Fanboi Channel

กูอยากกินซุปมิโสะบ้าง แง โหยมาก อยากโดนอาหารญี่ปุ่นโฟร้ยย

>>116 ขำาาา หน้าตาตอนถือพัดต้องขนาดนี้เลยหรอ555555 ชื่อเรื่องมีความสาปแช่งตามสไตล์ ครูสอนพิเศษนี่ใครไม่รู้ แต่น่าสงสาร_บหาย

>>116 พระเอก​นี่เป็นใครวะ ถถถ

>>116 ตลกวงเล็บมึงที่บอกว่าเกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักตรงไหน5555555555555555

>>111 กูกะว่าจะเก็บก็อกๆ ไว้ตอนเปิดโปรฯ พิเศษ จะได้มีเซอร์ไพรส์กัน ออกมาบ่อยๆ เดี๋ยวเฝือ 5555 คาดว่าอีกไม่นานหรอก จะได้กู้เรือจอมมารกันซะทีวะ!

>>121 ขอบคุณโม่งแปลมาก ใกล้ถึงตอนนั้นแล้วสินะ กอบกู้เรือเอ็นโจขึ้นมาให้ได้ สู้ๆ!!!

>>121 ถถถถถถ กูรอตอนนั้นแบบใจจดใจจ่อมากเลย ตอนนี้ก็ทนหิวไปก่อน

>>121 คิดถึงก๊อกๆของมึงมากมาย กูจะตั้งตารอนะเมิง โฮ~~ baby, come back to me

>>121 โม่งแปลลลลล กูจะรอมึงนะ//เตรียมไม้และกาวไว้ซ่อมเรือจอมมาร

>>121 ไม่ล่มตอนจบใช่ไหมมึง กูใจคไม่ดี 5555

>>126 ขึ้นอยู่กับมุมมองว่ะ 5555 เราต้องอย่ามองผลลัพธ์อย่างเดียว ต้องมองว่าเขาได้มีโมเมนต์ที่ดีดีต่อกันนะเว้ยยยย

ชอบตอนล่าสุดจังเลย อบอุ่นดี ตอนก่อนไม่มีอาหาร ตอนนี่เลยจัดเต็มเลยสินะถถถ
จะว่าไปนี่ก็ใกล้ถึง"ตอนนั้น"แล้วเนาะ ลูกเรือเอ็นโจเตรียมฟื้นคืนชีพค่าาาาา////

กูอ่านเรย์กะแล้วชักไม่แน่ใจว่ะมึงว่าแท็กLoveอะไม่มียูริต่อท้ายเหรอกูเห็นแต่เรย์กะปักธงผู้หญิงผู้ชายนี้หักเอาๆ

>>126 คิดในแง่ดีว่ามันคืบหน้าจากที่เป็นอยู่นะเว้ย ถถถถถถถถถถถถถถ สมัยไม่มีโมเมนต์อะไรชัดเจน หรือมีแค่กระปริบกระปรอยเป็นหย่อมๆ เรียกว่าโมเมนต์ไม่ได้ด้วยซ้ำ เราก็ยังกาวกันมาได้ถึงขนาดนี้เลยนะ
>>129 ถ้าเรย์กะเป็นผู้ชาย คงต้องติดแท็ก BL ด้วยว่ะ 55555555555 กวาดหนุ่มๆเข้าฮาเร็ม สาวๆปล่อยทิ้งไว้ข้างนอก

ฮื่อออ เห็นทุกคนพูดถึง"ตอนนั้น"บ่อยๆ ลูกเรือเอ็นโจอย่างเราก็ชักจะหวั่นไหวววว รอนะคะรอ มันคืออีเว้นท์อะไรรร

>>131 อดใจรอๆ ตอนหน้าก็เฉลยแล้ววววว

>>119 กูก็ไม่รู้ววว เพราะตอนในฝันกูโฟกัสแต่ท่านเรย์กะเพราะพอเห็นนางทำหน้าแบบนั้นแล้วขำชิบหาย 55555 คิดว่าไม่เอ็นโจก็คาบุรากิที่กลายมาเป็นครูสอนพิเศษให้กับเรย์กะแหละ ถถถถถถถถถถถ

>>133 หวยอาจจะออกที่นายตัวสำรอง ในฐานะที่เป็นประธานนักเรียนที่ต้องดูแลทุกข์สุขของนักเรียนทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ไหนแก้โจทย์นี้ซิ คิโชวอิน กรี๊ดดดด

>>133 ไม่แน่อาจจะเป็นท่านพี่ก็ได้นะ แค่กๆๆๆ

>>133 ไม่แน่อาจจะเป็น คาน //เผ่นแจ้

>>134 กรี๊ดดดดด
>>136 เกลียดมึง 5555555555

>>133 หรือว่าครูพิเศษอาจจะเป็นเรย์กะเอง มาสอนพิเศษส่วนตัวให้ยูกิโนะคุง ฟฟฟ

>>134 วี้ดดดดดดดด มันต้องกร๊าวใจมากแน่ๆเลยย
เซนเซคะ..ทำไม่ได้ค่ะ ทำยังไงดี?
ตีเลยค่ะ ตีเลย แอร้ /ยื่นมือให้

>>139 ขอคาเบะด้งค่ะ! คาเบะด้ง!
พูดถึงคาเบะด้ง นึกไม่ออกเลยว่ะว่าตัวละครเรื่องนี้มันจะทำคาเบะด้งกันยังไงไม่ให้ฮา คิดไปคิดมา ท่านพี่กับท่านอิมารินี่แหละเหมาะกับท่านี้สุดแล้ว ถถถถถถถ

>>140 ก็มีทำคาเบะด้งไปแล้วนะ......ในฟิค.......

โทษนะ เห็นพล็อตแนวๆครูสอนพิเศษกูคิดอะไรกุศลๆไม่ได้ทุกทีเลยว่ะ ยกโทษให้กูด้วย555555

>>142 มึงมันบาปหนา กูไม่ยกโทษให้ ฮ่าๆๆ

>>141 แง อยากได้ฟิคเรย์กะความจำเสื่อมในโลกคิมิดอลอันนั้นต่ออออ
>>142 แต่งฟิคมาชดใช้บาปเลยมึง แค่กๆ

>>142 กูไม่เข้าใจว่ามึงคิดอะไร จงอธิบายเดี๋ยวนี้----

>>142 บาปเจ้าจะได้รับการอภัย ด้วยการแต่งฟิคกาวมาไถ่บาปนะยู ถถถถถถถถถ

>>133

>>133 ถ้าเรย์กะตอบผิดจะมีบทลงโทษยังไงนะ~ รู้สึกบาปหนา ใจกุมันอกุศลไปแล้ว

>>148 ให้ไปวิ่งรอบซุยรันมั้ง เรย์กะอาจจะใช้เวลาสามวันกว่าจะวิ่งได้หนึ่งรอบ //โอ๊ย อย่าตบกู

"หืม คิโชวอินเธอกำลังเหม่ออะไรอยู่น่ะ รู้ใช่มั้ยว่าบทลงโทษของเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียนเป็นยังไง" ยิ้มอย่างมีเลศนัย

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

>>149 กูว่าวิ่งเข้าไปเป็นลมอยู่ในป่าซุยรัน ต้องให้โรงเรียนส่งหน่วยกู้ภัยไปค้นหาชัวร์ๆ

>>150
"เอ๋ ฉ...ฉันไม่ได้เหม่อสักหน่อย กำลังคิดคำตอบข้อนี้อยู่ต่างหากล่ะคะ!"
ยิ้มแบบนั้นน่ากลัวชะมัดเลยค่ะ แล้วทำไมต้องเขยิบเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยล่ะคะะะ

>>150 >>152 กะ กรี๊ดดดด ใครคะ ท่านประธานนักเรียนใช่ไหม กรี๊ดด คือท่านคบรก.เรียกคิโชวอินก็จริงแต่ไม่สามารถนึกหน้าท่านตอนยิ้มมีเลศนัยได้จริงๆ ส่วนเอ็นโจที่เหมือนจะทำได้ก็ดันเรียกท่านเรย์กะว่าคุณคิโชวอินอีก หรือว่าจะเป็นท่านพี่!!! แต่ท่านพี่ดันนามสกุลเดียวกันอีก Orz ท่านอิมาริ!! เอ แต่มาเป็นเซนเซย์แบบนี้น่าจะหายสาบสูญไปตั้งแต่วันแรกที่สอนแล้วก็เป็นได้...

>>153 พึ่งรู้สึกตัว...นี่เราลิสต์จะผู้ชายทั้งหมดที่โสดในเรื่องท่านเรย์กะแล้วนะ//ทรุด มีความอยากให้ฤดูใบไม้ผลิของท่านเรย์กะมาซักทีหนักมาก เหลือแค่ นายบ้าหมา เอสทีมฟุตบอล นายไก่โง่(?) หัวหน้าห้อง อิวามุโระ ...
เดี๋ยวคิดไปคิดมาอาจจะเป็น ริรินะเซนเซย์ก็ได้นะ//วิ่งเข้าทุ่งลาเวนเดอร์ไปปิดตากรี๊ด

>>154 กูสนับสนุนริรินะเซนเซย์กับวาคาบะเซนเซย์ //ปิดตา

อาริมะเซ็นเซย์!!!!
เอ๊ะ แต่นายบ้าหมาก็ไม่เลวนะ เหมือนจะเรียนเก่งกว่าเรย์กะด้วยซิ ถถถถ
แต่ถ้ามาสอนที่บ้านคงไม่ได้สอนได้เรียนกัน นายบ้าหมาน่าจะบุกเข้าโต๊ะเครื่องแป้งหรือห้องน้ำของเรย์กะ ว่าเรย์กะใช้อะไรบำรุงผมตัวเองบ้าง เผื่อยืมสูตรไปใช้กะขนเบียทัน....

>>154 ริรินะเซนเซย์นี้คงมาแนวด่าไปสอบไปอะ55555 แบบ "อะไรนะ ข้อง่ายๆขนาดนนี้ยังทำไม่ได้อีกเหรอย่ะ ช่วยไม่ได้นะตรงนี้นะทำแบบนี้"แล้วก็นั้งข้างๆท่านเรย์กะจนไหล่แตะกัน
>>155 วาคาบะนี้นึกออกเลยอะว่าจะสอบไปปลอบใจเรย์กะไป "ทำข้อนี้ไม่ได้เหรอค่ะ? งั้นเดี๋ยวจะสอนให้นะคะ"พร้อมแจกรอยยิ้มสายฮีล พอเรย์กะทำได้ปุ๊ปก็จะคว้ามือมากุมแล้วดีใจไปด้วย "ทำได้แล้วนะคะ ท่านเรย์กะ!"
//ซู้ดเอามาอีกถัง

กูโม่งฝันนะ กูเพิ่งมาได้อ่าน ความฝันของกูมีโม่งช่วยมโนขนาดนี้เลยเหรอ 55555555555 กูชอบๆ จะคู่ไหนก็ได้แต่งเลยยยยย กูปริ่มมมมมม //ซับน้ำตา

>>157 ทุ่งยูริบานสะพรั่งอย่างงดงามท่ามกลางสมรภูมิธงที่หักเกลื่อนกลาด...

บ้าจริงกูเขียนผิดเยอะเลยกูขอโทษ
สอบ-สอน
นั้ง-นั่ง

เพื่อเรือทุกๆลำ ทำไมไม่ให้ทุกคนมาเป็นเซนเซย์แล้วสอนพิเศษให้ท่านเรย์กะเลยล่ะ ฮิ้ววว แต่ทำแบบนั้นท่านเรย์กะจะดูโง่ไปเลย เอ๋~~~~

>>161 จริงๆท่านเรย์กะเรียนไม่ได้แย่มากนะ ติดท็อปด้วย แต่..แต่ละคนที่นางรู้จักสิ เรียนดีเรียนเด่นไปไหนกันคะ 55555555555

>>162 จะว่าไปก็จริง จริงๆเรย์กะก็เก่งนะ แต่คนรอบข้างแต่ละคนเทพๆทั้งนั้น กลบหมด 5555

Ky แปบ ต่อจาก >>74-75 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............……
ตั้งแต่คาบุรากิกับวาคาบะจัง (ในร่างตัวสำรอง) ทำขนมกัน ตอนนี้ผู้ชายในซุยรันเริ่มคิดที่จะหัดทำขนมกันแล้วค่ะ จะยังไงสองคนนั้นก็เป็นต้นแบบของคนในซุยรันล่ะนะคะ สาวๆก็เห็นด้วยทุกการกระทำ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ชื่นชมไปหมด...

ตอนที่นั่งอยู่ในสโมสร ฉันเริ่มกังวลอนาคตของผู้ชายซุยรันขึ้นมา เลยเดินไปหาเอ็นโจ

“ท่านเอ็นโจคิดจะทำขนมหรือเปล่าคะ”

เอ็นโจดูงงๆ แต่ก็ตอบมา “คงไม่หรอก คุณคิโชวอินอยากให้ผมทำหรอ?”

“ไม่ค่ะ อย่าทำเลยนะคะ!”

ฉันรีบห้ามไว้ แต่ไม่คิดจะทำขนมก็ดีแล้วล่ะค่ะ ถ้าเอ็นโจทำขนมด้วยอีกคน มีหวังผู้ชายทั้งซุยรันคงทำตามแน่ๆ แค่คาบุรากิและนายตัวสำรองก็ทรงอิทธิพลมากแล้วล่ะนะคะ

แต่หมอนี่ทำลาเต้เป็นนี่คะ...คงไม่เป็นไรมั้ง ไม่ได้แปลกอะไรขนาดนั้น

ตอนพักกลางวันฉันก็เจอประธานชมรมฟุตบอลค่ะ ดูเหมือนเขาจะหายดีแล้วนะคะเนี้ย พออีกฝ่ายเห็นฉันก็ถือกล่องเค้กเหมือนทำเองในมือ เตรียมจะเดินมาหาฉันด้วยสีหน้ายินดี แต่โดนสมาชิกชมรมฟุตบอลวิ่งหน้าซีดมาลากตัวเขาออกห่างไป ทำไมกันคะ...

ฤดูใบไม้ผลิของฉันนี่มีอุปสรรคจริงๆนะคะ คนในชมรมฟุตบอลยังคิดว่าเข้าใกล้ฉันแล้วติดคำสาปอีกหรอคะ...

ปกติเรื่องเรียนในโลกนี้กับโลกก่อนจะเหมือนกันเป๊ะๆ แต่ว่าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ อยู่ๆก็มีสอบพิเศษอะไรไม่รู้ขึ้นมา เป็นสอบจัดอันดับของซุยรันร่วมกับโรงเรียนข้างนอก คนที่ติด 1 ใน 10 จะมีสิทธิได้รับทุนการศึกษาเรียนต่อมหาลัยซุยรันค่ะ ถ้าสละสิทธิก็จะให้ที่ลำดับต่อไปเรื่อยๆ แต่นักเรียนซุยรันยังไงก็ถูกบังคับสอบล่ะนะคะ เพื่อวัดระดับกับคนนอกในตัว

ฉันมีลางสังหรณ์ว่าตัวเองคงไม่ติดแม้แต่ 1 ใน 100 แต่ฉันก็อยากได้ทุนการศึกษาเหมือนกันนะคะ ไม่รู้ว่าเรื่องตระกูลคิโชวอินของฉันจะเป็นยังไงบ้าง ท่านพี่ช่วงนี้ก็ดูเหนื่อยมากๆเหมือนกันค่ะ ฉันเองก็รู้สึกผิดที่ลากท่านพี่กลับมาแบบนี้ แต่ท่านพี่ไม่ได้ต่อว่าอะไรฉันเลยค่ะ

คาบุรากิเองก็มาช่วยเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันฟังศัพท์ยากๆทางธุรกิจแล้วมึนมากเลยค่ะ

หลังๆท่านพี่ลุยหนักทีเดียว เลยส่งท่านอิมาริมาดูแลฉันแทน เขามาเห็นคาบุรากิติวหนังสือให้ฉันอยู่ก็ยิ้มแล้วถามว่า “เป็นแฟนกันแล้วหรอ”

ฉันรีบปฏิเสธไป แต่คาบุรากิบอกว่า “พยายามจีบอยู่ครับ” ทำเอาฉันสะดุ้ง หมอนี่ก็เล่นมุกเป็นเหมือนกันนะคะ

หลังๆแทนที่เอ็นโจจะแวะไปห้องคาบุรากิตอนช่วงพัก เขากลับมาที่ห้องฉันแทน เพราะคาบุรากิมาที่นี่เหมือนกัน สร้างข่าวลือหวานแหววโรแมนติคมากมาย จริงๆก็แค่คาบุรากิติดเพื่อนเองมั้งคะ...

นายตัวสำรองก็เครียดหนักเหมือนกันค่ะ ชะตากรรมในการได้รับทุนของวาคาบะจังอยู่ในมือเขานี่คะ ถึงแม้โดยทั่วไป เขาก็ไม่ได้มีคะแนนต่างจากวาคาบะจังมากนัก แต่ตั้งแต่ต้องทำงานพิเศษและช่วยงานที่ร้านเค้ก รวมไปถึงปรับตัวกับการเป็นผู้หญิง... การเรียนเขาก็น่ากังวลอยู่เหมือนกันนะคะ

วาคาบะจังในร่างตัวสำรองเลยไปที่บ้านตัวเองล่ะค่ะ และช่วยทำเค้กแบ่งเบาภาระด้วยคน หลังจากนั้นช่วงทำงานเสร็จก็จะอยู่ติวกันตลอด ตอนนี้เริ่มเป็นข่าวใหญ่แล้วค่ะ มองยังไงก็ดูเหมือนคู่รักกันจริงๆค่ะ ไปที่บ้านทุกวัน ติวหนังสือด้วยกันแบบนี้

ดูปฏิกิริยาของคาบุรากิ เขาดูไม่ได้หึงหรือโมโหอะไร ท่าทางจะทำใจกับวาคาบะจังได้แล้วจริงๆมั้งคะ ฉันเลยลองเล่าไปว่าสิ่งที่พวกเขาทำนี่คล้ายกับเป็นคู่รักกันเลยนะ

“เราก็ทำแบบนั้นไม่ใช่หรือไง”

คาบุรากิพูด ทำเอาฉันนึกได้ นั่นสินะคะ ทำแบบนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันเสมอไปนี่คะ

เราติวกันดึกดื่นทุกวัน คาบุรากิเลยบอกที่บ้านว่าจะย้ายมาอยู่ที่ใกล้โรงเรียนชั่วคราว แล้วมาเช่าห้องข้างๆฉัน จริงๆก็รบกวนเขาอยู่เหมือนกันล่ะนะคะ ฉันเลยคิดว่าจะพยายามให้ถึงที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ให้หลุดบอร์ด 1 ใน 100 น่ะค่ะ

หลังๆเราไปกลับด้วยกันตลอดเลยล่ะนะคะ ก็นะ กว่าฉันจะมาถึงห้อง บางทีคาบุรากิก็มาถึงก่อนแล้ว และยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง คาบุรากิบอกคนขับรถของเขาให้เก็บเป็นความลับแล้วล่ะค่ะ เลยไม่น่ากังวลมาก ท่านพี่บอกว่ายังไม่มีใครรู้ว่าฉันหนีออกจากบ้านเลยค่ะ ทางบ้านก็เห็นฉันไปเรียนตลอดไม่ขาด ไม่ทำท่าทางผิดปกติ ก็ทำให้พวกเขางงสงสัยอยู่เหมือนกัน

ตอนนี้ฉันเรียนหนักจนหลอนฝันว่ากำลังอ่านหนังสือเลยค่ะ พอเล่าให้คาบุรากิฟัง หมอนั่นก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ บอกว่าฉันได้เข้าถึงความจริงจังของศึกการต่อสู้ในครั้งนี้แล้ว

ในที่สุดวันสอบก็มาถึง ยากกว่าข้อสอบซุยรันแบบปกติเอามากๆเลยค่ะ ฉันทำเลขไม่ทันไปนิดหน่อย ใส่สูตรวิทยาศาสตร์ผิดไปข้อหนึ่ง และลืมชื่อบุคคลสำคัญไปบ้าง แต่นอกนั้นฉันก็ค่อนข้างมั่นใจล่ะนะคะ

สอบเสร็จ Pivioine ก็มีจัดงานเลี้ยงเล็กๆช่วงเย็น ยูกิโนะคุงเองก็มาด้วยค่ะ ฉันเลยทิ้งคาบุรากิไว้กับเอ็นโจ แล้วไปหาเทวดาน้อย ได้เจอมาโอะจังกับยูริคุงด้วยล่ะค่ะ ทุกคนยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะ

ฉันแนะนำตัวกับทั้งคู่เป็นครั้งแรกในโลกนี้ เราคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยจนลืมเวลาไปเลยค่ะ

ฉันได้เจอท่านยูริเอะกับท่านไอระด้วยค่ะ เหมือนแวะมาหาคาบุรากิและเอ็นโจ คาบุรากิลากฉันไปหาสองคนนั้น ไม่รู้ว่ามีคดีอะไรกันไว้หรือเปล่า แต่ท่านไอระมองฉันอย่างระแวงหน่อยๆ เจ็บปวดจังเลยค่ะที่โดนท่านอัศวินมองแบบนั้น... แต่ท่านยูริเอะยิ้มแย้มทักทายปกติ ช่างอ่อนโยนเหลือเกินนะคะ

ว่าแต่งานเลี้ยงเล็กๆนี่คนเยอะจังเลยนะคะ แต่อดีตประธาน Pivioine เป็นคนจัดเองทั้งทีล่ะนะคะ ต่อให้บอกว่าเล็กๆ แต่ความจริงก็ยิ่งใหญ่อลังการอยู่ดี ถึงอาจจะไม่ใหญ่เท่ากับงานปาร์ตี้ฤดูร้อนก็เถอะค่ะ

ไมฮามะเองก็ติดท่านยูริเอะมาด้วย ฉันตกตะลึง ไม่นึกว่าจะได้เจอกันในเวลาแบบนี้ แต่ยังม้วนผมลอนปลอมอยู่เลยนะคะ

คาบุรากิเห็นไมฮามะที่ดูกระตือรือร้นเกาะแกะเขาอยู่ ก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางฉัน ให้ฉันทำอะไรล่ะคะ... นายจัดการเองแค่นี้ไม่เป็นหรือไง

จะว่าไป ถ้าแค่นี้คาบุรากิคงปฏิเสธไมฮามะ สะบัดแขนหนีไปนานแล้ว แต่ท่านยูริเอะยังอยู่ใกล้ๆนี่คะ คงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าท่านยูริเอะ

“ท่านมาซายะไปกินขนมกันตรงนู้นไหมคะ”

“ไม่ล่ะ” คาบุรากิตอบอย่างขอไปที ทำหน้าบูดชัดเจนขึ้นเมื่อท่านยูริเอะเดินไปอีกฝั่ง

“ท่านคาบุรากิ...” ฉันเริ่มพูด แต่โดนคาบุรากิขัดขึ้น

“จะว่าไป ฉันอยากจะบอกนานแล้วเหมือนกัน เราสนิทกันขนาดนี้แล้วเลิกเรียกฉันอย่างห่างเหินแบบนั้นซะทีเถอะ”

“เอ๊ะ?”

“เรียกฉันว่ามาซายะก็ได้นะ”

ไมฮามะมองฉันตาถลน

“อยู่ดีๆก็ไปถึงขั้นนั้น...”

“เรียกว่าคาบุรากิคุงก่อนก็ได้”

เหมือนที่บังคับให้วาคาบะจังเรียกเลยนะคะ

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ พลางมองไมฮามะที่เริ่มอึ้งค้าง

“งั้นเรียกว่าเธอว่าเรย์กะนะ”

“ค่ะ”

ไมฮามะจ้องฉันแทบกินเลือดกินเนื้อ แหม ช่วยไม่ได้นะคะ พอดีฉันสนิทกับคาบุรากินี่นา

“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำให้แล้วกัน” หมอนั่นพูดเสร็จก็สะบัดแขนจากไมฮามะหนีไปเลย เอางี้เลยหรอคะ!

“คุณคือเรย์กะ คิโชวอินสินะคะ” ไมฮามะเอ่ยขึ้นด้วยสายตาเป็นศัตรู

“แหม ไม่นึกนะคะว่าความจำสั้นจนต้องทวนด้วย”

ไมฮามะดูโกรธจนพูดไม่ออก ปลาซิวปลาสร้อยจังเลยนะคะ

“เธออย่าได้ใจไปล่ะ! คนที่รังแกคนอื่นไปทั่วจนมีแต่คนรังเกียจอย่างเธอน่ะไม่คู่ควรกับท่านมาซายะหรอก!!!”

“พูดไปเหมือนเข้าตัวเองเลยไม่ใช่หรอคะ~”

“คุณน่ะอย่ามาทำเป็นจำไม่ได้ไปหน่อยเลยค่ะว่าทำเรื่องเลวร้ายมาขนาดไหน!”

“งั้นหรอคะ” ฉันตอบ ขณะมองหาคาบุรากิ หมอนั่นคิดจะไปเอาเครื่องดื่มจริงๆ หรือแค่ข้ออ้างหนีไปกันแน่ ถ้าแค่หนี ฉันจะได้หนีไปบ้างเหมือนกันนะคะ

“กะใช้มารยาหญิงตบตางั้นหรอคะ ท่านมาซายะวันหนึ่งต้องดูออกแน่ๆค่ะ! ท่านไอระกับท่านยูริเอะก็ไม่อยากให้ท่านมาซายะคู่กับคุณหรอกนะคะ”

ฉันชะงัก ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นา ในโลก KimiDolce เรย์กะก็ทำตัวน่าเกลียดจนเป็นที่รู้กัน คนที่เป็นห่วงคาบุรากิอย่างสองคนนั้นคงไม่อยากให้ฉันคู่กับเขาหรอกนะคะ ไม่ต่างอะไรจากเอ็นโจในตอนแรกๆ

จะว่าไปทั้งประวัติเรื่องการฉ้อโกงของตระกูลฉัน นิสัยเอาแต่ใจและขี้วีนขี้อิจฉา ไม่เหมาะที่จะคู่กับคาบุรากิหรอกค่ะ มองในเรื่องนี้ วาคาบะจังยังดีกว่าฉันตั้งเยอะ...

“เรื่องที่ว่ามาซายะจะคู่กับใครต้องให้เจ้าตัวตัดสินนะครับ”

ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างตกใจ เห็นเอ็นโจเดินยิ้มมายืนใกล้ๆ

“เอ๊ะ...” ไมฮามะเห็นเอ็นโจเข้าพูดแบบนั้นก็ดูไปไม่เป็นซะแล้ว แหม อ่อนหัดจังเลยนะคะ

“อีกอย่าง ถ้าพูดเรื่องความเหมาะสม ตระกูลคิโชวอินก็เป็นตระกูลที่ใหญ่พอๆกับคาบุรากินะครับ ช่วยระวังคำพูดด้วยนะครับ ไม่งั้นอาจเดือดร้อนถึงตระกูลไมฮามะของคุณได้”

เอ็นโจพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่ดูน่ากลัวกว่าทุกครั้งอย่างบอกไม่ถูก ไมฮามะรีบลนลานกลบเกลื่อนแล้วหนีไป

“ขอบคุณมากเลยค่ะ” ฉันรีบบอก ระแวงนิดหน่อยว่าเขาจะให้ฉันติดหนี้อะไรหรือเปล่า

“อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิครับ”

“เอ๊ะ...?”

“คุณคิดจริงๆหรอครับว่าไม่คู่ควรกับมาซายะ”

“ฉันเคยทำอะไรไม่ดีมาเยอะนี่คะ....” แถมครอบครัวฉันยังโกงอีก

“สำหรับผมแล้ว อดีตไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบันหรอกนะครับ มาซายะเองก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน”

ฉันมองเอ็นโจ เขามีแววตาโศกเศร้าปรากฏอยู่ แต่ก็หายไปแทบจะในทันทีจนบางทีฉันอาจจะแค่ตาฝาดไปก็ได้ค่ะ จะว่าไปเอ็นโจคงคิดว่าฉันกับคาบุรากิรักกันล่ะนะคะ เพราะคาบุรากิเคยไปแต่งเรื่องบอกว่าชอบฉันก่อนหน้านั้น เลยทำหน้าที่เพื่อนพระเอกที่ดี ช่วยเหลือและสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนเขาและฉัน

แต่ความเป็นจริงฉันคงไม่สามารถคู่กับเขาได้หรอกค่ะ...

-------------- (จบตอน 29) ----------------

>>164 - 165 รู้ทั้งรู้นะว่ามันเป็นฟิคของท่านคาบุรากิ แต่ทุกครั้งที่ท่านเอ็นโจโผล่มา... รู้ตัวอีกทีก็กระโดดไปเชียร์อยู่บนเรือ ฮือ น้ำตาจะไหล สงสารท่านแรงมาก ในอฟช.ยิ้มขื่นๆบ่อยขนาดยังไม่พออีกเหรอ ต้องมาช้ำใจต่อในฟิค กระซิกๆ
แต่ท่านเรย์กะคือ dense มากๆ เฮ้ย คือ อะไรจะคิดว่าตัวเองไม่มีหวังขนาดนั้นฟร้าาา ท่านคาบุรากิพูดบอกเป็นนัยๆ ทั้งบอกตรงๆ(ที่โคตรอ้อม) ก็แล้ว ท่านเรย์กะยังคงคิดว่ามันเป็นมุกอยู่ได้...ท่านเรย์กะต้องชอบท่านคาบุรากิขนาดไหนเหรอ ต้องกลัวเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ
นี่ถ้าท่านเรย์กะแค่หันไปถามท่านคาบุรากิแบบ นี่นายชอบฉันเหรอ แล้วคิดว่าค่อยทำเป็นโจ๊กถ้าไม่ใช่แบบที่เห็นบ่อยๆในละครนะ...ป่านนี้ก็มีฤดูใบไม้ผลิไปนานแล้วววว ไม่เห็นต้องรอคุณเอสชมรมฟุตบอล
อีกใจนึงเชียร์วาคาบะจังและนายตัวสำรองด้วย...ชอบความก๊าวเล็กๆเวลาชมกันไปชมกันมา ...อันที่จริงชอบเห็นท่านคบรก.หึงด้วยแหล่ะ เลยอยากให้มีโมเม้นเยอะๆ
ฮาเร็มบันไซซซซซซ

>>165 สงสารเอ็นโจชิบเป๋ง ต้องถูกทำร้ายจิตใจกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกันเนี่ย อฟช.ก็ยิ้มขื่นๆตลอดเลย นายต้องเฉือนหัวใจตัวเองไปเท่าไหร่เพื่อยิ้มอวยพรให้เขามีความสุขกัน โครตพระรองผู้เสียสละมากเลยนาย//กอดปลอบชูสุมอย โอ๋ๆ รักนะ เรย์กะไม่รักนายในฟิคนี้แต่เรารักน้าาาาาาาา

ขอถามโม่งฟิคคู่หูได้มั้ยงะ ว่าฟิคนี้ใกล้จบแล้วยัง
คือกูไม่ได้เข้าบอร์ดมาอ่านหลายวันแล้ว ถ้าใกล้จบ จะได้รออ่านจบรวดเดียวไม่ค้างคา 5555

>>165 รู้สึกเหมือนหัวใจบอบช้ำ เอ็นโจจะน่าสงสารไปไหน ;; - ;;

>>168 ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ถ้าคิดอะไรออกก็เขียนไปเรื่อยๆ จะตัดจบในเร็วๆนี้ หรือเขียนยาวๆก็ได้ 5555

ตอนนี้เขียนตอนจบไว้เสร็จแล้ว (แต่ตอนที่จะลงพรุ่งนี้ยังไม่เริ่ม) ไม่โหดร้ายต่อเอ็นโจแน่นอนค่ะ เราเรือหลักคาบุรากิ เรือรองเอ็นโจ จะไม่ทำร้ายใครขนาดนั้น

>>170 ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาเยียวยาหัวใจกันต่อกับเอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3628/560-563
สต๊อกมันล้นเลยต้องหาทางระบาย แต่ลงถี่ๆก็ไม่ดี งั้นลงอาทิตย์ละครั้งสองครั้งก็แล้วกัน

-------------

พอขึ้นเทอมสอง การกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิไม่ได้ซาไปเลย เพราะประธาน Pivoine เห็นว่าคุณทาคามิจิก็ยังทำตัวขัดหูขัดตาในการสอบปลายภาคเมื่อเทอมที่แล้วที่เธอได้ที่สองแซงหน้าผมไป

ผมบอกทุกคนว่าไม่ได้สนใจเรื่องอันดับตอนสอบอะไรนัก และคุณทาคามิจิก็เรียนเก่งคู่ควรกับตำแหน่ง แต่ประธานเธอยอมไม่ได้ที่จะมีชนชั้นสามัญธรรมดามาเอาชนะ Pivoine อันสูงส่งเลิศเลอนี้ พร้อมกับบอกอย่างแข็งขันว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่เธอเองที่จะจัดการนักเรียนสามัญคนนั้น

แม้ผมจะคัดค้าน แต่เธอก็มองว่าเป็นความอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ เอาไปยกยอกันเสียเลิศลอยผิดความเป็นจริงไปโข

ให้ตายสิ น่ารำคาญชะมัด

เมื่อหัวกระดิก หางก็ส่ายรับ กลั่นแกล้งคุณทาคามิจิจนเป็นเรื่องปกติ เหมือนทุกคนเดินผ่านก็สามารถขว้างปาของใส่หรือสาดน้ำผ้าขี้ริ้วใส่เธอได้

จะอะไรกันนักกันหนานะ

ภาพคุณทาคามิจิต้องไปแบกโต๊ะที่ถูกโยนทิ้งไปที่สนามบ้าง หรือเดินแบบไม่ได้ใส่รองเท้าบ้าง ถูกพบเห็นจนชินตา ชุดเครื่องแบบซุยรันที่เป็นสีขาวก็มักจะเปรอะเปื้อนด้วยคราบสกปรกเสมอ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอถูกกลั่นแกล้ง คุณทาคามิจิตอนเดินผ่านหน้าพวกผมดูชะงักไปเล็กน้อย รีบก้มหัวลงแล้วทำท่าจะเดินผ่านไป แต่มาซายะเรียกเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน” เขาก้าวไปยืนตรงหน้า จ้องมองรอยช้ำสีม่วงอมเขียวบนหน้าผาก “หน้าไปโดนอะไรมา”

“เอ่อ ฉันไม่ระวังเองค่ะ” คุณทาคามิจิก้มหน้าลงมองพื้น “ตอนเรียนพละ มัวแต่ใจลอยก็เลยรับลูกบาสไม่ทัน”

“งั้นเหรอ”

มาซายะพยักหน้าแบบไม่ใส่ใจ เธอเลยก้มหัวอีกครั้งก่อนเดินเร็วๆจากไป

“มัวแต่ใจลอยงั้นเหรอ” สายตามาซายะที่มองตามแผ่นหลังนั่นดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “โกหกชัดๆ”

ผมมองท่าทีของเขา พักนี้มาซายะมักจะมองหาคุณทาคามิจิบ่อยๆ พูดถึงยูริเอะน้อยลงมาก

ถ้าตามเวลาของโลกเดิมที่มาซายะจะอกหัก ก็อยู่ราวๆงานเทศกาลโรงเรียนในเทอมสอง ผมไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาไหน เพราะโลกนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เหมือนเวลาถูกเร่งให้เร็วขึ้น ถ้าอย่างนั้นผมก็ควรจะเร่งมือ

“คนที่หนุนเรื่องกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิก็คือประธาน Pivoine นั่นล่ะ พอเห็น Pivoine บอยคอตก็ทำตามกันหมด”

“ยัยประธานนั่น ชักเอาใหญ่แล้ว”

มาซายะในโลกนี้ถึงจะเคร่งขรึม เย็นชา ดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่น้อยครั้งที่เขาจะโกรธหรือแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด แต่ตอนนี้เขาดูโกรธสุดๆ เหมือนภูเขาไฟที่พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ

“งั้น....เรามาก่อกบฎกันมั้ย” ผมหัวเราะ “ผมเองก็เกลียดวิธีการของประธานเหมือนกัน”

“ย่อมได้” เขาพยักหน้า

“แต่ทำแบบนี้ เท่ากับว่าเราจะเป็นศัตรูของ Pivoine แทบทั้งหมดเชียวนะ” ผมแกล้งทำเป็นครุ่นคิด “หักหน้าประธาน Pivoine ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยน้า ทำอะไรในโรงเรียนก็คงลำบากแน่ๆ”

มาซายะเหยียดยิ้ม สีหน้าดูเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ สายตาเองก็แข็งกร้าว

“นายกับฉันเคยสนเรื่องนั้นกันด้วยเหรอ”
.
.
.

วันรุ่งขึ้น ผมกับมาซายะเจอคุณทาคามิจิที่สนาม กำลังหอบหิ้วโต๊ะเรียนของตัวเองด้วยท่าทางทุลักทุเล จะขึ้นบันไดอาคารเรียนไป

“อรุณสวัสดิ์ คุณทาคามิจิ” ผมทักเธอ ส่วนมาซายะทำแค่พยักเพยิดหน้าให้ “ท่าทางจะหนักนะ ให้ช่วยมั้ย”

“มะ ไม่กล้ารบกวนท่านเอ็นโจกับท่านคาบุรากิหรอกค่ะ” คุณทาคามิจิถอยหลังไปหลายก้าว ค้อมหัวลงแทบจรดพื้น

“เหอะน่า” มาซายะตรงดิ่งไปหา ฉวยโต๊ะเรียนมาจากมือเธอ ส่วนผมถือเก้าอี้ให้

คุณทาคามิจิพยายามจะห้าม แต่มาซายะก็เดินลิ่วๆไปแล้ว

“มาซายะอยากช่วยน่ะ ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก” ผมหัวเราะ เดินตามไปสมทบกับมาซายะที่ผ่อนฝีเท้าลงเล็กน้อยเพื่อให้คุณทาคามิจิเดินตามมาทัน

พวกเรามาถึงหน้าห้องเรียนของเธอ ท่ามกลางสายตาและเสียงซุบซิบของนักเรียนมากมาย มาซายะหันไปถามคุณทาคามิจิว่าให้วางตรงไหน เธอก็ได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้น พูดเสียงอุบอิบในลำคอ

“นี่” มาซายะวางโต๊ะลงบนพื้น “เวลาพูดน่ะ เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนด้วยสิ”

“ขะ ขอโทษค่ะ”

“เธอทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษ”

“เพราะฉันทำให้ท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจต้องมาเดือดร้อนค่ะ”

“ฉันไม่ได้เดือดร้อน” มาซายะพูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่ดวงตามองทุกคนในห้องที่กำลังจับจ้องมาทางนี้ แล้วเอ่ยขึ้นดังกว่าเดิม “นี่เป็นความเต็มใจของฉัน”

เสียงฮือฮาดังไปทั่วสารทิศ ได้ยินนักเรียนหญิงซุบซิบกันลอยมาเข้าหู “เต็มใจงั้นเหรอ” “อย่างยัยนั่นน่ะนะ” “ไม่จริงน่า”

“ถ้ามาซายะพูดก็หมายความตามนั้นนั่นล่ะ” ผมยิ้มให้คุณทาคามิจิ แล้วก็โปรยยิ้มให้กับคนที่กำลังซุบซิบในห้องเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจกันใช่ไหม ทุกคนดูจะหลบตากันหมด

“เวลาใครทำอะไรให้ ควรจะขอบคุณมากกว่านะ”

ตายแล้ววว ทำไมเอ็นโจดูเป็นพระรองจัง พระรองไม่มีวันได้คู่นางเอกนะเอ็นโจ เลิกทำตัวเป็นพระรองได้แล้ววว ส่วนมาซายะ กะแค่สะบัดมือหนีไมฮามะนี่ยากมากหรอ งงอ่ะ ปกติก็เป็นคนตรงๆนิ เห็นทั้งในอฟชทั้งในฟิคเลยอ่ะ แค่บอกผญว่ารำคาญ เลิกมายุ่งได้แล้วนี่ยากหรอ ในอฟชก็ต้องให้เอ็นโจช่วย ในฟิคยังให้เรย์กะช่วย ถึงในฟิคจะมียูริเอะอยู่แต่จะกลัวอะไร ก็ไมฮามะทำตัวน่ารำคาญจริงๆอ่ะ ทำไมต้องทนด้วย คือกูไม่เข้าใจจจจ ใครก็ได้ช่วยบอกเหตุผลกูที

คุณทาคามิจิโค้งหัวแทบจรดพื้น เอ่ยออกมาเสียงเบา “ขอบคุณท่านคาบุรากิกับท่านเอ็นโจมากค่ะ”

“ไม่เป็นไร” มาซายะยิ้มออกมา คุณทาคามิจิที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเพียงครู่หนึ่งก็กลับไปก้มหน้าต่อ

ท่าทางคุณทาคามิจิจะประทับใจมาซายะเข้าให้แล้ว

นักเรียนคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง ได้เวลาที่เราสองคนต้องไปแล้วจึงกล่าวคำอำลาเธอ เดินกลับห้องเรียนของตัวเอง มาซายะดูอารมณ์ดีขึ้นมาก

พักเที่ยง ผมและมาซายะทานข้าวอยู่ในที่ประจำของตัวเองแบบไม่ยี่หระต่อสายตาทั้งหลายที่มองมา บางที มาซายะก็มองไปทางคุณทาคามิจิที่นั่งทานอาหารอยู่คนเดียวที่มุมห้อง ดูท่าทางวันนี้จะยังไม่มีใครไปรังแกเธอ สีหน้าของคุณทาคามิจิเลยดูสดชื่นยิ่งกว่าทุกวัน

อีกหลายวันต่อมา ตอนที่เรากำลังจะเดินไปลานจอดรถเพื่อจะกลับบ้าน คุณทาคามิจิก็โผล่มาดักหน้าพวกผมไว้จากมุมหนึ่งที่ไม่เป็นจุดสนใจในโรงเรียน ก้มศีรษะ ชูห่อผ้าขึ้นเหนือหัวลงคล้ายกับการถวายบรรณาการ

มาซายะขำพรืดออกมาเลยทีเดียว

“อะไรล่ะนั่น”

“ตูเลอัลมอนด์ที่ฉันทำเองค่ะ” คุณทาคามิจิตอบโดยที่ยังก้มหัว ชูห่อผ้าอยู่แบบนั้น “อาจจะไม่หรูหรามาก แต่ฉันอยากมอบให้เพื่อขอบคุณที่ช่วยเหลือค่ะ”

“ถ้าคุณทาคามิจิทำต้องอร่อยแน่” ผมหัวเราะด้วย “มาซายะเองก็ชอบขนมฝีมือคุณทาคามิจิมากเลยนะ”

“เอ๋”

“ก็คัพเค้กที่เอามาฝากผมวันนั้นมีตั้งเยอะ แต่มาซายะแบ่งมาให้ผมชิ้นเดียวเองนี่นา ส่วนตัวเองก็ทานอยู่คนเดียวจนหมดกล่อง ไม่ชอบแล้วจะเรียกว่าอะไรกันน้า”

“เงียบเหอะน่า ชูสุเกะ”

คุณทาคามิจิอมยิ้มเล็กน้อย มาซายะที่กำลังว้ากใส่ผมพอหันไปเห็นก็ทำหน้ามุ่ย แต่คุณทาคามิจิไม่พูดอะไรสักคำ แกะห่อผ้าแล้วมอบขวดโหลขนาดเหมาะมือที่บรรจุตูเลชิ้นบางๆไว้เต็มเพียบ ยื่นให้พวกผม

“น่าทานจัง” ผมถามขึ้น “ทำยากรึเปล่าเอ่ย”

“มะ ไม่ค่อยยากหรอกค่ะ แต่ต้องสังเกตตอนอบอยู่เรื่อยๆเท่านั้นเอง ถ้าออกมาสีเข้มไปจะไม่หอมเนย แต่ถ้าสีอ่อนไปก็จะได้กลิ่นแป้ง แล้วอุณหภูมิที่พอเหมาะก็ช่วยให้สีขนมออกมาดูดี...” คุณทาคามิจิตอบแบบกระตือรือร้น ดูท่าทางเธอจะรักการทำขนมเสียจริง พอมีโอกาสได้พูดก็แจกแจงเสียละเอียดยิบถึงขั้นตอนการทำ

มาซายะกับผมเลยปล่อยให้เธออธิบายไป สายตาเขาปรากฎความอ่อนโยนระคนความเอ็นดูแบบไม่คิดจะปิดบัง แต่พอรู้ว่าผมมองเขาอยู่ก็กลับไปทำหน้าเฉยชาเหมือนเดิม

ผมได้แต่อมยิ้ม….ไม่ทันแล้วล่ะ มาซายะ

“นี่ก็เย็นแล้วด้วย มาซายะก็พาคุณทาคามิจิไปส่งบ้านซะสิ” มาซายะหันขวับมาทางผมทันทีที่ได้ยิน แต่ผมก็ทำแค่ยิ้มพร้อมกับอธิบาย “ให้ผู้หญิงกลับบ้านมืดๆค่ำๆคนเดียวไม่ดีหรอกนะ มันอันตราย”

“เอ๋” คุณทาคามิจิอ้าปากค้าง เหลือบมองมาซายะแบบกล้าๆกลัวๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

มาซายะถลึงตามอง ผมก็มองตอบ ยักคิ้วให้ด้วย

“อย่าเถลไถลแวะข้างทางล่ะ เดี๋ยวที่บ้านคุณทาคามิจิจะเป็นห่วง”

“ชูสุเกะ ไอ้บ้านี่” เขาตะโกนไล่หลัง ผมก็ได้แต่หัวเราะ โบกมือให้แล้วเดินจากมา

เหลียวกลับไปมอง มาซายะกับคุณทาคามิจิดูเก้ๆกังๆใส่กันทั้งคู่ แต่รู้สึกจะเป็นอาการเขินอายมากกว่าจะอึดอัด ผมมองภาพนั้นแบบมีความสุขนิดๆ

เป็นกามเทพนี่ก็สนุกดีเหมือนกัน
.
.
.
พอกลับมาถึงบ้าน อาจารย์ที่ท่านพ่อจัดหามาให้ตามคำร้องขอของผมก็มารออยู่แล้ว บทเรียนของวันนี้คือการตรวจสอบบัญชีทั้งหลายที่ซับซ้อนขึ้นมาจากพื้นฐานที่ได้เรียนไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

ท่านพ่อแม้จะยอมทำตามคำขอ แต่ก็บอกผมอยู่เสมอว่าเด็กวัยรุ่นอย่างผมควรออกไปวิ่งเล่น ไปเที่ยว ไปสนุกสนานกับเพื่อนมากกว่าจะมานั่งจมอยู่กับกองกระดาษและตัวเลขที่สับสนวุ่นวายเช่นนี้

ถ้าอายุของโลกเดิมรวมกับโลกนี้ ผมก็เกือบๆสี่สิบแล้ว

อันที่จริง ชีวิตในโลกเดิมของผมหยุดลงที่การเป็นเด็กมัธยมปลายที่ยังไม่มีโอกาสได้สัมผัสการทำงานจริงๆจังๆ โลกนี้ก็ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ ยังไม่สามารถทำใบขับขี่หรือเข้าพิธีบรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ผมเลยคิดว่าได้เวลาเตรียมความพร้อมแล้วสร้างอนาคตของตัวเองสักที

และอีกอย่าง ผมจำเป็นต้องรู้เรื่องคิโชวอินกรุ๊ปให้ได้มากที่สุด เพื่อความสบายใจของตัวเอง ว่าบ้านเธอจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับอะไรที่ทุจริต

ผมเป็นห่วงว่าสิ่งที่ไม่ชอบมาพากลนั่นจะทำให้เรย์กะเดือดร้อนไปด้วย

การบ้านที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้เป็นเรื่องบัญชีของบริษัทที่เป็นโรงงานผลิตอาหารแช่แข็งขนาดกลาง ให้ผมหาเอาเองว่ามีที่ตุกติกตรงไหน เป็นแบบฝึกหัดระดับกลางๆที่คนเรียนบัญชีต้องรู้

ใช้เวลาพักใหญ่ๆก็พบความผิดปกติตรงการสั่งซื้อเป็นจำนวนมากเกือบเท่าตัว ทั้งที่ไม่ได้ขยายโรงงานหรือมีออเดอร์สั่งผลิตเพิ่ม พอไล่ตามเอกสารไปเรื่อยๆก็พบว่าบริษัทที่สั่งซื้อนั้นเป็นบริษัทหลอก เหมือนตั้งใจจะโกยเงินเข้ากระเป๋าผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

กำลังจะจับปากกาเพื่อเขียนสรุป อาการปวดแปลบขึ้นมาในศีรษะก็เกิดขึ้น เหมือนมีใครใช้มีดทิ่มแทงลงมาในหัวแบบย้ำๆ ปวดจนต้องครางออกมา หัวใจเต้นถี่รัว หูอื้อไม่ได้ยินเสียง ตาพร่ามัวมองทุกอย่างเป็นภาพเบลอจนอยากอาเจียน

ผมกุมหน้าผากตัวเอง อีกมือควานไปรอบโต๊ะ หยิบขวดพลาสติกสีขาวขึ้นมา มือสั่นมากตอนเปิดฝา เขย่าขวดได้ยาออกมาสองเม็ด แต่ก็ตัดสินใจเทเพิ่มเป็นสาม

ผมต้องห้ามตัวเองไม่ให้ยกขวดขึ้นแล้วเทยาพวกนั้นกรอกปากทั้งหมด หวังแค่อะไรก็ได้ที่จะทำให้อาการปวดพวกนี้หายไปสักที

พอยาพวกนั้นลงท้องไป ผมฝืนเดินกลับไปที่เตียง หลับตานิ่งๆสักพัก ยายังไม่ออกฤทธิ์ในทันที จึงต้องทนกับอาการปวดอยู่ร่วมชั่วโมง

ตั้งแต่ที่ผมได้ยินเสียงของมาซายะ ยูกิโนะ และคุณคิโชวอินในความฝัน ผมก็มีอาการปวดศีรษะมาโดยตลอดอย่างที่ไม่เคยเป็น ไม่ว่าจะอยู่ในโลกเดิมหรือโลกนี้

แรกๆมันก็เป็นแค่อาการปวดธรรมดา แต่ต่อมาก็ปวดขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้าว่าจะปวดตอนไหนและพอผมฝันเห็นชูสุเกะในโลกกระจกทีไร มันก็ยิ่งเป็นหนักขึ้นทุกครั้ง

สาเหตุจะเกิดจากหมอนั่นรึเปล่านะ

ลองไปตรวจที่โรงพยาบาล ตรวจทุกอย่างในร่างกาย ทั้งเจาะไขสันหลัง ทั้ง CT Scan ทั้งพบจิตแพทย์ก็ยังไม่เจอสาเหตุ ไม่ได้เป็นมะเร็งหรือเนื้องอกในสมองใดๆทั้งสิ้น ลองฝังเข็ม กดจุด นั่งสมาธิ หรือที่เขาว่าได้ผลก็ไม่ช่วยอะไร

หมอสันนิษฐานว่าผมเป็นโรคเครียด ต้องทำการบำบัด และให้ยามาทานพร้อมกับกำชับว่าห้ามทานเกินกว่ากำหนด แต่อาการปวดของผมนับวันก็ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ อยู่ในระดับที่ยาแก้ปวดธรรมดาเอาไม่อยู่ ต้องใช้ยาตัวที่แรงกว่านี้ ปริมาณมากกว่านี้ และผมก็เปลี่ยนยามาสองตัวแล้ว

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงต้องฉีดมอร์ฟีนให้ตัวเองเพื่อระงับอาการปวดแหงๆ

ควรจะศึกษาวิธีฉีดมอร์ฟีนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีมั้ยนะ

ผมถามตัวเองในใจแบบติดตลก แต่จริงๆมันไม่ตลกเลย

--------------

Almond Tuiles เป็นขนมฝรั่งเศส ทำเป็นแผ่นบางๆ โรยอัลมอนด์บนหน้า (ไม่ลงรูป ขี้เกียจ 5555555555)

ว๊าย >>173 กูเอง ขอโทษที่คั่นฟิค

>>172 ลงถี่ๆเลยค่ะ กูเตรียมตัวปวดตับแล้วว โอ๊ยอยากรู้ว่าถ้าเอ็นโจเกิดมารู้ว่าคนแกล้งวาคาบะจังตัวจริงคือเรย์กะจะทำไง ปกป้องหรอ หึๆๆ

>>176 ไม่เป็นไร แต่กูจะลงโทษมึงด้วยอัลมอนด์ตูเล่เอง
http://imgur.com/8o65QZQ
http://imgur.com/oeLqeiM

>>172 ทำไมตอนท้ายมันเครียดขนาดนี้... เอ็นโจปวดจนอยากฉัดมอร์ฟีนเลยหรอ ฮือออออออ ตอนแรกอุตส่าห์ลั้ลลาดูโมเม้นต์มุ้งมิ้งระหว่างคาบุรากิกับวาคาบะจังแท้ๆ

>>178 มันกี่โมงแล้วววว ทำไมมึงถึงทำร้ายโดยการเอาภาพของกินมาลงกลางดึกตอบ!!!

>>178 น้ำตาไหล เห็นใจพุงกูหน่อย กูไม่อยากไปลดน้ำหนักพร้อมท่านเรย์กะนะ55555555555

ตูเล่นี่มันแย่ มีเป็นถังก็หมดถังหยุดกินไม่ได้ พูดแล้วอยาก

>>180 ก็...กลัวพวกมึงเครียดกันง่ะ เลยคิดว่ามองภาพของกินแล้วจะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง =w=

>>183 สบายใจแต่ทำร้ายต่อมอยากกินมาก อดทนไว้กระเพาะของฉานนนนนนน

กูกินอยู่ เรียกว่ารอดได้ไหม ปั่นงานใช้พลังงานมากเหลือเกิน

>>185 เดี๋ยวน่ะมึง😑😑 นี่ตีหนึ่งกว่าแล้วน่ะเฮ้ยย

>>186 กูโต้รุ่งน่ะ TT^TT ต้องกินไม่งั้นง่วง

>>152 กูขอด้วย

"แล้วหาคำตอบ​ได้ยังล่ะ?"
"เอ่อ... คือว่า...."
"เฮ้อ ไม่ได้เรื่อง​เลยนะ คิโชวอิน... มา เดี๋ยว​ฉัน"สอน"เธอเอง"

ห๊ะ? คะ?
เอ่อ หมายถึง​แบบเรียน​ใช่มั้ย​คะ? แบบเรียน​ซิเนอะ กำลังเรียน​อยู่นี่นาจะสอนเรื่องอะไรได้อีกล่ะ แต่ทำไมต้องทำหน้าตาแบบนั้นด้วยละ แล้วนี่จะไม่ขยับเข้ามาชิดกันเกินไปแล้วเหรอคะ?
แล้วก็นะ หยุดเอาผมฉันไปจับม้วนเล่นแบบนั้​นทีเถอะนะคะ!

ฟิคทะลุมิติ กูเลือกไม่ได้ กูสงสารเอ็นโจววว โฮฮฮฮ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน มึงเป็นเรือคาบุที่แต่งเอ็นโจวได้อิอ๊างมาก ฮืออออ

>>189 จับมือกูชอบคาบุในฟิคทะลุมิตินะมันกาวมากกกกแต่ฟิคนี้ทำให้ต่อมรักพระรองทำงานว่ะ เอ็นโจมาซบอกนูน่ามามะ55555

>>164-165 ก๊าววใจ

กูขอถามหน่อยยตอนจบBad Endตั้งแต่กระทู้2 หายไปไหนว่ะะะรอนานมากกก หรือกูข้ามไปเยอะ

>>192 เจ้าของฟิคยังไม่มาต่อเลย กูก็คิดถึงเหมือนกัน อยากอ่าน

กูว่าฝ่ายผลิตกาวหลายคนก็ยังซุ่มอยู่ในกระทู้นี่แหละ แต่ขาดกาว เวลา และแรงบันดาลใจ รอให้สามอย่างมันมาพร้อมกันแล้วคืบคลานขึ้นมาจากหลุมใหม่

Ky แปบนึงนะ ถ้าสมมุติเรย์กะเกิดเหตุจำเป็นจริงๆที่ไม่สามารถทำผมม้วนไปโรงเรียนได้ พวกคนรอบข้างมันจะคิดว่ายังไง ของแปลกที่แปลกไป....

>>194 กูก็หนึ่งในผู้ผลิตกาว ตอนนี้ไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจ อันที่เขียนเสร็จแล้วก็ยังเอาลงไม่ได้ เดี๋ยวมันสปอย (กูรับรีเควสต์ซึรุฮานะเรย์กะน่ะ) อันที่เป็นฟิคกูเองก็ยังต่อไม่ออก ใครมีรีเควสต์ก็ลองว่ามาละกัน กูเหงาๆมืออยู่พอดี ถ้าสนใจเดี๋ยวกูเขียนให้

>>195 กูว่าพอๆ กับชิมปาจิที่ไม่มีแว่น เพราะตัวตนของท่านเรย์กะก็คือผมหลอดไงล่ะ! ถถถถถถ

>>197 ผมหลอดนี่เป็นคำสาปด้วยมั้ย แบบก้นหอยมรณะ รู้ตัวอีกที ทุกคนในโรงเรียนก็มีทรงผมเป็นทรงม้วนหลอดโรโคโค่กันหมด ไม่มีใครเอะใจอะไรเลย มีนายตัวสำรองรู้สึกถึงความผิดปกติอยู่คนเดียว แต่ผมบนหัวนายตัวสำรองก็กลายเป็นทรงม้วนหลอดด้วยเหมือนกัน.....

