ต่อจาก >>519-520 ฟิคคู่หูทะลุมิติ
..............…….....
ท่านพี่บอกว่าท่านอิมาริช่วงนี้งานยุ่งหน่อย คงมาไม่ได้สักพัก แล้วจะช่วยดูแลฉันให้แทน ลำบากกันแย่ล่ะนะคะ
ฉันโดดเรียนสามวันติดแล้วค่ะ ฉันยังไม่พร้อมโรงเรียนในสภาพนี้ยังไงไม่รู้ค่ะ...
คาบุรากิก็โดดมาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ ฉันไล่หมอนั่นไปเรียน เขาก็บอกว่าถ้าฉันไม่ไป เขาก็ไม่ไป แล้วนั่งอยู่ในห้องฉันไม่ไปไหน ดื้อชะมัดเลยค่ะ
ที่แย่ที่สุดคือถ้าบอกคาบุรากิว่าขาดเรียนมากๆ ระวังตามเนื้อหาเรียนไม่ทันอะไรงี้ มันจะเข้าตัวฉันเต็มๆเลยล่ะนะคะ... คะแนนเขาห่างชั้นแบบที่ชีวิตนี้ฉันคงไม่อาจเอื้อมถึง...
ขนาดข้อสอบที่ทำเหมือนเดิมเป๊ะๆ ยังอยู่อันดับ 5 เลยค่ะ
ฉันจะนั่งดราม่าคิดถึงเรื่องราวครอบครัวซะหน่อย คาบุรากิก็หยิบหนังสือเรียนมานั่งข้างฉัน แล้วถามว่าเข้าใจเรื่องพวกนี้ดีแค่ไหน ไล่ไปแต่ละวิชา ถ้าอยากไปเรียนก็ไปสิคะ มาอยู่กับฉันทำไม...
"แปลกนะว่าไหม ถึงโลกที่แล้วกับโลกนี้จะต่างกันแค่ไหน แต่เนื้อหาเรียนนี่เหมือนกันเป๊ะๆเลยนะ"
คาบุรากิเปิดๆหนังสือแล้วขมวดคิ้ว
"นั่นสินะคะ ข้อสอบก็เหมือนกันเลยด้วย"
"อือ เนื้อหาที่เรียนแต่ละวันยังเป็นเรื่องเดิมเลย"
"เอ๊ะ? ถึงขนาดนั้นเลยหรอคะ"
"ใช่ บางทีเหมือนกันจนน่ากลัวเลยล่ะ เช่น ครูสอนอังกฤษจามหนึ่งครั้ง ก่อนเริ่มเขียนกระดาน เป็นวันเวลาเดียวกับโลกก่อนเป๊ะๆเลยนะ"
"เหหหห"
คาบุรากิเล่าเหตุการณ์เกี่ยวกับการเรียนการสอนให้ฟัง ไล่วันเวลาให้ดู นายจำขนาดนั้นได้ไงคะ...
ดูเหมือนการปรากฏตัวของเรา หรือใครจะเปลี่ยนไป เนื้อหาเรียนก็ไม่เปลี่ยนแปลง ดูเป็นเรื่องเรียนมาตรฐานระดับต่างมิติจริงๆเลยค่ะ
เมื่อวานตอนเช้า คาบุรากิมาเคาะประตูแล้วขอเข้ามา ฉันตกใจแทบแย่ หวาดกลัวเรื่องครอบครัวของเขารู้เรื่องฉัน หรือท่านพ่อท่านแม่สืบเจอ เลยกะจะรีบไล่ออกไป แต่หน้าของเขาดูเศร้าจนฉันไล่ไม่ลง
พอฉันถามเรื่องวาคาบะจัง หมอนั่นก็ไม่ตอบอะไรเลยค่ะ แถมสีหน้าดูเหม่อลอยแบบไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว ฉันเลยไม่ซักต่อ แล้วเอาขนมที่ท่านพี่เอามาให้ แบ่งๆให้คาบุรากิกินเข้าไป
ฉันรู้สึกผิดที่ทำร้ายชีวิตความรักของเขาเสมอ ไม่ว่าโลกที่แล้ว หรือว่าโลกนี้... ไม่รู้ว่าตัวฉันทำอะไรผิดพลาดไป ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เป็นเพราะฉันไม่กลั่นแกล้งวาคาบะจังต่องั้นหรอ...
