ผมเท้าคางมองเขายิ้มๆ มาซายะหันมาถลึงตาใส่แต่ก็ยอมพูดออกมา
“ก็แค่ทาคามิจิเรียกให้ไปเอาเค้กเป็นการตอบแทนที่ช่วยในวันนั้น”
“นั่นแน่ ที่แท้ก็นัดเจอสาว”
“เงียบเหอะน่า” มาซายะขว้างยางลบที่อยู่บนโต๊ะใส่ผม “รอยยิ้มน่ารังเกียจชะมัด”
ผมหัวเราะ รับไว้ได้ทันแล้วขว้างมันกลับคืน มันพุ่งปะทะเข้าที่กลางหน้าผากมาซายะพอดิบพอดี นับว่าฝีมือผมแม่นใช้ได้
“เวลาดูพอร์ตหุ้นเขาห้ามละสายตาจากหน้าจอไม่ใช่รึไง เดี๋ยวพลาดจังหวะซื้อขายไม่รู้ด้วยนะ”
มาซายะลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ถลึงตามองผมด้วยความขุ่นเคือง แต่ผมยักคิ้วให้ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ เขาเลยหันกลับไปมองจอต่อ เคาะแป้นพิมพ์กดคำสั่งซื้อแบบกระแทกกระทั้นหน่อยๆ
ผมมองมาซายะที่กำลังสนใจกราฟของหุ้น ครุ่นคิดถึงเรื่องในโลกเดิม
ดูท่าทางความสัมพันธ์ของมาซายะกับคุณทาคามิจิจะพัฒนาเร็วเกินกว่าที่คิด จากความทรงจำน่ะ กว่ามาซายะจะได้ไปเจอคุณทาคามิจิก็ตอนม.ห้าโน่น
นี่เพิ่งจะม.สี่เทอมหนึ่งเองนะ
.
.
.
ช่วงปิดเทอม ผมกับมาซายะเลยไปตลาดหลักทรัพย์ด้วยกัน ออกจะแปลกๆไปบ้างที่เด็กมัธยมปลายสองคนไปเดินเล่นกันในที่แบบนี้แทนที่จะเป็นสวนสนุกหรือสนามกีฬา อะไรทำนองนั้น
พอไปถึงก็มีโบรกเกอร์เจ้าประจำของตระกูลคาบุรากิมาต้อนรับ พาไปที่ห้องรับรอง V.I.P. มีน้ำและขนมมารอท่า พร้อมกับเอาเอกสารและคอมพิวเตอร์มาให้ แนะนำว่าวันนี้หุ้นของตัวไหนน่าซื้อ ตัวไหนน่าเก็บไว้เก็งกำไร ตัวไหนควรขายทิ้ง
ระหว่างที่รอมาซายะตัดสินใจ โบรกเกอร์ก็หันมาถามผมว่าสนใจหุ้นแบบไหนเป็นพิเศษ พร้อมกับให้คำแนะนำสำหรับมือใหม่หัดเล่น
ตาผมจับจ้องไปยังกราฟสีแดงและเขียวที่กำลังพุ่งขึ้นพุ่งลงดูซับซ้อน
โบรกเกอร์ขอตัวไปคุยโทรศัพท์เพื่อเช็คการซื้อขายในตลาดหุ้น ผมกับมาซายะนั่งกันอยู่ที่เดิม คีย์คำสั่งซื้อขาย
พวกเรายังเป็นผู้เยาว์กัน ก็เลยมีการจำกัดวงเงินที่จะลงหุ้นไว้ เล่นเอากำไรนิดๆหน่อยๆพอหาเงินซื้อขนม มูลค่าจิ๊บจ๊อยมาก เทียบไม่ได้กับเงินที่ได้ไปโรงเรียนในแต่ละวันด้วยซ้ำ
“ถ้าฉันกำลังถือหุ้นตัวนี้อยู่ ฉันจะขายตอนนี้” มาซายะเหลือบตามามองพอร์ตของผม ทั้งที่ยังเคาะนิ้วลงกับแป้นคีย์บอร์ด พิมพ์จำนวนหุ้นที่กำลังจะขายออกไป
“อืม นั่นสินะ” ผมจิ้มแป้นแบบไม่ค่อยกระตือรือร้น แล้วก็หันไปมองพอร์ตของมาซายะ “แต่ถ้าเป็นตัวนั้น ผมจะช้อนซื้อเก็บไว้”
“งั้นซื้อกันคนละห้าพันหุ้นก็แล้วกัน”