>>198 ฟิคท่านเรย์กะ AU ก้นหอยมรณะเหรอวะเนี่ย... ถ้ามีคนเขียนได้กูยอมใจ เรากาวมากันไกลมากจริงๆ

กูว่ามันน่าจะเป็นฟิคล้างสมองแบบKemono Friends ผมหลอดล่ะ ซุโก่ย~~~

กูอยากอ่านAUแวมไพร์ไนท์ต่อออออออ
พลีสสส
กูรักท่านพี่~~~❤

>>200 เธอเป็นเฟรนด์ประเภทไหนล่ะ ประเภทผมหลอดเหรอ สุโก้ย ทาโนชี้หวาาาาา ~~~

>>196อยากอ่านจังมึงกูจะรอจนกว่ามันจะไม่สปอยนะ

เห็น gif ซามอยด์อ้อนเจ้าของแล้วคิดถึงชูสุมอยชะมัด ; w ;

>>204 คิดถึงด้วยคน อยากน้วยซามอยด์ อยากน้วยชูสุมอยยยยยย
http://imgur.com/VsFxvDo

>>198 น่าสนุกนะมึง แล้วก็สืบไขปริศนา​การแก้คำสาปร่วมกันกับเรย์กะ ปลดปล่อย​ทุกคนจากผมม้วนหลอด 55555
>>205 น่าร้ากกกกกก กอดๆ

อยากอ่านนิทานเจ้าหญิง​เรย์กะก้าต่อด้วย ถ้าโม่งยังแต่งไม่ออก ลองไปแต่งด้าน(อดีต)เจ้าชายมาซาย่าก็ได้ กูอยากรู้​เหลือเกินว่ามันจะลงเอยกะวาคาบะยังไง 555555

>>198 พล็อตนี้น่าสนใจ เดี๋ยวกูลองเขียนดู

>>207 พวกมึงจะทำร้ายเรย์กะมากเกินไปละนะเว้ยย เชี่ยกูรู้สึกหลอน

ต่อจาก >>164-165 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
เอ็นโจยืนเป็นเพื่อนฉันอยู่สักพักหนึ่ง เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองล่ะมั้งคะ

“ชูสุเกะ นายมาแล้วหรอ”

คาบุรากิทักเอ็นโจ พร้อมเอาเครื่องดื่มให้ฉันด้วย นี่สรุปนายไม่ได้แค่หนีไปอย่างเดียวจริงๆด้วยสินะคะ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดขณะมองเครื่องดื่มที่ตัวเองได้อย่างงงๆ อะไรคือเครื่องดื่มสีเขียวอี๋ๆนี่คะ

“เธอเป็นร้อนในอยู่ไม่ใช่หรือไง สีมันอาจจะแปลกๆ แต่ฉันลองชิมแล้วรสชาติไม่ได้แย่นะ”

ฉันลองจิบๆดู ก็โอเคตามที่คาบุรากิบอก เลยดื่มอย่างจริงจัง มีวุ้นด้วยค่ะ! เคี้ยวเพลินดีนะคะ

คาบุรากิคุยอะไรกับเอ็นโจก็ไม่รู้ค่ะ เหมือนเป็นเรื่องรถหรือฟุตบอล

โลกนี้เพื่อนใน Pivioine ของฉันมีแค่คาบุรากิเองหรอคะ น่าเศร้าชะมัดเลยค่ะ... เรย์กะในโลกนี้ไปสร้างศัตรูกับใครต่อใครมาเยอะเหมือนกันล่ะนะคะ มีข่าวกระจายไปมากมายว่าเรย์กะเป็นคนขี้วีนขี้หงุดหงิด เอาแต่ใจ เอาแต่ได้สุดๆ ใครๆก็เอือมระอาที่จะเข้าใกล้แล้วล่ะค่ะ... สำหรับคนที่รู้ว่าฉันเปลี่ยนไป หลังๆฉันก็ช่วยเหลือวาคาบะจังออกนอกหน้าจนคนที่เลือดชนชั้นสูงแรงกล้าอาจจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฉันมาก

ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะไปหายูกิโนะคุงดีไหม เอ็นโจก็บอกลาคาบุรากิและฉันด้วยรอยยิ้มฝืนๆ แล้วออกไป

ทำไมออกจากงานเร็วขนาดนี้กันคะ? ฉันได้แต่มองอย่างสงสัย

“เรย์กะ” คาบุรากิพูดขึ้น ฉันตกใจนิดหน่อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันอนุญาตให้เขาเรียกชื่อต้นได้นี่คะ รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ

“มีอะไรหรอคะ”

“ไปสั่นกระดิ่งกันไหม”

“หะ?!”

ฉันมองไปตามที่คาบุรากิบุ้ยใบ้ ก็เห็นซุ้มทำจากดอกกุหลาบสีแดง มีริบบิ้นสีขาวผูกไว้ปลิวไสวในสายลมราวกับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว คล้ายกับที่เห็นในงานปาร์ตี้ฤดูร้อนเอามากๆเลยค่ะ ข้างบนนั้นมีกระดิ่งประดับแขวนเอาไว้

“ประกาศให้โลกรู้ว่าเราทะลุมิติมาอะไรทำนองนี่น่ะ” คาบุรากิอธิบาย

“ก็ได้ค่ะ” ถึงตรรกะคาบุรากิจะแปลกๆก็เถอะค่ะ แต่ฟังดูน่าสนุกเหมือนกันนะคะ

เราเดินไปสั่นกระดิ่งด้วยกัน เสียงดังกรุ๊งกริ๊งๆเรียกให้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามอง ฉันเห็นไมฮามะจ้องเขม็งมาด้วยล่ะค่ะ แต่ใจไม่ดีเลยค่ะที่เห็นท่านไอระมองมาอย่างกังวล ถึงโลกก่อนท่านไอระพยายามจับคู่ฉันกับคาบุรากิก็เถอะค่ะ แต่โลกนี้ไม่มีใครน่าสงสารมากพอที่จะคู่กับเรย์กะหรอกมั้งคะ

ฉันยังสะใจเลยนี่คะตอนที่อ่านมังงะ แล้วรู้ว่าเรย์กะได้รับผลกรรม ต้องตกเป็นชนชั้นสามัญที่ตัวเองรังเกียจ พอตอนนี้ฉันเป็นเรย์กะไปแล้วก็ทำให้ฉันสยองทุกครั้งเมื่อนึกถึงจุดจบอันเลวร้ายเช่นนั้น

ควรทำยังไงดีนะคะ...

วันนั้นฉันหลับไป ก่อนจะฝันว่าทุกคนบนโลกนี้หายไป ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกได้ว่าฉันกำลังมองภาพอีกโลกหนึ่งที่เคยจากมา อยู่ๆก็เห็นภาพตัวเองทะเลาะกับท่านพี่ ฉันกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ทานุกิร้องห่มร้องไห้เมื่อฉันวีนใส่ ท่านแม่พยายามมาคัดค้าน แต่ก็โดนเรย์กะพูดกลับไปอย่างเจ็บแสบ เอ็นโจเข้ามาทักทายฉันคล้ายโลกก่อน แต่เรย์กะก็ต่อว่าไม่สนใจ เมื่อเห็นวาคาบะจังก็ทำท่าทางรังเกียจ

ทุกคนในโลกนั้นต่างสงสัยว่าเรย์กะเป็นอะไรไป พาทั้งหมอประจำตระกูลและจิตแพทย์มาตรวจ ดูเหมือนจะสรุปได้ว่าเรย์กะสูญเสียความทรงจำไป เพราะจดจำเรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย เซริกะจังและคุคิโนะจังพยายามตามใจทุกอย่าง แต่ก็เกิดข้อกังขาไม่น้อย ตอนนี้คนทั้งซุยรันรู้แล้วว่าเรย์กะเปลี่ยนไปแค่ไหน เพื่อนที่เคยมีก็หายไปทีละคนสองคน โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีฐานะดีอะไรนักต่างหลบหนีไป วาคาบะจังยังแวะมาช่วยฟื้นฟูความทรงจำให้ เอาเค้กที่เคยกินด้วยกันมาให้ แต่เรย์กะก็ปัดทิ้งต่อหน้าต่อตา

คาบุรากิในโลกนั้นก็ดูเงียบขรึมสมกับเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรัน เอ็นโจเองก็งงกับความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนสนิท แต่ก็ตกตะลึงยิ่งกว่าเมื่อเห็นเรย์กะไปกระแซเข้าหาคาบุรากิ ต่อว่าคนอื่นที่พยายามเข้ามาเกาะแกะคาบุรากิ ใช้อำนาจตระกูลข่มขู่ผู้คนไปทั่ว

นายตัวสำรองก็มาตักเตือน แต่เรย์กะก็ไม่สนใจ ถึงอย่างไรก็ตามคงเพราะวาคาบะจังไม่ได้คู่กับจักรพรรดิอย่างที่ตนกังวล เลยไม่ได้รังแกวาคาบะจังหนักมากนัก แต่ก็ใจร้ายกับทุกสิ่งที่วาคาบะพยายามมาช่วยเหลือ

เรย์กะทำร้ายจิตใจทุกคนที่เข้าใกล้ ทุกคนที่ฉันรัก...

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภาพมากมายเกินกว่าที่จะบรรจุได้ในแค่ความฝันเดียว น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ลากตัวเองอย่างอ่อนแรงไปกดกริ่งห้องข้างๆ

คาบุรากิเปิดประตูออกมา และมองฉันอย่างตกใจ ก่อนพูดอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ”

ฉันปล่อยโฮแล้วกอดเขาไว้ เขาก็กอดฉันตอบ พลางลูบหัวเบาๆ ฉันเล่าความฝันที่เจอมาเมื่อกี้ให้ฟัง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตอบอะไรมาบ้าง แต่ก็รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

ดีจังที่ฉันไม่ได้มาโลกนี้คนเดียว ดีจริงๆเลยค่ะ

ฉันร้องไห้ จนไม่รู้เมื่อไหร่ก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น...

เมื่อตื่นขึ้นฉันก็อยู่บนเตียงที่ไม่ใช่ของตัวเอง ฉันได้แต่สะดุ้งตกใจ ผลักผ้าห่มพยายามลุกขึ้น แต่ปวดไปทั้งตัวเลยค่ะ...

“ตื่นแล้วหรอ”

ฉันหันไปตามเสียง คาบุรากิเดินเข้ามาหา ก็เริ่มจำอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้รางๆ

เอ๋!?! เหหหหหห ฉันทำอะไรลงไปนะคะ น่าอายชะมัดเลยค่ะ!!!

ฉันถือหมอนขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันคาบุรากิที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“ลุกไหวไหม”

“ไหวค่ะ ไหวมากๆ” ฉันบอกพลางโยนหมอนทิ้ง เอาตัวถอยหนีคาบุรากิอยู่ห่างๆ

คาบุรากิทำหน้างงๆ มองฉันสักพักแล้วพยักหน้าด้วยท่าทางเหมือนเข้าอกเข้าใจ นายคิดอะไรแปลกๆอยู่หรือเปล่าคะ...

ฉันพยายามเมินเรื่องทั้งหมด สะกดจิตตัวเองว่าเหตุการณ์เมื่อวานเป็นแค่ภาพหลอน ฉันไม่ได้กดกริ่งห้องคาบุรากิ ร้องไห้แล้วหลับไปในอ้อมกอดเขาหรอกนะคะ ภาพหลอนค่ะ ภาพหลอน เขาไม่ได้อุ้มฉันมาบนเตียงของเขาหรอกค่ะ ที่คาบุรากิพูดกับฉันอย่างอ่อนโยนเมื่อวานก็เป็นแค่ภาพลวงตาทั้งนั้น คนแบบคาบุรากิน่ะหรอคะที่จะพูดอ่อนโยนกับใคร ไม่มีหรอก ไม่มี๊

ทำไมภาพฉันซุกอกเขามันชัดเจนในความทรงจำแบบนี้คะ ความรู้สึกดีที่ถูกลูบผมนี่ด้วย กรี้ดดดดด หายไปนะ หายไปซะ!!! เหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นค่ะ

ฉันเอามือปิดหน้าเอาไว้ ไม่จริงค่ะ เมื่อวานฉันเจอฝันจิตตกไปหน่อย เลยสร้างภาพหลอนขึ้นมา ต้องใช่แน่ๆเลยค่ะ แล้วทำไมฉันถึงหลอนถึงคาบุรากิคะ ต้องเป็นเพราะน้ำเขียวอี๋เมื่อวานที่เขาให้แน่ๆเลยค่ะ วุ้นก็อร่อยแท้ๆ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย

ขว้างหมอนใส่เขา จะรุนแรงพอที่เขาจะความจำเสื่อมไหมคะ หรือฉันเอาหัวโขกกำแพงตรงนี้เลยจะง่ายกว่า ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกแล้ว...

“กินข้าวกันไหม”

คาบุรากิถามขึ้น สมองด้านหนีความจริงของฉันหยุดทำงาน แล้วหันไปหาความสุขทางโลก

“มีอะไรให้กินบ้างคะ”

เขาแจกแจงรายการอาหารให้ฟัง ฉันก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ นั่นมันไม่ใช่สำหรับอาหารกลางวันหรอคะ ก่อนจะเห็นนาฬิกาบอกเวลา ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว

“ไม่ได้ไปเรียนหรอคะ!!!”

“ฉันไม่อยากปลุกเธอน่ะ วันเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

วันเดียวมาหลายครั้งแล้วนะคะ... ตั้งแต่ทะลุมิติมานี่ฉันโดดเรียนไปกี่ครั้งนะคะ...

“งั้นฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”

จะยังไงก็โดดไปแล้ว มาคิดมากคงไม่ได้อะไรมั้งคะ... ฉันเดินกลับห้อง ก่อนจะชะงัก

เมื่อคืนฉันลืมล็อกห้องค่ะ!!!

เพราะเจ็บปวดกับความฝันเลยพยายามลากตัวเองไปหาคาบุรากิจนลืมไป ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างระแวง

เมื่อวานฉันเปิดประตูทิ้งไว้หรือปิดประตูกันแน่นะ...

ถ้าจำไม่ผิด ฉันเปิดประตูห้องค้างไว้นะคะ แล้วทำไมตอนนี้มันปิดล่ะคะ... แรงลมหรอคะ?

ฉันถอยหลังออกจากห้อง แล้วกลับไปหาคนห้องข้างๆให้ช่วยไล่ผีไล่โจร

..............…….....

ฉันอาบน้ำ ขณะปล่อยให้คาบุรากิเรียกคนที่บ้านเขาเอายันต์เครื่องรางนำโชคไล่ผีและป้องกันภัยมาวางไว้ที่ห้องฉันให้ เมื่อแต่งตัวเสร็จเราก็มานั่งกินข้าวด้วยกันที่ห้องฉัน

คาบุรากิตัดสินใจเช่าห้องข้างๆฉันต่อค่ะทั้งๆที่คิดว่าหลังสอบเสร็จจะกลับบ้านไป ขอโทษนะคะที่รบกวน...

ฉันกินเอลฟาเบตินี และเขี่ยหาอักษรที่ต้องการมาเรียงครบเซ็ตไม่ได้ซะที ฉันกะจะเรียงเป็นคำว่า SPRING เผื่อจะเป็นลางอันดีแก่ฤดูใบไม้ผลิของฉันซะที แต่ยังหาได้แค่บางตัวเองค่ะ ฉันเรียงๆไว้ตรงขอบจาน และทยอยกินตัวที่ไม่ใช่ออกไปทีละนิด ถึงมันมีตัวอักษรไม่ครบก็เถอะ แต่หน้าที่ในฐานะพาสต้า มันอร่อยทีเดียวนะคะ

“เธอไม่เห็นต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นเลยนะ... มันไม่ใช่ความผิดของเธอซะหน่อย”

คาบุรากิทำหน้าเสียอกเสียใจขณะมองอักษรที่เรียงอยู่ ฉันเลยมองตามอย่างงงๆ ก็เห็นคำที่เรียงไม่เสร็จดีของตัวเองเป็นคำว่า SIN ที่แปลว่าบาปค่ะ...

“ฉันยังเรียงไม่เสร็จค่ะ...แต่ก็คงไม่เรียงต่อแล้วมั้งคะ” ฉันบอกไป แต่เขี่ยๆไปก็สิ้นหวังกับการหาตัว P และ G แล้วล่ะค่ะ แต่ฉันแอบเห็นว่าจานคาบุรากิมีตัว R นะคะ แล้วเขาแยกมันไว้ตรงขอบจานมาได้สักพักแล้วค่ะ

“ฉันขอนะ”

“ตามสบายค่ะ”

ไม่นานนักคาบุรากิก็โชว์อักษรเรียงกันว่า REIKA อย่างภาคภูมิใจ ซึ่งเป็นชื่อของฉัน ฉันเลยพยายามหาคำว่า MASAYA ให้เขาบ้าง แต่ก็เจอแค่ MASAY เองค่ะ ตัว A ไม่พอ ฉันให้คาบุรากิเขี่ยหาในจานเขาก็ไม่เจออีก เลยเอามาเรียงต่อกับตัว A ใน REIKA คล้ายๆ Crossword เล็กๆนะคะ

คาบุรากิถ่ายรูปอย่างตื่นเต้นแล้วส่งมาให้ฉัน จะว่าไป...นี่เราเล่นอะไรเป็นเด็กๆคะเนี้ย... แต่ว่ากินอะไรที่เป็นตัวอักษรแบบนี้ทั้งทีก็ต้องเล่นบ้างสิคะ จะเอาไว้ดูสวยๆอย่างเดียวทำไม

ฉันเห็นภาพตรงหน้าแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนอีกโลกหนึ่งคงไม่มีโอกาสมีความสุขแบบนี้สินะคะ...

ฉันถามคาบุรากิว่าเรย์กะที่คาบุรากิเห็นเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นแบบที่ฉันเห็นหรือเปล่า เขาก็ยอมรับว่าไม่ต่างที่ฉันเล่า ทั้งเรื่องราวและนิสัยของเรย์กะโลกนั้น

หมายความว่าเราทั้งคู่ทะลุมิติผ่านความฝันจริงๆงั้นหรอคะ มันเป็นแค่ความฝันธรรมดาไม่ได้หรือไงกันนะคะ...

เรย์กะทำแบบนั้นจริงๆหรอคะ...

น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาอีกรอบเลยค่ะ...

ทำไมครอบครัวฉันต้องเจอกับเรื่องโหดร้ายแบบนั้นนะ ทำไมต้องเป็นเพื่อนๆฉันต้องลำบาก ต้องมาเสียใจกับการกระทำอย่างนั้น...

“ฉันขอโทษ...” คาบุรากิพูดขึ้น “ถ้าฉันไม่พาเธอออกเดินทางคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้...”

ฉันมองคาบุรากิ เขาต้องแบกรับความรู้สึกผิดทั้งหมดมาโดยตลอดนี่นา ยิ่งเขาเห็นความเปลี่ยนแปลงของเรย์กะอีกโลกคงทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม ถึงเขาจะมีแนวคิดแปลกๆล้ำโลกก็เถอะ แต่ก็มีความรับผิดชอบสูงเอามากๆ เห็นเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นโดยเขาเป็นส่วนหนึ่งในนั้นคงทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อยล่ะนะคะ

เมื่อนึกย้อนกลับไป วันที่คาบุรากิฝันถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกแย่เอามากๆเลยนะคะ...

ฉันพยายามปลอบเขา และพยายามปลอบตัวเองไปพร้อมๆกัน เราก็กลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้อยู่แล้วนะคะ แล้วการที่เขาชวนออกเดินทางก็เพราะหวังดีกับฉันซึ่งเป็นสหายอกหัก (ในจินตนาการของเขา)

แต่ว่าไหนๆหมอนั่นก็นั่งเศร้านิ่งๆอยู่กับที่แล้ว แอบกดจุดคิ้วร่วงให้เขาดีไหมนะ

-------------- (จบตอน 30) ----------------

ป.ล. เอลฟาเบตินี (Alfabetini) เป็นพาสต้าชนิดหนึ่งที่มีลักษณะเป็นตัวอักษร A-Z
ป.ล.2 ไม่แน่ใจนะคะว่าคาบุรากิใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า Masaya หรือ Mazaya ของแปลอังกฤษใช้ตัว S แต่เห็นแปลไทยใช้ว่ามาซายะ เลยคิดๆอยู่ว่ามันเป็น Z หรือเปล่า รู้สึกคุ้นกับ S มากกว่าเลยใช้ S แต่เมินๆเรื่องนี้ไปก็ได้นะคะ 5555

อ่านแล้วสะเตือนไตตต แงงง สงสารท่านพี่และคนอื่นๆในโลกเก่า ฮือออ ;__;

ทำไมทำกับคนโลกเก่าแบบนี้
ฮือออ เกลียดเรย์กะkimidolceจริงๆแล้วนะ
ช่วยพาเรย์กะกลับโลกเดิมที
ส่วนเรย์กะkimidolceก็...หายๆไปซะเถอะ

อ่านฟิคทะลุมิติแล้วอยากให้คุณเรย์กะเจอมาสายะใน Kimi doice จัง น่าจะออกแนวหนังรักสูตรสำเร็จญี่ปุ่น 5555//รอพี่มีจิตศรัทธาแต่ง

เรย์กะkimidolce ทำไมทำแบบเน้!!!! ทุกคนเอาไม่อยู่เหรอ สงสารทานุกิมากๆ โฮฮฮฮฮฮ

แล้วคาบุรากิโลกนั้นไ่แปลกใจบ้างเหรอ เอ็นโจวไม่ทำอะไรบ้างรึว่าแต่โดนรถชนไหง ไม่เกิดอะไรขึ้นเลยล่ะ

ส่งเรย์กะเวอร์ชั่นkimi dolce นี้ไปสู้กับเอ็นโจเลี้ยงต้อย หรือ ส่งไปโลกเกอิชาได้มั้ย
.
.
.
โม่งเกอิชา เรายังรออยู่นะ ท่านอิมาริจะเจอเรย์กะมั้ย เอ็นโจจะรู้ใจตัวเองเมื่อไร 555

>>209 เอ็นโจจจจจจจจจ กำราบนางมารโลกนั้นเร็วเข้า เดี๋ยวก็หายนะกันหมดหรอก เรย์กะคิมิดอล เธอทำอะไรลงไปปปปปป
>>216 เจอจ๊ะ เขียนให้เรย์กะเกอิชากำลังลวนลามอิมาริอยู่เลย //ไม่ใช่ละ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>209-211 จุดคิ้วร่วงตามมาหลอกมาหลอน ฮา

Ky คิดเล่นๆว่า จู่ๆเอ็นโจก็กลายร่างเป็นชูสุมอย แล้วเดินไปเจอเรย์กะ พวกมึงว่าเอ็นโจจะเนียนเป็นหมาน้อยน่ารักใส่เรย์กะมั้ยวะ

>>219 เรย์กะอาจจะเข้ามาลูบๆ วี้ดว้ายน่ารักจังไปตามเรื่องตามราว เอ็นโจในร่างชูสุมอยเลยจุ๊บไปที ทั้งซุกทั้งน้วยทั้งเลีย(อย่าคิดลึก) แบบเบียทันที่ง่ำผมเรย์กะ แต่ท่านพี่อาจจะเปิดสัญชาตญาณความเป็นซิสค่อนว่าหมาตัวนี้ไม่น่าไว้ใจ ควรเอาไปให้ห่างๆน้อง ถถถถถถถถถถ

>>219 แรกๆก่อนเจอเรย์กะคงจะพะวักพะวน เกิดอะไรขึ้น ทำยังไงดี จะหาวิธีกลับร่างได้ยังไง
แต่พอเจอเรย์กะ เรย์กะวี้ดว้าย ชมน่ารักแสนรู้นู้นนี้ ทั้งลูบทั้งกอด
ก็โอเคอยู่ร่างต่อไปก็ได้ ไม่ต้องกลับร่างแล้วก็ได้~

>>221 กูว่ากลับร่างได้ แต่กลับตอนที่กำลังน้วยเรย์กะอยู่แบบนั้นล่ะ คิดว่าตอนนั้นน่าจะเปลือยอยู่ด้วยน้าาา~~ 555555555555555

>>217 น่าลุ้นจัง แต่ไม่รู้จะมีจอมมารตามมาขัดจังหวะมั้ย 5555

>>222 บ้าเอ้ย ​แบบนั้นนอกจาก​จะ​ได้กลับร่างแล้ว น่าจะโดนท่านพี่พากลับบ้าน​เก่าตั๋วเที่ยว​เดียว​ด้วยน่ะซิ........

>>209-211 กูเกลียดเรย์กะคิมิ บังอาจทำลายทุกอย่างที่ท่านเรย์กะสร้างมาหมด ฮืออออ สงสารท่านพี่ สงสารทานุกิ สงสารท่านแม่ด้วยยย TT

>>223 เอาจอมมารคนไหนดีล่ะ มีอยู่สองคน //ปิดตา
>>224 ก็ไปน้วยในที่ลับตาสิ แต่ท่านพี่จะติด GPS ติดตามตำแหน่งของน้องสาวมั้ย แบบฝังชิพอะไรทำนองนั้น

>>226 เอาจอมมารซิสค่อน แต่โลกนั้นคงไม่เป็นซิสค่อนสินะ

>>209-211 ขอบคุณโม่งฟิคคู่หูทะลุมิติ โอ้ย ช่างบีบหัวใจ ตอนอ่านถึงโลกนู้นรู้สึกคิดถึงทุกคนขึ้นมามากๆ แล้วไอ้บรรยากาศกุ๊กกิ๊กๆ ทำกูเขิน คาบุเเม่งเทคแคร์อบอุ่นดีชะมัด ขนาดกูหนักแน่นกับเรือเอ็นโจขนาดนี้ แต่ AU นี้ กูยอม ฮุฮิ

แปลไทยตอนใหม่มาละเด้อ กูอ่านแล้วสงสารท่านเรย์กะจริงๆ ปรึกษากลุ่มเซริจังก็เข้าอีหรอบเนี่ยะ ถถถ แต่อยากเห็นเจ้าแม่กาลีลงอีกจังน้า แต่อันตรายจริงๆ อย่าทำอาหารให้ยูกิโนะคุงเด็ดขาดดดด!!!! เดี๋ยวน้องเป็นอะไรทำไง ท่านเอ็นโจช่วยด้วยค่ะ คนร้ายจะทำร้ายน้องชายท่านแล้วจ้าา
ปล เซมเบ้จิ้งจอกไม่น่ารักเลยโฟ้ย น่ากลัววว

อีเว้นท์ทำคะแนนมาแล้ว!

ซวยแล้ว ไม่น่าขี้โม้เลยเรย์กะ55555555555555555555555

>>230 กลัวใจท่านเรกะจะหักธงเด็กน้อยอีกแล้ว ปาร์ตี้ครั้งที่แล้วก็ทีนึงละ

>>232 ยูกิโนะคุงกินเข้าไปแล้วตะเกียบร่วง สื้นศรัทธาในตัวอนาคตพี่สะใภ้สินะ 555555

เอาแล้วไงตอนล่าสุด โม้จนได้เรื่อง ยูกิโนะคุงน้องอย่าเสี่ยงเลยนะ อาหารฝีมือเรย์กะขนาดมาซายะที่ว่าแน่ยังแถว่าตัวเองเป็นมังสวิรัตเลย ขนาดมาซายะที่ไม่ค่อยยอมแพ้อะไรง่ายๆยังยอมอ่ะ คิดดู 5555555555555

>>234 จุ๊ๆ ถ้าสปอยล์ก็จุดจุดจุดให้นิดนึงนะมึง ทุกวันนี้ก็สับสนงงงันไปหมดล่ะว่าอันไหนกาว ไหนอฟช. ไหนกินดิบมา

ท่านจอมมารกูจะมีโอกาสได้ส่วนแบ่งจากน้องชายไหม
หรือจะได้มีโอกาสเป็นหนูลองยา ทดสอบพิษก่อนให้น้องชายกินไหม

Ky กูฝันว่าเข้านาโร่ไป เจอดิบอัพ4ตอนรวด
มีตัวละคร​ใหม่ที่มาจากคิมิดอลภาคสอง(ที่ในเรื่องมีริรินะเป็นตัวร้ายแทนเรย์กะ แต่เหตุการณ์​ไม่เป็นตามคิมิดอลสอง เพราะริรินะมีเรย์กะแล้วเลยไม่สนพระเอกคนนั้น....) มีภาพประกอบในตอน​สวยงาม และตบท้ายด้วยฮิโยโกะ​ซา​มะ​ประกาศ​ว่าเรื่องนี้ได้ทำมังงะ!!!!!
แล้วก็ตื่น สัสส

>>236
.
.
.
มีๆ ตอนหน้าก็แล่นมาล่ะมึง กูแอบคิดว่ายูกิโนะคุงกลับบ้านไปคงไปเยาะเย้ยใส่พี่ชาย ใช้ไม่ได้เลยนะ ชูสุเกะ เอ้านี่ ฉันพามาถึงนี่ให้นายล่ะ ที่เหลือก็พยายามต่อเอาเองนะ หึหึ

เห็นคำว่าเซมเบ้จิ้งจอกน่ารักๆกูก็นึกว่าเป็นเซมเบ้บางๆมีหน้าจิ้งจอกแบบน่ารักๆสกรีนบนนั้น พอเลื่อนไปดูของจริง.....น่ากลัวสัส หยั่งกะโดนจ้องอยู่เลย
เอ็นโจไม่ยื่นหน้าเข้ามาในการตบตีของสาวๆ อืม...แน่ใจนะท่านเรย์กะ เอ็นโจนี่เสือกทุกเรื่องถ้าเป็นเรื่องของเธอนี่นา ทำมากกว่ายื่นหน้าชัวร์ แต่ตอนนี้น่าจะต้องซื้อยาเคลือบกะเพาะแจกก่อน ท่านเรย์กะกูนี่ปากพาซวยจริงๆ

>>237 มึงฝันได้เป็นเรื่องเป็นราวมาก ริรินะมีท่านเรย์กะอยู่แล้วนี่คือไรวะ ตกลงภาคหนึ่งจบรูทยูริใช่มั้ย 55555 แต่ถ้าได้ดิบรวดสี่ตอน + ทำเป็นมังกะนี่กูจะปลื้มมาก สาธุ

หลอกเด็กจนกรรมตามทันเลยแฮะท่านเรย์กะ

>>238 โอ๊ย นึกถึงฟิคกาวยูกิโนะที่เป็นชูสุเกะกลับชาติมาเกิดจริงๆ ว่าไปใครจะเขียนฟิคบ้านเอ็นโจเป็นบราค่อนนะ อยากอ่านการชงของพี่ชายร่างจิ๋วคอยช่วยน้องชายไม่เอาไหนชะมัดเลย คุณน้องมัวแต่อ้ำอึ้งพูดไม่ถูก ปล่อยไปมีหวังไม่คืบหน้าแน่ คนเป็นพี่เลยต้องตบๆให้เข้ามาอยู่ในร่องในรอย ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของนายแล้วนะชูสุเกะ อะไรทำนองนี้ 555555555555555
>>237 สรุป...ลงเอยกับริรินะสินะ คุณเรย์กะ ถถถถถ
>>236 มีแจ้ ท่านจอมมารน่าจะฟินไปหลายเดือน

>>240 เรย์กะนิยายยังเป็นวันๆของเรย์กะอยู่ยังไม่จบว่ะ ฟฟฟ
จำได้เลาๆว่า เรย์กะเห็นพระนางของภาคสอง ก็ช็อค​จนเอ็นโจถามว่าเป็น​อะไร​ เรย์กะคิดว่าริรินะเสี่ยงจบล้มละลาย​เหมือนตัวเอง เลยไปแย็บๆถามริรินะเรื่องพระเอกคนนั้น ริรินะดันตอบแค่ อ๋อ ก็เคยเห็นหน้า แต่ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็บ่นๆซึนๆใส่เรย์กะเรืาองนั่นเรื่องนี้ที่ไม่ได้ข้องเกี่ยว​กะเรื่องภาคสองอีกเลย...

>>243 จะเขียนภาคสองได้ต้องจบภาคแรกก่อนไม่ใช่เร้อออออออออ แล้วทำไมมาสเต็ปเดียวกับเรย์กะเลยวะ แค่เคยเห็นหน้า แต่ริรินะได้เป็นตัวเอกแทนเรย์กะ ทั้งเรื่องต้องเต็มไปด้วยความซึนอย่างแน่นอน

>>243 แค่ประโยค "อ๋อ ก็เคยหน้าเห็นหน้า" ของริรินะนี่ก็ทำให้กูรู้สึกสงสารพระเอกภาคสองขึ้นมาแล้วว่ะ 5555 เส้นทางของนายยังอีกยาวไกลแน่นวล

>>244 ไม่ๆ มังงะคิมิดอลภาคแรกที่เรย์กะนางร้ายครอบครัว​ล่มสลายไปไง แล้วขึ้นภาคสองที่มีริรินะเป็นตัวร้ายแทน

ส่วนในนิยายนี่ก็เรย์กะนักปักธงสาวหักธงหนุ่มคนเดิม ไปเจอตัวละคร​ภาคสองเข้า

>>245 เหมือนที่ใครบางคนแถวนี้โดนพูดเรย์กะถึงเปี๊ยบ แค่กๆๆ---

>>246 อ่อ เข้าใจแล้ว แต่ว่า "แค่คนเคยเห็นหน้า" นี่ไม่ใช่เดชชิสินะ ทำไมรู้สึกสงสารเดชชิแปลกๆ ถถถถถถ

>>245 นึกถึงที่ท่านเรย์กะพูดถึงใครไม่รู้คนนีง...

>>238 กูควรกลับไปเขียนชูสุเกะมาเกิดเป็นยูกิโนะต่อสินะ รวมทั้งมโนเอ็นโจด้วย ฮิโยโกะซาม้าาาา ขอโมเมนต์ฟินๆหน่อยค่าาาาาาาา

>>250 มาต่อนะมึง กูรอ~//ส่งสายตาเป็นประกายแวววับใส่

>>250 รอด้วยคน

อ่านแปลไทยล่าสุดอยากเห็นคู่แรร์ ซึรุเรย์กะ ว่ะ ต่อมจิ้นกูแม่งกำเริบมาเอาแบบติดป่าซุยรันด้วยกันก็ได้ ยังไงก็ได้จะAUไหนก็รับได้หมด เดี๋ยวกูวาดภาพประกอบฟิคให้เลย อยากอ่านสัสๆ

จริงๆท่านเรย์กะก็รู้ฝีมือการทำอาหารของตัวเองใช่มะ อย่างบรรทัดสุดท้ายยังมีถามถึงความแข็งแรงของกระเพาะยูกิโนะ(กูขำตรงนี้มาก)
แต่ท่านเรย์กะก็ยังอุตส่าทำอาหารให้ท่านพ่อท่านพี่กิน เอ๊ะ...

ขอถามหน่อยเห็นคำนี้บ่อยๆ AU หมายถึงอะไรเหรอ

>>253 อ้อ กูเขียนจบแล้วอะ ซึรุฮานะกับเรย์กะ แต่ซึรุฮานะบทแม่งน้อยชิบหายในแปลไทยปัจจุบัน จนกูต้องไปงัดโมเมนต์ในดิบมาเขียน ถ้าให้ลงถึงบทนางในแปลไทยมันจะสั้นมากเลย เดี๋ยวจะอ่านไม่จุใจกัน แล้วไอ้โมเมนต์ซึรุฮานะในดิบที่ว่าเนี่ย กูเขียนไปเขียนมาเอ็นโจแม่งโผล่มากลบซึรุฮานะจนกูต้องลบๆแก้ๆหลายรอบมาก ไม่งั้นมันจะเป็นฟิคเอ็นโจไปซะชิบ 555555555555555 จอมมารแม่งล้างสมองกูไปแล้ววว เขียนอะไรอิงอฟช.กูมองหาโมเมนต์เอ็นโจก่อนเลย

>>255 AU = ย่อมาจาก Alternate Universe อ้ะ เอาง่ายๆก็คือ แฟนๆของเรื่องนั้นเขียนอิงจากออฟฟิศเชียลแค่หน้าตาตัวละคร ชื่อ นิสัยบางส่วน แต่เซ็ตติ้งโลกต่างจากออฟฟิศเชียล จะดัดแปลงแก้ไขยังไงก็ได้ภายใต้จักรวาล AU ที่เป็นของมึงเอง
เช่นเซ็ตติ้งโลกของออฟฟิศเชียลคิมิดอลเรย์กะเป็นคุณหนูที่กำลังไดเอท แต่จักรวาล AU ที่มึงเอาไปแต่ง อาจจะให้เรย์กะเป็นนินจา เป็นครูสอนทำอาหารสำหรับไดเอท บลา บลา บลา หรือแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ออฟฟิศเชียลเป็นพ่อมด จักรวาล AU อาจจะให้แฮร์รี่เป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆ แต่งงานกับโชมาสิบปีแล้วกำลังจะไปหย่ากันในวันพรุ่งนี้ แฮร์รี่เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่พ่อมดตามออฟฟิศเชียลอะ

กูอธิบายงงมั้ย ขอโทษนะ

>>255 Another Universe เป็นอีกโลกอีกจักรวาลที่ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก

>>257 >>258 ขอบคุณมากน้าาา :)

>>257 ไม่งงๆ ขอบคุณมากสำหรับตัวอย่างประกอบ555

ต้องการฟิคที่มันโดขิโดขิฟรุ้งฟริ้งให้สมชื่อกระทู้บ้างจัง

เราคนเขียนฟิคคู่หูเองนะ ดูจากงานที่ส่งพรุ่งนี้แล้ว ไม่น่าจะปั่นฟิคทัน... งดวันหนึ่งนะ

>>262 สู้ๆนะ ขอให้ชนะกองงาน \o/

>>262 ไม่เป็นไร ตั้งใจทำงานนะ! ขอให้ทันเดดไลน์

>>256 กูอยากอ่านจังเลยเพื่อนโม่ง

>>262 สู้ๆ รอได้เสมออ

ผ่างๆๆ! โม่งแปลมาแล้ว! พร้อมช่วงเปิดโปรฯ ที่ทุกคนรอคอย--! หรือเปล่าวะ...
เอาง่ายๆ คือสงกรานต์กูกะจะหนีเที่ยว พอมาดูตอนแล้วมันจะไปค้างช่วงไคลแม็กซ์พอดี ช่วงนี้เลยจะระบายสต็อคลงให้ทุกวันจนกว่าจะถึงหยุดสงกรานต์เลยละกัน น่าจะเคลียร์เนื้อเรื่องช่วงนี้ได้จบพอดี ใครรอแรงบันดาลใจอยู่ก็เตรียมเลยนะมึงงงงง ผลิตกาวล็อตใหม่ๆ มาให้อ่านกันด้วยนะ ส่วนตอนใหม่อยู่ที่เดิมนะ จุ๊บๆ รักพวกมึงเสมอ

>>267 ขอบคุณโม่งแปลมาก กูมีกำลังใจก่อนเข้าห้องเชือดล่ะ TT

>>267 ขอบคุณโม่งแปลค่า
-กรี้ดดดดดด ในที่สุดดดด ท่านอิมาริของน้องงงงงง คราวนี้ก็โผล่มาพร้อมไข่มุก อยากได้ไข่มุกบ้างอ่ะค่ะะะ ท่านอิมารี้ขอบ้างสิค้าา /เขย่าคอ

>>269 ใจเย็นๆ นะมึง ท่านอิมารินี่โคตรสายเปย์ ดูราคาซะก่อน http://www.nagasaki-shinju.com/?page_id=649
นี่แค่แบบ Standard นะยังไม่ใช่ Premium สมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคาสโนว่าจริงๆ

ว้าย วาคาบะจังชวนไปบ้านนนน โมเม้นมุ้งมิ้งนี่มันอะไรกันนน ท่านอิมาริก็มาพร้อมการเปย์ ท่านพี่หวงน้องรึหึงแฟนกันคะ ฮา ด่าซะน่ารักเชียว #ripท่านอิมาริ

เพื่อนสาวมุ้งมิ้งอีกแล้วค่ะท่าน ส่วนจอมมารปิดทางหนีทีไล่กันเลยทีเดียวแถหนีไม่ได้ด้วย 555

>>270 ว๊ายยย ท่านอิมาริขาาาา //กระโจนลงเรืออิมาริ จริงๆกูว่าถ้าท่านพี่ไม่คอยเป็นก้าง เรย์กะอาจจะเสร็จท่านอิมาริไปนานแล้วก็ได้นะ555555

กูว่าน้องชายท่านอิมาริต้องมีบทในอนาคตแน่ๆ อาจจะเป็นพระเอกเรื่องนี้ก้ได้นะ ถึงในดิบจะยังไม่โผล่มาแต่กูก็มโนได้55555555

>>267 กรี้ดดดด โม่งแปลขาาา~ รออยู่เลยช่วงโปรเนี่ย 55 ตอนนี้ท่านพี่น่ารักมากกกกก สาบานว่าท่านพี่ไม่เคยคิดเลยจริงดิว่าตัวเองเป็นซิสค่อน ถถถ อาการหนักอยู่นะ ตลกกว่าคือเรย์กะ นี่ก็มองท่านพี่ติดฟิลเตอร์ตล๊อด จนขนาดนี้แล้วก็ยังคิดว่าเป็นการเล่นกันสนิทๆซะงั้น ท่านอิมาริ! อย่าเพิ่งตายไปก่อนจีบเรย์กะสำเร็จนะ ดูอนาคตมืดหม่นเชียว

รักโม่งแปลน้า ฮือออออ
ทำไมท่านพี่ชะงักวะ เรย์กะไม่ใช่ว่าทำช็อกโกแลตอร่อยแล้วหรอกหรอ นี่เป็นห่วงอิมาริมากกว่าหึงน้องอีกหรอ ถถถถถถถถถ

>>267 กรี๊ดดดด โม่งแปล//กระโดดเกาะขา ขอบคุณนะคะะะ

>>275 เออ กูก็สงสัย ช็อตนั้นคือยังมีความห่วงอิมาริใช่ไหมวะ ไม่งั้นต้องเสือกไสจับยัดใส่ปากเลยดิ่ ถถถถถถถถ

กรี้ดดดดด ช่วงโปรโมชั่นของจริง!!! นอกจากโม่งแปลมารัวๆแล้ว ดิบตอนใหม่ก็ด้วยจ้าาาา

>>275 กูมโนว่าชะงักเพราะซิสค่อน ไม่อยากให้เรย์กะทำช็อคโกแลตให้คนอื่นนน

>>267 กรี๊ดดด รักโม่งแปล

ดิบ 281 ก็มาละ!
.
.
.
.
.
เรย์กะให้หัวหน้าห้อง​เรียกชื่อตัวเองละ และ
หัวหน้า​ห้อง ชื่อจริง​ก็คือหัวหน้าห้องไงล่ะ
นี่คือไรวะ สงสารหัวหน้า​55555555
และ คัตซึรางิ is appearing !!!!!!!! 😬

>>267 กรี๊ดดดดดด รักมึงค่ะ รักมึง มาให้กอดหน่อย
ช่วงแรกกูก็กรี๊ดที่จอมมารปิดทางหนี ไม่ให้ปฏิเสธแบบนุ่มนวล อยากกินเองก็บอกมาเถอะ เอาน้องมาอ้าง ต่อมาวาคาบะก็มาชวนไปบ้าน ไปมุ้งมิ้งๆกันตามประสาสาวๆ ต่อมาอิมาริก็มาเปย์ไข่มุก แต่โดนท่านพี่ทุบหัวและบีบคอ ท่านพี่กล้าลงมือกับอิมาริต่อหน้าน้องสาวแล้วเรอะ ปกติต้องลากเข้าห้องไปนี่นา ถถถถถถถถถถถถ โมเมนต์ท่านพี่กับอิมารินี่มันชุ่มชื้นหัวใจจัง ท่านพี่ด่าได้น่ารัก แถมยังเป็นห่วงสุขภาพ(?)อิมาริอีกต่างหาก

อ่านดิบแล้วมาอ่านแปลต่อ ฮาา

เอ็น​โจ​โคตรปิดทางไม่ให้ปฏิเสธ​ แต่ยังห่วง(หรือเยาะเย้ย?)ที่เห็นมือมีแต่พลาสเตอร์​นะ~
ท่านอิมาริ โคตรสายเปย์ โฮกกกกกกกกก กูต้องการฟิคอิมาริเรย์กะบ้างจัง โยนท่านพี่หวงห้างไปดูงานต่างประเทศ​ซะ ฤดูใบไม้ผลิ​ของเรย์​กะกะอิมาริต้องฟรุ้งฟริ้งแสบตาโคตรๆแน่

>>277 น่าจะกลัวเรย์กะกลายเป็นฆาตกร....

>>280
.
.
.
.
ไปอ่านดิบมาล่ะ เจอคาซึรางิแล้วขุ่นเคือง ขอให้สอบตกซ้ำชั้นไปเรื่อยๆ โฮกกกกกกก

สปอยดิบ
.
.
.
.
.
.
.
คาซึรางินี่นอกจากโผล่มาโวยวายและยกยอยุยโกะ มีประเด็นอื่นในชีวิตอีกมั้ยยยย อย่างคราวนี้ก็มาแค่เพื่อบอกว่าวันนี้เอ็นโจออกไปเดทกับยุยโกะ สมแล้วที่สอบตก!! สอบตกต่อไปซ้าาาา สะใจท่านเรย์กะที่แอบทำข่าวไก่โง่สอบตกแพร่สะพัดออกไปได้

>>284 สปอยดิบ
.
.
.
.
.
.
อีไก่โง่นี่มันสมุนตัวอิจฉาในละครหลังข่าวชิบหาย แนวๆคนใช้หรือแม่นมนางอิจฉาในบ้านทรายทองที่คอยออกมาด่านางเอกว่าให้หล่อนเจียมตัวซะบ้าง เขารักกันขนาดนี้ สมองอีนี่มีแต่ยุยโกะๆๆๆๆๆ ไม่คิดเรื่องอื่นเลยเรอะ มิน่าถึงได้สอบตก 55555555555555555555 เอาเวลาไปตั้งใจเรียนซะไป๊
ว่าแต่หัวหน้าห้องก็ยังชื่อหัวหน้าห้องเหรอ ชื่อจริงของฮีจะเป็นความลับไปยันจบเลยรึเปล่าวะ ไม่แน่หัวหน้าห้องอาจนามสกุลเอ็นโจ เป็นญาติห่างๆกับเอ็นโจก็ได้ ลึกลับชิบหาย ลึกลับพอๆกับบ้านเอ็นโจก็ชื่อของหัวหน้าห้องนี่ล่ะ ถถถถถถถถถถถถ

>>285 รำคาญหมอนี่จัง ใครก็ได้แต่งฟิคโยนมันถ่วงทะเลที

>>286 อย่าไปเปลืองเวลากับมันเลย ไปผลิตกาวเรือตัวเองดีกว่า
พูดก็พูด กูเคยแอบเชียร์อีไก่โง่มันอยู่เบาๆ ตอนมันโผล่มาโวยวายเรื่องเอ็นโจกับเรย์กะ กูนึกว่ามันแอบปิ๊งเรย์กะอยู่แล้วมาทำตัวแย่ๆใส่เพราะซึน ตอนเรย์กะหลอกเรื่องผีจนมันเก็บไปคิดหรือตอนล้อว่ามันเป็นโฮโม กูก็ว่าน่ารักดี แต่พอเจอตอนนั้นเข้าไป.....เทค่ะ กูเททันที มึงจะไปไหนก็ไปนะคะ ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาค่ะ กูยังเคืองตัวเองไม่หายที่เคยคิดแบบนั้น

นี่ถ้าอิมาริไม่บอกว่าน้องชายตัวเอง​อยู่​เมกา กูจะมโนหัวหน้าห้องเป็น้องชายเป็นอิมาริไปละ 55555
พี่ชายคาสโนว่า น้องชายเป็นหนุ่มมุ้งมิ้งไรงี้
หรือจะเป็นพี่ชาย​ของยูริคุงที่ไม่มีนามสกุล... แต่นั่นก็เป็นpivoine​กันนี่นะ

>>287 จับมือ กูก้เคยหลงผิดแบบมึงเลย

ไปๆมาๆกูก็ชักจะเชียร์ท่านอิมาริกับเรย์กะว่ะ ฝ่าจอมมารไปให้ได้นะท่านอิมาริ!

>>290 กูว่าถ้าท่านพี่ไม่ขัดขวางซักคนคู่นี้ก็ไปได้ไกลอยู่นะ ไหนๆ ที่เรียนพิเศษกับเอ็นโจ (?) ก็เข้าใจผิดกันไปหมดล่ะ ถ้ามีเหตุให้ไปยืมตัวมาควงซักวันให้ความเข้าใจผิดยิ่งแพร่กระจายก็ไม่เลวนะ คั่กๆๆ

>>291 ทำแบบนั้น อิมาริจะต้องหายไป "ซักพัก" รึเปล่า ขนาดจะใส่สร้อยให้ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ก็โดนบีบคอซะแล้ว

>>289 กูเคืองตรงที่กูเคยเขียนฟิคมันเนี่ยแหล่ะ คือตอนนั้นกูอวยมันอยู่เบาๆกูเลยเขียนฟิคออกมา เป็นมุมมองอีไก่โง่ แต่ยังเขียนไม่เสร็จหรอก ตอนนั้นโผล่มาซะก่อน กูนี่ลบทิ้งอย่างไว ลาก่อยยยยยยย

>>292 ถ้างั้นก็คงต้องส่งท่านพี่ไปไหนซักที่ก่อน แล้วค่อยให้ท่านอิมาริเนียนๆมาดูแล แบบว่าพี่ชายน้องฝากพี่ไว้อ่ะครับ เชื่อใจพี่ได้เล้ย แล้วก็มีงาน ท่านอิมารอเนียนควงท่านเรย์กะออกงานกุ๊งกิ๊งๆ ข่าวลือที่ว่าท่านเรย์กะชอบคนอายุมากกว่าก็คือเพื่อนของคิโชวอินคนพี่แพร่สะบัดเข้าไปอีก

โอ๊ยท่านอิมาริโผล่มาก๊าววววววมากกูไม่สนไปงานวันเกิดเลย ไข่มุกชนะเลิศแต่คงจะหายไปอีกพักใหญ่เลยซินะค่ะ55555 แต่งฟิคท่านอิมาริเหอะกูจะกระโดดลงเรือเลย
>>273 มึงคิดเหมือนกูเลยคุณน้องชายต้องเป็นตัวละครลับไม่ก็บอสลับล่ะว่ะถึงแม่งตอนดิบจะไม่เคยโผล่มาเลยแต่กูจะมโนต่อไปว่าต้องเป็นตัวแปรสำคัญแน่ๆโผล่มาแต่ชื่อตลอดเลยมันต้องมีอะไรบ้างว่ะ

>>295 คุณน้องชายอาจจะลงหลักปักฐานมีแฟนแล้วที่นู้นก็ได้นะคะ//ดับฝัน

>>296 ไม่หรอกกก ดูจากนิสัยพี่แล้ว(ถ้าคุณนน้องชายนิสัยไม่ต่างกันมาก) ไม่มีทางรีบมีแฟนแน่ๆ555555555

วันดีคืนดีท่านแม่อาจจะพาเรย์กะไปดูตัวกับน้องชายอิมาริก็ได้~

>>298 คุณน้องชื่อก็ยังไม่มี จะไปดูตัวกันแล้วเรอะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>299 หัวหน้าห้อง​ที่ปรากฏตัวตั้งแต่​ประถม​จนปัจจุบัน​ก็ยังไร้ชื่อ ยังอยู่มาตลอดเรื่อง​ได้เล้ย ถถถถ

>>300 วงวารจริงๆ
สรุป ไม่ใช่ว่าชื่อก็คือหัวหน้าห้องนั่นแหละ......

>>300 หัวหน้าห้องก็ชื่อหัวหน้าห้องไงมึง 5555555555

>>299 เพราะคุณน้องยังไม่ปรากฎตัวออกมานี่แหละทำให้เราจิ้นได้หลายอย่าง! จะโดนจับดูตัวก็ได้ หรือจะมาปิ๊งเรย์กะแล้วพาไปอยู่เมืองนอกด้วยกันก็ดี ระหว่างจีบเรย์กะก็เอาท่านอิมาริไปปล่อยไว้กับท่านพี่ช่วยเป็นโล่ไว้พลางๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว

>>300 กูนึกถึงลูกกระจ๊อกของโฮคุโตะในคุโรมาตี้เลยว่ะ พอจะบอกชื่อตัวเองทีไร มีเรื่องมาเบนความสนใจได้ตลอด 5555555555

>>301 หรือว่าชื่ออินโจว?? เห็นแฟนบอร์ดฝรั่งมีพูดถึง Iinchou จะว่าไปก็แอบคุ้นเหมือนเคยอ่านจากไหนที่รวมชื่อคล้ายในเรื่อง ก็มีพวกคาบุรากิ-คัตสึรางิ เอ็นโจว-อินโจว(หรืออินโชวหว่า จำไม่ได้ละ) แล้วก็ไอคู่ทากากิซัมติง แต่หัวหน้าห้องนี่ผู้ชายรุ่นเดียวกันคนแรกที่เรย์กะให้เรียกชื่อได้เลยนะเว่ยยยย แอบมีความสำคัญ 555 กูรอดูอยุ่ว่าใครจะเป็นผุ้ชายรุ่นเดียวกันคนแรกที่เรย์กะเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อ คงกร๊าววววว ไม่นับรวมพวกยูริ ยูกิโนะคุงงี้นะ เพราะปกติญี่ปุ่นคนอาวุโสกว่าจะเรียกเด็กด้วยชื่อมากกว่าอยุ่ละ

แต่ตอนนี้ไม่มีใครคะแนนเท่าท่านอิมาริละถ้าเรื่องความสนิทสนมคุ้นเคยแบบวัดจากเรียกชื่อตรงๆได้ ในตอนนี้คือนอกจากคนในครอบครัวแล้ว(เด็กไม่นับ) ท่านอิมาริคือผุ้ชายคนเดียวที่เรย์กะเรียกด้วยชื่อเลยนะ กูไม่แปลกใจที่ท่านพี่จะเพ่งเล็งเอามาก 55555

>>305 อุเมวากะไง เรียกเรย์กะทันเนียนๆเลยนะ 55555555

>>306 เออว่ะ เรียกกันว่าเรย์กะทันกับอาทันนี่โคตรสุดยอดแห่งความสนิท MAX! ถ้าใครมาเปิดเจอเมล์นี่แก้ตัวไม่ออกเลย
ว่าแต่เห็นท่านพี่โคตรหวงน้องสาว สงสัยว่าถ้ายูกิโนะคุงกลายเป็นผู้หญิงยูกินะจัง เอ็นโจจะกลายเป็นซิสค่อนเหมือนท่านพี่มั้ยนะ...

>>306 อันนั้นมันเรียกเองเว่ยมึง คนละฟีลกับสาวเจ้าไปบอกว่าเรียกได้ 5555
>>307 เรย์กะเรียกอุเมวากะคุงกับเบียทันไม่ใช่หรอ เรียกอาทันไม่มีเปล่าหว่ากูว่า หรือกูอ่านข้าม คือฟรุ้งฟริ้งมว๊ากกก กูตกใจ 555 แต่เหมือนเรียกอุเมวากะเนี่ยแหละ

>>308 เรย์กะไม่มีเรียกอาทันหรอก อุเมวากะคุงบังคับส่งมาให้เอง แต่เผื่อคนนอกดูแล้วเกิดความเข้าใจผิดแบบคุณโมริยามะ 5555

ky แปป ใช่ผานี้ป่ะที่คาบุรากิไปอ่ะ จับโปเกม่อนไหมล่ะมึง https://twitter.com/Joke_Jaith/status/850302797576675329

>>310 เออ ผานี้แหละ ถ้าไปตอนนี้คงโดนเข้าใจผิดว่าไปจับโปเกม่อนแล้วสินะ คาบุรากิเอ๊ย

>>311 ไม่แน่นะ คาบุรากิจากที่จะโดดผาอยู่ดีๆ แต่พอได้ยินว่ามีโปเกมอนหายากอยู่ ความคิดจะโดดผาก็หายไป เปลี่ยนเป็นเดินทางทั่วประเทศเพื่อจับโปเกม่อนแทน ที่ไปชมทะเลคลั่งคืออาจจะต้องเอาเรือออกไปจับโปเกม่อนถึงที่ ตรงเกาะกลางทะเลนั่นมีมิวทู อะไรแบบนี้
>>307 กูว่านิสัยจริงๆของยูกิโนะจัง เอ็นโจคงซิสค่อนไม่ลง แต่คงห่วงๆมากกว่าน้องชาย ตามประสาพี่ชาย
>>305 อินโจวนี่มันไม่ได้แปลว่าหัวหน้าห้องใช่มะ ถถถถ กูไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ

อิมารินี่ไปนางาซากิทีไรก็มีของฝากมาให้ตลอด แวะมาที่บ้านแต่ละทีก็มีของจุกจิกให้เรย์กะตลอด
ต่อให้เป็นคาสโนว่าแต่ก็คงไม่ซื้อของอะไรแบบนี้ให้ผู้หญิงทุกคนหรอกใช่มั้ยน้า
ของที่เคยให้เรย์กะนี่ทั้งช่อดอกไม้, ขนม, ชุดเครื่องแก้วเป่า, flower box, ของประดับผมตอนไปอควาเรียม, คัสเตลลา, สร้อยไข่มุกจี้รูปหัวใจ โดยเฉพาะจี้รูปหัวใจเนี่ย มีความหมายอะไรมั้ยคะะะะ
.
.
.
.
.
ไหนจะในดิบที่มีตอนที่ให้แหวนเรย์กะอีก ว้าย กรี๊ดดด
ถ้าบทพี่แกเยอะกว่านี้ก็โคตรน่าอวยเลยนะ

>>313 นี่ชอบนางมาก อย่างที่ว่าแหละถ้าบทเยอะกว่านี้นี่ลงเรือทั้งตัวเลย ไหนจะคุณน้องชายที่ชื่อก็ยังไม่โผล่แต่ได้ยินบ่อยๆอีก บ้านนี้มันน่าอวยจริงๆ(คุณน้องชายที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่โผล่แต่ก็เผลอแอบชิบไปซะแล้ว.....)

ท่านอิมาริมาหยอดแล้ว จะมีกาวท่านอิมาริตามมาบ้างรึเปล่าค๊าา--!?

แหมก็ดูตอนพิเศษที่ท่านอิมาริบรรยายสิ หลงเรย์กะจะตาย น่ารักงู้นงี้ คนบรรยายว่าเรย์กะมีลักยิ้มนี่ก็ท่านอิมารินี่แหละ คอยสังเกตตลอด(พอๆ กับท่านพี่แต่มีข้อจำกัดด้านโดนซิสค่อนกันซีน) ได้ของเล็กๆ น้อยๆก็ดีใจจะอยากเปย์ก็ไม่แปลก บวกกับอารมณ์อยากแหย่ท่านพี่อีก
ปล. ดีใจด้วยนะคะท่านอิมาริ ฝันที่จะได้ช็อกโกแล็ตวาเลนไทน์ของเรย์กะตั้งแต่ม.ปลายเป็นจริงแล้ว ต้องรอตั้งแต่น้องเป็นเด็กปอห้าจนปัจจุบันมอห้าแน่ะ ฮืออออ /ซับน้ำตาอย่างซาบซึ้ง

>>315 ถ้าได้ช็อคโกแลตไปอย่างราบรื่นนี่จะเป็นผู้ชายคนแรกที่เรย์กะสมัครใจทำช็อคโกแลตให้ด้วยนะ... แน่นอนว่าไม่นับนายบ้าหมาที่มาแนวบอกขอเองเอาดื้อๆ 555 ท่านอิมาริ~~~ น่าเชียร์จริงๆ ถ้าไม่มีท่านพี่มาสะกัดดางรุ่งนี่โมเม้นคงมีมาเพียบ

>>313 กูว่าฮีน่าจะเปย์หนักและซื้อแจกนะ แต่เรย์กะพิเศษกว่าตรงที่เป็นน้องเพื่อนสนิทเลยได้เยอะสุด สไตล์คาสโนว่าอย่างฮีเข้าถึงผู้หญิงทุกคน รู้ว่าเขาต้องการอะไรและเปย์ให้ เอาใจเก่ง แถมหล่อรวยอีก ทำสาวหลงหัวปักหัวปำได้ไม่ยากหรอก ตอนมาโอะหรืออาคิมิเจอฮีเข้าไปก็เคลิ้มเลยนะ โดนแทงเพราะเรื่องชู้สาวนี่ไม่น่าแปลกใจเลย ถถถถถถ

กูลองคิดเล่นๆนะ สมมติอิมาริจีบเรย์กะติดจริงๆ แล้วคาสโนว่าอย่างฮีจะหยุดตรงนี้ที่เธอได้เหรอวะ คือสันดานผู้ชายเจ้าชู้ที่กูเห็นมา บอกว่ารักแค่ไหนพอผ่านไปซักพักลายก็ออก ทำสาวๆน้ำตาเช็ดหัวเข่าอยู่ดี ท่านพี่คงรู้ในจุดนี้ชัวร์ๆถึงได้กีดกันสุดฤทธิ์

>>296 ตบปาก!!อย่ามาดับฝันกู ว้ายๆในนี้กระแสท่านอิมาริกับน้องชายมาแรงจริงๆ555 กูว่าท่านอิมาริอาจไม่ได้คิดกับเรย์กะแบบคนรักหรอกแค่เห็นว่าเป็นน้องสาวที่น่ารักอยากดูแลตามใจแบบท่านพี่บ้างแต่ๆกูหวังว่าจะมีตอนจุดเปลี่ยนที่ทำให้ท่านอิมาริเริ่มรู้สึกตัวว่าที่ทำไม่ได้ทำเพราะคิดแค่น้องสาวแล้วจะรุกแบบจริงจังก็ไม่กล้าเพราะไม่อยากจะแค่เล่นๆแบบผู้หญิงอื่น-,.- //มโนยาวขนาดนี้ไปแต่งฟิคมั้ย5555

อินโจวหรอได้อยู่นะคล้ายอิมาริอยู่ จริงๆกูอยากให้เรย์กะคู่กับคนอื่นที่คนไม่ใช่ตัวละครหลักนะอยากให้แบบเฟรนด์โซนหมดไม่มีใครได้คู่กันแบบคาบุกับเอ็นโจก็เป็นเพื่อนรักตัวติดกัน555// กูเลือกไม่ได้ไม่อยากทิ้งเรือไหนเลยT-T

สรุปสุดท้ายเรย์กะลงเอยกะคิตะซาวะหรือเณรน้อยไรงี้? 5555

กูคิดมานานแล้วว่าถ้าท่านอิมาริไม่มีท่านพี่มาคอยกันท่า คงมีโมเม้นเยอะมากๆแน่ๆ ไหนจะเจอกันแต่ละทีก็ให้ของตลอดแถมยังรู้ใจให้ของที่เรย์กะชอบทั้งนั้น(ไม่เหมือนใครบางคน ให้ไปสาวก็เอาไปทิ้งหมด //พาดพิง555555)

ติดเรื่องเจ้าชู้เนี่แหละ แอบอยากให้เหมือนที่ >>319 บอกว่าอยากให้ท่านอิมาริรู้ตัวว่าชอบไม่ได้คิดแค่น้องสาว ขอให้มีเถอะะ คนถอดเขี้ยวเล็บท่านอิมาริได้อาจจะเป็นคนซื่อบื้อแบบเรย์กะก็ได้นะ

ว่าแล้วก็อยากอ่านฟิคเรือท่านอิมาริจังง

คุ้นๆว่าเคยมีฟิคมุมมองอิมาริรึป่าว​
ที่แห้วแดกตอนจบ อาดูร​รร

>>321 ช่ายท่านพี่ทำให้หายไปสักพักตลอดเลย5555 เหมือนตามแบบมังกะโชโจเลยว่ะสาวซื้อบื่อกับหนุ่มคาสโนว่า อ.แต่งได้เก่งมากมีโชโจหลายแบบในเรื่องเดียว ซู๊ดดดดดดด

>>322 มีๆ กูจำได้~ กูอยากเอาความสามารถจำทุกฟิคได้ไปจำสูตรเคมี
(เผื่อมีคนยังไม่อ่านหรืออยากอ่านอีก น่าจะอันนี้จ้า https://fanboi.ch/webnovel/3507/16-17 )
.
.
.
.
.
ตอนที่อ่านปวดหนึบหัวใจตาม ที่ท่านเรย์กะมาขอปรึกษาเรื่องที่ชอบท่านโทโทเอะนี่ หื้มมมมม/กุมใจ

>>324 เป็นฟิคที่ทำร้ายจิตใจกูมากทำไมตัดจบแบบนั้นว่ะมาแต่งต่อเดี๋ยวนี้นะมึงงงงงคนแต่งฟิคไปไหนนนน

ต่อจาก >>209-211 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันหวังว่าตัวเองกับคาบุรากิจะแค่บังเอิญฝันคล้ายกันเกี่ยวกับอีกโลกที่เราจากมา แม้จะเป็นไปได้น้อยแค่ไหนก็ตาม...

