หนึ่งอาทิตย์ก่อนสอบ แทนที่มาซายะจะตั้งใจอ่านหนังสือสอบแบบทุกที เขากลับพยายามค้นข้อมูลอะไรสักอย่าง ผมเข้าไปเจอโดยที่เจ้าตัวจะโกหกหรือหลีกเลี่ยงก็ไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะหาข้อแก้ตัวอะไร และบอกว่าถ้าผมว่างจะมาช่วยกันทำก็ได้ นายกลายเป็นคนชิวๆสบายๆขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
ตอนแรกผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องไร้สาระที่ช่วงนี้เขาชอบหา แต่พอรู้ว่าเป็นเรื่องพี่ชายของคิโชวอิน ผมก็เลยมาตัดสินใจมาหาด้วยอีกคน
เมื่อค้นไปค้นมา เราก็เจอข้อมูลการโกงของตระกูลคิโชวอิน เป็นหลักฐานที่ผมต้องการมานานแล้วในการจัดการกับคิโชวอิน แต่มาซายะก็ห้ามผมไว้ พยายามทำทุกวิธีไม่ให้ผมได้ข้อมูลตัวจริงนั้นไป ในที่สุดเราก็ทะเลาะกันทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังสอบเสร็จ ในวันที่ประกาศคะแนนสอบ คิโชวอินได้ที่ 5 คะแนนพุ่งสูงแบบไม่น่าเชื่อ มาซายะเองก็เข้าไปทักทายพูดคุยกับคิโชวอินอย่างสนิทสนม และเดินกลับอาคารไปด้วยกัน ผมแอบเดินตามไปอย่างสงสัย
อะไรทำให้ทั้งสองคนนั้นเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ
มาซายะทำหน้าเหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้เมื่อพูดอะไรสักอย่าง คิโชวอินก็พูดปลอบเขา ผมเดินเข้าไปให้มากพอที่จะได้ยินว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน
“ฉันคิดว่าเราควรจะอย่าทำตัวสนิทกันในที่สาธารณะเลยดีกว่านะคะ”
"หะ พูดแบบนี้กับเพศตรงข้ามที่สนิทที่สุดของเธอได้ไง”
ผมชะงักกับบทสนทนาของทั้งคู่ พวกนายคุยอะไรกันนั่นน่ะ... คิโชวอินอธิบายเรื่องที่ว่าสิ่งที่มาซายะทำจะมีผลกระทบอะไรกับทาคามิจิบ้าง ทำให้ผมอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคิโชวอินถึงได้ให้คำแนะนำเรื่องพวกนี้
หรือว่าความจริงคิโชวอินไม่ได้รักมาซายะแล้วจริงๆ?
ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ก็เป็นเพื่อนกันเฉยๆไง” มาซายะถามพลางขมวดคิ้ว
นายนี่มันไม่เข้าใจอะไรเลยหรือไง...
“แต่ว่า... ปกติถ้าผู้หญิงเห็นผู้ชายที่ชอบไปอยู่กับผู้หญิงอีกคนก็รู้สึกไม่ดีล่ะนะคะ ถ้าท่านคาบุรากิเห็นวาคาบะจังอยู่กับนายตัวสะ...คุณมิซึซากิก็รู้สึกไม่ดีใช่ไหมล่ะคะ”
“แน่สิ หมอนั่นมาจีบทาคามิจินี่”
นายรู้แล้วหรอว่ามิซึซากิชอบทาคามิจิ ไม่น่าเชื่อจริงๆ
“แต่ในมุมมองของวาคาบะจัง ก็คิดว่าฉันมาจีบท่านคาบุรากิอยู่นะคะ เพราะงั้นวาคาบะจังน่าจะรู้สึกแบบเดียวกันก็ได้ค่ะ” คิโชวอินอธิบาย
มาซายะทำสีหน้าแปลกๆออกมา และถาม “แล้วเธอจีบฉันหรือไง”
“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ”
“ถ้างั้นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไม่มีอะไรให้กังวล”
“แต่วาคาบะจังไม่รู้เรื่องนี้นะคะ”
มาซายะไม่ตอบอะไร อยู่ๆเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมา แต่แฝงแววเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูกไว้ ฉันมองเขาอย่างสงสัย
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“หะ? อ๋อ ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร”
“จะว่าไปท่านเอ็นโจไม่อยู่ด้วยหรอคะ”
“ฉันทะเลาะกับหมอนั่นนิดหน่อยน่ะ”
“เอ๋ !”
คิโชวอินตกใจจนมาดคุณหนูหลุด ผมเกือบหลุดขำออกไปเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น
“หรือว่าเป็นเพราะฉันหรือเปล่าคะ...”
เสียงของคิโชวอินดูรู้สึกผิดจนผมรับรู้ได้ถึงความห่วงใย
“ไม่ใช่หรอก” มาซายะตอบแบบไม่สบตา ก่อนจะหันไปหาอะไรสักอย่างมาจากในกระเป๋า แล้วยัดซองสีน้ำตาลใส่มือฉัน “ถือว่าเป็นรางวัลที่คะแนนสอบสูงขึ้นแล้วกัน”
นั่นมันข้อมูลที่หากันนี่นา...
คิโชวอินยิ้มสดใสขึ้นมา มองข้อมูลในมืออย่างปลาบปลื้ม และหยิบมือถือขึ้นมา คงน่าจะส่งเมลล์ให้มาซายะ
ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาจนไม่คิดที่จะหลบไปที่อื่น คิโชวอินที่หันมาเจอผมพอดีก็ดูตื่นตกใจ ท่าทางอยากรีบหนีออกห่างจากผมให้เร็วที่สุด แต่แล้วก็หันกลับมาด้วยสีหน้าเหมือนพร้อมตาย
“ท่านเอ็นโจ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
ผมไม่ตอบ และเผลอจองมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกดสายตาให้น่ากลัวมากยิ่งขึ้น และเดินเข้าไปใกล้คิโชวอิน เธอถอยหลังหนี
“สะใจที่ลบล้างสิ่งที่ผมเคยพูดได้งั้นหรอ”
ครั้งที่แล้วผมบอกว่ามาซายะคงรังเกียจและไม่มีทางชอบคนอย่างเธอ แต่ตอนนี้ มาซายะดูเหมือนจะเข้าหาคิโชวอินมากขึ้น แม้ไม่แน่ใจว่าเป็นความรักไหม แต่จะยังไงก็ไม่ได้รังเกียจอีกต่อไปแล้วแน่ๆ
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันไม่ต้องการพูดเรื่องนั้น”
คิโชวอินพูด ท่าทางตัวสั่นๆ แต่ก็ฝืนพูดต่อออกมา
“ท่านเอ็นโจทะเลาะกับท่านคาบุรากิเพราะฉันหรือเปล่าคะ”
“คุณมั่นใจว่าคุณมีค่าพอที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นงั้นหรอ”
สุดท้ายสิ่งที่คิโชวอินต้องการรู้ ต้องการคุยกับผมก็เป็นเรื่องของมาซายะอยู่ดีสินะ...
“ฉันก็หวังว่าตัวเองจะไม่มีค่าพอที่ทำให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเหมือนกันค่ะ”
ตอนนี้รอยยิ้มของผมเย็นยะเยือก
