https://fanboi.ch/webnovel/3600/763-766/ ขอคั่นด้วยตำนานรักแปป
ทำไมกูชอบมาดึกๆจังวะ 555
วันหลังพวกมึงต้องอ่านติดฟิลเตอร์! อย่าไปมองภายนอก! ให้มองภายใน! //ถึงแม้กูจะแต่งไปขำไปก็เถอะ เฮ้อมม
--------
ฉันตื่นตระหนก ก่อนจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
ไม่มีทาง ไม่มีทาง
ที่ใจเต้นนั่นก็คงเป็นเพราะว่าฉันนอนไม่พอแน่ๆเลยค่ะ! ใช่แล้ว! นอนไม่พอ! หรือไม่ก็หัวใจฉันไม่ได้เต้น แต่เป็นของคาบุรากิต่างหาก! หรือหมอนี่จะเป็นโรคหัวใจ?! เป็นเบาหวาน?! เพราะเอาแต่ทานช็อกโกล่าแน่นอนเลยค่ะ!
วันหลังฉันน่าจะเตือนหมอนี่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หน่อยนะคะ
ฉันยิ้มกระหย่องในใจ เป็นเวลาเดียวกับที่พวกเราจบการซ้อมพอดี คาบุรากิถอนสายบัวใส่ฉัน ฉันช็อกเล็กๆแต่ก็โค้งกลับเป็นอันเสร็จพิธีการเต้นรำ
แต่ว่านะคาบุรากิ
นายไม่ต้องจริงจังกับการเต้นเป็นผู้หญิงถึงขนาดถอนสายบัวก็ได้นะ---!!!
“ก็พอใช้ได้ แต่คิโชวอิน เธอยังตั้งองศาเท้าผิดบางจุดอยู่ ไปพัฒนาด้วยล่ะ”
นี่นายวัดองศาตอนไหนยะ---!
คาบุรากิบ่นอีกสองสามอย่าง ก่อนจะชักชวนให้พวกเราลงไปทานอาหารกลางวันกัน แม้ตอนทานอาหารจะได้รับสายตาแปลกๆจากเมดโดยรอบก็เถอะ...
ตกเย็น
ฉันในชุดสูทเรียบร้อยกำลังอยู่ในห้องรับรองในโรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงค่ะ ข้างๆกันคาบุรากิที่อยู่ชุดสูทเหมือนกันค่ะ หมอนั่นหน้างอเล็กๆ ดูเหมือนจะไม่อยากมางานนี้จริงจังเลยนะเนี่ย
แต่นายลืมไปแล้วรึ ว่ากำลังอยู่ในร่างเอ็นโจน่ะ!
ยิ้มหน่อยสิ!
“คิโชวอิน”
“คะ...?”
มาเรียกทำไมยะ มีอะไรถึงได้ทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ!
“ทาคามิจิชอบเจ้าประธานนักเรียนนั่นเหรอ”
ฉันสำลักน้ำลาย ฮะ---! ไหงอยู่ๆมาถามเอาตอนนี้น่ะ! เอ้อ จะว่าไปเอ็นโจก็อยู่ห้องเดียวกันวาคาบะจัง? หมอนี่เลยเห็นตอนนายตัวสำรองไปคุยงานสภา? แล้วคิดเองเออเองคนเดียว?
เพราะเห็นฉันไม่ตอบ คาบุรากิก็เลยพูดต่อ
“ว่าแล้วเชียว...”
“ฉันว่าทั้งสองคนเป็นสภาด้วยกันก็เลยสนิทกันมากกว่านะคะ...”
เฮ้ๆ นายคงจะไม่ได้คิดจะไปผาโทจิมโบหรือน้ำตกเคเก็นอีกหรอกนะ?!
“เหรอ...”
“เอ่อ...ท่านคาบุรากิในร่างท่านเอ็นโจคงไม่คิดจะออกเดินทางไปผาโทจิมโบหรือน้ำตกเคเก็นอีกรอบหรอกนะคะ?”
