Fanboi Channel

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9

Last posted

Total of 1000 posts

82 Nameless Fanboi Posted ID:pUShrTOeg

เอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3600/749-752
กูต้องการความหวานมาเติมเต็มหัวใจ ในเมื่อไม่มี ก็ต้องผลิตกาวรสหวานขึ้นมาเอง
-----------------------

บัตรเชิญไปงานวันเกิดของเรย์กะวางอยู่บนโต๊ะ หลังซองมีรูปวาดกระต่ายกับหมาป่าถือป้ายที่เขียนด้วยลายมือเธอว่า “คุณชูสุเกะ” กับ “ต้องมาให้ได้นะ” น่ารักจนต้องยิ้มออกมา

นึกถึงสีหน้าและท่าทางที่ดูลุกลี้ลุกลนตอนที่เอาบัตรเชิญใบนี้มาให้กับมือแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เรย์กะในตอนนั้น คล้ายกับคุณคิโชวอินเวลาอยากหนีห่างจากผมไม่มีผิด

แต่พอนึกถึงคุณคิโชวอิน ก็มักจะนึกว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะทุกครั้งไป

ที่ผ่านๆมา มันก็เป็นแค่อาการรำลึกความหลัง ผมเข้าใจว่าตัวเองตายแล้ว จึงอวยพรให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีต่อไป ส่วนผมจะพยายามใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกครั้ง

ผ่านมาสิบปีแล้ว ผมเองก็ไม่รู้ว่ามาซายะจะจีบคุณทาคามิจิติดหรือยัง แต่ยูกิโนะคงขึ้นเป็นผู้สืบทอดที่เพียบพร้อม ส่วนเธอคงแต่งงานไปกับใครสักคนที่ทางบ้านจัดหาให้ตามประสาคุณหนูของซุยรัน

เวลานึกถึงเรื่องนี้ หัวใจก็จะเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาทุกครั้ง แต่ก็สามารถทำใจได้ในที่สุด

ความคิดของผมสั่นคลอนเมื่อได้ยินเสียงของทั้งสามคนนั้นในความฝัน หมายความว่าอย่างไรกัน ที่โลกเดิมผมยังไม่ตายงั้นหรือ แล้วทุกคนก็เรียกให้ผมกลับไปหาพวกเขาใช่ไหม

แล้วจะกลับไปยังไงล่ะ

ผมนึกถึงวาระสุดท้ายของตัวเองก่อนที่จะมาอยู่ในร่างนี้ เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ หรือผมควรจะลองไปอยู่ในสถานการณ์นั้นอีกครั้ง

นึกแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า เป็นความคิดที่บ้าระห่ำเกินกว่าจะเสี่ยง

มันไม่คุ้ม และไม่มีอะไรรับประกันเลยว่าเมื่อตายอีกครั้ง ผมจะได้กลับคืนร่างเดิมในโลกเดิม แถมจะพาให้ร่างนี้แหลกเละไปเพราะอุบัติเหตุล่ะสิไม่ว่า

ที่แย่ไปกว่านั้นอาจจะไปเข้าร่างอะไรแปลกๆที่ไม่ใช่คนอย่างสุนัข แมว หรืออื่นๆที่ไม่อาจรู้ได้

และถ้าผมตายไป เจ้าของบัตรเชิญนี้จะอยู่ยังไงนะ

ขนาดทำเมินเฉยไม่กี่สัปดาห์ก็ทำเหมือนจะเป็นจะตายแล้ว ชีวิตนี้เธอขาดผมไม่ได้จริงๆนั่นล่ะ

ผมเก็บบัตรเชิญใส่กระเป๋าในอกเสื้อสูท หยิบกล่องของขวัญและช่อดอกไม้มาถือ มุ่งหน้าสู่คฤหาสน์คิโชวอินตามเวลาในบัตรที่ได้นัดหมาย

แขกส่วนใหญ่ในงานเป็นนักเรียนซุยรัน แต่ก็มีผู้ใหญ่ที่ทางบ้านคิโชวอินเชิญมาด้วยเช่นกัน โดยมากเป็นคนในแวดวงธุรกิจและข้าราชการระดับสูง ยืนคุยกับประธานคิโชวอินด้วยท่าทีครึกครื้นเฮฮา

ผมเข้าไปทักทายประธานและมาดามคิโชวอิน แล้วก็ถูกกักตัวไว้พักใหญ่ๆกว่าจะขอปลีกตัวออกมาได้ นักเรียนซุยรันหลายคนเข้ามาคุยกับผม แต่ยังไม่เห็นเจ้าภาพของงานนี้ซักแอะ