กว่าตลาดหุ้นจะปิด ผมกับมาซายะก็ทำกำไรกันไปพอหอมปากหอมคอ จำนวนเงินที่ได้มาก็ไม่เลวร้าย อย่างไรเสีย เราก็ซื้อได้ไม่เกินวงเงินที่เราลงไว้อยู่ดี ผลตอบแทนก็เลยกระจ้อยร่อยไปด้วย
ออกมาจากห้อง ก็เห็นภาพคนนั่งอมทุกข์ หมดอาลัยตายอยากบ้าง พวกนี้คือพวกที่เสียหุ้นเพราะขายไม่ทัน หรือหลงเชื่อข่าวลือมากเกินไป จนทุ่มหมดตัว สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร มีบางคนที่ทำหน้าดีอกดีใจ แต่ก็นับว่าเป็นส่วนน้อย น้อยมาก
ผมยืนมองบอร์ดซื้อขายหลังปิดตลาด หุ้นบริษัทของบ้านมาซายะและบริษัทบ้านผมก็ไม่มีปัญหาอะไร รวมทั้งหุ้นของคิโชวอินกรุ๊ปด้วย ดัชนีซื้อขายก็เป็นไปตามปกติ ไม่ได้มีความผิดแปลกอะไรโผล่มา เป็นหุ้นที่ค่อนข้างมั่นคงและนักลงทุนให้ความเชื่อถือ สถานการณ์ก็ยังวางใจได้
มาซายะขอแยกตัวไปก่อนเพราะมีงานเลี้ยง ส่วนผมว่าจะกลับไปอ่านหนังสือเล่นหุ้นต่ออีกหน่อย
พอเลี้ยวไปตรงหัวมุม นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับคิโชวอิน ทาคาเทรุเข้าให้แบบยังไม่ทันเตรียมตัวเช่นนี้ เขาเองก็ดูอึ้งๆไปเช่นกันที่เห็นผม
“สวัสดีครับ” ผมโค้งให้เขาตามมารยาท
“สวัสดี เธอ เอ่อ…แฟนของยัยนั่นสินะ”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่วันนั้นไม่ได้เข้าไปทักทาย”
“ไม่เป็นไรหรอก” เขาส่ายหน้าช้าๆ แต่ตายังมองผมแบบพิจารณา “มาทำอะไรในที่แบบนี้ล่ะ ที่นี่ไม่น่าใช่สถานที่ให้เด็กม.ปลายมาเดทเลยนะ”
“ผมไม่ได้มากับเรย์กะหรอกครับ” ผมลอบมองกริยาของเขา ดูเหมือนคุณทาคาเทรุจะนิ่งเฉยเมื่อได้ยินชื่อของเรย์กะ “พอดีผมเกิดสนใจอะไรนิดหน่อย ก็เลยลองมาทำการซื้อขายหุ้นดู...แต่ก็ยังเป็นมือใหม่อยู่น่ะครับ เสียเงินไปพอสมควรเลย”
“งั้นเหรอ” เขายิ้ม “สนใจตัวไหนล่ะ เผื่อจะให้คำแนะนำได้”
“บริษัทดิจิตอลที่คิโชวอินกรุ๊ปกำลังควบรวมกิจการครับ”
คุณทาคาเทรุดูเกร็งขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อนั้น ผมจับความผิดปกติได้ทันทีแต่ก็ยังพูดต่อเหมือนไม่ได้สังเกตอะไรเลย
“แต่น่าเสียดายที่ยังไม่มีใครขาย ผมก็เลยซื้อหุ้นเล็กๆน้อยๆตัวอื่น หาเงินทานขนมเล่นไปก่อน”
“เธอคิดจะซื้อหุ้นนั้นจริงๆเหรอ”
“มีอะไรผิดปกติงั้นรึครับ” ผมส่งยิ้มที่คิดว่าใสซื่อที่สุดไปให้
“ไม่มีหรอก” คุณทาคาเทรุตอบนิ่งๆ “ก็เป็นหุ้นที่ให้ผลตอบแทนดีมากตัวหนึ่ง หลายคนก็รอซื้อกันอยู่”
“ขอบคุณมากครับ”
“ขอตัวก่อนนะ” เขาผงกหัวเร็วๆให้ผมแล้วเดินจากไป มีรถมาจอดรออยู่แล้วที่หน้าประตูทางออก