Fanboi Channel

นี่มันยิ่งกว่าที่เคยได้ยินข่าวลือมาเสียอีก นี่แค่ไม่ใช่จักรพรรดินีแล้ว พระนางบูเช็คเทียนผู้เหี้ยมโหดชัดๆ!

พอเผลออุทานเรียกว่า "พระนางบูเช็คเทียน!" ออกไประหว่างที่เดินเล่นในงานโรงเรียนแล้วโดนคิโชวอินกวักมือเรียก หลังจากนั้นตลอดงานก็โดนเทพฟูจินไรจินทั้งสองจ้องเขม็งมา ทำเอาเหงื่อแตกพลั่ก

แม้ผมจะปิดเงียบเรื่องในที่ประชุม แต่ก็ดูเหมือนจะมีข่าวลือเล็ดลอดออกไปจนได้ โชคดีที่ไม่มีใครตำหนิหรือแสดงความสมเพศใส่ เพื่อนในชมรมมีแต่ตบไหล่ผมเหมือนปลอบขวัญเท่านั้น

ท้ายที่สุดในงานเทศกาล ชมรมฟุตบอลก็ได้ตำแหน่งออกร้านกลางแจ้งที่เดียวกับปีก่อนๆที่ผ่านมา เราขาย Piadina คิวยาวเหยียดและยุ่งกันสุดๆ ขณะที่ผมวุ่นวายกับการจัดระเบียบคน สมาชิกชมรมคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามากระซิบว่า "คิโชวอิน เรย์กะกำลังเดินมาทางนี้!"

ผมรีบจัดแจงทำ Piadina ชิ้นพิเศษทันที อาจจะแย่ที่ต้องแซงคิวชาวบ้านเขา แต่ว่านั่นก็เพื่อความสงบเรียบร้อยล่ะนะ พอคิโชวอินเดินเข้ามาที่ร้านผมก็ยัดเยียด Piadina ใส่มือ พร้อมกับว่า "ไม่เอาเงินครับ!" คิโชวอินไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินจากไป องครักษ์ข้างกายทั้งสองก็ดูท่าทางพึงพอใจเช่นกัน ได้ยินว่าชมรมเบสบอลกับบาสเกตบอลเองก็ทำแบบเดียวกันด้วย

หลังจบงานโรงเรียน จำนวนคนที่มาที่ร้านของเราพ่ายแพ้ให้กับร้านคาเฟ่ของเอ็นโจ ชูสุเกะแบบเชือดเฉือนอย่างน่าเสียดาย แถมข่าวลือเรื่องของคาบุรากิกับเอ็นโจในงานโรงเรียนก็เป็นที่สนใจของพวกผู้หญิง จนข่าวเรื่องประชุมหัวหน้าชมรมอันน่าอดสูก่อนหน้านั้นจางหายไปในที่สุด

ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ พอหมดงานเทศกาลผมก็คงไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับพระนางบูเช็คเทียนอีกแล้ว หลังจากนี้ก็ต้องเตรียมตัวเข้าฝึกซ้อมเพื่อลงแข่งขันฟุตบอลในช่วงฤดูหนาวอีกครั้ง

วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ขณะที่ผมกำลังจะไปที่ห้องชมรมก็สวนทางกับเพื่อนร่วมชั้นปีคนหนึ่ง จำได้ว่าเคยอยู่ห้องเดียวกันเมื่อปีที่แล้ว หน้าตาเขาซีดเซียวตัวสั่นไปทั้งหมดจนน่ากลัว แต่พอผมจะทักเขาก็วิ่งหายไปก่อนซะแล้ว คงจะไม่ได้เป็นอะไรมากล่ะนะ

พอเดินหักเลี้ยวไปอีกนิด ผมก็เห็นมิซึซากิ อาริมะ ประธานสภานักเรียนกำลังยืนถอนหายใจเฮือกอยู่กับใครอีกคน พอเดินเข้าไปจนใกล้แล้ว ผมถึงได้รู้

คิโชวอิน เรย์กะ!

ผมเผลออุทานอย่างเสียขวัญ ถ้ารู้ว่าคนๆนี้อยู่ตรงนี้ล่ะก็คงไม่ผ่านมาทางนี้แน่ๆแล้วล่ะ คิโชวอินเห็นผมก็หันมาส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ทำเอานึกถึงตอนที่เธอเดินเยื้องย่างสะบัดพัดในห้องประชุมครานั้น แววตาของผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าที่จ้องมองลงมา แค่คิดร่างกายผมก็รู้สึกเย็นเฉียบ ใจเต้นระรัว ก่อนที่เธอจะยื่นดอกโบตั๋นมาให้

ผมรู้สึกตื้อตันไปทั้งหมด จดจำอะไรไม่ได้อีก รับรู้เพียงว่าระหว่างทางที่เดินมาเต็มไปด้วยสายตาสนใจใคร่รู้ของผู้คน ไม่ยกเว้นคาบุรากิและเอ็นโจที่จ้องมองมาเช่นกัน

พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่ห้องชมรมแล้วพร้อมกับดอกโบตั๋นสีแดงในมือเสียแล้ว เพื่อนร่วมชมรมเห็นเข้าก็รีบไถ่ถาม พอผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นไป เขาก็หน้าซีดพึมพำว่า "เจ้าแม่กาลีเลือกเหยื่อบูชายัญแล้ว! จักรพรรดินีทรงกริ้วแล้ว!" ผมขอให้เขาขยายความ เขาก็บอกว่าผมโดนคิโชวอิน เรย์กะหมายหัวเข้าแล้ว จากนี้ไปหากทำอะไรไม่พอใจอีกครั้งล่ะก็จะต้องโดนเชือดทิ้งแน่ๆ

พอได้ยินเช่นนั้นผมก็หน้าซีดตาม รู้สึกเย็บวาบไปทั้งสรรพางค์ เหงื่อกาฬไหลอาบ เป็นความรู้สึกที่พ่ายแพ้อย่างที่สุดราวกับจมดิ่งลงก้นบ่อบาดาลไร้ที่สิ้นสุด

นอกเหนือไปจากนั้น พอนึกถึงภาพตอนที่คิโชวอินจ้องมองมาที่ผมด้วยแววตาและรอยยิ้มที่ดูน่าเกรงขามนั่น พร้อมกับยื่นดอกโบตั๋นให้ ใจก็ยิ่งสั่นสะท้านไปทั้งหมด ผมมั่นใจว่ามันเป็นความหวาดกลัวที่มีต่อคิโชวอิน เรย์กะ แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ราวกับว่าเมล็ดพันธุ์ที่เพิ่งแตกหน่อออกมาเป็นครั้งแรก...

_____________
จบแบบมึนๆ ไม่รู้จะลงยังไงดี orz

>>61 ไปเปิดดู บอกแค่เป็นคนที่ดูสวยแบบเปราะบางว่ะ ทั้งตอนที่ 42 และตอนที่ 170 เลย ไม่ได้บอกว่าสาวเกินกว่าจะมีลูกโตเท่านี้
>>65 จะมองอย่างนั้นก็ได้นะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน

>>68-69 กูอยากได้ภาคต่ออ อย่าเพิ่งจบนะมึง เอสชมรมฟุตบอลเป็นมาโซสินะ หึหึ อยากเห็นสภาพตอนรู้ว่าเรย์กะตัวจริงนิสัยยังไง ฟินน่าดู

>>69 มาสายเอ็มสินะ หัวหน้าชมรมฟุตบอล ถถถถถ

>>68-69 เอสชมรมฟุตบอล..เมล็ดพันธุ์นั้นน่ะ ความ M สินะ แบบว่า อา..ได้โปรดลงทัณฑ์ผมอีก! แค่นั้นน่ะไม่พอหรอก!! อิย๊าาาา-----!!! ฮ่าฮ่าฮ่า!

>>68-69 ขอบคุณมากกกก ชอบบบบบ

กรี้ดดดดด เอาอีกกกก เอาอีกกกก เอาหัวหน้าชมรมฟุตบอลอีกกกก โฮฮฮฮ ชอบ ปาหัวใจ

>>71 >>75 มันไม่มีบทแล้วอะ กูมโนต่อไม่ออก 55555

>>76 เป็นภาควันๆอันหวาดระแวงของทาสกับตามสตอกเกอร์ท่านเรย์กะแบบสายเอ็มไหมมึง โธ่ หมดกันเอสชมรมฟุตบอลกู หมดความหล่อกันเลย555555

>>77 จะตามสตอล์กเกอร์ใคร เดี๋ยวไปเจอสุดยอดสตอล์กเกอร์ตัวจริงจะกลับมานั่งกอดเข่าพ่ายแพ้ในห้องชมรมนะมึง ถถถถถถถถถถถถถ

>>78 อาจจะ "ว้าว มีคนที่ S ยิ่งกว่าคิโชวอินด้วย"
แล้วเมล็ด​พันธุ์​ลึกลับอีกเมล็ด​ก็แตกหน่อ.....

>>78 เออว่ะ น่าสงสารเกินไปแล้วววว

>>79 แล้วไปตกหลุมรักท่านพี่ เอ๊ะ เอ๊ะ?? ไม่ใช่เหรอ? 555555555555555555555555

เอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3600/749-752
กูต้องการความหวานมาเติมเต็มหัวใจ ในเมื่อไม่มี ก็ต้องผลิตกาวรสหวานขึ้นมาเอง
-----------------------

บัตรเชิญไปงานวันเกิดของเรย์กะวางอยู่บนโต๊ะ หลังซองมีรูปวาดกระต่ายกับหมาป่าถือป้ายที่เขียนด้วยลายมือเธอว่า “คุณชูสุเกะ” กับ “ต้องมาให้ได้นะ” น่ารักจนต้องยิ้มออกมา

นึกถึงสีหน้าและท่าทางที่ดูลุกลี้ลุกลนตอนที่เอาบัตรเชิญใบนี้มาให้กับมือแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เรย์กะในตอนนั้น คล้ายกับคุณคิโชวอินเวลาอยากหนีห่างจากผมไม่มีผิด

แต่พอนึกถึงคุณคิโชวอิน ก็มักจะนึกว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะทุกครั้งไป

ที่ผ่านๆมา มันก็เป็นแค่อาการรำลึกความหลัง ผมเข้าใจว่าตัวเองตายแล้ว จึงอวยพรให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีต่อไป ส่วนผมจะพยายามใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกครั้ง

ผ่านมาสิบปีแล้ว ผมเองก็ไม่รู้ว่ามาซายะจะจีบคุณทาคามิจิติดหรือยัง แต่ยูกิโนะคงขึ้นเป็นผู้สืบทอดที่เพียบพร้อม ส่วนเธอคงแต่งงานไปกับใครสักคนที่ทางบ้านจัดหาให้ตามประสาคุณหนูของซุยรัน

เวลานึกถึงเรื่องนี้ หัวใจก็จะเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาทุกครั้ง แต่ก็สามารถทำใจได้ในที่สุด

ความคิดของผมสั่นคลอนเมื่อได้ยินเสียงของทั้งสามคนนั้นในความฝัน หมายความว่าอย่างไรกัน ที่โลกเดิมผมยังไม่ตายงั้นหรือ แล้วทุกคนก็เรียกให้ผมกลับไปหาพวกเขาใช่ไหม

แล้วจะกลับไปยังไงล่ะ

ผมนึกถึงวาระสุดท้ายของตัวเองก่อนที่จะมาอยู่ในร่างนี้ เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ หรือผมควรจะลองไปอยู่ในสถานการณ์นั้นอีกครั้ง

นึกแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า เป็นความคิดที่บ้าระห่ำเกินกว่าจะเสี่ยง

มันไม่คุ้ม และไม่มีอะไรรับประกันเลยว่าเมื่อตายอีกครั้ง ผมจะได้กลับคืนร่างเดิมในโลกเดิม แถมจะพาให้ร่างนี้แหลกเละไปเพราะอุบัติเหตุล่ะสิไม่ว่า

ที่แย่ไปกว่านั้นอาจจะไปเข้าร่างอะไรแปลกๆที่ไม่ใช่คนอย่างสุนัข แมว หรืออื่นๆที่ไม่อาจรู้ได้

และถ้าผมตายไป เจ้าของบัตรเชิญนี้จะอยู่ยังไงนะ

ขนาดทำเมินเฉยไม่กี่สัปดาห์ก็ทำเหมือนจะเป็นจะตายแล้ว ชีวิตนี้เธอขาดผมไม่ได้จริงๆนั่นล่ะ

ผมเก็บบัตรเชิญใส่กระเป๋าในอกเสื้อสูท หยิบกล่องของขวัญและช่อดอกไม้มาถือ มุ่งหน้าสู่คฤหาสน์คิโชวอินตามเวลาในบัตรที่ได้นัดหมาย

แขกส่วนใหญ่ในงานเป็นนักเรียนซุยรัน แต่ก็มีผู้ใหญ่ที่ทางบ้านคิโชวอินเชิญมาด้วยเช่นกัน โดยมากเป็นคนในแวดวงธุรกิจและข้าราชการระดับสูง ยืนคุยกับประธานคิโชวอินด้วยท่าทีครึกครื้นเฮฮา

ผมเข้าไปทักทายประธานและมาดามคิโชวอิน แล้วก็ถูกกักตัวไว้พักใหญ่ๆกว่าจะขอปลีกตัวออกมาได้ นักเรียนซุยรันหลายคนเข้ามาคุยกับผม แต่ยังไม่เห็นเจ้าภาพของงานนี้ซักแอะ

ขณะที่กำลังมองหา ก็รู้สึกถึงมือที่มาแตะบริเวณหลัง พอหันไปก็เห็นเรย์กะในชุดเดรสสีขาวยาวถึงเข่าดูพริ้วไหวเหมือนกลีบดอกไม้ ประดับคอด้วยสร้อยไข่มุกเส้นยาว ส่วนเส้นผมรวบขึ้นไปหลวมๆแซมด้วยดอกไม้สีขาว

“คุณชูสุเกะ” เธอส่งยิ้มหวานมาให้ “มานานรึยัง”

“เพิ่งจะมาเมื่อครู่นี้เอง” ผมเองก็ยิ้มด้วย ยื่นกล่องของขวัญและช่อดอกไม้ไปตรงหน้า “สุขสันต์วันเกิดครับ คุณหนูคิโชวอิน ขอให้มีความสุขมากๆ”

“ขอบคุณค่ะ” เรย์กะก้มมองช่อดอกไม้ในมือตัวเอง “เอ๊ะ นี่มัน…”

“ดอกอุราระ ดอกไม้ที่ชื่อเดียวกับเรย์กะไงล่ะ”

เรย์กะก้มหน้าซุกกับช่อดอกไม้ แต่ผมเห็นว่าเธอกำลังอมยิ้มอยู่ เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเอามากๆ

“แล้วก็...วันนี้เรย์กะสวยมากเลยนะ” ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันแค่สองคน “สวยจนไม่อยากให้ใครมองเลย”

“แน้” เธอเอาช่อดอกไม้ตีผมเบาๆ “จะปากหวานเกินไปแล้วนะ”

“พูดความจริงต่างหาก” ผมยังคงยิ้มอยู่

“พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เอาด้วยแล้ว” เรย์กะเชิดหน้าขึ้น เดินลิ่วๆหนีผมไปรวมกลุ่มกับสาวๆของซุยรัน

ผมหัวเราะให้กับภาพนั้น กริยาเขินอายแบบนี้ได้เห็นกันบ่อยๆ แต่เห็นทีไรก็กระชุ่มกระชวยหัวใจทุกที

ในงานเองก็มีคู่ค้าของตระกูลเอ็นโจอยู่ด้วยเช่นกัน และบุคคลเหล่านั้นก็เข้ามาทักทายผม พูดคุยกันด้วยเรื่องเบาๆสัพเพเหระ เพราะผมเองก็ยังเป็นเด็กม.ต้นอยู่ ยังไม่ต้องรับผิดชอบธุรกิจของทางบ้านมากนัก

ผมกวาดตามองไปรอบๆ ดูว่ามีใครมางานอีกบ้าง แล้วก็ไปสะดุดตากับคนที่ยืนอยู่ในมุมของงานเลี้ยง

คิโชวอิน ทาคาเทรุ

ตามปกติ เขาก็น่าจะโดดเด่นในฐานะของเจ้าภาพอีกคน แต่เขากลับยืนอยู่ในมุมมืดเหมือนเป็นแขกมางานไม่ใช่เจ้าของบ้านอย่างที่ควรเป็น

ผมได้ยินจากเรย์กะว่าท่านพี่ของเธอไม่ค่อยลงรอยกับทางบ้าน เขามักจะทะเลาะกับท่านพ่อเสมอ พลอยให้เธอไม่สนิทกับท่านพี่ไปด้วย นี่อาจจะเป็นสาเหตุของท่าทางแปลกๆที่เขามีต่อครอบครัวตัวเอง

คงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกสินะ

ลองมองตามทิศทางที่เขาจับจ้อง รู้สึกว่าเขาจะจ้องประธานคิโชวอินอยู่ แต่หน้าตาดูเคร่งเครียด ไม่น่าจะใช่สีหน้าเวลาที่ลูกชายมองพ่อเลยสักนิด

ในวงสนทนาของประธานคิโชวอินมีนักการเมืองกับนักธุรกิจอยู่หลายคน สิ่งที่ทำให้ผมติดใจคือผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพูดคุยอยู่ข้างๆประธาน เป็นรัฐมนตรีที่กำลังลงข่าวว่ามีส่วนพัวพันข่าวทุจริตโครงการระดับชาติ แต่เจ้าตัวออกมาให้สัมภาษณ์ว่าไม่เกี่ยวข้อง และไม่มีหลักฐานเอาผิด

ทั้งตระกูลเอ็นโจและตระกูลคาบุรากิต่างก็หลีกเลี่ยงที่จะคบค้ากับคนคนนี้ แล้วประธานคิโชวอินไปข้องเกี่ยวได้ยังไงกันนะ ดูมีอะไรไม่ชอบมาพากลเอามากๆ

คงต้องลองสืบดูสักหน่อย

“คุณชูสุเกะ” เรย์กะกระตุกแขนเสื้อผม “เป็นอะไรไป เห็นจ้องไปทางนั้นเขม็งเลย”

ผมละสายตาจากกลุ่มของประธานคิโชวอินแล้วหันมายิ้มให้เธอ

“ไม่มีอะไรหรอก”

“หรือคุณชูสุเกะอยากจะคุยกับกลุ่มเพื่อนของท่านพ่อกันล่ะ” เธอพูดล้อๆ “อายุแค่นี้ก็ทำหน้าที่ผู้สืบทอดตระกูลเอ็นโจไวจังเลยน้า เมื่อกี้ก็คุยกับพวกนักธุรกิจไปตั้งเยอะเลยนี่”

“มันน่าเบื่อออกนะ” ผมมองเธอยิ้มๆ “อยู่กับเรย์กะสนุกกว่าเยอะ”

“ปากหวานอีกแล้ว” เรย์กะก้มหน้าลง พูดจาอุบอิบในลำคอ พอผมหัวเราะ เธอก็มองค้อน

ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก ถ้าไม่มีใครอยู่ผมอาจจะเผลอรวบเธอมากอดแล้วก็เป็นได้

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ” กลุ่มเพื่อนของเรย์กะเดินมาทักทายผม “ท่านคาบุรากิไม่มารึคะ”

“มาซายะบินไปอังกฤษตั้งแต่เมื่อวานน่ะ” บอกแค่นี้ทุกคนก็คงเข้าใจว่ามาซายะไปอังกฤษทำไม

ยูริเอะเรียนอยู่ที่นั่นได้ปีหนึ่งแล้ว มาซายะเองก็เทียวไปเทียวมาบ่อยๆ เวลาว่างทุกครั้งก็ไปหา ทุกคนเข้าใจว่ามาซายะกับยูริเอะเป็นแฟนกันแล้ว ทั้งที่ความจริง ยังเป็นการรักเขาข้างเดียวของมาซายะแท้ๆ

ผมเหลือบมองเรย์กะ เธอไม่มีปฏิกริยาอะไรก็พอใจชื้นขึ้นมาบ้าง

คุยกันต่ออีกหน่อยก็ได้เวลาเป่าเค้ก เรย์กะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่มารุมล้อมแสดงความยินดี พ่อกับแม่ของเธอเข้าไปกอดและอวยพรให้ลูกสาว ตามด้วยเพื่อนๆของเธอและคนอีกมากมายที่ผมไม่รู้จัก

แต่คิโชวอิน ทาคาเทรุยืนอยู่วงนอกสุด ทำเหมือนตัวเองไม่ใช่คนในครอบครัวนี้ สายตาที่มองนั้นเฉยชาไร้อารมณ์

พอเขารู้ตัวว่าผมมองอยู่ก็ก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้น หันหลังให้งานของน้องสาวตัวเองอย่างไม่ไยดี

เรย์กะตัดเค้กให้เพื่อนๆของเธอ ส่งมีดให้สาวใช้เอาไปรับช่วงต่อ แล้วก็ถือจานเค้กมาหาผม

“เค้กวานิลาร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ” เธอยื่นจานเค้กให้ “ตัดให้คุณชูสุเกะชิ้นใหญ่เป็นพิเศษเชียวนะ”

“ขอบคุณมากนะ”

“จัดงานใหญ่ๆนี่เหนื่อยมากเลยล่ะ ต้องคอยยิ้มตลอดเลย” เรย์กะทำหน้ายู่ “ปีหน้าเอาแค่งานเล็กๆ เชิญคนสนิทมาก็พอแล้วเนอะ”

“อือฮึ”

“แล้วก็นะ…” เธอจับจานเค้กที่ผมถืออยู่ หลับตา ก้มหน้าพูดกับเค้กบนนั้นคล้ายกับการอธิษฐาน “ขอให้คุณชูสุเกะอยู่ฉลองวันเกิดกับฉันไปอีกปี”

คำพูดน่ารัก จนผมอยากคว้าเธอมากอด แต่ตรงนี้มีสายตาคนมากมายที่มองอยู่ เลยทำอย่างใจคิดไม่ได้

“ปีเดียวเองเหรอ มักน้อยจัง” ผมหัวเราะแล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอ “ถ้าเรย์กะอยากให้อยู่ จะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้”

เรย์กะเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็หัวเราะด้วย ตีไหล่ผมเบาๆเป็นการแก้เขิน

“สัญญาแล้วนะ อย่าผิดคำพูดเชียวล่ะ”

เปิดมือถือดูเมื่อกลับถึงบ้านก็เห็นว่าเรย์กะส่งภาพถ่ายในงานเลี้ยงเมื่อครู่นี้มาให้ ลองกดดูคร่าวๆก็เป็นรูปของผมกับเธอเสียเป็นส่วนใหญ่

เลื่อนมาจนถึงรูปสุดท้าย เป็นภาพของตุ๊กตาหมาป่าสีขาวกับกระต่ายขาววางคู่กับช่อดอกอุราระที่ผมให้ไป แล้วก็มีข้อความต่อว่า “เอาใส่แจกันแล้วนะ” กับ “น่ารัก น่ารักมาก ชอบมากเลย” พร้อมอีโมติค่อนต่อท้าย

ผมพิมพ์ตอบกลับไป “ดีจังที่ชอบ”

“ยังไม่ได้แกะของคนอื่นเลยนะ” เรย์กะพิมพ์ตอบกลับมาหลังจากนั้นเล็กน้อย แล้วก็ถ่ายรูปกล่องของขวัญกองพะเนินที่อยู่ตรงมุมห้อง “เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยแกะ คืนนี้จะนอนกอดกระต่าย ฮรือออ นุ่มจนอยากร้องไห้ ปล่อยมือออกไม่ได้เลย”

“ไม่กอดหมาป่าเหรอ”

“หมาป่านิสัยไม่ดี ไม่กอดหรอก” แล้วตามด้วยสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายทำแก้มป่องเหมือนกำลังงอน “นอนแล้ว ไม่รู้ไม่สน”

ผมหัวเราะกับข้อความนั้น ส่งสติ๊กเกอร์รูปหมาป่าไปให้พร้อมกับข้อความ “งั้น ฝันดีนะ”

เห็นคำว่า “อ่านแล้ว” ข้างข้อความที่ผมเพิ่งส่งไป เท่านี้ผมก็พอใจ วางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง เตรียมเข้านอนบ้าง

หมาป่านิสัยไม่ดีจริงๆ

หลังงานเลิก เรย์กะเดินออกมาส่งผมขึ้นรถ อาจจะด้วยแสงไฟ ด้วยบรรยากาศ หรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้ผมดึงเธอเข้ามากอด พูดกระซิบข้างหู “สุขสันต์วันเกิดนะ”

“นะ ในงานก็พูดไปแล้วนี่”

“ในงานพูดกับคุณหนูคิโชวอิน” ริมฝีปากผมคลอเคลียข้างใบหู รู้สึกได้ถึงร่างในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือกขึ้นมา “แต่ตอนนี้พูดกับเรย์กะ”

เมื่อยื่นหน้าไปใกล้ๆ เธอก็หลับตาลง แต่ที่ผมทำก็แค่เพียงจูบหน้าผากเบาๆเท่านั้น ไม่เกินเลยไปกว่านี้

เธอลืมตาขึ้น ทำท่างุนงง เห็นแล้วอดแหย่เล่นไม่ได้

“ดูทำหน้าเข้า” ผมยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเธอ “หวังอะไรอยู่งั้นเหรอ”

เรย์กะทำปากพะงาบๆเหมือนกำลังนึกหาคำพูด แล้วก็ทุบผมเสียยกใหญ่

“ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นแหล่ะ!! อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย!! เจ้าคนนิสัยไม่ดี!!”

ทุบจนพอใจ เธอก็สะบัดหน้าหนี แล้วก็วิ่งลิ่วๆจากไปเลย คำอำลายังไม่มีให้สักคำ มารยาทแย่จนอยากตามไปอบรมสั่งสอน แต่ที่ทำก็ได้แต่หัวเราะไล่หลัง

ผมก้าวขึ้นรถด้วยจิตใจปลอดโปร่งเบิกบานแบบที่ไม่เคยเป็น

คืนนี้คงจะนอนหลับฝันดี

------------------------------
ให้ชูสุเกะคุงฝันดีบ้างอะไรบ้าง

กรี้ดมึ้งงงงงง กูฟินนนนนนนนนนนนนนนนนน โฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย

แต่มันแบบดราม่าว่ะ ท่านพี่อยูนอกวง ท่านพ่อคิดจะโกงเต็มตัว

แล้วโลกเก่าเหมือนจะรอเอ็นโจอยู่อีก

เรย์กะโลกนี้ก็ขาดเอ็นโจวไม่ได้

ความสัมพันธ์ซับซ้อนมาก

กูค้าง

>>82-84 อ่านแบบโคตรระแวง กลัวโดนหักหลัง​แบบคราวก่อน 555555
แต่ในความหวานก็เห็นดราม่าเลือนลาง โอ๊ยยยย ท่านพี่่่ ทานุกี๊๊๊

>>83-84 กูเริ่มไม่ฟินกับเอ็นโจนิยายxเรย์กะkimidolce ตั้งแต่ตอนที่แล้วที่เรย์กะนิยายบอกให้กลับมา คือแบบเอ็นโจจริงๆชอบเรย์กะนิยายป่ะ ชอบเค้าที่นิสัย ไม่ได้ชอบที่หน้าตา หน้าตาเหมือนแต่ข้างในไม่ใช่มันก็ไม่ใช่ป่ะ กูรู้สึกเอ็นโจแค่เห็นเรย์กะkimi dolceเป็นตัวแทนเรย์กะนิยายอ่ะ ไม่ได้ชอบจริงๆหรอก

กูอยากให้เอ็นโจกลับร่างเดิม ร่างนี้ก็ปล่อยให้เอ็นโจอีกคนในตัวช่วยจัดการต่อ ถ้าเอ็นโจอีกคนยังรักเรย์กะkimi dolceก็ดีแต่ถ้าไม่รักก็ต้องปล่อยอ่ะ เพราะยังไงจริงๆก็ไม่ได้รักเรย์กะคนนี้แต่แรก

กูขอโทษที่พิมพ์แบบนี้นะ กูไม่ได้ว่าอะไรที่มึงแต่งแบบนี้ กูคงอินไป แต่กูรู้สึกแบบนี้จริงๆอ่ะ กูขอโทษนะมึงงง

>>83-84 อ่านแล้วสุขปนหน่วงยังไงก็ไม่รู้แฮะ แล้วเรย์กะโลกเก่าเนี่ยรักเอ็นโจมั้ยเนี่ย แต่กูเป็นห่วงท่านพี่ ฮือออออ

>>60 แต่มาซายะก็คนละระดับกับครอบครัวนะเว้ย กับแม่กูว่าไม่น่าจะอะไร แต่พ่อนี่น่าจะลาสต์บอสของจริง ส่วนมากพวกที่เป็นจอมมารนี่เรื่องภายในครอบครัวก็ต้องลึกลับระดับหนึ่งแหละ

เอ็นโจเป็นพวกมีอะไรอยู่ในหัว เดาไม่ค่อยออก มันก็ต้องมีเรื่องภายในบ้านทำให้โตมาเป็นเด็กเก็บความรู้สึกเก่งมากๆอะ

>>87 รู้สึก​เหมือน​กันน แง้
แบบบทหวาน การพูดอะไร การแสดงออก​ มันไม่ใช่ท่านเร​ย์​กะที่รู้จักอะ ฟินไม่สุด เหมือน​เอ็นโจคบกะใครก็ไม่รู้​ ;_;

>>87 ไม่ๆๆๆๆ มึงมีสิทธิ์พิมพ์เว้ย กูเข้าใจ จะคอมเมนต์อะไรก็ได้ตามใจมึงเลย จะด่ากูก็ได้ไม่ว่ากัน กูรักทุกคนนนนน 55555555555
ดีใจนะที่มึงอิน กูซาบซึ้งมาก กูดีใจมากกกกกกกกกกกกกกก ที่เขียนอะไรให้คนอินได้
กอดๆพวกมึงนะ คอมเมนต์พวกมึงเป็นกำลังใจให้กูมากๆเลย

>>83-84 ปวดตับไตไส้พุงจะพังแล้วววว

>>91 อ้าวมึงคนแต่งหรออ่านแล้วกูอยากให้จบแบบแบดเอ็นจังเลย ไหน ๆ ก็มาสายดรามาทั้งที ขอจบแบบน้ำตาไหลพรากไม่หยุดไปสามวันไรงี้อ่ะ 5555

>>93 เฮ้ยมึง สงสารคนตับไม่แข็งแรงสิ

>>94 แหม กูอยากอ่านแบบนั้นก็จริงแต่ก็แล้วแต่คนแต่งอ่ะนะว่าจะมาแนวไหน แต่ก็อยากอ่านท่านเรย์กะแล้วแบบ โอ้ยยย! ปวดใจจัง! ตับไตไส้พุงจะพังแล้วววว---!~

>>95 ม่ายยยย กูอ่านเรื่อง​นี้​เพื่อเยียวยา​ใจ ไม่เอาปวดตับ
ถ้าจะแบดเอ็นด์ก็เอาแบบ อุเมวากะอกหัก ​โดนเบียทันทอดทิ้งหนีไปกับหมาหนุ่มข้างบ้านไรงี้...

>>96 เอาเป็นแบบอยู่ๆเบียทันก็มีท่าทางผิดปกติ อุเมวากะเลยพาไปหาหมอ หมอบอกยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้ท้องได้ 2 อาทิตย์แล้ว อุเมวากะเลยอกหัก ใช้ท่านเรย์กะดามใจ5555555555555

>>97 ท่านเรย์กะเป็นตัวสำรองอีกละ555555555555555555 นี่มันตัวสำรองฝ่ายหญิง พอๆกับอาริมะคุง

>>97 อ้าว! ไม่ได้ใช้ลูกสาวบุญธรรมที่เรย์กะทำ(?)ให้หรอกเหรอ
>>96 อื้อหือ.. เป็นแบดเอ็นที่คงทำกูขำตายมากกว่า ฮุฮุ เห็นฉากหลังเป็นอาทันร้องไห้น้ำตานองหน้ากรีดร้องว่า"เบียทัน!! อย่าไป!!"กับเบียทริชกำลังวิ่งลั้ลลาไปหาชาย(?)อื่นเลยว่ะ 5555

>>98 เพราะฉะนั้นตัวสำรองฝ่ายหญิงและฝ่ายชายก็ควรจะคู่กันสินะ5555555555555

>>99 มึงขำความรักของอาทันที่มีต่อเบียทันงั้นเหรอ คนใจร้าย นั่นมันโศกนาฎกรรมนะว้อย 5555555555555555555

>>99 กูว่าถ้าใช้ลูกสาวบุญธรรมมันจะหลอนไปมั้ยมึง ผู้ชายตัวโตๆนั่งหวีขนตุ๊กตา คุยกับตุ๊กตา พาตุ๊กตาไปไหนมาไหนด้วย... อย่าทำร้ายอุเมวากะขนาดนั้นเลยมึง5555555555555555555

>>99 >>101 รักต่าง​เผ่าพันธุ์​ โรมิโอจูเลียตยังไม่เศร้าเท่านี้เลยนะเว้ย

>>100 สองตัวสำรองยืนเคียงคู่กันแล้วมองอาทันที่ร่ำไห้กับการจากไปหาตัวอื่นของเบียทันด้วยสายตาอาดูร ฉากหลังเป็นพระอาทิตย์ทอแสงสีส้มที่กำลังลับขอบฟ้า ตัวหนังสือลอยขึ้นมาว่าจบบริบูรณ์

>>104 ตัดจบได้แบบละครไทยมากมึง ถถถถถถถถ

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเหล่าตัวเอกในนิยายกับเหล่าตัวเอกในKimi dolceมาเจอกัน
บากะรากิ VS จักรพรรดิคาบูรากิ
จอมมารเอ็นโจ VS ปีศาจเอ็นโจ
วาคาบะ(สาวแกร่งโหมด) VS วาคาบะ (สาวน้อยโหมด)
เรย์กะ(นอบน้อม) VS เรย์กะ(เย่อหยิ่ง)

ใครแต่งได้แต่งให้หน่อยน่ะครับ ผมแต่งเองไม่ไหวจริงๆ

>>82->>83 มาแว้วววว รออยู่เลย หวานของมึงยังปนขมอยู่เลยง่า ฮืออออ เรย์กะขออะไรเป็นลางมากลูก

ฮาท่านเรย์กะ ไม่มีปัญหากับผมก็มีปัญหากับคิ้วแทนสินะ 5555 อะไรจะเครียดปานนั้น ท่านพี่ยังแอบเหวอเลย

อีตาคาบุรากิยอมขึ้นเป็นประธานนี่เพราะวาคาบะจังสินะ ตานี่รู้แล้วใช่มั้ยว่าตัวเองควรจะปกป้องคนที่ตัวเองชอบได้บ้างน่ะ ฮึ สายไปแล้วมั้ง ท่านเรย์กะแย่งปักธงไปหมดละ

>>106 น่าสนว่ะะะะ รอด้วยคนนนน
ตอนใหม่แปลไทย ท่านเรย์กะะะ ปัญหาเยอะไปแล้ววววว พอปัญหาเรื่องประธานหมดไป ดันไปเจอเรื่องนี้ต่อ สงสารนางงงง เป็นเพราะจอมมารสาปแช่งล่ะ ต้องเป็นเพราะไปชมมาซายะต่อหน้าท่านเอ็นโจแน่ๆ (ฮืออออ) แต่ไอ้รมควันอะไรนั่นแม่มน่ากลัวโคตรรรรร

เรย์กะ นอกจากจะบ้ากดจุดแล้วยังคิ้วหายอีกเรอะ ลองนึกภาพแล้วโคตรหลอนเลย
นอกจากของกิน ได้งานอดอเรกใหม่แล้วเรอะ หลอนจนท่านพี่ผงะเลยทีเดียว

ขำาาา 555555555
นี่มันนิยายสาวน้อย แท็กlove จริงๆเหรอวะ /กุมขมับ​กะชีวิต​ท่านเร​ย์​กะ​
ในที่สุด​คบรก.ก็รับไม้แทนนะ~
สงสาร​ท่านพี่ต้องมาเจออะไร​แบบนี้ 5555555555

ปล.โม่งแปลมีคำผิด สัพเพหระ > สัพเพเหระ​

ทำไมตอนล่าสุดกูรู้สึกว่าคาบุรากิน่ารักจังวะ55555555 กูรู้สึกว่าเขามุมิมาก กูหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ กูแค่รู้สึกว่า น่าน้วยมากค่ะบากะรากิ *ม้วน*

ตอนแรกกูเรือเอ็นโจหนักแน่นมาก ตอนนี้กูนี่... นอนพาดทุกลำเรือ5555555 เข้ามู้ทีประหนึ่งโดนรุมรมกาว---

>>112 แก้ล่ะน้า แต๊งกิ้วมาก ม๊วบๆ
ตอนนี้หาภาพประกอบละปวดกบาลมาก แม่งเป็นผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพที่คนใช้มักจะ 40++ กันทั้งนั้น 55555

กระทู้ที่แล้วมีคนบอกความแปลกยังไม่หมดเท่านี้(จากการที่คาบุรากิให้หนังสือกดจุด) คือโม่งคนนั้นหมายถึงที่เรย์กะบ้ากดจุดแล้วก็ขนคิ้วหายหรอว่ะ กูงง555555555

>>115 อ้อ เออ คนที่พูดนั่นกูโม่งแปลเองแหละ อยากบอกว่ามันยังไม่จบเท่านี้ นางยังมีเล่นใหญ่อีกจนกูกุมกบาลแล้ว แปลเรื่องนี้แม่งยากแบบไร้สาระชิบหาย 55555 ไว้คอยดูกันต่อไป

>>115 มันแปลกมากจริง ถึงแม้กูไม่สามารถอ่านดิบได้ แต่เหมือนโม่งได้สปอยล์ว่าไวรัสโรคกระเพาะเป็นตัวเอกในตอนหน้าๆ กูก็ไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้ปกติอีกต่อไป555555

>>116 เลิฟโม่งแปลลลลล://กอดดดดด น้วยยยยย

>>117 เรย์กะนี่เป็นนางเอกสายแหกคอกจริง ๆ อะไรที่นางเอกเรื่องอื่นทำนางไม่ทำ ทำแต่เรื่องประหลาด ๆ ทั้งนั้น

กุว่านิสัยเพี้ยนๆบ้าๆบอๆของเรย์กะเนี่ย ทำให้ทุกคนนิสัยเปลี่ยนไปจาก Kimi dolce อย่างบ้านเรย์กะเนี่ยจากบ้านที่น่าจะมีบรรยากาศเครียดๆ พอลูกสาวทำตัวบ้าๆครอบครัวก็มีความสุข กลายเป็นบ้าๆบอๆทั้งบ้านแทน ท่านพี่ก็ตามติดชีวิตน้องสาวว่าทำอะไรแปลกๆบ้างจนกลายเป็นซิสค่อนไป ท่านพ่อก็ความทะเยอทะยานหายไปเลยทำตัวตามสบายกลายเป็นทานุกิยอดนักชิม ท่านแม่จากต้องตามใจลูกสาวขี้วีนกลายเป็นตามใจตัวเองแทนอยากทำอะไรก็ทำ

>>120 แต่นั่นก็ไม่ตอบโจทย์นะ ว่าอะไรทำให้คาบุรากิบ้าๆบวมๆได้แบบนั้น ถถถถถถถถ
ให้อะไรหวานๆ โรแมนติกแบบหิ่งห้อย ลาเต้อาร์ตนี่ไม่ปลื้ม มาปลื้มหนังสือกดจุด กุนี่กุมขมับเลยให้ตาย

>>121 ถ้าเอ็นโจรู้นี่คงสะเทือนใจชิบหาย ของขวัญให้ผิดกลุ่มเป้าหมายมาก... แต่แบบนี้จะเรียกว่าคาบุรู้ใจท่านเรย์กะได้ไหมวะ 5555

>>121 ถ้าเป็นคาบุรากินั่นยิ่งตอบโจทย์เลยเพราะรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ตอบโจทย์จริงๆต้องวาคาบะ

เอ... ที่คาบุรากิอยากเป็นประธานเนี่ย จริงๆ ก็แค่อยากแข่งกะประธานนักเรียนรึเปล่า.... แบบว่าแย่งความสนใจของวาคาบะอะไรเงี้ย ดูสมกะเป็นคาบุรากิดีนะ คือดูๆ ไปเป็นประธานก็ไม่น่าเกี่ยวอะไรกะการปกป้องสาวเลยหนิ

พอเห็นสติกเกอร์รมควันอะไรนั่นแล้วนึกภาพท่านพี่ออกเลย คงคิดว่าเจ้าแม่กาลีกำลังทำพิธีสาปแช่งอีกแล้วแน่ๆ
สองตอนนี้รู้สึกเอ็นดูคาบุรากิ ถึงปกติจะเป็นไอ้บ้าแต่วันนี้ดูหล่อมาก

หยุดเรียนหลังจากแห้วเลือกประธานไปแบบนี้ กูว่าเดียวได้มีข่าวลือแปลกๆอีกแน่นอน (ฮา)

>>124 เป็นประธาน pivoine อย่างน้อยๆก็คงพอจะห้ามปรามเวลาคนอื่นๆในสโมสรไปรังแกวาคาบะได้บ้างนะมึง แถมคาบุรากิเป็นเองไม่น่าจะมีใครกล้าหือ เพราะสถานะตอนนี้น่าจะใหญ่สุดในโรงเรียนแล้ว
ส่วนท่านเรย์กะ กูสะพรึงมาก ตั้งแต่รมยาตัวเองจนมาถึงคิ้วหาย แม่งเป็นคนที่อยู่เหนือความคาดหมายตลอดเลยว่ะ กูขำท่านแม่มากที่คิดว่าเรย์กะละเมอโกนคิ้วเอง คือ คิดว่าลูกสาวสามารถทำแบบนั้นได้จริงๆสินะ

>>127 กูว่าถ้ามีมุมมองสายตาท่านแม่บ้างน่าจะฮา กลายเป็นอะไรไปแล้วลูกสาวผมหลอดเป็นตุ๊กตาฝรั่งเศสของชั้นนนนนน

>>127 เออ... ตกลงคาบุรากิรับรู้เรื่องที่ตัวเองเป็นสาเหตุให้วาคาบะจังโดนเล่นยังวะ ไม่ใช่ว่ายังมึนๆ ไม่รู้เรื่องอยู่นา 5555

แล้วไอ้ขนคิ้วนี่กว่าจะงอกกลับมาเท่าเดิมมันนานแค่ไหนวะ

>>129 เออ กูก็อยากรู้

>>128 กูฮาท่านแม่ตั้งแต่ปล่อยให้ลูกสาวอ้วนเพื่อไปเข้าคอร์สไดเอทด้วยกันแล้วว่ะ น่าอ่านมุมมองของท่านโครตๆ นางคงได้ยินข่าวซุบซิบรักๆใคร่ๆของลูกสาวในแวดวงไฮโซมาเยอะ แล้วกลับไปบ้านก็เจอลูกกำลังฮูล่าฮุปบ้างล่ะ กรีดร้องทำพิธีสาปแช่งบ้างล่ะ คงไม่แน่ใจว่ายัยคนในข่าวมันเป็นคนเดียวกับที่อยู่ที่บ้านตอนนี้มั้ย ถถถถถถถถ
>>129 กูว่ารู้แล้วนะ ที่เรย์กะพูดไปตอนนั้นอะ ไม่งั้นฮีไม่น่าจะเสนอตัวมาเป็นประธานเองแบบนี้
>>130 มึงอยากรู้เรื่องไหนวะ เรื่องคาบุรากิรู้ว่าวาคาบะโดนแกล้งรึเปล่า หรือเรื่องขนคิ้วท่านเรย์กะจะกลับมาเมื่อไหร่ 5555555555555555555555

>>131 กูอยากรู้ทุกเรื่องงงงง

>>131 อยากรู้ทั้งสองเรื่องเลยมึง5555
กูพิมพ์ไม่เคลียร์เอง ไอขนคิ้วนี่น่ากลัวชห. มันจะขึ้นมาอีกเมื่อไหร่......

>>133 จะมีใครกล้าๆ หน่อยลงทุนโกนเองเพื่อพิสูจน์ไปพร้อมกับท่านเรย์กะไหมวะ 5555

>>134 ถ้าโกนคิ้วหรือโกนขนตามร่างกาย ประมาณอาทิตย์นึงมันก็เริ่มงอกแล้วนะ แต่ของเรย์กะมาจากโรคเครียด ร่วงเอง คงนานกว่านั้น อาจจะซักเดือน

>>133 เคยบวชหลังจากสึกก็ประมาณเกือบ2เดือนอะกว่าจะเท่าของเดิม แต่กุเป็นผู้ชายที่คิ้วเข้มมากๆๆๆๆๆๆๆๆนะ คิ้วบางๆแบบผู้หญิงไม่แน่ใจหวะ

>>133 กูกันคิ้วบ่อย ไม่กี่อาทิตย์ก็ขึ้นแล้วอ่ะ อย่างมากก็สองอาทิตย์

เฮ้ยพวกมึง จู่ๆกูก็อยากอ่านท่านเรย์กะแบบเป็นหนังสือการ์ตูนว่ะ....

บางทีก็เริ่มรู้สึกว่า เรย์กะเป็นที่ระบายความเครียดของ อ.โยโกะ รึเปล่า แต่ละอย่างที่เป็นนาง+นางเป็นนี่ชวนกุมขมับมากๆอ่ะ
จากนี้อาจจะ...สปอย???
.
.
.
.
.
.
.
เรย์กะกับวาคาบะนี่เค้าสายสามัญ(ชน)เต็มขั้น จะจีบนี่ต้องไม่เข้าไปแบบโรแมนติกไม่งั้นแห้ว ไม่เชื่อรอดูต่อๆ ไปตอน คบรก ตามจีบวาคาบะได้...ไม่ไหวจะขำ+สงสารมาก

>>138 ดูแฟนอาร์ตใน pixiv ปลอบใจตัวเองไปก่อน แต่ในหัวกูนี่ภาพลายเส้นแบบโมรินางะ ไอ (เมื่อผมกับเธอ xxx) แล่นมาเป็นฉากๆ ล่ะ

>>139 เพิ่มเติม ว่าแต่วันนี้มีกาวมั้ย? ถถถถ

>>140 ถ้าลายเส้นแก ฉากคิ้วหายแม่งต้องฮาวายป่วงมากแน่ๆ ถถถถถถถถถถถ

เฮ้ โม่งที่ขอรีเควสฟิคซึรุฮานะเรย์กะเมื่อวานอะ กูเขียนไปแล้วก็พบว่ามันสปอยในส่วนที่ยังไม่ได้ออกในแปลไทย รบกวนมึงช่วยรอจนกว่าซึรุฮานะจะออกมามีบทได้มะ กูมาถามดูน่ะ เผื่อมึงรอไม่ไหว

>>143 ตอนที่เท่าไหร่วะมึง กูจะรอเพิ่มอีกคนถถถ

>>143 จะรอออ
>>106 รีเควสต์ฟิคนี้ด้วย วอนผู้ใจบุญผลิตกาวมาให้เสพที

>>144 นานเลยง่ะ หลังตอนพวกเรย์กะจบม.5 ก็ราวๆตอนที่ 200 กว่าๆโน่น

เอ่อ ขอถามหน่อย ดิบล่าสุดนี่ตอนที่เท่าไหร่วะ แล้วท่านเรย์กะใกล้จบยัง

>>147 ดิบล่าสุด 277 ยังอยู่มอหกอยู่ แต่ก็ใกล้เรียนจบแล้วล่ะมั้ง แต่กูไม่รู้ว่าจบมัธยมคือจบเลยหรือขึ้นภาคต่อไป"มหาลัยซุยรัน~"อ่ะ

>>147 ดิบล่าสุดก็ 277 วี่แววการจบยังไม่เห็นเค้าลาง กลัวมันจะมีภาคมหาลัยต่อเนี่ยสิแถมชีวิตรักเรย์กะไม่กระเตื้องมีแต่อาหารการกินที่มาทุกตอน กุยังสามารถเชื่อในTag love ได้ไหมเนี่ย ถ้า Tag Food กุยังจะเชื่อมากกว่าอีก

>>147 ล่าสุดก็ 277 ส่วนใกล้จบหรือไม่คงมีแต่ฮิโยโกะซามะที่รู้ แต่กว่าจะมีอีเวนท์สอบเข้า ติวหนังสือ ซัมเม่อร์ปาร์ตี้ ปมบ้านเอ็นโจ ฯลฯ ก็ไม่น่าต่ำกว่า 300 ตอนนะ แต่ฮิโยโกะซามะทั้งคน อาจจะไทม์สคิปวาร์ปมา "ไชโย เรียนจบแล้ว! หนีพ้นรูทหายนะได้แล้ว! จากนี้ไปฉันจะได้ใช้ชีวิตตามความฝันเสียที! รอก่อนนะ ฤดูใบไม้ผลิของฉัน!" มีทุกคนมายืนล้อมรอบและปรบมือให้ จบบริบูรณ์ ก็เป็นได้...

>>148 กูขอแก้ ยังไม่ใกล้เรียนจบ เพิ่งนึกได้ว่าญี่ปุ่นเรียน 3 เทอม ตอนนี้ดิบเพิ่งสอบเทอมแรกเสด

>>150 จบแบบนั้น...สู้เอาแบบตื่นมาหลังจากแอบงีบที่อู้ไม่ทำการบ้านปิดเทอมหน้าร้อนแล้วเจอนารุคุงอยู่ข้างๆ ทุกอย่างเป็นความฝัน ลืมหมดเลย ยังดีกว่ามารู้ว่าท่านเรย์กะฤดูใบไม้ผลิยังไม่เห็นเค้าลางอีกนะมึง ;-;)

>>152 plot twist ไปอี๊ก

>>152 อันนี้อะนะ ถถถถถถ >>>/webnovel/3364/996

>>150 อาจจะยืดออกไปอีก 100 ตอน ต่อภาคมหาลัยปีละร้อยตอน จบในตอนที่ 666 ด้วยการที่ท่านเรย์กะอัญเชิญซาตานมาล้างแค้นคนที่ทำให้ตัวเองเป็นมะเร็งกะเพาะอาหารได้สำเร็จ

บางทีกุก็รู้สึกว่าออฟฟิเชียลแม่งกาวกว่าฟิคกาวอีกนะ555555

>>155 ตกลงเป็นมะเร็งจริงๆหรอว่ะ กูสงนางจริง

>>157 ตอนนี้ยัง แต่ในอนาคตไม่แน่ 55555555555555555

>>154 โอโห มีจริงด้วยว่ะ55555 ขอบคุณที่ชี้ทางให้กู

>>155 เหย มะเร็งเลยหรอ ทำไมนิยายฮาๆถึงกลายเป็นดราม่าได้อ้ะ ไม่เอานะ สงสารตายเลย ยังเด็กอยู่แท้ๆ

>>158 อ่อ ยังสินะเน็ตกูช้า ขอโทษที orz

จริงๆแล้วฮิโยโกะซามะเกลียดเรย์กะเปล่าวะ กลั่นแกล้งรังแกกันเหลือเกิน 555555555555

>>162 กูเคยได้ยินว่าคนแต่งมักจะสะท้อนภาพชีวิตของตัวเองลงกับตัวละคร ช่วงไหนชีวิตรันทด ตัวละครแม่งจะซวยรัวๆ ไม่อยากคิดเลยว่าช่วงนั้นเกิดอะไรขึ้นกับฮิโยโกะซามะบ้าง....