ทุกครั้งที่ฉันคิดว่าเรย์กะจะทำร้ายจิตใจใครไปมากเท่าไหร่ก็ทำเอาหดหู่ทุกครั้ง รู้สึกว่าทุกสิ่งที่สร้างมา ยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อต้องสูญเสียมันไป หากฉันไม่ได้ทำดีกับทุกคนเอาไว้ ในตอนนี้ทุกคนคงไม่ต้องเสียใจกับการกระทำของฉัน...

คาบุรากินั่งซึมทุกครั้งที่ฉันพูดเรื่องนี้ อะไรกัน นายเป็นจักรพรรดิแห่งซุยรันนะ นายควรจะทำตัวสง่างามไม่แคร์ใครสิ แต่นะ... ฉันรู้สึกว่าตัวเองต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อไม่ทำให้เขาเศร้าไปอีกคน เลยรู้สึกปรับตัวได้เร็ว แม้จะร้องไห้จนหมดสภาพไปก่อนหน้านั้นก็ตาม

เขาเป็นคนเดียวจากโลกเดิมของฉันแล้วนี่นา จะยังไงก็จะรักษาเขาเอาไว้ให้ได้!

วันนี้ผลสอบประกาศแล้ว คาบุรากิและเอ็นโจชวนฉันไปดูด้วยกัน ฉันหวาดกลัวไปหมดเลยค่ะ สอบครั้งนี้สู้กับนักเรียนนอกด้วยนะคะ แม้บอร์ดจะติดคนอันดับ 1 ถึง 100 จากปกติเป็น 1 ถึง 30 แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้ฉันมั่นใจได้เลยค่ะว่าจะติด 1 ใน 100 ได้ และยิ่งฉันแอบหวังไว้ว่าจะมีสิทธิ์ได้ทุน เพราะกลัวบ้านล้มละลายไม่มีเงินจ่ายค่าเรียน ก็ควรติด 1 ใน 10 ล่ะนะคะ

พอพวกฉันสามคนเดินไปที่บอร์ดประกาศคะแนน ทุกคนก็แหวกให้เป็นทาง ฉันแอบสังเกตว่าทุกคนดูเหมือนจะมองคาบุรากิอย่างหวาดๆผิดปกติ

ไม่ทันที่จะได้ดูบอร์ด เซริกะจังพุ่งมาจากอีกฝั่งพร้อมกับคุคิโนะจัง และบอกอย่างตื่นเต้น “ท่านเรย์กะคะ ได้ตั้งที่ 12 เชียวนะคะ สุดยอดไปเลยค่ะ!”

เพื่อนสาวๆของฉันก็ทยอยเดินตามมา ทุกคนต่างชื่นชมฉันกันน่าดูเลยนะคะ

ฉันยิ้มขอบคุณตอบรับ พยายามเก๊กเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้ดีใจสุดๆไปเลยค่ะ ได้ที่ 12 นี่ถ้ามีคนสละสิทธิ์แค่ 2 คน ฉันก็มีโอกาสได้รับทุนแล้ว และยังไงคาบุรากิกับเอ็นโจคงสละสิทธิ์ ไม่ต้องกลัวเรื่องค่าเทอมอีกแล้วสินะคะ ดีจังเลย แบบนี้ก็ต่อมหาลัยซุยรันได้แล้ว!

วันนี้ทำเค้กเลี้ยงฉลองกับคาบุรากิดีไหมนะ ขอบคุณที่เขาช่วยติว ทำแบ่งท่านพี่และท่านอิมาริด้วยดีกว่า ดีใจจังเลยค่ะ เมลล์หาท่านพี่เลยดีไหมนะคะ

ฉันยิ้มแย้ม กำลังจะหันไปขอบคุณคาบุรากิ แต่ก็ชะงักเมื่อหน้าสีหน้าเย็นชาของเขากำลังมองที่บอร์ดอย่างเคร่งเครียด

ฉันหันไปมองตาม ก่อนจะอึ้งไปอีกคน

ที่ 1 มิซึซากิ อาริมะ
ที่ 2 คาบุรากิ มาซายะ
ที่ 3 เอ็นโจ ชูสึเกะ

นายตัวสำรองได้ที่ 1 !?! จะว่าไปในร่างนายตัวสำรองคือวาคาบะจังนี่คะ สุดยอดไปเลยนะวาคาบะจัง แต่ว่าเรื่องนี้คาบุรากิคงไม่รู้ล่ะนะคะ...

ฉันมองสีหน้าทะมึนของคาบุรากิ และเหลือบมองนายตัวสำรองกับวาคาบะจังกำลังเดินมาด้วยกัน เหมือนมาดูผลสอบ ฉันก็หันไปหาเอ็นโจอย่างเงียบๆ เราจับแขนคาบุรากิคนละข้าง แล้วลากเขาออกมาก่อนเกิดการปะทะ

นายตัวสำรองไม่เคยคะแนนพุ่งสูงขนาดนี้ล่ะนะคะ ถ้าเป็นวาคาบะจัง คาบุรากิน่าจะพอยอมได้ (แต่จริงๆก็เป็นวาคาบะจังนะ แค่อยู่ในร่างนายตัวสำรอง...) คาบุรากิถึงจะตัดใจจากวาคาบะจังไปได้บ้างแล้ว แต่ว่าความเป็นศัตรูกับนายตัวสำรองดูไม่ได้ตึงเครียดน้อยลงเลยค่ะ...

เราพาเขากลับมาอยู่ในห้องสโมสรค่ะ พยายามเอาขนมให้เขากินเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น คิ้วเขาขมวดเข้าหากัน ทำเอาฉันอยากจะเอานิ้วจิ้มๆให้มันคลายมากๆเลยนะคะ

คาบุรากิไม่ยอมแตะต้องขนมสักนิด Praline วันนี้อร่อยนะคะ โดยเฉพาะ Creme fraiche ชิ้นเล็กๆพอดีคำ แต่ดื่มด่ำของอร่อยได้ยาวนาน รสหวานมันยังตราตรึงในลิ้น เหมาะแก่การกินเพื่อชำระล้างเรื่องราวระทมทุกข์เป็นอย่างดี ราวกับยูกิโนะคุงส่งรอยยิ้มเทวดามาให้เลยนะคะ

ฉันหยิบมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นๆใกล้ๆปากเขา คาบุรากิดูตกใจ กะพริบตาปริบๆแล้วยอมกินมันจากมือฉัน ไงล่ะ นายทนความหอมดึงดูดใจของมันไม่ไหวล่ะสิ

ท่าทางคาบุรากิดีขึ้นจากเดิมนิดหน่อย ฉันเลยป้อนอีกชิ้น ก่อนจะชะงัก เดี๋ยวนะ!!! ฉันเริ่มตระหนักได้... นี่ฉันป้อนขนมเขาอยู่หรอคะ!!!

ชิ้นที่สามฉันเลยเอาเข้าปากตัวเอง หยิบกินเองสิ ไม่ต้องมองเลยนะคะ!

ฉันนั่งลงข้างคาบุรากิ บุ้ยใบ้ให้เอ็นโจที่มองค้างมาตั้งแต่แรกไปนั่งข้างคาบุรากิอีกฝั่ง อย่ามานั่งข้างฉันนะคะ เดี๋ยวคาบุรากิทำหน้ามุ่ยอีก นั่งแปะๆข้างๆเขาทั้งสองข้าง เดี๋ยวก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นเองล่ะค่ะ

เรากินกันไปสักพัก พอฉันเห็นสีหน้าคาบุรากิที่ดีขึ้นแล้วก็รู้สึกโล่งอก

ฉันสงสัยนิดหน่อย ถึงคาบุรากิจะจริงจังกับการแพ้ชนะก็เถอะค่ะ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยแสดงออกถึงความเป็นศัตรูชัดเจนขนาดนี้มาก่อนถ้าเกี่ยวกับแค่เรื่องการแข่งขันแนวนี้

ถ้าเขาไม่ได้ชอบวาคาบะจังแล้วจริงๆ ทำไมยังรู้สึกแบบนั้นหรอคะ...

แต่อย่างไรก็ตามด้วยพลังของช็อกโกแลต คาบุรากิก็ดูกลับมาปกติแล้ว ฉันเลยหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนหน้านั้นเหมือนเห็นแวบๆว่าเมลล์เข้านะ

ฉันเห็นวาคาบะจังส่งมาว่า “ยินดีด้วยสำหรับที่ 12 นะคะคุณคิโชวอิน! แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องไม่มีทุนเรียนต่อมหาลัยซุยรันแล้วใช่ไหมล่ะคะ เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ดีใจจังเลยนะ~”

เมลล์ดูสดใสร่าเริงจังเลยนะ ฉันก็รู้สึกยินดีเหมือนกัน เลยตอบกลับไปว่า “นั่นสินะคะ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ! ว่าแต่คุณมิซึซากิสอบให้คุณทาคามิจิได้ที่เท่าไหร่หรอคะ เมื่อกี้ฉันรีบออกมา เลยไม่ได้ดูน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ...”

“มิซึซากิคุงได้ที่ 7 ล่ะค่ะ ก็นะ อยู่ๆเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคงลำบากน่าดู ว่าแต่ท่านคาบุรากิไม่เป็นใช่ไหมคะ เห็นเดินออกไปสีหน้าไม่ดีเลย”

“คาบุรากิแค่ลงแดงช็อกโกแลตน่ะค่ะ อย่าคิดมากเลย” ฉันตัดสินใจโกหกอย่างรวดเร็ว ไม่สร้างความลำบากใจให้วาคาบะจังคงดีกว่าล่ะนะ ก่อนจะเมลล์ต่อว่า “แต่ว่าขนาดสลับร่างแบบนั้น ยังสอบได้ที่ 1 เลย สุดยอดไปเลยนะคะ”

“เฮะเฮะ พอดีฉันเองไปติวกับมิซึซากิเลยจริงจังกว่าปกติด้วยล่ะนะคะ พอได้แลกเปลี่ยนมุมมองเกี่ยวกับเนื้อหาเรียน แล้วรู้สึกมีความรู้หลากหลายมากขึ้นจริงๆเลยค่ะ”

สนิทกับนายตัวสำรองสุดๆไปเลยนะวาคาบะจัง แต่ผลสอบออกมาโอเคก็ดีแล้วล่ะค่ะ

จะว่าไปวาคาบะจังกับนายตัวสำรองติวกันได้แลกเปลี่ยนความรู้กันเยอะแยะ ทำไมเรื่องเรียนเหมือนคาบุรากิให้ฉันฝ่ายเดียวล่ะคะ... ฉันไม่มีความรู้อะไรไปโต้เถียงหรือมาวิเคราะห์กันแบบนั้นเลย จะว่าไป ส่วนใหญ่ที่แลกเปลี่ยนความคิดกันมีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น... เอาเถอะค่ะ อย่างเรื่องสลับร่างยังมีประโยชน์ขึ้นมาเลย! วันหนึ่งเรื่องอื่นก็อาจจะได้ใช้เหมือนกันก็ได้นะคะ!!!

“คุยกับใครน่ะ” ฉันเพิ่งเห็นว่าคาบุรากิจ้องมองมา เลยรีบเอามือถือหลบ กะจะบอกว่าคุยกับวาคาบะจัง ยังไงเขาก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว คงไม่เป็นไร

“คุยกับประธานนักเรียนนั่นหรอ”

คาบุรากิทำหน้าเย็นชาจนฉันสะดุ้ง น่ากลัวววว น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ ฉันไม่ได้คุยกับศัตรูนายหรอกนะคะ แค่คุยกับอดีตคนที่นายแอบชอบเท่านั้นเอง

อย่างน้อยนายก็ทำหน้ามุ่ยๆ งอนแก้มป่อง ไม่ก็บูดบึ้งแบบทุกทีสิ! อย่าทำเย็นชาตามเอ็นโจสิคะ ฉันกลัววววว ถึงแม้มันจะเป็นท่าทางประจำของจักรพรรดิในมังงะก็ตามก็เถอะค่ะ...

“คือ... ฉันคุยกับคุณทาคามิจิค่ะ”

“อ้อ ทาคามิจิเดี๋ยวนี้เปลี่ยนชื่อเป็นมิซึซากิ อาริมะแล้วหรอ”

เดี๋ยวนะคะ เมื่อกี้เห็นชื่อด้วยหรอคะ... แย่แล้ว ถึงพูดความจริงก็เหมือนโกหก คาบุรากิไม่ชอบคนโกหกหรือเปล่านะคะ... ฉันถูกขอให้เก็บเป็นความลับด้วย แล้วเมื่อกี้ฉันก็พูดกับวาคาบะจังจริงๆนี่นา

“คุณทาคามิจิใช้เมลล์คุณมิซึซากิค่ะ” ฉันตัดสินใจพูดความจริง แบบปิดบังเนื้อหาสำคัญ

“งั้นหรอ” คาบุรากิพูด แล้วสะบัดหน้าหนี และลุกขึ้นไปเลยค่ะ

ฉันตกตะลึง โกรธอะไรกันคะ ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าไง!!!

ตอนเย็นวันนั้น คาบุรากิไม่มาที่ห้องฉันเหมือนทุกทีค่ะ หรือเขาจะเกลียดคนโกหกจริงๆ... ฉันไม่ได้โกหกนะคะ วาคาบะจังกับนายตัวสำรองแค่สลับร่างกันเอง...

วันนั้นถึงท่านพี่กับท่านอิมาริจะมาเยี่ยมหลังไม่ได้เจอกันหลายวัน แต่ฉันก็ทำได้แค่ยิ้มฝืนๆยังไงไม่รู้ค่ะ

“ใครทำให้เรย์กะจังไม่สบายใจหรือเปล่าน่ะ” ท่านอิมาริถาม นั่งลงข้างๆฉัน “ให้พี่คนนี้ช่วยไหม”

ท่านอิมาริลูบหัวปลอบโยนฉันเบาๆค่ะ ว้ายยย ใจละลายหมดเลยนะคะ

“อย่าแตะต้องน้องสาวคนอื่นเขานะ”

ท่านพี่ปัดมือท่านอิมาริออกไป

“ท่านพี่เรย์กะจังขี้หวงจังเลยน้า~”

ท่านอิมาริพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะโดนท่านพี่ลากออกไป ยังสนิทกันเหมือนเดิมเลยนะคะไม่ว่าโลกไหน

สักพักท่านพี่ก็กลับมา และบอกว่าดูเหมือนท่านอิมาริต้องไปทำธุระที่อื่นต่อแล้ว

“ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะเรา”

ท่านพี่ถามอย่างอ่อนโยน ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันนะคะ...

“เกี่ยวกับเด็กตระกูลคาบุรากิคนนั้นหรือเปล่า?”

“หนู...โกหกเขาไปบางเรื่องน่ะค่ะ เขาเลยโกรธ แต่มันเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายก็ขอร้องหนูมาไม่ให้บอกใคร เลยบอกความจริงไปก็ไม่ได้ แบบนี้ควรทำยังไงดีหรอคะ”

“อื้ม จริงๆเขาน่าจะโกรธแค่ชั่ววูบนะ”

“เอ๋? ท่านพี่รู้ได้ยังไงคะ”

“พี่เห็นเขามายืนแอบๆกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องน่ะ”

เหหห คาบุรากิอยู่หน้าห้องหรอคะ ฉันหันไปขออนุญาตท่านพี่ แล้วเดินออกไปข้างนอก เห็นเขายืนอยู่แถวนั้นจริงๆด้วยค่ะ

พอเขาหันมาเจอฉันก็สะดุ้ง ทำท่าลังเลนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามาหา

“ยินดีด้วยนะ”

“เอ๋?”

“ก็เธอสอบได้ตั้งที่ 12 ไม่ใช่หรือไง”

“อ้า เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านคาบุรากิด้วยล่ะนะคะ”

“บอกแล้วว่าอย่าเรียกฉันห่างเหินแบบนั้นไง!”

“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”

คาบุรากิหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

“ฉันเอาเมเปิลไซรัปมาด้วยล่ะ วันนี้กินอะไรฉลองกันไหม”

“ยี่ห้อเดียวกับครั้งนั้นหรอคะ!” ฉันเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น คาบุรากิพยักหน้าตอบ “เดี๋ยวฉันทำฮอทเค้กให้แล้วกันนะคะ”

“ฉันทำให้เองดีกว่า...”

อะไรกันคะ อย่าดูถูกความสามารถฉันขนาดนั้นสิ... ฉันร่ำเรียนศึกษามาจากวาคาบะจังมาไม่น้อยเลยล่ะนะคะ นั่งรอสบายๆเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะตอบแทนที่นายช่วยติวให้เอง!

ฉันกลับเข้ามาในห้องพร้อมคาบุรากิ และบอกท่านพี่ว่าจะทำฮอทเค้กให้เป็นการเลี้ยงฉลองล่ะค่ะ ท่านพี่เหมือนรอยยิ้มกระตุก แต่บางทีฉันอาจจะแค่ตาฝาดเองก็ได้นะคะ

คาบุรากิทำมองท่านพี่ฉันประดุจผู้ร่วมชะตากรรม อะไรกันคะ!!!

“ฮอทเค้กน่าจะดีกว่าช็อกโกแลตล่ะนะ...”

ฉันรู้สึกเหมือนท่านพี่พึมพำอะไรทำนองนั้นอยู่เลยค่ะ... แต่ฉันคงหูฝาดไปแน่ๆ

ทำไปได้สักพัก ฉันก็ลากคาบุรากิไปช่วยในครัว...

-------------- (จบตอน 31) ----------------
ป.ล. Praline คือคำที่ใช้เรียกช็อกโกแลตที่มีไส้สอดตรงกลาง โดยแต่ละชนิดจะต่างกันไป เช่น ถ้าใช้ Creme fraiche ก็คือสอดไส้วิ้ปปิ้งครีมสด Crems & fondanth ก็สอดไส้น้ำตาล น้ำเชื่อม เพิ่มกลิ่นรส Marzipan ก็สอดไส้น้ำเชื่อมและอัลมอลด์ เป็นต้น

ป.ล. 2 ฮอทเค้กญี่ปุ่น คือ ขนมคล้ายๆแพนเค้ก แต่จะหนานุ่มและหวานกว่าแพนเค้ก (จริงๆที่บอกว่าหวานกว่าก็เป็นรสหวานอ่อนๆที่ปลายลิ้นเท่านั้นเอง) กินกับไซรัปอร่อยมาก

-ขอบคุณโม่งทะลุมิติที่ไม่ลงรูปประกอบ //กอดมึง

กูรักฟิคมึงมาก มึงมีความเข้าใจในตัวคาบุรากิสูงมาก ดีนะที่ข้ามมิติมาไม่งั้นกูแยกกาวกับความจริงไม่ออกแน่ ทั้งๆที่กูเรือเอ็นโจว

เรื่องนี้กูเชียร์คาบุรากิมากๆ

แต่กูก็ยังเหยียบบนเรือฮาเร็ม ก๊ากกกกกกกก

>>327 โถ เอ็นโจ นั่งมองนี่เจ็บหัวใจมากมั้ย มานี่มา มาให้กอดปลอบหน่อยสิ กอดๆนะคะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ ตัดใจซะนะพ่อหนุ่มเอ้ยยยยย
กูเรือเอ็นโจ แต่ในฟิคนี้กูเชียร์วาคาบะว่ะ 555555555555555 กาวกลิ่นดอกยูรินี่แม่งหอมโครต ส่งเมล์มายินดีว่าจะได้อยู่ด้วยกันแน่ะ

มีความสงสัย โม่งฟิตทะลุมิตินี่ใช่โม่งแปลรึเปล่าอ่ะ เห็นปล.เหมือนโม่งแปลเป๊ะ แค่ไม่มีรูปเอง สงสัยเฉยๆนะไม่มีไร ไม่ต้องตอบก็ได้

>>326-328 ฟินตอนป้อนมากกก ชอบละสิ หุหุ จากเครียดๆอยู่มีสาวมาเอาใจก็ดีขึ้นใช่ม้าา
ฟิคทะลุมิติกูชอบมากจริงๆนะ ดูเรียลมากๆ แต่กูหวาดๆกับปมเรื่องโลกเก่าจัง มันจะมีทางจบดีๆมั้ยนะ แบบถ้าเอาเรย์กะkimi dolceกลับมาโลกนี้ก็สงสารคนโลกนี้ ควรเอาเรย์กะkimidolceไปทิ้งค่ะ ไม่ก็ให้นางปรับปรุงนิสัยซะ!

>>324-325 ขุดขึ้นมาทำไม 5555555555555555555555555
ต่อไม่ออกว่ะเลยตัดจบไปแบบนั้น 55555
ถ้าต่อก็คงจะหลังจากอกหัก(?)จากเรย์กะ อิมาริเลยเดินสายเป็นคาสโนว่าเต็มตัว จีบสาวประชดชีวิต หยอกสาวขอมาเป็นเจ้าสาวงั้นงี้แบบที่ทำกะเรย์กะ ไปเรื่อยจนกระทั่งโดนสาวแทง และได้มาพบกับภูตกุหลาบในงานปาร์ตี้ เห็นคาบุรากิและเอ็นโจเข้ามาคุยกะเรย์กะท่าทางสนิท(?) ไปนางาซากิงวดนี้เลยซื้อสร้อยไข่มุกจี้รูปหัวใจมาจีบจริงจังซะเลย ว้าย~~

>>331 ตรง ปล.นั่นใครจะใส่ก็ใส่ได้ไม่ใช่เรอะ โม่งฟิคเลี้ยงต้อยยังกวนตีนเอาชื่อกับรูปของกินมาแปะตอนดึกๆได้เลย และโม่งแปลอยู่เรือเอ็นโจน่ะ เห็นเคยบอกไว้อยู่ในแมวดุ้นและในโม่ง แต่ก็ไม่แน่เน้ออออ โม่งแปลอาจจะนึกคึกอยากเขียนฟิคคาบุรากิก็ไดั ใครจะรู้ ถถถถถถถถถ

>>328 มา ช่วยลงรูปให้ :P
Praline http://imgur.com/O0yUNb0
Hotcake http://imgur.com/vU8dn1a

>>334 มึงเลวมากค่ะ แต่กูไม่เป็นไร เพราะกูมีทีรามิสุอุอุอุอุ //สะบัดหน้าใส่แบบสวยๆค่ะ

>>334 ตะไมมึงอำมหิตแบบนี้ ;A;

>>333 กู331เองนะ ปล.เหมือนกูหมายถึงสำนวนอ่ะ กูอาจจะคิดไปเองก็ได้55555555

>>334 มึงมันจิตใจหยาบช้า โหดเหี้ยม!!

>>334 ดีนะวันนี้กูมีเค้ก กร๊ากกกก

>>331 คนละคนกับโม่งแปลค่ะ 5555 แต่อาจจะเนียนๆซึมซัมวิธีเขียนจากโม่งแปลมาไม่รู้ตัว หลังจากอ่านแทบทุกวัน
>>334 ทำไมทำแบบนี้ ฮืออออออออ เรากะจะมานั่งอ่านคอมเม้นต์ก่อนนอนซะหน่อย ดูเหมือนต้องไปหาอะไรในตู้เย็นกินแล้ว...

>>334 ม..มึง! มึง! มึ้งงงงง จิตใจมึงทำด้วยอะไรรรรร โฮรววว กูสะดุ้งตื่นขึ้นมาเลยแวะมาดูซักหน่อย พับผ่า! เปิดมาเจอของกิน

>>334 จับไอ้คนชั่วช้านี่ไปประหารรรร แงงงง ตื่นมาท้องว่างๆต้องมาเจออะไรแบบนี้หรออออ

ก๊อกๆ ตอนใหม่มาละน้าาาาา โม่งแปลเป็นคนละคนกับโม่งฟิคทะลุมิติจริงๆ นะเว้ย ถ้ากูอยู่อัพฟิคดึกขนาดนั้น ท่านเรย์กะไม่มีทางโผล่มาตอนเจ็ดโมงเช้าแน่นอน มึงเชื่อกู แต่ขนมท้ายตอนนี้มาเข้าคู่กับฟิคทะลุมิติดีมาก เหมือนบังเอิญเลยว่ะ 55555

>>343 วึ้ย ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะมึง //กอดๆ
ตอนนี้สาวๆก็น่ารักกกกกกก วาคาบะรู้จริงๆด้วยใช่มะ ว่าเรย์กะคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง แล้วก็เรื่องที่ไปเก็บผักป่าในโรงเรียนอีก แต่ตอนท้ายแอบดูยันๆนิดๆว่ะ อารมณ์แบบ เท่านี้เธอก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับฉันแล้ว เพราะงั้น กินลงไปให้หมดนะจ๊ะ
ปล.กูนับถอยหลังรอตอน 188 แล้ววววว

>>343 มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตต แปลไทยตอนใหม่เล่นเอากูหิวอีกแล้ววว ดูรายชื่อเมนูช็อกโกแลตที่ท่านเรย์กะเอ่ยมา+รูปประกอบตอนท้ายแล้วกูแบบ ฮื่ออออออ อยากกินมากเลยจอร์จ แต่ท่านเรย์กะกินข้าวต้มเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงของวาคาบะจังไปแล้ว บางทีโรคขนคิ้วร่วงเป็นหย่อมอาจจะหายขาดเลยก็ได้นะคะ บางทีอาจเป็นข้าวต้มนำโชคนอกจากโรคภัยไม่แผ้วพานแล้วยังไม่ประสบโชคร้ายยย(หรอวะ?)

>>343 อ่านตอนนี้​ละโคตรลุ้นว่าท้ายตอนจะโดนดาเมจอะไรบ้าง รายชื่อขนมและอาหารโคตรเยอะเลย 5555555
>>344 กูรอ 188 ด้วย น้องต่ายๆ~XD

กูโดนทำร้ายยยยยย โม่งแปลกับโม่งฟิคแม่งนัดกันรึไงวะ ลงแต่ของหวานแต่ดึกยันเช้า กูจะไปหากินได้ที่ไหนเวลานี้วะ

>>346 กูก็ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะยัดลงไปหมดนั่นเลยหรือเปล่า แม่งเยอะว่ะ ยาวกว่าตัวนิยายเองอีก เลยตัดมาเฉพาะสำคัญๆ ละกัน
อันไหนรู้กันอยู่แล้วก็ปล่อยผ่านๆ ส่วนข้าวต้มเจ็ดสมุนไพรหน้าตามันคือข้าวต้มใส่ผักชี ผ่านละกันวะ 55555

กูรู้สึกว่าพออ่านเรื่องนี้แล้วความรู้เรื่องของกินเลเวลอัพขึ้นมากๆ....

>>349 หรือนี่จะเป็นสาระสำคัญ​ของเรื่องนี้ 55555
ว่าไปแล้วอยากกินโอเปร่าเค้กจังว้อย มีร้านไหนขายมั่ง แต่ก่อนแถวบ้านเคยมีร้านโฮมเมดทำขาย แต่เจ๊งไปซะละ ช้ำชะมัด

>>349 กูสะเทือนใจตอนเจออุณาโลมมาก แปลญี่ปุ่นมาหลายปีไม่เคยต้องใช้คำนี้ในชีวิตมาก่อน... ถึงกับต้องเปิดย้ำซ้ำหลายรอบ....
>>350 กูชอบของ Bake a wish นะมึง ว่าแล้วก็ออกไปกินดีกว่าว่ะ วันนี้ร้อนชิบหาย อยู่ติดบ้านไม่ไหว

>>350 อ.ฮิโยโกะแกคงกดปุ่มผิด จากแท็ก Food มือพลาดไปโดน Love แทน หรือว่า Love ของท่านเรย์กะคือความ Love ที่มีต่ออาหารวะ

>>351 Bake a wish กูชอบชูครีมกับชีสเค้กว่ะ หวานกำลังดี ไม่มากไป ว่าแล้วก็ไปซื้อดีกว่า เราอาจจะเดินสวนกันในร้านก็ได้นะโม่งแปล ถถถถถถถถถถถถถ

ถ้ามีมีตติ้งจริงๆ ก็นัดกันที่ Bake a wish เลยมะ.. ทริปชิมขนมตามรอยท่านเรย์กะ 55555

>>354 กินเสร็จ​ก็ไปนวดกดจุดสักร้าน ถถถถ

>>355 ขอร้านนวดที่กดจึดแล้วขนคิ้วไม่ร่วงนะมึง..

>>356 กดจุดสิ

>>354 บุฟฯ Bake a wish ที่รัชโยธินก็ไม่เลวนะมึง แต่หลังจากนั้นอาจต้องมีกิจกรรมไดเอ็ทตามรอยท่านเรย์กะด้วย...

>>358 วิ่งรอบวัดพระแก้วไรงี้เหรอ 555555 แค่คิดถึงแดดก็ขอเป็นลมล่วงหน้าก่อนนะ *โบกยาดม*

>>356 ที่คิ้วร่วงนั่นเพราะนางเครียด ไม่เกี่ยวกะกดจุดว้อย 555555555
>>359 วิ่งแบบนั้น กูขอโดดลงเจ้าพระยาก่อนละ

>>360 ถ้ามีคนคอสท่านเรย์กะจ๊อกกิ้งกับคาบุรากิตอนหยุดแซวนี่ต้องมีพร็อบเป็นโรลส์รอยซ์เชียวนะ ไฮโซโคตร

>>361 ตัดต่อเอามึง 5555555555555555555555

อ่านฟิคคู่หูแล้วสงสารเอ็นโจ มองค้างไปเลยตอนเรย์กะป้อนขนมคาบุรากิ เห็นแล้วเจ็บปวดแทน

คาบุรากินี่ปกติถึงจะจริงจังกับการแข่งขัน แต่ไม่เครียดขนาดนี้ เพราะกลัวสู้นายตัวสำรองไม่ได้ใช่ไหม ก่อนหน้านั้นเรย์กะบอกคุยเรื่องเรียนกับนายตัวสำรอง ก็หึงหน้ามุ่ย ต่อให้เรย์กะบอกว่าให้สอนเรื่องอาหารก็เถอะ คาบุรากิไปเรียนทำขนมมาเลย พยายามเอาชนะและเป็นที่ 1 ให้ได้ เรย์กะจะมาหามาปรึกษาตัวเอง พอสอบแพ้ครั้งนี้นั่งเครียดกินขนมไม่ลง แต่พอสาวป้อนหน่อยก็ลั้ลลาทันทีเลยนะ ตอนหลังหึงจนเดินหนี พอไปขอคืนดีก็ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องอีก เทคนิคง้อสาวด้วยของกินนี่มาถูกทางมาก 55555

ทำไมโมเม้นต์กับวาคาบะจังดูเป็นเพื่อนสาวที่มุ้งมิ้งขนาดนี้ ดีต่อใจในทุ่งลิลลี่เหลือเกินนนน

>>361 เปลี่ยน​จาก​โรลส์รอยซ์ เป็นเบนซ์​สองประตูยี่สิบหน้าต่างแทนมั้ย ถถถถ

อฟช.วาคาบะสตรองมากอ่ะ แถมยังรู้เรื่องราว รู้สถานการณ์มากกว่าที่คิดเยอะเลยแหะ แต่ๆๆๆๆที่เรย์กะกับวาคาบะต้องแอบคบกันแบบนี้ นี่มันโรมิโอกับจูเลียตของแท้เลยนะ!!! ยูริบันไซ

>>347 โทษโมงแปลเลย กุเองก็ตะกายขับรถออกไปร้านเค้ก สอยมาทีสามชิ้นรวด ฮรือออออออออออออ ทำร้ายกันหนักไปแล้ว คราวนี้จะลงรูปขนมอะไรก็ลงม๊าาาาาา กุมีตุนสต๊อคพร้อมรบแล้วเว้ยยยยยยยยยย

>>366 ไม่ต้องมาโทษกู กูก็กะลังแดกทาร์ตช็อกโกแลตรับผิดชอบผลกรรมของตัวเองอยู่ ท่านเรย์กะบ้าาาาา!

มาค่ะ กูช่วย(?)โม่งแปล 55555555555555

ของกินในตอน185

-ขนมอาราเร่ (あられ) http://imgur.com/1gzQlbG
-ขนมคารินโต (花林糖) ทำจากแป้งสาลีนวดให้เข้ากับน้ำตาล น้ำ ยีสต์ เกลือ เบกิ้งโซดา แล้วปั้นให้เป็นแท่ง จากนั้นทอดในน้ำมันพืช แล้วเคลือบด้วยน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ มีลักษณะเด่นคือกรุบกรอบ รสหวานอ่อน http://imgur.com/0b9pGpG

-Nama Chocolate (ช็อกโกแลตสด) http://imgur.com/2Zaj4wC
-Chocolate truffle http://imgur.com/PAwnJ19
-Opera http://imgur.com/hUXfTtq
-Gateau Chocolat http://imgur.com/R9YECMt

-ฮายาชิไรซ์ ข้าวราดสตูว์เนื้อสไตล์ญี่ปุ่น http://imgur.com/AA5huUC
-ข้าวต้มเจ็ดสมุนไพร (七草がゆ)(ผักไรบ้างดูที่นี่> http://www.marumura.com/japan-porridge/) http://imgur.com/Z6vplQ7

>>368 ต้องขอบคุณที่ไม่ช่วยตอนสี่ทุ่ม

>>368 นี่กูควรออกไปซื้อเค้กมาตุนไว้สำหรับพรุ่งนี้ด้วยใช่ไหมวะเนี่ย ถถถถถถ

>>368 ขอบคุณที่ปราณีพวกกูไม่โพสต์ตอนกลางคืนนะเพื่อนโม่ง

>>368 ขอบคุณอย่างสูงที่มึงไม่โพสต์ตอนดึก....

กูอยากกินข้าวต้มจัง....TT

>>368 สงสารคนแพ้แป้งสาลี นม ช็อกโกแลตอย่างกูบ้างงง นี่กินได้แค่ฮายาชิไรซ์กับข้าวต้มเจ็ดสมุนไพร น้ำตาจะไหล

เฮ้ยพวกมึง สมมุติว่าท่านเรย์กะจู่ๆก็อ้วนลงพุงแบบตัวเอกในหนัง โอเวอร์ไซส์ ทลายพุง คิดว่าคนรอบข้างท่านเรย์กะจะมีรีแอ็คชั่นยังไงกันบ้างวะ

>>374 ท่านแม่คงช็อกจนเป็นลม
เข้าโรงบาลเป็นคนแรก

>>374 กูว่าท่านแม่กรี๊ดนำมาก่อน ท่านพ่อยังไงก็รัก ท่านพี่ทำเป็นมองไม่เห็น แล้วริรินะก็จะพุ่งมาบังคับเข้าคอร์สกับโค้ชมิฮามะ ส่วนคาบุมันอาจจะให้หนังสือไดเอ็ทมาก็ได้ ถถถถถ

>>376 ไม่แน่ คาบุรากิอาจคิดว่าท่านเรย์กะกำลังเก็บปีกุนอยู่ก็ได้ ถถถ

สองทุ่มเป็นเวลาเด็กดี เลยมาแจกกาวฟรุ้งฟริ้งตามชื่อกระทู้
เอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3689/174-175
------------------------

งานกีฬาสีผ่านไปแบบไม่มีอะไรตื่นเต้นนัก มาซายะโลกนี้ก็ไม่ได้เร่าร้อนกับการแข่งขี่ม้าส่งเมือง แต่ก็ยังลงกีฬาวิ่งผลัดเหมือนเดิม แล้วก็คว้าชัยชนะไปได้อย่างงดงาม ไม่มีใครกังขาในความสามารถ ส่วนผมลงกีฬาปาบอลเหมือนเดิม เพราะอยากเห็นเรย์กะใกล้ๆ ตอนทำหน้ามุ่งมั่นเอาจริงเอาจังมันน่ารักชะมัด

“ไม่ยอมแพ้คุณชูสุเกะหรอกนะ” เรย์กะกำหมัด ท่าทางแบบนี้ก็น่ารักจนอยากคว้ามากอดแน่นๆแบบมันเขี้ยว

“อื๋อ จะมาชนะผมน่ะมันเร็วไปร้อยปีนะ” ผมหัวเราะ ขยี้หัวเธอเบาๆ ผมม้วนลอนนั้นชี้โด่เด่ไปมาจนเจ้าตัวโวยวายว่าผมเสียทรงหมดแล้ว

การแข่งปาบอล ห้องผมชนะ แต่ก็ต้องไปง้อร่วมสัปดาห์เธอถึงจะหายงอน แพ้หลุดรุ่ยเห็นๆ

ตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงการสอบ ผมนั่งติวให้เรย์กะอย่างเคย สอบปลายภาคหนนี้ เจ้าตัวมุ่งมั่นจะกลับขึ้นไปที่สิบให้ได้ หลังจากอันดับตกมาสองครั้ง สอบปลายภาคครั้งที่แล้วผมช่วยติวก็เลยมีชื่อขึ้นบอร์ดได้ แต่ก็อยู่ลำดับที่สามสิบ เรียกได้ว่าเฉียดฉิวไปนิดเดียว เรย์กะดูไม่ค่อยพอใจกับผลสอบนี้เลย

“เคร่งเครียดไปก็ไม่ทำให้จำได้หรอก” ผมเอาดินสอกดจิ้มหว่างคิ้วของเธอ “ทำใจให้สบายๆดีกว่า”

“ก็...ฉันอยากทำอะไรเพื่อท่านพ่อบ้างนี่คะ” เรย์กะตอบอุบอิบ “หมู่นี้ท่านพ่อดูเคร่งเครียดมาก ฉันคิดว่าถ้าสอบได้ลำดับสูงๆ ท่านพ่ออาจจะดีใจ แล้วก็มีความสุขขึ้นมาบ้าง”

“หืม”

“อย่าใส่ใจเลยค่ะ แค่ความคิดเพ้อๆของฉันเองนั่นล่ะ” เธอก้มหน้าลงมองหนังสือ “มีนักเรียนจากข้างนอกเก่งๆตั้งเยอะ ที่สิบกับฉันเนี่ยคงไม่ไหวหรอก”

“ต้องไหวสิ” ผมวางมือลงบนหัวเธอ “ลืมไปแล้วเหรอว่าใครเป็นอาจารย์ให้น่ะ”

เรย์กะเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้ รู้สึกอยากชวนทำอะไรที่ไม่ใช่การติวหนังสือสุดๆไปเลยล่ะ

ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบหนังสือออกมาอีกสองสามเล่มเพื่อสอน เธอดูฮึดฮัดมุ่งมั่นดีที่จะคว้าตำแหน่ง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรไปก่อกวนสมาธิ

เรานั่งติวเรื่องสมการและฟิสิกส์ที่ดูซับซ้อนน่าปวดหัวจนเย็นย่ำ พอได้เวลาที่ต้องไปแล้วก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ขณะที่กำลังยัดชีทการบ้านใส่แฟ้ม แต่เรย์กะกลับโน้มตัวลงมาหา จูบเข้าที่แก้มอย่างแผ่วเบาเหมือนผีเสื้อขยับปีก

ผมกระพริบตาปริบๆแบบงุนงง ส่วนเรย์กะแย้มรอยยิ้มที่ดูซุกซนเหมือนปีศาจน้อยๆ

“ค่าตอบแทนที่ติวให้ยังไงล่ะคะ”

“เอ๋ แค่นี้เองเหรอ” ผมหรี่ตา “ไม่เห็นจะคุ้มตรงไหน”

“อย่าโลภสิคะ” เธอยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะปาก ชวนให้นึกถึงจูบในวันนั้น “ไม่เคยได้ยินเหรอคะ ว่าโลภมากลาภหายน่ะ”

“ทำงานมันก็ต้องได้ค่าตอบแทนที่คุ้มค่าสิ” ผมหัวเราะ “หรือเรย์กะคิดว่าจ่ายแค่นี้แล้วก็จบกันไปนะ งั้นเหรอ”

พอผมลุกขึ้นยืน เธอก็ถอยหลังไปหลายก้าว อะไรกัน เมื่อกี้ยังทำเป็นเก่งอยู่เลยนี่นา

“ยะ ยังไม่เห็นผลลัพธ์ซักหน่อย อาจจะไม่ได้ที่สิบก็ได้” เธอพูดอุบอิบในลำคอ

“งั้น มาดูกันมั้ย...” ระยะแค่นั้น เดินไม่กี่ก้าวก็ถึง ผมคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน เรย์กะจนมุมได้อย่างง่ายดาย “...ว่าการสอนของผมจะพาเรย์กะไปถึงตำแหน่งไหน”

ริมฝีปากผมคลอเคลียอยู่ข้างใบหู งับเบาๆพอให้เจ้าตัวสะดุ้ง เรย์กะขืนตัวออกห่างจนสุดแขน แต่เมื่อถูกกอดอยู่อย่างนี้ การขัดขืนเล็กๆน้อยๆนี่ก็แทบจะไม่มีผลอะไร

“นี่มันที่โรงเรียนนะ”

“ถ้าเป็นที่อื่นจะโอเคงั้นเหรอ”

“ที่ไหนก็ไม่โอเคทั้งนั้นล่ะ” แก้มขาวๆนั่นขึ้นสีแดงก่ำ เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เธอเลยบิดหูผมเข้าให้ทั้งสองข้างจนต้องร้องโอ๊ย

“ใจร้ายชะมัดเลย” ผมแกล้งทำเป็นโอดครวญ “ทำงานหนัก ค่าตอบแทนไม่คุ้ม แล้วยังโดนทุบตี นี่มันแรงงานทาสชัดๆ”

“ไม่พอใจก็ออกไปหาใหม่ซะสิ” เธอเชิดหน้าขึ้น “รัฐบาลคิโชวอินปกครองด้วยระบอบเรย์กะธิปไตย นั่นคือเรย์กะเป็นใหญ่เท่านั้น”

“งั้นขอรัฐประหาร” ผมก้มลงไป จูบลงบนริมฝีปากนั้น เรย์กะดูขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี

ใช้เวลาอยู่อีกครู่ใหญ่ๆกว่าจะผละออก เธอและผมหอบหายใจน้อยๆเหมือนเพิ่งไปออกแรงวิ่งกันมา หน้าเรย์กะที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงหนักขึ้น

“เท่านี้ก็น่าจะล้มล้างรัฐบาลเก่าได้นะ” เสียงกระซิบของผมแนบชิดปากริมฝีปากเธอ “ตอนนี้รัฐบาลเอ็นโจได้เข้ายึดอำนาจแทนที่รัฐบาลคิโชวอินแล้ว หากรัฐบาลคิโชวอินไม่พอใจ...”

ผมเกลี่ยนิ้วลงบนริมฝีปากเธอแล้วก็เอามาแตะปากตัวเอง

“...ก็มายึดอำนาจคืนได้ทุกเมื่อ”

เรย์กะถลึงตามใส่ ทุบผมเข้าให้ที่ไหล่อีกทีแล้วคว้ากระเป๋าขึ้น เดินลิ่วๆออกไปจากห้อง พอผมหัวเราะเธอก็รีบวิ่งไปเลย

น่ารักจริงๆเลยน้า

อาการปวดแปลบในหัวเกิดขึ้นอีกหนแบบไม่รู้เวล่ำเวลา ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทนักเรียน เปิดฝาขวดยาแบบมือสั่นๆเล็กน้อย คราวนี้ไม่ปวดมากเท่าไหร่ แค่เม็ดเดียวก็น่าจะพอ

ผมวางกระปุกยาลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ หลับตาลง พิงพนักแบบเหนื่อยๆ

ปวดแค่นี้ผมทนไหวอยู่ เดี๋ยวนั่งอีกสักครู่ให้อาการดีขึ้นค่อยเดินไปที่ลานจอดรถแล้วก็กลับบ้าน วันนี้คงไม่ถึงกับต้องยกเลิกครูสอนพิเศษเพราะอาการปวดหัวแบบครั้งที่แล้ว

“ชูสุเกะ”

ผมสะดุ้งเฮือก เผลอลุกพรวดทั้งที่เอนตัวนั่งอยู่ ขวดพลาสติกสีขาวที่วางอยู่หมิ่นๆโต๊ะเมื่อได้รับการกระทบกระแทกก็ร่วงลงไป ผมจะคว้าไว้แต่ไม่ทัน ขวดนั้นหล่นลงบนพื้น กลิ้งไปหยุดแทบเท้าของคนที่เพิ่งเดินเข้ามา

“มาซายะ”

เขาไม่ตอบอะไรผม แต่ก้มลงเก็บขวดยา อ่านข้อความบนนั้นแล้วก็เงยหน้าขึ้น

“นี่มันอะไร”

“ลูกอมไงล่ะ มาซายะอยากทานซักเม็ดมั้ย” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ฉวยขวดยามาจากมือของเขาแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋า

“ไม่ตลก” เขาถลึงตาใส่ผม “ยานั่นฉันรู้จักนะ ชูสุเกะ”

“มาซายะมีธุระอะไรกับผมเหรอ แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง แม้ในใจจะสงสัย ห้องติวนี่น่าจะเป็นที่ลับๆของผมกับเรย์กะนี่นา แถมบริเวณนี้แทบไม่มีใครผ่านไปผ่านมาด้วย

“ฉันเจอคิโชวอินตรงทางเดินเมื่อกี้ พอถามหานาย เธอก็บอกให้มาดูที่นี่” มาซายะพ่นลมหายใจ “นายปิดมือถือ ฉันไม่รู้จะไปตามตัวที่ไหน”

“อ้อ โทษที” เวลาติวหนังสือให้เรย์กะ ผมมักปิดมือถือเพื่อป้องกันการรบกวนเสมอ “แล้ว...มีธุระอะไรล่ะ”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อน” มาซายะกอดอก หรี่ตามองผม “นายกินยานั่นมานานเท่าไหร่แล้ว”

“ก็ไม่นานนักหรอก”

“ไปหาหมอรึยัง”

“หมอเป็นคนจ่ายยาให้ผมเอง”

“ไม่ได้กินเกินขนาดที่หมอสั่งใช่มั้ย”

“อือ”

“อย่าโกหกฉัน ชูสุเกะ” มาซายะหรี่ตาลง หักข้อนิ้วตัวเองส่งเสียงดังกร๊อบเป็นการเตือน “ฉันให้โอกาสนายพูดความจริงอีกครั้ง ไม่งั้นล่ะก็…”

ผมถอนหายใจ ตัดสินใจพูดความจริงที่ยากลำบาก

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ปวดหัวนิดๆหน่อยๆก็เลยต้องทานยาแค่นั้นล่ะ”

“ปวดหัวนิดหน่อย ทำไมต้องใช้ยาแรงขนาดนี้”

“ก็ไม่ได้ทานติดๆกันอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เวลาปวดมันปวดมากจนยาทั่วไปเอาไม่อยู่ก็เท่านั้น”

มาซายะวางมือลงบนหน้าผากผม อีกมือทาบหน้าผากตัวเอง “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”

“ผมไม่ได้เป็นไข้ซักหน่อย”

“แล้วตกลงเป็นอะไร ไมเกรน มะเร็ง เนื้องอก เส้นเลือดในสมองแตก หรืออย่างอื่น”

“ไม่รู้สิ ยังหาสาเหตุไม่เจอ” ผมยักไหล่ “แต่จิตแพทย์บอกว่าผมเป็นโรคเครียด ผมว่าผมก็ไม่ได้เครียดอะไรซักหน่อยนะ”

“คำว่าไม่ได้เครียด หมายถึงบางสิ่งที่นายกำลังพยายามทำอยู่รึเปล่า” มาซายะกอดอก จ้องผมแบบพิจารณา “มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังสิ”

นิ่งกันไปครู่หนึ่ง ผมก็ส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรจริงๆ มาซายะ”

“เกี่ยวกับคิโชวอินใช่มั้ย”

เมื่อผมเงียบ เขาก็พ่นลมออกจมูก ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

“ถ้ามันหนักหนานักก็เลิกทำซะ เข้าไปยุ่งในเรื่องที่เกินตัวมันจะกลับมารัดคอนายซะเปล่าๆ”

หมายความว่ายังไงกันนะ

“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่คาใจอะไรบางอย่างเลยจะลองตรวจสอบเองก่อน” ผมบอกปัดด้วยรอยยิ้ม คราวนี้มาซายะดูเป็นกังวล น้ำเสียงก็อ่อนลงมาก

“ฉันช่วยเอามั้ย”

“เอาไว้ถ้าตึงมือจริงๆ จะขอให้ช่วยก็แล้วกันนะ” ผมหัวเราะ “ตอนนี้ยังไม่มีอะไร ไม่ต้องกังวลไปหรอก”

มาซายะทำสีหน้าแปลกๆตอนที่ผมวางมือลงบนไหล่เขา ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็ไม่พูดออกมา

“ว่าแต่ที่รีบมาหาผมนี่มีเรื่องอะไร หรือว่าจะถูกคุณทาคามิจิสลัดรักมาล่ะ” มาซายะถลึงตามองทันทีที่ได้ยินคำเย้าแหย่นั่น “อยากให้ช่วยดามใจงั้นเหรอ เห็นผมเป็นตัวสำรองเวลาอกหักนี่มันน่าน้อยใจจังน้า”

“ไม่ใช่เฟ้ย!!” เขาชูกำปั้นขึ้น ผมเลยถอยหลังไปหลายก้าว หัวเราะให้กับท่าทางแบบนั้น “อย่าพูดอะไรน่าขนลุกแบบนั้นสิวะ ไอ้บ้านี่!!”

“ล้อเล่นน่า ว่าแต่มีเรื่องอะไรล่ะ”

“หมู่นี้ยูริเอะดูแปลกๆไป” เขาถอนหายใจออกมา “เมื่อกี้ฉันเพิ่งวางสายจากยูริเอะ รู้สึกเหมือนกำลังถูกบอกปัดเลย”

“เธอยุ่งกับการเรียนอยู่ล่ะมั้ง”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ” มาซายะยิ้มขื่นๆ “ฉันกลัวว่ามันจะไม่ใช่ปัญหานั้น”

เริ่มแล้วสินะ

จากความทรงจำของผม ช่วงเวลาที่มาซายะอกหักจะอยู่หลังงานโรงเรียน แต่ก่อนหน้านั้นมาซายะยังไม่ได้ระแคะระคายอะไรจนกระทั่งได้เห็นท่าทางของยูริเอะในงาน และยูริเอะกับไอระก็เรียนที่ญี่ปุ่น ไม่ได้อยู่อังกฤษแบบตอนนี้ด้วย

ตอนนี้ทุกอย่างดูผิดเพี้ยนไปจากเดิมหมด

“ปีใหม่ เราไปบินหายูริเอะก็แล้วกัน อีกไม่กี่เดือนเอง” ผมวางมือลงบนบ่าเขา ตบเบาๆให้กำลังใจ “อย่าเพิ่งคิดมาก มันอาจไม่มีอะไรก็ได้”

มาซายะพยักหน้า เดินมากับผมเงียบๆไปที่ลานจอดรถ นี่ก็เป็นข้อแตกต่างอีกอย่าง

ถ้าเป็นมาซายะในโลกเดิม เขาคงโทรไปสั่งให้คนจองตั๋วแล้วก็ลากผมไปอังกฤษเดี๋ยวนั้นแล้ว

ผมควรต้องไปดูสภาพน้ำตกเคเก็นหรือผาโทจิมโบไว้ล่วงหน้าก่อนมั้ยนะ

------------------------
ระหว่างคาบุรากิกับเอ็นโจ กูพยายามไม่ให้วายสุดฤทธิ์ แม้ใจจะเผลอคิดไปบ้างก็ตาม

>>380 สายไปแล้วมึง ทำไมกูโดขิๆ กับฉากวัดไข้ของคาบุกับเอ็นโจมากกว่าฉากถึงเนื้อถึงตัวกับเรย์กะวะ ถถถถถถ ท่านจอมมารตัวจริงรุกให้ได้ขนาดนี้บ้างเถ้ออออ

>>381 จริงๆมันก็เป็นฟิคเลี้ยงต้อยของเอ็นโจ ไม่ได้เลี้ยงต้อยเรย์กะ แต่เป็นเลี้ยงต้อยมาซายะต่างหาก 55555555555

>>380 กูขอโทษนะ กูโดขิโดขิกับท่านเรย์กะฟิคนี้ไม่ลง เป็นอะไรไม่รู้แงงงง กูไม่ไว้ใจนางเลย ,___, กลับกัน ทำไมชูสุเกะ-มาซายะน่ารักอย่างเน้้้
เค้าดูเป็นห่วงกันมากๆเลยล่ะค่าาา---

Kyแปป เชี่ย นี่ไซซายะใช่มั้ย กำลังจะเล่นกลเดินบนเชือกโชว์วาคาชิบะใช่มั้ย 555555555
https://twitter.com/dmeishappy_/status/850359326757666816

>>384 โอ๊ยมึง555555555555555555555
แม่งเอ๊ยยยยยยยย

>>384 เมายาแบบนี้กูว่าไซซายนี่แหละ ไม่มีใครอื่น...

>>379 กูชอบตอนที่มาซายะบอกชูสุเกะว่าอย่าโกหกว่ะ รู้สินะว่าเพื่อนกำลังปิดบังอะไรอยู่ พูดโกหกมาก็รู้ แถมจะช่วยอีก ดูเป็นห่วงเป็นใยเหลือเกินนนนน นี่คือมิตรภาพระหว่างเพื่อนใช่มั้ย กูจะคิดไกลแล้วนะ
>>384 ทำอีท่าไหนไปติดบนนั้นได้วะ ถถถถถถถถ

>>384 มันไปอยู่บนนั้นได้ยังไง 55555

ลองไปเสิร์จดู มันเป็นข่าววันที่ 19 พฤษภาคม 2016
เหตุเกิดที่เมืองฉงชิ่ง ประเทศจีน
ผู้สื่อข่าวรายงาน สุนัขกำลังเล่นที่ชั้นบนชุดของอาคารที่ที่เจ้าของของมันอาศัยอยู่และตกลงมาข้างล่าง โชคดีที่มันติดค้างห้อยบนสายไฟ ชาวบ้านพบเห็นเจ้าของสุนัขเอาผ้าปูที่นอนออกมาข้างนอกอาคารและขอความช่วยเหลือให้กางผ้าปูที่นอนเพื่อให้สุนัขกระโดดลงมา หลังจากนั้นไม่นานสุนัขก็กระโดดลงมาได้อย่างปลอดภัย

http://www.friynds.com/m/news/view/-n-Husky-dog-gets-stuck-on-power-lines-as-it-falls-off-window-while-playing-n
http://www.aboutfamilypets.com/lucky-dog-husky-falls-off-building-and-survives/ (<< อันนี้มีภาพ gif ด้วย 55555)

>>389 โฮ้ย ลูกเอ้ยยยย กูนึกถึงเคสนึงที่ไทยเลย เจ้าของสร้างรั้วใหม่สูงๆเพื่อกันหมาตัวเองปีนออกจากบ้าน เพิ่งเสร็จกลับมา เห็นลูกรักนั่งบนเสาที่เพิ่งสร้างใหม่ ต้อนรับกลับบ้าน สรุปทุ่มทุนไปไม่ช่วยอะไร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องหมานี่ต้องทำเหมือนกันแน่ๆ แต่พลาดคืออยู่ชั้นบน เลยร่วง

>>389 สายไฟมันไม่ช็อตเอาเหรอวะ หรือเพราะมีขนกั้นไว้เป็นฉนวน กูไม่มีความรู้เรื่องนี้ง่ะ

>>391 น่าจะสายโทรศัพท์ป่ะ ไม่แน่ใจ

>>392 อ่าวข่าวมันเขียนสายไฟ(power line)นี่หว่า กูโชว์ง่าวมาก555555555555555

ต่อจาก >>326-328 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
คาบุรากิบอกฉันตอนเช้า ว่าบ้านเขาส่งบัตรเชิญชมซากุระไปที่บ้านฉันค่ะ

“เธอจะทำยังไงน่ะ”

“ฉันออกจากบ้านมาอย่างนี้ คงไม่ไปอยู่แล้วล่ะนะคะ”

“แม่ฉันเขียนในการ์ดเชิญระบุให้เธอไป เห็นทางนู้นยืนยันว่ามาได้แน่นอน คิดว่าที่บ้านเธอจะจัดการยังไงน่ะ”

“อื้ม...ใกล้ๆวันคงโกหกว่าฉันป่วยมั้งคะ”

ฉันตอบหลังใช้ความคิด ตอนแรกฉันสงสัยขึ้นมาว่าทำไมแม่ของคาบุรากิถึงระบุให้ฉันไป ทั้งๆที่โลกนี้ก่อนหน้านั้นฉันก็ถูกคาบุรากิรังเกียจด้วยซ้ำ แต่คิดๆไปฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันเป็นคู่หมั้นกับเขานี่คะ... ถ้าทางบ้านปฏิเสธไปเลยก็อาจดูน่าสงสัยได้

ตอนเย็นฉันก็กลับกับคาบุรากิตามปกติ แต่เมื่อเดินออกมายังไม่พ้นประตูโรงเรียนด้วยซ้ำ ก็เห็นชายใส่สูทสีดำประมาณโหลหนึ่งยืนเรียงกัน และพยายามล้อมรอบฉันทันทีที่เห็น

นักเรียนซุยรันเริ่มฮือฮา คาบุรากิเดินมายืนข้างหน้าฉัน เลยไม่แน่ใจว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน แต่เท่าที่ดูจากชายชุดดำที่สบตากับเขาแล้ว ท่าทางเขาคงทำหน้าน่ากลัวทีเดียว

“ช่วยไปกับเราด้วยเถอะครับคุณหนู”

หนึ่งในแก๊งค์ชายชุดดำพูดกับฉันที่ยืนแอบอยู่หลังคาบุรากิ

“ไปที่ไหนงั้นหรอคะ”

ฉันลองกลั้นใจถามไป คาบุรากิตัวคนเดียวคงสู้ไม่ไหวมั้งคะ... ยังไงก็ต้องลองเจรจาดูก่อน

พอลองคุยกันดีๆจริงๆแล้ว พวกเขาเป็นคนจากตระกูลคิโชวอินค่ะ วันนี้คือคิดจะพาฉันกลับไป แต่ส่งคนมาเป็นโหลแบบนี้ กะจะข่มขู่บังคับฉันกลับไปงั้นหรือไงคะ ถ้าฉันอยู่คนเดียวและถูกคนล้อมขนาดนี้คงกลัวอยู่เหมือนกันล่ะค่ะ...

