Fanboi Channel

ขอky
>>>/webnovel/3628/509-511/ กูอยากกู้เรือเอ็นโจนะ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี 555

ฟิคตำนานรัก

----------

เอ็นโจพาร์ท

ในระยะนี้

อืม ที่จริงก็เป็นมาตั้งนานแล้วล่ะ

ผมกำลังจับตามองคนคนหนึ่งอยู่

คนคนนั้นที่เวลาเห็นผมหรือเพื่อนของผมมักจะพยายามหลีกเลี่ยงอยู่ตลอด ท่าทางตื่นตูมเล็กๆยามที่เข้าไปคุยด้วยทำให้ผมกำหนดภาพลักษณ์ของเธอให้เป็น ‘กระต่ายตื่นตูม’ ไปโดยปริยาย

‘คิโชวอิน เรย์กะ’ คือชื่อของกระต่ายตัวนั้น

จุดเด่นของเธอคือผมม้วนลอนเงางามที่สมัยนี้ไม่ค่อยจะมีใครทำกัน หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศส

นั่นนะ น่าแกล้งสุดๆไปเลย

ชอบทำให้ผมเผลอตัวจ้องมองอยู่เสมอ

รู้ตัวอีก

ผมก็ห้ามตัวเองไม่ให้มองหาเธอไม่ได้แล้ว

แต่โดยปกติแล้วคุณคิโชวอินมักจะระวังตัวอยู่ตลอด ทำท่าดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะเสวนากับพวกผม นั่นทำเอาปวดใจอยู่ไม่น้อย ของที่ผมให้ เธอก็ทำราวกับมันไม่มีค่าใดๆ เฮ้อ จริงๆเลยนะ คุณคิโชวอิน

แต่ถ้าจะให้รุกใส่ตรงๆ คุณคิโชวอินก็คงยิ่งหนี

ก็เลยต้องตะล่อมๆแบบนี้ไปสักพักล่ะนะ

ถ้ามีโอกาสก็อยากจะใกล้ชิดยิ่งกว่านี้

“ชูสุเกะ ทำอะไรอยู่ เร็วๆหน่อยสิ”

ผมส่งเสียงรับคำ ก่อนจะเดินไปอยู่ข้างๆเพื่อน คาบุรากิ มาซายะ จักรพรรดิที่ทุกคนต่างเคารพนับถือ แน่นอนว่ามาซายะเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานในทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องเล็กๆ ดังนั้นถ้าเป็นในเรื่องเกมหรือสิ่งที่ต้องแข่งขันกัน ผมก็มักจะยอมให้เขาเป็นที่หนึ่งเสมอ เพราะขี้เกียจมีเรื่องยุ่งยากทีหลัง

ซึ่งเขาเองก็เก่ง

แต่ในสายตาของผม

“บ้าเอ้ย มีคนมุงไปขอพรตั้งเยอะ”

ก็แค่เด็กบ้าคนหนึ่ง

“งั้นเราไปตรงที่ขายเครื่องรางกันก่อนมั้ยล่ะ กลับมาอีกทีก็คนน่าจะน้อยลง”

ผมเสนอทางเลือก มาซายะขมวดคิ้วฉับพลัน แต่ก็ยอมเดินตามผมมา อันที่จริงผมไม่ได้สนใจเครื่องรางหรอก แต่สนใจคนที่กำลังเลือกเครื่องรางนั่นอยู่ต่างหาก

“ท่านเรย์กะ มีเขียนคำแนะนำไว้ด้วยล่ะค่ะ”
“ได้ยินอาจารย์คุยกันว่าศาลเจ้านี้ศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะคะ ขออะไรได้แบบนั้นเลยค่ะ”

พอได้ยินแบบนั้น มาซายะก็ทำตาเป็นประกาย แต่ก็ยังไม่เลิกขมวดคิ้ว ผมเดินเข้าไปทักทายคุณคิโชวอินที่กำลังมองซ้ายมองขวาหาทางออก แต่เหล่าเด็กผู้หญิงที่เดินตามผมกับมาซายะก็ล้อมปิดทางหนีเอาไว้หมดแล้ว

ปกติผมค่อนข้างรำคาญพวกเธอนะ

ตอนนี้ค่อยมีประโยชน์ขึ้นมาหน่อย

“สวัสดี คุณคิโชวอิน”
“ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ สวัสดีค่ะ”

ผมส่งยิ้มให้ ถ้าบอกว่าแอบเซ็งเล็กๆที่เธอเอาชื่อมาซายะขึ้นก่อนชื่อผมจะมีคนว่าอะไรมั้ยนะ? ผมมองตามสายตาของคุณคิโชวอินที่พยายามส่งสัญญาณของความช่วยเหลือจากเพื่อนๆที่เกรงอกเกรงใจแล้วถอยหนี

น่าตลกจังเลยนะ คุณคิโชวอิน

“เครื่องราง? นี่เธอเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเรอะ” จู่ๆมาซายะก็เปิดปาก นี่ยังขมวดคิ้วไม่เลิกอยู่อีกเหรอ...แต่ว่านะ ผมล่ะสงสัยตรรกะของนายจริงๆ นายเชื่อเรื่องการขอพร แต่ทำไมกลับไม่เชื่อเรื่องเครื่องรางล่ะ

สมองนายมีอะไรเป็นส่วนประกอบหลักอย่างนั้นเหรอ มาซายะ

คุณคิโชวอินดูอึกอักแปลกๆ “ก็นิดหน่อยค่ะ”