>>163 เท่าที่กูคิดนะ ตัวเอกก็คือส่วนหนึ่งของคนเขียนนั่นแหละ

>>163 กุขอฮิโยโกะซามะอย่างเดียวอย่างเชือดตัวละครเหมือนทีมงานทำไฟนอล 7 เลยนะ ที่ให้แอริธตายเพราะ 1 ในทีมงานแม่เสียพี่แกเสนอไอเดียให้แอริธตาย เลยเป็นเนื่อเรื่องระดับตำนานมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ดูแล้วดราม่าเรย์กะยากมีแต่รอบตัวเจ้าแม่นี่แหล่ะที่โดนกุเล็งไว้คือ เอ็นโจ นี่แหล่ะ ท่าทางจะพีคดี

>>165 ปมของแต่ละคนที่เหลือในเรื่องก็

เรย์กะ
-จะหนีจากการที่ครอบครัวล้มละลายพ้นมั้ย
-จะถูกจับหมั้นรึเปล่า
-ฤดูใบไม้ผลิของนาง

คาบุรากิ
-จะจีบวาคาบะติดมั้ย
-จะถูกจับหมั้นรึเปล่า
-ความรู้สึกในปัจจุบันล่ะ

เอ็นโจ
-เรื่องว่าที่คู่หมั้น
-เรื่องทางบ้าน
-ความรู้สึกจริงๆของฮี
กูว่าเอ็นโจนี่ดูเป็นคนเก็บกดไม่น้อยเลยนะ ยิ้มขื่นๆตลอด อะไรก็ไม่ออกหน้า ไม่ทำตัวเด่น อยากเห็นฮีระเบิดออกมาบ้างว่ะ หรือไม่ก็ระบายอะไรในใจออกไปบ้าง เก็บเอาไว้มากๆ กลัวว่าจะสติแตกเข้าซักวันจริงๆนะ

>>165 เรื่องนี้ถ้าจะดราม่าก็น่าจะแบบ...
คาบุรากิกะจะสารภาพรักวาคาบะ เลยมาที่กลางสี่แยกก่อนจะสารภาพรักก็โชว์สเต็ปเทพด้วยการกระโดดม้วนหน้าหลบรถยนต์ให้เหมือนกับที่ตัวเองเคยประทับใจวาคาบะครั้งแรกพบ หลบพ้นมาได้ แต่พลาดกลิ้งตกท่อระบายน้ำ โดนหามส่งโรงบาล กลายเป็นเจ้าชายนิทรา...

>>166 เออ กูก็สงสารฮี ทำอะไรก็เหมือนหลบอยู่ข้างหลังคาบุรากิตลอด ช่วงที่คาบุรากิปกตินี่ฮีไม่เคยสอบได้ที่ 1 เลยซักครั้ง ตอนเพื่อนอกหักก็คอยตามดูแลขนาดไปรับไปส่ง แต่ไม่เห็นคาบุรากิจะเอาใจใส่เพื่อนมันมั่งเลยว้า~

>>166 ทำไมคนชอบบอกเอ็นโจเก็บกดอ่ะ กูว่านิสัยเอ็นโจก็เหมือนท่านพี่ป่ะ ท่านพี่ก็ดูไม่เก็บกดแค่ชอบแกล้งน้องรังแกท่านอิมาริไปนิดนึงเองงง

>>166 เปิดรูทเอ็นโจยันเดเระแล้วล่ะ ถ้าพี่แกระเบิดอารมณ์ออกมา

>>169 นิดเดียวเองแค่ท่านอิมาริหายหน้าไปสักพักเลยทีเดียว

>>168 คล้ายๆเคียวยะในโอรังป่ะวะ ต้องเอาใจทามากิตลอดเพราะเป็นสุโอที่เป็นตระกูลอันดับหนึ่งอะ ทีแรกก็มาคบด้วยเล็งเห็นผลประโยชน์ แต่พอได้เป็นเพื่อนจริงๆ ก็ยังเอาแต่ยื่นบทเด่นให้ทามากิรับไป ตัวเองก็หลบอยู่ในเงา ไม่ทำตัวเด่น ไม่เคยทำตามความต้องการตัวเองซักครั้ง จนทามากิต้องไปพูดประมาณว่าให้ซื่อตรงกับตัวเองหน่อย เลยฮึดแข่งชนะทามากิไปได้ในที่สุดนั่นล่ะ
กูว่าคาบุรากิก็คงเอาใจใส่เพื่อนตามประสาฮีนะ เพียงแต่อีตานี่มันค่อนข้างจะเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ต้องมีคนมาชี้ทาง มาบอกมันก่อน มันถึงจะรู้สึกตัว แล้วก็คิดได้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป อย่างตอนวาคาบะโดนแกล้งเพราะฮีเข้าไปข้องเกี่ยว ก็ต้องให้เรย์กะพูดก่อนว่ามึงทำอะไรลงไปรู้ตัวมั่งป่ะ กูสงสัยจริงๆนะว่าคาบุรากิมันจะรู้บ้างมั้ยว่าเพื่อนมันรักใครชอบใคร แอบมองใครอยู่ หรือไม่รู้เลย

>>169 กูเดาน่ะ ด้วยเรื่องทางบ้านฮีที่ยังไม่เปิดเผย กับอะไรหลายๆอย่างที่เอ็นโจทำตัวลึกลับ ดูเหมือนมีใจให้เรย์กะ แต่ก็ไม่จีบตรงๆซักที อ้อมไปอ้อมมาอยู่นั่น มันมีอะไรที่ทำให้จีบไม่ได้เหรอ ชาติตระกูล ฐานะก็พอๆกัน มันก็ไม่น่ามีอุปสรรคนะกับการรักชอบคนที่อยู่ในระดับเดียวกัน ยกเว้นแค่เรื่องเดียวคือเขาไม่เอาเราก็เท่านั้นล่ะ
ท่านพี่กับเอ็นโจนิสัยเหมือนกันก็จริง แต่เราก็เห็นทางบ้านของเรย์กะไปแล้วนี่หว่า ดูไม่มีอะไรกดดันเลย ทานุกิก็เป็นทานุกิ ท่านแม่ก็ด้วย น้องสาวก็ทำให้บันเทิง เรื่องฉ้อโกงทุจริต บลา บลา กิจการอยู่ในมือท่านพี่ก็คงไม่เล็ดรอด ก็ต้องรอดูว่าบ้านเอ็นโจเป็นแบบไหนง่ะ พ่อฮีก็ยังไม่ออกมาเลย อาจจะเป็นลาสต์บอสตัวจริงที่ยิ่งกว่ายุยโกะก็ได้ 55555555555

>>169 สองคนนี้คล้ายๆ กัน แต่ท่านพี่ไม่ยิ้มขื่นๆ นะมึงงงงง แถมลงไม้ลงมือกับอิมาริได้แบบไม่เกรงใจอีกตะหาก

>>172 กูว่าคาบุไม่น่ารู้ว่ะ ดูจากนิสัยซื่อบื้อเถรตรงไม่เห็นหัวใคร (นี่ชมนะ) ซะขนาดนั้น แต่ถ้าเอ็นโจเปิดใจพูดตรงๆ ว่าชอบคุณคิโชวอิน มาซายะช่วยหน่อยสิ คาบุมันคงช่วยแบบถวายหัวไปฉุดเรย์กะมาใส่พานให้เพื่อนแน่นอน

>>173 คาบุรากิก็ซื่อบื้อพอๆกับเรย์กะนั้นแหละ... กูเพิ่งนึกได้ว่าจริงๆสองคนนี้นิสัยเหมือนกัน(ในทางแปลกๆ)เลยนะเนี่ย555555555555

>>173 ว่าแล้วก็สงสัยนะ วันๆคาบุรากิกับเอ็นโจนี่มันคุยอะไรกันบ้างหว่า จะชวนกันไปทำเรื่องบ้าๆบอๆห่ามๆหลุดโลกแบบเด็กวัยรุ่นม.ปลายทั่วไปมั้ย หรือต้องผู้ดีกันทุกกระเบียดนิ้ว

กูเพิ่งได้อ่านแปลไทยตอนล่าสุด สงสารท่านเรย์กะ 55555555555555555555 แอบมีโมเมนต์เรย์บากะรากิวุ้ย เอ้าซู้ดดด

กูว่าเอ็นโจวรักษาภาพลักษณ์มากกว่าท่านพี่นะ ภายนอกนี่เจ้าชายเหมือนกัน แต่พอลับหลัง ยังไงเอ็นโจก็ยังให้เกียรติคาบุรากินะ อาจจะโหดแบบห้ามเสียงเย็น คาบุรากิก็ยอม แต่กับท่านพี่ ขัดใจนี่คือซ้อมเพื่อนค่ะ โคตรได้ระบายความเก็บกด 5555

>>177 แล้วอิมาริก็เสือกยอมให้ซ้อมด้วยนะ 555555555555 ถึงท่านพี่จะกุมความลับของอิมาริไว้อยู่หลายเรื่องเลยก็เหอะ แต่ตอนอ่านครั้งแรก อิมารินี่โครตได้ฟีลพ่อบ้านใจกล้าชิบหาย

>>178 เหมือนฮีแกจะชอบด้วยนะ รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้จะโดนซ้อมยังทำ เหมือนจงใจอยากโดนท่านพี่เหยียบ เฮียแกคงฟินน่าดู 5555

เออ ว่าแต่ถ้าท่านเรย์กะลองไปขอร้องเอ็นโจให้ยอมรับตำแหน่งประธาน พวกมึงว่าฮีจะโอเคไหมนะ กูว่าฮีน่าจะปลื้มน่าดูที่เรย์กะมาขอความช่วยเหลือ แต่หนี้คงหนักจริงๆ ว่ะ

>>180 กูว่าฮีแกตกลงว่ะ แต่หนี้บานแน่นอน

>>180 เป็นประธานหนึ่งปี แต่หนี้ต้องชดใช้ตลอดชาติ...

คิดว่าเอ็นโจก็คงกุมความลับคาบุรากิไว้หลายอย่างเหมือนกัน เลยเอามาแบล็คเมล์ได้ แบบที่ท่านพี่ทำกับอิมาริ แต่คงไม่ถึงขั้นซ้อมคาบุรากิหรอก ถ้าทำ คาบุมันคงสวนกลับแน่ๆ ไม่ยอมแบบอิมาริ

>>173 กูว่าเอ็นโจคงไม่กล้าบอกบากะรากิว่าชอบเรย์กะหรอกยิ่งซื่อบื้ออยู่
ถ้าใครอ่านดิบเห็นวิธีคิดจีบสาวแต่ละอย่างของพี่แกนี่กูกุมขมับไปกับท่านเรย์กะเลย 55555555555555555555555
ขืนเอ็นโจบอกชอบท่านเรย์กะขึ้นมาจริงๆ บากะรากิคงเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์มากๆ เรย์กะอาจจะช็อคผมร่วงหมดหัวเอานะมึง ถถถถถ

>>180 กูว่าฮีโอเคว่ะ แต่เรย์กะต้องใช้หนี้โหดยิ่งกว่าแก๊งค์ทวงหนี้นอกระบบแน่ๆ
>>184 คนอย่างคาบุรากิ เล็กๆไม่ ใหญ่ๆทำ มันถึงจะสมฐานะชาติตระกูล จะให้มาทำเล็กๆน่ารักๆมันไม่ใช่แนว มันต้องยิ่งใหญ่อลังการระเบิดภูเขาเผากระท่อมกันไปเลย

>>184 เรย์กะผมร่วงหมดหัว หนีไปบวชชีล้างซวย55555555555555

ตอนจบที่แท้จริงอาจไม่ใช่ที่ท่านเรย์กะได้พบรักสวีทคู่ชู้ชื่น แต่เป็นบวชชีล้างซวย ละทางโลกเพื่อหนีแบดเอนด์อย่างแท้จริงเลยก็ได้

>>187 ท่านเรย์กะจะทนอาหารนักบวชได้เหรอวะ พวกเต้าหู้ ผัก อาหารเจทั้งหลายอะ 55555555555555
ไม่ใช่ว่าบวชได้สามวัน หนีออกมากินเค้กนอกวัดนะ

>>187 ม่ายยย ท่านเรย์กะจะไปคนเดียวไม่ได้! ลากคาบุรากิไปด้วยซี่ ไปคนเดียวเหงานะเออ

>>188 แค่ไปนั่งสมาธิ​กะซา​กุระ​ยังไม่รอดเลย ไม่น่าไหวจริงๆ ถถถถ

>>188 กูว่าวันเดียวก็เต็มกลืนละ ท่านเรย์กะหน่ะ

งั้นควรให้ท่านพี่เลี้ยง---

>>192 แล้วท่านพี่ก็ไปรีดไถเงินจากอิมาริมาอีกที..

จากวันที่จบการศึกษามหาลัยก็ผ่านไปได้ 1 ปีแล้ว วันเวลาช่างผ่านไปไวจริงๆ

เมื่อเรียนจบ ฉันที่มีเวลาว่างคิดเรื่องอนาคตเหลือเฟือก็ระลึกได้แล้วถึงความซวยที่ผ่านๆมา รวมถึงฤดูใบไม้ผลิของฉันที่ไม่เคยมาถึงซักที
จนป่านนี้ใกล้จะอายุเบญจเพศแล้วแท้ๆ ความรักก็ไม่เคยงอกงามซักที ท่านแม่พยายามจะจับฉันดูตัวหลายต่อหลายครั้งแต่ก็มีท่านพี่นี่แหละ ที่พยายามช่วยกีดกันอีกคน อื้ม รักท่านพี่ที่สุดเลยล่ะค่า ฉันเองก็อยากหาคนที่ใช่เองมากกว่าเหมือนกันค่ะ

ท่านพี่กำลังไปได้สวยกับงานในบริษัท ส่วนทานุกิปลดเกษียณนอนตีพุงอยู่ที่บ้านแล้วเรียบร้อย ทุกวันนี้พุงเริ่มโตขึ้นทุกวัน จนฉันต้องแนะนำตรงๆว่าไปลดน้ำหนักเถอะ ไม่งั้นจะเป็นโรคเอาได้นะคะ ยังไงก็ถือเป็นเสาหลักของบ้าน ที่พึ่งทางใจของบ้านนะคะ ถึงฉันจะมีท่านพี่เป็นที่พึ่งทางจิตใจก็เถอะ

ช่วงนี้คนรอบตัวฉันต่างทยอยแต่งงานไปทีละคู่สองคู่แล้วล่ะค่ะ

ทั้งซากุระจังและอาโออิจังต่างก็ดูมีความสุขกับงานแต่งงาน อื้ม ฉันก็ได้แต่ยินดีให้เพื่อนรักมีความสุขล่ะนะ ถึงจะเหงาที่เหมือนโดนทิ้งเอาไว้อยู่คนเดียวก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะพอเห็นรอยยิ้มของทั้งคู่ ก็ทำเอาฉันอิ่มเอมไปด้วยความรักตามไปด้วยเลย

ที่งานของอาโออิจัง อาโอจิจังดูพยายามจะโยนช่อดอกไม้มาทางฉันที่โดนดันไปหน้าเวที แต่ก็รับไม่ได้อยู่ดีล่ะนะ พวกสาวๆเวลาที่ฟาดฟันเอาช่อดอกไม้จากเจ้าสาว บางครั้งก็น่ากลัวเกินไปจริงๆนั่นแหละค่า ฉันขอยอมแพ้ดีกว่าค่ะ

ส่วนงานของซากุระจังเป็นแบบญี่ปุ่นดั้งเดิม ดูมีความสุขกับอาคิสะวะคุงมากๆ ยินดีด้วยนะซากุระจัง ซากุระจังในชุดเจ้าสาวสีขาวดูสวยสง่ามากๆเลยล่ะค่ะ ทำเอารู้สึกอยากแต่งงานแบบนี้บ้างจังเลย แต่พอหันกลับมาดูตัวเองที่ไม่มีแม้แต่แฟนก็รู้สึกเจ็บปวดจัง อุ..

วาคาบะจังตอนนี้กำลังสานฝันทำร้านเบเกอรี่ต่อล่ะ ฉันที่ไปร้านวาคาบะจังเป็นประจำก็เจอนายตัวสำรองที่ตอนนี้กลายเป็นข้าราชการไปแล้ว เห็นว่าตอนนี้ครบรอบ 3 ปีที่คบกันแล้วล่ะ ตอนที่วาคาบะบอกว่าชอบมิซึซากิคุงนี่ตกใจหมดเลย คาบุรากิซึ่งยังคงพยายามตามสตอร์---- หมายถึงตามจีบก็โดนปฏิเสธไปจนเจ้าตัวเฉาไปเลย ดีที่ว่ายังมีเอ็นโจและมีบทเรียนเก่าด้วย ก็เลยดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าตอนที่อกหักจากท่านยูริเอะตอนสมัยมัธยมล่ะนะ

อื้ม จริงๆแล้วนายตัวสำรองก็ดีนะ ถ้าฉันเป็นวาคาบะจัง ระหว่างคนแบบคาบุรากิกับนายตัวสำรองก็คงเลือกนายตัวสำรองเหมือนกัน

พอจบมา ยังไงก็ได้เจอเอ็นโจกับคาบุรากิตามงานเลี้ยงอยู่ดี ดูเหมือนจะมีออร่าบารมีมากขึ้น ไม่บ้าๆบอๆแบบตอนมัธยมแล้ว ตอนช่วงที่อกหักจากวาคาบะจังก็หายหน้าหายตาจากสังคมไปพักใหญ่ แต่เบื้องหลังช่วงที่หายไปคือเอาเวลามาจมปลักกับเอ็นโจและขอคำปรึกษาวิธีหลุดพ้นจากความเจ็บปวดจากฉันนั่นเอง

ฉันเลยได้แต่แนะนำว่าให้หาอะไรทำจะได้ลืมๆไป ช่วงนั้นเอ็นโจก็วุ่นตามหาตัวคาบุรากิอีกเช่นเคย ดูเหมือนรอบนี้ไม่ไปสถานที่ฆ่าตัวตายยอดฮิตแต่ไปพวกศาลเจ้าแทน ก่อนที่คาบุรากิจะไปทัวร์ศาลเจ้าก็ชักชวนฉันให้ไปด้วยแต่ปฏิเสธไป เพราะรู้สึกว่ามันต้องไร้สาระตามที่คิดแน่ๆ

ส่วนเอ็นโจ.. ก็คือเอ็นโจนั่นแหละ แต่เพิ่มเติมคือมาดจอมมารดูซ่อนเก็บเอาไว้ลึกขึ้น เรื่องคู่หมั้นอย่างยุยโกะซังก็ไม่ค่อยได้ข่าวคราวอะไรมาเท่าไหร่ เวลาเจอตามงานเลี้ยงก็จะพบเอ็นโจเข้ามาทักก่อนตลอด แต่ก็ต้องระมัดระวังเวลาอยู่ด้วยอยู่ดี กลัวว่าเวลาพูดอะไรไปแล้วจะอ่านใจออกอีก คนแบบนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็น่ากลัวจริงๆเลย

ทางท่านพี่เองก็มีคู่หมั้นแล้วแต่ก็ไม่ยอมแต่งอยู่ดี เห็นว่างานยุ่งมากๆ พอฉันเข้าไปถามตรงๆว่าเมื่อไหร่จะแต่งซักที ท่านพี่ก็บอกแค่ว่ารอให้ฉันมีคนรักก่อนถึงจะวางใจให้ตัวเองไปมีครอบครัวได้ สมกับเป็นท่านพี่ที่ฉันรักเลยค่ะ แต่ถ้าฉันไม่มีคนรักขึ้นมาจะทำยังไงล่ะคะ ท่านพี่จะอยู่เป็นโสดเป็นเพื่อนน้องเหรอคะ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้หรอกค่า

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครที่เข้ามาจีบฉันอยู่ดี ทำไมกันนะ! หรือเพราะอิทธิพลราชินีโรโคโค่สมัยมัธยมที่ส่งผลถึงช่วงมหาลัยที่มีแต่เด็กซุยรันหรือเปล่า
ทั้งๆที่คิดว่าสลัดภาพลักษณ์นั่นไปหลังจากจบม.ปลายไปแล้ว แต่พอขึ้นมหาลัย เด็กเก่าที่เข้ามหาลัยซุยรันก็ยังดูหวั่นเกรงอยู่ดี กลัวทำไมล่ะค้า ฉันไม่กัดหรอกนะ เป็นสาวผมม้วนปกติไปแล้วเท่านั้นเองนะค้า ไม่มีตำแหน่ง Pivoine ติดบนหน้าอกเหมือนตอนมัธยมแล้วนะ

เอาเถอะ เดี๋ยวซักวันก็เจอคนที่ใช่เองนั่นเเหละค่า

ฉันที่คาดหวังให้ฤดูใบไม้ผลิมาถึงซักทีก็ลงกลิ้งไปมาบนเตียง หยิบขนมราคาถูกจากร้านสะดวกซื้อที่แอบซื้อมากินอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติแบบถูกๆนี่ดีจริงๆเลย

อ๊ะ แต่ถ้านอนกินเดี๋ยวท้องไส้ก็ไม่ย่อยพอดี อายุ 20 ขึ้นแล้วจะทำอะไรก็น้ำหนักขึ้นง่ายซะด้วย

ต้องระวังหน่อยซะแล้ว
-------
หรือนี่จะเป็น true ending //วิ่งหนีโม่ง

^ ตบมือและหัวพันครั้ง ปฏิบัติ!!!!! ไม่เป็นมงคลลลล ไม่เป็นมงคล!!!!

>>194 ถ้าท่านพี่มัวรอให้น้องสาวออกเรือนไปก่อนตัวเองค่อยแต่งงาน ตระกูลคิโชวอินคงต้องรับบุตรบุญธรรมมาเป็นทายาทสืบต่อกิจการแน่เลยว่ะ ถถถถถถถ

>>196 ความจริงคือท่านพี่หวงน้องจนไม่อยากให้แต่งงานกับใครทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวท่านพี่ดูแลเอง เหตุผลที่พูดไปนี่ข้ออ้างเฉยๆ..

>>194 เรย์กะดูท่าว่าฤดูใบไม้ผลิคงมาไม่ถึงแล้วล่ะนะ คงต้องค้ำคอกับท่านพี่แล้วล่ะ หุหุ

>>198 กูสนับสนุนค้ำคอ มีใครสนใจแต่งฟิตค้ำคอให้อ่านบ้างงง กูอยากแต่งแต่กูคิดพล็อตไม่ออกอ่ะะ

ถ้าตอนงานเลี้ยงรุ่นของซุยรันท่านพี่กับเรย์กะควงกันเองมางานแล้วสั่นกระดิ่งนี่จะโคตรโรแมนติก พี่น้องคู่นี้จะอยู่ด้วยกันตลอดปัยยย

>>200 ฟีลคงแบบว่า อ๊ะ เมื่อ 15 ปีก่อนพวกเราก็มาสั่นกระดิ่งด้วยกันแบบนี้แหละเนอะ~

>>201 อ่านแล้วนึกถึงคู่แต่งงานที่ชวนกันมาฮันนิมูนอีกรอบยังไงก็ไม่รู้ดิ ถถถถถถถถถถถ

เอ็นโจเลี้ยงต้อย >>>/webnovel/3628/82-84

--------------------------------

เวลาผ่านไปเร็วมาก จนพวกเราขึ้นม.4 แล้วผมก็นึกถึงคุณทาคามิจิขึ้นมา

ในโลกเดิมของผม มาซายะจะต้องอกหักจากยูริเอะจนต้องเดินทางไปฆ่าตัวตาย แต่เรย์กะช่วยมาซายะเอาไว้ให้หายจากอาการเหล่านั้น แล้วมาซายะก็หลงรักคุณทาคามิจิ ดังนั้น ผมก็ควรจะส่งเสริมให้คุณทาคามิจิช่วยเยียวยาหัวใจของมาซายะ ไม่ให้เรย์กะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้

ตั้งแต่ที่ชูสุเกะในโลกกระจกเตือนผม ผมก็กลัวมาตลอดในเรื่องที่ว่าผมไม่อาจบังคับใจใครได้

ถึงเรย์กะจะตัดใจไปแล้ว แต่ผมก็จะไม่เสี่ยงเด็ดขาด ผมจะไม่ยอมให้มีตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้ปรากฎขึ้นมาอย่างแน่นอน
.
.
.

คุณทาคามิจิเป็นเด็กผู้หญิงที่ร่าเริง ยิ้มง่าย ไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงธรรมดาๆทั่วไป เธอสอบเข้ามาในโรงเรียนด้วยคะแนนสูงสุดของการเป็นนักเรียนทุน เป็นเหมือนโลกเดิมที่ผมเคยรู้จัก

วันแรกที่เข้าเรียน ดูเหมือนไม่มีใครบอกเธอเรื่องที่นั่งพิเศษของ Pivoine ว่าห้ามนักเรียนทั่วไปมานั่ง คุณทาคามิจิที่มองหาที่นั่งในโรงอาหาร เห็นมันว่างอยู่ก็ตรงดิ่งเข้ามาแบบดีอกดีใจ วางข้าวกล่องในมือลงบนโต๊ะ เลื่อนเก้าอี้ออกกำลังจะหย่อนตัวลงนั่ง

เหล่า Pivoine ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่เงียบกริบในทันที

"ใครใช้ให้เธอมานั่งตรงนี้" รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มตวาดขึ้น "หัดเจียมตัวซะบ้างสิ"

คุณทาคามิจิชะงักค้าง กระพริบตาปริบๆแบบงุนงง คงรู้ตัวว่าทำอะไรพลาดไปแล้วและกำลังจะอ้าปากขอโทษ แต่กลับถูกปัดของทิ้งจากโต๊ะ กล่องข้าวกระเด็นคว่ำหน้าลงไปไม่เหลือชิ้นดี

ผมเหลือบมองเรย์กะว่าจะมีปฎิกริยาอย่างไร แต่เธอทำเพียงแค่มองแล้วก็รับประทานอาหารต่อแบบไม่สนใจ

ดีจริงๆที่เธอไม่ได้บ้าคลั่งความเป็น Pivoine เหมือนหลายๆคนที่ตรงนี้ นับว่าการอบรมสั่งสอนกริยามารยาทของผมใช้ได้

โลกเดิมเท่าที่จำได้คือเรย์กะเป็นคนลุกขึ้นเตือนคุณทาคามิจิเองว่านั่งไม่ได้ แต่ตอนนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไป ผมเองก็พยายามทำให้เธอเหมือนเรย์กะในโลกเดิมที่ผมจากมาให้ได้ใกล้เคียงที่สุด แล้วก็ใส่ความชอบกับรสนิยมของผมเข้าไปด้วย ผลก็คือเธออย่างทุกวันนี้ยังไงล่ะ

ตอนนี้ทุกสายตาจ้องมองมาที่ตรงนี้ มาซายะที่ไม่ค่อยจะสนใจอะไรก็เหลือบมองคุณทาคามิจิด้วย

คุณทาคามิจิที่กำลังก้มลงเก็บกล่องข้าว หน้าแดงแจ๋แบบอับอาย พอเก็บเสร็จวิ่งออกจากไปที่ตรงนี้แทบจะในทันที

เหล่ารุ่นพี่เริ่มพูดกันอย่างหงุดหงิด "เด็กใหม่เหรอ ใครน่ะ ค้นชื่อมาแล้วเตือนให้หนักๆเลยจะดีกว่า"

"นักเรียนทุนพิเศษยังไงล่ะครับ อยู่ห้องผมด้วย รู้สึกจะชื่อคุณทาคาซึกิอะไรนี่แหล่ะ"

"หวา แย่จริงเชียว ต้องลงโทษให้หนักๆเลยนะคะ จะได้หลาบจำ"

พอทานมื้อกลางวันเสร็จ ขบวน Pivoine ที่นำโดยประธานและผู้ติดตามอีกหลายคน เดินทางไปที่ห้องของคุณทาคามิจิ เรียกทั้งเธอและหัวหน้าห้องของเธอออกมาต่อว่าเรื่องมารยาทและการปฏิบัติตัวเสียยกใหญ่

คุณทาคามิจิได้แต่ก้มหัวขอโทษ แต่ดูเหมือนทุกคนจะยังไม่พอใจ

มาซายะขมวดคิ้ว มองประธาน Pivoine อย่างไม่ชอบใจเมื่อได้ยินคำกล่าวพาดพิงไปถึงครอบครัวและชาติกำเนิดของคุณทาคามิจิ ผมเองก็รู้สึกว่าเป็นอะไรที่รุนแรงเกินไปเหมือนกัน กะอีแค่เด็กใหม่นั่งผิดที่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดจารุนแรงขนาดนี้เลย

หวังว่าเรย์กะจะไม่เป็นแบบผู้หญิงคนนี้นะ

คุณทาคามิจิกลายเป็นตัวปัญหาอย่างรวดเร็ว เมื่อถูกเพ่งเล็งจาก Pivoine ก็แทบไม่มีใครกล้าคุยกับเธอสักคนและตีตัวออกห่าง ซ้ำร้ายเมื่อมีคนกลั่นแกล้งรังแก ทุกคนก็ทำแค่หัวเราะ หรือไม่ก็ช่วยรุมซ้ำเติมเข้าไปอีก

ผมอดเห็นใจเธอไม่ได้ ควรจะยื่นมือเข้าไปช่วยดีมั้ยนะ

และเท่าที่จำได้ การกลั่นแกล้งมันไม่ได้รุนแรงกันขนาดนี้นี่นา
.
.

เย็นวันหนึ่ง ผมกลับบ้านช้ากว่าปกติเพราะต้องไปเป็นที่ปรึกษาให้กับกรรมการห้องเรื่องงานเทศกาลโรงเรียนที่กำลังจะมาถึง เรย์กะกลับไปก่อนแล้วเพราะมีเรียนพิเศษ พักนี้เราไม่ค่อยอยู่ด้วยกันเท่าไหร่เนื่องจากตารางเวลาที่รัดตัวมากขึ้น ต่างคนก็ต่างยุ่ง

ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย ผมก็มีกำหนดการไปงานเลี้ยงนั่นนี่มากมาย หรือไม่ก็เรียนพิเศษเพื่อเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย อนาคตถูกวางไว้ล่วงหน้าเสร็จสรรพในฐานะผู้สืบทอดตระกูลเอ็นโจ ไม่ต่างจากโลกเดิมสักนิด

มีแค่เธอที่ผมเต็มใจเลือกด้วยตัวเอง

ผมเคยเปรยๆเรื่องนี้กับท่านแม่เรื่องเรย์กะ ท่านแม่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ดีเสียอีกที่ได้เกี่ยวดองกับตระกูลคิโชวอิน อนาคตสดใสราบรื่นไม่มีปัญหา

แต่สำหรับมาซายะอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น

ตอนที่เดินผ่านระเบียงทางเดินหนึ่ง ผมก็เห็นคุณทาคามิจิกำลังก้มๆเงยๆอยู่ในบ่อเลี้ยงปลา ควานมือไปทั่วเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ คิดจะเข้าไปทักว่าเธอทำอะไร แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมาซายะก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

ทั้งคู่คุยอะไรกันอยู่ครู่หนึ่ง มาซายะก็ถอดถุงเท้า รองเท้า และพับขากางเกงขึ้น เดินลงไปในน้ำด้วย

คุณทาคามิจิแตกตื่นใหญ่เลยล่ะ ดูจากท่าทางเธอคงพยายามจะบอกให้มาซายะขึ้นจากน้ำ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ ปล่อยให้มาซายะก้มๆเงยๆช่วยหาของด้วย

ผมยืนดูจนทั้งคู่ขึ้นมาจากน้ำ มาซายะใส่รองเท้าเรียบร้อยก็คว้าข้าวของเดินจากคุณทาคามิจิมา พอเห็นผมยืนอยู่ก็ชะงักทันที

“ถูกนางเงือกล่อลวงให้ลงไปเหรอ” ผมเอ่ยปากแซวทันที “เห็นเล่นน้ำสนุกใหญ่”

“นางเงือกอะไรกัน ก็แค่ผู้หญิงเฟอะฟะที่ไม่รู้จักปกป้องตัวเองนั่นล่ะ ให้เขารังแกอยู่ได้”

“ด้วยฐานะของคุณทาคามิจิทำได้ที่ไหน โรงเรียนนี้น่ะมีแต่ผู้มีอิทธิพลใหญ่โตกันทั้งนั้นนะ” ผมส่ายหน้า “คราวนี้เธอโดนอะไรเข้าล่ะ”

“เอากระเป๋านักเรียนกับอุปกรณ์ไปทิ้งน้ำ”

“แย่จริงเชียว”

“ฉันเกลียดการกระทำแบบนี้ชะมัด”

ผมเหลือบมองมาซายะ ถึงความรู้สึกนึกคิดบางอย่างจะต่างไปจากคนที่ผมรู้จัก แต่เขาก็ยังมีพื้นฐานนิสัยเดิมอยู่คือตรงไปตรงมา และเกลียดการเล่นสกปรกเป็นที่สุด ท่าทางของใครหลายคนในเวลานี้ทำให้มาซายะไม่พอใจมาก คงจะคิดหาทางจัดการอยู่

ผมหวังว่าจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูในเร็ววัน
.
.
.

กลางดึก เรย์กะโทรมาหาผม พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนกำลังร้องไห้

ผมร้อนใจจนวิ่งออกไปข้างนอก สั่งให้เอารถออกแล้วไปหาเธอเดี๋ยวนี้ แต่กลับถูกห้ามไว้ไม่ให้มา

“ตอนนี้ที่บ้านไม่สะดวกน่ะ” เธอพูดด้วยเสียงอู้อี้ “ขอโทษด้วยนะ”

ผมเลยต้องกลับขึ้นไปที่ห้องนอน คุยปัญหากับเธอ สาเหตุมาจากการที่ท่านพี่กับท่านพ่อของเธอทะเลาะกันในวันนี้ รุนแรงจนถึงขั้นขว้างปาข้าวของใส่

“ดูเหมือนจะมีปัญหากันมาตั้งแต่อยู่ที่ทำงานแล้วล่ะ” เรย์กะสะอึกสะอื้น “ทะเลาะอะไรกันก็ไม่รู้ น่ากลัวมากๆ ท่านแม่เองก็ห้ามไม่ได้ด้วย”

ตอนนี้ ท่านพี่ของเธอก็ออกไปจากบ้าน ส่วนประธานคิโชวอินความดันขึ้นจนต้องไปนอนโรงพยาบาลกลางดึก วุ่นวายกันไปหมด ส่วนเธอเองก็อยู่โรงพยาบาลในเวลานี้

เธอเงียบไปอีกพักใหญ่ๆแล้วก็เริ่มต้นพูด

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ”

ผมกำลังจะปลอบเธอ แต่คำพูดที่ตามหลังมากลับทำให้ต้องนิ่งค้าง ความเย็นวาบแผ่ขยายตั้งแต่ศีรษะถึงปลายนิ้ว

“ท่านพ่อพูดถูก เขามันพวกนอกคอก ไม่สมควรจะเกิดมาในตระกูลคิโชวอินเลยสักนิด” แม้เสียงจะแผ่วค่อยแค่ไหน แต่ก็สัมผัสได้ถึงความชิงชังเต็มเปี่ยมจนน่าขนลุก “คนอย่างนั้นน่ะไปซะได้ก็ดี ชอบทำให้ท่านพ่อผิดหวังอยู่เรื่อย บ้านเราคงดีกว่านี้ถ้าไม่มีเขา”

“เรย์กะ”

“ฉันต้องวางแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

สายตัดไปแล้ว แต่ผมยังคงมองโทรศัพท์อยู่ในท่าเดิม

ผมคิดว่ารู้จักเธอดียิ่งกว่าใครๆ ไม่ว่าเรื่องไหนก็รับมือได้สบายมาก เอาแต่ใจอย่างไรก็น่ารัก

แต่ชั่วพริบตาที่คำพูดเหล่านั้นหลุดรอดออกมา เธอกลับดูเหมือนคนแปลกหน้าที่ผมเพิ่งเคยได้พบ

และผมไม่รู้จักเรย์กะคนนี้มาก่อนเลย

----------------------
ลงวันละนิดจิตแจ่มใส

>>203 >>204 ทำไมมันปวดตับขึ้นทุกตอน ทุกตอนวะ....

>>203-204 อ๊ากกกก มึงเอาความหวานอมขมแบบ bitter sweet ตอนก่อนๆ คืนมา นี่แม่งขมเป็นแดกมะระเลยว้อย แผนเลี้ยงต้อยครอบคลุมไม่ถึงที่บ้านสิเนอะ ครอบครัวใครครอบครัวมันจริงแหละนะ

>>204 ยื่นหนังสือนิยาย นอบน้อมและหนักแน่นคือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ! ให้ท่านเรย์กะในโลกนี้อ่าน
แล้วเธอจะรู้ว่าคุณค่าการที่ท่านพี่อยู่นั้นดีงามเยี่ยงไร ท่านเรย์ก๊าาา!

>>203-205 ว้อทททททท หักมุมโหดร้ายกับท่านเอ็นโจเหลือเกิน หึ ไงล่ะ สอนเขาสวมหน้ากาก สุดท้ายเขาก็สวมหน้ากากใส่จนคิดไปเองไง คิดว่าท่านเรย์กะเป็นตุ๊กตาจะจับไปทำอะไรก็ได้รึไง สมน้ำหน้าาาาา นี่คงไม่เตรียมหนีกลับไปหาท่านเรย์กะนิยายหรอกนะ ถ้ายังแก้ไม่ได้แล้วหนีนี่คือขี้ขลาดมากๆ ทำอะไรไว้แล้วไม่รับผิดชอบเองนี่นา คือถ้ากลับไปหาเรย์กะโลกก่อนก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนที่พยายามทำให้เรย์กะโลกนี้เป็นแบบโลกเก่าแล้วยังไม่เห็นธาตุแท้(ที่พึ่งเห็น)ก็คิดว่าไม่เป็นไรใช่มั้ยล่ะที่จะแต่งงานกับท่านเรย์กะคนนี้ แสดงว่าไม่ได้รักท่านเรย์กะจริงสินะ แล้วทำมาเป็นรับไม่ได้ที่ท่านเรย์กะแสดงมุมอื่นออกมา น่าสมเพชว่ะท่านเอ็นโจ
ไม่รู้แหล่ะ เกลียดผู้ชายนิสัยแบบนี้ เชียร์ให้จบแบดเอ็น
...อะไรนะ อินไปเหรอ
กราบขอโทษโม่งฟิค5555555555
ปล.ที่ท่านเอ็นโจบอกว่าคราวที่แล้วการแกล้งไม่ได้แรงเท่านี้ นี่คือเป็นผลมาจากในนิยายท่านเรย์กะไม่ได้แกล้ง+ครั้งนี้แกล้งแบบแอบในที่เงียบแบบแรงยิ่งขึ้น...นี่คือท่านเรย์กะเวอร์ชั่นใส่หน้ากากอัพเกรดบายจอมมารเลี้ยงต้อยเอ็นโจสินะคะ

ว่าก็ว่า กูอยากอ่านความเห็นของพวกตัวประกอบในเอ็นโจเลี้ยงต้อยว่ะ

>>208 กรี๊ด ลืม เขียนไม่จบ
สมองส่วนที่อยู่ในเรือเอ็นโจอยากให้ท่านเอ็นโจกลับไปหาท่านเรย์กะโลกเดิม รักกัน แฮปปี้เอ็นดิ้ง
แต่อีกส่วนนึงอยากให้ท่านเอ็นโจกลับไปไม่ได้ พยายามกลับแค่ไหนก็กลับไม่ได้ (ก็ตอนแรกที่พยายามปั้นท่านเรย์กะแบบที่ตัวเองชอบไม่เห็นจะพยายามกลับเลยวะ พยายามแต่สอนท่านเรย์กะใส่หน้ากาก ทำให้ท่านเรย์กะรักตัวเองแบบโง่ๆไปวันๆ เกลียดมาก) ต้องทนอยู่กับท่านเรย์กะแบบนี้ไป ทนเห็นซะให้พอว่าคนที่ตัวเองเลี้ยงมาแล้วคิดว่าดีนักหนาอยากแต่งงานด้วยน่ะเป็นแบบนี้ หลอกใช้ตัวเองเพื่อเป็นบันไดไปหาท่านคาบุรากิ ทรมานซะให้พอ แบบหน่วงงงงง แล้วสุดท้ายพอกลับไป ก็ไม่อยากให้ท่านเรย์กะรักเลย
เรามองว่าท่านเรย์กะโลกเก่ากับเรย์กะโลกใหม่คนละคน ก็แค่ฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันแต่นิสัยต่างกัน จะให้เอ็นโจพยายามหลอมยังไง หลอกตัวเองยังไง ต้องหลอกตัวเองเบอร์ไหนถึงคิดว่าเหมือนกัน แล้วจะแต่งงานอีกต่างหาก...
ไม่ชอบท่านเอ็นโจแบบนี้เลย แบบว่า ท่านเอ็นโจ ขอโทษนะคะ แต่ครั้งนี้ท่านไม่คู่ควรกับท่านเรย์กะค่ะ
ปล่อยท่านเรย์กะไปเถอะนะคะ//โรยเกลือไล่จอมมาร

จริงของเอ็นโจ เรย์กะที่เกลียดท่านพี่น่ะ มันเรย์กะตัวปลอมชัดๆ! แต่ที่สาวเจ้าเป็นแบบนี้ก็เพราะนายมีส่วนด้วยล่ะว้า

>>208 >>210
กูโครตเห็นด้วยกับมึงเลย ตอนกูอ่านนิยายนี้ครั้งแรกกูก็ไม่ชอบเอ็นโจอยู่แล้วด้วยอะมึง//กราบเรือเอ็นโจ แต่พอดมกาวในโม่งก็ค่อยๆคล้อยตามแถมไหนจะโมเม้นกับวาคาบะอีกกูเลยเหยียบสองเรือแม่ง แล้วพอเจอฟิคนี้เข้าไปกูก้าวเท้าออกจาเรือเอ็นโจแม่งเลย

>>203-205 กูกังวลมากว่าจะจบยังไง...
อ่าน >>208 >>210 แล้วเหมือนบรรลุ ลึกซึ้งว่ะ ตกลงที่เรย์กะkimidolceร้องไห้ ทำเป็นจะตายตอนเอ็นโจเมินคือหน้ากากป่าวว่ะกูเริ่มสับสน จริงๆเรย์กะแค่หลอกใช้เอ็นโจสินะ ที่แกล้งวาคาบะจังก็เป็นเรย์กะที่บงการด้วยรึป่าว แล้วที่โทรมาร้องไห้คือไร เกลียดท่านพี่ขนาดนั้นจะร้องไห้ที่ท่านพี่ทะเลาะกับทานุกิเพื่อ ไม่เมคเซนอ่ะ นี่มันเรียกร้องความสนใจชัดๆแอ๊บใสๆด้วยนะ เอ็นโจนี่แกสร้างนางมารขึ้นมารึไง
แต่กูขอแย้งนิดนึง ปกติเอ็นโจตาสตอกเรย์กะนิยายอยู่แล้ว ก็น่าจะรู้ป่ะว่าคนที่ช่วยวาคาบะจังมาตลอดก็เรย์กะเนี่ยแหละ

กูเกลียดเอ็นโจที่พยายามสร้างตัวแทนเรย์กะนิยายนะ แต่กูเริ่มสงสารแล้วถ้าเอ็นโจโดนหลอก(แต่ก็สมควร)
เออสงสัยอ่ะ เรย์กะคนนี้ไม่สนิทกับเซริกะจังกับคิคุโนะจังใช่ป่ะ

>>213 แก้ๆ ตามสต๊อก

>>203-204 ก็จะไปรู้จักได้ไงเล่า!! เป็นคนสอนเขาให้เป็นแบบนี้เองนี่ ภายนอกอ่ะเปลี่ยนแปลงไปบ้างแต่เนื้อลึกข้างในเป็นเรย์กะคิมิดอลอยู่ดีไม่มีทางที่จะเหมือนเรย์กะนิยายได้หรอก นางจะไปน่ารักสู้เรย์กะในนิยายได้ไงวะ! เส้แสร้งแกล้งทำชัด ๆ!!
โม่งฟิคเลี้ยงต้อย แบดเอ็นได้มั้ยอ่ะหมั่นไส้เอ็นโจ ตอนแรกก็เรือเอ็นโจอยู่หรอก หลัง ๆ นี่ไปนอนกลิ้งอยู่บนจักรพรรดิบ้าง รัชทายาทบ้าง มีนายบ้าหมาด้วย ง่าย ๆ ทุกเรือที่ไม่ใช่เอ็นโจอ่ะ

พอมาคิดๆแล้ว เฮ้ย! ไม่ใช่ว่าโม่งฟิคเลี้ยงต้อยพยายามจะเคลียร์พื้นที่ในเรือเอ็นโจเพื่อให้ตัวเองอยู่แบบสบายๆแล้ววินไปเหรอวะ!?

ทำไมพักหลัง​นี้ฟิคเอ็นโจมีแต่ชวนให้ลูกเรือ​เจาะเรือทิ้ง ย้ายเรือวะ อาดูร 55555

>>217 จริง ตอนแรกฟิตเลี้ยงต้อยเหมือนจะช่วยกู้เรือเอ็นโจนะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นฟิคเจาะเรือเอ็นโจนี่หว่า กูหลงกลไปแล้วว กูขอย้ายไปเรือท่านพี่

>>216 นั่นสิ เป็นไปได้ๆ //พยักหน้า
กะ ก็ตอนนั้นกูบอกแล้วนาว่าควรตัดจบแค่เท่านั้น จากนี้มันจะเป็น point of no return แล้วนะ //จิ้มนิ้วเข้าหากัน
กูสาบานว่ากูเรือเอ็นโจจริงๆนะ ไม่ใช่ไส้ศึกแฝงตัวมาเจาะเรือแต่อย่างใด เดี๋ยวจบเรื่องแล้วกูจะเฉลยที่มาของแรงบันดาลใจในการเขียนฟิคนี้ให้ แล้วกูสัญญาว่ากูจะเขียนเลี้ยงต้อยที่เป็นเลี้ยงต้อยจริงๆให้เอ็นโจ ไม่เอาแบบนี้ No ปวดตับ

>>219 เขียนเลี้ยงต้อยจริงๆมาเลยดีกว่าา กูกลัวตับกูพังก่อน555555

>>219 ไม่ต้องดูว่าเรือไหนก่อนนะ กูก็ยังชอบฟิคมึงมากๆอยู่ดีว่ะ ชอบที่ว่าเรย์กะคนนี้กับเรย์กะคนนั้นยังไงๆมันก็คนละคนกัน จริงๆถ้าคนที่เอ็นโจมาชักใยไม่ใช่เรย์กะกูก็ว่าอาจจะไปได้สวยอยู่หรอก แต่นี่มันคนละวิญญาณกันเลยไง เลยซวย เปลี่ยนเนื้อเรื่องทั้งหมดไปเลย ถถถถถถ กูชอบที่แบบ เอ็นโจงงว่าทำไมผลมันไม่เหมือนเดิม ทั้งเหตุการณ์คล้ายๆชาติก่อน ก็เพราะเอ็นโจไม่รู้ว่าเรย์กะชาติก่อนทำอะไรมาบ้างอะ ต้องพยามขนาดไหรในการไม่ให้ที่บ้านล้มละลาย คอยแอบช่วยวาคาบะหนักแค่ไหน มันเป็นความพยามของเรย์กะคนเก่าที่ไม่มีใครรู้แต่ผลมันออกมาอะ พอมันออกมาในมุมมองเอ็นโจแบบนี้คือดีมาก กูชอบใาก รอตอนต่อไปนะมึง

กูมาเสนอพลอต เอ็นโจวย้อนเวลากลับไปตอนประถม ตั้งแต่เจอเรย์กะ(เวอร์ชั่นข้ามมิติมาแล้ว) ครั้งแรก คราวนี้ตะล่อมแต่เริ่มเลยค่ะ ไม่เปิดเผยด้านจอมมารให้เห็น (ไม่ก็เนียนๆแบบท่านพี่)

>>219 มึงง เอาดีๆกูชอบนิยายมึงมากเลย ปวดตับไปนิดแต่ลุ้นดี กูชอบหน่วงๆนิดหน่อยแบบนี้แหล่ะ ถถถ แต่ถ้ามึงจะแต่งหวานๆก็ดีมึง กูอ่านหมด555555 และเห็นด้วยกับ >>221 เหมือนเปิดมุมมองใหม่เลย ตอนแรกแค่แค้นแทนทานเรย์กะว่าทำไมท่านเอ็นโจเป็นคนแบบนี้ ลืมว่า เฮ้ย จริงๆมันก็มุมว่ามันเป็นบทเรียนอย่างนึงของท่านเอ็นโจก็ได้นี่หว่า โม่งฟิคช่างล้ำลึกยิ่งนักโปรดรับการคารวะหนึ่งจอก//รินน้ำชา ฮื่อ ชอบ 221 ตรงที่บอกว่าเพราะเอ็นโจไม่รู้ว่าเรย์กะพยายามขนาดไหน โอ้ยยย อยากอ่านต่อ ฟิคดีงาม
ปล.ถ้าจะมีเลี้ยงต้อยจริงๆ อันใหม่ ก็จะรอนะจ้ะ
ปล.2 ถือโอกาสนี้บอกโม่งฟิคท่านอื่นๆ วันนี้จะมีกาวฟิคอีกมั้ยอ่ะ//เกาะขา

เออ จะว่าไปนี่ก็เข้าวันทำงานแล้ว ทำไมเสบียงกาวถึงขาดแคลนจังวะ ถถถถถถ

ถึงเวลาชดใช้​กรรมกันล่ะมั้ง​ ถถถ
แต่ของกู กูร้อนจนเพลีย แต่งไรไม่ได้เลย หัวไม่แล่น o<-<

ว่าไปก็อยากอ่านฟิคคู่​อื่น​บ้างนะ โทโมเอะคาซึมิงี้ หรืออาคิซาวะซากุระงี้

หวัดดีสหายกาวทั้งหลาย พอดีตามอ่าน(แค่นิยาย)มานานละ อยากหาเพื่อนคุยแต่ไม่รู้เค้าคุยกันที่ไหน
แล้วบอร์ดโม่งเนี่ยไม่ได้เข้ามานานมากละ(ตอนนั้นยังไม่มีกระทู้เรื่องนี้เลย) เข้ามาลองหาสปอยล์อ่านเล่นๆ
สัส เจอกาวถังเบ่อเร้อ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิ่มกาวจริงๆว้อย
ปล.ฟิคเกอิชาเขียนดีมากๆเลยครับ

ฟิคซึรุเรย์กะกูออกยากมากสมกับความแรร์ 😂😂 รอแน่นอลเพื่อนโม่ง....

