“เท่าที่จำได้ Crémet d'Anjou น่าจะมาวันอังคารหน้านะ ส่วน Crème chiboust มาอีกทีก็เกือบสิ้นเดือน”
คาบุรากิตอบได้ในทันที สมองนายทำด้วยอะไรคะ... ช่วยแบ่งความสามารถในการจำนั่นให้ฉันได้ไหมคะ
ฉันบอกขอบคุณไป หมอนั่นก็ถามว่าอยากกินหรอ และบอกจะพาไปร้านดีๆที่เขารู้จักอีกที่หนึ่ง
“ฉันออกจากบ้านมาไม่ควรใช้จ่ายฟุ่มเฟือยล่ะนะคะ รอสโมสรจัดมาให้ก็ได้ค่ะ”
“ฉันเลี้ยงเอง ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ว่า...”
“จริงๆร้านนั้น ฉันอยากลองไปเป็นคู่นานแล้วล่ะ มันมีขนมพิเศษให้แบบที่ขายให้คนที่มาเป็นคู่เท่านั้นด้วยล่ะนะ”
“เอ๊ะ”
ฉันลังเลทีเดียว แต่หลังจากคาบุรากิบรรยายรสชาติ และความละเอียดของเนื้อแป้ง ความกรอบและนุ่มที่ผสมผสานเข้ากันดีของขนมในร้าน ฉันก็โดนหลอกลวงด้วยอาหารไปจนได้...
สุดท้ายก็ตกลงกันว่าจะไปกันเย็นนี้ และนัดเจอกันที่สโมสรตอนเย็น
ถ้าไม่ใช่ว่าเขาชอบวาคาบะจังอยู่ สิ่งที่เขาทำก็คล้ายจีบฉันอยู่เหมือนกันนะคะ... แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ...
แต่ว่าจะแอบพูดเป็นนัยๆดีไหมนะคะว่าฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเขา ในเมื่อเขาจะไม่กล้าสารภาพถ้าคิดว่าจีบไม่ติด... ฉันหมายถึง... อ้า... ฉันคิดบ้าอะไรอยู่คะ!!!
น่ากลัวจริงๆค่ะ ฉันมโนเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วนะคะ... ทางที่ดีควรรีบลบเรื่องนี้ออกจากสมอง แล้วคิดถึงเมนูที่จะสั่งเย็นนี้ดีกว่าค่ะ
ขณะที่ฉันกลับจะกลับเข้าห้องของฉัน ก็มีคนมาขวางทางฉันไว้
“คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับคุณเอ็นโจหรอก!”
คาซึรางิพูดใส่ฉันอย่างโมโห ฉันชะงักไป ไม่นึกว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในโลกก่อนจะเกิดขึ้นซ้ำอีกในโลกนี้
“เธอประกาศว่าไม่ชอบคุณคาบุรากิแล้ว เพราะคิดจะจับคุณเอ็นโจใช่ไหมล่ะ!”
“อย่าคิดว่าทุกคนจะชอบท่านเอ็นโจเหมือนคุณสิคะ ฉันเข้าใจนะคะว่าคุณคงลำบากกับรสนิยมนั้นของคุณเหมือนกัน”
“หา?! รสนิยมอะไร???”
“ก็ที่คุณมาถามฉันเรื่องท่านเอ็นโจ เพราะคุณแอบมีใจให้ท่านเอ็นโจอยู่สินะคะ ฉันไม่ยุ่งกับเขาหรอกค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ เชิญรักเขาต่อไปตามใจชอบเลยค่ะ”
“อย่ามาล้อเล่นนะ! คิดอะไรของหล่อนกันน่ะหา!!!”
นายไก่โง่ร้องกระโต๊กกระต๊ากโว้ยวายประท้วงเสียงดังใส่ฉันไม่หยุดกลางทางเดิน ปฏิกิริยาเดิมกับโลกเก่าของฉันเลยจริงๆนะคะ ไม่มีพัฒนาการเลยนะ
“ทำอะไรน่ะ!”
ฉันหันไป เห็นวาคาบะจังเดินมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ยืนคั่นกลางระหว่างพวกเรา และหันไปมองนายไก่โง่
"คุณไม่มีสิทธิทำแบบนั้นกับใครหรอกนะ"
วาคาบะจังพูด นายไก่โง่เหมือนพยายามจะค้าน แต่วาคาบะจังก็โต้เถียงด้วยน้ำเสียงที่เงียบขรึมจริงจัง เอาเหตุผลมาพูด จนนายไก่โง่หนีไป
แหม น่าเสียดายจังค่ะ น่าจะคุยหยอกเล่นกันมากกว่านี้นะคะ
ฉันหันไปขอบคุณวาคาบะจัง ตอนนี้น่าจะเรียกได้ว่าเราไม่ต้องแกล้งเป็นศัตรูใส่กันแล้วล่ะมั้งคะ
“ขอบคุณนะคะ”
"ไม่เป็นไรหรอก นี่เป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนอยู่แล้ว"
"หะ?!"
ฉันมองวาคาบะจัง ทำตาปริบๆ
"ทำไม? มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ"
"คือว่า...อื้ม คุณมิซึซากิหรอคะ"
"ใช่สิ ทำไม"
ฉันหยิบกระจกกันเมดูซ่าที่คาบุรากิเคยซื้อให้ยื่นให้นายตัวสำรอง
นายตัวสำรองขมวดคิ้วสงสัย และเมื่อมองตัวเองในกระจกก็ช็อกไป
ฉันเองก็ช็อกเหมือนกัน เมื่อกี้ฉันเพิ่งคุยกับนายตัวสำรองไปนี่คะที่ห้องพยาบาล
อย่าบอกนะว่าคนที่อยู่ตรงนั้นคือวาคาบะจัง!!!
-------------------- (จบตอน 25) -----------------------