สงสัยคงเกี่ยวกับงานชมซากุระที่คาบุรากิพูดถึงเมื่อเช้าแน่ๆ...

เมื่อคุยกันเสร็จ คาบุรากิหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะจับมือพาเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ดูเหมือนพวกเขาอยากขัดขวางเหมือนกันนะคะ แต่คาบุรากิเหลือบมองนิดหนึ่งก็ชะงักกันไป สายตาแบบจักรพรรดิปรากฏขึ้นมาทีไรก็ไม่มีใครกล้าสู้สักคนจริงๆค่ะ...

ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรง ในหัวคิดปัญหาร้อยแปด แบบนี้ถ้าพวกเขาตามไปก็อาจจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนก็ได้นะคะ และที่สำคัญ ในตอนนี้พวกเขาไม่มีทางไม่รู้ว่าคาบุรากิสนิทกับฉันแบบสุดๆ ยิ่งเข้าทางในทุกรูปแบบ

พวกเขาจะกลับมาดักหน้าโรงเรียนแบบนี้ทุกวันหรือเปล่านะคะ เป็นไปได้ไหมว่าบางทีเรื่องฉันหนีออกจากบ้านอาจจะแดงขึ้นมา... แล้วทุกคนจะรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถอยู่ใน Pivioine ได้อีกต่อไป ฉันก็กลายเป็นชนชั้นสามัญในสายตาคนที่ซุยรัน ถูกรังแกสารพัด โดยเฉพาะฉันสนิทกับคาบุรากิขนาดนี้ ต้องตกเป็นเป้าของใครหลายๆคนแน่นอนเลยค่ะ

ในตอนนี้ฉันมีชุดสำรองอย่างละตัวเองนะคะ ถ้าถูกรังแกจนชุดเปื้อนจะทำไงดี ไปปรึกษาวาคาบะจังเรื่องการขจัดคราบสกปรกดีไหม พรุ่งนี้เป็นต้นไปควรแอบเอาร้องเท้าในอาคารกลับบ้านดีไหมนะ ถ้าโดนคนแกล้งเขียนด้วยหมึกดำก็ไม่ตลกเลยนะคะ แพงออกขนาดนั้น ฉันไม่อยากรบกวนท่านพี่กับท่านอิมาริไปมากกว่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ...

ขณะที่ฉันกำลังคิดสติแตกกับการรับมือเรื่องเหล่านี้ คาบุรากิก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย และก็พาฉันขึ้นรถมา ไม่นานฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังจับมือกับเขาอยู่ เลยพยายามดึงๆออกมา แต่เขาจับแน่นเกินไป เลยปล่อยไว้อย่างนั้น

“เราจะไปไหนหรอคะ” ฉันถาม ถ้าจำไม่ผิด ยังไงนี่ก็ไม่ใช่เส้นทางกลับห้องของฉันแน่นอน

“คนพวกนั้นตามเรามาอยู่”

คาบุรากิบอก ฉันหันไปตามสายตาของเขาก็เห็นรถยนต์โดดเด่นสุดๆขับตามมา คนตระกูลคิโชวอินไม่คิดจะทำงานแอบสืบให้ดีกว่านี้แล้วหรอคะ... สาบานเถอะค่ะว่าเป็นสปาย!!! หรือว่าพวกเขาแค่มาขับรถเล่น แล้วบังเอิญไปเส้นเดียวกับเราพอดี?

คนขับขับอ้อมไปมาจนฉันเริ่มกังวลว่าแก๊งค์ชายชุดดำจะจับแนวออก แต่ทว่าเราก็เลี้ยวเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่อยู่แถวนั้น ดูเหมือนคงมีการตรวจเข้มหรืออะไรสักอย่าง แก๊งค์ที่พยายามตามฉันก็เข้ามาไม่ได้ ปกติโรงแรมมันเป็นอย่างนี้หรอคะ

คาบุรากิจองห้องและพาฉันขึ้นไป อื้ม...นายจองห้องเดียวนะคะ ทำไมจองห้องสวีทรูมหรอคะ

“ที่นี่น่าจะปลอดภัย” คาบุรากิพูด พลางหยิบมือถือขึ้นมาดู

ฉันรับคำมึนๆ เขานั่งลงบนเตียงข้างๆกับที่ฉันนั่งอยู่ ทำฉันสะดุ้งตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

ไม่นานนักบุคคลไม่คาดฝันก็มา ท่านพี่เดินเข้ามาในห้อง

“เล่ารายละเอียดที่บอกมาในเมลล์ได้ไหม”

ท่านพี่พูดพลางหันไปหาคาบุรากิ นายส่งข้อความถึงท่านพี่หรอคะเนี้ย

พอฟังจบ ท่านพี่ก็ขมวดคิ้วคิดอยู่สักพัก และหันมาหาฉันด้วยท่าทางลำบากใจ

“น้องจะไหวไหมถ้าจะไปร่วมงานครั้งนี้”

“เอ๋!!!”

หมายความว่าไงคะท่านพี่ จะให้น้องไปงานครั้งนี้ ทั้งๆที่เข้าแผนท่านพ่อกับท่านแม่หรอคะ! แบบนี้ฐานะคู่หมั้นระหว่างฉันกับคาบุรากิไม่แก้ยากไปมากกว่าเดิมอีกหรอคะ!!!

“เราต้องไม่ให้คนนอกรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในตระกูลคิโชวอิน” ท่านพี่พูด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “แต่ว่ามันก็อาจจะทำให้น้องต้องลำบากใจ ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะ พี่จะช่วยจัดการให้”

“ถ้าน้องเข้าร่วมงาน แผนช่วยตระกูลคิโชวอินของท่านพี่จะง่ายขึ้นหรอคะ”

“อือ ประมาณนั้น... แต่อย่าฝืนตัวเองนะ เพราะน้องต้องเจอพ่อแม่ในงานแน่นอน”

“ไม่เป็นไรค่ะ น้องจะไปแล้วกันนะคะ”

ฉันตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว หนทางอะไรที่ทำให้แก้ปัญหานี้ได้รวดเร็วขึ้น ฉันจะพยายามทำ แม้เพียงแค่นิดเดียวแค่ไหนก็ตาม

ท่านพี่อธิบายอะไรต่ออยู่อีกหน่อย พอฟังๆแล้วฉันเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอท่านพี่ไปแล้ว ความรู้ที่ฉันได้เมื่อกี้ก็หายไปตามท่านพี่

คาบุรากิกลับห้องมาด้วยกัน ฉันเพิ่งรู้ในเวลาต่อมาเองค่ะว่าโรงแรมที่เขาพาเข้าไปเป็นโรงแรมของตระกูลเขาเอง แต่เป็นสาขาย่อยฉันเลยไม่คุ้นตานัก มิน่าถึงสามารถคัดคนออกไปได้ และใช้ห้องในโรงแรมมาเป็นห้องปรึกษาแก้ไขสถานการณ์ชั่วคราวได้

ฉันมองท่าทางคาบุรากิอย่างสงสัย เขาดูครุ่นคิดตลอดเวลาเลยค่ะ กำลังคิดถึงมื้อเย็นว่าจะเอาอะไรดีงั้นหรอคะ?

“เรย์กะ...”

“หืม ทำไมหรอคะ?”

“ไว้ใจพี่เธอได้ใช่ไหม...”

“แน่นอนสิคะ!”

นายพูดเรื่องอะไรน่ะ ถ้าไม่มีท่านพี่ ฉันคงหนีออกจากบ้านแล้วทำตัวชิลๆสบายๆแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ!!!

พอเห็นสายตาต่อว่าจากฉัน คาบุรากิก็พูดขึ้นอย่างลังเล “บางทีการที่พ่อแม่เธอตอบอย่างมั่นใจว่าเธอต้องไปแน่นอน อาจรู้อยู่แล้วก็ได้ว่าต่อให้พวกเขาเกลี้ยกล่อมบังคับเธอไม่สำเร็จ พี่ชายเธอก็จะมาขอให้เธอไปอยู่ดี”

“จะบอกว่าท่านพี่อยู่ฝ่ายท่านพ่อท่านแม่งั้นหรอคะ?”

“ไม่ใช่หรอก แต่ทั้งสองฝ่ายมีแผนการที่คล้ายกัน และต่างฝ่ายก็รู้ดีว่ายังไงก็ต้องทำให้เธอไปได้อยู่ดี ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนทำก็ตาม”

“ก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกไม่ใช่หรอคะ บางทีวางแผนก็น่าจะประมาณนี้”

คาบุรากิมองฉัน “เขาใช้เธอเป็นหมากตัวหนึ่งเพื่อชัยชนะของเขา ใช้เธอเป็นเครื่องมือไม่ต่างจากที่พ่อแม่เธอทำกับเธอ”

“ไม่จริงซะหน่อยค่ะ! เขาแค่ขอฉันให้ความร่วมมือเท่านั้นเอง!!!”

“...”

“อีกอย่าง ฉันเองต่างหากค่ะที่ลากเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!”

“เขาอาจจะเข้ามา เพราะเห็นโอกาสที่จะใช้ประโยชน์กับเธอก็ได้ ตอนแรกก็เห็นเธอพร้อมช่วยเขา ทำให้สามารถหลอกเอาข้อมูลได้ง่ายขึ้น ส่วนตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่กุมความลับเรื่องที่เธอหนีออกจากบ้าน เป็นสิ่งที่ทำให้เขามีอำนาจเหนือพ่อของเธอ”

“ท่านพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย!” ฉันพูดอย่างโมโห “เขาถึงกับหนีออกจากบ้านเพราะสืบเรื่องการทุจริตได้เลยนะคะ!!!”

“เขาออกจากบ้าน เพราะยึดมั่นในความดี หรือตกลงผลประโยชน์กับพ่อไม่ลงตัวไม่มีใครรู้ได้หรอกนะ...”

“พูดอะไรออกมาคะ!”

ฉันโกรธคาบุรากิมากๆเลยค่ะ อะไรกันคะ! ท่านพี่ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก มองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะคะ!!!

“พี่คนนี้อาจจะไม่เหมือนพี่ที่เธอรู้จักในโลกก่อนหรอกนะ”

คาบุรากิบอก ขณะที่โดนฉันดันออกจากห้อง ไปไหนก็ไป ไป๊ หยุดจินตนาการโลกมืดได้แล้วค่ะ!!! ท่านพี่ของฉันเป็นคนดีนะคะ!!!

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับอยู่นาน และเมื่อหลับตาลงก็ฝันถึงสิ่งที่ทำให้รู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิม...

ฉันเห็นภาพวาคาบะจังเอาครีมโรลมาให้เรย์กะหลังจากเคยพยายามให้เค้กไปก่อนหน้านั้น แต่ก็ถูกปฏิเสธไม่เหลือเยื้อใยเช่นวันก่อน เมื่อวาคาบะจังพยายามตื้อ เรย์กะก็ปัดขนมทิ้งลงพื้นอีกครั้ง แต่ทำเอาวาคาบะเสียการทรงตัว และบังเอิญว่าเป็นจุดใกล้กับทางขึ้นพอดี จึงตกจากบันได กระแทกกับพื้นรุนแรงจนหมดสติและเลือดไหล...

เรย์กะมองภาพนั้นอย่างสะใจ... รอยยิ้มกว้างเยาะเย้ยปรากฏขึ้น

วาคาบะเป็นศัตรูด้านความรักของเรย์กะมาโดยตลอด แม้จะไม่ได้จงใจแกล้งเมื่อแต่ก่อน เพราะอีกฝ่ายเป็นแฟนกับนายตัวสำรองแล้ว แต่ว่ายังคงมีความสุขเวลาวาคาบะจังเจ็บปวดอยู่ดีสินะ...

ฉันได้แต่กรีดร้องในใจเมื่อต้องมองภาพนั้นต่อหน้าต่อตา แบบที่ไม่สามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้เลย และสะดุ้งตื่นมาด้วยคราบน้ำตา...

ถ้าฉันไม่ได้สนิทกับวาคาบะจังในโลกก่อน เธอก็คงไม่ต้องบาดเจ็บขนาดนั้น...

ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู ฉันชะงัก พยายามเช็คน้ำตาออกไปให้มากที่สุด ก่อนเดินไปเปิดประตู

“ฉันได้ยินเธอกรี้ด ไม่เป็นไรใช่ไหม...”

คาบุรากิถาม เมื่อกี้ฉันกรีดร้องในใจเองนะคะ ดูเหมือนเสียงจะมาโผล่เอาโลกนี้แทน...

ถึงแม้จริงๆฉันไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้คาบุรากิกังวลอีก แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนแอจนอยากหาที่พึ่งเลยบอกสิ่งที่เห็นในฝันไป ถึงเป็นฝันที่สั้นกว่าครั้งแรก แต่รายละเอียดครั้งนี้กลับชัดเจนกว่าครั้งที่แล้วมาก กลิ่นเลือดยังตราตรึงราวกับไม่ใช่ความฝัน รอยยิ้มเยาะของเรย์กะที่มองมาที่ร่างวาคาบะจังทำเอาหัวใจของฉันหนาวเหน็บ

“อาจจะเป็นแค่ฝันร้ายธรรมดาก็ได้นะ เธอกลัวเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ครั้งที่แล้วนี่นา...” คาบุรากิพยายามปลอบ ฉันได้แต่อู้อี้รับคำนิดหน่อย น่าอายจริงๆเลยค่ะ แต่ฉันก็ขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนสักพัก ถึงฉันง่วงแค่ไหน แต่ก็กลัวการนอนหลับเหลือเกิน กลัวว่าเมื่อไหร่ที่หลับตาจะต้องเห็นฝันแบบนั้นอีกครั้ง...

ฉันนอนอยู่บนเตียงด้วยความหวาดกลัว คาบุรากิบอกว่าจะไปทำอะไรอุ่นๆให้ดื่มจะได้หลับสบาย ช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวหลังฝันแบบนั้นไปแล้วนี่น่ากลัวจนไม่กล้าปิดไฟเลยค่ะ

เขากลับมาอีกครั้งพร้อมชาคาโมมายล์ กลิ่นหอมอ่อนๆของมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

ฉันหลับตา คาบุรากินั่งอยู่ข้างๆ ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก และวูบนอนไปในเวลาอันรวดเร็ว

ไม่รู้เมื่อไหร่ฉันตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงกริ่ง ฉันสะลึมสะลือมองคาบุรากิลุกขึ้นไปเปิดประตู ก่อนจะหลับไปอีกครั้ง ถึงดูจากแสงข้างนอกจะเป็นตอนเช้าแล้วก็ตาม

ผ่านไปสักพักฉันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกัน

“คิดแบบนั้นจริงๆงั้นหรอ”

เอ๊ะ? เสียงท่านพี่นี่คะ ฉันงัวเงียกึ่งหลับกึ่งตื่น มองไปยังต้นเสียง ก็เห็นคาบุรากิกำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับท่านพี่ด้วยท่าทางเคร่งเครียด

“ผมไม่ยอมให้ทำแบบนั้นกับเรย์กะหรอกนะ!”

คาบุรากิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง นายเสียงดังไปแล้วนะ คนจะหลับจะนอน

ท่านพี่หลุดขำ ฉันไม่เคยเห็นท่าแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ เขาหัวเราะไม่หยุดสักทีจนคาบุรากิทำหน้าบู้บี้

“นายมันสุดยอดไปเลย” เขาพูดยิ้มๆเมื่อกลับมาเป็นปกติได้ “การพูดตรงๆเป็นเรื่องดีนะ ฉันอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าอย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นล่ะ อย่าเปิดเผยสิ่งที่ตัวเองคิดกับคนที่เราคิดว่าเป็นศัตรูเด็ดขาด การทำแบบนั้นจะทำให้ศัตรูได้เปรียบเรา และหากคนนั้นไม่ใช้ศัตรูจริงๆก็ทำให้เสียความรู้สึกนะ”

คาบุรากิขมวดคิ้ว ท่านพี่ยิ้มแล้วพูดต่อ

“หากคิดว่าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องจริง ควรพยายามสืบ พยายามหาหลักฐานมาสนับสนุน เอาให้มัดตัวดิ้นไม่หลุดแล้วค่อยมาพูดแบบนั้นได้ การพูดลอยๆจากการคาดเดาตัวเอง หากเกิดเป็นความจริงขึ้นมา ศัตรูก็จะรู้ตัวแล้วรีบไปทำลายหลักฐานได้นะ ทางที่ดีควรเนียนเป็นฝ่ายเดียวกันให้ถึงที่สุดดีกว่า จะเข้าถึงข้อมูลได้ง่ายกว่าด้วยนะ”

ท่านพี่บอกคาบุรากิเหมือนกำลังสอนวิธีการรับมือมนุษย์ยังไงยังงั้นเลยค่ะ ถึงจะดูน่ากลัวหน่อยๆ แต่ก็สุดยอดไปเลยนะคะท่านพี่

“หมายความว่าบางทีคุณอาจจะเนียนเป็นฝ่ายเดียวกับเรย์กะอยู่ในตอนนี้ก็ได้ใช่ไหมล่ะ”

“หืม ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก แต่ว่าคิดประมาณนั้นแสดงว่าพอเข้าใจหลักแล้วล่ะ แต่อย่าเอาไปถามอีกฝ่ายโต้งๆนะรู้ไหม”

ท่านพี่อ่อนโยนจังเลยค่ะ เหมือนกำลังสอนเด็กน้อยอย่างเอ็นดูเลยนะ ฉันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นนะคะ คาบุรากิถึงจะเรียนเก่งอัจฉริยะแค่ไหน แต่เรื่องสามัญธรรมดากลับไม่เข้าใจสักนิด เวลาฉันสอนเรื่องต่างๆเขา บางทีก็มีแววตาคล้ายกันนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ

“แต่ก็ปิดบังความจริงเรย์กะอยู่ดีไม่ใช่หรือไง”

คาบุรากิถามอย่างสงสัย แต่ก็น้ำเสียงดูอ่อนลงนิดหน่อยจากตอนแรก รอยยิ้มของท่านพี่เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

ทำไมถึงบทสนทนาน่าฟังแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่สามารถตื่นเต็มตาได้ซะที สมองเริ่มเบลอๆ สงสัยเมื่อวานจะทั้งเครียดทั้งร้องไห้มากเกินไปหน่อย...

“รู้ใช่ไหมไม่ว่าจะแพ้หรือชนะในการแข่งครั้งนี้ จะมีผลเป็นยังไง”

“...”

“คิดว่าควรบอกเรย์กะไปจริงๆงั้นหรอ”

ท่านพี่มองคาบุรากิด้วยรอยยิ้มฝืนๆหน่อยๆ

“ถ้าเกิดฉันทำผิดพลาดจนแพ้ล่ะก็ ฝากดูแลเรย์กะด้วยนะ...”

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนจะสะลึมสะลือหลับไปอีกครั้งเพราะทนความง่วงไม่ไหว...

-------------- (จบตอน 32) ----------------
ป.ล. ชาคาโมมายล์ (Matricaria recutita) เป็นชาที่ผสมดอกคาโมมายล์ มีกลิ่นหอมละไมคล้ายแอปเปิล มีฤทธิ์เหมือนยานอนหลับตามธรรมชาติอย่างอ่อน ทำให้จิตใจสงบลงด้วยการผ่อนคลายเส้นประสาท คลายกังกล ช่วยให้หลับสบายขึ้น เป็นเครื่องดื่มที่น่าดื่มก่อนนอน (แต่คนแพ้เกสรดอกไม้อย่าดื่มนะคะ)

ท่านนนนนนพี่ ;_; ไม่ชอบเลยที่ทุกอย่างที่ท่านเรย์กะทำมาพังหมดเพราะเรย์กะอีกคน ฮือออ

ท่านพี่ ไม่เอาาา ไม่เอาคำสั่งเสียยย

ว่าแต่วาคาบะจังโลกนู้น หัวแตกสลบ ลางสังหรณ์มันบอกว่ามีคนกำลังจะทะลุมิติ....

>>394-397 ท่านพี่ก็คือท่านพี่

>>394-397 ย้ำอีกครั้ง กูเกลียดเรย์กะkimidolce วาคาบะจังงงง
>>399 สังหรณ์เหมือนกันเลย 555555555

เดี๋ยวนะ เรย์กะเธอไม่ได้โดนยาสลบนะ อะไรจะง่วงขนาดนั้น คนปกติถึงจะง่วงแค่ไหนแต่ถ้ามีคนมาพูดเรื่องเกี่ยวกับเราก็ฝืนลืมตาได้นะ(กูเคยนอนโรงบาล แล้วกำลังจะหลับแต่เพื่อนแม่งนั่งเม้ากันข้างๆ กูเลยต้องฝืนอดนอนเลย เพราะอยากเผือกแท้ๆ)

แต่เรย์กะไม่ใช่คนปกติสินะ เซงใจ

>>402 จริง ยิ่งถ้าเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น หรือสั่งเสียแบบนี้ กูตาค้าง เคยอดนอนสองวันง่วงมาก จะนอนแล้ว จู่ๆมีเรื่องให้เผือกกูตื่นเต็มตา

>>402 เราเป็นแบบเรย์กะนะ ตอนไปค่ายก็ได้ยินเพื่อนนินทาเราอยู่อ่ะ พยายามฝืนตื่น แต่ก็ไม่ไหว สุดท้ายก็หลับไปทั้งอย่างนั้น เสียดายมากๆ

>>394-397 ตอนแรกนี่เครียดตามคาบุรากิ กลัวท่านพี่จริงๆเป็นตัวร้ายมากอ่ะ แต่พอเห็นฉากที่คาบุรากิคุยกับท่านพี่แล้ว ก็สรุปได้ว่าท่านพี่ก็เป็นตัวร้ายอยู่ดีนั่นแหละ5555 แค่อาจจะร้ายกับคนอื่น และยังคงเป็นซิสค่อน ตอนสุดท้ายนี่พูดแบบเหมือนยอมทำทุกอย่างเพื่อน้องอ่ะ ฝากฝังกับคาบุรากิด้วย ท่านพี่เห็นคาบุรากิเผชิญหน้ากับตัวเองเพื่อเรย์กะขนาดนั้นคงวางใจได้ล่ะนะ นี่รักจริงกันสุดๆ แต่เห็นฉากท่านพี่สอนเทคนิครับมือศัตรูแล้วดูอบอุ่นไงไม่รู้ ท่านพี่ดูชอบลูกเขยคนนี้

เรย์กะคิมิเลวร้ายมากอ่ะ อ่านแล้วสะเทือนใจ ฮืออออออ สงสารทั้งเรย์กะและทุกคนในโลกนั้นเลย...

*น้องเขยสิ ไม่ใช่ลูกเขย 555555

กูอยากรู้ทางฝั่งเรย์กะคิมิบ้างอ่ะ กูว่าเรย์กะคิมิเลวร้ายก็จริงอ่ะแต่มันต้องมีเหตุผลที่เลวร้ายใช่ปะล่ะ หลักเลยคือโดนสปอล์ยจนเคยตัว ครอบครัวไม่อบอุ่นมีเรื่องเครียดแต่คือมาอยู่ทางด้านท่านเรย์กะที่ทุกคนดูใจดีและเป็นมิตรแถมมีท่านพี่เอาใจเหมือนมาเติมสิ่งที่ขาดไปจากชีวิตเรย์กะคิมิ กูว่ามันคงต้องมีอ่อนลงบ้างแหละ แบบเจอความจริงใจไรงี้

>>407 กูก็อยากเห็นนางปรับปรุงตัวเหมือนกันนะ นางคงไม่ได้ชั่วแต่กำเนิดหรอก แค่เด็กโดนสปอยล์จนเสียคน
ทั้งนี้ทั้งนั้น กูรู้สึกว่าเรย์กะคิมิดอลนางจะถูกจอมมารปราบได้ในที่สุดว่ะ ถถถถถถถถ

มารอโม่งแปล~

>>409 มาแบ๊ว~ :3

>>410 กระโดดตะครุบมึงแล้วแว้บไปอ่าน

>>410 เย่ะ ท่านเรย์กะนี่แม่ง มิน่าทำอะไร​ก็ไม่อร่อย ขนาดโดนวาคาบะตอกใส่ 555555555555
แต่​ก็เข้าใจได้นะ กูก็เป็นพวกขี้เกียจ​ชั่งตวงวัดอะไรเป๊ะๆ กะๆเอาตลอด......
คันตะคุงมีบทละ~ เรย์กะนี่ดูจะเข้ากะเด็กๆได้ง่ายดีนะ ถถถถ
ของที่คบรก.เคยให้วาคาบะ ถึงตอนนี้ก็มีจักรยาน​อิตาลี​ ช่อดอกไม้​ เมเปิ้ล​ไซรัปและตุ๊กตา​หมีซินะ ก็ดูเป็นผู้เป็นคน​ดีนะ ไม่เหมือน​ที่เรย์กะได้มาแต่ละอย่าง......
ตุ๊กตา​หมีสองสามหมื่นเยนในวันคริสต์มาส​อีฟเชียวนะ!

ได้วาคาบะจังมาช่วยเตือนสติในการชั่งตวงทำขนมได้นี่ดีมากเลย จริงๆเรื่องนี้ซากุราโกะจังก็เคยพูดนะแต่ท่านเรย์กะนางแบบไม่แยแสจะตวงให้เป๊ะไปไยเล่า เจอลูกเจ้าของร้านทำขนมกับคุณพ่อที่เป็นเจ้าของร้านที่สั่งสอนตักเตือนหน่อยก็คงจะจำแหละ นี่กูเป็นห่วงสุขภาพท่านอิมาริกับยูกิโนะคุงมาก

วาคาบะกับน้องชายใบ้แดกไปเลยเมื่อได้เห็นการทำอาหารของท่านเรย์กะ ขนาดวาคาบะยังบ่น มิน่า ซากุระถึงหงุดหงิดใส่ ทำอะไรก็ไม่อร่อยซักที เพราะสูตรมั่วๆคิดเองเออเองของท่านเรย์กะนี่ล่ะ คือจะแหกสูตรมันก็ได้นะ เวลากูทำขนมหรืออาหารก็ไม่ได้ตวงเป๊ะหรอก ใส่ๆโยนๆลงไป ก็ออกมาโอเคอยู่ แต่ก็ไม่ได้โยนแหกคอก นึกอยากใส่อะไรก็ใส่ได้มั่วซั่วแบบนี้

ตอนนี้ฟินโมเมนต์คาบุวาคาบะอยู่เบาๆ หนีออกมาจากงานเลี้ยง เอาของมาให้ ดูเทคแคร์ดี ตอนวาคาบะบรรยายถึงคาบุรากิ ถ้าเป็นในมังงะ วาคาบะน่าจะใจเต้นโดขิโดขิแล้ว แต่โลกนี้มีท่านเรย์กะเป็นพระเอกทำคะแนนแซงหน้า คาบุเลยทำวาคาบะโดขิโดขิไม่ได้ซักที พยายามเข้านะนาย

>>413 เออกูขำตอนนี้มาก ซากุระโกะย้ำแล้วย้ำอีก เรย์กะดันบอกให้นางใจกว้างหน่อย 55555 กูละกลุ้มใจแทนซากุระจังจริงๆ

ตอนนี้คุณน้องชายน่ารักดีแฮะ ดุเรย์กะได้ด้วย5555555555

กู...กู... กูว่าน้องชายวาคาบะจังน่ารักมากอ่ะ ตั้งชื่อให้ท่านเรย์กะด้วยนะ! ดุนางด้วย! เด็กน้อยนี่มันดีอ่ะมึง อายุก็ไม่ห่างมากนะ กู..กูอยากเชียร์น้องจังเล้ยยยย โอ๊ยยยยย ฟหดเ่ส่วงสฟวหงหวดงห

กูไม่ได้คิดคนเดียวใช่มั้ยยย คันตะคุงน่ารักอ่ะะะ ดูกวนตีนและดื้อหน่อยๆ แต่เคมีกับท่านเรย์กะไม่เลวเลย ขำปฎิกิริยาต่อตุ๊กตาหมีของคันตะด้วย 555

>>418 ใช่มั้ย ใช่มั้ยยย น่ารักอ่ะมึง โง้ยยยยย มันได้นะ! มันได้!

>>417 เคมีน้องแม่งดีจริงๆ อ่านๆ ตอนต่อไปแล้วกูอมยิ้มเลย ม.1 กับม.5 นี่ก็พอกรุบกริบกินเด็กได้อยู่ กูว่าอีกไม่นานคงเปิดแพคันตะคุงได้ 55555

>>420 กูเจอน้องเค้าไม่กี่ตอนแต่กูกำลังเตรียมเชือกเตรียมไม้ไผ่ต่อแพแล้วเนี่ย 5555555

กูอ่านตอนล่าสุดแล้วปวดหัวแทนวาคาบะเลยว่ะ เรย์กะเอ๊ย จะมีความคิดสร้างสรรค์น่ะได้ แต่ทำคนอื่นตายเพราะมีความคิดสร้างสรรค์ผิดเวลาไม่ได้นะ5555

ให้ท่านเรย์กะแต่งเข้าบ้านวาคาบัเถิดค่ะะะ

ถึงโม่งแปล หึ หึ วันนี้โคโรเน่ไม่ได้แดกกูหรอก กูซื้อชีสทาร์ตมาดักรอไว้อยู่แล้ว ฮุ ฮุ ฮุ

>>424 ยะ ยินดีกับมึงด้วย แต่มึงจะมีพร็อบพร้อมแดกตอนอ่านท่านเรย์กะทุกตอนไม่ได้นะเว้ยยย กว่าจะจบซีรี่ส์มึงเบาหวานขึ้นแน่นอน 55555

อ่านตอนล่าสุดแล้วแบบ... กูรอด ของชอบกูไม่โผล่ *กำมือขึ้น*

ปล. โคโรเน่ ดูท่าท่านเรย์กะจะชอบลำเอียงกับเด็กๆ มากเลยนะคะ หุๆ

อยากอ่าน 187-188 แล้วค่าาา​

>>426 จากที่สังเกต เรย์กะลำเอียงกับเด็ก(กว่าค่อนข้างมาก) และผู้ใหญ่(หลงรักตลอดด) กับรุ่นเดียวกันหรือห่างไม่มากนี่ นางไม่โอ๋ ไม่ตามใจเลย 5555

>>428 แต่นางคอยดูแลวาคาบะนะ//พายเรือสุดแรง

>>429 เพราะวาคาบะตัวจริงไงละ!!!! //พายเรือช่วย

>>421 เดี๋ยวตอน194จะมีมุมมองคุณน้องชาย พวกมึงเตรียมกาวเลย กูรอฟิคเรือคุณน้องชายอยู่นะ 55555555555555

เพิ่งอ่านตอนล่าสุด ท่านเรย์กะทำขนมตามไอเดียบรรเจิดของตัวเอง......แน่ใจนะว่าไอเดียบรรเจิด นางลิ้นจระเข้เรอะ กินอะไรก็อร่อยแม้แต่ขนมฝีมือตัวเอง กูชักเป็นห่วงสวัสดิภาพกะเพาะอาหารพี่น้องบ้านเอ็นโจซะแล้วสิ จะอาหารเป็นพิษทั้งบ้านแบบที่บ้านคิโชวอินเป็นรึเปล่า

>>432 กูว่านางลิ้นจระเข้นะ น่าจะเป็นบั๊กที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ตั้งตะทำข้าวต้มให้ท่านพี่แล้ว ท่านพี่ยังต้องกินน้ำตามจนท้องอืด ส่วนนางแค่ แหม เค็มนิดหน่อยนะคะ 55555

>>433 เป็นกูไม่กล้ากินฝีมือนางว่ะ จากที่ทำขนมกับวาคาบะฟังดูสยดสยองชิบหาย ใส่แต่ละอย่างลงไปนี่...ไม่ได้คิดว่ามันจะเข้ากันเล้ยยยย พวกพลิกแพลงสูตร เติมนั่นเติมนี่ลงไปเอง มันก็ต้องทำอาหารเป็นในระดับหนึ่ง พอจะรู้ว่าใส่อะไรลงไปมันถึงจะออกมาเริ่ด ออกมาอร่อย แต่ท่านเรย์กะคือพวกทำอาหารไม่เป็นแล้วมโนเองว่าใส่ลงไปมันต้องอร่อยแน่ แถมความลิ้นจระเข้ของนางกินอะไรก็อร่อยอีก อาหารเลยออกมาเป็นแบบนี้
ทานุกิต้องรักมากจริงๆนะถึงยอมกินลงไปจนหมดเกลี้ยงอะ ขนาดท่านพี่ยังเลี่ยงๆเลย 555555555555 ตอนนางจะไปทำข้าวต้มกินเอง ท่านพี่ก็ชิงไปทำมาให้ตัดหน้าก่อน กลัวน้องสาวไตวายก่อนวัยอันควรสินะ

>>434 แล้วท่านแม่ล่ะ เวลาพูดถึงของกินนี่ไม่เคยมีเอ่ยถึงท่านแม่เลย ท่านแม่รู้ทันเลยเผ่นได้ก่อนคนแรกซินะ

>>435 ท่านแม่ไม่น่าจะหนีรอดนะ เห็นบอกโยเกิร์ตโฮมเมดของเรย์กะทำให้อาหารเป็นพิษกันทั้งบ้าน ถถถถถถ

กูเป็นพวกชอบเติมตามใจแบบเรย์กะนะ ถ้าเป็นพวกอาหารกูเติมแล้วอร่อย แต่ขนมกูเติมแล้วพัง5555555555555 ขนมสัดส่วนของบางอย่างมันต้องเป๊ะจริงๆไม่งั้นไม่ฟู ไม่ละมุน แล้วกูเป็นพวกขี้เกียจตวงอร่อยไม่อร่อยนี่ตามบุญตามกรรมโคตร แต่ท่านเรย์กะอาการหนักมาก กูทำกูรู้ว่าแย่ แต่นางคิดว่าที่ตัวเองน่ะถูก 555

>>435 เห็นบอกท่านแม่ไม่กินนขนมตอนกลางคืนเพราะห่วงสวยนะ แต่ถ้าอาหารธรรมดาไม่น่ารอด ถถถถ

>>436 ถ้าวันนึงมันมีข่าวว่าตระกูลคิโชวอินโดนวางยา นี่ก็ได้ผู้ต้องสงสัยรายแรกแล้วล่ะนะ 555555555
>>437 กูเหมือนกันขี้เกียจตวง แต่ก็รู้ดีนะว่ามันควรจะทำยังไงแค่ขี้เกียจ แต่เรย์กะนี่แบบไร้สามัญสำนึกเกินไปแล้วว้อย 5555555

ในที่สุดกูก็รู้สักทีว่าทำไมท่านเรย์กะทำอะไรไม่อร่อยเลย
จริงๆ ทำอาหาร ทำขนมง่ายมากนะ ยิ่งอุปกรณ์พร้อม แค่ทำตามสูตร ใส่อะไรตอนไหนต้องทำตาม ห้ามมั่ว ตอนตวงไม่ต้องเป๊ะมากก็ได้ เกินนิดขาดหน่อยไม่มีผลอะไรมาก ออกมายังไงก็อร่อยตามสูตร แต่นางเล่นอยากใส่อะไรก็ใส่ อ่านแล้วอึ้งมากจริงๆ เรย์กะควรโดนเทศน์เยอะๆให้จำไปเลยว่าของกินห้ามใส่มั่วนะย่ะ!

จริงๆอ่านแล้วงงกับนางนะ คือแบบทั้งมีจัดลิสต์อันดับของกินที่แต่ช่วงนางก็จัดลิสต์ขนมหลายๆแบบกันไป เอ๊ะนี่แปลไทยมียังหว่ากูเริ่มสับสน แต่เสี้ยวเล็กๆถือว่าไม่สปอยละกันเนอะ 555 แถมแค่นี้ไม่พอ นางยังเน้นเรื่องอาหารในปาร์ตี้ รู้จักขนมดีแล้วรู้แต่ละร้านดังร้านขึ้นชื่อ พวกอาหารก็ด้วย เวลามีของลิมิเต็ดนางยังรู้ คือมันต้องสายกินมากนะถึงจะทำได้ขนาดนี้ แล้วไม่ใช่แด๊กส่งๆไปแต่มันต้องมีอารยธรรมในการละเลียดชิมอะ มันทำให้กูรู้สึกว่านางไม่ได้ลิ้นจระเข้นะ แบบอาหารปกติเนี่ยรู้ว่าอันไหนอร่อยไม่อร่อย แยกเลเวลความอร่อยได้อีกตะหาก แต่พอเป็นอาหารที่ตัวเองทำนี่....... 5555555 ดูมีความหลอกตัวเอง กูว่านางรู้แหละว่ากม่อร่อย อย่างครั้งนี้ที่ชมของตัวเองว่าอน่อยยังมีต่อท้ายว่าอร่อยที่สุด "เท่าที่เคยทำมา" คือไม่ใช่ว่าครั้งนี้มันอร่อยเริ่ดดีงาม แต่เป็นครั้งอื่นที่เหลือคือรสชาติมันเชี่ยมากกูว่า ถถถถ อย่างแบบเค็มนิดหน่อยตอนข้าวต้มนี่จริงๆต้องรู้ชัวร์ว่าไม่นิด แต่ฝีมือตัวเองสามารถกระเดือกลงได้ว่างั้น คือตั้งแต่กินข้าวกล่องที่เน่าจนมียางเหนียวๆยืดดดด~ ได้นี่ คือกูเลิกเอาสามัญสำนึกปกติของคนทั่วไปมาใช้กับนางละ

>>441 เออ ที่พูดมาก็ใช่ว่ะ กูว่านางมีลิ้นแบบแยกแยะความอร่อยแบบสามัญชนกับแบบผู้ดี 5555 พวกสายกรูเม่ต์บางคนที่กูรู้จักก็ลิ้นเลิศแบบไม่ลดตัวลงมากินขนมห้าบาทสิบบาท คือมันไม่ได้กระแดะแต่มันเป็นของมันเอง เหมือนลิ้นมึงแดกขนมดาราเทวีเนยฝรั่งเศสมาทั้งชีวิตแล้วพอมาเจอเค้กสามชิ้นร้อยเหม็นมาการีนแดกไม่ลงอะไรประมาณนั้น แต่ท่านเรย์กะนี่คงเอาลิ้นติดตัวมาตั้งแต่ชาติก่อนด้วยแน่ๆ เลยว่ะ ขนมข้าวปั้นเซเว่นนางก็แดก โซบะข้างทางก็แดก สงสัยมันคงเป็นความอร่อยคนละแบบกันอย่างที่นางบอกว่านี่แหละรสชาติถูกๆ ที่โหยหา ถถถถถถ
ส่วนอาหารฝีมือตัวเองนี่นางคงหลอกตัวเองเต็มเหนี่ยวจริงๆ ว่ะ ครั้งก่อนที่ทำเค้กใส่เหล้าลิเคียวร์นานาประเภทไปนี่นึกดูแล้วโคตรสงสารทานุกิเลย...

>>441 น่าจะอารมณ์แบบ ทำแล้วคนอื่นแหลกไม่ได้ แต่เรากินได้คนเดียวป่าววะ กูเคยนะ ทำเกี๊ยวเกาหลี แป้งเหนียวบ้าน ที่บ้านกินไม่ได้เลย แต่กูกินได้จนหมด คือมันไม่ได้อร่อยออกไปทางแย่ด้วย แต่กินได้น่ะ เสียดาย 55555 แต่พอไปกินร้าน แยกแยะได้นะว่าร้านไหนไม่อร่อย ร้านไหนอร่อย พอร้านไม่อร่อนกูสามารถหยุดกินได้เลย แต่พอทำเองไม่อร่อยกูก็กินได้ว่ะ ยกเว้น ไหม้เกรียม หรือใส่ส่วนผสมผิดจนรสเกินทานทน กูงกด้วย ทำเกี๊ยวใส่ผักเยอะมาก หมูหาย ความอร่อยหายไปร้อยจุด 55555

>>442 กูว่าความจริงนางรู้นะ... ตามที่มึงบอกว่าหลอกตัวเอง นางคิดว่าทุกคนแข็งแกร่งพอที่จะกิน แต่พอยูกิโนะขอกินบ้าง ต่อมหลอกตัวเองกับต่อมศีลธรรมของนางตกันรุนแรง จนสมองสั่งการให้ยอมรับความจริงว่าฝีมือตัวเองห่วย...

ส่งนางไปอยู่กะเอรินะ เรื่องโซมะ คงต้องโดนจับยัดถังหมักอาหารแน่ๆ

จากสปอยวันเกิดยูกิโนะ
.
.
.
.
.
.
.
เอ็นโจชมว่าฝีมือนางอร่อยนะเว้ย ฝีมือนางจะอัพเกรดได้ภายในหนึ่งตอนเลยเหรอ หรือส่วนใหญ่เป็นฝีมือคุณอาคิมิวะ

>>446 จริงๆ​ไม่ต้อง​สปอยล์​ก็ได้​มั้ง อีกสองตอนก็ถึงละ ถถถ

>>447 ใส่ๆไว้ก่อน ยังไงมันก็เป็นเหตุการณ์ที่ยังไม่ออกในแปลไทยอ่ะ

>>448 ไม่ หมายถึงว่าอีกแค่สองตอนก็มาแล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงก็ได้ ไว้ค่อยไปถกตอนมันมาน่ะ

>>449 อ่อ เข้าใจละ โอเคๆ ไว้ตอนนั้นค่อยพูดละกัน

>>443 เข้าใจฟีลมึงนะ 5555 คือเคยเป็นเหมือนกัน พอกินที่คนอื่นทำหรืกินตามร้านนี่เรื่องมากเชียว ไม่อร่อยไม่กิน ซื้อได้ก็ทิ้งได้อะไรประมาณนั้น ส่วนถ้าตัวเองทำจะยังไงก็กินได้หมด ถ้าอร่อยก็สบายๆ ถ้าไม่อร่อยก็เอาน่ะเสียดาย ทั้งของที่ทำทั้งเวลาที่ใช้ทำ กินๆไปไม่ตายร้อกกกงี้ แต่เรย์กะเลเวลอัพแรงมากตรงที่ถ้าทำให้คนอื่นกินก็ยังกล้าผสมอะไรตามแรงบันดาลใจจากไหนก็ไม่รุ้ของนาง คือเป็นกูนี่ไม่กล้าใส่มั่วๆนะถ้าทำให้คนอื่นกิน แบบว่าจรรยาบรรณน่ะ 55 กลัวทั้งไม่อร่อยและกลัวคนกินปวดท้อง แต่นางคือมั่นใจมากกก หรือว่าร่างกายแข็งแรงแบบแปลกๆวะเลยคิดว่าไม่เป็นไร กูสงสัยสุดคือตอนโยเกิร์ตแล้วอาหารเป็นพิษนี่อย่าบอกนะว่าเรย์กะรอดอยุ่คนเดียว... เพราะกินของเน่าจนยืดยังไม่ค่อยป่วยเลยนะ กูนี่เคยกินน้ำปั่นในโรงแรมแล้วเหมือนน้ำแข็งไม่สะอาด อาหารเป็นพิษแรงจนต้องหามกลับกรุงเทพแทบไม่ทัน ถ้ากินของยืดนี่กูไม่อยากจะคิด คือเรย์กะดูอาการป่วยเบามากกกกเลยอะตอนนั้น คนญี่ปุ่นหลายคนที่รู้จักก็ท้องเสียง่ายมากเลยนะ มากินอาหารไทยยังต้องเลือกดีๆยิ่งพวกข้างทาง ร้านมอมเงี้ย เค้ากลัวกันมาก คือเหมือนที่นั่นมาตรฐานมันดีเลยสะอาดมากงี้ แต่ท่านเรย์กะนี่คือแบบแด๊กได้ทุกอย่างทั้งข้างทางและของเน่า ในขณะที่กระเพาะไฮโซแต่เกิดคนอื่นคือไม่ได้เป็นแบบนางแหงกูว่า โคตรสงสารที่บ้านเลย ถถถถถ คือร่างกายบอบบางในแง่การใช้กำลังจริงนะ แต่เรื่องอื่นนี่อย่างถึก ภูมิคุ้มกันนางคือไม่ใช่ธรรมดา ที่ยังเคยพูดตอนยูกิโนะป่วยว่านางไม่เคยต้องแอดมิทอะ เหมือนกระบวนการคิดและจิตสำนึกการทำอาหารคงถดถอยไปตามความทนของกระเพาะตัวนางเอง

ไม่ใช่ว่าหลังทำขนมกับวาคาบะจังครั้งนี้ค่าความสัมพันธ์ลดฮวบฮาบ 5555

>>452 เหมือนตอนทานุกิพยายามช่วยเรื่องนีดเดิลเฟลท์สินะ ถถถถถถถถถถถ

อ่านตอนล่าสุดและขำ ถถถถถถถถถ กูนี่ขอยอมใจกับท่านเรย์กะเลยจริงๆ โดนไปแบบนั้นก็น่าจะมีซึมซับเข้าไปในกระบวนการคิดบ้างแล้วล่ะน่าา~

พอกูอ่านตอนล่าสุดเสร็จแล้วมา อ่านฟิคคู่หูทะลุมิติต่อ......กูปวดตับจริงๆ นี่มันเป็นการล่มเรือเอ็นโจแล้วนะเว่ยยยยย!!! นี่พวกมึงยอมให้คนเรืออื่น (หรืออาจจะเป็นลำเดียวกันแต่เหยียบ 2 แคม 5555+) บุกมายึดคุมเรือท่านเอ็นโจเราแล้วเหรอวะ!!!! พวกมึงยอมได้ยังไงกั๊นนนนนน (กูเผลอไปแจวด้วยเลยเห็นมะ 55555+) ฟิคท่านเอ็นโจ x ท่านเรย์กะไม่ค่อยมีแล้วเลย อยากฟินนนนอ่าาา!!! กูเผลอจะเหยียบไปยังดินเเดนคาบุเรย์กะหลายรอบแล้วนะเว่ยย

ขืนปล่อยต่อไปแบบนี้ เรือจักรพรรดิเพิ่มแน่!!! ยอมไม่ได้!!! (ขำๆนะมึงงง โม่งเรือจักรพรรดิ) กูขอกอบกู้ศักดิ์ศรี(?)และเรือท่านเอ็นโจไม่ให้ล่มจมหรือถูกควบคุมจากโม่งแฝงตัวไปมากกว่านี้

>>>/webnovel/3451/541-542 กูคิดพล็อตใหม่ไม่ออก (555+) ต่อจากฟิควาเลนไทน์ที่หมาโม่งตัวนึงจองไว้แต่มาปล่อยแค่ตอนเดียวและหายต๊อมไปเฉย กูแค้นนนนน!!! (ขำๆอีกนะมึงเจ้าโม่งต้นพล็อต) กูขอมโนแต่งเพิ่มให้มันจบละกัน ขออนุญาติโม่งต้นพล็อตด้วยนะ //กราบ

-----

ใครๆก็คงต่างก็ต้องมีการพบประสบการณ์ใหม่ๆที่ไม่เคยได้สัมผัสกันบ้างสินะคะ

.

อย่างฉันที่กำลัง

.

จะไปโรงเรียนสายเป็นต้น...

.

กรี๊ดดดดดด!! คาบแรกเข้า 8.30 ประตูโรงเรียนปิดตอน 8.15!!

ฉันรีบบอกให้คุณซากามิออกซิ่งในทันที แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการรายงานว่าวันนี้สภาพการจราจรถนนที่ใช้ไปโรงเรียนทุกวันติดขัด

.

น้ำตาจะไหล...

.

ทั้งๆที่วางแผนเตรียมการทุกอย่างสำหรับวันนี้ไว้โดยเฉพาะอย่างรอบคอบสวยงามแล้วแท้ๆเชียว... อีกทั้งก็ตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้าเตรียมพร้อมเพื่อทำตามแผนไว้เรียบร้อยแล้วด้วย

แต่จากที่จะต้องตื่นจากเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกแต่เช้าเพื่อทำตามแผนไว้ กลับเป็นตื่นจากเสียงปลุกของคุณเมดแทน ฉันผวาสะดุ้งลุกขึ้นมองไปทางนาฬิกา

เท่านั้นแหละค่ะ สิ่งที่จะใช้บรรยายความรู้สึกและท่าทางของฉันได้ก็คงเป็นภาพผลงานศิลปะ The Scream ผลงานที่มีชื่อเสียงของ Edvard Munch (สำเนียงไทย = เอ็ดวาดดร์ มุง / สำเนียงอินเตอร์ = เอ็ดเวิรด์ มุงค์)

ทำไมน่ะเหรอคะ? ก็เจ้านาฬิการ่วมทุกข์ร่วมสุขมันได้ลาลับโลกนี้ไปตั้งแต่ช่วงตี 3แล้วเรียบร้อย ทำไมถึงทำกันอย่างนี้!!!

.

และแล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เพียงเท่านั้นล่ะ ฉันรีบถลาพุ่งจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวทำผมลวกๆและลงไปยังด้านล่างคว้าถุงช็อคโกแลตพุ่งขึ้นรถไป จากสีหน้าท่านแม่ที่ได้เห็นสภาพฉันแล้ว ถ้าไม่รีบก็คงไม่รอด....

.

กว่าจะมาถึงที่โรงเรียนได้ ก็เฉียดประตูปิดไปอย่างเฉียวฉิวพอดี หือ...

นั่นเขามุงอะไรกันน่ะ??

----

ไม่ตรงคาแรกเตอร์ยังไงก็กราบขออภัย

>>454 อะไีรๆ มึงอย่าเปิดตัวงงๆแบบนี้เซ่

>>454 กูพิมพ์มโนเอ็นโจกับชูสุเกะมาเกิดเป็นยูกิโนะอยู่อะ ถ้าไม่มีอะไรติดขัดหรืองานเข้ากระทันหัน ซักวันพฤหัสนี้คงได้อ่าน เขียนสองฟิคควบไปด้วยกันนี่แอบเหนื่อยเบาๆตรงที่ต้องแยกโหมดให้ได้ ไม่งั้นกูจะเผลอเอาชูสุเกะกับยูกิโนะปนกัน เอ๊ะ หรือฟิวชั่นกันไปเลยดีวะ ไหนๆก็เอ็นโจเหมือนกัน กลายเป็นจอมมารผู้น่ารักดั่งเทวดาน้อย(??) ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ฟิคทะลุมิติคนแต่งบอกไม่ล่มเรือเอ็นโจนี่นา 555555555 เอาน่าๆ ใจเย็น อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ คาบุมันก็น่ารักดี

ว่าแต่โม่งฟิคหลายๆคนหายไปเลย เฮนโหลวววว พวกนายยังอยู่แถวนี้มั้ย กูอยากได้กาวจอมมารมาต่อยอดจินตนากาวของกูบ้างอะไรบ้างง่ะ

กูมีต่อฟิคหลังเรียนจบ ฟิคเรื่องแรกที่เคยแต่งต่อๆกัน แต่ยังหาทางแลนดิ้งไม่เจอว่ะ ถถถ

ต่อจาก >>454

[มุมมองนักเรียนซุยรันคนหนึ่ง]

14 กุมภาพันธ์ วันที่ใครๆหลายๆคนตั้งตารอคอย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฉันเองก็ตั้งตารอเช่นกัน~~

ก็แหม วันแห่งความรักสากลโลกเชียวนะคะ!!

อีเวนต์ใหญ่สำหรับเหล่าผู้ที่กำลังมองหาฤกษ์ยามในการสารภาพความในใจต่อผู้ที่หมายปอง~ ฉันเองก็เป็นอีกหนึ่งในนั้น

.

แล้วเป้าหมายหลักๆของเด็กสาวทั่วซุยรันจะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่

.

ท่านคาบุรากิ มาซายะ กับ ท่านเอ็นโจ ชูสุเกะ

.

จักรพรรดิ และ องค์ชาย แห่งซุยรัน!!

.

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมแถวทางหน้าประตูโรงเรียนจึงคับคั่งไปด้วยนักเรียนหญิงมากมายที่มารอดักตั้งแต่ยามไก่โห่ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปใกล้จะเข้าคาบเรียนแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของท่านทั้งสองผู้เป็นที่หมายปองสักนิด

พวกที่ถอดถอนใจก็ยอมแพ้ไป

พวกที่ไม่ท้อถอยก็ตั้งหลักยึดมั่นอยู่อย่างนั้น

ส่วนฉันก็ยังคงเฝ้าเกาะติดสถานการณ์ต่อไปแบบใกล้ชิด เรื่องอะไรจะเข้าไปร่วมศึกสงครามที่เปอร์เซ็นต์การชนะมัน [ไม่มีเลย] ล่ะคะ? อีกอย่างฉันก็มีคนหมายปองอยู่แล้วด้วย ไม่คิดจะเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆหรอกนะ!!

.

แล้วก็ดูเหมือนว่าจะมีเหล่าโม่งๆซุยรันทั้งหลายเกาะติดสถานการณ์เหมือนกับฉันอย่างเยอะแยะเช่นกัน ไม่น่าเชื่อว่าเป็นนักเรียนชายเสียส่วนใหญ่ด้วย

.

ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่มาส่องว่ามีคนที่ตัวเองหมายปองมาร่วมศึกครั้งนี้ด้วยหรือเปล่าและหน้าเศร้าพากันเดินจากไป.....

.

"กรี๊ดดดดดดดดด นั่นรถท่านเอ็นโจนี่!!!"
"ไหนๆๆ!! กรี๊ดดดด มาแล้วววว!!"

.

เมื่อเสียงกรีดร้องดีใจว่าเป้าหมาย(?)ได้มาถึงแล้วดังขึ้น ก็มีเสียงเอคโค่ดังซ้ำต่อๆกันไปเป็นทอดๆราวกับเกลียวคลื่น ทันทีที่รถของตระกูลเอ็นโจเข้าเทียบท่าพร้อมกับการปรากฎตัวลงมาจากรถ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

.

ท่านคาบุรากิมีสีหน้าเหม็นเบื่อรำคาญอย่างเห็นได้ชัด ส่วนท่านเอ็นโจเองแม้จะแย้มยิ้มปกติเหมือนทุกวันแต่ก็ไปไม่ถึงดวงตา ก่อนที่ท่านจะได้เอ่ยอะไรออกมานั้น ก็ปรากฎรถมาเยือนคันใหม่ที่ไม่มีใครคาดคิดขึ้น

.

ตรานั่นมัน!!

.

"รถท่านคิโชวอินนี่!!"
"ท่านเรย์กะ!! เวลาป่านนี้น่ะเหรอ!!"

.

ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่ท่านมาเวลาป่านนี้

ทุกคนต่างพากันงงไปตามๆกัน โดยปกติแล้ว ท่านเรย์กะถือเป็นนักเรียนแบบอย่างคนนึง นอกจากรูปร่างหน้าตาและชาติตระกูลที่สูงส่งเพียบพร้อมแล้ว
ด้านสติปัญญาความสามารถความเป็นผู้นำก็ล้ำเลิศดีงามอีกด้วย ท่านเรย์กะมักมีรายชื่อปรากฏอยู่บนบอร์ดหลายครั้ง อีกทั้งมีน้ำใจเคยช่วยงานสภานักเรียน แถมตอนนี้พ่วงตำแหน่งประธานชมรมด้วยอีกต่างหาก เหล่านักเรียนซุยรันหลายๆคนจึงยกให้ท่านเป็นเสมือนไอดอล

ด้วยความได้เปรียบที่ท่านเรย์กะสนิทมักคุ้นกับท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจอยู่แล้ว จึงเป็นต่อนักเรียนหญิงคนอื่นๆมาก หรือว่าท่านจะร่วมลงศึกครั้งนี้ด้วยเช่นกัน!!

.

มาถึงแล้วสินะ!!

.

ศัตรูที่น่าเกรงขามในทุกๆด้านของเหล่านักเรียนหญิงทั่วโรงเรียน!! ทุกคนต่างพร้อมใจตั้งตำแหน่งสมญานามนี้ให้ว่า

.

จักรพรรดินีแห่งซุยรัน

.

ท่านคิโชวอิน เรย์กะ!!

.

ฉันกับเหล่าโม่งๆจับจ้องเกาะติดสถานการณ์อย่างไม่วางตา แล้วทันทีที่ร่างของท่านจักรพรรดินีปรากฎขึ้น ก็แทบจะลืมหายใจ...

.

ทรงผมที่มักจะเป็นทรงม้วนหลอดอยู่ตลอด วันนี้กลับปล่อยสยายแล้วเป็นลอนอ่อนๆขับให้ใบหน้าท่านเรย์กะที่ซับสีระเรื่อเล็กน้อยดูน่ารัก ดูอ่อนหวานขึ้นเป็นพิเศษ สายลมก็ช่างจะหาจังหวะได้พอดีพัดผ่านมา จึงกลายเป็นได้เห็นภาพเซอร์วิสสาวงามยกมือจับผมทัดหูยามเช้าตรงหน้าขณะก้าวลงมาจากรถ

เขาว่ากันว่าผู้หญิงจะเปลี่ยนไปเมื่อหัวใจมีความรัก แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนไปขนาดนี้.... ทิ้งมาดจักรพรรดินีที่น่าเกรงขามไปโดยสิ้นเชิง!!

ใครมีกล้องบ้างคะ!! ขอกล้องถ่ายช็อตนี้หน่อย เร็ว!!!

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"

ท่านเรย์กะถามขึ้นพลางกวาดสายตาไปรอบๆ พวกนักเรียนหญิงหลายคนพร้อมใจกันถอยออกห่างจากท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจโดยอัตโนมัติ พลางโฟกัสไปยังถุงใบใหญ่ๆที่ท่านเรย์กะถือไว้

หรือว่าจะเข้าร่วมศึกในครั้งนี้ด้วยจริงๆ!!! ดูสิ พวกท่านทั้งสามคนลอบส่งสายตาให้กันใหญ่!!

".....นี่ก็ใกล้จะเข้าคาบเเรกแล้ว พวกเรารีบเข้าห้องเรียนกันดีกว่าค่ะ"

ท่านเอ่ยยิ้มๆพลางออกเดินไป พร้อมๆกับท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจที่เดินขนาบตาม

ช่างเป็นภาพเบื้องหลังที่ดูสูงส่งเสียจริง

เอาล่ะ ท่านเทพธิดาเอ่ยบัญชาแล้วมัวรออะไร แยกย้ายค่ะ!!