>>226 ยินดีต้อนรับสู่จักรวาลแห่งกาวค่ะมึง

สวัสดีชาวโม่ง​ นี่โม่งสารบัญ​นะ
แวะมาบอกว่าช่วงนี้ไม่ว่างและไม่สะดวก​ใช้เน็ตเท่าไหร่ ของดอัพเดต​สารบัญ​สักสัปดาห์​นะจ๊ะ

ปล.ถ้ามีคนช่วยรวม​ต่อจาก​นี้ก็จะดี กลับมาจะได้ยัดใส่ไปเลย...
ปล. 2 อันที่จริง​คิดมาสักพัก​ละว่า หรือจะทำเป็นไฟล์ google​ doc อัพเดต​กันเองไปเลยดี แต่ก็ขี้เกียจ​เปิดแอคเคาท์​ใหม่เพื่อสร้างไฟล์...มีใครอยากทำมั้ย 555

>>229 งะ งั้น กูก็จะงดอัพฟิค เพื่อรอมึงกลับมานะ

>>230 อย่าเอากูเป็นข้ออ้าง​ในการดองฟิคซิ!!

กะ กูก็จะงดอัพด้วย

>>231 ไม่ใช่ข้ออ้างนะ คะ...แค่ไม่อยากให้มึงทำงานหนักย้อนหลังเท่านั้นเอง ไม่ได้ขี้เกียจหรือดองอะไรหรอกนะ

โม่งฟิคหาเรื่องอู้กันใหญ่ ใกล้สิ้นเดือนแล้วเลยปั่นงานจะได้หยุดสงกรานต์สบายๆสินะ แบบกู T_T

>>229 ยังไงจะช่วยรวบรวมไว้ให้อีกแรง โม่งฟิคกะลังเบามือกันพอดี ถถถถถ มึงไม่ต้องห่วงนะ กลับมาก็บอกละกัน จะได้เอาแปะๆ ไว้ให้ เชิญโม่งอื่นๆ ช่วยกันดูได้นะ เผื่อกูมีหลุด

สถานการณ์เรือเอ็นโจย่ำแย่โครตๆ บทจากออฟฟิศเชียลในแปลไทยก็ยังไม่ส่งเสริม กูควรจะเขียนอะไรมาช่วยใช่มั้ยเนี่ย ลูกเรือเอ็นโจล้มหายตายจากไปหมดรึยัง 55555555555555555

>>236 น่าจะยังอยู่นะ.. แบบหรอมแหรมอ่ะนะ เพราะกูก็ทรศยไปแล้วเช่นกัน ฮาาาา

>>236 ไม่ลงไปเดินใต้น้ำตีนก็เหยียบกราบเรือลำอื่นอยู่ละวะตอนนี้ 555

>>237 ทรยศสิเห้ย! พิมพ์ผิดได้เอี่ยมากกก

>>236 ย้ายไปเรือรัชทายาทเรียบร้อย //หลบ

>>237 >>238 เดี๋ยวรอไปอีก 13 ตอน คงได้ฤกษ์ซ่อมเรือเอ็นโจกันมั้ง ตอนนี้ก็ถือตะปูลอยคอในมหาสมุทรกาวกันไปก่อน 555555
เรือเอ็นโจบอบช้ำจริงๆ คนที่ทำร้ายไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นลูกเรือฮีเองทั้งนั้น น่าสงสารโครตๆ //กอดปลอบชูสุมอย

>>236 จากตอนแรกเรือเอ็นโจคนเดียวกลายเป็นเหยียบเรือคุมแคม ลงแม่งทุกรำ แถมว่างๆยังเจาะรูเรือหลักไปพลางๆด้วย คือช่วงนี้ถ้าอยากจะฟื้นฟูเรือเอ็นโจนี่คงต้อง งดอ่านฟิค+ดำน้ำอ่านดิบ เพื่อเพิ่มความกาวให้ตัวเองอ่ะ

จู่ๆกูก็จิ้เรย์กะกับเรย์(ช)ขึ้นมาว่ะ ใครสนองให้กูได้บ้าง

>>243 เอิ่ม... นั้นคนเดียวกันนะเว้ยยย แต่ว่าถ้ามีคนแต่งจริงก็คงชวนชิมตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบล่ะมั้ง

>>243 มันจะกลายเป็นนิยายทัวร์กินไหมอ่ะมึง..

>>243 กูนึกไม่ออกเลยว่ะว่าจะจีบ+รักกันยังไง พบรักที่ร้านยากิโซบะข้างทางเรอะ

>>246 เจอกันที่มินิมาร์ทสามัญชนแย่งชิงขนมสามัญชนแรร์ไอเทมชิ้นสุดท้าย

>>247 แล้วมือก็โดนกันอย่างบังเอิญ ต่างฝ่ายต่างยกขนมชิ้นสุดท้ายให้อีกฝ่าย สุดท้ายแบ่งกันคนละครึ่งแล้วสนิทกันหลังจากนั้น โดยการตะลอนทัวร์กินขนมสามัญชนและให้เรทดาว เดี๋ยวนะตอนแรกจะโรแมนติกไหงมันเป็นเซลล์ชวนชิมอ่ะ

>>248 ทำไม​กูคิดว่าแทนที่จะ​แบ่งกัน น่าจะแย่งกันมากกว่า...

"ขอโทษนะครั​บ​ คุณผู้หญิง​ แต่ว่าข้าวปั้น​นี่ผมหยิบก่อนนะครั​บ..."
"แหม ขอโทษนะคะ แต่ว่าฉันคิดว่าฉันเห็นมันก่อนคุณเสียอีกนะคะ"
"ผมตกลงไว้ตั้งแต่​ก่อนเข้า​ร้านมาแล้วว่าวันนี้​จะกินข้าวปั้น... "
"ฉันเล็งไว้ตั้งแต่​เมื่อ​วานแล้วล่ะค่ะ... ยังไงก็เป็นสุภาพบุรุษ​กันหน่อยซิคะ~"
"ถ้าเป็นเรื่องอื่นล่ะก็คงจะได้ แต่เรื่องของกินนี่..."
แล้วทั้งสองหยิบพัดในกระเป๋า​ขึ้นมา ท่ามกลางสายตาของพนักงาน​ร้านสะดวก​ซื้อ​ที่อยากจะบอกว่ายังมีข้าวปั้นในสต็อก​อยู่​แต่ไม่กล้าเข้าไป

>>249 ฮื่อออออ ชอบว่ะ5555555
มีใครสนใจแต่งไหมคะ? มันต้องบันเทิงอ่ะ แล้วนิสัยเหมือนกันอีก 555555

>>249 เรย์กะ ปะทะ เรย์ อูววว เห็นภาพเลยอ่ะประกายไฟแล่นเปรี๊ยะ เรื่องของกินนี่ยอมกันไม่ได้จริง ๆ

>>249 ระหว่างที่ 2 คนปะทะกัน ก็มีเด็กน้อยหยิบข้าวปั้นชิ้นสุดท้ายไป อดกินทั้งคู่

>>252 วงวารทั้งคู่555555555555556555555

>>252 เปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นคาบุรากิ
แล้วเอ็นโจไปกระซิบบอกพนักงานว่ายังไม่ต้องเติมของนะครับ

>>236 ยังหรอก แต่ช่วงนี้สถานการณ์ไม่เป็นใจก็เลยแค่อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวไปวันๆ น่ะ จะเป็นลูกเรือเอ็นโจได้ใจต้องเข้มแข็งนะเว้ย ชีช้ำมาเยอะเหลือเกิน ฮึกก..... //ดึงเหนียงชูสุมอย

กูว่าท่านเรย์xสามัญชนที่เป็นชาติที่แล้วของเรย์กะ ก็น่าสนุกนะ

>>254 เอ็นโจแม่งร้ายกาจจจจจ //เสียงรอนก็มา

>>254 จะเกิดเหตุ​ฆาตกรรม​ในร้านมินิมาร์ท​มั้ยน่ะ...

เด็กนั่นอาจเจอพัดบิน 5555

>>259 กูว่าพวกนางไม่มีใครทันได้สนใจนะ555555

สุดท้ายข้าวปั้นลอยกระเด็นไปตกที่ถนน แล้วก็โดนรถวิ่งทับ อดแดกกันทั่วหน้า เอวัง

>>261 อนิเมะสั้นแปะหน้าเรื่องเร้อออ

>>236 กุยังอยู่ในเรือค่ะ สูดดมกาวยี่ห้อเรือเอ็นโจต่อไป

>>236 กูอยู่ในเรือเอ็นโจนะ แต่บางวันก็อยู่เรือนายตัวสำรองไปๆ มาๆ แก้เบื่อ

ยังไม่หายจ้ะ...แค่แวะไปพักร้อนตากอากาศที่เรือลำอื่นเฉยๆ5555 รอท่านจอมมารมาซัมมอนให้กลับเรือ ถถถ แต่ถ้ามีฟิคกาวก็ดี กูเดินหลับตาตามกลิ่นกาวไป กาวไปอยู่เรือไหนกูไปด้วย5555555

บางทีก็หักเรือทะลุเพลินเกินป้ายยยย ขอยาใจมาแก้ความชอกช้ำให้กูบ้าง //กอดชูสุมอยทั้งน้ำตา

>>266 กูว่าชูสุมอยทำหน้ายิ้มๆ แต่คงนับหัวจำหน้าฝูงผู้เจาะเรือไว้ล่ะ 55555

>>267 กูว่ากูต้องโดนชูสุมอยฆ่าตายคนแรกแน่ๆ ถถถถถถถถถถ เขียนแต่ละอย่าง นอกจากไม่ช่วยส่งเสริมยังจะทำลายทิ้งอีก

>>268 มึงรีบไปดูคูโจไว้เลย เปลี่ยนหมาตัวแสดงแทนเป็นพันธุ์ซามอย 5555

ไปเห็นข่าวว่า นิยายเรื่องไปต่างโลกกับสมาร์ทโฟนจะทำเป็นอนิเมะแล้ว....กูอยากเห็นท่านเรย์กะได้เป็นอนิเมะกับเขาเหมือนกันนะ ถีงเนื้อหาแม่งจะเอื่อยๆก็เถอะ ถถถ

>>270 กลายเป็นอนิเมะเกี่ยวกับอาหารและการลดน้ำหนักแทน

กูโม่งแปล...ที่มีงานเข้ากะทันหัน พรุ่งนี้คงมาอัพไม่ไหวแน่ๆ ขอลัดคิวมาลงคืนนี้ก่อนเลยเน้อ ที่เดิม ขออภัยในความไม่สะดวก m(_ _)m

>>272 ไม่เป็นไรโม่งแปล สู้ๆ

>>272 ออสสสส รับทราบ อุตสาห์มาบอกก่อนแล้วลงให้วันนี้ ดีเลยย ขอบคุณมากกกกก

>>272 รักมึงนะ ขนาดไม่ว่างยังอุตส่าห์เอาม่ลงให้ก่อนความรับผิดชอบนี่ A+++ ไปเลย
โฮ้ยยยยย อะไรคือปาร์ตี้คริสมาสต์กับเพื่อนในจินตนาการ โหวววววว นี่ม.5 แล้วนะ นี่เป็นนางเอกนะ ทำไมเศร้าแบบนี้ล่ะชีวิต

>>272 ขอบคุณมากค่ะมึง กอดๆ เรื่องงานก็สู้ๆนะ รักมึงเสมอ
คริสต์มาสปีนี้ ตัวจริงคือวาคาบะสินะ ถถถถถถถถถถ

>>276 รีบพิมพ์ไปหน่อย ตกคำว่าแฟนไป
คริสต์มาสปีนี้ แฟนตัวจริงคือวาคาบะสินะ

ย่อหน้าสุดท้ายทำเอาลูกเรือวาคาบะอย่างกูหัวใจฟูเลยทีเดียว ยังไงสุดท้ายวาคาบะจังก็ตัวจริงอยู่ดีสิน้า~ อ๊ายย///

>>272 รักโม่งแปลจัง กอดๆๆ
เรือวาคาบะจังนี่แล่นชิ๋วเลยทีเดียววว เห็นแก้กินมากเรย์กะ

ขอบคุณโม่งแปลที่อุตส่าห์มาลงให้นะ!
ท่านเรย์กะ...ชีวิตจริงๆแบบไม่ติดฟิลเตอร์นี่แห้งเหือดมากโคตร

ผู้ชายมีเยอะแยะแต่เลือกคิดถึงวาคาบะจัง สรุปแล้วท่านเรย์กะคือพระเอกไม่ใช่นางเอกของเรื่องนี้นะค--- ไม่ยย

แต่ท้ายๆตอนพอเอ็นโจเดินกลับมารากิก็ลุกเลยนะ เห็นอะไรงั้นเหรอ? หน้าของเอ็นโจจะเป็นยังไงตอนที่เห็นรากิกับท่านเรย์กะกระซิบกันน้าา
-กูมาช่วยปะรูเรือเอ็นโจแล้ว!-

กูเรือเอ็นโจนะ แต่อยากลองเขียนเรย์กะกับคาบุรากิแข่งกันจีบวาคาบะ น่าจะสนุกดีว่ะ

อยากเข้าไปบอกคาบุรากิว่าเรย์กะน่ะไม่เป็นศัตรูกับวาคาบะจังหรอก แต่เป็นศัตรูหัวใจตัวจริงๆจองนายต่างหากล่ะ!5555555555555555

https://www.facebook.com/jlistcom/videos/10155155799499320/ นี่เรียกว่าเรย์กะได้หรือเปล่า

>>272 โอ้! ขอบคุณมาก ควรสงสารนางดีมั้ยที่ไปคริสมาสต์ปาร์ตี้กับเพื่อนในจินตนาการอ่ะ
>>283 หาาาาา------!!! เห้ย!! ถ้าเรย์กะเป็นแบบนี้จริงท่านพี่ที่เปิดประตูมาเจอพฤติกรรมอย่างนี้ของน้องสาวเข้าไปคงช็อกตายอ่ะ 5555

เห้ย กูเผลอซึมซับนิสัยระแวงเอ็นโจของท่านเรย์กะมา 55555 ตอนเอ็นโจพูดว่า ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดมานะ กูนี่แบบ หือ? เอ็นโจอันตรายว่ะ ขนาดเค้าหยุดเรียนไปยังรู้อีกว่าท่านเรย์กะกังวลว่าลมจะพัดจนผมหน้าม้าเปิด ผ่านไปสักวิค่อยดึงสติกลับมาได้ว่าฮีพูดถึงคาบุรากิและไม่มีอะไรแอบแฝงถึงคิ้วของท่านเรย์กะเลย 555555

>>285 ไม่แน่ ฮีอาจจะรู้ว่าขนคิ้วนางหายไปก็ได้นะมึง ความสามารถของสตอล์กเกอร์ขั้นสุดยอดมันไม่น่าจะธรรมดา ท่านเรย์กะระแวงลมพัด ส่วนฮีพูดถึงลมพัด มันจะบังเอิญไปรึเปล่า ถถถถถถถถถถถถ

>>285 ตอนแรกกูก็เผลอคิดเหมือนมึง 55555

>>285 กูว่ารพที่เรย์กะไปจริงๆอาจเป็นเครือข่ายของตระกูลเอ็นโจ...

>>285 กูก็ระแวงเหมือนมึงเลย5555555555 แล้วทั้งตอนกูจะกังวลแทนเรย์กะทำไมก็ไม่รู้เรื่องความแตกว่าขนคิ้วหายเนี่ย กลัวลมพัดหน้าม้าเปิดเงี้ย ในใจเชียร์ให้หาอะไรแปะคิ้วแต่คงผิดสังเกตเกิน55555555

ขอบใจมากนะโม่งแปลลล มึงสู้ๆ นะ อย่าโหมงานหนัก พวกกูรอได้ๆๆๆๆ เลิฟมึงงง // ปล. พวกกูทำให้มึงมีภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ในการอัพขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยยยย มึงอย่าถูกพวกกูกดดันเกินไปน้าาาาา

เพิ่งได้อ่านตอนใหม่ // อย่าบอกนะว่าสุดท้ายไปคริสมาสต์กับเพื่อนรักเจ้าของเค้กกก???

อยากเห็นวาคาบะกับเรย์กะสลับร่างกันจังเลยว่ะใครก็ได้เขียนให้กูเสพที~

เรือวาคาบะพุ่งไปอย่างไม่หยุดยั้ง ><

>>293 ><)b

อ่านไปอ่านมา ศัตรูหัวใจ...ที่แท้จริงของคาราบุกินี้ไม่ใช่นายตัวสำรองหรอก แต่เป็นท่านเรย์กะเนี้ยแหละ ถ้าไม่เร่งทำแต้มโดนท่านเรย์กะปลูกดอกลิลลี่แน่ๆ

จำได้​ว่ากระทู้​แรกๆ มีหลายเม้นท์​บอกว่า​ไม่ชอบวาคาบะ อยากทราบสถานะตอนนี้​จัง 555

>>296 ตอนนางโผล่แรกๆเหมือนจะมาเป็นภาระให้เรย์กะอ้ะ แบบ เรย์กะกังวลแทบตายกลับไปเก็บผักป่าชิวๆซะงั้น แต่หลังๆมาเห็วาคาบะที่สตรองและเข้มแข็ง มีสกิลนางเอกเป็นคนดี๊คนดีก็ใจอ่อนแล้วจ้า //ปลูกลิลลี่

>>297 เหมือนกันเลยย ตอนแรกนึกว่าจะแนวนางเอกใสๆอ่อนแอโดนรังแกง่าย(แบบในเกม) แถมเป็นภาระให้เรย์กะต้องเครียดจนผมขาวจะขึ้นอีกเส้นด้วย55555555 แต่ที่ไหนได้วาคาบะจังสตรองมากกก จะโดนแกล้งอะไรยังไงไม่แคร์ ขอแค่ได้เรียนได้อันดับสูงๆได้เงินเยอะๆ แถมเข้ากับเรย์กะได้ดีมากกก รักเลยค่ะ!

ตอนใหม่กูขำลั่นห้องตรงเพื่อนในจินตนาการนี่ล่ะ ท่านเรย์กะโคตรน่าสงสาร 55555555555

>>298 เรื่องนี้มีแต่คนไม่ธรรมดานะมึง ถ้าจะมาสายนางเอกใสๆ อ่อนแอ ต้องให้พระเอกมาปกป้องทุกเวลา เห็นทีจะอยู่ในเรื่องนี้ไม่ได้ ถถถถถถถถถ

แต่เอ๊ะ ท่านเรย์กะก็เป็นพระเอกคอยปกป้องนางเอกทั้งต่อหน้าและลับหลังเลยนี่หว่า กูว่าวาคาบะรู้นะว่าใครส่งจดหมายไปให้อะ ถ้าเป็นเรื่องแนวยูริ วาคาบะน่าจะตกหลุมรักเรย์กะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แย่งซีนคาบุรากิกันสุดๆ เรย์กะไม่ใช่ศัตรูของวาคาบะ แต่เป็นศัตรูหัวใจของคาบุรากิชัดๆ ถถถถถถถ ไม่ต้องไประวังนายตัวสำรองหรอก ระวังเรย์กะไว้ดีกว่า

>>286 กุว่าไม่บังเอิญหรอกมึง ถ้าตอนหลังๆที่ไปดำมานี่...ยังไงดีล่ะ..ถ้าจะถามอะไรเกี่ยวกับเรย์กะไปถามเอ็นโจได้เลย แม่งรู้ทุกเรื่องขนาดเรื่องที่เป็นความลับพี่แกก็เหมือนรู้ แต่พูดลอยๆ ประมาณนี้แหล่ะ

>>301 น่ากลัว ชห....
>>296 สวัสดีกูเป็นหนึ่งในนั้น กูไม่ได้ยุ่นเลย ดำน้ำก็น่าจะโดนสาหร่ายพันคอตาย เลยได้แต่บ่นๆตามที่แปลไทยแปลถึงแล้ว ถ้าจำไม่ผิดนะรู้สึกจะไม่ชอบตรงที่ท่านเรย์กะตอนนั้นปวดหัวแทบตายหงอ--- แค่ก ผมสีขาวขึ้นไม่รู้กี่เส้นแต่ตัววาคาบะนางยังดูชิว ไม่สนอะไรใดๆ ดูเป็นคนที่ให้รากิมาปกป้องเหมือนตามมังงะไม่ก็โอโตเมะเกมไรงี้55555
แต่พอมาเรื่อยๆกูรับรู้ถึงความน่ารักของนาง เหมือนจู่ๆมือก็ไปเกาะขอบเรือวาคาบะจังเรื่อยๆ พอถึงตอนที่เจอกินปลาหมึกเริ่มแง้มๆใจละ(เคยไม่ชอบแบบญ-ญมาก่อนไง อคติมาก่อนหน้านี้) แต่ถึงตอนที่ชวนกินแกงกะหรี่เท่านั้นแหละ ผ่างงง มือเกาะเรือวาคาบะจังไปแล้วไม่รู้ตัว555555555

>>301 เหยดดดดดด พูดเล่นๆเสือกเป็นจริงเรอะ สกิลจอมมารมันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว ทั้งสตอล์ก ทั้งอ่านใจ รู้ทันเขาไปหมดทุกอย่าง

>>301 จอมมารคือจอมมาร

กรี๊ดดดด คือตอนนี้ท่านเอ็นโจดูเป็นห่วงเป็นใยท่านเรย์กะดีจังเลยย ถามว่าเป็นอะไรมั้ย ถ้าเจ็บคอล่ะก็ยูกิโนะทำอย่างนี้ๆนะ เป็นห่วงแบบชัดมากกกก ถามตรงๆเลยด้วย เริ่มกล้าขึ้นมาอีกนิดแล้วสินะคะท่านจอมมาร! แล้วคือพอท่านเรย์กะหันไปคุยเรื่องท่านคาบุรากิ ก็ถอยไปเอาน้ำชา แต่ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้น ประเด็นคือทำไมพอกลับมาจากเอาน้ำชา ท่านคาบุรากิถึงต้องลุกไปด้วย? ก็ตอนแรกท่านเรย์กะจิบชาคาโมมายล์ที่ประจำถูกมะ แล้วท่านเอ็นโจ(+คาบุรากิที่นิ่งๆเงียบๆ)ก็เข้ามาถามอย่างเป็นห่วง(?) พอท่านเรย์กะไปกระซิบกับท่านคาบุรากิเข้าหน่อยก็โดนลากตัวออกไปเฉยเลย...
*สวมฟิลเตอร์มโน*
เอ็นโจ:*ยิ้ม* มาซายะ...

กูเรือเอ็นโจนะ แต่กูก็ชอบวาคาบะ ตอนเรย์กะยังไม่เข้าไปพูดคุยกับวาคาบะ แต่มองวาคาบะที่โบกผ้าเป็นคลื่นทะเลคลั่งอย่างตั้งอกตั้งใจ กูรู้สึกว่าน่ารักว่ะ แบบ...วาคาบะทำสิ่งเล็กๆอย่างตั้งใจ เล็กมากจนไม่มีใครมองเห็น แต่เรย์กะเห็น จุดนี้มันก๊าว กูเลยแอบอวยคู่นี้อยู่เบาๆ
ยิ่งตอนแอบส่งจดหมายไปเตือนเขาแม่งโครตได้ฟีลพระเอกที่แอบสนใจนางเอกอยู่ แล้วพอเห็นเขาเดือดร้อนก็รีบช่วยเขาทันที แล้วโมเมนต์ก๊าวๆหลังจากนั้นก็ตามมาเยอะ จนกูแบบ จบรูทยูริกูก็ไม่ว่าอะไรนะ อยากให้จบด้วยซ้ำ มันน่ารักมากกกกกกก วาคาบะน่ารักจริงๆนะ กูได้ทุกสายอะ จะนอร์มอล วาย ยูริ ถ้ามันก๊าว กูเอาหมด 5555555555555555

ขอถามสปอยล์ คนที่อ่านดิบหน่อย พอดีดำน้ำผ่านๆไม่ค่อยแน่ใจ
.
.
.
.
.
จนถึงตอนล่าสุดนี่ คาบุรากิกะเอ็นโจก็ยังไม่รู้ใช่ป่ะว่า เรย์กะรู้จักและสนิทกับวาคาบะ มีแค่นายตัวสำรองที่รู้แล้ว?
.
.
.
.
.

>>305 จริงๆ ฉากนี้กูมองว่าพอเอ็นโจไม่อยู่ปุ๊บ คาบุรากิก็พูดความในใจปั๊บ พอเอ็นโจกลับมาก็เงียบ นี่แม่งกขค.ชัดๆ เลยนี่หว่า 55555

>>307
.
.
.
.
.
.
กูก็ดำน้ำมานะ คาบุรากิไม่รู้แน่ๆ ยังหึงที่วาคาบะมีเพื่อน(เรย์กะ)มาหาบ่อยๆ แต่พอรู้ว่าเป็นผญก็สบายใจ อยากเข้าไปบอกมากว่าหึงถูกคนแล้วเว้ยย อย่าเพิ่งสบายใจดิ นี่ศัตรูหัวใจคนสำคัญเลยนะ
เอ็นโจไม่แน่ใจ แต่กูว่าน่าจะรู้แล้ว...

>>308 กูคิดเหมือนมึงเลย5555555 กูเรือคาบุรากิไง แบบพอเอ็นโจไปก็ยอมปรึกษาเรย์กะแบบอุบอิบๆ แต่พอเอ็นโจมาก็เงียบ แกล้งทำเป็นเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรไป เหมือนพยายามไม่ให้ใครรู้ว่าสนิทกันไรงี้อ่ะ โคตฟินนน ตอนนี้แสดงว่าคาบุเปิดใจให้เรย์กะแล้วด้วยนะ

ถ้าเป็นท่านเรย์กับวาคาบะจังนี่เข้าวินไปแล้วป่ะวะ

>>311 เข้าวินทะลุฝั่งไปเลยเชียวล่ะ ท่านเรย์ดูเหมือนขี้กลัวแต่ถ้าคนสำคัญมีอันตรายละก็องค์ลงทันใด

>>311 น่าจะปักธง จีบติดไปเรียบร้อย แต่ท่านเรย์ซื่อบื้อ ไม่คิดว่าสาวเจ้าจะแอบชอบตัวเอง และท่านเรย์เป็นโลลิค่อน ในใจมีแต่นางฟ้าน้อย ยูกิโนะจัง
กูอยากให้เป็นวาคาบะคุงกับท่านเรย์กะมากกว่าว่ะ หนุ่มสายสไมล์ ฮีลลิ่ง ร่าเริง ไม่คิดมาก ท่านเรย์กะอยู่ใกล้ๆน่าจะโลกสดใส วาคาบะคุงก็น่าจะกล้ารุกจีบด้วย ไม่น่าจะกำกวมอ้อมค้อมไปมาแบบบางคน

>>309
.
.
.
.
.
.
คาบุรากิยังไม่รู้ถ้ารู้คงมีให้ไปสืบข้อมูลล่ะ ส่วนเอ็นโจนี่หรอสต๊อกเกอร์เรย์กะซะขนาดนี้คงรู้อยู่แล้วแต่คงเงียบไว้เพราะกลัวคาบุรากิไปรบกวนทั้งคู่แถมให้สาวเจ้าเกลียดกว่าเดิมด้วย

>>313 นึกภาพตามแล้วดีงาม ไม่เลวเลยจริงๆ แต่คงไม่ใช่มีจอมมารยืนทะมึนเป็นฉากหลังนะ....

>>308 >>310 ก็พวกมึงเรือท่านคาบุรากิกันไง55555 พออ่านเม้นมึงกูก็เข้าใจนะ หอบข้าวของย้ายเรือเลยดีมั้ย ปัจจุบันกูนั้นกำลังพยายามหาโมเม้นมาอุดรูรั่วบนเรือตัวเองอยู่ อีกนิดนึงจะจมละ ถถถถ//โดนผลักตกจากเรืออย่างเป็นปริศนา---

>>313 มันต้องออกมาแบบการ์ตูนโชโจมากๆแน่ สาวคุณหนูตกหลุมรักนายสามัญชน เวลาไปเดทกูเชื่อว่าถ้าเป็นวาคาบะต้องทำให้เรย์กะมีความสุขได้ 5555555555555555555
ทัวร์กินของสามัญชน เดินงานวัด ว่างๆก็พาไปแดกเค้กที่บ้าน มุ้งมิ้งจะตาย ใครก็ได้แต่งทีกูอยากอ่านนนนน

ถ้าเปลี่ยนเพศแค่วาคาบะคุง คาบุรากิก็ ฮะ... โฮโม??
ส่วนถ้าเปลี่ยนเพศเฉพาะท่านเรย์ (เรย์ในคิมิดอล)ก็โฮโมเหมือนกัน....
อยากแต่งท่านเรย์ x วาคาบะจังเลยว่ะ คงเป็นแนวเลิฟคอมเมดี้ชวนชิมอาหารสามัญชน ที่ตัวเอกแม่งไม่รู้ตัวว่าชอบกัน ว่างๆก็ไปปัดรังควาญพวกคนที่มาแกล้งสาวและพวกผู้ชาย

>>318 เป็นผู้หญิงไปสิ ทั้งคาบุรากิ ทั้งเอ็นโจนั่นล่ะ
แต่สามผู้ยิ่งใหญ่แห่งซุยรันเป็นแก๊งค์สาว สาว สาว แบบนี้ ทำไมกูรู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าเดิมวะ ถถถถถถถถถถถถถถ

จะท่านเรย์Xวาคาบะจัง หรือท่านเรย์กะXวาคาบะคุง มันก็ดีว่ะมึง เหมือนเป็นส่วนเติมเต็มกันและกัน/////
ใครจะแต่งก็ได้หมดนะ กูรออ่าน55555

อยากได้ allท่านเรย์ อะ 5555

>>320 กูสนับสนุนอันนี้ ท่านเรย์กับวาคาบะ(ชและญ)เคมีเข้ากันมากกกกก

จริงๆเรย์กะกับวาคาบะก็เคมีเข้ากันอยู่แล้วด้วย... อา ทุ่งลิลลี่สวยจังค่ะ

กุอยากอ่าน วาคาบะคุย-เรย์กะ คงน่ารักน่าดู

คิดถึงคู่หูทะลุมิติ อ่าาาาาT^T ไม่กาวเสพเลยยยยย

กูคิดถึงทุกฟิคเลย ฮืออออ ชีวิตเหี่ยวแห้งงงง

โม่งฟิคน่าจะติดสอบกลางภาคกันล่ะมั้งนะ... เราก็ติดสอบ 5555 ไม่ก็ดองงานมาแต่งฟิค แล้วถึงเวลาชดใช้กรรม 5555

โม่งฟิคกำลังชดใช้กรรมว่ะมึง อู้มาหลายสัปดาห์ ต่อให้บอกว่ามาปั่นเอาท้ายสัปดาห์ก็เถอะ สุดท้ายหมักหมม ไม่ทัน ฮือๆๆๆ ปั่นต่อ ชึบๆ

>>324 โม่งทะลุมิติติดสอบนี่หว่า เห็นจะมา 28 กูก็รอเหมือนมึง กูต้องการกาว ฮือ

ตอนนี้ เอ็นโจยังไม่มีโมเมนต์ที่ทำให้กูมีไฟอยากปั่นฟิคน่ะ แถมโม่งสารบัญก็ไม่อยู่ด้วย มะ ไม่ใช่ข้ออ้างซักหน่อยนะ ไม่ได้ขี้เกียจด้วยนะ//หลบตา

>>329 เอ็นโจไม่มีแต่ คาบุมีนะมึงงง แต่งเถอะๆ55555555 เด่วพวกเราค่อยช่วยกันเก็บข้อมูลแทนโม่งสารบันเองง มึงไม่ต้องเกรงใจนะ

อยากอ่านเจ้าหญิงเรกะก้ากับพ่อมดชูสุมอยต่ออะ...

>>331 กูด้วย

>>330 กูเกรงใจ ถถถถถถถถ //จิบน้ำพันซ์รอกาวคนอื่น
>>331 อยากอ่านด้วยคน

พ่อมดชูสุมอย (ตกลงชื่อนี้แล้วเหรอวะเฮ้ย ถถถถถถ) ไอเดียตันอยู่ว่ะ เดี๋ยวกูขอไปดู Beauty and the Beast เสริมสร้างพลังมโนก่อน แล้วจะกลับมาต่อยาวๆ นะ 555555

>>334 ไปดูเลยมึง หนังน่ารัก ภาพสวย เพลงเพราะ ฉากเต้นรำดีมาก บีสต์น่ารักมากกกกกกกกก ตอนจบโรโคโค่มากกกกกกกกก ถถถถถถถถถถถ
ในปราสาทมันต้องมีพวกของใช้มีชีวิตใช่มะ แล้วถ้าหอคอยของพ่อมดชูสุมอยจะมีพวกของใช้มีชีวิตบ้างมะ

>>335 กระจกวิเศษส่องดูรู้ปั๊ป เหมาะสำหรับสตอล์กเกอร์

ของท่านเรย์กะนี่.... ท่อนไม้ไผ่เพื่อสุขภาพ คอยนับจังหวะให้
หนึ่งงง สองงง หนึ่งงงง สองงงง เหยียบย่ำข้าต่อไปเพื่อสุขภาพกายใจที่ดีของตัวท่านเอง~

>>334 เย้ โม่งฟิคยังอยู่ก็ดีใจ รอได้ค่ะ 555

ky ไปเจอลาเต้อาร์ตกระต่าย น่าร้ากกกกกก http://imgur.com/a/G3WPw
ถ้าเอ็นโจทำน่ารักแบบนี้ แล้วเรย์กะกล้าคนทิ้ง นี่โคตรโหดเหี้ยมอำมหิตเลย แง้

>>336 ของใช้มีชีวิตในหอคอยพ่อมดชูสุมอยคงเป็น
เทียนไข...น่าจะหัวหน้าห้อง
นาฬิกา....อิวามุโระคุง
ไม้ปัดฝุ่น....คุณฮนดะ
ตู้เสื้อผ้า....คุณโนโนเสะ
กาน้ำชา....คุณอาคิมิ มั้ง ไม่รู้
แก้วชา...ยูกิโนะคุง//ไม่ใช่ละ

>>337 เป็นกูนี่ไม่กล้าคนไม่กล้ากินเลยว่ะ55555555 น่ารักมาก

>>337 ไม่กล้ากิน มุ้งมิ้งเกินไป //ตาย

>>336 ไอเท็มเพื่อสตอล์กเกอร์โดยเฉพาะ 5555555555555555555
>>339 กูก็ไม่กล้ากินเหมือนกัน น่ารักเกิน ต้องโหดเหี้ยมขนาดไหนถึงจะทำลายสิ่งน่ารักขนาดนี้ได้ลงคอ
>>338 ราวแขวนเสื้อที่ชอบสีไวโอลีนนี่น่าจะดิเท

>>336 ไหงท่อนไม้ไผ่เพื่อสุขภาพแลดู M จังเลยหว่ะ
>>341 แบบนี้หนวกหูทั้งวันแน่ ถ้าดิเทมาสถิต

>>335 แปรงหวีผม-อุเมวากะ พอเห็นเจ้าหญิง​เรย์กะก้าเข้ามา ก็รีบพุ่ง​ตัวเข้าไปจะหวีขนให้....

>>336 กระจกวิเศษ​
เจ้าหญิงเรย์​กะก้าเห็นแล้ว​อยากลอง เลยถามกระจก​วิเศษ​ว่า"ใครคือคู่แท้ของฉัน ที่จะปลดคำสาปคานนี้"
กระจกวิเศษตอบว่า "เป็นเจ้าชายมิซึซ--"

เพล้ง!

"อ๊ะ กระจกวิเศษ​แตกซะแล้ว~" พ่อมดเอ็นโจกล่าว

ถ้าท่านเรย์กะทะลุมิติไปในเกม RPG นี่จะเป็นอาชีพอะไรวะ คนอื่นด้วย

>>345 คบรก. นักดาบ สายพื้นฐาน​ของตัวเอกผู้กล้า...
วาคาบะ ทักษะทางกายสูง ไฟต์เตอร์?
เอ็นโจ เป็นตัวฮีล สายเวทย์​ ไม่ก็เนโครแมนเซอร์​
นายตัวสำรอง​ น่าจะพาลาดิน?
เรย์กะ.... ยากจัง ชาวบ้านA? 555555

>>346 ท่านเรย์กะ...อาชีพนักชิมสิ
ปาร์ตี้จากที่จะไปผจญภัยปราบจอมมารลงดันเก็บเลเวล กลายเป็นเข้าป่าตามหาของแดกเลิศรสแบบโทริโกะแทน

ฟิคกาวหายไปไหนหมดวะ5555 ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูผลิตเอง
ฟิคเรย์เรย์ นี่แต่งยากว่ะ งั้นขออนุญาติมั่วนิ่มนะ5555555
อันนี้แอบไปแอบอ่านการนับตระกูลทางฝั่งญี่ปุ่นมาด้วยเพื่อความสมจริง(หรา) พูดเลยว่างงชิบหาย555อ่านเป็นชั่วโมงกว่าจะเข้าใจ ผู้นำตระกูลสาขาของตระกูลสายหลักนั้นส่วนใหญ่จะเป็นลูกชายคนรองของตระกูลหรือพวกลูกเมียน้อยทั้งหลาย ระบบตระกูลสาขาเป็นระบบพิเศษในสังคมญี่ปุ่นสมัยก่อน เพื่อป้องกันการไร้ผู้นำตระกูล เหมือนตระกูลฟูจิวาระที่เรืองอำนาจในญี่ปุ่นตั้งแต่สมัยนาระ มีอิทธิพลในราชสำนักมานานกว่า500ปีที่เป็นสายหลักและแยกย่อยมาเป็นตระกูล โอดะ โทกุงะวะ คุโจ หรือตระกูลฮิวงะจากเรื่องนารุโตะ แต่ของท่านเรย์กะจะแปลกๆนิดหน่อยเนื่องจากแต่งยาก 55555
-เรย์เรียนที่ซุยรันสาขาสอง
***********************************************************************
คิโชวอิน นิ เรย์ ญาติผู้น้องทางฝั่งของคุณพ่อของฉันเอง ถึงจะนามสกุลเหมือนกันแต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดแทบจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย
ย้อนไปเมื่อหลายๆร้อยปีก่อนปู่ทวดของทวดของทวดฉันมีภริยาสองคนคือทางฝั่งของคุณพ่อฉันเเละทางฝั่งของนู้น ซึ่งภริยาเอกก็คือย่าทวดของทวดของทวดของฉันเองและอีกฝ่ายเป็นเพียงอนุ ว่ากันว่าทางฝั่งนู้นเหมือนจะมีเรื่องอะไรกันสักอย่างทำให้ภริยาอนุคนนั้นแยกไปอยู่ที่อื่นแต่ลูกหลานยังคงใช้นามสกุลคิโชวอินอยู่อารมณ์เหมือนตระกูลสาขาของคิโชวอินนั่นแหละ ซึ่งทางฝั่งพ่อฉันเป็นตระกูลสายหลัก ฉะนั้นท่านพี่จึงเป็นผู้นำตระกูลคิโชวอินรุ่นถัดไปนั่นเอง ส่วนคิโชวอิน นิ เรย์ เป็นผู้นำตระกูลสาขา ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าคิโชวอินทางฝั่นนู้นมีอำนาจรองลงมา เรียกกันว่าคิโชวอิน นิ เนื่องจากทางฝั่งลูกหลานของภริยาอนุนั้นไม่ได้ติดต่ออะไรกับทางตระกูลหลักเลยซึ่งรุ่นหลังๆมานี่เองที่มีการนัดรวมญาติกัน
ที่จริงแล้วทางฝั่งของอนุควรจะไม่ได้ใช้สกุลคิโชวอินด้วยซัำเพราะไม่ได้ข้องแวะอะไรกันราวกับเป็นคนละตระกูลด้วยซ้ำจึงใช้คำว่านิ เป็นการต่อท้ายเพื่อบ่งบอกว่าเป็นคนละตระกูล
เอาเถอะ มาจบเรื่องตระกูลของฉันไว้ตรงนี้ดีกว่า!
หลังจากฉันเกิดได้ไม่กี่เดือนทางฝั่งนั้นเองก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายมาเช่นกันแต่เกิดกันคนละปีฉันจึงเข้าเรียนเร็วกว่า ที่ตั้งชื่อว่าเรย์เพราะฉันตอนเด็กๆหน้าเหมือนกันราวกับฝาแฝดขนาดท่านพี่เห็นยังแอบวิ่งไปร้องไห้ที่คิดว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของท่านพ่อและท่านแม่ ตอนแรกเรย์ไม่ได้ใช้ชื่อนี้ แต่พอมาเจอกันที่งานรวมญาติปุ๊บท่านแม่ของเรย์ก็ขอเปลี่ยนมาใช้ชื่อต้นของฉัน ท่านพ่อท่านแม่ของฉันไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าฉันกับเรย์เหมือนกันมากจริงๆ เป็นเหมือนแฝดคนละฝาเลยล่ะ ตอนนั้นฉันกับเรย์อายุเพียงขวบเดียวเท่านั้น แถมความชอบในตุ๊กตาฝรั่งเศสท่านแม่ของพวกเรายังเหมือนกันอีก เรียกได้ว่าบังเอิญมากๆจนหมือนจงใจ
แต่บางทีฉันว่าก็เหมือนกันเกินไป...นอกจากหน้าตาเอย นิสัยใจคอเอย ยังมีอีกเรื่องก็คือ...
รสนิยมการกิน!
ฉันกับเรย์จะปะทะกันทุกครั้งที่งานรวมญาติเพราะแย่งอาหารจานเดียวกัน... ทำยังไงได้ในเมื่อคนอย่างฉันบูชาของกินราวกับเป็นพระเจ้าองค์ที่สองเลยนี่คะ~ แหม แน่นอนว่าทางนู้นเองก็คงเหมือนกัน
น่าแปลกที่หน้าตาเราเหมือนกันแท้ๆแต่นิสัยกลับไม่ถูกกันเอาเสียเลย ยกตัวอย่างเมื่อตอนบังเอิญเจอกันที่ร้านซะดวกซื้อแถวบ้านฉัน ฉันที่จองข้าวปั้นชิ้นสุดท้ายทางสายตาไว้ตั้งแต่เมื่อวานกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแต่ก็มีมือใหญ่มือหนึ่งเอื้อมมาจับพร้อมกัน
"อ๊ะ สวัสดีครับท่านเรย์กะ "
"ข้าวปั้นนี่ของฉันค่ะ" ฉันที่ไม่เสียเวลาที่จะพูดทักทายกลับเอ่ยเจตนาของตนมาอย่างชัดเจนพร้อมระบายยิ้มบนใบหน้าใช้บรรยากาศแบบจักรพรรดินีเข้าข่มซึ่งทางนั้นเองถึงแม้รอยยิ้มจะดูสบายๆได้แผ่บรรยาศแบบจักรพรรดิแห่งซุยรันออกมาเหมือนกัน
"ขอโทษนะครั​บ​ คุณผู้หญิง​ แต่ว่าข้าวปั้น​นี่ผมหยิบก่อนนะครั​บ..."
"แหม ขอโทษนะคะ แต่ว่าฉันคิดว่าฉันเห็นมันก่อนคุณเสียอีกนะคะ"
"ผมตกลงไว้ตั้งแต่​ก่อนเข้า​ร้านมาแล้วว่าวันนี้​จะกินข้าวปั้น... " หนอย นายหัวหยอง! คิดจะใช้มุกนี้เรอะ
"ฉันเล็งไว้ตั้งแต่​เมื่อ​วานแล้วล่ะค่ะ... ยังไงก็เป็นสุภาพบุรุษ​กันหน่อยซิคะ~"
"ถ้าเป็นเรื่องอื่นล่ะก็คงจะได้ แต่เรื่องของกินนี่..."

*************************************** ใครก็ได้มาต่อทีกูคิดขึ้นต้นให้เเล้ว และตอนนี้ตันมาก

>>348 กูรู้สึกตื้นตันใจมากที่เปิดมากเจอฟิคกาว กระซิกๆ ช่วงนี้กูรู้สึกกระหายฟิคกาวมากหลังจากที่มันห่างหายไปนาน(ซับน้ำตา)
ท่านเรย์คะ แอร๊ยยยย //ชูป้ายfc

>>346 คาบุรากิ -- นักดาบ (สายบาบาเรียน?)
เอ็นโจ -- นักฆ่า, นินจา
เรย์กะ -- นักเวทย์, อาเชมิท
นายตัวสำรอง -- พาลาดิน
วาคาบะ -- นักบวช, นักดาบเวทย์

>>348 ดีงามมมม น้ำตาจะไหลลล ขอบคุณมาก

>>338 คุณอาคิมอกับยูกิโนะ
คอมเมนท์นี้ทำให้กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นฟุฯ แบบจังไรมาก......ใครเข้าใจแบบกูมั่ง

>>352 ตอนแรกกูก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอมึงพูดจู่ๆกูก็คิดขึ้นมาเลย

>>352 คือไรง่ะ ไม่เก็ท

ดิบ 278มาแล้ว!

กุลุ้นมากว่าวันนี้ฮิโยโกะ​ซา​มะ​จะอัพตอนใหม่มั้ย ​เพราะอัพวันศุก​ร์มาสองสัปดาห์​แล้ว

ลุ้นจนฝันว่า มีตอนใหม่อัพ แต่ข้ามไปตอน 600กว่า ลงท้ายว่าตอนจบ... กดเข้าไปอ่าน เนื้อหาเป็นอังกฤษ!

เรื่องในตอนว่า สุดท้ายเรย์กะเรียนจบแล้วมาเป็นครูอนุบาล แล้วพวกเซริกะก็พาลูกๆมาให้เรย์กะสอน... จบ
ไม่มีกล่าวว่าเรย์กะลงเอยหรือคานมั้ย orz

>>352 กูไม่เข้าใจอ่ะ อธิบายที
>>356 ยอมใจเลย ขนาดในฝันยังไม่รู้ว่าลงจากคานรึเปล่า ท่านเรย์กะคะ รีบๆทำอะไรสักอย่างซี่

พอขึ้นปี3 วาคาบะน่าจะสบายขึ้นป่ะ
เบื้องหน้ามีประธานนักเรียนกะประธานPivoineปกป้อง
เบื้องหลังมีจักพรรดินี อาจจะมีองค์ชายด้วย(เพราะคบรก.กะท่านเรย์กะ)

>>355
มึงงงงงง
สปอยดิบใส่กูที
TT^TT

รอสปอยเหมือนกันนนน กูดำน้ำที่ออฟฟิศไม่ได้ ใจไม่กล้าพอ 55

>>356 ขนาดในฝันยังนกอีกเหรอ โถ ท่านเรย์กะ

สปอยดิบ278
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เข้าสู่ช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ท่านเรย์กะไปเรียนพิเศษ ตอนกำลังมองหาที่นั่งอยู่ก็เจอกับนายบ้าหมาพอดี เลยไปนั่งด้วยกันกับกลุ่มนายบ้าหมา แล้วก็นั่งคุยกันยาวๆไป....

>>362 ทุกคนดูจะมโนเกี่ยวกับเรย์กะไว้หรูหรามาก แต่ความเป็นจริงแล้วมันช่าง...............

>>362 ช่วงนี้กูย้ายทีมเอ็นโจไปหมาบ้า กูกรี้ดแปป 5555

>>362 และแล้วชีวิตสโลวไลฟ์ก็กลับมาอยู่กับท่านเรย์กะอีกครั้งสินะ

ฮิโยโกะซามะแปะดิบวันศุกร์ติดกันสามอาทิตย์รวด น่ายินดีน่ายินดี
.
.
.
.
.
.
.
.
เข้าสู่ช่วงสโลว์ไลฟ์ของเรย์กะซามะอีกรอบ แต่เณรน้อยที่มาเรียนที่เดียวกับเรย์กะซามะนี่.... ทำไมถึงคิดว่ามาเป็นสายให้เอ็นโจซะแล้ว //ติดฟิลเตอร์เรือเอ็นโจ

>>366

.
.
.
.
.
.
.
.
เณรน้อยมาเรียนด้วย!!! อยากเห็นความคิดเณรน้อย

กูว่าถ้าท่านเรย์กะเข้าโลกRPGนี้น่าจะเป็นสายอัญเชิญว่าแบบท่านเรย์กะมีสมุนเยอะมากเวลาสู้ก็ให้สมุนจัดการส่วนตัวเองก็มองดูเฉยๆไม่สู้ด้วย

>>367 เณรน้อยน่าสงสารมากกกกกมึง
.
.
.
.
.
.
มีช่วงนึงที่เรย์กะชวนไปนั่งด้วย แต่เณรน้อยขอไปนั่งหน้าๆแทน เรย์กะก็เลยชมเรื่องเด็กนอกตั้งใจเรียนไม่เหมือนคนที่อยุ่ซุยรันมาแต่แรกเลย แล้วมีพูดถึงรุ่นน้อง pivoine ไปเที่ยวทะเล เซริกะเองก็ด้วย เณรน้อยนี่พอได้ยินชื่อเซริกะคือถึงกับเหงื่อไหลลงมา ความพังสุดคือเรย์กะเห็นเหงื่อแตกเลยบอกจะเอาพัดในกระเป๋ามาพัดให้ กุถึงกับอุทานเชี่ยยยยยย 55555555 นางจะหยิบพัดขึ้นมาเนี่ยนะ เณรน้อยคือโคตรฮาแบบขอให้อภัยให้ด้วยแล้วเอากระเป๋ามาบังหัวแล้วเผ่นแน่บ พีคมากกกกกกกอะมึง เรย์กะซามะ! ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ยยยย แน่ใจนะว่าจะผูกมิตร

>>369 เดี๋ยวนะ
.
.
.
.
.
มันทากาคิไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่เณรน้อยนี่

>>369 ทาคากิคุงไม่ใช่เรอะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ
กูฮาตอนชื่อเซริกะโผล่มาแล้วอีตานี่เหงื่อแตกพลั่กๆ ตกลงว่าก๊วนเรย์กะนี่ไปจัดการปราบปรามผู้ชายทุกคน(ยกเว้นสองคนนั้น)ที่เข้าใกล้เจ้าแม่สินะ แล้วหัวหน้าห้องกับอิวามุโระคุงจะโดนด้วยมั้ยเนี่ย หรือเห็นเป็นเพื่อนสาวเหมือนกันเลยไม่ทำอะไร

>>370 ประเด็นคือกุจำไม่ได้ละว่าเณรน้อยนี่ชื่ออะไร 55555

>>372 ใช่บุโดอะไรโดๆป่ะ55555555555 นี่ก็จำไม่ได้

>>372 เณรน้อย ชื่อโบดะ
ส่วนทากาคิ ก็คนที่เรียนพิเศษที่เดียวกะเรย์กะอยู่ก่อนแล้ว
https://justpaste.it/reika-chara

>>372 ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อโบดะมั้งนะ

>>375 /ตบหน้าผากตัวเอง
จากโบดะกลายเป็นบุโดได้ยังไงเนี่ย5555

>>376 ดีใจนะที่กุมีเพื่อน 5555

อยากรู้ว่าคนที่ท่านเรย์กะเคยช่วยตอนถูกแบนเพราะทำเพื่อนแพ้ในงานกีฬาหลังๆมีบทอีกมะ หรือโผล่มาเพื่อถูกกระทำอย่างเดียว

>>378 มี

>>379 ขอบใจมาก นี่กูย้อนกลับไปอ่านถึงจำได้ว่ามีคนชื่องี้ ย้อนกลับไปอ่านตอนนั้นแล้วประทับใจท่านเรย์กะแทนโมชิดะเหลือเกิน

ตอนแรกกูไปดำน้ำตอนดิบมาแต่กูอ่านชื่อทาคากิไม่ออก เห็นคุยกะเรย์กะแล้วกลัวตัวสั่นกูนึกว่าเอสชมรมฟุตบอลซะอีก5555555555

ดิบตอนใหม่นี่ย้ำความหวานแหวววของอุเมวากะกับเบียทริชชัดๆ กูยอมใจล่ะ จิ้นกับใครไม่ลงแล้ว

>>382 ก็... แท็ก love ในเรื่องมาจากสองคนนี้นี่นา

>>379 มึงสปอยได้ไหม กูอยากรู้ พลีสสส

เออ นี่ว่าจะเข้ามากรี๊ดดิบตั้งตะเที่ยงๆ ล่ะ ปรากฎว่าเน็ต dtac เจอแบน 55555 กูเปล่า troll นะ แค่บังเอิญใช้เครือข่ายเดียวกับ troll รู้สึกว่าซวยชิบ...

