Fanboi Channel

ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8

Last posted

Total of 1000 posts

70 Nameless Fanboi Posted ID:6CMYfZBdQ

ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/3588/833-834/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ
ไม่ค่อยถนัดเขียนบทคนธรรมดา(?)เท่าไหร่ อาจจะแปลกๆนะคะ 5555
..............…….....
หลังจากฉันก็ทำพังเรื่องพยายามทำตัวไม่สนิทกับคาบุรากิในที่สาธารณะ และหมอนั่นเองก็ไม่คิดจะทำอย่างนั้นตั้งแต่แรก สุดท้ายเราก็ล้มเลิกความพยายามแบบนั้นไปแล้วค่ะ แต่ว่าท่านพ่อท่านแม่ดีใจกันใหญ่เลยค่ะ ไม่รู้ทั้งสองคนเอาข่าวมาจากไหนกัน...

ฉันแอบตามดูวาคาบะจังบ่อยๆ เผื่อมีใครมาตามมาแกล้ง จะได้จัดการได้ทัน ก็ได้เห็นว่าวาคาบะจังกำลังฝึกเขียนหนังสือด้วยมือซ้ายล่ะค่ะ หลังๆเหมือนจะคล่องขึ้นแล้วด้วยค่ะ เก่งจังเลยนะวาคาบะจัง ดีใจด้วยนะ แบบนี้น่าจะผ่านวิกฤตไปได้แล้วล่ะ

ส่วนคนที่เหยียบมือวาคาบะจังนั้น อยู่ๆก็หายตัวไปจากโรงเรียนเลยค่ะ... ฉันไม่แน่ใจว่าควรถามคาบุรากิดีไหม แต่คาดว่าหมอนั่นน่าจะอยู่เบื้องหลัง อื้ม หรือบางทีเอ็นโจอาจจะจัดการให้ก็ได้ เอ็นโจชอบช่วยลับหลังแบบนี้ตลอดล่ะนะคะ ถ้าไม่ติดว่าฉันมีชาติตระกูลสูง เอ็นโจคงกำจัดฉันได้ไปนานแล้วค่ะ...

จริงๆ เอ็นโจน่าจะเกือบกำจัดฉันได้แล้วล่ะนะคะ ถ้าไม่ใช่ว่าคาบุรากิมาช่วยฉันเอาไว้ ความสัมพันธ์ทั้งคู่ดูแตกแยก แต่ท้ายที่สุดก็เหมือนจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างงงๆ

คิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกโชคดีจริงๆนั่นแหละค่ะที่ฉันไม่ได้ทะลุมิติมาโลกนี้คนเดียวล่ะนะคะ

ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วยค่ะ เนื้อหายากกว่าครั้งที่แล้วอีกนะคะ กลัวอันดับร่วงจนไม่ติดบอร์ดจังเลยค่ะ... ฉันเลยพยายามตั้งใจมากกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก ท่านแม่กรีดร้องเมื่อเห็นฉันอ่านหนังสือจนดึกจนดื่น บอกว่ามันทำร้ายสุขภาพผิวอะไรยังไง และย้ำว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนหนักขนาดนั้นหรอก

ฉันเลยต้องแอบอ่านใต้ผ้าห่มด้วยไฟฉายเอาแทนค่ะ

แต่คงเพราะจริงจังมากเกินไป ในห้องเรียนเลยรู้สึกง่วงๆอย่างบอกไม่ถูกเลย ฝืนเกินไปสินะคะ...

ช่วงพักแทนที่ฉันจะลากตัวเองไปกินอะไรสักอย่าง ฉันกลับขอตัวเพื่อนๆมาแอบหลับในห้องสมุดเย็นๆแทน ไม่ไหวแล้วค่ะ...

