จากวันที่จบการศึกษามหาลัยก็ผ่านไปได้ 1 ปีแล้ว วันเวลาช่างผ่านไปไวจริงๆ
เมื่อเรียนจบ ฉันที่มีเวลาว่างคิดเรื่องอนาคตเหลือเฟือก็ระลึกได้แล้วถึงความซวยที่ผ่านๆมา รวมถึงฤดูใบไม้ผลิของฉันที่ไม่เคยมาถึงซักที
จนป่านนี้ใกล้จะอายุเบญจเพศแล้วแท้ๆ ความรักก็ไม่เคยงอกงามซักที ท่านแม่พยายามจะจับฉันดูตัวหลายต่อหลายครั้งแต่ก็มีท่านพี่นี่แหละ ที่พยายามช่วยกีดกันอีกคน อื้ม รักท่านพี่ที่สุดเลยล่ะค่า ฉันเองก็อยากหาคนที่ใช่เองมากกว่าเหมือนกันค่ะ
ท่านพี่กำลังไปได้สวยกับงานในบริษัท ส่วนทานุกิปลดเกษียณนอนตีพุงอยู่ที่บ้านแล้วเรียบร้อย ทุกวันนี้พุงเริ่มโตขึ้นทุกวัน จนฉันต้องแนะนำตรงๆว่าไปลดน้ำหนักเถอะ ไม่งั้นจะเป็นโรคเอาได้นะคะ ยังไงก็ถือเป็นเสาหลักของบ้าน ที่พึ่งทางใจของบ้านนะคะ ถึงฉันจะมีท่านพี่เป็นที่พึ่งทางจิตใจก็เถอะ
ช่วงนี้คนรอบตัวฉันต่างทยอยแต่งงานไปทีละคู่สองคู่แล้วล่ะค่ะ
ทั้งซากุระจังและอาโออิจังต่างก็ดูมีความสุขกับงานแต่งงาน อื้ม ฉันก็ได้แต่ยินดีให้เพื่อนรักมีความสุขล่ะนะ ถึงจะเหงาที่เหมือนโดนทิ้งเอาไว้อยู่คนเดียวก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะพอเห็นรอยยิ้มของทั้งคู่ ก็ทำเอาฉันอิ่มเอมไปด้วยความรักตามไปด้วยเลย
ที่งานของอาโออิจัง อาโอจิจังดูพยายามจะโยนช่อดอกไม้มาทางฉันที่โดนดันไปหน้าเวที แต่ก็รับไม่ได้อยู่ดีล่ะนะ พวกสาวๆเวลาที่ฟาดฟันเอาช่อดอกไม้จากเจ้าสาว บางครั้งก็น่ากลัวเกินไปจริงๆนั่นแหละค่า ฉันขอยอมแพ้ดีกว่าค่ะ
ส่วนงานของซากุระจังเป็นแบบญี่ปุ่นดั้งเดิม ดูมีความสุขกับอาคิสะวะคุงมากๆ ยินดีด้วยนะซากุระจัง ซากุระจังในชุดเจ้าสาวสีขาวดูสวยสง่ามากๆเลยล่ะค่ะ ทำเอารู้สึกอยากแต่งงานแบบนี้บ้างจังเลย แต่พอหันกลับมาดูตัวเองที่ไม่มีแม้แต่แฟนก็รู้สึกเจ็บปวดจัง อุ..