>>385 กูก็เน็ต dtac โดนแบนเหมือนกัน เซ็งชิบหาย

>>386 อดทนไว้มึง สัปดาห์นึง สิ้นเดือนก็ปลดแบนล่ะ แม่งอยากด่าโทรลล์คุงจริงๆ ที่ทำให้กูพลอยซวยไปด้วย

>>384 กูชอบเหตุการณ์​ช่วงนั้นมาก และคิดว่ามันเป็นอะไร​ที่สมควรรออ่านเต็มๆมากกว่านะ (แต่ก็อีกไกลเลย 200กว่าๆ)

>>385-387 กูก็โดน งงมากเลย ช่วงนี้กูคงต้องอ่านอย่างเดียว(ตอนนี้ใช้ไวไฟคอนโด)

>>389 แอดมินแบนแบบเหวี่ยงแหนะมึง คืออ่านคำอธิบายแอดแล้วกูก็เข้าใจและเห็นใจแอดแหละ เลยได้แต่นั่งทำตาปริบๆ ด่าโทรลล์คุงอยู่นี่

>>378 ตอนที่เท่าไหร่แล้วที่ช่วย กูลืม อยากกลับไปอ่านอีก

>>391 ช่วง53-55

วันนี้​ก็ไม่มีฟิคเหรอ เปล่าเปลี่ยว​จังเยยย

>>392 อาจจะมี แต่ไม่รู้ว่าทันวันนี้ไหม... ไม่แน่ใจว่านานแค่ไหนจะปั่นเสร็จนะ 5555

กูอยากเขียนฟิคเกม RPG ว่ะ มีใครเขียนอยู่มั้ย ถ้ามีกูจะได้ไม่เขียน

>>394 ไม่น่ามีนะมึง ช่วงนี้กาวหมดกันเพียบถถถ

>>394 เขียนมาเถอะ ช่วงนี้ห่อเหี่ยวกันหมด ไม่มีกาว 555

ทำไมห่อเหี่ยว​กันได้ขนาดนี้ หรือเพราะชื่อกระทู้นี้​มันไม่มีคำว่ากาว กลายเป็นเรือล่มจอดนิ่งไปหมดแล้ว 5555

>>397 นั่นดิ หรือเป็นเพราะชื่อกระทู้ เรือเลยจมเป็นแถบ...

เอ็นโจยังไม่มีบทให้กูฟิน กูไม่มีกาวจากออฟฟิศเชียลทำให้ต่อฟิคที่ค้างไว้ไม่ออก เลยจะไปเขียนฟิคไร้สาระมาคั่นเวลาแทน 555555555555
มีท่านพี่กับไอระเขียนค้างอยู่ มีใครสนใจสูดดมกาวคู่นี้บ้างมะ

>>399 สน! มีกาวอะไรก็เสพหมด!

>>399 ถึงจะไม่ชงคู่นี้แต่มีอะไรให้อ่านก็เอาค่ะ แฮ่กๆ

>>397 หรือต่อจากนี้เราต้องเจิมหัวกระทู้ว่ากาว? ถถถถถ

ต่อจาก >>570-575 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
สอบมิดเทอมเสร็จแล้ววววว (ถึงจริงๆมีสอบย่อยต่อก็เถอะ... แต่อันนั้นเดี๋ยวค่อยอ่านวันสองวันก่อนสอบ 5555) โมเม้นต์คาบุรากิเยอะมากระหว่างสอบ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 555555 อะไรคือเรย์กะตื่นเต้นกับหนังสือกดจุด โถถถถถ
ป.ล. ภาษาอาจจะแปลกไป ทั้งนี้เป็นเพราะโดนดาเมจจากสอบจนสมองเริ่มเซ...
..............…….....
ในโลกก่อน ดวงด้านความรักของฉันจะเหี่ยวแห้งเอามากๆเลยค่ะ มาโลกนี้ นอกจากไม่ดีขึ้นแล้ว เหมือนกลายเป็นหายนะต่อคนมาชอบหรือไปชอบมาซะเอง...

ไม่มีใครบอกฉันว่าเกิดอะไรกับประธานฟุตบอล จริงๆพวกผู้ชายแค่เข้าใกล้ก็ทำหน้าสยองหวาดกลัวใส่ฉัน ทำไมกันนะคะ...

ฉันลองถามเพื่อนๆ แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยค่ะ ดูเหมือนประธานชมรมฟุตบอลไม่ได้หยุดเพราะแค่เป็นหวัดซะด้วยนะคะ

เมื่อวันก่อนฉันจะถามเพื่อนผู้ชายในห้องที่อยู่ชมรมฟุตบอล เขาก็หน้าซีดตัวสั่น ร่ำร้องขอความเมตตา จนฉันไม่กล้าถามต่อ เป็นอะไรกันไปคะเนี้ยยยยย?!

หรือพวกผู้ชายตอนนี้กำลังคิดว่าถ้าเกิดมาผูกพันรู้จักกับฉันแล้วจะโดนคำสาปอะไรสักอย่าง! แงงงง ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะคะ ถึงแม้เมื่อวานก่อน ฉันเห็นนารุคุงใส่เฝือกอยู่ก็เถอะ... มันแค่เรื่องบังเอิญค่ะ ฉันไม่ได้นำคำสาปอะไรมาจริงๆนะคะ!!!

ฉันบ่นเรื่องนี้กับคาบุรากิในสโมสร หมอนั่นก็ยิ้มแปลกๆ แต่ก็เคร่งขรึมอย่างบอกไม่ถูก

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่คาบุรากิจะได้พูดอะไร เอ็นโจก็โผล่มาพร้อมยูกิโนะ ความสนใจทั้งหมดบนโลกใบนี้ของฉันเบนไปหาเทวดาน้อยทันทีเลยค่ะ

"คุณพี่เรย์กะ สวัสดีฮะ!"

"สวัสดีจ้ะ ยูกิโนะคุง!"

ฉันยิ้มอย่างยินดีให้เทวดาน้อย รู้สึกดีขึ้นจากเรื่องหดหู่ทั้งหลายทั้งปวงจริงๆนะคะ ยูกิโนะคุงเดินเข้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้มสดใส เยียวยาหัวใจอันบอบช้ำอ่อนล้าของฉันได้อย่างดีเลยค่ะ!

พอฉันถามว่าทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่ ยูกิโนะคุงก็บอกว่าอยากมาขอบคุณเรื่องเทียนที่ฉันให้ ตอนนี้เทวดาน้อยวางมันไว้ในห้องนอนด้วยค่ะ ใจฉันละลายไปกับความน่ารักสดใสของเทวดาน้อยเอามากๆ

สมาชิกในสโมสร พอเห็นยูกิโนะคุงก็รุมเข้ามาหา ยูกิโนะคุงเลยวุ่นกับการแนะนำตัว แต่รอยยิ้มเทวดาก็ไม่จางหายไป ดูน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดเลยค่ะ บรรยากาศในห้องก็สว่างไสวอย่างเห็นได้ชัด สาวๆในห้องต่างถามคำถามยูกิโนะคุงอย่างกระตือรือร้น และให้คนเอาชากับขนมมาเสิร์ฟ

ฉันมองยูกิโนะคุงด้วยรอยยิ้มอย่างไม่รู้สึกตัว พอเอ็นโจนั่งลงข้างๆเลยสะดุ้งเล็กน้อย

มานั่งอะไรตรงนี้คะ ไปนั่งข้างเพื่อนนายสิ! ฉันได้แต่แอบขยับหนีเอ็นโจเล็กน้อย หลบไกลมากก็ไม่ได้เพราะติดคาบุรากิที่นั่งอยู่อีกข้าง...

โลกก่อนยังพอว่า แต่โลกนี้ฉันกลัวความเป็นจอมมารของเอ็นโจเป็นพิเศษจริงๆ เรย์กะ คิโชวอินเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของเขานี่นา... แค่คิดก็สยดสยองไปหมดแล้วค่ะ ถึงจะชินขึ้นมานิดหน่อย และเขาเองก็ยืนยันว่าจะไม่ทำอะไรฉันถ้ายังไม่ทำอะไรเพื่อนเขาและวาคาบะจัง แต่ก็อดระแวงไม่ได้จริงๆค่ะ...

คาบุรากิทำหน้ามุ่ย ฉันขอโทษที่นั่งคั่นกลางระหว่างเพื่อนนายนะ... สลับที่กันไหมคะ...

“ยูกิโนะอยากเจอคุณคิโชวอินให้ได้เลยน่ะ เลยพามา”

เอ็นโจพูด เนื้อหานั้นปัดเป่าความกลัวต่อจอมมารของฉันได้อย่างดี

ยูกิโนะอยากเจอพี่หรอ ทั้งๆที่พี่ทำให้ยูกิโนะคุงเดือดร้อนแท้ๆ น่ารักจังเลยนะคะ ยังเป็นเด็กดีเหมือนโลกก่อนทุกประการ ทำไมคนเขียน KimiDolce ไม่ใส่บทยูกิโนะคุงลงไปนะคะ หรือว่ากลัวพลังความน่ารักของเทวดาน้อยจะกลบรัศมีผู้ชายทุกคนในเรื่องหมด กลายเป็นตัวละครที่เป็นที่นิยมแซงหน้าพี่ชายตัวเองและจักรพรรดิพระเอกเรื่องไม่เห็นฝุ่น

“เอ๋ งั้นหรอคะ ดีใจจังเลยค่ะ”

ไม่นึกเลยนะคะว่าในโลกนี้จะมีโอกาสได้รู้จักยูกิโนะคุงแบบนี้ด้วย ดีจริงๆเลยค่ะ ไม่ว่าโลกไหน ถ้ามียูกิโนะคุงอยู่ก็ไม่เลวร้ายเลยนะคะ เอะเฮะเฮะ

หลังจากนั้นเอ็นโจก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แค่ยิ้มแย้มตามปกติ น่ากลัวจังเลยค่ะ...

คาบุรากิที่นั่งอยู่ข้างฉันเริ่มพูดเรื่องพายแอปเปิลที่คนเอามาเสิร์ฟวันนี้ ฉันรีบคว้าโอกาสเปลี่ยนเรื่องไปคุยเกี่ยวกับขนมในสโมสรกับเขาทันที แต่หลังยังเสียววาบๆกับการนั่งข้างๆเอ็นโจอยู่ อย่างน้อยเขาก็น่าจะไม่กล้าทำอะไรฉันต่อหน้าน้องชายหรอกมั้งคะ...

นานทีเดียวกว่าเหล่าพี่สาวจะปล่อยตัวยูกิโนะออกมา เทวดาน้อยบอกว่าครั้งหน้าจะพยายามวาดลาเต้อาร์ตให้ฉันด้วยตัวเองล่ะค่ะ เอ๋ แสดงว่าที่เอ็นโจวาดลาเต้อาร์ตรูปกระต่ายให้ฉัน ไม่ได้เอาน้องมาบังหน้าแล้ววางยาฉันอะไรอย่างงั้นแหะ ขอโทษนะคะที่เข้าใจผิด...

“คุณพี่เรย์กะอยากได้ลายอะไรเป็นพิเศษไหมฮะ”

“งูไม่ก็มังกรไหม มันเก็บยากอยู่นะ” คาบุรากิพยายามเสนอ

หยุดเอาความคิดบ้าๆนั่นเป่าหูยูกิโนะคุงในโลกนี้นะ!

ฉันรีบปฏิเสธสิ่งที่คาบุรากิพูดทันที ก่อนที่เทวดาน้อยจะเข้าใจรสนิยมฉันผิดๆ หมอนั่นยังมีหน้ามาถามทางสายตาประมาณว่า “ทำไมล่ะ” ด้วย ให้ตายเถอะ...

ฉันเลยบอกไปว่าแค่ยูกิโนะคิดจะทำให้ พี่ก็ดีใจมากๆเลยล่ะ ยูกิโนะยิ้มแย้มยินดี แล้วว่าถ้างั้นจะเซอร์ไพส์ฉันล่ะว่าเป็นลายอะไร ฉันตื่นเต้นดีใจไปหมดเลยค่ะ เฮะเฮะ

วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยความรู้สึกร่าเริงลั้ลลา

อารมณ์ฉันดีมาตลอด จนกระทั่งท่านแม่และท่านพ่อมาขอคุยกับฉัน

"ต่อจากนี้ไป คุณเรย์กะจะเป็นคู่หมั้นกับคุณคาบุรากิอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ"

หะ?!

"เดี๋ยวนะคะ ทำไม..."

ท่านแม่คะทำไมถึงพูดเรื่องคอขาดบาดตายออกมาแบบนั้น นั่นมันเส้นทางสู่หายนะของตระกูลคิโชวอินนะคะ!!! แล้วตกลงกันตอนไหนคะเนี้ย! วันนี้ฉันอยู่กับคาบุรากิ เขาก็ไม่เห็นพูดถึงอะไรนี่คะ...

คาบุรากิเองก็อาจจะเพิ่งรู้วันนี้ตอนเย็นก็ได้นะคะ... เขาจะมีปฏิกิริยายังไงนะ...

"ลูกก็ต้องการมาโดยตลอดไม่ใช่หรือไง"

"เอ๊ะ...”

ต้องการมาตลอดอะไรคะ! ฉันย้ำเรื่องนี้เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนว่าฉันไม่ได้ชอบคาบุรากิแล้ว ยืนยันบ่อยจนฉันแทบหลอนเอง ท่านแม่เอามาจากไหนคะ หรือไม่เชื่อถือความคิดลูกตอนเสียความทรงจำงั้นหรอคะ…

ฉันยืนยันชัดเจนอีกครั้งว่าตัวเองคิดอะไร ท่านแม่ยิ้มไม่เชื่อถือ

“คุณเรย์กะกล้ายืนยันหรอคะว่าไม่ได้สนิทกับคุณคาบุรากิ”

ท่านแม่พยายามไล่ว่ามีเหตุการณ์อะไรบ้างที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ทั้งเรื่องที่คุยกันบ่อยขึ้น วิ่งไปด้วยกันในงานกีฬา ท่านแม่รู้ได้ยังไงคะ... แต่ถึงไม่รู้ คาบุรากิก็เคยมาติวหนังสือกับฉันถึงบ้าน ยังไงก็ปิดเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะคะ...

ฉันเลยเบนไปถามว่าทำไมถึงไปตัดสินใจกันเองโดยไม่ถามกันก่อนเลย พยายามโต้แย้งไปเรื่อยๆ จนไปๆมาๆเหมือนพ่อแม่ของคาบุรากิจะเป็นเสนอมาเองด้วยค่ะ ทั้งๆที่ใน KimiDolce เรย์กะจำเป็นต้องใช้อำนาจตระกูลบังคับให้คาบุรากิหมั้นด้วย แถมเหตุการณ์มันก็ตอนม.6 เลยนี่คะ ตอนนี้ฉันยังแค่ม.5 ด้วยซ้ำ ทำไมเนื้อหามันเริ่มเปลี่ยนไปรวดเร็วขนาดนี้ได้...

แบบนี้ความล่มจมของตระกูลคิโชวอินจะมาถึงเร็วกว่ากำหนดด้วยหรือเปล่านะคะ...

ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะคะ ทำไมฉันต้องมาอยู่สภาวะแบบนี้ด้วย...

"ในตระกูลทั้งหมด มีแค่คุณเรย์กะที่มีชาติตระกูลใกล้เคียงกับคุณคาบุรากิที่สุดนะคะ”

ท่านแม่ย้ำ โดยมีท่านพ่อพยักหน้าเห็นด้วยจากอีกข้าง ฉันนึกถึงที่ริรินะพูดในโลกที่แล้วขึ้นมา นี่สินะ การที่แต่งงานเชิงธุรกิจที่ว่า แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปากเหมือนกัน เพราะเรย์กะเองก็หลงรักคาบุรากิมาตลอดเลยนี่คะ... ก่อนฉันจะทะลุมิติมา ดีไม่ดีเรย์กะอาจเป็นคนขอท่านพ่อท่านแม่ด้วยตัวเองก็ได้ว่าอยากหมั้นกับคาบุรากิ

"ท่านคาบุรากิมีคนรักอยู่แล้วนะคะ!”

ฉันเริ่มพูดทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แม้มันจะดูอ่อนแอไร้ประโยชน์ แต่คนที่คาบุรากิชอบคือวาคาบะจังนี่นา...

“เรื่องแบบนั้นไม่ต้องใส่ใจหรอกค่ะ ในตระกูลใหญ่แบบนี้ ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความรักหรอกนะคะ”

ท่านแม่แย้งมาแทบจะในทันที มองฉันราวกับฉันเป็นเพียงแค่เด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักโลกภายนอกเลย ฉันนึกถึงเจ้าชายกับเจ้าหญิงต้องแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ประเทศของแต่ละคน…

“แต่ว่า...”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณเรย์กะมีคนที่ชอบแล้ว คุณเอ็นโจคนนั้นหรอคะ?”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ...” แต่ถ้าน้องชายเอ็นโจก็ไม่แน่นะคะ

“งั้นไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยนี่คะ คุณเรย์กะเองก็ชอบคุณคาบุรากิก่อนเสียความทรงจำเหมือนกัน”

“แล้วความรู้สึกของท่านคาบุรากิล่ะคะ”

คาบุรากิไม่ได้รักฉันนะ! คนที่เขาชอบเป็นวาคาบะจังต่างหาก จะให้ฉันหมั้นกับเขาทั้งๆแบบนี้งั้นหรอ…

"เรย์กะ ต้องเข้าใจนะ ไม่ว่าลูกจะชอบหรือไม่ก็ตาม แต่ว่าธุรกิจเราจะเป็นไปได้ดี หากเราผูกสัมพันธ์กับตระกูลคาบุรากิ"

ท่านพ่อที่เงียบมาโดยตลอดเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ฉันมองท่านพ่ออย่างไม่อยากเชื่อ อย่าบอกนะคะว่าเพื่อจะบริหารงานอย่างโกงๆได้ไร้ที่ติ เลยผูกมิตรทางสายเลือดกับตระกูลคาบุรากิ แม้เรื่องโกงอาจจะแดงขึ้นมา ตระกูลคาบุรากิแม้จะไม่อยากทำ ก็ยอมช่วยปกปิด เพราะถือว่าเป็นสายเดียวกันไปแล้ว

"หนูไม่ยอมให้ทำเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ!"

"เรย์กะ..."

"หยุดบริหารงานฉ้อโกงไม่ได้หรือไงคะ!!!"

"อะไรคะ คุณเรย์กะรู้ไหมว่าบ้านเรามีกินมีใช้ อยู่อย่างสุขสบายกันขนาดนี้ได้เพราะอะไร"

"ทำแบบนี้ต่อไปก็มีแต่ล่มจมแหละค่ะ!!! ทำไมท่านแม่ถึงดูไม่ออก ท่านพ่อเองก็เหมือนกัน ไม่ใช่ว่ามีตัวอย่างมากมายหรอคะว่าคนโกงมีจุดจบยังไง"

"เรย์กะ สิ่งที่พ่อเจอมีแต่พวกอ่อนแอที่ไม่กล้าโกง สุดท้ายก็ตายไปจากตลาดเท่านั้นแหละ"

"ตระกูลของเราจะถึงจุดจบเมื่อทำแบบนี้ต่อไปนะคะ!!!"

"ไร้สาระค่ะ คุณเรย์กะ"

ฉันจ้องท่านแม่เขม็ง ในใจกรีดร้องอยากเล่าให้ฟังว่าความจริงคืออะไร แต่ก็ไม่อาจทำได้...

"หนูฝันค่ะ"

"นั่นแหละค่ะที่ไร้สาระ"

"หนูฝันทุกวันนับตั้งแต่เสียความทรงจำไป"

"..."

"บ้านเราจะล่มสลายเพราะการโกง วันหนึ่งเราจะถูกจับได้ ถูกยึดทรัพย์สิน ท่านพ่อกลายเป็นบุคคลล้มละลาย และพวกเราก็กลายเป็นชนชั้นสามัญ"

"..."

"ใช่ค่ะ เป็นชนชั้นที่ท่านแม่รังเกียจนั่นแหละค่ะ"

"ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"

ท่านพ่อพูดอย่างเด็ดขาด เมื่อเห็นท่านแม่เริ่มท่าทางหวาดๆ

"เรย์กะ ทำไมลูกถึงกลายเป็นคนอ่อนแอไม่ได้เรื่องไปได้ กลายเป็นเหมือนพี่ชายทรยศของลูกคนนั้นแล้วหรือไง"

พอท่านพ่อพูดถึงท่านพี่อย่างรังเกียจ ความอดทนที่มีอยู่บ้างก็ไม่เหลืออีกต่อไป

“ท่านพี่ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ! เขาพยายามช่วยเหลือครอบครัวเรามาโดยตลอด แต่ท่านพ่อไม่เคยเห็นค่า!!!”

“นั่นมันก็แค่ความคิดของคนโง่เขลาที่ไม่เคยเห็นโลกจริงเท่านั้นแหละ”

“ไม่จริงนะคะ!”

ฉันพยายามค้าน พยายามโต้เถียง พยายามให้เหตุผล แต่ทว่าทุกอย่างก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระไปหมด... ทัศนคติของท่านพ่อและท่านแม่ในตอนนี้เหมือนเป็นความคิดของใครคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยค่ะ เหมือนฉันกำลังคุยกับคนแปลกหน้า พยายามทุกอย่างที่จะช่วยเหลือ แต่การกระทำเหล่านั้นก็ไร้ประโยชน์...

บทสนทนาของเรารุนแรงกันขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมันกำลังจะแตกหักแบบที่ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว สุดท้ายท่านพ่อก็ตระโกนไล่ฉันออกจากบ้าน ท่านแม่พยายามค้าน แต่ฉันที่กำลังโกรธอยู่แล้วก็รับคำ ออกจากบ้านไปทันทีแบบไม่หันกลับมามอง ไม่สนใจว่าระหว่างทางจะมีใครออกมาห้ามไว้

ฉันวิ่งออกมา วิ่งไปเรื่อยๆโดยปราศจากจุดหมาย น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด แต่ฉันไม่สนใจใคร ไม่คิดถึงอะไรอีกแล้ว ไม่รักษาภาพลักษณ์อะไรอีกแล้ว แม้เวลานี้ยังมีผู้คนมากมายเดินไปมา

ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วยคะ...

ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่รู้ควรทำยังไงดี ไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน ได้แต่ร้องไห้ แม้ร่างกายจะกรีดร้องให้หยุดเพราะไม่เคยฝืนวิ่งหนักขนาดนี้มาก่อน แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไป ราวกับหวังว่าให้ความเจ็บปวดทางกายจะกลบความเจ็บปวดทางใจได้

ฝนที่เริ่มโปรยปรายมาตั้งแต่แรก ก็ตกหนักขึ้น ในที่สุดฉันก็ก้าวต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ล้มลงกับพื้นถนนที่เปียกและแข็ง รู้สึกได้ว่ามีเลือดออก แต่ว่าฉันไม่สามารถรับรู้ความเจ็บจากแผลได้เลย ในเมื่อหัวใจตอนนี้เจ็บหนักยิ่งกว่า...

“คุณคิโชวอิน!!!”

ฉันชะงักเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นวาคาบะจังทำหน้าแตกตื่น พยายามพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น และเอาร่มของตัวเองมากันฝนให้ฉัน

“ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ...” วาคาบะจังเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลพยายามพาฉันเดินไปเรื่อยๆ เราไม่ได้คุยกันอีก รู้ตัวอีกที ฉันก็มาถึงบ้านของวาคาบะจัง

ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด วาคาบะจังดูรนราน แต่ก็หยิบเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่แทนตัวที่เปียก และเอาไดร์มาเป่าผมฉันให้ วาคาบะจังทำทุกอย่างได้เบามือและอบอุ่นมากค่ะ

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฉันร้องไห้จนเพลียและหลับไป...

ป.ล. ใส่ลิงค์ผิค ต้อง https://fanboi.ch/webnovel/3600/570-575/ สิ ไม่ได้อยู่กระทู้นี้....

>>403 ขอบคุณเพื่อนโม่งมากที่ผลิตฟิคมาในช่วงที่โม่งฟิคทั้งหลายกำลังรับผลกรรมกันอย่างหนักน่วง //ซับน้ำตา
คาบุรากิที่ทำหน้ามุ่ยนี่เพราะเรย์กะคั่นกลางตัวเองกับเอ็นโจหรือเอ็นโจมานั่งข้างๆท่านเรย์กะกันแน่คะ ฮุฮุ
เรือคาบุรากิแล่นฉิวเลย อาห์ //เงยหน้ารับลม

>>403-405 โอ้ยย ขอบคุณมึงงง คุ้มค่าสมการรอคอย กูสงสารท่านเรย์กะมาก ฮือออ
ตอนแรกนึกว่าจะไปซบอกท่านพี่ซะอีก สรุปเป็นวาคาบะจังสินะ 555555555
อยากเห็นพาร์ทคาบุรากิจังว่าป่านนี้จะเป็นไงมั่ง อยากรู้รีแอคชั่นตอนรู้ว่าต้องหมั้นกับเรย์กะ

>>403-405 อะไรคือการมีเรือของวาคาบะจังมาทะลุทะลวงในเรือของคาบุ 55555

>>405 เออเนอะ ทั้งที่รู้ว่าเป็นเรือคาบุรากิ กูก็ยังมองหาโมเมนต์เรย์กะวาคาบะอยู่เรื่อย กูนี่มันแย่ชิบหาย 555555555555555
ตอนนี้วาคาบะพระเอกง่ะ ดูเป็นพระเอกแสนดี นุ่มนวล เป่าผมให้แบบเบามือ ไหนๆก็โดนไล่ออกจากบ้านแล้ว แต่งเข้าบ้านทาคามิจิเลยค่ะ ได้กินเค้กฟรีตลอดชีวิต ได้เดินงานเทศกาล ใช้ชีวิตแบบสามัญชนๆไปด้วยกัน แถมวาคาบะก็น่ารักกกกกกกกก คุ้มจะตายนะคะ

>>403 >>405 ตอนแรกฮาๆอยู่ไหงกลายเป็นดราม่าได้ ท่านเรย์ก่า ฮือออออออ ขอบคุณมึงมากๆอยากเห็นรีแอคชั่นคาบุรากิเช่นกันฮอลล

หรือ​ว่าคาบุรากิจะเป็นคนเสนอตัวคู่หมั้น​เอง? เพราะเวลามันเร็วกว่าในการ์ตูน
เห็นหัวหน้า​ชมรมฟุต​บอลสารภาพ​รักเรย์กะก็รู้ใจตัวเอง​ไม่อยากให้ใครได้เธอไป หมั้นซะเลย
แต่บางทีพอรู้ว่าเรย์กะถึงกะหนีออกจากบ้านหลังรู้เรื่อง​หมั้น คงช็อคน่าดู...

ทำไมทานุกิกลายเป็นคนโหดร้ายไปได้ โฮฮฮฮฮ

>>404 >>405 -อขอบคุณเพื่อนโม่งที่ทำให้กูรู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่ ฮื่ออ ท่านเรย์กะ!! เปิดรูทวาคาบะแล้วหนีไปต่างประเทศเลยค่ะ!! พาท่านพี่ไปด้วยก็ได้ ไปตั้งตัวกันที่ต่างประเทศเลยค่ะเอาแบบที่ๆพวกท่านแม่ตามหาไม่เจอ ที่ไหนดี.. บนเขาเอเวอร์เรสดีมั้ยคะ?

>>405 ถ้าโลกนี้เป็นวาคาบะคุงก็ดีสิ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นคาบุรากิก็เป็นโฮโม(??) 55555555

>>414 กูกลัวท่านเรย์กะจะไปเข้าลัทธิเสื้อคลุมยาว หนีทางโลก 55555555555

>>416 ถ้าเกิดไม่ได้เข้าลัทธิแต่เป็นโกนหัวบวช.. โอ้...

กูมาปูเสื่อรอโม่งแปลนะ นี่ยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย 55555555

วาคาบะจังดีมากอ่ะ มีดูแลอย่างดีด้วย
แล้วรากิจะเป็นอะไรไหมเนี่ย รู้ว่าสาวเจ้าหนีออกจากบ้านหลังจากที่ต้องหมั้นกับตัวเองรีแอคชั่นจะเป็นแบบไหนน้า
ทานุกิเปลี่ยนไป! กลายเป็นคนทะเยอทะยานไม่สนหน้าสนหลังเลย โฮรวววว
>>414 เปิดรูทวาคาบะจังนี่จบเลย55555 รากิทำมาทั้งหมดศูนย์เปล่ามาก สรุปแล้วท่านเรย์กะอยู่ช่วยทำร้านเค้กแลกกับที่อยู่ เป็นนักชิมไป สุดท้ายกลายเป็นนักชิมชื่อดังแต่ก็ยังสนับสนุนร้านเค้กอยุ่เพราะดันหลงรักลูกสาวคนโตเข้าซะแล้---

>>418 มาแล้วววว สลบไปกลางทางหรือยังน่ะมึง 55555

>>420 อ่านจบแล้ววว ขอบคุณมาก ทีนี้กูจะได้นอนตาหลับซักที

ท่านเรย์กะเยาะเย้ยคาบุรากิได้สะใจ 55555555 กูอยากไปกระซิบข้างหูท่านคาบุรากิว่า "นก" จังเลย
แต่ดูจากที่คาบุรากิอยากไปส่องยูกิโนะคุงแล้ว ยูกิโนะคุงน่าจะแอบร้ายแอบซนจริงๆนั่นแหละ แต่ใครสนกันเล่า!! อยากรู้จังว่ายูกิโนะคุงจะให้อะไรกันน้า~
>>419 พล็อตเรื่องมึงนี่ทำกูอยากแต่งมาก เปิดรูทยูริ จบแฮปปี้เอนดิ้ง คาบุรากิก็ยังคงนกต่อไปแต่คราวนี้อาจจะไปถึงขั้นไปสถานที่ฆ่าตัวตายหรือทะเลตอนหน้าหนาว อาจจะโกนหัวบวชหรือเข้าลัทธิชุดคลุมยาวตามคำแนะนำของเรย์กะแทน

เค้กตุ๊กตาเด็กผู้หญิงผมม้วนที่วาคาบะทำเอง แล้วเรย์กะถ่ายรูปคู่ส่งไปให้ แม่งทำให้กูรู้สึกก๊าวสัสๆ ขอบคุณโม่งแปลมาก

>>423 กูว่าโมเมนต์ที่ท่านเรย์กะอยากเอาตุ๊กตาผมม้วนไปโชว์คาบุรากินี่ยังไงมันก็เกทับชัดๆ ว่ะ 55555 แถมมีชมการแต่งตัวของวาคาบะอีกต่างหาก ไม่อยากคิดก็ต้องคิด

>>424 นี่มันแข่งกันจีบชัดๆ แถมเรย์กะทำคะแนนเอาๆแบบไม่หยุดยั้ง ถ้านางเอกยังเป็นวาคาบะอยู่ล่ะก็...สิ่งที่ต้องลุ้นต้องเป็นตำแหน่งพระเอกแล้วว่ะ ว่าใครจะเข้าวินระหว่างคาบุรากิหรือเรย์กะ ซึ่งกูแทงข้างเรย์กะหมดหน้าตัก ถถถถถถถถถถถถถถ คาบุรากิ ศัตรูหัวใจของนายไม่ใช่นายตัวสำรองหรอก แต่เป็นท่านเรย์กะนี่ล่ะ

>>425 จริงๆ กูไม่ได้มาสายยูริเลย แต่หลังๆ เริ่มรู้สึกว่าเคมีสองคนนี้แม่งโคตรดี ท่านเรย์กะอ่อนไหวกับความเครียดอยู่แล้ว มาอยู่วาคาบะที่เป็นสายฮีลลิ่งสบายๆ ทำอาหารทำขนมให้กินได้ล่ะโคตรดี ชีวิตสุขสบายกว่าโดนจอมมารตะล่อมข่มขู่เยอะ ว่าแล้วก็จะว่ายหนีจากเรือจอมมารมาขึ้นเรือยูริล่ะนะ 55555
ป.ล. ท่านพี่แม่งปกป้องน้องและเพื่อนน้องมากๆ คงกลัวขนมฝีมือน้องสาวจะก่อเรื่องสุดๆ

ขำท่านเรย์กะ อย่าไปโม้เรื่องทำอาหาร/ทำขนมไว้เยอะสิคะ!!! ท่านพี่บอกไปตรงๆเถอะค่ะ ที่ไม่ให้ทำให้คนอื่นนี่ มันไม่ใช่เรื่องดีอะไรเล้ยยยย5555555 วาคาบะจังน่ารักกกก

>>426 กูอยู่สองเรือ ทั้งเรือจอมมาร และเรือวาคาบะ มันเร้าใจกันคนละแบบ ถถถถถถถถถถถ ให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เลือกไม่ได้จริงๆ ขอสองได้มั้ย

#ทีมนอนพาดทุกลำ นี่มันสบายจริงจริ๊ง

กูตัดแบ่งส่วนของร่างกายไปวางไว้เรือละอย่างละมึงไม่ก็เรียงๆเรือไว้เอาตัวนอนพาดเลย อยู่ทุกเรือ! ยิงเกาะน้ำแข็งคานให้พังไปเล้ย!!

>>430 กูเริ่มคิดถึงปริศนาแบบเวตาลเล่านิทาน ที่มีเรื่องผู้หญิงคนนึงโดยอินทรีลักพาตัวหรือไงนี่จำไม่ได้ แล้วมีผู้ชายคนนึงยิงนกอินทรี ผู้หญิงร่วงตกทะเล ผู้ชายอีกคนว่ายน้ำไปช่วย แต่นางเสือกตายห่าแล้ว แล้วมีผู้ชายอีกคนชุบชีวิตนาง ถามว่านางสมควรครองคู่กับคนไหน ซึ่งกูจำคำตอบไม่ได้ 55555 แต่คำถามนี่นำมาใช้กับท่านเรย์กะได้ คนนึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจสุด อีกคนหนึ่งคอยสังเกตเอาใจใส่ตลอดเวลา แต่ดันจีบแบบอ้อมๆ จีบ อีกคนหนึ่งแม่งซื่อบื้อเหมือนกันแถมนิสัยเข้ากันดีเกินคาด อีกคนนึงคือท่านพี่แสนดีเข้าใจความเฮตาเระของน้อง ถามว่านางสมควรครองคู่กับคนไหน กร๊ากกกกกก

>>431 กูตอบไม่ได้ว่ะ5555555

>>416 ทำไมกูนึกถึง Ancient one วะ

โม่งแปลลลล กูรักมึงงงงง // ตอนใหม่ทำให้รู้ว่าท่านเรย์กะช่างกล้าาาา อวดฝีมือทำขนม ทำอาหารไปได้ไงงงง สมาชิกชมรมมโนกันไปหมดแล้ว

ท่านเรย์กะอยู่กับวาคาบะแม่งโครตดีอะมึงคิดพล็อตฟิคได้เลย//แต่ไม่แต่งหรอกกูแต่งไม่เป็น กูขึ้นสองเรือไว้ก่อน เอ็นโจกับวาคาบะอาจจะมีท่านพี่เป็นครั้งคราวเรือไหนล่มค่อยหนีไปเรืออื่น

สลับเพศ
---------------

การที่อุเมวากะจังที่เป็นคนฐานะธรรมดาแท้ๆ กลับมีทิเบตันมาสทีฟราคาแพงเลี้ยงได้ยังไงเนี่ย ช่างเป็นปริศนาจริงๆ
พอยิ่งได้พูดคุยกัน ก็ดูเหมือนอุเมวากะจังจะอยากได้คำแนะนำจากผมในฐานะที่เป็นพันธุ์ผมฟูเหมือนกัน...คุยเกทับเรื่องทำสปาขนของเบอร์โต้ใหญ่เลย...

ยัยคนบ้าหมา เห็นอย่างงี้แต่ผมก็เป็นคนนะเฮ้ย

คุณโมริยามะที่แอบชอบอุเมวากะจังก็มาค่อนแคะผมบ่อยครั้ง จนกระทั่งผมบอกว่าจริงๆแล้วผมมีคนที่แอบชอบอยู่แล้ว เขาก็งับเบ็ดทันที ถามผมใหญ่ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

อืม...ความจริงผมไม่มีคนที่ชอบอยู่เลย แค่พูดเพื่อจะแสดงให้เห็นว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยบ้าหมาสักหน่อย ผมเลยต้องยกเอาท่านมาริ เพื่อนของท่านพี่ขึ้นมาอ้าง ถ้าเอาไปเล่าให้ท่านมาริกับท่านพี่ฟังจะต้องขำกลิ้งแน่ๆ

หลังจากนั้นพวกเราก็สนิทกันมากขึ้น จนผมเผลอไปแลกเมลล์กับยัยบ้าหมาเข้า เลยมีภาพเบอร์โต้ส่งเข้าเมลล์ทุกวนอย่างกับเมลล์แมกกาซีน ได้เมลล์จากเด็กผู้หญิงทุกวันมันก็ดีอยู่หรอก แต่นี่เป็นเมลล์จากหมา...เอ๊ยย เมลล์จากเด็กผู้หญิงมอปลายที่ทำตัวเป็นหมาตอบเมลล์อย่างกระตือรือล้นเชียวล่ะ... ยัยบ้าหมานี่อาการหนักแฮะ

อย่างไรก็ดี ไม่นานนักก็จะมีงานโรงเรียนแล้ว ผมที่อยู่ในชมรมงานฝีมือเลยคิดว่าอยากจะทำนีดเดิลเฟลท์มาจัดแสดงสักหน่อย ก็คิดถึงเบอร์โต้ขึ้นมาได้ และนัดหมายกับอุเมวากะจัง

แต่พอถึงวันจริงก็พบว่าทิเบตันมาสทีฟนี่มันตัวใหญ่มากๆเลยล่ะ เอ่อ ...เปลี่ยนไปทำขนาดเท่าพวงกุญแจก็พอดีมั้ยนะ? เบอร์โต้ที่เข้ามาถึงพอเห็นหน้าผมก็กระโจนเข้ามาจนผมล้มก้นจ้ำเบ้า แล้วเบอร์โต้ก็กระโดดขึ้นมาบนตัวผม แยกเขี้ยวแหลมๆใส่พร้อมกับคำราม

"เฮ้ย! หยุดนะ!"
"เบอร์โต้ ดีใจจังเลยเนอะที่ได้เจอเรย์ทัน~ กระโจนใส่ทักทายด้วยความรักเลยซินะ เบอร์โต้นี่น่ารักดีจังเลยน้า~"

ไม่ ไม่ ไม่! นี่ไม่ใช่ความรักแน่ๆ! นี่มันจะฆาตกรรมผมแล้วชัดๆ! ยัยบ้าหมาทำอะไรสักอย่างซิเฮ้ย!
หยุดนะ! ผมยังไม่อยากตายนะ!!!

เวลาผ่านไปเมื่อเสร็จสิ้นการสอบกลางภาค จากนี้ไปซุยรันก็จะวุ่นวายอยุ่กับงานเทศกาลโรงเรียนล่ะ ในงานเทศกาลโรงเรียนนี้ ห้องเราตกลงว่าจะทำคาเฟ่ชาจีน ตอนไปไต้หวันกับคุณอิชิโนะคุระ ผมซื้อชาจีนมาเยอะแยะ น่าจะช่วยอะไรได้บ้างนะ แล้วก็ต้องเตรียมงานนิทรรศการของชมรมงานฝีมือด้วย

ก่อนอื่นในฐานะหัวหน้าชมรมต้องทำของโชว์ของตัวเองให้เสร็จสมบูรณ์ก่อน วันนี้ผมเลยเอาตุ๊กตาเบอร์โต้มาโรงเรียนด้วย ตอนนี้ทำออกมาเผื่อเลือกตั้ง 3 หัว เอายังไงดีนะ? ขณะที่คิดว่าเลือกหัวไหนดี คาบุรากิที่เดินผ่านมาก็ทำหน้าพิศวงใส่

"อะไรน่ะ เซอร์บิรุสเรอะ?"

หาาา!? ออกไปเจอกันตัวๆข้างนอกเลยไป๊!!!

ช่วงที่ผ่านมานี้มีเมลล์จากเบอร์โต้ส่งมาหาผมรัวๆประมาณว่า "ตุ๊กตาเบอร์โต้เสร็จหรือยังฮะ เบอร์โต้ตั้งหน้าตั้งตารอเลยนะฮะ! ต้องทำออกมาให้เท่ๆนะ! อยากเห็นเร็วๆจังเลย~ เรย์ทันสู้! จากเบอร์โต้" กดดันผมหนักขึ้นทุกที ให้ตายก็บอกไม่ได้เด็ดขาดว่าตุ๊กตาเบอร์โต้กลายเป็นเซอร์บิรุสไปแล้ว...

จนแล้วจนรอดด้วยความช่วยเหลือจากคุณซาซาจิมะและท่านพี่ผู้มีหัตถ์วิเศษ ตุ๊กตานีดเดิลเฟลท์ของเบอร์โต้ก็เสร็จทันวันงานเทศกาลโรงเรียนได้ในที่สุด เกือบไปแล้วไงล่ะ...

------------------------------
ขัดใจกับการเป็นผู้ชายแต่อยู่ชมรมงานฝีมือจริงวุ้ย แต่จะย้ายไปยิงธนูแบบท่านพี่ ก็จะไม่มีตุ๊กตาเบียทันและเหตุการณ์หลายๆอย่างเลยน่ะสิ 5555

>>436 ถ้าสลับเพศทั้งหมดก็แปลว่าชมรมงานฝีมือซุยรันก็มีแต่ผู้ชายถึกๆ นั่งกันหมดป่ะวะ 55555 มีน้องมินามิโกะมานั่งประดับชมรมอยู่คนนึง
ว่าแต่ถ้าโดนทิเบทันมาสตีฟกระโดดทับนี่มีสิทธิขาดโอกาสหายใจตายนะนี่...

>>403-405 ดีโจม๊วกกกกก กุโครตคิดถึงอะ อยากเห็นมุมมองของคาบุเหมือนกัน ถ้ามุมมองของคาบุคงเฉลยปมในหลายเรื่องเลยละ รอต่อนะมึงงงงงง

กูกรี้ดฟิคทะลุมิติมาก คาบุจะทำหน้าไงฟะถ้ารู้ว่าสาวเจ้าหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากม่น ส่วนตอนจบวาคาบะจัง ฟิลลิ่งพระเอกมาก 5555555555555555555555555555555555555555

แต่ภาคนี้กูเข้าใจพ่อแม่ที่เลิกโกงไม่ได้นะ คือในอีกโลก ท่านพ่อไม่ได้ถลำตัวเข้าไปลึก ตอนลูกเป่าหูจนนิ่มเป็นเต้าหู้ บริหารอย่างตรงไปตรงมา

แต่ชาตินี้คือโกงไปแล้วไง ถ้าเลิกกลางทาง หรือทำต่อไป เลิกกลางทางตายก่อนว่ะ คนที่โกงด้วยกันพร้อมฆ่าหลังจากลงหลังเสือเพียบ ทางไหนก็ตาย กูล่ะกลุ้ม งั้นตายแบบกลายเป็นสามัญชนแล้วมาให้ท่านพี่เลี้ยงดีกว่า ไปหักหลังพวกที่โกงด้วยกันแล้วโดนสั่งเก็บดีกว่านะ

ส่วนฟิคสาวบ้าม้า กูฟิน เอื้อออออ

ส่วนชมรมมีแต่ผู้ชายกูเห็นภาพเป้นหนุ่มล่ำซิคแพคมานั่งเย็บผ้าว่ะ กูเห็นการ์ตูนญี่ปุ่นหลายเรื่องพอเปนชมรมนี้ ต้องมีกลุ่มกล้ามเป็นฝูงนั่งทำงานอย่างตั้งใจ 555

>>440 บะ... บ้าม้า.....

>>440 บ้าม้าาา กุลั่นเลย5555555555555
อยากอ่านวาคาบะคุงกับเรย์กะจัง จังเบยยยยย

>>439 นั่นดิ กว่าจะล้างตัวให้สะอาดออกจากทางสายมืดมันยากมากเลยนะ ถ้าเปลี่ยนเป็นบอกทานุกิว่าทำให้เนียนๆ อย่าให้มีคนจับได้ หลักฐานมัดตัวต้องชี้ไปที่อื่นที่ไม่ใช่พวกเราจะง่ายกว่า... อ้าวเห้ยนี่กูแนะนำอะไรอยู่555555555555

>>441 กุเพิ่งกลับมาเห็น กุอับอาย ม่ายยย หมามึง หมาาาาา

ถามคนอ่านดิบหน่อยนะ มีเฉลยยังว่าทางบ้านของอาริมะประกอบอาชีพอะไร ทำธุรกิจด้านไหน หรือยังไม่บอกอะไร ให้ไปคิดเอง

>>445 ถ้าที่กูจำได้ เหมือนจะไม่มีเลยนะ

>>446 โอเค ขอบคุณมากๆสำหรับคำตอบ

อยู่​ๆก็คิดว่าถ้าซุยรันเปลี่ยนเซ็​ตติ้ง​เป็นแบบแวมไพร์​ไนท์ แบบพวกpivoineเป็นแวมไพร์กัน ​จะเป็นยั​งไง...

>>448 ท่านเรย์กะกูเผลอแดกทุกคนแน่นอน

และชอบเลือดสามัญชนเป็นพิเศษ 55555 แต่กินเลือดแล้ว ก็ยังกินอย่างอื่นเยอะเหมือนเดิม

>>448 กุเคยคิดเหมือนกันนะ และมโนไปถึงฉากน้องสาวจอมตะกละกินดะไม่เลือก จนท่านพี่อาจจะต้องคอยปรามว่าให้กินเฉพาะคนในครอบครัวก็พอ เพื่อรักษาภาพลักษณ์ เหมือนที่อาหารทำเองก็ให้เฉพาะทำให้คนในบ้านกิน พอคิดไปถึงฉากท่านพี่ให้ดูดเลือดที่ซอกคอแล้วกร๊าวมากกกก ระเบิดตัวตายแพรพ

>>451 บางทีไอเดทอยู่ เดินท่านเอ็นโจว กับคาบุรากิหอมจัง รู้สึกตัวอีกทีคือ กำลังงับคออยู่ 555555555555555

วาคาบะกับอาริมะก็ทำหน้าที่แบบยูกิกับเซโร่สินะ แต่งานหลักๆคือห้ามท่านเรย์กะมาไล่แดกเลือดนักเรียนปกติทั่วไป

วันนี้ทะลุมิติมาไหม แนว RPG เห็นมีคนบอกจะแต่งกูอยากอ่าน 5555 ต้องการกาว

>>448 ถ้าเซตติ้งแวมไพร์ไนท์เรย์กะก็ต้องแต่งกับท่านพี่สิ รักษาเลือดบริสุทธิ์งี้ งู้ยยยยยยยยยยยยย

>>455 ค้ำคอร์จงเจริญ

>>448 คาบุรากิ เอ็นโจ คิโชวอิน สามตระกูลนี้น่าจะเป็นเลือดบริสุทธิ์ปะ ดูทรงอำนาจเหลือเกิน ถถถ
ถ้าคิโชวอินเป็นเลือดบริสุทธิ์ก็แต่งกับท่านพี่ หูย ดีงามม

เซ็ตติ้งแวมไพรน์ไนท์นี่ท่านพี่เข้าวินสินะ55555555555

>>455 >>457 AUแวมไพร์ดีงามมากกกกกก มีใครจะแต่งมั้ยอ่ะ ถ้าแต่งกูขอร้องค้ำคอร์เถอะนะะะ เพื่อเลือดบริสุทธิ์คิโชวอินนและเพื่อกูเอง5555555 //คุกเข่าขอร้อง

เฮ้ยพวกมึง คิดว่าไงถ้าจู่ๆพวกตัวละครหลักของเรื่องโดนวาร์ปหมู่ไปโลกแฟนตาซี

>>459 +1000000 กูขอค้ำคอร์เพื่อตระกูลคิโชวอินและตัวกูด้วยยย

>>460 กูเผลอนึกไปถึงเรื่องนึกที่โดนวาร์ปไปต่างโลกทั้งห้องยกเว้นตัวเอกเพราะวงเวทย์ไปไม่ถึง...พอเป็นท่านเรย์กะแล้วกูก็เผลอคิดไปว่าท่านเรย์กะอาจจะมีดวงระดับนี้ก็ได้ โดนทิ้งไว้คนเดียว ถถถ

>>459 กูอยากค้ำคอร์นะ ต...แต่พวกมึงไม่สงสารท่านอิมาริเหรอ ต้องกลายเป็นชายชู้แบบนี้อ่ะ
>>460 คาบุรากิน่าจะไปเป็นผู้กล้าโดยมีเอ็นโจตามไปคุม ส่วนท่านเรย์กะ เปิดมหากาพ์ชิมของกินอยู่แน่นอน

>>463 อาจจะเป็นปาร์ตี้แบบครัวดันเจี้ยนก็ได้​ ล่ามอนสเตอร์มาเพื่อแดก......