ขณะที่กำลังมองหา ก็รู้สึกถึงมือที่มาแตะบริเวณหลัง พอหันไปก็เห็นเรย์กะในชุดเดรสสีขาวยาวถึงเข่าดูพริ้วไหวเหมือนกลีบดอกไม้ ประดับคอด้วยสร้อยไข่มุกเส้นยาว ส่วนเส้นผมรวบขึ้นไปหลวมๆแซมด้วยดอกไม้สีขาว

“คุณชูสุเกะ” เธอส่งยิ้มหวานมาให้ “มานานรึยัง”

“เพิ่งจะมาเมื่อครู่นี้เอง” ผมเองก็ยิ้มด้วย ยื่นกล่องของขวัญและช่อดอกไม้ไปตรงหน้า “สุขสันต์วันเกิดครับ คุณหนูคิโชวอิน ขอให้มีความสุขมากๆ”

“ขอบคุณค่ะ” เรย์กะก้มมองช่อดอกไม้ในมือตัวเอง “เอ๊ะ นี่มัน…”

“ดอกอุราระ ดอกไม้ที่ชื่อเดียวกับเรย์กะไงล่ะ”

เรย์กะก้มหน้าซุกกับช่อดอกไม้ แต่ผมเห็นว่าเธอกำลังอมยิ้มอยู่ เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเอามากๆ

“แล้วก็...วันนี้เรย์กะสวยมากเลยนะ” ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันแค่สองคน “สวยจนไม่อยากให้ใครมองเลย”

“แน้” เธอเอาช่อดอกไม้ตีผมเบาๆ “จะปากหวานเกินไปแล้วนะ”

“พูดความจริงต่างหาก” ผมยังคงยิ้มอยู่

“พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เอาด้วยแล้ว” เรย์กะเชิดหน้าขึ้น เดินลิ่วๆหนีผมไปรวมกลุ่มกับสาวๆของซุยรัน

ผมหัวเราะให้กับภาพนั้น กริยาเขินอายแบบนี้ได้เห็นกันบ่อยๆ แต่เห็นทีไรก็กระชุ่มกระชวยหัวใจทุกที

ในงานเองก็มีคู่ค้าของตระกูลเอ็นโจอยู่ด้วยเช่นกัน และบุคคลเหล่านั้นก็เข้ามาทักทายผม พูดคุยกันด้วยเรื่องเบาๆสัพเพเหระ เพราะผมเองก็ยังเป็นเด็กม.ต้นอยู่ ยังไม่ต้องรับผิดชอบธุรกิจของทางบ้านมากนัก

ผมกวาดตามองไปรอบๆ ดูว่ามีใครมางานอีกบ้าง แล้วก็ไปสะดุดตากับคนที่ยืนอยู่ในมุมของงานเลี้ยง

คิโชวอิน ทาคาเทรุ

ตามปกติ เขาก็น่าจะโดดเด่นในฐานะของเจ้าภาพอีกคน แต่เขากลับยืนอยู่ในมุมมืดเหมือนเป็นแขกมางานไม่ใช่เจ้าของบ้านอย่างที่ควรเป็น

ผมได้ยินจากเรย์กะว่าท่านพี่ของเธอไม่ค่อยลงรอยกับทางบ้าน เขามักจะทะเลาะกับท่านพ่อเสมอ พลอยให้เธอไม่สนิทกับท่านพี่ไปด้วย นี่อาจจะเป็นสาเหตุของท่าทางแปลกๆที่เขามีต่อครอบครัวตัวเอง

คงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกสินะ

83 Nameless Fanboi Posted ID:pUShrTOeg

ลองมองตามทิศทางที่เขาจับจ้อง รู้สึกว่าเขาจะจ้องประธานคิโชวอินอยู่ แต่หน้าตาดูเคร่งเครียด ไม่น่าจะใช่สีหน้าเวลาที่ลูกชายมองพ่อเลยสักนิด

ในวงสนทนาของประธานคิโชวอินมีนักการเมืองกับนักธุรกิจอยู่หลายคน สิ่งที่ทำให้ผมติดใจคือผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพูดคุยอยู่ข้างๆประธาน เป็นรัฐมนตรีที่กำลังลงข่าวว่ามีส่วนพัวพันข่าวทุจริตโครงการระดับชาติ แต่เจ้าตัวออกมาให้สัมภาษณ์ว่าไม่เกี่ยวข้อง และไม่มีหลักฐานเอาผิด

ทั้งตระกูลเอ็นโจและตระกูลคาบุรากิต่างก็หลีกเลี่ยงที่จะคบค้ากับคนคนนี้ แล้วประธานคิโชวอินไปข้องเกี่ยวได้ยังไงกันนะ ดูมีอะไรไม่ชอบมาพากลเอามากๆ