-----

>>458 รู้สึกได้ว่าในใจเรย์กะซามะอาจจะปรี๊ดแตกแล้วเนื่องจากลืมม้วนผมแถมลมยังพัดมาจนหัวกระเซิงด้วยถถถถถถ

>>458 เดี๋ยว นี่คือมึงจะจบแค่นี้เหรอ ไม่ได้นะะะะ กาวกำลังอร่ิย กูรู้สึกเหมือนสูบกำลังสะลึมสะลือได้ครึ่งนึง แล้วกาวที่เหลือตกพื้น มึงกลับมาก๊อนนนนน
>>456 กูจะรอกาวมึงนะจ้ะ กราบขออภัย กูไม่ใช่สายผลิต*จิบน้าชา*

>>460 อร่อยสิ

>>458 อ้าว จบแล้ว จบแล้วเหรออออออออออ อะไรเนี่ย แค่นี้มันไม่พอหรอกนะ //จิบลาเต้กระต่าย
>>459 พอลมพัดมา ผมหน้าม้าเปิดก็ได้เห็นอุณาโลม และขนคิ้วที่หายไปเพราะลืมเขียนคิ้วก่อนออกจากบ้าน //เผ่นแจ้

>>458 กูขำกะ "เหล่าโม่งๆ" 555555555555 มาต่อนะมึงๆ
>>462 โคตรแย่ว์ 55555555

>>454 >>458 เราไม่จมเรือเอ็นโจจริงๆนะคะ(?) ถ้าเขียนทันน่าจะบอกสาเหตุว่าทำไมช่วงๆสงกรานต์นี่แหละค่ะ อย่างมากถ้าจะจมก็อาจจมเรือคาบุรากิไปด้วยกัน แล้วเขียนเข้าทุ่งลิลลี่กับวาคาบะ แค่กๆๆๆ
ฟิตเตอร์เหล่าโม่งซุยรันนี่สุดยอดจริงๆ ขนาดลืมม้วนผมมาเพราะตื่นสาย ยังมองเป็นมีความรักได้ 55555555

>>464 ดีค่ะ ดี ดีมาก เรย์กะคู่กับวาคาบะ ส่วนเอ็นโจกับคาบุรากิก็กินกันเองไป แบบนี้ดีที่สุด วินๆทุกฝ่าย
ถ้ามึงเขียนกูพร้อมสนับสนุนสุดตัว ทุ่งกุหลาบกับทุ่งลิลลี่มันหอมหวานนะ 555555555555555555555555

>>464 เด่วๆนี่โม่งทะลุมิติใช่มั้ย ห้ามล่มเรือคาบุเด็ดขาดนะ ฟิคนั่นกูเชียร์คาบุ พลีสสสส//กอดขาอ้อนวอน

ต่อจาก >>394-397 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเที่ยง เมื่อเช้าฉันมึนๆเบลอๆจนนอนต่อทั้งๆที่มีเรียน... อีกแล้วหรอคะ!!! ฉันโดดเรียนอีกแล้วสินะ... ฮือออออ ฉันเข้าเรียนครบตามที่กฎกำหนดไหมนะ...

ขณะที่ฉันกำลังจะตัดสินใจไปเรียนทั้งๆที่เที่ยงแล้ว ด้วยความคิดที่ว่าอย่างน้อยก็ได้เรียนคาบบ่าย คาบุรากิที่อยู่ในห้องก็ขัดขวางเอาไว้ และพยายามบอกให้ฉันตั้งสติ ก่อนฉันจะเริ่มนึกได้ว่าวันนี้ไม่มีเรียน

ว่าแต่เขาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อคืนเลยหรอคะ ตอนที่ท่านพี่มากดกริ่ง คาบุรากิก็ยังนั่งอยู่ข้างๆฉันอยู่เลย นายได้หลับได้นอนบ้างไหมนะคะ... พอฉันถาม เขาก็บอกว่าไม่รู้สึกง่วงสักนิดเลยไม่นอน นายลืมเก็บแก้วกาแฟที่อยู่ตรงนั้นนะ

ตอนนี้ท่านพี่ไม่อยู่แล้ว และคาบุรากิเองก็ไม่ได้เล่าว่าท่านพี่มา ฉันเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องไปด้วย แม้ใจจะหล่นวูบเมื่อนึกถึงสิ่งที่ท่านพี่พูด... ฉันผลักดันให้เขาต้องทำอะไรที่เสี่ยงชีวิตขนาดนั้นเลยสินะคะ ฉันไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่าจะโหดร้ายถึงขนาดนั้น…

ความรู้สึกผิดดำดิ่งพร้อมกับความเสียใจที่มีต่อโลกเก่าของฉัน วาคาบะจังจะเป็นอะไรไหมนะ...

คาบุรากิพาฉันออกมากินข้าวข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศล่ะค่ะ แต่ว่านายไหวใช่ไหมที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนน่ะ...

วันนี้เรามากินสุกี้ยากี้กันค่ะ ถึงจะไม่เข้ากับฤดูกาลก็เถอะค่ะ แต่ว่าฉันอยากเติมพลังกับอะไรแบบนี้นี่คะ รสชาติยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ เนื้อวากิวให้สัมผัสนุ่มละมุนลิ้น น้ำซุปก็กลมกล่อม เข้ากันทั้งเนื้อและผัก ฉันพยายามไม่กินเยอะมาก เพราะอยากไปกินขนมเล็กๆน้อยๆต่อ แต่รู้ตัวอีกทีก็สั่งมาเต็มโต๊ะเลยค่ะ

แต่คงกินเยอะมากไปหน่อย ฉันเลยไปเข้าห้องน้ำในร้าน ขณะที่ฉันเดินออกมาก็ได้ยินเสียงทักอย่างคาดไม่ถึง

“ท่านเรย์กะหรอคะ บังเอิญจังเลยนะคะ” คิคุโนะจังทักอย่างตื่นเต้น

“จริงด้วยสิคะ มากับเพื่อนหรอคะ” ฉันตอบรับไป

“มากับครอบครัวน่ะค่ะ แล้วท่านเรย์กะล่ะคะ”

แย่แล้วค่ะ ฉันไม่น่าถามก่อนเลย ถือว่าขุดหลุมฝังตัวเองหรือเปล่านะคะ... ถ้าข่าวหลุดออกไปว่าฉันสนิทกับคาบุรากิถึงขั้นมานั่งกินข้าวด้วยขนาดนี้จะเป็นอะไรไหมนะ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าควรทำเป็นสนิทหรือไม่สนิทดีแล้วล่ะค่ะ...

“มากับเพื่อนน่ะค่ะ”

“เอ๋ ใครหรอคะ ใช่เพื่อนที่ซุยรันหรือเปล่า”

“เพื่อนบ้านน่ะค่ะ...”

สติฉันเริ่มแตกไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้โกหกนะ แต่เหมือนเผยความลับที่ไม่จำเป็นออกมาแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเพื่อนที่ซุยรัน คิคุโนะจังต้องถามแน่ๆเลยค่ะว่าเป็นใคร

พอดูเหมือนจะรอดตัวไปแล้ว คิคุโนะจังก็กรี้ดเบาๆขึ้นมา

“ดูสิคะท่านเรย์กะ ท่านคาบุรากิก็มากินที่นี่ด้วยล่ะค่ะ! ราวกับพรหมลิขิตเลยนะคะ เขากำลังเดินมาทางนี้ด้วย!!!”

ฉันมองไปตามสายตาของคิคุโนะจัง ก็เห็นคาบุรากิเดินมาจริงๆด้วย อย่าเดินมาตอนนี้สิคะ!!! นายจะเข้าห้องน้ำหรอ...

ขณะที่ฉันกำลังคิดจะหาทางหนีทีไล่หลบออกมา คาบุรากิก็เห็นฉันซะก่อน แล้วพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วอย่างหนีไม่พ้น

“ฉันเห็นเธอหายไปนานเลยเดินมาดูน่ะ” คาบุรากิพูดทันทีที่เดินมาใกล้พอแล้ว

“เอ๋?!” คิคุโนะจังอุทานพร้อมมองฉันสลับกับคาบุรากิ

ฉันทำเป็นไม่รู้จักนายทันไหม...

“เดี๋ยวของในหม้อเปื่อยเกินไปนะ รีบกลับไปกินกันเถอะ”

อย่าย้ำได้ไหมคะ! แบบนี้ยิ่งหาทางดิ้นไม่หลุดเลยค่ะ คิคุโนะจังหันมามองฉันอย่างขออธิบายแล้วล่ะค่ะ...

“เพื่อนบ้านของท่านเรย์กะ...”

คาบุรากิหันไปมองคิคุโนะจังเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ามีคนอื่นนอกจากเราอยู่ด้วย

“บอกเพื่อนเธอแล้วหรอว่าฉันย้ายมาอยู่ข้างเธอ”

คิคุโนะจังอุทานอย่างตกใจ

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”

“หืม?”

ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลยนะคะ!!! เอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ยังไงดีล่ะคะเนี้ย...

“คุณคิคุโนะช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมคะ”

ฉันขอเอาดื้อๆเลยแล้วกันนะคะ คิคุโนะจังที่ดูเหมือนประมวลเหตุการณ์ไม่ทันก็ทำท่าทางมึนงง แต่พอคาบุรากิที่คล้ายเชื่อมโยงเรื่องราวได้แล้ว บอกด้วยอีกคนหนึ่งว่า “ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ” คิคุโนะจังก็หน้าแดงแล้วพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง มองฉันด้วยสายตาที่สื่อว่า “ยินดีด้วยนะคะ ท่านเรย์กะ!”

คาบุรากิกับฉันกลับมานั่งกินกันเหมือนเดิม แต่ฉันระแวงยังไงไม่รู้ค่ะ จะมีคนอื่นอยู่ในร้านหรือเปล่านะคะ...

เรามาที่ธนาคารกันต่อ คาบุรากิมีธุระติดต่ออะไรไม่รู้ค่ะ ฟังไปฉันก็ไม่เข้าใจนัก แต่สรุปแล้วฉันต้องนั่งรอสักพัก

เวลานี้คิวยาว คนเยอะเต็มไปหมดเลยนะคะ ไม่มีที่นั่งเลยสักที่ คาบุรากิบอกเดี๋ยวเขาให้ผู้จัดการเอาเก้าอี้มาให้ ฉันรีบห้ามทันที นายจะบ้าหรือไงคะ!!! ไม่ต้องทำเป็นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้! ฉันยืนได้ค่ะ...

ทั้งๆที่ฉันบอกคาบุรากิไปแบบนั้น แต่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งสละที่นั่งให้ฉันล่ะค่ะ เป็นสุภาพบุรุษจังเลย! ฉันยิ้มให้พลางกล่าวขอบคุณ แล้วไล่คาบุรากิไปทำธุระอะไรของเขา

ดีจังเลยนะที่จบลงด้วยดี ถ้าคาบุรากิสั่งให้พนักงานธนาคารยกโซฟาตัวยักษ์มาวางให้ฉันนั่ง ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าใครอีกเลยในนี้... สงสัยกลับไปต้องอบรมคาบุรากิหน่อยแล้ว

พอคาบุรากิเดินไปแล้ว คุณป้าที่นั่งข้างๆก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เป็นแฟนกับหนุ่มคนนั้นหรอจ้ะ”

“ใช่ค่ะ”

ฉันตอบไป ขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาวล่ะนะคะ ถ้าเป็นคนนอกคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง สุกี้นี่อิ่มดีจังเลยค่ะ ดันมีเรื่องเครียดขนาดนั้นนี่น่า เลยต้องกินให้รู้สึกดีขึ้นอย่างเต็มที่ เลยเผลอลูบๆท้องไป

“ว่าแต่กี่เดือนแล้วจ้ะ”

“เอ๋?”

“สัก 5 เดือนได้หรือเปล่าเอ่ย ถ้าคลอดออกมาเป็นเด็กที่แข็งแรงก็ดีเนอะ”

“...”

ฉันช็อกจนพูดอะไรไม่ออก เดี๋ยวนะคะ! ประโยคเมื่อกี้มันคุ้นเกินไปแล้ว!!!

เข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนท้องอีกแล้วหรอคะ!!! เป็นเพราะฉันลูบท้องใช่ไหมคะ ไม่ได้เกี่ยวพุงที่ยื่นออกมาใช่ไหม...

โลกก่อนก็เกิดเหตุการณ์คล้ายกันนี้เหมือนกันนะคะ ทำไมต้องเกิดขึ้นซ้ำด้วยล่ะคะ!!! ฉันอยากจะร้องไห้...

“...หนูไม่ได้ท้องนะคะ”

“เอ๋”

“ในท้องนี่ไม่มีเด็กอยู่นะคะ...”

ฉันมองหน้าคุณป้าคนนั้น คนเดียวกันกับโลกก่อนที่มาทักฉันเลยค่ะ! อะไรกันคะ จำเป็นต้องมีตัวตนจากโลกคู่ขนานมาย้ำเตือนถึงไขมันที่ขยายออกของฉันขนาดนี้เลยหรือไงกัน!!!

คุณป้าสายตาล่อกแล่ก แล้วยอมสละที่นั่งตัวเองหนีไปดื้อๆ พอฉันหันไปมองคุณสุภาพบุรุษเมื่อกี้ เขาก็เบือนหน้าหนีอีกคน นายเองก็ด้วยสินะ... ฮืออออ อะไรกันคะ เหตุการณ์แบบนี้ไม่จำเป็นต้องเกิดซ้ำสองก็ได้นะคะ…

ความจริงเรื่องไขมันช่างโหดร้าย โศกนาฏกรรมสะเทือนใจจากความอ้วนเจ็บปวดจนสมองฉันว่างเปล่า

แล้วก็หน้าตาฉันอยู่ในวัยที่จะตั้งท้องหรอคะ... หรือท้องก่อนแต่ง ไม่สิคาบุรากิต้องหน้าแก่จนคนอื่นคิดว่าเขาอายุเยอะแล้วก็ได้ ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกนะคะ!

ฉันกลั้นน้ำตาในบรรยากาศอันอึมครึม พอคาบุรากิโผล่มา ฉันก็รีบไปคว้ามือเขาออกจากธนาคารไปเลย

“กลับกันเถอะค่ะ…”

“เป็นอะไรหรือเปล่า” คาบุรากิมองฉันงงๆ “ไปหาของหวานกินกันไหมจะได้รู้สึกดีขึ้น”

“ไม่ค่ะ! ไม่เอาเด็ดขาด!!!”

นายมันเพื่อนสายกินเกินไปแล้วนะ! เพราะงี้ไงร่างฉันถึงได้ขยายออกเรื่อยๆ ทำไมนายถึงไม่อ้วนเหมือนกันบ้างเลยคะ!!! ฉันมองเขาโกรธๆ

ฉันบอกคาบุรากิว่าข้าวเย็นวันนี้จะกินสลัด แล้วเข้าห้องไปก็ฝึกกล้ามท้องกับเล่นโยคะไม่คิดชีวิต พรุ่งนี้ไปซื้อฮูล่าฮูปมาดีกว่านะคะ...

ความหดหู่ครอบงำจิตใจของฉันจนกินข้าวไม่ลง สุดท้ายเลยเมลล์ไปหาคาบุรากิว่า “ฉันไม่หิวแล้ว คงไม่กินข้าวเย็นกับนายนะ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา ห้องนี้มีกริ่งนะ หัดกดซะบ้างสิคะ

ฉันเปิดประตูด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยว ก่อนจะเห็นคาบุรากิทำหน้าซึม

“เธอโกรธฉัน เพราะฉันจะเรียกคนให้เอาเก้าอี้มาให้หรอ...”

ฉันกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะค่อยๆนึกขึ้นได้ว่าคาบุรากิหมายถึงอะไร ฉันไปทำหน้าโกรธใส่เขาในฐานะสหายร่วมกินแต่ไม่ร่วมอ้วน แต่คาบุรากิก็คงเดาไม่ออก และคิดว่าเพราะเขาไปทำตัววุ่นวายอยากจะหาเก้าอี้ให้ฉัน อือออ ขอโทษนะคะ...

“คือว่านะคะ...”

“หืม?”

“ฉันอ้วนขึ้นหรือเปล่าคะ”

ฉันถามแบบกลั้นใจตาย น้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว

“เธอก็อ้วนมานานแล้วไม่ใช่หรอ จะบอกว่าอ้วนขึ้นก็ยังไงอยู่”

กรี้ดดดดด ปากเสีย ไปตายซะไป!!!

“ทำไมไม่บอกกันเลยคะ!”

“หะ? ฉันบอกไปหลายครั้งแล้วนะ”

ฉันชะงัก จะว่าไปก็จริง หมอนี่พูดถึงไขมันฉันได้หน้าตาเฉยเอามากๆ หงุดหงิดชะมัดเลยค่ะ จะไปโทษเขาก็ไม่ได้อีก ฮืออออ ทำยังไงดีนะ...

ออร่าความสลดหดหู่ของฉันแผ่กระจายไปมากยิ่งกว่าเดิม คาบุรากิเลยปลอบๆ

“ถึงจะเป็นอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอน้อยลงหรอกนะ”

ขอบคุณนะคะที่ปลอบ... แต่ไขมันยังคาตาเป็นหลักฐานแห่งความล้มเหลวในการบริหารจัดการความสมดุลระหว่างการกินกับน้ำหนักขนาดนี้ หัวใจสาวน้อยอันบอบบางของฉันเจ็บช้ำมากเลยจริงๆค่ะ...

ฉันลากคาบุรากิเข้ามาในห้อง แล้วเอามือแปะที่ท้อง ทำไมนายไม่มีพุงยื่นออกมาเลยล่ะคะ!!! ไม่มีซ่อนรูปอะไรด้วย พอลูบๆดูก็เป็นซิกแพ็ค ทำไมกันน่ะ ทำไมคนที่ร่วมกินอาหารขนมกับฉันมากมายขนาดนั้นถึงมีหุ่นอย่างนี้ได้! ไม่ยุติธรรมเลยสักนิดค่ะ!!!

“ทำอะไรน่ะ...”

“เอ๊ะ ขอโทษค่ะ”

ฉันสะดุ้ง เผลอตัวสงสัยมากไปหน่อย เมื่อกี้ถือเป็นการล่วงเกินคาบุรากิมากไปหรือเปล่านะคะ เขาหน้าแดงหน่อยๆด้วยค่ะ

“มีวิธีอะไรที่กินแล้วไม่อ้วนแบบนั้นหรอคะ”

“ก็ไม่น่ามีอะไรเป็นพิเศษนะ อาจจะตื่นมาวิ่งตอนเช้า 10 กม. วิดพื้น ซิตอัพ สควอท 50 ถึง 100 ครั้งแล้วแต่วัน เท่านั้นเอง บางทีก็ฝึก Vertical Jump และก็...”

ฉันช็อกค้าง ปล่อยให้คาบุรากิอธิบายไปเรื่อยๆ นายกะจะเป็นแชมป์นักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิคหรือไงกันคะ...

“ว่าแต่เธอคิดจะลดน้ำหนักหรอ ให้ฉันช่วยไหม”

คาบุรากิถามอย่างจริงจัง ฉันรู้สึกสยดสยองไปทั้งร่าง นึกถึงคนโลกก่อนที่ถูกคาบุรากิไปเทรนในการลงแข่งขี่ม้าส่งเมือง ตอนนั้นแต่ละคนกลับมาด้วยกล้ามเป็นมัดๆ แค่วิ่งธรรมดาฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะคะ ถ้ามีโค้ชเป็นคาบุรากิมีหวังฉันคงสลบคาที่ระหว่างวิ่ง ทะลุมิติไปยังสวรรค์แล้วไม่กลับมาเกิดอีกเลย...

ฉันได้แต่ปฏิเสธคาบุรากิไป หมอนั่นทำหน้ามุ่ย แต่วันต่อมาก็เอาหนังสือไดเอทอย่างถูกวิธีมาให้...

-------------- (จบตอน 33) --------------
ป.ล. Vertical Jumpคือ การฝึกกระโดด โดยที่เราจะใช้เวลาบนพื้นให้น้อยที่สุด เมื่อเท้าแตะพื้น ก็ออกตัวกระโดดต่อให้เร็วที่สุด

โอ้ยยย กูชอบฉากลูบพุง คาบุรากิเหมือนเห็นปีกอยู่ข้างหลังเลยว่ะ บินได้คงบินไปแล้ว 5555555555555555555555

ทำไมลางสังหู้ของกูมับอกว่าความลับมันจะไม่ใช่ความลับวะ กุยังลุ้นอยู่นะว่าวาคาบะจังจะทะลุมาด้วยไหม

กุอยากสั่งสอนเรย์กะอีกคนมาก ท่านพี่ ท่านพ่อท่านแม่รักขนาดนั้น น่าจะปรับปรุงตัวบ้างงงง

ว่าแต่อะไรเม้นบนที่บอกว่าจะล่มเรือคาบุ เดี๋ยววววว ถึงกุเรือเอ็นโจ แต่กูสงสารคาบุ เพราะงั้น ฮาเร็มค่ะมึง เป็นฮาเร็มที่พร้อมไปด้วย นอมอล ยูริ และยาโอยค่ะมึง!!! รักใคร่กลมเกลียวกันทุกฝ่าย พอคาบุหึงหน้ามืด เอ็นโจวก็มาน้วยปลอ---- สัญญาณขาดหาย

>>467-469 น่าสงสารจริงๆเจ้าบ้ารากิ.....บอกชอบสาวอ้อมๆแล้วเจ้าตัวก็กลับซาบซึ้งนึกว่าปลอบ ยังคงสถานะ Friend Zone ไว้อย่างเหนียวแน่นพอๆกับคานท่านเรย์กะในเวอร์ชั่นปกติเลย (ตบปาก!!!)

แต่กูสงสารท่านเรย์กะมากกว่าว่ะ อยู่ๆก็โดนคนสละที่นั่งให้ และทักว่าท้อง 5 เดือนเฉย แถมจากคนๆเดิมอีกต่างหาก!! ทั้งขำทั้งสงสาร โถท่านเรย์กะกู บอบช้ำน่าดูนะนั้น 5 เดือนก็ถือว่าท้องใหญ่มากแล้วนะ อ้วนขนาดนั้นเลยเหรอท่านเรย์กะ!!! เพลาๆของกินหน่อยเถอะค่ะ....

http://imgur.com/a/8f7Mm

>>471 หะ เห็นภาพเชียว ทำไมทำร้ายท่านเรย์กะแบบนี้ แต่แอบสงสัย ถ้าอ้วนขนาดนั้นเจ้าตัวจะไม่สังเกตเห็นตอนอาบน้ำเลยหรอ หรือแบบชินตัวเอง...?

>>471 เห็นรูปแล้วร้องสัดเลย นั่นมันหุ่นกูเลย กูไม่ได้ท้องนะ!!!! พุงกูนี่พันธุกรรม น้องสาวกูผอมมาก ออกกำลังกายเยอะด้วย แต่พุงก็ยื่น ขาก็ใหญ่ แต่แขนกับส่วนอื่นผอมมาก ส่วนกูไม่ออกกำลังกาย ใหญ่ทุกก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

>>473 ทุกส่วน***

>>472 กูไม่เท่าเรย์กะ แต่เวลาอาบน้ำ​หรือส่องกระจก​ กูจะแขม่วพุงโดยอัตโนมัติ​ เป็นโปรแกรม​ปกป้อง​(จิตใจ)​ตัวเอง​ว่ะ 5555555555

เห็นฟิคเลี้ยงต้อยบอกว่าเอ็นโจเลี้ยงต้อยมาซายะไม่ใช่เรย์กะ จิตใจแห่งสาววายเราก็ถูกปลุกขึ้น เลยอาจจะหน้ามืดตามัวคิดจะทำยูริบ้าง 5555555555 แต่จะพยายามดึงตัวเองสู่นอมอลนะคะ จริงๆก็วางตอนจบไว้แล้ว คงไม่เปลี่ยน(มั้งคะ)

ภาคหลังเรียนจบ ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3543/282-283
------------

"ไอระจังเนี่ย เป็นพวกขยันไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าฉันเอาแต่สบายตัวคนเดียว พวกพนักงานหลายพันคนในคอมปานีก็แย่กันน่ะซิ ท่านพ่อบอกว่า เป็นนายคนก็ต้องดูแลลูกน้องให้ดี เพื่อความรุ่งโรจน์ของบริษัท!"
"จ้าๆ"

ท่านไอระพูดจาไปก็ยกกำปั้นขึ้นชูข้างหน้าอย่างหนักแน่น ดูราวกับอัศวินที่เตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่สนามรบอย่างงั้นเลยล่ะ เท่สุดไปเลยค่า~ สมกับเป็นทายาทของมินาสึกิ ส่วนท่านยูริเอะก็หัวเราะคิกคักท่าทางว่าเคยชินกับท่านไอระผู้เร่าร้อนคนนี้อยู่แล้ว ก็สนิทกันมาตั้งแต่ประถมเลยนี่นะ

ระหว่างนั้นบริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟ
Ravioli ราดน้ำซุปโรยหน้าด้วยพาร์มีซานชีสและใบพาสลี่ย์หน้าตาน่าทาน ส่งกลิ่นหอมชุ่ยออกมา ของคนอื่นๆเองก็น่าทานไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็น Veal Marsala, Penne alla vodka หรือ Pasta Primavera แหม ไว้วันหลังต้องลองชวนท่านพี่มากินเมนูอื่นๆด้วยแล้วล่ะ

"ไอระไปศึกษางานที่คิโชวอินกรุ๊ปอย่างงี้ ก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้เจอกันบ่อยเลยก็ได้นะ"

ฉันที่กำลังเพลิดเพลินกับการลิ้มรส Ravioli คำแรก เอ็นโจที่นั่งข้างๆก็พูดขึ้น

"ตอนนี้ที่บริษัทผมเองก็กำลังมีโปรเจ็คใหม่ๆออกมาหลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็มีโปรเจ็คที่น่าจะเหมาะกับคิโชวอินกรุ๊ป กำลังวางแผนว่าจะเข้าไปเสนออยู่น่ะ"
"เห อย่างงั้นเหรอ ถ้าได้ร่วมงานกันก็คงจะดีซิเนอะ"

จากนั้นท่านไอระกับเอ็นโจต่างก็แลกเปลี่ยนข้อมูลต่างๆโดยมีคาบุรากิกับท่านยูริเอะคอยเสนอแทรกเป็นพักๆ จากการพบปะกันของเพื่อนเก่ากลายเป็นเรื่องธุรกิจกันของเหล่าประธานบริษัทซะละ สาวOLที่ไม่ถนัดเรื่องการบริหารอย่างฉัน เลยได้แต่นั่งหั่น Ravioli กินไปเงียบๆ ไส้ริคอตต้านี่อร่อยจัง ผักโขมก็ดี รสชาติเข้ากับน้ำซุปเป็นอย่างดีเลยล่ะ

ว่าไปแล้วท่านไอระกับเอ็นโจนี่สนิทสนมกันกว่าที่คิดเหมือนกันนะเนี่ย คงเป็นเพราะปกติที่ผ่านมาท่านไอระกับท่านยูริเอะมักจะอยู่ตัวติดกันตลอดก็เลยไม่ได้สังเกต

อ๊ะ แต่ตอนงานเลี้ยง Pivoine สมัยมัธยมทั้งคู่ก็เคยเต้นวอลซ์ด้วยกันนี่ ท่านไอระที่ไม่เคยมีข่าวกับหนุ่มคนไหนหรือเต้นรำคู่กับใคร แต่กลับมาเต้นคู่​กับเอ็นโจในงานเลี้ยงครั้งนั้น คุ้นๆว่าตอนเปิดเทอม​วัน​แรก​อายาเมะจังมาซักเรื่องนี้กับฉันใหญ่ บอกว่านี่กลายเป็นข่าวลือเงียบๆในหมู่นักเรียนหญิงซุยรันด้วย ทำนอง​ว่าองค์ชายผู้อ่อนโยนกับอัศวินสาวมาดเท่อะไรแบบนั้น

เอ๊ะ? เอ๋? หรือว่าจะเป็นเรื่องจริงน่ะ? ...
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยแฮะ ท่านไอระของฉันกับอีตาเอ็นโจเนี่ยนะ ... ไม่น้าาาา!!

"ถ้าทุกอย่างโอเคล่ะก็ ก็คงมีโอกาสได้พบคุณคิโชวอินที่ออฟฟิศบ่อยๆด้วยซินะ"
"...คะ?!"

กำลังคิดนั่นนี่ไปเรื่อยจู่ๆก็โดนพูดด้วย ฉันหันขวับไปทางเอ็นโจก็เห็นเขาหันศีรษะเอี้ยวจ้องทางฉันส่งยิ้มให้ พร้อมกับยื่นแก้วไวน์มาทางฉัน

"ฝากเนื้อฝากตัวล่วงหน้าเลยนะครับ"

มะ ไม่เอาอะ
ไม่ได้อยากจะเจอด้วยเลยซักนิด อย่ามาวุ่นวายกับฉันนะยะ! ฉันไม่อยากมีประสบการณ์เครียด​จนผมหงอกหรือขนคิ้วร่วงแบบสมัย​เรียน​อีกแล้วนะ!

แต่จะให้พูดปฏิเสธออกไปก็ทำไม่ได้ ยิ่งเรื่องธุรกิจจะใจแคบก็คงไม่ได้ล่ะนะ ฉันเลยได้แต่จำใจหยิบแก้วไวน์ขึ้นไปชนด้วย เสียงแกร็งของแก้วไวน์ทั้งสองปะทะกันดังเบาๆ ก่อนที่ท่านยูริเอะจะหยิบยื่นแก้วไวน์มากลางโต๊ะให้พวกเราทุกคนชนพร้อมกันก่อนจิบไวน์กัน

...

พวกเราพูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย จนกระทั่งของหวานอย่าง Neapolitan Semifreddo ครีมมูสสามชั้นสามรสเนื้อนุ่มแช่เย็น รสละมุนกลมกล่อมละลายในปากหมดจาน ก็ได้เวลาล่ำลา พวกเราออกมาจากร้านอาหารและเดินเล่นไปตามทางเพื่อไปยังที่จอดรถที่อยู่​ห่างออกไป

มองไปบนท้องฟ้าฟ้ามืดสนิทแล้ว ดาวก็ไม่มีสักดวงหรอก ก็นี่มันโตเกียว​นี่นา

"วันนี้ต้องขอบคุณท่านไอระ ท่านยูริเอะมากเลยนะคะที่ให้เกียรติเชิญมาร่วมทานอาหารค่ำแบบนี้"
"แหม ให้เกียรติอะไรกันจ้ะ ก็คนกันเองทั้งนั้น"
"นั่นน่ะซิ พอทำงานกันแล้วก็ยุ่งๆ นานๆถึงจะมีโอกาสพบเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาล่ะนะ เรย์กะจัง ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก"
“ขอบคุณ​ค่า~”

"แล้ว มะรืนนี้ก็จะบินกลับแล้วซินะยูริเอะ" คาบุรากิพูดขึ้น
"ใช่แล้วล่ะ"
"เอ๋ เพิ่งจะกลับมาญี่ปุ่นไม่กี่วันเองไม่ใช่เหรอคะ"
"ลาพักร้อนได้แค่ไม่กี่วันน่ะจ้ะ"
"ยังไงไว้วันนั้นฉันจะไปส่งที่สนามบินแน่นอน​"
"วันนั้นมันวันทำงานนะ โตเป็นผู้ใหญ่​แล้ว อย่าหาข้ออ้างโดดงานซิ มาซายะ"
"ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย..."

เห็นว่าไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ฉันก็เลยเร่งฝีเท้าห่างออกมาให้ท่านยูริเอะกับคาบุรากิพูดคุยกันสองคน พอหันกลับไปข้างหลังกะว่าจะไปเดินคู่กับท่านไอระ ก็พบว่าท่านไอระเดินคุยกับเอ็นโจอยู่แล้ว

เอ๊ะ?
อ้าว?

ไหงมีคู่กันหมด ยกเว้นแต่ฉันล่ะคะ!!!?

คาบุรากิ นายมาตัวคนเดียวปล่อยให้วาคาบะจังอยู่กับบ้าน แล้วมาเดินเป็นคู่กับท่านยูริเอะเนี่ยนะ! แย่มาก!
เอ็นโจ อย่ามาเดินเคียงคู่กับท่านอัศวินของฉันนะยะ! เป็นแค่เอ็นโจแท้ๆ!!

หนึ่งก็จักรพรรดิกับเจ้าหญิง อีกหนึ่งก็องค์ชายกับอัศวิน ฉันที่เดินนำหน้าไม่กลายเป็นม้านำขบวนหรือไงกันน่ะ? ได้ยินทั้งสองคู่พูดคุยจิ๊จ๊ะกันตลอดทาง แต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วละนะว่าคุยอะไรกันบ้างน่ะ

ฮึ่ม ทำไมที่จอดรถมันถึงไกลนักล่ะค้า ง่วงแล้ว อยากกลับบ้านแล้วนะ

ฉันเดินก้มหน้าเตะฝุ่นเตร็ดเตร่คนเดียวอย่างเซ็งๆ ผ่านไปสักพักโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเสียงรอบข้างเริ่มเงียบลง มือหนึ่งก็ลงมาแตะที่ไหล่ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว

"คุณคิโชวอิน"
"คะ!?"
"จะเดินกลับบ้านรึไงกันน่ะ เดินเลยมาไกลแล้วนะครับ"
"เอ๋?"

เอ็นโจกล่าวท่าทางกลั้นขำเต็มที่ พอได้ยินแบบนั้น ฉันจึงหันมองรอบๆและพบว่าเดินเลยที่จอดรถมาไกลพอตัวเชียว เห็นท่านไอระยืนโบกมืออยู่ไกลๆกับคาบุรากิและท่านยูริเอะ ดูเหมือนเอ็นโจจะเดินตามฉันมาตลอดทาง

"ทำไมไม่รีบเรียกล่ะคะ!?"
"อยากดูน่ะว่าจะรู้ตัวเมื่อไหร่ แต่ท่าทางว่าจะได้เดินอีกไกลเลย ตอนเดินย้อนกลับคุณคิโชวอินคงเหนื่อยแย่"

เอ็นโจหัวเราะ
หนอย ตาบ้านี่อย่ามาหัวเราะเยาะนะยะ ทำฉันขายหน้าจริงๆ ไม่ซิต้องโทษตัวเองนั่นล่ะที่เดินเพลินไม่ดูทางจนเลยมาไกลแบบนี้น่ะ

"มัวแต่คิดอะไรอยู่เหรอครับ?"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..."
"งั้นไปกันเถอะ"

เอ็นโจพูดพร้อมกับยื่นมือมาทางฉัน
หา? อะไรล่ะนั่น
เห็นแววตาที่จ้องมองมาทำเอารู้สึกหนาวๆร้อนๆแปลกๆ ฉันเลยตอบ "ค่ะ" แล้วเมินมือนั้นทำเป็นว่าไม่เห็น รีบเร่งฝีเท้าเดินกลับไป ได้ยินหัวเราะของเอ็นโจดังแว่วมาจากข้างหลังทำเอาเย็นวูบไปหมด

ท่านไอระคะ ท่านอัศวินช่วยฉันจากปิศาจด้วยเถอะค่าาา

"ไม่ได้เรื่องเลยนะคิโชวอิน"
พอมาถึงคาบุรากิก็พูดเป็นคนแรกพลางส่ายหน้า มองฉันด้วยสายตาอย่างเวทนา เงียบไปเลยนะ!

"ขอโทษนะ เรย์กะจัง ฉันคุยกับยูริเอะแล้วน่ะว่าเดี๋ยวจะไปต่อกันสักหน่อย ดังนั้นนะ ชูสุเกะคุงขอฝากไปส่งเรย์กะจังแทนทีนะ~"
"เอ๋!?"

ตอนขามาฉันติดรถบ้านมินาสึกิของท่านไอระมา ตกลงกันว่าขากลับก็จะไปส่งฉันที่สถานีรถไฟ ทำไมถึงทิ้งกันไปแบบนี้ล่ะคะ!?

"เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันโทรเรียกที่บ้านให้มารับก็ได้ค่ะ"
"ไม่ได้นะจ้ะ กว่ารถบ้านคิโชวอินจะมาถึงนี่ก็คงเที่ยงคืนกันพอดี ดึกๆมันอันตรายต่อสาวน้อยอย่างพวกเรานะ!"

เป็นคำพูดที่มาจากท่านไอระที่เพิ่งบอกว่าจะไปต่อกับท่านยูริเอะฟังดูขัดแย้งยังไงอยู่นะคะ...
แต่มันก็ถูกล่ะนะ ที่นี่ไกลจากที่บ้านตั้งเยอะถ้ามัวแต่รอคงดึกมากแน่ๆ จะให้รอรถในที่เปลี่ยวแบบนี้ก็อันตรายด้วยซิ สถานีรถไฟ​ก็ห่างไปอีกตั้งเยอะ เดิน​ไปไม่ไหวแหงๆ แต่ทำไมต้องไปกับเอ็นโจล่ะ...

"แล้วท่านคาบุรา--"
"ฉันง่วงแล้ว ไม่ขับไปส่งหรอกนะ ขี้เกียจ"

ยังไม่ทันจบคำก็โดนปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้ากันทันที เจ้าหมอนี่ไม่ช่วยเหลือกันเลย หมดหนทาง​แล้วซิ

"ก็นั่นล่ะ ฝากชูสุเกะด้วยล่ะ ห้ามปฏิเสธ​เชียว"
"ได้อยู่แล้วน่า แต่คนถูกฝากเนี่ยซิ…”
เอ็นโจที่เดินตาม​หลัง​ฉันพูดและเดินมาข้าง​หน้า​ฉัน
"ได้โปรดให้เกียรติผมไปส่งเถอะนะครับ คุณหนู​"

เขาพูดยิ้มๆ พร้อมกับเอามือทาบที่หน้าอกก่อนจะโค้งตัวให้เล็กน้อยอย่างสุภาพ​

อุหวาา เว่อวังเกินไปแล้วย่ะ!

“...รบกวน​ด้วย​นะ​คะ”

ท่านไอระกับท่านยูริเอะหัวเราะคิกคักกันใหญ่ ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันไปตามรถใครรถมัน

"เชิญครับ"

เอ็นโจเปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับให้
เมื่อกี้​ยังเรียกคุณ​หนูอยู่เลย ไม่ใช่ว่าควรจะนั่งเบาะหลัง​หรือไงน่ะ พ่อโชเฟอร์?

ฉันยืนอึกอักชั่วครู่​ เอ็นโจก็ถอนหายใจ​เบาๆ ก่อนจะพูดยิ้มขื่นๆ “นั่ง​ข้างหน้า​เป็นเพื่อน​ผมเถอะ​นะครับคุณคิโชว​อิน​”

โดนทำหน้าตา​หงอยๆแบบนั้นใส่ ฉันก็เลยต้องจำใจขยับตัวเข้าไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้​ เอ็นโจปิดประตูให้เบาๆก่อนจะย้ายตัวมาที่นั่งประจำคนขับ

ไม่นานนักก็รถก็สตาร์ทและเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ

__________
แลนดิ้งมางี้ก่อนแล้วกัน ที่คิดมีอีกแต่ยังเรียบเรียง​ไม่ถูก ถ้ายังไม่ขี้เกียจซะก่อนก็คงมีต่อ... หรือใครจะแต่งต่อก็เอาเลยจ้า~
ปล.อยากจะใส่ภาพอาหารในตอนประกอบ​จัง แต่กุคงโดนสาปแน่ๆ 555555

>>478 กรี๊ดดดดดดดดด ต่อเลยค่ะมึง ต่อค่ะ ต่อออออ กูเคลิ้มกาวได้ที่เลย กูคิดถึงฟิคนี้ กูรักฟิคนี้ ฟิคต้นกำเนิดกาวทั้งปวง //สูดดมกาวอย่างก้าวร้าว
กูขำชิบหายที่เรย์กะงอนแล้วคิดว่าตัวเองเป็นม้านำขบวน จนเดินเลยลานจอดรถเนี่ย เอ็นโจทำตาหงอยๆอ้อนๆด้วยวึ้ย เจอท่าไม้ตายสายตาออดอ้อนของบ้านเอ็นโจเข้าไปเป็นไงล่ะ ทั้งชูสุเกะ ทั้งยูกิโนะ ท่านเรย์กะจะต้านทานอย่างไรไหว
ปล.กูเคยคิดว่าเอ็นโจจะคู่ไอระว่ะ ดูสนิทกันมาก แต่บังเอิญกูตกหล่มคู่เอ็นโจเรย์กะไปซะก่อน เรื่องที่คิดว่าเอ็นโจจะคู่ไอระก็เลยต้องพับเก็บไป แถมยูริเอะกับไอระนี่ดูมีซัมติง เรือเอ็นโจไอระในมโนกูก็เลยล่มทั้งที่ยังไม่ได้หยิบไม้กระดานมาสร้างเรือด้วยซ้ำ ถถถถถถถถถถถถ

อะเหื่อ~ ตื่นมาเจอฟิคที่ห่างหายไปนาน กูฟินแล้ววันนี้ ขอบคุณโม่งฟิคและโม่งทุกคนที่ทำให้เช้านี้ของกูสดใส กูเอาตอนใหม่มาแลกล่ะนะ แปะๆ
ตอนแรกก็คิดว่าจบตอนนี้แล้วหยุดพักเลยดีไหมวะ แต่กูคงโดนด่าระงมจนหมดสงกรานต์แน่ๆ ถถถถถถถ ลงกันต่อคร่ะ ตอนหน้าบุกคฤหาสน์จอมมาร!

มึงงงงง แปลตอนล่าสุดกูโคตรช็อกมากกับการที่ท่านเรย์กะคิดจะเอาพุดดิ้งกับลูกมิราเคิลใส่ไปในแกงกะหรี่ ท่านเรย์กะไม่ได้จำเลยหรอคะ!! รู้ใช่มั้ย!! รู้ว่าตัวเองทำอาหารไม่อร่อยก็ยังจะคิดใส่วัตถุดิบแผลงๆลงไปในอาหารใช่มั้ย!!

โอ๊ย​ ตอนล่าสุด​ กูเห็นความวายป่วงตั้งแต่​ตอนดำน้ำ​ละ ไม่คาดคิ​ดว่าแปลแล้วมันเป็นความชิะหายขนาด​นี้ ท่านเรย์ก่าาาา ไร้สามัญสำนึก​ของ​คนธรรมดา​เกินไปแล้ววววววว
ขำปฏิกิริยา​ของคนใบบ้านรวมถึงคนครัว​5555555
>>480 ตอนหน้าตะลุย​ดันเจี้ยน​ที่รอมานาน ถ้าหยุด​ค้างตรงนี้กูสาปแช่ง​แน่ๆ 5555

แกงกะหรี่พุดดิ้ง..... กูนี่สำลักขนมปังปิ้งเลยทีเดียว ดีนะไม่ได้ซดชาอยู่....

ช่วงนี้ฝ่ายผลิตขยันกันดีจัง ทั้งโม่งแปลโม่งกาวกูรักพวกมึงงงง

กรี้ดดดดด ขอบคุณมากโม่งแปล กูมีกำลังใจมาก ชีวิตสดใส

กูชอบตอนล่าสุด ทุกคนน่ารักมากกก ทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ คุณอาคิมิ

มีความวุ่นวายสุดๆ กลัวเรย์กะจะไปวางยาบ้านเอ็นโจ กลัวกระทบการแต่งงานในอนาคต กุขำ5555

จะว่าไปท่านพี่เป็นสุภาพบุรุษมากเลยอ่ะ กุปลื้มมมมม แอบมีเคมีกับอาคิมิเล็กๆ

แต่ก็นะตัวจริงเขามีของเขาอยู่ (คนที่ได้เห็นตัวจริงของท่านพี่ไง)

ปล. กูคาดหวังกับตอนถัดไปมาก แต่กูก็เผื่อใจไว้แล้วเช่นกัน ขอบคุณมากโม่งแปล สู้ๆ

อ่านแล้วกูได้คำถามใหม่ นางเอกเรื่องนี้คือคุณอาคิมิหรือวาคาบะจังเหรอคะ

ครอบครัวเรย์กะน่ารักมาก ตั้งแถวรอรับคุณอาคิมิกันสามคน เพื่อฝากฝังลูกสาวไม่ให้ไปวางยาบ้านเอ็นโจ แล้วจะมีผลต่อการแต่งงานในอนาคต....มองการณ์ไกลมากค่ะ ถถถถถถถถถถถถถถ

กูสะพรึงเมนูที่เรย์กะคิดชิบหาย มิน่า ได้อาหารเป็นพิษยกบ้าน ไอ้ตอนโยเกิร์ตนี่สงสัยใส่ลงไปมั่วซั่วตามแต่จะนึกออกในเวลานั้นๆใช่ป่ะ ปัญหาใหญ่ๆในการทำนี่อยู่ที่เธอชัดๆ ไม่ต้องหวังผลน้ำส้มฆ่าเชื้อโรคหรอก คิดได้ยังไงเนี่ยว่าเอาพุดดิ้งใส่แกงกะหรี่ได้ พุดดิ้งมันละลายไม่ได้นะท่านเรย์ก่าาาา

ที่แย่คือแม่งมีคนทำแดกจริงว่ะ เอาพุดดิ้งมากินกับแกงกระหรี่...
https://imgur.com/a/ZdlSW

ตอนอ่านถึงว่าท่านเรย์กะอยากลองใส่พุดดิ้งในแกงกะหรี่ กูถึงกับอุทานว่า ท่านเรย์ก่าาาาาาาาาา

>>478 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ มึงต่อเลยนะคะ กูรออยู่อุอุอุ ตอนหน้าก็บุกดันเจี้ยนจอมมารแล้ว คงพอเสริมสร้างพลังกาวให้เหล่าโม่งฟิคกันได้ ฮรี่ๆๆ มีอ้อนขอไปส่งด้วย จอมมารตัวจริงทำให้ได้อย่างนี้บ้างสิ แต่ก็ยังยิ้มขื่นๆเหมือนเดิม น้อยอกน้อยใจหรืออยากจะอ้อนกันแน่คะ

>>488 เหวอ แค่คิดกูก็สยองแล้ว ฟีลเดียวกับตอนเห็นท่านรองในกินทามะแดกข้าวกับมายองเนสเลยว่ะ กูกลัวววว ขอแดกแบบคนปกติก็แล้วกัน

>>488 เชี่ยมาก ถ้าหั่นเล็ก​ๆกูอาจจะ​พอมโนนิยามว่ามันเป็นเต้าหู้​ไข่ได้บ้าง แต่ทั้งก้อนอย่างนี้ไม่ไหวนะเว้ย 55555

ก่อนหน้านี้​กูเคยพยายาม​แย้งว่านางได้เรียนทำอาหาร​แล้ว เดี๋ยว​ฝีมือ​ก็ดีขึ้น​เอง เจอตรรกะ​แบบนี้รู้สึก​ผิดกับตัวเอง​ก่อนหน้านี้​มาก 555555

เอาจริงๆพุดดิ้งกับแกงกะหรี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนะพวกมึง เพราะแกงกะหรี่มันปรุงได้สามรสคือเผ็ด เค็มหวาน หวาน พวกแกงกะหรี่ที่เขาว่าอร่อยต้องใส่พวกช๊อคโกแลต โยเกิร์ต แอปเปิ้ล กล้วย ผลไม้ต่างๆอ่ะ พุดดิ้งก็เป็นของหวานๆอย่างนึง ไม่เลวร้ายนะมึง แต่ส่วนตัวกูชอบแกงกะหรี่แบบเผ็ดเค็ม มีกลิ่นเนื้อมากกว่า เคยทำแบบที่เขาว่าทำให้เข้มข้น หวานมาก กูไม่ชอบ กูชอบเผ็ดๆ 555

>>493 เสริมบางเจ้าก็ใส่มะม่วง กูเห็นแล้วอึ้ง แต่เขาทำขายกันว่ะ 5555

ตอนที่แล้วกุว่าหนักแล้วนะ มาตอนนี้แม่ง.... พุดดิ้งกับแกงกะหรี่ จินตนาการบรรเจิดเบอร์แรงมาก...

>>493 กูว่าใส่พวกผลไม้ปั่นลงไปนี่ไม่น่าแปลกนะ เคยได้ยินเพื่อนบอกเหมือนกันว่าอร่อย แต่พุดดิ้งนี่มันไม่ละลายลงในแกงอย่างที่นางคิดป่ะวะ
น่าจะอยู่ในสภาพเหมือนเต้าหู้ไข่ แล้วยังมีรสคาราเมลอีก ถ้านางจะใช้ก้อนแกงเผ็ดจัดนี่รสคงตีกันขั้นสุด ส่วนลูกมิราเคิลกูจะไม่พูดถึงเพราะแม่งสุดจะจินตนาการจริงๆ 55555 สรุปแล้วคิดว่าอาหารที่นางทำอร่อยสุดน่าจะเป็นยามินาเบะ แม่งต้องไอเดียบรรเจิดจนคนกินท้องเสียกันหมดแน่ๆ

บทพิสูจน์รักแท้ไง ใครยอมกระเดือกอาหารฝีมือที่แท้จริงของท่านเรย์กะลงได้ ถือว่ารักกันจริง ท่านเรย์กะอาจจะใจเต้นกับคนคนนั้นก็ได้
>>478

กูสงสัยว่าทำไมโม่งฟิคกาวนี่คือความรู้เรื่องขนมประกอบฉากดีจังเลยวะ มีชื่อขนม ชื่ออาหารบนโต๊ะ พร้อมรูปประกอบ ในขณะที่กูเห็นชื่อก็มึนละ นี่คือจริงๆแล้วพวกมึงก็เป็นสายแดกแบบท่านเรย์กะใช่มั้ย*ชี้หน้า* บอกมา!!!

เผลอกดปุ่มส่งเมื่อกี้ โทษที มือไวไปหน่อย
>>478 วรั้ยยยยยยย กูคิดถึงฟิคนี้โครต รอมึงมาต่อน้าาาาาาาาา กูอิ่มเอิบมากที่ได้สูดกาว หลังจากไปเมาแกงกะหรี่ใส่พุดดิ้งของท่านเรย์กะเมื่อกี้มา
กูก๊าวท่อนโค้งให้ แหม เหมือนโค้งขอเต้นรำเลยนะคะ อยากให้มีซีนโค้งขอเต้นรำในออฟฟิศเชียลจัง ถถถถถถถถถถถถถถถถ ฝันกูจะเป็นจริงมั้ย
>>493 พุดดิ้งมันไม่ละลายอะมึง มีรสไข่กับคาราเมล รสจะตีกับเครื่องแกงเอานะมึงงงงงงง แต่ถ้าอยากรู้รสชาติจริงๆต้องลองทำกินเองดูนะ

อะไรคือพอได้ยินว่าจะใส่พุดดิ้งแล้วในหัวพานนึกไปถึง....ลองใส่เจลาตินในแกงกะหรี่ให้มันดูเป็นวุ้นดีไหมนะ???(เดี๋ยวววว!) แกงกะหรี่ที่เคยทำนี่เคยใส่สาลี่กับแอปเปิ้ลด้วยนะ หวานกำลังดีอร่อยมากเลย แต่พวกเครื่องเทศนี่ใช้ผิดชนิดนิดเดียวรสชาติกับความหอมก็ไปกันคนละทางเลยนะ ขืนให้เรย์กะทำแบบต้นตำรับที่ต้องเอาเครื่องเทศมายำกับเองแบบนั้นมีหวังได้ตายกันยกครัวแหง

>>496 จริงๆพุดดิ้งก็มีหลายเนื้อนะ มันอยู่ที่ใส่เจลาตินแค่ไหนด้วยอะ พุดดิ้งที่ออกครีมมี่จัดๆเนื้อเนียนนิ่มเลยก็มีนะ ตอนอ่านกูก็นึกถึงแบบนั้น คือไม่ใช่แบบที่มาเป็นก้อนๆอันนั้นจะแนวสำเร็จรูปหน่อย หรือพวกแบบคัสตาร์ดพุดดิ้งที่ใส่ไข่งี้มันเลยจะมีความแข็งเป็นชิ้นนิดนึง แต่พวกใส่ครีมสดใส่นมแล้วในส่วนผสมไม่มีไข่คือเหลวประมาณนึงนะ แบบถ้าไม่แช่เย็นในอุณหภูมิที่กำหนดนี่ละลายกลายเป็นน้ำๆ..... แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ควรเอาพุดดิ้งมาใส่แกงกระหรี่อยู่ดีมั้ยฟระะะะ ท่านเรย์กะ!!!!!

>>497 ท่านพี่ไง 555 กูเตรียมลงเรืออิมาริเรย์กะท่านพี่อยู่
เจอพุดดิ้งนาง.. วาคาบะจังงงง มาช่วยเทศน์ท่านเรย์กะที จากคราวที่แล้วยังไม่สำนึกสักนิด
เมื่อก่อนก็สงสัยว่าสกิลอาหารทำลายล้างโลกมาจากไหน เพราะแค่ทำตามสูตรไงก็กินได้ อย่างงี้เองสินะ...

>>500 กูอยากกินแกงฝีมือมึงอ่ะ แงงงงง
ว่าแต่ถ้ามีมีทติ้งกันจริงก็ได้เมนูและกิจกรรมแล้วสินะ ร่วมรับประทานแกงกระหรี่พุดดิ้งมิราเคิล ของหวานเป็นโยเกิร์ตทำเองและคุกกี้น้ำกุหลาบของท่านเรย์กะ ส่วนยาแก้ท้องเสียก็พกกันมาเองนะ ถถถถถ

จะให้นางทำอาหารออกมาเป็นผู้เป็นคนได้ คือต้องให้นางเลิกนิสัยใส่ห่าเหวอะไรก็ตามที่นึกออกก่อนว่ะ ต้องบังคับทำตามสูตรเป๊ะๆเลย ไม่งั้นก็ออกมาพิลึกพิลั่น เป็นอาหารจากนรกแบบนี้อยู่ร่ำไป กูปวดเฮดเลยที่นางนึกเอาลูกมิราเคิลใส่ นึกไปถึงขั้นนั้นได้ไงฟร้าาาาาาาาาาาา
ปล.เน็ตดีแท็คโดนแบนถ้วนหน้าอีกแล้วแจ้ รำคาญโทรลชิบหาย การกระทำสั่วๆของแม่งทำคนอื่นเขาติดร่างแห เดือดร้อนกันไปทั่วอีกละ

>>498 ก็กูเกิ้ลมาทั้งนั้นแหละ 55555555
>>497 คนๆนั้นแม่งต้องอายุสั้นแน่ๆ.....

>>505 ไม่แน่นะมรึงจอมมารอาจเตรียมตัวมาดีแบบกินยาพิษสร้างภูมิคุ้มกันพิษมาก่อนก็ได้

>>504 ฮะะะ ดีแทคโดนแบนอีกละเหรออ ชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องก็ติดร่างแห อเกน....
>>503 แกงกระหรี่พุดดิ้งมิราเคิล......... มึ้ง แค่ชื่อก็น่ากลัวแล้วอ่ะ

>>506 ถึงขั้นต้องกินยาพิษซ้อมไว้ก่อนเลยเหรอวะ แกงมิราเคิลกับยาพิษ อะไรจะแรงกว่ากันเนี่ย
>>507 กินแล้วจะได้เห็นปาฏิหาริย์ตามชื่อ ทัวร์แม่น้ำซันสึฟรี แต่อย่าเผลอข้ามแม่น้ำไปล่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กลับมาอีกตลอดกาล

ถ้าจัดมีทติ้งนี่ต้องจัดที่ใกล้โรงบาล มีห้องน้ำเยอะ มีอาหาร ขนมให้กิน กูขอเสนอ จามจุรีสแควร์ว่ะ โรงบาลห่างแค่ถนนคั่น ยังไงก็ล้างท้องทัน

>>509 เออ ดี ถ้าล้างไม่ทันก็ข้ามถนนไปวัดหัวลำโพงเลย--- 55555555

>>509 มีทติ้งทีต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นหมู่คณะ โหดสัดแค่ไหนถามใจเธอดู...
แต่กูแอบมโนว์ว่าท่านเรย์กะได้ทำเป็นมังกะ อนิเม มีคาแรคเตอร์ช้อปคาเฟ่ เมนูที่เสิร์ฟคงเป็น แกงกระหรี่มิราเคิลพุดดิ้งของเรย์กะจัง ลาเต้อาร์ทกระต่าย (เสิร์ฟโดยเอ็นโจคอสเพลย์) แกล้มกับคุกกี้น้องแกะ ของหวานมีฟองดองต์ช็อกโกล่าของวาคาบะ ที่รองแก้วเป็นลาย 12 นักษัตร ได้แบบนี้คงบันเทิงดีแท้ 55555

>>509 นี่มีตติ้งหรืองานทดสอบยาพิษ ทำไมมันดูเสี่ยงตายจังวะ 0_0!!
>>511 กูเกรงว่าทั้งร้านน่าจะขายได้แค่ลาเต้กับฟองดองชอคโกแลตว่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
เซ็ตแกงกะหรี่มิราเคิลสูตรท่านเรย์กะนี่อยู่ในระดับโหดหิน มีของหวานในเซ็ตเป็นชอคโกแลตไร้รสกับเค้กชอคโกแลตใส่เหล้าลิเควียร์นานาชนิดให้เลือก ท้าทายผู้กล้า ถ้าทานหมดไม่ต้องจ่ายตังไรเงี้ย

>>511 สมมติมีคนเดอนผ่านคาเฟ่แล้วลองดูเมนู คงงบชิบหายว่าอิแกงกระหรี่พุดดิ้งมิราเคิลนี่มีแรงบันดาลใจมาจากไหนหรือมันจะกินได้จริงๆเหรอ5555555555 ในขณะที่คนในร้านก็กล้ากระดกแค่ลาเต้(จากเอ็นโจ//////) คุกกี้อร่อยๆ หรืออะไรก็ได้ที่ท่านเรย์กะไม่ได้เป็นคนทำ

>>513 *เดินผ่าน
*คง งง
เขียนผิดได้แบบว่า55555

>>500 กูเคยทำแกงแบบใส่เจตาตินนน แล้วเป็นวุ้น กูเอามาตัดเป็นชิ้นแล้วชุบแป้งทอดว่ะ ร้อนๆ ข้างนอกกรอบ ข้างในไหลเยิ้มควันหอมฉุย อร่อยสัดๆ

อ่านตอนล่าสุดแล้วกูปวดหัวเลย
เรย์กะ นี่ไม่ได้จำเลยสินะ เพิ่งผ่านไปแค่ตอนเดียวเองนะ ทำไมความจำแย่แบบนี้ โดนเทศน์ขนาดนั้นเลยนะ แกงกะหรี่ใส่พุดดิ้ง...กรี๊ด คิดได้ไง ในฐานะคนทำอาหาร ขอสาปแช่งเธอให้ท้องเสียไปสามวัน เอาให้ท้องเสียจนพุงลดเลย55555555555

>>515 เรา 500 เองนะ เหยดดดดด งานนี้ต้องลองแล้ว ท่าจะได้อร่อยกันอีก

ทำไมกูมีความรู้สึกว่าทุกคนจะอ้วนขึ้นจากการอ่านท่านเรย์กะวะ...