>>463 บทชู้ออกจะเหมาะ แค่กๆๆๆ

>>462 กูว่าท่านเรย์กะไม่น่าโชคร้ายขนาดนั้น...มั้ง :v

>>463 มึงก็ทำเป็นลืมๆท่านอิมาริตอนแต่งไงง5555555(ทำไมกูโหดร้ายจังว่ะ) ให้ท่านอิมาริเป็นแค่เพื่อนสนิทเฉยๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น ท่านพี่ต้องของเรย์กะเท่านั้นนน //สูดกาววว

ก็ให้ท่านอิมาริเป็นของเรย์กะด้วย 3p-- //แค่กๆๆ

allเรย์กะเลยคร่า

>>454 มาๆ แต่ไม่รู้ทันวันนี้ไหม แต่พยายามจะลงก่อนตี 1 นะ 55555
>>463 เป็นชู้ก็ดีนะ แค่กๆๆ

//กุขอแปะโป้งจอง AU แวมไพร์ไนทฺ์คำ้คอร์

>>470 กรี้ดดดด รอนะมึงงง

>>470 รอด้วยคนนนน จุ๊บเหม่งให้กำลังใจหนึ่งที

>>469 โม่งฟิคช่างแข็งแกร่ง​และขยันขันแข็ง ​ลงฟิคแทบทุกคืน รอนะ

ฟิค AU แวมไพร์ไนท์ คำเตือนฟิคนี้มีเลือดสาดและค้ำคอร์

ชื่อของผมคือ คิโชวอิน ทาคาเทรุ ครอบครัวของผมเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ชนชั้นที่สูงที่สุดของเหล่าแวมไพร์ ทุกคนล้วนต่างเคารพย่ำเกรงครอบครัวของเราที่เป็น 1 ใน 3 ตระกูลชั้นสูงที่ยิ่งใหญ่ที่สุด นายเหนือหัวของเหล่าแวมไพร์

เพระพวกเราเป็นเลือดบริสุทธิ์ที่เกิดจากการแต่งงานกับเลือดบริสุทธิ์

รวมทั้งพี่น้องร่วมสายเลือดที่แต่งงานใช้ชีวิตด้วยกันเอง

ท่านพ่อกับท่านแม่ของผมแม้ท่านจะไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน แต่ก็ถือว่าเป็นเครือญาติกัน นับว่าโชคร้ายที่รุ่นท่านพ่อไม่มีพี่น้องเป็นผู้หญิง ท่านแม่จึงถูกเลือกให้มาเป็นนายหญิงตระกูลคิโชวอิน แต่ถึงอย่างนั้นท่านทั้งสองก็รักกันมาก

ตอนที่น้องสาวของผมเกิดทุกคนดีใจมากที่ตระกูลเราจะได้มีสายเลือดบริสุทธิ์สืบทอดต่อไป ทุกคนต่างกังวลที่ตอนนี้แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างพวกเราเหลือน้อยลงมาก ยิ่งแวมไพร์สาวอัตราการเกิดยิ่งลดลง ผมมองที่น้องสาวของผมด้วยสายตาว่างเปล่า มือเล็กๆของผมสัมผัสที่ใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา เพียงแค่สัมผัสเธอก็ยิ้มออกมาเรียกร้องหาผม

ผมรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงเป็นครั้งแรก นิ้วเล็กๆของผมถูกน้องสาวดึงไปอมในปาก เขี้ยวเล็กๆของน้องสาวพยายามกัดที่นิ้วของผม แต่ด้วยความที่ยังเด็กทำให้กัดไม่เข้า ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

น้องสาวของผมที่ถือว่าเป็น ว่าที่ ภรรยานับตั้งแต่เธอเกิดมา

งั้นก็แปลว่าเธอจะมาเป็นของผมใช่ไหมน้องสาว?

โชคร้ายจังนะที่ต้องมาโดนพี่ชายคนนี้ตีตราจอง

.
.
.
คิโชวอิน เรย์กะ น้องสาวของผม…ภรรยาของผมคนเดียว

ตอนนี้น้องสาวของผมอยู่ชั้นมอปลายในชั้นไนท์คลาสของเหล่าแวมไพร์ เป็นที่ชื่นชมของนักเรียนในโรงเรียนจากที่ผมให้คนคอยตามดูแลน้องสาวอยู่เสมอ แต่ที่น่าหงุดหงิดคือมีแวมไพร์หนุ่มมาติดพันน้องสาวของผม คาบุรากิ มาซายะและเอ็นโจ ชูสุเกะ โดยเฉพาะคนหลัง หมอนี่เป็นประเภทเดียวกับผม แค่มองตาก็รู้ว่าคิดอะไร อย่าคิดจะได้มายุ่งกับของๆผมเป็นอันขาด

ตอนแรกครอบครัวของผมคิดจะดองกับตระกูลคาบุรากิ ถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็ถือว่าเป็นเลือดบริสุทธิ์ที่สูงส่ง แต่โชคร้ายที่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะน้องสาวของผมเสพติดเลือดของผมมาก…

“วันนี้กินจุจังนะเรย์กะ”

ผมลูบเส้นผมที่เป็นลอนของเธออย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอทำให้ผมรู้สึกหิวโหยเสมอ เธอกำลังดูดเลือดจากผม เขี้ยวน้อยๆของเธอแทงเข้าที่เส้นเลือดบนคอ ดูดกลืนกินด้วยความหิวโหยอย่างที่ทำมาเป็นประจำ ร่างเล็กของเธอคร่อมอยู่บนร่างของผมโดยที่ผมนอนให้เธอดูดเลือดบนเตียง ที่จริงแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์อย่างพวกเราสามารถควบคุมความหิวโหยของตัวเองได้ แต่จะยกเว้นน้องสาวของผมไว้คนนึง

เธอจะหิวโหยเลือดได้ง่ายมากทำให้เธอต้องดื่มเลือดมากกว่าแวมไพร์ปกติ มีแค่เลือดของผมที่เป็นสายเลือดเดียวกันจะช่วยดับกระหายของเธอได้ ทำให้ความคิดที่จะดองกับตระกูลคาบุรากิต้องล้มเลิกไป ช่างเป็นความโชคดีจริงๆ

ความโชคดีที่ผมแอบกรีดเลือดให้น้องสาวดื่มบ่อยๆเมื่อเธอยังไม่รู้ความ ทำให้เธอเสพติดเลือดของผม ตรีตราจองเครื่องหมาย ให้เธอขาดผมไม่ได้

เพราะเธอเกิดมาเพื่อเป็นของผมไม่ใช่ของใครทั้งนั้น

เธอเงยหน้าขึ้นมาหลังจากดื่มเลือดของผมเสร็จแล้วทำเอาผมมึนไปชั่วครู่วันนี้น้องสาวของผมก็ยังกินจุเหมือนเคย มือบางๆของเธอเช็ดเลือดของผมที่ติดอยู่บนมุมปากของเธออย่างแผ่วเบา การที่ผมนอนอยู่ใต้ร่างของเธอทำให้ผมเห็นร่างกายของเธอชัดเจน ชุดนอนกระโปรงยาวบางสีขาวที่ตอนนี้เปราะเปื้อนเลือดของผมเล็กน้อย สายเดี่ยวข้างขวาของเธอย่นลงทำให้เห็นเนินอกเล็กน้อย แต่ด้วยเธอยังคร่อมผมอยู่ทำให้มองเห็นชัดเจนยิ่งรวมกับซอกคอขาวๆนั่นยิ่งทำให้ผมกระหายเลือดมากขึ้น

ชั่งไม่ระวังตัวเองเลยนะ…น้องสาว

“เจ็บไหมคะท่านพี่ น้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ”

เธอสัมผัสที่คอของผมที่ยังมีรอยเขี้ยวของเธออยู่ ดวงตาของเธอมองมาที่ผมด้วยความเสียใจ แต่ผมก็ยิ้มบางๆให้เธอแล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่น้องสาวก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

“ถ้าอยากขอโทษ น้องก็มาให้พี่ดูดเลือดคืนสิ เหมือนที่เราสองคนทำมาประจำไง”

แขนของผมดึงร่างของเธอให้มาแนบชิดกับร่างของผม แม้ร่างกายของเราสองคนจะเย็นเฉียบแต่ผมก็รู้สึกร้อนรนกระหายในตัวเธอ ผมซบเข้าไปที่ลำคอขาวผ่อง ลิ้นของผมเลียที่ซอกคอของน้องสาวทำให้เธอครางออกมาเล็กน้อย รู้สึกดีใช่ไหมน้องสาว? ผมค่อยๆฝังเขี้ยวของผมเข้าไปดูดดื่มเลือดที่หอมหวานสำหรับผมเสมอ
กลิ่นคาวเลือดของผมและน้องสาวลอยอบอวลทั่วห้องนอนของผม เราสองคนต่างแลกและแบ่งปันเลือดของกันและกันอยู่บนเตียงของผมอย่างที่ทำประจำ

เธอเสพติดเลือดของผมแล้ว
แต่ความจริง ผม…เสพติดเธอยิ่งกว่า

ผมเสพติดทั้งเสียง สัมผัส ร่างกายและเลือดของเธอ

กลายเป็นว่าจากที่ต้องการให้น้องสาวขาดผมไม่ได้กับกลายเป็นผมที่ขาดเธอไม่ได้ยิ่งกว่า

เมื่อคิดถึงสายตาที่คนอื่นมองมาที่น้องสาวของผม เขาดื่มเลือดของเธอเข้าไปตีตราว่าเธอเป็นของใคร ทั้งยังแอบทำรอยแดงเอาไว้ที่หลังคอประกาศให้รู้ว่าเธอเป็นของใคร น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถแสดงความเป็นเจ้าของได้เต็มที่เพราะขอท่านพ่อท่านแม่ไว้ไม่ให้บอกน้องสาวว่าเธอต้องมาเป็นภรรยาของผมที่เป็นพี่ชายของเธอ

น้องสาวยังเด็กเกินไปที่จะมารู้เรื่องนี้

ที่สำคัญผมไม่อยากให้แววตาที่เป็นประกายของน้องสาวเวลามองมาที่ผมหายไป

เพราะอย่างนั้นผมขอเก็บช่วงเวลานี้ไว้

ผมมองร่างเล็กของน้องสาวที่เผลอหลับอยู่บนตัวของผม ผมค่อยๆจัดให้เธอนอนข้างผม ห่มผ้าให้เธอแล้วผมค่อยๆสอดตัวเองเข้าไปนอนด้วย จัดให้เธอนอนซบที่อกและโอบกอดเธอเอาไว้ ประทับจูบที่หน้าผากของเธอหนึ่งที

“ฝันดีนะเรย์กะของผม”

………………..

ฉันตื่นมาในอ้อมกอดของท่านพี่ใบหน้าของท่านพี่ที่ยังนอนอยู่ยังคงหล่อเหลาอย่างที่เคยเป็น พอมองนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้เวลาเข้าเรียนของไนท์คลาสฉันจึงต้องรีบไปห้องของตัวเองเพื่อที่จะได้เตรียมตัวไปเรียน แวมไพร์ก็แบบนี้แหล่ะต้องเรียนกลางคืนแทน บางทีฉันก็คิดถึงบรรยากาศร้านอาหารเวลากลางวันเหมือนกันนะ

ฉันขึ้นรถเพื่อที่จะไปโรงเรียนซุยรัน ไนท์คลาส เนื่องจากแวมไพร์อย่างเราไม่ค่อยถูกกับแสงแดดซักเท่าไหร่ทางโรงเรียนจึงได้สร้างไนท์คลาสขึ้น ส่วนพวกเดย์คลาสจะเป็นมนุษย์ที่เรียนดีจึงได้เข้ามาเรียนที่นี่ อ่า คืนนี้ลมแรงจังนะ จะเข้าฤดูหนาวแล้วสินะแค่คิดถึงขนมและเค้กคริสมาสต์ก็มีความสุขจริงน้า ยิ่งถ้ามีเดทวันคริสมาสต์คงจะดีมาก

เห้อ เมื่อไหร่จะถึงฤดูใบไม้ผลิของฉันบ้างนะ

ฉันเดินผ่านประตูเข้าไปในแผนกไนท์คลาส เสียงทักทายของทุกคนทำให้ฉันตอบยิ้มทักทายตอบ ระหว่างทางเดินฉันก็ได้เจอท่านเอ็นโจ จอมมารเอ็นโจก็หันมายิ้มทักทายฉัน

“สวัสดีตอนค่ำครับคุณคิโชวอิน”

“สวัสดีตอนค่ำค่ะท่านเอ็นโจว คืนนี้ไม่ได้มากับท่านคาบุรากิหรอคะ”

ฉันยิ้มทักทายกลับอย่างช่วยไม่ได้ แต่อยู่ๆก็มีสายลมพัดมาวูบนึงทำให้ผมของฉันปลิวตามแรงลม ฉันจับรวบเส้นผมของตัวเองไว้ไม่ให้ผมเสียทรง พอหันไปมองเอ็นโจวก็พบว่าเขาจ้องเขม็งที่หลังคอของฉันอยู่ ดวงตาที่มักฉายแววอ่อนโยนแต่ตอนนี้กับวาวโรจน์ขึ้นมา

ทำเอาฉันรู้สึกกลัวขึ้นมา

มองอะไรกันค๊า คอฉันดำหรือไงยะ

เหมือนท่านเอ็นโจวจะรู้ตัวจึงรีบเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทำไมฉันยังรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุอยู่

“มาซายะลาไปทำธุระน่ะ ผมเลยต้องมาคนเดียว”

“อ่างั้นหรอคะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะพอดีนัดเพื่อนเอาไว้”

ฉันรีบเดินหนีจอมมารเอ็นโจว สัญชาตญาณของฉันกู่ร้องให้รีบเดินออกห่างจากหมอนี่ให้มากที่สุด สายตาแบบนั้นหมายความว่างไงคะ ระ หรือว่าเขาไม่พอใจอะไรฉัน? แค่ฉันถามถึงอีตาคาบุรากิเนี่ยนะ

ไม่เข้าใจเลยจริงๆค่ะ

………………………………
กุแต่งไปเขินไป ท่านพี่ร้ายกาจเกินไปแล้วววว

ชาวโม่งเอ๋ย

จงชาบูท่านพี่ ชาบูค้ำคอร์ ชาบูซิสค่อน!!

>>474-476 อา ค้ำคอที่ดียยย ท่านพี่ร้ายกาจจจ วางแผนมาตั้งแต่เรย์กะยังเป็นทารก สมเป็นจอมมารออริจินอลจริงๆค่ะ ถถถถ

>>474-476 กรี้ดดดดดด ท่านพี่คะะะะะะ ร้ายกาจไปแล้วค่ะะะะะะ

>>474-476 เขินท่านพี่ ฮืออออ ฉากดูดเลือดโคตรเอโร่ย เอ็นโจนายนกแล้วล่ะ ท่านพี่ตีตราจองขนาดนี้ ลาก่อย

>>474-476 เป็นค้ำคอร์ที่ดีงามจนกูอ่านซ้ำไปซ้ำมาสิบรอบ โอ๊ยฟินตัวแตกเลยค่าาา เขินมากกกกก หลงรักท่านพี่มากกก เอาเอ็นโจไปเก็บค่ะ555555555 โม่งฟิคมึงต้องแต่งต่อนะ ห้ามจบแค่นี้นะ กูขอ กูชอบมากกกกกก

ต่อจาก >>403-406 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
มุมมองคาบุรากิเขียนยากมากเลยนะคะ ถ้าจะเขียนนี่ต้องพยายามเข้าถึงความมโนล้ำโลกอยู่หลายวัน... ตอนนี้สมองด้านชากับการสอบอยู่น่ะค่ะคงยาก 555555 อีกอย่างถ้าเขียนมุมมองคาบุรากิมันจะสปอยตอนต่อๆไปของฟิคนี้เยอะมากเลยค่ะ 5555
ป.ล. ขอโทษที่มาไม่ทันตี 1 นะคะ เขียนๆไปมันยาวจนลงจบไม่ได้ซะที 5555
..............…….....
ฉันตื่นขึ้นมาอย่างมึนงง ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียงใครสักคนที่ไม่ใช่ของตัวเอง

ใช้เวลาสักพักก่อนที่ฉันจะค่อยๆนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...หัวใจเจ็บหน่วงๆขึ้นมา อยากจะร้องไห้อีกรอบ แต่ไร้เรี่ยวแรงอย่างประหลาด ฉันมองนาฬิกาในห้อง ตอนนี้เป็นเช้าวันใหม่แล้ว ปกติเวลานี้ฉันคงยังนอนอยู่บนเตียง และอีกครู่หนึ่งก็ตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว นั่งรถประจำตระกูลไปโรงเรียน...

ฉันค่อยๆยันตัวลุกขึ้น ดูจากของในห้องแล้วน่าจะเป็นห้องของวาคาบะจังนะคะ

ทำตัวน่าอายต่อหน้าวาคาบะจังเข้าซะแล้วสินะคะ... แต่ถ้าไม่เจอวาคาบะจังเข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันในตอนนั้น

ฉันเห็นวาคาบะจังแอบมองอยู่ตรงประตู พอฉันหันไปเห็น อีกฝ่ายก็สะดุ้งนิดๆ

“ตื่นแล้วหรอคะ” วาคาบะจังพูดอย่างลังเลเล็กน้อย “คือ...ที่บ้านฉันไม่ได้มีอาหารหรูหราอะไร อาจจะไม่ถูกปากคุณคิโชวอินก็ได้นะคะ”

วาคาบะจังทำท่าเหมือนรวบรวมความกล้าเดินเข้ามาหาฉัน

“รู้สึกดีขึ้นไหมคะ...”

“อื้ม...คิดว่านะคะ” ฉันตอบไป

เราเงียบกันไป และไม่ได้พูดอะไรกัน จนกระทั่งวาคาบะจังพาฉันออกจากห้องไปกินข้าวด้วยกัน

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ทั้งๆที่ฉันเคยทำร้ายคุณไปหลายครั้งแท้ๆ...”

เรย์กะกลั่นแกล้งวาคาบะจังนับครั้งไม่ถ้วนเลยนะคะ แต่ว่า...วาคาบะจังก็ยังคงช่วยเหลือฉันอยู่ดี

วาคาบะจังชะงัก ทำหน้างงๆนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มสดใสมาให้

“นั่นเป็นเรื่องในอดีตนี่คะ อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ คุณคิโชวอินดีกับฉันมากๆเลยนะคะในปัจจุบัน เพราะงั้นเลยรู้สึกอยากช่วยเหลือน่ะค่ะ”

วาคาบะจัง เธอเป็นคนดีสมกับเป็นนางเอกมังงะเลย!

ดีจริงๆเลยที่ได้มาเจอเธอนะ ดีใจที่สุดเลย! ฉันตื่นตันอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

คุณแม่ของวาคาบะจังเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ฉันกับทุกคนในครอบครัว ถามฉันว่าดีขึ้นไหม เรื่องที่ฉันร้องไห้เมื่อวานนี่น่าอายชะมัดเลยค่ะ... แต่มีคนที่เป็นห่วง เอาใจใส่ฉันแบบนี้ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยนะคะ

คิดถึงท่านพ่อท่านแม่ในโลกก่อนจังเลยค่ะ...

กลิ่นแกงกระหรี่หอมหวนชวนหิวลอยมาจากจานเบื้องหน้าของฉัน ทำให้แม้จะเศร้าสร้อยแค่ไหนก็หยิบช้อนส้อมลงมือกินทันที จะเวลาไหนก็ไม่ควรเป็นปรปักษ์กับอาหารอร่อยล่ะนะคะ!

น่าคิดถึงจังเลยค่ะ รสชาติแบบเดียวกับที่เคยกินโลกก่อนกับวาคาบะจังเลยนะคะ แกงกระหรี่บ้านๆ สามัญชน แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น

ฉันร้องไห้ออกมาทั้งๆที่กินอยู่ คุณแม่และน้องๆของวาคาบะจังต่างตกใจกันหมด

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มันอร่อยมากจริงๆ...” ฉันบอกไป มือหนึ่งปาดน้ำตาไป อีกมือก็ไม่หยุดกิน “รู้สึกดีจริงๆค่ะ”

น้องๆของวาคาบะจังพยายามปลอบๆฉันด้วยค่ะ บอกว่า “พี่สาวอย่าร้องไห้นะ” อย่างแตกตื่น ฉันเลยอดยิ้มออกมาไม่ได้ แล้วขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน

คุณแม่ของวาคาบะจังไปส่งน้องๆ ปล่อยฉันไว้กับวาคาบะจัง

"คุณทาคามิจิคะ ไม่ไปเรียนหรอคะ"

"แล้วคุณคิโชวอินล่ะคะ"

"ฉันออกมาจากบ้านแบบนี้ เลยไม่ได้เอาชุดนักเรียนกับพวกหนังสือมาด้วยน่ะค่ะ แล้วก็...ยังไม่พร้อมจะไปในสภาพนี้หรอกนะคะ”

“ว่าแต่...ทำไมคุณคิโชวอินถึง...”

วาคาบะจังถามฉันอย่างสงสัย แต่ก็เหมือนเกรงใจเกินกว่าจะต่อประโยคให้จบ ฉันก็ยิ้มให้บางๆ

“ฉันทะเลาะกับที่บ้านน่ะค่ะ”

“เอ๋...”

“เรื่องคู่หมั้นน่ะค่ะ”

ฉันตัดสินใจไม่บอกเรื่องโกงดีกว่าล่ะนะคะ...

“ถูกบังคับให้หมั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ท่านคาบุรากิหรอคะ”

“เปล่าค่ะ ฉันถูกให้หมั้นกับคาบุรากินี่แหละค่ะ...”

“เอ๋!?!”

วาคาบะจังอุทานอย่างตกใจ

“ฉันไม่ได้ชอบท่านคาบุรากิแล้วนะคะ...”

ทำไมไม่มีใครเชื่อสิ่งที่ฉันประกาศเลยนะคะ... ฉันพูดอย่างจริงจังขนาดนั้นแท้ๆ ตอนประธานชมรมฟุตบอลมาสารภาพรักกับฉัน... เพื่อนๆฉันก็ยังไม่เชื่อเลยค่ะ

“ถึงจะเป็นหลังเสียความทรงจำก็เถอะค่ะ แต่ว่าทั้งงานกีฬา และก็..”

"เราสนิทกันมากขึ้นค่ะ แต่ว่าไม่ได้รักกันแบบแฟนหรอกค่ะ” ฉันรีบยืนยัน

วาคาบะจังยิ้มอย่างลำบากใจหน่อยๆ

“จะพูดอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แต่ว่าความรักไม่ได้หายไปง่ายๆหรอกนะคะ...”

วาคาบะจังคิดว่าต่อให้เสียความทรงจำ ความรักที่มีให้คาบุรากิยังคงเหมือนเดิมสินะ แต่ว่านะคะ... ฉันไม่ได้เสียความทรงจำนี่คะ แต่ทะลุมิติมา เป็นคนละคนกับเรย์กะคนเก่าโดยสิ้นเชิง

"ตระกูลของฉันต้องการสานสัมพันธ์กับตระกูลคาบุรากิค่ะ พยายามให้ฉันเข้าหาคาบุรากิ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันถึงกลายเป็นแบบนั้น แต่ว่าตอนนี้ฉันตาสว่างแล้วค่ะ" ฉันโม้ปนความจริงด้วยสีหน้าที่น่าเชื่อถือ

“...”

"อีกอย่างท่านคาบุรากิไม่เคยรักฉันหรอกค่ะ คนที่เขารักมีแค่คุณทาคามิจิเท่านั้น”

ฉันรีบตัดปัญหาก่อนคาบุรากิเข้ารูทมรณะอกหักแล้วลากฉันไปบวชด้วยกันอีกรอบ วาคาบะจังเป็นคนดีขนาดนี้นี่นะ ถ้าคิดว่าฉันชอบคาบุรากิ และคาบุรากิเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรฉัน คงจะหลีกทางให้ฉันแน่ๆเลยค่ะ... ด้วยฐานะตระกูลอะไรต่างๆ

“เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” วาคาบะจังพูดด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ในโลกนี้วาคาบะจังรักคาบุรากิตามเนื้อหาในนิยายแล้วสินะคะ

“ฉันก่อนเสียความทรงจำรังแกคุณทาคามิจิก็เพราะรู้ว่าท่านคาบุรากิรักคุณนะคะ...”

“...”

วาคาบะจังมองฉัน ดูเหมือนลังเล แต่ก็พูดออกมาในที่สุด

“ฉันคิดว่าตอนนี้ท่านคาบุรากิชอบคุณคิโชวอินนะคะ”

“เอ๋...ไม่หรอกค่ะ...”

วาคาบะจังยิ้มให้ฉัน

“ท่านคาบุรากิดูมีความสุขมากๆเลยนะคะเวลาที่ได้อยู่กับคุณคิโชวอิน และคุณคิโชวอินก็เหมือนกันไม่ใช่หรอคะ”

“นั่นเป็นแบบเพื่อนแหละค่ะ...”

“ฉันเข้าใจนะคะว่าทำไมท่านคาบุรากิถึงชอบคุณคิโชวอินในตอนนี้”

วาคาบะจังพูด ฉันพยายามปฏิเสธยังไงก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิด... ขอโทษนะคาบุรากิ ดูเหมือนว่านายจะมีแววอกหักรอบสามแล้วล่ะ... ถ้าวาคาบะจังคิดแบบนี้ คาบุรากิคงจีบยากแล้วล่ะนะคะ...

ถึงเวลาที่วาคาบะจังต้องไปเรียนแล้ว ตอนแรกก็ยืนยันว่าจะอยู่เป็นเพื่อน แต่ว่าแค่นี้ก็รบกวนมามากแล้ว วาคาบะจังต้องเอารางวัลรางวัลนักเรียนดีเด่นไม่ขาดไม่สายด้วยล่ะนะคะ สุดท้ายก็ตกลงกันได้โดยฝากคุณแม่ของวาคาบะจังมาดูแลฉันไปก่อน ฉันเกรงใจมากจริงๆ และรู้สึกผิดหน่อยๆด้วย เหมือนวาคาบะจังจะเล่าเรื่องดีๆของฉันให้คุณแม่ฟังล่ะนะคะ ทั้งๆที่แต่ก่อนเรย์กะรังแกวาคาบะจังอย่างหนักแท้ๆ...

ฉันแอบนั่งอยู่หลังร้าน พยายามอยู่ที่ที่ไม่เกะกะคุณแม่ของวาคาบะจังที่ต้องทำเค้กและเตรียมขาย ตอนเที่ยงฉันก็ได้กินอาหารฝีมือคุณแม่วาคาบะจังอีกค่ะ อร่อยมากจริงๆเลยนะคะ

เมื่อกินเสร็จและนั่งทำใจมากพอก็มาสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง ดูเหมือนฉันจะพกมือถือใส่กระเป๋ากระโปรงไว้ด้วยค่ะ และดูน่าจะยังใช้ได้อยู่ โชคดีจังค่ะ แต่ก็ไม่ได้เอาเงินมาเลย... ก็นะ เวลานั้นฉันอยู่ในบ้าน ไม่จำเป็นต้องพกเงินเดินไปมาหรอกนะคะ

คาบุรากิส่งเมลล์มาค่ะ ฉันก็เปิดอ่านดู

ข้อความจากเมื่อคืนเขียนว่า "ทำไมไม่ตอบล่ะ นอนคามือถือหรอ? คราวหน้าถ้าง่วงก็บอกมาตรงๆสิ!”

เอ๊ะ? ฉันลืมไปเลยค่ะว่าก่อนหน้าที่จะไปคุยกับท่านพ่อท่านแม่ ก็คุยเรื่องขนมค้างไว้กับคาบุรากิเมื่อวานนี่นา...

ตอนกลางวันของวันนี้ คาบุรากิก็เขียนมาอีกข้อความ "ทำไมไม่มาโรงเรียนล่ะ ไม่สบายหรอ หรือว่าเพราะฉันพาเธอคุยดึกไปจนเป็นหวัด...”

ดึกอะไรกันคะ พระอาทิตย์เพิ่งตกเอง! ฉันไม่ได้อ่อนแอปลิวลมขนาดนั้นนะคะ!!! แต่เขาส่งข้อความมาแค่ประมาณนี้ แสดงว่าเขาเองก็ไม่รู้เรื่องการหมั้นงั้นหรอคะ... ท่านพ่อท่านแม่มโนกันไปเองหรือเปล่าคะเนี้ย...

ฉันมองข้อความนั้นแล้วนึกสนุกขึ้นมาปนหงุดหงิดนิดหน่อยที่เขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่างเลยส่งกลับไปว่า "เปล่าหรอกค่ะ พอดีหนีออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืน เลยวุ่นวายนิดหน่อยน่ะค่ะ"

คาบุรากิใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็ส่งกลับมา นี่นายอ่านเมลล์ตลอดเวลาหรอ

"หะ?! ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า! กินอะไรยัง มีเงินติดตัวไหม ถึงเธอมีไขมันสะสม แต่ไม่กินอะไรก็เป็นลมได้นะ!"

คาบุรากิ๊! นายเป็นห่วงหรือหลอกด่าคะ!!! ตอนนี้ฉันอาจจะปล่อยตัวไปบ้าง แต่ไม่ได้เห็นชัดขนาดนั้นซะหน่อยนะคะ!!! ฉันยังใส่ชุดตัวเดิมได้อยู่เลยนะคะ ถึงจะคับหน่อยๆ แต่มันแค่ชั่วคราวค่ะ ได้ยินไหมคะ แค่ชั่วคราว! ฉันไม่สงสารนายแล้วถ้าอกหัก! ไปบวชเลยซะ!!!

ขณะที่ฉันเตรียมจะพิมพ์ด่าอย่างดุเดือด คาบุรากิก็ส่งอีกข้อความมา

"ถ้าไม่มีที่อยู่ มาอยู่บ้านฉันไหม มีห้องว่างรับแขกอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันบอกที่บ้านให้"

"ไม่ค่ะ! อย่าเพิ่งบอกที่บ้านนะคะ" ฉันรีบพิมพ์ตอบ

คาบุรากิไม่ตอบอะไรมาอีกเลย ไม่ใช่ว่ากำลังบอกที่บ้านอยู่ใช่ไหมคะ?! อย่านะ... ช่วยอ่านข้อความนี้ก่อนเถอะค่ะ ฉันสยองไปหมดแล้ว ถ้าฉันไปอยู่บ้านคาบุรากิล่ะก็ ไม่มีทางที่ท่านพ่อท่านแม่จะไม่รู้ แล้วยิ่งเข้าทางการหมั้นเข้าไปใหญ่ แย่แน่ค่ะ แย่แล้วจริงๆ

แต่ดูจากเวลาแล้ว ก็ถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้วล่ะนะคะ เขาอาจจะแค่เข้าเรียนเลยไม่ได้ตอบข้อความก็ได้ค่ะ... ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยเป็นแบบนั้นที

ฉันสวดมนต์ภาวนาให้คาบุรากิยังไม่ได้บอกคนที่บ้าน มองมือถือทุก 5 นาที แต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบอะไร คงจะเรียนอยู่จริงๆล่ะมั้งคะ...

คุณแม่ของวาคาบะจังบอกว่ามีคนมาหา ฉันเดินออกมาอย่างงงๆ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นคาบุรากิมาอยู่ในร้านของวาคาบะจัง

นี่นายโดดเรียนหรอ?! แล้วนายรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่!!!

ฉันเดินออกไปปรากฏตัวอย่างอึ้งทึ้ง หมอนั่นไม่พูดไม่จาลากฉันออกนอกร้าน แล้วหยุดที่ร้านอาหารหรูที่หนึ่ง ฉันไม่เคยกินที่นี่มาก่อนเลยค่ะ ไม่เคยสังเกตว่ามีร้านแบบนี้แถวนี้ด้วย

คาบุรากิพูดอะไรสักอย่างกับพนักงาน ไม่นานพาเราสองคนไปห้องไร้หน้าต่าง ผนังเก็บเสียง นี่นายกะจะฆาตกรรมในห้องปิดตายหรอ

“ฉันเลี้ยงเอง สั่งอะไรก็สั่งมาเถอะ แล้วเล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”

ฉันเพิ่งกินอาหารกลางวันฝีมือคุณแม่ของวาคาบะจังมา เลยกะจะปฏิเสธ แต่พอคาบุรากิเปิดหน้าเมนูวางไว้ ฉันก็ชะงักหน่อยๆ รูปอาหารดูน่ากินมากเลยค่ะ...เอาเถอะนะ แค่กินเล่นๆนิดหน่อยคงไม่เป็นไร

ฉันสั่งอาหารเสร็จ และพนักงานก็ไปแล้ว คาบุรากิบ่นเรื่องฉันสั่งอาหารไม่ครบเซ็ตที่เข้ากัน เขาเลยต้องกินอะไรที่ไม่อยากกิน เพราะอยากให้เข้าชุด นายจำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นไหม... และถ้าฉันสั่งครบเซ็ตมีหวังคงมีไขมันขยายออกข้างจนจำโครงเดิมไม่ได้...

ว่าแต่คาบุรากิยังไม่ได้กินอาหารกลางวันหรือไง ถึงได้สั่งถล่มทลายขนาดนั้น

คาบุรากิเค้นถามย้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันตั้งสติเรียบเรียงเหตุการณ์สักพัก ก่อนจะเล่าว่าตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่บังคับให้ฉันหมั้นกับเขาค่ะ ฉันไม่เห็นด้วยเลยหนีออกมา

“เธอหนีออกจากบ้าน เพราะไม่อยากหมั้นกับฉันน่ะนะ...”

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”

ฉันมองคาบุรากิที่ทำหน้าน้อยใจอยู่ ก่อนนึกถึงสิ่งที่วาคาบะจังพูด แต่คงเป็นไปไม่ได้... เขาไม่น่าจะชอบฉันหรอกค่ะ หมอนี่น่าจะงอนเพราะฉันตัดสินใจเรื่องนี้เองโดยไม่คิดจะปรึกษาเขาก่อนมั้งคะ เรื่องคงไม่เลวร้ายขนาดนี้ถ้าเรารู้เรื่อง แล้วช่วยกันปฏิเสธทั้งสองฝั่ง

“ก็ท่านคาบุรากิชอบคุณทาคามิจินี่คะ”

คาบุรากิไม่ตอบ มองฉันนิ่งๆด้วยมาดจักรพรรดิ

สงสัยเขาคงดูออกว่าเรื่องคงไม่ได้มีแค่นี้หรือเปล่านะคะ...

ฉันช่างใจเล็กน้อย แต่พอกินพาสต้ากับเบคอนที่เข้าเนื้อกำลังดี ก็ไม่คิดว่าจำเป็นต้องปิดบังกับคาบุรากิมั้งคะ ในเมื่อเขาน่าจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ

ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่บ้านโกงไปค่ะ และเล่าว่าการหมั้นครั้งนี้จะทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วยยังไง

“ฉันเคยบอกว่าไม่ให้สืบเรื่องนั้นต่อไง...”

เอ๊ะ เรื่องที่นายทำสัญญากับปีศาจให้เอ็นโจช่วยปิดเป็นความลับเป็นเรื่องนี้จริงๆด้วยสินะคะ ก็นะ...ตอนนั้นคาบุรากิไปหาข้อมูลเรื่องท่านพี่มาให้ฉัน เลยรู้สาเหตุที่ท่านพี่หนีออกจากบ้านอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนเอ็นโจอาจจะช่วยทำเลยรู้ ไม่งั้นก็อาจจะรู้มานานแล้ว รอรวบรวมหลักฐานให้มากพอถึงจะจัดการกับฉันทีเดียว ดูเหมือนว่าเบื้องหลังการล่มจมของตระกูลคิโชวอินใน KimiDolce จะเป็นเขาเองสินะคะ...

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าเป็นเรื่องนี้”

ฉันกึ่งพูดจริงกึ่งโกหกไป ฉันรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วล่ะนะคะ รู้ตั้งแต่โลกก่อนก่อนด้วยซ้ำ เลยไม่อาจเรียกได้ว่าสืบมา

คาบุรากิได้แต่รับคำในลำคออย่างเถียงไม่ได้ แล้วไปเขี่ยปลาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดมันเป็นสี่เหลี่ยมเป็นชิ้นเล็กๆไปเรื่อยๆ ฉันเลยแอบหั่นของตัวเองแข่งไปด้วย แต่หั่นยังไงก็ทำได้สวยแบบเขาไม่ได้... ก็เลยกินมันเข้าไปทำลายหลักฐาน

“ว่าแต่เหมือนท่านพ่อท่านแม่ของท่านคาบุรากิจะเป็นคนขอหมั้นมานะคะ พอนึกอะไรออกไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้”

ฉันถามอย่างสงสัย กลบเกลือนความพ่ายแพ้ฝ่ายเดียวในการแข่งหั่นปลา

“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกหมั้นนะ”

เขาพูดมาก็มีเหตุผล...

“เอ๊ะ จะว่าไป ตอนที่ฉันไปหาเธอที่บ้าน เหมือนแม่ถามว่าฉันชอบเธอไหม และฉันก็ตอบไปว่าใช่”

ห๊าาาาาาา?!

“แต่คงไม่เกี่ยวกันหรอกมั้ง”

เกี่ยวสิคะ!!! ไม่นึกเลยว่าเหตุการณ์นั้นจะยิ่งใหญ่ไปถึงแบบนี้ได้... แต่พอมาคิดดูจริงๆ ถ้าแม่ของคาบุรากิ เห็นลูกชายอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นจากเตียงเพราะนอนไม่หลับ กังวลเรื่อง (ความหายนะในคะแนน) ของฉัน แล้วบุกมาถึงบ้านฉัน (เพื่อติวหนังสือ) นี่ก็ไม่แปลกที่จะคิดไปแบบนั้นล่ะนะคะ...

คาบุรากิ... นายช่วยมีสติหน่อยสิว่าเวลาคนในครอบครัวถามอะไรแนวนั้น เขาไม่ได้ถามในเชิงเพื่อนอย่างเดียวหรอกนะคะ...

ฉันได้แต่ปลงในโชคชะตา หดหู่อยู่สักพักจนกระทั่งมีอีกคนเดินเข้ามาในห้องปิดตายที่ฉันกับคาบุรากินั่งด้วยกันอยู่

ทำไมท่านพี่ถึงมาที่นี่ได้คะ?!

>>482-484 ตัดจบตรงนี้หรออ นี่นั่งกดรีเฟรชไปมามาห้านาทีละ5555555 ท่านพี่มาช่วยร้องด้วยยยยย เอาเรย์กะไปอยู่กับท่านพี่เถอะนะะ

หูยยยย ท่านพี่ยยยยยยยยย์ โม่งฟิคจะตัดจบแบบนี้ไม่ด้ายยยยย

>>482-484 ฮืออออ ท่านเรย์กะะะ เกลียดเมล์แสดงความเป็นห่วงของบากะรากิมาก หลอกด่ากันชัดๆ555555555555555555
กูลุ้นแทบตายตอนท่านพี่โผล่มา นั่งรีเฟรชไปเกือบสิบนาที มึงตัดจบได้โหดร้ายมากกกกก
ท่านพี่คะพาเรย์กะไปอยู่ด้วยเลยค่ะ อยู่กับท่านพี่น่าจะเยียวยาที่สุดละ ถถถถ

กรี้ดดดด ค้างมากมึงงง ท่านเพ่ววววว กรี้ดดด ท่านพี่อ้ปป้าาาา

ส่วนคาบุรากิ ถึงนายจะดูน่ารักงุงิ ในตอนนี้แต่ตัดคะแนน ว่าผู้หญิงมีแต่ไขมันได้ไงงง ตัดคะแนนนนนน หยาบช้าา !!! สาบานว่าเป็นห่วง ถถถถ

ค้างมากมึ๊งง
ถึงจะปากเสียไปบ้าง แต่ตอนนี้ดูน่ารักมากเลยอ้ะะ เป็นห่วงจนถึงขนาดโดดเรียนมาเนี่ยยย โอ๊ย ดีต่อใจ ท่านเรย์กะคะ รับคำสารภาพรักของคาบุรากิไปเถอะค่ะ ฮอลลล แต่บทสนทนาในโต๊ะก็ดูปกติอยู่หรอกแต่ในใจนี่มันอะไรกันคะ...ท่านเรย์กะเเข่งหั่นปลา... ถึงจะอยู๋ในความดราม่าแต่ก็ยังพาตลกกันได้55555555 คู่นี้ดูคู่ฮามาก คิดถึงตอนที่เป็นแฟนกันคงน่ารักมาก กรี๊ดดด

โม่งฟิคคค อะไรคือการปล่อยท่านพี่มาตอนจบแล้วจากไปดื้อๆแบบนี้~~

โอ้ย ตื่นมาเจอความตะมุตะมิของคาบุรากิ ปิดท้ายด้วยท่านพี่ที่แค่ปรากฎตัวออกมาก็ชนะถล่มทลาย ดีต่อใจฝุดๆ

KY นะ เหมือนทู้ก่อนๆมีพูดถึง AUฮอกวอต กับ AUท่านเรย์กะชวนชิมทั่วยุทภพ ตกลงไม่มีคนแต่งอ่ออ อยากอ่านน

>>492 AU ฮอกวอตส์มี แต่ไม่มีใครแต่งต่อ ส่วน AU ยุทธภพ เพราะคิดชื่อไม่ได้กันมั้ง เลยไม่แต่งกัน

>>481-484 กรี๊ดดดดด!! ตื่นมาเจอฟิคคู่หูนี่มันช่างดีต่อใจจริง ๆ คาบุเรารู้ว่านายห่วงเรย์กะแต่ไปทักเรื่องไขมันนี่มันก็.. ท่านพี่~ ต่อให้ออกมาบรรทัดเดียวละลายแล้วค่าาาา~

ทั้งแวมไพร์ทั้งคู่หูโคตรดีเลยยยย ฟหกดเ้่าสวงฃ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ /จับโม่งฟิคมาจูบหน้าผากคนละทีสองที

ค้างงงงงง กุบอกคำเดียว กุค้างมากกก

>>481-484 ถึงจะเรือเอนโจ แต่อ่านแล้วฟินมากกกกกก กระโดดลงเรือคาบุรากิแทบไม่ทันเลยทีเดียว

เฮ้ยมึงงง กูพึ่งคิดได้ฟิคคู่หู ถ้าท่านเรย์กะลงเอยกับบากะรากิละก็ วาคาบะจังก็ 'นก' อะดิ แบบนี้น่าสงสารนางมาเลยนะ

>>498 ก็ไป 3P กับท่านเรย์กะไงมึง แฮปปี้เอนดิ้งทุกคน //ทำเป็นมองไม่เห็นเอ็นโจกับนายตัวสำรอง

มีแต่คนบอกว่าฟิคข้างบนค้าง งั้นกูไว้ค่อยอ่านทีหลัง​ดีกว่า 555555

>>492 ยุทธภพไม่รู้​จะเริ่มไงดีอะ

วาคาบะอาจไปคู่กับท่านพี่ก็ได้นะ-------//มองขอนไม้ที่ลอยมา....

ท่านพี่กับวาคาบะ นี่เป็นคู่ที่กุคิดไม่ถึงจริงๆมึง
แต่คิดว่าอาจจะเข้ากันก็ได้ อารมณ์แบบ
นี่ซังสายจอมมาร(ที่แอบใช้กำลัง) กับ สาวฉลาดสายฮีลลิ่งสมรรถภาพ(ทางกาย)สูง
วาคาบะจังต้องสามารถรับมือท่านพี่ได้มากกว่าเรย์กะแน่นวล

เห็นอันนี้แล้วคิดว่าภาพท่านเรย์กะในอิมเมจของคนภายนอกคงประมาณแบบซาตาน หารู้ไม่ว่าจริงๆ นางคือแกะน้อยลงพุงชัดๆ
https://imgur.com/a/skcQ8

>>498 นายตัวสำรองไง

>>503 น่ารักกกกก

>>503 ตัลล้ากกกกกกกกกกกกกกก

วันนี้จะมีกาวรอบดึกมั้ยนะ

กูขอคู่หูทะลุมิติ มันค้างงงงงง ฮืออๆ
เป็นกำลังใจให้โม่งฟิคทุกคนนนน

https://fanboi.ch/webnovel/3600/763-766/ ขอคั่นด้วยตำนานรักแปป
ทำไมกูชอบมาดึกๆจังวะ 555
วันหลังพวกมึงต้องอ่านติดฟิลเตอร์! อย่าไปมองภายนอก! ให้มองภายใน! //ถึงแม้กูจะแต่งไปขำไปก็เถอะ เฮ้อมม

--------

ฉันตื่นตระหนก ก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

ไม่มีทาง ไม่มีทาง

ที่ใจเต้นนั่นก็คงเป็นเพราะว่าฉันนอนไม่พอแน่ๆเลยค่ะ! ใช่แล้ว! นอนไม่พอ! หรือไม่ก็หัวใจฉันไม่ได้เต้น แต่เป็นของคาบุรากิต่างหาก! หรือหมอนี่จะเป็นโรคหัวใจ?! เป็นเบาหวาน?! เพราะเอาแต่ทานช็อกโกล่าแน่นอนเลยค่ะ!

วันหลังฉันน่าจะเตือนหมอนี่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หน่อยนะคะ

ฉันยิ้มกระหย่องในใจ เป็นเวลาเดียวกับที่พวกเราจบการซ้อมพอดี คาบุรากิถอนสายบัวใส่ฉัน ฉันช็อกเล็กๆแต่ก็โค้งกลับเป็นอันเสร็จพิธีการเต้นรำ

แต่ว่านะคาบุรากิ

นายไม่ต้องจริงจังกับการเต้นเป็นผู้หญิงถึงขนาดถอนสายบัวก็ได้นะ---!!!

“ก็พอใช้ได้ แต่คิโชวอิน เธอยังตั้งองศาเท้าผิดบางจุดอยู่ ไปพัฒนาด้วยล่ะ”

นี่นายวัดองศาตอนไหนยะ---!

คาบุรากิบ่นอีกสองสามอย่าง ก่อนจะชักชวนให้พวกเราลงไปทานอาหารกลางวันกัน แม้ตอนทานอาหารจะได้รับสายตาแปลกๆจากเมดโดยรอบก็เถอะ...

ตกเย็น

ฉันในชุดสูทเรียบร้อยกำลังอยู่ในห้องรับรองในโรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงค่ะ ข้างๆกันคาบุรากิที่อยู่ชุดสูทเหมือนกันค่ะ หมอนั่นหน้างอเล็กๆ ดูเหมือนจะไม่อยากมางานนี้จริงจังเลยนะเนี่ย

แต่นายลืมไปแล้วรึ ว่ากำลังอยู่ในร่างเอ็นโจน่ะ!

ยิ้มหน่อยสิ!

“คิโชวอิน”
“คะ...?”

มาเรียกทำไมยะ มีอะไรถึงได้ทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ!

“ทาคามิจิชอบเจ้าประธานนักเรียนนั่นเหรอ”

ฉันสำลักน้ำลาย ฮะ---! ไหงอยู่ๆมาถามเอาตอนนี้น่ะ! เอ้อ จะว่าไปเอ็นโจก็อยู่ห้องเดียวกันวาคาบะจัง? หมอนี่เลยเห็นตอนนายตัวสำรองไปคุยงานสภา? แล้วคิดเองเออเองคนเดียว?

เพราะเห็นฉันไม่ตอบ คาบุรากิก็เลยพูดต่อ

“ว่าแล้วเชียว...”
“ฉันว่าทั้งสองคนเป็นสภาด้วยกันก็เลยสนิทกันมากกว่านะคะ...”

เฮ้ๆ นายคงจะไม่ได้คิดจะไปผาโทจิมโบหรือน้ำตกเคเก็นอีกหรอกนะ?!

“เหรอ...”
“เอ่อ...ท่านคาบุรากิในร่างท่านเอ็นโจคงไม่คิดจะออกเดินทางไปผาโทจิมโบหรือน้ำตกเคเก็นอีกรอบหรอกนะคะ?”

ย้ำเน้นๆ นายอย่าลืมสิว่ากำลังอยู่ในร่างเอ็นโจ---!

“ใครเขาจะไปกันล่ะ”

ฉันเกือบจะวางใจอยู่แล้วถ้าไม่ติดประโยคต่อมา

“การออกเดินทางน่ะ มันคือการเสาะแสวงสถานที่ใหม่ๆ คราวนี้ไปป่าอาโอกิกาฮาระก็ดี หรือถ้าให้ดีกว่านี้ออกนอกประเทศไปบีชชี่เฮดก็ดีเหมือนกัน”

กลับม้า---! คาบุรากิ---!!

ไม่สิ...

สำหรับสถานที่ฆ่าตัวตาย ป่าอาโอกิกาฮาระน่ะน่ากลัวจะตาย! ฉันว่าไปบีชชี่เฮดดีกว่า ถึงจะเป็นหน้าผาสูง แต่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวชื่อดังอยู่เหมือนกัน อีกอย่างคาบุรากิอาจจะเจอป้ายเตือนห้ามฆ่าตัวตายที่มีเบอร์สายด่วนส่งตรงสำนักงานสุขภาพจิตก็ได้!

งั้นไว้เราค่อยเจอกันที่โรงพยาบาลนะคาบุรากิ

“จริงสิ คิโชวอิน ในห้องชูสุเกะน่ะ---”
“ทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่กันเอง”

เอ็นโจปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันขัดการสนทนาของฉันกับคาบุรากิ รอยยิ้มของเอ็นโจในร่างของฉันให้ความรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ

“มาดามให้มาตามน่ะ เห็นว่าไม่ยอมออกมาสักที”

อยากจะถามจังเลยว่าไปสนิทกับมาดามคาบุรากิตอนไหน...

“ชูสุเกะ นายช---”
“หืม มาซายะ?”

คาบุรากิเงียบลงราวกับปิดสวิชต์ เอ็นโจเมินคาบุรากิหันมาส่งยิ้มให้ฉัน พลางชักชวนให้พวกเราออกไปข้างนอกกันได้แล้ว ทั้งฉันและคาบุรากิเดินตามเอ็นโจออกไปพบมาดามที่อยู่กับพวกคนอื่นๆ และเหล่าสาวๆที่ทำท่าอยากจะเข้ามาคุยกับฉันในร่างคาบุรากิ

อ๋า...ไมฮามะก็อยู่ด้วยล่ะค่ะ ไมฮามะ เอมะคนนั้นพยายามชวนฉันคุยตลอด เสียงหวานเลี่ยนที่ฉันไม่เคยพบเจอแลดูออเซาะคาบุรากิเอามากๆ รู้สึกราวกับกำลังเปิดศักราชใหม่เลยล่ะค่ะ...

ท่านมาซายะ ท่านมาซายะอยู่ข้างหูมันน่ารำคาญนะคะ!

สงสัยติดเชื้อบ้าจากคาบุรากิแน่เลยค่ะ! ฉันก็เลยอารมณ์เสียแบบนี้!

ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆค่ะ!

พวกเราคุยกันอยู่เพียงครู่เดียวความบรรลัยก็บังเกิดอีกแล้ว...

“คุณมาซายะไม่สนใจเต้นรำกับคุณเรย์กะดูเหรอคะ?”
“ฉันว่าคงเป็นการรบกวนท่านคาบุรากิเอามากกว่านะคะ”
“รบกวนอะไรกันล่ะคะ งานนี้คุณมาซายะเป็นคนออกปากชวนคุณเรย์กะเองเลยนะคะ”
“เอ๊ะ?!”

มาด๊าม---!!! ไมฮามะหันมองฉันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเอ็นโจด้วยสายตาอิจฉาริษยา เธอทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่วงดนตรีก็บรรเลงขึ้นมาซะก่อน มาดามดุนหลังฉันเบาๆให้เข้าไปใกล้เอ็นโจ นี่บังคับกันใช่มั้ยคะ!?

และแล้วฉันก็เดินลงสู่ลานประหาร...

อุหวา...ฉันตื่นเต้นจนมือไม้สั่น ถึงจะซ้อมมาแล้วก็เถอะ แต่นั่นก็มีกันแค่สองคนในห้อง พอมาเจอสนามจริง สายตาของผู้คนกำลังจับจ้องมาทางนี้กันใหญ่เลยค่ะ!

