คาบุรากิไม่ตอบอะไรมาอีกเลย ไม่ใช่ว่ากำลังบอกที่บ้านอยู่ใช่ไหมคะ?! อย่านะ... ช่วยอ่านข้อความนี้ก่อนเถอะค่ะ ฉันสยองไปหมดแล้ว ถ้าฉันไปอยู่บ้านคาบุรากิล่ะก็ ไม่มีทางที่ท่านพ่อท่านแม่จะไม่รู้ แล้วยิ่งเข้าทางการหมั้นเข้าไปใหญ่ แย่แน่ค่ะ แย่แล้วจริงๆ
แต่ดูจากเวลาแล้ว ก็ถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้วล่ะนะคะ เขาอาจจะแค่เข้าเรียนเลยไม่ได้ตอบข้อความก็ได้ค่ะ... ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยเป็นแบบนั้นที
ฉันสวดมนต์ภาวนาให้คาบุรากิยังไม่ได้บอกคนที่บ้าน มองมือถือทุก 5 นาที แต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบอะไร คงจะเรียนอยู่จริงๆล่ะมั้งคะ...
คุณแม่ของวาคาบะจังบอกว่ามีคนมาหา ฉันเดินออกมาอย่างงงๆ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นคาบุรากิมาอยู่ในร้านของวาคาบะจัง
นี่นายโดดเรียนหรอ?! แล้วนายรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่!!!
ฉันเดินออกไปปรากฏตัวอย่างอึ้งทึ้ง หมอนั่นไม่พูดไม่จาลากฉันออกนอกร้าน แล้วหยุดที่ร้านอาหารหรูที่หนึ่ง ฉันไม่เคยกินที่นี่มาก่อนเลยค่ะ ไม่เคยสังเกตว่ามีร้านแบบนี้แถวนี้ด้วย
คาบุรากิพูดอะไรสักอย่างกับพนักงาน ไม่นานพาเราสองคนไปห้องไร้หน้าต่าง ผนังเก็บเสียง นี่นายกะจะฆาตกรรมในห้องปิดตายหรอ
“ฉันเลี้ยงเอง สั่งอะไรก็สั่งมาเถอะ แล้วเล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”
ฉันเพิ่งกินอาหารกลางวันฝีมือคุณแม่ของวาคาบะจังมา เลยกะจะปฏิเสธ แต่พอคาบุรากิเปิดหน้าเมนูวางไว้ ฉันก็ชะงักหน่อยๆ รูปอาหารดูน่ากินมากเลยค่ะ...เอาเถอะนะ แค่กินเล่นๆนิดหน่อยคงไม่เป็นไร
ฉันสั่งอาหารเสร็จ และพนักงานก็ไปแล้ว คาบุรากิบ่นเรื่องฉันสั่งอาหารไม่ครบเซ็ตที่เข้ากัน เขาเลยต้องกินอะไรที่ไม่อยากกิน เพราะอยากให้เข้าชุด นายจำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นไหม... และถ้าฉันสั่งครบเซ็ตมีหวังคงมีไขมันขยายออกข้างจนจำโครงเดิมไม่ได้...
ว่าแต่คาบุรากิยังไม่ได้กินอาหารกลางวันหรือไง ถึงได้สั่งถล่มทลายขนาดนั้น
คาบุรากิเค้นถามย้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันตั้งสติเรียบเรียงเหตุการณ์สักพัก ก่อนจะเล่าว่าตอนนี้ท่านพ่อท่านแม่บังคับให้ฉันหมั้นกับเขาค่ะ ฉันไม่เห็นด้วยเลยหนีออกมา
“เธอหนีออกจากบ้าน เพราะไม่อยากหมั้นกับฉันน่ะนะ...”
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ...”
ฉันมองคาบุรากิที่ทำหน้าน้อยใจอยู่ ก่อนนึกถึงสิ่งที่วาคาบะจังพูด แต่คงเป็นไปไม่ได้... เขาไม่น่าจะชอบฉันหรอกค่ะ หมอนี่น่าจะงอนเพราะฉันตัดสินใจเรื่องนี้เองโดยไม่คิดจะปรึกษาเขาก่อนมั้งคะ เรื่องคงไม่เลวร้ายขนาดนี้ถ้าเรารู้เรื่อง แล้วช่วยกันปฏิเสธทั้งสองฝั่ง
“ก็ท่านคาบุรากิชอบคุณทาคามิจินี่คะ”
คาบุรากิไม่ตอบ มองฉันนิ่งๆด้วยมาดจักรพรรดิ
สงสัยเขาคงดูออกว่าเรื่องคงไม่ได้มีแค่นี้หรือเปล่านะคะ...
ฉันช่างใจเล็กน้อย แต่พอกินพาสต้ากับเบคอนที่เข้าเนื้อกำลังดี ก็ไม่คิดว่าจำเป็นต้องปิดบังกับคาบุรากิมั้งคะ ในเมื่อเขาน่าจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