>>518 กูอ่านท่านเรย์กะบวกคอมเม้นพวกมึงซักพักกูก็เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบๆของมาแดก อ่านลงมาอีกซักพัก เดินไปเปิดตู้ขนม ฉีกขนมมาแดก อีกซักพักกูก็เกินไปชงโกโก้ อห ถ้าน้ำหนักขึ้นนี่กูไม่แปลกใจ

กูเริ่มอยากลองทำอาหารแบบเรย์กะว่ะ อยากลองว่าไอ้ที่เรย์กะบอกมันน่ากิน อร่อยจะเป็นไง อาจจะเข้าใจความรู้สึกท่านพี่5555

>>520 อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเลยย ถถถถ

>>521 อาจจะไม่อยากกินของหวานอีกเลย5555

...ท่านคาบุรากิวีแกน ลืมตัวเองเป็นวีแกนอีกแล้วนะ แดกทาโกะยากิหน้าตาเฉย

>>523 เพื่อนโม่ง ถ้าจะสปอยล์ดิบ จะสำคัญหรือไม่ก็รบกวนจุดบรรทัดห่างๆหน่อย ไม่ใช่ทุกคนในกระทู้นี้ที่อ่านดิบหรือชอบโดนสปอยล์กันนะ

>>524 +1 ถ้ามึงจะบอกว่าดิบตอนใหม่มาแล้วก็จั่วหัวกันซักนิดแล้วจุดๆ ลงมาบ้างก็ได้ ไม่ใช่โพล่งขึ้นมาลอยๆ แล้วให้พวกกูตรัสรู้เอาเองแบบงงๆ รู้สึกเหมือนเจอหลายรอบล่ะ

ดิบใหม่มาแล้วเหรอวะ ไวจัง นึกว่าจะมาทุกวันศุกร์
>>523 ที่รัก ถ้ามึงจะสปอยดิบก็ช่วยจุดลงมาแล้วบอกว่าเป็นสปอยหน่อย บางคนเขาก็ไม่ชอบโดนสปอยไม่ทันตั้งตัวนะ

ไปอ่านมาล่ะ สปอยล์ดิบตอนใหม่
.
.
.
.
.
.
ตกลงหลังจากเกริ่นเรื่องไปเที่ยวร้านแผงลอยหาดอกไม้กันมาหลายตอน คาบุแม่งก็ไปกับวาคาบะจังจริงๆ เหมือนเดทกันสองคนโคตรหวานแหวว ส่วนท่านเรย์กะกูก็ไปมา ขึ้นรถไฟหนีไปเที่ยวบริโภคคนเดียวเสร็จสรรพ ไม่เจอกับใครเลย ท่านฮิโยโกะแม่งล่อกูซะหลังเดาะ โคตรกระอักเลือด นี่ว่าจะไม่คาดหวังแล้วก็เผลอหวังอีเวนต์ทุกครั้ง อยากวิงวอนท่านฮิโยโกะได้โปรดอย่าทิ้งนางไว้บนคาน โฮววววววว

ดิบ 282 ดำน้ำละ
.
.
.
.
.
คาบุรากิแม่งไปสวีทกะวาคาบะแล้วมารายงาน ที่เมืองที่เรย์กะเคยคิดจะไป (สรุปมันชื่อเมืองอะไรน่ะ ดำน้ำกูเกิลมันแปล morning glory......)
อุตส่าห์ลุ้นว่าจะมีลากเอ็นโจกะเรย์กะไปเป็นดับเบิ้ลเดท โถววววว บ้าเอ้ยยยยยยย

ตอนใหม่ กูได้แต่กระพริบตาปริบๆ
.
.
.
.
.
ผู้ใหญ่บ้านคานทองนี่มันผู้ใหญ่บ้านคานทองจริงๆโว้ยยยยยยย
เอ็นโจจจจจจจจ นายทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไปหาข้อมูลที่เที่ยวมาแล้วไม่ใช่เหรออออออ ทำไมไม่ชวนเรย์กะไปวะะะะะะะ

แปบนะคือนี่กูงงว่าพวกมึงรู้ได้ไงว่าสปอยตอนใหม่วะ กูอ่านตอนแรกนี่ยังไม่สามารถจับใจความได้ว่าพูดถึงตอนไหน ดิบหรือฟิค หรืออะไรรร แบบไม่เกริ่นกูเลยเอ๋อแด๊กไปเลย ถถถถ นี่แอบเสียใจแฮะ ปกติคนที่มาบอกข่าวว่าดิบตอนใหม่มาจะเป็นกูเอง 555 ที่จะชอบมาบอกแค่ว่ามาแล้วแต่ไม่มีบรรยายอะไรเพิ่ม เพราะปกติกูเปิดเจอก็แจ้งข่าวเลยงี้ วันนี้มีคนเร็วกว่ากูวววว แต่ก็นะวันนี้งานเข้าเบาๆไม่ได้เปิดเลย

ช่วงนี้ดิบอัพบ่อยจังแฮะ นี่จะคาดหวัง รวมเล่มของเรื่องนี้ได้บ้างมั้ยอ่ะ

>>530 เพราะเคยมีเม้นท์ทำนองนี้โผล่มาทะลุกลางปล้องในกระทู้ก่อน ตอนนั้นกูว่าทุกคนก็งงว่ามันคืออะไรเพราะไม่มีใครพูดต่อเม้นท์นั้นเลย กูไม่ได้อ่านฟิคก็นึกว่าฟิค จนมีคนบอกว่าดิบมาแล้ว ไปดำน้ำถึงรู้ว่าเม้นท์นั้นมันพูดถึงดิบตอนใหม่ คาดเดาว่าเป็นคนเม้นท์เดียวกัน

>>530 เพราะมันเชื่อมโยงมาจากดิบตอนที่แล้วอะ กูเลยรู้ว่าตอนใหม่มาแล้ว แต่จะแจ้งข่าวหรือสปอยก็บอกกันก่อนดีกว่า คนเขาจะได้ไม่งง คนไม่ชอบสปอยจะได้หลบสปอยได้

KY กูสงสัยว่าบ้านคิโชวอิน ปล่อยคุณหนูเรย์กะ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้หรอวะ
เห็นนางไปเที่ยวคนเดียวบ่อยมาก ไหนจะขึ้นรถไฟฟ้าไปหาวาคาบะคนเดียวอีก
.
.
.
.
.
.
ยิ่งตอนไปกับคาบุ เหมือนจะไปกันแค่ 2 คน
ถ้ามีผู้ติดตาม ไม่เอาไปรายงานทางบ้างหมดเรอะ

>>534 กูกำลังจะพิมพ์เลยยยย โคตรสงสัยมาพักใหญ่ละ ตั้งแต่เวลานางออกไปซื้อสแตมป์แล้วอะ ที่โดนทักว่าท้องนั่นแหละ 555 แต่แบบพอกล้อมแกล้มว่าในเมือง อาจจะแอบดอดไปหรือมีคนแอบตามดูแลรึเปล่างี้ แต่นี่นางเล่นข้ามจังหวัด ทำไมที่บ้านยอมหว่าแอบงง หรือจะมีบอร์ดี้การ์ดลับ!!!??

>>534 กูว่าระดับม.ปลายก็น่าจะไปไหนมาไหนคนเดียวเองได้แล้วมั้ง นางก็คงโม้ๆ เม้าท์ๆ ไปเรื่อยว่าไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นแบบซากุระจังหรือเปล่า
แต่กูคิดว่าท่านพี่ไม่ก็ทานุกิน่าจะลง App ติดตามตัวใส่มือถือนางไว้ เรย์กะไม่ได้รู้เรื่องอะไรก็หลั่นล้าไปคนเดียว 55555

>>534 ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า แต่เหมือนคุ้นๆว่ามันมีสักตอนที่เรย์กะบอกว่ามีพกเครื่องติดตามตัวอยู่รึเปล่า?? หรือจำผิดหว่า
ถ้าเป็นแบบนั้นที่บ้านก็คงยอมปล่อยแหละมั้ง อย่างน้อยก็ตามตัวได้ไม่ต้องถึงขั้นสะกดรอยตาม

มันไม่ใช่แค่ตามตัวได้มั้ยไงในความรู้สึกกู คือแบบปูเรื่องมาแต่ละครอบครัวใน pivoine นี่รวยจนแบบช็อคงี้ คืออาจจะไม่ถึงขั้นแบบ Top 10 ของโลก อืมมมแต่จะว่าไปจากที่บรรยายมาให้ความรู้สึกยังกะตระกูลคาบุรากิอาจจะติด Top 10 อยู่เหมือนกัน แต่นอกนั้นต่อให้ไม่สูงขนาดนี้ แต่ Top 100 คงติดกันสบายๆ ขนาดในโลกจริงก็มีญี่ปุ่นติดมาอยู่เหมือนกัน แล้วรวยขนาดนั้นคิดว่าข้อมูลเป็นความลับหรอ ก็ไม่เลยนะ พวกจับตัวเรียกค่าไถ่นี่ถ้าเล็งไว้ซักอย่างจับอุ้มไปทีเดียวคือรวยเละ ยิ่งมีเอกลักษณ์เว่อร์แบบเรย์กะงี้ แล้วคือแค่วิ่งในหมู่บ้านยังจ้างโค้ชบ๊องมาให้เป็นบอดี้การ์ดในตัว แต่นี่ปล่อยข้ามจังหวัดดดด คือรู้สึกมันขัดๆกันยังไงไม่รู้อะ

จากดิบล่าสุด
.
.
.
.
.
.
.
นอกจากเรื่องคาบุใช้เรย์กะยังกะไดอารี่ออนไลน์ส่วนตัว กูยังรู้สึกว่าอะไรที่เป็นวาคาบะนี่คาบุพยายามครอบงำแปลกๆ มีแบบสุดท้ายแล้วทาคามิจิก็เห็นด้วยกับชั้น คืออาเร๊ะ นี่แกรไปเดทหรือไปดีเบทกับวะมีความงง มันหลายทีแล้วด้วยที่ย้ำถึงคาบุก็ยึดเรื่องสถานะของตัวเองอยู่เหมือนกัน คือเหมือนพยายามเปลี่ยนวาคาบะให้เห็นด้วยกับตัวเองเอย จะจับแต่งตัวเอย นั่นนี่นู่นดูแบบนี่สนมั้ยเนี่ยว่าที่จริงเค้าคิดเค้ารู้สึกยังไง ขนาดบอกปฏิเสธอะไรก็ยังดูหัวดื้อไม่ค่อยยอมตาม มาแนวแบบครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งต่อไปจะทำให้ได้ กูรู้สึกแบบ เอ๊ะะะะ อะไรของเมิ๊งงง~ ในขณะที่กับเรย์กะที่สถานะใกล้เคียงกันดูจะยอมฟังและเปิดรับมากกว่า ในตอนนี้เรย์กะยังมีแปลกใจเลยว่าเอ๊ะดูยืดหยุ่นอยู่เหมือนกัน ฟีลเดียวกับตอนซุปเปอร์มาเก็ตอีกละ วาคาบะจะทำอีนี่แย้ง พอเรย์กะคิดเห็นทางเดียวกันดันบอกจะลองดู คือแบบบบบนะ ไม่ใช่แค่เรย์กะ กับเอ็นโจเองก็ด้วยที่คาบุจะยอมเปิดรับหน่อยงี้ ยังไงก็รู้สึกว่าแบ่งแยกอยู่ดีแง่ะ นี่กูไม่ได้อคติเลยจริงๆนะ คือมันมาเป็นระยะแล้วเห็นทุกทีก็ตงิดๆทุกที

>>538 หรือว่าอาจจะมีบอดี้การ์ด/นินจาคอยสะกดรอยตามเรย์กะอยู่ห่างๆ โดยที่เรย์กะไม่เคยรู้ตัวมาโดยตลอด
ตกดึกบอดี้การ์ดก็ต้องกลับมานั่งพิมพ์รายงานไดอารี่ชีวิตประจำวันของคุณหนูคิโชวอิน

"วันนี้ตอนเช้าคุณหนูวิ่งจ็อกกิ้งไปได้สามกิโลเมตร หลังเลิกเรียนพิเศษ คุณหนูไปเดินเที่ยวเล่นในเมือง โดนสามัญชนทักว่าท้อง5เดือน ไปกินราเมงที่ร้านข้างทางและซื้อขนมหลอกเด็กในร้านสะดวกซื้อแล้วไปนั่งกินในสวนสาธารณะ กลับถึงคฤหาสถ์โดยสวัสดิภาพในเวลาสิบเจ็ดนาฬิกา"

ส่งรายงานให้ท่านพี่ทุกคืน 55555555555555

>>540 มิน่าท่านพี่แม่งรู้เรื่องของน้องทุกเรื่อง 55555
แต่จริงๆ กูว่าญี่ปุ่นก็เป็นประเทศที่มีความปลอดภัยสูงนะ เครื่องแบบซุยรันก็โคตรสะดุดตา ถ้าจะลักพาตัวจริงๆ ก็ไม่น่าเอาสาวๆ อย่างเรย์กะหรอก เป็นเด็กๆ แบบยูกิโนะน่าจะง่ายกว่า ส่วนที่ต้องหาบอดี้การ์ดมาคุมตอนวิ่งน่าจะกลัวนางเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางมากกว่าว่ะ 5555

>>541 แต่ที่จริงก็มีบอกตั้งแต่ตอนต้นเรื่องแล้วเหมือนกันนะว่าที่เด็กแต่ละคนนั่งรถส่วนตัวกันมาเพื่อลดโอกาสถูกลักพาตัวด้วยอะ

>>540 กูรู้สึกว่าเป็นไปได้อย่างมาก กูรู้สึกว่าท่านแม่เมื่อก่อนชอบดูถูกคนอื่น แต่เดี๋ยวนี้กูรู้สึกท่านแม่ปล่อยวางมาก อาจจะสนใจคนใหญ่คนโต แต่ไม่หลุดด่าสามัญชนเลยว่ะ หรือเพราะรายงานชีวิตประจำวันของลูกสาวมีต่ความสามัย ด่าอะไรเข้าลูกตัวเองหมด เกิดภาวะปลงกันหมด ฮ่าๆๆๆ

พวกงานฝีมือ ตั้งใจเรียนลูกคุณหนูก็ไม่ค่อยทำกันนะ แต่เรย์กะดื้อจนแม่ยอม แม่อ่อนใจ

>>540 ถ้ามีนินจาตามแบบนี้นี่สโตรกเกอร์อันดับ 1 ในเรื่องคือไม่พลาดท่านพี่แน่น๊อน 555 แต่ทำไมรายงานมีแต่เรื่องกิน กิน กิน กระทั่งโดนทักเรื่องท้องที่จริงก็ยังเกี่ยวกับกินนะ วันๆทำอะไรบ้างเนี่ยท่านเรย์กะ ถถถ

>>538 ไม่รู้สิ แล้วแต่คนมั้ง แต่เคยร่วมงานกับคนที่รวยมากๆคนนึง(ระดับพันล้าน) ก็เห็นชอบออกไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นประจำนะ ดึกๆนึกอยากออกไปขับรถเล่นเองก็ไป ไม่มีบอดี้การ์ดมาติดตามตัว ไปไหนมาไหนก็มีแค่เลขากับคนขับรถ ลูกๆเขาก็ไปโรงเรียนกันตามปกติ เรียนนานาชาติ มีรถรับส่งถึงที่ ไปเรียนพิเศษคอร์สแพงๆ เสาร์อาทิตย์ก็เที่ยวกับเพื่อนเป็นวัยรุ่นเดินสยามแดกบิงชูถ่ายรูปลงโซเชียลทั่วไปอะไรแบบนี้
ถ้าไม่ดัง ไม่ทำตัวตกเป็นเป้า ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับใคร ก็ไม่จำเป็นต้องจ้างบอดี้การ์ดอะ ขนาดไฮโซรวยๆเชื้อสายผู้ดีเก่าของไทยบางคนออกงานลงข่าวหน้าสังคมเป็นว่าเล่น ก็ยังเห็นพกแค่ผู้จัดการคนเดียวเอาไว้ถ่ายรูปอัพลง IG ไม่มีบอดี้การ์ดติดตาม

กรณีเรย์กะคงเหมือนลูกเขามั้ง ดูเป็นวัยรุ่นทั่วไป ลุคคุณหนูๆพวกสามัญชนก็มีได้ ขึ้นอยู่กับการแต่งตัว บางคนไม่ได้เป็นไฮโซอะไร แต่แต่งตัวกับทำผมหน่อยก็ดูเป็นคุณหนูละ คนที่เดินสวนกันทุกวันนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าบ้านรวย ถ้าไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรือตั้งใจจะสืบข้อมูล

>>539 กูว่าที่จริงไม่แปลกนะถ้าบางอย่างดูดาร์กๆนิดนึง ที่จริงต้องบอกดูเรียลมากกว่า คือเรื่องนี้โชโจก็จริงนะแต่ก็แบบมีความดาร์กทางธุรกิจแฝงอะ ตั้งแต่เปิดเรื่องมา ตั้งแต่เรย์กะเด็กๆละ เช่นแบบ
- ท่านพี่ อันนี้คงไม่ต้องบรรยายและไร้คำจะบรรยายถึงระดับความดาร์กฮี สิ่งยืนยันคือท่านอิมาริยังพูดว่าเป็นผู้ชายที่หัวใจเป็นสีดำสนิท ดาร์กคิงของแต๊แน่นอน
- ท่านอิมาริ คาสโนว่าดูล่องลอยเอื่อยเฉื่อย แต่ตอนเจอเรย์กะนี่ฮีม.ต้นป่ะ อายุ 13 เรย์กะ 6 ขวบ ซื้อของให้เด็ก 6 ขวบยังคิดถึงประเด็นที่ไม่ใช่ของแพงแต่เรย์กะก็ยังยิ้มจริงใจมีความสุข แสดงว่าตรรกะฮีนี่มาแนวเงินแลกความสุข ผู้หญิงปลื้มของแพฃงอะไนแบบนั้นตั้งกะ 13 ละ
- ริรินะ กับบทวิเคราะห์ว่าด้วยการแต่งงานทางธุรกิจที่ก็มองขาดหมด ท่านเรย์กะนี่สิ... ตกลงใครพี่ใครน้องกันแน่เนี่ย
- ซากุระจัง นี่ก็ไม่แบ๊วนาจาาาา
- บ้านเอ็นโจ นี่ก็ลึกลับดำมืด และมืดแบบดูมีปมดาร์กเก็บกดด้วย

อะไรประมาณนี้ คือตีมเรื่องมันก็ธุรกิจอะนะ ยังมีความเรียลแบบแง่มุม ทัศนคติของพวกธุรกิจพวกทุนนิยมอะไรแบบนี้ก็แฝงอยู่ คือก็เรียลแหละ มีความเป็นโลกแห่งความจริงนิดนึง คาบุจะมีความดาร์ก(หรือเรียล...?)แบบแนวทุนนิยมมั่งก็ไม่แปลกนะ ที่จริงกูกลับคิดว่าในเรื่องท่ามกลางความใสแบ๊วฟรุ้งฟริ๊งแบบทุ่งดอกไม้และสายรุ้งของท่านเรย์กะที่แบบหนึ่งในโมเม้นเครียดสุดชีวิตคือทำตุ๊กตามาหัวเบี้ยวเงี้ย โทนเรื่องส่วนอื่นและคนอื่นคงมีความเทาๆปนแหละ กูว่าน่าจะทุกตัวละครนะคงต้องรอค่อยๆมีเฉลยมา ถ้าสีขาวจริงๆในหมู่ชนชั้นสูงฐานะอลังการนี่คงเรย์กะคนเดียว แบบถ้าไม่ใช่มิติมังงะแต่เป็นโอโคเมะเกม เรย์กะนี่บั๊กชัดๆ 55555

ที่จริงเรื่องในโรงเรียนตอนอ่านบางทีกูก็นึกถึงพวกอนิเมะเครียดๆปมปัญหาวัยรุ่นของญี่ปุ่นเหมือนกันนะ แต่อาจารย์เขียนมาให้ไม่หนักมากและพอจะดูใสๆอยู่ได้

เช่นตอนโมชิดะที่โดนแกล้งโดนแบน เข้าห้องพยาบาลบ่อยขึ้นๆ เครียดจัด โทรมลงเรื่อยๆ คือนึกถึงพวกอนิเมะที่จะชอบมีเรื่องแนวนี้ แบบตัวละครจืดจางที่โดนรุมกลั่นแกล้งจนมืดมน
-คุณอาคิมินี่ก็มาแนวนี้อยู่นะ สาวอ้วนๆหน้าตาธรรมดาที่เหมือนไม่เข้าพวกกับสังคมไหนๆแถมในครอบครัวก็ยังโดนพี่ชายตั้งแง่บั่นทอนกำลังใจ
-จริงๆริรินะก็ด้วยนะ แบบเด็กมีปัญหานิสัยเสียตั้งแต่อายุน้อยๆ เข้าโรงเรียนมาก็ก่อเรื่องมากมาย สุดท้ายต้องมารู้ว่าเบื้องหลังมีพี่สาวที่เกลียดขี้หน้ามาตลอด มาดสูงส่ง ที่บ้านก็สูงส่งกว่าตัวเอง แต่กลับมาคอยก้มหัวขอโทษคนอื่นอยู่ตลอด คือแบบบ โฮวววววว ท่านเรย์ก่าาาาา ซาบซึ้ง เท่มากเลยค่ะะะ

คือกูมองแล้วในบางมุมนี่มันเหมือนมังงะซ้อนๆกันเลยอะ 555 มีเรื่องราวย่อยๆที่ซ้อนมา แต่เรื่องจบไม่เหมือนมังงะสไตล์เดิมๆที่ควรเป็น เพราะบั๊กเรย์กะ ถถถถ นี่อีกหน่อยอาจจะมีตามเก็บลูกสมุนจากอีเว้นต์กลิ่นอายมังงะมากมายจนได้สาวกตามมาเป็นขบวน เป็นสาวกผู้ภักดี จากนั้นก็ต้อนเข้ามาเป็นลูกบ้านในหมู่บ้านคานทองทั้งหมด มีผู้ใหญ่บ้านเรย์กะขึ้นครองโลก 555555

KY นะ พอดีเพิ่งเข้าไปอ่านบอร์ดฝรั่งแล้วเจอคอมเม้นต์น่าสนใจเกี่ยวกับโรงเรียนนึงในญี่ปุ่นที่มีความคล้ายเซ็ตติ้งของซุยรัน กูตกใจที่มีอะไรแบบนี้อยู่จริงๆ กฎมีคล้ายหลายอันด้วยนะ หรือนี่เป็น inspiration ซุยรันของฮิโยโกะซังเนี่ย ขาดก็แค่ลุคภายนอกที่ต้องมีความอลังแนวโบสถ์ฝรั่งเหมือนตามอนิเมะ อันนี้ภายนอกกูเองยังมโนเป็นหน้าตาแบบ Eton อยู่ 555

http://blahknow.blogspot.co.uk/2012/05/horikoshi-gakuen-high-school-of-famous.html?m=1

คืนนี้ไม่มีกาวหน่อยหรอ มันถอนนะ ซูดดดดดดดด

>>546 จริง เราคิดว่าเรื่องที่แทรกอยู่ในนี้มันดาร์กหน่อยๆอยู่นะ แต่พอมองผ่านเรย์กะ ความดาร์กอย่างเดียวเหลือเพียงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น ถถถถ เป็นบั๊กที่แผ่ความรั่วความฮาให้คนรอบข้าง ความตึงเครียดหายไปครึ่งหนึ่ง อย่างมากคนอ่านก็ได้แต่เครียดว่าจะลงเอยกับคานหรือเปล่า... กังวลกับสกิลหักธงต่างๆนานา ท่านเรย์กะเครียดอะไรก็ผมขาวบ้างอะไรบ้าง ทั้งฮาทั้งสงสารจนลืมเครียด หวังว่าอนุโลมที่โผล่มาจะช่วยให้ดวงเรย์กะดีขึ้นบ้างนะ...
>>547 อังกฤษเราอาจจะไม่เข้มแข็งมากนะ เลยไม่รู้ว่าอะไรที่เหมือน นักเรียนหน้าตาดีหรอ หรือค่าเทอมที่เห็นแล้วแพงจนสะดุ้ง อ่านกฎแล้วเหมือนแยกชายหญิงห่างกันสุดๆ ห้ามมีแฟนด้วย ไม่งั้นถูกไล่ออก โคตรโหด แต่ท่านเรย์กะน่าจะชอบนะ ทั้งโรงเรียนมาอยู่บนคานไปพร้อมๆกัน 55555

>>548 เราปั่นอยู่นะ อาจจะเสร็จก่อนเที่ยงคืนวันนี้ได้อยู่ (ฟิคคู่หูนะ)

>>550 รออออออออออออออออออออออออออออ

>>550 รออออร้อรออออออ
เล่นเกมรอ 555

>>549 งั้นแปลเพิ่มให้นะ อยากได้คนมาร่วมอึ้งไปด้วยกันว่าเฮ้ยยย ไอที่แบบนี้มีอยู่จริงด้วย 55555

คร่าวๆก็คือ โรงเรียน Horikoshi Gakuen เป็นหนึ่งในโรงเรียนมีชื่อเสียงของญี่ปุ่น ตั้งอยู่ที่เขตนาคาโนะในโตเกียว คนที่จะเข้าเรียนได้ต้องเป็นลูกหลายของครอบครัวที่มีความสามารถจะจ่ายค่าเทอมของโรงเรียนไหวหรือฉลาดพอที่จะได้รับทุน หรืออีกกรณีคือเป็นไอดอล(พออ่านๆไปไอดอลมีสถานะใกล้เคียง pivoine มากกกในสายตากู 555)
มีโปรแกรมพิเศษของพวกดาราศิลปินเรียนกว่า TRAIT แนวๆมีการปรับตารางเรียนและยืดหยุ่นเรื่องเวลาเรียนแบบเอื้อให้พวกดารานักร้องสามารถเรียนจบได้

เข้าจุดพีคละ กฎของโรงเรียนนนนน 555
1. ห้ามการเจาะหู ใส่ตุ้มหู และการแต่งหน้า(โอ้วแม่เจ้า ดาราหน้าสด 5555)
2. ห้ามเดท ห้ามชายหญิงคบกัน ผู้ชายผู้หญิงจะมีทางเข้าโรงเรียนคนละเส้นทางกัน ถ้าตรวจพบว่าคบกันอยู่จะบังคับเลิก ถ้าไม่เลิกก็ไล่ออก เวลาอยู่ในแคมปัสชายหญิงห้ามคุยกันง่ายๆ แบบถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆงี้ ถ้าเห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆก็มากพอให้ครูเก็บเป็นประเด็น
3. ipod boombox กับอุปกรณ์อื่นๆที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนการสอนและชมรมห้ามใช้ จำกัดการใช้มือถือให้ใช้ได้เฉพาะเวลาเท่านั้น
4. โรงเรียนจะเต็มไปด้วยกล้อง cctv เพื่อปกป้องความปลอดภัยให้นักเรียนที่ร่ำรวยและพวกดาราไอดอล

5. นักเรียนไม่อนุญาตให้กินขนมในโรงแรียน และห้ามซื้อขนมระหว่างทางกลับบ้านด้วย ฝ่าฝืนถูกกักบริเวณ....(โถวววว ท่านเรย์ก่าาาา 555 แต่ในเรื่อง pivoine มีอภิสิทธิ์ในด้านนี้ กูเดาว่ากันพวกแอนตี้แฟนหรือคนไม่หวังดีวางยาหรืออะไรแบบนี้มั้ง)

6. ค่าเทอมสำหรับนร.ในคอร์ส TRAIT (ของพวกดาราศิลปิน) จะแพงมาก โรงเรียนโอริโคชิจะปรับให้เข้ากับตารางงานของเด็ก และมีการปกป้องความเป็นส่วนตัวของศิลปิน ทำให้นร.คอร์สนี้ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ แต่ขณะเดียวกันคนที่จะเข้าเรียนคอร์สนี้ได้ก็ต้องเป็นดาราศิลปินจริงๆ (ประมาณว่ามีเงินแล้วอยากเรียนชิลแต่ไม่ใช่ดาราคือก็อดไปนะจ๊ะ)
7. ถ้านร.ของ TRAIT ต้องการย้อมสีผมในช่วงเวลาหนึ่งจะต้องกรอกแบบฟอร์ม ระบุระยะเวลาที่จะน้อมสี หลังจากนั้นต้องย้อมกลับเป็นสีดำ (คือทั่วไปก็ห้ามย้อมผมนั่นเอง แบบซุยรัน)
8. กฎข้อใหม่ที่เริ่มวันที่ 15 มค. 2010 คือศิลปินจะถูกดูแลสอดส่องจากครูในฐานะของบอดี้การ์ด ถึงแม้ตัวนร.จะนำบอดี้การ์ดส่วนตัของตัวเองมาด้วยแล้วก็ตาม นักเรียนทั่วไปไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับนักกีฬา ดารา ศิลปิน ในขณะที่เป็นช่วงพักเบรกหรือนอกโรงเรียน ถ้าถูกจับได้จะถูกปรับ กักบริเวณ หรือไล่ออก (อ่าวววว งี้คือถ้าเรียนด้วยกันนี่บังเอิญเจอหรือไปคอนเสิร์ตไปงานมีตดาราที่เรียนรร.ด้วยกันนี่ความซวยมาเยือน 555 ถ้าชอบอะไรแนวดาราศิลปิน ชอบตามกรี๊ดตามขอลายเซ็นนี่คือห้ามมาเรียนที่นี่นะเนี่ย)
9. ศิลปิน ไอดอลจะมาถึงที่โรงเรียนด้วยรถยนต์(ปกติเด็กญี่ปุ่นต่อให้รวยก็จะไม่มารถยนต์เท่าไหร่อะ ประเทศนี้กลัวการทำอะไรแตกแยกจากคนอื่นมากกก เพราะแอนตี้กันทีหนัก ยกเว้นรวยชิบหายวายวอดหรือมีชื่อเสียงมากจริงๆถึงนั่งรถไปเรียน) และบอดี้การ์ดจะต้องรออยู่นอกห้องเรียน ศิลปินจะต้องได้รับการดูแลจากบอดี์การ์ดแม้แต่เวลาพัก เด็กนักเรียนทั่วไปไม่สามารถอยู่ในคลาสเดียวกับศิลปินได้ และไม่สามารถพูดคุยหรือเป็นเพื่อนกับศิลปินได้เพราะบอดี้การ์ดจะอนุญาตให้พูดคุยเฉพาะเพื่อนร่วมชั้น(ดาราเหมือนกัน)และบุคคลที่ร่วมงานกับตัวศิลปินเท่านั้น ศิลปินไม่ควรพูดคุยกับบุคคลที่ไม่ใช่ศิลปินด้วยกัน ถ้าฝ่าฝืนกฎจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน (มีระดับความต่างในการสั่งอยู่เหมือนกัน ใช้ว่าไม่สามารถกับเด็กทั่วไป ส่วนดาราใช้ไม่ควร แหม่ 555)

Horikoshi Gakuen แบ่งเป็น 4 คลาส
1. มหาลัย - สำหรับเด็กมหาลัย
2. กีฬา - สำหรับพวกนักกีฬา(น่าจะต้องดังหรือประสบความสำเร็จพอควรด้วย)
3. คลาสสำหรับศิลปิน / คลาส TRAIT สำหรับนักร้องนักแสดงและไอดอล
4. ทุน - สำหรับพวกเด็กทุน

ค่าเรียน
- ค่าตรวจสอบ(ไม่รู้ตรวจร่างกายหรือพวกค่าธรรมเนียมตรวจเอกสาร) 30,000 เยน
- ค่าแรกเข้า 450,000 เยน
- ค่าเรียน(อันนี้น่าจะแนวค่าทำนุบำรุงโรงเรียนและอุปกรณ์) 546,000 เยน
- ค่าเทอมต่อปี 996,000 เยน
- ค่าเทอมปีแรก 1,296,000 เยน (ไม่รู้ว่าแยกจ่ายมาจากค่าเทอมปกติอีกหรือว่ายังไง... ราคาบับบบ)

จบละ นอกนั้นก็พวกชื่อคนดังที่เรียนจบ ไปหาส่องๆเอาได้ข้างล่างที่เป็นลิสต์ยาวๆ ลิสต์ล่างลงไปอีกคือที่กำลังเรียนอยู่ยังไม่จบ

>>553 กฏเคร่งอย่างกับคุกแหน่ะ คนเรียนคงไม่มีความสุขอ่ะแบบนี้

>>553 อือหืออ แบ่งชนชั้นกันงั้นเลยหรอ พวกดาราอาจจะอยากเรียนนะ แต่นักเรียนทุนท่าทางน่าจะอึดอัดใจน่าดู...

ต่อจาก >>467-469 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....

ฉันเริ่มกินผักเป็นมื้อหลักมากขึ้น ในหนังสือบอกว่าถ้ากินพวกไข่ต้มไข่ลวกจะทำให้อิ่มง่ายด้วยล่ะค่ะ หลีกเลี่ยงทานอาหารประเภทแป้งและขนมหวาน... กินพวกโปรตีนที่ย่อยง่าย

คาบุรากิซื้อดัมเบลให้ฉัน เอาแบบเบาที่สุดเท่าที่จะมีขายแล้ว เบากว่านี้ก็ของเด็กเล่นแล้วค่ะ แต่ฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆหนักๆอยู่ดี ต้องยก 20 ครั้งสลับกันไปจนกว่าจะครบ 60 ครั้งในแต่ละข้าง ยกขึ้น-ลง ซ้าย-ชวา ไหนยังต้องเหวี่ยงแขน และวิ่งเหยาะอยู่กับที่ 40 นาทีตามที่ในหนังสือบอกอีก ฉันหมดแรงเขียนการบ้านแล้วนะ...

ในห้องสโมสรฉันก็ได้แต่จิบชาอย่างหดหู่ พยายามไม่มองขนมอะไรก็ตามที่มาเสิร์ฟ คาบุรากินั่งจิบชาเป็นเพื่อน ไม่แตะต้องขนมอะไรเหมือนกัน เอ็นโจได้แต่มองเราอยากสงสัย

ฉันแอบได้ยินเอ็นโจถามคาบุรากิในเวลาต่อมาว่า “กินอาหารฝีมือคุณคิโชวอินกันมาหรอเลยไม่อยากอาหาร” นายไปรู้ฝีมือการทำอาหารฉันมาตอนไหนคะ! ตอนนี้มันกินได้บ้างแล้วนะคะ!!!

ถึงคาบุรากิจะยืนกรานไม่บอก แต่หลังฉันไม่ยอมกินขนมมาสักพัก เอ็นโจก็เดินมาหาฉัน แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “พยายามเข้านะครับ” นายรู้แล้วหรอ! หุบปากให้สนิท ห้ามบอกใครเชียวนะ!!! ถ้าเรื่องนี้กระจายออกไป ต่อให้นายเป็นจอมมาร ฉันก็ไม่เอาไว้หรอกนะคะ ช่วงนี้ฉันยิ่งโมโหหิวขนมอยู่ด้วย

มื้อเย็นฉันถูกเปลี่ยนไปเป็นซุปค่ะ กินน้ำเยอะๆจะได้อิ่มไวๆ แล้วกินอย่างอื่นต่อไม่ได้มาก ยังดีที่แต่ละร้านที่คาบุรากิเลือกมาทำซุปรสชาติอร่อยทีเดียว แต่ฉันก็คิดถึงขนมจังเลยค่ะ...

ไม่นานนักฉันก็ได้ยินเพื่อนๆคุยกันว่าเจอเรื่องน่าแปลกเกี่ยวคาบุรากิ แล้วก็ถกเถียงกันอย่างจริงจัง

“จริงๆนะคะ ฉันเห็นท่านคาบุรากินั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับลดน้ำหนักและการควบคุมอาหารเกือบห้าสิบเล่มในห้องสมุด ก่อนจะจดๆชื่อหนังสือไปด้วยล่ะค่ะ!”

“พี่ชายฉันที่อยู่ที่ร้านหนังสือเดียวกันนั้นบอกว่าเห็นเขาซื้อหนังสือไดเอทไปเล่มหนึ่งด้วยค่ะ”

“เอ๋?! จริงหรอคะเนี้ย”

ฉันได้แต่อึ้งอย่างพูดอะไรไม่ออก จักรพรรดิแห่งซุยรันเริ่มมีข่าวลือเรื่องการลดน้ำหนักไปแล้วหรอคะ ขอโทษนะคาบุรากิ...

แต่ด้วยพลังตามืดตามัวของแฟนๆ บทสนทนาก็กลายเป็นประมาณว่า “จักรพรรดิเนี้ยทำอะไรก็ทุ่มเทสุดๆไปเลยนะคะ น่าชื่นชมจริงๆ” ความลำเอียงนี่มันสุดยอดไปเลยนะคะ...

หลังผ่านมาเกือบอาทิตย์ ฉันก็ได้แต่คร่ำครวญหาขนม คาบุรากิก็พาฉันไปกินแพนเค้กกล้วยหอมล่ะค่ะ เป็นแพนเค้กที่ทำจากกล้วยหอมและไข่ ไม่มีแป้ง เลยสามารถกินได้อย่างสบายใจ เขาลองหาขนมที่กินแล้วไม่อ้วนมาให้กินวันละอย่าง เลยบรรเทาความอยากขนมไปได้บ้าง นายดูแลคนดีเหมือนกันนะคะ เดี๋ยวฉันตอบแทนเป็นอาหารทำเองให้นะ

ชุดนักเรียนฉันไม่คับเหมือนแต่ก่อนแล้วด้วยค่ะ! ไม่ต้องติดกระดุมด้วยความกังวลว่ามันจะหลุดไหม ดีจังเลยนะ ความพยายามอันยากลำบากดูจะเห็นผลทันตาเลยนะคะ

เมื่อใกล้วันชมดอกซากุระ คาบุรากิต้องกลับไปเตรียมตัวอะไรที่บ้าน เลยไม่ได้เจอกันช่วงเย็นเหมือนปกติ แต่เขาก็ส่งเมลล์มาตลอด ติดเพื่อนมากไปแล้วนะคะ

ท่านอิมาริพาฉันไปเลือกซื้อชุดกิโมโนค่ะ มาซื้อของกับผู้หญิงน่าเบื่อแล้วก็วุ่นวายแท้ๆ แต่ท่านอิมาริกลับดูแลเอาใจใส่อย่างดี แนะนำว่าชุดนี้เหมาะนะ นี่น่ารักจังเลย ทำเอาจิตใจสาวน้อยฉันสั่นไหวไปชั่วครู่เลยค่ะ

ในที่สุดก็ถึงวันเอาชีวิตไปเสี่ยงอีกครั้งในงานสังสรรค์ชมดอกซากุระ ตั้งแต่วันนั้น ชายชุดดำก็ไม่มาดักหน้าโรงเรียนอีกเลย เห็นคาบุรากิกับท่านพี่บอกว่าเขาจัดการแล้ว ฉันไม่รู้ว่าท่านพ่อท่านแม่คิดจะโกหกบ้านคาบุรากิหรือเปล่าว่าฉันไม่มาด้วยสาเหตุอะไร

ฉันมางานเลี้ยงพร้อมกับคาบุรากิ นับตั้งแต่ฉันหนีออกจากบ้านมา ฉันไม่เคยเจอท่านทั้งคู่อีกเลย ทำให้ฉันหัวใจเย็นเหยียบอย่างหวาดหวั่น เมื่อรถจอดแล้วก็รู้สึกกลัวที่จะก้าวออกมาอย่างบอกไม่ถูก

คาบุรากิจับมือฉันไว้ แม้จะรู้สึกอบอุ่น แต่ตัวก็สั่นขึ้นมา ฉันจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาจริงๆงั้นหรอคะ ถ้าฉันเกิดทะเลาะรุนแรงอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หรือปล่อยโฮร้องไห้ขึ้นมา คราวนี้จะปิดข่าวแค่ไหนก็ไม่น่าจะไหว อาจจะกระทบกับแผนการทั้งหมดของท่านพี่เลยก็ได้...

“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลย” คาบุรากิบอก “ไม่ต้องสนใจแผนการอะไรก็ตามของพี่ชายเธอหรอก คนอย่างหมอนั่นมีทางออกอื่นเป็นร้อยๆอย่าง”

คาบุรากิหันไปบอกคนขับให้พาฉันกลับห้อง และจะปิดประตูให้ แต่ฉันก็ขัดเขาเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงฉันก็จะทำให้ได้”

“แน่ใจนะ...”

“ค่ะ!”

ฉันพยายามสวมวิญญาณนักแสดงรางวัลตุ๊กตาทองคำ กล่อมตัวเองให้เข้มแข็ง และเดินเข้างานไปพร้อมกับคาบุรากิ กลายเป็นจุดรวมสายตาของทุกคนในงานไปในทันที

ท่านประธานคาบุรากิกับมาดามคาบุรากิคุยอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ฉันอย่างยิ้มแย้ม พอเห็นฉันเดินเข้ามาพร้อมกับคาบุรากิ ทั้ง 4 คนก็เรียกให้เข้าไปหา

“กำลังจะถามอยู่เลยว่าคุณเรย์กะอยู่ไหน ที่แท้ก็มาพร้อมมาซายะเองหรอคะเนี้ย! มาซายะบอกว่าจะตามมาเองทีหลัง จริงๆแล้วก็ไปรับคุณเรย์กะอยู่สินะคะ”

“อ่า” คาบุรากิพูด... นายตอบแม่นายได้ขอไปทีมากเลยนะ

“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ชวนมาในวันนี้” ฉันตอบรับ

“แหม ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ยังไงอีกไม่นานก็ได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

ฉันชะงัก อือ ก็เป็นคู่หมั้นกับคาบุรากิอยู่ล่ะนะคะ...

ท่านพ่อท่านแม่ทำตาวิบวับเป็นประกายข้างๆ ไม่ดีเลยค่ะ เข้าแผนสองคนนั้นอยู่แน่ๆ ท่านพี่คิดจะทำอะไรนะคะ ตอนนี้ฉันได้เชื่อเขา... อย่างน้อยคาบุรากิไม่ได้คัดค้านแผนนี้หัวชนฝาเหมือนก่อนหน้านั้น แสดงว่าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างอยู่ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น นายอาจจะต้องแต่งงานกับฉันนะ แล้วก็เดินสู่เส้นธุรกิจสีดำ ดิ่งสู่โลกมืดไปด้วยกัน

ฉันระแวงแม่คาบุรากิเล็กน้อย ในมังงะแม่เขาถึงจะพยายามจับคู่ลูกชายตัวเองกับเรย์กะก็เถอะค่ะ แต่ท้ายที่สุดพอยอมรับความรักของวาคาบะจังแล้ว ก็ทิ้งเรย์กะอย่างไม่เหลือเยื่อใย ตัดขาดไม่เกี่ยวข้องหรือสนใจอีกเลย ดูเด็ดขาดโหดเหี้ยมเอามากๆเลยค่ะ...

“วันนี้ได้ยินว่าคุณเรย์กะมาด้วย ผมและภรรยาตั้งหน้าตั้งตานอกันทั้งคู่เลยนะ”

ท่านประธานคาบุรากิพูดด้วยรอยยิ้มแบบขรึมๆ ยังวิเศษเหมือนกับโลกก่อนไม่มีผิดเลยค่ะ อยากมีคุณพ่อดูดีและเท่แบบนี้จังเลยนะ คาบุรากิภายนอกพอคล้ายๆ แต่พอรู้จัก มองแบบนั้นไม่ค่อยออกเลยค่ะ...

พอคุยกันเป็นพิธีแล้ว คาบุรากิต้องไปทักทายแขกและทำหน้าที่ของลูกชายคนเดียวของตระกูลล่ะนะคะ เขาขอพ่อแม่ตัวเองว่าจะพาฉันไปด้วย แต่เรื่องบางอย่างก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้นะ... ฉันไม่อยากให้ปัญหาของฉันทำให้คาบุรากิเดือดร้อนในการทำหน้าที่ เลยตัดสินใจขอตัวมาชมซากุระรอไปก่อน ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง...

ท่านพ่อท่านแม่ยังยืนอยู่อย่างที่คิด...

ฉันกะจะรีบหนี แต่ท่านแม่ก็เรียกฉันไว้

“ช่างน่ายินดีจริงๆ” ท่านแม่พูด “ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะคะ การหมั้นและฐานะของเราสำคัญแค่ไหน ได้ยินว่าคุณเรย์กะไม่ได้ทำตัวผิดปกติเลยที่ซุยรัน รักษาอำนาจของตัวเองเอาไว้อย่างดีสินะคะ”

“เรายินดีให้ลูกกลับมาที่บ้านอีกครั้งนะ” ท่านพ่อพูด

เหตุการณ์แบบนี้ฉันกับท่านพี่คาดเดาอยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น ฉันพยายามยิ้มให้ทั้งๆที่หัวใจสั่นสะท้าน

“หนูคงไม่กลับไปเป็นเครื่องมือของท่านพ่อท่านแม่หรอกค่ะ”

ฉันพูดพลางทำสายตาให้แข็งกร้าว

“พูดอะไรกันคะคุณเรย์กะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน”

“ห่วงงั้นหรอคะ?” ฉันยิ้มนิ่งๆ แม้หัวใจเริ่มสั่นไหวหวาดกลัว “หมายถึงห่วงชื่อเสียงตระกูลผลประโยชน์ตัวเองน่ะหรอคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อยนะ”

“ถ้าเป็นห่วงจริง ทำไมถึงส่งคนมาตามหาตอนที่จำเป็นต้องใช้ตัวหนูแล้ว” ฉันหันไปหาท่านพ่อและมองท่านแม่สลับกันไป “เคยรู้ไหมคะว่าหลังจากออกจากบ้านหนูไปอยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตยังไง วันนั้นทั้งมืดทั้งฝนตก และหนูไม่ได้พกเงินไปเลยสักเยน แต่ก็ไม่มีใครออกตามตัว หรือคิดว่าดีแล้วสินะที่ลูกผู้สร้างปัญหาหายไปซะได้”

ท่านพ่อไม่ตอบ ท่านแม่เม้มปาก

“จะยังไงก็รักษาอำนาจในซุยรันอยู่ดีไม่ใช่หรือไงคะ”

“รักษาอำนาจในซุยรันงั้นหรอ นั่นเป็นแค่สิ่งที่ท่านแม่สนใจสินะคะ ตราบใดที่ภาพลักษณ์ออกมาไม่เสื่อมเสีย เบื้องหลังจะเป็นยังไงก็ช่าง” ฉันพูดอย่างเย็นชาอย่างไม่รู้ตัว

“ถ้างั้นเบื้องหลังที่พูดมานักหนานั่นคืออะไรล่ะ”

ท่านพ่อถาม ฉันไม่ตอบ

“จะยังไงก็ตาม เราเป็นห่วงลูกจริงๆ ไม่ได้มองเป็นเครื่องมือที่ลูกกล่าวอ้างหรอกนะ คิดหรอว่าพอไม่มีลูก แล้วเราจะทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ตระกูลคาบุรากิตกลงทำสัญญากับเราไว้มากมายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีการหมั้น อีกฝ่ายก็ดิ้นไม่หลุดหรอกนะ ถ้าเรื่องทุจริตแดงออกมา”

ฉันได้แต่ตกตะลึง

“ทำไมต้องทำแบบนั้นคะ...”

หัวใจฉันหล่นวูบ มันไม่มีแบบนี้ในมังงะนี่น่า อย่าบอกนะคะว่าเพราะฉันเตือนเรื่องการล้มละลายพวกเขา แทนที่จะปรับปรุงตัว กลับหันไปฉวยโอกาสดึงตระกูลคาบุรากิมาร่วมกระทำผิดด้วยเพื่อความปลอดภัยอีกชั้น แบบนี้ก็เหมือนการขี่หลังเสือที่ไร้หนทางจะหลีกหนีออกมาได้

เพราะฉัน...คาบุรากิถึงได้...

“อย่ามาทำตัวเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นนะเรย์กะ คนที่ทำเพื่อความรักก็เป็นคนโง่ที่ตกเป็นทาสอีกฝ่ายเท่านั้นเอง”

ฉันพูดอะไรไม่ออก หัวใจเจ็บปวดจนเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ทำไม... ถึงได้คิดแบบนั้นกัน ทำไมฉันต้องมาอยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้ ต้องอยู่ในสภาวะที่ไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ร้ายๆกับพวกเขา แต่ก็ไม่อาจห้ามได้ ไม่สามารถหยุดเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นได้อีก แม้แต่ตัวฉันเองก็ยากที่จะรอดพ้น...

“คาบุรากิคุงเป็นคนที่หาที่พักให้หนูเองค่ะ” ฉันพูดขึ้น “เขาเป็นคนที่รู้เรื่องการออกจากบ้านและการทุจริตทั้งหมด”

ท่านพ่อท่านแม่ช็อก ฉันยิ้มนิ่งๆให้

“ช่วยหยุดสิ่งที่ทำด้วยในตอนที่ทำได้ด้วยนะคะ ถ้าจำไม่ผิดคาบุรากิบอกว่ายังไม่ได้เริ่มทุจริตในสัญญานั้นเลย แต่ว่าคงจะเริ่มทำในขั้นต่อไปใช่ไหมล่ะคะ แน่นอนว่าเมื่อเริ่มทำเมื่อไหร่ คาบุรากิพร้อมจะออกมาเปิดโปงทันที”

คิดไปคิดมาคาบุรากิเคยพูดถึงเรื่องนี้ครั้งหนึ่งกับท่านพี่ ตอนนั้นฉันฟังแล้วงงๆเลยไม่ได้ใส่ใจ แต่หลักๆก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้งคะ ฉันไม่รู้ว่ามีสัญญาอะไรทำไว้บ้าง เลยพูดเท่าที่นึกออกตอนนี้

“ลูกยอมขายครอบครัวให้ความรักที่ไม่มีทางเป็นจริงงั้นหรอ” ท่านพ่อพูดอย่างเย็นชา

“ไม่นึกเลยนะคะว่าวันหนึ่งลูกจะโง่งมในความรักไร้สาระแบบนั้น” ท่านแม่พูด ท่าทางรังเกียจในสิ่งที่ฉันเป็น “ความรักก็ควรจะครอบครอง ไม่ใช่ยินยอมทุกอย่างเพื่ออีกฝ่าย ช่างน่าสมเพชจริงๆ”

หัวใจฉันกระตุก น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก่อนหน้านั้นเกือบจะออกมา ฉันหลับตาครู่หนึ่ง พยายามหยุดตัวเองไว้ ถ้าร้องไห้ออกมาตรงนี้ล่ะก็เรื่องที่ปกปิดมาทั้งหมดต้องพังแน่ๆ...

บรรยากาศกดดันขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ควรทำยังไงต่อไปอีกแล้ว...

“สวัสดีครับ”

ฉันสะดุ้ง หันไปมองคนที่อยู่ๆก็เดินมาทัก เอ็นโจยิ้มให้เราทั้งสามคน ท่านแม่กับท่านพ่อก็ดูตกใจเหมือนกัน

แต่ด้วยหน้ากากสังคมชั้นสูง ท่านพ่อท่านแม่ก็หันไปตอบรับทักทายอย่างปกติได้รวดเร็ว ฉันฉวยโอกาสใช้เวลาตรงนั้นในการสงบสติสงบใจพักหนึ่ง

"คุณคิโชวอิน เห็นเมลล์จากมาซายะหรือเปล่าครับ"

เอ็นโจถามขึ้น ฉันลังเลนิดหน่อยเพราะไม่ได้ฟังบทสนทนาที่คุยกันก่อนหน้านั้น

“ยังเลยค่ะ” ฉันบอกพลางหยิบมือถือขึ้นมา เอ๋? คาบุรากิไม่ได้ส่งอะไรมาให้นี่

"เห็นแล้วสินะครับ" เอ็นโจพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ของฉัน “ขอตัวเรย์กะสักแปบหนึ่งนะครับ”

พวกท่านอนุญาตด้วยท่าทางใจดีอ่อนโยน แต่ในใจคิดอะไรอยู่ก็ไม่มีทางรู้ ตามหลักแล้วยังไงฉันก็ต้องกลับบ้านไปเจอท่านพ่อท่านแม่อยู่ดี พวกเขาคงปฏิเสธไม่ได้ ไม่งั้นคงน่าสงสัยน่าดู และเรื่องที่ฉันไม่ได้อยู่กับพวกเขาอาจจะแดงออกมา…

ฉันเดินมากับเอ็นโจ เขาพามาตรงจุดที่สามารถเห็นชิดาเระซากุระอย่างชัดเจน ดูสวยสง่าจากทุกมุมจนน่าตกตะลึง แต่ฉันกลับกังวลไปอีกเรื่องหนึ่งแทน

เขาโกหกเรื่องเมลล์จากคาบุรากิทำไมนะ? ขณะที่ฉันกำลังสงสัย เขาก็หันมา เอาเครื่องดื่มให้ฉัน ไม่นานก็ถามขึ้น

"ว่าแต่ คุณคิโชวอินหนีออกจากบ้านหรอครับ"

ฉันสำลักน้ำแบบห้ามตัวเองไม่ทัน

เมื่อกี้นายได้ยินงั้นหรอ!!! ฉันพยายามทำตัวนิ่งๆ แต่ก็อดช็อกไม่ได้ ทำไงดีล่ะคะเนี้ย!!! คาบุรากิ... ตอนนี้นายอยู่ไหน จอมมารรู้เรื่องแล้วนะ... ฉันจะแอบส่งเมลล์ขอความช่วยเหลือยังไงดีล่ะคะ...

ที่พูดกันเมื่อกี้ก็เป็นจุดที่ไม่ค่อยมีคนนะ แถมก็ไม่ได้พูดดังมาก เอ็นโจได้ยินได้ยังไงคะ นายมีหูทิพย์หรอ? หรือเป็นพลังสแกนหาปัญหาแบบฉบับเพื่อนพระเอก น่ากลัวเกินไปแล้วนะ

"คุณทำแบบนั้นเพื่อมาซายะงั้นหรอ"

เอ็นโจถามต่อ แววตาของเขาเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบังจนฉันชะงัก ไม่เคยเห็นเอ็นโจทำหน้าแบบนี้ในมังงะมาก่อนเลยค่ะ หรือว่า...เป็นเพราะสะเทือนใจในฐานะลำบากของฉันในตอนนี้ จะยังไงเขาก็อยู่ฝ่ายดีล่ะนะ

"เคยคิดไหมครับว่าหากวันหนึ่งได้ความทรงจำกลับคืนมา มาซายะอาจจะไม่ได้ชอบคุณแบบนี้”

“เอ๋?”

"หากวันหนึ่งเป็นอย่างนั้นจริง ยิ่งคุณหนีออกจากบ้าน ยิ่งไม่ทำให้ลำบากกว่าเดิมหรอครับ คุณอาจจะเดือดร้อนได้”

ฉันกระพริบตาปริบๆ

"มันเกิดไปแล้วนี่คะ ฉันย้อนกลับไปคิดก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา"

ฉันคาดไม่ถึงจริงๆค่ะ เอ็นโจเป็นห่วงแม้กระทั่งตัวตนของเรย์กะในโลก KimiDolce เลยหรอคะ ค่อยสมกับเป็นเอ็นโจผู้อ่อนโยนตามในมังงะหน่อย นี่แหละมังงะที่ฉันจะซื้อมาอ่าน ไม่ใช่เอ็นโจเวอร์ชั่นจอมมารที่เห็นทีไรต้องพยายามหนีออกห่างให้มากที่สุด

เอ็นโจขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจในคำตอบฉันเท่าไหร่ แต่ก็ค้านไม่ได้ ไงล่ะ ฉันพูดได้ถูกต้องใช่ไหมล้า~

“ไม่นึกเลยนะคะว่าท่านเอ็นโจจะเป็นห่วงฉันด้วย”

ฉันยิ้มให้ ถึงจะเป็นจอมมาร แต่ก็มีความดีอยู่สินะคะ

“คุณชอบทำอะไรไม่คิดแบบนี้ตลอดเลยนะครับ...”

อะไรกันคะ ให้ฉันยอมให้ท่านพ่อท่านแม่จับฉันเป็นเครื่องมือแล้วทำร้ายเพื่อนนายหรือไง แต่จะว่าไป บางทีเอ็นโจอาจจะหมายถึงเรย์กะใน KimiDolce ด้วยก็ได้ รายนั้นทำอะไรไม่คิดจริงๆนั่นแหละค่ะ...

เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ขึ้นมา คนที่โลกนู้นจะเป็นยังไงบ้างนะที่ต้องเจอเรย์กะแบบนั้น...

“และก็นะ...คุณไม่ควรบอกแบบนั้นกับพ่อแม่ของคุณนะครับ”

“ให้ฉันทนฟังเฉยๆหรือไงคะ” ฉันถามอย่างแข็งกร้าวขึ้น

“เผยข้อมูลแบบนั้น ตอนนี้ถ้าพวกเขาจะทำอะไรเกี่ยวกับตระกูลคาบุรากิก็เริ่มรู้ตัวมากขึ้นแล้วล่ะนะครับ”

หะ?

“อันที่จริง หากคุณเห็นเรื่องการทุจริตแบบนั้น ไม่ควรจะเถียงไปตรงๆ ควรค่อยๆกล่อมๆว่ามีข้อเสียอะไรบ้าง ศึกษาธุรกิจให้ดี แล้วแทรกป้องกันไปทีละเรื่อง ทางที่ดีควรคิดเสนอวิธีที่สุจริตแล้วได้กำไรได้ผลประโยชน์มากกว่า พวกเขาจะค่อยๆเลิกทำเรื่องทุจริตทีละน้อยเองนะครับ”

ฉันมองเอ็นโจอย่างพูดอะไรไม่ออก

“แต่ออกมาจากบ้านขนาดนี้แล้ว... น่าเสียดายนะครับ น่าจะเนียนเป็นฝ่ายเดียวกันแล้วเอาข้อมูลมาให้มากที่สุดมากกว่า ถึงยังไงซะนับแต่นี้อย่าเผยข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายนั้นอีกเลยนะครับ”

ทำไมสิ่งที่เอ็นโจพูดมันคล้ายกับท่านพี่ขนาดนี้คะ...

ฉันนึกถึงที่คาบุรากิเคยพูด เอ็นโจกับท่านพี่เป็นคนประเภทเดียวกันงั้นหรอ...

เป็นไปไม่ได้หรอกคะ! ฉันคงเครียดมากไปหน่อยเลยเผลอเชื่อมโยงอะไรมั่วๆ จอมมารเอ็นโจจะไปเหมือนท่านพี่ผู้แสนดีของฉันได้ยังไงกันคะ!!! เอ็นโจคงคิดแบบเจ้าเล่ห์ ทำให้ทุกอย่างอยู่ในกำมือตัวเอง ส่วนท่านพี่แค่คิดแบบคนฉลาดเท่านั้นเองค่ะ ต่อให้ภายนอกคล้ายๆ แต่ในใจคงไม่เหมือนกันหรอกนะคะ!!!

ไม่นานนักฉันก็เห็นคาบุรากิเดินมาจากอีกฝั่งหนึ่ง ทักทายเอ็นโจ แล้วแอบกระซิบถามฉันว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม” เพราะต้องการปิดบังเรื่องของฉัน

คาบุรากิ ตอนนี้เอ็นโจรู้หมดแล้วล่ะค่ะ...

เอ็นโจยิ้มให้คาบุรากิและฉัน ก่อนจะบอกว่าคงต้องไปแล้ว ไว้เจอที่โรงเรียนนะ ปล่อยฉันไว้กับคาบุรากิสองคน

ให้เวลาฉันสารภาพบาปสินะคะ...ฉันทำใจสักพักก่อนจะเริ่มพูด

“ฉันมีเรื่องอยากบอกน่ะค่ะ...”

