ต่อจาก >>584-585 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
เรามีปัญหากับการเขียนลงจบมากๆ 5555 บางทีเขียนจบไม่ได้ก็เขียนต่อไปเรื่อยๆ หลังๆเริ่มใช้วิธีเขียนถึงตรงไหนก็ตัดจบ วันนี้จะพยายามจบให้ไม่ค้างมากนะคะ...
ป.ล. รักโม่งสารบัญนะ ขอบคุณมากจริงๆที่ที่ผ่านมาคอยจัดเรียงสารบัญให้มาโดยตลอด
............
คาบุรากิลากฉันวิ่งไปตามทางเดิน สะดุดตาผู้คนจนไม่มีทางไม่ตกเป็นข่าว...
นี่นายพาฉันหนีมาดื้อๆงี้เลยหรอคะ... แต่ว่าถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
เอ็นโจคงคาดไม่ถึงกับวิธีการคาบุรากิแน่ๆเลยค่ะ ถ้าสู้ไม่ได้ก็หนีซะเลย... ฉันไม่แน่ใจเลยว่าระหว่างตัวเองกับเขาใครทำหน้าตกตะลึงมากกว่ากัน
ถ้าฉันเป็นเอ็นโจคงพูดไม่ออก บอกไม่ถูก เพื่อนสนิทฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้คงน่ากลุ้มไม่น้อยล่ะนะคะ
คาบุรากิวิ่งเร็วจนฉันหอบแฮก ไปต่อไม่ไหว เลยต้องหยุดพัก
เราวิ่งหนีฆาตกรหรอคะ ถึงต้องทำขนาดนี้...
"คิดว่าที่ไหนที่เอ็นโจจะไม่คิดว่าเราไป"
“ป่าซุยรันไหมคะ”
ฉันเสนอทันที คนแบบ Pivioine คงไม่ไปทำอะไรแถวนั้นหรอกนะคะ
“อือ” คาบุรากิรับคำ มองไปรอบๆอย่างระแวง ก่อนจะเดินทางต่อ
ฉันไม่นึกว่าวันหนึ่งจะต้องมาป่าซุยรันอีกครั้งเลยค่ะ โดยเฉพาะต้องมาหนีเอ็นโจ... คิดไปคิดมานี่มันเรื่องบ้าอะไรกันคะ!!!
เราหลบเข้ามาในป่าที่ลึกระดับหนึ่ง ด้วยความจำของคาบุรากิ ฉันก็ไว้วางใจได้ว่าจะไม่หลงทางล่ะนะคะ เมื่อเราหยุดเดินแล้ว ฉันก็ยิงคำถามใส่เขาทันที
“ทำไมหนีออกจากบ้านหรอคะ?”
“แค่ออกเดินทาง...”
“...”
ทำไมการเดินทางของนายอยู่แค่ห้องฉันคะ แล้วนายเอารถกับคนขับที่มาส่งฉันเมื่อเช้าที่ไหนน่ะ สรุปนายอกหักมาจากวาคาบะจังจริงๆงั้นหรอ... โลกก่อนตอนอกหักจากท่านยูริเอะ หมอนั่นก็ออกเดินทางทำเอาทุกคนวุ่นวายกันไปหมด แต่มาอยู่ห้องฉันก็ดีกว่าไปสถานที่ฆ่าตัวตายชื่อดังล่ะนะคะ
ฉันมองเขาอย่างระแวง หวังว่าการเขามาในป่าแบบนี้ คงไม่ทำให้นายนึกถึงป่าจุไค อะไรแบบนี้นะ...
“ฉันขอโทษค่ะ...”
“หะ? ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะวาคาบะจังคิดว่าฉันชอบท่านคาบุรากิ ก็เลยหลีกทางให้แบบนั้นน่ะค่ะ... ฉันขอโทษจริงๆ ฉันเองก็ควรระวังให้มากกว่านี้แท้ๆ...”
ฉันยอมก้มหัวขอโทษ จะยังไงไม่ว่าจะทางตรงทางอ้อม ตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ฉันเป็นส่วนหนึ่งในการทำลายความรักของเขาเองกับมือ...