เอ็นโจบีบมือฉัน

“ไม่ต้องกังวลนะ คุณคิโชวอิน”

รอยยิ้มจากเอ็นโจทำให้ความตื่นเต้นผ่อนคลายลง

ฉันสูดหายใจเข้าเรียกขวัญกำลังใจตัวเองกลับมา พลางส่งยิ้มให้เอ็นโจ นายก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่นา

ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดรอบด้านยามที่ฉันกับเอ็นโจกำลังเต้นรำอยู่บนฟลอร์เต้นรำ

แต่เพราะรอยยิ้มและคำพูดที่เอ็นโจพูดปลอบฉันระหว่างที่เต้นรำด้วยกันก็ทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น

อื้ม นายเป็นคนดีจริงๆด้วยสินะ

แวบหนึ่งที่ภาพใบหน้าของเอ็นโจจริงๆซ้อนทับกับภาพรอยยิ้มที่หมอนี่กำลังยิ้มในร่างของฉันอยู่

“เป็นอะไรรึเปล่าคุณคิโชวอิน?”
“อ..อ่า! ไม่เป็นอะไรค่ะ!”

ฉันรู้สึกหน้าร้อนฉ่า

ให้ตายสิ รีบๆเต้นให้เสร็จแล้วไปหาอะไรทานดีกว่าค่ะ

“คุณคิโชวอินไม่ทานเยอะเกินไปหน่อยเหรอครับ”

ว้าก---!!!

หลังจากที่ฉันกับเอ็นโจเต้นรำกันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็มุ่งตรงสู่อาหารทันใดด้วยความที่อยากหลีกเลี่ยงเอ็นโจ แต่หมอนี่กลับตามมาซะงั้น! ไม่ ไม่ ไม่! ที่รู้สึกแปลกๆตอนเต้นรำนี่ต้องเป็นเพราะอีกฝ่ายใช้หน้าตาของคิโชวอิน เรย์กะแน่นอนเลยค่ะ!

ออกไป! ออกไป! มารร้ายจงออกไป!

ออกมาจากร่างฉันเดี๋ยวนี้นะค้า---!

“...ท่านเอ็นโจ”
“ครับ?”
“เมื่อไหร่พวกเราจะได้กลับร่างกันเหรอคะ...”

ก่อนสลับร่างก็ไม่มีสัญญาณบ่งบอกอะไรเลย แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับร่างเดิมล่ะคะ! นี่ฉันต้องอยู่ในร่างคาบุรากิตลอดไปงั้นหรือคะ ไม่เอาด้วยหรอกนะ! ฉันคิดถึงท่านพี่นะ! คิดถึงท่านแม่! แล้วก็ถ้าไม่มีฉันก็จะไม่มีใครห้ามการทุจริตของทานุกิน่ะสิ!

“ผมเองก็ไม่รู้หรอก...”
“...งั้นเหรอคะ...”
“...แต่ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี”

ฉันมองรอยยิ้มของเอ็นโจในร่างของตัวเอง

“เชื่อผมนะ คุณเรย์กะ”
.
.
.
หือ?! เมื่อกี้เอ็นโจเรียกฉันว่าอะไรนะคะ?!

ฉันอ้าปากพะงาบๆ กระพริบตามองเอ็นโจคล้ายไม่แน่ใจ บางทีอาจจะฟังผิดไปก็ได้นี่คะ! เห็นสีหน้าของฉัน เอ็นโจก็หัวเราะขื่นๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปแนะนำขนมหวานให้แก่ฉันแทน

“คุณคิโชวอิน ถ้าเป็นงานเลี้ยงน้ำชา นึกถึงขนมอะไรเหรอ?”
“ถ้าต้องกินคู่กับน้ำชา ขอเป็นสโคนส์ดีกว่าค่ะ”
“นั่นสินะ ผมมักทานคู่กับน้ำผึ้งเสมอเลยล่ะ”
“ส่วนฉันชอบทานคู่กับวิปปิ้งครีมมากกว่าค่ะ”
“วันหลังผมจะลองทานคู่กันอย่างที่คุณคิโชวอินว่าดูนะครับ”
“ค่ะ---”

ฉันชะงัก

หลวมตัวคุยกับจอมมารไปซะแล้วค่า---!!!

เพราะมาชวนคุยเรื่องของหวานนั่นแหละค่ะ! ฉันก็เลยเผลอตัวตอบไปซะได้---!

ได้ยินเสียงแว่วๆ “ท่านคาบุรากิกับท่านคิโชวอินสนิทสนมกัน!” “เหมาะสมกับราวกิ่งทองใบหยก!” ฮือ พลาดซะแล้ว ฉันพลาดอีกแล้ว! ไม่น่าเผลอตัวมาคุยกับจอมมารเลย! ฉันเครียดเลยต้องทานขนมหวานเข้าไปอีก เขาบอกว่าความหวานจะช่วยลดความเครียดนะคะ! เพราะงั้นมันต้องกินๆ!

“คุณคิโชวอิน”
“คะ?!”
“เมื่อกี้ในห้องรับรองคุยอะไรกับมาซายะงั้นเหรอ”

ฉันลังเลเล็กน้อย “...เรื่องคุณทาคามิจิน่ะค่ะ”

เอ็นโจส่งเสียง หืม ออกมาก่อนจะเงียบไป

หือ...หมอนี่เป็นอะไรไปน่ะ?! ถามแล้วอยู่ๆก็เงียบ! แบบนี้มันเสียมารยาทนะ...หรือว่า เอ็นโจชอบวาคาบะจังงั้นเหรอ!? อ๋า จริงสิ ในมังงะเองถึงจะไม่มีส่วนบรรยายความรู้สึกเอ็นโจเอาไว้ก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีนายตัวสำรอง เอ็นโจเองก็จัดอยู่ในพระรองแสนดีได้คนนึงเลยล่ะ

ความรู้สึกแบบเพื่อนสนิทชอบผู้หญิงคนเดียวกันก็เลยยอมถอยแล้วคอยช่วยเหลืออยู่!

เป็นนายเองก็ลำบากจังนะ เอ็นโจ

“อันที่จริงแล้ว...”

เอ็นโจเกริ่น

“มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะพูดออกไปหรอก คุณคิโชวอินต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่เอาไปบอกมาซายะ”

พูดมาอย่างนี้ก็ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าเรื่องอะไรกัน!

“ค่ะ จะไม่เอาไปบอกแน่นอนค่ะ”

เอ็นโจพยักหน้า “คุณทาคามิจิชอบคุณประธานนักเรียนคนนั้นน่ะ”

...ห๊า?!
...ห๊าา?!?!
...ห๊าาาาา?!?!?!

“หา อะไรนะคะ?”
“คุณทาคามิจิเคยมาปรึกษาผมเรื่องนี่น่ะ เห็นว่าผมน่าจะช่วยได้”

วาคาบะจัง! วาคาบะจัง! วาคาบะจัง! ทำไมถึงไม่มาปรึกษาฉันบ้างล่ะคะ?! ร..หรือว่าเห็นฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคานทองก็เลยไม่ยอมมาปรึกษา?! ไม่น้า น..นี่มันต่างจากในมังงะเลยนี่คะ! วาคาบะจังชอบนายตัวสำรอง...แล้วคาบุรากิล่ะ!

แต่ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกคิมิดอลเอ็นโจก็รับหน้าที่พ่อสื่อตลอดเลยนะ...เป็นนายเองก็ลำบากจังนะ เอ็นโจ

“ค..คือเมื่อกี้ในห้องรับรองท่านคาบุรากิ...” ฉันบอกเล่าเหตุการณ์ในห้องรับรองเมื่อครู่ให้เอ็นโจฟังอย่างหมดเปลือก เอ็นโจฟังแล้วทำสีหน้าเคร่งเครียด หมอนี่คงเป็นห่วงเพื่อนสนิทตัวเองมากแน่ๆ ไอ้เจ้าบ้านั่น...ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงจังเลย!

“...มาซายะคงยังไม่ลืมหรอกนะว่าอยู่ในร่างผมน่ะ...”

เอ็นโจพึมพำ ฉันปัดความคิดเมื่อครู่ทิ้ง จอมมารไม่ได้ห่วงเพื่อนตัวเอง แต่ห่วงร่างตัวเองต่างหาก!

“แล้ว...แล้วจะทำยังไงต่อเหรอคะ?”
“หืม...คุณคิโชวอินเป็นห่วงด้วยเหรอ?”

เอ็นโจส่งยิ้มมาให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงแววกดดันทางอ้อม กรี๊ด รอยยิ้มแบบนั้นมันอะไรกันคะ!

“เอ๊ะ...เอ่อ ก็ ก็ไม่รู้ว่าถ้าคนใดคนหนึ่งเป็นอะไรขึ้นมา กลไกการสลับร่างจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันยังอยากกลับร่างอยู่นะคะ”
“อืม...”

เอ็นโจส่งเสียงในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะแย้มรอยยิ้มหวานออกมา เป็นรอยยิ้มหวานที่เคลือบไปด้วยยาพิษ...

“ผมสงสัย”

สงสัยอะไรค้า---!

“ถ้าคุณคิโชวอินเป็นห่วงจริง...”

ก็บอกแล้วไงว่า---!!!

“คุณคิโชวอินเป็นห่วง ‘มาซายะ’ ในร่างของผม หรือเป็นห่วงร่าง ‘ผม’ ที่มีมาซายะอยู่”
“...”
“คุณเป็นห่วงใครกันแน่ครับ...คุณเรย์กะ”

-----
ฉับ!

>>509-511 กี้ด ขอบคุณเพื่อนโม่งงงง
แต่กุลงเรือไม่ถูกเว้ยยยยย//เหยียบเรือคาบุกับเอ็นโจพร้อมกัน

>>509 กูเชียร์ 3P ว่ะ แต่คาบุรากิเป็นเคะนะ 55555555555555555555555
เคะให้เรย์กะกับเอ็นโจไปเหอะ มันจะแหล่มมากเลยนะถ้านายเป็นเคะน่ะ

>>509-511 เรย์กะ ตอบไปเลย เป็นห่วงทั้งสองคนค่ะ พอดีชอบแบบ3P มากกว่า หุหุ 5555555555555

>>509-511 รู้สึกดีต่อใจจังงง อยู่เรือคาบุรากินะ แต่ใจหนึ่งก็เอ็นโจ แก้ปัญหาด้วย 3P ก็ไม่เลว 55555555

ใครที่รอฟิคคู่หูทะลุมิติ แนะนำให้นอนก่อนดีกว่านะคะ 555555 เพิ่งทำงานกลุ่มเสร็จเอง.... ถ้าเป็นงานเดี่ยวนี่ปล่อยไปล่ะ 55555 คงลงดึกอย่างโหดร้าย ถ้าปั่นจริงๆน่าจะเสร็จก่อนตี 5 ซึ่งมีสิทธิสูงที่จะหลับคาคอมก่อนเขียนเสร็จ...

>>515 ไม่เป็นไรมึง วันนี้กูต้องปั่นงานอย่างโหดร้ายเกรงว่าเจ็ดโมงเช้ายังไม่รู้จะได้นอนรึเปล่าเลย 5555555555
กูจะรอมึงนะ จุ๊บๆ ไม่ต้องรีบ

>>510 กูอ่านในแฟนไซต์มา จริงๆเรย์กะชอบกินสโคนกับน้ำผึ้งนะมึง 555555555555555
>>515 ลงรายสะดวกเถอะมึง ไม่ต้องหักโหมลงทุกวันก็ได้ เป็นห่วงสุขภาพมึงนะ

>>517 อ้าวเรอะ กูเพิ่งรู้ 55555

ต่อจาก >>481-484 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
ตอนนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิดแหะ แต่ไม่ยาวมากนะคะ... ถ้าเจอคำผิดเยอะอย่าตกใจนะคะ 555555 เบลอๆ
..............…….....

ท่านพี่จ้องคาบุรากิอยู่พักหนึ่ง

“นายเองสินะ คนที่หาประวัติฉันไปให้เรย์กะ”

คาบุรากิสะดุ้ง ท่านพี่ยิ้มให้ปฏิกิริยานั้น แล้วนั่งลงข้างฉันที่ยังปรับตัวไม่ทันกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอเรย์กะ”

ท่านพี่หันมาถามฉันอย่างอ่อนโยน สงสัยรอยยิ้มปีศาจเมื่อกี้ฉันคงตาฝาดไปเองมั้งคะ แต่ท่านพี่ตามหาน้องเจอแบบนี้ยอดไปเลยนะคะ! ราวกับโชคชะตาฟ้าลิขิตเลย ดีใจจังค่ะที่ได้เจอท่านพี่

ฉันเล่าเรื่องคร่าวๆฉบับคล้ายๆกับที่เล่าให้คาบุรากิฟัง แต่พออยู่กับท่านพี่แล้วก็พูดออกมาได้ยากขึ้นยังไงไม่รู้ค่ะ ก็นะ... ท่านพี่เองก็ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ฉันต้องต่อว่าท่านพ่อท่านแม่ให้ท่านพี่ฟัง แต่กลับเจ็บเมื่อนึกถึงท่านพ่อท่านแม่โลกเดิมที่ท่านพี่ไม่มีวันรู้จัก ในโลกนี้ทั้งคู่ต่างปฏิบัติกับฉันราวกับเป็นเครื่องมือสร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลนี่คะ...

“ทั้งคู่ก็มีวิธีแสดงความรักที่ต่างออกไปล่ะนะ” ท่านพี่ปลอบเมื่อเห็นฉันเศร้าจนแทบพูดต่อไปไม่ได้ “พี่ได้ข่าวว่าวันนี้ประธานคิโชวอินนั่งซึม ยกเลิกนัดประชุมทุกอย่างด้วยล่ะนะ”

เอ๋...

ท่านพี่บอกฉันว่าเขาไม่เคยเห็นด้วยกับวิธีการของท่านพ่อให้การบริหารงาน แต่ท่านพ่อมักเชื่อว่าการหาเงินให้ได้มากที่สุดจะทำให้ลูกๆทั้งสองมีความสุขได้ ท่านแม่เองก็สนับสนุนท่านพ่ออย่างเต็มที่

แรกๆก็ทำแค่เล็กๆ แต่เมื่อนานไปก็ทำมากขึ้นเรื่อยๆ เงินสกปรกมันหาง่ายยิ่งขึ้นเรื่อยๆเมื่อเชี่ยวชาญมากขึ้น แต่ว่าก็ยากที่จะกลับมาจากเส้นทางนั้นได้ทุกทีๆ วันที่ท่านพี่รู้ตัว แล้วพยายามจะหยุดก็สายเกินไปแล้ว... และเมื่อเขาคัดค้าน ก็กลายเป็นตัวประหลาดที่เหมือนพยายามลากคนในครอบครัวสู่ความล่มจมซะเอง ในเมื่อการยุติเรื่องทั้งหมด ก็ต้องเปิดโปงสิ่งที่ทำมาทั้งหมด และเวลานั้นไม่มีทางที่ท่านพ่อจะรอดพ้น ชีวิตในแต่ละวันของท่านพี่ไม่สามารถมีความสุขได้อีก จนในที่สุดก็หนีออกจากบ้านไป

ฉันเคยอ่านประวัติในเอกสารที่คาบุรากิเคยให้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ว่าพอได้ยินจากปากท่านพ่อจริงๆก็กลับรู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิม แต่ก็รู้สึกเข้าใจท่านพ่อท่านแม่ขึ้นมา ฉันในตอนนี้ก็เหมือนท่านพี่ในตอนนั้นที่ยึดมั่นแต่สิ่งถูกต้อง โดยไม่รู้เลยว่าการที่ท่านพ่อจะออกจากวงวนนั้นมันยากมากแค่ไหน...

ท่านพี่ถามว่าต่อจากนี้ทำยังไงต่อ ทั้งเรื่องโรงเรียนและเรื่องที่อยู่ คาบุรากิเสนอให้ฉันไปอยู่กับเขา นายจะบ้าหรอ!!! ยังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นอีกหรอคะหลังจากฉันเล่าเรื่องทั้งหมดนั้นไป! ฉันหนีออกจากบ้านเรื่องหมั้นกับนาย แล้วจะไปอยู่บ้านนายนี่นะ ไหนจะเรื่องท่านพ่อท่านแม่รู้เรื่องอีก ทำแบบนั้นมันยิ่งหนักกว่าเดิมนะคะ!!!

ท่านพี่ชี้ประเด็นทั้งหมดให้คาบุรากิฟังแทนฉันที่ได้แต่บ่นในใจ หมอนั่นก็ทำหน้าจ๋อยๆ อ้า...ก็รู้ว่านายหวังดี แต่ว่าคิดถึงเหตุผลก่อนก็ดีนะคะ...

ถ้าไปอยู่กับท่านพี่ ก็ไกลกับซุยรันเอามากๆ จะว่าไปฉันควรจะออกจากโรงเรียนดีไหมนะคะ... ค่าเทอมแพงทะลุโลกขนาดนั้นนี่คะ หรือจะสอบทุน ตอนนี้อาจจะยังได้ เพราะเคยเห็นข้อสอบมาก่อน แต่หากเป็นภาวะปกติแล้ว ต่อให้ฉันอ่านจนลากเลือด ก็อันดับเกือบตกบอร์ดนะคะ... แล้วไหนจะเรื่อง Pivioine หากฉันหนีออกจากบ้านแบบนี้ คงกลายเป็นสามัญชน โดนคนที่เคยข่มไว้กลับมาแก้แค้นแน่ๆเลยค่ะ...

ฉันเริ่มคิดจริงจังเรื่องเอารองเท้าในอาคารกลับบ้าน จะได้ไม่มีใครแกล้งได้...

ฉันลองเกริ่นๆเรื่องย้ายโรงเรียนดู คาบุรากิบอกจ่ายให้ได้นะ แต่ถ้านายจ่ายให้คิดว่าท่านพ่อท่านแม่ฉันหรือครอบครัวนายจะไม่รู้หรอคะ...

ฉันพอเข้าใจล่ะนะคะ ฉันเป็นคนเดียวที่ทะลุมิติมากับเขา ถ้าฉันเป็นเขาก็คงไม่อยากอยู่คนเดียวหรอกค่ะ...

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอ เดี๋ยวพี่จะช่วยเอง”

“เอ๋!? แต่ว่า...”

“ให้พี่ได้ทำหน้าที่พี่เถอะนะ พี่ไม่เคยทำมาก่อนเลยนี่นาก่อนหน้านั้น”

ท่านพี่ยิ้มอ่อนโยนอย่างรู้สึกผิดนิดๆ ฉันที่กะจะปฏิเสธตอนแรกก็หัวใจพองฟูด้วยความตื้นตัน

“ขอบคุณมากเลยค่ะ”

ฉันพูดพร้อมน้ำตา แล้วกอดท่านพี่ รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวเลยค่ะ ดีจังเลยค่ะที่ยังมีท่านพี่อยู่ ดีใจมากๆเลยค่ะ

ผ่านไปพักหนึ่ง กว่าฉันจะหยุดร้องไห้ได้ ท่านพี่ลูบหัวปลอบประโลมอย่างอบอุ่นแบบนี้ทำใจฉันละลายเลยนะคะ พอฉันเริ่มตั้งสติได้แล้วก็เช็คๆน้ำตา ท่านพี่บอกว่าให้รอเขาแปบหนึ่งนะ ก่อนจะออกไปจากห้อง ปล่อยฉันไว้กับคาบุรากิสองคนอีกครั้ง

จะว่าไปดูเหมือนท่านพี่จะไว้ใจคาบุรากิทีเดียวเลยนะคะที่พูดเรื่องแบบนั้นต่อหน้าเขา ทำไมกันนะคะ... พอฉันพูดเรื่องนี้ขึ้นมา คาบุรากิก็ทำหน้าประหลาดๆ

“คนประเภทนั้นไม่กลัวอะไรแบบนี้หรอก”

“หะ??? ประเภทอะไรกันคะ?”

“แบบเดียวกับชูสุเกะน่ะ...”

“ไม่จริงซะหน่อยนะคะ!” ฉันรีบค้านสุดชีวิต ท่านพี่ที่แสนดีของฉันเหมือนเอ็นโจได้แค่ภายนอกเท่านั้นแหละค่ะ!!! ท่านพี่ฉันทั้งเท่ ทั้งเป็นคนดีจากใจจริง เป็นคนอ่อนโยน ฉลาด เอาใจใส่ ไม่เหมือนจอมมารเอ็นโจซะหน่อยค่ะ!

ไม่นานนักท่านพี่ก็กลับมา และพาคนคนหนึ่งมาด้วยค่ะ

เอ๋!!! ท่านอิมาริหรอคะ?!

“สวัสดีนะ ผมโมโมโซโนะ อิมาริ เป็นเพื่อนที่ตัดไม่ขาดกับคิโชวอิน ทาคาเทรุคนนี้มาตั้งแต่ชั้นประถมล่ะนะ”

“คิโชวอิน เรย์กะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!”

“เรย์กะจังนี่น่ารักกว่าที่เคยจินตนาการอีกนะเนี้ย”

“เอ๋ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ”

แหะๆ สมกับเป็นท่านอิมาริเลยนะคะ รู้จักวิธีพูดให้ฉันใจเต้นได้ตลอดเลยนะคะ กำลังจะพูดอะไรกับท่านอิมาริต่อซะหน่อย แต่คาบุรากิก็แนะนำตัวกับท่านอิมาริ ฉันก็เพิ่งระลึกได้ว่าตอนนี้มาอยู่ที่นี่เพราะอะไร ท่านอิมาริพาฉันเคลิ้มได้จริงๆนะคะ

ท่านพี่อธิบายให้ฟังว่าจะให้ท่านอิมาริช่วยเหลือเรื่องทั้งหมดค่ะ ตอนนี้เขาก็เตรียมเสื้อผ้า ของใช้ที่จำเป็นต่างๆ ที่อยู่ใกล้โรงเรียนไว้ให้ฉันแล้ว ดูเหมือนท่านอิมาริจะเชี่ยวชาญในการจัดการเรื่องของผู้หญิงเหมือนเดิมเลยนะคะ ส่วนเรื่องค่ากินอยู่ท่านพี่จะช่วยออกให้เอง ตอนแรกฉันก็เกรงใจและเสนอจะออกหางานพิเศษทำช่วยค่าใช้จ่าย ท่านพี่รีบห้ามทันทีเลยค่ะ

“ตอนนี้ยังไงก็ต้องทำเป็นไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไปก่อนนะ ต้องทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมมากที่สุด”

“เอ๊ะ? ทำไมล่ะคะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไงก็ปิดไม่มิดหรอกมั้งคะ...”

ท่านพี่ยิ้มๆให้ฉัน

“ประธานคิโชวอินพยายามปิดเรื่องสุดความสามารถอยู่ แน่นอนว่าการหมั้นทั้งหมดได้ตกลงเอาไว้แล้ว เพราะงั้นยังไงก็ต้องทำเป็นไม่เกิดอะไรขึ้น ปกปิดให้ถึงที่สุด และพยายามเกลี้ยกล่อมเอาน้องกลับมาให้ได้ล่ะนะ ถ้าให้เดา ตอนนี้แม้แต่คนประธานคาบุรากิคงไม่รู้ด้วยซ้ำล่ะมั้ง”

ท่านพี่หันไปหาคาบุรากิ

“ช่วยเก็บความลับด้วยล่ะ”

“...ครับ”

เหมือนท่านพี่มีแผนการบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ ถ้าท่านพี่คิดว่าเหมาะสมแล้ว คงจะดีจริงๆนั่นแหละ ฉันสนับสนุนเต็มที่นะคะ!

ฉันออกมาจากร้านอาหารพร้อมคาบุรากิ ท่านพี่ และท่านอิมาริ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้วาคาบะจังคงกลับบ้านแล้ว ถ้ารู้จากคุณแม่ว่าฉันออกมากับคาบุรากิคงแย่แน่ๆเลยค่ะ ฉันเลยบอกให้คาบุรากิไปหาวาคาบะจัง แล้วแก้ไขความคิดผิดๆด้วย บอกไปเลยว่านายไม่ได้ชอบฉัน แต่ชอบวาคาบะจัง ก่อนที่จะอกหักคู่ทั้งๆที่ความจริงก็รักกัน...

จากนั้นท่านอิมาริและท่านพี่พาฉันไปที่คอนโด้ค่ะ เป็นห้องที่กว้างขวางเอามากๆราวกับเป็นบ้านหลังหนึ่ง ท่านอิมาริคอยดูแลฉันเป็นอย่างดี และให้คนที่ไว้ใจได้ช่วยเตรียมของ ช่วยดูแลกับทำความสะอาดอะไรแบบนั้นให้ด้วยค่ะ

ฉันเลยขอบคุณที่ดูแลดีขนาดนี้ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยแท้ๆ ท่านอิมาริยิ้มร่าเริงแล้วพูดล้อเล่นอย่างอารมณ์ดีว่าถ้างั้นสนใจมาเป็นแฟนเขาไหม แต่ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไร ท่านพี่ก็เรียกท่านอิมาริไปคุย สงสัยคงมีงานด่วนอะไรกะทันหันมั้งคะ

วันนี้ฉันอาบน้ำเสร็จก็หลับไปอย่างอ่อนล้า...

ฟิคคู่หูดีงามมมมมม กูรู้สึกดีใจที่ตื่นมากลางดึก หลังจากพึ่งรับเกรดมาเมื่อตอนกลางวัน กูเหมือนได้ฮีลเลือด อาาา~~~
ท่านพี่คะ ท่านพี่มาวินมากๆค่ะ แอร๊ยยยยยย
แต่ท่านพี่กับท่านอิมาริเนี่ยเนี่ยไม่ว่าจะมิติไหนก็ยังเหมือนเดิมนะ เบาๆมือหน่อยก็ได้นะท่านพี่ (ไว้อาลัยให้ท่านอิมาริสามวิ)
คาบุรากินี่ดูเหมือนจะรู้นะว่าท่านพี่นี่แบบเดียวกับเอ็นโจ แถมสรรพคุณ(?)ที่เรย์กะพูดถึงท่านพี่นี่ดูยังไง..ก็เหมือนเอ็นโจ 5555

>>518-520 กูจะแอบอวยท่านอิมาริซักหน่อยก็โดนท่านพี่ขัดขา55555555 คาบุรากิเมื่อไหร่จะพูดชัดๆไปซักทีว่าชอบเรย์กะน่ะ โถ่ ขอบคุณในความขยันของโม่งฟิคน้าา

>>522 อ่าวเกินต้อง >>519-520 ดิ

>>519-520 ขอบคุณมึงมากที่ช่วยให้กูมีชีวิตต่อไปท่ามกลางกองงานสะสม กราบรัวๆ
ท่านพี่นี่เยียวยาใจจริงๆด้วยค่ะ พลังซิสค่อนตื่นแล้วซัดท่านอิมาริเลยนะคะ ถถถถถ
ส่วนบากะรากิก็ยังคงเป็นบากะรากิ ตั้งใจจะชวนท่านเรย์กะไปที่บ้านจริงๆเรอะ 555555555555555555

>>519-520 คือดีงามมม กุชอบจะรอต่อนะ

>>509-511 คาบุรากิไปเจออะไรในห้องเอ็นโจคระ รีบๆ แฉออกมาเลยนะ!
ตกลงวาคาบะชอบนายตัวสำรองจริงสินะ เอ็นโจน่าจะกลุ้มใจสองต่อ เพราะมีคู่แข่งเพิ่มมาทางตัวเองแหงๆ
>>519-520 งื้ดดดด ท่านพี่ ชาตินี้เรย์กะเพิ่งเจอท่านอิมาริเพราะเพิ่งสนิทกับท่านพี่สินะ ถ้าขาดภูมิคุ้มกันแต่เด็กระวังจะโดนล่อลวงล่ะ!
ตื่นมาเจอฟิคยาวๆ นี่มันดีต่อใจชะมัด

โอ๊ยตอนไงใหม่มาก่อนกูนอนอีก555555 ยูกิโนะคุงน่าร้ากกกกก ฉากแลกของขวัญนี่มุ้งมิ้งสุดๆ ยังกับคู่รักแน่ะ แล้วเรย์กะไหงเรียกสองหนุ่มว่าตัวเกะกะงั้นล่ะ ใช้งานเอ็นโจซะชิวขนาดนั้นยังจะกล้าบอกอีกเราะว่าเป็นคนแค่เคยเห็นหน้าน่ะ ตลกที่คาบุรากิก็โดนด่าเรื่องไม่สนิทอย่าติดว้าวอีกคนด้วย55555555 แล้วพอใช้งานหนุ่มๆเสร็จบอกเอาช็อกโกแล็ตที่เหลือไปตามสบายนี่คือไร ตลก5555555 คาบุรากินี่ก็ดูว่างเนอะ ไปแสดงกลอีก ว่าแต่เอ็นโจไปทำธุระคริสต์มาสแล้วยูกิโนะคุงงอนคือไร?? หรือว่าไปหายุยโกะ....

ตื่นมาเจอฟิคยาวๆกับท่านเรย์กะตอนใหม่นี่ดีจริงๆ! ขอบคุณทั้งโม่งฟิคทั้งม่งแปลนะคะ
.
.
.
.
.
เวิ่นตอนใหม่
อ่าาาาาห์ เด็กๆนี่ดีจริงๆเลย แต่แค่เด็กๆน่ารักนะถ่าเด็กเปร-ก็ไม่ไหว55555
แต่โชตะในเรื่องโคตรดีอ่ะ ยูริคุง ยูกิโนะคุง น่ารักทั้งคู่เลยยย คิดถึงเด็กเปอร์ติตล้อมแล้วพูดขอบคุณนี่คงฟินตาย

โอ้ยย ฟิคพวกมึงนี่ดีมากก ดีมากก ๆ ทั้งตำนานรัก>>509-511 แบบเลือกไม่ถูกเลยจริง ๆ เรย์กะเหมาสองเข้ารูท 3P เลย
>>519-520 คู่หูก็ดี ท่านพี่ อย่ารังแกท่านอิมาริมากสิคะ อุฮิ ส่วนคาบุรากิอยากรู้ลำดับความคิดภายในหัวของนางจัง

คริสมาสต์เอ็นโจไปกับยุยโกะสินะ
หึๆ //อ่าวสว่านในมือมาจากไหนนะ เอ๊ะทำไมเรือเอ็นโจถึงมีรูเพิ่มได้ล่ะ 555555555555

>>530 จอมมารแม่งงงง พักนี้นอกจากจะบทน้อยแล้ว โผล่มาทีก็ยังติดระเบิดทำลายตัวเองอีกต่างหาก

ตอนล่าสุด​นี่ ช็อคโกล่าก็เป็นของชิ้นแรกที่เอ็นโจได้จากเรย์กะซินะ เป็นของแจกเหลือ​อีกต่างหาก​โถวว เทียบกับผ้า​พัน​คอแล้วห่างชั้นโคตรๆ ที่ทักนี่แอบอิจฉา​น้องชาย​อยู่ใช่มั้ย​นะ

>>532 สมควร..ก็วันคริสมาตร์อาจไปงานบ้านยุยโกะนี่นา เลยรับของแค่นั้นไปซะ 555

เขาไม่ได้​บอกว่า​จะไปหายุยโกัสักหน่อย​ แค่ไปธุระ! ธุระ! เขาบอกแค่นี้ก็แค่นี้ซิ พวกมึงอย่ามโนจนเจาะเรือกันเองเซ่ว้อยย 5555

อาจจะไปทำอย่างอื่น​ก็ได้..เช่นๆๆ
ไปกำจัดพวกที่พยายาม​จะเชิญเรย์กะร่วมงานเลี้ยง​บ้านตัวเอง แต่โดนสกัดไว้ก่อน? ถถถ

เออ อันนี้​สงสัยมาสักพัก​ละ คำว่า "ท่านพี่"ที่ยูกิโนะใช้ กะ"คุณพี่"ที่มาโอะใช้ นี่ญี่ปุ่น​ใช้คำยังไงน่ะ

>>534 ต..แต่มึงง ยูกิโนะทำท่าไม่พอใจแถมงอนด้วยนะ!! กูว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะไปบ้านยุยโกะ

>>535 ถ้าเป็นยูกิโนะจะใช้ "คุณพี่เรย์กะ" (เรย์กะโอเน่ซัง)「麗華お姉さん」มาโอะใช้ "ท่านพี่เรย์กะ" (เรย์กะโอเน่ซามะ) 「麗華お姉様」ลงท้ายต่างกันเฉยๆ อ่ะ

โอเน่ซามะกับโอเน่ซังรึเปล่า กูมั่วนะ 5555

>>536 กูเห็นด้วยย ยูกิโนะทำหน้าบึง จอมมารก็ยิ้มขื่นๆอีกและ มาแบบนี้ยุยโกะชัวร์ //อ้าว ทำไมรูบนเรือเพิ่มอีกแล้วล่ะ

ว่าแต่คาบุหัดเล่นมายากลนี่เกี่ยวกับตอนที่แล้วที่วาคาบะบอกว่าอยากดูมายากลของจริงป่ะวะ 5555

ขอบคุณฟิคทุกเรื่อง ซู้ดดด เดี๋ยวนี้อ่านฟิคแล้วเชียร์คาบุแปลกๆ โดขิๆเลย ...เอ๋ เอ็นโจคือใครหรอคะ//กระโดดออกจากเรือเอ็นโจ
ขอบคุณโม่งแปลลลล ยูกิโนะคุงน่าร้ากกกก อยากกอดดดดด

แหม่ พอคนเคยเห็นหน้าเสนอตัวมาให้ช่วยเข้าหน่อยล่ะก็ ใช้เอาๆแบบไม่เกรงใจกันเลยนะคะ ไม่กลัวเขาแล้วเหยออออ ท่านเรย์กะ ถถถถถถถถถ
คริสต์มาสนี้นายเพิ่งได้ของขวัญจากเรย์กะเป็นชิ้นแรก ฟินมั้ย เอ็นโจ จะกล้ากินมั้ย หรือเอาไปสตัฟฟ์เก็บไว้เป็นที่ระลึก ถึงจะเป็นของเหลือก็ไม่เป็นไรหรอก คิดในแง่ดีเข้าไว้ ถึงจะห่างชั้นจากของขวัญที่เขาให้น้องชายนายโดยเฉพาะก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ให้ก็คือให้
กูสะดุดเบาๆตรง "ธุระ" ของเอ็นโจ อืมมมมมมมมม เอาเป็นว่ากูไม่รับรู้อะไรในจุดนี้//ปิดหูปิดตาค่ะ
>>540 กูว่าเกี่ยว เพราะวาคาบะไปไม่ได้เลยยอมฝึกมายากลมาให้ดูถึงที่ ทุ่มเทโครต

>>540 เป็นไปได้มากดูจากความใส่ใจสไตล์คาบุแล้ว ><

>>542 แบบนี้กุเชียร์วาคาบะกับคาบุรากิอีกครั้ง หลังจากแช่งให้ตาบ้าเอานกไปกินหลายครั้ง
>>542 อาจเอาไว้ในแท่งบูชาก็ได้นะมรึง แบบพวกสตอกเกอร์ขั้นเทพเค้าทำกัน

>>544 ไม่แน่ ฮีอาจจะไปวิจัยว่าเก็บช็อกโกแลตอย่างไรให้ได้นานที่สุดก็เป็นได้ เพื่อการเก็บรักษาของขวัญชิ้นแรกที่ได้มา หลังจากไม่เคยได้อะไรจากเขาเลยสักอย่างมาเป็นสิบปี แพ้กระทั่งตัวประกอบที่โผล่มาไม่กี่ตอน 5555555555555555555555555

>>545 ยูกิโนะคุงอ่จจะนั่งเยาะเย้ยพี่ชายไปพลางๆ ระหว่างนั่งรถกลับด้วยกัน ท่านพี่ ผ้าพันคมผมนุ้มนุ่มอุ๊นอุ่นล่ะฮะ สั่งทำพิเศษด้วยนะ ส่วนของท่านพี่เป็นช็อกโกล่าที่กินแล้วหมดไปสินะฮะ หุหุ

>>542 คาบุรากิน่ารักว่ะ เทียบกับเอ็นโจยังมีไปธุระที่คาดว่าไปกับว่าที่คู่หมั้น ระดับความใส่ใจตรงไปตรงมาแตกต่างจริงๆ เฮ้อ เรือจงล่มไปเถอะ

มหกรรมจมเรือเอ็นโจ ยิงขีปนาวุธ อุวะฮะฮาาาา
คาบุรากิเป็นไม่เต็ม55555 แต่ตอนนี้ก็น่ารักดีจัง

จริงๆ ดูจากหลายอย่าง คาบุรากิคงเห็นเรย์กะเป็นเพื่อนสนิทล่ะนะ มีคอมเมนต์นี่นั่น หรือถูกใจที่เรย์กะเรียกช็อกโกล่าวะ 55555

>>547 หรือฮีจะรู้จากน้องว่าเรย์กะมีคนมาชวนไปที่อื่นก่อนแล้ว จากที่ตั้งใจจะชวนปีนี้แม่งแป้ก เลยตัดสินใจ "ไปธุระ" แทนวะ
ไม่รู้ กูก็สูดกาวไปเรื่อยอะน้า 5555555555555

>>550 เอ็นโจน่าจะรู้ว่าเรย์กะไปกับเพื่อนในจิตนาการนะมึง ระดับท่านจอมมารแล้ว (ใจจริงไม่อยากให้รู้ กูสงสารเรย์กะว่ะ555555)

>>551 แต่จอมมารสงสัยไง เลยมาถามเรย์กะเพื่อคอมเฟริมแต่เรย์กะมาเปลี่ยนเรื่องแบบนี้แสดงว่าชัวร์ ฮีแกคงหัวเราะในใจละมั้ง (โธ่ววว...ท่านเรย์กะของกู เอ็นโจนายนะเอาแค่ของเหลือไปซะ!!)

กูเรือเอ็นโจนะ แต่ช่วงนี้เรือไม่ค่อยแล่นเลย!! กูขอพาโรดี้ดามใจได้มะ 555

>>553 ได้เลยมึง

>>553 อะไรก็ด้ายยย จัดมาเลย จะกลายเป็นเรืออับปางไปล่ะ จอมมารกู

มึงง กูอยากอ่านฟิคแวมไพร์ต่ออ่ะะะ ได้โปรดกูชอบมากกก

เออ เพิ่งสังเกตเห็น
โม่งแปล Christmas ต้องเป็น "คริสต์มาส" นะ
เห็นใช้ "คริสมาสต์" หลายตอนเลย

>>557 อ๊ากกกก จริงด้วย แก้ไขตอนล่าสุดให้ล่ะนะ ไว้จะค่อยๆ ทยอยแก้ของเก่าไปเน่อ แต๊งกิ้วมากที่ชี้แนะ

วันนี้คือวันดีค่า ตอนใหม่ก็ดี

ฟิคคู่หูก็งาม

ฟิคตำนานรักสลับร่างก็กร๊าววใจซะเหลือเกิน

ขอบคุณพวกมึงทุกคนมากกก ถึงกูจะนิสัยเสียไม่ได้เม้นท์บ่อย

แต่กูตามอ่าน อฟช และ ฟิคของพวกมึงทุกคน

ปลอบประโลมจิตใจกูได้ดีจริงๆ

มาปลอบประโลมใจกับฟิคเอ็นโจเลี้ยงต้อยต่อดีกว่า >>>/webnovel/3628/203-204
----------------------

เรย์กะหยุดเรียนไปหนึ่งวัน แล้วก็มาโรงเรียนด้วยท่าทีร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอผมถาม เธอก็ยิ้มให้อย่างเคย “ฉันสบายดีค่ะ”

“อยากพูดอะไรก็พูดออกมาเถอะ” ผมวางมือลงบนศีรษะเธอ “ผมยินดีรับฟังนะ”

เธอนิ่งไปสักครู่แล้วก็จับมือผมเอามาแนบแก้มตัวเอง ส่งยิ้มที่ดูอ่อนหวานมาให้

“แค่คุณชูสุเกะเป็นห่วงก็รู้สึกดีใจแล้วค่ะ”

ทั้งที่น่าจะดีใจที่ถูกทำเช่นนี้ แต่ผมไม่สบายใจกับรอยยิ้มนั่น มันดูฝืนและมองไม่เห็นความสุข แต่ถ้าเธอพอใจที่จะทำอย่างนี้ ผมก็ไม่อาจขัดใจได้
.
.
.
คืนนั้น ผมโทรไปหาเลขาของท่านพ่อ ขอให้ช่วยสืบข้อมูลของคิโชวอิน ทาคาเทรุมาทั้งหมดเท่าที่จะหาได้ คิดว่าเขาคงไปขอความช่วยเหลือจากโมโมโซโนะ อิมาริที่เป็นเพื่อนสนิท ผมก็ขอให้สืบค้นเกี่ยวกับคุณโมโมโซโนะด้วย

เลขาของท่านพ่อทำงานได้รวดเร็วเกินความคาดหมาย ผ่านไปสองวัน ข้อมูลของทั้งคู่ก็ถูกส่งมาให้

ส่วนมากก็เป็นอะไรที่ผมรู้อยู่แล้ว ไม่ต่างไปจากโลกเดิมที่ผมจากมาเท่าไหร่

สิ่งที่ทำให้ผมสนใจคือ สองวันนี้ คิโชวอิน ทาคาเทรุมีความเคลื่อนไหวด้วยการไปสรรพากร สำนักงานผู้ตรวจสอบบัญชีและธนาคารที่ให้คิโชวอินกรุ๊ปกู้ยืมเงินทำธุรกิจ โดยอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานมาก

ใจผมหวนนึกไปถึงประธานคิโชวอินกับรัฐมนตรีในงานวันเกิดของเรย์กะวันนั้น ยังจำได้ดีถึงสีหน้าของคุณทาคาเทรุที่ดูเคร่งเครียด และท่าทีแปลกๆของครอบครัวที่มีต่อกันและกัน

เขาคิดจะทำอะไร

ถ้าไปธนาคารเพื่อจะขอกู้มาลงทุนทำธุรกิจเองเพราะแยกตัวออกมาจากบ้านแล้ว ดูตอนนี้ก็ยังไม่น่าจะใช่เวลาไปสรรพากรเลยสักนิด

ผมมองเบอร์โทรศัพท์ของเขาที่อยู่มุมกระดาษ ชั่งใจเล็กน้อยว่าจะโทรไปดีหรือไม่

เราเคยเจอกันแค่ในงานวันเกิดเรย์กะ ไม่เคยพูดคุยกันมาก่อน ถ้าเป็นฝ่ายโทรไปอาจจะดูแปลกๆ เขาคงไม่ไว้ใจผมจนยอมคุยด้วยแน่

ผมเลยขอให้เลขาท่านพ่อสืบดูพฤติกรรมของเขาอีกระยะหนึ่ง หยั่งท่าทีก่อนจะลงมือทำอะไรลงไป ระหว่างนี้ก็หาข้อมูลเกี่ยวกับคิโชวอินกรุ๊ปและรัฐมนตรีคนนั้น รู้สึกว่าประธานคิโชวอินจะเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันที่ซุยรัน คงเป็นการมางานเลี้ยงตามประสาเพื่อน

แต่ก็วางใจไม่ได้ ข่าวว่ามีส่วนพัวพันกับการทุจริตของเขาทำให้ผมไม่สบายใจเลยสักนิด

ลองพลิกๆอ่านข่าวเศรษฐกิจ ก็ยังไม่พบอะไรที่เป็นพิรุธ มีข่าวที่น่าสนใจอยู่ข่าวเดียวคือคิโชวอินกรุ๊ปได้เข้าเทคโอเวอร์กิจการของบริษัทดิจิตอลแห่งหนึ่ง หุ้นของบริษัทดิจิตอลนี้ราคาพุ่งขึ้นไปสูงเป็นประวัติการณ์นับตั้งแต่นำบริษัทเข้าตลาดหลักทรัพย์เป็นต้นมา

ผมที่เพิ่งจะเป็นเด็กมัธยมปลายยังไม่สามารถเข้าถึงข้อมูลเชิงลึกพวกนี้ได้ ต้องศึกษามากกว่านี้

ระหว่างมื้อค่ำ พอเอ่ยขึ้นมาว่าจะลองศึกษาวิธีเล่นหุ้นดู ท่านพ่อก็อนุมัติคำขอนี้

เย็นวันถัดมา ที่ปรึกษาทางการเงินของบริษัทมารออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาสอนวิธีการเล่นหุ้นต่างๆนานา ทั้งวิธีการซื้อขาย วิธีการเก็งกำไร โดยเริ่มจากตัวพื้นฐานง่ายๆความเสี่ยงต่ำ ลงทุนจำนวนน้อยๆก่อน ส่วนเชิงลึกจะสอนในสัปดาห์ถัดๆไปที่ต้องเรียนรู้งานบริหาร

วันเสาร์ มาซายะมาหาผมที่บ้าน เอาเค้กมาฝาก เห็นผมนั่งมองพอร์ตหุ้นอยู่ก็มานั่งข้างๆแล้วเริ่มพูดเรื่องการลงทุนในตลาดหุ้นไม่ใช่แค่ในประเทศ แต่ไปถึงวอลล์สตรีทและฮั่งเส็ง แล้วก็แนะนำให้ผมซื้อหุ้นตัวนั้นตัวนี้เก็บเอาไว้เก็งกำไร เชี่ยวชาญสมกับเป็นทายาทกลุ่มเงินทุนระดับโลก ความสามารถไม่ต่างจากโลกเดิมที่ผมจากมา

“นึกยังไงถึงอยากเล่นหุ้น”

“ผมเองก็ต้องรับช่วงบริหารต่อเหมือนมาซายะ ก็ต้องศึกษาไว้บ้างน่ะ” คำตอบนี้น่าจะโอเคที่สุดแล้ว

มาซายะจ้องผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หันไปมองหน้าจอต่อ มองดูกราฟที่กำลังขึ้นๆลงๆน่าปวดหัว

ผมนั่งทานเค้กที่เป็นของฝาก รสชาติแบบนี้….เค้กบ้านคุณทาคามิจิสินะ

“อร่อยดี ซื้อจากไหนมาน่ะ หน้าตาธรรมดาเกินกว่าจะเป็นเค้กในโรงแรมนายนะ”

“ร้านเค้กไงล่ะ” มาซายะตอบแล้วหันมามองผมด้วยสายตาที่เหมือนกำลังด่าว่า ‘ถามอะไรโง่ๆ’

“ตอนนี้ นายกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับผมอยู่รึเปล่า มาซายะ”

“เปล่าซักหน่อย”

“จริงเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า”

ผมเท้าคางมองเขายิ้มๆ มาซายะหันมาถลึงตาใส่แต่ก็ยอมพูดออกมา

“ก็แค่ทาคามิจิเรียกให้ไปเอาเค้กเป็นการตอบแทนที่ช่วยในวันนั้น”

“นั่นแน่ ที่แท้ก็นัดเจอสาว”

“เงียบเหอะน่า” มาซายะขว้างยางลบที่อยู่บนโต๊ะใส่ผม “รอยยิ้มน่ารังเกียจชะมัด”

ผมหัวเราะ รับไว้ได้ทันแล้วขว้างมันกลับคืน มันพุ่งปะทะเข้าที่กลางหน้าผากมาซายะพอดิบพอดี นับว่าฝีมือผมแม่นใช้ได้

“เวลาดูพอร์ตหุ้นเขาห้ามละสายตาจากหน้าจอไม่ใช่รึไง เดี๋ยวพลาดจังหวะซื้อขายไม่รู้ด้วยนะ”

มาซายะลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ถลึงตามองผมด้วยความขุ่นเคือง แต่ผมยักคิ้วให้ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ เขาเลยหันกลับไปมองจอต่อ เคาะแป้นพิมพ์กดคำสั่งซื้อแบบกระแทกกระทั้นหน่อยๆ

ผมมองมาซายะที่กำลังสนใจกราฟของหุ้น ครุ่นคิดถึงเรื่องในโลกเดิม

ดูท่าทางความสัมพันธ์ของมาซายะกับคุณทาคามิจิจะพัฒนาเร็วเกินกว่าที่คิด จากความทรงจำน่ะ กว่ามาซายะจะได้ไปเจอคุณทาคามิจิก็ตอนม.ห้าโน่น

นี่เพิ่งจะม.สี่เทอมหนึ่งเองนะ
.
.
.
ช่วงปิดเทอม ผมกับมาซายะเลยไปตลาดหลักทรัพย์ด้วยกัน ออกจะแปลกๆไปบ้างที่เด็กมัธยมปลายสองคนไปเดินเล่นกันในที่แบบนี้แทนที่จะเป็นสวนสนุกหรือสนามกีฬา อะไรทำนองนั้น

พอไปถึงก็มีโบรกเกอร์เจ้าประจำของตระกูลคาบุรากิมาต้อนรับ พาไปที่ห้องรับรอง V.I.P. มีน้ำและขนมมารอท่า พร้อมกับเอาเอกสารและคอมพิวเตอร์มาให้ แนะนำว่าวันนี้หุ้นของตัวไหนน่าซื้อ ตัวไหนน่าเก็บไว้เก็งกำไร ตัวไหนควรขายทิ้ง

ระหว่างที่รอมาซายะตัดสินใจ โบรกเกอร์ก็หันมาถามผมว่าสนใจหุ้นแบบไหนเป็นพิเศษ พร้อมกับให้คำแนะนำสำหรับมือใหม่หัดเล่น

ตาผมจับจ้องไปยังกราฟสีแดงและเขียวที่กำลังพุ่งขึ้นพุ่งลงดูซับซ้อน

โบรกเกอร์ขอตัวไปคุยโทรศัพท์เพื่อเช็คการซื้อขายในตลาดหุ้น ผมกับมาซายะนั่งกันอยู่ที่เดิม คีย์คำสั่งซื้อขาย

พวกเรายังเป็นผู้เยาว์กัน ก็เลยมีการจำกัดวงเงินที่จะลงหุ้นไว้ เล่นเอากำไรนิดๆหน่อยๆพอหาเงินซื้อขนม มูลค่าจิ๊บจ๊อยมาก เทียบไม่ได้กับเงินที่ได้ไปโรงเรียนในแต่ละวันด้วยซ้ำ

“ถ้าฉันกำลังถือหุ้นตัวนี้อยู่ ฉันจะขายตอนนี้” มาซายะเหลือบตามามองพอร์ตของผม ทั้งที่ยังเคาะนิ้วลงกับแป้นคีย์บอร์ด พิมพ์จำนวนหุ้นที่กำลังจะขายออกไป

“อืม นั่นสินะ” ผมจิ้มแป้นแบบไม่ค่อยกระตือรือร้น แล้วก็หันไปมองพอร์ตของมาซายะ “แต่ถ้าเป็นตัวนั้น ผมจะช้อนซื้อเก็บไว้”

“งั้นซื้อกันคนละห้าพันหุ้นก็แล้วกัน”

กว่าตลาดหุ้นจะปิด ผมกับมาซายะก็ทำกำไรกันไปพอหอมปากหอมคอ จำนวนเงินที่ได้มาก็ไม่เลวร้าย อย่างไรเสีย เราก็ซื้อได้ไม่เกินวงเงินที่เราลงไว้อยู่ดี ผลตอบแทนก็เลยกระจ้อยร่อยไปด้วย

ออกมาจากห้อง ก็เห็นภาพคนนั่งอมทุกข์ หมดอาลัยตายอยากบ้าง พวกนี้คือพวกที่เสียหุ้นเพราะขายไม่ทัน หรือหลงเชื่อข่าวลือมากเกินไป จนทุ่มหมดตัว สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร มีบางคนที่ทำหน้าดีอกดีใจ แต่ก็นับว่าเป็นส่วนน้อย น้อยมาก