อยู่ๆฉันก็สะดุ้งตื่น สัญชาตญาณบอกว่ามีใครแอบดูอยู่เลยรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นนายตัวสำรองยืนขมวดคิ้ว

“ห้องสมุดไม่ใช่ที่สำหรับนอนนะ”

“เอ๊ะ...ขอโทษค่ะ”

ฉันตอบรับอย่างมึนๆ แล้วมองเวลา เกือบจะเข้าเรียนแล้วนี่นา ดีจริงๆที่นายตัวสำรองมาเตือนได้ทันเวลา ไม่งั้นหลับเพลินไปอีกนานแน่ๆค่ะ แต่ว่านะ วันนี้นอนเร็วตามที่ท่านแม่บอกน่าจะดีกว่าล่ะมั้งคะ... มาง่วงตอนเรียนแบบนี้ไม่คุ้มเลยค่ะ

หิวด้วย... ตอนพักจะรีบออกมาหาอะไรกินในสโมสรแล้วกันนะคะ

ฉันลุกขึ้นอย่างโซเซนิดหน่อย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” นายตัวสำรองถาม “ถ้าไม่สบายก็ไปที่ห้องพยาบาลไหม”

ฉันมองนายตัวสำรองอย่างงงๆ ฉันเป็นคนที่รังแกคนที่นายรักนะ ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้น หรือว่าเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนที่จะดูแลนักเรียนทุกคนที่ลำบากอย่างเท่าเทียม

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” ฉันยืนยันขณะกดท้องตัวเองไม่ให้ร้องออกมา “คาดไม่ถึงเลยนะคะว่าคุณจะเป็นห่วงคนที่รังแกคนอื่นไปทั่วอย่างฉันด้วย โดยเฉพาะหลังจากสิ่งที่ฉันทำกับคุณทาคามิจิ”

“หมายถึงเอาตัวไปรับกาแฟร้อนเอง ไม่ก็เผชิญหน้ากับคนที่เหยียบมือทาคามิจิน่ะหรอ”

เอ๊ะ...เรื่องนั้นจะปิดยังไงก็ยากสินะคะ ฉันทำท่ามกลางที่สาธารณะขนาดนั้น

“นั่นเป็นแค่เรื่องบังเอิญค่ะ ฉันแค่ไม่ถูกใจผู้หญิงเหล่านั้นอยู่แล้ว เลยถือโอกาสหาเรื่องเฉยๆค่ะ อีกอย่างก่อนหน้านั้น ฉันเองก็แกล้งคุณทาคามิจิไว้ตั้งมากมายไม่ใช่หรือไงคะ”

“นั่นมันก่อนจะสูญเสียความทรงจำนี่ และก็จะบอกว่าบังเอิญ แต่ทำไมถึงเปลี่ยนรองเท้าให้ทาคามิจิล่ะ”

เหหหหหหห!?! ระ...รู้ได้ยังไงคะ ตอนนั้นมันยังเช้ามากๆ แถมมองรอบๆก็ไม่เห็นมีใครเลยนี่คะ...

ฉันรีบเก็บอาการให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้ว

“พอดีแอบดูสถานการณ์อยู่แถวนั้นน่ะ พอเห็นคุณเข้ามาพูดกับคนทำก็รอดูว่าจริงๆคุณอยู่เบื้องหลังหรืออะไรหรือเปล่า ก็เลยได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดน่ะ”

“...”

เห็นจริงๆด้วยสินะคะ จะปฏิเสธยังไงดีล่ะคะเนี้ย

“อย่าบอกคุณทาคามิจิได้ไหมคะ” ฉันตัดใจโยนศักดิศรีไปชั่วคราว รู้สึกไม่อยากให้วาคาบะจังรู้เรื่องนี้เลยค่ะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน มันคงอึดอัดแปลกๆน่าดูเลยนะคะที่คนที่แกล้งมาตลอดอย่างฉันเข้าไปช่วยเหลือ

นายตัวสำรองจ้องมองฉันสักพัก ไม่ยอมตอบ อย่าเงียบสิคะ...อย่าบอกนะว่านายบอกไปแล้วน่ะ!

“อย่างนั้นก็ได้ ถ้าคุณคิโชวอินต้องการล่ะนะ...”