คงต้องลองสืบดูสักหน่อย

“คุณชูสุเกะ” เรย์กะกระตุกแขนเสื้อผม “เป็นอะไรไป เห็นจ้องไปทางนั้นเขม็งเลย”

ผมละสายตาจากกลุ่มของประธานคิโชวอินแล้วหันมายิ้มให้เธอ

“ไม่มีอะไรหรอก”

“หรือคุณชูสุเกะอยากจะคุยกับกลุ่มเพื่อนของท่านพ่อกันล่ะ” เธอพูดล้อๆ “อายุแค่นี้ก็ทำหน้าที่ผู้สืบทอดตระกูลเอ็นโจไวจังเลยน้า เมื่อกี้ก็คุยกับพวกนักธุรกิจไปตั้งเยอะเลยนี่”

“มันน่าเบื่อออกนะ” ผมมองเธอยิ้มๆ “อยู่กับเรย์กะสนุกกว่าเยอะ”

“ปากหวานอีกแล้ว” เรย์กะก้มหน้าลง พูดจาอุบอิบในลำคอ พอผมหัวเราะ เธอก็มองค้อน

ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก ถ้าไม่มีใครอยู่ผมอาจจะเผลอรวบเธอมากอดแล้วก็เป็นได้

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ” กลุ่มเพื่อนของเรย์กะเดินมาทักทายผม “ท่านคาบุรากิไม่มารึคะ”

“มาซายะบินไปอังกฤษตั้งแต่เมื่อวานน่ะ” บอกแค่นี้ทุกคนก็คงเข้าใจว่ามาซายะไปอังกฤษทำไม

ยูริเอะเรียนอยู่ที่นั่นได้ปีหนึ่งแล้ว มาซายะเองก็เทียวไปเทียวมาบ่อยๆ เวลาว่างทุกครั้งก็ไปหา ทุกคนเข้าใจว่ามาซายะกับยูริเอะเป็นแฟนกันแล้ว ทั้งที่ความจริง ยังเป็นการรักเขาข้างเดียวของมาซายะแท้ๆ

ผมเหลือบมองเรย์กะ เธอไม่มีปฏิกริยาอะไรก็พอใจชื้นขึ้นมาบ้าง

คุยกันต่ออีกหน่อยก็ได้เวลาเป่าเค้ก เรย์กะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่มารุมล้อมแสดงความยินดี พ่อกับแม่ของเธอเข้าไปกอดและอวยพรให้ลูกสาว ตามด้วยเพื่อนๆของเธอและคนอีกมากมายที่ผมไม่รู้จัก

แต่คิโชวอิน ทาคาเทรุยืนอยู่วงนอกสุด ทำเหมือนตัวเองไม่ใช่คนในครอบครัวนี้ สายตาที่มองนั้นเฉยชาไร้อารมณ์

พอเขารู้ตัวว่าผมมองอยู่ก็ก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้น หันหลังให้งานของน้องสาวตัวเองอย่างไม่ไยดี

เรย์กะตัดเค้กให้เพื่อนๆของเธอ ส่งมีดให้สาวใช้เอาไปรับช่วงต่อ แล้วก็ถือจานเค้กมาหาผม

“เค้กวานิลาร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ” เธอยื่นจานเค้กให้ “ตัดให้คุณชูสุเกะชิ้นใหญ่เป็นพิเศษเชียวนะ”

“ขอบคุณมากนะ”

“จัดงานใหญ่ๆนี่เหนื่อยมากเลยล่ะ ต้องคอยยิ้มตลอดเลย” เรย์กะทำหน้ายู่ “ปีหน้าเอาแค่งานเล็กๆ เชิญคนสนิทมาก็พอแล้วเนอะ”

“อือฮึ”

“แล้วก็นะ…” เธอจับจานเค้กที่ผมถืออยู่ หลับตา ก้มหน้าพูดกับเค้กบนนั้นคล้ายกับการอธิษฐาน “ขอให้คุณชูสุเกะอยู่ฉลองวันเกิดกับฉันไปอีกปี”

คำพูดน่ารัก จนผมอยากคว้าเธอมากอด แต่ตรงนี้มีสายตาคนมากมายที่มองอยู่ เลยทำอย่างใจคิดไม่ได้

“ปีเดียวเองเหรอ มักน้อยจัง” ผมหัวเราะแล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอ “ถ้าเรย์กะอยากให้อยู่ จะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้”

เรย์กะเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็หัวเราะด้วย ตีไหล่ผมเบาๆเป็นการแก้เขิน