-------------- (จบตอน 34) --------------

>>553 ชายหญิงห้ามคบกัน....วอทททททท กฎอะไรเนี่ย ข้ออื่นพอรับได้นะ แต่ข้อนี่ดูบังคับกันเกินไปหน่อย ไม่เปิดเป็นชายล้วน หญิงล้วนไปเลยล่ะถ้าจะบังคับกันขนาดนี้

>>559 เอ็นโจนี่มันโคลนนิ่งท่านพี่ชัดๆ กระบวนการคิดเหมือนกันเปี๊ยบ ควรจับสองคนนี้ตรวจ DNA เผื่อเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกัน ตอนเอ็นโจเกิด พยาบาลวางสลับเตียงกับเรย์กะรึเปล่า 555555555555555555 เรย์กะก็ติดฟิลเตอร์เกี่ยวกับท่านพี่ตลอด ยังไม่เห็นความเหมือนของสองคนนี้อีก
โอ๊ย เห็นนายทำหน้าทำตาเจ็บปวดแล้วอยากเข้าไปกอดปลอบจังเลย โอ๋ๆๆๆๆๆ เราเข้าข้างนายเสมอนะชูสุเกะ

>>555 นี่แหละที่ทำให้รู้สึกว่าคล้ายๆซุยรันเลย แบบบรรยากาศในการแบ่งแยก แล้วก็ความเข้มในเรื่องแปลกๆ คือตอนอ่านห้ามกินขนมในซุยรันนี่สตั๊นมาก ด้วยความที่โรงเรียนมหาลัยในไทยหรือยูของฝรั่งไม่มีห้ามอะ กูก็งงว่าห้ามทำม๊ายยยย พอมาอ่านเจออันนี้ที่มีดาราเรียนด้วยคือเข้าใจนะ แต่กลับไปที่ซุยรันนี่ยังไม่เข้าใจอยุ่ดี ประโยชน์เดียวคือย้ำความต่างของ Pivoine กับการคงอยุ่ของซาลอนขึ้นไปอีก นอกนั้นคือเพื่อไรหว่า เทพีฟันสวย กันเด็กฟันผุรึไง ถถถ
ที่จริงยุคสมัยนี้ไม่น่ามีสถานที่เรียนไหนที่สนับสนุนให้แบ่งแยกเลยแฮะ เอาเถอะก็พอเข้าใจว่าเป็นพวกดารา แต่ที่จริงแยกโรงเรียนกันไปเลยดีกว่ามั้ยเนี่ย

ฟิคคู่หูค่างชิบหายยยยย มึงกลับมาาา ได้โปรดด กูต้องการอ่านต่อ กูคิดเหมือนเอ็นโจนะว่า เรย์กะไม่น่าบอกเลยว่าคาบุรากิรู้แล้ว พลาดมากๆ

เอ็นโจวนายเองก็หลงรักเรย์กะแล้วใช่ไหมมมมม

ฮาเร็มกรี้ดดดดด

>>556-559 สงสารเรย์กะนะ คือต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้ พ่อแม่จะสนใจลูกเฉพาะมีผลประโยชน์แบบนี้อ่ะ เข้าใจเรย์กะโลกคิมิขึ้นมาว่าทำไมถึงกลายเป็นคนอย่างนั้น ดูขาดความรักแบบเด็กทั่วไป ถูกปลุกฝังผิดๆแต่เด็ก ส่วนเอ็นโจนี่อวาตารท่านพี่อย่างแท้จริง 5555555 ทำไมเหมือนขนาดนี้เรย์กะยังแก้ตัวให้อีกนะ เอ็นโจเหมือนพยายามทำใจจากเรย์กะ แต่ยังตัดใจไม่ได้ ฮือออออ คาบุรากิใช้ชีวิตติดเรย์กะตลอดจริงจัง ไปไหนไปด้วย พอต้องแยกจากกันก็เมลล์มาหา นี่มันพอๆกับเป็นแฟนกันแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะสกิลหักธงของเรย์กะน่าจะคบกันไปนานแล้ว

>>556-559 ถ้าเรย์กะเป็นบ้าขึ้นมากูไม่แปลกใจเลย ต้องทะลุมิติมาแล้วมาเจอทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ ถ้าตัดคาบุออกไม่มีคาบุมาแต่เเรก นางก็ไม่มีใครเพราะงั้น หากนางบ้าขึ้นมานิแบบ เออ กูเข้าใจ แต่พอมีคาบุ เหมือนมาคอยดึงสตินางไม่ให้หลุดไป มาคอยอยู่เคียงข้าง สำหรับนางกูรู้สึกว่าไม่แปลกเลยที่นางจะชอบคาบุ เนื้อเรื่องปูให้คาบุสุดๆ เพราะ ต่อให้ตอนนี้นางจะสามารถเปลี่ยนความคิดของคนในซุยรัน เปลี่บนครอบครัวหรือใครต่อใคร มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดีมันเหมือนเรย์กะหลอกตัวเอง อะไรหลายๆอย่างดูเฟค ดูไม่ใช่ของจริง ดูผลประโยชน์ไปหมด(ยกเว้น วาคาบะ อาริมะ อิมาริ และคาบุ)ทำเอากูรู้สึกหดหู่แม่งฟินกับคนอื่นไม่ออกถ้าไม่ใช่พวกที่ยกเว้น ต่อให้ฟินมันก็ฟินไม่สุดT^T(นี่กูอินจนอคติไปแล้วสินะกับคนอื่นๆไปเเล้วสินะ)
ปล. นี่กูลูกเรือเอ็นโจนะ ยังเอ็นโจนะ โฮฮฮฮTT(จริงๆ ร่างกุมันแตกหน่อไปทุกเรือ )
ปล2. กุเขียนอะไรก็ได้รู้ อ่านเองยังงง555555
ปล3. มึงทำกุค้างมาก มึงทำกูจิตตก ฮือออออออTT(กลับมาต่อเลยนะ มารับผิดชอบเลย)

อ่านอีกรอบกุกลัวคาบุสลับร่างทะลุมิติกลับโลกเก่าระหว่างงานมากมึง เป็นคาบุที่เย็นชาแล้วผลักเรย์กะไปตาย เหลือเรย์กะคนเดียวนี่ชิบหายเลยนะ พ่อแม่ก็อยู่ไม่ได้ คาบุก็หายไป ท่านพี่เองก็ร่อแร่ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายพอกัน

กูคิดแง่ร้ายสินะ กูรู้สึกว่าถ้าเป็นจริงเรย์กะต้องช๊อต สติหลุด ไม่รับรู้อะไรแล้วแน่ๆเลยว่ะ แต่มันจะโคตรพีค

เฝ้ารอ 188 ใจจดใจจ่อ​ แอร๊ยย

>>567 มาแบ๊วๆ :3

>>568 ตะไมทางนี้ยังไม่ขึ้​น​ ต้องรอก่อนซินะ ฮี้ยยยยย

แวบไปอ่านแฟนไซต์พูดถึง​ตอนล่าสุด​แล้วคิดผิดชะมัด มีแต่ภาพ​ของกิน โฮวววว โดนทำร้าย​แต่เช้า

>>568 อรุณสวัสดิ์โม่งแปล(?)
ทำไมกูเข้าแล้วยังไม่ขึ้น T_T

>>569 >>570 จริงๆ ถ้ายังไม่ขึ้นให้เข้าไปตอนก่อน (187) แล้วกดลิงค์ไปตอนต่อไปมันจะไปได้นะ ลองดูนะจุ๊บๆ

>>571 โฮกกกกกก คุณกระต่าย! คุณกระต่าย! คุณกระต่าย! จะมีหมาป่าล่ากระต่าย​มั้ยคะ~
คุณกระต่าย​โดขิโดขิด้วย แอร๊
แต่จะหยิบผมเขาให้อกหัก​นี่ระวัง จะคำสาปย้อนเข้าตัวด้วยนะคะ--- ไปหักธงเขาน่ะ
โดนอ่านใจด้วยอีก แหม อ่านง่ายเขียนบนในหน้า หรือแค่รู้ใจเขาทุกอย่าง​กันล่ะ~
ฉากแรกที่ท่านพี่กะเอ็นโจยิ้มให้กันนี่ทำกูนึกถึงฉาก​ยิ้มให้กันแต่มีม่านพลังมาคุฟาดฟัน​กันในมิติอื่นในฟิคเลย มันไม่มีใช่มั้ย​555555

โฮ้ยยยยย ท่านเรย์ก่าา มีหัวใจกระตุกด้วยยย [[ชุ่มชื้นหัวใจเหลือเกิน❤️]] ตอนล่าสุดนี่ดีจริงๆ เรือเอ็นโจเริ่มฟื้นคืนชีพแล้ว!

ฮุฮุฮุ กูกร๊าวใจกับตอนใหม่มาก ปกติท่านเรย์กะใจเต้นกับใครก็แค่แวบเดียวคือตอนที่มีโมเม้นท์อะไรมาทำให้ท่านเรย์กะกร๊าวใจ(เช่น คาบุรากิขี่ม้า) แต่พอเป็นเอ็นโจแล้วทำไมใจเต้นนานจังคะ (ขอจุดนะ เผื่อคนยังไม่ได้อ่านแปลไทย)
.
.
.
มโนจาก ตอนเอ็นโจเดินนำทาง ท่านเรย์กะยังพูดว่าตัวเองหวั่นไหวอยู่

แอ๊กกก คือตอนนี้กูเคยอ่านจากดำน้ำบุ๋งๆเองมาละ โดยรวมเลยยังไม่ตื่นเต้นมากเท่าไหร่ แต่ทำไมมมม ไปสะดุดกับคำพูดคุณแม่เอ็นโจ พอดีตอนดำน้ำมันก็ไม่ได้ขึ้นละเอียดมากมายอะนะเลยเพิ่งรู้ว่ามีประโยคนี้ด้วย คือตอนที่ถามว่าเรย์กะไปเรียนทำอาหารกับอาจารย์คนไหน แล้วพอบอกเรียนกับคุณอาคิมิ เลยสะดุดตรง "คุณอาคิมิยังเป็นนักเรียนอยู่สินะคะ" แบบเอ๊ะ จะสื่ออะไรหว่า แต่อ่านแล้วสะดุดค้างเหมือนมีรังสีความเย็นแปลกๆในประโยคคล้ายๆไม่ได้ยอมรับคุณอาคิมิเท่าไหร่ นี่บางทีเอ็นโจกับยูกิโนะคุงอาจจาไม่ได้อยู่ๆก็ดาร์กเองก็ได้นะ ขุ่นแม่เหมือนจะดาร์กแฝงอยุ่เหมือนกัน โฮกกกก บ้านนี้มันยังไงกันเนี่ย

ท่านพี่และเอ็นโจต่างก็ยิ้มแย้มให้กัน ทำไมประโยคนี้กูเห็นสายฟ้าแล่บแปร๊บๆวะ แถมเผลอใจเต้นใส่เอ็นโจที่แต่งตัวธรรมดาแต่หล่อคือไร ชุดสีขาวล้วนเหมือนกระต่าย ชมว่าอร่อยแถมออกตัวว่าไม่ได้ฝืนกินอีก ฮือ แม่จ๋า โอ๊ยหยุดใส่ฟิลเตอร์ไม่ได้!! T__T
ท่านแม่ก็เอาเรย์กะไปโม้เหมือนกันเหรอเนี่ย พอๆ กะทานูกิเลย555555555555555555555555

อะไรกันๆ แหมม ฮิโยโกะซามะเนี่ยที่ไม่ยอมให้เรย์กะเจอกับเอ็นโจในชุดไปรเวทนี่เพื่อการนี้รึเปล่านะ เพื่อให้เจอแล้วใจเต้น โดขิๆ ใช่มั้ยล่าาา ฟุๆๆๆๆ แถมยังโดนชมด้วยว่าคุณกระต่ายย คุณกระต่ายยยเดี๋ยวผมจะขย้ำคุณเดี๋ยวนี้แหละ!! ////7///// เอ็นโจนี่รู้ความคิดทุกอย่างของท่านเรย์กะเลยนะ บางทีนางอาจจะรู้ตอนที่ท่านเรย์กะแอบคิดว่าท่านเอ็นโจดูสมาร์ทฮาร์ท(?)แล้วเผลอใจเต้นก็ได้
>>575 มึงง กูก็คิดเหมือนมึงเลยย แบบ เอ๊ะ ถามไมวะ เพราะเป็นนักเรียนเลยผิดหวังงี้รึเปล่า จริงๆกูแอบกลัวคุณแม่มากกว่าทั่นพ่อที่ยังไม่เคยพบหน้าค่าตาอีกนะเนี่ย
กูอยากเห็นไอ้เครื่องทำความชื้นที่ให้ยูกิโนะคุงจัง มโนภาพไม่ออกจริงๆ

เรือเอ็นโจแม่งเหมือนพุ่งทยานขึ้นจากน้ำหลังจากที่จมไปเสียนาน

โฮ้ยยยยย โคตรดีกับใจ โดขิโดขิล่ะ! คุณกระต่ายโดขิโดขิล่ะ! มีหันหลังใส่ด้วย น่าร๊ากกกกก เอ็นโจตอนนี้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นเหมือนท่านพี่ติดฟิลเตอร์เลย ตอนอยู่กับบ้านมีเด็กๆ ห้อมล้อม สบายๆ นี่มีเสน่ห์นะนาย~
"ไม่ได้ฝืนนะ" นี่แม้แต่กูก็แอบใจเต้น หวา นี่เอ็นโจกำลังทำคะแนนอยู่สินะ! อันตรายต่อหัวใจสาวน้อยจริงๆ
ยังไงก็ตาม ท่านเรย์กะเริ่มตั้งกำแพงป้องกันแล้ว สัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินดังมาเลย แปลว่ามีอะไรหลังจากนี้ดาเมจก็จะส่งไปไม่ถึง ปัดไปแปะอยู่กับสถานะลูกบ้านคาสโนว่าหมดใช่มั้ย....

ปล.ท่านแม่มีเอาไปโม้ 5555 บ้าจริง ที่แท้ก็ติดขี้โม้กันทั้งบ้านเลยนี่นา! เหลือแค่ท่านพี่ที่ไม่รู้ว่าไง... แต่ท่านอิมาริไม่รู้ว่าฝีมือเรย์กะเป็นแบบนั้น ทั้งๆ ที่อยากได้ช็อคโกแลตทำมือของเรย์กะมาตั้งแต่ประถม แปลว่าท่านพี่ก็เล่าแบบกั๊กเหมือนกันนั่นแหละ!

ขอบคุณโม่งแปล กูตื่นเต้นนนน กูไม่ได้เป็นคนเดียวสินะ ฮุโฮะๆๆ ท่านเอ็นโจไฟท์ติ้ง!!!//โฮ!!!! แม่งโคตรก๊าว แลดูอบอุ่นสุดๆไปโลยยยย แอบมโนว่าคฤหาสน์สีขาวของท่านเอ็นโจมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นองค์กรลับ ถถถถ กูไม่สามารถมองคุณนายเอ็นโจแบบปกติได้ ระแวงไปหมดแล้ว. แต่ใครแคร์ กูฟิน

>>577 ที่ทำความชื้นนี่กูก็หาๆ อยู่เหมือนกัน แต่ที่หาได้หน้าตาออกมาไม่ค่อยถูกใจกูเท่าไหร่ เป็นพลาสติกแลดูลุคชีพเล็กน้อย 5555 เอาเป็นว่าลองไปจิ้นให้มันดูไฮโซเพิ่มขึ้นใส่มานาทีลงไปเองแล้วกัน goo.gl/CpKoYU

>>581 เครื่อง​ทำความชื้น ​กูมโนว่าหหน้าตาแบบนี้ http://www.yankodesign.com/2013/11/25/the-qua-effect/
ดีไซน์​สวยๆ

ขำก็ตรงเอ็นโจถูกจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกลับท่านอิมาริ ลูกบ้านคาสโนว่า
น่าสงสารมาก โฮวววววว

>>572 คิดเหมือนกันเลยแต่ความจริงแล้วคือไม่มี 55555

>>584 กูแอบคิดว่าอยู่ว่ารอยยิ้มนั่นอาจจะถูก encode ไว้ มีแต่พวกสายเลือดจอมมารด้วยกันที่จะถอดรหัสได้ 5555
กูอ่านผ่านฟิลเตอร์ซิสค่อนของท่านพี่อ่ะ เลยแอบคิดว่าที่ท่านพี่บอกจะไปส่งคุณอาคิมิจริงๆ คือหาข้ออ้างมาส่งเรย์กะถึงบ้านเอ็นโจ จะได้กำชับฝากฝัง เฮ่ ฝากน้องสาวฉันด้วยนะไอ้หนุ่ม อย่าบังอาจเชียวนะ ฮู้ย~ (=///=)

ห่วงกลปริศนา กูงงตั้งแต่ดำน้ำแระว่ามันเป็นยังไง เพราะกูไม่ค่อยได้เล่นของเล่นลับสมอง ประเทืองปัญญา
เลยไปหาดูน่าจะเป็นแบบนี้มั้ง
http://www.puzzledd.com/index.php?main_page=product_info&cPath=5&products_id=130&zenid=85722a44692d6cb6c2092fe140fa8a0d

>>586 มีหลายแบบนะ หน้าตาประมาณนี้ก็มี
https://www.zakka.net/zmall/mypage/uploads/4497/840-005.jpg

>>583 ได้เป็น​ว่าที่ผู้สืบทอด​เลยนะ ถถถถ
>>586 อันนี้หน้าตาดูดีชะมัด กูเคยเล่นแต่แบบซื้อตามร้านขายของชำ คู่ละยี่สิบงี้ 55555 หน้าตาแบบ >>587 นี้เลย
>>585 เรย์กะยังสัมผัส​พลังไม่ได้ซินะ กร๊ากก

.

ตอน188 นี่ในแฟนไซต์​ยุ่นเขาวิเคราะห์​

ว่าเป็นงานแต่งเชียวนะ! คฤหาสน์ทรงยุโรป​​สีขาวแทนโบสถ์​ เรย์กะในเดรสสีขาว กับท่านพี่ที่พาเจ้าสาว​เดินเข้าพิธีและฝากฝังกับเจ้าบ่าว~

แต่กูว่าไม่ใช่ นี่มันฉากท่านพี่ขนสัมภาระ​ของน้องสาวลงมา แล้วฝากฝังพจมานกับชายใหญ่แห่งบ้านทรายทองชัดๆ 555555555

>>579 ท่านพี่ก็ต้องเอาไปโม้ว่าเรย์กะชอบทำนู้นนี้ให้ตลอดแน่ๆไม่งั้นจะโดนว่าเป็นซิสค่อนหรอก55555 เรย์กะเวลาอยู่บ้านต้องน่ารักมากๆแน่ไม่งั้นคนที่บ้านไม่หลงกันขนาดนี้ อยากอ่านตอนที่เป็นมุงมองของแม่บ้านกับพ่อบ้านจังต้องฮาแน่ๆ

ตอนนี้เรือเอ็นโจพุ่งขึ้นมาแล้ววววมันโดขิโดขิจริงๆ //คาบุมามันจะฮาแค่ไหนว่ะ

โอ๊ยยยยยยย ตอนนี้กูฟิน ฟินรัวๆ ฟินตัวแตก ตีตั๋วไปฟินแลนด์แพพ กูอยากสครีมยาวเต็มหน้ากระดาษ A4 โครตๆๆๆๆ กหดากยพำะนดาิดยำะไกพๆกหฟกฟหอกำพไกเอแเใดกกกฟห แง่บๆๆๆๆๆ โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉากท่านพี่กับเอ็นโจยิ้มให้กัน กูก็คิดแบบคนอื่นว่ะ จอมมารสองคนที่เบื้องหน้าเป็นบรรยากาศวิ้งๆปล่อยออร่าสดใสเป็นประกาย แต่เบื้องหลังกลับฟาดฟันกันในอีกมิติที่คนทั่วไปเข้าไม่ถึง ฟ้าแลบแปลบปลาบ แล้วทำสัญญาสงบศึกกันชั่วคราว อยากอ่านพาร์ทท่านพี่ชิบเป๋ง คิดอะไรอยู่อยากรู้ 55555555
ท่านเรย์กะยอมรับว่าหวั่นไหว เลิกซึนชั่วคราว แถมหวั่นไหวนานด้วย กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อะไรคะ อิมาริชมก็เคลิ้มไปกับเขา ยิงมาโดนใจเลยค่าาา แต่พอเอ็นโจชมนี่ตั้งป้อมส่งสัญญาณฉุกเฉินทันที อันตรายต่อหัวใจสินะ
เอ็นโจอัพเกรดสกิลการชมสาว ที่ผ่านมาเห็นชมแค่เหมาะมากเลยนะ ตอนนี้บอกน่ารักจัง แถมพูดว่าเหมือนกระต่าย ไปสมัครเข้าหมู่บ้านคาสโนว่าของอิมาริตอนไหนมาจ๊ะ ร้ายนะเรา หรือเพราะเห็นตัวอย่างจากอิมาริที่ชมว่าภูตกุหลาบเลยต้องอัพเกรดตัวเองบ้าง
ได้กินอาหารฝีมือเขา(??)แล้วก็ชม ตอนพูดว่าไม่ได้ฝืน เรย์กะทำหน้าทำตาคาดหวังอยู่แหงๆเลยว่ะถึงได้บอกออกมาแบบนั้น ตอนหันหลังให้เอ็นโจเพราะกลัวโดนอ่านใจกูสัมผัสได้ถึงความเขินแบบที่ไม่เคยเป็นว่ะ กูฟินแล้ว น้ำตาจะไหล ท่านเรย์กะโดขิโดขิแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย

โม่งแปล กูชอบอิโมเต้นในตอนมาก ก๊อปมาแปะตรงนี้ได้ไหม ถถถ

>>591 มันกดก๊อปในหน้านั้นไม่ได้น่ะ 55555 กูอยากเก็บ

>>591 จัดไปมึง มีหลายแบบให้เลือกได้ตามชอบ 5555 ในใจกูเป็นภาพเหล่าโม่งเรือเอ็นโจออกมาเต้นระบำกันล่ะ

ｷﾀ――♪ o(ﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟo) (oﾟ∀ﾟ)o ｷﾀ――♪
ｷﾀ━━━ヽ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾒ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾒ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾉ━━━!!!!
ｷﾀ━━━ヽ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾒ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾒ( ﾟ∀ﾟ)人(ﾟ∀ﾟ )ﾉ━━━!!!!

แอบขำตอน187โคตรฟที่เรย์กะบอกว่า'คุณแม่ในชาติก่อนใช้ก้อนแกงกระหรี่2ชนิดผสมกันนี่นะ นี่แหละคงเป็นรสชาติแห่งความอร่อยแล้วฉันก็รู้น่ะว่าถ้าใส่ช็อคโกแลตหรือโยเกิร์ตคงทำให้รสชาตินุ่มนวลขึ้น' ทำเสร็จแล้วเอามาแบ่งท่านพี่ด้วยนะ..คงจะอร่อยแน่ๆ555555+ (มันนุ่มนวลตรงไหนว่ะะแกงกระหรี่+ช็อคโก+โยเกิร์ต)

>>594 เฮ้ยมึง แกงกะหรี่ใส่ช๊อคโกแลตกับโยเกิร์ตเป็นปกตินะ มันจะได้รสแฝงแบบหวานๆ แต่อาจไม่ถูกปากคนไทย ส่วนช๊อคโกแลตทำให้สีสวยขึ้น

>>594 http://www.duetdiary.com/ทำแกงกะหรี่-ญี่ปุ่น/

แปะลิงค์สูตร

>>594 แกงกะหรี่ใส่ดาร์คชอกโกรสจะเข้มนัว ๆ ขึ้นว่ะ แต่ถ้าใส่ชอกโกธรรมดาจะเข้มแบบหวานนิด ๆ

ไม่เคยลองใส่โยเกิร์ต​ แต่แม่กูทำใส่ยาคูลท์​ ก็อร่อยดีนะ

>>598 ใส่ยาคูลท์เลยเหรอวะ... รสชาติออกมาเป็นไงเหรอ...

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดด

>>598 กูว่าเข้าอยู่นะ แต่ข้นน้อยกว่าโยเกิร์ตกับหวานกว่าหน่อย พูดแล้วหิว

คาราบุกิตัวฮามาแระสินะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคาราบุกินี่เพี้ยนๆพอๆกับเรยกะเลย (ต่อหน้าชาวบ้านดูดีมาก ต้องใกล้ชิดหน่อยจึงจะรู้ความจริง) ความจริงชอบคนแบบคาราบุกิมากเลย ตลกดี. แต่คิดแล้วเอนโจวน่าจะเหมาะกะเรยกะมากกว่า.

>>599 มันจะแฝงรสชาติเปรี้ยวๆนิดหน่อยอะ กลมกล่อม แก้เลี่ยนดี
แต่ยาคูลท์เอาใส่ข้าวหมก ของข้าวหมกไก่นี่โคตรแจ่ม ข้าวจะเปรี้ยวๆเค็มๆเข้ากันดี ทำให้ข้าวนุ่มขึ้นด้วย

เอ๊ะ นี่มันกระทู้ท่านเรย์กะใช่มั้ยวะ ไม่ใช่ห้องก้นครัวพันทิป 555555

>>603 เออ ใส่ข้าวหมกนี่น่าลอง แต่กูก็ทำไม่เป็นหรอกนะ มันดูเป็นอาหารเลเวลสูง เครื่องเทศมากมาย 5555
กูว่าประสาทสัมผัสพวกเราเริ่มด้านชาตามท่านเรย์กะ เฉยๆ กับเรื่องรักๆ พอเป็นเรื่องแดกๆ แม่งคุยยาว ขนาดท่านเอ็นโจออกมายังดูนิ่งๆ 5555

>>602 กูว่าคาบุกับเรย์กะคล้ายกันนะ ต่อหน้าคนอื่นนี่สร้างภาพมาก คนเลยมงเป็นจักรพรรดินี กับจักรพรรดิ แบบสร้างภาพโดยธรรมชาติอ่ะ ร่างกายเป็นไปเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก ตอนแรกกูคิดว่าคาบุมันบ้าบวมตลอดเวลา แต่กูคิดผิด ตอนงานเลี้ยงเปิดหูเปิดตากูมากมึงที่คาบุรากิพูดอย่างเท่ เป็นการเป็นงาน กูว่าตอนเด็กนางอาจวางตัวไม่เป็น(ดูจากการจิกหัวใช้เรย์กะ ฮ่าๆๆ) แต่พอโตขึ้นก็รู้ว่าอะไรคือการวางตัว แต่คาบุก็ยังแสดงตัวตนจริงๆต่อหน้าเอ็นโจวกับเรย์กะเสมอ เพิ่มเติมคือวาคาบะจัง 5555

>>604 กูกรี้ดนะตอนนี้ แต่พอวกเข้าเรื่องอาหาร เหมือนมันค่อยๆเลือนไป เพราะคำสาปรูปอาหารที่โม่งแปลโพสบ่อยๆแน่ๆ แท๊กทีมกับโม่งทะลุมิติที่แต่งมาแล้วมีโม่งจิตใจหยาบช้า(?)มาโพสรูปตามซ้ำยามวิกาลเลยมึง เหมือนอาถรรพ์คูณสาม

ชื่อห้องถัดไปกูขอรีเควสให้ใส่อีโมเต้นระบำด้วยมะ บูชาแท๊ก Love 5555

>>607 ด้วยได้ไหม*** แก้

แต่ตอนล่าสุดนี่ทำให้นึกถึงเรื่อง Koudaike no Hitobito นะ

นางเอกเป็นคนพวกชอบคิดเพ้อเจ้อ จินตนาการอะไรไร้สาระเรื่อยเจื้อย
ส่วนพระเอกเป็นคนที่พลังพิเศษคืออ่านใจคนอื่นได้ เคยเจอแต่พวกสวมหน้ากากใส่ จนมาเจอนางเอกที่เพ้อเจ้อไร้สาระ ตลกดีก็เลยชอบ

จริงๆแล้วเอ็นโจก็มีพลังพิเศษเหมือนกันใช่มั้ยยヽ(´∀`｡)ﾉﾟ

>>609 กูแอบไปดูเทรลเล่อร์เรื่องที่มึงว่ามาเลย น่าสนใจดี เรย์กะนางก็มโนแจ่มจริงน่ะแหละ แถมชอบแสดงออกทางสีหน้า เอ็นโจนั่งดูอยู่ไกลๆ นี่คงฮาไปหลายตอนแล้ว

>>609 เรื่องนี้ไม่เคยอ่านแฮะ เคยอ่านแต่โชโจเรื่องนึงนางเอกอ่านใจได้ แล้วพระเอกชอบคิดเพ้อเจ้อลามก ทำเอานางเอกเครียดแถมแอบรังเกียจเลย55555555555 แค่สลับความสามารถหญิงชาย ก็เปลี่ยนจากชอบเป็นรังเกียจได้

ถ้าเอนโจวสกิลดีขนาดนี้ที่ผ่านมาเรยกะคิดไรนี่คงหลุดออกไปหมดแล้วสินะ. มิน่า เอนโจถึงตกหลุมนักเรยกะ จากความบ๊องบวมที่หลุดออกมานี่เอง(เหมือนพวกเราที่ตกหลุมรักนาง). แต่ชอบความใจกล้าท้าชนของคาราบุกิมากกว่าแฮะ ดูเป็นลูกผู้ชายดี. จีบให้เห็นกันจะๆ. ตรงจุดนี้น่าจะเข้าทางฝ่ายหญิงมากกว่า เพราะงั้นเอนโจวซามะ. เลิกลำไยซะที

สปอยดจากดิบ ไม่รู้ว่าวาคาบะจังหวั่นไหวคาราบุกิบ้างยัง. เห็นยอมไปเที่ยวกัน 2ต่อ 2

ในที่สุดตอนที่รอคอยก็มาถึง โคตรฟินตอนเอ็นโจอ่านใจเลยว่ะ คนอะไรจะคอยสังเกตขนาดนั้น แหมมมมม////// ฟินจนยากจะปรินท์คำว่า"ไม่ได้ฝืนนะ"ติดฝาบ้าน
>>611 Mousou Telepathyใช่มะ เรื่องนั้นกูก็อ่าน กูเป็นนางเอกกูก็รังเกียจว่ะ รู้ว่าเขาเอาตัวเองไปคิดสัปดนตลอดเวลา แม่ง555555555

หนึ่งในตอนที่กูรอคอยได้มาถึงแล้ว ฟินชิบหาย ฟินจนไม่รู้จะพูดยังไง ฟินตั้งแต่ต้นยันจบ ตั้งแต่ชมสาวกระต่ายไปยันไม่ได้ฝืน โว้ยยยยย เรย์กะหวั่นไหวอีกต่างหาก สังเกตสังกาขนาดรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เลยสินะ หน้าเรย์กะมันแสดงออกชัดมากใช่มั้ยถึงได้พูดออกมา รู้ทันเขาไปหมดทุกเรื่องแบบนี้ ไม่สังเกต ไม่สตอล์กเกอร์จริงทำไม่ได้นะเนี่ย ถถถถถถถถถถถถถถถถถ ท่านพี่เจอคนประเภทเดียวกันแล้วจะคิดยังไงวะ อยากอ่านมุมมองท่านพี่เหมือนกันว่ะ หรือจะเห็นว่าเอ็นโจสุภาพ อ่อนน้อม ใสซื่อ??? เลยไว้วางใจฝากฝัง 555555555555555555555

ว่าไปแอบสงสัยเรื่องแม่เอ็นโจพูดถึงคุณอาคิมิว่ะ บอกว่ายังเป็นนักเรียนอยู่ คือมีความหมายแฝงอะไรป่ะ หรือจะคิดว่าคุณอาคิมิเก่งจนสอนคุณเรย์กะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ได้ทั้งที่ยังเรียนทำอาหารอยู่ ท่าทางคุณอาคิมิจะฝีมือล้ำเลิศมากระดับเชฟมือโปร น่านับถือ บลา บลา ไม่รู้ดิ กูก็มโนไปเรื่อย

>>588 กาวในนั้นหอมชิบหาย กูก็ยื่นหน้าเข้าไปดมจนหาทางออกไม่เจออยู่บ่อยๆ ทางญี่ปุ่นเขาก็กาวแรงไม่แพ้เราเลยนะ เพียงแค่ไม่ได้แต่งฟิคก็เท่านั้นเอง 555555555555555

กูรู้สึกอยากอ่านมุมมองคนครัวบ้านคิโชวอินว่ะ จะรู้สึกยังไงวะ ทั้งเมนูประหลาดหลายแหล่ของคุณหนู แถมอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาหั่นผัก ทำมีดบาดมือตัวเองอีกตะหาก โถววววว จานชามจะกองขนาดไหนกันวะนะ

>>615 คุณเชฟอาจจะติดสตั๊นไปตอนเรย์กะพูดถึงแกงกะหรี่ใส่พุดดิ้งมิราเคิล พยายามเอาไปขบคิด ครุ่นคิด เป็นปริศนาธรรม ตีความนามธรรม อาหารแอบสแตรคนี่มันอะไร แต่กูอยากอ่านมุมมองท่านแม่มากกว่าว่ะ ลูกสาวฉันเกิดนึกอะไรขึ้นมาถึงมาทำอาหาร อยากรู้รีแอคชั่นตอนกินโยเกิร์ตโฮมเมดของท่านเรย์กะด้วย 555555555555555

>>616 อยากอ่านของท่านแม่เหมือนกัน คืออยากรู้มากว่าคิดยังไงตอนที่อาหารเรย์กะกำลังจะออกจากเขตกักกันไปสู่ปากท้องของสาธารณชน 55555 กูฮามากตอนรู้ว่าท่านอม่เองก็โม้ไว้เยอะ ตอนนั้นที่กดดันคุณอาคิมิซะมากมายนี่คงเป็นช่วงแตกตื่นร้อนตัวมากแน่ๆ ยิ่งมาดามเอ็นโจเป็นคนที่เคยรับฟังคำโม้ด้วยอีกตะหาก ท่านแม่นี่รู้สึกจะเป็นไทป์ประเภทโวยวายและกดดันกลบเกลื่อนสินะ~~ เหมือนตอนลากเรย์กะไปอดอาหารเป็นเพื่อนก็มีทำโกรธใส่ด้วย ดูๆไปนี่ชักจะฮากันทั้งบ้าน 555

อยากอ่านฟิคกาวววว โม่ง่ฟิคเรือเอ็นโจทั้งหลาย วันนี้เรือแล่นแล้ว มาแต่งต่อกันเถิดดดด

>>616 กูนึกรีแอคชั่นเป็นหน้าอาจารย์สึกิคาเงะ "เด็กคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ" 55555

กำลังจะเขียนฟิคคาบุรากิ พออ่านตอนนี้แล้วมือสั่น อะไรกันน่ะ โมเม้นต์ที่เห็นมันคืออฟช.จริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ฟิคกาวงั้นหรอ เรย์กะมีใจเต้นแล้ว เอ็นโจอ่านใจยิ้มแย้ม กร๊าวใจเหลือเกินนนนน

>>620 ใจเย็นมึง!! เกาะเรือคาบุไว้ให้มั่น-- ตอนหน้าฝั่งเราอาจมีโมเม้นต์บ้าง//พูดทั้งๆที่แขนเกาะเรือเอ็นโจไว้

>>620 เลือกไม่ได้ก็ฮาเร็มค่ะมึง //เป่าหู ฟู่ๆ

>>620 ถึงจะใกล้เคียงโมเม้นแค่ไหน แต่ปัจจุบัน ณ ตอนที่ 282 ท่านเรย์กะก็ยังคงโสดสตรองจ้าาา คานนางแข็งแกร่งเว่อร์สมเป็นจักรพรรดินีฟีนิกซ์ ถถถถถ ใต้เท้าชีคือมีซากธงทับกันสูงเป็นภูเขา นี่ถ้าซุยรันเปลี่ยนชื่อให้ความหมายเป็นแนวๆฤดูใบไม้ผลิชีวิตเด็กนร.อาจจะดีขึ้นนะ 555

>>620 ยึดมั่นในเรือคาบุของเราเอาไว้มึง อย่าหวั่นไหวกับเรืออื่นเด็ดขาดเลยนะ ห้ามล่มเรือคาบุเด็ดขาดนะ!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูไม่ได้เข้านานมากนี่แม่งตามไม่ทันแล้ว เอ็นโจซามะสุดรักของกู(คนเดียวเท่านั้น)ยังอยู่ดีใช่ฤาไม่
อฟช เริ่มส่งอะไรdokidokiออกมารึยังงง //ไล่อ่าน

>>618 อยากอ่านฟิคไหน ลองเอ่ยชื่อเป็นการซัมม่อนสิ เผื่อซัมม่อนติด ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
>>625 แปลไทยล่าสุดมีแจ้ แต่ดิบนั้น......//เหม่อมองออกไปยังที่แสนไกล

เออ ว่าแต่ตอนเรย์กะหาผมร่วงของเอ็นโจนี่กูแอบอยากให้มีผมติดอยู่ตรงบ่าตรงหลังมั่งจังแฮะ แล้วเรย์กะก็ต้องหยิบไปใช่มะ เกิดบอดี้ทัชใช่มะ เอ็นโจที่ไม่รู้ความนัยคงโคตรฟิน ถถถถถถ

>>626 เอ็นโจไซด์สตอรี่ต่อจากหิ่งห้อย, ภาคเรียนจบ, กาลครั้งหนึ่งในฝัน, เรย์กะที่สลับร่างกะเอ็นโจ, เรย์กะความจำเสื่อม, เจ้าหญิงเรย์กะก้ากับพ่อมดชูสุมอย!
หว่านแหมาก ต้องซัมม่อนติดสักอันแล้วล่ะ 55555

>>627 เรย์กะกำลังจะเอื้อมมือจะไปหยิบเส้นผม เอ็นโจก็รู้สึกถึงการคุกคาม เลยหันกลับหลังไปตามสัญชาติญาณ(?)และคว้ามือของเรย์กะไว้ วร้ายยยย

เพิ่งเห็นว่าโม่ง FA ไปลงภาพ Fan Art ท่านเรย์กะไว้ที่ pixiv ด้วย น่ารักอ่า >/////<
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=62276807

>>627 กูจิ้นตอนเอ็นโจกินอาหารเรย์กะแล้วชมว่าอร่อยว่ะ กูรู้สึกว่าฮีต้องจินตนาการภาพเรย์กะในชุดผ้ากันเปื้อนยืนทำอาหารอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัวแหงๆ

>>629 กรี๊ดดดด น่ารักอ่าาาา โม่งคนไหนเนี่ยย ช่วยวาดเยอะๆเลยได้มั้ยอ่าพลีสสส ชอบเลยเส้นมากกกกกกกก //กอดขาอ้อนวอน

>>627
>>628 กาลครั้งหนึ่งในฝัน - เขียนอยู่ เขียนยากชิบหายที่จะไม่ให้เรย์กะหักธงตัวเอง ถถถถถถถถถถถ
มโนเอ็นโจต่อจากหิ่งห้อย - เขียนอยู่ นี่ก็เขียนยาก เลยหันไปเขียนยูกิโนะมาเกิดเป็นชูสุเกะต่อพลางๆ
ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดงานหรืองานเข้ากระทันหัน กูจะเอาลงให้ แต่จะฟิคไหนก็ไม่รู้ คิดซะว่าเหมือนกดสุ่มกาชาละกันนะ ฮรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

>>629 โม่งที่วาด FA มะหมาสินะ ชูสุมอยแม่งน่ารักโว้ยยยยยยยยยยย มาให้กอดที กูรักลายเส้นมึง
ถ้ามึงยังอยู่แถวนี้ ก็วาดฉากชมน้องต่ายจนโดขิโดขิด้วยสิ //เป่าหู ฟู่ ฟู่

>>627 >>628 อ้าว เชี่ยเพิ่งเห็นว่ากดโควทมาแล้วลืมพิมพ์ โทษทีๆ
คือจะบอกว่ากาวพวกมึงอร่อยมาก ขอเอาไปใช้ในฟิคได้มั้ย มาขออนุญาตก่อน ไม่ได้ไม่เป็นไรนะ

>>629 ลายเส้นมุ้งมิ้งมากอ่ะ ฉากเรย์กะคนลาเต้แล้วกระอักเลือดนี่ทั้งขำทั้งสงสาร 55555 ภาพสองที่เอาเรย์กะหัวกระต่ายใส่ถ้วยนี่คือเตรียมกินใช่ไหม ว้ายยยยยยยยย
>>632 เราชอบมโนเอ็นโจมากอ่ะ เป็นฟิคแรกๆที่ตามอ่าน ตอนนั้นถึงเราเป็นเรือคาบุรากิก็เริ่มหวั่นไหว ใช้วิชาแยกร่างไปอยู่เรือเอ็นโจไปด้วย เก็บรายละเอียดดีมาก อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆแน่ๆ

>>633 เอาไปเลยยยยย ขอให้โม่ฟิคกาวออกมาได้ กูยอมทุกอย่าง ณ จุดนี้ ถถถถถถ

>>629 โอ๊ยยยย แม่งน่าร้ากกกก ถึงกับกระอักเลือดคลานนี่คงฺฟินสุดๆไปเลยสินะเอ็นโจชูสุมอย ถถถถ

>>628 กรี้ดดดด แค่นั้นก็ยังดี กูชอบบบ กูขอต่อนิดหน่อย

"หืมม จะทำอะไรน่ะครับ คุณคิโชวอิน" เอ็นโจถามพลางเยื้อนยิ้ม แต่ยังคงจับมือของฉันไว้ไม่ปล่อย

"อะ เอ่อ ปล่าวค่ะพอดีเห็นมีอะไรติดที่หลังเสื้อน่ะค่ะ เลยจะหยิบออกให้" หวา ไม่ไหวจริงๆด้วยค่ะ คนอะไรความรู้สึกเร็วขนาดนั้น คนอย่างท่านเอ็นโจ ไม่ควรจะไปมีเรื่องด้วยเด็ดขาด ถึงจะทำหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น แต่ความรู้สึกที่เหมือนหมาป่าจ้องเหยื่อ ทำให้รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้

" เห งั้นหรอ ขอบคุณมากนะ คุณคิโชวอิน ไว้ผมจะระวังให้มากกว่านี้ ว่าแต่ แผลที่มือคุณคิโชวอินหายแล้วหรอ" เอ็นโจว่าพลางเหลือบมองไปที่มือของฉัน สัมผัสแผ่วเบาลูบปลายนิ้วทำให้ใจของฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ความร้อนเห่อลามไปที่ใบหน้าและใบหู

" หมายถึงแผลมีดบาดล่ะก็ หายนานแล้วล่ะค่ะ " ฉันรีบดึงมือออกจากที่สัมผัสอันตรายต่อหัวใจสาวน้อย"ขอบคุณท่านเอ็นโจมากนะคะ ที่อุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย"

เอ็นโจลดมือที่ค้างไว้ลงข้างลำตัวช้าๆ พลางยิ้มให้กับฉัน
" งั้นหรอ แบบนั้นก็ค่อยโล่งใจหน่อย.......ว่าแต่ว่า เวลาคุณคิโชวอินหน้าแดงแบบนี้....ก็น่ารักดีนะครับ..."

กรี๊ดดด มะ เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะคะ สมองฉันไม่มีเวลาประมวลผลอะไรมาก ยูกิโนะก็ออกมาตามแล้วจูงมือฉันเดินเข้าไปในงาน
ทิ้งเอ็นโจคนพี่ ที่ยิ้มกว้างไว้เบื้องหลัง....

จบแระ อะไรของกูว่ะ
กูอยากเห็นเอ็นโจรุกอ่ะ เข้าใจ้

>>637 เมื่อไหร่เอ็นโจจะรุกแบบนั้นซะทีในอฟช.นะ ตอนนี้เรย์กะใจสั่นแล้ว รุกรัวๆเลยยยยย

ต่อจาก >>556-559 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
ในฐานะเหยียบสองเรือ จะโมเม้นต์เอ็นโจหรือคาบุรากิก็ตื่นเต้นได้ (ถึงอาจจะเรือคาบุเป็นหลักก็ตาม) แต่อ่านอฟช.ตอนนี้แล้วเกือบเขียนฟิคไม่ไหว 5555 ดาเมจเอ็นโจนี่กร๊าวใจจริงๆ โชคดีที่มีประกาศว่าคาบุรากิมาถึงแล้วตอนจบเลยพอปลุกพลังแห่งเรือคาบุออกมาได้อยู่บ้าง (มั้งนะ...)
..............…….....

หลังสารภาพความจริงว่าบอกอะไรกับท่านพ่อท่านแม่ไปบ้าง คาบุรากิก็พูด อย่าไปคิดมากเลย แต่เธอปากพล่อยชะมัด สรุปนายปลอบหรือด่าซ้ำเติมคะ!

แต่พอบอกว่าเอ็นโจรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว คาบุรากิก็ทำอาหารที่ถืออยู่เกือบร่วง เดี๋ยวนะ เรื่องที่ฉันบอกกับท่านพ่อท่านแม่ยังไม่น่าจะช็อกเท่าจอมมารรู้เรื่องงั้นหรอ...

คาบุรากิบอกรีบกลับกันเถอะ แล้วลากฉันกลับห้อง และท่าทางรีบกลับห้องตัวเอง แต่ยังมีหันมาย้ำว่าอย่าเครียดจนลืมออกกกำลังกายนะ พุงยุบไปนิดหนึ่งแล้ว ขอพักวันหนึ่งไม่ได้หรอคะ

คงเพราะเจอเรื่องมาหนักเกินไป วันนี้ฉันก็ฝันอีกครั้ง...

หลังจากวาคาบะจังตกบันไดเพราะเรย์กะปัดขนมจนอีกฝ่ายเสียการทรงตัว ถึงจะบาดเจ็บหนัก แต่ก็ฟื้นตัวรวดเร็ว เรย์กะปฏิเสธที่จะออกค่ารักษาด้วยท่าทางสะใจ แต่วาคาบะจังไม่ได้ว่าอะไร

ทานุกิเมื่อรู้เรื่องก็แอบชดเชยค่าเสียหายให้วาคาบะจัง แต่เมื่อเรย์กะรู้เรื่อง ก็ทะเลาะกับทานุกิอย่างโมโห เจ็บใจที่เขาไปช่วยเหลือคนที่ตัวเองมองว่าเป็นศัตรู ท่านพี่ออกมาช่วย แต่ก็โดนเรย์กะโกรธใส่ไปอีกคน

ถึงอย่างไรก็ตามวาคาบะจังบอกทุกคนที่สงสัยว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่อุบัติเหตุ ปกป้องเรย์กะอย่างเต็มที่ แม้อีกฝ่ายจะทำร้ายกันขนาดนี้ก็ตาม

ฉันได้แต่มองเหตุการณ์อย่างเจ็บปวดใจ วาคาบะจังทำแบบนี้ก็เพราะฉัน แต่มันยิ่งทำให้เรย์กะรังแกวาคาบะได้ง่ายมากยิ่งขึ้น...

คาบุรากิที่โลกนั้น พูดเรื่องนี้กับเรย์กะอย่างเย็นชา ต่อว่ารุนแรง แต่เรย์กะกลับไม่สะทกสะท้านและกระแซคาบุรากิต่อไป...

จะว่าไปถ้าเรย์กะเคยโดนคำด่าระดับเอ็นโจโลกคิมิมาก่อน แค่คาบุรากิคงไม่น่ากลัวเท่าไหร่ล่ะนะ

มีวันหนึ่งที่คาบุรากิคุยเรื่องวรรณกรรมกับผู้หญิงจากชมรมวรรณศิลป์คนหนึ่ง พอเรย์กะรู้เรื่องอิจฉาตาร้อน ไปกลั่นแกล้งจนอีกฝ่ายมาโรงเรียนไม่ได้ในวันต่อมา นักเรียนในซุยรันบางกลุ่มเริ่มลุกฮือ คิดอยากต่อต้าน แต่เรย์กะก็ใช้อำนาจตระกูลเล่นงานกลับ

นายตัวสำรองมาห้ามเรย์กะเอาไว้ แต่ก็โดนตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ถึงอย่างไรก็ตามนายตัวสำรองยอมก้มหัวให้คนชมรมวรรณศิลป์ หัวหน้าห้องที่อยู่ชมรมนั้นก็ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกคนอย่างสุดความสามารถ แต่งเรื่องให้เรย์กะดูผิดน้อยลง

อิวามุโระคุงเสียสละบอกทุกคนว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนทำร้ายคนคนนั้นเอง แต่เรย์กะต้องการปกป้องเขาเลยทำแบบนั้น

ริรินะเดินไปด่าเรย์กะตรงๆ ถึงจะโดนต่อว่ากลับมา ก็เถียงต่อไปได้ แต่ก็โดนโต้กลับจนริรินะพูดไม่ออกในที่สุด ฉันที่ได้ฟังอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกสะเทือนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้... ถึงริรินะจะโดนขนาดนั้นก็กระจายกำลังเพื่อนๆในกลุ่มให้เตรียมตัวรับมือในกรณีที่เกิดการปะทะ ช่วยเหลือเรย์กะอีกคน

เอ็นโจวิ่งเต้นช่วยสร้างข่าวลือใหม่ และประนีประนอมเรื่องราวทั้งหมด จนกลุ่มคนที่จะลุกฮือก็เริ่มซาลง

ท่านพี่ไปหาผู้หญิงที่เรย์กะแกล้งด้วยตัวเอง ขอโทษอย่างจริงใจจนอีกฝ่ายใจอ่อนไม่เอาความ

ฉันมองภาพแต่ละคนคอยช่วยเหลือฉันอย่างสุดความสามารถก็น้ำตาไหลออกมา ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะคะ ทำไมเรย์กะถึงต้องทะลุมิติไปโลกเก่าของฉัน แล้วพังทุกอย่างที่ฉันสร้างมา...

เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกก็ร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวสักพัก ถึงแม้อยากลุกไปหาคาบุรากิที่อยู่ห้องข้างๆ แต่ก็อ่อนแรงเกินกว่าจะทำแบบนั้นอีก อาจเพราะช่วงหลังลดอาหารกับออกกำลังกายหนักไปล่ะมั้งคะ... ฝันร้ายที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนค่อยๆกรีดหัวใจฉันทีละนิด ยิ่งฉันผูกพันหรือทำสิ่งดีๆกับพวกเขามากเท่าไหร่ ตอนที่เรย์กะทำร้ายพวกเขา ฉันก็ได้แต่ปวดใจยิ่งกว่าเดิม

ในที่สุดหลังต้องตื่นอย่างทรมานยาวนาน ฉันก็หลับไปอีกครั้ง

โลกทั้งใบว่างเปล่ากลายเป็นสีขาวที่ปราศจากแต่งแต้มใดๆ ฉันมองไปรอบๆก็ชะงักเมื่อเห็นวาคาบะจังยืนยิ้มอยู่

“ไม่ต้องห่วงไปนะคะคุณคิโชวอิน ฉันเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ฉันจะช่วยเองค่ะ!”

“เอ๋?”

“คุณคิโชวอินเองก็สู้ๆนะคะ มาพยายามไปด้วยกันเถอะค่ะ!”

ฉันสะดุ้งตื่นมาอีกครั้ง กะพริบตาปริบๆอย่างงงๆ เมื่อกี้คือภาพหลอน เป็นแค่ความฝัน หรือวาคาบะจังทะลุมิติมาบอกฉันกันแน่น่ะ

แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร ฉันก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

วันต่อมาฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คาบุรากิฟังขณะกินคอนซอมเม่ไปด้วย แม้จะเป็นซุปใสจนเห็นก้นชาม แต่ยังรักษารสชาติเข้มข้นได้อย่างดีเลยนะคะ

คาบุรากิเหมือนพยายามปลอบๆฉันด้วยการตบไหล่ แบบเดียวกับตอนปลอบฉันอกหักไม่มีผิด ฉันเลยบอกความในใจออกมาว่าหัดปลอบวิธีอื่นซะบ้างสิ ทำแบบนี้มันเจ็บนะ หมอนั่นก็นิ่งไป แล้วอยู่ๆก็เข้ามากอดฉัน ทำเอาตั้งตัวไม่ทันสุดๆ แต่ก็ผลักๆเขาออกไป ไม่ต้องมาหน้ามุ่ยเลยนะคะ ไม่มีความละเอียดอ่อนซะเลย

“จะว่าไปไม่เห็นมาหาฉันเลยนะเมื่อวาน เธอเริ่มชินกับมันแล้วหรอ”

นั่นเป็นสิ่งที่นายควรถามหรอ!!!

“พอดีเหนื่อยจากการลดน้ำหนักมั้งคะ...”

“อ้อ” คาบุรากิรับคำ “ให้ฉันไปนอนด้วยไหม จะได้เรียกได้”

“ไม่ค่ะ! จะบ้าหรอคะ!!!”

“ทำไมล่ะ?”

ฉันจนปัญหาจะอธิบายจริงๆค่ะ... ให้ตายเถอะ นายไม่เข้าใจหรือไงว่าผู้หญิงกับผู้ชายนอนด้วยกัน...หมายถึงต่อให้แค่นอนห้องเดียวกัน มันก็ไม่เหมาะสมนะคะ ฉันยังพยายามหลอกตัวเองว่าไม่เคยนอนห้องเดียวกับเขาเมื่อครั้งที่แล้วอยู่เลย...

“ว่าแต่ ท่าทางไม่เดือดร้อนกับฝันครั้งนี้เลยนะคะ” ฉันหน้ามุ่ยบ้างด้วยคน

“มีคนคอยช่วยเธออยู่เยอะแยะไม่ใช่หรอ” คาบุรากิบอก “เท่าที่ฟังมา ทาคามิจิอาจจะรู้สถานการณ์แล้วด้วย อะไรฝั่งนู้นอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้”

“แต่ว่าเรย์กะทำร้ายทุกคนขนาดนั้น...”

“ทุกคนกำลังพยายามเพื่อเธออยู่นะ พยายามช่วยให้เธอมีความสุข อย่ามาเศร้าเองในโลกนี้สิ”

“แต่ว่า...”

“กังวลก็ไม่ได้อะไรใช่ไหมล่ะ เราทำอะไรกับมันไม่ได้อยู่ดี ทุกคนทำขนาดนั้นต้องมีอะไรดีขึ้นแน่ๆ” คาบุรากิบอกด้วยท่าทางมั่นใจคล้ายเวลาเด็กน้อยพูดว่าโตขึ้นผมจะเป็นฮีโร่! “ถ้าไม่อยากให้ความพยายามพวกเขาสูญเปล่า อย่างน้อยก็ต้องมีความสุขในโลกนี้ให้ได้นะ”

ฉันอยากจะค้านยังไงไม่รู้ แต่พอเห็นสีหน้าแววตาใสซื่อของคาบุรากิก็ชะงักใจอ่อนยวบ หมอนั่นทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วยหรอ

คาบุรากิบอกว่าตอนเย็นท่านพี่กับเอ็นโจจะมาที่นี่ ฉันเกือบทำจานซุปแตก แต่ว่าฉันไปบอกสิ่งที่ไม่ควรกับท่านพ่อท่านแม่มาล่ะนะคะ... เอ็นโจเองก็รู้เรื่องฉันหนีออกจากบ้านแล้ว ก็ควรเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้เร็วที่สุด...

ถึงจะบอกแบบนั้น เอ็นโจกลับมาตั้งแต่บ่าย ฉันที่กำลังเล่นเกมทายชื่ออาหารกับคาบุรากิอยู่ก็ชะงักอย่างคาดไม่ถึงสุดๆ แต่ว่าการที่เอ็นโจมาเที่ยวห้องเพื่อนสนิทไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะคะ...

เอ็นโจเลือกที่นั่งใกล้ๆฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งลุกขึ้นหนี และบอกว่าจะไปหาเครื่องดื่มในครัวมาให้เพื่อกลบเกลื่อน

พอวางถ้วยที่ชงเสร็จให้ทั้งคู่ คาบุรากิก็ขมวดคิ้ว “นี่มันอะไรน่ะ”

“ช็อกโกแลตไงคะ”

“ไม่ชงชาหรืออะไรงั้นหรอ...”

อย่าบ่นน่า กินๆไปเถอะ

คาบุรากิจิบอย่างระแวง ก่อนจะทำหน้าตาแข็งค้าง เอ็นโจสำลักน้ำ

“นี่มันอะไรครับ...”

“ก็ช็อกโกแลตไงคะ”

“รสเผ็ดนี่มันอะไรน่ะ” คาบุรากิถาม “แยกพริกกับน้ำตาลไม่ออกเรอะ แล้วซ่าๆนี่คือเธอเผลอทำขวดโซดาตกใส่หรือไง”

หยาบคาย! นี่มันรสชาติแห่งความแตกต่างค่ะ

“ช็อกโกแลตที่เผ็ดๆก็มีนี่คะ อย่างกูแวร์ตูร์งี้ ฉันเลยลองประยุกต์เป็นเครื่องดื่มดู”

ช็อกโกแลตดั้งเดิม บางครั้งก็เติมพริกกับพวกเครื่องเทศลงไปนะคะ รสชาติเผ็ดซ่านิดๆมีเอกลักษณ์จะตายไป! ไม่เข้าใจจิตวิญญาณแห่งโกโก้บ้างหรือไงคะ อย่างซอสโมเล่เองถึงจะทำจากโกโก้แต่ก็มีรสเผ็ดนะคะ ฉันแค่จำลองรสชาติเผ็ดมีเสน่ห์ด้วยการใส่พริกป่นและพริกไทยไปอย่างละนิดเองค่ะ และเติมโซดาเข้าไปด้วย ความซ่าต้องขับรสชาติออกมาได้แตกต่างแน่ๆเลยค่ะ

คาบุรากิทำหน้าเหมือนฉันมันเกินเยียวยาแล้ว และบอกว่าจะไปหาอย่างอื่นมากินล้างท้อง อะไรกันคะ! เว่อร์ไปแล้วค่ะ รสชาติไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นซะหน่อย!!!

พอคาบุรากิเดินเข้าครัวไป ก็เหลือฉันกับเอ็นโจแค่สองคน

รอยยิ้มสุภาพบุรุษกึ่งจอมมารของหมอนั่นดูฝืนหน่อยๆ แต่ก็ยอมจิบต่อไปเรื่อยๆ ดีมาก! นายเข้าใจรสชาติที่ฉันพยายามจะสื่อใช่ไหมคะ

ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสักพัก แต่คาบุรากิก็ไม่มาสักที เขาโอเคใช่ไหม... คงไม่ได้วิ่งเข้าห้องน้ำท้องเสีย หรือช็อกเป็นลมเพราะช็อกโกแลตฉันเมื่อกี้ใช่ไหมคะ... จะว่าไป หมอนั่นดูหวั่นไหวกับอาหารทำมือด้วยแหะ

ขณะที่ฉันช่างใจว่าควรลุกไปตามหาดีไหม ก็นึกอะไรออกขึ้นมา

“ท่านเอ็นโจ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“อะไรหรอครับ”

“ท่านเอ็นโจชอบฉันช่วงก่อนความจำเสื่อมหรอคะ”

เอ็นโจสำลักช็อกโกแลตจนมันหกใส่เสื้อเขา

“นี่ถามจริงๆหรอครับ...” เขาถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ก่อนจะพูดต่อ “คุณกำลังถามว่าผมชอบคุณไหมงั้นหรอครับ”

ฉันชะงัก ลืมไปเลยค่ะว่าต่อให้ฉันเป็นคนละคนกับเรย์กะในโลกนี้ แต่เอ็นโจยังไงก็มองเป็นคนเดียวกันนะคะ อยากรู้มากเกินไปจนเผลอถามไปซะได้... แต่เริ่มมาขนาดนี้แล้วก็เอาให้สุดนะคะ

“ไม่ใช่ฉันตอนนี้สิคะ ฉันตอนก่อนเสียความทรงจำ ตัวฉันก่อนหน้านั้นน่ะค่ะ”

“ยังไงก็หมายถึงคุณอยู่ดีไม่ใช่หรอครับ...”