เอ๋? ยังไม่ได้บอกสินะคะ ค่อยยังชั่วหน่อย จะว่าไปนายยังไม่สนิทกับวาคาบะจังมากพอที่คุยเรื่องพวกนี้งั้นหรอ อื้ม ในนิยายก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้ง ที่มาสนิทกันจริงๆก็ประมาณม.6 แล้วนี่น่า คงอีกพักใหญ่

71 Nameless Fanboi Posted ID:6CMYfZBdQ

“ไม่อยากเชื่อจริงๆว่าคุณจะเปลี่ยนไปขนาดนี้”

“อ้า งั้นหรอคะ...”

“ขอโทษที่ก่อนหน้านั้นอคติมากไปหน่อยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันเองก็ทำตัวให้น่ามีอคติใส่อยู่เหมือนกัน”

ฉันตอบรับไป มองเวลาอีกครั้ง อีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเรียนแล้วล่ะนะคะ คงต้องรีบไปแล้ว

“คุณคิโชวอิน ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกได้นะ”

“เอ๋...” ฉันชะงัก หมอนี่กำลังรู้สึกผิดใส่อคติกับฉันเลยพยายามไถ่โทษหรอ ฉันอยู่กับคนแบบคาบุรากิมากเกินไปจนลืมๆไปแล้วว่าคนปกติคิดยังไงล่ะนะคะ

“งั้นขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ ย้อมผมสีเงินไม่ผิดกฎระเบียบหรอคะ”

ฉันมองผมสีเงินของนายตัวสำรองอย่างคาใจ นี่เป็นสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอดเลยค่ะ แต่ว่าในโลกก่อนคงไม่มีใครเข้าใจหรือให้คำตอบฉันได้ ไหนๆก็เข้ามาในโลกที่คล้ายนิยายมากกว่าโลกเดิมแล้ว ขอถามเรื่องนี้หน่อยเถอะค่ะ

“ฉันไม่ได้ย้อมผม”

นายตัวสำรองตอบ ท่าทางคาดไม่ถึงกับคำถามฉันเท่าไหร่

“เอ๋! แล้วทำไมถึงมีผมสีเงินได้หรอคะ”

นายตัวสำรองมองฉันแบบคลับแคลงสงสัย

“สีเงินก็สีผมธรรมชาตินี่”

“เหหหห!” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ จะว่าไป ฉันไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อนเลย อ้า โลกนี้ผมสีเงินถือว่าปกติสินะคะ ความรู้รอบตัวที่สุดยอดไปเลยค่ะ

หลังจากได้คำตอบแล้ว ฉันจะเดินจากไปอย่างพึงพอใจ แต่นายตัวสำรองหยุดไว้ก่อน

“พูดถึงผิดกฎระเบียบ ม้วนผมของเธอก็ผิดนะ”

อ้า...นั่นสินะ

ฉันทำเป็นไม่ได้ยินรีบเข้าห้องเรียนให้ทัน และหนีห่างจากนายตัวสำรอง

วันนั้นฉันเขียนเมลล์ถึงคาบุรากิอย่างตื่นเต้น เรื่องที่แตกต่างแต่ดูไร้สาระแบบนี้เขาต้องชอบแน่ๆ คาบุรากิตอบมาในเวลาที่รวดเร็วมากว่า จริงๆแล้วนอกจากสีเงินแล้ว ยังมีสีแปลกๆอีกหลายสีที่ถือเป็นสีธรรมชาติ เช่น สีเขียว สีฟ้า สีส้ม สีชมพู สีม่วง หมอนี่ก็รู้เรื่องแบบนี้อยู่แล้วหรอ สมกับเป็นเขาจริงๆ

นี่เป็นโลกในมังงะจริงๆด้วยล่ะนะคะ แสดงว่าที่ฉันเห็นคนผมหลากสีนี่เป็นสีธรรมชาติเองหรอคะ

ฉันอยากลองมีสีผมแบบนั้นบ้างจังค่ะ หลุดมาในโลกนิยายทั้งทีกลับเป็นสีปกติล่ะนะคะ เสียดายจัง