ย้ำเน้นๆ นายอย่าลืมสิว่ากำลังอยู่ในร่างเอ็นโจ---!
“ใครเขาจะไปกันล่ะ”
ฉันเกือบจะวางใจอยู่แล้วถ้าไม่ติดประโยคต่อมา
“การออกเดินทางน่ะ มันคือการเสาะแสวงสถานที่ใหม่ๆ คราวนี้ไปป่าอาโอกิกาฮาระก็ดี หรือถ้าให้ดีกว่านี้ออกนอกประเทศไปบีชชี่เฮดก็ดีเหมือนกัน”
กลับม้า---! คาบุรากิ---!!
ไม่สิ...
สำหรับสถานที่ฆ่าตัวตาย ป่าอาโอกิกาฮาระน่ะน่ากลัวจะตาย! ฉันว่าไปบีชชี่เฮดดีกว่า ถึงจะเป็นหน้าผาสูง แต่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวชื่อดังอยู่เหมือนกัน อีกอย่างคาบุรากิอาจจะเจอป้ายเตือนห้ามฆ่าตัวตายที่มีเบอร์สายด่วนส่งตรงสำนักงานสุขภาพจิตก็ได้!
งั้นไว้เราค่อยเจอกันที่โรงพยาบาลนะคาบุรากิ
“จริงสิ คิโชวอิน ในห้องชูสุเกะน่ะ---”
“ทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่กันเอง”
เอ็นโจปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันขัดการสนทนาของฉันกับคาบุรากิ รอยยิ้มของเอ็นโจในร่างของฉันให้ความรู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ
“มาดามให้มาตามน่ะ เห็นว่าไม่ยอมออกมาสักที”
อยากจะถามจังเลยว่าไปสนิทกับมาดามคาบุรากิตอนไหน...
“ชูสุเกะ นายช---”
“หืม มาซายะ?”
คาบุรากิเงียบลงราวกับปิดสวิชต์ เอ็นโจเมินคาบุรากิหันมาส่งยิ้มให้ฉัน พลางชักชวนให้พวกเราออกไปข้างนอกกันได้แล้ว ทั้งฉันและคาบุรากิเดินตามเอ็นโจออกไปพบมาดามที่อยู่กับพวกคนอื่นๆ และเหล่าสาวๆที่ทำท่าอยากจะเข้ามาคุยกับฉันในร่างคาบุรากิ
อ๋า...ไมฮามะก็อยู่ด้วยล่ะค่ะ ไมฮามะ เอมะคนนั้นพยายามชวนฉันคุยตลอด เสียงหวานเลี่ยนที่ฉันไม่เคยพบเจอแลดูออเซาะคาบุรากิเอามากๆ รู้สึกราวกับกำลังเปิดศักราชใหม่เลยล่ะค่ะ...
ท่านมาซายะ ท่านมาซายะอยู่ข้างหูมันน่ารำคาญนะคะ!
สงสัยติดเชื้อบ้าจากคาบุรากิแน่เลยค่ะ! ฉันก็เลยอารมณ์เสียแบบนี้!
ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆค่ะ!
พวกเราคุยกันอยู่เพียงครู่เดียวความบรรลัยก็บังเกิดอีกแล้ว...
“คุณมาซายะไม่สนใจเต้นรำกับคุณเรย์กะดูเหรอคะ?”
“ฉันว่าคงเป็นการรบกวนท่านคาบุรากิเอามากกว่านะคะ”
“รบกวนอะไรกันล่ะคะ งานนี้คุณมาซายะเป็นคนออกปากชวนคุณเรย์กะเองเลยนะคะ”
“เอ๊ะ?!”
มาด๊าม---!!! ไมฮามะหันมองฉันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเอ็นโจด้วยสายตาอิจฉาริษยา เธอทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่วงดนตรีก็บรรเลงขึ้นมาซะก่อน มาดามดุนหลังฉันเบาๆให้เข้าไปใกล้เอ็นโจ นี่บังคับกันใช่มั้ยคะ!?
และแล้วฉันก็เดินลงสู่ลานประหาร...