“สัญญาแล้วนะ อย่าผิดคำพูดเชียวล่ะ”

84 Nameless Fanboi Posted ID:pUShrTOeg

เปิดมือถือดูเมื่อกลับถึงบ้านก็เห็นว่าเรย์กะส่งภาพถ่ายในงานเลี้ยงเมื่อครู่นี้มาให้ ลองกดดูคร่าวๆก็เป็นรูปของผมกับเธอเสียเป็นส่วนใหญ่

เลื่อนมาจนถึงรูปสุดท้าย เป็นภาพของตุ๊กตาหมาป่าสีขาวกับกระต่ายขาววางคู่กับช่อดอกอุราระที่ผมให้ไป แล้วก็มีข้อความต่อว่า “เอาใส่แจกันแล้วนะ” กับ “น่ารัก น่ารักมาก ชอบมากเลย” พร้อมอีโมติค่อนต่อท้าย

ผมพิมพ์ตอบกลับไป “ดีจังที่ชอบ”

“ยังไม่ได้แกะของคนอื่นเลยนะ” เรย์กะพิมพ์ตอบกลับมาหลังจากนั้นเล็กน้อย แล้วก็ถ่ายรูปกล่องของขวัญกองพะเนินที่อยู่ตรงมุมห้อง “เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยแกะ คืนนี้จะนอนกอดกระต่าย ฮรือออ นุ่มจนอยากร้องไห้ ปล่อยมือออกไม่ได้เลย”

“ไม่กอดหมาป่าเหรอ”

“หมาป่านิสัยไม่ดี ไม่กอดหรอก” แล้วตามด้วยสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายทำแก้มป่องเหมือนกำลังงอน “นอนแล้ว ไม่รู้ไม่สน”

ผมหัวเราะกับข้อความนั้น ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาป่าไปให้พร้อมกับข้อความ “งั้น ฝันดีนะ”

เห็นคำว่า “อ่านแล้ว” ข้างข้อความที่ผมเพิ่งส่งไป เท่านี้ผมก็พอใจ วางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง เตรียมเข้านอนบ้าง

หมาป่านิสัยไม่ดีจริงๆ

หลังงานเลิก เรย์กะเดินออกมาส่งผมขึ้นรถ อาจจะด้วยแสงไฟ ด้วยบรรยากาศ หรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้ผมดึงเธอเข้ามากอด พูดกระซิบข้างหู “สุขสันต์วันเกิดนะ”

“นะ ในงานก็พูดไปแล้วนี่”

“ในงานพูดกับคุณหนูคิโชวอิน” ริมฝีปากผมคลอเคลียข้างใบหู รู้สึกได้ถึงร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือกขึ้นมา “แต่ตอนนี้พูดกับเรย์กะ”

เมื่อยื่นหน้าไปใกล้ๆ เธอก็หลับตาลง แต่ที่ผมทำก็แค่เพียงจูบหน้าผากเบาๆเท่านั้น ไม่เกินเลยไปกว่านี้

เธอลืมตาขึ้น ทำท่างุนงง เห็นแล้วอดแหย่เล่นไม่ได้

“ดูทำหน้าเข้า” ผมยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเธอ “หวังอะไรอยู่งั้นเหรอ”

เรย์กะทำปากพะงาบๆเหมือนกำลังนึกหาคำพูด แล้วก็ทุบผมเสียยกใหญ่

“ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นแหล่ะ!! อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย!! เจ้าคนนิสัยไม่ดี!!”

ทุบจนพอใจ เธอก็สะบัดหน้าหนี แล้วก็วิ่งลิ่วๆจากไปเลย คำอำลายังไม่มีให้สักคำ มารยาทแย่จนอยากตามไปอบรมสั่งสอน แต่ที่ทำก็ได้แต่หัวเราะไล่หลัง

ผมก้าวขึ้นรถด้วยจิตใจปลอดโปร่งเบิกบานแบบที่ไม่เคยเป็น

คืนนี้คงจะนอนหลับฝันดี

------------------------------
ให้ชูสุเกะคุงฝันดีบ้างอะไรบ้าง

Posts limit exceeded

Topic has reached maximum number of posts.

Please start a new topic.

Be Civil — "Be curious, not judgemental"

  • FAQs — คำถามที่ถามบ่อย (การใช้บอร์ด การแบน ฯลฯ)
  • Policy — เกณฑ์การใช้งานเว็บไซต์
  • Guidelines — ข้อแนะนำในการใช้งานเว็บไซต์
  • Deletion Request — แจ้งลบและเกณฑ์การลบข้อความ
  • Law Enforcement — แจ้งขอ IP address

All contents are responsibility of its posters.