“ว่าแต่รู้เรื่องนี้ แสดงว่าไปคุยกับประธานนักเรียนนั่นมาหรอ” คาบุรากิส่งเมลล์ถามมา ฉันก็ยอมรับไปว่าคุยมาจริงๆ เขาก็ไม่ตอบอะไรฉันมาอีก

ฉันอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดอีกสักพัก มีจุดที่ฉันสงสัยมากๆเลยค่ะ แล้วพอไม่เข้าใจก็อ่านต่อไม่ได้ซะที หรือวันนี้ไว้แค่นี้ แล้วเก็บไปถามอาจารย์มารินทีหลังดีไหมนะคะ

ฉันตัดสินใจลองเมลล์ไปถามคาบุรากิดู ยังไงหมอนั่นก็สอบได้ที่ 1 ประจำ อาจพอช่วยอะไรได้บ้าง

10 นาทีต่อมา คาบุรากิส่งคำอธิบายยาวเยียดมาให้จนฉันตกตะลึง แต่ว่าพออ่านจบแล้วก็ยังงงๆอยู่ดี หมอนั่นพยายามถามคำถามทดสอบว่าฉันเข้าใจหรือยัง แต่ก็สิ้นหวังทีเดียวค่ะ ในที่สุดฉันก็บอกว่าไม่เป็นไร

ก็นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยถามอาจารย์ก็ได้ค่ะ รบกวนเวลาคาบุรากิมากไปก็ดูไม่ดี

ฉันอ่านวิชาอื่นแทน อยู่ๆก็มีคนมา สงสัยอาจจะเป็นท่านพ่อล่ะมั่งคะ ช่วงนี้งานหนักทีเดียว คงน่าดีใจกว่านี้ถ้าท่านพ่อหยุดโกงซะทีนะคะ...

ท่านแม่เดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางดูดีใจสุดๆบอกว่ามีแขกมาหา

ฉันตกตะลึงเมื่อคาบุรากิเดินเข้ามา

"ท่านคาบุรากิ มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้คะ!?!”

"เธอทำเอาฉันนอนไม่หลับ"

"หะ?!"

"ให้ตายเถอะ ถ้าเธอไม่เข้าใจจุดนั้นมันจะพังทั้งเรื่องเลยนะ"

"เอ๊ะ..."

นายกังวลเรื่องนั้นจนนอนไม่หลับงั้นหรอ... คิดมากเกินไปแล้วนะ!

คาบุรากิเอาหนังสือวิชานั้นมาด้วย นั่งลงข้างๆและพยายามอธิบายพร้อมวาดแผนผังประกอบให้เข้าใจง่าย นายก็สอนคนเก่งเหมือนกันนะ น่าช็อกชะมัดที่หมอนั่นวาดรูปได้น่ารักมากๆเลยค่ะ เก่งรอบด้านสมกับเป็นพระเอกมังงะมั้งคะ

พอฉันเข้าใจดีแล้ว คาบุรากิก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ บอกว่าเราในฐานะตัวแทนคนที่ทะลุมิติมา ต้องเอาชนะคนในโลกนี้ให้ได้ นายมีเป้าหมายอะไรแปลกๆอีกแล้วหรอคะ...

เราคุยทบทวนกันอีกสักพัก คาบุรากิก็กลับบ้าน ท่านแม่เหมือนพยายามอยากให้คาบุรากินอนค้างที่นี่ แต่ฉันค้านสุดชีวิต

เห็นแววตาเป็นประกายของท่านแม่แล้วใจคอไม่ดีเลยค่ะ...

Posts limit exceeded

Topic has reached maximum number of posts.

Please start a new topic.

Be Civil — "Be curious, not judgemental"

  • FAQs — คำถามที่ถามบ่อย (การใช้บอร์ด การแบน ฯลฯ)
  • Policy — เกณฑ์การใช้งานเว็บไซต์
  • Guidelines — ข้อแนะนำในการใช้งานเว็บไซต์
  • Deletion Request — แจ้งลบและเกณฑ์การลบข้อความ
  • Law Enforcement — แจ้งขอ IP address

All contents are responsibility of its posters.