เขานั่งเรื่อยเปื่อยกับฉันทั้งวัน พอวันต่อมา แม้เขาดูอาการดีขึ้นแล้ว ก็เหมือนได้ใจ เข้ามานั่งเล่นหน้าตาเฉย แต่หมอนั่นเอาขนมมาฝากเลยพออนุโลมให้ได้ ถึงยังไงก็ควรไปเรียนได้แล้วนะคะ...
วันนี้เขาดูคล้ายๆจะฟื้นตัวดีขึ้นมากแล้ว แม้จะเศร้าเป็นพักๆก็ตาม แต่ก็คุยวิเคราะห์โลกนี้มุมมองต่างๆให้ฟังไปเรื่อยๆ บางอย่างก็น่าสนใจทีเดียวค่ะ อย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ดูเหมือนความสามารถในการจินตนาการแปลกประหลาดของหมอนั่นไม่สูญเปล่านะคะ
ฉันกะจะหยุดทั้งอาทิตย์ให้เหมาะกับการทำใจเรื่องราวเคร่งเครียดไร้ทางออกของตระกูลฉัน แต่คาบุรากิก็บอกว่าในโลกก่อน วันพรุ่งนี้ ห้องฉันมีสอบย่อยวิชาวิทยาศาสตร์ค่ะ เป็นสอบที่ไม่บอกล่วงหน้า แล้วคะแนนเก็บส่วนนั้นเยอะทีเดียว ฉันเลยได้แต่ตัดสินใจไปโรงเรียน...
ตอนเช้า ฉันตื่นเร็วนิดหน่อย วันนี้อาจต้องไปรถไฟฟ้ามั้งคะ ฉันบอกท่านพี่ไว้ว่าจะหยุดอาทิตย์หนึ่ง แต่เพราะการสอบย่อยนั่นทำให้ฉันเปลี่ยนใจแบบฉับพลัน ท่านพี่เลยไม่น่าจะเตรียมรถมาได้ทัน จะยังไงท่านพี่ก็อยู่ไกลจากที่นี่มากล่ะนะคะ...
ฉันเปิดประตูห้องออกมา ก็โดนเคาะหัวเข้าให้ คนที่เคาะก็ดูตกใจจนเดินถอยหลัง
"อะไรคะเนี้ย..."
ฉันลูบๆหน้าผากตัวเอง ถึงไม่แรงมากก็เถอะ มันก็เจ็บนะ!!!
"ฉันแค่จะมาปลุกน่ะ..."
คาบุรากิงึมงำจ๋อยๆ เขาดันบังเอิญเคาะประตูเวลาเดียวกับที่ฉันเปิดออกมาพอดี...
เขาดูคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าฉันจะตื่นเช้าล่ะนะคะ ยังดีที่ไม่อยากเคาะประตูแรงมาก ฉันถามว่าทำไมเขาไม่กดกริ่ง มันไม่ได้เป็นเครื่องตกแต่งผนังหรอกนะ เขาก็บอกว่าไม่ชอบเสียงมัน เรื่องมากชะมัดเลยค่ะ
ฉันอธิบายที่ฉันตื่นเช้าเพราะว่าต้องรีบไปขึ้นรถไฟฟ้า คาบุรากิก็ชวนขึ้นรถตระกูลคาบุรากิไปด้วยกัน
"แต่เรื่องคนในครอบครัวนาย..."
"ก็ต้องทำให้แนบเนียนไม่มีใครรู้ไม่ใช่หรอ"
"แต่ว่า..."
"ถ้าเธอไปขึ้นรถไฟฟ้าโอกาสที่จะความแตกยิ่งสูงกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง"
"..."
"ถ้าพ่อแม่เธอต้องการปิดบังความจริง ถ้าเธอนั่งไปกับฉัน พวกเขาไม่โวยวายออกมาหรอกนะ"
ฉันอยากจะเถียง แต่ที่เขามาก็มีเหตุผล... จะยังไงหากฉันต้องทำตัวให้เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น การนั่งรถไปกับคาบุรากิน่าจะดีกว่านั่งรถไฟฟ้าล่ะนะคะ
ฉันขึ้นรถไปกับเขา ข้างในนั่งสบายจนอยากนอนมากเลยค่ะ ก็นะ...วันนี้ก็ตื่นเช้าด้วย