ผมยืนมองบอร์ดซื้อขายหลังปิดตลาด หุ้นบริษัทของบ้านมาซายะและบริษัทบ้านผมก็ไม่มีปัญหาอะไร รวมทั้งหุ้นของคิโชวอินกรุ๊ปด้วย ดัชนีซื้อขายก็เป็นไปตามปกติ ไม่ได้มีความผิดแปลกอะไรโผล่มา เป็นหุ้นที่ค่อนข้างมั่นคงและนักลงทุนให้ความเชื่อถือ สถานการณ์ก็ยังวางใจได้

มาซายะขอแยกตัวไปก่อนเพราะมีงานเลี้ยง ส่วนผมว่าจะกลับไปอ่านหนังสือเล่นหุ้นต่ออีกหน่อย

พอเลี้ยวไปตรงหัวมุม นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับคิโชวอิน ทาคาเทรุเข้าให้แบบยังไม่ทันเตรียมตัวเช่นนี้ เขาเองก็ดูอึ้งๆไปเช่นกันที่เห็นผม

“สวัสดีครับ” ผมโค้งให้เขาตามมารยาท

“สวัสดี เธอ เอ่อ…แฟนของยัยนั่นสินะ”

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่วันนั้นไม่ได้เข้าไปทักทาย”

“ไม่เป็นไรหรอก” เขาส่ายหน้าช้าๆ แต่ตายังมองผมแบบพิจารณา “มาทำอะไรในที่แบบนี้ล่ะ ที่นี่ไม่น่าใช่สถานที่ให้เด็กม.ปลายมาเดทเลยนะ”

“ผมไม่ได้มากับเรย์กะหรอกครับ” ผมลอบมองกริยาของเขา ดูเหมือนคุณทาคาเทรุจะนิ่งเฉยเมื่อได้ยินชื่อของเรย์กะ “พอดีผมเกิดสนใจอะไรนิดหน่อย ก็เลยลองมาทำการซื้อขายหุ้นดู...แต่ก็ยังเป็นมือใหม่อยู่น่ะครับ เสียเงินไปพอสมควรเลย”

“งั้นเหรอ” เขายิ้ม “สนใจตัวไหนล่ะ เผื่อจะให้คำแนะนำได้”

“บริษัทดิจิตอลที่คิโชวอินกรุ๊ปกำลังควบรวมกิจการครับ”

คุณทาคาเทรุดูเกร็งขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อนั้น ผมจับความผิดปกติได้ทันทีแต่ก็ยังพูดต่อเหมือนไม่ได้สังเกตอะไรเลย

“แต่น่าเสียดายที่ยังไม่มีใครขาย ผมก็เลยซื้อหุ้นเล็กๆน้อยๆตัวอื่น หาเงินทานขนมเล่นไปก่อน”

“เธอคิดจะซื้อหุ้นนั้นจริงๆเหรอ”

“มีอะไรผิดปกติงั้นรึครับ” ผมส่งยิ้มที่คิดว่าใสซื่อที่สุดไปให้

“ไม่มีหรอก” คุณทาคาเทรุตอบนิ่งๆ “ก็เป็นหุ้นที่ให้ผลตอบแทนดีมากตัวหนึ่ง หลายคนก็รอซื้อกันอยู่”

“ขอบคุณมากครับ”

“ขอตัวก่อนนะ” เขาผงกหัวเร็วๆให้ผมแล้วเดินจากไป มีรถมาจอดรออยู่แล้วที่หน้าประตูทางออก

คนที่มารับเขาก็คือโมโมโซโนะ อิมาริเหมือนเดิม ฝ่ายนั้นเห็นผมก็โบกมือทักทาย เปิดประตูขึ้นรถแล้วขับออกไปจากที่ตรงนั้น

เป็นเพื่อนที่เทคแคร์กันดีจริงๆ

คุณทาคาเทรุคงรู้ ว่าผมรู้เรื่องทางบ้านเขาหมดแล้ว และผมเองก็มีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขาด้วย แต่เขาดูเหมือนอยากรีบไปให้พ้นหน้าผมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

ไม่อยากข้องแวะกับบุคคลที่ใกล้ชิดน้องสาวหรือคนในตระกูลคิโชวอินขนาดนั้นเลยรึ

แล้วไหนจะเรื่องไปสรรพากรกับสำนักงานผู้ตรวจสอบบัญชีอีก หรือเขาคิดจะดูงบการเงินในปีนี้ของคิโชวอินกรุ๊ปก่อนที่มันจะถูกประกาศออกไปเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักลงทุนในตลาด อย่างไหนถึงจะถูกต้องล่ะ

จะมีทางไหนที่ผมจะเอาเอกสารพวกนั้นมาตรวจสอบได้บ้างนะ

ใช้อำนาจตระกูลเอ็นโจ ท่านพ่อต้องรู้แน่ และจะมีคำถามที่น่าอึดอัดตามมา ผมยังไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าจะตรวจสอบตระกูลคิโชวอิน อีกอย่างมันก็เป็นแค่ความวิตกกังวลของผมเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องที่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด ตระกูลคิโชวอินอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้

แต่ท่าทางของคุณทาคาเทรุตอนที่ผมพูดถึงการควบรวมกิจการของคิโชวอินกรุ๊ป เขามีท่าทีแข็งขืนต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด สาเหตุที่ทะเลาะกับประธานคิโชวอินจะมาจากเรื่องนี้รึเปล่านะ

แล้วก็หุ้นที่พุ่งขึ้นไปสูงของบริษัทดิจิตอลนั่นอีก

ตามปกติบริษัทที่มีข่าวว่าจะถูกเทคโอเวอร์ หุ้นก็จะพุ่งตัวสูงขึ้นไป ฝ่ายที่เข้าเทคโอเวอร์กิจการก็จะไล่ซื้อหุ้นในทุกราคา ทุกระดับ เพื่อให้ได้จำนวนหุ้นตามที่ต้องการ ส่วนฝ่ายที่ถูกเทค ก็จะมาไล่ซื้อหุ้นเพื่อดึงเกมกลับไปทางฝั่งตัวเองเช่นกัน เป็นการแย่งซื้อช่วงชิงกัน

จากที่มองเมื่อครู่นี้ ดูอย่างไรมันก็สูงมากจนน่ากลัว สำหรับบริษัทที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรนัก

ผมไม่อยากคิดว่ามันเป็นการปั่นหุ้นเลย
.
.
.
“พักนี้ดูยุ่งๆนะ”

ทันทีที่ผมหลับก็ถูกดึงเข้าสู่โลกความฝัน ชูสุเกะในโลกกระจกรอผมอยู่ในนั้น ยืนมองผมด้วยท่าทางสบายๆไม่เร่งร้อน

“ก็ต้องเรียนรู้งานบริหารนี่”

“ก็นับว่ายังดีที่นายเอาร่างผมไปทำอะไรให้เกิดประโยชน์” ชูสุเกะส่งยิ้มมาให้

ยิ่งมอง เขาก็ยิ่งเหมือนฝาแฝดของผม รูปร่าง หน้าตา กริยาท่าทาง เราไม่ต่างกันสักนิด

ตอนนี้เราสูงเท่ากันแล้ว สิ่งที่แตกต่างมีเพียงสีผมและนิสัยเท่านั้น

ในโลกความฝัน เส้นผมของผมเป็นสีดำ เหมือนคอยย้ำเตือนไม่ให้ลืมว่าผมเป็นใคร และเขาเป็นใคร

“กลุ้มใจอะไรอยู่เหรอ” ชูสุเกะยิ้ม “ถ้าเป็นเรื่องเรย์กะ นายก็น่าจะมีความสุขแล้วนี่”

“เรื่องทางบ้านของเธอน่ะ” ผมถอนหายใจ “มันมีอะไรที่แปลกๆ”

“อ้อเหรอออออ” เขาลากเสียงยานคาง “นายจะสนอะไรนักหนา พวกเราน่ะเป็นแค่เด็กม.ปลายนะ ยังไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากขนาดนั้นก็ได้”

“ผมแค่อยากทำให้มันแน่ใจ ว่าจะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น”

“จะกังวลไปทำไมล่ะ” เขาเอียงคอมองผม “อีกเดี๋ยวนายก็จะได้ทุกสิ่งที่ปรารถนาแล้วนี่นา นายอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาตลอดเลยไม่ใช่รึยังไง รอเวลาอีกนิดๆหน่อยๆเดี๋ยวเธอก็ใจอ่อน กลัวความไม่แน่นอนขนาดนั้นเชียวเหรอ ถึงต้องพยายามควบคุมทุกอย่างเอาไว้ในมือให้ได้”

เมื่อผมไม่ตอบอะไร ชูสุเกะในโลกกระจกก็เลยพูดต่อ

“ผมพูดถูกใช่มั้ย” เขายิ้ม ผมเพิ่งเข้าใจคำว่ารอยยิ้มน่ารังเกียจที่มาซายะพูด “ไม่ต้องอายที่จะยอมรับหรอก นายกับผมก็เหมือนคนคนเดียวกันนั่นล่ะ ผมรู้ว่าสาเหตุจริงๆมาจากอะไรด้วย”

“......”

“เพราะผู้หญิงคนนั้น คิโชวอิน เรย์กะในโลกของนายใช่มั้ยล่ะ ที่ปลูกฝังนิสัยนี้ให้” ทั้งที่เขาอยู่ในกระจก แต่เสียงเขาเหมือนกระซิบอยู่ที่ข้างหู “เธอคงทำให้นายผิดหวังมาตลอดชีวิต พอเจอคนที่รูปลักษณ์คล้ายกันและเชื่อฟังนายทุกอย่าง นี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของนายแล้วใช่มั้ยล่ะ เหมือนฝันที่เป็นจริงขึ้นมาเลยเนอะ อยากร้องไห้รึเปล่า แต่ผมไม่มีผ้าเช็ดหน้าให้ยืมหรอกนะ”

เขาเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใช้รอยยิ้มแบบเดียวกับผม

“น่าเสียดายที่คนเราต้องตื่นจากฝันเข้าสักวัน ต่อให้นายไม่ยอมรับว่ากำลังฝันอยู่ก็เถอะ นั่นสินะ นายจะกลับไปทำไมล่ะ โลกที่นายเจ็บปวด ทุกข์ทรมานแบบนั้นน่ะ ความฝันดีกว่ากันตั้งเยอะ เพราะมันเป็นที่เดียวที่นายจะสมหวังและควบคุมทุกสิ่งอย่างตามต้องการได้”

“หุบปาก”

ชูสุเกะในโลกกระจกหรี่ตา แต่ยังคงแย้มรอยยิ้มที่ดูน่ารังเกียจ เขายกมือขึ้นช้าๆ ทาบกับกระจกที่กั้นขวางเราไว้ จ้องลึกลงมาในดวงตาผม ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกครอบงำ

ผมถอยออกมาจากกระจก พยายามกดเขาให้จมลึกเข้าไปในความมืดมิด มองดูเขาที่กำลังจะหายไปอย่างช้าๆ

“สิ่งที่นายพยายามทำน่ะ มันจะล้มเหลว ไม่มีใครควบคุมทุกอย่างได้หรอก แม้แต่พระเจ้าเองก็เถอะ”

เสียงหัวเราะน่ารังเกียจนั่นพร้อมกับคำพูดทิ้งท้ายที่ทำให้มือผมเย็นเฉียบ แต่อะไรก็ไม่เท่าความเย็นเยียบจากสายตา เหมือนว่าเขาออกจากโลกกระจกนั่นและเข้ามาสัมผัสตัวโดยตรง กระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงที่เหมือนกันกับผม

“นายขังผมไว้ในนี้ไปตลอดกาลไม่ได้หรอกนะ คุณชูสุเกะ”

-----------------------
พยายามไม่ลงลึกเรื่องหุ้น ทั้งที่ตัวเองก็มีความรู้แค่หางอึ่ง แต่เสือกจะเขียนเรื่องนี้
พวกนายไปเปลี่ยนอาชีพที่มันเขียนง่ายๆกันหน่อยได้มะ 55555555555

>>560-563 นี่มึงจะมาปลอบจริงๆใช่มั้ยวะ ทำไมอ่านไปอ่านมา เอ็นโจน่าสงสารจังวะ 555555 มันเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า~ *สูดกาว*

>>560-563 กรี๊ดดดดด ตรงไหนของมึงคือการปลอบประโลมจิตใจวะ 5555 แต่กูชอบฉากที่คาบุกับเอ็นโจไปนั่งเล่นหุ้นห้อง VIP นะ ค่อยสมเป็นทายาทตระกูลเศรษฐีกันหน่อย ส่วนตรงอื่นนี่หยั่งกับกำลังดูุทุกอย่างกำลังเทลงเหวยังไงหยั่งงั้น บีบคั้นชะมัด ฮือ...

สาบานว่าปลอบใจ ทำไมกูกลับรู้สึกว่า เรือเอ็นโจวอย่างหมู่เราพร้อมใจกันยิงบาซูก้าใส่เรือตัวเองฟะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๋นะเอ็นโจว

>>560 >>563 มึงเรียกว่านี่คือการปลอบหรอวะ ตับกูสั่นไปหมดแล้ว ถ้ามึงแต่งแบบดราม่ากูไม่ลงไปนอนร้องไห้เลยหรอ5555 ขอบคุณมึงมากโม่งฟิค
ความรักเอ็นโจนี่แม่งโครตหน่วงเลยเว้ยยย

>>560-563 โอ๊ย นิทรรศการเรืออัปปางจริงๆ

>>560-563 นี่ไม่สงสารเอ็นโจเลยนะ อยากให้เอ็นโจอีกคนไปยึดร่างเอ็นโจนิยายอ่ะ ให้เอ็นโจนิยายรู้ซึ้งถึงความทรมานที่โดนแย่งของที่มีอยู่แต่ไม่เห็นความสำคัญไป มัวแต่ไปนั่งปั่นตุ๊กตาตัวแทนคนที่ชอบอยู่ได้ คิดไปว่าชอบเรย์กะนิยายแล้วทรมาน จริงๆก้มีความสุขกว่าอยู่กับเรย์กะdimidolceซะอีก อิน //ย้ายเรือหนีดีกว่า รู้สึกเรือเอ็นโจไม่ปลอดภัยโคตๆ5555555

>>568 เหมาะสมกับชื่อกระทู้ทุกประการ ถถถถถ

>>560-563 สำหรับเรื่องนี้ปกติกูชอบแนวรักใสๆ ปวดตับเหรอบายจ้า แต่ฟิคมึงเป็นเรื่องแรกที่ออกแนวหน่วงๆแล้วกูชอบ ฮือ ตัวละครมึงน่าค้นหามาก ดูมีมิติกันหมด หรือเพราะมันออกมาจากมุมเอ็นโจวะเลยดูเป็นผู้เป็นคน 55555 กูรอตอนต่อไปนะ อยากรู้ว่าเอ็นโจจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงต่อไป(กูเดาว่าลึกๆตัวละครนี้คงรู้สึกเหมือนจับเรย์กะเล่นแต่งตัวตุ๊กตาพอเจอร่างจริง+เหตุการณ์มาจี้จุดที่พยายามปิดไว้เลยไหวหวั่นระดับรุนแรง) ไหนจะเรื่องบ้านคิโชวอิน เรื่องหลอกล่อเรย์กะอีก เอ็นโจเวอร์ชั่นนี่ดูควบหลายจ็อบมากเลยนะคะ 55555

>>569 อย่าเพิ่งไปปปปปปปปป //ฉันกำลังขอร้อง อ้อนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่า กอดขาเธอเอาไว้ 555555555555
เดี๋ยวชูสุเกะในโลกกระจกก็ได้ออกมาวิ่งเล่นข้างนอกเอง แต่ตอนนั้นมาถึง ต้องมีคนจ่ายค่าตอบแทนราคาแพงแน่ๆ แต่ใครจะเป็นคนจ่ายก็ไม่รู้สิ ถถถถถถถถถถถถถถถถ

>>571 มรึงนี่สงสารตับกุบ้าง เดี๋ยวไม่มีขายเพื่อซื้อนิยายในงานสัปดาห์หนังสือ!!!

ทะลุมิติมาไหมมมมม

สวัสดีชาวโม่ง โม่งสารบัญเอง
หายไปเกือบสัปดาห์ ทำไมยังกระทู้เดิมอยู่วะ... อ่านเม้นท์ผ่านๆ ก็มีแต่ฟิคจมเรือ โอ๊ย กูเก็บไว้อ่านทีหลังแล้วกัน 5555

จะบอกว่าพักนี้ชีวิตวุ่นวายมาก คงไม่ว่างเข้ามาอ่านฟิคและอัพเดทบ่อยๆอย่างที่ผ่านมา ดังนั้นเลยทำเป็นไฟล์สารบัญฉบับอัพเดทกันเองมาเสนอ

สารบัญเรย์กะ (google docs version)
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

ฮาวทูประกอบการใช้งานคร่าวๆ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

ในนั้นยังเป็นเวอร์ชั่นเดิมที่ตั้งแต่วันที่ 22 ยังไม่ได้อัพอะไรเพิ่มนะ สามารถอัพเดทกันได้ตามสบายเลยจ้ะ

>>574 สวัสดีโม่งสารบัญ มู้เดินช้าเพราะท่าเอ็นโจวกับแฟนคลับยิงเรือตัวเองว่ะ กับชดใช้กรรมในสัปดาห์ที่ผ่านๆมา....

คิดถึงฟิคแวมไพร์​ไนท์
อยากอ่านต่อมาก ลงเรือท่านพี่แล้วดีต่อใจจริงๆ

คริสต์มาสท่านเรย์กะแม่งแห้งแล้งชิบหาย ได้เวลาที่กูควรเข็นฟิคคริสต์มาสเดทออกมาแล้วใช่มั้ย
ที่จริงกูควรจะดูหนังรักบิลด์อารมณ์โรแมนติค แต่ตอนนี้กูกลับนั่งดูหนังผี หนังสยองขวัญไปมากมาย หาความโรแมนติคไม่ได้เลยซักกะนิด

>>575 พวกคนใจร้ายยย แต่ก่อนก็รักกันดี แค่เขามีว่าที่คู่หมั้น​ที่ผู้ใหญ่​จัดให้โผล่มาตอนเดียวก็ยิงเรือซะพรุน ถถถ

>>578 กูยังรักเขาอยู่นะ แต่ช่วงนี้ไม่มีโมเมนต์ก๊าวใจแบบเด็ดๆเน้นๆมาให้ หัวใจกูเลยแห้งเหี่ยวดั่งคริสต์มาสของท่านเรย์กะไปด้วย
พอมากระทู้นี้ กาวกูก็หดหาย อยากได้จินตนากาวมาต่อยอดความกาวให้ชุ่มชื้นหัวใจบ้างอะไรบ้าง //ดึงเหนียงชูสุมอยเล่น

>>573 น่าจะมานะ
>>574 แต่ละคนจมเรือกันโหดมาก อ่านแล้วสะเทือนใจ ได้แต่เกาะเรือคาบุรากิแน่น แต่รับรู้ถึงแรงสะเทือนจากเรือเอ็นโจที่ถูกลูกเรือยิงกัน...

ขอkyคั้นชาวโม่งยิงเรือตัวเองแปปนะมึง กูอยากอ่านฟิคเก่าๆที่ยังแต่งไม่จบต่อังมึงเขาหายไปไหนอะ//ร้องไห้

ต่อจัง กูเบลอ

>>581 อู้ และเดินเล่นอยู่แถวนี้แหละ //กูคือหนึ่งในนั้น //หนี

ต่อจาก >>519-520 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ท่านพี่บอกว่าท่านอิมาริช่วงนี้งานยุ่งหน่อย คงมาไม่ได้สักพัก แล้วจะช่วยดูแลฉันให้แทน ลำบากกันแย่ล่ะนะคะ

ฉันโดดเรียนสามวันติดแล้วค่ะ ฉันยังไม่พร้อมโรงเรียนในสภาพนี้ยังไงไม่รู้ค่ะ...

คาบุรากิก็โดดมาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ ฉันไล่หมอนั่นไปเรียน เขาก็บอกว่าถ้าฉันไม่ไป เขาก็ไม่ไป แล้วนั่งอยู่ในห้องฉันไม่ไปไหน ดื้อชะมัดเลยค่ะ

ที่แย่ที่สุดคือถ้าบอกคาบุรากิว่าขาดเรียนมากๆ ระวังตามเนื้อหาเรียนไม่ทันอะไรงี้ มันจะเข้าตัวฉันเต็มๆเลยล่ะนะคะ... คะแนนเขาห่างชั้นแบบที่ชีวิตนี้ฉันคงไม่อาจเอื้อมถึง...

ขนาดข้อสอบที่ทำเหมือนเดิมเป๊ะๆ ยังอยู่อันดับ 5 เลยค่ะ

ฉันจะนั่งดราม่าคิดถึงเรื่องราวครอบครัวซะหน่อย คาบุรากิก็หยิบหนังสือเรียนมานั่งข้างฉัน แล้วถามว่าเข้าใจเรื่องพวกนี้ดีแค่ไหน ไล่ไปแต่ละวิชา ถ้าอยากไปเรียนก็ไปสิคะ มาอยู่กับฉันทำไม...

"แปลกนะว่าไหม ถึงโลกที่แล้วกับโลกนี้จะต่างกันแค่ไหน แต่เนื้อหาเรียนนี่เหมือนกันเป๊ะๆเลยนะ"

คาบุรากิเปิดๆหนังสือแล้วขมวดคิ้ว

"นั่นสินะคะ ข้อสอบก็เหมือนกันเลยด้วย"

"อือ เนื้อหาที่เรียนแต่ละวันยังเป็นเรื่องเดิมเลย"

"เอ๊ะ? ถึงขนาดนั้นเลยหรอคะ"

"ใช่ บางทีเหมือนกันจนน่ากลัวเลยล่ะ เช่น ครูสอนอังกฤษจามหนึ่งครั้ง ก่อนเริ่มเขียนกระดาน เป็นวันเวลาเดียวกับโลกก่อนเป๊ะๆเลยนะ"

"เหหหห"

คาบุรากิเล่าเหตุการณ์เกี่ยวกับการเรียนการสอนให้ฟัง ไล่วันเวลาให้ดู นายจำขนาดนั้นได้ไงคะ...

ดูเหมือนการปรากฏตัวของเรา หรือใครจะเปลี่ยนไป เนื้อหาเรียนก็ไม่เปลี่ยนแปลง ดูเป็นเรื่องเรียนมาตรฐานระดับต่างมิติจริงๆเลยค่ะ

เมื่อวานตอนเช้า คาบุรากิมาเคาะประตูแล้วขอเข้ามา ฉันตกใจแทบแย่ หวาดกลัวเรื่องครอบครัวของเขารู้เรื่องฉัน หรือท่านพ่อท่านแม่สืบเจอ เลยกะจะรีบไล่ออกไป แต่หน้าของเขาดูเศร้าจนฉันไล่ไม่ลง

พอฉันถามเรื่องวาคาบะจัง หมอนั่นก็ไม่ตอบอะไรเลยค่ะ แถมสีหน้าดูเหม่อลอยแบบไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว ฉันเลยไม่ซักต่อ แล้วเอาขนมที่ท่านพี่เอามาให้ แบ่งๆให้คาบุรากิกินเข้าไป

ฉันรู้สึกผิดที่ทำร้ายชีวิตความรักของเขาเสมอ ไม่ว่าโลกที่แล้ว หรือว่าโลกนี้... ไม่รู้ว่าตัวฉันทำอะไรผิดพลาดไป ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เป็นเพราะฉันไม่กลั่นแกล้งวาคาบะจังต่องั้นหรอ...

เขานั่งเรื่อยเปื่อยกับฉันทั้งวัน พอวันต่อมา แม้เขาดูอาการดีขึ้นแล้ว ก็เหมือนได้ใจ เข้ามานั่งเล่นหน้าตาเฉย แต่หมอนั่นเอาขนมมาฝากเลยพออนุโลมให้ได้ ถึงยังไงก็ควรไปเรียนได้แล้วนะคะ...

วันนี้เขาดูคล้ายๆจะฟื้นตัวดีขึ้นมากแล้ว แม้จะเศร้าเป็นพักๆก็ตาม แต่ก็คุยวิเคราะห์โลกนี้มุมมองต่างๆให้ฟังไปเรื่อยๆ บางอย่างก็น่าสนใจทีเดียวค่ะ อย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ดูเหมือนความสามารถในการจินตนาการแปลกประหลาดของหมอนั่นไม่สูญเปล่านะคะ

ฉันกะจะหยุดทั้งอาทิตย์ให้เหมาะกับการทำใจเรื่องราวเคร่งเครียดไร้ทางออกของตระกูลฉัน แต่คาบุรากิก็บอกว่าในโลกก่อน วันพรุ่งนี้ ห้องฉันมีสอบย่อยวิชาวิทยาศาสตร์ค่ะ เป็นสอบที่ไม่บอกล่วงหน้า แล้วคะแนนเก็บส่วนนั้นเยอะทีเดียว ฉันเลยได้แต่ตัดสินใจไปโรงเรียน...

ตอนเช้า ฉันตื่นเร็วนิดหน่อย วันนี้อาจต้องไปรถไฟฟ้ามั้งคะ ฉันบอกท่านพี่ไว้ว่าจะหยุดอาทิตย์หนึ่ง แต่เพราะการสอบย่อยนั่นทำให้ฉันเปลี่ยนใจแบบฉับพลัน ท่านพี่เลยไม่น่าจะเตรียมรถมาได้ทัน จะยังไงท่านพี่ก็อยู่ไกลจากที่นี่มากล่ะนะคะ...

ฉันเปิดประตูห้องออกมา ก็โดนเคาะหัวเข้าให้ คนที่เคาะก็ดูตกใจจนเดินถอยหลัง

"อะไรคะเนี้ย..."

ฉันลูบๆหน้าผากตัวเอง ถึงไม่แรงมากก็เถอะ มันก็เจ็บนะ!!!

"ฉันแค่จะมาปลุกน่ะ..."

คาบุรากิงึมงำจ๋อยๆ เขาดันบังเอิญเคาะประตูเวลาเดียวกับที่ฉันเปิดออกมาพอดี...

เขาดูคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าฉันจะตื่นเช้าล่ะนะคะ ยังดีที่ไม่อยากเคาะประตูแรงมาก ฉันถามว่าทำไมเขาไม่กดกริ่ง มันไม่ได้เป็นเครื่องตกแต่งผนังหรอกนะ เขาก็บอกว่าไม่ชอบเสียงมัน เรื่องมากชะมัดเลยค่ะ

ฉันอธิบายที่ฉันตื่นเช้าเพราะว่าต้องรีบไปขึ้นรถไฟฟ้า คาบุรากิก็ชวนขึ้นรถตระกูลคาบุรากิไปด้วยกัน

"แต่เรื่องคนในครอบครัวนาย..."

"ก็ต้องทำให้แนบเนียนไม่มีใครรู้ไม่ใช่หรอ"

"แต่ว่า..."

"ถ้าเธอไปขึ้นรถไฟฟ้าโอกาสที่จะความแตกยิ่งสูงกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง"

"..."

"ถ้าพ่อแม่เธอต้องการปิดบังความจริง ถ้าเธอนั่งไปกับฉัน พวกเขาไม่โวยวายออกมาหรอกนะ"

ฉันอยากจะเถียง แต่ที่เขามาก็มีเหตุผล... จะยังไงหากฉันต้องทำตัวให้เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น การนั่งรถไปกับคาบุรากิน่าจะดีกว่านั่งรถไฟฟ้าล่ะนะคะ

ฉันขึ้นรถไปกับเขา ข้างในนั่งสบายจนอยากนอนมากเลยค่ะ ก็นะ...วันนี้ก็ตื่นเช้าด้วย

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ โลกนี้ดูคร่าวๆจะยังไงก็คล้ายโลกเดิมเอามากๆ แต่พอยิ่งดูละเอียดแค่ไหน ทุกอย่างกลับไม่เหมือน บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาดของโลกใบนี้... แต่พอคาบุรากิทะลุมิติมาด้วยกัน ฉันก็เลยดูธรรมดาขึ้นมาล่ะนะคะ

อาจเพราะค่อนข้างเช้า เลยยังไม่มีใครมาซุยรันกันเท่าไหร่ ซึ่งดีแล้วค่ะ หากข่าวฉันนั่งรถมากับคาบุรากิแพร่กระจายคงไม่ดีเท่าไหร่...

เราแวะสโมสรกินขนมกัน ไม่นานนัก เอ็นโจก็มาถึง ฉันเลยรีบลุกไปนั่งห่างๆจากคาบุรากิ ครั้งที่แล้วหมอนั่นทำหน้ามุ่ย คงไม่พอใจที่ไม่ได้นั่งข้างเพื่อนสนิท เพราะฉันนั่งคั่นกลางอยู่ ครั้งนี้เลยระวังให้ดีหน่อย

ฉันออกจากสโมสรไปเข้าห้องเรียน เพื่อนรุมถามฉันกันใหญ่เลยค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง หลายคำถามจนฉันเริ่มหน้ามืดตาลาย

ลืมนึกไปเลยค่ะว่าต้องหาข้อแก้ตัวดีๆไว้สำหรับเหตุการณ์นี้... แค่ไม่สบายก็น่าจะพอ แต่ว่าแค่ไข้หวัดจะเนียนไหมนะคะ กลัวเพื่อนๆฉันรู้ว่าเกิดอะไรกับครอบครัวฉันจังเลยค่ะ ถ้าโกหกไม่เนียนมีหวังโดนแก้แค้นแน่ๆ...

“คุณคิโชวอิน อยู่หรือเปล่าครับ”

“ท่านเอ็นโจ...”

เด็กๆรอบตัวฉันก็ส่งเสียงดังวุ่นวายทันทีที่เอ็นโจปรากฏตัว นายมาทำอะไรที่นี่คะ...

“เรื่องมาซายะน่ะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“...ก็ได้ค่ะ” ฉันค่อยๆลุกจากที่นั่งเข้าแดนประหาร ต่อให้เอ็นโจยิ้มมาให้ก็เถอะค่ะ ภาพจอมมารในความทรงจำก็ทำให้ฉันรู้สึกระแวงอยู่ดี

จะว่าไปเพื่อนสนิทเขาโดดเรียนสามวันติด ถ้าคาบุรากิไม่พูดอะไรก็คงจะน่าสงสัยอยู่ล่ะนะคะ แล้วทำไมมาคุยกับฉันคะ รู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่กับฉัน... หรือฉันคิดมากไปเอง เขาคงไม่ได้อ่านใจทะลุทะลวงขนาดนั้นมั้งคะ...

“เดี๋ยว!!!”

คาบุรากิโผล่มาอยู่หน้าห้องฉัน เอามือยันขอบผนังไว้เหมือนรีบวิ่งมาเต็มที่ สาวๆเริ่มกรี้ดกันอีกครั้ง ตอนนี้สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เหตุการณ์นี้ ฉันรู้สังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะ ขอเป็นตัวประกอบดูเรื่องราวอยู่ห่างๆได้ไหมคะ...

“นายจะไม่บอกจริงๆงั้นหรอว่าเกิดอะไรขึ้น” เอ็นโจยิ้มให้คาบุรากิ

คาบุรากิส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมาทางฉัน หะ? อย่าบอกนะว่านี่เป็นเรื่องที่ฉันหนีออกจากบ้าน! เอ็นโจ ปกตินายก็ทำตัวรอบคอบนี่ ช่วยคุยในที่ลับกว่านี้ได้ไหมคะ... ตอนนี้สายตาแห่งความใคร่รู้ของคนในห้องเป็นประกายวิบวับไปหมดแล้วค่ะ

ฉันพยายามเกลี้ยมกล่อมให้เป็นคุยในที่ที่ส่วนตัวกว่านี้ เอ็นโจก็ยิ้มๆตอบรับ ส่วนคาบุรากิมองเอ็นโจราวกับเป็นระเบิดเวลาอะไรสักอย่าง เมื่อถึงมุมมืดลึกๆในห้องสมุดแล้ว พวกเราก็หยุดเดิน

“สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นในสามวันที่ผ่านมากันแน่”

เอ็นโจพูด หันไปมองคาบุรากิที่ทำหน้าตาดูหวาดกลัวมากๆ หันมามองฉันเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เอ็นโจถอนหายใจ แล้วเดินมาอยู่ข้างๆฉัน ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ และเริ่มพูด

“รู้ไหมว่ามาซายะ...”

“หยุดนะ ชูสุเกะ!!!”

“นายก็บอกมาซะทีสิ รู้ไหมว่าที่บ้านนายวุ่นวายแค่ไหนตอนอยู่ๆนายก็หายไป และไม่มีใครติดต่อได้”

“...”

เอ๋... ที่โผล่มาอยู่กับฉันทั้งวันนั่นนายไม่ได้บอกที่บ้านเลยหรอ ถึงท่านพี่จะบอกให้เรื่องนั้นเป็นความลับก็เถอะค่ะ นายก็ไม่เห็นต้องเก็บเงียบขนาดนั้นเลยนี่คะ... อันที่จริง ถ้านายแค่ไปเรียนปกติคงไม่มีใครสงสัยอะไรแล้วนะคะ

ดูเหมือนว่าที่ฉันถูกพามาในตอนนี้ เอ็นโจเอาฉันเป็นตัวประกันในการเล่าเรื่องอะไรสักอย่างของคาบุรากิ อาจจะเป็นเรื่องน่าอายสมัยเด็กก็ได้มั้งคะ ใช้วิธีการจอมมารมากเลยค่ะ... แต่ว่าการที่ฉันหยุดไปในวันเวลาเดียวกัน เอ็นโจก็น่าจะสังเกตเช่นกันล่ะนะคะ

เอ็นโจทำท่าจะเผยความลับของคาบุรากิตลอดเวลา เจ้าตัวดูระแวงเช่นกัน แต่ก็ไม่ยอมพูดออกไป ขอบคุณมากเลยนะคะ... แต่ฉันก็อยากรู้จังค่ะว่าเอ็นโจจะพูดเรื่องอะไร

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พอเห็นหน้าของคาบุรากิที่ไม่อยากให้ความลับตัวเองเปิดเผย แต่ก็ไม่อยากเปิดเผยความลับของฉัน ถ้าฉันจะเมิน รอเอ็นโจเฉลยออกมาก็ดูโหดร้ายไปหน่อยล่ะนะคะ...

“เป็นความผิดของฉันเองค่ะ”

ฉันตัดสินใจเป็นคนพูดออกไป

“หืม หมายความว่าไงครับคุณคิโชวอิน”

เอ็นโจหันมาทางฉันแทน ท่าทางเค้นคำตอบเชิงคุกคามของเอ็นโจนี่น่ากลัวชะมัดเลยค่ะ ฉันต้องพยายามตั้งสติ แล้วพูดต่อไป

“อื้ม... มันเป็นความลับระหว่างฉันกับท่านคาบุรากิน่ะค่ะ”

ว้าย แววตาจอมมารน่ากลัวชะมัดเลยค่ะ... ฉันถอยหลังจนชนชั้นหนังสือ

“เรื่องที่ว่าทำให้คุณพ่อคุณแม่ของมาซายะเดือดร้อนล่ะนะครับ”

เอ็นโจยิ้ม ทำเอาใจฉันหล่นวูบไปหมด ยังไงก็จะเค้นคำตอบให้ได้สินะคะ...

ไม่ไหวแล้ว... ทำยังไงดีนะคะ...

ขณะที่ฉันกำลังโดนพลังมืดกดดันให้คลายความลับ อยู่ๆคาบุรากิก็คว้ามือฉันไว้

“หนีกันเถอะ...”

“หะ?!”

เดี๋ยวนะ!!! นายจะทำอะไรนะ!?!

คาบุรากิพาฉันวิ่งหนีออกห่างจากเอ็นโจที่ยังตกตะลึงไม่แพ้ฉัน...

>>584-585 มาต่อเลยนะมึงจะจบแบบนี้ไม่ด้ายยยยยยย

จบตอนแล้วช่ไหมมึงงง ดูF5 รัวๆเผื่อคั่นตอน กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด

กูค้างงงงงงง โว้ยยย ความจริงลากเอ็นโจวเข้าขบวนการเลยมึง วาคาบะจังก็รู้แล้วเหลือนายตัวสำรอง จะได้กลายเป็น ตัวท๊อปของโรงเรียนร่วมวงตั้งแก๊งหนีออกจากบ้าน 555555555555 (แต่ทุกคนดันไปสอบตามปกติ เพราะคาบุรากิจำตารางได้หมด....สาบานว่านายยังเป็นคน.... )

กูเพ้ออะไรฟะ 555

>>584-585 เอื้อ....ทำไมตัดจบที่ตรงนี้ ค้างพอๆกับตอนท่านพี่เข้ามาในห้องเลย วิชาตัดตอนของโม่งฟิคช่างโหดเหี้ยมจริงๆ ;w;
ป.ล.คาบุรากินายจำได้กระทั่งเวลาจามของครูสอนอังกฤษเลยเรอะ.....

>>584-585 ว้ายหนีตามกันค่าาาาา

ทำไมใจร้อนแบบเน้คาบุรากิ๊!! กลายเป็นพาท่านเรย์กะหนีไปแหล่ววววว

>>574 งื้ดดดด กูคิดถึงมึงนะ โม่งสารบัญ ใจกูอยากให้มึงกลับมาว่างไวๆ จะได้เป็นเพื่อนนั่งเฝ้ากระทู้กัน แต่ไม่ต้องฝืนนะ เดี๋ยวกูลองเปิด google doc ศึกษาการใช้งานดูก่อน ใครสะดวกก็ผลัดๆ กันอัพเดทสารบัญได้น้า

กุค้างงงงงงงงงงงงงง มึงกลับม๊าาาาาาาาาาา อย่าจบแบบเน้!!!!!!!!!!!

มึฃมาปล่อยค้างแบบนี้อีกแล้ว ฮืออออออออ ไปเรียนตัดตอนแบบโหดร้ายมาจากหน๊าย

...นอกจากจะค้างฟิคบนๆนั่นแล้วกูยังคิดถึงฟิคเก่าๆอีกตะหาก กาววววว กาวววววววว//ซู้ดดดด

ยังรอฟิตที่เรย์กะทะลุมาคิมิดอลอยู่นะ อยากเห็นจอมมารโดนรุม

ฟิคสิไม่ใช่ฟิต

>>587 ลากเข้าไม่ได้นะมึงง เอ็นโจเนี่ยคนเปิดเผยเรื่องโกงเลยนะ

คู่หูทะลุมิติ ว๊ายย หนีตามกันแล้วค่าาา จอมมารอึ้งไปเลย นี่ถ้ากูเป็นเรย์กะนะจะถามว่า"แล้วท่านเอ็นโจมายุ่งอะไรเรื่องบ้านของท่านคาบุรากิล่ะคะ" 5555555555

>>584-585 คิดหลายทีแล้วว่าโม่งฟิกเข้าใจวงจรความคิดสไตล์คาบุมาก //ปรบมือ

>>560-563 เอ็นโจดูท่าว่าอีกไม่นานนายคงจะได้รับผลกรรมที่ทำไว้แล้วล่ะ ฮะ ๆ ก็อย่างที่ชูสุเกะในกระจกพูดไว้นั้นแหละ อีกไม่นานก็ต้องตื่นจากฝัน..
>>584-585 ว้ายยย!! เขาหนีตามกันด้วยล่ะ! ฉุดกันซึ่ง ๆ หน้า ส่วนคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกตะลึง ฮุฮุ ตอนนี้เรือท่านจักรพรรดิแล่นชิ้ว คาบุรากิบันซายยยย~ มาซายะบันซายยยย~

>>596 จริงๆตามออฟฟิศเชียลคิมิดอล คนเปิดเผยเรื่องโกงก็คือคาบุรากิไม่ใช่เรอะ ถถถถถถถถถถถถถ แต่ตอนนี้ทุกฟิคเหมือนให้เอ็นโจเป็นคนเปิดเผย คุกคาม แบล็คเมล์ ข่มขู่ทั้งนั้น ทั้งที่บทจริงๆเป็นแค่ตัวเชื่อมสัมพันธ์ให้คาบุกับวาคาบะแท้ๆ
>>581 อยากอ่านต้องลองซัมม่อนดู ลองเอ่ยชื่อสิ เผื่อซัมม่อนติด //อัญเชิญปีศาจเรอะ 555555555555555555555

>>597 สมเป็นแม่ทัพเรือคาบุรากิผู้มอมเมาเรือเอ็โจวอย่างกู

>>599 ทุกคนคิดว่าเอ็นโจวคือจอมมาร เป็นคนแฉทุกอย่างแต่อยู่เบื้องหลังว่ะ ไม่ออกหน้า 55555

>>599 ของคิมิดอลเปนไงกูไม่แน่ใจ แต่น่าจะเป็นเพราะคาแรคเตอร์คาบุรากิตอนนี้เปนงี้ ติงต๊องๆ เป็นคนตรงซื่อๆ เลยเอาหน้าที่สไตล์จอมมารไปให้เอ็นโจหมด555555

>>585 ปกติกุเรือเอ็นโจนะ แต่ทำไมในฟิกนี้ แลดูขี้ดเสื-ก จังวะ

กุขอโทษ พักนี้หมั่นไส้เอ็นโจ ตอนแรกดีขึ้นล่ะหลังจากคุณว่าที่คนนั้นโผล่มา
ตอนล่าสุด ดันทำให้ความหมั่นไส้พุ่งขึ้นมาอีก ไม่รู้ว่าคิดไปคนเดียวมั้ย แต่ไอ้ธุระที่ว่าเนี่ย
มีความรู้สึกว่า จะเกี่ยวข้องกับ คุณว่าที่คนนั้นเหลือเกิน

คาบุรากิ อาจจะดูเกินๆบ้าง แต่เป็นผู้ชายตรงไปตรงมา เข้าใจง่าย เหมาะกับการคบเป็นคู่ชีวิตนะ
เบื่อพวกไม่ชัดเจน มีอะไรก็ไม่พูด อ้อมๆ อ่อยๆ กั๊กๆอยุ่นั่นแหละ ถ้าคนทั่วไปที่ไม่เข้าข้างตัวเอง ก็ไม่มีใครเค้าจะคิดว่ามาจีบหรอกเฟ้ย...

อินเนอร์มากๆ พิมพ์ไว้ตั้งแต่ 9 โมง ทำงานไปด้วยกลับมาอีกที จะเที่ยงจะยังไม่กดโพสเลย

กูสงสารเอ็นโจเหลือเกิน แค่บอกไปธุระ​ก็โดนเจาะเรือซะพรุน 555
ไม่อยากจะคิดถึงไอ้สิบกว่าตอนข้างหน้า​ โมเมนต์​มันจะฟินมาก แต่ก็ไม่วายโดนจมเรือเพราะตอนจบอีเวนท์​​อีกแหง.... แทบจะทุกอีเว้นท์​ข้างหน้า​ก็จบงี้ตลอดด้วยซิ....

>>604 กูว่าก็เป็นความบันเทิงดีนะ จากตอนแรกตั้งกระทู้จนถึงให้หิ่งห้อยนี่เรือพุ่งแรงชิบหาย แซงเรืออื่นๆ ไปไกล ตอนนี้ไม่ใช่แค่รั้งท้าย ยังใกล้จะอับปางด้วยฝีมือลูกเรืออยู่รอมร่อ 5555

ถึงโม่งสารบัญ กูพยายามเข้าไปจับๆ คลำๆ ทำสารบัญดูล่ะนะ แต่ยังงงๆ ทำลิงค์ไม่เป็นอยู่เลยว่ะ ขออภัยที่กูโลว์เทค บอกไว้ก่อนจะได้ไม่ตกใจที่มีคนเข้าไป edited แต่หน้าตาออกมาเหมือนเดิมเปี๊ยบ... ขอบใจมึงที่ช่วยเก็บข้อมูลมาตลอดนะ ; w ;

>>604 ใช่ อีกสิบตอนข้างหน้ามันฟินมากเลยนะมึงงงง แต่พอถึงตอนจบอีเวนท์แล้ว กูก็ได้แต่ร้องฟัคคค ออกมา กูอยากได้ความฟินเสมอต้นเสมอปลายแบบตอนหิ่งห้อยง่ะ อ.ฮิโยโกะใจร้ายชิบหาย ใจร้ายกับหัวใจกูนี่ล่ะ แต่กูปฏิญาณตนไว้แล้วว่ากูจะเป็นลูกเรือท่านจอมมารจนกว่าจะถึงบทสุดท้าย กูจะไม่สละเรือหนีไปไหน จะจมก็จมไปด้วยกันเลย
ถ้าเอ็นโจแห้วกูก็ว่าสมควรแล้วนะ คือ ทำตัวเองป่ะวะ มีอะไรก็เก็บไว้ไม่พูด จะทำอะไรก็ไม่ทำซักที จะชอบ ไม่ชอบ จีบ ไม่จีบก็ไม่ทำให้มันแน่นอนไปเลย กูอยากให้เขากล้ากว่านี้ว่ะ มัวลังเลอะไรอยู่ เปิดเพลงนี้ให้จอมมารเลย
"ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเขาจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ อยากให้เขารู้ เธอเองต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเขาบอก หรือว่าให้เขาเดาเอง"

หลังๆมานี่ กูเริ่มจะคิดแล้วนะว่าคาบุเป็นพระเอกน่ะ ไม่ใช่เพราะอิทธิพลฟิคนะเว้ย ถถถถถถถ ฟิคมอมเมากูไม่ได้ (แม้กูจะแอบเอนเอียง เอามาปนไปบ้างถ้าฟิคไหนอิงออฟฟิศเชียล เช่นฟิคมโนเอ็นโจ หรือฟิคยูกิโนะเป็นชูสุเกะกลับชาติมาเกิด) แต่คาแรคเตอร์แบบเอ็นโจ ตามมังงะโชโจนี่ แววแห้วสูงสัสๆ ไอ้พวกปิดทองหลังพระ ไม่ยอมออกหน้า ทำดีแทบตายแต่เขามองไม่เห็น มีอะไรไม่ยอมพูด มักจะพ่ายแพ้คาแรคเตอร์ตรงไปตรงมา ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง

>>603 ไม่รู้ดิ ตราบใดที่ยังไม่เฉลยปม กูก็ยังเข้าข้างเอ็นโจอยู่นะ แต่ใจฮีซับซ้อนยิ่งกว่าเขาวงกตอีก เดาไม่ออกเลยว่าฮีจะเอาไง

ตอนแรกเชียร์เอ็นโจหนักมาก หลังๆเข้าหมั่นไส้ในความโลเลไม่หนักแน่นของนาง นอนพาดทุกเรือสบายใจกว่า
(ถามนิดนึง นี่มันขึ้นโดนแบนอะไรสักอย่าง ไม่เคยไปเข้าตอบต่อกระทู้ไหนนอกจากวงน้ำชาซุยรันเลยนะ จู่ๆกดแล้วขึ้น ip address โดนแบน
กดตอบไม่ได้ซักที) ฮืออออ เป็นอะร๊าย

>>608 มึงใช้ dtac ใช่ป่ะ ถ้าใช่คือมี troll มาป่วนจนแอดมินต้องแบน ip แบบหว่านแห dtac นี่โดนกันทั้งวงศ์วานจ้า อดทนไว้ก่อน ศุกร์นี้ก็ปลดแบนล่ะ กูก็โดนเหมือนกัน...