“ท่านเอ็นโจพูดอยู่เลยนี่คะว่าหากฉันได้ความทรงจำกลับมา คาบุรากิคุงอาจจะไม่ได้ชอบฉันแบบตอนนี้ หมายความว่าท่านเอ็นโจก็แยกแยะตัวฉันแบบนั้นเหมือนกันนะคะ”

“...หมายถึงนิสัยล่ะนะครับ”

“แล้วสรุปว่าชอบไหมคะ”

เอ็นโจมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าเช็ดคราบช็อกโกแลตที่เปื้อนและพูด “ไม่มีใครชอบคนแบบนั้นหรอกครับ”

“งั้นหรอคะ” ฉันตอบรับยิ้มๆ หน้าแดงไม่กล้าสบตาขนาดนั้น เอ็นโจชอบเรย์กะในโลกKimiDolce จริงๆด้วยสินะคะ มิน่าล่ะในงานสัมภาษณ์คนเขียนเรื่อง KimiDolce พอคนถามว่าเอ็นโจจริงๆชอบวาคาบะจังไหม ก็ตอบยืนยันว่าไม่ใช่ แต่พอถามว่าแล้วเอ็นโจชอบใครในเรื่องไหม คนเขียนก็ยิ้มๆมีเล่ห์นัย และบอกว่า “จริงๆก็แอบใบ้ในเรื่องชัดเจนแล้วน้า~”

เรานักอ่านดูในเรื่องแล้วเอ็นโจแทบไม่มีเสี้ยวแห่งความโรแมนติคกับผู้หญิงคนไหนในเรื่องเลย เลยคาดว่าเอ็นโจคงไม่สนใจใคร บางคนก็วิเคราะห์ว่าเอ็นโจแอบชอบคาบุรากิ...

เมื่อคิดดูดีๆแล้ว ทุกครั้งที่เรย์กะทำตัวไม่ดี หรือเสียใจจากคาบุรากิ เขาก็ชอบปรากฏตัวมาต่อว่าเสมอ แต่ละคำพูดมีแต่เรื่องเตือนสติทั้งนั้น มีฉากหนึ่งตอนที่เรย์กะหนีมาร้องไห้คนเดียวหลังถูกคาบุรากิโมโหใส่ เอ็นโจก็โผล่มาบอกว่า “พอซะทีเถอะ เลิกรักคนที่เขาไม่มีวันรักเราได้แล้ว” ตอนนั้นคนเขียนไม่วาดสีหน้าเอ็นโจให้ดูด้วยค่ะ เราก็คิดกันว่าคงเย็นชาเหมือนทุกครั้ง เป็นไปได้หรือเปล่านะคะว่าจริงๆเอ็นโจตอนนั้นก็มองเรย์กะเศร้าๆอยู่เหมือนกัน สิ่งที่พูด อาจจะไม่ได้พูดกับเรย์กะ แต่พูดอยู่กับตัวเองก็ได้นะคะ...

ฉันตื่นเต้นมากเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องใหม่สุดๆเลยนะคะ นอกจากคู่พระนางอันหวานแหววแล้ว ยังแทรกความรักหลายแบบเลยนะคะ นายตัวสำรองที่รักแค่ไหนก็ได้แต่พ่ายแพ้ไปอย่างหวุดหวิด แต่ความรักของเอ็นโจยากที่จะเป็นจริงเอามากๆเลยค่ะ เรย์กะไม่เคยสนใจใครนอกจากคาบุรากิล่ะนะคะ คงเจ็บปวดกันน่าดูทีเดียว

แล้วฉันทะลุมิติมาแบบนี้ คงทำให้เนื้อเรื่องผิดเพี้ยนไป ไม่มีทางรู้เลยว่าฉันกับคาบุรากิจะกลับไปโลกเดิมยังไง เรย์กะคนที่เอ็นโจชอบอาจจะไม่มีวันกลับมาที่โลกนี้อีกแล้ว...

แต่ว่าขนาดเรย์กะโลกKimiDolce ยังมีคนชอบเลย ทั้งเอ็นโจทั้งประธานชมรมฟุตบอล ทำไมฉันถึงยังห่อเหี่ยวนั่งเศร้าอยู่บนคานอันสูงส่งคะ... น่าเศร้าเกินไปแล้ว ฉันเป็นมิตรกว่าเรย์กะKimiDolce อีกนะ ไม่เกี่ยงหรอกค่ะว่าจะชนชั้นเดียวกันหรือสามัญชน ฮืออออ ฤดูใบไม้ผลิของฉันช่างน่าเศร้า

หนุ่มๆจีบฉันได้นะ ฉันไม่น่ากลัวหรอกนะคะ…

คาบุรากิกลับมาพร้อมยาแก้ท้องเสียเผื่อเอ็นโจ

บางทีฉันอาจจะเริ่มจากการฝึกทำอาหารก่อนดีกว่านะคะ...

-------------- (จบตอน 35) --------------
ป.ล. คอนซอมเม่ (Consomme) เป็นซุปใสของฝรั่งเศส ต้องใช้เวลาเคี่ยวน้ำซุปอย่างพิถีพิถัน และหมั่นตักไขมันออก (หรืออาจกรองด้วยผ้าขาว) เพื่อให้ได้ซุปใสจริงๆ และขณะเดียวกันก็คงรสชาติเข้มข้นไว้ด้วย ใช้เนื้อหรือไก่หรือปลากับผักต่างๆ เครึ่องปรุงแต่ละอย่างจะต้องสอดคล้องกัน ถึงมองจะดูง่าย แต่ทำยากมากๆๆๆๆๆที่จะดึงรสชาติออกมาให้ถึงที่สุด (เรย์กะไม่ควรทำอย่างยิ่ง)
ป.ล.2 กูแวร์ตูร์ (Couverture) เป็นชนิดที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวคือจะเป็นมัน ปกติแล้วจะใช้เฉพาะในร้านที่ทำขนมหวานเท่านั้น ส่วนใหญ่จะพบอยู่ในรูปของส่วนที่เคลือบอยู่ภายนอกผลไม้หรือหุ้มไส้ช็อกโกแลตอยู่ มีรสเผ็ด
ป.ล.3 ซอสโมเล่ (Mole Sauce) ซอสแบบแม็กซิกัน มีวัตถุดิบหลักในการทำซอส คือ ผงโกโก้และพริก รวมถึงเครื่องเทศอื่นๆ (อาจมีเติมวัตถุดิบอื่น เช่น งา ถั่ว เมล็ดสน แล้วแต่สูตร)
ป.ล.4 จริงๆตอนเขียนเรื่องนี้แรกๆ เริ่มคิดว่าอยากลองเขียนให้ตัวละครทุกคนทยอยทะลุมิติกันมาให้ครบทั้งเซ็ต ฉากที่คาบุรากิกับเรย์กะช่วยกันรวบรวมคนทะลุมิติน่าจะสนุกดี แต่ชื่อเรื่องมันคู่หูทะลุมิติ ไม่ใช่แบบยกแก๊งค์ทะลุมิติ กลัวผิดคอนเซ็ป เลยตัดใจให้มีคนทะลุมิติแค่เรย์กะกับมาซายะในฟิคนี้... ส่วนวาคาบะจังอยู่ในภาวะอยู่ระหว่างมิติ แล้วก็กลับไปโลกเดิมอีกครั้ง หัวกระแทกไม่แรงพอจะข้ามมิติค่ะ 5555

>>639-641 กรี๊ดดดด------!!! โอ้ยยย------!! ฟกดเดหววงส่เกฟกดหหก!! ไม่มีคำใดจะกล่าวค่ะ! อ่านแล้วแม่ม... โคตรรรฟิน! คาบุน่าร้ากกกก มีตีเนียนกอดสาวด้วย! ส่วนด้านท่านจอมมารกินไม่ได้ก็อย่าพยายามเลย เดี๋ยวก็ได้ไปนอนเล่นในโรงพยาบาลหรอก

>>611 เรื่องโปรดกูเลย พระเอกตลกชิบหาย555555

>>641 ภาวะระหว่างมิติ...ลึกซึ้งเว่อออ555555555555
วาคาบะจังสั่งสอนเรย์กะkimidolceเลยยยย ว่าแต่กูก็สงสัยนะ ทำไมเรย์กะที่เป็นมิตรขนาดนี้ถึงไม่มีคนแอบชอบเลย ขนาดยูริเอะที่ดูเป็นเจ้าหญิงอ่อนโยน ใจดีกับทุกคนยังมีคนมาชอบเยอะ ริรินะที่ปากร้าย เอาแต่ใจก็ยังมีคนมาชอบ เรย์กะนี่น่าสงสารไปนะ55555554

>>637 อาาาาา กูฟิน ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ
อยากให้ออฟฟิศเชียลทำแบบนี้บ้าง รุกให้เต็มตัวหน่อยสิเฟ้ย อีตาคนนี้ชอบรุกไปครึ่งนึงแล้วถอยตลอด ฮรึ่ย แอบขัดใจเบาๆ //ดึงเหนียงชูสุมอย

>>640 กูสงสารเอ็นโจชิบเป๋ง ทั้งเรื่องรักคนที่เขาไม่รัก และเรื่องแดกอาหารฝีมือที่แท้จริงของเรย์กะ ไอ้เรื่องแรกตัดใจให้เวลาเยียวยาได้ แต่เรื่องที่สองน่าจะถึงแก่ชีวิต นายไม่รักชีวิตตัวเองแล้วเหรอ เอ็นโจ ทำไมต้องฆ่าตัวตายด้วยวิธีนั้นด้วย //โดนบังคับให้กินแกงกะหรี่ที่มีส่วนผสมเป็นปริศนา
อยากจะบอกว่ากูก็อ่านฟิคทะลุมิตินะ อาจจะไม่ค่อยเมนท์ (เมนท์ตอนที่เอ็นโจออก เห็นความลำเอียงนี้มั้ย 55555555) แต่ก็อ่านทุกตอนนะจ๊ะ มึงขยันมากที่ลงทุกวัน นับถือความขยันสุดๆ คาบุในมุมมองมึงก็น่ารักดี ซึ่งกูเขียนคาบุรากิไม่ได้ว่ะ เขียนได้แค่ผิวๆไม่ลงลึก มันเป็นความรู้สึกที่แบบ...ไม่เข้าใจจริงๆว่าคิดอะไรของมันอยู่กันแน่ แต่มึงเข้าใจคาบุรากิได้ดีมาก กูชอบ 55555555555555

>>639-641 ทุกคนโลกนู้นดูช่วยเหลืออบอุ่นมากเลยอ่ะ วาคาบะก็รู้เรื่องแล้ว เรย์กะฝั่งนู้นจะกลับใจใช่ไหมๆๆๆๆ
คาบุเนียนทั้งขอมานอนห้องเดียวกันทั้งกอด ไม่รู้ว่าซื่อจริงๆหรือเปล่า5555 แต่สองคนนี้ทำอะไรด้วยกันเป็นเรื่องปกติแล้วใช่ไหม ทั้งกินข้าวด้วยกันทั้งเล่นเกมด้วยกัน พูดคุยกัน
เรย์กะถามได้อินดี้มาก แทบจะสำลักน้ำตามเอ็นโจ ทำไมไม่ใช้ความกล้านี้ไปถามคาบุบ้างนะ ถ้าถามหมอนั่นตรงๆคาบุต้องยอมรับเลยแน่นอนไม่อ้อมค้อม อ่านแล้วรู้สึกต้องไว้อาลัยต่อกระเพาะเอ็นโจเล็กน้อย คาบุถึงกลับต้องเอายามาเผื่อ เรย์กะคิดอะไรรรรร แค่เครื่องดื่มก็ทำได้หรอ ถถถถ

เอ็นโจ : อ่านใจสาวได้แต่มัวรีรอ
คาราบุกิ : ไม่เคยเข้าใจจิตใจสาวแต่รุกหนัก

อิสองคนนี้ มาหารกันคงจะพอดีสินะ ปาดเหงื่อ

โอ้ยยยย ฟิคทะลุมิติสนุกขึ้นทุกวัน วาคาบะจังเชื่อมต่อโลกแล้วใช่ไห จะเริ่มเปิดคอสทุ่งลิลลี่ที่แท้จริงในโลกฝั่งน้นใช่ไหม ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

เอ็นโจววิ่งเต้นช่วยลดข่าวเสียหายด้วยอ่ะ น่าสงสารมาก คงเจ็บน่าดูวันนึงเรย์กะเปลี่ยนไป ส่วนคาบุในการ์ตูนไม่บ้าบอมเหมือนคาบุที่พวกเราตามกัน กูไม่เชียร์นะ นอกนั้นกูเชียร์หมด เอ็นโจวทุกมิติ วาคาบะทุกมิติ นายตัวสำรองทุกมิติ 555

>>648 นายตัวสำรองงง กุลืมนายตัวสำรองไปแล้วว ทำไมช่วงนี้ไม่มีฟิคนายตัวสำรองเลยอ่ะ โรมิโอจูเลียตของกู

189 คาบุรากิแม่ง 55555555
พี่น้อง​เอ็นโจก็รังแกกันใหญ่อาดูร​รร
ตอนที่ดูหนังสือ​ด้วยกันนั่นน่าจะเป็น​มาดามเอ็นโจรึเปล่า​น่ะ??

ขอบคุณ​สำหรับ​โปรโมชั่น​สงกรานต์​ค่ะโม่งแปล จะกลับ​มา​เมื่อไหร่​อะ แงงงง

ตอนใหม่มาแล้ว! โม่งแปล ขอบคุณมากเลยย!!

แต่ทำไมอ่านแล้วหดหู่ชอบกล. คาราบุกิชอบวาคาบะจังมากๆเอาซะเลย. หมดอารมณมาจิ้นกับเรยกะ ส่วนเอ็นโจก็มียุยโกะมาคอยแสดงความเป็นเจ้าของ.. อ่านแล้วเห็นคานมารำไร

สปอยดดิบ

มิน่าดิบ 280 กว่าตอนยังคานอยู่

โม่งแปล ตอนล่าสุด
บรรทัดที่ยูกิโนะชวนเรย์กะดูหนังสือ แล้วมาดามขอตัวนี่ น่าจะมาดามเอ็นโจรึเปล่า ไม่ใช่มาดามคาบุรากิ

อ่าส์ เรือแล่นได้ตอนนึง...แต่พออ่านตอนนี้แล้ว อืมมมมม

>>650 >>652 แก้ให้ล่ะน้า~

กูตกใจมากตอนเห็นประโยค "คาบุรากิได้ลูกแฝดอีกแล้ว" เฮ้ย!! อ้อ เกมนี่เอง 555555555
คาบุรากิพออยู่กับเอ็นโจกับท่านเรย์กะนี่ปล่อยตัวมาก มาดจักรพรรดิหลุด 555555 แถมเล่นกากอีก นายนี่มันเด็กน้อยชะมัดยาดเลยยคาบุรากิคุง! แต่พอห่างจากพี่น้องเอ็นโจกับท่านเรย์กะก็เก๊กเท่เลยนะยะ
ชอบการที่พี่น้องเอ็นโจรวมหัวกันแกล้งคาบุรากิ ฮ่าๆๆๆ คาบุรากิดูน่าเอ็นดู บางทีนางก็ดูเด็กน้อยในหลายๆความหมายนะ เอาเป็นว่าแก้ห่วงปริศนาให้เสร็จละกันนะ
ดูพวกเด็กๆ คาบุ เอ็นโจจะชอบของเล่นที่เรย์กะเอามา สำหรับพวกคุณหนูมันดูแปลกใหม่ป่ะวะจากที่ดูรีแอ็คชั่นตอนเห็นห่วงปริศนาครั้งแรก สนุกไปอี๊กกกก
รู้สึกหม่นๆตอนท้ายตรงยุยโกะ อะไรยะ ยิ้มบางๆแล้วแจ้นไปหาผู้ชายเนี่ยนะ มารยาทน่ะมารยาท ปกติอย่างน้อยเขาต้องทักทายกันบ้างไม่ใช่หรอเพราะยังไงก็ไม่ใช่คนที่พึ่งเคยเจอครั้งแรกนี่ แถมปกติลูกคุณหนูผู้ดีพอเห็นคนที่มีฐานะสูงๆยังไงก็ต้องทักทายเป็นมารยาทหน่อยไปใช่หรอวะ ไม่ใช่ "ฉันไม่อยากจะมาเสวนากับหล่อนหรอกนะยะ" //ยิ้มอ่อน ขอโทษ กูอินนนน กูเรือเอ็นโจ ฮือออออออ

>>651 เรือฮาเร็มขอมาแก้ต่างงงง คาบุรากิกับวาคาบะที่จริงเราว่าสาเหตุที่ชอบหรือการมีโมเม้นร่วมกันยังไม่มีอะไรดูแน่นหนาเลยนะ ถ้าชอบเพราะจักรยานมีสติ๊กเกอร์แปลกๆดูตลกดีล่ะก็... ท่านเรย์กะนี่ยังกะคาเฟ่มาเอง 55 ยกกำลัง 4 เลยด้วยแบบรั่วทั้งครอบครัว อย่างตอนยูริเอะยังดูเป็นรักซึมลึกเลย วาคาบะจังนี่ค่อนข้างเร็วเกินไป คนเราคงไม่เปลี่ยนสไตล์ความรู้สึกที่ชอบหรือผูกพันธ์ได้ง่ายๆป่าว เอ็นโจถึงจะมียุยโกะเกาะติดหนึบแต่ก็ยังไม่เคยมีบอกซะหน่อยนะว่าชอบยุยโกะ ไม่งั้นจากว่าที่คงกลายเป็นตัวจริงไปลั้นนน ที่บ้านก็ชงอยู่ด้วยนี่นา เจ้าตัวเค้าไม่สนน่ะ ปกติที่คอยคาบข่าวมาบอกก็มีแต่ไอไก่โง่งี่เง่าด้วย เล่นใหญ่ประหนึ่งโดนขอมา อาจจาแอบมียุยโกะชักใยตามแบบซากุระจังสไตล์ก็ได้นะ มโนเต็มที่ 555
.
.
.
.
.
.
.
.
ในดิบหลังๆเรย์กะก็สนิทกับคาบุรากิมากด้วย กับพอมีคนมาตั้งข้อสังเกตว่าคาบุรากิดูไม่ได้เปิดรับความเห็นวาคาบะเท่าไหร่ในบางครั้ง กูไปอ่านใหม่เริ่มรู้สึกเอ๊ะตาม คือถ้าชอบมากๆปกติก็คงเห็นดีเห็นงามกันไปหมดมั้ยนะ เอ็นโจหลังๆก็มีโมเม้นกับเรย์กะเยอะออกนะ มีเปิดใจพูดถึงปมปัญหาทางบ้านด้วยนะะะ ซึ่งกับยุยโกะก็คงไม่มั้ง ไม่งั้นไม่เห็นต้องหนีมาอยุ่ที่รร. ถ้าเห็นยุยโกะเป็นโอเอซิสล่ะก็คงไปคุยไปหาแทนแล้วล่ะพอเครียดๆ แถมหลายทีเวลาจะต้องไปหายุยโกะหรือมีประเด็นอะไรเกี่ยวกับที่บ้านตามตัว ก็ดูฝืนใจอีกตะหาก ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะเฮ้ยยยยย ยังไงเราก็ยังมีความหวัง!!! เอ้าฮึบบบบบ จ้วงพายอย่างหนักแน่นจนกล้ามขึ้น เรือแต่ละลำนี่พายไปค่อยไปเลยจริงๆ ถถถ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าต้องจมนะ!!!!

เอ๊ะแต่คิดๆไป ไม่ใช่ว่าฮิโยโกะซังจะเล่นมุกเดียวกับเมะบางเรื่องที่ชอบทำนะ ประมาณว่ามีคู่มาให้จิ้นกันมากมายตั้งแต่เปิดเรื่อง ไปๆมาๆสุดท้ายพระเอก/นางเอกที่คู่กับตัวละครหลักคือม้ามืดโผล่มาจากไหนไม่รู้ อารมณ์แบบตัวประกอบแวบๆที่นึกว่าเป็นแค่เอ็กซตร้าเดินผ่านฉาก ปรากฎได้ลงเอยด้วยกันจ้าาาา กูจะเงิบแด๊กมากอะ ถถถถถถถถ ดิบใกล้ 300 ตอนแต่พระเอกจะเปิดตัวทางการตอนที่ 400 อะไรงี้ 5555

>>657 กูว่าเป็นไปได้ กูยังเล็งน้องชายท่านอิมาริคนนั้นอยู่ ถถถถถถ

อ่านตอนใหม่เรย์กะอย่างห้าว มีการบอกคาบุ (ในใจ) ให้ร้องเพลงด้วยสิเฮ้ยย!!
คือแบบขำอ่ะ แล้วอุดมการณ์ความนอบน้อมของนางไปไหน เสียงหัวเราะโฮะๆนั่นก็ด้วย

>>657 สรุปเป็นหัวหน้าชมรม​ฟุตบอล​ 5555555555​

>>657 ส..สี่ร้อยย!! เป็นไปได้นะมึง กูว่าถ้าเป็นคุณน้องชายท่านอิมาริมีหวัง ถ้าเป็นงั้นจริงนางจะเลือกมาอยู่ญี่ปุ่นหรือให้เรย์กะไปอยู่เมกาด้วยกันน้า

>>657 เกลียดคำว่าเอ็กซตร้าของเมิง5555555555555555 นึกถึงเชียร์ลีดเดอร์
ขอบคุณน้าโม่งแปลลล เที่ยวให้สนุกจ้า
ตอนนี้แม่งจะดีมากถ้าไม่มีวรรคสุดท้าย เห้อม กาลกิณีสายตา

>>641 มรึง ขอเปิดฟิลเตอร์สาววาย เอ็นโจหมายถึงคาบุรากิในโลก kimidol ใช่มั้ย
คนที่สุขุมเป็นผู้ใหญ่คนนั้นน่ะ พอเจอคาบุรากิคนแอบเพี้ยนเลยสตั้นท์ไปสินะๆ

>>655 สปอยเกี่ยวกับยุยโกะนิดหน่อย
.
.
.

.
.
.

เดี๋ยวต่อไปนางยุยโกะเนี่ยจะมารยาททรามกับเรย์กะได้หนักข้อกว่านี้อีกมึง ที่จริงบทนางก็ไม่ได้เยอะอะไรนักหรอก โผล่มาแต่ละทีคือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชู ส่งสายตาทิ่มแทงจิกกัดเรย์กะตลอด แต่ทำตัวหวานๆใส่ผู้ชาย อย่างไมฮามะหรือซากุระที่เคยเห็นเรย์กะเป็นศัตรูคู่แข่งความรักในตอนแรกๆ ก็ยังดูเปิดเผยจริงใจกว่านางอีก

ไม่มีใครจะสครีมประโยคตัดคนที่ปวดใจน้อยสุดเป็นเพื่อนกุหน่อยหรา กุกรี๊ดมากเลยนะฟฟฟฟฟฟฟฟ//ฟินสัสๆ

>>665 กูก็กรี๊ดประโยคนั้น เอ็นโจจจจจ เพื่อเรย์กะแล้วถึงกับยอมทำร้ายเพื่อนได้หน้าตาเฉยเลยเหรออออ ถ้าทำเรย์กะต้องปวดใจมากแน่ๆเลยหันไปรังแกมาซายะแทน โครตลำเอียง ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ตอนเล่นเกมกันสี่คนโครตน่ารัก สามคนนั้นรวมหัวกันโกงคาบุรากิแบบไม่ได้นัดหมายป่ะวะ มาซายะซวยตลอดเลย

แปะภาพบอร์ดเกมที่เล่นกัน The Game of Life https://imgur.com/a/ctzYn
แทนที่จะทอยเต๋าแบบ Monopoly เป็นหมุนสล็อตแทนซินะ น่าเล่นจัง ถถถถ

กูเพิ่งอ่านดิบล่าสุด
.
.
.
.
.
.
คือกูก็ชอบนะที่เรย์กะเป็นแบบนี้ ดูสโลไลฟ์สไตล์ของนางดี แต่กูสงสารนางจริงๆ
ทำไมถึงได้โดดเดี่ยวขนาดนั้น ต้องทำอะไรคนเดียวตลอดทั้งๆที่เป็นที่ปรึกษาความรักให้คนอื่นมากมาย
กูสะเทือนไตตรงที่นางถึงขั้นนั่งรถไฟข้ามเมืองไปเที่ยวคนเดียว ไปซื้อขนมคนเดียว
ถ้ากับผช ไม่ได้ก็เปิดรูทยูริเลยสิเรย์กะเอ้ย ชวนเพื่อนผู้หญิงของหล่อนไปเลยสิ กูว่าอย่างวาคาบะ อาคิมิ
หรือเพื่อนมันเผาคงไม่รังเกียจหรอกมั้ย ถ้าจะไปเที่ยวแบบสามัญชนอ่ะ

คู่อื่นเขาก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว ขนาดท่านพี่เองก็ยังมีอิมาริ// แค่ก ๆ
กูคงต้องรอถึงตอนที่ 400 ใช่ป่ะวะ ที่น้องชายอิมาริจะกลับมาสอยนางลงจากคานสักที//เจ็บปวด

>>667 ใจมากว่ะ เกมส์นี้เปรียบเสมือนเปิดโลกใบใหม่ของเด็กชายคาบุรากิ

>>667 ได้ของเล่นเล่นในมีทติ้งแล้ว!

>>668 กูปวดใจกับดิบมากอะ
.
.
.
.
ยิ่งก่อนหน้านั้นมีอีไก่โง่คาบข่าวมาบอกว่าเอ็นโจพายุยโกะไปเดทอีก หรือว่าไปกะยุยโกะวะะะะะ อุตส่าห์หาข้อมูลมาแต่ดันทิ้งให้เขาไปคนเดียว แม่งงงงงง มันน่านัก
หรือว่าๆ ถ้าไปกับยุยโกะจริง ที่ไปกะยุยโกะอาจจะเพราะแบบ "ชู ช่วงนี้ดูวุ่นๆกะเมืองดอกผักบุ้งนี่จังนะ พาไปหน่อยสิ" แล้วก็เลยต้องพาไปตามระเบียบ เฮ้อออออ

>>669 กูว่าเล่นกันแล้วอาจเกิดการแตกหักกันได้ 555555555

ว่าไปตอนอ่านที่ว่าคาบุรากิได้ลูกแฝด

กูนี่แบบ
ไม่ใช่! เอ็นโจกะเรย์กะต่างหากที่ได้ลูกแฝดน่ะ! เอะ ไรนะนั่นฟิคกาวเหรอ แฮะๆ (*/▽＼*)

>>669 อย่าลืมเตรียมห่วงกลปริศนาไปด้วยนะมีง 5555

>>657 มึงทำให้กูคิดว่าหัวหน้าห้องอกหักแล้วกลายเป็นพระเอกในตอนสี่ร้อย โดยมีชื่อตอนเป็นชื่อจริงของหัวหน้าห้องว่ะ..(ลาสบอสก็งี้ )

>>668 เออกูลืม จะว่าไป
.
.
.
.
.
.
นอกจากน้องชายท่านอิมาริแล้ว ยังมีม้ามืดอีกคนนึง ซึ่งไม่ควรมองข้าม
นั่นก็คือซาโตมิคุง หลายคนอาจลืมไปแล้วว่านางเป็นใคร นางคือเพื่อนของอาคิซาวะคุง
ที่เคยอยู่ห้องเดียวกับเรย์กะ จับเรย์กะแต่งตัวเป็นพ่อบ้านแกะอ่ะ ติดหูให้ด้วย กรี้ดดด
ว่าถึงเรื่องนิสัย กูว่าเป็นเอ็นโจฉบับสามัญชนเลย นางเองก็คอยจับตาดูเรย์กะซามะอยู่เหมือนกัน
ถึงตอนนี้จะยังไม่มีบทบาท แต่ตอนต่อๆไปมีแน่ จำชื่อคนๆนี้ไว้เลย
ถ้าไม่ได้พวกตัวหลัก หรือน้องชายอิมาริ กูก้อเชียร์คนนี้แหละ มาสอยเรย์กะทีเถอะ สาธุ

>>674 ซตม นี่ กูก็เคยเชียร์ ในดิบในอนาคต​ก็มีบทบาท​นะ มีตอนพิเศษ​ของตัวเองด้วย ซึ่งก็......

>>673 ยังมีชื่อของดิเทอีกคนนะ หรือ​ตอน400เร​ย์​กะ​จะควบสอง ถถถถถ

>>674 แต่ซาโตมิคุงมีแฟนแล้วนิได้ข่าว เหมือนแฟนนางจะเป็นแฟนคลับเรย์กะด้วยป่ะ เห็นตอนที่พวกเซริกะมาขู่ซาโตมิจะมีพูดถึงอยู่ หรือจำผิดวะ

>>676 ฉิบหายละ หรือตอนนั้นยังไม่มีแปลไทยฟะ ทำไมจำได้ว่าอ่านเป็นภาษาไทยไว้

>>677 ยังไม่แปลไทย อีกไกลเลยมึง แต่เคยมีคนใส่สปอยไว้

>>678 อ๊ากกก ขอโทษ เบลออ นึกว่าแปลไทยออกไปแล้วเลยไม่ได้จุดสปอย เมากาวมากไปหน่อย orz

อะต่อ ภาคหลังเรียนจบ ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/3689/477-478/
------------

ภายในห้องโดยสารนั้นเงียบสนิท

นั่งข้างหน้าแบบนี้รู้สึกไม่เคยชินเอาซะเลย ปกติมีคุณซากามิ คนขับรถของที่บ้านคอยขับรับส่ง ฉันเลยนั่งเบาะหลังตลอด นานๆทีถึงจะได้นั่งคู่กับท่านพี่ตอนไปเที่ยวด้วยกันบ้าง แต่นั่นมันก็นานมาแล้วอะนะ

ครั้งก่อนที่เอ็นโจเคยติดรถกลับบ้าน ก็นั่งเบาะหลังกันและยังมีคุณซากามิอยู่ด้วย แต่คราวนี้ต้องมานั่งคู่กันแค่สองต่อสองแบบนี้ ทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ...

ความรู้สึกแปลกๆนี้ต้องเป็นเพราะเมื่อกี้ดื่มไวน์มากไปหน่อยแน่ๆ

แต่ว่าขับไปอีกไม่ไกลนักก็จะถึงสถานีรถไฟแล้ว เดี๋ยวก็ได้ลงแล้วล่ะนะ อดทนไว้ๆ

เพราะมืดแล้ว การจราจรเลยไม่ได้หนาแน่น รถยนต์ขับแล่นผ่านไปตามเส้นทางเรื่อยๆ ตรงแยกข้างหน้าขับตรงไปหน่อยก็ถึงสถานีแล้ว~

แต่รถกลับขับเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง

"เอ๋ นี่จะขับไปไหนน่ะคะ?"
"หือ? แล้วคุณคิโชวอินจะไปที่ไหนล่ะ?"
"สถานีรถไฟค่ะ!"
"สถานีรถไฟ? ไปทำไมน่ะครับ?"

เอ็นโจเลิกคิ้วขึ้นท่าทางงงๆ ที่งงน่ะทางนี้ต่างหากล่ะ!

"ก็กลับบ้านน่ะซิคะ ก่อนหน้านี้ก็ตกลงกับท่านไอระว่าขากลับจะพาฉันไปส่งที่สถานีรถไฟเพื่อนั่งรถไฟกลับน่ะค่ะ"
"เห ไอระไม่ได้บอกกับผมแบบนั้นนี่นา ... คุณคิโชวอินนั่งรถไฟด้วยเหรอเนี่ย ปกติพวกศิษย์ซุยรันไม่ขึ้นรถสาธารณะกันนี่นะ นั่งบ่อยเหรอครับ?"
"อ่า ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ... ไม่ซิ! อย่าเปลี่ยนเรื่องซิคะ ยูเทิร์นก่อนเถอะค่ะ"

เกือบเผลอเออออตามด้วยแล้ว เอ็นโจหัวเราะเล็กน้อย แต่ก็ยังคงขับตรงไปข้างหน้าไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนเส้นทาง

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมขับไปส่งที่บ้านเอง ยังไงก็รับปากไอระมาแล้วว่าจะส่งถึงที่... ก็หมายถึงที่บ้านนั่นล่ะนะ"
"แต่ว่า..."
"ให้ผมไปส่งเถอะครับ ดึกแล้วกลับคนเดียวมันอันตรายนะ"

นั่งอยู่ในนี้มันก็อันตรายในหลายๆความหมายเหมือนกันนะ... หวังว่าจะไม่โดนตาปิศาจนี่ทวงหนี้ก้อนโตอีกครั้งนะ....
คิดว่าเว้าวอนต่อไปก็คงโดนปฏิเสธอีกแหงๆ เลยต้องจำใจนั่งต่อไป ภายในรถก็กลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง

วันนี้มันอะไรกันนักหนานะ รู้สึกปฏิเสธอะไรใครไม่ได้สักอย่างเลย เฮ้อ~

เอ็นโจก็คงจะรู้สึกอึดอัดไม่ต่างกัน เลยเอื้อมมือเปิดเพลงในรถเบาๆ เสียงเปียโนบรรเลงเพลงคลาสสิค เพลง Je te Veux ของ Satie ทำนองนุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้ม ช่วยปัดเป่าบรรยากาศเงียบสนิทในรถออกไป

ฉันนั่งมองทางไปเรื่อยเปื่อย พอเบื่อก็เลยแอบสังเกตภายในรถสักหน่อย ก็เป็นรถหรูหลังคาเปิดประทุนได้จากเยอรมันนี ภายในกว้างขวางตกแต่งในโทนสีขาวสลับกับดำ ดีไซน์สวยไม่ได้ต่างกับรถของท่านพี่นักล่ะนะ ยกเว้นก็แต่คอนโซลข้างหน้ารถที่มีพวกตุ๊กตาน่ารักดูขัดกับเจ้าของรถวางประดับอยู่

"อ้อ นั่น...เรียกว่าอะไรนะ นีดเดิลเฟลท์รึเปล่า? ยูกิโนะทำน่ะครับ"
"เอ๋!? ฝีมือยูกิโนะคุงเหรอคะ?"

ตุ๊กตาพวกนั้นขนาดพอดีมือ หน้าตาน่ารักและดูมืออาชีพสุดๆ!
นี่มันดูดีกว่าที่ฉันเคยทำซะด้วยซ้ำ
อุ แพ้ยูกิโนะคุงซะแล้ว...

"เห็นว่าเวลาเบื่อๆจากเล่นเกมหรืออ่านหนังสือ บางทีก็มานั่งทำเล่นบ้าง ตัวไหนทำพลาดก็โยนมาให้ผมน่ะ"
"ดูยังไงก็ไม่ใช่ทำพลาดเลยนะคะ น่ารักขนาดนี้ ...แหม ทำให้พี่ชายซินะ ยูกิโนะคุงเนี่ยน่ารักแล้วก็อ่อนโยนไม่เปลี่ยนเลยน้า~"
"...นั่นซินะ"

เอ็นโจหัวเราะน้ำเสียงแปลกๆ บนใบหน้าที่จ้องไปที่ถนนก็มีรอยยิ้มปริศนา
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกบรรยากาศมันชักจะกลับมาทะแม่งๆชอบกลอีกครั้งแล้วแฮะ
แอร์ก็เบอร์​เดิมนี่​นา ทำไมหนาวจัง....

"ถ้าคุณคิโชวอินชอบ จะเอาไปก็ได้นะครับ ยูกิโนะก็คงจะยินดีมากแน่ๆ"
"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะครับ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ นี่น่ะต้องเป็นของที่ยูกิโนะคุงใส่ความรักและความตั้งใจลงไปเพื่อมอบให้ท่านเอ็นโจเชียวนะคะ!"
"ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ... แต่กับน้องชายด้วยกันเนี่ยมันก็น่าขนลุกแปลกๆนะ..."

เอ็นโจหัวเราะ

ชิ เป็นคนที่ไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย
ไม่เหมือนกับท่านพี่ที่พอได้รับของแฮนด์เมดจากฉันก็จะยิ้มพร้อมบอกว่าจะทะนุถนอมเป็นอย่างดีเชียวนะ

"อันที่จริงเอาไปก็ไม่รู้​ว่าจะตั้งที่ไหนดีน่ะค่ะ ตอนนี้ที่ห้องฉันก็มีตุ๊กตาเต็มไปหมดแล้ว ล่าสุดก็ที่ไปได้มาจากงานโรงเรียนซุยรั-- อ๊ะ..."
ฉันรีบเอามือทั้งสองข้างตะครุบปิดปากตัวเองไว้ในทันที

พอพูดถึงงานโรงเรียนแล้ว ภาพเหตุการณ์ในช่วงท้ายของวันนั้นที่ลานจอดรถก็ปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

ความรู้สึก​ของสัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากในวันนั้นก็เริ่มย้อนกลับมา

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!
อย่านึกถึงมันน้าาาาาาาา!

รู้สึกเลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนร้อนผ่าว ใจเต้นแรงจนคิดว่าอาจจะหลุดระเบิดออกมาได้แล้ว

อ๊าๆๆ บ้าเอ้ย อยากจะเปิดประตูรถแล้วกระโจนออกไปแล้ว ทั้งที่ทำลืมๆไปได้แล้วแท้ๆ ทำไมต้องมานึกถึงตอนนี้ด้วยล่ะ!?
จะไปพูดถึงงานโรงเรียนนั้นทำไมกันเล่าตัวฉัน ต่อนี้ไปนี่มันคำต้องห้ามเลยนะ!
ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ!

รถยนต์ติดที่แยกไฟแดงเข้าพอดี
คิดว่าการที่อยู่ๆก็เงียบไปของฉันคงจะต้องทำให้เอ็นโจสงสัยแหงๆ ทำไงดีเนี่ย เข้าหน้าไม่ติดเลยแฮะ แต่ต้องทำปกติเข้าไว้นะ

เอ้า สูดหายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ สงบสติเข้าไว้

ฉันหันไปทางเอ็นโจเพื่อจะพูดคุยต่อให้เป็นปกติ ก็เห็นเอ็นโจเอาแขนทั้งสองวางเท้าไว้แล้วฝุบหน้ากับพวงมาลัยจนมองไม่เห็นสีหน้า

เอ๋? เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายรึเปล่า?

"ท่านเอ็นโจ...?"

เอ็นโจสะดุ้งเล็กน้อย สักพักหนึ่งก็ค่อยๆหันหน้า​มาทางฉัน ทั้งๆที่หัวยังพิงกับพวงมาลัยอยู่นั่นล่ะ และส่งยิ้มให้

"ครับ? คุณ...เรย์กะ"
"อุเฮะ!!?"

คงจะเป็นเพราะไฟท้ายจากรถคันข้างหน้า หรือไม่ก็ไฟจากสัญญาณไฟแดงที่สาดเข้ามาแน่ๆ ใบหน้าของเอ็นโจจึงแดงแจ๋ขนาดนั้นน่ะ

Je te Veux ไม่รู้ว่าจบไปตั้งแต่ตอนไหน เสียงไวโอลินดูโอกับเปียโน ท่วงทำนองหวานจับใจอย่าง Salut d'Amour ของ Elgar ก็เริ่มต้นบรรเลงขึ้นมา

___________
* Je te Veux ของ Eric Satie
https://youtu.be/edn8OS0Aymg (ชอบเวอร์ชั่นฮารุฮิมูฟวี่นี้มาก โฮว)
** Salut d'Amour ของ Edward Elgar
https://youtu.be/4kZT9ZsCO7Y

อุฮิ ♡ヾ( 〃ω〃)ｯ
มาสั้นๆ ร้อนชะมัดแต่งไม่ค่อยออกเลย... ไม่ถนัดบทสนทนาเยอะๆด้วย ถถถ
พาร์ทหน้าน่าจะจบส่วนที่คิดไว้จริงๆละ

>>639-641 ตอนนี้น้ำตาแทบไหลมีความอินกับทุกคนในโลกเก่า ทำไมน่ารักกันทุกเลยคะะะ
วาคาบะจังกับภาวะระหว่างมิติ ตอนหน้าท่านเรย์กะฝันล่ะวาคาบะจังมานั่งปรับทุกข์ ปลูกลินลี่กันในฝันทุกวันๆ
เอาล่ะ ใครก็ได้ ส่งเอ็นโจไปโลกนู้นที เราต้องการคนตบสติเรย์กะโลกนู้นนน

ม้ามืดในเรื่องก็ s ชมรมฟุตบอ---//โดนดอกโบตั๋นปักคอ

>>680-681 กุคั่นป่าววะ กุขอโทษ

โอ่ยยย กูเขินมากก กูเขินตอนที่เอ็นโจฝุบหน้าไปกับพวงมาลัยมากว้อยย /////////

>>680-681 อุเฮะเฮะ จอมมารเขินเว้ยเฮ้ย! นี่กูควรย้ายกลับมาเรือเอ็นโจได้แล้วสินะ ๆ

เดี๋ยวๆ ทำไมว่ายุยโกะมารยาทไม่ดีล่ะเฮ้ย คือเรย์กะจะขึ้นรถ ยุยโกะลง ยิ้มให้ก็ถือเป็นการทักทายละนะ และถ้าว่ายุยโกะว่าหยิ่งไม่ยอมพูดทัก แล้วทำไมเรย์กะไม่พูดทักก่อนละ ของแบบนี้มันก็ผิดกันทั้งฝ่ายน้า ไม่มีอะไรกำหนดว่าใครจำเป็นต้องทักก่อนซักหน่อย(จริงๆคนอายุน้อยกว่าควรทักก่อน แต่ไม่รู้อายุไง) ใจเย็นๆนะมึง กูไม่เคยอ่านดิบ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งด่ายุยโกะ นางยังไม่ทำอะไรเลย

ได้ข่าวว่าในมู้ก่อนๆมีคนสปอยความทรามของนางมาแล้วนะ แรกๆมาเหมือนจะดีแต่สุดท้ายก็เป็นแค่เปลือกไว้หลอกตาชาวบ้านนั่นแหละ

>>686 คือแบบบ เจอหน้านี่ยิ้มบางๆไม่ทัก แถมเหล่มองมา ยังไงก็ไม่สุภาพนะ นี่ครั้งที่ 2 แล้วด้วยอะสำหรับแปลไทย นอกจากนั้นนนนน ญาติกันป่ะ มางานวันเกิดยูคิโนะคุงป่ะ มาทีคือดึกแบบงานเลิก เด็กๆต้องเข้านอนแล้ว คืออัลไลลล จะว่ายุ่งไม่ว่าง ไม่ว่างคือมาวันอื่นหรือส่งอะไรให้แทนก็ได้นะ มาเมื่องานเลิกนี่คือเหมือนไม่ได้สนใจจะอวยพร จะโผล่มาร่วมงาน แต่แว่มาจุดประสงค์อื่นมากกว่าอะ เช่นมาตกพี่ชายงี้
ส่วนถ้าในดิบ
.
.
.
.
.
.
นางก็จะเจอแล้วทรามใส่ไม่ทักไม่หือไม่อือไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆค่ะะะ คือแทบทุกทีที่เจอก็จะแนวเหล่มอง ยิ่มโมนาลิซ่าใส่ แล้วเมิน มันก็เออะว่ะกูว่า คือโดนไปทีสองทีกูเป็นเรย์กะกูก็ไม่อยากยุ่งกับยัยนี่แล้วล่ะ ไม่ทักก็ไม่แปลกอ่านะยกเว้นมาโซ ชอบพุ่งเข้าไปทำตัวเองโดนฉีกหน้างี้ sm มากอะ

>>681 เมิ๊งงงงงงงงง ดีต่อใจกูมากเลยย โอ๊ยยฮีเขินอ่ะ ฮีเขินนนน มาต่อเร็วๆน้ากูรอมึงเสมอออออ

>>688 10 แต้มให้กริฟฟินดอร์ เอาจริงๆก็คิดแบบมึงนั่นแหละ แต่ที่อย่างที่คห.686พูดมันก็ถูกแต่ว่าแบบยังไงดี คือถ้ากูโดนพฤติกรรมเหล่มองแล้วยิ้มอ่อนแบบนั้นใส่ตั้ง2รอบกูก็รู้แล้วแหละว่านางไม่อยากยุ่งกับกู ไม่เป็นมิตรกับกู แรกๆมันคงรู้สึกมึนๆอึนๆหละ ดูจากท่านเรย์กะแล้วก็อาจจะประมาณนั้นบรรทัดสุดท้ายแปลล่าสุดมันดูเงียบเหงาแปลกๆไงไม่รู้

>>686 ลืมพิมพ์เลย กดส่งไปซะก่อน อีกอย่างคือการมองๆแล้วยิ้มๆนี่สำหรับในไทยอาจจะทักนะ แต่กับหลายประเทศไม่ใช่อะ คืออ่านไปนี่ต้องมโนภาพชาวญี่ปุ่งไปด้วยนิดนึง คือญี่ปุ่นถ้าทักกัน โดยเฉพาะในหมู่ชนชั้นสูงที่ถือความมีอารยะหน่อยงี้ ยังไงก็ต้องก้มหัวไม่มากก็น้อยอะ ยิ้มเฉยๆนี่ไม่ใช่นาจาาาา ความหมายออกไปทางคลุมเครือ... สมัยเรียนมหาลัยจะมีคอร์สนักเรียนแลกเปลี่ยนกับมหาลัยที่โคกันในญี่ปุ่น เคยมีเพื่อนญี่ปุ่นหลายคนเลยถามว่าทำไมคนไทยมองเค้าแล้วชอบยิ้มๆ เค้ารู้สึกไม่ดีว่ามีอะไรรึเปล่า ยิ้มทำไมงี้ คือจะกังวลว่าเค้าทำอะไรแปลกๆรึเปล่า หรือการแต่งตัวมีปัญหา หรือหลุดกิริยาเด๋อๆอะไรไป คือเค้าไม่ได้รู้สึกว่าทักทายอะ คือถ้ายิ้มทักก็จะบรรยายว่ายิ้มทักทายไปเลยมากกว่านะ คือตามปกติคงมีก้มหัวด้วยมากน้อยแล้วแต่ความสนิทและอายุ ที่จริงไม่แค่ญี่ปุ่น ฝรั่งหลายประเทศเกิดมองแล้วยิ้มนี่ความหมายก็ไม่ค่อยดีนะ แบบยิ้มอะไร ยิ้มเย้ยๆ ยิ้มเยาะ ยิ้มมีนัยยะแฝงหรืออะไรประมาณนั้น ถ้าทักอาจจะต้องยิ้มแล้วผงกหัวมั้ย หรือบางที่ก็ยกมือขึ้นด้วยนิดนึงงี้ คือวัฒนธรรมคนละแบบกันไปความหมายมันไม่เหมือนกันอะ อย่างเค้าชมไทยเรื่องเป็นมิตร ยิ้มง่าย แบบ the land of smile คือมีหมายเหตุว่าในประเทศเราเอง เพราะเค้ารู้วัฒนธรรมอยู่แล้วว่าที่นี่เป็นแบบนี้นะ แต่ลองไปแจกยิ้มสยามยังต่างแดน อันนี้บางทีจะโดนมองกลับแบบยิ้มทำไม บางทีเค้าก็จะก้มมองตัวเองต่อด้วย อาจจารุ้สคกแบบเฮ่ย มีคนยิ้มมาให้ ซิปรูดรึยังนะ หรือเสื้อเลอะรึเปล่าแบบนี้ ไม่ใช่ทักทายอะ

>>680-681 กี้ดดดดดดดดดดด กุตายค่ะ ตายฉากเขินจนต้องกอดพวงมาลัยเนี่ยแหละ กรี้ดดดดดดด///////

>>681 โว้ยยยยยย กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดด กูฟินแล้ว กูฟินมาก เขินจนต้องกอดพวงมาลัย หน้าแดงด้วย เพลงรักก็บรรเลงได้จังหวะมากค่ะ บรรยากาศหวานแหววเป็นใจขนาดนี้ห้ามหักธงตัวเองนะท่านเรยก่าาาาา

กุขำเม้นนึงในเว็บแมวดุ้นว่ะ
'หรือเรย์กะคือชื่อของหมีสายพันธุ์หนึ่ง'
ท่านเรย์กะแม่งมีสะดุ้งอะ 55555555555555555

>>686

>>686 สองสามวันนี้ เมาส์กูรวนตลอดเลย โทษที
คือ จะบอกว่าการทักทายแบบญี่ปุ่นเขาไม่เหมือนไทยง่ะ ไทยเรายิ้มให้ก็ถือว่าทักกันแล้วนะ แต่ญี่ปุ่นมันไม่ใช่อะ นั่นก็ยังถือว่าจิ๊บจ๊อย ถ้าเทียบกับกริยานางในช่วงหลังๆอะน้า

>>696 ไม่ๆ แต่พวกมึงเข้าข้างเรย์กะกันรึป่าวอ่ะ แบบอย่างที่บอกว่าไม่มีอะไรกำหนดว่าใครควรทักก่อน ทำไมเรย์กะไม่เคยทักก่อนเลยอ่ะ คือฝั่งนู้นเจอเขายังยิ้ม เรย์กะทำอะไร มองเฉยๆน่ะหรอ พวกเรามองฝั่งเรย์กะก็ไม่รู้สึกอะไร แต่มองฝั่งยุยโกะยิ่งแบบอ่าว นี่ชั้นลงจากรถ ยิ้มให้ อาจจะกำลังจะอ้าปากพูด เรย์กะมองเฉย ไม่ยิ้มตอบ(จากไม่บรรยาย) กำลังจากอ้าปากทัก เรย์กะขึ้นรถไปแล้ว ไรงี้อ่า อย่าเพิ่งด่ากูนะ กูแค่มองอีกมุมอ่า อันนี้ไม่พูดถึงเรื่องมากี่โมงนะ

อันนี้เล่าให้ฟัง คือสมมติกูเจอคนรู้จัก ฝั่งนู้นมองมา กูมองกลับ แต่ไม่มีใครทักใคร ตกลงฝั่งนู้นผิดที่ไม่ทักกูก่อนหรอ มันก็ผิดทั้งคู่แหละ

กู >>697 เองนะ
เมื่อกี้ไปอ่านใหม่ "เมื่อสังเกตเห็นฉัน คุณยุยโกะก็ยิ้มแย้มบางๆ แล้วเดินไปหาพวกเอ็นโจ
รถที่ฉันนั่งอยู่แล่นออกไป"
แทนที่จะ คุณยุยโกะก็ยิ้มแย้มบางๆ ฉันรีบก้มหัวทักทาย แล้วถ้ายุยโกะไม่ก้มหัวกลับ หรือหันหน้าหนีก็ว่าไป นี่ฝั่งยุยโกะยิ้มมา เรย์กะมองเฉยอ่ะ ถึงจะบอกยิ้มมาแล้วเดินไป แต่ช่วงตอนยิ้มมาเรย์กะก็ควรก้มหัวทักทายหรือป่าว

คือจริงๆถ้าจะด่ายุยโกะก็ควรเป็นถ้าเรย์กะทักทายไป แต่ยุยโกะไม่ตอบกลับไง อันนี้มันไม่ใช่ (พูดถึงแปลไทยไม่ใช่ดิบนะะ ยังไม่เคยอ่านดิบ)

>>697 กูก็ไม่รู้อ่ะ แต่จากที่เรย์กะบรรยายคือนางขึ้นรถแล้วนี่ ปิดประตูแล้วกำลังจะออก ยุยโกะลงรถมาเหลือบมาเห็นนางพอดีเลยยิ้มบางๆให้ โอเคว่าเรย์กะก็ผิดด้วยถ้านั่งเฉยๆไม่หือ ไม่อืออะไร แต่รถมันกำลังจะออกแล้ว ยุยโกะก็หันหน้าหนีไปแล้ว ทุกอย่างคงเกิดขึ้นเร็วพอสมควรจนไม่ได้ก้มหัวกลับมั้ง

ทำไมกูได้กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกลเลยวะ

>>697 สำหรับกูนะ นั่นเพราะยัยเจ๊นั่น เหลือบ มองเรย์กะหลายครั้งแล้วน่ะสิ คือก่อนอื่นเวลาเจอกันมันก็มีแบบเออเราควรทักกัน กับเราไม่ควรทัก/ไม่จำเป็นต้องทัก เช่นเวลาเจอถ้าต่างฝ่ายต่างสบตากันมันก็จะนำไปสู่การแนะนำตัว แต่นี่เปิดมาเจอกันครั้งแรกที่งานโรงเรียน ในโมเม้นที่แบบเรย์กะกับยูกิโนะคุยกันอยุ่ เอ็นโจก็ยืนอยุ่ในวงสนทนา คือมันเป็นสถานะที่คนกลุ่มนึงกำลังคุยกันอยุ่อะ จู่ๆก็มา ชู~~~ เสร็จไม่ทักทายใคร ไม่ขอโทษที่ขัดจังหวะ ไม่เกริ่นแนะนำตัว คือสถานการณ์นี้เจอกันครั้งแรกแล้วนางเดินผ่าเข้ามากลางวงเอง ปกติคนควรขอโทษที่เสียมารยาทและเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองต้องคือนางมั้ยอ่า คงไม่แบบเค้าคุยกันอยุ่ ยัยนี่โผล่เข้ามา แล้วเรย์กะก็ยังต้องไปเริ่ม "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันคิโชวอิน เรย์กะค่ะ" ก่อนมันก็ไม่ใช่อะ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นมีท่าทีอยากรู้จักใคร ทั้งที่เป็นคนบุกเข้ามาอ่านะ คือนอกจากไม่เกริ่นขอโทษ ไม่แนะนำตัวเอง นี่โผล่มาถึงก็คุยกับผู้อย่างเดียว ไม่ได้สนใจคนอื่นในวง(ที่เค้าคุยกันอยู่เดิมแต่หล่อนแทรกร่างเข้ามา) แถมก่อนไปยัง"เหลือบมอง" คอมโบกับยิ่มบางๆ คือมันคงไม่ใช่ยิ้มทักทาย หรือจะยิ้มขอโทษ? ยิ่งไม่ใช่อะ คือยืนกันเป็นตอไม้หัวโด่เด่กันมายันเจ้าหล่อนคุยจบ ประโยคเดียวก็ไม่มีทักใคร ไม่ทักแม้แต่ยูกิโนะคุง พีคสุดคือตอนสุดท้ายที่ทุกคนในวงร่ำลากันตามมารยาทอันดีงาม นางก็ยืนเงียบ ก่อนจะเหลือบมองยิ้มๆแล้วควงแขนผู้ชายน่ะแหละ ให้ความรู้สึกแบบบบ อะ-ไร-ของ-เมิ๊งงงงงง!!!!?? คือตั้งแต่ต้นที่แทรกตัวผ่ากลางวง ไปยันจบเรื่องที่ทุกคนลากัน นอกจากเอ็นโจคือมึงไม่พูดกับใครเลยค่ะ นิสัยแบบนี้มันก็ไม่น่ารักนะ มันแย่เลยแหละ ยิ่งในฐานะชนชั้นสูงที่ก็อยู่ระดับเดียวกัน คืออาร๊ายยยย เหตุการณ์แบบนี้เกิดในไทยว่ารู้สึกแย่แล้ว ญี่ปุ่นที่เคร่งมารยาทโดยเฉพาะอะไรแบบจะมาก็ทักทาย จะไปก็ร่ำลา ยัยนี่คืออัลไล หยาบคายสุดพลังงงงงง

คือเรื่องทักไม่ทัก กับการมองแล้วยิ้มๆของนางมันคนละบริบทกับคนอื่นเพราะเจอกี่ทีก็มองอ่อนยิ้มอ่อน ครั้งเดียวไม่เป็นไร ไม่สิ ก็เป็นอะแต่เรายังพยายามให้อภัย 2 ครั้งเริ่มไม่ใช่ละ ยิ่งต่อไปในดิบก็มีมาอีกเป็นจำนวน n ครั้ง มันไม่จ้ายยยยอะ นี่คือกว่าเรื่องจะจบยัยนี่คงเหล่มองเรย์กะจนตาเขไปแล้วล่ะมั้ง และใบ้กินด้วย ไม่เคยทักก่อนนนน คนอัลไล
.
.
.
.
.
.
เอ๊ะเมื่อกี้ถือว่าสปอยมั้ยนะ แอบหลุดไปนิสนุง แต่ในดิบก็จะมีตอนที่เรย์กะทักก่อนแล้วคุยกลับสามคำก็เดดแอร์ใส่ กูรับไม่ด้ายยย ที่สำคัญคือไม่เคยทักเรย์กะก่อนด้วยนะ

>>700 กูไม่ได้ดราม่านะะ กูแค่สงสารยุยโกะที่โดนด่าว่ามารยาทแย่ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร แถมกูรู้สึกทุกคนเข้าข้างเรย์กะ อคติกับยุยโกะไง แค่อยากให้มองอีกมุมอ่า แบบถ้าเป็นมุมมองยุยโกะอาจจะรู้สึกว่าเรย์กะเองก็หยิ่งใส่เหมือนกัน ประมาณนี้อะ

เพิ่มจากข้างบน เหตุการณ์อยู่ในตอนถัดจากน้องแว่น KGB นะ จำเลขตอนไม่ได้ละ แต่จำได้ว่าพอน้องแว่นจบตอนด้วยประโยคแนวๆเอ็นโจมีข่าวลือแปลกๆอยู่ด้วย ตอนต่อไปยัยนี่ก็โผล่มาทันที

>>701 ส่วนตอนยุยโกะเปิดตัว สถานการณ์นั้นคนที่ควรจะแนะนำตัวยุยโกะให้เรย์กะคือเอ็นโจค่ะ เรื่องปกติมากๆในชนชั้นสูงที่เวลาคนอื่นที่เพื่อนของเราไม่รู้จักมา คนที่รู้จักทั้งสองคนเป็นคนแนะนำตัวให้ เป็นเรื่องพื้นฐานที่ใครๆก็รู้นะ ตรงนี้ยุยโกะก้ไม่ผิด คนผิดก็เอ็นโจนั่นแหละที่ไม่แนะนำอะไรให้เรย์กะเลย จริงๆจะพูดว่าตอนนั้นเอ็นโจเสียมารยาทใส่เรย์กะก็ได้ด้วย ถามว่ายุยโกะควรจะแนะนำตัวกับเรย์กะมั้ย อันนี้จริงๆก็ควร แต่ที่ควรที่สุดคือเอ็นโจต้องแนะนำตัวยุยโกะกับเรย์กะ แล้วแนะนำเรย์กะให้ยุยโกะ แต่เอ็นโจไม่ทำไง

>>704 อันนี้ก็ใช่ด้วยนะว่าเอ็นโจก็ผิด แต่คือปกติการที่คนรู้จัก 2 ฝ่ายเป็นคนแนะนำส่วนนึงคือการให้เกียรติคนในวงสนทนา อย่างถ้าเค้าไม่แนะนำให้ ถามว่าก็ยืนเฉยๆต่อไปหรือแนะนำตัวเองก็ได้ มันคือแนะนำตัวเองกันก็ได้นะ แค่ถ้าให้บรรยากาศเป็นไปแบบราบลื่นที่สุดคือคนกลางแนะนำ แต่ไม่ได้ถึงขนาดคนกลางไม่แนะนำก็ยืนกันต่อไป บวกกับเรื่องจังหวะด้วย ว่าถ้าเหตุการณ์นี้ตามปกติจังหวะแนะนำตัวกันต้องเป็นหลังประโยคขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะรึเปล่า คือจะยังไงแต่แบบนี่ก็ไม่ขอโทษเลยอะ จะใครแนะนำใครหรือจะแนะนำกันเอง สำหรับเราไม่มีอะไรเสียมารยาทเท่าโผล่เข้ามาแล้วไม่ขอโทษ และไม่ลา คือมันก็มีบางกรณีที่คนกลางไม่ได้อยากแนะนำให้รู้จักกัน และในวงสนทนาคนมาใหม่อาจจะไม่ได้ร่วมกับใครมาก แต่อย่างน้อยแบกวงก็ควรกล่าวลากันตามมารยาททั่วไป นี่ก็อืมมมม นอกจากไม่อึดอัดยังเป็นฝ่ายคุมกระแสสนทนาหลัก แถมยังไม่ลาใครอีกตะหาก แล้วยูกิโนะคุงที่รู้จักกันอยู่แล้วแต่ไม่ทักไม่คุยด้วยซักกะคำอันนี้คงโทษเอ็นโจไม่ได้ด้วยนะ คือก็ไม่ใช่คนมารยาทตามมาตรฐานที่พึงเป็นแน่ๆอะ ยังไม่รวมประเด็นว่านี่คือญาติกันอีกตะหาก

เหมือนกูกำลังเรียนมารยาทการทักายของญี่ปุ่น ชอบๆ เอาอีก