“ไม่เป็นไรหรอก”
ฉันเงยหน้าขึ้นมา เห็นคาบุรากิมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน ทำเอาฉันชะงักอย่างไม่ค่อยชิน เลยกลับไปมองเท้าตัวเอง หัวใจเต้นแรงขึ้นมา
“ฉันยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ จะยังไงก็ต้องทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวให้ได้”
“เอ๊ะ...”
ฉันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้เลยค่ะ คงเพราะฉันสะเทือนใจกับชีวิตของคาบุรากิมั้งคะ ฉันจึงบอกเขาไปว่าพยายามเข้านะ
เราเงียบกันสักพัก ฉันก็ตัดสินใจพูดขึ้น
“จะว่าไป ขอบคุณนะคะ”
“หืม”
“ก็ที่ช่วยปกปิดเรื่องของฉันไว้ให้น่ะค่ะ”
“อือ” คาบุรากิรับคำในลำคอ ก่อนจะพูดต่อ “แล้วก็อย่าเอาไปบอกชูสุเกะง่ายๆแบบนั้นสิ”
“สถานการณ์มันบังคับนี่คะ อีกอย่างท่านเอ็นโจก็รู้เรื่องโกงแล้วตั้งแต่ต้นล่ะนะคะ อาจจะไม่ได้มีผลกระทบอะไรมาก”
“มันเป็นความลับระหว่างเรานะ”
“...”
พอมาฟังแบบนี้ ฉันรู้สึกอยากเอาหัวมุดหนีลงดินจริงๆค่ะ... ตอนนั้นฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่คะ! ฟังดูมีความนัยแฝงยังไงไม่รู้ค่ะ...
“ว่าแต่เรื่องที่ท่านเอ็นโจพยายามจะบอกฉันมันคืออะไรหรอคะ”
คาบุรากิทำตัวบ่ายเบี่ยงทันที ท่าทางไม่อยากตอบเท่าไหร่
“ถ้าเป็นเรื่องน่าอายตอนเด็กอะไรงี้ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ นั่นไม่ใช่ท่านคาบุรากิจริงๆซะหน่อยนะคะ อย่าให้ท่านเอ็นโจรู้จุดอ่อนเราไว้เล่นงานสิคะ”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...”
“เอ๊ะ?”
ถ้าเป็นเรื่องรั่วๆของนายในปัจจุบัน ฉันก็ไม่ได้ตกใจอะไรหรอกนะคะ... ฉันชินกับมันหน่อยๆแล้วล่ะค่ะ แต่เรื่องที่น่าอายระดับที่คาบุรากิรับไม่ได้คือแบบไหนคะ หมอนั่นแต่งชุดกวาง แล้วลืมติดจมูกหรอ...
ฉันมองผักป่า ในโลกนี้วาคาบะจังคงไม่บุกเข้ามาหาผักไปเหมือนโลกก่อนล่ะมั้งคะ เห็นแล้วรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ฉันคิดถึงโลกเก่าจริงๆ...
คิดถึงท่านพี่ ท่านแม่และทานุกิ อาโออิจัง ซากุระจัง พวกอุเมวากะ ริรินะกับรุ่นน้องคนอื่นๆ คนที่ในโลกนี้ฉันไม่มีโอกาสได้เจอได้สนิท เป็นเพียงแค่เพื่อนในความทรงจำเท่านั้น... พวกเซริกะจังจะโอเคไหมนะ วาคาบะจังจะเป็นยังไงนะ จะเสียใจมากหรือเปล่าที่ฉันกับคาบุรากิโดนรถบรรทุกชนทั้งคู่แบบนี้ หวังว่านายตัวสำรองจะช่วยปลอบประโลมให้นะคะ
หัวหน้าห้องจะเป็นไงก็ไม่รู้ ขอโทษที่ไม่ได้ช่วยเหลือชีวิตรักของนายจนถึงที่สุดนะ... อิวามุโระอาจจะแต่งหญิงลำบากขึ้นสินะคะ ท่านไอระ อัศวินของฉันจะเป็นยังไงบ้างนะคะ โลกนี้ฉันคงอิจฉาท่านยูริเอะจนท่านไอระรังเกียจแน่ๆเลยค่ะ... คิดถึงยูกิโนะคุง มาโอะจัง และยูริคุงจังเลยค่ะ...