>>609 อมก ใช่ นี่อยู่ข้างนอกดีที่มีไวไฟบ้าง ขอบคุณที่บอกกันนะ ;;-;;

>>608 อันนี้แอดมินแบน ip แบบหว่านแห ไปอ่านใน meta มีสาเหตุอยู่น่ะ กูก็โดนแบน ip เหมือนกัน ต้องใช้ไวไฟบ้านตอบเอา ตอนอยู่ข้างนอกอ่านโม่งได้อย่างเดียว ตอบกระทู้ไม่ได้ กูคันยุบยิบในหัวใจมาก กลับมาถึงบ้านเลยพล่ามซะยาวเลย ถถถถถถถถถถถถถถถถ

กูว่าเอ็นโจ ฮีไม่ได้โลเลเลือกใครไม่ได้นะ คือฮีรู้ตัวนานแล้วว่าชอบเขา คิดเกินเพื่อน หลายๆตอนนี่แบบ เออ รักเขาชัดๆ ไม่คิดอะไรกับเขาจะไม่ทำขนาดนี้หรอก แต่ไม่หนักแน่นพอ บางทีก็ดูป๊อดๆด้วย คือมีโอกาสแต่เสือกถอยออกมาเอง โว้ยยยยยย กล้าๆหน่อยเซ่ จะทำก็ทำเลย

กูก็เข้าใจอยู่นะว่าคีย์ของเรื่องคือท่านเรย์กะจะรอดไปยันเรียนจบรึเปล่า หนุ่มๆคนไหนจะได้ครองคู่กับนางเป็นเรื่องรอง ความรักนางเลยอืดๆอยู่แบบนี้

กูว่า​ไม่ได้โลเลไม่ยอมรุก แต่น่าจะมีประเด็น​คู่หมั้น​ที่เลี่ยงไม่ได้ เคลียร์​เองไม่ได้ อาจจะมีเบื้องลึก​เบื้องหลัง​มากกว่านั้น ไม่อยากลากเรย์กะมาพัวพัน​ด้วย

>>611 คิดเหมือนกันน กูเริ่มเบื่อความโลเลของเอ็นโจ ถ้าจะจีบก็จีบตรงๆแบบคาบุไปดิ มาอ่อยมาจีบครึ่งๆกลางๆ ผญเขาไม่ชอบหรอกนะ
>>612 ประเด็นเรื่องคู่หมั้น ถ้าเอ็นโจชอบเรย์กะจริงก็ต้องดิ้นรนเองดิ แล้วไหนบอกแค่ว่าที่ๆ จะไปแคร์อะไรนักหนา ความจริงแค่บอกพ่อแม่ไปว่าชอบคุณหนูคิโชวอินใครจะไปว่าอะไร(ขนาดคาบุในkimidolce มีเรย์กะเป็นคู่หมั้นยังหักหน้าเลือกสามัญชนได้ แถมยังไฟว์กับท่านแม่จนยอมรับได้เลยอ่ะ แล้วนี่เป็นถึงคุณหนูคิโชวอินใครจะค้านอะไร) ถ้าชอบเขาจริงๆก็ต้องสู้ดิ เชื่อกูมั้ยถ้าคาบุอยู่สถานการณ์เดียวกับเอ็นโจ คาบุไม่แคร์หรอกว่าคนอื่นคิดยังไง ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองอย่างเดียว แล้วก็ไม่ต้องรอให้ผญมาชอบก่อน คือถ้าไม่จีบเขาตรงๆใครจะมาชอบ ก็เป็นได้แค่คนเคยเห็นหน้านั่นแหละ

โอเคกูอินมาก 5555555555 เมื่อก่อนกูเรือเอ็นโจนะ แต่แบบเห็นความน่ารักของคาบุแล้วก็รู้สึกว่า เออ คนแบบนี้แหละที่ผญเขาชอบอ่ะ

>>613 พิมยังไม่เสร็จ
แลเวก็ท่านเรย์กะก็เป็นคนธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นพวกพระเอกนางเอกที่จะชอบคนแปลกๆนะ คนธรรมดาเขาก็ชอบคนที่จีบกันตรงๆธรรมดาๆเนี่ยแหละ เอ็นโจมาผิดทางแล้ว55555555555

พวกมึงใจเย็นๆก่อนน ถึงกูไม่เคยอ่านดิบมาแต่ก็ได้ยินสปอยล์มาเยอะ พอถึงจุดๆหนึ่งเดี๋ยวก็ดีเอง
มองบวกไว้ๆ ถึงตอนนี้กูจะว่ายน้ำตุ๊บป่องเพราะเรืออับปางก็เถอะ(ปาดน้ำตา)
เอ็นโจนางก็แบกรับอะไรมาเยอะ มีอะไรก็ไม่ยอมบอกใคร คล้ายเด็กเก็บกด(??) ที่มีสปอยล์ว่านางระบายกับท่านเรย์กะสองต่อสองในห้องไง
อีกอย่างตัวละครในเรื่องนี้เป็นพวกชอบคิดเองเออเองกันซะส่วนใหญ่ เอ็นโจน่าจะคิดอะไรที่ดูเป็นคนปกติมากที่สุดแล้วแหละ(มั้ง) เอ็นโจเองก็รู้ว่าเรย์กะอ่ะไม่ได้ชอบนางกับคาบุรากิสักเท่าไหร่จากที่อ่านๆมา นางก็รู้แหละว่าเรย์กะคิดว่าเอ็นโจกับคาบุรากิเป็นตัวปัญหาสำหรับท่านเรย์กะ จะรุกตรงๆมีหวังระแวงแน่ๆ บางทีตอนนี้นางอาจจะกำลังพยายามทำให้เรย์กะมองนางในแง่ที่ดีขึ้น อย่างการไปทักทาย ใช้น้องตัวเองเป็นเครื่องล่อ(หือ?) ส่งหิ่งห้อยมาให้ จากที่อ่านมาจนถึงปัจจุบันพวกมึงก็เห็นใช่มั้ยล่าว่าท่านเรย์กะไม่ได้ระแวงเอ็นโจกับคาบุรากิรุนแรงเหมือนสมัยเด็กๆแล้ว แถมสนิทขึ้นด้วย! ยังไงกูก็ไม่ได้อ่านดิบมาก็มโนๆในแง่บวกไว้ก่อน =w= ถึงแขนขาจะอยู่เรืออื่นแต่หัวใจกูอยู่เรือเอ็นโจนะจ๊ะ
ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเรื่อยๆน่าจะมีถึงมหาลัยยันวัยทำงานเลยล่ะมั้ง อาจจะมีถึง500ตอนเลย ว่าไปนั่น

มีซัก 500 ตอนก็ดีนะกูว่า ใจหนึ่งก็อยากให้ Happy end อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้จบว่ะ ถ้าจบสนิทไม่มีอะไรให้เม้าท์แล้วคงเหงาพิลึก

>>616 จะว่าไปก็จริง ทุกวันนี้เราอยู่นี่กันเพราะมาเมาท์มาคุยเรื่องท่านเรย์กะ ถ้าจบแล้วพวกเราจะทำอะไรกันน้า คงว่างอ่ะ ไม่มีนั่งเปิดดูเรื่อยๆว่ามีใครคุยอะไรกันไหมบลาๆ

>>616 คิดว่าน่าจะเหมือนพวกอนิเมะเรื่องยาว ที่หลายปีกว่าจะจบ ถ้าเกิดจบขึ้นมาคงเหงาพิลึก โหวงๆในใจ แบบ "อะไรกัน จบแล้วหรอเนี่ย" เรื่องจบแต่ความรู้สึกยังไม่จบ 5555

แต่ถึงยังไงกูว่าถึงเรื่องจะจบลงก็คงมีโม่งฟิคผุดมาให้พวกกูอ่านแก้เหงาอ่ะ 555555

ขอสัก 1000 ตอน จนยูกิโนะโตเป็นหนุ่มแบบไม่ผิดกฏหมายผู้เยาว์แล้ว //แค่กๆ

>>614 เรื่องนี้มีคนธรรมดา ขุ่นพระ!!!!!!?????
เอาใหม่ ให้โอกาสแก้ตัว พูดใหม่อีกครั้งนะมึง แน่ใจนะว่าเรื่องนี้มีคนธรรมดา ถถถถถถถถถถถถถถถ

กูว่าอย่าเพิ่งมองแรงใส่ฮีมากเลย แค่นี้ก็บอบช้ำไปทั้งกายและใจแล้ว 555555555 ตราบใดที่อ.ฮิโยโกะยังไม่เฉลยปมบ้านเอ็นโจ กูก็ยังเข้าข้างความยึกยัก จีบแบบสโลว์ไลฟ์ของฮีอยู่นะ กูเชื่อว่าเรื่องนี้มันเป็นปมใหญ่มากของเรื่องด้วย ไม่งั้นไม่ใส่มาหรอก จะโตมาเป็นคนแบบนี้ ต้องอยู่ในบ้านที่เลี้ยงดูมายังไงวะ คือเอ็นโจฮีดูเก็บความรู้สึกเก่งนะเว้ย ยิ้มขื่นๆตลอด อ่านที่เขาวิเคราะห์เกี่ยวกับฮีบวกกับกาวในแฟนไซต์ก็สนุกดี

อย่างเพลง Gnossiennes ธีมประจำตัวที่เรย์กะตั้งให้ฮี เพลงนี้ซาติเอามาจากวัง Knossos ที่เป็นปราสาทบนเกาะครีตของกรีก ไปพ้องกับโจที่แปลว่าปราสาทพอดี แถมปราสาทนี้เป็นเขาวงกตด้วยนะ จะสื่อว่าใจฮีซับซ้อนดั่งเขาวงกตป่ะวะ อ.ฮิโยโกะเลือกเพลงเก่งนะ เหมาะกับฮีโครตๆ

>>620 มีตอนพิเศษ 10 years after ไรงี้ก็ดีนะ หนุ่มน้อยวัยกำลังขบเผาะ 16-17 คอยปลอบใจพี่สะใภ้คนสวยที่กำลังระหองระแหงกับพี่ชาย อุฮิ

>>622 ไม่รู้ทำไม กูคิดว่ายูกิโนะโตมาเจ้าชู้แน่ๆว่ะ อาจจะน้องๆคาสโนว่าอย่างอิมาริเลย 555555555555555555555

>>594 รอไปอาทิตย์หน้านะ กูไม่ว่างเลยมึงงง

>>599 กูอยากอ่านรูทยูริ ท่านเรย์กะใกล้ขึ้นคาน Bad End เกอิชา สามัญชนเรย์กะ โม่งเกิดใหม่เป็นเอย์โจ พ่อมดสุซุมอย AUมาเฟียแล้วอีกหลายๆอย่างที่ยังไม่แม้แต่แต่งต่อจังมึง//ฟูมฟาย

>>625 ท่านเรย์กะใกล้ขึ้นคาน นี่มันอันไหนวะ 55555555

>>625 บ แบดเอ็ทรอกูทำโปรเจคจบก่อนนะ (กอด).....พฤษภาคม

ใจเย็นๆพวกมึง ยังมีบ้านพักคนชราซุยรันอยู่ #ผิด

>>628 รัวยิง ล่มไปซ้า

>>628 ว่าแล้วก็อยากแต่งต่อเลย ให้ท่านเรย์กะทำกิจกรรมสนุกๆ เช่น ถักนิตติ้ง เล่นบอร์ดเกม คาบุรากิมีไม้เท้าหัว 12 นักษัตรก็ได้นะมึง 5555

>>626 อันที่ท่านเรย์กะเรียนจบแล้วเอย์โจยังจีบไม่ติดไงมึงล่าสุดไปงานโรงเรียนซุยรันที่ยูกิโนะทำบ้านผีสิงอะมึง

>>631 อ๋อ... อันนั้นกูพยายามจะต่ออยู่นะ แต่ไปได้ไม่ถึงไหนว่ะ พิมพ์แล้วดองไว้สักพักละ กะว่าถ้ามีใครมาชิงต่อก่อนก็คงดี กูอยากให้มีความแย่งกันต่อฟิคแบบกระทู้แรกจัง 55555
คิดว่าถ้าจะแต่งฟิคนี้ต่อ คงต้องงดอ่านฟิคอื่นไปสักพัก บั่นทอนเรือเอ็นโจกูกันเหลือเกิน 555555

>>627 กูจะรอนะมึงนานแค่ไหนกูก็จะรอ//กอดขา
>>628 อัปมงคล อัปมงคลที่สุดเดี๋ยวกูก็จะเอาเกลือไปโรยสี่มุมห้องซะนี้
>>630 กูโกรธนะแต่ไม่เป็นไรกูจะอ่านให้หมดเลยเพราะกูต้องการกาว---
>>ไม่นะมึงจะทอดทิ้งให้มท่านเรย์กะขึ้นคานแบบบ้านพักคนชราไม่ได้//ร้องไห้

>>625 ฟิคเกอิชากูยังหาทางแลนดิ้งไม่ได้ ก็เลยให้เรย์กะแทะโลมอิมาริไปเรื่อยๆจนกว่ากูจะนึกออกว่าจะจบบทยังไงดี 555555555555
กูต้องไปเขียนอะไรมาส่งเสริมเรือเอ็นโจบ้างละ กาวชักแห้งเหือด ไม่มีอะไรเยียวยาใจกูเลย
>>632 เออ กูนึกถึงบรรยากาศการแย่งกันต่อฟิคสมัยมู้แรก สนุกชิบหาย 555555555555555

ตอนนี้สายผลิตหมดแรงหมดกาวกันเปึนแถบๆ รอตอนพีคๆ วนไปคร่ะ

รอหมดสิ้นเดือนนี้กูคงมีแรงปั่นฟิค แอ่ก

อยากอ่านฟิคแวมไพร์ไนท์ต่ออ กูรักท่านพี่ แต่ฟิคไม่ค่อยมีให้กูฟิน ฟิคนี้คือดีงามมากกกก

>>637 อ๊ายยยยยย กุดีใจมากยังมีคนชอบ กุกลัวว่าจะแต่งท่านพี่ดูน่ากลัวเกินไป ต้องพยายามคีพลุคเอาไว้ กุคงมาต่ออาทิตย์หน้าอ่ะ

>>607 กูเห็นด้วยยยอย่างรุนแรงงงง จีบผู้หญิงบ้านไหนทำผ่านการข่มขู่ คุกคาม และนิ่งเงียบปิดทองหลังพระวะๆๆๆๆๆ ถ้าไม่ทำดี ไม่ทำคะแนนก็แห้วไปเถอะ บางทีกูก็คิดแล้วใครจะมาเห็นตาม ยิ่งเรย์กะยิ่งฟิลเตอร์ติดลบอยู่ แต่ตอนนี้ กูก็ไม่แน่ใจว่ากูเอาฟิคจริงกับฟิคกาวมาปนกันมากไปไหม อ่านไปอ่านมา กูชักลืม ๆ ว่า เอ๊ะ จริง ๆ แล้ว เอ็นโจแม่งเป็นอย่างไร

แล้วก็ตัดไปฟิคสามัญชนเรย์กะ แม่งงงงง กูอยากแต่งต่อให้นางตัวสำรองเป็นพระเอกไปเลยยยยย อ่านแล้วขัดใจเอ็นโจมาก (ขอโทษนะ โม่งฟิค ตั้งแต่อ่านมา กูอินเรื่องมึงเนี่ยยสุดแล้ว สงสัยอินมากไป มีความแค้นเอ็นโจ) ท่านแรย์กะไม่ได้เครียดเพราะตกต่ำ แต่เครียด เพราะคุณมึงเนี่ยแหละ อยากแต่งต่อให้เรย์กะลาออกจากโรงเรียนได้จริง ๆ แล้วหายสาบสูญไปจากชีวิตเอ็นโจได้เลย ชนิดที่ว่า กลับมาอีกที แต่งงานกระหนุงกระหนิงมีลูกกับนายตัวสำรองไปแล้วว 555 กูคงสะใจเวลาที่เอ็นโจมาเจอ

ว่าแต่กูยังเป็นลูกเรือเอ็นโจอยู่ไหมเนี่ยยยย

>>638 กุก็รออออเหมือนกัน เป็นค้ำคอร์ที่ดีต่อใจมาก 555 ท่านพี่ของน้องงงง มโนไว้เสมอว่าเป็นเพื่อนสนิทอิมาริได้นี่ ต่อให้ไม่ได้เจ้าชู้แรดออกลายคาสโนว่าอะไรขนาดนั้น แต่ท่านพี่ไม่ใสแน่น๊อน รู้สึกว่าพวกร้ายๆแต่แอ๊บอ่อนโยนนี่คือมีความเซ็กซี่แฝง~~ ที่เรย์กะชอบเรียกว่าเสน่ห์แบบผู้ใหญ่งี้ 55

>>606 เห็นละ ที่มึงทำถูกแล้วล่ะ แค่เลขกระทู้ผิด กูแก้ให้แล้ว

หรือจริงๆวางเป็น URLทั้งดุ้นไปเลยก็ได้ ไม่ต้องทำ >>> ที่ทำแบบนี้เพราะ ตอนเริ่มแรกที่ทำสารบัญ กูนึกว่าจะเอาไว้ก๊อปใส่ในเม้นท์ตรงๆ ไม่ได้ทำเป็นเอกสารจริงจังขนาดนี้ (ไม่คิดว่าอนาคตจะฟิคเยอะเกือบ50เรื่องขนาดนี้ เชี่ย!)

อย่างไรก็ตาม ตามที่บอกไว้ว่ากูคงไม่ว่างเข้ามาบ่อยๆแล้ว
ถ้ามีคนทำต่อก็ดี ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร... ยังไงกูก็คงไม่ได้เข้ามาอ่านฟิคหรือแต่งฟิคต่อแล้วน่ะนะ... ลาก่อย

>>641 เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป มึงค้างฟิคเรื่องไหนไว้ บอกกล่าวกันก่อน กูจะได้ถือว่าเรื่องนั้นตัดจบ 5555555555555555

>>641 โม่งสารบัญจะจากเราไปไหนนนน ไม่น้าาๆๆๆๆ

>>641 โม่งบัญจะไปไหนนนน//ล๊อคขาไว้ อุแง้

>>641 โชคดีมึง แต่ถ้าเหนื่อยก็กลับมาได้นะ กระทู้นี้รอมึงอยู่เสมอ
แล้วกูจะพยายามเขียนฟิคชุ่มชื้นหัวใจ ฮีลลิ่งไว้รอมึงนะ

มู้หน้าตั้งชื่อเป็นมงคลนะพวกมึง มู้นี้อัปมงคลทั้งแต่ชื่อมู้ยันฟิคและบทสนทนา 5555

>>641 ฮืออออออ โม่งสารบัญ เราจะไม่ลืมที่ได้ทำมาเลย ขอบคุณมากๆที่คอยจัดทำสารบัญมาตลอดนะ พอเราลองทำเองแล้วลำบากยังไงไม่รู้ แค่ทำของตัวเองยังเหนื่อยขนาดนี้ (กลัวทำผิดด้วย...) ทำของทุกคนคงมากยิ่งกว่าหลายเท่า
>>646 นั่นสิ กระทู้นี้หดหู่ชะมัดเลย....

วันนี้ทะลุมิติมาไหมมมมม

>>646 >>647 เออจริง กระทู้นี้โคตหดหู่ ไม่ดูเมากาวแบบก่อนหน้านี้เลย แถมกระทู้ขยับช้ามากด้วย กระทู้หน้าห้ามตั้งชื่อแก้เคล็ดแล้วนะเพื่อนโม่งง

ขอบคุณทุกคนค่ะ กูอู้งานจนกรรมตามสนอง ต้องไปชดใช้กรรมน่ะ (　；∀；)
(แถมพักนี้ในกระทู้มีแต่ฟิคจมเรือ... ปกติกูไม่ชอบอ่านอะไรหน่วงๆอยู่แล้ว กูบอบช้ำใจ หนีไปหาอย่างอื่นเยียวยาก่อนละ... orz)

>>642 แม่ง ไม่อยากจะบอกเลย คิดฟิคนี้ไม่ออกก็ไปฟิคนั้นฟิคโน้นฟิคนู้น หมุนเวียนสลับกันไป 3-6 เรื่องได้น่ะ...........แค่กๆๆ
ไอ้ฟิคนี่อาจจะกลับมาแต่งได้บ้าง ถ้านึกเรื่องออกและมีเวลาว่างพอ (แต่อย่างน้อยก็คงไม่ใช่ช่วงเมษานี้ล่ะ)

แต่สารบัญเนี่ย เพราะกูไม่สามารถเกาะติดกระทู้อย่างแต่ก่อนเลยช่วยอัพเดทให้ไม่ได้แล้วอะนะ
//ปลดตัวเองออกจากการเป็นโม่งสารบัญ ถถถ

มู้นี้สิ่งเยียวยาคงเป็นฟิคทะลุมิติ ที่ยังคงมุ้งมิ้งฟรุ้งกะฟริ้งอยู่

นอกนั้นก็สนุก แต่อ่านไปกระอักเลือดไป 55555

กูขอโทษพวกมึงทุกคนที่ทำให้กระทู้หดหู่ กูจะพักเอ็นโจเลี้ยงต้อยไว้ก่อนแล้วเขียนเรื่องใหม่ที่สดใสกุ๊งกิ้งขึ้นมาแทน ; A ; //กราบขออภัยพวกมึง
กูไม่ได้จะจมเรือจอมมารนะ แต่พอดีช่วงนี้นึกพล็อตออกและขยันเลยต้องรีบเขียนก่อน เดี๋ยวจะขี้เกียจแล้วดองยาวๆอีก แต่อะไรที่มันหน่วงๆมาติดๆกันเยอะๆก็ไม่ดีสินะ ขอโทษอีกครั้งนะพวกมึง กูผิดไปแล้ว ; A ; ฟิคนี้นานๆจะลงทีก็แล้วกัน ไปลงสิ่งเยียวยาใจแทน

>>652 เฮ้ยๆ กูอ่านได้ กูชอบ แค่บังเอิญ อัตราส่วนฟิคหน่วงกับลัลล้า ถ้าเทียบกับมู้ก่อนมันต่างกันมากแค่นั้นเองงงงง มึงแต่งแต่น กูอยากอ่านนนน

>>648 มานะ แต่ทำไมไม่รู้เขียนตอนนี้แล้วหดหู่ชะมัด กำลังพยายามปรับให้มันสดใสอยู่ 555555
>>652 ไม่เป็นไรๆ เราชอบนะ อ่านแล้วเครียดดี 5555 ถึงตับสะเทือน แต่ก็อยากรู้ตอนต่อไป เครียดกับคำพูดเอ็นโจในกระจกมากอ่ะ ณ จุดนี้

>>652 เฮ้ยยย ไม่ต้องขอโทษสิ แค่มีคนแต่งฟิคให้เสพกูก็ดีใจแล้ว มึงแต่งเนื้อเรื่องได้ดีเข้มข้นด้วย ฟิคที่ดีไม่ได้จำเป็นจะต้องสดใสฟรุ้งฟริ้งตลอดเวลานะะะ

>>654 คำสาปความหดหู่เรอะะะะะ

ต่อจาก >>584-585 ฟิคคู่หูทะลุมิติ

เรามีปัญหากับการเขียนลงจบมากๆ 5555 บางทีเขียนจบไม่ได้ก็เขียนต่อไปเรื่อยๆ หลังๆเริ่มใช้วิธีเขียนถึงตรงไหนก็ตัดจบ วันนี้จะพยายามจบให้ไม่ค้างมากนะคะ...
ป.ล. รักโม่งสารบัญนะ ขอบคุณมากจริงๆที่ที่ผ่านมาคอยจัดเรียงสารบัญให้มาโดยตลอด
............
คาบุรากิลากฉันวิ่งไปตามทางเดิน สะดุดตาผู้คนจนไม่มีทางไม่ตกเป็นข่าว...

นี่นายพาฉันหนีมาดื้อๆงี้เลยหรอคะ... แต่ว่าถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

เอ็นโจคงคาดไม่ถึงกับวิธีการคาบุรากิแน่ๆเลยค่ะ ถ้าสู้ไม่ได้ก็หนีซะเลย... ฉันไม่แน่ใจเลยว่าระหว่างตัวเองกับเขาใครทำหน้าตกตะลึงมากกว่ากัน

ถ้าฉันเป็นเอ็นโจคงพูดไม่ออก บอกไม่ถูก เพื่อนสนิทฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้คงน่ากลุ้มไม่น้อยล่ะนะคะ

คาบุรากิวิ่งเร็วจนฉันหอบแฮก ไปต่อไม่ไหว เลยต้องหยุดพัก

เราวิ่งหนีฆาตกรหรอคะ ถึงต้องทำขนาดนี้...

"คิดว่าที่ไหนที่เอ็นโจจะไม่คิดว่าเราไป"

“ป่าซุยรันไหมคะ”

ฉันเสนอทันที คนแบบ Pivioine คงไม่ไปทำอะไรแถวนั้นหรอกนะคะ

“อือ” คาบุรากิรับคำ มองไปรอบๆอย่างระแวง ก่อนจะเดินทางต่อ

ฉันไม่นึกว่าวันหนึ่งจะต้องมาป่าซุยรันอีกครั้งเลยค่ะ โดยเฉพาะต้องมาหนีเอ็นโจ... คิดไปคิดมานี่มันเรื่องบ้าอะไรกันคะ!!!

เราหลบเข้ามาในป่าที่ลึกระดับหนึ่ง ด้วยความจำของคาบุรากิ ฉันก็ไว้วางใจได้ว่าจะไม่หลงทางล่ะนะคะ เมื่อเราหยุดเดินแล้ว ฉันก็ยิงคำถามใส่เขาทันที

“ทำไมหนีออกจากบ้านหรอคะ?”

“แค่ออกเดินทาง...”

“...”

ทำไมการเดินทางของนายอยู่แค่ห้องฉันคะ แล้วนายเอารถกับคนขับที่มาส่งฉันเมื่อเช้าที่ไหนน่ะ สรุปนายอกหักมาจากวาคาบะจังจริงๆงั้นหรอ... โลกก่อนตอนอกหักจากท่านยูริเอะ หมอนั่นก็ออกเดินทางทำเอาทุกคนวุ่นวายกันไปหมด แต่มาอยู่ห้องฉันก็ดีกว่าไปสถานที่ฆ่าตัวตายชื่อดังล่ะนะคะ

ฉันมองเขาอย่างระแวง หวังว่าการเขามาในป่าแบบนี้ คงไม่ทำให้นายนึกถึงป่าจุไค อะไรแบบนี้นะ...

“ฉันขอโทษค่ะ...”

“หะ? ทำไมล่ะ”

“ก็เพราะวาคาบะจังคิดว่าฉันชอบท่านคาบุรากิ ก็เลยหลีกทางให้แบบนั้นน่ะค่ะ... ฉันขอโทษจริงๆ ฉันเองก็ควรระวังให้มากกว่านี้แท้ๆ...”

ฉันยอมก้มหัวขอโทษ จะยังไงไม่ว่าจะทางตรงทางอ้อม ตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ฉันเป็นส่วนหนึ่งในการทำลายความรักของเขาเองกับมือ...

“ไม่เป็นไรหรอก”

ฉันเงยหน้าขึ้นมา เห็นคาบุรากิมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน ทำเอาฉันชะงักอย่างไม่ค่อยชิน เลยกลับไปมองเท้าตัวเอง หัวใจเต้นแรงขึ้นมา

“ฉันยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ จะยังไงก็ต้องทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวให้ได้”

“เอ๊ะ...”

ฉันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้เลยค่ะ คงเพราะฉันสะเทือนใจกับชีวิตของคาบุรากิมั้งคะ ฉันจึงบอกเขาไปว่าพยายามเข้านะ

เราเงียบกันสักพัก ฉันก็ตัดสินใจพูดขึ้น

“จะว่าไป ขอบคุณนะคะ”

“หืม”

“ก็ที่ช่วยปกปิดเรื่องของฉันไว้ให้น่ะค่ะ”

“อือ” คาบุรากิรับคำในลำคอ ก่อนจะพูดต่อ “แล้วก็อย่าเอาไปบอกชูสุเกะง่ายๆแบบนั้นสิ”

“สถานการณ์มันบังคับนี่คะ อีกอย่างท่านเอ็นโจก็รู้เรื่องโกงแล้วตั้งแต่ต้นล่ะนะคะ อาจจะไม่ได้มีผลกระทบอะไรมาก”

“มันเป็นความลับระหว่างเรานะ”

“...”

พอมาฟังแบบนี้ ฉันรู้สึกอยากเอาหัวมุดหนีลงดินจริงๆค่ะ... ตอนนั้นฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่คะ! ฟังดูมีความนัยแฝงยังไงไม่รู้ค่ะ...

“ว่าแต่เรื่องที่ท่านเอ็นโจพยายามจะบอกฉันมันคืออะไรหรอคะ”

คาบุรากิทำตัวบ่ายเบี่ยงทันที ท่าทางไม่อยากตอบเท่าไหร่

“ถ้าเป็นเรื่องน่าอายตอนเด็กอะไรงี้ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ นั่นไม่ใช่ท่านคาบุรากิจริงๆซะหน่อยนะคะ อย่าให้ท่านเอ็นโจรู้จุดอ่อนเราไว้เล่นงานสิคะ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...”

“เอ๊ะ?”

ถ้าเป็นเรื่องรั่วๆของนายในปัจจุบัน ฉันก็ไม่ได้ตกใจอะไรหรอกนะคะ... ฉันชินกับมันหน่อยๆแล้วล่ะค่ะ แต่เรื่องที่น่าอายระดับที่คาบุรากิรับไม่ได้คือแบบไหนคะ หมอนั่นแต่งชุดกวาง แล้วลืมติดจมูกหรอ...

ฉันมองผักป่า ในโลกนี้วาคาบะจังคงไม่บุกเข้ามาหาผักไปเหมือนโลกก่อนล่ะมั้งคะ เห็นแล้วรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ฉันคิดถึงโลกเก่าจริงๆ...

คิดถึงท่านพี่ ท่านแม่และทานุกิ อาโออิจัง ซากุระจัง พวกอุเมวากะ ริรินะกับรุ่นน้องคนอื่นๆ คนที่ในโลกนี้ฉันไม่มีโอกาสได้เจอได้สนิท เป็นเพียงแค่เพื่อนในความทรงจำเท่านั้น... พวกเซริกะจังจะโอเคไหมนะ วาคาบะจังจะเป็นยังไงนะ จะเสียใจมากหรือเปล่าที่ฉันกับคาบุรากิโดนรถบรรทุกชนทั้งคู่แบบนี้ หวังว่านายตัวสำรองจะช่วยปลอบประโลมให้นะคะ

หัวหน้าห้องจะเป็นไงก็ไม่รู้ ขอโทษที่ไม่ได้ช่วยเหลือชีวิตรักของนายจนถึงที่สุดนะ... อิวามุโระอาจจะแต่งหญิงลำบากขึ้นสินะคะ ท่านไอระ อัศวินของฉันจะเป็นยังไงบ้างนะคะ โลกนี้ฉันคงอิจฉาท่านยูริเอะจนท่านไอระรังเกียจแน่ๆเลยค่ะ... คิดถึงยูกิโนะคุง มาโอะจัง และยูริคุงจังเลยค่ะ...

เอ็นโจในโลกนั้นจะเข้มแข็งพอใช่ไหมคะ... ถึงไม่อยากยอมรับ แต่ฉันก็อดรู้สึกเป็นห่วงเขาไม่ได้ คาบุรากิเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขานี่นา

เอ็นโจในโลกนี้แม้จะข่มขู่ได้โหดร้ายจนถึงขั้นวิ่งหนีก็เถอะค่ะ แต่เขาเองคงเจอเรื่องยากลำบากเหมือนกันที่อยู่ๆต้องมาเจอกับคาบุรากิรูปแบบใหม่ที่เป็นคนละเรื่องกับเพื่อนสนิทที่เขารู้จัก

ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะ...

“คิโชวอิน...”

คาบุรากิเรียกฉันเบาๆ ฉันคงทำหน้าเศร้าอะไรออกไปมั้งคะ...

“อีกสิบนาทีเธอจะเรียนวิทยาศาสตร์แล้วนะ เราควรกลับไป...”

“หะ?!”

ฉันลืมซะสนิทเลยค่ะว่ามีสอบย่อยวิทยาศาสตร์ ทำไงดีคะ นั่นเป็นจุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่ด้วยซ้ำ...!!!

เห็นแก่คะแนนของฉัน คาบุรากิยอมเสี่ยงตายพาฉันกลับมาอย่างหวาดระแวง รีบส่งฉันที่ห้องและสั่งเสียว่าจะพยายามต้านเอาไว้ให้นานที่สุด รีบไปเถอะ นายคิดว่านายกำลังจะไปสู้กับจอมมารจริงๆขนาดนั้นเลยหรอคะ...

คาบุรากิก็จากไป สาวๆรอบข้างดูตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครถามฉันได้ เพราะอาจารย์เข้ามาในแทบจะทันที และก็มีสอบย่อยจริงๆด้วยค่ะ สุดยอดไปเลยนะคาบุรากิ นายจดจำสิ่งต่างๆได้ละเอียดจริงๆ

เนื่องจากคาบุรากิติวให้ฉันคร่าวๆเมื่อวานแล้ว ฉันเลยทำข้อสอบชิวมากๆเลยค่ะ และถือโอกาสออกจากห้องสอบก่อน ส่งเมลล์ถามว่าเขายังมีชีวิตอยู่ไหม ก่อนจะเริ่มออกตามหาเขากับเอ็นโจ

ฉันเดินไปมาจนเห็นทั้งคู่ยืนกันหน้าห้องน้ำหญิง พวกนายไม่มีที่ที่ดีกว่านี้ไปยืนคุยกันแล้วหรอ...

ตอนแรกฉันกะจะเข้าไปช่วยคาบุรากิ แต่ชะงักเมื่อได้ยินชื่อตัวเองในบทสนทนา

“คุณคิโชวอินงั้นหรอ...”

“เหมือนจะอย่างนั้น...”

ฉันมองสีหน้ากลืนคายไม่ออกของเอ็นโจ และสีหน้าหดหู่ของคาบุรากิ ฉันก็ตัดสินใจขอแอบฟังอีกสักพัก พวกนายพูดอะไรกันน่ะ

“ฉันพอเข้าใจแล้ว...” เอ็นโจยอมรับแบบยิ้มขื่นๆ “นายโอเคใช่ไหม”

“อื้ม...แต่ว่าอย่าบอกคิโชวอินเรื่องนั้นเลย”

“เห็นด้วยล่ะนะ...”

เรื่องอะไรคะ??? ฉันอยากให้ตัวเองโผล่มาที่นี่เร็วกว่านี้สักห้านาทีจังค่ะ คุยอะไรกันน่ะ อะไรที่ฉันไม่ควรรู้ หรือจะเกี่ยวกับเรื่องคาบุรากิปิดบัง

แต่ว่า... เป็นไปได้ไหมคะว่าคาบุรากิอาจจะแต่งเรื่องสักเรื่องหนึ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องครอบครัวฉัน

“นี่มาซายะ เมื่อไหร่นายจะบอกไปตรงๆซะทีน่ะ จะปล่อยให้ความสัมพันธ์ซับซ้อนแบบนี้ทำไม”

“นายสามารถว่าฉันเรื่องนั้นได้ด้วยหรอ”

“กรณีฉันมันไม่มีทางเลือกซะหน่อย...”

“อ้า...ก็นะ”

ฉันมองภาพหนุ่มป๊อบสองคนทำหน้าขมขื่นใส่กันแล้วมีเบื้องหลังเป็นห้องน้ำหญิงนี่สะดุดตาจริงๆค่ะ อยากกรีดร้องให้พวกนายเปลี่ยนฉากหน่อย แต่ก็เข้าไปบอกตอนนี้ไม่ได้ เท่าที่ฟังมาฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่เลยค่ะ แต่ในเมื่อพวกเขาคิดจะปิดบังฉัน ถ้าฉันปรากฏตัวตอนนี้ พวกเขาคงไม่บอกหรอกนะคะ

“จริงๆฉันก็เคยเนียนๆบอกไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่รู้ตัวเลยน่ะ”

“อ๋อ ตอนนั้นน่ะนะ...”

ฉันฟังแล้วรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ คาบุรากิคงบอกรักวาคาบะจัง แต่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวมั้งคะ ที่สองคนนั้นพยายามปิดบังฉัน บางทีอาจเพราะฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้วาคาบะจังตัดใจจากคาบุรากิจริงๆก็ได้ค่ะ...

ฉันพยายามหันหลังและเดินหนีออกห่าง สงสัยว่าคาบุรากิคงบอกเอ็นโจว่าออกจากบ้าน เพราะสะเทือนใจกับเรื่องวาคาบะจัง และตัวฉันเองก็มีส่วนในเรื่องนี้ไม่น้อย... แต่เพราะฉันเป็นเพื่อนกับเขา ก็เลยไม่อยากทำร้ายความรู้สึกมั้งคะ จึงตกลงว่าคงจะไม่บอกฉัน

แต่เรื่องนี้ก็คงทำให้เอ็นโจหายสงสัยเรื่องการหายไปของคาบุรากิได้ดีแล้วล่ะนะคะ...

“แต่ฉันว่ารีบบอกคุณคิโชวอินไปตรงๆเถอะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว...”

ฉันชะงักเท้าที่จะเดินหนี ยืนนิ่งท่ามกลางความเงียบสงบ

“ตอนนี้ฉันจีบยังไม่ติดเลย จะให้บอกรักก็เร็วไปนะ”

ห๊าาาาาาาาาาาาา?!

หมายความว่าไงกันคะ!!! คาบุรากิแต่งเรื่องว่าชอบฉันเพื่อเบนความสนใจงั้นหรอคะ...?

“คุณคิโชวอินน่ะชอบนายมาตั้งนานแล้ว ต่อให้เสียความทรงจำก็ชอบนายไม่เปลี่ยนแปลงหรอกนะ แต่เพราะคิดว่านายยังชอบคุณทาคามิจิอยู่ก็เลยหลีกทางให้”

“คิโชวอินตอนเสียความทรงจำไม่ได้ชอบฉันหรอก...”

ฉันรู้สึกเหมือนสมองเริ่มปิดการรับรู้ทั้งหมดไป รู้สึกตัวอีกทีคาบุรากิกับเอ็นโจก็ไปที่อื่นนานแล้ว คาบุรากิส่งเมลล์มาบอกว่าเขาเคลียร์กับเอ็นโจเรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วง!

คงแค่แต่งเรื่องโกหกแหละค่ะ... แค่ช่วยปกปิดเรื่องฉันออกจากบ้านเท่านั้นเอง

เมื่อฉันกลับห้องเรียน ทุกคนก็เข้ามาถามอย่างเป็นห่วงว่าเป็นไข้หรือเปล่า ถึงได้หน้าแดงแบบนี้

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีเลยค่ะ

ป.ล. พรุ่งนี้ของดฟิค 1 วันนะคะ มีสอบย่อย ควรอ่านหนังสือสักหน่อย 555555

>>659 โอ๊ยยยย แต่งรงแต่งเรื่องอะไรกันล่ะเรย์กะ เขาบอกชอบจริงๆชัดๆ ฮือออออออออออ เขินนนนน สู้ๆน้าขอให้สอบได้คะแนนแจ่มๆ

>>642 >>650 เอาใหม่ คิดอีกที ยังไง​ก็ควรประกาศ​ดรอปไว้ซินะ​ จะได้​ไม่มีใครทวงเก้อ
(เหมือนที่กูเคยทวงฟิควาเลนไทน์​ ฟิคท่านแม่ ฟิคสามหน่อ แต่เขาเงียบหาย​ไม่รู้​ชะตากรรม​ //กระซิก)

1) มะหมา
2) เรย์กะความจำเสื่อม​
3) ยูกะ story (AUรุ่น​ลูก)
4) คาบุรากิ side story
5) Golden week (ชูสุเกะ+ยูกิ​โนะ​สลับร่าง)
6) งานกีฬา​อลเวง​

ฟิคในรายนามข้างต้น ถ้าได้แต่งต่อก็ต่อ(พฤษภาเป็นอย่างเร็ว) ถ้าไม่ก็จบแค่ตรงนี้แหละมั้ง...
หรือใครจะเอาไปต่อเติมไงก็ได้ ตามสบาย
รักโม่งซุย​รัน​ทุกคน​ ขอบคุณ​ค่ะ​

ม่ายย กุรอAUรุ่นลูกกก แง
ฟิคมะหมานี่เป็นฟิคที่อ่านแล้วกุนั่งยิ้มเป็นคนบ้า
ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะ โม่งฟิค กุจะรอคอยโม่งฟิคคนอื่นๆมาต่อฟิคมึง

>>657-658 คาบุชอลเรย์กะแล้วจริงด้วยยย บอกชอบไปเลย มารอจีบให้ติดก่อนคืออะไร เรย์กะยังไม่รู้ตัวว่าโดนจีบเลยนะแล้วจะจีบติดมั้ยย ก็เข้าใจว่าคงไม่เคยจีบใครแบบปกติๆมาก่อนแล้วก็ไม่เคยเห็นเพื่อนจีบใครด้วยเลยไม่รู้วิธี Stepที่คนปกติจีบสาวคือ คุย>แน่ใจว่าชอบ>สารภาพรัก(อาจจะขอคบหรือขอจีบ)>จีบ>สาวเริ่มหวั่นไหว>ขอคบ แบบบบมันต้องสารภาพรักบอกเขาก่อนนน ใครเขาสอนให้จีบๆแบบคลุมเครือแบบเอ็นโจกัน(พาดพิงนิดๆ55555) จะจีบก็ให้สาวรู้ว่าจีบด้วยรู้ว่าเราชอบเขาด้วย

>>661 โม่งสารบัญแต่งฟิคเยอะมากกก เรื่องที่ชอบทั้งนั้นด้วย(น้ำตาจะไหล) ขอบคุณมากๆนะโม่งบัญ ขอมอบโล่โม่งดีเด่นให้เลย รักกกกก

อุกรี๊ดดดดดดด ตื่นมาแล้วดั่งโลกถล่มทลาย โม่งสารบัญแม่งแอบสร้างผลงานไว้เยอะมากอ่า ขอบคุณนะที่ช่วยสร้างชูสุมอยขึ้นมาในโลกนี้ 5555 ขอบคุณที่ช่วยเก็บงานสารบัญอย่างละเอียดยิบด้วย วงน้ำชาที่นี่รอมึงกลับมาเสมอน้า อ่านตอนใหม่แล้วอยากกรี๊ดเมื่อไหร่ก็แวะมา ไม่ต้องมาจัดทำสารบัญหรือลงฟิคก็ได้น้า ไว้สะดวกเมื่อไหร่ค่อยมาต่อยาวๆ กูเข้าใจสภาวะงานเข้าของทุกคน เพราะกูก็เจออยู่ 5555 ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมากู้เรือนะทุกคน กูลงตอนใหม่ไว้ให้ล่ะ โชคดี

ตอนล่าสุดท่านเรย์กะก็ยังใจร้ายกับท่านพ่อเหมือนเดิมม ฮือออ นับวันกูยิ่งสงสารทานุกิว่ะ แบบตั้งใจทำเพื่อลูกแต่กลับโดนว่าใส่เนี่ย ; - ;

>>661 กะรี๊ดดดดด มึงแต่งฟิคอันที่กูชอบทั้งนั้น กอดๆมึงนะ อยากมาเม้ามอย กรี๊ดกร๊าดตอนไหนก็กลับมาได้ทุกเมื่อ พื้นที่นี้เว้นว่างให้มึงเสมอ ส่วนฟิคมึงกูพอรับช่วงต่อให้ได้บางอันอย่าง golden week แต่ไม่รู้จะตรงตามเจตนาเดิม(??) ของมึงรึเปล่า

>>664 ขอบคุณมึงมาก วันนี้มาเร็วโครต กูเลิฟๆทั้งโม่งสารบัญและโม่งแปลเลย
คริสต์มาสท่านเรย์กะอับเฉาชิบหาย กูโศกาอาดูรโครต ต้องปั่นฟิคคริสต์มาสเดทออกมาให้แล้ว อะไรจะแห้งเหี่ยวได้ขนาดนี้ //ซับน้ำตา
ส่วนทานุกิกูก็วงวาร ฮรือออออ อย่าใจร้ายกับพ่อนักสิ นั่นของขวัญมูลค่าเกือบล้านเยนเลยนะ

>>657-658 คาบุไปจีบแบบนั้นเรย์กะจะรู้ตัวไหมเล่า อย่าจีบอ้อม ๆ แบบจอรมารเซ่! นางยิ่งซื่อ ๆ อยู่
>>661 อือหือ.. เรื่องที่มึงแต่งนั้นกูชอบทุกเรื่องเลย//ซับน้ำตา ไม่เป็นไรนะโม่งสารบัญ ว่าง ๆ ก็เข้ามาอ่านมาเม้าได้เสมอ

ช่วงท้ายที่นางรดน้ำต้นโฮย่านี่มันหมายความว่ายังไงอะ คือนางอธิษฐานเรื่องความรักตัวเองหรือนางสาปแช่งเพื่อนสาวที่ได้แหวนกันแน่

>>668 ไม่รู้ว่านางอธิษฐานว่าไร แค่ต้นไม้น่าจะไม่รอด อาเมน

ถ้าต้นไม้ตายมันอาจจะพยายามบอกท่านเรย์กะว่าที่อธิษฐานน่ะไม่มีทางเป็นจริงหรอก 55555

>>668 น่าจะอธิษฐานเรื่องความรักนะ มันต้นเลิฟเลิฟฮาร์ตหนิ แต่ดูท่าจะเฉาตายตามความนกของนางแหงๆ

ว่าแต่ตอนที่แล้วที่นางพูดว่าปลื้มๆ ที่ได้ใช้ของเข้าคู่กับที่ชอบเนี่ย คิดมั่งไหมนะว่าจอมมารอาจจะรู้สึกเหมือนกัน ถึงได้บอกว่าเป็นผ้าขนหนูผืนโปรด แต่นางดันเอาไปเก็บเฉย...

KY กูรู้สึกว่าเอ็นโจเป็นคนคิดเยอะว่ะ อย่างเรื่องคาบุ นางรู้เยอะแต่ไม่ยักกะยุ่งอะไรกับเขาเลย ยื่นขาไปเสือกบ้างตอนที่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ กูว่านิสัยคงเป็นพวกเดียวกับท่านพี่ว่ะ รู้แทบทุกเรื่องแต่ไม่ค่อยอยากยุ่ง มีท่านเรย์กะที่จะยังด้อมๆมองๆอยู่ ทำตัวเหมือนพวกเนียนจีบปะมึง ค่อยๆเข้าใกล้ทีละนิดไม่ให้เหยื่อตื่น ทำให้เขาชินกับตัวเองก่อนงี้ ถ้าจีบมากท่านเรย์กะคงเตลิด ความคิดคุณเธอยิ่งไม่เหมือนคนปกติอยู่ ให้อะไรมากคงปฏิเสธคิดมากกลัวโดนทวงหนี้อีกแน่ //กูทีมข้าทาสจอมมารพยายามกูซากเรืออยู่ 555

กูพิมพ์ผิด *กู้

>>673 มรึงทำให้กูนึกถึงตอนเข้าหาน้องหมาขี้กลัวแถวบ้านกูเลย กูต้องพยายามไปเปย์ขนม (แต่นางไม่เข้ามาหานะเพราะยังไม่ชิน) ไปโผล่หน้าแทบทุกวันให้มันชินหน้ากู กว่าจะได้เล่นกับมันปาไปครึ่งปีเหนื่อยแต่คุ้มมันอ้อนน่ารักมาก

>>675 ถ้าเป็นเรย์ทันน่าจะใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งปีนะ กูว่า 3 วันนางก็ออกมานั่งรอน้ำลายแหมะล่ะ

>>676 กูว่าเรย์กะทันคงฮุบไว้กินในบ้านหมามากกว่าว่ะ ทำฟอร์มแหง

>>671 กูนึกว่านางกำลังแช่งเพื่อนสาวนางที่ทำตัวหวานแหววกับแฟนข้ามหน้าข้ามตาว่ะ เพราะตอนนั้นก็อ่านคู่มือว่าไม่ต้องรดน้ำบ่อย แต่นางก็ยังรดน้ำให้กลางฤดูหนาว 5555555555555

>>672 กูว่าฮีคงฟินอยู่ในใจเอามากๆว่ะ แต่อยากรู้ปฏิกริยาสองพี่น้องเอ็นโจหลังจากที่คาบุรากิมันไปซื้อมาใช้ตามจัง (ฉากนี้กูแอบจิ้นวายเบาๆ คาบุรากิก็ใช้ของเป็นคู่กับนายไง เอ็นโจ มาเป็นคู่กันตลอดเลยนะ ไม่เว้นกระทั่งผ้าขนหนู ถถถถถถถถ)

>>673 ถ้าเข้าไปจีบตรงๆมีหวังเรย์กะเตลิด ปิดประตูไม่ต้อนรับไปเลยแหงๆ แค่มานิ่มๆเนียนๆแค่นี้ เรย์กะยังระแวงอยากหนีแทบตายละ แต่บางฉากกูว่าฮีก็จีบตรงๆ รุกกันตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยนะ อย่างหิ่งห้อยหรือลาเต้ แต่เรย์กะเสือกหักธงทิ้งเอง ไม่เห็นค่า ไม่เห็นความดี ไม่รับไมตรีเขาเอง ให้มันแป้กไปเองกลางอากาศ พูดแล้วกูก็เสียใจแทน ส่วนหนึ่งที่เอ็นโจต้องเนียนจีบ ต้องทำตัวคลุมเครือมันก็คงมีสาเหตุมาจากนางด้วยว่ะ คือฮีก็คงไม่มั่นใจแหล่ะว่านางคิดยังไงกันแน่ เดาความรู้สึกไม่ออก บอกไปกุจะแป้กอีกมั้ย แต่กูมั่นใจนะว่าถ้าเรย์กะแสดงออกซักนิดว่ามีใจให้ ถึงเวลานั้นฮีคงใส่ไม่ยั้งอะ

เรย์กะนี่บางทีก็น่าบ้องหูเหมือนกันนะ คือคนที่นางอคติ นางก็จะอคติตลอดกาลไม่เห็นความดีเขา อย่างทานุกิที่เอาใจแทบตาย นางก็ไปวีนใส่จนพ่อจ๋อย กูไม่ค่อยชอบนิสัยนี้ของนางเท่าไหร่ว่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่ากูไม่ชอบนางนะเว้ย แค่แอบเคืองเบาๆ

>>613 เพิ่งไล่อ่านกระทู้ ตอบช้าไปมั้ยหว่า
คือ...กูมองว่าที่คาบุรากิมันไฟ้ว์เพื่อวาคาบะคือ สองคนนี้รักกันชอบกันง่ะ ต่างฝ่ายต่างมีใจให้กัน เลยมีแรงผลักดันที่จะอยู่กับคนที่รักให้ได้ อีกอย่างคาบุมันเป็นคนตรงๆ บุกไปข้างหน้า แต่เอ็นโจเป็นพวกรอบคอบ ไม่ชอบสถานการณ์สุ่มเสี่ยง ต้องมีแผนรับมือเสมอ ต่อให้ฮีบุกไปบอกพ่อกับแม่ฮีเองว่าผมชอบคุณคิโชวอิน แต่ถ้าคุณคิโชวอินไม่ได้ชอบกลับมันก็เท่านั้นว่ะ ปล่อยให้ฮีสู้คนเดียวแต่เรย์กะไม่เอาด้วยจะมีประโยชน์อะไร อีกอย่างปมบ้านเอ็นโจยังไม่เฉลย ปัญหานี้ฮีแก้ด้วยตัวเองไม่ได้แปลว่ามันต้องใหญ่อยู่นะ เอาเป็นว่ามารอดูกันไปเต๊อะ กูเชื่อว่าระดับอ.ฮิโยโกะต้องมีอะไรเซอร์ไพรส์แน่

>>679 ทำไมกูรู้สึกกลัวเซอร์ไพรส์นั่นจัง

>>679 กูเป็นเม้น613เองนะ กูมองว่าเวลาคนจีบอ่ะ ปกติเขาก็ต้องบอกชอบก่อนป่ะ คือแบบเวลามีผชมาจีบกู เขาก็มาบอกว่าขอจีบนะ ไม่ก็บอกว่าชอบนะ เป็นแฟนกันมั้ย หรือแบบบอกชอบแล้วขอจีบไรงี้อ่ะ แล้วพวกที่จีบๆแต่ไม่บอกชัดๆ หรือแบบคุยกันแต่ไม่บอกว่าชอบ มันพวกชอบทำให้ผญคิดไปเองชัดๆ ผญก็ต้องการความมั่นใจป่ะ
พวกมึงเข้าใจกูมั้ยอ่าาา แบบกูก็เข้าใจว่าเอ็นโจกลัวโดนปฏิเสธ แต่ถ้ากลัวมันก็แพ้ตั้งแต่เริ่มแล้วมั้ย ผญที่ไหนชอบผชที่ไม่ให้ความมั่นใจเรา ให้เราคิดไปเองอ่ะ
ส่วนปมเรื่องบ้านกูไม่รู้เพราะมันยังไม่ออกมา แต่กูมองว่าถ้าชอบเขาก็ควรปลดพันธะตัวเองก่อนจะไปจีบเขาได้อ่ะ คนแบบนี้ถึงเป็นลูกผชจริงๆ และอีกเช่นเคยไม่มีผญดีๆที่ไหนชอบผชมีพันธะ

มันเป็นคห.ส่วนตัวกูนะ กูอาจจะอินไป มันขัดใจอ่ะมึง เข้าใจกูหน่อยนะ

>>681 กูไม่ใช่ >>679 นะ แต่กูชอบแลกเปลี่ยนความเห็นกันแบบนี้เพราะรสนิยมแต่ละคนไม่เหมือนกันไง ฉากเดียวกันลงคนละเรือยังตีความไม่เหมือนกันเลย แล้วแต่จะติดฟิลเตอร์ อย่างมึงชอบผช.จีบเปิดเผย แต่บางคนอาจจะชอบให้ผช.เข้าหาแบบน้ำซึมบ่อทรายสไตล์พระรอง พอรู้ตัวอีกทีก็ขาดเขาไม่ได้แล้ว แต่ถ้าพลาดไปก้าวหนึ่งแม่งก็หลุดเข้าเฟรนด์โซนล่ะวะ
จริงๆ กูยังชมเอ็นโจอยู่นะว่าวิธีการของฮีอกจะเนียนๆ คือไม่เปิดช่องให้คนออกมาตำหนิเรย์กะอ่ะ ทั้งหิ่งห้อยที่แอบๆ ส่ง ส่วนลาเต้นี่ฮีคงคิดไม่ถึงว่าจะมีหมาคาบสารไปบอกข่าวคนนอกโรงเรียน แม่ง...พูดแล้วยังเคืองอยู่
กูย้อนกลับไปอ่านแล้วยังแอบมโนเลยว่าตอนถ่ายรูปสมับเรียนประถมที่ฮีปฏิเสธไม่ให้เรย์กะมายืนถ่ายข้างๆ จนต้องไปนั่งข้างคาบุรากิ เพราะไม่อยากให้ใครมาจับผิดเพ่งเล็งอ่ะป่าว หรือกูตีความหนักไปวะ 55555