าบางทีเรื่องฉันหนีออกจากบ้านอาจจะแดงขึ้นมา... แล้วทุกคนจะรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถอยู่ใน Pivioine ได้อีกต่อไป ฉันก็กลายเป็นชนชั้นสามัญในสายตาคนที่ซุยรัน ถูกรังแกสารพัด โดยเฉพาะฉันสนิทกับคาบุรากิขนาดนี้ ต้องตกเป็นเป้าของใครหลายๆคนแน่นอนเลยค่ะ
ในตอนนี้ฉันมีชุดสำรองอย่างละตัวเองนะคะ ถ้าถูกรังแกจนชุดเปื้อนจะทำไงดี ไปปรึกษาวาคาบะจังเรื่องการขจัดคราบสกปรกดีไหม พรุ่งนี้เป็นต้นไปควรแอบเอาร้องเท้าในอาคารกลับบ้านดีไหมนะ ถ้าโดนคนแกล้งเขียนด้วยหมึกดำก็ไม่ตลกเลยนะคะ แพงออกขนาดนั้น ฉันไม่อยากรบกวนท่านพี่กับท่านอิมาริไปมากกว่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ...
ขณะที่ฉันกำลังคิดสติแตกกับการรับมือเรื่องเหล่านี้ คาบุรากิก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย และก็พาฉันขึ้นรถมา ไม่นานฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังจับมือกับเขาอยู่ เลยพยายามดึงๆออกมา แต่เขาจับแน่นเกินไป เลยปล่อยไว้อย่างนั้น
“เราจะไปไหนหรอคะ” ฉันถาม ถ้าจำไม่ผิด ยังไงนี่ก็ไม่ใช่เส้นทางกลับห้องของฉันแน่นอน
“คนพวกนั้นตามเรามาอยู่”
คาบุรากิบอก ฉันหันไปตามสายตาของเขาก็เห็นรถยนต์โดดเด่นสุดๆขับตามมา คนตระกูลคิโชวอินไม่คิดจะทำงานแอบสืบให้ดีกว่านี้แล้วหรอคะ... สาบานเถอะค่ะว่าเป็นสปาย!!! หรือว่าพวกเขาแค่มาขับรถเล่น แล้วบังเอิญไปเส้นเดียวกับเราพอดี?
คนขับขับอ้อมไปมาจนฉันเริ่มกังวลว่าแก๊งค์ชายชุดดำจะจับแนวออก แต่ทว่าเราก็เลี้ยวเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่อยู่แถวนั้น ดูเหมือนคงมีการตรวจเข้มหรืออะไรสักอย่าง แก๊งค์ที่พยายามตามฉันก็เข้ามาไม่ได้ ปกติโรงแรมมันเป็นอย่างนี้หรอคะ
คาบุรากิจองห้องและพาฉันขึ้นไป อื้ม...นายจองห้องเดียวนะคะ ทำไมจองห้องสวีทรูมหรอคะ
“ที่นี่น่าจะปลอดภัย” คาบุรากิพูด พลางหยิบมือถือขึ้นมาดู
ฉันรับคำมึนๆ เขานั่งลงบนเตียงข้างๆกับที่ฉันนั่งอยู่ ทำฉันสะดุ้งตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