วาคาบะจังตอนนี้กำลังสานฝันทำร้านเบเกอรี่ต่อล่ะ ฉันที่ไปร้านวาคาบะจังเป็นประจำก็เจอนายตัวสำรองที่ตอนนี้กลายเป็นข้าราชการไปแล้ว เห็นว่าตอนนี้ครบรอบ 3 ปีที่คบกันแล้วล่ะ ตอนที่วาคาบะบอกว่าชอบมิซึซากิคุงนี่ตกใจหมดเลย คาบุรากิซึ่งยังคงพยายามตามสตอร์---- หมายถึงตามจีบก็โดนปฏิเสธไปจนเจ้าตัวเฉาไปเลย ดีที่ว่ายังมีเอ็นโจและมีบทเรียนเก่าด้วย ก็เลยดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าตอนที่อกหักจากท่านยูริเอะตอนสมัยมัธยมล่ะนะ
อื้ม จริงๆแล้วนายตัวสำรองก็ดีนะ ถ้าฉันเป็นวาคาบะจัง ระหว่างคนแบบคาบุรากิกับนายตัวสำรองก็คงเลือกนายตัวสำรองเหมือนกัน
พอจบมา ยังไงก็ได้เจอเอ็นโจกับคาบุรากิตามงานเลี้ยงอยู่ดี ดูเหมือนจะมีออร่าบารมีมากขึ้น ไม่บ้าๆบอๆแบบตอนมัธยมแล้ว ตอนช่วงที่อกหักจากวาคาบะจังก็หายหน้าหายตาจากสังคมไปพักใหญ่ แต่เบื้องหลังช่วงที่หายไปคือเอาเวลามาจมปลักกับเอ็นโจและขอคำปรึกษาวิธีหลุดพ้นจากความเจ็บปวดจากฉันนั่นเอง
ฉันเลยได้แต่แนะนำว่าให้หาอะไรทำจะได้ลืมๆไป ช่วงนั้นเอ็นโจก็วุ่นตามหาตัวคาบุรากิอีกเช่นเคย ดูเหมือนรอบนี้ไม่ไปสถานที่ฆ่าตัวตายยอดฮิตแต่ไปพวกศาลเจ้าแทน ก่อนที่คาบุรากิจะไปทัวร์ศาลเจ้าก็ชักชวนฉันให้ไปด้วยแต่ปฏิเสธไป เพราะรู้สึกว่ามันต้องไร้สาระตามที่คิดแน่ๆ
ส่วนเอ็นโจ.. ก็คือเอ็นโจนั่นแหละ แต่เพิ่มเติมคือมาดจอมมารดูซ่อนเก็บเอาไว้ลึกขึ้น เรื่องคู่หมั้นอย่างยุยโกะซังก็ไม่ค่อยได้ข่าวคราวอะไรมาเท่าไหร่ เวลาเจอตามงานเลี้ยงก็จะพบเอ็นโจเข้ามาทักก่อนตลอด แต่ก็ต้องระมัดระวังเวลาอยู่ด้วยอยู่ดี กลัวว่าเวลาพูดอะไรไปแล้วจะอ่านใจออกอีก คนแบบนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็น่ากลัวจริงๆเลย
ทางท่านพี่เองก็มีคู่หมั้นแล้วแต่ก็ไม่ยอมแต่งอยู่ดี เห็นว่างานยุ่งมากๆ พอฉันเข้าไปถามตรงๆว่าเมื่อไหร่จะแต่งซักที ท่านพี่ก็บอกแค่ว่ารอให้ฉันมีคนรักก่อนถึงจะวางใจให้ตัวเองไปมีครอบครัวได้ สมกับเป็นท่านพี่ที่ฉันรักเลยค่ะ แต่ถ้าฉันไม่มีคนรักขึ้นมาจะทำยังไงล่ะคะ ท่านพี่จะอยู่เป็นโสดเป็นเพื่อนน้องเหรอคะ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้หรอกค่า
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครที่เข้ามาจีบฉันอยู่ดี ทำไมกันนะ! หรือเพราะอิทธิพลราชินีโรโคโค่สมัยมัธยมที่ส่งผลถึงช่วงมหาลัยที่มีแต่เด็กซุยรันหรือเปล่า
ทั้งๆที่คิดว่าสลัดภาพลักษณ์นั่นไปหลังจากจบม.ปลายไปแล้ว แต่พอขึ้นมหาลัย เด็กเก่าที่เข้ามหาลัยซุยรันก็ยังดูหวั่นเกรงอยู่ดี กลัวทำไมล่ะค้า ฉันไม่กัดหรอกนะ เป็นสาวผมม้วนปกติไปแล้วเท่านั้นเองนะค้า ไม่มีตำแหน่ง Pivoine ติดบนหน้าอกเหมือนตอนมัธยมแล้วนะ
เอาเถอะ เดี๋ยวซักวันก็เจอคนที่ใช่เองนั่นเเหละค่า
ฉันที่คาดหวังให้ฤดูใบไม้ผลิมาถึงซักทีก็ลงกลิ้งไปมาบนเตียง หยิบขนมราคาถูกจากร้านสะดวกซื้อที่แอบซื้อมากินอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติแบบถูกๆนี่ดีจริงๆเลย
อ๊ะ แต่ถ้านอนกินเดี๋ยวท้องไส้ก็ไม่ย่อยพอดี อายุ 20 ขึ้นแล้วจะทำอะไรก็น้ำหนักขึ้นง่ายซะด้วย
ต้องระวังหน่อยซะแล้ว
-------
หรือนี่จะเป็น true ending //วิ่งหนีโม่ง