มาซายะมองเครื่องรางในมือคุณคิโชวอิน ก่อนจะคลายคิ้วลง แล้วเอื้อมมือไปตบบ่าเธอปับๆ อืม ดูท่าจะเจ็บไม่ใช่น้อย ดูได้จากหน้าเหยเกของคุณคิโชวอิน สีหน้าของคุณนี่แสดงออกมาตรงๆหมดเลยนะ

“ฉันเข้าใจแล้ว” มาซายะพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ แต่ผมกลับขบขัน “ที่แท้เธอซื้อเพราะจะเก็บปีระกานี่เอง เอ้า พยายามเข้าล่ะ”

ผมบอกแล้วใช่มั้ย เขาก็แค่เด็กบ้าคนหนึ่ง

พวกเราแยกกันตรงนั้น คุณคิโชวอินดูคับแค้นใจกับการที่ถูกมาซายะกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงที่มีรสนิยมเก็บสะสมซีรี่ย์นักษัตร ผมได้แต่หัวเราะ คุณคิโชวอินเป็นผู้หญิงที่น่าแกล้งสุดๆก็เพราะไม่ยอมเก็บสีหน้านั่นแหละ

มาซายะดูเครื่องรางอย่างสนใจ...ไหนตอนแรกดูไม่เชื่อล่ะ

พวกเราดูสักพักก็กลับไปขอพร ผมมองเห็นคุณคิโชวอินระบายอารมณ์ไปกับการขอพร เธอโยนเหรียญลงกล่องอย่างแรง ก่อนจะขอพร
คุณคิโชวอินขอพรว่าอะไรนะ?

“แม่น่ะให้ฉันไปร่วมงานอีกแล้ว”
“ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? มาซายะ”

พวกเราโยนเหรียญห้าเยนลงกล่องเช่นเดียวกัน ระหว่างที่กำลังนึกว่าจะขอพรอะไรดี มาซายะก็เริ่มบ่นอีกครั้ง

“เฮ้อ ไม่อยากไปงานของแม่เลย”
“เอาน่า มาซายะ ถือว่าช่วยงานไงล่ะ”
“เป็นนายนี่ดีจังเลยนะ ชูสุเกะ น่าอิจฉาชะมัด”

คนที่น่าอิจฉาจริงๆคือนายต่างหากล่ะ ทำอะไรตามใจตัวเองได้อย่างอิสระ รักใครชอบใครก็แสดงออกไปอย่างซื่อตรง...ตรงจนคนอื่นเข้าลำบากเสมอเลยล่ะ ซึ่งคนอื่นที่ว่าน่ะมักจะเป็นผมตลอดเลย

บางครั้งอาจสนุก

แต่บางทีมันก็น่าเบื่อ

“อยากเป็นนายจังเลยแฮะ”

ยังไม่ยอมจบเรื่องนี้อีกเหรอ

“แต่ให้ฉันเป็นอย่างมาซายะก็ไม่ไหวหรอกนะ แต่ถ้าให้เลือกล่ะก็ขอเป็น...” ผมชะงักคำพูดเล็กน้อย ก่อนจะหันมองคุณคิโชวอินที่อยู่ไม่ไกล แอบแปลกใจเล็กน้อยที่คุณคิโชวอินมองมาทางนี้ แต่พอผมหันมอง เธอก็หันกลับอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่าผมจะจับได้

ภาพนั้นน่าขบขันจนอดยิ้มออกมาไม่ได้

ผมไม่ได้อยากเป็นคุณคิโชวอินหรอกนะ

ก็แค่อยากเป็นอะไรก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้คุณคิโชวอินเท่านั้นเอง

ปกติแล้วผมเป็นคนตื่นค่อนข้างตรงเวลา เผลอๆอาจจะตื่นก่อนนาฬิกาปลุกด้วยซ้ำ แต่เช้าถัดจากทัศนาศึกษาครั้งนั้น ผมนอนรอนาฬิกาปลุกอยู่นานจนเอ๊ะใจแปลกๆ ทำไมถึงไม่ยอมดังสักทีนะ

ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมอง

หืม เตียงของผมเป็นเตียงธรรมดาๆนะ ไม่ได้เป็นเตียงที่มีเสาสี่ด้านล้อมรอบแบบนี้ซะหน่อย ผมค่อยๆชันตัวลุกขึ้น รู้สึกแปลกๆตรงหน้าอก ก็เลยก้มลงมอง

“เฮ้ย---!”

โชคดีที่ผมเก็บเสียงตะโกนทัน ไม่งั้นทั้งบ้านได้แตกตื่นแน่ ผมมองซ้ายมองขวา ก่อนจะลุกพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ไม่ว่าจะหมุนตัวสองสามครั้ง ยกมือซ้ายขึ้นลง ภาพในกระจกก็ทำตาม บ่งบอกว่านั่นแหละผม

ภาพใบหน้าราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศสสะท้อนจากกระจก

“...คุณคิโชวอิน?”

ผมยิ้ม อืม คงฝันล่ะมั้ง เป็นฝันที่จะว่าดีก็ดี ไม่ดีก็ไม่ดีแฮะ ผมหมุนตัวอยู่รอบกระจกอีกครั้ง ยกมือขึ้นจับปลายผมม้วนของคุณคิโชวอินอย่างเบามือ ม้วนมาอย่างเป๊ะเลยนะ

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว

อืม...ถึงจะเป็นแค่ฝันก็เถอะ แต่ลองทำอย่างนั้นจะดีมั้ยน้า

...แต่ก็เป็นแค่ฝันนี่นา

ลองจับๆดูนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง...?