เปิดมือถือดูเมื่อกลับถึงบ้านก็เห็นว่าเรย์กะส่งภาพถ่ายในงานเลี้ยงเมื่อครู่นี้มาให้ ลองกดดูคร่าวๆก็เป็นรูปของผมกับเธอเสียเป็นส่วนใหญ่
เลื่อนมาจนถึงรูปสุดท้าย เป็นภาพของตุ๊กตาหมาป่าสีขาวกับกระต่ายขาววางคู่กับช่อดอกอุราระที่ผมให้ไป แล้วก็มีข้อความต่อว่า “เอาใส่แจกันแล้วนะ” กับ “น่ารัก น่ารักมาก ชอบมากเลย” พร้อมอีโมติค่อนต่อท้าย
ผมพิมพ์ตอบกลับไป “ดีจังที่ชอบ”
“ยังไม่ได้แกะของคนอื่นเลยนะ” เรย์กะพิมพ์ตอบกลับมาหลังจากนั้นเล็กน้อย แล้วก็ถ่ายรูปกล่องของขวัญกองพะเนินที่อยู่ตรงมุมห้อง “เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยแกะ คืนนี้จะนอนกอดกระต่าย ฮรือออ นุ่มจนอยากร้องไห้ ปล่อยมือออกไม่ได้เลย”
“ไม่กอดหมาป่าเหรอ”
“หมาป่านิสัยไม่ดี ไม่กอดหรอก” แล้วตามด้วยสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายทำแก้มป่องเหมือนกำลังงอน “นอนแล้ว ไม่รู้ไม่สน”
ผมหัวเราะกับข้อความนั้น ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาป่าไปให้พร้อมกับข้อความ “งั้น ฝันดีนะ”
เห็นคำว่า “อ่านแล้ว” ข้างข้อความที่ผมเพิ่งส่งไป เท่านี้ผมก็พอใจ วางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง เตรียมเข้านอนบ้าง
หมาป่านิสัยไม่ดีจริงๆ
หลังงานเลิก เรย์กะเดินออกมาส่งผมขึ้นรถ อาจจะด้วยแสงไฟ ด้วยบรรยากาศ หรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้ผมดึงเธอเข้ามากอด พูดกระซิบข้างหู “สุขสันต์วันเกิดนะ”
“นะ ในงานก็พูดไปแล้วนี่”
“ในงานพูดกับคุณหนูคิโชวอิน” ริมฝีปากผมคลอเคลียข้างใบหู รู้สึกได้ถึงร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือกขึ้นมา “แต่ตอนนี้พูดกับเรย์กะ”
เมื่อยื่นหน้าไปใกล้ๆ เธอก็หลับตาลง แต่ที่ผมทำก็แค่เพียงจูบหน้าผากเบาๆเท่านั้น ไม่เกินเลยไปกว่านี้
เธอลืมตาขึ้น ทำท่างุนงง เห็นแล้วอดแหย่เล่นไม่ได้
“ดูทำหน้าเข้า” ผมยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเธอ “หวังอะไรอยู่งั้นเหรอ”
เรย์กะทำปากพะงาบๆเหมือนกำลังนึกหาคำพูด แล้วก็ทุบผมเสียยกใหญ่
“ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นแหล่ะ!! อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย!! เจ้าคนนิสัยไม่ดี!!”
ทุบจนพอใจ เธอก็สะบัดหน้าหนี แล้วก็วิ่งลิ่วๆจากไปเลย คำอำลายังไม่มีให้สักคำ มารยาทแย่จนอยากตามไปอบรมสั่งสอน แต่ที่ทำก็ได้แต่หัวเราะไล่หลัง
ผมก้าวขึ้นรถด้วยจิตใจปลอดโปร่งเบิกบานแบบที่ไม่เคยเป็น
คืนนี้คงจะนอนหลับฝันดี
------------------------------
ให้ชูสุเกะคุงฝันดีบ้างอะไรบ้าง